Bevallingsverhalen deel 9

Wat een verhaal huupje!!

ik zag ook al dat er geen nieuwe kwam, heb er ook eentje aangemaakt...

applaus voor jezelf huupje Je verhaal maakte dat ik moest lachen en huilen.

Prachtbevalling, huup. Beleeft en verteld door een dame met een nuchtere kijk op het leven.
Mooi

Jeetje huupje wat een bevallig en mooi geschreven

wow wat een prachtig verhaal !! Mooie bevalling ! Geniet van je meisje !

had ik ook nog niet gezegd Huup, maar ik vond je bevallingsverhaal ook heel speciaal!

Huup, dat laatste stuk van de persweeen is net of ik mijn eigen 1e bevalling lees. Dat ging ook niet vlot, moest toen ook van het bed op de baarkruk en daarna weer terug op bed voor een knip. En ik wou ook niet op die kruk en toen er eenmaal op zat was ik niet van plan om terug op bed te gaan, maar ben er opgetild zonder instemming. Heel heftig hoor, 3 keer knippen. Maar je meisje is er en je hebt het top gedaan.

_{overigens over die hele volksstammen etc, naar mijn idee zijn dit vaak de mannen die het roepen. En laten die nou nog nooit een kind op de wereld hebben gezet}

Wow Huup Wat mooi Lief met tranen in de ogen en een pruttelend meisje met heel veel haar.
Wel fijn dat je het zelf niet als ontzettend naar ervaren hebt

Mooi verhaal Huup! En wat een omschakeling zeg, van turbostand naar slakkentempo.. Maar toch fijn dat je het zelf achteraf met een goed gevoel op terug kunt kijken

Huup, wat een verhaal. Echt, ik heb de tranen in m'n ogen staan, zeker over het laatste stuk. Je lief blij dat het voor jou over is, jij knuffelend met je meisje...

Huupske, mooi verhaal! Lekker op z'n huups geschreven ook, met gnorf en nomnom en weetikwat tussendoor Fijn dat je er zelf geen naar gevoel aan over hebt gehouden, terwijl het objectief bekeken toch niet zo'n prettige bevalling geweest is.

heerlijk verhaal huup! ik heb 't in één ruk (nou ja ) uitgelezen. en wat is 't toch spannend, bevallen. super dat ze er is!

Huup, wat een mooie bevalling, zeg! Wel balen van het knippen en zo, maar hopelijk heelt dat snel en herstel jij oko goed!

vghuuu vghuuuu vghuuu, heel herkenbaar! Mooi verhaal van een heftige bevalling!

Huups wat een maf einde dan na zo'n begin!

Mooi beschreven joh! En het is een hele klus, maar ze is er

Mooi beschreven Huup. Heb je veel last van de hechtingen?

Huup, echt op zn huups geschreven. Hopelijk niet teveel last van de hechtingen.

Wow wat een verhaal Huup! Echt op zn Huups geschreven

ooh mn verhaal in de OP wat gek
ik zag het staan en dacht van ohja ik ben bevallen. Het voelt echt alsof het alweer een tijd geleden is. Gevoelsmatig dan, fysiek voelt het nog wel als gister

bedankt voor de lieve reacties

Ingrid, en iemand eerder vroeg het ook al; ik heb eigenlijk geen last van de hechtingen. Uiteraard voel ik het zitten en voel ik me enigszins beurs van onder *understatement maar het is -nog- niet pijnlijk. Plassen poepen gaat gewoon goed zoals het altijd geweest is, geen pijn, geen moeite dus dat is erg fijn. Wel ben ik merk ik vrij obsessief met de boel beneden schoonhouden voor, tijdens en na toiletbezoek. Ik ben als de dood dat er een infectie inslaat ofzo. Gelukkig ziet er allemaal heel 'mooi' uit volgens de kraam. Ze heeft het me laten zien maar ik had mn bril niet op dus het zal wel

En Faja, tsja over die verdoving. Het gaat mij nooit zo om of het een man is of een vrouw die het over die verdovingen heeft eigenlijk. Ik vind het trouwens opvallend vaak vrouwen die vinden dat je het maar zonder moet kunnen ofzo! Maar ik vind het altijd zo'n dooddoener, en toch voelde het een beetje als joh kom op, verman jezelf een beetje ofzo toen ik aan een verdoving begon te denken. Ik was stiekem ook serieus blij dat de vk zei dat ik er 3 cm bij had in een uur. Ik had dus wel echt pijn en stelde me niet aan op het moment. Idioot hoe je je daar druk om kunt maken.

Overigens over verdovingen, ik heb het zonder moeten stellen dus en kreeg achteraf van een aantal dames (!) uit mijn omgeving gelijk de "nou meid, goed gedaan, je hebt het netjes op de echte manier gedaan" (vervang "echte" door beste, ouderwetse of doorzetters- voor de variaties.) Ik ben hier de laatste keer wel een beetje bozig om geworden want kom op zeg. Het is vast lief bedoelt als compliment ofzo, maar ik vind het geen prestatie om het zonder verdoving te doen als jullie snappen wat ik bedoel. Het is dat ik gewoon niet meer kon en mocht, maar ik had zo enorm graag gewild.

Ohw Huup, wat schrijf je mooi

Ik zie nu vrij neutraal tegen de bevalling aan. Er zijn zoveel verschillende versies. Ik ben blij dat ik er zoveel mag meelezen, zo weet ik wat me over een poos 'zo ongeveer' te wachten staat

Bedankt dames!

De vghuuu vghuuu vghuuu kan ik niet plaatsen hoor

Heb je voor mij de jip en janneke uitleg?

Verder inderdaad mooi beschreven

Jeumig Huup, mooi verhaal hoor... had ook op het laatste stukje tekst... klinkt zwaar maar oh zo lief hoe je het allemaal omschrijft... top!

Mooi Huup, ik vind het zo knap, uit hoe je het omschrijft kun je al helemaal merken dat je er geen naar gevoel aan hebt overgehouden. Fijn. Het klinkt inderdaad behoorlijk heftig! Wel mooi hoe je de eerste momenten met jullie meiske omschrijft, zó schattig

Ennuhm, al die mensen die beginnen over 'op de natuurlijke manier' en blabla, tja.. Bij mij moeten ze nu al niet aankomen hoor, als iemand met een blinde darmontsteking ligt te creperen ga je toch ook geen verhaal afsteken over dat de pijn heel natuurlijk is enzo, yadda yadda? Ah well, je hebt het echt geweldig gedaan, je bent een held Net als de andere dames van wie de verhalen hier te lezen zijn, trouwens

@Troel, het is al jip & janneke eigenlijk
dat vghuuu geluid is gewoon eigenlijk letterlijk het geluid wat er toen uit me kwam. Ik hoorde zuchten nu! enzo omdat het hoofdje blijkbaar stond en instinctief was dat het geluid wat er uit me kwam. Ik dacht nog bij mezelf van jeumig wat klinkt dit belachelijk hahaha

Huup wat een mooi verhaal. Goh wat klinkt dat stom, mooi verhaal, maar hopelijk begrijp je wat ik bedoel. En bij veel gedeelten ook zo herkenbaar sinds ik het zelf meegemaakt heb.

Binnenkort zal ik ook eens de tijd nemen om alles op papier te zetten. Veel mensen vragen of het is meegevallen en dan zeg ik altijd: achteraf wel, maar op het moment zelf soms niet. Soms dan had ik zo'n pijn (rugweeen ) en het idee dat dat nog uren en uren kon gaan duren (3 cm ontsluiting....) was dan zo ontmoedigend. Maar achteraf is het niet zo lang geweest, heb ik ze eerst een uur de baas gekund in bad, daarna nog staand bij het bed met een masserende verpleegkundige en toen eindelijk de zalige ruggeprik. Oke, hij deed het wel niet helemaal (mijn halve buik voelde nog wel weeen) maar van die klote-rugpijn was ik even af. Oh gats, zo wordt het toch nog bijna een heel bevallingsverhaal. Wat ik bedoel te zeggen is dat van te voren, als je niet weet hoe lang het gaat duren, alles best beangstigend kan zijn. Maar als je achteraf terugdenkt het gevoel overheerst van oke, dat heb ik kunnen klaren, dat was te doen. Herkennen jullie dat een beetje?

Huup wat een mooi verhaal! Ik herken er heel veel in (scheef ingedaald, snel begin en traag einde)!
Jullie hebben een prachtig meisje gemaakt!

Laat ik eens een poging wagen...

Vrijdagavond gaat het hier op het forum weer eens lekker onsmakelijk over dunne afscheiding. Ik lees mee maar herken er weinig in. Ik heb wel een klein beetje meer afscheiding gemerkt tijdens de zwangerschap, maar als het niet bij het lijstje 'dingen die horen bij een zwangerschap' had gestaan dan was het me waarschijnlijk niet eens opgevallen. Boven in bed gaan we nog wat liggen lezen, en het is alweer 2 uur als we de lamp uit doen. Beetje dom, want we hebben veel op de agenda staan voor morgen. We moeten nog naar de stad, dan thuis nog wat poetsen en 's avonds komen mijn ouders en schoonmoeder barbecuen.

Om een uur of zeven wil ik me lekker nog even omdraaien, wat met wat geworstel gepaard gaat tegenwoordig. Lang leve het walvis-schap Ineens voel ik wat nats langs mijn billen lopen. Ik besluit om vooral niet in de stress te schieten en ga naar de wc om de boel af te drogen. Ik doe de 'blaastest' op mijn hand. Er komt verder niks, dus voor de zekerheid met een handdoekje onder de billen weer terug naar bed. Die ochtend post ik nog op het forum dat het zo frappant is, dat het 's avonds nog gaat over dunne afscheiding en dat ik dat dan de volgende ochtend heb. Daarbij meld ik ook wel mijn kleine twijfeltjes, het-zal-toch-geen-vruchtwater-zijn-he-hihi.
Poppedein geeft me de tip om een kraamverbandje in te doen, dan is de hoeveelheid e.d. beter te beoordelen dan met een maandverbandje. Dat bleek achteraf een goede tip!

De rest van de dag doen we gewoon ons ding. Tegen een uur of vier staat V nog even te stofzuigen als ik hem meld dat ik toch heel even met de verloskundige ga bellen, voor de zekerheid. Ik voel zo nu en dan een klein gutsje en het zal toch niet?
De verloskundige vind het verhaal toch aardig richting gebroken vliezen klinken, en zegt dat ze er zo aankomt om te controleren. Ik meld me nog even op het forum in de tussentijd, en dat is het laatste wat jullie in lange tijd van me zullen horen. Wel heb ik naderhand nog jullie succeswensen gelezen, waarvoor nog dank!

De verloskundige test mijn kraamverbandje en ja, vruchtwater. We bellen snel de ouders af: sorry jongens, geen barbecue vanavond. Gaan jullie maar naar de chinees! Dan pakken we snel een tasje in voor in het ziekenhuis. Ik had nog niks klaar staan, en V moppert een beetje op me.

De verpleegster in het ziekenhuis koppelt me aan het CTG. Terwijl ze de hartsonde goed doet vraag ik nog: en wat nou als dat andere ding dadelijk niks registreert? Maar ze doet hem op mijn buik en ik heb gewoon al om de drie minuten een harde buik. Ik was er gewoon al zo aan gewend geraakt de afgelopen maanden dat ik ze helemaal niet meer voelde. Maar als ik me nu concentreer dan voel ik ze wel duidelijk. De hartslag van de kleine gaat iedere keer voor de harde buik omhoog en V kijkt mee op de monitor: kijk, daar komt er weer een aan.

Na een uurtje worden we even vrijgelaten, en we krijgen wat te drinken en broodjes in de koffiehoek. We bellen even met de ouders, de harde buiken beginnen nu toch wat wee-ig aan te voelen. Na het eten mag ik weer terug aan het CTG, en de weetjes blijven braaf komen om de 3 minuten. Ze duren echter consequent 30 seconden en volgens de gyn is het nu 'wachten tot je echt goede weeen gaat krijgen die een minuut duren'. Ik weet al van mijn moeder dat zij weeen van 45 seconden had, dus ik vraag me af of ik die minuut ooit ga halen.
De verpleegsters schuiven een bed bij voor V en hij gaat een boekje lezen. Mijn zogenaamd-niet-effectieve weeen beginnen toch wel pijn te doen en ik kruip onder de douche. Lekker, ontspannen, en ik voel ze nog wel maar het warme water dempt de pijn goed. Na een uurtje ofzo heb ik het wel gehad en kruip weer naast V in het bed. Langzaam moet ik toch een beetje zuchten en puffen.

Onder de douche was achteraf gezien toch lekkerder. Ik zeg tegen V dat hij maar wat moet gaan slapen, we hebben een lange nacht voor de boeg en later kan ik zijn steun waarschijnlijk goed gebruiken. Ik zit tot een uur of een 's nachts onder de douche en bezorg het ziekenhuis zo een flinke waterrekening. Langzamerhand krijg ik ook weeen in mijn rug, en het blijft met de douche twijfelen: of de buik, of de rug besproeien. Ik bel de verpleegster en vraag of ze me toch kunnen toucheren. Dat hebben ze tot nu toe nog niet gedaan in verband met de gebroken vliezen, maar ik wil graag weten of mijn gedoe ook zoden aan de dijk zet. De gyn voelt, 3 centimeter. Ik ga weer terug onder de douche.

De heftigheid groeit langzaam en ik red het niet goed meer onder de douche. De verpleegster overlegt, en ik mag in bad. Dat is een uur lang zaligheid, maar dan word ik toch weer steeds gemener geplaagd. Het vervelende van de rugweeen is ook dat de pijn nog na blijft ijlen als de echte wee al weg is. Ondertussen heb ik 8 tot 9 weeen in een kwartier, met een klein minuutje adempauze ertussen.
Ik ga het bad uit en de verpleegster helpt me door mijn rug te masseren als er een wee komt. Heerlijk. Maar het gaat nu snel harder en ik wordt een beetje bang. Ik heb eerder zo veel uur gedaan over die drie centimeter, hoe lang moet ik dit volhouden?
De gyn komt me weer toucheren, inmiddels is het 5 centimeter. Dat is voor mij de doorslag: weer een paar uur lang gewerkt, maar zo weinig opgeschoten. Ik kan het nog wel volhouden, maar ben bang dat ik dan zo uitgeput ben tegen de tijd dat ik moet persen. We overleggen en ik mag naar beneden voor de ruggenprik. Dan kan ik een beetje slapen en energie opdoen voor de rest van de bevalling.

De eerste naald zit er niet goed in en ik mag nog een vervelende wee wegzuchten tot de volgende gezet kan worden. Maar de anesthesisten zijn heel lief en geven me rustig de tijd. Dan zit de naald en zakt de pijn langzaam.
De rugweeen zijn helemaal weg, en rechts is mijn buik ook verdoofd. Links blijft alles in volle hevigheid doorgaan. Maar toch ben ik al zo blij, dit kan ik wegpuffen. Ik moet een half uur liggen om te kijken of de prik ook links gaat pakken. Anders kunnen ze het buisje ietsjes terugtrekken, dat zou moeten helpen.

V zit aan mijn bed en houdt de CTG in de gaten. Ik zak tussen de weeen weg, en schrik wakker om te puffen. Het wordt toch wel weer erg gemeen, ook al is het maar een halve buik die pijn doet. Slapen is er dus niet bij. We bellen de verpleegkundige. De wisseling van de wacht is geweest en mijn lieve masseuse is naar huis. Haar opvolgster weigert iets te doen aan mijn ruggenprik. Ik puf verder.

Weer vraag ik V om te bellen, ik ben bang en verward en het doet zo'n pijn. Hij zegt dat de verpleegster toch niks wil doen, dus dat we beter nog even kunnen wachten als ik het kan. De volgende wee weet ik het zeker: druk op dat knopje, ik wil iemand anders, ik wil dat iemand zorgt dat deze pijn weggaat. Weer probeert hij met me te redeneren. Halverwege zijn verhaal gil ik: oh mijn god hij komt er aan, hij komt er aan! Druk NU op dat knopje! V drukt, de verpleegster komt meteen (die moet me al hebben horen gillen) en de gyn staat ook aan mijn bed. Ik ervaar echt de oerkracht waar je wel over leest, mijn lijf perst vanzelf terwijl ik lig te jammeren oh hij kom hij komt.

Ik mag mijn benen vastpakken en meepersen. Gek genoeg verdwijnt het oerkracht gevoel en ik moet goed concentreren om de wee te voelen. Ik kan vier keer persen op een wee, maar het voelt alsof er niks gebeurt. Er wordt me van alle kanten verzekerd dat ik het goed doe, dat ik goed pers. Kom op meid, flinke hap lucht en duw hem eruit.
Het voelt veel te groot, dit past niet door mijn lijf heen. Iedereen moedigt me aan en ik geef de hoop bijna op. Ik durf niet! En dan zegt V dat hij de haartjes al ziet, kom op schat nog even hij is er bijna. Ik grijp al mijn moed bij elkaar en de volgende wee zet ik door. En daar glipt zo ineens een klein mensje mijn buik uit. Hij is blauw en zit onder het witte huidsmeer. Een slap lijfje wordt op mijn buik gelegd. Ik schrik, maar nog geen seconde later begint hij te huilen en te bewegen. Ik kan alleen maar kijken en voelen en naar V kijken en zeggen oh kijk daar is hij dan. Een grote guts geluk die door je lijf heen gaat, ongelofelijk. Nog even mag hij bij me liggen, en dan is de kinderarts er. Hij wordt meegenomen voor controle en V gaat kijken.
Ik krijg een spuitje in mijn been en samen met de gyn probeer ik de placenta eruit te werken. Met wat duwen en trekken komt ook die, oh gatsie dat vind ik een vies gevoel. Maar dan krijg ik mijn mannetje weer op mijn borst en is alles goed. Hij is nog zo mager, maar heeft al wel een gigantische bos donker haar. Met zijn grote ogen ligt hij om zich heen te kijken. Daar is hij dan, ons zondagskindje. Ik ben mama, en de wereld is mooi.

[ Bericht 0% gewijzigd door Ca.ra op 28-08-2009 08:00:44 ]

Cara, ook jouw verhaal heb ik weer met tranen in mijn ogen gelezen. Het blijft bijzonder!

zucht zwijmel... als dat kindje er dan is, is het weer helemaal mooi en goed...
prachtig Ca.ra!

Nu heb ik wel tranen in mijn ogen Dank je voor het delen

Cara, ook al zo´n mooi verhaal!

quote:

Op vrijdag 28 augustus 2009 09:26 schreef Vlindur het volgende:
Nu heb ik wel tranen in mijn ogen Dank je voor het delen

Hier ook weer tranen..

Wow Huup en Ca.Ra..ben er ff stil van

Nou Huup en Cara bedankt, zit ik hier een potje te janken!! Veul te mooi

Hmm, dit is duidelijk geen topic om in de rustige uurtjes op je werk te lezen... Ben blij dat mijn collega's achter
me zitten en niet in mijn gezicht kijk ;') supermooi omschreven cara!

Mooie verhalen ca.ra en huup!

Ca.ra, je ruggeprik-verhaal is exact zoals het bij mij ging.
Weg rug-weeen, rechts verdoofd, links niet, even wachen, buisje terugtrekken etc. Wat toevallig zeg.

Ik heb alleen nog maar een lijstje met bullet-points om dingen niet te vergeten. Ik zal er binnenkort eens een verhaaltje van maken...

Huup, allereerst nog gefeliciteerd met jullie mooie dochter, met een prachtige naam.
Na het lezen van het knipgedeelte in je bevallingsverhaal, werden met de drie knippen ook visueel duidelijk. Had al visioenen van een soort figuur knippen , maar het was dus anders dan dat, dus....

Wauw Ca.ra wat een verhaal. Mooi maar heftig en wat zul jij je overvallen hebben gevoeld zeg door het geheel. Pfoe. Wat idioot van die ruggeprik, naar ook.
het gevoel wat jij omschrijft van die persweeen, die oerkracht die wegvalt klinkt enorm bekend! ik dacht dat het aan mij lag, dat ik het daarom niet goed deed en ze maar niet kwam. Maar de vk zei dat het zo hoorde te voelen. Gek is dat toch.

Je laatste regeltje is zo mooi je zondagskindje

quote:

Op vrijdag 28 augustus 2009 23:11 schreef Smikke het volgende:
Huup, allereerst nog gefeliciteerd met jullie mooie dochter, met een prachtige naam.
Na het lezen van het knipgedeelte in je bevallingsverhaal, werden met de drie knippen ook visueel duidelijk. Had al visioenen van een soort figuur knippen , maar het was dus anders dan dat, dus....

figuurknippen hahahaha omg
zuster! ik wil graag een ster in mn ster kan dat?

Wilde eigenlijk alleen ff inhaken met een dikke voor jullie bevallingsverhalen. Mooi omschreven dames.

Maar een mental picture van een geknipte ster doet me toch wel weer erg hard lachen!

Huupske, ik heb af en toe hartelijk moeten lachen om je verhaal. Vghhuuuuu!
En Cara, wat vreemd van die ruggenprik...
_{En wat stom van die tweede verpleegkundige.}

Huup en Cara. Wat een heftige bevalling hebben jullie gehad zeg.
En idd Huup zoals jij iets kan vertellen. Meesterlijk gewoon.
Ik zal hier mijn beide bevallingen even neerzetten.
Niet zo'n lang verhaal, want ze waren beide erg kort.

21 november 1995.
Ik wordt wakker met wat weeen die niet echt pijnlijk aanvoelen, maar die wel regelmatig om de 5 min komen.
Dus besloten we de VK te bellen. Helaas was mijn favo vk al reeds bezet en was het die ochtend al erg druk met bevallingen.
De deurbel gaat en natuurlijk staat zij voor de deur waar ik de minste klik mee heb.
Ze checked me en denkt dat het geen weeen zijn en adviseert me om onder de douche te gaan staan.
Daarna gaat ze weer weg en braaf doe ik wat ze zegt, maar na een minuut of 10 wordt de pijn wel heel erg heftig en voel ik dat ik moet poepen.
Ik droog me af en ga op de wc zitten waar ik volkomen leegloop aan beide kanten (god zij dank hadden we een wasbakje in de wc ) In de tussentijd werden de weeen echt onuithoudbaar. Er zat praktisch geen tijd meer tussen en gewoon zoiets simpels als ademhalen ging bijna niet meer laat staan puffen. Ik dacht echt dat ik doodging van de pijn. Kon het met geen mogelijkheid opvangen.
Dus Hubbie belt de vk nog eens. De vk twijfeld nog steeds of het wel weeen zijn aangezien dit m'n eerste is en ik 3 dagen voor de uitgerekende datum zit. Bovendien zou het zo'n vaart niet lopen, maar na hevig aandringen besluit ze toch te komen.
Terwijl ik alles bij elkaar gil en in paniek raak komt zij daar aan. Ik geef aan dat ik al hevige persdrang heb. Ze gaat kijken 4cm volgens haar was het onmogelijk dat ik persdrang had en moest ook maar gewoon beter door m'n neus ademen. Ik had het idee dat ze maar vond dat ik mezelf aanstelde. Maar ik voelde toch echt dat m'n zoon eruit wilde. Opeens veranderde ik in een zeer agressief en vloekend persoon en trek me halfsleepend de deur uit om naar het ziekenhuis te gaan. Daarop besluit ze me toch zelf in haar fiat pinda te proppen en me naar het ziekenhuis te brengen. Nadat we 6 trappen naar beneden moesten en in de auto gepropt te zijn voel ik dat ik de persdrang bijna niet kan ophouden en gil het dan ook uit met de nodige verwensingen richting vk en trek dat hendeltje wat boven de deur hangt stuk en kan me wazig een vertrapt automatje herinneren.
Eenmaal bij het ziekenhuis wordt ik in de rolstoel gezet en besluit mevrouw dat ik eerst nog een ponskaartje moet laten maken. Dus gewoon in de rij bij de receptie, want he 1 cm per uur. We hadden nog ruim 6 uur dus. Erg leuk al die mensen die naar je staren terwijl je dood lijkt te gaan van de pijn.
Daarna eindelijk naar de verloskamers. eenmaal aan bed wilde ze eerst nog het ctg apparaat aansluiten, maar ik kon niet meer ver genoeg naar voren buigen om de band aan te laten brengen. (nee gek he als het hoofdje er al uit komt, maar tegengehouden wordt door m'n broek. )
Gelukkig komt er een gynecoloog langs trekt m'n broek uit en vangt me zoon op.
Pff wat een opluchting. Ik krijg me zoon op m'n buik en de vk een berisping.


25 july 2009

Na twee weken wat voorween te hebben gehad bestede ik er deze keer ook niet echt veel aandacht aan. Ik had zoiets van het word vast een slapeloze nacht en aangezien ik erge poetsdrang had daar maar aan toe gegeven. Na zo'n 3 uur als een bezetene gepoetst/gestreken te hebben was ik ineens erg moe en besluit niet meer naar bed boven te gaan, maar om beneden op het kraambed te gaan liggen. Hubbie komt weer eens bij me checken, want vind al het gepoets om 3 uur s'nachts vreemd en gaat op de bank bij me slapen. Rond 6 uur wordt ik wakker met een gigantische pijn. Uit reflex spring ik maast m'n bed en m'n vliezen braken. Ik voelde ook een gigantische persdrang en dus probeerde bij de wc te komen. Eenmaal op de wc had ik het gevoel echt naar beneden geduwt te worden. De pijn was constant en kon bijna niet meer ademen alleen maar wat oerkreten kwamen uit m'n mond. Ik wilde graag hubbie op de hoogte stellen wat er gebeurde, maar praten kon niet meer. Hubbie had gelukkig de vk gebeld en omdat de bevalling de vorige keer vrij snel ging kwam ze direct. Ondertussen kroop ik van de wc af. Ik kan me nog herinneren dat Hubbie druk in de weer is met de mop en allerlei doeken en ik sta dan ineens voor het bed en voel het hoofdje er al uitkomen. Hubbie schreewt dat ik in bed moet gaan liggen, maar het stomme ding staat op klossen en is veels te hoog, dus blijf ik half hangend op het bed staan en probeer ik met m'n andere hand beeb op te vangen. Er was geen houden aan.
De deurbel ging en vk stormt naar binnen Zwiept me op bed. Ik weet niet eens meer hoe. En ik hoor in de verte nog een Neeee Hooo stop (vk had haar handschoentjes nog niet aan ), maar daar was ze. M'n dochter.
Bevalling duurde in totaal 25 min, maar ik had zeker een dag nodig om te beseffen dat ik bevallen was.
Ik heb nu ook het stempeltje portiekbevalling gekregen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Urla op 31-08-2009 09:34:18 ]

Urla Wat een verhalen

Jeeeeumig Urla wat een turbobevallingen zeg

en wat vervelend zijn dat soort dingen toch zoals bij jouw eerste bevalling. Je bent van iemand anders afhankelijk die voor jou in moet schatten hoeveel pijn je hebt. En helaas gaat dat idd niet altijd goed

Urla, mijn god zeg

Oh tering Urla!
Wat een snelle bevallingen heb je gehad!
Die eerste VK, die is toch wel ontslagen hoop ik? Want ik vind een berisping niet echt op zn plaats hoor!

Woaahh Urla dat zijn echt turbobevallingen!! Die VK wat een stom wijf!!

Cara erg mooi geschreven je verhaal.

Urla, mensen lief wat een turbo bevallingen heb jij gehad zeg. Dat is nog niet eens tussen het eten en de afwas door zo snel.

jeutje Urla wat een bevallingen!!

Jeetje Urla wat turbo.

Halleluja Urla

En dan te bedenken dat ik die middag nog in de Appie en c&a rondliep. Ik had vast de krant gehaald of de frontpage.
Ergens had ik eigenlijk op een iets langere bevalling gehoopt, want dit overdonderd me zo en geen manier ook om het op te vangen, maar ipv ging het nog sneller.
Wel geen hechtingen of uitgescheurd. Da's dan wel weer fijn.

De desbetreffende vk uit de eerste bevalling werkte toevallig in de praktijk waar ik bij zat, maar 8 vk's daar dus heb ik na overleg haar niet meer gehad ook niet bij controle.
Het punt was dat zij net klaar was met de opleiding en nog nooit een bevalling als de mijne had meegemaakt.

Ik ben benieuwd of er meer mensen zijn die dit meegemaakt hebben. Ken alleen mijn oma en zij kreeg er 11 idd tussen het eten en de afwas door. , maar zij is helaas overleden.
Voor evt toekomstige bevalling zijn tips welkom. En hoe doen anderen dat? Gewoon op het einde van de zwangerschap de deur niet meer uit?

mijn moeder had zowel bij mij als bij mijn broertje van die turbobevallingen. broertje is op vrijdag geboren. 's ochtends nog bij de gyn geweest, echo gemaakt: "nou mevrouw, komend weekend zou het wel eens kunnen hoor!", om half 11 waren we thuis, om kwart voor 11 zegt ma: "oeh! volgens mij was dat een wee!", half 12 waren we trug in het ziekenhuis en 1 uur was hij er bij mij heeft ze anderhalf uur oid perweeen tegen moeten houden omdat de gyn er nog niet was (en blijkbaar op zn gemakkie deed). ik kan me niet herinneren dat ze met broertje speciaal thuisgebleven is.

Klinkt idd als m'n eerste bevalling, maar de tweede viel het niet meer op te houden. Ik heb zelf niet actief hoeven mee te persen. Ziekenhuis had ik niet meer gehaald.

Urla waaaah Dat is nog eens lanceren!

Ik kan me die eerste vlos nog ergens wel voorstellen ook onervaren, net van school, ziet jou de eerste keer nog met gemakt wegpuffen, komt terug, 4 CM 'och, dat valt nog wel mee, maar ze piept wel behoorlijk zeg!'
Zoiets

Neemt niet weg dat het onjuist en behoorlijk kut was trouwens!

quote:

Op maandag 31 augustus 2009 14:21 schreef Urla het volgende:
Ik ben benieuwd of er meer mensen zijn die dit meegemaakt hebben. Ken alleen mijn oma en zij kreeg er 11 idd tussen het eten en de afwas door. , maar zij is helaas overleden.
Voor evt toekomstige bevalling zijn tips welkom. En hoe doen anderen dat? Gewoon op het einde van de zwangerschap de deur niet meer uit?

Een collega van me had zo'n zelfde verhaal.
De baby werd gewoonweg tegengehouden door de broek die ze nog aanhad.

Maar je hoort het niet vaak, vind ik

Oh Urla, wat bijzonder. Bij je tweede verhaal schoot ik wel even vol, het heeft ook wel iets heel moois...
En over die VK bij de eerste bevalling. Tja, als je net van de opleiding komt moet je natuurlijk ervaring krijgen. Maar het lullige van bevallingen is dat het meteen zo ingrijpend is als je een beginnersfout/-inschatting maakt... Mijn hemel, je zoon die binnen wordt gehouden omdat je je broek nog aanhebt...

Mijn hemel Urla!
Ergens lijkt dat zo ideaal zo snel ipv dat ge-emmer van mij, maar ik geloof dat ik echt volledig in paniek zou zijn.

Urla, wat een snelheid... oef

Sorry, het is lang... ik kan dat niet kort blijkbaar.

Zaterdag 22 augustus, ergens een uur of 4-5 's nachts.
Het rommelt een beetje, maar ja... dat had ik al een paar keer gehad... het zal wel dacht ik.
Maar dan voel ik ineens een knakje, met daarop gelijk een iets steviger krampje.
Ik lig nog een beetje te mijmeren over dat het me zo heerlijk zou lijken als mijn vliezen spontaan zouden breken. Want dan weet je gewoon, over een x-aantal uur is hij er, niks afwachten wanneer het gaat beginnen...
Maar ja... zoveel mazzel heb ik vast niet.
Tot ik me omdraai en denk 'hmmmm... het is toch wel wat nattig tussen mijn benen'. Ik pers een klein beetje en voel een golfje. Ik vraag aan F. of hij een handdoek wil pakken en stap met die handdoek tussen mijn benen mijn bed uit, jawel hoor, vruchtwater, kan niet missen! Woei! Het gaat beginnen!

Dachten we...
Ik hyper uiteraard gelijk mijn bed uit, gewapend met kraamverbanden in mijn onderbroek weet ik van pure opwinding niet wat ik met mezelf aan moet en dus ga ik maar de was opvouwen... om half 6 's ochtends. F. verklaart me voor gek en gaat weer slapen....

Ik bel om een uur of 9 de vk en die komt later die dag even kijken en voelen. Idd gebroken vliezen en dan is het een kwestie van wachten op de weeen. De vk komt 's avonds nog een keertje terug om het hartje van de baby te luisteren (dit ivm infectie-gevaar) en ik moet een aantal keer per dag even mezelf temperaturen om ook weer te kijken of ik niet koorts (en dus een infectie) heb.

Zondag 23 augustus
Er gebeurt die dag en nacht verder niks en dus komt de vk zondagochtend nog een keertje controleren.
Dan mogen we naar het ziekenhuis voor een ctg, echo en een kweekje (ivm infectiegevaar).
Als alles daar in orde blijkt mogen we weer naar huis om verder af te wachten.
's Avonds komt de vk nog een keer langs om weer het hartje te controleren en als zij er is zeg ik dat het een klein beetje aan het rommelen is. Het is dan 23.00.
Ze zegt me lekkier te gaan slapen, want als het niet door zet moeten we ons de volgende ochtend om 7 uur melden in het ziekenhuis om ingeleid te worden.

Maandag 24 augustus
Het gerommel zette wel door en het lijkt zowaar op een gegeven moment regelmatig te zijn.
Eerst een uurtje om de 10-7 minuten en dan vanaf 1 uur gaat het over naar om de 5 minuten en ze houden ook nog 1 minuut aan. Tsjonge...zou het dan echt zo soepel gaan? Als het zo door blijft gaan kan ik om 3 uur- half 4 de vk wel gaan bellen dacht ik nog hoopvol.
Maar helaas, na een uurtje die weeen om de 5 minuten (niet al te sterk overigens) gaat het over in onregelmatig gedoe. Soms wel 5 minuten-1 minuut, maar soms zit er ineens 7 minuten tussen en dan is de wee veel feller weer dan die daarvoor. Er is geen peil op te trekken en na nog eens douchen lijkt het helemaal wel weg te ebben.
Maar ja... inmiddels is het 4 uur en mijn wekker zou om 6 uur gaan om ons klaar te maken voor het ziekenhuis.
Ik bel toch de vk (zoals ze me had gezegd, mede ook gezien het gedoe de vorige keer met niet vorderende ontsluiting) en ze komt langs.
Ze toucheert me en helaas blijk ik maar 1 cm te hebben... zeg maar niks dus. Dat was even een flinke tegenvaller wel...
Ze besluit het ziekenhuis te bellen en een klein beetje te bluffen zodat we dan al terecht kunnen ipv om 7 uur aan te moeten sluiten in de rij voor een inleidings-infuus.
En het mag! Om 5.15 zijn we in het ziekenhuis, precies 48 uur na het breken van de vliezen.

Ik word eerst aan het ctg gelegd en om 6 uur komt de gyn om me te toucheren. Ik blijk 3-4cm ontsluiting te hebben en op basis daarvan besluiten we nog even te wachten met het infuus, want het lijkt erop dat mijn lichaam het wel gewoon zelf kan en doet.
Om 8 uur komt ze nog eens terug en is er nog een cm bij gekomen, 5 cm dus. Dus geen infuus, want dit gaat wel goedkomen. Dachten we, hoopten we...
Tussen 8 en 9 uur heb ik heel regelmatig weeen, weliswaar vnml rug-weeen weer, maar zo regelmatig dat we allebei wel denken dat het echt goed bezig is.

Maar na 9 uur zakt de boel weer als een pudding in en begin ik de moed te verliezen...Om kwart voor 10 jammer ik tegen F. dat ik het niet meer trek, dat ze moeten komen kijken/voelen... ik moet weten hoe het er voor staat.
Helaas zijn de artsen op dat moment bezig met een bevalling, dus ik moet wachten.
Om half 11 komt mijn eigen vk kijken hoe het er mee gaat en zij wil me wel even toucheren om te zien hoe het er voor staat. Helaas... 4cm zegt ze, niks 5... weer eentje eraf dus. Toen zonk de moed me echt in de schoenen en kon ik alleen nog maar huilen. 4 uur in het ziekenhuis aan het klooien geweest voor niks...
De vk gaat op zoek naar de artsen en geeft aan dat ik toch echt hulp nodig ga hebben om de ontsluiting te laten vorderen en dat ik het niet echt meer trek zelf.

De arts komt om 11 uur. Ik kan alleen maar huilend knikken en jammeren. De arts is het eens met een infuus en ik weet aan te geven dat ik ook pijnstilling wil.
Ik krijg de keuze tussen een ruggeprik en pethidine en ik vraag om een ruggeprik in de hoop dat het deze keer wel gaat lukken. Als het mislukt kan de pethidine altijd nog.

We mogen gelijk komen, de anaestesist heeft tijd en we worden naar boven, naar de verkoeverkamer, gebracht. (Bij Sasha prikten ze me op de verloskamer zelf, dit uitje was nieuw dus. )
Na een beetje geprik en getest en gevoel zit de prik niet alleen in mijn rechter- maar ook in mijn linkerbeen en kunnen we weer naar beneden.
Om 12.45 zijn we weer terug in de verloskamer. Het infuus met de weeen-opwekkers gaat erop en dan is het wachten tot de boel een beetje vordert.
Wat een zaligheid is die ruggeprik zeg! Inmiddels waren F. en ik allebei aan het tollen van het slaapgebrek dus we zakken allebei weg. Ik op het bed, F. op een soort van slaapbankje.

Om 14.30 zeg ik tegen F. dat ik de tijd zo langzaam vind gaan. Toen ik druk bezig was met weeen opvangen leek het allemaal veel sneller te gaan. Ik vertel ook dat ik nu ineens weer zo af en toe weeen voel, echt bij de uitgang van mijn vagina en mijn anus. Ik mopper nog wat over 'ze zeggen toch dat je niks meer voelt met een ruggeprik'.

Om 14.45 krijg ik ineens persdrang met daarbij ook gelijk het gevoel dat ik ook echt MOET persen.
De arts komt en vraagt of de co even mag toucheren... en ach, ik ben de rotste niet, welja joh...
Ze toucheert me en dan vraagt de arts 'wat denk je', de co moet er nog even over nadenken en ondertussen lig ik echt als een kind te jammeren op dat bed dat het zo'n zeer doet en dat ik het niet meer hou.
De co zegt dat ze 8cm denkt en de arts gaat het even controleren... helemaal goed, idd 8 cm! Het einde is in zicht dus!
Ik put me uit in verontschuldigingen omdat ik het persen niet tegen kan houden en de arts zegt dat ik idd wel een beetje mee mag duwen als het echt niet anders kan.
Ik lig te draaien en te kronkelen in bed om die persdrang tegen te gaan, maar het gaat dus echt niet. Ik richt het zo goed als ik kan op de achterkant om dan maar daar te onlasten.

Op een gegeven moment trek ik het echt-echt-echt niet meer en geef een soort van gil...
Er komt iemand van de verpleging vragen of ik dat was.
De arts is in de kamer ernaast ook met een bevalling bezig dus het is ineens spitsuur. Gelukkig komt er een andere gyn van de kraamafdeling om mij te begeleiden.
Ze komt binnen om 15.00, voelt, zegt dat ik 10cm ontsluiting heb en dat ik mee mag gaan persen. Heerlijk, eindelijk kan ik los!
In mijn hoofd gaat het echt nog wel even duren, maar al snel hoor ik 'je kan het hoofdje nu voelen'.
Ja, dat zal wel, mag ik nu doorpersen?
Wil je een spiegel?
Weet ik niet, mag ik nu doorpersen?
Zuchten-zuchten-zuchten, het hoofdje staat!
Auwauwauwauwaaaaaaaaauwauwauwaaaaaah! _{(Dat vond ik echt het allerergeste dat ik ooit gevoeld heb. )}
Zuchten-zuchten-persen-persen-zuchten-zuchten, ja, je kan hem aanpakken, toe maar.
Nee! Haal hem eruit! Nu!

15.14
Een heel warm, glibberig en krijsend lijfje wordt op mijn buik gelegd... Daar is ie! Nu al! Wat ging het snel ineens! Hij is er! De opluchting! Het is over, hij is er!
Ik kijk opzij en zie F. zijn gezicht, rode ogen van de emoties... hij is er, we zijn met z'n viertjes vanaf nu!

Daarna is het nog even lastig omdat de placenta niet wil komen. Ik krijg een prik en later nog iets extra's in mijn infuus om het wat te stimuleren en na wat wachten en masseren en voorzichtig trekken laten ze me even met rust. Ze gaan eerst Oscar wegen en controleren. 4520 gram! Weer zo'n lekkere beer!

En dan uiteindelijk na nog een paar keer persen is de placenta er.
Ik heb 1 hechtinkje nodig en vanwege dat infuusspul krijg ik nu nog 5 tabletten van iets in mijn kont gestopt om de baarmoeder sneller te laten samentrekken omdat het best aardig bloedt. Gelukkig was daar verder niks ernstigs mee.

Oh, en bij deze nog een hele dikke voor de verpleegkundige die op zoek ging naar neusspray voor mij.
Ik was nog steeds superverkouden en had het op een gegeven moment zo benauwd. Kon de weeen niet opvangen doordat ik niet netjes door mijn neus in kon ademen en zo'n stomme zoutspray werkte natuurijk niet. Er werd overlegd met de arts en ik mocht idd echte neusspray gebruiken, maar waar haal je die vandaan om 7 uur 's ochtends. F. was al van plan om zsm een apotheek te gaan zoeken maar de verpleegkundige dacht dat er mss op de kraamafdeling nog wel spray te vinden zou zijn. En idd, dat was zo...
Zo stom, zoiets kleins, maar dat scheelde zo veel... ik kon weer normaal ademhalen en puffen.

_{F. heeft spijt dat hij niet de camera had laten lopen, want ik heb echt een paar keer gejammerd dat ik dit echt nooit meer wilde, dan maar geen derde etc. etc. Ik heb (en had dat toen ik bezig was ook al) het idee dat ik me echt vreselijk aan heb liggen stellen, maar het deed echt zo vreselijk veel pijn allemaal steeds, ik kon het totaal niet opvangen. De vk zei me gisteren dat dat wel kan kloppen, echte regelmatige weeen hebben een duidelijk begin en een eind en zijn daardoor veel makkelijker te behappen dan dat gefladder van mij. Dus dat het goed kon dat ik het heel zwaar had gevonden.}

Anyway... hij is er!
En het was het waard... echt wel.

_{Omdat Oscar bijna 60 uur na het breken van de vliezen geboren is moesten we 24u in het ziekenhuis blijven om er zeker van te zijn dat hij of ik geen infectie hebben. 's Nachts bleek onze bullie toch zijn suikerpeil niet helemaal zelf te kunnen reguleren en werd hij opgenomen op de kinderafdeling voor een glucose infuus om hem wat te helpen. Ik ging zelf woensdag naar huis en donderdag-ochtend mochten we Oscar ook mee naar huis nemen.}

[ Bericht 0% gewijzigd door BE op 01-09-2009 22:37:07 ]

Mooi BE

Wat een mooi verhaal BE. En in mijn ogen lijkt me dat echt superlang duren.
Het steeds moeten afwachten en dat uren lang lijkt me ook erg naar.
Wel heel fijn dat je een ruggeprik hebt kunnen krijgen, maar wat gek dat die niet volledig pijnloos bleef zeg.
Super gedaan en je hebt echt iets heel moois geproduceerd.

Hier was idd de paniek toegeslagen trouwens. Ik ging van helemaal niks naar ineens een mega weeenstorm inc persweeen en het ergste vond ik dat ik het gevoel had dat ik stikte en niet eens om hulp kon vragen.
Maar goed als het kindje er eenmaal is en die tijd erna maakt het allemaal zo goed.
Ik heb bij beide keren achteraf ook geroepen dat ik het nooit meer zou doen, maar rammel alweer.

BE dat 'ik ben helemaal niks opgeschoten, dit kan ik niet nog 3 dagen volhouden' rotgevoel is zo bekend knap vervelend! En het is ook een flinke man zeg

maar nu... Hij is er

quote:

Op dinsdag 1 september 2009 08:25 schreef Urla het volgende:

Ik heb bij beide keren achteraf ook geroepen dat ik het nooit meer zou doen, maar rammel alweer.

Echt?
L. is geboren om 19:25 en diezelfde avond heb ik al gezegd dat ik er op deze manier nog wel 10 wilde

quote:

Op dinsdag 1 september 2009 08:39 schreef freecell het volgende:

[..]

Echt?
L. is geboren om 19:25 en diezelfde avond heb ik al gezegd dat ik er op deze manier nog wel 10 wilde

Jah Erg he. Ik heb me wel voorgehouden dat m'n meisje eerst moet kunnen lopen, maar mocht ik en hubbie er dan nog zo over denken dan Hoppa.

Mooi verhaal BE

_{Ik word er wel bloednerveus van, kijkend naar mijn dikke buikje.
Je verteld het zo beeldend en het is niet nieuw voor me, en ik ga dat ook weer meemaken en ... dus...ieh}

Mooi BE wat fijn dat het laatste stuk het persen zo snel is gegaan. Maar allemachtig wat een gedoe en heftigheid zeg die eerste 10 cm...
hij is er idd gelukkig.

mooi geschreven Be

Wat je vk zei over regelmatige weeën dat klopt ook wel, ik voelde duidelijk de weeën opkomen, naar de piekhoogte komen, en daarna weer webebben.
en dat kon ik echt heel goed hebben deze keer.
vooral de combinatie zittend op de skippybal was heel erg fijn.

Wauw BE erg beeldend geschreven en het lijkt heel erg veel op de bevalling van Q.
Het niet op kunnen vangen, geen begin en eind aan een wee, inleiden en dan nog lang erover doen.
Alleen de ruggeprik is nieuw voor mij, doen ze dat tegenwoordig vaker? Dat was echt out of the question in 'mijn tijd', wat lijkt me dat 'heerlijk' na zoveel zolang pijn.
En dat staan vh hoofjde, doet altijd afgrijselijk pijn, heel hevig, maar heel even (gelukkig )

Wat een mooie verhalen. En wat een mengeling van angst maar anderzijds van, ik wil ook (want dan ben ik er vanaf) bekruipt me dan.

Be, ik dacht dat je het staan van het hoofdje niet kon voelen met een ruggenprik. Of heeft dat te maken met de verdoving die je (ik ook) krijgt ivm inknippen?
Ik kan me niet herinneren dat ik de weeen zo heftig voelde dwars door de ruggenprik heen namelijk.

Ik bleef dat stukje bij mijn vagina/anus eig. vanaf het begin voelen, maar dat was prima te behappen Amaranta. Maar daardoor voelde ik dus prima die persdrang aankomen.
De verdoving zat ook maar in de helft van mijn bil, ik kon de grens precies zelf voelen.
Eig. geen idee of dat zo hoort. En dus ook niet van dat staan van het hoofdje.
Ik dacht eig. dat ze de ruggenprik sowieso uit zetten als je mag gaan persen toch? Omdat je anders niks voelt en niet goed mee kan werken dan?

Bluezz, godzijdank is dat tegenwoordig dus gewoon allemaal mogelijk. Zelfs 's nachts is het tegenwoordig mogelijk als ik het goed heb.

Ik weet het niet meer. Ik heb de vorige bevalling in ieder geval niks gevoeld van de geboorte zelf. De persweeen wel overigens.

Ooko weer zo'n mooi verhaal, wow BE!

Wow wat een verhaal BE! Mooi geschreven.

BE, wat een verhaal! Ik vind het knap van je en je hebt je zo te lezen kranig gehouden!
En je bent zeker 'de beroerdste niet'

quote:

Op maandag 31 augustus 2009 22:02 schreef Brighteyes het volgende:

De arts komt en vraagt of de co even mag toucheren... en ach, ik ben de rotste niet, welja joh...

Ja, gek is dat he, elke vreemde met een witte jas aan mag zo maar in je doos voelen!
Maar wat een op- en af-gedoe BE. Jeutje! En een verademing he, zo'n ruggenprik.
Goed gedaan dame!

quote:

Op dinsdag 1 september 2009 21:19 schreef Brighteyes het volgende:
Bluezz, godzijdank is dat tegenwoordig dus gewoon allemaal mogelijk. Zelfs 's nachts is het tegenwoordig mogelijk als ik het goed heb.

Ik heb bij de eerste ook uiteindelijk een ruggeprik gekregen ( zalig zalig zalig) en dat was op een zondag.

en amaranta, ik heb de persweeen en het staan van het hoofdje ook duidelijk gevoeld verder, mijn prik was toen al uitgewerkt denk ik?

dubbel

ik heb de persween nauwelijks gevoeld. dat ging heel vaag en intuitief. op de een of andere manier wist ik wel dat er een perswee aankwam, maar echt voelen? nee. dus we oefenden eerst een paar keertjes voordat alles losgekoppeld werd.

quote:

Op dinsdag 1 september 2009 08:25 schreef Urla het volgende:
Wel heel fijn dat je een ruggeprik hebt kunnen krijgen, maar wat gek dat die niet volledig pijnloos bleef zeg.

Op het moment dat je lichaam naar persweeen overstapt schijnt dat vrij normaal te zijn. Maar dat vertellen ze er niet bij (ik hoorde dat ook pas achteraf)

Hier werd de ruggenprik uitgezet voor de persweeen die er nooit kwamen...

Urla een derde hoe ga je die op de wereld deponeren? Vanaf 39 weken op bed blijven liggen en dan hopen dat je haar hem daar krijgt hihihi... Maar ik kan me voor stellen dat het wel een impact heeft zo'n bevalling.

BE wat heb je het mooi beschreven en jullie zijn nu echt met z'n viertjes.

BE wat mooi en beeldend beschreven, ik had helemaal gemist dat Oscar geboren was! Alsnog gefeliciteerd en ook voor stinkie, en wat een mooie namen

quote:

Op woensdag 2 september 2009 11:38 schreef Books het volgende:

Urla een derde hoe ga je die op de wereld deponeren? Vanaf 39 weken op bed blijven liggen en dan hopen dat je haar hem daar krijgt hihihi... Maar ik kan me voor stellen dat het wel een impact heeft zo'n bevalling.

Ha Ha Zoiets jah. Of een hele strakke broek aan.

Dan krijgt de term "Drollenvanger" een heel andere betekenis

Wat een mooie verhalen weer
Zelf heb ik ook wat opgeschreven, is ook een beetje lang geworden...

Het is 26 augustus, 5 dagen na mijn uitgerekende datum. Sinds ik ben opgestaan verlies ik bloederig slijm en na de kraamverband-test blijkt al gauw dat het geen vruchtwater is.
Al 3 weken heb ik zowel overdag als ’s nachts veel gerommel maar kan het nog niet echt serieus nemen. Wel al 1 cm ontsluiting wat vrij normaal is bij een 2e. Maar hey, da’s toch alvast 1 cm in de goede richting!
Ik zit te lunchen bij mijn moeder en ineens voelde ik een wee. Een echte wee! Ik weet het zeker, kwam me zo bekend voor, en ik puf hem weg, helemaal giechelig en blij dat het nu echt aan het beginnen lijkt te zijn. Oooh, wat spannend! 10 minuten later weer een, 5 minuten daarop ook en ineens werd ik onrustig, wilde ik perse naar huis om wat laatste dingetjes in orde te maken.
Als ik het ziekenhuis bel en vertel dat het volgens mij misschien wel aan het beginnen lijkt te zijn word ik niet echt serieus genomen. Wanneer ik uitleg GBS-draagster te zijn en dus aan een antibiotica-infuus te moeten voor het liefst 2 giften en me zorgen maak dat daar misschien niet genoeg tijd voor zal zijn straks zeggen ze “Nou ja, kom dan maar even langs, als het niks is sturen we je gewoon weer naar huis toe.” Dank u!
Ik heb met M. afgesproken dat hij nog niet hoeft te komen, hij zit op zijn werk wat niet om de hoek is, en ik hem op de hoogte zou houden. In het ziekenhuis word ik getoucheerd door de gyn en zijn co: nog altijd 1 cm maar de baarmoedermond is in ieder geval wel goed week. 2 uur lang lig ik aan de CTG en die registreert wel degelijk weeën, maar ze zijn erg onregelmatig en niet krachtig genoeg. En helaas, de frequentie lijkt steeds meer af te nemen, tussen de weeën door kan ik dus alsnog mijn middagslaapje doen…
Na 2 uur komt de gyn weer kijken en zoals verwacht ben ik niks opgeschoten en word ik naar huis gestuurd. In de lift naar beneden moet ik een pijnlijke wee wegpuffen, tot grote hilariteit van de andere aanwezigen. Zelf staat het huilen me nader dan het lachen, ben best teleurgesteld.

De rest van de middag en avond blijf ik weeën houden met de ene keer 10, dan weer 6 , dan weer 20 minuten ertussen… Geen touw aan vast te knopen en dat maakt het best zwaar omdat ik niet goed voorbereid ben om ze op te vangen. Bovendien is Devin thuis en ik doe mijn uiterste best te voorkomen dat hij ziet dat ik af en toe flinke pijn heb. Ik zit dus ook gewoon aan tafel met mijn mannen hoewel mee-eten niet lukt.
Onze kleine slimmerik heeft toch in de gaten dat er iets speelt en weigert in zijn bed verder te slapen nadat hij huilend is wakker geworden , hij wil bij mama slapen en ik smelt , de laatste tijd trekt hij immers zo naar zijn vader toe.
Aangezien ik toch al in en om ons superhoge bed aan het rommelen was neem ik Devin lekker bij me waar hij direct in slaap valt. Huilend van ontroering, angst, pijn en zo ontzettend veel liefde voor mijn ventje lig ik hem kusjes te geven, onderwijl weeën wegpuffend, en ik hoop dat zijn broertje niet al te lang meer op zich zal laten wachten. En dat hij gezond zal zijn.
Middernacht geweest en de weeën komen steeds sneller, elke 5 minuten! Ik duik nog even Z&G in, vooral omdat ik de tijd wil doden en het nog even wil uitstellen om het ziekenhuis te bellen. Ben veel te bang dat het weer niks is.
Als snel bel ik toch, krijg aan de telefoon weer een wee en ik moet direct komen.
M. wakker gemaakt, Devin uit bed gehaald en naar mijn ouders gebracht en door naar het ziekenhuis. Bij de EHBO-ingang weiger ik een rolstoel, staand en heupwiegend kan ik de weeën beter opvangen. Om de opmerking van M. dat het er best sexy uitziet als je mijn gezicht wegdenkt kan ik niet lachen
Bij aankomst op de verloskamer is het 1:30 uur en ben ik nog steeds bang weer weggestuurd te worden, ben dan ook door het dolle als blijkt dat ik al 3 cm ontsluiting heb! Yeah, het is allemaal niet voor niks geweest dus!! Ik krijg tot mijn opluchting direct een antibiotica-infuus aangelegd en ga aan de CTG. Regelmatige krachtige weeën en het wegpuffen gaat me prima af. Verbazingwekkend hoe geconcentreerd en beheerst ik ben, ik sta er zelf nog het meest van te kijken
M. en ik hebben het best gezellig. En ik voel me goed, dit valt me zo ontzettend mee vergeleken met de vorige bevalling! We zitten te mijmeren dat we tegen de middag vast al onze baby zullen kunnen vasthouden.
Om 3:30 uur komt de gyn weer langs. 4 cm, het schiet niet echt op en mijn vliezen worden gebroken. Groen vruchtwater, ook deze jongen vond het weer nodig in het vruchtwater te poepen. De lieve gyn, haar co en een schat van een verpleegkundige leggen matjes voor me neer op de grond en een stoel zodat ik kan gaan staan. Van nu af aan zou het best snel kunnen gaan en ze hadden bij binnenkomst al gezien dat ik liever staand de weeën opving. Zo lief dat ze meedenken!
Volgens de pleeg zal ik nog binnen haar dienst bevallen. “Jemig, tot hoe laat moet je dan nog?” “half 8” M. en ik staren elkaar stomverbaasd aan, dat KAN toch helemaal niet??? Da’s al over een paar uurtjes!

De weeën komen nu heel snel, zijn superkrachtig, ook in mijn rug en ik moet bijna elke keer overgeven. Ik sta (beter gezegd: hang) nog steeds aan het bed en de pleeg en M. lopen af en aan met natte washandjes en kotsbakjes. Wat ben ik aan het zweten, ik voel het uit mijn lijf gutsen. Ben dan ook hard aan het werk hoewel het me op dit punt een stuk moeilijker afgaat mijn ademhaling onder controle te houden en ik het mezelf dus ook onnodig zwaarder maak. Dan voel ik een drukkend gevoel, kunnen dit persweeën zijn? Ik besluit het nog even aan te kijken maar bij de eerstvolgende wee hou ik het al niet meer en schreeuw tegen M. dat hij moet drukken. De lieve schat geeft weer tegendruk op mijn rug, zoals hij eerder ook steeds deed, maar ik bedoelde natuurlijk dat hij op het knopje moest drukken en raak in paniek.
De gyn komt, het is 5:15 uur en ik word op het bed gehesen. 9 cm ontsluiting! Ik ben helemaal in shock dat het zo snel gegaan is. Nog even het laatste stukje afwachten en ik mag persen. De vorige bevalling spookt door mijn hoofd, toen ik na 2 uur persen alsnog flink werd ingeknipt en Devin met de vacuüm pomp gehaald werd. Het mannetje zat vast, het deed zo ontzettend veel pijn en ik ben bang dat de geschiedenis zich zal herhalen. En dat is duidelijk, ik kan de angst en de nare herinneringen moeilijk loslaten en dat uit zich in halfslachtig persen, ik durf op de een of andere manier niet en werk tegen. Bij elke wee overstrek ik, ik probeer ze te negeren en ontken keihard dat ik aan het bevallen ben. “Dit gaat niet zo, je moet meewerken, persen!”
Ik huil dat ik het niet kan en voel me z’n mislukking
Dit kind gaat nooit geboren worden, ik kan hem er niet eens uitpersen… God, wat een pijn, waarom lukt het me niet die weg te denken? Ik ben bezig met verwijten en alles behalve bevallen, ik zit in mijn eigen cocon van pijn en angst en ik wil zo graag dat dit voorbij is, dat die mensen aan mijn voeteneind me gewoon met rust laten en niet meer zo naar me roepen steeds. Wat willen ze toch van me?? Ik merk dat ik binnensmonds heb overgegeven en moet er enorm om huilen. Spaar je krachten zeggen ze tegen me.
“Ik wil een time-out” “Nee, je kindje is er bijna, persen nou, kom op!”
Persen op de automatische piloot, ik vind de hele situatie belachelijk en ben er van overtuigd dat het me toch niet gaat lukken maar doe inmiddels wel wat beter mee.
De co pakt mijn been en plant hem in zijn zij, de pleeg doet hetzelfde met mijn andere been en M. houdt mijn hoofd vast. Ik doe mijn best, krijg te horen dat het hoofdje er al bijna is!
Als het hoofdje staat is er pijn en paniek, Paniek! De navelstreng zit om zijn nekje gewikkeld en ik mag niet persen. Ha, alsof ik dit kan stoppen, nou ben ik op dreef, er is geen houden meer aan!!
De navelstreng wordt doorgeknipt nog voordat onze zoon geboren is en nu mag de rest komen. Weer moet ik stoppen, mag ik niet persen en moet ik wegpuffen. De kleine zit vast met zijn schouder en moet inwendig gedraaid worden. Mijn god, de pijn als de gyn daarbinnen aan het wroeten is… dit is onbeschrijflijk
Het draaien is gelukt. De volgende wee is daar dan eindelijk onze 2e zoon die op mijn borst wordt gelegd. Aaaah, hier deed ik het dus allemaal voor! Alle pijn is verdwenen en vergeten, nu is er liefde

Toby is geboren na slechts 34 helse minuten persen (al dan niet actief) en is gelukkig helemaal gezond. De kinderarts heeft nog extra goed gekeken naar zijn schouder omdat die klem gezeten heeft maar heeft gelukkig niks afwijkend kunnen ontdekken. Hij heeft 2 antibioticagiften ontvangen via mijn infuus, de kans dat hij ernstig ziek wordt van de GBS (groep B srtreptokok) is daardoor minimaal. Mama is blij

Ik krijg een spuit in mijn infuus voor de placenta die er al gauw komt uitglibberen en omdat ik toch ben ingescheurd word ik gehecht. Nog even wachten met de beschuit met muisjes want ik verlies behoorlijk wat bloed en moet nuchter blijven voor het geval dat. Gelukkig valt het uiteindelijk mee en hoef ik niet naar de ok. Ik krijg nog wel een catheter omdat het me niet lukt te plassen.

Al met al heb ik het ondanks al het voorwerk toch ervaren als een snelle bevalling. Het laatste stuk ging als een speer, iets wat ik van te voren niet had durven hopen!
De verlammende angst tijdens het persen, toch een soort trauma van de vorige keer, vond ik verschrikkelijk. Alsof ik van buitenaf naar mezelf aan het kijken was en mezelf zo zag stuntelen en aanstellen maar niks kon doen, niet kon ingrijpen om iets te veranderen en mezelf wakker te schudden en vermanend toe te spreken. Dat vond ik heel erg

Bevallen is heftig, hoe dan ook. Een 3e kindje zou theoretisch gezien welkom zijn, maar nog een keer zwanger zijn en daarna nog eens moeten bevallen… Pffff, mij niet gezien!

Pfoe Kersjes. Klinkt heftig en intensief en toch ook mooi. Mooi beschreven.

Alleen die passages over pijn enzo die negeer ik even hoor

Dus... Kersjes wat een bevalling zeg?! Echt RESPECT weer... ik weet dat dergelijke dingen ook hier te wachten kkunnen staan, maar voorlopig doe ik even flink aan struisvogelpolitiek als ik dit soort verhalen lees.
Maar goed, Toby is er, gezond en wel... en daar deed je het wel allemaal voor.

Kers heftig zeg. Goed gedaan, moet je zien "maar" 34 minuten ondanks je angst.

Kersjes

Pfoeh Kersjes Dat laatste stuk klinkt echt akelig

In bed liggen met je zoontje en overspoeld worden door liefde is echt wel Daardoor kon je vast ook meer ontspannen.

Mooi BE

Jeetje Kersjes, wat heftig. En wat naar dat die herinneringen aan je eerste bevalling weer zo boven kwamen. Maar gelukkig is Toby er nu! En ik vind dat je je verhaal heel mooi hebt opgeschreven, en ik moest er weer van huilen.

Kersjes, wat heftig joh, dat einde!
Maar wat heerlijk dat hij er, gezond en wel, is!

Jeetje kersjes wat heftig allemaal

Kersjes heftig hoor!

Kersjes zei:

quote:

Aaaah, hier deed ik het dus allemaal voor! Alle pijn is verdwenen en vergeten, nu is er liefde

Ow, deze zin, na je hele verhaal, ik zit gewoon met tranen in mn ogen.
Gelukkig is alles ok met Toby

Ik zit de laatste tijd een beetje met m'n bevallings verhaal (sinds ik in OUD lees en af en toe meepost ), maar weet niet of het wel gepast is, t'is tenslotte al 16 jaar geleden.

Ik heb toendertijd wel een heel relaas dr over op A-viertjes neergepend (want een pc hadden we toen nog niet , maar waar dat epistel ligt Joost mag het weten, ik ga morgen zoeken)), maar ik merk dat ik er nu steeds meer over nadenk hoe het allemaal gegaan is toen, en, naar mijn idee, vergeleken met hoe het nu kan gaan, ik toch wel een beetje verdriet heb over hoe het had kunnen zijn als ze toen bepaalde opties hadden voorgelegd. (ruggeprik bijvoorbeeld).
Dit klinkt een beetje warrig misschien maar ik ben er op het moment veel mee bezig.

Alle mamma's hier zijn kanjers vind ik, jullie hebben het toch maar mooi geflikt, ondanks de pijn , de angst en de wanhoop soms van, "hoe moet ik dit klaren?"....

Kan ik mijn verhaal hier doen, 16 jaar na dato?

natuurlijk Fannie! _{ik vind van wel iig}

zeker als jij aangeeft dat er voor jou toch nog wel wat oud zeer zit lijkt me geen kwaad kunnen om het nog eens op papier te zetten, of nouja, uit te tikken. Wie weet kun je het dan nog eens goed overdenken ofzo.

Tuurlijk Fannie, lijkt me leuk om te lezen. Ik vond het ook heel leuk om mijn moeders bevallingsverhalen te horen en haar kraamlogboek te lezen enzo, bevallen blijft toch voor het grootste gedeelte hetzelfde. Gelukkig moderniseren we wel een beetje met z'n allen maar het kernverhaal blijft toch altijd het krijgen van een kind. Zo bijzonder!

Oh kersjes, wat een aanloop, middenmoot en einde... Ik ben zo blij voor je dat hij er nu is.

Hoe groot en zwaar waren je kindjes nu eigenlijk bij geboorte?

Fannie, kom maar op
Ik vond het zelf een beetje eng om mijn verhaal te plaatsen, maar toch ook fijn om te delen. Lucht toch wel op om zoiets van je af te schrijven.

Rocka, Devin was geboren met 42 weken: 4100 gram en 52 cm.
Toby geboren met 40+6 weken: 4060 gram en 54 cm.

Flinke ventjes

OK , ik ga morgen op de vlonder zoeken naar die map waar ik mn hele relaas opgeschreven heb toen. Heb het er net ook nog met hubby over gehad, die kwam ook nog met anekdotes die ik allang weer vergeten was......ikke --- >
Ik kan het hele verhaal nu nog niet optypen want ik ben gewoon de helft kwijt

Maar fijn om te lezen dat het niet heel gek is, na zo'n lange tijd....thnx

Kersjes, inderdaad flinke kerels!

Kersjes wat een heftige bevalling Qua tijd misschien korter, maar nog niet heel makkelijk hoor, als ik het zo lees.

BE, wat een pracht verhaal. Klinkt wel heftig hoor. Niet niks wat je hebt meegemaakt.

BE en Kersjes, heftig allebei. En zo mooi geschreven.

wat ik graag vantevoren had geweten, is dat het gevoel dat het niet lukt, dat je dit (bevallen) niet kan, heel vaak voorkomt. ik voelde me zo'n watje, een loser, een nepmoeder, dat ik dat gevoel had. en achteraf hoor en lees ik dat heel veel vrouwen dat hebben. schoonzusje zei zelfs tegen haar man dat het haar niet lukte, dat hij het maar moest doen

Mijn meisjes zijn 7 en 8 inmiddels en ik heb echt fijne bevallingen gehad, bij allebei.

Ik wist bij allebei op zondag dat ze er de volgende dag zouden zijn (geen idee hoe, dat was gewoon een gevoel) en bij de een kreeg ik smiddags weeën en zou de verloskundige 'savonds terug komen om een uur of acht. Uiteindelijk is ze eerder gekomen en had ik in een paar uur tijd tien cm ontsluiting. Zonder al te veel pijn of moeite, wat erg prettig was.

Ik was echt totaal niet zenuwachtig, maakte me geen zorgen (baalde alleen van al die horrorverhalen die je te horen krijgt als je zwanger bent op de een of andere manie, tis alsof moeders denken: Ik heb een rotbevalling gehad, zal jou eens even de stuipen op het lijf jagen ofzo )
En uiteindelijk is de oudste in de avond geboren.

De jongste is een jaar later (een dag voordat de oudste 1 werd) 'sochtends geboren. Toen ging ook alles heel soepel en vanzelf. De verloskundige zei dat ik gemaakt was om te bevallen Toch zonde dat ik er niet meer heb

quote:

Op zondag 6 september 2009 10:45 schreef miss_sly het volgende:
BE en Kersjes, heftig allebei. En zo mooi geschreven.

wat ik graag vantevoren had geweten, is dat het gevoel dat het niet lukt, dat je dit (bevallen) niet kan, heel vaak voorkomt. ik voelde me zo'n watje, een loser, een nepmoeder, dat ik dat gevoel had. en achteraf hoor en lees ik dat heel veel vrouwen dat hebben. schoonzusje zei zelfs tegen haar man dat het haar niet lukte, dat hij het maar moest doen

Dat heb ik ook wel gezegd trouwens, dat ik het niet kon. Dat dacht ik echt zeker op een gegeven moment, maar ja, je moet wel he

quote:

Op zondag 6 september 2009 10:57 schreef JaniesBrownie het volgende:

[..]

Dat heb ik ook wel gezegd trouwens, dat ik het niet kon. Dat dacht ik echt zeker op een gegeven moment, maar ja, je moet wel he

Dat dacht ik dus ook heel echt. En daarom vond ik mezelf ook zo'n loser, want echte moeders hadden dat gevoel vast niet, dat ze het niet kunnen. NU weet ik beter.

Ik hoopte trouwens stiekem ook dat ze toch nog een of ander goed bewaard geheim hadden waarmee ze ineens een bevalling gemakkelijk konden maken en snel konden laten eindigen met baby. Zo iets waarvan alle vrouwen die ooit bevallen warenb eht wel wisten, maar dat ze nooit tegen andere vrouwen vertelden, omdat ze niet moesten denken dat ze op de gemakkelijke manier onder de bevalling uit zouden kunnen.

Hoe ver kun je heen zijn op zo'n moment

quote:

Op zondag 6 september 2009 11:09 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Dat dacht ik dus ook heel echt. En daarom vond ik mezelf ook zo'n loser, want echte moeders hadden dat gevoel vast niet, dat ze het niet kunnen. NU weet ik beter.

Ik hoopte trouwens stiekem ook dat ze toch nog een of ander goed bewaard geheim hadden waarmee ze ineens een bevalling gemakkelijk konden maken en snel konden laten eindigen met baby. Zo iets waarvan alle vrouwen die ooit bevallen warenb eht wel wisten, maar dat ze nooit tegen andere vrouwen vertelden, omdat ze niet moesten denken dat ze op de gemakkelijke manier onder de bevalling uit zouden kunnen.

Hoe ver kun je heen zijn op zo'n moment

Zo ver was ik niet...

Ik ben wel bij de tweede heel kwaad geworden op mn ex, die wilde even naar beneden gaan terwijl ik daar lag te persen Echt, ik was zo kwaad! Hij zei: ja, dat heb ik toch al gezien?


Tis niet voor niks mn ex natuurlijk he

quote:

Op zondag 6 september 2009 11:09 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Dat dacht ik dus ook heel echt. En daarom vond ik mezelf ook zo'n loser, want echte moeders hadden dat gevoel vast niet, dat ze het niet kunnen. NU weet ik beter.

Ik hoopte trouwens stiekem ook dat ze toch nog een of ander goed bewaard geheim hadden waarmee ze ineens een bevalling gemakkelijk konden maken en snel konden laten eindigen met baby. Zo iets waarvan alle vrouwen die ooit bevallen warenb eht wel wisten, maar dat ze nooit tegen andere vrouwen vertelden, omdat ze niet moesten denken dat ze op de gemakkelijke manier onder de bevalling uit zouden kunnen.

Hoe ver kun je heen zijn op zo'n moment

net zoals mijn navelsleutel

quote:

Op zondag 6 september 2009 11:14 schreef JaniesBrownie het volgende:


Ik ben wel bij de tweede heel kwaad geworden op mn ex, die wilde even naar beneden gaan terwijl ik daar lag te persen Echt, ik was zo kwaad! Hij zei: ja, dat heb ik toch al gezien?

Zo hé!

Sly, idd, ik voelde me ook zo zwak. ik was zó op. En dan realiseer je je dat je móet, je hebt geen keus. Toen heb ik wel een moment gedacht: "Laat mij maar doodgaan."

Kersjes, dát lijkt me zo naar, dat het schoudertje klem zit. Ik had het al eens bij een vriendin van me gehoord. Vreselijk. Tnx voor je verhaal.

Zo, eindelijk heb ik het verslag af, het is wel lang geworden ben ik bang

Donderdagavond 20 augustus en vrijdag 21 augustus verlies ik stukjes van de slijmprop en zaterdagochtend 22 augustus bij het opstaan dacht ik dat mijn vliezen waren gebroken. We zijn toen naar het ziekenhuis gegaan voor een CTG en inwendig onderzoek. Uit de CTG bleek dat alles nog steeds prima in orde was met Evi en uit het inwendige onderzoek bleek dat mijn vliezen niet gebroken waren maar dat ik wel veel slijm verlies had. Dus mocht ik weer naar huis.

In de loop van de middag, ik zat met mijn laptop in de tuin, kreeg ik steeds meer buikpijn en buikkrampen en voelde ik me helemaal niet lekker. Misselijk, pijn in mijn rug...dus ben ik naar bed gegaan om wat proberen te slapen.

's Avonds aten we lekker makkelijk; pannenkoeken. Echter had ik later op de avond hartstikke veel zin in knapperige speklapjes van de BBQ... Dus is Juup© deze nog gaan kopen bij de Albert Heijn en rond een uur om 10 zaten we lekker geBBQ-de speklapjes te eten

Tegen elf uur waren de krampen weer wat pijnlijker en kwamen ze steeds regelmatiger. We hebben de tijd tussen de krampen opgenomen maar die was toch nog wel onregelmatig.

Ik vond het erg lastig om te bepalen of dit nu echt weeën waren of dat dit gewone krampen waren. Ze waren pijnlijk maar 'goed te doen'. Na aandringen van een vriendin, heb ik rond 1 uur toch maar de verloskundige gebeld. Tegen half 2 was zij hier en heeft ze mij getoucheerd. Toen bleek dat ik 'al' 2 centimeter ontsluiting had. Daar was ik toch wel erg door verrast .

De verloskundige heeft de verloskamer van het ziekenhuis gebeld dat wij er aan kwamen en vervolgens zijn Juup© en ik op ons gemakje naar het ziekenhuis gereden. Daar aangekomen (2:45) werden we meteen naar de verloskamer gebracht.

Er kwam een extra bed voor Juup©, zodat we beiden nog even wat uurtjes konden slapen voor de bevalling echt zou beginnen. Ik werd aangesloten op de CTG, om te kijken of met Evi alles in orde was. Om 3.15 werd ik getoucheerd, ik zat nog steeds op 2 centimeter ontsluiting. Men dacht dat het nog wel even zou gaan duren allemaal, en ik kreeg een spuitje in mijn bovenbeen (pethedine) tegen de pijn en een slaapdrankje zodat ik nog wat kon slapen en energie opdoen voor de bevalling zou beginnen.

Nadat we vijf minuten in bed gelegen hadden werden de weeën snel pijnlijker en kon ik niet meer in bed blijven liggen. Ik ben toen maar weer uit bed gegaan met mijn suffe hoofd en heb staand geprobeerd om de weeën op te vangen. Juup© probeert mij zoveel mogelijk te steunen. Het opvangen van de weeën lukte niet voor lang, maar 20 minuten of zo en toen móést ik weer terug naar bed omdat ik misselijk en duizelig was en bijna van mijn stokje ging. Ik raak steeds meer en meer in een soort 'roes', de pijn beneemt me de adem en de omgeving om me heen vervaagt. Achteraf hoor ik dat dit een 'weeënstorm' is geweest; van 2cm naar 7cm ontsluiting in 2 uur tijd...

Ik twijfel of ik mijn doula moet bellen, om naar het ziekenhuis te komen ter ondersteuning. Maar omdat ik dacht dat ik nog niet veel ontsluiting had besloot ik dat ze nog even lekker mocht blijven slapen. Juup© houdt intussen mijn hand vast en knijpt nog harder dan dat ik zelf doe...

Om 5.30 word ik weer getoucheerd en dan blijkt dat ik 'ineens' al op 7 centimeter ontsluiting zit. Dat is erg snel gegaan! De weeën zijn inmiddels erg hevig en ik vraag om pijnstilling. Dit moet eerst met de gynaecoloog overlegd worden en ik moet wachten op wat komen gaat. We besluiten om onze doula te waarschuwen zodat ze naar het ziekenhuis kan komen.

Ondertussen wordt me verteld dat een ruggenprik niet meer wordt gedaan omdat ik zo snel van 2 naar 7 centimeter ontsluiting ben gegaan. De verwachting is dat de overige 3 centimeters ook wel heel snel zullen gaan. Een tegenvaller, want naast buikweeën heb ik ook flinke beenweeën en die kan ik niet opvangen. Bij elke wee heb ik mijn benen niet meer onder controle, ze schudden en shaken alle kanten op en de pijn is behoorlijk intens...

Om 6.30 arriveert mijn doula, ik ben erg blij dat zij er is.

Ik ben bang dat ik het allemaal niet kan en niet goed doe, ik heb geen idee wat me nog te wachten staat en 'hoe het allemaal moet'. Ik voel me erg onzeker Er wordt mij verzekerd dat ik het wel kan en dat ik het allemaal heel goed doe...

Om 7 uur zit ik nog steeds op 7 centimeter ontsluiting en wordt er besloten om mijn vliezen te breken. Ik hoor nog dat de verloskundige zegt dat ze 'toch geen nut meer hebben'. Door het breken van de vliezen zullen er meer en hevigere weeën komen in verband met de hormonen die dan vrijkomen. Evi's hoofdje kan dan beter zakken en gehoopt wordt dat de ontsluiting dan wel sneller zal vorderen.

Ik heb het gevoel dat ik in bed lig te plassen als er een stortvloed aan vruchtwater op het bed plenst. De verloskundige kijkt ervan op dat het zo veel vruchtwater is. Intussen wordt er een sensor op het hoofdje van Evi geplaatst om haar hartslag te meten. Dit moet drie keer opnieuw gedaan worden omdat de sensor steeds van haar hoofdje afschiet. Tussen de vliezen en het hoofdje van Evi wordt nog een sensor geplaatst om de weeënactiviteit te meten.

Om 8.10 is de ontsluiting nog steeds maar 7 centimeter en de pijn is bijna ondraaglijk. Ook ben ik doodmoe en val ik tussen de weeën door steeds bijna in slaap. Bíjna, want telkens komt er weer zo'n gemene wee en dat schreeuw ik het uit van de pijn. Iemand houdt mijn benen vast want die schudden ongecontroleerd het bed door, de pijn van die beenweeën is niet te harden. Ook worden er koude washandjes op mijn hoofd gelegd en worden er geruststellende dingen tegen me gezegd. Echter dringt het allemaal niet echt tot me door, ik word gewoon geleefd door de pijn van de buik- en beenweeën.

Telkens als ik tussen de weeën door aan het bijkomen ben en in slaap dreig te vallen hoor ik mijn doula en Juup© tegen elkaar zeggen 'jaaa daar komt er weer een!' en een seconde later voelde ik die rot-wee inderdaad...en dan dacht ik hou je mond, laat me slapen, ik wil helemaal niet weten dat er weer zo'n wee aankomt...

De verloskundige vindt dat ik meer pijnstilling nodig heb en gaat contact opnemen met de gynaecoloog en de anesthesist. Ondertussen krijg ik een katheter en om 5 voor 9 word ik in mijn bed naar een operatiekamer gebracht. Juup© mag mee, dit vind ik erg fijn.

Op de operatiekamer moet ik zitten in bed en dan komt er weer een vloedgolf vruchtwater uit me stromen. Het interesseert me op dat moment helemaal niks. Dat ik een ruggenprik krijg interesseert me ook helemaal niks terwijl ik het voor de bevalling echt nog wel erg eng vond... Ik kan me niet herinneren of ik iets gevoeld heb van die ruggenprik, ik denk het niet want de weeën waren zo overheersend...

Gelukkig werkt de ruggenprik snel; mijn benen worden langzaam aan steeds gevoellozer en de pijn trekt voor een groot deel weg. Ik krijg weer praatjes en maak foto's van Juup© die operatiekleding aan heeft, en er uitziet als een bakker

Eenmaal terug boven in de verloskamer klets ik mijn doula haar oren van het hoofd. Om de ontsluiting sneller te laten vorderen heeft men bedacht dat ik aan de weeënopwekkers wordt gelegd; nou dit heb ik geweten hoor! Na een krappe 20 minuten voel ik de pijn weer heel erg hevig, nog heviger dan voor de ruggenprik!!!

Intussen begin ik de moed te verliezen en roep ik dingen als 'ik doe dit nooit meer', 'ik wil naar huis, lekker in mijn eigen bed slapen', 'ik wil dit nooit meer', 'snij me maar open'.

Om 10.40 is de ontsluiting gevorderd tot 8 centimeter maar Evi is nog steeds niet helemaal ingedaald. De moed zakt me helemaal in de schoenen...

Om 11.30 worden de weeënopwekkers eindelijk teruggebracht naar een lager niveau omdat de pijn echt niet meer te houden is. Inmiddels heb ik ook last van rugweeën, maar gelukkig kan de doula me ondersteunen door heel hard in mijn onderrug te duwen.

Intussen heb ik het gevoel dat ik heel nodig moet poepen, maar ik heb niet in de gaten dat dit persweeën zijn. Kan ook niet anders, want ik heb ze nog nooit gevoeld, en ik herken ze dus niet... Pas als het mij gevraagd wordt denk ik van hé dus dat zijn persweeën... Om 12 uur mag ik meepersen, wel voorzichtig want 'er staat nog een randje'. Nou dat randje interesseert me niks, dat kind moet eruit, ik wil van de pijn af!

Ik had verwacht dat ik intussen dat 'oergevoel' waar iedereen het toch steeds over had wel zou moeten gaan voelen, maar ik voel niks. Ik heb geen idee wat ik aan het doen ben en hóe ik het moet doen, dus dit zeg ik ook. Oh ik moet persen, euhm oké...nou toen probeerde ik maar iets met veel geluid erbij, maar dat was dus niet de bedoeling, geen geluid maken maar de kracht naar beneden sturen, dat was de bedoeling...

Voor mijn gevoel 'deed ik maar wat' maar waarschijnlijk deed ik het goed want ik werd aangemoedigd door te gaan (pfieuw, vermoeiend!) "ga door ga door ga door ga door ga door ga door ga door" (Het leek wel een marktkoopvrouw in plaats van een verloskundige) en nog meer van dat soort kreten en bemoedigingen. Ergens tussen het persen door gaf ik aan dat ik dacht te stikken, ik heb nl. astma en kreeg het erg benauwd. De verloskundige antwoordde doodleuk dat ik nu géén astma had en dat ik door moest gaan (ga door ga door ga door ga doorrrr)... Pff wat is dat zwaar! Ik vroeg me continue af wat er nou allemaal gebeurde en of het hoofdje al te zien was...
Eindelijk wordt 12.26 onze dochter Evi Mare geboren.

Ik mocht haar aanpakken en op mijn buik leggen. Dat was een heel bijzondere ervaring. Ze was warm en nat, eindelijk kon ik haar voelen en zien...! Ik heb heel vaak gedacht en gezegd dat ik droomde, dat het niet echt was en ik kon maar niet geloven dat ik haar op de wereld gezet had...! Het voelde allemaal zo ontzettend onwerkelijk... Maar wat vond ik haar meteen mooi en lief...zo'n klein mensje, mijn vlees en bloed... Ik heb haar naam genoemd en haar welkom geheten. Ze was helemaal mooi schoon en had bijna geen huidsmeer op haar lijfje. Donkere haartjes en oh wat voelt ze zacht en lief aan! En die übercute babyspekkies... Zo vertederend!!!

Juup© heeft de navelstreng doorgeknipt, dat vond ik toch een emotioneel moment, want daarna was ze niet meer met mij verbonden. De eerste keer 'los laten' dus.

Evi mocht maar heel kort bij me liggen omdat ze blauw was en niet goed ademde. Er werd een couveuse besteld en ondertussen werd Evi onderzocht door een kinderarts. Haar Apgarscore was de eerste twee maal 9 en de derde maal een 10. Evi woog bij haar geboorte 3455 gram en was 48,5 centimeter lang.

Al heel snel vertrok de couveuse met Evi erin naar boven, Juup© ging met Evi mee en de doula bleef bij mij.
Ondanks dat het logisch was dat ze aan de beademing moest vond ik het toch een tegenvaller dat ik maar zo weinig tijd met haar kon doorbrengen...nu moest ik wachten tot na de geboorte van de placenta, het hechten en wassen tot ik haar weer kon zien...

Ik kreeg een spuitje in mijn been om het loslaten van de placenta te versnellen en om 12.40 is de placenta geboren. Geheel tegen mijn eigen verwachtingen in wilde ik deze wél zien. Ik was erg benieuwd naar 'het huisje' van mijn meisje, waar ze al die maanden in gewoond heeft. Ik vond het niet eng om te zien, juist heel mooi.

Nadat de placenta geboren is, werd ik gehecht, omdat Evi om haar as draaide tijdens haar geboorte, was ik ingescheurd. Na het hechten werd ik gewassen en kreeg ik mijn pyjama aan...mijn buik was al voor een groot deel weg en voelde behoorlijk blubberig...heel vreemd.
Daarna mocht ik in mijn bed naar de couveuse-afdeling en kon ik eindelijk Evi in mijn armen sluiten, haar bekijken, bewonderen, genieten
Ongelooflijk, ik was mama geworden!

[ Bericht 3% gewijzigd door DuchessX op 18-09-2009 01:10:12 ]

Jee Duchess, wat een verhaal. Ik kan me voorstellen dat het je even tijd gekost heeft dit onder woorden te brengen.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik zo vlak voor mijn eigen bevalling wel een beetje zenuwachtig van wordt, maar toch vind ik het mooi om te lezen. Ook uit jouw verhaal blijkt dat het alle pijn en ellende waard is uiteindelijk. Daar vertrouw ik dan maar op.

Bedankt voor je verhaal!

Wow Duchess, wat ontzettend heftig zeg. En ook zo herkenbaar, dat persen, je weet echt niet wat je aan het doen bent en of je het wel goed doet, en die vk die maar ga door ga door ga door blijft roepen (dat ze dat de hele tijd volhouden, zo snel en zo vaak dat zeggen he )
Ik vond het ook wel weer een heel mooi verhaal hoor, weer traantjes hier. Sinds ik het zelf meegemaakt hebt, kan ik deze verhalen geloof ik niet meer lezen zonder traantjes.

Duchess, wat een heftige bevalling. Dat het eerst zo vlot gaat en dan ineens de laatste centimeters zo lang duurt en zo pijnlijk is. En wat beschrijf je het mooi

Sorbootje, logisch toch dat je zenuwwachtig wordt? Het is ook een hele belevenis, zowel lichamelijk als emotioneel. En ook voor jou komt het goed, echt waar

tessie, dat heb ik dus ook, dat ik tegenwoordig altijd traantjes voel bij deze verhalen. Ik ben niet heel erg hormonaal meer en ook niet superemotioneel, maar bevallingsverhalen raken me telkens weer.

Ik ben trouwens bij jullie ook benieuwd hoe Juup het ervaren heeft, Duchess. Natuurlijk is het voor de vaders ook altijd spannend en moeilijk, maar voor Juup is dat nog een beetje meer, lijkt me.

Duchess, wat mooi geschreven! In Z&G schreef je over donderdagavond je slijmprop verliezen en zondag had je Evi in je armen. Toen dacht ik: "Daar teken in voor" Maar nu weet ik het zo net niet. Wat goed gedaan dappere

Duchessx, dat was wel effe herkenbaar. 'Even rustig aan met persen want er staat nog een randje'
Randje, randje? Wat nou randje!

Ben je er achteraf vrede mee met hoe het gegaan is? Tuurlijk, het kan heel anders, maar kun je je hier makkelijk overheen zetten

quote:

Op zondag 6 september 2009 11:09 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Ik hoopte trouwens stiekem ook dat ze toch nog een of ander goed bewaard geheim hadden waarmee ze ineens een bevalling gemakkelijk konden maken en snel konden laten eindigen met baby. Zo iets waarvan alle vrouwen die ooit bevallen warenb eht wel wisten, maar dat ze nooit tegen andere vrouwen vertelden, omdat ze niet moesten denken dat ze op de gemakkelijke manier onder de bevalling uit zouden kunnen.

Dat idee had ik dus over weeën. Ik snapte maar niet waarom niemand echt goed kon uitleggen hoe die voelen. Ik schaarde dat ook onder "alle vrouwen die ooit bevallen waren het wel wisten, maar dat ze nooit tegen andere vrouwen vertelden", omdat het een soort groot geheim was ofzo.
Maar nu weet ik dat je het gewoon niet goed in woorden kunt vatten.

Sorbootje, dáárom las ik hier nooit toen ik nog zwanger was...

Het heeft me idd even wat tijd gekost alles op te kunnen schrijven, maar nu ben ik wel blij dat ik alles op papier heb.

Ik ben overigens zó blij dat het grootste deel van de bevalling in een (natuurlijke) roes verloopt...zonder lijkt me echt een bijna onmogelijke klus!

Ja ik ben wel tevreden, sommige dingen heb je toch niet in de hand of ziijn niet te voorzien. Het personeel was heel vriendelijk, ze deden zo veel mogelijk hun best, ik had mijn man en doula bij me die er helemaal voor mij waren... Het enige dat misschien wel jammer is is dat ik tijdens de bevalling op een gegeven moment wel even kwijt was wáárvoor ik het allemaal deed. Ik had het helemaal gehad, had zelfs ergens het gevoel 'als het zo moet hoef ik dat kind helemaal niet meer'

Ik heb Juup© op dit topic gewezen, mss wil hij er nog wel wat over kwijt.

quote:

Op vrijdag 18 september 2009 08:51 schreef miss_sly het volgende:


Ik ben trouwens bij jullie ook benieuwd hoe Juup het ervaren heeft, Duchess. Natuurlijk is het voor de vaders ook altijd spannend en moeilijk, maar voor Juup is dat nog een beetje meer, lijkt me.

Hoe ik het ervaren heb.

Toen DuchessX 's avonds steeds meer last van pijn kreeg zijn wij gaan timen en vond ik het enorm spannend worden. Aangezien DuchessX hard is voor zichzelf had zij niet echt in de gaten dat het echt weeën waren, al zijn wij wel gaan timen. Maar het was allemaal onregelmatig dus echt het idee van "nu is het begonnen" had ik nog niet. Toen de pijn echter iets heviger werd en DuchessX het advies kreeg om de verloskundige te bellen kwam het allemaal erg dichtbij ineens en dat maakte het enorm spannend voor mij. Ik heb dus de verloskundige gebeld en die begreep ons niet helemaal en zag in eerste instantie de noodzaak er niet van in om te komen. Op dat moment sloeg ik dicht en moest ik enorm veel moeite doen om in het hier en nu te blijven omdat ik nog net niet in paniek raakte door de afwijzing, DuchessX heeft toen het gesprek overgenomen en toen werd het de verloskundige duidelijk dat zij wel moest komen en dat deed zij ook (ik was dus niet duidelijk genoeg aan de telefoon doordat ik niet wist wat ik moest vertellen omdat ik de pijn e.d. niet kan voelen een dus niet weet hoe ik het allemaal moest omschrijven).

Toen bleek dat DuchessX al 2 cm ontsluiting had en wij naar het ziekenhuis moesten gaan werd het allemaal best wel spannend voor mij, DuchessX hielp mij om rustig te blijven want ik raakte redelijk overprikkeld door het hele gebeuren. Ik heb rustig aan de spullen in de auto gefrot, en de honden voldoende water gegeven en 1 lamp aan gelaten en toen de voordeur achter ons op slot gedaan. Ik ben enorm relaxed naar het ziekenhuis gereden (wat een wonder want eigenlijk wilde ik er redelijk snel zijn maar ik moest natuurlijk rekening houden met DuchessX die weeën had), en daar heb ik een rolstoel gehaald en zijn wij naar de verlosafdeling gegaan.

Eenmaal op de kamer aangekomen vond ik het allemaal erg vreemd, DuchessX had nog geen regelmatige weeën en verder kon zij het goed verdragen allemaal dus ik had echt het idee van "wat doen wij hier?" en "houden wij nu niet een kamer bezet voor iemand die echt aan het bevallen is?"
De verpleegster (die ik overigens moeilijk kon uitstaan omdat zij naar mijn gevoel zo ongevoelig als een dooie pier was, maar wat zij dus blijkbaar niet was) hielp ons met de basis dingen en gaf goed uitleg.
Toen DuchessX aan de CTG gelegd werd, had ik nog steeds zoiets van "maandag zijn wij hier ook geweest en konden wij na 2 uur weer naar huis, dus het zal nu ook wel zo gaan" en het was dus nog niet echt tot mij doorgedrongen dat de bevalling eigenlijk al begonnen was.
Er werd een bed voor mij op de kamer bijgezet waar ik ook op kon rusten, maar daar is niets van terecht gekomen want nog geen 5 minuten nadat wij op bed lagen begonnen de weeën pas echt door te zetten.
Nog steeds was het niet "echt" voor mij omdat ik geen kind zag, maar heb DuchessX wel geholpen met het opvangen van de weeën e.d..

Nadat DuchessX 2 uur later ineens 7 cm ontsluiting had en de vliezen op een gegeven moment doorgeprikt werden was het wel spannend maar nog steeds niet "echt" voor mij (want ik zag geen kind). Toen vond ik het erg lastig worden want DuchessX kreeg steeds meer pijn maar geen ruggenprik, en ik kon niets doen om haar pijn te verminderen. Ik voelde mezelf enorm machteloos (en dat is een van mijn 'triggers" dus ik raakte bijna geheel overprikkeld) en heb al mijn energie moeten aanwenden om er voor te zorgen dat ik niet in mezelf terugtrok. Maar dat is dus goed gelukt en zo kon ik DuchessX zo goed en kwaad als ik het kon steunen.

Om 05:30 uur heb ik de doula gebeld en die was er om 06:30 uur dus kon ik even een stukje gaan wandelen om zo wat rust in mijn hoofd te creëren. Op een gegeven moment werd de pijn zo hevig dat er dus besloten werd dat DuchessX toch nog een ruggenprik kon krijgen en ben ik samen met haar naar de OK gereden en is er daar een ruggenprik gezet. Nog steeds was het enorm spannend maar nog niet "echt" want ik zag geen kind. Gelukkig kon DuchessX nu was uitrusten omdat de pijn veel minder was, en aangezien de doula bij haar was ben ik even een rondje gaan wandelen buiten en even mijn ouders gaan bellen dat de bevalling aan de gang was.

Nadat ik wat tot rust was gekomen ben ik weer naar binnen gegaan, en geen moment te vroeg eigenlijk want op het moment dat ik de lift in ging kreeg ik een dringende sms van DuchessX waarin zij vroeg waar ik nou bleef De weeën kwamen steeds heftiger (mede door de weeënopwekkers die zij kreeg) en het zou waarschijnlijk niet lang meer duren.
Het heeft vanaf toen toch nog ruim 1 uur geduurd en eindelijk was het "echt" want ik zag onze dochter geboren worden en mocht ik haar tuinslang (want zo voelde de navelstreng aan vond ik) doorknippen en en kon onze dochter eindelijk vrij van mama gaan leven. Ik heb nagenoeg de gehele bevalling gefilmd terwijl ik ook nog eens samen met de doula DuchessX aan het ondersteunen was , en nadat Evi geboren was moest de placenta er ook nog uit. Dat op zich vond ik mooi om te zien, en ik zag de verloskundige duwen op de buik van DuchessX om de placenta naar buiten te werken en dat vond ik toch best wel eng omdat ik het gevoel had dat het enorm pijn moest doen voor vrouwlief, maar dat was dus niet het geval.

Al vlak na de geboorte bleek dat Evi veel slijm in haar longen had en moeilijk ademde, dus kreeg zij zuurstof toegediend maar ook dat was onvoldoende dus moest zij in een couveuse en naar de neonatale afdeling. Ik heb mijn vrouw in goede handen achtergelaten en ben met Evi naar de andere afdeling gegaan alwaar ze haar aansloten op diverse apparatuur, en ik met een gerust hart weer naar DuchessX toe kon gaan. DuchessX was ondertussen al gewassen e.d. en toen namen wij afscheid van de doula en zijn naar Evi toe gegaan. Nog steeds was het onwerkelijk voor mij want ik durfde haar niet vast te houden ivm al die bedrading en mijn overprikkeling waardoor ik motorisch gestoord was en dus bang was om haar te laten vallen.

Ik moet zeggen dat ik vanaf de bevalling in een roes heb gefunctioneerd en niet alles bewust heb meegemaakt, maar achteraf toen ik alles kon gaan verwerken merkte ik wel dat het geboren worden van onze dochter een enorm mooi moment was voor mij.
Ik ben nu 3,5 week later nog steeds bezig met het verwerken van de prikkels en dat zal zeker nog wel een paar maanden duren omdat er elke dag weer prikkels bijkomen (gehuil en het niet weten wat er precies aan de hand is als Evi huilt). Maar goed ik zou het allemaal zo weer overdoen, en zeker de steun van de doula was ideaal voor mij omdat ik zo een paar maal de rust had om even "uit de bevalling" te stappen zeg maar en tot mezelf te komen.

Ik heb nu een bevalling meegemaakt van dichtbij (letterlijk en figuurlijk) en heb weer een paar emoties geleerd. Die emoties moet ik nu gaan verwerken en inpassen in mijn "bibliotheek van emoties en gegevens" maar ik ben blij dat ik die emoties heb meegemaakt want het verrijkt mijn persoon vind ik.

Ik zal vast nog wel het een en ander vergeten zijn in dit bericht, maar dat zijn dan dingen die ik zelf eerst een plek moet geven.

Oh ja, wat ik een gekke ervaring vond was dat nadat Evi geboren was de buik van DuchessX ineens weg was

[ Bericht 65% gewijzigd door Juup© op 18-09-2009 15:57:34 ]

Ook ik heb er even over gedaan voor mijn verhaal op papier stond, maar vandaag, met mijn meiske op mn arm, is het gelukt... Het is erg lang geworden volgens mij. Nu kan ik ook eindelijk rustig de tijd nemen om jullie verhalen door te lezen. Hoeveel bevallingen ik ook bijgewoond heb, dat heb ik tijdens mijn zwangerschap stomgenoeg toch steeds een beetje geschuwd....

40 volle weken heb ik ongelooflijk genoten van het zwanger zijn, van alles voor het eerst zelf ervaren, van het moment dat we hoorden dat je een meisje zou zijn, van het gewenst dikker worden en het in bikini paraderen met mijn bolle buik op het strand tijdens onze laatste vakantie met z’n tweetjes. Van het knutselen aan het kamertje en het fantaseren over hoe zij en wij zouden zijn samen. Nog niet eerder was ik er aan toe om te bevallen, ik voelde me lichamelijk prima op wat kleine ongemakjes na en kon eigenlijk nog geen afscheid nemen van die voor mij heerlijke status van het zwanger zijn. Maar dan is het 24 augustus, de dag dat ik uitgerekend ben en al heeft die datum me vanaf het begin af aan weinig gezegd omdat we allebei steeds het vermoeden hadden dat je wat later zou komen, toch is vanaf dat moment de knop om en overwint mijn nieuwsgierigheid, die inmiddels aanvoelt als heimwee, het van de zwangerschap… ik wil je zien, voelen, ik wil je verse geur diep in me op kunnen snuiven, ik wil je zo ongelooflijk graag ontdekken en leren kennen… De week die volgt vind ik elke dag wat moeilijker. Ik verlies mijn verloskundige realiteitszin en ben ’s ochtends verdrietig als de dag begint zonder dat jij er bent. Dat wil ik niet dus ik geef mezelf een schop onder mijn kont en besluit in de auto te stappen en de rit van 3 kwartier naar mijn moeder te rijden. Samen met mijn zusje vullen we de dag volledig met de wanhopige zoektocht naar een tweedehands kastje. Mijn moeder vindt het maar spannend om met haar hoogzwangere dochter op pad te zijn, maar zo voel ik me niet, ik voel me niet anders dan anders en nog niets wijst erop dat ons meisje zich een dezer dagen aan zal dienen. Eenmaal in alle rust weer thuis laten lief en ik ’s avonds in een slakkentempo de honden uit. Het is nog heerlijk weer buiten, ik voel me veel beter na vandaag. Ik grap dat we vroeg naar bed moeten omdat t morgen gaat gebeuren, morgen is het namelijk de 30e, de dag die lief vanaf het begin af aan met grote stelligheid heeft aangewezen als dé datum waarop ons meisje geboren zal gaan worden. En met al zijn stelligheid en mijn vertrouwen in hem is mijn gevoel hem blind gaan geloven. Als hij op dat moment dan ook als antwoord geeft dat t bij nader inzien toch niet zal gebeuren morgen, omdat er dan nu vast al iets aan de gang had moeten zijn, voelt het dan ook heel eventjes alsof hij de grond onder me wegtrapt…

Het is 30 augustus en mijn collega heeft me eerder al gevraagd of ze iets voor me kan betekenen. Ik heb voor het weekend al besloten dat als ik zondagavond nog niet bevallen zou zijn dat ik graag wilde dat ze me zou strippen. Naarmate het tijdstip nadert dat ze zal komen wordt ik steeds zenuwachtiger. Niet voor het strippen, maar voor het nieuws dat er nog niets te strippen valt en ik maar uit mijn hoofd moet zetten dat ik de komende week zal gaan bevallen. Na wat getreuzel van mijn kant is het 20.00 uur als we zover zijn. Tot mijn grote verbazing blijk ik zonder enig merkbaar voorwerk al een verweekte, met 2 vingers toegankelijke baarmoedermond te hebben, lukt het strippen goed al is t dan geen pretje en zit er wat bloed aan N’s handschoen…en bloed, bloed geeft moed in dit geval! Daar wil ik me aan vast houden! N wenst me heel veel succes en ik beloof haar dat ik t haar morgen zal laten weten als in de loop van de nacht blijkt dat t het een en ander in gang heeft gezet. Als ik de deur achter haar dicht doe merk ik al dat t flink zeurt in mijn onderbuik, vast als te verwachten reactie op t strippen. Ik besluit in alle rust even lekker te gaan douchen om vroeg op bed te kunnen. Het zeurderige gevoel blijft, maar neemt al gauw een patroon aan, om de 3-4 minuten voelt t kramperig, maar dit kunnen nog lang geen weeën zijn, het is steeds maar kortdurend en absoluut niet pijnlijker dan vervelend te noemen. Ik besluit eens even te gaan kijken hoe ver mijn lief is met zijn bezigheden. Als laatste naschok op mijn nesteldrang is hij vandaag het riool gaan verleggen zodat we ook in de garage warm water hebben, hij is al de hele avond onder de vloer bezig. Ik dribbel wat om ‘m heen en merk dat ik meer en meer ook moet gaan zuchten tegen de krampjes. Het is 22.00 uur als het in mijn hoofd langzaam begint te dagen dat de bevalling misschien wel heel voorzichtig is begonnen, maar omdat ik gestript ben durf ik er nog niet op te hopen dat t ook daadwerkelijk door zal gaan zetten. Ik zeg tegen mijn lief dat er in ieder geval “iets” gebeurt en dat hij zo maar moet stoppen met zijn werkzaamheden en de honden uit moet gaan laten, zodat we zo kunnen gaan slapen. Ik zodat ik niet zo op de hoop en krampjes gefixeerd ben, van echte weeën word ik immers wel weer wakker en hij zodat hij de eerste uurtjes van de bevalling nog even wat slaap kan pakken om er later als ik m echt nodig heb helemaal voor me te kunnen zijn. Het is 22.30 uur als de krampen voorzichtig weeën durf te gaan noemen, omdat ze nu wel heel regelmatig om de 2-3 minuten komen en venijnig beginnen te worden. Ik ben in de weer om een kersenpitkussen op te warmen. Het is voor t eerst dat ik dat ding gebruik en na een verwoede poging om m warm te houden gooi ik m in de prullenbak, wat stinkt dat ding ongelooflijk! Om 23.00 uur blijken de weeën echt een flinke minuut aan te houden… dit is t, dit is de bevalling, en die is zowaar begonnen op de 30e. Als mn lief terugkomt van het wandelen sta ik een beetje bangig te jammeren op de babykamer, ik voel me ineens heel onzeker en kan niet helemaal een weg vinden in het half verloskundige, half barende zijn. Mijn beste vriendin M zal mijn bevalling gaan begeleiden, iets waar we samen over gefantaseerd hebben en ik wens haar aanwezigheid met heel mijn hart, maar ze zal 5 kwartier moeten rijden, dus wanneer bel ik haar? Het voelt allemaal al zo heftig, maar het is nog maar net écht begonnen. De angst dat ik haar te vroeg bel en bij haar aankomst nog maar 2 cm blijk te hebben is ineens zo aanwezig… Mn lief knuffelt me en spreekt me streng toe dat ik de verloskundige in mij uit moet schakelen. Ik besluit de weeën onder de douche op te vangen en t nog een half uurtje aan te kijken. Nog geen 5 minuten later roep ik dat M gebeld moet worden, het voelt ineens alsof het wel eens snel zou kunnen gaan. Om 23.42 uur krijgt M het telefoontje waar ze al vanaf de dag dat ik 37 weken zwanger was vol spanning op zit te wachten. Ze stelt mn lief op de automatische piloot een aantal informatieve vragen, maar vertelt later geen enkel antwoord gehoord te hebben. In minder dan een uur tijd hoor ik haar auto de straat in rijden… gelukkig! Inmiddels ben ik de douche allang weer uit, ik word duizelig van de warmte en weet geen fijne houding te vinden. Als M binnenkomt ziet ze me in innige omhelzing met de verwarmingsbuizen in de badkamer, die zijn goed fijn te knijpen zonder dat er protest uit komt. Ze zit een tijdje op de trap naar me te kijken en probeert ondertussen een rol te vinden tussen vriendin en verloskundige zijn… het maakt mij niets uit, ik vind het fijn dat ze er is. En lief is ook blij, want M heeft opdrachten voor hem, waardoor hij zich wat nuttiger voelt. Voor mij is hij nuttig genoeg, want ondertussen heb ik verschrikkelijke rugweeën, het voelt af en toe alsof mijn rug openscheurt en terwijl mijn lief tijdens elke wee met zijn volle gewicht op mijn rug moet hangen, moet ik mezelf echt inwendig toespreken dat mijn rug écht niet zal scheuren, dat dat bij al die bevallingen die ik begeleid heb nog nooit gebeurd is en dat dat dus ook mij niet zal overkomen. Zodra de wee wegebt ben ik ook weer helemaal bij en klets ik vrolijk met mn lief, M en T, onze kraamverzorgster die inmiddels ook gearriveerd is. Ik sta een kaarsje aan te steken en kan nog net op tijd de lucifer uitblazen voor ik weer compleet overvallen word door de heftigheid van de volgende wee. Om 01.15 uur weet M me op bed te praten om te kijken hoe het ervoor staat en het is zoals het voelt; ik heb al 7 cm. Maar het hoofdje staat nog hoog en zal om problemen te voorkomen nog flink naar beneden moeten zakken voor ik kan gaan persen. M besluit mijn vliezen nog niet te breken en ik neem mijn positie bij de verwarming weer in. Die voelt ineens heet aan, want de temperatuur in de slaapkamer moest opgekrikt worden, maar ik wil m uit, dit is mijn weeënplek en ik heb t te warm voor die extra hitte. Om 02.00 uur begint de druk naar onder zo ontzettend toe te nemen dat ik M vraag om toch de vliezen te breken, ze voelde nog een flinke vochtblaas, dus wie weet dat het breken wat verlichting geeft. Om 02.15 uur heb ik 8 cm en ook wat toenemend bloedverlies. Als M mijn vliezen breekt blijft het stil, M zegt niets, T zegt niets en ik voel die warme stroom vruchtwater lopen en denk alleen maar ‘shit, meconiumhoudend vruchtwater”. Doemscenario’s over een rit naar het ziekenhuis beginnen al door mijn hoofd te spoken als M de verlossende woorden uitspreekt dat het vruchtwater helder is. “Gelukkig!!”. Wel staat het hoofdje nog steeds erg hoog en M stelt voor dat ik op mijn zij ga liggen. Die houding voelt echt niet fijn, maar ik weet hoe die houding kan helpen om het hoofdje wat dieper in te laten dalen dus doe mijn best om door te zetten. Mn lief drukt nog steeds volop in mijn rug en T biedt me haar handen aan om in te knijpen. Heel bewust probeer ik niet té hard te knijpen, maar bij het afzakken van de wee zie ik T met een rood hoofd haar trouwring van haar rechter naar haar linkerhand schuiven. Ik heb t 10 minuten volgehouden als ik om 02.25 uur écht weer van het bed af wil omdat ik moet plassen, eigenlijk wil ik alleen maar even zitten en plassen lukt dan ook niet meer, maar ik voel hoe mijn meisje dieper naar beneden zakt. Langzaam begin ik dan ook af en toe wat persdrang te voelen. Om 02.40 uur is de druk dusdanig dat M besluit nogmaals een VT te doen en alleen nog een dun randje voelt. Het hoofdje blijkt toch nog steeds wat hoog te staan en ik moet proberen de weeën nog heel even weg te blijven zuchten, als dat enkele minuten later al écht niet meer gaat. Ik word overvallen door een intens gevoel van mee moeten drukken, ik kan het niet tegenhouden, mijn lijf wil persen. M voelt niet meer, maar zegt dat ik voorzichtig mag proberen wat mee te persen. Maar goed ook, want in die luttele seconden heb ik me al voorgenomen om op te stappen en ergens verstopt in een hoekje in mijn eentje te gaan persen als het nog niet had gemogen. Persen plat op mijn rug voelt verschrikkelijk, in mijn hoofd weet ik precies wat ik moet doen, maar het lukt me niet, het is te overweldigend. Na afloop van de wee zeg ik dat ik best wil persen, maar dan wel op de baarkruk, ik MOET zitten en mn lief MOET in mn rug drukken! Binnen no time staat de kruk in de kamer en om 02.50 uur begin ik officieel met persen. De opluchting die de meeste mensen hierbij vaak ervaren en die ik mensen tijdens de ontsluitingsfase altijd voorspiegel is compleet afwezig, persen voelt helemaal niet fijn. Het voelt of haar hoofdje via de achterkant geboren wil worden en tijd om even bij te komen is er niet. In mijn hoofd probeer ik mezelf te vertellen dat ik drie keer op een wee moet persen, maar ik doe het volledig op gevoel, dan weer rustig, dan weer met kracht die vanuit mijn tenen komt en niet te stoppen is. Het voelt een beetje ongecoördineerd en als 1 lange wee, maar het voelt wel goed. Met mijn ogen dicht hoor ik M op de achtergrond na een kwartiertje al enthousiaste kreten slaken dat ze al een segmentje van het hoofdje ziet. Ik geloof haar niet, ik kén die aanmoedigingstechniek, maar tegelijkertijd voel ik t…ik voel hoe het hoofdje van ons meiske heel hard op weg is om geboren te worden en na nog een klein kwartiertje voel ik zonder dat er nog een wee is dat haar hoofdje heel langzaam uit mij zakt. Ik pers niet en kan het ook niet tegenhouden, ze wordt heel rustig geboren. Als haar schoudertjes geboren moeten worden volgt de laatste krachtige wee en nog heel even moet ik flink mn best doen. In mijn hoofd heb ik het stappenplan al klaar om M zo veel mogelijk te kunnen helpen als de schoudertjes niet vloeiend volgen, maar het is niet nodig. Met een dubbelgeslagen armpje glibberen haar schoudertjes om 03.20 uur ineens heel gemakkelijk achter haar hoofdje aan, ik voel haar lijfje uit mij glijden, mijn buik verdwijnt…

En terwijl de handen van mijn beste vriendin haar glibberige lijfje opvangen en haar aan mij overgeven omklem ik dat natte wezentje met al mijn liefde en realiseer me vanuit t diepst van mijn tenen…ik ben moeder, met héél mijn hart…ze is er, mijn lief klein hoopje mens, ons meisje…Met lange bibberige snikken hou ik haar heel stevig vast en achter mij voel ik hoe mijn lief vader wordt….hoe de voorgaande zwangere maanden, die voor hem wel eens spannend en onzeker waren omdat alles voor zijn gevoel nog zo ontastbaar was en de band die hij op wilde bouwen nog moest ontstaan, als sneeuw voor de zon verdwijnen en plaatsmaken voor het gevoel dat hij een dochter heeft… ZIJN dochter, volledig tastbaar en om nooit meer los te laten…

Oooh Poppedein, tranen hier, wat een prachtig mooi verslag!
Ik ben er gewoon even helemaal stil van. Mooi beschreven hoe je je hebt gevoeld als bevallende vrouw en verloskundige. Wat prachtig ook dat je beste vriendin erbij kon zijn en dat zij je meisje heeft opgevangen en aan jou overgegeven heeft

*zucht*

Poppedein, ook hier tranen! Zo wil ik het ook, dat gevoel van liefde voor je meiske! En dat stuk over je Lief enenen...gewoon

Juup, wat een goed verslag! Ik had al het idee dat de doula ingeschakeld was om jou wat te ontlasten en toch te zorgen dat DuchessX wel de steun had die ze nodig had. Wat ontzettend goed geregeld! Ik weet van schaap dat hij het ook wel onwerkelijk vond en soms erg moeilijk om te zien dat ik pijn had, maar dat moet voor jou nog moeilijker in te passen zijn. Wel fijn dat je achteraf kunt weten dat de geboorte van Evi een mooi moment was.

Van wat ik zo van je lees, kan ik me voorstellen dat het een moeilijke tijd is qua prikkels, want er komen er zo natuurlijk echt heel erg veel bij. Maar samen met je Duchess komt dat vast helemaal in orde. Ik vind jullie zo'n ontzettend fijn stel en ik hoop dat jullie erg gelukkig zijn met z'n drietjes

Poppedein, jouw verhaal lees ik straks.

DuchessX, wat een ontzettend heftig verhaal, maar wat omschrijf je het goed, en helder, en mooi..

Juup, ook heel erg bijzonder om jouw belevingen omtrent de bevalling te kunnen lezen, wat fijn dat jullie beiden zo veel profijt hebben gehad van de aanwezigheid van de Doula! Mooi verhaal, en op de één of andere manier vind ik wat je zegt over de nieuwe ervaringen en emoties inpassen in je bibliotheek echt heel mooi, op en top een verse vader die iets heel bijzonders heeft meegemaakt

En Poppedein, ach ach, na het verhaal van DuchessX dat al tranen in mijn ogen bracht moet ik van jouw verhaal echt heel hard huilen, wat mooi Het gevoel niet meer te weten welke kant je opmoet wanneer jou zelf iets overkomt waar je dagelijks mee werkt ken ik in iets andere vorm, en volgens mij heb je het echt supergoed gedaan!

Poppedein, wat mooi

Poppedein wat heb je ontzettend mooi geschreven!

Kersjes en Duchess wat een heftige verhalen, maar wat blijft het toch mooi om het te lezen, die ontlading uiteindelijk, toen was alles goed inderdaad

Lieve lieve poppedein, wat heb je het ontzettend mooi opgeschreven
Wat fijn dat het, voor zover je een bevalling in de hand hebt, gegaan is zoals je gewild had. Maar wat lijkt het me ontzettend moeilijk om een midden te vinden tussen het vk zijn en het zelf bevallen. Geconfronteerd worden met alle kennis en ervaring die je hebt op zo'n manier. moeilijk, maar ook gewoon raar.
Het laatste stukje wat je schrijft, over hoe je je moeder voelt worden en vooral over hoe je je lief vader voelt worden, god wat mooi en wat een fijn gevoel is dat inderdaad. Puzzelstukjes waarvan je niet wist dat ze bestonden vallen op hun plek.

Ik vind alle verhalen op hun eigen manier mooi, maar poppedein ik moest bij jou verhaal toch even een traantje wegpinken...

Mooi poppedein geweldig geschreven en ook ik zit met een brok in mijn keel.

Wat een bevalling Duch!

Poppedeintje, ik moet huilen van jouw verhaal!! Heel mooi geschreven.

Mooi verhalen weer. Soms een traantje weg gepinkt.

Heel mooi Poppedein! Gek lijkt me dat om dat wat je geleerd en al zo vaak gezien hebt zelf in de praktijk te brengen. Maar het is je gelukt, met schitterend resultaat

_{O en ik kan het niet nalaten om te vragen: komt je vriendin M. uit Groningen?}

Juup

Poppedein, heel bijzonder het verhaal van jou te lezen. Je hebt zo duidelijk verstand van zaken en ondanks dat deed je het op veel eigen gevoel. Volgens mij maakt deze ervaring jou een supervrloskundige!

zucht...dank voor al jullie lieve reacties, ik moet er om huilen...

Jore, M. komt nu niet uit Groningen, maar heeft daar wel net als ik haar opleiding gevolgd!

Juup, wat leuk om ook te lezen hoe jij het beleefd hebt!

Poppedein, wat een super mooi verhaal

Wat een mooie verhalen weer.
Juup heel bijzonder om eens 'de andere kant' van een bevalling te lezen, dankje en succes met alles weer op een rijtje krijgen

Poppedein wat ontzettend mooi opgeschreven

Duchess en Juup, bijzonder om jullie verhalen samen te lezen. Mooi.

Poppedein, wat een mooie bevalling heb je gehad, zo met je lief en M.

quote:

Op vrijdag 18 september 2009 15:54 schreef Poppedein het volgende:
Ook ik heb er even over gedaan voor mijn verhaal op papier stond, maar vandaag, met mijn meiske op mn arm, is het gelukt... [...]

Wat een mooi verhaal

Ook eindelijk mijn verhaal, hopelijk maakt het jullie die nog moeten bevallen wat minder bang voor de bevalling want het is mij erg meegevallen.

Ik heb het verhaal al ingekort maar het is nog steeds erg lang. Ik moest de spoiler weghalen van jullie, dus ok

Op woensdagmiddag merkte ik dat ik wel erg vaak harde buiken had waarvan sommige ook lichtjes pijnlijk waren. Ik dacht "eindelijk! nu gaan ze vast snel over in voorweeen". 's Avonds zijn ML en ik nog naar de borstvoedingscursus geweest en ook daar had ik af en toe een krampje. Na de cursus vroeg ik de VK die de cursus gegeven had of ze even wilde voelen hoe de baby lag omdat ik bovenin twee grote bobbels voelde, ook had ik de baby minder duidelijk gevoeld dan anders die dag. Ze luisterde naar het hartje en voelde dat hij goed ingedaald lag. Toen we naar de auto liepen had ik een paar keer een kramp waar ik even voor stil moest staan maar het kwam nog steeds niet in me op dat dat misschien wel een wee kon zijn.
Die nacht, van woensdag op donderdag, had ik kramp onder in mijn buik. Ik dacht dat het darmkrampen waren. Ik kon er niet van slapen en ben beneden gaan internetten. Uiteindelijk ben ik 's morgens wel weer eventjes in slaap gevallen.
's Morgens verloor heel veel roze slijm, de slijmprop. "Uhm, dus........" Ik vertelde het ML maar zei dat ik echt niet verwachtte dat het begonnen was want ik voelde alleen wat lichtje krampjes, minder erg dan heftige menstruatiekrampen, dus ML kon best wel naar zijn werk gaan.
Na een tijdje merkte ik dat er regelmaat in de krampjes kwam. Ik begon te timen en merkte dat de krampjes toch wel 45 seconden tot 2.30 minuten aanhielden en ze om de 1 tot 2 minuten kwamen. Waarbij de weeen van 2.30 minuten bestonden uit twee weeen die direct op elkaar volgden.
Om half 12 heb ik de VKnpraktijk gebeld, de VK zou met ongeveer een half uurtje langskomen. Ze zei dat ik het beste even kon gaan douchen. Hierna belde ik ML op zijn werk dat hij het beste naar huis kon komen. De VK arriveerde rond 12 uur, ze toucheerde me en ik bleek al 2 cm ontsluiting te hebben en de baarmoedermond was al bijna verstreken. We spraken af dat ze om 15 uur weer terug zou komen maar dat we moesten bellen als de vliezen zouden breken, als het bloedverlies heftig zou worden of wanneer er wat anders aan de hand zou zijn. Ook zei ze dat het nog af zou kunnen zwakken in dit stadium.
We gingen op bed zitten, ML hield de weeen bij op een Excel-sheet, ondertussen hadden we rustige Indie rock aanstaan. De weeen werden sterker en ik ving ze op met een warme kruik op mijn buik en door mijn hoofd in het dekbed te verbergen en me zo af te sluiten van de buitenwereld.
Om 16.00 uur was de VK er weer en had ik 4 cm uitsluiting, nu zou het echt doorzetten.Twee uur later zou ze weer terug komen.
De weeen begonnen echt heftig te worden en kwamen heel snel achter elkaar maar het opvangen ging erg goed. Ik kon niet meer op bed liggen tijdens het opvangen maar hing over de ladenkast, die had precies de goede hoogte om op te leunen. De tijd vloog om, al heel snel was het 18.00 uur. Ik moest nu echt puffen. De VK toucheerde me en ik had al 7-8 cm ontsluiting, nu zou ze niet meer weggaan. Dit had ze niet verwacht omdat ik erg rustig was, nog praatjes had en volgens haar de weeen opving alsof we nog in het beginstadium waren. De VK ging achter me op bed zitten en masseerde mijn rug, dat was erg fijn.
Na een tijdje vroeg de VK of ik al een drukgevoel had, ik dacht van niet. Ik moest plassen en vroeg aan de VK of ik wel naar de wc mocht, want misschien zou ze bang zijn dat ik zou gaan persen. Maar het mocht. Toen voelde ik wel wat druk maar niet heftig, niet zoals men omschrijft dat je persdrang absoluut niet kunt onderdrukken. Toen ik klaar was vertelde de VK dat ik op de baarkruk mocht en dat ze de vliezen zou breken, daar schrok ik heel erg van want ik had gehoord dat je daar een weeenstorm van kunt krijgen. Maar volgens haar was het nu al op zijn heftigst. Ik ging zitten en moest nog even een wee wegpuffen, als ik wilde mocht ik al zachtjes meedrukken, maar hoe moest dat, ik deed maar wat. De VK brak de vliezen en zei "alles gaat goed maar, het vruchtwater is wel bruin..., dat betekend dat we naar het ziekenhuis gaan". De VK reed voorop naar het ziekenhuis en ML en ik erachteraan. Ik vond het erg moeilijk de weeen weg te puffen in de auto omdat ik moest zitten en ik voelde ieder hobbeltje en bochtje. Ik hing aan de hoofdsteun van ML en pufte soms echt te snel, dan bracht ML me weer op het juiste ritme.
In de verloskamer aangekomen nam de VK van het ziekenhuis het over. In de kamer waren verder ook een verpleegkundige en een co-assistente met grote bange ogen. Toen ze even weg was vroeg ik waarom ze me steeds zo aankeek, maar blijkbaar was dit haar eerste bevalling. Ik moest eerst op bed liggen zodat een electrode op het hoofdje van de baby aangebracht kon worden om zijn hartslag te controleren, op mijn been kreeg ik een ontvanger geplakt. Daarna moest ik weer op de baarkruk, maar ik had zo'n honger, ik kreeg een bakje vla waar ik denk ik twee happen van gehad heb. Ik probeerde te persen maar ik had het idee dat ik maar wat deed, maar de VK zei dat ze het hoofdje al kon voelen net achter mijn schaamlippen. Op iedere perswee perste ik drie keer, de verpleegkundige maakte mijn gezicht tussendoor steeds vochtig met een washandje want ik had het zo heet. Na 3 kwartier persen moest ik op bed gaan liggen want anders zou ik veel te veel opzwellen van onderen. Volgens de VK en de VK van het ziekenhuis zou het opstaan en lopen ook zorgen dat het hoofdje nog dieper zou zakken. Ik voelde daar niets van, ik had verwacht wijdbeens te zullen moeten lopen. Toen ik op bed lag hield de VK een spiegel vast zodat ik kon zien wat er gebeurde. Dat vond ik heel fijn, nu wist ik precies waar ik naartoe moest persen. Ik perste zo hard als ik kon, drie of vier keer op een perswee, terwijl de VK's mij enthousiast aanmoedigde. Ondertussen hield ik me bezig met het bezorgde gezicht van de co-assistente, ik kon me helemaal indenken hoe zij zich zou voelen en lette ik erop dat ik mijn ogen openhield tijdens het persen. En toen stond het hoofdje, oh-wat-deed-dat-vreselijk-pijn. Tijdens het persen voelde ik het niet, maar tussen het persen door brandde het zo. Drie persweeen heeft het hoofdje gestaan, tijdens de laatste perswee hield ik het persen zelfs even tegen omdat de VK de spiegel vergat. En toen ineens lag er een glibberig kindje op mijn buik. Niels!! Geboren om 21.51 uur. Wat was hij groot en blauwig en er zat nog gelig huidsmeer op zijn benen. ML probeerde zijn emoties te bedwingen. Ik voelde me vooral erg verbaasd. Vijftien minuten heeft hij bij me gelegen en toen werd Niels meegenomen... "hij moet toch wat extra zuurstof" Al bij mijn bed werd een zuurstofmaskertje voor zijn gezicht gehouden. Niels kreunde, trok zijn ribbenkast erg in tijdens het ademen en werd niet mooi roze. Langzaam aan kleurde hij bij. Zijn Apgar score was 8/8/8, zijn gewicht 3690 en zijn lengte 51,5 cm, dat laatste was een grapje van de verpleegkundige omdat ze tegenwoordig de kinderen niet meer uitstrekken om te meten. De kinderarts werd erbij gehaald en er werd besloten dat het toch het verstandigste was hem een nachtje voor observatie te houden. Iedere 3 uur zouden ze zijn temperatuur en andere lichaamsfuncties controleren. Gelukkig mocht ML ook blijven slapen omdat ik in mijn eentje op een kamer lag met Niels, met de notie dat hij naar huis moest zodra een andere kraamvrouw bij mij op de kamer zou komen. De verdoving voordat ik gehecht werd deed nogal pijn en tijdens het hechten voelde ik nog steeds wat pijn. De score was 9 inwendige en 2 uitwendige hechtingen waarvan de laatste een twijfelgeval was "Ik denk dat ik hier ook nog maar een hechting zet op dit binnenstebuiten flubbertje", en een kleine aambei. Niels werd weer bij mij gelegd, hij rook vreemd vond ik, zurig, pasgeboren baby's hoorden toch zoet te ruiken? Later bleek hij naar het wasmiddel van het ziekenhuis te ruiken omdat hij een mutsje op en een doek om had van het ziekenhuis. De verpleegkundige hielp mij Niels aan te leggen, hij wilde wel happen maar snapte nog niet dat hij ook moest zuigen, maar na een tijdje had hij het door. Wat een zuigkracht! Hierna werd ik op bed gewassen door een nachtverpleegkundige en werden we verplaatst naar de ziekenhuiskamer, Niels werd in een bedje naast mij gelegd. Daar hebben we onze moeders gebeld. 's Morgens bleek helemaal niet aan de nachtdienst doorgegeven te zijn dat ik hechtingen had, ze dachten dat mijn pijn van de aambei kwam. Toen pas kreeg ik ijspacks: papieren zakjes met daarin een zakje met ijs voor bovenop het maandverband, heel prettig. Maar het allerergste was dat ze het gewicht van Niels ook verkeerd genoteerd hadden, 3960 gram in plaats van 3690 gram, hierdoor had de kraamhulp op zondag het idee dat Niels veel te veel afgevallen was en werd de VKpraktijk en het ziekenhuis gebeld. Op vrijdag kwam er opnieuw een kinderarts naar Niels kijken en die vond Niels nog zo prikkelbaar en zijn ademhaling zo snel dat hij nog een nachtje ter observatie moest blijven. Zaterdag werd Niels opnieuw onderzocht en werd geconcludeerd dat er niets mis leek te zijn maar dat zijn snelle ademhaling gewoon bij hem hoort en mochten naar huis. Daar werden we na een half uurtje opgevangen door de kraamhulp die mij resoluut naar bed stuurde want ik was veel te hyper. Zij was hartstikke lief en enthousiast en heeft ons tijdens de kraamtijd heel goed begeleid.

- Het viel mij erg tegen hoe bejaard ik me voelde na de bevalling, ik had zelfs moeite om rechtop te gaan zitten in bed, terwijl ik me tijdens de bevalling zo sterk voelde. Het was net of mijn spieren niet meer werkten.
- De pijn van de bevalling viel me heel erg mee, ik had het me veel erger voorgesteld, als ik menstrueer heb ik ook zulke heftige krampen maar dan niet zo vaak achter elkaar.
- Het bloedverlies viel heel erg mee, terwijl mijn baarmoeder niet eens zo snel slonk. Ik heb maar enkele stolsels verloren en echt niet ter grote van een vuist, het vloeien houdt wel lang aan maar dat kan ik me wel voorstellen met zo'n grote wond.
- Hechtingen zijn niet fijn en ik heb nu nog steeds een heel zwaar gevoel in mijn bekkenbodem bij lang lopen, staan en dragen van Niels.

[ Bericht 0% gewijzigd door Twinkly op 15-11-2009 20:18:08 ]

Twinkly, wat een prachtig verhaal! Dit hoeft helemaal niet onder een spoiler hoor! Je mag gewoon laten zien hoe het was! het was een prachtige bevalling, je klinkt heel tevreden erover! alleen jammer van de laatste foutjes, maar verder helemaal goed gegaan!

Twinkly wat een mooi verhaal! Zit hier met tranen in mijn ogen...
Haal die spoiler maar snel weg, je doet jezelf te kort hoor.

Veel geluk met Niels gewenst
_{Ben maar heel weinig op Fok, ik heb jouw bevalling gemist}

quote:

Op zondag 15 november 2009 19:21 schreef mijsje het volgende:
Twinkly, wat een prachtig verhaal! Dit hoeft helemaal niet onder een spoiler hoor! Je mag gewoon laten zien hoe het was! het was een prachtige bevalling, je klinkt heel tevreden erover! alleen jammer van de laatste foutjes, maar verder helemaal goed gegaan!

_{Mijsje, ik heb je een tijd terug een lange mail gestuurd (of was het via Hyves?), is die niet aangekomen?}

Twinkly wat een mooi verhaal
en herkenbaar ook, het is mij ook alles meegevallen maar wat je zegt over dat het je tegenviel over hoe bejaard je je voelde achteraf dat was hier idd ook. Dat vond ik zo'n domper!
Mooi!

jeetje ik had hier nog niet eerder gelezen, omdat ik niet zo goed durfde... maar ik heb net het verhaal van Poppedein gelezen en zit hier helemaal te sniffen...
wat een onwijs mooi, puur geschreven verhaal.....wordt er helemaal van en krijg ook zoveel zin om ons kleintje te mogen ontvangen.....

*gaat nu aan het verhaal van Twinkly beginnen*

en nog zo;n mooi verhaal......

Mooi Twinkly!

Wow, mooi verhaal hoor Twinkly, en inderdaad geen reden om te spoileren..! Vind ook dat je het mooi verwoord en als aanstaande bevaller word ik ook bijna gerust voor wat nadert.

Twinkly, mooi verhaal!
_{Ik zal de mijne hier binnenkort ook eens neerzetten, moet em alleen nog op papier krijgen en daar moet ik even tijd voor vinden.}

quote:

Op zondag 15 november 2009 19:59 schreef DuchessX het volgende:

[..]

_{Mijsje, ik heb je een tijd terug een lange mail gestuurd (of was het via Hyves?), is die niet aangekomen?}

_{hyves... ben ik al een tijd niet geweest ivm dat ik steeds geconfronteerd wordt met het overlijden van m'n moeder... ik zal morgen even op m'n gemak kijken en je een lekker lange mail terugsturen... je bent lief!}

sorry, verder ontopic...
Mefke, ik ben heel benieuwd naar je verhaal, maar neem alle tijd die je nodig hebt om je verhaal neer te zetten...

Mef ik ben benieuwd!

Mijsje jij bent ook lief. Ik zal de volgende keer via de mail reageren.

quote:

"...Eenmaal boven op bed wordt het allemaal wel ietjes zwaarder en ik merk dat ik dingen op de automatische piloot ga doen, mn ogen dicht en door mn neus uitblazen enzo...."
...
"...Ik voel weer dat ik moet persen en neem een hap lucht, ineens hoor ik zuchten zuchten zuchten! en ik gooi er een soort belachelijk vghuuuu vghuuuu vghuuuu geluid tegenaan..."

Haha Huup dit is zo herkenbaar! Die details had ik verwijderd uit mijn verhaal want het was echt veul te lang. Vooral dat vghuuu vghuuu en toen vond ik mezelf ook belachelijk. En ik had ook telkens zoiets van "uhm ok wtf, het is dus echt" als de VK de hoeveelheid ontsluiting vertelde.

Haha, zoiets ontsnapte er bij mij ook. Hoewel, het was meer een hngngh hngngh vanuit m'n keel! En het lukte me met geen mogelijkheid om dat tegen te houden. En de vk maar zeggen dat ik moest persen zonder geluid zodat alle energie naar beneden zou gaan.

Twinkly, superfijn om te lezen dat het je is meegevallen Mooi verhaal heb je geschreven (en lang mag best toch? Ik ben bang dat een eventueel bevallingsverhaal mijnerzijds echt een knetterende lap tekst zou worden )..

Haha, en over die geluiden waarschuwde een vriendin van me ook al (ze zei "en dan komt er op een gegeven moment een geluid dat je niet tegen kunt houden en toen zei mijn vriend "Wow! Dát was redelijk Linda Blair!" ) dus dat heb ik maar vast doorgegeven aan de feestcomissie

whehe ik heb verder geen enkel geluid gemaakt eigks op dat hele vghuu vghuuu gebeuren na
ik heb wel nog aan Innepin moeten denken tijdens het persen (!) hahaha, die had het in haar verhaal over dat ze sorry had gezegd omdat ze op dr ogen had geperst ofzo dus het enige wat ik dacht tijdens t persen was "ogen open houden ogen open houden!"

Haha, ik moest aan BE denken.

Ze had gezegd dat het zo ontzettend veel zeer deed toen het hoofdje stond, dus daar was ik zo bang voor... Uiteindelijk niets van gevoeld trouwens. Misschien omdat ik in bad zat.

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 11:32 schreef Ssserpente het volgende:
Haha, ik moest aan BE denken.

Ze had gezegd dat het zo ontzettend veel zeer deed toen het hoofdje stond, dus daar was ik zo bang voor... Uiteindelijk niets van gevoeld trouwens. Misschien omdat ik in bad zat.

weet je. ik heb daar ook niets van gevoeld omdat t gebied verdoofd was dankzij de knip. Maar nu is het enige waar ik me druk om maak voor een volgende bevalling dat staan van t hoofdje en ik ben heel erg geneigd om tegen die tijd te vragen of ze niet tegen het einde van t persen een verdoving dr in kunnen jassen ofzo

Ik ben ook merkwaardig stil geweest op dat maffe puffen na Maar ik deed het niet tijdens het persen maar in de auto naar het ziekenhuis toe, toen raakte ik een beetje de controle over het puffen kwijt zeg maar
En ik dacht ook aan BE en aan ogen openhouden omdat mijn schoonzusje allemaal gesprongen adertjes in haar gezicht had na de geboorte van haar eerste kind.

Mooi Twinkly! En fijn dat het je is meegevallen!

Idd Ssserpente, dat de gyn dan zei dat ik geen geluid mocht maken, dat was echt onmogelijk! Dat kwam er gewoon uit, hoe hard ik ook mijn best deed.
En ik dacht aan de aanwijzingen van de zw.cursus: ogen open houden en je tong tegen je gehemelte, zodat je niet met je hoofd kunt persen, maar die tong tegen mijn gehemelte bleek ook al zo onmogelijk

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 10:58 schreef Incantrix het volgende:
Twinkly, superfijn om te lezen dat het je is meegevallen Mooi verhaal heb je geschreven (en lang mag best toch? Ik ben bang dat een eventueel bevallingsverhaal mijnerzijds echt een knetterende lap tekst zou worden )..

Haha, en over die geluiden waarschuwde een vriendin van me ook al (ze zei "en dan komt er op een gegeven moment een geluid dat je niet tegen kunt houden en toen zei mijn vriend "Wow! Dát was redelijk Linda Blair!" ) dus dat heb ik maar vast doorgegeven aan de feestcomissie

Nou, trixie, het zou wat zijn als jouw verslag zou worden:
"'s avonds begonnen de weeën, we sloten de tens aan, ging allemaal prima. De lichamelijke onderzoeken heb ik met glans doorstaan. Een paar uurtjes later volledige onsluiting, en na een paar goede persweeën was daar ons kind! En we waren allemaal heel erg blij! gelukkig hoefde ik niet gehecht te worden, en konden we snel weer naar huis"

dat zou pas een grap zijn!

oh, ik heb tijdens de bevalling aan Kleintje gedacht! die had met 9 cm persdrang, ging persen, verloor daardoor ontsluiting (terug naar 7 cm) en heeft uiteindelijk een ks gehad. dus ik tegen PR huffen en puffen tijdens een weeënstorm "jamaar kleintje heeft ook een ks gehad!" en hij wist gewoon waar ik het over had! ik mijn Fok!kende man

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 11:35 schreef huuphuup het volgende:

[..]

weet je. ik heb daar ook niets van gevoeld omdat t gebied verdoofd was dankzij de knip. Maar nu is het enige waar ik me druk om maak voor een volgende bevalling dat staan van t hoofdje en ik ben heel erg geneigd om tegen die tijd te vragen of ze niet tegen het einde van t persen een verdoving dr in kunnen jassen ofzo

Vreselijk hè? Ik heb me daar ook erg druk om gemaakt. Da's dan weer een nadeel van zoveel ervaringsverhalen lezen... De knip heb ik dan weer wel gevoeld, ondanks de verdoving. Het hechten trouwens ook, ondanks twee spuiten. Ik heb blijkbaar net wat meer verdoving nodig, net als bij de tandarts. (Daar kwam ik trouwens achter terwijl ie al aan een kies begon te rukken... )

Gewoon vragen trouwens, van die verdoving. Nee heb je...

Hoe zit dat trouwens bij een volgende bevalling als je bij de eerste geknipt bent? Is de kans op een knip dan groter? Je zou denken van wel, omdat dat littekenweefsel wat stugger is.

Ik ben bij de eerste geknipt omdat de harttonen van mijn dochter weg vielen, stond toen ook iemand op mijn buik te duwen. De 2e bevalling vielen ook bij mijn zoon de harttonen weg waardoor ik wederom een knip kreeg, over het 1e litteken heen. Mocht het de 3e keer weer nodig zijn zullen ze weer proberen om de knip te zetten waar de andere keren ook reeds is geknipt. Mocht het te stug zijn of dat ze denken dat het iets lastiger zal zijn dan gaan ze het misschien een paar mm verschuiven maar nog wel aan die kant zodat je niet aan beide kanten van je vagina littekenweefsel hebt. De kans in echter niet groter of kleiner dat je een knip krijgt vanwege stug litteken weefsel, heeft te maken met de conditie van je kind. Plus de de meeste verloskundigen geven volgens mij eerder de voorkeur aan licht inscheuren dan knippen.

Ze had het ook over een soort van éénmalig geluid, niet iets dat de hele tijd terugkwam ofzo.. Maar je moet dus je ogen openhouden bij het persen? Zo leer ik nog eens iets..

En haha, Davinia, zo'n bevallingsverhaal wil ik wel (kan ik tekenen ergens? ), maar ik ben bang dat ik zelfs bij zo'n verhaal nog zou verzanden in het hopeloos omschrijven van details, ik ben gewoon té lang van stof

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 11:42 schreef Ssserpente het volgende:

[..]

Vreselijk hè? Ik heb me daar ook erg druk om gemaakt. Da's dan weer een nadeel van zoveel ervaringsverhalen lezen... De knip heb ik dan weer wel gevoeld, ondanks de verdoving. Het hechten trouwens ook, ondanks twee spuiten. Ik heb blijkbaar net wat meer verdoving nodig, net als bij de tandarts. (Daar kwam ik trouwens achter terwijl ie al aan een kies begon te rukken... )

Gewoon vragen trouwens, van die verdoving. Nee heb je...

Hoe zit dat trouwens bij een volgende bevalling als je bij de eerste geknipt bent? Is de kans op een knip dan groter? Je zou denken van wel, omdat dat littekenweefsel wat stugger is.

geen idee of de kans op een knip groter is, littekenweefsel is misschien stugger maar van de andere kant bezien, de boel is ook al een keer goed opgerekt geweest dus misschien valt t mee?
Ze knippen iig wel zo veel mogelijk op dezelfde plaats geloof ik zodat je niet met heul veul littekenweefsel zit.
Knippen heb ik wel gevoeld maar deed geen zeer (op de wee geknipt, alledrie de keren ) en hechten deed idd verrotte zeer zo naar dat ik bijna de gyn per ongeluk uit reflex geschopt heb maar toen hebben ze er zonder morren ook een extra verdoving tegenaan gegooid dus dat viel dan wel weer mee.

Overigens nog even voor de gyn; ik ben zo netjes gehecht dat er gewoon nauwelijks iets van het litteken te zien is! De huid ziet er heel normaal uit, gewoon plat zeg maar, zonder bobbels of hobbels of scheefgetrokken huid (zelfs ondanks de ontstekingen enzo! )

huup, wacht maar tot je weer zwanger wordt! ahum...

ik ben volgens mij niet verdoofd op de knip. niets gevoeld ook. voor het hechten ben ik wel verdoofd. met spuiten en sprayen en alles wat ze hadden ik voelde het trouwens wel toen ze bij het hechten de naald door mn been jaste, maar dat telt niet, hè? (oeps, naast )

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 11:51 schreef DaviniaHR het volgende:
huup, wacht maar tot je weer zwanger wordt! ahum...

ik ben volgens mij niet verdoofd op de knip. niets gevoeld ook. voor het hechten ben ik wel verdoofd. met spuiten en sprayen en alles wat ze hadden ik voelde het trouwens wel toen ze bij het hechten de naald door mn been jaste, maar dat telt niet, hè? (oeps, naast )

hahaha joepie, ik kan niet wachten

whaha oh... mis! ghehe. Hier heeft ze het over gedaan, daarom een voor haar. Het lijkt me namelijk echt niet meevallen om zo'n opgezwollen ontplofte egel te moeten hechten. Je moet toch maar een beetje gokken hoe alles terug slinkt natuurlijk als de zwelling verdwenen is en de huid weer eh, ontrekt is. Ze vond hem de eerste keer niet goed zitten, heeft alles opengeknipt en is toen weer overnieuw begonnen.

Gevolg was wel dat k mn gebakje pas na 2 uur kon aanleggen, dat vond ik wel erg jammer, maar ik ben wel blij dat ze zich er niet makkelijk vanaf heeft gemaakt

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 11:47 schreef huuphuup het volgende:

[..]

geen idee of de kans op een knip groter is, littekenweefsel is misschien stugger maar van de andere kant bezien, de boel is ook al een keer goed opgerekt geweest dus misschien valt t mee?
Ze knippen iig wel zo veel mogelijk op dezelfde plaats geloof ik zodat je niet met heul veul littekenweefsel zit.
Knippen heb ik wel gevoeld maar deed geen zeer (op de wee geknipt, alledrie de keren ) en hechten deed idd verrotte zeer zo naar dat ik bijna de gyn per ongeluk uit reflex geschopt heb maar toen hebben ze er zonder morren ook een extra verdoving tegenaan gegooid dus dat viel dan wel weer mee.

Overigens nog even voor de gyn; ik ben zo netjes gehecht dat er gewoon nauwelijks iets van het litteken te zien is! De huid ziet er heel normaal uit, gewoon plat zeg maar, zonder bobbels of hobbels of scheefgetrokken huid (zelfs ondanks de ontstekingen enzo! )

Wat goed! Bij mij ziet het er (op een extra schaamlip na ) volgens mij ook wel oké uit. Hoewel ik wel een klein gaatje heb tussen twee hechtingen in. Het lijkt net een stukje te zijn waar de huid niet aan elkaar is gegroeid, zeg maar. Is ook gevoelig en af en toe zelfs nog een klein open wondje dat bloedt.

Maar binnenkort ga ik naar de plastisch chirurg! Dwz, ik ga bellen om een afspraak te maken. N.'s broertje is arts en die had mijn case voorgelegd aan een plastisch chirurg bij hem in het ziekenhuis. Een goeie schijnt, want ook het personeel daar wordt graag door hem geopereerd.
En hij heeft vaker onderkantjes gereconstrueerd. Hij vond het nog wel wat vroeg, maar stelde voor om iig alvast even te kijken en dan een afspraak te maken vvoor een operatie. En ik hoef geen verwijskaart mee te nemen.

Pornopoes, here we come!

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 11:57 schreef Ssserpente het volgende:

[..]

*knip* ( )

Pornopoes, here we come!

hahahahha

ik hoop voor je dat ie de boel mooi kan reconstrueren
maar ben je dan niet bang dat je bij een volgende bevalling weer met t zelfde gedoe zit? Of willen N. en jij sowieso maar 1 kindje? Dat kan natuurlijk ook nog.

Trouwens, dat gaat, dat is hoe bij mij dat ontsteking gebeuren begon t hoeft niets te betekenen maar hou het wel even in de gaten.

mijn scheurtjes hebben ze gehecht zonder verdoviing en reken maar dat dat gruwelijk was..ik was liever nog een keer bevallen, echt
de ieniemienie scheurtjes zaten in de schaamlippen en het meest gevoelige plekje daar zat dus ook een hechting. verdoving hadden ze gezet voor een eventuele knip..maar die kwam niet en ze kwamen me dus pas 2 uur na de bevalling hechten..toen de verdoving al uitgewerkt was

bedenk maar eens dat iemand een naald door je klit haalt

Ssserpente, fijn dat je ergens terecht kunt hiermee, dat lijkt me echt eng!

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 12:02 schreef Kleurdoos het volgende:
mijn scheurtjes hebben ze gehecht zonder verdoviing en reken maar dat dat gruwelijk was..ik was liever nog een keer bevallen, echt
de ieniemienie scheurtjes zaten in de schaamlippen en het meest gevoelige plekje daar zat dus ook een hechting. verdoving hadden ze gezet voor een eventuele knip..maar die kwam niet en ze kwamen me dus pas 2 uur na de bevalling hechten..toen de verdoving al uitgewerkt was

bedenk maar eens dat iemand een naald door je klit haalt

*kruipt onder bureau met deken en eendje*
*vingers in oren*

LALALALALALA!!

Klinkt niet prettig KD.

Ik hsd bij Amber een klein schaafwondje en die is wel gehecht. Ik kreeg geen verdoving dmv een spuit maar dmv een spuitbus.

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 12:02 schreef Kleurdoos het volgende:

bedenk maar eens dat iemand een naald door je klit haalt

Omg

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 12:02 schreef huuphuup het volgende:

[..]

hahahahha

ik hoop voor je dat ie de boel mooi kan reconstrueren
maar ben je dan niet bang dat je bij een volgende bevalling weer met t zelfde gedoe zit? Of willen N. en jij sowieso maar 1 kindje? Dat kan natuurlijk ook nog.

Trouwens, dat gaat, dat is hoe bij mij dat ontsteking gebeuren begon t hoeft niets te betekenen maar hou het wel even in de gaten.

Yup, we willen maar één kindje. Daarom is het ook zo jammer dat ze niet op mij lijkt! Maar als ze geluk heeft, is ze gezegend met mijn buitengewone intelligentie. En je kunt niet alles hebben natuurlijk.

Dat gaatje houd ik zeker in de gaten. Heb al gegoogled op 'fistel'... Tip: niet doen.

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 12:02 schreef Kleurdoos het volgende:
mijn scheurtjes hebben ze gehecht zonder verdoviing en reken maar dat dat gruwelijk was..ik was liever nog een keer bevallen, echt
de ieniemienie scheurtjes zaten in de schaamlippen en het meest gevoelige plekje daar zat dus ook een hechting. verdoving hadden ze gezet voor een eventuele knip..maar die kwam niet en ze kwamen me dus pas 2 uur na de bevalling hechten..toen de verdoving al uitgewerkt was

bedenk maar eens dat iemand een naald door je klit haalt

Ik had ook scheurtjes bij mijn schaamlippen en die deden meer pijn dan de waar de knip was gehecht. Die scheurtjes in de schaamlippen zijn ook niet gehecht bij mij. Maar jemig wat voor beul heb jij aan je bed gehad dat ze het zonder verdoving hebben gedaan

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 12:07 schreef Ssserpente het volgende:

[..]

Omg
[..]

Yup, we willen maar één kindje. Daarom is het ook zo jammer dat ze niet op mij lijkt! Maar als ze geluk heeft, is ze gezegend met mijn buitengewone intelligentie. En je kunt niet alles hebben natuurlijk.

Dat gaatje houd ik zeker in de gaten. Heb al gegoogled op 'fistel'... Tip: niet doen.

ahja, ja ik dacht er aan toen ik het tikte van ohja gnorf misschien wil ze dr gewoon maar 1 en dan heb je heul dat probleem niet

fistel schmistel ik denk dat ik weet wat je gezien hebt brrr.

Kleurdoos

en me 2 uur hebben laten liggen, in de beugels
daarna ben ik onder de douche gesprongen en vertrokken.. want ze zouden me wel douchen ja 5 uur later zeker om 8 uur gehecht, en om half 9 was ik thuis

en idd die scheurtjes in mn schaamlippen, ik voelde het ook scheuren bij het 'staan'van het hoofdje van 37 cm

Dat scheuren heb ik dan echt totaal niet gevoeld. De eerste keer hebben ze mij ook 3 uur op het bed laten liggen alvorens ik gehecht werd. Daarna ben ik ook onder de douche gesprongen en naar huis gegaan.

idioot toch

Tsja in principe wel maar ze zullen het waarschijnlijk erg druk hebben gehad. En eenmaal begonnen met hechten nam ze er ook wel haar tijd voor, ze 3 kwartier bezig geweest. Dacht echt dat ze op zijn minst een patroontje aan het borduren was.

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 11:21 schreef huuphuup het volgende:
whehe ik heb verder geen enkel geluid gemaakt eigks op dat hele vghuu vghuuu gebeuren na
ik heb wel nog aan Innepin moeten denken tijdens het persen (!) hahaha, die had het in haar verhaal over dat ze sorry had gezegd omdat ze op dr ogen had geperst ofzo dus het enige wat ik dacht tijdens t persen was "ogen open houden ogen open houden!"

Thuisbevallen olé

Ik had wel een scheurtje (niet gevoeld overigens) maar die vonden ze de moeite van het hechten niet.
'hmmm, je hebt een scheurtje, zal ik die hechten? grensgevalletje...'
'ik: doe maar niet '
zij: ok!

makkelijk

Maar KD, zonder verdoving ik had gebeten

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 12:31 schreef Faja-Lobi het volgende:
Tsja in principe wel maar ze zullen het waarschijnlijk erg druk hebben gehad. En eenmaal begonnen met hechten nam ze er ook wel haar tijd voor, ze 3 kwartier bezig geweest. Dacht echt dat ze op zijn minst een patroontje aan het borduren was.

poes!


ik zei een uurtje na de bevalling (hummel inmiddels ingepakt en in bed direct na het aanleggen, want temp was erg laag) zo, en nu spring ik even onder de douche dan kan ik straks schoon hoi zeggen tegen alle ouders!
Kraamverzorgster: jij springt helemaal niks en zeker niet 'even vlug' Jij gaat héél voorzichtig kijken of je überhaupt kan staan eerst!
half uurtje later had ik gedouched

Maar de kraamverzorgster heeft sowieso een wazige indruk gekregen die eerste avond denk ik Ze was er een half uur later dan Leander, kwam binnen en ik: 'kijk nou wat ik gevonden heb! ' en vlak daarna: 'zo wil ik er nog wel 10! '

ik weet weinig meer van vlak erna. we kregen selene bij ons, hebben daar een uurtje fijn mee getut en toen moest er al bellend gehecht worden. ik heb geen flauw idee of ik al dan niet nog extra verdoofd ben of hoelang het allemaal duurde.

kleurdoos, dat je er niet gelijk maar een piercing indeed dan

Driekus is geboren tijdens de wisseling van diensten, dus de vk die mijn bevalling deed was klaar. Ben daarom gehecht door een andere vk en zij zei letterlijk: "ik wil dat je me straks herinnert als de vk die je heel mooi gehecht heeft". Nou, dat is haar gelukt. Ik had een knip en die heeft ze zo netjes gehecht dat hij na een dag of 6 al niet meer te vinden was. En inwendig had ik een hechting, maar zowel hechting als scheurtje voel ik niets van.
Nou was ik voor de rest bont en blauw, was alles opgezet en volgens mij had ik nog wat schaafwondjes en daar heb ik dan ook veel meer last van (gehad) dan die knip. Trouwens, ik heb ook een extra verdoving gehad voor het hechten. Niet eens omdat dat hechten zo'n zeer deed, maar omdat ze dan met haar hand tegen de blauwe plekken aankwam.
Hoe lang duurt het trouwens voordat echt alles weer 'normaal' aanvoelt? Ik kan nog steeds de douchekop niet echt op mijn schaamlippen hebben, doet gewoon nog zeer na 7 weken.

Durf er geen tijd aan te hangen maar 7 weken is nog wel erg kort. Ik had maanden na afloop nog last van mijn litteken. Mocht je het niet vertrouwen even aan de bel trekken bij de huisarts of verloskundige.

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 10:41 schreef Ssserpente het volgende:
Hoewel, het was meer een hngngh hngngh vanuit m'n keel! En het lukte me met geen mogelijkheid om dat tegen te houden.

en idd geen houden aan, net als het persen trouwens...

Bij de eerste een knip gehad, zonder verdoving, niks van gevoeld, van het hechten met verdoving wel .
Bij de tweede geen knip, paar scheurtjes die gehecht zijn met verdoving en dat was toch ook nog wel te voelen...
En ik ben weer ongesteld geworden...

balen Nijna!

En persen is inderdaad niet tegen te houden Hoezo wegzuchten? Ik was stiekem écht al wel zachtjes aan het meepersen toen de vlos binnenkwam hoor Niet te stuiten.

Dus niet zo raar dat ze het hoofdje bij het toucheren al halverwege het geboortekanaal tegenkwam

Hoe doen mensen dat die dat moeten wegzuchten? ik deed heus mijn best!

ahw Nijna

en ziekenhuis versus thuis bevallen tsja, ieder zn meug

weet je wat ik trouwens raar vind? Of nja, gek. Ineens vraagt jan en alleman aan me hoe de bevalling is geweest en ik weet echt niet zo goed hoe ik daarop moet reageren. Mn social filter is een beetje ontregeld dan zeg maar ik bedoel, vriendinnen die ineens vragen van hoe was de bevalling? Daar antwoord ik vaak op dat het me alles meegevallen is enzo maar het liefst blijf ik een beetje vaag, maar vaak vragen ze dan hoe lang ik moest persen enzo dat soort dingen. Dan voel ik me vaak toch wel even een beetje gek maar goed, vertel het toch maar, t is geen geheim ofzo.
Maar laatst was ik op een verjaardag van een buurkindje en daar vroeg een wildvreemde vrouw gewoon aan me hoe de bevalling was gegaan, of ik geknipt of gescheurd was toevallig en hoelang ik weeen heb gehad en hoelang ik heb moeten persen. Toen had ik toch wel even zoiets van ehm ergens vind ik het namelijk best privé om dat soort vragen te beantwoorden. Een bevalling is best iets intiems en als jan en alleman dan ineens van dat soort vragen gaan stellen (ben je uitgescheurd?) dan sta ik wel even met mn mond vol tanden

mn zusje had trouwens de mooiste
oooooh heb je gepoept?
*gnorf*

Het litteken doet nauwelijks pijn, gelukkig. Ik hou het er zelf maar op dat er gewoon nog wat kneuzing en zwelling zit. Huisarts heeft vorige week naar het litteken gekeken en die moest zoeken omdat ze het niet kon vinden..zal er dus wel netjes uitzien. Ik ben zelf niet zo lenig en krijg het dus niet bekeken, zelfs niet met spiegel.

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 13:08 schreef freecell het volgende:


Hoe doen mensen dat die dat moeten wegzuchten? ik deed heus mijn best!

als je hoort dat je echt MOET wegzuchten dan gaat dat zo goed en zo kwaad ook wel.
Niet helemaal maar met een hoop gekronkel en gevloek kom je een eind
*uur heeft moeten wegzuchten*

Huups
Ik herken niet wat je zegt trouwens. Althans, ze vroegen het wel, maar ik vond het niet heel privé zeg maar en uitgescheurd heeft dan ook niemand aan me gevraagd.

Je zusje

ow, wegzuchten. daar weet mijn moeder alles van! die heeft bij mij een uur (......) persweeen tegen moeten houden omdat de gyn er nog niet was. bij broertje ging dat beter. ma heeft bij ons allebei een stortbevalling gehad.

Ik denk dat ik ook wel een raar gezicht zou trekken als een wildvreemde dat soort vragen stelt. Ik vond het al raar dat bekenden dat deden, maar goed daar antwoord ik nog wel op. Maar bij een wildvreemde zou ik echt ter plekke een nette manier moeten vinden om er omheen te praten, voordat er een "Dat gaat je geen fuck aan, tuthola" uitkomt

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 13:12 schreef innepin het volgende:
Ik denk dat ik ook wel een raar gezicht zou trekken als een wildvreemde dat soort vragen stelt. Ik vond het al raar dat bekenden dat deden, maar goed daar antwoord ik nog wel op. Maar bij een wildvreemde zou ik echt ter plekke een nette manier moeten vinden om er omheen te praten, voordat er een "Dat gaat je geen fuck aan, tuthola" uitkomt

nouja idd dus
ik was er al wel een klein beetje op bedacht want ze vroeg eerst of de borstvoeding een beetje liep, ik gaf toch zeker wel borstvoeding hè? Das echt het beste voor zo'n kind hoor! zei ze terwijl ze haar kind van een paar maanden oud een stukje slagroomtaart voerde (serieus!)
echt ik had ter plekke willen antwoorden dat ik flesvoeding gaf. Waar bemoei je je mee maar toen begon ze dus over haar eigen bevalling die uren duurde enzo (uit de categorie too much info...) dus ik zag het lichtelijk aankomen.
Ik heb geantwoord dat het me alles is meegevallen en dat ik er nog wel tien wilde. Geheel naar waarheid overigens. Maar de details hoefde niet dat hele verjaardagsfeestje van op de hoogte te zijn wat mij betreft.

Lol, sommige mensen willen echt alles weten volgens mij .

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 11:35 schreef huuphuup het volgende:

[..]

weet je. ik heb daar ook niets van gevoeld omdat t gebied verdoofd was dankzij de knip. Maar nu is het enige waar ik me druk om maak voor een volgende bevalling dat staan van t hoofdje en ik ben heel erg geneigd om tegen die tijd te vragen of ze niet tegen het einde van t persen een verdoving dr in kunnen jassen ofzo

Herkenbaar
De knip is dan wel niet gezet (waren ze te laat voor, toen was ze er al), maar de verdoving heb ik wel gehad
Ik kan me daar dus ook al "druk" over maken

Dat sommige mensen zulke details vragen vind ik ook wel een beetje raar hoor, zou het zelf niet zomaar vragen, zelfs niet bij hele goeie vriedinnen. Laat ze zelf maar met die info komen, of zo...

Wat ik ook niet helemaal begrijp is dat ik nu steeds vaker ongevraagd de meest gruwelijke details en verhalen van mensen te horen krijg die ik helemaal niet wil weten en al helemaal niet van hun... Moeders van teamgenootjes bij de hockey, vrouwen op mijn werk met wie ik normaal nauwelijks een woord wissel... ga zo maar door. "Ik hoef je nare verhalen niet te horen!"... (sorry, moest effe )

ik heb niets weg hoeven zuchten, ik ging zo hoppa naar 10cm en toen whaaarh persx8 en baby

desondanks posten we hier allemaal wel ons bevallingsverhaal
al klagend als anderen het willen weten

ik vertelde alles tot in de goorste details

Haha, ik ook! Aan iedereen die het horen én niet horen wil: vooral m'n mannelijke collega's. _{Er zit er nl eentje bij die nog steeds denken dat vrouwen niet poepen en zo. Bij hem dik ik het allemaal nog extra aan.}

Wat ik me nou afvroeg he, als bevallingsn00b, die littekens in je daar beneden, zorgt dat niet voor gevoelloze delen, zeg maar? Niet te vergelijken denk ik, maar ik heb een litteken op mijn been, en de huid is daar gevoelloos. Hoop niet dat dat daar benee ook zo is....

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 13:08 schreef freecell het volgende:
balen Nijna!

En persen is inderdaad niet tegen te houden Hoezo wegzuchten? Ik was stiekem écht al wel zachtjes aan het meepersen toen de vlos binnenkwam hoor Niet te stuiten.

Dus niet zo raar dat ze het hoofdje bij het toucheren al halverwege het geboortekanaal tegenkwam

Hoe doen mensen dat die dat moeten wegzuchten? ik deed heus mijn best!

Met de grote angst dat ik van alles kapot zou maken als ik al zou persen toen ik nog lang geen 10 cm ontsluiting had, lukte het met toch een uurtje of 5 om persweeen weg te zuchten. Maar het is heel pijnlijk en vermoeiend, en ik vond het dus ook echt eng.

5 uur?

Mij lukte het juist niet om mee te persen; om me over te geven aan de persweeen, zeg maar. Ik bleef ze (onbewust) tegenhouden. En hoewel alles gewoon ging zoals het hoorde, heb ik het niet echt als een oerkracht ervaren. Voor m'n gevoel bleef ik het allemaal zelf in de hand houden. Althans, dat probeerde ik...

[ Bericht 0% gewijzigd door Ssserpente op 17-11-2009 19:59:24 ]

Om 13 uur kwamen de vk en gyn controleren omdat ik al persdang had, en toen had ik pas bijna 6 cm ontsluiting. Om 18 uur mocht ik pas meepersen omdat ik 10 cm had. In de tussentijd was zo;n beetje 1 op de 3 weeen een perswee. Naarmate de tijd vorderde, werd dat vaker.

Ik was erg blij toen ik mee mocht persen, maar ik had niet het idee dat de weeen veranderden. Niet onlogisch achteraf, als je al zo veel persweeen hebt gehad

Jeumig, da's heftig, Miss!

Mja, vond ik op dat moment ook, maar 4 dagen later zou ik het al zo overdoen voor een tweede

Waaah Miss-sly Dat klinkt behoorlijk dodelijk

Nee, bij mij werden de weeën in één keer minder frequent en knoertharde persweeën.

Ik heb echt beide keren totaal geen persweeen gehad en in totaal maar 1 buikwee en de rest alleen maar van die ellendige rugweeen Ben heel blij dat ik geen persweeen weg hoefde te puffen, maar het is ook wel erg raar als je je eigen persmomenten kunt "uitzoeken" terwijl je weet dat dat pijn gaat doen. Dat nodigt niet echt uit zeg maar

Overigens duurden beide bevallingen bijna even lang (rond dezelfde tijd begonnen en Esmee is om 21:27 uur geboren en Linde om 21:28 uur) Linde is alleen met de vacuumpomp geboren en Esmee zonder hulpmiddelen. Bij Linde 1 klein scheurtje opgelopen dat amper gehecht hoefde te worden en bij Esmee helemaal niks.

O ja beide keren viel het "staan" van het hoofdje echt ontzettend mee. Ik was de 2e keer vooral bang voor de persweeen, omdat ik die de eerste keer dus niet gehad had, maar ze bleven de 2e keer ook uit...

Pff ja persweeen... die had ik ook. Tot ik mocht beginnen met persen

Miss Sly lijkt een beetje op mijn verhaal al had ik wel volledige ontsluiting met K maar ze zakte niet in dus om 15.30 of 14.30 zou het na moeten zoeken, volledige ontsluiting met persweeen en ze is om half twee 's nachts geboren. Om half zeven kreeg ik een ruggenprik in het ziekenhuis tijdens 1 grote perswee vanaf halfvijf ongeveer en om 1 uur was de rp eraf en kwamen ze bijna niet terug maar ik vond die drie uur wegpuffen/vloeken/meepersen stiekem/altijd puffen enz. echt een hele crime zeg maar. Uiteindelijk bevallen zonder weeen want die kwamen niet meer terug.

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 20:50 schreef tessie het volgende:
Pff ja persweeen... die had ik ookschijn ik ook gehad te hebben (weeënstorm). Tot ik mocht beginnen met persen

kleine aanpassing in de quote

ach, en ik vraag wel aan anderen hoe ze uit de strijd gekomen zijn
naja, eerst hoe het is bevallen en of ze nog konden zitten na de bevalling en zo, dan weet je meestal wel genoeg

en vwb gevoel bij het litteken, dat komt wel weeer terug.

_{Oke, hij is veel te lang, maar ik begreep dat ie niet in spoiler mag. Dus als het te lang is hoor ik het wel.}

Op 20 september (40w3) word ik midden in de nacht wakker van iets wat op weeën lijkt. Tenminste, dat denk ik dan. Na een uur of twee met een kruik bellen we de vk. Die geeft als tip om in bad te gaan liggen. Echte regelmaat zit er niet in en in bad is het ook nog eens zo weg. Tegen de ochtend komt de vk, baarmoedermond is niet eens verstreken en ze denkt aan een blaasontsteking. Later die dag blijkt dat niet eens zo te zijn. Valse start dus.
Op 23 september heb ik een afspraak bij de vk, m’n man gaat mee want misschien kunnen ze wel strippen. Groot is dan ook de teleurstelling als er niets te strippen valt. Het zit gewoon nog potdicht. Alle papieren worden klaargemaakt voor de overdracht aan het ziekenhuis. Ik mag me dinsdag in het ziekenhuis melden.

Die zaterdag nemen we het ervan. Het is het laatste mooie weekend van het jaar en het is ook zeker te weten ons laatste weekend met z’n tweetjes. Ergens rond half 1 ’s nachts krijg ik krampen en ze lijken regelmatig.. Om half twee regelt mijn man een kruik voor me, om een uur of drie duik ik het bad in. De weeën zitten vooral in mijn rug en komen om de 3 a 4 minuten. We bellen de vk en om kwart voor vijf is zij er, samen met een stagiaire. En yes, ik heb ontsluiting, wel 1,5 cm. Wij lachen nog, want dat is nog altijd beter dan de week ervoor. Wat wel minder is, is het toucheren. Mijn baarmoeder ligt gekanteld en ze kunnen er bijna niet bij. Bovendien moet de stagiaire ook nog voelen, brr. VK en stagiaire verlaten het pand en komen rond 11 uur terug. In de tussentijd worden de weeën niet regelmatiger, niet sterker en ze gaan van mijn rug naar mijn benen. Ik vang ze hangend aan de kast op terwijl mijn man mijn benen masseert. Om 11 uur is de vk terug, weer twee keer toucheren, met als conclusie dat ik niets opgeschoten ben. Het woord ziekenhuis valt voor de eerste keer. Afspraak is dat ze rond vier uur terugkomen en dan moet het beter zijn, zo niet dan word ik ingestuurd. We krijgen de tip om rond te lopen en dus loop ik rondjes om ons kookeiland. Maar de weeën nemen af, ik voel ze alleen in mijn benen en ze worden zo onregelmatig dat er niet tegen te puffen valt. We besluiten zelf de vk te bellen en als ze komt is het zo bekeken, ik ben niets opgeschoten en ben dan al 36 uur wakker. We moeten naar het ziekenhuis. Huilend pak ik mijn spullen en we vertrekken.
Inhet ziekenhuis word ik opgevangen door een hele lieve verpleegkundige, ze stelt me gerust en al snel is er een vk. Die toucheert en constateert dat de baarmoedermond niet eens verstreken is en dat er eigenlijk geen ontsluiting is. Inleiden heeft geen zin, ik mag naar de afdeling en krijg een spuit om te slapen. Ik krijg een tweepersoonskamer voor me alleen, ik mag nog wat eten en dan om half zeven krijg ik de prik met verdoving en slaapmiddel. Binnen een paar minuten ben ik compleet van de wereld en ik slaap een paar uur heerlijk. Die nacht wordt nog een aantal keer gecontroleerd wat mijn ontsluiting is en voor ik het weet is het ochtend, 28 september. De nachtdienst heeft me dan al verteld dat ik mag douchen en naar de verloskamers mag. Ik bel mijn man, dat ie mag komen, maar hij blijkt al bijna onderweg.

Vervolgens horen we 2 uur lang dat ik bijna naar de verloskamers mag. Om half elf gaan we dan eindelijk, ik loop zelf over de gang want ik heb maar eens in de 8 minuten een wee die goed weg te puffen valt. Op de verloskamer moeten we vervolgens ook nog een half uur wachten op een verpleegkundige. Haar eerste woorden is dat ze eigenlijk niet goed wisten wat ze met me aanmoesten, het was druk en ik was min of meer vergeten. Ik beslis dan al dat ik haar niet mag en volgens mij denkt zij op dat moment hetzelfde.
Kwart over elf worden dan eindelijk de vliezen gebroken en de vk sluit een hartslagmeter en een meetding voor de weeën aan. Ze meldt me dat ik al zo’n 6 cm ontsluiting heb, al weer 2 cm meer dan die ochtend en dat met maar 20 weeën. Toch krijg ik medicijnen om de weeën op te wekken, het infuus daarvoor mag de verpleegkundige prikken. Maar dat prikken gaat mis en alles zit onder het bloed. Bovendien doet het gewoon gemeen zeer en voel ik dat stomme infuus de hele bevalling. Ik hoor nog hoe de verpleegkundige aan mijn man uitlegt dat de weeën op het scherm tussen de 100 en de 150 moeten zitten en dan gaat ze. De weeën worden snel sterker en ik kan niet liggen vanwege de pijn in mijn benen en rug, maar zitten gaat niet omdat de infuuslijn te kort is. We bellen om dit op te lossen, maar ook dat duurt eeuwen. En bij alles wat we vragen krijgen we het gevoel dat we zeuren.
De weeën komen op het scherm niet boven de 100, maar ze komen wel heel snel op elkaar en ik word redelijk maf van de pijn. Ergens rond half 2 houd ik het niet meer en bellen we maar weer eens. De verpleegkundige komt weer kijken en stelt voor dat ik in bad ga. Vervolgens laat ze aan mijn man zien waar het bad is en koppelt ze de hartslagmeter en het weeënding af. En dan gaat ze! Dus we strompelen zelf naar de badkamer en vechten daar met het infuus. Mijn nachthemd gaat helemaal over de infuuslijn naar de paal, geen idee hoe we het anders hadden moeten doen. Ik zit nog geen minuut in bad als er weer een wee komt en ik het gevoel heb dat ik moet persen. Ik raak nou echt in paniek en vraag mijn man te bellen.
De verpleegkundige gelooft me duidelijk niet als ik haar vertel dat ik moet persen. En tja, in bad kan ze niets, dus daar moet ik uit en of ik even naar het bed wil lopen. Met de infuuspaal als rollater vang ik op die 4 meter wel tig weeën op. Ik moet gaan liggen,wat niet gaat en dan duwt de verpleegkundige mijn benen opzij en uit elkaar. Ondanks de persweeën en de pijn word ik enorm kwaad, want ik heb met de fysio besproken dat dit niet hoeft vanwege mijn bekken en ik dit vertel ik de verpleegkundige dan ook (stond ook in mijn dossier). Maar ze vindt dat ik me aanstel en zij weet het allemaal beter. Vervolgens meldt ze doodleuk dat de vk eraan komt en dat ze het wiegje gaat halen. Oja en ik mag niet persen. Nou, dat gaat dus echt niet en de paniek wordt alleen maar groter. Als de vk dan eindelijk binnenkomt rond kwart over twee zegt de verpleegkundige op zo’n lullig toontje “ze denkt dat ze moet persen”. De vk kijkt één keer en zegt dan droog dat ze haartjes ziet en dat ik dus gelijk heb. De vk en haar co-assistent gaan aan het einde van het bed zitten en ik mag mijn voeten in hun zij zetten. Eindelijk mag ik mee gaan persen, ik ben gewoon zo blij. Grappig was wel dat ik telkens vergat dat ik mijn knieholten moest pakken en dus mijn handen achter mijn hoofd wilde leggen.
Op een gegeven moment vraag ik hoe lang ik al aan het persen ben en ik krijg als antwoord van de verpleegkundige “dat ik het toch zo goed weet, nou dan weet ik ook wel dat je bij een eerst meestal een uur perst. Nou dat uur is nog niet om”. Gelukkig zegt de vk heel rustig dat ik er bijna ben en ik heb niet meer de puf om me echt kwaad te maken. En dan voel ik ineens tijdens een wee dat het wel heel hard gaat. De vk ziet het ook en zegt dat ik een scheurtje heb opgelopen inwendig. Mij maakt het niet uit, ik voel er niets van. En dan krijg ik te horen dat Driekus er bij de volgende wee wel zal zijn en dat ik dus goed moet luisteren. Waar de vk me dat heel rustig vertelt, moet de verpleegkundige het nog even kattig voor mijn gezicht herhalen. Jaaha, nou weten we het wel. Ik pers, puf en luister en dan pak ik zelf mijn ukkie aan. Na wel 20 keer gezegd te hebben dat het mijn manneke is, kijk ik opzij naar de tranen in de ogen van mijn man “oja, ons manneke, sorry!”.

Al met al duurde de echte bevalling maar 4 uur en 7 minuten en heb ik 53 minuten geperst. Ik blijk heel sterk op de weeënopwekkers te reageren, die zijn maar een heel laag niveau gezet en ook nog heel snel terug geschroefd, maar toen was het al te laat. Op het laatst gaat het zelfs zo hard dat ze Driekus nog iets teruggeduwd hebben om de knip te kunnen zetten. Dat is op zijn hoofdje ook te zien, daar zitten sneetjes van de schaar.
Ook hoor ik pas als Driekus er is ,dat ik niet mocht persen omdat hij bij het breken van de vliezen nog met zijn handje bij zijn hoofd lag. Zo lag ie met de laatste echo ook, maar ons was verteld dat hij niet kon indalen met dat handje. Hij lag al weken goed ingedaald, dus wij hadden daar geen handje meer verwacht.
Al met al viel het bevallen zelf me mee, ik heb meer last gehad van mijn benen en rug van de dag ervoor en ik heb ook de plaats van het infuus nog dagen gevoeld. Wel baal ik enorm van het gedrag van de verpleegkundige, haar wil ik zeker niet meer tegenkomen. Gelukkig is Driekus tijdens de wisseling van diensten geboren, dus de hele nazorg is door een andere verpleegkundige gedaan.

Sssserpente! Gelukkig dat het je er niks van gevoeld hebt dan.

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 11:35 schreef huuphuup het volgende:

[..]

weet je. ik heb daar ook niets van gevoeld omdat t gebied verdoofd was dankzij de knip. Maar nu is het enige waar ik me druk om maak voor een volgende bevalling dat staan van t hoofdje en ik ben heel erg geneigd om tegen die tijd te vragen of ze niet tegen het einde van t persen een verdoving dr in kunnen jassen ofzo

Had ik daar maar aan gedacht idd!
Het is maar goed dat je pijn niet echt kan onthouden.

Nu even verder lezen...

Wat een raar mens zeg, die verpleegkundige! Je vraagt je toch af waarom dat soort mensen op die afdeling werken...

Sserpente wat en maffe verpleegkundige
Ik had haar geslagen bij het 'ze denkt dat ze moet persen' écht

wat heftig Mefke. Ik had ook zo'n verpleegkundige "nee je hebt geen persdrang geloof me nou maar, als je moet persen dan weet je dat" ehm, ja, ik moet persen en ik weet het zo goed? _{daarnaast stond ze de hele rit naast mn bed kauwgom te kauwen en daar heb ik me zó enorm aan geërgerd}

fijn wel dat je vk wel gewoon rustig reageerde.

Mefke, wat jammer dat je zo´n nare verpleegster had zeg! Wat een stom mens, je vraagt je toch af waarom zo iemand voor dat beroep heeft gekozen he...

Jeumig Mefke, wat lijkt me dat rót zeg! Zeker als je in zo'n kwetsbare positie bent. Hopelijk heb je 't allemaal weer van je af kunnen zetten toen je zoon eenmaal geboren was. Fijn dat de bevalling op zich je niet tegengevallen is. Ik zou zeggen: way to go!

Mefke, wat een akelig mens! Je zou haast een klacht indienen!

Mefke, wat een heks zeg die verpleegkundige. Fijn dat de verloskundige wel normaal deed!

Al een week riep ik: zondagnacht mag ze komen. Dat weekend zouden de kinderen van mijn man er zijn en ik wilde pas bevallen als zij naar hun moeder waren. Ik wilde rust in huis.

Zondag 11 oktober werd ik om 4 uur 's ochtends wakker met vage rugpijn. Ik zocht er nog niks achter.In de loop van de dag merkte ik dat de rugpijn kwam en ging en dat daar eigenlijk af en toe best wel regelmaat in zat. Zouden dit dan toch weeën zijn? dacht ik... Dat zal toch niet?

Ik ging in bad liggen om me er op te concentreren en ja hoor om de vijf minuten begon mijn rug pijn te doen en dat duurde dan een seconde of 30. Nog geen fatsoenlijke weeën dus, maar wel degelijk weeën. Ik schoof het op voorwerk. Kon me er maar weinig bij voorstellen dat ik daadwerkelijk zou gaan bevallen. Dat ik al drie dagen over de uitgerekende datum was deed bij mij niet echt een belletje rinkelen. Maar in de loop van de middag werd het steeds minder aangenaam.

De kinderen waren dus nog bij ons en tegen de tijd dat ik doorhad dat dit toch echt wel eens het echte werk zou kúnnen zijn heb ik mijn schoonmoeder gebeld en gevraagd of zij de kinderen op wilde halen. Anders zou mijn lief tussen kwart over zes en half 10 's avonds weg zijn en dat wilde ik dus echt niet. Ik zei er wel bij dat het waarschijnlijk alleen maar voorwerk was, maar dat ik geen risico wilde nemen. Schoonmoeder vond het uiteraard geen probleem en sprong meteen in de auto. Ik heb nog speculaasijs met de kinderen gemaakt (je moet toch wat ) en de oudste twee waren zo behulpzaam om eten te koken. Ze waren super opgewonden: hun zusje kwam eraan! Ik voelde me gek genoeg de hele tijd een beetje een bedrieger. Echte weeën doen pijn...

Mijn schoonmoeder kwam en heeft nog een hapje meegegeten. Ik begon toch steeds wat ongemakkelijker te zitten aan de eettafel. Die pijn in mijnrug was toch wel wat irritant. Toen de kinderen weg waren zetten de weeën ineens behoorlijk door. Er kwam ook steeds meer regelmaat in. Op een gegeven moment ben ik met een klok bij de hand in bad gaan liggen en ben ik gaan timen. Toen ze om half tien al twee uur om de vijf minuten kwamen (ja ik lag dus twee uur in bad) en steeds ruim een minuut duurden heb ik de verloskundige gebeld. Omdat ik het goed vol te houden vond nog zei ze dat we nog maar even af moesten wachten. En als het heftiger werd moest ik terugbellen, of als ik het niet vertrouwde. Na een uur was het een stuk heftiger. Ze is toen gekomen en heeft me getoucheerd. 2 a 3 centimeter ontsluiting. Fijn, ik verbeeld het me toch niet (op de één of andere manier dacht ik nog steeds dat ik me dingen in mijn hoofd haalde en was ik verbaasd)! Ze is toen nog even naar huis gegaan en om half twee was ze weer terug na een telefoontje van mij. De (rug)weeën waren onderhand echt irritant, maar nog steeds wel uit te houden. Inmiddels had ik zes centimeter ontsluiting. Toen is ze gebleven. In de tijd die volgde werden de weeën steeds gemener. Mijn lief zette steeds zijn vuisten onder in mijn rug terwijl ik tegendruk gaf door me af te zetten tegen het hoofdeinde van het bed. Zo kon ik het wel een beetje volhouden. Ik heb ook nog een poosje aan zijn broekriem gehangen. Dat hij bleef staan is een wonder. Maar ik heb zelfs geroepen dat ik het ondanks de pijn nog steeds leuk vond. Tot ik om 4,15u 8 centimeter ontsluiting had en de verloskundige mijn vliezen brak. Vanaf dat moment werden de rugweeën min of meer ondraaglijk. Ik wist niet meer wie en waar ik was. Kronkelde over ons bed. Je moet door, je hebt geen keus, maar voor mij hoefde het toen allemaal niet meer. Zo'n kind was in mijn ogen ineens ee heel slecht idee! Gelukkig had ik om 10 voor 5 volledige ontsluiting. De pijn was zo erg en er was niets wat ik er tegen kon doen. Maar om 10 voor 5 mocht ik dus gaan persen. Ook geen pretje, maar voor mij een verademing. Eindelijk kon ik gericht iets met de pijn doen. De persweeën lieten mijn rug met rust maar waren wel heel heftig. Wat een oerkracht! Halverwege dacht ik: "Ik doe mooi alsof ik even geen wee heb, dan heb ik even rust" Maar die vlieger ging niet op. Dat viel niet te verbergen! Toen ik op een gegeven moment heel duidelijk haar hoofdje voelde en Bub en de verloskundige maar bleven zeggen dat ze een grote bos donker haar zagen, toen kreeg ik nieuwe energie. In een half uurtje heb ik haar eruit geperst. Het moment dat haar lijfje uit mij glibberde herinner ik me als een moment van grote opluchting.

Eerlijk gezegd was mijn eerste gedachte toen mijn kind bij me werd gelegd niet "Oh wat een mooi lief kindje" maar "wat ben ik blij dat het voorbij is en dat ik even niets meer voel"... De rest kwam allemaal later.

Pas toen de placenta eruit was, mijn kind was aangelegd en gewoon lekker dronk.. Toen kwam het besef: "Ik ben moeder en dit is mijn dochter"


Al met al een soepele vlotte bevalling waar ik geen scheuren, knippen en hechtingen aan over heb gehouden. Maar toen de huisarts een paar dagen later de zoveelste was die zei: "Nou, dat was een fijne bevalling he?!" Toen schoot ik uit mijn slof. Misschien heb ik niet uuuren geleden en was het een bevalling volgens het boekje, maar die rugweeën... nee die zou ik niet omschrijven als fijn. Die wil ik nooit meer voelen!

quote:

Pas toen de placenta eruit was, mijn kind was aangelegd en gewoon lekker dronk.. Toen kwam het besef: "Ik ben moeder en dit is mijn dochter"

En daar kwamen mijn tranen...
Dat besefte je je nog vrij vlot trouwens

quote:

Op donderdag 19 november 2009 09:50 schreef RockabeIIa het volgende:

[..]

En daar kwamen mijn tranen...
Dat besefte je je nog vrij vlot trouwens

Ja dat besef kwam sneller dan het besef dat ik echt echt echt ging bevallen

Mooi verhaal Sorbootje, maar het lijkt me inderdaad niet fijn al die rugweeen. Wel vind ik het grappig om te lezen hoe dat besef van bevallen zo rustig en haast ontkennend bij jou binnensloop.

Sorbo, wat herken ik veel in je verhaal!

Vooral dat je niet besefte dat er echt een kindje zou gaan komen. Bij mij heeft dat tot tijdens de persweeen geduurd ongeveer. Toen had ik pas in de gaten dat het toch echt stond te gebeuren en dat ik niet meer terug kon. En toen kreeg ik plankenkoorts.

Maar ik heb ook eigenlijk -en vooral in het begin- het gevoel gehad dat de boel aan het belazeren was; dat ik me aanstelde en dat het vast geen echte weeen waren. Dus toen ik eindelijk de vk belde, bleek ik al op zes centimeter te zitten.

Ik riep ook tot mn vliezen braken dat ik het zo leuk vond allemaal. Natuurlijk deed het wel zeer, maar ik had nog steeds het gevoel dat ik het min of meer onder controle had. Tot m'n vliezen braken dus. Het lukte me niet meer om de weeen op te vangen. Ik wete nog dat van de pijn steeds één been helemaal naar achteren trok. En zo'n kind was idd ineens een heel slecht idee!

Zodra ze op mn buik werd gelegd, was ik dan ook vooral blij dat het voorbij was. Daarnaast was ik al zo lang wakker (zo'n 40 uur) dat ik echt de kracht niet mer had om fatsoenlijk overeind te komen om haar goed vast te houden of om naar 'r te kijken. Eerst slapen.

Dat moeder-dochtergevoel heeft bij mij wel wat langer geduurd. Lees: een week of twee/drie. Maar da's helemaal goed gekomen.

Mef, wat mooi omschreven! Goed dat je het gedaan hebt ook. Ik moet het nog steeds doen, voordat de herinneren nog meer vervagen. Jammer dat die tang van een verpleegster zo'n negatieve stempel op het geheel drukt. Achteraf toch wel een goed gevoel over?

Ik vind het nu nog interessanter om de verhalen hier te lezen, nu ik deelgenoot ben van het mysterie dat de bevalling heet.

Ik heb zelf een soort omgekeerde bevalling gehad. Het begon bij mij meteen veel te zwaar en die eerste 12-14 uur met ontsluitingsweeën waren een regelrechte hel. De persfase was daarentegen een eitje. Als het altijd zo zou gaan, zou ik liever een kind eruit persen dan onkruid wieden, zeg maar. Ik heb vooraf nog gedacht aan hoe dat staan van het hoofdje zou voelen, naar aanleiding van wat BE erover geschreven had. Zelfs dat viel me mee. Het voelde echt niet als een lijdensweg om mijn tienponder eruit te persen, maar wel als een hele prestatie. Ik heb er toch 2 uur hard voor moeten werken, maar ik deed het graag.

Oh, en de nageboorte vond ik ook niet smerig voelen, al herken ik wel het gevoel van een kikker die eruit floept (heel treffend! ).

quote:

Op donderdag 19 november 2009 10:40 schreef Ssserpente het volgende:
"Vooral dat je niet besefte dat er echt een kindje zou gaan komen."


Zodra ze op mn buik werd gelegd, was ik dan ook vooral blij dat het voorbij was.
Dat moeder-dochtergevoel heeft bij mij wel wat langer geduurd.

Mef, wat mooi omschreven! Goed dat je het gedaan hebt ook. Ik moet het nog steeds doen, voordat de herinneren nog meer vervagen. Jammer dat die tang van een verpleegster zo'n negatieve stempel op het geheel drukt. Achteraf toch wel een goed gevoel over?

Sserpente en Sorbo, dat ja! Ik dacht pas toen ie eruit was " hee, ik ben moeder". En die band en dat moeder-zoongevoel kostte hier ook wel een weekje of 4.
En ik ben blij dat het nu op papier staat, heb nog een langere versie voor mezelf. Ik sliep er de laatste dagen niet best van, heb het verhaal in gedachten wel 100 keer geschreven. Moet zeggen dat ik afgelopen nacht prima geslapen heb.
En nee, ik heb er geen rotgevoel aan over gehouden. Heb meteen van me afgepraat, ook bij de kraamhulp. Zij kende de verpleegkundige en herkende dus het verhaal. En wat meespeelt is dat ik een controlfreak ben, ik heb gewoon geprobeerd de controle te houden tijdens de bevalling en dat botste enorm met die verpleegkundige. Wel zou ik om een andere vragen als ik daar ooit weer beland. En ik wil ook niet meer alleen gelaten worden tijdens een bevalling, want dat was ook enorm eng.

Sorbootje

Ik heb ook lang neit het besef gehad dat er echt een kindje zou komen. Of eigenlijk geloofde ik het nog steeds niet. Ik zei het vooraf wel eens voor de grap, maar diep van binnen ben ik daar echt tot op het laatste moment bang voor geweest: dat ik zou bevallen van enkel en alleen vruchtwater. Niks geen baby, allemaal gedroomd.
En ineens lag ze op mijn buik

quote:

Op donderdag 19 november 2009 10:40 schreef Ssserpente het volgende:
Maar ik heb ook eigenlijk -en vooral in het begin- het gevoel gehad dat de boel aan het belazeren was; dat ik me aanstelde en dat het vast geen echte weeen waren. Dus toen ik eindelijk de vk belde, bleek ik al op zes centimeter te zitten.

Ja, dat had ik ook ik verbeeldde het me vast maar, dit was vast nog niet echt. Toch wel fijn als de CTG dan bevestigt dat het wel echt is.

mefke, wat een draak van een verpleegkundige lijkt me vreselijk, zo iemand naast je bed'.

Mefke ik heb met gekromde tenen je bevallingsverhaal gelezen. Gekromde tenen vanwege die verpleegkundige. Wat was dat voor een hork?! Wat jammer zeg dat je dat mens aan je bed had. Maar je kunt altijd nog een klacht indienen, mocht je daar behoefte aan hebben. Het lijkt mij afschuwelijk om zo behandeld te worden!

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 13:00 schreef Nijna het volgende:


En ik ben weer ongesteld geworden...

Oh jippie, have a happy period

Mijn menstruatie is ook weer lekker op gang gekomen, 14 dagen ongesteld geweest, 14 dagen niet en nu weer ongesteld

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 13:08 schreef huuphuup het volgende:
mn zusje had trouwens de mooiste
oooooh heb je gepoept?
*gnorf*

Hupie

Mefke, wat ben je moedig geweest, en wat een verschríkkelijk figuur heb je aan je bed gehad.. Blij dat je er in elk geval geen rotgevoel aan hebt overgehouden, dat scheelt denk ik wel. Al met al een bijzonder verhaal van de geboorte van jouw (oh nee, sorry, júllie ) Driekus

Sorbootje, jouw verhaal vind ik ook heftig en mooi tegelijk Ik ben nog geen ervaringsdeskundige, maar ik denk wel dat ik kan begrijpen dat het kan voelen als een grote opluchting als het voorbij is en je daarna pas weer meer van je kindje gaat beseffen.. En haha, een glimlach om je struisvogelpolitiek ('ik doe net alsof ik geen wee heb')

Zal ik de Lars-lancering dan ook eens neerzetten hier....

Donderdag 10 september....

Ik haal Meike uit bed, die gaat op donderdag altijd naar oma, zo ook deze donderdag.
Als ik met haar van de trap loop zie ik ineens lichtgevende beestjes voor mijn ogen dansen.
Ze zijn er een half uur later nog, en mijn handen tintelen, dus ik bel toch maar even de vk.
Natuurlijk mag ik even langskomen, en dus bel ik mijn vriend dat hij even mee moet gaan, omdat ik
zo niet achter het stuur durf te kruipen.
Eerst Meike nog even gedropt bij oma, en dan naar de vk.
Daar blijkt de bloeddruk op te lopen, het is nog niet mega hoog, dus ik verwacht dat we wel weer naar huis gaan. Ze wil nog wel even een CTG maken en mijn urine nakijken.
Het CTG lijkt prima, maar de urine heeft "een plusje" aan eiwit.
Ze wil het daarom toch even met de gyn overleggen. De gyn vindt dat er geen risico's moeten worden genomen en wil vrijdag gaan inleiden.
Ik vraag nog even of het niet over het weekend getild kan worden, want vrijdag ben ik jarig.
De gyn vindt dat geen goed idee. En we willen geen risico's dus dan maar vrijdag.
Eerst moet de vk nog kijken of de baarmoedermond verweekt is, wat niet zo is, en dus moet die eerst nog verweken. Ik moet me vrijdag melden, ze brengen een hormoonveter in, die de boel moet verweken.
Ze verwachten zaterdag te kunnen beginnen met inleiden. Maar ik moet ook rekening houden met een langer verwekingsproces.
Op zich vinden we het niet erg als het nog even duurt, het is immers mijn verjaardag, en als het even kan willen we liever dat de baby een verjaardag voor zich alleen heeft.
De veter wordt ingebracht. Vervolgens hang ik een poos aan het CTG.
Ik begin na een uur mijn rug te vernemen. Niet dat het enorm pijn doet, meer het gevoel dat je verkeerd op een stoel zit. We zijn nog steeds op de verloskamers, en ik vind er niks aan. Er gebeurt immers niks, dus ik kan toch wel naar de afdeling? Na overleg vinden ze dat oke.
Ik kom op een kamer met nog een andere vrouw, en mijn vriend moet weg want het is net rustuurtje.
Ik probeer ook even wat te slapen, maar die vrouw naast me snurkt zo hard dat ik echt niet kan slapen, en ik lig het gehele rustuurtje met mijn vriend te sms-en die beneden in de hal zit.
Later komen mijn ouders en Meike langs met kado's voor mijn verjaardag en taart.
Ik voel ondertussen mijn rug nog steeds wat zeuren maar niet heel erg ofzo.
Mijn ouders gaan weer naar huis en ik moet ineens heel erg huilen, toch het besef dat de baby gauw zal komen, en ik vind het zo naar dat het op deze manier moet, ik wou het zo graag helemaal zelf doen zonder hulpmiddelen als inleiding enzo, maar het is niet anders. In mijn mama's armen gooi ik er nog wat tranen uit.
Mijn rug wordt nu wel wat vervelender, en terug op "mijn" kamer maken ze nog een ctg.
Ik vraag me af of rugweeen ook geregistreerd worden, want als ik dat ctg moet geloven gebeurt er niks.
Maar rugweeen worden niet geregisteerd..... dat verklaart wel wat.
Mijn vriend drukt onderin mijn rug, dat is wel fijn. Tijdens het avondbezoek heeft mijn buurvrouw haar 3 kinderen + man op bezoek en dat trek ik erg slecht.
Mijn rug doet nu gemeen zeer, en ik besluit maar even onder de douche te gaan.
Na anderhalf uur douchen kom ik er maar eens onder weg, dat was toch wel even erg fijn!
Er wordt meteen weer een CTG gemaakt, maar de banden zitten er net om als de wielen van de rem gaan en ze me wegrijden met de mededeling dat mijn baby vandaag nog geboren gaat worden.
Ik besef het niet helemaal en zit nog wat te grappen met de verpleging.
Mijn vriend vraagt waarom er ineens actie komt, en het blijkt dat ons kindje het niet meer zo lekker heeft. Zijn hartslag gaat van laag naar hoog en weer terug.
Op de verloskamers komt de dienstdoende vk eens kijken hoe het ervoor staat. 2 cm.....en ons kindje is nog niet ingedaald...
Ze breekt mijn vliezen, en dan breekt de hel los.
Een gigantische weeenstorm, het enige wat ik nog kan uitbrengen is:"ik trek dit echt niet!!!!" Ik moet ook nog overgeven en mijn vriend maakt zich zorgen, het is rood....! Dat was de aardbei van het gebakje van smiddags.
Ze bellen de gyn omdat het met de baby niet goed gaat.
De vk zegt me dat ik korte pufjes moet maken, maar ik zeg dat ik dat echt niet ga doen.
Ze vinden het oke en laten me.
Ze hebben wel in de gaten dat het heel heftig is, en de vk kijkt maar even hoe het erbij staat. Ook al zijn we nog maar 20 minuten onderweg.
8cm.....ze drukt het randje wat er nog is weg en dan kan ik beginnen met persen.
Ze zegt me dat ik mijn knieen moet beetpakken, en ik vraag of dat echt nodig is. ik heb al mijn krachten nodig om die weeen op te vangen, ik kan daar echt niet nog meer dingen bij gebruiken.
Maar op een of andere manier doe ik het toch.
Op teken van de vk begin ik te persen en ik voel ineens iets vallen. Op mijn vraag wat er viel antwoord mijn vriend dat dat het hoofdje was! Het lijfje glibbert er langzaam uit en daar ligt ie dan op mijn buik, mijn kleine vriendje.....
De gyn die binnen komt stuiteren in zijn casual outfit roept: "het is een meisje!"
En ik ben verbaasd, want al wisten we het niet, ik had toch echt een jongen verwacht. Maar dan zegt de vk: "nee hoor, het is een echte man!" Onze Lars is geboren.... mijn kleine vriendje. Het eerste uur na de bevalling laten ze ons met rust, alleen mijn vriend en een verpleegkundige die helpt met aanleggen is erbij. Ik ben zo verbaasd als Lars de borst aanhapt, hij kan het gewoon!!! Ik ben zo verliefd op dat kleine mensje!
En dus toch op mijn verjaardag.....maar oh het is helemaal niet erg.
Het is het allermooiste verjaardagskado ooit.....

[ Bericht 0% gewijzigd door XXXKarinXXX op 23-11-2009 23:19:04 ]

[ Bericht 100% gewijzigd door DuchessX op 24-11-2009 00:51:34 (dubbel) ]

Karin wat een mooi verhaal
"Mijn kleine vriendje"

Wow heb even een aantal verhalen gelezen, met tranen in mn ogen
Wat schrijven jullie dit prachtig!!
Hoewel ik toch best wel opzie tegen de bevalling, kan ik echt heel moeilijk nog wachten tot ik mn kleine meisje in mn armen krijg. Ik wil dat gevoel oohook

Karin, vriendje Wat beschrijf jij het mooi zeg! Fijn dat jullie na de bevalling even tot rust konden komen met je gezinnetje

Dames: Veel geluk met jullie beebs

Karin, je vriendje .

Karin, dat ging snel en heftig! Fijn he, dat rugweeën niet geregistreerd worden. Ik vermoed dat dat bij mij ook een deel van het probleem was, ze zaten voor een deel in mijn rug en dan lijkt het niets te doen, maar ondertussen. En mooi omschreven "je vriendje".

Jee Karin, wat een heftig verhaal. Lijkt me echt raar als het ineens zo snel gaat!

Mooi Karin!

quote:

Op donderdag 19 november 2009 11:09 schreef Claudia_x het volgende:
Ik vind het nu nog interessanter om de verhalen hier te lezen, nu ik deelgenoot ben van het mysterie dat de bevalling heet.

Ik heb zelf een soort omgekeerde bevalling gehad. Het begon bij mij meteen veel te zwaar en die eerste 12-14 uur met ontsluitingsweeën waren een regelrechte hel. De persfase was daarentegen een eitje. Als het altijd zo zou gaan, zou ik liever een kind eruit persen dan onkruid wieden, zeg maar. Ik heb vooraf nog gedacht aan hoe dat staan van het hoofdje zou voelen, naar aanleiding van wat BE erover geschreven had. Zelfs dat viel me mee. Het voelde echt niet als een lijdensweg om mijn tienponder eruit te persen, maar wel als een hele prestatie. Ik heb er toch 2 uur hard voor moeten werken, maar ik deed het graag.

Oh, en de nageboorte vond ik ook niet smerig voelen, al herken ik wel het gevoel van een kikker die eruit floept (heel treffend! ).

Ohoh, ik heb toch wel wat gedaan met mijn levendige beschrijving daarvan.
Maar ik heb ook wat jij had hoor, doe mij dat persen maar, maar dat ervoor...

_{En toch was in vanmorgen al weer een beetje heimweeerig toen ik richting vk en ziekenhuis reed, ik rij daar eig. nooit en als ik er dan in de buurt ben voel ik echt weemoed. Ik blijf het bijzonder vinden.}

quote:

Op dinsdag 24 november 2009 09:32 schreef Brighteyes het volgende:
_{En toch was in vanmorgen al weer een beetje heimweeerig toen ik richting vk en ziekenhuis reed, ik rij daar eig. nooit en als ik er dan in de buurt ben voel ik echt weemoed. Ik blijf het bijzonder vinden.}

Ik heb die weemoed nu al. Niet naar de pijn, natuurlijk. Maar jemig, wat ben ik die snel vergeten. Als ik nu zeg dat de bevalling zwaar/pijnlijk/hels was, dan zeg ik dat eigenlijk alleen met m'n verstand.

Over het registreren van weeën gesproken: bij mij werden zelfs buikweeën niet goed geregistrererd. Uiteindelijk hebben ze iets ingebracht waardoor ze ze inwendig konden registreren. Vraag me niet hoe of wat precies, want ik was daar op dat moment helemaal niet mee bezig. Al hadden ze een satellietontvanger ingebracht...

Karin wat heftig was dat zeg! En Mefke wat een verschrikkelijk mens was dat aan je bed

^{Ik had bij de bevalling van Linde een arts in opleiding en die hele bevalling kon haar duidelijk gestolen worden. Toen ik eindelijk mocht gaan persen had ik geen persweeen. Dat was dus steeds op een 'gewone heftige wee' voluit gaan persen. Gaat ze op een gegeven moment als ik me net probeer te concentreren uitgebreid vertellen over haar vakantie. Jeetje wat een zwamvehaal zeg. Heb haar vriendelijk gevraagd of we misschien eerst even af konden maken waar we mee bezig waren en daarna verder konden bijkletsen}

Binnenkort ook maar eens mijn bevallingsverhaal op gaan schrijven voor ik teveel details vergeet

Mooi Karin

quote:

Op dinsdag 24 november 2009 09:32 schreef Brighteyes het volgende:
_{En toch was in vanmorgen al weer een beetje heimweeerig toen ik richting vk en ziekenhuis reed, ik rij daar eig. nooit en als ik er dan in de buurt ben voel ik echt weemoed. Ik blijf het bijzonder vinden.}

de vk-praktijk zit bij mij in de straat, ik rij er elke dag langs, met mazzel twee keer per dag
en dan zie ik weer van die bolle buiken naar binnen waggelen en denk k van ooooooh ahw

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 19:34 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Met de grote angst dat ik van alles kapot zou maken als ik al zou persen toen ik nog lang geen 10 cm ontsluiting had, lukte het met toch een uurtje of 5 om persweeen weg te zuchten. Maar het is heel pijnlijk en vermoeiend, en ik vond het dus ook echt eng.

Hhmmzzz vond mijn 3 uur durende persween al lang
Zat/lag ik daar met mn 5cm en persweeen maar ik heb het niet als eng ervaren, helemaal niet bij nagedacht.
Was er zo op gefocusd om mn blillen bij elkaar te knijpen en te zeggen; vlgs mij moet ik poepen.
Nee, je hoeft niet te poepen das het kindje dat op je darmen duwt, ow......

Mooi verhalen staan er btw tussen, die van mij staat ook al in een word document, miss. dat ik m hier nog ga plaatsen.
Vond de bevalling wel wat heftig, vooral ook de bijwerking van de pethidine maar kijk er zeer zeker goed op terug, 2 super verloskundigen en met de ene waar ik de langste tijd mee door heb gebracht heb i kde nacht erna nog ff geevalueerd.

Omdat ik bang ben dat ik anders nog veel meer vergeet (bizar hoe snel het wegzakt!) heb ik ook even een uurtje gezeten:

Een bevalling

Het is zondagochtend, 22 november. Gisteravond had ik weer voorweeën, maar dat had ik al wel vaker gehad. Niks aan de hand. Ware het niet dat de ochtend voor mij werd ingeluid met een serie harde buiken en daaropvolgend weer voorweeën. Voorweeën heftiger als ik ze ooit gehad had; ik voelde me er niet lekker van. Voor het eerst ontdek ik ook regelmaat in deze krampen en als ik dan vervolgens ook nog een deel van de slijmprop verlies begin ik te twijfelen: zou het misschien begonnen zijn? Een fijne, warme douche brengt verlichting, maar de weeën gaan er niet van weg. Mijn hele lijf schreeuwt om slaap en ik duik mijn bed in. Als ik er weer uitkom is het afgezakt. Af en toe nog een kramp, maar niets zoals daarstraks. Vals alarm dus.

En dan is het maandag! Maandag, de dag waar ik al twee weken naar uitkeek, omdat we door wat financiële tegenvallers een stuk maand overhielden aan het eind van ons geld en nog wel wat laatste dingen nodig hadden. Ik had het de kleine al een paar weken geleden beloofd: als jij nog even blijft zitten tot ons salaris er is krijg je nieuwe kleren van me. Niet dat ik echt had verwacht dat hij eerder zou komen, maar je kunt geen voorzorgen genoeg nemen natuurlijk.. Vandaag was het op pad geblazen dus: eerst de Prenatal voor voedingsBH's en een voedingstop, naar de H&M en nog wat winkels voor die beloofde nieuwe kleren en daarna door naar de Ikea. In de Ikea gebruikten we mijn leen-rolstoel en daar was ik, buiten de Ischias om, bijzonder blij mee: bij de lampen kreeg ik weer die hevigere voorweeën en voelde ik me weer niet lekker. We deden wat we moesten doen, zochten in het magazijn bij elkaar wat we nog wilden hebben en laadden in. Op weg naar huis grapte ik nog tegen lief dat je beter niet kunt gaan autorijden met weeën, omdat je er langzaam van wordt. Ik tufte rustiger dan ik ooit in mijn leven heb gereden op de rechterbaan naar huis, waar ik snel mijn bed indook.

Tussen het lopen op het strand door kreeg ik twee érg hevige krampen waar ik een soort van wakker van werd. En toen voelde ik een golf nattigheid in mijn broek. Het voelde alsof ik in mijn broek plaste, maar dat kon nooit. Toch? Vertwijfeld lag ik daar: wat nu? Lief wakker maken? Proberen weer te slapen? Een licht gevoel van paniekerigheid stak de kop op (dit ís het gewoon al! Hoe kan dat nou weer?) en ik besloot toch maar meteen mijn lief wakker te maken, al die stoere vrouwen die hun halve bevalling doen voor ze hun man of vriend wakker maken ten spijt. Ik ben nu eenmaal niet zo stoer. Lief was net zo nerveus als ik en we stapten uit bed, zodat ik me al lekkend naar het toilet kon begeven voor een kraamverband en lief me ondertussen achterna kon dweilen. Op het toilet kreeg ik mijn eerste wee en wow! Dat voelde best heftig. Ik probeerde meteen mee te tellen, maar tellen is natuurlijk niet al te accuraat. Ik probeerde mijn ding te doen maar al snel was er weer een nieuwe wee. En nog één. En nog één. Binnen een mum van tijd zat ik te puffen en te steunen en wist ik niet meer wat ik met mezelf aanmoest. HELP! Omdat de douche me verlichting had gebracht bij de eerdere voorweeën riep ik dat ik onder de douche wilde en voegde daad bij woord. Even hielp het, maar het lukte me niet om mijn kalmte te vinden. De weeën spoelden over me heen en kwamen al direct om de 2-3 minuten en duurden 60 seconden of meer. Ik wist het niet meer, kreunde, ademde allerlei yoga-ademhalingen, stapte onder de douche, er weer onderuit, ging op het toilet zitten, er weer af, liggen op bed, er weer uit, hangen over de bank, zitten op het toilet.. Ondertussen had ik regelmatig een behoorlijke buikloop en ook het vruchtwater bleef af en toe naar buiten golven. Lief bleef bij me in alles wat ik deed en was mijn steun en toeverlaat: wat moest ik 's-hemelsnaam zonder hem? Tegen de tijd dat we, voor mijn gevoel, een kwartier of 3 a een uur verder waren vroeg ik aan lief naar de regelmaat en hoe lang het al duurde, want ik wilde een verloskundige zien. Het was heftig, ik wist nu al niet waar ik het zoeken moest, voelde me er onzeker onder en had moeite de paniek en de angst buiten de deur te houden. Gelukkig, wanneer je aan het bevallen bent blijk je in een soort andere tijdzône terecht te komen ofzo: er waren al 2 uren voorbij en we overlegden: bellen of niet?

De woorden van de verloskundige bij onze laatste controle zongen echter nog na in ons beider hoofd "Pas als de weeën eens in de 2 minuten komen, langer dan 60 seconden duren en dit al minimaal twee uur duurt mag je bellen. En als je nog een half uurtje langer wacht vinden we dat zéker niet erg." Ok. Ok. Pfff, ok. Niet aanstellen nu. Een centimeter per uur. Denk na. Blijf rustig. We besluiten nog even een half uurtje te wachten met bellen. Ik doe mijn rondje toilet-bed-bank en lopen-hangen-liggen nog een paar keer en de tijd verstrijkt. Ik weet me rustig te houden, maar het kost me alles dat ik in me heb om dit vast te houden. Alle ademhalingsvormen die ik ken halen geen fluit uit, dus ik doe maar wat. Dan is het kwart voor zeven 's-morgens (de vliezen braken om kwart over vier) en lief vraagt of hij nu toch maar zal bellen. Als ik ponpons had gehad zou ik nog een dansje hebben geprobeerd ter aanmodiging, maar die had ik niet dus bleef ik maar heen en weer wiebelen op het toilet en knikte gretig. De verloskundige zou zo wel even langskomen en het voelde ondertussen alsof ik elke minuut persoonlijk voorbij moest dúwen, zo langzaam ging de tijd ineens. Zo'n half uur later (ik was ondertussen weer op de bank terecht gekomen) was ze er (eindelijk!) en begon ze haar dingen. Haast had ze echter niet en ik dacht dat ik gek werd. Méns, schiet op! Deze verloskundige had ik ook nog nooit gezien in de praktijk, terwijl ik als het goed is toch wel iedereen een keer gezien had. Niet dus. Ze begon met tips voor mijn ademhaling, omdat het haar opviel dat ik nog te diep inademde. Deze tips probeerde ik dankbaar op te volgen, want werkelijk, ik had geen idee meer. Hierna kwam ze met een vriendelijk doch belerend verhaaltje dat lief de tijd verkeerd opgenomen had. Je moet niet de tijd tússen de weeën meten, maar van begin wee tot begin wee. Oh. Maar ach, het was niet heel erg, hoor. Daarna vroeg ze me wat ze verwachtte qua ontsluiting en ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik twijfelde maar vertelde toch maar de waarheid: dat ik hoopte dat ik, door al dat voorwerk en nu toch al wel dik twee uur weeën op volle sterkte stiekum hóópte dat ik nu toch wel op een centimeter of 3 a 4 zou zitten. Op belerende toon werd me te verstaan gemaakt dat ik niet moest denken dat het zo snel gaat allemaal en ze rekende het me even haarfijn voor: één centimeter per uur gemiddeld, dan nog persen, bla bla bla, tja nou, dat zou dan toch op z'n vroegst de late middag of begin van de avond worden dat het allemaal geklaard zou zijn. Als ik geluk had. De paniek begon nu pas goed te gieren: tot vanávond?? Míjn hemel, dan ben ik allang dood! Zo niet op natuurlijke wijze, dan wel doordat ik ondertussen van debieligheid uit het raam zou zijn gesprongen. Waar kwam dit mens vandaan? Waar waren al die lieve, begrijpende verloskundigen die ik al die tijd gehad had? Ik drukte mijn tranen weg en ze toucheerde me, waarbij ik haar nogmaals op mijn (reeds in álle dossiers breed uitgemeten) angsten voor de bevalling en toucheren wees. Ohja, de papieren had ze nog even niet gelezen, maar ze zou voorzichtig zijn. En die weeën!

Haar defenitie van voorzichtig verschilde nogal van de mijne. Ze zei dat ik het goed deed en ik probeerde alleen maar om lief strak aan te blijven kijken. Laat er alsjeblíeft iets gebeurd zijn.. Het verlossende woord: twee, krap 3 centimeter. Dát viel niet tegen, zei ze content. Weer twijfelde ik: iets weerhield me van zeggen wat ik dacht, ik durfde niet. Toen ik het tóch zei wist ik meteen waar mijn wantrouwen vandaan kwam. "Wat nu als ik nú al pijnstilling wil?" vroeg ik. Haar gezicht vertrok even en ze ratelde als een strenge schooljuf op dat ik dan niet thuis kon bevallen (léés je papieren, trut! Dat wil ik helemaal niet..), dat ik dan maar moest hopen dat het niet te druk was in het ziekenhuis anders kon ik niet terecht en eventueel zou ik moeten worden doorverwezen naar een ziekenhuis volledig aan de andere kant van de stad. Mijn strot werd dichtgeknepen. Ik werd misselijk en riep om een emmer. Lief begreep me net iets te laat en ook de verloskundige begreep me niet, maar ik wist langs de rand van de bank te komen voor ik over mijn nek ging. De tweede lading eindigde gelukkig níet in mijn haar, maar wél in de emmer. Jajaja, hoorde er allemaal bij he? Niks aan de hand hoor! reutelde de verloskundige, waarna ze vervolgens schoorvoetend éindelijk haar begrijpende, vriendelijke verloskundigengezicht bleek te hebben gevonden en zei met een vriendelijke lach dat als ik dat écht wilde, ze dan nu het ziekenhuis voor me zou bellen. Welke pijnbestrijding ik dan wilde? Géén idee, kan me geen flikker schelen, ram er maar iets in. Omdat ze nog wat sputterde riep ik maar gewoon dat ik een ruggenprik wilde, het zou allemaal wel. Ze belde. We konden terecht. Ze adviseerde ons zéker niet te lang te wachten, anders zou mijn plekje vast en zeker alweer ingenomen zijn door een andere vrouw en ze bleef nog even mekkeren dat zij dan nu officieel niks meer met de bevalling te maken had. "Prima hoor, doehoei!" dacht ik bij mezelf en hield me vast aan het licht aan het einde van de tunnel: de ruggenprik die ik ging krijgen. Ik voel me een verschrikkelijke aanstelster.

Ik kleedde me aan in etappes, lief trok me sokken en schoenen aan, we mikten wat laatste benodigdheden in de vluchttas. Ondertussen belde de vriendin die ons zou brengen: ze stond voor de deur. Ik wist niet hoe snel ik onze portiektrappen af moest drentelen. Ik kreeg een kus en een knuffel en we stapten in, reden naar het ziekenhuis. Het was nu rond kwart voor achten en spits, maar hier hadden we niet uitzonderlijk veel last van: het ziekenhuis ligt afgelegen en ons huis op een route waar nog niet veel verkeer doorheen gaat. Wel hadden we elk stoplicht tegen en ik had het zwaar bij elke wee: als ik er weer één op voelde komen werd ik bang en op de pieken van de weeën zag ik vlekjes. Al snel (na duizend jaar) waren we bij de ingang en namen we afscheid. Lief vroeg bij binnenkomst of ik in een rolstoel wilde en ik beaamde, zei dat ik alvast vooruit zou lopen. Helaas, bij de voorlichtingsavond was gezegd dat je 50 cent voor de rolstoel mee moest nemen, maar er bleek een ander muntstuk in te gaan. Ik strompelde verder terwijl iedereen die ik passeerde me uitgebreid aangaapte, tot twee lieve medewerksters van het ziekenhuis ons te hulp snelden, de één een rolstoel voor ons haalde terwijl de ander ons vertelde waar we precies moesten wezen. De dames reden me naar de liften en liepen met ons mee, zodat mijn lief naast me kon lopen. Geruststelling. Pijn, maar eeuwige dankbaarheid. Zo lief! We werden bij de verloskamers de gang opgereden waar een grote groep mensen met witte pakken in een kring om een tafel zat en koffie dronk. Twee lieve zusters namen ons direct mee naar de dichtstbijzijnde kamer. "Verloskamer 2" stond er op de deur. Er komt een mevrouw (ik weet het nauwelijks nog, volgens lief was dit de gynaecologe) en die vertelt dingen en vraagt dingen. Ik klim op het bed, mijn onderkleding is al uit, op mijn sokken na. Ik zie nog dat lief me precies dat ene paar met dat gat erin heeft aangetrokken. Ik lig met mijn voeten naar de deur en telkens als er weer iemand anders binnenkomt zie ik ze ernaar kijken. Beschamend. De zusters blijven bij me, helpen me, steunen me, houden mijn hand vast. Eén van de twee heeft vandaag haar eerste dag en ik ben haar eerste bevalling. Ze is heel lief en steunt me, terwijl ze met haar collega meekijkt. Haar collega is zo mogelijk nog veel liever en begint dingen voor te bereiden. Een co-arts met dezelfde voornaam als ik komt binnen en neemt de leiding. Ze legt uit dat er, voor ik de ruggenprik kan krijgen, eerst nog wat dingen in orde gemaakt moeten worden. Zo moet er een hartfilmpje gemaakt worden van de kleine en daarvoor moet er een dingetje op zijn hoofd. Er zal een infuus geprikt moeten worden bij me en nog wat dingen.

De voorbereidingen beginnen, ik krijg overal dingetjes opgeplakt om van alles te meten, een automatische bloeddrukmeter pomt zich regelmatig op aan mijn arm en mijn lief kan op een scherm volgen wanneer er weer een wee komt. De verpleegsters ook, al is mijn paniek-hoofd een betere graadmeter en elke keer helpen ze me. Ik lig mijn tijd uit te liggen en kan bij elke wee de gedachte "schiet op!!" niet onderdrukken. Er komt nog een co-arts bij, een man. Hij ziet mijn paniek, gaat naast me staan en ik voel zijn kalmte: wát een sterke persoonlijkheid! Hij zegt dat ik zal moeten puffen om erdoorheen te komen, ookal lukt het niet. Hij puft voor en ik doe mee voor zover het lukt. Soms lukt het beter als andere keren, maar zijn kalmte in combinatie met het ritme geven me meer rust. Al snel wordt hij opgepiept en moet hij weg (nee! Niet weggaan!) maar nu heb ik het iets beter onder controle. Ik verontschuldig me wel 100 keer tegen de zusters en de co-arts, ik voel me een aanstelster en geloof ze niet als ze zeggen dat het niet zo is.

De voorbereidingen duren maar.

Ik puf. Lief zit naast me en ik knijp hem soms, maar kijk hem vooral aan. Dan komt het verlossende woord: nog even toucheren en dan zal de anesthesist erbij worden geroepen. Een verpakking met een gigantische naald wordt voorbij gesjouwd, maar ondanks mijn angst voor naalden interesseert me het niet. "Daar is het einde aan de pijn" denk ik alleen maar. De co-arts toucheert en kijkt me beduusd aan. "Nou, nu snap ik wel waarom je zo'n pijn hebt zeg!" roept ze. Ze kan een verbaasde toon niet onderdrukken als ze ons mededeelt dat ik al op 8 centimeter ontsluiting zit. Acht centimeter?? De verpleegsters tellen terug van de tijd dat de verloskundige bij ons was en komen tot de conclusie dat ik twee uur over de opgeschoten zes centimeters heb gedaan. Wow!

Dit brengt wel een probleem met zich mee: een ruggenprik is niet meer aan de orde, het gaat te snel en ik ben te ver. Dát moment voel ik me misschien nog wel het wanhopigst van allemaal, maar het duurt maar heel even: ik mag nog wel een andere vorm van pijnbestrijding, met een knopje dat ik zelf in kan drukken. Ik stem toe, men vraagt om mijn gewicht en ik hou het niet meer, maar ik wacht af. En ik krijg persdrang, maar ik mag nog niet. Oh crap! Ik hou het niet, maar moet! Heel zachtjes mag ik wel wat druk geven en dat werkt goed genoeg. Af en toe hou ik het bijna niet en blèr ik dat ik het niet hou, dat ik moet persen. Iedereen is lief en helpt me met puffen. Dan wordt er een apparaat naar binnen gereden en in mijn infuus geprikt. Ik druk op het knopje dat ik krijg, terwijl de uitleg erover langs me heen gaat. Ik probeer niet te vaak te drukken, maar na twee keer drukken, drie keer.. Niks. Wanhoop, paniek! En dan.. Ineens.. Ik val in slaap tot de volgende wee komt, puf hem weg met mijn lief en val weer weg. Aangenaam, dat knopje, ik hóu van dat knopje! De laatste weeën gaan voorbij in een roes, en ik kan het allemaal prima aan. Het gaat goed, ik kan dit. Persweeën wegpuffen blijft lastig, maar het lukt me. En dan heb ik ineens 10 centimeter en de co-arts deelt me dit met vreugde mede. Eerst ben ik blij, maar dan moet mijn drukknopje weg en voel ik 'm weer. Lichte paniek. Ze zetten spatbrillen op en doen plastic schorten voor en dat beangstigt me nog meer. Maar ik hou me vast aan het einde dat in zicht is, het persen dat ik nu niet meer tegen hoef te houden en ik volg de instructies op. Ik pers. En ik pers. Ik krijg kramp in mijn dij en ik pers, zo lang en hard als ik kan, soms wel vier keer op een wee. Uit de enthousiaste en soms verbaasde aanmoedigingen maak ik op dat ik hier nogal goed in ben, maar er gebeurt niks. Ik voel niks komen, er verandert niks, er komt niks uit. Nouja, behalve plas dan, waarvoor ik twee keer een catheter krijg (en ik kan het niet tegenhouden, maar beschaamd blijf ik maar 'au' roepen, catheteriseren is niet leuk). Ondertussen denk ik aan de stoere vrouwen van Fok! die allemaal in stilte persen en schaam me nog meer: ik maak namelijk wél geluid, en niet zo'n beetje ook. Ik gil of krijs niet, maar kracht zetten lukt me niet zonder dit flink bij te zetten met.. Laten we het grunts noemen. Ondertussen stellen de arts en de verpleegkundigen me gerust terwijl ik tussen het persen door roep dat er maar niks gebeurt, oh God, hoe graag ik wil dat er iets gebeurt.. En ik verontschuldig me zo vaak ik kan, voor de geluiden die ik maak, voor mijn gezeur, voor mijn aanstellerij. Ze wimpelen het weg, want ik doe het prima en ik ben niet vervelend. Bovendien gebeurt er wél wat, zeggen ze, en dat het niet te snel gaat is in mijn voordeel, leggen ze uit. Dan gaat het niet stuk beneden, en dat is ook wel fijn. Maar toch: hij moet eruit! De verpleegster die vandaag voor het eerst is is de enige moeder in de ruimte en zij wijst me vervolgens op de draad van de elektrode op het hoofd van de baby: daaraan kan ik zien dat ik wel degelijk vorder. "Kijk maar" zegt ze "elke keer dat je perst gaat 'ie wat omhoog." Ik kijk en het is waar, dus ik vorder wél! Ik pers en pers en de draad komt telkens een stukje meer omhoog. "De baby zakt telkens minder terug hoor, het gaat hardstikke goed!" roept de arts en ik pers nog meer, en dan, onder veel aanmoedingen en gebrul van mezelf voel ik het, oh mijn God, daar komt het hoofdje, het komt, ik pers, iedereen doet iets maar ik ben het kwijt, daar gaat 'ie en ik voel hem ik voel hem en oh man, dit doet zo'n pijn! "Ik schreeuw dat dit fúcking veel pijn doe en ik hoor de wanhoop in mijn stem en het hoofdje floept eruit en de dokter roept verheugd dat het hoofdje staat en oh mijn God het brand en de wee is voorbij en ik wil verder persen maar het lukt niet zonder wee.. De arts trekt mijn aandacht en spreekt me toe: de volgende wee moet ik uitademen tot ik blauw zie zodra zij dat zegt. Ik probeer het te onthouden maar er komt weer een wee en ik word overspoeld, ik pers, ik pérs en ik hoor de arts roepen dat ik moet uitademen en ik probeer het en ik doe het en er glibbert iets en OH MY GOD er ligt een kind op mijn borst en hij is blauw en ik kan alleen nog maar zeggen "kijk nou, kijk nou, kíjk nou" en daar is hij dan en hij is zo mooi. Hij begint te huilen en begint roze te kleuren en ik moet huilen en mijn lief moet huilen en ik begrijp het niet maar ik begrijp alles en dit kan niet maar dit klopt gewoon en dit is precies zoals het moet zijn.. Ik heb een kind, ik ben moeder, lief en ik kijken elkaar aan, kijken naar de baby, en de baby wordt aangelegd en zuigt een paar keer krachtig.. En dit is het dan, ik weet niks maar ik begrijp alles, want dit is zoals het hoort te zijn.

****

De placenta komt na een minuut of 40 en voelt minder vies als ik verwacht had. Ik wilde 'm niet zien maar kijk toch en vind het vaag genoeg nog mooi ook. Over de staat van mijn bevallige onderkantje doet iedereen nogal vaag als ik ernaar vraag, maar uiteindelijk bieden ze me aan onder narcose te hechten. Als ik dat wil. Ik ben al verdoofd en de gynaecoloog zegt dat het zo ook kan, dan hoef ik niet weg bij mijn kind. Vervelender als wat ze nu aan het doen is zal het niet worden, zegt ze me geruststellend. Maar geruststellend is het geenszins: dit is fucking vervelend en het kost me veel energie niet constant weg te trekken. Zo kan ik niet goed gehecht worden, belsuit ik, en zeg dat ik die narcose graag wil. Een keuze die ik tot op de dag van vandaag koester: ik had de moed voor mezelf te kiezen en ben dit mezelf dankbaar. Ik kijk uit naar de narcose zelfs: ik ben uitgeput en een dromeloze slaap klinkt als muziek in de oren. Weg bij mijn kind steekt me even in mijn hart, maar als ik naar mijn lief kijk, met dat bundeltje baby op zijn schoot, zo práchtig, dan weet ik dat mijn kind niet in betere handen had kunnen zijn. Dit beeld blijft me voor ogen hangen terwijl ik word weggereden en dit beeld is het mooiste dat ik ooit zag: mijn twee mooiste schatten op aarde.

Overigens heb ik er absoluut een goed gevoel aan overgehouden, in het ziekenhuis was iedereen zó lief! Het enige dat me nog dwars zit is mijn onzekerheid tijdens de bevalling, ik heb me mijn hele bevalling lang constant lopen verontschuldigen omdat ik me zo'n aanstelster voelde. De eerste reactie van de verloskundige heeft voor mij het vertrouwen dat ik in de loop van mijn zwangerschap op had gebouwd in mijn bevalling (ondanks mijn angsten durfde ik er zelfs vanuit te gaan dat ik het zonder pijnbestrijding kon! Wát een overwinning op mezelf!) in een paar minuten tijd volledig onder me vandaan getrapt en ik ben heel blij dat de hoofdverloskundige van de praktijk zondag nog bij ons komt om de boel écht af te sluiten, want dan kunnen zowel ik als mijn lief er nog met haar over praten. De overige VK's vand ie praktijk zijn namelijk heel anders en handelen uit een geweldig respect voor de keuzes van de zwangere. Daar heb ik ze immers ook specifiek op uitgezocht.. Ik had net de pech die éne invalster te treffen die daar anders in is, dus daar moet ik nog iets mee. Verder is het allemaal ok

oooTrix wat heb je dit mooi geschreven, zo mooi rauw en echt... geen rozewolk verhaal; gewoon zoals het was en is. Echt mooi!
en die VK heb je idd enorm pech mee gehad... naar mens...

en nog ff een pluim voor jou en ook voor je lief; want die klinkt wel als een echte steun en toeverlaat!

Oh, Incantrix toch...wat een beeldend (en mooi) verhaal. Ik moet er bijna van huilen en dat gebeurt niet snel kan ik je zeggen

Het is toch ook wat heh, bevallen. Jeetje.

Goed gedaan!

Incantrix, ik heb je verhaal in 1 ruk helemaal uitgelezen. Mooi geschreven. Ik lees ook tussen de regels door dat je het zwaar vond maar ondanks dat heb je het toch maar mooi gedaan, je hebt een zoon op de wereld gezet. Bevallen is gewoon pijnlijk, en je hoeft je niet te schamen voor die pijn of voor het feit dat je moest plassen etc. Hoort er allemaal bij en de verloskundigen kijken daar ook echt niet vreemd van op. Geniet lekker van je ventje en je kraamtijd. En soms is het maar goed dat de gebeurtenissen rond om een bevalling al gauw weg zakken (zoals pijn) en het mooie van de bevalling wel blijft.

godallemachtig Incantrix... net te laat voor de verkiezing

Maar je maakt me aan het huilen jij stoer wijf.

Wow Incantrix Wat een verhaal en wat heb je het mooi opgeschreven. Echt enorm heftig, maar you did it!

Icantrix, mooi beschreven! En herkenbaar, ik heb ook wel 100 keer sorry gezegd voor vanalles en nog wat en persen kan ik ook niet zonder geluid (en trouwens ook niet echt met mijn ogen open).

wow, heftig verhaal Icantrix! Gelukkig werd je in het ziekenhuis zo fijn opgevangen.

Heel mooi om te lezen, Icantrix. En op bepaalde punten ook heel herkenbaar.

Het klinkt alsof je ondanks je paniek en wanhoop toch heel assertief bent geweest. Je hebt gekozen voor het ziekenhuis, de ruggenprik en de algele narcose. Ik hoop dat je daardoor achteraf ook een goed gevoel kunt hebben over je bevalling en hoe je er zelf mee om bent gegaan. Petje af!

Ik heb het stuk gelezen met een lach:

quote:

Op woensdag 2 december 2009 18:19 schreef Incantrix het volgende:
De paniek begon nu pas goed te gieren: tot vanávond?? Míjn hemel, dan ben ik allang dood! Zo niet op natuurlijke wijze, dan wel doordat ik ondertussen van debieligheid uit het raam zou zijn gesprongen. Waar kwam dit mens vandaan?

quote:

Aangenaam, dat knopje, ik hóu van dat knopje!

En een traan:

quote:

Ik probeer het te onthouden maar er komt weer een wee en ik word overspoeld, ik pers, ik pérs en ik hoor de arts roepen dat ik moet uitademen en ik probeer het en ik doe het en er glibbert iets en OH MY GOD er ligt een kind op mijn borst en hij is blauw en ik kan alleen nog maar zeggen "kijk nou, kijk nou, kíjk nou" en daar is hij dan en hij is zo mooi. Hij begint te huilen en begint roze te kleuren en ik moet huilen en mijn lief moet huilen en ik begrijp het niet maar ik begrijp alles en dit kan niet maar dit klopt gewoon en dit is precies zoals het moet zijn.. Ik heb een kind, ik ben moeder, lief en ik kijken elkaar aan, kijken naar de baby, en de baby wordt aangelegd en zuigt een paar keer krachtig.. En dit is het dan, ik weet niks maar ik begrijp alles, want dit is zoals het hoort te zijn.

quote:

Dit beeld blijft me voor ogen hangen terwijl ik word weggereden en dit beeld is het mooiste dat ik ooit zag: mijn twee mooiste schatten op aarde.

Mooi verhaal

_{Ik begin wel steeds banger te worden voor een eventuele invalverloskundige bij mijn bevalling}

Ik heb trouwens al heel erg lang niet meer gelezen in dit topic vandaar ook geen verdere reacties van mij.
Waarom ik dan nu net die van Incantrix wel las weet ik ook niet eigenlijk maar goed.

Ik ga ze wel later/straks/volgende week/volgende maand allemaal nog lezen.


Oh, en dat uit het "raamspringgevoel" komt me bekend voor bij mijn eerste bevalling; het is dat ik in het ziekenhuis lag waar geen raam openkon maar anders....

quote:

[b]Op woensdag 2 december 2009 19:41

_{Ik begin wel steeds banger te worden voor een eventuele invalverloskundige bij mijn bevalling}

Ik zie niet op tegen de bevalling zelf, heb het 2 keer gedaan dus 3e keer gaat ook wel lukken maar idd de invalverloskundige, ik heb er al 2 maal 's nachts met pijn klachten aan de telefoon gehad en noem haar nu al Mien Paracetamol. As vrijdag heb ik haar op spreekuur, ben benieuwd of ik haar mag.

Incantrix wat heb je dat mooi geschreven
Als ik nog op awards kon stemmen, kreeg jouw verhaal mijn stem!

Jeumig Trix, wat een prachtig en écht verhaal... heb het niet in 1 ruk gelezen (er moest ondertussen gekookt worden) maar ik vind het geweldig goed neergezet zo. Ik kan me ergens de "ik-wil-geen-aansteller-zijn"-gevoelens heel erg voorstellen en ben bang dat ik daar ook aan ga geloven tegen die tijd. Maar ik vind het wel heel knap inderdaad hoe je voor jezelf kiest!

In een smiley: WOW!

Oh wat kan jij mooi schrijven Incantrix, een beetje alsof ik ''naast'' je stond, zo mooi verwoord je dit.
Knap hoor!
En heerlijk genieten van je mannetje nu

quote:

Op woensdag 2 december 2009 20:05 schreef Faja-Lobi het volgende:

[..]

Ik zie niet op tegen de bevalling zelf, heb het 2 keer gedaan dus 3e keer gaat ook wel lukken maar idd de invalverloskundige, ik heb er al 2 maal 's nachts met pijn klachten aan de telefoon gehad en noem haar nu al Mien Paracetamol. As vrijdag heb ik haar op spreekuur, ben benieuwd of ik haar mag.

Het zijn wel steeds de invallers volgens mij. Zijn dat de kanslozen die nergens een baan konden krijgen, omdat ze zo bot zijn en daarom alleen nog op invalbasis kunnen werken ofzo?

WOW Incantrix... wat mooi geschreven! Ik heb het ook in 1 ruk uitgelezen!
Ik kon me helemaal inleven in je verhaal, je gevoel alles.. Ik moest lachen, slikken, traantje laten...