Bevallingsverhalen deel 9

Bevallingsverhalen Deel 1: 18-02-2003 t/m 07-07-2004
Bevallingsverhalen Deel 2: 08-07-2004 t/m 17-02-2005
Bevallingsverhalen Deel 3: 17-02-2005 t/m 06-07-2006
Bevallingsverhalen Deel 4: 06-07-2006 t/m 05-11-2006
Bevallingsverhalen Deel 5: 05-11-2006 t/m 26-07-2007
Bevallingsverhalen Deel 6: 26-07-2007 t/m 08-05-2008
Bevallingsverhalen Deel 7: 08-05-2008 t/m 07-01-2009
Bevallingsverhalen Deel 8: 07-01-2009 t/m 27-08-2008
Bevallingsverhalen Deel 9: 27-08-2009 t/m heden


Laatste 3 bevallingen in het topic:
Nijna:
Nijna
Hier ook mijn schrijfseltje maar eens doen.

Zondag 2 augustus: het rommelt de hele dag al wat. Maar erg onregelmatig en kort, dus ik meld maar even lekker niks , veel te bang dat het loos alarm is. Eind van de middag bel ik mijn ouders om te vragen of ze hun tas toch maar klaar willen zetten voor het geval dat. Want mijn moeder zou komen om op Mirte te passen als het begonnen is. Ze beloven het klaar te zetten en ik zeg dat ik wel bel als er wat begonnen lijkt te zijn.
Lief heeft zo zijn bedenkingen of het al begonnen is en we besluiten om op tijd naar bed te gaan.
Maar ik kom niet echt in slaap, er lijkt regelmaat te komen in de weeën en ik ga maar eens timen.

3 augustus: Tegen een uur of 2 heb ik toch wel het idee dat het serieus is. We overleggen nog even tussen het wegzuchten door of ik mn ouders al zal bellen, want wat nou als het toch niet echt is... ze moeten wel een klein uurtje rijden namelijk. Om half 3 bel ik ze, mn vader neemt heel slaperig de telefoon op en hij belooft dat ze eraan komen.
Daarna bellen we de verloskundige, ik schrik even als ik degene aan de lijn krijg bij wie ik het laatst op controle was, haar wil ik eigenlijk niet aan mn bed... Maar als ze verteld dat een andere collega de thuisbevallingen doet dan besluit ik dat ik het thuis toch wil gaan proberen.
Intussen moet ik toch flink zuchten, af en toe even onder de douche, hangend tegen de muur. Mijn ouders zijn er net na half 4. Mn vader gaat, na een kop koffie, weer naar huis (hoe bedenk je het midden in de nacht, maar goed...) en mijn moeder maakt het logeerbed op (dat had ik nog niet gedaan) en gaat proberen nog wat te slapen. We moeten maar roepen als het nodig is.
Even later staat de verloskundige voor de deur. Eerst maar eens kijken hoeveel ontsluiting ik heb, 4 cm dat valt me mee. Had ik nog niet op gerekend. Vooral omdat de bevalling van Mirte niet zo snel ging. Ik vraag nog of we de kraamzorg al moeten bellen, maar ze zegt dat we nog wel even kunnen afwachten.
De verloskundige stelt voor om mn vliezen te breken omdat het vorige keer niet zo vlot ging, prima doe maar.
Ze zegt dat ze even naar beneden gaat, ze blijft om te zien hoe het gaat, ik sta zo goed als het lukt de weeën op te vangen die toch wel heftiger worden en dichter op elkaar komen. Half 5 komt de vk nog even kijken en zegt dat ze over een uurtje weer zal kijken hoe het met de ontsluiting is en ze gaat weer naar beneden.
Lief loopt wat op en neer tussen boven en beneden en zo rond 5 uur heb ik het gevoel dat ik bijna niet meer kan, ik puf/zucht me een ongeluk en de weeën lijken aan een stuk door te komen.
Ik vraag of hij de verloskundige wil roepen, ik ben misselijk en ik weet gewoon niet zo goed meer hoe ik het op moet vangen. De verloskundige voelt, 6 cm pas... Ze is wat verbaast en achteraf hoor ik dat ze op dat moment twijfelde of ze voor moest stellen om naar het ziekenhuis te gaan voor pijnstilling. Ze stelt voor dat ik in bad ga om te zien of dat wat voor me doet. Dan belt zij intussen de kraamzorg en maakt het bed klaar.
Na wat twijfelen en de verzekering van lief en vk dat ze me er samen wel uittakelen stem ik ermee in. Lief zet de kraan aan en even later zit/hang ik in bad. Zitten is niet lekker, weer een wee... op mn knieeën dan. Misschien het warme water op mn buik... Nee dat is het toch ook niet... ik zet de kraan uit. Weer een wee en het gevoel dat ik moet persen.
Ik roep dat het kind eraan komt en lief gelooft het niet helemaal, ik had toch maar pas 6 cm immers... Bij de volgende wee moet ik wel meepersen het is niet tegen te houden en ik roep de vk, die stond in de slaapkamer de laatste spullen klaar te leggen.
Ze heeft net haar schort aan, zegt streng dat ik op mn rug moet gaan liggen en daar komt Iris al met de volgende wee.
Dat bed hebben we niet meer gehaald dus .
Iris wordt in een omslagdoek gewikkeld en bij papa in de armen gelegd en de vk helpt me om me even af te spoelen en uit bad te komen.
Op bed bekijkt ze de schade, 2 kleine hechtinkjes en verder niet. Als de boel zo'n beetje opgeruimd is (alleen het bad, dat mocht lief schoonmaken... ) gaat de vk beschuitjes smeren en thee en koffie maken. Als de kraamverzorgster komt dan zitten we op bed te genieten van de koffie/thee met beschuit.

Een turbobevalling in het bad

MeNicole:
MeNicole2
Zondagochtend om een uur of 6 word ik wakker van krampjes. Ik laat R nog gewoon slapen omdat ik ervan uit ga dat het voorweeen zijn. Als Mikael wakker word en na zijn broodje bij ons op het bed met R ligt te stoeien stopt het. Verder denk ik er niet over na want had de hoop eigenlijk al opgegeven.
's Middags is mijn schoonmoeder hier en heb ik heel af en toe weer een kramp. Als zij weg is begint het toch wel weer goed door te zetten. Denk nu toch wel dat het serieuzer word.
's Avonds tegen 8 uur gaan we naar bed. Maar tegen 10 uur gaan we er weer uit. Kan niet lekker liggen in bed en dus gaan we op de bank. Daar dommel ik even weg als ik tegen 11 uur wakker word van wel hele erge kramp. Ik zeg tegen R dat ik moet poepen en ga naar de wc. Daar heb ik het idee dat mijn vliezen breken en bij het afvegen zie ik dat ik de slijmprop verlies. Ik roep R of ie de douche aan wil doen. Als ik onder de douche sta worden de weeen toch wel een stuk erger. Als ik tegen kwart voor 12 moet spugen weet ik dat het snel gaat. (Bij Mikael had ik dat ook en zei de vlos dat als je gaat spugen alles in een keer heel snel gaat!) Ik vraag R of ie de vlos wil bellen. Gelukkig heeft Gerda dienst. Ze zegt dat ze er meteen aan komt, het duurt wel even want ze ligt al in bed Tegen half 1 is ze er. Ze ziet meteen dat het wel serieus is en wil meteen even voelen hoever ik al ben. Zo'n 3 a 4 cm. Gelukkig is het dus niet voor niks allemaal. Ze vraagt meteen of ze de vliezen mag breken. Prima want dan gaat het vaak ook nog een stukje sneller. Dan ziet ze dat het vruchtwater een beetje bruinig is. Ze wil geen risico nemen en belt meteen naar het ziekenhuis. Ondertussen zijn mijn ouders gebeld om Mikael op te halen.
Als ik de kleren aan heb wil Gerda toch nog even kijken hoever ik ben zodat ik niet in de auto zit en daar persweeen krijg. Maar ik heb geen zin om de kleren weer uit te doen. Dan zijn mijn ouders er en gaan wij weg. Gerda rijdt stevig door en we hebben echt alle stoplichten tegen (tja zelfs midden in de nacht ). Ondertussen in de auto sms ik mijn vriendin dat we naar het ziekenhuis gaan. Daar aangekomen loop ik puffend naar de bevalkamer.
Daar sluiten ze me aan zodat ze Leander zijn hartslag in de gaten kunnen houden. Dat ligt helemaal niet lekker want heb weer alleen rugweeen en die kan ik niet goed opvangen als ik op mijn rug lig. Maar tegen kwart over 2 kijkt Gerda nog een keer hoever ik ben. 4 a 5 Cm zegt ze. Ik heb minuten daarna het idee dat dat nooit klopt want ik voel dat de kleine er al uit komt. Ik zeg haar dat ook. Ze zegt dat ze aan mijn buik zie dat ik aan het meepersen ben terwijl ik dat niet eens doen. Ondertussen wil ze de bevalling overdragen aan de vlos van het ziekenhuis zodat die een plakker op Leander zijn hoofd kan doen en ik die band af kan. Maar ondertussen als hun dat ding uitpakken en naar me toe draaien om te kijken wat er is komt Leander er al uit. Gerda kan nog net snel weer der handschoenen aan doen om Leander op te vangen. Ik kijk op de klok, het is iets over half 3 Ik vraag Gerda hoe laat ze nog gekeken had, 15 minuten geleden. Dus das allemaal heel snel gegaan. Gelukkig heeft mijn lichaam rust. Leander word direct meegenomen omdat ie stopt met ademen maar voordat ze hem aan het zuurstof kunnen leggen begint ie zelf weer. Gelukkig!! Dan mag ik hem eindelijk vast houden. Onze Leander
Als de placenta eruit is blijkt dat er een behoorlijk stuk mist. Daar moet dus naar gekeken worden. Dat gaat 's nachts door een gyn gebeuren en Leander moet door een kinderarts nagekeken worden dus blijven moeten we toch!
Tegen half 5 moet R na huis en word ik na de kamer gereden. Lig je daar. Slapen kun je niet. Kleine man ligt naast je in zijn bakkie en je grote man is alleen na huis. Gelukkig mogen we de volgende morgen om half 11 naar huis.
Dan begint het genieten met onze 2 mannen!!


HuupHuup:
HuupHuups verhaal
Goeiemorgen
iedereen slaapt hier behalve ik en het duurt nog 3 kwartier voor de kraam er is... prima moment om eens even mijn verhaal neer te pennen voor ik de details vergeten ben.

De hele zwangerschap hoewel die volgens mijn omgeving en vk's niet probleemloos is geweest heb ik zelf echt als probleemloos ervaren. Afgezien van de zorgen om mijn meisje met de 20 weken echo en alle vervolgcontroles natuurlijk. Fysiek had en heb ik weinig te klagen gehad vind ik zelf.
Ik was er dan ook helemaal niet vanuit gegaan ooit voor de 41 weken te gaan bevallen. 41+1 vond ik zelf wel mooi. 26 augustus dus.
26 augustus nadert steeds harder en ik begin het steeds spannender te vinden. Nog maar zo kort, nog maar heel eventjes en dan is ze er. Ons zo gewenste kindje, ons meisje! Het feit dat ik eerst nog moet bevallen voor ik haar vast kan houden gaat een beetje aan me voorbij Niet omdat ik enorm met mn hoofd in het zand zit ofzo, ik ben gelukkig helemaal niet bang voor de bevalling, zie er niet tegenop. Nee het is meer omdat ik geen flauw idee heb wat ik me erbij moet voorstellen. Honderden verhalen heb ik gelezen, boeken, ervaringen gehoord maar puntje bij paaltje zegt dat allemaal maar zo weinig over hoe je eigen bevalling zal gaan. _{afgezien daarvan slurp ik de theoretische kennis natuurlijk wel op 1 cm per uur enzo, bonkjes, sliertjes, you name it...}

Goed, aangekomen bij 24 augustus. 'S middags moet ik bij de verloskundige zijn. Mn allerlaatste afspraak! Ze wil een inwendig onderzoek doen om me te strippen maar ik wil dat liever niet. Ik heb er zelf nog steeds alle vertrouwen in dat t deurske vanzelf komt (duh, de 26e!) en ik ben bang dat strippen me vooral loos en pijnlijk gerommel op gaat leveren. De vk vindt het prima, mijn feestje. Ze heeft een afspraak gemaakt voor me voor in het ziekenhuis, aanstaande vrijdag mag ik voor een ctg en de hele rataplan. Ik spreek met de vk wel af dat als ik dan nog niet bevallen ben, dat ik dan aan de verloskundige in het ziekenhuis vraag om me te strippen. Liefst voorkomen we allebei een inleiding natuurlijk.
Diezelfde avond thuis, ik nomnom een halve bus pringles paprika leeg 's avonds, want daar heb ik trek in ineens lief en ik gaan redelijk bijtijds naar bed voor ons doen want we zijn allebei moe. Ik slaap voor geen meter en lief eigenlijk ook niet echt heel goed. Achteraf gezien denk ik dat ik toen wellicht al wat voorwerk had, of misschien al wel weeen? Ik wijt het echter aan de pringles... ik wist wel dat het een slecht plan was, die dingen.
's morgensvroeg 25 augustus, het is een uur of 8 en ik zet mn laptop maar eens aan, bedenken wat ik vandaag allemaal moet doen. Ik kom online op msn en spontaan komt mn paps ook online (toevallig...). Arme man is al weken doodnerveus en in plaats van te bellen vraagt ie me meerdere keren per dag of er al wat is via msn. "Nee papa er is niets, ze zit nog gewoon binnen ik voel helemaal niets en ik heb niet het idee dat ze vandaag komt" zeg ik naar alle eerlijkheid. Mn lief gaat het bed uit en ik besluit maar weer te gaan liggen, bij gebrek aan inspiratie voor iets beters. Terwijl ik me eindelijk weg voel zakken in iets wat een beetje op slaap lijkt hoor ik rond 9 uur een soort inwendige *krak*. Ik denk nog bij mezelf *krak* ?! wat gaan we nou krijgen?! En redeneer het weg dat ik het wel verkeerd gehoord zal hebben. Tien minuutjes later ga ik er maar uit ik kan niet meer slapen en ga weer achter de laptop zitten. Ho, ik voel ineens enorme drang om te plassen. Denk ik Onderweg naar de wc voel ik een plens water in mn broek lopen en vlak voor de toiletpot een flinke plens op de grond. Oh jemig... dat waren dus de vliezen! Ik roep mn lief dat ik denk dat de vliezen gebroken zijn en hij springt bijna een gat in de lucht. Het zou tijd worden vindt ie Op de wc verlies ik nog wat scheuten vruchtwater. Ik verbaas me erover want het hoofdje zou volledig ingedaald moeten liggen en ik had niet idioot veel vruchtwater volgens de vk. Nouja het zal wel. Ik voel direct wel iets menstruatie-achtigs opkomen qua pijntjes maar maak me er niet druk om. 1 cm per uur toch? En met het gehannes bij BE nog vers in het geheugen ga ik er stiekem vanuit dat ik de zoom nog wel even in het gordijntje kan zetten...
Nadat ik een klein half uurtje heb mogen wennen aan krampjes om de 5 minuten besluit ik mn lief de vk te laten bellen. Geen probleem, ze komt eraan zegt ze, rond 11 uur is ze er. Prima, ik besluit me even te gaan douchen. Kramp wordt zwaarder maar ik vind het nog steeds niet uitzonderlijk pijnlijk. Ik vraag me af of het wel serieuze weeen zijn en voel me al half-half schuldig tegenover de vk. Eenmaal boven op bed wordt het allemaal wel ietjes zwaarder en ik merk dat ik dingen op de automatische piloot ga doen, mn ogen dicht en door mn neus uitblazen enzo. Vk arriveert en meet 3 cm ontsluiting. Hallo zeg 3 cm nu al? Goh dan is het toch wel serieus. Ik vertel haar dat ik dan denk dat het stiekem toch gisteravond al weeig is geweest en ze denkt hetzelfde. Rond half 2 zal ze weer terugzijn en gaat ze weer meten, als we dan op 5 cm zitten mag ik naar het ziekenhuis. Ze ziet wel dat ik het nu iets moeilijker krijg en puft een keertje met me mee. Fijn
Ze staat nog beneden wat dingen te regelen en ik voel me beroerd, spring onder de douche weer en het wordt nu wel heftiger. Ik heb geen flauw idee na hoelang het was, maar de gedachte aan een ruggeprik komt steeds vaker bij me op. Ik voer een inwendige discussie met mezelf. Enerzijds voel ik me een mietje, kom op zeg, je hebt pas 3 cm! Je moet nog wel even en hele volksstammen doen het zonder! _{oh wat vervloek ik dat argument altijd als mensen het gebruiken...}; maar anderzijds wint de andere gedachte hoe langer hoe meer terrein. Ik sta hier nog maar 20 minuutjes en vind het vreselijk, dit wil ik niet. Ik verzamel moed en roep mn lief dat hij nu de vk moet bellen want ik wil nu naar het ziekenhuis. In mijn hoofd maak ik namelijk een afweging tussen twee opties. Ofwel gaat het onverwacht hard en zegt de vk straks dat ik niet meer in de auto mag. Thuisbevallen lijkt me helemaal niets... ofwel zit ik over een paar uur nog steeds aan die 3 cm en had ik allang pijnvrij kunnen zijn.
Mn lief vindt het wat overdreven en wacht met bellen. Geen idee waarom hij dat doet. Pas als hij mn gezicht ziet besluit ie toch maar te bellen. De vk is verbaasd maar beloofd zsm langs te komen. Om 12 uur ongeveer is ze er en ze meet 6 cm! Hoezee ik ben niet gek! maar auw zeg dit doet zeer en ik zie mijn kansen op verdoving slinken... Ik geef aan dat ik nu naar het ziekenhuis wil, de vk beloofd achter ons aan te komen, ze moet nog 1 visite doen. Mij best.
We komen in het ziekenhuis en moeten ruim 10 minuten wachten op een enorm dozige verpleegster die ons op komt halen. T mens gaat zichzelf eerst uitgebreid voorstellen en vragen of ik pijn heb ( ) en blablabla smalltalk. Hierrrr met die rolstoel mensch! We worden de verloskamer ingereden en ik negeer haar gewauwel, kleed me uit en ga daar onder de douche zitten. Verpleegster kijkt wat raar maar laat me maar gaan. De weeen worden pijnlijker vind ik, iedere keer voel ik de golf opkomen, op het hoogtepunt sluit ik mn ogen, doe de puftruuk en tel in mn hoofd af van 10 tot 1. Dan moet het over zijn vind ik. Gaat niet altijd op maar het ebt wel weg dan. 13.15 de vk komt, ik mag gaan liggen en ze kijkt verbaasd. Goh, je hebt 9 cm meid!



goh, ik weet niet wat ik ervan moet denken eigenlijk. Idiotigheid. Rond 2 uur vind ik het wel leuk geweest, ik voel persdrang maar mag nog niet, iets over een randje dat nog staat. Het gaat allemaal langs me heen, het enige wat ik hoor is wegzuchten. Wat een ontzettend rotgevoel. Mn lief voelt zich enorm machteloos dat hij niets voor me kan doen. 14.50 ik mag gaan persen. Das t enige wat ik wilde horen en ik doe wat me verteld wordt. Tot hun verbazing krijg ik er vier persen uit op 1 wee en allemaal van goeie kracht en effectiviteit enzo. Jeuh dat klinkt goed! Bijna mn meisje!! Een half uur later, ik voel nog helemaal nada, niets qua effectiviteit ofzo van het persen. Voor mijn gevoel doet het helemaal niets en pers ik verkeerd ofzo. De vk zegt dat het juist wel goed gaat en dat juist het persen van mijn kant uitstekend gaat. Okay...
Weer een half uur later. Het gaat voor mijn gevoel nu echt helemaal nergens meer over. Ik word er moedeloos van en jammer naar mn lief dat het zo'n zeer doet maar niet opschiet. Ik hoor iets over een baarkruk. Huuu, t gaan we doen? Daar had ik niet om gevraagd! Geen keus voor mij in deze geloof ik, na de volgende perswee word ik vrij hardhandig van het bed afgesjord door de verpleegster en op die baarkruk gezet. _{die beseft waarschijnlijk dat ze precies 2 minuten heeft om me van bed naar kruk te krijgen...} Mn lief vindt het fijn want hij kan eindelijk iets doen, hij moet achter me zitten en me steun bieden en vasthouden enzo. De baarkruk doet wat hij moest doen, na een paar persweeen is het hoofdje bijna tot onderaan gedaald en mag ik weer terug naar bed. Ik heb geen flauw idee hoe ik ooit weer op dat bed terug gekomen ben overigens...
Vervolgens hoor ik de vk iets zeggen over de gyn bellen en overdragen en niet vorderende ontsluiting. Ja hey! Komt ze nu mee! Ik heb het gehad en wil naar huis en wel nu. Oh. Wacht... De vk is overigens heel lief en legt alles heel duidelijk uit maar het zal me allemaal roesten op het moment. Ze zegt dat ze een knip gaat zetten en dat ik nog vijf minuten heb om t meiske naar buiten te werken, zo niet dan komen er hulptroepen aan te pas. het is inmiddels tien voor half vijf hoor ik haar zeggen overigens. Er wordt een lokale verdoving gezet, en een knip. Ik zie de vk eens kritisch kijken, verpleegster bekijkt het ook eens goed. Nee dat gaat niet passen zo. *gnorf* de knip wordt nogmaals gezet en nu verder. Weer persen en tijdens het persen komt er een andere vrouw binnen die zich aan me voorstelt, tijdens het persen. hoezee. hulptroepen. Deze vrouw neemt direct alles over en zet de knip nog een keer en nog weer een stuk verder. Ik voel weer dat ik moet persen en neem een hap lucht, ineens hoor ik zuchten zuchten zuchten! en ik gooi er een soort belachelijk vghuuuu vghuuuu vghuuuu geluid tegenaan
ik hoor nog iets in de verte maar ineens ligt er een hoopje mens op mn buik. Zwart haar en een wit lijfje van al het huidsmeer. Het hoopje huilt. Ons meisje! Ze is er! Ik kijk naar mn lief en zie dat de tranen in zijn ogen staan. Hij is zo blij dat het over is voor mij, en zijn langverwachte meisje is er eindelijk. Hij knipt de navelstreng door en ik kan alleen maar naar haar haartjes kijken en naar haar gepruttel luisteren.
De mevrouw van de laatste knip gaat aan de slag met de hechtingen en B. gaat met ons dametje en de vk mee voor de testjes enzo.

Al met al was het een idiote bevalling geloof ik. Het eerste stuk ging in stand turbo en had ik nooit zo verwacht. Toen ik daar eindelijk een soort berusting in had gevonden dat het zo snel ging was daar het tweede stuk, wat tegen verwachting in langzaam ging. Al met al kijk ik er wel met een goed gevoel op terug. Het is prima gegaan, onze dame lag schijnbaar niet goed ingedaald of scheef ingedaald of iets dergelijks. Het verklaard in ieder geval waarom ik zoveel vruchtwater verloor, kind dekte de ingang niet af-af en het verklaard ook waarom de uitdrijving niet vorderde. Achteraf ben ik ontzettend blij dat ik naar mijn gevoel geluisterd heb en gezegd heb dat ik nu naar het ziekenhuis toe wilde, want hoe ik dit ooit thuis had moeten doen...
Hoe dan ook, ze is er, ze doet het, wij doen het als gezinnetje en ik voel me prima nu. En dat telt.

En applaus als je het tot hier volgehouden hebt om te lezen

_{disclaimer, wat in de eerste paar regels staat klopt uiteraard niet meer haha}