Bevallingsverhalen deel 9

Kersjes zei:

quote:

Aaaah, hier deed ik het dus allemaal voor! Alle pijn is verdwenen en vergeten, nu is er liefde

Ow, deze zin, na je hele verhaal, ik zit gewoon met tranen in mn ogen.
Gelukkig is alles ok met Toby

Ik zit de laatste tijd een beetje met m'n bevallings verhaal (sinds ik in OUD lees en af en toe meepost ), maar weet niet of het wel gepast is, t'is tenslotte al 16 jaar geleden.

Ik heb toendertijd wel een heel relaas dr over op A-viertjes neergepend (want een pc hadden we toen nog niet , maar waar dat epistel ligt Joost mag het weten, ik ga morgen zoeken)), maar ik merk dat ik er nu steeds meer over nadenk hoe het allemaal gegaan is toen, en, naar mijn idee, vergeleken met hoe het nu kan gaan, ik toch wel een beetje verdriet heb over hoe het had kunnen zijn als ze toen bepaalde opties hadden voorgelegd. (ruggeprik bijvoorbeeld).
Dit klinkt een beetje warrig misschien maar ik ben er op het moment veel mee bezig.

Alle mamma's hier zijn kanjers vind ik, jullie hebben het toch maar mooi geflikt, ondanks de pijn , de angst en de wanhoop soms van, "hoe moet ik dit klaren?"....

Kan ik mijn verhaal hier doen, 16 jaar na dato?

natuurlijk Fannie! _{ik vind van wel iig}

zeker als jij aangeeft dat er voor jou toch nog wel wat oud zeer zit lijkt me geen kwaad kunnen om het nog eens op papier te zetten, of nouja, uit te tikken. Wie weet kun je het dan nog eens goed overdenken ofzo.

Tuurlijk Fannie, lijkt me leuk om te lezen. Ik vond het ook heel leuk om mijn moeders bevallingsverhalen te horen en haar kraamlogboek te lezen enzo, bevallen blijft toch voor het grootste gedeelte hetzelfde. Gelukkig moderniseren we wel een beetje met z'n allen maar het kernverhaal blijft toch altijd het krijgen van een kind. Zo bijzonder!

Oh kersjes, wat een aanloop, middenmoot en einde... Ik ben zo blij voor je dat hij er nu is.

Hoe groot en zwaar waren je kindjes nu eigenlijk bij geboorte?

Fannie, kom maar op
Ik vond het zelf een beetje eng om mijn verhaal te plaatsen, maar toch ook fijn om te delen. Lucht toch wel op om zoiets van je af te schrijven.

Rocka, Devin was geboren met 42 weken: 4100 gram en 52 cm.
Toby geboren met 40+6 weken: 4060 gram en 54 cm.

Flinke ventjes

OK , ik ga morgen op de vlonder zoeken naar die map waar ik mn hele relaas opgeschreven heb toen. Heb het er net ook nog met hubby over gehad, die kwam ook nog met anekdotes die ik allang weer vergeten was......ikke --- >
Ik kan het hele verhaal nu nog niet optypen want ik ben gewoon de helft kwijt

Maar fijn om te lezen dat het niet heel gek is, na zo'n lange tijd....thnx

Kersjes, inderdaad flinke kerels!

Kersjes wat een heftige bevalling Qua tijd misschien korter, maar nog niet heel makkelijk hoor, als ik het zo lees.

BE, wat een pracht verhaal. Klinkt wel heftig hoor. Niet niks wat je hebt meegemaakt.

BE en Kersjes, heftig allebei. En zo mooi geschreven.

wat ik graag vantevoren had geweten, is dat het gevoel dat het niet lukt, dat je dit (bevallen) niet kan, heel vaak voorkomt. ik voelde me zo'n watje, een loser, een nepmoeder, dat ik dat gevoel had. en achteraf hoor en lees ik dat heel veel vrouwen dat hebben. schoonzusje zei zelfs tegen haar man dat het haar niet lukte, dat hij het maar moest doen

Mijn meisjes zijn 7 en 8 inmiddels en ik heb echt fijne bevallingen gehad, bij allebei.

Ik wist bij allebei op zondag dat ze er de volgende dag zouden zijn (geen idee hoe, dat was gewoon een gevoel) en bij de een kreeg ik smiddags weeën en zou de verloskundige 'savonds terug komen om een uur of acht. Uiteindelijk is ze eerder gekomen en had ik in een paar uur tijd tien cm ontsluiting. Zonder al te veel pijn of moeite, wat erg prettig was.

Ik was echt totaal niet zenuwachtig, maakte me geen zorgen (baalde alleen van al die horrorverhalen die je te horen krijgt als je zwanger bent op de een of andere manie, tis alsof moeders denken: Ik heb een rotbevalling gehad, zal jou eens even de stuipen op het lijf jagen ofzo )
En uiteindelijk is de oudste in de avond geboren.

De jongste is een jaar later (een dag voordat de oudste 1 werd) 'sochtends geboren. Toen ging ook alles heel soepel en vanzelf. De verloskundige zei dat ik gemaakt was om te bevallen Toch zonde dat ik er niet meer heb

quote:

Op zondag 6 september 2009 10:45 schreef miss_sly het volgende:
BE en Kersjes, heftig allebei. En zo mooi geschreven.

wat ik graag vantevoren had geweten, is dat het gevoel dat het niet lukt, dat je dit (bevallen) niet kan, heel vaak voorkomt. ik voelde me zo'n watje, een loser, een nepmoeder, dat ik dat gevoel had. en achteraf hoor en lees ik dat heel veel vrouwen dat hebben. schoonzusje zei zelfs tegen haar man dat het haar niet lukte, dat hij het maar moest doen

Dat heb ik ook wel gezegd trouwens, dat ik het niet kon. Dat dacht ik echt zeker op een gegeven moment, maar ja, je moet wel he

quote:

Op zondag 6 september 2009 10:57 schreef JaniesBrownie het volgende:

[..]

Dat heb ik ook wel gezegd trouwens, dat ik het niet kon. Dat dacht ik echt zeker op een gegeven moment, maar ja, je moet wel he

Dat dacht ik dus ook heel echt. En daarom vond ik mezelf ook zo'n loser, want echte moeders hadden dat gevoel vast niet, dat ze het niet kunnen. NU weet ik beter.

Ik hoopte trouwens stiekem ook dat ze toch nog een of ander goed bewaard geheim hadden waarmee ze ineens een bevalling gemakkelijk konden maken en snel konden laten eindigen met baby. Zo iets waarvan alle vrouwen die ooit bevallen warenb eht wel wisten, maar dat ze nooit tegen andere vrouwen vertelden, omdat ze niet moesten denken dat ze op de gemakkelijke manier onder de bevalling uit zouden kunnen.

Hoe ver kun je heen zijn op zo'n moment

quote:

Op zondag 6 september 2009 11:09 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Dat dacht ik dus ook heel echt. En daarom vond ik mezelf ook zo'n loser, want echte moeders hadden dat gevoel vast niet, dat ze het niet kunnen. NU weet ik beter.

Ik hoopte trouwens stiekem ook dat ze toch nog een of ander goed bewaard geheim hadden waarmee ze ineens een bevalling gemakkelijk konden maken en snel konden laten eindigen met baby. Zo iets waarvan alle vrouwen die ooit bevallen warenb eht wel wisten, maar dat ze nooit tegen andere vrouwen vertelden, omdat ze niet moesten denken dat ze op de gemakkelijke manier onder de bevalling uit zouden kunnen.

Hoe ver kun je heen zijn op zo'n moment

Zo ver was ik niet...

Ik ben wel bij de tweede heel kwaad geworden op mn ex, die wilde even naar beneden gaan terwijl ik daar lag te persen Echt, ik was zo kwaad! Hij zei: ja, dat heb ik toch al gezien?


Tis niet voor niks mn ex natuurlijk he

quote:

Op zondag 6 september 2009 11:09 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Dat dacht ik dus ook heel echt. En daarom vond ik mezelf ook zo'n loser, want echte moeders hadden dat gevoel vast niet, dat ze het niet kunnen. NU weet ik beter.

Ik hoopte trouwens stiekem ook dat ze toch nog een of ander goed bewaard geheim hadden waarmee ze ineens een bevalling gemakkelijk konden maken en snel konden laten eindigen met baby. Zo iets waarvan alle vrouwen die ooit bevallen warenb eht wel wisten, maar dat ze nooit tegen andere vrouwen vertelden, omdat ze niet moesten denken dat ze op de gemakkelijke manier onder de bevalling uit zouden kunnen.

Hoe ver kun je heen zijn op zo'n moment

net zoals mijn navelsleutel

quote:

Op zondag 6 september 2009 11:14 schreef JaniesBrownie het volgende:


Ik ben wel bij de tweede heel kwaad geworden op mn ex, die wilde even naar beneden gaan terwijl ik daar lag te persen Echt, ik was zo kwaad! Hij zei: ja, dat heb ik toch al gezien?

Zo hé!

Sly, idd, ik voelde me ook zo zwak. ik was zó op. En dan realiseer je je dat je móet, je hebt geen keus. Toen heb ik wel een moment gedacht: "Laat mij maar doodgaan."

Kersjes, dát lijkt me zo naar, dat het schoudertje klem zit. Ik had het al eens bij een vriendin van me gehoord. Vreselijk. Tnx voor je verhaal.

Zo, eindelijk heb ik het verslag af, het is wel lang geworden ben ik bang

Donderdagavond 20 augustus en vrijdag 21 augustus verlies ik stukjes van de slijmprop en zaterdagochtend 22 augustus bij het opstaan dacht ik dat mijn vliezen waren gebroken. We zijn toen naar het ziekenhuis gegaan voor een CTG en inwendig onderzoek. Uit de CTG bleek dat alles nog steeds prima in orde was met Evi en uit het inwendige onderzoek bleek dat mijn vliezen niet gebroken waren maar dat ik wel veel slijm verlies had. Dus mocht ik weer naar huis.

In de loop van de middag, ik zat met mijn laptop in de tuin, kreeg ik steeds meer buikpijn en buikkrampen en voelde ik me helemaal niet lekker. Misselijk, pijn in mijn rug...dus ben ik naar bed gegaan om wat proberen te slapen.

's Avonds aten we lekker makkelijk; pannenkoeken. Echter had ik later op de avond hartstikke veel zin in knapperige speklapjes van de BBQ... Dus is Juup© deze nog gaan kopen bij de Albert Heijn en rond een uur om 10 zaten we lekker geBBQ-de speklapjes te eten

Tegen elf uur waren de krampen weer wat pijnlijker en kwamen ze steeds regelmatiger. We hebben de tijd tussen de krampen opgenomen maar die was toch nog wel onregelmatig.

Ik vond het erg lastig om te bepalen of dit nu echt weeën waren of dat dit gewone krampen waren. Ze waren pijnlijk maar 'goed te doen'. Na aandringen van een vriendin, heb ik rond 1 uur toch maar de verloskundige gebeld. Tegen half 2 was zij hier en heeft ze mij getoucheerd. Toen bleek dat ik 'al' 2 centimeter ontsluiting had. Daar was ik toch wel erg door verrast .

De verloskundige heeft de verloskamer van het ziekenhuis gebeld dat wij er aan kwamen en vervolgens zijn Juup© en ik op ons gemakje naar het ziekenhuis gereden. Daar aangekomen (2:45) werden we meteen naar de verloskamer gebracht.

Er kwam een extra bed voor Juup©, zodat we beiden nog even wat uurtjes konden slapen voor de bevalling echt zou beginnen. Ik werd aangesloten op de CTG, om te kijken of met Evi alles in orde was. Om 3.15 werd ik getoucheerd, ik zat nog steeds op 2 centimeter ontsluiting. Men dacht dat het nog wel even zou gaan duren allemaal, en ik kreeg een spuitje in mijn bovenbeen (pethedine) tegen de pijn en een slaapdrankje zodat ik nog wat kon slapen en energie opdoen voor de bevalling zou beginnen.

Nadat we vijf minuten in bed gelegen hadden werden de weeën snel pijnlijker en kon ik niet meer in bed blijven liggen. Ik ben toen maar weer uit bed gegaan met mijn suffe hoofd en heb staand geprobeerd om de weeën op te vangen. Juup© probeert mij zoveel mogelijk te steunen. Het opvangen van de weeën lukte niet voor lang, maar 20 minuten of zo en toen móést ik weer terug naar bed omdat ik misselijk en duizelig was en bijna van mijn stokje ging. Ik raak steeds meer en meer in een soort 'roes', de pijn beneemt me de adem en de omgeving om me heen vervaagt. Achteraf hoor ik dat dit een 'weeënstorm' is geweest; van 2cm naar 7cm ontsluiting in 2 uur tijd...

Ik twijfel of ik mijn doula moet bellen, om naar het ziekenhuis te komen ter ondersteuning. Maar omdat ik dacht dat ik nog niet veel ontsluiting had besloot ik dat ze nog even lekker mocht blijven slapen. Juup© houdt intussen mijn hand vast en knijpt nog harder dan dat ik zelf doe...

Om 5.30 word ik weer getoucheerd en dan blijkt dat ik 'ineens' al op 7 centimeter ontsluiting zit. Dat is erg snel gegaan! De weeën zijn inmiddels erg hevig en ik vraag om pijnstilling. Dit moet eerst met de gynaecoloog overlegd worden en ik moet wachten op wat komen gaat. We besluiten om onze doula te waarschuwen zodat ze naar het ziekenhuis kan komen.

Ondertussen wordt me verteld dat een ruggenprik niet meer wordt gedaan omdat ik zo snel van 2 naar 7 centimeter ontsluiting ben gegaan. De verwachting is dat de overige 3 centimeters ook wel heel snel zullen gaan. Een tegenvaller, want naast buikweeën heb ik ook flinke beenweeën en die kan ik niet opvangen. Bij elke wee heb ik mijn benen niet meer onder controle, ze schudden en shaken alle kanten op en de pijn is behoorlijk intens...

Om 6.30 arriveert mijn doula, ik ben erg blij dat zij er is.

Ik ben bang dat ik het allemaal niet kan en niet goed doe, ik heb geen idee wat me nog te wachten staat en 'hoe het allemaal moet'. Ik voel me erg onzeker Er wordt mij verzekerd dat ik het wel kan en dat ik het allemaal heel goed doe...

Om 7 uur zit ik nog steeds op 7 centimeter ontsluiting en wordt er besloten om mijn vliezen te breken. Ik hoor nog dat de verloskundige zegt dat ze 'toch geen nut meer hebben'. Door het breken van de vliezen zullen er meer en hevigere weeën komen in verband met de hormonen die dan vrijkomen. Evi's hoofdje kan dan beter zakken en gehoopt wordt dat de ontsluiting dan wel sneller zal vorderen.

Ik heb het gevoel dat ik in bed lig te plassen als er een stortvloed aan vruchtwater op het bed plenst. De verloskundige kijkt ervan op dat het zo veel vruchtwater is. Intussen wordt er een sensor op het hoofdje van Evi geplaatst om haar hartslag te meten. Dit moet drie keer opnieuw gedaan worden omdat de sensor steeds van haar hoofdje afschiet. Tussen de vliezen en het hoofdje van Evi wordt nog een sensor geplaatst om de weeënactiviteit te meten.

Om 8.10 is de ontsluiting nog steeds maar 7 centimeter en de pijn is bijna ondraaglijk. Ook ben ik doodmoe en val ik tussen de weeën door steeds bijna in slaap. Bíjna, want telkens komt er weer zo'n gemene wee en dat schreeuw ik het uit van de pijn. Iemand houdt mijn benen vast want die schudden ongecontroleerd het bed door, de pijn van die beenweeën is niet te harden. Ook worden er koude washandjes op mijn hoofd gelegd en worden er geruststellende dingen tegen me gezegd. Echter dringt het allemaal niet echt tot me door, ik word gewoon geleefd door de pijn van de buik- en beenweeën.

Telkens als ik tussen de weeën door aan het bijkomen ben en in slaap dreig te vallen hoor ik mijn doula en Juup© tegen elkaar zeggen 'jaaa daar komt er weer een!' en een seconde later voelde ik die rot-wee inderdaad...en dan dacht ik hou je mond, laat me slapen, ik wil helemaal niet weten dat er weer zo'n wee aankomt...

De verloskundige vindt dat ik meer pijnstilling nodig heb en gaat contact opnemen met de gynaecoloog en de anesthesist. Ondertussen krijg ik een katheter en om 5 voor 9 word ik in mijn bed naar een operatiekamer gebracht. Juup© mag mee, dit vind ik erg fijn.

Op de operatiekamer moet ik zitten in bed en dan komt er weer een vloedgolf vruchtwater uit me stromen. Het interesseert me op dat moment helemaal niks. Dat ik een ruggenprik krijg interesseert me ook helemaal niks terwijl ik het voor de bevalling echt nog wel erg eng vond... Ik kan me niet herinneren of ik iets gevoeld heb van die ruggenprik, ik denk het niet want de weeën waren zo overheersend...

Gelukkig werkt de ruggenprik snel; mijn benen worden langzaam aan steeds gevoellozer en de pijn trekt voor een groot deel weg. Ik krijg weer praatjes en maak foto's van Juup© die operatiekleding aan heeft, en er uitziet als een bakker

Eenmaal terug boven in de verloskamer klets ik mijn doula haar oren van het hoofd. Om de ontsluiting sneller te laten vorderen heeft men bedacht dat ik aan de weeënopwekkers wordt gelegd; nou dit heb ik geweten hoor! Na een krappe 20 minuten voel ik de pijn weer heel erg hevig, nog heviger dan voor de ruggenprik!!!

Intussen begin ik de moed te verliezen en roep ik dingen als 'ik doe dit nooit meer', 'ik wil naar huis, lekker in mijn eigen bed slapen', 'ik wil dit nooit meer', 'snij me maar open'.

Om 10.40 is de ontsluiting gevorderd tot 8 centimeter maar Evi is nog steeds niet helemaal ingedaald. De moed zakt me helemaal in de schoenen...

Om 11.30 worden de weeënopwekkers eindelijk teruggebracht naar een lager niveau omdat de pijn echt niet meer te houden is. Inmiddels heb ik ook last van rugweeën, maar gelukkig kan de doula me ondersteunen door heel hard in mijn onderrug te duwen.

Intussen heb ik het gevoel dat ik heel nodig moet poepen, maar ik heb niet in de gaten dat dit persweeën zijn. Kan ook niet anders, want ik heb ze nog nooit gevoeld, en ik herken ze dus niet... Pas als het mij gevraagd wordt denk ik van hé dus dat zijn persweeën... Om 12 uur mag ik meepersen, wel voorzichtig want 'er staat nog een randje'. Nou dat randje interesseert me niks, dat kind moet eruit, ik wil van de pijn af!

Ik had verwacht dat ik intussen dat 'oergevoel' waar iedereen het toch steeds over had wel zou moeten gaan voelen, maar ik voel niks. Ik heb geen idee wat ik aan het doen ben en hóe ik het moet doen, dus dit zeg ik ook. Oh ik moet persen, euhm oké...nou toen probeerde ik maar iets met veel geluid erbij, maar dat was dus niet de bedoeling, geen geluid maken maar de kracht naar beneden sturen, dat was de bedoeling...

Voor mijn gevoel 'deed ik maar wat' maar waarschijnlijk deed ik het goed want ik werd aangemoedigd door te gaan (pfieuw, vermoeiend!) "ga door ga door ga door ga door ga door ga door ga door" (Het leek wel een marktkoopvrouw in plaats van een verloskundige) en nog meer van dat soort kreten en bemoedigingen. Ergens tussen het persen door gaf ik aan dat ik dacht te stikken, ik heb nl. astma en kreeg het erg benauwd. De verloskundige antwoordde doodleuk dat ik nu géén astma had en dat ik door moest gaan (ga door ga door ga door ga doorrrr)... Pff wat is dat zwaar! Ik vroeg me continue af wat er nou allemaal gebeurde en of het hoofdje al te zien was...
Eindelijk wordt 12.26 onze dochter Evi Mare geboren.

Ik mocht haar aanpakken en op mijn buik leggen. Dat was een heel bijzondere ervaring. Ze was warm en nat, eindelijk kon ik haar voelen en zien...! Ik heb heel vaak gedacht en gezegd dat ik droomde, dat het niet echt was en ik kon maar niet geloven dat ik haar op de wereld gezet had...! Het voelde allemaal zo ontzettend onwerkelijk... Maar wat vond ik haar meteen mooi en lief...zo'n klein mensje, mijn vlees en bloed... Ik heb haar naam genoemd en haar welkom geheten. Ze was helemaal mooi schoon en had bijna geen huidsmeer op haar lijfje. Donkere haartjes en oh wat voelt ze zacht en lief aan! En die übercute babyspekkies... Zo vertederend!!!

Juup© heeft de navelstreng doorgeknipt, dat vond ik toch een emotioneel moment, want daarna was ze niet meer met mij verbonden. De eerste keer 'los laten' dus.

Evi mocht maar heel kort bij me liggen omdat ze blauw was en niet goed ademde. Er werd een couveuse besteld en ondertussen werd Evi onderzocht door een kinderarts. Haar Apgarscore was de eerste twee maal 9 en de derde maal een 10. Evi woog bij haar geboorte 3455 gram en was 48,5 centimeter lang.

Al heel snel vertrok de couveuse met Evi erin naar boven, Juup© ging met Evi mee en de doula bleef bij mij.
Ondanks dat het logisch was dat ze aan de beademing moest vond ik het toch een tegenvaller dat ik maar zo weinig tijd met haar kon doorbrengen...nu moest ik wachten tot na de geboorte van de placenta, het hechten en wassen tot ik haar weer kon zien...

Ik kreeg een spuitje in mijn been om het loslaten van de placenta te versnellen en om 12.40 is de placenta geboren. Geheel tegen mijn eigen verwachtingen in wilde ik deze wél zien. Ik was erg benieuwd naar 'het huisje' van mijn meisje, waar ze al die maanden in gewoond heeft. Ik vond het niet eng om te zien, juist heel mooi.

Nadat de placenta geboren is, werd ik gehecht, omdat Evi om haar as draaide tijdens haar geboorte, was ik ingescheurd. Na het hechten werd ik gewassen en kreeg ik mijn pyjama aan...mijn buik was al voor een groot deel weg en voelde behoorlijk blubberig...heel vreemd.
Daarna mocht ik in mijn bed naar de couveuse-afdeling en kon ik eindelijk Evi in mijn armen sluiten, haar bekijken, bewonderen, genieten
Ongelooflijk, ik was mama geworden!

[ Bericht 3% gewijzigd door DuchessX op 18-09-2009 01:10:12 ]

Jee Duchess, wat een verhaal. Ik kan me voorstellen dat het je even tijd gekost heeft dit onder woorden te brengen.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik zo vlak voor mijn eigen bevalling wel een beetje zenuwachtig van wordt, maar toch vind ik het mooi om te lezen. Ook uit jouw verhaal blijkt dat het alle pijn en ellende waard is uiteindelijk. Daar vertrouw ik dan maar op.

Bedankt voor je verhaal!

Wow Duchess, wat ontzettend heftig zeg. En ook zo herkenbaar, dat persen, je weet echt niet wat je aan het doen bent en of je het wel goed doet, en die vk die maar ga door ga door ga door blijft roepen (dat ze dat de hele tijd volhouden, zo snel en zo vaak dat zeggen he )
Ik vond het ook wel weer een heel mooi verhaal hoor, weer traantjes hier. Sinds ik het zelf meegemaakt hebt, kan ik deze verhalen geloof ik niet meer lezen zonder traantjes.

Duchess, wat een heftige bevalling. Dat het eerst zo vlot gaat en dan ineens de laatste centimeters zo lang duurt en zo pijnlijk is. En wat beschrijf je het mooi

Sorbootje, logisch toch dat je zenuwwachtig wordt? Het is ook een hele belevenis, zowel lichamelijk als emotioneel. En ook voor jou komt het goed, echt waar

tessie, dat heb ik dus ook, dat ik tegenwoordig altijd traantjes voel bij deze verhalen. Ik ben niet heel erg hormonaal meer en ook niet superemotioneel, maar bevallingsverhalen raken me telkens weer.

Ik ben trouwens bij jullie ook benieuwd hoe Juup het ervaren heeft, Duchess. Natuurlijk is het voor de vaders ook altijd spannend en moeilijk, maar voor Juup is dat nog een beetje meer, lijkt me.

Duchess, wat mooi geschreven! In Z&G schreef je over donderdagavond je slijmprop verliezen en zondag had je Evi in je armen. Toen dacht ik: "Daar teken in voor" Maar nu weet ik het zo net niet. Wat goed gedaan dappere

Duchessx, dat was wel effe herkenbaar. 'Even rustig aan met persen want er staat nog een randje'
Randje, randje? Wat nou randje!

Ben je er achteraf vrede mee met hoe het gegaan is? Tuurlijk, het kan heel anders, maar kun je je hier makkelijk overheen zetten

quote:

Op zondag 6 september 2009 11:09 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Ik hoopte trouwens stiekem ook dat ze toch nog een of ander goed bewaard geheim hadden waarmee ze ineens een bevalling gemakkelijk konden maken en snel konden laten eindigen met baby. Zo iets waarvan alle vrouwen die ooit bevallen warenb eht wel wisten, maar dat ze nooit tegen andere vrouwen vertelden, omdat ze niet moesten denken dat ze op de gemakkelijke manier onder de bevalling uit zouden kunnen.

Dat idee had ik dus over weeën. Ik snapte maar niet waarom niemand echt goed kon uitleggen hoe die voelen. Ik schaarde dat ook onder "alle vrouwen die ooit bevallen waren het wel wisten, maar dat ze nooit tegen andere vrouwen vertelden", omdat het een soort groot geheim was ofzo.
Maar nu weet ik dat je het gewoon niet goed in woorden kunt vatten.

Sorbootje, dáárom las ik hier nooit toen ik nog zwanger was...

Het heeft me idd even wat tijd gekost alles op te kunnen schrijven, maar nu ben ik wel blij dat ik alles op papier heb.

Ik ben overigens zó blij dat het grootste deel van de bevalling in een (natuurlijke) roes verloopt...zonder lijkt me echt een bijna onmogelijke klus!

Ja ik ben wel tevreden, sommige dingen heb je toch niet in de hand of ziijn niet te voorzien. Het personeel was heel vriendelijk, ze deden zo veel mogelijk hun best, ik had mijn man en doula bij me die er helemaal voor mij waren... Het enige dat misschien wel jammer is is dat ik tijdens de bevalling op een gegeven moment wel even kwijt was wáárvoor ik het allemaal deed. Ik had het helemaal gehad, had zelfs ergens het gevoel 'als het zo moet hoef ik dat kind helemaal niet meer'

Ik heb Juup© op dit topic gewezen, mss wil hij er nog wel wat over kwijt.

quote:

Op vrijdag 18 september 2009 08:51 schreef miss_sly het volgende:


Ik ben trouwens bij jullie ook benieuwd hoe Juup het ervaren heeft, Duchess. Natuurlijk is het voor de vaders ook altijd spannend en moeilijk, maar voor Juup is dat nog een beetje meer, lijkt me.

Hoe ik het ervaren heb.

Toen DuchessX 's avonds steeds meer last van pijn kreeg zijn wij gaan timen en vond ik het enorm spannend worden. Aangezien DuchessX hard is voor zichzelf had zij niet echt in de gaten dat het echt weeën waren, al zijn wij wel gaan timen. Maar het was allemaal onregelmatig dus echt het idee van "nu is het begonnen" had ik nog niet. Toen de pijn echter iets heviger werd en DuchessX het advies kreeg om de verloskundige te bellen kwam het allemaal erg dichtbij ineens en dat maakte het enorm spannend voor mij. Ik heb dus de verloskundige gebeld en die begreep ons niet helemaal en zag in eerste instantie de noodzaak er niet van in om te komen. Op dat moment sloeg ik dicht en moest ik enorm veel moeite doen om in het hier en nu te blijven omdat ik nog net niet in paniek raakte door de afwijzing, DuchessX heeft toen het gesprek overgenomen en toen werd het de verloskundige duidelijk dat zij wel moest komen en dat deed zij ook (ik was dus niet duidelijk genoeg aan de telefoon doordat ik niet wist wat ik moest vertellen omdat ik de pijn e.d. niet kan voelen een dus niet weet hoe ik het allemaal moest omschrijven).

Toen bleek dat DuchessX al 2 cm ontsluiting had en wij naar het ziekenhuis moesten gaan werd het allemaal best wel spannend voor mij, DuchessX hielp mij om rustig te blijven want ik raakte redelijk overprikkeld door het hele gebeuren. Ik heb rustig aan de spullen in de auto gefrot, en de honden voldoende water gegeven en 1 lamp aan gelaten en toen de voordeur achter ons op slot gedaan. Ik ben enorm relaxed naar het ziekenhuis gereden (wat een wonder want eigenlijk wilde ik er redelijk snel zijn maar ik moest natuurlijk rekening houden met DuchessX die weeën had), en daar heb ik een rolstoel gehaald en zijn wij naar de verlosafdeling gegaan.

Eenmaal op de kamer aangekomen vond ik het allemaal erg vreemd, DuchessX had nog geen regelmatige weeën en verder kon zij het goed verdragen allemaal dus ik had echt het idee van "wat doen wij hier?" en "houden wij nu niet een kamer bezet voor iemand die echt aan het bevallen is?"
De verpleegster (die ik overigens moeilijk kon uitstaan omdat zij naar mijn gevoel zo ongevoelig als een dooie pier was, maar wat zij dus blijkbaar niet was) hielp ons met de basis dingen en gaf goed uitleg.
Toen DuchessX aan de CTG gelegd werd, had ik nog steeds zoiets van "maandag zijn wij hier ook geweest en konden wij na 2 uur weer naar huis, dus het zal nu ook wel zo gaan" en het was dus nog niet echt tot mij doorgedrongen dat de bevalling eigenlijk al begonnen was.
Er werd een bed voor mij op de kamer bijgezet waar ik ook op kon rusten, maar daar is niets van terecht gekomen want nog geen 5 minuten nadat wij op bed lagen begonnen de weeën pas echt door te zetten.
Nog steeds was het niet "echt" voor mij omdat ik geen kind zag, maar heb DuchessX wel geholpen met het opvangen van de weeën e.d..

Nadat DuchessX 2 uur later ineens 7 cm ontsluiting had en de vliezen op een gegeven moment doorgeprikt werden was het wel spannend maar nog steeds niet "echt" voor mij (want ik zag geen kind). Toen vond ik het erg lastig worden want DuchessX kreeg steeds meer pijn maar geen ruggenprik, en ik kon niets doen om haar pijn te verminderen. Ik voelde mezelf enorm machteloos (en dat is een van mijn 'triggers" dus ik raakte bijna geheel overprikkeld) en heb al mijn energie moeten aanwenden om er voor te zorgen dat ik niet in mezelf terugtrok. Maar dat is dus goed gelukt en zo kon ik DuchessX zo goed en kwaad als ik het kon steunen.

Om 05:30 uur heb ik de doula gebeld en die was er om 06:30 uur dus kon ik even een stukje gaan wandelen om zo wat rust in mijn hoofd te creëren. Op een gegeven moment werd de pijn zo hevig dat er dus besloten werd dat DuchessX toch nog een ruggenprik kon krijgen en ben ik samen met haar naar de OK gereden en is er daar een ruggenprik gezet. Nog steeds was het enorm spannend maar nog niet "echt" want ik zag geen kind. Gelukkig kon DuchessX nu was uitrusten omdat de pijn veel minder was, en aangezien de doula bij haar was ben ik even een rondje gaan wandelen buiten en even mijn ouders gaan bellen dat de bevalling aan de gang was.

Nadat ik wat tot rust was gekomen ben ik weer naar binnen gegaan, en geen moment te vroeg eigenlijk want op het moment dat ik de lift in ging kreeg ik een dringende sms van DuchessX waarin zij vroeg waar ik nou bleef De weeën kwamen steeds heftiger (mede door de weeënopwekkers die zij kreeg) en het zou waarschijnlijk niet lang meer duren.
Het heeft vanaf toen toch nog ruim 1 uur geduurd en eindelijk was het "echt" want ik zag onze dochter geboren worden en mocht ik haar tuinslang (want zo voelde de navelstreng aan vond ik) doorknippen en en kon onze dochter eindelijk vrij van mama gaan leven. Ik heb nagenoeg de gehele bevalling gefilmd terwijl ik ook nog eens samen met de doula DuchessX aan het ondersteunen was , en nadat Evi geboren was moest de placenta er ook nog uit. Dat op zich vond ik mooi om te zien, en ik zag de verloskundige duwen op de buik van DuchessX om de placenta naar buiten te werken en dat vond ik toch best wel eng omdat ik het gevoel had dat het enorm pijn moest doen voor vrouwlief, maar dat was dus niet het geval.

Al vlak na de geboorte bleek dat Evi veel slijm in haar longen had en moeilijk ademde, dus kreeg zij zuurstof toegediend maar ook dat was onvoldoende dus moest zij in een couveuse en naar de neonatale afdeling. Ik heb mijn vrouw in goede handen achtergelaten en ben met Evi naar de andere afdeling gegaan alwaar ze haar aansloten op diverse apparatuur, en ik met een gerust hart weer naar DuchessX toe kon gaan. DuchessX was ondertussen al gewassen e.d. en toen namen wij afscheid van de doula en zijn naar Evi toe gegaan. Nog steeds was het onwerkelijk voor mij want ik durfde haar niet vast te houden ivm al die bedrading en mijn overprikkeling waardoor ik motorisch gestoord was en dus bang was om haar te laten vallen.

Ik moet zeggen dat ik vanaf de bevalling in een roes heb gefunctioneerd en niet alles bewust heb meegemaakt, maar achteraf toen ik alles kon gaan verwerken merkte ik wel dat het geboren worden van onze dochter een enorm mooi moment was voor mij.
Ik ben nu 3,5 week later nog steeds bezig met het verwerken van de prikkels en dat zal zeker nog wel een paar maanden duren omdat er elke dag weer prikkels bijkomen (gehuil en het niet weten wat er precies aan de hand is als Evi huilt). Maar goed ik zou het allemaal zo weer overdoen, en zeker de steun van de doula was ideaal voor mij omdat ik zo een paar maal de rust had om even "uit de bevalling" te stappen zeg maar en tot mezelf te komen.

Ik heb nu een bevalling meegemaakt van dichtbij (letterlijk en figuurlijk) en heb weer een paar emoties geleerd. Die emoties moet ik nu gaan verwerken en inpassen in mijn "bibliotheek van emoties en gegevens" maar ik ben blij dat ik die emoties heb meegemaakt want het verrijkt mijn persoon vind ik.

Ik zal vast nog wel het een en ander vergeten zijn in dit bericht, maar dat zijn dan dingen die ik zelf eerst een plek moet geven.

Oh ja, wat ik een gekke ervaring vond was dat nadat Evi geboren was de buik van DuchessX ineens weg was

[ Bericht 65% gewijzigd door Juup© op 18-09-2009 15:57:34 ]