Bevallingsverhalen deel 9

Kersjes zei:

quote:

Aaaah, hier deed ik het dus allemaal voor! Alle pijn is verdwenen en vergeten, nu is er liefde

Ow, deze zin, na je hele verhaal, ik zit gewoon met tranen in mn ogen.
Gelukkig is alles ok met Toby

Ik zit de laatste tijd een beetje met m'n bevallings verhaal (sinds ik in OUD lees en af en toe meepost ), maar weet niet of het wel gepast is, t'is tenslotte al 16 jaar geleden.

Ik heb toendertijd wel een heel relaas dr over op A-viertjes neergepend (want een pc hadden we toen nog niet , maar waar dat epistel ligt Joost mag het weten, ik ga morgen zoeken)), maar ik merk dat ik er nu steeds meer over nadenk hoe het allemaal gegaan is toen, en, naar mijn idee, vergeleken met hoe het nu kan gaan, ik toch wel een beetje verdriet heb over hoe het had kunnen zijn als ze toen bepaalde opties hadden voorgelegd. (ruggeprik bijvoorbeeld).
Dit klinkt een beetje warrig misschien maar ik ben er op het moment veel mee bezig.

Alle mamma's hier zijn kanjers vind ik, jullie hebben het toch maar mooi geflikt, ondanks de pijn , de angst en de wanhoop soms van, "hoe moet ik dit klaren?"....

Kan ik mijn verhaal hier doen, 16 jaar na dato?

natuurlijk Fannie! _{ik vind van wel iig}

zeker als jij aangeeft dat er voor jou toch nog wel wat oud zeer zit lijkt me geen kwaad kunnen om het nog eens op papier te zetten, of nouja, uit te tikken. Wie weet kun je het dan nog eens goed overdenken ofzo.

Tuurlijk Fannie, lijkt me leuk om te lezen. Ik vond het ook heel leuk om mijn moeders bevallingsverhalen te horen en haar kraamlogboek te lezen enzo, bevallen blijft toch voor het grootste gedeelte hetzelfde. Gelukkig moderniseren we wel een beetje met z'n allen maar het kernverhaal blijft toch altijd het krijgen van een kind. Zo bijzonder!

Oh kersjes, wat een aanloop, middenmoot en einde... Ik ben zo blij voor je dat hij er nu is.

Hoe groot en zwaar waren je kindjes nu eigenlijk bij geboorte?

Fannie, kom maar op
Ik vond het zelf een beetje eng om mijn verhaal te plaatsen, maar toch ook fijn om te delen. Lucht toch wel op om zoiets van je af te schrijven.

Rocka, Devin was geboren met 42 weken: 4100 gram en 52 cm.
Toby geboren met 40+6 weken: 4060 gram en 54 cm.

Flinke ventjes

OK , ik ga morgen op de vlonder zoeken naar die map waar ik mn hele relaas opgeschreven heb toen. Heb het er net ook nog met hubby over gehad, die kwam ook nog met anekdotes die ik allang weer vergeten was......ikke --- >
Ik kan het hele verhaal nu nog niet optypen want ik ben gewoon de helft kwijt

Maar fijn om te lezen dat het niet heel gek is, na zo'n lange tijd....thnx

Kersjes, inderdaad flinke kerels!

Kersjes wat een heftige bevalling Qua tijd misschien korter, maar nog niet heel makkelijk hoor, als ik het zo lees.

BE, wat een pracht verhaal. Klinkt wel heftig hoor. Niet niks wat je hebt meegemaakt.

BE en Kersjes, heftig allebei. En zo mooi geschreven.

wat ik graag vantevoren had geweten, is dat het gevoel dat het niet lukt, dat je dit (bevallen) niet kan, heel vaak voorkomt. ik voelde me zo'n watje, een loser, een nepmoeder, dat ik dat gevoel had. en achteraf hoor en lees ik dat heel veel vrouwen dat hebben. schoonzusje zei zelfs tegen haar man dat het haar niet lukte, dat hij het maar moest doen

Mijn meisjes zijn 7 en 8 inmiddels en ik heb echt fijne bevallingen gehad, bij allebei.

Ik wist bij allebei op zondag dat ze er de volgende dag zouden zijn (geen idee hoe, dat was gewoon een gevoel) en bij de een kreeg ik smiddags weeën en zou de verloskundige 'savonds terug komen om een uur of acht. Uiteindelijk is ze eerder gekomen en had ik in een paar uur tijd tien cm ontsluiting. Zonder al te veel pijn of moeite, wat erg prettig was.

Ik was echt totaal niet zenuwachtig, maakte me geen zorgen (baalde alleen van al die horrorverhalen die je te horen krijgt als je zwanger bent op de een of andere manie, tis alsof moeders denken: Ik heb een rotbevalling gehad, zal jou eens even de stuipen op het lijf jagen ofzo )
En uiteindelijk is de oudste in de avond geboren.

De jongste is een jaar later (een dag voordat de oudste 1 werd) 'sochtends geboren. Toen ging ook alles heel soepel en vanzelf. De verloskundige zei dat ik gemaakt was om te bevallen Toch zonde dat ik er niet meer heb

quote:

Op zondag 6 september 2009 10:45 schreef miss_sly het volgende:
BE en Kersjes, heftig allebei. En zo mooi geschreven.

wat ik graag vantevoren had geweten, is dat het gevoel dat het niet lukt, dat je dit (bevallen) niet kan, heel vaak voorkomt. ik voelde me zo'n watje, een loser, een nepmoeder, dat ik dat gevoel had. en achteraf hoor en lees ik dat heel veel vrouwen dat hebben. schoonzusje zei zelfs tegen haar man dat het haar niet lukte, dat hij het maar moest doen

Dat heb ik ook wel gezegd trouwens, dat ik het niet kon. Dat dacht ik echt zeker op een gegeven moment, maar ja, je moet wel he

quote:

Op zondag 6 september 2009 10:57 schreef JaniesBrownie het volgende:

[..]

Dat heb ik ook wel gezegd trouwens, dat ik het niet kon. Dat dacht ik echt zeker op een gegeven moment, maar ja, je moet wel he

Dat dacht ik dus ook heel echt. En daarom vond ik mezelf ook zo'n loser, want echte moeders hadden dat gevoel vast niet, dat ze het niet kunnen. NU weet ik beter.

Ik hoopte trouwens stiekem ook dat ze toch nog een of ander goed bewaard geheim hadden waarmee ze ineens een bevalling gemakkelijk konden maken en snel konden laten eindigen met baby. Zo iets waarvan alle vrouwen die ooit bevallen warenb eht wel wisten, maar dat ze nooit tegen andere vrouwen vertelden, omdat ze niet moesten denken dat ze op de gemakkelijke manier onder de bevalling uit zouden kunnen.

Hoe ver kun je heen zijn op zo'n moment

quote:

Op zondag 6 september 2009 11:09 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Dat dacht ik dus ook heel echt. En daarom vond ik mezelf ook zo'n loser, want echte moeders hadden dat gevoel vast niet, dat ze het niet kunnen. NU weet ik beter.

Ik hoopte trouwens stiekem ook dat ze toch nog een of ander goed bewaard geheim hadden waarmee ze ineens een bevalling gemakkelijk konden maken en snel konden laten eindigen met baby. Zo iets waarvan alle vrouwen die ooit bevallen warenb eht wel wisten, maar dat ze nooit tegen andere vrouwen vertelden, omdat ze niet moesten denken dat ze op de gemakkelijke manier onder de bevalling uit zouden kunnen.

Hoe ver kun je heen zijn op zo'n moment

Zo ver was ik niet...

Ik ben wel bij de tweede heel kwaad geworden op mn ex, die wilde even naar beneden gaan terwijl ik daar lag te persen Echt, ik was zo kwaad! Hij zei: ja, dat heb ik toch al gezien?


Tis niet voor niks mn ex natuurlijk he

quote:

Op zondag 6 september 2009 11:09 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Dat dacht ik dus ook heel echt. En daarom vond ik mezelf ook zo'n loser, want echte moeders hadden dat gevoel vast niet, dat ze het niet kunnen. NU weet ik beter.

Ik hoopte trouwens stiekem ook dat ze toch nog een of ander goed bewaard geheim hadden waarmee ze ineens een bevalling gemakkelijk konden maken en snel konden laten eindigen met baby. Zo iets waarvan alle vrouwen die ooit bevallen warenb eht wel wisten, maar dat ze nooit tegen andere vrouwen vertelden, omdat ze niet moesten denken dat ze op de gemakkelijke manier onder de bevalling uit zouden kunnen.

Hoe ver kun je heen zijn op zo'n moment

net zoals mijn navelsleutel

quote:

Op zondag 6 september 2009 11:14 schreef JaniesBrownie het volgende:


Ik ben wel bij de tweede heel kwaad geworden op mn ex, die wilde even naar beneden gaan terwijl ik daar lag te persen Echt, ik was zo kwaad! Hij zei: ja, dat heb ik toch al gezien?

Zo hé!

Sly, idd, ik voelde me ook zo zwak. ik was zó op. En dan realiseer je je dat je móet, je hebt geen keus. Toen heb ik wel een moment gedacht: "Laat mij maar doodgaan."

Kersjes, dát lijkt me zo naar, dat het schoudertje klem zit. Ik had het al eens bij een vriendin van me gehoord. Vreselijk. Tnx voor je verhaal.

Zo, eindelijk heb ik het verslag af, het is wel lang geworden ben ik bang

Donderdagavond 20 augustus en vrijdag 21 augustus verlies ik stukjes van de slijmprop en zaterdagochtend 22 augustus bij het opstaan dacht ik dat mijn vliezen waren gebroken. We zijn toen naar het ziekenhuis gegaan voor een CTG en inwendig onderzoek. Uit de CTG bleek dat alles nog steeds prima in orde was met Evi en uit het inwendige onderzoek bleek dat mijn vliezen niet gebroken waren maar dat ik wel veel slijm verlies had. Dus mocht ik weer naar huis.

In de loop van de middag, ik zat met mijn laptop in de tuin, kreeg ik steeds meer buikpijn en buikkrampen en voelde ik me helemaal niet lekker. Misselijk, pijn in mijn rug...dus ben ik naar bed gegaan om wat proberen te slapen.

's Avonds aten we lekker makkelijk; pannenkoeken. Echter had ik later op de avond hartstikke veel zin in knapperige speklapjes van de BBQ... Dus is Juup© deze nog gaan kopen bij de Albert Heijn en rond een uur om 10 zaten we lekker geBBQ-de speklapjes te eten

Tegen elf uur waren de krampen weer wat pijnlijker en kwamen ze steeds regelmatiger. We hebben de tijd tussen de krampen opgenomen maar die was toch nog wel onregelmatig.

Ik vond het erg lastig om te bepalen of dit nu echt weeën waren of dat dit gewone krampen waren. Ze waren pijnlijk maar 'goed te doen'. Na aandringen van een vriendin, heb ik rond 1 uur toch maar de verloskundige gebeld. Tegen half 2 was zij hier en heeft ze mij getoucheerd. Toen bleek dat ik 'al' 2 centimeter ontsluiting had. Daar was ik toch wel erg door verrast .

De verloskundige heeft de verloskamer van het ziekenhuis gebeld dat wij er aan kwamen en vervolgens zijn Juup© en ik op ons gemakje naar het ziekenhuis gereden. Daar aangekomen (2:45) werden we meteen naar de verloskamer gebracht.

Er kwam een extra bed voor Juup©, zodat we beiden nog even wat uurtjes konden slapen voor de bevalling echt zou beginnen. Ik werd aangesloten op de CTG, om te kijken of met Evi alles in orde was. Om 3.15 werd ik getoucheerd, ik zat nog steeds op 2 centimeter ontsluiting. Men dacht dat het nog wel even zou gaan duren allemaal, en ik kreeg een spuitje in mijn bovenbeen (pethedine) tegen de pijn en een slaapdrankje zodat ik nog wat kon slapen en energie opdoen voor de bevalling zou beginnen.

Nadat we vijf minuten in bed gelegen hadden werden de weeën snel pijnlijker en kon ik niet meer in bed blijven liggen. Ik ben toen maar weer uit bed gegaan met mijn suffe hoofd en heb staand geprobeerd om de weeën op te vangen. Juup© probeert mij zoveel mogelijk te steunen. Het opvangen van de weeën lukte niet voor lang, maar 20 minuten of zo en toen móést ik weer terug naar bed omdat ik misselijk en duizelig was en bijna van mijn stokje ging. Ik raak steeds meer en meer in een soort 'roes', de pijn beneemt me de adem en de omgeving om me heen vervaagt. Achteraf hoor ik dat dit een 'weeënstorm' is geweest; van 2cm naar 7cm ontsluiting in 2 uur tijd...

Ik twijfel of ik mijn doula moet bellen, om naar het ziekenhuis te komen ter ondersteuning. Maar omdat ik dacht dat ik nog niet veel ontsluiting had besloot ik dat ze nog even lekker mocht blijven slapen. Juup© houdt intussen mijn hand vast en knijpt nog harder dan dat ik zelf doe...

Om 5.30 word ik weer getoucheerd en dan blijkt dat ik 'ineens' al op 7 centimeter ontsluiting zit. Dat is erg snel gegaan! De weeën zijn inmiddels erg hevig en ik vraag om pijnstilling. Dit moet eerst met de gynaecoloog overlegd worden en ik moet wachten op wat komen gaat. We besluiten om onze doula te waarschuwen zodat ze naar het ziekenhuis kan komen.

Ondertussen wordt me verteld dat een ruggenprik niet meer wordt gedaan omdat ik zo snel van 2 naar 7 centimeter ontsluiting ben gegaan. De verwachting is dat de overige 3 centimeters ook wel heel snel zullen gaan. Een tegenvaller, want naast buikweeën heb ik ook flinke beenweeën en die kan ik niet opvangen. Bij elke wee heb ik mijn benen niet meer onder controle, ze schudden en shaken alle kanten op en de pijn is behoorlijk intens...

Om 6.30 arriveert mijn doula, ik ben erg blij dat zij er is.

Ik ben bang dat ik het allemaal niet kan en niet goed doe, ik heb geen idee wat me nog te wachten staat en 'hoe het allemaal moet'. Ik voel me erg onzeker Er wordt mij verzekerd dat ik het wel kan en dat ik het allemaal heel goed doe...

Om 7 uur zit ik nog steeds op 7 centimeter ontsluiting en wordt er besloten om mijn vliezen te breken. Ik hoor nog dat de verloskundige zegt dat ze 'toch geen nut meer hebben'. Door het breken van de vliezen zullen er meer en hevigere weeën komen in verband met de hormonen die dan vrijkomen. Evi's hoofdje kan dan beter zakken en gehoopt wordt dat de ontsluiting dan wel sneller zal vorderen.

Ik heb het gevoel dat ik in bed lig te plassen als er een stortvloed aan vruchtwater op het bed plenst. De verloskundige kijkt ervan op dat het zo veel vruchtwater is. Intussen wordt er een sensor op het hoofdje van Evi geplaatst om haar hartslag te meten. Dit moet drie keer opnieuw gedaan worden omdat de sensor steeds van haar hoofdje afschiet. Tussen de vliezen en het hoofdje van Evi wordt nog een sensor geplaatst om de weeënactiviteit te meten.

Om 8.10 is de ontsluiting nog steeds maar 7 centimeter en de pijn is bijna ondraaglijk. Ook ben ik doodmoe en val ik tussen de weeën door steeds bijna in slaap. Bíjna, want telkens komt er weer zo'n gemene wee en dat schreeuw ik het uit van de pijn. Iemand houdt mijn benen vast want die schudden ongecontroleerd het bed door, de pijn van die beenweeën is niet te harden. Ook worden er koude washandjes op mijn hoofd gelegd en worden er geruststellende dingen tegen me gezegd. Echter dringt het allemaal niet echt tot me door, ik word gewoon geleefd door de pijn van de buik- en beenweeën.

Telkens als ik tussen de weeën door aan het bijkomen ben en in slaap dreig te vallen hoor ik mijn doula en Juup© tegen elkaar zeggen 'jaaa daar komt er weer een!' en een seconde later voelde ik die rot-wee inderdaad...en dan dacht ik hou je mond, laat me slapen, ik wil helemaal niet weten dat er weer zo'n wee aankomt...

De verloskundige vindt dat ik meer pijnstilling nodig heb en gaat contact opnemen met de gynaecoloog en de anesthesist. Ondertussen krijg ik een katheter en om 5 voor 9 word ik in mijn bed naar een operatiekamer gebracht. Juup© mag mee, dit vind ik erg fijn.

Op de operatiekamer moet ik zitten in bed en dan komt er weer een vloedgolf vruchtwater uit me stromen. Het interesseert me op dat moment helemaal niks. Dat ik een ruggenprik krijg interesseert me ook helemaal niks terwijl ik het voor de bevalling echt nog wel erg eng vond... Ik kan me niet herinneren of ik iets gevoeld heb van die ruggenprik, ik denk het niet want de weeën waren zo overheersend...

Gelukkig werkt de ruggenprik snel; mijn benen worden langzaam aan steeds gevoellozer en de pijn trekt voor een groot deel weg. Ik krijg weer praatjes en maak foto's van Juup© die operatiekleding aan heeft, en er uitziet als een bakker

Eenmaal terug boven in de verloskamer klets ik mijn doula haar oren van het hoofd. Om de ontsluiting sneller te laten vorderen heeft men bedacht dat ik aan de weeënopwekkers wordt gelegd; nou dit heb ik geweten hoor! Na een krappe 20 minuten voel ik de pijn weer heel erg hevig, nog heviger dan voor de ruggenprik!!!

Intussen begin ik de moed te verliezen en roep ik dingen als 'ik doe dit nooit meer', 'ik wil naar huis, lekker in mijn eigen bed slapen', 'ik wil dit nooit meer', 'snij me maar open'.

Om 10.40 is de ontsluiting gevorderd tot 8 centimeter maar Evi is nog steeds niet helemaal ingedaald. De moed zakt me helemaal in de schoenen...

Om 11.30 worden de weeënopwekkers eindelijk teruggebracht naar een lager niveau omdat de pijn echt niet meer te houden is. Inmiddels heb ik ook last van rugweeën, maar gelukkig kan de doula me ondersteunen door heel hard in mijn onderrug te duwen.

Intussen heb ik het gevoel dat ik heel nodig moet poepen, maar ik heb niet in de gaten dat dit persweeën zijn. Kan ook niet anders, want ik heb ze nog nooit gevoeld, en ik herken ze dus niet... Pas als het mij gevraagd wordt denk ik van hé dus dat zijn persweeën... Om 12 uur mag ik meepersen, wel voorzichtig want 'er staat nog een randje'. Nou dat randje interesseert me niks, dat kind moet eruit, ik wil van de pijn af!

Ik had verwacht dat ik intussen dat 'oergevoel' waar iedereen het toch steeds over had wel zou moeten gaan voelen, maar ik voel niks. Ik heb geen idee wat ik aan het doen ben en hóe ik het moet doen, dus dit zeg ik ook. Oh ik moet persen, euhm oké...nou toen probeerde ik maar iets met veel geluid erbij, maar dat was dus niet de bedoeling, geen geluid maken maar de kracht naar beneden sturen, dat was de bedoeling...

Voor mijn gevoel 'deed ik maar wat' maar waarschijnlijk deed ik het goed want ik werd aangemoedigd door te gaan (pfieuw, vermoeiend!) "ga door ga door ga door ga door ga door ga door ga door" (Het leek wel een marktkoopvrouw in plaats van een verloskundige) en nog meer van dat soort kreten en bemoedigingen. Ergens tussen het persen door gaf ik aan dat ik dacht te stikken, ik heb nl. astma en kreeg het erg benauwd. De verloskundige antwoordde doodleuk dat ik nu géén astma had en dat ik door moest gaan (ga door ga door ga door ga doorrrr)... Pff wat is dat zwaar! Ik vroeg me continue af wat er nou allemaal gebeurde en of het hoofdje al te zien was...
Eindelijk wordt 12.26 onze dochter Evi Mare geboren.

Ik mocht haar aanpakken en op mijn buik leggen. Dat was een heel bijzondere ervaring. Ze was warm en nat, eindelijk kon ik haar voelen en zien...! Ik heb heel vaak gedacht en gezegd dat ik droomde, dat het niet echt was en ik kon maar niet geloven dat ik haar op de wereld gezet had...! Het voelde allemaal zo ontzettend onwerkelijk... Maar wat vond ik haar meteen mooi en lief...zo'n klein mensje, mijn vlees en bloed... Ik heb haar naam genoemd en haar welkom geheten. Ze was helemaal mooi schoon en had bijna geen huidsmeer op haar lijfje. Donkere haartjes en oh wat voelt ze zacht en lief aan! En die übercute babyspekkies... Zo vertederend!!!

Juup© heeft de navelstreng doorgeknipt, dat vond ik toch een emotioneel moment, want daarna was ze niet meer met mij verbonden. De eerste keer 'los laten' dus.

Evi mocht maar heel kort bij me liggen omdat ze blauw was en niet goed ademde. Er werd een couveuse besteld en ondertussen werd Evi onderzocht door een kinderarts. Haar Apgarscore was de eerste twee maal 9 en de derde maal een 10. Evi woog bij haar geboorte 3455 gram en was 48,5 centimeter lang.

Al heel snel vertrok de couveuse met Evi erin naar boven, Juup© ging met Evi mee en de doula bleef bij mij.
Ondanks dat het logisch was dat ze aan de beademing moest vond ik het toch een tegenvaller dat ik maar zo weinig tijd met haar kon doorbrengen...nu moest ik wachten tot na de geboorte van de placenta, het hechten en wassen tot ik haar weer kon zien...

Ik kreeg een spuitje in mijn been om het loslaten van de placenta te versnellen en om 12.40 is de placenta geboren. Geheel tegen mijn eigen verwachtingen in wilde ik deze wél zien. Ik was erg benieuwd naar 'het huisje' van mijn meisje, waar ze al die maanden in gewoond heeft. Ik vond het niet eng om te zien, juist heel mooi.

Nadat de placenta geboren is, werd ik gehecht, omdat Evi om haar as draaide tijdens haar geboorte, was ik ingescheurd. Na het hechten werd ik gewassen en kreeg ik mijn pyjama aan...mijn buik was al voor een groot deel weg en voelde behoorlijk blubberig...heel vreemd.
Daarna mocht ik in mijn bed naar de couveuse-afdeling en kon ik eindelijk Evi in mijn armen sluiten, haar bekijken, bewonderen, genieten
Ongelooflijk, ik was mama geworden!

[ Bericht 3% gewijzigd door DuchessX op 18-09-2009 01:10:12 ]

Jee Duchess, wat een verhaal. Ik kan me voorstellen dat het je even tijd gekost heeft dit onder woorden te brengen.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik zo vlak voor mijn eigen bevalling wel een beetje zenuwachtig van wordt, maar toch vind ik het mooi om te lezen. Ook uit jouw verhaal blijkt dat het alle pijn en ellende waard is uiteindelijk. Daar vertrouw ik dan maar op.

Bedankt voor je verhaal!

Wow Duchess, wat ontzettend heftig zeg. En ook zo herkenbaar, dat persen, je weet echt niet wat je aan het doen bent en of je het wel goed doet, en die vk die maar ga door ga door ga door blijft roepen (dat ze dat de hele tijd volhouden, zo snel en zo vaak dat zeggen he )
Ik vond het ook wel weer een heel mooi verhaal hoor, weer traantjes hier. Sinds ik het zelf meegemaakt hebt, kan ik deze verhalen geloof ik niet meer lezen zonder traantjes.

Duchess, wat een heftige bevalling. Dat het eerst zo vlot gaat en dan ineens de laatste centimeters zo lang duurt en zo pijnlijk is. En wat beschrijf je het mooi

Sorbootje, logisch toch dat je zenuwwachtig wordt? Het is ook een hele belevenis, zowel lichamelijk als emotioneel. En ook voor jou komt het goed, echt waar

tessie, dat heb ik dus ook, dat ik tegenwoordig altijd traantjes voel bij deze verhalen. Ik ben niet heel erg hormonaal meer en ook niet superemotioneel, maar bevallingsverhalen raken me telkens weer.

Ik ben trouwens bij jullie ook benieuwd hoe Juup het ervaren heeft, Duchess. Natuurlijk is het voor de vaders ook altijd spannend en moeilijk, maar voor Juup is dat nog een beetje meer, lijkt me.

Duchess, wat mooi geschreven! In Z&G schreef je over donderdagavond je slijmprop verliezen en zondag had je Evi in je armen. Toen dacht ik: "Daar teken in voor" Maar nu weet ik het zo net niet. Wat goed gedaan dappere

Duchessx, dat was wel effe herkenbaar. 'Even rustig aan met persen want er staat nog een randje'
Randje, randje? Wat nou randje!

Ben je er achteraf vrede mee met hoe het gegaan is? Tuurlijk, het kan heel anders, maar kun je je hier makkelijk overheen zetten

quote:

Op zondag 6 september 2009 11:09 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Ik hoopte trouwens stiekem ook dat ze toch nog een of ander goed bewaard geheim hadden waarmee ze ineens een bevalling gemakkelijk konden maken en snel konden laten eindigen met baby. Zo iets waarvan alle vrouwen die ooit bevallen warenb eht wel wisten, maar dat ze nooit tegen andere vrouwen vertelden, omdat ze niet moesten denken dat ze op de gemakkelijke manier onder de bevalling uit zouden kunnen.

Dat idee had ik dus over weeën. Ik snapte maar niet waarom niemand echt goed kon uitleggen hoe die voelen. Ik schaarde dat ook onder "alle vrouwen die ooit bevallen waren het wel wisten, maar dat ze nooit tegen andere vrouwen vertelden", omdat het een soort groot geheim was ofzo.
Maar nu weet ik dat je het gewoon niet goed in woorden kunt vatten.

Sorbootje, dáárom las ik hier nooit toen ik nog zwanger was...

Het heeft me idd even wat tijd gekost alles op te kunnen schrijven, maar nu ben ik wel blij dat ik alles op papier heb.

Ik ben overigens zó blij dat het grootste deel van de bevalling in een (natuurlijke) roes verloopt...zonder lijkt me echt een bijna onmogelijke klus!

Ja ik ben wel tevreden, sommige dingen heb je toch niet in de hand of ziijn niet te voorzien. Het personeel was heel vriendelijk, ze deden zo veel mogelijk hun best, ik had mijn man en doula bij me die er helemaal voor mij waren... Het enige dat misschien wel jammer is is dat ik tijdens de bevalling op een gegeven moment wel even kwijt was wáárvoor ik het allemaal deed. Ik had het helemaal gehad, had zelfs ergens het gevoel 'als het zo moet hoef ik dat kind helemaal niet meer'

Ik heb Juup© op dit topic gewezen, mss wil hij er nog wel wat over kwijt.

quote:

Op vrijdag 18 september 2009 08:51 schreef miss_sly het volgende:


Ik ben trouwens bij jullie ook benieuwd hoe Juup het ervaren heeft, Duchess. Natuurlijk is het voor de vaders ook altijd spannend en moeilijk, maar voor Juup is dat nog een beetje meer, lijkt me.

Hoe ik het ervaren heb.

Toen DuchessX 's avonds steeds meer last van pijn kreeg zijn wij gaan timen en vond ik het enorm spannend worden. Aangezien DuchessX hard is voor zichzelf had zij niet echt in de gaten dat het echt weeën waren, al zijn wij wel gaan timen. Maar het was allemaal onregelmatig dus echt het idee van "nu is het begonnen" had ik nog niet. Toen de pijn echter iets heviger werd en DuchessX het advies kreeg om de verloskundige te bellen kwam het allemaal erg dichtbij ineens en dat maakte het enorm spannend voor mij. Ik heb dus de verloskundige gebeld en die begreep ons niet helemaal en zag in eerste instantie de noodzaak er niet van in om te komen. Op dat moment sloeg ik dicht en moest ik enorm veel moeite doen om in het hier en nu te blijven omdat ik nog net niet in paniek raakte door de afwijzing, DuchessX heeft toen het gesprek overgenomen en toen werd het de verloskundige duidelijk dat zij wel moest komen en dat deed zij ook (ik was dus niet duidelijk genoeg aan de telefoon doordat ik niet wist wat ik moest vertellen omdat ik de pijn e.d. niet kan voelen een dus niet weet hoe ik het allemaal moest omschrijven).

Toen bleek dat DuchessX al 2 cm ontsluiting had en wij naar het ziekenhuis moesten gaan werd het allemaal best wel spannend voor mij, DuchessX hielp mij om rustig te blijven want ik raakte redelijk overprikkeld door het hele gebeuren. Ik heb rustig aan de spullen in de auto gefrot, en de honden voldoende water gegeven en 1 lamp aan gelaten en toen de voordeur achter ons op slot gedaan. Ik ben enorm relaxed naar het ziekenhuis gereden (wat een wonder want eigenlijk wilde ik er redelijk snel zijn maar ik moest natuurlijk rekening houden met DuchessX die weeën had), en daar heb ik een rolstoel gehaald en zijn wij naar de verlosafdeling gegaan.

Eenmaal op de kamer aangekomen vond ik het allemaal erg vreemd, DuchessX had nog geen regelmatige weeën en verder kon zij het goed verdragen allemaal dus ik had echt het idee van "wat doen wij hier?" en "houden wij nu niet een kamer bezet voor iemand die echt aan het bevallen is?"
De verpleegster (die ik overigens moeilijk kon uitstaan omdat zij naar mijn gevoel zo ongevoelig als een dooie pier was, maar wat zij dus blijkbaar niet was) hielp ons met de basis dingen en gaf goed uitleg.
Toen DuchessX aan de CTG gelegd werd, had ik nog steeds zoiets van "maandag zijn wij hier ook geweest en konden wij na 2 uur weer naar huis, dus het zal nu ook wel zo gaan" en het was dus nog niet echt tot mij doorgedrongen dat de bevalling eigenlijk al begonnen was.
Er werd een bed voor mij op de kamer bijgezet waar ik ook op kon rusten, maar daar is niets van terecht gekomen want nog geen 5 minuten nadat wij op bed lagen begonnen de weeën pas echt door te zetten.
Nog steeds was het niet "echt" voor mij omdat ik geen kind zag, maar heb DuchessX wel geholpen met het opvangen van de weeën e.d..

Nadat DuchessX 2 uur later ineens 7 cm ontsluiting had en de vliezen op een gegeven moment doorgeprikt werden was het wel spannend maar nog steeds niet "echt" voor mij (want ik zag geen kind). Toen vond ik het erg lastig worden want DuchessX kreeg steeds meer pijn maar geen ruggenprik, en ik kon niets doen om haar pijn te verminderen. Ik voelde mezelf enorm machteloos (en dat is een van mijn 'triggers" dus ik raakte bijna geheel overprikkeld) en heb al mijn energie moeten aanwenden om er voor te zorgen dat ik niet in mezelf terugtrok. Maar dat is dus goed gelukt en zo kon ik DuchessX zo goed en kwaad als ik het kon steunen.

Om 05:30 uur heb ik de doula gebeld en die was er om 06:30 uur dus kon ik even een stukje gaan wandelen om zo wat rust in mijn hoofd te creëren. Op een gegeven moment werd de pijn zo hevig dat er dus besloten werd dat DuchessX toch nog een ruggenprik kon krijgen en ben ik samen met haar naar de OK gereden en is er daar een ruggenprik gezet. Nog steeds was het enorm spannend maar nog niet "echt" want ik zag geen kind. Gelukkig kon DuchessX nu was uitrusten omdat de pijn veel minder was, en aangezien de doula bij haar was ben ik even een rondje gaan wandelen buiten en even mijn ouders gaan bellen dat de bevalling aan de gang was.

Nadat ik wat tot rust was gekomen ben ik weer naar binnen gegaan, en geen moment te vroeg eigenlijk want op het moment dat ik de lift in ging kreeg ik een dringende sms van DuchessX waarin zij vroeg waar ik nou bleef De weeën kwamen steeds heftiger (mede door de weeënopwekkers die zij kreeg) en het zou waarschijnlijk niet lang meer duren.
Het heeft vanaf toen toch nog ruim 1 uur geduurd en eindelijk was het "echt" want ik zag onze dochter geboren worden en mocht ik haar tuinslang (want zo voelde de navelstreng aan vond ik) doorknippen en en kon onze dochter eindelijk vrij van mama gaan leven. Ik heb nagenoeg de gehele bevalling gefilmd terwijl ik ook nog eens samen met de doula DuchessX aan het ondersteunen was , en nadat Evi geboren was moest de placenta er ook nog uit. Dat op zich vond ik mooi om te zien, en ik zag de verloskundige duwen op de buik van DuchessX om de placenta naar buiten te werken en dat vond ik toch best wel eng omdat ik het gevoel had dat het enorm pijn moest doen voor vrouwlief, maar dat was dus niet het geval.

Al vlak na de geboorte bleek dat Evi veel slijm in haar longen had en moeilijk ademde, dus kreeg zij zuurstof toegediend maar ook dat was onvoldoende dus moest zij in een couveuse en naar de neonatale afdeling. Ik heb mijn vrouw in goede handen achtergelaten en ben met Evi naar de andere afdeling gegaan alwaar ze haar aansloten op diverse apparatuur, en ik met een gerust hart weer naar DuchessX toe kon gaan. DuchessX was ondertussen al gewassen e.d. en toen namen wij afscheid van de doula en zijn naar Evi toe gegaan. Nog steeds was het onwerkelijk voor mij want ik durfde haar niet vast te houden ivm al die bedrading en mijn overprikkeling waardoor ik motorisch gestoord was en dus bang was om haar te laten vallen.

Ik moet zeggen dat ik vanaf de bevalling in een roes heb gefunctioneerd en niet alles bewust heb meegemaakt, maar achteraf toen ik alles kon gaan verwerken merkte ik wel dat het geboren worden van onze dochter een enorm mooi moment was voor mij.
Ik ben nu 3,5 week later nog steeds bezig met het verwerken van de prikkels en dat zal zeker nog wel een paar maanden duren omdat er elke dag weer prikkels bijkomen (gehuil en het niet weten wat er precies aan de hand is als Evi huilt). Maar goed ik zou het allemaal zo weer overdoen, en zeker de steun van de doula was ideaal voor mij omdat ik zo een paar maal de rust had om even "uit de bevalling" te stappen zeg maar en tot mezelf te komen.

Ik heb nu een bevalling meegemaakt van dichtbij (letterlijk en figuurlijk) en heb weer een paar emoties geleerd. Die emoties moet ik nu gaan verwerken en inpassen in mijn "bibliotheek van emoties en gegevens" maar ik ben blij dat ik die emoties heb meegemaakt want het verrijkt mijn persoon vind ik.

Ik zal vast nog wel het een en ander vergeten zijn in dit bericht, maar dat zijn dan dingen die ik zelf eerst een plek moet geven.

Oh ja, wat ik een gekke ervaring vond was dat nadat Evi geboren was de buik van DuchessX ineens weg was

[ Bericht 65% gewijzigd door Juup© op 18-09-2009 15:57:34 ]

Ook ik heb er even over gedaan voor mijn verhaal op papier stond, maar vandaag, met mijn meiske op mn arm, is het gelukt... Het is erg lang geworden volgens mij. Nu kan ik ook eindelijk rustig de tijd nemen om jullie verhalen door te lezen. Hoeveel bevallingen ik ook bijgewoond heb, dat heb ik tijdens mijn zwangerschap stomgenoeg toch steeds een beetje geschuwd....

40 volle weken heb ik ongelooflijk genoten van het zwanger zijn, van alles voor het eerst zelf ervaren, van het moment dat we hoorden dat je een meisje zou zijn, van het gewenst dikker worden en het in bikini paraderen met mijn bolle buik op het strand tijdens onze laatste vakantie met z’n tweetjes. Van het knutselen aan het kamertje en het fantaseren over hoe zij en wij zouden zijn samen. Nog niet eerder was ik er aan toe om te bevallen, ik voelde me lichamelijk prima op wat kleine ongemakjes na en kon eigenlijk nog geen afscheid nemen van die voor mij heerlijke status van het zwanger zijn. Maar dan is het 24 augustus, de dag dat ik uitgerekend ben en al heeft die datum me vanaf het begin af aan weinig gezegd omdat we allebei steeds het vermoeden hadden dat je wat later zou komen, toch is vanaf dat moment de knop om en overwint mijn nieuwsgierigheid, die inmiddels aanvoelt als heimwee, het van de zwangerschap… ik wil je zien, voelen, ik wil je verse geur diep in me op kunnen snuiven, ik wil je zo ongelooflijk graag ontdekken en leren kennen… De week die volgt vind ik elke dag wat moeilijker. Ik verlies mijn verloskundige realiteitszin en ben ’s ochtends verdrietig als de dag begint zonder dat jij er bent. Dat wil ik niet dus ik geef mezelf een schop onder mijn kont en besluit in de auto te stappen en de rit van 3 kwartier naar mijn moeder te rijden. Samen met mijn zusje vullen we de dag volledig met de wanhopige zoektocht naar een tweedehands kastje. Mijn moeder vindt het maar spannend om met haar hoogzwangere dochter op pad te zijn, maar zo voel ik me niet, ik voel me niet anders dan anders en nog niets wijst erop dat ons meisje zich een dezer dagen aan zal dienen. Eenmaal in alle rust weer thuis laten lief en ik ’s avonds in een slakkentempo de honden uit. Het is nog heerlijk weer buiten, ik voel me veel beter na vandaag. Ik grap dat we vroeg naar bed moeten omdat t morgen gaat gebeuren, morgen is het namelijk de 30e, de dag die lief vanaf het begin af aan met grote stelligheid heeft aangewezen als dé datum waarop ons meisje geboren zal gaan worden. En met al zijn stelligheid en mijn vertrouwen in hem is mijn gevoel hem blind gaan geloven. Als hij op dat moment dan ook als antwoord geeft dat t bij nader inzien toch niet zal gebeuren morgen, omdat er dan nu vast al iets aan de gang had moeten zijn, voelt het dan ook heel eventjes alsof hij de grond onder me wegtrapt…

Het is 30 augustus en mijn collega heeft me eerder al gevraagd of ze iets voor me kan betekenen. Ik heb voor het weekend al besloten dat als ik zondagavond nog niet bevallen zou zijn dat ik graag wilde dat ze me zou strippen. Naarmate het tijdstip nadert dat ze zal komen wordt ik steeds zenuwachtiger. Niet voor het strippen, maar voor het nieuws dat er nog niets te strippen valt en ik maar uit mijn hoofd moet zetten dat ik de komende week zal gaan bevallen. Na wat getreuzel van mijn kant is het 20.00 uur als we zover zijn. Tot mijn grote verbazing blijk ik zonder enig merkbaar voorwerk al een verweekte, met 2 vingers toegankelijke baarmoedermond te hebben, lukt het strippen goed al is t dan geen pretje en zit er wat bloed aan N’s handschoen…en bloed, bloed geeft moed in dit geval! Daar wil ik me aan vast houden! N wenst me heel veel succes en ik beloof haar dat ik t haar morgen zal laten weten als in de loop van de nacht blijkt dat t het een en ander in gang heeft gezet. Als ik de deur achter haar dicht doe merk ik al dat t flink zeurt in mijn onderbuik, vast als te verwachten reactie op t strippen. Ik besluit in alle rust even lekker te gaan douchen om vroeg op bed te kunnen. Het zeurderige gevoel blijft, maar neemt al gauw een patroon aan, om de 3-4 minuten voelt t kramperig, maar dit kunnen nog lang geen weeën zijn, het is steeds maar kortdurend en absoluut niet pijnlijker dan vervelend te noemen. Ik besluit eens even te gaan kijken hoe ver mijn lief is met zijn bezigheden. Als laatste naschok op mijn nesteldrang is hij vandaag het riool gaan verleggen zodat we ook in de garage warm water hebben, hij is al de hele avond onder de vloer bezig. Ik dribbel wat om ‘m heen en merk dat ik meer en meer ook moet gaan zuchten tegen de krampjes. Het is 22.00 uur als het in mijn hoofd langzaam begint te dagen dat de bevalling misschien wel heel voorzichtig is begonnen, maar omdat ik gestript ben durf ik er nog niet op te hopen dat t ook daadwerkelijk door zal gaan zetten. Ik zeg tegen mijn lief dat er in ieder geval “iets” gebeurt en dat hij zo maar moet stoppen met zijn werkzaamheden en de honden uit moet gaan laten, zodat we zo kunnen gaan slapen. Ik zodat ik niet zo op de hoop en krampjes gefixeerd ben, van echte weeën word ik immers wel weer wakker en hij zodat hij de eerste uurtjes van de bevalling nog even wat slaap kan pakken om er later als ik m echt nodig heb helemaal voor me te kunnen zijn. Het is 22.30 uur als de krampen voorzichtig weeën durf te gaan noemen, omdat ze nu wel heel regelmatig om de 2-3 minuten komen en venijnig beginnen te worden. Ik ben in de weer om een kersenpitkussen op te warmen. Het is voor t eerst dat ik dat ding gebruik en na een verwoede poging om m warm te houden gooi ik m in de prullenbak, wat stinkt dat ding ongelooflijk! Om 23.00 uur blijken de weeën echt een flinke minuut aan te houden… dit is t, dit is de bevalling, en die is zowaar begonnen op de 30e. Als mn lief terugkomt van het wandelen sta ik een beetje bangig te jammeren op de babykamer, ik voel me ineens heel onzeker en kan niet helemaal een weg vinden in het half verloskundige, half barende zijn. Mijn beste vriendin M zal mijn bevalling gaan begeleiden, iets waar we samen over gefantaseerd hebben en ik wens haar aanwezigheid met heel mijn hart, maar ze zal 5 kwartier moeten rijden, dus wanneer bel ik haar? Het voelt allemaal al zo heftig, maar het is nog maar net écht begonnen. De angst dat ik haar te vroeg bel en bij haar aankomst nog maar 2 cm blijk te hebben is ineens zo aanwezig… Mn lief knuffelt me en spreekt me streng toe dat ik de verloskundige in mij uit moet schakelen. Ik besluit de weeën onder de douche op te vangen en t nog een half uurtje aan te kijken. Nog geen 5 minuten later roep ik dat M gebeld moet worden, het voelt ineens alsof het wel eens snel zou kunnen gaan. Om 23.42 uur krijgt M het telefoontje waar ze al vanaf de dag dat ik 37 weken zwanger was vol spanning op zit te wachten. Ze stelt mn lief op de automatische piloot een aantal informatieve vragen, maar vertelt later geen enkel antwoord gehoord te hebben. In minder dan een uur tijd hoor ik haar auto de straat in rijden… gelukkig! Inmiddels ben ik de douche allang weer uit, ik word duizelig van de warmte en weet geen fijne houding te vinden. Als M binnenkomt ziet ze me in innige omhelzing met de verwarmingsbuizen in de badkamer, die zijn goed fijn te knijpen zonder dat er protest uit komt. Ze zit een tijdje op de trap naar me te kijken en probeert ondertussen een rol te vinden tussen vriendin en verloskundige zijn… het maakt mij niets uit, ik vind het fijn dat ze er is. En lief is ook blij, want M heeft opdrachten voor hem, waardoor hij zich wat nuttiger voelt. Voor mij is hij nuttig genoeg, want ondertussen heb ik verschrikkelijke rugweeën, het voelt af en toe alsof mijn rug openscheurt en terwijl mijn lief tijdens elke wee met zijn volle gewicht op mijn rug moet hangen, moet ik mezelf echt inwendig toespreken dat mijn rug écht niet zal scheuren, dat dat bij al die bevallingen die ik begeleid heb nog nooit gebeurd is en dat dat dus ook mij niet zal overkomen. Zodra de wee wegebt ben ik ook weer helemaal bij en klets ik vrolijk met mn lief, M en T, onze kraamverzorgster die inmiddels ook gearriveerd is. Ik sta een kaarsje aan te steken en kan nog net op tijd de lucifer uitblazen voor ik weer compleet overvallen word door de heftigheid van de volgende wee. Om 01.15 uur weet M me op bed te praten om te kijken hoe het ervoor staat en het is zoals het voelt; ik heb al 7 cm. Maar het hoofdje staat nog hoog en zal om problemen te voorkomen nog flink naar beneden moeten zakken voor ik kan gaan persen. M besluit mijn vliezen nog niet te breken en ik neem mijn positie bij de verwarming weer in. Die voelt ineens heet aan, want de temperatuur in de slaapkamer moest opgekrikt worden, maar ik wil m uit, dit is mijn weeënplek en ik heb t te warm voor die extra hitte. Om 02.00 uur begint de druk naar onder zo ontzettend toe te nemen dat ik M vraag om toch de vliezen te breken, ze voelde nog een flinke vochtblaas, dus wie weet dat het breken wat verlichting geeft. Om 02.15 uur heb ik 8 cm en ook wat toenemend bloedverlies. Als M mijn vliezen breekt blijft het stil, M zegt niets, T zegt niets en ik voel die warme stroom vruchtwater lopen en denk alleen maar ‘shit, meconiumhoudend vruchtwater”. Doemscenario’s over een rit naar het ziekenhuis beginnen al door mijn hoofd te spoken als M de verlossende woorden uitspreekt dat het vruchtwater helder is. “Gelukkig!!”. Wel staat het hoofdje nog steeds erg hoog en M stelt voor dat ik op mijn zij ga liggen. Die houding voelt echt niet fijn, maar ik weet hoe die houding kan helpen om het hoofdje wat dieper in te laten dalen dus doe mijn best om door te zetten. Mn lief drukt nog steeds volop in mijn rug en T biedt me haar handen aan om in te knijpen. Heel bewust probeer ik niet té hard te knijpen, maar bij het afzakken van de wee zie ik T met een rood hoofd haar trouwring van haar rechter naar haar linkerhand schuiven. Ik heb t 10 minuten volgehouden als ik om 02.25 uur écht weer van het bed af wil omdat ik moet plassen, eigenlijk wil ik alleen maar even zitten en plassen lukt dan ook niet meer, maar ik voel hoe mijn meisje dieper naar beneden zakt. Langzaam begin ik dan ook af en toe wat persdrang te voelen. Om 02.40 uur is de druk dusdanig dat M besluit nogmaals een VT te doen en alleen nog een dun randje voelt. Het hoofdje blijkt toch nog steeds wat hoog te staan en ik moet proberen de weeën nog heel even weg te blijven zuchten, als dat enkele minuten later al écht niet meer gaat. Ik word overvallen door een intens gevoel van mee moeten drukken, ik kan het niet tegenhouden, mijn lijf wil persen. M voelt niet meer, maar zegt dat ik voorzichtig mag proberen wat mee te persen. Maar goed ook, want in die luttele seconden heb ik me al voorgenomen om op te stappen en ergens verstopt in een hoekje in mijn eentje te gaan persen als het nog niet had gemogen. Persen plat op mijn rug voelt verschrikkelijk, in mijn hoofd weet ik precies wat ik moet doen, maar het lukt me niet, het is te overweldigend. Na afloop van de wee zeg ik dat ik best wil persen, maar dan wel op de baarkruk, ik MOET zitten en mn lief MOET in mn rug drukken! Binnen no time staat de kruk in de kamer en om 02.50 uur begin ik officieel met persen. De opluchting die de meeste mensen hierbij vaak ervaren en die ik mensen tijdens de ontsluitingsfase altijd voorspiegel is compleet afwezig, persen voelt helemaal niet fijn. Het voelt of haar hoofdje via de achterkant geboren wil worden en tijd om even bij te komen is er niet. In mijn hoofd probeer ik mezelf te vertellen dat ik drie keer op een wee moet persen, maar ik doe het volledig op gevoel, dan weer rustig, dan weer met kracht die vanuit mijn tenen komt en niet te stoppen is. Het voelt een beetje ongecoördineerd en als 1 lange wee, maar het voelt wel goed. Met mijn ogen dicht hoor ik M op de achtergrond na een kwartiertje al enthousiaste kreten slaken dat ze al een segmentje van het hoofdje ziet. Ik geloof haar niet, ik kén die aanmoedigingstechniek, maar tegelijkertijd voel ik t…ik voel hoe het hoofdje van ons meiske heel hard op weg is om geboren te worden en na nog een klein kwartiertje voel ik zonder dat er nog een wee is dat haar hoofdje heel langzaam uit mij zakt. Ik pers niet en kan het ook niet tegenhouden, ze wordt heel rustig geboren. Als haar schoudertjes geboren moeten worden volgt de laatste krachtige wee en nog heel even moet ik flink mn best doen. In mijn hoofd heb ik het stappenplan al klaar om M zo veel mogelijk te kunnen helpen als de schoudertjes niet vloeiend volgen, maar het is niet nodig. Met een dubbelgeslagen armpje glibberen haar schoudertjes om 03.20 uur ineens heel gemakkelijk achter haar hoofdje aan, ik voel haar lijfje uit mij glijden, mijn buik verdwijnt…

En terwijl de handen van mijn beste vriendin haar glibberige lijfje opvangen en haar aan mij overgeven omklem ik dat natte wezentje met al mijn liefde en realiseer me vanuit t diepst van mijn tenen…ik ben moeder, met héél mijn hart…ze is er, mijn lief klein hoopje mens, ons meisje…Met lange bibberige snikken hou ik haar heel stevig vast en achter mij voel ik hoe mijn lief vader wordt….hoe de voorgaande zwangere maanden, die voor hem wel eens spannend en onzeker waren omdat alles voor zijn gevoel nog zo ontastbaar was en de band die hij op wilde bouwen nog moest ontstaan, als sneeuw voor de zon verdwijnen en plaatsmaken voor het gevoel dat hij een dochter heeft… ZIJN dochter, volledig tastbaar en om nooit meer los te laten…

Oooh Poppedein, tranen hier, wat een prachtig mooi verslag!
Ik ben er gewoon even helemaal stil van. Mooi beschreven hoe je je hebt gevoeld als bevallende vrouw en verloskundige. Wat prachtig ook dat je beste vriendin erbij kon zijn en dat zij je meisje heeft opgevangen en aan jou overgegeven heeft

*zucht*

Poppedein, ook hier tranen! Zo wil ik het ook, dat gevoel van liefde voor je meiske! En dat stuk over je Lief enenen...gewoon

Juup, wat een goed verslag! Ik had al het idee dat de doula ingeschakeld was om jou wat te ontlasten en toch te zorgen dat DuchessX wel de steun had die ze nodig had. Wat ontzettend goed geregeld! Ik weet van schaap dat hij het ook wel onwerkelijk vond en soms erg moeilijk om te zien dat ik pijn had, maar dat moet voor jou nog moeilijker in te passen zijn. Wel fijn dat je achteraf kunt weten dat de geboorte van Evi een mooi moment was.

Van wat ik zo van je lees, kan ik me voorstellen dat het een moeilijke tijd is qua prikkels, want er komen er zo natuurlijk echt heel erg veel bij. Maar samen met je Duchess komt dat vast helemaal in orde. Ik vind jullie zo'n ontzettend fijn stel en ik hoop dat jullie erg gelukkig zijn met z'n drietjes

Poppedein, jouw verhaal lees ik straks.

DuchessX, wat een ontzettend heftig verhaal, maar wat omschrijf je het goed, en helder, en mooi..

Juup, ook heel erg bijzonder om jouw belevingen omtrent de bevalling te kunnen lezen, wat fijn dat jullie beiden zo veel profijt hebben gehad van de aanwezigheid van de Doula! Mooi verhaal, en op de één of andere manier vind ik wat je zegt over de nieuwe ervaringen en emoties inpassen in je bibliotheek echt heel mooi, op en top een verse vader die iets heel bijzonders heeft meegemaakt

En Poppedein, ach ach, na het verhaal van DuchessX dat al tranen in mijn ogen bracht moet ik van jouw verhaal echt heel hard huilen, wat mooi Het gevoel niet meer te weten welke kant je opmoet wanneer jou zelf iets overkomt waar je dagelijks mee werkt ken ik in iets andere vorm, en volgens mij heb je het echt supergoed gedaan!

Poppedein, wat mooi

Poppedein wat heb je ontzettend mooi geschreven!

Kersjes en Duchess wat een heftige verhalen, maar wat blijft het toch mooi om het te lezen, die ontlading uiteindelijk, toen was alles goed inderdaad

Lieve lieve poppedein, wat heb je het ontzettend mooi opgeschreven
Wat fijn dat het, voor zover je een bevalling in de hand hebt, gegaan is zoals je gewild had. Maar wat lijkt het me ontzettend moeilijk om een midden te vinden tussen het vk zijn en het zelf bevallen. Geconfronteerd worden met alle kennis en ervaring die je hebt op zo'n manier. moeilijk, maar ook gewoon raar.
Het laatste stukje wat je schrijft, over hoe je je moeder voelt worden en vooral over hoe je je lief vader voelt worden, god wat mooi en wat een fijn gevoel is dat inderdaad. Puzzelstukjes waarvan je niet wist dat ze bestonden vallen op hun plek.

Ik vind alle verhalen op hun eigen manier mooi, maar poppedein ik moest bij jou verhaal toch even een traantje wegpinken...

Mooi poppedein geweldig geschreven en ook ik zit met een brok in mijn keel.

Wat een bevalling Duch!

Poppedeintje, ik moet huilen van jouw verhaal!! Heel mooi geschreven.

Mooi verhalen weer. Soms een traantje weg gepinkt.

Heel mooi Poppedein! Gek lijkt me dat om dat wat je geleerd en al zo vaak gezien hebt zelf in de praktijk te brengen. Maar het is je gelukt, met schitterend resultaat

_{O en ik kan het niet nalaten om te vragen: komt je vriendin M. uit Groningen?}

Juup

Poppedein, heel bijzonder het verhaal van jou te lezen. Je hebt zo duidelijk verstand van zaken en ondanks dat deed je het op veel eigen gevoel. Volgens mij maakt deze ervaring jou een supervrloskundige!

zucht...dank voor al jullie lieve reacties, ik moet er om huilen...

Jore, M. komt nu niet uit Groningen, maar heeft daar wel net als ik haar opleiding gevolgd!

Juup, wat leuk om ook te lezen hoe jij het beleefd hebt!

Poppedein, wat een super mooi verhaal

Wat een mooie verhalen weer.
Juup heel bijzonder om eens 'de andere kant' van een bevalling te lezen, dankje en succes met alles weer op een rijtje krijgen

Poppedein wat ontzettend mooi opgeschreven

Duchess en Juup, bijzonder om jullie verhalen samen te lezen. Mooi.

Poppedein, wat een mooie bevalling heb je gehad, zo met je lief en M.

quote:

Op vrijdag 18 september 2009 15:54 schreef Poppedein het volgende:
Ook ik heb er even over gedaan voor mijn verhaal op papier stond, maar vandaag, met mijn meiske op mn arm, is het gelukt... [...]

Wat een mooi verhaal

Ook eindelijk mijn verhaal, hopelijk maakt het jullie die nog moeten bevallen wat minder bang voor de bevalling want het is mij erg meegevallen.

Ik heb het verhaal al ingekort maar het is nog steeds erg lang. Ik moest de spoiler weghalen van jullie, dus ok

Op woensdagmiddag merkte ik dat ik wel erg vaak harde buiken had waarvan sommige ook lichtjes pijnlijk waren. Ik dacht "eindelijk! nu gaan ze vast snel over in voorweeen". 's Avonds zijn ML en ik nog naar de borstvoedingscursus geweest en ook daar had ik af en toe een krampje. Na de cursus vroeg ik de VK die de cursus gegeven had of ze even wilde voelen hoe de baby lag omdat ik bovenin twee grote bobbels voelde, ook had ik de baby minder duidelijk gevoeld dan anders die dag. Ze luisterde naar het hartje en voelde dat hij goed ingedaald lag. Toen we naar de auto liepen had ik een paar keer een kramp waar ik even voor stil moest staan maar het kwam nog steeds niet in me op dat dat misschien wel een wee kon zijn.
Die nacht, van woensdag op donderdag, had ik kramp onder in mijn buik. Ik dacht dat het darmkrampen waren. Ik kon er niet van slapen en ben beneden gaan internetten. Uiteindelijk ben ik 's morgens wel weer eventjes in slaap gevallen.
's Morgens verloor heel veel roze slijm, de slijmprop. "Uhm, dus........" Ik vertelde het ML maar zei dat ik echt niet verwachtte dat het begonnen was want ik voelde alleen wat lichtje krampjes, minder erg dan heftige menstruatiekrampen, dus ML kon best wel naar zijn werk gaan.
Na een tijdje merkte ik dat er regelmaat in de krampjes kwam. Ik begon te timen en merkte dat de krampjes toch wel 45 seconden tot 2.30 minuten aanhielden en ze om de 1 tot 2 minuten kwamen. Waarbij de weeen van 2.30 minuten bestonden uit twee weeen die direct op elkaar volgden.
Om half 12 heb ik de VKnpraktijk gebeld, de VK zou met ongeveer een half uurtje langskomen. Ze zei dat ik het beste even kon gaan douchen. Hierna belde ik ML op zijn werk dat hij het beste naar huis kon komen. De VK arriveerde rond 12 uur, ze toucheerde me en ik bleek al 2 cm ontsluiting te hebben en de baarmoedermond was al bijna verstreken. We spraken af dat ze om 15 uur weer terug zou komen maar dat we moesten bellen als de vliezen zouden breken, als het bloedverlies heftig zou worden of wanneer er wat anders aan de hand zou zijn. Ook zei ze dat het nog af zou kunnen zwakken in dit stadium.
We gingen op bed zitten, ML hield de weeen bij op een Excel-sheet, ondertussen hadden we rustige Indie rock aanstaan. De weeen werden sterker en ik ving ze op met een warme kruik op mijn buik en door mijn hoofd in het dekbed te verbergen en me zo af te sluiten van de buitenwereld.
Om 16.00 uur was de VK er weer en had ik 4 cm uitsluiting, nu zou het echt doorzetten.Twee uur later zou ze weer terug komen.
De weeen begonnen echt heftig te worden en kwamen heel snel achter elkaar maar het opvangen ging erg goed. Ik kon niet meer op bed liggen tijdens het opvangen maar hing over de ladenkast, die had precies de goede hoogte om op te leunen. De tijd vloog om, al heel snel was het 18.00 uur. Ik moest nu echt puffen. De VK toucheerde me en ik had al 7-8 cm ontsluiting, nu zou ze niet meer weggaan. Dit had ze niet verwacht omdat ik erg rustig was, nog praatjes had en volgens haar de weeen opving alsof we nog in het beginstadium waren. De VK ging achter me op bed zitten en masseerde mijn rug, dat was erg fijn.
Na een tijdje vroeg de VK of ik al een drukgevoel had, ik dacht van niet. Ik moest plassen en vroeg aan de VK of ik wel naar de wc mocht, want misschien zou ze bang zijn dat ik zou gaan persen. Maar het mocht. Toen voelde ik wel wat druk maar niet heftig, niet zoals men omschrijft dat je persdrang absoluut niet kunt onderdrukken. Toen ik klaar was vertelde de VK dat ik op de baarkruk mocht en dat ze de vliezen zou breken, daar schrok ik heel erg van want ik had gehoord dat je daar een weeenstorm van kunt krijgen. Maar volgens haar was het nu al op zijn heftigst. Ik ging zitten en moest nog even een wee wegpuffen, als ik wilde mocht ik al zachtjes meedrukken, maar hoe moest dat, ik deed maar wat. De VK brak de vliezen en zei "alles gaat goed maar, het vruchtwater is wel bruin..., dat betekend dat we naar het ziekenhuis gaan". De VK reed voorop naar het ziekenhuis en ML en ik erachteraan. Ik vond het erg moeilijk de weeen weg te puffen in de auto omdat ik moest zitten en ik voelde ieder hobbeltje en bochtje. Ik hing aan de hoofdsteun van ML en pufte soms echt te snel, dan bracht ML me weer op het juiste ritme.
In de verloskamer aangekomen nam de VK van het ziekenhuis het over. In de kamer waren verder ook een verpleegkundige en een co-assistente met grote bange ogen. Toen ze even weg was vroeg ik waarom ze me steeds zo aankeek, maar blijkbaar was dit haar eerste bevalling. Ik moest eerst op bed liggen zodat een electrode op het hoofdje van de baby aangebracht kon worden om zijn hartslag te controleren, op mijn been kreeg ik een ontvanger geplakt. Daarna moest ik weer op de baarkruk, maar ik had zo'n honger, ik kreeg een bakje vla waar ik denk ik twee happen van gehad heb. Ik probeerde te persen maar ik had het idee dat ik maar wat deed, maar de VK zei dat ze het hoofdje al kon voelen net achter mijn schaamlippen. Op iedere perswee perste ik drie keer, de verpleegkundige maakte mijn gezicht tussendoor steeds vochtig met een washandje want ik had het zo heet. Na 3 kwartier persen moest ik op bed gaan liggen want anders zou ik veel te veel opzwellen van onderen. Volgens de VK en de VK van het ziekenhuis zou het opstaan en lopen ook zorgen dat het hoofdje nog dieper zou zakken. Ik voelde daar niets van, ik had verwacht wijdbeens te zullen moeten lopen. Toen ik op bed lag hield de VK een spiegel vast zodat ik kon zien wat er gebeurde. Dat vond ik heel fijn, nu wist ik precies waar ik naartoe moest persen. Ik perste zo hard als ik kon, drie of vier keer op een perswee, terwijl de VK's mij enthousiast aanmoedigde. Ondertussen hield ik me bezig met het bezorgde gezicht van de co-assistente, ik kon me helemaal indenken hoe zij zich zou voelen en lette ik erop dat ik mijn ogen openhield tijdens het persen. En toen stond het hoofdje, oh-wat-deed-dat-vreselijk-pijn. Tijdens het persen voelde ik het niet, maar tussen het persen door brandde het zo. Drie persweeen heeft het hoofdje gestaan, tijdens de laatste perswee hield ik het persen zelfs even tegen omdat de VK de spiegel vergat. En toen ineens lag er een glibberig kindje op mijn buik. Niels!! Geboren om 21.51 uur. Wat was hij groot en blauwig en er zat nog gelig huidsmeer op zijn benen. ML probeerde zijn emoties te bedwingen. Ik voelde me vooral erg verbaasd. Vijftien minuten heeft hij bij me gelegen en toen werd Niels meegenomen... "hij moet toch wat extra zuurstof" Al bij mijn bed werd een zuurstofmaskertje voor zijn gezicht gehouden. Niels kreunde, trok zijn ribbenkast erg in tijdens het ademen en werd niet mooi roze. Langzaam aan kleurde hij bij. Zijn Apgar score was 8/8/8, zijn gewicht 3690 en zijn lengte 51,5 cm, dat laatste was een grapje van de verpleegkundige omdat ze tegenwoordig de kinderen niet meer uitstrekken om te meten. De kinderarts werd erbij gehaald en er werd besloten dat het toch het verstandigste was hem een nachtje voor observatie te houden. Iedere 3 uur zouden ze zijn temperatuur en andere lichaamsfuncties controleren. Gelukkig mocht ML ook blijven slapen omdat ik in mijn eentje op een kamer lag met Niels, met de notie dat hij naar huis moest zodra een andere kraamvrouw bij mij op de kamer zou komen. De verdoving voordat ik gehecht werd deed nogal pijn en tijdens het hechten voelde ik nog steeds wat pijn. De score was 9 inwendige en 2 uitwendige hechtingen waarvan de laatste een twijfelgeval was "Ik denk dat ik hier ook nog maar een hechting zet op dit binnenstebuiten flubbertje", en een kleine aambei. Niels werd weer bij mij gelegd, hij rook vreemd vond ik, zurig, pasgeboren baby's hoorden toch zoet te ruiken? Later bleek hij naar het wasmiddel van het ziekenhuis te ruiken omdat hij een mutsje op en een doek om had van het ziekenhuis. De verpleegkundige hielp mij Niels aan te leggen, hij wilde wel happen maar snapte nog niet dat hij ook moest zuigen, maar na een tijdje had hij het door. Wat een zuigkracht! Hierna werd ik op bed gewassen door een nachtverpleegkundige en werden we verplaatst naar de ziekenhuiskamer, Niels werd in een bedje naast mij gelegd. Daar hebben we onze moeders gebeld. 's Morgens bleek helemaal niet aan de nachtdienst doorgegeven te zijn dat ik hechtingen had, ze dachten dat mijn pijn van de aambei kwam. Toen pas kreeg ik ijspacks: papieren zakjes met daarin een zakje met ijs voor bovenop het maandverband, heel prettig. Maar het allerergste was dat ze het gewicht van Niels ook verkeerd genoteerd hadden, 3960 gram in plaats van 3690 gram, hierdoor had de kraamhulp op zondag het idee dat Niels veel te veel afgevallen was en werd de VKpraktijk en het ziekenhuis gebeld. Op vrijdag kwam er opnieuw een kinderarts naar Niels kijken en die vond Niels nog zo prikkelbaar en zijn ademhaling zo snel dat hij nog een nachtje ter observatie moest blijven. Zaterdag werd Niels opnieuw onderzocht en werd geconcludeerd dat er niets mis leek te zijn maar dat zijn snelle ademhaling gewoon bij hem hoort en mochten naar huis. Daar werden we na een half uurtje opgevangen door de kraamhulp die mij resoluut naar bed stuurde want ik was veel te hyper. Zij was hartstikke lief en enthousiast en heeft ons tijdens de kraamtijd heel goed begeleid.

- Het viel mij erg tegen hoe bejaard ik me voelde na de bevalling, ik had zelfs moeite om rechtop te gaan zitten in bed, terwijl ik me tijdens de bevalling zo sterk voelde. Het was net of mijn spieren niet meer werkten.
- De pijn van de bevalling viel me heel erg mee, ik had het me veel erger voorgesteld, als ik menstrueer heb ik ook zulke heftige krampen maar dan niet zo vaak achter elkaar.
- Het bloedverlies viel heel erg mee, terwijl mijn baarmoeder niet eens zo snel slonk. Ik heb maar enkele stolsels verloren en echt niet ter grote van een vuist, het vloeien houdt wel lang aan maar dat kan ik me wel voorstellen met zo'n grote wond.
- Hechtingen zijn niet fijn en ik heb nu nog steeds een heel zwaar gevoel in mijn bekkenbodem bij lang lopen, staan en dragen van Niels.

[ Bericht 0% gewijzigd door Twinkly op 15-11-2009 20:18:08 ]

Twinkly, wat een prachtig verhaal! Dit hoeft helemaal niet onder een spoiler hoor! Je mag gewoon laten zien hoe het was! het was een prachtige bevalling, je klinkt heel tevreden erover! alleen jammer van de laatste foutjes, maar verder helemaal goed gegaan!

Twinkly wat een mooi verhaal! Zit hier met tranen in mijn ogen...
Haal die spoiler maar snel weg, je doet jezelf te kort hoor.

Veel geluk met Niels gewenst
_{Ben maar heel weinig op Fok, ik heb jouw bevalling gemist}

quote:

Op zondag 15 november 2009 19:21 schreef mijsje het volgende:
Twinkly, wat een prachtig verhaal! Dit hoeft helemaal niet onder een spoiler hoor! Je mag gewoon laten zien hoe het was! het was een prachtige bevalling, je klinkt heel tevreden erover! alleen jammer van de laatste foutjes, maar verder helemaal goed gegaan!

_{Mijsje, ik heb je een tijd terug een lange mail gestuurd (of was het via Hyves?), is die niet aangekomen?}

Twinkly wat een mooi verhaal
en herkenbaar ook, het is mij ook alles meegevallen maar wat je zegt over dat het je tegenviel over hoe bejaard je je voelde achteraf dat was hier idd ook. Dat vond ik zo'n domper!
Mooi!