Bevallingsverhalen deel 9

Bevallingsverhalen Deel 1: 18-02-2003 t/m 07-07-2004
Bevallingsverhalen Deel 2: 08-07-2004 t/m 17-02-2005
Bevallingsverhalen Deel 3: 17-02-2005 t/m 06-07-2006
Bevallingsverhalen Deel 4: 06-07-2006 t/m 05-11-2006
Bevallingsverhalen Deel 5: 05-11-2006 t/m 26-07-2007
Bevallingsverhalen Deel 6: 26-07-2007 t/m 08-05-2008
Bevallingsverhalen Deel 7: 08-05-2008 t/m 07-01-2009
Bevallingsverhalen Deel 8: 07-01-2009 t/m 27-08-2008
Bevallingsverhalen Deel 9: 27-08-2009 t/m 27-08-2009


Op donderdag 27 augustus 2009 10:29 schreef huuphuup het volgende:
Goeiemorgen
iedereen slaapt hier behalve ik en het duurt nog 3 kwartier voor de kraam er is... prima moment om eens even mijn verhaal neer te pennen voor ik de details vergeten ben.

De hele zwangerschap hoewel die volgens mijn omgeving en vk's niet probleemloos is geweest heb ik zelf echt als probleemloos ervaren. Afgezien van de zorgen om mijn meisje met de 20 weken echo en alle vervolgcontroles natuurlijk. Fysiek had en heb ik weinig te klagen gehad vind ik zelf.
Ik was er dan ook helemaal niet vanuit gegaan ooit voor de 41 weken te gaan bevallen. 41+1 vond ik zelf wel mooi. 26 augustus dus.
26 augustus nadert steeds harder en ik begin het steeds spannender te vinden. Nog maar zo kort, nog maar heel eventjes en dan is ze er. Ons zo gewenste kindje, ons meisje! Het feit dat ik eerst nog moet bevallen voor ik haar vast kan houden gaat een beetje aan me voorbij Niet omdat ik enorm met mn hoofd in het zand zit ofzo, ik ben gelukkig helemaal niet bang voor de bevalling, zie er niet tegenop. Nee het is meer omdat ik geen flauw idee heb wat ik me erbij moet voorstellen. Honderden verhalen heb ik gelezen, boeken, ervaringen gehoord maar puntje bij paaltje zegt dat allemaal maar zo weinig over hoe je eigen bevalling zal gaan. _{afgezien daarvan slurp ik de theoretische kennis natuurlijk wel op 1 cm per uur enzo, bonkjes, sliertjes, you name it...}

Goed, aangekomen bij 24 augustus. 'S middags moet ik bij de verloskundige zijn. Mn allerlaatste afspraak! Ze wil een inwendig onderzoek doen om me te strippen maar ik wil dat liever niet. Ik heb er zelf nog steeds alle vertrouwen in dat t deurske vanzelf komt (duh, de 26e!) en ik ben bang dat strippen me vooral loos en pijnlijk gerommel op gaat leveren. De vk vindt het prima, mijn feestje. Ze heeft een afspraak gemaakt voor me voor in het ziekenhuis, aanstaande vrijdag mag ik voor een ctg en de hele rataplan. Ik spreek met de vk wel af dat als ik dan nog niet bevallen ben, dat ik dan aan de verloskundige in het ziekenhuis vraag om me te strippen. Liefst voorkomen we allebei een inleiding natuurlijk.
Diezelfde avond thuis, ik nomnom een halve bus pringles paprika leeg 's avonds, want daar heb ik trek in ineens lief en ik gaan redelijk bijtijds naar bed voor ons doen want we zijn allebei moe. Ik slaap voor geen meter en lief eigenlijk ook niet echt heel goed. Achteraf gezien denk ik dat ik toen wellicht al wat voorwerk had, of misschien al wel weeen? Ik wijt het echter aan de pringles... ik wist wel dat het een slecht plan was, die dingen.
's morgensvroeg 25 augustus, het is een uur of 8 en ik zet mn laptop maar eens aan, bedenken wat ik vandaag allemaal moet doen. Ik kom online op msn en spontaan komt mn paps ook online (toevallig...). Arme man is al weken doodnerveus en in plaats van te bellen vraagt ie me meerdere keren per dag of er al wat is via msn. "Nee papa er is niets, ze zit nog gewoon binnen ik voel helemaal niets en ik heb niet het idee dat ze vandaag komt" zeg ik naar alle eerlijkheid. Mn lief gaat het bed uit en ik besluit maar weer te gaan liggen, bij gebrek aan inspiratie voor iets beters. Terwijl ik me eindelijk weg voel zakken in iets wat een beetje op slaap lijkt hoor ik rond 9 uur een soort inwendige *krak*. Ik denk nog bij mezelf *krak* ?! wat gaan we nou krijgen?! En redeneer het weg dat ik het wel verkeerd gehoord zal hebben. Tien minuutjes later ga ik er maar uit ik kan niet meer slapen en ga weer achter de laptop zitten. Ho, ik voel ineens enorme drang om te plassen. Denk ik Onderweg naar de wc voel ik een plens water in mn broek lopen en vlak voor de toiletpot een flinke plens op de grond. Oh jemig... dat waren dus de vliezen! Ik roep mn lief dat ik denk dat de vliezen gebroken zijn en hij springt bijna een gat in de lucht. Het zou tijd worden vindt ie Op de wc verlies ik nog wat scheuten vruchtwater. Ik verbaas me erover want het hoofdje zou volledig ingedaald moeten liggen en ik had niet idioot veel vruchtwater volgens de vk. Nouja het zal wel. Ik voel direct wel iets menstruatie-achtigs opkomen qua pijntjes maar maak me er niet druk om. 1 cm per uur toch? En met het gehannes bij BE nog vers in het geheugen ga ik er stiekem vanuit dat ik de zoom nog wel even in het gordijntje kan zetten...
Nadat ik een klein half uurtje heb mogen wennen aan krampjes om de 5 minuten besluit ik mn lief de vk te laten bellen. Geen probleem, ze komt eraan zegt ze, rond 11 uur is ze er. Prima, ik besluit me even te gaan douchen. Kramp wordt zwaarder maar ik vind het nog steeds niet uitzonderlijk pijnlijk. Ik vraag me af of het wel serieuze weeen zijn en voel me al half-half schuldig tegenover de vk. Eenmaal boven op bed wordt het allemaal wel ietjes zwaarder en ik merk dat ik dingen op de automatische piloot ga doen, mn ogen dicht en door mn neus uitblazen enzo. Vk arriveert en meet 3 cm ontsluiting. Hallo zeg 3 cm nu al? Goh dan is het toch wel serieus. Ik vertel haar dat ik dan denk dat het stiekem toch gisteravond al weeig is geweest en ze denkt hetzelfde. Rond half 2 zal ze weer terugzijn en gaat ze weer meten, als we dan op 5 cm zitten mag ik naar het ziekenhuis. Ze ziet wel dat ik het nu iets moeilijker krijg en puft een keertje met me mee. Fijn
Ze staat nog beneden wat dingen te regelen en ik voel me beroerd, spring onder de douche weer en het wordt nu wel heftiger. Ik heb geen flauw idee na hoelang het was, maar de gedachte aan een ruggeprik komt steeds vaker bij me op. Ik voer een inwendige discussie met mezelf. Enerzijds voel ik me een mietje, kom op zeg, je hebt pas 3 cm! Je moet nog wel even en hele volksstammen doen het zonder! _{oh wat vervloek ik dat argument altijd als mensen het gebruiken...}; maar anderzijds wint de andere gedachte hoe langer hoe meer terrein. Ik sta hier nog maar 20 minuutjes en vind het vreselijk, dit wil ik niet. Ik verzamel moed en roep mn lief dat hij nu de vk moet bellen want ik wil nu naar het ziekenhuis. In mijn hoofd maak ik namelijk een afweging tussen twee opties. Ofwel gaat het onverwacht hard en zegt de vk straks dat ik niet meer in de auto mag. Thuisbevallen lijkt me helemaal niets... ofwel zit ik over een paar uur nog steeds aan die 3 cm en had ik allang pijnvrij kunnen zijn.
Mn lief vindt het wat overdreven en wacht met bellen. Geen idee waarom hij dat doet. Pas als hij mn gezicht ziet besluit ie toch maar te bellen. De vk is verbaasd maar beloofd zsm langs te komen. Om 12 uur ongeveer is ze er en ze meet 6 cm! Hoezee ik ben niet gek! maar auw zeg dit doet zeer en ik zie mijn kansen op verdoving slinken... Ik geef aan dat ik nu naar het ziekenhuis wil, de vk beloofd achter ons aan te komen, ze moet nog 1 visite doen. Mij best.
We komen in het ziekenhuis en moeten ruim 10 minuten wachten op een enorm dozige verpleegster die ons op komt halen. T mens gaat zichzelf eerst uitgebreid voorstellen en vragen of ik pijn heb ( ) en blablabla smalltalk. Hierrrr met die rolstoel mensch! We worden de verloskamer ingereden en ik negeer haar gewauwel, kleed me uit en ga daar onder de douche zitten. Verpleegster kijkt wat raar maar laat me maar gaan. De weeen worden pijnlijker vind ik, iedere keer voel ik de golf opkomen, op het hoogtepunt sluit ik mn ogen, doe de puftruuk en tel in mn hoofd af van 10 tot 1. Dan moet het over zijn vind ik. Gaat niet altijd op maar het ebt wel weg dan. 13.15 de vk komt, ik mag gaan liggen en ze kijkt verbaasd. Goh, je hebt 9 cm meid!



goh, ik weet niet wat ik ervan moet denken eigenlijk. Idiotigheid. Rond 2 uur vind ik het wel leuk geweest, ik voel persdrang maar mag nog niet, iets over een randje dat nog staat. Het gaat allemaal langs me heen, het enige wat ik hoor is wegzuchten. Wat een ontzettend rotgevoel. Mn lief voelt zich enorm machteloos dat hij niets voor me kan doen. 14.50 ik mag gaan persen. Das t enige wat ik wilde horen en ik doe wat me verteld wordt. Tot hun verbazing krijg ik er vier persen uit op 1 wee en allemaal van goeie kracht en effectiviteit enzo. Jeuh dat klinkt goed! Bijna mn meisje!! Een half uur later, ik voel nog helemaal nada, niets qua effectiviteit ofzo van het persen. Voor mijn gevoel doet het helemaal niets en pers ik verkeerd ofzo. De vk zegt dat het juist wel goed gaat en dat juist het persen van mijn kant uitstekend gaat. Okay...
Weer een half uur later. Het gaat voor mijn gevoel nu echt helemaal nergens meer over. Ik word er moedeloos van en jammer naar mn lief dat het zo'n zeer doet maar niet opschiet. Ik hoor iets over een baarkruk. Huuu, t gaan we doen? Daar had ik niet om gevraagd! Geen keus voor mij in deze geloof ik, na de volgende perswee word ik vrij hardhandig van het bed afgesjord door de verpleegster en op die baarkruk gezet. _{die beseft waarschijnlijk dat ze precies 2 minuten heeft om me van bed naar kruk te krijgen...} Mn lief vindt het fijn want hij kan eindelijk iets doen, hij moet achter me zitten en me steun bieden en vasthouden enzo. De baarkruk doet wat hij moest doen, na een paar persweeen is het hoofdje bijna tot onderaan gedaald en mag ik weer terug naar bed. Ik heb geen flauw idee hoe ik ooit weer op dat bed terug gekomen ben overigens...
Vervolgens hoor ik de vk iets zeggen over de gyn bellen en overdragen en niet vorderende ontsluiting. Ja hey! Komt ze nu mee! Ik heb het gehad en wil naar huis en wel nu. Oh. Wacht... De vk is overigens heel lief en legt alles heel duidelijk uit maar het zal me allemaal roesten op het moment. Ze zegt dat ze een knip gaat zetten en dat ik nog vijf minuten heb om t meiske naar buiten te werken, zo niet dan komen er hulptroepen aan te pas. het is inmiddels tien voor half vijf hoor ik haar zeggen overigens. Er wordt een lokale verdoving gezet, en een knip. Ik zie de vk eens kritisch kijken, verpleegster bekijkt het ook eens goed. Nee dat gaat niet passen zo. *gnorf* de knip wordt nogmaals gezet en nu verder. Weer persen en tijdens het persen komt er een andere vrouw binnen die zich aan me voorstelt, tijdens het persen. hoezee. hulptroepen. Deze vrouw neemt direct alles over en zet de knip nog een keer en nog weer een stuk verder. Ik voel weer dat ik moet persen en neem een hap lucht, ineens hoor ik zuchten zuchten zuchten! en ik gooi er een soort belachelijk vghuuuu vghuuuu vghuuuu geluid tegenaan
ik hoor nog iets in de verte maar ineens ligt er een hoopje mens op mn buik. Zwart haar en een wit lijfje van al het huidsmeer. Het hoopje huilt. Ons meisje! Ze is er! Ik kijk naar mn lief en zie dat de tranen in zijn ogen staan. Hij is zo blij dat het over is voor mij, en zijn langverwachte meisje is er eindelijk. Hij knipt de navelstreng door en ik kan alleen maar naar haar haartjes kijken en naar haar gepruttel luisteren.
De mevrouw van de laatste knip gaat aan de slag met de hechtingen en B. gaat met ons dametje en de vk mee voor de testjes enzo.

Al met al was het een idiote bevalling geloof ik. Het eerste stuk ging in stand turbo en had ik nooit zo verwacht. Toen ik daar eindelijk een soort berusting in had gevonden dat het zo snel ging was daar het tweede stuk, wat tegen verwachting in langzaam ging. Al met al kijk ik er wel met een goed gevoel op terug. Het is prima gegaan, onze dame lag schijnbaar niet goed ingedaald of scheef ingedaald of iets dergelijks. Het verklaard in ieder geval waarom ik zoveel vruchtwater verloor, kind dekte de ingang niet af-af en het verklaard ook waarom de uitdrijving niet vorderde. Achteraf ben ik ontzettend blij dat ik naar mijn gevoel geluisterd heb en gezegd heb dat ik nu naar het ziekenhuis toe wilde, want hoe ik dit ooit thuis had moeten doen...
Hoe dan ook, ze is er, ze doet het, wij doen het als gezinnetje en ik voel me prima nu. En dat telt.

En applaus als je het tot hier volgehouden hebt om te lezen

_{disclaimer, wat in de eerste paar regels staat klopt uiteraard niet meer haha}

[ Bericht 49% gewijzigd door Lois op 27-08-2009 12:19:19 ]

Wat een mooie bevalling Huup, je merkt in jouw verhaal heel duidelijk de roes die je als barende vrouw kunt ervaren, maar met 1 ding bezig en dat is dat kindje ter wereld brengen.

Godallemachtig Urla man o man wat zullen jullie allebei beduusd zijn van de snelheid

Heel mooi BE