Bevallingsverhalen deel 9

Cara erg mooi geschreven je verhaal.

Urla, mensen lief wat een turbo bevallingen heb jij gehad zeg. Dat is nog niet eens tussen het eten en de afwas door zo snel.

jeutje Urla wat een bevallingen!!

Jeetje Urla wat turbo.

Halleluja Urla

En dan te bedenken dat ik die middag nog in de Appie en c&a rondliep. Ik had vast de krant gehaald of de frontpage.
Ergens had ik eigenlijk op een iets langere bevalling gehoopt, want dit overdonderd me zo en geen manier ook om het op te vangen, maar ipv ging het nog sneller.
Wel geen hechtingen of uitgescheurd. Da's dan wel weer fijn.

De desbetreffende vk uit de eerste bevalling werkte toevallig in de praktijk waar ik bij zat, maar 8 vk's daar dus heb ik na overleg haar niet meer gehad ook niet bij controle.
Het punt was dat zij net klaar was met de opleiding en nog nooit een bevalling als de mijne had meegemaakt.

Ik ben benieuwd of er meer mensen zijn die dit meegemaakt hebben. Ken alleen mijn oma en zij kreeg er 11 idd tussen het eten en de afwas door. , maar zij is helaas overleden.
Voor evt toekomstige bevalling zijn tips welkom. En hoe doen anderen dat? Gewoon op het einde van de zwangerschap de deur niet meer uit?

mijn moeder had zowel bij mij als bij mijn broertje van die turbobevallingen. broertje is op vrijdag geboren. 's ochtends nog bij de gyn geweest, echo gemaakt: "nou mevrouw, komend weekend zou het wel eens kunnen hoor!", om half 11 waren we thuis, om kwart voor 11 zegt ma: "oeh! volgens mij was dat een wee!", half 12 waren we trug in het ziekenhuis en 1 uur was hij er bij mij heeft ze anderhalf uur oid perweeen tegen moeten houden omdat de gyn er nog niet was (en blijkbaar op zn gemakkie deed). ik kan me niet herinneren dat ze met broertje speciaal thuisgebleven is.

Klinkt idd als m'n eerste bevalling, maar de tweede viel het niet meer op te houden. Ik heb zelf niet actief hoeven mee te persen. Ziekenhuis had ik niet meer gehaald.

Urla waaaah Dat is nog eens lanceren!

Ik kan me die eerste vlos nog ergens wel voorstellen ook onervaren, net van school, ziet jou de eerste keer nog met gemakt wegpuffen, komt terug, 4 CM 'och, dat valt nog wel mee, maar ze piept wel behoorlijk zeg!'
Zoiets

Neemt niet weg dat het onjuist en behoorlijk kut was trouwens!

quote:

Op maandag 31 augustus 2009 14:21 schreef Urla het volgende:
Ik ben benieuwd of er meer mensen zijn die dit meegemaakt hebben. Ken alleen mijn oma en zij kreeg er 11 idd tussen het eten en de afwas door. , maar zij is helaas overleden.
Voor evt toekomstige bevalling zijn tips welkom. En hoe doen anderen dat? Gewoon op het einde van de zwangerschap de deur niet meer uit?

Een collega van me had zo'n zelfde verhaal.
De baby werd gewoonweg tegengehouden door de broek die ze nog aanhad.

Maar je hoort het niet vaak, vind ik

Oh Urla, wat bijzonder. Bij je tweede verhaal schoot ik wel even vol, het heeft ook wel iets heel moois...
En over die VK bij de eerste bevalling. Tja, als je net van de opleiding komt moet je natuurlijk ervaring krijgen. Maar het lullige van bevallingen is dat het meteen zo ingrijpend is als je een beginnersfout/-inschatting maakt... Mijn hemel, je zoon die binnen wordt gehouden omdat je je broek nog aanhebt...

Mijn hemel Urla!
Ergens lijkt dat zo ideaal zo snel ipv dat ge-emmer van mij, maar ik geloof dat ik echt volledig in paniek zou zijn.

Urla, wat een snelheid... oef

Sorry, het is lang... ik kan dat niet kort blijkbaar.

Zaterdag 22 augustus, ergens een uur of 4-5 's nachts.
Het rommelt een beetje, maar ja... dat had ik al een paar keer gehad... het zal wel dacht ik.
Maar dan voel ik ineens een knakje, met daarop gelijk een iets steviger krampje.
Ik lig nog een beetje te mijmeren over dat het me zo heerlijk zou lijken als mijn vliezen spontaan zouden breken. Want dan weet je gewoon, over een x-aantal uur is hij er, niks afwachten wanneer het gaat beginnen...
Maar ja... zoveel mazzel heb ik vast niet.
Tot ik me omdraai en denk 'hmmmm... het is toch wel wat nattig tussen mijn benen'. Ik pers een klein beetje en voel een golfje. Ik vraag aan F. of hij een handdoek wil pakken en stap met die handdoek tussen mijn benen mijn bed uit, jawel hoor, vruchtwater, kan niet missen! Woei! Het gaat beginnen!

Dachten we...
Ik hyper uiteraard gelijk mijn bed uit, gewapend met kraamverbanden in mijn onderbroek weet ik van pure opwinding niet wat ik met mezelf aan moet en dus ga ik maar de was opvouwen... om half 6 's ochtends. F. verklaart me voor gek en gaat weer slapen....

Ik bel om een uur of 9 de vk en die komt later die dag even kijken en voelen. Idd gebroken vliezen en dan is het een kwestie van wachten op de weeen. De vk komt 's avonds nog een keertje terug om het hartje van de baby te luisteren (dit ivm infectie-gevaar) en ik moet een aantal keer per dag even mezelf temperaturen om ook weer te kijken of ik niet koorts (en dus een infectie) heb.

Zondag 23 augustus
Er gebeurt die dag en nacht verder niks en dus komt de vk zondagochtend nog een keertje controleren.
Dan mogen we naar het ziekenhuis voor een ctg, echo en een kweekje (ivm infectiegevaar).
Als alles daar in orde blijkt mogen we weer naar huis om verder af te wachten.
's Avonds komt de vk nog een keer langs om weer het hartje te controleren en als zij er is zeg ik dat het een klein beetje aan het rommelen is. Het is dan 23.00.
Ze zegt me lekkier te gaan slapen, want als het niet door zet moeten we ons de volgende ochtend om 7 uur melden in het ziekenhuis om ingeleid te worden.

Maandag 24 augustus
Het gerommel zette wel door en het lijkt zowaar op een gegeven moment regelmatig te zijn.
Eerst een uurtje om de 10-7 minuten en dan vanaf 1 uur gaat het over naar om de 5 minuten en ze houden ook nog 1 minuut aan. Tsjonge...zou het dan echt zo soepel gaan? Als het zo door blijft gaan kan ik om 3 uur- half 4 de vk wel gaan bellen dacht ik nog hoopvol.
Maar helaas, na een uurtje die weeen om de 5 minuten (niet al te sterk overigens) gaat het over in onregelmatig gedoe. Soms wel 5 minuten-1 minuut, maar soms zit er ineens 7 minuten tussen en dan is de wee veel feller weer dan die daarvoor. Er is geen peil op te trekken en na nog eens douchen lijkt het helemaal wel weg te ebben.
Maar ja... inmiddels is het 4 uur en mijn wekker zou om 6 uur gaan om ons klaar te maken voor het ziekenhuis.
Ik bel toch de vk (zoals ze me had gezegd, mede ook gezien het gedoe de vorige keer met niet vorderende ontsluiting) en ze komt langs.
Ze toucheert me en helaas blijk ik maar 1 cm te hebben... zeg maar niks dus. Dat was even een flinke tegenvaller wel...
Ze besluit het ziekenhuis te bellen en een klein beetje te bluffen zodat we dan al terecht kunnen ipv om 7 uur aan te moeten sluiten in de rij voor een inleidings-infuus.
En het mag! Om 5.15 zijn we in het ziekenhuis, precies 48 uur na het breken van de vliezen.

Ik word eerst aan het ctg gelegd en om 6 uur komt de gyn om me te toucheren. Ik blijk 3-4cm ontsluiting te hebben en op basis daarvan besluiten we nog even te wachten met het infuus, want het lijkt erop dat mijn lichaam het wel gewoon zelf kan en doet.
Om 8 uur komt ze nog eens terug en is er nog een cm bij gekomen, 5 cm dus. Dus geen infuus, want dit gaat wel goedkomen. Dachten we, hoopten we...
Tussen 8 en 9 uur heb ik heel regelmatig weeen, weliswaar vnml rug-weeen weer, maar zo regelmatig dat we allebei wel denken dat het echt goed bezig is.

Maar na 9 uur zakt de boel weer als een pudding in en begin ik de moed te verliezen...Om kwart voor 10 jammer ik tegen F. dat ik het niet meer trek, dat ze moeten komen kijken/voelen... ik moet weten hoe het er voor staat.
Helaas zijn de artsen op dat moment bezig met een bevalling, dus ik moet wachten.
Om half 11 komt mijn eigen vk kijken hoe het er mee gaat en zij wil me wel even toucheren om te zien hoe het er voor staat. Helaas... 4cm zegt ze, niks 5... weer eentje eraf dus. Toen zonk de moed me echt in de schoenen en kon ik alleen nog maar huilen. 4 uur in het ziekenhuis aan het klooien geweest voor niks...
De vk gaat op zoek naar de artsen en geeft aan dat ik toch echt hulp nodig ga hebben om de ontsluiting te laten vorderen en dat ik het niet echt meer trek zelf.

De arts komt om 11 uur. Ik kan alleen maar huilend knikken en jammeren. De arts is het eens met een infuus en ik weet aan te geven dat ik ook pijnstilling wil.
Ik krijg de keuze tussen een ruggeprik en pethidine en ik vraag om een ruggeprik in de hoop dat het deze keer wel gaat lukken. Als het mislukt kan de pethidine altijd nog.

We mogen gelijk komen, de anaestesist heeft tijd en we worden naar boven, naar de verkoeverkamer, gebracht. (Bij Sasha prikten ze me op de verloskamer zelf, dit uitje was nieuw dus. )
Na een beetje geprik en getest en gevoel zit de prik niet alleen in mijn rechter- maar ook in mijn linkerbeen en kunnen we weer naar beneden.
Om 12.45 zijn we weer terug in de verloskamer. Het infuus met de weeen-opwekkers gaat erop en dan is het wachten tot de boel een beetje vordert.
Wat een zaligheid is die ruggeprik zeg! Inmiddels waren F. en ik allebei aan het tollen van het slaapgebrek dus we zakken allebei weg. Ik op het bed, F. op een soort van slaapbankje.

Om 14.30 zeg ik tegen F. dat ik de tijd zo langzaam vind gaan. Toen ik druk bezig was met weeen opvangen leek het allemaal veel sneller te gaan. Ik vertel ook dat ik nu ineens weer zo af en toe weeen voel, echt bij de uitgang van mijn vagina en mijn anus. Ik mopper nog wat over 'ze zeggen toch dat je niks meer voelt met een ruggeprik'.

Om 14.45 krijg ik ineens persdrang met daarbij ook gelijk het gevoel dat ik ook echt MOET persen.
De arts komt en vraagt of de co even mag toucheren... en ach, ik ben de rotste niet, welja joh...
Ze toucheert me en dan vraagt de arts 'wat denk je', de co moet er nog even over nadenken en ondertussen lig ik echt als een kind te jammeren op dat bed dat het zo'n zeer doet en dat ik het niet meer hou.
De co zegt dat ze 8cm denkt en de arts gaat het even controleren... helemaal goed, idd 8 cm! Het einde is in zicht dus!
Ik put me uit in verontschuldigingen omdat ik het persen niet tegen kan houden en de arts zegt dat ik idd wel een beetje mee mag duwen als het echt niet anders kan.
Ik lig te draaien en te kronkelen in bed om die persdrang tegen te gaan, maar het gaat dus echt niet. Ik richt het zo goed als ik kan op de achterkant om dan maar daar te onlasten.

Op een gegeven moment trek ik het echt-echt-echt niet meer en geef een soort van gil...
Er komt iemand van de verpleging vragen of ik dat was.
De arts is in de kamer ernaast ook met een bevalling bezig dus het is ineens spitsuur. Gelukkig komt er een andere gyn van de kraamafdeling om mij te begeleiden.
Ze komt binnen om 15.00, voelt, zegt dat ik 10cm ontsluiting heb en dat ik mee mag gaan persen. Heerlijk, eindelijk kan ik los!
In mijn hoofd gaat het echt nog wel even duren, maar al snel hoor ik 'je kan het hoofdje nu voelen'.
Ja, dat zal wel, mag ik nu doorpersen?
Wil je een spiegel?
Weet ik niet, mag ik nu doorpersen?
Zuchten-zuchten-zuchten, het hoofdje staat!
Auwauwauwauwaaaaaaaaauwauwauwaaaaaah! _{(Dat vond ik echt het allerergeste dat ik ooit gevoeld heb. )}
Zuchten-zuchten-persen-persen-zuchten-zuchten, ja, je kan hem aanpakken, toe maar.
Nee! Haal hem eruit! Nu!

15.14
Een heel warm, glibberig en krijsend lijfje wordt op mijn buik gelegd... Daar is ie! Nu al! Wat ging het snel ineens! Hij is er! De opluchting! Het is over, hij is er!
Ik kijk opzij en zie F. zijn gezicht, rode ogen van de emoties... hij is er, we zijn met z'n viertjes vanaf nu!

Daarna is het nog even lastig omdat de placenta niet wil komen. Ik krijg een prik en later nog iets extra's in mijn infuus om het wat te stimuleren en na wat wachten en masseren en voorzichtig trekken laten ze me even met rust. Ze gaan eerst Oscar wegen en controleren. 4520 gram! Weer zo'n lekkere beer!

En dan uiteindelijk na nog een paar keer persen is de placenta er.
Ik heb 1 hechtinkje nodig en vanwege dat infuusspul krijg ik nu nog 5 tabletten van iets in mijn kont gestopt om de baarmoeder sneller te laten samentrekken omdat het best aardig bloedt. Gelukkig was daar verder niks ernstigs mee.

Oh, en bij deze nog een hele dikke voor de verpleegkundige die op zoek ging naar neusspray voor mij.
Ik was nog steeds superverkouden en had het op een gegeven moment zo benauwd. Kon de weeen niet opvangen doordat ik niet netjes door mijn neus in kon ademen en zo'n stomme zoutspray werkte natuurijk niet. Er werd overlegd met de arts en ik mocht idd echte neusspray gebruiken, maar waar haal je die vandaan om 7 uur 's ochtends. F. was al van plan om zsm een apotheek te gaan zoeken maar de verpleegkundige dacht dat er mss op de kraamafdeling nog wel spray te vinden zou zijn. En idd, dat was zo...
Zo stom, zoiets kleins, maar dat scheelde zo veel... ik kon weer normaal ademhalen en puffen.

_{F. heeft spijt dat hij niet de camera had laten lopen, want ik heb echt een paar keer gejammerd dat ik dit echt nooit meer wilde, dan maar geen derde etc. etc. Ik heb (en had dat toen ik bezig was ook al) het idee dat ik me echt vreselijk aan heb liggen stellen, maar het deed echt zo vreselijk veel pijn allemaal steeds, ik kon het totaal niet opvangen. De vk zei me gisteren dat dat wel kan kloppen, echte regelmatige weeen hebben een duidelijk begin en een eind en zijn daardoor veel makkelijker te behappen dan dat gefladder van mij. Dus dat het goed kon dat ik het heel zwaar had gevonden.}

Anyway... hij is er!
En het was het waard... echt wel.

_{Omdat Oscar bijna 60 uur na het breken van de vliezen geboren is moesten we 24u in het ziekenhuis blijven om er zeker van te zijn dat hij of ik geen infectie hebben. 's Nachts bleek onze bullie toch zijn suikerpeil niet helemaal zelf te kunnen reguleren en werd hij opgenomen op de kinderafdeling voor een glucose infuus om hem wat te helpen. Ik ging zelf woensdag naar huis en donderdag-ochtend mochten we Oscar ook mee naar huis nemen.}

[ Bericht 0% gewijzigd door BE op 01-09-2009 22:37:07 ]

Mooi BE

Wat een mooi verhaal BE. En in mijn ogen lijkt me dat echt superlang duren.
Het steeds moeten afwachten en dat uren lang lijkt me ook erg naar.
Wel heel fijn dat je een ruggeprik hebt kunnen krijgen, maar wat gek dat die niet volledig pijnloos bleef zeg.
Super gedaan en je hebt echt iets heel moois geproduceerd.

Hier was idd de paniek toegeslagen trouwens. Ik ging van helemaal niks naar ineens een mega weeenstorm inc persweeen en het ergste vond ik dat ik het gevoel had dat ik stikte en niet eens om hulp kon vragen.
Maar goed als het kindje er eenmaal is en die tijd erna maakt het allemaal zo goed.
Ik heb bij beide keren achteraf ook geroepen dat ik het nooit meer zou doen, maar rammel alweer.

BE dat 'ik ben helemaal niks opgeschoten, dit kan ik niet nog 3 dagen volhouden' rotgevoel is zo bekend knap vervelend! En het is ook een flinke man zeg

maar nu... Hij is er

quote:

Op dinsdag 1 september 2009 08:25 schreef Urla het volgende:

Ik heb bij beide keren achteraf ook geroepen dat ik het nooit meer zou doen, maar rammel alweer.

Echt?
L. is geboren om 19:25 en diezelfde avond heb ik al gezegd dat ik er op deze manier nog wel 10 wilde

quote:

Op dinsdag 1 september 2009 08:39 schreef freecell het volgende:

[..]

Echt?
L. is geboren om 19:25 en diezelfde avond heb ik al gezegd dat ik er op deze manier nog wel 10 wilde

Jah Erg he. Ik heb me wel voorgehouden dat m'n meisje eerst moet kunnen lopen, maar mocht ik en hubbie er dan nog zo over denken dan Hoppa.

Mooi verhaal BE

_{Ik word er wel bloednerveus van, kijkend naar mijn dikke buikje.
Je verteld het zo beeldend en het is niet nieuw voor me, en ik ga dat ook weer meemaken en ... dus...ieh}

Mooi BE wat fijn dat het laatste stuk het persen zo snel is gegaan. Maar allemachtig wat een gedoe en heftigheid zeg die eerste 10 cm...
hij is er idd gelukkig.

mooi geschreven Be

Wat je vk zei over regelmatige weeën dat klopt ook wel, ik voelde duidelijk de weeën opkomen, naar de piekhoogte komen, en daarna weer webebben.
en dat kon ik echt heel goed hebben deze keer.
vooral de combinatie zittend op de skippybal was heel erg fijn.

Wauw BE erg beeldend geschreven en het lijkt heel erg veel op de bevalling van Q.
Het niet op kunnen vangen, geen begin en eind aan een wee, inleiden en dan nog lang erover doen.
Alleen de ruggeprik is nieuw voor mij, doen ze dat tegenwoordig vaker? Dat was echt out of the question in 'mijn tijd', wat lijkt me dat 'heerlijk' na zoveel zolang pijn.
En dat staan vh hoofjde, doet altijd afgrijselijk pijn, heel hevig, maar heel even (gelukkig )

Wat een mooie verhalen. En wat een mengeling van angst maar anderzijds van, ik wil ook (want dan ben ik er vanaf) bekruipt me dan.

Be, ik dacht dat je het staan van het hoofdje niet kon voelen met een ruggenprik. Of heeft dat te maken met de verdoving die je (ik ook) krijgt ivm inknippen?
Ik kan me niet herinneren dat ik de weeen zo heftig voelde dwars door de ruggenprik heen namelijk.

Ik bleef dat stukje bij mijn vagina/anus eig. vanaf het begin voelen, maar dat was prima te behappen Amaranta. Maar daardoor voelde ik dus prima die persdrang aankomen.
De verdoving zat ook maar in de helft van mijn bil, ik kon de grens precies zelf voelen.
Eig. geen idee of dat zo hoort. En dus ook niet van dat staan van het hoofdje.
Ik dacht eig. dat ze de ruggenprik sowieso uit zetten als je mag gaan persen toch? Omdat je anders niks voelt en niet goed mee kan werken dan?

Bluezz, godzijdank is dat tegenwoordig dus gewoon allemaal mogelijk. Zelfs 's nachts is het tegenwoordig mogelijk als ik het goed heb.

Ik weet het niet meer. Ik heb de vorige bevalling in ieder geval niks gevoeld van de geboorte zelf. De persweeen wel overigens.

Ooko weer zo'n mooi verhaal, wow BE!

Wow wat een verhaal BE! Mooi geschreven.

BE, wat een verhaal! Ik vind het knap van je en je hebt je zo te lezen kranig gehouden!
En je bent zeker 'de beroerdste niet'

quote:

Op maandag 31 augustus 2009 22:02 schreef Brighteyes het volgende:

De arts komt en vraagt of de co even mag toucheren... en ach, ik ben de rotste niet, welja joh...

Ja, gek is dat he, elke vreemde met een witte jas aan mag zo maar in je doos voelen!
Maar wat een op- en af-gedoe BE. Jeutje! En een verademing he, zo'n ruggenprik.
Goed gedaan dame!

quote:

Op dinsdag 1 september 2009 21:19 schreef Brighteyes het volgende:
Bluezz, godzijdank is dat tegenwoordig dus gewoon allemaal mogelijk. Zelfs 's nachts is het tegenwoordig mogelijk als ik het goed heb.

Ik heb bij de eerste ook uiteindelijk een ruggeprik gekregen ( zalig zalig zalig) en dat was op een zondag.

en amaranta, ik heb de persweeen en het staan van het hoofdje ook duidelijk gevoeld verder, mijn prik was toen al uitgewerkt denk ik?

dubbel

ik heb de persween nauwelijks gevoeld. dat ging heel vaag en intuitief. op de een of andere manier wist ik wel dat er een perswee aankwam, maar echt voelen? nee. dus we oefenden eerst een paar keertjes voordat alles losgekoppeld werd.

quote:

Op dinsdag 1 september 2009 08:25 schreef Urla het volgende:
Wel heel fijn dat je een ruggeprik hebt kunnen krijgen, maar wat gek dat die niet volledig pijnloos bleef zeg.

Op het moment dat je lichaam naar persweeen overstapt schijnt dat vrij normaal te zijn. Maar dat vertellen ze er niet bij (ik hoorde dat ook pas achteraf)

Hier werd de ruggenprik uitgezet voor de persweeen die er nooit kwamen...

Urla een derde hoe ga je die op de wereld deponeren? Vanaf 39 weken op bed blijven liggen en dan hopen dat je haar hem daar krijgt hihihi... Maar ik kan me voor stellen dat het wel een impact heeft zo'n bevalling.

BE wat heb je het mooi beschreven en jullie zijn nu echt met z'n viertjes.

BE wat mooi en beeldend beschreven, ik had helemaal gemist dat Oscar geboren was! Alsnog gefeliciteerd en ook voor stinkie, en wat een mooie namen

quote:

Op woensdag 2 september 2009 11:38 schreef Books het volgende:

Urla een derde hoe ga je die op de wereld deponeren? Vanaf 39 weken op bed blijven liggen en dan hopen dat je haar hem daar krijgt hihihi... Maar ik kan me voor stellen dat het wel een impact heeft zo'n bevalling.

Ha Ha Zoiets jah. Of een hele strakke broek aan.

Dan krijgt de term "Drollenvanger" een heel andere betekenis

Wat een mooie verhalen weer
Zelf heb ik ook wat opgeschreven, is ook een beetje lang geworden...

Het is 26 augustus, 5 dagen na mijn uitgerekende datum. Sinds ik ben opgestaan verlies ik bloederig slijm en na de kraamverband-test blijkt al gauw dat het geen vruchtwater is.
Al 3 weken heb ik zowel overdag als ’s nachts veel gerommel maar kan het nog niet echt serieus nemen. Wel al 1 cm ontsluiting wat vrij normaal is bij een 2e. Maar hey, da’s toch alvast 1 cm in de goede richting!
Ik zit te lunchen bij mijn moeder en ineens voelde ik een wee. Een echte wee! Ik weet het zeker, kwam me zo bekend voor, en ik puf hem weg, helemaal giechelig en blij dat het nu echt aan het beginnen lijkt te zijn. Oooh, wat spannend! 10 minuten later weer een, 5 minuten daarop ook en ineens werd ik onrustig, wilde ik perse naar huis om wat laatste dingetjes in orde te maken.
Als ik het ziekenhuis bel en vertel dat het volgens mij misschien wel aan het beginnen lijkt te zijn word ik niet echt serieus genomen. Wanneer ik uitleg GBS-draagster te zijn en dus aan een antibiotica-infuus te moeten voor het liefst 2 giften en me zorgen maak dat daar misschien niet genoeg tijd voor zal zijn straks zeggen ze “Nou ja, kom dan maar even langs, als het niks is sturen we je gewoon weer naar huis toe.” Dank u!
Ik heb met M. afgesproken dat hij nog niet hoeft te komen, hij zit op zijn werk wat niet om de hoek is, en ik hem op de hoogte zou houden. In het ziekenhuis word ik getoucheerd door de gyn en zijn co: nog altijd 1 cm maar de baarmoedermond is in ieder geval wel goed week. 2 uur lang lig ik aan de CTG en die registreert wel degelijk weeën, maar ze zijn erg onregelmatig en niet krachtig genoeg. En helaas, de frequentie lijkt steeds meer af te nemen, tussen de weeën door kan ik dus alsnog mijn middagslaapje doen…
Na 2 uur komt de gyn weer kijken en zoals verwacht ben ik niks opgeschoten en word ik naar huis gestuurd. In de lift naar beneden moet ik een pijnlijke wee wegpuffen, tot grote hilariteit van de andere aanwezigen. Zelf staat het huilen me nader dan het lachen, ben best teleurgesteld.

De rest van de middag en avond blijf ik weeën houden met de ene keer 10, dan weer 6 , dan weer 20 minuten ertussen… Geen touw aan vast te knopen en dat maakt het best zwaar omdat ik niet goed voorbereid ben om ze op te vangen. Bovendien is Devin thuis en ik doe mijn uiterste best te voorkomen dat hij ziet dat ik af en toe flinke pijn heb. Ik zit dus ook gewoon aan tafel met mijn mannen hoewel mee-eten niet lukt.
Onze kleine slimmerik heeft toch in de gaten dat er iets speelt en weigert in zijn bed verder te slapen nadat hij huilend is wakker geworden , hij wil bij mama slapen en ik smelt , de laatste tijd trekt hij immers zo naar zijn vader toe.
Aangezien ik toch al in en om ons superhoge bed aan het rommelen was neem ik Devin lekker bij me waar hij direct in slaap valt. Huilend van ontroering, angst, pijn en zo ontzettend veel liefde voor mijn ventje lig ik hem kusjes te geven, onderwijl weeën wegpuffend, en ik hoop dat zijn broertje niet al te lang meer op zich zal laten wachten. En dat hij gezond zal zijn.
Middernacht geweest en de weeën komen steeds sneller, elke 5 minuten! Ik duik nog even Z&G in, vooral omdat ik de tijd wil doden en het nog even wil uitstellen om het ziekenhuis te bellen. Ben veel te bang dat het weer niks is.
Als snel bel ik toch, krijg aan de telefoon weer een wee en ik moet direct komen.
M. wakker gemaakt, Devin uit bed gehaald en naar mijn ouders gebracht en door naar het ziekenhuis. Bij de EHBO-ingang weiger ik een rolstoel, staand en heupwiegend kan ik de weeën beter opvangen. Om de opmerking van M. dat het er best sexy uitziet als je mijn gezicht wegdenkt kan ik niet lachen
Bij aankomst op de verloskamer is het 1:30 uur en ben ik nog steeds bang weer weggestuurd te worden, ben dan ook door het dolle als blijkt dat ik al 3 cm ontsluiting heb! Yeah, het is allemaal niet voor niks geweest dus!! Ik krijg tot mijn opluchting direct een antibiotica-infuus aangelegd en ga aan de CTG. Regelmatige krachtige weeën en het wegpuffen gaat me prima af. Verbazingwekkend hoe geconcentreerd en beheerst ik ben, ik sta er zelf nog het meest van te kijken
M. en ik hebben het best gezellig. En ik voel me goed, dit valt me zo ontzettend mee vergeleken met de vorige bevalling! We zitten te mijmeren dat we tegen de middag vast al onze baby zullen kunnen vasthouden.
Om 3:30 uur komt de gyn weer langs. 4 cm, het schiet niet echt op en mijn vliezen worden gebroken. Groen vruchtwater, ook deze jongen vond het weer nodig in het vruchtwater te poepen. De lieve gyn, haar co en een schat van een verpleegkundige leggen matjes voor me neer op de grond en een stoel zodat ik kan gaan staan. Van nu af aan zou het best snel kunnen gaan en ze hadden bij binnenkomst al gezien dat ik liever staand de weeën opving. Zo lief dat ze meedenken!
Volgens de pleeg zal ik nog binnen haar dienst bevallen. “Jemig, tot hoe laat moet je dan nog?” “half 8” M. en ik staren elkaar stomverbaasd aan, dat KAN toch helemaal niet??? Da’s al over een paar uurtjes!

De weeën komen nu heel snel, zijn superkrachtig, ook in mijn rug en ik moet bijna elke keer overgeven. Ik sta (beter gezegd: hang) nog steeds aan het bed en de pleeg en M. lopen af en aan met natte washandjes en kotsbakjes. Wat ben ik aan het zweten, ik voel het uit mijn lijf gutsen. Ben dan ook hard aan het werk hoewel het me op dit punt een stuk moeilijker afgaat mijn ademhaling onder controle te houden en ik het mezelf dus ook onnodig zwaarder maak. Dan voel ik een drukkend gevoel, kunnen dit persweeën zijn? Ik besluit het nog even aan te kijken maar bij de eerstvolgende wee hou ik het al niet meer en schreeuw tegen M. dat hij moet drukken. De lieve schat geeft weer tegendruk op mijn rug, zoals hij eerder ook steeds deed, maar ik bedoelde natuurlijk dat hij op het knopje moest drukken en raak in paniek.
De gyn komt, het is 5:15 uur en ik word op het bed gehesen. 9 cm ontsluiting! Ik ben helemaal in shock dat het zo snel gegaan is. Nog even het laatste stukje afwachten en ik mag persen. De vorige bevalling spookt door mijn hoofd, toen ik na 2 uur persen alsnog flink werd ingeknipt en Devin met de vacuüm pomp gehaald werd. Het mannetje zat vast, het deed zo ontzettend veel pijn en ik ben bang dat de geschiedenis zich zal herhalen. En dat is duidelijk, ik kan de angst en de nare herinneringen moeilijk loslaten en dat uit zich in halfslachtig persen, ik durf op de een of andere manier niet en werk tegen. Bij elke wee overstrek ik, ik probeer ze te negeren en ontken keihard dat ik aan het bevallen ben. “Dit gaat niet zo, je moet meewerken, persen!”
Ik huil dat ik het niet kan en voel me z’n mislukking
Dit kind gaat nooit geboren worden, ik kan hem er niet eens uitpersen… God, wat een pijn, waarom lukt het me niet die weg te denken? Ik ben bezig met verwijten en alles behalve bevallen, ik zit in mijn eigen cocon van pijn en angst en ik wil zo graag dat dit voorbij is, dat die mensen aan mijn voeteneind me gewoon met rust laten en niet meer zo naar me roepen steeds. Wat willen ze toch van me?? Ik merk dat ik binnensmonds heb overgegeven en moet er enorm om huilen. Spaar je krachten zeggen ze tegen me.
“Ik wil een time-out” “Nee, je kindje is er bijna, persen nou, kom op!”
Persen op de automatische piloot, ik vind de hele situatie belachelijk en ben er van overtuigd dat het me toch niet gaat lukken maar doe inmiddels wel wat beter mee.
De co pakt mijn been en plant hem in zijn zij, de pleeg doet hetzelfde met mijn andere been en M. houdt mijn hoofd vast. Ik doe mijn best, krijg te horen dat het hoofdje er al bijna is!
Als het hoofdje staat is er pijn en paniek, Paniek! De navelstreng zit om zijn nekje gewikkeld en ik mag niet persen. Ha, alsof ik dit kan stoppen, nou ben ik op dreef, er is geen houden meer aan!!
De navelstreng wordt doorgeknipt nog voordat onze zoon geboren is en nu mag de rest komen. Weer moet ik stoppen, mag ik niet persen en moet ik wegpuffen. De kleine zit vast met zijn schouder en moet inwendig gedraaid worden. Mijn god, de pijn als de gyn daarbinnen aan het wroeten is… dit is onbeschrijflijk
Het draaien is gelukt. De volgende wee is daar dan eindelijk onze 2e zoon die op mijn borst wordt gelegd. Aaaah, hier deed ik het dus allemaal voor! Alle pijn is verdwenen en vergeten, nu is er liefde

Toby is geboren na slechts 34 helse minuten persen (al dan niet actief) en is gelukkig helemaal gezond. De kinderarts heeft nog extra goed gekeken naar zijn schouder omdat die klem gezeten heeft maar heeft gelukkig niks afwijkend kunnen ontdekken. Hij heeft 2 antibioticagiften ontvangen via mijn infuus, de kans dat hij ernstig ziek wordt van de GBS (groep B srtreptokok) is daardoor minimaal. Mama is blij

Ik krijg een spuit in mijn infuus voor de placenta die er al gauw komt uitglibberen en omdat ik toch ben ingescheurd word ik gehecht. Nog even wachten met de beschuit met muisjes want ik verlies behoorlijk wat bloed en moet nuchter blijven voor het geval dat. Gelukkig valt het uiteindelijk mee en hoef ik niet naar de ok. Ik krijg nog wel een catheter omdat het me niet lukt te plassen.

Al met al heb ik het ondanks al het voorwerk toch ervaren als een snelle bevalling. Het laatste stuk ging als een speer, iets wat ik van te voren niet had durven hopen!
De verlammende angst tijdens het persen, toch een soort trauma van de vorige keer, vond ik verschrikkelijk. Alsof ik van buitenaf naar mezelf aan het kijken was en mezelf zo zag stuntelen en aanstellen maar niks kon doen, niet kon ingrijpen om iets te veranderen en mezelf wakker te schudden en vermanend toe te spreken. Dat vond ik heel erg

Bevallen is heftig, hoe dan ook. Een 3e kindje zou theoretisch gezien welkom zijn, maar nog een keer zwanger zijn en daarna nog eens moeten bevallen… Pffff, mij niet gezien!

Pfoe Kersjes. Klinkt heftig en intensief en toch ook mooi. Mooi beschreven.

Alleen die passages over pijn enzo die negeer ik even hoor

Dus... Kersjes wat een bevalling zeg?! Echt RESPECT weer... ik weet dat dergelijke dingen ook hier te wachten kkunnen staan, maar voorlopig doe ik even flink aan struisvogelpolitiek als ik dit soort verhalen lees.
Maar goed, Toby is er, gezond en wel... en daar deed je het wel allemaal voor.

Kers heftig zeg. Goed gedaan, moet je zien "maar" 34 minuten ondanks je angst.

Kersjes

Pfoeh Kersjes Dat laatste stuk klinkt echt akelig

In bed liggen met je zoontje en overspoeld worden door liefde is echt wel Daardoor kon je vast ook meer ontspannen.

Mooi BE

Jeetje Kersjes, wat heftig. En wat naar dat die herinneringen aan je eerste bevalling weer zo boven kwamen. Maar gelukkig is Toby er nu! En ik vind dat je je verhaal heel mooi hebt opgeschreven, en ik moest er weer van huilen.

Kersjes, wat heftig joh, dat einde!
Maar wat heerlijk dat hij er, gezond en wel, is!

Jeetje kersjes wat heftig allemaal

Kersjes heftig hoor!