Bevallingsverhalen deel 9

Cara erg mooi geschreven je verhaal.

Urla, mensen lief wat een turbo bevallingen heb jij gehad zeg. Dat is nog niet eens tussen het eten en de afwas door zo snel.

jeutje Urla wat een bevallingen!!

Jeetje Urla wat turbo.

Halleluja Urla

En dan te bedenken dat ik die middag nog in de Appie en c&a rondliep. Ik had vast de krant gehaald of de frontpage.
Ergens had ik eigenlijk op een iets langere bevalling gehoopt, want dit overdonderd me zo en geen manier ook om het op te vangen, maar ipv ging het nog sneller.
Wel geen hechtingen of uitgescheurd. Da's dan wel weer fijn.

De desbetreffende vk uit de eerste bevalling werkte toevallig in de praktijk waar ik bij zat, maar 8 vk's daar dus heb ik na overleg haar niet meer gehad ook niet bij controle.
Het punt was dat zij net klaar was met de opleiding en nog nooit een bevalling als de mijne had meegemaakt.

Ik ben benieuwd of er meer mensen zijn die dit meegemaakt hebben. Ken alleen mijn oma en zij kreeg er 11 idd tussen het eten en de afwas door. , maar zij is helaas overleden.
Voor evt toekomstige bevalling zijn tips welkom. En hoe doen anderen dat? Gewoon op het einde van de zwangerschap de deur niet meer uit?

mijn moeder had zowel bij mij als bij mijn broertje van die turbobevallingen. broertje is op vrijdag geboren. 's ochtends nog bij de gyn geweest, echo gemaakt: "nou mevrouw, komend weekend zou het wel eens kunnen hoor!", om half 11 waren we thuis, om kwart voor 11 zegt ma: "oeh! volgens mij was dat een wee!", half 12 waren we trug in het ziekenhuis en 1 uur was hij er bij mij heeft ze anderhalf uur oid perweeen tegen moeten houden omdat de gyn er nog niet was (en blijkbaar op zn gemakkie deed). ik kan me niet herinneren dat ze met broertje speciaal thuisgebleven is.

Klinkt idd als m'n eerste bevalling, maar de tweede viel het niet meer op te houden. Ik heb zelf niet actief hoeven mee te persen. Ziekenhuis had ik niet meer gehaald.

Urla waaaah Dat is nog eens lanceren!

Ik kan me die eerste vlos nog ergens wel voorstellen ook onervaren, net van school, ziet jou de eerste keer nog met gemakt wegpuffen, komt terug, 4 CM 'och, dat valt nog wel mee, maar ze piept wel behoorlijk zeg!'
Zoiets

Neemt niet weg dat het onjuist en behoorlijk kut was trouwens!

quote:

Op maandag 31 augustus 2009 14:21 schreef Urla het volgende:
Ik ben benieuwd of er meer mensen zijn die dit meegemaakt hebben. Ken alleen mijn oma en zij kreeg er 11 idd tussen het eten en de afwas door. , maar zij is helaas overleden.
Voor evt toekomstige bevalling zijn tips welkom. En hoe doen anderen dat? Gewoon op het einde van de zwangerschap de deur niet meer uit?

Een collega van me had zo'n zelfde verhaal.
De baby werd gewoonweg tegengehouden door de broek die ze nog aanhad.

Maar je hoort het niet vaak, vind ik

Oh Urla, wat bijzonder. Bij je tweede verhaal schoot ik wel even vol, het heeft ook wel iets heel moois...
En over die VK bij de eerste bevalling. Tja, als je net van de opleiding komt moet je natuurlijk ervaring krijgen. Maar het lullige van bevallingen is dat het meteen zo ingrijpend is als je een beginnersfout/-inschatting maakt... Mijn hemel, je zoon die binnen wordt gehouden omdat je je broek nog aanhebt...

Mijn hemel Urla!
Ergens lijkt dat zo ideaal zo snel ipv dat ge-emmer van mij, maar ik geloof dat ik echt volledig in paniek zou zijn.

Urla, wat een snelheid... oef

Sorry, het is lang... ik kan dat niet kort blijkbaar.

Zaterdag 22 augustus, ergens een uur of 4-5 's nachts.
Het rommelt een beetje, maar ja... dat had ik al een paar keer gehad... het zal wel dacht ik.
Maar dan voel ik ineens een knakje, met daarop gelijk een iets steviger krampje.
Ik lig nog een beetje te mijmeren over dat het me zo heerlijk zou lijken als mijn vliezen spontaan zouden breken. Want dan weet je gewoon, over een x-aantal uur is hij er, niks afwachten wanneer het gaat beginnen...
Maar ja... zoveel mazzel heb ik vast niet.
Tot ik me omdraai en denk 'hmmmm... het is toch wel wat nattig tussen mijn benen'. Ik pers een klein beetje en voel een golfje. Ik vraag aan F. of hij een handdoek wil pakken en stap met die handdoek tussen mijn benen mijn bed uit, jawel hoor, vruchtwater, kan niet missen! Woei! Het gaat beginnen!

Dachten we...
Ik hyper uiteraard gelijk mijn bed uit, gewapend met kraamverbanden in mijn onderbroek weet ik van pure opwinding niet wat ik met mezelf aan moet en dus ga ik maar de was opvouwen... om half 6 's ochtends. F. verklaart me voor gek en gaat weer slapen....

Ik bel om een uur of 9 de vk en die komt later die dag even kijken en voelen. Idd gebroken vliezen en dan is het een kwestie van wachten op de weeen. De vk komt 's avonds nog een keertje terug om het hartje van de baby te luisteren (dit ivm infectie-gevaar) en ik moet een aantal keer per dag even mezelf temperaturen om ook weer te kijken of ik niet koorts (en dus een infectie) heb.

Zondag 23 augustus
Er gebeurt die dag en nacht verder niks en dus komt de vk zondagochtend nog een keertje controleren.
Dan mogen we naar het ziekenhuis voor een ctg, echo en een kweekje (ivm infectiegevaar).
Als alles daar in orde blijkt mogen we weer naar huis om verder af te wachten.
's Avonds komt de vk nog een keer langs om weer het hartje te controleren en als zij er is zeg ik dat het een klein beetje aan het rommelen is. Het is dan 23.00.
Ze zegt me lekkier te gaan slapen, want als het niet door zet moeten we ons de volgende ochtend om 7 uur melden in het ziekenhuis om ingeleid te worden.

Maandag 24 augustus
Het gerommel zette wel door en het lijkt zowaar op een gegeven moment regelmatig te zijn.
Eerst een uurtje om de 10-7 minuten en dan vanaf 1 uur gaat het over naar om de 5 minuten en ze houden ook nog 1 minuut aan. Tsjonge...zou het dan echt zo soepel gaan? Als het zo door blijft gaan kan ik om 3 uur- half 4 de vk wel gaan bellen dacht ik nog hoopvol.
Maar helaas, na een uurtje die weeen om de 5 minuten (niet al te sterk overigens) gaat het over in onregelmatig gedoe. Soms wel 5 minuten-1 minuut, maar soms zit er ineens 7 minuten tussen en dan is de wee veel feller weer dan die daarvoor. Er is geen peil op te trekken en na nog eens douchen lijkt het helemaal wel weg te ebben.
Maar ja... inmiddels is het 4 uur en mijn wekker zou om 6 uur gaan om ons klaar te maken voor het ziekenhuis.
Ik bel toch de vk (zoals ze me had gezegd, mede ook gezien het gedoe de vorige keer met niet vorderende ontsluiting) en ze komt langs.
Ze toucheert me en helaas blijk ik maar 1 cm te hebben... zeg maar niks dus. Dat was even een flinke tegenvaller wel...
Ze besluit het ziekenhuis te bellen en een klein beetje te bluffen zodat we dan al terecht kunnen ipv om 7 uur aan te moeten sluiten in de rij voor een inleidings-infuus.
En het mag! Om 5.15 zijn we in het ziekenhuis, precies 48 uur na het breken van de vliezen.

Ik word eerst aan het ctg gelegd en om 6 uur komt de gyn om me te toucheren. Ik blijk 3-4cm ontsluiting te hebben en op basis daarvan besluiten we nog even te wachten met het infuus, want het lijkt erop dat mijn lichaam het wel gewoon zelf kan en doet.
Om 8 uur komt ze nog eens terug en is er nog een cm bij gekomen, 5 cm dus. Dus geen infuus, want dit gaat wel goedkomen. Dachten we, hoopten we...
Tussen 8 en 9 uur heb ik heel regelmatig weeen, weliswaar vnml rug-weeen weer, maar zo regelmatig dat we allebei wel denken dat het echt goed bezig is.

Maar na 9 uur zakt de boel weer als een pudding in en begin ik de moed te verliezen...Om kwart voor 10 jammer ik tegen F. dat ik het niet meer trek, dat ze moeten komen kijken/voelen... ik moet weten hoe het er voor staat.
Helaas zijn de artsen op dat moment bezig met een bevalling, dus ik moet wachten.
Om half 11 komt mijn eigen vk kijken hoe het er mee gaat en zij wil me wel even toucheren om te zien hoe het er voor staat. Helaas... 4cm zegt ze, niks 5... weer eentje eraf dus. Toen zonk de moed me echt in de schoenen en kon ik alleen nog maar huilen. 4 uur in het ziekenhuis aan het klooien geweest voor niks...
De vk gaat op zoek naar de artsen en geeft aan dat ik toch echt hulp nodig ga hebben om de ontsluiting te laten vorderen en dat ik het niet echt meer trek zelf.

De arts komt om 11 uur. Ik kan alleen maar huilend knikken en jammeren. De arts is het eens met een infuus en ik weet aan te geven dat ik ook pijnstilling wil.
Ik krijg de keuze tussen een ruggeprik en pethidine en ik vraag om een ruggeprik in de hoop dat het deze keer wel gaat lukken. Als het mislukt kan de pethidine altijd nog.

We mogen gelijk komen, de anaestesist heeft tijd en we worden naar boven, naar de verkoeverkamer, gebracht. (Bij Sasha prikten ze me op de verloskamer zelf, dit uitje was nieuw dus. )
Na een beetje geprik en getest en gevoel zit de prik niet alleen in mijn rechter- maar ook in mijn linkerbeen en kunnen we weer naar beneden.
Om 12.45 zijn we weer terug in de verloskamer. Het infuus met de weeen-opwekkers gaat erop en dan is het wachten tot de boel een beetje vordert.
Wat een zaligheid is die ruggeprik zeg! Inmiddels waren F. en ik allebei aan het tollen van het slaapgebrek dus we zakken allebei weg. Ik op het bed, F. op een soort van slaapbankje.

Om 14.30 zeg ik tegen F. dat ik de tijd zo langzaam vind gaan. Toen ik druk bezig was met weeen opvangen leek het allemaal veel sneller te gaan. Ik vertel ook dat ik nu ineens weer zo af en toe weeen voel, echt bij de uitgang van mijn vagina en mijn anus. Ik mopper nog wat over 'ze zeggen toch dat je niks meer voelt met een ruggeprik'.

Om 14.45 krijg ik ineens persdrang met daarbij ook gelijk het gevoel dat ik ook echt MOET persen.
De arts komt en vraagt of de co even mag toucheren... en ach, ik ben de rotste niet, welja joh...
Ze toucheert me en dan vraagt de arts 'wat denk je', de co moet er nog even over nadenken en ondertussen lig ik echt als een kind te jammeren op dat bed dat het zo'n zeer doet en dat ik het niet meer hou.
De co zegt dat ze 8cm denkt en de arts gaat het even controleren... helemaal goed, idd 8 cm! Het einde is in zicht dus!
Ik put me uit in verontschuldigingen omdat ik het persen niet tegen kan houden en de arts zegt dat ik idd wel een beetje mee mag duwen als het echt niet anders kan.
Ik lig te draaien en te kronkelen in bed om die persdrang tegen te gaan, maar het gaat dus echt niet. Ik richt het zo goed als ik kan op de achterkant om dan maar daar te onlasten.

Op een gegeven moment trek ik het echt-echt-echt niet meer en geef een soort van gil...
Er komt iemand van de verpleging vragen of ik dat was.
De arts is in de kamer ernaast ook met een bevalling bezig dus het is ineens spitsuur. Gelukkig komt er een andere gyn van de kraamafdeling om mij te begeleiden.
Ze komt binnen om 15.00, voelt, zegt dat ik 10cm ontsluiting heb en dat ik mee mag gaan persen. Heerlijk, eindelijk kan ik los!
In mijn hoofd gaat het echt nog wel even duren, maar al snel hoor ik 'je kan het hoofdje nu voelen'.
Ja, dat zal wel, mag ik nu doorpersen?
Wil je een spiegel?
Weet ik niet, mag ik nu doorpersen?
Zuchten-zuchten-zuchten, het hoofdje staat!
Auwauwauwauwaaaaaaaaauwauwauwaaaaaah! _{(Dat vond ik echt het allerergeste dat ik ooit gevoeld heb. )}
Zuchten-zuchten-persen-persen-zuchten-zuchten, ja, je kan hem aanpakken, toe maar.
Nee! Haal hem eruit! Nu!

15.14
Een heel warm, glibberig en krijsend lijfje wordt op mijn buik gelegd... Daar is ie! Nu al! Wat ging het snel ineens! Hij is er! De opluchting! Het is over, hij is er!
Ik kijk opzij en zie F. zijn gezicht, rode ogen van de emoties... hij is er, we zijn met z'n viertjes vanaf nu!

Daarna is het nog even lastig omdat de placenta niet wil komen. Ik krijg een prik en later nog iets extra's in mijn infuus om het wat te stimuleren en na wat wachten en masseren en voorzichtig trekken laten ze me even met rust. Ze gaan eerst Oscar wegen en controleren. 4520 gram! Weer zo'n lekkere beer!

En dan uiteindelijk na nog een paar keer persen is de placenta er.
Ik heb 1 hechtinkje nodig en vanwege dat infuusspul krijg ik nu nog 5 tabletten van iets in mijn kont gestopt om de baarmoeder sneller te laten samentrekken omdat het best aardig bloedt. Gelukkig was daar verder niks ernstigs mee.

Oh, en bij deze nog een hele dikke voor de verpleegkundige die op zoek ging naar neusspray voor mij.
Ik was nog steeds superverkouden en had het op een gegeven moment zo benauwd. Kon de weeen niet opvangen doordat ik niet netjes door mijn neus in kon ademen en zo'n stomme zoutspray werkte natuurijk niet. Er werd overlegd met de arts en ik mocht idd echte neusspray gebruiken, maar waar haal je die vandaan om 7 uur 's ochtends. F. was al van plan om zsm een apotheek te gaan zoeken maar de verpleegkundige dacht dat er mss op de kraamafdeling nog wel spray te vinden zou zijn. En idd, dat was zo...
Zo stom, zoiets kleins, maar dat scheelde zo veel... ik kon weer normaal ademhalen en puffen.

_{F. heeft spijt dat hij niet de camera had laten lopen, want ik heb echt een paar keer gejammerd dat ik dit echt nooit meer wilde, dan maar geen derde etc. etc. Ik heb (en had dat toen ik bezig was ook al) het idee dat ik me echt vreselijk aan heb liggen stellen, maar het deed echt zo vreselijk veel pijn allemaal steeds, ik kon het totaal niet opvangen. De vk zei me gisteren dat dat wel kan kloppen, echte regelmatige weeen hebben een duidelijk begin en een eind en zijn daardoor veel makkelijker te behappen dan dat gefladder van mij. Dus dat het goed kon dat ik het heel zwaar had gevonden.}

Anyway... hij is er!
En het was het waard... echt wel.

_{Omdat Oscar bijna 60 uur na het breken van de vliezen geboren is moesten we 24u in het ziekenhuis blijven om er zeker van te zijn dat hij of ik geen infectie hebben. 's Nachts bleek onze bullie toch zijn suikerpeil niet helemaal zelf te kunnen reguleren en werd hij opgenomen op de kinderafdeling voor een glucose infuus om hem wat te helpen. Ik ging zelf woensdag naar huis en donderdag-ochtend mochten we Oscar ook mee naar huis nemen.}

[ Bericht 0% gewijzigd door BE op 01-09-2009 22:37:07 ]

Mooi BE

Wat een mooi verhaal BE. En in mijn ogen lijkt me dat echt superlang duren.
Het steeds moeten afwachten en dat uren lang lijkt me ook erg naar.
Wel heel fijn dat je een ruggeprik hebt kunnen krijgen, maar wat gek dat die niet volledig pijnloos bleef zeg.
Super gedaan en je hebt echt iets heel moois geproduceerd.

Hier was idd de paniek toegeslagen trouwens. Ik ging van helemaal niks naar ineens een mega weeenstorm inc persweeen en het ergste vond ik dat ik het gevoel had dat ik stikte en niet eens om hulp kon vragen.
Maar goed als het kindje er eenmaal is en die tijd erna maakt het allemaal zo goed.
Ik heb bij beide keren achteraf ook geroepen dat ik het nooit meer zou doen, maar rammel alweer.

BE dat 'ik ben helemaal niks opgeschoten, dit kan ik niet nog 3 dagen volhouden' rotgevoel is zo bekend knap vervelend! En het is ook een flinke man zeg

maar nu... Hij is er

quote:

Op dinsdag 1 september 2009 08:25 schreef Urla het volgende:

Ik heb bij beide keren achteraf ook geroepen dat ik het nooit meer zou doen, maar rammel alweer.

Echt?
L. is geboren om 19:25 en diezelfde avond heb ik al gezegd dat ik er op deze manier nog wel 10 wilde

quote:

Op dinsdag 1 september 2009 08:39 schreef freecell het volgende:

[..]

Echt?
L. is geboren om 19:25 en diezelfde avond heb ik al gezegd dat ik er op deze manier nog wel 10 wilde

Jah Erg he. Ik heb me wel voorgehouden dat m'n meisje eerst moet kunnen lopen, maar mocht ik en hubbie er dan nog zo over denken dan Hoppa.

Mooi verhaal BE

_{Ik word er wel bloednerveus van, kijkend naar mijn dikke buikje.
Je verteld het zo beeldend en het is niet nieuw voor me, en ik ga dat ook weer meemaken en ... dus...ieh}

Mooi BE wat fijn dat het laatste stuk het persen zo snel is gegaan. Maar allemachtig wat een gedoe en heftigheid zeg die eerste 10 cm...
hij is er idd gelukkig.

mooi geschreven Be

Wat je vk zei over regelmatige weeën dat klopt ook wel, ik voelde duidelijk de weeën opkomen, naar de piekhoogte komen, en daarna weer webebben.
en dat kon ik echt heel goed hebben deze keer.
vooral de combinatie zittend op de skippybal was heel erg fijn.

Wauw BE erg beeldend geschreven en het lijkt heel erg veel op de bevalling van Q.
Het niet op kunnen vangen, geen begin en eind aan een wee, inleiden en dan nog lang erover doen.
Alleen de ruggeprik is nieuw voor mij, doen ze dat tegenwoordig vaker? Dat was echt out of the question in 'mijn tijd', wat lijkt me dat 'heerlijk' na zoveel zolang pijn.
En dat staan vh hoofjde, doet altijd afgrijselijk pijn, heel hevig, maar heel even (gelukkig )

Wat een mooie verhalen. En wat een mengeling van angst maar anderzijds van, ik wil ook (want dan ben ik er vanaf) bekruipt me dan.

Be, ik dacht dat je het staan van het hoofdje niet kon voelen met een ruggenprik. Of heeft dat te maken met de verdoving die je (ik ook) krijgt ivm inknippen?
Ik kan me niet herinneren dat ik de weeen zo heftig voelde dwars door de ruggenprik heen namelijk.