Bevallingsverhalen deel 9

Dat sommige mensen zulke details vragen vind ik ook wel een beetje raar hoor, zou het zelf niet zomaar vragen, zelfs niet bij hele goeie vriedinnen. Laat ze zelf maar met die info komen, of zo...

Wat ik ook niet helemaal begrijp is dat ik nu steeds vaker ongevraagd de meest gruwelijke details en verhalen van mensen te horen krijg die ik helemaal niet wil weten en al helemaal niet van hun... Moeders van teamgenootjes bij de hockey, vrouwen op mijn werk met wie ik normaal nauwelijks een woord wissel... ga zo maar door. "Ik hoef je nare verhalen niet te horen!"... (sorry, moest effe )

ik heb niets weg hoeven zuchten, ik ging zo hoppa naar 10cm en toen whaaarh persx8 en baby

desondanks posten we hier allemaal wel ons bevallingsverhaal
al klagend als anderen het willen weten

ik vertelde alles tot in de goorste details

Haha, ik ook! Aan iedereen die het horen én niet horen wil: vooral m'n mannelijke collega's. _{Er zit er nl eentje bij die nog steeds denken dat vrouwen niet poepen en zo. Bij hem dik ik het allemaal nog extra aan.}

Wat ik me nou afvroeg he, als bevallingsn00b, die littekens in je daar beneden, zorgt dat niet voor gevoelloze delen, zeg maar? Niet te vergelijken denk ik, maar ik heb een litteken op mijn been, en de huid is daar gevoelloos. Hoop niet dat dat daar benee ook zo is....

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 13:08 schreef freecell het volgende:
balen Nijna!

En persen is inderdaad niet tegen te houden Hoezo wegzuchten? Ik was stiekem écht al wel zachtjes aan het meepersen toen de vlos binnenkwam hoor Niet te stuiten.

Dus niet zo raar dat ze het hoofdje bij het toucheren al halverwege het geboortekanaal tegenkwam

Hoe doen mensen dat die dat moeten wegzuchten? ik deed heus mijn best!

Met de grote angst dat ik van alles kapot zou maken als ik al zou persen toen ik nog lang geen 10 cm ontsluiting had, lukte het met toch een uurtje of 5 om persweeen weg te zuchten. Maar het is heel pijnlijk en vermoeiend, en ik vond het dus ook echt eng.

5 uur?

Mij lukte het juist niet om mee te persen; om me over te geven aan de persweeen, zeg maar. Ik bleef ze (onbewust) tegenhouden. En hoewel alles gewoon ging zoals het hoorde, heb ik het niet echt als een oerkracht ervaren. Voor m'n gevoel bleef ik het allemaal zelf in de hand houden. Althans, dat probeerde ik...

[ Bericht 0% gewijzigd door Ssserpente op 17-11-2009 19:59:24 ]

Om 13 uur kwamen de vk en gyn controleren omdat ik al persdang had, en toen had ik pas bijna 6 cm ontsluiting. Om 18 uur mocht ik pas meepersen omdat ik 10 cm had. In de tussentijd was zo;n beetje 1 op de 3 weeen een perswee. Naarmate de tijd vorderde, werd dat vaker.

Ik was erg blij toen ik mee mocht persen, maar ik had niet het idee dat de weeen veranderden. Niet onlogisch achteraf, als je al zo veel persweeen hebt gehad

Jeumig, da's heftig, Miss!

Mja, vond ik op dat moment ook, maar 4 dagen later zou ik het al zo overdoen voor een tweede

Waaah Miss-sly Dat klinkt behoorlijk dodelijk

Nee, bij mij werden de weeën in één keer minder frequent en knoertharde persweeën.

Ik heb echt beide keren totaal geen persweeen gehad en in totaal maar 1 buikwee en de rest alleen maar van die ellendige rugweeen Ben heel blij dat ik geen persweeen weg hoefde te puffen, maar het is ook wel erg raar als je je eigen persmomenten kunt "uitzoeken" terwijl je weet dat dat pijn gaat doen. Dat nodigt niet echt uit zeg maar

Overigens duurden beide bevallingen bijna even lang (rond dezelfde tijd begonnen en Esmee is om 21:27 uur geboren en Linde om 21:28 uur) Linde is alleen met de vacuumpomp geboren en Esmee zonder hulpmiddelen. Bij Linde 1 klein scheurtje opgelopen dat amper gehecht hoefde te worden en bij Esmee helemaal niks.

O ja beide keren viel het "staan" van het hoofdje echt ontzettend mee. Ik was de 2e keer vooral bang voor de persweeen, omdat ik die de eerste keer dus niet gehad had, maar ze bleven de 2e keer ook uit...

Pff ja persweeen... die had ik ook. Tot ik mocht beginnen met persen

Miss Sly lijkt een beetje op mijn verhaal al had ik wel volledige ontsluiting met K maar ze zakte niet in dus om 15.30 of 14.30 zou het na moeten zoeken, volledige ontsluiting met persweeen en ze is om half twee 's nachts geboren. Om half zeven kreeg ik een ruggenprik in het ziekenhuis tijdens 1 grote perswee vanaf halfvijf ongeveer en om 1 uur was de rp eraf en kwamen ze bijna niet terug maar ik vond die drie uur wegpuffen/vloeken/meepersen stiekem/altijd puffen enz. echt een hele crime zeg maar. Uiteindelijk bevallen zonder weeen want die kwamen niet meer terug.

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 20:50 schreef tessie het volgende:
Pff ja persweeen... die had ik ookschijn ik ook gehad te hebben (weeënstorm). Tot ik mocht beginnen met persen

kleine aanpassing in de quote

ach, en ik vraag wel aan anderen hoe ze uit de strijd gekomen zijn
naja, eerst hoe het is bevallen en of ze nog konden zitten na de bevalling en zo, dan weet je meestal wel genoeg

en vwb gevoel bij het litteken, dat komt wel weeer terug.

_{Oke, hij is veel te lang, maar ik begreep dat ie niet in spoiler mag. Dus als het te lang is hoor ik het wel.}

Op 20 september (40w3) word ik midden in de nacht wakker van iets wat op weeën lijkt. Tenminste, dat denk ik dan. Na een uur of twee met een kruik bellen we de vk. Die geeft als tip om in bad te gaan liggen. Echte regelmaat zit er niet in en in bad is het ook nog eens zo weg. Tegen de ochtend komt de vk, baarmoedermond is niet eens verstreken en ze denkt aan een blaasontsteking. Later die dag blijkt dat niet eens zo te zijn. Valse start dus.
Op 23 september heb ik een afspraak bij de vk, m’n man gaat mee want misschien kunnen ze wel strippen. Groot is dan ook de teleurstelling als er niets te strippen valt. Het zit gewoon nog potdicht. Alle papieren worden klaargemaakt voor de overdracht aan het ziekenhuis. Ik mag me dinsdag in het ziekenhuis melden.

Die zaterdag nemen we het ervan. Het is het laatste mooie weekend van het jaar en het is ook zeker te weten ons laatste weekend met z’n tweetjes. Ergens rond half 1 ’s nachts krijg ik krampen en ze lijken regelmatig.. Om half twee regelt mijn man een kruik voor me, om een uur of drie duik ik het bad in. De weeën zitten vooral in mijn rug en komen om de 3 a 4 minuten. We bellen de vk en om kwart voor vijf is zij er, samen met een stagiaire. En yes, ik heb ontsluiting, wel 1,5 cm. Wij lachen nog, want dat is nog altijd beter dan de week ervoor. Wat wel minder is, is het toucheren. Mijn baarmoeder ligt gekanteld en ze kunnen er bijna niet bij. Bovendien moet de stagiaire ook nog voelen, brr. VK en stagiaire verlaten het pand en komen rond 11 uur terug. In de tussentijd worden de weeën niet regelmatiger, niet sterker en ze gaan van mijn rug naar mijn benen. Ik vang ze hangend aan de kast op terwijl mijn man mijn benen masseert. Om 11 uur is de vk terug, weer twee keer toucheren, met als conclusie dat ik niets opgeschoten ben. Het woord ziekenhuis valt voor de eerste keer. Afspraak is dat ze rond vier uur terugkomen en dan moet het beter zijn, zo niet dan word ik ingestuurd. We krijgen de tip om rond te lopen en dus loop ik rondjes om ons kookeiland. Maar de weeën nemen af, ik voel ze alleen in mijn benen en ze worden zo onregelmatig dat er niet tegen te puffen valt. We besluiten zelf de vk te bellen en als ze komt is het zo bekeken, ik ben niets opgeschoten en ben dan al 36 uur wakker. We moeten naar het ziekenhuis. Huilend pak ik mijn spullen en we vertrekken.
Inhet ziekenhuis word ik opgevangen door een hele lieve verpleegkundige, ze stelt me gerust en al snel is er een vk. Die toucheert en constateert dat de baarmoedermond niet eens verstreken is en dat er eigenlijk geen ontsluiting is. Inleiden heeft geen zin, ik mag naar de afdeling en krijg een spuit om te slapen. Ik krijg een tweepersoonskamer voor me alleen, ik mag nog wat eten en dan om half zeven krijg ik de prik met verdoving en slaapmiddel. Binnen een paar minuten ben ik compleet van de wereld en ik slaap een paar uur heerlijk. Die nacht wordt nog een aantal keer gecontroleerd wat mijn ontsluiting is en voor ik het weet is het ochtend, 28 september. De nachtdienst heeft me dan al verteld dat ik mag douchen en naar de verloskamers mag. Ik bel mijn man, dat ie mag komen, maar hij blijkt al bijna onderweg.

Vervolgens horen we 2 uur lang dat ik bijna naar de verloskamers mag. Om half elf gaan we dan eindelijk, ik loop zelf over de gang want ik heb maar eens in de 8 minuten een wee die goed weg te puffen valt. Op de verloskamer moeten we vervolgens ook nog een half uur wachten op een verpleegkundige. Haar eerste woorden is dat ze eigenlijk niet goed wisten wat ze met me aanmoesten, het was druk en ik was min of meer vergeten. Ik beslis dan al dat ik haar niet mag en volgens mij denkt zij op dat moment hetzelfde.
Kwart over elf worden dan eindelijk de vliezen gebroken en de vk sluit een hartslagmeter en een meetding voor de weeën aan. Ze meldt me dat ik al zo’n 6 cm ontsluiting heb, al weer 2 cm meer dan die ochtend en dat met maar 20 weeën. Toch krijg ik medicijnen om de weeën op te wekken, het infuus daarvoor mag de verpleegkundige prikken. Maar dat prikken gaat mis en alles zit onder het bloed. Bovendien doet het gewoon gemeen zeer en voel ik dat stomme infuus de hele bevalling. Ik hoor nog hoe de verpleegkundige aan mijn man uitlegt dat de weeën op het scherm tussen de 100 en de 150 moeten zitten en dan gaat ze. De weeën worden snel sterker en ik kan niet liggen vanwege de pijn in mijn benen en rug, maar zitten gaat niet omdat de infuuslijn te kort is. We bellen om dit op te lossen, maar ook dat duurt eeuwen. En bij alles wat we vragen krijgen we het gevoel dat we zeuren.
De weeën komen op het scherm niet boven de 100, maar ze komen wel heel snel op elkaar en ik word redelijk maf van de pijn. Ergens rond half 2 houd ik het niet meer en bellen we maar weer eens. De verpleegkundige komt weer kijken en stelt voor dat ik in bad ga. Vervolgens laat ze aan mijn man zien waar het bad is en koppelt ze de hartslagmeter en het weeënding af. En dan gaat ze! Dus we strompelen zelf naar de badkamer en vechten daar met het infuus. Mijn nachthemd gaat helemaal over de infuuslijn naar de paal, geen idee hoe we het anders hadden moeten doen. Ik zit nog geen minuut in bad als er weer een wee komt en ik het gevoel heb dat ik moet persen. Ik raak nou echt in paniek en vraag mijn man te bellen.
De verpleegkundige gelooft me duidelijk niet als ik haar vertel dat ik moet persen. En tja, in bad kan ze niets, dus daar moet ik uit en of ik even naar het bed wil lopen. Met de infuuspaal als rollater vang ik op die 4 meter wel tig weeën op. Ik moet gaan liggen,wat niet gaat en dan duwt de verpleegkundige mijn benen opzij en uit elkaar. Ondanks de persweeën en de pijn word ik enorm kwaad, want ik heb met de fysio besproken dat dit niet hoeft vanwege mijn bekken en ik dit vertel ik de verpleegkundige dan ook (stond ook in mijn dossier). Maar ze vindt dat ik me aanstel en zij weet het allemaal beter. Vervolgens meldt ze doodleuk dat de vk eraan komt en dat ze het wiegje gaat halen. Oja en ik mag niet persen. Nou, dat gaat dus echt niet en de paniek wordt alleen maar groter. Als de vk dan eindelijk binnenkomt rond kwart over twee zegt de verpleegkundige op zo’n lullig toontje “ze denkt dat ze moet persen”. De vk kijkt één keer en zegt dan droog dat ze haartjes ziet en dat ik dus gelijk heb. De vk en haar co-assistent gaan aan het einde van het bed zitten en ik mag mijn voeten in hun zij zetten. Eindelijk mag ik mee gaan persen, ik ben gewoon zo blij. Grappig was wel dat ik telkens vergat dat ik mijn knieholten moest pakken en dus mijn handen achter mijn hoofd wilde leggen.
Op een gegeven moment vraag ik hoe lang ik al aan het persen ben en ik krijg als antwoord van de verpleegkundige “dat ik het toch zo goed weet, nou dan weet ik ook wel dat je bij een eerst meestal een uur perst. Nou dat uur is nog niet om”. Gelukkig zegt de vk heel rustig dat ik er bijna ben en ik heb niet meer de puf om me echt kwaad te maken. En dan voel ik ineens tijdens een wee dat het wel heel hard gaat. De vk ziet het ook en zegt dat ik een scheurtje heb opgelopen inwendig. Mij maakt het niet uit, ik voel er niets van. En dan krijg ik te horen dat Driekus er bij de volgende wee wel zal zijn en dat ik dus goed moet luisteren. Waar de vk me dat heel rustig vertelt, moet de verpleegkundige het nog even kattig voor mijn gezicht herhalen. Jaaha, nou weten we het wel. Ik pers, puf en luister en dan pak ik zelf mijn ukkie aan. Na wel 20 keer gezegd te hebben dat het mijn manneke is, kijk ik opzij naar de tranen in de ogen van mijn man “oja, ons manneke, sorry!”.

Al met al duurde de echte bevalling maar 4 uur en 7 minuten en heb ik 53 minuten geperst. Ik blijk heel sterk op de weeënopwekkers te reageren, die zijn maar een heel laag niveau gezet en ook nog heel snel terug geschroefd, maar toen was het al te laat. Op het laatst gaat het zelfs zo hard dat ze Driekus nog iets teruggeduwd hebben om de knip te kunnen zetten. Dat is op zijn hoofdje ook te zien, daar zitten sneetjes van de schaar.
Ook hoor ik pas als Driekus er is ,dat ik niet mocht persen omdat hij bij het breken van de vliezen nog met zijn handje bij zijn hoofd lag. Zo lag ie met de laatste echo ook, maar ons was verteld dat hij niet kon indalen met dat handje. Hij lag al weken goed ingedaald, dus wij hadden daar geen handje meer verwacht.
Al met al viel het bevallen zelf me mee, ik heb meer last gehad van mijn benen en rug van de dag ervoor en ik heb ook de plaats van het infuus nog dagen gevoeld. Wel baal ik enorm van het gedrag van de verpleegkundige, haar wil ik zeker niet meer tegenkomen. Gelukkig is Driekus tijdens de wisseling van diensten geboren, dus de hele nazorg is door een andere verpleegkundige gedaan.

Sssserpente! Gelukkig dat het je er niks van gevoeld hebt dan.

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 11:35 schreef huuphuup het volgende:

[..]

weet je. ik heb daar ook niets van gevoeld omdat t gebied verdoofd was dankzij de knip. Maar nu is het enige waar ik me druk om maak voor een volgende bevalling dat staan van t hoofdje en ik ben heel erg geneigd om tegen die tijd te vragen of ze niet tegen het einde van t persen een verdoving dr in kunnen jassen ofzo

Had ik daar maar aan gedacht idd!
Het is maar goed dat je pijn niet echt kan onthouden.

Nu even verder lezen...

Wat een raar mens zeg, die verpleegkundige! Je vraagt je toch af waarom dat soort mensen op die afdeling werken...

Sserpente wat en maffe verpleegkundige
Ik had haar geslagen bij het 'ze denkt dat ze moet persen' écht

wat heftig Mefke. Ik had ook zo'n verpleegkundige "nee je hebt geen persdrang geloof me nou maar, als je moet persen dan weet je dat" ehm, ja, ik moet persen en ik weet het zo goed? _{daarnaast stond ze de hele rit naast mn bed kauwgom te kauwen en daar heb ik me zó enorm aan geërgerd}

fijn wel dat je vk wel gewoon rustig reageerde.

Mefke, wat jammer dat je zo´n nare verpleegster had zeg! Wat een stom mens, je vraagt je toch af waarom zo iemand voor dat beroep heeft gekozen he...

Jeumig Mefke, wat lijkt me dat rót zeg! Zeker als je in zo'n kwetsbare positie bent. Hopelijk heb je 't allemaal weer van je af kunnen zetten toen je zoon eenmaal geboren was. Fijn dat de bevalling op zich je niet tegengevallen is. Ik zou zeggen: way to go!

Mefke, wat een akelig mens! Je zou haast een klacht indienen!

Mefke, wat een heks zeg die verpleegkundige. Fijn dat de verloskundige wel normaal deed!

Al een week riep ik: zondagnacht mag ze komen. Dat weekend zouden de kinderen van mijn man er zijn en ik wilde pas bevallen als zij naar hun moeder waren. Ik wilde rust in huis.

Zondag 11 oktober werd ik om 4 uur 's ochtends wakker met vage rugpijn. Ik zocht er nog niks achter.In de loop van de dag merkte ik dat de rugpijn kwam en ging en dat daar eigenlijk af en toe best wel regelmaat in zat. Zouden dit dan toch weeën zijn? dacht ik... Dat zal toch niet?

Ik ging in bad liggen om me er op te concentreren en ja hoor om de vijf minuten begon mijn rug pijn te doen en dat duurde dan een seconde of 30. Nog geen fatsoenlijke weeën dus, maar wel degelijk weeën. Ik schoof het op voorwerk. Kon me er maar weinig bij voorstellen dat ik daadwerkelijk zou gaan bevallen. Dat ik al drie dagen over de uitgerekende datum was deed bij mij niet echt een belletje rinkelen. Maar in de loop van de middag werd het steeds minder aangenaam.

De kinderen waren dus nog bij ons en tegen de tijd dat ik doorhad dat dit toch echt wel eens het echte werk zou kúnnen zijn heb ik mijn schoonmoeder gebeld en gevraagd of zij de kinderen op wilde halen. Anders zou mijn lief tussen kwart over zes en half 10 's avonds weg zijn en dat wilde ik dus echt niet. Ik zei er wel bij dat het waarschijnlijk alleen maar voorwerk was, maar dat ik geen risico wilde nemen. Schoonmoeder vond het uiteraard geen probleem en sprong meteen in de auto. Ik heb nog speculaasijs met de kinderen gemaakt (je moet toch wat ) en de oudste twee waren zo behulpzaam om eten te koken. Ze waren super opgewonden: hun zusje kwam eraan! Ik voelde me gek genoeg de hele tijd een beetje een bedrieger. Echte weeën doen pijn...

Mijn schoonmoeder kwam en heeft nog een hapje meegegeten. Ik begon toch steeds wat ongemakkelijker te zitten aan de eettafel. Die pijn in mijnrug was toch wel wat irritant. Toen de kinderen weg waren zetten de weeën ineens behoorlijk door. Er kwam ook steeds meer regelmaat in. Op een gegeven moment ben ik met een klok bij de hand in bad gaan liggen en ben ik gaan timen. Toen ze om half tien al twee uur om de vijf minuten kwamen (ja ik lag dus twee uur in bad) en steeds ruim een minuut duurden heb ik de verloskundige gebeld. Omdat ik het goed vol te houden vond nog zei ze dat we nog maar even af moesten wachten. En als het heftiger werd moest ik terugbellen, of als ik het niet vertrouwde. Na een uur was het een stuk heftiger. Ze is toen gekomen en heeft me getoucheerd. 2 a 3 centimeter ontsluiting. Fijn, ik verbeeld het me toch niet (op de één of andere manier dacht ik nog steeds dat ik me dingen in mijn hoofd haalde en was ik verbaasd)! Ze is toen nog even naar huis gegaan en om half twee was ze weer terug na een telefoontje van mij. De (rug)weeën waren onderhand echt irritant, maar nog steeds wel uit te houden. Inmiddels had ik zes centimeter ontsluiting. Toen is ze gebleven. In de tijd die volgde werden de weeën steeds gemener. Mijn lief zette steeds zijn vuisten onder in mijn rug terwijl ik tegendruk gaf door me af te zetten tegen het hoofdeinde van het bed. Zo kon ik het wel een beetje volhouden. Ik heb ook nog een poosje aan zijn broekriem gehangen. Dat hij bleef staan is een wonder. Maar ik heb zelfs geroepen dat ik het ondanks de pijn nog steeds leuk vond. Tot ik om 4,15u 8 centimeter ontsluiting had en de verloskundige mijn vliezen brak. Vanaf dat moment werden de rugweeën min of meer ondraaglijk. Ik wist niet meer wie en waar ik was. Kronkelde over ons bed. Je moet door, je hebt geen keus, maar voor mij hoefde het toen allemaal niet meer. Zo'n kind was in mijn ogen ineens ee heel slecht idee! Gelukkig had ik om 10 voor 5 volledige ontsluiting. De pijn was zo erg en er was niets wat ik er tegen kon doen. Maar om 10 voor 5 mocht ik dus gaan persen. Ook geen pretje, maar voor mij een verademing. Eindelijk kon ik gericht iets met de pijn doen. De persweeën lieten mijn rug met rust maar waren wel heel heftig. Wat een oerkracht! Halverwege dacht ik: "Ik doe mooi alsof ik even geen wee heb, dan heb ik even rust" Maar die vlieger ging niet op. Dat viel niet te verbergen! Toen ik op een gegeven moment heel duidelijk haar hoofdje voelde en Bub en de verloskundige maar bleven zeggen dat ze een grote bos donker haar zagen, toen kreeg ik nieuwe energie. In een half uurtje heb ik haar eruit geperst. Het moment dat haar lijfje uit mij glibberde herinner ik me als een moment van grote opluchting.

Eerlijk gezegd was mijn eerste gedachte toen mijn kind bij me werd gelegd niet "Oh wat een mooi lief kindje" maar "wat ben ik blij dat het voorbij is en dat ik even niets meer voel"... De rest kwam allemaal later.

Pas toen de placenta eruit was, mijn kind was aangelegd en gewoon lekker dronk.. Toen kwam het besef: "Ik ben moeder en dit is mijn dochter"


Al met al een soepele vlotte bevalling waar ik geen scheuren, knippen en hechtingen aan over heb gehouden. Maar toen de huisarts een paar dagen later de zoveelste was die zei: "Nou, dat was een fijne bevalling he?!" Toen schoot ik uit mijn slof. Misschien heb ik niet uuuren geleden en was het een bevalling volgens het boekje, maar die rugweeën... nee die zou ik niet omschrijven als fijn. Die wil ik nooit meer voelen!

quote:

Pas toen de placenta eruit was, mijn kind was aangelegd en gewoon lekker dronk.. Toen kwam het besef: "Ik ben moeder en dit is mijn dochter"

En daar kwamen mijn tranen...
Dat besefte je je nog vrij vlot trouwens

quote:

Op donderdag 19 november 2009 09:50 schreef RockabeIIa het volgende:

[..]

En daar kwamen mijn tranen...
Dat besefte je je nog vrij vlot trouwens

Ja dat besef kwam sneller dan het besef dat ik echt echt echt ging bevallen

Mooi verhaal Sorbootje, maar het lijkt me inderdaad niet fijn al die rugweeen. Wel vind ik het grappig om te lezen hoe dat besef van bevallen zo rustig en haast ontkennend bij jou binnensloop.

Sorbo, wat herken ik veel in je verhaal!

Vooral dat je niet besefte dat er echt een kindje zou gaan komen. Bij mij heeft dat tot tijdens de persweeen geduurd ongeveer. Toen had ik pas in de gaten dat het toch echt stond te gebeuren en dat ik niet meer terug kon. En toen kreeg ik plankenkoorts.

Maar ik heb ook eigenlijk -en vooral in het begin- het gevoel gehad dat de boel aan het belazeren was; dat ik me aanstelde en dat het vast geen echte weeen waren. Dus toen ik eindelijk de vk belde, bleek ik al op zes centimeter te zitten.

Ik riep ook tot mn vliezen braken dat ik het zo leuk vond allemaal. Natuurlijk deed het wel zeer, maar ik had nog steeds het gevoel dat ik het min of meer onder controle had. Tot m'n vliezen braken dus. Het lukte me niet meer om de weeen op te vangen. Ik wete nog dat van de pijn steeds één been helemaal naar achteren trok. En zo'n kind was idd ineens een heel slecht idee!

Zodra ze op mn buik werd gelegd, was ik dan ook vooral blij dat het voorbij was. Daarnaast was ik al zo lang wakker (zo'n 40 uur) dat ik echt de kracht niet mer had om fatsoenlijk overeind te komen om haar goed vast te houden of om naar 'r te kijken. Eerst slapen.

Dat moeder-dochtergevoel heeft bij mij wel wat langer geduurd. Lees: een week of twee/drie. Maar da's helemaal goed gekomen.

Mef, wat mooi omschreven! Goed dat je het gedaan hebt ook. Ik moet het nog steeds doen, voordat de herinneren nog meer vervagen. Jammer dat die tang van een verpleegster zo'n negatieve stempel op het geheel drukt. Achteraf toch wel een goed gevoel over?

Ik vind het nu nog interessanter om de verhalen hier te lezen, nu ik deelgenoot ben van het mysterie dat de bevalling heet.

Ik heb zelf een soort omgekeerde bevalling gehad. Het begon bij mij meteen veel te zwaar en die eerste 12-14 uur met ontsluitingsweeën waren een regelrechte hel. De persfase was daarentegen een eitje. Als het altijd zo zou gaan, zou ik liever een kind eruit persen dan onkruid wieden, zeg maar. Ik heb vooraf nog gedacht aan hoe dat staan van het hoofdje zou voelen, naar aanleiding van wat BE erover geschreven had. Zelfs dat viel me mee. Het voelde echt niet als een lijdensweg om mijn tienponder eruit te persen, maar wel als een hele prestatie. Ik heb er toch 2 uur hard voor moeten werken, maar ik deed het graag.

Oh, en de nageboorte vond ik ook niet smerig voelen, al herken ik wel het gevoel van een kikker die eruit floept (heel treffend! ).

quote:

Op donderdag 19 november 2009 10:40 schreef Ssserpente het volgende:
"Vooral dat je niet besefte dat er echt een kindje zou gaan komen."


Zodra ze op mn buik werd gelegd, was ik dan ook vooral blij dat het voorbij was.
Dat moeder-dochtergevoel heeft bij mij wel wat langer geduurd.

Mef, wat mooi omschreven! Goed dat je het gedaan hebt ook. Ik moet het nog steeds doen, voordat de herinneren nog meer vervagen. Jammer dat die tang van een verpleegster zo'n negatieve stempel op het geheel drukt. Achteraf toch wel een goed gevoel over?

Sserpente en Sorbo, dat ja! Ik dacht pas toen ie eruit was " hee, ik ben moeder". En die band en dat moeder-zoongevoel kostte hier ook wel een weekje of 4.
En ik ben blij dat het nu op papier staat, heb nog een langere versie voor mezelf. Ik sliep er de laatste dagen niet best van, heb het verhaal in gedachten wel 100 keer geschreven. Moet zeggen dat ik afgelopen nacht prima geslapen heb.
En nee, ik heb er geen rotgevoel aan over gehouden. Heb meteen van me afgepraat, ook bij de kraamhulp. Zij kende de verpleegkundige en herkende dus het verhaal. En wat meespeelt is dat ik een controlfreak ben, ik heb gewoon geprobeerd de controle te houden tijdens de bevalling en dat botste enorm met die verpleegkundige. Wel zou ik om een andere vragen als ik daar ooit weer beland. En ik wil ook niet meer alleen gelaten worden tijdens een bevalling, want dat was ook enorm eng.

Sorbootje

Ik heb ook lang neit het besef gehad dat er echt een kindje zou komen. Of eigenlijk geloofde ik het nog steeds niet. Ik zei het vooraf wel eens voor de grap, maar diep van binnen ben ik daar echt tot op het laatste moment bang voor geweest: dat ik zou bevallen van enkel en alleen vruchtwater. Niks geen baby, allemaal gedroomd.
En ineens lag ze op mijn buik

quote:

Op donderdag 19 november 2009 10:40 schreef Ssserpente het volgende:
Maar ik heb ook eigenlijk -en vooral in het begin- het gevoel gehad dat de boel aan het belazeren was; dat ik me aanstelde en dat het vast geen echte weeen waren. Dus toen ik eindelijk de vk belde, bleek ik al op zes centimeter te zitten.

Ja, dat had ik ook ik verbeeldde het me vast maar, dit was vast nog niet echt. Toch wel fijn als de CTG dan bevestigt dat het wel echt is.

mefke, wat een draak van een verpleegkundige lijkt me vreselijk, zo iemand naast je bed'.

Mefke ik heb met gekromde tenen je bevallingsverhaal gelezen. Gekromde tenen vanwege die verpleegkundige. Wat was dat voor een hork?! Wat jammer zeg dat je dat mens aan je bed had. Maar je kunt altijd nog een klacht indienen, mocht je daar behoefte aan hebben. Het lijkt mij afschuwelijk om zo behandeld te worden!

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 13:00 schreef Nijna het volgende:


En ik ben weer ongesteld geworden...

Oh jippie, have a happy period

Mijn menstruatie is ook weer lekker op gang gekomen, 14 dagen ongesteld geweest, 14 dagen niet en nu weer ongesteld

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 13:08 schreef huuphuup het volgende:
mn zusje had trouwens de mooiste
oooooh heb je gepoept?
*gnorf*

Hupie

Mefke, wat ben je moedig geweest, en wat een verschríkkelijk figuur heb je aan je bed gehad.. Blij dat je er in elk geval geen rotgevoel aan hebt overgehouden, dat scheelt denk ik wel. Al met al een bijzonder verhaal van de geboorte van jouw (oh nee, sorry, júllie ) Driekus

Sorbootje, jouw verhaal vind ik ook heftig en mooi tegelijk Ik ben nog geen ervaringsdeskundige, maar ik denk wel dat ik kan begrijpen dat het kan voelen als een grote opluchting als het voorbij is en je daarna pas weer meer van je kindje gaat beseffen.. En haha, een glimlach om je struisvogelpolitiek ('ik doe net alsof ik geen wee heb')

Zal ik de Lars-lancering dan ook eens neerzetten hier....

Donderdag 10 september....

Ik haal Meike uit bed, die gaat op donderdag altijd naar oma, zo ook deze donderdag.
Als ik met haar van de trap loop zie ik ineens lichtgevende beestjes voor mijn ogen dansen.
Ze zijn er een half uur later nog, en mijn handen tintelen, dus ik bel toch maar even de vk.
Natuurlijk mag ik even langskomen, en dus bel ik mijn vriend dat hij even mee moet gaan, omdat ik
zo niet achter het stuur durf te kruipen.
Eerst Meike nog even gedropt bij oma, en dan naar de vk.
Daar blijkt de bloeddruk op te lopen, het is nog niet mega hoog, dus ik verwacht dat we wel weer naar huis gaan. Ze wil nog wel even een CTG maken en mijn urine nakijken.
Het CTG lijkt prima, maar de urine heeft "een plusje" aan eiwit.
Ze wil het daarom toch even met de gyn overleggen. De gyn vindt dat er geen risico's moeten worden genomen en wil vrijdag gaan inleiden.
Ik vraag nog even of het niet over het weekend getild kan worden, want vrijdag ben ik jarig.
De gyn vindt dat geen goed idee. En we willen geen risico's dus dan maar vrijdag.
Eerst moet de vk nog kijken of de baarmoedermond verweekt is, wat niet zo is, en dus moet die eerst nog verweken. Ik moet me vrijdag melden, ze brengen een hormoonveter in, die de boel moet verweken.
Ze verwachten zaterdag te kunnen beginnen met inleiden. Maar ik moet ook rekening houden met een langer verwekingsproces.
Op zich vinden we het niet erg als het nog even duurt, het is immers mijn verjaardag, en als het even kan willen we liever dat de baby een verjaardag voor zich alleen heeft.
De veter wordt ingebracht. Vervolgens hang ik een poos aan het CTG.
Ik begin na een uur mijn rug te vernemen. Niet dat het enorm pijn doet, meer het gevoel dat je verkeerd op een stoel zit. We zijn nog steeds op de verloskamers, en ik vind er niks aan. Er gebeurt immers niks, dus ik kan toch wel naar de afdeling? Na overleg vinden ze dat oke.
Ik kom op een kamer met nog een andere vrouw, en mijn vriend moet weg want het is net rustuurtje.
Ik probeer ook even wat te slapen, maar die vrouw naast me snurkt zo hard dat ik echt niet kan slapen, en ik lig het gehele rustuurtje met mijn vriend te sms-en die beneden in de hal zit.
Later komen mijn ouders en Meike langs met kado's voor mijn verjaardag en taart.
Ik voel ondertussen mijn rug nog steeds wat zeuren maar niet heel erg ofzo.
Mijn ouders gaan weer naar huis en ik moet ineens heel erg huilen, toch het besef dat de baby gauw zal komen, en ik vind het zo naar dat het op deze manier moet, ik wou het zo graag helemaal zelf doen zonder hulpmiddelen als inleiding enzo, maar het is niet anders. In mijn mama's armen gooi ik er nog wat tranen uit.
Mijn rug wordt nu wel wat vervelender, en terug op "mijn" kamer maken ze nog een ctg.
Ik vraag me af of rugweeen ook geregistreerd worden, want als ik dat ctg moet geloven gebeurt er niks.
Maar rugweeen worden niet geregisteerd..... dat verklaart wel wat.
Mijn vriend drukt onderin mijn rug, dat is wel fijn. Tijdens het avondbezoek heeft mijn buurvrouw haar 3 kinderen + man op bezoek en dat trek ik erg slecht.
Mijn rug doet nu gemeen zeer, en ik besluit maar even onder de douche te gaan.
Na anderhalf uur douchen kom ik er maar eens onder weg, dat was toch wel even erg fijn!
Er wordt meteen weer een CTG gemaakt, maar de banden zitten er net om als de wielen van de rem gaan en ze me wegrijden met de mededeling dat mijn baby vandaag nog geboren gaat worden.
Ik besef het niet helemaal en zit nog wat te grappen met de verpleging.
Mijn vriend vraagt waarom er ineens actie komt, en het blijkt dat ons kindje het niet meer zo lekker heeft. Zijn hartslag gaat van laag naar hoog en weer terug.
Op de verloskamers komt de dienstdoende vk eens kijken hoe het ervoor staat. 2 cm.....en ons kindje is nog niet ingedaald...
Ze breekt mijn vliezen, en dan breekt de hel los.
Een gigantische weeenstorm, het enige wat ik nog kan uitbrengen is:"ik trek dit echt niet!!!!" Ik moet ook nog overgeven en mijn vriend maakt zich zorgen, het is rood....! Dat was de aardbei van het gebakje van smiddags.
Ze bellen de gyn omdat het met de baby niet goed gaat.
De vk zegt me dat ik korte pufjes moet maken, maar ik zeg dat ik dat echt niet ga doen.
Ze vinden het oke en laten me.
Ze hebben wel in de gaten dat het heel heftig is, en de vk kijkt maar even hoe het erbij staat. Ook al zijn we nog maar 20 minuten onderweg.
8cm.....ze drukt het randje wat er nog is weg en dan kan ik beginnen met persen.
Ze zegt me dat ik mijn knieen moet beetpakken, en ik vraag of dat echt nodig is. ik heb al mijn krachten nodig om die weeen op te vangen, ik kan daar echt niet nog meer dingen bij gebruiken.
Maar op een of andere manier doe ik het toch.
Op teken van de vk begin ik te persen en ik voel ineens iets vallen. Op mijn vraag wat er viel antwoord mijn vriend dat dat het hoofdje was! Het lijfje glibbert er langzaam uit en daar ligt ie dan op mijn buik, mijn kleine vriendje.....
De gyn die binnen komt stuiteren in zijn casual outfit roept: "het is een meisje!"
En ik ben verbaasd, want al wisten we het niet, ik had toch echt een jongen verwacht. Maar dan zegt de vk: "nee hoor, het is een echte man!" Onze Lars is geboren.... mijn kleine vriendje. Het eerste uur na de bevalling laten ze ons met rust, alleen mijn vriend en een verpleegkundige die helpt met aanleggen is erbij. Ik ben zo verbaasd als Lars de borst aanhapt, hij kan het gewoon!!! Ik ben zo verliefd op dat kleine mensje!
En dus toch op mijn verjaardag.....maar oh het is helemaal niet erg.
Het is het allermooiste verjaardagskado ooit.....

[ Bericht 0% gewijzigd door XXXKarinXXX op 23-11-2009 23:19:04 ]

[ Bericht 100% gewijzigd door DuchessX op 24-11-2009 00:51:34 (dubbel) ]

Karin wat een mooi verhaal
"Mijn kleine vriendje"

Wow heb even een aantal verhalen gelezen, met tranen in mn ogen
Wat schrijven jullie dit prachtig!!
Hoewel ik toch best wel opzie tegen de bevalling, kan ik echt heel moeilijk nog wachten tot ik mn kleine meisje in mn armen krijg. Ik wil dat gevoel oohook

Karin, vriendje Wat beschrijf jij het mooi zeg! Fijn dat jullie na de bevalling even tot rust konden komen met je gezinnetje

Dames: Veel geluk met jullie beebs

Karin, je vriendje .

Karin, dat ging snel en heftig! Fijn he, dat rugweeën niet geregistreerd worden. Ik vermoed dat dat bij mij ook een deel van het probleem was, ze zaten voor een deel in mijn rug en dan lijkt het niets te doen, maar ondertussen. En mooi omschreven "je vriendje".

Jee Karin, wat een heftig verhaal. Lijkt me echt raar als het ineens zo snel gaat!

Mooi Karin!

quote:

Op donderdag 19 november 2009 11:09 schreef Claudia_x het volgende:
Ik vind het nu nog interessanter om de verhalen hier te lezen, nu ik deelgenoot ben van het mysterie dat de bevalling heet.

Ik heb zelf een soort omgekeerde bevalling gehad. Het begon bij mij meteen veel te zwaar en die eerste 12-14 uur met ontsluitingsweeën waren een regelrechte hel. De persfase was daarentegen een eitje. Als het altijd zo zou gaan, zou ik liever een kind eruit persen dan onkruid wieden, zeg maar. Ik heb vooraf nog gedacht aan hoe dat staan van het hoofdje zou voelen, naar aanleiding van wat BE erover geschreven had. Zelfs dat viel me mee. Het voelde echt niet als een lijdensweg om mijn tienponder eruit te persen, maar wel als een hele prestatie. Ik heb er toch 2 uur hard voor moeten werken, maar ik deed het graag.

Oh, en de nageboorte vond ik ook niet smerig voelen, al herken ik wel het gevoel van een kikker die eruit floept (heel treffend! ).

Ohoh, ik heb toch wel wat gedaan met mijn levendige beschrijving daarvan.
Maar ik heb ook wat jij had hoor, doe mij dat persen maar, maar dat ervoor...

_{En toch was in vanmorgen al weer een beetje heimweeerig toen ik richting vk en ziekenhuis reed, ik rij daar eig. nooit en als ik er dan in de buurt ben voel ik echt weemoed. Ik blijf het bijzonder vinden.}

quote:

Op dinsdag 24 november 2009 09:32 schreef Brighteyes het volgende:
_{En toch was in vanmorgen al weer een beetje heimweeerig toen ik richting vk en ziekenhuis reed, ik rij daar eig. nooit en als ik er dan in de buurt ben voel ik echt weemoed. Ik blijf het bijzonder vinden.}

Ik heb die weemoed nu al. Niet naar de pijn, natuurlijk. Maar jemig, wat ben ik die snel vergeten. Als ik nu zeg dat de bevalling zwaar/pijnlijk/hels was, dan zeg ik dat eigenlijk alleen met m'n verstand.

Over het registreren van weeën gesproken: bij mij werden zelfs buikweeën niet goed geregistrererd. Uiteindelijk hebben ze iets ingebracht waardoor ze ze inwendig konden registreren. Vraag me niet hoe of wat precies, want ik was daar op dat moment helemaal niet mee bezig. Al hadden ze een satellietontvanger ingebracht...

Karin wat heftig was dat zeg! En Mefke wat een verschrikkelijk mens was dat aan je bed

^{Ik had bij de bevalling van Linde een arts in opleiding en die hele bevalling kon haar duidelijk gestolen worden. Toen ik eindelijk mocht gaan persen had ik geen persweeen. Dat was dus steeds op een 'gewone heftige wee' voluit gaan persen. Gaat ze op een gegeven moment als ik me net probeer te concentreren uitgebreid vertellen over haar vakantie. Jeetje wat een zwamvehaal zeg. Heb haar vriendelijk gevraagd of we misschien eerst even af konden maken waar we mee bezig waren en daarna verder konden bijkletsen}

Binnenkort ook maar eens mijn bevallingsverhaal op gaan schrijven voor ik teveel details vergeet

Mooi Karin

quote:

Op dinsdag 24 november 2009 09:32 schreef Brighteyes het volgende:
_{En toch was in vanmorgen al weer een beetje heimweeerig toen ik richting vk en ziekenhuis reed, ik rij daar eig. nooit en als ik er dan in de buurt ben voel ik echt weemoed. Ik blijf het bijzonder vinden.}

de vk-praktijk zit bij mij in de straat, ik rij er elke dag langs, met mazzel twee keer per dag
en dan zie ik weer van die bolle buiken naar binnen waggelen en denk k van ooooooh ahw

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 19:34 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Met de grote angst dat ik van alles kapot zou maken als ik al zou persen toen ik nog lang geen 10 cm ontsluiting had, lukte het met toch een uurtje of 5 om persweeen weg te zuchten. Maar het is heel pijnlijk en vermoeiend, en ik vond het dus ook echt eng.

Hhmmzzz vond mijn 3 uur durende persween al lang
Zat/lag ik daar met mn 5cm en persweeen maar ik heb het niet als eng ervaren, helemaal niet bij nagedacht.
Was er zo op gefocusd om mn blillen bij elkaar te knijpen en te zeggen; vlgs mij moet ik poepen.
Nee, je hoeft niet te poepen das het kindje dat op je darmen duwt, ow......

Mooi verhalen staan er btw tussen, die van mij staat ook al in een word document, miss. dat ik m hier nog ga plaatsen.
Vond de bevalling wel wat heftig, vooral ook de bijwerking van de pethidine maar kijk er zeer zeker goed op terug, 2 super verloskundigen en met de ene waar ik de langste tijd mee door heb gebracht heb i kde nacht erna nog ff geevalueerd.

Omdat ik bang ben dat ik anders nog veel meer vergeet (bizar hoe snel het wegzakt!) heb ik ook even een uurtje gezeten:

Een bevalling

Het is zondagochtend, 22 november. Gisteravond had ik weer voorweeën, maar dat had ik al wel vaker gehad. Niks aan de hand. Ware het niet dat de ochtend voor mij werd ingeluid met een serie harde buiken en daaropvolgend weer voorweeën. Voorweeën heftiger als ik ze ooit gehad had; ik voelde me er niet lekker van. Voor het eerst ontdek ik ook regelmaat in deze krampen en als ik dan vervolgens ook nog een deel van de slijmprop verlies begin ik te twijfelen: zou het misschien begonnen zijn? Een fijne, warme douche brengt verlichting, maar de weeën gaan er niet van weg. Mijn hele lijf schreeuwt om slaap en ik duik mijn bed in. Als ik er weer uitkom is het afgezakt. Af en toe nog een kramp, maar niets zoals daarstraks. Vals alarm dus.

En dan is het maandag! Maandag, de dag waar ik al twee weken naar uitkeek, omdat we door wat financiële tegenvallers een stuk maand overhielden aan het eind van ons geld en nog wel wat laatste dingen nodig hadden. Ik had het de kleine al een paar weken geleden beloofd: als jij nog even blijft zitten tot ons salaris er is krijg je nieuwe kleren van me. Niet dat ik echt had verwacht dat hij eerder zou komen, maar je kunt geen voorzorgen genoeg nemen natuurlijk.. Vandaag was het op pad geblazen dus: eerst de Prenatal voor voedingsBH's en een voedingstop, naar de H&M en nog wat winkels voor die beloofde nieuwe kleren en daarna door naar de Ikea. In de Ikea gebruikten we mijn leen-rolstoel en daar was ik, buiten de Ischias om, bijzonder blij mee: bij de lampen kreeg ik weer die hevigere voorweeën en voelde ik me weer niet lekker. We deden wat we moesten doen, zochten in het magazijn bij elkaar wat we nog wilden hebben en laadden in. Op weg naar huis grapte ik nog tegen lief dat je beter niet kunt gaan autorijden met weeën, omdat je er langzaam van wordt. Ik tufte rustiger dan ik ooit in mijn leven heb gereden op de rechterbaan naar huis, waar ik snel mijn bed indook.

Tussen het lopen op het strand door kreeg ik twee érg hevige krampen waar ik een soort van wakker van werd. En toen voelde ik een golf nattigheid in mijn broek. Het voelde alsof ik in mijn broek plaste, maar dat kon nooit. Toch? Vertwijfeld lag ik daar: wat nu? Lief wakker maken? Proberen weer te slapen? Een licht gevoel van paniekerigheid stak de kop op (dit ís het gewoon al! Hoe kan dat nou weer?) en ik besloot toch maar meteen mijn lief wakker te maken, al die stoere vrouwen die hun halve bevalling doen voor ze hun man of vriend wakker maken ten spijt. Ik ben nu eenmaal niet zo stoer. Lief was net zo nerveus als ik en we stapten uit bed, zodat ik me al lekkend naar het toilet kon begeven voor een kraamverband en lief me ondertussen achterna kon dweilen. Op het toilet kreeg ik mijn eerste wee en wow! Dat voelde best heftig. Ik probeerde meteen mee te tellen, maar tellen is natuurlijk niet al te accuraat. Ik probeerde mijn ding te doen maar al snel was er weer een nieuwe wee. En nog één. En nog één. Binnen een mum van tijd zat ik te puffen en te steunen en wist ik niet meer wat ik met mezelf aanmoest. HELP! Omdat de douche me verlichting had gebracht bij de eerdere voorweeën riep ik dat ik onder de douche wilde en voegde daad bij woord. Even hielp het, maar het lukte me niet om mijn kalmte te vinden. De weeën spoelden over me heen en kwamen al direct om de 2-3 minuten en duurden 60 seconden of meer. Ik wist het niet meer, kreunde, ademde allerlei yoga-ademhalingen, stapte onder de douche, er weer onderuit, ging op het toilet zitten, er weer af, liggen op bed, er weer uit, hangen over de bank, zitten op het toilet.. Ondertussen had ik regelmatig een behoorlijke buikloop en ook het vruchtwater bleef af en toe naar buiten golven. Lief bleef bij me in alles wat ik deed en was mijn steun en toeverlaat: wat moest ik 's-hemelsnaam zonder hem? Tegen de tijd dat we, voor mijn gevoel, een kwartier of 3 a een uur verder waren vroeg ik aan lief naar de regelmaat en hoe lang het al duurde, want ik wilde een verloskundige zien. Het was heftig, ik wist nu al niet waar ik het zoeken moest, voelde me er onzeker onder en had moeite de paniek en de angst buiten de deur te houden. Gelukkig, wanneer je aan het bevallen bent blijk je in een soort andere tijdzône terecht te komen ofzo: er waren al 2 uren voorbij en we overlegden: bellen of niet?

De woorden van de verloskundige bij onze laatste controle zongen echter nog na in ons beider hoofd "Pas als de weeën eens in de 2 minuten komen, langer dan 60 seconden duren en dit al minimaal twee uur duurt mag je bellen. En als je nog een half uurtje langer wacht vinden we dat zéker niet erg." Ok. Ok. Pfff, ok. Niet aanstellen nu. Een centimeter per uur. Denk na. Blijf rustig. We besluiten nog even een half uurtje te wachten met bellen. Ik doe mijn rondje toilet-bed-bank en lopen-hangen-liggen nog een paar keer en de tijd verstrijkt. Ik weet me rustig te houden, maar het kost me alles dat ik in me heb om dit vast te houden. Alle ademhalingsvormen die ik ken halen geen fluit uit, dus ik doe maar wat. Dan is het kwart voor zeven 's-morgens (de vliezen braken om kwart over vier) en lief vraagt of hij nu toch maar zal bellen. Als ik ponpons had gehad zou ik nog een dansje hebben geprobeerd ter aanmodiging, maar die had ik niet dus bleef ik maar heen en weer wiebelen op het toilet en knikte gretig. De verloskundige zou zo wel even langskomen en het voelde ondertussen alsof ik elke minuut persoonlijk voorbij moest dúwen, zo langzaam ging de tijd ineens. Zo'n half uur later (ik was ondertussen weer op de bank terecht gekomen) was ze er (eindelijk!) en begon ze haar dingen. Haast had ze echter niet en ik dacht dat ik gek werd. Méns, schiet op! Deze verloskundige had ik ook nog nooit gezien in de praktijk, terwijl ik als het goed is toch wel iedereen een keer gezien had. Niet dus. Ze begon met tips voor mijn ademhaling, omdat het haar opviel dat ik nog te diep inademde. Deze tips probeerde ik dankbaar op te volgen, want werkelijk, ik had geen idee meer. Hierna kwam ze met een vriendelijk doch belerend verhaaltje dat lief de tijd verkeerd opgenomen had. Je moet niet de tijd tússen de weeën meten, maar van begin wee tot begin wee. Oh. Maar ach, het was niet heel erg, hoor. Daarna vroeg ze me wat ze verwachtte qua ontsluiting en ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik twijfelde maar vertelde toch maar de waarheid: dat ik hoopte dat ik, door al dat voorwerk en nu toch al wel dik twee uur weeën op volle sterkte stiekum hóópte dat ik nu toch wel op een centimeter of 3 a 4 zou zitten. Op belerende toon werd me te verstaan gemaakt dat ik niet moest denken dat het zo snel gaat allemaal en ze rekende het me even haarfijn voor: één centimeter per uur gemiddeld, dan nog persen, bla bla bla, tja nou, dat zou dan toch op z'n vroegst de late middag of begin van de avond worden dat het allemaal geklaard zou zijn. Als ik geluk had. De paniek begon nu pas goed te gieren: tot vanávond?? Míjn hemel, dan ben ik allang dood! Zo niet op natuurlijke wijze, dan wel doordat ik ondertussen van debieligheid uit het raam zou zijn gesprongen. Waar kwam dit mens vandaan? Waar waren al die lieve, begrijpende verloskundigen die ik al die tijd gehad had? Ik drukte mijn tranen weg en ze toucheerde me, waarbij ik haar nogmaals op mijn (reeds in álle dossiers breed uitgemeten) angsten voor de bevalling en toucheren wees. Ohja, de papieren had ze nog even niet gelezen, maar ze zou voorzichtig zijn. En die weeën!

Haar defenitie van voorzichtig verschilde nogal van de mijne. Ze zei dat ik het goed deed en ik probeerde alleen maar om lief strak aan te blijven kijken. Laat er alsjeblíeft iets gebeurd zijn.. Het verlossende woord: twee, krap 3 centimeter. Dát viel niet tegen, zei ze content. Weer twijfelde ik: iets weerhield me van zeggen wat ik dacht, ik durfde niet. Toen ik het tóch zei wist ik meteen waar mijn wantrouwen vandaan kwam. "Wat nu als ik nú al pijnstilling wil?" vroeg ik. Haar gezicht vertrok even en ze ratelde als een strenge schooljuf op dat ik dan niet thuis kon bevallen (léés je papieren, trut! Dat wil ik helemaal niet..), dat ik dan maar moest hopen dat het niet te druk was in het ziekenhuis anders kon ik niet terecht en eventueel zou ik moeten worden doorverwezen naar een ziekenhuis volledig aan de andere kant van de stad. Mijn strot werd dichtgeknepen. Ik werd misselijk en riep om een emmer. Lief begreep me net iets te laat en ook de verloskundige begreep me niet, maar ik wist langs de rand van de bank te komen voor ik over mijn nek ging. De tweede lading eindigde gelukkig níet in mijn haar, maar wél in de emmer. Jajaja, hoorde er allemaal bij he? Niks aan de hand hoor! reutelde de verloskundige, waarna ze vervolgens schoorvoetend éindelijk haar begrijpende, vriendelijke verloskundigengezicht bleek te hebben gevonden en zei met een vriendelijke lach dat als ik dat écht wilde, ze dan nu het ziekenhuis voor me zou bellen. Welke pijnbestrijding ik dan wilde? Géén idee, kan me geen flikker schelen, ram er maar iets in. Omdat ze nog wat sputterde riep ik maar gewoon dat ik een ruggenprik wilde, het zou allemaal wel. Ze belde. We konden terecht. Ze adviseerde ons zéker niet te lang te wachten, anders zou mijn plekje vast en zeker alweer ingenomen zijn door een andere vrouw en ze bleef nog even mekkeren dat zij dan nu officieel niks meer met de bevalling te maken had. "Prima hoor, doehoei!" dacht ik bij mezelf en hield me vast aan het licht aan het einde van de tunnel: de ruggenprik die ik ging krijgen. Ik voel me een verschrikkelijke aanstelster.

Ik kleedde me aan in etappes, lief trok me sokken en schoenen aan, we mikten wat laatste benodigdheden in de vluchttas. Ondertussen belde de vriendin die ons zou brengen: ze stond voor de deur. Ik wist niet hoe snel ik onze portiektrappen af moest drentelen. Ik kreeg een kus en een knuffel en we stapten in, reden naar het ziekenhuis. Het was nu rond kwart voor achten en spits, maar hier hadden we niet uitzonderlijk veel last van: het ziekenhuis ligt afgelegen en ons huis op een route waar nog niet veel verkeer doorheen gaat. Wel hadden we elk stoplicht tegen en ik had het zwaar bij elke wee: als ik er weer één op voelde komen werd ik bang en op de pieken van de weeën zag ik vlekjes. Al snel (na duizend jaar) waren we bij de ingang en namen we afscheid. Lief vroeg bij binnenkomst of ik in een rolstoel wilde en ik beaamde, zei dat ik alvast vooruit zou lopen. Helaas, bij de voorlichtingsavond was gezegd dat je 50 cent voor de rolstoel mee moest nemen, maar er bleek een ander muntstuk in te gaan. Ik strompelde verder terwijl iedereen die ik passeerde me uitgebreid aangaapte, tot twee lieve medewerksters van het ziekenhuis ons te hulp snelden, de één een rolstoel voor ons haalde terwijl de ander ons vertelde waar we precies moesten wezen. De dames reden me naar de liften en liepen met ons mee, zodat mijn lief naast me kon lopen. Geruststelling. Pijn, maar eeuwige dankbaarheid. Zo lief! We werden bij de verloskamers de gang opgereden waar een grote groep mensen met witte pakken in een kring om een tafel zat en koffie dronk. Twee lieve zusters namen ons direct mee naar de dichtstbijzijnde kamer. "Verloskamer 2" stond er op de deur. Er komt een mevrouw (ik weet het nauwelijks nog, volgens lief was dit de gynaecologe) en die vertelt dingen en vraagt dingen. Ik klim op het bed, mijn onderkleding is al uit, op mijn sokken na. Ik zie nog dat lief me precies dat ene paar met dat gat erin heeft aangetrokken. Ik lig met mijn voeten naar de deur en telkens als er weer iemand anders binnenkomt zie ik ze ernaar kijken. Beschamend. De zusters blijven bij me, helpen me, steunen me, houden mijn hand vast. Eén van de twee heeft vandaag haar eerste dag en ik ben haar eerste bevalling. Ze is heel lief en steunt me, terwijl ze met haar collega meekijkt. Haar collega is zo mogelijk nog veel liever en begint dingen voor te bereiden. Een co-arts met dezelfde voornaam als ik komt binnen en neemt de leiding. Ze legt uit dat er, voor ik de ruggenprik kan krijgen, eerst nog wat dingen in orde gemaakt moeten worden. Zo moet er een hartfilmpje gemaakt worden van de kleine en daarvoor moet er een dingetje op zijn hoofd. Er zal een infuus geprikt moeten worden bij me en nog wat dingen.

De voorbereidingen beginnen, ik krijg overal dingetjes opgeplakt om van alles te meten, een automatische bloeddrukmeter pomt zich regelmatig op aan mijn arm en mijn lief kan op een scherm volgen wanneer er weer een wee komt. De verpleegsters ook, al is mijn paniek-hoofd een betere graadmeter en elke keer helpen ze me. Ik lig mijn tijd uit te liggen en kan bij elke wee de gedachte "schiet op!!" niet onderdrukken. Er komt nog een co-arts bij, een man. Hij ziet mijn paniek, gaat naast me staan en ik voel zijn kalmte: wát een sterke persoonlijkheid! Hij zegt dat ik zal moeten puffen om erdoorheen te komen, ookal lukt het niet. Hij puft voor en ik doe mee voor zover het lukt. Soms lukt het beter als andere keren, maar zijn kalmte in combinatie met het ritme geven me meer rust. Al snel wordt hij opgepiept en moet hij weg (nee! Niet weggaan!) maar nu heb ik het iets beter onder controle. Ik verontschuldig me wel 100 keer tegen de zusters en de co-arts, ik voel me een aanstelster en geloof ze niet als ze zeggen dat het niet zo is.

De voorbereidingen duren maar.

Ik puf. Lief zit naast me en ik knijp hem soms, maar kijk hem vooral aan. Dan komt het verlossende woord: nog even toucheren en dan zal de anesthesist erbij worden geroepen. Een verpakking met een gigantische naald wordt voorbij gesjouwd, maar ondanks mijn angst voor naalden interesseert me het niet. "Daar is het einde aan de pijn" denk ik alleen maar. De co-arts toucheert en kijkt me beduusd aan. "Nou, nu snap ik wel waarom je zo'n pijn hebt zeg!" roept ze. Ze kan een verbaasde toon niet onderdrukken als ze ons mededeelt dat ik al op 8 centimeter ontsluiting zit. Acht centimeter?? De verpleegsters tellen terug van de tijd dat de verloskundige bij ons was en komen tot de conclusie dat ik twee uur over de opgeschoten zes centimeters heb gedaan. Wow!

Dit brengt wel een probleem met zich mee: een ruggenprik is niet meer aan de orde, het gaat te snel en ik ben te ver. Dát moment voel ik me misschien nog wel het wanhopigst van allemaal, maar het duurt maar heel even: ik mag nog wel een andere vorm van pijnbestrijding, met een knopje dat ik zelf in kan drukken. Ik stem toe, men vraagt om mijn gewicht en ik hou het niet meer, maar ik wacht af. En ik krijg persdrang, maar ik mag nog niet. Oh crap! Ik hou het niet, maar moet! Heel zachtjes mag ik wel wat druk geven en dat werkt goed genoeg. Af en toe hou ik het bijna niet en blèr ik dat ik het niet hou, dat ik moet persen. Iedereen is lief en helpt me met puffen. Dan wordt er een apparaat naar binnen gereden en in mijn infuus geprikt. Ik druk op het knopje dat ik krijg, terwijl de uitleg erover langs me heen gaat. Ik probeer niet te vaak te drukken, maar na twee keer drukken, drie keer.. Niks. Wanhoop, paniek! En dan.. Ineens.. Ik val in slaap tot de volgende wee komt, puf hem weg met mijn lief en val weer weg. Aangenaam, dat knopje, ik hóu van dat knopje! De laatste weeën gaan voorbij in een roes, en ik kan het allemaal prima aan. Het gaat goed, ik kan dit. Persweeën wegpuffen blijft lastig, maar het lukt me. En dan heb ik ineens 10 centimeter en de co-arts deelt me dit met vreugde mede. Eerst ben ik blij, maar dan moet mijn drukknopje weg en voel ik 'm weer. Lichte paniek. Ze zetten spatbrillen op en doen plastic schorten voor en dat beangstigt me nog meer. Maar ik hou me vast aan het einde dat in zicht is, het persen dat ik nu niet meer tegen hoef te houden en ik volg de instructies op. Ik pers. En ik pers. Ik krijg kramp in mijn dij en ik pers, zo lang en hard als ik kan, soms wel vier keer op een wee. Uit de enthousiaste en soms verbaasde aanmoedigingen maak ik op dat ik hier nogal goed in ben, maar er gebeurt niks. Ik voel niks komen, er verandert niks, er komt niks uit. Nouja, behalve plas dan, waarvoor ik twee keer een catheter krijg (en ik kan het niet tegenhouden, maar beschaamd blijf ik maar 'au' roepen, catheteriseren is niet leuk). Ondertussen denk ik aan de stoere vrouwen van Fok! die allemaal in stilte persen en schaam me nog meer: ik maak namelijk wél geluid, en niet zo'n beetje ook. Ik gil of krijs niet, maar kracht zetten lukt me niet zonder dit flink bij te zetten met.. Laten we het grunts noemen. Ondertussen stellen de arts en de verpleegkundigen me gerust terwijl ik tussen het persen door roep dat er maar niks gebeurt, oh God, hoe graag ik wil dat er iets gebeurt.. En ik verontschuldig me zo vaak ik kan, voor de geluiden die ik maak, voor mijn gezeur, voor mijn aanstellerij. Ze wimpelen het weg, want ik doe het prima en ik ben niet vervelend. Bovendien gebeurt er wél wat, zeggen ze, en dat het niet te snel gaat is in mijn voordeel, leggen ze uit. Dan gaat het niet stuk beneden, en dat is ook wel fijn. Maar toch: hij moet eruit! De verpleegster die vandaag voor het eerst is is de enige moeder in de ruimte en zij wijst me vervolgens op de draad van de elektrode op het hoofd van de baby: daaraan kan ik zien dat ik wel degelijk vorder. "Kijk maar" zegt ze "elke keer dat je perst gaat 'ie wat omhoog." Ik kijk en het is waar, dus ik vorder wél! Ik pers en pers en de draad komt telkens een stukje meer omhoog. "De baby zakt telkens minder terug hoor, het gaat hardstikke goed!" roept de arts en ik pers nog meer, en dan, onder veel aanmoedingen en gebrul van mezelf voel ik het, oh mijn God, daar komt het hoofdje, het komt, ik pers, iedereen doet iets maar ik ben het kwijt, daar gaat 'ie en ik voel hem ik voel hem en oh man, dit doet zo'n pijn! "Ik schreeuw dat dit fúcking veel pijn doe en ik hoor de wanhoop in mijn stem en het hoofdje floept eruit en de dokter roept verheugd dat het hoofdje staat en oh mijn God het brand en de wee is voorbij en ik wil verder persen maar het lukt niet zonder wee.. De arts trekt mijn aandacht en spreekt me toe: de volgende wee moet ik uitademen tot ik blauw zie zodra zij dat zegt. Ik probeer het te onthouden maar er komt weer een wee en ik word overspoeld, ik pers, ik pérs en ik hoor de arts roepen dat ik moet uitademen en ik probeer het en ik doe het en er glibbert iets en OH MY GOD er ligt een kind op mijn borst en hij is blauw en ik kan alleen nog maar zeggen "kijk nou, kijk nou, kíjk nou" en daar is hij dan en hij is zo mooi. Hij begint te huilen en begint roze te kleuren en ik moet huilen en mijn lief moet huilen en ik begrijp het niet maar ik begrijp alles en dit kan niet maar dit klopt gewoon en dit is precies zoals het moet zijn.. Ik heb een kind, ik ben moeder, lief en ik kijken elkaar aan, kijken naar de baby, en de baby wordt aangelegd en zuigt een paar keer krachtig.. En dit is het dan, ik weet niks maar ik begrijp alles, want dit is zoals het hoort te zijn.

****

De placenta komt na een minuut of 40 en voelt minder vies als ik verwacht had. Ik wilde 'm niet zien maar kijk toch en vind het vaag genoeg nog mooi ook. Over de staat van mijn bevallige onderkantje doet iedereen nogal vaag als ik ernaar vraag, maar uiteindelijk bieden ze me aan onder narcose te hechten. Als ik dat wil. Ik ben al verdoofd en de gynaecoloog zegt dat het zo ook kan, dan hoef ik niet weg bij mijn kind. Vervelender als wat ze nu aan het doen is zal het niet worden, zegt ze me geruststellend. Maar geruststellend is het geenszins: dit is fucking vervelend en het kost me veel energie niet constant weg te trekken. Zo kan ik niet goed gehecht worden, belsuit ik, en zeg dat ik die narcose graag wil. Een keuze die ik tot op de dag van vandaag koester: ik had de moed voor mezelf te kiezen en ben dit mezelf dankbaar. Ik kijk uit naar de narcose zelfs: ik ben uitgeput en een dromeloze slaap klinkt als muziek in de oren. Weg bij mijn kind steekt me even in mijn hart, maar als ik naar mijn lief kijk, met dat bundeltje baby op zijn schoot, zo práchtig, dan weet ik dat mijn kind niet in betere handen had kunnen zijn. Dit beeld blijft me voor ogen hangen terwijl ik word weggereden en dit beeld is het mooiste dat ik ooit zag: mijn twee mooiste schatten op aarde.

Overigens heb ik er absoluut een goed gevoel aan overgehouden, in het ziekenhuis was iedereen zó lief! Het enige dat me nog dwars zit is mijn onzekerheid tijdens de bevalling, ik heb me mijn hele bevalling lang constant lopen verontschuldigen omdat ik me zo'n aanstelster voelde. De eerste reactie van de verloskundige heeft voor mij het vertrouwen dat ik in de loop van mijn zwangerschap op had gebouwd in mijn bevalling (ondanks mijn angsten durfde ik er zelfs vanuit te gaan dat ik het zonder pijnbestrijding kon! Wát een overwinning op mezelf!) in een paar minuten tijd volledig onder me vandaan getrapt en ik ben heel blij dat de hoofdverloskundige van de praktijk zondag nog bij ons komt om de boel écht af te sluiten, want dan kunnen zowel ik als mijn lief er nog met haar over praten. De overige VK's vand ie praktijk zijn namelijk heel anders en handelen uit een geweldig respect voor de keuzes van de zwangere. Daar heb ik ze immers ook specifiek op uitgezocht.. Ik had net de pech die éne invalster te treffen die daar anders in is, dus daar moet ik nog iets mee. Verder is het allemaal ok