quote:Op maandag 10 november 2003 22:28 schreef Keromane69 het volgende:
thnx, who knows.. Schrijven valt niet mee met een fulltime baan erbij.
De man in de kast
Dit is een ander triest verhaal.
Peter V. was 9 jaar. Een notoir probleemkind sinds hij een peutertje was. Overdag was hij hardstikke druk. Hij maakte ruzie met andere kinderen, hij stal dingen en hij deed het slecht op school. Zijn ouders, no-nonsense figuren eind dertig, waren ten einde raad geworden. De drukte was hen teveel. En elke avond was er weer een drama als Peter naar bed moest. Hij was met geen stok naar zijn slaapkamertje te krijgen. Hij was bang voor "de man van de kast" zoals hij dat noemde. Hij bedoelde de grote ingebouwde kast in de hoek van de kamer, vlakbij de slaapkamerdeur, schuin tegenover het bedje.
Talloze keren hadden Peter's ouders de deuren demonstratief opengedaan om te laten zien dat er niets was. Het was een kleine ruimte met planken. Peter's speelgoed werd er opgeborgen en verder was er niets. Aan de achterkant van de kast was de badkamer. Peter's ouders hadden op een gegeven moment zelfs besloten 's avonds niet meer van die ruimte gebruik te maken, met het idee dat de geluiden van de waterleidingen Peter zo angstig maakten. Maar het hielp niet. Peter was angstig. Hij had zo vaak gedroomd over die kast. Dat er iemand uit kwam. En elke keer was hij wakker geschrokken.
Hulpverleners stonden machteloos. Peter bleef onhandelbaar, ondanks allerlei behandelingen. Men kon de aard van zijn probleem niet vaststellen. Het was waarschijnlijk een emotionele stoornis, had men de ouders toevertrouwd. Verlatingsangst. Petertje was verder geestelijk in orde. "Laten we het een half jaartje aanzien, en dan kunt u beslissen over verdere behandeling." Joyce, had gehuiverd. Ondanks de drukte wilde ze niet dat haar zoon uit huis geplaatst zou worden. Ze hield zielsveel van dat knulletje, maar verder zou het als een regelrecht falen kunnen worden gezien. Alsof ze niet in staat zou zijn kinderen op te voeden.
Maanden verstreken. Francois, was het na het zoveelste incident meer dan zat met zijn zoon. Hij was thuisgekomen na een lange dag en had woorden gekregen met een buurman. Of ze hun zoon niet in het gareel konden houden. Peter had die middag rotzooi getrapt op straat. En hij zou de auto van de buurman hebben beschadigd. Waar of niet, voor Francois was het de druppel. Hij zou Peter mores leren. Had zijn vader hem vroeger met zachte hand opgevoed? Welnee. Francois was ervan overtuigd dat de aanpak van hem en zijn vrouw te soft was geweest. Hij besloot de angsten van Peter te gebruiken om de knul een lesje te leren. Met geen woord repte hij over het incident met de buurman.
Tijdens het eten kondigde Francois aan dat hij naar een ingelaste vergadering moest. Hij knoopte zijn das om, trok zijn jas aan, en ging de deur uit. Buiten aangekomen liep hij om het huis heen, sloop via de achterdeur naar binnen, en ging de trap op. op weg naar Peter's slaapkamer. In het donker sloop hij naar de ingebouwde kast en sloot zich in. Hij wachtte af tot Peter naar bed zou worden gebracht.
Het duurde nog een hele tijd, maar uiteindelijk hoorde gestommel achter zich. Het geluid van kranen en een toilet dat werd doorgetrokken. Iets later hoorde hij doffe stemmen die steeds luider werden. Francois was vanuit z'n schuilplaats getuige van het aloude ritueel. Peter had het weer over de man in de kast, en Joyce zei dat ie zich niet zo moest aanstellen. Francois wachtte geduldig. De stemmen verstomden na een tijdje en toen hij een zachte klik hoorde zag hij dat de spleet licht onder de kastdeur verdwenen was. Het was aardedonker geworden en hij hoorde een deur dichtslaan. Joyce was weer naar beneden gegaan.
Francois wilde met een luide schreeuw uit de kast tevoorschijn komen, met zijn armen zwaaiend. Maar was dit wel zo'n goed idee? Zijn zoontje zo'n schrik aanjagen? Hij dacht na. Over hoe hij vroeger bang was geweest. Lang geleden, toen zijn ouders het geduld met hem regelmatig verloren. Hij herinnerde zich het klamme zweet wat hij gevoeld had in zijn kamertje. De dekens over zijn hoofd, als laatste redmiddel tegen wat er zich dan ook in het donker naast zijn bedje afspeelde. Het ergste waren de zomers, wanneer een zwoele warmte in huis bleef hangen. Wanneer zelfs een dun lakentje teveel van het goede was. Nee, eigenlijk was het niet zo'n goed idee, die Spartaanse actie.
Daar stond Francois. In de ingebouwde kast van zijn zoontje die nu wellicht doodsbang zou zijn. Hij kon nu geen kant op en moest zich muisstil houden. Hij zou wel even wachten tot Peter zou slapen. Francois zuchtte geluidsloos. Het donker doet gekke dingen met een mens en de slaap begon hem parten te spelen. Het was een enorm drukke dag geweest op de praktijk. Al doezelend verwonderde hij zich erover dat hij zijn ogen openhield. Er was in die duisternis immers geen verschil met de ogen dicht. Hij concentreerde zich. Wat zag hij nu eigenlijk? Ondefinieerbare vlekken dansten voor zijn ogen. Willekeurige patronen, flitsen. En bij vermoeidheid krijgen die vlekken meer vorm dan anders.
Francois voelde zich wegzakken. Alsof hij viel, steeds harder, als in een deken. Het bloed suisde in zijn oren. Het duurde slechts een ogenblik. Met een schok was hij weer klaarwakker, maar het moest niet langer duren. Voorzichtig probeerde hij de kastdeur open te duwen. In de nachtelijke stilte is ieder geluidje duidelijk hoorbaar. Hij hield z'n adem in. Millimeter voor millimeter, en het lukte Francois de deur op een kier te krijgen. Hij luisterde aandachtig naar de ademhaling van zijn zoontje. Het klonk onregelmatig. Angstig. Petertje was dus nog wakker. Francois slikte een keer en duwde de deur iets verder open.
Het piepkraken van de kastdeur klonk als een cirkelzaag, zo hard. Direct klonk er gejammer in de kamer. Het was hartverscheurend en ging hem door merg en been. Francois besloot nu gewoon tevoorschijn te komen, om zijn zoontje gerust te stellen en te troosten. Hij zou tegen Petertje zeggen dat hij voor de zekerheid in de kast had gekeken maar niets had gezien.
Francois stapte uit de kast. Hij deed een pas naar voren en voelde de grond onder zich wegglijden. De val leek een eeuwigheid te duren. Met een doffe klap lag hij op de vloer. Het duizelde. Het deed pijn in zijn hoofd, zijn nek. Zijn tenen tintelden. Met het hoofd was hij ergens tegenaan geslagen. Zijn wang begon warme en vochtig aan te voelen.
Francois wilde wat zeggen. Het lukte niet. Hij hoorde zichzelf kreunen en er klonk een zware zucht. Petertje gilde het nu uit van angst. Hij obeerde zijn hoofd te draaien, maar het lukte niet van de pijn. De vlekken dansten voor zijn ogen. En terwijl hij daar lag zag hij hoe een donker silhouet uit de kast tevoorschijn kwam en geruisloos naar de andere kant van de kamer ging.
Hysterisch gekrijs klonk toen de grauwe schim zich langzaam over het bedje boog. Het gekrijs verstomde. 'Stil maar ventje', hoorde Francois een bekende stem zeggen. 'Pappa komt alleen maar afscheid nemen'.
ET
(c)2003 e.koreman @ caesar.nl (yep, dit was fictie)
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Nee echt hè. Zit die vader daar nu al weken in de kast, zit er echt een spook die doet alsof ie vader is, zit vader daar én een spook WTFquote:
Vermakelijk maar fictie. Als de man immers echt overleden was zoals bovenstaand beschreven dan zou er niemand zijn geweest om het verhaal op te tekenen. De apotheose van het verhaal is immers geschreven vanuit het gezichtspunt van de overledene. Dat kan heul nie.quote:Op woensdag 25 februari 2009 10:48 schreef Harajuku. het volgende:
En dan dit verhaal van Keromane, ik snap hem na 5 jaar nog steeds nietEn nu wil ik uitleg ook verdomme
[..]
Staat inderdaad ook bij dat het fictie is, neemt niet weg dat ik moet weten hoe het zitquote:Op woensdag 25 februari 2009 18:52 schreef Hanoying het volgende:
[..]
Vermakelijk maar fictie. Als de man immers echt overleden was zoals bovenstaand beschreven dan zou er niemand zijn geweest om het verhaal op te tekenen. De apotheose van het verhaal is immers geschreven vanuit het gezichtspunt van de overledene. Dat kan heul nie.
Dat was ik denk ik. Het was geen man. Het was een meisje, en ze had rode ogen.quote:Op woensdag 25 februari 2009 18:46 schreef Bastard het volgende:
tvp, duidelijk![]()
Was een jaartje geleden hier ook een user die langs een weggetje een man zag staan met hele gekke ogen? Dat was ook een spannend topic!
Kan je dat nog een keer hier neerzetten? Of is dat te veel werk? of ben ik te lui om het op te zoekenquote:Op vrijdag 27 februari 2009 12:01 schreef CoolGuy het volgende:
[..]
Dat was ik denk ik. Het was geen man. Het was een meisje, en ze had rode ogen.
Volgens mij was het iemand anders. Ik weet nog dat diegene vertelde dat hij/zij een man zag van ongeveer 2 meter lang, in een lange jas, een hoge hoed en lichtgevende gele ogen. Die user fietste door een bos op de Veluwe ofzo, ik weet het niet precies meer.quote:Op vrijdag 27 februari 2009 12:01 schreef CoolGuy het volgende:
[..]
Dat was ik denk ik. Het was geen man. Het was een meisje, en ze had rode ogen.
Weleens iets onverklaarbaars meegemaakt? ?quote:Op zaterdag 7 maart 2009 20:13 schreef Stoeprand het volgende:
[..]
Volgens mij was het iemand anders. Ik weet nog dat diegene vertelde dat hij/zij een man zag van ongeveer 2 meter lang, in een lange jas, een hoge hoed en lichtgevende gele ogen. Die user fietste door een bos op de Veluwe ofzo, ik weet het niet precies meer.
Topic waar het in staat is trouwens deze. Waar weet ik niet![]()
Ja die was goed!quote:Op maandag 9 maart 2009 00:23 schreef Mik31 het volgende:
[..]
Weleens iets onverklaarbaars meegemaakt? ?
shit enge shizzel!!!quote:Op maandag 9 maart 2009 14:25 schreef siface het volgende:
Ik heb nog een leuke. Vraag me nog steeds af of dit echt gebeurd is, of dat zowel ik als mijn man tijdelijk niet goed bij ons hoofd waren.Hier gaat ie.
-knip-
Ja. dat klopt. Ik heb dat ook wel eens.quote:Op dinsdag 10 maart 2009 19:15 schreef Topspin het volgende:
Top topic
Heb zelf niet zo heel veel meegemaakt. Af en toe een schaduw gedaante in de slaapkamer die even in de kamer was en vervolgens door de deur heen verdween.
Hoor dat vaker dat mensen schaduwgedaantes naast het bed hebben staan en zich verrot schrikken. Zou misschien verklaard kunnen worden doordat ogen niet juist zien in het donker en daarom iets creeeren dat op een gedaante lijkt maar alsnog even schrikken als je denkt dat een of ander wezen daar staat.
Jouw huis klinkt ook leuk. Als ik nog op m'n oude adres had gewoond hadden we eens kunnen ruilenquote:Op dinsdag 10 maart 2009 19:07 schreef Djeez het volgende:
Eng verhaal siface, was die woning een huurwoning? Ms dat je anders nog contact kunt opnemen met de nieuwe bewoners. Echt griezelig, zulke dingen zie je vaak op tv bij bv 'A Haunting'. Je hebt toevallig geen foto's van het huis zeker he?
In het huis waar ik nu woon valt het nog mee, ondanks dat een vrouw er onder verdachte omstandigheden is overleden. Haar man overleed niet veel later, terwijl ze beiden jong waren, net 50 plus. Mijn dochter heeft het wel eens over dat ze bang is, dat er een man in haar kamer is. Maar dit kan ook fantasie zijn van een driejarige.
Zelf hebben we wel eens last gehad van lampen die spontaan aan- en uitgaan, en ijskoud terwijl de kachel op 21 staat. Soms wel eens een vage schim gezien, en geregeld zijn spullen die altijd een vaste plek hebben spontaan weg.
Jup 'Het Zieken', dat is die straat met die gracht in het midden, die uitkomt op het Rijswijkse plein. Ik woonde geloof ik op 148 ofzo(tijd geleden alweer, ben sindsdien alweer 7 keer verhuisd) eerste verdieping. Alles is volledig gerenoveerd, dus als het er al zat zal het wel weg zijn.quote:Op dinsdag 10 maart 2009 20:00 schreef EggsTC het volgende:
Siface, heet die straat nog steeds zo? Op welk nr woonde je? Dan loop ik er een keer langs, werk niet ver van Denhaag HS
[..]
Ja. dat klopt. Ik heb dat ook wel eens.
Een lampje doet zeker wonderen. Enkele maanden geleden lag mijn vrouw na haar bevalling een week in het ziekenhuis. Dochterlief kon mooi bij Opa en Oma slapen, maar ik moest helemaal alleen in het spookhuis slapen. Ik scheet zeven kleuren, en had 's nachts mijn dochters felste nachtlampje in, anders durfde ik niet te slapen. Desondanks sliep ik met mijn hoofd onder de dekens...quote:Op dinsdag 10 maart 2009 20:09 schreef siface het volgende:
[..]
Jouw huis klinkt ook leuk. Als ik nog op m'n oude adres had gewoond hadden we eens kunnen ruilen. lampje aanlaten 's nachts voor je dochter doet wonderen... En ineens ijskoud: ha klinkt bekend
Ik heb nog wel ergens een foto, maar daar staat niets boeiends op ofzo. Was idd een tijdelijke huurwoning. Ze zijn nu volledig gerenoveerd en erg duur. Ik denk niet dat de mensen die daar wonen zin hebben in een 'gestoord wijf dat in geesten gelooft' aan de deur.
Waarom niet interesse tonen in die wezens en proberen in contact te komen met ze? Misschien zijn ze wel wanhopig en bedoelen ze het helemaal niet verkeerdquote:Op dinsdag 10 maart 2009 22:40 schreef Djeez het volgende:
[..]
Een lampje doet zeker wonderen. Enkele maanden geleden lag mijn vrouw na haar bevalling een week in het ziekenhuis. Dochterlief kon mooi bij Opa en Oma slapen, maar ik moest helemaal alleen in het spookhuis slapen. Ik scheet zeven kleuren, en had 's nachts mijn dochters felste nachtlampje in, anders durfde ik niet te slapen. Desondanks sliep ik met mijn hoofd onder de dekens...
Ik ben daar altijd wat voorzichtig mee. Heb een aantal keer meegemaakt met mensen die daar heel intensief mee bezig waren dat het fout ging. Iemand die geloofde dat hij een soort bevriende geest bij hem had. Je zag die jongen met de dag bleker en zwakker worden. Tsja, ik denk dat het net als met mensen is: het is altijd goed om te helpen, maar je moet altijd op je hoede blijven.quote:Op dinsdag 10 maart 2009 22:46 schreef Topspin het volgende:
[..]
Waarom niet interesse tonen in die wezens en proberen in contact te komen met ze? Misschien zijn ze wel wanhopig en bedoelen ze het helemaal niet verkeerdKun je ze nog helpen ook met ontsnappen uit deze wereld waarna ze vredig kunnen gaan waar ze thuis behoren
Kan zijn dat ze dus echt om hulp roepen en niet goed weten hoe ze om die hulp moeten vragen.
Maar dat kan dan weer overtrokken fantasie zijnDenk dan wel dat wanneer geesten hier aanwezig zijn in huizen of bossen dat ze onterecht achterblijven en elders thuis horen. Dus zo vreemd is die gedachte niet om ze proberen te helpen, anders ghostbusters inschakelen
Ik heb sowieso al angst voor knuffels en poppen, dat ze 's nachts tot leven komen enzoquote:Op woensdag 11 maart 2009 09:07 schreef MaLo het volgende:
Schreef ik van de week over apparaten die hier spontaan aangaan, vanmorgen kan ik er een nieuwe aan toevoegen. Ik was nog in de slaapkamer, mijn vriend in de badkamer, en we hoorden beide iets aangaan. Mijn vriend op onderzoek in de studeerkamer, daar kwam het geluid vandaan. Bleek dat het de Furby was, die daar al twee jaar in de kast ligt te verstoffen. Ik vind het opeens maar een eng ding, spontaan geluid gaan maken en zijn oogjes open doen, na 2 jaar daar maar gelegen te hebben
.
hehe dan is die moordende poppenfilm wat voor jou!quote:Op woensdag 11 maart 2009 09:21 schreef Harajuku. het volgende:
[..]
Ik heb sowieso al angst voor knuffels en poppen, dat ze 's nachts tot leven komen enzozo'n furby moet ik dus helemaal niet
quote:Op woensdag 11 maart 2009 10:36 schreef BarraCupraCuda het volgende:
[..]
hehe dan is die moordende poppenfilm wat voor jou!
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |