Ik heb nog een leuke. Vraag me nog steeds af of dit echt gebeurd is, of dat zowel ik als mijn man tijdelijk niet goed bij ons hoofd waren.

Hier gaat ie.
Een aantal jaar geleden heb ik in een oud huis in Den Haag gewoond. De straat (vlakbij Hollands spoor) heet 'Het zieken'. We hebben ons nooit echt afgevraagd waar die naam vandaan kwam. Ik vond het een heel gezellig huis. Sfeer was goed, midden in het centrum, oude houten vloeren, antieke schuifdeuren, je kent het wel. Ik woonde op de eerste etage.
Al snel bleek dit huis toch wel wat vreemde trekjes te hebben. Er zaten ontzettend veel insecten, grote spinnen, rare beestjes in de muren. Op zich niet zo vreemd voor een oud huis. Wat wel enigszins apart was waren de ontzettend grote naaktslakken die daar rondkropen. Ze kwamen alleen 's nachts, 's ochtends waren ze nergens te bekennen. Heb er ooit eens één gevangen in een grote beker. 't Beest was de volgende dag weg.
Wat ook nogal vreemd was, was dat als je een handdoek op de vloer legde, je hem direct twee keer kon wassen, omdat hij verschrikkelijk stonk, echt een verrotte lucht. Verder was er een klein kamertje naast de woonkamer (open met een toogje erin) waar ik en mijn man absoluut niet in konden. Ik werd daar echt kotsmisselijk.
Het was een beetje een vreemd ingedeelde etage waar ik woonde. Je had een woonkamer en slaapkamer aan elkaar en je moest over de gang voor de badkamer, keuken etc. Die gang was niet te doen. Als je daar liep had je echt het gevoel of je tegen de muur werd geduwd. We werden er zo misselijk van. Ach ja denk je dan nog, een oud huis, het zal wel.
Op een gegeven moment stond ik onder de douche aan het eind van de gang (ik woonde er toen 6 maanden ofzo). Ineens hoorde ik gekrab en gebons aan de deur. Ik dacht aan een kat, maar het werd steeds luider. Ik volledig in paniek, mijn vader gebeld (telefoon zat in mijn broekzak). Gelukkig (of misschien juist niet) had ik de gewoonte altijd de deur van de badkamer op slot te doen. Toen ik (met papa aan de andere kant van de deur) eindelijk de deur open durfde te doen, bleken er krassen in de deur te staan (3 of 4) van wel anderhalve meter lang en goed diep. Mijn vader heeft ze gezien, maar er nooit over willen spreken. Het was gewoon een bijzonder grote kat geweest volgens hem…
Toen ik mijn man dit vertelde, kwamen de verhalen bij hem los. Hij had gezwegen omdat hij bang was dat ik in paniek zou raken.
Hij had eens op bed gelegen en een grote zwarte schaduw boven zich zien verschijnen die 'op hem viel'. Echt vreselijk had dat gevoeld. Verder had hij meegemaakt dat we samen in bed lagen en hij iets heel vreemds had gezien. Ik lag toen blijkbaar half te slapen. Hij was net in bed gestapt en nog klaarwakker. Was dus geen droom. Rondom het bed stonden mensen, een stuk of 10 naar ons te kijken. Ze waren bleek, zagen er ziek uit. Ze hadden oude kleren aan (soort antieke arbeiderskleren of lompen ofzo).
Heb nog een paar maanden in dat huis gewoond. Erger is het niet geworden. Mijn man heeft die figuren geloof ik ook niet meer gezien. We waren er iig niet echt welkom. Vreemd was wel dat de sfeer daar ontzettend kon omslaan: het ene moment was het gezellige, het andere moment dacht je dat je in een horrorfilm vastzat.
Een half jaar later ben ik erachter gekomen waarom die straat Het Zieken heet: er heeft sinds de 14e eeuw een leprooshuis gestaan waar melaatsen werden opgesloten. Later was het een ziekenhuis geworden, tot ergens in de 19e eeuw.
Ik weet niet wat ik er van moet vinden. Maar die krassen in de deur stonden er echt... Huizen zijn later volledig gerenoveerd. Ik hoop voor de nieuwe bewoners dat ik het allemaal bij elkaar gefantaseerd heb.
I'm a soprano. I have resonance where my brains ought to be.
64= Monoton + Minimal