Column VN: "Duyvendak had gelijk"

quote:

Op zondag 17 augustus 2008 20:51 schreef DrWolffenstein het volgende:
Onzin, een krant mag best partij kiezen. Als het maar openlijk gebeurt.

quote:

Rein geweten
16-08-2008
Door Max van Weezel

Joschka Fischer sloot zich op zijn negentiende bij de linkse studentenbeweging in Frankfurt aan. Als commandant van de groepering Revolutionärer Kampf kraakte hij leegstaande panden en leidde hij protestdemonstraties die niet zelden in gevechten met de politie eindigden. Fischer stond aan het hoofd van de Putzgruppe (afkorting voor Proletarische Union für Terror und Zer­stö­rung) die met helmen en knuppels uitgerust agenten te lijf ging. Bij een demonstratie in mei 1976 raakte een van die agenten levensgevaarlijk gewond. De oorzaak: een molotovcocktail die de Putzgruppe naar hem had geworpen. Even later betuigde Fischer spijt over het geweld dat hij had gebruikt. Hij bekeerde zich tot het parlementarisme en richtte – samen met zijn boezemvriend Daniel Cohn-Ben­dit – de Groene Partij op.

Van 1998 tot 2005 was de voormalige straatvechter vice-premier en minister van Bui­ten­land­se Za­ken van de Bonds­republiek. In die hoedanigheid zette hij zich in voor de mensenrechten – bijvoorbeeld op de Balkan. Zijn verleden speelde hem nog wel eens parten. In 2003 eiste de journalist Klaus Rainer Röhl – weduwnaar van terroriste Ulrike Meinhof – het aftreden van de geweldpleger die zich tot democraat had ontwikkeld. De Groe­nen bleven achter hun minister staan. Ook de Duit­se publieke opinie vond dat Röhl spijkers op laag water zocht. Fischer had rekenschap voor zijn verleden afgelegd en waarom zou het iemand niet worden gegund van zijn fouten te leren? De affaire liep met een sisser af. Nu is Fischer een alom gerespecteerd docent aan de Universi­ty of Princeton.

Grappig dat de Nederlanders tegenwoordig minder vergevingsgezind zijn dan de Duitsers. Wijnand Duyvendak sloot zich op zijn drieëntwintigste aan bij de kraakbeweging. Ook liet hij zich inlijven bij de antimilitaristische actiegroep Onkruit. In 1984 werd hij aangehouden bij een inbraak in een militair complex in Dubbeldam. Het leverde hem zes weken gevangenisstraf op. Duyvendak trad toe tot de redactie van het activistische blad Bluf! dat in de jaren tachtig regelmatig het nieuws haalde met geruchtmakende onthullingen, vaak het resultaat van inbraken in ministeries.

Beroemde kop uit Bluf!: ‘Inbreken kan iedereen’. Volgens een artikel in De Telegraaf verdacht de recherche de kraakactivist van betrokkenheid bij de terreurgroep RaRa die in 1985 brand stichtte bij de Makro-vestiging in Dui­ven­drecht. Zelf ontkende Duyvendak dat verhaal met grote stelligheid. Via de Vereniging Milieudefensie (waar hij van 1999 tot 2002 directeur was) ontdekte ook Duy­ven­dak zijn liefde voor de parlementaire politiek. Sinds zes jaar zit hij in de Kamer voor GroenLinks. Net als Fischer legde hij verantwoording af voor zijn militante verleden. Als kraker had hij in een milieu verkeerd waar sommigen het geweld niet schuwden, vertelde hij in december 2003 aan Trouw: ‘Er had zich destijds een hardheid ontwikkeld, waarvan we toen dachten: alles bestaat naast elkaar. Zij deden het met geweld, en wij deden het iets anders, en laat de beste winnen. Nu zie ik veel scherper hoe ontzettend belangrijk het is om geweldloos te zijn, maar dat het ook van groot belang is daarover heel uitgesproken positie te kiezen tegenover mensen die daar anders over denken. Als je in zo’n sfeer van geweld en confrontatie zit kan er een tunnelvisie ontstaan die levensgevaarlijk is.’ Desondanks bleven publicisten als Stan de Jong, Joost Nie­möl­ler en Peter Siebelt hem als de geestelijke vader van het linkse terrorisme in Nederland omschrijven.

Reden waarom Femke Halsema hem aanraadde schoon schip te maken. Hij deed dat in een boek waarin hij zijn wer­de­gang van beroepsactivist tot steunpilaar van de parlementaire democratie zelfkritisch onder de loep nam. Jam­mer alleen van dat persbericht van uitgeverij Bert Bak­ker waarin de indruk werd gewekt dat de parlementariër nog steeds trots was op inbraken als die bij het ministerie van Economische Zaken in 1985. Terwijl hij zich daar juist van had willen distantiëren. De commentaren logen er niet om. Duyvendak was een dief, een inbreker, een terrorist, een ordinaire crimineel. Het stond niet alleen te lezen op websites van Elsevier en GeenStijl maar ook op die van Groen­Links en Nova. ‘Niks jeugdzonde! Zo iemand moet uit de partij gezet worden. Wie zich met politiek bezighoudt, moet een rein geweten hebben,’ meende K. v.d. Broeck uit Den Haag (‘Ik ben zelf van de linkse kerk’) in de Volks­krant.

Afgelopen zaterdag kwam ik Duyven­dak tegen na afloop van de begrafenis van Gerard Lege­beke, befaamd onthullingsjournalist bij de VPRO-radio. Het Ka­mer­lid maakte een licht verbijsterde indruk. Hij had ‘Duy­ven­dak-gate’ totaal niet zien aankomen. Iedereen wist toch dat hij bij Bluf! en Onkruit had gezeten en dat inbraken daar aan de orde van de dag waren? Wat hij kennelijk over het hoofd zag, was dat actie­methoden die anno 1985 de normaalste zaak van de wereld werden gevonden, nu als onwettig en onfatsoenlijk worden afgekeurd. ‘The times they are a-changin,’ zong Dylan al. Jammer voor Wijnand Duyvendak.

quote:

Acties buiten de wet dienen de leefbaarheid (opinie)
Jochen Douw , plaatsvervangend voorzitter Dwars, jongerenorganisatie GroenLinks

GroenLinks zou juist het voortouw moeten nemen in het pleiten voor maatschappelijk ongehoorzame acties.

Kamerlid Wijnand Duyvendak is opgestapt, naar aanleiding van de mediahetze over zijn activistische verleden. Vanaf snel nadat zijn bekentenissen uit zijn nog te verschijnen boek ’Activist in de politiek’ naar buiten kwamen, werd hij geoormerkt als inbreker, misdadiger en zelfs terrorist. En niet alleen Wijnand Duyvendak werd veroordeeld, maar heel activistisch Nederland.

Afgelopen vrijdag toonde ’Nova’ de meest verontrustende beelden van de kraakbeweging uit de jaren ’80. Het geweld werd daarbij gepresenteerd als een middel waar activisten standaard naar teruggrijpen. Laat het iedereen duidelijk zijn dat de nuance in het debat rond Duyvendak en activisme de afgelopen week compleet zoek zijn geraakt.

Er zijn harde veroordelingen geweest over de daden van Duyvendak. Zo leek tijdens ’Nova’ het standpunt van GroenLinks-fractievoorzitter Femke Halsema te zijn dat acties die buiten de wet vallen, per definitie niet door de beugel kunnen. Dit terwijl de partij op dit moment bijvoorbeeld volop bezig is met een ’Guerrilla gardeners’-campagne, waarbij er ’illegaal’ plantjes worden geplant in braakliggend terrein om de leefomgeving groener te maken.

Gelukkig werd deze verklaring van Femke Halsema een dag later in hetzelfde programma geneutraliseerd door de Amsterdamse GroenLinks-wethouder Maarten van Poelgeest en Europarlementariër Joost Lagendijk. Zij erkenden dat ze sympathie te hebben voor mensen die voor een breder maatschappelijk doel de grenzen van de wet opzoeken.

Niet alleen de media, maar ook de in eerste instantie verstarde en angstige reactie van GroenLinks heeft schade toegebracht aan Duyvendak en activisme in het algemeen.

In de verhitte discussie is vaak beweerd dat de enige weg om maatschappelijke problemen op te lossen de parlementaire weg is. Dit is natuurlijk niet het geval, want buitenparlementaire acties, en zelfs maatschappelijk ongehoorzame acties, zijn heel erg belangrijk voor het creëren en in stand houden van een leefbare samenleving.

De hysterie die is ontstaan naar aanleiding van het oprakelen van het grotendeels bekende activistische verleden van Wijnand Duyvendak is een toonbeeld van het gebrek aan ruimte dat de maatschappij biedt voor deze acties.

We zien als GroenLinks-jongeren met lede ogen dat GroenLinks niet onbevreesd het voortouw durft te nemen in het pleiten voor maatschappelijk ongehoorzame acties. Dit is essentieel in een tijd dat veel mensen de politiek niet vertrouwen en er schande van spreken, maar zich niet geroepen voelen zelf actie te ondernemen.

Het is belangrijk om dat wat strikt genomen een overtreding van de wet is, in een bredere context te bekijken. Neem de inbraak van Wijnand Duyvendak in het ministerie van economische zaken. Natuurlijk is inbraak een overtreding van de wet, maar dit wil nog niet zeggen dat elke inbraak hetzelfde is. Een inbraak van iemand die op een makkelijke manier aan spullen en geld voor zichzelf wil komen, is totaal iets anders dan een inbraak met als doel om maatschappelijk buitengewoon relevante informatie naar boven te halen die door een minister bewust wordt achtergehouden.

Dankzij de publicatie van de bewijsstukken over de voorbereiding van de bouw van kerncentrales is bekend geworden hoe er informatie voor de Tweede Kamer en burgers werd achtergehouden en democratische processen werden vermeden. De actie heeft dan ook grote politieke en maatschappelijke consequenties gehad.

Dan het publiceren van de gegevens van een aantal topambtenaren van het ministerie van economische Zaken. Dit is, ook met de hele maatschappelijke context van de jaren ’80 meegenomen, en ook met het maatschappelijke doel dat Duyvendak toen voor ogen had, geen goede actie geweest. Burgerlijke ongehoorzaamheid kan ver gaan, maar op het moment dat door deze acties mensen persoonlijk benadeeld worden, ga je te ver. Buitensporig geweld en het toebrengen van schade aan anderen kan niet, dat moet duidelijk zijn.

De jongerenorganisatie van GroenLinks heeft echter ook altijd al een activistisch karakter gehad, waarbij wij af en toe ’dwars’ tegen de regels ingaan en een beetje ongehoorzaam durven te zijn. Mag dat echt niet meer? Het is een manier om maatschappelijke problemen aan de kaak te stellen en te komen met creatieve en doeltreffende oplossingen.

quote:

Maandag: het geweten van Duyvendak
Lieuwe Rozema, Groningen, 18-08-2008 00:15

Het linkse geweten is geloofwaardiger en daadkrachtiger dan het rechtse.

Naar aanleiding van de mijns inziens overtrokken reacties in de media, met De Telegraaf en GeenStijl voorop, op het actieverleden van Wijnand Duyvendak, heb ik besloten met onmiddellijke ingang lid te worden van GroenLinks.

Jammer dat een hardwerkend, maatschappelijk betrokken, geloofwaardig en milieubewust Kamerlid zich geroepen voelt te moeten opstappen. Van mij had het niet gehoeven.

Wat mij blijft verbazen, is dat een krant met een dubieus oorlogsverleden wel elke dag nog gewoon verschijnt. Dat iedere malloot met een mening deze straffeloos mag ventileren op websites als GeenStijl.

En dat allemaal zonder dat er consequenties aan worden verbonden. Uit de beslissing van de heer Duyvendak blijkt maar weer eens dat het linkse geweten geloofwaardiger en daadkrachtiger is dan het rechtse.

quote:

Op maandag 18 augustus 2008 11:35 schreef SCH het volgende:

[..]

Maar natuurlijk, zo was het ook. De staat gebruikt ook geweld en in die zin was het allemaal niet zo gek. We kijken er nu met een heel andere bril naar met het is een beetje onzinnig om het op deze tijd te leggen.

Ik las trouwens net, en daar ben ik echt verbijsterd over, dat de Telegraaf vorige week doodleuk het adres van Wijnand Duyvendak heeft gepubliceerd. Dat geloof je toch niet

quote:

Op maandag 18 augustus 2008 11:43 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

quote:

GroenLinks groeit dankzij GeenStijl
En weer een blije GroenLinks stemmer erbij! U vroeg zich al af hoe het kwam waarom GroenLinks het ondanks de Affaire Duyvendak in de peilingen zo goed blijft doen. Dat komt door ons! Mensen melden zich massaal bij GroenLinks aan. Zo ook Lieuwe Rozema uit Groningen (NAW bij redactie bekend.) Meneer stoort zich er aan dat iedere malloot met een mening deze straffeloos mag ventileren op websites als GeenStijl, zonder dat daar consequenties aan worden verbonden. Lieuwe is trots op GroenLinks. Zo trots dat hij een ingezonden brief naar de Volkskrant stuurde. BRIEF VAN DE DAG. En u weet tog. Eén ingezonden brief vertegenwoordigt de mening van tien duizenden mensen. Alsjeblieft Femke! Van ons, voor jou. We bellen nog over het verleden van Kees V.

quote:

Op maandag 18 augustus 2008 11:48 schreef SCH het volgende:
Waarom is er dan weer geen massale verontwaardiging, ook bij het zo hypocriete GeenStijl en de boze usertjes hier, over het publiceren van het adres van Duyvendak?

Kom maar weer op met de dubbele moraal en de excuses

quote:

Rikus moet weg
Bert Wagendorp, 18-08-2008 10:22
reageer 5 reacties

Rikus Spithorst bleek trouwens zaterdagavond precies het soort man dat ik me altijd voorstel bij de anonieme internethelden. Een Lulletje Rozenwater.

De internetcolumnist Rikus Spithorst schreef eind vorige week onder het pseudoniem Driek Oplopers op de nieuwssite Fok! een column onder de kop ‘Femke Halsema moet dood’, waarin hij verklaarde dat hij het zeer zou toejuichen wanneer iemand het huis van de ‘mentaal getormenteerde politica’ en ‘afzichtelijke volksvertegenwoordigster’ ‘in de fik’ zou steken. ‘Dat wijf verdient niet beter’, aldus Driek Oplopers.

Driek Oplopers was boos omdat Femke Halsema haar partijgenoot Wijnand Duyvendak ‘integer’ had genoemd, ondanks diens heftige actieverleden.

Zaterdag was Spithorst te gast bij NOVA. Hij zei dat hij een column ‘vol grappen en grollen’ had geschreven die overduidelijk satirisch was bedoeld. Veel vertrouwen in zijn eigen satirische vermogens had Spithorst niet, want hij had nog wel even gecheckt of het adres van Halsema op internet niet al te gemakkelijk was te achterhalen. Dit voor het geval de satirische strekking van zijn column pyromane Fok!-lezers zou ontgaan.

Dat kon inderdaad gemakkelijk. Rikus Spithorst is zijn baan bij reizigersvereniging Rover kwijt en de Amsterdamse PvdA heeft hem buiten de deur gezet als columnist. Zagen de satire niet.

Samenzweringstheorieën

Driek Oplopers schreef op internet dingen die Rikus Spithorst nooit voor zijn rekening zou willen nemen.

Toen bekend werd dat Rikus Spithorst Driek Oplopers was, veranderde Rikus Spithorst op de weblog van Driek Oplopers de kop van de column in ‘Femke Halsema moet weg’. Femkes huis hoefde niet meer in de fik.

Bij NOVA noemde Spithorst dit ‘nuanceren’.

Als Rikus Spithorst zijn pseudoniem nou maar wat beter had bewaakt, dan had hij nog jaren kunnen doorgaan met mensen satirisch dood te wensen en satirisch op te roepen hun huizen plat te branden, en intussen namens Rover kunnen blijven klagen over volle treinen en tochtige perrons.

Internet stimuleert de gespletenheid die niemand van ons vreemd is. Het is de plek bij uitstek waar je straffeloos je duistere kanten de vrije teugel kunt geven en meningen kunt spuien waarvan je het wel uit je kop laat ze met naam en toenaam te ventileren.

Tevens kun je er veilig van leer trekken tegen iedereen die je niet bevalt en fantastische samenzweringstheorieën lanceren.

En de volgende ochtend ga je gewoon weer braaf naar kantoor – geen haan die ernaar kraait.

Ik vind anonimiteit laf, maar misschien is dat ouderwets en is de nieuwe democratie er een van schrille stemmen zonder bijbehorende namen en gezichten.
Uitroeptekens

Rikus Spithorst bleek trouwens zaterdagavond precies het soort man dat ik me altijd voorstel bij de anonieme internethelden. Een Lulletje Rozenwater, het soort sneue sukkel dat met verdraaide stem heel hard iets naars roept in het donker en er dan als een haas vandoor gaat.

Wijnand Duyvendak schreef in de jaren tachtig zijn blaadje Bluf! ook anoniem vol.

Kennelijk houden die anonieme jongens van uitroeptekens.

Nu moet Wijnand op zoek naar een nieuwe baan en Rikus ook.

Fok!

quote:

‘Wijnand is raar aan het doen’
Door: Marcel van Engelen
Gepubliceerd: vandaag 01:00
Update: vandaag 11:15

Strijdmakkers van GroenLinks-Kamerlid Wijnand Duyvendak peinzen niet over excuses voor hun gewelddadige krakersverleden. ‘We zijn er juist trots op.’

In het openbaar sorry zeggen? ‘Een vorm van zelfkastijding die ik niet passend vind’, zegt Margreet Simons, nu duurzaamheidsanalist bij een bank. ‘Afstand nemen van mijn acties zal ik nooit doen’, zegt Kees Biekart, nu wetenschappelijk onderzoeker. ‘Discussie is prima, maar excuses niet’, zegt Eric Duivenvoorden die de geschiedenis van de Amsterdamse kraakbeweging vastlegde.

Het debat over de roerige jaren tachtig kwam afgelopen weekend snel op gang. Maar verantwoording afleggen over illegale acties, waar Duyvendak bij zijn opstappen toe opriep, daar zien zijn oude krakersvrienden niets in. ‘Wijnand is de zoon van een dominee, dat zie je nu boven komen’, zegt Duivenvoorden. ‘Verantwoording afleggen klinkt als het boetekleed aantrekken. Ongepast.’ Want illegale acties hebben hun nut juist bewezen, zegt ook Simons. Ze kwam in 1982 op de redactie van het actieblaadje Bluf! terecht, waar ze anderhalf jaar later Duyvendak voor het eerst ontmoette. Ze praat over hem zoals de meeste anderen uit die tijd: met diepe solidariteit en de nodige bewondering. Maar nu is Wijnand een beetje raar aan het doen. ‘Ik neem het hem heel erg kwalijk dat hij onze acties in een criminele hoek plaatst.’

‘Laten we wel wezen: RaRa had wel effect’
‘Want de dingen hebben hun prijs’, zegt Simons, die zelf direct of indirect betrokken was bij de bezetting van militaire bunkers, van een zendmast bij Lopik of een inbraak bij een mijnbouwmaatschappij die in Zuid-Afrika actief was. ‘Er waren ook acties waarover ik direct na afloop geen goed gevoel had. Zo hebben we bij een wijnwinkel een keer de flessen uit Zuid-Afrika kapotgemaakt. De paniek in de ogen van de eigenaar ging me niet in de koude kleren zitten.

Dat was voor mij eens, maar nooit weer.’ Of Duyvendak daar ook bij betrokken was, wil ze niet zeggen. ‘Maar er was weinig ruimte om met anderen over je twijfels te praten. Zeker bij Wijnand. Hij was heel overtuigd van zijn zaak.’

Daarom is het zo vreemd dat juist hij nu elke vorm van illegale, buitenparlementaire acties afwijst. Bij zijn persconferentie over zijn aftreden, afgelopen donderdag, noemde hij al die acties zelfs ‘uitermate verwerpelijk’. ‘Ze leiden tot een cultuur van eigenrichting, van wildwest in de samenleving’, aldus Duyvendak. Hij werd bijgestaan door partijleider Femke Halsema, die GroenLinks al langer een wat keuriger, liberaler en regeringsrijpe kant op leidt.

GroenLinks-prominenten als Europarlementariër Joost Lagendijk, de Amsterdamse wethouder Maarten van Poelgeest en senator Leo Platvoet kwamen de afgelopen dagen in het geweer: heel veel GroenLinksers hebben een actieverleden en hun illegale acties zijn niet per definitie fout. De actievoerders die in de jaren tachtig aan de zijde van Duyvendak meevochten tegen apartheid of kerncentrales gaan nog een stapje verder. ‘We zijn juist trots op die acties’, aldus journalist Jo van der Spek.

‘Het gros van de mensen die ik uit die tijd ken, staat nog steeds pal voor hun daden’, zegt ook Kees Biekart, één van de oprichters van Bluf! ‘Er werd door bijna iedereen wel een grens getrokken bij geweld tegen personen. Daar werd intern volop over gediscussieerd, ook in Bluf!. Daarom is een oproep tot het afleggen van rekenschap ook zo vreemd.’

Kerncentrales
Eric Duivenvoorden, de historicus van de kraakbeweging: ‘We moeten wel de context in de gaten houden. Er was in Nederland anderhalf jaar een brede maatschappelijke discussie geweest over kerncentrales met als uitkomst dat we die niet wilden. Toen bleken achter de rug van iedereen om, ook van de Tweede Kamer, ambtenaren toch plannen te maken voor die centrales. Is een inbraak om dat boven water te krijgen dan ongeoorloofd? Zo’n actie ondersteunt eerder de democratie dan dat die wordt ondermijnd.’

Margreet Simons gaat zelfs zo ver om de brandstichtingen bij de Makro van de anonieme Revolutionaire Anti-Racistische Actie (RaRa) goed te praten, waar ze overigens zelf niet bij betrokken was. Het bedrijf had vestigingen in Zuid-Afrika. ‘Het is heftig wat daar is gebeurd, maar laten we wel wezen: het heeft wel effect gehad. Bedrijven krabden zich achter de oren. Begin jaren negentig kwam Mandela vrij. Ik ga die acties niet afkeuren.’ Maar er hadden toch mensen kunnen omkomen? ‘De acties werden van tevoren aangekondigd, dus die kans was klein’, zegt Simons. ‘Ik ben wel altijd tegen geweld op personen geweest, zoals de bom bij het huis van Kosto.’

Brandende lappen
Simons vindt dat Duyvendak zich nu ten onrechte persoonlijk verantwoordelijk voelt voor de brandende lappen die in 1985 door de brievenbus van een topambtenaar van Economische Zaken zijn gegooid. In Bluf! was even daarvoor zijn adres gepubliceerd. ‘Ik begrijp het wel: Wijnand heeft als Kamerlid dagelijks met ambtenaren te maken. Maar hij heeft zelf geen brand gesticht. Wijnands beslissing om op te stappen, is overhaast.’ Biekart: ‘Wijnand is in een paar dagen tijd enorm onder druk gezet. Ik wil hem over een paar weken nog wel eens horen.’ Duivenvoorden: ‘Hij is het spoor bijster. De veroordeling van de acties is niet des Wijnands.’