Zelfmoordenaars zijn egoisten

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 22:47 schreef amaranta het volgende:
Ik vind je ongelovelijk sterk Brownie.

Dank je. ik word verlegen als mensen dat zeggen, vooral ook omdat ik dat zelf helemaal niet vind.
Uiteindelijk was het niet mijn kracht , het was gewoon een keuze tussen (voor mij) twee kwaden, en ik heb toevallig de goede keus gemaakt, ik had mijn leven zoals het nu is, niet willen missen.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 22:52 schreef amaranta het volgende:

[..]


Ja ik hemel haar op omdat ze het niet gedaan heeft. Wat moet ik zeggen. Brownie vieze slet ga terug naar het spoor en ga alsnog daar op de rails liggen? Jij verdient het leven niet?

Ik moest lachen
Beetje ongepast

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 21:41 schreef artificial het volgende:
Ik vind zelfmoord zwak.

Zelfmoord is de ultieme opoffering voor omstanders.

Het getuigd juist niet van zwakheid maar van een sterkte die een persoon heeft. Jezelf om zeep helpen is nog best een lastig karweitje waarbij zowel lichaam als geest tegenspreken.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 22:53 schreef JamesBrownie het volgende:

[..]

Ik moest lachen
Beetje ongepast

eigenlijk meen ik het ook..

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 22:05 schreef artificial het volgende:
Iemand die zelfmoord pleegt vind ik zwak, omdat niet het geduld opgebracht kan worden om op dat ene moment te wachten dat het zonnestraaltje weer door komt. Iemand die sterker is kan wachten en het zonnestraaltje verdubbelen. Bij de een duurt het langer dan bij de ander...maar eens komt het straaltje. Dat is het leven.

Je kan het zaakje ook omdraaien.
Wanneer jij je goed voelt, het zonnestraaltje je leven berijkt, dan denk je toch ook niet 'ohnee, over een half jaartje ga ik me misschien weer enorm kut voelen'. Mensen die serieus aan zelfmoord denken, denken niet wat er over een jaartje gaat gebeuren, maar denken over nu. Daarbij duurt elke minuut enorm lang als je je echt héél slecht voelt. Hopen dat je er na een half jaartje vanaf bent is dus ook niet echt positief...

Ik heb zelf de zelfmoord-gedachtes meegemaakt (gelukkig geen echte pogingen). Ik begrijp dus 100% dat mensen zelfmoord willen plegen. En als iemand je vertelt dat ie zelfmoordgedachtes heeft, dan heeft hij hulp nodig en ziet hij jou als vertrouwenspersoon. Dan heeft hij zeker geen behoefte aan 'wat een flauwe kul'...

Het blijft een lastige kwestie. Je kunt het niet zomaar egoïstisch noemen, want het is als nabestaande in dat geval even egoïstisch om van iemand te verlangen dat hij blijft leven voor jou.
De manier waarop zelfmoord wordt gepleegd valt wel erg te betwisten...

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 22:28 schreef Pietverdriet het volgende:
Ook jou gun ik een paar maanden depressie, dan lul je wel anders.

Inderdaad een mooie mogelijkheid om ze het duidelijk te maken.
Toch zou ik het m'n ergste vijand niet gunnen. Depressie is volgens mij erger dan de dood.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 22:31 schreef artificial het volgende:
Als ik een paar dagen depressief ben..vind ik mezelf ook zwak...net zo goed.

Het is maar wat je depressief noemt.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 22:49 schreef artificial het volgende:

[..]

Ik snap de tegenstrijdigheid niet, leg eens uit.

Als je beperkt bent (door een handicap, een depressie, etc.) dan ben je dus niet vrij om te doen wat je wil.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 21:44 schreef PDOA het volgende:

[..]

Ik neem het ze alleen kwalijk dat ze al die gevoelens hebben opgekropt ipv er met iemand over te hebben gepraat. Praten kan soms erg opluchten, en wellicht tot een andere beslissing leiden. Jammer dat zij dit niet hebben ingezien, en hun problemen hebben 'overgedragen' naar hun naasten en familie, want die moeten maar gissen waarom hij/zij deze beslissing heeft genomen. Ja, dat vreet aan je. Dag en nacht. En ja, het is inderdaad zielig voor mij en de nabestaanden, want wij zitten er nu mee in onze maag. Maar dat kan ik niet egoistisch noemen. Niet van mijn kant in ieder geval.

In het topic begin staat, het schuldgevoel waar diegene boos over is :
ik voel me nu kut want ik denk nu was ik er maar vaker langsgeweest en dat schuldgevoel is terecht ,denk daar maar eens over na!
Dat is egoisme nml.
Je kut voelen omdat iemand zichzelf het leven beroofde omdat jij je schuldig voelt..
hehe
Ga eens wat vaker langs bij je vrienden, wees eens wat belangstellender?!
Denk dat dit de issue is hier.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 22:57 schreef Juzme het volgende:
Het blijft een lastige kwestie. Je kunt het niet zomaar egoïstisch noemen, want het is als nabestaande in dat geval even egoïstisch om van iemand te verlangen dat hij blijft leven voor jou.
De manier waarop zelfmoord wordt gepleegd valt wel erg te betwisten...

Precies!

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 22:54 schreef amaranta het volgende:

[..]

eigenlijk meen ik het ook..

Dat weet ik, maar de manier waarop je het brengt getuigt van een enorm sarcasme en daar houd ik wel van.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 22:52 schreef amaranta het volgende:

[..]

??? Jij mij niet begrijp???

Ik vind het knap dat ze er helemaal alleen bovenop is gekomen. Dat ze, dat inzicht had, waar hier al de hele tijd over wordt gesproken. Dat ze niet de zwakke schakel was. Dat ze op het spoor stond en de trein voorbij zag rijden ipv de trein met open armen te ontvangen...

Ja ik hemel haar op omdat ze het niet gedaan heeft. Wat moet ik zeggen. Brownie vieze slet ga terug naar het spoor en ga alsnog daar op de rails liggen? Jij verdient het leven niet?

Ze heeft zelf de keuze genomen om het niet te doen. Super toch!

Ik begrijp het inderdaad niet dat mensen die net niet voor de trein springen als geweldig worden gezien. Ik vind het overdreven. Mensen die al ver door tijd hun problemen oplossen vind ik een stuk sterker. Verder vind ik het inderdaad geweldig dat ze er is(waarom niet).

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 22:59 schreef JamesBrownie het volgende:

[..]

Dat weet ik, maar de manier waarop je het brengt getuigt van een enorm sarcasme en daar houd ik wel van.

kom maar eens wat vaker langs in het ehv topic, je bent van harte welkom hoor

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 22:59 schreef Heldopsokken het volgende:

[..]

Ik begrijp het inderdaad niet dat mensen die net niet voor de trein springen als geweldig worden gezien. Ik vind het overdreven. Mensen die al ver door tijd hun problemen oplossen vind ik een stuk sterker. Verder vind ik het inderdaad geweldig dat ze er is(waarom niet).

ik zou willen dat net zoals brownie, mijn broer hier nog was om te zeggen: ik heb het toch niet gedaan...
i

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 23:01 schreef amaranta het volgende:

[..]

ik zou willen dat net zoals brownie, mijn broer hier nog was om te zeggen: ik heb het toch niet gedaan...
i

Ik ook. Ik had nog liever gehad dat jouw broer zijn problemen met jou had besproken en op basis daarvan had besloten om niet voor de trein te springen.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 23:01 schreef amaranta het volgende:

[..]

ik zou willen dat net zoals brownie, mijn broer hier nog was om te zeggen: ik heb het toch niet gedaan...
i

............
he bah wat triest weer...sterkte!

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 22:59 schreef Heldopsokken het volgende:

Ik begrijp het inderdaad niet dat mensen die net niet voor de trein springen als geweldig worden gezien. Ik vind het overdreven. Mensen die al ver door tijd hun problemen oplossen vind ik een stuk sterker. Verder vind ik het inderdaad geweldig dat ze er is(waarom niet).

Volgens mij zit hier iemand naar complimentjes te vissen.

Jij bent óók sterk, hoor, Heldopsokken.

Soms sta ik op het station, en dan bekijk ik een naderende trein, dan denk ik. Jezus, hemeltjelief, je moet echt lef hebben om zo'n gevaarte over je heen te durven krijgen. Die voorkant is enorm...
Ik kan me er dus helemaal nisk bij voorstellen.
Ik probeer me regelmatig in te denken hoe mijn broer daar op het spoor of naast het spoor of waar dan ook heeft gestaan en besloten heeft om dat te doen. Ik vraag me dan af. Hoe stond hij daar, wat ging er door hem heen. Stond hij er met zn rug naar toe of keek hij de dood in de ogen.
En, ik kan er niet over nadenken want ik blokkeer dan. Maar hij, hij stond er wel. En hij is er nu niet meer. Was hij nog maar hier. Had hij maar kunnen denken. Over een half jaar gaat het beter, en ik weet dat hij wel soms aan de toekomst dacht want hij wilde zn rijbewijs gaan halen, een paar weken later nadat hij dit zei (over zn rijbewijs) was hij dood. Zn depressie was dus sterker dan een of ander toekomstbeeld...

Natuurlijk is zelfmoord zwak en egoistisch. Zoals eerder gezegd is in feite elke keuze egoistisch. Sommige mensen hechten echter meer aan hun omgeving dan dat anderen doen. Hun motivatie daarvoor is echter hetzelfde, het een is voor hen meer voordelig dan het ander.

Je kunt mij niet wijsmaken dat een zelfmoordenaar niet weet dat hij anderen om zich heen kwetst. Het is het ergste dat je je omgeving kunt aandoen. Alleen was voor die persoon op dat moment het voordeel van dood zijn groter dan te blijven leven voor anderen.

Het is zwak, omdat het de weg van de minste weerstand is. Behalve dat hij/ (of zij) verlost is van welk lijden dan ook, hij zal ook niet zien wat hij aanricht bij anderen. En hoe hard en onrechtvaardig het ook is, indien de daad voortkomt uit een aandoening: Aandoeningen maken mensen zwak(ker).

Het is dat de brief van mijn broer te persoonlijk is om hier te posten. Maar de hele brief ging over ons. Hij wist wel degelijk wat hij ons aandeed. Maar toch, toch verkoos hij de dood. Dat maakt hem geen egoist. ZOals ik al zei, ik respecteer zijn keuze. Ik vind het enorm kut dat hij er niet is. Maar hij heeft die keuze zelf gemaakt.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 22:59 schreef Heldopsokken het volgende:

[..]

Ik begrijp het inderdaad niet dat mensen die net niet voor de trein springen als geweldig worden gezien. Ik vind het overdreven. Mensen die al ver door tijd hun problemen oplossen vind ik een stuk sterker. Verder vind ik het inderdaad geweldig dat ze er is(waarom niet).

Soms is het heel moeilijk om je problemen op te lossen.
Het kan zijn dat je anderen er niet mee wilt belasten, praten lucht niet altijd op, als je ziet dat anderen er moeite mee hebben, als ze je niet serieus nemen, als ze zeggen dat je "over zulk soort dingen niet praat" houd je gauw genoeg je mond. Ik ben een paar maanden bij een psycholoog geweest, die zei dat er niets aan de hand was, omdat ik zo goed kon verwoorden wat er scheelde, werd ik weggestuurd.(Dit was overigens een paar jaar voor mijn "echte" depressie) En dankjewel.
Maar goed, dat zijn niet altijd de dingen waar je mee zit en iedere situatie is anders natuurlijk.Je kunt niet praten van egoisme als je de hele situatie niet kent. Maar dat is met alles zo.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 22:47 schreef artificial het volgende:
Zwak in deze is niet in staat zijn om een kracht op te brengen om iets te bewerkstelligen.
Een gehandicapte die de kracht niet heeft te lopen, vanwege een fysieke afwijking, vind ik zwak.
Iemand die zelfmoord pleegt en de kracht niet meer heeft te willen leven, vind ik zwak.
Iemand die depressief is, vanwege een gemis van serotonine in de hersenen, vind ik zwak.

Dus het gaat me niet om de reden waarom iemand zwak is, maar het gaat me om het gemis van een levenskracht.

Sorry, maar deze post slaat echt nergens op!
Stel, je verliest morgen je benen door een ongeluk. Je kan dus niet meer lopen (wat wel vrij normaal is), ben je dan zwak? Ik denk dat je dan niet echt behoefte hebt aan reacties als 'Jij bent zwak!'. Ik vind zulke mensen net enorm sterk dat ze verder leven, en niet stoppen.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 23:05 schreef the_mind het volgende:

[..]

Volgens mij zit hier iemand naar complimentjes te vissen.

Jij bent óók sterk, hoor, Heldopsokken.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 23:14 schreef PDOA het volgende:

[..]

Hoe heb je jezelf uit die put weten te trekken?

Dat zei ze toch al. Ze had 2 keuzes. Het roer omgooien of sterven. Ze koos voor de 1e.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 22:54 schreef hollander172 het volgende:

Het getuigd juist niet van zwakheid maar van een sterkte die een persoon heeft. Jezelf om zeep helpen is nog best een lastig karweitje waarbij zowel lichaam als geest tegenspreken.

Helemaal mee eens. Als je het vanuit die kant bekijkt is deze persoon een stuk sterker dan ik.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 22:55 schreef neee het volgende:

[..]

Je kan het zaakje ook omdraaien.
Wanneer jij je goed voelt, het zonnestraaltje je leven berijkt, dan denk je toch ook niet 'ohnee, over een half jaartje ga ik me misschien weer enorm kut voelen'. Mensen die serieus aan zelfmoord denken, denken niet wat er over een jaartje gaat gebeuren, maar denken over nu. Daarbij duurt elke minuut enorm lang als je je echt héél slecht voelt. Hopen dat je er na een half jaartje vanaf bent is dus ook niet echt positief...

Het gaat niet om jezelf eruit kunnen denken, het gaat om de aanwezigheid van een levenskracht. Zoals ik al eerder schreef, ik denk ook weleens: dit gaat nooit meer over...ik heb dit altijd.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 22:58 schreef Iago het volgende:

[..]

Als je beperkt bent (door een handicap, een depressie, etc.) dan ben je dus niet vrij om te doen wat je wil.

Maar dit is een andere discussie. Dan ben ik ook niet vrij om te doen wat ik wil. Ik wil nu namelijk lekker champagne drinken op Antartica. Maar heb geen geld.

Artificial, ik begrijp even niet waarom iemand die niet kan lopen zwak is? Bedoel je letterlijk zwak?

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 23:16 schreef PDOA het volgende:

[..]

Ik doelde meer op wat ze daarna heeft ondernomen. Ik neem aan dat je niet een twee drie een Good Will Hunting moment hebt en daarna weer vrolijk verder kunt gaan.

Ik geloof echt dat ze daadwerkelijk naar het spoor is geweest, een trein voobij zag rijden en dacht. Dit wil ik niet.
Maar ik ben brownie niet dus dat mag ze lekker zelf vertellen als ze dat wil.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 23:10 schreef neee het volgende:

[..]

Sorry, maar deze post slaat echt nergens op!
Stel, je verliest morgen je benen door een ongeluk. Je kan dus niet meer lopen (wat wel vrij normaal is), ben je dan zwak? Ik denk dat je dan niet echt behoefte hebt aan reacties als 'Jij bent zwak!'. Ik vind zulke mensen net enorm sterk dat ze verder leven, en niet stoppen.

Tuurlijk niet, ik ben wel menselijk hoor. Ik ga echt niet tegen iemand die gehandicapt is zeggen dat ik hem zwak vind. Ik zou wel gek zijn.

En dat ik hem zwak vind, wil niet zeggen dat ik anders met deze persoon zou omgaan. Ik ga hetzelfde om met een zwak iemand, als met een sterk iemand. Ik veroordeel hier niemand op.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 23:19 schreef PDOA het volgende:

[..]

Dat antwoord hebben we ja. Maar daarna? Wat heeft ze daarna gedaan?? Hoe heeft ze zichzelf uit die put getrokken en is ze wie ze nu is?

Ze heeft zich toen enorm laten palen door een grote neger met een dikke lul en dacht, dit moet vaker. Dit is leven.
Weet ik veel. Vraag het haar.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 23:06 schreef djenneke het volgende:
Het is zwak, omdat het de weg van de minste weerstand is. Behalve dat hij/ (of zij) verlost is van welk lijden dan ook, hij zal ook niet zien wat hij aanricht bij anderen. En hoe hard en onrechtvaardig het ook is, indien de daad voortkomt uit een aandoening: Aandoeningen maken mensen zwak(ker).

Ik vind dit heel gemakkelijk, al te gemakkelijk geredeneerd. De BBC heeft een documentaire met Stephen Fry (manisch-depressief) uitgezonden: 'The secret life of the manic depressive', en wat die aandoening met hem doet, en hoe moeilijk die aandoening hem het leven soms maakt, welke perioden van intense hopeloosheid, rotheid en waardeloosheid hij meemaakt. En toch slaat hij zich er (tot nu toe) doorheen. Ik denk niet dat dat van zwakte getuigt.

Zelfmoord geschiedt doordat je een soort van overmacht ervaart, en ik denk dat er genoeg zijn die als ze eenzelfde overmacht ervaren zelfmoord zullen plegen, het is alleen dat velen dit (gelukkig voor hen) niet mee zullen maken. Om nu vanuit die luxepositie iedereen die de weerstand niet kan opbrengen zwak te noemen, terwijl je zelf wellicht al eerder uit het leven gestapt zou zijn, vind ik te gemakkelijk.

Dat je zelf misschien nooit aan zelfmoord hebt gedacht, het zelfs nooit zult doen, is naar mijn mening niet per se een teken van een 'sterke wil', het is wellicht ook omdat je het geluk hebt gehad van bepaalde tegenslagen gevrijwaard te zijn gebleven.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 23:17 schreef Juzme het volgende:
Artificial, ik begrijp even niet waarom iemand die niet kan lopen zwak is? Bedoel je letterlijk zwak?

Iemand die niet kan lopen is lichamelijk zwak, maar kan geestelijk super sterk zijn.
Iemand die wel kan lopen is lichamelijk sterk, maar kan geestelijk super zwak zijn.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 23:22 schreef amaranta het volgende:

[..]

Ze heeft zich toen enorm laten palen door een grote neger met een dikke lul en dacht, dit moet vaker. Dit is leven.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 23:16 schreef artificial het volgende:
Het gaat niet om jezelf eruit kunnen denken, het gaat om de aanwezigheid van een levenskracht. Zoals ik al eerder schreef, ik denk ook weleens: dit gaat nooit meer over...ik heb dit altijd.

Begrijp ik wel. Maar iets dat niet gaat door een fysisch gebrek, dat gaat gewoon niet. Dan mag je zoveel levenskracht hebben als je maar wil, lijkt me.

Edit: ik denk dat ik snap wat je bedoelt.

[ Bericht 11% gewijzigd door neee op 15-06-2007 23:30:19 ]

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 23:16 schreef PDOA het volgende:

[..]

Ik doelde meer op wat ze daarna heeft ondernomen. Ik neem aan dat je niet een twee drie een Good Will Hunting moment hebt en daarna weer vrolijk verder kunt gaan.

Ik heb vlak na dat spoor-incident besloten dat ik anders moest gaan denken, de manier waarop ik dat deed, in het begin, was bijna lachwekkend.
Ik dacht aan kabouters en tuinen, allerlei verschillende mooi ingerichte tuinen en dan bedaht ik waar ik welke tuinkabouters zou plaatsen.
Als ik merkte dat ik ging piekeren, dacht ik aan die tuinen en die kabouters, in het begin was dat heel erg moeilijk( echt heel erg moeilijk, dat kun je je bijna niet voorstellen), elke keer gleden mijn gedachten weer terug naar waar ik niet aan wilde denken., maar na een tijdje ging het steeds beter, op een gegeven moment ging het vanzelf, en nu heb ik het niet meer nodig, als ik wel pieker, denk ik aan mijn kindjes, of de katten ofzo.

Overigens ben ik erachter gekomen dat er een zekere man is, Pieter Frijters die mensen ook leert om aan andere dingen te denken, eigenlijk een beetje op dezelfde manier als ik dat deed. Maar dan geen tuinkabouters.

quote:

Maar dit is een andere discussie. Dan ben ik ook niet vrij om te doen wat ik wil. Ik wil nu namelijk lekker champagne drinken op Antartica. Maar heb geen geld.

dus dan ben je zwak omdat je nu niet naar antarctica kan
Wat ik bedoel is dat je zelf eerst zegt dat de mens geestelijk vrij is, en dat zwak zijn dus een keuze is, en dat je later zegt dat een beperking buiten de wil om iemand zwak maakt.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 22:58 schreef neee het volgende:

[..]

Inderdaad een mooie mogelijkheid om ze het duidelijk te maken.
Toch zou ik het m'n ergste vijand niet gunnen. Depressie is volgens mij erger dan de dood.

De dood is niet erg, da's een uitkomst/uitvlucht.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 22:31 schreef Apotheose het volgende:
Las hier laatst es iemand zn sig: "Don't criticize what you don't understand, you never walked in that man's shoes" - Elvis Presley . Die komt hier wel van toepassing

Mooie quote, die dekt de lading van wat ik zou willen zeggen

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 23:41 schreef PDOA het volgende:

[..]

Dat deed ik toch ook?

Ik heb ook geantwoord.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 23:32 schreef Iago het volgende:

[..]

dus dan ben je zwak omdat je nu niet naar antarctica kan

Dat heb je heel goed geschreven. Ik ben inderdaad financieel zwak!

quote:

Wat ik bedoel is dat je zelf eerst zegt dat de mens geestelijk vrij is, en dat zwak zijn dus een keuze is, en dat je later zegt dat een beperking buiten de wil om iemand zwak maakt.

Ik heb nooit gezegd dat zwak zijn altijd een keuze is. Vaak juist niet.
Als ik zeg iedereen is vrij om te doen wat ie wil bedoel ik daarmee dat we in een democratische samenleving leven, waarin dit recht voorop staat.

Beetje nutteloze stelling in de TT. Mensen zijn sowieso vaak (of misschien wel altijd) egoïstisch van aard en handelen uit eigen belang. Dus ja, de keuze om voor zelfmoord te kiezen is eveneens egoïstisch, wel wat extremer dan andere keuzes, maar goed. Het is erg moeilijk om te begrijpen waarom iemand tot zo'n daad overgaat, maar zoals eerder gemeld in dit topic je staat zelf niet in zijn of haar schoenen. Om dan iemand postuum dan zo te veroordelen vind ik dan een beetje idioot en vooral kortzichtig.

Egoistisch? (de manier waarop even buiten beschouwing latend)

draai het eens om...

familie of vrienden die zeggen: "ik wil niet dat je een einde aan je leven maakt, je mag ons niet in de steek laten, dat verdriet mag je ons niet aan doen, je moet voor ons blijven leven ook al ben je zelf doodongelukkig"

wat maakt hen dat dan?

denk daar maar es even over na...

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 23:22 schreef Iblis het volgende:

[..]
Dat je zelf misschien nooit aan zelfmoord hebt gedacht, het zelfs nooit zult doen, is naar mijn mening niet per se een teken van een 'sterke wil', het is wellicht ook omdat je het geluk hebt gehad van bepaalde tegenslagen gevrijwaard te zijn gebleven.

Exactly!

Egoïstisch, mja, weet ik eigenlijk niet. Is het niet egoïstischer om iemand te 'laten' doorleven die dat écht niet meer wil? De meesten die zelfmoord plegen doen dat niet in een opwelling, maar plannen het na een lange periode van alleen maar donkere dagen.
Die dagen zijn zó donker dat het de liefde voor familie, partner of kinderen overschaduwt.

Zelf heb ik na een zelfmoord enorm lang zitten nadenken wat ik nou van die persoon vond. Was ik boos op haar of was ik alleen verdrietig voor de personen die ze achterliet? Vond ik haar egoïstisch?
Ik kon geen keuze maken, maar dwong mezelf daar wel toe en dat sloeg nergens op. Ik vind vanalles een beetje, nog steeds.
Een man, vier kinderen, twee kleinkinderen, een tweelingzus, zoveel vrienden dat ze amper allemaal in de zaal van het crematorium konden... en dan toch zelfmoord plegen? Dan was het wel heel donker in haar wereld blijkbaar.
Haar dochter zei meteen na de crematie tegen me: "Het is goed zo."
Wie ben ik dan om een oordeel te geven? Sowieso moet iedereen zijn eigen weg kiezen in het leven en zijj heeft dat gedaan.

Is iemand egoïstisch omdat hij zichzelf voor de trein gooit en daarmee anderen mensen tot 'last is?
Tja, zo kun je dat zien, maar misschien durfde diegene niet anders. Het is moeilijk om een oordeel te geven over de handelingen van iemand als je totaal geen idee hebt van wat er in zo'n persoon omgaat op dat moment.

Uiteraard blijven de achterblijvers zitten met een gat, maar de persoon die zelfmoord pleegt had een nog groter, zwart gat. Elke dag, maandenlang.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 23:22 schreef Iblis het volgende:

[..]

Ik vind dit heel gemakkelijk, al te gemakkelijk geredeneerd. De BBC heeft een documentaire met Stephen Fry (manisch-depressief) uitgezonden: 'The secret life of the manic depressive', en wat die aandoening met hem doet, en hoe moeilijk die aandoening hem het leven soms maakt, welke perioden van intense hopeloosheid, rotheid en waardeloosheid hij meemaakt. En toch slaat hij zich er (tot nu toe) doorheen. Ik denk niet dat dat van zwakte getuigt.

Zelfmoord geschiedt doordat je een soort van overmacht ervaart, en ik denk dat er genoeg zijn die als ze eenzelfde overmacht ervaren zelfmoord zullen plegen, het is alleen dat velen dit (gelukkig voor hen) niet mee zullen maken. Om nu vanuit die luxepositie iedereen die de weerstand niet kan opbrengen zwak te noemen, terwijl je zelf wellicht al eerder uit het leven gestapt zou zijn, vind ik te gemakkelijk.

Dat je zelf misschien nooit aan zelfmoord hebt gedacht, het zelfs nooit zult doen, is naar mijn mening niet per se een teken van een 'sterke wil', het is wellicht ook omdat je het geluk hebt gehad van bepaalde tegenslagen gevrijwaard te zijn gebleven.

Die zware perioden die iemand dan doormaakt, komt omdat de depressieve op dat moment dus geestelijk veel zwakker is. Dat is niet makkelijk geredeneerd. Het lijkt me gewoon logisch. Dan heb je nog verschil in mensen, de een kan zich er wel doorheen slaan, de ander niet. De eens is dus minder zwak dan de ander.

Ik sluit helemaal niet uit dat ik ook zo zwak zou kunnen worden. Nu kan ik me dat niet voorstellen, maar dingen kunnen veranderen. Het kan iedereen overkomen, dat geloof ik best. Maar iemand die geen andere uitweg meer ziet, is gewoon zwak op dat moment. Staat iig niet erg sterk in zijn schoenen.

Met je laatste alinea ben ik het dus eens.

Met de zin dat je zelf niet in iemand anders zijn schoenen staat en het dus nooit zal begrijpen kan je alles goed praten. Het handelen van een moordenaar is ook moeilijk te begrijpen. Ook in zo'n situatie weet je niet wat er in zo'n persoon omgaat. Het feit dat een mens een product van zijn genen en zijn omgeving is wil nog niet zeggen dat je geen oordeel mag vellen over zijn gedrag.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 21:10 schreef PDOA het volgende:
Graag hoor ik jullie mening/visie op zelfdoding, en de gevolgen.

4 jaar geleden zat ik aan tafel met mijn moeder, mijn broertjes en mijn stiefvader-to-be. Mijn moeder en hij zouden in mei gaan trouwen, het was net Sinterklaas geweest en Kerst stond voor de deur. Die avond waren we uit eten.. het was allemaal best gezellig, vond het leuk om mijn broertjes weer te zien en we hebben voor pret voor 10 aan tafel gezorgd. Als wij met z'n 3-en zijn, valt de rest van de wereld weg en lachen we alleen maar

Een paar avonden voor dat etentje hadden mijn moeder en haar man-to-be ruzie. Ik zei nog tegen hem: "alles komt wel weer goed, toch?". Hij antwoordde me dat hij dat niet zeker wist. Ik keek hem vragend aan. Hij gaf geen respons. Ik heb er verder geen aandacht meer aan besteed en vertrouwde erop dat ze er samen wel uit zouden komen.

Na het etentje gingen we naar huis, we hadden een verlate supriseavond. Op mijn lootje stond zijn naam en had zo'n bal gekocht met sneeuw erin. Als je dan zou schudden, of opsekop zou houden, dan zouden er allemaal sneeuwvlokjes door het glazen bolletje en voorbij het beeldje erin gaan. Had het speciaal voor hem uitgezocht. Die avond -toen hij het uitpakte- bleek het stuk te zijn. Ik vond dat erg vervelend en zei dat ik een nieuwe voor hem zou halen. Hij zei dat dat niet hoefde. Ik stond erop dat ik dat wel zou doen. Dus ik nam mijn cadeautje van hem terug...

Het was zondagmiddag, een paar dagen later, tegen de klok van 18u. Mijn broertje was jarig. De hele familie was er.. De bel ging.. Mama liep naar de voordeur, deed open. Er stonden 2 agenten. Ze vroegen mijn moeder of zij [naam + achternaam] was. Daarna vertelden ze dat hij zichzelf van het leven had beroofd.
Mijn moeder liep naar binnen en vertelde dat er 2 agenten aan de deur stonden die zeiden dat [naam] zelfmoord had gepleegd. Ze verklaarde ze voor gek.. liet hen ook gewoon staan daar. Vanaf dat moment weet ik niet zo goed meer wat er gebeurd is.. ging een beetje snel.
De sfeer sloeg snel om. Ik werd kwaad. Ik geloofde het wel. Maar ik werd *zo* kwaad. Er was geen ruimte voor verdriet of verbazing. Ik was so fucking kwaad: waar haalde die vent het lef vandaan om dit te doen? De komende uren ben ik bezig geweest om overzicht te bewaren en te helpen waar nodig.

Het werd 21u, mijn moeder had samen met hem -bij datzelfde eettentje- afgesproken om te gaan eten. Mijn moeder wilde toch gaan kijken... Samen met haar 2 oudste broers ging ze naar het eettentje. Ze heeft daar een uur op hem staan wachten..... Toen ze weer terugkwam en de huiskamer binnenliep, hadden ze haar op een stoel gezet. Ze was aan ene kant nog steeds vol ongeloof aan de andere kant verdrietig... het gevoel van ongeloof voerde de boventoon. Het deed me zoveel verdriet om mijn moeder zo te zien. Ik wist dat ze nog een harde klap zou krijgen.

Mijn visie op zelfdoding... Wel, ik heb me heel lang heel ongelukkig gevoeld dat ik hem mijn cadeautje niet alsnog heb kunnen geven. Heb hem dat kwalijk genomen. En ben ook kwaad geweest dat hij die bewuste avond in het eettentje allang wist wat hij ging doen en nog even van ons wilde 'genieten' voordat hij ons ging verlaten. Zo kwaad dat hij zo'n farce ophield. Om nog maar te zwijgen over hoezeer hij mijn moeder gekwetst heeft.

Toen de kwaadheid gezakt was, kwam het begrip. Ergens begreep ik wel dat hij dit als uitweg nam, maar ben nog steeds van mening dat het niet nodig was. Je moet niet denken dat je alles in je eentje kunt oplossen!

Dus ja.. als je de stelling opgooit dat het egoisten zijn, snap ik wel waar de emotie vandaan komt ja. Het is de boosheid van wat zo iemand voor verdriet en een gevoel van machteloosheid achterlaat. De leegte, het gemis. De mate waarin iemand zich heeft afgesloten van de buitenwereld.... terwijl........ Ik hoop gewoon dat mensen die in zo'n situatie verkeren niet opgeven en blijven zoeken naar een oplossing.

quote:

Op zaterdag 16 juni 2007 12:38 schreef MNR het volgende:

[..]

Gek he, dat het je nog zo gedetailleerd weet. Heb jij het zelf wel een plekje kunnen geven? Ik krijg namelijk de indruk van niet.

quote:

Op zaterdag 16 juni 2007 12:53 schreef amaranta het volgende:
Gek he, dat het je nog zo gedetailleerd weet. Heb jij het zelf wel een plekje kunnen geven? Ik krijg namelijk de indruk van niet.

Vanwaar krijg je die indruk?

Kijk er nu zo tegenaan: mijn moeder heeft gewoon de verkeerde man voor haar uitgezocht. Verder ben ik er niet meer mee bezig. Het is gewoon een ervaring die ik heb meegemaakt. Ik was niet emotioneel aan hem gehecht.

Laat ik het zo zeggen: doordat ik dit van dichtbij heb meegemaakt en heb gezien hoe ingrijpend het is, zou ik het nooit doen.

Mensen die zelfmoordenaars egoïstisch vinden, zijn zelf ontzettend egoïstisch. Jullie weten dan duidelijk niet wat iemand doormaakt, er is echt wel wat voor nodig om zelfmoord te plegen. Toch vinden jullie kosten wat kost dat hij/zij zal moeten blijven leven, dat is pas egoïstisch!

Ik kan me goed voorstellen dat iemand zelfmoord pleegt, ik vind het ook absoluut niet zwak. Als je op een perron staat en die trein komt eraan, dan is er toch heel wat moed nodig ook daadwerkelijk te springen. Die mensen hebben dus juist een sterke wil.

Bovendien als je op het punt staat om zelfmoord te plegen, vind ik dat je het ook beter maar kunt doen. Gewoon zeer ongelukkig doorleven gaat op een gegeven moment niet meer en je bent je omgeving ook alleen maar tot last. Dan kan je er beter maar voor kiezen om er mee te stoppen, en je omgeving één kut week te bezorgen, dan nog jaren lang door modderen en je vrienden en familie met al je problemen op te zadelen. Dus ik vind het totaal niet egoïstisch.

Dan de manier waarop; voor een trein springen wordt vaak als fout bestempeld. Maar zoveel manieren zijn er niet om snel, zonder al te veel pijn en met veel zekerheid zelfmoord te plegen. Dan kom je toch al snel uit bij de NS. Eigenlijk ben ik ook gewoon voor invoeren van een zelfmoordpil, dat bespaard een hoop problemen voor de directe omgeving en de maatschappij. Denk daarbij aan trauma's van machinisten, het niet kunnen zien van het lichaam door te familie etc.

Mijn mening hierover verschilt waarschijnlijk nogal met de gangbare gedachte tegenwoordig, dan komt o.a. door eigen ervaringen. Mensen die roepen dat zelfmoordenaars egoisten zijn, hebben vaak (ik zeg vaak, niet altijd!) nooit een zelfmoord van dichtbij meegemaakt en weten er dus niets vanaf.

quote:

Op zaterdag 16 juni 2007 14:02 schreef Schuifpui het volgende:
Dan de manier waarop; voor een trein springen wordt vaak als fout bestempeld. Maar zoveel manieren zijn er niet om snel, zonder al te veel pijn en met veel zekerheid zelfmoord te plegen. Dan kom je toch al snel uit bij de NS. Eigenlijk ben ik ook gewoon voor invoeren van een zelfmoordpil, dat bespaard een hoop problemen voor de directe omgeving en de maatschappij. Denk daarbij aan trauma's van machinisten, het niet kunnen zien van het lichaam door te familie etc.

Als je voor de trein springt weet je zeker voor 99% dat je doodgaat. Dat is inderdaad met andere manieren minder zeker. Maakt het er niet minder erg op.

De moeder van een oudvriendin van heeft, nadat ze een pot pillen heeft gepakt en dr polsen doorgesneden zichzelf nog opgehangen. Hoe ze dat laatste nog voor elkaar heeft gekregen weet ik niet. Maar die wilde ook graag dood denk ik.

Lastig onderwerp. Ik vind zelfmoordaanslagen die gepleegd worden niet triest. Die mensen kun je wel egoistisch noemen. Doordat ze ongewild vele levens extra doden.Alleen Zelfmoord doordat je zo in een diep gat zit is in mijn ogen iets anders. Die hebben vaak als van alles geprobeerd, hulpverlening, medicijnen, drugs, alcohol noem maar op.
En zijn denk ik toch vaak een beetje zwakkeren van de samenleving. Alles gaat voor die mensen moeilijker als voor een iemand die goed mee kan draaien in de maatschappij. Het is hun eigen keuze om er een einde aan te maken. Je kunt er moeilijk een mening over geven.IK heb wel altijd naar regen komt zonneschijn .

Zelfmoord is een vreemd iets, komt nergens in de natuur voor. Ik blijf het apart vinden dat een disbalans van chemicalien in je hersenen ervoor kunnen zorgen dat je een oerinstinct als overleven geheel kan doen laten verdwijnen

Als je je zo slecht voelt dat je wil sterven, zo veel problemen hebt. Dat heeft toch niets met egoïsme te maken. Je moet toch niet blijven leven voor iemand anders als elke dag een hel is voor je. Het is eerder egoïstisch van de anderen, dat ze niet beseffen hoe erg die persoon er wel niet aan toe moet zijn en willen dat die blijft leven zonder zelf redenen te hebben om te blijven leven.

quote:

Op zaterdag 16 juni 2007 14:56 schreef Re het volgende:
Zelfmoord is een vreemd iets, komt nergens in de natuur voor. Ik blijf het apart vinden dat een disbalans van chemicalien in je hersenen ervoor kunnen zorgen dat je een oerinstinct als overleven geheel kan doen laten verdwijnen

wat een rationalist toch zó rationalistisch en toch niet beseffen dat er véél meer is dan je instincten

Op zich ben ik met het de OP eens, alleen kun je ook stellen dat die naasten egoïsten zijn. Waarom zou je iemand die het leven niet meer ziet zitten per se willen laten leven, omdat je niet zonder hem / haar kunt? Dan bewijs je diegene toch een veel grotere dienst door hem gewoon te laten sterven?

Enkele jaren geleden liep ik zelf ook rond met suicideplannen en toen dacht ik er zo over. Ik zou wel een brief achtergelaten hebben, though.

quote:

Op zaterdag 16 juni 2007 15:01 schreef Mihaelaz het volgende:

[..]

wat een rationalist toch zó rationalistisch en toch niet beseffen dat er véél meer is dan je instincten

niets mis met rationalisme hoor

In de meeste gevallen is een poging tot zelfmoord een roep om hulp en mislukt vaak daarom ook. In de gevallen dat het wel lukt ik denk dat die mensen die daad niet lichtvaardig doen. En dat het ook wat zegt over onze samenleving. Blijkbaar is de maatschappij zo hard dat die mensen nergens met hun gevoelens en emoties naar toe kunnen. En geen hulp krijgen.

Het gaat hier om wat er belangrijk is.

Wat is er het belangrijkste in het leven? Misschien familie zoals vrouw en kinderen....

Maar wat is er nog belangrijker dan het belangrijkste in het leven? Het leven zelf misschien?

Het leven zelf is toch datgene wat al het andere omvat??? Zonder leven is er niets en kan er dus ook niets belangrijk zijn.

Wanneer je dus geen zin meer hebt in het leven, datgene wat ALLES omvat, dan is de rest toch niet meer belangrijk?

Liefde, vrouw, kinderen, vrienden... dit alles heeft absoluut geen waarde als het leven zelf geen waarde voor je heeft.

Het heeft dus niet zoveel met egoisme te maken, maar het is gewoon keiharde logica.

quote:

Op zaterdag 16 juni 2007 15:04 schreef Viking84 het volgende:
Op zich ben ik met het de OP eens, alleen kun je ook stellen dat die naasten egoïsten zijn. Waarom zou je iemand die het leven niet meer ziet zitten per se willen laten leven, omdat je niet zonder hem / haar kunt? Dan bewijs je diegene toch een veel grotere dienst door hem gewoon te laten sterven?

Enkele jaren geleden liep ik zelf ook rond met suicideplannen en toen dacht ik er zo over. Ik zou wel een brief achtergelaten hebben, though.

Mijn mening is dat je als mens niet alleen leeft voor je zelf maar ook voor je famillie. Ik heb door omstandigheden maar een heel kleine famillie hier. We hebben een hechte band met elkaar. Ik vindt zelfmoord laf. En vindt ook dat je de naaste in de steek laat. Maar denk tevens dat als je daadwerklijk de stap neemt om er echt een eind aan te maken . Er zeker een mate van moed voor nodig is.

quote:

Op zaterdag 16 juni 2007 15:16 schreef Probably_on_pcp het volgende:
Het gaat hier om wat er belangrijk is.

Wat is er het belangrijkste in het leven? Misschien familie zoals vrouw en kinderen....

Maar wat is er nog belangrijker dan het belangrijkste in het leven? Het leven zelf misschien?

Je leeft nou eenmaal dus of dat belangrijk is, is een zinloze vraag in mijn ogen.

quote:

Op zaterdag 16 juni 2007 11:17 schreef Heldopsokken het volgende:
Met de zin dat je zelf niet in iemand anders zijn schoenen staat en het dus nooit zal begrijpen kan je alles goed praten. Het handelen van een moordenaar is ook moeilijk te begrijpen. Ook in zo'n situatie weet je niet wat er in zo'n persoon omgaat. Het feit dat een mens een product van zijn genen en zijn omgeving is wil nog niet zeggen dat je geen oordeel mag vellen over zijn gedrag.

begrijpen =/= goedkeuren.

Overal kun je wel een oordeel vellen, maar is het wel zo'n zinvol oordeel? Zeker bij zaken als zelfmoord is het erg lastig te vatten wat in iemand omgaat, waardoor een oordeel daarover maar weinig betekenis of eerder lomp zou kunnen (zoals in de OP van dit topic) overkomen.

Heb wel eens gehoord dat mensen die naar zelfmoord neigen de wereld letterlijk zwart wit gaan zien, geen kleur meer, alles grauw en negatief. Alles wat ze horen, vatten ze negatief op. Laag zelfbeeld, etc. Het lijkt me dan ook erg moeilijk om enig inzicht te krijgen in de gevoelens van nabestaanden, daar hou je als je zo in de put zit geen rekening meer mee. Dat neemt niet weg dat het een vreselijk besluit is, een besluit dat je naar mijn mening niet zelf mag nemen. Je hebt een leven gekregen en een geschenk kun je niet zomaar weggooien, ookal heeft het op dat moment misschien niet zoveel waarde. Ook al zien mensen die zelfmoord willen plegen de wereld op een negatieve manier, dan moeten ze met de hulp van hun omgeving er toch voor zorgen dat er een oplossing in zicht komt. Egoïstisch of laf zijn grote woorden, ik noem het dan liever 'opgesloten in hun eigen wereldje'. Is ook niet zo verwonderlijk dat:

- ieder half uur een scholier een poging doet tot zelfdoding

als:

- elk kind voor zijn 12e jaar gemiddeld al 90.000 geweldacties en 6000 moorden heeft gezien.

Probeer maar eens constant gelukkig te zijn in een verrotte wereld.

quote:

Op zaterdag 16 juni 2007 15:04 schreef Viking84 het volgende:
Op zich ben ik met het de OP eens, alleen kun je ook stellen dat die naasten egoïsten zijn. Waarom zou je iemand die het leven niet meer ziet zitten per se willen laten leven, omdat je niet zonder hem / haar kunt? Dan bewijs je diegene toch een veel grotere dienst door hem gewoon te laten sterven?

Inderdaad.

Verder is de nabestaanden met vragan laten zitten niet zo fraai idd, dat ben ik eens met TS. Een brief zou dan wel prettig zijn. Hoewel je die gedachten beter bij leven kunt delen, maar goed.

quote:

Op zaterdag 16 juni 2007 17:36 schreef Arcee het volgende:

[..]

Inderdaad.

Verder is de nabestaanden met vragan laten zitten niet zo fraai idd, dat ben ik eens met TS. Een brief zou dan wel prettig zijn. Hoewel je die gedachten beter bij leven kunt delen, maar goed.

Toen ik echt van plan was om het te gaan doen, had ik inderdaad een brief geschreven. Daarin wilde ik ze een schuldgevoel afpraten (ik wist dat dit niet helemaal kon, maar ik deed m'n best) maar op het laatste moment kreeg ik een visioen hoe ik gevonden zou worden (bungelend aan een touwtje wil ik niet dat mensen me zo vinden).

Nu zoek ik naar een manier om vreedzaam in m'n bed te gaan o.i.d. maar een overdosis mislukt zo vaak en dan krijg ik helemaal geen kans meer...

quote:

Op zaterdag 16 juni 2007 17:57 schreef kloon_in_dilemma het volgende:

[..]

Toen ik echt van plan was om het te gaan doen, had ik inderdaad een brief geschreven. Daarin wilde ik ze een schuldgevoel afpraten (ik wist dat dit niet helemaal kon, maar ik deed m'n best) maar op het laatste moment kreeg ik een visioen hoe ik gevonden zou worden (bungelend aan een touwtje wil ik niet dat mensen me zo vinden).

Nu zoek ik naar een manier om vreedzaam in m'n bed te gaan o.i.d. maar een overdosis mislukt zo vaak en dan krijg ik helemaal geen kans meer...

Ben je echt suicidaal??

quote:

Op zaterdag 16 juni 2007 15:31 schreef Megumi het volgende:

[..]

Je leeft nou eenmaal dus of dat belangrijk is, is een zinloze vraag in mijn ogen.

Tuurlijk is dat geen zinloze vraag.....

Mensen kunnen hun eigen leven toch beeindigen... daar gaat het hier toch over?

quote:

Op zaterdag 16 juni 2007 17:57 schreef kloon_in_dilemma het volgende:

[..]

Toen ik echt van plan was om het te gaan doen, had ik inderdaad een brief geschreven. Daarin wilde ik ze een schuldgevoel afpraten (ik wist dat dit niet helemaal kon, maar ik deed m'n best) maar op het laatste moment kreeg ik een visioen hoe ik gevonden zou worden (bungelend aan een touwtje wil ik niet dat mensen me zo vinden).

Nu zoek ik naar een manier om vreedzaam in m'n bed te gaan o.i.d. maar een overdosis mislukt zo vaak en dan krijg ik helemaal geen kans meer...

Toen ik jong was, heb ik ook aan zelfmoord gedacht... Nu lach ik er om. Ik weet nu hoe het allemaal werkt.

Je bent uitermate ongelukkig, dus je wilt dood. Je wilt gelukkig zijn maar dit lukt je niet.... Maar hoeveel mensen hebben zich nou echt verdiept in wat geluk eigenlijk is? Sommige mensen denken te weten wat geluk is, maar dit is in mijn ogen niet genoeg. Ik vind het noodzaak dat elk mens geluk onderzoekt.

Welke verschillende manieren van kijken mbt geluk zijn er? Wie kan mij hier nu direct uitleggen wat de boedhistische manier van kijken naar geluk is? Waarschijnlijk vrijwel niemand. Dit is de grootste fout die er in de wereld wordt gemaakt. Ik wil niet zeggen dat de boedhistische manier de enige juiste is, maar ik vind het wel belangrijk dat alle mogelijkheden worden onderzocht om zo te komen tot wat voor jou geluk nou echt is.

Voor mij is het wel de boedhistische manier van kijken. Door veel boeken te lezen over psychologie en boedhisme (wat in feite Oosterse psychologie is) heb ik mijzelf uit een heel diep dal weten te krijgen. En sindsdien ben ik ook nooit meer ongelukkig geweest!

Tuurlijk voel ik me nog wel eens droevig of verloren, maar op de achtergrond heb ik altijd nog dat diepere gevoel van geluk, waardoor ik alle problemen in mn leven aankan.

quote:

Op zaterdag 16 juni 2007 14:02 schreef Schuifpui het volgende:
Mensen die zelfmoordenaars egoïstisch vinden, zijn zelf ontzettend egoïstisch. Jullie weten dan duidelijk niet wat iemand doormaakt, er is echt wel wat voor nodig om zelfmoord te plegen. Toch vinden jullie kosten wat kost dat hij/zij zal moeten blijven leven, dat is pas egoïstisch!

Ik kan me goed voorstellen dat iemand zelfmoord pleegt, ik vind het ook absoluut niet zwak. Als je op een perron staat en die trein komt eraan, dan is er toch heel wat moed nodig ook daadwerkelijk te springen. Die mensen hebben dus juist een sterke wil.

Bovendien als je op het punt staat om zelfmoord te plegen, vind ik dat je het ook beter maar kunt doen. Gewoon zeer ongelukkig doorleven gaat op een gegeven moment niet meer en je bent je omgeving ook alleen maar tot last. Dan kan je er beter maar voor kiezen om er mee te stoppen, en je omgeving één kut week te bezorgen, dan nog jaren lang door modderen en je vrienden en familie met al je problemen op te zadelen. Dus ik vind het totaal niet egoïstisch.

Dan de manier waarop; voor een trein springen wordt vaak als fout bestempeld. Maar zoveel manieren zijn er niet om snel, zonder al te veel pijn en met veel zekerheid zelfmoord te plegen. Dan kom je toch al snel uit bij de NS. Eigenlijk ben ik ook gewoon voor invoeren van een zelfmoordpil, dat bespaard een hoop problemen voor de directe omgeving en de maatschappij. Denk daarbij aan trauma's van machinisten, het niet kunnen zien van het lichaam door te familie etc.

Mijn mening hierover verschilt waarschijnlijk nogal met de gangbare gedachte tegenwoordig, dan komt o.a. door eigen ervaringen. Mensen die roepen dat zelfmoordenaars egoisten zijn, hebben vaak (ik zeg vaak, niet altijd!) nooit een zelfmoord van dichtbij meegemaakt en weten er dus niets vanaf.

Mooi geschreven en goed verwoord. Ik ben het volledig met je eens.

Edit: volledig moet bij nader inzien zijn 'bijna helemaal'.

De 'NS-optie' vind ik geen goede manier. De NS-machinist zou zoiets niet mee hoeven te maken. Maar idd, wat is nu dan wel een goede manier?

Ook denk ik dat de impact op de 'omgeving' zoals je dat noemt, veel ingrijpender kan zijn dan het hebben van 'een kutweek'.

Desalniettemin vind ik dat als iemand na jaren lijden er uiteindelijk voor kiest om eruit te stappen, die persoon dat recht heeft. Ik vind dat absoluut niet laf. Hoe triest ook.

[ Bericht 11% gewijzigd door Marietje_34 op 16-06-2007 21:22:21 ]

ik ben het totaal niet met je eens schuifpui, en yep, heb het van heel dichtbij meegemaakt

verder heb ik geen zin om mijn mening te onderbouwen, maar hey, daar zijn meningen voor, en gelukkig heeft een ieder een andere mening, anders was het hier ook maar een saaie boel.

Ik merk uit ervaring dat mensen die zelfmoordenaars als egoisten bestempelen zelf nooit psychische problemen hebben gehad. Dit ontkennen ze dan want ze weten wel degelijk hoe het is om "verdrietig te zijn".

Zelf dacht ik ook zo, totdat ik zelf een klinische depressie kreeg (wat overigens lichamelijk is). Ik geef daarbij oprecht toe dat als deze niet was afgenomen ik nog liever levend wou verbranden dan mij altijd zo te voelen.

Zonder het gehad te hebben is het bijna onmogelijk om te begrijpen hoe zo'n depressie in elkaar zit. Je komt dichtbij als je psychologie studeert, maar dan nog is het net zoiets als kleur uitleggen aan een blinde.

Wel kan ik jullie overtuigen dat zelfmoord bijna nooit egoistisch bedoeld is. Mensen die zelfmoord plegen denken namelijk juist dat ze de wereld daar een plezier mee doen, omdat deze volgens hun alleen maar last van hun heeft.

Respecteer daarom aub al deze slachtoffers door ze niet achter hun rug om als egoist te bestempelen. Wie wint daar iets mee? Daar daalt het aantal zelfmoorden echt niet mee. Laten we niet vergeten dat het aantal zelfmoorden veel hoger is dan het aantal moorden in Nederland.

quote:

Op zaterdag 16 juni 2007 21:13 schreef Marietje_34 het volgende:

[..]

Mooi geschreven en goed verwoord. Ik ben het volledig met je eens.

Edit: volledig moet bij nader inzien zijn 'bijna helemaal'.

De 'NS-optie' vind ik geen goede manier. De NS-machinist zou zoiets niet mee hoeven te maken. Maar idd, wat is nu dan wel een goede manier?

Ook denk ik dat de impact op de 'omgeving' zoals je dat noemt, veel ingrijpender kan zijn dan het hebben van 'een kutweek'.

Desalniettemin vind ik dat als iemand na jaren lijden er uiteindelijk voor kiest om eruit te stappen, die persoon dat recht heeft. Ik vind dat absoluut niet laf. Hoe triest ook.

Ik ben het ook bijna helemaal met de post van Schuifpui eens, maar inderdaad niet met dat stuk over de NS.
Als je het zo graag wilt, dan zijn er wel andere manieren, waarbij je anderen zo min mogelijk lastig valt.
Huur voor het weekend een goedkope hotelkamer, meld bij de receptie dat je niet gestoord wilt worden.
Schrijf de mensen van wie je houdt een laatste brief.
Maar schrijf daarnaast ook een brief aan de politie waarin je de situatie uitlegt, en ze verteld waar ze je lichaam kunnen vinden.
Als je die brief vrijdagavond na de laatste buslichting op de post doet, zullen ze de brief nooit eerder dan maandag lezen.
Dat geeft genoeg tijd om bijvoorbeeld op de welbekende "De Einder-manier" waardig en zonder veel pijn een einde aan je leven te maken.

En zo zijn er nog wel veel meer voorbereidingen die je kunt treffen om je nabestaanden zo weinig mogelijk last te bezorgen, maar dat doet nu even niet ter zake.

Ik ben het absoluut niet eens met schuifpui. Achterblijvers willen namelijk helemaal niet dat iemand koste wat kost blijft leven. Ze hadden gewenst dat ze hadden geweten hoe diep iemand in de put zat eigenlijk, en hem helpen daaruit te komen. Het is niet voor niets dat mensen die achterblijven altijd met een enorm schuldgevoel rondlopen. Daarnaast zitten zij niet alleen met hun eigen verdriet, maar misschien nog wel meer met het verdriet van hun omgeving.

En als mensen dan werkelijk zo'n sterke wil hebben als ze zelfmoord plegen, dan hadden ze die wil toch beter op een andere manier kunnen aanwenden, nee, moeten aanwenden. En zeker als je je omgeving ten last bent, ben je ze dat toch wel verplicht. Jezelf van het leven beroven is de grootste last die je ze kan bezorgen namelijk.

een van de weinige redenen waarom ik nooit een poging heb gedaan is omdat ik mijn ouders geen pijn wilde doen... zou me een egoist voelen als ik het deed... vaak genoeg neigingen gehad...
ik heb wel vaak gedacht van was het ongeluk dat mij gehandicapt maakte maar gewoon fataal geweest...
dan had ik het tenminste niet zelf gedaan...
maar ik hoop dat dat gevoel afneemt naarmate de tijd vordert...
alleen tijdens de gelukkig korte sombere perioden die ik heb jaagt die gedachte wel eens door mijn hoofd...

quote:

Op zaterdag 16 juni 2007 23:52 schreef hh84 het volgende:


Als je het zo graag wilt, dan zijn er wel andere manieren, waarbij je anderen zo min mogelijk lastig valt.
Huur voor het weekend een goedkope hotelkamer, meld bij de receptie dat je niet gestoord wilt worden.
Schrijf de mensen van wie je houdt een laatste brief.

Van een hotelkamer huren ga je niet dood hoor

quote:

Dat geeft genoeg tijd om bijvoorbeeld op de welbekende "De Einder-manier" waardig en zonder veel pijn een einde aan je leven te maken.

welbekend Nooit van gehoord

quote:

Op zondag 17 juni 2007 07:56 schreef djenneke het volgende:
Ik ben het absoluut niet eens met schuifpui. Achterblijvers willen namelijk helemaal niet dat iemand koste wat kost blijft leven. Ze hadden gewenst dat ze hadden geweten hoe diep iemand in de put zat eigenlijk, en hem helpen daaruit te komen. Het is niet voor niets dat mensen die achterblijven altijd met een enorm schuldgevoel rondlopen. Daarnaast zitten zij niet alleen met hun eigen verdriet, maar misschien nog wel meer met het verdriet van hun omgeving.

En als mensen dan werkelijk zo'n sterke wil hebben als ze zelfmoord plegen, dan hadden ze die wil toch beter op een andere manier kunnen aanwenden, nee, moeten aanwenden. En zeker als je je omgeving ten last bent, ben je ze dat toch wel verplicht. Jezelf van het leven beroven is de grootste last die je ze kan bezorgen namelijk.

die stelling vind ik dus juist egoistisch, omdat het de achterblijvers zich mogelijk schuldig voelen en verdriet hebben, moet de persoon waar het om gaat doorleven, terwijl zijn of haar leven misschien wel ondraaglijk is.

Verder ga je er vanuit dat iemand die er een eind aan wil maken zijn/haar omgeving nooit heeft laten weten hoe het ervoor stond of hulp gezocht heeft. Dat is niet in alle gevallen zo dus.

Iemand heeft het recht om over zijn eigen leven te beslissen.

quote:

Op zondag 17 juni 2007 09:26 schreef D.Rose het volgende:
[..]

Van een hotelkamer huren ga je niet dood hoor
[..]

Nee maar daarmee kun je wel voorkomen dat je familie je niet dood hoeft aan te treffen.
hoezo kortzichtig?

quote:

welbekend

Voldoende slaappillen innemen zodat je in een diepe slaap valt, vlak voordat je in slaap valt een zak over je hoofd die je afsluit met elastiek, de dood is mild omdat je in je slaap overlijdt aan zuurstofgebrek.

quote:

Nooit van gehoord

Nee idd iemand die zich nooit in die materie heeft verdiept zal er ook nooit van gehoord hebben.

een trein koppen is voor 75% van de gevallen een impuls daad, zo niet meer en is vaak ook een morbiede hippe trend