quote:
Op vrijdag 11 mei 2007 12:19 schreef Abbadon het volgende:moet toch maar eens kijken of ik nog geciteerd wordt in dat boek
![]()
hoewel, gesigneerde chicklit in m'n boekenkast...dat kan natuurlijk eigenlijk niet...
Je staat erbij hoor, Abbadon, in de eerste én de tweede druk (die zijn niet identiek)
En wat ik lezers zoals jij altijd aanraad, daarmee bedoel ik lezers die moeite hebben met het 'lichtere' genre (dat in Nederland zwaar onderschat wordt, om de simpele reden - is mijn overtuiging - dat de Nederlandse literatuur nooit tot volle wasdom is gekomen (denk: kinderschoenen), want in een volwaardige literatuur zijn álle genres vertegenwoordigd én van hoog niveau; denk bijvoorbeeld aan Engeland, waar een 'lichte' schrijver als Nick Hornby gewoon wordt beoordeeld op zijn
mérites, en kom daar eens om in Nederland! Nou oké, we hebben Remco Campert, maar die mag eigenlijk alleen meedoen omdat hij ook gedichten schrijft, en Léon de Winter, maar laten we het niet hebben over Léon de Winter, die zo gefrustreerd is over het Nederlandse 'systeem' dat hij er spontaan een eetverslaving aan heeft overgehouden, en oh ja, in België hebben we Herman Brusselmans, de man die wijze woorden sprak toen hij zei: "Literatuur is precies hetzelfde als
The Bold and The Beautiful, alleen met meer pretenties"), wat ik zulke lezers dus altijd aanraad, is het volgende:
Denk aan die uitspraak van Brusselmans en vervang de standaardelementen van het 'lichtere' (of: chicklit) genre door ingrediënten waarmee schrijvers van 'hoge literatuur' hun werk kruiden. Er is namelijk geen verschil, of alleen een
uiterlijk verschil; in feite is het schrijven van een roman, maakt niet uit in welk genre, een
invuloefening. Ja echt, zo simpel is het! De zogenaamde literaire hoogvliegers gaan, met al hun pretenties, net zo simpel te werk als ‘chicklit’-auteurs; het enige verschil is de pretentie, of het gebrek daaraan.
Het beste voorbeeld van de eerste categorie is natuurlijk Marcel Möring, die zich met zijn laatste roman 'Dis' helaas een beetje heeft vergaloppeerd, want zelfs voor de recensenten (bovenmeesters van het Literaire Lyceum) lag de verstikkende pretentie er te dik bovenop. En dat wil iets zeggen, want recensenten zijn doorgaans gek op boeken waarmee ze hun eigen belezenheid kunnen etaleren. Hoe meer mythologische & Bijbelse verwijzingen, hoe beter. En hoe meer literaire allusies, betekenislagen, klassieke schema's, vooruitwijzingen, speigelmotieven enzovoort, hoe indrukwekkender ('Dat die man dat allemaal wéét! En dat ik, lezer van dit boek, het nu óók weet! En dat ik het vanavond kan doorvertellen aan mijn schoonmoeder, die nog gek zal opkijken van mijn literaire onderlegdheid, ah, dat had ze niet gedacht, dat ik Marcel Möring naast mijn bed heb liggen!') Ik vergeet nog één belangrijk element: het maatschappelijke probleem dat aan de kaak wordt gesteld. Als een schrijver kans ziet om ook dát in zijn verhaal te verwerken, zit hij geramd.
Dat zijn de regels van het spel. Die gelden trouwens ook voor de zogenaamde 'chicklit'-auteur, want waar de auteur van 'hogere literatuur' zich door de Bijbel laat inspireren, neemt hij zijn toevlucht tot - bijvoorbeeld - een Engels tabloid, of desnoods de Privé. En waar hierboven 'mythologie' staat, behelpt hij zich met elementen uit de 'low culture' (Paris Hilton, Big Brother etc.). Als je mijn dagboek ooit gaat lezen, zul je zien dat het klopt. Ik heb me aan de regels gehouden, het is één langgerekte & uitgesponnen
soap opera, er zit seks in, overspel, er gaat iemand dood.
Wat je dus doet, is de vaste ingrediënten uit het gemiddelde ‘chicklit’-werkje vervangen door de standaardelementen uit een ‘literaire’ roman, en dan krijg je het volgende effect:
luxe penthouse = vervallen villa,
knappe held = wereldvreemde brokkenpiloot,
hip reclamemeisje = etherisch serveerstertje,
verblijf in vijfsterrenresort = verblijf in duister berghotelletje,
baan als hotshot in de reclame = baan als pianist in louche bar,
overspelige moeder met jonge minnaar = invalide moeder die schildert,
steenrijke vader = geruïneerde vader,
succesvolle broer = broer met midlifecrisis en houten been,
jaloersmakend mooie beste vriendin = helemaal geen beste vriendin (de heldin of held van het verhaal is zielig en eenzaam),
reis naar Los Angeles = reis naar Oostenrijk (waar het regent),
enzovoort, enzovoort.
Een invuloefening, meer is het niet. Want waarom moeten romanpersonages altijd pianostemmer zijn, of vioolbouwer of archeoloog - van die banen die normale mensen nooit hebben, maar ja... de literatuur, hè, die wil wat. Zo maak je van een flitsend chicklitwerkje een duister - ik zou bijna zeggen 'dreigend' - pareltje van literatuur. Als ik tijd over had, zou ik het kunnen aantonen. Ik zou het omkeren, dat is leuker - ik zou 'Dis' van Möring onder handen nemen en alle pathetische gewichtigheid wegstrepen & vervangen door lichtvoetig entertainment. De hel van Dante wordt het Big Brother Huis, de orakelende personages worden, of nee:
blijven orakelende personges - er IS geen verschil! -, alleen zouden ze in mijn versie orakelen over liefde en overspel, terwijl ze bij Möring orakelen over... nou ja, vul maar in: de nietigheid van de mens, de zinloosheid van het bestaan, de wurgende dreiging van de dood enzovoort (niet vergeten het mythologisch handboek te kopen! Altijd handig!)