Beetje late reactie, maar dit stukje zegt alles.quote:Op vrijdag 16 maart 2018 16:28 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Mag ik jullie om hulp vragen bij een dilemma?
Vorig jaar is iemand enorm rottig omgegaan met onze vriendschap en naderhand verdraait hij wat er is gebeurd ten koste van mij tegenover wederzijdse vrienden.
Mijn slapen gaat redelijk goed op 't moment. Qua uren haal ik 't niet altijd, maar qua dag/nachtritme gaat 't wel prima hierquote:Op zaterdag 17 maart 2018 09:11 schreef ChildoftheStars het volgende:
Oké, in januari sliep ik twee uur per nacht. Daarna sliep ik een week niet en werd opgenomen voor drie weken met een manie en een psychose. Vannacht heb ik voor het eerst weer eens een hele nacht goed geslapen zonder medicatie. Ik ben een beetje trots en blij
Ergens is dit ook wel een voordeel.quote:Op zondag 18 maart 2018 18:33 schreef Melancholia_war het volgende:
Hoe gaan jullie ermee om dat "het" niet aan de buitenkant te zien is?
Ik hoorde van een hulpverlener dat die, als die niets wist over mij, mij heel normaal vond overkomen.
Dat had ik inderdaad besloten toen ik weer helder kon denken.quote:Op maandag 19 maart 2018 13:53 schreef magnetronkoffie het volgende:
Toch wel aardig druk hier.
[..]
Beetje late reactie, maar dit stukje zegt alles.
Hij verdraait wat er is gebeurd ten koste van jou tegenover mensen die ook jouw vrienden zijn. Dat doe je niet als vriend, punt. Deze persoon meteen in de kliko smijten en op armslengte afstand houden en nooit meer met zulke mensen gaan
Heel verstandig!quote:Op maandag 19 maart 2018 16:39 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
[..]
Dat had ik inderdaad besloten toen ik weer helder kon denken.
Ik heb het meestal wel snel door en hou het ook even bij mezelf tot ik gekalmeerd ben, erop reageren in zo'n situatie maakt t er toch niet beter op.quote:Op maandag 19 maart 2018 17:28 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Heel verstandig!
Tis ook goed om te bedenken dat je je bewust bent van die zeg maar onhelderheid die plaatsvindt voordat je helderheid weer terug keert. Ook als (of misschien zelfs vooral als) het contact met mensen betreft. Dan wil ik er nogal eens even een nachtje over slapen.
Klopt. In 't verleden had ik ook meer 't gevoel dat ik -nu- moest reageren. Ik voelde me bezwaard niet (gelijk) te reageren (wat ook niet lekker voor m'n eigenwaarde was toen).quote:Op maandag 19 maart 2018 19:36 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
[..]
Ik heb het meestal wel snel door en hou het ook even bij mezelf tot ik gekalmeerd ben, erop reageren in zo'n situatie maakt t er toch niet beter op.
het blijft een energievreter, maar je kunt ook op andere wijzes energie besparen.quote:Ik schakel meestal hulplijnen in om even te helpen weer te landen en dat lukt dan ook wel.
Blijft wel n energievreter. Maarja, ik hoop de komende tijd wat meters te maken op dat vlak.
Nou doorgaans lukt het me wel steeds beter, maar bij sommige mensen gaan alle alarmen bij mij tegelijk af. Is iets dat door t verleden komt en dat hoop ik in de komende tijd tot rust te kunnen brengen. Tot die tijd probeer ik ermee om te gaan.quote:Op maandag 19 maart 2018 21:02 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Klopt. In 't verleden had ik ook meer 't gevoel dat ik -nu- moest reageren. Ik voelde me bezwaard niet (gelijk) te reageren (wat ook niet lekker voor m'n eigenwaarde was toen).
[..]
het blijft een energievreter, maar je kunt ook op andere wijzes energie besparen.
Ik ben echt wat meer een manager van m'n eigen energiepool geworden (wat ik vroeger nooit van mezelf gedacht had) en moet -bewuster- kiezen tegen wie ik 'ja' zeg en tegen wie 'nee'. Dat was voor mij deel van 't leerproces.
Hopelijk heb je snel geen hulpverleners meer nodig om goed te kunnen landen
quote:Op dinsdag 20 maart 2018 05:43 schreef ChildoftheStars het volgende:
Eten is gisteren, ondanks alle paniekaanvallen, goed gegaan Gisteren was ik echt een hyperventilerend hoopje ellende, maar dat maakt niet uit
Nice, ben benieuwd hoe EMDR je zal bevallenquote:Op woensdag 21 maart 2018 09:14 schreef Fripsel het volgende:
Deze moet ik toch even van de daken komen schreeuwen. Binnen twee weken kan ik eindelijk mijn uitnodiging voor een intake verwachten voor een nieuwe afdeling angst en stemming om richting EMDR te gaan werken.
Ik heb er echt ook zoveel over gezien/gelezen ondertussen. En hoe het nu ECHT werkt klinkt nog steeds als hocus pocus maar op de een of andere manier voelt het precies als wat ik nodig heb.quote:Op woensdag 21 maart 2018 10:17 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Nice, ben benieuwd hoe EMDR je zal bevallen
quote:Op dinsdag 20 maart 2018 05:43 schreef ChildoftheStars het volgende:
Eten is gisteren, ondanks alle paniekaanvallen, goed gegaan Gisteren was ik echt een hyperventilerend hoopje ellende, maar dat maakt niet uit
Klinkt goedquote:Op woensdag 21 maart 2018 09:14 schreef Fripsel het volgende:
Deze moet ik toch even van de daken komen schreeuwen. Binnen twee weken kan ik eindelijk mijn uitnodiging voor een intake verwachten voor een nieuwe afdeling angst en stemming om richting EMDR te gaan werken.
Jup.quote:Op woensdag 21 maart 2018 14:16 schreef ChildoftheStars het volgende:
Misschien een domme vraag: Vinden jullie het ook zo lastig om overdag wakker te blijven? Elke middag zit ik te vechten tegen de slaap en ben ik doodmoe. Pas aan het eind van de middag bloei ik weer een beetje op.
Ja. Altijd had ik een dip in de middag, Zo tegen 3 uur was ik echt op en dan 's nachts niet in slaap kunnen komenquote:Op woensdag 21 maart 2018 14:16 schreef ChildoftheStars het volgende:
Misschien een domme vraag: Vinden jullie het ook zo lastig om overdag wakker te blijven? Elke middag zit ik te vechten tegen de slaap en ben ik doodmoe. Pas aan het eind van de middag bloei ik weer een beetje op.
quote:
Ik heb het in de ochtend altijd heel druk, om wakker te blijven met de medicatie van de ochtend achter mijn kiezen en 's middags ben ik gewoon te moe om pap te zeggen. En tegen de avond begint alles uitgewerkt te raken en word ik weer levendig (totdat het weer medicatietijd is). Echt na elke medicijnronde heb ik een inkakmoment (dus vier keer op een dag )quote:Op woensdag 21 maart 2018 14:33 schreef Elvi het volgende:
[..]
Ja. Altijd had ik een dip in de middag, Zo tegen 3 uur was ik echt op en dan 's nachts niet in slaap kunnen komen
Ik ben ook vaak moe. Ga ook regelmatig een uurtje of 2 slapen om de rest van de dag nog wat te kunnen doen.quote:Op woensdag 21 maart 2018 14:16 schreef ChildoftheStars het volgende:
Misschien een domme vraag: Vinden jullie het ook zo lastig om overdag wakker te blijven? Elke middag zit ik te vechten tegen de slaap en ben ik doodmoe. Pas aan het eind van de middag bloei ik weer een beetje op.
Wat maakte je boos zo boos op haar?quote:Op maandag 19 maart 2018 12:37 schreef ChildoftheStars het volgende:
Bij mijn psych geweest en op den duur zat ik me gewoon in te houden om haar niet te slaan.
Ik herken dit. Mijn studie was mijn enige houvast en mijn enige hoop op een fatsoenlijke toekomst. Ik bleef proberen ondanks continu falen, omdat het het enige was dat ik had. Ik moest het halen en verwachtte dat ik er nooit overheen zou komen als ik zou moeten stoppen, dat dat het einde betekende voor mij. Vorig jaar heb ik toch de rationele beslissing genomen om het op te geven en dat was heftig, maar ik blijk het beter aan te kunnen dan ik had verwacht.quote:Maar het was een goed gesprek en de vinger werd heel duidelijk op de zere plek gelegd, waarvan ik zelf nog niet door had dat het zo pijnlijk was (maar waarschijnlijk de reden van waarom ik zoveel moet braken van mezelf, en mezelf moet straffen).
Het ging er vooral over dat ik momenteel zonder zekerheid over mijn studie zit, niet weet of ik dat weer op kan pakken en dat ik bang ben nooit een normaal leven te leiden. Plus nog heel veel bijzaken (mijn broer krijgt een kindje erbij terwijl hij nu al teveel heeft aan twee kinderen. Beginnen met nieuwe clubjes, etc). Het ging er over dat ik geen toekomst voor mezelf zie en eigenlijk al zelfwaardering, en persoonlijkheid aan mijn (ontbrekende) carričre hang. Conclusie, ik moest mijn doelen bijstellen en meer compassie met mezelf hebben en gevoelens toe laten (en niet alleen letterlijk uitbraken).
Nu is mijn hoofd een wattenbol en ben ik uitgeput
Fijn! Vind je het spannend?quote:Op woensdag 21 maart 2018 09:14 schreef Fripsel het volgende:
Deze moet ik toch even van de daken komen schreeuwen. Binnen twee weken kan ik eindelijk mijn uitnodiging voor een intake verwachten voor een nieuwe afdeling angst en stemming om richting EMDR te gaan werken.
Ik heb geleerd dat deze alarmbellen voor mij een signaal van mezelf zijn dat er iets aan de hand is. Het grootste probleem is het correct interpreteren van deze signalen en reinheid, rust en een soort koelheid zijn daarbij handig. Ik merk dat ik deze signalen meestal niet voor niets heb en zal ze zeker niet afdoen als 'grote onzin' oid.quote:Op maandag 19 maart 2018 22:51 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
[..]
Nou doorgaans lukt het me wel steeds beter, maar bij sommige mensen gaan alle alarmen bij mij tegelijk af. Is iets dat door t verleden komt en dat hoop ik in de komende tijd tot rust te kunnen brengen. Tot die tijd probeer ik ermee om te gaan.
Ik ben wel benieuwd hoe dit voor jou zal gaan werken. Succes alvastquote:Op woensdag 21 maart 2018 10:20 schreef Fripsel het volgende:
[..]
Ik heb er echt ook zoveel over gezien/gelezen ondertussen. En hoe het nu ECHT werkt klinkt nog steeds als hocus pocus maar op de een of andere manier voelt het precies als wat ik nodig heb.
Ik heb -soms- momentjes dat ik min of meer ineens instort (vaak na een drukke overprikkelend dagdeel, bijvoorbeeld).quote:Op woensdag 21 maart 2018 14:16 schreef ChildoftheStars het volgende:
Misschien een domme vraag: Vinden jullie het ook zo lastig om overdag wakker te blijven? Elke middag zit ik te vechten tegen de slaap en ben ik doodmoe. Pas aan het eind van de middag bloei ik weer een beetje op.
Ik vind het heel eng, maar ik ben wel heel blij met de doorverwijzing. Als ik zie wat andere mensen er aan gehad hebben en wat hun verhalen zijn.. dan maakt dat me best hoopvol.quote:Op woensdag 21 maart 2018 22:29 schreef kuolema het volgende:
[..]
Wat maakte je boos zo boos op haar?
[..]
Ik herken dit. Mijn studie was mijn enige houvast en mijn enige hoop op een fatsoenlijke toekomst. Ik bleef proberen ondanks continu falen, omdat het het enige was dat ik had. Ik moest het halen en verwachtte dat ik er nooit overheen zou komen als ik zou moeten stoppen, dat dat het einde betekende voor mij. Vorig jaar heb ik toch de rationele beslissing genomen om het op te geven en dat was heftig, maar ik blijk het beter aan te kunnen dan ik had verwacht.
[..]
Fijn! Vind je het spannend?
Ik wilde nooit EMDR proberen omdat ik het te raar vind
Ik schrijf veel.quote:Op donderdag 22 maart 2018 22:21 schreef Morrigan het volgende:
Even een algemene vraag. 3 maanden geleden had ik last van een depressie van een paar maanden en ik kan me eigenlijk nog weinig van die periode herinneren. Niet zozeer wat ik gedaan had, maar eerder de emoties die erbij kwamen kijken, Sterker nog, ik kan me nu eigenlijk niet voorstellen dat ik depressief ben geweest. En dit is niet eerder keer. Bij mijn vorige depressies had ik precies hetzelfde. De psychiater zei dat je het kon vergelijken met pijn. Dat vergeet je ook na een tijdje.
Maar ik vind dit nogal eng, omdat ik weet dat ik de toekomst weer te maken ga krijgen met depressies, maar eigenkijk niet weet wat ik dan kan verwachten.
Herkennen jullie dit? En hoe gaan jullie daar mee om?
Mijn alarmbellen gaan meestal ook af als er iets is dat niet klopt, alleen bij mij wordt t dan soms zo heftig dat ik niet meer helder kan denken.quote:Op donderdag 22 maart 2018 12:53 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Ik heb geleerd dat deze alarmbellen voor mij een signaal van mezelf zijn dat er iets aan de hand is. Het grootste probleem is het correct interpreteren van deze signalen en reinheid, rust en een soort koelheid zijn daarbij handig. Ik merk dat ik deze signalen meestal niet voor niets heb en zal ze zeker niet afdoen als 'grote onzin' oid.
Ik voel soms gewoon aan wanneer er problemen gaan ontstaan, meestal als ik bijvoorbeeld in 't OV onderweg ben. Lijkt soms wel een zintuig, maar tis lastig om ervoor te zorgen dat die heftige (en vaak alarmerende emoties) niet met je aan de haal gaan.
Er zijn ook wel mensen die zullen beweren dat dit gevoel een probleem op zich is en dat het zeg maar uitgeschakeld dient te worden, maar ik zie het meer als iets wat je 't beste kan leren beheersen zodat het in jouw voordeel werkt.
Sommige mensen zijn nou eenmaal onbetrouwbaar en hoe eerder je deze herkent, hoe beter.
Ik zei laatst nog tegen mijn psycholoog dat ik het lastig vond nog te relateren aan toen het echt slecht met me ging. Ik weet rationeel dat ik heel diep zat maar de gevoelens en hoe het was lijkt nu meer een soort grijsfoto. Ik kan me amper nog voorstellen hoe het toen was.quote:Op donderdag 22 maart 2018 22:21 schreef Morrigan het volgende:
Even een algemene vraag. 3 maanden geleden had ik last van een depressie van een paar maanden en ik kan me eigenlijk nog weinig van die periode herinneren. Niet zozeer wat ik gedaan had, maar eerder de emoties die erbij kwamen kijken, Sterker nog, ik kan me nu eigenlijk niet voorstellen dat ik depressief ben geweest. En dit is niet eerder keer. Bij mijn vorige depressies had ik precies hetzelfde. De psychiater zei dat je het kon vergelijken met pijn. Dat vergeet je ook na een tijdje.
Maar ik vind dit nogal eng, omdat ik weet dat ik de toekomst weer te maken ga krijgen met depressies, maar eigenkijk niet weet wat ik dan kan verwachten.
Herkennen jullie dit? En hoe gaan jullie daar mee om?
Wat ik hier wel herken (en wat verder op zich losstaat van het depressie-verhaal zelf), is dat toen ik bijvoorbeeld nog abilify nam, m'n emoties veel meer afgevlakt waren.quote:Op donderdag 22 maart 2018 22:21 schreef Morrigan het volgende:
Even een algemene vraag. 3 maanden geleden had ik last van een depressie van een paar maanden en ik kan me eigenlijk nog weinig van die periode herinneren. Niet zozeer wat ik gedaan had, maar eerder de emoties die erbij kwamen kijken, Sterker nog, ik kan me nu eigenlijk niet voorstellen dat ik depressief ben geweest. En dit is niet eerder keer. Bij mijn vorige depressies had ik precies hetzelfde. De psychiater zei dat je het kon vergelijken met pijn. Dat vergeet je ook na een tijdje.
Maar ik vind dit nogal eng, omdat ik weet dat ik de toekomst weer te maken ga krijgen met depressies, maar eigenkijk niet weet wat ik dan kan verwachten.
Herkennen jullie dit? En hoe gaan jullie daar mee om?
Klopt. Verstandig ook. Ik ontdekte dit eigenlijk pas toen ik als vuistregel vaker ging reageren met "Ik slaap er een nachtje over " waardoor ik mezelf meer bedenktijd gaf.quote:Op donderdag 22 maart 2018 23:51 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
[..]
Mijn alarmbellen gaan meestal ook af als er iets is dat niet klopt, alleen bij mij wordt t dan soms zo heftig dat ik niet meer helder kan denken.
Ik verwacht dat met het tot rust brengen van het verleden minder zal worden.
Maar je hebt gelijk dat het niet zomaar gebeurt, er is wel altijd iets dat speelt en met name daarin probeer ik meer voor mezelf te kiezen.
Uhu, idem! Mezelf emotioneel afsluiten, mezelf haten omdat ik zo heftig reageer (en dus een slappeling ben, walgelijk ben, waardeloos ben), daar heb ik 't helemaal mee gehad. En al helemaal omdat dat simpelweg niet waar is.quote:Mijn gevoel uitschakelen daar ben ik vanaf gestapt. Het leven is veel leuker met gevoelens en daarnaast zijn ze er voor een reden. Mij helpen ze in elk geval ook goed om te weten waar mijn grenzen liggen.
Doorgaans eigenlijk niet. Ik heb wel nare herinneringen, en als ik daar aan denk probeer ik het gevoel dat erbij hoort maar te laten komen. Dat vind ik soms wel lastig.quote:Op zaterdag 24 maart 2018 04:37 schreef Melancholia_war het volgende:
Hoe onderdrukken jullie herinneringen?
Niet. Komt het alleen maar harder van terug. Het een plek geven, accepteren, verwerken.quote:Op zaterdag 24 maart 2018 04:37 schreef Melancholia_war het volgende:
Hoe onderdrukken jullie herinneringen?
Door heel slecht voor mezelf te zorgen en in mijn eetstoornis de ruimte te geven. Herinneringen moet je verwerken, niet onderdrukkenquote:Op zaterdag 24 maart 2018 04:37 schreef Melancholia_war het volgende:
Hoe onderdrukken jullie herinneringen?
Je hebt gelijk.quote:Op maandag 26 maart 2018 18:47 schreef ChildoftheStars het volgende:
Dat is echt een rot situaties... maar misschien heeft het ook niet per se met jou te maken he Ik denk niet dat ze iets slechts met je van plan zijn, ze hebben vast het beste met je voor
Goed dat het een beetje weg is nu.quote:Op maandag 26 maart 2018 19:16 schreef kuolema het volgende:
[..]
Je hebt gelijk.
Ik had niet zo'n goede dag en daardoor werd ik even wantrouwend. Ik had iets verkeerd verstaan blijkbaar.
Wauw, dat is een grote stap. Wil je het wel, ondanks de angst? Of heb je het gevoel dat je moet?quote:Op maandag 26 maart 2018 20:03 schreef Luchtbel het volgende:
Ik heb woensdag ontslag gesprek . Ik ben dan acht jaar vooral opgenomen geweest. Iets van drie of vier maanden niet. Heb een paar nachten in mijn nieuwe woning doorgebracht en ben doodsbang. Maar het gaat wel echt gebeuren.
Dat is overmorgen alquote:Op maandag 26 maart 2018 20:03 schreef Luchtbel het volgende:
Ik heb woensdag ontslag gesprek . Ik ben dan acht jaar vooral opgenomen geweest. Iets van drie of vier maanden niet. Heb een paar nachten in mijn nieuwe woning doorgebracht en ben doodsbang. Maar het gaat wel echt gebeuren.
Wat ik wilde was ergens zijn waar ik goed begeleid werd terwijl ik elders in therapie ben. Dat ging niet. Dat liep anders.quote:Op maandag 26 maart 2018 20:05 schreef kuolema het volgende:
[..]
Wauw, dat is een grote stap. Wil je het wel, ondanks de angst? Of heb je het gevoel dat je moet?
Dit is een nieuwe start, het kan nog alle kanten op dus ook de goede kant. Stomme zin, heb je niets aan natuurlijk.quote:Op maandag 26 maart 2018 20:31 schreef Luchtbel het volgende:
[..]
Wat ik wilde was ergens zijn waar ik goed begeleid werd terwijl ik elders in therapie ben. Dat ging niet. Dat liep anders.
Dus ik heb ervoor gekozen om alleen te gaan wonen, terwijl dat misschien nog te vroeg is.
Maar het is wel een "heb moeten kiezen dat nu te doen".
En dingen zijn dan ook echt veel. De afgelopen acht jaar, gemis van dingen, de hoeveelheid ruimte, zo veel keuzes, mijn dochter, nieuwe spullen, andere mensen, overal geluiden, regeldingen, angst voor het echte leven, komt er nog een hulphond, wanneer ga ik de mist in en zal alles weer opnieuw beginnen? En natuurlijk mijn kapotte zelf waar ik elke dag mee om moet gaan.
Objectief gezien kun je ze de tip geven dat ze de bierspeciaalkaart niet meer moeten kwijtraken (dat moet te doen zijn) en dat die nummers zo aangegeven moeten worden dat er duidelijk staat wat 't moet zijn.quote:Op dinsdag 27 maart 2018 17:24 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Pf, ik stoei weer eens met een situatie. Ik ben benieuwd wat jullie vinden. Rationeel snap ik het, nadat mn psycholoog het uitlegde, maar mn gevoel werkt niet mee.
Van de week was ik even wat gaan drinken bij het cafe waar ik ook als vrijwilliger werk. Ik had niet zo'n goeie dag, had een kort lontje. Toen ik wat drinken wilde halen was er een lange rij, toen ik na tien minuten aan de beurt was vroeg ik naar de speciaalbierkaart. De serveerster begreep me niet, en toen ik het uitlegde kon ze de kaart niet vinden. Toen vroeg ik wat voor types bier de 5 op het bord waren, en reageerde ze heel ongeďnteresseerd met 'ja dat weet ik ook niet, kies maar wat'. Omdat ik r op dat moment wel kon schieten ben ik weggelopen.
Ik appte mn broertje om stoom af te blazen met een situatieschets en 'ik kon haar wel een klap verkopen. Mijn broertje doet daar ook vrijwilligerswerk en nam het denk ik verkeerd op, en stuurde het appje door aan de manager en het hele bestuur van dat cafe.
Gisteren vroeg de manager me ernaar en heb ik uitleg gegeven over de situatie. Dat ik 1 het niet vond kunnen dat de serveerster zo reageerde maar 2 ik ook slecht in mn vel zat. Dat ik ff stoom wilde afblazen met dat appje en als ik er verder nog wat mee had gewild ik zelf wel naar hem toe was gekomen ermee. Ik vond het ook echt rot dat mn broertje dat zo naar al die mensen had doorgestuurd. Dat heb ik ook nog met mijn broertje besproken, gevraagd om dat niet meer te doen.
Daarmee was het wel af maar onderhuids blijft het spelen en zie ik er enorm tegen op er morgen weer heen te gaan. Mijn psycholoog vond dat het vooral bij mijn broertje ligt, die op zijn minst even had kunnen vragen of hij het mocht doorsturen. Mijn verstand ik het ermee eens, maar ik voel me best lullig nu tegenover de mensen waar het bij terecht is gekomen en ook de serveerster.
Ik heb er trouwens niet over geklaagd bij de manager omdat ik achteraf niet goed kon zeggen in hoeverre mijn stemming de situatie negatief kleurde en dat vond ik niet fair ten opzichte van haar. Sowieso zou ik zoiets dan liever direct tegen haar zeggen.
Ik was ook laaiend op de serveerster maar ik liep liever weg voordat ik dingen zou zeggen of doen waar ik spijt van zou krijgen.quote:Op dinsdag 27 maart 2018 18:31 schreef DancingPhoebe het volgende:
Jezus, ik zou ontploffen
Geen idee hoe je relatie met je broertje is en wat zijn rol daar is anders dan vrijwilligercollega? Dit is imo zo'n duidelijke "onderons" app dat op deze manier delen volkomen ongepast is
Poeh... dit hoef je niet te accepteren. Is het misschien een idee, als de emoties gezakt zijn, dit met je broer te bespreken? Gewoon zeggen hoe je je voelt en dat je het vervelend vindt dat hij privé dingen met anderen deelt?quote:Op dinsdag 27 maart 2018 17:24 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Pf, ik stoei weer eens met een situatie. Ik ben benieuwd wat jullie vinden. Rationeel snap ik het, nadat mn psycholoog het uitlegde, maar mn gevoel werkt niet mee.
Van de week was ik even wat gaan drinken bij het cafe waar ik ook als vrijwilliger werk. Ik had niet zo'n goeie dag, had een kort lontje. Toen ik wat drinken wilde halen was er een lange rij, toen ik na tien minuten aan de beurt was vroeg ik naar de speciaalbierkaart. De serveerster begreep me niet, en toen ik het uitlegde kon ze de kaart niet vinden. Toen vroeg ik wat voor types bier de 5 op het bord waren, en reageerde ze heel ongeďnteresseerd met 'ja dat weet ik ook niet, kies maar wat'. Omdat ik r op dat moment wel kon schieten ben ik weggelopen.
Ik appte mn broertje om stoom af te blazen met een situatieschets en 'ik kon haar wel een klap verkopen. Mijn broertje doet daar ook vrijwilligerswerk en nam het denk ik verkeerd op, en stuurde het appje door aan de manager en het hele bestuur van dat cafe.
Gisteren vroeg de manager me ernaar en heb ik uitleg gegeven over de situatie. Dat ik 1 het niet vond kunnen dat de serveerster zo reageerde maar 2 ik ook slecht in mn vel zat. Dat ik ff stoom wilde afblazen met dat appje en als ik er verder nog wat mee had gewild ik zelf wel naar hem toe was gekomen ermee. Ik vond het ook echt rot dat mn broertje dat zo naar al die mensen had doorgestuurd. Dat heb ik ook nog met mijn broertje besproken, gevraagd om dat niet meer te doen.
Daarmee was het wel af maar onderhuids blijft het spelen en zie ik er enorm tegen op er morgen weer heen te gaan. Mijn psycholoog vond dat het vooral bij mijn broertje ligt, die op zijn minst even had kunnen vragen of hij het mocht doorsturen. Mijn verstand ik het ermee eens, maar ik voel me best lullig nu tegenover de mensen waar het bij terecht is gekomen en ook de serveerster.
Ik heb er trouwens niet over geklaagd bij de manager omdat ik achteraf niet goed kon zeggen in hoeverre mijn stemming de situatie negatief kleurde en dat vond ik niet fair ten opzichte van haar. Sowieso zou ik zoiets dan liever direct tegen haar zeggen.
Dat is niet zo netjes van je broer. Het is niet alsof je iets heel ergs hebt gezegd of gedreigd met iets. Zo'n app stelt niets voor.quote:Op dinsdag 27 maart 2018 17:24 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Pf, ik stoei weer eens met een situatie. Ik ben benieuwd wat jullie vinden. Rationeel snap ik het, nadat mn psycholoog het uitlegde, maar mn gevoel werkt niet mee.
Van de week was ik even wat gaan drinken bij het cafe waar ik ook als vrijwilliger werk. Ik had niet zo'n goeie dag, had een kort lontje. Toen ik wat drinken wilde halen was er een lange rij, toen ik na tien minuten aan de beurt was vroeg ik naar de speciaalbierkaart. De serveerster begreep me niet, en toen ik het uitlegde kon ze de kaart niet vinden. Toen vroeg ik wat voor types bier de 5 op het bord waren, en reageerde ze heel ongeďnteresseerd met 'ja dat weet ik ook niet, kies maar wat'. Omdat ik r op dat moment wel kon schieten ben ik weggelopen.
Ik appte mn broertje om stoom af te blazen met een situatieschets en 'ik kon haar wel een klap verkopen. Mijn broertje doet daar ook vrijwilligerswerk en nam het denk ik verkeerd op, en stuurde het appje door aan de manager en het hele bestuur van dat cafe.
Gisteren vroeg de manager me ernaar en heb ik uitleg gegeven over de situatie. Dat ik 1 het niet vond kunnen dat de serveerster zo reageerde maar 2 ik ook slecht in mn vel zat. Dat ik ff stoom wilde afblazen met dat appje en als ik er verder nog wat mee had gewild ik zelf wel naar hem toe was gekomen ermee. Ik vond het ook echt rot dat mn broertje dat zo naar al die mensen had doorgestuurd. Dat heb ik ook nog met mijn broertje besproken, gevraagd om dat niet meer te doen.
Daarmee was het wel af maar onderhuids blijft het spelen en zie ik er enorm tegen op er morgen weer heen te gaan. Mijn psycholoog vond dat het vooral bij mijn broertje ligt, die op zijn minst even had kunnen vragen of hij het mocht doorsturen. Mijn verstand ik het ermee eens, maar ik voel me best lullig nu tegenover de mensen waar het bij terecht is gekomen en ook de serveerster.
Ik heb er trouwens niet over geklaagd bij de manager omdat ik achteraf niet goed kon zeggen in hoeverre mijn stemming de situatie negatief kleurde en dat vond ik niet fair ten opzichte van haar. Sowieso zou ik zoiets dan liever direct tegen haar zeggen.
Mijn broertje wilde het voor me opnemen denk ik eerlijk gezegd, zag het als een klacht en stuurde het daarom door.quote:Op dinsdag 27 maart 2018 18:42 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Objectief gezien kun je ze de tip geven dat ze de bierspeciaalkaart niet meer moeten kwijtraken (dat moet te doen zijn) en dat die nummers zo aangegeven moeten worden dat er duidelijk staat wat 't moet zijn.
Die 10 minuten is natuurlijk vervelend, maar dat hoort er eenmaal bij (ik ken weinig mensen die een wachtrij leuk vinden (en zelf heb ik een dermate hekel aan wachten dat ik geregeld liever een extra stuk wandel dan dat ik wacht op de bus, zelfs al is de bus misschien sneller)).
En als het om vrijwilligers gaat, heb ik al gemerkt dat je de lat ook minder hoog moet leggen. Ik heb zelf jarenlang vrijwilligerswerk gedaan en moest er in sommige situaties bijna geld op toeleggen in plaats van dat ik eraan verdiende. Dan is m'n enige 'salaris' de dankbaarheid die ik daarvoor krijg, de genoegdoening dat mijn werk gewaardeerd word. Ik kan me voorstellen dat je broertje mede daarom zo gereageerd kan hebben?
Ik vind het doorsturen van privé-bedoelde mails nogal bedenkelijk, dus op zich heb je niks te maken met de feedback die je niet zelf aan de mensen daar gaf. Maar ze hebben die feedback nu binnen.
Wel zou in mijn ogen je broertje karma -1 krijgen. Het is een kutstreek.
Die serveerster snapt denk ik wel dat het bij jou ook stoomafblazen was en dat 't in de privésfeer was en dat 't misschien ook minder genuanceerd was juist doordat je meende dat het privé ging blijven. Maar dat neemt dan weer niet weg dat je kritiek -op zich- niet zo ver van de waarheid is.
Alleen als het om vrijwilligers gaat..tsja, als ze het gratis doen dan kan ik me (omdat ik zelf jarenlang vrijwilligerswerk deed en soms nog steeds doe) voorstellen dat ze zich nogal voor hun kloten getrapt zullen voelen.
Gewoon aangeven, uitpraten en soms zijn dingen gewoon even shit. Hoeft geen definitieve gevolgen voor de toekomst te hebben.
Ik zou wel gaan, gewoon even door de gehaktmolen. Als ze de confrontatie met je aangaan, laat zien waar je voor staat.
Ik probeer me dit in te prenten. Maar denk dat ik morgen nog wel even met de mensen die het doorgestuurd hebben gekregen ga praten om het recht te zetten. De actie van mijn broertje was niet bepaald tof, maar wel goedbedoeld denk ik. Maar ik verwacht niet van hem dat hij het zelf rechtzet.quote:Op dinsdag 27 maart 2018 20:15 schreef kuolema het volgende:
[..]
Dat is niet zo netjes van je broer. Het is niet alsof je iets heel ergs hebt gezegd of gedreigd met iets. Zo'n app stelt niets voor.
Sterkte, ik hoop dat je vannacht wat beter slaapt.quote:Op dinsdag 27 maart 2018 20:30 schreef ChildoftheStars het volgende:
Pffft... pittig dagje hier. Het slapen gaat weer slecht en ik ben een beetje down. Maar we zetten gewoon door. Vanavond maar even aan de promethazine
Heb je moeite met alcohol? Alsin dat je het gebruikt om even je problemen te vergeten?quote:Op dinsdag 27 maart 2018 20:44 schreef kuolema het volgende:
Hier ook twee lastige dagen. Ik doe heel erg mijn best om door te gaan en geen alcohol te drinken.
Dat verandert het perspectief. Maar het blijft zo dat je niet zonder toestemming berichten van een ander mag doorsturen.quote:Op dinsdag 27 maart 2018 23:19 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
[..]
Mijn broertje wilde het voor me opnemen denk ik eerlijk gezegd, zag het als een klacht en stuurde het daarom door.
Maar dan nog had hij het even kunnen overleggen. Ik was best verbaasd dit terug te horen van de manager.
Het gaat om vrijwilligers, en zelf heb ik dit zo'n 8 jaar gedaan bij de voorloper van dit café. Hoewel je van vrijwilligers minder mag verwachten vind ik niet dat je op deze manier klanten om kan gaan. Een stukje meedenken had echt veel gescheeld. Het was met name de houding die echt niet kon vond ik.
Ja, dat doe ik en dat is niet goed. Het is gelukt en vandaag voel ik me tot nu toe iets beter.quote:Op dinsdag 27 maart 2018 23:23 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
[..]
Heb je moeite met alcohol? Alsin dat je het gebruikt om even je problemen te vergeten?
Sterkte met het nuchter blijven.
Ik heb het er vandaag nog even met hem over gehad en we begrijpen elkaars perspectief. T was met name van hem uit dat ie er wat mee wilde en even niet had nagedacht hoe het op anderen zou overkomen.quote:Op woensdag 28 maart 2018 13:07 schreef kuolema het volgende:
[..]
Dat verandert het perspectief. Maar het blijft zo dat je niet zonder toestemming berichten van een ander mag doorsturen.
[..]
Ja, dat doe ik en dat is niet goed. Het is gelukt en vandaag voel ik me tot nu toe iets beter.
Dank je.
Sinds wanneer neem je die AD's? En welk type ad is het? Redelijk essentiële vragen wel.quote:Op donderdag 29 maart 2018 01:14 schreef Melancholia_war het volgende:
Mensen die AD's gebruiken: voelen jullie dat het helpt? En zo ja, in welk opzicht?
Ik voel mij namelijk erg neerslachtig steeds maar heb ook geen zin om te vragen om een verhoging.
Ik sta in neutraal en dat vind ik ergens wel lekker. De periode voordat ik het ging gebruiken schoot ik qua emoties alle kanten op. Maar juist als ik wat somberder denk, kom ik daar niet meer, of in elk geval niet voor langere tijd. Jij nog wel, zo te lezen.quote:Op donderdag 29 maart 2018 01:14 schreef Melancholia_war het volgende:
Mensen die AD's gebruiken: voelen jullie dat het helpt? En zo ja, in welk opzicht?
Ik voel mij namelijk erg neerslachtig steeds maar heb ook geen zin om te vragen om een verhoging.
Het is en blijft geen wondermiddel natuurlijk. Als je gedachtes nog steeds ingesteld staan op negatief en alles in je leven nog steeds ruk is, dan zullen antidepressiva ook niet veel uithalen.quote:Op donderdag 29 maart 2018 01:14 schreef Melancholia_war het volgende:
Mensen die AD's gebruiken: voelen jullie dat het helpt? En zo ja, in welk opzicht?
Ik voel mij namelijk erg neerslachtig steeds maar heb ook geen zin om te vragen om een verhoging.
Nou, ik heb de indruk dat het alleen na een tijd minder goed werkt.quote:Op donderdag 29 maart 2018 11:47 schreef aeque het volgende:
[..]
Het is en blijft geen wondermiddel natuurlijk. Als je gedachtes nog steeds ingesteld staan op negatief en alles in je leven nog steeds ruk is, dan zullen antidepressiva ook niet veel uithalen.
Zoals Trashcanman al zegt ligt het er ook aan welke je hebt en wat de dosis is.
Bij mij zorgt het er vooral voor dat de diepte van mijn dal iets minder diep wordt. Ben ik zelf eigenlijk ook wel blij mee omdat ik dan nog wel de negatieve/sombere gevoelens naar boven kan halen met therapie en daar aan kan werken. Het lost nooit je problemen op maar het is wel een fijne ondersteuning.
Alleen zeg je dat je niet om een verhoging wilt vragen, heb je dan geen periodieke gesprekken met een psychiater die dat ook in de gaten houdt? Want zoals eerder gezegd ligt het ook heel erg aan je dosis en welke antidepressiva je gebruikt.
Nou ben ik natuurlijk geen professional maar het lijkt mij dat je na een tijdje het effect ook als normaal gaat ervaren. Maar ook wat Nijna zegt, volgens mij is het bij antidepressiva vooral uitproberen.quote:Op donderdag 29 maart 2018 19:02 schreef Melancholia_war het volgende:
[..]
Nou, ik heb de indruk dat het alleen na een tijd minder goed werkt.
Geen zin om te switchen (weer) en/of te verhogen. Bwuuuuuuuuuuuugh.
En ik kan het niet genoeg benadrukken: het is een hulpmiddel, geen oplossing.quote:Op donderdag 29 maart 2018 20:58 schreef aeque het volgende:
[..]
Nou ben ik natuurlijk geen professional maar het lijkt mij dat je na een tijdje het effect ook als normaal gaat ervaren. Maar ook wat Nijna zegt, volgens mij is het bij antidepressiva vooral uitproberen.
+1quote:Op donderdag 29 maart 2018 16:09 schreef Nijna het volgende:
Binnen een paar weken merkte niet alleen ik, maar ook de mensen om mij heen duidelijk effect.
Ik had bij mezelf het idee dat doordat het allemaal wat minder donker werd, er ook ruimte was om anders te gaan denken ofzo.quote:Op donderdag 29 maart 2018 21:16 schreef DancingPhoebe het volgende:
[..]
+1
Bij mij gelukkig in 1x raak. Voor mij is er echt iets heel erg naar de achtergrond verdwenen. Het is niet weg, maar alles is véél gebalanceerder. Ik merk dat de dingen die ik doe veel meer effect op mijn stemming hebben dan voorheen. De grauwe mist is weg.
Zonde van al die tijd maar het is idd ook niet anders. Door je er nu nog door te laten leiden heeft het alleen maar meer effect. Maar wat kan ik goed begrijpen dat een chemisch steuntje in de rug je helpt om daarmee verder te gaanquote:Op donderdag 29 maart 2018 21:27 schreef Nijna het volgende:
[..]
Ik had bij mezelf het idee dat doordat het allemaal wat minder donker werd, er ook ruimte was om anders te gaan denken ofzo.
Eerst was het allemaal donker en negatief en dat ombuigen lukte niet.
En met de medicatie ging dat donkere er wat af en was er in mijn hoofd ook meer ruimte voor andere gedachten.
Inmiddels al bijna een jaar medicatie vrij (heel langzaam afgebouwd, ik denk wel uitgespreid over minimaal een jaar) en so far, so good. En ik voel me echt nog wel eens rot, ik ben geen rasoptimist en dat zal ik ook nooit worden waarschijnlijk, maar het is zo anders dan een jaar of 4 a 5 terug.
Wat mij ook heeft geholpen, denk ik. Is de juiste diagnose. Waardoor ik mijzelf beter begrijp en ik ook wat milder kan zijn naar mezelf.
Ik liep al jaren bij ggz en aanverwante instellingen en ze plakten maar raak met etiketjes. Ondanks dat ik zelf het gevoel had dat het niet klopte. Maar dat is geweest, terugdraaien kan niet meer en het gaat echt wel beter met me.
Oh, maar die verwachting heb ik ook niet.quote:Op donderdag 29 maart 2018 21:08 schreef Trashcanman het volgende:
[..]
En ik kan het niet genoeg benadrukken: het is een hulpmiddel, geen oplossing.
Mijn excuus voor verlate reactie Ik wilde toch niet niet reagerenquote:Op dinsdag 27 maart 2018 23:19 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
[..]
Mijn broertje wilde het voor me opnemen denk ik eerlijk gezegd, zag het als een klacht en stuurde het daarom door.
Maar dan nog had hij het even kunnen overleggen. Ik was best verbaasd dit terug te horen van de manager.
Het gaat om vrijwilligers, en zelf heb ik dit zo'n 8 jaar gedaan bij de voorloper van dit café. Hoewel je van vrijwilligers minder mag verwachten vind ik niet dat je op deze manier klanten om kan gaan. Een stukje meedenken had echt veel gescheeld. Het was met name de houding die echt niet kon vond ik.
Dat lijkt me ook lastig om goed in te schatten in jouw situatie.quote:Op vrijdag 30 maart 2018 15:32 schreef ChildoftheStars het volgende:
Op dit moment vraag ik me ernstig af of mijn vriendje een depressie heeft of mij als een vanzelfsprekendheid is gaan zien. Hij wil niks ondernemen. Nooit. Niet even naar buiten of wat dan ook. Alleen maar gamen en series kijken. Eerder maakte we wel wandelingetjes, gingen we op een terras zitten of ergens naar toe... maar nu nooit meer. Elke keer als ik vraag wat hij wil krijg ik het antwoord "thuis niksen". Zelf zegt hij niet depressief te zijn, maar niks kan hem boeien (zijn woorden). Ik kan dit zo niet aan, zeker omdat hij het ook niet tof vindt als ik bijv. alleen naar de bios ga... Geen flauw idee hoe ik dit bespreekbaar moet maken.
Ook heb ik geen flauw idee of ik in een manie zit en daarom teveel wil of dat ik juist psychisch gezonder begin te worden, waardoor ik meer wil. Ik vind het gewoon stom om altijd maar thuis te zitten, ik wil dingen doen. Misschien ligt het aan mij.
Geen flauw idee hoe ik erachter kom of hij depressief is (of verslaafd aan gamen) of dat ik manisch ben en teveel wil... of iets er tussenin.
Naja... hij is er gewoon heel laconiek over. Ik heb de vergelijking al gemaakt, maar ik heb gewoon pech. En alles wat we doen komt op mijn initiatief. Al wordt het negen van de tien keer (als het niet vaker is) afgewezen.quote:Op vrijdag 30 maart 2018 16:08 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
[..]
Dat lijkt me ook lastig om goed in te schatten in jouw situatie.
Maar als je objectief kijkt en kunt vergelijken 'vorige maand gingen we elke week een keer iets doen, en nu al de hele maand niet' dan kun je dat natuurlijk even voorleggen.
Ik zou in eerste instantie gewoon eens vertellen dat het je opgevallen is en je het eigenlijk heel leuk zou vinden er wat vaker met hem op uit te gaan. Doe je hem zelf wel eens voorstellen?
Het kan gewoon zijn dat jullie daarin erg verschillen en dan kun je denk ik gerust alleen gaan, of met iemand die het ook leuk vind erop uit te gaan afspreken en die dingen zonder hem doen.
Waarom vindt hij het niet leuk?quote:Op vrijdag 30 maart 2018 16:38 schreef ChildoftheStars het volgende:
[..]
Naja... hij is er gewoon heel laconiek over. Ik heb de vergelijking al gemaakt, maar ik heb gewoon pech. En alles wat we doen komt op mijn initiatief. Al wordt het negen van de tien keer (als het niet vaker is) afgewezen.
Naja... ik wacht het even af en ik doe nu inderdaad dingen alleen, alleen dat vindt hij niet leuk
Dat wilde ik ook vragen.quote:Op vrijdag 30 maart 2018 18:15 schreef Melancholia_war het volgende:
[..]
Waarom vindt hij het niet leuk?
Hoe gaat het inmiddels?quote:
Nee, dat heb ik nooit gemerkt wat stemming en spanning betreft.quote:Op donderdag 29 maart 2018 01:14 schreef Melancholia_war het volgende:
Mensen die AD's gebruiken: voelen jullie dat het helpt? En zo ja, in welk opzicht?
Ik voel mij namelijk erg neerslachtig steeds maar heb ook geen zin om te vragen om een verhoging.
Ja nouja dat is dan zijn probleem toch? Je geeft hem de keuze mee te gaan omdat jij wel behoefte hebt om erop uit te gaan. Dat hij niet wil betekent niet dat jij je wensen maar aan de kant moet zetten.quote:Op vrijdag 30 maart 2018 16:38 schreef ChildoftheStars het volgende:
[..]
Naja... hij is er gewoon heel laconiek over. Ik heb de vergelijking al gemaakt, maar ik heb gewoon pech. En alles wat we doen komt op mijn initiatief. Al wordt het negen van de tien keer (als het niet vaker is) afgewezen.
Naja... ik wacht het even af en ik doe nu inderdaad dingen alleen, alleen dat vindt hij niet leuk
Omdat ze hem dan niet nodig heeft, misschien?quote:Op vrijdag 30 maart 2018 18:15 schreef Melancholia_war het volgende:
[..]
Waarom vindt hij het niet leuk?
Grote kans van slagen als je deze vraag in 't autismetopic steltquote:Op vrijdag 30 maart 2018 22:42 schreef Droopie het volgende:
Ik weet niet of dit het juiste topic ervoor is, maar ik heb vandaag een gesprek gehad met de praktijkondersteunende begeleider.
Ik heb nu 3 weken vakantie (dinsdag begin ik bij nieuwe werkgever).
Maar ik ben dus op vakantie geweest naar Dubai, het heeft me enerzijds veel positieve energie gegeven, maar het heeft me ook zwaar overprikkeld.
Dit had ik eigenlijk wel verwacht van te voren, echter het trok me gewoon erg aan.
Nu zei die vrouw, "als je het mij van te voren gevraagd had, had ik het je afgeraden".
Ik kan haar hier geen ongelijk in geven, zeker met de kennis van achteraf.
Zijn er hier toevallig mensen die bepaalde plaatsen mijden in de wereld omdat dit teveel prikkels oplevert?
(verder gaat het wel redelijk tot goed met mij, ik ben wel ontiegelijk toe aan structuur in mijn leven met werk en vroeg opstaan enzo)
Dat kan, ja. Ik doe liever geen aannames wat dat soort dingen betreft. Vandaar mijn rechtstreekse vraag aan Childofthestarsquote:Op vrijdag 30 maart 2018 20:39 schreef -Strawberry- het volgende:
[..]
Omdat ze hem dan niet nodig heeft, misschien?
CotS veel sterkte en probeer te onthouden waarom het is stukgelopen. Wellicht dat hij nu beloftes gaat doen of gaat dreigen, maar tenzij dat betekent dat hij hulp zoekt, gaat er echt niks veranderen.
Een relatie moet je helpen groeien, of in ieder geval niet beperken en dat deed hij naar mijn idee wel.
Hey, dikke knuffel.quote:Op zaterdag 31 maart 2018 06:16 schreef ChildoftheStars het volgende:
De relatie is over. En ik ben er echt helemaal kapot van
Ja, als het even kan wel. Ik vermijd het liefst plekken waar heel veel mensen zijn. Pretparken op topdrukke dagen, winkels met uitverkoop ala black friday waar mensen elkaar platdrukken voor korting. Dat soort dingen heb ik een schurfthekel aan.quote:Op vrijdag 30 maart 2018 22:42 schreef Droopie het volgende:
Zijn er hier toevallig mensen die bepaalde plaatsen mijden in de wereld omdat dit teveel prikkels oplevert?
Want mensen met een angststoornis worden natuurlijk nergens door geprikkeld.quote:Op vrijdag 30 maart 2018 23:02 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Grote kans van slagen als je deze vraag in 't autismetopic stelt
Sterkte Childquote:Op zaterdag 31 maart 2018 06:16 schreef ChildoftheStars het volgende:
De relatie is over. En ik ben er echt helemaal kapot van
Knuffels.quote:Op zaterdag 31 maart 2018 06:16 schreef ChildoftheStars het volgende:
De relatie is over. En ik ben er echt helemaal kapot van
Goed dat je het verder besproken hebt. Maar vooraf wist je toch eigenlijk al dat t te intens zou zijn?quote:Op vrijdag 30 maart 2018 22:42 schreef Droopie het volgende:
Ik weet niet of dit het juiste topic ervoor is, maar ik heb vandaag een gesprek gehad met de praktijkondersteunende begeleider.
Ik heb nu 3 weken vakantie (dinsdag begin ik bij nieuwe werkgever).
Maar ik ben dus op vakantie geweest naar Dubai, het heeft me enerzijds veel positieve energie gegeven, maar het heeft me ook zwaar overprikkeld.
Dit had ik eigenlijk wel verwacht van te voren, echter het trok me gewoon erg aan.
Nu zei die vrouw, "als je het mij van te voren gevraagd had, had ik het je afgeraden".
Ik kan haar hier geen ongelijk in geven, zeker met de kennis van achteraf.
Zijn er hier toevallig mensen die bepaalde plaatsen mijden in de wereld omdat dit teveel prikkels oplevert?
(verder gaat het wel redelijk tot goed met mij, ik ben wel ontiegelijk toe aan structuur in mijn leven met werk en vroeg opstaan enzo)
Ik vind die nuance inderdaad ook belangrijk en interessant.quote:Op zaterdag 31 maart 2018 11:29 schreef aeque het volgende:
[..]
Want mensen met een angststoornis worden natuurlijk nergens door geprikkeld.
klopt, maar ik vroeg mij ook af of het in de nabije toekomst wel mogelijk was of dat dit "nooit" meer handig wordt.quote:Op zaterdag 31 maart 2018 15:58 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
[..]
Goed dat je het verder besproken hebt. Maar vooraf wist je toch eigenlijk al dat t te intens zou zijn?
Afhankelijk van mn hoeveelheid energie mijd ik locaties met teveel prikkels. Soms is boodschappen doen bij de ah xl al teveel.
Ik kan me wel redelijk afsluiten voor prikkels. Wat dan wel lastig is is als er mensen zijn die continue de aandacht ergens op vestigen.
Op vakantie in Boedapest had ik er best last van dat 1 persoon echt elk glimmertje, kunstwerk of mooie stoeptegel aanwees en vroeg of ik t gezien had. Op mijn eigen tempo gaat t wel, en kan ik t gedoseerd binnenlaten, maar op die manier werkte het totaal niet. Dus toen gevraagd of ze daar mee wilde stoppen. Vond ze niet leuk maar het was wel even nodig.
Klinkt goed allemaal!quote:Op zaterdag 31 maart 2018 19:16 schreef Droopie het volgende:
[..]
klopt, maar ik vroeg mij ook af of het in de nabije toekomst wel mogelijk was of dat dit "nooit" meer handig wordt.
ik ben alleen geweest, dus ik had geen last van "eigen" mensen die op mijn zenuwen werkten.
volgende keer wat meer afgelegen zitten en niet alles in 5 dagen willen proppen.
Verder gaat alles wel goed hier, zelfs zin in mijn nieuwe baan en om weer aan de slag te gaan.
Maar het gesprek met de PO vond ik even nodig, soort periodiek onderhoud van een expert (de meeste hier zijn ook experts hoor )
Op naar Tokyo dan maar over 2 jaarquote:Op zaterdag 31 maart 2018 19:30 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
[..]
Klinkt goed allemaal!
Gezien de periode die je achter je hebt liggen denk ik dat het niet zo gek is dat je nu nog snel overprikkeld raakt. Dat heeft simpelweg veel tijd nodig om te herstellen. Dus mijn gedachte erover is dat dat nog wel een heel eind bijtrekt.
Ik denk dat dit wel klopt.quote:Op zaterdag 31 maart 2018 16:07 schreef Melancholia_war het volgende:
[..]
Zelf heb ik bijvoorbeeld het idee dat ik minder goed tegen prikkels kan wanneer het slecht gaat.
Rust voor jezelf is ook belangrijk. Maar wees blij dat je tenminste nog iemand hebt. Anders zit je net zoals ik op je 30ste verjaardag alleen thuis, hopend op dat ene berichtje met een felicitatie van die laatste persoon die dichtbij je staat (of stond). Terwijl je jezelf afvraagt waar je het eigenlijk allemaal voor doet.quote:Op maandag 2 april 2018 13:39 schreef duracellkonijntje het volgende:
Hey iedereen, ik heb al een tijdje niks gepost, maar het zit me allemaal gewoon even hoog. Dit paasweekend was verder super, veel dingen gedaan, mensen gesproken en goed geborreld. Wat ik vaak heb is dat wanneer werk langer dan normaal wegvalt, zaken boven komen drijven. Zo’n knagend gevoel van binnen, onzekerheden die ik heb, pijn over de relatie met mijn ouders, ballast die ik vanwege mijn verleden meedraag.
Momenteel is het vooral getriggered door de paasdagen. Mijn moeder heeft er nog steeds allemaal moeite mee. Ik heb inmiddels een goede balans gevonden in mijzelf om er mee om te gaan. Ik wil haar ook zien want ik houd van haar, alleen te veel contact betekent compleet opgeslokt worden door al haar problemen. Ik heb de balans inmiddels beter tussen deze twee, alleen ideaal blijft het verre van.
Het is iets waar ik geen controle over heb, en dit is voor mij persoonlijk moeilijk. We hebben elkaar vorige week nog uitgebreid gesproken gedurende haar verjaardag, maar dit pasen wilde ik gewoon rust. Al die druk om per sé wat met familie te doen, ik vind dat moeilijk. Ik besteed dit weekend daarom voornamelijk aan mezelf en weet hoe pijnlijk mijn moeder dat vindt. Ze is nog door haar rug gegaan ook en ik bood aan om boodschappen te doen voor haar, alleen ze wil anderen niet tot last zijn.
Er is eigenlijk geen punt tot dit verhaal, alleen ik moest het gewoon allemaal even kwijt. De situatie speelt al langer en soms borrelt hij gewoon weer op, wanneer de afleiding wegvalt.
Het leven is imperfect en daar hebben we allemaal mee te leven. Ik blijf doen wat ik doe, omdat ik weet dat ik goed bezig ben. Dat is zeker een enorm positieve noot. Er is naast alle ellende ook enorm veel goeds. Die twee bestaan naast elkaar, en hoe weinig invloed ik er ook op heb, doe ik er alles aan om naast de ellende zo veel mogelijk goeds in te bouwen!
En als de energie er even niet meer is dan is dat ook oké. Rust en ontspanning zijn ook belangrijk.quote:Op maandag 2 april 2018 23:36 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Na een paar weken van steeds intens moe zijn voel ik me weer wat energieker. Het hielp dat ik vandaag een dagje geen vrijwilligerswerk deed en ook dat ik herkende dat de gewoonte van iemand om mij steeds informatie te vragen over dingen die ik niet weet of interessant vind te herkennen. Ik merkte het vooral nadat ik een paar keer zonder hem op pad was en me niet helemaal doodop voelde. Oftewel hem ga ik een volgende keer vragen dat minder te doen.
Ik hoop dat ik dat energieke een beetje kan vasthouden. Ik heb echt zo lekker gewandeld de afgelopen dagen en had zowaar energie om wat aan t huishouden te doen. Resultaat: fijn opgeruimde woonkamer.
quote:Op donderdag 22 maart 2018 22:56 schreef Melancholia_war het volgende:
[..]
Ik schrijf veel.
Daarnaast: waarom wil je precies weten wat je kunt verwachten?
(Heb je de depressies als verlammend ervaren destijds (bijvoorbeeld) waardoor het een te grote impact had op andere aspecten van je leven en wil je daar een soort controle over krijgen?) Als je de eerste vraag concreet voor jezelf kunt beantwoorden kun je ook iets gerichter zoeken naar wat handig zou zijn.
quote:Op donderdag 22 maart 2018 23:54 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
[..]
Ik zei laatst nog tegen mijn psycholoog dat ik het lastig vond nog te relateren aan toen het echt slecht met me ging. Ik weet rationeel dat ik heel diep zat maar de gevoelens en hoe het was lijkt nu meer een soort grijsfoto. Ik kan me amper nog voorstellen hoe het toen was.
Hoewel het vaag is heb ik mijn psycholoog en anderen als getuigen dat ik toen echt diep zat, en dat het nu dus belangrijk is en blijft aan mezelf te werken om te voorkomen dat dat herhaald wordt.
Sorry voor mijn late reactie, maar bedankt voor jullie antwoorden.quote:Op vrijdag 23 maart 2018 12:58 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Wat ik hier wel herken (en wat verder op zich losstaat van het depressie-verhaal zelf), is dat toen ik bijvoorbeeld nog abilify nam, m'n emoties veel meer afgevlakt waren.
Ik kan me wel dingetjes herinneren van de invloed die dit op m'n dagelijkse leven had, maar ik kan me eigenlijk niet meer voorstellen hoe dit voelt of hoe dit op mijn (even bij gebrek aan betere term) beslissingscentrum inwerkte.
Verder kan ik me depressie wel voorstellen. Misschien omdat ik 't zo vaak en lang en diep heb meegemaakt, maar ik denk ook omdat ik in staat ben om emoties uit 't verleden op te roepen. Een makkelijke manier waarop dit vaker lukt is door bepaalde muziek te luisteren of door op een andere manier een bepaalde sfeer bij mezelf op te roepen.
Het opzoeken van een bepaalde plek die ik bijvoorbeeld met depressie associeer, kan dit ook nog oproepen, maar dit effect is wel minder sterk en verdwijnt ook vrij snel.
Ik kan 't vaak ook oproepen door me te herinneren hoe iets was of hoe iets ging. Tis alsof er een oude la weer opengetrokken wordt en alle shit weer eruit valt (maar vaak wel minder heftig).
Heb je dingen die bij jou sterke emoties oproepen? Heb je bijvoorbeeld passies of is er iets waar je zeg maar gelijk enthousiast van wordt? Dat soort dingen zouden je meer inzicht -kunnen- geven wat dit aangaat en ik verwacht dat dit bij jezelf begrijpen ook je angst daarvoor zou kunnen laten doen afnemen (maar garanties bied ik niet ).
Ow wacht even, je hebt de diagnose bipolair gekregen en vandaar dat je bezorgd bent dat dit weer terug komt?quote:Op dinsdag 3 april 2018 19:49 schreef Morrigan het volgende:
[..]
[..]
[..]
Sorry voor mijn late reactie, maar bedankt voor jullie antwoorden.
Misschien weet ik het zelf ook even niet meer. Na meerdere keren psychologische hulp en rare perioden in mijn leven, wilde mijn huisarts me laten onderzoeken voor bipolaire stoornis. Met mijn dossier doorgestuurd naar een psychiater en die kwam tot de zelfde conclusie.
Om niet veel op in te gaan, ik ben gewoon weer bang om in de toekomst depressief te worden. en naar mijn mening is voorkomen altijd beter dan genezen. Ik weet mogelijk wel wat de oorzaak. Kort daarvoor had ik mijn slaapkamer en woonkamer in korte periode helemaal veranderd. Dat heeft me mer energie gekost dan ik had verwacht. Het is meer dat ik niet meer weet wat er toen in mij omging.
Op dit moment ben ik nu wel in een agenda aan het bijhouden hoe het per dag gaat. Bedankt voor diegene die met deze tip kwamen. Verder wilde ik gewoon even mijn verhaal kwijt.
Niet bang zijn voor een sombere periode danwel depressie, ik denk namelijk dat als je er echt een angst voor hebt of ontwikkeld je het mogelijk alleen maar eerder in de kaart speelt. Een gedachte schema of dagboek kan inderdaad goed helpen om je een beetje inzicht te geven in je eigen gedachten. En dan met name de kerngedachten. Bevalt mij ook erg goed.quote:Op dinsdag 3 april 2018 19:49 schreef Morrigan het volgende:
[..]
[..]
[..]
Sorry voor mijn late reactie, maar bedankt voor jullie antwoorden.
Misschien weet ik het zelf ook even niet meer. Na meerdere keren psychologische hulp en rare perioden in mijn leven, wilde mijn huisarts me laten onderzoeken voor bipolaire stoornis. Met mijn dossier doorgestuurd naar een psychiater en die kwam tot de zelfde conclusie.
Om niet veel op in te gaan, ik ben gewoon weer bang om in de toekomst depressief te worden. en naar mijn mening is voorkomen altijd beter dan genezen. Ik weet mogelijk wel wat de oorzaak. Kort daarvoor had ik mijn slaapkamer en woonkamer in korte periode helemaal veranderd. Dat heeft me mer energie gekost dan ik had verwacht. Het is meer dat ik niet meer weet wat er toen in mij omging.
Op dit moment ben ik nu wel in een agenda aan het bijhouden hoe het per dag gaat. Bedankt voor diegene die met deze tip kwamen. Verder wilde ik gewoon even mijn verhaal kwijt.
Hoe je daar gevoelsmatig voor kunt zorgen weet ik ook niet, het klinkt wel als iets dat te bespreken is in therapie. Euhm ik ken dat ook, en vooral als in dat ik dan heel erg het gevoel heb dat mijn fouten niet meer te herstellen zijn of ik nog heel lang met het gevoel daarvan rondloop terwijl anderen allang weer verder zijn gegaan. Dat is ook iets dat in mijn jeugd is opgebouwd doordat andere mensen te grote gevolgen gaven aan bepaalde dingen. Mij lukt het ook vaak niet om die gevoelens te reguleren maar ik heb wel voor mezelf besloten welke dingen ik zo belangrijk vind dat ik er mee doorga/ gewoon naartoe ga.quote:Op donderdag 5 april 2018 16:05 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
En nou ging het net weer wat beter en heb ik nu weer zoiets. Ik ga het sowieso nog met mijn psycholoog bespreken maar ik moet het even kwijt.
Even geleden had ik een nogal ongemakkelijke situatie waarbij een niet zo positief prive appje bij mijn manager van mn vrijwilligerswerk terechtkwam.
Ik heb dat met hem uitgesproken en ook met mijn broertje en op zich is het opgelost. Maar op de achtergrond is een zaadje geplant van 'nou heb ik het fout gedaan, en nu is het over, nu hebben ze gezien hoe ik echt ben.' Dit besprak ik dinsdag met mijn psycholoog en die vroeg me of er signalen waren dat dit zou kunnen kloppen, en rationeel gezien zijn die er niet.
Tegelijk heb ik een best pijnlijke ontsteking aan mijn oog en kan daardoor slecht slapen. En ik moet toegeven dat ik dit ook wat heb gebruikt om nu al 2 keer niet naar m'n vrijwilligerswerk te gaan. En ik voel me zo'n kluns en angsthaas nu. Aan de ene kant wil ik er nooit meer heen omdat het voelt of op mijn voorhoofd staat dat ik gefaald heb, aan de andere kant ben ik het zo zat dat dit steeds weer gebeurt. Dit is in meerdere werksituaties voorgekomen en ik weet niet hoe ik dit op een betere manier kan aanpakken.
Bij er gewoon heengaan bleef me dat gevoel van schaamte steeds bij en voelde ik me bij elk klein foutje kleiner en stommer. Bij niet meer gaan of weggaan een faalhaas. Beiden wil ik niet, maar hoe kan ik ervoor zorgen dat ik me niet meer zo stom voel? Rationeel kan ik het wel uitleggen en ook dat t me echt wel vergeven is, maar mijn gevoel dat me steeds zegt dat ik er niet mag zijn en een soort faker ben begint me steeds meer te beklemmen.
Laat dit bericht aan haar lezen?quote:Op donderdag 5 april 2018 22:42 schreef aeque het volgende:
Eigenlijk deel ik nog weinig hier maar ik moet even mijn ei kwijt. Recent heb ik rock bottom van dichtbij mogen bekijken, niet echt een pretje. Wat volgde was eigenlijk toch wel een moment van bezinning dat het zo niet langer kan/kon. Inmiddels toch wel een stukje opgekrabbeld en weer wat dingen ondernomen. Wat extra hulp gezocht maar ook vooral de dingen die ik zelf kan zoals sociale contacten weer aangaan. Vanavond dan ook even wat wezen drinken met een oude vriend. Was gezellig, goed gepraat ook over wat er nou allemaal aan de hand was. Al met al gewoon een goede avond.
Echter kom ik dan weer thuis en bekruipt het neerslachtige mij weer. Met name omdat ik mijn allerbeste vriendin enorm mis. Als ik haar tenminste nog zo kan noemen. Kort geleden heeft ze het contact verbroken omdat het tussen ons even niet zo boterde door een aantal dingen die ik deed, of juist niet deed en dingen die er zijn gezegd. Ik weet ook niet zo goed of dit een tijdelijk iets is of dat het gewoon klaar is en haar daarmee lastig vallen wil ik ook niet. Klote situatie en ik kan mijzelf niet vaak genoeg voor mijn kop slaan dat ik het zo heb laten lopen. Ze is voor mij zo'n ontzettend speciaal persoon waar ik enorm tegenop kijkt omdat ze een fantastisch goedaardig iemand is.
Karma is a bitch.
Gaat hem niet worden aangezien ik haar wens respecteer om even geen contact op te nemen.quote:Op donderdag 5 april 2018 22:47 schreef Sunshine1982 het volgende:
[..]
Laat dit bericht aan haar lezen?
Ik heb inmiddels mijn psycholoog gemaild erover. Ik hoop dat ze me kan helpen hier een weg in te vinden. Het is bij mij ook door n levenslange opbouw zo extreem geworden, daarom is het denk ik ook zo lastig.quote:Op donderdag 5 april 2018 20:11 schreef Luchtbel het volgende:
[..]
Hoe je daar gevoelsmatig voor kunt zorgen weet ik ook niet, het klinkt wel als iets dat te bespreken is in therapie. Euhm ik ken dat ook, en vooral als in dat ik dan heel erg het gevoel heb dat mijn fouten niet meer te herstellen zijn of ik nog heel lang met het gevoel daarvan rondloop terwijl anderen allang weer verder zijn gegaan. Dat is ook iets dat in mijn jeugd is opgebouwd doordat andere mensen te grote gevolgen gaven aan bepaalde dingen. Mij lukt het ook vaak niet om die gevoelens te reguleren maar ik heb wel voor mezelf besloten welke dingen ik zo belangrijk vind dat ik er mee doorga/ gewoon naartoe ga.
Dude, zoals je echt bent is goed genoeg. We verkloten het allemaal af en toe, we denken ook allemaal regelmatig dat we het verkloot hebben terwijl het best meevaltquote:Op donderdag 5 april 2018 20:11 schreef Luchtbel het volgende:
[..]
Hoe je daar gevoelsmatig voor kunt zorgen weet ik ook niet, het klinkt wel als iets dat te bespreken is in therapie. Euhm ik ken dat ook, en vooral als in dat ik dan heel erg het gevoel heb dat mijn fouten niet meer te herstellen zijn of ik nog heel lang met het gevoel daarvan rondloop terwijl anderen allang weer verder zijn gegaan. Dat is ook iets dat in mijn jeugd is opgebouwd doordat andere mensen te grote gevolgen gaven aan bepaalde dingen. Mij lukt het ook vaak niet om die gevoelens te reguleren maar ik heb wel voor mezelf besloten welke dingen ik zo belangrijk vind dat ik er mee doorga/ gewoon naartoe ga.
Is dit hetgene waar het misschien op stuk loopt? Dat je haar op een voetstuk zet en dat zij daar kriegel van wordt?quote:Op donderdag 5 april 2018 22:42 schreef aeque het volgende:
Ze is voor mij zo'n ontzettend speciaal persoon waar ik enorm tegenop kijkt omdat ze een fantastisch goedaardig iemand is.
Naar mijn idee niet. Althans niet heel extreem. Met mijn klachten is iedereen meer waard dan ikzelf dus dat is niet heel raar.quote:Op vrijdag 6 april 2018 13:56 schreef Elvi het volgende:
[..]
Is dit hetgene waar het misschien op stuk loopt? Dat je haar op een voetstuk zet en dat zij daar kriegel van wordt?
Ik denk dat er pas een (vriendschappelijke) relatie kan zijn als je beide op gelijkwaardig niveau zit. Dus als je ooit nog contact met haar wil op vriendschapsniveau, dan zou ik daar aan werken..
Maar dit is even mijn interpretatie hoor misschien zit ik er ook volledig naast
Het is inderdaad een soort val waar je langzaam weer intrapt. En op dat moment is het ook gewoon hartstikke logisch. Een tijdje geleden, na die depressie, had ik ook steeds meer de drang om zo veel mogelijk barbies te kopen. Gelukkig heb ik op tijd de schade kunnen beperken.quote:Op woensdag 4 april 2018 21:57 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Ow wacht even, je hebt de diagnose bipolair gekregen en vandaar dat je bezorgd bent dat dit weer terug komt?
Dat verhaal van je slaapkamer herken ik wel, behalve dan dat ik terug kwam van vakantie en m'n moeder...wat meer had gedaan dan alleen maar de post van de deurmat halen -_-
En het zelf doen..blijkbaar was je er vooraf wel enthousiast over maar daar ben ikzelf ook wel vaker ingestonken
Ik heb trouwens wel zo nu en dan de gedachte gehad van "Soms lijk ik wel een borderliner " maar ik denk niet dat ik een diagnose zou krijgen omdat het bij mij relatief vaak door stress veroorzaakt wordt.
Hoe gaat 't nu met je?
Een collega van mij zou dan zeggen: "Je bent gelukkig een mens en geen robot."quote:Op vrijdag 6 april 2018 08:03 schreef DancingPhoebe het volgende:
[..]
Dude, zoals je echt bent is goed genoeg. We verkloten het allemaal af en toe, we denken ook allemaal regelmatig dat we het verkloot hebben terwijl het best meevalt
Accepteer ook je mindere kanten, zoals je die ook van een vriend zou accepteren. Tuurlijk erger je je soms aan die vriend, soms wil je haar/hem wurgen, maar het goede van iemand overheerst doorgaans de slechte eigenschappen. Wat ik op FOK van je lees ben jij niet anders. En geloof me, als jij de enige perfecterd zou zíjn, zou iedereen je haaaaaten!
Het is het eeuwige en altijd aanwezige idee dat ik niet goed genoeg ben en dus eigenlijk blij moet zijn dat ik ergens uberhaupt mag zijn. En dan zijn dit soort foutjes die ieder ander ook maakt voor mij uit den boze want ja dan merken ze misschien wel dat ik er helemaal niet hoor. T is heel krom, krankzinnig, rationeel slaat t nergens op. Een vriendin of eigenlijk elke andere persoon behalve hitler zou ik het vergeven, en waarschijnlijk vergeten zijn voor de dag om is. Maar ik krijg dat in mijn gevoelsleven niet goed binnen.quote:Op vrijdag 6 april 2018 08:03 schreef DancingPhoebe het volgende:
[..]
Dude, zoals je echt bent is goed genoeg. We verkloten het allemaal af en toe, we denken ook allemaal regelmatig dat we het verkloot hebben terwijl het best meevalt
Accepteer ook je mindere kanten, zoals je die ook van een vriend zou accepteren. Tuurlijk erger je je soms aan die vriend, soms wil je haar/hem wurgen, maar het goede van iemand overheerst doorgaans de slechte eigenschappen. Wat ik op FOK van je lees ben jij niet anders. En geloof me, als jij de enige perfecterd zou zíjn, zou iedereen je haaaaaten!
Nja ik geloof echt dat gedachten dom zijn. Je kunt ze van alles.wijs maken. Het feit dat een deel van je gelooft dat je een falend kutmens bent is daar bewijs van.quote:Op vrijdag 6 april 2018 23:43 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
[..]
Het is het eeuwige en altijd aanwezige idee dat ik niet goed genoeg ben en dus eigenlijk blij moet zijn dat ik ergens uberhaupt mag zijn. En dan zijn dit soort foutjes die ieder ander ook maakt voor mij uit den boze want ja dan merken ze misschien wel dat ik er helemaal niet hoor. T is heel krom, krankzinnig, rationeel slaat t nergens op. Een vriendin of eigenlijk elke andere persoon behalve hitler zou ik het vergeven, en waarschijnlijk vergeten zijn voor de dag om is. Maar ik krijg dat in mijn gevoelsleven niet goed binnen.
Ik heb van mijn psycholoog een mailtje teruggekregen en we gaan er dinsdag mee aan de slag. Ik zou die gevoelens zo graag loslaten want het is niet realistisch en ook niet constructief en haalt me enkel steeds weer neer.
Hier ga ik mee aan de slag. Ik vind t echt lastig, ik ben best slim en kan n hoop beredeneren maar hier worstel ik enorm mee.quote:Op vrijdag 6 april 2018 23:57 schreef DancingPhoebe het volgende:
[..]
Nja ik geloof echt dat gedachten dom zijn. Je kunt ze van alles.wijs maken. Het feit dat een deel van je gelooft dat je een falend kutmens bent is daar bewijs van.
Dus ik pluis m'n gedachten best vaak uit. Tot ik mezelf in de hoek lul en moet toegeven dat ik eigenlijk ook maar weer supersuf gemiddeld ben. Met mindere kantem waarvoor ik mezelf echt vaker een schop onder m'n hol zou moeten geven, maar ben ik ook veel.tofs en over veel dingen enthousiast en doe ik nuttige dingen en mag ik er, stuitend onbijzonder als ik ben, al met al best zijn.
En als je dát maar genoeg herhaalt kun je die domme gedachten dat dus ook wijsmaken...
Het is niet dat ik nooit op je wil reageren maar ik zit zelf nog in een iets te vroeg stadium van mijn gedachten op orde krijgen dat ik het nooit zo goed durf. Liever geen reactie dan eentje die je niet gaat helpen.quote:Op zaterdag 7 april 2018 03:20 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
[..]
Hier ga ik mee aan de slag. Ik vind t echt lastig, ik ben best slim en kan n hoop beredeneren maar hier worstel ik enorm mee.
Maarja, daarvoor zit ik nu ook in therapie en dat ik t nu doorheb voordat ik mn vrijwilligerswerk opzeg/ wegmoet omdat ik niet meer functioneer of me een burnout inwerk is al n stap.
Nu dus hiermee verder.
Dank je voor je nuchtere en toffe antwoorden. Het helpt enorm om het weer wat in proportie te plaatsen en daarmee ook behapbaar in plaats van een megagroot gevaarte waar ik dan iets mee zou moeten terwijl het in volle vaart op me afkomt. Ik voelde me eerder net zo'n hertje dat in de koplampen van n vrachtwagen kijkt. Nu ben ik n grote eland a'la Sven tegenover n personenwagen. Die laatste moet nog een student op n fiets worden ofzo.
Lief van je dat je dan toch reageert. Dankjewel! Ik heb ook vaak mn hoofd zo vol dat ik wel wil reageren maar nog teveel met mijn eigen dingen bezig ben en dan geen ruimte heb om rustig na te denken voor een reactie. Dat is oke hoor!quote:Op zaterdag 7 april 2018 04:04 schreef aeque het volgende:
[..]
Het is niet dat ik nooit op je wil reageren maar ik zit zelf nog in een iets te vroeg stadium van mijn gedachten op orde krijgen dat ik het nooit zo goed durf. Liever geen reactie dan eentje die je niet gaat helpen.
Wat ik je wel wil zeggen is dat het helemaal niet erg is dat je daarmee worstelt en dat het al helemaal niks zegt over jou. Bovendien is het doorhebben niet zomaar 'een' stap, het is een grote flinke stap en daar mag je best trots op zijn!
Mindfullness kan me soms wel helpen om even tot stilstand te komen wanneer ik aan het jakkeren ben. Ik gebruik soms oefeningen om in slaap te komen en om een beetje te ontspannen. Maar eigenlijk werkt het net zo goed als even met mijn volle aandacht een kop kamillethee zet en dan even op de bank rustig een kop thee drinken met mezelf. Thee drinken geeft me troost en helpt net zo goed ontspannen.quote:Op zaterdag 7 april 2018 13:39 schreef DancingPhoebe het volgende:
Ik ben "tegen" mindfullness als medicijn tegen depressie. Het is imo echter wel een hulpmiddel waar voor mij behulpzame elementen in zitten die me hopelijk helpen om te voorkomen dat ik mezelf zonder al te veel moeite een neerwaartse spiraal denk.
Voor mij was de realisatie dat, hoewel het brein tot fantastische dingen in staat is, de gedachten die ik produceer grotendeels onzinnig zijn echt schokkend en ontzettend helpend tegelijkertijd. Het besef dat ik die gedachten echt niet zonder meer vanzelfsprekend als waarheid aan kan nemen. Dat ik die net zo kritisch moet bekijken als bijvoorbeeld krantenkoppen en moet bevragen. Verder onderzoeken.
Even een genant -want niet politiek correct- voorbeeld. Wanneer ik langs drie grote surinamers moet die luid voor de coffeeshop staan te hangen begint er een geďnstitutionaliseerd kkk aanhangertje te sissen dat ze me vast willen beroven en verkrachten en weet ik het wat. Ervaring leert me echter dat wanneer ik er langsloop, ze me door laten en begroeten, we wat grapjes uitwisselen er engelen beginnen te zingen en we huppelend en zingend naar de zon toe dansen.... dus ja, mn primaire gedachten zitten er nogal eens naast.
Ja... van die een halve meter boven de grond zwevende types.quote:Op zaterdag 7 april 2018 23:13 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
En ik krijg vaak meteen jeuk van van die hippe mindfullness goeroes die geloven dat je er alles mee op kan lossen.
Misschien dat het uitvoeren van die drang je een goed gevoel gaf (wat na een depressieve periode misschien extra verslavend voor je geweest kan zijn).quote:Op vrijdag 6 april 2018 23:27 schreef Morrigan het volgende:
[..]
Het is inderdaad een soort val waar je langzaam weer intrapt. En op dat moment is het ook gewoon hartstikke logisch. Een tijdje geleden, na die depressie, had ik ook steeds meer de drang om zo veel mogelijk barbies te kopen. Gelukkig heb ik op tijd de schade kunnen beperken.
Verder voel ik me nu prima. Bedankt voor je interesse.
Ik krijg ook meestal wel energie van buiten zijn. Wandelen of fietsen, zeker nu met t mooie weer krijg ik daar een fijne boost van.quote:Op zondag 8 april 2018 18:47 schreef Nijna het volgende:
[..]
Ja... van die een halve meter boven de grond zwevende types.
Doe mij maar liever beide benen op de grond .
Vorig weekend was echt waardeloos. Maar ik geloof dat ik echt regelmatig zou moeten wandelen, want van de week heb ik mezelf weer naar buiten gesleept en sindsdien lijkt het wel weer wat beter te gaan...
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |