En dan is het zo ver, een onigiri naar binnen werpen, wat cola naar binnen gieten om de maag te spoelen en na dat innovatieve ontbijt op naar Makuhari Messe, een ruime 80 minuten reizen vanaf mijn appartement. Stap ik nog een metro te vroeg naar binnen, want blijkbaar was er iets vertraging. Deze stopt eerder op de lijn, zodat ik mijn aansluiting naar de Messe niet kan halen. Een taktisch drukke halte weer uitstappen en meteen weer vooraan staan in de rij, want dan heb ik tenminste kans dat ik in de volgende metro kan zitten. Als daar weer veel mensen uitstappen dan. En ja hoor, taktische zet is effectief. Eenmaal aangekomen is het op het eerste gezicht niet druk, maar schijn bedriegt. Stom genoeg moet je op de dag zelf je pas ophalen, voordat je naar binnen kunt. En als je dan welgeteld zes balies hebt, tja, dan schiet dat niet op. Zeker niet als er twee maar voor internationaal zijn...
Een half uurtje later ben ik vrij om te gaan en te staan waar ik wil. Ik ga naar Sony, snap geen reet van hun systeem en sluit aan in een rij waar je blijkbaar tickets voor nodig had. Zet dat dan ook in het Engels neer, dan snappen die domme buitenlanders het ook. Ze laten me door en eindelijk kan ik Gravity Daze 2, in onze contreien Gravity Rush 2 genoemd, spelen. Ik vind het origineel op de PlayStation Vita tof, ondanks de soms wel erg aparte besturing. Dat heeft de remaster op PlayStation 4 opgelost en binnenkort hoop ik met dit veel mooier uitziende deel thuis te kunnen beginnen. Ik krijg een Japanstalige tutorila, maar zelfs dat spreekt voor zich. De besturing hebben ze niet veel meer aan gesleuteld, al heb je wel een nieuwe handige schroefaanval. Maar de grafische details laten mij in ieder geval watertanden, het is zoveel kleuriger en levendiger dan het eerste deel. De stad is veel meer bevolkt, je kijkt verder, en de actie gaat snel. Ik kreeg een kwartier om het tot de eindbaas te halen. Ik had er twaalf nodig, de beste gast lag al vrij snel neer. Het helpt dat ik echt alles in het eerste deel heb gedaan, dus doordat de besturing nog goed in mijn vingers zit was het een eitje.
Biohazard 7 dan. Oftewel Resident Evil 7, want het moet natuurlijk net weer anders heten. Horrorgame waarbij de laatste paar delen vergaten dat het horror moest zijn en niet keiharde zombie-neerknal-actie. Daar zijn andere games voor. Ik dacht in de rij te staan voor VR, maar daar moest je een afspraak voor hebben gemaakt. Gezien Capcom Europe niet aanwezig was, kon ik dat schudden zeiden ze bij de ingang. Ja, dag, dan ken je mij niet. Ik ken ook nog wel wat Amerikaanse PR, dat scheelt. Overmorgen, wanneer de beurs voor iedereen open is, mag ik meteen bij opening vooraan in de VR-rij staan. Dan iedereen kan bij binnenkomst meteen zien hoe ik in mijn broek schijt van angst. Want de rij waarin ik vandaag stond was voor de speelbare The Lantern-demo. En die laat me meteen weten dat resident Evil weer terug bij horror is. Geen hordes zombies, maar je bent gevangen in een huis, bij een wel erg vreemde en wrede familie. En daar mag je van proberen te gaan ontsnappen. In deze demo komt de moeder des huizes je zoeken, met een sfeervolle lantaar in haar hand. Je hebt geen wapens, maar je moet door te schuilen, op tijd voorbij haar te kruipen en nog een puzzel op te lossen uit het huis te zien komen. Ik ben nu al in hongerstaking voor de VR-versie, dat waarschijnlijk een andere demo is, dus dan weet ik niet wat ik moet doen.
Tijd voor de volgende Japanse studio: Koei Tecmo. Geen afspraak van te voren kunnen maken, want ze zaten vol. Dus dan zie je weer een oude bekende PR, en is er toch van alles mogelijk. Eant de wachtrijen op de business-dagen zijn al achterlijk. Anderhalf uur wachten voor een nieuwe Nioh-demo. No way. Dan klinkt vijftien minuten wachten omdat de ronde afgespeeld moet worden een stuk beter. Dark Souls is al lastig, en Nioh doet er niet voor onder. Deze demo zet je met nog een paar vijanden te gaan voor de deur van een ijskoningin. En die gaat te keer! Een serie ijssperen door de lucht gooien, een ijsmuur opwerpen, of als je te dichtbij komt een ijsnova. Ik kreeg het er koud van en kon haar niet koud maken. Ik kwam er te laat achter wat haar zwakke plek is.
Atelier-games zijn verschrikkelijk niche, en ik vind het onterecht. De vrolijke kleuren in die werelden breken eens met de hel en verdoemenis die we al zo vaakzien. En het craften zelf is enorm uitgebreid. Er was alleen een Japanse build van Atelier Firis: The Alchemist and the Mysterious Journey, maar gelukkig ken ik de menu's aardig door Atelier Sophie, die dit jaar in het Westen uitgekomen is. De vernieuwingen zitten vooral in de grafische weergave van de wereld, die overigens tien keer zo groot is als het vorige deel. Dit keer ben je ook een soort van zigeunermeisje, want je hebt geen vast dorp. Als je een bonfire ziet (he, waar kennen we die van), dan kun je je tent opzetten en gaan craften met de spullen die je onderweg gevonden hebt. Daar zijn ook weer meer opties om betere spullen te maken.
En dan mijn dingetje van Koei Tecmo. Ze zijn namelijk bekend van hun Musou-games, en dan vooral Dynasty Warriors. De studio die ze maakt, Omega Force, heeft meer spin-offs gemaakt. Dragon Quest Heroes, Hyrule Warriors, One Piece: Pirate Warriors en nog veel meer. En nu zijn ze bezig met Beserk. Dat is een manga (en anime), die nogal bloederig is. De hoofdpersonage Guts gebruikt een enorm zwaard, maar er zijn nog veel meer speelbare personages. Een dingetje is dat Casca er ook in zit. Zij is een goede vechtersbaas maar wordt in de manga verkracht en heeft daarna een trauma. Dan is het nogal dubious om als pre-order bonus dat 'kostuum' aan te bieden waarin ze dan gaat vechten. De fans vinden het niet kloppen, en de niet-kenners horen iets over een verkrachting en roepen boe omdat dat moet. Maar goed, vechten dus. Ik mag weer de VIP-behandeling krijgen, dus in vijf minuten ben ik al bezig. Tien minuten om een stad te redden van demonen met Guts. Mijn voorganger lukte het niet, maar ik vroeg me af of hij ooit een Musou gespeeld had. Geen probleem voor me, dit is een overduidelijke Musou. Met alle voordelen, zoals altijd actie, maar ook de ondertussen tot vervelends toe achterhaalde grafische engine. Dit was prima voro PlayStation 3, want daar moest veel kracht naar al die vijanden op je scherm. Maar Koei Tecmo wil nog steeds niet zeggen over de nieuwe engine. Want die komt er en waarschijnlijk horen en zien we die in actie bij hun eigen paradepaardje: Dynasty Warriors 9. Ook deze Tokyo Game SHow werd er weer geteaset, maar het bleef bij woorden. Beserk gaat in ieder geval heel bloederig worden, zoals het hoort. En dan neem ik die engine wel voor lief, want dat doe ik al jaren. Koei Tecmo heeft meer in de pijplijn, maar die titels waren niet speelbaar. Dan hebben we het over Night of Azure 2, Toukiden 2 en hopelijk ook Musou Star, een crossover met alle Koei Tecmo-sterren uit games als Ninja Gaiden, Dead or Alive en zelfs Atelier Sophie.
Dan heb ik een interview met de producer van Root Letter. Een typische Italiaanse mooiboy doet de vertaling, inclusief mooi Italiaans accent. Maakt niet uit, als ik maar genoeg informatie krijg om er ook wat over te schrijven, anders krijg je ook zo'n no-comment interview. Heb je niets aan. De producer werkte eerder mee aan Lollipop Chainsaw en dergelijke. Een visual novel is geheel nieuw voor hem, en hij wilde dan ook al te graag praten over de uitdagingen en het spel. Gelukkig, iemand die niet gebonden is aan PR-mannetjes die overal de rem op zetten. Daarna is het bijna sluitingstijd, maar ik zie nog kans om Earth Defense Force 5 te spelen. Denk aan reuzen-insecten die de wereld overnemen en jij mete en handjevol soldaten die de tering uit die beesten moet schieten. Hersenloos vermaak, niet denken , maar schietknop indrukken. Als D3 het zou uitgeven in Europa noem ik het een wonder. Bandai Namco heeft eerdere delen wel naar hier gebracht, maar ze zijn er nu vrij stil over. Het is ook net aangekondigd, maar toch. Grafisch doet het me weinig, en qua uitdaging werd het alleen maar "meer mieren". Een budgetbaktitel, als ik in een vreemde bui ben. De beurs gaat sluiten, dus alle boothbabes op een rijtje per stand buigen allemaal. Nou ja, sommige doen hun veel te dikke kleren uit en uh, moeten het koud hebben.
In de avond ga ik weer eens sushi eten maar dan met een hogesnelheidstrein. Want ja, als het niet op de band ligt, dan bestel je het via een touchscreen en komt het over de hoge snelheidslijn naar je toe. Handig toch?
[ Bericht 0% gewijzigd door Pheno op 15-09-2016 17:37:06 ]