[JAP]Dagboek van een crewlid in Japan!

Als een geisha een dagboek mag bijhouden, dan mag een FOK!games crewlid dat ook.

Een paar maanden geleden is me gevraagd of ik het zag zitten om bij de Tokyo Game Show aanwezig te zijn. Retorische vraag. Natuurlijk! In 2007 ben ik met mijn vrouw daar al eens eerder geweest en zo'n beurs is een regelrechte cultuurschok. Na gamescom in Keulen kan deze beurs er natuurlijk prima achter aan. Helemaal voor de vage Japanse spellen, cosplayers en een leuk gevulde agenda voor afspraken met spellen die hoog op mijn persoonlijke lijstje staan. Last Guardian bij Sony en Ni No Kuni bij Level 5, die twee spellen moet ik gezien hebben!

Zodoende zitten mijn vrouw en ik in de auto, met taxibedrijf Familie, die ons weg brengt naar Schiphol. Regen en 150 km snelweg te rijden. Wie doordeweeks op de Nederlandse snelwegen vertoeft weet dat het een uitdaging kan zijn om ergens op tijd te komen. En een vliegtuig naar Narita Airport, Tokio in Japan wil je niet missen. Dus we gaan op tijd weg. Even checken: laptop, fotocamera, paspoort, creditcard en natuurlijk de inschrijvingen van de Tokyo Game Show. Meer is er eigenlijk niet nodig, kleren verkopen ze daar ook wel mocht de overige bagage zoek raken. Hopelijk dan wel in mijn maat...

Gelukkig valt de rit mee en lijkt het alsof de Nederlandse automobilist nog de wonden likt van de snelwegchaos op dinsdagochtend. Mooi, geen files, geen ge-stress, en lekker nog wat rondhangen op Schiphol, want de vlucht is pas om 17:40. Bij het inchecken nog even snel kijken of er nergens een mogelijkheid is tot extra beenruimte, maar de kosten daarvoor zijn me te gortig. Dan leg ik mijn benen wel in het gangpad, of misschien heb ik mazzel en zit er niemand voor me.



Om 16:20 is het boarding time, oftewel weer wachten. Waarom mensen altijd al bij de ingang gaan staan wachten is me een raadsel. Aan de andere kant, prima, dan kan ik tenminste goed zitten in de wachtruimte. Nog even mijn mail nog één keer nakijken. Last minute mailtje van Capcom nog: of FOK!games nog interesse had in wat interviews. Natuurlijk, laat maar komen! Even snel beantwoorden, telefoon daarna op vliegtuigmodus en ik ben minimaal de komende 12 uur onbereikbaar.



Met mijn lange benen tref ik het in ieder geval weer eens niet. De persoon voor me kijkt al vragend aan of hij straks de stoel wel naar achteren kan doen. Ach ja, ik leg mijn benen wel in het gangpad, geen probleem. Dan komt een stewardess naar me toe met de vraag of we anders bij de nooduitgang willen zitten. Geen kosten. Extra servicepunten voor de KLM dus! Languit 10 uur lang vliegen, zelfs de reistijd is wat gunstiger dan werd voorgespiegeld. Wind mee, zullen we maar zeggen. En niet eens turbulentie.

Eenmaal op Narita Airport aangekomen pakken we de trein naar het centrum. We hebben twee mogelijkheden: De Narita Express van JR, de grootste nationale vervoerder, of de Skyliner van Keishei, een concurrent. We kiezen voor de laatste, want we hebben geen JR railpas genomen dit keer. Met zo'n pas kun je met alle JR-treinen reizen, een soort OV-kaart voor toeristen. Er zijn wat uitzonderingen, maar daar ga ik jullie niet mee vermoeien. Skyliner it is. Goedkoper, en veel sneller ook nog. En het ziet er iets blitser uit



We stappen uit op Nippori, een station in het centrum, daarna hebben we nog een overstap op de Yamanote-lijn van JR. Deze treinroute maakt een rondje om het centrum van Tokyo en is, denk ik, wel de meest gebruikte lijn van Tokio. Eenvoudiger kan niet: om de twee minuten stopt er een volgende trein, dus je hebt geen reden tot haasten.

We moeten naar Shinjuku. Met een ruime 3,6 miljoen passagiers per dag en ruim 200 uitgangen is dat het drukste station van de wereld. Verdwalen kan zo, dat kun je begrijpen.



Dat gebeurt ons niet, maar dat is meer te danken aan het feit dat we nu voor de vierde keer in Tokio zijn, dus er is sprake van voorkennis. We zijn dan ook vrij snel bij ons hotel. Snel inchecken, bagage dumpen in de kamer en... in slaap vallen. Zo'n powernap van een uurtje (of twee) helpt ons om de rest van de middag te overleven en eens wat te gaan eten. Warenhuizen zat, met op de bovenste verdieping altijd prima restaurantjes.



En het leuke is: slurpen mag En nu slapen ook. Morgen ga ik eens kijken waar alle pre-events van diverse uitgevers zijn, want ik moet van de ene naar de andere kant van het centrum op 15 september. Dat is de dag voor de eigenlijke beurs begint. EA en Capcom hebben allebei een pre-event, dus dan zie ik al een beetje waar ze op de beurs mee gaan staan. En natuurlijk het geheime project van Capcom. Resident Evil 6 of toch Devil May Cry 5? Of misschien gaan ze ons verrassen met beide games of toch geheel wat anders? We zullen het gaan zien.

Er zullen vast nog foto's komen van aftandse metro's

quote:

Op donderdag 9 september 2010 16:18 schreef Strolie75 het volgende:
Wat betaal je trouwens voor de Skyliner van Keishei? Ik neem meestal toch de NXT.

Jetlags, hate those...Een uur voordat ik normaal wakker word je ogen al open hebben Het is hier 4 uur in de ochtend dus.

Ik was inclusief een ticketje naar Shinjuku (190 yen) voor twee personen 5180 yen kwijt. De NEX van JR kost volgens mij zo rond de 6000 yen. Toch een tientje winst. Beter nog: de NEX doet er 80 minuten over om in het centrum te komen, de Skyliner 40 minuten. Vraag me niet hoe het kan. Nou ja, de apart aangelegde rails helpt en de NEX heeft altijd een paar momenten in het traject dat ie verdomd rustig moet rijden.

Dus mocht je geen JR-pas hebben: de Skyliner is goedkoper en sneller. Als je wel zo'n pas hebt: tja, ietsje langer zitten, maar dan heb je toch al voor de pas betaald, dus dan ben je weer goedkoper uit als je daarnaast veel gebruik maakt van de Shinkansen. De reden ook dat ik geen pas heb genomen, ik gebruik alleen de lokale trein, dus zo'n pas haal ik er niet uit.

@koei. Er is nog heul geen TGS. Dus de topictitel verandert vanzelf wel Nu nog even die subtiele verwijzing naar een of ander bekend boek en verfilming er van

Het is de eerste volledige dag In Tokio. 's Ochtends om half vier zijn de ogen al open bij me, dus ik ga alvast aan het werk. De Move van Sony ligt bij me thuis, dus een review schrijven van de Move-games die ik al gespeeld heb, lijkt me een prima plan. Ik wil ze in het weekend af hebben en het zijn toch vier reviews, die ik nu uit mijn blote bolletje moet gaan typen. Na een uurtje of twee ben ik dat moe, en ga ik maar douchen.



Nee, niet zo’n douche, maar gewoon een normale, op datzelfde blote bolletje van daarnet. Scheren, tanden poetsen en ondertussen is ook mijn vrouw klaar met het dagelijkse ochtendritueel. Snel even eten halen in een warenhuis, al hebben we het fruit maar laten staan. Zo'n 90 euro is me wat te gortig.



Wat je beslist niet mag overslaan als je in Tokio bent is de winkelketen Tokyu Hands. Geniale spullen zijn er te vinden. Dingen, waarvan je niet wist dat je ze mist. Van een chipsmaker tot aan kofferetiketten, ze hebben het. En als je van koken of knutselen houdt dan is dit het paradijs. Onze keuken puilt al uit met spullen uit die winkel zoals bentospulletjes en rechthoekige eierpannetjes, geschikt voor inductie. Daarnaast hebben ze allerlei speelgoed, maar daar kunnen we nog van afblijven.

Vandaag gaan we naar Roppongi, een district van Tokio. Wel met een omweg, want ik wil even weten waar EA de presentatie gaat houden. Dat is twee blokken van ons hotel af, dus dan stappen we daar wel op de metro naar Roppongi. Het is twee uur 's middags. Het hotel van EA is zo gevonden: groot, luxe, en volgende week mogen we daar naar binnen zonder er meteen uit gegooid te worden.

Mooi, dan even het gebouw van Capcom in Roppongi zoeken. Half uurtje van EA af, met een stuk metro en wat wandelen, maar goed te doen. Dat kan alvast niet mislukken. Nu naar Roppongi Hills, een enorm warenhuis volgens de reisgids. Nou ja, enorm is het, maar echt veel nuttige winkels zijn er niet te vinden. Beetje een tegenvaller.

Tot overmaat van ramp gaat mijn Nikon spiegelreflex ook nog raar doen. Kolere, zelfs een blaasbalgje en microvezeldoekje wil niet helpen. Er blijven haartjes op de foto’s te zien. Wat blijkt? Het borsteltje wat stof moet tegenhouden bovenin de mount is kapot. Gescheurd, en handig als het is, heeft het zichzelf heerlijk in het binnenste verspreid. Goede timing, straks op de beurs is mijn mobieltje echt niet lichtsterk genoeg om beelden vast te leggen.

Een groot voordeel van deze reisbestemming. Ik ben in het land waar baby's met camera's in hun handen geboren worden. En als ze in Japan geen Nikon kunnen repareren, dan kan niemand het. Bic Camera maar in, een van de grote camerazaken in het land. De beste man aldaar doet zijn best, maar hij krijgt het ook niet voor elkaar. Gelukkig, ik ben niet helemaal debiel. Het zou wat zijn als hij het wel in een minuut voor elkaar kreeg. Ik moet naar het Nikon servicebureau iets verder in de straat. Op de 28ste verdieping.



Daar mag ik mijn camera twee uur afstaan, ze gaan hem van top tot teen schoonmaken en het borsteltje repareren.

Twee uur de tijd doden in Tokio, wat te doen? Een verdieping beneden zit een Toto showroom. Toto is bekend om de wc brillen met verwarmde bril, het niet nodig hebben van wc-papier en de pot die geluidjes maakt om gênante bijgeluiden te verdoezelen. Dat je een master in de kernfysica nodig hebt om de topmodellen te snappen is wat anders, maar uitproberen kan je alleen nattigheid of een föhn op verkeerde plaatsen opleveren.



Daarnaast hebben ze nog wat keukens met automatische kastjes, schuifdeuren en meer high-tech. Alleen dat prijskaartje steeds, 30.000 euro is het minimum voor zo’n leuke keuken.

Nog even terug naar Bic Camera. Even wat games bekijken. Of toch niet, want als ik een masseerstoel van 5000 euro zie, dan wil ik wel weten of het wat is. Ik word gewiegd, ik word gekneed en al mijn wervels worden gekraakt. Ik had toch al nekpijn, dus dat kan er nog wel bij. Het apparaat hieronder deed mijn wenkbrauwen fronsen. Deze heb ik nog niet gezien op de sportschool.



Vijf uur en tijd om het fototoestel op te halen, gelukkig is het toestel weer schoon. Kosten, vijftien euro, inclusief het borsteltje en manuren. Ik kan in ieder geval weer verder fotograferen. Etenstijd, en we hebben geen zin om ver te lopen, dus we gaan naar een Udon winkeltje, waar ik een hete Udon met rauw ei bestel. En om het af te leren een zooi echt grote garnalen, niet die minuscule garnaaltjes in Nederland.



Jullie ook alvast, smakelijk eten!

Ik heb volgens mij in mijn leven nog nooit zo lang achter elkaar geslapen. Na drie dagen met drie uur slaap in totaal moest het er van komen. Twaalf uur achter elkaar, he bah. Nou ja, het scheelt een ontbijtje nemen, en we kunnen meteen door naar de lunch, zo rond 1 uur. Nu viel mijn oog op de Subway. Ja, ook hier is die keten aan het groeien. Even kijken of ze iets hebben wat we nergens anders kunnen krijgen.

Bij deze stel ik u voor: de avacado-garnaal subwaybroodje, met wasabi-soja saus. En ja, het is scherp, maar daar ben ik blij mee.



Tijd om eens wat cultureel verantwoords gaan doen. In Ryogoku is er morgen de start van de Grand Sumo, oftewel sumoworstelen voor gevorderden maar vandaag willen we daar eerst naar het Edo Tokyo Museum. Daar wordt de geschiedenis van Tokio in woord en beeld getoond. We pakken de metro, met een dagpas. Voor 700 yen per persoon kun je vrijwel overal in Tokio komen.

Dorst kun je niet hebben in Tokio, want er staan overal vending machines. Van normaal drinken, tot aan ijs en warme koffie, het kan allemaal. Het hete cupje koffie wordt je zelfs aangereikt, hoezo service?



Na een korte reis is het museum lastig te vinden.



In het museum kunnen we gratis (He, gratis? Hebben!) een koptelefoon krijgen om in het Engels door het museum geleid te worden. Dat lijkt ons handig en vrij goedkoop, dus waarom niet. Nou, omdat de koptelefoon op Japans hoofdformaat is gemaakt misschien. Plus dat mijn exemplaar alleen als de stand van de secondewijzer naar Mars wijst het even doet. En last but not least, alles staat er al in het Engels. Nou ja, de bedoeling is goed, zullen we maar zeggen.

Het museum zelf is erg duidelijk, en ook tof om te zien. Het oude Edo-tijdperk is nagebouwd en natuurlijk wordt de oorlog waarin Tokio volledig is plat gebombardeerd ook vermeld. Niet zoals in Hiroshima overigens, want het Peace Museum daar is pas echt indrukwekkend. De tijd na de oorlog wordt ook nog wat besproken, met de Olympische spelen en de auto-industrie.




Het is ondertussen al vijf uur, dus we gaan naar Roppongi, ja, de wijk waar we gisteren ook zijn geweest. Een herkansing, want daar is ook een winkelstraat die natuurlijk bezocht moet worden. We stappen binnen bij Don Quichot. Dat is een soort Action, maar dan groter en vooral met wazigere spullen. Sokken van je favoriete treinstation, elektronische Capibara-san die je op commando kan laten, uh, piepen. Nou ja, wazig dus. Zo'n winkel waar je een uur kon rondslenteren. Wat we ook doen.

Etenstijd! En natuurlijk moest het. Wie mij een beetje kent weet dat ik gek ben op sushi. Dan moeten ze geen sushitent op de weg naar de metro zetten. De sushi wordt voor je ogen in elkaar geknutseld, op zo'n snelle wijze dat ik nog niet snap hoe ze het doen.

Het voorgerecht, wat we eerlijk delen :


Mijn vrouw neemt daarna nog:


En ik sluit af met:


Ik had niet achter de bar moeten staan, dan was alle vis in die koeling al op geweest...

Om het wat interactief te maken: een dezer dagen ga ik ook naar Ice Cream City, een afdeling in Sunshine City-gebouw. Daar hebben ze de meest vage smaken ijs. Vorige keer hebben we al kaasijs en knoflook met mint-ijs op, maar dit keer mogen jullie melden wat er op het ijsmenu komt te staan.

Poll: Welk soort ijs moet Pheno proberen?
• Bier
• Chicken Wing
• Wasibi
• Avocado
• Aal
<sup>Tussenstand:

Ook een poll maken? Klik hier</sup>

Tot zo ver prima. Behandel mensen met beleefdheid en respect en je krijgt het netjes terug. Japanners zijn heel behulpzaam, ze gaan tot het uiterste om je te helpen. Soms zo ver dat je zelfs denkt, ja, stop maar, ik vraag het wel aan iemand anders! Er zijn wat oudere mensen die niets moeten hebben van buitenlanders, dat merk je ook. Van die verzuurde oudjes die vroeger alles beter vonden, toen Japan nog te duur was voor normaal buitenlands volk. Maar er zijn ook toeristen bij voor wie ik me plaatsvervangend schaam...

Onze dag in Tokyo begint met goed eten. We zijn eens van plan het ontbijt in het hotel te nemen. Dat is in buffetvorm, dus buik vol, genoeg drinken en vooral van alles uitproberen. Natuurlijk zitten er ook andere buitenlandse gasten die me al vol afgrijzen aankijken als ik zeewiersalade pak. En dat is niet eens heel bijzonder, vind ik dan. Eenmaal buiten gekomen merken we dat het weer een warme dag is, het moet wel 35+ graden zijn. Buiten is het nog wel te houden, door wat wind. In de ondergrondse daarentegen is het niet uit te houden.

Metrokaartje voor de gehele dag kopen en gaan. De eerste stop is Harajuku, bekend van vreemde kledingstijlen, eigenzinnige jeugd en een moderator hier op FOK!

Harajuku staat nog steeds bekend als de plaats waar cosplay gebezigd wordt. Japanse meiden, sporadisch jongens, die zich verkleden als van alles en nog wat. Eigenzinnig als ze zijn gaan ze bij de ingang van de Meji schrijn staan en willen aandacht. Maar niet op een Dries Roelvink manier. Subtiel. Je moet deze mensen natuurlijk wel netjes vragen of je een foto mag nemen. het staat er zelfs duidelijk, maar toch, buitenlandse toeristen die het weer moeten negeren. Nou ja, ik vraag het wel en krijg een bloeddorstige blik als 'ja, het mag'.



Mocht je op de meid hierboven een oogje hebben, gelukkig is de juiste winkel in de buurt. Volgens mij houd ze van kersensmaak, maar heeft ze alleen een servetje nodig...



Als je denkt dat het een en al rare mode is in Harajuku moet ik je teleurstellen. Er zijn ook normale hippe winkels, die iets minder opvallende kleding verkopen.



Vlakbij Harajuku ligt Yoyoghi-park, een van mijn favoriete plekken van de stad. Waarom? Op zondag is daar zo veel te zien en het verveelt nooit. Weer of geen weer, het is er druk. Eerst een rondje park, even kijken bij de uitlaatplek voor de honden. Maar het is te warm, dus de eigenaren laten zich niet zien. Logisch ook, ik heb het al warm, laat staan zo'n beest dat wel haar heeft.

Terug naar de ingang dan maar. En ja hoor, we zijn ze al lopen. De rockers van het park. Elke zondag, zo rond 2 uur, zijn ze er weer. Mensen die zich helemaal in het Elvis-tijdperk wanen en zich helemaal laten gaan. Niet een half uurtje, nee, gewoon de hele middag. Niet met z'n drieën, nee, er zijn er een stuk of twintig. We beginnen ze al te herkennen, het is wachten op de dag dat andersom ook het geval is...

Na een tijdje entertainment is het weer tijd voor wat anders. De Grand Sumo is vandaag gestart, dus we gaan naar Ryugoku, het district waar het prestigieuze toernooi gehouden wordt. Drie maal per jaar wordt daar uitgevochten wie zich een tijdje de meester mag noemen van de vechtersbazen. Nou ja, het is meer ritueel dan vechten, maar toch indrukwekkend om te zien.
Even vragen of hij wilt lachen:


Het is ondertussen avond geworden, dus we gaan weer eens eten. Het ‘geheim’ tot betaalbaar eten in Tokio is het volgende. Warenhuizen. De benedenverdiepingen staan namelijk vol met standjes met van alles en nog wat. Leuk om te shoppen, nog leuker om op jacht naar eten te gaan. Je ziet er maar weinig buitenlanders, maar je wordt wel prima geholpen door de verschillende standmedewerkers als je iets te vragend kijkt. Al hoeft een vrouw me echt niet uit te leggen wat okonomiyaki is, ik keek twee gerechten er naast. Maar ach, met twee woorden Engels, “eg” en “mix” heeft ze de essentie wel te pakken. Over dit gerecht komt nog meer, maar pas later in de week, als ik het zelf ga maken.



Na ons simpele, maar lekker avondeten, gaan we boven de grond. Ikebukuro is zo’n district waar van alles te doen is. Shoppen, uitgaan, gamen en vage ijsjes eten. Dat laatste heb ik nog niet gedaan, dat komt in hetzelfde verslag als de okonomiyaki, later in de week



En natuurlijk trommelen ze weer wild op de verschillende games in de arcadehallen. Muziekgames zijn helemaal hot. Vaak zijn er kasten waar je gitaar, keyboard, scratching etc. kan spelen. Deze zijn dan met elkaar verbonden via een netwerk of zelfs het internet om met elkaar een nummer perfect te spelen. Want ik weet niet hoe vaak ze oefenen, maar ze kunnen er wat van. Als je denkt dat je goed bent in Rock band of Guitar Hero, maak je borst maar nat