[JAP]Dagboek van een crewlid in Japan!

Ik heb volgens mij in mijn leven nog nooit zo lang achter elkaar geslapen. Na drie dagen met drie uur slaap in totaal moest het er van komen. Twaalf uur achter elkaar, he bah. Nou ja, het scheelt een ontbijtje nemen, en we kunnen meteen door naar de lunch, zo rond 1 uur. Nu viel mijn oog op de Subway. Ja, ook hier is die keten aan het groeien. Even kijken of ze iets hebben wat we nergens anders kunnen krijgen.

Bij deze stel ik u voor: de avacado-garnaal subwaybroodje, met wasabi-soja saus. En ja, het is scherp, maar daar ben ik blij mee.



Tijd om eens wat cultureel verantwoords gaan doen. In Ryogoku is er morgen de start van de Grand Sumo, oftewel sumoworstelen voor gevorderden maar vandaag willen we daar eerst naar het Edo Tokyo Museum. Daar wordt de geschiedenis van Tokio in woord en beeld getoond. We pakken de metro, met een dagpas. Voor 700 yen per persoon kun je vrijwel overal in Tokio komen.

Dorst kun je niet hebben in Tokio, want er staan overal vending machines. Van normaal drinken, tot aan ijs en warme koffie, het kan allemaal. Het hete cupje koffie wordt je zelfs aangereikt, hoezo service?



Na een korte reis is het museum lastig te vinden.



In het museum kunnen we gratis (He, gratis? Hebben!) een koptelefoon krijgen om in het Engels door het museum geleid te worden. Dat lijkt ons handig en vrij goedkoop, dus waarom niet. Nou, omdat de koptelefoon op Japans hoofdformaat is gemaakt misschien. Plus dat mijn exemplaar alleen als de stand van de secondewijzer naar Mars wijst het even doet. En last but not least, alles staat er al in het Engels. Nou ja, de bedoeling is goed, zullen we maar zeggen.

Het museum zelf is erg duidelijk, en ook tof om te zien. Het oude Edo-tijdperk is nagebouwd en natuurlijk wordt de oorlog waarin Tokio volledig is plat gebombardeerd ook vermeld. Niet zoals in Hiroshima overigens, want het Peace Museum daar is pas echt indrukwekkend. De tijd na de oorlog wordt ook nog wat besproken, met de Olympische spelen en de auto-industrie.




Het is ondertussen al vijf uur, dus we gaan naar Roppongi, ja, de wijk waar we gisteren ook zijn geweest. Een herkansing, want daar is ook een winkelstraat die natuurlijk bezocht moet worden. We stappen binnen bij Don Quichot. Dat is een soort Action, maar dan groter en vooral met wazigere spullen. Sokken van je favoriete treinstation, elektronische Capibara-san die je op commando kan laten, uh, piepen. Nou ja, wazig dus. Zo'n winkel waar je een uur kon rondslenteren. Wat we ook doen.

Etenstijd! En natuurlijk moest het. Wie mij een beetje kent weet dat ik gek ben op sushi. Dan moeten ze geen sushitent op de weg naar de metro zetten. De sushi wordt voor je ogen in elkaar geknutseld, op zo'n snelle wijze dat ik nog niet snap hoe ze het doen.

Het voorgerecht, wat we eerlijk delen :


Mijn vrouw neemt daarna nog:


En ik sluit af met:


Ik had niet achter de bar moeten staan, dan was alle vis in die koeling al op geweest...

Om het wat interactief te maken: een dezer dagen ga ik ook naar Ice Cream City, een afdeling in Sunshine City-gebouw. Daar hebben ze de meest vage smaken ijs. Vorige keer hebben we al kaasijs en knoflook met mint-ijs op, maar dit keer mogen jullie melden wat er op het ijsmenu komt te staan.

Poll: Welk soort ijs moet Pheno proberen?
• Bier
• Chicken Wing
• Wasibi
• Avocado
• Aal
<sup>Tussenstand:

Ook een poll maken? Klik hier</sup>

Tot zo ver prima. Behandel mensen met beleefdheid en respect en je krijgt het netjes terug. Japanners zijn heel behulpzaam, ze gaan tot het uiterste om je te helpen. Soms zo ver dat je zelfs denkt, ja, stop maar, ik vraag het wel aan iemand anders! Er zijn wat oudere mensen die niets moeten hebben van buitenlanders, dat merk je ook. Van die verzuurde oudjes die vroeger alles beter vonden, toen Japan nog te duur was voor normaal buitenlands volk. Maar er zijn ook toeristen bij voor wie ik me plaatsvervangend schaam...

Onze dag in Tokyo begint met goed eten. We zijn eens van plan het ontbijt in het hotel te nemen. Dat is in buffetvorm, dus buik vol, genoeg drinken en vooral van alles uitproberen. Natuurlijk zitten er ook andere buitenlandse gasten die me al vol afgrijzen aankijken als ik zeewiersalade pak. En dat is niet eens heel bijzonder, vind ik dan. Eenmaal buiten gekomen merken we dat het weer een warme dag is, het moet wel 35+ graden zijn. Buiten is het nog wel te houden, door wat wind. In de ondergrondse daarentegen is het niet uit te houden.

Metrokaartje voor de gehele dag kopen en gaan. De eerste stop is Harajuku, bekend van vreemde kledingstijlen, eigenzinnige jeugd en een moderator hier op FOK!

Harajuku staat nog steeds bekend als de plaats waar cosplay gebezigd wordt. Japanse meiden, sporadisch jongens, die zich verkleden als van alles en nog wat. Eigenzinnig als ze zijn gaan ze bij de ingang van de Meji schrijn staan en willen aandacht. Maar niet op een Dries Roelvink manier. Subtiel. Je moet deze mensen natuurlijk wel netjes vragen of je een foto mag nemen. het staat er zelfs duidelijk, maar toch, buitenlandse toeristen die het weer moeten negeren. Nou ja, ik vraag het wel en krijg een bloeddorstige blik als 'ja, het mag'.



Mocht je op de meid hierboven een oogje hebben, gelukkig is de juiste winkel in de buurt. Volgens mij houd ze van kersensmaak, maar heeft ze alleen een servetje nodig...



Als je denkt dat het een en al rare mode is in Harajuku moet ik je teleurstellen. Er zijn ook normale hippe winkels, die iets minder opvallende kleding verkopen.



Vlakbij Harajuku ligt Yoyoghi-park, een van mijn favoriete plekken van de stad. Waarom? Op zondag is daar zo veel te zien en het verveelt nooit. Weer of geen weer, het is er druk. Eerst een rondje park, even kijken bij de uitlaatplek voor de honden. Maar het is te warm, dus de eigenaren laten zich niet zien. Logisch ook, ik heb het al warm, laat staan zo'n beest dat wel haar heeft.

Terug naar de ingang dan maar. En ja hoor, we zijn ze al lopen. De rockers van het park. Elke zondag, zo rond 2 uur, zijn ze er weer. Mensen die zich helemaal in het Elvis-tijdperk wanen en zich helemaal laten gaan. Niet een half uurtje, nee, gewoon de hele middag. Niet met z'n drieën, nee, er zijn er een stuk of twintig. We beginnen ze al te herkennen, het is wachten op de dag dat andersom ook het geval is...

Na een tijdje entertainment is het weer tijd voor wat anders. De Grand Sumo is vandaag gestart, dus we gaan naar Ryugoku, het district waar het prestigieuze toernooi gehouden wordt. Drie maal per jaar wordt daar uitgevochten wie zich een tijdje de meester mag noemen van de vechtersbazen. Nou ja, het is meer ritueel dan vechten, maar toch indrukwekkend om te zien.
Even vragen of hij wilt lachen:


Het is ondertussen avond geworden, dus we gaan weer eens eten. Het ‘geheim’ tot betaalbaar eten in Tokio is het volgende. Warenhuizen. De benedenverdiepingen staan namelijk vol met standjes met van alles en nog wat. Leuk om te shoppen, nog leuker om op jacht naar eten te gaan. Je ziet er maar weinig buitenlanders, maar je wordt wel prima geholpen door de verschillende standmedewerkers als je iets te vragend kijkt. Al hoeft een vrouw me echt niet uit te leggen wat okonomiyaki is, ik keek twee gerechten er naast. Maar ach, met twee woorden Engels, “eg” en “mix” heeft ze de essentie wel te pakken. Over dit gerecht komt nog meer, maar pas later in de week, als ik het zelf ga maken.



Na ons simpele, maar lekker avondeten, gaan we boven de grond. Ikebukuro is zo’n district waar van alles te doen is. Shoppen, uitgaan, gamen en vage ijsjes eten. Dat laatste heb ik nog niet gedaan, dat komt in hetzelfde verslag als de okonomiyaki, later in de week



En natuurlijk trommelen ze weer wild op de verschillende games in de arcadehallen. Muziekgames zijn helemaal hot. Vaak zijn er kasten waar je gitaar, keyboard, scratching etc. kan spelen. Deze zijn dan met elkaar verbonden via een netwerk of zelfs het internet om met elkaar een nummer perfect te spelen. Want ik weet niet hoe vaak ze oefenen, maar ze kunnen er wat van. Als je denkt dat je goed bent in Rock band of Guitar Hero, maak je borst maar nat