Nederlandse leger in de Tweede Wereldoorlog #2

Eh, een linkje naar het eerste deel graag? De TT maakt me nieuwsgierig, maar deel 2 kent een beetje een karige start...

Ik lees weer mee .

Ik zou graag meer willen weten van de strijd in Dordrecht. Daar scheen het NL leger nog behoorlijk tekeer te zijn gegaan.

Wie weet meer, of heeft titels van boeken ende geschriften?

Ik volg weer! Geweldige foto in de OP trouwens, die verbeten blik...

quote:

Op woensdag 6 april 2011 13:22 schreef Karrs het volgende:
Ik zou graag meer willen weten van de strijd in Dordrecht. Daar scheen het NL leger nog behoorlijk tekeer te zijn gegaan.

Wie weet meer, of heeft titels van boeken ende geschriften?

http://www.kennispuntmei1940.nl/ kijk hier eens rond, enorm informatief . Ik heb nog wel wat kaarten van de strijd in en om Dordrecht, zal wel even kijken of ik die in kan scannen!

Verder:
http://www.zuidfront-holland1940.nl/index.php?page=dordrecht
http://www.zuidfront-holl(...)ordrecht---2e-fase-2

Voor de liefhebbers: vandaag is er een militariabeurs in Vlaardingen. Adres: Baanstraat 4.

Ik ga denk ik wel effe kijken.

Hier staat een aardig lijstje: http://www.militariaplaza.nl/beursagenda

Verder is er elke derde zaterdag van de maand een beurs in Duiven, hebben ze altijd veel leuk spul en nette prijzen. Zie daarvoor http://www.militariabeurs.nl/.

quote:

Op maandag 11 april 2011 08:48 schreef Nibb-it het volgende:
Hier staat een aardig lijstje: http://www.militariaplaza.nl/beursagenda

Verder is er elke derde zaterdag van de maand een beurs in Duiven, hebben ze altijd veel leuk spul en nette prijzen. Zie daarvoor http://www.militariabeurs.nl/.

Kwamen die ooit maar eens wat dichter in de buurt.

Hmja er zijn wel een hoop kleinere Nederlandse beursjes, die heeft ie niet op z'n site staan. Ik zal wel even kijken voor een completer lijstje.

quote:

Op maandag 11 april 2011 08:50 schreef Nibb-it het volgende:
Hmja er zijn wel een hoop kleinere Nederlandse beursjes, die heeft ie niet op z'n site staan. Ik zal wel even kijken voor een completer lijstje.

Nice.

Op het WO2forum komt wel zo'n beetje elke beurs voorbij, denk ik. Als ik nog wat tegenkom post ik het.

Hier een kijkje nemen is ook wel de moeite waard.

quote:

Op maandag 11 april 2011 09:02 schreef Nibb-it het volgende:
Op het WO2forum komt wel zo'n beetje elke beurs voorbij, denk ik. Als ik nog wat tegenkom post ik het.

Hier een kijkje nemen is ook wel de moeite waard.

Kekke links.

Ook een liefhebber ?

quote:

Op maandag 11 april 2011 09:06 schreef Nibb-it het volgende:
Ook een liefhebber ?

Ja nogal, alleen ben ik nooit bij zoiets geweest, daarom hoopte ik dat er een keer een zoiets in het Zuiden komt zodat ik niet tientallen kilometers hoef te rijden om er te komen.

quote:

Op maandag 11 april 2011 09:12 schreef Id_do_her het volgende:

[..]

Ja nogal, alleen ben ik nooit bij zoiets geweest, daarom hoopte ik dat er een keer een zoiets in het Zuiden komt zodat ik niet tientallen kilometers hoef te rijden om er te komen.

Deze vond ik zelf wel de moeite waard, ben daar twee keer geweest. Praktisch aan de overkant van de straat zit een klein museumpje die helemaal is gewijd aan Nederlands (ook wat KNIL, Duits en Brits) spul uit de mobilisatieperiode. Klein maar fijn .
In Breda heb je maandelijks een beurs, ben ik daar zelf nooit geweest. Hier een topic daarover, maar die komt wel uit 2008 dus ik weet niet of het nog steeds zo is zoals daar beschreven wordt.

quote:

Op maandag 11 april 2011 09:19 schreef Nibb-it het volgende:

[..]

Deze vond ik zelf wel de moeite waard, ben daar twee keer geweest. Praktisch aan de overkant van de straat zit een klein museumpje die helemaal is gewijd aan Nederlands (ook wat KNIL, Duits en Brits) spul uit de mobilisatieperiode. Klein maar fijn .
In Breda heb je maandelijks een beurs, ben ik daar zelf nooit geweest. Hier een topic daarover, maar die komt wel uit 2008 dus ik weet niet of het nog steeds zo is zoals daar beschreven wordt.

Oh hey, Hooge Mierde is nog wel te doen, ik wist helemaal niet dat dat museum er zat, een keer checken op een zondag of zo.

Dank.

Marktplaats in de gaten houden is trouwens ook handig, komt echt een hoop leuk spul voorbij af en toe .

quote:

Op maandag 11 april 2011 09:03 schreef Id_do_her het volgende:

[..]

Kekke links.

Ik weiger er echter op te klikken; voor ik het weet heb ik er weer een peperdure hobby bij.

quote:

Op dinsdag 12 april 2011 17:39 schreef DDDDDaaf het volgende:

[..]

Ik weiger er echter op te klikken; voor ik het weet heb ik er weer een peperdure hobby bij.

Wel een prachthobby.

quote:

Op zondag 17 april 2011 19:12 schreef Nibb-it het volgende:

[..]

Die dagen zijn helaas voorbij

Leuk boekske gescoord vandaag, was maar een knaak! Voorschrift Pistool M.25, uitgegeven door de KMA in 1933.
[ afbeelding ]

Uitgebreid VS, in het handboek soldaat staat diew iets beperkter, hadden alle militairen die, want wij hebben van mijn opa alleen het handboek soldaat 1 t/m 3.

quote:

Op donderdag 21 april 2011 07:57 schreef Mores het volgende:

[..]

Uitgebreid VS, in het handboek soldaat staat diew iets beperkter, hadden alle militairen die, want wij hebben van mijn opa alleen het handboek soldaat 1 t/m 3.

Was hij tirailleur (deel III)? Zuinig op zijn hoor!

quote:

Op donderdag 21 april 2011 09:32 schreef Nibb-it het volgende:

[..]

Was hij tirailleur (deel III)? Zuinig op zijn hoor!

Jazeker, mijn opa was van de 5e Reserve compagnie, 13e Grensbataljon, dat was een tirailleurcompagnie, mijn vader heeft al zijn boekjes nog.

quote:

Op donderdag 21 april 2011 07:57 schreef Mores het volgende:

[..]

Uitgebreid VS, in het handboek soldaat staat diew iets beperkter, hadden alle militairen die, want wij hebben van mijn opa alleen het handboek soldaat 1 t/m 3.

Ja, iedere soldaat had deel I van Handboek voor den Soldaat, afhankelijk van je onderdeel kreeg je dan een tweede of derde boekje. 'Het menu' bestond uit:

• No. 72a - Handboek voor den Soldaat, Deel I: Algemeen voor alle wapens en dienstvakken
• No. 72b - Handboek voor den Soldaat, Deel II: Infanterie algemeen
• No. 72b-A - Handboek voor den Soldaat, Deel II-A: Wielrijders Algemeen
• No. 72c - Handboek voor den Soldaat, Deel III: Infanterie: Tirailleurs
• No. 72d - Handboek voor den Soldaat, deel IV: Infanterie: Mitraillisten
• No. 72d-A - Handboek voor den Soldaat, deel IV-A: Wielrijders: Mitraillisten
• No. 72e - Handboek voor den Soldaat, deel V: Infanterie: Mortieristen
• No. 72h - Handboek voor den Soldaat: Genietroepen Algemeen

Het voorschriftje dat ik hierboven liet zien werd alleen uitgereikt aan Pistooldragenden, hierover meer in de Algemeene Bepalingen:

quote:

De beroepsofficieren en beroepsonderofficieren, die behooren tot onderdeelen, waarvan personeel met pistool is bewapend, moeten dit voorschrift in zijn geheel kennen.
De reserve-officieren, die behooren tot vorenbedoelde onderdeelen, moeten de hoofdstukken I, II (alleen de benamingen van de vetgedrukte samenstellende deelen), IV t/m IX en van punt 48 de gegevens betreffende de uitwerking kennen.
Het overige kader tot die onderdeelen behoorende, zoomede degenen, die met het pistool zijn bewapend of vermoedelijk bij mobilisatie zullen worden bewapend (b.v. zij die in de termen vallen voor schutter en helper bij den mitr. M.20), moeten, bekend zijn met de benamingen van de vetgedrukte samenstellende deelen, de behandeling, de werking (in groote trekken), het onderhoud en de onderhoudsmiddelen van het pistool.

quote:

Op donderdag 21 april 2011 09:41 schreef Mores het volgende:

[..]

Jazeker, mijn opa was van de 5e Reserve compagnie, 13e Grensbataljon, dat was een tirailleurcompagnie, mijn vader heeft al zijn boekjes nog.

Interessant .

[ Bericht 6% gewijzigd door Nibb-it op 26-08-2012 11:08:43 ]

Aanstaande zaterdag is er weer een beurs in Duiven, zie voor openingstijden en adres www.militariabeurs.nl

Wat ik me al tijden afvraag, is, zou een invasie via Nederland succes hebben gehad en zou de oorlog sneller zijn afgelopen als de geallieerden meteen naar Duitsland konden doorstoten? Volgens mij was de Nederlandse Atlantic wall minder diep en zwaar verdedigd, dus een doorbraak was denk ik snel geforceerd. Het probleem is het binnenland. Langdurig bombarderen met vliegtuigen en scheepsgeschut was riskant geweest vanwege de dichte bevolkingsgroei in Noord en Zuid Holland (teveel burger slachtoffers), en dezelfde dichte bevolkingsgroei had de opmars bemoeilijk. De opmars naar Duitsland moest worden gesplits, het noordelijke legergroep via de Afsluitdijk en het zuidelijk legergroep via de Grebbelinie. De Afsluitdijk had denk ik geen probleem gevormd, de kazematten bij Kornwerderzand stonden nog gericht op Friesland, maar ook al zou het geschut gericht zijn op Den Oever dan had een goed bombardement de kazematten vernietigd. Riskanter is denk ik de Grebbeline, en de kans dat de Duisters het waterplan in werking hadden gesteld, door half Nederland onderwater te laten lopen. Water houd immers niet alleen indringers buiten de vesting Holland, het kan ze ook in dezelfde vesting Holland opgesloten houden.

quote:

Op zaterdag 23 april 2011 11:50 schreef Alleskids het volgende:
Wat ik me al tijden afvraag, is, zou een invasie via Nederland succes hebben gehad en zou de oorlog sneller zijn afgelopen als de geallieerden meteen naar Duitsland konden doorstoten? Volgens mij was de Nederlandse Atlantic wall minder diep en zwaar verdedigd, dus een doorbraak was denk ik snel geforceerd. Het probleem is het binnenland. Langdurig bombarderen met vliegtuigen en scheepsgeschut was riskant geweest vanwege de dichte bevolkingsgroei in Noord en Zuid Holland (teveel burger slachtoffers), en dezelfde dichte bevolkingsgroei had de opmars bemoeilijk. De opmars naar Duitsland moest worden gesplits, het noordelijke legergroep via de Afsluitdijk en het zuidelijk legergroep via de Grebbelinie. De Afsluitdijk had denk ik geen probleem gevormd, de kazematten bij Kornwerderzand stonden nog gericht op Friesland, maar ook al zou het geschut gericht zijn op Den Oever dan had een goed bombardement de kazematten vernietigd. Riskanter is denk ik de Grebbeline, en de kans dat de Duisters het waterplan in werking hadden gesteld, door half Nederland onderwater te laten lopen. Water houd immers niet alleen indringers buiten de vesting Holland, het kan ze ook in dezelfde vesting Holland opgesloten houden.

natuurlijk hebben ze hier over nagedacht.. en ja het voordeel was dat NL dicht bij Duitsland lag.
Dat is gelijk je minpunt, je bent met een hete invasie bezig... dan ben je niet echt sterk kort gezegd aanvoerlijnen met Duitsland zijn dan erg kort... in Frankrijk was het ideaal omdat ze dachten dat er niet zo veel vijand zat. en er de perfecte stranden waren voor zo'n soort invasie.. plus het was niet voor de hand liggend.

Over de individuele moed van het Nederlandse leger zal je mij geen kwaad woord horen zeggen, ten minste, voor degene waar dat betrekking op heeft. Maar het leger zelf was een leger om je flink voor
te schamen.

* Its-Jojo-4you pakt cola en popcorn en gaat er klaar voor zitten

quote:

Op zaterdag 23 april 2011 15:49 schreef Oeljanov het volgende:
Over de individuele moed van het Nederlandse leger zal je mij geen kwaad woord horen zeggen, ten minste, voor degene waar dat betrekking op heeft. Maar het leger zelf was een leger om je flink voor
te schamen.

Mwoah. Nederland was anno 1940 qua materieel bijna gelijk aan het Duitse leger. Het verschil lag vooral in de slechte communicatie tussen verschillende eenheden en het opleidingsniveau van de officieren. In deel #1 is dit al vrij uitvoerig besproken.

[ Bericht 2% gewijzigd door Nibb-it op 23-04-2011 16:23:46 ]

quote:

Op zaterdag 23 april 2011 16:15 schreef Nibb-it het volgende:

[..]

Mwoah. Nederland was anno 1940 qua materieel bijna gelijk aan het Duitse leger. Het verschil lag vooral in de slechte communicatie tussen verschillende eenheden en het opleidingsniveau van de officieren. In deel #1 is dit al vrij uitvoerig besproken.

Ha hahahaha

ehm..

nee... dat lag absoluut niet gelijk.
veel en veel te weinig radio's, bijna geen training en opleiding, slechte fortificaties, veel dode hoeken, geen pantservoertuigen in een getal wat er toe deed, geen tanks, oudere geweren.. die opzich prima waren maar ongeschikt voor oorlogsvoering in de jaren 40, de kledij was te warm, niet gecamoufleerd.. er waren te weinig mitrallieurs en deze waren ook verouderd, en vele waren zo onderhoudsgevoelig dat het lastig werken was.

Enige wat op een goed niveau was, was het anti tank geschut, de fokkers, maar deze hadden geen bepantsering, geen radios op de commant van het sqdn na.. en wat luchtdoel geschut.

[ Bericht 2% gewijzigd door Pumatje op 23-04-2011 17:35:24 ]

quote:

Op zaterdag 23 april 2011 17:28 schreef Pumatje het volgende:
veel en veel te weinig radio's, bijna geen training en opleiding

Klopt, de meeste communicatie verliep nog via ouderwetsche bekabelde telefoons, welke na de initiële beschietingen vaak al onbruikbaar raakten. De Duitsers hadden meer ondersteuningswapens en zetten haar manschappen onder meer door beter beleid en betere communicatiemiddelen verstandiger in. Dat maakte vooral het verschil. Onze officieren (ook de beroeps) waren slechter opgeleid.

quote:

slechte fortificaties, veel dode hoeken,

Nederland hoopte neutraal te blijven. Qua defensie hielden 'we' nog wanhopig vast aan Franse tactieken uit de Eerste Wereldoorlog, maar dan een uitgeklede variant omdat het origineel 'te duur' was (we blijven tenslotte Nederlanders ). Het is inderdaad zo dat er veel dode hoeken waren bij stellingen (vooral kazematen langs de Greb) maar na het afkondigen van de de Staat van Beleg op 19 april had het leger meer 'macht' hierin en werden belemmeringen veelal weggehaald.

quote:

geen pantservoertuigen in een getal wat er toe deed, geen tanks,

Zo veel meer pantser hadden de Duitsers niet, afgezien van in Limburg bestond het overgrote deel van de invasiemacht 'gewoon' uit voetvolk. Suprematie in motorisatie was er beslist niet. De Duitsers waren slechts beter in het concentreren van hun gemotoriseerde onderdelen en de doelmatige toepassing en samenwerking van de desbetreffende onderdelen, gebaseerd op ervaring opgedaan tijdens de Eerste Wereldoorlog.

quote:

oudere geweren..

De Hembrug en de Mauser zijn even oud, en hadden bijna hetzelfde model. De Hembrug heeft alleen een iets kleiner kaliber.

quote:

de kledij was te warm, niet gecamoufleerd..

Onze uniformen (model) waren gemaakt van wol, en ongeveer even dik als die van de Duitsers. Ook de Duitsers hadden geen camouflagekleding (in sommige SS-divisies zéér beperkt). Bovendien was door de Nederlandse legertop begonnen met het invoeren van het zogenaamde helmelastiek, waarmee de helm gecamoufleerd kon worden.

quote:

er waren te weinig mitrallieurs en deze waren ook verouderd, en vele waren zo onderhoudsgevoelig dat het lastig werken was.

Nederlandse zware machinegeweren zoals de Vickers hadden een lagere vuursnelheid dan de Duitse, maar dat was geen doorslaggevende zaak. De betrouwbaarheid was prima. De accuratesse van de wapens ook. Het verschil tussen beide partijen was slechts de hoeveelheid zware machinegeweren die er beschikbaar waren. Dit aantal was enigszins in Duits voordeel. Je hebt wel gelijk dat de Nederlandse M.20 vrij storingsgevoelig was

quote:

Enige wat op een goed niveau was, was het anti tank geschut, de fokkers, maar deze hadden geen bepantsering, geen radios op de commant van het sqdn na.. en wat luchtdoel geschut.

Onze luchtdoel heeft goed werk verricht

[ Bericht 0% gewijzigd door Nibb-it op 23-04-2011 23:41:50 ]

SSers waren in die tijd toch helemaal niet gecamoufleerd? Daar waren de fallschirmjägers van de Luftwaffe toch mee aan het experimenteren?

quote:

Op zondag 24 april 2011 00:14 schreef Rave_NL het volgende:
SSers waren in die tijd toch helemaal niet gecamoufleerd? Daar waren de fallschirmjägers van de Luftwaffe toch mee aan het experimenteren?

Hmja in '37 of '38 was er al zeer beperkt camouflagemateriaal in gebruik, ik dacht bij selecte SS-eenheden. Weet niet zeker hoor. Volgens mij liepen de fallschirmjägers (althans in Nederland) nog gewoon in het standaard kloffie.

De Waffen SS waren in de 2e wereld oorlog de eerste militaire eenheid die gebruikmaakte van camoflage pakken. Deze was bijna gelijk aan het huidige Duitse flecktarn. Uit het feit dat dit vrijwel ongewijzigd is in 60 jaar blijkt wel dat dit een bijzonder effectief patroon is.

http://www.defensieforum.nl/Forum/printpage.html;topic=5013.0



[ Bericht 13% gewijzigd door Mores op 24-04-2011 00:47:43 ]

quote:

Op zondag 24 april 2011 00:41 schreef Mores het volgende:
De Waffen SS waren in de 2e wereld oorlog de eerste militaire eenheid die gebruikmaakte van camoflage pakken. Deze was bijna gelijk aan het huidige Duitse flecktarn. Uit het feit dat dit vrijwel ongewijzigd is in 60 jaar blijkt wel dat dit een bijzonder effectief patroon is.

http://www.defensieforum.nl/Forum/printpage.html;topic=5013.0

[ afbeelding ]

Oh grappig, ik dacht altijd dat de Fallschirmjäger van de luftwaffe daar voor het eerste mee voor de dag waren gekomen. Weer wat geleerd

Nog wat plaatjes, datum en locatie is me onbekend. Zal het nog even opzoeken. De foto's komen uit de collectie van het Legermuseum te Delft.
-plaatjes kapot–

[ Bericht 72% gewijzigd door Nibb-it op 27-09-2017 17:35:41 ]

Schitterend beeldmateriaal

Blijf zulke foto's maar posten Nibb-it! Schitterend en/of indrukwekkend.

Keep them coming

Waar heb je de foto's allemaal vandaan?

quote:

Op zondag 24 april 2011 21:46 schreef Mores het volgende:
Keep them coming

Waar heb je de foto's allemaal vandaan?

Uhh wat jaartjes over het internet struinen, instellingen als het NIMH, scans uit boeken en eigen collectie... dan ben je snel op weg .

quote:

Op zondag 24 april 2011 21:47 schreef Nibb-it het volgende:

[..]

Uhh wat jaartjes over het internet struinen, instellingen als het NIMH, scans uit boeken en eigen collectie... dan ben je snel op weg .

Ik lees dat we met dit wapen weer eens voor goedkoop gingen en at het in 1908 al veroudert was;

http://www.freewebs.com/nederlandinwo2/Wapen%203.htm

Hier meer over de wapens in Nederlandse dienst;

http://www.freewebs.com/nederlandinwo2/Index.htm

De mariniers die zich hadden verschanst in de pijlers van de brug geven zich over na het bombardement.
Als je goed kijkt zie je dat de rechter geen broek meer aan heeft, omdat ze al ze al zwemmend hadden geprobeerd weer terug te keren naar de eigen linies, maar door vijandelijk vuur weer terug naar de pijler werden gedwongen.
De reden dat de middelste zo moeilijk kijkt is dat hij op het moment van overgave met 4 (schamp)schotwonden loopt.


De Marinierskazerne op het Oostplein.


De Marinierskazerne na het bombardement.




R'dam voor en na...

Mooi Rave, die foto's kende ik nog niet! Aangrijpend verhaal erbij.

Nederlandse leger in de Tweede Wereldoorlog

quote:

Op zondag 24 april 2011 23:18 schreef Daywalk3r het volgende:
Nederlandse leger in de Tweede Wereldoorlog

ja, en? Dit is deel 2

Super vette plaatjes, zeker meer posten!

quote:

Op zondag 24 april 2011 23:20 schreef Its-Jojo-4you het volgende:

[..]

ja, en? Dit is deel 2

Iemand vroeg een link naar deel 1. Vergeten de quote er bij te zetten.

quote:

Op maandag 25 april 2011 11:44 schreef Daywalk3r het volgende:

[..]

Iemand vroeg een link naar deel 1. Vergeten de quote er bij te zetten.

De link staat anders gewoon in de OP.

Prachtig fotomateriaal

Nibb-it is iemand met verstand van de materie, zie ik al meteen.

Het Nederlandse leger in mei 1940 was op zichzelf geen "leger om je voor te schamen", in die zin dat de veroudering en de tekorten waarmee het te kampen had eigenlijk in vrijwel alle landen een probleem was. Het Belgische leger, waarvan vaak wordt geroepen dat het veel beter was (hielden het achttien dagen vol!), was qua uitrusting en geoefendheid beslist niet beter dan het Nederlandse, eerder slechter. Het was wel groter (600.000 man, versus 280.000 in Nederland), maar dat het het langer volhield dan Nederland was toch vooral omdat in België een Brits Expeditieleger en vooruitgeschiven Franse divisies aanwezig waren. Het Nederlandse leger stond er (op wat minieme assistentie na) alleen voor.

De veroudering en de tekorten waren in landen als Tsjechoslowakije en Polen nog veel nijpender. En zelfs het Duitse leger was in 1940 lang niet zo geavanceerd als vaak werd aangenomen, zéker niet de onderdelen die in Nederland werden ingezet: dat waren veelal 'Dritte Welle' militairen (lees: oudere mannen, huisvaders) die met grendelgeweren uit 1898 liepen (de K.98, slechts enkele eenheden met moderne Schmeissers) en zich te voet, per fiets of te paard moesten verplaatsen.

De noordelijke stoot, richting Afsluitdijk: ouderwetse cavalerie te paard en te voet. De middelste stoot, richting Grebbelinie: een paar modern uitgeruste SS-regimenten die echter te boek stonden als slecht getraind en nog niet klaar voor het echte werk. De zuidelijke stoot, door Limburg en Brabant richting Moerdijk: overwegend voetvolk, met voorop één Panzerdivision, de 9e, en dat was niet eens een complete, maar een soort 'restjesdivisie'.

De luchtlandingstroepen en Fallschirmjäger: licht bewapende troepen die zomaar middenin de Vesting Holland werden gedropt, aan alle kanten omsingeld. Nederland had in de Vesting bovendien een heel Legerkorps (25.000 man) als strategische reserve beschikbaar.

De Duitse artillerie, ja, die was beter en moderner dan de Nederlandse, maar het was statisch/defensief allemaal goed bruikbaar (op wat echte oude troep na) en een beslissende factor was het niet. Op veel plaatsen deed de Nederlandse artillerie qua vuurkracht bepaald niet onder voor de Duitse: hij werd alleen veel te spaarzaam, conservatief en vanuit ouderwetse, amateuristische denkwijzen ingezet.

Kortom: Nederland verloor de oorlog NIET zo ontzettend snel vanwege verouderde wapens of het gebruik van fietsen en paarden. Nederland verloor ook niet omdat ze numeriek volslagen werden overweldigd (dat was feitelijk alleen in de lucht zo): tegenover de 280.000 man van het Nederlandse leger werd een Duitse hoofdmacht ingezet van een slordige 170.000 man. In totaal was er dus geen sprake van een ondertalsituatie, wat overigens niet erg relevant is, omdat het er natuurlijk om gaat waar de aanvallen precies worden geplaatst. Op bepaalde plekken sloegen de Duitsers tamelijk massaal toe (in de Peel-Raamstelling in Noordelijk Noord-Brabant), bijvoorbeeld, en daar kregen de verdedigers wel degelijk een vrij forse overmacht tegenover zich. Maar op de meeste plaatsen in de hoofdverdedigingslinies (Afsluitdijk, Grebbelinie, Moerdijk, binnen in de Vesting Holland) is van een numerieke Duitse overmacht eigenlijk totaal geen sprake geweest.

Nederland verloor ook NIET vanwege het bombardement op Rotterdam. Veel Nederlanders menen dat Nederland zich ontzettend taai verzette en dat er voor de Duitsers geen doorkomen aan was, en dat daarom tot de laffe misdaad van het bombardement werd overgegaan. Dat klopt niet, jammer genoeg voor ons zelfrespect. Op 14 mei was de situatie al volslagen hopeloos geworden. Grebbelinie gevallen, aansluiting door Noord-Brabant tot stand gebracht, de tanks stonden in Rotterdam - het was over en uit. Alleen in Rotterdam hielden de mariniers nog stand en dat begonnen de Duitsers zat te worden: ze hadden hun materieel en mankracht elders nodig, ze wilden verder. Daarom eisten ze de overgave van de stad (niet van het land, alleen de stad), en anders zou er gebombardeerd worden om die overgave af te dwingen. Dat bombardement ging vervolgens door vanwege miscommunuicatie (de plaatselijke bevelhebber had zich bereid getoond tot capitulatiebesprekingen, maar de afgelasting kwam niet meer goed door).

Waarom was het dan toch zo snel afgelopen?

Een paar factoren.

1. De Duitse suprematie in de lucht. Daar was het verschil wél heel groot. Op 10 mei heeft de kleine, deels verouderde Nederlandse luchtmacht zich dapper geweerd en best heel knappe prestaties geleverd, maar na één dag was het zo goed als gebeurd en konden de Duitsers in vrijwel het hele land ongestoord al hun aanvallen luchtsteun geven. In de Grebbelinie, in de Peel-Raamstelling en bij de Afsluitdijk was van luchtafweergeschut geen sprake; de verdedigers waren volmaakt machteloos tegen luchtaanvallen.

2. Gebrek aan moderne communicatiemiddelen. Veldtelefoons, zendapparatuur, het was er te weinig, het werkte niet goed, het moest via de gewone PTT-lijnen. Er werd veelal gewerkt met ordonnansen te voet en dat maakte het Nederlandse leger statisch en log. Grote manoevres waren volmaakt onmogelijk. Als er één gat in een linie viel (Grebbelinie, bijvoorbeeld) was het niet mogelijk om de belendende sectoren tijdig in te lichten zodat ze een flankverdediging konden inrichten of terug konden slaan. Eén doorbraak betekende in de praktijk: ontruimen en terugvallen om omsingeling te voorkomen.

3. Slecht geoefende troepen en kader. In het algemeen waren kleine eenheden met een doortastend bevelhebber te velde best tot een stevig gevecht in staat. Maar zodra er op een niveau hoger dan compagnies- of bataljonsniveau gecoördineerd moest worden, hield het op en ontstond vrijwel automatisch wanorde. Geen communicatie, niet op getraind; niet voor niets was ervoor gekozen om een WO-I verdediging te voeren, in statische, vaste linies en stellingen. De legertop wist heus wel dat dat een verouderd concept was, maar men wist ook dat het kader en de troepen niet tot dynamische oorlogvoering in staat waren. Ook op het niveau van het veld was trouwens heel vaak sprake van elementair krijgskundig onbenul: op het Eiland van Dordrecht, zuidelijk van Rotterdam, zijn gevallen bekend van officieren die domweg niet wisten hoe je een brug verdedigt (bruggenhoofd op beide oevers, etc.). Die zetten wat wachtposten aan één kant neer en dachten dat het zo goed was. (Bekwame officieren waren er ook; ik wil geen karikatuur schetsen).

4. Mentale gesteldheid. De Duitse troepen waren nauwelijks ervaren in de oorlog (95% beleefde in Nederland zijn vuurdoop, precies zoals hun Nederlandse tegenstanders), maar ze waren wel voorbereid op wat ze op het slagveld te wachten stond. Ze hadden een taak, wisten wat ze te doen stond, waren mentaal ingesteld op moorden en op oorlog. Daar ontbrak het aan Nederlandse zijde volledig aan. De gemiddelde Nederlandse soldaat had geen idee wat er op hem af kwam, kon het eigenlijk maar amper geloven (al wisten de meesten zuiver rationeel wel dat er oorlog aan zat te komen) en dacht dat hij bijvoorbeeld bovenop de Grebbeberg tamelijk veilig zat: kazematten, loopgraven, prikkeldraad... dat zag er allemaal stevig uit, knappe jongen die die berg opkwam. Er bestond een totaal verkeerd beeld van de defensieve mogelijkheden.

5. De Blitzkrieg. Laten we niet vergeten dat niet alleen Nederland snel moest buigen in 1940, maar vrijwel ieder land dat met een Duitse aanval te maken kreeg. Op het Duitse opmarstempo had niemand een antwoord in 1940: ze doorbraken een linie op één zorgvuldig uitgekozen punt, rolden zo'n linie vervolgens niet op, maar stootten metéén door, recht op het doel af. Het Franse leger gold in 1940 als het sterkste van Europa. Enorme defensieve kracht. Maar de Duitsers stonden na vier weken in Parijs, terwijl de meeste Franse verdedigers nog geen Duitser hadden gezien. Het ging pijlsnel, in één stoot. Zo was het in Nederland ook: de Afsluitdijk was nog niet eens getest en de hoofdverdediging (Grebbelinie) hield nog stand toen bij Moerdijk de aansluiting door Noord-Brabant een feit was, het begin van het einde. Er was tactisch gezien geen kruid tegen gewassen.

Het is een delicaat onderwerp. Zeggen dat 'we' het nog razend knap deden met al die oude troep uit de 19e eeuw is natuurlijk altijd plezieriger dan zeggen dat het materieel zo belabberd niet was, maar dat er krijgstechnisch gezien op veel plaatsen toch best flink gefaald is.

[ Bericht 0% gewijzigd door Snamyook op 25-04-2011 16:17:20 (tikfoutje...) ]

quote:

De veroudering en de tekorten waren in landen als Tsjechoslowakije en Polen nog veel nijpender. En zelfs het Duitse leger was in 1940 lang niet zo geavanceerd als vaak werd aangenomen, zéker niet de onderdelen die in Nederland werden ingezet: dat waren veelal 'Dritte Welle' militairen (lees: oudere mannen, huisvaders) die met grendelgeweren uit 1898 liepen (de K.98, slechts enkele eenheden met moderne Schmeissers) en zich te voet, per fiets of te paard moesten verplaatsen.

Zelfs Vierte Welle reservisten . Hoe lager de Welle, hoe lager ook de mate van 'modern' materieel. Zo was de Vierte Welle amper gemotoriseerd en moesten zij ook grotendeels moderne machinegeweren zoals de MG.34 ontberen. Watergekoelde meuk uit de twintiger jaren was eerder de standaard.
De Schmeissers zijn trouwens nooit zo wijdverspreid gebruikt als films en games ons willen laten geloven, al helemaal niet aan de begin van de oorlog. De Mauser is tot en met 1945 hét standaardwapen van de Heer (de hele Wehrmacht trouwens) geweest.

-plaatjes kapot–

[ Bericht 20% gewijzigd door Nibb-it op 27-09-2017 17:37:15 ]

Ontzettend interessant dit.

quote:

D A G B O E K
2e Compagnie, Ie Bataljon, 24e Regiment Infanterie

Samengesteld door
J.J. VAN HEYST
Reserve-kapitein der Jagers

Aan de gevallen Kameraden
En ik hoorde eene stem uit den hemel,
die tot mij zeide: Schrijf, zalig zijn de
dooden, die in den Heere sterven, van
nu aan. Ja, zegt de Geest, opdat zij
rusten mogen van hunnen arbeid; en
hunne werken volgen met hen.
Openbaring 14 : 13

EEN WOORD VOORAF
Eenige dagen na de afkondiging der algeheele mobilisatie, toen de compagnie nog te Puiflijk gelegerd was, ben ik met het aanleggen van mijn dagboek begonnen. Ik deed dit voor mijzelf, om later - wanneer mijn herinneringen aan de mobilisatie wat zouden zijn verflauwd - mijn geheugen wat te kunnen opfrisschen. Mijn dagboek lag immer op mijn schrijftafel in het compagniesbureau, om toch vooral het dagelijksch bijhouden niet te vergeten. Al spoedig rijpte bij mij het plan om nà de mobilisatie aan alle officieren en onderofficieren der compagnie een exemplaar van het dagboek aan te bieden. Nu ik thans aan officieren en onderofficieren van 2-I-24 R.I. mijn dagboek aanbied, moet ik de lezers waarschuwen. Mijn dagboek is geen roman, slechts een sobere opsomming van de feiten, welke zich van 25 Augustus 1939 tot en met 14 Mei 1940 hebben afgespeeld. Wanneer ik daarbij aan de verdiensten van sommigen van het personeel der compagnie tekort heb gedaan, bied ik dezen mijn verontschuldiging aan. Met eerbied denk ik terug aan de gevallen kameraden der compagnie. Aan hen draag ik mijn dagboek op. Ten slotte wensch ik allen, die bij mijn compagnie hebben gediend en de vijf oorlogsdagen hebben overleefd, een voorspoedigen terugkeer in de burgermaatschappij.
LEVE HET VADERLAND!
LEVE 24 R.I.!
Puiflijk, 24 Juni 1940.

De reserve-kapitein der Jagers,
compagniescommandant,
J.J. VAN HEYST.
(w.g.) VAN HEYST.

----------------------------------
24 Augustus 1939. Donderdag.
Om 18 uur een radiobericht van het Algemeen Nederlandsch Persbureau opgevangen, dat de regeering de voormobilisatie had gelast. Op dat oogenblik bevond ik mij te Noordwijk. Ik begaf mij onmiddellijk naar 's-Gravenhage en, na mij thuis verkleed te hebben, ben ik om 21 uur per auto naar Delft gegaan. Aldaar om plm. 21.30 uur aangekomen in de mobilisatiekazerne, de Elout van Soeterwoudeschool, Spoorsingel 8, trof ik daar aan den 2en luitenant Arriëns, die in het bezit was van de administratiekist der compagnie.
Kort na mijn aankomst meldden zich daar de dienstplichtige sergeant-majoor-administrateur Krul en de dienstplichtige sergeant-fourier v.d. Staay.
Ik heb daarna de mobilisatiekazerne laten sluiten en mij begeven naar het Bataljonsbureau, Molslaan 139. De bataljonscommandant had zich nog niet gemeld, zoodat ik - ingevolge de mobilisatie-instructie - het bevel van het bataljon op mij nam en mij terstond meldde bij den regimentscommandant in de Dr. Bavinckschool aan de Maarten Trompstraat.

Bron: Dagboek 2-I-24 R.I. door Reserve-kapitein J.J. van Heyst. Deze is volledig te lezen op de website van Stichting Kennispunt Mei 1940.

[ Bericht 0% gewijzigd door Nibb-it op 25-04-2011 21:38:00 ]

De Poolse vluchtelingen... wie weet er meer over...
-plaatjes kapot–
Voor Hotel-pension Langenberg in Ede kwamen de Huzaren van 4 RH op 10 mei met elders opgepikt haveloos gekleed gezelschap van circa 30 man aan dat zich uitgaf voor ontluchte Poolse gevangenen uit Duitsland. Waar kwamen zij zo opeens vandaan, waar wilden zij hee en wat was hun bedoeling? Mogelijk was dit de zelfde overvalploeg die eerder bij Didam in de Achterhoek gevangen waren genomen doch wist te ontvluchten. Een dergelijke list werd er ook beschreven in annalen voor de krijgskunst in het Boek Jo-zua 9, de list der Gibionieten: "Zo handelen zij arglistig en veinsden zich gezanten te zijn en vroegen een verbond te sluiten."
Ook in Ede wist men geen raad mee waarna de groep werd doorgezonden. Vlak voor de Grebbelinie werden zij nogmals gesignaleerd.
bron: Het paardenvolk in mei 1940

Daar kwam alleen het 1e Eskadron, dat die plaats naar het oosten beschermde, in contact met de vijand. Dit onderdeel bestond uit Huzaren te paard, versterkt met een peloton van 3 pantserwagens. Er was stelling genomen in de bosrand aan de westzijde van de Ginkelse Heide, over een breedte de liep van de verkeersweg naar Arnhem tot en met de spoorlijn Ede-Arnhem. Bij het peloton aan de spoorweg vond een merkwaardig voorval plaats.
Op een gegeven moment naderden een dertigtal vreemde figuren in stalkleding, deels met kaalschoren hoofden, deels zonder schoenen. Na aanhouding vertekden ze uit Duitsland ontvluchte Polen te zijn, die naar Engeland wilden. Men heefd ze onder geleide doorgestuurd. Daarna zijn ze ten westen van Ede opnieuw gezien, toen zonder geleide. Vlak voor de Grebbelinie konden worden ze ingehaald, maar wat er vervolgens vervolgse met hen gebeurde is nimmer duidelijk geworden. In de beschikbare gegevens wordt er nergens meer gewang gemaakt. Daar de vijand op diverse plaatsen in Nederland vermomde overvalploegen op bijna overeenkomstige wijze heefd ingezet, lijkt het vrijwel zekder dat de z.g. polen in werkelijkehid Duitsers waren zijn geweest. Waarschijnlijk hebben ze opdracht gekregen om te infilteren en onrust te zaaien, mogelijk door middel van sabotage en geruchten. Ze vormen wellicht een verklaring voor veronderstelde sabotagemeldingen en vreemde schietpartijen die door zovele commandaten zijn gemeld.
bron: De Nederlandse cavalerie in de Meidagen van 1940

[ Bericht 1% gewijzigd door Nibb-it op 27-09-2017 17:37:35 ]

Mooie toen-en-nu's, Clan. Is dat je vader op de foto?

Mooie foto's allemaal, ik zweef terug in de tijd met deze foto's. Ik ken de verhalen allemaal maar deze foto's geven een plaatje erbij

[ Bericht 0% gewijzigd door Mores op 27-04-2011 07:20:45 ]

fantastische informatie en foto`s in dit topic zeg. Een onderwerp dat me mateloos intrigeert. Dank aan allen.

Ik zal zelf ook wat mobilisatie foto`s opsnorren van mijn opa aan de Peel-Raam stelling in September '39 tot Mei '40. Mijn opa was met paard gemobiliseerd en is in mei na het vallen van de stelling terug getrokken en heeft nog een nacht in het Liesbos gebivakkeerd bij Prinsenbeek. Hij heeft 2 weken krijgsgevangen gezeten en heeft daarna zijn boerenleven weer opgepakt.

Mooie kanttekening dat mijn opa in die tijd mijn (Limburgse) oma heeft ontmoet en ik dus indirect product ben uit die tijd.

quote:

Op maandag 25 april 2011 16:11 schreef Snamyook het volgende:
Nibb-it is iemand met verstand van de materie, zie ik al meteen.

Het Nederlandse leger in mei 1940 was op zichzelf geen "leger om je voor te schamen", in die zin dat de veroudering en de tekorten waarmee het te kampen had eigenlijk in vrijwel alle landen een probleem was. Het Belgische leger, waarvan vaak wordt geroepen dat het veel beter was (hielden het achttien dagen vol!), was qua uitrusting en geoefendheid beslist niet beter dan het Nederlandse, eerder slechter. Het was wel groter (600.000 man, versus 280.000 in Nederland), maar dat het het langer volhield dan Nederland was toch vooral omdat in België een Brits Expeditieleger en vooruitgeschiven Franse divisies aanwezig waren. Het Nederlandse leger stond er (op wat minieme assistentie na) alleen voor.

De veroudering en de tekorten waren in landen als Tsjechoslowakije en Polen nog veel nijpender. En zelfs het Duitse leger was in 1940 lang niet zo geavanceerd als vaak werd aangenomen, zéker niet de onderdelen die in Nederland werden ingezet: dat waren veelal 'Dritte Welle' militairen (lees: oudere mannen, huisvaders) die met grendelgeweren uit 1898 liepen (de K.98, slechts enkele eenheden met moderne Schmeissers) en zich te voet, per fiets of te paard moesten verplaatsen.

De noordelijke stoot, richting Afsluitdijk: ouderwetse cavalerie te paard en te voet. De middelste stoot, richting Grebbelinie: een paar modern uitgeruste SS-regimenten die echter te boek stonden als slecht getraind en nog niet klaar voor het echte werk. De zuidelijke stoot, door Limburg en Brabant richting Moerdijk: overwegend voetvolk, met voorop één Panzerdivision, de 9e, en dat was niet eens een complete, maar een soort 'restjesdivisie'.

De luchtlandingstroepen en Fallschirmjäger: licht bewapende troepen die zomaar middenin de Vesting Holland werden gedropt, aan alle kanten omsingeld. Nederland had in de Vesting bovendien een heel Legerkorps (25.000 man) als strategische reserve beschikbaar.

De Duitse artillerie, ja, die was beter en moderner dan de Nederlandse, maar het was statisch/defensief allemaal goed bruikbaar (op wat echte oude troep na) en een beslissende factor was het niet. Op veel plaatsen deed de Nederlandse artillerie qua vuurkracht bepaald niet onder voor de Duitse: hij werd alleen veel te spaarzaam, conservatief en vanuit ouderwetse, amateuristische denkwijzen ingezet.

Kortom: Nederland verloor de oorlog NIET zo ontzettend snel vanwege verouderde wapens of het gebruik van fietsen en paarden. Nederland verloor ook niet omdat ze numeriek volslagen werden overweldigd (dat was feitelijk alleen in de lucht zo): tegenover de 280.000 man van het Nederlandse leger werd een Duitse hoofdmacht ingezet van een slordige 170.000 man. In totaal was er dus geen sprake van een ondertalsituatie, wat overigens niet erg relevant is, omdat het er natuurlijk om gaat waar de aanvallen precies worden geplaatst. Op bepaalde plekken sloegen de Duitsers tamelijk massaal toe (in de Peel-Raamstelling in Noordelijk Noord-Brabant), bijvoorbeeld, en daar kregen de verdedigers wel degelijk een vrij forse overmacht tegenover zich. Maar op de meeste plaatsen in de hoofdverdedigingslinies (Afsluitdijk, Grebbelinie, Moerdijk, binnen in de Vesting Holland) is van een numerieke Duitse overmacht eigenlijk totaal geen sprake geweest.

Nederland verloor ook NIET vanwege het bombardement op Rotterdam. Veel Nederlanders menen dat Nederland zich ontzettend taai verzette en dat er voor de Duitsers geen doorkomen aan was, en dat daarom tot de laffe misdaad van het bombardement werd overgegaan. Dat klopt niet, jammer genoeg voor ons zelfrespect. Op 14 mei was de situatie al volslagen hopeloos geworden. Grebbelinie gevallen, aansluiting door Noord-Brabant tot stand gebracht, de tanks stonden in Rotterdam - het was over en uit. Alleen in Rotterdam hielden de mariniers nog stand en dat begonnen de Duitsers zat te worden: ze hadden hun materieel en mankracht elders nodig, ze wilden verder. Daarom eisten ze de overgave van de stad (niet van het land, alleen de stad), en anders zou er gebombardeerd worden om die overgave af te dwingen. Dat bombardement ging vervolgens door vanwege miscommunuicatie (de plaatselijke bevelhebber had zich bereid getoond tot capitulatiebesprekingen, maar de afgelasting kwam niet meer goed door).

Waarom was het dan toch zo snel afgelopen?

Een paar factoren.

1. De Duitse suprematie in de lucht. Daar was het verschil wél heel groot. Op 10 mei heeft de kleine, deels verouderde Nederlandse luchtmacht zich dapper geweerd en best heel knappe prestaties geleverd, maar na één dag was het zo goed als gebeurd en konden de Duitsers in vrijwel het hele land ongestoord al hun aanvallen luchtsteun geven. In de Grebbelinie, in de Peel-Raamstelling en bij de Afsluitdijk was van luchtafweergeschut geen sprake; de verdedigers waren volmaakt machteloos tegen luchtaanvallen.

2. Gebrek aan moderne communicatiemiddelen. Veldtelefoons, zendapparatuur, het was er te weinig, het werkte niet goed, het moest via de gewone PTT-lijnen. Er werd veelal gewerkt met ordonnansen te voet en dat maakte het Nederlandse leger statisch en log. Grote manoevres waren volmaakt onmogelijk. Als er één gat in een linie viel (Grebbelinie, bijvoorbeeld) was het niet mogelijk om de belendende sectoren tijdig in te lichten zodat ze een flankverdediging konden inrichten of terug konden slaan. Eén doorbraak betekende in de praktijk: ontruimen en terugvallen om omsingeling te voorkomen.

3. Slecht geoefende troepen en kader. In het algemeen waren kleine eenheden met een doortastend bevelhebber te velde best tot een stevig gevecht in staat. Maar zodra er op een niveau hoger dan compagnies- of bataljonsniveau gecoördineerd moest worden, hield het op en ontstond vrijwel automatisch wanorde. Geen communicatie, niet op getraind; niet voor niets was ervoor gekozen om een WO-I verdediging te voeren, in statische, vaste linies en stellingen. De legertop wist heus wel dat dat een verouderd concept was, maar men wist ook dat het kader en de troepen niet tot dynamische oorlogvoering in staat waren. Ook op het niveau van het veld was trouwens heel vaak sprake van elementair krijgskundig onbenul: op het Eiland van Dordrecht, zuidelijk van Rotterdam, zijn gevallen bekend van officieren die domweg niet wisten hoe je een brug verdedigt (bruggenhoofd op beide oevers, etc.). Die zetten wat wachtposten aan één kant neer en dachten dat het zo goed was. (Bekwame officieren waren er ook; ik wil geen karikatuur schetsen).

4. Mentale gesteldheid. De Duitse troepen waren nauwelijks ervaren in de oorlog (95% beleefde in Nederland zijn vuurdoop, precies zoals hun Nederlandse tegenstanders), maar ze waren wel voorbereid op wat ze op het slagveld te wachten stond. Ze hadden een taak, wisten wat ze te doen stond, waren mentaal ingesteld op moorden en op oorlog. Daar ontbrak het aan Nederlandse zijde volledig aan. De gemiddelde Nederlandse soldaat had geen idee wat er op hem af kwam, kon het eigenlijk maar amper geloven (al wisten de meesten zuiver rationeel wel dat er oorlog aan zat te komen) en dacht dat hij bijvoorbeeld bovenop de Grebbeberg tamelijk veilig zat: kazematten, loopgraven, prikkeldraad... dat zag er allemaal stevig uit, knappe jongen die die berg opkwam. Er bestond een totaal verkeerd beeld van de defensieve mogelijkheden.

5. De Blitzkrieg. Laten we niet vergeten dat niet alleen Nederland snel moest buigen in 1940, maar vrijwel ieder land dat met een Duitse aanval te maken kreeg. Op het Duitse opmarstempo had niemand een antwoord in 1940: ze doorbraken een linie op één zorgvuldig uitgekozen punt, rolden zo'n linie vervolgens niet op, maar stootten metéén door, recht op het doel af. Het Franse leger gold in 1940 als het sterkste van Europa. Enorme defensieve kracht. Maar de Duitsers stonden na vier weken in Parijs, terwijl de meeste Franse verdedigers nog geen Duitser hadden gezien. Het ging pijlsnel, in één stoot. Zo was het in Nederland ook: de Afsluitdijk was nog niet eens getest en de hoofdverdediging (Grebbelinie) hield nog stand toen bij Moerdijk de aansluiting door Noord-Brabant een feit was, het begin van het einde. Er was tactisch gezien geen kruid tegen gewassen.

Het is een delicaat onderwerp. Zeggen dat 'we' het nog razend knap deden met al die oude troep uit de 19e eeuw is natuurlijk altijd plezieriger dan zeggen dat het materieel zo belabberd niet was, maar dat er krijgstechnisch gezien op veel plaatsen toch best flink gefaald is.

ben het niet helemaal met je eens
in het 1e deel van deze topicreeks zie je mijn motivatie waarom de situatie 14 mei helemaal niet zo hopeloos was als jij mede deelt..

Ook de vergelijking met België, als je vermoed dat de belgen een krijgsmacht hadden op hetzelfde niveau of vergelijkbaar met Nederland, sla je de plank mis. Deze zaten weldegelijk hoger, en had het tankwapen al haar intrede gedaan. Probleem was van de Belgen de vijandelijke perceptie, en ingeprente franse doctrine.

Grootse probleem in Nederland was zoals ik zelf ook al meerdere keren heb aangehaald de communicatie. Dit is correct... maar wat ik ook al had medegedeeld en wat ik nergens voorbij zie komen, is het compleet falen van Hogere kader, en Officieren van de Koninklijke landmacht.

Vooral de tegenaanval in Oost-brabant, in de buurt van Rotterdam was een ramp. Echt een regelrechte ramp. Heel mooi verslag hiervan is op Go2war.nl te lezen.

Dit probleem wordt ook door de KL nu onderkent. Al zijn er natuurlijk vele goede voorbeelden te vinden, fouten die zijn gemaakt, zijn van zo'n amateuristisch niveau, dat het , het gemiddelde drastisch omlaag haalt.

Ook de staf van Generaal Winkelmann functioneerde niet goed waardoor op het hoofdkwartier belangrijke misstappen zijn gedaan in kwetsbare uren.

quote:

Op woensdag 27 april 2011 11:31 schreef jpjedi het volgende:
fantastische informatie en foto`s in dit topic zeg. Een onderwerp dat me mateloos intrigeert. Dank aan allen.

Ik zal zelf ook wat mobilisatie foto`s opsnorren van mijn opa aan de Peel-Raam stelling in September '39 tot Mei '40. Mijn opa was met paard gemobiliseerd en is in mei na het vallen van de stelling terug getrokken en heeft nog een nacht in het Liesbos gebivakkeerd bij Prinsenbeek. Hij heeft 2 weken krijgsgevangen gezeten en heeft daarna zijn boerenleven weer opgepakt.

Mooie kanttekening dat mijn opa in die tijd mijn (Limburgse) oma heeft ontmoet en ik dus indirect product ben uit die tijd.

Weet je toevallig waar hij was ingedeeld?

Opstelling van de troepen rondom de Peel-Raamstelling:
1. Staf IIIe Legerkorps, legerkorpstroepen en -treinen in de omgeving van Vught
2. Ve divisie (min 3 batt. in de Peel-Raamstelling) in de steek ten zuidoosten van 's Hertogenbosch
3. VIe divisie (min 3 batt. in de Peel-Raamstelling) in de streek ten oosten van 's Hertogenbosch
4. De Lichte Divisie ten zuiden van 's Hertogenbosch*
5. De Peeldivisie in de Peel-raamstelling**
6. Het 3e en 6e Grensbataljon aan de Zuidgrens in en nabij Bergen op Zoom, Roosendaal en Breda
7. Het Grensbataljon Jagers in de omgeving van Tilburg

*Indeling Lichte Divisie:
• 1e Regiment Wielrijders
• 2e Regiment Wielrijders
• 3e Regiment Huzaren Motorrijders
• Regiment Gemotoriseerde Artillerie

**Indeling Peeldivisie:
Vak Schaik (ten zuiden van Nijmegen tot ten zuiden van Gennep)
• II/29e R.I.
• III/14e R.I.
• I/6e R.I.
• I/3e R.I.
• II/26e R.I.
• III/20e R.A.
Vak Erp (ten zuiden van Gennep tot ten zuiden van Vierlingsbeek)
• II/2e R.I.
• II/17e R.I.
• I/13e R.I.
• 15e Grensbataljon
• III/20e R.A.
Vak Bakel (ten zuiden van Vierlingsbeek tot ten noorden van Venlo)
• I/27e R.I.
• II/27e R.I.
• III/27e R.I.
• I/41e R.I.
• III/26e R.I.
Vak Asten (ten noorden van Venlo tot ten noorden van Roermond)
• II/30e R.I.
• III/30e R.I.
• 2e Grensbataljon
• III/41e R.I.
Vak Weert (ten noorden van Roermond tot ten zuiden van Wessem)
• I/30e R.I.
• 4e Grensbataljon
• II/41e R.I.
• 17e Grensbataljon
• I/20e R.A.

De onder 1, 2, 3 en 4 genoemde troepen zouden Noord-Brabant bij een aanval uit het oosten verlaten. 3G.B. en 6G.B. zouden onder het bevel komen van de commandant der Vesting Holland (Luitenant-Generaal J. van Andel). De in Noord-Brabant achterblijvende eenheden kwamen allen onder bevel van de commandant van de Peeldivisie (Kolonel L.J. Schmidt), die na het vertrek van het IIIe Legerkorps wederom zou optreden als Territoriale-bevelhebber in Noord-Brabant. Hij trad op als commandant van de Peel-Raamstelling en van haar strategische voorpostenopstelling, de Maaslinie.

[ Bericht 7% gewijzigd door Nibb-it op 28-04-2011 00:18:42 ]

Oh man wat een info heb jij!

Ik zal het navragen. Hij is namelijk een paar jaar terug overleden dus moet wel eventjes kijken wie wat weet in de familie.

Zijn onderdeel staat ook beschreven in het boekje: 50jr Prinsenbeek/200jr Brandweer. Erg sumier maar de datum kwam overeen volgens hem.

Kom ik op terug

quote:

Op maandag 25 april 2011 16:11 schreef Snamyook het volgende:

1. De Duitse suprematie in de lucht. Daar was het verschil wél heel groot. Op 10 mei heeft de kleine, deels verouderde Nederlandse luchtmacht zich dapper geweerd en best heel knappe prestaties geleverd, maar na één dag was het zo goed als gebeurd en konden de Duitsers in vrijwel het hele land ongestoord al hun aanvallen luchtsteun geven. In de Grebbelinie, in de Peel-Raamstelling en bij de Afsluitdijk was van luchtafweergeschut geen sprake; de verdedigers waren volmaakt machteloos tegen luchtaanvallen.

In 5 dagen tijd 314 vliegtuigen neerhalen vind ik een knappe prestatie (een record afgemeten naar tijd) en hoe jij erbij komt dat er op Kornwerderzand en de Grebbelinie geen lua zou staan is mij een raadsel.

quote:

RHENEN

RHENEN is de naam verbonden aan de gevechten in de omgeving van de Grebbeberg. Voor wat betreft de luchtdoelartillerie heeft dit vooral betrekking op gevechten van de 4e en 7e Compagnie luchtdoelmitrailleurs behorende tot II Lk en van de 10e batterij ( drie kanonnen 7,5cm tl Vickers) behorende tot de luchtverdedigingsgroep 1 Lk. De beide compagnieën met stellingen bij Zeist, Maarn, Rhenen en de Grebbeberg schoten in totaal vermoedelijk 36 vliegtuigen neer.

Daarbij, Speidel en Kesselring lulden uit hun nek?

quote:

De Duitse generaal Speidel schreef in 1958 dat het verlies aan transportvliegtuigen zich nog jaren lang deed gevoelen. Zijn chef Kesselring verklaarde zelfs dat men het de gehele verdere oorlog niet meer te boven kwam.

Geen info nog over zijn onderdeel maar dit zijn de foto`s in ieder geval. Moet ergens bij Meijel in de buurt zijn.

Hoopte ook stiekem dat iemand iets herkent aan het uniform.

In Prinsenbeek zit een mobilisatie misuem van Pim Monee. Denk dat ik hem ook eens vraag of hij wat weet.

Waalsdorp, Den Haag? Kan me niet herinneren dat hij ooit boven de rivieren is geweest.. Barakken lijken er ook niet zo op eigenlijk:

quote:

Op woensdag 27 april 2011 23:42 schreef jpjedi het volgende:
Hoopte ook stiekem dat iemand iets herkent aan het uniform.

In Prinsenbeek zit een mobilisatie misuem van Pim Monee. Denk dat ik hem ook eens vraag of hij wat weet.

Waalsdorp, Den Haag? Kan me niet herinneren dat hij ooit boven de rivieren is geweest.. Barakken lijken er ook niet zo op eigenlijk:

[ afbeelding ]

Ik weet niet of je nog meer spulletjes van 'm hebt (veldzakboekje, hepla...) maar daar staat ook precies op waar hij was ingedeeld. Ik kan helaas niet zien wat voor insigne er op de kraag zit. Welk van de heren op de foto's is trouwens jouw opa?

Meijel lag volgens mij in Vak Asten (ten noorden van Venlo tot ten noorden van Roermond).

[ Bericht 14% gewijzigd door Nibb-it op 01-08-2012 23:21:18 ]

Dit topic begint alweer net zulke epische proporties aan te nemen als het vorige deel! Ik zal één dezer dagen hier in de buurt eens wat foto's maken, waar nog wat verhalen uit de mobilisatietijd en laatste dagen voor 10 mei bij verteld kunnen worden.

Clan, prachtige beelden

Die gesneuvelde hollanders..
ziet er uit als een cas actie.

Zou best kunnen, ik zal nog eens opzoeken waar deze foto's genomen zijn...

Is er ergens een lijst van het aantal stukken artillerie, pantserwagens, motors, fietsen etc di het leger had?

Motoren en fietsen zou ik niet weten, hou je tegoed van me.

tp. - tegen pantser
tl. - tegen luchtdoelen

GESCHUT, MITRAILLEURS EN ANDER MATERIEEL
• Geweer tp. - 37
• 4,7 cm PaG. - 386

• Mortier van 8 cm - 369
• 6-veld - 206
• 7-veld - 292
• 10-veld - 56
• 8-staal - 108
• 12-staal, lang - 144
• 10,5 cm howitser - nihil
• 12 cm howitser, lang 14 - 58
• 15 cm howitser, lang 15 - 28
• 15 cm howitser, lang 17 - 40
• 15 cm howitser, lang 24 - 72
• 15 cm howitser 'modern' - nihil, in bestelling bij Krupp
• zwaar kustgeschut - nihil

• 2 cm tl. no. 1 (Oerlikon) - 120
• 2 cm tl. no. 2 (Scotti) - 100
• 4 cm tl. - 36
• 7,5 cm tl. no. 1 & no. 2 - 98 (zie foto)
• 3,7 cm flak - 20
• zoeklichten tl. - 163

• Vechtwagen - 0
• Pantserwagen - 26

• mitrailleur M.20 - 7910
• mitrailleur M.08/M.15 - 2167
• geweer M.95 (alle variaties) - ca. 400000

• gasmaskers - 410000
• gaspakken - 2100
• alarmmiddelen - 5059

-plaatjes kapot–

[ Bericht 43% gewijzigd door Nibb-it op 27-09-2017 17:39:32 ]

De cijfers vallen toch een beetje tegen

Die 7,5 cm Vickers waren volgens mij best wel zwaar,

http://www.luchtdoelartillerie.nl/materieel11.php

Die gesneuvelde Nederlandse soldaten zijn wel pijnlijk.

quote:

Op vrijdag 29 april 2011 22:49 schreef Id_do_her het volgende:
Die gesneuvelde Nederlandse soldaten zijn wel pijnlijk.

Die in het eerste filmpje in dat masaagraf, of die langs de weg? Vind al die foto's gruwelijk als je bedenkt hoe jong dat die mensen, over het algemeen, waren.

Ik ben vaak op de Grebbeberg geweest ( Ik fiets er wel eens langs ) en elke keer valt me op dat ik steeds ouder dan die gesneuvelden aan het worden ben.

quote:

Op zaterdag 30 april 2011 06:49 schreef Mores het volgende:

[..]

Die in het eerste filmpje in dat masaagraf, of die langs de weg? Vind al die foto's gruwelijk als je bedenkt hoe jong dat die mensen, over het algemeen, waren.

Ik ben vaak op de Grebbeberg geweest ( Ik fiets er wel eens langs ) en elke keer valt me op dat ik steeds ouder dan die gesneuvelden aan het worden ben.

De gemiddelde leeftijd van dienstplichtig jongens lag laag, zo rond de 18-20 jaar. Er waren uiteraard ook veel oudere lichtingen die opnieuw opgeroepen werden (de hooggenummerde regimenten). De oudste lichting die was opgeroepen was die van 1924.

Ik mis wel het 6-veld in de lijst.

quote:

Op zaterdag 30 april 2011 06:49 schreef Mores het volgende:

[..]

Die in het eerste filmpje in dat masaagraf, of die langs de weg? Vind al die foto's gruwelijk als je bedenkt hoe jong dat die mensen, over het algemeen, waren.

Ik ben vaak op de Grebbeberg geweest ( Ik fiets er wel eens langs ) en elke keer valt me op dat ik steeds ouder dan die gesneuvelden aan het worden ben.

Allemaal eigenlijk wel, ik ben eens bij het oorlogskerkhof in Nederweert geweest toen ik negentien was of zo, ik gok dat rond de 60% toch zeker wel zeventien en achttien waren.

quote:

Op zaterdag 30 april 2011 10:34 schreef Cobra4 het volgende:
Ik mis wel het 6-veld in de lijst.

Ik ben er een paar vergeten over te typen ja heb de lijst even aangepast.

quote:

Op zaterdag 30 april 2011 10:43 schreef Nibb-it het volgende:

[..]

Ik ben er een paar vergeten over te typen ja heb de lijst even aangepast.

Als men nog bandbreedte / opslagruimte nodig heeft kan ik Picasaweb aanbevelen, heb daar mijn foto's (blog over auto's) ook staan en weinig tot geen problemen mee.

Kan je ook nog eens de foto's in mappen onderverdelen.

Een repost van deze foto.

De Mariniers Bèr Seegers, Toon Clijssen en Rob van Ombergen die zich na zware strijd op de Maasbruggen van Rotterdam overgeven aan de Duitscher. De foto is gemaakt op de Van der Takstraat op de linker Maasoever.

Moe en besmeurd met olie na de zwempartij in de Maas tijdens het bombardement wandelen ze in hun lange zwarte jassen met de handen omhoog de Duitscher tegemoet. Clijssen heeft duidelijk een van pijn verbeten gezicht van een schotwond aan zijn been. Rotterdam brandt.

Eersteklasser Meulmeester, de man die hen de brug op leidde tijdens een door het commando gelaste bestorming, ligt op dat moment gesneuveld op de noordzijde van de brug. Zijn laatste woorden:"vooruit jongens, niet bang zijn. Als jullie precies doen wat ik zeg brengen we het er misschien levend vanaf." De Marinier Verplak en eesteklasser Ezechiëls zitten nog vast onder het brugwachtershuis aan de noordelijke oprit van de brug. Niet veel helden vertellen een oorlog na. Van deze zes in ieder geval vijf. 1e klasser Meulmeester is begraven 'op' Crooswijk.

Oorlogshistorie die ik bijna iedere dag kan aanraken als ik er rijd of wandel.

De ontwikkeling van de Nederlandse gevechtswagens en tanks tot ± 1940
door: J. C. Hopperus Buma, Majoor der Cavalerie.

quote:

Reeds kort na de verschijning van de automobiel in het laatste decennium van de vorige eeuw, groeide in Oostenrijk, Frankrijk en Engeland de militaire belangstelling, dit nieuwe transportmiddel taktisch dienstbaar te maken aan de behoeften der toenmalige krijgsmachten. Hoewel de Generale Staven de ongekende mogelijkheden als vervoermiddel onderkenden, besefte een aantal vooruitstrevende officieren eveneens een mogelijke rol, die de auto als taktisch voertuig in een toekomstige strijd zou kunnen gaan vervullen. Aanvankelijk worstelde men met het probleem dat de eerste auto's - die niets anders waren dan motorisch voortbewogen voertuigen - van een té lichte konstruktie waren. Wilde men deze voertuigen geschikt maken voor taktisch gebruik te velde, dan zou het aanbrengen van de bewapening en bepantsering noodzakelijk zijn.
In tegenstelling tot het bepantseringsprobleem, bood het reeds ver ontwikkelde Maxim- machinegeweer ongekende mogelijkheden voor een doeltreffende bewapening.

De motorfiets
Van de vele pogingen tot ontwikkeling van een dergelijk voertuig moge de Dion-Bouton vierwielige motorfiets, waarop door F. R. Simms een Maxim- mitrailleur was gemonteerd, voorzien van een lichte front-pantserplaat, worden gememoreerd. De eerste demonstratie van dit ons nu vreemd aandoende gevechtsvoertuig vond plaats in juni 1899, te Richmond, in het Graafschap Surrey.
Enige maanden later toonde Major R. P. Davidson van het Amerikaanse leger, een gelijksoortige bewapende motorfiets.

De Automobieltentoonstelling te Parijs in 1902
Door de snelle ontwikkeling welke de automobiel doormaakte, kon men op de Automobieltentoonstelling te Parijs, in 1902 reeds een gedeeltelijk gepantserde aura, voorzien van toren en machinegeweer, aanschouwen. Dit was een vinding van de Société Charron, Girardot en Voigt. Reeds in 1906 werd door genoemde firma een geheel gepantserde auto eveneens voorzien van toren met machinegeweer op de markt gebracht. In hetzelfde jaar konstrueerde men in Oostenrijk bereids de volledig gepantserde Austro-Daimler. Al deze experimenten en ontwikkelingen hadden tot gevolg, dat bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog - in augustus 1914 - de strijdende partijen, zelfs de Belgen, reeds over inzetbare pantserwagens beschikten.
Pantserauto's in Wereldoorlog I
Het Belgische leger heeft o.a. haar pantserauto's, de z.g. auto'mitrailleuses, in 1914 met succes ingezet tegen de oprukkende Duitse troepen rond Leuven. In het verdere verloop van Wereldoorlog I hebben Duitse pantserwagens (auto's) in samenwerking met o.a. de cavalerie hun doelmatige inzetbaarheid bewezen tijdens de opmars in Roemenië onder Veldmaarschalk von Mackensen.

Pantserwagens voor revolutionaire en contra-revolutionaire doeleinden
Een ander historisch gebeuren met een pantserauto, dat ik de lezer niet wil onthouden, is wel de beroemde rede die Lenin in 1917 vanaf een dergelijk voertuig hield, vrijwel direkt na zijn terugkeer in Petersburg na het uitbreken van de Russische Revolutie. Dit historisch gebeuren werd op een aantal schilderijen en zelfs door een beeld voor het nageslacht vastgehouden. In de op de eerste Wereldoorlog volgende revoluties bleek de pantserwagen zeer doelmatig te zijn als ondersteuningswapen van politietroepen ter bestrijding van opstandige bewegingen in de grote steden.

Mogelijkheden en taken van de pantserwagen
De ervaringen in de eerste Wereldoorlog hadden geleerd, dat de pantserwagen zeer geschikt was voor het escorteren van konvooien en het doen van verkenningen, alsmede het uitvoeren van verrassingsakties in dorpen, waarin zich rustende eenheden bevonden etc. De pantserauto had in grote lijnen de taak van de huzaar, derhalve die van de lichte cavalerie, overgenomen.
Een bezwaar bleef, dat het voertuig gebonden was aan de wegen en vrijwel niet terreinvaardig. De konstruktie liet niet toe het voertuig te bewapenen met kanons van een zwaarder kaliber dan 60 mm. Hierdoor was een massale inzet en samenwerking met grotere infanterie-eenheden vrijwel onmogelijk. Ter effektuering van dit doel was een ander gevechtsvoertuig op de gevechtsvelden van Frankrijk verschenen, nl. de tank, waarop nader zal worden terggekomen.

Pantserwagens in Nederland
Ondanks het vele geëxperimenteer en het niet altijd op de juiste wijze inzetten van gepantserde eenheden, waren na Wereldoorlog 1 de gepantserde gevechtsvoertuigen van het moderne gevechtsveld niet meer weg te denken. Welke invloed heeft dit gepantserde en gemechaniseerde materiaal op de Nederlandse militaire autoriteiten rond 1920 gehad? De zich manifesterende conservatieve gedachtengang, ten aanzien van de moderne oorlogvoering - welke een gevolg was van het neutraal blijven gedurende de eerste Wereldoorlog - en de daaropvolgende vèrgaande bezuinigingen hebben er toe geleid, dat de invoering van gepantserd materiaal in het Nederlandse leger verre ten achter is gebleven.

De potkachel
Kort na het einde van Wereldoorlog I, werd door de Nederlandse krijgsmacht een Duitse Ehrhardt pantserwagen aangekocht. Omstreeks 1920 werd dit voertuig door de Siderius-fabriek ten behoeve van de Koninklijke Landmacht van een nieuwe bovenbouw voorzien. De opbouw was naar de huidige maatstaven zeer hoog en het voertuig werd dan ook in de soldatenmond de potkachel genoemd.
Het moet als bewapening een 60 mm kanon hebben gehad, dat uit de achterzijde van het voertuig stak. In de draaibare toren kon een mitrailleur worden gemonteerd. De thans nog in
Vught wonende heer S. de Haan, in het begin van de twintiger jaren verbonden als hoofdmonteur aan de Artillerie-Inrichtingen de Hembrug, kan zich nog herinneren dat deze pantserwagen voor onderhoudsbeurten naar de Hembrug werd gebracht. De motor van deze Ehrhardt kan slechts worden gestart met behulp van een zware slinger. Slechts een drietal personen in de krijgsmacht, waaronder de heer de Haan, waren in staat het voertuig te besturen. Het voertuig werd dan ook vrijwel niet gebruikt. De bemanning bestond uit 3 à 4 personen. Het gewicht bedroeg hoogstwaarschijnlijk rond de 8 ton en de maximumsnelheid zou ± 50 km per uur hebben bedragen.

Renault-tanks
Tussen 1925 en 1936 werden voor de Landmacht twee lichte Franse tanks aangeschaft, beide van hetzelfde merk, nl. Renault, maar elk van verschillend type, nl. van 1917 en van 1935. Het eerste type woog bijna 7 ton, haalde een snelheid van 8 tot 12 km en was voorzien van een 37 mm halfautomatisch kanon. Het tweede type had een gewicht van 12 ton, haalde 18 km per uur en voerde een 47 mm halfautomatisch kanon.
Met beide tanks werd druk gedemonstreerd en geëxperimenteerd. Helaas werd al te nadrukkelijk gewezen op wat die tank niet kon, al waren er officieren die toen reeds het grote belang van de tank ook in Nederlands terrein inzagen. Uit rapporten en ingewonnen informaties, is mij allengs duidelijk geworden, dat de hogere legerleiding uit de twintiger en dertiger jaren er van overtuigd was dat hier te lande de tank - op een enkel hoger gebied na - volledig ongeschikt was voor het inzetten in het Nederlandse gevechtsterrein. Het tankvraagstuk tussen 1916 en 1940 is echter een hoofdstuk apart in de militaire geschiedenis, zowel in Europa, Amerika, Azië, als ook in Nederland. Hierop zal uitvoeriger worden teruggekomen in een der volgende nummers van Armamentaria.

quote:

Pantserwagen van de tekentafel
Gelet op het reeds toenmaals in vergelijking met de andere West-Europese landen uitgebreide Nederlandse wegennet, is men echter wel overgegaan tot het aanschaffen van pantserwagens. Omstreeks 1933 heeft de Siderius- fabriek een pantserwagen voor de Koninklijke Landmacht ontworpen; dit ontwerp dat zou worden geplaatst op een 6 x 4 Austro-Daimler chassis, is echter niet gerealiseerd en kwam derhalve niet verder dan de tekentafel.

Koekblikjes
Omstreeks dezelfde jaren, vervaardigde de Hembrug onder leiding van de oud-officier der Artillerie J. Wijnman, een soort pantserwagen. Deze bestond uit een carosserie van staalplaten, gemonteerd op een 6-wielig onderstel van Morris. In het totaal werden drie van deze pantserwagens, welke een koepel hadden, aangemaakt. Zij droegen de namen van Buffel, Bison en Wisent. De bewapening bestond uit een of meer mitrailleurs. Het geheel zag er uit als een ietwat taps toelopend koekjesblik. Bij de onlusten te Amsterdam, in de zomer van 1934, werden deze pantserwagens ingezet en bleken voor dit doel deugdelijk te zijn, vooral in de nauwere straten, waar de bereden politie gevaarlijk hinder ondervond van omlaag geworpen stenen, huisraad en ander materiaal.
Deze Wijnman-pantserwagens hebben tot 1940 dienst gedaan en zijn na de capitulatie vernield of in Duitse handen gevallen.

Echte pantserwagens
Eind 1934 werd besloten over te gaan tot de aanschaf van een eskadron (echte) pantserwagens, bestaande uit twaalf voertuigen. Deze pantserwagens werden vervaardigd bij de Gammele Lansverk- fabrieken te Karlskrona in Zweden. De koepel en het kanon werden betrokken van de firma Bofors, eveneens in Zweden. Het chassis en de motor werden geleverd door de Mercedes-Benz fabrieken te Mariënfelde. De reeds eerdergenoemde S. de Haan, werd o.a. voor een aantal maanden gedetacheerd te Mariënfelde en Karlskrona. In samenwerking met enkele Zweedse deskundigen werd de gehele pantseropbouw tot de kleinste onderdelen toe uiteengenomen en gefotografeerd. Op deze wijze konden op korte termijn de zo noodzakelijke detaillijsten worden vervaardigd. Het zelfde geschiedde met de onderhoudsgereedschappen. De luitenant Jelgersma werd gedetacheerd bij Bofors om studies te maken van het geschut. Deze serie pantserwagens werd in de Koninklijke Landmacht opgenomen als de Paw. 36. Het gewicht bedroeg 6 ton en de bemanning bestond uit drie koppen. De Ritmeester H. Wilbrenninck werd belast met het commando over dit eerste eskadron. Om zich te bekwamen voor dit toenmaals in Nederland onbekende onderdeel, werd hij voor enige tijd gedetacheerd bij een opleidingseenheid van de z.g. Schnelle Truppen te Munster in Westphalen.

Pantser-eskadrons
Het eerste eskadron pantserwagens werd opgenomen in de organisatie van het wapen der cavalerie. Van de bestaande huzaren-regimenten werd beroepspersoneel aangetrokken, dat werd omgeschoold bij het korps motordienst in de Ripperda-kazerne te Haarlem. 1 April 1936 gold als officiële oprichtingsdatum van het eskadron en op die dag marcheerde, of liever gezegd reed, het eskadron van de Hembrug" naar 's Hertogenbosch waar het in garnizoen kwam te liggen.
In de zomer van 1938 werd overgegaan tot het oprichten van een tweede eskadron pantserwagens. Deze pantserwagens hadden geen Mercedes-Benz chassis, maar werden voorzien van een Bussing-onderstel. Dit pantservoertuig werd in de krijgsmacht opgenomen als pantserwagen type M 38. Het front-aanzicht van deze pantserwagen week sterk af van de Paw. 36. Ook was het gewicht groter; dit bedroeg rond de 8 ton. Dit tweede eskadron kwam in garnizoen te Amersfoort en werd gelegerd in de huidige Bernhard-kazerne, die speciaal voor dit onderdeel was gebouwd. Het commando werd gevoerd door de toenmalige Ritmeester . . . Bruinier.
Zowel de Paw. 36 als de M. 38 hadden als nadeel dat zij niet beschikten over een stalen bodem. Derhalve waren zij aan de onderzijde zeer kwetsbaar. Ook stonden deze pantserwagens vrij laag bij de grond en waren naar verhouding te lang, hetgeen de terreinvaardigheid niet ten goede kwam.
Beide Paw- modellen hadden een bemanning van vijf koppen en wel: een commandant
een richter een hoofd-chauffeur een schutter een chauffeur-schutter
Het voertuig had een hoofd-chauffeur, aangezien in bijzondere omstandigheden de achter- schutter (chauffeur-schutter) de besturing van het voertuig kon overnemen. Het voertuig reed even gemakkelijk voor- als achteruit. De achter-schutter (chauffeur-schutter) bediende uitsluitend het stuur, koppeling en rem.
Een aantal oud-huzaren, behoord hebbend tot deze pantserwagen-eskadrons wisten mij nog te vertellen, dat de konstruktie van het stuurwiel gedurende het rijden dusdanig was, dat het onderhands moest worden vastgehouden. De eerste dag was dit enigszins moeilijk, doch men wende vrij snel.
Rond het uitbreken van de mobilisatie in 1939, werd aangevangen met de oprichting van een derde eskadron, dat helaas door het uitbreken van de oorlog op 10 mei 1940 niet op sterkte is gekomen.

Nederlands fabrikaat
Dit eskadron werd uitgerust met een voor die tijd revolutionair type pantserwagen, welke was vervaardigd door de Daf- fabrieken te Eindhoven. Het voertuig was opgebouwd uit een chassisloze konstruktie en de toegepaste wijze van plaatsing van de motor en de transmissie- organen, maakten een doelmatiger indeling van het interieur mogelijk dan die van de Paw. 36 en 38.
Door het ontbreken van een chassis konden zowel gewicht als lengte belangrijk werden verminderd. De motor was achterin geplaatst, naast de plaats van bestuurder. De voor- bestuurder en de mitrailleur-schutter naast hem, behoefden dus niet over een lange motorkap heen te kijken en hadden een vrijer uitzicht over het terrein. De motor was van binnenuit toegankelijk, zodat kleine storingen konden worden verholpen, zonder dat de bemanning zich aan vijandelijk vuur behoefde bloot te stellen.
Deze Paw's werden bemand door vier à vijf personen. Een klein aantal van deze pantserauto's, die hun tijd verre vooruit waren, werd als type Paw, 39 bij de krijgsmacht ingedeeld.

De Carden Loyd Carriers
De beschikbare plaatsruimte, welke in deze publicatie ter beschikking is gesteld, staat niet toe dieper op de organisatie en de inzet gedurende de mobilisatie 1939-1940 en de daaropvolgende oorlogshandelingen in te gaan. Wel wil ik nog een ander gepantserd voertuig memoreren, waarvan de Nederlandse krijgsmacht in 1935 een vijftal aankocht en wel de Engelse Carden Loyd Carriers.
Dit type was de voorloper van de Universal carrier, d.w.z. van de roemruchte brencarrier uit de Tweede Wereldoorlog. De Carden Loyd Carrier was in tegenstelling tot de brencarrier van boven niet open. Zij was voorzien van twee pantserdeksels. Deze vijf Carden Loyd Carriers waren als peloton ingedeeld bij het Korps Rijdende Artillerie te Arnhem. Zij droegen de namen van Jaguar, Panter, Poema en Lynx. De Lynx was het commandovoertuig en werd door de troep aangeduid met de bijnaam Lijn 10.
De voor-oorlogse Carden Loyd Carrier was een produkt van de Vickers' Armstrong- fabrieken in Engeland. Een van de oogmerken waarvoor het was ontworpen betrof de aanvoer van munitie van de eigen Artillerie door ruw terrein, hetwelk onder vijandelijk vuur lag. Achter de Carrier kon nl. een gepantserd bakwagentje, eveneens van rupsbanden voorzien, worden aangehaakt. Door de bewapening (een zware mitrailleur) en de bepantsering, kon het voertuig ook offensief worden ingezet tegen lichte weerstanden. Het gewicht van de Carden Loyd Carrier bedroeg slechts ± 112 ton. Voorzover niet vernietigd, viel na de kapitulatie al het pantsermateriaal in Duitse handen. De Duitsers waren zeer gebrand op de Paw. 39. Volgens mededelingen van oud- gedienden zouden de Duitsers kort na de inval een tweetal dezer voertuigen bij Scheveningen uit het water hebben gehaald en daarna hebben meegenomen.
De Paw. 36 en de Paw. 38 zijn door eenheden van de Duitse militaire politie nog gebruikt tegen partisanen in de Oekraïne rond de jaren 1942-1943.

(bron)

Nibb-it, een aanvulling voor jouw lijst.

Kustgeschut:

Fort Op de Harssens:
30cm L 50 : 4

Fort bij IJmuiden:
24cm L 30 : 5
15cm L 30 : 2

Fort aan den Hoek van Holland:
24cm L 30 : 5
15cm L 30 : 2

Fort aan het Pampus:
24cm L 30 : 4

Bron

Of de stukken tijdens de inval bemand waren durf ik niet zeggen.

[ Bericht 4% gewijzigd door Cobra4 op 01-05-2011 06:49:56 ]

quote:

Op zaterdag 30 april 2011 10:41 schreef Id_do_her het volgende:

[..]

Allemaal eigenlijk wel, ik ben eens bij het oorlogskerkhof in Nederweert geweest toen ik negentien was of zo, ik gok dat rond de 60% toch zeker wel zeventien en achttien waren.

Hebben ze bij Nederweert ook een oorlogskerhof? Ik heb wel eens vaker ( vroeger toen ik tiener was ) via Heytse Nederweert naar weert gefiestst, maar ik kan me niet herinneren dat daar een oorlogskerhof lag

quote:

Op zondag 1 mei 2011 06:22 schreef Cobra4 het volgende:
Nibb-it, een aanvulling voor jouw lijst.

Kustgeschut:

Fort Op de Harssens:
30cm L 50 : 4

Fort bij IJmuiden:
24cm L 30 : 5
15cm L 30 : 2

Fort aan den Hoek van Holland:
24cm L 30 : 5
15cm L 30 : 2

Fort aan het Pampus:
24cm L 30 : 4

Bron

Of de stukken tijdens de inval bemand waren durf ik niet zeggen.

Hey bedankt, ik weet alleen niet of ze in '39 nog in dienst waren... ik zal het opzoeken

quote:

Op zondag 1 mei 2011 08:21 schreef Clan het volgende:
Mooie foto's en interessante informatie Nibb-it, ik vind het erg interessant om te zien én te lezen.

Van hetzelfde, heb een hoop geleerd van jouw topics

Geschiedenis van het Regiment Kust Artillerie (tot 1937)
Door: P.M.W.J. v.d. Slikke, Kapitein en W. van Dort, 1e Luitenant

quote:

Hoewel het regiment, dat thans den naam draagt van "Regiment Kust Artillerie" als zoodanig eerst bestaat sedert 26 mei I922, is dit regiment, dank zij zijn ontstaan uit de samenvoeging en reorganisatie van verschillende regimenten artillerie, veel ouder en dateert de oprichting daarvan van 9 Januari I8I4. Bij besluit van den Souvereinen Vorst van 9 Januari I8I4 no. I werd bepaald, dat tot de Nederlandsche weermacht zouden behooren o.a. 4 bataljons artillerie te voet. Op 4 maart I8I4 werd Prins Willem Frederik Karel, zoon van den Souvereinen Vorst, benoemd tot Grootmeester der Artillerie, terwijl Prins Willem Frederik George Lodewijk (de latere Koning Willem II) belast werd met de samenstelling van het leger. Bijgestaan door verscheidene bekwame mannen, hebben beide Prinsen ons leger gereorganiseerd en meer berekend gemaakt voor zijn taak. Nadat in januari I8I5 de eerste militiewetgeving was tot stand gekomen, bestond ons leger niet langer uitsluitend uit vrijwilligers, doch ook uit een Korps Nationale Militie. De eerste oefentijd duurde in die dagen slechts 2 I/2 maand, terwijl jaarlijks een maand aan herhalingsoefeningen werd besteed.

De artillerie te voet, waarvan het Regiment Kust Artillerie afstamt, heeft o.a. deelgenomen aan den slag bij Waterloo, doordat bij vrijwel iedere divisie, welke aan dien slag aan Nederlandsche zijde deelnam, een batterij artillerie te voet was ingedeeld. Aan dezen veldslag, welke besliste over het lot van Europa en welke een einde maakte aan de regering van Napoleon Keizer der Franschen, werd aan Nederlandsche zijde deelgenomen door 36 stukken geschut, voor een gedeelte bestaande uit batterijen van het Korps Rijdende Artillerie, voor en gedeelte ui batterijen van de bataljons artillerie te voet. Hier mag zeker wel in herinnering gebracht worden, dat door den grooten weerstand, die den Nederlandsche troepen onder den Prins van Oranje bij Quartre Bras aan de Fransche troepen boden, Napoleon den slag bij Waterloo heeft verloren, gelijk deze later zelf heeft verklaard.

De Artillerie heeft zich in deze slag uitstekend van haar taak gekweten, en ondanks groote verliezen, een groot aandeel gehad in den gunstigen afloop van dezen beslissenden strijd.

Na den slag bij Waterloo nam de Nederlandsche weermacht en daarbij ook de artillerie te voet deel aan de vervolging van het Fransche leger; die artillerie speelde een belangrijke rol in verschillende kleinere en grootere veldslagen, die aan de verovering van Parijs door de legers der mogendheden, waarmede wij verbonden waren, voorafgingen.

Na de vereeninging van Noord- en Zuid-Nederland onder eenhoofdig bestuur, werd ons land verdeeld in zes directien voor de artillerie en de genie onder commando van een directeur, belast met het beheer van het materieel in zijn directie.

In I8I7 trad de tweede militiewet in werking volgens deze wet werd er zoveel mogelijk naar gestreefd, de militie voor eerste oefening te doen opkomen in de nabijheid van de woonplaatsen.

In I8I8 werd de organisatie der artillerie als volgt vastgesteld: een Korps Rijdende Artillerie, 4 Batterijen Veldartillerie en 6 Bataljons Vestingartillerie; ieder bataljon vestingartillerie bestond uit 6 compagnieen (een der bataljons uit 8 compagnieen). In I829 werden voor de artillerie twee inspecties ingesteld, terwijl ieder der beide aangewezen inspecteurs een gedeelte van de bestaande artillerie onder zijn bevelen kreeg.

Op 25 Augustus I83I brak de Belgische opstand uit. De vestingartillerie heeft zich gedurende den op den opstand volgenden strijd steeds zeer manhaftig gedragen, hetgeen vooral uitkomt in het aandeel, dat zij had in de verdediging van de Citadel van Antwerpen. Tengevolge van het feit, dat Koning Willem I, daarin gesteund door het Nederlandsche volk, de door de mogendheden vastgestelde voorwaarden tot regeling van het conflict tusschen de Noord- en Zuid-Nederlanders, weigerde te aanvaarden, besloten Engeland en Frankrijk ons door verschillende dwangmaatregelen te noodzaken tot aanneming van de gestelde voorwaarden. Zoodoende trok een Fransch leger onder Maarschalk Gerard Belgie binnen en sloeg het beleg voor de Citadel van Antwerpen.

Deze vesting was bezet door ongeveer 4OOO man Nederlandsche troepen onder bevel van den Luitenant-Generaal Baron Chasse. Ondanks de ontberingen, welke de bezetting na korten tijd tengevolge van het bombardement door de Franschen leed, wist men den tegenstand van I9 November tot 23 December I832 vol te houden, hetgeen de bewondering van vriend en vijand opwekte. Het 3de en het 6de Bataljon Vestingsartillerie, deel uitmakende van de bezetting, heeft, onder het bevel van den Majoor der Artillerie Seelig, op roemrijke wijze aan de verdediging meegewerkt.

Naast de reeds genoemde officieren behooren nog van de verdedigers van de Citadel te worden genoemd de Kapiteins van Hoey en Schutter, de Sergeant-Majoor, Vuurwerker Jenck, de Sergeant Muller, die o.a. hierbij het leven lieten. Het optreden van de Vestingartillerie en de moed, waarmedezij aan deze verdediging heeft meegewerkt, zijn aanleiding geweest tot het K.B. van 7 augustus I896 no.43, waarbij aan het Ie, 2e en 3e Regiment Vestingartillerie een "eereblijk" werd geschonken. Nu deze Regimenten thans niet meer bestaan, bevinden zich deze eereblijken afkomstig van het Ie, 2e en 3e Regiment Vestingartillerie, onderscheidelijk bij het Regiment Motorartillerie, in het Legermuseum te Doorwerth en aan de K.M.A.. Dit eereblijk bestaat uit een bronzen leeuw, met vaandel, den linker voorpoot rustende op een stuk geschut; het geheel staat op een eiken voetstuk, waarop een bronzen plaat met opschrift: Citadel van Antwerpen 1832. In September I899 is dit eereblijk aan de regimenten overhandigd.

In I841 werden uit de bestaande bataljons te voet gevormd de drie regimenten vestingartillerie, waarvan boven reeds sprake was. In I87O werden deze regimenten weder vervangen door 8 afdeelingen, terwijl men in I88O weder terugkeerde naar de indeeling in regimentsverband. In dat jaar werd uit de Ve en de VIe Afdeeling artillerie (die op zichzelf weder in I87O waren gevormd uit deelen van het Ie en 3e Regiment Veldartillerie) het 4e Regiment Vestingartillerie gevormd, dat hoofdzakelijk werd belast met de verdediging van de kust en de binnenwateren.

Dit regiment bestond aanvankelijk uit IO compagnieen en is op I Mei I9O3 gereorganiseerd, zoodat het na dien datum bestond uit 3 bataljons, welke in garnizoen lagen te Den Helder, Hellevoetsluis en Willemstad. Van het te Willemstad liggende bataljon lag een compagnie te Terneuzen.

Op I April I893 is voorts opgericht het Korps Pantserfortartillerie, hetwelk aanvankelijk uit 3, sedert I Mei I893 uit 4 en sedert I Mei I9O3 uit 5 compagnieen bestond. Deze compagnieen waren in volgorde van nummering gelegerd te: Fort Harssens, Fort IJmuiden, Fort Hoek van Holland, Muiden (Fort Pampus) en Arnhem (Fort Pannerden). Deze zg. pantserforten werkten voornamelijk mede aan de afsluiting van onze voornaamste toegangsweg te water, gelijk uit de ligging blijkt, en vervulden hun taak door te vuren uit pantserkoepels (kanonnen van I5, 24 en 30 cm. kaliber), dan wel uit gepantserde batterijen. In een pantserkoepel stonden dan twee kannonen, welke door den koepelcommandant, die zelve de kanonnen door draaiing van den koepel richtte, werden afgevuurd. In den tegenwoordigen tijd hebben deze pantserkoepels, door de geringe vuursnelheid, de geringe dracht en de groote trefkans van den koepel, weinig betekenis meer voor de verdediging.

Het 4e Regiment Vestingartillerie werkte aan de verdediging van de kust mede door het vuur uit z.g. open batterijen (I5 en I2 cm.), dan wel door bediening van de vuurmonden, staande op permanente verdedigingswerken, zooals we die nog hebben b.v. in de stelling van Den Helder, nabij Hellevoetsluis. De daar gebruikte kustvuurmonden hadden een kaliber van 24 cm (24 ijzer, 24 1.25 en 24 1.35).

Overeenkomstig de I Mei I913 vastgestelde organisatie maakten het 4e Regiment Vestingartillerie en het Korps Pantserfortartillerie de mobilisatie van de Nederlandsche weermacht mede van I Augustus I914 tot IO November I918. Eevenals van de andere samenstellende deelen van de Nederlansche weermacht is in die lange en moeilijke jaren ook van de Pantserfortartillerie en van het 4e Regiment Vestingartillerie veel gevergd.

Paraatheid te onderhouden gedurende een langen tijd van wachten is niet eenvoudig doch de Nederlandsche weermacht heeft getoond, dit veel eischende werk uitstekend te verstaan!

Toen de mobilisatie was geeindigd en de gemobiliseerde troepen weder huiswaarts waren gezonden, brak voor de weermacht een periode aan, waarin de eene reorganisatie op de andere volgde, alle met het doel, de kosten, aan het onderhouden van een weermacht verbonden, tot het uiterste te beperken. Tengevolge van een der reorganisaties werd op 26 Mei I922 het Regiment Kustartillerie gevormd door samenvoeging van het 4e Regiment Vestingartillerie en het Korps Pantserfortartillerie. Dit Regiment bestond uit 5 compagnieën, welke in garnizoen waren te: Den Helder (Ie en 2e), IJmuiden (3e), Hoek van Holland (4e) en Vlissingen (5e). Tegelijkertijd werd alskraagonderscheidingsteeken "twee gekruiste projectielen" vastgesteld, hetwelk tot dan toe had gediend voor de Pantserfortartillerie. Het 4e Regiment Vestingartillerie had de "twee gekruiste kannonen" als kraagonderscheidingsteeken gevoerd. Overigens heeft de Kust Artillerie de uitmonstering, vastgesteld voor de artillerie (scharlakenroode biezen), terwijl op de kepi (kwartiermuts) een leeuw als onderscheidingsteeken prijkt. Door de hernieuwde reorganisatie in I927 werd het aantal compagnieen teruggebracht tot 2, waarvan de Ie schoolcompagnie te Den Helder en de 2e schoolcompagnie te Vlissingen in garnizoen is. De staf van het regiment is gevestigd te Den Helder: het regiment wordt gecommandeerd door een Luitenant-Kolonel.

Wat de bewapening betreft, heeft het Regiment Kust Artillerie sedert I922 aanmerkelijke wijzigingen ondergaan. De kanonnen in de pantserkoepels en gepantserde batterijen te Hoek van Holland en IJmuiden zijn wel niet buiten gebruik gesteld, doch vervullen bij de verdediging van de betreffende zeegaten een ondergeschikte rol. De oude vuurmonden van 24 IJzer, 24 1.35 3n 24 1.25 zijn buiten gebruik gesteld, aangezien de vuursnelheid en de dracht van deze vuurmonden allerminst in overeenstemming

Zijn met de huidige, aan kustgeschut te stellen eischen. In verband met de taak, aan de kustartillerie toebedeeld, is deze thans bewapend met moderner geschut, waarvan de vuursnelheid en dracht meer in overeenstemming zijn met de moderne eischen; het Regiment Kust Artillerie is thans bewapend met kanonnen van I5, I2 en 7, welke alle behooren tot het snelvuurgeschut. Ook de wijze, waarop door de Kust Artillerie wordt geschoten, heeft zich aan de meer moderne begrippen aangepast. Gedeeltelijk staan de vuurmonden der Kust Artillerie zoodanig opgesteld, dat bij den vuurmond rechtstreeks kan worden gericht op het te bevuren doel (opstelling met directe richting), anderdeels, en dat is het geval met de zwaardere batterijen, staan zij achter de buitenste duinenrij, zoodat de richting op het doel moet worden verkregen door meting en berekening, uitgaande van de gegevens, verkregen van in de voorste duinenrij opgestelde posten (opstelling met indirecte richting).

Aan deze laatste methode van schieten wordt nog steeds ter verdere volmaking gewerkt. De naam van den Kapitein van het Regiment Kust Artillerie W.H. Doorman dient hier te worden vermeld als die van den ontwerper en constructeur van tal van toestellen, welke bij deze schietwijze nodig zijn, alsmede van verschillende methodes van schieten, zoodat de mogelijkheid bestaat, de schietmethode aan te passen aan den aard van het te bevuren doel en aan de omstandigheden, waaronder gevuurd wordt.

Bij de thans (I937) aanhangige voorstellen tot legeruitbreiding zal vermoedelijk ook het Regiment Kust Artillerie worden uitgebreid. De wijze, waarop dit zal geschieden en het tijdstip, waarop die uitbreiding zal plaatshebben, vallen op het oogenblik niet te voorspellen.

Bij de uitvoering van de taak, die aan de kustartillerie in oorlogstijd is toebedeeld, is een nauwe samenwerking met de Koninklijke Marine noodzakelijk; naar deze samenwerking wordt reeds in vredestijd gestreefd door deelneming wederzijds aan oefeningen.

De hoofdtaak van de kustartillerie ligt inde bescherming van de mijnversperringen , welke de zeegaten, die toegang geven tot onze belangrijke waterwegen, afsluiten. Dat de kustartillerie naast de Koninklijke Marine bij deze bescherming een belangrijke rol speelt, moge blijken uit voorbeelden, welke de geschiedenis ons biedt, b.v. de verdediging van de toegang der Dardanellen door de Turken (deze beschikten daarbij over verouderd geschut en slaagden er niettemin in, den aanval te doen mislukken en de verdediging van de Belgische kust door de Duitschers, beide voorbeelden uit de laatsten wereldoorlog.

In dit verband moge er op worden gewezen, dat de taak der kustartillerie in oorlogstijd zeer zwaar is. Immers, voornamelijk zal die taak bestaan in het voortdurend waakzaam en paraat zijn van het personeel, teneinde een aanval van de vijand onmiddellijk met geweld te keeren. Indien de vijand eenmaal verschijnt en een aanval doorzet, wordt meestal gedurende betrekkelijk korten tijd het uiterste van het personeel gevergd. En het paraat wachten en de uiterste krachtsinspanning in het vuur van den aanval eischen van het personeel: volledige overgave van de volle persoonlijkheid, een juist en doordacht tuchtgevoel, verantwoordelijkheidsbesef, moed en bezadigdheid. Moge het personeel van het Regiment Kust Artillerie in staat zijn, wanneer zulks ten dienste van het vaderland, noodig zal zijn, aan deze hooge eischen van persoonlijkheid en opofferingsgezindheid ten volle te voldoen!

(bron)

Laat maar komen Nibb-it,

Ik lees met enorm plezier deze topics, zoveel informatie waar ik niet bekend mee ben

Doel, beteekenis en noodzakelijkheid van de Nederlandsche weermacht
Beteekenis van Nederland.
Nederland is een land van groote beteekenis. Slechts België heeft een even dichte bevolking. Het Rijk in Europa is wel is waar betrekkelijk klein, maar Nederland over zee is even groot als Duischland, Engeland, Frankrijk, Spanje en Italië te zamen. Onze landbouw, veeteelt, tuinbouw, handel, industrie en scheepvaart zijn van groot belang. Wij genieten een vrijheid als slechts weinige landen kennen en mogen ons verheugen in een staatsregeling, welke vreemdelingen ons benijden. Geen wonder, dat het meerendeel van ons volk, dat dit alles begrijpt, het Vaderland lief heeft en dezen gelukkigen toestand wil bestendigen.

Ligging van Nederland.
De ligging van ons land is echter zoodanig, dat zijn bezit, vooral in tijd van oorlog, zeer voordeelig zou zijn voor andere Staten. Zij zouden dan immers onze havens kunnen gebruiken voor hunne oorlogsschepen, hunne legers kunnen laten landen op onze kusten of door ons land marcheeren, om hun vijand beter te kunnen aanvallen. Maar dan was het gedaan met onze onafhankelijkheid en speelden anderen hier den baas.

Doel der weermacht.
het uiterste middel, om de zoo zeer gewenschte onafhankelijkheid te bewaren, bestaat in het inzetten onzer weermacht: Leger en Vloot. Zij dient om den aanval van een vijand af te slaan, doch heeft zij ook voorbehoedende werking. Immers, wanneer de weermacht sterk en goedgeoefend is, dan hebben de andere landen ontzag voor ons en zullen er niet licht toe overgaan, om ons aan te vallen. Een linke weermacht kan ons dus buiten den strijd houden. Als ons leger in 1914 niet bestaan had, zouden de Duitschers vrij zeker door Limburg getrokken zijn, zooals zij eerst van plan waren.
Ook kan het gebeuren dat er oorlog ontstaat, waarbij wij onzijdig kunnen en dus willen blijven. Dan is een weermacht noodig, om onze onzijdigheid te handhaven, de strijdenden buiten ons land te houden of eventueel onmiddellijk te ontwapenen. In de grooten oorlog werden door ons zowel Belgen als Duitschers, die ons land binnenkwamen, ontwapend.
De Regeering in ons land moet verder kunnen beschikken over middelen, om onwettige aanslagen op het staatsbestel, groote verstoringen der order te voorkomen en te verijdelen. De gewone politiemacht is hiertoe niet altijd sterk genoeg. Ook revolutie in naburige landen moeten wij buiten onze grenzen kunnen houden. Hiertoe dient eveneens de weermacht.
Door sommigen wordt beweerd, dat juist de aanwezigheid van een weermacht oorzaak is van het ontstaan van een oorlog. Wellicht zou er geen oorlog meer modelijk zijn, indien er op de heele wereld in normale omstandigheden geen enkele weermacht meer bestond. Daartoe is evenwel noodig, dat in alle landen der wereld wordt overgegaan tot een algemeene en gelijktijdige ontwapening. Zoolang de andere landen echter nog gewapend zijn, is weerloosheid onverantwoordelijk. Een land, dat weerloos is, wordt door geen enkel ander land ontzien en wordt onmiddellijk bezet, als daarmede voordeelen te behalen zijn. (Luxemburg van 1914-1918.)
Weer anderen beweren dat ons land niet in staat is, een legermacht te onderhouden, welke in staat is, het Vaderland behoorlijk te verdedigen. De gesteldheid van ons land is evenwel zoo, dat we in onze groote rivieren, onzen lage bodem, die gemakkelijk onder water te zetten is, onze kusten en zeegaten, welke, zonder betonning en kustlichten, moeilijk te naderen zijn, hulpmiddelen vinden, die, naast de aangelegde kunstmatige versterkingen, ons in staat stellen, een vijand met succes tegen te houden, hetgeen meermalen in onze geschiedenis mogelijk bleek. (Mislukte landing der Russen en Engelschen in N.-Holland en Walcheren. Inval der Franschen in 1672. Beteekenis van de Vesting Holland).

De Volkenbond.
In 1918 werd tusschen de overwinnende landen de Volkenbond opgericht. Het doel was, het grondbezit van iederen aangesloten Staat te verzekeren. Daartoe werd overeengekomen, dat ieder lid bijstand zou verleenen, als een der medeleden werd aangevallen. Het bleef echter een moeilijke taak, uit te maken, wie de aanvaller was. Bovendien waren niet alle Staten lid van den Volkenbond. Later sloten zich bij den Volkenbond aan andere Staten, die niet aan de oorlog hadden deelgenomen, nog later ook de vroegere vijanden, doch helaas zijn er nog steeds niet alle landen aangesloten. Reeds is een hooge rechtbank (Internationaal Gerechtshof) ingesteld, die in verschillende belangrijke kwesties tusschen Staten uitspaak zal doen en zulks ook reeds verschillende malen tot voldoening der betrokkenen deed. Nog steeds beschikt de Volkenbond echter niet over de noodige middelen, om een onwilligen Staat te dwingen, aan de uitspraak te voldoen. Ofschoon de Volkenbond dus thans nog geen zekeren waarborg geeft, dat er geen oorlog meer zal komen, moeten we zijn streven met alle kracht steunen in het vertrouwen, dat eenmaal de tijd zal komen, dat hij in staat zal zijn, den vrede tusschen de VOlkeren onder alle omstandigheden te handhaven.

De noodzakelijke sterkte en het gewenschte verdedigingsstelsel.
De ervaring uit den wereldoorlog heeft geleerd, dat, wat aangaat het leger, in verband met de sterkte van de weermacht van andere landen en gelet op de ligging en gesteldheid van ons land, een leger van 250.000 goed geoefende en goed bewapende soldaten in staat is, onze onafhankelijkheid zoo lang hardnekkig te verdedigen totdat bondgenooten ons zoo noodig te hulp komen. Het deel van het leger, dat beweeglijk is en overal kan optreden, noemt met het Veldleger. Verder bestaat nog een stelsel van verdedigingsstellingen, waarop het Veldleger kan teruggaan, om opnieuw stand te houden. Dit gedeelte van ons land heet Vesting Holland. Het omvat de provinciën Noord- en Zuid-Holland, benevens gedeelten van Utrecht.

De invloed van gebruik van vliegtuigen en gifgassen op de verdedigbaarheid van ons land.
Er wordt door sommigen beweerd, dat door vliegtuig- en gifgasaanvallen in geval van oorlog alle verdediging onmogelijk zal worden. Daarom wenschen zij afschaffing der weermacht. Iedereen begrijpt echter zeer goed, dat bij afschaffing der weermacht de uitwerking der vliegtuig- en gifgasaanvallen niet al verminderen, terwijl we hiervoren zagen, dat weerloosheid juist een oorlogvoerende op ons af doet komen, omdat hij dan vrij spel heeft. Zijn tegenpartij zal daarin aanleiding vinden, vliegtuigaanvallen op ons land te verrichten. De omvang en de beteekenis van vliegtuig- en gifgasaanvallen wordt echter dikwijls overdreven. Tegen deze aanvallen zijn wel degelijk goede verdedigingsmaatregelen te nemen. Vliegtuigen zijn te bestrijden door onze eigen vliegers, die in bekwaamheid en durf voor geen enkelen vreemde onderdoen. Verder worden deze aanvallen belemmerd door luchtdoelartillerie en mitrailleurs. Tegen den verradelijken invloed van gassen, gesteld, dat deze inderdaad zouden worden gebezigd, kunnen we ons voorts beschermen door afgesloten ruimten en zoo nodig beschermde onderkomens (bijv. Kelders) en tenslotte eenvoudige gasmaskers.

Militairisme.
Onze weermacht boogt uitsluitend de verdediging van ons Vaderland Wie daaraan meewerkt, voldoet aan een voornamen burgerplicht, ons in de Grondwet opgelegd. Zucht naar uitbreiding van ons grondgebied is ons vreemd. Slechts noodgedwongen zullen wij naar de wapenen grijpen, om onze onafhankelijkheid te verdedigen.
Wanneer een land er een sterke militaire macht op na houdt, met het doel, om invloed te oefenen op andere zwakkere Staten, wanneer militaire zich afscheiden van de andere bevolking, als militairen meenen, het recht te hebben, tegen niet-militairen ruw en ongepast op te treden, dan noemt men den geest, die dit alles beheerscht, militairisme. Dezen geest treft men in ons land niet aan. Onze wetten waarborgen de gelijkheid van alle burgers, en vertegenwoordigers van alle standen ontmoeten elkander in de weermacht, om in tijd van nood eensgezind samenwerkend de vrijheid en onafhankelijkheid van het Vaderland te verzekeren.

Bron: HANDBOEK VOOR DEN SOLDAAT. DEEL I - Algemeen voor alle wapens en dienstvakken, KMA 1933

prachtig topic jongens, ik lees graag mee

Naar wat rave wist te melden ,had die mank lopende marinier 3 schampschoten .. en een beenschot dan..

extra detail

Hey heren,

Ik kwam dit tegen:

http://www.uitzendinggemi(...)0843ad00b97ad074b354


NCRV Dokument: Zwarte soldaten
Dokument staat garant voor spraakmakende en betrokken sociaal-maatschappelijke documentaires.

Datum uitzending: 02-05-2011 23:00

In de Tweede Wereldoorlog hebben zo'n 25.000 Nederlanders zich vrijwillig aangemeld voor de Duitse Waffen-SS. Ondanks hun omvangrijke aantal zijn zij na de oorlog niet of nauwelijks in de openbaarheid getreden. Documentairemaker Joost Seelen slaagde erin zes van deze SS?ers voor de camera te krijgen. Op onverbloemde en confronterende wijze vertellen deze Nederlanders over hun keuze voor de SS, over hun ervaringen aan het Oostfront en over de aantrekkingskracht van het soldatendom en het nationaalsocialisme van Hitlers Duitsland. Waar de één nog steeds overtuigd is van de juistheid van de antisemitische en racistische opvattingen van het nationaalsocialisme, worstelt de ander met de keuzes die hij maakte:
De interviews met de ex-SS?ers worden aangevuld met archiefbeelden van Gerard Nijssen (beeldresearcher Andere Tijden, In Europa). Zo ontstaat een ontluisterend en onthullend psychologisch en historisch portret van een groep mannen die vertelt alsof de gebeurtenissen van meer dan 65 jaar geleden hen nog steeds op de hielen zitten.

Erg interessante docu .

Ik beschik ook over de foto's van in het speciaal het eskadron pantserwagens.



bovenstaande foto is toch wel sprekend. Want of ze kenden het terrein zo erg goed dat ze wisten dat ze hier doorheen konden rijden, of het was toch wel een goede presentatie van de terreinvaardigheid. Vaag is de zooi en blerf waar deze wagens doorheen rijden niet echt iets waar je doorheen wilt, maar liever omheengaat.. het lijkt op moerassig gebied..

Die foto staat ook in het boek De Koninklijke Nederlandsche Landmacht, lijkt me dus niet onlogisch dat het een in scène gezette foto is.

quote:

Op woensdag 4 mei 2011 14:22 schreef Nibb-it het volgende:
De moderne Nederlandse pantserwagen is gebouwd in Zweden bij de A.B. Landsverk fabriek te Landskrona.
De wagen bestaat uit een chassis van de Mercedes-Benzfabriek en 'n pantsercarrosserie van de Landsverkfabriek. Het kanon en de richtmachine is geleverd door Bofors, terwijl de optiek is verzorgd door Nedinsco te Venlo. De bewapening bestaat uit drie mitrailleurs en 'n kanon, hetwelk semi-automatisch werkt met een elektrische- en mechanische afvuurinrichting.

Bron: De Koninklijke Nederlandsche Landmacht, 1937

Geinig, dat geldt ook voor de huidige CV90.

De capitulatie van 15 mei gold voor alle provincies behalve Zeeland. Daar werd nog doorgevochten tot het bombardement van Middelburg, met Franse steun. Daar heb ik verder helaas geen overzicht van. Brongers heeft er wel een mooi boek over geloof ik.

ik zeg nibbit goed bezig _

quote:

Op vrijdag 6 mei 2011 12:42 schreef Pumatje het volgende:
ik zeg nibbit goed bezig _

De tekst van het bevel dat aan de Commandant van het veldleger, de Commandant van Vesting Holland, de Commandant van de Luchtverdediging, de directeur van de Etappen- en Verkeersdienst en de Commandant van de Stelling Den Helder dat op 14 mei 1940 om tien voor 5 's middags per telex werd verstuurd.
N.B. Over de minute van de telex wordt niet meer beschikt. Vermoed wordt dat de oorspronkelijke tekst bij het overseinen per telex enigszins werd 'verminkt'. De ondercommandanten die het bevel in onderstaande vorm ontvingen, hebben niettemin er op de juiste wijze er uitvoering aan gegeven.

TELEX
Duitschland heeft hedenmiddag Rotterdam gebombardeerd, terwijl Utrecht met vernietiging wordt bedreigd.
Ik meen derhalve, ter sparing van de burgerbevolking en ter voorkoming van verder bloedvergieten gerechtigd te zijn aan de troepen onder Uw bevelen het bevel te geven onzerzijds den strijd te staken.
Ik verzoek U daarom aan de daarvoor in aanmerking komende troepencommandanten onder Uw bevel opdracht te geven:
a. den strijd te staken, ter plaatse te blijven en voor zoover het behoud van een deel der wapens noodig is voor het bewaren van de orde en van de rust tot de aankomst van Duitsche geregelde troepen, de wapens neer te leggen.
b. voor zoover zij in aanraking zijn met den vijand voordat zij de wapens neerleggen:
een parlementair met witte vlag enz. naar den vijand te zenden, met de mededeeling, dat aan de troepen onder hun bevel bedoelde opdracht is gegeven.

Ik teeken hierbij -wellicht ten overvloede- dat aan het bepaald noodzakelijk is dat de discipline onder de troepen wordt gehandhaafd en dat ook de orde in door de troepen belegde oorden en terreinen verzekerd moet zijn, tot de aankomst van geregelde Duitsche troepen.
Ik verzoek U verder aan de troepen en onderdeelen mede te deelen dat ik vervuld ben van diepe bewondering en dankbaarheid hetgeen door U en onze Troepencommandanten is verricht.
Slechts wanverhouding in het bezit van materieele middelen is, een enkele maal gepaard aan verraad, oorzaak geweest, dat niet op alle plaatsen waar zulks dezerzijds was gelast stand is kunnen worden gehouden.

Aan de soldateneer is door U ten volle voldaan.

Voor zoover zulks mogelijk is, moeten wapens, munitie en materieel worden onbruikbaar gemaakt of vernietigd; in het bijzonder geldt dit voor het kustgeschut.

[ Bericht % gewijzigd door Nibb-it op 27-09-2017 17:41:31 ]

stuk uit daboek van Majoor J.W Merkestein 44e reg Inf. 1 bat.

11 mei

14.45: Een sectie zware mitrailleur moet vuur-voorbereid blijven op complex "Het Zand". (Telefonisch doorgegeven aan Commandant Mitrailleur Compagnie).
15.08: van Regimentscommandant: "Alle voertuigen bepakken. Ter plaatse blijven en standhouden" (Onderdeelen bevel doorgegeven) (Opdracht eveneens doorgegeven, te 15.25, aan peloton Luchtdoelmitrailleurs in het vak van rechter voorcompagnie).
15.30: van Regimentscommandant: "tot het uiterste standhouden" (doorgegeven aan de onderdeelen).

wat zal het verreeekte spannend zijn geweest in die loopgraven.. de tering.
Kan me helemaal inleven.

quote:

Op vrijdag 6 mei 2011 22:45 schreef Pumatje het volgende:

wat zal het verreeekte spannend zijn geweest in die loopgraven.. de tering.

Geen twijfel over mogelijk

Waar is de muziekkorps?

Mooi spul Clan, nog meer van die interessante tabellen?

Uit het dagboek van Reserve-kapitein der Jagers J.J. van Heyst.

10 Mei. Vrijdag.
De onderofficieren laten wekken. Met de officieren en onderofficieren de te nemen maatregelen besproken. Om 2.30 uur de reveille laten blazen, vervolgens de compagnie ongewapend laten aantreden; een gedeelte der compagnie voor het bezetten van de stelling laten afmarcheeren.
Onmiddellijk daarna verschenen honderden vliegmachines boven Druten.
Bericht ontvangen, dat phase 4 was ingetreden. De rest der compagnie laten aantreden en van brood en thee voorzien. Om 3.40 uur bericht gezonden aan den regimentscommandant, dat de stellingen waren bezet. De beschieting der vliegtuigen aanvankelijk zonder succes. Om 4.30 uur valt de eerste machine brandend neer. Draagbaar van den munitie- en gereedschapswagen gebruikt voor het vervoer van een gewond Duitsch onderofficier.
De goederen-, keuken- en gevechtstrein afgemarcheerd naar Leeuwen. Met een gevorderde auto de troepen in de stellingen van eten kunnen voorzien.
De versperringen aan den Waalbandijk en Koningstraat laten sluiten. Verder doorgegaan met pionieren.
Berichten van de troepen aan het Maas-Waalkanaal: 2 bruggen in handen van den vijand; één brug teruggenomen en laten springen.
Troepen van het Maas-Waalkanaal trekken terug.
Om 20 uur komt de commandant van 26 R.I., luitenant-kolonel Land, aan mijn commandopost.
Om 24 uur komt de commandant van 11 G.B., majoor Bender, aan mijn commandopost. Daarop volgen de beredenen en de eerste compagnie van 11 G.B. Kapitein Hogerland van 2-11 G.B. meldt zich aan mijn commandopost en deelt mede, dat 3-11 G.B. op één officier na vermist is. Inmiddels is de versperring aan de Van Heemstrabaan gesloten.
Uit inlichtingen van 11 G.B. blijkt, dat eigen troepen niet door de Duitschers worden achtervolgd.
Om 3 uur order van den regimentscommandant: het regiment trekt terug over de pontonbrug te Tiel, de Betuwe in. De voorposten moeten tot het uiterste standhouden en kunnen eerst terugtrekken op last van den regimentscommandant.
Ik geef persoonlijk die order door aan de vier groepscommandanten:
Luitenant Hoogewerff, commandant groep Koningstraat,
Vaandrig Philippa, commandant groep Van Heemstrabaan,
Luitenant Tendijck, commandant groep Waalbandijk,
Luitenant Groen, commandant groep Ruimzicht.
Ik spreek de mannen moed in. Ik bereid het eventueel terugtrekken per rijwiel voor. Om 6 uur volgt de order: voorposten onmiddellijk terug in groepen. Van tevoren mij telefonisch op de hoogte gesteld dat de versperring op den Drutenscheweg bij de Bouwing open is. De terugtocht begint onmiddellijk. Allen moeten de versperring bij de Bouwing passeeren.
Ik begeef mij per rijwiel naar die versperring, maar bevind dat deze gesloten is. Ik laat ijzeren binten tegen de asperges plaatsen. De troep, de zware mitrailleurs en de stukken pag. kunnen over de versperring. De trekkers moeten blijven staan en worden in brand geschoten.
Ten Westen van de versperring verzamel ik de compagnie in de diverse opstellingen. Als de geheele compagnie is verzameld ga ik met het gedeelte per rijwiel via de Puiflijkschestraat richting Leeuwen. De luitenant Tendijck volgt met de marcheerende troepen. Onderweg vorder ik elk rijwiel hetwelk te krijgen is. Aan het einde van de Puiflijkschestraat wordt de compagnie wederom verzameld: 80% van de manschappen is in het bezit van een rijwiel. Luitenant Tendijck geleidt de marcheerenden. Luitenant Hoogewerff vormt met een patrouille de achterhoede. Met 3/4 der compagnie begeef ik mij per rijwiel naar Wamel en passeer om circa 10 uur de brug bij Tiel. Op het moment dat de compagnie de brug passeert wordt een aanval van vijf Duitsche vliegmachines op de brug afgeslagen door de luchtdoelartillerie.
Direct na het passeeren van de brug gemarcheerd naar Maurik. Om 12 uur kan ik den bataljonscommandant melden, dat de compagnie in Maurik is aangekomen, uitgezonderd de achterhoede onder luitenant Hoogewerff.
De compagnie rust in een boomgaard, krijgt vervolgens brood en koffie. Daarna inkwartiering in eenige groote kwartieren te Maurik.
Volslagen rust in Maurik. Om 22 uur begeef ik mij ter ruste.

[ Bericht 0% gewijzigd door Nibb-it op 27-09-2017 17:42:49 ]

Ik heb met mijn brakke iPhone enkele foto's gemaakt van foto's in het boek "Rotterdam 1940-1945", samenstelling Joop de Jong. Alle foto's van mei tot juli 1940, allemaal in Rotterdam. Bijschriften per foto eronder.


Een Duitse soldaat maakte vanaf het bezette Noordereiland deze opname van het brandende Plan C en de Oosterkade langs de noordelijke Maasoever, 14 mei 1940.


Op bevel van het Duitse leger ruimden werklozen met de hand het puin van de straten in het centrum. Korte Hoogstraat, 15-20 mei 1940.


Enkele zeldzame kleurenfoto's: Op een zonnige lentedag, deed de ijscoman in het centrum goede zaken bij puinruimers en dagjesmensen. Spinsteeg/hoek Korte Hoogstraat, 23 mei 1940.


Nieuwe Kerkstraat, 23 mei 1940.


Coolsingel, 23 mei 1940.



Onbekende straat, 23 mei 1940.


Tussen Oppert en Lange Torenstraat, 23 mei 1940.


Meent, 23 mei 1940.


Doorkijkje vanuit Plan C naar de Sint-Laurenskerk, 20 juli 1940.

---

Hieronder vier zelfzame opnamen van het Nederlandse leger na de capitulatie. De soldaten hebben wapens en helmen afgedaan en wachten gelaten de Duitse orders af. Heinekencomplex in Crooswijk langs de Boezemsingel, 14 of 15 mei 1940.

Dank superworm.

Uit het dagboek van Reserve-kapitein der Jagers J.J. van Heyst.

12 Mei. Zondag.
Ik word om 0 uur gewekt door den dienstplichtige Roos. Hij brengt over een order van den bataljonscommandant, dat de compagnie gewapend moet aantreden. Ik begeef me onmiddellijk naar den commandopost, houd rapport met luitenant Tendijck en de onderofficieren en wacht op nadere orders van den bataljonscommandant. Om 2 uur nog geen orders ontvangen. Ik ga naar Maurik. Het bataljon reeds vertrokken. Van den officier-toegevoegd, den luitenant Dellenbag, vernomen dat het bataljon naar Amerongen is afgemarcheerd.
Ik geef onmiddellijk bevel af te marcheeren naar Amerongen.
Om 4.30 uur passeer ik de pontonbrug te Eck en Wiel en vind bij Amerongen den luitenant-adjudant Lingen. Ik deel hem mede, dat ik onvoldoende orders van den bataljonscommandant heb ontvangen. Ik marcheer met de compagnie door Amerongen en vind op den weg naar Arnhem het bataljon. Ik meld mij onmiddellijk bij den bataljonscommandant. Het bataljon is reserve van het veldleger, ter beschikking van den commandant IIe legerkorps. Het bataljon blijft rusten in een bosch ten Noorden van den weg Amerongen - Elst en zet ter beveiliging eenige wachten uit. Nadat brood en koffie is uitgedeeld, word ik belast met de inkwartiering van het bataljon te Amerongen. Daartoe mij in verbinding gesteld met het gemeentebestuur. De voorbereiding der inkwartiering om 12 uur gereed. De troep is om 14 uur ingekwartierd.
Teleurstelling: De compagnie had verwacht in Amerongen te kunnen overnachten, maar wordt om 15.30 uur gealarmeerd. Het bataljon moet in opdracht van den commandant IVe Divisie een tegenstoot uitvoeren op den Grebbeberg. Snel wordt afgemarcheerd. Op uitdeelen van middageten kon niet worden gewacht.
Om 18 uur is het bataljon aan de Westzijde van Rhenen.
De bataljonscommandant geeft daar zijn orders voor den tegenstoot: Het bataljon gereedstellen in het boschperceel Noordelijk van den weg Rhenen - Arnhem.
Twee zware mitrailleurs bij elke compagnie in de voorsecties.
De gevechtstrein trekt aan; extra munitie wordt uitgedeeld.
De compagnie trekt door Rhenen in groepen achter elkaar.
Het is aan talrijke huizen te zien, dat Rhenen reeds is gebombardeerd.
Om plm. 19 uur wordt het viaduct over den spoorweg Rhenen - Amersfoort gepasseerd.
De gereedstelling ondervindt groote moeilijkheden in het boschperceel. Er blijken andere eigen troepen in het bosch te zijn, die voor vijanden worden aangezien. Eenige manschappen beginnen - zonder de bevelen van hun sectie-commandant af te wachten - te vuren. Na veel moeite wordt het vuren gestaakt. De compagnie gaat, opgelost in groepen, voorwaarts.
Met mijn commandogroep bezet ik, wanneer het schemerig is geworden, den ingang van Ouwehands Dierenpark.
Het verbandhouden met de secties is zeer moeilijk, tengevolge van de duisternis, het boschterrein en de versperringen.
Bij den ingang van Ouwehands Dierenpark tref ik den volgenden toestand aan: Luitenant Mr. S.J. van der Hoeven, die met een sectie zware mitrailleurs aan de compagnie was toegevoegd, bevindt zich met een zwaren mitrailleur ten Zuiden van den weg Rhenen - Arnhem.
Plotseling komen troepen terug stormen.
Het blijkt een compagnie zware mitrailleurs van 19 R.I. (moet zijn: 11 R.I.) te zijn. Het bataljon van deze compagnie mitrailleurs had eveneens een tegenstoot moeten uitvoeren, doch ondervond ernstigen tegenstand van oprukkende Duitsche stoottroepen. Deze stoottroepen schoten vanuit de boomen - volgens mededeeling van den commandant dier compagnie, den kapitein Steenbergen - de bedieningsmanschappen der mitrailleurs weg.
Ik bewoog den kapitein Steenbergen niet terug te gaan en in ieder geval een stuk op te stellen Noordelijk van den weg Rhenen - Wageningen.
Naderhand is de compagnie Steenbergen toch teruggetrokken en heeft daarbij medegesleept het escadron huzaren wielrijders onder ritmeester baron van Pallandt en deelen van I-24 R.I.
Door eigen troepen - vermoedelijk militaire politie - werd ten Westen van het viaduct over den spoorweg op de terugtrekkende troepen gevuurd.
Slechts een bescheiden deel van I-24 R.I. heeft in den nacht van 12 op 13 Mei 1940 de stellingen van 8 R.I. (stoplijn) kunnen bereiken en daar stand gehouden tot Dinsdagavond 14 Mei 1940.
Onder commando van den luitenant-kolonel Hennink, commandant van 8 R.I., is dat gedeelte toen naar een steenfabriek aan den Rijn teruggetrokken, daar gebleven tot Woensdagmiddag 15 Mei 1940, nadat een poging om den Rijn over te steken was mislukt en vervolgens door den commandant van 8 R.I. naar huis gezonden.
Een deel van de compagnie onder commando van den luitenant Hoogewerff is, na hardnekkigen strijd, en nadat genoemde luitenant en de sergeanten Rurup en Casteleijn waren gesneuveld, in de stellingen vóór de stoplijn gevangen genomen en afgevoerd naar Duitschland.
Gedurende de gevechten op den Grebbeberg heeft behoorlijk contact met den commandant der IVe divisie ontbroken. Na Zondag 12 Mei 1940 22 uur heeft de compagnie geen orders meer ontvangen.
Zooals hiervoren vermeld heeft een deel der compagnie onder commando van commandant 8 R.I. standgehouden in diens commandopost; een deel van de compagnie is met andere onderdeelen, onder commando van commandant 24 R.I., in den morgen van 13 Mei 1940 - bestookt door zwaar artillerievuur - wederom voorwaarts gegaan tot de stellingen ten Westen van de spoorlijn Rhenen - Amersfoort, terwijl een gehavend gedeelte zich in den middag van 13 Mei 1940 gemeld heeft bij de verzamelplaats van troepen van de IVe divisie ten Oosten van Elst en daar gedeeltelijk is voorzien van wapens en uitrustingsstukken.
In den morgen van 14 Mei 1940 - na den terugtocht tot Vreeswijk - bestond de compagnie uit ongeveer 60 man, onder commando van den kapitein Van Heyst. Van de officieren was nog aanwezig de luitenant Tendijck.
Oorzaken van den tegenslag van het Ie bataljon op den Grebbeberg waren: de duisternis, het dichte onbekende boschterrein, de prikkeldraadversperringen, de onbekendheid met de ligging der landmijnen, de vermoeidheid van den troep en de terugtocht der compagnie Steenbergen, die zich inmiddels ook had overgeplant op het escadron huzaren wielrijders, onder commando van den ritmeester Baron van Pallandt.
Uit ingekomen berichten is gebleken, dat de officieren van I-24 R.I., die krijgsgevangen zijn gemaakt, zijn afgevoerd naar een officieren-krijgsgevangenkamp in het Neckardal (Weinsberg), in de omgeving van Stuttgart, en de onderofficieren, korporaals en manschappen zijn afgevoerd naar het krijgsgevangenkamp "Alte Grabe", in de omgeving van Berlijn.
Zooals hiervoren is vermeld is de overste Dr. Mr. Smit met een door hem geformeerd bataljon in den morgen van 13 Mei 1940 voorwaarts gegaan tot de stellingen ten Westen van de spoorlijn Rhenen - Amersfoort.
Hierbij hebben zich o. a. onderscheiden de dienstplichtigen G. Slabbers en L. de Kok van 2-I-24 R.I.
Voor hun moedig gedrag zijn deze dienstplichtigen 14 Mei 1940 door den regimentscommandant bevorderd tot korporaal. Na de capitulatie is I-24 R.I. gereorganiseerd in een barakkenkamp aan den Groeneweg, in de omgeving van fort Honswijk en na die reorganisatie 25 Mei 1940 verhuisd naar Puiflijk.
Eerst is 50% met groot verlof gezonden en vervolgens alle dienstplichtigen, die konden aantoonen, dat zij in de burgermaatschappij werk hadden.
De compagnie is met de overige compagnieën van het bataljon vereenigd tot één compagnie, onder commando van den reserve-kapitein W.H. Bückert. Deze compagnie is thans gelegerd in het kerkdorp Druten en maakt als 1e compagnie deel uit van het Ie bataljon van het 58e regiment infanterie, onder commando van den kolonel J. van Voorthuysen.
Voor zoover bekend zijn de gesneuvelden der compagnie begraven in het algemeen krijgsmansgraf op den Grebbeberg aan den weg Rhenen - Wageningen, ongeveer 300 meter ten Oosten van den ingang van Ouwehands Dierenpark.

[ Bericht 96% gewijzigd door Nibb-it op 13-05-2011 16:27:06 ]

Ook op 12 mei: de (omstreden) executie van sergeant Christiaan Meijer. Zie hier, hier (tevens de bron van onderstaand stuk) en hier een uiterst uitgebreide analyse van het hele 'gebeuren'. Er bestaat een boek over dit onderwerp van F.J.A. Boer, maar deze heb ik niet in mijn bezit (het boek schijnt ook aardig tendentieus opgezet te zijn).

Op 11 mei, toen de voorpostenstrook door twee SS bataljons werd aangevallen, en de hoofdweerstand (sector van de frontlijn tot en met de stoplijn) onder storend artillerievuur lag, werd door de sergeant capitulant Meijer besloten terug te trekken. Naar verluid zou hij de directe omgeving van zijn positie hebben afgezocht naar een telefoonverbinding met C-II-8.RI (wiens CP ca. 150 m achter zijn positie lag) of een officier om zijn terugtochtwens mee te delen. Beide werden volgens de sergeant niet gevonden, hoewel op enkele tientallen meters een gehele sectie infanterie in stelling was en evenzo twee zware mitrailleurposities op enkele tientallen meters lagen. Toen het artillerievuur enige tijd geheel verstomde werd de PAG trekker gehaald, het stuk aangekoppeld, oostwaarts (richting frontlijn) gereden en vervolgens via de Cuneraweg noordwestwaarts, langs de stelling met het tweede stuk onder de sergeant zijn bevel, gereden. Zonder contact met zijn tweede stuksbemanning te zoeken of enig andere autoriteit onderweg aan te spreken, reed de sergeant - zelf op de motor - met zijn stuk en bemanning 40 km westwaarts, om tenslotte in Nieuwersluis in een café een kop koffie te nuttigen. Het gedrag van de groep viel een politieagent op, die de plaatselijke militaire autoriteiten waarschuwde. Daarop werd de hele groep gearresteerd en ter plaatse in bewaring genomen.

De commandant van het 2e Legerkorps, waaronder de 4e Divisie viel die de Grebbelinie bij de Grebbeberg en Achterberg verdedigde, was furieus geworden toen in de avond van 11 mei duidelijk werd dat de voorpostenstrook was gevallen en de oorzaak daarvan leek te liggen in lichtvaardige terugtrekking van grote verbanden verdedigers uit die voorpostensector. Daarop werd door de C-LK het initiatief genomen een krijgsraad te velde te benoemen die de 'ringleiders' van de vermoedde massadesertie zou moeten beoordelen. Er werd de staf verordonneerd om terzake belastende dossiers aan te dragen. De generaal Harberts was op zoek naar een voorbeeldstelling, om zijn troepen middels een dergelijke repressieve maatregel disciplinevast te krijgen. Twee prominente dossiers kwamen naar voren. Eén van de vaandrig Tack van MC-III-8.RI en het geval Meijer. Omdat het eerste dossier te zwak leek en het tweede geval juist overtuigend, werd van het dossier van sergeant Meijer een zaak gemaakt. De generaal was furieus te horen dat een sergeant-capitulant, een beroepsofficier voor bepaalde tijd dus, uit de stoplijn was teruggetrokken, en bovendien helemaal tot aan Nieuwersluis. Terugtrekken zonder bevel uit de stoplijn, die nota bene een nog ongeschonden frontlijn en tussenverdedigingslinie voor zich had, vond de generaal een knip en klare zaak van zuivere desertie. De net geinstalleerde krijgsraad kreeg bij overhandiging van het dossier te horen dat de doodstraf werd verwacht. Een voorbeeld diende te worden gesteld. Dat de heren de krijgsnoodzaak maar onder ogen wilden zien. De voorzitter van de krijgsraad reposteerde onmiddellijk dat de generaal buiten zijn gezag trad en dat de raad zijn instructie niet aanvaarden kon. Het zou de opmaat voor een schandaal worden dat vandaag de dag nog voor polemiek en - recent nog - Kamervragen zorgt. Toen de krijgsraad het dossier bestudeerde bleek echter wel hoe overtuigend het onderhavige geval kwalificeerde als desertie. Niet alleen had de sergeant zich aan ieder commando onttrokken zonder bevel en zonder enige dwingende aanleiding, hij had - en dat werd hem ernstig aangerekend - zijn tweede stuk volkomen oningelicht achtergelaten. Bovendien was hij onderweg op geen enkel moment tot bezinning gekomen en had zich niet, in de door hem doorkruiste sector achter de hoofdweerstand, die vol commandoposten van andere eenheden was, gemeld. Iedere post was eenvoudigweg gepaseerd. De krijgsraad kwam op 12 mei al snel tot het eenduidige vonnis dat van desertie in de hoogste gradatie sprake was en de doodstraf middels executie door een vuurpeloton de opgelegde straf zou worden. Bovendien, zo overwoog de generaal na ondertekening van het vonnis, diende het dezelfde dag te worden uitgevoerd, hoewel het militair strafrecht bepaalde dat 48 uur tussen vonnis en executie diende te zitten. De generaal overwoog dat de krijgsnoodzaak prevaleerde. Het front was gebaat bij een voorbeeldstelling. Sergeant Meijer diende dezelfde dag op de schietbaan te Doorn te worden geëxecuteerd. Zulks geschiedde. Hij mocht nog een brief aan zijn familie schrijven - waarin sgt Meijer aangaf zwaar gewond te zijn geraakt op de Grebbeberg en te zullen overlijden aan zijn verwondingen - en werd kort nadien overgebracht naar de schietbaan, waar het vonnis werd voltrokken.

quote:

1e Pinksterdag 1940
Lieve Ouders
Ik weet als dat mijn laatste
uur geslagen is en dat ik voor
goed van u beiden henen ga
Ik ben zwaar gewond, want
heb ruim 16 uur onder zware artillerie
beschieting gezeten
Vader en Moeder treur niet om mij, maar bid
dat God er voor mag zorgen als dat ons Vaderland
behouden mag blijven
Ouders doe de groeten van me aan al mijn
familie en aan Opoe Meijer en Opoe Pieper
De zwaarste strijd heb ik nu geleden ik zal
voor u allen bidden, doe dit ook voor mij
voor je zoon die zooveel van U beiden houdt
Doe ook de ouders van Tonny de groeten en aan
Tante Jo uit Doesburg
Dag ouders gegroet en een hand en Moeder
een stevige Zoen van haar zoon Chris

Dag Ouders tot in de hemel
Chris

Zijn lichaam werd direct gekist en op de ABP te Doorn ter aarde besteld. De bekendmaking van de executie wegens desertie werd ingehaald door de gebeurtenissen aan de Grebbelinie bij Rhenen. Toen sgt Meijer rond 1500 uur (12 mei) werd geëxecuteerd, was inmiddels nieuws op het hoofdkwartier van C-II.LK gearriveerd dat de frontlijn bij de Grebbeberg was doorbroken door de Duitsers. Het zette een keten aan gebeurtenissen in gang, waarbij de generaal Harberts allerlei zaken moest laten prevaleren, zodat van een bedoelde brede bekendmaking van de executie niets kwam. Een zaak die door criticasters van de affaire naoorlogs eenvoudig was te misbruiken om de nutteloosheid van de executie te onderstrepen.
De executie bleef lange tijd na de oorlog slechts bekend in zeer kleine kring. Het was de bekende televisieserie over de oorlog van Lou de Jong die in 1970 de zaak voor het eerst over het voetlicht bracht. Grote consternatie leverde het op, met naast Kamervragen, mede tot gevolg dat de inmiddels hoogbejaarde gepensioneerde generaal Harberts zodanig bedreigd werd door bepaalde activisten, dat hij op zijn oude dag het land ontvluchten moest en in Engeland zijn heil zocht. Vooral het feit dat de generaal bij een televisie interview volharde in zijn toentertijd genomen besluit, werd hem euvel geduid. Kort nadien zou de generaal overlijden, maar de affaire speelt tot op de dag van vandaag in bepaalde kringen nog steeds. Een recent juridisch proefschrift, dat de zaak nog eens op zijn militairjuridische merites beschouwde en met curieuze theses omkleedde, leidde nog in 2010 tot Kamervragen over de zaak Meijer door de Socialistische Partij. Er werd de Minister van Defensie verzocht om postuum ereherstel voor de sergeant Meijer, welk verzoek werd afgewezen.

[ Bericht 1% gewijzigd door Nibb-it op 13-05-2011 00:21:00 ]

Op de website van stichting de Greb staat een aardige analyse over dit hele 'gebeuren', zie hier. Quote van de laatste alinea:

Rehabilitatie van sergeant Meijer is - op het vlak van desertie - dan ook geen redelijke optie. Dat Meijer net als iedere andere Nederlandse soldaat mede slachtoffer was van een matig uitgerust en opgeleid leger en slachtoffer werd van een Duitse inval is natuurlijk een feit. Maar hij had 280,000 lotgenoten. Menselijk kan men meevoelen met de soldaat die in doodsangst de veiligheid zoekt. Militair gezien pleegde Meijer een doodzonde en werd daarvoor passend gestraft; gemeten aan de maatstaven die in die dagen golden. Uitlichting van de zaak Meijer in de jaren zeventig en later hebben geleid tot onwerkelijke beschouwingen van de zaak, waarbij de kwestie als het ware geadopteerd werd in onze tijd. Met de moraal van onze tijd bezien was het lot van Meijer wreed. Als men echter een zuivere militair-historische of militair-juridische beschouwing van de zaak wil maken dient men dat te doen in de geest en het licht van het moment zelve. Dat is waar criticasters onvoldoende toe in staat zijn gebleken, en zodoende is de zaak Meijer uitgegroeid tot een van de meest spraakmakende controversen van de Meioorlog van 1940.

goed bezig Nibb-it

ben ik weer even.

ik las over de executie van Sgt. Meijer.. deze was imo totaal terecht. belachelijk wat deze ezel heeft gedaan.. een pag inclusief meerdere mitrallieursnesten op laten ruimen terwijl er niet eens vijandcontact was, en vervolgens uitschreeuwen dat de Grebbeberg al was gevallen, terwijl dit totaal niet aan de orde was.

intressant is het volgende..

Ik ben van mening dat als Gen. maj.. Reynders aan het hoofd was blijven staan, dat het heel anders had uit kunnen lopen. Hier zal niet iedereen het mee eens zijn, maar ik heb deze kwestie al veel langer onder de loep genomen. Winkelman was naar mijn inzien soft... Van Voorst tot Voorst was een Alerte knaap, Carstens en Harberts tesamen met Reynders waren echten vechtersbazen. Harberts heeft in de jaren een compleet ander gevoel bij mij ontwikkeld..waar ik in het begin tegen hem was gekant, maar meer ik las hoe meer ik hem begon te respecteren. Zijn woorden voor de comissie in 1948 zijn enorm ophelderend geweest...

Heb het idee dat de enige competente leidinggevenden in het veld in Nederland 1940 van het K.N.I.L waren..

Het is verder een werkelijke schande, wat de houding van onze Officieren destijds waren.. de poging om de Fallschirm's eruit te trappen en het lakse bij de Moerdijk bruggen, dat gaat echt nergens over.

Reynders wilde namelijk de Peel Raam instelling zoals hij had bedoeld sterk houden, omdat hij verwachtte dat de Hoofdstoot ook door zou komen, als dit ook was blijven bestaan had het 1e legerkorps kunnen dienen hierbij, om de parachutisten om te brengen, gezien het feit dat we al goed genoeg in staat waren om hun luchtbevoorrading en versterking te kunnen voorkomen, afbreken en stoppen spreekt al in het voordeel. Met een sterkere peel raam hadden we tijd kunnen kopen hiervoor, waarna het 1e legerkorps zich had kunnen vesten in Vesting Holland en de vervolgende eenheden zich daarbij hadden kunnen voegen.

Ik heb al eerder op Fok! een topic gestart over de paraatheid van 9 mei. Die was nu als volgt.. de troepen zaten lekker in hun barakken die bij de vijand waren bekend, de piloten wisten het te laat, en stonden niet startklaar in hun toestellen, bruggen waren niet voorzien van ontstekers ( wel van explosieven ) wegen waren niet onklaar gemaakt, inundaties kwamen te laat en er waren meerdere pantsertreinen in staat om simpelweg van Limburg naar Amsterdam te kunnen rijden als ze dat hadden gewild. Reynders belichtte dit expleciet omdat hij hiertegen fel gekant was, dit had ook te maken met zijn hele aftreden omdat hij dit niet al mocht doen in Oktober / November ( geen staat van oorlog'/beleg ) vele commandanten gaven verloven af, munitie was ingenomen in een razend tempo van eenheden van Vak Vesting holland zuid gezien die commandant niet op de hoogte was dat de Peel/raam stelling was verzwakt door afgenomen eenheden dus deze commandant waande zich pas in de 3e of 4e linie.. en het mooist van allemaal..

CDS Winkelman ging naar bed op 9 mei, nadat hij tegen van Voorst tot Voorst had gemeld dat alles wat ze konden doen was gedaan en het vrijwel niets meer zou uitmaken want meer konden ze niet doen...

In tegenstelling tot op November 1939 waar Nederland een inval verwachtte Reynders de hele nacht op zijn bureau bij zijn staf bleef totdat rapporten binnenkwamen dat er niets gebeuren ging, CDS Winkelman moest in de ochtend van 10 mei met luchtdreiging van zijn huis naar de staf worden gereden..

Maargoed, zoals we er al uit zijn gekomen, was vooral de communicatie het kritieke punt.. niet alleen de middelen maar ook de doelgerichtheid en snelheid..waar commandanten achter de feiten aan lopen, en het niet snel genoeg verloopt zonder alle betrokken eenheden te kunnen inlichten mag je niets van een tegenaanval verwachten, laat staan verdediging. Volgens mij is op de Grebbeberg 15% gestorven door eigen vuur.

Ook liep er door die communicatie of juist, afwezigheid daarvan veel verspild van gemiste kansen.
Toen Hoofdposten van Legercommandanten werden gevangengenomen, vroegen Duitse Officieren naar de staven van die betrokken Generaal/Kolonel. Ik geloof dat het Cartens was die toen zei, hoeveel denkt u dat dat er zijn dan? ... waarop de Duitse Officier antwoorded.. 70...72?
Carstens antwoordde met ..18.

Vooral de Commissie die is opgesteld na de oorlog m.b.t onderzoek waarom het Nederlandse leger zo snel verslagen is in de jaren 40 gaf hierop nogal intressante views.

Winkelman was vooral een goed manager met een diplomatieke kwaliteit. Voor Winkelman zijn (vermeend) uitgesproken tactische en strategische inzichten is eigenlijk geen enkele aanwijzing te vinden. Winkelman krijgt vooral respect. Reynders daarentegen bleek de op en top militair, met een overduidelijk tactisch en strategisch talent en werd een om die reden gerespecteerd, maar vooral ook een door menigeen bewonderd bevelhebber binnen het krijgsbedrijf. Reynders laat zijn afkeuring van de naar zijn mening militaire achterlijkheid van de politiek blijken, daar waar Winkelman de bemiddelende weg kiest. Medewerkers van Reynders hebben daarom niet alleen respect maar ook ontzag voor hem.
Na het einde van de Tweede Wereldoorlog bleek het inzicht van Reynders op nagenoeg alle punten juist te zijn geweest. Zo juist, dat het voor sommigen leek alsof bij bijna profetische gaven had. Een duidelijk eerherstel volgde echter niet.
In feite is de opperbevelhebberwisseling van 1940 een keerpunt in de Nederlandse krijgshistorie geweest, omdat Winkelman in feite de pionier was die de trend introduceerde om vooral te kiezen voor politiekcorrecte (opper)bevelhebbers. Vanaf 1940 is de aanstelling van bevelhebbers van het Nederlandse leger niet ingegeven door primair de aanwezigheid van militaire kwaliteiten, maar vooral door kwaliteiten die liggen op het vlak van management en politieke correctheid.

Zijn verhoor is trouwens hier te lezen. Brongers heeft ook een mooie biografie over de beste man geschreven.

Heb je trouwens een linkje naar dat topic?

[ Bericht 1% gewijzigd door Nibb-it op 13-05-2011 23:26:17 ]

Hmm, ik ben blij dat we wat dat betreft op dezelfde lijn zitten.
Athans zo lijkt het.

Probleem was dat ook Dijxhoorn niet goed overweg kon met Reynders.. maar dat conflict wordt me nooit duidelijk. Ook Reynders wilde de slag voeren op 1 plek.. Namelijk vesting holland... niet zoals Dijxhoorn aangaf op 2 plekken waar hij een conflict van maakte, waardoor hierna Winkelman werd gekozen en de verdediging op de Grebbeberg werd gevoerd.

Ik weet ook van de plannen die Reynders door wilde zetten.. als hij harder had gepushed was heel de Grebbeberg een Maginot in het klein geworden. Het betonplan zat goed in elkaar, dit heeft zich namelijk bewezen bij Kornwederzand, dat soort bunkers, daar zou de hele Grebbelinie mee vol komen te staan, tesamen met een versterkte Peel Raam stelling.

Als we niet zo veel moeite hadden gedaan voorposten terug te veroveren, en het Nederlandse volk niet zo zacht hadden opgevoed was het anders geweest. In vele gevallen ontbrak krijgersmentaliteit.. maargoed wat mocht je nou verwachten...

Zoals Harberts zei...

Wat de Duitsers voor elkaar hadden gekregen in 44/45 was indrukwekkend.. want die hadden net als wij ...geen artillerie, luchtmacht, initiatief of overwicht.

hetzelfde geld voor de Finnen in 39.. en 41. En die streden in de ernstige minderheid, en met verouderd materieel.

Voor de verdediging van Nederland diende Reynders zijn plannen af te stemmen op het buitenlandse beleid van de regering. Dat wil zeggen dat de regering in algemene lijnen het doel aangaf, dat met de krijgsmacht moest worden nagestreefd en de middelen hiervoor beschikbaar stelde. Op welke wijze dat gebeurde was een zaak die de opperbevelhebber zelf bepaalde. Nederland had gekozen voor neutraliteit. Zijn eerste instructie luidde dan ook:

quote:

Zolang de oorlogstoestand voor Nederland niet feitelijk is ingetreden, treft hij met alle hem ter dienste staande middelen de vereiste maatregelen tot handhaving der neutraliteit.

Indien we onverhoopt toch zouden worden aangevallen moest hij bepalen hoe de verdediging zou worden gevoerd.
Voorts was vastgelegd dat de opperbevelhebber met betrekking tot de uitvoering van zijn taak aan de regering verantwoording schuldig was. Dat was voor de hand liggen, daar tijdens de Staat van Oorlog/Beleg het militaire gezag talrijke bevoegdheden bezit, die op niet-militaire, civiele zaken betrekking hebben. De generaal zou echter in hoofdzaak e maken krijgen met de minister van Defensie. Deze laatste was overigens van oordeel dat de opperbevelhebber alleen aan hem verantwoording behoorde af te leggen.

Nu was er nauwelijks twijfel dat het grootste gevaar van Duitse zijde kwam. Om te voorkomen dat men ons in Duitsland kon beschuldigen de neutraliteit niet serieus te nemen, dwong de instructie om ook aan onze kust en de zuidgrens enkele defensieve maatregelen te nemen.
In de voorafgaande jaren waren er door Reynders en zijn staf plannen gemaakt voorbereidingen te treffen en verkenningen uitgevoerd om met de beperkte middelen een zo goed mogelijke verdediging tot stand te kunnen brengen. Gehoopt werd dat wij het daarmee zo lang konden uithouden, tot buitenlandse hulp zou arriveren.

Zie deze post over de opbouw van ons leger, en deze over het materieel dat voorhanden was.
Het grootste deel van onze landstrijdkrachten behoorde tot het Veldleger. Dat bestond uit alle onderdelen die in de lijn Grebbelinie - Peel-Raamstelling lagen. Te weten (van noord naar zuid) het IV^e en II^e Legerkorps, De Brigades A en B, het III^e Legerkorps en de Peeldivisie. Bovendien de troepen die in, voor en bij de IJssel-Maaslinie lagen. De commandant van het Veldleger was Luitenant-generaal J.J.G. baron van Vorst tot Voorst.
Andere commandanten waren:
Luitenant-generaal J. van Andel, de Vesting Holland
Schuit-bij-nacht H. Jolles, Stelling Den Helder
Generaal-majoor J.T. Alting von Geusau, het Ie Legerkorps
Generaal-majoor G.W. Best, de luchtverdediging
Schuit-bij-nacht H.J. van der Stad, Kolonel J. Veenbaas en Luitenant-kolonel A. Govers, als territoriale bevelhebbers van Zeeland, de noordwestelijke provincies en Zuid-Limburg.

Het leger was beslist te zwak om ons gehele land te beschermen. Uiteindelijk dacht men slechts in staat te zijn de Vesting Holland langdurig te verdedigen. Rynders wilde zich echter niet vanaf het begin af aan beperken tot de verdediging van vesting Holland. Hij zag dit slechts als een laatste mogelijkheid. Tevoren wilde hij zo lang mogelijk stand houden op plaatsen waar dat mogelijk was. Maar hoe zag het plan er nu uit? In grote lijnen zag het er als volgt uit:
• een waarschuwend echelon aan de grens,
• een vertragend echelon op de 'as' IJssel-Maas-Julianakanaal,
• een eerste verdedigend echelon in de Grebbestelling en de Peel-Raamstelling,
• als laatste een hardnekkige verdediging van Vesting Holland (dit wil zeggen verdediging tot het uiterste).

Maar hoe moeten deze echelons voorgesteld worden?
Allereerst het waarschuwend echelon. Om bij een aanval tijdig te worden gealarmeerd werden aan de landsgrenzen grenswachtposten geplaatst, die meestal een infanteriegroep van elf man sterk werden. Ze waren voorzien van een M.20. Door gebrek aan troepen konden echter over het algemeen enkel de verharde (over de grens voerende) wegen worden bewaakt. Door rechtstreekse waarneming en het uitzenden van patrouilles konden ze de grens enigszins onder controle houden. Voor de neutraliteitshandhaving was dit voldoende; bij een vijandelijke aanval hadden ze nauwelijks tot geen gevechtswaarde. Het was dan ook niet de bedoeling dat zij zich tot de laatste man zouden verzetten, dat zou immers een zinloze opoffering van levens betekenen. De voornaamste taak die zij hadden was het alarmeren van achtergelegen troepen bij een vijandelijke grensoverschrijding. Om dat zelfs onder zeer moeilijke omstandigheden mogelijk te maken, lag er vóór elke wachtpost een wegversperring, die bij gevaar gesloten diende te worden. Met hun wapens en mitrailleur konden ze dan proberen de tegenstander even op te houden om zo de gelegenheid te krijgen de alarmering telefonisch, met een seinpistool of een alarmbel of -hoorn door te geven. Vervolgens konden de mannen proberen de eigen troepen te bereiken. Of ze deze kans zouden krijgen was twijfelachtig.

Dan het vertragend echelon. Deze liep langs de oevers van de Geldersche IJssel en verder via de Over Betuwe langs het Maas-Waalkanaal en de Maas in Limburg. De IJssel-Maaslinie, kort gezegd. De linie diende de vijand enige tijd te vertragen, om in de achtergelegen hoofdstellingen de voor het verkeer opengebleven wegen en spoorlijnen te versperren., de bevolking te evacueren, mijnenvelden scherp te stellen, enzovoorts. Al deze zaken werden grondig voorbereid, waardoor zij in zeer korte tijd uitgevoerd zouden moeten kunnen worden.
De linie zelf bestond voornamelijk uit een enkele rij kazematten voor drie of vier man, met grote tussenruimten. Op sommige stukken bedroeg de meer dan een kilometer. De bruggen zouden van vanzelfsprekend worden opgeblazen. Bij elke brug lagen verder twee grotere kazematten, bewapend met een licht stuk geschut van 5 cm en een zware mitrailleur. Omdat de taak slechts beperkt was en er een tekort aan manschappen was was de bezetting van de IJssel-Maaslinie vrij zwak te noemen. De infanteriebataljons waren soms over een lengte van vijftien kilometer verspreid. Als je weet dat voor een daadkrachtige verdediging de frontbreedte van een bataljon één kilometer bedroeg, kan je je voorstellen dat de IJssel-Maaslinie een uiterst zwakke barrière was, waar artillerie (vrijwel) geheel ontbrak. Het gebied ten oosten van de IJssel-Maaslinie kon door gebrek aan troepen, materieel en geld niet worden verdedigd. Wel waren daar wegversperringen en brugvernielingen voorbereid. Generaal Reynders schatte dat de weerstandsduur tegenover een overmachtige vijand op een halve á hele dag. Bij een doorbraak diende men waar mogelijk zo snel mogelijk terug te trekken op achterliggende linies.
In Groningen en Drenthe zou een tegenstander eveneens op een vertragingslijn stuiten, die echter nog aanzienlijk zwakker was als de IJssel-Maaslinie. Deze was zo zwak bezet dat er zelfs geen sprake was van een aaneengesloten vuurfront. Deze lijn liep vanaf de Dollard via kanalen en varten dicht achter de grens naar de Hoogeveensevaart om en dan langs het Meppelerdiep naar het IJsselmeer, waar hij eindigde. Hiervoor waren er zeven bataljons beschikbaar, waarvan er twee als reserve dienden om tegen vijandelijke doorbraakpunten te worden ingezet. De bataljons zouden bij overmacht terugtrekken over de Afsluitdijk. Om ze op te vangen en door te sturen lag er voor die dijk op de Friese kust een klein bruggenhoofd, de Wonsstelling.
Door de ligging en het tekort aan materieel kon ook in Zuid-Limburg slechts waarschuwend en vertragend worden opgetreden. De belangrijkste vertraging zou plaatsvinden langs het Julianakanaal en in Maastricht, waar alle bruggen van springladingen waren voorzien. Dit kon (zoals eerder genoemd) de Belgen ten goede komen.

Na het volbrengen van de waarschuwende en vertragende taken zou de eerste, krachtige weerstand worden geboden. In het noorden zou dat gebeuren bij de Afsluitdijk. Toen deze in 1933 gereed kwam, gaf dat voor onze defensie weer problemen omdat de dijk een nieuwe toegang tot Vesting Holland verschafte. Verhogingen van het budget maakte echter geen schijn van kans. Na veel geschipper werd het tenslotte mogelijk de benodigde verdedigingswerken uit de gelden van de Zuiderzeewerken te financieren. Zo kon het gebeuren dat op de Afsluitdijk twee stellingen verrezen die aan hoge eisen voldeden en de trots vormden van onze defensie. De zware betonkazematten bij de sluiscomplexen Kornwerderzand en Den Oever zijn daar tot op de dag van vandaag te zien. Het IJsselmeer werd overigens bewaakt door een flotilla lichte schepen van de Koninklijke Marine.
Zuidelijker wilde Reynders weerstand bieden in een aaneengesloten lijn van in de diepte gegroepeerde opstellingen. Het noordelijk deel van deze lijn bestond uit de Grebbelinie. Deze liep vanaf het IJsselmeer, via de oostrand van Amersfoort, langs Veenendaal en Scherpenzeel, naar de Grebbeberg bij Rhenen. Ze volgde dus ongeveer de grens van de provincie Utrecht. De linie werd tussen de Rijn en de Waal voortgezet in de Betuwestelling en tussen de Waal en de Maas in de Maas-Waalstelling. Daar sloot ze aan op de (op initiatief van Reynders ontworpen!) Peel-Raamstelling. Nagenoeg alle genoemde linies en stellingen bestonden in het begin van de mobilisatie niet of nauwelijks. Soldaten hebben de stellingen voor het grootste deel zelf moeten bouwen. Het voornaamste bezwaar tegen deze werkzaamheden was dat er weinig tijd overbleef om de (toch al geringe) geoefendheid te verhogen! Het waren de consequenties van de jarenlange verwaarlozing van onze defensie.
Over het algemeen werden de linies opgebouwd uit twee achter elkaar liggende verdedigingslijnen. De voorste noemt men de 'frontlijn', hier waren de meeste wapens opgesteld. Met het vuur van die wapens en met verder naar achteren opgestelde artilleriestukken moest de vijand tot staan worden gebracht. Mocht deze er toch doorheen komen, dan kwam de tweede lijn, de zogenaamde 'stoplijn' in actie. De stoplijn had een zwakkere bezetting, omdat men ervan uitging dat de door de frontlijn aangerichte verliezen de vijand minder stootkracht had. Bovendien konden uit de frontlijn teruggetrokken troepen de stelling versterken. Vervolgens was het de bedoeling om de voor de stoplijn tot stilstand gebrachte vijand door een tegenaanval met een in reserve gehouden onderdel weer over de frontlijn terug te dringen. De beide lijnen waren opgebouwd uit van hout en grond gemaakte stellingen, loopgraven en (gas)schuilplaatsen. Hoofdzakelijk in de frontlijn trof men ook betonnen en gietstalen kazematten aan, die als mitrailleurstelling dienst deden. Waar mogelijk kon het voorterrein van de Grebbelinie geïnundeerd worden. In het noordelijk deel was de inundatie vrij breed. Voor het overige waren ze niet aaneengesloten en ook lang niet zo uitgestrekt als voor de Waterlinie. Voor Amersfoort was de breedte gering en in de omgeving van Scherpenzeel en de Grebbeberg ontbraken de inundatiegebieden geheel. In de droog gebleven gebieden werden als regel voorposten geplaatst met een weerstandbiedende of waarschuwende taak. Voor de bezetting van de Grebbelinie werden het II^e en het IV^e Legerkorps bestemd.
De Betuwe- en de Maas-Waalstelling werden verdedigd door respectievelijk Brigade A en Brigade B. Ook hier konden delen van het terrein worden geïnundeerd. In de hierboven beschreven verdedigingslinies zou zo lang mogelijk stand worden gehouden; verder macht de vijand niet komen.
Op sommige plaatsen van de Peel-Raamstelling was het terrein, met name door ontginningen, makkelijk te betreden. Het terrein was zelfs geschikt voor tanks te noemen. Reeds in 1937 was daarom overwogen een tankgracht aan te leggen. De defensiebegroting bood echter geen ruimte voor zo'n kostbare voorziening. Maar zo'n gracht bleek als afwateringskanaal ook nuttige diensten te kunnen vervullen. Dat opende voor Reynders de mogelijkheid het project in het kader van werkverschaffing te laten uitvoeren, voor puur militaire objecten mochten werklozen namelijk niet worden ingezet. Uiteindelijk werd in 1939 toestemming gegeven voor het graven van het zogenaamde Peelkanaal tussen Griendtsveen en de Raam ten noorden van Mill. De militaire functie was echter zo bekend dat men in de omgeving al snel over het 'Defensiekanaal' sprak. Op de westelijke oever waren kazematten gebouwd. Prikkeldraadversperringen, hier en daar aangevuld met mijnenvelden, versterken het afwerend vermogen. Men beschikte op de meeste plaatsen over prima, ruime schootsvelden. Deze stelling langs het kanaal vormde de voorposten voor de daar achter gelegen hoofdstelling.
Op vele militaire deskundigen uit de tijd heeft de Peel-Raamstelling grote indruk gemaakt. In sommige Duitse stukken wordt zelfs gesproken van de 'Nederlandse Maginotlinie'. Het was ook de bedoeling dat er voor onze oosterburen een afschrikwekkend effect van de linie uit zou gaan, daar is Reynders kennelijk in geslaagd! Toch was hij realistisch genoeg de Duitsers niet te onderschatten. Hij verwachtte slechts een vertragend effect van enige betekenis. Tenzij de Fransen tijdig te hulp zouden komen, waren geen troepen meer beschikbaar om de verdedigers van de stelling na verloop van tijd af te lossen.
Indien de Duitse overmacht tot de terugtocht zou dwingen, moest dit in de richting van Vesting Holland of Zeeland geschiedden. Generaal Reynders had overigens graag nog opnamestellingen ten westen van de stelling willen inrichten, maar hiervoor werd hem geen geld beschikbaar gesteld. In welke richting zou worden teruggetrokken, was van te voren niet te voorspellen. In alle gevallen lag het voor de hand dat dit in overleg of samenwerking met de in de provincie te verwachten Franse troepen moest gebeuren. Een teruggaan op de Vesting Holland zou geschieden via de bruggen bij Keizersveer en Moerdijk. Daarna kon het III^e Legerkorps het zuidfront van de Vesting versterken.

Reynders verwachtte het zwaartepunt van de Duitse aanval in het zuiden van het land. Toen de stellingbouw al redelijk gevorderd was, zag hij de mogelijkheid bestond dat de Peel-Raamstelling zou kunnen vallen terwijl dit nog niet het geval was in de Grebbestelling. Daarom liet hij achter de Waal en de Linge een stelling bouwen, waarop de Peeltroepen eveneens terug zouden kunnen trekken. Deze Waal-Lingestelling zou dan de Grebbestelling den de Betuwestelling vanuit het zuiden beveiligen en sloot bij Gorinchem aan op Vesting Holland. Deze stelling kon dor uitgebreide inundaties worden beschermd.

In de Vesting Holland zou worden standgehouden. Het oostfront van de Vesting is ook wel bekend als de Nieuwe Hollandse Waterlinie. Deze vormde een historische verdedigingslijn van ons land. Deze lijn liep vanaf IJsselmeer bij Muiden over de Loosdrechtse Plassen, volgde de oostrand van de stad Utrecht en ging verder langs Vreeswijk, Everdingen en Leerdam naar Gorinchem. Het voorterrein kon bijna overal over grote diepten onder water worden gezet. Dit mocht echter op last van de regering pas gebeuren als ons land werd aangevallen, schadevergoedingen aan boeren kostten immers geld!
Na het opwerpen van de inundaties had de linie een grote afweerkracht. Ze waren voor infanterie en normale voertuigen haast ondoorschrijdbaar, en bij de ongeveer een halve meter hoge waterstand vormden de onzichtbaar geworden sloten onoverkomelijke tankhindernissen. Amfibievoertuigen konden er niet drijven en zouden zich als gewone voertuigen gedragen. Een aanval was slechts mogelijk over enkele smalle, droog gebleven stukken bij de weinige hoger gelegen wegen welke makkelijk onder vuur te houden waren. De verdediging hier was echter zeer oud en bestond voor een groot deel uit forten uit de negentiende eeuw. Tot augustus 1939 was er bijna niets aan gedaan; daarna begon men na eindeloos lobbyen over de beschikbare gelden met het moderniseren van de linie. In tegenstelling tot wat men verwachtte, waren de oude forten op afstand nauwelijks zichtbaar, met behulp van de omgeving vormden zij ware meesterstukken van camouflage. Een ander groot voordeel van de uitgebreide inundaties was dat het voor tanks haast onmogelijk was op te trekken.
Er waren ook nadelen. Zo kon bijvoorbeeld een voor de linie liggende vijand Utrecht beschieten en met zware artillerie zou zelfs Amsterdam bestookt kunnen worden. Graafwerkzaamheden ten behoeve van de stellingbouw leverden door de hoge waterstand problemen op, ook was het lastig de artillerieposities te camoufleren.
Omdat de troepen in de Grebbelinie, Betuwestelling en Maas-Waalstelling hier uiteindelijk op zouden terugtrekken, had Reynders de Waterlinie van een vrij sterke bezetting voorzien. Deze bestond uit de Brigades C en D en een aantal afzonderlijke onderdelen. Er waren 192 (verouderde) vuurmonden beschikbaar. Ze dienden de terugtrekkende troepen op te vangen, zodat die onder hun dekking konden worden gereorganiseerd om daarna de verdediging over te nemen.

De Waterlinie ging bij Gorinchem over in het zogenaamde 'zuidfront' van de Vesting Holland. Dat liep langs de noordoevers van het Hollands Diep en het Haringvliet. Deze brede stromen maakten dit front van nature zeer sterk. De eerder geboude verdedigingswerken werden in 1939 weer in gebruik genomen. Op en bij de noordelijke dijken kwamen veldversterkingen met daarvoor een doorlopende prikkeldraadversperring. Verder lag er een lange reeks betonnen schuilplaatsen, waar beschutting kon worden gevonden tijdens beschietingen en luchtaanvallen.
De enige toegangsweg naar het Zuidfront vormden de Moerdijkbruggen. Die waren vooral belangrijk omdat eventuele Franse hulp via deze overgangen binnen de Vesting Holland kon komen. Er waren daarom extra voorzieningen getroffen; op de noordoever bevonden zich twee zware betonkazematten, bewapend met licht geschut en zware mitrailleurs. Ze konden zowel de verkeersbrug als de spoorbrug met vuur bestrijken. Verder kwamen er twee luchtdoelbatterijen en drie pelotons luchtdoelmitrailleurs.

Bronnen:
www.grebbeberg.nl
www.zuidfrontholland.nl
Generaal Reynders - een miskend bevelhebber, E.H. Brongers, 2007
Beknopt overzicht van de krijgsverrichtingen van de Koninklijke Landmacht, Sectie Krijgsgeschiedenis, 1947

[ Bericht 1% gewijzigd door Nibb-it op 27-09-2017 17:43:44 ]

Ik heb inhoudelijks niets toe te voegen maar ik wil de posters gewoon even complimenteren (en aansporen door te gaan). Wat een kwalitatief hoogwaardig en ontzettend bazen topic is dit.

Nibbit ik begrijp de plannen en opstellingen wel, eigelijk van beide CDS. Wat je hebt gekopieerd uit grebbeberg.nl is natuurlijk over het algemeen bekend. Lijkt me intressanter als we gaan discussieren wat er vooral verkeerd liep.

De fouten die zijn gemaakt, wie daar verantwoordelijk is geweest...
Reynders had natuurlijk na de oorlog een makkelijk praten.. hij is wat dat betreft niet echt in ere hersteld.

het lijkt me niet verkeerd uiteen te zetten wat welke cds nu precies wilde en hoe de houding van de Minister van Defensie precies was. dat leverd nieuwe invalshoeken op, en geef misschien een intressante kijk op de situatie in 49/40. Eerst even goed ontbijten

Idd verdomd goede topicvulling. Steek je iets van op. Uiterst leerzaam, chapeau heren en continue please...

Goed topic!

quote:

Op zaterdag 14 mei 2011 12:52 schreef Pumatje het volgende:
Nibbit ik begrijp de plannen en opstellingen wel, eigelijk van beide CDS. Wat je hebt gekopieerd uit grebbeberg.nl is natuurlijk over het algemeen bekend. Lijkt me intressanter als we gaan discussieren wat er vooral verkeerd liep.

Ik geloof dat ie dit gewoon zelf geschreven heeft hoor, heb dat stuk in ieder geval nooit op grebbeberg.nl kunnen vinden.

quote:

Op zaterdag 14 mei 2011 12:52 schreef Pumatje het volgende:

De fouten die zijn gemaakt, wie daar verantwoordelijk is geweest...
Reynders had natuurlijk na de oorlog een makkelijk praten.. hij is wat dat betreft niet echt in ere hersteld.

het lijkt me niet verkeerd uiteen te zetten wat welke cds nu precies wilde en hoe de houding van de Minister van Defensie precies was. dat leverd nieuwe invalshoeken op, en geef misschien een intressante kijk op de situatie in 49/40. Eerst even goed ontbijten

De beide Moerdijkbruggen werden van een springlading voorzien, om deze te kunnen ontsteken moesten nog slagsnoeren worden aangebracht. Reynders had op 19 januari 1940, dus nog voor zijn ontslag, opdracht gegeven om hier elektrische ontstekingsmiddelen aan te brengen. Daardoor zouden ze zonder verdere voorbereiding kunnen worden opgeblazen wanneer nodig. Helaas bleek dit in mei 1940 niet te zijn gebeurd. Wat een fout!

Begin september 1939 vond onder leiding van Koningin Wilhelmina een bespreking plaats tussen Reynders en de regering. Aanwezig waren premier De Geer, Minister van Defensie Dijxhoorn en de Minister BuZa Van Kleffens. Reynders heeft toen zijn verdedigingsplan toegelicht. Dijxhoorn hoorde het verhaal aan maar was het niet eens met de plannen. Hij was van mening dat de beide Legerkorpsen niet in de Grebbelinie, maar in het oostfront van Vesting Holland geplaatst moesten worden. In de Grebbelinie zou met zwakke, vertragende troepen volstaan kunnen worden. Ook de Peel-Raamstelling achtte hij van weinig belang! Hij vond dat in Noord-Brabant enkel een vertragend gevecht op en langs de wegen zou moeten worden gevoerd. De Geer sprak zelfs over een 'symbolische verdediging', dus in feite het prijsgeven van de gehele provincie. Na de oorlog zei hij het niet zo bedoeld te hebben; zijn uitspraak zou op onbekendheid met militaire begrippen hebben berust. Dijxhoorn bemoeide zich hier trouwens voor het eerst met het krijgsbeleid, dat niet hij maar de Opperbevelhebber Reynders diende te bepalen. Dijxhoorn liep Reynders steeds meer 'voor de voeten', als het ware. De oplopende spanningen tussen de twee hebben dan ook geleid tot het ontslag van Reynders. (dit stond net in mijn vorige post, maar hier past het beter )

Nederlandse oorlogsslachtoffers.
Aan Nederlandse zijde verloren 2.341 militairen (landmacht, luchtmacht en marine) hun leven naar aanleiding van de gevechten in de periode 10-18 mei 1940. Hierbij zijn meegerekend de militairen die als gevolg van opgelopen verwondingen in de meidagen later alsnog hieraan overleden, zij die zelfmoord pleegden ten gevolge van de gebeurtenissen, zij die werden gedood of geëxecuteerd als gevolg van (al dan niet vermeend) verraad en zij die kwamen te overlijden als gevolg van krijgshandelingen in België, Frankrijk en op de Noordzee als direct gevolg van hun Nederlandse militaire status tijdens de meidagen.

Onder de burgers van Nederland vielen naar schatting 2.200 doden als direct gevolg van de oorlogshandelingen, waarbij inbegrepen de doden die vielen als gevolg van het bombardement op Rotterdam.

Bron: www.grebbeberg.nl

[ Bericht 14% gewijzigd door Nibb-it op 14-05-2011 20:11:33 ]

heb nog een NL helm, patronen tas, Knil officiers sabel, fallschirm jager tas en ga zo maar door liggen.. waar haal je al die originele spullen nibbit?

Beurzen, Marktplaats, viavia... Soms vind je nog eens wat op een rommelmarkt. Zou je wat plaatjes willen maken van je spulletjes, ben wel benieuwd.

pfrt, staan er ook al genoeg van op Fok! Zal eens kijken of ik het topic terugvinden kan.

heb ook een mooi exemplaar helm van Wehrmacht.. uit '41.

Ik ben benieuwd. http://kopen.marktplaats.nl/verzamelen/militaria/c920.html hier komt geregeld wel iets voorbij.

Geweldig topic!

Duitse loopgraven ontdekt

Op de Grebbeberg in Rhenen zijn oude Duitse loopgraven en geschutsstellingen gevonden uit de Tweede Wereldoorlog. Archeologen deden de bijzondere vondst, zo maakt RAAP Archeologisch Adviesbureau vandaag bekend.

Hoewel veel bekend is over de Nederlandse verdedigingslinie op de Grebbeberg, bestond er tot nu toe geen documentatie over de linie die de Duitsers aan het eind van de oorlog opwierpen tegen de geallieerden, aldus een woordvoerster van RAAP.

_{bron: spits.nl}

filmpjes met landsverk

verdediging in Nederland, reanactment

Dordrecht

( erger je niet aan de foute info, vooral het stukje dat we verrast werden door Para's..
Juist het tegenovergestelde is het geval, vooral na de inval van Denemarken en Noorwegen )

nederlandse leger en een herdenking kort na de bevrijding van NL

Leuk beeld, ik wist niet dat Nederlands tegenwoordig ook nagespeeld wordt.

Op zondag 29 mei organiseert de Stichting Samenwerkende Militaria Verzamelaars weer een beurs. Sinds 1980 organiseert de stichting 6 beurzen per jaar. Voor Nederland zijn dit de grootste beurzen op militariagebied. Maak eens kennis met onze militariabeurzen. +/- 270 meter tafel met 80 standhouders zorgen voor een interessant aanbod.

Sporthal DE MEENT
Graaf Wichman 177, Te Huizen

Toegangsprijs:
S.M.V. Donateurs en hun dames gratis, militairen in uniform en eigenaren van een veteranenpas half geld.
overige bezoekers ¤ 3,- p.p.
kinderen t/m 12 jaar onder geleide gratis.

Openingstijden van de beurs zijn van 9.00 tot 13.00

http://www.stichtingsmv.nl/

[ Bericht 1% gewijzigd door Nibb-it op 20-05-2011 16:25:15 ]

Heeft iemand wel eens het boek: "ik zou weer zo gek zijn", van Hannie S.R. Meijler gelezen?
Gaat over de prinses-brigade, maar ook veel soldaten die al mee vochten toen Duitsland binnenviel!

quote:

Op vrijdag 20 mei 2011 13:50 schreef Nibb-it het volgende:
Leuk beeld, ik wist niet dat Nederlands tegenwoordig ook nagespeeld wordt.

genoeg hoor

Ypenburg, grebbeberg...

hopen dat ze de acties om de para's te verjagen maar niet gaan naspelen.. dat gaat lachen worden.

quote:

Op maandag 16 mei 2011 23:10 schreef Pumatje het volgende:
pfrt, staan er ook al genoeg van op Fok! Zal eens kijken of ik het topic terugvinden kan.

heb ook een mooi exemplaar helm van Wehrmacht.. uit '41.

Hopelijk met een kogelgat.
Moest ik ff zeggen.

quote:

Op zondag 22 mei 2011 16:41 schreef Pumatje het volgende:

[..]

genoeg hoor

Ypenburg, grebbeberg...

hopen dat ze de acties om de para's te verjagen maar niet gaan naspelen.. dat gaat lachen worden.

Mag toch hopen dat ze geen origineel veldgrijs dragen

quote:

Op zondag 22 mei 2011 21:53 schreef Partizan8919 het volgende:

[..]

Hopelijk met een kogelgat.
Moest ik ff zeggen.

helaas niet, gelukkig voor mij ook.. waarde is nu ook hoger .
waarom ik verzeker ben door de echtheid ervan..

de spullen zijn doorgegeven via mijn opa.. en mijn grootvader die diende in Nederlands Indië.
Mijn opa diende overigens niet in de Whermacht hoor..
We twijfelen steeds meer wel of hij geen geheime dienst werkzaamheden heeft verricht.. of deel heeft genomen aan leiding van het verzet, want ik herriner me in veel van zijn verhalen details die daarop wijzen, plus dat er na zijn dood heel wat spullen zijn gevonden.

De helm en andere spullen lagen in zijn tuin en voor op straat...

quote:

Op zondag 22 mei 2011 23:01 schreef Nibb-it het volgende:

[..]

Mag toch hopen dat ze geen origineel veldgrijs dragen

inderdaad.. maar ik doelde meer op het tactische horror verhaal aldaar..
Officieren die een tegenaanval ondernemen, en midden in de tot dan toe redelijk goed verlopende tegenstoot besluiten eten aan te laten voeren in plaats van munitie, terwijl de vijand onbewust 3 dijken verder zit....

dat soort stommiteiten

quote:

Op maandag 23 mei 2011 00:14 schreef Pumatje het volgende:

[..]



inderdaad.. maar ik doelde meer op het tactische horror verhaal aldaar..
Officieren die een tegenaanval ondernemen, en midden in de tot dan toe redelijk goed verlopende tegenstoot besluiten eten aan te laten voeren in plaats van munitie, terwijl de vijand onbewust 3 dijken verder zit....

dat soort stommiteiten

He he, ja snap ik... maar ik moet altijd een beetje huilen als ik volwassen mensen die hard 'pang pang' roepen door de modder zie rollen in origineel spul.

Maak nou eens wat foto's van je collectie, Puma!

quote:

Op maandag 23 mei 2011 00:12 schreef Pumatje het volgende:

[..]

helaas niet, gelukkig voor mij ook.. waarde is nu ook hoger .
waarom ik verzeker ben door de echtheid ervan..

de spullen zijn doorgegeven via mijn opa.. en mijn grootvader die diende in Nederlands Indië.
Mijn opa diende overigens niet in de Whermacht hoor..
We twijfelen steeds meer wel of hij geen geheime dienst werkzaamheden heeft verricht.. of deel heeft genomen aan leiding van het verzet, want ik herriner me in veel van zijn verhalen details die daarop wijzen, plus dat er na zijn dood heel wat spullen zijn gevonden.

De helm en andere spullen lagen in zijn tuin en voor op straat...

Haha ok wel interessant. Mijn grootvader heeft meegedaan met de Prinses Irene Brigade en was ook gemobiliseerd uiteraard, hoe lang precies, dat weet ik niet maar hij heeft genoeg medailles overgehouden, eentje opgespeld ik dacht door Juliana zelf, en die speld prikte hem in de borst haha maar goed zo zijn er nog wel meer van die verhalen.

daarover gesproken,

Pet van Japanse officier


sabel in mijn oude huis



NL legermes inc. compas en fluit



Brisant granaat



wat medailles en onderscheidingen van de familie











mijn familie in Nederlands Indie







flyer van Mussert



Comische plaat van dolle dinsdag van mijn stad



mooie poster ( karton ) van Knil



wat boeken die ik toen aan het lezen was



behaalde medailles











een aan te raden verzameling!

Churchill's memoires!
prachtig



mooie stukken in de krant


Duitse Whermacht helm , met cbrn masker uit de koude oorlog



helemaal intact, geen verroesting... wel oppervlakkige oxidatie hier en daar.
ook perfect binnenwerk!

Franse helm,



het zijn wat foto's, en niet van alles.. en nog kutfoto's ook..
heb het voor mezelf dus het is niet nodig

Met die granaat, hoe mooi ook, zou ik oppassen. Op het moment dat je huis affakkelt en ze vinden dat ding kun je fluiten naar je brandverzekering.

Erg imposante verzameling Pumatje.
Misschien kan je voor mij even herhalen wat je voorouders precies deden.
Ik denk dat je dat wel eerder hebt gezegd.
Maar ik vrees dat ik dit gemist heb.

quote:

Op maandag 23 mei 2011 17:31 schreef AchJa het volgende:
Met die granaat, hoe mooi ook, zou ik oppassen. Op het moment dat je huis affakkelt en ze vinden dat ding kun je fluiten naar je brandverzekering.

hmm, ook als hij helemaal onschadelijk is gemaakt ( lading inc ontsteking ) ?

hier nog een foto van mijn opa, met ridders speldje op.. daarnaast patronen tas van NL leger... opgeraapt bij Dungense brug, the Den dungen ..naast de plek die we wel kennen...Maaskantje

quote:

Op maandag 23 mei 2011 18:19 schreef Pumatje het volgende:

hmm, ook als hij helemaal onschadelijk is gemaakt ( lading inc ontsteking ) ?

Yup.

Esses kan je daar vast meer over vertellen.

Mooi spul Puma! Die brisant valt volgens mij in categorie II en is zonder speciale verzamel/studie-ontheffing verboden. Je helm is ook mooi, jammer dat 'ie de klinknagel mist. Enne als je dat leerwerk op de laatste foto nog eens wegdoet ...

waar kan ik dat aanvragen?

bedankt, ik zal er mee oppassen. Heb wel geschikte ruimte ervoor denk ik.
enne, klinknagel? je bedoelt om binnenwerk vast te houden?

Het leerwerk gaat nimmer weg haha

quote:

Op maandag 23 mei 2011 18:46 schreef Pumatje het volgende:
waar kan ik dat aanvragen?

bedankt, ik zal er mee oppassen. Heb wel geschikte ruimte ervoor denk ik.
enne, klinknagel? je bedoelt om binnenwerk vast te houden?

Het leerwerk gaat nimmer weg haha

Zie deze foto voor die nagel: (M40 Luftwaffe)


[ Bericht 1% gewijzigd door Nibb-it op 23-05-2011 21:45:56 ]

aah.. ik snap.
Inderdaad die mist helaas..

Mooie granaat.

quote:

Op maandag 23 mei 2011 18:58 schreef Pumatje het volgende:
aah.. ik snap.
Inderdaad die mist helaas..

Heb je een foto van de binnenkant? Zou 'm trouwens even afstoffen, door stof kan je helm gaan oxideren.

nee heb ik hier zo niet, heb ze wel eens gemaakt, en voorgelegd aan een paar lui gespecialiseerd in deze zaken om echtheid te bepalen en die waren ook snel overtuigd.. heb nu geen idee waar ik zou moeten zoeken...

zal ze eens maken.
Helm is afgestoft, maar wil een museum benaderen om exacte behandeling na te vragen met deze helmen.. in principe zou hij in een afgesloten ruimte moeten staan, zuurstofvrij enzo..

btw, de foto's zijn oud.. zeker 1 jaar.
ding is al afgestoft

Britse helm inc verband en camo net

quote:

Op maandag 23 mei 2011 22:29 schreef Pumatje het volgende:
nee heb ik hier zo niet, heb ze wel eens gemaakt, en voorgelegd aan een paar lui gespecialiseerd in deze zaken om echtheid te bepalen en die waren ook snel overtuigd.. heb nu geen idee waar ik zou moeten zoeken...

zal ze eens maken.
Helm is afgestoft, maar wil een museum benaderen om exacte behandeling na te vragen met deze helmen.. in principe zou hij in een afgesloten ruimte moeten staan, zuurstofvrij enzo..

btw, de foto's zijn oud.. zeker 1 jaar.
ding is al afgestoft

Vitrinekastje (Ikea, vier tientjes) is normaal gesproken genoeg voor helmen, dan staan ze redelijk stofvrij en weg van vettige vingers! Je moet er alleen nooit een spotje direct op richten (tenzij met UV-filter), kan je decals aantasten. Het leerwerk van je helmen nooit insmeren met vet oid, dan krijg je op termijn alleen maar schade en verkleuring.

Foto's, uniformen en dergelijke is een ander verhaal. Enne, leuke pot die Brit

[ Bericht 3% gewijzigd door Nibb-it op 23-05-2011 22:53:38 ]

dan is het allemaal prima

Anyway.. had weer vele docu's gedownload.. en hoe blij ik steeds ben met de Britse / National Geographic docu's.. hoe frustrerend de Amerikaanse zijn.

Zo subjectief en gedramatiseerd.. om moe van te worden.
Continue opzwepende muziek en bij originele stukken waar bijv. Hitler aan het woord is zo'n "spannende" amerikaanse stem..

zoiezo kiezen ze nooit goede stemmen in Amerika voor docu's.. waarschijnlijk omdat de helft van de populatie in slaap valt als er niet 1 of andere hyped amerikaan praat in plaats van een geruststellende professioneel ogende oudere wijsheer.

wel jammer, het is 9 gb.
gaat nu over de doc ww2 the complete history.

en die is al weer gedelete.

Dat is vaak zo met Amerikaanse docu's, laatst op History was er een serie die heette 'America: History of US'. De aflevering over de tweede wereldoorlog was één groot ophemelspektakel, zo geweldig en heldhaftig !

Die kale gast van Future Weapons werd zelfs aangehaald als 'expert'


[ Bericht 9% gewijzigd door Nibb-it op 24-05-2011 00:25:10 ]

ik vind die gast bijna een satire over zichzelf maken continue...

wat een droplul is dat zeg..

@Nibb-it, wat was het nut van deze beenwindsels?

Beenwindsels werden gedragen om te voorkomen dat er modder en water in de halfhoge schoenen kwam. Militairen die wat meer in de slappe was zaten (vooral de officieren dus) konden beenkappen aanschaffen, van leer. Laarzen werden ook wel gedragen, deze waren duur en kwamen derhalve niet veel voor.

waren ook achterhaald destijds..
knelden de benen af..

zullen wel enorm veel lui hebben rondgelopen met scheenbeenvlies ontsteking.
Deze "ziekte" hebben veel beginnende militairen van nu, omdat de spieren van voeten en been niet gewend zijn aan veel marsen in kisten,.. en dat in kisten van 2011..
Komt omdat scheenbeen geleidelijk wordt afgekneld..

operatie is de methode om het te genezen..

het is een typisch voorbeeld van veroudering van de legeruitrusting..

[ Bericht 1% gewijzigd door Pumatje op 25-05-2011 23:43:13 ]

Beenkappen schenen ook geen feest te zijn, bij lange marsen gingen ze knellen en draaien. De windsels waren nog enigszins elastisch om de zwelling van de kuiten bij lange marsen op te vangen, beenkappen daarentegen gaven niet mee.

quote:

Op woensdag 25 mei 2011 22:05 schreef Nibb-it het volgende:
Beenkappen schenen ook geen feest te zijn, bij lange marsen gingen ze knellen en draaien. De windsels waren nog enigszins elastisch om de zwelling van de kuiten bij lange marsen op te vangen, beenkappen daarentegen gaven niet mee.

Oke, dat is flink naar. Het is wel erg verbazend.

Ik weet niet wat het is, waarom we destijds zo onkundig waren.
Voor al een praktijk oefen dag op de kms is het al gebruikelijk dat we een springtest doen om te controleren of er er niets rinkelde in je tenue of uitrusting wat je positie zou kunnen verraden, controleren we wapens en camouflage .. lopen we een stukje om daarna een ingeprogrammeerde rust volgt om sokken te verwisselen, en een natbezweet t-shirt te verwisselen voor een droge, om zo inzetbaar te blijven! Dat is het doel.

Daar hoef je geen 60 jaar ontwikkeling voor ondergaan te hebben, maar gewoon een nuchter boeren verstand.. We hadden te weinig oorlogservaring om voor zo'n queste gesteld te worden..

Ik begrijp ook steeds beter wat Knil militairen in Nederland gepresteerd hebben, dat was echt wel op niveau...

Op zaterdag 28 mei 2011 zal Militaria Beurs Brabant voor de derde keer de deuren openen.
De beurs zal gehouden worden van, 10:00 tot en met 13:00 bij:
De Bijenkorf
Myrtha plein 8, Hooge Mierde (NB)

Entree:
¤ 2,00, kinderen tot 10 jaar onder begeleiding gratis

Voor meer informatie: www.militariabeursbrabant.nl

Op zondag 29 mei 2011 organiseert Stichting Samenwerkende Militaria Verzamelaars weer een beurs.
De beurs zal gehouden worden van, 10:00 tot en met 13:00 bij:
Sporthal DE MEENT
Graaf Wichman 177, Huizen

Entree:
S.M.V. Donateurs en hun dames gratis,
Militairen in uniform en eigenaren van een veteranenpas half geld.

overige bezoekers ¤ 3,00, kinderen tot 12 jaar onder begeleiding gratis.

Openingstijden van de Beurs zijn van 9.00 tot 13.00

Voor meer informatie: http://www.stichtingsmv.nl/

Nibbit, bedankt voor de posts.
Maar wat zou zoals ongeveer het aanbod zijn bij deze beurzen.
Ik weet namelijk niet wat ik verwachten kan

Enige grepen uit de geschiedenis van het 1e en 2e Regiment Huzaren-Motorrijder
Door: J.A. Bom
In het Legermuseum staat een zware motor van het type BSA G 14 met zijspan, waarop een lichte mitrailleur wordt vervoerd. Deze zijspancombinatie, waarschijnlijk het enig resterende exemplaar van dit type, was indertijd bij een van de regimenten huzaren- motorrijder in gebruik. In dit artikel wordt de relatief korte geschiedenis van deze regimenten in grote lijnen geschetst. Hierbij wordt voornamelijk ingegaan op de samenstelling en de wordingsge- schiedenis en slechts beperkt op de verrichtingen in de oorlogsdagen van mei 1940, waarover reeds het nodige elders is geschreven.

Motorisering bij het Wapen der cavalerie
In verband met de politieke en militaire ontwikkelingen in Duitsland, kwam de Nederlandse legerleiding halverwege de jaren dertig tot de conclusie dat met een strategische overval op ons land ernstig rekening moest worden gehouden. Door moderne technische ontwikkelingen, zoals motorisering, mechanisering en de ontwikkeling van het luchtwapen, zou de mogelijke vijand alleen het hoofd kunnen worden geboden indien ons leger in een snel tempo aanzienlijk zou worden versterkt en gemoderniseerd. Hierbij was een gemotoriseerde divisie, voorzien van het nodige pantserafweergeschut, onontbeerlijk. De Lichte brigade, die tot dusver bestond uit twee bereden regimenten huzaren, het Regiment wielrijders en het Korps rijdende artillerie, zou tot een dergelijke divisie worden omgevormd. Hiertoe zouden de paarden uit de Lichte brigade moeten verdwijnen, terwijl deze brigade met moderne pantserwagens en gemotoriseerde eenheden zou moeten worden uitgebreid. Na de eerdere oprichting van het (1e) Eskadron pantserwagens in het voorjaar 1936 werden in dit verband bij het Wapen der cavalerie achtereenvolgens opgericht: medio 1938 het 2e Eskadron pantserwagens en het 1e Regiment huzaren-motorrijder (1 R.H.M.) en begin 1939 het 2e Regiment huzaren-motorrijder (2 R.H.M.). Medio 1939 werd de Lichte brigade tot Lichte divisie omgedoopt.

Samenstelling van een regiment huzaren-motorrijder
De gewenste samenstelling van een regiment huzaren- motorrijder werd in de loop van 1937 bestudeerd, waarbij de ervaringen in het buitenland, zoals in België, Frankrijk en Duitsland, de revue passeerden. Zo werd een tweetal cavalerieofficieren in juni 1937 voor enige tijd bij een gemotoriseerde eenheid van het Duitse leger in Munster gedetacheerd om zich daar van de stand van zaken op de hoogte te stellen.
In de tweede helft van 1937 werd voor het nemen van proefnemingen een klein aantal zijspancombinaties van Belgisch fabrikaat aangeschaft. Bij het Regiment wielrijders te 's- Hertogenbosch werd de vervoerswijze van zware mitrailleurs op zijspancombinaties beproefd.
Later vonden bij dit regiment proefnemingen plaats met het vervoer van mortieren en geweren tegen pantsering. Het Eskadron pantserwagens te 's-Hertogenbosch gebruikte de zijspancombinaties om de vervoerswijze van de lichte mitrailleur te beproeven. Op grond van de uitkomsten van deze proefnemingen werd geconcludeerd dat motoren met zijspan, zowel op de weg als in het terrein, een geschikt vervoermiddel waren.
Eind januari 1938 stelde de Minister van defensie een voorlopige oorlogs- en vredesorganisatie van een regiment motorrijders vast om bij het houden van verdere proefnemingen, het bepalen van de benodigde uitrusting, het ontwerpen van opleidings- en tactische voorschriften, etc., als leidraad te dienen. Vervolgens werd in november 1938 de oorlogsorganisatie van het regiment, dat inmiddels tot Regiment huzaren- motorrijder was omgedoopt, nader vastgesteld. In grote lijnen kan de toenmalige samenstelling als volgt worden weergegeven:
- de staf van het regiment, waarin opgenomen een commandogroep, verbindingsafdeling met een optische seinsectie en een telefoon-/radiosectie (pro memorie), geneeskundige groep, ad- ministratieve groep, standaardwacht, gevechtstrein, keukentrein, levensmiddelentrein en goederentrein;
- drie eskadrons huzaren- motorrijder, elk bestaande uit een commandogroep, verbindingsafdeling, geneeskundige groep, administratieve groep, drie pelotons huzaren- motorrijder van ieder drie groepen (met ieder drie lichte mitrailleurs), een gevechts- en een keukentrein;
- mitrailleureskadron, waarin opgenomen een commandogroep, verbindingsafdeling, geneeskundige groep, administratieve groep, vier secties zware mitrailleurs van ieder drie stuk- ken, een gevechts- en een keukentrein;
- pantserafweereskadron, waarin opgenomen een commandogroep, geneeskundige groep, administratieve groep, twee secties pantserafweergeschut van ieder twee stukken, een sectie geweren tegen pantsering (van zes geweren tegen pantsering), een gevechts- en een keukentrein.
In de loop van de tijd werden met deze organisatie verdere ervaringen opgedaan, hetgeen soms tot wijzigingen in de samenstelling van onderdelen van het regiment leidde. Zo was er bij het vaststellen van de oorlogsorganisatie onder meer aan de orde geweest of de groepen van de pelotons huzaren- motorrijder uitsluitend met motoren met zijspan moesten worden uitgerust, zoals dit in het buitenland gebruikelijk was, of zowel met zijspancombinaties als met solomoto- ren. Een en ander mocht echter niet tot uitbreiding van de personele sterkte van de groep leiden. De Minister van defensie had in eerste instantie besloten om met motoren met zijspan te volstaan, maar op grond van daarna gewijzigde inzichten werden deze groepen in oktober 1939 alsnog met huzaren op motoren met duozit uitgebreid.
In de organisatie van het regiment was eveneens een sectie mortieren van twee stukken voorzien. Deze sectie werd echter vooralsnog niet in de oorlogsorganisatie opgenomen, omdat hiermee eerst de nodige ervaring moest worden opgedaan. Bij het Regiment wielrijders vonden namelijk vergelijkende proefnemingen plaats met de vervoerswijze van mortieren zowel op auto's als op motoren met zijspan. Uiteindelijk werd voor motoren met zijspan gekozen, waarna de oorlogsorganisatie van de sectie mortieren in oktober 1939 werd vastgesteld.

Personeel
Nadat voor de diverse onderdelen van een regiment huzaren- motorrijder de oorlogsorganisatie definitief was vastgesteld, bedroeg de organieke personele sterkte in totaal iets meer dan duizend man. In dit aantal is begrepen het personeel van andere wapens en dienstvakken, dat bij het regiment een specialistische functie op technisch, administratief of geneeskundig gebied vervulde. Zoals uit het vervolg zal blijken, zijn de regimenten echter nooit op volledige sterkte gekomen; in mei 1940 zouden bij 1 R.H.M. nog ruim 250 man ontbreken en bij 2 R.H.M. omstreeks 450 man.

Uniformen
Het uniform van de huzaren-motorrijder bestond uit een grijsgroene veldjas en een grijsgroene broek, waarbij halfhoge zwarte schoenen met beenkappen werden gedragen. De huzaren- motorrijder waren voorts met de overjas beredenen uitgerust. Als onderdeelsembleem werd in september 1938 een wieltje met zes spaken en met een doorsnede van 38 mm vastgesteld, dat op de staande kraag van de veldjas werd gedragen. Dit embleem was voor officieren, kornetten en adjudant-onderofficieren van zilverdraad en voor onderofficieren beneden de rang van adjudant- onderofficier van witte zijde geborduurd. Korporaals en huzaren droegen op de kraag van de veldjas een embleem, dat in wit (zilverkleurig) metaal was uitgevoerd. Bij het veldtenue werd een veldmuts of een kepie gedragen, waarop het regimentsnummer in Arabisch cijfer was aange- bracht. Indien de dienst het vereiste werd bij het veldtenue de Nederlandse stalen helm gedragen. De bovengenoemde onderdeelsemblemen werden eveneens op de staande kraag van de attila gedragen, terwijl het regimentsnummer bij dit tenue op de sabeltas was aangebracht.
Na eerdere proefnemingen op kleine schaal, waaraan de huzaren- motorrijder overigens niet deelnamen, werd vanaf april 1939 een drietal uitvoeringen van een nieuwe veldjas met liggende kraag op grote schaal bij verschillende onderdelen van de Koninklijke landmacht beproefd. 1 R.H.M. werd aangewezen om hieraan deel te nemen, waartoe een eskadron met een nieuwe veldjas werd uitgerust. Op de liggende kraag van zo'n veldjas werden donkerblauwe vijfhoekige kraagpatten gedragen, waarop het wieltje en het regimentsnummer waren aangebracht. In februari 1940 werden de bevindingen door een daartoe ingestelde commissie gerapporteerd en werd tevens een voorstel gedaan voor de invoering van een veldjas, die een tussenvorm was van een tweetal beproefde modellen. De liggende kraag van de voorgestelde veldjas was van een gesloten rond model, waarop voor de regimenten huzaren- motorrijder een huzarenblauwe pat met donkerblauwe krul zou worden aangebracht. Officieren, kornetten en adjudant- onderofficieren zouden hierop een verzilverd metalen of van zilverdraad geborduurd wieltje en de rangonderscheidingstekens dragen. Voor onderofficieren beneden de rang van adjudant- onderofficier zou het embleem van witte zijde worden geborduurd, terwijl dit voor korporaals en huzaren in Berlijns zilver (zilverkleurig metaal) zou worden uitgevoerd. Het regimentsnummer zou bij officieren, kornetten en adjudant-onderofficieren op de schouderbedekking en bij onderofficieren beneden de rang van adjudant-onderofficier, korporaals en huzaren op de kraag- pat worden aangebracht. Tot de invoering van een dergelijke veldjas werd besloten, maar door het uitbreken van de oorlog is daarvan in de praktijk niets meer gekomen.
De motorrijders, duo- en zijspanpassagiers droegen over het veldtenue zwarte of zeer donkerbruine chroomlederen overkleding, die bestond uit een jas en een broek. Voorts behoorden motorhandschoenen en stofbrillen tot de uitrusting. Bij de motorkleding werd tijdens rijlessen, rijoefeningen en dergelijke, een met leer overtrokken kurken valhelm met klep gedragen en rijdeus gevechtsoefeningen een stalen helm. De chauffeurs van de trekkers voor het pantserafweergeschut werden uitgerust met een chroomlederen motorjas, een paar motorhandschoenen en een stofbril.
Tot slot is vermeldenswaard dat het, grotendeels van de bereden regimenten huzaren afkomstig, beroeps- en vrijwillig dienend personeel meestal rijlaarzen of schoenen met beenstukken en riemsporen droeg in plaats van schoenen met beenkappen. Dit kon het opmerkelijke beeld opleveren van een in lederen overkleding gestoken motorrijder, die met sporen aan zijn schoeisel een motor bereed.

Gemotoriseerd materieel
Het voor een organiek regiment huzaren- motorrijder benodigde motormaterieel bestond in totaal uit 226 motoren met duozit en zijspan en 180 motoren met duozit. Wat betreft zijspanmotoren was bepaald dat deze tenminste een cilinderinhoud moesten hebben van 750 cc. Voor motoren met duozit, die tevens als reservemotor voor zijspancombinaties moesten kunnen dienen, gold een minimale cilinderinhoud van 600 cc.
Er waren drie typen zijspan: de officierspersonenzijspan, de personenzijspan met materieelaccommodatie en de materieelzijspan met personenaccommodatie. De officierspersonenzijspan was voor de eskadrons-, pelotons- en sectiecommandanten bestemd. De personenzijspan met materieelaccommodatie was met name bij de eskadrons huzarenmotorrijder in gebruik, terwijl de materieelzijspan met personenaccommodatie (een zijspan van het type `bak' met eenvoudige voorzieningen voor het vervoer van een passagier) met name was bestemd voor het mitrailleureskadron, de sectie geweren tegen pantsering van het pantserafweereskadron, en de sectie mortieren.
In verband met de keuze van het aan te schaffen motormaterieel hadden begin 1938 vergelijkende proefnemingen plaatsgevonden tussen een aantal concurrerende motoren met zijspan van Belgisch en Duits fabrikaat, waarbij de keuze uiteindelijk op BMW was gevallen. De BMW's werden in de typen R 12 en R 61 met respectievelijk een 750 cc en 600 cc tweecilinderboxermotor bij 1 R.H.M. ingevoerd. In verband met het gewijzigde Duitse internationale handelsbeleid was het later waarschijnlijk niet meer mogelijk BMW-motoren aan te schaffen. In de loop van 1938 en 1939 werden namelijk in Engeland grote aantallen BSA's besteld, die qua techniek beslist als de veel mindere van de BMW's moesten worden beschouwd. Bij 2 R.H.M. werden de BSA G 14 met 1000 cc V-twinmotor en de BSA M 21 met 600 cc eencilindermotor ingevoerd. De aflevering van deze BSA's vond slechts zeer geleidelijk plaats, zodat bij 2 R.H.M. vanaf de oprichting in februari 1939 tot in het voorjaar 1940 naast BSA's ook tijdelijk overcomplete BMW's van 1 R.H.M. werden gebruikt In vredestijd waren namelijk de voor de oorlogsorganisatie van 1 R.H.M. benodigde motoren reeds aanwezig, terwijl dit regiment vanaf zijn mobilisatie in april 1939 tot en met de meidagen 1940 nooit de volledige oorlogssterkte heeft bereikt. Naarmate de voor 2 R.H.M. bestemde BSA's ter beschikking kwa- men, werden de geleende BMW's door deze motoren vervangen. De motoren werden in solo- uitvoering aangeschaft, zodat duozit en eventuele zijspan in Nederland moesten worden aangebracht. Voorts werden in ons land valbeugels gemonteerd. De desbetreffende motoren werden van zijspannen voorzien door de zijspanfabriek Hollandia te Amsterdam en door Werkspoor te Utrecht, waar de Hollandiazijspannen in licentie werden vervaardigd. Bij het pantserafweereskadron waren trekkers voor pantserafweergeschut in gebruik, die door Van Doorne's aanhangwagenfabriek (DAF) te Eindhoven op vierwielig Ford- of Chevroletonderstel waren gebouwd. Bij 1 R.H.M. werden Ford/DAF-trekkers ingevoerd en bij 2 R.H.M. Chevrolet/DAF-trekkers. Voorts waren in de organisatie van een regiment huzaren- motorrijder enige personenauto's en een groot aantal treinvoertuigen opgenomen. Slechts een deel van deze treinvoertuigen, zoals een aantal keuken-, munitie- en herstellingsauto's, was reeds
in vredestijd bij het regiment aanwezig. Bij mobilisatie zouden voor militair gebruik geschikte burgervrachtauto's worden gevorderd en zo nodig voor hun nieuwe taak worden aangepast.
Bewapening
De persoonlijke bewapening bij een regiment huzaren- motorrijder bestond uit de 6,5 mm karabijn nr. 4 Oud model en het 9 mm pistool M. 25 Browning. Voor de nabijverdediging beschikten de karabijndragenden over een bajonet, terwijl de pistooldragenden hiertoe van een Nederlandse stormdolk waren voorzien. Bij de eskadrons huzaren- motorrijder was de luchtgekoelde 6,5 mm mitrailleur M. 20 Lewis in gebruik. In totaal beschikte zo'n eskadron over negen van deze lichte mitrailleurs. De mitrailleur M. 20 werd op een motor met personenzijspan met materieelaccommodatie vervoerd, waarbij het wapen door middel van een steun en een beugel op de voorzijde van de zijspan was bevestigd. Aan de achterzijde van de zijspan was eveneens een mitrailleursteun aangebracht. In principe maakte de bevestigingswijze voorop de zijspan het mogelijk, indien de mitrailleur uit de beugel was genomen, tijdens het rijden in voorwaartse richting vuur uit te brengen. In de praktijk was echter gebleken dat de schutter er moeite mee had de mitrailleur tijdens de rit in bedwang te houden en tegelijkertijd stevig in de zijspan te blijven zitten. In geaccidenteerd terrein was dit zelfs vrijwel onmogelijk, met alle gevaren van dien. Een eskadron huzarenmotorrijder voerde het gevecht in principe te voet, waartoe er werd afgestegen en de mitrailleur van de zijspan werd afgenomen en meegevoerd. Voor het vuren tegen luchtdoelen beschikte men over een op een karabijn te plaatsen luchtdoelsteun. De lichte mitrailleur was behoorlijk storingsgevoelig, waardoor men regelmatig met weigeringen te kampen had.
Het mitrailleureskadron had de beschikking over twaalf watergekoelde mitrailleurs M. 08/15 Schwartzlose. Deze zware mitrailleur had aanvankelijk een kaliber van 6,5 mm, dat later werd gewijzigd in 7,9 mm. De mitrailleur M. 08/15 werd voor het vervoer met de bijbehorende drievoetaffuit M. 25 op de bovenrand van een materieelzijspan met personenaccommodatie bevestigd. Deze wijze van vervoer maakte het in principe mogelijk om direct vanaf de tot stilstand gebrachte zijspancombinatie het vuur uit te brengen. In de praktijk werden de mitrailleur en affuit echter meestal van de zijspan afgenomen en werd het stuk vervolgens op de grond in stelling gebracht. Voor het vuren tegen luchtdoelen werd gebruik gemaakt van een op de affuit te bevestigen drievoetverhoogstuk. De zware mitrailleur was weliswaar van oude datum, maar voldeed in het algemeen goed.
De secties pantserafweergeschut van het pantserafweereskadron waren uitgerust met modern pantserafweergeschut van 4,7 cm, dat door de Oostenrijkse firma Böhler was vervaardigd. Iedere sectie had de beschikking over twee stukken. Het pantserafweergeschut kon worden voorzien van een schild, maar dit was bij de door onze krijgsmacht gebruikte stukken vrijwel altijd afwezig. Het stuk werd voortbewogen achter een trekker, die tevens was bestemd voor het vervoer van stuksbediening en direct benodigde munitie. Verplaatsing over korte afstanden kon met mankracht geschieden, waartoe aan het stuk te bevestigen trektouwen werden gebruikt. Voor de stuksbediening van het pantserafweergeschut was de belangrijkste en tevens noodzakelijkste drill het zo snel mogelijk afgeven van het eerste gerichte schot, nadat tijdens de mars met de vijand contact werd gemaakt. Naar gelang de omstandigheden het vereisten, waren er drie mogelijkheden om in actie te komen, nadat het stuk van de trekker was afgehaakt en in de richting van de vijand was gebracht:
- richten en vuren met gesloten affuitbenen vanaf de raden; - affuitbenen spreiden, richten en vuren vanaf de raden;
- affuitbenen spreiden, raden afnemen, stuk op schietsteun plaatsen, richten en vuren.
Door langdurige en regelmatige oefening kon men de benodigde handelingen in belangrijke mate in elkaar laten grijpen, waardoor de reactietijd aanzienlijk werd teruggebracht In het organieke pantserafweereskadron was voorts een sectie met zes geweren tegen pantsering (tp.) opgenomen. De 2 cm geweren tp. van het type S 18-1000 werden vanaf eind 1938 besteld bij de Zwitserse firma Solothurn, een dochteronderneming van het Duitse bedrijf Rheinmetall- Börsig A.G. De vanaf het najaar 1939 overeengekomen aflevering van deze wapens, die via RheinmetallBörsig zou plaatsvinden, werd echter aanzienlijk vertraagd. In mei 1940 zou de sectie geweren tegen pantsering dan ook zowel bij 1 R.H.M. als bij 2 R.H.M. ontbreken.
De sectie mortieren was met twee mortieren van 8 cm van het fabrikaat StokesBrand bewapend, die op motoren met materieelzijspan met personenaccommodatie werden vervoerd. Zowel bij 1 R.H.M. als bij 2 R.H.M. zou deze sectie pas in het voorjaar 1940 ter beschikking komen. In verband met slechte resultaten bij schietoefeningen zouden de grondplaten en richtmiddelen van de mortieren van 2 R.H.M. kort voor 10 mei in reparatie worden gegeven, zodat deze wapens gedurende de oorlogsdagen onbruikbaar waren.

Verbindingsmiddelen
Gezien het tactische concept voor een regiment huzaren- motorrijder is het opmerkelijk dat 1 R.H.M. en 2 R.H.M. van moderne verbindingsmiddelen verstoken zijn gebleven. Weliswaar was in de oorlogsorganisatie promemorie een telefoon-/radiosectie opgenomen, maar de vorming van een dergelijke sectie en de invoering van radioapparatuur heeft nooit bij deze regimenten plaatsgevonden. De regimenten waren derhalve voor hun verbindingen aangewezen op optische seinmiddelen, de militaire veldtelefoon, het civiele PTT net en motorordonnansen. Het ontbreken van moderne communicatiemiddelen zou tot gevolg hebben dat de regimentscommandant en de eskadronscommandanten in de oorlogsdagen van mei 1940 vaak nauwelijks een totaalbeeld konden krijgen van de situatie van moment tot moment en van de verrichtingen van hun soms zeer verspreide eskadrons, respectievelijk pelotons.
Oprichtingsdata en garnizoenen
Eind januari 1938 werd door de Minister van defensie als oprichtingsdatum voor 1 R.H.M. 1 juli 1938 vastgesteld en werd Apeldoorn als garnizoen aangewezen. De onder meer voor 1 R.H.M. bestemde Koning Willem III-kazerne in Apeldoorn was op dat tijdstip echter nog niet gereed, zodat het regiment in de Legerplaats bij Harskamp werd opgericht en daar tijdelijk werd ondergebracht. Uiteindelijk zou 1 R.H.M. in mei 1939 de nieuwe kazerne in Apeldoorn betrekken.
Door de Minister van defensie was eind januari 1938 eveneens bepaald, dat 2 R.H.M. in het garnizoen 's-Hertogenbosch zou worden gelegerd en dat omtrent de oprichting van dit regiment te zijner tijd nadere instructies zouden worden gegeven. Later werd als oprichtingsdatum 15 februari 1939 vastgesteld. 2 R.H.M. verbleef na zijn oprichting circa twee maanden in de Isabellakazerne te 's-Hertogenbosch, waarna het regiment in april 1939 de nieuwe Frederik Hendrikkazerne in Vught betrok. De eerste regimentscommandant van 1 R.H.M. was luitenant-kolonel A.J.E. Mathon. Toen hij medio februari 1939 vertrok om het commando over het zojuist opgerichte 2 R.H.M. op zich te nemen, werd hij bij 1 R.H.M. opgevolgd door majoor (later luitenant-kolonel) Jhr. J.J. Teding van Berkhout.

Opleiding van dienstplichtige huzaren
In vredestijd fungeerde een regiment huzaren- motorrijder als opleidingsonderdeel voor dienstplichtige huzaren. De vredesorganisatie van een regiment huzaren- motorrijder bestond hiertoe naast de staf uit twee eskadrons voor de opleiding van tirailleurs en het zogenaamde specialisteneskadron voor de opleiding van stuksbediening voor de zware wapens, zoals zware mitrailleurs en pantserafweergeschut. Voorts moest er zorg worden gedragen voor de opleiding van vrijwillig dienende korporaals tot beroepsonderofficier en de opleiding van dienstplichtig onderofficieren. Deze opleidingen vonden plaats in daartoe bij het regiment gevormde kaderklassen. Zowel voor 1 R.H.M. als voor 2 R.H.M. werd jaarlijks een lichting dienstplichtige huzaren voor een periode van twaalf maanden voor eerste oefening onder de wapenen geroepen. De eerste lichting voor 1 R.H.M. kwam begin oktober 1938 op en de eerste lichting voor 2 R.H.M. begin april 1939. Er zouden vijf lichtingen moeten worden opgeleid om bij mobilisatie een regiment huzarenmotorrijder van volledige oorlogssterkte te kunnen vormen. Onder voortdurende vredesomstandigheden zou 1 R.H.M. derhalve begin april 1943, wanneer de vijfde lichting de minimaal noodzakelijk geachte opleidingsduur van zes maanden had voltooid, op volledige sterkte kunnen worden gebracht en 2 R.H.M. begin oktober 1943. Zoals uit het vervolg zal blijken, is er bij 1 R.H.M. en 2 R.H.M. slechts gedurende een korte periode van een zuivere vredesorganisatie sprake geweest, omdat er als gevolg van politiek-strategische ontwikkelingen al spoedig aan de realisatie van de oorlogsorganisatie prioriteit moest worden gegeven.
Het voornaamste kenmerk van een regiment huzaren- motorrijder was de grote tactische verplaatsingssnelheid, zodat tijdens de opleiding veel aandacht aan het motorrijden werd besteed. Aan een volledig geoefend eskadron werd namelijk als eis gesteld dat het zich als eenheid met een gemiddelde snelheid van zo'n 60 kilometer per uur moest kunnen verplaatsen. Aangezien op de marsroute liggende oorden en hindernissen met aangepaste snelheid moesten worden gepasseerd, moest de snelheid op vrije stukken hoog zijn om dit gemiddelde te halen. Van groot belang was daarbij het optreden van verkeersregelaars, die de ongestoorde doortocht moesten verzekeren en dus incidenteel met zeer hoge snelheden moesten rijden. Voorts moest door het geven van de juiste tekens met arm en hand tijdig worden aangeven dat de snelheid aan te verwachten hindernissen moest worden aangepast, de snelheid moest worden verhoogd of de onderlinge afstand tussen motoren of andere voertuigen moest worden vergroot of verkleind. Een en ander vereiste een grote discipline, die pas na langdurige en regelmatige oefening kon worden verkregen. Allereerst werd de huzaren het gebruik van koppeling, versnelling en gashendel aangeleerd, waarbij het gevoel voor het juiste toerental een rol speelde. Dit gebeurde door middel van het `droog' oefenen, waarbij de motoren met het achterwiel op de standaard waren geplaatst zodat het aangedreven wiel vrij kon draaien. Vervolgens moest er op een oefenbaan op commando's in colonne worden gereden, waarna een periode volgde waarin vrijwel ieder dag, weer of geen weer, in colonne over verharde wegen moest worden gereden. Bij de rijoefeningen werden de huzaren stapsgewijze gewend aan het dragen van hun wapens en volledige uitrusting en aan de volledige bepakking van de motoren. Er werd ook veel aandacht besteed aan het terreinrijder (afb. 6.) en in het bijzonder aan het overwinnen van hindernissen zoals hellingen, mul zand en water. Het passeren van dergelijke hindernissen was voor een zijspancombinatie met een volledige bemanning van drie personen en een volledige bepakking geen eenvoudige opgave.
Mobilisatie
In de tweede helft van de jaren dertig werd een procedure ontwikkeld, waarbij de mobilisatie van de Nederlandse krijgsmacht in tijden van oplopende internationale spanning in verschillende
fasen plaatsvond. Allereerst werden de grensbataljons, door middel van het zogenaamde telegram O in staat van paraatheid gebracht. Vervolgens werd telegram P worden verzonden als waarschuwing voor het daarop volgende telegram Q, dat een buitengewone oproeping uitwendige veiligheid (B.O.U.V.) afkondigde. Naar aanleiding hiervan werden onder dekking van de eerder genoemde grensbataljons daartoe aangewezen eenheden voor grens-, kust-, en luchtverdediging, waaronder 1 R.H.M., gemobiliseerd. Vervolgens kwam telegram A als waar- schuwing voor daarop volgende telegrammen B en C, waarmee respectievelijk tot voormobilsatie en algemene mobilisatie werd opgeroepen. Onder dekking van de eerder gemobiliseerde troepen vonden de algemene mobilisatie en de daarop volgende concentratie van de Nederlandse krijgsmacht plaats. In verband met de crisis rond Sudetenland werden op 27 september 1938 de telegrammen O en P verzonden, die op 28 september werden gevolgd door de telegrammen Q en A. 1 R.H.M. mobiliseerde een bewakingsdetachement voor het noodlandingsterrein bij Harskamp, dat dit ter- rein moest beveiligen tegen aanvallen uit de lucht en aanslagen op de grond. Nadat de internationale crisis door de uitkomsten van de Conferentie van München leek te zijn bezworen, bleven verdere maatregelen voor de mobilisatie uit en werden de reeds afgekondigde maatregelen begin oktober beëindigd. In april 1939 vond naar aanleiding van het conflict tussen Italië en Albanië weer een buitengewone oproeping uitwendige veiligheid plaats. Op Goede vrijdag 7 april werden de telegrammen O en P verzonden, waarna telegram Q op 10 april volgde. 1 R.H.M. ging tot mobilisatie over en vormde een beperkt oorlogsregiment, dat naast een beperkte staf bestond uit een eskadron huzaren-motorrijder en een eskadron van twee secties zware mitrailleurs en twee secties pantserafweergeschut. De toestand van paraatheid is hierna voor dit regiment blijven bestaan.[18] Het conflict tussen Duitsland en Polen over Danzig gaf aanleiding op 23 augustus het waarschuwingstelegram A te verzenden en op 24 augustus telegram B, waarmee tot voormobilisatie op 25 augustus werd opgeroepen. Tot slot volgde op 28 augustus telegram C, waarin de algemene mobilisatie werd gelast en 29 augustus als eerste mobilisatiedag werd vastgesteld. In de eerste dagen van september werden de gemobiliseerde eenheden geconcentreerd, dat wil zeggen naar de aangewezen opstellingen verplaatst. Ten tijde van de algemene mobilisatie waren de dienstplichtige huzaren van 2 R.H.M. nog onvoldoende geoefend, zodat het onmogelijk was een (zelfs beperkt) oorlogsregiment te vormen. Voorlopig werd uit het beroeps- en vrijwillig dienend personeel het zogenaamde eskadron pantser- afweergeschut van twee secties pantserafweergeschut en twee secties zware mitrailleurs geformeerd. De dienstplichtige huzaren van 2 R.H.M. werden voor hun verdere opleiding aan het Depot cavalerie overgedragen.

Het Depot cavalerie neemt de opleidingstaak over
Na de algemene mobilisatie was het Depot cavalerie met de opleiding van dienstplichtige huzaren voor de verschillende cavalerieonderdelen belast. Dit depot werd eind augustus 1939 in Amersfoort gemobiliseerd en begin september naar Den Haag verplaatst. Uitstellers, nog niet compleet geoefende huzaren en na volledige mobilisatie overtollig gebleken personeel werden als eersten bij het depot geplaatst. De nieuwe lichtingen huzaren kwamen voortaan bij het depot op, terwijl huzaren van oude lichtingen weer bij het depot onder de wapenen werden geroepen om zo nodig te worden omgeschoold. Het Depot cavalerie had onder meer tot taak om 1 R.H.M. en 2 R.H.M. op oorlogssterkte te brengen. Ten tijde van de algemene mobilisatie waren deze regimenten nog ver beneden de sterkte, zodat het depot een omvangrijke taak wachtte.

Concentratie van de Lichte divisie
Begin september 1939 werd een helft van de Lichte divisie, de Lichte divisie Noord, rond Apeldoorn geconcentreerd. 1 R.H.M., dat hierbij was ingedeeld, kon derhalve in zijn garnizoen blijven. De concentratie van de andere helft van de divisie, de Lichte divisie Zuid, vond rond Eindhoven plaats. In dit verband werd het eskadron pantserafweergeschut van 2 R.H.M., dat tot dit deel van de divisie behoorde, naar Geldrop verplaatst.
Medio oktober werd 2 R.H.M. in de oorlogsorganisatie van de Lichte divisie opgenomen. De regimentscommandant kreeg opdracht een beperkt regiment te formeren, dat bestond uit een beperkte staf, twee eskadrons huzaren- motorrijder en een eskadron van twee secties pantserafweergeschut en twee secties zware mitrailleurs. Naast het eerder gemobiliseerde eskadron pantserafweergeschut had hij hiertoe de beschikking over de dienstplichtige huzaren van 2 R.H.M., die na de algemene mobilisatie naar het depot waren overgegaan en daar eind september hun opleiding hadden voltooid. Voorts leverde het Depot cavalerie begin november een aanvulling huzaren van oude lichtingen, die bij het regiment echter nog geheel tot motorrij- der moesten worden opgeleid zodat zij voorlopig slechts als duo- of zijspanpassagier konden fungeren. 2 R.H.M. werd gelegerd in de Isabellakazerne te 's-Hertogenbosch. Het gemobiliseerde regiment had de niet eenvoudige taak om in een periode van toenemende oorlogsdreiging de verdere opleiding en oefening van de huzaren te verzorgen en het benodigde dienstplichtige kader op te leiden.
Medio november vond de concentratie van de gehele Lichte divisie in NoordBrabant plaats, waarbij 1 R.H.M. eerst in Liempde en vanaf eind december in Breda werd gelegerd. In verband met de toegenomen dreiging van vijandelijke luchtlandingen in het westen van Nederland werd 1 R.H.M. in de tweede helft van april 1940 aan de Lichte divisie onttrokken en naar Wassenaar verplaatst, waar het regiment als mobiele reserve onder rechtstreeks bevel van de Commandant vesting Holland werd gesteld.

Een wedloop tegen de tijd
In een periode van oplopende internationale spanning moest het Depot cavalerie onder sterk toenemende tijdsdruk de ontbrekende onderdelen van 1 R.H.M. en 2 R.H.M. opleiden en inclusief motormaterieel, wapens en uitrusting afleveren. Zo was eind oktober 1939 van hogerhand de instructie gegeven om, indien enigszins mogelijk, 1 R.H.M. en 2 R.H.M. per 1 april 1940 op oorlogssterkte te hebben gebracht. Een dergelijk tijdstip moest echter als volstrekt onhaalbaar worden beschouwd. Bij het depot vormde het gebrek aan ervaren kader voor de opleiding vrijwel voortdurend een probleem, terwijl de benodigde wapens en munitie meer dan eens niet tijdig beschikbaar waren. Voorts bemoeilijkten de barre weersomstandigheden in de winter 1939/1940 de rijopleiding van de toekomstige huzaren- motorrijder. Wat betreft personele aanvullingen werden in het algemeen alleen de huzaren door het depot geleverd; de regimenten moesten zelf voor het benodigde kader zorgen.
Eind februari 1940 werd opdracht gegeven om er op korte termijn voor te zorgen dat 1 R.H.M. en 2 R.H.M. ieder ten minste zouden zijn samengesteld uit een (zo nodig beperkte) regimentsstaf, twee eskadrons huzaren- motorrijder, een mitrailleureskadron en een eskadron pantserafweergeschut (voorshands exclusief de sectie geweren tegen pantsering). Eind april leverde het depot aan dit regiment een aanvulling van een eskadron huzaren- motorrijder en twee secties zware mitrailleurs. Inmiddels waren 1 R.H.M. en 2 R.H.M. omstreeks maart ieder van een sectie mortieren voorzien.
De opleiding van een zestal secties geweren tegen pantsering, waarvan twee secties voor de regimenten huzarenmotorrijder waren bestemd, was medio januari 1940 gestart, maar moest
medio februari door gebrek aan munitie worden gestaakt. Eind februari werd echter besloten de opleiding van de secties voor 1 R.H.M. en 2 R.H.M. alsnog doorgang te laten vinden. Deze secties zouden op 1 juni gereed moeten zijn. Eveneens op 1 juni zouden twee secties zware mitrailleurs voor 2 R.H.M. moeten worden afgeleverd. Tenslotte zouden uit een begin mei opkomende lichting twee eskadrons huzaren- motorrijder worden gevormd, waardoor zowel 1 R.H.M. als 2 R.H.M. met het na de eerdere aanvullingen nog ontbrekende derde eskadron, zou kunnen worden uitgebreid. Aangezien van hogerhand was bevolen dat beide regimenten uiterlijk 1 oktober 1940 op oorlogssterkte moesten zijn gebracht, zou de opleidingsduur van deze lichting tot vijf maanden moeten worden beperkt. Door het uitbreken van de oorlog op 10 mei 1940 konden deze aanvullingen echter niet meer worden gerealiseerd, zodat de wedloop tegen de tijd was verloren.

Krijgsverrichtingen in de meidagen 1940
Zoals hiervoor reeds is vermeld, waren de regimenten huzaren-motorrijder in mei 1940 nog steeds niet compleet. 1 R.H.M. bestond naast de staf uit slechts twee in plaats van de organieke drie eskadrons huzaren-motorrijder, het mitrailleureskadron, het pantserafweereskadron (exclusief de sectie geweren tp.) en de sectie mortieren. Bij 2 R.H.M. waren slechts aanwezig een beperkte staf, twee eskadrons huzaren- motorrijder, het eskadron pantserafweergeschut (twee secties pantserafweergeschut en twee secties zware mitrailleurs) en de sectie mortieren, waarvan de stukken tijdelijk onbruikbaar waren. Bovendien waren 1 R.H.M. en 2 R.H.M. onvoldoende geëncadreerd, omdat een aantal ervaren officieren en onderofficieren na de algemene mobilisatie ten behoeve van de opleiding van dienstplichtigen bij het Depot cavalerie was gedetacheerd. Het op sterkte brengen van beide regimenten had belangrijke uitbreidingen in het najaar 1939 en het voorjaar 1940 ingehouden, zodat naast jonge reserveofficieren en kornetten daartoe geschikte beroepsonderofficieren met het commando over een peloton of sectie werden belast. Als gevolg hiervan moesten diverse beroepsonderofficiersfuncties worden vervuld door zojuist bij de regimenten opgeleide dienstplichtige wachtmeesters. Onder het dienstplichtig personeel bevonden zich nog veel relatief onervaren huzaren, waarvan bij 1 R.H.M. zelfs een gedeelte pas eind april 1940 was aangekomen. Desalniettemin toonden de regimenten huzaren- motorrijder zich tijdens de gevechten in de meidagen van 1940 strijdvaardig en gaven de huzaren, ook van de jongste lichtingen, meermalen blijk van grote persoonlijke moed. Op 7 mei had 1 R.H.M. bevel gekregen met ingang van de volgende dag de grote wegen vanuit Den Haag in de richting van Amsterdam, Utrecht en Rotterdam in een zeer verspreide opstelling van voor zonsopgang tot na zonsondergang te bewaken. Hiertoe werden bij toerbeurt ingezet een van de eskadrons huzarenmotorrijder en twee secties van het mitrailleureskadron. Op 10 en 11 mei 1940 bond het regiment de strijd aan met Duitse parachutisten en luchtlandingstroepen in de omgeving van het vliegveld Valkenburg en de eerder genoemde grote wegen. De daarop volgende oorlogsdagen bevond het regiment zich als reserve in Leiden en vervolgens in Den Haag. Direct na het bekend worden van de capitulatie op 14 mei liet de regimentscommandant het gemotoriseerd materieel, de wapens, de munitie, de uitrusting en de standaard van het regiment op het Malieveld te Den Haag verbranden. Voor moedig optreden tijdens de gevechten bij Maaldrift (ten noorden van Wassenaar) werden bij 1 R.H.M. vijf Bronzen Kruizen toegekend. Vier militairen, die op 10 mei bij de gevechten tussen Delft en Overschie het verband met het regiment hadden verloren, namen op 13 mei vrijwillig deel aan een aanval tegen een sterke vijandelijke eenheid bij Overschie. Voor de hierbij door hen betoonde moed werden een Militaire Willemsorde 4e Klasse en drie Bronzen Leeuwen verleend. Vijfentwintig militairen van 1 R.H.M. sneuvelden in de strijd of overleden als gevolg van daarin opgelopen verwondingen.
Volgens het plan van de Opperbevelhebber van land- en zeemacht zou de Lichte divisie in de nacht van de eerste oorlogsdag uit Noord-Brabant binnen de Vesting Holland worden terugge- nomen. In de vroege morgen van 10 mei 1940 wisten echter een Duitse pantsertrein en troepentransporttrein bij Mill door de Peel- Raamstelling heen te breken, waarna het desbetreffende gedeelte van de stelling in de rug was aangevallen en over een afstand van circa twee kilometer was veroverd. In verband met de ernst van de situatie werd 2 R.H.M. uit het verband van de Lichte divisie genomen en onder bevel van de Commandant Peeldivisie gesteld. Het regiment kreeg opdracht naar Mill te marcheren, de daar aanwezige vijand terug te slaan en de linie te herstellen. In de middag en avond van 10 mei voerden de huzarenmotorrijder strijd met een vijandelijke infanteriebataljon, waarbij enige kazematten op de vijand konden worden heroverd. Voor moedig optreden tijdens deze strijd werden drie Bronzen Leeuwen en een Bronzen Kruis toegekend. Na het gevecht tegen middernacht op bevel van hogerhand te hebben afgebroken, trok 2 R.H.M. naar 's-Hertogensbosch. In de morgen van 11 mei volgde het bevel zich weer aan te sluiten bij de Lichte divisie, die zich inmiddels in de Alblasserwaard bevond. Tijdens de terugmars door Noord-Brabant kreeg het regiment tussen Tilburg en Breda enige vijandelijke luchtaanvallen te verduren, waardoor het regimentsverband verloren ging. Gedurende de volgende oorlogsdagen traden losse onderdelen van 2 R.H.M. op het Eiland van Dordrecht, in de Alblasserwaard en in Gouda. Eerst op 14 mei 1940 was het regiment in Brandwijk weer zoveel mogelijk verzameld. Dertien militairen van 2 R.H.M. sneuvelden in de strijd of overleden als gevolg van daarin opgelopen verwondingen.

Capitulatie, demobilisatie en opheffing
Na de capitulatie op 14 mei 1940 moesten de Nederlandse troepen aanvankelijk op de locatie blijven, waar zij zich op dat moment bevonden. Na enige tijd werd 1 R.H.M. verplaatst naar de Koning Willem III-kazerne te Apeldoorn en 2 R.H.M. naar de Legerplaats bij Harskamp. Eind mei en begin juni kon telkens aan een deel van het reserve- en dienstplichtig personeel groot verlof worden verleend. Op 20 juni bepaalde de Duitse Commissaris voor de demobilisatie van de Nederlandse weermacht dat de demobilisatie van het beroeps-, vrijwillig dienend en nog aanwezige reserve- en dienstplichtig personeel uiterlijk 15 juli 1940 moest zijn voltooid. Voorts vond op zijn bevel in de tweede helft van juni een reorganisatie plaats, waarbij de oorlogsonderdelen van de Koninklijke landmacht werden opgeheven en nieuwe onderdelen werden geformeerd. Op 24 juni 1940 werden in dit verband 1 R.H.M., 2 R.H.M. opgeheven en met het eveneens opgeheven 1e en 2e Eskadrons pantserwagens en Korps rijdende artillerie per dezelfde datum samengevoegd tot een `regiment huzaren- motorrijder', dat in de Koning Willem III-kazerne te Apeldoorn werd gelegerd. Dit regiment had een zeer kortstondig bestaan, want op 15 juli 1940 , werd de Nederlandse krijgsmacht op bevel van de Duitse bezetter opgeheven.

De traditie gaat over op het Regiment huzaren Prins Alexander
Op 1 juli 1950 werd de samenstelling van de Koninklijke landmacht op voet van vrede opnieuw vastgesteld. In dit kader werd onder meer een aantal op dat tijdstip nog bestaande (vooroorlogse) vredesonderdelen opgeheven, waaronder het 3e Regiment huzaren en de beide regimenten huzaren-motorrijder. Voorts werd in de vredessamenstelling van de Koninklijke landmacht per genoemde datum het Regiment huzaren Prins Alexander opgenomen, dat met de voortzetting van de traditie van het opgeheven 3e Regiment huzaren en van het opgeheven 1e en 2e Regiment huzaren-motorrijder werd belast. In 1977 is de voortzetting van de traditie van het 1e en 2e regimenten Huzaren- motorrijder door het Regiment huzaren Prins Alexander omgezet in de bewaring van deze traditie .
bron

quote:

Op woensdag 25 mei 2011 13:44 schreef Nibb-it het volgende:
Beenwindsels werden gedragen om te voorkomen dat er modder en water in de halfhoge schoenen kwam. Militairen die wat meer in de slappe was zaten (vooral de officieren dus) konden beenkappen aanschaffen, van leer. Laarzen werden ook wel gedragen, deze waren duur en kwamen derhalve niet veel voor.

Goed topic

Mij was ooit verteld dat die beenwindsels tegen bloedzuigers en doornen van planten waren en het makkelijker is met besluipen van vijanden (geen geluid van broek). Dat is dus niet het geval zoals ik het hier lees...

Hebben jullie nog aanraders/tips van goede WOII docu's / series ?

Prachtig filmpje Clan, thanks voor het plaatsten!

slap en laf.

quote:

Op vrijdag 24 juni 2011 16:53 schreef Clan het volgende:

[..]

Wat bedoel je daarmee?

De legerleiding en regering negeerden tientallen verslagen die op een komende invasie wezen van nederlandse spionnen in berlijn volkomen. De overheid was te naief om te denken dat het met zijn leger de wehrmacht op afstand kon houden. Het materieel was zwaar verouderd en kon weinig uitrichten. Ook de gedachte dat nederland al honderd jaar geen oorlog meer had gevoerd sloeg nergens op. Daarom zou duitsland nederland even overslaan? Het verenigd koninkrijk vond dat nederland door zijn onverschilligheid een bedreiging was voor de britse oorlogsvoering. Het britse leger had een invasieplan klaarliggen als nederland in 1941 nog neutraal was. Slappe hap.

quote:

Op zondag 26 juni 2011 12:46 schreef Timba48 het volgende:

[..]

De legerleiding en regering negeerden tientallen verslagen die op een komende invasie wezen van nederlandse spionnen in berlijn volkomen. De overheid was te naief om te denken dat het met zijn leger de wehrmacht op afstand kon houden. Het materieel was zwaar verouderd en kon weinig uitrichten. Ook de gedachte dat nederland al honderd jaar geen oorlog meer had gevoerd sloeg nergens op. Daarom zou duitsland nederland even overslaan? Het verenigd koninkrijk vond dat nederland door zijn onverschilligheid een bedreiging was voor de britse oorlogsvoering. Het britse leger had een invasieplan klaarliggen als nederland in 1941 nog neutraal was. Slappe hap.

VEEL te kort door de bocht. De houding ten opzichte van oorlogshandelingen was toen heel anders dan nu. De verschrikkingen van gas, machinegeweervuur en zware artillerie hadden milioenen mannen de dood in gedreven en grote delen van Frankrijk en België veranderd in een kapotgeschoten woesternij. Nederland was neutraal gebleven en die neutraliteit was gerespecteerd door alle partijen. Gezien de ligging van Nederland en het feit dat wij aan alle ontberingen voorbij zijn gegaan was neutraliteit de beste keuze ooit gemaakt.

Het probleem echter in WO2 was dat vliegvelden in Nederland van groot strategisch belang waren voor alle betrokken partijen en Göring er op aandrong om Nederand te bezetten omdat hij het belang erkende. Hierdoor was neutraliteit niet meer te handhaven.

Niet alleen daarom, Hitler achtte het zeer waarschijnlijk dat Groot-Britannië ditmaal niet dezelfde fout zou maken door Nederland niet zelf te bezetten.

quote:

Op maandag 27 juni 2011 15:42 schreef Pumatje het volgende:
Niet alleen daarom, Hitler achtte het zeer waarschijnlijk dat Groot-Britannië ditmaal niet dezelfde fout zou maken door Nederland niet zelf te bezetten.

..en het was strategisch belangrijk om Frankrijk aan te vallen.

quote:

Op zaterdag 11 juni 2011 11:17 schreef Sethje het volgende:
Hebben jullie nog aanraders/tips van goede WOII docu's / series ?

Waar ligt je interesse? Westfront? Oostfront? Vroege of late oorlog? Lucht- of landoorlog?

Maar weer eens een schopje doen.

Onderzoek naar koepelkazematten wegens mogelijke reconstructie
Zoals wellicht bekend hebben de Duitsers na de inval in Nederland de betonnen bases van de gietstalen koepelkazematten rondom de Grebbeberg opgeblazen. Dit met als doel om de koepel uit de betonnen constructie te verwijderen en het staal voor de oorlogsindustrie naar Duitsland af te voeren. Zodoende bleef er van de gietstalen kazematten op de Grebbeberg ogenschijnlijk niets meer over dan wat brokken gewapend beton. Met het oog op een mogelijke reconstructie van een gietstalen koepelkazemat op de Grebbeberg was het noodzakelijk om te onderzoeken welke van de twee meest complete restanten hiervoor in aanmerking zou kunnen komen. Die onderzoeken betroffen de voormalige koepelkazematten G.16 en G.18, welke beide in de frontlijnsector vlakbij en aan de Heimersteinselaan te Rhenen stonden.

Het weekend van 19 en 20 september 2009 stond daarom in het teken van graafwerkzaamheden rondom deze G-kazematten. Zowel de G.16 als de G.18 werden aan een (letterlijk) diepgaand onderzoek onderworpen met als doelstelling inzicht te verkrijgen in de staat waarin de objecten zich bevinden. Aangezien dit type kazemat grotendeels onder de grond verborgen ligt moest er flink gegraven worden, op sommige punten tot ruim 2,5 meter diep.

Een groep van zeven vrijwilligers van het archeologisch advies- en onderzoeksbureau RAAP was bereid gevonden om de deskundige archeologische leiding over deze taak op zich te nemen. Met de hulp van een mini-graver werden grote sleuven om de objecten gegraven, de rest werd uiterst voorzichtig met de hand afgegraven. Gedurende de graafwerkzaamheden werden er metingen verricht en de nodige (technische) tekeningen opgesteld. Ook werden er diverse voorwerpen gevonden, waaronder vierkante blokjes van steen, Duitse en Nederlandse patroonhulzen, een schoen, diverse houtresten en het nodige ijzerwerk.

De kracht van de toenmalige sloopexplosie blijkt een flinke impact te hebben gehad op zowel de G.16 als de G.18. Bij de G.16 is de voorzijde van de betonnen constructie tot op de grondplaat volledig verwoest en rest er niet meer dan een hoop puin. Een gedeelte van de achterzijde van de kazemat is nog intact en geeft een indruk waar de ingang heeft gezeten. De nodige houtresten welke achter deze ingang werden gevonden doen veronderstellen dat de naderingsloopgraaf hier haaks op aansloot. Op de plek waar zich oorspronkelijk de gietstalen koepel bevond werd een grote ijzeren oliedrum teruggevonden. Tevens werd er een restant van een schoen gevonden.

De G.18 heeft in dat opzicht beduidend minder schade opgelopen. De graafwerkzaamheden zijn hier echter beperkt gebleven tot één zijde en een definitief oordeel laat daarom nog even op zich wachten tot een extra graafonderzoek heeft plaatsgehad. Wel is duidelijk geworden dat de betonnen constructie van de G.18 door de explosie iets is verschoven ten opzichte van de grondplaat.

Vooruitlopend op de definitieve bevindingen van het onderzoek kan inmiddels worden geconcludeerd dat de G.18 in een betere toestand verkeerd dan de G.16 en zodoende mogelijk in aanmerking komt voor verdere restauratie. De mogelijkheden hiervoor worden op dit moment nader onderzocht.
bron

Klik maar eens op deze link http://www.go2war2.nl/artikel/1889/1 voor het bijzondere verhaal van de HrMs Abraham Crijnssen; de laatse om te vertrekken en de eerste om terug te keren op de rede van Soerabaja. Thans op een meer dan verdiende plaats nabij het marinemuseum. Ze lag lang in Rotterdam en huisvestte het plaatselijke Zeekadetkorps. Ik heb daar met gepaste trots jarenlang bijgedragen aan het drijvend houden van deze oude dame. De kleinere sucessen en opmerkelijke gebeurtenissen zijn vaak overschaduwd door grote krijgsverrichtingen als die afschuwelijke nacht in de Javazee en de verrichtingen in Rotterdam, De Grebbeberg, het Zuidfront en de Afsluitdijk. Het verhaal van elk van deze schepen is het lezen waard.

HrMs Abraham Crijnssen is een mijnenveger van de Jan van Amstelklasse waarvan er 8 gebouwd zijn. (eigenlijk 9, de Willem van Ewijck werd tijdens een ongeval verwoest waarop de Willem van Ewijck II werd gebouwd) .

ABC en D (Jan van Amstel, Pieter de Bitter, Abraham Crijnssen en Eland Dubois) gingen naar de Oost, EFG en H (Willem van Ewijck, Pieter Florisz, Jan van Gelder en Abraham van der Hulst) bleven in Nederland.

Het lot van de meeste schepen was grimmiger dan dat van de 'Crijnssen'.

Jan van Amstel; Tot zinken gebracht door Japanse torpedobootjager nabij Gili Radja 8 maart 1942.
Pieter de Bitter; Tot zinken gebracht door de bemanning te Soerabaja 6 maart 1942.
Abraham Crijnssen; Naar Australie uitgeweken. Uit dienst 1961.
Eland Dubois; Tot zinken gebracht door de bemanning te Gili Radja 8 maart 1942.
Willem van Ewijck; Gezonken na op eigen mijn te zijn gelopen tijdens een oefening 8 september 1939.
Pieter Florisz; Tot zinken gebracht door de bemanning in het Krabbegat (IJsselmeer) 14 mei 1940. Gelicht door de vijand en als M552 ingezet. Na de oorlog terug in dienst. Uit dienst 1961.
Jan van Gelder; Uitgeweken naar Eengeland. Uit dienst 1962.
Abraham van der Hulst; Tot zinken gebracht door de bemanning in het IJsselmeer 14 mei 1940. Gelicht door de vijand en als M553 ingezet. In Duitse dienst op een mijn gelopen 21 april 1944. Wrak gelicht en vernietigd door de Duitsers.
Willen van Ewijck II; Op de werf in Duitse handen gevallen en afgebouwd. Ingezet door de Duitsers als M551. Na de oorlog (bij vergissing) weer in dienst als Abraham van der Hulst. Uit dienst 1961.

Het verhaal van de Abraham Crijnssen is uniek. Hieronder een mooi plaatje. Elegantie ten top; maar ik ben natuurlijk niet helemaal objectief.

Staat er ook een voor op het schip een hitlergroet uit te brengen.

quote:

Op dinsdag 26 juli 2011 20:32 schreef Esses het volgende:
Staat er ook een voor op het schip een hitlergroet uit te brengen.

quote:

Op dinsdag 26 juli 2011 20:37 schreef Cobra4 het volgende:

[..]

Want to deny?

quote:

Op dinsdag 26 juli 2011 21:47 schreef Esses het volgende:

[..]

Want to deny?

Ja, hij staat gewoon te wijzen naar de parkeerplaats van de stoomboot.

quote:

Op dinsdag 26 juli 2011 21:48 schreef Cobra4 het volgende:

[..]

Ja, hij staat gewoon te wijzen naar de parkeerplaats van de stoomboot.

Whahaha

Volgens mij was de Stoomvaart Maatschappij Nederland (de voorloper van Nedlloyd) de reder die lijndiensten onderhiel van Europese havens naar Nederlands Indië. Lokaal (voor zover je in zo een enorm gebied nog van lokaal kunt spreken) voerde de SMN lijndiensten uit die beter bekend zijn als 'de pakketboot'. Voor zover ik weet werd het Marine Etablissement Soerabaja (Oedjoeng) niet als gangbare haven voor de koopvaardij gebruikt, al zou de kruiserkade er misschien wel diep genoeg voor zijn geweest. Soerabaja zelf zal waarschijnlijk wel door de pakketboten aangedaan zijn via het naastgelegen Tandjong Perak. Hoeveel koopvaardij gekelderd of door de vijand gevorderd is zou ik even moeten nakijken hoor.

Moooie plaatjes achter deze link: http://www.maritiemdigita(...)t+Soerabaja+Oedjoeng

Bedankt voor de scans Clan, die verhalen mbt collaboratie zijn mij allemaal onbekend. Misschien eens dat boek aanschaffen.

hoe plaats je in godsnaam hier een foto?

Ja Imageshack doet altijd moeilijk, Photobucket e.d. doen het wel.

deze bedoel je?

Prachtig BJ. Wees zuinig op je majoor, LSK kom je niet veel meer tegen (al het Nederlands trouwens)