[Centraal] Irak na de oorlog - deel 38

quote:

“Witte Huis kiest voor plan B in Irak”
Jim Lobe

WASHINGTON, 1 juni 2007 (IPS) - Gelooft de Amerikaanse regering nog dat haar eigen troepen de opstanden in Irak de kop kunnen indrukken? Goed geïnformeerde Amerikaanse kranten schrijven dat de regering-Bush er intussen van uitgaat dat ze haar soldaten in Irak ten laatste begin volgend jaar massaal moet beginnen terugtrekken.

Gelooft de Amerikaanse regering nog dat haar eigen troepen de opstanden in Irak de kop kunnen indrukken? Goed geïnformeerde Amerikaanse kranten schrijven dat de regering-Bush er intussen van uitgaat dat ze haar soldaten in Irak ten laatste begin volgend jaar massaal moet beginnen terugtrekken.

Op het terrein is er van die ommezwaai nog niets te merken. Door de troepenversterkingen die de Amerikaanse regering sinds begin dit jaar naar Irak stuurde, hebben de VS er nu bijna 165.000 militairen. De extra troepen moeten het geweld tussen soennieten en sjiieten in Bagdad de kop indrukken. Maar nu worden er meer aanslagen gepleegd in de naburige provincies en in andere steden, terwijl de situatie in de hoofdstad na een aanvankelijke verbetering alweer verslechtert.

De voorbije dagen schreef een hele reeks Amerikaanse journalisten met goede contacten in regeringskringen dat het Witte Huis er nu van uitgaat dat de grote Amerikaanse legermacht niet lang meer in Irak zal kunnen blijven. Het lijkt erop dat Bush zich knarsetandend schikt naar de aanbevelingen die de Iraq Study Group (ISG) in december bekend maakte.

De werkgroep van Democratische en Republikeinse buitenlandexperts, die geleid werd door James Baker en Lee Hamilton, raadde het Witte Huis aan bijna alle gevechtstroepen tegen maart 2008 uit Irak weg te halen. De overblijvende Amerikaanse soldaten zouden zich moeten toeleggen op de opleiding van Iraakse troepen, de bescherming van Amerikaanse installaties en de jacht op de Al-Qaedastrijders die in het land vermoed worden.

Ondertussen zouden de VS ook gesprekken moeten aanknopen met Syrië en Iran, twee landen die kunnen helpen Irak te stabiliseren. Bush wees ook die laatste aanbevelingen in december van de hand, maar lijkt daar al sinds enige tijd op terug te komen.

"Ja, dat Baker-Hamiltonplan lijkt nu het officiële beleid van het Witte Huis te zijn", schreef David Ignatius donderdag in zijn column voor de Washington Post. De New York Times meldde vorig weekend als dat de regering aan "concepten" werkt om de troepensterkte in Irak tegen het midden van 2008 terug te brengen tot 100.000 manschappen. Tegen die tijd loopt de campagne voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen van dat jaar op volle toeren.

Amerikaanse militairen ter plaatse, zoals luitenant-generaal Ray Odierno die het bevel voert in Bagdad, pleiten ervoor de huidige troepensterkte ook in 2008 ongewijzigd te houden. Maar dat lijkt politiek gezien onhaalbaar.

"Weinig of geen Republikeinen willen de verkiezingen ingaan met 150.000 Amerikaanse soldaten die nog altijd onder vuur liggen", schreef de politieke analist David Broder donderdag in een andere column in de Washington Post. In zijn stuk citeerde Broder de "verrassend realistische" Mitch McConnell, de voorzitter van de Republikeinse fractie in de Senaat. Volgens McConnel "gaan we in de herfst een andere kant uit" en zal de president die koerswijziging leiden.

In een opiniestuk met als titel "De lessen van Vietnam" dat donderdag in de Los Angeles Times verscheen, breekt zelfs de voormalige buitenlandminister Henry Kissinger een lans voor het Baker-Hamiltonplan. Kissinger stond altijd achter de oorlog in Irak en adviseerde de voorbije jaren Bush en de huidige buitenlandminister Condoleezza Rice. Maar nu lijkt ook Kissinger ervan overtuigd dat Amerika zijn troepenmacht in Irak moet afslanken.

"Het welslagen van een strategisch plan kan niet worden vastgemaakt aan een arbitraire deadline... Maar het mag ook het uithoudingsvermogen van het Amerikaanse publiek niet zozeer op de proef stellen dat het de nodige steun verliest in het politieke proces. We moeten een politieke oplossing distilleren uit de deels overlappende en deels tegengestelde standpunten van de Iraakse partijen, de buurlanden en andere betrokken landen. Anders kan de Iraakse ketel overstromen en iedereen overspoelen," schrijft Kissinger.
IPS(PD, ADR)

quote:

Bush zegt er alles aan te doen om christenen in Irak te beschermen

09/06/2007 17:42

ROME 09/06 (BELGA) = De Amerikaanse president George W. Bush heeft zaterdag verzekerd dat hij al het mogelijke doet om de christenen in Irak te beschermen, in een poging om de meningsverschillen met paus Benedictus XVI over de oorlog in Irak te minimaliseren. "Hij heeft zijn diepe bezorgdheid over de christelijke samenlevingen in Irak uitgedrukt", aldus Bush na zijn privéaudiëntie bij de Heilige Vader eerder op de dag. "Ik heb hem verzekerd dat wij alles in het werk stellen opdat de mensen de Irakese grondwet zouden respecteren", zei hij op een gezamenlijke persconferentie met de Italiaanse premier Romano Prodi. "Maar", voegde hij eraan toe, "we hebben niet over de oorlog gepraat." (SVR

quote:

Twee minaretten van sjiitisch mausoleum in Irak ingestort

13/06/2007 09:33

SAMARRA 13/06 (BELGA) = In de Iraakse soennitische stad Samarra zijn woensdagochtend twee minaretten van een sjiitisch mausoleum ingestort na explosies. De twee minaretten zijn rond 7.00 uur Belgische tijd ingestort. Een aanslag op het mausoleum in Samarra was eerder al de aanleiding van een uitbarsting van religieus geweld in het land. Tijdens een aanslag op 22 februari 2006 werd de koepel van het mausoleum vernietigd. In het mausoleum liggen de graftombes van Ali al-Hadi en Hassan al-Askari, de tiende en twaalfde iman van de sjiitische islam. (DWM)

quote:

Water Crisis Hits Baghdad
Arab

Some resort to digging wells as the capital’s taps run dry.

By Basim al-Sharaa in Baghdad (ICR No. 223, 8-June-07)
Muhammad Sa'ad wiped the sweat off his forehead after a hot day spent filling pots and plastic containers with water. It took him so long because there was barely a trickle from his kitchen tap.

For three weeks in a row, the city has suffered severe power shortages, now up to 23 hours a day, causing a water crisis in many areas.

Sa'ad, who lives in the al-I'lam neighbourhood, blames the government for the lack of running water, saying that it hasn’t done enough to deal with the problem.

Some residents draw water from their taps using electric pumps powered by private generators, an illegal practice but one used by many households. But the continuing fuel shortage means that even this option is frequently ruled out.

Without power, fuel and water, Sa’ad is afraid the swiftly approaching summer will be unbearable.

“In addition to the continuous bombings and killings, the hot summer this year will complete the tragedy we live in," he said.

Already ailments such as diarrhea have started to spread in heavily populated areas, mainly in Umm al-Ma'alif south of Baghdad.

People who need water purchase it from tankers that come to certain neighbourhoods - few can afford to buy bottled supplies, as the economic situation is so bad.

Baghdad seems to be caught in a vicious circle: the governorate of Baghdad needs electricity and fuel to operate water pumping stations but does not receive enough of either to keep them running.

Because of the lack of power, more and more people resort to fuel-operated privately owned generators - which further increases the fuel shortage. Without electricity, people cannot operate their air conditioning and suffer even more from the heat and the lack of water.

Sabir al-Isawi, the governor of Baghdad, said the governorate is now trying to provide emergency power supplies to keep water-pumping stations operating continuously. But this is conditional on the oil ministry coming up with enough fuel.

The governor said he has tried to put pressure on the oil ministry through the Council of Ministers to solve the crisis - but the ministry says a solution is not in its hand.

According to Asim Jihad, the oil ministry’s official spokesperson, the ministry has not been able to provide enough fuel for Baghdad citizens and services due to security measures put in place to protect the bridges in and around Baghdad.

Tayseer al-Mashhadani, a member of the national assembly’s services and works committee, confirmed that a number of bridges have been sabotaged - some completely destroyed.

The new security measures have caused long queues of fuel tankers near the bridges. They have to stop and often wait for hours to be inspected before they can cross.

Karim Hattab, another oil ministry official, said the supply problems were exacerbated when insurgents blew up the pipeline that transfers fuel to Baghdad on May 17.

“This deprived the capital of huge amounts of fuel,” said Hattab. "Both ministries of defense and interior refused to provide protection for us to fix the pipe.”

The same pipeline had suffered a number of acts of sabotage this year. Five engineers were killed in March while on a maintenance mission.

Jihad also pointed out that the use of private generators due to the frequent power cuts has increased the demand for fuel, so much so that it has put pressure on the limited capacities of Iraq refineries.

As a result of pipeline sabotage and security restrictions, Baghdad receives three quarters of the four million litres of fuel it needs every day, according to al-Hattab.

Meanwhile, Baghdadis are forced to find their own water supply. Those who can afford it try to dig wells in their backyard, an expensive operation which also seriously affects the water table.

Well drilling costs between 300,000 to 500,000 Iraqi dinars (236 to 393 US dollars) - an amount that many families cannot afford. The price rises depending on how deep they have to dig to hit water and on the soil quality.

Even if a family can afford the luxury of a private well, it’s not even usable for laundry because it is mixed with sewage that has seeped into the groundwater from corroded pipes or has a very high salinity.

Mustafa al-Ani, a university political sciences student from the al-Adl neighborhood, west of Baghdad, does not believe the water shortages are due to lack of power, but the consequence of an inefficient government.

Collecting water has become part of a daily routine for Baghdadi families, including al-Ani’s. Each member of his family, he says, fill pots and plastic bottles on a rota system, so there’s always some water to hand when the supply is cut. But even this does not provide enough for his family.

In desperation, some local residents sever the main water pipe in their neighborhood and attach an electric pump to get more water, causing disputes among families.

Al-Ani says he can only take showers every two or three days, and feels dirty and sweaty all the time.

The power cuts are so severe that they have even reached the formerly privileged Green Zone where the government and many foreign organisations are located. Tayseer al-Mashhadani, from the national assembly’s services and work committee, reported that the water supply to this fortified stronghold shuts down for several hours every day.

The situation doesn’t look as though it will improve anytime soon. For three days in May, power in the capital was completely off after insurgents attacked electricity pylons.

Aziz Sultan, a spokesman for the electricity ministry, said 15 pylons have been sabotaged, and a number that had been previously fixed by technicians have suffered new attacks.

The water crisis has been compounded by the fact that chlorine necessary for purification is in short supply.

Insurgents have recently employed chlorine bombs in residential areas and markets in al-Bayya south of Baghdad and in al-Taji north of the capital

Dozens of people have been killed, prompting security forces to impose tight controls on chlorine factories and trucks that transport the chemical from neighbouring countries to Iraq.

Shakir Sa'ed, who imports chlorine for a number of Iraqi government departments, says his trucks are stopped at the border because guards fear they fight fall into the hands of insurgents.

“We - as businessmen - don't know what to do,” complained Sa’ed. “The only solution is to leave the country.”

Basim al-Shara’a is an IWPR reporter in Baghdad.

quote:

The Surge

An average of 98 US troops per month were killed in Iraq over the past six months (Dec 06 through May 07). How does that compare with other six month periods of the war?



Each bar represents a six month period, with the bar at the right being the most recent.

Not a good trend.

quote:

Verwaarloosde wezen ontdekt in Bagdad

di 19/06/07 - Amerikaanse soldaten hebben in de Iraakse hoofdstad tientallen uitgemergelde jongens in een weeshuis aangetroffen.
Sommige kinderen lagen vastgeklonken aan een bed en waren besmeurd met hun eigen uitwerpselen.

De soldaten hebben naar eigen zeggen ook een hele voorraad voedsel en nieuwe kleren aangetroffen in het weeshuis, dat onder controle van de Iraakse overheid stond. Volgens de Amerikanen waren die goederen wellicht bestemd voor de zwarte markt.

Twee veiligheidsagenten die het weeshuis bewaakten, zijn aangehouden op bevel van de Iraakse premier Al Maliki. De huisbewaarder van het weeshuis en twee vrouwelijke bedienden waren met de noorderzon verdwenen.

Alle kinderen zijn inmiddels overgebracht naar een ander weeshuis.

quote:

Opnieuw veel doden bij aanslagen Irak 7-07-07


Aanslagen in Irak hebben opnieuw veel levens geëist. De zwaarste aanslag vond plaats in het noorden van Irak, een gebied dat over het algemeen redelijk rustig is.

In het plaatsje Amirli, niet ver van Kirkuk, ontplofte een vrachtauto op een markt. Daarbij vielen meer dan 100 doden en 250 mensen raakten gewond. Die moesten naar een ziekenhuis 45 kilometer verderop worden vervoerd. Een aantal mensen overleed onderweg.

Waarschijnlijk heeft de aanslag te maken met een refendum over de toekomst van Kirkuk. De planning is dat dit referendum later dit jaar gehouden wordt.

Gemengde bevolking
Kirkuk is een olierijke stad met een gemengde bevolking, waarvan het grootste deel uit Koerden bestaat. Kirkuk ligt buiten de autonome regio Koerdistan, maar de Koerden willen Kirkuk de hoofdstad van hun toekomstige eigen staat maken.

Andere bevolkingsgroepen in Kirkuk vrezen dat zij na zo'n machtovername van de Koerden zullen worden verdreven. Daarom verzetten zij zich hevig tegen een referendum over de toekomst van Kirkuk.

Een andere aanslag vond plaats in de provincie Diyala, ten noordoosten van Bagdad. In een dorpje dicht bij de Iraanse grens reed een zelfmoordenaar een bomauto een café binnen waar op dat moment een begrafenis plaatsvond van de sji'itisch-Koerdische gemeenschap.

Daken
In Bagdad kwamen zes mensen om die op het dak van hun huis lagen te slapen. Ze werden getroffen door mortiergranaten. Veel inwoners van Bagdad slapen in de zomer op de daken omdat zij door uitvallende elektriciteit hun huizen niet kunnen koelen.

quote:

Assyrische christenen schreeuwen om veiligheid
Bart Vanacker

BRUSSEL, 8 juli 2007 (IPS) - Wereldwijd hebben Assyrische christenen de voorbije weken opgeroepen hun geloofsgenoten in Irak beter te beschermen. Aanvallen op kerken, extra hoge belastingen op niet-moslims en gedwongen bekeringen tot de Islam zijn maar een greep uit de middelen waarmee in Bagdad al volledige wijken zijn opgekuist.

Betogers in de Zweedse hoofdstad Stockholm gaven het startschot voor een reeks demonstraties. Sindsdien zijn duizenden Assyrische christenen ook in Noorwegen, Denemarken, België, Canada, Australië, Zweden en Frankrijk op straat gekomen.

De christenen vormen een minderheid van drie procent van de Irakese bevolking, maar sinds de Amerikaanse inval in 2003 slaan ze massaal op de vlucht. Sinds 2003 zouden al tot 350.000 Irakese christenen uitgeweken zijn naar buurlanden, zoals Syrië.

Onder het beleid van de afgezette Irakese president Saddam Hoessein leidden de christenen nog een relatief veilig bestaan, maar sinds de Amerikaanse invasie raakten sjiieten, soennieten en aanhangers van al-Qaeda slaags met elkaar. Christenen zijn het doelwit van alle groepen.

In Bagdad zijn al verschillende districten, waaronder de wijk Dora, opgekuist. Gevreesd wordt dat noordelijk Irak, waar honderdduizenden Assyrische christenen wonen, eenzelfde lot beschoren is. Het noorden van Irak tot een administratief district omvormen, zou de minderheden middelen kunnen geven om gijzelingen, hogere belastingen en gedwongen bekeringen tegen te gaan.
IPS(BV)

quote:

Koerden ruziën over islam in nieuwe grondwet
Mohammed A. Salih

ARBIL, 5 juli 2007 (IPS) - De Koerden in Noord-Irak zijn het niet eens over de rol die de islam in een nieuwe grondwet moet krijgen. De Iraakse grondwet erkent de islam als officiële godsdienst en als belangrijke bron van wetgeving. Niet alle Koerden willen de islam diezelfde prominente rol geven in hun grondwet.

Seculiere Koerden willen een duidelijke scheiding van religie en staat, terwijl de islamisten erop staan dat de islam op zijn minst “een belangrijke bron voor wetgeving” is, zoniet “de belangrijkste”.

Koerden voeren al zestien jaar een eigen beleid, maar zonder grondwet. De onderlinge verdeeldheid komt boven nu er plannen zijn om een eigen grondwet in het leven te roepen. Artikel 7 van het ontwerp legt de nadruk op de islamitische identiteit van de meeste Koerden en erkent “de principes van de islamitische sharia als een van de bronnen van wetgeving.”

Seculiere Koerden willen dat de verwijzing naar de islam en de “islamitische identiteit” van de Koerden geschrapt wordt, omdat de rechten van bepaalde groeperingen en religieuze minderheden, zoals christenen en Yezidi’s, daardoor in het geding kunnen komen. Yezidi's zijn aanhangers van een oud Koerdisch geloof met wortels in de religies van het oude Perzië en de Arabische traditie.

“Vooral vrouwen zullen de negatieve gevolgen ondervinden van een religieus geïnspireerde grondwet”, zegt Sozan Shabab, een vrouwelijk parlementslid uit Arbil. “Hun rechten worden geschonden als het gaat om bijvoorbeeld scheidingen, erfenissen en getuigenissen.” Shabab heeft samen met andere tegenstanders meer dan 4.000 handtekeningen verzameld voor het schrappen van artikel 7.

De islamitische wetgeving bepaalt dat een vrouw van een erfenis maar de helft krijgt van wat een man krijgt. Bij rechtszaken zijn getuigenissen van twee vrouwen nodig om een verklaring hetzelfde gewicht te geven als die van een man.

Een eerdere versie van de grondwet, die 160 artikelen omvatte, werd in september vrijgegeven. Het Koerdische parlement ontving vervolgens meer dan 10.000 voorstellen om de ontwerpgrondwet te amenderen. Na goedkeuring door de regionale parlementen, wordt over het ontwerp een referendum gehouden in de provincies Arbil, Sulaimaniya en Dohuk. Naar verwachting zal dit op zijn vroegst volgend jaar gebeuren.

Twee belangrijke Koerdische partijen, de Patriottische Unie van Koerdistan (PUK) en de Koerdische Democratische Partij (KDP) zeggen voor een seculiere grondwet te zijn. Tijdens het proces rond een nieuwe Iraakse grondwet, gaven ze echter toe aan eisen van sjiitische partijen die wel een rol voor de islam wilden.

Dat maakt een eigen karakter van de Koerdische grondwet moeilijker, aangezien de Iraakse grondwet stelt dat regionale wetten niet in tegenspraak mogen zijn met de nationale wet. Koerdistan is momenteel de enige autonome regio binnen het land.
IPS(JS, MC)

quote:

Violence Causes Gender Role Swap
Arab

In a society where men are the traditional breadwinners, women are increasingly forced to take on that role.

By an IWPR contributor in Baghdad (ICR No. 226, 05-July-07)
The violence in Baghdad has forced some Iraqi families to shift gender roles, as men are stuck at home while women bear increasing responsibilities.

Because many men in Baghdad are now afraid to go out to work or even to leave the house, women are earning the money, doing the shopping and handling the bills – duties that were traditionally carried out by men.

Men say they feel trapped at home, while women say they are left with too much work.

Dhiya Salman, 36, has not gone more than 100 metres from his house in six months because an armed militia is in control in the neighbourhood.

A former army sergeant, Salman became a taxi driver after Saddam Hussein’s regime fell in 2003. Although he is Sunni, he used to feel comfortable driving into Shia-dominated parts of Baghdad such as Shuala and Sadr City. That changed when the bombing of the Samarra shrine bombing in February 2006 led to an explosion of fighting between Sunni and Shia militias.

"I'm fed up because I used to go out all the time, and now I spend all day at home," he said. "My elderly mother is taking care of everything."

The family opened a small shop selling household goods outside their home. Salman and his brothers work at the store, but his 55-year-old mother has to shop for the supplies. Salman's mother complains that she is tired of taking care of the house and buying things for the shop, but she refuses to let her sons go to the market for fear that they will be kidnapped or killed.

Baghdad residents say the threat against men has increased since last year’s attack on Samarra.

A 2006 study published in the British medical journal The Lancet found that men accounted for 91 per cent of the 302 violence-related deaths that researchers looked at from May to July that year.

Many people believe that women are shielded from targeted sectarian attacks. Several Baghdad residents told IWPR that it was extremely unusual for women to be killed simply because their identification card reveals them to be of the “wrong” sect.

Saif Ali, 35, a pastry shop owner in the capital's al-Bayya district, said women are rarely targeted in his area even if their identity is plainly visible because they are dressed in Sunni or Shia style. He believes women have some protection because it is men who define a family's religious affiliation.

"Men always decide the beliefs of their sons, who naturally follow their faith," he said.

Some men have given their wives or female relatives power of attorney to avoid the violence. Alia Muhsin, 45, picks up her husband's pension at an office on Haifa Street. "Many kidnappings and killings based on IDs have happened there," she explained.

The process usually takes a long time, Muhsin said, particularly because her husband is not present in person at the office.

"But I thank God that my husband is safe," she said.

For many men in Baghdad who are relegated to their homes, the inability to provide for their families or go out of the house is a demeaning experience.

Rabiha al-Azawi, a psychology professor at the University of Mustansiriyah in Baghdad, expressed concern that family breakups and domestic violence were on the increase in homes where the power balance has shifted.

"We live in an Oriental society where a man who doesn’t work is not deserving of respect," she said.

Thamir Hassan, 55, is a resident of Baghdad's Jihad neighbourhood. He quit his job because of safety concerns, and his wife, a teacher, became the sole breadwinner.

Hassan said he was depressed and no longer had authority over his children, who turned to their mother instead.

"It’s an early death, because I feel useless at home," he said. "I don't know what [the children] are doing, and their mother tries to hide their secrets so that I won't worry."

Dawood al-Jubori, 58, is a retired man living a similarly restricted life in Baghdad's al-Elam district. He has to rely on his wife to shop and handle the household bills, which are often paid at ministries.

"It is difficult to have the woman doing everything, but my three sons and I have no other choice," he said. "I want things to get back to normal."

quote:

Conditions for Iraqi children worsen sharply: UNICEF

Mon Jul 16, 2:56 PM ET

Conditions for children in Iraq have deteriorated sharply in recent years as their humanitarian plight has fallen largely into neglect, a senior UNICEF official said Monday.

"I have no doubt whatsoever that the condition today is much worse," Dan Toole, acting deputy executive director of the UN Children's Fund, told journalists after being asked for a comparison with the situation under Saddam Hussein's regime.

"Children who have had to flee Iraq -- and millions have fled -- are much worse off than a year ago and they certainly are much worse off than they were three years ago," he added.

Toole said there were signs that the health and nutrition for Iraqi children was "changing for the worst", despite recently released two-year-old indicators that had shown signs of an improvement.

UNICEF said the information gleaned from people leaving Iraq, and from the agency's "quite limited" access within the country, indicated that the number of female-headed households has increased "dramatically" because mostly men have been killed in the violence there.

"Many of those women are too frightened to bring their children to health clinics, many are too frightened to send their children to school," he added

Only two-thirds of Iraqis have access to clean water, according to UNICEF.

"My concern is that the focus on Iraq is on the political situation, the security situation, it is not on the lives of Iraqis living day in, day out, with deprivation, with lack of food, with lack of medical supplies," he said.

"That says something about the attention of the world, the attention of our leaders," Toole added, urging a greater focus on the impact on children.

UNICEF says its aid programmes for children in Iraq have only received about one-third of the funding they need.

quote:

Irak wil aandacht voor vluchtelingen

Amman - De regering van Irak luidt de noodklok over de situatie van honderdduizenden Iraakse vluchtelingen in omliggende landen. Volgens Bagdad dreigt er een humanitaire crisis en moet de internationale gemeenschap te hulp schieten. Volgens schattingen hebben zeker vier miljoen Irakezen huis en haard verlaten voor de oorlog en het geweld in hun land. Ongeveer de helft is Irak ontvlucht, en dan vooral naar Syrië en Jordanië. De zorgen van de Iraakse regering over het lot van de vluchtelingen worden gedeeld door Amnesty International. Jordanië en Syrië dringen ook aan op hulp bij de opvang van Irakezen, bleek op een internationale conferentie in Amman over de vluchtelingenproblematiek.
Irak was ook donderdag het toneel van bloedige aanslagen. Bij één van die terreurdaden vielen in het centrum van Bagdad zeker 25 doden en tientallen gewonden. In de noordelijke stad Kirkuk vonden zeker zeven mensen de dood bij een aanslag.

quote:

Iraqi government in deepest crisis

US and Iraqi officials are trying to prevent complete disintegration.
By Sam Dagher | Correspondent of The Christian Science Monitor

from the July 27, 2007 edition

Page 1 of 2

Baghdad - Iraq is in the throes of its worst political crisis since the fall of Saddam Hussein with the new democratic system, based on national consensus among its ethnic and sectarian groups, appearing dangerously close to collapsing, say several politicians and analysts.

This has brought paralysis to governmental institutions and has left parliament unable to make headway on 18 benchmarks Washington is using to measure progress in Iraq, including legislation on oil revenue sharing and reforming security forces.

And the disconnect between Baghdad and Washington over the urgency for solutions is growing. The Iraqi parliament is set for an August vacation as the Bush administration faces pressure to show progress in time for a September report to Congress.

quote:

Hulpverlening in Irak schiet tekort

Door Pieternel Gruppen

31-07-2007


Bijna een op de drie Irakezen heeft dringend hulp nodig. Dat stellen de internationale organisatie Oxfam Novib en het Irakese netwerk van hulporganisaties, NCCI, in een rapport dat deze week verscheen. De humanitaire crisis in Irak krijgt te weinig aandacht, vinden de samenstellers stellers van het rapport.

Ruim een kwart van de kinderen in Irak is ondervoed. Van de Irakezen leeft 43 procent in absolute armoede. In sommige delen van het land is al een half jaar geen babymelk meer te krijgen. Verder heeft 70 procent van de Irakezen geen toegang tot schoon drinkwater. In 2003 was dat nog 50 procent. De cijfers in het rapport liegen er niet om. Sinds de geallieerde invasie in 2003 is de humanitaire situatie voor veel mensen verslechterd.

Rustige gebieden
De oorlog maakt hulpverlening moeilijk, maar dat is geen excuus, vindt Anne-Pieter van Dijk, coördinator van de noodhulpafdeling van Oxfam/Novib. "Er zijn altijd gebieden, wijken en valleien waar het rustig is. Dat is ook in Irak het geval." Bovendien heeft de Iraakse regering volgens Van Dijk door de olie-inkomsten genoeg geld om de hulp te kunnen betalen. Op regionaal en lokaal niveau zijn voldoende competente mensen aanwezig om hulp te bieden.

Decentralisatie
Van Dijk denkt dat vooral in het zuiden meer hulp kan worden geboden. Maar dan moet de regering meer verantwoordelijkheid overdragen aan mensen ter plekke. De centrale regering durft door haar zwakke positie weinig uit handen te geven. Dat levert grote problemen op, zegt directeur Kasra Mofarah van de NCCI, de overkoepelende organisatie van ngo's in Irak. Mofarah: "Alle medicijnen en voedselhulp liggen opgeslagen in een magazijn in Bagdad. Het is logistiek gezien heel ingewikkeld om die medicijnen in andere gebieden te krijgen. Decentralisatie van de basisvoorzieningen is essentieel om de hulpverlening beter te laten verlopen."

Niet alleen de Iraakse regering, ook internationale hulporganisaties en donoren moeten zich flexibeler opstellen, vindt Anne-Pieter van Dijk van Oxfam/Novib. Hun strikte regels zijn in Irak niet te handhaven. Zo willen veel organisaties dat er een eigen vertegenwoordiger ter plekke is. Maar vanwege de onveiligheid in de regio is dat voor veel organisaties onhaalbaar.

Gemeenschappelijk fonds
Donoren meer geld beschikbaar stellen voor de hulpverlening, stelt het rapport. Als er meer geld beschikbaar komt, kunnen internationale en lokale hulporganisaties hun activiteiten uitbreiden. Dit geld moet wel uit onverdachte hoek komen. In een gepolitiseerde situatie als Irak, is het zaak te voorkomen dat de herkomst van hulpgelden de problemen niet vergroot. Amerikaans of Brits geld vergroot bijvoorbeeld de kans op ontvoeringen.

Kasra Mofarah pleit daarom voor een gemeenschappelijke fonds waarin donoren anoniem hun geld kunnen storten. "Het hulpgeld is dan geen onderdeel meer van de politieke agenda." Hij wil een neutraal fonds dat geen enkele partij steunt, maar wordt gebruikt om de humanitaire situatie te verbeteren. Het moet door de Verenigde Naties worden beheerd.

De hulporganisaties hopen met hun rapport het belang van humanitaire en noodhulp te benadrukken. De aandacht is volgens hen op dit moment te zeer gericht op een politieke oplossing van het conflict, waardoor deze onderwerpen niet aan bod komen.

quote:

US troop fatalities in Iraq drop sharply
The toll is falling in the most dangerous provinces, not just in the Baghdad 'surge' zone.
By Gordon Lubold | Staff writer of The Christian Science Monitor

from the August 1, 2007 edition

Page 1 of 2

Washington - US troop fatalities in Iraq have plummeted from near-historic highs just two months ago. The number of deaths attributed to improvised explosive devices is down by more than half. Violence is down in the four most dangerous provinces.

The decrease is an apparent sign that, by at least one indicator, the surge of American forces is doing something it set out to do: tamp down the violence.

But even if this positive trend were to continue for the next several months, the larger question remains unanswered: Will the reduced levels of violence push Kurdish, Shiite, and Sunni groups to reach political reconciliation so that US troops can withdraw? US military officials are wary.

quote:

Irak en Afghanistan kunnen VS meer dan 1.000 miljard dollar kosten

02/08/2007 01:26

WASHINGTON 02/08 (BELGA) = Het is mogelijk dat de oorlogen in Irak en Afghanistan meer dan 1.000 miljard dollar zullen kosten aan de Amerikaanse belastingbetaler. Dat is het dubbele van wat er reeds is aan uitgegeven. Het Begrotingsbureau van het Congres houdt rekening met 2 scenario's tot 2017. Volgens een eerste scenario zal het aantal troepen in Irak en Afghanistan tegen 2010 verminderen tot 30.000. In dit scenario zal het terugtrekken van de troepen tot 2017 tussen 481 miljard en 603 miljard dollar kosten. Een tweede scenario maakt gewag van de terugtrekking van de troepenmacht tot 75.000 Amerikaanse soldaten tegen 2013. Daarna blijft ook dat aantal stabiel tot 2017. De extra kost voor die periode (2008 - 2017) zal tussen 924 miljard dollar en 1.010 miljard dollar liggen. In beide scenario's bevat het budget de onderhoudskost van de Amerikaanse troepen, de financiële en medische hulp aan gewonde soldaten en hun familie, de uitrusting en opleiding van Iraakse en Afghaanse veiligheidstroepen en de hulp aan beide overheden(DIL)./. ()

quote:

Irak en Turkije strijden samen tegen PKK 7-08-07


Turkije en Irak binden de strijd aan met de seperatisten van de Koerdische Arbeiderspartij PKK die opereert vanuit het noorden van Irak. Dat hebben de premiers Erdogan en Al-Maliki afgesproken.

De afgelopen maanden zijn de spanningen in het grensgebied opgelopen. Het Turkse leger heeft er tienduizenden militairen gestationeerd om te voorkomen dat PKK-strijders vanuit Irak Turkije binnendringen.

Al-Maliki wilde geen formele overeenkomst tekenen, totdat het Iraakse parlement met de samenwerking heeft ingestemd. Wel gaan anti-terreurspecialisten van Irak en Turkije snel rond de tafel zitten.

Hoe ze de strijders gaan aanpakken is nog niet duidelijk. Eén van de problemen is dat de leider van de autonome Koerden in Noord-Irak, Barzani, er weinig voor voelt om tegen de PKK op te treden.

Militairen
Irak heeft zelf niet voldoende militairen om tegen de organisatie op te treden, maar ook de VS, die de PKK als terroristische organisatie heeft geoormerkt, heeft geen troepen beschikbaar om in het relatief rustige Noord-Irak achter de PKK-strijders aan te jagen.

Toch zien Irak en de VS de Turken niet graag komen. Hoewel Ankara graag een inval zou doen in Noord-Irak, vrezen Bagdad en Washington dat dat het laatste rustige deel van Irak in chaos zou onderdompelen.

Ook vreest Bagdad dat Turkije, als het eenmaal Noord-Irak is binnengetrokken, niet snel weg zal gaan.

Aanvallen
De Marxistische PKK streeft naar een eigen staat voor de Koerden. Al jarenlang opereert de organisatie vanuit Noord-Irak en pleegt aanvallen op Turkse legerposten en worden Koerden vermoord die samenwerken met de Turken.

Turkije probeerde al eerder de Noord-Iraakse bases van de PKK uit te schakelen. In 1995 en 1997 trokken Turkse militairen de grens over. Bij die militaire acties kwamen duizenden mensen om het leven.

Het conflict tussen Turkije en de PKK heeft sinds 1984 al aan ruim 37.000 mensen het leven gekost.

quote:

VN-personeel vindt Irak te gevaarlijk
Mithre J. Sandrasagra

NEW YORK, 9 augustus 2007 (IPS) - Het personeel van de Verenigde Naties wil niet dat er nog meer collega's naar Irak worden gestuurd en dringt aan op de terugtrekking van de medewerkers die nu in Bagdad gestationeerd zijn. De veiligheidsrisico's zijn er volgens hen "onaanvaardbaar hoog". De Veiligheidsraad moet morgen (10 augustus) over een uitbreiding van de VN-missie in Irak stemmen.

De UN Staff Council, de vakbond die 25.000 personeelsleden van de VN vertegenwoordigt, keurde gisteren (8 augustus) unaniem een resolutie goed waarin VN-baas Ban Ki-moon wordt opgeroepen alle VN-medewerkers uit Bagdad weg te halen. De wetteloosheid en het geweld hebben volgens de Staff Council van Irak een plaats gemaakt "waar hulpverleners doelwitten en pionnen zijn geworden."

Kofi Annan, de voormalige secretaris-generaal van de VN, trok in oktober 2003 alle VN-medewerkers terug uit Irak na twee bomaanslagen op het VN-hoofdkwartier in Bagdad. Die kostten aan 22 VN-medewerkers het leven. Sinds augustus 2004 werkt toch weer een klein VN-team vanuit Bagdad. De VS en Groot-Brittannië proberen internationale steun te vinden voor een voorstel om de VN-Hulpmissie voor Irak (UNAMI) uit te breiden.

Het VN-personeel is daar niet over te spreken. "De veiligheidssituatie wordt met de dag erger", zegt Emad Hassanin, eerste vice-voorzitter van de Staff Council. In maart sloeg bijvoorbeeld in de Groene Zone - de best afgeschermde wijk in Bagdad - een granaat in toen Ban er een persconferentie gaf samen met de Iraakse premier Nuri al-Maliki. Enkele seconden voor de explosie had Ban ironisch genoeg verklaard dat de VN overwogen hun aanwezigheid in Irak weer op te voeren omdat de veiligheidssituatie verbeterd was.

"Ik begrijp niet waarom we de levens van VN-medewerkers moeten opofferen om enkele sterke lidstaten te helpen hun gezicht niet te verliezen", zegt Hassanin. Volgens hem maakt de uitbreiding van het mandaat van de UNAMI deel uit van een "exit-strategie" van de VS en Groot-Brittannië. De terugtrekking van hun troepen wordt makkelijker naarmate de VN duidelijker in de bres springt.

Volgens de Amerikanen moeten de VN hun verantwoordelijkheid opnemen in Irak. "Een van de voordelen van de VN is dat sommige Iraakse groepen die niet met andere buitenlandse vertegenwoordigers in Irak willen praten, wel met de VN van gedachten willen wisselen", zegt Zalmay Khalilzad, de Amerikaanse ambassadeur bij de VN en eerder ook ambassadeur in Irak. "Ayatollah Sistani, een van de invloedrijke mensen in Irak, sprak niet met de VS of met Groot-Brittannië, maar wel met de gezant van de VN."

De VN drijven nu al in aanwezigheid in Irak op. Volgens B. Lynne Pascoe, VN-ondersecretaris-generaal voor politieke aangelegenheden, kan de organisatie nu 65 medewerkers in Irak aan het werk zetten; tegen oktober zal dat aantal volgens hem stijgen "tot ongeveer 95."

Critici waarschuwen dat de VN-missie in Irak sterk geassocieerd wordt met de buitenlandse troepenmacht in het land. Ook het Amerikaanse leger heeft bijvoorbeeld humanitaire hulpprogramma's lopen.

De VN-Veiligheidsraad stemt waarschijnlijk donderdag (10 augustus) over het voorstel om het mandaat van de UNAMI uit te breiden. Sommige leden van de V-raad, waaronder België, Frankrijk, Indonesië en Zuid-Afrika, maakten zich naar verluidt zorgen over de ontwerptekst die ze op 1 augustus kregen.
IPS(PD, MC)

quote:

President Sadr: America's Last, Best Hope?

By David Apgar | Monday, August 13, 2007

Could the only remaining hope for a political solution to Iraq’s deepening civil war lie with Moqtada Sadr, America’s erstwhile nemesis? David Apgar tries to get inside the Shia firebrand’s head as he assesses the risks of a unified Iraq and of separate Sunni and Shia states. His imaginative journey highlights the surprising advantages — for Sadr and the United States — of presiding over a non-sectarian partition of the country.


It is an article of faith among most U.S. war planners and pundits that Moqtada Sadr is bad news. For example, his followers were responsible for 20 U.S. casualties in a single action earlier in 2007.

And Sadr led a violent uprising of his Mahdi Army in April 2004 at Najaf’s Imam Ali Shrine in defiance of U.S. forces and the Iraqi interim government.

Given the United States' track record in Iraq to date, however, it is probably a good idea to reexamine any U.S. article of faith about Iraq. Moreover, there are good reasons to think Sadr could play a crucial role in resolving Iraq’s civil war.

Unlikely hero

Pudgy, morose and self-important, Moqtada Sadr seems an unlikely hero to unify any part of the fragmented and tortured country. And yet, he has a credential few Iraqi leaders share — Saddam killed his father, a deeply respected cleric.

Sadr has not merely inherited an opportunity through a family tragedy, though. He is the only Shia leader who has consistently called for a unified, multi-sectarian Iraq — as opposed to a Shia state or an Iraq under Shia control.

One of the last Iraqi nationalists

After months of speculation about his whereabouts, for example, he resurfaced in Najaf on May 25, 2007 to reiterate his call for Sunni and Shia unity. In a march the following month to the repeatedly bombed Askariyah mosque north of Baghdad, he called not only for mutual respect among Muslims — but also between Muslims and Christians.

In fact, Sadr’s rivalry with Abdul Aziz al-Hakim — head of the Supreme Islamic Iraqi Council, a formerly ex-patriot Shia group with ties to Iran — stems partly from Hakim’s support for a separate Shia state. In sharp contrast, Sadr wants an Iraq for all Iraqis — a key goal of U.S. policy.

Grudging acceptance from London

Even Britain’s Chatham House — a think tank far more comfortable with former ex-patriots like Hakim than the angry men who, like Sadr, stayed in Iraq — is starting to see the Mahdi leader as a necessary part of any solution.

“…Sadr has substantial popular support and therefore political legitimacy,” it writes in a recent briefing paper, adding that he “is an Iraqi nationalist, albeit of a distinctly Shia hue, and his relationship with Iran has been notably awkward.”

A penny for his thoughts

Even if prudence cautions all of us to rethink our view of Sadr and the possibility that he could play a constructive or even central role in a political solution for Iraq, though, a gaping question remains about his true ambitions. The trouble is that it is hard to tell what he wants from his speeches, which mostly reflect the political necessities that shaped them.

Given the opacity and predictability of Sadr’s speeches, therefore, we must resort to speculation to know his mind. But speculation may be a useful guide in Sadr’s case. After all, his careful insistence on steering a moderate course, despite all the fiery rhetoric, suggests a very rational thinker. Let’s imagine what he might say about the risks of Iraq’s major options today:

Barrio at the center of Iraq

According to Muhammad, peace be upon him, the first responsibility of the ulama is to their people. So we must ask — what do the people of Iraq want? Each group wants something a little different. We must consider them in turn.

My father’s two million Shia followers in Sadr City — Baghdad’s beating heart — lead lives far different from the traditional Shia in the south of the country. Their problems are those of crowded city-dwellers. They live in what American soldiers, who for some strange reason speak Spanish, call the barrio.

To be secure

These are my people and I know what they want. It’s not sharia, or Islamic law, or even a Shia state, like the Shia outside of Baghdad in the south of the country. What they want is to be secure.

They have always been poor — and once they just wanted to be rich. But since the Americans came and the Sunni began to attack them out of fear of Shia everywhere, they realized security is more important than wealth. For them, the most important thing is to stop the Sunni from being afraid of them.

Saddam’s people

This brings us to what Saddam’s fellow Sunni want, which is not to have to be afraid of the Shia. But the Sunni have always been richer, so their needs are more complicated.

The Sunni fear Shia everywhere because there are five million Sunni and 15 million Shia. The Shia suffered terribly under Saddam — and although the vast majority of Sunni are blameless, there will always be a few Shia who want revenge against them all.

So the Sunni strike out preemptively at the only Shia they can easily reach, namely the Shia in Sadr City. Worse, the Sunni fear a sectarian partition of Iraq, which would leave Iraq’s oil fields in the hands of others and exclude them from most of Baghdad.

Apathy of the Kurds

In the north of the country, the five million Kurds of Iraq want to be left alone. They play along with American dreams of Iraqi unity — but don’t believe it will work.

It doesn’t matter much to the Kurds what formal arrangements other Iraqis make, because their focus is elsewhere — on the 14 million of their countrymen trying to live under Turkish rule beyond the border. So the Kurds of Iraq want to be strong and independent — and are ready to support the Kurds of Turkey.

Koran as constitution

And that leaves the other half of Iraq — the 12 or 13 million Shia outside of Baghdad who live mostly in the south. They live in the holy cities of Karbala and Najaf, where I preach, and in the port of Basra. But mostly, they farm in the waters of the great rivers.

Freedom from Saddam was the greatest need of the Shia of the south — and, thank God, they have it. Beyond that freedom, they crave tradition and want to live under Islamic law. They want the Koran to be their constitution.

Partition inevitable…

This is why Iraq is no longer stable as a whole. Saddam’s fellow Sunni know they count for just a fifth of the country. So they fear the other four in five Iraqis would be happy to push them into the desert and let them bake for Saddam’s sins.

The Sunnis cannot take a chance on others’ goodwill. As a result, some kind of partition of my country may sadly be inevitable. But a sectarian partition will solve nothing.

…but sectarian partition disastrous

Imagine what such a partition would do. The Shia would drive the Sunni out of Baghdad. Deprived of oil and commercial resources, the Sunni would become a vast guerilla camp beyond the limits of the Shia state.

The Sunni would smolder with resentment toward it — and give the Shia no peace. The blood would never stop flowing in our lifetimes. Is there a third solution?

A middle way for Sunni Iraq

Perhaps it is time for my followers in Baghdad to separate from the Shia in the south. They may find more security on their own than in a unified state where they are part of a fruitless majority.

The Sunni do not strike the Shia of Sadr City because of who they are, but because there are so many millions of Shia beyond Baghdad. The Sunni will never give Sadr City peace — as long as it represents the tip of a long Shia knife pointed at the Sunni heartland.

A good mix

So let us separate the Shia of the south from the rest of Iraq. The Shia in the south would be content —
they could live under sharia as they wish.

And the state to the north would still include much of the beauty and strength of Iraq — almost all of the Sunni Arabs and the Kurds, the Shia of Sadr City, and roughly another million Shia near Baghdad.

So the northern state would be approximately 40% Sunni Arab, 40% Kurdish and 20% Shia. No group could dominate, and the Sunni would have the plurality they believe they need for protection.

Kingmakers of the north

Nor do I fear for my people in Sadr City. They would go from being part of a fruitless majority to being part of a minority. But they would be a powerful minority.

Neither Kurds nor Sunni could win an election without them. Like the religious parties of Israel, the Shia of Sadr City would probably always be in power. And perhaps, insh’allah, my role would be to lead and protect them.

quote:

Vooral armen VS vechten in Irak

FRANK HENDRICKX

Het verarmde Amerikaanse platteland brengt in de VS de grootste offers voor de oorlog in Irak. Het leger is voor velen de enige uitweg.

Sergeant Shane Huggins spuugt pruimtabak in de prullenbak. ''Een nare gewoonte,'' erkent hij, maar het is een stressvolle tijd. ''Er gaan geruchten dat onze eenheid weer naar Irak moet.''

Het zou de tweede keer zijn voor Huggins. In 2004 ging de voormalige boer al voor ruim een jaar naar Irak met de Nationale Garde van Arkansas. ''Ik werd er echt depressief van,'' zegt hij in de kazerne van het dorpje Hazen. ''We zijn country boys hier, gewend aan groene bossen, vissen en jagen. In Irak was alleen maar zand. Man, wat was ik blij dat ik weer weg kon.''

De Nationale Garde van Arkansas moet zich paraat houden voor een nieuwe missie, zo heeft het Pentagon laten weten. Het is hard aangekomen in de kleine staat met minder dan 2,5 miljoen inwoners, van wie al bovengemiddeld veel soldaten naar het front zijn gestuurd.

Platteland draagt zwaarste last
Arkansas deelt zijn lot met vergelijkbare staten. Het Amerikaanse platteland draagt in de VS de zwaarste last van de oorlog. De helft van de in Irak gesneuvelde soldaten komt uit plaatsen met minder dan 25.000 inwoners, een vijfde uit plaatsjes als Hazen met minder dan 2500 mensen. ''Iedereen kent elkaar hier,'' zegt Huggins. ''Een paar dagen na onze aankomst verloren we al vier man. Ik denk er liever niet aan terug, het was een zware tijd.''

Arkansas stemde net als de meeste andere rurale staten voor George W. Bush tijdens de presidentsverkiezingen van 2000 en 2004. Inmiddels is het geduld op, meent Harvey Joe Sanner, een Democratische boerenleider uit het naburige dorpje Des Arc, die zich publiekelijk heeft uitgesproken tegen de oorlog. ''De mensen walgen van de oorlog. Iedere dag staat er weer slecht nieuws in de krant. Acht op de tien mensen die ik spreek, willen dat de troepen naar huis komen.''

De boerenleider stuurt zijn auto door de Main Street van Des Arc, een plaats met 1933 inwoners, van wie twintig procent onder de armoedegrens leeft. Veel panden staan leeg, de winkels die nog open zijn, zien er vervallen uit. Sanner: ''Niemand sterft hier van de honger, maar dit is een arm gebied.''

Het platteland heeft de afgelopen jaren niet geprofiteerd van de economische voorspoed in Amerika. De rijken zijn rijker geworden, de armen armer. Het is volgens Sanner de belangrijkste reden dat de rekruteringscijfers voor het leger na jaren van oorlog verrassend hoog blijven in staten als Arkansas.

'Leger is de enige uitweg'
''Jongeren zien geen kansen meer. Veel boerderijen zijn verdwenen en de meeste fabrieken zijn verkast naar ontwikkelingslanden. Het leger is de enige uitweg. Het zijn de armen die vechten in Irak, niet de rijken.''

De achterblijvers lijden onder de langdurige afwezigheid van soldaten. ''Ik wil er niet over zeuren, want de troepen brengen een veel groter offer, maar voor ons is het ook moeilijk,'' zegt Sanner. ''De jongens die dienen in Irak zijn vaak politieagenten of brandweerlieden, mensen die actief zijn in de gemeenschap. Het platteland vergrijst. Dus als de jongeren weg zijn met het leger, valt dat extra op.''

Huggins denkt met weinig plezier terug aan zijn tijd als boer. Dankzij de Garde heeft hij een vaste baan gekregen als monteur en iedere maand verdient hij tweehonderd dollar extra door een weekend te trainen.

Huggins: ''We willen ons land helpen, maar de financiële voordelen spelen ook een rol.''

Het zal even slikken zijn als straks het telefoontje komt dat de Nationale Garde opnieuw moet uitrukken. ''Weigeren kan niet,'' zegt Huggins. ''Dan volgt oneervol ontslag, moet je alle gemaakte kosten terugbetalen en kom je nooit meer in aanmerking voor een baan bij de overheid. We moeten doen wat ons wordt gezegd.''


© Het Parool, 18-08-2007, 11:10 uur

quote:

Thursday, August 23, 2007
Military Coup Planned for Iraq?

A rumor is circulating among well-connected and formerly high-level Iraqi bureaucrats in exile in places like Damascus that a military coup is being prepared for Iraq. I received the following from a reliable, knowledgeable contact. There is no certitude that this plan can or will be implemented. That it is being discussed at high levels seems highly likely.

"There is serious talk of a military commission (majlis `askari) to take over the government. The parties would be banned from holding positions, and all the ministers would be technocrats, so to speak. . . [The writer indicates that attempts have been made to recruit cabinet members from the ranks of expatriate technocrats.]

The six-member board or commission would be composed on non-political former military personnel who are presently not part of the government OR the military establishment, such as it is in Iraq at the moment. It is said that the Americans are supporting this behind the scenes.

The plan includes a two-year period during which political parties would not be permitted to be part of the government, but instead would prepare and strengthen the parties for an election which would not have lists, but real people running for real seats. The two year period would be designed to take control of security and restore infrastructure.

. . .[I]t is another [desperate plan], but one which many many Iraqis will support, since they are sick of their country being pulled apart by the "imports" - Maliki, Allawi, Jaafari et al. The military group is composed of internals, people who have the goal of securing the country even at the risk of no democracy, so they say. "

quote:

Baghdad residents protest at wall

Iraqis protest against the construction of a wall between Shula and Ghazaliya in Baghdad (12 September 2007)

Residents of the Shula and Ghazaliya districts waved Iraqi flags and chanted slogans rejecting both the proposed separation and the US occupation.

They demanded the government intervene to ensure the barrier is demolished.

The US military said the wall would reduce sectarian violence and stop the movement of weapons and militants.

Many Iraqis reacted angrily in April when US troops began building a barrier around the Baghdad Sunni enclave of Adhamiya to prevent it being attacked by Shia militants.

'Planting sectarianism'

Tuesday's demonstration saw many residents of Shula and Ghazaliya march between the two areas before gathering in front of the first completed section of the 2km (1.25 mile) wall.


The wall is dividing small neighbourhoods and will lead to the partitioning of Iraq
Statement by protesters

Carrying banners reading "No to the dividing wall" and "The wall is US terrorism", the protesters issued a statement demanding that Iraqi authorities intervene.

"The wall is in accordance with al-Qaeda's plans," the statement said, adding that it would "separate family from family".

Hassan al-Tai, a leader of the Sunni Tai tribe, demanded the Iraqi government act against those "planting division and sectarianism amongst Iraqis".

"The wall is dividing small neighbourhoods and will lead to the partitioning of Iraq," he told the AFP news agency.

A Shia cleric at the protest, Abdul Baqir al-Subaihawi, insisted the wall would provide neither security nor stability.

"The government must maintain security in Baghdad rather than separate its neighbourhoods," he added.

quote:

Geweld verdrijft Iraakse Koerden

door correspondent Hans Jaap Melissen

20-09-2007
Reportage over gevluchte Iraakse Koerden

Iran voert al enkele weken aanvallen uit op het grensgebied tussen Turkije, Iran en Irak. Doelwit is de Koerdische afscheidingsbeweging PKK, maar gewone burgers zijn vaak het slachtoffer.

"Kijk, hier gebeurt het allemaal." Bahram Areef Yaseen buigt zich over een kaart van Koerdistan. De lokale commandant van de Peshmerga, de Koerdische strijders, ziet met lede ogen aan dat 'zijn' gebied de afgelopen weken regelmatig is bestookt vanuit Iran.

Lukraak schieten
"Iran schiet onder andere met Katjoesja-raketten en Houwitzers." Die komen nogal lukraak binnen en raken ook de burgerbevolking. Terwijl het eigenlijke doelwit de Koerdische afscheidingsbeweging PKK is.

In dit gebied, een drielandenpunt tussen Turkije, Iran en Irak, moeten enkele duizenden leden van de Koerdische beweging rondlopen. Het geweld heeft al honderden Iraaks-Koerdische families uit hun huizen verdreven. "Tachtig procent van de aanvallen gebeurt in gebieden waar geen PKK-strijders zijn", zegt Yaseen.

Dichterbij de grens kom je de vluchtelingen al gauw tegen: er staan tenten langs de weg en in het veld. Vrouwen en mannen hangen rond terwijl kinderen bij een beekje spelen. Overal liggen bergen huisraad. Geiten en kippen snuffelen er rond op zoek naar iets eetbaars.

"Kijk wat we weer moeten meemaken", zegt een oudere vrouw. "De tenten zijn gescheurd en we hebben weinig eten. Iran wil schieten op de PKK, maar wij wonen er ook." Sommige vluchtelingen zeggen de PKK nog nooit te hebben gezien. "Ze zitten heel erg afgelegen."

Schijnheilig
Commandant Yaseen denkt dat de officiële protesten van de Iraakse regering tegen de beschietingen een beetje schijnheilig zijn. Hij ziet zelfs een verband tussen het geweld en de bezoeken van de Iraakse premier Maliki aan Turkije en Iran. "Volgens mij heeft Maliki groen licht gegeven om de PKK stevig aan te pakken."

Yaseen gelooft niet dat er een militaire oplossing is voor het probleem van de PKK. "Turkije moet met hen om de tafel gaan zitten. Militair begin je weinig tegen ze. Wij doen er zelf ook niet veel tegen."

Het is al een aantal dagen stil rond de grens. Maar de vluchtelingen vertrouwen de rust niet. "Het kan zo weer beginnen." Een man laat zien waar hij onlangs met zijn kinderen liep: een tiental meters verder landde een Iraanse raket.

Veel vertrouwen in een vreedzame toekomst heeft hij niet. "We moeten het zeker hebben van premier Maliki? Die doet niets voor ons. Die vindt het al lang best als de Koerden weer een probleem hebben." En hij kijkt naar de verbrande heuvel en verder omhoog naar de Iraanse bunkers die op de bergrug liggen.

quote:

Iraq and the Politics of Withdrawal: Lessons from U.S. Occupations in Latin America

By Alan McPherson | Monday, September 17, 2007

As U.S. politicians of every political stripe seek to find ways to extricate their nation from Iraq, historian Alan McPherson provides some keen insights from another era — and theater — of U.S. history. He explores previous U.S. “entanglements” and shows how hard it is to leave behind the morass of presumed tin cup dictatorships.

The September 2007 Congressional hearings featuring General David Petraeus, Commander of the Multi-National Force in Iraq, and U.S. Ambassador to Iraq Ryan Crocker have highlighted one salient fact of the mess in Mesopotamia.

That is the crying need for a political solution among Iraqis that could foster a decent mix of stability and democracy. Turns out, after all, it’s the politics, stupid.

Closer to home

That should not have come as any news to U.S. strategists, diplomats and military leaders worth their salt. Much closer to home than is the case with Iraq, U.S. military occupations in Latin America taught us the same lesson.

Unfortunately, that ancient lesson has evidently been completely forgotten — even though it is most salient. What is Iraq now was Latin America then, a time and place where the force of the United States as an invading power was considered at least as powerful as it is today.

Whether in Haiti or elsewhere, Americans back then believed that they were top dog — and, after invading, could fix up a place like that rather quickly. Little did they know then… Little do we know now…

Same mistakes

In particular, the long occupations — Haiti (1915-1934), the Dominican Republic (1916-1924) and Nicaragua (1912-1933) — demonstrated amply a basic miscalculation on the part of the United States.

Then as now, U.S. policymakers believed that politicians under occupation were a highly pliable force — to be used on behalf of the good intentions of the intervening United States to remake that country — and extinguish all evil from its soil.

Destruction by politicians

Alas, politicians — even when under occupation (and therefore seemingly powerless) — remained politicians. No matter how deprived, abused, exhausted or otherwise starved for stability ordinary people were under occupation, Haitian, Dominican and Nicaraguan politicians were of another breed.

All too often, they proved willing to go on fighting with each other, to be uncompromising with either the U.S. Marines or the State Department — and to play the infamous “waiting game” until the troops left and the destructive politics of old could return.

And were those politics ever destructive. The Marines landed in all three countries in part to keep away dreaded European gunboats, but they stayed to try to right a far more fearsome wrong: internecine — or, as we say today of Iraq, sectarian — politics.

Decentralized governments

Similarly, the small countries of Latin America in the 1910s were radically decentralized places, where capital cities barely communicated with outlying towns and roads were nonexistent or impassable. (Did somebody say Afghanistan?)

As a result, political parties were personal fiefdoms and every local caudillo or strongman had his own armed force that the central government could not possibly hope to tame. The clash between these mini-armies was what led to each U.S. occupation.

Repeating history

As in Iraq, soon after achieving regime change, U.S. forces found themselves opposing political cultures
completely unwilling to adopt U.S. ways.

Then as now, proud Marines — deployed and trained solely as a strike force, but now turned into administrators — replaced corrupt and incompetent local politicians with others who pledged some loyalty to Port-au-Prince, Santo Domingo or Managua — but never forgot their party affiliations.

Then as now, Marines also put together quasi-professional security forces that could wipe out the mini-armies — but which never quite internalized their apolitical mission.

Leaving a mess

Eventually, the Marines had to go. Yes, some roads had been built, internal security was restored to a degree — and U.S. Senators back home, as well as Latin Americans everywhere, clamored for the withdrawal of the Yankees.

But there was a sense of “good riddance” among the departing Marines, who suddenly abandoned the pretense that they would teach occupied peoples to cheerfully accept the values of bipartisanship, transparency and fiscal responsibility.

Foundations for dictators

When the Marines left, one of two disasters typically befell post-occupation societies. In the Dominican
Republic and Nicaragua, the newly nationalized security forces or National Guards soon dominated all parties.

They thus took ruthless advantage of the structure left behind by the Marines — and soon enough elevated to the rank of dictators men such as the Dominican Republic’s Rafael Trujillo and Nicaragua’s Anastazio Somoza.

In Haiti, meanwhile, U.S. and Haitian racism had prevented even the training of an effective security force, so the old politics returned. For a few decades, dishonest presidents divided the populace along familiar lines of race and region, until in the 1950s “Papa Doc” Duvalier climbed atop them all.

The same problem in Iraq

The fatal flaw of these occupations is alive again in Iraq. Despite Ambassador Crocker’s recent mutterings, the United States is again building up an apparatus of repression — without paying due respect to the political culture of Iraq.

Too much centralization is taking place, leaving scant room for the natural evolution of indigenous political institutions.

No understanding

The Iraq of today is, of course, very different from Latin America almost a century ago. Mostly, the endgame is a lot more serious. But the occupations of the past show one constant: Local loyalties — family, kin, religion, race, patronage — are far more powerful than national ones.

The consequence is clear: The center of Iraq will not hold unless either a dictator arises — or the regions have significant authority.

So far, only Senator Joe Biden, Jr. (D-DE) — who himself had a circuitous route of insights and policy positions before he arrived at this wisdom — seems to have gotten the message.

Learning from mistakes

As he said during the Petraeus/Crocker hearings, “We have to give the Iraqi warring factions breathing room in regions with local control over the fabric of their daily lives — police, education, jobs, marriage, religion.”

To make this a reality, a partition of Iraq in three might not be necessary. But at the very least, U.S. officials need to embrace the “Iraqization” of politics and not just security.

quote:

Herbouw moskee Samarra begint volgende maand

Parijs - In de Iraakse stad Samarra wordt volgende maand begonnen met de herbouw van een belangrijke sjiitische moskee die met twee bomaanslagen is verwoest. Dat heeft Unesco, de cultuur- en onderwijsorganisatie van de VN, bekendgemaakt.
De al-Askari-moskee is een van de heiligste bouwwerken voor sjiieten. De verwoesting, vermoedelijk door soennitische extremisten, leidde tot een geweldsgolf in Irak waarin duizenden mensen werden gedood. Bij de eerste aanslag in februari 2006 werd de gouden koepel van het gebouw weggeblazen. De tweede, in juni dit jaar, verwoestte de minaretten.
De herbouw van de moskee wordt uitgevoerd door een Turks bedrijf en kost 11 miljoen euro. Die kosten worden grotendeels gedragen door de Europese Unie en Unesco.

quote:

Beveiligers Blackwater in Irak schietgraag

Washington - Het Amerikaanse beveiligingsbedrijf Blackwater is sinds begin 2005 in Irak betrokken geweest bij zeker 195 schietpartijen, een gemiddelde van anderhalf per week. In 85 procent van de gevallen openden de mensen van Blackwater daarbij het vuur. Dat blijkt uit onderzoek naar het bedrijf door een commissie van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden. Ook de Amerikaanse autoriteiten treft blaam; slachtoffers en nabestaanden is na schietpartijen vaak geld geboden om de zaak stil te houden.
Het onderzoek werd vorige maand ingesteld nadat werknemers van Blackwater die een konvooi begeleidden zeker acht Irakezen doodschoten op een plein in Bagdad. De beveiligers zelf vertelden uit zelfverdediging te hebben gehandeld, maar volgens de Iraakse autoriteiten hebben zij in het wilde weg om zich heen geschoten.
De Iraakse regering besloot na het incident dat Blackwater alle operaties in Irak moet staken. Inmiddels is het bedrijf al weer enkele dagen actief in Irak.

quote:

'Rapport Petraeus staat vol leugens' 2-10-07


Het onlangs gepubliceerde rapport van de Amerikaanse generaal Petraeus over de situatie in Irak staat "vol leugens". Dat zegt Ibrahim Shamri, woordvoerder van het Iraaks Islamitisch Leger, een groepering die dagelijks aanslagen pleegt en door de VS als een terroristische organisatie wordt beschouwd.

Correspondent Mustapha Oukbih sprak met de woordvoerder, die zich voor het eerst door Westerse media liet interviewen.

Een van de leugens in Patraeus rapport is volgens Shamri dat soennitische stamhoofden en het Amerikaanse leger nauw met elkaar samenwerken in de strijd tegen 'al-Qaida in Irak'.

Voor zover er wordt samengewerkt, is het zeker geen blijvende samenwerking, zegt de woordvoerder van het Islamitisch Leger. "De Amerikanen maken misbruik van de strijd tussen de stamhoofden en al-Qaida in de soennitische provincies. Door die strijd denken de Amerikanen dat de stamhoofden aan hun kant staan. Integendeel. Er is slechts sprake van een gelegenheidscoalitie die beide partijen tijdelijk goed uitkomt."

Volgens Shamri vergeten de Amerikanen dat de stamhoofden juist "de ruggengraat" vormen van het Iraaks verzet. "Degenen die tegen al-Qaida vechten zijn dezelfde mensen die ook tegen de Amerikanen strijden."

Wapens doorgesluisd
Het is een van de opmerkelijkste uitspraken van de woordvoerder van het iraaks Islamitisch Leger tijdens het interview. Opvallend is ook Shamri's uitspraak dat het Iraakse verzet tegen de Amerikaanse troepen wapens krijgt van de Amerikanen, via diezelfde stamhoofden.

Die krijgen wapens en financiële steun, bedoeld voor de strijd tegen al-Qaida, maar ze sluizen het materiaal door naar verzetsgroeperingen in Irak, zegt Shamri. De Amerikanen steunen op die manier dus ongewild Iraakse soennitische verzetsgroepen.

De uitspraken wekken verbazing omdat de Amerikanen het Islamitische Leger als een terroristische organistatie beschouwen, die nauwe banden zou hebben met al-Qaida in Irak. Shamri noemt het geen terrorisme. "De Amerikanen kunnen beweren wat ze willen, maar wij zijn een verzetsorganisatie die een legitieme strijd voert tegen de Amerikaanse bezetting van ons land."

Wel geeft hij geeft toe dat het Islamitisch Leger in Irak de afgelopen jaren nauw heeft samengewerkt met al-Qaida. "In de eerste drie jaar hadden we een coalitie met al-Qaida, omdat we één en hetzelfde doel hadden: de strijd tegen de Amerikaanse bezetting. Maar gaandeweg veranderde al-Qaida van strategie. Ze begonnen Irakezen te vermoorden, zowel sjiiten als soennieten. Sektarisch geweld is tegen onze beginselen. Daarom hebben we de samenwerking beëindigd."

'Amerikanen verliezen'
Dat het verzet tegen de Amerikanen onverminderd aanhoudt, blijkt uit de aanslagen tegen Amerikaanse troepen, zegt Shamri. "We voeren maandelijks zo'n duizend aanvallen uit op Amerikaanse troepen. En niet geheel zonder resultaat als je kijkt naar het aantal Amerikaanse doden en gewonde soldaten. In tegenstelling tot wat de Amerikanen beweren, controleren we nog altijd een aantal soennitische wijken in Bagdad. Ook in veel soennitische provincies hebben wij het voor het zeggen. Amerikaanse Troepen durven daar hun bases nauwelijks te verlaten."

Volgens Shamri zijn de Amerikanen de oorlog aan het verliezen, en hij zegt dat president Bush uit alle macht probeert het verlies te bagatelliseren. "Hij claimt dat zijn troepen de situatie in Irak onder controle hebben, terwijl iedereen ziet dat dat niet het geval is. Het verzet groeit juist."

Het Islamitisch leger is bereid te onderhandelen met de Amerikanen, zegt de woordvoerder. Maar dan wel onder bepaalde voorwaarden. De Amerikanen moeten eerst een tijdschema opstellen voor een volledige terugtrekking uit Irak, en ze moeten het Iraaks verzet erkennen. Shamri: "Pas als dat gebeurt, dan zijn we bereid om met de Amerikanen te praten."

quote:

Premie voor gemengde paren in Bagdad

door Chaalan Charif

08-10-2007

Het geweld tussen sjiieten en soennieten in Bagdad is de laatste maanden sterk afgenomen. Dat is vooral het resultaat van de sektarische 'zuivering' van bijna alle wijken. De twee bevolkingsgroepen wonen niet meer door elkaar heen en dat geeft minder aanleiding tot geweld. Ook gemengde huwelijken komen steeds minder voor. De Iraakse regering vindt dat een slechte ontwikkeling en wil dat meer sjiieten en soennieten met elkaar trouwen.

Het was vorige week groot feest in Bagdad. Meer dan honderd jonge paren traden gezamenlijk in het huwelijk. Het feest was gesponsord door de vice-president van Irak, Tariq Al-Hashimi. Ieder paar kreeg een premie van 750 dollar van de vice-president. Dit bedrag wordt verdubbeld als de bruid en de bruidgom niet van dezelfde sekte zijn.

Premie voor gemengde huwelijkenNormaal fenomeen
Gemengde huwelijken tussen sjiieten en soennieten waren heel normaal in Irak. De VN-organisatie IRIN (Integrated Regional Information Networks) heeft het aantal gemengde gezinnen in het land geschat op twee miljoen, ongeveer een derde van alle Iraakse gezinnen. Het is een twijfelachtige schatting, waarschijnlijk ligt het werkelijke aantal veel lager. Maar het geeft wel aan dat gemengde huwelijken tussen verschillende sektarische en etnische bevolkingsgroepen in Irak een normaal verschijnsel zijn.

Vooral in Bagdad, waar de verschillende bevolkingsgroepen naast elkaar leven, komen gemengde huwelijken veelvuldig voor. Vaak worden ze aangehaald in discussies over de kans op burgeroorlog of het uiteenvallen van het land. Veel Irakezen menen dat er nooit sprake kan zijn van een burgeroorlog gezien het grote aantal gemengde gezinnen.

Maar juist de hoofdstad, waar de meeste gemengde paren wonen, was de laatste twee jaar het toneel van geweld tussen sjiieten en soennieten. Na twee jaar is er bijna geen enkele wijk in Bagdad die je gemengd kunt noemen. Dat de laatste maanden veel minder slachtoffers vallen als gevolg van het sektarische geweld is vooral toe te schrijven aan het feit dat extremisten van beide kanten elkaar steeds moeilijker kunnen vinden.

Pattriotisch huwelijk
Toch denkt vice-president Al-Hashimi dat de verhouding tussen de aanhangers van de grootste stromingen in de islam kan verbeteren door mensen te stimuleren gemengde gezinnen te stichten. "Er is nog ruimte voor hoop. Niets kan beter werken dan het vormen van een gemengd gezin," aldus de vice-president over 'het patriottische huwelijk'. "Wij moeten alles doen om de barrières tussen de twee groepen te doorbreken. Als een sjiitische man trouwt met een soennietische vrouw en andersom, dan komt daar een gezin uit voort dat buiten deze tweedeling staat."

Rapporten van Iraakse en internationale organisaties hebben juist aangetoond dat steeds meer gemengde paren uit elkaar gaan. Soms gebeurt dat onder directe bedreiging van de milities. Maar vaak zetten de families van beide echtelieden hen onder druk. Het verhaal van May Mahmoed in The Washington Post is illustratief.

De soennitische May Mahmoed woonde sinds haar huwelijk, twaalf jaar geleden, met haar sjiitische man in een gemengde wijk. Na het uitbreken van het sektarische geweld vorig jaar kwam de wijk onder controle van soennitische extremisten. Het gezin kreeg drie dagen de tijd om het huis te verlaten. Het vluchtte naar een wijk die door een sjiitische militie werd gecontroleerd. Die kon het niet tolereren. Uiteindelijk ging May Mahmoed maar bij haar soennitische ouders wonen. Haar man is gevlucht naar Egypte. Beiden krijgen voortdurend van hun families te horen dat ze moeten scheiden.

De tegenstellingen en het gevoel van wantrouwen tussen de twee bevolkingsgroepen zijn diep geworteld. Dat is vooral het werk van de politici die de twee groepen zeggen te vertegenwoordigen. Dezelfde politici willen het nu goedmaken met een premie van 1500 dollar in de hoop sektarisch-neutrale gezinnen te vormen in deze verdeelde stad. Maar wie gelooft dat?

quote:

Amerikaans plan voor driedeling Irak stuit op fel protest
Khody Akhavi

WASHINGTON, 8 oktober 2007 (IPS) - Er komt veel protest op een voorstel van politieke zwaargewichten in de VS om Irak om te vormen tot een federatie met drie deelstaten. Volgens de voorstanders is het de enige formule die kans biedt op een politieke oplossing van het conflict in Irak en dus op een geordende terugtrekking van het Amerikaanse leger. Het zwakste punt van het plan is dat het uitgaat van de VS en niet van Irak zelf.

Het voorstel, een resolutie die de Amerikaanse regering niet bindt, werd op 25 september goedgekeurd in de Amerikaanse senaat met 75 stemmen voor en 23 tegen. De tekst werd ingediend door de Democratische senator Joe Biden en zijn Republikeinse collega Sam Brownback, twee politici die meedingen in de race om het presidentschap. Ook Hillary Clinton, de Democratische topkandidaat, stemde voor het voorstel.

Biden en Brownback stellen voor Irak op te delen in een Koerdisch, een soennitisch en een sjiitisch deel. Een federale regering in Bagdad zou verantwoordelijk blijven voor de grensbewaking en de olierijkdommen.

Critici in de VS zeggen dat het plan neerkomt op een geforceerde splitsing van Irak. Daarvoor moeten de VS zich in eerste instantie nog veel dieper in het Iraakse wespennest wagen dan nu al het geval is. Bovendien kan de hele operatie de etnische zuiveringen die nu al aan de gang zijn, nog in de hand werken.

Het sterkst wordt die stelling verwoord door de Amerikaanse ambassade in Irak. ”Pogingen om Irak door middel van geweld of intimidatie op te delen in drie staten, zullen leiden tot buitenmatig lijden en bloedvergieten”, stelde de ambassade vorige zondag in een niet ondertekende verklaring. “Ons doel blijft een vereend, democratisch en federaal Irak dat zichzelf kan besturen, beschermen en in stand houden.”

In Irak, waar ondanks de animositeit tussen de drie grote bevolkingsgroepen toch nog veel banden bestaan tussen sjiieten, soennieten en Koerden, roept het plan nog meer negatieve reacties op.

"Het voorstel is gebaseerd op een verkeerde inschatting van het verleden, de huidige toestand en de toekomstige ontwikkeling van Irak”, luidde de reactie van Izzat al-Shahbandar, een vertegenwoordiger van de Iraakse Nationale Lijst, een seculiere politieke partij. Zelfs de Iraakse Koerden vonden het nodig te benadrukken dat ze wel voor autonomie maar niet voor de opdeling van het land zijn.

Biden onderstreept dat het niet de bedoeling is dat de VS hun wil opleggen aan de Irakezen. “Als de Iraakse bevolking niet van het voorstel willen horen, moeten ze er ook niet op ingaan”, stelde de senator. Maar volgens Eric Davis, een professor politicologie aan de Amerikaanse Rutgers Universiteit, heeft de resolutie in Irak de indruk versterkt dat de VS Irak zijn binnengevallen om het olierijke land helemaal naar hun hand te zetten.

Ironisch genoeg is de resolutie van Biden en Brownback de eerste poging van het Amerikaanse parlement om een politieke oplossing te vinden voor de problemen waarmee Irak worstelt. De Amerikaanse regering koos tot hiertoe altijd voor een militaire aanpak. De critici geloven dat het voorstel zoveel steun krijgt omdat het Republikeinen de kans geeft hun onvrede met het Irakbeleid van president George W. Bush te uiten zonder dat er een reëel gevaar bestaat dat het plan ooit echt wordt uitgevoerd.

quote:

Felle discussie over doodvonnis generaal

Door Chaalan Charif

17-10-2007

Er woedt een felle discussie over de voorgenomen terechtstelling van voormalig minister van defensie Sultan Hashim Ahmad. Zijn executie wordt een revanche genoemd op de door soennieten gedomineerde militaire elite van het 'vroegere' Irak. Ook verschillende Amerikanen en de Iraakse president Jalal Talebani zijn tegen de executie van de generaal. Hij zou behulpzaam zijn geweest bij de omverwerping van het regime van Saddam Hoessein.

Het Iraakse tribunaal deed op 24 juni dit jaar opnieuw een aantal uitspraken in de Anfal-zaak, een militaire campagne die plaatsvond tussen 1987 en 1988 en waarbij naar schatting honderdduizend slachoffers zijn gevallen (zie kader). Ali hassan Al-Majeed, beter bekend als Ali Chemicali, leidde de operatie. Generaal Sultan Hashim Ahmad was destijds de veldcommandant. Beiden zijn veroordeeld tot de doodstraf.

Hoewel niemand zich iets lijkt aan te trekken van het lot van Ali hassan Al-Majeed, is tegen de veroordeling en de mogelijke executie van generaal Sultan Hashim Ahmad veel verzet.

Traditionele elite
Generaal Ahmad behoort niet tot de clan van voormalig dictator Saddam Hoessein en was evenmin prominent lid van diens Baath partij. Zijn geboorteplaats Mosul was onder Saddam Hoessein de stad van de soennitische elite, die politiek en leger domineerden. Maar Mosul verloor destijds geleidelijk haar rol ten gunste van het kleinere en minder bekende Tikrit. De traditionele stedelijke elite van Bagdad en Mosul moest plaatsmaken voor de tribale krachten van het platteland van Tikrit en de woestijnprovincie Al-Anbar.

Ook in het post-Saddam tijdperk heeft de oude stedelijke elite weinig betekenis meer. Het soennitische verzet van de afgelopen vier jaar komt vooral van de nieuwe elite. Dat verklaart waarom de grootste bezwaren tegen de executie van generaal Ahmad van de opzij gezette stedelijke soennieten komt, vertegenwoordigd door de Iraakse vice-president Tarek Al-Hashimi.

Legitieme verdediging
Sinds het doodvonnis tegen generaal Ahmad is uitgesproken, probeert vice-president Al-Hashimi met alle mogelijke juridische middelen de executie te voorkomen. Volgens de wet kan het vonnis alleen worden voltrokken na bekrachtiging door de president; of in het geval van het hedendaagse Irak door een presidium van drie mannen die de grootste bevolkingsgroepen in het land vertegenwoordigen.

Al-Hashimi kan de executie voorkomen, en hij krijgt bovendien bijval van de Iraakse president Jalal Talebani. Deze zei tijdens een persconferentie niet bereid te zijn het doodvonnis op Sultan Ahmad te bekrachtigen. "Ik was degene die hem aanzette tegen de regering van Saddam. Hoe kan ik dan nu mijn handtekening zetten om hem te laten executeren?"

De militaire campagne Al-Anfal vond plaats tussen 1987 en 1988 en was bedoeld om een einde te maken aan de Koerdische rebellie in het noorden van Irak. In de grootschalige campagne werd geen onderscheid gemaakt tussen burgers en gewapende rebellen. Duizenden dorpen werden vernietigd. Er werden chemische wapens ingezet. Internationale organisaties als Human Rights Watch zeggen dat er tenminste honderdduizend slachtoffers zijn gevallen.

Amerikaanse vriend
Dat laatste is bevestigd door een voormalige hoge officier van de Amerikaanse CIA, Rick Francona, destijds betrokken bij de voorbereiding van een coupe in Irak. Vorige week vertelde hij over zijn contacten met Sultan Ahmad. Francona riep de Amerikaanse president Bush op om de executie van een 'vriend van ons' te voorkomen.

Ondanks al het verzet benadrukt de opperrechter van het Iraakse tribunaal dat het doodvonnis op elk moment kan worden voltrokken. De regering heeft de executie uitgesteld in verband met de vastenmaand Ramadan. Nu die is afgelopen kan het vonnis op elk moment worden uitgevoerd, aldus de hoogste rechter. Volgens hem heeft het tribunaal een aparte wettelijke basis en hoeven vonnissen daarom niet bekrachtigd te worden 'door wie dan ook'.

Dilemma
Premier Al-Maliki zit ondertussen met een dilemma. Hij zou aan populariteit verliezen bij de meerderheid van de sjiieten en koerden als hij de doodvonnissen niet laat uitvoeren. Aan de andere kant zou de executie van Sultan Ahmad slecht uitkomen bij zijn pogingen voor nationale verzoening.

Blijkbaar heeft Al-Maliki lessen geleerd van de executie van Saddam Hoessein, eind vorig jaar. Hij kreeg toen veel lof voor zijn vastberadenheid van Saddams slachtoffers. Maar hij kreeg ook felle kritiek over de wijze waarop het vonnis werd voltrokken, ondermeer omdat de executie plaatsvond op een belangrijke islamitische feestdag.

Dit keer houdt Al-Maliki zich meer op de vlakte. Hij heeft de vonnissen niet laten uitvoeren tijdens de ramadan en houdt zich verder afzijdig bij de juridische discussie.

quote:

Make Walls, Not War

Raymond Biesinger

IN a surge of realism, the Senate has voted 75-23 to acknowledge that Iraq has broken up and cannot be put back together. The measure, co-sponsored by Joe Biden, a Democratic presidential candidate, and Sam Brownback, Republican of Kansas, supports a plan for Iraq to become a loose confederation of three regions — a Kurdish area in the north, a Shiite region in the south and a Sunni enclave in the center — with the national government in Baghdad having few powers other than to manage the equitable distribution of oil revenues.

While the nonbinding measure provoked strong reactions in Iraq and from the Bush administration, it actually called for exactly what Iraq’s Constitution already provides — and what is irrevocably becoming the reality on the ground.

The Kurdish-dominated provinces in the north are recognized in the Constitution as an existing federal region, while other parts of Iraq can also opt to form their own regions. Iraq’s regions are allowed their own Parliament and president, and may establish their own army. (Kurdistan’s army, the peshmerga, is nearly as large as the national army and far more capable.) While the central government has exclusive control over the national army and foreign affairs, regional law is superior to national law on almost everything else. The central government cannot even impose a tax.

Iraq’s minimalist Constitution is a reflection of a country without a common identity. The Shiites believe their majority entitles them to rule, and a vast majority of them support religious parties that would define Iraq as a Shiite state. Iraq’s Sunni Arabs cannot accept their country being defined by a rival branch of Islam and ruled by parties they see as aligned with Iran. And the Kurdish vision of Iraq is of a country that does not include them.

The absence of a shared identity is a main reason the Bush administration has failed to construct workable national institutions in Iraq. American training can make Iraq’s Shiite-dominated security forces more effective, but it cannot make them into neutral guarantors of safety that the Sunnis can trust. The Kurds ban the national army and police from their territory.

In a reflection of Iraq’s deep divisions, the country’s Shiite prime minister, Nuri Kamal al-Maliki, and the main Sunni parties denounced the Senate vote as a plot to partition Iraq, while Kurdish leaders, along with a leading Shiite party, embraced the resolution precisely because they hope it will lead to the partition.

Senator Biden, probably the best-informed member of Congress on Iraq, insists that loose federalism, not partition, is his goal. He makes an analogy to Bosnia, where the 1995 Dayton agreement has kept that country together by devolving most functions to ethnically defined entities. He has a point: Iraq’s Kurdish leaders are willing to remain part of Iraq for the time being because Kurdistan already has all attributes of a state except international recognition.

But over the long term, the former Yugoslavia and the Soviet Union are better analogies to Iraq than Bosnia. Democracy destroyed those states because, as in Iraq, there was never a shared national identity, and a substantial part of the population did not want to be part of the country.

So we should stop arguing over whether we want “partition” or “federalism” and start thinking about how we can mitigate the consequences of Iraq’s unavoidable breakup. Referendums will need to be held, as required by Iraq’s Constitution, to determine the final borders of the three regions. There has to be a deal on sharing oil money that satisfies Shiites and Kurds but also guarantees the Sunnis a revenue stream, at least until the untapped oil resources of Sunni areas are developed. And of course a formula must be found to share or divide Baghdad.

At the regional level, Iraq’s neighbors have to be reconciled to the new political geography. The good news is that partition will have the practical effect of limiting Iran’s influence to southern Iraq and parts of Baghdad.

Turkey, understandably angry over terrorist attacks by a Turkish Kurdish rebel group, the Kurdistan Workers Party, has in recent days threatened to strike at the group’s sanctuaries on the Iraqi side of the mountainous border. In general, however, Turkey has adopted a pragmatic attitude toward the emergence of a de facto independent Kurdistan, in part by supporting the Turkish companies that now provide 80 percent of the foreign investment in Iraqi Kurdistan.

Those who still favor a centralized state like to insist that partition would further destabilize the country. But current events suggest otherwise. Iraq’s most stable and democratic region is Kurdistan. In Sunni-dominated Anbar Province, the Americans abandoned a military strategy that entailed working with the Shiite-dominated Iraqi Army and instead moved to set up a Sunni militia. The result has been gains against Al Qaeda and a substantial improvement in local security.

Let’s face it: partition is a better outcome than a Sunni-Shiite civil war. There is, in any event, little alternative to partition. Iraq cannot be reconstructed as a unitary state, and the sooner we face up to this reality, the better.

Peter W. Galbraith, a former United States ambassador to Croatia and the author of “The End of Iraq,” is a principal in a company that does consulting in Iraq and elsewhere.

quote:

U.S. military steps up war-zone airstrikes

By Jim Michaels, USA TODAY
The U.S. military has increased airstrikes in Iraq four-fold this year, reflecting a steep escalation in combat operations aimed at al-Qaeda and other militants.

Coalition forces launched 1,140 airstrikes in the first nine months of this year compared with 229 in all of last year, according to military statistics.

Airstrikes are up in Afghanistan, too. Coalition planes have made 2,764 bombing runs this year, up from 1,770 last year. The figures don't include strikes by helicopter gunships.

The increasing use of air power also stems from improved accuracy and smaller munitions that allow commanders to launch airstrikes against insurgents who travel in small groups and sometimes hide among civilians.

In Iraq, the temporary increase of 30,000 U.S. troops ordered by President Bush in January has led to the increase in bombing missions. The U.S. command has moved forces off large bases and into neighborhoods and has launched several large offensives aimed at al-Qaeda.

"You end up having that many more opportunities for close air support," said Air Force Brig. Gen. Stephen Mueller, director of the Combined Air Operations Center.

More precise targeting and smaller bombs have made it easier for the Air Force to support ground troops in counterinsurgencies, such as those in Afghanistan and Iraq.

"We're hitting within 15 feet of where we're aiming," Mueller said. A typical 500-pound bomb is 50% explosives, but newer versions carry about 100 pounds of explosives.

Some bombs are "designed to take one building and not the whole block," Mueller said.

Fighting in Baghdad has also pushed insurgents into the surrounding countryside, making it easier to spot and bomb them, he said.

Afghanistan's mountainous terrain lends itself to airstrikes, since attack planes can reach remote regions before troops can, and there are fewer ground forces in the country.

"We are using air power in lieu of putting extensive forces on the ground," said Air Force Maj. Gen. Allen Peck, commander of the Air Force Doctrine Development and Education Center.

However, increased use of air power raises the chances of killing innocent civilians, said Mark Clodfelter, a professor at the National War College. Winning over the population is key to defeating insurgents.

"You don't want bombing to be a recruiting method for the insurgents," Clodfelter said.

Airstrikes in Afghanistan this year allegedly killed dozens of civilians, angering the population and drawing criticism from Afghanistan President Hamid Karzai.

quote:

America’s Responsibility to Iraqi Refugees

By Anne C. Richard | Wednesday, October 31, 2007

Over the past year, violence in their home country has forced many Iraqis to flee. Inside Iraq, about 2.2 million people are displaced — forced out of their homes, villages and towns. More than 2.2 million people have fled across borders into neighboring countries. Against this backdrop, Anne C. Richard argues that the United States should honor its historic tradition of aiding and providing sanctuary for those fleeing persecution and violence.

This crisis is continuing to worsen — as an estimated 60,000 people reportedly flee violence and persecution in Iraq each month.

According to the United Nations High Commissioner for Refugees (UNHCR), 2,000 people were fleeing to Syria each day before Syria recently joined Jordan in closing its border to the influx.

Impact on host countries

The impact of the displacement crisis has been especially difficult on Syria and Jordan. Syria has taken in more than 1.2 million Iraqi refugees, equal to 10% of Syria’s own population.

Jordan is hosting up to 750,000 Iraqi refugees, who now make up 24% of Jordan’s population. Of course, adjusted for population size, that is the equivalent of 75 million people in the United States. And don't forget that Jordan already has many Palestinians living within its borders.

Syria has opened its educational and health systems to Iraqi refugees, and the Government of Jordan is allowing Iraqi school children to enroll in Jordanian schools.

Help needed

Neither country has the resources to meet the needs of all the Iraqi refugees that they are hosting. Both countries need international help.

With a combined displaced population of over four million people, this represents one of the largest and fastest-growing humanitarian crises of our time. These refugees are targets of persecution due to their political opinions, ethnicities, religious affiliations and professions, to name just a few factors.

Life as a refugee

Many of the Iraqi refugees fear persecution because they worked closely with and helped Americans — the U.S. military, U.S. contractors, humanitarian organizations and journalists.

In Jordan, the majority of refugees are living in the country illegally. They have overstayed their visas — and, while some have resources, many have run through their savings. Most live in impoverished East Amman — or the cities of Zarqa and Irbid.

It’s not unusual to find a family of six living in one room. The father and any adult sons may fear to leave the apartment and will not have jobs. They may rely on the women and children to go to the market, run errands — and make a little money.

Turning down children

Their greatest worry may be the health and education of their children.

Despite Jordan’s generous official policy of admitting all refugee children to school this year, the local principal may in fact have turned the children away because of school overcrowding.

Why the U.S. response matters

When someone falls ill, the family will not have money for private physicians and have no access to healthcare.

Even if their present circumstances are very difficult, going back to Iraq is not an option. That’s where they experienced killings, kidnappings and extortion — or saw that happen to someone close to them. At the same time, they must know that their chances of being resettled in a third country are slim.

The United States did not intend for this crisis to happen, but it has. And the United States should play a central role in addressing it. Other countries will base their own responses on ours.

U.S. pledges

On February 5, 2007, U.S. Secretary of State Condoleezza Rice established a senior-level State Department task force on Iraqi refugees and displaced people. Various State Department announcements indicated that the number of Iraqis resettled in the United States by the end of September 2007 would be either (a) unlimited, (b) 25,000 or (c) 7,000 Iraqi refugees.

Despite these pledges, the United States resettled only 1,608 Iraqi refugees by September 30th. (Sweden, by comparison, took in 12,259 Iraqi asylum-seekers during the same period.) The U.S. State Department now plans to bring 12,000 Iraqis to the United States in fiscal year 2008.

Examples from history

Given the extent of the problem and the number of people who are suffering and in need of basic protection, however, this number of 12,000 people is clearly inadequate. It is an ambitious number only if a “business as usual” approach is taken, using current procedures for the U.S. refugee program.

What is needed instead, however, is to adopt this crisis as a top U.S. government priority. That means to provide robust aid to help other countries host refugees, to do more inside Iraq for the displaced — and to scale up operations in order to bring many more Iraqis to the United States.

We need something today on the order of what Presidents Ford and Carter did back in the late 1970s/early 1980s — the post-Vietnam War era — when they authorized and ensured the admission of hundreds of thousands of Southeast Asians per year to the United States.

Examples from history

Back then, 131,000 people were resettled between May and December 1975 alone, and the United States has taken in more than 900,000 Vietnamese refugees overall.

Similarly, the United States welcomed more than 600,000 Russian Jews during the Cold War — and took in more than 150,000 Bosnian refugees during the Bosnian conflict.

Calls for doing more

Recognizing that resettlement in another country will be a solution for only a minority of the cases, there is a pressing need to do more than admit more refugees and asylum seekers in Europe and North America.

In particular, aid is needed for the countries hosting the refugees. Jordan and Egypt (and to a lesser extent Lebanon) already benefit from sizable U.S. government aid programs — but much of this is military aid, and more needs to be done to help these countries manage the impact on their economies.

While Jordan’s public schools were already overcrowded and dilapidated before the refugees arrived and rents might have increased anyway, price hikes, rent increases and other economic problems are being blamed on the influx of Iraqis.

Helping Jordan

The Government of Jordan calculates it provides $1 billion in goods and services to the Iraqi refugees. Some fear that Jordan's economy and society will become unstable. It is in our interest to provide help to fix Jordan’s public schools, improve housing and upgrade health care.

Recent pieces of U.S. legislation — such as Senator Ted Kennedy’s Refugee Crisis in Iraq Act and Representative Earl Blumenauer’s Responsibility to Iraqi Refugees Act of 2007 — are critical in that they address the massive displacement of Iraqis since 2003 in a comprehensive way. These measures would ensure that the United States begins to meet its promise to protect Iraqi refugees.

Aid package

A number of nongovernmental organizations, including my own, have recommended $1.4 billion in comprehensive assistance.

Admittedly, there is a sharp contrast to the Bush Administration’s requests to Congress to provide more assistance. The recent war funding package sent to Congress requested just $240 million to help the displaced Iraqis, on top of $35 million previously requested.

The $1.4 billion could be funded by Congress on an urgent basis in fall 2007/winter 2008 as part of a mid-year “supplemental” appropriations bill.

Launching future aid programs

But even this significant package does not begin to approach what the United States has done in the past. President Bush should recognize and acknowledge this serious crisis and launch an ambitious program.

And it’s time for Americans to tell their President and Congress that the United States must honor its historic tradition of aiding and providing sanctuary for those fleeing persecution and violence. We must help these desperate and vulnerable Iraqis and the countries that are helping them.

quote:

Suffer the Children

Number of children dying higher than when the country was under sanctions.

By Hind al-Safar in Baghdad (ICR No. 237, 16-Nov-07)
Child mortality in Iraq has spiralled because of the tense security situation, deteriorating health services and lack of medical supplies, say experts.

According to a report released in May 2007 by aid agency Save the Children, “Iraq’s child mortality rate has increased by a staggering 150 per cent since 1990, more than any other country.”

The report, entitled State of the World’s Mothers 2007, said that some 122,000 Iraqi children - the equivalent of one in eight - died in 2005, before reaching their fifth birthday. More than half of the deaths were among newborn babies in their first month of life.

“Even before the latest war, Iraqi mothers and children were facing a grave humanitarian crisis caused by years of repression, conflict and external sanctions,” said the report.

“Since 2003, electricity shortages, insufficient clean water, deteriorating health services and soaring inflation have worsened already difficult living conditions.”

The study listed pneumonia and diarrhoea as major killers of children in Iraq, together accounting for over 30 per cent of child deaths.

“Conservative estimates place increases in infant mortality following the 2003 invasion of Iraq at 37 per cent,” it said.

In the capital of Baghdad, there are four paediatric hospitals and three gynaecological hospitals, as well as individual children’s wards in other medical institutions.

The city’s central paediatric hospital is in the capital’s Islam neighbourhood - a volatile area which is hard for families and medical staff to reach.

The hospitals fall short in providing quality care because they do not have enough medical supplies or staff - who, in many cases, have fled to other countries.

Experts draw parallels between the dire state of Iraq’s health care system today and the way it was when the country was under sanctions during the 1990s, when there was a similar limited supply of drugs and other medical resources.

The UN Security Council imposed economic sanctions against Iraq in 1990, following the Iraqi invasion of Kuwait and these continued until 2003.

In 2000, the UN children’s agency UNICEF published a survey which showed the mortality rate among Iraqi children under five had more than doubled in the government-controlled south and centre of Iraq during the sanctions.

At the time, Anupama Rao Singh, a senior UNICEF official, said in an interview with Reuters that around half a million children under the age of five had died in Iraq since the international embargo was imposed.

“In absolute terms, we estimate that perhaps about half a million children under five years of age have died, who ordinarily would not have died had the decline in mortality that was prevalent over the 70s and the 80s continued through the 90s,” she said.

Mohammed Zahraw, a paediatrician with the ministry of health’s inspector-general’s office, said that similar threats to children’s health exist today – and that these are compounded by the lack of security which now prevails in Iraq.

"In the past [infant deaths] were caused by the economic sanctions and the lack of medicine and medical supplies. The same problem exists now, in addition to the deteriorating security situation. This is particularly true in Baghdad, where it’s difficult to access hospitals," he said.

Fahima Salman, the head of the inspector-general’s monitoring force, said the primary reason for high infant mortality in Iraq is a lack of drugs and medical supplies.

The inspector-general’s office at the health ministry is tasked with inspecting hospitals and reports back to the ministry on the sanitation, performances and needs of health facilities.

Salman said that poor security and a lack of transport meant that it was hard to transfer drugs and supplies to hospitals and clinics. This means that families of patients usually buy basic medicine, such as antibiotics and hydrocortisone, on the black market and bring the medicine to the hospital or clinic.

"We, as the inspector general's office, visit health facilities to determine the level of shortages and note the difficulties,” said Salman. “We try to provide what we can…but we still face major challenges."

Sometimes, drug deliveries fail to reach the ministry of health’s warehouses, and go missing en route.

Amal Abdul-Amir, a paediatrician at the Yarmook Teaching Hospital in Baghdad’s Karkh area, said that infants were also dying because paediatricians and gynaecologists had fled the country in droves, resulting in a lack of skilled staff.

“People are turning to midwives who do not necessarily have experience with births or emergency cases,” she explained. “This is causing the number of infant mortalities to rise."

In hospitals throughout the country, it is not uncommon to hear the wails of grieving mothers, such as 30-year-old Zaineb Mohammed, whose two-month-old baby died after she failed to get him to hospital in time.

She told IWPR that en route to the hospital in the impoverished Baghdad suburb of Sadr City, her family was repeatedly stopped at roadblocks and checkpoints erected to combat security problems there.

The delays caused the child’s condition to worsen and when they finally arrived there weren’t paediatric specialists to treat her.

Mohammed has vowed not to have another child. "I don’t think that I can bear to lose another baby to the poor health and public services in Iraq," she said.

Hind al-Safar is an IWPR contributor in Baghdad.

quote:

Terug naar Bagdad

Door Chaalan Charif

21-11-2007

Vanaf volgende week rijden er dagelijks gratis bussen tussen de Syrische hoofdstad Damascus en Bagdad, om vluchtelingen terug te brengen naar Irak. Het aantal teruggekeerde vluchtelingen ligt volgens officiële cijfers uit Syrië en Irak tussen 500 en 1000 mensen per dag.

Strenge visum- en verblijfregelingen van de Syrische autoriteiten, maar ook de merkbare verbetering van de veiligheidsituatie in Bagdad zijn de belangrijkste redenen voor terugkeer. De Iraakse regering heeft gezegd alle kosten te betalen van vluchtelingen die terug willen naar hun land.

Razzak (33 jaar) is een van de vele Irakese vluchtelingen die deze maand zijn koffers pakte om naar zijn land terug te gaan. Hij woont nu weer in zijn oude huis in het oostelijke deel van de Irakese hoofdstad. Razzak zegt dat het heel rustig is in de sjiitische wijk waar hij woont. "Dat geldt inmiddels voor het grootste deel van Bagdad, maar nog niet voor de hele stad", benadrukt hij. Volgens hem zijn tot nu toe alleen vluchtelingen uit Syrië teruggekeerd die in hun thuisland geen direct gevaar liepen, maar vertrokken vanwege de algemene onveiligheid in hun land. Bagdadi's die wel persoonlijk in gevaar verkeerden, durven nog niet terug naar Irak, zegt Razzak. Bovendien hebben veel vluchtelingen hun huizen en andere kostbare bezittingen verloren. "Ze komen niet terug naar Bagdad om vervolgens op straat te staan en de regering heeft nog geen regelingen getroffen om die mensen financieel bij te staan. De vluchtelingen hebben veel meer nodig dan gratis bussen om terug te kunnen", aldus Razzak.

Wie eerst?
De regering vertelt trots over de verbeteringen van de veiligheid in Bagdad en omgeving. Maar er zijn geen concrete maatregelen genomen om de sektarische zuivering in de wijken ongedaan te maken. Er heerst nog altijd een sfeer van onderling wantrouwen. Soennitische politici vinden dat de door sjiieten gedomineerde regering het eerste signaal moet geven voor terugkeer van soennieten naar hun huizen in sjiitische wijken, die zij eerder ontvlucht waren. Maar de sjiieten zeggen dat zij het eerst zijn gedeporteerd en daarom zouden zij het recht hebben om als eerste terug te keren naar hun huizen.

Veilig naar werk
Razzak werkt nu als ambtenaar bij het ministerie van handel. Hij moet elke dag naar de wijk al-Mansour, in het westelijke deel van Bagdad. Vroeger was dat een dagelijks avontuur. Hij moest via verschillende wijken reizen, waarvan een aantal tot twee maanden geleden in handen van al-Qaeda gerelateerde terroristen waren. "Dat is nu veranderd", zegt de 33-jarige ambtenaar. "Ik ga nu met een goed gevoel naar mijn werk. De weg is helemaal veilig en de terroristen zijn verjaagd."
Dat is het resultaat van de zogenoemde Sahwa-groepen; soennieten die zelf in opstand komen tegen al-Qaeda. De groepen worden gesteund door de Amerikanen in Irak en de Iraakse regering.

Opstand tegen etnische opdeling
Enthousiast vertelt Razzak over de wijk Azamiya in oost-Bagdad. Deze grote wijk was vanaf 2003 een belangrijk bolwerk van het soennitische verzet. Azamiya stond op een etnische opdeling van de hoofdstad. Eerder dit jaar werd de wijk afgescheiden van de rest van de stad door de bouw van een muur; een omstreden maatregel die tot veel ophef leidde.
Maar nu hebben de bewoners van Azamiya genoeg gekregen van de terroristen, die hun ultrafundamentalistische levenswijze met geweld willen invoeren. De bewoners zijn in opstand gekomen en hebben met Amerikaanse hulp de fundamentalisten binnen twee dagen verjaagd.
Razzak: "Tot kort durfde niemand via Azamiya te reizen. Nu kan ik daar rustig winkelen."
En deze voorzichtig positieve ontwikkelingen maken dat langzamerhand steeds meer Iraakse vluchtelingen uit Syrië durven terug te keren naar hun geboorteland.

quote:

Iraakse milities gaan extremistische toer op
Ali al-Fadhily

BAGDAD, 18 december 2007 (IPS) - Vrouwen in het zuiden van Irak die zich niet strikt aan de islamitische wetten houden, worden gedood of verkracht door milities. Volgens de politie zijn de laatste vijf maanden minstens veertig vrouwen vermoord.

“Maar we zijn er zeker van dat er veel meer slachtoffers zijn", zegt Jilal Hannoon, hoofd van de politie in Basra. “Hun families durven de moorden vaak niet aangeven uit schrik voor een schandaal”.

De milities leggen een strikte interpretatie van de islamitische regels op. Ze worden gedomineerd door de sjiitische Badr Organisatie, die verantwoording aflegt aan het sjiitische blok in de Irakese regering, en het eveneens sjiitische Mehdi Leger van Muqtada al-Sadr.

In heel Basra zijn graffiti te vinden die de vrouwen waarschuwen zich strikt aan de regels te houden. Vrouwen die de hijab, de traditionele hoofddoek, niet dragen, worden het doelwit van de milities. “We zijn benaderd door militieleden die ons zeggen dat we de hijab moeten dragen en geen make-up meer mogen gebruiken,” zegt Zahra Alwan, een jonge studente die uit Basra vluchtte. “Ze imiteren de Iraanse Revolutionaire Garde, en we denken dat ze ook bevelen uit Iran krijgen”.

Volgens Mazin Abdul Jabbar, onderzoeker aan de Universiteit van Bagdad, is de situatie in de hoofdstad even erg. “Alle universiteiten worden gecontroleerd door islamitische milities die de vrouwelijke studenten de hele tijd lastig vallen met religieuze richtlijnen”. Volgens Jabbar sturen daarom veel families hun dochters niet langer naar school of naar de universiteit.
“Slechte” vrouwen

Verschillende slachtoffers werden ervan beschuldigd “slechte vrouwen” te zijn voor ze werden ontvoerd. De meeste vrouwen werden later vermoord teruggevonden. Sommige lichamen vertoonden tekenen van verkrachting en foltering. Inwoners van Basra vertellen dat bij enkele lichamen een briefje werd gevonden waarop stond dat het om “slechte” vrouwen ging.

Een anonieme sjiitische geestelijke verdedigt de milities: “We zijn een islamitisch land en we moeten ons houden aan de beperkingen van ons geloof. We mogen niet toelaten dat corruptie onze families binnendringt onder het mom van vrijheid en dergelijke nonsens.”

Soennitische geestelijken zien dat anders. “Het is tegen de islamitische regels dat vrouwen hun haar en lichaam ontbloten,” zegt Tariq al-Abdaly. “Maar dit is geen islamitische staat, en we kunnen het vrouwen dus alleen aanraden, net als we bij de mannen doen, om die regels te volgen. In elk geval is terechtstelling een veel te zware straf voor zulke fouten.”

Iraakse liberalen zijn diep gefrustreerd door het gebrek aan persoonlijke vrijheid. “We zijn erg ontgoocheld dat alles is verloren gegaan wat de Iraakse vrouwen opgebouwd hebben onder een regime dat wij als voorbijgestreefd zagen”, zegt Salim Mahmood van de Iraakse Communistische Partij. “De Amerikanen beloofden dat ze van Irak een symbool van vrijheid en welvarendheid zouden maken. Nu is het precies het omgekeerde geworden.”
IPS(JG, PD)

quote:

Just Blame it on the Indians

By Nathan Richter | Wednesday, December 19, 2007

While in the minds of many Americans the Iraq war seems to be entering its post-mortem phase, U.S. presidential candidates, policymakers and analysts never tire of dissecting the reasons for going to war. However, one major cause remains largely unexplored: America’s 19th-century wars — and, in particular, the Iraq war’s roots in the United States’ past domestic “civilizing" efforts.

quote:

UNHCR: nog altijd veel geld nodig voor Irak

Gepubliceerd: dinsdag 08 januari 2008 16:29 UTC

Laatst gewijzigd: dinsdag 08 januari 2008 16:30 UTC

Genève - De VN-Vluchtelingenorganisatie UNHCR heeft dit jaar 177 miljoen euro nodig om Iraakse vluchtelingen te helpen. De organisatie heeft in Genève een dringend beroep gedaan op regeringen om het bedrag op te hoesten.
Volgens het UNHCR zijn 2,2 miljoen Irakezen binnen de eigen landsgrenzen op de vlucht, en nog eens 2 miljoen in het buitenland, hoofdzakelijk Syrië en Jordanië. Het aantal vluchtelingen is vorig jaar afgenomen, maar het UNHCR benadrukt dat dit vooral komt door het strengere visumbeleid van de buurlanden, en niet doordat het in Irak veiliger is geworden.
De Iraakse tegenhanger van het Rode Kruis maakte onlangs bekend dat in drie maanden tijd bijna 50 duizend vluchtelingen vanuit het buitenland zijn teruggekeerd. Het UNHCR is er niet van overtuigd dat dit cijfer klopt. De organisatie wil er nog niet toe overgaan repatriëring van Irakezen actief aan te moedigen, maar belooft vluchtelingen die wel teruggaan op alle mogelijke manieren te helpen.

quote:

UNHCR: 'Damascus is ongelooflijk gastvrij'

door Nicolien den Boer

10-01-2008

De VN-Vluchtelingenorganisatie UNHCR heeft dit jaar 177 miljoen euro nodig voor hulp aan Iraakse vluchtelingen. Het geld is bestemd voor onder meer voedsel- en medische hulp in Irak, Syrië en Jordanië. Want als de Irakezen de verschrikkingen van de oorlog achter zich hebben gelaten, doemen er weer nieuwe problemen op. Dat ondervond ook de Iraakse Arok die aan leukemie lijdt.

quote:

Australië biedt asiel aan Iraakse tolken

Gepubliceerd: woensdag 09 april 2008 05:41 UTC
Laatst gewijzigd: woensdag 09 april 2008 05:41 UTC
Canberra - Australië wil honderden lokale medewerkers van de troepen in Irak asiel aanbieden. Canberra trekt later dit jaar zijn militairen terug uit Irak. Volgens minister Joel Fitzgibbon van Defensie hebben Iraakse tolken en vertalers een belangrijke rol gespeeld bij de missie en heeft Australië een morele verplichting om hen op te nemen. Hij voegde er aan toe dat de regering niet de fouten wil herhalen van de oorlog in Vietnam. Toen bleef de voltallige lokale staf achter tijdens een haastige uittocht uit Saigon. Het aanbod geldt voor alle Iraakse medewerkers en hun familie. Het zou gaan om ongeveer zeshonderd Irakezen.

quote:

Iraqi militias use food as recruiting tool, report says

(CNN) -- A leading humanitarian group says Sunni and Shiite militias in Iraq are pulling displaced people into their movements because governments and international entities are failing to adequately address their plight.

Refugees International underscored that development in a report issued Tuesday titled "Uprooted and Unstable: Meeting Urgent Humanitarian Needs in Iraq."

The report says the United States, the government of Iraq and the international community aren't doing enough to address the daily problems faced by the 2.7 million internally displaced Iraqis, who have fled homes in war-torn regions to other places in Iraq. Those people find themselves unemployed in their new locations and many times unable to access food and health care.

"As a result of the vacuum created by the failure of both the Iraqi government and the international community to act in a timely and adequate manner, non-state actors play a major role in providing assistance to vulnerable Iraqis," the report says.

Social services are being provided by "militias of all denominations" that want to build their groups, with Muqtada al-Sadr's political movement using a Hezbollah model to set itself up "as the main service provider in the country." Hezbollah, the Lebanese Shiite militant group labeled a terrorist group by the United States, has built a large base of support with its social service network.

"Similarly, other Shiite and Sunni groups are gaining ground and support through the delivery of food, oil, electricity, clothes and money to the civilians living in their fiefdoms.

"Not only do these militias now have a quasi-monopoly in the large-scale provision of assistance in Iraq, they are also recruiting an increasing number of civilians to their militias -- including displaced Iraqis," the report said.

The report says al-Sadr's militia, the Mehdi Army, has resettled displaced Iraqis "free of charge in homes that belonged to Sunnis."

"It provides stipends, food, heating oil, cooking oil and other non-food items to supplement the Public Distribution System rations which are still virtually impossible to transfer after displaced Iraqis have moved to a new neighborhood, though it is easier for Shiites to do so," the report says.

Refugees International visited a Sadrist office in Baghdad's Ur district and observed residents providing "clothing, milk, oil, rice, sugar, clothes and fuel for heating and cooking when supplies are available." The Sadrists also adjudicate legal disputes among citizens and give stipends to families of displaced people and slain or jailed Mehdi Army fighters.

The report says Sunni militias also play a similar role in helping needy and displaced Sunnis, though there is less organized help.

"Sunni militias also handle the distribution of key items such as heating gas. As Sunnis in Baghdad get virtually no electricity or other services from the government, they rely on local militias and warlords to secure their areas and manage what services they can obtain."

The displaced have joined "awakening" groups -- the "U.S.-backed militias" dominated by Sunnis. Those groups provide security duties, such as guarding checkpoints, and many of them have been getting paychecks from the United States.

The U.N. refugee agency says the displacement crisis caused by the war in Iraq is the most significant in the Middle East since the population changes that occurred during the 1948 creation of Israel. Along with the 2.7 million internally displaced people, there are more than 2 million Iraqi refugees -- mostly in Syria and Jordan.

The report slams the government of Iraq as being "unwilling" and "unable" to address such humanitarian issues -- "lacking both the capacity and the political will to use its important resources to address humanitarian needs."

"The little assistance provided by the government is perceived by most as being biased in favor of the Shiite population, especially when it comes to the delivery of government services such as electricity or food ration cards from the Public Distribution System," the report says.

The report adds that the "international community has largely been in denial" about the dire humanitarian situation in Iraq.

"Only recently has the United Nations issued a common humanitarian appeal for Iraq, recognizing the nature of the situation and the need for all agencies to step up and address humanitarian needs."

quote:

Iraqis see red as U.S. opens world's biggest embassy

The 104-acre, 21-building enclave was cleared for occupancy recently and will open next month.

By Howard LaFranchi | Staff writer of The Christian Science Monitor
from the April 24, 2008 edition

Page 1 of 2

BAGHDAD - For the average American who will never see it, the new US Embassy in Baghdad may be little more than the Big Dig of the Tigris.

Like the infamous Boston highway project, the embassy is a mammoth development that is overbudget, overdue, and casts a whiff of corruption.

For many Iraqis, though, the sand-and-ochre-colored compound peering out across the city from a reedy stretch of riverfront within the fortified Green Zone is an unsettling symbol both of what they have become in the five years since the fall of Saddam Hussein, and of what they have yet to achieve.

quote:

Middle East
Apr 18, 2008

Basra: Echoes of Vietnam
By Conn Hallinan

One battle rarely wins or loses a war, at least in the moment. Gettysburg crippled General Robert E Lee's army in 1863, but the Confederates fought on until 1865. Stalingrad broke the back of the German 6th army, but it would be two and a half years before the Russians took Berlin. War - particularly the modern variety - is a complex mixture of tactics, technology and politics. Then there are the intangibles, such as morale.

But while a single battle may not end a conflict, it can illuminate an underlying reality that generally gets lost in the thunder of propaganda, illusion and wishful thinking that always accompanies the horsemen of the apocalypse.

Now that some of the dust has settled over the recent battle of the southern city of Basra that pitted Muqtada al-Sadr's Mahdi Army against the armies of the United States and Iraq, it is time to examine what that clash meant, and what are some analogies that might help bring it into focus. There were certainly echoes of Vietnam in last month's fighting, and some of those parallels, particularly to the 1968 Tet offensive, are worth a closer look.

Remembering Tet
As Frank Rich pointed out in The New York Times, there was indeed a whiff of Tet in the debacle in Basra. Just before the 1968 attack, US General William Westmoreland made his historic "light at the end of the tunnel" prediction. In recent testimony before the US Senate, General David Petraeus said the United States was making "significant" progress in Iraq, and his spokesman, Rear Admiral Gregory Smith, bragged that the United States had the Mahdi Army on the ropes: "We've degraded their capability."

"There is a parallel to Tet here," says military historian Jack Radey. "We have won the war, violence is down, the surge works [the US told itself], and then Kaboom! The Green Zone is taking incoming."

Radey argues that the American "victories" against the Vietnamese in the period leading up to the Tet offensive were an illusion. "If the enemy seems to be missing from the picture, this is not proof you have wiped him out," he says. "It is more likely proof that you have lost track of him, and he will, at his own chosen time, find ways to remind you of his presence."

Which is exactly what Muqtada and the Mahdi Army did.

According to historian Gareth Porter, the United States mistakenly concluded that the ceasefire Muqtada declared six months ago was a sign that the Mahdi Army was vulnerable. When the Americans began attacking Muqtada strongholds - more than 2,000 militia members and leaders have been arrested since last July's truce - and the Mahdi Army did not react, the United States was convinced that the militia was weak.

Other analogies
But Tet is not the only relevant Vietnam analogy. The other parallel was Operation Lam Son, the 1971 invasion of Laos by the South Vietnamese Army (ARVN). The United States pushed South Vietnam to attack Laos to demonstrate that the ARVN could stand on its own two feet, and to make the point prior to the upcoming 1972 US elections that Richard Nixon's policy of "Vietnamization" was working.

Instead, US audiences watched as panicked ARVN troops clung to helicopter landing skids in their desperation to escape from Laos. Lam Son "was a disaster", writes historian A J Langguth in Our Vietnam: The War, 1954-1975: "Vietnamization became one more doomed fantasy. After 10 years of training and costly equipment, South Vietnam's troops seemed to be no match for the communists."

Radey says the Lam Son analogy is a useful one. The invasion didn't work "because the [ARVN] soldiers didn't believe in the cause they fought for", while their opponents, with far less fire power, "believed in what they were doing. Vive la difference."

As for Iraq and the recent fighting: "Was anyone paying attention the last time this lesson was taught in Vietnam?" Radey asks. "Did anyone do the reading? Hello? Do I have to start throwing chalk?"

In Basra
On the surface, the battle of Basra - which quickly spread to virtually every major city between Basra and Baghdad - was a major setback for Prime Minster Nuri al-Maliki and the Americans. As Indian diplomat M K Bhadrakumar points out in Asia Times Online, the principal outcome of the fighting is that "the Bush administration's triumphalism over the so-called Iraqi 'surge' strategy has become irredeemably farcical". (Iran torpedoes US plans for Iraqi oil April 3.)

The fighting also exposed the Iraqi army as a hollow shell, much as the Laos invasion revealed the incompetence of ARVN. While Petraeus was telling the senate that "recent operations in Basra highlight improvements in the ability of the Iraqi security forces to deploy substantial numbers of units, supplies and replacements on a very short notice", journalists were reporting that thousands of Iraqi troops refused to fight and abandoned their weapons.

According to Ali al-Fadhily and Dahr Jamail of the Inter Press Service, much of the Iraqi army simply disintegrated. A Baghdad police colonel told reporters that the "Iraqi army and police forces, as well as the Da'wa and Badr militias, suddenly disappeared from the streets, leaving their armored vehicles for the Mahdi militia to drive around in joyful convoys". The Badr militia is associated with the Supreme Iraqi Islamic Council, a major ally of Maliki's Da'wa party. Like the Mahdi Army, both parties are Shi'ite.

So, after three years and $22 billion in training and equipment, the Iraqi army got shellacked. The only thing that prevented a full-scale rout was the intervention of US troops and air support.

While the Americans have tried to distance themselves from the disaster by claiming that Maliki never consulted with them, historian Porter argues that the claim is ludicrous. "No significant Iraqi military action can be planned without a range of military support functions being undertaken by the US command," he writes, pointing out that US trainers are embedded with every unit in the Iraqi security forces.

It's the oil
Rather than as an assault on "criminal militias", virtually every independent observer saw the attack as an effort by Maliki and the Americans to take control of Basra's oil resources preliminary to turning them over to private oil conglomerates. Standing in the way of both those goals was the nationalist-minded Mahdi Army as well as Iraq's oil and dockworkers unions.

As the George W Bush administration saw it, a successful attack on the Mahdi Army would not only clear the way for privatizing the Iraqi oil industry, it would demonstrate that the Iraqi army was ready "to stand up", thus boosting the campaign of Republican presidential candidate John McCain.

But as Prussian soldier and military historian Karl von Clausewitz (1780-1831) once pointed out, no plan survives contact with the enemy. Historical analogies are tricky. They may obscure as much as they reveal. But history is the only guide we have, and it is one the Bush administration has willfully chosen to ignore.

As it did in Vietnam, the United States looks at Iraq though the lens of firepower and troop deployments. But war is not just about things that blow up, and occupiers always ignore the point of view of the occupied.

For starters, people don't like losing control of their country. With the exceptions of the Kurds and Maliki and his allies, Iraqis are overwhelmingly opposed to the occupation. That disconnect between occupied and occupiers was summed up by Luu Doan Huynh, a Vietnamese veteran of the war against the Japanese, the French, and the Americans, and one of the key diplomats in the Vietnam peace talks. "The Americans thought that Vietnam was a war," he said. "We knew that Vietnam was our country."

Conn Hallinan is a Foreign Policy In Focus (www.fpif.org) columnist.

quote:

Koerden lijken bereid tot machtsdeling Kirkuk
Mohammed A. Salih

WASHINGTON, 5 juni 2008 (IPS) - Voor het eerst in jaren heeft een hoge Koerdische functionaris laten doorschemeren dat de Koerden bereid zijn tot een oplossing voor de kwestie-Kirkuk, een tikkende tijdbom onder de stabiliteit van Irak. De uitspraak wordt door verschillende partijen met opluchting en hoop ontvangen.

“In Kirkuk zijn wij als Koerden bereid om de macht te delen”, zei Nechirvan Barzani, premier van de Regionale Regering Koerdistan. Dat meldde persbureau Reuters in Dubai dinsdag. “We werken aan een oplossing, niet speciaal een referendum. We hebben de VN gevraagd om technisch betrokken te zijn omdat de situatie complex is”, zei hij.

Het is voor het eerst in jaren dat een hoge Koerd zich zo uitliet. Tot nog toe wilden de Koerden niet instemmen met een andere optie in deze olierijke regio dan een referendum. De andere bevolkingsgroepen zagen wantrouwig het aantal Koerden groeien en beschuldigden hen ervan de stad Kirkuk te willen overnemen.

Pressie

Volgens Wayne White, die tot 2005 in Irak werkte als hoofd van de inlichtingendienst van het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken, lijkt dit goed nieuws. “Want zowel de Koerdische leider Barzani als de Iraakse president Talabani staan onder enorme pressie van hun achterban om in verschillende regio’s het maximale eruit te halen, inclusief delen van Kirkuk.”

Volgens de Iraakse grondwet had er voor eind 2007 een referendum gehouden moeten zijn, om te kiezen tussen aansluiting bij de Koerdische regio, aansluiting bij de rest van Irak, of de derde optie: doorgaan als een nieuwe onafhankelijke regio. De raadpleging werd een half jaar uitgesteld, maar het ziet er niet naar uit dat het er nog van komt, door enorme tegenwerking van verschillende Iraakse groepen, buurlanden en de VS. Speciaal VN-gezant Steffan de Mistura heeft de opdracht om nieuwe oplossingen te verzinnen.

Zeer gevoelig

Temidden van alle pogingen om Irak te stabiliseren, bleef het probleem-Kirkuk een potentieel begin van een burgeroorlog. De regio ligt zeer gevoelig bij de Koerden, die nog goed weten dat de afspraken voor zelfbestuur in 1975 werden afgebroken doordat Bagdad de Koerdische claims op het gebied, verdedigd door de grootvader van Barzani, mollah Mustafa Barzani, niet wilde inwilligen. Geen enkele Koerdische leider kon zich sindsdien een mildere opstelling veroorloven.

Ondanks de angst voor de woede van de Koerdische achterban, zou een concessie inzake Kirkuk ook een paar serieuze voordelen kunnen opleveren. Het kan de banden met Turkije verbeteren, het land dat indirect dreigt met militaire actie zodra de Koerden Kirkuk zouden overnemen. Het zou andere concessies mogelijk maken, bijvoorbeeld een erkenning door Bagdad van de buitenlandse oliecontracten, die door Bagdad en Washington worden afgekeurd. En het zou de veiligheid van Koerdistan verbeteren, en de relaties met de buren, de soennieten, de sjiieten en de Turkmenen.

Ook de Turkmenen claimen de provincie. “Ze hebben Barzani's uitspraken met veel optimisme begroet”, zei Akram Tarzi, een Turkmeens lid van het Iraakse parlement uit het blok van de sjiiet Muqtada al-Sadr, tegen een persbureau. “De Turkmeense leiders weten dat de kwestie-Kirkuk niet wordt opgelost zonder wederzijds begrip.”

IPS(FM, JS)

quote:

Bringing Ireland to Baghdad: How the Resistance Will Eventually Kick the Americans Out

By Gary Brecher, AlterNet. Posted July 2, 2008.

One thing the United States doesn't get about guerrilla warfare: It's not over until the guerrillas win.

It's very easy to see what's up in Iraq right now -- if you're willing to face it. The trouble is, most "experts" aren't willing. That has been the pattern right from the beginning. We didn't want to admit there even was an insurgency, and even now, nobody misses a chance to declare that "the surge worked," as if that translates to "we win, it's over, let's go home."

Fact number one about guerrilla wars: They're not over until the guerrillas win. Mao set out the guerrilla's viewpoint 80 years ago: "The enemy wants to fight a short war, but we simply will not let him." The longer the guerrillas stay in the game, the sicker the occupying army gets. Sooner or later, they'll go home -- because they can. It's that simple, and it works. So anyone who tells you it's over is just plain ignorant. That's one thing you can rule out instantly.

But people keep saying it. The most recent and ridiculous take is that "Moqtada al Sadr is renouncing violence." Talk about naive! What led these geniuses to that conclusion is that on June 13, Moqtada al Sadr, leader of the biggest and toughest Shia militia, the Mahdi Army, sent out a big announcement: "From now on, the resistance will be exclusively conducted by only one group. ... The weapons will be held exclusively by this group." In other words, he's switching from a big, sloppy, amateur force to a select group of professional guerrillas.

Also, there'll be a non-military role for the civilian supporter, working on local politics to "liberate the minds from domination and globalization."

The glass-half-full school of thought took Sadr's announcement to mean that he's getting out of the violence business, trying to marginalize the "special groups," which is U.S. Army talk for hardcore Shia militias, and move his party to the good ol' middle of the road. See, that's classic misreading of Iraqi reality as if it were U.S. politics. It's like we keep trying to pretend that Iraq under occupation is just a dusty version of Iowa. Sorry, but a country under enemy occupation doesn't think or act like Des Moines. If you want a good analogy to what Sadr is actually doing, it's easy to find one, but you can't look at American politics. You need to go to research other countries occupied by enemy armies, where urban insurgencies started off like Sadr's Mahdi Army did -- as neighborhood defense groups protecting the locals against mobs from across the ethnic divide. And when you start thinking on those lines, there's a really close, clear parallel between what Sadr is doing now and another insurgency that shifted from neighborhood-gang/paramilitary organization to small armed cells, with civilian support channeled into an above-ground political wing: the IRA back in the 1970s.

The basic parallels between Shia Iraqis and the IRA are clear enough: They're both minorities that got stomped on by the dominant tribe -- in Northern Ireland, Protestant mobs used to burn and stomp at will when they were in the mood; and in Shia Iraq, Sunni goons went on regular murder runs in Shia neighborhoods. So both places, Catholic Belfast and Shia Baghdad, got used to defending their own neighborhoods because nobody else was going to defend them. Then they were "saved" by foreign troops from countries that had always been their biggest enemy: The Ulster Catholics were occupied by the British Army, and Shia Iraq by the Americans. Of course, it was all supposed to be gratitude and happiness, the way the occupiers saw it. They expected the slum people to be grateful. Well, there haven't been too many people in history who've been glad to be occupied by foreign troops. Even when the Vietnamese invaded Cambodia to root out the Khmer Rouge, a lot of Khmer were more angry at the foreigners than pleased to be rid of Pol Pot. And of course, in both of these cases the troops who arrived were hated alien types: British paratroopers in Belfast, American "crusaders" in Baghdad. A few trigger-happy troops firing on local crowds and boom! Gratitude season was over, and the insurgency was in da house. In both places, the local rebel groups were ready: The IRA in Belfast dated back to 1916, and Sadr City had the same tradition of organizing neighborhood defensive gangs.

The trouble is, when po' folks organize, they have this fatal addiction to big, fancy titles and military fol-der-ol. It's easy to understand: It helps stomped-on people feel braver, have a little pride. So these groups always go for show, a lot of pomp and uniforms, and a traditional military organizational chart. Pretty soon the guy next door is a colonel, the clerk in the corner store is a four-star general, and they're strutting around in homemade uniforms feeling ready to take on Genghis Khan. Good for morale, but fatal to real urban guerrilla war. There are two reasons for that. First, these amateur armies get slaughtered when they go up against professional troops; and second, the traditional open organizational chart makes it very easy for the occupiers to identify everyone who's anyone in the insurgency. When an organization starts out fighting mobs from the enemy tribe, that's fine. So when the IRA tried to fight the British Army head to head in the 1970s, it got stomped; so did Sadr's militia when it went up against U.S. troops in April 2004.

See, when you start a guerrilla movement you can be absolutely sure that some of your members are spies. If you use your imagination a little, really try to imagine what it's like in an insurgent neighborhood, you'll soon see why.

Imagine you're a Sadr City homeboy, cheering the local "brigade" of the Mahdi Army. They march down the street, and everybody feels proud. They're guys you grew up with, know and like. So far so good. Then you get word that U.S. troops, or Iraqi troops, or somebody even scarier, have thrown your little brother in the back of a Humvee. People who get taken like that don't come back, or they come back really messed up. If that isn't scary enough, the troops can crush your family "legally"; after a few hours in an interrogation center, your little brother will sign anything, and next thing you know the Humvees are back to arrest your whole family.

Suddenly you're ready to name names, if they'll just let him out. And you know the names, because you know exactly who's who in the local "Mahdi Army," thanks to all that foolhardy paramilitary organization and open parading. And the guerrillas know you know, and they understand what kind of pressure you're under, which gives them a nasty choice: Kill you, threaten you or risk letting you trade your brother's life for theirs. If they kill you, the neighborhood turns against them; and besides, these guys aren't monsters, no matter what the TV tells you. If you lived in Sadr City, and if you had an ounce of guts, you'd join the Mahdi Army too. They're ordinary people, just like suicide bombers are ordinary people. You'll never understand them if you fall for thinking that they're all monster lunatics.

But the guerrillas have a nasty choice to make when they hear that your brother has been picked up by the army: If they let you live, you'll give them up, and they'll die slowly, under torture. And before they die they're going to name names too -- everybody does, under torture, no matter what the movies say -- bigger names, weapons caches, guerrilla agents inside the occupation government, the really big stuff.

That's basically what happened to the IRA in the 1970s. The IRA had done a good job fighting off Protestant mobs who tried to burn Catholics out of their neighborhood; for that sort of job, their large-unit organization into "Belfast Brigade" and "Derry Brigade" worked well enough. But after the British Army's best units occupied the province in 1969, they were up against "the professionals," as the army liked to call itself. And when you're fighting a first-world army with unlimited funds, manpower, technology and spy services, that sort of wide-open style is hopeless. Rounding up the IRA was as simple as photocopying its organizational charts: "Let's see, today we'll grab so-and-so, the local commander, and tomorrow his next-in-command, then a spot of tea." And if they didn't feel like arresting somebody themselves, they'd just hand his dossier, with photo, to one of the Protestant hit squads that were in bed with the intel services.

It was a wipeout. Within a few years, the IRA's best people ended up dead or in prison because they'd tried to straddle an impossible divide between guerrilla warfare and populist politics. They had plenty of time, sitting in internment camps like Long Kesh, to think over their mistakes, and it was in those cells that the brains of the outfit, Gerry Adams and Martin McGuinness, came up with the exact same move that Sadr's making now.

Like Sadr just did, the IRA divided the "movement" into two parts. One would be a much smaller, more professional urban guerrilla armed wing divided into cells, not "brigades." Each cell would have maybe a half-dozen members, and if possible the members would be from different parts of Northern Ireland, so they wouldn't be obviously connected. Only the leader of the cell would know all the members, and that leader would only have contact with one guy from the main organization. That meant, to put it bluntly, that even under torture he couldn't tell enough to destroy the whole guerrilla movement.

Not only was this a safer way to fight, it was actually more effective than bigger paramilitary units in urban guerrilla fighting. The IRA had already found out the hard way that big, amateur "brigades" couldn't defend their neighborhoods against professional military attacks in the summer of 1972, during "Operation Motorman," when the British Army used Centurion tanks and other heavy equipment to smash through the pathetic barricades around "Free Derry" and the other "No-Go Zones" the IRA had tried to set up. Trivia point: As far as I know, this is still the only time MBTs have been used in military action within the U.K.

Sadr's "Mahdi Army" learned the same hard lesson when it tried to barricade Sadr City against the U.S. Army. The first blow came in April 2004, when Sadr ordered his amateur troops into the streets to fight the U.S. occupiers. They died like a Stallone comedy. Sheer massacre. That was lesson number one: Urban combat should be left to a few trained people, not amateurs with guns.

Then, after the surge, when we finally started applying commonsense counterinsurgency tactics, came hard lesson number two, the same one the IRA had learned: If you're running an open "army," it's very easy for the occupier to know who to snatch. In the past few months, U.S.-Iraqi forces have smashed their way into Sadr City and grabbed most of the Mahdi Army leadership.

That's the situation Sadr is facing, and it's incredibly similar to the one the IRA faced back in the days of disco, with one big, big difference: The level of violence in Iraq is, oh, about a zillion times higher than it was in Northern Ireland. In more than 30 years of "war" up there, only about 3,100 people died. Nobody knows how high the toll's running in Iraq, but you can add a couple of zeros to that 3,100 and not be too far off. U.S. troop losses alone are already higher than the total number of dead in 30 years of Northern Ireland fighting, after only five years of war.

So Sadr has had a big slap in the face, and he's got to go into relaunch mode. Luckily for him, he has outside help in the brains department, with advisers from Hezbollah in Lebanon, the very best guerrilla movement in the world right now, and Iranian intelligence, the MVPs of this whole war. I'd take that lineup over hick boneheads like Cheney any day.

Sadr's answer was clear, from that announcement he made in mid-June: He's going to divide the movement into two parts, just like the IRA did. There'll be a big-tent political party for the ordinary civilian supporter, backed by a small, well-trained urban guerrilla movement. And there'll be a firewall between the two groups, so Sadr can deny any armed operation that gets messy, just like Gerry Adams of Sinn Fein used to do when an IRA attack went wrong. The IRA provides Sadr with a perfect blueprint on how to do it. (It even had a slogan to describe its new tactics, saying it would win "with an Armalite in one hand and a ballot in the other.")

After its reorganization, the IRA fought much smarter, pushing its political party, Sinn Fein, and working to set up top-secret guerrilla cells in London to hurt the Brits where they lived and take the war away from the Northern Ireland slums. Over the long term, it worked: After it blasted London a couple of times, it cut a deal just in time to be out of the terrorism business before 9/11. As of now, not a single IRA fighter is in prison and Sinn Fein is the fastest-growing party in Ireland.

My guess is that Sadr is planning to make exactly that kind of move: dividing his forces into a big-tent, peaceful political party for the ordinary Shia civilian and forming a cell-based, small, deniable, professional urban guerrilla force with his best fighters.

Some of the recent hits on U.S. targets in Baghdad show that the Shia are shifting from open rebellion to smart, well-planned hits on the targets that hurt the occupier most: U.S. troops and civilian staff in Baghdad.

On June 24, two weeks after Sadr announced his reorganization, "Shiite extremists" in Sadr City carried out one of the most effective bombings of the war, blasting a district council meeting and killing two U.S. soldiers, two State Department officials and six Iraqis who'd been working with the Americans. That's exactly the kind of operation Sadr's new force wants to specialize in: fast, secret, aimed at the Americans, with no civilian casualties. Compare that attack to the standard Sunni car-bomber who blows up a whole street full of kids to get a couple of cops, and you can see that somebody in Sadr City is playing smarter than the average Iraqi insurgent. You can't do something that slick with the sort of amateur, open paramilitary group Sadr used to have. That's Hezbollah-style professionals at work.

Meanwhile, on the political front, Sadr is setting up the new political wing to "liberate minds," meaning "control the new Shia Baghdad." You see, what the U.S. press isn't telling us, but I know from my top-secret military moles in Iraq, is that there are no more Sunni districts in Baghdad. Baghdad is becoming a Shia city fast. Formerly Sunni districts like Karkh are now majority-Shia. There are a few holdout Sunni neighborhoods ("nahias") and little slices of neighborhoods ("malhallas.")

But they're crumbling, too. Baghdad is a Shia city and getting Shia-er by the day. So Sadr is in position to be mayor and warlord at the same time. Lord, he must laugh his Orson Welles beard off when he reads these ignorant U.S. military "analysts" saying he's renouncing violence.