[Centraal] Irak na de oorlog - deel 38

quote:

Geweld verdrijft Iraakse Koerden

door correspondent Hans Jaap Melissen

20-09-2007
Reportage over gevluchte Iraakse Koerden

Iran voert al enkele weken aanvallen uit op het grensgebied tussen Turkije, Iran en Irak. Doelwit is de Koerdische afscheidingsbeweging PKK, maar gewone burgers zijn vaak het slachtoffer.

"Kijk, hier gebeurt het allemaal." Bahram Areef Yaseen buigt zich over een kaart van Koerdistan. De lokale commandant van de Peshmerga, de Koerdische strijders, ziet met lede ogen aan dat 'zijn' gebied de afgelopen weken regelmatig is bestookt vanuit Iran.

Lukraak schieten
"Iran schiet onder andere met Katjoesja-raketten en Houwitzers." Die komen nogal lukraak binnen en raken ook de burgerbevolking. Terwijl het eigenlijke doelwit de Koerdische afscheidingsbeweging PKK is.

In dit gebied, een drielandenpunt tussen Turkije, Iran en Irak, moeten enkele duizenden leden van de Koerdische beweging rondlopen. Het geweld heeft al honderden Iraaks-Koerdische families uit hun huizen verdreven. "Tachtig procent van de aanvallen gebeurt in gebieden waar geen PKK-strijders zijn", zegt Yaseen.

Dichterbij de grens kom je de vluchtelingen al gauw tegen: er staan tenten langs de weg en in het veld. Vrouwen en mannen hangen rond terwijl kinderen bij een beekje spelen. Overal liggen bergen huisraad. Geiten en kippen snuffelen er rond op zoek naar iets eetbaars.

"Kijk wat we weer moeten meemaken", zegt een oudere vrouw. "De tenten zijn gescheurd en we hebben weinig eten. Iran wil schieten op de PKK, maar wij wonen er ook." Sommige vluchtelingen zeggen de PKK nog nooit te hebben gezien. "Ze zitten heel erg afgelegen."

Schijnheilig
Commandant Yaseen denkt dat de officiële protesten van de Iraakse regering tegen de beschietingen een beetje schijnheilig zijn. Hij ziet zelfs een verband tussen het geweld en de bezoeken van de Iraakse premier Maliki aan Turkije en Iran. "Volgens mij heeft Maliki groen licht gegeven om de PKK stevig aan te pakken."

Yaseen gelooft niet dat er een militaire oplossing is voor het probleem van de PKK. "Turkije moet met hen om de tafel gaan zitten. Militair begin je weinig tegen ze. Wij doen er zelf ook niet veel tegen."

Het is al een aantal dagen stil rond de grens. Maar de vluchtelingen vertrouwen de rust niet. "Het kan zo weer beginnen." Een man laat zien waar hij onlangs met zijn kinderen liep: een tiental meters verder landde een Iraanse raket.

Veel vertrouwen in een vreedzame toekomst heeft hij niet. "We moeten het zeker hebben van premier Maliki? Die doet niets voor ons. Die vindt het al lang best als de Koerden weer een probleem hebben." En hij kijkt naar de verbrande heuvel en verder omhoog naar de Iraanse bunkers die op de bergrug liggen.

quote:

Iraq and the Politics of Withdrawal: Lessons from U.S. Occupations in Latin America

By Alan McPherson | Monday, September 17, 2007

As U.S. politicians of every political stripe seek to find ways to extricate their nation from Iraq, historian Alan McPherson provides some keen insights from another era — and theater — of U.S. history. He explores previous U.S. “entanglements” and shows how hard it is to leave behind the morass of presumed tin cup dictatorships.

The September 2007 Congressional hearings featuring General David Petraeus, Commander of the Multi-National Force in Iraq, and U.S. Ambassador to Iraq Ryan Crocker have highlighted one salient fact of the mess in Mesopotamia.

That is the crying need for a political solution among Iraqis that could foster a decent mix of stability and democracy. Turns out, after all, it’s the politics, stupid.

Closer to home

That should not have come as any news to U.S. strategists, diplomats and military leaders worth their salt. Much closer to home than is the case with Iraq, U.S. military occupations in Latin America taught us the same lesson.

Unfortunately, that ancient lesson has evidently been completely forgotten — even though it is most salient. What is Iraq now was Latin America then, a time and place where the force of the United States as an invading power was considered at least as powerful as it is today.

Whether in Haiti or elsewhere, Americans back then believed that they were top dog — and, after invading, could fix up a place like that rather quickly. Little did they know then… Little do we know now…

Same mistakes

In particular, the long occupations — Haiti (1915-1934), the Dominican Republic (1916-1924) and Nicaragua (1912-1933) — demonstrated amply a basic miscalculation on the part of the United States.

Then as now, U.S. policymakers believed that politicians under occupation were a highly pliable force — to be used on behalf of the good intentions of the intervening United States to remake that country — and extinguish all evil from its soil.

Destruction by politicians

Alas, politicians — even when under occupation (and therefore seemingly powerless) — remained politicians. No matter how deprived, abused, exhausted or otherwise starved for stability ordinary people were under occupation, Haitian, Dominican and Nicaraguan politicians were of another breed.

All too often, they proved willing to go on fighting with each other, to be uncompromising with either the U.S. Marines or the State Department — and to play the infamous “waiting game” until the troops left and the destructive politics of old could return.

And were those politics ever destructive. The Marines landed in all three countries in part to keep away dreaded European gunboats, but they stayed to try to right a far more fearsome wrong: internecine — or, as we say today of Iraq, sectarian — politics.

Decentralized governments

Similarly, the small countries of Latin America in the 1910s were radically decentralized places, where capital cities barely communicated with outlying towns and roads were nonexistent or impassable. (Did somebody say Afghanistan?)

As a result, political parties were personal fiefdoms and every local caudillo or strongman had his own armed force that the central government could not possibly hope to tame. The clash between these mini-armies was what led to each U.S. occupation.

Repeating history

As in Iraq, soon after achieving regime change, U.S. forces found themselves opposing political cultures
completely unwilling to adopt U.S. ways.

Then as now, proud Marines — deployed and trained solely as a strike force, but now turned into administrators — replaced corrupt and incompetent local politicians with others who pledged some loyalty to Port-au-Prince, Santo Domingo or Managua — but never forgot their party affiliations.

Then as now, Marines also put together quasi-professional security forces that could wipe out the mini-armies — but which never quite internalized their apolitical mission.

Leaving a mess

Eventually, the Marines had to go. Yes, some roads had been built, internal security was restored to a degree — and U.S. Senators back home, as well as Latin Americans everywhere, clamored for the withdrawal of the Yankees.

But there was a sense of “good riddance” among the departing Marines, who suddenly abandoned the pretense that they would teach occupied peoples to cheerfully accept the values of bipartisanship, transparency and fiscal responsibility.

Foundations for dictators

When the Marines left, one of two disasters typically befell post-occupation societies. In the Dominican
Republic and Nicaragua, the newly nationalized security forces or National Guards soon dominated all parties.

They thus took ruthless advantage of the structure left behind by the Marines — and soon enough elevated to the rank of dictators men such as the Dominican Republic’s Rafael Trujillo and Nicaragua’s Anastazio Somoza.

In Haiti, meanwhile, U.S. and Haitian racism had prevented even the training of an effective security force, so the old politics returned. For a few decades, dishonest presidents divided the populace along familiar lines of race and region, until in the 1950s “Papa Doc” Duvalier climbed atop them all.

The same problem in Iraq

The fatal flaw of these occupations is alive again in Iraq. Despite Ambassador Crocker’s recent mutterings, the United States is again building up an apparatus of repression — without paying due respect to the political culture of Iraq.

Too much centralization is taking place, leaving scant room for the natural evolution of indigenous political institutions.

No understanding

The Iraq of today is, of course, very different from Latin America almost a century ago. Mostly, the endgame is a lot more serious. But the occupations of the past show one constant: Local loyalties — family, kin, religion, race, patronage — are far more powerful than national ones.

The consequence is clear: The center of Iraq will not hold unless either a dictator arises — or the regions have significant authority.

So far, only Senator Joe Biden, Jr. (D-DE) — who himself had a circuitous route of insights and policy positions before he arrived at this wisdom — seems to have gotten the message.

Learning from mistakes

As he said during the Petraeus/Crocker hearings, “We have to give the Iraqi warring factions breathing room in regions with local control over the fabric of their daily lives — police, education, jobs, marriage, religion.”

To make this a reality, a partition of Iraq in three might not be necessary. But at the very least, U.S. officials need to embrace the “Iraqization” of politics and not just security.

quote:

Herbouw moskee Samarra begint volgende maand

Parijs - In de Iraakse stad Samarra wordt volgende maand begonnen met de herbouw van een belangrijke sjiitische moskee die met twee bomaanslagen is verwoest. Dat heeft Unesco, de cultuur- en onderwijsorganisatie van de VN, bekendgemaakt.
De al-Askari-moskee is een van de heiligste bouwwerken voor sjiieten. De verwoesting, vermoedelijk door soennitische extremisten, leidde tot een geweldsgolf in Irak waarin duizenden mensen werden gedood. Bij de eerste aanslag in februari 2006 werd de gouden koepel van het gebouw weggeblazen. De tweede, in juni dit jaar, verwoestte de minaretten.
De herbouw van de moskee wordt uitgevoerd door een Turks bedrijf en kost 11 miljoen euro. Die kosten worden grotendeels gedragen door de Europese Unie en Unesco.

quote:

Beveiligers Blackwater in Irak schietgraag

Washington - Het Amerikaanse beveiligingsbedrijf Blackwater is sinds begin 2005 in Irak betrokken geweest bij zeker 195 schietpartijen, een gemiddelde van anderhalf per week. In 85 procent van de gevallen openden de mensen van Blackwater daarbij het vuur. Dat blijkt uit onderzoek naar het bedrijf door een commissie van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden. Ook de Amerikaanse autoriteiten treft blaam; slachtoffers en nabestaanden is na schietpartijen vaak geld geboden om de zaak stil te houden.
Het onderzoek werd vorige maand ingesteld nadat werknemers van Blackwater die een konvooi begeleidden zeker acht Irakezen doodschoten op een plein in Bagdad. De beveiligers zelf vertelden uit zelfverdediging te hebben gehandeld, maar volgens de Iraakse autoriteiten hebben zij in het wilde weg om zich heen geschoten.
De Iraakse regering besloot na het incident dat Blackwater alle operaties in Irak moet staken. Inmiddels is het bedrijf al weer enkele dagen actief in Irak.

quote:

'Rapport Petraeus staat vol leugens' 2-10-07


Het onlangs gepubliceerde rapport van de Amerikaanse generaal Petraeus over de situatie in Irak staat "vol leugens". Dat zegt Ibrahim Shamri, woordvoerder van het Iraaks Islamitisch Leger, een groepering die dagelijks aanslagen pleegt en door de VS als een terroristische organisatie wordt beschouwd.

Correspondent Mustapha Oukbih sprak met de woordvoerder, die zich voor het eerst door Westerse media liet interviewen.

Een van de leugens in Patraeus rapport is volgens Shamri dat soennitische stamhoofden en het Amerikaanse leger nauw met elkaar samenwerken in de strijd tegen 'al-Qaida in Irak'.

Voor zover er wordt samengewerkt, is het zeker geen blijvende samenwerking, zegt de woordvoerder van het Islamitisch Leger. "De Amerikanen maken misbruik van de strijd tussen de stamhoofden en al-Qaida in de soennitische provincies. Door die strijd denken de Amerikanen dat de stamhoofden aan hun kant staan. Integendeel. Er is slechts sprake van een gelegenheidscoalitie die beide partijen tijdelijk goed uitkomt."

Volgens Shamri vergeten de Amerikanen dat de stamhoofden juist "de ruggengraat" vormen van het Iraaks verzet. "Degenen die tegen al-Qaida vechten zijn dezelfde mensen die ook tegen de Amerikanen strijden."

Wapens doorgesluisd
Het is een van de opmerkelijkste uitspraken van de woordvoerder van het iraaks Islamitisch Leger tijdens het interview. Opvallend is ook Shamri's uitspraak dat het Iraakse verzet tegen de Amerikaanse troepen wapens krijgt van de Amerikanen, via diezelfde stamhoofden.

Die krijgen wapens en financiële steun, bedoeld voor de strijd tegen al-Qaida, maar ze sluizen het materiaal door naar verzetsgroeperingen in Irak, zegt Shamri. De Amerikanen steunen op die manier dus ongewild Iraakse soennitische verzetsgroepen.

De uitspraken wekken verbazing omdat de Amerikanen het Islamitische Leger als een terroristische organistatie beschouwen, die nauwe banden zou hebben met al-Qaida in Irak. Shamri noemt het geen terrorisme. "De Amerikanen kunnen beweren wat ze willen, maar wij zijn een verzetsorganisatie die een legitieme strijd voert tegen de Amerikaanse bezetting van ons land."

Wel geeft hij geeft toe dat het Islamitisch Leger in Irak de afgelopen jaren nauw heeft samengewerkt met al-Qaida. "In de eerste drie jaar hadden we een coalitie met al-Qaida, omdat we één en hetzelfde doel hadden: de strijd tegen de Amerikaanse bezetting. Maar gaandeweg veranderde al-Qaida van strategie. Ze begonnen Irakezen te vermoorden, zowel sjiiten als soennieten. Sektarisch geweld is tegen onze beginselen. Daarom hebben we de samenwerking beëindigd."

'Amerikanen verliezen'
Dat het verzet tegen de Amerikanen onverminderd aanhoudt, blijkt uit de aanslagen tegen Amerikaanse troepen, zegt Shamri. "We voeren maandelijks zo'n duizend aanvallen uit op Amerikaanse troepen. En niet geheel zonder resultaat als je kijkt naar het aantal Amerikaanse doden en gewonde soldaten. In tegenstelling tot wat de Amerikanen beweren, controleren we nog altijd een aantal soennitische wijken in Bagdad. Ook in veel soennitische provincies hebben wij het voor het zeggen. Amerikaanse Troepen durven daar hun bases nauwelijks te verlaten."

Volgens Shamri zijn de Amerikanen de oorlog aan het verliezen, en hij zegt dat president Bush uit alle macht probeert het verlies te bagatelliseren. "Hij claimt dat zijn troepen de situatie in Irak onder controle hebben, terwijl iedereen ziet dat dat niet het geval is. Het verzet groeit juist."

Het Islamitisch leger is bereid te onderhandelen met de Amerikanen, zegt de woordvoerder. Maar dan wel onder bepaalde voorwaarden. De Amerikanen moeten eerst een tijdschema opstellen voor een volledige terugtrekking uit Irak, en ze moeten het Iraaks verzet erkennen. Shamri: "Pas als dat gebeurt, dan zijn we bereid om met de Amerikanen te praten."

quote:

Premie voor gemengde paren in Bagdad

door Chaalan Charif

08-10-2007

Het geweld tussen sjiieten en soennieten in Bagdad is de laatste maanden sterk afgenomen. Dat is vooral het resultaat van de sektarische 'zuivering' van bijna alle wijken. De twee bevolkingsgroepen wonen niet meer door elkaar heen en dat geeft minder aanleiding tot geweld. Ook gemengde huwelijken komen steeds minder voor. De Iraakse regering vindt dat een slechte ontwikkeling en wil dat meer sjiieten en soennieten met elkaar trouwen.

Het was vorige week groot feest in Bagdad. Meer dan honderd jonge paren traden gezamenlijk in het huwelijk. Het feest was gesponsord door de vice-president van Irak, Tariq Al-Hashimi. Ieder paar kreeg een premie van 750 dollar van de vice-president. Dit bedrag wordt verdubbeld als de bruid en de bruidgom niet van dezelfde sekte zijn.

Premie voor gemengde huwelijkenNormaal fenomeen
Gemengde huwelijken tussen sjiieten en soennieten waren heel normaal in Irak. De VN-organisatie IRIN (Integrated Regional Information Networks) heeft het aantal gemengde gezinnen in het land geschat op twee miljoen, ongeveer een derde van alle Iraakse gezinnen. Het is een twijfelachtige schatting, waarschijnlijk ligt het werkelijke aantal veel lager. Maar het geeft wel aan dat gemengde huwelijken tussen verschillende sektarische en etnische bevolkingsgroepen in Irak een normaal verschijnsel zijn.

Vooral in Bagdad, waar de verschillende bevolkingsgroepen naast elkaar leven, komen gemengde huwelijken veelvuldig voor. Vaak worden ze aangehaald in discussies over de kans op burgeroorlog of het uiteenvallen van het land. Veel Irakezen menen dat er nooit sprake kan zijn van een burgeroorlog gezien het grote aantal gemengde gezinnen.

Maar juist de hoofdstad, waar de meeste gemengde paren wonen, was de laatste twee jaar het toneel van geweld tussen sjiieten en soennieten. Na twee jaar is er bijna geen enkele wijk in Bagdad die je gemengd kunt noemen. Dat de laatste maanden veel minder slachtoffers vallen als gevolg van het sektarische geweld is vooral toe te schrijven aan het feit dat extremisten van beide kanten elkaar steeds moeilijker kunnen vinden.

Pattriotisch huwelijk
Toch denkt vice-president Al-Hashimi dat de verhouding tussen de aanhangers van de grootste stromingen in de islam kan verbeteren door mensen te stimuleren gemengde gezinnen te stichten. "Er is nog ruimte voor hoop. Niets kan beter werken dan het vormen van een gemengd gezin," aldus de vice-president over 'het patriottische huwelijk'. "Wij moeten alles doen om de barrières tussen de twee groepen te doorbreken. Als een sjiitische man trouwt met een soennietische vrouw en andersom, dan komt daar een gezin uit voort dat buiten deze tweedeling staat."

Rapporten van Iraakse en internationale organisaties hebben juist aangetoond dat steeds meer gemengde paren uit elkaar gaan. Soms gebeurt dat onder directe bedreiging van de milities. Maar vaak zetten de families van beide echtelieden hen onder druk. Het verhaal van May Mahmoed in The Washington Post is illustratief.

De soennitische May Mahmoed woonde sinds haar huwelijk, twaalf jaar geleden, met haar sjiitische man in een gemengde wijk. Na het uitbreken van het sektarische geweld vorig jaar kwam de wijk onder controle van soennitische extremisten. Het gezin kreeg drie dagen de tijd om het huis te verlaten. Het vluchtte naar een wijk die door een sjiitische militie werd gecontroleerd. Die kon het niet tolereren. Uiteindelijk ging May Mahmoed maar bij haar soennitische ouders wonen. Haar man is gevlucht naar Egypte. Beiden krijgen voortdurend van hun families te horen dat ze moeten scheiden.

De tegenstellingen en het gevoel van wantrouwen tussen de twee bevolkingsgroepen zijn diep geworteld. Dat is vooral het werk van de politici die de twee groepen zeggen te vertegenwoordigen. Dezelfde politici willen het nu goedmaken met een premie van 1500 dollar in de hoop sektarisch-neutrale gezinnen te vormen in deze verdeelde stad. Maar wie gelooft dat?

quote:

Amerikaans plan voor driedeling Irak stuit op fel protest
Khody Akhavi

WASHINGTON, 8 oktober 2007 (IPS) - Er komt veel protest op een voorstel van politieke zwaargewichten in de VS om Irak om te vormen tot een federatie met drie deelstaten. Volgens de voorstanders is het de enige formule die kans biedt op een politieke oplossing van het conflict in Irak en dus op een geordende terugtrekking van het Amerikaanse leger. Het zwakste punt van het plan is dat het uitgaat van de VS en niet van Irak zelf.

Het voorstel, een resolutie die de Amerikaanse regering niet bindt, werd op 25 september goedgekeurd in de Amerikaanse senaat met 75 stemmen voor en 23 tegen. De tekst werd ingediend door de Democratische senator Joe Biden en zijn Republikeinse collega Sam Brownback, twee politici die meedingen in de race om het presidentschap. Ook Hillary Clinton, de Democratische topkandidaat, stemde voor het voorstel.

Biden en Brownback stellen voor Irak op te delen in een Koerdisch, een soennitisch en een sjiitisch deel. Een federale regering in Bagdad zou verantwoordelijk blijven voor de grensbewaking en de olierijkdommen.

Critici in de VS zeggen dat het plan neerkomt op een geforceerde splitsing van Irak. Daarvoor moeten de VS zich in eerste instantie nog veel dieper in het Iraakse wespennest wagen dan nu al het geval is. Bovendien kan de hele operatie de etnische zuiveringen die nu al aan de gang zijn, nog in de hand werken.

Het sterkst wordt die stelling verwoord door de Amerikaanse ambassade in Irak. ”Pogingen om Irak door middel van geweld of intimidatie op te delen in drie staten, zullen leiden tot buitenmatig lijden en bloedvergieten”, stelde de ambassade vorige zondag in een niet ondertekende verklaring. “Ons doel blijft een vereend, democratisch en federaal Irak dat zichzelf kan besturen, beschermen en in stand houden.”

In Irak, waar ondanks de animositeit tussen de drie grote bevolkingsgroepen toch nog veel banden bestaan tussen sjiieten, soennieten en Koerden, roept het plan nog meer negatieve reacties op.

"Het voorstel is gebaseerd op een verkeerde inschatting van het verleden, de huidige toestand en de toekomstige ontwikkeling van Irak”, luidde de reactie van Izzat al-Shahbandar, een vertegenwoordiger van de Iraakse Nationale Lijst, een seculiere politieke partij. Zelfs de Iraakse Koerden vonden het nodig te benadrukken dat ze wel voor autonomie maar niet voor de opdeling van het land zijn.

Biden onderstreept dat het niet de bedoeling is dat de VS hun wil opleggen aan de Irakezen. “Als de Iraakse bevolking niet van het voorstel willen horen, moeten ze er ook niet op ingaan”, stelde de senator. Maar volgens Eric Davis, een professor politicologie aan de Amerikaanse Rutgers Universiteit, heeft de resolutie in Irak de indruk versterkt dat de VS Irak zijn binnengevallen om het olierijke land helemaal naar hun hand te zetten.

Ironisch genoeg is de resolutie van Biden en Brownback de eerste poging van het Amerikaanse parlement om een politieke oplossing te vinden voor de problemen waarmee Irak worstelt. De Amerikaanse regering koos tot hiertoe altijd voor een militaire aanpak. De critici geloven dat het voorstel zoveel steun krijgt omdat het Republikeinen de kans geeft hun onvrede met het Irakbeleid van president George W. Bush te uiten zonder dat er een reëel gevaar bestaat dat het plan ooit echt wordt uitgevoerd.

quote:

Felle discussie over doodvonnis generaal

Door Chaalan Charif

17-10-2007

Er woedt een felle discussie over de voorgenomen terechtstelling van voormalig minister van defensie Sultan Hashim Ahmad. Zijn executie wordt een revanche genoemd op de door soennieten gedomineerde militaire elite van het 'vroegere' Irak. Ook verschillende Amerikanen en de Iraakse president Jalal Talebani zijn tegen de executie van de generaal. Hij zou behulpzaam zijn geweest bij de omverwerping van het regime van Saddam Hoessein.

Het Iraakse tribunaal deed op 24 juni dit jaar opnieuw een aantal uitspraken in de Anfal-zaak, een militaire campagne die plaatsvond tussen 1987 en 1988 en waarbij naar schatting honderdduizend slachoffers zijn gevallen (zie kader). Ali hassan Al-Majeed, beter bekend als Ali Chemicali, leidde de operatie. Generaal Sultan Hashim Ahmad was destijds de veldcommandant. Beiden zijn veroordeeld tot de doodstraf.

Hoewel niemand zich iets lijkt aan te trekken van het lot van Ali hassan Al-Majeed, is tegen de veroordeling en de mogelijke executie van generaal Sultan Hashim Ahmad veel verzet.

Traditionele elite
Generaal Ahmad behoort niet tot de clan van voormalig dictator Saddam Hoessein en was evenmin prominent lid van diens Baath partij. Zijn geboorteplaats Mosul was onder Saddam Hoessein de stad van de soennitische elite, die politiek en leger domineerden. Maar Mosul verloor destijds geleidelijk haar rol ten gunste van het kleinere en minder bekende Tikrit. De traditionele stedelijke elite van Bagdad en Mosul moest plaatsmaken voor de tribale krachten van het platteland van Tikrit en de woestijnprovincie Al-Anbar.

Ook in het post-Saddam tijdperk heeft de oude stedelijke elite weinig betekenis meer. Het soennitische verzet van de afgelopen vier jaar komt vooral van de nieuwe elite. Dat verklaart waarom de grootste bezwaren tegen de executie van generaal Ahmad van de opzij gezette stedelijke soennieten komt, vertegenwoordigd door de Iraakse vice-president Tarek Al-Hashimi.

Legitieme verdediging
Sinds het doodvonnis tegen generaal Ahmad is uitgesproken, probeert vice-president Al-Hashimi met alle mogelijke juridische middelen de executie te voorkomen. Volgens de wet kan het vonnis alleen worden voltrokken na bekrachtiging door de president; of in het geval van het hedendaagse Irak door een presidium van drie mannen die de grootste bevolkingsgroepen in het land vertegenwoordigen.

Al-Hashimi kan de executie voorkomen, en hij krijgt bovendien bijval van de Iraakse president Jalal Talebani. Deze zei tijdens een persconferentie niet bereid te zijn het doodvonnis op Sultan Ahmad te bekrachtigen. "Ik was degene die hem aanzette tegen de regering van Saddam. Hoe kan ik dan nu mijn handtekening zetten om hem te laten executeren?"

De militaire campagne Al-Anfal vond plaats tussen 1987 en 1988 en was bedoeld om een einde te maken aan de Koerdische rebellie in het noorden van Irak. In de grootschalige campagne werd geen onderscheid gemaakt tussen burgers en gewapende rebellen. Duizenden dorpen werden vernietigd. Er werden chemische wapens ingezet. Internationale organisaties als Human Rights Watch zeggen dat er tenminste honderdduizend slachtoffers zijn gevallen.

Amerikaanse vriend
Dat laatste is bevestigd door een voormalige hoge officier van de Amerikaanse CIA, Rick Francona, destijds betrokken bij de voorbereiding van een coupe in Irak. Vorige week vertelde hij over zijn contacten met Sultan Ahmad. Francona riep de Amerikaanse president Bush op om de executie van een 'vriend van ons' te voorkomen.

Ondanks al het verzet benadrukt de opperrechter van het Iraakse tribunaal dat het doodvonnis op elk moment kan worden voltrokken. De regering heeft de executie uitgesteld in verband met de vastenmaand Ramadan. Nu die is afgelopen kan het vonnis op elk moment worden uitgevoerd, aldus de hoogste rechter. Volgens hem heeft het tribunaal een aparte wettelijke basis en hoeven vonnissen daarom niet bekrachtigd te worden 'door wie dan ook'.

Dilemma
Premier Al-Maliki zit ondertussen met een dilemma. Hij zou aan populariteit verliezen bij de meerderheid van de sjiieten en koerden als hij de doodvonnissen niet laat uitvoeren. Aan de andere kant zou de executie van Sultan Ahmad slecht uitkomen bij zijn pogingen voor nationale verzoening.

Blijkbaar heeft Al-Maliki lessen geleerd van de executie van Saddam Hoessein, eind vorig jaar. Hij kreeg toen veel lof voor zijn vastberadenheid van Saddams slachtoffers. Maar hij kreeg ook felle kritiek over de wijze waarop het vonnis werd voltrokken, ondermeer omdat de executie plaatsvond op een belangrijke islamitische feestdag.

Dit keer houdt Al-Maliki zich meer op de vlakte. Hij heeft de vonnissen niet laten uitvoeren tijdens de ramadan en houdt zich verder afzijdig bij de juridische discussie.

quote:

Make Walls, Not War

Raymond Biesinger

IN a surge of realism, the Senate has voted 75-23 to acknowledge that Iraq has broken up and cannot be put back together. The measure, co-sponsored by Joe Biden, a Democratic presidential candidate, and Sam Brownback, Republican of Kansas, supports a plan for Iraq to become a loose confederation of three regions — a Kurdish area in the north, a Shiite region in the south and a Sunni enclave in the center — with the national government in Baghdad having few powers other than to manage the equitable distribution of oil revenues.

While the nonbinding measure provoked strong reactions in Iraq and from the Bush administration, it actually called for exactly what Iraq’s Constitution already provides — and what is irrevocably becoming the reality on the ground.

The Kurdish-dominated provinces in the north are recognized in the Constitution as an existing federal region, while other parts of Iraq can also opt to form their own regions. Iraq’s regions are allowed their own Parliament and president, and may establish their own army. (Kurdistan’s army, the peshmerga, is nearly as large as the national army and far more capable.) While the central government has exclusive control over the national army and foreign affairs, regional law is superior to national law on almost everything else. The central government cannot even impose a tax.

Iraq’s minimalist Constitution is a reflection of a country without a common identity. The Shiites believe their majority entitles them to rule, and a vast majority of them support religious parties that would define Iraq as a Shiite state. Iraq’s Sunni Arabs cannot accept their country being defined by a rival branch of Islam and ruled by parties they see as aligned with Iran. And the Kurdish vision of Iraq is of a country that does not include them.

The absence of a shared identity is a main reason the Bush administration has failed to construct workable national institutions in Iraq. American training can make Iraq’s Shiite-dominated security forces more effective, but it cannot make them into neutral guarantors of safety that the Sunnis can trust. The Kurds ban the national army and police from their territory.

In a reflection of Iraq’s deep divisions, the country’s Shiite prime minister, Nuri Kamal al-Maliki, and the main Sunni parties denounced the Senate vote as a plot to partition Iraq, while Kurdish leaders, along with a leading Shiite party, embraced the resolution precisely because they hope it will lead to the partition.

Senator Biden, probably the best-informed member of Congress on Iraq, insists that loose federalism, not partition, is his goal. He makes an analogy to Bosnia, where the 1995 Dayton agreement has kept that country together by devolving most functions to ethnically defined entities. He has a point: Iraq’s Kurdish leaders are willing to remain part of Iraq for the time being because Kurdistan already has all attributes of a state except international recognition.

But over the long term, the former Yugoslavia and the Soviet Union are better analogies to Iraq than Bosnia. Democracy destroyed those states because, as in Iraq, there was never a shared national identity, and a substantial part of the population did not want to be part of the country.

So we should stop arguing over whether we want “partition” or “federalism” and start thinking about how we can mitigate the consequences of Iraq’s unavoidable breakup. Referendums will need to be held, as required by Iraq’s Constitution, to determine the final borders of the three regions. There has to be a deal on sharing oil money that satisfies Shiites and Kurds but also guarantees the Sunnis a revenue stream, at least until the untapped oil resources of Sunni areas are developed. And of course a formula must be found to share or divide Baghdad.

At the regional level, Iraq’s neighbors have to be reconciled to the new political geography. The good news is that partition will have the practical effect of limiting Iran’s influence to southern Iraq and parts of Baghdad.

Turkey, understandably angry over terrorist attacks by a Turkish Kurdish rebel group, the Kurdistan Workers Party, has in recent days threatened to strike at the group’s sanctuaries on the Iraqi side of the mountainous border. In general, however, Turkey has adopted a pragmatic attitude toward the emergence of a de facto independent Kurdistan, in part by supporting the Turkish companies that now provide 80 percent of the foreign investment in Iraqi Kurdistan.

Those who still favor a centralized state like to insist that partition would further destabilize the country. But current events suggest otherwise. Iraq’s most stable and democratic region is Kurdistan. In Sunni-dominated Anbar Province, the Americans abandoned a military strategy that entailed working with the Shiite-dominated Iraqi Army and instead moved to set up a Sunni militia. The result has been gains against Al Qaeda and a substantial improvement in local security.

Let’s face it: partition is a better outcome than a Sunni-Shiite civil war. There is, in any event, little alternative to partition. Iraq cannot be reconstructed as a unitary state, and the sooner we face up to this reality, the better.

Peter W. Galbraith, a former United States ambassador to Croatia and the author of “The End of Iraq,” is a principal in a company that does consulting in Iraq and elsewhere.