Ik kan het intervieuw niet vinden op internet dus bij deze :
Wat opvalt aan 'Testimony' is dat het vol staat met de waarden en normen die je leven beheersten. Dat is nogal wat voor een jonge vrouw.
India Arie: 'Ik ben opgegroeid met de moraal van mijn moeder. Zij komt uit een zwaar christelijk gezin, maar eigenlijk heb ik dat nooit als druk ervaren. Soms moet ze me op de vingers tikken omdat ik nogal eens krachttermen gebruik. In de buurt van kinderen zeg ik geen scheldwoorden. Ik heb al op vroege leeftijd geleerd hoe belangrijk het het is om de kracht van woorden te gebruiken. Op mijn nieuwe album staat mijn versie van de song Heart of the Matter van Don Henley, de zanger en drummer van The Eagles. Dit is een nummer van één van zijn solo-albums ( End Of The Innocence, red.) en de tekst is de briljantste reflectie van hoe iemand zich voelt nadat hij de ander heeft verlaten. Niet na een week ofeen maand, maar het knagende gevoel dat er na jaren nog altijd is. Als ik ooit dat niveau van woordgebruik haal, ben ik blij met wat ik heb bereikt.'
Grappig, ik heb Don Henley kortgeleden geïnterviewd en hem jouw versie laten horen. Hij was aangenaam verrast. Hij zei:'Dit is de versie die ik eigenlijk in mijn hoofd had. Hulde aan haar.'
Het is even stil. Dan slaakt India een enorme vreugdekreet en gilt: 'Mamma, Mamma! Moet je luisteren!' Ze verteld haar moeder het hele verhaal, die op haar beurt ook weer vreugdekreetjes slaakt. 'Dit is werkelijk ongeloofelijk. Ik was zo bang voor het moment dat hij het zou horen. Don komt uit een volstrekt andere muziekwereld dan ik, maar aan de andere kant is het een Texaan. Ook zijn tekst van Hotel California staat vol met metaforen die prachtig zijn. Ik ben nu even heel gelukkig hoor.'
Je teksten zijn erg persoonlijk. Als luisteraar krijg je ook niet het gevoel te worden belazerd. Waar komt die bijna confronterende openheid vandaan?
'Als klein kind schreef ik altijd mijn gevoelens op papier. Het gaat om liefde en energie. Toen ik mijn vorige plaat Voyage To India uitbracht, begrepen veel mensen niet waarom ik zo'n reisplaat had gemaakt. Het zou simpel zijn geweest om een album te maken dat in het verlengde van Acoustic Soul lag. Maar na het succes van mijn eerste cd heb ik de hele wereld rondgereisd. Dat is nogal wat voor een jonge vrouw die tot dat moment niet veel had gezien. Die ervaringen heb ik opgeslagen in mijn muziek en verwerkt in mijn teksten. Dan is het toch logisch dat die ervaringen terugkomen in je songs? Ik ken geen schaamte. Ik zou mij pas schamen als ik gevoelens zou achterhouden of manipuleren.'
R&B-fans zijn gek op je, maar ook jazzfans en liefhebbers van singer-songwriters. Heb je moeite om je publiek te kiezen?
'Voor mij is dat erg gecompliceerd. Ik ben geen rapper of een R&B-zanger in de commerciële zin van het woord. Ik zing nooit over liefdesverdriet of onvrede in mijn leven, Zeker niet op Testimony. Er komen universele onderwerpen voorbij, maar die bevestigen niet persé het ideaalbeeld van romantiek. Ik heb er echt verschrikkelijk hard aan gewerkt om een goede balans in dit album te krijgen. Misschien raakt mijn publiek daardoor verward, maar ik kan er in ieder geval mee leven.'
Je inbreng is dit keer ook aanmerkelijk groter.
'Ik ben een echte loner geworden. Pas op het laatste moment laat ik mensen van buitenaf toe. Ik produceer mezelf, zeg maar. Op mijn vorige twee albums had ik vooral een emotionele inbreng, nu is het zowel technisch als emontioneel.'
Een eenling, het artistieke kind dat op school haar eigen weg gaat en dan opeens volledig tot bloei komt?
'Zo is het. Ik ben op mijn vijfde gitaar gaan spelen. Toen ik ouder werd wilde ik zoals al mijn leeftijdsgenootjes m'n nagels laten groeien. Maar dat belemmerde m'n spel. Het knippen van m'n nagels was de eerste echte opoffering voor mijn carriére. Ik heb gehuild toen ze eraf gingen, maar het moest gewoon. Kiezen tussen mooi zijn en creatief zijn. Zo zwart-wit zag ik het in die tijd. Nu gebruik ik soms gewoon kunstnagels die ik over mijn nagels schuif als ik daar zin in heb.'
Je beheerst toch nog veel meer instrumenten?
'Gitaar spelen was nooit het belangrijkste. Ik had een typische Amerikaanse muziekjeugd. Ik speelde in een marching band, deed ensembles en schreef me in voor wedstrijden. Ik was vooral thuis op allerlei blaasinstrumenten. Saxofoon, klarinet, hobo. Ook zong ik in die tijd al veel, en nam overal een cassetterecorder mee naartoe. Op latere leeftijd ben ik met de blaasinstrumenten gestopt. Ik was moe van muzieklezen. Het haalt de ziel weg en barricadeert je ontwikkeling. Thuis werden er al platen van mensen als James Taylor en Jackson Browne gedraaid. Ik wilde eigenlijk akoestische gistraar gaan spelen en gaan zingen om een vrouwelijke James Taylor te worden. Ik ben nog steeds elke dag bezig om mezelf te verbeteren. Als ik een maand niet repeteer, verzin ik allerlei excuses om dat mezelf te vergeven.'
Laat je je leiden door de mening van anderen?
'Natuurlijk. Als dat niet het geval zou zijn, zou dat betekenen dat ik geen twijfels heb. Ik ben de grootste twijfelaar ter wereld. Ik heb zeker geen duidelijke visie of zo. Dat is me ook al vaak kwalijk genomen, maar het is niet anders. Ik denk na over het leven en die gedachten zet ik om in songs. Wat ik altijd nastreef is dat mijn muziek positief moet zijn. Misschien is dat mijn visie.'
Dat klinkt nogal vaag.
'Natuurlijk is dat vaag, maar meer kan ik er ook niet van maken. Het is prachtig als je door je muziek een connectie met de luisteraar krijgt. Als er brieven in de bus vallen waarin staat dat een meisje van veertien helemaal gelukkig wordt van Brown Skin. Daar kan ik een week op teren. Verkoopcijfers zeggen mij niet zoveel, wel de reacties op songs. Vooral Ready for love is zo'n liedje waarop ik heel veel respons krijg. Iemand schreef ooit dat ik met dat soort songs in de schoenen van God stap. Zoiets ervaar ik niet als een compliment maar als een belediging.'
Hoe zit het met je 'kwartleven crisis' waar je het onlangs over had?
'Ik geloof echt in een kwarleven crisis. Toen ik 25 jaar werd, had ik niet het idee veel te hebben bereikt. Dat klinkt heel vervelend en blasé voor iemand die een paar miljoen cd's heeft verkocht, maar toch voelde ik het wel zo. Het is een periode van emotionele puberteit die je zelf moet overwinnen. Niemand kan je daarbij helpen. Ik ben heel gevoelig voor allerlei situaties. In de aanloop naar deze cd heb ik bijna negen maanden niet fatsoenlijk kunnen zingen. Er gebeurde helemaal niets als ik mijn mond opendeed, echt helemaal niets. Als dat geen crisis is.'
En wat heb je daarvan opgestoken?
'Ik heb geleerd om te communiceren. In de muziek is het heel gewoon dat een ster zonder opgaaf van reden iemand naar buiten schopt. Een ster hoeft niet te luisteren naar de opinie van een ander. Ik heb gelukkig de laatste jaren leren communiceren. Als iemand niet begrijpt wat ik bedoel, ligt dat niet aan mij en niet aan hem of haar. Dat is ook de reden waarom het zo lang heeft geduurd voor Testimony af was. In het verleden nam ik genoegen met argumenten. Nu niet meer. Ik ging net zolang door tot het resultaat overeen kwam met datgene wat ik in mijn hoofd had.'
Je houdt je niet aan het geijkte pad. Welke zijwegen ga je nog bewandelen?
'Ik heb een tour gedaan met een cellist, een tablaspeler en een fluitist. Prachtige instrumenten, maar te teer om dit album te dragen. Ooit zal ik een simpele plaat maken waarbij tabla het hoofdinstrument is. dat critici dat niet kunnen begrijpen, daar kan ik mee leven, want ik heb een huid als een olifant. Altijd al gehad. Als kind werd ik op school enorm gepest omdat ik er anders uitzag dan de andere kinderen. Ik droeg heupbroeken, opvallende kettingen en grote oorbellen. Daarnaast heb ik grote gespierde schouders en armen. Daar deed en doe ik niks voor. Ik was gewoon mijzelf en zij niet. Dat is voor een puberend kind onverdraaglijk. Op Video, één van mijn eerste hits, probeer ik dat uit te leggen. Jongeren willen er meer dan 25 jaar uitzien zoals de artiesten die op MTV verschijnen. Een muziekzender bepaalt de norm; dat is triest maar waar. Het hele seksuele bewustzijn van deze generatie is aangetast door de videoclips. Jongeren zijn tegenwoordig veel te vroeg seksueel actief omdat ze denken dat het net zo is als in die clips. Ze houden niet meer op de juiste manier van hun lichaam.'
Zelf ooit het gevaar gelopen om een 'MTV-slachtoffer' te worden?
'Nee. Ik heb een hele creatieve opvoeding gehad. MIjn moeder komt uit Detroit en groeide op toen Motown daar groot werd. Ze is zelfs ooit benaderd voor Martha & The Vandellas, maar toen was ze nog te jong. M'n moeder was de eerste die mij leerde dat een melodie een constructie is. Er zit een volgorde in. Toen ik dertien was heeft ze me geleerd hoe een liedje in elkaar zit. Vanaf die tijd heeft ze me aangemoedigd om iets met m'n talent te doen.'
'I Am Not My Hair', de eerste single van 'Testimony', lijkt op 'Almost Cut My Hair', een oud nummer van Crosby, Stills, Nash and Young. De symboliek is tenminste hetzelfde. Je zou het toch eerst met popster Pink opnemen?
'Dat klopt. Pink is een lieve meid en we hebben veel raakvlakken. Alleen lag het het resultaat zo ver af van de andere muziek die op Testimony staat, dat ik het heb laten gaan. Ik heb geleerd om dit soort harde beslissingen te nemen. Het afknippen van mijn haar, datgene waar deze song over gaat, wat ook zo'n moeilijke beslissing. Ik dacht dat ik zou veranderen maar je haardracht is niet bepalend voor je persoonlijkheid. Ik ken de song die je bedoelt en die is volgens mij al bijna veertig jaar oud. Het is dus een tijdloos thema.'
Je zet je ook nadrukkelijk in voor goede doelen.
'Zonder die beslommeringen was Testimony er neit geweest of had heel anders geklonken. Ik ben nu een Goodwill Ambassadeur voor Unicef. Daarnaast heb ik meegewerkt aan een documantaire over aids en heb ik dingen voor VH1 gedaan die over humanitaire zaken gingen. Ik heb heel veel geleerd van die reizen. God is enorm creatief en elk mens heeft zijn eigen song, zijn eigen gezicht en zijn eigen stem. Ik gebruik die stem, meer niet. Ik ga er niet verheven over doen hoor. Aan de andere kant heb ik een sterke politieke mening. Ik ben niet gelukkig met de situatie waarin mijn land verkeerd. Het is niet goed. Mensen zijn onzeker en onzekere mensen zijn het gevaarlijkst.'
Bron: Jazzism
Sometimes people write the things that they can't say !
Everyone has secrets !