LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Dit is het vervolg op topic:
Dagboek van een kindermeisje (deel 5.)
Wat vooraf ging:
Ik ben sinds een paar dagen met Daniël in Shanghai, waar hij zaken doet, terwijl ik de gym & de spa-afdeling van het Hyatt-hotel onderwerp aan een grondig klantvriendelijkheidsonderzoek. Een beetje onbeschoft zijn ze wel, de Chinezen. Maar de klaterede fonteinen & de jetstreams in het zwembad maken veel goed.
Thuis in Nederland zit Madame, beter bekend als Anne-Sophie. Zij is de aanstaande ex-vrouw van Daniël en in die hoedanigheid heeft ze de verantwoordelijkheid voor hun drie gezamenlijke kinderen, alsmede voor haar puberzoon uit een eerder huwelijk, maar gelukkig wordt zij tijdens mijn afwezigheid bijgestaan door een vriendelijke 'oudere dame' die op de kinderen past.
Madame weet niet beter dan dat ik op bezoek ben bij mijn vader & zijn secretaresse, die overwinteren op Bali.
Thuis in Nederland zit ook Daniëls vriendin Kim, al woont ze tijdelijk in België, waar ze een acteercursus volgt. Kim is een probleem. Of laat ik het zo zeggen: voor mij persoonlijk is Kim een probleem geworden sinds Daniël en ik samen op reis zijn. Ik zou hem nu eigenlijk wel eens officieel voor mezelf willen hebben. Of 'officieel'... laat ik niet meteen te hard van stapel lopen, maar hoewel ik best kan leven met een aanstaande ex-vrouw, ligt dat iets ingewikkelder met een (semi-inwonende) vriendin.
Kim weet niet beter dan dat ik het kindermeisje van Daniëls kinderen ben, met andere woorden: zij heeft geen enkele reden om te vermoeden dat ik inmiddels ben opgeklommen tot het kindermeisje van Daniël zélf, laat staan dat zij op de hoogte is van mijn verblijf op Daniëls kamer in het Grand Hyatt Shanghai.
Thuis in Nederland zit ook Thijs, mijn ex-vriendje, die bezig is aan een verschrikkelijke inhaalslag, in zo verre dat hij sinds onze 'breuk' al vier vriendinnen heeft versleten, en dat in het tijdsbestek van een maand, oftewel vier weken, oftewel één vriendin per week - dus dat mag je wel een inhaalslag noemen.
Thijs weet niet beter dan dat ik op dit moment gewoon thuis ben, in Amsterdam, want hij heeft niks te maken met mijn geheime liefdesleven.
Thuis in Nederland zitten tenslotte ook nog:
mijnheer W., mijn therapeut;
mijn zus Francesca en mijn broer Tom;
mijn scriptiebegeleider (die het 'somber' inziet met mijn scriptie).
Deze vier personen zijn door mij op de hoogte gebracht van mijn reisje naar China, en hun meningen daarover zijn verdeeld. Mijnheer W. noemt het 'een zoveelste vlucht', en daarmee doelt hij op de dood van mijn moeder, die ik volgens hem niet kan aanvaarden. Mijn zus Francesca reageerde positief, zij vond het 'geweldig' voor mij, dus zo zie je maar: van je zus moet je het inderdaad hebben. Mijn broer had geen mening. Mijn scriptiebegeleider keek een beetje zorgelijk, maar dat kan ik goed begrijpen, aangezien het met de scriptie niet wil vlotten, terwijl hij aanvankelijk zulke hoge verwachtingen van mij had. (Ik heb zelfs samen met hem een Beroemde Schrijver mogen interviewen, zo hoog waren zijn verwachtingen van mij - maar dat interview liep ook al uit op een kleine ramp).
En nu verder. In Shanghai. Het is 12.00 uur, de zon schijnt, het is stervenskoud. Voor mij, op de zevenenzeventigste verdieping van het Hyatt-hotel, strekt zich een pastelkleurige zee van flats & wolkenkrabbers uit, en in de verte lost die zee op in een blauwe mist. Naast mij staat een roerei koud te worden onder een zilveren dekschaal.
Daniël is in alle vroegte naar een Chinese zakenrelatie vertrokken. Ik ga eerst ontbijten. Daarna heb ik de keuze tussen een bezoek aan de gym, een 'city-tour' en een zoveelste 'Lost in translation'-ervaring, want je kunt weken in dit krankzinnig luxueuze hotel ronddwalen zonder ook maar een woord met iemand te wisselen, en zonder ook maar te beseffen dat het leven buiten, of beter gezegd: beneden, in de verre diepte, dat het leven daar gewoon doorgaat. Ik zit in een cocon van glas en staal.
Dagboek van een kindermeisje (deel 5.)
Wat vooraf ging:
Ik ben sinds een paar dagen met Daniël in Shanghai, waar hij zaken doet, terwijl ik de gym & de spa-afdeling van het Hyatt-hotel onderwerp aan een grondig klantvriendelijkheidsonderzoek. Een beetje onbeschoft zijn ze wel, de Chinezen. Maar de klaterede fonteinen & de jetstreams in het zwembad maken veel goed.
Thuis in Nederland zit Madame, beter bekend als Anne-Sophie. Zij is de aanstaande ex-vrouw van Daniël en in die hoedanigheid heeft ze de verantwoordelijkheid voor hun drie gezamenlijke kinderen, alsmede voor haar puberzoon uit een eerder huwelijk, maar gelukkig wordt zij tijdens mijn afwezigheid bijgestaan door een vriendelijke 'oudere dame' die op de kinderen past.
Madame weet niet beter dan dat ik op bezoek ben bij mijn vader & zijn secretaresse, die overwinteren op Bali.
Thuis in Nederland zit ook Daniëls vriendin Kim, al woont ze tijdelijk in België, waar ze een acteercursus volgt. Kim is een probleem. Of laat ik het zo zeggen: voor mij persoonlijk is Kim een probleem geworden sinds Daniël en ik samen op reis zijn. Ik zou hem nu eigenlijk wel eens officieel voor mezelf willen hebben. Of 'officieel'... laat ik niet meteen te hard van stapel lopen, maar hoewel ik best kan leven met een aanstaande ex-vrouw, ligt dat iets ingewikkelder met een (semi-inwonende) vriendin.
Kim weet niet beter dan dat ik het kindermeisje van Daniëls kinderen ben, met andere woorden: zij heeft geen enkele reden om te vermoeden dat ik inmiddels ben opgeklommen tot het kindermeisje van Daniël zélf, laat staan dat zij op de hoogte is van mijn verblijf op Daniëls kamer in het Grand Hyatt Shanghai.
Thuis in Nederland zit ook Thijs, mijn ex-vriendje, die bezig is aan een verschrikkelijke inhaalslag, in zo verre dat hij sinds onze 'breuk' al vier vriendinnen heeft versleten, en dat in het tijdsbestek van een maand, oftewel vier weken, oftewel één vriendin per week - dus dat mag je wel een inhaalslag noemen.
Thijs weet niet beter dan dat ik op dit moment gewoon thuis ben, in Amsterdam, want hij heeft niks te maken met mijn geheime liefdesleven.
Thuis in Nederland zitten tenslotte ook nog:
mijnheer W., mijn therapeut;
mijn zus Francesca en mijn broer Tom;
mijn scriptiebegeleider (die het 'somber' inziet met mijn scriptie).
Deze vier personen zijn door mij op de hoogte gebracht van mijn reisje naar China, en hun meningen daarover zijn verdeeld. Mijnheer W. noemt het 'een zoveelste vlucht', en daarmee doelt hij op de dood van mijn moeder, die ik volgens hem niet kan aanvaarden. Mijn zus Francesca reageerde positief, zij vond het 'geweldig' voor mij, dus zo zie je maar: van je zus moet je het inderdaad hebben. Mijn broer had geen mening. Mijn scriptiebegeleider keek een beetje zorgelijk, maar dat kan ik goed begrijpen, aangezien het met de scriptie niet wil vlotten, terwijl hij aanvankelijk zulke hoge verwachtingen van mij had. (Ik heb zelfs samen met hem een Beroemde Schrijver mogen interviewen, zo hoog waren zijn verwachtingen van mij - maar dat interview liep ook al uit op een kleine ramp).
En nu verder. In Shanghai. Het is 12.00 uur, de zon schijnt, het is stervenskoud. Voor mij, op de zevenenzeventigste verdieping van het Hyatt-hotel, strekt zich een pastelkleurige zee van flats & wolkenkrabbers uit, en in de verte lost die zee op in een blauwe mist. Naast mij staat een roerei koud te worden onder een zilveren dekschaal.
Daniël is in alle vroegte naar een Chinese zakenrelatie vertrokken. Ik ga eerst ontbijten. Daarna heb ik de keuze tussen een bezoek aan de gym, een 'city-tour' en een zoveelste 'Lost in translation'-ervaring, want je kunt weken in dit krankzinnig luxueuze hotel ronddwalen zonder ook maar een woord met iemand te wisselen, en zonder ook maar te beseffen dat het leven buiten, of beter gezegd: beneden, in de verre diepte, dat het leven daar gewoon doorgaat. Ik zit in een cocon van glas en staal.
Ok, tijd voor een balans, inderdaad.
Want wat nu. U zit met een proleet waarmee u wilt trouwen/ samenleven in een hotel.
Hoe nu met uw eigen leven? Wilt u beroemd worden? Wetenschapper? Of gewoon moeder en verder niks, dan wel rosédrinkster zonder kinderen op een tennisbaan, ergens, wherever.
Ik bedoel, wat wilt later worden, als u groot bent?
Want wat nu. U zit met een proleet waarmee u wilt trouwen/ samenleven in een hotel.
Hoe nu met uw eigen leven? Wilt u beroemd worden? Wetenschapper? Of gewoon moeder en verder niks, dan wel rosédrinkster zonder kinderen op een tennisbaan, ergens, wherever.
Ik bedoel, wat wilt later worden, als u groot bent?
Ik zou best in het Grand Hyatt Shanghai willen wonen, voor de rest van mijn leven. Met Daniël, die dan ook niet meer hoeft te werken, aangezien hij tegen die tijd zijn grote slag wel zal hebben geslagen, als het goed is slaat hij die deze week nog, dus dan kunnen wij samen rosé drinken op de tennisbaan en aan de rand van het zwembad, terwijl wij vanaf onze ligstoelen toekijken hoe onze zeven kinderen zich vermaken met de 60-jarige au pair - lichte handicap geen bezwaar - want het blijft natuurlijk wel een beetje opassen met mijn teerbeminde D.quote:Op woensdag 14 december 2005 05:27 schreef cioran63 het volgende:
Ok, tijd voor een balans, inderdaad.
Want wat nu. U zit met een proleet waarmee u wilt trouwen/ samenleven in een hotel.
Hoe nu met uw eigen leven? Wilt u beroemd worden? Wetenschapper? Of gewoon moeder en verder niks, dan wel rosédrinkster zonder kinderen op een tennisbaan, ergens, wherever.
Ik bedoel, wat wilt later worden, als u groot bent?
Dat is een nadeel.
Maar een nadeel komt nooit alleen, want mijn trouwe vriendje Thijs heeft zich in zeer korte tijd opgewerkt tot een notoire womanizer, en dat zal ook vast wel mijn schuld zijn - volgens mijnheer W. is het een 'opstandige reactie op mijn promiscuïteit '- maar als ik die schuld al op me wil nemen, dan alleen een heel klein beetje.
Mijn vader, de vrolijke Bali-ganger, heeft het ook nooit zo nauw genomen met de echtelijke trouw. Het zou dus, alles bij elkaar, nogal naïef van mij zijn om mijn zinnen te zetten op een huwelijk met iemand die tot in de eeuwigheid mijn Grote Liefde zal blijven, want ik geloof er niet meer in. Ik wil er wel in geloven, dat is het punt niet, maar hoe?
Daniël is geen proleet. Is Daniël een proleet?
Hij is een levensgenieter. Hij leeft hard. Snel. Tweehonderd kilometer per uur. En ik mag naast hem zitten, voorin. Hij denkt niet na. Hij wil leven. Gas geven. Alles eruit halen wat erin zit. Hij wil geen regels & geboden & beknottingen & restricties, hij wil totale vrijheid, en dat wil ik ook. Hij wil alles, Daniël. Niet de helft of een beetje of een onsje minder - maar álles. Misschien is dat het verschil tussen ons, dat ik diep in mijn hart niet geloof dat je álles kunt hebben, wel veel, wel bíjna alles, maar de grenzeloosheid waarmee Daniël zich in het leven stort, zonder gordels of vangnetten, die grenzeloosheid ken ik niet.
Passie en duisternis, dat zijn de twee woorden die hem het beste typeren. Díe balans kan ik wel opmaken, inmiddels. En ik zoek totale vrijheid. Het is geen toeval dat Daniël en ik samen in een hotel in Shanghai zijn beland.
Over later denk ik niet na. Dat komt later wel, als het zo ver is.
Goedemorgen Nadine!
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Ja, ja, goedenmiddag... half drie alweer.quote:Op woensdag 14 december 2005 07:27 schreef Oblivion het volgende:
Goedemorgen Nadine!
En ik wil zo graag schrijven over het diner met Rambo Lin, de Chinese zakenrelatie van D., maar ik kamp nog steeds met allerlei virussen, dus zo meteen komt de hotel-computerbrigade weer op mijn kamer om een nieuwe virusscanner te installeren...
Zonde van de tijd... misschien maak ik toch maar een 'City Tour', om eerlijk te zijn kan dat hele 'Shanghai by day' me gestolen worden, het ziet er 's nachts prima uit en overdag heb ik een prachtig uitzicht vanaf de 77e verdieping, dus op een bustochtje zit ik eigenlijk niet te wachten, maar okay. Ik ga zo eens informeren.
[ Bericht 1% gewijzigd door Nadine26 op 14-12-2005 07:42:54 ]
toch geen chinese flu mag ik hopen?
"Arrogance has to be earned. Tell me what you've done to earn yours." - House MD
"Dear life, when I asked whether or not my day could get any worse, it was meant as a rethorical question, not a challenge!"
"Dear life, when I asked whether or not my day could get any worse, it was meant as a rethorical question, not a challenge!"
Veel erger... het lijkt op de Chinese vogelpest, of misschien zijn het de eerste tekenen van computer-SARS. Gisteren heb ik de halve middag doorgebracht met Kevin, de hotel-computerdeskundige die er uiteindelijk, rond de avond, vandoor ging met mijn laptop, om rond middernacht hysterisch op te bellen met de mededeling: " A worm! It's a worm!" en daarna: "I found the solution!"quote:Op woensdag 14 december 2005 07:49 schreef avotar het volgende:
toch geen chinese flu mag ik hopen?
Vanochtend haalde ik de laptop op bij het business-centre, maar: niets. De laptop is zachtjes overleden onder de handen van Kevin.
Maar kijk, daar hebben we D. voor: hij heeft weer eens ouderwets staan schreeuwen tegen Smile, zo heet het meisje dat achter de balie van het b-centre werkt, en tenslotte kwam Smile aangetrippeld met een nieuwe laptop.
Als het gaat om een prachtig uitzicht op Shanghai (incl. een groot reclamebord van Philips):quote:Op woensdag 14 december 2005 07:36 schreef Nadine26 het volgende:
... en overdag heb ik een prachtig uitzicht vanaf de 77e verdieping, ...
Voor zo'n uitzicht hoef ik geen lange reis te maken. Maar als ik toch in Shanghai zou vertoeven, dan zou ik mijn koffer volstouwen met electronica, optica en textiel (te koop voor een fractie van de Europese detailhandelprijzen).
ook die bontmuts is een goede investering: vanaf zaterdag heerst een winters klimaat over Nederland.
Ik zit volgens mij in de toren helemaal rechts voor de kijker, dus mijn uitzicht is net iets anders, maar het zijn precies die pastelkleuren die ik al beschreef. Toch wel mooi... En de stad is ook mooi; het lijkt ... sorry, ik kom zo terug: bezoek van Kevin!quote:Op donderdag 15 december 2005 03:04 schreef Gajus het volgende:
Als het gaat om een prachtig uitzicht op Shanghai (incl. een groot reclamebord van Philips):
[afbeelding]
Jouw oude laptop is niet overleden maar ontregeld. Een kwestie van reanimeren.quote:Op donderdag 15 december 2005 03:04 schreef Nadine26 het volgende:
... De laptop is zachtjes overleden onder de handen van Kevin.
dus niet weggooien maar terugbrengen naar Nederland ... dat voorkomt een nieuw 'Tonino' schandaal
Ontregeld is hij zeker! Damn, ik weet niet wat Kevin (alle Chinese jongens noemen zich Kevin, en de meisjes heten Michelle of Linda) ermee heeft uitgespookt, maar de helft van de knoppen werkt niet meer. Ik heb de overambitieuze Kevin toch maar weggestuurd. Hij was zo blij met z'n firewall dat hij het liefst de rest van de dag was blijven checken of alle virussen & wormen écht-écht-écht waren uitgeschakeld.quote:Op donderdag 15 december 2005 03:29 schreef Gajus het volgende:
Jouw oude laptop is niet overleden maar ontregeld. Een kwestie van reanimeren.
dus niet weggooien maar terugbrengen naar Nederland ... dat voorkomt een nieuw 'Tonino' schandaal
Dan maar een ontregelde laptop - dat is beter dan wéér een dag in de lounge doorbrengen - hoewel je in de lounge nog best interessante ontmoetingen kunt hebben.
Maar met de verloren tijd valt het mee, want in de tussentijd heb ik in 'Club Oasis' een Deep Tissue Massage laten uitvoeren door de delicate Chinese handjes van een zoveelste Michelle. Straks mag ik terugkomen voor de Oriental Salt Glow, een zogeheten Body Treatment à raison van 350 RMB, maar dan kom ik na een half uur ook wel naar buiten als een stralend oriëntaals zoutvaatje.
Ze heette Rainbow. Wil je meer weten..?quote:Op donderdag 15 december 2005 04:31 schreef cioran63 het volgende:
Maar dan die ontmoetingen.
Okay. Dat gaat even duren, want er zat een verhaal aan Rainbow vast.quote:Op donderdag 15 december 2005 04:35 schreef cioran63 het volgende:
Ja, eigenlijk best wel.
Nadine, als ik na tien pagina's China nog niets van massa-executies, orgaanroven of funky Chinamen choppin' them up and choppin' them down (-ooh yeah), heb gehoord, houd ik het voor gezien, hoor!
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
ONTMOETING IN 'CLOUD 9' (LEVEL 87)
Ze heette Rainbow. Ze was zeer mooi, als je van het flamboyante type houdt: paarsfluwelen jurk met diamanten schoentjes, lang zwart haar. Ze droeg trouwens ook een bontjas, zag ik later toen we afscheid namen. Rainbow was een van die Chinese vrouwen die niet een beetje werk van zichzelf maken, maar serieus werk; alleen al het opschilderen van haar gezicht moest een tijdrovende klus zijn geweest. Je ziet hier veel van zulke vrouwen. Ze zijn jong en mooi en ze lachen een beetje star, alsof ze de pancake op hun gezicht willen sparen, en ze lopen aan de arm van een Westerling, meestal een oude Westerling. Keurige heren, hoogleraren of artsen, zo zien ze er in elk geval uit.
Daniël had me al gewaarschuwd: "Shanghai is een gore, stinkende troep. Een bende. Onder die gelikte buitenkant wemelt het van de hoeren en de hoerenlopers, alles draait hier om geld en seks. De Chinezen zijn niet zo stom als ze eruit zien, ze weten precies wat al die zakenlui hier komen halen. Shanghai is het nieuwe Bankok; het sekstoerisme draait op volle toeren, dag en nacht, overal. Wij zitten in een duur hotel, het gaat er allemaal nog redelijk beschaafd en semi-onopvallend aan toe, maar op andere plekken in de stad... één grote hoerenkeet. Sleazy. Je kunt geen karaokebar of club binnenlopen of de Chinese meisjes kronkelen als slingerplanten om je heen, en ze willen maar één ding: mee naar je hotel om zich zo snel mogelijk een paar honderd dollar rijker te neuken. En dan wegwezen, op naar de volgende rijke klootzak."
"Hoe weet jij dat allemaal zo goed?" vroeg ik.
"Ik zie het. Jij ziet het ook, kijk dan om je heen! Je moet stekeblind zijn om niet te zien wat hier gebeurt." Hij lachte. "Ik heb niet veel principes, maar dit is er één: ik doe niet aan hoeren. Nooit gedaan ook. Het interesseert me niet. Als je voor seks betaalt, haal je de angel eruit. Het spel; bij mannen gaat het om het spel, de jacht, de overwinning. Nou ja, dat geldt voor het voorspel. Bij de seks zelf gaat het om de roes. De extase. Een vrouw zo ver krijgen dat ze door al haar remmingen heengaat. Een hoer kent geen extase. Betaalde seks is een kinderlijke afspraak: als jij doet alsof je klaarkomt, betaal ik je honderd dollar, of tweehonderd dollar - ik heb geen idee van die prijzen. Het boeit me niet. Ik ga niet naar bed met een vrouw die aan de netto opbrengst ligt te denken, ik ga met jou naar bed. Waar denk jij aan?"
"Aan niks."
"Dat bedoel ik."
"En een beetje aan de netto opbrengst."
Hij grijnsde: "Dus toch!"
"Je laat elke ochtend een stapel honderdjes voor me achter."
"Ja," zei hij, "maar dat zou ik ook niet kunnen doen. Jij vraagt er niet om, jij zou er nooit om vragen. Ik wil dat je je vrij voelt, ook financieel." Hij boog zich naar me toe en fluisterde in mijn oor: "Je zult me wel niet geloven, maar het is me niet in de eerste plaats om je lichaam te doen. Oók, maar niet in de eerste plaats."
"Waarom dan wel?"
"Je geest, je intelligentie."
"Grapjas."
"Geloof me maar," zei hij. "Dat windt me meer op dan het geilste lichaam van de duurste hoer."
Terug naar Rainbow. Ze zat in een van de zachtfluwelen banken te wachten op Michael, een oudere Amerikaan met een keiharde stem. Ze zouden gaan dineren, maar eerst moest Michael nog een belangrijk telefoontje plegen naar de Verenigde Staten, en daar kon hij Rainbow niet bij gebruiken. Vandaar dat hij haar even in de lounge had geparkeerd. Ze zat er wat verloren bij in haar filmsterrenuitdossing.
We raakten aan de praat, Rainbow en ik. Eerst over ditjes en datjes; kleren, winkels, de nachtclubs in Shanghai, dat soort dingen.
"Wat doe je?" durfde ik na een tijdje te vragen.
Met trage bewegingen aaide Rainbow haar glanzende, gitzwarte haar, en net toen ik dacht dat ik een faux-pas had begaan, antwoordde ze: "Ik ben danseres." Het was een slim antwoord: een dansje op zijn tijd behoorde zeker tot de mogelijkheden, hoewel er naast het dansen vermoedelijk nog wat andere fysieke inspanningen kwamen kijken. Over Michael zei ze dat hij een 'vriend' was, een vriend uit Amerika - alweer een slim antwoord, want waarom zou je een goede klant niet als een vriend beschouwen. Beter van wel, zelfs.
"En jij?" wilde ze weten. "Ben je voor zaken of plezier in Shanghai?"
"Zaken," zei ik, en meteen daarna: "En plezier."
Rainbow knikte. "You married?"
"Nee."
"Verloofd?"
"Ook niet." Ik wist niet goed hoe ik het moest uitleggen. "Ik ben verliefd," zei ik ten slotte. "Maar het ligt een beetje gecompliceerd."
Die opmerking trof doel bij Rainbow; ze leek heel goed te begrijpen dat dit soort zaken vaak gecompliceerd ligt, ze voelde het haarfijn aan, want ze zei meteen: "He married?"
Ik legde Rainbow uit hoe het ongeveer zit tussen Daniël en mij, en Madame, en Kim, en ze leek het allemaal heel begrijpelijk te vinden, normaal zelfs; ze had duidelijk vaker met dit bijltje gehakt, ze kon me verhalen vertellen... ongelooflijke verhalen... maar nee, we hadden niet veel tijd en ze wilde mij vóór de terugkomst van haar goede vriend Michael nog op de hoogte brengen van de basisprincipes van haar 'Miracle Plan'.
Ze wist veel van mannen, zei ze; ze had het over de 'mechanismen die het mannelijk gedrag bepalen': "Ik ken die mechanismen," zei ze. "Ik maak er gebruik van, ik denk dat jij dat ook zou moeten doen."
"Welke mechanismen?" vroeg ik.
Ze fronste haar perfect bijgetekende wenkbrauwen en keek me aan; het was inmiddels wat donkerder geworden in de lounge, ze hadden de lampen gedimd, de sfeer was behoorlijk intiem te noemen.
De eerste stap van Rainbows 'Miracle Plan' heette: 'No sex.' Stap twee heette: 'Gimme, gimme', oftewel: hoe meer geld je een man kost, hoe hoger je in zijn waarde stijgt.
"Het is net als met tassen," zei ze.
"Tassen?"
"Een dure tas verlies je niet," legde ze uit. "Die klem je in de taxi dicht tegen je aan, je laat hem niet per ongeluk achter in de toiletten. Maar een fake-tas... ik ben in mijn leven zoveel fake-tassen kwijtgeraakt. Waarom zou ik zuinig zijn op zo'n plastic prul?" Ze keek me vragend aan: "Snap je wat ik bedoel?"
Ik knikte. Voor de zoveelste keer dwaalde mijn blik af naar de borsten van Rainbow, die niet groot waren en ook niet klein, het waren borsten van een gemiddelde grootte, maar ze waren blank en stevig en perfect van vorm, alsof Rainbow dat niet wist, want ze kwamen op een heel uitgekiende manier boven de paarsfluwelen jurk uitgepiept - je moest ernaar kijken, of je wilde of niet.
"Jij bent geen plastic prul," hoorde ik haar zeggen. "Heb je zelfvertrouwen?"
Ik concentreerde me weer op haar gezicht: "Jawel," zei ik.
"Goed. Je moet jezelf hoog in de markt zetten, zo hoog mogelijk."
"En dan?"
"Dan," fluisterde Rainbow, zo zacht dat ik haar bijna niet verstond, "een baby."
"Oh, no!" zei ik, en ik begon te lachen.
"Oh yes," knikte Rainbow. "Zeg eerlijk, wil jij hem?"
"Ja, maar..."
"Baby's zijn lief," zei ze, nog steeds met die omfloerste stem. "Het is geen misdaad om een baby te krijgen! Vind jij dat een misdaad?"
"Wel als je het stiekem doet."
"Stiekem..," zuchtte ze, "... wat is er stiekem aan de liefde bedrijven? Ik begrijp niet wat daar stiekem aan is. Het is mooi. Het is een wonder, een baby is een wonder dat uit liefde wordt geboren, zo moet je het zien."
Ik wilde iets zeggen, maar daar kwam Michael aangelopen; hij was er klaar voor, je zag aan zijn glimmende gezicht dat hij er helemaal klaar voor was. Na een dag hard werken had hij wel een verzetje verdiend, vond hij zelf - de boog had lang genoeg gespannen gestaan, vanavond ging hij los met Rainbow.
Moest ik hem waarschuwen? Ach nee, Michael was er klaar voor. Hij zwaaide al met haar bontjas. Een klein kind, zoals hij stond te trappelen van ongeduld.
Rainbow liet zich door hem in haar jas helpen, ze schudde nog eens goed met haar borsten, en met haar prachtige zwarte haar, en daar ging ze, trippelend op haar diamanten schoentjes, een zoveelste 'dansavond' tegemoet.
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 15-12-2005 09:02:12 ]
Ze heette Rainbow. Ze was zeer mooi, als je van het flamboyante type houdt: paarsfluwelen jurk met diamanten schoentjes, lang zwart haar. Ze droeg trouwens ook een bontjas, zag ik later toen we afscheid namen. Rainbow was een van die Chinese vrouwen die niet een beetje werk van zichzelf maken, maar serieus werk; alleen al het opschilderen van haar gezicht moest een tijdrovende klus zijn geweest. Je ziet hier veel van zulke vrouwen. Ze zijn jong en mooi en ze lachen een beetje star, alsof ze de pancake op hun gezicht willen sparen, en ze lopen aan de arm van een Westerling, meestal een oude Westerling. Keurige heren, hoogleraren of artsen, zo zien ze er in elk geval uit.
Daniël had me al gewaarschuwd: "Shanghai is een gore, stinkende troep. Een bende. Onder die gelikte buitenkant wemelt het van de hoeren en de hoerenlopers, alles draait hier om geld en seks. De Chinezen zijn niet zo stom als ze eruit zien, ze weten precies wat al die zakenlui hier komen halen. Shanghai is het nieuwe Bankok; het sekstoerisme draait op volle toeren, dag en nacht, overal. Wij zitten in een duur hotel, het gaat er allemaal nog redelijk beschaafd en semi-onopvallend aan toe, maar op andere plekken in de stad... één grote hoerenkeet. Sleazy. Je kunt geen karaokebar of club binnenlopen of de Chinese meisjes kronkelen als slingerplanten om je heen, en ze willen maar één ding: mee naar je hotel om zich zo snel mogelijk een paar honderd dollar rijker te neuken. En dan wegwezen, op naar de volgende rijke klootzak."
"Hoe weet jij dat allemaal zo goed?" vroeg ik.
"Ik zie het. Jij ziet het ook, kijk dan om je heen! Je moet stekeblind zijn om niet te zien wat hier gebeurt." Hij lachte. "Ik heb niet veel principes, maar dit is er één: ik doe niet aan hoeren. Nooit gedaan ook. Het interesseert me niet. Als je voor seks betaalt, haal je de angel eruit. Het spel; bij mannen gaat het om het spel, de jacht, de overwinning. Nou ja, dat geldt voor het voorspel. Bij de seks zelf gaat het om de roes. De extase. Een vrouw zo ver krijgen dat ze door al haar remmingen heengaat. Een hoer kent geen extase. Betaalde seks is een kinderlijke afspraak: als jij doet alsof je klaarkomt, betaal ik je honderd dollar, of tweehonderd dollar - ik heb geen idee van die prijzen. Het boeit me niet. Ik ga niet naar bed met een vrouw die aan de netto opbrengst ligt te denken, ik ga met jou naar bed. Waar denk jij aan?"
"Aan niks."
"Dat bedoel ik."
"En een beetje aan de netto opbrengst."
Hij grijnsde: "Dus toch!"
"Je laat elke ochtend een stapel honderdjes voor me achter."
"Ja," zei hij, "maar dat zou ik ook niet kunnen doen. Jij vraagt er niet om, jij zou er nooit om vragen. Ik wil dat je je vrij voelt, ook financieel." Hij boog zich naar me toe en fluisterde in mijn oor: "Je zult me wel niet geloven, maar het is me niet in de eerste plaats om je lichaam te doen. Oók, maar niet in de eerste plaats."
"Waarom dan wel?"
"Je geest, je intelligentie."
"Grapjas."
"Geloof me maar," zei hij. "Dat windt me meer op dan het geilste lichaam van de duurste hoer."
Terug naar Rainbow. Ze zat in een van de zachtfluwelen banken te wachten op Michael, een oudere Amerikaan met een keiharde stem. Ze zouden gaan dineren, maar eerst moest Michael nog een belangrijk telefoontje plegen naar de Verenigde Staten, en daar kon hij Rainbow niet bij gebruiken. Vandaar dat hij haar even in de lounge had geparkeerd. Ze zat er wat verloren bij in haar filmsterrenuitdossing.
We raakten aan de praat, Rainbow en ik. Eerst over ditjes en datjes; kleren, winkels, de nachtclubs in Shanghai, dat soort dingen.
"Wat doe je?" durfde ik na een tijdje te vragen.
Met trage bewegingen aaide Rainbow haar glanzende, gitzwarte haar, en net toen ik dacht dat ik een faux-pas had begaan, antwoordde ze: "Ik ben danseres." Het was een slim antwoord: een dansje op zijn tijd behoorde zeker tot de mogelijkheden, hoewel er naast het dansen vermoedelijk nog wat andere fysieke inspanningen kwamen kijken. Over Michael zei ze dat hij een 'vriend' was, een vriend uit Amerika - alweer een slim antwoord, want waarom zou je een goede klant niet als een vriend beschouwen. Beter van wel, zelfs.
"En jij?" wilde ze weten. "Ben je voor zaken of plezier in Shanghai?"
"Zaken," zei ik, en meteen daarna: "En plezier."
Rainbow knikte. "You married?"
"Nee."
"Verloofd?"
"Ook niet." Ik wist niet goed hoe ik het moest uitleggen. "Ik ben verliefd," zei ik ten slotte. "Maar het ligt een beetje gecompliceerd."
Die opmerking trof doel bij Rainbow; ze leek heel goed te begrijpen dat dit soort zaken vaak gecompliceerd ligt, ze voelde het haarfijn aan, want ze zei meteen: "He married?"
Ik legde Rainbow uit hoe het ongeveer zit tussen Daniël en mij, en Madame, en Kim, en ze leek het allemaal heel begrijpelijk te vinden, normaal zelfs; ze had duidelijk vaker met dit bijltje gehakt, ze kon me verhalen vertellen... ongelooflijke verhalen... maar nee, we hadden niet veel tijd en ze wilde mij vóór de terugkomst van haar goede vriend Michael nog op de hoogte brengen van de basisprincipes van haar 'Miracle Plan'.
Ze wist veel van mannen, zei ze; ze had het over de 'mechanismen die het mannelijk gedrag bepalen': "Ik ken die mechanismen," zei ze. "Ik maak er gebruik van, ik denk dat jij dat ook zou moeten doen."
"Welke mechanismen?" vroeg ik.
Ze fronste haar perfect bijgetekende wenkbrauwen en keek me aan; het was inmiddels wat donkerder geworden in de lounge, ze hadden de lampen gedimd, de sfeer was behoorlijk intiem te noemen.
De eerste stap van Rainbows 'Miracle Plan' heette: 'No sex.' Stap twee heette: 'Gimme, gimme', oftewel: hoe meer geld je een man kost, hoe hoger je in zijn waarde stijgt.
"Het is net als met tassen," zei ze.
"Tassen?"
"Een dure tas verlies je niet," legde ze uit. "Die klem je in de taxi dicht tegen je aan, je laat hem niet per ongeluk achter in de toiletten. Maar een fake-tas... ik ben in mijn leven zoveel fake-tassen kwijtgeraakt. Waarom zou ik zuinig zijn op zo'n plastic prul?" Ze keek me vragend aan: "Snap je wat ik bedoel?"
Ik knikte. Voor de zoveelste keer dwaalde mijn blik af naar de borsten van Rainbow, die niet groot waren en ook niet klein, het waren borsten van een gemiddelde grootte, maar ze waren blank en stevig en perfect van vorm, alsof Rainbow dat niet wist, want ze kwamen op een heel uitgekiende manier boven de paarsfluwelen jurk uitgepiept - je moest ernaar kijken, of je wilde of niet.
"Jij bent geen plastic prul," hoorde ik haar zeggen. "Heb je zelfvertrouwen?"
Ik concentreerde me weer op haar gezicht: "Jawel," zei ik.
"Goed. Je moet jezelf hoog in de markt zetten, zo hoog mogelijk."
"En dan?"
"Dan," fluisterde Rainbow, zo zacht dat ik haar bijna niet verstond, "een baby."
"Oh, no!" zei ik, en ik begon te lachen.
"Oh yes," knikte Rainbow. "Zeg eerlijk, wil jij hem?"
"Ja, maar..."
"Baby's zijn lief," zei ze, nog steeds met die omfloerste stem. "Het is geen misdaad om een baby te krijgen! Vind jij dat een misdaad?"
"Wel als je het stiekem doet."
"Stiekem..," zuchtte ze, "... wat is er stiekem aan de liefde bedrijven? Ik begrijp niet wat daar stiekem aan is. Het is mooi. Het is een wonder, een baby is een wonder dat uit liefde wordt geboren, zo moet je het zien."
Ik wilde iets zeggen, maar daar kwam Michael aangelopen; hij was er klaar voor, je zag aan zijn glimmende gezicht dat hij er helemaal klaar voor was. Na een dag hard werken had hij wel een verzetje verdiend, vond hij zelf - de boog had lang genoeg gespannen gestaan, vanavond ging hij los met Rainbow.
Moest ik hem waarschuwen? Ach nee, Michael was er klaar voor. Hij zwaaide al met haar bontjas. Een klein kind, zoals hij stond te trappelen van ongeduld.
Rainbow liet zich door hem in haar jas helpen, ze schudde nog eens goed met haar borsten, en met haar prachtige zwarte haar, en daar ging ze, trippelend op haar diamanten schoentjes, een zoveelste 'dansavond' tegemoet.
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 15-12-2005 09:02:12 ]
Hang in there, JAM.. ik blijf hier nog even!quote:Op donderdag 15 december 2005 05:16 schreef JAM het volgende:
Nadine, als ik na tien pagina's China nog niets van massa-executies, orgaanroven of funky Chinamen choppin' them up and choppin' them down (-ooh yeah), heb gehoord, houd ik het voor gezien, hoor!
... ik ben eigenlijk niet zo'n voorstander van seksuele vrijheid... als je met iemand samen bent, bedoel ik.quote:Op donderdag 15 december 2005 09:17 schreef Xennia het volgende:
Hoe gaan totale vrijheid en een relatie met exclusiviteit, die jij lijkt na te streven, samen?
En D.? Hebben jullie hierover gesproken?quote:Op donderdag 15 december 2005 09:24 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
... ik ben eigenlijk niet zo'n voorstander van seksuele vrijheid... als je met iemand samen bent, bedoel ik.
Nog niet. Niet écht. Gaan we nog wel doen. In elk geval ga IK het doen! Maar ik geloof dat hij er net zo over denkt als ik. Al heeft hij de schijn tegen.quote:Op donderdag 15 december 2005 09:26 schreef Xennia het volgende:
En D.? Hebben jullie hierover gesproken?
Faschismus!!! !quote:Op donderdag 15 december 2005 09:24 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
... ik ben eigenlijk niet zo'n voorstander van seksuele vrijheid... als je met iemand samen bent, bedoel ik.
!
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Kinderen baren heeft Madame ook niet echt verder geholpen.quote:Op donderdag 15 december 2005 23:21 schreef Vivi het volgende:
Dat wordt een bijzonder kind.
Zijn promiscue gedrag is geen schijn maar realiteit.quote:Op donderdag 15 december 2005 09:30 schreef Nadine26 het volgende:
Nog niet. Niet écht. Gaan we nog wel doen. In elk geval ga IK het doen! Maar ik geloof dat hij er net zo over denkt als ik. Al heeft hij de schijn tegen.
een verliefde vrouw denkt steevast haar minnaar te kunnen 'bekeren' ... misschien ben jij de eerste die daarin slaagt
RAMBO LIN, POPEYE & DE ANDEREN
Ze waren gisteravond met z'n vijven, de Chinezen. Rambo Lin is de baas, het draait allemaal om Rambo Lin. Hij is een gedrongen Chinees met een groot plat hoofd dat in tweeën lijkt te splijten als hij lacht. Hij lacht veel, Rambo Lin. Hij heeft een kindergebit met witte, puntgave tandjes. Toch is het geen prettige lach; ondanks het kindergebit en de hikjes die uit zijn keel opborrelen, is het een lach waarvan je bloed even bevriest.
Rambo Lin nam ons mee naar een restaurant vlak naast zijn kantoor. Een serveerster in een dikke rode ski-jas leidde ons de trap op, naar een van de privé-kamers. Het bruingeschilderde hok bood net genoeg ruimte aan een grote ronde tafel en zeven stoelen. In een mum van tijd was de draaischijf op tafel volgeladen met schalen met vlees, kip, vis, krab, nog meer vlees, dim sum, eiergerechten, gestoomde groenten, soep, fruit en nog veel meer. Rambo Lin had grootse plannen voor deze avond, plannen die er grofweg op neerkwamen dat we grote hoeveelheden eten tot ons moesten nemen, en nog grotere hoeveelheden drank. Hij sloeg steeds met zijn hand op tafel en riep: “Mister Daniel, we talk business! Tonight, we talk business!”
“You’re right!” riep D.
Daarop krijste Rambo Lin weer: “Business! We do business!”
“Yes, we do,” zei D.
“We do, my friend, we do!” bulderde Rambo Lin, en tegen zijn medewerkers: “Be nice to Mister Daniel, he my friend!”
Daniël en ik zaten naast elkaar. Aan mijn rechterzijde zat Popeye, een jongen van mijn leeftijd. Popeye deed de ‘sales’. De blauwe glazen van zijn bril gaven hem een doodzieke, kwijnende uitstraling, maar ik geloof dat zijn uitstraling zijn laatste zorg was, want hij legde ook zijn rotte gebit steeds bloot, met zwart tandvlees en al.
Uit de privé-kamer naast ons klonk oorverdovend Chinees gekrijs en het geluid van brekend glas, maar dat scheen erbij te horen. Wij waren trouwens ook hard op weg er een luidruchtig bacchanaal van te maken; Rambo Lin sloeg de ene cocktail na de andere achterover, om daarna weer te roepen: “We talk business, Mister Daniel!” Vervolgens dook hij diep weg in zijn zwarte ski-jack, dat hij de hele avond aanhield, en hij keek alsof hij het helemaal niet vreemd zou vinden als hij ter plekke zou sterven, en eerlijk gezegd dacht ik er hetzelfde over. Het was ijskoud in het kamertje, overal blies wind, vanuit roosters in de muur en vanonder de plankenvloer. Pas tegen het einde van de avond zou de loeiende plafondverwarming de ruimte een beetje op temperatuur brengen.
Naast Popeye zat Peter. Het werd niet duidelijk wat zijn functie was. Het zal wel iets belangrijks zijn geweest, want hij zat de halve avond overspannen in zijn mobieltje te blazen. Peter had een oogje op Linda, het bedeesde meisje rechts van hem. Het andere meisje, Michelle, had maar één doel in haar leven en dat was zo snel mogelijk stomdronken worden, en daarna seks met Popeye - of met Peter, maar aangezien die steeds schaapachtig naar Linda zat te lachen, zou het uiteindelijk dus wel uitdraaien op Popeye.
Het gesprek tussen Popeye en mij verliep moeizaam. Hij wilde alleen het hoogstnoodzakelijke kwijt, dat hij verantwoordelijk was voor de 'sales' dus, en daar hield iedere vorm van toeschietelijkheid verder mee op. Op al mijn andere beleefdheidsvragen - hoe de verkoop liep, of hij wel eens uitging in Shanghai – reageerde hij met een glimlach die het midden hield tussen nederigheid en diepe walging.
D. zei later tegen mij: "Ze zijn onbeschoft, de Chinezen. Ze willen maar één ding, en dat is hun grote Chinese hak in jouw gezicht zetten. Of in mijn gezicht. Ze willen die hak net zo lang ronddraaien tot jij hijgend over de grond kruipt. En dan willen ze alles van je afpakken. Zo zijn ze, de Chinezen." Hij begon te grijnzen, zoals altijd wanneer hij spreekt over zakendoen in China. "Je moet ze terugpakken met hun eigen wapens. Dat zijn ze niet gewend van Westerlingen. Je moet ze afblaffen. Een grote bek opzetten. Hun bureaus overhoop halen, ongevraagd in hun paperassen kijken met een kop van: 'Zo doe ik dat thuis ook.' Het is trouwens de enige manier om erachter te komen waar ze mee bezig zijn. Ze naaien je waar je bij staat. Ze beloven je de mooiste dingen, terwijl ze intussen een tas met explosieven op je rug staan te binden."
God, wat kunnen die Chinezen zuipen. Naast mijn bord stonden vier glazen: met thee, bier, wijn en een warme Shanghai-likeur die naar Martini smaakte, en het was geloof ik de bedoeling dat je al die dranken door elkaar heen nuttigde, voor de gezelligheid of om net als Michelle zo snel mogelijk stomdronken te worden.
Toen vroeg Rambo Lin: "Mister Daniel, you like Chinese grappa?"
"Chinese grappa? Yes!" riep D. lachend. "Give us some Chinese grappa!"
Ik probeerde hem nog te waarschuwen, ik zei: “Hé, ze proberen je onder tafel te krijgen,” maar hij hoorde me niet, en trouwens: daar kwam de serveerster al aan met de fles en zeven duimhoge wijnglaasjes.
Het gedoe met de Chinese grappa heeft met beleefdheid te maken, en het gaat zo: Rambo Lin laat met een lichte elleboogbeweging weten dat hij wil proosten, en daarop moet Mister Daniel zijn glaasje heffen en zeggen: “Bottom up!”, waarna het glaasje in één keer, huppetee, wordt leeggedronken en meteen weer bijgevuld, zodat een van de andere aanwezigen – Michelle! – kan roepen: “Sorry, Nadine… Bottom up!”
Weigeren mag niet.
De smaak van Chinese grappa lijkt nog het meest op pure ammonia, en als je denkt dat je het ergste gehad hebt, de slok brandende ammonia dus, komt de nasmaak van limoenfrisse allesreiniger er nog achteraan.
Pas tegen het eind van de avond bleek het misverstand. Rambo Lin had mij al een paar keer iets gevraagd dat ik niet begreep, het is erg moeilijk om Engelssprekende Chinezen een beetje te kunnen volgen, en ik was er tot dan toe in geslaagd me ervan af te maken met een stralende lach. Als je het niet meer weet, gewoon stralend lachen - dat is bijna altijd afdoende. Behalve nu. Want Rambo Lin bleef zijn onverstaanbare vraag herhalen: "You wench? You, Nadine, you fom wens? Yes! I know, you spie wench!"
"Wat zegt hij?" vroeg ik aan D., terwijl ik de stralende lach maar weer eens tentoonspreidde.
"Gewoon lachen," murmelde D., die zojuist zijn achttiende of zijn twintigste glaasje Chinese grappa had weggeslikt, ik was de tel allang kwijtgeraakt, dus echt helder was hij niet meer.
"Dat doe ik," siste ik tussen mijn tanden door. "Maar hij geeft niet op!"
"You wench!" ging Rambo Lin door. "Spie, spie! We like!"
Het hele gezelschap zat me enthousiast toe te knikken, in afwachting van... ja, van wát? Ik nam mijn glaasje Chinese grappa maar weer eens ter hand en zei, licht wanhopig: "Rambo Lin, bottom up?"
Daar had Rambo Lin wel oren naar. Hij gooide zijn hoofd in zijn nek en goot de grappa zo'n beetje met glaasje en al in zijn keelgat, en ik deed met dichtgeknepen ogen hetzelfde, maar meteen daarna was het weer: "Spie, Nadine! Spie wench!
"French!" hoorde ik D. naast me zeggen. "Ze willen dat je Frans praat."
"Jezus."
"Je spreekt toch Frans?" hield D. zich van de domme.
"Ze denken dat ik je vrouw ben!"
D. antwoordde niet. Hij leunde achterover in zijn stoel en keek me aan met een blik van: toe maar, geef ze waar voor hun geld.
Het gezelschap was inmiddels in het stadium dat ze vooral geïnteresseerd waren in Franse zinnen als: "Je veux coucher avec vous", en "Voulez-vous baiser avec moi?", en daar werd vervolgens zo verschrikkelijk hard om gelachen en met de voeten op de plankenvloer gestampt dat het plafond bijna met verwarming en al naar beneden kwam. En Chinese grappa drinken, natuurlijk.
"Bottom up, Nadine!"
"No, please, please..."
"Kom op Nadine," spoorde D. mij aan. "Het zijn kleine glaasjes."
"Ik moet over mijn nek."
"Ik ook. Doordrinken, dat is het enige wat erop zit."
Mister Daniel kon tevreden zijn. Ze waren gek op me, de Chinezen. Ze hebben me na afloop met z'n allen naar de taxi gedragen. We hebben nog een nachtclub bezocht, maar daarvan herinner ik me weinig. Hoe ik ben teruggekomen in het hotel, weet ik ook niet. Ik was alleen, dat weet ik wel, want toen ik vanochtend wakker werd, was Daniël nog niet thuis.
Later kwam hij binnenzwalken, lijkbleek. Hij had een snee in zijn wang, en zijn overhemd was gescheurd, maar hij kon zich niet herinneren hoe dat was gebeurd.
"Hebben we zaken gedaan?" vroeg ik.
"Nog niet," zei hij. "Geduld. Rambo Lin komt wel over de brug. Straks laat hij me de fabriek zien. Ga je ook mee?"
"Alsjeblieft niet."
"Nee, ga jij maar zwemmen. Het is steenkoud in die fabriekshallen. De Chinezen zitten er met drie jassen over elkaar aan te werken."
"Maar het gaat dus de goede kant uit met Rambo Lin?"
D. knikte. "We pakken hem."
"Hij dacht dat ik Anne-Sophie was. Is dat een probleem?"
"Nee, waarom?"
"Weet ik niet."
"Nou dan. Ik ook niet."
Ze waren gisteravond met z'n vijven, de Chinezen. Rambo Lin is de baas, het draait allemaal om Rambo Lin. Hij is een gedrongen Chinees met een groot plat hoofd dat in tweeën lijkt te splijten als hij lacht. Hij lacht veel, Rambo Lin. Hij heeft een kindergebit met witte, puntgave tandjes. Toch is het geen prettige lach; ondanks het kindergebit en de hikjes die uit zijn keel opborrelen, is het een lach waarvan je bloed even bevriest.
Rambo Lin nam ons mee naar een restaurant vlak naast zijn kantoor. Een serveerster in een dikke rode ski-jas leidde ons de trap op, naar een van de privé-kamers. Het bruingeschilderde hok bood net genoeg ruimte aan een grote ronde tafel en zeven stoelen. In een mum van tijd was de draaischijf op tafel volgeladen met schalen met vlees, kip, vis, krab, nog meer vlees, dim sum, eiergerechten, gestoomde groenten, soep, fruit en nog veel meer. Rambo Lin had grootse plannen voor deze avond, plannen die er grofweg op neerkwamen dat we grote hoeveelheden eten tot ons moesten nemen, en nog grotere hoeveelheden drank. Hij sloeg steeds met zijn hand op tafel en riep: “Mister Daniel, we talk business! Tonight, we talk business!”
“You’re right!” riep D.
Daarop krijste Rambo Lin weer: “Business! We do business!”
“Yes, we do,” zei D.
“We do, my friend, we do!” bulderde Rambo Lin, en tegen zijn medewerkers: “Be nice to Mister Daniel, he my friend!”
Daniël en ik zaten naast elkaar. Aan mijn rechterzijde zat Popeye, een jongen van mijn leeftijd. Popeye deed de ‘sales’. De blauwe glazen van zijn bril gaven hem een doodzieke, kwijnende uitstraling, maar ik geloof dat zijn uitstraling zijn laatste zorg was, want hij legde ook zijn rotte gebit steeds bloot, met zwart tandvlees en al.
Uit de privé-kamer naast ons klonk oorverdovend Chinees gekrijs en het geluid van brekend glas, maar dat scheen erbij te horen. Wij waren trouwens ook hard op weg er een luidruchtig bacchanaal van te maken; Rambo Lin sloeg de ene cocktail na de andere achterover, om daarna weer te roepen: “We talk business, Mister Daniel!” Vervolgens dook hij diep weg in zijn zwarte ski-jack, dat hij de hele avond aanhield, en hij keek alsof hij het helemaal niet vreemd zou vinden als hij ter plekke zou sterven, en eerlijk gezegd dacht ik er hetzelfde over. Het was ijskoud in het kamertje, overal blies wind, vanuit roosters in de muur en vanonder de plankenvloer. Pas tegen het einde van de avond zou de loeiende plafondverwarming de ruimte een beetje op temperatuur brengen.
Naast Popeye zat Peter. Het werd niet duidelijk wat zijn functie was. Het zal wel iets belangrijks zijn geweest, want hij zat de halve avond overspannen in zijn mobieltje te blazen. Peter had een oogje op Linda, het bedeesde meisje rechts van hem. Het andere meisje, Michelle, had maar één doel in haar leven en dat was zo snel mogelijk stomdronken worden, en daarna seks met Popeye - of met Peter, maar aangezien die steeds schaapachtig naar Linda zat te lachen, zou het uiteindelijk dus wel uitdraaien op Popeye.
Het gesprek tussen Popeye en mij verliep moeizaam. Hij wilde alleen het hoogstnoodzakelijke kwijt, dat hij verantwoordelijk was voor de 'sales' dus, en daar hield iedere vorm van toeschietelijkheid verder mee op. Op al mijn andere beleefdheidsvragen - hoe de verkoop liep, of hij wel eens uitging in Shanghai – reageerde hij met een glimlach die het midden hield tussen nederigheid en diepe walging.
D. zei later tegen mij: "Ze zijn onbeschoft, de Chinezen. Ze willen maar één ding, en dat is hun grote Chinese hak in jouw gezicht zetten. Of in mijn gezicht. Ze willen die hak net zo lang ronddraaien tot jij hijgend over de grond kruipt. En dan willen ze alles van je afpakken. Zo zijn ze, de Chinezen." Hij begon te grijnzen, zoals altijd wanneer hij spreekt over zakendoen in China. "Je moet ze terugpakken met hun eigen wapens. Dat zijn ze niet gewend van Westerlingen. Je moet ze afblaffen. Een grote bek opzetten. Hun bureaus overhoop halen, ongevraagd in hun paperassen kijken met een kop van: 'Zo doe ik dat thuis ook.' Het is trouwens de enige manier om erachter te komen waar ze mee bezig zijn. Ze naaien je waar je bij staat. Ze beloven je de mooiste dingen, terwijl ze intussen een tas met explosieven op je rug staan te binden."
God, wat kunnen die Chinezen zuipen. Naast mijn bord stonden vier glazen: met thee, bier, wijn en een warme Shanghai-likeur die naar Martini smaakte, en het was geloof ik de bedoeling dat je al die dranken door elkaar heen nuttigde, voor de gezelligheid of om net als Michelle zo snel mogelijk stomdronken te worden.
Toen vroeg Rambo Lin: "Mister Daniel, you like Chinese grappa?"
"Chinese grappa? Yes!" riep D. lachend. "Give us some Chinese grappa!"
Ik probeerde hem nog te waarschuwen, ik zei: “Hé, ze proberen je onder tafel te krijgen,” maar hij hoorde me niet, en trouwens: daar kwam de serveerster al aan met de fles en zeven duimhoge wijnglaasjes.
Het gedoe met de Chinese grappa heeft met beleefdheid te maken, en het gaat zo: Rambo Lin laat met een lichte elleboogbeweging weten dat hij wil proosten, en daarop moet Mister Daniel zijn glaasje heffen en zeggen: “Bottom up!”, waarna het glaasje in één keer, huppetee, wordt leeggedronken en meteen weer bijgevuld, zodat een van de andere aanwezigen – Michelle! – kan roepen: “Sorry, Nadine… Bottom up!”
Weigeren mag niet.
De smaak van Chinese grappa lijkt nog het meest op pure ammonia, en als je denkt dat je het ergste gehad hebt, de slok brandende ammonia dus, komt de nasmaak van limoenfrisse allesreiniger er nog achteraan.
Pas tegen het eind van de avond bleek het misverstand. Rambo Lin had mij al een paar keer iets gevraagd dat ik niet begreep, het is erg moeilijk om Engelssprekende Chinezen een beetje te kunnen volgen, en ik was er tot dan toe in geslaagd me ervan af te maken met een stralende lach. Als je het niet meer weet, gewoon stralend lachen - dat is bijna altijd afdoende. Behalve nu. Want Rambo Lin bleef zijn onverstaanbare vraag herhalen: "You wench? You, Nadine, you fom wens? Yes! I know, you spie wench!"
"Wat zegt hij?" vroeg ik aan D., terwijl ik de stralende lach maar weer eens tentoonspreidde.
"Gewoon lachen," murmelde D., die zojuist zijn achttiende of zijn twintigste glaasje Chinese grappa had weggeslikt, ik was de tel allang kwijtgeraakt, dus echt helder was hij niet meer.
"Dat doe ik," siste ik tussen mijn tanden door. "Maar hij geeft niet op!"
"You wench!" ging Rambo Lin door. "Spie, spie! We like!"
Het hele gezelschap zat me enthousiast toe te knikken, in afwachting van... ja, van wát? Ik nam mijn glaasje Chinese grappa maar weer eens ter hand en zei, licht wanhopig: "Rambo Lin, bottom up?"
Daar had Rambo Lin wel oren naar. Hij gooide zijn hoofd in zijn nek en goot de grappa zo'n beetje met glaasje en al in zijn keelgat, en ik deed met dichtgeknepen ogen hetzelfde, maar meteen daarna was het weer: "Spie, Nadine! Spie wench!
"French!" hoorde ik D. naast me zeggen. "Ze willen dat je Frans praat."
"Jezus."
"Je spreekt toch Frans?" hield D. zich van de domme.
"Ze denken dat ik je vrouw ben!"
D. antwoordde niet. Hij leunde achterover in zijn stoel en keek me aan met een blik van: toe maar, geef ze waar voor hun geld.
Het gezelschap was inmiddels in het stadium dat ze vooral geïnteresseerd waren in Franse zinnen als: "Je veux coucher avec vous", en "Voulez-vous baiser avec moi?", en daar werd vervolgens zo verschrikkelijk hard om gelachen en met de voeten op de plankenvloer gestampt dat het plafond bijna met verwarming en al naar beneden kwam. En Chinese grappa drinken, natuurlijk.
"Bottom up, Nadine!"
"No, please, please..."
"Kom op Nadine," spoorde D. mij aan. "Het zijn kleine glaasjes."
"Ik moet over mijn nek."
"Ik ook. Doordrinken, dat is het enige wat erop zit."
Mister Daniel kon tevreden zijn. Ze waren gek op me, de Chinezen. Ze hebben me na afloop met z'n allen naar de taxi gedragen. We hebben nog een nachtclub bezocht, maar daarvan herinner ik me weinig. Hoe ik ben teruggekomen in het hotel, weet ik ook niet. Ik was alleen, dat weet ik wel, want toen ik vanochtend wakker werd, was Daniël nog niet thuis.
Later kwam hij binnenzwalken, lijkbleek. Hij had een snee in zijn wang, en zijn overhemd was gescheurd, maar hij kon zich niet herinneren hoe dat was gebeurd.
"Hebben we zaken gedaan?" vroeg ik.
"Nog niet," zei hij. "Geduld. Rambo Lin komt wel over de brug. Straks laat hij me de fabriek zien. Ga je ook mee?"
"Alsjeblieft niet."
"Nee, ga jij maar zwemmen. Het is steenkoud in die fabriekshallen. De Chinezen zitten er met drie jassen over elkaar aan te werken."
"Maar het gaat dus de goede kant uit met Rambo Lin?"
D. knikte. "We pakken hem."
"Hij dacht dat ik Anne-Sophie was. Is dat een probleem?"
"Nee, waarom?"
"Weet ik niet."
"Nou dan. Ik ook niet."
Tja, de moderatie in TTK doet maar wat. Dit maffe dagboek zeurt maar door. Ik heb er al eerder iets over gezegd. Doe dit gedoe naar R&P of verwijs de heren-fans naar de reguliere contact-sites. Mw Nadine heeft geen enkele TTK-waarde.
And it's only the giving
That makes you
What you are
That makes you
What you are
De waarde van Nadine's schrijven even buiten beschouwing gelaten, vraag ik wat is dan wél TTK-waarde, Ollie?quote:Op vrijdag 16 december 2005 02:31 schreef OllieA het volgende:
Tja, de moderatie in TTK doet maar wat. Dit maffe dagboek zeurt maar door. Ik heb er al eerder iets over gezegd. Doe dit gedoe naar R&P of verwijs de heren-fans naar de reguliere contact-sites. Mw Nadine heeft geen enkele TTK-waarde.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Als iemand besluit om een boek te schrijven in TTK heeft dat toch waarde voor het forum? Zeker als ze het in een goede stijl doet.quote:Op vrijdag 16 december 2005 02:31 schreef OllieA het volgende:
Mw Nadine heeft geen enkele TTK-waarde.
Het onderwerp is verder volstrekt oninteressant, maar dat betekent toch niet dat het niet TTK-waardig zou zijn?
Ga klagen in het feedbacktopic of zoquote:Op vrijdag 16 december 2005 02:31 schreef OllieA het volgende:
Tja, de moderatie in TTK doet maar wat. Dit maffe dagboek zeurt maar door. Ik heb er al eerder iets over gezegd. Doe dit gedoe naar R&P of verwijs de heren-fans naar de reguliere contact-sites. Mw Nadine heeft geen enkele TTK-waarde.
Last time I checked had ik nog geen plasser tussen m'n benen hoor, en ik heb zo'n vermoeden dat dat ook niet het geval is bij Vivi, Xennia en vele andere lurksters. 'De heren-fans' gaat hier dus niet op.quote:Op vrijdag 16 december 2005 02:31 schreef OllieA het volgende:
Tja, de moderatie in TTK doet maar wat. Dit maffe dagboek zeurt maar door. Ik heb er al eerder iets over gezegd. Doe dit gedoe naar R&P of verwijs de heren-fans naar de reguliere contact-sites. Mw Nadine heeft geen enkele TTK-waarde.
En je hoéft natuurlijk niet op een topic te klikken hè? Daar al 's aan gedacht?
Ik dacht altijd dat jij een man wasquote:Op vrijdag 16 december 2005 02:52 schreef clumsy_clown het volgende:
[..]
Last time I checked had ik nog geen plasser tussen m'n benen hoor, en ik heb zo'n vermoeden dat dat ook niet het geval is bij Vivi, Xennia en vele andere lurksters. 'De heren-fans' gaat hier dus niet op.
En je hoéft natuurlijk niet op een topic te klikken hè? Daar al 's aan gedacht?
De laatste keer dat ik het deed ook niet...oh! Oh! Ik had m'n onderbroek nog aan! Foutje! Ik heb er toch eentje hangen!quote:Op vrijdag 16 december 2005 02:52 schreef clumsy_clown het volgende:
[..]
Last time I checked had ik nog geen plasser tussen m'n benen hoor, en ik heb zo'n vermoeden dat dat ook niet het geval is bij Vivi, Xennia en vele andere lurksters. 'De heren-fans' gaat hier dus niet op.
En je hoéft natuurlijk niet op een topic te klikken hè? Daar al 's aan gedacht?
HAha AH aH aHA aHaHaAH aHa HA AHa Ha AH aHa HAha h ahA hAh Ah Ah HH !!
aH aHA aHaHaAH 
aHa
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Quelle horreur, quelle ordure , ces chinois!quote:Op vrijdag 16 december 2005 02:19 schreef Nadine26 het volgende:
... "Spie, Nadine! Spie wench! ...
... en de Hollanders staan bekend als de Chinezen van Europa
quote:Op zondag 20 november 2005 12:49 schreef Nadine26 het volgende:
... Mijn geit ligt op zijn rug, met zijn pootjes omhoog.
toch nog een passend plaatje gevonden!
De tweede danquote:Op vrijdag 16 december 2005 01:50 schreef Gajus het volgende:
[..]
Zijn promiscue gedrag is geen schijn maar realiteit.
een verliefde vrouw denkt steevast haar minnaar te kunnen 'bekeren' ... misschien ben jij de eerste die daarin slaagt
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Leuke posting! Goed onderbouwd ook . Waarom is het 'maf'? Waarom heeft het geen TTK-waarde? Omdat het niet voldoet aan de Wet van OllieA? Gelukkig verkondig je slechts de mening van een enkeling. Waarschijnlijk alleen die van jezelf. Nog beter.quote:Op vrijdag 16 december 2005 02:31 schreef OllieA het volgende:
Tja, de moderatie in TTK doet maar wat. Dit maffe dagboek zeurt maar door. Ik heb er al eerder iets over gezegd. Doe dit gedoe naar R&P of verwijs de heren-fans naar de reguliere contact-sites. Mw Nadine heeft geen enkele TTK-waarde.
De, overigens vrouwelijke, medewerkster van de uitgeverij die inmiddels serieuze interesse toont in het manuscript van 'Het dagboek van een kindermeisje' bewijst vooralsnog dat het Dagboek zeker een bepaalde waarde heeft.
De enige die doorzeurt ben je zelf ('Ik heb er al eerder iets over gezegd').
Een pauw is een kip die in bloei staat
Ollie, ouwe brombeerquote:Op vrijdag 16 december 2005 02:31 schreef OllieA het volgende:
Tja, de moderatie in TTK doet maar wat. Dit maffe dagboek zeurt maar door. Ik heb er al eerder iets over gezegd. Doe dit gedoe naar R&P of verwijs de heren-fans naar de reguliere contact-sites. Mw Nadine heeft geen enkele TTK-waarde.
Dit verhaal heeft even veel ttk-waarde als ieder ander verhaal wat hier gepost wordt. Het mag de schijn hebben dat het allemaal waar is, maar niemand van ons, behalve Nadine zelf, weet of dat waar is. Hoe dan ook, dit topic heeft duidelijk de insteek van het verhaalschrijven. Vandaar dat het in TTK prima past.
Have you ever picked your feet in Poughkeepsie?
Ok ok, ik ben niet de méést vrouwelijke die rondhuppelt, maar ik heb toch écht een baarmoeder en al die rommel.quote:Op vrijdag 16 december 2005 02:54 schreef Xennia het volgende:
[..]
Ik dacht altijd dat jij een man was
Niet dat het verder boeit welk geslacht zich het meest vermaakt met Nadine's verhalen, zolang ze maar doorschrijft
.
Vivi, ik heb nooit aan jou getwijfeld ... hooguit aan de objectiviteit van jouw berichtgeving.quote:Op vrijdag 16 december 2005 10:03 schreef Vivi het volgende:
De tweede dan
verlos mij van mijn scepsis d.m.v. een update in Help Vivi de winter door, verhalen voor onder de Mistletoe.
Last time I checked...quote:Op vrijdag 16 december 2005 02:52 schreef clumsy_clown het volgende:
Last time I checked had ik nog geen plasser tussen m'n benen hoor, en ik heb zo'n vermoeden dat dat ook niet het geval is bij Vivi, Xennia en vele andere lurksters. 'De heren-fans' gaat hier dus niet op.
Maar voor het verhaal maakt 't niet uit. Het is goed geschreven, meeslepend, 't hakt erin. En hoezo: contactadvertenties? Weet iemand wie Nadine26 is? Hoe ze eruit ziet?
Voor hetzelfde geld is Nadine in 't echt een vent van 50 met een plasser tussen z'n benen
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Wat denken we ervan...?quote:Op vrijdag 16 december 2005 22:10 schreef Revolverheld het volgende:
Voor hetzelfde geld is Nadine in 't echt een vent van 50 met een plasser tussen z'n benen
Ik gok toch op een meisje. 't Is te geloofwaardig .
. Alleen meisjes geilen zo op geld. Alleen meisjes laten zich zo door een vent naaien .
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Als Nadine een vent is, dan word ik heaumeau ...quote:Op vrijdag 16 december 2005 22:10 schreef Revolverheld het volgende:
Voor hetzelfde geld is Nadine in 't echt een vent van 50 met een plasser tussen z'n benen
TELEFOON UIT BALI
Ik bevond me op de zesenvijftigste verdieping in de kleedkamer van 'Club Oasis' toen ik mijn mobieltje hoorde piepen; ik kwam net uit de stoomdouche, ik was bloot, het was nog een hele organisatie om in twee seconden een grote witte handdoek om mijn lichaam te draperen, de locker open te maken en mijn mobieltje terug te vinden tussen de troep - lipgloss, boekjes, zonnebril, duizend papiertjes - die ik in mijn tas heb verzameld, maar toen hoorde ik de stem van mijn vader: "Waar ben je?"
"In Shanghai," antwoordde ik luchtig, alsof ik op doordeweekse dagen geregeld in Shanghai vertoef; een mooie stad, fijne mensen - ik kom er nu eenmaal graag.
"Shanghai," hoorde ik mijn vader zeggen. "Wat is er in Shanghai?"
"Niks. Ik ben op vakantie."
Ik was intussen neergezakt op de grond.
"Ah, vakantie," antwoordde hij werktuiglijk, en ik dacht: als hij niet vraagt met wie ik in Shanghai ben, verbreek ik de verbinding, maar je moet nooit te vroeg oordelen, want hij vroeg: "Met wie ben je daar?"
"Met Daniël," zei ik.
Niet dat mijn vader weet wie Daniël is. Welbeschouwd weet hij nauwelijks wie ik ben, zijn eigen dochter - als ik hem wel eens op straat tegenkom, duurt het een hele tijd voordat ik hem heb duidelijk gemaakt dat wij elkaar ergens van kennen, van thuis namelijk, van onze zogeheten bloedband, want mijn vader leeft in zijn eigen wereld en hij heeft nu eenmaal veel aan zijn hoofd.
"Daniël," mompelde mijn vader, "hoe... hoe is het met hem?"
"Goed," zei ik. "Uitstekend, mag ik wel zeggen."
"Mooi, mooi."
"Zeker."
Ons gesprek liep ten einde.
"Ga je met kerstmis nog iets doen?" wilde hij weten.
"Geen idee."
"We bellen nog wel," besloot hij. En toen: "Doe de groeten aan..."
"Daniël," hielp ik hem.
"Ja, doe hem de groeten. Tot snel."
Ik bevond me op de zesenvijftigste verdieping in de kleedkamer van 'Club Oasis' toen ik mijn mobieltje hoorde piepen; ik kwam net uit de stoomdouche, ik was bloot, het was nog een hele organisatie om in twee seconden een grote witte handdoek om mijn lichaam te draperen, de locker open te maken en mijn mobieltje terug te vinden tussen de troep - lipgloss, boekjes, zonnebril, duizend papiertjes - die ik in mijn tas heb verzameld, maar toen hoorde ik de stem van mijn vader: "Waar ben je?"
"In Shanghai," antwoordde ik luchtig, alsof ik op doordeweekse dagen geregeld in Shanghai vertoef; een mooie stad, fijne mensen - ik kom er nu eenmaal graag.
"Shanghai," hoorde ik mijn vader zeggen. "Wat is er in Shanghai?"
"Niks. Ik ben op vakantie."
Ik was intussen neergezakt op de grond.
"Ah, vakantie," antwoordde hij werktuiglijk, en ik dacht: als hij niet vraagt met wie ik in Shanghai ben, verbreek ik de verbinding, maar je moet nooit te vroeg oordelen, want hij vroeg: "Met wie ben je daar?"
"Met Daniël," zei ik.
Niet dat mijn vader weet wie Daniël is. Welbeschouwd weet hij nauwelijks wie ik ben, zijn eigen dochter - als ik hem wel eens op straat tegenkom, duurt het een hele tijd voordat ik hem heb duidelijk gemaakt dat wij elkaar ergens van kennen, van thuis namelijk, van onze zogeheten bloedband, want mijn vader leeft in zijn eigen wereld en hij heeft nu eenmaal veel aan zijn hoofd.
"Daniël," mompelde mijn vader, "hoe... hoe is het met hem?"
"Goed," zei ik. "Uitstekend, mag ik wel zeggen."
"Mooi, mooi."
"Zeker."
Ons gesprek liep ten einde.
"Ga je met kerstmis nog iets doen?" wilde hij weten.
"Geen idee."
"We bellen nog wel," besloot hij. En toen: "Doe de groeten aan..."
"Daniël," hielp ik hem.
"Ja, doe hem de groeten. Tot snel."
Ook zouden ze me dan absoluut niet toelaten op de damesafdeling van Club Oasis.quote:Op zaterdag 17 december 2005 01:21 schreef Gajus het volgende:
Als Nadine een vent is, dan word ik heaumeau ...
Wat is een heaumeau...?
[ Bericht 6% gewijzigd door Nadine26 op 17-12-2005 02:15:08 ]
Leg eens uit JAM, wat is daar fascistisch aan...?quote:
Of ben jij meer van de seksboerderijen & de sleutelclubjes?
Ik wil geen kind! Wel over een tijdje... ooit, als ik een verstandige & uitgebalanceerde dertiger ben of zo... maar NU nog niet!quote:Op donderdag 15 december 2005 23:21 schreef Vivi het volgende:
Dat wordt een bijzonder kind.
CITAAT:
"Wat me tegenhield was niet alleen de gerechtvaardigde afkeer die elke man met een normaal gestel bevangt bij het zien van een baby; het was niet alleen de diepgewortelde overtuiging dat een kind een soort perverse, van nature wrede dwerg is bij wie meteen de ergste trekken van de soort zijn terug te vinden, en van wie huisdieren zich voorzichtigheidshalve wijselijk afkeren. Het was ook iets wat dieper ging, namelijk afschuw, onvervalste afschuw van de permanente lijdensweg die het menselijk bestaan is. Het feit dat de menselijke zuigeling als enige in het hele dierenrijk direct zijn aanwezigheid op de wereld kenbaar maakt door middel van onafgebroken gehuil van pijn, betekent uiteraard dat hij pijn lijdt. (...) In ieder geval ziet iedere onpartijdige waarnemer dat het menselijk individu niet gelukkig kan zijn, dat het op geen enkele manier gemaakt is voor het geluk en geen andere bestemming kan hebben dan het om zich heen verspreiden van ellende door andermans bestaan net zo ondraaglijk te maken als dat van hemzelf - waarbij zijn eerste slachtoffers over het algemeen zijn ouders zijn."
Zo verwoordt Michel Houellebecq het in 'Mogelijkheid van een eiland'.
Dat is Frans voor homoquote:Op zaterdag 17 december 2005 01:51 schreef Nadine26 het volgende:
Wat is een heaumeau...?
Prediker 4
1 Daarna wende ik mij, en zag aan al de onderdrukkingen, die onder de zon geschieden; en ziet, er waren de tranen der verdrukten, en dergenen, die geen trooster hadden; en aan de zijde hunner verdrukkers was macht, zij daarentegen hadden geen vertrooster.
2 Dies prees ik de doden, die alrede gestorven waren, boven de levenden, die tot nog toe levend zijn.
3 Ja, hij is beter dan die beiden, die nog niet geweest is, die niet gezien heeft het boze werk, dat onder de zon geschiedt.
1 Daarna wende ik mij, en zag aan al de onderdrukkingen, die onder de zon geschieden; en ziet, er waren de tranen der verdrukten, en dergenen, die geen trooster hadden; en aan de zijde hunner verdrukkers was macht, zij daarentegen hadden geen vertrooster.
2 Dies prees ik de doden, die alrede gestorven waren, boven de levenden, die tot nog toe levend zijn.
3 Ja, hij is beter dan die beiden, die nog niet geweest is, die niet gezien heeft het boze werk, dat onder de zon geschiedt.
'Nadine26' is een project van Ronald Giphart!quote:Op vrijdag 16 december 2005 22:26 schreef Revolverheld het volgende:
Wat denken we ervan...?
Hoewel... Nee. Dan zou het wel tenenkrommend slecht geschreven zijn...
Mais oui, Hihat!quote:Op zaterdag 17 december 2005 02:37 schreef Hihat het volgende:
Dat is Frans voor 'Oh?'
Cioran, je maakt me bang... met al die woorden... die zo nagalmen...quote:Op zaterdag 17 december 2005 02:44 schreef cioran63 het volgende:
Prediker 4
1 Daarna wende ik mij, en zag aan al de onderdrukkingen, die onder de zon geschieden; en ziet, er waren de tranen der verdrukten, en dergenen, die geen trooster hadden; en aan de zijde hunner verdrukkers was macht, zij daarentegen hadden geen vertrooster.
2 Dies prees ik de doden, die alrede gestorven waren, boven de levenden, die tot nog toe levend zijn.
3 Ja, hij is beter dan die beiden, die nog niet geweest is, die niet gezien heeft het boze werk, dat onder de zon geschiedt.
Het is gewoon hetzelfde als Houellebecq hierboven zegt, dat is ook niet mis.quote:Op zaterdag 17 december 2005 02:52 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Cioran, je maakt me bang... met al die woorden... die zo nagalmen...
Zou het tenenkrommend slecht geschreven zijn als ik de doorgaans zo fantastisch schrijvende Ronald Giphart was? Of ís het tenenkrommend slecht geschreven en kan ik daarom niet Ronald Giphart zijn?quote:Op zaterdag 17 december 2005 02:49 schreef broer het volgende:
'Nadine26' is een project van Ronald Giphart!
Hoewel... Nee. Dan zou het wel tenenkrommend slecht geschreven zijn...
Maar wees gerust: ik ben niet Ronald Giphart.
Ik zou natuurlijk zijn zusje kunnen zijn; zijn schrijvende zusje: karin.
Interessant wellicht, Nadine. Een quote uit een artikel. Het volledige artikel kun je vinden via de link onderaan.
Rode draad
Een andere bekende vorm van reflectief schrijven is autobiografisch schrijven. Het belangrijkste verschil met het dagboek is dat een autobiografie meestal bedoeld is om door anderen gelezen te worden. Dit is volgens Reina Crispijn, auteur van het boek Hoe schrijf ik mijn levensverhaal? echter niet het voornaamste doel van autobiografisch schrijven. Reina Crispijn: 'Al schrijvend terugblikken op je leven kan nieuwe inzichten over jezelf opleveren. Als je je levensverhaal op papier zet en afstand neemt, worden situaties uit het verleden vaak duidelijk. Je ontdekt een rode draad die verklaart waarom je geworden bent wie je nu bent. Het werkt verhelderend als je je levensverhaal op papier zet. Het is alsof puzzelstukjes op hun plaats vallen." Veel mensen schrijven hun memoires als ze de pensioengerechtigde leeftijd naderen of nog later. Ook op jonge leeftijd kan zich een situatie voordoen waardoor je terugblikken, bijvoorbeeld als je een ernstige ziekte hebt overwonnen of een verre reis hebt gemaakt die veel indruk op je heeft gemaakt. Reina Crispijn: "Autobiografisch schrijven kan je helpen een pijnlijke gebeurtenis te verwerken, bijvoorbeeld het verlies van een dierbare. Door dit op papier te zetten ga je anders naar die gebeurtenissen kijken. Elke keer dat je het opschrijft, wordt de pijn een beetje minder. In dat opzicht is schrijven is een training om ervaringen te verwerken. Je schrijft dingen als het ware van je af."
....
Bron en complete artikel: http://www.shodo.nl/index.php?option=content&task=view&id=23
En nou ga ik slapen
Rode draad
Een andere bekende vorm van reflectief schrijven is autobiografisch schrijven. Het belangrijkste verschil met het dagboek is dat een autobiografie meestal bedoeld is om door anderen gelezen te worden. Dit is volgens Reina Crispijn, auteur van het boek Hoe schrijf ik mijn levensverhaal? echter niet het voornaamste doel van autobiografisch schrijven. Reina Crispijn: 'Al schrijvend terugblikken op je leven kan nieuwe inzichten over jezelf opleveren. Als je je levensverhaal op papier zet en afstand neemt, worden situaties uit het verleden vaak duidelijk. Je ontdekt een rode draad die verklaart waarom je geworden bent wie je nu bent. Het werkt verhelderend als je je levensverhaal op papier zet. Het is alsof puzzelstukjes op hun plaats vallen." Veel mensen schrijven hun memoires als ze de pensioengerechtigde leeftijd naderen of nog later. Ook op jonge leeftijd kan zich een situatie voordoen waardoor je terugblikken, bijvoorbeeld als je een ernstige ziekte hebt overwonnen of een verre reis hebt gemaakt die veel indruk op je heeft gemaakt. Reina Crispijn: "Autobiografisch schrijven kan je helpen een pijnlijke gebeurtenis te verwerken, bijvoorbeeld het verlies van een dierbare. Door dit op papier te zetten ga je anders naar die gebeurtenissen kijken. Elke keer dat je het opschrijft, wordt de pijn een beetje minder. In dat opzicht is schrijven is een training om ervaringen te verwerken. Je schrijft dingen als het ware van je af."
....
Bron en complete artikel: http://www.shodo.nl/index.php?option=content&task=view&id=23
En nou ga ik slapen
Een pauw is een kip die in bloei staat
Nee, dat is zeker ook niet mis. Ook om bang van te worden. Ik lees af en toe in 'Mogelijkheid van een eiland' en het is zo'n boek dat mensen kan aanzetten zich voor de trein te werpen. Waarom niet?quote:Op zaterdag 17 december 2005 02:56 schreef cioran63 het volgende:
Het is gewoon hetzelfde als Houellebecq hierboven zegt, dat is ook niet mis.
Maar als ik het dan toch doe, dan pas ná lezing van 'De mogelijkheid...', want het is verschrikkelijk goed.
Dat meen je niet. Zég dat je dit niet meent!quote:Op zaterdag 17 december 2005 02:57 schreef Nadine26 het volgende:
de doorgaans zo fantastisch schrijvende Ronald Giphart
Ronald Giphart is het slechtste wat Nederland ooit heeft voortgebracht, en dan hou ik rekening met ons koloniale verleden.
Nee, als jij een project van RG was, dan was het onderwerp hetzelfde geweest, maar de stijl verschrikkelijk. Dat is nu niet het geval.
En mocht je onverhoopt zijn zusje zijn dan wens ik je veel sterkte.
Oh, okay.quote:Op zaterdag 17 december 2005 03:12 schreef broer het volgende:
Dat meen je niet. Zég dat je dit niet meent!
Ronald Giphart is het slechtste wat Nederland ooit heeft voortgebracht, en dan hou ik rekening met ons koloniale verleden.
Nee, als jij een project van RG was, dan was het onderwerp hetzelfde geweest, maar de stijl verschrikkelijk. Dat is nu niet het geval.
En mocht je onverhoopt zijn zusje zijn dan wens ik je veel sterkte.
Ik wist niet zeker wat je bedoelde .
Maar eerlijk gezegd... héél eerlijk: ik heb altijd wel gevonden dat Ronald Giphart een ongelooflijk taalgevoel heeft. Het danst, wat hij schrijft. Ja, dat vind ik wel. Sorry. En het leest allemaal als een trein, al gaat het dan nergens over - maar: dat geldt voor mijn dagboek ook, waar of niet?! Dus dat is (voor mij) geen criterium.
Ik zou mezelf ook veel sterkte wensen als ik zijn zusje was, onverhoopt - want niet alleen is zijn zusje lesbisch, ze heeft ook een onwaarschijnlijk slechte & onleesbare lesbische roman geschreven...
Mijn nachtelijke telefoongesprek:quote:Op zaterdag 17 december 2005 01:48 schreef Nadine26 het volgende:
... mijn vader: "Waar ben je?" ... "In Shanghai," antwoordde ik luchtig ...
[zij] "Hoi ... met mij ..."
[ik] "Hoi ... hoe is het?"
[zij] "Lekker ... net klaar met ontbijten ... ik ga dadelijk shoppen."
[ik] "Hoe kan dat? ... het is nu avond in New York ..."
[zij] "Oh ... op Schiphol kreeg ik een ander reisschema ... ik sta nu in Singapore ... "
tja ... de wereld wordt steeds kleiner
Geen idee. Ik lees het nooit.quote:Op zaterdag 17 december 2005 03:22 schreef Nadine26 het volgende:
al gaat het dan nergens over - maar: dat geldt voor mijn dagboek ook, waar of niet?!
Over Giphart hebben we het nog wel een keer...
Ik ga er nog even op door. Ik heb toch niks te doen. Daniël is weer met een enorme kater naar zijn nieuwe vriend Rambo Lin vertrokken... ik zit hier... ik ben niet zo'n 'dagjesmens'... ik hoef niet met een bus door het Chinese landschap te trekken, dat vind ik allemaal zonde van mijn tijd, ik heb tenslotte ook een televisie op mijn kamer... en een groot raam dat een fenomenaal uitzicht biedt op de stad... wat wil je nog meer?
Ronald Giphart. Ik vond hem vroeger eigenlijk heel goed. Ik vond hem vernieuwend, in de zin dat hij zich van niets & niemand iets aantrok, hij schreef gewoon zijn vrolijke boekjes, hij had er lol in, hij deed iets dat in Nederland natuurlijk absolúút niet kan, gewoon lekker schrijven namelijk, zonder zich iets aan te trekken van literatuurwetten en - regeltjes en ander gezeik, hij had 'branie' (stom woord) en lef en humor; er was kortom niets aan de hand.
Maar nu is Ronald Giphart oud geworden, vader van een paar kinderen, getrouwd, huiseigenaar, autobezitter en al die dingen waaraan zelfs Ronald Giphart niet ontsnapt, en dat zou allemaal niet zo erg zijn als hij zich niet ook als een ouwe lul zou gedragen. Hij wordt namelijk niet serieus genomen. Door de recensenten en de critici en de boekverkopers en de literatuurexperts en de boekenweekgeschenkmensen en wie er allemaal nog meer een mening heeft over hoe echte literatuur eruit zou moeten zien. En dat doet pijn. Daar kan Ronald Giphart niet mee om gaan; hij is geborneerd en verbitterd en boos. Hij pikt het niet!
En dáárdoor hoeft het van mij allemaal niet meer zo, met de boeken van Ronald Giphart. Want dát was nou juist wat ik zo leuk aan hem vond: dat branieschoppen & lachen & zich van niemand iets aantrekken. Dát gedrag maakte zijn boeken geloofwaardig. Nu niet meer. Want nu blijkt opeens dat hij eigenlijk bij de incrowd wil horen. Hij wil óók een AKO-prijs, hij wil óók als gearriveerd & gerespecteerd schrijver te boek staan.
Jammer.
Ronald Giphart. Ik vond hem vroeger eigenlijk heel goed. Ik vond hem vernieuwend, in de zin dat hij zich van niets & niemand iets aantrok, hij schreef gewoon zijn vrolijke boekjes, hij had er lol in, hij deed iets dat in Nederland natuurlijk absolúút niet kan, gewoon lekker schrijven namelijk, zonder zich iets aan te trekken van literatuurwetten en - regeltjes en ander gezeik, hij had 'branie' (stom woord) en lef en humor; er was kortom niets aan de hand.
Maar nu is Ronald Giphart oud geworden, vader van een paar kinderen, getrouwd, huiseigenaar, autobezitter en al die dingen waaraan zelfs Ronald Giphart niet ontsnapt, en dat zou allemaal niet zo erg zijn als hij zich niet ook als een ouwe lul zou gedragen. Hij wordt namelijk niet serieus genomen. Door de recensenten en de critici en de boekverkopers en de literatuurexperts en de boekenweekgeschenkmensen en wie er allemaal nog meer een mening heeft over hoe echte literatuur eruit zou moeten zien. En dat doet pijn. Daar kan Ronald Giphart niet mee om gaan; hij is geborneerd en verbitterd en boos. Hij pikt het niet!
En dáárdoor hoeft het van mij allemaal niet meer zo, met de boeken van Ronald Giphart. Want dát was nou juist wat ik zo leuk aan hem vond: dat branieschoppen & lachen & zich van niemand iets aantrekken. Dát gedrag maakte zijn boeken geloofwaardig. Nu niet meer. Want nu blijkt opeens dat hij eigenlijk bij de incrowd wil horen. Hij wil óók een AKO-prijs, hij wil óók als gearriveerd & gerespecteerd schrijver te boek staan.
Jammer.
En daar kom je NU mee...! Nét nu je gaat slapen!quote:Op zaterdag 17 december 2005 03:38 schreef broer het volgende:
Geen idee. Ik lees het nooit.
Toevallig - en jij ligt toch te slapen dus jij hoort het allemaal niet - snijd ik in mijn dagboek diverse thema's & onderwerpen van universeel belang aan, zoals daar zijn: de dood, de liefde & het sterrenstelsel.
Dus dat je het even weet, Broer.
Singapore is ook leuk!quote:Op zaterdag 17 december 2005 03:35 schreef Gajus het volgende:
Mijn nachtelijke telefoongesprek:
[zij] "Hoi ... met mij ..."
[ik] "Hoi ... hoe is het?"
[zij] "Lekker ... net klaar met ontbijten ... ik ga dadelijk shoppen."
[ik] "Hoe kan dat? ... het is nu avond in New York ..."
[zij] "Oh ... op Schiphol kreeg ik een ander reisschema ... ik sta nu in Singapore ... "
tja ... de wereld wordt steeds kleiner
Singapore is ook leuk!
Wie zei dat ik ging slapen? Of wilde je dat alleen maar? Helaas. Fok! is niet zoals het echte leven, waar alles maar gebeurt zoals je het wilt.quote:Op zaterdag 17 december 2005 03:49 schreef Nadine26 het volgende:
En daar kom je NU mee...! Nét nu je gaat slapen!
Heel goed. Dat zijn zonder twijfel de belangrijkste onderwerpen op aarde. Met name de liefde.quote:Toevallig - en jij ligt toch te slapen dus jij hoort het allemaal niet - snijd ik in mijn dagboek diverse thema's & onderwerpen van universeel belang aan, zoals daar zijn: de dood, de liefde & het sterrenstelsel.
Misschien moet ik het geheel dan toch eens lezen. Voor de derde keer, dan maar: wanneer komt het boek uit? (Ik las hierboven iets over een uitgever.)
In het echte leven gebeurt ook niet alles zoals ik het wil... Maar ik werk eraan. Uiteindelijk zal alles natuurlijk wél gebeuren zoals ik het wil - dat is het doel, het streven, de opdracht die ik mezelf heb gesteld.quote:Op zaterdag 17 december 2005 03:52 schreef broer het volgende:
Wie zei dat ik ging slapen? Of wilde je dat alleen maar? Helaas. Fok! is niet zoals het echte leven, waar alles maar gebeurt zoals je het wilt.
Ja, met name de liefde. Verder is er niet zo veel.quote:Heel goed. Dat zijn zonder twijfel de belangrijkste onderwerpen op aarde. Met name de liefde.
Ik denk dat 'het boek' niet uitkomt, tenminste: niet het dagboek. Misschien een ander boek? Ik heb nu connecties...quote:Misschien moet ik het geheel dan toch eens lezen. Voor de derde keer, dan maar: wanneer komt het boek uit? (Ik las hierboven iets over een uitgever.)
Knap hoor. En wat doe je eraan om dat te bereiken?quote:Op zaterdag 17 december 2005 04:00 schreef Nadine26 het volgende:
In het echte leven gebeurt ook niet alles zoals ik het wil... Maar ik werk eraan. Uiteindelijk zal alles natuurlijk wél gebeuren zoals ik het wil - dat is het doel, het streven, de opdracht die ik mezelf heb gesteld.
Nee. Hoogstens de dood en het sterrenstelsel.quote:Ja, met name de liefde. Verder is er niet zo veel.
Netwerken. Dat is oud-Grieks voor 'een boek gepubliceerd krijgen', heb ik me laten vertellen. Waar gaat dat andere boek over?quote:Ik denk dat 'het boek' niet uitkomt, tenminste: niet het dagboek. Misschien een ander boek? Ik heb nu connecties...
Ah. Om dát te achterhalen zul je je eerst door een groot & stoffig archief 'Dagboeken' (8 delen inmiddels, als ik me niet vergis) moeten worstelen. Een tipje van de sluier: het heeft met geld te maken, en met liefde.quote:Op zaterdag 17 december 2005 04:06 schreef broer het volgende:
Knap hoor. En wat doe je eraan om dat te bereiken?
En geld, dus. Die waren we nog vergeten.quote:Nee. Hoogstens de dood en het sterrenstelsel.
Geen idee. Over mezelf, schat ik . Ik heb niet zoveel fantasie. Maar het zal in elk geval níet gaan over mensen die ik ken, of tenminste niet zo letterlijk & herkenbaar. En ik moet eerst afstuderen.quote:Netwerken. Dat is oud-Grieks voor 'een boek gepubliceerd krijgen', heb ik me laten vertellen. Waar gaat dat andere boek over?
O, en ondertussen moet ik nu inmiddels wél slapen!
Wellicht dat ik ooit nog op je antwoorden reageer. Toch bedankt voor de semi-verheldering.
Wellicht dat ik ooit nog op je antwoorden reageer. Toch bedankt voor de semi-verheldering.
Seks. Seks en sterven. Dat doet 't altijd goed. En dat valt ook trouwens prima te combineren met -jezelf-. We hebben allemaal seks en het sterven, niet waar?quote:Op zaterdag 17 december 2005 04:13 schreef Nadine26 het volgende:
Geen idee. Over mezelf, schat ik . Ik heb niet zoveel fantasie. Maar het zal in elk geval níet gaan over mensen die ik ken, of tenminste niet zo letterlijk & herkenbaar. En ik moet eerst afstuderen.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Weet iemand wat 'ampersand' betekent? Is dat ook Oud Grieks?quote:Op zaterdag 17 december 2005 04:16 schreef broer het volgende:
Waarom toch de hele tijd die ellendige ampersand?
Ik vind seks & sterven prima. Je kunt er alle kanten mee uit.quote:Op zaterdag 17 december 2005 04:17 schreef JAM het volgende:
Seks. Seks en sterven. Dat doet 't altijd goed. En dat valt ook trouwens prima te combineren met -jezelf-. We hebben allemaal seks en het sterven, niet waar?
Schrijf over het seksuele van het sterven, Nadine26. Daar kan je werkelijk prachtige dingen over schrijven.quote:Op zaterdag 17 december 2005 04:20 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Ik vind seks & sterven prima. Je kunt er alle kanten mee uit.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Ook de verkeerde kant.quote:Op zaterdag 17 december 2005 04:20 schreef Nadine26 het volgende:
Ik vind seks & sterven prima. Je kunt er alle kanten mee uit.
En français '&' s'appelle une esperluète ou perluète.
Ik ben er toch maar eens op uitgetrokken, naar de wijk Xintiandi. De jongen achter de balie noemde Xintiandi 'very cool, really happening, you know?' Ik weet het niet. Het geheel deed me denken aan een modern skidorp; om precies te zijn aan het Canadese skidorp Whistler, ook zo'n bordkartonnen televisiedecor in neoklassieke stijl. Overal kerstbomen met lampjes. Winkels met designerkleren. Griezelig hippe Chinezen in laaghangende broeken; de gemiddelde Chinese bilspleet mag gezien worden, laat ik het zo zeggen, en niemand die zich iets aantrekt van de snijdende vrieskou.
Ik heb geld uitgegeven, véél geld, al is dat eigenlijk tegen mijn principes. Maar Daniël zegt: "Principes zijn er om afgeschoten worden. Weg ermee. Geen regels, geen principes, geen schrieperigheid. Nooit op de kleintjes letten, Nadine. Burn the money!"
Daniël kan tevreden zijn, alweer. Dat geldt ook voor de winkels Baby Jane, FCUK, Dot 28, Vivienne Tam en Strawberry-Field, die dankzij een injectie met Daniëls creditcard weer even vooruit kunnen.
Ik heb geld uitgegeven, véél geld, al is dat eigenlijk tegen mijn principes. Maar Daniël zegt: "Principes zijn er om afgeschoten worden. Weg ermee. Geen regels, geen principes, geen schrieperigheid. Nooit op de kleintjes letten, Nadine. Burn the money!"
Daniël kan tevreden zijn, alweer. Dat geldt ook voor de winkels Baby Jane, FCUK, Dot 28, Vivienne Tam en Strawberry-Field, die dankzij een injectie met Daniëls creditcard weer even vooruit kunnen.
Paar vragen, als advocaat van de duivel:
- Hoe voelt het om uitsluitend andermans geld uit te geven?
- Praten jij en Daniël wel eens over je moeder?
- Of over de band tussen jou en je vader?
- Hoe rijm je zijn 'oprechte' verliefdheid met de aanwezigheid van een vaste partner en zelfs nóg een bijvrouw aan zijn kant?
Met andere woorden: Interesseert hij zich oprecht in jou? Ben je niet alleen 'vermaak' in de zin van gezelschap, sex en pronkstuk voor hem? Wellicht is die interesse er wel hoor, maar je schrijft er in ieder geval nauwelijks over.
- Hoe voelt het om uitsluitend andermans geld uit te geven?
- Praten jij en Daniël wel eens over je moeder?
- Of over de band tussen jou en je vader?
- Hoe rijm je zijn 'oprechte' verliefdheid met de aanwezigheid van een vaste partner en zelfs nóg een bijvrouw aan zijn kant?
Met andere woorden: Interesseert hij zich oprecht in jou? Ben je niet alleen 'vermaak' in de zin van gezelschap, sex en pronkstuk voor hem? Wellicht is die interesse er wel hoor, maar je schrijft er in ieder geval nauwelijks over.
Een pauw is een kip die in bloei staat
En wat, lieve onschuldige Nadine, is dan precies 't verschil tussen jou en je Chinese vriendinnetje Rainbow..?quote:Op zaterdag 17 december 2005 10:11 schreef Nadine26 het volgende:
Daniël kan tevreden zijn, alweer. Dat geldt ook voor de winkels Baby Jane, FCUK, Dot 28, Vivienne Tam en Strawberry-Field, die dankzij een injectie met Daniëls creditcard weer even vooruit kunnen.
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Wat Hihat zegt. Plus in welke volgorde zie jij liefde en geld tegenwoordig? Die liefde komt op mij nogal onoprecht over, al hebben jullie daarvoor ieder je eigen motieven.
Het was een test. Daniël is stiekem een heel spiritueel persoon en hij wilde weten of Nadine zijn creditcard kon laten liggen. Helaas. Ze doolt nu, slechts gehuld in een natgeregend cocktailjurkje, eenzaam en verlaten tussen de opiumschuivers en scharrelvarkens van de modderige achterafstraatjes van Singapore. Daniël werpt misnoegd een laatste blik op het stadstaatje dat langzaam onder de wolken verdwijnt en troost zich met een glaasje van de weduwe Cliquot. Nooit eerder stemde het feestelijke bruisen van de belletjes hem zo triest.
Met de creditcard...?quote:Op dinsdag 20 december 2005 00:16 schreef cioran63 het volgende:
Maar hoe komt ze nou ineens in Singapore? Dat is wel wonderlijk. Vraagt u zich dat niet af?
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Ach pardon - Shanghai!! Ik heb teveel Donald Ducks gelezen, met Lorre uit Singapore, u weet wel die papegaai die Donald de bak in deed draaien doordat hij, parmantig op een stokje in de duckmobiel gezeten, tot een agent de eeuwige woorden sprak: "Politie oliedom!".
Dit noem ik nu een jezuïetenstreek.quote:Op dinsdag 20 december 2005 00:03 schreef dvr het volgende:
Het was een test. Daniël is stiekem een heel spiritueel persoon en hij wilde weten of Nadine zijn creditcard kon laten liggen. Helaas. Ze doolt nu, slechts gehuld in een natgeregend cocktailjurkje, eenzaam en verlaten tussen de opiumschuivers en scharrelvarkens van de modderige achterafstraatjes van Singapore. Daniël werpt misnoegd een laatste blik op het stadstaatje dat langzaam onder de wolken verdwijnt en troost zich met een glaasje van de weduwe Cliquot. Nooit eerder stemde het feestelijke bruisen van de belletjes hem zo triest.
effectief en veelal ontluisterend, weet ik uit ervaring
SHANGHAI BLUES
Een van de laatste avonden raakten we weer verzeild in een nachtclub, of nachtclub... het was een bordeel waar keiharde muziek werd gedraaid, en overal waar je keek waren Chinese schoolmeisjes, het waren er ontiegelijk veel, het leek of er elke tien minuten een nieuwe buslading werd binnengelaten, ze stonden en hingen en dansten en kronkelden om de mannen heen, met kleverige lipglossmonden en ogen die zwaar waren van de make-up, en op een bepaald moment kroop zo'n meisje op schoot bij Rambo Lin, ze was zestien, vijftien kan ook, ze lachte lief naar hem, ze masseerde zijn schouders, ze schoof Marlboro Lights tussen zijn lippen, ze liet zich door hem betasten en ze was, nou ja, zestien. Of vijftien.
"Ik wil weg," zei ik tegen D. "Ik kan er niet meer tegen."
"Ben je moe?" vroeg hij.
"Ja," zei ik om ervan af te zijn.
"Hier, neem dit." Hij gaf me een pil. "Daar blijf je scherp van. Scherp als een scheermes, het is fantastisch spul."
"Wat is het?"
"Amfetamine," zei hij. "Speed."
"Speed?" zei ik lacherig. "Neem jij speed?"
"Heel af en toe. Alleen als ik scherp moet blijven, on top of it. Eén pil en je kunt de hele wereld weer aan, let maar op."
Ik bestudeerde de pil en vroeg: "Is het niet gevaarlijk?"
"Nadine," zei hij, en hij schonk alvast een glas water voor me in. "Je slikt er één, hooguit twee op een avond. Je krijgt er een boost van, een kick, en that's it. Maak je geen zorgen."
"Zeker?"
"Honderd procent."
Ik leunde achterover in een leren loungebank die aan de rand van de dansvloer stond opgesteld. Gespannen wachtte ik op het effect van de pillen. Ik had er intussen twee geslikt; volgens D. kon er dan niets meer misgaan: "Twee pillen is het beste," had hij gezegd. "Twee is perfect. Je moet wel even rustig blijven zitten tot het zaakje begint te werken."
Links van mij, aan de bar, stond een groepje Nederlandse mannen zich moed in te drinken met een fles wodka. Ze waren met z'n vieren. Huisvaders, bierbuiken, corduroy broeken met uitgezakte knieën. Gemiddelde leeftijd: achtenveertig. Types die op de plaatselijke hockeyclub een of andere belangrijke bestuursfunctie bekleden, om toch nog een beetje mee te tellen in het leven. Eén van die lamzakken, hij droeg een roze poloshirt, werd steeds losser in de heupen; hij maakte onhandige danspasjes en keek spiedend om zich heen. Maar wat hij verwacht had, namelijk dat de zwartharige Lolita's als vliegen op de stroop zouden afkomen, gebeurde niet. Om precies te zijn gebeurde er helemaal niets. En de bodem van de wodkafles raakte in zicht. Het leek me volkomen terecht. De Chinese schoolmeisjes mogen dan jong en onvolgroeid zijn, ze zijn niet op hun achterhoofd gevallen, dat is duidelijk.
Toen kreeg het roze poloshirt mij in de peiling. Ik zat al een hele tijd naar hem te kijken, naar hem en zijn drie collega's, en het lag in de lijn der verwachtingen dat hij eerst een flinke hijs wodka zou nemen, om daarna een praatje met me aan te knopen. Eerst praten, daarna dansen, lekker dicht tegen elkaar aan, en een beetje zoenen. De volgende stap was het hotel.
Hij kwam al naar me toe gelopen. Het was op zichzelf een interessante ervaring om me in de positie van het Chinese schoolmeisje te bevinden; ik leunde bevallig achterover en kromde mijn rug een beetje, zodat mijn borsten goed uit de verf kwamen, die kunst had ik afgekeken bij de Chinese schoolmeisjes, en de man met het roze poloshirt kwam dichterbij; hij was in topvorm. Hij hurkte naast me neer. Toen vroeg hij: "You dance?" en op de achtergrond haalden zijn collega's nog net geen fototoestel tevoorschijn om het historische moment vast te leggen, maar het scheelde weinig. Ze waren echt een avondje uit in Shanghai, de jongens.
"How's your wife?" vroeg ik, waarschijnlijk onder invloed van de speed, want ik was helemaal niet van plan geweest om iets te zeggen. Waarom zei ik dat? Geen idee. Ik was er blijkbaar voor in de stemming; ik werd verrast door mijn eigen stemming, laten we het daar maar op houden. Bovendien zat ik me serieus te vervelen - ik was Daniël al geruime tijd uit het oog verloren, ik werd aan mijn lot overgelaten, dat zat me niet lekker.
"Sorry?" vroeg het poloshirt.
"Your wife," herhaalde ik. "How is she?"
Zijn mond zakte een stukje open. "What's your problem?" En toen, zijn gezicht was vlak bij het mijne, ik voelde zijn warme adem op mijn wang, begon hem iets te dagen: "Are you... Chinese?"
"Nee," zei ik. "Nederlands, net als je eigen vrouw."
Dat was meteen het einde van hun avondje uit. Zo snel kan het gaan. Eerst sta je nog lekker te hijsen aan de bar, jongens onder elkaar, en het volgende moment druip je met z'n vieren af via de zijdeur. Niet dat het mijn schuld was. Ze waren kansloos. Echt kansloos, bedoel ik; kansloos op de betaalde liefdesmarkt - hoe bont moet je het maken om die boot te missen? Zij misten de boot, de vier Nederlandse collega's, zij misten de boot volledig.
Het was de speed. Dat spul maakte me agressief, opgefokt. Voor hetzelfde geld had die vent me met één armbeweging van de bank gerukt, om me vervolgens een paar schoppen te verkopen met zijn suède gaatjesschoenen. Het was zijn goed recht om achter de Chinese schoolmeisjes aan te gaan; waar maakte ik me druk om?
Daniël was nog steeds nergens te bekennen. Wanneer had ik hem voor het laatst gezien? Een uur, twee uur geleden, hij had me die pilletjes gegeven, en daarna was hij waarschijnlijk met Rambo Lin in een privékamertje verdwenen; je kunt in China geen etablissement betreden of ze hebben er een heleboel deuren en achter die deuren bevinden zich privékamertjes en niemand weet wat er in die privékamertjes gebeurt.
Ik had een kurkdroge mond, het duizelde me, het ging bergafwaarts met mijn stemming. Om kort te gaan, ik wilde weg.
Ik ging naar buiten en stapte in een taxi. Naar het hotel. Omhoog met de lift. Mijn kleren hield in aan; ik liet me uitgeput op het bed vallen en ondanks de speed moet ik na een tijdje toch in slaap zijn gedommeld. Niet voor lang, want op een bepaald moment schoot ik wakker; ik hoorde een doffe dreun, en toen ik rechtop ging zitten, stond Daniël aan het voeteneind. Verwilderd. Het duurde even voor ik me realiseerde dat hij zijn woede had afgereageerd op de hotelkamer, op het tv-toestel en de twee Chinese vazen, ongetwijfeld replica's, maar de ravage is er niet minder om als je twee replica's tegen de muur smijt.
"Wat doe je?" vroeg ik. "Wat is er aan de hand?"
"Stelletje kut-Chinezen!" schreeuwde hij. "Dat is er aan de hand! Het is allemaal voor niks geweest, godverdomme," en hij trapte een stoel omver. "Alles voor niks, alles voor niks. Zit ik dáárom een week in dat klote China."
"Is de deal met Rambo Lin misgelopen?" vroeg ik.
"Ze lopen te fucken."
"En nu?"
"Niks." Hij wreef met zijn handen door zijn haar. "Ik pak ze wel terug. Ik knijp ze uit, die kut-Chinezen. Ze zijn nog niet van me af."
"Je hebt de kamer gesloopt," zei ik, en ik beet zenuwachtig op mijn lip. "Kijk nou, je hebt de televisie gemold, en twee -"
"Maak je niet druk," zei hij kortaf.
"Oh." Ik liet me achterover in het kussen vallen. "Dus ik mag niks zeggen. Ik mag -"
"Zeik niet!" schreeuwde hij.
Hij sloeg een kristallen kandelaar stuk tegen de muur. Ik was zo geschrokken dat ik begon te lachen. Het was belachelijk. Absurd. "Daniël," zei ik, en nog een keer: "Daniël," maar hij had zichzelf niet in de hand; in de tussentijd had hij ook nog kans gezien om een schilderij van de muur te rammen, maar ik was al uit bed gesprongen en naar de kast gerend. Snel pakte ik mijn jas en mijn tas, en half struikelend over de omgeschopte stoel bereikte ik de deur. Daniël kwam achter me aan: "Nadine, wat ga je doen, wat ga je godverdomme doen?"
"Naar huis!" gilde ik. "Ik ga naar huis!"
Hij was sneller dan ik had verwacht; hij greep me bij mijn arm en smeet de deur dicht: "Je kunt niet naar huis. Niet zonder mij. Ik heb de tickets."
Nadat hij me terug de kamer had ingetrokken, gooide hij me op het bed.
Ik begon te huilen.
Daniël stond even besluiteloos naar me te kijken. Toen kwam hij naast me liggen. Hij sloeg zijn armen om me heen en fluisterde in mijn oor: "Niet doen, niet huilen. Ik ben een klootzak, Nadine. Wat kan ik doen om het goed te maken, zeg dan, zeg wat ik kan doen om het goed te maken."
Later, we lagen in bed, zei Daniël: "Ik heb zo'n godvergeten puinhoop gemaakt van mijn leven, ik vraag me wel eens af... zou ik nog dieper in de shit kunnen zakken?"
Ik leunde achterover in de kussens en keek naar de plek waar eerst de televisie had gestaan.
"Vast wel," zei ik. "Dieper kan altijd."
Daniël streelde mijn been.
"Wat een puinhoop," zei hij alleen maar.
Naast het bed stond een trolley met daarop een champagnekoeler en wat zilveren dekschalen. We hadden een merkwaardige combinatie van gerechten besteld bij roomservice: een club sandwich, Chinese vissoep, roerei, chocoladetaart, cola en champagne.
"We moeten onze eerste ruzie vieren," had Daniël gezegd. "Het is een mijlpaal."
Hij voerde mij stukjes chocoladetaart en hij zei: "Mijn huwelijk, de scheiding... die hele ellende heb ik aan mezelf te danken. Het is mijn schuld. Ik heb het zelf gedaan, zelf veroorzaakt, ik heb mijn eigen gezin gesloopt. Wat een klootzak ben ik geweest. Wie doet zoiets? Welke klootzak laat de sloophamer los op zijn eigen gezin? Als ik eraan denk... ik kan er met mijn kop niet bij."
"Je kunt toch terug?" zei ik zacht.
"Terug?" Hij lachte schamper. "Naar Anne-Sophie? Nee, dat is voorbij. Afgelopen. Sommige dingen zijn niet meer glad te strijken. Die zijn kapot, ziek, onherstelbaar beschadigd. We hadden alles, zij en ik. We waren jong, mooi, rijk, veelbelovend, noem maar op. Het kon niet op. Maar we werden ouder, dat gebeurt ongemerkt, we kregen kinderen, banen, huizen, al dat gelazer, en toen was het voorbij. Zo gaat dat. Onze mooie jaren, onze jeugd - het was allemaal voorbij. Het is mijn schuld." Hij streelde mijn wang. "Alles wat ik aanraakte, veranderde in goud. Zo simpel. Het ging helemaal vanzelf, ik hoefde er niets voor te doen. Het geld bleef binnenstromen, het ging met een bloedgang, zo godvergeten hard. Ik was er niet op voorbereid. Dat had niemand me verteld, dat de dingen zo hard kunnen gaan."
Hij bracht de club sandwich naar zijn mond. "Mijn kinderen," zei hij, terwijl hij een grote hap nam, "ik heb er drie en ik zie ze nooit."
"Dat kun je veranderen," zei ik. "Door mij te ontslaan, om te beginnen."
"Ik wil jou niet kwijt." Hij keek me aan. "Wij lijken op elkaar, vind je niet?"
Ja," zei ik. En na een stilte: "Wanhoop en verlangen."
Hij zei niks. Hij nam nog een hap van de club sandwich. "Ik zou zeggen: roekeloosheid," en nadat hij een tijdje zwijgend voor zich uit had zitten kauwen, vroeg hij: "Proeven?"
"Nee, dank je."
"Roekeloosheid," ging hij weer verder. "Geen regels, geen principes. Voor onze omgeving is het geen pretje. Maar ze kunnen er maar beter aan wennen."
"Nou, bedankt."
"Het hoeft geen tekortkoming te zijn, Nadine." Hij schonk een glas champagne voor me in en reikte het me aan. "Vaak is roekeloosheid een teken van kracht, van karakter. Jij bent niet bang. Jij gaat een mooi leven tegemoet."
"Je doet net alsof jouw leven voorbij is."
"Zo voelt het ook. Voorbij, afgelopen. Het glipt uit je handen waar je bij staat. Het is zo klassiek, het hele verhaal van de carrièrejagers en de kinderen die in de weg lopen, de klotesfeer thuis, het keiharde werken om maar niet naar huis te hoeven... ik haatte het, Nadine. Ik haatte mijn leven. En soms haat ik het nog steeds."
"Met Kim, bedoel je?"
"Ja, met Kim." Hij kneep zijn ogen stijf dicht en zei: "Die vrouw maakt me stapelgek. Zij is de grootste fout van mijn leven. Een kapitale blunder." Hij draaide zich op zijn zij en keek me lang en intens aan. Toen zei hij: "Ik zit klem. Muurvast. Kim is de dochter van een van mijn grootste financiers. Om je een idee te geven: mijn bedrijf draait voor tachtig procent op de vader van Kim. Tachtig procent! Meer, misschien wel negentig procent."
"Je gaat toch niet met haar vader naar bed?"
Hij stak een sigaret op: "Nee, maar het scheelt niet veel. Die man... het is een simpele ziel, hij heeft maar één doel in zijn leven, en dat is zijn dochter gelukkig maken. Hij aanbidt Kim, hij draagt haar op handen; ze is enigst kind."
"En dat wist je niet toen je eraan begon?"
"Ik wist het," zei hij. "Ik wist het, maar ik dacht niet na. Ik was... Sorry, ik kan je niet alles vertellen. Dat komt nog wel een keer." Hij boog zich naar me toe en fluisterde: "Weet jij hoe het voelt om chantabel te zijn?"
Ik schudde mijn hoofd.
"Precies," zei D. "Dat bedoel ik."
"Zal ik het voor jou uitmaken met Kim?" bood ik aan.
Daniël sloeg zijn armen om me heen en nam me in de houdgreep. Kennelijk had hij zijn glas nog vast, want ik voelde hoe de champagne in stralen over mijn rug liep. "Je bent lief," zei hij, en in één razendsnelle beweging slaagde hij erin mij op mijn buik te draaien, zodat hij de champagne uit mijn nek kon likken, en van mijn schouderbladen. "Kim is mijn probleem," hoorde ik hem zeggen, terwijl zijn tong over mijn rug gleed. "Laat haar maar aan mij over. Beleid, dat is het toverwoord. Het moet met beleid gebeuren, dat is alles."
"Anders wordt haar vader boos," giechelde ik.
"De man is knetter," zei hij. "Net zo knetter als zijn dochter."
Daarna ben ik op hem gaan zitten. We waren naakt, dat waren we de hele tijd al, dus dat kwam goed uit. Zijn handen omklemden mijn heupen. Ik keek naar Daniël en naar zijn gesloten ogen en ik dacht: je ziet van een kilometer afstand dat hij wil imponeren. Dat mag, met imponeren is niets mis, zolang je tenminste een aantrekkelijke verschijning bent, anders tuint geen mens erin. Daniël is een méér dan aantrekkelijke verschijning, hij is een rasverleider. Ze tuinen er allemaal in. Ik ook, en ik schaam me er niet voor. Alles wat Daniël aanraakt, verandert in goud. Misschien, dacht ik bij mezelf, verander ik straks ook in goud.
Het zou me niet eens verbazen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 21-12-2005 00:24:56 ]
Een van de laatste avonden raakten we weer verzeild in een nachtclub, of nachtclub... het was een bordeel waar keiharde muziek werd gedraaid, en overal waar je keek waren Chinese schoolmeisjes, het waren er ontiegelijk veel, het leek of er elke tien minuten een nieuwe buslading werd binnengelaten, ze stonden en hingen en dansten en kronkelden om de mannen heen, met kleverige lipglossmonden en ogen die zwaar waren van de make-up, en op een bepaald moment kroop zo'n meisje op schoot bij Rambo Lin, ze was zestien, vijftien kan ook, ze lachte lief naar hem, ze masseerde zijn schouders, ze schoof Marlboro Lights tussen zijn lippen, ze liet zich door hem betasten en ze was, nou ja, zestien. Of vijftien.
"Ik wil weg," zei ik tegen D. "Ik kan er niet meer tegen."
"Ben je moe?" vroeg hij.
"Ja," zei ik om ervan af te zijn.
"Hier, neem dit." Hij gaf me een pil. "Daar blijf je scherp van. Scherp als een scheermes, het is fantastisch spul."
"Wat is het?"
"Amfetamine," zei hij. "Speed."
"Speed?" zei ik lacherig. "Neem jij speed?"
"Heel af en toe. Alleen als ik scherp moet blijven, on top of it. Eén pil en je kunt de hele wereld weer aan, let maar op."
Ik bestudeerde de pil en vroeg: "Is het niet gevaarlijk?"
"Nadine," zei hij, en hij schonk alvast een glas water voor me in. "Je slikt er één, hooguit twee op een avond. Je krijgt er een boost van, een kick, en that's it. Maak je geen zorgen."
"Zeker?"
"Honderd procent."
Ik leunde achterover in een leren loungebank die aan de rand van de dansvloer stond opgesteld. Gespannen wachtte ik op het effect van de pillen. Ik had er intussen twee geslikt; volgens D. kon er dan niets meer misgaan: "Twee pillen is het beste," had hij gezegd. "Twee is perfect. Je moet wel even rustig blijven zitten tot het zaakje begint te werken."
Links van mij, aan de bar, stond een groepje Nederlandse mannen zich moed in te drinken met een fles wodka. Ze waren met z'n vieren. Huisvaders, bierbuiken, corduroy broeken met uitgezakte knieën. Gemiddelde leeftijd: achtenveertig. Types die op de plaatselijke hockeyclub een of andere belangrijke bestuursfunctie bekleden, om toch nog een beetje mee te tellen in het leven. Eén van die lamzakken, hij droeg een roze poloshirt, werd steeds losser in de heupen; hij maakte onhandige danspasjes en keek spiedend om zich heen. Maar wat hij verwacht had, namelijk dat de zwartharige Lolita's als vliegen op de stroop zouden afkomen, gebeurde niet. Om precies te zijn gebeurde er helemaal niets. En de bodem van de wodkafles raakte in zicht. Het leek me volkomen terecht. De Chinese schoolmeisjes mogen dan jong en onvolgroeid zijn, ze zijn niet op hun achterhoofd gevallen, dat is duidelijk.
Toen kreeg het roze poloshirt mij in de peiling. Ik zat al een hele tijd naar hem te kijken, naar hem en zijn drie collega's, en het lag in de lijn der verwachtingen dat hij eerst een flinke hijs wodka zou nemen, om daarna een praatje met me aan te knopen. Eerst praten, daarna dansen, lekker dicht tegen elkaar aan, en een beetje zoenen. De volgende stap was het hotel.
Hij kwam al naar me toe gelopen. Het was op zichzelf een interessante ervaring om me in de positie van het Chinese schoolmeisje te bevinden; ik leunde bevallig achterover en kromde mijn rug een beetje, zodat mijn borsten goed uit de verf kwamen, die kunst had ik afgekeken bij de Chinese schoolmeisjes, en de man met het roze poloshirt kwam dichterbij; hij was in topvorm. Hij hurkte naast me neer. Toen vroeg hij: "You dance?" en op de achtergrond haalden zijn collega's nog net geen fototoestel tevoorschijn om het historische moment vast te leggen, maar het scheelde weinig. Ze waren echt een avondje uit in Shanghai, de jongens.
"How's your wife?" vroeg ik, waarschijnlijk onder invloed van de speed, want ik was helemaal niet van plan geweest om iets te zeggen. Waarom zei ik dat? Geen idee. Ik was er blijkbaar voor in de stemming; ik werd verrast door mijn eigen stemming, laten we het daar maar op houden. Bovendien zat ik me serieus te vervelen - ik was Daniël al geruime tijd uit het oog verloren, ik werd aan mijn lot overgelaten, dat zat me niet lekker.
"Sorry?" vroeg het poloshirt.
"Your wife," herhaalde ik. "How is she?"
Zijn mond zakte een stukje open. "What's your problem?" En toen, zijn gezicht was vlak bij het mijne, ik voelde zijn warme adem op mijn wang, begon hem iets te dagen: "Are you... Chinese?"
"Nee," zei ik. "Nederlands, net als je eigen vrouw."
Dat was meteen het einde van hun avondje uit. Zo snel kan het gaan. Eerst sta je nog lekker te hijsen aan de bar, jongens onder elkaar, en het volgende moment druip je met z'n vieren af via de zijdeur. Niet dat het mijn schuld was. Ze waren kansloos. Echt kansloos, bedoel ik; kansloos op de betaalde liefdesmarkt - hoe bont moet je het maken om die boot te missen? Zij misten de boot, de vier Nederlandse collega's, zij misten de boot volledig.
Het was de speed. Dat spul maakte me agressief, opgefokt. Voor hetzelfde geld had die vent me met één armbeweging van de bank gerukt, om me vervolgens een paar schoppen te verkopen met zijn suède gaatjesschoenen. Het was zijn goed recht om achter de Chinese schoolmeisjes aan te gaan; waar maakte ik me druk om?
Daniël was nog steeds nergens te bekennen. Wanneer had ik hem voor het laatst gezien? Een uur, twee uur geleden, hij had me die pilletjes gegeven, en daarna was hij waarschijnlijk met Rambo Lin in een privékamertje verdwenen; je kunt in China geen etablissement betreden of ze hebben er een heleboel deuren en achter die deuren bevinden zich privékamertjes en niemand weet wat er in die privékamertjes gebeurt.
Ik had een kurkdroge mond, het duizelde me, het ging bergafwaarts met mijn stemming. Om kort te gaan, ik wilde weg.
Ik ging naar buiten en stapte in een taxi. Naar het hotel. Omhoog met de lift. Mijn kleren hield in aan; ik liet me uitgeput op het bed vallen en ondanks de speed moet ik na een tijdje toch in slaap zijn gedommeld. Niet voor lang, want op een bepaald moment schoot ik wakker; ik hoorde een doffe dreun, en toen ik rechtop ging zitten, stond Daniël aan het voeteneind. Verwilderd. Het duurde even voor ik me realiseerde dat hij zijn woede had afgereageerd op de hotelkamer, op het tv-toestel en de twee Chinese vazen, ongetwijfeld replica's, maar de ravage is er niet minder om als je twee replica's tegen de muur smijt.
"Wat doe je?" vroeg ik. "Wat is er aan de hand?"
"Stelletje kut-Chinezen!" schreeuwde hij. "Dat is er aan de hand! Het is allemaal voor niks geweest, godverdomme," en hij trapte een stoel omver. "Alles voor niks, alles voor niks. Zit ik dáárom een week in dat klote China."
"Is de deal met Rambo Lin misgelopen?" vroeg ik.
"Ze lopen te fucken."
"En nu?"
"Niks." Hij wreef met zijn handen door zijn haar. "Ik pak ze wel terug. Ik knijp ze uit, die kut-Chinezen. Ze zijn nog niet van me af."
"Je hebt de kamer gesloopt," zei ik, en ik beet zenuwachtig op mijn lip. "Kijk nou, je hebt de televisie gemold, en twee -"
"Maak je niet druk," zei hij kortaf.
"Oh." Ik liet me achterover in het kussen vallen. "Dus ik mag niks zeggen. Ik mag -"
"Zeik niet!" schreeuwde hij.
Hij sloeg een kristallen kandelaar stuk tegen de muur. Ik was zo geschrokken dat ik begon te lachen. Het was belachelijk. Absurd. "Daniël," zei ik, en nog een keer: "Daniël," maar hij had zichzelf niet in de hand; in de tussentijd had hij ook nog kans gezien om een schilderij van de muur te rammen, maar ik was al uit bed gesprongen en naar de kast gerend. Snel pakte ik mijn jas en mijn tas, en half struikelend over de omgeschopte stoel bereikte ik de deur. Daniël kwam achter me aan: "Nadine, wat ga je doen, wat ga je godverdomme doen?"
"Naar huis!" gilde ik. "Ik ga naar huis!"
Hij was sneller dan ik had verwacht; hij greep me bij mijn arm en smeet de deur dicht: "Je kunt niet naar huis. Niet zonder mij. Ik heb de tickets."
Nadat hij me terug de kamer had ingetrokken, gooide hij me op het bed.
Ik begon te huilen.
Daniël stond even besluiteloos naar me te kijken. Toen kwam hij naast me liggen. Hij sloeg zijn armen om me heen en fluisterde in mijn oor: "Niet doen, niet huilen. Ik ben een klootzak, Nadine. Wat kan ik doen om het goed te maken, zeg dan, zeg wat ik kan doen om het goed te maken."
Later, we lagen in bed, zei Daniël: "Ik heb zo'n godvergeten puinhoop gemaakt van mijn leven, ik vraag me wel eens af... zou ik nog dieper in de shit kunnen zakken?"
Ik leunde achterover in de kussens en keek naar de plek waar eerst de televisie had gestaan.
"Vast wel," zei ik. "Dieper kan altijd."
Daniël streelde mijn been.
"Wat een puinhoop," zei hij alleen maar.
Naast het bed stond een trolley met daarop een champagnekoeler en wat zilveren dekschalen. We hadden een merkwaardige combinatie van gerechten besteld bij roomservice: een club sandwich, Chinese vissoep, roerei, chocoladetaart, cola en champagne.
"We moeten onze eerste ruzie vieren," had Daniël gezegd. "Het is een mijlpaal."
Hij voerde mij stukjes chocoladetaart en hij zei: "Mijn huwelijk, de scheiding... die hele ellende heb ik aan mezelf te danken. Het is mijn schuld. Ik heb het zelf gedaan, zelf veroorzaakt, ik heb mijn eigen gezin gesloopt. Wat een klootzak ben ik geweest. Wie doet zoiets? Welke klootzak laat de sloophamer los op zijn eigen gezin? Als ik eraan denk... ik kan er met mijn kop niet bij."
"Je kunt toch terug?" zei ik zacht.
"Terug?" Hij lachte schamper. "Naar Anne-Sophie? Nee, dat is voorbij. Afgelopen. Sommige dingen zijn niet meer glad te strijken. Die zijn kapot, ziek, onherstelbaar beschadigd. We hadden alles, zij en ik. We waren jong, mooi, rijk, veelbelovend, noem maar op. Het kon niet op. Maar we werden ouder, dat gebeurt ongemerkt, we kregen kinderen, banen, huizen, al dat gelazer, en toen was het voorbij. Zo gaat dat. Onze mooie jaren, onze jeugd - het was allemaal voorbij. Het is mijn schuld." Hij streelde mijn wang. "Alles wat ik aanraakte, veranderde in goud. Zo simpel. Het ging helemaal vanzelf, ik hoefde er niets voor te doen. Het geld bleef binnenstromen, het ging met een bloedgang, zo godvergeten hard. Ik was er niet op voorbereid. Dat had niemand me verteld, dat de dingen zo hard kunnen gaan."
Hij bracht de club sandwich naar zijn mond. "Mijn kinderen," zei hij, terwijl hij een grote hap nam, "ik heb er drie en ik zie ze nooit."
"Dat kun je veranderen," zei ik. "Door mij te ontslaan, om te beginnen."
"Ik wil jou niet kwijt." Hij keek me aan. "Wij lijken op elkaar, vind je niet?"
Ja," zei ik. En na een stilte: "Wanhoop en verlangen."
Hij zei niks. Hij nam nog een hap van de club sandwich. "Ik zou zeggen: roekeloosheid," en nadat hij een tijdje zwijgend voor zich uit had zitten kauwen, vroeg hij: "Proeven?"
"Nee, dank je."
"Roekeloosheid," ging hij weer verder. "Geen regels, geen principes. Voor onze omgeving is het geen pretje. Maar ze kunnen er maar beter aan wennen."
"Nou, bedankt."
"Het hoeft geen tekortkoming te zijn, Nadine." Hij schonk een glas champagne voor me in en reikte het me aan. "Vaak is roekeloosheid een teken van kracht, van karakter. Jij bent niet bang. Jij gaat een mooi leven tegemoet."
"Je doet net alsof jouw leven voorbij is."
"Zo voelt het ook. Voorbij, afgelopen. Het glipt uit je handen waar je bij staat. Het is zo klassiek, het hele verhaal van de carrièrejagers en de kinderen die in de weg lopen, de klotesfeer thuis, het keiharde werken om maar niet naar huis te hoeven... ik haatte het, Nadine. Ik haatte mijn leven. En soms haat ik het nog steeds."
"Met Kim, bedoel je?"
"Ja, met Kim." Hij kneep zijn ogen stijf dicht en zei: "Die vrouw maakt me stapelgek. Zij is de grootste fout van mijn leven. Een kapitale blunder." Hij draaide zich op zijn zij en keek me lang en intens aan. Toen zei hij: "Ik zit klem. Muurvast. Kim is de dochter van een van mijn grootste financiers. Om je een idee te geven: mijn bedrijf draait voor tachtig procent op de vader van Kim. Tachtig procent! Meer, misschien wel negentig procent."
"Je gaat toch niet met haar vader naar bed?"
Hij stak een sigaret op: "Nee, maar het scheelt niet veel. Die man... het is een simpele ziel, hij heeft maar één doel in zijn leven, en dat is zijn dochter gelukkig maken. Hij aanbidt Kim, hij draagt haar op handen; ze is enigst kind."
"En dat wist je niet toen je eraan begon?"
"Ik wist het," zei hij. "Ik wist het, maar ik dacht niet na. Ik was... Sorry, ik kan je niet alles vertellen. Dat komt nog wel een keer." Hij boog zich naar me toe en fluisterde: "Weet jij hoe het voelt om chantabel te zijn?"
Ik schudde mijn hoofd.
"Precies," zei D. "Dat bedoel ik."
"Zal ik het voor jou uitmaken met Kim?" bood ik aan.
Daniël sloeg zijn armen om me heen en nam me in de houdgreep. Kennelijk had hij zijn glas nog vast, want ik voelde hoe de champagne in stralen over mijn rug liep. "Je bent lief," zei hij, en in één razendsnelle beweging slaagde hij erin mij op mijn buik te draaien, zodat hij de champagne uit mijn nek kon likken, en van mijn schouderbladen. "Kim is mijn probleem," hoorde ik hem zeggen, terwijl zijn tong over mijn rug gleed. "Laat haar maar aan mij over. Beleid, dat is het toverwoord. Het moet met beleid gebeuren, dat is alles."
"Anders wordt haar vader boos," giechelde ik.
"De man is knetter," zei hij. "Net zo knetter als zijn dochter."
Daarna ben ik op hem gaan zitten. We waren naakt, dat waren we de hele tijd al, dus dat kwam goed uit. Zijn handen omklemden mijn heupen. Ik keek naar Daniël en naar zijn gesloten ogen en ik dacht: je ziet van een kilometer afstand dat hij wil imponeren. Dat mag, met imponeren is niets mis, zolang je tenminste een aantrekkelijke verschijning bent, anders tuint geen mens erin. Daniël is een méér dan aantrekkelijke verschijning, hij is een rasverleider. Ze tuinen er allemaal in. Ik ook, en ik schaam me er niet voor. Alles wat Daniël aanraakt, verandert in goud. Misschien, dacht ik bij mezelf, verander ik straks ook in goud.
Het zou me niet eens verbazen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 21-12-2005 00:24:56 ]
Jouw afwezigheid van de afgelopen dagen is niet onopgemerkt gebleven.
Maar met jouw laatste verhaal heb jij dat weer helemaal gecompenseerd.
Tjonge, tjonge ... wat maakt D. een puinhoop van zijn leven ... dat zoiets jou imponeert ...
Maar met jouw laatste verhaal heb jij dat weer helemaal gecompenseerd.
Tjonge, tjonge ... wat maakt D. een puinhoop van zijn leven ... dat zoiets jou imponeert ...
Niet heel slecht, hooguit een beetje slecht.quote:Op zaterdag 17 december 2005 11:20 schreef Hihat het volgende:
- Hoe voelt het om uitsluitend andermans geld uit te geven?
Toen ik de creditcard van D. niet wilde aannemen, zei hij: "Wat zijn we weer kleingeestig vandaag."
Nee.quote:- Praten jij en Daniël wel eens over je moeder?
Nee.quote:- Of over de band tussen jou en je vader?
Dat heeft hij dus uitgelegd (zie boven). Ik weet niet of hij 'oprecht' verliefd is; wel verliefd. Is verliefdheid ooit oprecht? Het is een vorm van verstandsbeneveling - oprecht verliefd zijn is volgens mij hetzelfde als oprecht dronken zijn.quote:- Hoe rijm je zijn 'oprechte' verliefdheid met de aanwezigheid van een vaste partner en zelfs nóg een bijvrouw aan zijn kant?
Dat ik (oprecht) verliefd ben...?quote:Op zaterdag 17 december 2005 11:23 schreef Revolverheld het volgende:
En wat, lieve onschuldige Nadine, is dan precies 't verschil tussen jou en je Chinese vriendinnetje Rainbow..?
Nou... ik schreef dat hij wil imponeren: "Je ziet van kilometers afstand dat hij wil imponeren", ik bedoel: dat hij een uitslover is, een egotripper. Zijn levenswandel op zich imponeert me niet. Maar ik kan het wel begrijpen. Hij is niet de enige op deze wereld die een puinhoop van zijn huwelijk heeft gemaakt .quote:Op woensdag 21 december 2005 00:40 schreef Gajus het volgende:
Tjonge, tjonge ... wat maakt D. een puinhoop van zijn leven ... dat zoiets jou imponeert ...
Wil hij imponeren door een hotelkamer te verbouwen, door zich in een chantabele positie te manoeuvreren enz.?quote:Op woensdag 21 december 2005 00:58 schreef Nadine26 het volgende:
Nou... ik schreef dat hij wil imponeren: "Je ziet van kilometers afstand dat hij wil imponeren", ik bedoel: dat hij een uitslover is, een egotripper. ...
Ik vind dat niet imponerend maar meelijwekkend.
Ik vind het niet meelijwekkend maar beklagenswaardig.quote:Op woensdag 21 december 2005 01:34 schreef Gajus het volgende:
[..]
Wil hij imponeren door een hotelkamer te verbouwen, door zich in een chantabele positie te manoeuvreren enz.?
Ik vind dat niet imponerend maar meelijwekkend.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Zeer quote-waardig.quote:Op woensdag 21 december 2005 00:51 schreef Nadine26 het volgende:
Is verliefdheid ooit oprecht? Het is een vorm van verstandsbeneveling - oprecht verliefd zijn is volgens mij hetzelfde als oprecht dronken zijn.
Vrouwen... meisjes... daar geilen ze op: woeste, gevaarlijke gekken.quote:Op woensdag 21 december 2005 01:34 schreef Gajus het volgende:
Wil hij imponeren door een hotelkamer te verbouwen, door zich in een chantabele positie te manoeuvreren enz.?
Ik vind dat niet imponerend maar meelijwekkend.
Nadine is geen uitzondering.
Hotelkamers verbouwen is niet voor niets een hobby van over 't paard getilde filmsterren en drugsverslaafde rockers. Gevaarlijk leven, over 't randje,sex en rock 'n roll. Daar sta je dan, als man met een nette vaste betrekking.
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Herkende jij jezelf ook in deze beschrijving?quote:Op woensdag 21 december 2005 02:53 schreef cioran63 het volgende:
En knieen in je corduroy pantalon.
Ja, man. Ik ben er nog kapot van. Ook die buik.quote:Op woensdag 21 december 2005 03:08 schreef Gajus het volgende:
[..]
Herkende jij jezelf ook in deze beschrijving?
M.u.v. het roze poloshirt, zie ik een rake typering. Is hier sprake van een persiflage?quote:Op woensdag 21 december 2005 03:19 schreef cioran63 het volgende:
Ja, man. Ik ben er nog kapot van. Ook die buik.
maar wie is dan de vierde man in gezelschap van cioran, dvr en gajus?
Hoewel ik een nette man ben, met een vaste betrekking moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat ook ik nog niet eens zo heel lang geleden in een dronken bui het verlaagde plafond van een hotelkamer in Nice zodanig verlaagd heb dat je er over kon lopen. Groot was ook mijn onsteltenis toen ik 's ochtends weer wakker tussen de kalkresten in mijn bed.quote:Op woensdag 21 december 2005 02:37 schreef Revolverheld het volgende:
[..]
Vrouwen... meisjes... daar geilen ze op: woeste, gevaarlijke gekken.
Nadine is geen uitzondering.
Hotelkamers verbouwen is niet voor niets een hobby van over 't paard getilde filmsterren en drugsverslaafde rockers. Gevaarlijk leven, over 't randje,sex en rock 'n roll. Daar sta je dan, als man met een nette vaste betrekking.
Tevens herinnerde ik me toen ook weer de ruzie met een taxi-chauffeur die uiteindelijk zijn eigen taxi uitgejaagd werd na een uit de hand gelopen discussie over 5 Euro. Hij probeerde ons op te lichten, dus dat was gerechtvaardigd. Eigenlijk schaam ik me kapot voor deze actie, maar in deze anonieme omgeving durf ik het wel toe te geven.
Het grootste deel van de avond in een nachtclub in Monaco was overigens wel zeer succesvol, ondanks de pittige rekening.
Ik kan het niet geweest zijn (zie boven). Er is dus nog hoop voor mij.quote:Op woensdag 21 december 2005 03:42 schreef Gajus het volgende:
[..]
M.u.v. het roze poloshirt, zie ik een rake typering. Is hier sprake van een persiflage?
maar wie is dan de vierde man in gezelschap van cioran, dvr en gajus?
En ik draag geen corduroy. Om over roze poloshirts nog maar te zwijgen.
Een pauw is een kip die in bloei staat
Ik geef 't niet graag toe, maar ik bezit een roze poloshirt .quote:Op woensdag 21 december 2005 03:42 schreef Gajus het volgende:
[..]
M.u.v. het roze poloshirt, zie ik een rake typering. Is hier sprake van een persiflage?
maar wie is dan de vierde man in gezelschap van cioran, dvr en gajus?
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Het was niet persoonlijk bedoeld (zeg je dan, in zo'n geval) .quote:Op woensdag 21 december 2005 03:19 schreef cioran63 het volgende:
Ja, man. Ik ben er nog kapot van. Ook die buik.
En je was alleen maar dronken...?quote:Op woensdag 21 december 2005 10:07 schreef Hihat het volgende:
Hoewel ik een nette man ben, met een vaste betrekking moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat ook ik nog niet eens zo heel lang geleden in een dronken bui het verlaagde plafond van een hotelkamer in Nice zodanig verlaagd heb dat je er over kon lopen. Groot was ook mijn onsteltenis toen ik 's ochtends weer wakker tussen de kalkresten in mijn bed.
Ik ook. Tegen mijn vriendinnen zeg ik dat D. een nette man is met een vaste betrekking en een spaarrekening en gladgeschoren wangen en een golfvaardigheidsbewijs .quote:Eigenlijk schaam ik me kapot voor deze actie, maar in deze anonieme omgeving durf ik het wel toe te geven.
Hij geeft je maar liefst twee pillen, vervolgens verdwijnt hij urenlang met die Rambo in een of ander privékamertje, zonder zich om jou te bekommeren. Er had ik weet niet wat kunnen gebeuren. Fijne vent, die Daniel, en zo zorgzaam, dát vooral...
Ja, dat mis ik ook wel bij hem, die zorgzaamheid. Dat heeft Thijs veel meer, die is zorgzaam en beschermend... Maar uiteindelijk was het juist die beschermdrang, dat vaderlijke gedrag van hem, waar ik gek van werd. Als iemand het áltijd beter weet, eindig je ten slotte met het gevoel dat je niet goed genoeg bent. Gewogen & te licht bevonden. Thijs heeft dat er zo ingeramd bij mij, dat ik het zelf ben gaan geloven.quote:Op woensdag 21 december 2005 17:03 schreef Francesca het volgende:
Hij geeft je maar liefst twee pillen, vervolgens verdwijnt hij urenlang met die Rambo in een of ander privékamertje, zonder zich om jou te bekommeren. Er had ik weet niet wat kunnen gebeuren. Fijne vent, die Daniel, en zo zorgzaam, dát vooral...
En dát vind ik nou juist zo'n verademing bij Daniël: hij neemt mij zoals ik ben, inclusief de 'roekeloosheid', zoals hij het noemt.
Maar ja... Thijs zette wel altijd kopjes thee voor mij
LIEVE KITTY
In het vliegtuig had ik een openhartige bui. Mijn openhartige buien zijn betrekkelijk zeldzaam en worden meestal aangezwengeld door overmatig alcoholgebruik, dat geef ik eerlijk toe; iemand heeft eens tegen mij gezegd: 'Wat ben jij eigenlijk áárdig, als je gedronken hebt,' dus dan weet je het wel. Ik had er waarschijnlijk verstandiger aan gedaan om na de speelfilm onder zeil te gaan met het zilveren slaapmaskertje voor mijn ogen, maar zo vaak vertoef ik nou ook weer niet in de businessclass. Ik dronk dus een paar glazen champagne, een paar glazen wijn, nog een glas champagne, en dat ging zo een tijdje door. Toen kondigde de stewardess met de hazelnootbruine huidstint aan: "Ik denk dat dit uw laatste drankje is."
"Dat maakt ze zelf wel uit," zei Daniël, want stewardessen en ander dienstverlenend personeel moeten bij hem niet aankomen met een eigen mening. "Doet u ons nog maar zo'n lekker drankje," ging hij door. "Of breng een fles, als u vermoeide benen heeft."
Tot mijn verbazing bracht ze ons even later inderdaad een fles. En toen sloeg de openhartigheid toe.
"Ik moet je iets vertellen," zei ik tegen Daniël. "Ik schrijf een dagboek." Het was eruit voor ik er erg in had, het floepte zo uit mijn mond.
"Een dagboek?"
"Ja. Waarom lach je? Het is toch niet zo raar?"
"Nee, helemaal niet. Een dagboek, ik bedoel: nee, dat is... serieus? Houd jij een dagboekje bij?"
"Nou, dagboekje..."
"Lieve Kitty," zei hij en nam een slok. "Dat had ik niet achter jou gezocht, dat jij een 'Lieve Kitty'-meisje was. Dat had ik nooit..."
"Je zit me uit te lachen!" Ik gaf hem een zachte stomp in zijn maag. "Nou néém ik je een keer in vertrouwen, nou vertél ik je een keer iets... en dan ga je me belachelijk zitten maken. Ik zeg al niks meer. Jij hebt je kans gehad."
"Ik maak je niet belachelijk," zei hij zacht, en hij probeerde me te zoenen, maar ik draaide mijn gezicht weg. "Hé, Nadine... vertel eens, waar schrijf je over?"
Ik zei niks.
"Over de liefde," suggereerde hij.
Ik haalde mijn schouders op.
"Ik wil het wel eens lezen. Mag ik het eens lezen?"
"Nee."
"Nee?" Hij schoot in de lach. "Het is dus geheim."
"Ja. Daar is het een dagboek voor."
Hij zei: "Ik vind het wel schattig, hoor."
"Gelukkig maar."
We zwegen een tijdje.
Toen merkte hij op, iets serieuzer: "Je schrijft dus ook over mij. Over ons. Pas je wel een beetje op met dat dagboek? Het lijkt me niet handig als het in de verkeerde handen valt, als je begrijpt wat ik bedoel." Hij nam opnieuw een slok, een hele grote dit maal. "Dat lijkt me niet zo handig."
"Verkeerde handen?"
"Nou ja," zei hij, "iedereen behalve Kitty."
In het vliegtuig had ik een openhartige bui. Mijn openhartige buien zijn betrekkelijk zeldzaam en worden meestal aangezwengeld door overmatig alcoholgebruik, dat geef ik eerlijk toe; iemand heeft eens tegen mij gezegd: 'Wat ben jij eigenlijk áárdig, als je gedronken hebt,' dus dan weet je het wel. Ik had er waarschijnlijk verstandiger aan gedaan om na de speelfilm onder zeil te gaan met het zilveren slaapmaskertje voor mijn ogen, maar zo vaak vertoef ik nou ook weer niet in de businessclass. Ik dronk dus een paar glazen champagne, een paar glazen wijn, nog een glas champagne, en dat ging zo een tijdje door. Toen kondigde de stewardess met de hazelnootbruine huidstint aan: "Ik denk dat dit uw laatste drankje is."
"Dat maakt ze zelf wel uit," zei Daniël, want stewardessen en ander dienstverlenend personeel moeten bij hem niet aankomen met een eigen mening. "Doet u ons nog maar zo'n lekker drankje," ging hij door. "Of breng een fles, als u vermoeide benen heeft."
Tot mijn verbazing bracht ze ons even later inderdaad een fles. En toen sloeg de openhartigheid toe.
"Ik moet je iets vertellen," zei ik tegen Daniël. "Ik schrijf een dagboek." Het was eruit voor ik er erg in had, het floepte zo uit mijn mond.
"Een dagboek?"
"Ja. Waarom lach je? Het is toch niet zo raar?"
"Nee, helemaal niet. Een dagboek, ik bedoel: nee, dat is... serieus? Houd jij een dagboekje bij?"
"Nou, dagboekje..."
"Lieve Kitty," zei hij en nam een slok. "Dat had ik niet achter jou gezocht, dat jij een 'Lieve Kitty'-meisje was. Dat had ik nooit..."
"Je zit me uit te lachen!" Ik gaf hem een zachte stomp in zijn maag. "Nou néém ik je een keer in vertrouwen, nou vertél ik je een keer iets... en dan ga je me belachelijk zitten maken. Ik zeg al niks meer. Jij hebt je kans gehad."
"Ik maak je niet belachelijk," zei hij zacht, en hij probeerde me te zoenen, maar ik draaide mijn gezicht weg. "Hé, Nadine... vertel eens, waar schrijf je over?"
Ik zei niks.
"Over de liefde," suggereerde hij.
Ik haalde mijn schouders op.
"Ik wil het wel eens lezen. Mag ik het eens lezen?"
"Nee."
"Nee?" Hij schoot in de lach. "Het is dus geheim."
"Ja. Daar is het een dagboek voor."
Hij zei: "Ik vind het wel schattig, hoor."
"Gelukkig maar."
We zwegen een tijdje.
Toen merkte hij op, iets serieuzer: "Je schrijft dus ook over mij. Over ons. Pas je wel een beetje op met dat dagboek? Het lijkt me niet handig als het in de verkeerde handen valt, als je begrijpt wat ik bedoel." Hij nam opnieuw een slok, een hele grote dit maal. "Dat lijkt me niet zo handig."
"Verkeerde handen?"
"Nou ja," zei hij, "iedereen behalve Kitty."
Tsja, technisch gezien is het forum jouw Kitty, dus valt het niet in de verkeerde handen. Je hebt immers niet gezegd dat het een schriftelijk dagboek was.
Precies. Technisch gezien kunnen jullie best allemaal Kitty heten.quote:Op donderdag 22 december 2005 00:36 schreef clumsy_clown het volgende:
Tsja, technisch gezien is het forum jouw Kitty, dus valt het niet in de verkeerde handen. Je hebt immers niet gezegd dat het een schriftelijk dagboek was.
Ja toch, Kitty?
Maar ja ... van een minnaar werkgever mag jij zoiets niet verwachten.quote:Op woensdag 21 december 2005 19:25 schreef Nadine26 het volgende:
Maar ja... Thijs zette wel altijd kopjes thee voor mij
quote:Misschien, dacht ik bij mezelf, verander ik straks ook in goud.
Het zou me niet eens verbazen.
Mooi gevonden! Deze zinnen blijven echt hangen bij mij.quote:Dat heeft hij dus uitgelegd (zie boven). Ik weet niet of hij 'oprecht' verliefd is; wel verliefd. Is verliefdheid ooit oprecht? Het is een vorm van verstandsbeneveling - oprecht verliefd zijn is volgens mij hetzelfde als oprecht dronken zijn.
Weet je zeker dat die pillen speed waren? Ik vind het vreemd dat je nog gewoon kon slapen, dat Daniel gewoon kon eten en dat hij tot seks in staat was.
Niet zo handig van hem dat hij je aan je lot overlaat terwijl je voor het eerst van je leven aan de speed zit. Hij had je zeker ook niet verteld dat je veel moet drinken (geen alcohol)?
Er moet bloed gekotst worden. Als er niet snel een goede lading bloed gekotst wordt -ofwel; als iemand niet snel iets krijgt of doet waardoor hij of zij minimaal twee weken lang elke dag bloed kotst- houd ik het voor gezien. .
Die funky chinamen, chopping 'm up and choppin 'm down, zijn me ook door de neus geboord!
[ Bericht 1% gewijzigd door JAM op 22-12-2005 06:09:03 ]
.Die funky chinamen, chopping 'm up and choppin 'm down, zijn me ook door de neus geboord!
[ Bericht 1% gewijzigd door JAM op 22-12-2005 06:09:03 ]
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
En verkrachtingen! Waar zijn die verkrachtingen nu toch! Laat eindelijk iemand eens een flinke partij verkracht worden!
.
Buiten dat om; mijn grote complimenten.
.
Buiten dat om; mijn grote complimenten.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Gut, ik bedenk me net; ik heb iets vreselijks gesuggereerd. Men zou dit kunnen opvatten -alhoewel de opvattingen van anderen niet iets is dat ik voor mijn rekening hoef te nemen; zeg nou zelf; wie doet dat opvatten nu- dat ik wens dat jij, Nadine, dat jij verkracht wordt! Dat komt, omdat jij natuurlijk autobiografisch schrijft (voor zover wij dat moeten geloven).
Zulks wens ik natuurlijk niet te beweren! Nee, dat lijkt me vreselijk als je dat zou overkomen. Ik denk dat dat een hele nare ervaring is. Dus, nee; dat wens ik je niet toe.
Wat ik enkel even kwijt wou is mijn overtuiging, dat een verhaal er enkel beter van kan worden als er iemand of beter; iets of iemand (van mijn part is het H.M. de K., het een of andere harige zoogdier of een chocomelpak) verkracht wordt en als iemand (hier is geen iets aan de orde) gedurende een periode van twee weken lang elke dag bloed kotst.
Dat was alles! Dat wou ik even kwijt. Nu houd ik maar weer op.
Dag schatten! .
Zulks wens ik natuurlijk niet te beweren! Nee, dat lijkt me vreselijk als je dat zou overkomen. Ik denk dat dat een hele nare ervaring is. Dus, nee; dat wens ik je niet toe.
Wat ik enkel even kwijt wou is mijn overtuiging, dat een verhaal er enkel beter van kan worden als er iemand of beter; iets of iemand (van mijn part is het H.M. de K., het een of andere harige zoogdier of een chocomelpak) verkracht wordt en als iemand (hier is geen iets aan de orde) gedurende een periode van twee weken lang elke dag bloed kotst.
Dat was alles! Dat wou ik even kwijt. Nu houd ik maar weer op.
Dag schatten! .
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Nee, 't is niets voor mij. Dat auto-biografische schrijven. Wat moet ik dan in hemelsnaam schrijven. Dagboek van Paul, Den Haag, de dag had geen nummer, de maand was er ook al niet. Wakker geworden rond vier uur, 'ontbeten', op de bank gelegen, sigaretten gerookt, jazz geluisterd, mezelf afgetrokken, pizza besteld, pizza gegeten, getelefoneerd, nog meer op de bank gelegen gerook en jazz geluisterd, booty-call meisje van dat telefoontje zojuist afgehandeld, naar het een of andere café of club gegaan waar live jazz werd gespeeld, dronken geworden, meisje ontmoet, naar huis gegaan (eventueel geneukt of in de telefoonlijst gegooid voor later), nachtelijk WC-bezoek gepleegd (plassen, kotsen, bloed kotsen of poepen), misschien nog even iets pseudo-constructiefs zoals een stukje op FOK-geschreven, afgetrokken op de bank met jazz op de achtergrond en een sigaret in mijn mondhoek, lichten uit gedaan en gaan slapen. Dag 2. Wakker geworden rond vier uur, etc. Drieduizend keer herhaling van al het voorgaande. Paul komt te overlijden. Begrafenis in kleine kring; iedereen huilt en Miles Davis speelt My Funny Valentine. Case fucking closed.
[ Bericht 0% gewijzigd door JAM op 22-12-2005 06:55:15 ]
[ Bericht 0% gewijzigd door JAM op 22-12-2005 06:55:15 ]
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
DRIE MINUTEN MET DOUCHE
Madame is gek op me. Anne-Sophie. Ze heeft me uitgenodigd voor het kerstdiner. Ute is ook uitgenodigd, het is dus een soort personeelsfeestje, en toch, en toch, zeg ik bij mezelf... het is niet in de haak. Mijn gedrag bedoel ik, en mijn enthousiaste reactie op haar uitnodiging: "Een kerstdiner! Wat leuk, wat aardig."
Ik denk aan mijn moeder, en aan haar goede vriendin de secretaresse. 'Vriendin' is misschien wat overdreven; ze waren lotgenoten, ze konden elkaar steunen en van psychologisch advies voorzien. Vrouwen onder elkaar, hè? Om de een of andere reden moet het bij vrouwen altijd over problemen gaan, relatieproblemen en seksproblemen en hoe je naast een egoïstische klootzak toch je gevoel van eigenwaarde kunt behouden, dat soort thema's doet het goed. Daarna is er nog alle tijd om fitnesstips en recepten uit te wisselen, maar eerst moet de beerput open. Dat schept een band, zeker als er een beetje bij gehuild wordt. De secretaresse moest soms huilen. "Kop op, meid," zei mijn moeder dan. "Kop op, die man is nou eenmaal zo. Laat je er niet niet onder krijgen." Pikant, als je erbij stilstaat, want de secretaresse liet zich er toen al jaren onder krijgen, ze liet zich er elke lunchpauze onder krijgen in het pied-à-terre van mijn vader en dan tel ik de vluggertjes onder werktijd niet mee, maar dat kon mijn moeder natuurlijk niet weten. Er waren zo veel dingen die ze niet kon weten. Dat hij in de wandelgangen bekend stond als 'Drie minuten met douche', hoe had zij dat kunnen weten?
Drie minuten met douche, zo werd die ouwe vader van mij genoemd! Ze lachten zich een breuk, de collega's, chauffeurs en telefonistes. Ze bescheurden zich. Elke lunchpauze haastte de baas zich naar zijn pied-à-terre, op kleine loopafstand van de bank, en daar voltrok zich telkens hetzelfde ritueel, of laten we zeggen ritueeltje, want daar kwam het feitelijk op neer: erin en eruit, en dan een snelle douche. Binnen het kwartier was hij terug op de bank. Alle tijd om nog een dozijn oesters te bestellen in het restaurant op de hoek. Alle tijd.
De secretaresse was overigens niet de enige vaste bezoekster van het pied-à-terre. Wist zij dat? Nee, ik durf er een eed op te doen van niet; de trut had absoluut niets in de gaten. Het verschil met zijn andere minnaressen was namelijk dat zij het acht jaar volhield. Acht jaar, dat komt neer op... hoe vaak drie minuten met douche? Honderden keren, mogelijk liep de totaalscore tegen de duizend. Ga er maar aan staan. Een vrouw met een lange adem, kortom. Een doorzettertje.
Ik moet eens ophouden om aan mijn vader te denken; ik moet eens ophouden om aan Daniël en mijn vader te denken, en aan het voorspelbare pad dat ik bewandel. Wat wil ik eigenlijk bewijzen? Wil ik iets bewijzen, of is het allemaal genetisch bepaald? Dat zou mooi zijn. Het zou zelfs fantastisch zijn, het zou mij ontslaan van elke verantwoordelijkheid - het is aangeboren, dokter, ik kan het niet helpen.
Het is te sterk, ik kan me niet beheersen: ik ben een slappe washand, ik ben als slappe washand geboren en daarom zal ik altijd een slappe washand blijven, dat is nu eenmaal het lot van slappe washanden, en op een dag zal ik als een slappe washand naar mijn graf worden gedragen, en de mensen zullen zeggen: "Het geeft niet, het is beter zo."
Madame beseft het niet, ze beseft niet met wie ze te maken heeft; gisteren had ik even het gevoel dat ze me wilde adopteren. Om toch een gebaar te maken met de feestdagen, een warme kerstgedachte, zoiets. Ze zou vast van me houden als van haar eigen dochter.
"Je weet niet wat jij voor me betekent," zei ze, "zonder jou zou ik stapelgek worden. Stapelgek!" En natuurlijk wilde ze alles weten over mijn reisje naar Bali, en over mijn vader.
"Heb je een goede band met hem?" vroeg ze.
"Gaat wel," zei ik. "Hij is eigenlijk meer mijn opa. Hij is in de zeventig."
"Wat heeft leeftijd ermee te maken?" vroeg ze verbaasd. "Een vader van in de zeventig kan toch een heel lieve vader zijn?"
Terwijl ik snel mijn glas cola opdronk legde ik haar uit dat mijn vader bij mijn geboorte eigenlijk al te oud was geweest om nog met goed fatsoen op het speelplein te verschijnen, laat staan dat hij zich in het openbaar had kunnen vertonen met een draagzak, zo'n buiktas met een baby erin, dat bestond helemaal niet in de tijd, dat was totaal ondenkbaar, ze hadden je zien aankomen als ouwe lul, en dat het dus min of meer voor de hand had gelegen dat hij buiten beeld bleef, tenminste als vader, want als opa kon hij er prima mee door.
Madame luisterde met een meelevend gezicht toe, het was duidelijk dat zij de draagzak een van de betere uitvindingen van de afgelopen jaren vond.
"En hij zit nog op Bali?" vroeg ze.
Ik knikte.
"Je bent dus alleen met de feestdagen," concludeerde ze.
"Ik vermaak me wel."
"Maar je vriendje dan?" vroeg ze. "Je had toch dat leuke vriendje, die... Gijs?"
"Thijs. Ja, dat is..." Snel nam ik een slok cola. "We zien elkaar niet meer. Het is uit. Maar ik kom de kerstdagen wel door, dat loopt wel los."
"Pas question!" riep ze, en ze sloeg met haar hand op tafel. "Jij gaat niet alleen zitten, jij hebt net je moeder verloren. Ik geef zaterdag een dineetje. Ute is er ook bij. En Daniël en Kim, daar kom ik niet onderuit, ik moet aan de kinderen denken." Ze verzonk even in gepeins. Toen besloot ze: "Nou, denk erover na."
"Dat zal ik doen," zei ik laf.
Madame is gek op me. Anne-Sophie. Ze heeft me uitgenodigd voor het kerstdiner. Ute is ook uitgenodigd, het is dus een soort personeelsfeestje, en toch, en toch, zeg ik bij mezelf... het is niet in de haak. Mijn gedrag bedoel ik, en mijn enthousiaste reactie op haar uitnodiging: "Een kerstdiner! Wat leuk, wat aardig."
Ik denk aan mijn moeder, en aan haar goede vriendin de secretaresse. 'Vriendin' is misschien wat overdreven; ze waren lotgenoten, ze konden elkaar steunen en van psychologisch advies voorzien. Vrouwen onder elkaar, hè? Om de een of andere reden moet het bij vrouwen altijd over problemen gaan, relatieproblemen en seksproblemen en hoe je naast een egoïstische klootzak toch je gevoel van eigenwaarde kunt behouden, dat soort thema's doet het goed. Daarna is er nog alle tijd om fitnesstips en recepten uit te wisselen, maar eerst moet de beerput open. Dat schept een band, zeker als er een beetje bij gehuild wordt. De secretaresse moest soms huilen. "Kop op, meid," zei mijn moeder dan. "Kop op, die man is nou eenmaal zo. Laat je er niet niet onder krijgen." Pikant, als je erbij stilstaat, want de secretaresse liet zich er toen al jaren onder krijgen, ze liet zich er elke lunchpauze onder krijgen in het pied-à-terre van mijn vader en dan tel ik de vluggertjes onder werktijd niet mee, maar dat kon mijn moeder natuurlijk niet weten. Er waren zo veel dingen die ze niet kon weten. Dat hij in de wandelgangen bekend stond als 'Drie minuten met douche', hoe had zij dat kunnen weten?
Drie minuten met douche, zo werd die ouwe vader van mij genoemd! Ze lachten zich een breuk, de collega's, chauffeurs en telefonistes. Ze bescheurden zich. Elke lunchpauze haastte de baas zich naar zijn pied-à-terre, op kleine loopafstand van de bank, en daar voltrok zich telkens hetzelfde ritueel, of laten we zeggen ritueeltje, want daar kwam het feitelijk op neer: erin en eruit, en dan een snelle douche. Binnen het kwartier was hij terug op de bank. Alle tijd om nog een dozijn oesters te bestellen in het restaurant op de hoek. Alle tijd.
De secretaresse was overigens niet de enige vaste bezoekster van het pied-à-terre. Wist zij dat? Nee, ik durf er een eed op te doen van niet; de trut had absoluut niets in de gaten. Het verschil met zijn andere minnaressen was namelijk dat zij het acht jaar volhield. Acht jaar, dat komt neer op... hoe vaak drie minuten met douche? Honderden keren, mogelijk liep de totaalscore tegen de duizend. Ga er maar aan staan. Een vrouw met een lange adem, kortom. Een doorzettertje.
Ik moet eens ophouden om aan mijn vader te denken; ik moet eens ophouden om aan Daniël en mijn vader te denken, en aan het voorspelbare pad dat ik bewandel. Wat wil ik eigenlijk bewijzen? Wil ik iets bewijzen, of is het allemaal genetisch bepaald? Dat zou mooi zijn. Het zou zelfs fantastisch zijn, het zou mij ontslaan van elke verantwoordelijkheid - het is aangeboren, dokter, ik kan het niet helpen.
Het is te sterk, ik kan me niet beheersen: ik ben een slappe washand, ik ben als slappe washand geboren en daarom zal ik altijd een slappe washand blijven, dat is nu eenmaal het lot van slappe washanden, en op een dag zal ik als een slappe washand naar mijn graf worden gedragen, en de mensen zullen zeggen: "Het geeft niet, het is beter zo."
Madame beseft het niet, ze beseft niet met wie ze te maken heeft; gisteren had ik even het gevoel dat ze me wilde adopteren. Om toch een gebaar te maken met de feestdagen, een warme kerstgedachte, zoiets. Ze zou vast van me houden als van haar eigen dochter.
"Je weet niet wat jij voor me betekent," zei ze, "zonder jou zou ik stapelgek worden. Stapelgek!" En natuurlijk wilde ze alles weten over mijn reisje naar Bali, en over mijn vader.
"Heb je een goede band met hem?" vroeg ze.
"Gaat wel," zei ik. "Hij is eigenlijk meer mijn opa. Hij is in de zeventig."
"Wat heeft leeftijd ermee te maken?" vroeg ze verbaasd. "Een vader van in de zeventig kan toch een heel lieve vader zijn?"
Terwijl ik snel mijn glas cola opdronk legde ik haar uit dat mijn vader bij mijn geboorte eigenlijk al te oud was geweest om nog met goed fatsoen op het speelplein te verschijnen, laat staan dat hij zich in het openbaar had kunnen vertonen met een draagzak, zo'n buiktas met een baby erin, dat bestond helemaal niet in de tijd, dat was totaal ondenkbaar, ze hadden je zien aankomen als ouwe lul, en dat het dus min of meer voor de hand had gelegen dat hij buiten beeld bleef, tenminste als vader, want als opa kon hij er prima mee door.
Madame luisterde met een meelevend gezicht toe, het was duidelijk dat zij de draagzak een van de betere uitvindingen van de afgelopen jaren vond.
"En hij zit nog op Bali?" vroeg ze.
Ik knikte.
"Je bent dus alleen met de feestdagen," concludeerde ze.
"Ik vermaak me wel."
"Maar je vriendje dan?" vroeg ze. "Je had toch dat leuke vriendje, die... Gijs?"
"Thijs. Ja, dat is..." Snel nam ik een slok cola. "We zien elkaar niet meer. Het is uit. Maar ik kom de kerstdagen wel door, dat loopt wel los."
"Pas question!" riep ze, en ze sloeg met haar hand op tafel. "Jij gaat niet alleen zitten, jij hebt net je moeder verloren. Ik geef zaterdag een dineetje. Ute is er ook bij. En Daniël en Kim, daar kom ik niet onderuit, ik moet aan de kinderen denken." Ze verzonk even in gepeins. Toen besloot ze: "Nou, denk erover na."
"Dat zal ik doen," zei ik laf.
Aangenomen dat je vader werkelijk in de zeventig is en jij ergens in de twintig (heb geen zin om dat te checken), moet die man een enorm libido gehad hebben!
Nog steeds, schat ik zo in... Hoezo ouwe lul?
Het zullen de oesters wel geweest zijn....
Nog steeds, schat ik zo in... Hoezo ouwe lul?
Het zullen de oesters wel geweest zijn....
Nee, ik weet het niet zeker. Hij beweerde dat hij mensen kent die er 12 per dag slikken, dat lijkt me wat véél voor speed. Maar goed, ik ben niet thuis in het onderwerp. Ik vond het effect trouwens ook niet echt overweldigend.quote:Op donderdag 22 december 2005 01:06 schreef Xennia het volgende:
Weet je zeker dat die pillen speed waren? Ik vind het vreemd dat je nog gewoon kon slapen, dat Daniel gewoon kon eten en dat hij tot seks in staat was.
Niet zo handig van hem dat hij je aan je lot overlaat terwijl je voor het eerst van je leven aan de speed zit. Hij had je zeker ook niet verteld dat je veel moet drinken (geen alcohol)?
Niet voor herhaling vatbaar, in elk geval.
Ik dacht altijd dat 't een fabeltje was.quote:Op donderdag 22 december 2005 14:06 schreef Francesca het volgende:
Het zullen de oesters wel geweest zijn....
Daar begin ik nu aan te twijfelen... jammer dat ik niet van oesters hou
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Koning Midas, wel eens van gehoord?quote:Op woensdag 21 december 2005 00:15 schreef Nadine26 het volgende:
Alles wat Daniël aanraakt, verandert in goud. Misschien, dacht ik bij mezelf, verander ik straks ook in goud.
Het zou me niet eens verbazen.
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Met een vrijwillig verkrachtinkje op zijn tijd is toch ook niks mis?quote:Op donderdag 22 december 2005 06:01 schreef JAM het volgende:
En verkrachtingen! Waar zijn die verkrachtingen nu toch! Laat eindelijk iemand eens een flinke partij verkracht worden!
.
Oh, dat is waar ook! Midas, de dwaze Midas die zichzelf tot de hongerdood veroordeelde toen hij wenste dat alles wat hij aanraakte... enzovoort. Hebzucht wordt in sprookjes, mythes en legenden altijd zwaar afgestraft.quote:Op donderdag 22 december 2005 16:21 schreef Vivi het volgende:
Koning Midas, wel eens van gehoord?
Ja, misselijkmakende prietpraat allemaal. .quote:Op donderdag 22 december 2005 18:32 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Oh, dat is waar ook! Midas, de dwaze Midas die zichzelf tot de hongerdood veroordeelde toen hij wenste dat alles wat hij aanraakte... enzovoort. Hebzucht wordt in sprookjes, mythes en legenden altijd zwaar afgestraft.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Verkrachting of verkrachtinkje, om aan de definitie te voldoen moet het in ieder geval tegen de zin van degene die het ondergaat gebeuren. In jouw geval lijkt me dat niet aan de orde en heet het gewoon 'een beurt krijgen' om het maar eens plat uit te drukken...quote:Op donderdag 22 december 2005 18:15 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Met een vrijwillig verkrachtinkje op zijn tijd is toch ook niks mis?
Een pauw is een kip die in bloei staat
Of je kut laten volkotsen door de kale bisschop, om het nog platter uit te drukken! !quote:Op donderdag 22 december 2005 22:40 schreef Hihat het volgende:
[..]
Verkrachting of verkrachtinkje, om aan de definitie te voldoen moet het in ieder geval tegen de zin van degene die het ondergaat gebeuren. In jouw geval lijkt me dat niet aan de orde en heet het gewoon 'een beurt krijgen' om het maar eens plat uit te drukken...
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Ja, druk je maar plat uit...quote:Op donderdag 22 december 2005 22:40 schreef Hihat het volgende:
Verkrachting of verkrachtinkje, om aan de definitie te voldoen moet het in ieder geval tegen de zin van degene die het ondergaat gebeuren. In jouw geval lijkt me dat niet aan de orde en heet het gewoon 'een beurt krijgen' om het maar eens plat uit te drukken...
Maar om toch een beetje een romantische wending aan het geheel te geven, heb ik vandaag BLOEMEN gekregen van D. De postbode kwam ze langsbrengen. Ze zijn afzichtelijk: witte rozen waar iemand met een spuitbus rode glitters op heeft gespoten, zoiets heb ik echt in mijn hele leven nog nooit gezien - trouwens, nu ik dit zit te schrijven, bekijk ik die rozen nog eens goed, en ik kom tot de ontdekking dat het neprozen zijn, rozen van kunststof, wit-rode glitterrozen dus, maar er zitten ook een heleboel lelies bij, en van die kersttakken met rode besjes eraan. Wat je noemt een romantisch kerstboeket.
Toch wel heel lief...
Is dat een oud-Hollandsche uitdrukking, van die kale bisschop, of ben jij gewoon weer on a roll, JAM?quote:Op vrijdag 23 december 2005 00:20 schreef JAM het volgende:
Of je kut laten volkotsen door de kale bisschop, om het nog platter uit te drukken! !
Een kerstdiner met Ute (getuige van seks op de keukentafel tussen jou en D.), Kim, de ex van D. die nog niet weet dat ze is ingeruild voor een jonger exemplaar en Madame, de ex van D. die nog niet weet dat hij het met het kindermeisje doet. Dit voorspelt niet veel goeds.
Ík hoop niet dat je overweegt te gaan en mocht je wel gaan, drink dan geen alcohol
Ík hoop niet dat je overweegt te gaan en mocht je wel gaan, drink dan geen alcohol
Meneer geeft bloemen aan mevrouw,
die pas tijdens het schrijven -over hoe romantisch en lief het toch is van meneer dat ze bloemen heeft gekregen- tot de ontdekking komt dat het hier nepbloemen betreft.
Ok.
Tot zover de romantiek.
Er mag weer gewoon geneukt worden.
die pas tijdens het schrijven -over hoe romantisch en lief het toch is van meneer dat ze bloemen heeft gekregen- tot de ontdekking komt dat het hier nepbloemen betreft.
Ok.
Tot zover de romantiek.
Er mag weer gewoon geneukt worden.
...dass wir fliegen.
Symboliek van een nepbloem:
- zij verwelkt niet
- zij heeft reuk noch smaak
- zij vergt een éénmalige investering
- zij behoeft geen sproeibeurt
- ...
- zij verwelkt niet
- zij heeft reuk noch smaak
- zij vergt een éénmalige investering
- zij behoeft geen sproeibeurt
- ...
Ik ga niet .quote:Op vrijdag 23 december 2005 00:46 schreef Xennia het volgende:
Een kerstdiner met Ute (getuige van seks op de keukentafel tussen jou en D.), Kim, de ex van D. die nog niet weet dat ze is ingeruild voor een jonger exemplaar en Madame, de ex van D. die nog niet weet dat hij het met het kindermeisje doet. Dit voorspelt niet veel goeds.
Ík hoop niet dat je overweegt te gaan en mocht je wel gaan, drink dan geen alcohol
Ik heb vanavond tegen Madame gezegd: "Heel erg bedankt voor de uitnodiging, Anne-Sophie. Maar ik ben bij mijn zus uitgenodigd."
Een keiharde leugen. Mijn zus zit in Italië.
Nu valt het hele dineetje in duigen, aangezien Ute opnieuw is geveld door de mysterieuze tropenkolder, en Kim is uitgenodigd op het jacht van haar vader in Monaco. (Samen met D.??)
Ik ben dus vrij met kerstmis!
En alleen. Maar ik heb het romantische kerstboeket om me gezelschap te houden .
Ja, nee: wacht. Die witte glitterrozen zijn nep, maar de lelies en de rode bessentakken zijn wel degelijk echt, vandaar dat het me niet eerder was opgevallen. Het is dus een soort combinatieboeket, ik denk dat de bloemist het zo verkoopt, als een 'combinatieboeket' of zelfs als een 'combinatiekerstboeket'.quote:Op vrijdag 23 december 2005 00:50 schreef De-oneven-2 het volgende:
Meneer geeft bloemen aan mevrouw,
die pas tijdens het schrijven -over hoe romantisch en lief het toch is van meneer dat ze bloemen heeft gekregen- tot de ontdekking komt dat het hier nepbloemen betreft.
Ok.
Tot zover de romantiek.
Er mag weer gewoon geneukt worden.
Okay, van bloemen heeft hij geen verstand...
Heel verstandig !!!quote:Op vrijdag 23 december 2005 00:59 schreef Nadine26 het volgende:
Ik ga niet .
Want reken maar dat de samenstelling van dit gezelschap hoogst explosief is en dat enige dames maar al te graag de fatale vonk willen geven.
Toch wel jammer. Ik had mijn videocamera mee kunnen nemen... en dan stoïcijns door blijven filmen tijdens de shoot-out, waarbij Daniël en Madame hysterisch krijsend over de kerstdis rollen... terwijl Kim op de achtergrond naar het vleesmes grijpt... en Ute zich in een vlaag van waanzin aan de kroonluchter probeert te verhangen...quote:Op vrijdag 23 december 2005 00:49 schreef dvr het volgende:
Ik voorspel Festen-achtige taferelen aan de kersttafel..
Nu ja, ik koop nooit bloemen...
Ik pluk ze wel eens...Dat wel.
Zodra ik slogans tegenkom als: Zeg het met bloemen
of ( - zo mogelijk nog erger- ) Bloemen houden van mensen, haak ik af.
Ik pluk ze wel eens...Dat wel.
Zodra ik slogans tegenkom als: Zeg het met bloemen
of ( - zo mogelijk nog erger- ) Bloemen houden van mensen, haak ik af.
...dass wir fliegen.
En jij dan, jij vervult toch ook wel een hoofdrol in het geheelquote:Op vrijdag 23 december 2005 01:12 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Toch wel jammer. Ik had mijn videocamera mee kunnen nemen... en dan stoïcijns door blijven filmen tijdens de shoot-out, waarbij Daniël en Madame hysterisch krijsend over de kerstdis rollen... terwijl Kim op de achtergrond naar het vleesmes grijpt... en Ute zich in een vlaag van waanzin aan de kroonluchter probeert te verhangen...
Ik sta achter de camera. Mijn Dogma-camera.quote:Op vrijdag 23 december 2005 01:17 schreef Xennia het volgende:
En jij dan, jij vervult toch ook wel een hoofdrol in het geheel
Toen ik die post las had ik even de neiging om 'wedden dat JAM dit straks net een tikje platter uit weet te drukken?' te posten. Om de een of andere reden niet gedaan, maar u stelt niet teleurquote:Op vrijdag 23 december 2005 00:20 schreef JAM het volgende:
[..]
Of je kut laten volkotsen door de kale bisschop, om het nog platter uit te drukken! !
.Verder een goed besluit om niet te gaan, maar dat lijkt me duidelijk.
Een tikje? Ik denk dat 't eerder een homerun was.quote:Op vrijdag 23 december 2005 01:22 schreef clumsy_clown het volgende:
[..]
Toen ik die post las had ik even de neiging om 'wedden dat JAM dit straks net een tikje platter uit weet te drukken?' te posten. Om de een of andere reden niet gedaan, maar u stelt niet teleur [afbeelding].
Verder een goed besluit om niet te gaan, maar dat lijkt me duidelijk.
.
.Ik heb een nieuw toetsenbord en een negerin in een Renault Twingo geneukt. Zover vandaag.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Scherp, heel scherp. .quote:Op vrijdag 23 december 2005 05:04 schreef Maggie het volgende:
hoe neuk je een (al dan niet nieuw) toetsenbord?
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Ik vind het echt kut voor je Nadine. Je kunt je troosten met de gedachte dat je in ieder geval een tijdje zijn creditcard hebt mogen lenen. .quote:Op vrijdag 23 december 2005 00:59 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Ik ga niet .
Ik heb vanavond tegen Madame gezegd: "Heel erg bedankt voor de uitnodiging, Anne-Sophie. Maar ik ben bij mijn zus uitgenodigd."
Een keiharde leugen. Mijn zus zit in Italië.
Nu valt het hele dineetje in duigen, aangezien Ute opnieuw is geveld door de mysterieuze tropenkolder, en Kim is uitgenodigd op het jacht van haar vader in Monaco. (Samen met D.??)
Ik ben dus vrij met kerstmis!
En alleen. Maar ik heb het romantische kerstboeket om me gezelschap te houden .
En dat neprozen niet kunnen verwelken. Dat er nog steeds cafe's zijn en drank, veel drank. En je kunt muziek luisteren. Van die zwijmelplaten waardoor je je nog heel veel beter gaat voelen. .
We zullen allemaal aan je denken, niet te lang, maar toch heel eventjes.
High hopes and aspirations, and years, above my station
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Inderdaad. Die lelies, zijn ze wit? Dan is het geen combinatie -, maar een grafboeket. Ik zou maar uitkijken als ik jou was.quote:Op vrijdag 23 december 2005 01:05 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Ja, nee: wacht. Die witte glitterrozen zijn nep, maar de lelies en de rode bessentakken zijn wel degelijk echt, vandaar dat het me niet eerder was opgevallen. Het is dus een soort combinatieboeket, ik denk dat de bloemist het zo verkoopt, als een 'combinatieboeket' of zelfs als een 'combinatiekerstboeket'.
Okay, van bloemen heeft hij geen verstand...
En je dagboek (of laptop, whatever) heel goed verstoppen
Change of plans!quote:Op vrijdag 23 december 2005 09:54 schreef Francesca het volgende:
Inderdaad. Die lelies, zijn ze wit? Dan is het geen combinatie -, maar een grafboeket. Ik zou maar uitkijken als ik jou was.
[quote] En je dagboek (of laptop, whatever) heel goed verstoppen
Daniël en ik gaan samen weg! Hij stond hier net voor de deur. Hij zei: "We gaan proefdraaien aan de kust. Voor straks, als we gaan onderduiken in ons strandhuis."
Ergens in Nederland. Meer weet ik niet. Hij komt me straks ophalen!
Dat met die laptop wordt ingewikkeld. Kan ik die meenemen...?
Veel plezier, Nadine!
Fijne dagen.
Fijne dagen.
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Gewoon meenemen die laptop. Duinpannen genoeg aan de Nederlandse kust.quote:Op vrijdag 23 december 2005 11:27 schreef Nadine26 het volgende:
Dat met die laptop wordt ingewikkeld. Kan ik die meenemen...?
Denk aan de lezertjes.
Veel plezier
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Maar hoeveel duinpannen en strandhuisjes met een internetaansluiting herbergt Nederland?quote:Op vrijdag 23 december 2005 11:59 schreef Revolverheld het volgende:
[..]
Gewoon meenemen die laptop. Duinpannen genoeg aan de Nederlandse kust.
Anders hebben we er nog niks aan namelijk...
Een pauw is een kip die in bloei staat
Schrijven kan je! Maar kun je ook zwemmen?quote:Op vrijdag 23 december 2005 11:27 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Change of plans!
Daniël en ik gaan samen weg! Hij stond hier net voor de deur. Hij zei: "We gaan proefdraaien aan de kust. Voor straks, als we gaan onderduiken in ons strandhuis."
Ergens in Nederland. Meer weet ik niet. Hij komt me straks ophalen!
Dat met die laptop wordt ingewikkeld. Kan ik die meenemen...?
Da's een goeie. Begint trouwens wel een beetje op de nieuwe Nederlandse serie 'Vuurzee' te lijken. Allerlei intriges. Ook dit verhaal verplaatst zich nu naar zee. Enige wat nog ontbreekt is een 'vermist persoon'. Als het aan Fransesca ligt zal dat niet lang meer duren, begrijp ik?quote:Op vrijdag 23 december 2005 12:45 schreef Francesca het volgende:
[..]
Schrijven kan je! Maar kun je ook zwemmen?
Een pauw is een kip die in bloei staat
Dat meen je niet! Dus Daniel brengt sinterklaas noch kerstmis met zijn kinderen door? Wat een puinhoop.quote:Op vrijdag 23 december 2005 11:27 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Change of plans!
Daniël en ik gaan samen weg! Hij stond hier net voor de deur. Hij zei: "We gaan proefdraaien aan de kust. Voor straks, als we gaan onderduiken in ons strandhuis."
Ergens in Nederland. Meer weet ik niet. Hij komt me straks ophalen!
Dat met die laptop wordt ingewikkeld. Kan ik die meenemen...?
Begrijp me aub niet verkeerd. Ik heb het beste met Nadien voor. Ik hoop dat ze nog lang door zal gaan, met schrijven, in haar dagboek, bedoel ik.quote:Op vrijdag 23 december 2005 13:32 schreef Hihat het volgende:
[..]
Da's een goeie. Begint trouwens wel een beetje op de nieuwe Nederlandse serie 'Vuurzee' te lijken. Allerlei intriges. Ook dit verhaal verplaatst zich nu naar zee. Enige wat nog ontbreekt is een 'vermist persoon'. Als het aan Fransesca ligt zal dat niet lang meer duren, begrijp ik?
vuurzee, goeie serie overigens...
Bijna net zo aandoenlijk als de stal van Jozef en Maria.quote:Ik wil terug naar de kust, heel ongerust
Zoek ik de weg naar de kust
Bijna niet bewust van de dreiging
Dat daar m'n jeugd voorbij ging
Oh, hoe kom ik hier vandaan
Was ik maar niet weggegaan
'k Hoor de branding in m'n hoofd
Had ik eerder maar geloofd
Wat die stem toen heeft voorspeld
Dat geluk verdwijnt voor geld
Mist en regen, westenwind
Zeg mij of ik 't ooit weer vind
aan Nadine en medelezers: prettige kerstdagen
Oh, maar ik begreep je niet verkeerd hoor. Ook ik heb het beste met Nadine voor, trouwens. Maar jij vertrouwt die D. niet met zijn speed-hersenen? Die Kim gaat hij toch niet dumpen. Dat is voor hem net zo iets als een werkeloze die zijn uitkering stop laat zetten. Financieel afhankelijk. Dom, dom, dom, valkuil numero uno. Vriendjes worden met iemand waar je geld van nodig hebt, allah. Maar nooit zijn dochter neuken. Uit zakelijk oogpunt gezien natuurlijk. En Nadine doet hetzelfde bij Baas B. ehhhh...D. En zo zit iedereen voor de rest van zijn/haar leven aan elkaar vast, tot het moment dat één persoon uit deze schakel de ban doorbreekt en dan ontstaat er een domino-effect. Domino D-day.quote:Op vrijdag 23 december 2005 15:53 schreef Francesca het volgende:
[..]
Begrijp me aub niet verkeerd. Ik heb het beste met Nadien voor. Ik hoop dat ze nog lang door zal gaan, met schrijven, in haar dagboek, bedoel ik.
Wat is het toch met die D. ? Ergens heeft hij zich toch helemaal niet onder controle. Niet al te beste eigenschap voor een zakenman. Blijkbaar hadden die lelijkerds in Shanghai dat toch ook wel door.
En Anne-Sophie, alias Mevr. Rothschildenbach....die heeft ook nog een eigen verhaal verwacht ik. Welke vrouw pikt het nu dat haar man haar twee feestdagen op rij alleen laat zitten? Die vrouw krijgt haar portie aandacht vast al lang ergens anders. Is het de onvermijdelijke tuinman of melkboer die in ruil voor het geduldig luisteren naar oeverloos gelul uit haar mond, wellicht als tegenprestatie zo nu en dan zijn lul ín haar mond mag drapperen? Het zou mij niks verbazen. Nog leuker als het Thijs zou zijn...of dat ze misschien bijles paaldansen geeft aan de bijlesleraar.
Of dat ze een baantje blijkt te hebben bij uitgeverij Rothschild & Bach...
mee eens isquote:vuurzee, goeie serie overigens...
Een pauw is een kip die in bloei staat
Dat was ook Madame Anne-Sophie's intentie met haar kerstdiner in gezelschap van alle betrokkenen (een slotscenario à la Hercule Poirot). Maar Daniël was zich bewust van haar hinderlaag en vertrok met onbekende bestemming, in gezelschap van de zwakste schakel.quote:Op vrijdag 23 december 2005 16:45 schreef Hihat het volgende:
... tot het moment dat één persoon uit deze schakel de ban doorbreekt en dan ontstaat er een domino-effect. Domino D-day.
Geen vermiste personen, vooralsnog .quote:Op vrijdag 23 december 2005 13:32 schreef Hihat het volgende:
Enige wat nog ontbreekt is een 'vermist persoon'.
Wel veel champagne. We lopen de hele dag in witte badjassen rond, tenzij we in bed liggen, dan doen we de witte badjassen even uit. Daarna weer aan. En weer champagne. En weer uit. En weer champagne.
Maar ja, het is .
D. is even op & neer naar A*** om zijn kinderen de cadeautjes te overhandigen, maar A*** ligt niet zo ver van N***, dus ik verwacht hem straks weer terug.
Trekken we snel de witte badjassen weer aan. En uit. En champagne, natuurlijk .
Dank, en ik heb ook maar even van die wip gebruikt gemaakt, sorry
Nochtans zonder witte badjas.
Nochtans zonder witte badjas.
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Et Tu, Vivi? Wat is dit voor collectieve zondeval?!
Enfin, op een bepaalde manier is deze verwarring wel begrijpelijk.. toch, dames, is dat NIET wat er met de Kruisgang bedoeld werd.
Gelieve u de rest van de dag kuis rond de kerstboom te scharen. Niet aan boterstaven denken, en niet zo verlekkerd naar die piek staren.
Enfin, op een bepaalde manier is deze verwarring wel begrijpelijk.. toch, dames, is dat NIET wat er met de Kruisgang bedoeld werd.
Gelieve u de rest van de dag kuis rond de kerstboom te scharen. Niet aan boterstaven denken, en niet zo verlekkerd naar die piek staren.
Nadine komt compleet uitgewoond terug van haar Kerstweekend waarschijnlijk. Zou ze nu nog bezig zijn? Ik ben bijna jaloers op die D.
Oeh, Martel... ik word helemaal nostalgisch van die foto .quote:
Zo was het!
Die witte badjassen!
Ik ben zooooo moe. Ik heb zoooo'n enorme champagnekater. Ik ga D. zooooo verschrikkelijk missen. Ik ben zooooo verliefd. En zooooo moe.
Vanochtend heeft D. zijn vlucht naar Nice gemist. We hadden ons verslapen. Hij zei: "Ik wil je nog één keer horen zuchten." En ik zuchtte, en daarna zei hij: "Ik wil je nog één keer horen schreeuwen." En ik schreeuwde, en daarna was het middag en moest hij écht-écht zijn vliegtuig halen, en toen was ik weer thuis.
Hij blijft tot 2 januari in Monaco, op het jacht van Kims vader.
Ik hoop dat jullie allemaal een mooi feest hebben gevierd.
Ze is er weer. Leuke samenvatting. Wanneer krijgen we het hele verhaal?quote:Op dinsdag 27 december 2005 16:48 schreef Nadine26 het volgende:
txt
Als ze lichamelijk wat hersteld is...quote:Op dinsdag 27 december 2005 17:17 schreef Shakermaker het volgende:
Ze is er weer. Leuke samenvatting. Wanneer krijgen we het hele verhaal?
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Zou Kim ook zuchten en schreeuwen op dat jacht?
Sorry Nadine, ik sta aan jouw kant hoor
Sorry Nadine, ik sta aan jouw kant hoor
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Tuurlijk, daarbij aangemoedigd door de vader van Kim: ''Hup Daniel, goed zo geef mijn dochter ervan langs''quote:Op dinsdag 27 december 2005 20:50 schreef Vivi het volgende:
Zou Kim ook zuchten en schreeuwen op dat jacht?
Wie anders dan onze protagoniste!quote:Op dinsdag 27 december 2005 22:36 schreef Francesca het volgende:
Wie?
... een bevestiging hiervan verwacht ik in haar komende verslaggeving
... maar als D. ook "verzadigd & verzaligd" is, dan heeft hij de komende dagen een probleempje
quote:Op dinsdag 27 december 2005 22:58 schreef dvr het volgende:
Gajus!! Ik dacht even dat Cioran had toegeslagen... :-)
Het is géén Cioran-schets ... maar het had een Cioran-schets kunnen zijn ...quote:Op dinsdag 27 december 2005 23:02 schreef cioran63 het volgende:
Ja, ho eens even zeg. Daar heb ik niks mee van doen hoor.
Ik vind het toch geen erg apetijtelijk beeld hoor Gajus. Ik ga er niet van kwispelen.
Maar nu we toch het domein der bestialiteiten betreden wil ik jullie dit meesterwerkje van Joost Veerkamp niet onthouden. Een verrukte parelduikster -die wel iets weg lijkt te hebben van onze heldin!- in de glibberige maar souvereine greep van een aziatische befkoning uit de orde der Octopi:
(overigens naar een 19e eeuwse prent van Katsushika Hokusai, die daarmee een belangrijke bijdrage leverde aan de verrassend grote Japanse catalogus van aan dit thema gewijde kunstwerken.
Maar nu we toch het domein der bestialiteiten betreden wil ik jullie dit meesterwerkje van Joost Veerkamp niet onthouden. Een verrukte parelduikster -die wel iets weg lijkt te hebben van onze heldin!- in de glibberige maar souvereine greep van een aziatische befkoning uit de orde der Octopi:
(overigens naar een 19e eeuwse prent van Katsushika Hokusai, die daarmee een belangrijke bijdrage leverde aan de verrassend grote Japanse catalogus van aan dit thema gewijde kunstwerken.
Arme Nadine... een hond, een octopus... alsof 't meiske de afgelopen dagen niet alle hoeken heeft gezien... (Waar eigenlijk? Is N*** toevallig Noordwijk aan Zee?)quote:Op woensdag 28 december 2005 01:24 schreef dvr het volgende:
Een verrukte parelduikster -die wel iets weg lijkt te hebben van onze heldin!- in de glibberige maar souvereine greep van een aziatische befkoning uit de orde der Octopi:
Maar ik ben 't ermee eens dat dat "zuchten en schreeuwen" best wat ondersteunend beeldmateriaal kan gebruiken.
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Hi, hi ... BdT 29: Hoezo Schone Kunsten? ... leidend tot (typisch vrouwelijke) reactie ...quote:Op woensdag 28 december 2005 01:24 schreef dvr het volgende:
... in de glibberige maar souvereine greep van een aziatische befkoning uit de orde der Octopi:
[afbeelding]
quote:Op vrijdag 27 mei 2005 00:56 schreef ALTER-EGO het volgende:
Grrrrrrrrrrrrrruwell.
Bij nader inzien moet ik met hangende schouders bekennen dat ik deze niet kan handle.
Voor dit soort afbeeldingen, die tentakels... lijkend op... die enge beesten waarvan ik de naam niet eens uit wil spreken ... ben ik nogal fobisch.
Inderdaad! Denk ik eens een fascinerende seksuele deviatie te introduceren, blijkt mijnheer alweer geheel op de hoogte!quote:
Die octopussen (-pi?) roepen natuurlijk wel de vraag op of er in heel God's wonderbare zeedierenrijk ook geen creatuurtje is, dat meer aan de mannelijke behoeften appelleert. Daar is natuurlijk de zeekoe, maar mijn gedachten gingen ook uit naar de zeekomkommer. Hoe heet die in het Japans?
Al met al blijft het voorwerp van onze adoratie weer verdacht afwezig vannacht!
海牛. Kaigyuu. (Zeekoe.)quote:Op woensdag 28 december 2005 04:00 schreef dvr het volgende:
[..]
Inderdaad! Denk ik eens een fascinerende seksuele deviatie te introduceren, blijkt mijnheer alweer geheel op de hoogte!
Die octopussen (-pi?) roepen natuurlijk wel de vraag op of er in heel God's wonderbare zeedierenrijk ook geen creatuurtje is, dat meer aan de mannelijke behoeften appelleert. Daar is natuurlijk de zeekoe, maar mijn gedachten gingen ook uit naar de zeekomkommer. Hoe heet die in het Japans?
Al met al blijft het voorwerp van onze adoratie weer verdacht afwezig vannacht!
海鼠. Gikun. (Zeekomkommer.)
El Jammos. Voor al uw vragen over het Japans en parafilieën. .
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Jam, je beschikt weer over onvermoede talenten! (5 jaar Japankunde gedaan of gewoon een Prisma in de kast?)
Helaas levert Google bij 'gikun' slechts culinair getinte afbeeldingen van zeekomkommers. Misschien is hun toepassingsgebied toch beperkter dan ik dacht..
Maar hoe komt de Japanse parelvisser dan toch aan zijn gerief? Ach de vragen die mij op dit uur kwellen!
Helaas levert Google bij 'gikun' slechts culinair getinte afbeeldingen van zeekomkommers. Misschien is hun toepassingsgebied toch beperkter dan ik dacht..
Maar hoe komt de Japanse parelvisser dan toch aan zijn gerief? Ach de vragen die mij op dit uur kwellen!
Ik zag dit ergens op een site...quote:Op woensdag 28 december 2005 04:19 schreef dvr het volgende:
Jam, je beschikt weer over onvermoede talenten! (5 jaar Japankunde gedaan of gewoon een Prisma in de kast?)
Helaas levert Google bij 'gikun' slechts culinair getinte afbeeldingen van zeekomkommers. Misschien is hun toepassingsgebied toch beperkter dan ik dacht..
Maar hoe komt de Japanse parelvisser dan toch aan zijn gerief? Ach de vragen die mij op dit uur kwellen!
.
.De enige 'still image' van die film die nog wel door de beugel kon, op dit forum dan, die ik zo snel kon vinden.
Onder het kopje 'Pearl Divers (Japanese Lesbian Action. Uncensored).' Vraag me niet waar. Het zijn ook trouwens altijd vrouwen, parelvissers. Alleen vrouwen doen dat. Waarom, daar zou ik even mijn naslag werk moeten bijhalen.
Oh, trouwens; veel Japanse touristen in Den Haag, meer dan men denkt. (Binnenhof, gemeentemusuem, Scheveningen, je vindt ze wel als je even zoekt.) Goed voor je Japans, die toeristen. Die toeristjes. Die toeristenmeisjes.
.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Oh, ik heb die film trouwens gezien. Viel tegen. Doe mij maar de Biyoushou Soap Series. .
.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Welk een voldoening geeft het om een oester te ontsluiten en vervolgens de stralende parel binnen het sappige oestervlees te bemachtigen ...quote:Op woensdag 28 december 2005 04:19 schreef dvr het volgende:
Maar hoe komt de Japanse parelvisser dan toch aan zijn gerief? Ach de vragen die mij op dit uur kwellen!
Dirty talkquote:Op woensdag 28 december 2005 04:39 schreef Gajus het volgende:
[..]
Welk een voldoening geeft het om een oester te ontsluiten en vervolgens de stralende parel binnen het sappige oestervlees te bemachtigen ...
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Wat zo'n dagboek al niet losmaakt.... De reacties zijn vaak bijna net zo interessant om te lezen
en te bekijken
Ben benieuwd hoe Nadine hier weer op inspeelt.
en te bekijken
Ben benieuwd hoe Nadine hier weer op inspeelt.
Godallejezus, Gajus!!quote:
Nog een geluk dat ik dit horrorplaatje nu pas zie, en niet vóór mijn slaapmarathon van zestien uur, waarmee ik al mijn eerdere records heb verpulverd - want dan was er van slapen weinig terecht gekomen.
Neeeeh.quote:Op dinsdag 27 december 2005 20:50 schreef Vivi het volgende:
Zou Kim ook zuchten en schreeuwen op dat jacht?
Ik heb al het gras voor haar voeten weggemaaid . Op = op. Wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Drie halen, twee betalen - en aangezien het toch uitverkoop was, heb ik meteen de hele bak leeggegraaid. Enzovoort.
Maar serieus: daar kan ik niet over nadenken.
Dan is het goed:quote:Sorry Nadine, ik sta aan jouw kant hoor
Hier zie ik dan nog wel iets in.quote:Op woensdag 28 december 2005 01:24 schreef dvr het volgende:
Maar nu we toch het domein der bestialiteiten betreden wil ik jullie dit meesterwerkje van Joost Veerkamp niet onthouden. Een verrukte parelduikster -die wel iets weg lijkt te hebben van onze heldin!- in de glibberige maar souvereine greep van een aziatische befkoning uit de orde der Octopi:
Is het heel raar dat ik niet weet wat een parelduikster is...?
Madame stond me net aan de telefoon zeer afgemeten te woord. De adoptieplannen zijn van de baan, dat is duidelijk.
Ze zei: "Je hebt me in de steek gelaten, uitgerekend tijdens de kerstdagen. Je hebt niets van je laten horen. Waar heb je uitgehangen?"
Omdat ik moeilijk kon zeggen dat ik met Daniël in een Noordwijks hotel heb gelogeerd, verzon ik een verhaal over kerstfestiviteiten en etentjes en familiedrukte. Ook zei ik een paar keer 'Sorry', en dat ik het graag goed wilde maken.
"Daar heb ik weinig aan," bitste ze. "Ik heb je nodig. De kinderen hebben vakantie, ik kom geen seconde aan mezelf toe. Ik ben aan het eind van mijn Latijn, Nadine... mijn man heeft ook geen tijd, hij zit tot over zijn oren in het werk." Ze liet een diplomatieke stilte vallen. Toen vroeg ze: "Kun je een paar dagen komen logeren?"
Ik wilde 'nee' zeggen, maar onmiddellijk stak mijn schuldgevoel de kop op: je kunt zo'n vrouw toch niet alleen laten zitten, ze heeft hulp nodig, en bovendien: ze moest eens weten wat haar man de afgelopen dagen met mij heeft gedaan in Hotel Huis ter Duin, en ik met hem, en hoewel dat allemaal niet goed te praten valt, hoorde ik mezelf al 'ja' antwoorden, en 'geen probleem', en nu zit ik met de gebakken peren.
Ze zei: "Je hebt me in de steek gelaten, uitgerekend tijdens de kerstdagen. Je hebt niets van je laten horen. Waar heb je uitgehangen?"
Omdat ik moeilijk kon zeggen dat ik met Daniël in een Noordwijks hotel heb gelogeerd, verzon ik een verhaal over kerstfestiviteiten en etentjes en familiedrukte. Ook zei ik een paar keer 'Sorry', en dat ik het graag goed wilde maken.
"Daar heb ik weinig aan," bitste ze. "Ik heb je nodig. De kinderen hebben vakantie, ik kom geen seconde aan mezelf toe. Ik ben aan het eind van mijn Latijn, Nadine... mijn man heeft ook geen tijd, hij zit tot over zijn oren in het werk." Ze liet een diplomatieke stilte vallen. Toen vroeg ze: "Kun je een paar dagen komen logeren?"
Ik wilde 'nee' zeggen, maar onmiddellijk stak mijn schuldgevoel de kop op: je kunt zo'n vrouw toch niet alleen laten zitten, ze heeft hulp nodig, en bovendien: ze moest eens weten wat haar man de afgelopen dagen met mij heeft gedaan in Hotel Huis ter Duin, en ik met hem, en hoewel dat allemaal niet goed te praten valt, hoorde ik mezelf al 'ja' antwoorden, en 'geen probleem', en nu zit ik met de gebakken peren.
Wordt het niet eens tijd om open kaart te spelen? Als een soort reinigingsritueel voordat het nieuwe jaar begint opbiechten wat er aan de hand is. Het is fair en het dwingt je bovendien tot nadenken. Je hebt D. inmiddels gescored; de buit is binnen. Het eind van het wittebroodsweekgevoel zal niet lang meer op zich laten wachten. Op wat voor manier wil je met Madame's man verder? Geloof je dat die scheiding er daadwerkelijk van komt? En zou je dan echt met hem verder willen? Op het moment dat jij zijn vrouw/vriendin bent, ontstaat dan niet het gevaar van 'nieuwe' Nadines? Als je toch een tijdje bij haar gaat logeren, heb je uitgebreid de tijd om eens goed met Madame te praten. Misschien leidt dat zelfs tot nieuwe inzichten.
quote:
Een parelduikster is een bloedmooie jongedame uit tropische streken die, wanneer zij niet heupwiegend in een cocosrokje vadsige toeristen het hoofd op hol jaagt, onbevreesd de diepten van de Stille Oceaan induikt op zoek naar pareloesters. Ze kan met gemak 2 of 3 minuten onder water blijven. Ze wordt er niet rijk van. Meestal worden parelduiksters ook al ver voor de pensioengerechtigde leeftijd door een murene, haai of sidderaal verslonden.quote:Is het heel raar dat ik niet weet wat een parelduikster is...?
Dit tot vreugde van de pareloesters.
Wanneer mannen een parelduikster zien, barsten zij betoverd door haar schoonheid in de volgende samenzang uit:
De Parelvissers / Georges Bizet..
Géén dirty talk van mijnentwege, maar blijkbaar wel een dirty mind van jouwentwege.quote:Op woensdag 28 december 2005 10:47 schreef Vivi het volgende:
Dirty talk
a dirty mind is a joy forever
Het gevolg van andere persoonlijke records die de afgelopen dagen zijn gesneuveld.quote:Op woensdag 28 december 2005 12:25 schreef Nadine26 het volgende:
... mijn slaapmarathon van zestien uur, waarmee ik al mijn eerdere records heb verpulverd ...
EEN WINDERIGE BADPLAATS
In Huis ter Duin hebben we onafgebroken in bed gelegen en champagne gedronken en seksmarathons gehouden tot we erbij neervielen, en we hebben een strandwandeling van drie minuten gemaakt en toen keerde D. zich resoluut om met de woorden: "Zeg, we gaan er toch geen activiteitenweekend van maken?"
Later lagen we in bed en D. lakte mijn teennagels, roodzwart, de kleur van de allerdonkerste kersen, en terwijl hij zachtjes over de lak blies, las ik onze horoscopen voor. Toevallig: we krijgen het komende jaar allebei een chronische ziekte (Party), zoals we ook allebei een bittere teleurstelling voor de kiezen krijgen (Elle).
"Pak dan een ander tijdschrift," suggereerde D.
"Ik heb alle horoscopen gelezen. Sorry, we draaien samen de vernieling in."
"Denk je?" vroeg hij.
Ik wees op de stapel tijdschriften. "Het staat zwart op wit."
"Reden te meer," zei hij, "om alle remmen los te gooien. Het maakt nu toch niet meer uit. We zijn verdoemd, Nadine."
"Wel romantisch," zei ik.
Hij heeft zijn auto in puin gereden. Het gebeurde op het parkeerterrein, we kwamen aangereden uit Amsterdam en toen stond er in een dode hoek zo'n stom paaltje. De hoteldirectie was zo vriendelijk om de kwestie af te handelen met de wegsleepdienst. "Wij brengen het wel voor u in orde, mijnheer D.," werd er gezegd. "Als u en de dame even uit beeld blijven, met het oog op de politie, brengen wij het in orde." Om de tijd te doden wilde D. uit alle macht een bontjas voor mij kopen.
Ik houd niet van bontjassen. Ik ben zesentwintig, geen zesenvijftig.
"Doe niet zo benepen," zei D. "Trek dat ding eens aan."
"Nee."
De verkoopster keek naar mij als een moeder naar haar autistische dochter: vertederd maar zonder enige hoop.
"Ben je van de dierenbescherming?" vroeg D.
Ik schudde mijn hoofd. "Nee. Het is geen gezicht, een bontjas."
"Ik vind van wel."
"Nou, ik niet."
"Ze laat zich door mij niet vermurwen," probeerde D. de verkoopster op te zwepen. "Probeert u het eens. Het is uw vak, tenslotte."
Ze deed haar best, dat geef ik haar na. Ze pruttelde wat verkoopzinnetjes over 'natuurlijke schoonheid' en 'klasse' en 'heerlijke warmte', en de volgende stap was dat ze de jas behoedzaam om mijn schouders hing, maar ik raakte nu echt een beetje geïrriteerd.
"Ik wil geen jas!" riep ik.
Op dat moment begon de Blackberry in de binnenzak van D. te piepen. Nadat hij een blik van verstandhouding met de verkoopster had gewisseld, kondigde hij aan: "Ik heb China aan de lijn, zoekt u maar iets moois voor haar uit. Niet te massief, graag. Een strakgesneden model, als u begrijpt wat ik bedoel."
Ik was verbijsterd. Ik had niets in te brengen. Blijkbaar kreeg ik, of ik nou wilde of niet, vanmiddag nog een bontjas door mijn strot geduwd.
Terwijl D. zich met zijn Blackberry naar de zithoek van de winkel verplaatste, zei hij op luide toon tegen mij: "Het mooiste is een bontjas met niks eronder." De verkoopster hoorde zijn opmerking aan met zo'n blik van: 'In de bontbranche kijken wij nergens gek van op', maar ik schaamde me, en ik weet niet wat nou precies de aanleiding was, die opmerking over de bontjas met niks eronder, of het hele gedoe, ik bedoel het stompzinnige bontjassengedoe en het gedram van D. en het ruggengraatloze gedrag van de verkoopster, maar in elk geval greep ik in een vlaag van drift een klein voorwerp van de toonbank, en ik stond ermee in mijn hand, klaar om het naar D.'s achterhoofd te gooien, en toen voelde ik hoe de verkoopster mijn pols vastgreep. Ze wurmde het asbakje uit mijn hand, het was een asbakje vol uitgedrukte peuken en as, en ze zei: "Je mag van geluk spreken dat ik de politie niet bel."
Het had dus weinig gescheeld of D. en ik waren die middag allebei met de politie in aanraking gekomen - ik voor openbare geweldpleging, hij voor rijden onder invloed.
We liepen naar het hotel. We werden door een meisje naar de suite gebracht, ze zei: "Fijn om u weer terug te zien, mijnheer D." Later, toen ik hem ernaar vroeg, zei hij dat hij honderden weekends in het hotel heeft doorgebracht, niet alleen met Madame en later met Kim, maar ook met vrienden en zakenrelaties en werknemers. En de feestdagen natuurlijk - die brengt hij er ook al jaren door: "Connecties," verklaarde hij. "Het draait allemaal om connecties. Of dacht je dat ik hier naar de lichtjes kwam kijken?" Hij begon te lachen. "Een deel van de gasten vergaapt zich aan de lichtjes, het andere deel sluit zakendeals. Ik doe hier zaken. Behalve nu, want nu ben ik met jou. Ik ben verliefd op je, weet je dat?"
Ik keek hem verbaasd aan.
"Ik meen het," zei hij.
"Oh, ik..."
"Het is me overkomen, met jou." Hij keek aandachtig naar me. "Ik had geen slechter moment kunnen kiezen, maar het is gebeurd."
Op eerste Kerstdag hadden we om twee uur 's middags al zoveel champagne gedronken dat we ons toch nog even naar buiten waagden, het strand op, en toen rende D. opeens met zijn dronken kop de zee in voor de traditionele kerstduik, hij riep: "No guts, no glory!" en hij liet zich voorover in de golven vallen en hij brulde zo hard dat ik dacht dat hij er geweest was, en in paniek holde ik naar hem toe, de zee in, en al mijn kleren waren zeiknat en zwaar van het water en die zee... die kou... het was de meest snijdende en verlammende kou die ik ooit heb gevoeld. De rest van de middag hebben we in bed gelegen, met gloeiende lichamen. En seksfoto's gemaakt. En Rockerfeller oesters gegeten. En de slappe lach gehad, en een keer gehuild.
Toen zei D.: "Je moet me alles over jezelf vertellen. Je moet me gaan vertrouwen."
"Ik vertrouw je," zei ik.
"Nee," zei hij. "Je bent bang voor de totale overgave. Dat zie ik, dat zie ik aan je ogen. Je houdt iets tegen." Hij streelde mijn blote bovenbeen. "Jij hebt je nog nooit helemaal aan iemand overgegeven, Nadine."
"Hoe weet jij dat nou."
"Wedden?" Hij zoende me in mijn nek. "Wedden dat jij je niet aan mij durft over te geven?"
"Okay." Ik maakte me van hem los, zodat ik hem kon aankijken. "Zeg het maar."
Meteen kwam zijn antwoord: "De bontjas."
Ik keek hem verbaasd aan.
"Hij ligt beneden," zei hij. "Je kunt hem bij de receptie gaan halen."
Ik schoot in de lach. "Die jas van vrijdag?" riep ik ongelovig. "Dat lelijke ding, je hebt hem dus tóch gekocht?"
Hij knikte. "Ik heb de winkel gebeld. Ze hebben hem bezorgd."
"Waarom? Wat moet ik ermee?"
"Aantrekken, natuurlijk. We worden zo aan het diner verwacht."
"Met niks eronder, zeker."
Hij knikte, terwijl hij probeerde mijn reactie te peilen.
Ik moest er eigenlijk wel om lachen. Toch wilde ik me niet zo snel gewonnen te geven, daarom zei ik: "Wat heeft dat nou met totale overgave te maken? Jij probeert gewoon je zin door te drijven, dat is iets heel anders."
"Je doet het voor mij," fluisterde hij in mijn oor. "Omdat je me vertrouwt. Met mij erbij kan jou niks gebeuren. Daar gaat het om."
"Welke gek zit er nou in een bontjas aan het kerstdiner?"
"Jij." Hij stak een sigaret op. "Bloot. Met alleen die bontjas."
"Straks val ik flauw van de hitte!"
D. nam me in zijn armen. Hij zei: "Het is een dunne, strakgesneden jas. Bijna een jurk - geen mens die het verschil ziet. En trouwens, het gaat om het spel. Of jij het durft. Of jij je voor deze avond overgeeft aan míjn fantasie. Nou?"
"Ik weet niet niet, hoor," en van de zenuwen begon ik te giechelen. "Ik vind het maar raar. Ik vind jóu raar. Wat ben jij voor mafkees?"
"Haal die jas nou maar," spoorde D. me aan. "De Kerstsoirée begint over twintig minuten, en ik moet me nog aankleden." Hij grinnikte. "Ik wel, ja."
-- wordt vervolgd --
[ Bericht 1% gewijzigd door Nadine26 op 29-12-2005 03:16:30 ]
In Huis ter Duin hebben we onafgebroken in bed gelegen en champagne gedronken en seksmarathons gehouden tot we erbij neervielen, en we hebben een strandwandeling van drie minuten gemaakt en toen keerde D. zich resoluut om met de woorden: "Zeg, we gaan er toch geen activiteitenweekend van maken?"
Later lagen we in bed en D. lakte mijn teennagels, roodzwart, de kleur van de allerdonkerste kersen, en terwijl hij zachtjes over de lak blies, las ik onze horoscopen voor. Toevallig: we krijgen het komende jaar allebei een chronische ziekte (Party), zoals we ook allebei een bittere teleurstelling voor de kiezen krijgen (Elle).
"Pak dan een ander tijdschrift," suggereerde D.
"Ik heb alle horoscopen gelezen. Sorry, we draaien samen de vernieling in."
"Denk je?" vroeg hij.
Ik wees op de stapel tijdschriften. "Het staat zwart op wit."
"Reden te meer," zei hij, "om alle remmen los te gooien. Het maakt nu toch niet meer uit. We zijn verdoemd, Nadine."
"Wel romantisch," zei ik.
Hij heeft zijn auto in puin gereden. Het gebeurde op het parkeerterrein, we kwamen aangereden uit Amsterdam en toen stond er in een dode hoek zo'n stom paaltje. De hoteldirectie was zo vriendelijk om de kwestie af te handelen met de wegsleepdienst. "Wij brengen het wel voor u in orde, mijnheer D.," werd er gezegd. "Als u en de dame even uit beeld blijven, met het oog op de politie, brengen wij het in orde." Om de tijd te doden wilde D. uit alle macht een bontjas voor mij kopen.
Ik houd niet van bontjassen. Ik ben zesentwintig, geen zesenvijftig.
"Doe niet zo benepen," zei D. "Trek dat ding eens aan."
"Nee."
De verkoopster keek naar mij als een moeder naar haar autistische dochter: vertederd maar zonder enige hoop.
"Ben je van de dierenbescherming?" vroeg D.
Ik schudde mijn hoofd. "Nee. Het is geen gezicht, een bontjas."
"Ik vind van wel."
"Nou, ik niet."
"Ze laat zich door mij niet vermurwen," probeerde D. de verkoopster op te zwepen. "Probeert u het eens. Het is uw vak, tenslotte."
Ze deed haar best, dat geef ik haar na. Ze pruttelde wat verkoopzinnetjes over 'natuurlijke schoonheid' en 'klasse' en 'heerlijke warmte', en de volgende stap was dat ze de jas behoedzaam om mijn schouders hing, maar ik raakte nu echt een beetje geïrriteerd.
"Ik wil geen jas!" riep ik.
Op dat moment begon de Blackberry in de binnenzak van D. te piepen. Nadat hij een blik van verstandhouding met de verkoopster had gewisseld, kondigde hij aan: "Ik heb China aan de lijn, zoekt u maar iets moois voor haar uit. Niet te massief, graag. Een strakgesneden model, als u begrijpt wat ik bedoel."
Ik was verbijsterd. Ik had niets in te brengen. Blijkbaar kreeg ik, of ik nou wilde of niet, vanmiddag nog een bontjas door mijn strot geduwd.
Terwijl D. zich met zijn Blackberry naar de zithoek van de winkel verplaatste, zei hij op luide toon tegen mij: "Het mooiste is een bontjas met niks eronder." De verkoopster hoorde zijn opmerking aan met zo'n blik van: 'In de bontbranche kijken wij nergens gek van op', maar ik schaamde me, en ik weet niet wat nou precies de aanleiding was, die opmerking over de bontjas met niks eronder, of het hele gedoe, ik bedoel het stompzinnige bontjassengedoe en het gedram van D. en het ruggengraatloze gedrag van de verkoopster, maar in elk geval greep ik in een vlaag van drift een klein voorwerp van de toonbank, en ik stond ermee in mijn hand, klaar om het naar D.'s achterhoofd te gooien, en toen voelde ik hoe de verkoopster mijn pols vastgreep. Ze wurmde het asbakje uit mijn hand, het was een asbakje vol uitgedrukte peuken en as, en ze zei: "Je mag van geluk spreken dat ik de politie niet bel."
Het had dus weinig gescheeld of D. en ik waren die middag allebei met de politie in aanraking gekomen - ik voor openbare geweldpleging, hij voor rijden onder invloed.
We liepen naar het hotel. We werden door een meisje naar de suite gebracht, ze zei: "Fijn om u weer terug te zien, mijnheer D." Later, toen ik hem ernaar vroeg, zei hij dat hij honderden weekends in het hotel heeft doorgebracht, niet alleen met Madame en later met Kim, maar ook met vrienden en zakenrelaties en werknemers. En de feestdagen natuurlijk - die brengt hij er ook al jaren door: "Connecties," verklaarde hij. "Het draait allemaal om connecties. Of dacht je dat ik hier naar de lichtjes kwam kijken?" Hij begon te lachen. "Een deel van de gasten vergaapt zich aan de lichtjes, het andere deel sluit zakendeals. Ik doe hier zaken. Behalve nu, want nu ben ik met jou. Ik ben verliefd op je, weet je dat?"
Ik keek hem verbaasd aan.
"Ik meen het," zei hij.
"Oh, ik..."
"Het is me overkomen, met jou." Hij keek aandachtig naar me. "Ik had geen slechter moment kunnen kiezen, maar het is gebeurd."
Op eerste Kerstdag hadden we om twee uur 's middags al zoveel champagne gedronken dat we ons toch nog even naar buiten waagden, het strand op, en toen rende D. opeens met zijn dronken kop de zee in voor de traditionele kerstduik, hij riep: "No guts, no glory!" en hij liet zich voorover in de golven vallen en hij brulde zo hard dat ik dacht dat hij er geweest was, en in paniek holde ik naar hem toe, de zee in, en al mijn kleren waren zeiknat en zwaar van het water en die zee... die kou... het was de meest snijdende en verlammende kou die ik ooit heb gevoeld. De rest van de middag hebben we in bed gelegen, met gloeiende lichamen. En seksfoto's gemaakt. En Rockerfeller oesters gegeten. En de slappe lach gehad, en een keer gehuild.
Toen zei D.: "Je moet me alles over jezelf vertellen. Je moet me gaan vertrouwen."
"Ik vertrouw je," zei ik.
"Nee," zei hij. "Je bent bang voor de totale overgave. Dat zie ik, dat zie ik aan je ogen. Je houdt iets tegen." Hij streelde mijn blote bovenbeen. "Jij hebt je nog nooit helemaal aan iemand overgegeven, Nadine."
"Hoe weet jij dat nou."
"Wedden?" Hij zoende me in mijn nek. "Wedden dat jij je niet aan mij durft over te geven?"
"Okay." Ik maakte me van hem los, zodat ik hem kon aankijken. "Zeg het maar."
Meteen kwam zijn antwoord: "De bontjas."
Ik keek hem verbaasd aan.
"Hij ligt beneden," zei hij. "Je kunt hem bij de receptie gaan halen."
Ik schoot in de lach. "Die jas van vrijdag?" riep ik ongelovig. "Dat lelijke ding, je hebt hem dus tóch gekocht?"
Hij knikte. "Ik heb de winkel gebeld. Ze hebben hem bezorgd."
"Waarom? Wat moet ik ermee?"
"Aantrekken, natuurlijk. We worden zo aan het diner verwacht."
"Met niks eronder, zeker."
Hij knikte, terwijl hij probeerde mijn reactie te peilen.
Ik moest er eigenlijk wel om lachen. Toch wilde ik me niet zo snel gewonnen te geven, daarom zei ik: "Wat heeft dat nou met totale overgave te maken? Jij probeert gewoon je zin door te drijven, dat is iets heel anders."
"Je doet het voor mij," fluisterde hij in mijn oor. "Omdat je me vertrouwt. Met mij erbij kan jou niks gebeuren. Daar gaat het om."
"Welke gek zit er nou in een bontjas aan het kerstdiner?"
"Jij." Hij stak een sigaret op. "Bloot. Met alleen die bontjas."
"Straks val ik flauw van de hitte!"
D. nam me in zijn armen. Hij zei: "Het is een dunne, strakgesneden jas. Bijna een jurk - geen mens die het verschil ziet. En trouwens, het gaat om het spel. Of jij het durft. Of jij je voor deze avond overgeeft aan míjn fantasie. Nou?"
"Ik weet niet niet, hoor," en van de zenuwen begon ik te giechelen. "Ik vind het maar raar. Ik vind jóu raar. Wat ben jij voor mafkees?"
"Haal die jas nou maar," spoorde D. me aan. "De Kerstsoirée begint over twintig minuten, en ik moet me nog aankleden." Hij grinnikte. "Ik wel, ja."
-- wordt vervolgd --
[ Bericht 1% gewijzigd door Nadine26 op 29-12-2005 03:16:30 ]
Schiet eens op met je vervolg, ik wil weten of je het daadwerkelijk tegen je principes in hebt gedaan!
Haha, dat wilde ik ook net posten, kom op met dat vervolg, maar ik vond het zo ondankbaar overkomen
Maargoed, nu we toch bezig zijn: Kom op met dat vervolg!
Maargoed, nu we toch bezig zijn: Kom op met dat vervolg!
Niet ondankbaar, maar gretigquote:Op donderdag 29 december 2005 03:11 schreef Maggie het volgende:
Haha, dat wilde ik ook net posten, kom op met dat vervolg, maar ik vond het zo ondankbaar overkomen
Maargoed, nu we toch bezig zijn: Kom op met dat vervolg!
Ik gok op een vervolg met subtitel:quote:Op donderdag 29 december 2005 02:53 schreef Nadine26 het volgende:
-- wordt vervolgd --
het voortijdige einde van een bontjas door toedoen van een gutsende Nadine
De betreffende tekst van het beroemde duet waarin Leila bezongen wordt door Zurga en Nadir:quote:
Ofwel, zij licht haar sluier op en de menigte gaat door de knieën ... dat waren nog eens tijden!quote:Oui, c'est elle!
C'est la déesse
plus charmante
et plus belle!
Oui, c'est elle!
C'est la déesse
qui descend parmi nous!
Son voile se soulève
et la foule est à genoux!
Kan je het ook vertalen in het Latijn? Dat is nog opwindender.der.der.derder.quote:Op donderdag 29 december 2005 02:05 schreef Gajus het volgende:
[..]
Géén dirty talk van mijnentwege, maar blijkbaar wel een dirty mind van jouwentwege.
a dirty mind is a joy forever
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
BTW; ik ben ook verliefd op D. Wat een heerlijk exemplaar
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Zo gaat dat als je het doet met een proleet.quote:Op donderdag 29 december 2005 03:21 schreef cioran63 het volgende:
Het wordt wel een beetje erg ordinair allemaal met witte badjassen en bontjassen.
Eentje met machtswellustige trekjes, bovendien...
Ik vind 't wel wat hebben, die badjassen en bontjassen, 't is in ieder geval geen uitgekauwd thema in de Nederlandse letteren (troosteloosheid en zuur calvinisme troef) dus alleen al daarom is 't lovenswaardig dat Nadine hiermee de wereld van de nouveau riches en proleten van binnenuit beschrijft .
En hoe zit 't nou met die bontjas...?
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Die ligt naar ik vermoed vol zaad- en jusvlekken in het depot van het Huis van Bewaring te 's Gravenhage.quote:Op donderdag 29 december 2005 11:45 schreef Revolverheld het volgende:
En hoe zit 't nou met die bontjas...?
quote:Op donderdag 29 december 2005 12:14 schreef dvr het volgende:
Die ligt naar ik vermoed vol zaad- en jusvlekken in het depot van het Huis van Bewaring te 's Gravenhage.
[afbeelding]
Oh, ik ben vandaag niet in zo'n beste bui. Beetje somber. Waar ben ik mee bezig, jongens? Waar gaat dit allemaal naartoe? Wat doet D. precies op dat jacht in Monaco? Waarom maak ik me daar druk om?
Waar is de lichtvoetigheid gebleven...? Hoe vrijblijvend is het allemaal? Ja, avontuur... dat willen we allemaal wel, avontuur. Punt is dat je avontuur en avontuurlijke mannen op afstand moet houden, gevoelsmatig. Dat is het hele punt. Dat je het blijft relativeren.
Hoe hoger de toppen, hoe dieper de dalen.quote:Op donderdag 29 december 2005 17:31 schreef Nadine26 het volgende:
Oh, ik ben vandaag niet in zo'n beste bui. ... Dat je het blijft relativeren.
C'est la vie ...
[ Bericht 8% gewijzigd door Gajus op 29-12-2005 20:18:13 ]
Misschien moest je es een tijdje een algehele D.-pauze inlassen.quote:Op donderdag 29 december 2005 17:31 schreef Nadine26 het volgende:
Oh, ik ben vandaag niet in zo'n beste bui. Beetje somber. Waar ben ik mee bezig, jongens? Waar gaat dit allemaal naartoe? Wat doet D. precies op dat jacht in Monaco? Waarom maak ik me daar druk om?
Waar is de lichtvoetigheid gebleven...? Hoe vrijblijvend is het allemaal? Ja, avontuur... dat willen we allemaal wel, avontuur. Punt is dat je avontuur en avontuurlijke mannen op afstand moet houden, gevoelsmatig. Dat is het hele punt. Dat je het blijft relativeren.
Kun je alweer een beetje zitten meid..?quote:Op donderdag 29 december 2005 17:31 schreef Nadine26 het volgende:
Waar ben ik mee bezig, jongens? Waar gaat dit allemaal naartoe?
Het laatste inzicht luidde dat je verliefd en dientengevolge een beetje wilsonbekwaam bent. Je deed er verslag van hoe je opzag tegen de dood van je Moeder, problemen had met je schijnbaar veeleisende vriendje, en hoe je je scriptie vooruit bleef schuiven vanwege het saaie en ongewisse burgermansbestaan dat daar achter wacht. Je kreeg doorleefde adviezen en welgemeende steunbetuigingen die je er niet van mochten weerhouden de vergetelheid te zoeken en als een blok te vallen voor een onweerstaanbare geweldenaar , een intoxicerende hedonist die in de 5e versnelling leeft en je graag deel- en lotgenoot maakt in zijn nakende ondergang..
Je deed er verslag van 
hoe je opzag tegen de dood van je Moeder, problemen had met je schijnbaar veeleisende vriendje, en hoe je je scriptie vooruit bleef schuiven vanwege het saaie en ongewisse burgermansbestaan dat daar achter wacht. Je kreeg doorleefde adviezen en welgemeende steunbetuigingen 
die je er niet van mochten weerhouden de vergetelheid te zoeken 
en als een blok 
te vallen voor een onweerstaanbare geweldenaar 
, een intoxicerende hedonist die in de 5e versnelling leeft en je graag deel- en lotgenoot maakt in zijn nakende ondergang.. 
En zo tekent zich het begin af van een tragedie die ons, machteloze bewonderaars, nog lang dreigt te verdrieten. Wat kon dat kind schrijven, zullen we nog menigmaal verzuchten, en wanneer uitgeverij Rothschild & Bach postuum je dagboek uitbrengt (met op de backcover heel triest de enige van jou bekende foto, met alleen je buik erop) zal heel literair Nederland diep met ons meezuchten..
Of je maakt je los van die maniakale dwingeland en gaat nieuwe dingen doen..
Ah, zie ik daar een vleugje bezinning?quote:Op donderdag 29 december 2005 17:31 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Oh, ik ben vandaag niet in zo'n beste bui. Beetje somber. Waar ben ik mee bezig, jongens? Waar gaat dit allemaal naartoe? Wat doet D. precies op dat jacht in Monaco? Waarom maak ik me daar druk om?
Waar is de lichtvoetigheid gebleven...? Hoe vrijblijvend is het allemaal? Ja, avontuur... dat willen we allemaal wel, avontuur. Punt is dat je avontuur en avontuurlijke mannen op afstand moet houden, gevoelsmatig. Dat is het hele punt. Dat je het blijft relativeren.
Zeg, wat zijn we contemplatief vandaag, terwijl je nog wel met een groot wijnkenner bent.
Nee hoor meid, gááán. Álles eruit halen. 'Ja natuurlijk mag het een beetje meer zijn, lekker, dank je', en anders heb ik hier nog wel wat Zuid-Amerikaanse specialiteiten voor je, snuifje?
Kom op, je leeft (in en met)het gedroomde achterland van elk corps-lid en nu klagen?
Wat zal Pat Bateman op klompen daarvan vinden? Die vind dat je zeurt!
Nee hoor meid, gááán. Álles eruit halen. 'Ja natuurlijk mag het een beetje meer zijn, lekker, dank je', en anders heb ik hier nog wel wat Zuid-Amerikaanse specialiteiten voor je, snuifje?
Kom op, je leeft (in en met)het gedroomde achterland van elk corps-lid en nu klagen?
Wat zal Pat Bateman op klompen daarvan vinden? Die vind dat je zeurt!
Helpt waar hij kan!
Ik weet niet hoe fair het is om open kaart te spelen. Fair voor Madame, misschien. Maar niet zo fair voor D. Dat moet ik aan hem overlaten. Ik wil hem niet voor het blok zetten; het is zijn huwelijk, zíjn keuze. En ik geloof niet dat hij staat te popelen om het haar te vertellen. Wel aan Kim. Maar met zijn vrouw ligt het ingewikkelder; het komt erop neer dat zij het absoluut niet mag weten. Dat heeft hij me de laatste keer nog op het hart gedrukt. Het heeft te maken met de kinderen, met mijn compromitterende dubbelrol, zeg maar. Ik heb zelf geen kinderen, maar ik kan me wel voorstellen dat het bij Madame als een mokerslag moet aankomen. Die mokerslag heb ik dan wel - deels - zelf veroorzaakt, het lijkt me de taak van D. om dat nieuws bij haar te breken (of niet). Het zou anders liggen als hij er niet zo'n punt van maakte om het geheim te houden, maar het is nu eenmaal zoals het is, en dus houd ik mijn mond.quote:Op woensdag 28 december 2005 13:54 schreef Shakermaker het volgende:
Wordt het niet eens tijd om open kaart te spelen? Als een soort reinigingsritueel voordat het nieuwe jaar begint opbiechten wat er aan de hand is. Het is fair en het dwingt je bovendien tot nadenken.
Hoe ik verder wil met hem, daar denk ik niet over na. Dat heeft te maken met die scheidingsplannen - dat eindeloze getraineer en geneuzel, advocaat hier, formulier daar... ik zie het er in elk geval niet SNEL van komen. Ik weet hoe het gaat; mijn eigen ouders hebben er vier jaar over gedaan om hun huwelijk te laten ontbinden. Hoewel we mijn moeder inmiddels hebben begraven, is de boedelscheiding nog steeds niet rond. Nu krijgen we dus het gedonder met de erfenis; ik heb me er allang mee verzoend dat ik geen cent of huis of schilderij of antiek meubelstuk of wat dan ook te zien krijg, tenminste niet vóórdat we ook mijn vader hebben begraven. Wel zo overzichtelijk.quote:Op wat voor manier wil je met Madame's man verder? Geloof je dat die scheiding er daadwerkelijk van komt? En zou je dan echt met hem verder willen? Op het moment dat jij zijn vrouw/vriendin bent, ontstaat dan niet het gevaar van 'nieuwe' Nadines?
Met een echtscheiding ligt dat anders. Madame en D. zijn, net als mijn ouders indertijd, in gemeenschap van goederen getrouwd, en ze bezitten nogal wat goederen... vooral Madame, geloof ik. Over het geld dat over diverse buitenlandse bankrekeningen is verspreid, heb ik het dan nog niet eens gehad.
Ik denk dus dat het tussen D. en mij nog alle kanten op kan. Het is niet zo dat ik stiekem droom van een witte jurk. In dat geval was ik allang bij Thijs ingetrokken. Die witte jurk draag ik alleen in mijn nachtmerries.
Nadine, doe toch niet zo naïef ten aanzien van Madame. De hele gang van zaken is bekokstoofd door Madame, vanaf het moment dat zij jou als kinderoppas/minnares heeft uitverkoren. En wat zij logischerwijze kan concluderen wordt ook nog eens bevestigd door haar informanten, zoals haar vriendin uit Sevilla en haar au-pair-meisje Ute.quote:Op vrijdag 30 december 2005 01:50 schreef Nadine26 het volgende:
Ik weet niet hoe fair het is om open kaart te spelen. Fair voor Madame, misschien. Maar niet zo fair voor D. Dat moet ik aan hem overlaten. Ik wil hem niet voor het blok zetten; het is zijn huwelijk, zíjn keuze. En ik geloof niet dat hij staat te popelen om het haar te vertellen. Wel aan Kim. Maar met zijn vrouw ligt het ingewikkelder; het komt erop neer dat zij het absoluut niet mag weten. Dat heeft hij me de laatste keer nog op het hart gedrukt. Het heeft te maken met de kinderen, met mijn compromitterende dubbelrol, zeg maar. Ik heb zelf geen kinderen, maar ik kan me wel voorstellen dat het bij Madame als een mokerslag moet aankomen. Die mokerslag heb ik dan wel - deels - zelf veroorzaakt, het lijkt me de taak van D. om dat nieuws bij haar te breken (of niet). Het zou anders liggen als hij er niet zo'n punt van maakte om het geheim te houden, maar het is nu eenmaal zoals het is, en dus houd ik mijn mond.
Daniël vraagt jou om geheimhouding. Dat doet hij niet uit compassie voor Madame, dat doet hij uit vrees voor Madame en haar advocaten.
Trouwens, wat doe jij als Madame jou confronteert met haar kennis over jullie affaire?
Van 5 keer per week spinnen pluk je in alle opzichten de vruchten, zeg ik altijd maar .quote:Op donderdag 29 december 2005 21:55 schreef dvr het volgende:
Kun je alweer een beetje zitten meid..?
Ik geef toe dat ik alle adviezen in de wind heb geslagen, maar misschien moet ik me vasthouden aan de wetenschap dat ik dat bij mijn volle bewustzijn heb gedaan. Ik bedoel: ik voel me geen slachtoffer (niet eens van de verliefdheid). Voor mij moet er zo nodig iets op het spel staan, dat is cruciaal, dus dan moet ik ook niet zeiken.quote:Je kreeg doorleefde adviezen en welgemeende steunbetuigingen die je er niet van mochten weerhouden de vergetelheid te zoeken en als een blok te vallen voor een onweerstaanbare geweldenaar, een intoxicerende hedonist die in de 5e versnelling leeft en je graag deel- en lotgenoot maakt in zijn nakende ondergang..
Ah, ik zie weer licht aan het eind van de tunnel!
Hmmm... ... backcovers, literair Nederland, buiken, foto's... ooit kan ik natuurlijk een fictieve versie van deze geschiedenis schrijven... met een serveerster in de hoofdrol, en dan maak ik van D. een tandarts, zo'n zongebruinde tandarts met hele witte tanden... en Madame schrijf ik eruit, en Kim trouwens ook, en als ik toch bezig ben, kan ik net zo goed de kinderen schrappen, weg ermee, kinderen zijn overbodige ballast, bovendien houden ze het verhaal onnodig op, en dan wordt het gewoon een romantische meezinger, dat boek; een verpletterende ballade over de liefde en eeuwige trouw, en daarna ga ik de boer op met mijn Liefdesboodschap; ik maak net als Connie Palmen een tournee langs allerlei treurige zaaltjes vol bejaarden die aan mijn lippen hangen terwijl ik een hoofdstuk - dat ene, hartverscheurende hoofdstuk waarin de tandarts en de serveerster tegen een boom rijden - terwijl ik dus een hoofdstuk voorlees uit mijn liefdesgeschiedenis, en ze pinken een traantje weg, de bejaarden, ze willen na afloop tijdens het vragenuurtje allemaal weten of het echt is gebeurd, met de tandarts en de serveerster, en dan zal ik zeggen: "Nee, het is een leesboek, ik ben schrijfster van leesboeken en die zijn altijd verzonnen, fictief dus, anders is het geen leesboek maar een dagboek. Of een autobiografie." De bejaarden zullen dat wel interessant vinden, denk ik. Misschien maken ze er wel aantekeningen van.quote:En zo tekent zich het begin af van een tragedie die ons, machteloze bewonderaars, nog lang dreigt te verdrieten. Wat kon dat kind schrijven, zullen we nog menigmaal verzuchten, en wanneer uitgeverij Rothschild & Bach postuum je dagboek uitbrengt (met op de backcover heel triest de enige van jou bekende foto, met alleen je buik erop) zal heel literair Nederland diep met ons meezuchten..
En daarna... daarna neemt het boek een hoge vlucht, het begint namelijk altijd met de bejaarden - literatuur, dat is een bekend gegeven, dankt haar bestaansrecht aan de bejaarden en de vrouwen - en op een dag is er een filmregisseur die het boek wil verfilmen, hij denkt aan een verfilming in de trant van 'The Bridges of Madison County', dat vindt hij namelijk een van de allermooiste en roerendste liefdesgeschiedenissen die hij ooit heeft gelezen, oh..! oh..! en zo tragisch ook... dat het dus een onmogelijke liefde is, de liefde tussen Meryl Streep en hoe heet hij, die zeventigjarige cowboy, en dat ze aan het eind afscheid nemen in de wetenschap dat ze elkaar nooit-nooit-nooit meer zullen zien, terwijl ze dus wél mooi heel gelukkig met elkaar hadden kunnen worden, godverdomme.
De verfilming van mijn boek wordt ook een daverend succes. Jammer dat Meryl Streep te oud was voor de hoofdrol, maar je hoort de kijkers niet klagen over het fijnbesnaarde spel van Sylvie Meis. Ja, die kan hartstikke goed acteren! Niemand wist het, Sylvie Meis blijkt de revelatie van het jaar, ze staat op de cover van Vrij Nederland en de Groene Amsterdammer, ze mag in haar eentje een heel uur bij Barend & Van Dorp komen volpraten over hoe ze zich heeft ingeleefd in de rol van het eenvoudige serveerstertje ("Ik heb het thuis ook nooit breed gehad") dat de liefde van haar leven vond in de persoon van de witte-tanden-tandarts ("Tijdens de seksscènes dacht ik gewoon aan Raf, acteren is in feite een kwestie van lekker jezelf blijven") en ondertussen trekt de film volle zalen, en het boek staat al maanden op de eerste plaats van de boekentoptien, en de schrijfster van het boek - dan ben ik dus, Nadine S. - krijgt een telefoontje van de ABN/AMRO: of het niet eens tijd wordt om een beleggingsplan op te stellen, met al die miljoenen die maar blijven binnenstromen, en ik ga langs bij de bank, ik krijg een heel pakket opties & aandelen in de maag gesplitst, en op advies van mijn beleggingsadviseur besluit ik stil te gaan leven in Zuid-Frankrijk.
Ik koop een roze villa. En een parasol. Ik zwem, ik eet, ik drink, ik slaap, en ik verveel me te pletter. Ik moet iets om handen hebben, bedenk ik; jammergenoeg ben ik te rijk om computercursussen te gaan geven aan allochtonen. Ze zouden me niet accepteren, de allochtonen. Iets anders, dus. Ik moet iets anders verzinnen. Iets dat net zoveel voldoening schenkt als liefdadigheidswerk in het buurthuis, iets waar ik mijn dagen mee kan vullen. Opeens weet ik het: mijn dagboek! Ik heb nog een oud dagboek liggen, uit de tijd dat ik als kindermeisje werkte. Ik ga het alsnog publiceren - min of meer in de slipstream van mijn verfilmde megaseller, want je zult zien dat de mensen metéén toehappen bij het zien van de naam Nadine S. op een boekenkaft. Er is weliswaar geen enkele noodzaak om het dagboek alsnog te publiceren, ik ben schatrijk en nog steeds best jong (jaartje of 33) en bovendien getrouwd met een wereldberoemde toptennisser, maar de toptennisser is veel van huis en ach... ik verveel me zo. En het maakt nu toch niet meer uit. Ik woon allang niet meer in Nederland. Wie maakt me wat? Madame en Daniël zijn schimmen uit een ver verleden; in een poging om hun huwelijk te redden zijn ze trouwens geëmigreerd naar Australië. Ze wonen op een schapenboerderij. Hun contact met de buitenwereld beperkt zich tot de schapen, ze hebben het eenvoudige, pure geluk ontdekt.
En kijk: de geschiedenis herhaalt zich. Het dagboek slaat in als een bom. Het is wéér een succès fou bij de bejaarden. Leesclubjes vanuit het hele land verzamelen zich tijdens een speciale 'Dagboek'- koffie-ochtend (met een punt echte Limbrugse vlaai), ze lezen met z'n allen een paar hoofdstukken, ze moeten huilen, ze moeten ook lachen, door hun tranen heen - en binnen de korste keren krijgt een filmregisseur lucht van het boek... en... ja... zo gaat dat... zo komt alles op zijn pootjes terecht.
Dát dus .quote:Of je maakt je los van die maniakale dwingeland en gaat nieuwe dingen doen..
Snuifje..? Talking to me?quote:Op vrijdag 30 december 2005 03:33 schreef NoSigar het volgende:
Ach, Snuifje, wat zou het toch allemaal.
Dát dus is ook niet alles, maar toch ...quote:Op vrijdag 30 december 2005 03:28 schreef Nadine26 het volgende:
Dát dus .
Het lijkt mij anders best leuk. Misschien wel 'alles'... stil gaan leven in Zuid-Frankrijk... ach, waarom niet?quote:Op vrijdag 30 december 2005 03:39 schreef Gajus het volgende:
Dát dus is ook niet alles, maar toch ...
Welnee, wat heb jij er ook allemaal mee te maken, met al die gekkigheid, sorry kind ik haal wat mensen door elkaar, zaten bij hetzelfde dispuut of zo denk ik. Bij jou het waren het een soort speedpillen,maar toch niet echt. Ach! Die onbetrouwbare oosterlingen.
Wie zal het zeggen, en waar gaat het heen, gelukkig is er een krachtige mansfiguur die de weg wijst .
Snuifje, snuifje, hoe duf ik jou eigelijk de naam van de officiele vriendin van de grote wijnkenner te geven.
Wie zal het zeggen, en waar gaat het heen, gelukkig is er een krachtige mansfiguur die de weg wijst .
Snuifje, snuifje, hoe duf ik jou eigelijk de naam van de officiele vriendin van de grote wijnkenner te geven.
Helpt waar hij kan!
Ik snuif niet. De krachtige mansfiguur snuift af en toe, hij is dus een van die zeldzame en beheerste 'gelegenheidssnuivers', maar daar is hij dan ook een krachtige mansfiguur voor. Voor Snuifje durf ik mijn hand niet in het vuur te steken.quote:Op vrijdag 30 december 2005 03:50 schreef NoSigar het volgende:
Welnee, wat heb jij er ook allemaal mee te maken, met al die gekkigheid, sorry kind ik haal wat mensen door elkaar, zaten bij hetzelfde dispuut of zo denk ik. Bij jou het waren het een soort speedpillen,maar toch niet echt. Ach! Die onbetrouwbare oosterlingen.
Wie zal het zeggen, en waar gaat het heen, gelukkig is er een krachtige mansfiguur die de weg wijst .
Snuifje, snuifje, hoe duf ik jou eigelijk de naam van de officiele vriendin van de grote wijnkenner te geven.
Zeg, hoe zit het met dat dispuut?
Ondertussen in Monaco:
Om de tijd te doden wilde D. uit alle macht een bontjas voor Kim kopen.
"Ik houd niet van bontjassen", sprak ze. Ik ben geen zesenvijftig.
"Doe niet zo benepen," zei D. "Trek dat ding eens aan."
"Nee."
De verkoopster keek naar haar als een moeder naar haar autistische dochter: vertederd maar zonder enige hoop.
"Ben je van de dierenbescherming?" vroeg D.
Kim schudde haar hoofd. "Nee. Het is geen gezicht, een bontjas."
"Ik vind van wel."
"Nou, ik niet."
"Ze laat zich door mij niet vermurwen," probeerde D. de verkoopster op te zwepen. "Probeert u het eens. Het is uw vak, tenslotte."
Ze deed haar best. Ze pruttelde wat verkoopzinnetjes over 'natuurlijke schoonheid' en 'klasse' en 'heerlijke warmte', en de volgende stap was dat ze de jas behoedzaam om Kim's schouders hing, maar die raakte nu echt een beetje geïrriteerd.
"Ik wil geen jas!" riep ze.
Op dat moment begon de Blackberry in de binnenzak van D. te piepen. Nadat hij een blik van verstandhouding met de verkoopster had gewisseld, kondigde hij aan: "Ik heb China aan de lijn, zoekt u maar iets moois voor haar uit. Niet te massief, graag. Een strakgesneden model, als u begrijpt wat ik bedoel."
Kim was verbijsterd. Ze had niets in te brengen. Blijkbaar kreeg ze, of ze nou wilde of niet, vanmiddag nog een bontjas door haar strot geduwd.
Dit is 'slechts' de bontjas-scène.....maar helaas waarschijnlijk ook van toepassing op een hoop andere 'scènes' tussen D. en Nadine. Behalve misschien op de in H-t-D gemaakte seksfoto's hoop ik toch. Trouwens...niet eens tijd voor een fotoboek-update ...?
Om de tijd te doden wilde D. uit alle macht een bontjas voor Kim kopen.
"Ik houd niet van bontjassen", sprak ze. Ik ben geen zesenvijftig.
"Doe niet zo benepen," zei D. "Trek dat ding eens aan."
"Nee."
De verkoopster keek naar haar als een moeder naar haar autistische dochter: vertederd maar zonder enige hoop.
"Ben je van de dierenbescherming?" vroeg D.
Kim schudde haar hoofd. "Nee. Het is geen gezicht, een bontjas."
"Ik vind van wel."
"Nou, ik niet."
"Ze laat zich door mij niet vermurwen," probeerde D. de verkoopster op te zwepen. "Probeert u het eens. Het is uw vak, tenslotte."
Ze deed haar best. Ze pruttelde wat verkoopzinnetjes over 'natuurlijke schoonheid' en 'klasse' en 'heerlijke warmte', en de volgende stap was dat ze de jas behoedzaam om Kim's schouders hing, maar die raakte nu echt een beetje geïrriteerd.
"Ik wil geen jas!" riep ze.
Op dat moment begon de Blackberry in de binnenzak van D. te piepen. Nadat hij een blik van verstandhouding met de verkoopster had gewisseld, kondigde hij aan: "Ik heb China aan de lijn, zoekt u maar iets moois voor haar uit. Niet te massief, graag. Een strakgesneden model, als u begrijpt wat ik bedoel."
Kim was verbijsterd. Ze had niets in te brengen. Blijkbaar kreeg ze, of ze nou wilde of niet, vanmiddag nog een bontjas door haar strot geduwd.
Dit is 'slechts' de bontjas-scène.....maar helaas waarschijnlijk ook van toepassing op een hoop andere 'scènes' tussen D. en Nadine. Behalve misschien op de in H-t-D gemaakte seksfoto's hoop ik toch. Trouwens...niet eens tijd voor een fotoboek-update ...?
Een pauw is een kip die in bloei staat
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Nee, dat kan Nadine niet doen, dat zou karaktervervalsing zijn! Ook voor haar geldt namelijk: Quod me nutrit, me destruit. Of vice versa, zo je wilt.quote:Op donderdag 29 december 2005 21:55 schreef dvr het volgende:
....Of je maakt je los van die maniakale dwingeland en gaat nieuwe dingen doen..[/sub]
Zeg Nadine, even iets anders... heb je nog tips aangaande romantische plekjes in la douce France alwaar de aanschaf van een romantische antieke open haard verenigd kan worden met stomende liefdesscenes en als het niet teveel gevraagd is, legio romantische boerderijtjes te koop staan die lijken te schreeuwen: "koop mij, en laat hier hordes kinderen door de wijngaard dartelen, "? Je weet wel, het Ilja Gort-gevoel, maar dan Ilja Gort met een grote voorraad Veet he, zonder snor!
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Je biologische klok is boos he?quote:Op vrijdag 30 december 2005 18:57 schreef Vivi het volgende:
[..]
Nee, dat kan Nadine niet doen, dat zou karaktervervalsing zijn! Ook voor haar geldt namelijk: Quod me nutrit, me destruit. Of vice versa, zo je wilt.
Zeg Nadine, even iets anders... heb je nog tips aangaande romantische plekjes in la douce France alwaar de aanschaf van een romantische antieke open haard verenigd kan worden met stomende liefdesscenes en als het niet teveel gevraagd is, legio romantische boerderijtjes te koop staan die lijken te schreeuwen: "koop mij, en laat hier hordes kinderen door de wijngaard dartelen, "? Je weet wel, het Ilja Gort-gevoel, maar dan Ilja Gort met een grote voorraad Veet he, zonder snor!
Waarom moet jij toch overal zo verzuurd op reageren?quote:
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Cioran zou een dergelijk presentje resoluut afslaan ...quote:Op donderdag 29 december 2005 03:21 schreef cioran63 het volgende:
Het wordt wel een beetje erg ordinair allemaal met witte badjassen en bontjassen.
waar blijft het langverwachte bontverhaal ... of is het te bont voor woorden?
Ja, ik zou er steeds maar om moeten lachen, Gajus. Een beetje belachelijk cliché, het blote meisje in een bontjas, en dan aan tafel dat niemand dat weet, dat dat een spelletje is.
Van mij mag het hoor, van mij mag bijna alles, ik ben zelfs een liefhebber van al de cliché's waar Nadine mee strooit. Je zou het als een commentaar op diezelfde cliché's kunnen opvatten. Maar het benauwende van witte badfjassen en champagne in een Hollands hotel, en dan dat kinderachtige spelletje met die bontjas, dat is net een stap te ver. Dat is pas spruitjesliteratuur. dat is de fantasie van de gemiddelde manager. Zo typisch Hollands.
Sinds Nadine echt verliefd is heeft ze een probleem. Ze schrijft nog steeds uitmuntend, maar ze heeft de regie niet meer in handen. Dat kan ze zelf leuk vinden, good for her, voor ons is het saai. Want wij willen relativerende inzichten, macht, ironie en nog meer humor. Maar Nadine heeft niks meer te vertellen. D. is de baas.
Van mij mag het hoor, van mij mag bijna alles, ik ben zelfs een liefhebber van al de cliché's waar Nadine mee strooit. Je zou het als een commentaar op diezelfde cliché's kunnen opvatten. Maar het benauwende van witte badfjassen en champagne in een Hollands hotel, en dan dat kinderachtige spelletje met die bontjas, dat is net een stap te ver. Dat is pas spruitjesliteratuur. dat is de fantasie van de gemiddelde manager. Zo typisch Hollands.
Sinds Nadine echt verliefd is heeft ze een probleem. Ze schrijft nog steeds uitmuntend, maar ze heeft de regie niet meer in handen. Dat kan ze zelf leuk vinden, good for her, voor ons is het saai. Want wij willen relativerende inzichten, macht, ironie en nog meer humor. Maar Nadine heeft niks meer te vertellen. D. is de baas.
Ik ben de realistische/rationele tegenhanger van lichtvoetigheidquote:Op vrijdag 30 december 2005 19:01 schreef Vivi het volgende:
[..]
Waarom moet jij toch overal zo verzuurd op reageren?
Volgens mij heeft Nadine wél iets te vertellen, in die zin dat ze de regie overgegeven heeft. D. mag de baas zijn. Als ik het een beetje begrijp is ze wel blij met het huidige status quo en zitten wij daarom met de managers / spruitjes fantasiën van D. opgescheept.
en waar blijft inderdaad de rest van het bontjasverhaal?
en waar blijft inderdaad de rest van het bontjasverhaal?
Jij gaat nog eens een nieuwe betekenis geven aan de uitdrukking 'an old spinster'..quote:Op vrijdag 30 december 2005 03:28 schreef Nadine26 het volgende:
Van 5 keer per week spinnen pluk je in alle opzichten de vruchten, zeg ik altijd maar
Ja, precies. Dat is ook geen kwestie van 'toegeven' - ik vind het zelfs wel bewonderenswaardig hoe je bewust roekeloze keuzes maakt. Sterk, karaktervol. Je maakt zo een enorme hoop mee en zolang je je goed staande weet te houden, je je niet te ver door anderen laat meeslepen ben je eigenlijk wel goed bezig. Moreel natuurlijk niet (t.o.v. Thijs, Madame e.d.) maar de moraal was eigenlijk al bij de eerste episodes de deur uit.quote:Ik geef toe dat ik alle adviezen in de wind heb geslagen, maar misschien moet ik me vasthouden aan de wetenschap dat ik dat bij mijn volle bewustzijn heb gedaan.
De slachtoffers moet je t.z.t. nog maar eens in het voorwoord van je gedrukte uitgave met spijtbetuigingen overladen. Ik zie dat je al een beetje met het publicatie-idee hebt gespeeld. Ik zou het boek gewoon laten zoals het is, maar het alleen in Duitsland uitgeven. Vertaald natuurlijk; Tagesbuch eines Kindermädchens, eine bewegte Erzählung aus der Großen Welt von Nadine Schreiber. Geen Nederlandse haan die daar naar kraait, voor de Fernseh-interviews en prijsontvangsten huur je een Duits wichtje in, en laat die euro's maar binnenstromen.
nb: Ik snap niet waarom Daniël Kim zou inlichten. Dan krijgt hij gedonder met haar pa, en de kans dat Madame er lucht van krijgt wordt daarmee ook groter.
Wat doe je met Oudjaar? Ik vermoed dat Daniël je alsnog per helicopter laat overvliegen voor een geheim rendez-vous bij de jachthaven, met een toast, en veel troost. Of ken je dat inmiddels wel? Eerlijk gezegd lijkt het me dat zelfs zo'n enerverend jetset-bestaan snel gaat vervelen.. Voor zo'n schapenboerderij is best iets te zeggen.
[ Bericht 98% gewijzigd door dvr op 30-12-2005 21:11:35 ]
Wie twee mantels heeft, deelt met wie er geen heeft (Lucas 3:11) ... that's all.quote:Op vrijdag 30 december 2005 21:09 schreef De-oneven-2 het volgende:
Wie is dat trouwens, Gajus?
Noch Nadine, noch Daniël is de baas. Beiden worden geknecht door de sexuele drift.quote:Op vrijdag 30 december 2005 20:31 schreef cioran63 het volgende:
... Maar Nadine heeft niks meer te vertellen. D. is de baas.
Het was bovenal een mooie kerstgratificatie.quote:Op zaterdag 31 december 2005 00:48 schreef De-oneven-2 het volgende:
Ja, da's een mooie kerstgedachte.
EEN WINDERIGE BADPLAATS (II)
De Kerstsoirée begon met een onaangename ontmoeting in de lift. D. kwam een zakenrelatie tegen, ene Maarten. Tussen de twee mannen volgde een omhelzing die deed denken aan een wurggreep. "Jongen, hoe ga je?" brulde Maarten. "Dat is toevallig, ga je lekker?" Hij was me het goudhaantje wel, die Maarten: groot, breed, met blond surfhaar dat hij steeds met zijn vingers achterover kamde.
"En wie is dat?"
Maarten bedoelde mij.
Ik stak mijn hand uit en noemde mijn naam.
Toen zei D.: "Zij is mijn assistente," en hij keek me even aan.
Ik protesteerde niet; ik wilde best doorgaan voor D.'s assistente, maar om de een of andere reden had ik er een slecht gevoel over. De kerstsoirée, het probleem was de Kerstsoirée. Een assistente die assisteert tijdens de Kerstsoirée... het leek mij een probleem. Maar veel tijd om erover na te denken had ik niet, want Maarten sleepte ons al mee naar zijn tafel; hij stond erop dat wij de avond met hem doorbrachten, met hem en zijn gevolg, hij accepteerde geen nee, het was feest, hoe meer zielen hoe meer vreugd, enzovoort.
Het acht-gangendiner (kledingadvies: Black Tie / Cocktail) vond plaats in een grote zaal. Het was er rumoerig en druk, de Holland Big Band speelde er vrolijk op los, en ik moet bekennen dat ik toch wel een beetje geïmponeerd was door de sjieke entourage: smokings en glimglansjurken, kristal, zilver, flakkerkaarsen. Wij waren aan de late kant, de lepel met Hudson ganzenlever was al uitgeserveerd.
Het gevolg van Maarten viel een beetje tegen. Hij had zijn moeder meegenomen, de tachtigjarige mevrouw Rijckx. Ook waren er twee mannen in smoking die duidelijk een ondergeschikte functie bekleedden, in elk geval hebben ze de hele avond geen woord gezegd. En dan was er nog de zus van Maarten, Karin genaamd. Zij was hoogstwaarschijnlijk zwakbegaafd - haar enige pleziertje bestond uit het verkruimelen van de broodjes - maar ik geloof dat de familie Rijckx had besloten de zwakbegaafdheid van Karin in de doofpot te stoppen. Het kwam er dus op neer dat Daniël en ik de conversatie op gang moesten houden. We bespraken het reilen en zeilen van de oliehandel. De familie Rijckx zat in de olie; vooral mevrouw Rijckx scheen verstand van zaken te hebben - zij was gespitst op 'nieuwe gaten in de markt' en hield een lange verhandeling over duurzaam beleggen in onroerend goed, want ook daar wist zij alles vanaf.
Tegen D. zei ze: "Het verbaast mij niets."
"Wat, mevrouw Rijckx?" vroeg hij.
"Een man als jij," zei ze. "Dat een man als jij zo succesvol is."
"Tja, mevrouw Rijckx."
D. zat naast de moeder, ik kreeg de zoon als tafelpartner toegewezen. Dat D. en ik niet naast elkaar zaten, kwam eigenlijk wel goed uit. We hadden net een korte, hevige ruzie gehad op de kamer, met als inzet de bontjas. D. had mij 'uptight' genoemd, en een 'uptight ass', daarop had ik hem uitgelachen en gezegd: "Een bloot meisje in een bontjas, dat is een treurige managersfantasie." *
Zo hadden we een tijdje staan bekvechten. Uiteindelijk had D. zich erbij neergelegd; nadat hij de bontjas bij de receptie had afgehaald, had hij hem zwijgend in zijn koffer opgeborgen. Gelukkig was ik zo slim geweest om de jurk uit Sevilla in mijn weekendtas te stoppen.
De Kerstsoirée ging redelijk soepel van start, het was 'gezellig', al stuurde mevrouw Rijckx tot twee maal toe een voorgerecht terug met de woorden: "Potverdikkie, hier lusten de honden geen brood van." Pas na de derde gang, gesmoorde kreeft, nam de avond een onfortuinlijke wending. Het begon ermee dat Maarten zijn hand op mijn been legde. Hij deed het twee keer, drie keer. En watervlug, want steeds als ik probeerde onder tafel zijn hand te pakken, greep ik mis.
"Wat doe je?" vroeg ik pissig.
"Wie, ik?"
"Ja, jij," siste ik. "Blijf van me af."
Maarten boog zich charmant naar me toe, en terwijl hij mijn wijnglas bijschonk, fluisterde hij: "Assistente, hè?"
Ik knikte.
"Je zult het er wel druk mee hebben."
"Zeker," zei ik.
"Zullen we dansen?"
"Nee, bedankt."
"Saaie assistente ben jij."
Ik knikte instemmend. Een saaie assistente, dacht ik bij mezelf, is precies wat we nodig hebben. Hoe saaier, hoe beter.
Toen zei hij: "Ik ken Marie-Sophie." Hij keek me lang en doordringend aan; zijn hand bleef voor de verandering op tafel liggen.
"Oh ja?" Ik leunde achterover. "Kennen is een groot woord. Ze heet Anne-Sophie."
Maarten liet zich niet van zijn stuk brengen: "De Française," zei hij, "of beter gezegd: de rijke Française, de grote geldpot. Jouw baas is met een grote geldpot getrouwd, wist je dat? Ik krijg nog geld van hem, trouwens."
Ik trok een neutrale blik.
"Veel geld," ging hij door. "Zoiets moet niet te lang duren. Snap je? Misschien kun jij, als zijn trouwe assistente, eens een balletje bij hem opgooien."
"Misschien," zei ik langzaam, en ik probeerde oogcontact te maken met D. Vergeefs; hij was in een diep gesprek verwikkeld met mevrouw Rijckx, die herinneringen ophaalde aan haar huwelijksjaren met wijlen mijnheer Rijckx: "De verre reizen..," hoorde ik haar kwebbelen, "we hebben zulke heerlijke reizen gemaakt, Jacques en ik. Argentinië... Mexico..."
Ik keek Maarten weer aan.
Hij zei: "Ik maak me niet druk. Ik kan altijd aankloppen bij Anne-Sophie." Hij zweeg even. "Zij betaalt wel. Zij komt wel over de brug."
Ik zei: "O." Wat kon ik verder nog zeggen? Ik was maar een eenvoudige assistente.
Het gebraden hert verscheen op tafel. Maarten en ik waren uitgepraat; de rest van de avond luisterde ik naar de Holland Big Band en ondertussen zag ik hoe de berg broodkruimels naast het bord van Karin groeide en groeide. Tegenover mij zat D. zijn liefde te verklaren aan mevrouw Rijckx, daar leek het tenminste op; hij bewonderde de verlovingsring aan haar gerimpelde hand en fluisterde af en toe iets in haar oor, waarop zij schalks lachte.
Ook als je niemand hebt om mee te praten, hoef je je niet te vervelen tijdens een Kerstsoirée in Huis ter Duin; er valt genoeg te zien. Veel lichtjes. Ik moest D. gelijk geven: als je geen zakendeals komt sluiten in het hotel, kun je altijd nog naar de lichtjes kijken.
Later op de dansvloer vertelde ik D. wat Maarten tegen me had gezegd. Hij luisterde maar half; het verhaal scheen hem niet erg te interesseren. "Die Maarten is een onbenul," schreeuwde hij boven de muziek uit. "Hij is bijna veertig, en hij danst nog steeds naar de pijpen van zijn bejaarde moedertje."
"Hij krijgt nog geld van je, zegt hij."
"Maarten zegt zo veel," wuifde D. mijn opmerking weg. "Je moet niet naar die jongen luisteren, hij speelt nog met de PlayStation." Hij drukte me stevig tegen zich aan. "En dat moet hij ook lekker blijven doen. Het gaat om zijn moeder. Zíj trekt aan de touwtjes."
* De 'Managersfantasie' heb ik van Cioran gejat. In het echt zei ik iets anders, namelijk:' Goedkoop'.
De Kerstsoirée begon met een onaangename ontmoeting in de lift. D. kwam een zakenrelatie tegen, ene Maarten. Tussen de twee mannen volgde een omhelzing die deed denken aan een wurggreep. "Jongen, hoe ga je?" brulde Maarten. "Dat is toevallig, ga je lekker?" Hij was me het goudhaantje wel, die Maarten: groot, breed, met blond surfhaar dat hij steeds met zijn vingers achterover kamde.
"En wie is dat?"
Maarten bedoelde mij.
Ik stak mijn hand uit en noemde mijn naam.
Toen zei D.: "Zij is mijn assistente," en hij keek me even aan.
Ik protesteerde niet; ik wilde best doorgaan voor D.'s assistente, maar om de een of andere reden had ik er een slecht gevoel over. De kerstsoirée, het probleem was de Kerstsoirée. Een assistente die assisteert tijdens de Kerstsoirée... het leek mij een probleem. Maar veel tijd om erover na te denken had ik niet, want Maarten sleepte ons al mee naar zijn tafel; hij stond erop dat wij de avond met hem doorbrachten, met hem en zijn gevolg, hij accepteerde geen nee, het was feest, hoe meer zielen hoe meer vreugd, enzovoort.
Het acht-gangendiner (kledingadvies: Black Tie / Cocktail) vond plaats in een grote zaal. Het was er rumoerig en druk, de Holland Big Band speelde er vrolijk op los, en ik moet bekennen dat ik toch wel een beetje geïmponeerd was door de sjieke entourage: smokings en glimglansjurken, kristal, zilver, flakkerkaarsen. Wij waren aan de late kant, de lepel met Hudson ganzenlever was al uitgeserveerd.
Het gevolg van Maarten viel een beetje tegen. Hij had zijn moeder meegenomen, de tachtigjarige mevrouw Rijckx. Ook waren er twee mannen in smoking die duidelijk een ondergeschikte functie bekleedden, in elk geval hebben ze de hele avond geen woord gezegd. En dan was er nog de zus van Maarten, Karin genaamd. Zij was hoogstwaarschijnlijk zwakbegaafd - haar enige pleziertje bestond uit het verkruimelen van de broodjes - maar ik geloof dat de familie Rijckx had besloten de zwakbegaafdheid van Karin in de doofpot te stoppen. Het kwam er dus op neer dat Daniël en ik de conversatie op gang moesten houden. We bespraken het reilen en zeilen van de oliehandel. De familie Rijckx zat in de olie; vooral mevrouw Rijckx scheen verstand van zaken te hebben - zij was gespitst op 'nieuwe gaten in de markt' en hield een lange verhandeling over duurzaam beleggen in onroerend goed, want ook daar wist zij alles vanaf.
Tegen D. zei ze: "Het verbaast mij niets."
"Wat, mevrouw Rijckx?" vroeg hij.
"Een man als jij," zei ze. "Dat een man als jij zo succesvol is."
"Tja, mevrouw Rijckx."
D. zat naast de moeder, ik kreeg de zoon als tafelpartner toegewezen. Dat D. en ik niet naast elkaar zaten, kwam eigenlijk wel goed uit. We hadden net een korte, hevige ruzie gehad op de kamer, met als inzet de bontjas. D. had mij 'uptight' genoemd, en een 'uptight ass', daarop had ik hem uitgelachen en gezegd: "Een bloot meisje in een bontjas, dat is een treurige managersfantasie." *
Zo hadden we een tijdje staan bekvechten. Uiteindelijk had D. zich erbij neergelegd; nadat hij de bontjas bij de receptie had afgehaald, had hij hem zwijgend in zijn koffer opgeborgen. Gelukkig was ik zo slim geweest om de jurk uit Sevilla in mijn weekendtas te stoppen.
De Kerstsoirée ging redelijk soepel van start, het was 'gezellig', al stuurde mevrouw Rijckx tot twee maal toe een voorgerecht terug met de woorden: "Potverdikkie, hier lusten de honden geen brood van." Pas na de derde gang, gesmoorde kreeft, nam de avond een onfortuinlijke wending. Het begon ermee dat Maarten zijn hand op mijn been legde. Hij deed het twee keer, drie keer. En watervlug, want steeds als ik probeerde onder tafel zijn hand te pakken, greep ik mis.
"Wat doe je?" vroeg ik pissig.
"Wie, ik?"
"Ja, jij," siste ik. "Blijf van me af."
Maarten boog zich charmant naar me toe, en terwijl hij mijn wijnglas bijschonk, fluisterde hij: "Assistente, hè?"
Ik knikte.
"Je zult het er wel druk mee hebben."
"Zeker," zei ik.
"Zullen we dansen?"
"Nee, bedankt."
"Saaie assistente ben jij."
Ik knikte instemmend. Een saaie assistente, dacht ik bij mezelf, is precies wat we nodig hebben. Hoe saaier, hoe beter.
Toen zei hij: "Ik ken Marie-Sophie." Hij keek me lang en doordringend aan; zijn hand bleef voor de verandering op tafel liggen.
"Oh ja?" Ik leunde achterover. "Kennen is een groot woord. Ze heet Anne-Sophie."
Maarten liet zich niet van zijn stuk brengen: "De Française," zei hij, "of beter gezegd: de rijke Française, de grote geldpot. Jouw baas is met een grote geldpot getrouwd, wist je dat? Ik krijg nog geld van hem, trouwens."
Ik trok een neutrale blik.
"Veel geld," ging hij door. "Zoiets moet niet te lang duren. Snap je? Misschien kun jij, als zijn trouwe assistente, eens een balletje bij hem opgooien."
"Misschien," zei ik langzaam, en ik probeerde oogcontact te maken met D. Vergeefs; hij was in een diep gesprek verwikkeld met mevrouw Rijckx, die herinneringen ophaalde aan haar huwelijksjaren met wijlen mijnheer Rijckx: "De verre reizen..," hoorde ik haar kwebbelen, "we hebben zulke heerlijke reizen gemaakt, Jacques en ik. Argentinië... Mexico..."
Ik keek Maarten weer aan.
Hij zei: "Ik maak me niet druk. Ik kan altijd aankloppen bij Anne-Sophie." Hij zweeg even. "Zij betaalt wel. Zij komt wel over de brug."
Ik zei: "O." Wat kon ik verder nog zeggen? Ik was maar een eenvoudige assistente.
Het gebraden hert verscheen op tafel. Maarten en ik waren uitgepraat; de rest van de avond luisterde ik naar de Holland Big Band en ondertussen zag ik hoe de berg broodkruimels naast het bord van Karin groeide en groeide. Tegenover mij zat D. zijn liefde te verklaren aan mevrouw Rijckx, daar leek het tenminste op; hij bewonderde de verlovingsring aan haar gerimpelde hand en fluisterde af en toe iets in haar oor, waarop zij schalks lachte.
Ook als je niemand hebt om mee te praten, hoef je je niet te vervelen tijdens een Kerstsoirée in Huis ter Duin; er valt genoeg te zien. Veel lichtjes. Ik moest D. gelijk geven: als je geen zakendeals komt sluiten in het hotel, kun je altijd nog naar de lichtjes kijken.
Later op de dansvloer vertelde ik D. wat Maarten tegen me had gezegd. Hij luisterde maar half; het verhaal scheen hem niet erg te interesseren. "Die Maarten is een onbenul," schreeuwde hij boven de muziek uit. "Hij is bijna veertig, en hij danst nog steeds naar de pijpen van zijn bejaarde moedertje."
"Hij krijgt nog geld van je, zegt hij."
"Maarten zegt zo veel," wuifde D. mijn opmerking weg. "Je moet niet naar die jongen luisteren, hij speelt nog met de PlayStation." Hij drukte me stevig tegen zich aan. "En dat moet hij ook lekker blijven doen. Het gaat om zijn moeder. Zíj trekt aan de touwtjes."
* De 'Managersfantasie' heb ik van Cioran gejat. In het echt zei ik iets anders, namelijk:' Goedkoop'.
Romantische plekjes in Frankrijk... eh... Monaco, misschien..?quote:Op vrijdag 30 december 2005 18:57 schreef Vivi het volgende:
Zeg Nadine, even iets anders... heb je nog tips aangaande romantische plekjes in la douce France alwaar de aanschaf van een romantische antieke open haard verenigd kan worden met stomende liefdesscenes en als het niet teveel gevraagd is, legio romantische boerderijtjes te koop staan die lijken te schreeuwen: "koop mij, en laat hier hordes kinderen door de wijngaard dartelen, "? Je weet wel, het Ilja Gort-gevoel, maar dan Ilja Gort met een grote voorraad Veet he, zonder snor!
Normandië vind ik het mooist. Van antieke openhaarden heb ik geen verstand; ik ben niet zo'n bric-à-brac-verzamelaar. Maar voor dat romantische boerderijtje ben je in Normandië wél aan het goede adres!
En voor die stomende liefdesscèns ook. Groetjes aan Henk!
Naïef? Ik...? Ik ben in mijn leven van veel dingen beschuldigd, maar over mijn naïviteit heb ik nog nooit iemand horen klagen . Grapje .quote:Op vrijdag 30 december 2005 02:45 schreef Gajus het volgende:
Nadine, doe toch niet zo naïef ten aanzien van Madame.
Noem mij naïef, maar we spelen niet mee in de Commedia dell'Arte... denk ik dan... we zijn hier bezig met een felrealistisch & waargebeurd en toch ook alledaags & banaal liefdesdrama in ettelijke bedrijven, en in het echte leven verzinnen mensen dat soort complexe intriges niet. Of denk jij serieus dat Madame haar kaken al bijna vier maanden lang stijf op elkaar geklemd houdt, terwijl ze het allang weet? Zodat ze die grote troef straks, over weer een paar maanden, uit haar toverhoed kan halen? Deus ex machina!quote:De hele gang van zaken is bekokstoofd door Madame, vanaf het moment dat zij jou als kinderoppas/minnares heeft uitverkoren. En wat zij logischerwijze kan concluderen wordt ook nog eens bevestigd door haar informanten, zoals haar vriendin uit Sevilla en haar au-pair-meisje Ute.
Dan zeg ik: "Joh, stel je niet zo aan. Dat wist je toch allang?"quote:Trouwens, wat doe jij als Madame jou confronteert met haar kennis over jullie affaire?
Mij hoor je niet klagen over naïeve meisjes. Integendeel, naïeve meisjes zijn verrukkeluk.quote:Op zaterdag 31 december 2005 17:21 schreef Nadine26 het volgende:
Naïef? Ik...? Ik ben in mijn leven van veel dingen beschuldigd, maar over mijn naïviteit heb ik nog nooit iemand horen klagen . Grapje .
Madame is niet geobsedeerd door jouw liefdesaffaire met Daniël, maar wel door de dreigende teloorgang van haar familiekapitaal door de fratsen van Daniël. Voor haar is jullie liefdesaffaire een nuttige bijlage in het dossier dat haar advocaten momenteel samenstellen.quote:Noem mij naïef, maar we spelen niet mee in de Commedia dell'Arte... denk ik dan... we zijn hier bezig met een felrealistisch & waargebeurd en toch ook alledaags & banaal liefdesdrama in ettelijke bedrijven, en in het echte leven verzinnen mensen dat soort complexe intriges niet. Of denk jij serieus dat Madame haar kaken al bijna vier maanden lang stijf op elkaar geklemd houdt, terwijl ze het allang weet? Zodat ze die grote troef straks, over weer een paar maanden, uit haar toverhoed kan halen? Deus ex machina!
in de banale realiteit van het echte leven gaat het niet zozeer om sex maar vooral om macht (lees: geld)
... met een wij-begrijpen-elkaar glimlach en een wij-zijn-onverbeterlijke-trutten sniktraantje.quote:Dan zeg ik: "Joh, stel je niet zo aan. Dat wist je toch allang?"
Andermaal krijg ik de bevestiging dat Daniël geen business man maar een gold digger is. Elke rijke vrouw, zelfs hoogbejaard, heeft zijn amoureuze aandacht. Vermoedelijk speculeert hij ook op een riante nalatenschap voor Nadine.quote:Op zaterdag 31 december 2005 13:27 schreef Nadine26 het volgende:
EEN WINDERIGE BADPLAATS (II) ...
Nadine, heeft Daniël het recente overlijden van jouw moeder aangegrepen om jouw erfenis ter sprake te brengen?
De deconfiture van de liefde tussen D. en N.? Die deconfiture is imo al wat langer geleden begonnen, zeg maar in deel 1 van 't Dagboek .quote:Op zondag 1 januari 2006 16:56 schreef Shakermaker het volgende:
Is de deconfiture dan toch begonnen? Ik ben een beetje verward.
Mijn theorie: die D. zit zakelijk aan de grond. En een ondernemer die met z'n rug tegen de muur staat, maak rare bokkensprongen. Soort psychose, waar-ie zich in bevindt. En daar sleept hij Nadine in mee. Zij laat dat gebeuren, zij denkt: 't zal mijn tijd wel duren, straks ben ik afgestudeerd en trouw ik lekker met een nette vent met een vaste betrekking en een golfvaardigheidsbewijs .
Tegen die tijd zit D. niet op z'n Australische schapenboerderij, maar hoogstwaarschijnlijk samen met de beruchte bontjas in 't Huis van Bewaring.
Kan-ie daar 't pure, eenvoudige geluk ontdekken...
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
quote:Op vrijdag 30 december 2005 20:31 schreef cioran63 het volgende:
Van mij mag het hoor, van mij mag bijna alles, ik ben zelfs een liefhebber van al de cliché's waar Nadine mee strooit. Je zou het als een commentaar op diezelfde cliché's kunnen opvatten.
Ik zou dat wel mooi vinden, een commentaar op iets, al was het maar omwille van de suggestie van diepzinnigheid & artisticiteit, maar helaas... ik ben niet zo van de commentaren en het postmodernisme en het literair sampelen en zo; ik begrijp er toch allemaal niks van. Nee, dat is niet waar, dat is koketteren - ik WIL het niet begrijpen, dat is het.
quote:Maar het benauwende van witte badfjassen en champagne in een Hollands hotel, en dan dat kinderachtige spelletje met die bontjas, dat is net een stap te ver. Dat is pas spruitjesliteratuur. dat is de fantasie van de gemiddelde manager. Zo typisch Hollands.
Ik hou van een stap te ver. Ik hou ook van oppervlakkigheid. En van ordinair. D. is wel een beetje een ordinaire man. In het diepst van zijn gedachten, bedoel ik. Net als ik. Volgens mij is hij iemand die zich op een dag, laten we zeggen zo'n tien jaar geleden, heeft voorgenomen om te worden wie hij altijd wilde zijn: bravoure, grote bek, praatjesmaker, het grote gebaar, flamboyant, lichtvoetig - dat zijn de trefwoorden voor de ultieme clichéman die hij is. Maar wel een leuke clichéman. Met hem valt meer te lachen & te beleven dan met de gemiddelde, zichzelf serieus nemende flapdrol, en daarvan heb je er véél meer. Dus wat is dan een clichéman?
Dat is het probleem. Als ik verliefd ben, heb ik sowieso niks meer te vertellen. Ik word altijd verliefd op jongens (of mannen) die de zaak van me overnemen. Waarom kan het nou nooit eens een lieve, meegaande schat van een jongen zijn waarop ik verliefd word?quote:Sinds Nadine echt verliefd is heeft ze een probleem. Ze schrijft nog steeds uitmuntend, maar ze heeft de regie niet meer in handen. Dat kan ze zelf leuk vinden, good for her, voor ons is het saai. Want wij willen relativerende inzichten, macht, ironie en nog meer humor. Maar Nadine heeft niks meer te vertellen. D. is de baas.
Een ander probleem is de gewetenskwestie. Alles opschrijven, dat begint ook een beetje te schuren en te wrikken. Soms. Ik voel me eigenlijk volslagen belachelijk. Waar gaat het nou eigenlijk om? Wat is het hogere doel? Ik ben alleen maar bezig met mezelf te verdedigen en uit te leggen, het is banaal, je kunt ervoor naar de psychiater en die vindt het ook banaal, maar vooruit, laten we met hem geen medelijden hebben; dan had hij maar niet zo stom moeten zijn om er zijn beroep van te maken.
Op het Oudjaarsfeest kwam ik Thijs tegen. Hij was heel aardig, maar zo misprijzend. Die blik in zijn ogen. Later was hij wat minder aardig. Hij zei: "Fysiek ben je een wrak en psychisch ben je ook totaal van het pad. Daar is niks zieligs of interessants aan, je hebt het zelf gedaan en je hebt niet eens in de gaten hoe nep het allemaal is. Jij. Hoe nep jij bent."
GELUKKIG NIEUWJAAR
OPRECHTE SPIJTBETUIGING:quote:Op vrijdag 30 december 2005 20:58 schreef dvr het volgende:
De slachtoffers moet je t.z.t. nog maar eens in het voorwoord van je gedrukte uitgave met spijtbetuigingen overladen.
Dit boek zou het licht nooit hebben gezien zonder al die lieve mensen die zich gedurende de lange, zware en vaak donkere maanden van het schrijfproces door mij hebben laten uitzuigen, naaien, bedriegen, voorliegen en nog wat van die dingetjes waar ik me heel erg voor schaam.
Mijn ex-vriendje Thijs, die zelf ook wel weet dat het niet mijn bedoeling was om hem op deze misselijke manier te kijk te zetten voor al zijn vrienden, familieleden en kennissen, maar ondertussen zit hij mooi met de gebakken peren... Sorry, Thijs. Maar je beweert zelf dat boontje altijd om zijn loontje komt, dus houd je daar maar aan vast.
Mijn oude vader, Robert S., die tijdens zijn lange, zoete overwinteringsmaanden op Bali geen notie had van de verschrikkelijke dingen die ik over hem schreef, al kan hij dáár waarschijnlijk nog wel om lachen, maar hoe anders ligt dat met de wijze waarop ik zijn lieve secretaresse, Marcella P., aan de schandpaal heb genageld..?
Marcella P., de secretaresse alias het paard: ik vind je helemaal geen paard, hoor. En je bent ook best aardig. Als je je mond houdt.
Madame de R., die zo goed was om mij tegen een fikse vergoeding in te huren als kindermeisje voor haar drie bloedjes, en die daarnaast zo ruimhartig was mij haar echtgenoot te lenen, al beweert zij zelf dat ze niets in de gaten had... maar kom, Anne-Sophie, laten we elkaar geen mietje noemen...
Daniël, de heerlijke en fantasierijke Daniël, die ik weliswaar op de hoogte heb gebracht van het bestaan van dit dagboek, maar die daar iets te lichtzinnig over dacht ('Lieve Kitty'... weet je nog, Daniël?), en die nu de zure vruchten plukt van onze onstuimige affaire... ik zal je nooit vergeten, Daniël... en jij mij ook niet, dat is zeker.
En dat dan in het Duits, uiteraard. Ik vind Tagesbuch eines Kindermädchens, eine bewegte Erzählung aus der Großen Welt een meesterlijke titel.
Ik snap het eigenlijk ook niet. Maar hij zegt het. We zullen zien...quote:nb: Ik snap niet waarom Daniël Kim zou inlichten. Dan krijgt hij gedonder met haar pa, en de kans dat Madame er lucht van krijgt wordt daarmee ook groter.
Jij bent verliefd. Dat bewijst dat jij van vlees & bloed bent ... het tegendeel van nep. Dat weet Thijs maar al te goed, want ooit heeft ook hij zich mogen laven aan jouw gewillige vlees & bloed. Thijs' kwalificatie maakt wel duidelijk dat hij nog geen afstand heeft genomen van jullie passionele verleden.quote:Op maandag 2 januari 2006 15:01 schreef Nadine26 het volgende:
"Fysiek ben je een wrak en psychisch ben je ook totaal van het pad. Daar is niks zieligs of interessants aan, je hebt het zelf gedaan en je hebt niet eens in de gaten hoe nep het allemaal is. Jij. Hoe nep jij bent."
AAN ALLE 'DAGBOEKERS' ... EEN LUISTERRIJK NIEUWJAAR
Dat vind jij te saai. Je zou het er hoogstens een jaar mee uit houden vrees ik. Daarna verwikkel je jezelf vanzelf weer in één of andere affaire denk ik .quote:Op maandag 2 januari 2006 15:01 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Dat is het probleem. Als ik verliefd ben, heb ik sowieso niks meer te vertellen. Ik word altijd verliefd op jongens (of mannen) die de zaak van me overnemen. Waarom kan het nou nooit eens een lieve, meegaande schat van een jongen zijn waarop ik verliefd word?
Of je met deze leefwijze uiteindelijk gelukkig wordt weet ik niet. Niet dit jaar waarschijnlijk. Maar ik wens het je wel!quote:GELUKKIG NIEUWJAAR
Een pauw is een kip die in bloei staat
Maar hoe dan ook doe je een uitspraak bij het publiceren van het geheel. Je wilt het anderen laten lezen en weten, dus daar zeg je iets mee. Ook al wil je zeggen dat je niks wilt zeggen, of dat het leven zinloos is en je maar beter kunt verdrinken in ordinair vermaak, of dat je live fast, die young principes wilt promoten, je zegt iets, en geeft daarmee commentaar op iets. Al is dat dus dat je geen commentaar wilt leveren.quote:Op maandag 2 januari 2006 15:01 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Ik zou dat wel mooi vinden, een commentaar op iets, al was het maar omwille van de suggestie van diepzinnigheid & artisticiteit, maar helaas... ik ben niet zo van de commentaren en het postmodernisme en het literair sampelen en zo; ik begrijp er toch allemaal niks van. Nee, dat is niet waar, dat is koketteren - ik WIL het niet begrijpen, dat is het.
[..]
Of het moet alleen maar therapeutisch zijn:
Ja, dus, tsja. Wat nu?quote:Op maandag 2 januari 2006 15:01 schreef Nadine26 het volgende:
Alles opschrijven, dat begint ook een beetje te schuren en te wrikken. Soms. Ik voel me eigenlijk volslagen belachelijk. Waar gaat het nou eigenlijk om? Wat is het hogere doel? Ik ben alleen maar bezig met mezelf te verdedigen en uit te leggen, het is banaal, je kunt ervoor naar de psychiater en die vindt het ook banaal, maar vooruit, laten we met hem geen medelijden hebben; dan had hij maar niet zo stom moeten zijn om er zijn beroep van te maken.
[..]
Ook een goed 2006 iedereen.
Okay.quote:Op maandag 2 januari 2006 16:47 schreef Hihat het volgende:
Of je met deze leefwijze uiteindelijk gelukkig wordt weet ik niet. Niet dit jaar waarschijnlijk. Maar ik wens het je wel!
Ik richt mijn pijlen wel op 2007.
Als je dan ook maar tot 2007 hier blijft schrijvenquote:Op dinsdag 3 januari 2006 13:09 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Okay.
Ik richt mijn pijlen wel op 2007.
Een pauw is een kip die in bloei staat
Nee, als het alleen maar therapeutisch was, zou ik er niet zo'n werk van maken. Dan zou het een 'woordensoep' zijn - die term verzin ik niet zelf, dat heeft het Poëziemeisje een keer tegen me gezegd, dat ze tijdens het schrijven alles lekker liet lopen & stromen, met als resultaat dus een amorfe woordensoep.quote:Op maandag 2 januari 2006 17:38 schreef cioran63 het volgende:
Maar hoe dan ook doe je een uitspraak bij het publiceren van het geheel. Je wilt het anderen laten lezen en weten, dus daar zeg je iets mee. Ook al wil je zeggen dat je niks wilt zeggen, of dat het leven zinloos is en je maar beter kunt verdrinken in ordinair vermaak, of dat je live fast, die young principes wilt promoten, je zegt iets, en geeft daarmee commentaar op iets. Al is dat dus dat je geen commentaar wilt leveren.
Of het moet alleen maar therapeutisch zijn:
We kwamen over de woordensoep te praten (indertijd, in dat café; ik heb er toen over geschreven) omdat het Poëziemeisje mij een vraag stelde over een heel ingewikkeld verhaal dat ze aan het schrijven was, en ze zat 'een beetje vast'. Ze wist niet hoe ze iets duidelijk moest maken over de hoofdpersoon. Ik weet niet meer precies hoe het zat. Iets met seksuele intimidatie, herinner ik me. Heel ingewikkeld. Maar ik weet nog wel dat ik vroeg of ze het verhaal in de eerste persoon schreef. Haar antwoord was: "Ze heet Myrna." Ja, ja, Myrna - een leuke naam. Ik vroeg dus: "Maar vertelt Myrna het verhaal, of ben jij aan het woord, als een soort alwetende verteller?" Ze moest er een tijdje over nadenken. Toen zei ze: "Ach.., het maakt ook niet zo veel uit."
Zo kun je er ook over denken. En dan krijg je dus een woordensoep. Voor straf!
Ik wil met dit dagboek eigenlijk vooral dát zeggen: géén woordensoep! Het moet een verhaal zijn. Dat wil ik leren. Ik weet wel dat er allerlei 'How To'-boeken op de markt zijn, 'How To Make A Good Story Great' en 'How To write Inspiring Fiction' enzovoort, enzovoort, maar daar geloof ik allemaal niet zo in. Dat abstracte gedoe met oefeningetjes en visualisaties en werkschema's... dat wordt niks. Ik heb er ook het geduld niet voor. Ik vind het leuk om mezelf iets te leren, om het uit te zoeken.
Het experiment bestaat er dus uit dat ik een verhaal vertel, en dat verhaal speelt nu, in mijn eigen leven, vandaag, en hoewel dat met fictie of literatuur allemaal niks van doen heeft, moet ik er wél een vorm voor vinden. En snel schrijven. Gas, gas! Niet nadenken - nadenken is funest, dan wordt het bedacht en geconstrueerd en vacuümgetrokken, terwijl het er juist om gaat dat er lucht bij zit, dat het kan ontsporen (soms) en dat het tóch boeit. Of niet, maar dan is er morgen weer een nieuwe dag.
Leuk, hoor. Maar dat is nog geen 'uitspraak'. Want een uitspraak moet inhoudelijk zijn, neem ik aan, of thematisch. Een uitspraak zegt iets over wát je vertelt, niet over hóe je het vertelt (ik denk na over dat laatste). En trouwens, wát ik vertel is eigenlijk van secundair belang, want: toeval. Allemaal voorzienigheid - ik baseer me op mijn eigen belevenissen, daar heb ik verder geen invloed op. Ja, dan moet ik nog steeds keuzes maken: dít vertel ik wel, dát niet - en het meeste vertel ik uiteraard niet, want het grootste deel van het leven bestaat uit monotone handelingen, vruchteloze ontmoetingen, saaie gesprekken.
Nee, het klopt niet helemaal. Toen ik dit topic begon (in R&P) ging het over mijn ontmoeting met D., en hoe hij mij van mijn sokken blies. Maar daaráchter ging het over mijn moeder. Ik ben ervan overtuigd - dat is wel een schot voor de boeg, maar vooruit - dat ik nooit van mijn sokken was geblazen als ik op toen niet met mijn ziel onder mijn arm had gelopen. Beetje ontheemd. Op zoek... op zoek... naar afleiding. Naar D.! Ha! Dat trof! Dat trof zelfs buitengewoon, dat ik hem tegen het lijf liep, het was werkelijk een buitenkansje.
Dus die 'uitspraak', die zal wel daarmee te maken hebben. Gewoon: de dood, hoe dat werkt, wat dat met je doet, hoe gewoon het is, het hoort erbij, niks bijzonders, en tegelijk is het een keerpunt. Piepende remmen. Brekend glas. Chaos en paniek. Kijken: doet alles het nog? Ja. En dan omkeren en verder... verder. Eigenlijk is er niks veranderd. Die ene persoon, toevallig de liefste persoon op de wereld, is er niet meer. That's all. Verder is er niks veranderd.
Ik weet echt niet welke rol mijn moeder heeft gespeeld in mijn leven; ik bedoel: misschien was ze wel de grote remmende factor, wie zal het zeggen? Misschien breek ik nu wel los! Misschien ga ik wel mensen kapot maken! Moorden! Of alleen maar make-up spulletjes stelen. Of... nou kijk, ik doe al een aantal dingen waarvan ik vroeger zou hebben gezegd: 'Doe dát nou niet.' Dit dagboek is één van die dingen. Doe dát nou niet. Maar ik doe het wél. Ik zou het héél erg vinden, echt verschrikkelijk, als iemand die ik ken (Daniël of mijn zus of broer of vader of Thijs of...) dit zou lezen. Maar hé, dat risico IS er wel. Soms schrik ik 's nachts met bonkend hart wakker, dan denk ik: 'Oh nee, oh nee...' Maar ik heb iets verbetens over me, vraag me niet waar het vandaan komt - iets dat maakt dat het me uiteindelijk niet genoeg kan schelen. Wel een beetje, maar niet genoeg. En natuurlijk heeft dat met de dood te maken, met het voorschot op de toekomst: waar gaat het nou eigenlijk echt om?
Dat weet ik niet!
Voor mezelf, om me op de 'uitspraak' te concentreren, gaat het er uiteindelijk om - en dat is dus het nieuwe, versgebakken inzicht - dat ik geen zin meer heb, totáál geen zin, om me van iemand iets aan te trekken. Het is zinloos. Het hoeft niet. Het leidt tot niets. Dat is misschien niet het mooie, wijze, transcenderende en existentiële inzicht waarop we met z'n allen hadden gehoopt, maar dat kan ik verder ook niet helpen.
Klink ik nu als iemand die volledig gedesillusioneerd is? Dat ben ik niet. Het gaat goed. Het is ook een goed inzicht, vind ik zelf. Verhelderend.
Trek je je van jezelf wel iets aan?
Of juist vooral?
En hoe weet je of iets wel of geen zin heeft?
Als je je er beter of slechter door gaat voelen?
En heeft het eigenlijk zin om je altijd goed te voelen?
Is 'zin' uberhaupt meetbaar?
Zomaar wat vragen, hoor...
Of juist vooral?
En hoe weet je of iets wel of geen zin heeft?
Als je je er beter of slechter door gaat voelen?
En heeft het eigenlijk zin om je altijd goed te voelen?
Is 'zin' uberhaupt meetbaar?
Zomaar wat vragen, hoor...
...dass wir fliegen.
"Mama, ik trek mij van jou niets aan ... het leidt tot niets"quote:Op woensdag 4 januari 2006 01:55 schreef Nadine26 het volgende:
... het nieuwe, versgebakken inzicht - dat ik geen zin meer heb, totáál geen zin, om me van iemand iets aan te trekken. Het is zinloos. Het hoeft niet. Het leidt tot niets. ...
Veronderstel dat jouw moeder nog zou leven, kun jij je voorstellen dat jij zoiets tegen haar zou zeggen?
Veronderstel dat jij later een dochter hebt, kun jij je voorstellen dat zij zoiets tegen jou zou zeggen?
ik probeer jouw nieuwe, versgebakken inzicht te falsificeren.
Nee, ik bedoel er eigenlijk mee dat ik me niets aantrek van anderen - van hun oordeel, wat ze ervan vinden, van mij of mijn leven of wat dan ook - omdat ik mezelf daarmee te belangrijk maak. Doe niet zo belangrijk. Doe niet zo interessant. Alsof die mensen er ook maar een seconde van wakker liggen, van wat ik doe. Daar gaat het helemaal niet om. Dat is de fout die veel mensen maken, denk ik. Dat ze teveel leven in de slagschaduw van anderen - maar die anderen zitten ondertussen in hun neus te peuteren en aan heel andere dingen te denken.quote:Op woensdag 4 januari 2006 02:13 schreef De-oneven-2 het volgende:
Trek je je van jezelf wel iets aan?
Of juist vooral?
None of the above. Ik wéét het ook niet, ik denk het alleen. Het is een hypothese, zogezegd.quote:En hoe weet je of iets wel of geen zin heeft?
Als je je er beter of slechter door gaat voelen?
Nee, 'zin' lijkt me niet meetbaar, het is voor iedereen anders. Volgens mij heeft het geen zin om je altijd goed te voelen - tenzij je Prozac slikt, dan heeft het wél zin, anders werken de pilletjes niet en moet je een klacht indienen bij de farmaceutische fabriek.quote:En heeft het eigenlijk zin om je altijd goed te voelen?
Is 'zin' uberhaupt meetbaar?
Toch fijn dat je de moeite hebt genomen om een antwoord te geven op al mijn vragen, Nadine.
Dat siert je.
En neem maar van mij aan dat je altijd goed voelen nooit zal leiden tot een vruchtbaar leven.
Of dat met of zonder Prozac is, doet er niet eens toe.
Dat siert je.
En neem maar van mij aan dat je altijd goed voelen nooit zal leiden tot een vruchtbaar leven.
Of dat met of zonder Prozac is, doet er niet eens toe.
...dass wir fliegen.
Ik kan me eigenlijk best voorstellen dat ik zoiets zou zeggen. Tegen mijn moeder, of tegen mijn vader. Om precies te zijn zeg ik het al, anders zou ik mijn vader niet op deze ontluisterende manier te kijk zetten & beschrijven op een openbaar forum. Dat is toch feitelijk niets anders dan zeggen: "Papa, ik trek me van jou niets aan... "?quote:Op woensdag 4 januari 2006 02:23 schreef Gajus het volgende:
"Mama, ik trek mij van jou niets aan ... het leidt tot niets"
Veronderstel dat jouw moeder nog zou leven, kun jij je voorstellen dat jij zoiets tegen haar zou zeggen?
Veronderstel dat jij later een dochter hebt, kun jij je voorstellen dat zij zoiets tegen jou zou zeggen?
Als hij het voor het zeggen had, zat ik gewoon braaf mijn scriptie te schrijven, in plaats van onze hele familiegeschiedenis te grabbel te gooien. Maar ik trek me niks van hem aan.
Mijn dochter (if any) mag dat later ook wel tegen mij zeggen, hoor. Het is ieder voor zich, en dat geldt ook voor mijn dochter.
Dat heeft allemaal niks met liefde te maken. Ik hou niet minder van mijn vader, alleen omdat ik mijn eigen gang ga. Misschien houdt hij straks minder van mij, dat zou kunnen, dat mogen we niet uitsluiten. Maar daar geloof ik niks van.
Ik kom eigenlijk nu net dit topic inrollen en heb het gedurende een half uur doorgenomen, jouw posts dan. Alleen is het mij nog niet helemaal duidelijk wat de verhouding fictie/non-fictie is. Is het toch volledig non-fictie of zijn er zaken aangepast om het 'op te leuken'?
A little philosphy may inclineth a man's mind to atheism, but depth in philosophy shall bringeth men's minds about to religion.
Id legi modo hic modo illic. Vero, Latine loqui non est difficilissimum.
Id legi modo hic modo illic. Vero, Latine loqui non est difficilissimum.
Dat is al 6 delen lang de vraag volgens mij.quote:Op woensdag 4 januari 2006 02:50 schreef Pracissor het volgende:
Ik kom eigenlijk nu net dit topic inrollen en heb het gedurende een half uur doorgenomen, jouw posts dan. Alleen is het mij nog niet helemaal duidelijk wat de verhouding fictie/non-fictie is. Is het toch volledig non-fictie of zijn er zaken aangepast om het 'op te leuken'?
Het feit dat details van een dag op het eind van de dag al vaak compleet vergeten zijn doet toch vermoeden dat er op z'n minst sprake is van een fantasievolle opleuking van haar 'dagboek'.quote:Op woensdag 4 januari 2006 02:53 schreef clumsy_clown het volgende:
[..]
Dat is al 6 delen lang de vraag volgens mij.
Daarnaast gebeurt er gewoon 'teveel'.
Maar ik ben blij dat ik niet de enige ben.
A little philosphy may inclineth a man's mind to atheism, but depth in philosophy shall bringeth men's minds about to religion.
Id legi modo hic modo illic. Vero, Latine loqui non est difficilissimum.
Id legi modo hic modo illic. Vero, Latine loqui non est difficilissimum.
Oh..? Zo had ik het nog nooit bekeken. Je bedoelt dat bepaalde voorvallen niet eindeloos worden herkauwd, zoals in een 'echt' dagboek? Ja, in een 'echt' dagboek doe ik dat ook. Dan kan ik zo veertien bladzijden volpennen over één cryptische opmerking, ik noem maar wat. Maar zoals ik hierboven al schreef: ik probeer wel een verhaal te vertellen. Het is mijn verhaal, niet zo zeer fantasievol opgeleukt als wel schrijftechnisch opgeleukt. Ik wil niemand lastigvallen met 14 pagina's geouwehoer over één lullig voorvalletje.quote:Op woensdag 4 januari 2006 02:58 schreef Pracissor het volgende:
Het feit dat details van een dag op het eind van de dag al vaak compleet vergeten zijn doet toch vermoeden dat er op z'n minst sprake is van een fantasievolle opleuking van haar 'dagboek'.
Nee, dat moet zijn: Daarnaast maak jij gewoon te weinig mee .quote:Daarnaast gebeurt er gewoon 'teveel'.
Tja, voor sommigen is drie wippen per dag al te veel, voor anderen is het nog te weinig.quote:Op woensdag 4 januari 2006 02:58 schreef Pracissor het volgende:
... gebeurt er gewoon 'teveel'.
Nadine behoort toevallig tot de laatste categorie ... for the moment .
Ik neem aan dat ik (wij, opmakende uit clumsyclown's post) je dan maar op je woord moeten geloven dat het allemaal 'waargebeurd' is. Het was overigens niet achterdochtig bedoeld, ik vroeg het me eigenlijk gewoon af.quote:Op woensdag 4 januari 2006 03:08 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Oh..? Zo had ik het nog nooit bekeken. Je bedoelt dat bepaalde voorvallen niet eindeloos worden herkauwd, zoals in een 'echt' dagboek? Ja, in een 'echt' dagboek doe ik dat ook. Dan kan ik zo veertien bladzijden volpennen over één cryptische opmerking, ik noem maar wat. Maar zoals ik hierboven al schreef: ik probeer wel een verhaal te vertellen. Het is mijn verhaal, niet zo zeer fantasievol opgeleukt als wel schrijftechnisch opgeleukt. Ik wil niemand lastigvallen met 14 pagina's geouwehoer over één lullig voorvalletje.
[..]
Nee, dat moet zijn: Daarnaast maak jij gewoon te weinig mee .
Je weet natuurlijk nooit wat ik allemaal meemaak, maar wat ik meemaak zou natuurlijk alleen voor mij bestemd en voorbehouden kunnen zijn en de rest van de wereldbevolking uitsluiten...
Het is iig erg leuk om te lezen, dus ga vooral door met het schrijven van je dagboek op het forum.
A little philosphy may inclineth a man's mind to atheism, but depth in philosophy shall bringeth men's minds about to religion.
Id legi modo hic modo illic. Vero, Latine loqui non est difficilissimum.
Id legi modo hic modo illic. Vero, Latine loqui non est difficilissimum.
Hoi Nadine,
Complimenten voor de prachtige spijtbetuiging (c.q. voorwoord). Ik denk alleen, om met de deur in huis te vallen, dat hij waar het Thijs aangaat de plank zou misslaan:
Eerder schreef je al iets, als dat Thijs je vaak het gevoel gaf dat je niet goed genoeg zou zijn - dat lijkt mij ook zo'n misverstand.. als ik een paard had, zou ik dat er bij dezen om verwedden. Misschien sympathiseer ik teveel met hem (vanwege de parallellen tussen jullie verhaal en hoe ik vorig jaar mijn eigen 'Nadine' kwijtraakte) maar ik denk juist dat hij je heel hoog inschatte, en dat er wrijving ontstond omdat je hem teleurstelde - door niet te willen praten, oneerlijk te zijn, enzovoort. Ik denk dat hij in werkelijkheid alleen maar méér had willen zien van dat wat hem ooit zo in jou aantrok, en dat jij zijn teleurstelling over het uitblijven daarvan als een soort afwijzing en veroordeling hebt ervaren terwijl de intentie er achter juist het tegenovergestelde was. Is dat niet veel waarschijnlijker? Misschien is dat ook waarom hij je 'nep' noemde - hij heeft je waarschijnlijk anders gekend dan de Nadine van de laatste maanden.
Complimenten voor de prachtige spijtbetuiging (c.q. voorwoord). Ik denk alleen, om met de deur in huis te vallen, dat hij waar het Thijs aangaat de plank zou misslaan:
Ik vermoed dat hij er veeleer nog mee zou zitten hoe je je van hem verwijderd hebt. Dat had hij waarschijnlijk niet aan zien komen.quote:Op maandag 2 januari 2006 15:55 schreef Nadine26 het volgende:
[..] Mijn ex-vriendje Thijs, die zelf ook wel weet dat het niet mijn bedoeling was om hem op deze misselijke manier te kijk te zetten voor al zijn vrienden, familieleden en kennissen, maar ondertussen zit hij mooi met de gebakken peren... Sorry, Thijs. Maar je beweert zelf dat boontje altijd om zijn loontje komt, dus houd je daar maar aan vast.
Eerder schreef je al iets, als dat Thijs je vaak het gevoel gaf dat je niet goed genoeg zou zijn - dat lijkt mij ook zo'n misverstand.. als ik een paard had, zou ik dat er bij dezen om verwedden. Misschien sympathiseer ik teveel met hem (vanwege de parallellen tussen jullie verhaal en hoe ik vorig jaar mijn eigen 'Nadine' kwijtraakte) maar ik denk juist dat hij je heel hoog inschatte, en dat er wrijving ontstond omdat je hem teleurstelde - door niet te willen praten, oneerlijk te zijn, enzovoort. Ik denk dat hij in werkelijkheid alleen maar méér had willen zien van dat wat hem ooit zo in jou aantrok, en dat jij zijn teleurstelling over het uitblijven daarvan als een soort afwijzing en veroordeling hebt ervaren terwijl de intentie er achter juist het tegenovergestelde was. Is dat niet veel waarschijnlijker? Misschien is dat ook waarom hij je 'nep' noemde - hij heeft je waarschijnlijk anders gekend dan de Nadine van de laatste maanden.
Nou wil ik ook opmerken dat mijn opmerking m.b.t. tot 'het teveel gebeuren' voornamelijk sloeg op het Shanghai gedeelte... kwam allemaal een beetje fictief op me over, ik heb niet meer gelezen van dit dagboek daarom was mijn oordeel niet geheel eerlijk.
A little philosphy may inclineth a man's mind to atheism, but depth in philosophy shall bringeth men's minds about to religion.
Id legi modo hic modo illic. Vero, Latine loqui non est difficilissimum.
Id legi modo hic modo illic. Vero, Latine loqui non est difficilissimum.
Even opmerken dat ik vrijwel geen twijfels heb bij het waarheidsgehalte hiervan. Juist omdat het topic in R&P is begonnen en Nadine nooit had kunnen weten dat hier een uitgever op af zou kunnen komen. Trouwens, bij deze ook een bedankje in de richting van de R&P-mods. Zonder hun slotje had dit dagboek er niet in deze borm geweest .
Goh!? Dat is interessantquote:Op woensdag 4 januari 2006 03:24 schreef clumsy_clown het volgende:
Even opmerken dat ik vrijwel geen twijfels heb bij het waarheidsgehalte hiervan. Juist omdat het topic in R&P is begonnen en Nadine nooit had kunnen weten dat hier een uitgever op af zou kunnen komen. Trouwens, bij deze ook een bedankje in de richting van de R&P-mods. Zonder hun slotje had dit dagboek er niet in deze borm geweest .
A little philosphy may inclineth a man's mind to atheism, but depth in philosophy shall bringeth men's minds about to religion.
Id legi modo hic modo illic. Vero, Latine loqui non est difficilissimum.
Id legi modo hic modo illic. Vero, Latine loqui non est difficilissimum.
Is jouw versgebakken inzicht wellicht voortgekomen uit jouw onvrede met de recente ontwikkelingen in jouw liefdesaffaire?quote:Op woensdag 4 januari 2006 02:38 schreef Nadine26 het volgende:
... Dat is de fout die veel mensen maken, denk ik. Dat ze teveel leven in de slagschaduw van anderen - maar die anderen zitten ondertussen in hun neus te peuteren en aan heel andere dingen te denken.
Ben jij degene die leeft in de slagschaduw van Daniël? Is Daniël degene die in zijn neus zit te peuteren (lees: met Kim ligt te vrijen) en aan heel andere dingen denkt (lees: niet aan jou maar aan zijn hoofdsponsor)?
Is het tot jou doorgedrongen dat Daniël zich niets aantrekt van jou en jouw gevoelens?
Enig opportunisme is u niet vreemd..quote:Op woensdag 4 januari 2006 02:48 schreef Nadine26 het volgende:
Dat heeft allemaal niks met liefde te maken. Ik hou niet minder van mijn vader, alleen omdat ik mijn eigen gang ga. Misschien houdt hij straks minder van mij, dat zou kunnen, dat mogen we niet uitsluiten. Maar daar geloof ik niks van.
Als je in Deel 12 zo in de nesten zit dat alleen je vader je nog kan en wil redden, en hij doet dat, zou het dan misschien toch over liefde gaan?
Was will die Nadine?.. die vraag blijft mij bezighouden. Hier geen neuspeuterij hoor.
Waar komt bv die stellige overtuiging vandaan dat het 'ieder voor zich' moet zijn? Ben je boos en teleurgesteld over de draai die anderen ooit aan je leven gegeven hebben - heb je daarom besloten nu zelf de touwtjes in handen te nemen en sans gene voor eigen vertier te kiezen?
En is dat oprecht een keuze voor jezelf, of meer, ongericht weliswaar, een keuze tegen anderen? Uit je dagboek spreekt namelijk regelmatig wat je níet wilt, maar zelden wat je wél wilt.. en verliefdheid vind ik een te gemakkelijke verklaring. Te convenient, bovendien betwijfel ik of je het initiatief steeds zo aan Daniël zou laten als je echt zo over je oren verliefd op hem bent. Misschien is dit een te simpele verklaring van je drijfveren, maar ik begin me af te vragen of hij ook niet een middel is om de wereld maar te bewijzen dat je het inderdaad aandurft om aan niemand's verwachtingen meer te beantwoorden - en dat dit dagboek daarvan het publieke bewijs is. Ik zou het geen rancune noemen, maar er steekt iets. Het lijkt een soort grootsch en meeslepend Lekker Puh.
En gelukkig ook een virtuoos Lekker Puh!
Nadine26 (hoe idioot klinken die internetnickjes toch...), ik kan je vooralsnog alleen adviseren zo snel mogelijk met een echte publicatie te komen; want deze gebrekkige feuilletonvorm houdt alleen maar af van dóórlezen - al die hinderlijke interrupties van onbekwame meelezers en zelfbenoemde commentatoren.
Je neemt jezelf hopelijk wel uiterst serieus? Bewaar je schrijfsels alsjeblieft voor een echt b.o.e.k.
(dit voor 5.41u ante meridiem - Amsterdamse tijd)
Je neemt jezelf hopelijk wel uiterst serieus? Bewaar je schrijfsels alsjeblieft voor een echt b.o.e.k.
(dit voor 5.41u ante meridiem - Amsterdamse tijd)
Maar ik wil nog wel es van gedachten veranderen.
You are a legend in a lovely game
You are a legend in a lovely game
You're welcome!quote:Op woensdag 4 januari 2006 03:24 schreef clumsy_clown het volgende:
Trouwens, bij deze ook een bedankje in de richting van de R&P-mods. Zonder hun slotje had dit dagboek er niet in deze borm geweest .
Ja, ik lees (nog steeds) mee. Met veel plezier, soms met een beetje ergernis, maar ook dat is een soort van fun.
Keep it up, Nadine!
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Dat jij nog eens zou degraderen tot lurker....quote:Op woensdag 4 januari 2006 09:04 schreef Copycat het volgende:
[..]
You're welcome!
Ja, ik lees (nog steeds) mee.
Een pauw is een kip die in bloei staat
D. is terug.quote:Op woensdag 4 januari 2006 04:43 schreef Xennia het volgende:
Wanneer komt D. eigenlijk weer terug?
Maar Madame houdt me druk bezig; zo meteen ga ik naar zo'n leuke binnenspeeltuin met allemaal plastic buizen en draaigevaartes waarin de kinderen zich kunnen vastdraaien ('Lekker ravotten', noemt Madame dat), en om ervoor te zorgen dat ik me echt geen seconde hoef te vervelen, krijg ik drie hyperactieve buurkinderen mee op de koop toe. En dan leuk met z'n allen in de metro. Maar ik was maandag toevallig met ze in Artis, en toen hoorde ik een moeder tegen haar krijsende zoontje (3 jaar) zeggen: "Pas jij maar op... je wéét dat het politiebureau vlak bij is." Dat vond ik wel een goeie.
Binnenkort zal dat kind antwoorden: "Puh, de politie heeft het te druk met zichzelf."quote:Op woensdag 4 januari 2006 12:26 schreef Nadine26 het volgende:
... en toen hoorde ik een moeder tegen haar krijsende zoontje (3 jaar) zeggen: "Pas jij maar op... je wéét dat het politiebureau vlak bij is." ...
in mijn jonge jaren waren verzengende hellevuur & eeuwige verdoemenis de gangbare dreigementen
Nadine, ik vind eigenlijk dat je ontslag moet nemen en zorgen dat je heel snel van Daniel af bent. De vraag is alleen hoe kom je van Daniel af; hij heeft veel in de pap te brokkelen, dat blijkt wel.
High hopes and aspirations, and years, above my station
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Ik kan geen kant op in dit huis. De slaapkamer van Madame bevindt zich pal naast het logeervertrek; ze komt steeds onverwachts binnenlopen met een prangende vraag: of ik even bij 'de baby' wil kijken hoe ze erbij ligt; of ik haar Marc Jacobs-schoenen heb gezien (Ja, die heb ik aan, hoezo?); of ik even op Internet kan kijken welke kinderfilms er draaien, of ik... of ik... of ik... en zo heb ik in mijn paniek dus tot twee (2) maal toe een dagboekfragment-in-wording weggeklikt en onvindbaar gemaakt, want Madame vindt het de normaalste zaak van de wereld om onverholen blikken te werpen op mijn computerscherm: "Wat doe je, Nadine?"
Een probleem van een totaal andere orde is Ute, mijn nieuwe beste vriendin en confidente. Ik heb al haar fotoboeken bekeken; al haar lelijke Duitse vrienden en vriendinnen, al haar 'wandelvakanties', haar ellendige verjaardagsfeestjes en huisdieren en niet te vergeten de hond van de buren, ze heeft kennelijk een passie opgevat voor de hond van de buren want ik heb het beest zesentwintig keer voorbij zien komen, zesentwintig foto's van een hond... ik kan er niet meer tegen. Na de fotoboeken wilde ze televisie kijken.
Ik zei: "Ute, ik ga even aan mijn scriptie werken."
"Nee," zei ze stellig, "wij gaan televisie kijken. Met Madame, want ze is eenzaam. We moeten haar gezelschap houden."
Toen ik in Shanghai tegen D. zei dat ik niet wist hoe het voelde om chantabel te zijn, had ik even buiten Ute gerekend.
Is Ute een betrouwbare bron? Ze heeft mij tijdens een van onze vriendinnengesprekken namelijk toevertrouwd dat Madame ervan overtuigd is dat D. bij haar terugkomt - geregeld hoort ze haar tegen de kinderen zeggen: "Als papa straks weer thuis woont..," en: "Ja, ándere papa's lopen weg, maar deze papa niet. Die komt weer terug, geloof me maar."
Hoe de kinderen er zélf over denken is wel duidelijk, want gisteren zat ik erbij toen Tibbe het tegen een buurjongetje had over zijn 'ex-vader'. Het buurjongetje knikte ernstig, hij ging niet dieper op de materie in. Even later zei ik tegen Tibbe: "Dat bestaat toch niet, een ex-vader? Je vader blijft altijd je vader, wat er ook gebeurt."
Toen zei hij: "Jawel, maar iemand die weggaat, noem je je 'ex'. Dat is nou eenmaal zo. Mijn vader is weggegaan, en dus is hij mijn ex-vader."
"En jij?" vroeg ik. "Ben jij dan zijn ex-zoon?"
Hij dacht er even over na. Toen zei hij: "Nee. Want ik ben niet weggegaan."
D. houdt intussen niet op mij te bellen en te sms-en, dat is ook om gek van te worden. Ute zit ernaast. Madame zit ernaast.
"Kan je praten?" vraagt hij eerst.
"Nee, niet echt."
"Denk je aan me?"
"Ja, dat lijkt me een goed idee. Bel me in het weekend even."
"Wat heb je aan?"
"Oh, okay. Dan spreek ik je zaterdag."
"Ik ben vanavond alleen thuis. Kom je even langs?"
"Ja, natuurlijk." Ik moet lachen. "Geen probleem. Hoe laat?"
"Negen uur."
"Perfect."
"Zal ik je komen ophalen? Ik wacht wel om de hoek."
Ik verbreek de verbinding en praat nog even door: "Ja, doe maar. Dan spreek ik je zaterdag." Enzovoort.
Nu heb ik mijn mobiel uitgeschakeld.
Een probleem van een totaal andere orde is Ute, mijn nieuwe beste vriendin en confidente. Ik heb al haar fotoboeken bekeken; al haar lelijke Duitse vrienden en vriendinnen, al haar 'wandelvakanties', haar ellendige verjaardagsfeestjes en huisdieren en niet te vergeten de hond van de buren, ze heeft kennelijk een passie opgevat voor de hond van de buren want ik heb het beest zesentwintig keer voorbij zien komen, zesentwintig foto's van een hond... ik kan er niet meer tegen. Na de fotoboeken wilde ze televisie kijken.
Ik zei: "Ute, ik ga even aan mijn scriptie werken."
"Nee," zei ze stellig, "wij gaan televisie kijken. Met Madame, want ze is eenzaam. We moeten haar gezelschap houden."
Toen ik in Shanghai tegen D. zei dat ik niet wist hoe het voelde om chantabel te zijn, had ik even buiten Ute gerekend.
Is Ute een betrouwbare bron? Ze heeft mij tijdens een van onze vriendinnengesprekken namelijk toevertrouwd dat Madame ervan overtuigd is dat D. bij haar terugkomt - geregeld hoort ze haar tegen de kinderen zeggen: "Als papa straks weer thuis woont..," en: "Ja, ándere papa's lopen weg, maar deze papa niet. Die komt weer terug, geloof me maar."
Hoe de kinderen er zélf over denken is wel duidelijk, want gisteren zat ik erbij toen Tibbe het tegen een buurjongetje had over zijn 'ex-vader'. Het buurjongetje knikte ernstig, hij ging niet dieper op de materie in. Even later zei ik tegen Tibbe: "Dat bestaat toch niet, een ex-vader? Je vader blijft altijd je vader, wat er ook gebeurt."
Toen zei hij: "Jawel, maar iemand die weggaat, noem je je 'ex'. Dat is nou eenmaal zo. Mijn vader is weggegaan, en dus is hij mijn ex-vader."
"En jij?" vroeg ik. "Ben jij dan zijn ex-zoon?"
Hij dacht er even over na. Toen zei hij: "Nee. Want ik ben niet weggegaan."
D. houdt intussen niet op mij te bellen en te sms-en, dat is ook om gek van te worden. Ute zit ernaast. Madame zit ernaast.
"Kan je praten?" vraagt hij eerst.
"Nee, niet echt."
"Denk je aan me?"
"Ja, dat lijkt me een goed idee. Bel me in het weekend even."
"Wat heb je aan?"
"Oh, okay. Dan spreek ik je zaterdag."
"Ik ben vanavond alleen thuis. Kom je even langs?"
"Ja, natuurlijk." Ik moet lachen. "Geen probleem. Hoe laat?"
"Negen uur."
"Perfect."
"Zal ik je komen ophalen? Ik wacht wel om de hoek."
Ik verbreek de verbinding en praat nog even door: "Ja, doe maar. Dan spreek ik je zaterdag." Enzovoort.
Nu heb ik mijn mobiel uitgeschakeld.
Het is maar net wat je spannend vindt, natuurlijk.
Dat zijn de regels van het spel, he...
Dat zijn de regels van het spel, he...
...dass wir fliegen.
