LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Als Nadine een vent is, dan word ik heaumeau ...quote:Op vrijdag 16 december 2005 22:10 schreef Revolverheld het volgende:
Voor hetzelfde geld is Nadine in 't echt een vent van 50 met een plasser tussen z'n benen
TELEFOON UIT BALI
Ik bevond me op de zesenvijftigste verdieping in de kleedkamer van 'Club Oasis' toen ik mijn mobieltje hoorde piepen; ik kwam net uit de stoomdouche, ik was bloot, het was nog een hele organisatie om in twee seconden een grote witte handdoek om mijn lichaam te draperen, de locker open te maken en mijn mobieltje terug te vinden tussen de troep - lipgloss, boekjes, zonnebril, duizend papiertjes - die ik in mijn tas heb verzameld, maar toen hoorde ik de stem van mijn vader: "Waar ben je?"
"In Shanghai," antwoordde ik luchtig, alsof ik op doordeweekse dagen geregeld in Shanghai vertoef; een mooie stad, fijne mensen - ik kom er nu eenmaal graag.
"Shanghai," hoorde ik mijn vader zeggen. "Wat is er in Shanghai?"
"Niks. Ik ben op vakantie."
Ik was intussen neergezakt op de grond.
"Ah, vakantie," antwoordde hij werktuiglijk, en ik dacht: als hij niet vraagt met wie ik in Shanghai ben, verbreek ik de verbinding, maar je moet nooit te vroeg oordelen, want hij vroeg: "Met wie ben je daar?"
"Met Daniël," zei ik.
Niet dat mijn vader weet wie Daniël is. Welbeschouwd weet hij nauwelijks wie ik ben, zijn eigen dochter - als ik hem wel eens op straat tegenkom, duurt het een hele tijd voordat ik hem heb duidelijk gemaakt dat wij elkaar ergens van kennen, van thuis namelijk, van onze zogeheten bloedband, want mijn vader leeft in zijn eigen wereld en hij heeft nu eenmaal veel aan zijn hoofd.
"Daniël," mompelde mijn vader, "hoe... hoe is het met hem?"
"Goed," zei ik. "Uitstekend, mag ik wel zeggen."
"Mooi, mooi."
"Zeker."
Ons gesprek liep ten einde.
"Ga je met kerstmis nog iets doen?" wilde hij weten.
"Geen idee."
"We bellen nog wel," besloot hij. En toen: "Doe de groeten aan..."
"Daniël," hielp ik hem.
"Ja, doe hem de groeten. Tot snel."
Ik bevond me op de zesenvijftigste verdieping in de kleedkamer van 'Club Oasis' toen ik mijn mobieltje hoorde piepen; ik kwam net uit de stoomdouche, ik was bloot, het was nog een hele organisatie om in twee seconden een grote witte handdoek om mijn lichaam te draperen, de locker open te maken en mijn mobieltje terug te vinden tussen de troep - lipgloss, boekjes, zonnebril, duizend papiertjes - die ik in mijn tas heb verzameld, maar toen hoorde ik de stem van mijn vader: "Waar ben je?"
"In Shanghai," antwoordde ik luchtig, alsof ik op doordeweekse dagen geregeld in Shanghai vertoef; een mooie stad, fijne mensen - ik kom er nu eenmaal graag.
"Shanghai," hoorde ik mijn vader zeggen. "Wat is er in Shanghai?"
"Niks. Ik ben op vakantie."
Ik was intussen neergezakt op de grond.
"Ah, vakantie," antwoordde hij werktuiglijk, en ik dacht: als hij niet vraagt met wie ik in Shanghai ben, verbreek ik de verbinding, maar je moet nooit te vroeg oordelen, want hij vroeg: "Met wie ben je daar?"
"Met Daniël," zei ik.
Niet dat mijn vader weet wie Daniël is. Welbeschouwd weet hij nauwelijks wie ik ben, zijn eigen dochter - als ik hem wel eens op straat tegenkom, duurt het een hele tijd voordat ik hem heb duidelijk gemaakt dat wij elkaar ergens van kennen, van thuis namelijk, van onze zogeheten bloedband, want mijn vader leeft in zijn eigen wereld en hij heeft nu eenmaal veel aan zijn hoofd.
"Daniël," mompelde mijn vader, "hoe... hoe is het met hem?"
"Goed," zei ik. "Uitstekend, mag ik wel zeggen."
"Mooi, mooi."
"Zeker."
Ons gesprek liep ten einde.
"Ga je met kerstmis nog iets doen?" wilde hij weten.
"Geen idee."
"We bellen nog wel," besloot hij. En toen: "Doe de groeten aan..."
"Daniël," hielp ik hem.
"Ja, doe hem de groeten. Tot snel."
Ook zouden ze me dan absoluut niet toelaten op de damesafdeling van Club Oasis.quote:Op zaterdag 17 december 2005 01:21 schreef Gajus het volgende:
Als Nadine een vent is, dan word ik heaumeau ...
Wat is een heaumeau...?
[ Bericht 6% gewijzigd door Nadine26 op 17-12-2005 02:15:08 ]
Leg eens uit JAM, wat is daar fascistisch aan...?quote:
!Of ben jij meer van de seksboerderijen & de sleutelclubjes?
Ik wil geen kind! Wel over een tijdje... ooit, als ik een verstandige & uitgebalanceerde dertiger ben of zo... maar NU nog niet!quote:Op donderdag 15 december 2005 23:21 schreef Vivi het volgende:
Dat wordt een bijzonder kind.
CITAAT:
"Wat me tegenhield was niet alleen de gerechtvaardigde afkeer die elke man met een normaal gestel bevangt bij het zien van een baby; het was niet alleen de diepgewortelde overtuiging dat een kind een soort perverse, van nature wrede dwerg is bij wie meteen de ergste trekken van de soort zijn terug te vinden, en van wie huisdieren zich voorzichtigheidshalve wijselijk afkeren. Het was ook iets wat dieper ging, namelijk afschuw, onvervalste afschuw van de permanente lijdensweg die het menselijk bestaan is. Het feit dat de menselijke zuigeling als enige in het hele dierenrijk direct zijn aanwezigheid op de wereld kenbaar maakt door middel van onafgebroken gehuil van pijn, betekent uiteraard dat hij pijn lijdt. (...) In ieder geval ziet iedere onpartijdige waarnemer dat het menselijk individu niet gelukkig kan zijn, dat het op geen enkele manier gemaakt is voor het geluk en geen andere bestemming kan hebben dan het om zich heen verspreiden van ellende door andermans bestaan net zo ondraaglijk te maken als dat van hemzelf - waarbij zijn eerste slachtoffers over het algemeen zijn ouders zijn."
Zo verwoordt Michel Houellebecq het in 'Mogelijkheid van een eiland'.
Dat is Frans voor homoquote:Op zaterdag 17 december 2005 01:51 schreef Nadine26 het volgende:
Wat is een heaumeau...?
Prediker 4
1 Daarna wende ik mij, en zag aan al de onderdrukkingen, die onder de zon geschieden; en ziet, er waren de tranen der verdrukten, en dergenen, die geen trooster hadden; en aan de zijde hunner verdrukkers was macht, zij daarentegen hadden geen vertrooster.
2 Dies prees ik de doden, die alrede gestorven waren, boven de levenden, die tot nog toe levend zijn.
3 Ja, hij is beter dan die beiden, die nog niet geweest is, die niet gezien heeft het boze werk, dat onder de zon geschiedt.
1 Daarna wende ik mij, en zag aan al de onderdrukkingen, die onder de zon geschieden; en ziet, er waren de tranen der verdrukten, en dergenen, die geen trooster hadden; en aan de zijde hunner verdrukkers was macht, zij daarentegen hadden geen vertrooster.
2 Dies prees ik de doden, die alrede gestorven waren, boven de levenden, die tot nog toe levend zijn.
3 Ja, hij is beter dan die beiden, die nog niet geweest is, die niet gezien heeft het boze werk, dat onder de zon geschiedt.
'Nadine26' is een project van Ronald Giphart!quote:Op vrijdag 16 december 2005 22:26 schreef Revolverheld het volgende:
Wat denken we ervan...?
Hoewel... Nee. Dan zou het wel tenenkrommend slecht geschreven zijn...
Mais oui, Hihat!quote:Op zaterdag 17 december 2005 02:37 schreef Hihat het volgende:
Dat is Frans voor 'Oh?'
Cioran, je maakt me bang... met al die woorden... die zo nagalmen...quote:Op zaterdag 17 december 2005 02:44 schreef cioran63 het volgende:
Prediker 4
1 Daarna wende ik mij, en zag aan al de onderdrukkingen, die onder de zon geschieden; en ziet, er waren de tranen der verdrukten, en dergenen, die geen trooster hadden; en aan de zijde hunner verdrukkers was macht, zij daarentegen hadden geen vertrooster.
2 Dies prees ik de doden, die alrede gestorven waren, boven de levenden, die tot nog toe levend zijn.
3 Ja, hij is beter dan die beiden, die nog niet geweest is, die niet gezien heeft het boze werk, dat onder de zon geschiedt.
Het is gewoon hetzelfde als Houellebecq hierboven zegt, dat is ook niet mis.quote:Op zaterdag 17 december 2005 02:52 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Cioran, je maakt me bang... met al die woorden... die zo nagalmen...
Zou het tenenkrommend slecht geschreven zijn als ik de doorgaans zo fantastisch schrijvende Ronald Giphart was? Of ís het tenenkrommend slecht geschreven en kan ik daarom niet Ronald Giphart zijn?quote:Op zaterdag 17 december 2005 02:49 schreef broer het volgende:
'Nadine26' is een project van Ronald Giphart!
Hoewel... Nee. Dan zou het wel tenenkrommend slecht geschreven zijn...
Maar wees gerust: ik ben niet Ronald Giphart.
Ik zou natuurlijk zijn zusje kunnen zijn; zijn schrijvende zusje: karin.
Interessant wellicht, Nadine. Een quote uit een artikel. Het volledige artikel kun je vinden via de link onderaan.
Rode draad
Een andere bekende vorm van reflectief schrijven is autobiografisch schrijven. Het belangrijkste verschil met het dagboek is dat een autobiografie meestal bedoeld is om door anderen gelezen te worden. Dit is volgens Reina Crispijn, auteur van het boek Hoe schrijf ik mijn levensverhaal? echter niet het voornaamste doel van autobiografisch schrijven. Reina Crispijn: 'Al schrijvend terugblikken op je leven kan nieuwe inzichten over jezelf opleveren. Als je je levensverhaal op papier zet en afstand neemt, worden situaties uit het verleden vaak duidelijk. Je ontdekt een rode draad die verklaart waarom je geworden bent wie je nu bent. Het werkt verhelderend als je je levensverhaal op papier zet. Het is alsof puzzelstukjes op hun plaats vallen." Veel mensen schrijven hun memoires als ze de pensioengerechtigde leeftijd naderen of nog later. Ook op jonge leeftijd kan zich een situatie voordoen waardoor je terugblikken, bijvoorbeeld als je een ernstige ziekte hebt overwonnen of een verre reis hebt gemaakt die veel indruk op je heeft gemaakt. Reina Crispijn: "Autobiografisch schrijven kan je helpen een pijnlijke gebeurtenis te verwerken, bijvoorbeeld het verlies van een dierbare. Door dit op papier te zetten ga je anders naar die gebeurtenissen kijken. Elke keer dat je het opschrijft, wordt de pijn een beetje minder. In dat opzicht is schrijven is een training om ervaringen te verwerken. Je schrijft dingen als het ware van je af."
....
Bron en complete artikel: http://www.shodo.nl/index.php?option=content&task=view&id=23
En nou ga ik slapen
Rode draad
Een andere bekende vorm van reflectief schrijven is autobiografisch schrijven. Het belangrijkste verschil met het dagboek is dat een autobiografie meestal bedoeld is om door anderen gelezen te worden. Dit is volgens Reina Crispijn, auteur van het boek Hoe schrijf ik mijn levensverhaal? echter niet het voornaamste doel van autobiografisch schrijven. Reina Crispijn: 'Al schrijvend terugblikken op je leven kan nieuwe inzichten over jezelf opleveren. Als je je levensverhaal op papier zet en afstand neemt, worden situaties uit het verleden vaak duidelijk. Je ontdekt een rode draad die verklaart waarom je geworden bent wie je nu bent. Het werkt verhelderend als je je levensverhaal op papier zet. Het is alsof puzzelstukjes op hun plaats vallen." Veel mensen schrijven hun memoires als ze de pensioengerechtigde leeftijd naderen of nog later. Ook op jonge leeftijd kan zich een situatie voordoen waardoor je terugblikken, bijvoorbeeld als je een ernstige ziekte hebt overwonnen of een verre reis hebt gemaakt die veel indruk op je heeft gemaakt. Reina Crispijn: "Autobiografisch schrijven kan je helpen een pijnlijke gebeurtenis te verwerken, bijvoorbeeld het verlies van een dierbare. Door dit op papier te zetten ga je anders naar die gebeurtenissen kijken. Elke keer dat je het opschrijft, wordt de pijn een beetje minder. In dat opzicht is schrijven is een training om ervaringen te verwerken. Je schrijft dingen als het ware van je af."
....
Bron en complete artikel: http://www.shodo.nl/index.php?option=content&task=view&id=23
En nou ga ik slapen
Een pauw is een kip die in bloei staat
Nee, dat is zeker ook niet mis. Ook om bang van te worden. Ik lees af en toe in 'Mogelijkheid van een eiland' en het is zo'n boek dat mensen kan aanzetten zich voor de trein te werpen. Waarom niet?quote:Op zaterdag 17 december 2005 02:56 schreef cioran63 het volgende:
Het is gewoon hetzelfde als Houellebecq hierboven zegt, dat is ook niet mis.
Maar als ik het dan toch doe, dan pas ná lezing van 'De mogelijkheid...', want het is verschrikkelijk goed.
Dat meen je niet. Zég dat je dit niet meent!quote:Op zaterdag 17 december 2005 02:57 schreef Nadine26 het volgende:
de doorgaans zo fantastisch schrijvende Ronald Giphart
Ronald Giphart is het slechtste wat Nederland ooit heeft voortgebracht, en dan hou ik rekening met ons koloniale verleden.
Nee, als jij een project van RG was, dan was het onderwerp hetzelfde geweest, maar de stijl verschrikkelijk. Dat is nu niet het geval.
En mocht je onverhoopt zijn zusje zijn dan wens ik je veel sterkte.
Oh, okay.quote:Op zaterdag 17 december 2005 03:12 schreef broer het volgende:
Dat meen je niet. Zég dat je dit niet meent!
Ronald Giphart is het slechtste wat Nederland ooit heeft voortgebracht, en dan hou ik rekening met ons koloniale verleden.
Nee, als jij een project van RG was, dan was het onderwerp hetzelfde geweest, maar de stijl verschrikkelijk. Dat is nu niet het geval.
En mocht je onverhoopt zijn zusje zijn dan wens ik je veel sterkte.
Ik wist niet zeker wat je bedoelde .
Maar eerlijk gezegd... héél eerlijk: ik heb altijd wel gevonden dat Ronald Giphart een ongelooflijk taalgevoel heeft. Het danst, wat hij schrijft. Ja, dat vind ik wel. Sorry. En het leest allemaal als een trein, al gaat het dan nergens over - maar: dat geldt voor mijn dagboek ook, waar of niet?! Dus dat is (voor mij) geen criterium.
Ik zou mezelf ook veel sterkte wensen als ik zijn zusje was, onverhoopt - want niet alleen is zijn zusje lesbisch, ze heeft ook een onwaarschijnlijk slechte & onleesbare lesbische roman geschreven...
Mijn nachtelijke telefoongesprek:quote:Op zaterdag 17 december 2005 01:48 schreef Nadine26 het volgende:
... mijn vader: "Waar ben je?" ... "In Shanghai," antwoordde ik luchtig ...
[zij] "Hoi ... met mij ..."
[ik] "Hoi ... hoe is het?"
[zij] "Lekker ... net klaar met ontbijten ... ik ga dadelijk shoppen."
[ik] "Hoe kan dat? ... het is nu avond in New York ..."
[zij] "Oh ... op Schiphol kreeg ik een ander reisschema ... ik sta nu in Singapore ... "
tja ... de wereld wordt steeds kleiner
Geen idee. Ik lees het nooit.quote:Op zaterdag 17 december 2005 03:22 schreef Nadine26 het volgende:
al gaat het dan nergens over - maar: dat geldt voor mijn dagboek ook, waar of niet?!
Over Giphart hebben we het nog wel een keer...
Ik ga er nog even op door. Ik heb toch niks te doen. Daniël is weer met een enorme kater naar zijn nieuwe vriend Rambo Lin vertrokken... ik zit hier... ik ben niet zo'n 'dagjesmens'... ik hoef niet met een bus door het Chinese landschap te trekken, dat vind ik allemaal zonde van mijn tijd, ik heb tenslotte ook een televisie op mijn kamer... en een groot raam dat een fenomenaal uitzicht biedt op de stad... wat wil je nog meer?
Ronald Giphart. Ik vond hem vroeger eigenlijk heel goed. Ik vond hem vernieuwend, in de zin dat hij zich van niets & niemand iets aantrok, hij schreef gewoon zijn vrolijke boekjes, hij had er lol in, hij deed iets dat in Nederland natuurlijk absolúút niet kan, gewoon lekker schrijven namelijk, zonder zich iets aan te trekken van literatuurwetten en - regeltjes en ander gezeik, hij had 'branie' (stom woord) en lef en humor; er was kortom niets aan de hand.
Maar nu is Ronald Giphart oud geworden, vader van een paar kinderen, getrouwd, huiseigenaar, autobezitter en al die dingen waaraan zelfs Ronald Giphart niet ontsnapt, en dat zou allemaal niet zo erg zijn als hij zich niet ook als een ouwe lul zou gedragen. Hij wordt namelijk niet serieus genomen. Door de recensenten en de critici en de boekverkopers en de literatuurexperts en de boekenweekgeschenkmensen en wie er allemaal nog meer een mening heeft over hoe echte literatuur eruit zou moeten zien. En dat doet pijn. Daar kan Ronald Giphart niet mee om gaan; hij is geborneerd en verbitterd en boos. Hij pikt het niet!
En dáárdoor hoeft het van mij allemaal niet meer zo, met de boeken van Ronald Giphart. Want dát was nou juist wat ik zo leuk aan hem vond: dat branieschoppen & lachen & zich van niemand iets aantrekken. Dát gedrag maakte zijn boeken geloofwaardig. Nu niet meer. Want nu blijkt opeens dat hij eigenlijk bij de incrowd wil horen. Hij wil óók een AKO-prijs, hij wil óók als gearriveerd & gerespecteerd schrijver te boek staan.
Jammer.
Ronald Giphart. Ik vond hem vroeger eigenlijk heel goed. Ik vond hem vernieuwend, in de zin dat hij zich van niets & niemand iets aantrok, hij schreef gewoon zijn vrolijke boekjes, hij had er lol in, hij deed iets dat in Nederland natuurlijk absolúút niet kan, gewoon lekker schrijven namelijk, zonder zich iets aan te trekken van literatuurwetten en - regeltjes en ander gezeik, hij had 'branie' (stom woord) en lef en humor; er was kortom niets aan de hand.
Maar nu is Ronald Giphart oud geworden, vader van een paar kinderen, getrouwd, huiseigenaar, autobezitter en al die dingen waaraan zelfs Ronald Giphart niet ontsnapt, en dat zou allemaal niet zo erg zijn als hij zich niet ook als een ouwe lul zou gedragen. Hij wordt namelijk niet serieus genomen. Door de recensenten en de critici en de boekverkopers en de literatuurexperts en de boekenweekgeschenkmensen en wie er allemaal nog meer een mening heeft over hoe echte literatuur eruit zou moeten zien. En dat doet pijn. Daar kan Ronald Giphart niet mee om gaan; hij is geborneerd en verbitterd en boos. Hij pikt het niet!
En dáárdoor hoeft het van mij allemaal niet meer zo, met de boeken van Ronald Giphart. Want dát was nou juist wat ik zo leuk aan hem vond: dat branieschoppen & lachen & zich van niemand iets aantrekken. Dát gedrag maakte zijn boeken geloofwaardig. Nu niet meer. Want nu blijkt opeens dat hij eigenlijk bij de incrowd wil horen. Hij wil óók een AKO-prijs, hij wil óók als gearriveerd & gerespecteerd schrijver te boek staan.
Jammer.
En daar kom je NU mee...! Nét nu je gaat slapen!quote:Op zaterdag 17 december 2005 03:38 schreef broer het volgende:
Geen idee. Ik lees het nooit.
Toevallig - en jij ligt toch te slapen dus jij hoort het allemaal niet - snijd ik in mijn dagboek diverse thema's & onderwerpen van universeel belang aan, zoals daar zijn: de dood, de liefde & het sterrenstelsel.
Dus dat je het even weet, Broer.
Singapore is ook leuk!quote:Op zaterdag 17 december 2005 03:35 schreef Gajus het volgende:
Mijn nachtelijke telefoongesprek:
[zij] "Hoi ... met mij ..."
[ik] "Hoi ... hoe is het?"
[zij] "Lekker ... net klaar met ontbijten ... ik ga dadelijk shoppen."
[ik] "Hoe kan dat? ... het is nu avond in New York ..."
[zij] "Oh ... op Schiphol kreeg ik een ander reisschema ... ik sta nu in Singapore ... "
tja ... de wereld wordt steeds kleiner
Singapore is ook leuk!
Wie zei dat ik ging slapen? Of wilde je dat alleen maar? Helaas. Fok! is niet zoals het echte leven, waar alles maar gebeurt zoals je het wilt.quote:Op zaterdag 17 december 2005 03:49 schreef Nadine26 het volgende:
En daar kom je NU mee...! Nét nu je gaat slapen!
Heel goed. Dat zijn zonder twijfel de belangrijkste onderwerpen op aarde. Met name de liefde.quote:Toevallig - en jij ligt toch te slapen dus jij hoort het allemaal niet - snijd ik in mijn dagboek diverse thema's & onderwerpen van universeel belang aan, zoals daar zijn: de dood, de liefde & het sterrenstelsel.
Misschien moet ik het geheel dan toch eens lezen. Voor de derde keer, dan maar: wanneer komt het boek uit? (Ik las hierboven iets over een uitgever.)
In het echte leven gebeurt ook niet alles zoals ik het wil... Maar ik werk eraan. Uiteindelijk zal alles natuurlijk wél gebeuren zoals ik het wil - dat is het doel, het streven, de opdracht die ik mezelf heb gesteld.quote:Op zaterdag 17 december 2005 03:52 schreef broer het volgende:
Wie zei dat ik ging slapen? Of wilde je dat alleen maar? Helaas. Fok! is niet zoals het echte leven, waar alles maar gebeurt zoals je het wilt.
Ja, met name de liefde. Verder is er niet zo veel.quote:Heel goed. Dat zijn zonder twijfel de belangrijkste onderwerpen op aarde. Met name de liefde.
Ik denk dat 'het boek' niet uitkomt, tenminste: niet het dagboek. Misschien een ander boek? Ik heb nu connecties...quote:Misschien moet ik het geheel dan toch eens lezen. Voor de derde keer, dan maar: wanneer komt het boek uit? (Ik las hierboven iets over een uitgever.)
Knap hoor. En wat doe je eraan om dat te bereiken?quote:Op zaterdag 17 december 2005 04:00 schreef Nadine26 het volgende:
In het echte leven gebeurt ook niet alles zoals ik het wil... Maar ik werk eraan. Uiteindelijk zal alles natuurlijk wél gebeuren zoals ik het wil - dat is het doel, het streven, de opdracht die ik mezelf heb gesteld.
Nee. Hoogstens de dood en het sterrenstelsel.quote:Ja, met name de liefde. Verder is er niet zo veel.
Netwerken. Dat is oud-Grieks voor 'een boek gepubliceerd krijgen', heb ik me laten vertellen. Waar gaat dat andere boek over?quote:Ik denk dat 'het boek' niet uitkomt, tenminste: niet het dagboek. Misschien een ander boek? Ik heb nu connecties...
Ah. Om dát te achterhalen zul je je eerst door een groot & stoffig archief 'Dagboeken' (8 delen inmiddels, als ik me niet vergis) moeten worstelen. Een tipje van de sluier: het heeft met geld te maken, en met liefde.quote:Op zaterdag 17 december 2005 04:06 schreef broer het volgende:
Knap hoor. En wat doe je eraan om dat te bereiken?
En geld, dus. Die waren we nog vergeten.quote:Nee. Hoogstens de dood en het sterrenstelsel.
Geen idee. Over mezelf, schat ik . Ik heb niet zoveel fantasie. Maar het zal in elk geval níet gaan over mensen die ik ken, of tenminste niet zo letterlijk & herkenbaar. En ik moet eerst afstuderen.quote:Netwerken. Dat is oud-Grieks voor 'een boek gepubliceerd krijgen', heb ik me laten vertellen. Waar gaat dat andere boek over?
O, en ondertussen moet ik nu inmiddels wél slapen!
Wellicht dat ik ooit nog op je antwoorden reageer. Toch bedankt voor de semi-verheldering.
Wellicht dat ik ooit nog op je antwoorden reageer. Toch bedankt voor de semi-verheldering.
Seks. Seks en sterven. Dat doet 't altijd goed. En dat valt ook trouwens prima te combineren met -jezelf-. We hebben allemaal seks en het sterven, niet waar?quote:Op zaterdag 17 december 2005 04:13 schreef Nadine26 het volgende:
Geen idee. Over mezelf, schat ik . Ik heb niet zoveel fantasie. Maar het zal in elk geval níet gaan over mensen die ik ken, of tenminste niet zo letterlijk & herkenbaar. En ik moet eerst afstuderen.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Weet iemand wat 'ampersand' betekent? Is dat ook Oud Grieks?quote:Op zaterdag 17 december 2005 04:16 schreef broer het volgende:
Waarom toch de hele tijd die ellendige ampersand?
Ik vind seks & sterven prima. Je kunt er alle kanten mee uit.quote:Op zaterdag 17 december 2005 04:17 schreef JAM het volgende:
Seks. Seks en sterven. Dat doet 't altijd goed. En dat valt ook trouwens prima te combineren met -jezelf-. We hebben allemaal seks en het sterven, niet waar?
Schrijf over het seksuele van het sterven, Nadine26. Daar kan je werkelijk prachtige dingen over schrijven.quote:Op zaterdag 17 december 2005 04:20 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Ik vind seks & sterven prima. Je kunt er alle kanten mee uit.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Ook de verkeerde kant.quote:Op zaterdag 17 december 2005 04:20 schreef Nadine26 het volgende:
Ik vind seks & sterven prima. Je kunt er alle kanten mee uit.
En français '&' s'appelle une esperluète ou perluète.
Ik ben er toch maar eens op uitgetrokken, naar de wijk Xintiandi. De jongen achter de balie noemde Xintiandi 'very cool, really happening, you know?' Ik weet het niet. Het geheel deed me denken aan een modern skidorp; om precies te zijn aan het Canadese skidorp Whistler, ook zo'n bordkartonnen televisiedecor in neoklassieke stijl. Overal kerstbomen met lampjes. Winkels met designerkleren. Griezelig hippe Chinezen in laaghangende broeken; de gemiddelde Chinese bilspleet mag gezien worden, laat ik het zo zeggen, en niemand die zich iets aantrekt van de snijdende vrieskou.
Ik heb geld uitgegeven, véél geld, al is dat eigenlijk tegen mijn principes. Maar Daniël zegt: "Principes zijn er om afgeschoten worden. Weg ermee. Geen regels, geen principes, geen schrieperigheid. Nooit op de kleintjes letten, Nadine. Burn the money!"
Daniël kan tevreden zijn, alweer. Dat geldt ook voor de winkels Baby Jane, FCUK, Dot 28, Vivienne Tam en Strawberry-Field, die dankzij een injectie met Daniëls creditcard weer even vooruit kunnen.
Ik heb geld uitgegeven, véél geld, al is dat eigenlijk tegen mijn principes. Maar Daniël zegt: "Principes zijn er om afgeschoten worden. Weg ermee. Geen regels, geen principes, geen schrieperigheid. Nooit op de kleintjes letten, Nadine. Burn the money!"
Daniël kan tevreden zijn, alweer. Dat geldt ook voor de winkels Baby Jane, FCUK, Dot 28, Vivienne Tam en Strawberry-Field, die dankzij een injectie met Daniëls creditcard weer even vooruit kunnen.
Paar vragen, als advocaat van de duivel:
- Hoe voelt het om uitsluitend andermans geld uit te geven?
- Praten jij en Daniël wel eens over je moeder?
- Of over de band tussen jou en je vader?
- Hoe rijm je zijn 'oprechte' verliefdheid met de aanwezigheid van een vaste partner en zelfs nóg een bijvrouw aan zijn kant?
Met andere woorden: Interesseert hij zich oprecht in jou? Ben je niet alleen 'vermaak' in de zin van gezelschap, sex en pronkstuk voor hem? Wellicht is die interesse er wel hoor, maar je schrijft er in ieder geval nauwelijks over.
- Hoe voelt het om uitsluitend andermans geld uit te geven?
- Praten jij en Daniël wel eens over je moeder?
- Of over de band tussen jou en je vader?
- Hoe rijm je zijn 'oprechte' verliefdheid met de aanwezigheid van een vaste partner en zelfs nóg een bijvrouw aan zijn kant?
Met andere woorden: Interesseert hij zich oprecht in jou? Ben je niet alleen 'vermaak' in de zin van gezelschap, sex en pronkstuk voor hem? Wellicht is die interesse er wel hoor, maar je schrijft er in ieder geval nauwelijks over.
Een pauw is een kip die in bloei staat
En wat, lieve onschuldige Nadine, is dan precies 't verschil tussen jou en je Chinese vriendinnetje Rainbow..?quote:Op zaterdag 17 december 2005 10:11 schreef Nadine26 het volgende:
Daniël kan tevreden zijn, alweer. Dat geldt ook voor de winkels Baby Jane, FCUK, Dot 28, Vivienne Tam en Strawberry-Field, die dankzij een injectie met Daniëls creditcard weer even vooruit kunnen.
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Wat Hihat zegt. Plus in welke volgorde zie jij liefde en geld tegenwoordig? Die liefde komt op mij nogal onoprecht over, al hebben jullie daarvoor ieder je eigen motieven.
Het was een test. Daniël is stiekem een heel spiritueel persoon en hij wilde weten of Nadine zijn creditcard kon laten liggen. Helaas. Ze doolt nu, slechts gehuld in een natgeregend cocktailjurkje, eenzaam en verlaten tussen de opiumschuivers en scharrelvarkens van de modderige achterafstraatjes van Singapore. Daniël werpt misnoegd een laatste blik op het stadstaatje dat langzaam onder de wolken verdwijnt en troost zich met een glaasje van de weduwe Cliquot. Nooit eerder stemde het feestelijke bruisen van de belletjes hem zo triest.
Met de creditcard...?quote:Op dinsdag 20 december 2005 00:16 schreef cioran63 het volgende:
Maar hoe komt ze nou ineens in Singapore? Dat is wel wonderlijk. Vraagt u zich dat niet af?
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Ach pardon - Shanghai!! Ik heb teveel Donald Ducks gelezen, met Lorre uit Singapore, u weet wel die papegaai die Donald de bak in deed draaien doordat hij, parmantig op een stokje in de duckmobiel gezeten, tot een agent de eeuwige woorden sprak: "Politie oliedom!".
Dit noem ik nu een jezuïetenstreek.quote:Op dinsdag 20 december 2005 00:03 schreef dvr het volgende:
Het was een test. Daniël is stiekem een heel spiritueel persoon en hij wilde weten of Nadine zijn creditcard kon laten liggen. Helaas. Ze doolt nu, slechts gehuld in een natgeregend cocktailjurkje, eenzaam en verlaten tussen de opiumschuivers en scharrelvarkens van de modderige achterafstraatjes van Singapore. Daniël werpt misnoegd een laatste blik op het stadstaatje dat langzaam onder de wolken verdwijnt en troost zich met een glaasje van de weduwe Cliquot. Nooit eerder stemde het feestelijke bruisen van de belletjes hem zo triest.
effectief en veelal ontluisterend, weet ik uit ervaring
SHANGHAI BLUES
Een van de laatste avonden raakten we weer verzeild in een nachtclub, of nachtclub... het was een bordeel waar keiharde muziek werd gedraaid, en overal waar je keek waren Chinese schoolmeisjes, het waren er ontiegelijk veel, het leek of er elke tien minuten een nieuwe buslading werd binnengelaten, ze stonden en hingen en dansten en kronkelden om de mannen heen, met kleverige lipglossmonden en ogen die zwaar waren van de make-up, en op een bepaald moment kroop zo'n meisje op schoot bij Rambo Lin, ze was zestien, vijftien kan ook, ze lachte lief naar hem, ze masseerde zijn schouders, ze schoof Marlboro Lights tussen zijn lippen, ze liet zich door hem betasten en ze was, nou ja, zestien. Of vijftien.
"Ik wil weg," zei ik tegen D. "Ik kan er niet meer tegen."
"Ben je moe?" vroeg hij.
"Ja," zei ik om ervan af te zijn.
"Hier, neem dit." Hij gaf me een pil. "Daar blijf je scherp van. Scherp als een scheermes, het is fantastisch spul."
"Wat is het?"
"Amfetamine," zei hij. "Speed."
"Speed?" zei ik lacherig. "Neem jij speed?"
"Heel af en toe. Alleen als ik scherp moet blijven, on top of it. Eén pil en je kunt de hele wereld weer aan, let maar op."
Ik bestudeerde de pil en vroeg: "Is het niet gevaarlijk?"
"Nadine," zei hij, en hij schonk alvast een glas water voor me in. "Je slikt er één, hooguit twee op een avond. Je krijgt er een boost van, een kick, en that's it. Maak je geen zorgen."
"Zeker?"
"Honderd procent."
Ik leunde achterover in een leren loungebank die aan de rand van de dansvloer stond opgesteld. Gespannen wachtte ik op het effect van de pillen. Ik had er intussen twee geslikt; volgens D. kon er dan niets meer misgaan: "Twee pillen is het beste," had hij gezegd. "Twee is perfect. Je moet wel even rustig blijven zitten tot het zaakje begint te werken."
Links van mij, aan de bar, stond een groepje Nederlandse mannen zich moed in te drinken met een fles wodka. Ze waren met z'n vieren. Huisvaders, bierbuiken, corduroy broeken met uitgezakte knieën. Gemiddelde leeftijd: achtenveertig. Types die op de plaatselijke hockeyclub een of andere belangrijke bestuursfunctie bekleden, om toch nog een beetje mee te tellen in het leven. Eén van die lamzakken, hij droeg een roze poloshirt, werd steeds losser in de heupen; hij maakte onhandige danspasjes en keek spiedend om zich heen. Maar wat hij verwacht had, namelijk dat de zwartharige Lolita's als vliegen op de stroop zouden afkomen, gebeurde niet. Om precies te zijn gebeurde er helemaal niets. En de bodem van de wodkafles raakte in zicht. Het leek me volkomen terecht. De Chinese schoolmeisjes mogen dan jong en onvolgroeid zijn, ze zijn niet op hun achterhoofd gevallen, dat is duidelijk.
Toen kreeg het roze poloshirt mij in de peiling. Ik zat al een hele tijd naar hem te kijken, naar hem en zijn drie collega's, en het lag in de lijn der verwachtingen dat hij eerst een flinke hijs wodka zou nemen, om daarna een praatje met me aan te knopen. Eerst praten, daarna dansen, lekker dicht tegen elkaar aan, en een beetje zoenen. De volgende stap was het hotel.
Hij kwam al naar me toe gelopen. Het was op zichzelf een interessante ervaring om me in de positie van het Chinese schoolmeisje te bevinden; ik leunde bevallig achterover en kromde mijn rug een beetje, zodat mijn borsten goed uit de verf kwamen, die kunst had ik afgekeken bij de Chinese schoolmeisjes, en de man met het roze poloshirt kwam dichterbij; hij was in topvorm. Hij hurkte naast me neer. Toen vroeg hij: "You dance?" en op de achtergrond haalden zijn collega's nog net geen fototoestel tevoorschijn om het historische moment vast te leggen, maar het scheelde weinig. Ze waren echt een avondje uit in Shanghai, de jongens.
"How's your wife?" vroeg ik, waarschijnlijk onder invloed van de speed, want ik was helemaal niet van plan geweest om iets te zeggen. Waarom zei ik dat? Geen idee. Ik was er blijkbaar voor in de stemming; ik werd verrast door mijn eigen stemming, laten we het daar maar op houden. Bovendien zat ik me serieus te vervelen - ik was Daniël al geruime tijd uit het oog verloren, ik werd aan mijn lot overgelaten, dat zat me niet lekker.
"Sorry?" vroeg het poloshirt.
"Your wife," herhaalde ik. "How is she?"
Zijn mond zakte een stukje open. "What's your problem?" En toen, zijn gezicht was vlak bij het mijne, ik voelde zijn warme adem op mijn wang, begon hem iets te dagen: "Are you... Chinese?"
"Nee," zei ik. "Nederlands, net als je eigen vrouw."
Dat was meteen het einde van hun avondje uit. Zo snel kan het gaan. Eerst sta je nog lekker te hijsen aan de bar, jongens onder elkaar, en het volgende moment druip je met z'n vieren af via de zijdeur. Niet dat het mijn schuld was. Ze waren kansloos. Echt kansloos, bedoel ik; kansloos op de betaalde liefdesmarkt - hoe bont moet je het maken om die boot te missen? Zij misten de boot, de vier Nederlandse collega's, zij misten de boot volledig.
Het was de speed. Dat spul maakte me agressief, opgefokt. Voor hetzelfde geld had die vent me met één armbeweging van de bank gerukt, om me vervolgens een paar schoppen te verkopen met zijn suède gaatjesschoenen. Het was zijn goed recht om achter de Chinese schoolmeisjes aan te gaan; waar maakte ik me druk om?
Daniël was nog steeds nergens te bekennen. Wanneer had ik hem voor het laatst gezien? Een uur, twee uur geleden, hij had me die pilletjes gegeven, en daarna was hij waarschijnlijk met Rambo Lin in een privékamertje verdwenen; je kunt in China geen etablissement betreden of ze hebben er een heleboel deuren en achter die deuren bevinden zich privékamertjes en niemand weet wat er in die privékamertjes gebeurt.
Ik had een kurkdroge mond, het duizelde me, het ging bergafwaarts met mijn stemming. Om kort te gaan, ik wilde weg.
Ik ging naar buiten en stapte in een taxi. Naar het hotel. Omhoog met de lift. Mijn kleren hield in aan; ik liet me uitgeput op het bed vallen en ondanks de speed moet ik na een tijdje toch in slaap zijn gedommeld. Niet voor lang, want op een bepaald moment schoot ik wakker; ik hoorde een doffe dreun, en toen ik rechtop ging zitten, stond Daniël aan het voeteneind. Verwilderd. Het duurde even voor ik me realiseerde dat hij zijn woede had afgereageerd op de hotelkamer, op het tv-toestel en de twee Chinese vazen, ongetwijfeld replica's, maar de ravage is er niet minder om als je twee replica's tegen de muur smijt.
"Wat doe je?" vroeg ik. "Wat is er aan de hand?"
"Stelletje kut-Chinezen!" schreeuwde hij. "Dat is er aan de hand! Het is allemaal voor niks geweest, godverdomme," en hij trapte een stoel omver. "Alles voor niks, alles voor niks. Zit ik dáárom een week in dat klote China."
"Is de deal met Rambo Lin misgelopen?" vroeg ik.
"Ze lopen te fucken."
"En nu?"
"Niks." Hij wreef met zijn handen door zijn haar. "Ik pak ze wel terug. Ik knijp ze uit, die kut-Chinezen. Ze zijn nog niet van me af."
"Je hebt de kamer gesloopt," zei ik, en ik beet zenuwachtig op mijn lip. "Kijk nou, je hebt de televisie gemold, en twee -"
"Maak je niet druk," zei hij kortaf.
"Oh." Ik liet me achterover in het kussen vallen. "Dus ik mag niks zeggen. Ik mag -"
"Zeik niet!" schreeuwde hij.
Hij sloeg een kristallen kandelaar stuk tegen de muur. Ik was zo geschrokken dat ik begon te lachen. Het was belachelijk. Absurd. "Daniël," zei ik, en nog een keer: "Daniël," maar hij had zichzelf niet in de hand; in de tussentijd had hij ook nog kans gezien om een schilderij van de muur te rammen, maar ik was al uit bed gesprongen en naar de kast gerend. Snel pakte ik mijn jas en mijn tas, en half struikelend over de omgeschopte stoel bereikte ik de deur. Daniël kwam achter me aan: "Nadine, wat ga je doen, wat ga je godverdomme doen?"
"Naar huis!" gilde ik. "Ik ga naar huis!"
Hij was sneller dan ik had verwacht; hij greep me bij mijn arm en smeet de deur dicht: "Je kunt niet naar huis. Niet zonder mij. Ik heb de tickets."
Nadat hij me terug de kamer had ingetrokken, gooide hij me op het bed.
Ik begon te huilen.
Daniël stond even besluiteloos naar me te kijken. Toen kwam hij naast me liggen. Hij sloeg zijn armen om me heen en fluisterde in mijn oor: "Niet doen, niet huilen. Ik ben een klootzak, Nadine. Wat kan ik doen om het goed te maken, zeg dan, zeg wat ik kan doen om het goed te maken."
Later, we lagen in bed, zei Daniël: "Ik heb zo'n godvergeten puinhoop gemaakt van mijn leven, ik vraag me wel eens af... zou ik nog dieper in de shit kunnen zakken?"
Ik leunde achterover in de kussens en keek naar de plek waar eerst de televisie had gestaan.
"Vast wel," zei ik. "Dieper kan altijd."
Daniël streelde mijn been.
"Wat een puinhoop," zei hij alleen maar.
Naast het bed stond een trolley met daarop een champagnekoeler en wat zilveren dekschalen. We hadden een merkwaardige combinatie van gerechten besteld bij roomservice: een club sandwich, Chinese vissoep, roerei, chocoladetaart, cola en champagne.
"We moeten onze eerste ruzie vieren," had Daniël gezegd. "Het is een mijlpaal."
Hij voerde mij stukjes chocoladetaart en hij zei: "Mijn huwelijk, de scheiding... die hele ellende heb ik aan mezelf te danken. Het is mijn schuld. Ik heb het zelf gedaan, zelf veroorzaakt, ik heb mijn eigen gezin gesloopt. Wat een klootzak ben ik geweest. Wie doet zoiets? Welke klootzak laat de sloophamer los op zijn eigen gezin? Als ik eraan denk... ik kan er met mijn kop niet bij."
"Je kunt toch terug?" zei ik zacht.
"Terug?" Hij lachte schamper. "Naar Anne-Sophie? Nee, dat is voorbij. Afgelopen. Sommige dingen zijn niet meer glad te strijken. Die zijn kapot, ziek, onherstelbaar beschadigd. We hadden alles, zij en ik. We waren jong, mooi, rijk, veelbelovend, noem maar op. Het kon niet op. Maar we werden ouder, dat gebeurt ongemerkt, we kregen kinderen, banen, huizen, al dat gelazer, en toen was het voorbij. Zo gaat dat. Onze mooie jaren, onze jeugd - het was allemaal voorbij. Het is mijn schuld." Hij streelde mijn wang. "Alles wat ik aanraakte, veranderde in goud. Zo simpel. Het ging helemaal vanzelf, ik hoefde er niets voor te doen. Het geld bleef binnenstromen, het ging met een bloedgang, zo godvergeten hard. Ik was er niet op voorbereid. Dat had niemand me verteld, dat de dingen zo hard kunnen gaan."
Hij bracht de club sandwich naar zijn mond. "Mijn kinderen," zei hij, terwijl hij een grote hap nam, "ik heb er drie en ik zie ze nooit."
"Dat kun je veranderen," zei ik. "Door mij te ontslaan, om te beginnen."
"Ik wil jou niet kwijt." Hij keek me aan. "Wij lijken op elkaar, vind je niet?"
Ja," zei ik. En na een stilte: "Wanhoop en verlangen."
Hij zei niks. Hij nam nog een hap van de club sandwich. "Ik zou zeggen: roekeloosheid," en nadat hij een tijdje zwijgend voor zich uit had zitten kauwen, vroeg hij: "Proeven?"
"Nee, dank je."
"Roekeloosheid," ging hij weer verder. "Geen regels, geen principes. Voor onze omgeving is het geen pretje. Maar ze kunnen er maar beter aan wennen."
"Nou, bedankt."
"Het hoeft geen tekortkoming te zijn, Nadine." Hij schonk een glas champagne voor me in en reikte het me aan. "Vaak is roekeloosheid een teken van kracht, van karakter. Jij bent niet bang. Jij gaat een mooi leven tegemoet."
"Je doet net alsof jouw leven voorbij is."
"Zo voelt het ook. Voorbij, afgelopen. Het glipt uit je handen waar je bij staat. Het is zo klassiek, het hele verhaal van de carrièrejagers en de kinderen die in de weg lopen, de klotesfeer thuis, het keiharde werken om maar niet naar huis te hoeven... ik haatte het, Nadine. Ik haatte mijn leven. En soms haat ik het nog steeds."
"Met Kim, bedoel je?"
"Ja, met Kim." Hij kneep zijn ogen stijf dicht en zei: "Die vrouw maakt me stapelgek. Zij is de grootste fout van mijn leven. Een kapitale blunder." Hij draaide zich op zijn zij en keek me lang en intens aan. Toen zei hij: "Ik zit klem. Muurvast. Kim is de dochter van een van mijn grootste financiers. Om je een idee te geven: mijn bedrijf draait voor tachtig procent op de vader van Kim. Tachtig procent! Meer, misschien wel negentig procent."
"Je gaat toch niet met haar vader naar bed?"
Hij stak een sigaret op: "Nee, maar het scheelt niet veel. Die man... het is een simpele ziel, hij heeft maar één doel in zijn leven, en dat is zijn dochter gelukkig maken. Hij aanbidt Kim, hij draagt haar op handen; ze is enigst kind."
"En dat wist je niet toen je eraan begon?"
"Ik wist het," zei hij. "Ik wist het, maar ik dacht niet na. Ik was... Sorry, ik kan je niet alles vertellen. Dat komt nog wel een keer." Hij boog zich naar me toe en fluisterde: "Weet jij hoe het voelt om chantabel te zijn?"
Ik schudde mijn hoofd.
"Precies," zei D. "Dat bedoel ik."
"Zal ik het voor jou uitmaken met Kim?" bood ik aan.
Daniël sloeg zijn armen om me heen en nam me in de houdgreep. Kennelijk had hij zijn glas nog vast, want ik voelde hoe de champagne in stralen over mijn rug liep. "Je bent lief," zei hij, en in één razendsnelle beweging slaagde hij erin mij op mijn buik te draaien, zodat hij de champagne uit mijn nek kon likken, en van mijn schouderbladen. "Kim is mijn probleem," hoorde ik hem zeggen, terwijl zijn tong over mijn rug gleed. "Laat haar maar aan mij over. Beleid, dat is het toverwoord. Het moet met beleid gebeuren, dat is alles."
"Anders wordt haar vader boos," giechelde ik.
"De man is knetter," zei hij. "Net zo knetter als zijn dochter."
Daarna ben ik op hem gaan zitten. We waren naakt, dat waren we de hele tijd al, dus dat kwam goed uit. Zijn handen omklemden mijn heupen. Ik keek naar Daniël en naar zijn gesloten ogen en ik dacht: je ziet van een kilometer afstand dat hij wil imponeren. Dat mag, met imponeren is niets mis, zolang je tenminste een aantrekkelijke verschijning bent, anders tuint geen mens erin. Daniël is een méér dan aantrekkelijke verschijning, hij is een rasverleider. Ze tuinen er allemaal in. Ik ook, en ik schaam me er niet voor. Alles wat Daniël aanraakt, verandert in goud. Misschien, dacht ik bij mezelf, verander ik straks ook in goud.
Het zou me niet eens verbazen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 21-12-2005 00:24:56 ]
Een van de laatste avonden raakten we weer verzeild in een nachtclub, of nachtclub... het was een bordeel waar keiharde muziek werd gedraaid, en overal waar je keek waren Chinese schoolmeisjes, het waren er ontiegelijk veel, het leek of er elke tien minuten een nieuwe buslading werd binnengelaten, ze stonden en hingen en dansten en kronkelden om de mannen heen, met kleverige lipglossmonden en ogen die zwaar waren van de make-up, en op een bepaald moment kroop zo'n meisje op schoot bij Rambo Lin, ze was zestien, vijftien kan ook, ze lachte lief naar hem, ze masseerde zijn schouders, ze schoof Marlboro Lights tussen zijn lippen, ze liet zich door hem betasten en ze was, nou ja, zestien. Of vijftien.
"Ik wil weg," zei ik tegen D. "Ik kan er niet meer tegen."
"Ben je moe?" vroeg hij.
"Ja," zei ik om ervan af te zijn.
"Hier, neem dit." Hij gaf me een pil. "Daar blijf je scherp van. Scherp als een scheermes, het is fantastisch spul."
"Wat is het?"
"Amfetamine," zei hij. "Speed."
"Speed?" zei ik lacherig. "Neem jij speed?"
"Heel af en toe. Alleen als ik scherp moet blijven, on top of it. Eén pil en je kunt de hele wereld weer aan, let maar op."
Ik bestudeerde de pil en vroeg: "Is het niet gevaarlijk?"
"Nadine," zei hij, en hij schonk alvast een glas water voor me in. "Je slikt er één, hooguit twee op een avond. Je krijgt er een boost van, een kick, en that's it. Maak je geen zorgen."
"Zeker?"
"Honderd procent."
Ik leunde achterover in een leren loungebank die aan de rand van de dansvloer stond opgesteld. Gespannen wachtte ik op het effect van de pillen. Ik had er intussen twee geslikt; volgens D. kon er dan niets meer misgaan: "Twee pillen is het beste," had hij gezegd. "Twee is perfect. Je moet wel even rustig blijven zitten tot het zaakje begint te werken."
Links van mij, aan de bar, stond een groepje Nederlandse mannen zich moed in te drinken met een fles wodka. Ze waren met z'n vieren. Huisvaders, bierbuiken, corduroy broeken met uitgezakte knieën. Gemiddelde leeftijd: achtenveertig. Types die op de plaatselijke hockeyclub een of andere belangrijke bestuursfunctie bekleden, om toch nog een beetje mee te tellen in het leven. Eén van die lamzakken, hij droeg een roze poloshirt, werd steeds losser in de heupen; hij maakte onhandige danspasjes en keek spiedend om zich heen. Maar wat hij verwacht had, namelijk dat de zwartharige Lolita's als vliegen op de stroop zouden afkomen, gebeurde niet. Om precies te zijn gebeurde er helemaal niets. En de bodem van de wodkafles raakte in zicht. Het leek me volkomen terecht. De Chinese schoolmeisjes mogen dan jong en onvolgroeid zijn, ze zijn niet op hun achterhoofd gevallen, dat is duidelijk.
Toen kreeg het roze poloshirt mij in de peiling. Ik zat al een hele tijd naar hem te kijken, naar hem en zijn drie collega's, en het lag in de lijn der verwachtingen dat hij eerst een flinke hijs wodka zou nemen, om daarna een praatje met me aan te knopen. Eerst praten, daarna dansen, lekker dicht tegen elkaar aan, en een beetje zoenen. De volgende stap was het hotel.
Hij kwam al naar me toe gelopen. Het was op zichzelf een interessante ervaring om me in de positie van het Chinese schoolmeisje te bevinden; ik leunde bevallig achterover en kromde mijn rug een beetje, zodat mijn borsten goed uit de verf kwamen, die kunst had ik afgekeken bij de Chinese schoolmeisjes, en de man met het roze poloshirt kwam dichterbij; hij was in topvorm. Hij hurkte naast me neer. Toen vroeg hij: "You dance?" en op de achtergrond haalden zijn collega's nog net geen fototoestel tevoorschijn om het historische moment vast te leggen, maar het scheelde weinig. Ze waren echt een avondje uit in Shanghai, de jongens.
"How's your wife?" vroeg ik, waarschijnlijk onder invloed van de speed, want ik was helemaal niet van plan geweest om iets te zeggen. Waarom zei ik dat? Geen idee. Ik was er blijkbaar voor in de stemming; ik werd verrast door mijn eigen stemming, laten we het daar maar op houden. Bovendien zat ik me serieus te vervelen - ik was Daniël al geruime tijd uit het oog verloren, ik werd aan mijn lot overgelaten, dat zat me niet lekker.
"Sorry?" vroeg het poloshirt.
"Your wife," herhaalde ik. "How is she?"
Zijn mond zakte een stukje open. "What's your problem?" En toen, zijn gezicht was vlak bij het mijne, ik voelde zijn warme adem op mijn wang, begon hem iets te dagen: "Are you... Chinese?"
"Nee," zei ik. "Nederlands, net als je eigen vrouw."
Dat was meteen het einde van hun avondje uit. Zo snel kan het gaan. Eerst sta je nog lekker te hijsen aan de bar, jongens onder elkaar, en het volgende moment druip je met z'n vieren af via de zijdeur. Niet dat het mijn schuld was. Ze waren kansloos. Echt kansloos, bedoel ik; kansloos op de betaalde liefdesmarkt - hoe bont moet je het maken om die boot te missen? Zij misten de boot, de vier Nederlandse collega's, zij misten de boot volledig.
Het was de speed. Dat spul maakte me agressief, opgefokt. Voor hetzelfde geld had die vent me met één armbeweging van de bank gerukt, om me vervolgens een paar schoppen te verkopen met zijn suède gaatjesschoenen. Het was zijn goed recht om achter de Chinese schoolmeisjes aan te gaan; waar maakte ik me druk om?
Daniël was nog steeds nergens te bekennen. Wanneer had ik hem voor het laatst gezien? Een uur, twee uur geleden, hij had me die pilletjes gegeven, en daarna was hij waarschijnlijk met Rambo Lin in een privékamertje verdwenen; je kunt in China geen etablissement betreden of ze hebben er een heleboel deuren en achter die deuren bevinden zich privékamertjes en niemand weet wat er in die privékamertjes gebeurt.
Ik had een kurkdroge mond, het duizelde me, het ging bergafwaarts met mijn stemming. Om kort te gaan, ik wilde weg.
Ik ging naar buiten en stapte in een taxi. Naar het hotel. Omhoog met de lift. Mijn kleren hield in aan; ik liet me uitgeput op het bed vallen en ondanks de speed moet ik na een tijdje toch in slaap zijn gedommeld. Niet voor lang, want op een bepaald moment schoot ik wakker; ik hoorde een doffe dreun, en toen ik rechtop ging zitten, stond Daniël aan het voeteneind. Verwilderd. Het duurde even voor ik me realiseerde dat hij zijn woede had afgereageerd op de hotelkamer, op het tv-toestel en de twee Chinese vazen, ongetwijfeld replica's, maar de ravage is er niet minder om als je twee replica's tegen de muur smijt.
"Wat doe je?" vroeg ik. "Wat is er aan de hand?"
"Stelletje kut-Chinezen!" schreeuwde hij. "Dat is er aan de hand! Het is allemaal voor niks geweest, godverdomme," en hij trapte een stoel omver. "Alles voor niks, alles voor niks. Zit ik dáárom een week in dat klote China."
"Is de deal met Rambo Lin misgelopen?" vroeg ik.
"Ze lopen te fucken."
"En nu?"
"Niks." Hij wreef met zijn handen door zijn haar. "Ik pak ze wel terug. Ik knijp ze uit, die kut-Chinezen. Ze zijn nog niet van me af."
"Je hebt de kamer gesloopt," zei ik, en ik beet zenuwachtig op mijn lip. "Kijk nou, je hebt de televisie gemold, en twee -"
"Maak je niet druk," zei hij kortaf.
"Oh." Ik liet me achterover in het kussen vallen. "Dus ik mag niks zeggen. Ik mag -"
"Zeik niet!" schreeuwde hij.
Hij sloeg een kristallen kandelaar stuk tegen de muur. Ik was zo geschrokken dat ik begon te lachen. Het was belachelijk. Absurd. "Daniël," zei ik, en nog een keer: "Daniël," maar hij had zichzelf niet in de hand; in de tussentijd had hij ook nog kans gezien om een schilderij van de muur te rammen, maar ik was al uit bed gesprongen en naar de kast gerend. Snel pakte ik mijn jas en mijn tas, en half struikelend over de omgeschopte stoel bereikte ik de deur. Daniël kwam achter me aan: "Nadine, wat ga je doen, wat ga je godverdomme doen?"
"Naar huis!" gilde ik. "Ik ga naar huis!"
Hij was sneller dan ik had verwacht; hij greep me bij mijn arm en smeet de deur dicht: "Je kunt niet naar huis. Niet zonder mij. Ik heb de tickets."
Nadat hij me terug de kamer had ingetrokken, gooide hij me op het bed.
Ik begon te huilen.
Daniël stond even besluiteloos naar me te kijken. Toen kwam hij naast me liggen. Hij sloeg zijn armen om me heen en fluisterde in mijn oor: "Niet doen, niet huilen. Ik ben een klootzak, Nadine. Wat kan ik doen om het goed te maken, zeg dan, zeg wat ik kan doen om het goed te maken."
Later, we lagen in bed, zei Daniël: "Ik heb zo'n godvergeten puinhoop gemaakt van mijn leven, ik vraag me wel eens af... zou ik nog dieper in de shit kunnen zakken?"
Ik leunde achterover in de kussens en keek naar de plek waar eerst de televisie had gestaan.
"Vast wel," zei ik. "Dieper kan altijd."
Daniël streelde mijn been.
"Wat een puinhoop," zei hij alleen maar.
Naast het bed stond een trolley met daarop een champagnekoeler en wat zilveren dekschalen. We hadden een merkwaardige combinatie van gerechten besteld bij roomservice: een club sandwich, Chinese vissoep, roerei, chocoladetaart, cola en champagne.
"We moeten onze eerste ruzie vieren," had Daniël gezegd. "Het is een mijlpaal."
Hij voerde mij stukjes chocoladetaart en hij zei: "Mijn huwelijk, de scheiding... die hele ellende heb ik aan mezelf te danken. Het is mijn schuld. Ik heb het zelf gedaan, zelf veroorzaakt, ik heb mijn eigen gezin gesloopt. Wat een klootzak ben ik geweest. Wie doet zoiets? Welke klootzak laat de sloophamer los op zijn eigen gezin? Als ik eraan denk... ik kan er met mijn kop niet bij."
"Je kunt toch terug?" zei ik zacht.
"Terug?" Hij lachte schamper. "Naar Anne-Sophie? Nee, dat is voorbij. Afgelopen. Sommige dingen zijn niet meer glad te strijken. Die zijn kapot, ziek, onherstelbaar beschadigd. We hadden alles, zij en ik. We waren jong, mooi, rijk, veelbelovend, noem maar op. Het kon niet op. Maar we werden ouder, dat gebeurt ongemerkt, we kregen kinderen, banen, huizen, al dat gelazer, en toen was het voorbij. Zo gaat dat. Onze mooie jaren, onze jeugd - het was allemaal voorbij. Het is mijn schuld." Hij streelde mijn wang. "Alles wat ik aanraakte, veranderde in goud. Zo simpel. Het ging helemaal vanzelf, ik hoefde er niets voor te doen. Het geld bleef binnenstromen, het ging met een bloedgang, zo godvergeten hard. Ik was er niet op voorbereid. Dat had niemand me verteld, dat de dingen zo hard kunnen gaan."
Hij bracht de club sandwich naar zijn mond. "Mijn kinderen," zei hij, terwijl hij een grote hap nam, "ik heb er drie en ik zie ze nooit."
"Dat kun je veranderen," zei ik. "Door mij te ontslaan, om te beginnen."
"Ik wil jou niet kwijt." Hij keek me aan. "Wij lijken op elkaar, vind je niet?"
Ja," zei ik. En na een stilte: "Wanhoop en verlangen."
Hij zei niks. Hij nam nog een hap van de club sandwich. "Ik zou zeggen: roekeloosheid," en nadat hij een tijdje zwijgend voor zich uit had zitten kauwen, vroeg hij: "Proeven?"
"Nee, dank je."
"Roekeloosheid," ging hij weer verder. "Geen regels, geen principes. Voor onze omgeving is het geen pretje. Maar ze kunnen er maar beter aan wennen."
"Nou, bedankt."
"Het hoeft geen tekortkoming te zijn, Nadine." Hij schonk een glas champagne voor me in en reikte het me aan. "Vaak is roekeloosheid een teken van kracht, van karakter. Jij bent niet bang. Jij gaat een mooi leven tegemoet."
"Je doet net alsof jouw leven voorbij is."
"Zo voelt het ook. Voorbij, afgelopen. Het glipt uit je handen waar je bij staat. Het is zo klassiek, het hele verhaal van de carrièrejagers en de kinderen die in de weg lopen, de klotesfeer thuis, het keiharde werken om maar niet naar huis te hoeven... ik haatte het, Nadine. Ik haatte mijn leven. En soms haat ik het nog steeds."
"Met Kim, bedoel je?"
"Ja, met Kim." Hij kneep zijn ogen stijf dicht en zei: "Die vrouw maakt me stapelgek. Zij is de grootste fout van mijn leven. Een kapitale blunder." Hij draaide zich op zijn zij en keek me lang en intens aan. Toen zei hij: "Ik zit klem. Muurvast. Kim is de dochter van een van mijn grootste financiers. Om je een idee te geven: mijn bedrijf draait voor tachtig procent op de vader van Kim. Tachtig procent! Meer, misschien wel negentig procent."
"Je gaat toch niet met haar vader naar bed?"
Hij stak een sigaret op: "Nee, maar het scheelt niet veel. Die man... het is een simpele ziel, hij heeft maar één doel in zijn leven, en dat is zijn dochter gelukkig maken. Hij aanbidt Kim, hij draagt haar op handen; ze is enigst kind."
"En dat wist je niet toen je eraan begon?"
"Ik wist het," zei hij. "Ik wist het, maar ik dacht niet na. Ik was... Sorry, ik kan je niet alles vertellen. Dat komt nog wel een keer." Hij boog zich naar me toe en fluisterde: "Weet jij hoe het voelt om chantabel te zijn?"
Ik schudde mijn hoofd.
"Precies," zei D. "Dat bedoel ik."
"Zal ik het voor jou uitmaken met Kim?" bood ik aan.
Daniël sloeg zijn armen om me heen en nam me in de houdgreep. Kennelijk had hij zijn glas nog vast, want ik voelde hoe de champagne in stralen over mijn rug liep. "Je bent lief," zei hij, en in één razendsnelle beweging slaagde hij erin mij op mijn buik te draaien, zodat hij de champagne uit mijn nek kon likken, en van mijn schouderbladen. "Kim is mijn probleem," hoorde ik hem zeggen, terwijl zijn tong over mijn rug gleed. "Laat haar maar aan mij over. Beleid, dat is het toverwoord. Het moet met beleid gebeuren, dat is alles."
"Anders wordt haar vader boos," giechelde ik.
"De man is knetter," zei hij. "Net zo knetter als zijn dochter."
Daarna ben ik op hem gaan zitten. We waren naakt, dat waren we de hele tijd al, dus dat kwam goed uit. Zijn handen omklemden mijn heupen. Ik keek naar Daniël en naar zijn gesloten ogen en ik dacht: je ziet van een kilometer afstand dat hij wil imponeren. Dat mag, met imponeren is niets mis, zolang je tenminste een aantrekkelijke verschijning bent, anders tuint geen mens erin. Daniël is een méér dan aantrekkelijke verschijning, hij is een rasverleider. Ze tuinen er allemaal in. Ik ook, en ik schaam me er niet voor. Alles wat Daniël aanraakt, verandert in goud. Misschien, dacht ik bij mezelf, verander ik straks ook in goud.
Het zou me niet eens verbazen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 21-12-2005 00:24:56 ]
Jouw afwezigheid van de afgelopen dagen is niet onopgemerkt gebleven.
Maar met jouw laatste verhaal heb jij dat weer helemaal gecompenseerd.
Tjonge, tjonge ... wat maakt D. een puinhoop van zijn leven ... dat zoiets jou imponeert ...
Maar met jouw laatste verhaal heb jij dat weer helemaal gecompenseerd.
Tjonge, tjonge ... wat maakt D. een puinhoop van zijn leven ... dat zoiets jou imponeert ...
Niet heel slecht, hooguit een beetje slecht.quote:Op zaterdag 17 december 2005 11:20 schreef Hihat het volgende:
- Hoe voelt het om uitsluitend andermans geld uit te geven?
Toen ik de creditcard van D. niet wilde aannemen, zei hij: "Wat zijn we weer kleingeestig vandaag."
Nee.quote:- Praten jij en Daniël wel eens over je moeder?
Nee.quote:- Of over de band tussen jou en je vader?
Dat heeft hij dus uitgelegd (zie boven). Ik weet niet of hij 'oprecht' verliefd is; wel verliefd. Is verliefdheid ooit oprecht? Het is een vorm van verstandsbeneveling - oprecht verliefd zijn is volgens mij hetzelfde als oprecht dronken zijn.quote:- Hoe rijm je zijn 'oprechte' verliefdheid met de aanwezigheid van een vaste partner en zelfs nóg een bijvrouw aan zijn kant?
Dat ik (oprecht) verliefd ben...?quote:Op zaterdag 17 december 2005 11:23 schreef Revolverheld het volgende:
En wat, lieve onschuldige Nadine, is dan precies 't verschil tussen jou en je Chinese vriendinnetje Rainbow..?
Nou... ik schreef dat hij wil imponeren: "Je ziet van kilometers afstand dat hij wil imponeren", ik bedoel: dat hij een uitslover is, een egotripper. Zijn levenswandel op zich imponeert me niet. Maar ik kan het wel begrijpen. Hij is niet de enige op deze wereld die een puinhoop van zijn huwelijk heeft gemaakt .quote:Op woensdag 21 december 2005 00:40 schreef Gajus het volgende:
Tjonge, tjonge ... wat maakt D. een puinhoop van zijn leven ... dat zoiets jou imponeert ...
Wil hij imponeren door een hotelkamer te verbouwen, door zich in een chantabele positie te manoeuvreren enz.?quote:Op woensdag 21 december 2005 00:58 schreef Nadine26 het volgende:
Nou... ik schreef dat hij wil imponeren: "Je ziet van kilometers afstand dat hij wil imponeren", ik bedoel: dat hij een uitslover is, een egotripper. ...
Ik vind dat niet imponerend maar meelijwekkend.
