LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Vervolg van topic:
Dagboek van een kindermeisje (Deel 3)
Deel 4 alweer.
Wat vooraf ging:
Heel veel, maar de afgelopen tijd draait het dagboek vooral om de ziekte van mijn moeder. Zij zal aanstaande woensdag tussen twee en vier uur 's middags haar laatste adem uitblazen. Het is een even verdrietig als krankzinnig vooruitzicht, maar het is ook een zegen - dat zoiets in Nederland kán.
Ik breng de laatste dagen van mijn moeders leven samen met mijn broer & zus door in haar huis. Mijn vader is de schim op de achtergrond. Hij doet sinds enige dagen voorzichtige toenaderingspogingen. Hij wil 'erbij' horen. Dat is ingewikkeld, aangezien hij de afgelopen zes maanden is ondergedoken in zijn huis in Frankrijk, samen met zijn secretaresse.
Op de achtergrond speelt de liefdesdriehoek tussen mijzelf, Thijs (mijn vriendje) en Daniël (de man bij wie ik oppas) een rol. Tussen Thijs & mij is het weer 'goed', geloof ik. Tussen D. en mij is een ijzige stilte ingetreden, nadat we tijdens een zakentripje naar Sevilla samen op een hemelbed zijn beland - ik zonder kleren, hij gehuld in zijn Italiaanse maatpak.
De liefdesdriehoek ligt even stil. Ik heb mijn oppaswerkzaamheden voor onbepaalde tijd stopgezet. Ik heb even iets anders aan mijn hoofd.
Dagboek van een kindermeisje (Deel 3)
Deel 4 alweer.
Wat vooraf ging:
Heel veel, maar de afgelopen tijd draait het dagboek vooral om de ziekte van mijn moeder. Zij zal aanstaande woensdag tussen twee en vier uur 's middags haar laatste adem uitblazen. Het is een even verdrietig als krankzinnig vooruitzicht, maar het is ook een zegen - dat zoiets in Nederland kán.
Ik breng de laatste dagen van mijn moeders leven samen met mijn broer & zus door in haar huis. Mijn vader is de schim op de achtergrond. Hij doet sinds enige dagen voorzichtige toenaderingspogingen. Hij wil 'erbij' horen. Dat is ingewikkeld, aangezien hij de afgelopen zes maanden is ondergedoken in zijn huis in Frankrijk, samen met zijn secretaresse.
Op de achtergrond speelt de liefdesdriehoek tussen mijzelf, Thijs (mijn vriendje) en Daniël (de man bij wie ik oppas) een rol. Tussen Thijs & mij is het weer 'goed', geloof ik. Tussen D. en mij is een ijzige stilte ingetreden, nadat we tijdens een zakentripje naar Sevilla samen op een hemelbed zijn beland - ik zonder kleren, hij gehuld in zijn Italiaanse maatpak.
De liefdesdriehoek ligt even stil. Ik heb mijn oppaswerkzaamheden voor onbepaalde tijd stopgezet. Ik heb even iets anders aan mijn hoofd.
We hebben mijn vader gisteren op de valreep nog gevraagd welke rol hij voor zijn secretaresse zag weggelegd in deze periode.
We hadden een overstelpende hoeveelheid sushi's besteld, om de een of andere reden bestellen we altijd sushi's als we bij mijn moeder zijn, ik leef al dagen op sushi's, om eerlijk te zijn kan ik geen sushi meer zien, en terwijl we met z'n vieren boven de schalen hingen, vroeg mijn zus ineens: "Even voor de goede orde, papa. Je was toch niet van plan haar mee te nemen naar de begrafenis?"
"Nee," antwoordde hij. "Ze wilde iets doen - een briefje schrijven, bloemen sturen, zoiets. Toen heb ik gezegd: 'Doe maar niet. Doe maar niks. Als ik jou was, zou ik achter een hele dikke boom gaan staan.'"
"Een grote eik," zei mijn broer.
"Goed idee," zeiden Frankie en ik tegelijk.
"Ze hoopt natuurlijk wel op een soort rehabilitatie," mompelde mijn vader. "Vooral bij mama. Ze heeft haar altijd zo bewonderd."
"Goh," zei Frankie.
"Die rehabilitatie kan ze vergeten," zei mijn broer.
Ik zei: "Wake up and smell the coffee."
We hebben nog herinneringen opgehaald. Vooral zeilherinneringen - we hebben eindeloos veel zeiltochten gemaakt met z'n allen.
Mijn vader vertelde: "We lagen een keer voor anker in Denemarken. We waren met z'n tweeën, mama en ik, en we ontdekten tot onze grote schrik dat er geen drank meer aan boord was. Mama herinnerde zich toen ineens dat er nog ergens een fles champagne moest liggen - op een onmogelijke plek, in een soort kruipruimte waar de fles ooit was ingerold, en waar ik nét mijn onderarm in kreeg. Ik ben ongeveer een half uur bezig geweest, ik kon de fles voelen, maar ik kreeg hem niet te pakken. Hij zat muurvast. En mama maar roepen: 'Heb je hem al? Heb je hem al?' We werden stapelgek, dus op een gegeven moment besloot ik een hamer te pakken om de fles voorzichtig los te tikken. En mama: 'Néé, geen hamer, in godsnaam: géén hamer!' Uiteindelijk haalde ik de trofee tevoorschijn - we renden meteen naar buiten, hijgend en trillend, om de kurk eraf te schieten. Op hetzelfde moment zagen we dat tien meter verderop een andere boot voor anker was gegaan. Ik zei: 'Die fles heeft járen liggen schudden, het is champagne, dit gaat verschrikkelijk spuiten, let op.' Ik schoot de kruk eraf - páf, een enorme knal, en meteen daarop hoorden we vanuit de duisternis: 'Au! Godverdomme, au!' In een reflex doken wij allebei omlaag, buiken op de vloer, en ik met mijn duim in de flessenhals, want godverdomme, dat gelazer konden we natuurlijk niet gebruiken; we wilden zuipen! Terwijl wij helemaal geen champagnedrinkers waren. Maar de champagne heeft nog nooit zo goed gesmaakt als toen, die avond in Denemarken."
We hadden een overstelpende hoeveelheid sushi's besteld, om de een of andere reden bestellen we altijd sushi's als we bij mijn moeder zijn, ik leef al dagen op sushi's, om eerlijk te zijn kan ik geen sushi meer zien, en terwijl we met z'n vieren boven de schalen hingen, vroeg mijn zus ineens: "Even voor de goede orde, papa. Je was toch niet van plan haar mee te nemen naar de begrafenis?"
"Nee," antwoordde hij. "Ze wilde iets doen - een briefje schrijven, bloemen sturen, zoiets. Toen heb ik gezegd: 'Doe maar niet. Doe maar niks. Als ik jou was, zou ik achter een hele dikke boom gaan staan.'"
"Een grote eik," zei mijn broer.
"Goed idee," zeiden Frankie en ik tegelijk.
"Ze hoopt natuurlijk wel op een soort rehabilitatie," mompelde mijn vader. "Vooral bij mama. Ze heeft haar altijd zo bewonderd."
"Goh," zei Frankie.
"Die rehabilitatie kan ze vergeten," zei mijn broer.
Ik zei: "Wake up and smell the coffee."
We hebben nog herinneringen opgehaald. Vooral zeilherinneringen - we hebben eindeloos veel zeiltochten gemaakt met z'n allen.
Mijn vader vertelde: "We lagen een keer voor anker in Denemarken. We waren met z'n tweeën, mama en ik, en we ontdekten tot onze grote schrik dat er geen drank meer aan boord was. Mama herinnerde zich toen ineens dat er nog ergens een fles champagne moest liggen - op een onmogelijke plek, in een soort kruipruimte waar de fles ooit was ingerold, en waar ik nét mijn onderarm in kreeg. Ik ben ongeveer een half uur bezig geweest, ik kon de fles voelen, maar ik kreeg hem niet te pakken. Hij zat muurvast. En mama maar roepen: 'Heb je hem al? Heb je hem al?' We werden stapelgek, dus op een gegeven moment besloot ik een hamer te pakken om de fles voorzichtig los te tikken. En mama: 'Néé, geen hamer, in godsnaam: géén hamer!' Uiteindelijk haalde ik de trofee tevoorschijn - we renden meteen naar buiten, hijgend en trillend, om de kurk eraf te schieten. Op hetzelfde moment zagen we dat tien meter verderop een andere boot voor anker was gegaan. Ik zei: 'Die fles heeft járen liggen schudden, het is champagne, dit gaat verschrikkelijk spuiten, let op.' Ik schoot de kruk eraf - páf, een enorme knal, en meteen daarop hoorden we vanuit de duisternis: 'Au! Godverdomme, au!' In een reflex doken wij allebei omlaag, buiken op de vloer, en ik met mijn duim in de flessenhals, want godverdomme, dat gelazer konden we natuurlijk niet gebruiken; we wilden zuipen! Terwijl wij helemaal geen champagnedrinkers waren. Maar de champagne heeft nog nooit zo goed gesmaakt als toen, die avond in Denemarken."
Okay, mooi.quote:Op zondag 6 november 2005 14:31 schreef clumsy_clown het volgende:
Ik lees en leef weer met je mee.
Maar nu het volgende: ik krijg net een sms-je van D. Laat ik de tekst voor de gelegenheid eens citeren - dan leren jullie hem meteen wat beter kennen. (Dat zal hij wel goed vinden, toch?)
(Dat zal hij wel goed vinden, toch?) WIL JE ZIEN, NADINE. LAAT EENS WAT HOREN. VANAVOND?
Toch ook een beetje een dichter, mijn D.... "Zien & Nadine, ik vind dat helemaal niet slecht getroffen, voor een amateur.
Wat zal ik doen...?
Het huis zit hier weer vol gezellige vrienden, mijn moeder is drukbezet - ze lijkt zowaar een opleving te krijgen, nu de kogel eenmaal door de kerk is. Dat gun ik haar! Gelukkig! Ik kan er dus best even tussenuit.
Gaan dan. Jij kan het ook wel gebruiken om er even tussenuit te gaan.quote:Op zondag 6 november 2005 16:29 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Okay, mooi.
Maar nu het volgende: ik krijg net een sms-je van D. Laat ik de tekst voor de gelegenheid eens citeren - dan leren jullie hem meteen wat beter kennen. (Dat zal hij wel goed vinden, toch?)
WIL JE ZIEN, NADINE. LAAT EENS WAT HOREN. VANAVOND?
Toch ook een beetje een dichter, mijn D.... "Zien & Nadine, ik vind dat helemaal niet slecht getroffen, voor een amateur.
Wat zal ik doen...?
Het huis zit hier weer vol gezellige vrienden, mijn moeder is drukbezet - ze lijkt zowaar een opleving te krijgen, nu de kogel eenmaal door de kerk is. Dat gun ik haar! Gelukkig! Ik kan er dus best even tussenuit.
Gôh, val je op dichters? Welnu, onder het motto, het doel heiligt de middelen:quote:Op zondag 6 november 2005 16:29 schreef Nadine26 het volgende:
WIL JE ZIEN, NADINE. LAAT EENS WAT HOREN. VANAVOND?
Toch ook een beetje een dichter, mijn D....
Niets liever dan
Jouw blozend roosje
Gestut tussen
Jouw wijkende dijen
Wat zijn uitnodiging betreft: geef die gozer een tweede laatste kans; misschien bakt hij er dit keer meer van.
De schaamte voorbij ... weet je nog?
Ga wat doen met Thijs?quote:Op zondag 6 november 2005 16:29 schreef Nadine26 het volgende:
\Wat zal ik doen...?
Het huis zit hier weer vol gezellige vrienden, mijn moeder is drukbezet - ze lijkt zowaar een opleving te krijgen, nu de kogel eenmaal door de kerk is. Dat gun ik haar! Gelukkig! Ik kan er dus best even tussenuit.
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Lieve Nadine, heel veel succes deze laatste dagen, voor jou en je familie. We steunen je in gedachten
Coincidence
Makes sense
Only with you
Makes sense
Only with you
Doen. Even wat afleiding kun je wel gebruiken en daarna met hernieuwde energie weer terug naar je moeder.quote:Op zondag 6 november 2005 16:29 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Okay, mooi.
Maar nu het volgende: ik krijg net een sms-je van D. Laat ik de tekst voor de gelegenheid eens citeren - dan leren jullie hem meteen wat beter kennen. (Dat zal hij wel goed vinden, toch?)
WIL JE ZIEN, NADINE. LAAT EENS WAT HOREN. VANAVOND?
Toch ook een beetje een dichter, mijn D.... "Zien & Nadine, ik vind dat helemaal niet slecht getroffen, voor een amateur.
Wat zal ik doen...?
Het huis zit hier weer vol gezellige vrienden, mijn moeder is drukbezet - ze lijkt zowaar een opleving te krijgen, nu de kogel eenmaal door de kerk is. Dat gun ik haar! Gelukkig! Ik kan er dus best even tussenuit.
Even tussenuit? Doen, letterlijk en figuurlijk!quote:Op zondag 6 november 2005 16:29 schreef Nadine26 het volgende:
Wat zal ik doen...?
Het huis zit hier weer vol gezellige vrienden, mijn moeder is drukbezet - ze lijkt zowaar een opleving te krijgen, nu de kogel eenmaal door de kerk is. Dat gun ik haar! Gelukkig! Ik kan er dus best even tussenuit.
Even de accu opladen, opdat jij beter bestand bent tegen de hectiek van de komende dagen ... maar dan wel in vertrouwd gezelschap.
met Thijs dus
Dat brengt de score op 3 (voor D.) tegen 2 (voor Th.). Het is duidelijk. Mij staat slechts één ding te doen. (Het is wel jullie schuld, natuurlijk)quote:Op zondag 6 november 2005 18:24 schreef Gajus het volgende:
Even tussenuit? Doen, letterlijk en figuurlijk!
... maar dan wel in vertrouwd gezelschap.
met Thijs dus
(Het is wel jullie schuld, natuurlijk)
Op zondag 6 november 2005 17:03 schreef Martel het volgende:
Niet als ze op Rogi Wieg of Ilja Leonard Pfijffer lijken... Maar een dichter die eruit ziet als D... dat is weer heel een ander vers, zeg maar.
quote:Gôh, val je op dichters?
Niet als ze op Rogi Wieg of Ilja Leonard Pfijffer lijken... Maar een dichter die eruit ziet als D... dat is weer heel een ander vers, zeg maar.
Maar een dichter die eruit ziet als D... dat is weer heel een ander vers, zeg maar.quote:Niets liever dan
Jouw blozend roosje
Gestut tussen
Jouw wijkende dijen
Ik zet me schrap. Ik heb al het nodige gedronken, dat helpt.quote:Wat zijn uitnodiging betreft: geef die gozer een tweede laatste kans; misschien bakt hij er dit keer meer van.
De schaamte voorbij ... weet je nog?
Ja Martel, nou heb ik toch slecht nieuws. Het is me niet gelukt, met die schaamte (voorbij).quote:Op zondag 6 november 2005 17:03 schreef Martel het volgende:
Wat zijn uitnodiging betreft: geef die gozer een tweede laatste kans; misschien bakt hij er dit keer meer van.
De schaamte voorbij ... weet je nog?
Ik voelde ineens een koude hand in mijn nek, zogezegd. Niet omdat ik iets tegen hotels heb, helemaal niet, ik ben gek op hotels en als het een beetje mooie hotels zijn, dan ben ik eigenlijk al niet meer te houden, maar om nou in mijn eigen stad met mijn 'oppasvader' van drie kinderen over de ringweg te gaan toeren, op zoek naar een 'hotelletje'... Omdat zijn vriendin thuis voor de televisie zit... In een knalgeel joggingpak... Waarvan ik zélf, als het mijn vriendin was, ook een beetje triest & wanhopig zou worden, maar is dát een goede reden om dan maar naast hem in de terreinwagen te springen?
Het verhaal was dat ik alleen even langskwam om mijn boek op te halen - ik had een studieboek bij hem thuis laten liggen, na ons Sevilla-tripje. Niet helemaal per ongeluk, voeg ik daaraan toe. Nadat ik het boek in mijn tas had gestopt, stelde D. voor om mij even thuis te brengen. Het knalgele joggingpak keek niet op van de bank. Het knalgele joggingpak zat in extase naar Peter R. de Vries te kijken. Het liep gesmeerd. Ons enige probleem was een typisch makelaarsprobleem: locatie, locatie, locatie. Waar gingen we heen?
We zaten naast elkaar in de stilstaande terreinwagen. We hadden uitzicht op zijn woonkamer, en op de bank met de gele vlek.
Ik zei: "Wat is er mis met buiten?"
(Zelf vond ik dit een erg leuke opmerking - romantische herinneringen ophalen aan Sevilla, maar dan met een straffe poolwind in de nek).
Hij zei: "Ben je gek geworden, we nemen een hotel."
Ik zei: "Sleazy, hoor."
En hij: "Sleazy, sleazy, wat kan ons dat schelen? Meekomen!"
Hij wilde de motor starten, maar ik hield hem tegen.
"Wacht nou even. Die tuin van jou ziet er prima uit. Ik zie het probleem niet."
Hij: "Het sneeuwt. Bovendien zit Kim op de eerste rij."
Ik: "Kim kijkt naar Peter R. de Vries. Allemaal enge verkrachtingszaken en ontvoeringen - die verroert zich echt niet. Ik durf te wedden dat ze zo meteen de gordijnen dicht doet. Peter R. de Vries, hè."
Hij: "Je durft niet. Wat denk je, waar ben je bang voor?"
Ik: "Dat ik volgende week het hoofditem ben bij Peter R. de Vries. Studente aan stukken gesneden op hotelkamer."
Hij: "Haha."
Ik: "Breng me nou maar naar huis. Volgende keer beter."
Hij: "Godverdomme, Nadine."
Ik: "Ja, best wel. Maar je timing had beter gekund, over godverdomme gesproken."
Toen heeft hij me naar huis gereden. Met tweehonderd kilometer per uur, ongeveer. We hebben elkaar verder maar niet aangeraakt. Bij het afscheid zei hij: "Jij sms't me. Snel. Hier kom je niet zo maar mee weg, Nadine."
En toch, om de een of andere reden, heb ik een goed gevoel over deze avond.
En waarom? Dit keer heb jij hem in de tang. Jouw revanche op Sevilla.quote:Op maandag 7 november 2005 00:55 schreef Nadine26 het volgende:
En toch, om de een of andere reden, heb ik een goed gevoel over deze avond.
bovendien vind ik zijn attitude getuigen van weinig compassie, in het licht van de komende gebeurtenissen
Nadine, onnozel wicht..! Dit is weer van de categorie 'dingen doen waar je later spijt van krijgt'.quote:Dat brengt de score op 3 (voor D.) tegen 2 (voor Th.). Het is duidelijk. Mij staat slechts één ding te doen.
Thijs heeft zich na jouw 'beetje vreemdgaan' begripvol en gepast afwachtend opgesteld, maar zodra Daniël even fluit ga je als een loops hondje naar hém toe?
Ik hoop maar dat Thijs er nog voor je is als straks de kaarsjes uitgeblazen zijn, want ik denk niet dat je het dan van Daniël moet hebben..
Nóg meer sterkte toegewenst.
Daar weet hij weinig van. Ik heb er expres zo min mogelijk over losgelaten - ik heb niet zo'n zin om dat met hem te bespreken; zijn 'functie' in het hele verhaal, om het even banaal te zeggen, is niet die van praatdokter...quote:Op maandag 7 november 2005 01:05 schreef Gajus het volgende:
bovendien vind ik zijn attitude getuigen van weinig compassie, in het licht van de komende gebeurtenissen
Op maandag 7 november 2005 01:09 schreef dvr het volgende:
Dvr, vlegel die je d'r bent! Durf je wel!
quote:Nadine, onnozel wicht..!
Dvr, vlegel die je d'r bent! Durf je wel!
Ja, dat is wel zo. Ik voel de bui wel hangen. Maar ik ga tóch zonder regenjas naar buiten.quote:Dit is weer van de categorie 'dingen doen waar je later spijt van krijgt'.
Ja, hé... maar ik ben verliefd op Daniël. Of zoiets, in elk geval. Het kan natuurlijk helemáál niet, ik zie je punt, ik bevind me op een glijdende schaal en we weten allemaal hoe het afloopt met glijdende schalen. Maar toch. Sterker dan mezelf, hè.quote:Thijs heeft zich na jouw 'beetje vreemdgaan' begripvol en gepast afwachtend opgesteld, maar zodra Daniël even fluit ga je als een loops hondje naar hém toe?
Ik hoop maar dat Thijs er nog voor je is als straks de kaarsjes uitgeblazen zijn, want ik denk niet dat je het dan van Daniël moet hebben..
Je bent willoos?quote:Op maandag 7 november 2005 01:21 schreef Nadine26 het volgende:
Ja, hé... maar ik ben verliefd op Daniël. Of zoiets, in elk geval. Het kan natuurlijk helemáál niet, ik zie je punt, ik bevind me op een glijdende schaal en we weten allemaal hoe het afloopt met glijdende schalen. Maar toch. Sterker dan mezelf, hè.
Volgens mij kan die tweede maar er zo uit.quote:Op maandag 7 november 2005 00:55 schreef Nadine26 het volgende:
Ik voelde ineens een koude hand in mijn nek, zogezegd. Niet omdat ik iets tegen hotels heb, helemaal niet, ik ben gek op hotels en als het een beetje mooie hotels zijn, dan ben ik eigenlijk al niet meer te houden, maar om nou in mijn eigen stad met mijn 'oppasvader' van drie kinderen over de ringweg te gaan toeren, op zoek naar een 'hotelletje'... Omdat zijn vriendin thuis voor de televisie zit... In een knalgeel joggingpak... Waarvan ik zélf, als het mijn vriendin was, ook een beetje triest & wanhopig zou worden, maar is dát een goede reden om dan maar naast hem in de terreinwagen te springen?
Nee (edit) die laatste zin moet een stuk omhoog. Of zou die vriendin die reden moeten zijn, grammaticaal? Ik dacht de liefde voor hotelletjes.
Ik kom er niet helemaal uit. Het is niet je beste alinea.
Ja! Lekker toch, een beetje willoos zijn op z'n tijd? (Op andere gebieden ben ik dan weer zeer doortastend & wilskrachtig bezig )quote:Op maandag 7 november 2005 01:31 schreef Xennia het volgende:
Je bent willoos?
Een typische manifestatie van de strijd om de macht binnen een relatie.quote:Op zondag 6 november 2005 09:50 schreef Nadine26 het volgende:
Mijn vader heeft zich de afgelopen zes maanden niet gemanifesteerd. Dat is wel een slecht verhaal, natuurlijk. Maar hij was er gisteravond wél. Mijn moeder zei: "Als hij wil komen, dan mag hij. Het interesseert me fuck all." ...
Nou snap ik wel dat hij zich geen houding weet te geven. Maar pijnlijk was het wel. Hij is een half uur bij mijn moeder geweest. Zij zei later tegen me: "Ik wilde alleen een excuus horen, ik heb hem de woorden letterlijk in de mond gelegd, hij hoefde eigenlijk alleen nog maar te knikken, maar: niets!" Opnieuw was hun ontmoeting dus geen succes. Maar goed, hij was er in elk geval bij. ...
Jouw vader ervaart zijn (tijdelijke) thuiskomst als een tocht naar Canossa, als een boetedoening voor het leed dat hij jouw moeder heeft aangedaan. Maar andermaal zijn excuses aanbieden, dat vertikt hij, zoals een zichzelf respecterende man betaamt.
maar het had jouw vader niet misstaan haar dat triomfgevoel te gunnen, als allerlaatste gebaar
Wacht. Over welke 'maar' gaat het? In elk geval: de reden is Kim (plus haar gele joggingpak), of in elk geval vraag ik me af of dat de reden zou moeten zijn. Enfin. Het is inderdaad een rare alinea, ik kan er zelf ook niet echt wijs uit ('Wat zegt ze...?')quote:Op maandag 7 november 2005 01:32 schreef cioran63 het volgende:
Volgens mij kan die tweede maar er zo uit.
Nee (edit) die laatste zin moet een stuk omhoog. Of zou die vriendin die reden moeten zijn, grammaticaal? Ik dacht de liefde voor hotelletjes.
Ik kom er niet helemaal uit. Het is niet je beste alinea.
Ik zal hem morgen speciaal voor jou herschrijven en dan maak ik er screaming poetry van, let maar op!
<gniffel> Dat had best, zoals ze dat in deze regio noemen, een stukkie pittiger gemogen hoor.quote:Op maandag 7 november 2005 01:21 schreef Nadine26 het volgende:
Dvr, vlegel die je d'r bent! Durf je wel!
Ja, nee, smoesjes! Je loopt je voorbips achterna. Het is jammer dat we niet weten wie Daniël is, anders had ik hem een tijdje in zijn kunstcontainer opgeborgen tot je weer een beetje bij zinnen bent.quote:Ja, hé... maar ik ben verliefd op Daniël. Of zoiets, in elk geval. [..]
Maar toch. Sterker dan mezelf, hè.
She moves around like a wave of summer breeze,
Go, driver, go, go, catch her pretty please.
Moving through the traffic like a mounted cavalier
Leaning out the taxi window trying to make her hear.
Oh, Nadine. Honey, is that you?
Op maandag 7 november 2005 01:47 schreef Gajus het volgende:
Alleen dat laatste ben ik niet met je eens. Tuurlijk kan hij zijn excuses aanbieden. Kost niks. En het rendement is fenomenaal: zo maar verlost van die druk op de schouders & het loden schuldgevoel!
(Hoe bedoel je eigenlijk 'andermaal'? Heb ik ooit geschreven dat hij met een excuus over de brug is gekomen?)
Exact.quote:Jouw vader ervaart zijn (tijdelijke) thuiskomst als een tocht naar Canossa, als een boetedoening voor het leed dat hij jouw moeder heeft aangedaan. Maar andermaal zijn excuses aanbieden, dat vertikt hij, zoals een zichzelf respecterende man betaamt.
Alleen dat laatste ben ik niet met je eens. Tuurlijk kan hij zijn excuses aanbieden. Kost niks. En het rendement is fenomenaal: zo maar verlost van die druk op de schouders & het loden schuldgevoel!
(Hoe bedoel je eigenlijk 'andermaal'? Heb ik ooit geschreven dat hij met een excuus over de brug is gekomen?)
Op maandag 7 november 2005 01:51 schreef dvr het volgende:
In deze regio kennen wij weer pittiger equivalenten voor 'onnozel wicht'!quote:<gniffel> Dat had best, zoals ze dat in deze regio noemen, een stukkie pittiger gemogen hoor.
Die blijft mooi.quote:She moves around like a wave of summer breeze,
Go, driver, go, go, catch her pretty please.
Moving through the traffic like a mounted cavalier
Leaning out the taxi window trying to make her hear.
Oh, Nadine. Honey, is that you?
Accepteren niet, tolereren binnen zekere grenzen wel ... is mijn voorzichtige inschatting achteraf.quote:Op zondag 6 november 2005 09:34 schreef Nadine26 het volgende:
Als ik het goed begrijp, accepteerde jouw moeder zijn 'beschamende fratsen' - ze deed alsof ze het niet wist, of ze wilde het niet weten, zoiets?
Mijn moeder heeft dat ook heel lang gedaan, dat neem ik tenminste aan, want zelfs wij hadden sterke aanwijzingen in die richting. Wij hadden alleen niet zo'n zin om de zaak tot op de bodem uit te spitten.
zo gold "discrétion" als een hoofddeugd in de wereld van mijn ouders
Ik weet niet of jij op dit moment de gevolgen kan overzien, maar hier ga je een aantal mensen mee kwetsen. Waarvan 1 die het goed met je voor lijkt te hebben.quote:Op maandag 7 november 2005 01:44 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Ja! Lekker toch, een beetje willoos zijn op z'n tijd?
Haha, touché. Maar naar ik vrees eindigen die allemaal op "hoeâh" en dat zou toch een te sterke weergave van mijn afkeuren inhouden.quote:Op maandag 7 november 2005 02:02 schreef Nadine26 het volgende:
In deze regio kennen wij weer pittiger equivalenten voor 'onnozel wicht'!
Heb je tussen de bedrijven door nog wel eens iets over het PM vernomen? En was die ontboezeming (get it?) aangaande haar fopspenen wel handig - zou dat Thijs z'n fascinatie niet alleen vergroten?
Jouw vader (ik ook) is door de paters onderricht over de biecht: schuldbelijdenis, boetedoening en vergiffenis.quote:Op maandag 7 november 2005 01:56 schreef Nadine26 het volgende:
Hoe bedoel je eigenlijk 'andermaal'? Heb ik ooit geschreven dat hij met een excuus over de brug is gekomen?
Met zijn boetedoening heeft hij impliciet zijn schuldbelijdenis gedaan (lees: zijn excuses gemaakt).
[update]
Jouw vader vindt dat hij kan volstaan met zijn impliciete schuldbelijdenis. Maar dat is iets te gemakzuchtig, besef ik achteraf.
Een expliciete schuldbelijdenis van jouw vader aan jouw moeder is op zijn plaats. Dat moet dan wel gevolgd worden door een vergiffenis van jouw moeder aan jouw vader. Pas dan is hun hoofdstuk op waardige wijze afgesloten.
Nadine, jij heb nog twee dagen de tijd om dat aan het verstand van jouw koppige ouders te peuteren. Jij hebt nog een heilige taak te volbrengen!
[/update]
[ Bericht 15% gewijzigd door Gajus op 07-11-2005 05:08:01 ]
tvp
High hopes and aspirations, and years, above my station
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
quote:Op zaterdag 5 november 2005 16:49 schreef Gajus het volgende:
Volgens mij is ons probleem dat wij in onze kinderjaren vaders op een voetstuk plaatsen, gaandeweg dat voetstuk zien afbrokkelen en achteraf moeten constateren dat ook vaders uiteindelijk doodgewone mensen zijn.
Ik moet toch terugkomen op jouw egocentrische & onaangepaste vader, mijn scharrelende & ritselende & onaangepaste vader, kortom vaders die niet deugen.quote:Op zondag 6 november 2005 09:34 schreef Nadine26 het volgende:
Ja. (Misschien zal ik mijn vader ooit zien als een 'doodgewoon' mens, maar voor nu vind ik hem uitzonderlijk egocentrisch & onaangepast.)
BTW: afgelopen week nog kreeg ik het verzoek van de fiscus om de (verzwegen) buitenlandse inkomsten van mijn - inmiddels drie jaar geleden - overleden vader te melden ... de schooier blijft mij verrassen
Een kind ziet zijn vader als een über-mens. Vanuit dat über-perspectief zit het groeiende kind steeds meer tekortkomingen. Gaandeweg is zijn über-mens gereduceerd tot nauwelijks meer dan een unter-mens. Maar dan gebeurt er iets wonderbaarlijks, althans bij mij. Vanuit dat unter-perspectief denk ik terug aan mijn vader. Natuurlijk zie ik nog steeds zijn tekortkomingen, maar die tekortkomingen zie ik ook bij vele anderen ... wat dat betreft was hij een doodgewoon mens. Maar vanuit dat unter-perspectief zie ik ook bepaalde kwaliteiten die hem in positieve zin onderscheiden van vele anderen. Gaandeweg zie ik nu zoveel kwaliteiten dat ik inmiddels moet erkennen dat mijn vader toch wel een uitzonderlijk mens was.
[ Bericht 0% gewijzigd door Gajus op 07-11-2005 04:52:51 (italics) ]
tvp
"Arrogance has to be earned. Tell me what you've done to earn yours." - House MD
"Dear life, when I asked whether or not my day could get any worse, it was meant as a rethorical question, not a challenge!"
"Dear life, when I asked whether or not my day could get any worse, it was meant as a rethorical question, not a challenge!"
Nadine, jouw langdurigere afwezigheid op het Forum verontrust mij. Toch plaats ik het volgende stukje, wellicht is het te laat, maar dat risico neem ik.quote:Op maandag 7 november 2005 02:41 schreef Gajus het volgende:
Jij hebt nog een heilige taak te volbrengen!
Het kan niet anders of jouw ouders willen zich op de valreep verzoenen. Het zijn echter twee grote ego's, geen van beiden bij machte de eerste stap te zetten. Volgens mij ben jij - als jongste van de kinderen - de aangewezen persoon hun patstelling te doorbreken. Daartoe geef ik jou een suggestie, louter als mindsetter.
Vergewis je eerst dat beide ouders voldoende helder van geest zijn. Vraag aan ieder afzonderlijk hun bereidheid om mee te werken aan jouw poging tot verzoening. Zonodig gebruik jij jouw vrouwelijke charmes om jouw vader te laten ontdooien; een aai over zijn bol kan wonderen verrichten. Neem vervolgens jouw vader aan de hand mee naar de kamer van jouw moeder.
"Mama, Papa, jullie hebben mij ooit het leven geschonken. Daar ben ik jullie heel dankbaar voor. Nog dankbaarder zou ik zijn als jullie mij een leven schenken, waarin ik voor altijd kan terugdenken aan mijn liefhebbende ouders, aan mijn ouderlijk gezin met vijf hecht verbonden personen. ...
Mama, ben jij bereid Papa zijn excuses te aanvaarden voor het leed dat hij jou heeft aangedaan? ...
Papa, ben jij bereid Mama jouw excuses aan te bieden voor het leed dat jij haar hebt aangedaan? ...
Papa, mama, ik laat jullie even alleen. Als jullie eruit zijn, geef dan een seintje aan de kinderen. Dan kunnen wij met zijn vijfen klinken op ons gezin."
Alvorens hen alleen te laten, pak jij de hand van jouw vader en leg die in de handen van jouw moeder.
Dat iemand dood gaat, betekent niet dat zaken die ooit krom liepen weer rechtgetrokken kunnen worden. Ik heb ook wel gehoopt dat door een sterfbed mensen ineens tot geweldige inzichten zouden komen, mooie woorden zouden zeggen, excuses aangeboden zouden worden, bekentenissen zouden volgen. Maar niets van dit alles. Doodgaan is gewoon doodgaan. Niets meer en niets minder. Zo'n verhaal als jij schrijft Gajus zal niet gebeuren en de vraag is ook of zoiets echt nodig is. Nadine's vader blijft haar onhandige, koppige vader, hij is zoals hij is. Haar moeder heeft met die wetenschap moeten leven, en zal er ook mee sterven, en ik denk dat zij degene is die hier al met al best vrede mee kan hebben. Nu Nadine nog.
god i want to get you out of here
you can ride in a pink mustang
you can ride in a pink mustang
Als Nadine's verzoeningspoging op niets uitloopt, dan kan zij concluderen "ik heb mijn uiterste best gedaan de breuk tussen mijn ouders te herstellen, maar zij bleven onverzoenlijk tot het bittere einde".quote:Op dinsdag 8 november 2005 08:36 schreef RaisinGirl het volgende:
... Haar moeder heeft met die wetenschap moeten leven, en zal er ook mee sterven, en ik denk dat zij degene is die hier al met al best vrede mee kan hebben. Nu Nadine nog.
Die conclusie vergemakkelijkt haar acceptatie van deze kwestie.
update:
Nadine's vader ken ik niet, maar ik herken wel het Roomse hout waaruit hij gesneden is en de Jezuïtische olie waarmee hij doordrenkt is. Dat maakt mij minder pessimistisch dan RaisinGirl.quote:... Nadine's vader blijft haar onhandige, koppige vader, hij is zoals hij is.
De echtelijke breuk manifesteerde zich na pakweg dertig huwelijksjaren. Hadden Nadine's ouders zoveel tijd nodig om hun incompabilité d'humeur te ontdekken? Natuurlijk niet, maar - voor wat betreft haar vader - zijn vaderschap prevaleerde boven al zijn overige deugden en ondeugden. Daarom mocht de echtelijke breuk zich pas manifesteren nadat nakomertje Nadine het ouderlijk huis verlaten had.
Als Nadine een beroep doet op zijn vaderschap ("doe het voor jouw kinderen") dan verwacht ik dat hij zich opoffert, overeenkomstig de Christelijke mythe van de bloedende pelikaan.
[ Bericht 22% gewijzigd door Gajus op 08-11-2005 21:39:39 ]
ENTRE-NOUS MET MIJNHEER W.
"Je hebt vannacht dus met je minnaar geslapen," zei mijnheer W., en hij wreef bedachtzaam met zijn vingertoppen over zijn sikje.
Ik durfde niet te lachen om het woord 'geslapen', zo kuis en vredig - hij moest eens weten, die lieve mijnheer W. met zijn bloemetjesoverhemd. Vandaag droeg hij een blauwig overhemd dat bezaaid was met gele madeliefjes.
"Ja," zei ik.
"En daar heb je spijt van?"
"Ik weet het niet," zei ik. "Ik voelde me zo eenzaam, gisteren. En ik was alleen thuis. Het appartement van mijn moeder zat weer vol familieleden, ik ben er vandoor gegaan, ik kon er opeens niet meer tegen. Dus ik dacht: wie zal ik eens bellen? Eerst heb ik Thijs gebeld." Ik ademde diep in. "Maar hij nam niet op."
"En toen? Wat dacht je toen?"
"Niks." Mijn antwoord klonk wat mager, daarom ging ik verder: "Ik kon er gewoon niet meer tegen. O, shit," fluisterde ik, en daar kwamen de tranen, "ik maak er zo'n ongelooflijke puinhoop van."
Mijnheer W. reikte mij een tissue aan. Op zijn bureau staat een glanzend blauwe navulbox. Ik kneep het zachte papiertje tot een prop en wreef ermee in mijn ogen. "Sorry," zei ik. Daarna probeerde ik nog wat tijd te winnen door mijn neus langdurig te snuiten. "Ik snap het ook niet. Het is zo'n puinhoop."
Mijnheer W. leunde achterover in zijn stoel. Ik had spijt van mijn ontboezeming; hij keek me afkeurend aan - of verbeeldde ik me dat?
"Je kon er niet meer tegen, zei je net. Waar kon je niet meer tegen?"
"Gewoon: alles," zei ik kortaf.
De hele therapie stuitte me plotseling tegen de borst; wat had ik in dit lelijke, IKEA-achtige kamertje te zoeken? Het is armoe troef bij de familie W.. De vergeelde lamellen - wie heeft er tegenwoordig nog lamellen? - hangen scheef in de kozijnen. De muren zien eruit alsof mijnheer W. er in een fit of madness met een scherp voorwerp op heeft staan inhakken; overal butsen en gaten en onverklaarbare scheuren. Het spijt me dat ik het moet zeggen, maar de behandelruimte van mijnheer W. ademt mislukking uit. En daar kom ik niet voor. Ik kom voor een succesverhaal. Ik kom voor een therapeut die alle televisiesterrren en bekende persoonlijkheden van Nederland en België tot zijn klantenkring mag rekenen, en die achteloos tegen mij kan zeggen: 'Oh, je hebt met je minnaar geslapen? Dat had Caroline Tensen laatst ook, en die is nu gelukkiger dan ooit."
Niet alleen de behandelruimte ademt mislukking uit, mijnheer W. draagt zelf ook een aardig steentje bij aan de algehele sfeer van deprimerende onmacht. Hij lijkt mij het type dat in zijn vrije tijd met treintjes speelt, het anti-sociale type dat meer van dieren houdt dan van mensen, en nóg meer van treintjes omdat die hem in zijn hele leven nog nóóit hebben teleurgesteld. (Treintjes bijten niet. Ze janken niet. Ze hebben geen brokjes nodig als je een keer zes weken op vakantie wilt).
"Waar kon je niet meer tegen?" vroeg mijnheer W. nog een keer.
"Gewoon: alles."
"Je hebt het nu over de situatie thuis?"
"Over mijn moeder," zei ik. "Over de thuiszorgverpleegsters en de morfinespuiten en het kotsen en het kermen en over woensdag. Morgen, het is morgen woensdag." Ik sloeg mijn ogen neer, zodat ik mijnheer W. niet hoefde aan te kijken. "Ik ben bang."
Toen zei hij opeens, zonder een spier te vertrekken: "Een orgasme is de ultieme vorm van zelfverlies."
Ik vond het een vreemde opmerking. Een beetje ongepast ook; ik had hem net enkele details gegeven over de 'situatie thuis', en wat je verder ook van die situatie kunt zeggen, een orgasme krijg je er niet van.
Hij zag me kijken, maar hij ging onverstoorbaar door: "Zie jij zelf een verband tussen jouw thuissituatie en jouw plotselinge behoefte aan seksueel contact?" vroeg hij.
"Seksueel contact," mompelde ik, "dat klinkt wel erg... therapeutisch."
"Hoe noem jij het, Nadine?"
"Gewoon: seks."
"Prima. Zie jij een verband tussen jouw thuissituatie en jouw plotselinge behoefte aan... seks?" herformuleerde hij de vraag. "En bij seks denk ik dan aan het verlangen naar volledige overgave, naar zelfverlies - naar extase."
"Hm," zei ik.
"Dat herken je niet?"
"Jawel, jawel," knikte ik gespannen. "Gaat u verder."
"Eerst jij," zei hij. "Vertel eens, is het alléén seks? Of deel je ook wezenlijke zaken zoals angst en verdriet met je minnaar?"
"Minnaar klinkt zo gek," omzeilde ik zijn vraag. "Hij is de man bij wie ik oppas."
"Je hebt seksueel contact met hem." Hij trok een vermoeid gezicht maar corrigeerde zichzelf toen: "Seks, bedoel ik. Verder niks?"
"Nee. Zo goed kennen we elkaar niet. Bovendien heb ik er geen behoefte aan om met hem over mijn diepste gevoelens te praten. Juist niet."
"En met Thijs?"
Ik liet een lange stilte vallen. "Met Thijs ook niet. Dat is het probleem juist. Ik heb op dit moment geen behoefte om met wie dan ook over mijn gevoelens te praten. Ik schrijf erover, dat wel. Maar verder wil ik rust aan mijn hoofd. Thijs gunt me die rust niet. Hij vraagt om de twee minuten hoe ik me voel, waar ik aan denk, ik word er gek van."
"Probeer eens te omschrijven," zei mijnheer W., "wat jij ervaart tijdens die erotische ontmoetingen met je minnaar. Hoe voelt het?"
"Het voelt..," zei ik, en ik aarzelde even, "als een vrije val."
"Ja," knikte hij. "Zelfverlies, het loslaten van de controle. Is het een prettige vrije val?"
Ik bloosde. "Ja," zei ik.
"Het is een roes," verklaarde hij, "een werveling. Maar het is vooral een vlucht. Jij bent emotioneel instabiel, tenminste tijdelijk - en de aanleiding voor die tijdelijke instabiliteit is bekend. Je hebt van zeer nabij met de dood te maken, en je bent niet de eerste die daarvoor op de vlucht slaat. De erotische beneveling zet rationeel gemotiveerde gedragsstrategieën even buitenspel. Alcohol, drugs, seks - het zijn allemaal middelen om je gevoelens te verdoven." Hij kuchte. "Erotiek zou je kunnen beschouwen als de bevestiging van het leven tot in de dood. Het is in de eerste plaats een uitbundig beleven van het bestaan en de levensdrift. Maar seks en erotiek houden ook verband met de dood, de vergetelheid."
"Mijn gedrag is dus normaal," zei ik iets te snel.
"Verklaarbaar," zei hij met een mechanische glimlach. "Dat is iets anders dan normaal. Je moet er maar eens over nadenken deze week. Over roes, zelfverlies en extase. Probeer je bewust te worden van je verlangens - en van het waarom van die verlangens, vooral."
"Je hebt vannacht dus met je minnaar geslapen," zei mijnheer W., en hij wreef bedachtzaam met zijn vingertoppen over zijn sikje.
Ik durfde niet te lachen om het woord 'geslapen', zo kuis en vredig - hij moest eens weten, die lieve mijnheer W. met zijn bloemetjesoverhemd. Vandaag droeg hij een blauwig overhemd dat bezaaid was met gele madeliefjes.
"Ja," zei ik.
"En daar heb je spijt van?"
"Ik weet het niet," zei ik. "Ik voelde me zo eenzaam, gisteren. En ik was alleen thuis. Het appartement van mijn moeder zat weer vol familieleden, ik ben er vandoor gegaan, ik kon er opeens niet meer tegen. Dus ik dacht: wie zal ik eens bellen? Eerst heb ik Thijs gebeld." Ik ademde diep in. "Maar hij nam niet op."
"En toen? Wat dacht je toen?"
"Niks." Mijn antwoord klonk wat mager, daarom ging ik verder: "Ik kon er gewoon niet meer tegen. O, shit," fluisterde ik, en daar kwamen de tranen, "ik maak er zo'n ongelooflijke puinhoop van."
Mijnheer W. reikte mij een tissue aan. Op zijn bureau staat een glanzend blauwe navulbox. Ik kneep het zachte papiertje tot een prop en wreef ermee in mijn ogen. "Sorry," zei ik. Daarna probeerde ik nog wat tijd te winnen door mijn neus langdurig te snuiten. "Ik snap het ook niet. Het is zo'n puinhoop."
Mijnheer W. leunde achterover in zijn stoel. Ik had spijt van mijn ontboezeming; hij keek me afkeurend aan - of verbeeldde ik me dat?
"Je kon er niet meer tegen, zei je net. Waar kon je niet meer tegen?"
"Gewoon: alles," zei ik kortaf.
De hele therapie stuitte me plotseling tegen de borst; wat had ik in dit lelijke, IKEA-achtige kamertje te zoeken? Het is armoe troef bij de familie W.. De vergeelde lamellen - wie heeft er tegenwoordig nog lamellen? - hangen scheef in de kozijnen. De muren zien eruit alsof mijnheer W. er in een fit of madness met een scherp voorwerp op heeft staan inhakken; overal butsen en gaten en onverklaarbare scheuren. Het spijt me dat ik het moet zeggen, maar de behandelruimte van mijnheer W. ademt mislukking uit. En daar kom ik niet voor. Ik kom voor een succesverhaal. Ik kom voor een therapeut die alle televisiesterrren en bekende persoonlijkheden van Nederland en België tot zijn klantenkring mag rekenen, en die achteloos tegen mij kan zeggen: 'Oh, je hebt met je minnaar geslapen? Dat had Caroline Tensen laatst ook, en die is nu gelukkiger dan ooit."
Niet alleen de behandelruimte ademt mislukking uit, mijnheer W. draagt zelf ook een aardig steentje bij aan de algehele sfeer van deprimerende onmacht. Hij lijkt mij het type dat in zijn vrije tijd met treintjes speelt, het anti-sociale type dat meer van dieren houdt dan van mensen, en nóg meer van treintjes omdat die hem in zijn hele leven nog nóóit hebben teleurgesteld. (Treintjes bijten niet. Ze janken niet. Ze hebben geen brokjes nodig als je een keer zes weken op vakantie wilt).
"Waar kon je niet meer tegen?" vroeg mijnheer W. nog een keer.
"Gewoon: alles."
"Je hebt het nu over de situatie thuis?"
"Over mijn moeder," zei ik. "Over de thuiszorgverpleegsters en de morfinespuiten en het kotsen en het kermen en over woensdag. Morgen, het is morgen woensdag." Ik sloeg mijn ogen neer, zodat ik mijnheer W. niet hoefde aan te kijken. "Ik ben bang."
Toen zei hij opeens, zonder een spier te vertrekken: "Een orgasme is de ultieme vorm van zelfverlies."
Ik vond het een vreemde opmerking. Een beetje ongepast ook; ik had hem net enkele details gegeven over de 'situatie thuis', en wat je verder ook van die situatie kunt zeggen, een orgasme krijg je er niet van.
Hij zag me kijken, maar hij ging onverstoorbaar door: "Zie jij zelf een verband tussen jouw thuissituatie en jouw plotselinge behoefte aan seksueel contact?" vroeg hij.
"Seksueel contact," mompelde ik, "dat klinkt wel erg... therapeutisch."
"Hoe noem jij het, Nadine?"
"Gewoon: seks."
"Prima. Zie jij een verband tussen jouw thuissituatie en jouw plotselinge behoefte aan... seks?" herformuleerde hij de vraag. "En bij seks denk ik dan aan het verlangen naar volledige overgave, naar zelfverlies - naar extase."
"Hm," zei ik.
"Dat herken je niet?"
"Jawel, jawel," knikte ik gespannen. "Gaat u verder."
"Eerst jij," zei hij. "Vertel eens, is het alléén seks? Of deel je ook wezenlijke zaken zoals angst en verdriet met je minnaar?"
"Minnaar klinkt zo gek," omzeilde ik zijn vraag. "Hij is de man bij wie ik oppas."
"Je hebt seksueel contact met hem." Hij trok een vermoeid gezicht maar corrigeerde zichzelf toen: "Seks, bedoel ik. Verder niks?"
"Nee. Zo goed kennen we elkaar niet. Bovendien heb ik er geen behoefte aan om met hem over mijn diepste gevoelens te praten. Juist niet."
"En met Thijs?"
Ik liet een lange stilte vallen. "Met Thijs ook niet. Dat is het probleem juist. Ik heb op dit moment geen behoefte om met wie dan ook over mijn gevoelens te praten. Ik schrijf erover, dat wel. Maar verder wil ik rust aan mijn hoofd. Thijs gunt me die rust niet. Hij vraagt om de twee minuten hoe ik me voel, waar ik aan denk, ik word er gek van."
"Probeer eens te omschrijven," zei mijnheer W., "wat jij ervaart tijdens die erotische ontmoetingen met je minnaar. Hoe voelt het?"
"Het voelt..," zei ik, en ik aarzelde even, "als een vrije val."
"Ja," knikte hij. "Zelfverlies, het loslaten van de controle. Is het een prettige vrije val?"
Ik bloosde. "Ja," zei ik.
"Het is een roes," verklaarde hij, "een werveling. Maar het is vooral een vlucht. Jij bent emotioneel instabiel, tenminste tijdelijk - en de aanleiding voor die tijdelijke instabiliteit is bekend. Je hebt van zeer nabij met de dood te maken, en je bent niet de eerste die daarvoor op de vlucht slaat. De erotische beneveling zet rationeel gemotiveerde gedragsstrategieën even buitenspel. Alcohol, drugs, seks - het zijn allemaal middelen om je gevoelens te verdoven." Hij kuchte. "Erotiek zou je kunnen beschouwen als de bevestiging van het leven tot in de dood. Het is in de eerste plaats een uitbundig beleven van het bestaan en de levensdrift. Maar seks en erotiek houden ook verband met de dood, de vergetelheid."
"Mijn gedrag is dus normaal," zei ik iets te snel.
"Verklaarbaar," zei hij met een mechanische glimlach. "Dat is iets anders dan normaal. Je moet er maar eens over nadenken deze week. Over roes, zelfverlies en extase. Probeer je bewust te worden van je verlangens - en van het waarom van die verlangens, vooral."
Op dinsdag 8 november 2005 14:16 schreef Gajus het volgende:
[afbeelding]
Indrukwekkende tekening. Ik zou metéén door de knietjes gaan bij het zien van die angstaanjagende pelikaan!
Je zou wel eens gelijk kunnen krijgen... een beetje. Het echte 'vergeven' is een stap te ver, denk ik. Maar mijn vader blijft zich manifesteren.quote:Nadine's vader ken ik niet, maar ik herken wel het Roomse hout waaruit hij gesneden is en de Jezuïtische olie waarmee hij doordrenkt is. Dat maakt mij minder pessimistisch dan RaisinGirl.
Dat verhaal vertel ik nog wel eens - over de 'echtelijke breuk' die, als het aan mijn vader had gelegen, nooit was doorgevoerd. (Nu ben ik een beetje moe. Heb zeer korte nacht achter de rug )quote:De echtelijke breuk manifesteerde zich na pakweg dertig huwelijksjaren. Hadden Nadine's ouders zoveel tijd nodig om hun incompabilité d'humeur te ontdekken? Natuurlijk niet, maar - voor wat betreft haar vader - zijn vaderschap prevaleerde boven al zijn overige deugden en ondeugden. Daarom mocht de echtelijke breuk zich pas manifesteren nadat nakomertje Nadine het ouderlijk huis verlaten had.
[afbeelding]
Indrukwekkende tekening. Ik zou metéén door de knietjes gaan bij het zien van die angstaanjagende pelikaan!
Ik kan er ook wel vrede mee hebben. Mijn broer & zus hebben zijn secretaresse nooit willen ontmoeten, ik wel. Dat heeft mijn moeder mij ook erg kwalijk genomen. Maar ik vind mezelf te oud om kinderachtige echtscheidingsspelletjes te spelen. Het is trouwens mijn echtscheiding niet. En het is wel mijn vader.quote:Op dinsdag 8 november 2005 08:36 schreef RaisinGirl het volgende:
Nadine's vader blijft haar onhandige, koppige vader, hij is zoals hij is. Haar moeder heeft met die wetenschap moeten leven, en zal er ook mee sterven, en ik denk dat zij degene is die hier al met al best vrede mee kan hebben. Nu Nadine nog.
Ja. Maar het verbaast me wel dat de treintjesverzamelaar annex hobby-therapeut met deze verklaring op de proppen komt.quote:Op woensdag 9 november 2005 02:33 schreef Xennia het volgende:
Je noemde het zelf toch eerder ook al een ontkenning van de dood?
Het is natuurlijk ook een ontkenning van de dood - maar ja, daarmee is alles niet opeens goedgepraat of gladgetrokken. Het is altijd beter, zegt de therapeut, om je bewust te zijn van wat je doet. Ha! Ja! Werk aan de winkel, dus.
Je was je er ook bewust van, maar hebt het jezelf toegestaanquote:Op woensdag 9 november 2005 02:38 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Ja. Maar het verbaast me wel dat de treintjesverzamelaar annex hobby-therapeut met deze verklaring op de proppen komt.
Het is natuurlijk ook een ontkenning van de dood - maar ja, daarmee is alles niet opeens goedgepraat of gladgetrokken. Het is altijd beter, zegt de therapeut, om je bewust te zijn van wat je doet. Ha! Ja! Werk aan de winkel, dus.
Een ontkenning van de dood, maar misschien ook een soort verkenning (la petit mort, tenslotte)?
Dat je je bewust wordt van je motieven is idd belangrijk - als je begrijpt waar de onrust vandaan komt, kun je er iets aan doen (als dat dan nog nodig is, soms volstaat de herkenning).
Nadine, ik weet niet hoe lang je nog blijft hangen, of ikzelf, maar alvast een goede nacht toegewenst, en een bemoedigende 'hug'..
Dat je je bewust wordt van je motieven is idd belangrijk - als je begrijpt waar de onrust vandaan komt, kun je er iets aan doen (als dat dan nog nodig is, soms volstaat de herkenning).
Nadine, ik weet niet hoe lang je nog blijft hangen, of ikzelf, maar alvast een goede nacht toegewenst, en een bemoedigende 'hug'..
Die bewustheid leidt hopelijk ook tot betere verslaggeving.quote:Op woensdag 9 november 2005 02:38 schreef Nadine26 het volgende:
... Het is altijd beter, zegt de therapeut, om je bewust te zijn van wat je doet.
het gebrek aan ranzige details van je afgelopen nacht bezorgt mij slappe ledematen
Chanson d’automne
Les sanglots longs
Des violons
> De l’automne
Blessent mon cœur
D’un langueur
> Monotone
Tout suffocant
Et blême, quand
> Sonne l’heure,
Je me souviens
Des jours anciens
> Et je pleure,
Et je m’en vais
Au vent mauvais
> Qui m’emporte
Deçà, delà,
Pareil à la
> Feuille morte.
Chanson d'automne (1866) de Paul Verlaine (1844-1896)
Les sanglots longs
Des violons
> De l’automne
Blessent mon cœur
D’un langueur
> Monotone
Tout suffocant
Et blême, quand
> Sonne l’heure,
Je me souviens
Des jours anciens
> Et je pleure,
Et je m’en vais
Au vent mauvais
> Qui m’emporte
Deçà, delà,
Pareil à la
> Feuille morte.
Chanson d'automne (1866) de Paul Verlaine (1844-1896)
Ik heb vandaag zomaar aan je gedacht Nadine, tijdens het verkopen van ettelijke exemplaren van knielen op een bed violen. Ach, misschien ook wel daardoor. Wat doet het ertoe. Ik hoop dat je het een beetje red allemaal
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Ik had meer interesse in de treintjes eigenlijk...quote:Op donderdag 10 november 2005 16:35 schreef cioran63 het volgende:
Yep, thats me. Wat sta ik er leuk op he?
Treintjes
Have you ever picked your feet in Poughkeepsie?
De mooiste machines die er zijn Cioran.
Het zijn de olifanten van de machinewereld, ze hebben chamre, zijn stoer, sterk.., gewoon indrukwekkend
Zonde dat ik mijn modellen in dozen weggestopt hebt... Gelukkig is het station op loopafstand.. )
Het zijn de olifanten van de machinewereld, ze hebben chamre, zijn stoer, sterk.., gewoon indrukwekkend
Zonde dat ik mijn modellen in dozen weggestopt hebt... Gelukkig is het station op loopafstand.. )
Have you ever picked your feet in Poughkeepsie?
Het is allemaal voorbij.
Gisteren was de meest bizarre & indringende & krankzinnige & aangrijpende & ook mooie & troostrijke & onbeschrijflijke dag uit mijn leven - en voor onbeschrijflijke ervaringen heb je altijd teveel bijvoegelijke naamwoorden nodig (zie boven), dus dat komt nog wel een keer. Hoe dat allemaal precies gegaan is.
Ik ben opgelucht. Dat om te beginnen.
Zeven maanden op de dood kauwen gaat je niet in de koude kleren zitten, zogezegd. Godverdomme, zeg.
Ik ben ook kalm, omdat ik nu weet hoe het eruit ziet, de dood. En omdat ik nu gezien heb hoe het gáát, de dood - van minuut tot minuut, van seconde tot seconde, van nanoseconde tot nanoseconde. Niets om bang voor te zijn.
Ik ben verbaasd. Over hoe móói het was. En hoe gruwelijk, tegelijkertijd. "Eerst houden de longen ermee op," vertelde de dokter, terwijl wij in ademloze stilte naar mijn moeder keken, die nog niet dood was, maar toch al een beetje. "Pas na de longen houdt het hart ermee op," ging de dokter verder, "en dat is het moment waarop officieel de dood intreedt." Wij voelden aan haar pols, wel twintig keer. Wij streelden haar voorhoofd, en haar hand, en ze had honderd slaaptabletten ingenomen, of opgedronken, daar kwam het feitelijk op neer, en we voelden maar weer eens aan haar pols, en de dokter zei: "De hartslag trekt weer aan." Ze had een sterk hart, mijn moeder. Het duurde drie kwartier.
"Ik kan een injectie geven," opperde de dokter. Maar wij wilden geen injectie. Met een injectie is het páf - in één keer dood. Hartstilstand. Met het drankje gaat het geleidelijk: slapen, slapen, dieper slapen. Het is geen doodstrijd, geen worsteling of gevecht - gewoon slapen. En na een tijdje geeft het slapende lichaam het op.
Mooi, hoor.
En ook gruwelijk.
De kleur trekt weg uit het gezicht, na ongeveer dertig minuten. Grauw. Grijzig. Een beetje alsof er een waslaagje op de huid ligt.
Ik heb mijn moeders gezicht gedurende die drie kwartier wel twaalf keer gekust, wel vijftien keer, ik weet het niet, ik heb het niet geteld, maar die laatste kus gaf ik aan een dode en dat voelde ik, dat was zo raar - dan is 'het leven' eruit, zoals ze zeggen. Het is echt waar.
We hebben champagne gedronken op haar bed. Mijn moeder was op alles voorbereid: zij had die champagne voor ons laten bezorgen, een hele kist, en vlak voordat de dokter kwam, had ze nog gezegd: "Lekker zuipen, jongens!" en ook: "Vergeet mij niet, hè? Sprenkel maar wat champagne over mij heen," en dat hebben we gedaan, we hebben verschrikkelijk gelachen - mijn zus doopte haar vingers in haar glas en toen liet ze de champagnedruppels zo, van haar vingers, op mijn moeders voorhoofd vallen. Ze zei: "Straks, als de familie komt, zullen ze wel denken dat het tranen zijn."
We waren helemaal alleen met haar. De lijkschouwer was al geweest. Dat bezoekje duurde een paar minuten. Of misschien duurde het een uur, ik heb geen idee - wij waren alledrie in trance, wij zaten behoorlijk op hete kolen om die champagne open te kunnen trekken, we dachten steeds: 'Laat die lijkschouwer oprotten, en die dokter, dan kunnen we los!' Toen ze eindelijk waren opgerot, waren we dus alleen met haar.
We lagen bij mijn moeder op het bed, alledrie met een champagneglas in de hand. Zij was dood. Maar het was de normaalste zaak van de wereld dat ze dood was, we hadden het zelf gezien, we hadden het zelf meegemaakt - ze had het glas omhoog gehouden en ze had gezegd: "Dag Frankie! Dag Tom! Dag Nini!" en daarna, met een glimlach: "Cheers!" - het was volkomen normaal om daar te liggen, naast onze dode moeder, en om elkaar verhalen te vertellen, en om aan Frankie te vragen of ze nog één keer wilde vertellen over het Oplichtersduo, alsjeblieft, nog één keertje, Frankie... - en Frankie was op dreef, ze was nog nooit zo op dreef geweest als nu, mijn broer en ik vielen bijna van het bed van het lachen, godverdomme wat was Frankie op dreef. Wij alledrie, trouwens.
Ik ben ook een beetje euforisch. Dat is normaal. Dus dat jullie niet denken dat ik rechtstreeks in een psychose ben geschoten - de dokter zegt dat het normaal is. (En hij kan het weten). Onzettend aardige vent, die dokter. Ik ben een beetje verliefd op hem. Ook dát is normaal. Ik bedoel: wat je even meemaakt met zo'n wildvreemde man, tussen 12.00 en 14.00 uur 's middags op een doodgewone woensdag. (Onze eigen dokter wandelde op het moment van mijn moeders dood door het Chinese hooggebergte.)
Ik ben ook verdrietig. Over het noodlot. Niet over deze dood. Want deze dood was goed; ik bedoel de manier waarop, die was goed.
P.s. dank voor al jullie plaatjes & woorden etc. - doet me goed!
Gisteren was de meest bizarre & indringende & krankzinnige & aangrijpende & ook mooie & troostrijke & onbeschrijflijke dag uit mijn leven - en voor onbeschrijflijke ervaringen heb je altijd teveel bijvoegelijke naamwoorden nodig (zie boven), dus dat komt nog wel een keer. Hoe dat allemaal precies gegaan is.
Ik ben opgelucht. Dat om te beginnen.
Zeven maanden op de dood kauwen gaat je niet in de koude kleren zitten, zogezegd. Godverdomme, zeg.
Ik ben ook kalm, omdat ik nu weet hoe het eruit ziet, de dood. En omdat ik nu gezien heb hoe het gáát, de dood - van minuut tot minuut, van seconde tot seconde, van nanoseconde tot nanoseconde. Niets om bang voor te zijn.
Ik ben verbaasd. Over hoe móói het was. En hoe gruwelijk, tegelijkertijd. "Eerst houden de longen ermee op," vertelde de dokter, terwijl wij in ademloze stilte naar mijn moeder keken, die nog niet dood was, maar toch al een beetje. "Pas na de longen houdt het hart ermee op," ging de dokter verder, "en dat is het moment waarop officieel de dood intreedt." Wij voelden aan haar pols, wel twintig keer. Wij streelden haar voorhoofd, en haar hand, en ze had honderd slaaptabletten ingenomen, of opgedronken, daar kwam het feitelijk op neer, en we voelden maar weer eens aan haar pols, en de dokter zei: "De hartslag trekt weer aan." Ze had een sterk hart, mijn moeder. Het duurde drie kwartier.
"Ik kan een injectie geven," opperde de dokter. Maar wij wilden geen injectie. Met een injectie is het páf - in één keer dood. Hartstilstand. Met het drankje gaat het geleidelijk: slapen, slapen, dieper slapen. Het is geen doodstrijd, geen worsteling of gevecht - gewoon slapen. En na een tijdje geeft het slapende lichaam het op.
Mooi, hoor.
En ook gruwelijk.
De kleur trekt weg uit het gezicht, na ongeveer dertig minuten. Grauw. Grijzig. Een beetje alsof er een waslaagje op de huid ligt.
Ik heb mijn moeders gezicht gedurende die drie kwartier wel twaalf keer gekust, wel vijftien keer, ik weet het niet, ik heb het niet geteld, maar die laatste kus gaf ik aan een dode en dat voelde ik, dat was zo raar - dan is 'het leven' eruit, zoals ze zeggen. Het is echt waar.
We hebben champagne gedronken op haar bed. Mijn moeder was op alles voorbereid: zij had die champagne voor ons laten bezorgen, een hele kist, en vlak voordat de dokter kwam, had ze nog gezegd: "Lekker zuipen, jongens!" en ook: "Vergeet mij niet, hè? Sprenkel maar wat champagne over mij heen," en dat hebben we gedaan, we hebben verschrikkelijk gelachen - mijn zus doopte haar vingers in haar glas en toen liet ze de champagnedruppels zo, van haar vingers, op mijn moeders voorhoofd vallen. Ze zei: "Straks, als de familie komt, zullen ze wel denken dat het tranen zijn."
We waren helemaal alleen met haar. De lijkschouwer was al geweest. Dat bezoekje duurde een paar minuten. Of misschien duurde het een uur, ik heb geen idee - wij waren alledrie in trance, wij zaten behoorlijk op hete kolen om die champagne open te kunnen trekken, we dachten steeds: 'Laat die lijkschouwer oprotten, en die dokter, dan kunnen we los!' Toen ze eindelijk waren opgerot, waren we dus alleen met haar.
We lagen bij mijn moeder op het bed, alledrie met een champagneglas in de hand. Zij was dood. Maar het was de normaalste zaak van de wereld dat ze dood was, we hadden het zelf gezien, we hadden het zelf meegemaakt - ze had het glas omhoog gehouden en ze had gezegd: "Dag Frankie! Dag Tom! Dag Nini!" en daarna, met een glimlach: "Cheers!" - het was volkomen normaal om daar te liggen, naast onze dode moeder, en om elkaar verhalen te vertellen, en om aan Frankie te vragen of ze nog één keer wilde vertellen over het Oplichtersduo, alsjeblieft, nog één keertje, Frankie... - en Frankie was op dreef, ze was nog nooit zo op dreef geweest als nu, mijn broer en ik vielen bijna van het bed van het lachen, godverdomme wat was Frankie op dreef. Wij alledrie, trouwens.
Ik ben ook een beetje euforisch. Dat is normaal. Dus dat jullie niet denken dat ik rechtstreeks in een psychose ben geschoten - de dokter zegt dat het normaal is. (En hij kan het weten). Onzettend aardige vent, die dokter. Ik ben een beetje verliefd op hem. Ook dát is normaal. Ik bedoel: wat je even meemaakt met zo'n wildvreemde man, tussen 12.00 en 14.00 uur 's middags op een doodgewone woensdag. (Onze eigen dokter wandelde op het moment van mijn moeders dood door het Chinese hooggebergte.)
Ik ben ook verdrietig. Over het noodlot. Niet over deze dood. Want deze dood was goed; ik bedoel de manier waarop, die was goed.
P.s. dank voor al jullie plaatjes & woorden etc. - doet me goed!
Sterkte meid!
Mooi dat het zo gegaan is.
Mooi dat het zo gegaan is.
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Diese verdammte Schweinerei!quote:
Beter had ik het zelf niet kunnen zeggen. Het is toch ook Schweinerei, als je erbij stilstaat? De grootste Schweinerei is nog wel dat we er zelf misschien ook aan moeten geloven, op een dag - niet aan de dood, want daar moeten we zéker aan geloven, maar aan zo'n slepend proces van zeven of twaalf of twintig maanden van 'afscheid nemen'.
De dokter zei: "Mensen zoals jouw moeder, daarvan zijn er niet zoveel. De meeste mensen durven het uiteindelijk niet, zo'n drankje achterover slaan en dag zeggen."
Apotheken krijg vaak euthanasiedrankjes & injecties terug. Veel 'bijna doden' krijgen vlak voor het moment suprème een opleving - zo ook mijn moeder. Zo'n opleving is natuurlijk een fantastische reden om er op de valreep toch maar vanaf te zien.
Een mooi verhaal (van een kennis van mijn vader): deze man zou 's avonds om 8 uur bezoek krijgen van de euthanasiedokter. Hij kreeg aan het eind van de middag een geweldige opleving. De dokter arriveerde om half acht, en hij vroeg: "Wat denkt u... bent u er klaar voor?"
Daarop zei de man: "Nog éven het 8-uur Journaal kijken!"
En toen hij eenmaal voor de buis zat, wilde hij ook zijn favoriete crimi nog even zien.
Uiteindelijk kon de dokter hem tóch nog, rond middernacht, uit zijn lijden verlossen.
Schweinerei. We hangen teveel aan het leven.
Thanks.quote:Op donderdag 10 november 2005 23:29 schreef Oblivion het volgende:
Sterkte meid!
Mooi dat het zo gegaan is.
Dat vind ik nou echt een mooi gedicht. Ja, hij kon het wel, Verlaine. (Als hij een beetje zijn best deed ) Terwijl ik gedichten eigenlijk gewoon haat. Dat moeilijke gedoe. Zég gewoon wat je vindt. Doe niet zo belangrijk. Met van die halve zinnetjes en allemaal witregels.quote:Op woensdag 9 november 2005 04:45 schreef Gajus het volgende:
Chanson d’automne
Zo kunnen we het allemaal wel;
schrijven, dus. Als je de helft
wit
mag laten.
Maar dit gedicht - ja, dat is mooi.
Nog ééntje, de allerlaatste ... ook van het gedoemde dichterstrio ...quote:Op vrijdag 11 november 2005 00:40 schreef Nadine26 het volgende:
Maar dit gedicht - ja, dat is mooi.
La mort des pauvres
C'est la Mort qui console, hélas! et qui fait vivre;
C'est le but de la vie, et c'est le seul espoir
Qui, comme un élixir, nous monte et nous enivre,
Et nous donne le coeur de marcher jusqu'au soir;
A travers la tempête, et la neige, et le givre,
C'est la clarté vibrante à notre horizon noir;
C'est l'auberge fameuse inscrite sur le livre,
Où l'on pourra manger, et dormir, et s'asseoir;
C'est un Ange qui tient dans ses doigts magnétiques
Le sommeil et le don des rêves extatiques,
Et qui refait le lit des gens pauvres et nus;
C'est la gloire des Dieux, c'est le grenier mystique,
C'est la bourse du pauvre et sa patrie antique,
C'est le portique ouvert sur les Cieux inconnus!
uit Les Fleurs du Mal (1857) van Charles Baudelaire (1821-1867)
[ Bericht 9% gewijzigd door Gajus op 11-11-2005 00:51:32 ]
Je krijgt er een terug: !quote:Op woensdag 9 november 2005 21:15 schreef Vivi het volgende:
Ik heb vandaag zomaar aan je gedacht Nadine, tijdens het verkopen van ettelijke exemplaren van knielen op een bed violen. Ach, misschien ook wel daardoor. Wat doet het ertoe. Ik hoop dat je het een beetje red allemaal
[afbeelding]
Ik heb vlak voordat de dokter kwam al mijn vriendinnen een sms gestuurd met de vraag of ze een kaars voor mijn moeder wilden branden - sentimenteel, ik brand zelf nooit kaarsen, maar opeens kreeg ik een 'ingeving', blijkbaar. Ze hebben allemaal écht een kaars gebrand. Mooi. Dat soort dingen vind ik tóch mooi. En lief.
Je verkoopt Jan Siebelink?! Werk je in een boekhandel?!
Ik lees geen Jan Siebelink. Ik ben een slecht mens, want de enige reden waarom ik geen Jan Siebelink lees is omdat ik hem niet fotogeniek vind. Iemand die er zó uitziet, zo Jan Siebelink-achtig & gereformeerd & kleurloos, van zo iemand wil ik geen boek lezen. (Volgens mij heb ik nog gelijk ook. Hij kan het niet! Hij kan het niet!)
Op vrijdag 11 november 2005 00:42 schreef Gajus het volgende:
Daarmee is niet gezegd dat ik van poëziemeisjes hou.
Okay, genade, genade... ik beken: ik hou tóch van poëzie.quote:Nog ééntje, de allerlaatste ... ook van het vervloekte dichterstrio ...
La mort des pauvres
C'est la Mort qui console, hélas! et qui fait vivre;
C'est le but de la vie, et c'est le seul espoir
Qui, comme un élixir, nous monte et nous enivre,
Et nous donne le coeur de marcher jusqu'au soir;
Daarmee is niet gezegd dat ik van poëziemeisjes hou.
Geloof mij ... geen moment gedacht aan het PM'tje.quote:Op vrijdag 11 november 2005 00:56 schreef Nadine26 het volgende:
Okay, genade, genade... ik beken: ik hou tóch van poëzie.
Daarmee is niet gezegd dat ik van poëziemeisjes hou.
wel aan de afscheidsbijeenkomst van mijn vader, groot liefhebber van Les Poètes Maudits
Op vrijdag 11 november 2005 01:12 schreef Gajus het volgende:
Ik heb het moeilijk;
oh, oh,
wat heb ik
het moeilijk. En ook
zwaar
trouwens.
Nee, die vergelijking gaat ook mank. Het PM'tje is een zelfgehaakte huisvlijtdichteres, van het type:quote:Geloof mij ... geen moment gedacht aan het PM'tje.
Ik heb het moeilijk;
oh, oh,
wat heb ik
het moeilijk. En ook
zwaar
trouwens.
Haar kinderen waren haar trotse levenswerk, getuige haar laatste woorden.quote:Op donderdag 10 november 2005 23:22 schreef Nadine26 het volgende:
... ze had gezegd: "Dag Frankie! Dag Tom! Dag Nini!" en daarna, met een glimlach: "Cheers!"
requiescat in pace
Ik vind dit kut;quote:Op vrijdag 11 november 2005 01:21 schreef Nadine26 het volgende:
Nee, die vergelijking gaat ook mank. Het PM'tje is een zelfgehaakte huisvlijtdichteres, van het type:
Ik heb het moeilijk;
oh, oh,
wat heb ik
het moeilijk. En ook
zwaar
trouwens.
oh, oh,
wat vind ik
dit kut. En ook
klote
trouwens.
dit slaat dus op beide gedichten
quote:maar die laatste kus gaf ik aan een dode en dat voelde ik, dat was zo raar - dan is 'het leven' eruit, zoals ze zeggen. Het is echt waar.
Jullie zijn dapper geweest, je moeder en jij, en je broer en zus. Knap om zo toch het beste te kunnen maken van die absurde situatie, die even gevreesd als gewenst moet zijn geweest, en net zo onwerkelijk als onontkenbaar écht. Brrrr.
Eigenlijk heb je over de aanloop naar jullie afscheid, afgezien van de opgetekende verhalen en de medische toestanden, niet eens zoveel geschreven. Ik hoop dat iedereen een beetje het gevoel had er klaar voor te zijn, voorzover dat dan kan.
Je houdt dan niet van gedichten, en degenen die menen dat obscuriteit een kwaliteit is en sentiment een schandvlek zullen in walging over me heen vallen, maar ik moet deze wellicht overbekende woorden van mw. Droogleever Fortuyn-Leenmans (Vasalis) toch even kwijt, simpelweg omdat ze van toepassing lijken op je moeder en ik ze zelf, in hun soberheid, zo razend knap vind:
Sub Finem
En nu nog maar alleen
het lichaam los te laten
de liefste en de kinderen te laten gaan
alleen nog maar het sterke licht
het rode, zuivere van de late zon
te zien, te volgen en de eigen weg te gaan
Het werd, het was, het is gedaan.
Die laatste woorden uit je quote bovenaan, "het is echt waar" - die zullen je misschien nog vaak overvallen. Maar dat zal slijten!
En terecht.quote:Op vrijdag 11 november 2005 01:42 schreef Gajus het volgende:
Haar kinderen waren haar trotse levenswerk, getuige haar laatste woorden.
Jij dicht ook een aardig robbertje weg, Martel.quote:Op vrijdag 11 november 2005 02:37 schreef Martel het volgende:
[..]
Ik vind dit kut;
oh, oh,
wat vind ik
dit kut. En ook
klote
trouwens.
dit slaat dus op beide gedichten
Op vrijdag 11 november 2005 06:30 schreef dvr het volgende:
We did a good job, dat vind ik zelf ook. Maar het is toch vooral mijn moeder die ongelooflijk stoer en onverzettelijk is geweest. Zo vastbesloten. Geen spoor van twijfel. En ik had sterk het idee dat ze het deels ook voor ons deed - zoals ze gedurende het halve jaar van haar ziekte ook voor ons de moed erin hield.
quote:Jullie zijn dapper geweest, je moeder en jij, en je broer en zus. Knap om zo toch het beste te kunnen maken van die absurde situatie, die even gevreesd als gewenst moet zijn geweest, en net zo onwerkelijk als onontkenbaar écht. Brrrr.
We did a good job, dat vind ik zelf ook. Maar het is toch vooral mijn moeder die ongelooflijk stoer en onverzettelijk is geweest. Zo vastbesloten. Geen spoor van twijfel. En ik had sterk het idee dat ze het deels ook voor ons deed - zoals ze gedurende het halve jaar van haar ziekte ook voor ons de moed erin hield.
Eén van de eerste dingen die mijn moeder zei, toen we na het doodvonnis het ziekenhuis verlieten, was: "Ik ga dit lied niet uitzingen." Dus we waren er allemaal op voorbereid. Alleen hoopten we natuurlijk dat het niet nodig zou blijken te zijn - dat ze op een natuurlijke manier... zo maar... in haar slaap of zo... maar ja, het is geen Hollywoodfilm.quote:Eigenlijk heb je over de aanloop naar jullie afscheid, afgezien van de opgetekende verhalen en de medische toestanden, niet eens zoveel geschreven. Ik hoop dat iedereen een beetje het gevoel had er klaar voor te zijn, voorzover dat dan kan.
Yeah...quote:Het werd, het was, het is gedaan.[/i]
Dan haal je ze er toch weer uit?quote:Op donderdag 10 november 2005 16:59 schreef Automatic_Rock het volgende:
Zonde dat ik mijn modellen in dozen weggestopt hebt... Gelukkig is het station op loopafstand.. )
Ik ken een aardige meneer, werkzaam als therapeut te A***, die misschien nog wel eens een middag bij jou wil komen spelen...
Ondanks dat je er "luchtig" over schrijft, kan ik een sip gezichtje hier niet onderdrukken...
Was als kind al doodsbang mijn moeder te moeten missen door de dood.
Heeft je moeder haar eigen begravenis geregeld? Of heeft ze dat aan jullie overgelaten?
Was als kind al doodsbang mijn moeder te moeten missen door de dood.
Heeft je moeder haar eigen begravenis geregeld? Of heeft ze dat aan jullie overgelaten?
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Ik werk soms in de boekhandel van een vriend van mij. als hij even te weinig personeel heeft.quote:Op vrijdag 11 november 2005 00:47 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Je krijgt er een terug: !
Ik heb vlak voordat de dokter kwam al mijn vriendinnen een sms gestuurd met de vraag of ze een kaars voor mijn moeder wilden branden - sentimenteel, ik brand zelf nooit kaarsen, maar opeens kreeg ik een 'ingeving', blijkbaar. Ze hebben allemaal écht een kaars gebrand. Mooi. Dat soort dingen vind ik tóch mooi. En lief.
Je verkoopt Jan Siebelink?! Werk je in een boekhandel?!
Ik lees geen Jan Siebelink. Ik ben een slecht mens, want de enige reden waarom ik geen Jan Siebelink lees is omdat ik hem niet fotogeniek vind. Iemand die er zó uitziet, zo Jan Siebelink-achtig & gereformeerd & kleurloos, van zo iemand wil ik geen boek lezen. (Volgens mij heb ik nog gelijk ook. Hij kan het niet! Hij kan het niet!)
Die boekhandel is in Leusden, dat is ongeveer 50 km van Velp, waar Siebelink is geboren.
Na het uitreiken van de Ako literatuurprijs werd de enige boekhandel die het gat Leusden rijk is, de boekhandel waar ik dus soms werk, overspoeld door middelbare dames met een boblijn en trenchcoat, de regenuitvoering, die het boek kwamen aanschaffen en mij vergasten op anekdotes betreffende de tijd dat ze een blauwe maandag met hem op school hebben gezeten, naar de kerk gingen of samen op diepzeepunniken zaten
De behoefte om het boek te lezen is dus nooit gekomen. Al vind ik deze quote van hem wel mooi.
"In mijn romans en verhalen gaat het altijd om gewone mensen, maar door intens licht op hen te laten vallen, komen ze los van de werkelijkheid en worden tot raadselachtige personages. Literatuur hoort mensen bijzonder te maken."
Anyway, ik probeer me in te leven hoe je het allemaal hebt ervaren, ms omdat ik aan het begin van dezelfde weg sta. Gisteren belde mijn moeder, ze zou een kaak-operatie ondergaan, omdat ze dacht een ontsteking in haar mond te hebben. De kaakchirurg zag weliswaar een grote grijze vlek op de rontgenfoto, aan 1 kant van haar gezicht, maar hij kon met zekerheid zeggen dat het geen ontsteking betrof. Wat het wel is daar wilde hij niet over speculeren. Maandag krijgt ze een ruggemergpunctie waarbij ze hersenvocht gaan afnemen om te testen.
En wat doe ik? Ik vlucht weer in de armen van de laatste bij wie ik veilig ben. En toch is dat het enige wat ik op nodig had, die adrenaline, het voelen van je bloed dat door je aderen pompt.
En het rare is...ik had hem 2 weken niet gesproken, maar alsof hij het aanvoelde, werd ik door hem meegenomen naar huis toen ik hem tegenkwam waar ik een Japanse fondue met gamba's en zeewolf en inktvis voorgezet kreeg (om 1 uur 's nachts ) en twee armen om me heen en alleen dat ene zinnetje "Nu is het eens een keer jouw beurt om klein te zijn".
Goedkope kleine meisjes-poezie Maar wat is dat soms even fijn
En wat betreft het kaarsje branden, het zullen mijn zwaar Rooms-Katholieke Italiaanse voorvaderen wel zijn, wat een gen heeft achtergelaten waardoor ik geraakt wordt door dat soort rituelen, ik vond de begrafenis van Pim Fortuijn bijvoorbeeld ook heel erg mooi, met alle opsmuk van wierook en aanverwante zaken.
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Op vrijdag 11 november 2005 10:30 schreef Oblivion het volgende:
Ik ook.
Het is nog totaal onwezenlijk. Aan de andere kant hebben we er maanden naartoe geleefd, elke seconde was er één, en deze slotsom was onvermijdelijk. Ik weet niet zo goed wat ik voel, behalve opluchting - en dat is dan vooral de klassieke opluchting over de 'verlossing'. Geen pijn meer, geen angst, geen zinloosheid.
Voor ons voelt het alsof we een natuurramp hebben overleefd. Het is 'goed gegaan', hoe raar dat ook klinkt.
Ze heeft de begraafplaats uitgezocht, de begraafplaats waar de urn - want ze wil een crematie - in de grond kan worden gestopt. Ze heeft niet veel geregeld; het interesseerde haar niet echt. Ze heeft alleen gezegd: 'Geen koffie met cake. Drank! Veel drank!' Dus dat hebben we inmiddels geregeld met de begrafenisondernemer. En straks gaan we met haar agenda rond de tafel zitten om de adressen bij elkaar te sprokkelen.
Ik zal er snel meer over schrijven; over hoe het allemaal precies is verlopen, want mijn hoofd loopt over van de indrukken & de Belangrijke Momenten & de Cruciale Woorden & de Onvergetelijke Beelden, enzovoort - maar ik krijg er nu nog even geen lijn in.
quote:Ondanks dat je er "luchtig" over schrijft, kan ik een sip gezichtje hier niet onderdrukken...
Was als kind al doodsbang mijn moeder te moeten missen door de dood.
Ik ook.
Het is nog totaal onwezenlijk. Aan de andere kant hebben we er maanden naartoe geleefd, elke seconde was er één, en deze slotsom was onvermijdelijk. Ik weet niet zo goed wat ik voel, behalve opluchting - en dat is dan vooral de klassieke opluchting over de 'verlossing'. Geen pijn meer, geen angst, geen zinloosheid.
Voor ons voelt het alsof we een natuurramp hebben overleefd. Het is 'goed gegaan', hoe raar dat ook klinkt.
quote:Heeft je moeder haar eigen begravenis geregeld? Of heeft ze dat aan jullie overgelaten?
Ze heeft de begraafplaats uitgezocht, de begraafplaats waar de urn - want ze wil een crematie - in de grond kan worden gestopt. Ze heeft niet veel geregeld; het interesseerde haar niet echt. Ze heeft alleen gezegd: 'Geen koffie met cake. Drank! Veel drank!' Dus dat hebben we inmiddels geregeld met de begrafenisondernemer. En straks gaan we met haar agenda rond de tafel zitten om de adressen bij elkaar te sprokkelen.
Ik zal er snel meer over schrijven; over hoe het allemaal precies is verlopen, want mijn hoofd loopt over van de indrukken & de Belangrijke Momenten & de Cruciale Woorden & de Onvergetelijke Beelden, enzovoort - maar ik krijg er nu nog even geen lijn in.
Wil je toch een een virtuele aai over je bolletje geven, het is niet niks waar jullie doorheen gegaan zijn...quote:Op vrijdag 11 november 2005 10:51 schreef Nadine26 het volgende:
Ik ook.
Het is nog totaal onwezenlijk. Aan de andere kant hebben we er maanden naartoe geleefd, elke seconde was er één, en deze slotsom was onvermijdelijk. Ik weet niet zo goed wat ik voel, behalve opluchting - en dat is dan vooral de klassieke opluchting over de 'verlossing'. Geen pijn meer, geen angst, geen zinloosheid.
Voor ons voelt het alsof we een natuurramp hebben overleefd. Het is 'goed gegaan', hoe raar dat ook klinkt.
quote:
Ze heeft de begraafplaats uitgezocht, de begraafplaats waar de urn - want ze wil een crematie - in de grond kan worden gestopt. Ze heeft niet veel geregeld; het interesseerde haar niet echt. Ze heeft alleen gezegd: 'Geen koffie met cake. Drank! Veel drank!' Dus dat hebben we inmiddels geregeld met de begrafenisondernemer. En straks gaan we met haar agenda rond de tafel zitten om de adressen bij elkaar te sprokkelen.
Dat wordt een zuipfestijn waar mensen schande over gaan spreken!
Is niet zo gek.quote:Ik zal er snel meer over schrijven; over hoe het allemaal precies is verlopen, want mijn hoofd loopt over van de indrukken & de Belangrijke Momenten & de Cruciale Woorden & de Onvergetelijke Beelden, enzovoort - maar ik krijg er nu nog even geen lijn in.
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Op vrijdag 11 november 2005 10:50 schreef Vivi het volgende:
Ge-boblijnde & ge-trenchcoate starfuckers
Erotische werveling of niet - soms is het gewoon nodig om je even in het ravijn te storten. Lekker vliegen. (Zonder vangnet).
quote:...middelbare dames met een boblijn en trenchcoat, de regenuitvoering die een blauwe maandag met hem op school hebben gezeten, naar de kerk gingen of samen op diepzeepunniken zaten
Ge-boblijnde & ge-trenchcoate starfuckers
Dat klinkt verraderlijk; ik duim voor jullie dat het in godsnaam meevalt. Maar alleen al die griezelige onderzoeken, en de schreeuwende angst & onzekerheid... dat is al erg genoeg.quote:Anyway, ik probeer me in te leven hoe je het allemaal hebt ervaren, ms omdat ik aan het begin van dezelfde weg sta. Gisteren belde mijn moeder, ze zou een kaak-operatie ondergaan, omdat ze dacht een ontsteking in haar mond te hebben. De kaakchirurg zag weliswaar een grote grijze vlek op de rontgenfoto, aan 1 kant van haar gezicht, maar hij kon met zekerheid zeggen dat het geen ontsteking betrof. Wat het wel is daar wilde hij niet over speculeren. Maandag krijgt ze een ruggemergpunctie waarbij ze hersenvocht gaan afnemen om te testen.
Kijk. Mijnheer W. mag dan beweren dat mijn gedrag 'normaal' is - of nee, dat zei hij niet, hij noemde het 'verklaarbaar' - maar ik hoor toch liever een ervaringsdeskundige aan het woord. Het is stompzinnig en dom en fout en onvolwassen en primitief maar daar gaat het allemaal niet om, het gaat om de kick. Iets voelen. En daar hebben we al die dure woorden van mijnheer W. niet voor nodig ("De erotische werveling," zei hij op een bepaald moment - en dát uit de mond van iemand die in zijn hele leven nog nooit een 'erotische werveling' van dichtbij heeft gezien, laat staan dat hij weet hoe het voelt. ).quote:En wat doe ik? Ik vlucht weer in de armen van de laatste bij wie ik veilig ben. En toch is dat het enige wat ik op nodig had, die adrenaline, het voelen van je bloed dat door je aderen pompt.
).Erotische werveling of niet - soms is het gewoon nodig om je even in het ravijn te storten. Lekker vliegen. (Zonder vangnet).
quote:En het rare is...ik had hem 2 weken niet gesproken, maar alsof hij het aanvoelde, werd ik door hem meegenomen naar huis toen ik hem tegenkwam waar ik een Japanse fondue met gamba's en zeewolf en inktvis voorgezet kreeg (om 1 uur 's nachts ) en twee armen om me heen en alleen dat ene zinnetje "Nu is het eens een keer jouw beurt om klein te zijn".
Is er een andere manier?quote:Op vrijdag 11 november 2005 11:10 schreef Nadine26 het volgende:
Lekker vliegen. (Zonder vangnet).
[..]
Je bent een mooi mens. Ook al vind ik dat een jeuk-uitdrukking
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Thijs zou zeggen: 'Een mooi mensenmens.'quote:Op vrijdag 11 november 2005 11:17 schreef Vivi het volgende:
Je bent een mooi mens. Ook al vind ik dat een jeuk-uitdrukking
En wat zou D. zeggen?quote:Op vrijdag 11 november 2005 11:26 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Thijs zou zeggen: 'Een mooi mensenmens.'
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Nadine zou kunnen zeggen: 'Dank je, Vivi...'quote:Op vrijdag 11 november 2005 11:26 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Thijs zou zeggen: 'Een mooi mensenmens.'
Slikken kreng, die complimentjes!
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Ik weet wat D. zegt.quote:Op vrijdag 11 november 2005 11:30 schreef Vivi het volgende:
En wat zou D. zeggen?
Hij zegt: "Jij bent mijn lievelingsmeisje."
Ik antwoordde: "Ja, na dat ándere lievelingsmeisje van je. Tweede plaats. Niet goed genoeg."
Toen zei hij: "Het is over tussen Kim en mij."
"Oh?" vroeg ik, en ik herinnerde me de gele vlek op zijn bank. "Sinds wanneer?"
"We hebben het er nog niet over gehad," zei hij toen. "Maar het is duidelijk. Het werkt niet, het wordt niks. We zijn uitgepraat."
"Dat vindt zij ook?" vroeg ik.
"Zij vindt niet zo veel. Zij heeft geen mening. Zij laat de beslissingen liever aan mij over."
"Ja, maar déze beslissing waarschijnlijk niet."
"Dan heeft ze pech," zei hij. En toen: "Ik ben namelijk verliefd op een ander meisje."
Ik zei niks.
"En jij?" vroeg hij.
"Ik niet."
Stilte. "O. Trek je kleren dan maar weer aan." En daarna: "Meen je dat?"
"Ja. Ik ben niet verliefd op een ander meisje."
"Flauw," zei hij. "Heb jij dat vriendje eigenlijk nog?"
"Soort van."
"Maak het uit, dump die jongen. Je bent nu van mij."
"Dat heb je snel geregeld."
"Ik neem je mee op reis, Nadine. We gaan samen toeren, jij en ik."
"Leuk. Wanneer?"
"Ligt eraan. Wanneer heb je tijd?"
"Nu even niet. Over een week... misschien."
Hij zei: "Niet neuzelen. Het is 'ja' of 'nee'. Als het 'nee' is, vertrek ik morgen."
"Ja," zei ik. "Ik ga mee."
Erg he, maar ik ben een sucker voor dat soort daadkrachtige mannelijke Unga-Bunga tekstenquote:
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Ik ook!quote:Op vrijdag 11 november 2005 12:37 schreef Vivi het volgende:
Erg he, maar ik ben een sucker voor dat soort daadkrachtige mannelijke Unga-Bunga teksten
Nu alleen die gele vlek nog uitwissen.
Beetje Biotex in een teiltje, heet water erbij...quote:Op vrijdag 11 november 2005 12:45 schreef Vivi het volgende:
Die verdwijnt vanzelf in een witte stofwolk
Overigens betwijfel ik ten zeerste of zij inderdaad zo gemakkelijk het veld gaat ruimen. Ik bemoei me er verder niet mee. Ik mag voor het eerst in mijn leven zeggen dat ik genoeg heb aan mijn eigen problemen.
quote:Op vrijdag 11 november 2005 14:39 schreef Herald het volgende:
Een vlot meisje, van een jaar of 26 loopt parmantig langs de schappen. Ze heeft een aupairachtig beroep, ze zorgt dus voor de koters van een of andere rijkaard. Ik zie al helemaal voor me hoe ze een soort Fran Fine is uit The Nanny, altijd op jacht naar haar werkgever. Dat is zo cliché vind ik, een verliefd worden op de heer des huizes. Net zoals jonge meisjes die verliefd worden op de leider van hun zeilkamp. Net als dat kikkermeisje dat dierenarts wilde worden, immer verliefd op die stoere leidinggevende jongens.
De nanny loopt naar me toe, en vraagt naar twee grote bakken Häagen Dazs ijs. Tja overduidelijk dat ze hopeloos verliefd is. Waarschijnlijk hebben ze al een amoureuze tête-à tête achter de rug, en negeert hij haar nu. Misschien lag ze al naakt naast hem op bed terwijl hij zijn driedelig pak nog aanhad, wie weet.
Nou...?!quote:Op vrijdag 11 november 2005 15:06 schreef Martel het volgende:
Ik verschijn toch maar mooi ten tonele als een 'vlot' meisje! Nog nét geen 'pittig ding', ook een uitdrukking waar ik erg van houd, maar ik vind 'vlot' al fantastisch. Ik teken ervoor.
(En Daniël is opeens werkzaam in de discussiebranche... Daar krijg ik wel een beetje wilde fantasieën van, eerlijk gezegd...)
Daar krijg ik wel een beetje wilde fantasieën van, eerlijk gezegd...)
Kittig is ook leuk. Of daghit, volkomen verdwenen.
"De telefoon rinkelde !
"Ga je mee naar de Club ?"
"Is ie open?"
"Ja! de bordjes staan op de trams!"
"Fijnsmans ! Hoe laat kom je me halen?"
"Om half twee !"
"Puik ! Gedáág !"
KIokslag half twee staat ze voor m'n huisdeur, rinkelt de bel onbarmhartig, stormt er iets de trap op, hoor ik de daghit hysterisch gieren, stapt naar binnen.... Peggy in broek !!
Ze ziet er uit om te gappen ! Ze heeft een beige sweater aan met breeden rand van bruin, hel-rood en groen. Uit de hals-opening koekeloert een wit overhemd met hoogen boord en heerendas in beige en rood. Een kittig mutsje van beige met zelfden rand als sweater troont op haar geestige jongensbol. Om den hals is een scarf van beige wol geslagen en o schrik ! haar rij-broek is van beige !
"Ben je zoo van je huis komen loopen ?" hijg ik amechtig."
http://www.zeelandboek.nl/OZ/OZ28/teksten/OZ2802.htm
"De telefoon rinkelde !
"Ga je mee naar de Club ?"
"Is ie open?"
"Ja! de bordjes staan op de trams!"
"Fijnsmans ! Hoe laat kom je me halen?"
"Om half twee !"
"Puik ! Gedáág !"
KIokslag half twee staat ze voor m'n huisdeur, rinkelt de bel onbarmhartig, stormt er iets de trap op, hoor ik de daghit hysterisch gieren, stapt naar binnen.... Peggy in broek !!
Ze ziet er uit om te gappen ! Ze heeft een beige sweater aan met breeden rand van bruin, hel-rood en groen. Uit de hals-opening koekeloert een wit overhemd met hoogen boord en heerendas in beige en rood. Een kittig mutsje van beige met zelfden rand als sweater troont op haar geestige jongensbol. Om den hals is een scarf van beige wol geslagen en o schrik ! haar rij-broek is van beige !
"Ben je zoo van je huis komen loopen ?" hijg ik amechtig."
http://www.zeelandboek.nl/OZ/OZ28/teksten/OZ2802.htm
DE DINGEN DIE WE NOG ZEIDEN...
"Heb je nog geheimen?" vroeg mijn moeder.
Het was half elf. Om twaalf uur zou de huisarts komen. Anderhalf uur voor haar dood stelde ze die vraag: "Heb je nog geheimen?"
Ik zei: "Nee."
Het was half elf. Ik heb heel veel geheimen.
Ik ben een geheimzinnig iemand, of misschien moet ik duidelijker zijn en zeggen dat ik stiekem ben, of achterbaks, of onoprecht. Ik houd veel achter. 'Weet je wat het is met jou?' zeggen mensen vaak. 'Ik kan geen hoogte van je krijgen.' God, nee. Stel je voor. Hóógte krijgen van iemand - is dat dan zo belangrijk?
Ik kan ontzettend aardig zijn; mensen vinden mij vaak beleefd en voorkomend en vriendelijk, maar dat ben ik natuurlijk helemaal niet, ik denk de verschrikkelijkste dingen over mensen.
Geheimen?
Welke geheimen had ik kunnen noemen?
Ik heb mensen bedrogen. Vriendinnen - ik heb hun vriendjes afgepikt, stiekem, toen ze even de andere kant opkeken. Ik heb erover gelogen. Vriendjes heb ik ook bedrogen, en gebruikt, en afgedankt. Gestolen, spullen uit winkels in mijn tas gestopt, gejat: heb ik ook gedaan. Drugs gebruikt: ja. Mensen vernederd: ook.
Die dingen wist mijn moeder wel. Zo'n beetje, bedoel ik. Wij waren geen 'hartsvriendinnen', dat vind ik altijd zo'n onzin - moeders en dochters die hartsvriendinnen zijn, dat is je reinste flauwekul, en bovendien hoogst ongezond. Maar in grote lijnen had mijn moeder een aardig beeld van mijn 'geheime leven', al zijn er ook een aantal zaken die ik haar nooit heb verteld - maar die vertel ik aan niemand.
Nu ze dood is, heb ik geen spijt.
Ze wilde nog iets tegen me zeggen.
Ze zei: "Waarom ben jij zo mooi?"
Ik zat op de rand van haar bed. Ik keek haar lachend aan, een beetje vragend.
"Ben je er blij mee?" vroeg ze toen, heel serieus. "Ben je blij dat je zo mooi bent?"
"Ja," zei ik. "Ja, ik ben blij."
"Ja, dat moet toch..." Ze zocht naar woorden. "Hoe kan dat, hè? Hoe gáát dat?" en ze streelde mijn wang. "Kijk je op een dag in de spiegel, en denk je dan... ja..."
Toen kwam Francesca de kamer binnen en vielen we stil. Het was ons laatste gesprek.
"Heb je nog geheimen?" vroeg mijn moeder.
Het was half elf. Om twaalf uur zou de huisarts komen. Anderhalf uur voor haar dood stelde ze die vraag: "Heb je nog geheimen?"
Ik zei: "Nee."
Het was half elf. Ik heb heel veel geheimen.
Ik ben een geheimzinnig iemand, of misschien moet ik duidelijker zijn en zeggen dat ik stiekem ben, of achterbaks, of onoprecht. Ik houd veel achter. 'Weet je wat het is met jou?' zeggen mensen vaak. 'Ik kan geen hoogte van je krijgen.' God, nee. Stel je voor. Hóógte krijgen van iemand - is dat dan zo belangrijk?
Ik kan ontzettend aardig zijn; mensen vinden mij vaak beleefd en voorkomend en vriendelijk, maar dat ben ik natuurlijk helemaal niet, ik denk de verschrikkelijkste dingen over mensen.
Geheimen?
Welke geheimen had ik kunnen noemen?
Ik heb mensen bedrogen. Vriendinnen - ik heb hun vriendjes afgepikt, stiekem, toen ze even de andere kant opkeken. Ik heb erover gelogen. Vriendjes heb ik ook bedrogen, en gebruikt, en afgedankt. Gestolen, spullen uit winkels in mijn tas gestopt, gejat: heb ik ook gedaan. Drugs gebruikt: ja. Mensen vernederd: ook.
Die dingen wist mijn moeder wel. Zo'n beetje, bedoel ik. Wij waren geen 'hartsvriendinnen', dat vind ik altijd zo'n onzin - moeders en dochters die hartsvriendinnen zijn, dat is je reinste flauwekul, en bovendien hoogst ongezond. Maar in grote lijnen had mijn moeder een aardig beeld van mijn 'geheime leven', al zijn er ook een aantal zaken die ik haar nooit heb verteld - maar die vertel ik aan niemand.
Nu ze dood is, heb ik geen spijt.
Ze wilde nog iets tegen me zeggen.
Ze zei: "Waarom ben jij zo mooi?"
Ik zat op de rand van haar bed. Ik keek haar lachend aan, een beetje vragend.
"Ben je er blij mee?" vroeg ze toen, heel serieus. "Ben je blij dat je zo mooi bent?"
"Ja," zei ik. "Ja, ik ben blij."
"Ja, dat moet toch..." Ze zocht naar woorden. "Hoe kan dat, hè? Hoe gáát dat?" en ze streelde mijn wang. "Kijk je op een dag in de spiegel, en denk je dan... ja..."
Toen kwam Francesca de kamer binnen en vielen we stil. Het was ons laatste gesprek.
"Foto!" (never mind)
Kun je troosten? En getroost worden? Durf je ooit iemand echt te vertrouwen? Voel je je ooit echt geborgen in iemands omhelzing? Niet om te beantwoorden maar ter overpeinzing, want er wordt hier weer veel herkend..
Afijn daar zal je hoofd nu allemaal niet naar staan..
Gaat het verder goed? Valt de klap mee of moet alles nog tot je doordringen?
Wel mooi dat je moeder zich zo over je schoonheid verwonderde. Dat zal haar ook wel met trots en bewondering vervuld hebben.
Ter vermaak voor het slapengaan (als je niet al lang onder zeil bent) nog een simpel nonsensrijmpje, ik vermoed van Kees Stip:
Twee haasjes zaten heel parmant
te knagen in het knollenland
De een vroeg:"Zou het jouw verdrieten
als ik een jagersman zou schieten?"
-’Wat dacht je?’ riep de ander uit.
‘Geen fluitefluitefluitefluit.
Zzzz..
Ja! In relaties. Als je niet jezelf laat zien, zul je bij je partner allerlei verwachtingen oproepen die je uiteindelijk niet zult waarmaken. Geen probleem voor een oppervlakkige relatie die om vertier draait, maar funest als je ooit een echte band zou willen aangaan, want dan wreekt het zich na een poos. Mooi onderwerp voor Meneer W., als je hem nog aandurft: "waarom durf je jezelf niet te laten kennen?".quote:Hóógte krijgen van iemand - is dat dan zo belangrijk?
Kun je troosten? En getroost worden? Durf je ooit iemand echt te vertrouwen? Voel je je ooit echt geborgen in iemands omhelzing? Niet om te beantwoorden maar ter overpeinzing, want er wordt hier weer veel herkend..
Afijn daar zal je hoofd nu allemaal niet naar staan..
Gaat het verder goed? Valt de klap mee of moet alles nog tot je doordringen?
Wel mooi dat je moeder zich zo over je schoonheid verwonderde. Dat zal haar ook wel met trots en bewondering vervuld hebben.
Ter vermaak voor het slapengaan (als je niet al lang onder zeil bent) nog een simpel nonsensrijmpje, ik vermoed van Kees Stip:
Twee haasjes zaten heel parmant
te knagen in het knollenland
De een vroeg:"Zou het jouw verdrieten
als ik een jagersman zou schieten?"
-’Wat dacht je?’ riep de ander uit.
‘Geen fluitefluitefluitefluit.
Zzzz..
Natuurlijk wist jouw moeder van jouw stiekeme / achterbakse / onoprechte mentaliteit. Daarom stelde zij die vraag.quote:Op zondag 13 november 2005 02:48 schreef Nadine26 het volgende:
DE DINGEN DIE WE NOG ZEIDEN...
"Heb je nog geheimen?" vroeg mijn moeder.
Het was half elf. Om twaalf uur zou de huisarts komen. Anderhalf uur voor haar dood stelde ze die vraag: "Heb je nog geheimen?"
Ik zei: "Nee."
Het was half elf. Ik heb heel veel geheimen.
Ik ben een geheimzinnig iemand, of misschien moet ik duidelijker zijn en zeggen dat ik stiekem ben, of achterbaks, of onoprecht. Ik houd veel achter.
Jouw ontkenning kwam voor haar niet als een verrassing. Integendeel, jouw ontkenning gaf haar andermaal een bevestiging van jouw mentaliteit.
Haar vraag was & is haar ultieme aansporing tot 'ontmaskering' van jezelf.
"Waarom ben jij zo mooi?" ... toch wel een triviale vraag. Mooiheid is niets meer of minder dan een geslaagde combinatie van de genen van de ouders, een gift van moeder natuur. Zou jouw moeder bedoeld hebben: "Ben jij jezelf bewust van jouw mooiheid?" ?quote:Op zondag 13 november 2005 02:48 schreef Nadine26 het volgende:
DE DINGEN DIE WE NOG ZEIDEN...
Ze zei: "Waarom ben jij zo mooi?"
Ik zat op de rand van haar bed. Ik keek haar lachend aan, een beetje vragend.
"Ben je er blij mee?" vroeg ze toen, heel serieus. "Ben je blij dat je zo mooi bent?"
"Ja," zei ik. "Ja, ik ben blij."
"Ja, dat moet toch..." Ze zocht naar woorden. "Hoe kan dat, hè? Hoe gáát dat?" en ze streelde mijn wang. "Kijk je op een dag in de spiegel, en denk je dan... ja..."
Zou jouw moeder gevraagd willen hebben: "Ja, dat moet toch ... een handicap zijn?".
Het doet mij denken aan een voorval binnen mijn familie (behept met veel vrouwelijke schoonheden).
Een oom en tante hadden hun gouden huwelijk aangegrepen om een familiereünie te houden. Tijdens de receptie verscheen hun kleindochter, vergezeld van vier opgetogen vriendjes. Geämuseerd bezag ik dit gezelschap van onschuldige adolescenten. Naast mij stond een andere tante. Die was minder te spreken over dit spektakel. "Heeft zij niets beter te doen dan te pronken met haar vriendjes? ... Maar het ergste van alles, zij is zich bewust van haar mooiheid."
Deze tante (en wellicht ook Nadine's moeder) beschouwde 'bewust geworden mooiheid' blijkbaar als een handicap voor iemands maatschappelijke ontwikkeling.
[
Thijs kent mijn geheimen. Ik ken zijn geheimen ook. Het zij niet eens geheimen; het zijn gewoon van die dingen die iedereen wel eens doet, en die je kunt bestempelen als achterbaks of leugenachtig of onoprecht, of wat dan ook. Niets om trots op te zijn misschien - maar ook weer niet het eind van de wereld. Die dingen gebeuren. Het is mij ook overkomen, tenslotte. Ik ben ook wel eens bedrogen of voorgelogen of tussen mijn schouderbladen gestoken met een vleesmes. Dan helpt het wel om te beseffen dat niets menselijks mij vreemd is.
Thijs krijgt wel hoogte van mij. Het gaat meer om mensen die ik oppervlakkig ken; die willen graag - en dat geldt echt niet alleen voor mij - méér waar voor hun geld. Of ik mezelf binnenstebuiten wil keren, of wil gaan huilen, of een dansje op de tafel wil doen. 'Je gezicht laten zien', dat doe je alleen in het uiterste geval, dus ja: in een relatie. Al die anderen (of in elk geval het merendeel) zoekt het maar lekker zelf uit. Zo geïnteresseerd zijn ze niet, hoor. Ik ook niet, trouwens - dus dat treft.quote:Op zondag 13 november 2005 04:40 schreef dvr het volgende:
Ja! In relaties. Als je niet jezelf laat zien, zul je bij je partner allerlei verwachtingen oproepen die je uiteindelijk niet zult waarmaken. Geen probleem voor een oppervlakkige relatie die om vertier draait, maar funest als je ooit een echte band zou willen aangaan, want dan wreekt het zich na een poos. Mooi onderwerp voor Meneer W., als je hem nog aandurft: "waarom durf je jezelf niet te laten kennen?".
Thijs kent mijn geheimen. Ik ken zijn geheimen ook. Het zij niet eens geheimen; het zijn gewoon van die dingen die iedereen wel eens doet, en die je kunt bestempelen als achterbaks of leugenachtig of onoprecht, of wat dan ook. Niets om trots op te zijn misschien - maar ook weer niet het eind van de wereld. Die dingen gebeuren. Het is mij ook overkomen, tenslotte. Ik ben ook wel eens bedrogen of voorgelogen of tussen mijn schouderbladen gestoken met een vleesmes. Dan helpt het wel om te beseffen dat niets menselijks mij vreemd is.
Dat onderwerp was altijd taboe. Alle oppervlakkigheden waren taboe - mijn moeder was iemand die het woord 'intellectueel' serieus in de mond nam, au-au, zij was bijzonder te spreken over mensen die te boek stonden als 'intellectuelen', daaruit blijkt wel... eh... iets van een minderwaardigheidscomplex, maar goed, dat is mijn mening - en daarom was het wel heel lief en ontroerend dat ze mij uitgerekend dát wilde zeggen.quote:Wel mooi dat je moeder zich zo over je schoonheid verwonderde. Dat zal haar ook wel met trots en bewondering vervuld hebben.
quote:Twee haasjes zaten heel parmant
te knagen in het knollenland
De een vroeg:"Zou het jouw verdrieten
als ik een jagersman zou schieten?"
-’Wat dacht je?’ riep de ander uit.
‘Geen fluitefluitefluitefluit.
Zzzz..
Ze heeft diezelfde vraag ook aan mijn broer & zus gesteld. Alleen mijn broer heeft antwoord gegeven - ik weet niet wat hij heeft gezegd.quote:Op zondag 13 november 2005 14:05 schreef Gajus het volgende:
Natuurlijk wist jouw moeder van jouw stiekeme / achterbakse / onoprechte mentaliteit. Daarom stelde zij die vraag.
Nee, dat geloof ik niet.quote:Jouw ontkenning kwam voor haar niet als een verrassing. Integendeel, jouw ontkenning gaf haar andermaal een bevestiging van jouw mentaliteit.
Haar vraag was & is haar ultieme aansporing tot 'ontmaskering' van jezelf.
In alle eerlijkheid: zou ik stiekemer/onoprechter/achterbakser zijn dan jij? (Of dan wie ook?)
Ik heb haar later - vlak voordat ze doodging - trouwens nog wel één geheim verteld, maar dat zeg ik hier ook niet! Ha!
Om met jouw vraag te beginnen. Ja, ook ik ben wel eens stiekem, onoprecht of achterbaks. Echter, wie van ons tweeën de ander overtreft, ... God only knows.quote:Op zondag 13 november 2005 15:50 schreef Nadine26 het volgende:
Ze heeft diezelfde vraag ook aan mijn broer & zus gesteld. Alleen mijn broer heeft antwoord gegeven - ik weet niet wat hij heeft gezegd.
...
In alle eerlijkheid: zou ik stiekemer/onoprechter/achterbakser zijn dan jij? (Of dan wie ook?)
...
Opvallend dat het mannelijk resp. vrouwelijk deel van het kroost spreekt resp. zwijgt. Ook ik zou de vraag beantwoord hebben. Ja, natuurlijk heb ik geheimen ... maar die vertel ik niet want dan zijn het geen geheimen meer.
"Wat is de mens? Een monument van zwakheden, een prooi van het moment, een speling van het lot; de rest is slijm en gal. "
- Aristoteles
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Ter bevestiging van jouw ondertitel "Fok! Misantroop".quote:Op zondag 13 november 2005 16:24 schreef Vivi het volgende:
"Wat is de mens? Een monument van zwakheden, een prooi van het moment, een speling van het lot; de rest is slijm en gal. " ... Aristoteles
wordt jouw stemming wellicht beïnvloed door dit jaargetijde? draai ook eens Le Quattro Stagioni van Antonio Vivaldi!
*zucht* Vivaldi luister ik de laatste tijd veel, wat zitten daar een paar mooie stukken tussen, beperk je vooral niet tot het huidige seizoen
Coincidence
Makes sense
Only with you
Makes sense
Only with you
"Kijk je op een dag in de spiegel, en denk je dan ... wat lijk ik op m'n moeder ..."quote:Op zondag 13 november 2005 02:48 schreef Nadine26 het volgende:
"Kijk je op een dag in de spiegel, en denk je dan... ja..."
Was je moeder ook een beauty (in haar jongere jaren)?
quote:Op zondag 13 november 2005 15:25 schreef Gajus het volgende:
"Waarom ben jij zo mooi?" ... toch wel een triviale vraag. Mooiheid is niets meer of minder dan een geslaagde combinatie van de genen van de ouders, een gift van moeder natuur. Zou jouw moeder bedoeld hebben: "Ben jij jezelf bewust van jouw mooiheid?" ?
Nee!
Het speelt geen rol. Vroeger, toen ik 16 was: ja. Maar nu: nee.
Nee! Mijn moeder kent mij goed genoeg - oh jee: kende... - om te weten dat mijn uiterlijk geen handicap voor me is. Ik heb daar wel een iets diepgravender theorie over, die erop neerkomt dat uiterlijk alleen een handicap is wanneer je jezelf die handicap toestaat. En als je zo stom bent om in die kuil te trappen, dan is dat ook een vorm van ijdelheid & eigengeilerij & zelfvertedering. Nou is dat allemaal nog één ding, maar iets heel anders - en veel ergers - is dat je dan bovendien het slachtoffer uithangt. (Zielig, hè? Oh, oh... het zit me niet mee... ze nemen me niet serieus... ze denken dat ik dom ben... etc.)quote:Zou jouw moeder gevraagd willen hebben: "Ja, dat moet toch ... een handicap zijn?".
Dat is dubbel fout, dat is het allerstomste.
Valse bescheidenheid is erger. Gecomplexeerdheid is erger. Interessantdoenerij is erger. (Lelijkheid, ook dát is erger).quote:"Heeft zij niets beter te doen dan te pronken met haar vriendjes? ... Maar het ergste van alles, zij is zich bewust van haar mooiheid."
Oh, bijna alles is erger dan iemand die zich bewust is van zijn/haar eigen schoonheid.
Maakt ook niet uit. Zolang je er zelf maar mee kunt leven.quote:Op zondag 13 november 2005 16:20 schreef Gajus het volgende:
Ja, ook ik ben wel eens stiekem, onoprecht of achterbaks. Echter, wie van ons tweeën de ander overtreft, ... God only knows.
Ik moet denken aan een boek... even denken... Model Behaviour van Jay McInerney. De hoofdpersoon is een societyjournalist voor een of ander beroemdhedentijdschrift (Vanity Fair of zo) en hij maakt al jaren interviews met beroemdheden. Hij beschrijft vervolgens hoe die interviews verlopen: altijd volgens hetzelfde - dodelijk saaie - stramien, want de beroemdheden geven allemaal exact dezelfde antwoorden op zijn vragen.
(Ik moet parafraseren, want ik kan het boek niet vinden):
Hoe blijft u zo slank?
Oh, ik heb een snelwerkend metabolisme. Ik rook en drink niet, ik doe veel aan yoga en ik eet een gezond en uitgebalanceerd dieet. En vanzelfsprekend drink ik vijf liter bronwater per dag, maar dat is logisch.
Hoe beviel de samenwerking met acteur X tijdens de opnamen van uw laatste film?
Fantastisch! Hij is een vakman, een natuurtalent, het was een eer om met hem te mogen spelen. Ik geloof niet dat ik ooit eerder zóveel geleerd heb van een tegenspeler. We kunnen het ook geweldig goed met elkaar vinden. Hij is zó'n schat; een vriend voor het leven.
Deze gedesillusioneerde journalist besluit dus dat hij zijn tijd zit te verdoen met het steeds opnieuw uitschrijven van al die standaard-antwoorden, en dat hij net zo goed een aantal macro's in zijn pc kan opslaan, met daarin de prefab-antwoorden die hij met één druk op de knop tevoorschijn kan toveren. Scheelt veel tikwerk.
Dat ik aan dit boek moet denken, komt hierdoor (ik verzin het zelf, maar je kunt er elk willekeurig tijdschrift op naslaan):
Waaraan heeft u de grootste hekel?
Oneerlijkheid. Oh, ik ben werkelijk allergisch voor oneerlijkheid, ik krijg er verschrikkelijke uitslag van op allerlei plaatsen, ook op de intiemere plaatsen, als u begrijpt wat ik bedoel. Onéérlijkheid! Ik ga bijna kotsen als ik het woord uitspreek. Oh god... ik... ah, ah... excuseer... ik trek me even terug in de damestoiletten... ben zo terug.
(Even later).
Het spijt me, maar onéérlijkheid... u weet niet wat u me aandoet door dit onderwerp aan te snijden. Pijn! Ik heb overal stekende pijn! Mijn eksteroog speelt weer op, ook dat nog, want oneerlijkheid vind ik zóiets misselijks, ik begrijp gewoon niet waarom mensen elkaar zulke dingen áándoen, ik bedoel dus dingen als liegen & bedriegen, en het ergste is nog wel dat er héél veel oneerlijke mensen rondlopen op deze wereld. Ja, daar kijkt u van op! Maar ik niet! Ik ben verschrikkelijk gekwetst in mijn leven. Maar ik ben er sterker uitgekomen, ik wéét nu wie ik ben, ik heb nu zoiets van: ik ben gewoon ik. Ik ben erdoor gegroeid, als mens. Het is een soort spirituele groei die ik heb doorgemaakt, een proces van pijn en vernedering en heel veel hysterische huilbuien, maar één ding is zeker: ik ben nóóit oneerlijk. Ik haat het! Ik haat oneerlijkheid, ik haat het, ik haat het! Heeft u een kalmeringstabletje voor me?
Dat was nog eens een mooie macro geweest...quote:Op zondag 13 november 2005 16:24 schreef Vivi het volgende:
"Wat is de mens? Een monument van zwakheden, een prooi van het moment, een speling van het lot; de rest is slijm en gal. "
- Aristoteles
misverstandje ...quote:Op maandag 14 november 2005 00:08 schreef Nadine26 het volgende:
Oh, bijna alles is erger dan iemand die zich bewust is van zijn/haar eigen schoonheid.
Mijn 'familiekroniek' diende slechts ter illustratie van de opvatting van mijn tante (eigenlijk van haar generatie, mijn ouders incluis) ten aanzien van iemands bewustzijn van zijn/haar eigen schoonheid.
ik had geen moeite met mijn achternichtje, integendeel ... mede gelet op haar voortreffelijke schoolresultaten.
Ik lijk op mijn vader.quote:Op zondag 13 november 2005 18:40 schreef Martel het volgende:
"Kijk je op een dag in de spiegel, en denk je dan ... wat lijk ik op m'n moeder ..."
Was je moeder ook een beauty (in haar jongere jaren)?
Hij was geen beauty in zijn jonge jaren, maar wel een golden boy. Later is hij verleider geworden van beroep. (Beter gezegd: hij stak veel tijd in zijn vrije tijd.)
Nee, zo had ik het ook begrepen.quote:Op maandag 14 november 2005 01:07 schreef Gajus het volgende:
misverstandje ...
Ik sprak als het ware tegen je tante.
Nadine, je bent weer ouderwets op dreef.quote:Op maandag 14 november 2005 00:58 schreef Nadine26 het volgende:
... het ergste is nog wel dat er héél veel oneerlijke mensen rondlopen op deze wereld.
De ellende is het gemak waarmee iemand (i.p.v. iemands daad) wordt gediskwalificeerd.
Iemand doet iets oneerlijks. Dat is dan een oneerlijke daad. Maar is hij daarmee ook een oneerlijk mens? Misschien heeft hij naast die ene oneerlijke daad wel talloze eerlijke daden verricht. Is hij daarmee dan toch weer een eerlijk mens?
Eerlijk is default. Een oneerlijke daad is de uitzondering die je diskwalificeert als eerlijk persoon. Je bent dan een 'meestal eerlijk persoon' of een 'vaak best eerlijk persoon' op zijn best.quote:Op maandag 14 november 2005 01:41 schreef Gajus het volgende:
[..]
Nadine, je bent weer ouderwets op dreef.
De ellende is het gemak waarmee iemand (i.p.v. iemands daad) wordt gediskwalificeerd.
Iemand doet iets oneerlijks. Dat is dan een oneerlijke daad. Maar is hij daarmee ook een oneerlijk mens? Misschien heeft hij naast die ene oneerlijke daad wel talloze eerlijke daden verricht. Is hij daarmee dan toch weer een eerlijk mens?
Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen. [Joh 8:7]quote:Op maandag 14 november 2005 02:50 schreef cioran63 het volgende:
Eerlijk is default. Een oneerlijke daad is de uitzondering die je diskwalificeert als eerlijk persoon. Je bent dan een 'meestal eerlijk persoon' of een 'vaak best eerlijk persoon' op zijn best.
zelfs Jezus wierp geen steen ... ik bedoel maar ...
Oh, maar eerlijke mensen, echt eerlijke mensen, als ze al bestaan, zouden de gruwelijkste hufters zijn die je je kunt voorstellen. Ware galbakken.
Sterker nog, een écht eerlijk mens zou zich niet kunnen handhaven binnen onze maatschappij. Die zou uitgestoten worden, als sociale paria bestempeld.
Buiten dat weet ik eigenlijk niet goed wat eerlijkheid is. De voorbeelden die ik ervan gezien heb, vond ik nogal saai. Als je altijd alleen maar eerlijk bent, ben je verdomd weinig...
Wie zei dat nu ook al weer: "Een slecht geweten is de moeder van veel heerlijke ervaringen".
En m.b.t. schoonheid, hoe kan je je als persoon in godsnaam niet bewust zijn van je schoonheid, aangezien schoonheid lovende reacties en complimenten oproept. Als iedere dag mensen tegen je zeggen dat je mooi bent, dan weet je dat het zo moet zijn, tenzij al die mensen liegen natuurlijk. En dan nog kan je zelf ook in de spiegel kijken. Dit impliceert dus dat in dit geval oneerlijkheid, het veinzen van het onbewust zijn van je eigen schoonheid, hoger wordt aangeslagen dan de alom geprezen eerlijkheid. God wat is de mens toch een hypocriet wezen. Daarbij ben ik van mening dat alleen oppervlakkige mensen geen belang aan uiterlijkheden hechten.
Zo. En nu stort ik me weer met volle overgave in mijn herfstdepressie en mijn tot nu toe niet benoembare persoonlijkheidsstoornis.
Buiten dat weet ik eigenlijk niet goed wat eerlijkheid is. De voorbeelden die ik ervan gezien heb, vond ik nogal saai. Als je altijd alleen maar eerlijk bent, ben je verdomd weinig...
Wie zei dat nu ook al weer: "Een slecht geweten is de moeder van veel heerlijke ervaringen".
En m.b.t. schoonheid, hoe kan je je als persoon in godsnaam niet bewust zijn van je schoonheid, aangezien schoonheid lovende reacties en complimenten oproept. Als iedere dag mensen tegen je zeggen dat je mooi bent, dan weet je dat het zo moet zijn, tenzij al die mensen liegen natuurlijk. En dan nog kan je zelf ook in de spiegel kijken. Dit impliceert dus dat in dit geval oneerlijkheid, het veinzen van het onbewust zijn van je eigen schoonheid, hoger wordt aangeslagen dan de alom geprezen eerlijkheid. God wat is de mens toch een hypocriet wezen. Daarbij ben ik van mening dat alleen oppervlakkige mensen geen belang aan uiterlijkheden hechten.
Zo. En nu stort ik me weer met volle overgave in mijn herfstdepressie en mijn tot nu toe niet benoembare persoonlijkheidsstoornis.
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Het was me de crematie wel.
Nu ben ik dronken. Nou ja: een crematie, wat kun je erover vertellen?
'Siciliaanse toestanden,' mompelde mijn vriendin M., die het wel kon waarderen dat er zoveel drank werd geschonken. 'Ik moest denken aan een Siciliaanse familie, toen ik jullie op de eerste rij zag zitten. Allemaal in het zwart. En huilen. Maar daarna... god, wat een zuipfestijn. Iedereen was bezopen, zelfs je bejaarde tantes kwamen op hun knieën naar buiten gekropen!'
Mijn vader zat ook op de eerste rij.
De secretaresse was thuisgebleven.
Ik heb een verhaal gehouden. Een speech, of een spiets. Ik kan het goed, al zeg ik het zelf, speechen heb ik als corpslid wel geleerd. Mijn broer & zus zijn ook allebei corpslid (geweest), maar een zaal toespreken, ho maar. De twee 'sprekers' uit onze familie, dat zijn mijn vader en ik. Maar mijn vader mocht niet. Die is gescheiden van mijn moeder - dan hadden we een complete handleiding moeten uitdelen aan de tweehonderd gasten - noem je dat zo: gasten? - en zodoende lag het voor de hand dat ik het zou doen.
We hebben vanochtend om tien uur de eerste fles champagne opgengetrokken. We mogen onszelf nu officieel alcoholisten noemen, denk ik.
We hadden zo'n glimmende begrafenisauto. Het leek wel een feestje, achterin die limousine. De chauffeur deed alsof hij niets in de gaten had. Maar er drupten ook tranen. Niet bij mij, want ik moest nog speechen. Ik beet op mijn kiezen. Thijs zat naast mij, en op de bank voor ons hingen Francesca en Pablo tegen elkaar aan. Tom zat naast hen.
Ik droeg mijn spijkerbroek. Tom was woedend, hij zei: 'Dat flik je niet, Nadine. Eén ding: je flikt het niet om in een spijkerbroek achter dat spreekgestoelte te gaan staan.' Maar het was al te laat. De begrafenischauffeur had al een paar keer aangebeld om te vragen waar we bleven, we kwamen te laat, we moesten opschieten.
Ik had wel gezocht naar een begrafenistenue, op zaterdagmiddag om vier uur, maar ik was in het pashokje in tranen uitgebarsten. Bij elke zwarte jurk en zwarte broek en zwarte catsuit die de verkoopster me voorhield, was ik harder gaan huilen. "Sorry hoor," had ik gezegd. "Het zijn mooie kleren, maar ik heb mijn dag niet."
"Ach, dat hebben we allemaal wel eens," zei ze. En toen, samenzweerderig: "Het zijn de hormoontjes, hè? Ik ken dat wel."
Ik liet het maar zo.
Het was een mooie spijkerbroek, dat was Frankie met me eens. Geen rafels en gaten. Bovendien: geen hond die een glimp van mijn broek zou opvangen als ik achter dat spreekgestoelte stond, en erboven droeg ik een zwart jasje van Gucci. Niet mis: Gucci. Echte Italiaanse couture. Het jasje had ik uit mijn moeders kast gepakt. Het zat als gegoten.
"Je ziet eruit als een popster," zei Thijs.
"Kan dat, voor een begrafenis?" vroeg ik nerveus.
"Het is een crematie." Hij sloeg een arm om me heen. "Natuurlijk kan dat. Het is toch jouw moeder. Je ziet er prachtig uit."
We zetten koers naar het rouwcentrum. Pablo vertelde sterke verhalen. Hij vertelt altijd verhalen over drank en hoerententen en vechtpartijen, hij is een kunstenaar. Hij houdt van paaldanseressen, op een kunstzinnige en poëtische manier. De chauffeur deed nog steeds alsof hij niets in de gaten had, maar hij slingerde behoorlijk.
Pablo had een fles champagne meegesmokkeld in de begrafenisauto. Op een bepaald moment vroeg ik: "Wat gaan we eigenlijk doen bij het rouwcentrum?" en Tom antwoordde: "Mama ophalen. De kist." Ik was niet meer zo helder, ik vroeg: "En dan? Leggen ze haar dan achterin?" Dat was een domme opmerking. Pablo zat de hele tijd naar zijn voorhoofd te wijzen, terwijl hij voor me zat, ik zag het wel, ik zag hoe hij naar Francesca keek en hoe hij naar zijn voorhoofd wees, met zo'n blik van: 'Jezus, die familie van jou...' en dankzij die kop van hem was ik op slag weer nuchter.
Bij het rouwcentrum gebeurde er iets raars. Iemand rukte het portier open. Onwillekeurig stapten wij uit; onwillekeurig volgden wij de mevrouw in het zwarte mantelpakje naar binnen, zij zou wel weten wat de bedoeling was. Wij hadden geen idee. De afgelopen week heb ik Frankie vaak horen zeggen: "Mijnheer, wij hebben nog niet zo vaak met dit bijltje gehakt."
Plotseling stonden we in een stiltekamer. Aan het uiteinde, tegen de muur, stond de kist. Wij keken elkaar aan. De kist, de kist.
---- wordt vervolgd ----
Nu ben ik dronken. Nou ja: een crematie, wat kun je erover vertellen?
'Siciliaanse toestanden,' mompelde mijn vriendin M., die het wel kon waarderen dat er zoveel drank werd geschonken. 'Ik moest denken aan een Siciliaanse familie, toen ik jullie op de eerste rij zag zitten. Allemaal in het zwart. En huilen. Maar daarna... god, wat een zuipfestijn. Iedereen was bezopen, zelfs je bejaarde tantes kwamen op hun knieën naar buiten gekropen!'
Mijn vader zat ook op de eerste rij.
De secretaresse was thuisgebleven.
Ik heb een verhaal gehouden. Een speech, of een spiets. Ik kan het goed, al zeg ik het zelf, speechen heb ik als corpslid wel geleerd. Mijn broer & zus zijn ook allebei corpslid (geweest), maar een zaal toespreken, ho maar. De twee 'sprekers' uit onze familie, dat zijn mijn vader en ik. Maar mijn vader mocht niet. Die is gescheiden van mijn moeder - dan hadden we een complete handleiding moeten uitdelen aan de tweehonderd gasten - noem je dat zo: gasten? - en zodoende lag het voor de hand dat ik het zou doen.
We hebben vanochtend om tien uur de eerste fles champagne opgengetrokken. We mogen onszelf nu officieel alcoholisten noemen, denk ik.
We hadden zo'n glimmende begrafenisauto. Het leek wel een feestje, achterin die limousine. De chauffeur deed alsof hij niets in de gaten had. Maar er drupten ook tranen. Niet bij mij, want ik moest nog speechen. Ik beet op mijn kiezen. Thijs zat naast mij, en op de bank voor ons hingen Francesca en Pablo tegen elkaar aan. Tom zat naast hen.
Ik droeg mijn spijkerbroek. Tom was woedend, hij zei: 'Dat flik je niet, Nadine. Eén ding: je flikt het niet om in een spijkerbroek achter dat spreekgestoelte te gaan staan.' Maar het was al te laat. De begrafenischauffeur had al een paar keer aangebeld om te vragen waar we bleven, we kwamen te laat, we moesten opschieten.
Ik had wel gezocht naar een begrafenistenue, op zaterdagmiddag om vier uur, maar ik was in het pashokje in tranen uitgebarsten. Bij elke zwarte jurk en zwarte broek en zwarte catsuit die de verkoopster me voorhield, was ik harder gaan huilen. "Sorry hoor," had ik gezegd. "Het zijn mooie kleren, maar ik heb mijn dag niet."
"Ach, dat hebben we allemaal wel eens," zei ze. En toen, samenzweerderig: "Het zijn de hormoontjes, hè? Ik ken dat wel."
Ik liet het maar zo.
Het was een mooie spijkerbroek, dat was Frankie met me eens. Geen rafels en gaten. Bovendien: geen hond die een glimp van mijn broek zou opvangen als ik achter dat spreekgestoelte stond, en erboven droeg ik een zwart jasje van Gucci. Niet mis: Gucci. Echte Italiaanse couture. Het jasje had ik uit mijn moeders kast gepakt. Het zat als gegoten.
"Je ziet eruit als een popster," zei Thijs.
"Kan dat, voor een begrafenis?" vroeg ik nerveus.
"Het is een crematie." Hij sloeg een arm om me heen. "Natuurlijk kan dat. Het is toch jouw moeder. Je ziet er prachtig uit."
We zetten koers naar het rouwcentrum. Pablo vertelde sterke verhalen. Hij vertelt altijd verhalen over drank en hoerententen en vechtpartijen, hij is een kunstenaar. Hij houdt van paaldanseressen, op een kunstzinnige en poëtische manier. De chauffeur deed nog steeds alsof hij niets in de gaten had, maar hij slingerde behoorlijk.
Pablo had een fles champagne meegesmokkeld in de begrafenisauto. Op een bepaald moment vroeg ik: "Wat gaan we eigenlijk doen bij het rouwcentrum?" en Tom antwoordde: "Mama ophalen. De kist." Ik was niet meer zo helder, ik vroeg: "En dan? Leggen ze haar dan achterin?" Dat was een domme opmerking. Pablo zat de hele tijd naar zijn voorhoofd te wijzen, terwijl hij voor me zat, ik zag het wel, ik zag hoe hij naar Francesca keek en hoe hij naar zijn voorhoofd wees, met zo'n blik van: 'Jezus, die familie van jou...' en dankzij die kop van hem was ik op slag weer nuchter.
Bij het rouwcentrum gebeurde er iets raars. Iemand rukte het portier open. Onwillekeurig stapten wij uit; onwillekeurig volgden wij de mevrouw in het zwarte mantelpakje naar binnen, zij zou wel weten wat de bedoeling was. Wij hadden geen idee. De afgelopen week heb ik Frankie vaak horen zeggen: "Mijnheer, wij hebben nog niet zo vaak met dit bijltje gehakt."
Plotseling stonden we in een stiltekamer. Aan het uiteinde, tegen de muur, stond de kist. Wij keken elkaar aan. De kist, de kist.
---- wordt vervolgd ----
Omdat een (traditionele) Christen bepaalde normen & waarden hanteert:quote:Op maandag 14 november 2005 12:05 schreef Vivi het volgende:
... hoe kan je je als persoon in godsnaam niet bewust zijn van je schoonheid? ...
- "schoonheid is ijdelheid" [Spreuken 31:30],
- "ijdelheid" is één der zeven hoofdzonden.
In het gedicht De Spiegel zegt Hieronymus van Alphen:quote:... dan nog kan je zelf ook in de spiegel kijken. ...
Die telkens in de spiegel ziet,
En zich met schoonheid vleit,
Beseft de ware schoonheid niet,
Maar jaagt naar ijdelheid.
Dit keer geen Champagnekist ... mag ik hopen .quote:Op dinsdag 15 november 2005 01:23 schreef Nadine26 het volgende:
Aan het uiteinde, tegen de muur, stond de kist. Wij keken elkaar aan. De kist, de kist.
---- wordt vervolgd ----
Traditionele christen of niet, je bedoelt dus dat je moet doen alsof je niet weet dat je mooi bent, want dan ben je ijdel, ergo, bega je 1 van de zeven hoofdzonden, dus daarom lieg je maar dat je er niet van bewust bent, wat wrs ook wel onder 1 van de zeven hoofdzonden te scharen valtquote:Op dinsdag 15 november 2005 01:50 schreef Gajus het volgende:
[..]
Omdat een (traditionele) Christen bepaalde normen & waarden hanteert:
- "schoonheid is ijdelheid" [Spreuken 31:30],
- "ijdelheid" is één der zeven hoofdzonden.
[..]
In het gedicht De Spiegel zegt Hieronymus van Alphen:
Die telkens in de spiegel ziet,
En zich met schoonheid vleit,
Beseft de ware schoonheid niet,
Maar jaagt naar ijdelheid.
Wat heerlijk toch, dat Gristendom
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
da's wel zo ongeveer de basis van het christendom ja....het elfde gebod:quote:Op dinsdag 15 november 2005 10:18 schreef Vivi het volgende:
Traditionele christen of niet, je bedoelt dus dat je moet doen alsof je niet weet dat je mooi bent, want dan ben je ijdel, ergo, bega je 1 van de zeven hoofdzonden, dus daarom lieg je maar dat je er niet van bewust bent, wat wrs ook wel onder 1 van de zeven hoofdzonden te scharen valt
Wat heerlijk toch, dat Gristendom
'Gij zult eerlijk zijn tegen anderen, en liegen tegen uzelf..'
wat is beter? eerlijk zijn tegen anderen, en liegen tegen jezelf...of liegen tegen anderen, en eerlijk zijn tegen jezelf....ik ga dan toch maar voor het tweede denk ik
Give a man a fire and he'll be warm for a day. Set a man on fire and he'll be warm for the rest of his life.
Je username is een saillant detail in dit gevalquote:Op dinsdag 15 november 2005 11:03 schreef Abbadon het volgende:
[..]
da's wel zo ongeveer de basis van het christendom ja....het elfde gebod:
'Gij zult eerlijk zijn tegen anderen, en liegen tegen uzelf..'
wat is beter? eerlijk zijn tegen anderen, en liegen tegen jezelf...of liegen tegen anderen, en eerlijk zijn tegen jezelf....ik ga dan toch maar voor het tweede denk ik
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
De mevrouw in het zwarte mantelpakje bleek een soort gastvrouw; zij zou de 'plechtigheid' in goede banen leiden, zei ze. Kopje koffie?
Nou, lekker. Ik stak een sigaret op. Tot haar spijt moest de gastvrouw mij vragen de sigaret onmiddellijk te doven, want in moderne rouwcentra geldt een rookverbod. Daarna gunde ze ons een 'momentje alleen.'
Ik drentelde om de kist heen; ik legde mijn handen op het hout en kuste de plek waar mijn moeders voorhoofd zich moest bevinden. En ik dacht aan het telefoontje van iemand die tegen me had gezegd: "Haar voeten, ik moet steeds denken aan haar voeten, die nu wel ijskoud zullen zijn."
Pablo zei: "Ik ben gek op stiltekamers, wat een rust!"
"Het is een rouwcentrum," mompelde Frankie door haar tranen heen.
"Ja," zei Pablo. "Lekker rustig."
Een kist is een kist. Om de een of andere reden is het onmogelijk om afscheid te nemen van een kist.
Vorige week hadden wij eindeloos aan haar hals gevoeld, en aan haar handen. Ze was nog warm, het duurt best lang voordat een lijk afkoelt, een paar uur. Het woord 'lijk' bezorgde me koude rillingen, maar Frankie zei: "Je moet de dingen niet mooier maken dan ze zijn. Het is zoals het is."
Mijn moeder droeg het grijsblauwe T-shirt dat wij speciaal voor haar hadden uitgekozen. Het stond haar mooi. Vreemd, maar die uren voor haar dood zag ze eruit alsof ze haar gezicht door een professionele make-upartiest had laten airbrushen; ze had een prachtige, egale huid, matbruin, alsof ze net op vakantie was geweest naar Barbados. Ik moest steeds naar haar kijken.
's Morgens had ik gevraagd: "Wat wil je nog? Iets eten, drinken? Heb je ergens zin in?"
Ze dacht er even over na. "Een cappuccino," zei ze toen.
Ik zocht in de keuken naar een melkklopper. Ik zocht beter. Ik zoch nóg beter, ook achter de espressomachine en in de groentenla, maar het enige wat ik kon vinden was een krankzinnig klein melkkloppertje, een ridicuul poppeninstrumentje dat vermoedelijk bedoeld was als snuisterijtje, leuk voor op de schoorsteenmantel.
Pan op het vuur, melk erin.
Ik beet me vast in mijn opdracht, poppenkloppertje of niet - dit moest de beste cappucciono van mijn leven worden, al zou ik mijn arm uit de kom kloppen, al zou ik er een blijvende handicap aan overhouden.
Mislukt. Ik smeet de melk weg in de gootsteen. Nieuwe melk. En daarna: weer kloppen, nog harder, nog woester, het zweet brak me uit, godverdomme, laat die melk schuimen, kom op, hou vol, schuim dan toch, schuim!
Ik serveerde mijn moeder de perfecte cappuccino. En ik zei dat ik haar lief vond. Dat ik zoveel van haar hield. Dat ze een goed leven had gehad, en zij beaamde het: "Ja, dat heb ik. Dat kan ook moeilijk anders, met zulke kinderen." Ik zei dat ik haar boek zou afmaken; het boek dat we samen hadden gemaakt, haar levensverhaal, en dat ik het later zou laten lezen aan mijn kinderen. En dat ik haar verschrikkelijk ging missen.
Een paar uur later, toen de huisarts aan haar bed zat, was alles gezegd. Mijn moeder dronk het glas leeg, gretig en vastberaden, en ze zei alleen nog: "Dag Frankie, dag Tom, dag Nini," en daarna niks meer.
Ja toch. Ik was het weer vergeten, maar ze viel niet meteen in slaap. Het duurde een paar minuten. Wij hielden haar handen vast, wij zeiden: "Voel je al iets?" en: "Doe je ogen maar dicht, mama."
Er verstreek weer een minuut. Toen vroeg de huisarts wat ze zich voorstelde bij de dood. Mijn moeder glimlachte. "De jachtvelden, hè," zei ze, en haar stem werd al wat trager. "De eeuwige jachtvelden... ik heb daar wel mijn fantasieën over, maar wat denk je... wat hoop je..." en toen sloot ze haar ogen en was ze in slaap.
Verrassende wending.
Ze begon te snurken. Hard. Oorverdovend. Het was een soort dronkemanssnurken, met onregelmatige horten en stoten.
"Oh!" riep Frankie uit.
De huisarts stelde ons gerust: "Dit is normaal," zei hij. "Als jullie het vervelend vinden, kan ik een injectie geven."
"Nee hoor," zei ik. "Ze ligt er prima bij."
Na een tijdje moesten we erom lachen; zodra Frankie mijn moeder over haar voorhoofd streelde, volgde er een harde, langgerekte snurk.
Drie kwartier later was ze dood.
Het eerste uur hing haar mond een beetje open. Daar was niets aan te doen; Frankie en ik probeerden nog wat met haar hoofdkussen te schuiven, maar de mond bleef open. We zaten naast haar op het bed en dronken champagne.
Na een klein uur belden wij de B-locatie. Zo noemden wij het café op de hoek, waar familieleden en vrienden van mijn moeder zich hadden verzameld. De huisarts had ons van tevoren gewaarschuwd: "Klein en intiem is het beste," zei hij. "Soms zitten er zesentwintig toeschouwers omheen, dat is niet prettig."
Mijn vader kwam ook langs, na afloop. De deur van mijn moeders slaapkamer stond open, we liepen allemaal in en uit, het was de normaalste zaak van de wereld dat ze daar lag. Even kijken, even zitten. Haar mond was dichtgegaan.
"Papa, kom jij ook even?" vroeg ik.
We sloten de deur; we hadden niks afgesproken, maar daar zaten we: "Als gezin," zei Frankie, en dat was het moment waarop mijn vader naar buiten stormde. Hij sloot zich op in de wc. Later kwam hij terug. We hebben zeker een half uur bij haar gezeten, en gepraat, en ik kan me er nu niet veel meer van herinneren, behalve dat het blijkbaar zo simpel kan gaan in het leven - dat verzoenen zo gemakkelijk is.
Rond een uur of zes werd mijn moeder opgehaald. Er kwam een brancard. Twee mannen. Het ging heel snel, opeens was haar bed leeg. En opeens zat ik op de wc met mijn hoofd tussen mijn knieën, en alles draaide en suisde en tolde, en volgens Frankie ben ik daarna in de woonkamer op de bank gaan liggen en heb ik een stuk of twaalf keer gezegd: "Jongens, wat ik net heb meegemaakt... een delirium, het zwarte gat."
Iemand heeft Thijs gebeld. Hij kwam me ophalen met de auto.
Nou, lekker. Ik stak een sigaret op. Tot haar spijt moest de gastvrouw mij vragen de sigaret onmiddellijk te doven, want in moderne rouwcentra geldt een rookverbod. Daarna gunde ze ons een 'momentje alleen.'
Ik drentelde om de kist heen; ik legde mijn handen op het hout en kuste de plek waar mijn moeders voorhoofd zich moest bevinden. En ik dacht aan het telefoontje van iemand die tegen me had gezegd: "Haar voeten, ik moet steeds denken aan haar voeten, die nu wel ijskoud zullen zijn."
Pablo zei: "Ik ben gek op stiltekamers, wat een rust!"
"Het is een rouwcentrum," mompelde Frankie door haar tranen heen.
"Ja," zei Pablo. "Lekker rustig."
Een kist is een kist. Om de een of andere reden is het onmogelijk om afscheid te nemen van een kist.
Vorige week hadden wij eindeloos aan haar hals gevoeld, en aan haar handen. Ze was nog warm, het duurt best lang voordat een lijk afkoelt, een paar uur. Het woord 'lijk' bezorgde me koude rillingen, maar Frankie zei: "Je moet de dingen niet mooier maken dan ze zijn. Het is zoals het is."
Mijn moeder droeg het grijsblauwe T-shirt dat wij speciaal voor haar hadden uitgekozen. Het stond haar mooi. Vreemd, maar die uren voor haar dood zag ze eruit alsof ze haar gezicht door een professionele make-upartiest had laten airbrushen; ze had een prachtige, egale huid, matbruin, alsof ze net op vakantie was geweest naar Barbados. Ik moest steeds naar haar kijken.
's Morgens had ik gevraagd: "Wat wil je nog? Iets eten, drinken? Heb je ergens zin in?"
Ze dacht er even over na. "Een cappuccino," zei ze toen.
Ik zocht in de keuken naar een melkklopper. Ik zocht beter. Ik zoch nóg beter, ook achter de espressomachine en in de groentenla, maar het enige wat ik kon vinden was een krankzinnig klein melkkloppertje, een ridicuul poppeninstrumentje dat vermoedelijk bedoeld was als snuisterijtje, leuk voor op de schoorsteenmantel.
Pan op het vuur, melk erin.
Ik beet me vast in mijn opdracht, poppenkloppertje of niet - dit moest de beste cappucciono van mijn leven worden, al zou ik mijn arm uit de kom kloppen, al zou ik er een blijvende handicap aan overhouden.
Mislukt. Ik smeet de melk weg in de gootsteen. Nieuwe melk. En daarna: weer kloppen, nog harder, nog woester, het zweet brak me uit, godverdomme, laat die melk schuimen, kom op, hou vol, schuim dan toch, schuim!
Ik serveerde mijn moeder de perfecte cappuccino. En ik zei dat ik haar lief vond. Dat ik zoveel van haar hield. Dat ze een goed leven had gehad, en zij beaamde het: "Ja, dat heb ik. Dat kan ook moeilijk anders, met zulke kinderen." Ik zei dat ik haar boek zou afmaken; het boek dat we samen hadden gemaakt, haar levensverhaal, en dat ik het later zou laten lezen aan mijn kinderen. En dat ik haar verschrikkelijk ging missen.
Een paar uur later, toen de huisarts aan haar bed zat, was alles gezegd. Mijn moeder dronk het glas leeg, gretig en vastberaden, en ze zei alleen nog: "Dag Frankie, dag Tom, dag Nini," en daarna niks meer.
Ja toch. Ik was het weer vergeten, maar ze viel niet meteen in slaap. Het duurde een paar minuten. Wij hielden haar handen vast, wij zeiden: "Voel je al iets?" en: "Doe je ogen maar dicht, mama."
Er verstreek weer een minuut. Toen vroeg de huisarts wat ze zich voorstelde bij de dood. Mijn moeder glimlachte. "De jachtvelden, hè," zei ze, en haar stem werd al wat trager. "De eeuwige jachtvelden... ik heb daar wel mijn fantasieën over, maar wat denk je... wat hoop je..." en toen sloot ze haar ogen en was ze in slaap.
Verrassende wending.
Ze begon te snurken. Hard. Oorverdovend. Het was een soort dronkemanssnurken, met onregelmatige horten en stoten.
"Oh!" riep Frankie uit.
De huisarts stelde ons gerust: "Dit is normaal," zei hij. "Als jullie het vervelend vinden, kan ik een injectie geven."
"Nee hoor," zei ik. "Ze ligt er prima bij."
Na een tijdje moesten we erom lachen; zodra Frankie mijn moeder over haar voorhoofd streelde, volgde er een harde, langgerekte snurk.
Drie kwartier later was ze dood.
Het eerste uur hing haar mond een beetje open. Daar was niets aan te doen; Frankie en ik probeerden nog wat met haar hoofdkussen te schuiven, maar de mond bleef open. We zaten naast haar op het bed en dronken champagne.
Na een klein uur belden wij de B-locatie. Zo noemden wij het café op de hoek, waar familieleden en vrienden van mijn moeder zich hadden verzameld. De huisarts had ons van tevoren gewaarschuwd: "Klein en intiem is het beste," zei hij. "Soms zitten er zesentwintig toeschouwers omheen, dat is niet prettig."
Mijn vader kwam ook langs, na afloop. De deur van mijn moeders slaapkamer stond open, we liepen allemaal in en uit, het was de normaalste zaak van de wereld dat ze daar lag. Even kijken, even zitten. Haar mond was dichtgegaan.
"Papa, kom jij ook even?" vroeg ik.
We sloten de deur; we hadden niks afgesproken, maar daar zaten we: "Als gezin," zei Frankie, en dat was het moment waarop mijn vader naar buiten stormde. Hij sloot zich op in de wc. Later kwam hij terug. We hebben zeker een half uur bij haar gezeten, en gepraat, en ik kan me er nu niet veel meer van herinneren, behalve dat het blijkbaar zo simpel kan gaan in het leven - dat verzoenen zo gemakkelijk is.
Rond een uur of zes werd mijn moeder opgehaald. Er kwam een brancard. Twee mannen. Het ging heel snel, opeens was haar bed leeg. En opeens zat ik op de wc met mijn hoofd tussen mijn knieën, en alles draaide en suisde en tolde, en volgens Frankie ben ik daarna in de woonkamer op de bank gaan liggen en heb ik een stuk of twaalf keer gezegd: "Jongens, wat ik net heb meegemaakt... een delirium, het zwarte gat."
Iemand heeft Thijs gebeld. Hij kwam me ophalen met de auto.
Het groepsbelang laten prevaleren boven het individuele belang ... zo simpel is het.quote:Op dinsdag 15 november 2005 12:47 schreef Nadine26 het volgende:
... behalve dat het blijkbaar zo simpel kan gaan in het leven - dat verzoenen zo gemakkelijk is
BTW, is Madame al terug uit Parijs? volgens mij heeft zij daar een minnaar zitten
Madame is terug.quote:Op woensdag 16 november 2005 15:43 schreef Gajus het volgende:
BTW, is Madame al terug uit Parijs? volgens mij heeft zij daar een minnaar zitten
Afgelopen vrijdag belde ze me; of ik langs wilde komen om te praten over mijn oppaswerkzaamheden. Ze klonk afgemeten. Ik ben meteen op mijn fiets gesprongen, met het zweet in mijn handplamen, want ik zag de bui al hangen. Het laatste waar ik zin in had was tekst & uitleg geven over het Sevilla-tripje.
Ik nam me voor om glashard te liegen. Soms is glashard liegen het beste. Het enige probleem was Els, de geblondeerde skischanskampioene met de overontwikkelde schouderpartij die bevriend schijnt te zijn met Madame, en die mij in Sevilla al fijntjes had laten weten hoe ze over me dacht. Ik moest rekening houden met het ergste. Vrouwen als Els zijn gevaarlijk, dat ruik je, dat zie je, dat voel je aan de ijskoude blikken die ze je toewerpen, blikken die zeggen: 'Als ik de kans krijg, nagel ik je aan de muur.' Aan de andere kant, bedacht ik op de fiets, had Els geen harde bewijzen. Ze had ons niet in actie gezien, Daniël en mij - en zonder harde bewijzen viel er weinig aan de muur nagelen, hoe graag ze dat ook wilde.
Madame was druk in de weer met het in elkaar knutselen van lampionnetjes, want - verrassing - het was Sint Maarten.
"Ga je ook mee?" riep Tibbe, die zijn jas al aan had.
Madame vond het een goed idee. Ze had voor de 'Sint Maarten'-tocht afgesproken met een groepje moeders van school en ik vermoed dat ze haar kans schoon zag om óók eens met haar 'au pair' te pronken. Het valt me elke keer weer op hoe schaamteloos die moeders tegen elkaar opbieden: au pairs, schoenen, kinderkleren, auto's, hockeyclubs, merktassen, kappers, bloemisten, Thaise schoonmaaksters, cateraars, feestjes... ze houden elkaar scherp in de gaten, laat ik het daar maar op houden.
Een au pair wordt door hen gezien als een statussymbool, en waarom zou je dat statussymbool, samen met je nieuwe Dior-tas, niet meeslepen tijdens de Sint Maarten-tocht?
Ik was in goed gezelschap; er liepen drie andere au pairs mee.
De kinderen, ze waren met z'n twaalven, droegen oranje lampionnetjes. Uitgelaten renden ze voor ons uit. Ze zongen liedjes. Tenminste aan het begin van de tocht, want toen het later werd, en kouder, lieten ze het zingen achterwege en stortten ze zich als wolven op de bejaarden met hun snoeptrommeltjes.
"Les enfants!" riep Madame wanhopig naar de kluwen lampionnetjes.
Geen reactie. De kinderen renden alweer door naar de volgende deur, waar een nieuwe bejaarde stond te wachten. Ook die werd vakkundig gemolesteerd.
Te oordelen aan de overstelpende hoeveelheid lollies, mandarijnen, marsen, spekkies en ander snoep dat ze ophaalden langs de deuren, ben ik de enige die nog nooit van het Sint Maarten-feest had gehoord.
"La honte!" riep Madame steeds. "Ah, la honte! Het is toch niet te geloven hoe die kinderen zich gedragen? Alsof ze thuis niets krijgen!"
"Ze jutten elkaar op," zei ik. "Zo zijn kinderen."
"Niet in Frankrijk," beweerde ze. "Daar worden kinderen nog opgevoed, daar weten ze nog wat discipline is."
"Ja, in Frankrijk..," mompelde ik.
"Ik denk er wel eens over om terug te gaan," zei Madame. "Wat heb ik nog in Nederland te zoeken, nu Daniël... wat moet ik hier nog?"
Voordat ik erop in kon gaan, vroeg ze: "Hoe was Sevilla?"
"Oh, dat eh..."
"Voel je vooral niet bezwaard, Nadine." Ze kneep in mijn arm. "Ik was blij dat jij de jongens kon opvangen. Beter jij dan die starlette. Je hebt me dus een dienst bewezen, zo eenvoudig is het. En zelf zat ik in Parijs; jammer dat ik niet mee kon, maar ik begreep van mijn vriendin Els dat het erg gezellig was."
"Erg gezellig," beaamde ik.
"Heeft Daniël wel goed voor je gezorgd?"
Ik verschoot van kleur, maar gelukkig was het donker. "Jawel," zei ik. "Prima."
"Is hij trouwens nog met die starlette?" vroeg ze toen. "Volgens de jongens niet. Zie jij haar nog wel eens in dat huis?"
"Laatst was ze er nog," antwoordde ik.
"Vreemd," zei Madame. "Ik had begrepen... enfin. Waarom ik je wilde spreken - we zullen de komende tijd wat vaker een beroep op je doen, Daniël en ik. Hij is erg druk met zijn zaken, en ik heb een aantal afspraken in het buitenland. Ben je weer beschikbaar?"
"Ja," zei ik. "Geen probleem."
"Ook door de week?" wilde ze weten.
Ik aarzelde.
"Je gaat meer verdienen," kondigde ze aan. "Maar dan zul je soms ook 's nachts moeten blijven, ik heb een zeer druk programma. Over twee weken moet ik een paar dagen naar Finland. Maar je krijgt er goed voor betaald. Ik wil het eerst doorspreken met Daniël, maar als je in principe akkoord gaat, bel ik je deze week nog."
"Okay," zei ik.
Om kort te gaan: I'm back in business!
Madame, in dit geval!quote:Op woensdag 16 november 2005 18:49 schreef Vivi het volgende:
Mijn god, wie verzint dit script
Maar leg uit - wat denk je dan...
Voor een moeder staan haar kinderen op de eerste plaats ... tenzij een minnaar in het spel is. Haar wekenlange afwezigheid en haar verlangen naar Frankrijk terug te keren, zijn aanwijzingen in die richting. Nadine, vraag eens aan Madame wat haar toekomstverwachtingen aangaande de liefde zijn (vragen naar haar huidige liefdesleven is te direct en leidt tot ontkenning).quote:Op woensdag 16 november 2005 17:52 schreef Nadine26 het volgende:
"Ik denk er wel eens over om terug te gaan," zei Madame. "Wat heb ik nog in Nederland te zoeken, nu Daniël... wat moet ik hier nog?"
Voordat ik erop in kon gaan, vroeg ze: "Hoe was Sevilla?"
"Oh, dat eh..."
"Voel je vooral niet bezwaard, Nadine." Ze kneep in mijn arm. "Ik was blij dat jij de jongens kon opvangen. Beter jij dan die starlette. Je hebt me dus een dienst bewezen, zo eenvoudig is het. En zelf zat ik in Parijs; jammer dat ik niet mee kon, maar ik begreep van mijn vriendin Els dat het erg gezellig was."
"Erg gezellig," beaamde ik.
"Heeft Daniël wel goed voor je gezorgd?"
Ik verschoot van kleur, maar gelukkig was het donker. "Jawel," zei ik. "Prima."
"Is hij trouwens nog met die starlette?" vroeg ze toen. "Volgens de jongens niet. Zie jij haar nog wel eens in dat huis?"
"Laatst was ze er nog," antwoordde ik.
"Vreemd," zei Madame. "Ik had begrepen... enfin. Waarom ik je wilde spreken - we zullen de komende tijd wat vaker een beroep op je doen, Daniël en ik. Hij is erg druk met zijn zaken, en ik heb een aantal afspraken in het buitenland. Ben je weer beschikbaar?"
"Ja," zei ik. "Geen probleem."
"Ook door de week?" wilde ze weten.
Ik aarzelde.
"Je gaat meer verdienen," kondigde ze aan. "Maar dan zul je soms ook 's nachts moeten blijven, ...
Als zij inderdaad een minnaar heeft, dan dubt zij over een herstart met een schone lei, dus zonder haar kinderen. Maar dan moet eerst een vervangende moeder voor haar kinderen gevonden worden. Die starlette voldoet niet aan haar kwaliteitseisen, jij daarentegen ... .
Zij stelt voor jou te laten overnachten met in het huis van Daniël. Volgens mij probeert zij de kat op het spek te binden.
Ze wilde met de kinderen teruggaan, zei ze. Om ze wat ouderwetse Franse discipline bij te brengen... en omdat zij niet veel meer in Nederland te zoeken heeft als ze straks van D. is gescheiden. Ze is styliste van beroep. Styliste voor tijdschriften; ze werkt hier voor bladen als Jacky (?), Elegance en Elle, maar ze roept voortdurend hoe treurig het gestemd is met het Nederlandse 'modegevoel', en dat ze voor de kat z'n k*** zoveel moeite doet aangezien de Nederlandse vrouw nooit geleerd heeft op hakken te lopen. "Ze persen zich altijd met die enorme heupen in de verkeerde spijkerbroeken," zegt ze. "Ik begrijp dat niet, Nadine! Ik begrijp dat niet! En eigenlijk wil ik het ook niet begrijpen."quote:Op donderdag 17 november 2005 00:44 schreef Gajus het volgende:
Voor een moeder staan haar kinderen op de eerste plaats ... tenzij een minnaar in het spel is. Haar wekenlange afwezigheid en haar verlangen naar Frankrijk terug te keren, zijn aanwijzingen in die richting.
Ze wil dus ook terug voor haar werk. En voor haar vrienden, die ze heeft achtergelaten. Misschien zit er ook een minnaar tussen... maar ik denk het niet. Ik geloof dat ze nog steeds hoopt op een verzoening met D. Misschien wil ze de kinderen als wapen gebruiken?
Ik? Een vervangende moeder...?quote:Dan moet eerst een vervangende moeder voor haar kinderen gevonden worden. Die starlette voldoet niet aan haar kwaliteitseisen, jij daarentegen ... .
Zij stelt voor jou te laten overnachten met in het huis van Daniël. Volgens mij probeert zij de kat op het spek te binden.
En nee, ze bedoelde dat ik in haar huis zou blijven slapen. Over nachtelijk mannenbezoek hebben we nog geen afspraken gemaakt...
Misschien had ze haar kinderen zelf wat discipline bij kunnen brengen in plaats van dat over te laten aan een handjevol au-pairsquote:Op donderdag 17 november 2005 01:08 schreef Nadine26 het volgende:
Ze wilde met de kinderen teruggaan, zei ze. Om ze wat ouderwetse Franse discipline bij te brengen...
Ja! Waarschijnlijk bedoelde ze ook: "Om ze wat discipline bij te laten brengen." Door de directrice van de kostschool waar ze de kinderen ongetwijfeld wil gaan onderbrengen...quote:Op donderdag 17 november 2005 01:13 schreef Xennia het volgende:
Misschien had ze haar kinderen zelf wat discipline bij kunnen brengen in plaats van dat over te laten aan een handjevol au-pairs
Volgens de monotheïstische godsdiensten is het individu ondergeschikt aan de samenleving, welke verzinnebeeld wordt door het opperwezen.quote:Op dinsdag 15 november 2005 11:03 schreef Abbadon het volgende:
da's wel zo ongeveer de basis van het christendom ja....het elfde gebod:
'Gij zult eerlijk zijn tegen anderen, en liegen tegen uzelf..'
wat is beter? eerlijk zijn tegen anderen, en liegen tegen jezelf...of liegen tegen anderen, en eerlijk zijn tegen jezelf....ik ga dan toch maar voor het tweede denk ik
Alle leefregels (ook jouw 'elfde' gebod) leggen beperkingen op aan het individu in relatie tot zijn samenleving en zijn mede-individuen. Dankzij die beperkingen ontstonden leefbare samenlevingen.
Jouw vraag "wat is beter?" dient dan ook verbijzonderd te worden tot "wat is beter voor de samenleving?" resp. "wat is beter voor het individu?". Mijn antwoorden corresponderen met jouw twee opties.
Wat ik denk: mijn "gut-feeling" zegt me dat je oprecht bent, ik geloof inmiddels ook dat het echt is hoor, al had ik in het begin mijn twijfelsquote:Op woensdag 16 november 2005 20:55 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Madame, in dit geval!
Maar leg uit - wat denk je dan...
Maar hoe het allemaal weer op zijn plaats valt, hoe "the plot thickens".. het is een soap waardig, dat zie je zelf toch ook!
Hoop dat je het nog een beetje trekt allemaal? Met mijn mama viel het gelukkig mee; een kaakonsteking, geen metastase..mensen kijken best raar als je stralend uit het ziekenhuis komt declamerende dat je zo gelukkig bent omdat je een openkaak-operatie krijgt..
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Je was in goed gezelschap.quote:Op donderdag 17 november 2005 10:57 schreef Vivi het volgende:
[quote]Wat ik denk: mijn "gut-feeling" zegt me dat je oprecht bent, ik geloof inmiddels ook dat het echt is hoor, al had ik in het begin mijn twijfels
Volgens mijn zus roep ik het allemaal over mezelf af. En dat doe ik natuurlijk ook, tenminste voor een deel - want ik wil het makkelijke geld niet missen. "Je bent een geldwolf!" zegt Frankie. "Een smerige geldwolf, anders was je er allang mee gekapt."quote:Maar hoe het allemaal weer op zijn plaats valt, hoe "the plot thickens".. het is een soap waardig, dat zie je zelf toch ook!
Toegegeven, onder andere omstandigheden had ik mijn kindermeisjescarrière al veel eerder aan de wilgen gehangen. Als D. een saaie kantoormuis was geweest... als Madame mij niet steeds het gevoel gaf dat ik onmisbaar ben... als Thijs zich niet gelijktijdig in therapie en op het poëziemeisje had gestort... als mijn moeder niet was doodgegaan... ja, dán! Dan had mijn leven er heel anders uitgezien! Dan had ik intelligente beslissingen genomen. Dan was ik een uitgebalanceerde persoonlijkheid geweest - een afgestudeerde persoonlijkheid, bovendien. Misschien woonde ik dan al met Thijs samen in een frisgesausde HAT-eenheid, je weet het niet. Maar wat ik in elk geval wél weet, is dat mijn rol in deze geschiedenis (of 'soap') niet onderschat mag worden. Ja, ik zie het wel. Ik zie de kilometerteller oplopen... mijn voet op het pedaal... zo hard heb ik nog nooit gereden, ik wist niet eens dat het mogelijk was, die gierende snelheid, maar ik kan niet meer stoppen... ik ga door tot het eind, ook al is het eind een blinde muur.
Ik ben verliefd.
Ik verdien bakken met geld.
Ik doe mijn ogen dicht. Ik wil niet nadenken.
Ik ben blij voor je! Grote opluchting. Of: hoe een open kaakoperatie een geschenk uit de hemel kan zijn!quote:Hoop dat je het nog een beetje trekt allemaal? Met mijn mama viel het gelukkig mee; een kaakonsteking, geen metastase..mensen kijken best raar als je stralend uit het ziekenhuis komt declamerende dat je zo gelukkig bent omdat je een openkaak-operatie krijgt..
Ik geloof er nog steeds niets van. Dat het momenteel echt gebeurt. Daar is het veel te goed voor geschreven. Of Nadine echt een vrouw is van 26 valt ook nog te bezien. Bewijzen zijn niet voorhanden.
Als ze het wel is en ze maakt er inderdaad een keer een roman van, heeft de Neue Zürcher Zeitung, wie kent hem niet, na vertaling er vast veel goede woorden voor over. Zoveel talent, zo lucide geschreven, fris en vol humor, ondanks alle dood en verderf.
http://buecher.nzz.ch/books/nzzbooks/0/list/$D5NTS$T.html
Als ze het wel is en ze maakt er inderdaad een keer een roman van, heeft de Neue Zürcher Zeitung, wie kent hem niet, na vertaling er vast veel goede woorden voor over. Zoveel talent, zo lucide geschreven, fris en vol humor, ondanks alle dood en verderf.
http://buecher.nzz.ch/books/nzzbooks/0/list/$D5NTS$T.html
Op donderdag 17 november 2005 15:32 schreef cioran63 het volgende:
Dus nee, bewijzen zijn niet voorhanden!
Dat snap ik niet. Is het onmogelijk dat iets goed is geschreven alleen omdat het nu gebeurt? Je kunt schrijven of niet. Toch? Of het nou over vandaag gaat of over morgen, of over drie jaar geleden. En ik schrijf over NU. Ik zou het een beetje gek vinden om herinneringen op te halen aan iets dat me jaren terug is overkomen, al kan ik me best voorstellen dat ánderen het weer een beetje gek vinden dat ik die persoonlijke dingen hier allemaal heet van de naald opschrijf. Maar dat vind ik nou leuk! Op de televisie zouden ze zeggen: 'een uitdaging' of 'je eigen grenzen verleggen', en mijn grens is nog niet bereikt. En verder... beschouw ik jouw opmerking dan maar als een groot compliment!quote:Ik geloof er nog steeds niets van. Dat het momenteel echt gebeurt. Daar is het veel te goed voor geschreven.
Ik zou een foto kunnen plaatsen! (Van een achtenveertigjarige man met een moeilijke huid: onlangs gescheiden van zijn vrouw, die er met de tennisleraar vandoor is, en hij zit in z'n eentje te kniezen op de Kubus 33 in Lelystad).quote:Of Nadine echt een vrouw is van 26 valt ook nog te bezien. Bewijzen zijn niet voorhanden.
Dus nee, bewijzen zijn niet voorhanden!
Ja, en jij kan schrijven!quote:Op donderdag 17 november 2005 23:18 schreef Nadine26 het volgende:
Je kunt schrijven of niet. Toch?
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
* Vivi luistert naar vanmiddag aangeschaft ceedeetje van "Le Quattro Stagioni"
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Ja, dat blijkt, blijkbaar. Onmogelijk is het niet, maar zo'n afstand in het schrijven, terwijl je echt wezenlijke dingen meemaakt, je moeder gaat tenslotte voor het eerst dood, op datzelfde moment (of iets later) maak je er een goed en luchtig geschreven, uiterst leesbaar verslag van. Met grappen en alles, en toch net niet teveel. Zonder gezeur, want dat is het belangrijkste, er wordt nergens gezeurd. Jij bent niet zielig. Daarom wil men blijven lezen. En als alles dan inderdaad live gebeurt, nu, is dat razend knap.quote:[b]Op donderdag 17 november 2005 23:18 schreef Nadine26
Dat snap ik niet. Is het onmogelijk dat iets goed is geschreven alleen omdat het nu gebeurt? Je kunt schrijven of niet. Toch? Of het nou over vandaag gaat of over morgen, of over drie jaar geleden. En ik schrijf over NU.
Maar het gekke is, als het allemaal echt waar is (echt, ik kan het gewoon niet geloven) bestaat het risico dat Thijs hier ook ineens leest. Hij zal alles meteen herkennen, ook al zijn namen veranderd. Ben je daar niet bang voor?quote:[b]Op donderdag 17 november 2005 23:18 schreef Nadine26
Ik zou het een beetje gek vinden om herinneringen op te halen aan iets dat me jaren terug is overkomen, al kan ik me best voorstellen dat ánderen het weer een beetje gek vinden dat ik die persoonlijke dingen hier allemaal heet van de naald opschrijf. Maar dat vind ik nou leuk! Op de televisie zouden ze zeggen: 'een uitdaging' of 'je eigen grenzen verleggen', en mijn grens is nog niet bereikt.
Ja, dat kun je zeker doen.quote:[b]Op donderdag 17 november 2005 23:18 schreef Nadine26
En verder... beschouw ik jouw opmerking dan maar als een groot compliment!
[..]
Nee, die zijn er niet. Ik doe het er maar mee.quote:[b]Op donderdag 17 november 2005 23:18 schreef Nadine26
Ik zou een foto kunnen plaatsen! (Van een achtenveertigjarige man met een moeilijke huid: onlangs gescheiden van zijn vrouw, die er met de tennisleraar vandoor is, en hij zit in z'n eentje te kniezen op de Kubus 33 in Lelystad).
Dus nee, bewijzen zijn niet voorhanden!
Eigenlijk maakt het ook niet uit, wat goed is is goed. Tenslotte.
... en hopelijk voor het laatst.quote:Op vrijdag 18 november 2005 05:57 schreef cioran63 het volgende:
Ja, dat blijkt, blijkbaar. Onmogelijk is het niet, maar zo'n afstand in het schrijven, terwijl je echt wezenlijke dingen meemaakt, je moeder gaat tenslotte voor het eerst dood...
Jij zegt het al: een verslag. Dat het met afstand is geschreven, komt doordat ik een afstandelijk iemand ben - of een toeschouwer. Maar er zit weinig gevoel in. Ik weet niet wat ik voel. Dat komt later; over een paar jaar schrijf ik er een heel ander verhaal over, als ik er dan nog eens iets over zou willen schrijven.quote:...op datzelfde moment (of iets later) maak je er een goed en luchtig geschreven, uiterst leesbaar verslag van. Met grappen en alles, en toch net niet teveel. Zonder gezeur, want dat is het belangrijkste, er wordt nergens gezeurd. Jij bent niet zielig.
Niet echt. Thijs is een sportman. Hij heeft bovendien een onschuldige vorm van adhd, waarmee ik bedoel dat hij geen seconde stil kan zitten. Hij zit nooit achter de computer. Boeit hem niet. Ik maak me meer zorgen over ánderen. Want niet alleen Thijs zal alles meteen herkennen; dat geldt voor iedereen die mij een beetje kent. Maar ja... ik denk er niet over na. Ik ben hieraan begonnen, en het is mijn zaak.quote:Maar het gekke is, als het allemaal echt waar is (echt, ik kan het gewoon niet geloven) bestaat het risico dat Thijs hier ook ineens leest. Hij zal alles meteen herkennen, ook al zijn namen veranderd. Ben je daar niet bang voor?
Ik heb nooit zo geloofd in het 'louterende effect' van schrijven, maar ik begin daar nu wel anders over te denken. Ik zal het nooit hard op zeggen! Door hier te schrijven, blijf ik overeind. Daar ben ik van overtuigd. Ik zou het ook gewoon op papier kunnen zetten, in een schriftje, maar dit geeft een extra kick. Ik heb mezelf nou eenmaal de opdracht gesteld om deze periode te boekstaven, en dat doe ik met een ijzeren discipline. Ik ben helemaal niet gedisciplineerd! Ik ben lui! En chaotisch! En een warhoofd! En gemakzuchtig! Ik sta er zelf van te kijken hoe strak ik de zaak in de touwen heb, en hoe belangrijk ik het kennelijk vind om de wind eronder te houden - om het verhaal op gang te houden, want hoewel het gewoon over mijn eigen leven gaat, kijk ik er wel naar met een verteltechnische afstand. Dat is mijn tweede natuur; ik wil een verhaal vertellen, met een ritme en een opbouw en een spanningsboog, maar het goede nieuws is dat het echte leven - als je het tenminste wilt zien - die spanningsbogen gratis levert. Iemand die ongeneeslijk ziek is, gaat op een keer dood. Daar kun je donder op zeggen.
Mijn moeder ging veel éérder dood dan ik had gedacht; ik had niet verwacht dat zij zo'n grote rol zou gaan spelen in dit dagboek, ik was eigenlijk niet eens van plan geweest om over haar te schrijven. Maar dat is - hoe tragisch ook, vanzelfsprekend - ook weer het interessante gebleken - die grilligheid, die onvoorspelbaarheid van het leven, en de weerslag daarvan in het dagboek. Ik heb wel degelijk het gevoel dat ik iets aan het maken ben, ik weet niet wat het is, géén roman, hou op, voor een roman heb je reflectie nodig en een doortimmerde plot, maar ik heb het toch maar mooi allemaal opgeschreven, ik heb het geboekstaafd, ik heb van die hele geschiedenis een ding gemaakt, iets tastbaars, en misschien is de troostende gedachte wel dat het niet onopgemerkt is gebleven.
Mijn moeder is dood. Het is niet onopgemerkt gebleven.
Het mooie van een geschreven tekst is dat het niets opdringerigs heeft. Het hóeft niet. Niemand hoeft het te lezen, je kunt het negeren, wegklikken, enzovoort. Kom daar eens om met gesproken woorden!
Dat zijn mijn gedachten erover; met 'anderen' ben ik niet zo bezig. Ik ben een egoïst in hart & nieren, dat heb ik al eens eerder gezegd.
Wat mooi dat wij onderdeel mogen zijn van zoiets, en het als volslagen vreemden met je kunnen delen
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Ik herken wel iets in bovenstaande motivatie van Nadine26. Ook ik schrijf veel als het leven me even niet meezit. Ik zet het alleen niet op Internet. Althans, niet meer. In geval van tegenslag en rampspoed borrelen bij mij de mooiste zinnen op (hoewel zeker niet zo mooi als de gemiddelde tekst van Nadine, onwaarschijnlijk van schoonheid qua opbouw en samenhang). En zet ik het dus ook op papier. In ieder geval lucht het op. Het bied je de mogelijkheid om een soort helicopterview te verkrijgen over de gebeurtenissen, om het -inderdaad- als toeschouwer te registreren. Beschrijvend.
En wanneer je het achteraf nog eens doorleest herken je de verschillende fases die je doorlopen hebt.
Een aangezien ik inmiddels uit ervaring weet dat het leven een aaneenschakeling van bizarre gebeurtenissen kan zijn, twijfel ik niet aan de geloofwaardigheid van het verhaal. Mijn uitgangspunt is sowieso dat ik een persoon vertrouw tot het tegendeel bewezen is. Naïef, ik weet het, maar wel zo lekker.
Maar eigenlijk.....ehh...boeit het helemaal niet of het écht autobiografisch is of fictie. Het is prachtig om te lezen. Ik vind het zelfs kunst.
En wanneer je het achteraf nog eens doorleest herken je de verschillende fases die je doorlopen hebt.
Een aangezien ik inmiddels uit ervaring weet dat het leven een aaneenschakeling van bizarre gebeurtenissen kan zijn, twijfel ik niet aan de geloofwaardigheid van het verhaal. Mijn uitgangspunt is sowieso dat ik een persoon vertrouw tot het tegendeel bewezen is. Naïef, ik weet het, maar wel zo lekker.
Maar eigenlijk.....ehh...boeit het helemaal niet of het écht autobiografisch is of fictie. Het is prachtig om te lezen. Ik vind het zelfs kunst.
Een pauw is een kip die in bloei staat
En bevalt die rol nog? Heb je daarvoor stiekem niet een te grote geldingsdrang?quote:Op vrijdag 18 november 2005 10:10 schreef Nadine26 het volgende:
Jij zegt het al: een verslag. Dat het met afstand is geschreven, komt doordat ik een afstandelijk iemand ben - of een toeschouwer.
Je haalde de fraaie slotzin van De Avonden aan: "Het is niet onopgemerkt gebleven". Er schuilt zeker een troost in wanneer iets is vastgelegd, en een bepaald houvast. Maar ik werd kriegelig van dat boek. Er gebeurt niets in. De hoofdpersoon lijkt volkomen onmachtig, het dringt maar niet tot hem door dat hij zelf ook een rol heeft temidden van alles wat hij observeert; dat hij zichzelf kan laten gelden.
In jouw verhaal gebeurt gelukkig veel meer, maar dat is vooral aan de fratsen van de bijrollen te danken. Wat ik mis is je eigen koers. Misschien kom je daar juist door al die toestanden nu gewoon niet aan toe, maar naast toeschouwer ben je natuurlijk wel de Hoofdpersoon in dit relaas. Het leven is niet als een roman te plotten, maar het hoeft ook geen verzameling losse anecdotes te worden. Heb je wat dat betreft niets op het oog, een rode draad, een ontwikkeling? Dwingt de reflectie van het schrijven je niet tot vooruitkijken? En moedigt het schrijven je misschien ook aan om dingen te ondernemen die het verhaal ten goede kunnen komen?
(zo vroeg ik me af of je de stap naar Mijnheer W. mede durfde te zetten omdat dat een leuk hoofdstuk zou opleveren)
Grootspraak!quote:Ik ben een egoïst in hart & nieren, dat heb ik al eens eerder gezegd.
Deze topic draagt niet de titel "Memoires van ..." of "Logboek van ..." maar de titel "Dagboek van ...".quote:Op zaterdag 19 november 2005 01:06 schreef dvr het volgende:
... Het leven is niet als een roman te plotten, maar het hoeft ook geen verzameling losse anecdotes te worden. Heb je wat dat betreft niets op het oog, een rode draad, een ontwikkeling? Dwingt de reflectie van het schrijven je niet tot vooruitkijken? ...
Als een persoon zijn Memoires schrijft, dan fungeert zijn voorbije levensloop als 'rode draad'. De schrijver weet wat hij bereikt heeft en welke voorbije gebeurtenissen van beslissend belang zijn geweest.
Als een persoon zijn Logboek schrijft, dan fungeert zijn opgedragen of verkozen missie als 'rode draad'. De schrijver weet waarnaar hij streeft en welke huidige gebeurtenissen van potentieel belang zijn.
Als een persoon zijn Dagboek schrijft, dan fungeert zijn huidige leven als 'rode draad'. De schrijver weet welke gebeurtenissen en gedachten hem nu boeien, maar weet nog niet het uiteindelijke belang hiervan.
Een lezer van een Dagboek ervaart in eerste instantie een samenraapsel van anekdotes en mijmeringen, maar in tweede instantie ook 'de mens achter de schrijver'.
in beide opzichten vind ik dit Dagboek om te smullen
Heeft het een heilzame uitwerking op jouw herfstdepressie gehad?quote:Op vrijdag 18 november 2005 01:01 schreef Vivi het volgende:
* Vivi luistert naar vanmiddag aangeschaft ceedeetje van "Le Quattro Stagioni"
een natuurverschijnsel omzetten in muziek ... toch schitterend van deze Italiaanse maestro
on topic: een natuurverschijnsel omzetten in proza ... ook schitterend van onze maîtresse
Jouw zus Francesca?quote:Op vrijdag 18 november 2005 10:10 schreef Nadine26 het volgende:
... Ik maak me meer zorgen over ánderen. Want niet alleen Thijs zal alles meteen herkennen; dat geldt voor iedereen die mij een beetje kent. Maar ja...
op Fok! was ooit ene Francesca actief; ook een knappe prozaïste: http://frontpage.fok.nl/column/2096/1
Dat lijkt mij een andere Francesca. Hoewel míjn Francesca ook ooit actief was op Fok!, en ik trouwens ook - maar dat is lang geleden, ten tijde van de eerste Big Brother... dus rond het jaar 1533 ongeveer. Toen woonde ik net 'op kamers', of eigenlijk was ik bij F. ingetrokken, en omdat we niks beters te doen hadden, volgden we 's nachts de streams. Ja vroeger... toen alles beter was... ook (of vooral!) Big Brother!quote:Op zaterdag 19 november 2005 07:14 schreef Gajus het volgende:
Jouw zus Francesca?
op Fok! was ooit ene Francesca actief; ook een knappe prozaïste: http://frontpage.fok.nl/column/2096/1
(En mijn Francesca is idd een knappe prozaïste, maar zij zou haar vriendje nooit 'mijn partner' noemen...!)
.quote:Op vrijdag 18 november 2005 15:39 schreef Hihat het volgende:
Ik herken wel iets in bovenstaande motivatie van Nadine26. Ook ik schrijf veel als het leven me even niet meezit. Ik zet het alleen niet op Internet. Althans, niet meer
Jammer. Waarom niet (meer)?
Het dagboek is de grootste concurrent van de psychiater!quote:En zet ik het dus ook op papier. In ieder geval lucht het op. Het bied je de mogelijkheid om een soort helicopterview te verkrijgen over de gebeurtenissen, om het -inderdaad- als toeschouwer te registreren. Beschrijvend.
En wanneer je het achteraf nog eens doorleest herken je de verschillende fases die je doorlopen hebt.
Nou, dank je... en toch heb ik geleerd dat autobiografische teksten eigenlijk nooit kunst kunnen zijn, of literatuur - hooguit lectuur. (Ach, dat gelul... wat weten ze ervan op de universiteit?!)quote:Maar eigenlijk.....ehh...boeit het helemaal niet of het écht autobiografisch is of fictie. Het is prachtig om te lezen. Ik vind het zelfs kunst.
Stiekem wel.quote:Op zaterdag 19 november 2005 01:06 schreef dvr het volgende:
En bevalt die rol nog? Heb je daarvoor stiekem niet een te grote geldingsdrang?
Maar in het echte leven ben ik niet zo passief. Hooguit als ik schrijf; dan bevalt die toeschouwersrol beter.
Dat is juist zijn (Frits van E.) probleem. Daar gáát het over; over de machteloosheid & de walging die hij voelt voor zijn omgeving. Grappig. Thijs heeft ook zo'n hekel aan 'De Avonden', hij zegt na een saaie avond bij vrienden wel eens: 'De Avonden is er niks bij.' Sowieso houdt hij niet van romans over 'sukkels'; hij kan om die reden het werk van Arnon Grunberg bijvoorbeeld niet serieus nemen, hij zegt: 'Zo'n lelijke, gefrustreerde bokkenlul... ik wil helemaal niet weten wat die jongen ergens van vindt, en hoe kut zijn leven is. Ik wil geïnspireerd worden - ik wil succesverhalen lezen!' Het probleem is dat de (vooral Nederlandse) literatuur niet bepaald grossiert in succesverhalen. Kommer & kwel. Wanhoop. Machteloosheid. En het loopt natuurlijk altijd slecht af.quote:Je haalde de fraaie slotzin van De Avonden aan: "Het is niet onopgemerkt gebleven". Er schuilt zeker een troost in wanneer iets is vastgelegd, en een bepaald houvast. Maar ik werd kriegelig van dat boek. Er gebeurt niets in. De hoofdpersoon lijkt volkomen onmachtig, het dringt maar niet tot hem door dat hij zelf ook een rol heeft temidden van alles wat hij observeert; dat hij zichzelf kan laten gelden.
Ik ook! Als er iets is wat ik mis, dan wel mijn eigen koers. Misschien is dát wel de rode draad: het gebrek aan koers. Noem me stuurloos, op drift geraakt, afgedreven (om even in zeiltermen te blijven). Alles lijkt een beetje zinloos, op dit moment. Het maakt me niet uit, het is zo lekker om het leven gewoon te ondergaan, om me er gedachteloos in onder te dompelen, zónder meteen verstandig en toekomstgericht bezig te hoeven zijn. Dat komt wel weer. Als ik over een tijdje weer boven kom drijven.quote:In jouw verhaal gebeurt gelukkig veel meer, maar dat is vooral aan de fratsen van de bijrollen te danken. Wat ik mis is je eigen koers. (...) Heb je wat dat betreft niets op het oog, een rode draad, een ontwikkeling?
Dat wel.quote:Moedigt het schrijven je misschien ook aan om dingen te ondernemen die het verhaal ten goede kunnen komen?
(zo vroeg ik me af of je de stap naar Mijnheer W. mede durfde te zetten omdat dat een leuk hoofdstuk zou opleveren)
Maar eigenlijk staat dat los van dit dagboek. Ik zou die stap toch wel hebben gezet, mede omdat het een leuk of interessant hoofdstuk zou opleveren voor mijn leven. Sommige ervaringen kun je niet laten liggen. Het Mijnheer W.-hoofdstuk is voor mij eigenlijk vooral de moeite waard als een soort toetssteen: eens kijken of mijn weerzin tegen therapeuten gerechtvaardigd is. L'expérience est la science, dat is een waarheid als een koe. En natuurlijk heeft Thijs ook een rol gespeeld in die beslissing. Ik ben er nog niet helemaal uit, trouwens. De therapie bevalt me beter dan ik had gedacht, maar de vraag is natuurlijk of het niet allemaal neerkomt op egostrelerij. Iemand die drie kwartier ademloos naar je luistert, waar vind je dat nog vandaag de dag?!
Nee, ik noem hem mijn lief ...quote:Op zaterdag 19 november 2005 08:59 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Dat lijkt mij een andere Francesca. Hoewel míjn Francesca ook ooit actief was op Fok!, en ik trouwens ook - maar dat is lang geleden, ten tijde van de eerste Big Brother... dus rond het jaar 1533 ongeveer. Toen woonde ik net 'op kamers', of eigenlijk was ik bij F. ingetrokken, en omdat we niks beters te doen hadden, volgden we 's nachts de streams. Ja vroeger... toen alles beter was... ook (of vooral!) Big Brother!
(En mijn Francesca is idd een knappe prozaïste, maar zij zou haar vriendje nooit 'mijn partner' noemen...!)
Bovendien woonde ik toentertijd in Napels, weet je nog? En ook zou ik nooit van mijn leven mijn zus in huis gehaald hebben! Ik kan totaal niet met haar opschieten.
Ik kan totaal niet met haar opschieten. grappig om hier mijn naam te lezen, na al die tijd zelfs ... ik ben nooit écht vergeten dus...
Ha, dat is leuk! Hallo Francesca!
Oh, okay. Is het trouwens dezelfde jongen als toen - die nukkig reageerde als jij je laptop tevoorschijn haalde?quote:Op zaterdag 19 november 2005 11:56 schreef Francesca het volgende:
Nee, ik noem hem mijn lief ...
Nukkig is niet helemaal het juiste woord. 't was bijna alle dagen ruzie op het laatst. Uiteindelijk moest ik kiezen: óf mijn lief of Fok de deur uit. Díe keus was niet zo moeilijk, hoor.
Mijn lief heeft me veel meer te bieden uiteraard, schrijven voor Fok daarentegen leverde me geen ene cent op.
En van die eeuwige roem kun je ook niet leven, helaas.....
Ik post hier dus stiekem.
Ik ook!quote:Op zaterdag 19 november 2005 16:11 schreef Francesca het volgende:
Nukkig is niet helemaal het juiste woord. 't was bijna alle dagen ruzie op het laatst. Uiteindelijk moest ik kiezen: óf mijn lief of Fok de deur uit. Díe keus was niet zo moeilijk, hoor.
Mijn lief heeft me veel meer te bieden uiteraard, schrijven voor Fok daarentegen leverde me geen ene cent op.
En van die eeuwige roem kun je ook niet leven, helaas.....
Ik post hier dus stiekem.
(Maar ik woon lekker alleen...)
En zo meteen heb ik een UITJE! Ik ga met D. naar de 'PAN', de kunstbeurs, en daarna uit eten met mensen van een galerie. Mooi zo. Minder mooi is dat eeuwige gezeur van D. over kleren... ik mag weer geen spijkerbroek aan, zegt hij - hij suggereerde (niet lachen!) een mantelpakje. Ik zei: "Dan moet je een stewardess meevragen."
Ik heb nu dus een probleem.
De jurk uit Sevilla is mijn enige optie, maar dan denken die mensen van de galerie waarschijnlijk dat ik voor mijn escortdiensten betaald word.
Ik heb nog... 25 minuten om iets te kopen/lenen.
Nog 24...
Maar zoals je je nog zult herinneren begon het onder de titel "Leuke vader bij wie ik oppas" in R&P, met het noodkreetje: Hoe houd ik mijn hoofd koel?! Dat was het oorspronkelijke thema, het streven, de door mij verwachte rode draad.quote:Op zaterdag 19 november 2005 05:43 schreef Gajus het volgende:
Deze topic draagt niet de titel "Memoires van ..." of "Logboek van ..." maar de titel "Dagboek van ...".
Gaandeweg ontstond een feuilleton waarin de leuke vader slechts één van de vele radertjes bleek in de verwarrende hectiek van Nadine's leven. Ze kwijt zich gedisciplineerd van haar zelfopgelegde schrijftaak, maar terwijl de wanorde en stuurloosheid in haar leven alleen maar groter geworden lijken, en die initiële hulpvraag dus nijpender, heeft ze zich nu maar aan de maalstroom overgeleverd. Ze drijft er uiterlijk onbekommerd maar stiekem opgewonden in mee en ziet wel waar ze strandt. En daarmee lijkt dan, zoals ze hierboven bevestigt, het gebrek aan koers zelf thema geworden te zijn. Een non-thema.
Dat het verhaal hiermee stuurloos dreigt te worden is jammer voor de literatuurliefhebbers maar overkomenlijk. Dat de sympathieke dagboekanierster zélf stuurloos is geworden baart mij als meelevende lezer zorgen. Was de vraag eerst slechts hoe ze het hoofd koel houdt, bij een volgende draaikolk is de vraag misschien hoe ze het nog boven water houdt..
Zeker weten? In dit echte-leven verslag komen je eigen initieven weinig aan bod. Je vindt geen baan, de baan vindt jou; je neemt geen afstand tot Thijs, die neemt hij tot jou; je verleidt Daniel niet, hij verleidt jou, etc..quote:Op zaterdag 19 november 2005 10:12 schreef Nadine26 het volgende:
Maar in het echte leven ben ik niet zo passief. Hooguit als ik schrijf; dan bevalt die toeschouwersrol beter.
Ja, en nee.. Ik heb eens met een paar generatiegenoten van Reve in de clinch gelegen omdat zij enorm wegliepen met De Avonden terwijl ik het maar een rotboek vond. Ik ergerde me enorm aan de lamlendigheid van de hoofdpersoon, ik wilde hem op iedere pagina een trap onder zijn hol geven. Zij niet, ze leefden juist met hem mee! Voor hun was het thema de enge burgerlijke benepenheid van de jaren '50, en de hoofdpersoon ging daar onder gebukt. Een kwestie van identificatie dus.quote:Dat is juist zijn (Frits van E.) probleem. Daar gáát het over; over de machteloosheid & de walging die hij voelt voor zijn omgeving.
Het bijzondere aan dat verschil in beleving is misschien wel, dat zij van vóór De Avonden waren, en ik van erna. Toen ik opgroeide was het individu al bevrijd, mede dankzij De Avonden, dat een hele generatie bewust maakte van dat benepen juk. Dat hebben ze zo overtuigend van zich afgeworpen dat wij ons nu oprecht verbazen dat zij dat juk überhaupt ooit tolereerden.
Ik denk dat Thijs de boeken van Arnon Grunberg best zou waarderen. Het eerste dat ik van hem las was een soort feuilleton dat hij in NRC schreef, kort voor zijn debuut. Het waren spannende en in een nieuwe, verfrissende stijl geschreven stukken over dingen die hij in New York meemaakte. De toen nog onbekende Arnon leek me een heel imposante persoonlijkheid, een soort nieuwe Jan Cremer. De deceptie was dus groot toen ik voor het eerst een foto van dat stoffige en puistige pluishoofdje zag. Maar anderzijds, des te groter mijn bewondering voor zijn talent om van niks iets groots en opwindends te maken, en dat is met zijn latere romans niet veranderd.
(dezelfde opwinding die zich bij het eerste lezen van Grunberg meester van mij maakte, beleefde ik overigens ook bij jouw verhaal hier!)
Precies. En alhoewel jouw enerverende dagboek alles in zich heeft om een succesverhaal te worden, begin ik me toch zorgen te maken over die goede afloop. Ik hoop dat je -om in nautische termen te blijven - niet teveel schepen achter je verbrandt.quote:Het probleem is dat de (vooral Nederlandse) literatuur niet bepaald grossiert in succesverhalen. Kommer & kwel. Wanhoop. Machteloosheid. En het loopt natuurlijk altijd slecht af.
Ja Matroos, maar dat is omdat je er geen richting aan geeft, geen keuzes maakt (dat misschien ook niet kan), en dus terecht komt in de greep van degenen die het meest ongegeneerd aan je trekken en het minst oog hebben voor jouw belangen.quote:Als er iets is wat ik mis, dan wel mijn eigen koers. Misschien is dát wel de rode draad: het gebrek aan koers. Noem me stuurloos, op drift geraakt, afgedreven (om even in zeiltermen te blijven).
Welke emotie speelde er prominent door je hoofd in de week na het doodgaan van je moeder?
"Ik ben verliefd!"
Je lijkt wel een beetje ontoerekeningsvatbaar. Ik kan me voorstellen dat de achtbaan waar je je in begeeft een mooie afleiding is van de thema's waar je een verdieping lager mee bezig bent, maar probeer eens vooruit te kijken. Daniel heeft je ter goedkeuring tafelend aan zijn relaties voorgezet, heeft zich van je bekwaamheid overtuigd om zijn kinderen op te voeden, van je vlammende passie en je oogverblindende fysiek, en paradeert vanmiddag met je op de tefal beurs. De vlaamse vlam is min of meer weggebonjourd. Heb je door waar dit toe leidt? Je bent nog maar een paar stappen verwijderd van een in sherry gedrenkt leven toegewijd aan een zeldzame egotripper voor wie je weinig meer bent dan de in het duister van zijn containers kwijnende kunstwerken, volledig dienstbaar aan zijn nageslacht en zijn primitieve hunting & gatheringdrift. De vrijblijvendheid zal snel verdwijnen. Dan kom je voor een grote keus te staan en dat is momenteel niet je sterkste kant. Santé meid!
Ja, "als"quote:Het maakt me niet uit, het is zo lekker om het leven gewoon te ondergaan, om me er gedachteloos in onder te dompelen, zónder meteen verstandig en toekomstgericht bezig te hoeven zijn. Dat komt wel weer. Als ik over een tijdje weer boven kom drijven.
Hoeveel je er ook aan het woord bent, therapie doet vooral een beroep op jouw luistervermogen!quote:De therapie bevalt me beter dan ik had gedacht, maar de vraag is natuurlijk of het niet allemaal neerkomt op egostrelerij. Iemand die drie kwartier ademloos naar je luistert, waar vind je dat nog vandaag de dag?!
Dat is een mooie voor Meneer W.quote:Alles lijkt een beetje zinloos, op dit moment
En over een gefascineerd gehoor hoef jij je echt geen zorgen te maken!
- Het besef dat het ook tegen me gebruikt kan worden.quote:
- De ervaring dat, wanneer ik zeker weet dat mijn schrijfsels nooit onder ogen van lezers komen, ik nog eerlijker alles op papier durf te zetten. Nog opener durf te zijn.
- Het doel van het schrijven. Het is puur voor mezelf, dus het heeft geen nut het aan anderen te laten lezen.
Het is wel zo dat schrijven, indien je het laat lezen aan derden, leidt tot reacties, raadgevingen, opinies en het delen van ervaringen. In die zin is het zeker waardevol om het openbaar te maken. Ik heb er ook veel aan gehad.
Het verschil tussen therapeutisch schrijven en steun zoeken door te communiceren met anderen, denk ik.
Oneerlijke concurrentie. Dagboeken sturen geen factuur achteraf .quote:[..]
Het dagboek is de grootste concurrent van de psychiater!
Tjsa, dan gaat het dus om de definitie van kunst...quote:[..]
Nou, dank je... en toch heb ik geleerd dat autobiografische teksten eigenlijk nooit kunst kunnen zijn, of literatuur - hooguit lectuur. (Ach, dat gelul... wat weten ze ervan op de universiteit?!)
Dit is er eentje:
Kunst is een uiting van menselijke creativiteit die primair bestaansrecht heeft door de waardering van anderen.
[Henk Jan Notenboom]
In die zin voldoe je aan de defnitie. Anderen geven in dit topic duidelijk aan je werken te waarderen.
Een andere invalshoek is kenmerken te hanteren die nauw samenhangen met esthetiek. Voor velen (niet iedereen!) is kunst immers exclusief gebonden aan esthetica. Er is daarbij sprake van bijvoorbeeld kenmerken als 'vakmanschap' (kundig gebruik materialen en technieken), 'expressiviteit' (uitdrukkingskracht, 'persoonlijkheid'), het vermogen om een toeschouwer mentaal uit de alledaagse werkelijkheid te tillen ('meta-bewustzijn') en een nieuwe kijk te bieden (creativiteit, oorspronkelijkheid, originaliteit).
Aan alle kenmerken voldoet hetgeen je schrijft voor mij. In die zin is het dus kunst.
En mocht dat niet overtuigend genoeg zijn, het voldoet in ieder geval aan mijn definitie van kunst .
Maar allez Nadine, genoeg gezeverd over wat kunst is....laat je niet afleiden en schrijf rustig verder.
Ik hang aan je lippen....ehhh.....pen.....ehhh....toetsenbord.
Een pauw is een kip die in bloei staat
Droef word ik van De Avonden, alsmede van een vergelijking met Nadine's Dagboek.quote:Op zaterdag 19 november 2005 01:06 schreef dvr het volgende:
lang epistel
Liever vergelijk ik Nadine's Dagboek met Campert's Tjeempie, of Liesje in luiletterland.
Beide hoofdpersonen zijn vrouwelijk, jong, wulps, aantrekkelijk en (ogenschijnlijk) naïef.
De dames laten zich gewillig overmeesteren door de heren die hun levenspad toevallig kruisen.
Hetgeen resulteert in hilarische taferelen, althans voor de toeschouwers.
Maar - de hamvraag - zijn de dames werkelijk zo naïef als zij de heren willen doen geloven?
Ook geven beide auteurs blijk van hun onvrede met het heersende taalgebruik.
Van De Avonden kan je toch niet droef worden? Het is een heel grappig boek, vol met grappen.
En het gaat niet alleen over die benauwende jaren '50, maar over veel meer. Namelijk over dat het leven volslagen zinloos is, en dat dat best wel een grote grap genoemd kan worden. Treurig maar een grap.
Op dezelfde waarheid als een koe stevent Nadine in haar vertelling af. Als Bret Easton Ellis maar dan anders vertelt ze van de leegheid van het bestaan. Wat al gedaan is dus, dat vertellen over de zinloosheid, maar zij doet het nog eens. Wat dus nog eens erger is. Met alle onderdelen van de soap. Alweer. En dat is erg treurig maar grappig. Dat we de dagen maar een beetje doorkomen met spielerei en egoïsme. Met het zoeken naar betekenis die er niet is. Zoeken naar genot en vergetelheid. Als dat niet waar is eet ik mijn hoed op.
En het gaat niet alleen over die benauwende jaren '50, maar over veel meer. Namelijk over dat het leven volslagen zinloos is, en dat dat best wel een grote grap genoemd kan worden. Treurig maar een grap.
Op dezelfde waarheid als een koe stevent Nadine in haar vertelling af. Als Bret Easton Ellis maar dan anders vertelt ze van de leegheid van het bestaan. Wat al gedaan is dus, dat vertellen over de zinloosheid, maar zij doet het nog eens. Wat dus nog eens erger is. Met alle onderdelen van de soap. Alweer. En dat is erg treurig maar grappig. Dat we de dagen maar een beetje doorkomen met spielerei en egoïsme. Met het zoeken naar betekenis die er niet is. Zoeken naar genot en vergetelheid. Als dat niet waar is eet ik mijn hoed op.
Ja, maar toen was het gewoon een R&P-topic, geen dagboek. Ik was oorspronkelijk in die 'leuke vader bij wie ik oppas'- problematiek verzeild geraakt dankzij de wanhoop over mijn moeder, die psychologische analyse kunnen we achteraf wel maken - maar ik schat dat aan de meeste R&P-problemen een ánder (en groter) probleem ten grondslag ligt, en dat komt niet altijd meteen aan de oppervlakte, zéker niet in een rubriek als R&P, waar de wat langere verhalen (zoals het mijne) naar het rijk der fabelen worden verwezen.quote:Op zaterdag 19 november 2005 21:27 schreef dvr het volgende:
Maar zoals je je nog zult herinneren begon het onder de titel "Leuke vader bij wie ik oppas" in R&P, met het noodkreetje: Hoe houd ik mijn hoofd koel?! Dat was het oorspronkelijke thema, het streven, de door mij verwachte rode draad.
Pas hier, bij TT&K, ontstond het dagboek. Vooral dankzij de vele reacties, die er nu eens níet op neerkwamen dat ik gewoon moest gaan neuken, maar die me aanspoorden om er eens wat dieper en serieuzer op in te gaan. Het is echt aan de interactie te danken dat het zo'n uitgesponnen verhaal is geworden. Inderdaad is de rode draad daardoor een beetje ondergesneeuwd, maar aan de andere kant kun je zeggen dat het oorspronkelijke 'noodkreetje' hier meer diepte & kleur heeft gekregen.
Je hebt wel gelijk.quote:En daarmee lijkt dan, zoals ze hierboven bevestigt, het gebrek aan koers zelf thema geworden te zijn. Een non-thema.
Niet dat het een non-thema is, want ik vind het (literair gezien) een ijzersterk thema, maar op het persoonlijke vlak is het de hond in de pot. Ik moet mezelf maar eens bij elkaar rapen en een plan maken, een doel stellen, zoiets.
Holden Caulfield associaties..anyone?quote:Op zondag 20 november 2005 05:27 schreef cioran63 het volgende:
Van De Avonden kan je toch niet droef worden? Het is een heel grappig boek, vol met grappen.
En het gaat niet alleen over die benauwende jaren '50, maar over veel meer. Namelijk over dat het leven volslagen zinloos is, en dat dat best wel een grote grap genoemd kan worden. Treurig maar een grap.
Op dezelfde waarheid als een koe stevent Nadine in haar vertelling af. Als Bret Easton Ellis maar dan anders vertelt ze van de leegheid van het bestaan. Wat al gedaan is dus, dat vertellen over de zinloosheid, maar zij doet het nog eens. Wat dus nog eens erger is. Met alle onderdelen van de soap. Alweer. En dat is erg treurig maar grappig. Dat we de dagen maar een beetje doorkomen met spielerei en egoïsme. Met het zoeken naar betekenis die er niet is. Zoeken naar genot en vergetelheid. Als dat niet waar is eet ik mijn hoed op.
How does it feel? How does it feel.
To be on your own. With no direction home.
A complete unknown. Like a rollin' stone.
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Dvr, je bent op dreef! Geweldige reactie is dit! Jij rammelt ook een aardig potje weg op je toetsenbord!
Ik noem: Michel Houellebecq.
En ook:
Mijn geit ligt op zijn rug, met zijn pootjes omhoog.
Dit alles gaat op korte termijn veranderen. De beuk erin! Ik ben, door de dood van mijn moeder, een beetje lamgeslagen. Maar dat ben ik eigenlijk al een hele tijd. Het is een slap excuus: lamgeslagen, initiatiefloos, zwak, geen mening... Als ik erover nadenk, en dat doe ik liever niet, dan steekt de zelfhaat de kop op.quote:Op zaterdag 19 november 2005 21:32 schreef dvr het volgende:
Zeker weten? In dit echte-leven verslag komen je eigen initieven weinig aan bod. Je vindt geen baan, de baan vindt jou; je neemt geen afstand tot Thijs, die neemt hij tot jou; je verleidt Daniel niet, hij verleidt jou, etc..
Als ik erover nadenk, en dat doe ik liever niet, dan steekt de zelfhaat de kop op. Echte bestsellers zijn altijd identificatieromans: de lezer(esjes) leven intens mee met de belevenissen van de protagonist(e). Heleen van Royen, Connie Palmen, Lulu Wang, Jessica Durlacher, maar ook een betrekkelijk marginale schrijfster als Helga Ruebsamen die met 'Het lied...enzovoort' zo indringend schreef over haar getraumatiseerde kindertijd in Indië, en die opeens bovenaan de bestsellerlijsten stond. Met de literaire waarde heeft die identificatie niks te maken. (Integendeel, zouden de literatuurkenners zeggen). Oorspronkelijkheid - dát is denk ik het trefwoord waar het in de literatuur om draait. En die oorspronkelijkheid is vaak weerbarstig en doet een beetje pijn.quote:Ja, en nee.. Ik heb eens met een paar generatiegenoten van Reve in de clinch gelegen omdat zij enorm wegliepen met De Avonden terwijl ik het maar een rotboek vond. (...) Een kwestie van identificatie dus.
Ik noem: Michel Houellebecq.
En ook:
Hij schrijft briljante zinnen. Vaak zijn z'n romans weerzinwekkend, walgelijk. Maar die zinnen! Ik ben wel eens naar een lezing van hem geweest, toen zag ik het puisterige pluishoofdje in het echt, en het scharminkelige lichaampje dat in een heel hip leren jakje was gestoken, en dat viel allemaal niet mee, maar: what the fuck! Die zinnen!quote:Arnon Grunberg.
Zou ik wel echt verliefd zijn...? Ik vlucht weg in die verliefdheid, ik verschans me erin, duik erin onder. Ik ben wel verliefd. Echt. Maar ik ben vooral bedroefd. Om alle dingen die voorbij zijn, en die zo maar onder mijn ogen zijn kapotgeschoten. Het gaat zo snel. Ik kan maar niet geloven dat het allemaal zo snel is gegaan, en dat het nu weer gewoon voort gaat met die geit. Mijn geit wil nog even niet.quote:Welke emotie speelde er prominent door je hoofd in de week na het doodgaan van je moeder?
"Ik ben verliefd!"
quote:Heb je door waar dit toe leidt? Je bent nog maar een paar stappen verwijderd van een in sherry gedrenkt leven toegewijd aan een zeldzame egotripper voor wie je weinig meer bent dan de in het duister van zijn containers kwijnende kunstwerken, volledig dienstbaar aan zijn nageslacht en zijn primitieve hunting & gatheringdrift.
Mijn geit ligt op zijn rug, met zijn pootjes omhoog.
quote:Op zondag 20 november 2005 12:49 schreef Nadine26 het volgende:
Mijn geit ligt op zijn rug, met zijn pootjes omhoog.
Dat geitje!
Zoiets liefs!
Het allerliefste geitje van ooit.
Ik kom zowaar weer een beetje bij uit mijn sherry-depressie... nu nog moed verzamelen voor mijn belevenissen van gisteravond. Straks... straks... als ik een paar glazen sherry achter de kiezen heb...
Zoiets liefs!
Het allerliefste geitje van ooit.
Ik kom zowaar weer een beetje bij uit mijn sherry-depressie... nu nog moed verzamelen voor mijn belevenissen van gisteravond. Straks... straks... als ik een paar glazen sherry achter de kiezen heb...
Echt...?quote:Op zondag 20 november 2005 20:25 schreef cioran63 het volgende:
Dat is een hondje dat geitje.
Is dat een hondje? Nee hoor. Volgens mij is het een geitje. Een pasgeboren geitje met geitenpootjes en geitennageltjes en een geitensnuitje. Nou jij weer.
quote:Op zondag 20 november 2005 21:12 schreef cioran63 het volgende:
Het is een hondje met geitennageltjes.
Toch een soort geitje dus. Ik weet niks van dieren. Ik hou er niet zo van. Mijn vader heeft een hondje, omdat hij zijn secreatresse geen baby kan geven, en dan is een hondje toch een soort baby: iets waar je voor kunt zorgen.
Het zou leuker zijn geweest als ze een geitje hadden genomen.
Herstel: als ze een geitje hadden GEKREGEN.quote:Op zondag 20 november 2005 21:15 schreef Nadine26 het volgende:
Het zou leuker zijn geweest als ze een geitje hadden genomen.
Oh jee, nu voel ik me helemaal schuldig. Had ik je daar ingekletst? Misschien moet ik ook niet zo afgeven op Daniël. De afleiding die hij biedt is natuurlijk welkom, en hij zal best zijn aardige momenten hebben. Het stoort me alleen dat zijn interesse in jou zich lijkt te beperken tot wat je voor hem kunt betekenen.quote:Op zondag 20 november 2005 20:19 schreef Nadine26 het volgende:
Ik kom zowaar weer een beetje bij uit mijn sherry-depressie...
Dat is sik!!quote:Herstel: als ze een geitje hadden GEKREGEN.
Het is trouwens algemeen bekend dat geiten eieren leggen:
Een geit heeft laatst te Duivendrecht
Een porseleinen ei gelegd.
zo sierlijk, dat het zelfs te Sèvres
beschouwd wordt als 'n oeuf de chèvre
"Ik heb al leggend", zegt zij zacht
'heel diep aan iets heel moois gedacht"
En daarmee toont ons dit bescheiden geitje dat schoonheid zin geeft aan het bestaan.. Ik schuif peper en zout aan je door, waarde Cioran.
Coiran heeft gelijk: het is geen geitje (hoefdier) maar een hondje (roofdier, dus nagels).
Een hoefdier op zijn rug is een dood dier ... dat leek mij niet toepasselijk ... ... tenzij ...
Een roofdier op zijn rug is een onderworpen dier ... dat leek mij wel toepasselijk.
Een hoefdier op zijn rug is een dood dier ... dat leek mij niet toepasselijk ... ... tenzij ...
... tenzij ... Een roofdier op zijn rug is een onderworpen dier ... dat leek mij wel toepasselijk.
Zoals je psych al zei is dat een verklaring voor je affaire met D. Ik vind deze verklaring echter te gemakkelijk en te extern. Alsof je er zelf geen invloed op hebt en jij een speelbal bent van omstandigheden.quote:Dit alles gaat op korte termijn veranderen. De beuk erin! Ik ben, door de dood van mijn moeder, een beetje lamgeslagen. Maar dat ben ik eigenlijk al een hele tijd. Het is een slap excuus: lamgeslagen, initiatiefloos, zwak, geen mening... Als ik erover nadenk, en dat doe ik liever niet, dan steekt de zelfhaat de kop op.
Ik volg jouw dagboek nu al een tijdje en jij hebt een hang naar drama, naar extremen en ook wel een lichtelijk destructieve aard. Ik snap dat D. afleiding biedt, maar niet enkel van de dood van je moeder maar zeker ook afleiding van jezelf.
Ik begin eigenlijk wel een beetje te begrijpen waarom Th jou op therapie stuurde. Niet omdat je zo verknipt bent, maar om te leren eerlijker naar jezelf te kijken en de confrontatie met jezelf aan te gaan. Hier heb je niet perse een psych voor nodig, je zou het ook zelf kunnen doen maar jij bent een ster in ontwijken
Evenmin als die held wil Nadine volwassen worden. De studie is bijna voltooid, haar moeder is dood, kortom, het speelkwartier is voorbij. Nu dient de keuze zich aan: volwassen worden en de levensloopregeling eens gaan bestuderen, of altijd kind blijven en lekker spelen. Voorlopig kiest Nadine voor het laatste, al gaat het niet helemaal van harte.quote:Op zondag 20 november 2005 12:31 schreef Vivi het volgende:
[..]
Holden Caulfield associaties..anyone?
Gisteravond dacht ik steeds: ik ben in de rouw.
Mijn moeder is nog geen week geleden gecremeerd, ik ben in de rouw, en toch trek ik een geleend mantelpakje aan, een mantelpakje waar ik niks onder draag, niet eens een bh, gewoon niks - terwijl ik in de rouw ben.
Het was een zwart mantelpakje van het merk Tara Jarmon. Mijn vriendin J. bezit een kast vol mantelpakjes, ze werkt vaak als hostess of gastvrouw, en ze zei: "Maak er geen vlekken op, alsjeblieft. Geen vlekken! Het is mijn enige zwarte mantelpakje."
D. haalde mij op in een spijkerbroek. Hij lachte. Hij zei: "Je hebt je best gedaan, Nadine. We gaan vanavond zaken doen, jij en ik."
De PAN is een trekpleister voor bejaarden en gehandicapten. De rolstoelen waren niet te tellen. En de krukken, de rollators, of hoe al die dingen heten. Kunstliefhebbers, hè? Het merendeel van de dames had zich gehuld in dressuurkledij. Fluwelen jasjes met veel koperen knopen. Hoge rijlaarzen. Zweepjes, al waren die aan het zicht onttrokken.
Met levensvreugde had het allemaal weinig te maken. Wat bezielt deze mensen? Hoe zitten ze erbij in hun Wassenaarse en Bloemendaalse villa's, als ze 's avonds toevallig níet zijn uitgenodigd voor de opening van de PAN?
D. en ik hebben ons eerst ingedronken. Witte wijn, hapjes die 'canapés' heetten. Om ons heen een haag van fluweel en rijlaarzen en donkere maatpakken. Zacht geroezemoes. D. was in vorm, hij keek tevreden om zich heen en hij zei: "Op de PAN kom je niet om kunst te kopen, op de PAN kom je om investeerders te ontmoeten. Ruik je dat?" vroeg hij, en meteen daarna fluisterde hij: "Geld. Dit is de geur van geld. Ze weten het zelf nog niet, maar een aantal van deze lui," en hij maakte een wijds gebaar, "koopt veel liever aandelen in mijn fondsen. Wat weten ze van kunst? Als je ze niet aan de hand neemt, komen ze straks thuis met een achttiende eeuwse porseleinen pop, of met een zilveren miniatuurserviesje. Scheepskanonnen uit de Gouden Eeuw - ook populair, want het staat zo decoratief in de hal." Hij zoende me in mijn hals. "Kom, we gaan ze uit hun lijden verlossen. We hebben werk te doen."
We wandelden over de beurs. Ik vond alles lelijk. Ik ben afgeknapt op kunst. Het hoeft niet meer, van mij. Kunst, wat moet je ermee? Je wordt er ongelukkig van. Onrustig. Doeken met grijze en bruine strepen erop. Antieke kastjes. Een metershoge hond, zeventiende eeuws.
Ik zei: "Kunnen we gaan? Ik kan er niet tegen."
"Lampenwinkels," antwoordde D. "Het zijn allemaal lampenwinkels."
"Ik hoef geen lamp. Ik wil weg."
"Ze kunnen niet kiezen," zei D., en hij hield zijn pas in. "Alles, álles hangen ze op. Van een achterliggende gedachte, een samenhangende collectie, hebben ze geen kaas gegeten. Het gaat om geld. Pieken verdienen."
"Kunnen we weg?" vroeg ik weer.
"Die man," zei D., en hij wees naar een oud heertje met een bolle buik, "die moeten we hebben. We gaan even kennis maken."
We hingen een tijdje rond bij de stand met 'glasobjecten'. Het oude heertje was geïnteresseerd in een amberkleurige glasscherf op een ronddraaiende sokkel. De galeriehouder plaatste het object op de grond. Hij droeg witte handschoentjes. Hij streelde de glasscherf alsof het een pasgeboren baby was.
"Eigenlijk," zei hij, "moet u op de grond gaan zitten. Dan ziet u de diepte. Het reliëf."
Het heertje ging door de knieën. "Mooi, hoor," zei hij. Erg enthousiast klonk het niet. Toen wendde hij zich tot zijn echtgenote, die met samengeknepen lippen naar het glasobject stond te kijken: "Wat vind jij, popje?" vroeg hij. "Kleurt dit bij de houten vloer?"
"We zetten het in de bibliotheek," antwoordde zijn vrouw. "Op de plaats waar eerst het Chinese paard stond."
Het oude heertje keek verwachtingsvol rond, alsof hij een grapje ging maken, en dat deed hij inderdaad: "Dat paard is weggehobbeld," zei hij. "Gek, hè? Op een ochtend was het Chinese paard opeens weg. Ja, daar is het een hobbelpaard voor. Gek, hè? Dus nu hebben we ruimte voor iets anders."
"Het is een spannend object," zei de galeriehouder. "Uitdagend. Je raakt er nooit op uitgekeken, op zo'n intrigerend werk. Het lééft."
"Dat is waar," zei de echtgenote met een starre glimlach. "Het leeft."
"En wat moet dat kosten..," zei haar man peinzend. "Zestigduizend, toch?"
De galeriehouder knikte bescheiden.
"Maar dat paard komt nooit meer terug," mompelde het heertje. "Dat hobbelt nu ergens rond, dat heeft zijn vrijheid terug. Zo is het toch, popje?"
Popje knikte mechanisch.
Op dat punt mengde D. zich in het gesprek, hij vroeg: "Vindt u dit nou mooi?"
De galeriehouder reageerde als door een wesp gestoken, hij siste: "Wij zijn bezig, wij bekijken een object!" maar het heertje kon de aandacht wel waarderen. Hij kneep zijn ogen dicht; hij moest even nadenken over de vraag van D. Toen antwoordde hij: "Het fascineert me. De manier waarop twee materialen samenkomen: glas en steen. Eigenlijk kán het niet, begrijpt u wel? Zoals de joden en de Palestijnen nooit samen zullen komen, en de Islam en het Christendom, zo kunnen glas en steen dat ook niet." Hij glimlachte een vreemde, hemelse glimlach. "En toch is het deze kunstenaar gelukt."
"Dat vroeg ik niet," zei D. vriendelijk. "Ik vroeg of het móói vindt. Esthetisch."
"Schitterend," zei de man.
"En duur," mengde ik me in het gesprek. "Zestigduizend euro!"
"Ik ben een verzamelaar," legde de man uit. "Mijn hele huis staat vol glas. Het houdt me bezig, begrijpt u wel... het fascineert me. Het niets. Ik ben op zoek naar het niets."
"Glas," knikte zijn vrouw. "Glas is doorzichtig."
"Dat is een interessante visie," haakte de galeriehouder gretig in. "Het niets... ja, en tegelijkertijd heeft dit object zoveel te bieden."
"Zullen we iets drinken?" stelde D. voor, en hij had het nog niet gezegd, of het heertje liep al driftig voor ons uit naar het aanpalende bargedeelte. "Popje!" riep hij. "We nemen pauze!" En tegen de galeriehouder riep hij: "Verkocht! Zet dat ding apart!"
De man bleek een diamantair uit Antwerpen te zijn. "Noem mij maar Phil," zei hij. "Kent u de weg in Antwerpen?"
Zijn vrouw was een interessant geval. Ze droeg een heel klein rood mantelpakje, aangezien ze een heel klein vrouwtje was, met mouwtjes die waren afgezet met zwart bont. De bijpassende hoofdband die ze erbij droeg, ook van zwart bont, gaf haar een gevechtsuitstraling. Haar naam was Gala, je moest het uitspreken op zijn Frans, als 'Khalá.'
"We moeten eten," zei Gala.
"Wat doen we met het glasobject?" vroeg haar man.
"Eerst eten," zei ze. "Ik ga van mijn stokje."
"Daniël gaat mee," kondigde Phil aan. "Daniël en zijn echtgenote..."
"Nadine," zei ik, en ik sloeg een arm om de schouder van D. "Wij gaan graag mee eten. Geeft u ons een paar minuten?"
Ik leidde hem naar de damestoiletten. Hij vroeg niets. We gingen een hokje binnen. Deur op slot. We zoenden.
Mijn fantasie over deze avond had de vorm aangenomen van een film. Beeld: een man van midden dertig, knap, succesvol. Aan zijn arm een meisje dat op mij lijkt. Zesentwintig jaar, geleend mantelpakje, niks eronder. Eerste scène: ze lopen over een kunstbeurs. Saai, niets te beleven - een ouwe lullenbende. Tweede scène: het meisje staat (in een flashback) bij de kist van haar moeder, ze kust het hout. Daarna volgt de derde scène, opnieuw op de kunstbeurs, en we zien hoe het meisje en de man...
...hoe ze het hokje op slot draaien.
Zijn hand ging meteen naar beneden om de onderkant van mijn rok te pakken en omhoog te sjorren, en zijn knieën baanden zich een weg tussen mij dijen en ik liet een kreun ontsnappen. Ik opende de knopen van zijn spijkerbroek. Hij bewoog met zijn heupen om de broek te laten zakken, en tegelijkertijd kropen zijn vingertoppen tussen mijn dijen en lieten met weer kreunen, en toen tilde hij me op en was hij in me. Wild en ongecontroleerd was het, gebonk van mijn achterhoofd tegen de tegels, gehijg, zijn handen die mijn borsten kneedden, ik had net tijd om om zijn mond te zoeken en mijn tong naar binnen te duwen, en toen kwam hij plotseling schokkend klaar. Hij bleef een paar seconden uitgeteld tegen me aanhangen. Toen liet hij me los. Alles duizelde; ik zakte bijna door mijn benen. Hij haalde een hand door zijn haar. Broek omhoog, gulp dicht. Mijn rok omlaag. Hij nam mijn gezicht in zijn handen. "Straks," zei hij zacht, en hij zoende me kort en hevig, "straks spreek ik jou nog."
Ik probeerde hem te zoenen, maar hij draaide de deur al van het slot. Twee wachtende vrouwen keken ons met opgetrokken wenkbrauwen aan. D. liep achteloos naar de wasbakken en waste zijn handen.
"Die glasobjecten," zei hij hard, "moeten we nog eens beter bekijken. Fabuleus!! Wat jij, schatje?"
"Goed idee," zei ik nerveus.
Eindelijk draaide hij de kraan dicht.
"Dames," zei hij toen op de toon van een stalmeester, en hij depte zijn handen met een papieren handdoekje, "als ik u één tip mag geven, dan is het dat u de glasobjecten moet bekijken. Heeft u ze al gezien?"
"Jawel..," antwoordde een van de vrouwen terughoudend.
"Heel verstandig," zei D. Hij wierp het papieren handdoekje in de prullenbak. "Ik kan u maar één advies geven, en dat is: kopen. Het zijn de topstukken van deze beurs. Ze gaan alleen maar in waarde stijgen."
De vrouwen zwegen.
"Mogen wij u een goede avond wensen?" zei D., en hij nam mij bij de arm. "Mijn assistente en ik moeten helaas verder. Maar houd die glasobjecten in de gaten!"
De dames knikten gereserveerd.
In het restaurant kon ik me niet op het gesprek concentreren. Een paar keer hoorde ik D. zeggen: "Nadine heeft last van migraine," en meteen liet Gala een nieuwe fles bronwater aanrukken, ze zei: "Hier, drink! Water drinken is goed!", maar ik kon alleen maar denken aan de filmscène op de damestoiletten, ik kon het niet helpen, de hele avond kon ik aan niets anders denken.
D. heeft goede zaken gedaan met Phil.
Gala heeft mij uitgenodigd voor een theemiddag.
Ik was in de rouw.
We aten zeebaars, ik heb mijn zeebaars niet aangeraakt. Na afloop, toen er een taxi voorreed voor Phil en Gala, zeiden ze tegen me: "Kom langs in Antwerpen! Het is een heerlijke stad! Je hebt er de meest fantastische winkels!"
Ik zei: "Dat zal ik doen. Ik kom snel langs."
Mijn moeder is nog geen week geleden gecremeerd, ik ben in de rouw, en toch trek ik een geleend mantelpakje aan, een mantelpakje waar ik niks onder draag, niet eens een bh, gewoon niks - terwijl ik in de rouw ben.
Het was een zwart mantelpakje van het merk Tara Jarmon. Mijn vriendin J. bezit een kast vol mantelpakjes, ze werkt vaak als hostess of gastvrouw, en ze zei: "Maak er geen vlekken op, alsjeblieft. Geen vlekken! Het is mijn enige zwarte mantelpakje."
D. haalde mij op in een spijkerbroek. Hij lachte. Hij zei: "Je hebt je best gedaan, Nadine. We gaan vanavond zaken doen, jij en ik."
De PAN is een trekpleister voor bejaarden en gehandicapten. De rolstoelen waren niet te tellen. En de krukken, de rollators, of hoe al die dingen heten. Kunstliefhebbers, hè? Het merendeel van de dames had zich gehuld in dressuurkledij. Fluwelen jasjes met veel koperen knopen. Hoge rijlaarzen. Zweepjes, al waren die aan het zicht onttrokken.
Met levensvreugde had het allemaal weinig te maken. Wat bezielt deze mensen? Hoe zitten ze erbij in hun Wassenaarse en Bloemendaalse villa's, als ze 's avonds toevallig níet zijn uitgenodigd voor de opening van de PAN?
D. en ik hebben ons eerst ingedronken. Witte wijn, hapjes die 'canapés' heetten. Om ons heen een haag van fluweel en rijlaarzen en donkere maatpakken. Zacht geroezemoes. D. was in vorm, hij keek tevreden om zich heen en hij zei: "Op de PAN kom je niet om kunst te kopen, op de PAN kom je om investeerders te ontmoeten. Ruik je dat?" vroeg hij, en meteen daarna fluisterde hij: "Geld. Dit is de geur van geld. Ze weten het zelf nog niet, maar een aantal van deze lui," en hij maakte een wijds gebaar, "koopt veel liever aandelen in mijn fondsen. Wat weten ze van kunst? Als je ze niet aan de hand neemt, komen ze straks thuis met een achttiende eeuwse porseleinen pop, of met een zilveren miniatuurserviesje. Scheepskanonnen uit de Gouden Eeuw - ook populair, want het staat zo decoratief in de hal." Hij zoende me in mijn hals. "Kom, we gaan ze uit hun lijden verlossen. We hebben werk te doen."
We wandelden over de beurs. Ik vond alles lelijk. Ik ben afgeknapt op kunst. Het hoeft niet meer, van mij. Kunst, wat moet je ermee? Je wordt er ongelukkig van. Onrustig. Doeken met grijze en bruine strepen erop. Antieke kastjes. Een metershoge hond, zeventiende eeuws.
Ik zei: "Kunnen we gaan? Ik kan er niet tegen."
"Lampenwinkels," antwoordde D. "Het zijn allemaal lampenwinkels."
"Ik hoef geen lamp. Ik wil weg."
"Ze kunnen niet kiezen," zei D., en hij hield zijn pas in. "Alles, álles hangen ze op. Van een achterliggende gedachte, een samenhangende collectie, hebben ze geen kaas gegeten. Het gaat om geld. Pieken verdienen."
"Kunnen we weg?" vroeg ik weer.
"Die man," zei D., en hij wees naar een oud heertje met een bolle buik, "die moeten we hebben. We gaan even kennis maken."
We hingen een tijdje rond bij de stand met 'glasobjecten'. Het oude heertje was geïnteresseerd in een amberkleurige glasscherf op een ronddraaiende sokkel. De galeriehouder plaatste het object op de grond. Hij droeg witte handschoentjes. Hij streelde de glasscherf alsof het een pasgeboren baby was.
"Eigenlijk," zei hij, "moet u op de grond gaan zitten. Dan ziet u de diepte. Het reliëf."
Het heertje ging door de knieën. "Mooi, hoor," zei hij. Erg enthousiast klonk het niet. Toen wendde hij zich tot zijn echtgenote, die met samengeknepen lippen naar het glasobject stond te kijken: "Wat vind jij, popje?" vroeg hij. "Kleurt dit bij de houten vloer?"
"We zetten het in de bibliotheek," antwoordde zijn vrouw. "Op de plaats waar eerst het Chinese paard stond."
Het oude heertje keek verwachtingsvol rond, alsof hij een grapje ging maken, en dat deed hij inderdaad: "Dat paard is weggehobbeld," zei hij. "Gek, hè? Op een ochtend was het Chinese paard opeens weg. Ja, daar is het een hobbelpaard voor. Gek, hè? Dus nu hebben we ruimte voor iets anders."
"Het is een spannend object," zei de galeriehouder. "Uitdagend. Je raakt er nooit op uitgekeken, op zo'n intrigerend werk. Het lééft."
"Dat is waar," zei de echtgenote met een starre glimlach. "Het leeft."
"En wat moet dat kosten..," zei haar man peinzend. "Zestigduizend, toch?"
De galeriehouder knikte bescheiden.
"Maar dat paard komt nooit meer terug," mompelde het heertje. "Dat hobbelt nu ergens rond, dat heeft zijn vrijheid terug. Zo is het toch, popje?"
Popje knikte mechanisch.
Op dat punt mengde D. zich in het gesprek, hij vroeg: "Vindt u dit nou mooi?"
De galeriehouder reageerde als door een wesp gestoken, hij siste: "Wij zijn bezig, wij bekijken een object!" maar het heertje kon de aandacht wel waarderen. Hij kneep zijn ogen dicht; hij moest even nadenken over de vraag van D. Toen antwoordde hij: "Het fascineert me. De manier waarop twee materialen samenkomen: glas en steen. Eigenlijk kán het niet, begrijpt u wel? Zoals de joden en de Palestijnen nooit samen zullen komen, en de Islam en het Christendom, zo kunnen glas en steen dat ook niet." Hij glimlachte een vreemde, hemelse glimlach. "En toch is het deze kunstenaar gelukt."
"Dat vroeg ik niet," zei D. vriendelijk. "Ik vroeg of het móói vindt. Esthetisch."
"Schitterend," zei de man.
"En duur," mengde ik me in het gesprek. "Zestigduizend euro!"
"Ik ben een verzamelaar," legde de man uit. "Mijn hele huis staat vol glas. Het houdt me bezig, begrijpt u wel... het fascineert me. Het niets. Ik ben op zoek naar het niets."
"Glas," knikte zijn vrouw. "Glas is doorzichtig."
"Dat is een interessante visie," haakte de galeriehouder gretig in. "Het niets... ja, en tegelijkertijd heeft dit object zoveel te bieden."
"Zullen we iets drinken?" stelde D. voor, en hij had het nog niet gezegd, of het heertje liep al driftig voor ons uit naar het aanpalende bargedeelte. "Popje!" riep hij. "We nemen pauze!" En tegen de galeriehouder riep hij: "Verkocht! Zet dat ding apart!"
De man bleek een diamantair uit Antwerpen te zijn. "Noem mij maar Phil," zei hij. "Kent u de weg in Antwerpen?"
Zijn vrouw was een interessant geval. Ze droeg een heel klein rood mantelpakje, aangezien ze een heel klein vrouwtje was, met mouwtjes die waren afgezet met zwart bont. De bijpassende hoofdband die ze erbij droeg, ook van zwart bont, gaf haar een gevechtsuitstraling. Haar naam was Gala, je moest het uitspreken op zijn Frans, als 'Khalá.'
"We moeten eten," zei Gala.
"Wat doen we met het glasobject?" vroeg haar man.
"Eerst eten," zei ze. "Ik ga van mijn stokje."
"Daniël gaat mee," kondigde Phil aan. "Daniël en zijn echtgenote..."
"Nadine," zei ik, en ik sloeg een arm om de schouder van D. "Wij gaan graag mee eten. Geeft u ons een paar minuten?"
Ik leidde hem naar de damestoiletten. Hij vroeg niets. We gingen een hokje binnen. Deur op slot. We zoenden.
Mijn fantasie over deze avond had de vorm aangenomen van een film. Beeld: een man van midden dertig, knap, succesvol. Aan zijn arm een meisje dat op mij lijkt. Zesentwintig jaar, geleend mantelpakje, niks eronder. Eerste scène: ze lopen over een kunstbeurs. Saai, niets te beleven - een ouwe lullenbende. Tweede scène: het meisje staat (in een flashback) bij de kist van haar moeder, ze kust het hout. Daarna volgt de derde scène, opnieuw op de kunstbeurs, en we zien hoe het meisje en de man...
...hoe ze het hokje op slot draaien.
Zijn hand ging meteen naar beneden om de onderkant van mijn rok te pakken en omhoog te sjorren, en zijn knieën baanden zich een weg tussen mij dijen en ik liet een kreun ontsnappen. Ik opende de knopen van zijn spijkerbroek. Hij bewoog met zijn heupen om de broek te laten zakken, en tegelijkertijd kropen zijn vingertoppen tussen mijn dijen en lieten met weer kreunen, en toen tilde hij me op en was hij in me. Wild en ongecontroleerd was het, gebonk van mijn achterhoofd tegen de tegels, gehijg, zijn handen die mijn borsten kneedden, ik had net tijd om om zijn mond te zoeken en mijn tong naar binnen te duwen, en toen kwam hij plotseling schokkend klaar. Hij bleef een paar seconden uitgeteld tegen me aanhangen. Toen liet hij me los. Alles duizelde; ik zakte bijna door mijn benen. Hij haalde een hand door zijn haar. Broek omhoog, gulp dicht. Mijn rok omlaag. Hij nam mijn gezicht in zijn handen. "Straks," zei hij zacht, en hij zoende me kort en hevig, "straks spreek ik jou nog."
Ik probeerde hem te zoenen, maar hij draaide de deur al van het slot. Twee wachtende vrouwen keken ons met opgetrokken wenkbrauwen aan. D. liep achteloos naar de wasbakken en waste zijn handen.
"Die glasobjecten," zei hij hard, "moeten we nog eens beter bekijken. Fabuleus!! Wat jij, schatje?"
"Goed idee," zei ik nerveus.
Eindelijk draaide hij de kraan dicht.
"Dames," zei hij toen op de toon van een stalmeester, en hij depte zijn handen met een papieren handdoekje, "als ik u één tip mag geven, dan is het dat u de glasobjecten moet bekijken. Heeft u ze al gezien?"
"Jawel..," antwoordde een van de vrouwen terughoudend.
"Heel verstandig," zei D. Hij wierp het papieren handdoekje in de prullenbak. "Ik kan u maar één advies geven, en dat is: kopen. Het zijn de topstukken van deze beurs. Ze gaan alleen maar in waarde stijgen."
De vrouwen zwegen.
"Mogen wij u een goede avond wensen?" zei D., en hij nam mij bij de arm. "Mijn assistente en ik moeten helaas verder. Maar houd die glasobjecten in de gaten!"
De dames knikten gereserveerd.
In het restaurant kon ik me niet op het gesprek concentreren. Een paar keer hoorde ik D. zeggen: "Nadine heeft last van migraine," en meteen liet Gala een nieuwe fles bronwater aanrukken, ze zei: "Hier, drink! Water drinken is goed!", maar ik kon alleen maar denken aan de filmscène op de damestoiletten, ik kon het niet helpen, de hele avond kon ik aan niets anders denken.
D. heeft goede zaken gedaan met Phil.
Gala heeft mij uitgenodigd voor een theemiddag.
Ik was in de rouw.
We aten zeebaars, ik heb mijn zeebaars niet aangeraakt. Na afloop, toen er een taxi voorreed voor Phil en Gala, zeiden ze tegen me: "Kom langs in Antwerpen! Het is een heerlijke stad! Je hebt er de meest fantastische winkels!"
Ik zei: "Dat zal ik doen. Ik kom snel langs."
D. de steen, Nadine het glas. Gevoelig voor zijn getrainde verleiding, transparant in haar kwetsbaarheid op dit moment. En breekbaar..
Nog een paar harde lessen en Thijs kan de scherven lijmen.quote:Op maandag 21 november 2005 02:23 schreef Nadine26 het volgende:
Ik probeerde hem te zoenen, maar hij draaide de deur al van het slot. ...
Ja. Daar denk ik niet over na. Misschien draai ik het eerder om: het geeft ook macht, om álles te vertellen.quote:Op zondag 20 november 2005 03:09 schreef Hihat het volgende:
- Het besef dat het ook tegen me gebruikt kan worden.
Nee. Zonder lezers ben ik hooguit langer van stof; in herhaling vallen is niet zo erg als het alleen voor je eigen ogen bestemd is. Maar de essentie blijft hetzelfde.quote:- De ervaring dat, wanneer ik zeker weet dat mijn schrijfsels nooit onder ogen van lezers komen, ik nog eerlijker alles op papier durf te zetten. Nog opener durf te zijn.
Voor mij heeft het wel nut. Raar woord, zeg: 'nut'. Ik ga er wel anders over nadenken. Ik ben benieuwd naar de mening van mensen die een normaal leven leiden. Ooit wil ik ook iemand zijn die een normaal leven leidt. Ooit. En ik ben ook benieuwd naar de mening van mensen die géén normaal leven leiden - want misschien hoeft het niet. Het beangstigt me wel: het vooruitzicht aan een 'normaal leven'. Ik weet niet wie de mensen zijn die hier reageren. Maar ongetwijfeld hebben ze een andere achtergrond dan ik. Dat is al goed. De blik verwijden. Niet alléén kijken naar je eigen omgeving. Dat is zo klein. Ik hoef aan mijn vrienden niet te vragen wat ze ervan vinden, want dat weet ik al. Dat is een invuloefening. Uiteindelijk zal de mening van mijn vrienden toch heel belangrijk blijken, natuurlijk - dat is mijn wereld, mijn achtergond, maar het is ook vermoeiend om steeds weer te moeten horen: "Ja, maar jíj... jij bent altijd zus of zo... jij doet altíjd dit of dat... jij bent nou eenmaal... altijd geweest... typisch... hadden we je tien jaar geleden al kunnen vertellen... zal je altijd zien... geen verrassing..."quote:Het doel van het schrijven. Het is puur voor mezelf, dus het heeft geen nut het aan anderen te laten lezen.
Een mens kan ook veranderen, denk ik dan maar. Maar bij je vrienden krijg je die kans niet. Zij zeggen steeds: "Oh, is het uit met Thijs? Alweer? Nou, dat wordt dan zéker weer vier hele dagen afzien."
quote:Op maandag 21 november 2005 02:43 schreef Xennia het volgende:
D. de steen, Nadine het glas. Gevoelig voor zijn getrainde verleiding, transparant in haar kwetsbaarheid op dit moment. En breekbaar..
Dat had ik nooit verzonnen... maar het is wel een mooi beeld. (En treffend.)
Hopelijk betekent het niet dat D. & ik óók onverenigbaar zijn, zogezegd.
Met de vlekken valt het mee.quote:Op maandag 21 november 2005 02:49 schreef dvr het volgende:
Die vriendin leent haar nooit meer een mantelpakje.
De beuk erin... ja, zoiets was het wel inderdaad. Ik had niet eens tijd om de schaamte voorbij te raken, ik had nauwelijks tijd om mijn rok glad te strijken - toen gooide D. die deur alweer open, alsof hij de kunstbeursdames even wilde laten weten... enzovoort.quote:Op maandag 21 november 2005 02:50 schreef Martel het volgende:
Die derde scène ... dat was straight de beuk erin.
proficiat, eindelijk de schaamte voorbij
Dat vind ik méér dan de schaamte voorbij.
Dat vind ik... weet niet. Freaky.
Hm zo weet je handig mijn vorige stuk tekst te omzeilen..quote:Op maandag 21 november 2005 03:26 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Dat had ik nooit verzonnen... maar het is wel een mooi beeld. (En treffend.)
Hopelijk betekent het niet dat D. & ik óók onverenigbaar zijn, zogezegd.
Volgens mij weet jij het antwoord op de vraag of jullie onverenigbaar zijn al. Misschien hebben jullie daarom wel een dierlijke aantrekkingskracht. Nu moet je het nog zien zoals het is en je verwachtingen bijstellen
Om jou een lol te doen: toch één klein vlekje. Zwart is zo besmettelijk, hè?quote:Op maandag 21 november 2005 03:30 schreef JAM het volgende:
TV P.
Ook geen last van schaamte toen je hem met voorbedachte rade de wc inlokte?quote:Op maandag 21 november 2005 03:32 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
De beuk erin... ja, zoiets was het wel inderdaad. Ik had niet eens tijd om de schaamte voorbij te raken, ik had nauwelijks tijd om mijn rok glad te strijken - toen gooide D. die deur alweer open, alsof hij de kunstbeursdames even wilde laten weten... enzovoort.
Dat vind ik méér dan de schaamte voorbij.
Dat vind ik... weet niet. Freaky.
Volgens mijnheer W. - ik sprak hem dinsdag nog - laat ik me het leven 'aanleunen', dat waren zijn letterlijke woorden, dus in die zin zijn jullie het eens. (Therapeuten onder elkaar... )quote:Op zondag 20 november 2005 23:41 schreef Xennia het volgende:
Zoals je psych al zei is dat een verklaring voor je affaire met D. Ik vind deze verklaring echter te gemakkelijk en te extern. Alsof je er zelf geen invloed op hebt en jij een speelbal bent van omstandigheden.
Jij zou - mits geïnteresseerd - een duopraktijk kunnen beginnen met mijnheer W.. Hij zegt: "Je bent op de vlucht. Door allerlei actie te creeëren, avonturen, spannende ontmoetingen, probeer je zelf uit de luwte te blijven." Daarna had hij nog het advies dat ik misschien eens moest overwegen om een tijdje alleen te blijven. Zonder 'partner', zoals hij het noemt. (Volgens hem ben ik teveel gefocust op sex).quote:Ik volg jouw dagboek nu al een tijdje en jij hebt een hang naar drama, naar extremen en ook wel een lichtelijk destructieve aard. Ik snap dat D. afleiding biedt, maar niet enkel van de dood van je moeder maar zeker ook afleiding van jezelf.
Ik ook.quote:Ik begin eigenlijk wel een beetje te begrijpen waarom Th jou op therapie stuurde.
Maar ik houd er niet van als ánderen mij sturen. Ook al hebben ze gelijk... En los daarvan ziet Thijs momenteel meer in een gesloten inrichting, ben ik bang.
Precies en op die manier hoef jij geen verantwoordelijkheid te nemen voor je daden.quote:Op maandag 21 november 2005 03:49 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Volgens mijnheer W. - ik sprak hem dinsdag nog - laat ik me het leven 'aanleunen', dat waren zijn letterlijke woorden, dus in die zin zijn jullie het eens. (Therapeuten onder elkaar... )
[..]
Ja, je zorgt dat het leven jou leeft zonder enig moment van reflectie op je gedrag, bezinning, leermomenten.quote:Jij zou - mits geïnteresseerd - een duopraktijk kunnen beginnen met mijnheer W.. Hij zegt: "Je bent op de vlucht. Door allerlei actie te creeëren, avonturen, spannende ontmoetingen, probeer je zelf uit de luwte te blijven."
Dat is voor ieder mens een goed advies en zeker voor mensen die in relaties duiken om de confrontatie met zichzelf uit de weg te gaan.quote:Daarna had hij nog het advies dat ik misschien eens moest overwegen om een tijdje alleen te blijven. Zonder 'partner', zoals hij het noemt
Je stond er zelf toch ook achter?quote:Ik ook.
Maar ik houd er niet van als ánderen mij sturen. Ook al hebben ze gelijk...
Ik volg dit topic ongeveer één keer in de drie weken, dus het kan zijn dat deze vraag al eerder is gesteld. Sorry, dan.
Aangezien het in TTK staat, ben ik wel benieuwd: heb je al een uitgever gevonden, Nadine?
Aangezien het in TTK staat, ben ik wel benieuwd: heb je al een uitgever gevonden, Nadine?
Nee. Toen niet. (Ik had die film in mijn hoofd...)quote:Op maandag 21 november 2005 03:37 schreef Xennia het volgende:
Ook geen last van schaamte toen je hem met voorbedachte rade de wc inlokte?
Maar achteraf... enfin, dat is achteraf gepraat. Wat heb je eraan. Hij is gevaarlijk. Dat is nou juist het aantrekkelijke: dat gevaar... nooit weten wat hij denkt, of doet, of wil. Achteraf komt de spijt, of de schaamte, maar ik realiseer me wel dat het me daar juist om te doen is. Een keurig opgemaakt bedje met IKEA-lakens op de Driehoek 46 in Delfzijl is ook niet mijn grote droom...
Daar wil ik meer over weten.quote:Op maandag 21 november 2005 03:57 schreef broer het volgende:
Ik volg dit topic ongeveer één keer in de drie weken, dus het kan zijn dat deze vraag al eerder is gesteld. Sorry, dan.
Aangezien het in TTK staat, ben ik wel benieuwd: heb je al een uitgever gevonden, Nadine?
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Ja. De drukpers draait op volle toeren!quote:Op maandag 21 november 2005 03:57 schreef broer het volgende:
Ik volg dit topic ongeveer één keer in de drie weken, dus het kan zijn dat deze vraag al eerder is gesteld. Sorry, dan.
Aangezien het in TTK staat, ben ik wel benieuwd: heb je al een uitgever gevonden, Nadine?
Mijn vader is zeer tevreden. Eindelijk erkenning.
Eleborate.quote:Op maandag 21 november 2005 04:02 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Ja. De drukpers draait op volle toeren!
Mijn vader is zeer tevreden. Eindelijk erkenning.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
En ook ineens geen BraunSiematickeuken meer zeker.quote:Op maandag 21 november 2005 04:00 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
. Een keurig opgemaakt bedje met IKEA-lakens op de Driehoek 46 in Delfzijl is ook niet mijn grote droom...
[ Bericht 30% gewijzigd door cioran63 op 21-11-2005 04:15:54 ]
Flauwe reactie op een serieuze vraag.quote:Op maandag 21 november 2005 04:02 schreef Nadine26 het volgende:
Ja. De drukpers draait op volle toeren!
Mijn vader is zeer tevreden. Eindelijk erkenning.
Je geeft je volledig aan hem over, wetende dat hij gevaarlijk is. Je geeft hem de macht over jouw gevoel en je lichaam.quote:Op maandag 21 november 2005 04:00 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Nee. Toen niet. (Ik had die film in mijn hoofd...)
Maar achteraf... enfin, dat is achteraf gepraat. Wat heb je eraan. Hij is gevaarlijk. Dat is nou juist het aantrekkelijke: dat gevaar... nooit weten wat hij denkt, of doet, of wil. Achteraf komt de spijt, of de schaamte, maar ik realiseer me wel dat het me daar juist om te doen is. Een keurig opgemaakt bedje met IKEA-lakens op de Driehoek 46 in Delfzijl is ook niet mijn grote droom...
Van Thijs pik je het niet eens dat hij je naar therapie stuurt, wetende dat hij het beste met je voor heeft. Wellicht is de confrontatie met jezelf in therapie een groter gevaar..
Nee, serieus. Ik ben serieus. De man die ik hier opvoer als mijn vader, is in het echt ook mijn vader. Zijn secreatresse is in het echt ook zijn secretaresse, ofwel de vrouw die eergisteren nog tegen mij zei: "Ik ben de boze heks in deze geschiedenis. Dat snap ik ook wel." (En daar dan een heel treurig gezicht bij trekken, alsof ze eigenlijk verwacht dat ik zeg: 'Joh, trek het je niet aan, je bent een geweldige meid, sterker nog: je bent mijn stiefmoeder! Mag ik je voortaan mama noemen?')quote:Op maandag 21 november 2005 04:03 schreef broer het volgende:
Flauwe reactie op een serieuze vraag.
Dat is dus serieus.
Ze zien me aankomen!
"Papa, ga even zitten. Ik heb iets leuks te vertellen. Je wordt beroemd!"
Ik meen me te herinneren dat wij in de showroom hadden gekozen voor een veel duurder model, wat bedoel je nou met Braunkeuken?! Ben je ontslagen...? Is er een ander? Wij hadden gekozen voor een Italiaans topmodel.quote:Op maandag 21 november 2005 04:03 schreef cioran63 het volgende:
En ook ineens geen Braunkeuken meer zeker.
Ja, nee, ik vergiste me even, het was een Siematic. Volgens mij. Volgende week komen ze m plaatsen. Terug kan ie toch echt niet meer als je nu ineens over Italiaans design begint.
Oh, een Siematic...quote:Op maandag 21 november 2005 04:19 schreef cioran63 het volgende:
Ja, nee, ik vergiste me even, het was een Siematic. Volgens mij. Volgende week komen ze m plaatsen. Terug kan ie toch echt niet meer als je nu ineens over Italiaans design begint.
Je wéét toch dat ik had gezegd... Italiaans design... handgrepen... volautomatische schuiflades... wij hebben een communicatieprobleem. Pleur maar lekker op met je Siematic-keuken.
Is het weer niet goed genoeg voor mevrouw?
Weet je wat, ga je maar bij die oppasvader uit laten wonen op de plee's.
Doeg he.
Weet je wat, ga je maar bij die oppasvader uit laten wonen op de plee's.
Doeg he.
Nadine, dit lijkt mij de ultieme uitdaging voor jou.quote:Op maandag 21 november 2005 04:05 schreef Xennia het volgende:
Wellicht is de confrontatie met jezelf in therapie een groter gevaar..
althans, de volgende uitdaging ... eerst dit verhaal completeren
Ik blijf in therapie. Ik zei laatst tegen mijnheer W. (ietwat voorbarig): "Nou, ik geloof dat we er wel uit zijn."quote:Op maandag 21 november 2005 04:05 schreef Xennia het volgende:
Je geeft je volledig aan hem over, wetende dat hij gevaarlijk is. Je geeft hem de macht over jouw gevoel en je lichaam.
Van Thijs pik je het niet eens dat hij je naar therapie stuurt, wetende dat hij het beste met je voor heeft. Wellicht is de confrontatie met jezelf in therapie een groter gevaar..
"Hoe bedoel je dat?" vroeg hij.
"We hebben alles wel besproken," zei ik. "We zijn eruit."
"Denk je dat echt?"
"Ja." Ik stond al op om afscheid te nemen. "Het heeft me goed geholpen."
"Beste Nadine," zei hij toen, "ik geloof dat jij de essentie van therapie niet helemaal begrijpt. Het gaat om het verkrijgen van nieuwe inzichten."
Ik knikte.
"En om het toepassen, uiteindelijk, van die nieuwe inzichten op jouw leven. Ik kan me niet voorstellen dat je daar al uit bent."
"Niet helemaal," gaf ik toe. "Maar het begin is er."
"Het begin, ja. Maar wat voor de meeste dingen geldt, geldt ook voor therapie: het begin is het gemakkelijkst."
"Oh."
Dus dat gevaar ga ik niet uit de weg. Ik heb een tienrittenkaart genomen.
Dat is best wel een knap keukentje, geef ik eerlijk toe. Maar die opmerking over dat uitwonen en die plees... nee. Je kan de pot op, jij.quote:Op maandag 21 november 2005 04:26 schreef cioran63 het volgende:
Is het weer niet goed genoeg voor mevrouw?
Weet je wat, ga je maar bij die oppasvader uit laten wonen op de plee's.
Doeg he.
Het mooie is dat je met jouw talent volkomen vrij bent. Let maar op. Gefeliciteerd.quote:Op maandag 21 november 2005 03:12 schreef Nadine26 het volgende:
Ik ga er wel anders over nadenken. Ik ben benieuwd naar de mening van mensen die een normaal leven leiden. Ooit wil ik ook iemand zijn die een normaal leven leidt. Ooit. En ik ben ook benieuwd naar de mening van mensen die géén normaal leven leiden - want misschien hoeft het niet. Het beangstigt me wel: het vooruitzicht aan een 'normaal leven'.
Dit lijkt wel een echtelijke ruzie.quote:Op maandag 21 november 2005 04:41 schreef Nadine26 het volgende:
Je kan de pot op, jij.
wanneer komen jullie bij mij een potje breken?
Hee Nadine, onbevlekt geitenvrouwtje..
Knap dat je Meneer W. het voordeel van de twijfel gunt en dat je hier de kritiek ook niet uit de weg gaat.
Weet je je toch nog kwetsbaar op te stellen!!
Draagt het eind van je studietijd inderdaad bij aan de lamlendigheid waar je mee kampt? Ik zou me kunnen voorstellen dat op dat punt je plannen en verwachtingen ophouden en je voor het eerst even niet weet hoe het verder moet. Maar ik geef Cioran groot gelijk als hij het vertrouwen uitspreekt dat je met jouw talent altijd vrij kunt zijn, voor zover je dan aspiraties als schrijfster mocht hebben. En daarbuiten zijn er ook allerlei mogelijkheden om met behoud van vrijheid en jeugdige gekte een plek te vinden. Of meerdere plekken. Het is een cliché, maar in de zakelijke kringen waar ik me wel eens in begeef roept men graag en vaak "het is geen probleem, het is een uitdaging!". Dat lijkt me in dit geval nu eens waar, probeer het vooral als een kans te zien om misschien zelfs nog meer dan voorheen je eigen ding te kunnen gaan doen.
Sommigen hebben moeite zich aan verdriet over te geven omdat dat zwak zou zijn. Alsof het wegdrinken of wegslikken van verdriet (dat zich uberhaupt niet zomaar weg laat klokken) nou van zoveel geestkracht getuigt. Het is misschien kwalijk, zeker voor een atheïst, maar ik vind een zekere troost in het idee dat het ondergaan van verdriet, het moeten torsen van een kruis, ook iets nobels heeft.
Ik ga voor een Ridderorde..
Je schijnt er bovendien erg wijs van te worden.
Tot zover mijn relativerende gedachten deze nacht.. het dons roept..
Knap dat je Meneer W. het voordeel van de twijfel gunt en dat je hier de kritiek ook niet uit de weg gaat.
Weet je je toch nog kwetsbaar op te stellen!!
Draagt het eind van je studietijd inderdaad bij aan de lamlendigheid waar je mee kampt? Ik zou me kunnen voorstellen dat op dat punt je plannen en verwachtingen ophouden en je voor het eerst even niet weet hoe het verder moet. Maar ik geef Cioran groot gelijk als hij het vertrouwen uitspreekt dat je met jouw talent altijd vrij kunt zijn, voor zover je dan aspiraties als schrijfster mocht hebben. En daarbuiten zijn er ook allerlei mogelijkheden om met behoud van vrijheid en jeugdige gekte een plek te vinden. Of meerdere plekken. Het is een cliché, maar in de zakelijke kringen waar ik me wel eens in begeef roept men graag en vaak "het is geen probleem, het is een uitdaging!". Dat lijkt me in dit geval nu eens waar, probeer het vooral als een kans te zien om misschien zelfs nog meer dan voorheen je eigen ding te kunnen gaan doen.
En hier roepen we: Nadine26! Heb je geen aspiraties? Ooit, na je scriptie misschien, en niet perse met dit verhaal? Het geheel van taal, toon, verrassende dialogen en spannende thema's dat jij neerzet is oorspronkelijk, en gewoon poep-goed. Wat het hooguit van de 'hoge' literatuur onderscheidt is het vooralsnog ontbreken van een dramatische afloop, maar ik hoop van ganser harte dat je er op toeziet dat die ook uitblijft..quote:Oorspronkelijkheid - dát is denk ik het trefwoord waar het in de literatuur om draait. En die oorspronkelijkheid is vaak weerbarstig en doet een beetje pijn.
Ik noem: Michel Houellebecq.
Hug!!quote:Ik ben wel verliefd. Echt. Maar ik ben vooral bedroefd. Om alle dingen die voorbij zijn, en die zo maar onder mijn ogen zijn kapotgeschoten. Het gaat zo snel.
Sommigen hebben moeite zich aan verdriet over te geven omdat dat zwak zou zijn. Alsof het wegdrinken of wegslikken van verdriet (dat zich uberhaupt niet zomaar weg laat klokken) nou van zoveel geestkracht getuigt. Het is misschien kwalijk, zeker voor een atheïst, maar ik vind een zekere troost in het idee dat het ondergaan van verdriet, het moeten torsen van een kruis, ook iets nobels heeft.
Ik ga voor een Ridderorde..
Je schijnt er bovendien erg wijs van te worden.
Tot zover mijn relativerende gedachten deze nacht.. het dons roept..
DVR heeft gelijk. Nadine26, wie dat ook is, heeft het talent en de skills aan zijn/ haar kont hangen. Het is poep-goed en daarnaast ook schijt-goed. DVR is dan wel een vrolijke positivist die niet houdt van slechte aflopen, maar who cares, om het maar eens internationaal te trekken.
Het is strontmoeilijk (we houden het in gore termen) om zo te schrijven, want het lijkt zo ontzettend bedriegelijk eenvoudig, maar niks daarvan. Wat Nadine neerzet is retemoeilijk, voor iemand zonder talent. Voor Nadine is het een eitje.
Het is strontmoeilijk (we houden het in gore termen) om zo te schrijven, want het lijkt zo ontzettend bedriegelijk eenvoudig, maar niks daarvan. Wat Nadine neerzet is retemoeilijk, voor iemand zonder talent. Voor Nadine is het een eitje.
WERKBESPREKING
"Die starlette," zei Madame, "wat denkt ze wel, dat kind? Er vandoor gaan met een père de famille. Ze heeft hem onder mijn neus versierd, ik zat erbij, ik zat ernaast, ik weet nog dat ik op een avond aan Daniël vroeg: 'Val jij op haar?', ik weet niet waar die vraag vandaan kwam, het rolde spontaan uit mijn mond, en hij antwoordde: 'Ik val niet op ordinair, dat zou jij moeten weten. Ik val op klasse.' En ik geloofde hem! We hebben er samen nog om gelachen, om de hutkoffer met badkleding die ze bij zich moest hebben, we waren met vrienden op vakantie in Zuid-Frankrijk, we logeerden in het propriété van mijn familie, en zij paradeerde elke dag langs het zwembad in een andere... hoe noem je zoiets - met zo'n touwtje, een string. Rode strings, paarse strings, strings die bezet waren met diamantjes, ze had voor elke dag een andere kleur meegebracht. Het was," zei Madame, en ze lachte kort, "een belediging voor de andere vrouwen. Om er zo bij te lopen! Wat denkt zo'n kind daarmee te bereiken? Enfin, dat is inmiddels bekend." Driftig veegde ze een haarlok uit haar gezicht. "Ze heeft tijdens die vakantie met mijn man geneukt."
Even dacht ik dat ik haar verkeerd had verstaan. Van alle woorden op deze wereld was 'geneukt' wel het laatste dat ik uit haar mond verwachtte, maar ze merkte mijn verbazing niet op, ze ratelde alweer door: "Onder mijn neus! In het propriété van mijn familie, waar zij te gast was! Al mijn vrienden zijn er getuige van geweest. Ongelooflijk!"
Madame zat tegenover mij op de bank. Ik had plaatsgenomen in de leunstoel. Ze had me gevraagd om wat later op de avond, rond negen uur, langs te komen voor een 'werkbespreking'. Ze had me een glas Martini ingeschonken zonder te vragen of ik van Martini hield (nee), ze had gezegd: "Op de toekomst, Nadine!" en ze had haar glas in één keer leeggedronken, om het meteen weer vol te schenken. De gegrillde zalm met groenten die haar huishoudster voor haar had neergezet, raakte ze niet aan.
Zo kende ik haar niet, Madame.
Ze straalde ontreddering uit, zoals ze tegenover me zat in haar prachtige designerkleren, net een paspop, maar wat heb je aan designerkleren als je niemand hebt om mee te praten, behalve het personeel?
Naast een kindermeisje, ik dus, heeft Madame een Duitse au pair in dienst. En een huishoudster, twee Poolse schoonmakers, een tuinmannetje, een strijkster, en de treurige man die Dirk heet en die 'klusjes' voor haar doet. Eén van zijn vaste klusjes bestaat uit het begeleiden van Ute, dat is de Duitse au pair, naar het ziekenhuis, want sinds haar aankomst in Nederland is Ute doorlopend ziek geweest. (Men denkt aan een tropisch virus).
"Die vakantie!" zei Madame. "Het was dégoûtant."
Ze gebruikt slechts af en toe een Frans woord. Ze spreekt, ondanks het accent, verbluffend goed Nederlands. En dat accent beschouwt ze zelf als een sexy accessoire. "Nederlanders vinden alles wat ik zeg een beetje stout," heeft ze wel eens gezegd. "Zelfs als ik een brood bestel bij de bakker, klinkt het als oh-la-la."
"Ik ben er met open ogen ingetuind," ging ze verder. "Zodra ik de tweeling naar golfles bracht, en ze golften elke dag, dook zij met mijn man in bed. Ze was meegekomen met Mark, een goede vriend van ons. Mark werkt voor haar vader, ken je haar vader?"
"De vader van Kim?" vroeg ik. "Nee. Hoe zou ik die moeten kennen?"
"Niet persoonlijk," zei ze. "Ik bedoel uit de media. Je kent de achternaam van Kim toch wel? Ze is er zo trots op!"
"Geen idee," zei ik.
Madame noemde de naam van Kim's vader. Toen ik niet reageerde, zei ze: "Vastgoed."
"Het zegt me niks."
"Tant mieux. Die mensen wil je niet kennen. De vastgoedwereld is een verkapt casino. De vader van Kim is een casinobaas, hij verdient zijn geld aan de roulettetafel. Daniël hoort daar niet. Hij heeft er niets te zoeken, het is zijn wereld niet. Zo'n Kim... met haar filmsterrendroompje... je mag toch hopen..."
Ze stond op uit de bank. Heel even wankelde ze op haar hakken, maar ze rechtte haar schouders en liep toen in een kaarsrechte lijn naar de hal. "Heb je zin in ijs?" vroeg ze.
"Ja, lekker," zei ik.
De woonkamer is groot en indrukwekkend, met twee enorme paarse loungebanken en verder overwegend Florentijnse meubels. Een piano. Overal bloemen, kunstig gestyleerde takken, twijgen. Op de bijzettafels staan foto's van de kinderen en vrienden en en familie. De leistenen vloeren lopen door tot in de centrale ronde hal. Smaakvol, maar dat mag je ook wel verwachten als je zelfs de aanschaf van de kaarsen overlaat aan de binnenhuisarchitect. De kaarsen vergat ik nog te noemen. Patty Brard-kaarsen, noem ik ze altijd, want om de een of andere reden omringt Patty Brard zich op de televisie altijd met driehonderd van die flakkerende en druipende en felgekleurde kaarsen.
Madame kwam terug met twee professioneel uitziende ijscoupes.
"Houd je van mango-ijs?" vroeg ze, terwijl ze een hoog glas voor me op tafel zette.
"Lijkt me heerlijk."
Het viel niet tegen. Ze had zelfs een basilicumblaadje in het ijs geprikt, of misschien had de huishoudster zich uitgesloofd.
"Weet je wat het is," hervatte Madame de conversatie, en ze trok haar benen op. "Ik heb in mijn leven alles uitgeprobeerd - journalistiek, mode, een rijke man trouwen, scheiden, kiezen voor de liefde van mijn leven - en nu, nét nu alles op zijn plaats leek te vallen, eindelijk, komt die starlette mijn leven binnenvallen."
Ik nam een besluit: stoppen met Daniël. Eigenlijk had ik dat besluit al eerder genomen, na het etentje met Phil en Gala, toen Daniël mij met alle geweld naar huis had willen brengen, zogenaamd omdat ik teveel had gedronken, maar de stroom sms-jes die hij tijdens het eten paniekerig had zitten wegdrukken, wezen in een andere richting: Kim.
Ik had hem ernaar gevraagd, en hij had gezegd: "Het is over tussen Kim en mij." Ik vroeg of ze die nacht toevallig bij hem bleef slapen. Dat wel, gaf hij toe, want: "Ze kan geen kant op." Het probleem, legde hij uit, was dat Kim geen woonruimte had. Niet in Nederland. De hele kwestie zou snel genoeg zijn opgelost, daar was hij van overtuigd, ik moest alleen wat geduld hebben, het zou allemaal wel loslopen, enzovoort.
"Nieuw geld," hoorde ik Madame zuchten. "Daniël weet niet met wie hij zich inlaat."
"Geld is geld," zei ik.
"Dat zie je verkeerd, Nadine. Het gaat niet om geld, het gaat erom dat je het op een nette manier verdient. Mijn familie..." Ze keek me onderzoekend aan. "Laat ik je niet vermoeien met verhalen over mijn familie. Ze waren niet gelukkig met Daniël, dat kan ik wel zeggen. Ze zagen hem aan voor een goudzoeker, een klaploper; ze hebben me gewaarschuwd. Maar ik was koppig. Ik was verliefd! En kijk nu eens... je zou bijna denken..."
"Geld is toch niet zo belangrijk voor hem?"
"Vergis je niet." Ze zuchtte hoorbaar. "Hij heeft succes, hij doet het goed. Geweldig zelfs, het kan allemaal niet op. Maar zijn zwakte is dat hij de verleiding niet kan weerstaan. De meisjes, de feestjes, de drugs, de seks. En het geld, niet te vergeten. Daniël bevindt zich in zijn Icarus-fase."
Ik schoof ongemakkelijk op en neer.
"Hij kan alles maken," zei ze. "De regels gelden niet voor hem. Denkt hij. Maar ik heb mijn advocaten gesproken. Het wordt tijd voor een ultimatum. Daniël is een volwassen man. Laat hij zich dan ook zo gedragen."
Toen vroeg ze: "Valt hij op jou?"
Haar gezicht stond neutraal.
Ik had de vraag verwacht. Niet zo direct, niet vanavond, maar ik had rekening gehouden met de mogelijkheid dat Madame meer wist dan ze toegaf. Ze is een vrouw die haar Descartes echt gelezen heeft, en haar Pascal, Rousseau, Diderot, Laclos, en die er moeiteloos uit kan citeren. Dat kunnen alle Fransen. Maar Madame is een ander geval, een intelligenter en scherpzinniger en opmerkzamer geval dan de meeste Fransen. Dat merk je als ze begint te praten, echt te praten. Ze heeft charisma, ze pakt iedereen in - ze weet wat ze zegt.
"Daniël?" zei ik, en ik lachte. "Dat mocht ik willen."
Ik had de zin van tevoren ingestudeerd; het leek me een slimme afleidingsmanoeuvre, en bovendien
is dat wat je zegt, als kindermeisje. Je zegt niet: inderdaad, dat heeft u goed gezien. Evenmin zeg je: die ouwe lul, ik mag hópen van niet! Het nadeel van betaald werk is dat er altijd een bepaalde serviliteit bij komt kijken - je moet iets nederigs of dankbaars in je gedrag leggen. Het beste is om geen mening te hebben. Een kruisje - bij betaald werk is een kruisje het goede antwoord.
Madame leek het onderwerp alweer vergeten. "Wanneer spreken we af?" zei ze, terwijl ze haar Burberry-agenda opensloeg.
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 23-11-2005 08:39:42 ]
"Die starlette," zei Madame, "wat denkt ze wel, dat kind? Er vandoor gaan met een père de famille. Ze heeft hem onder mijn neus versierd, ik zat erbij, ik zat ernaast, ik weet nog dat ik op een avond aan Daniël vroeg: 'Val jij op haar?', ik weet niet waar die vraag vandaan kwam, het rolde spontaan uit mijn mond, en hij antwoordde: 'Ik val niet op ordinair, dat zou jij moeten weten. Ik val op klasse.' En ik geloofde hem! We hebben er samen nog om gelachen, om de hutkoffer met badkleding die ze bij zich moest hebben, we waren met vrienden op vakantie in Zuid-Frankrijk, we logeerden in het propriété van mijn familie, en zij paradeerde elke dag langs het zwembad in een andere... hoe noem je zoiets - met zo'n touwtje, een string. Rode strings, paarse strings, strings die bezet waren met diamantjes, ze had voor elke dag een andere kleur meegebracht. Het was," zei Madame, en ze lachte kort, "een belediging voor de andere vrouwen. Om er zo bij te lopen! Wat denkt zo'n kind daarmee te bereiken? Enfin, dat is inmiddels bekend." Driftig veegde ze een haarlok uit haar gezicht. "Ze heeft tijdens die vakantie met mijn man geneukt."
Even dacht ik dat ik haar verkeerd had verstaan. Van alle woorden op deze wereld was 'geneukt' wel het laatste dat ik uit haar mond verwachtte, maar ze merkte mijn verbazing niet op, ze ratelde alweer door: "Onder mijn neus! In het propriété van mijn familie, waar zij te gast was! Al mijn vrienden zijn er getuige van geweest. Ongelooflijk!"
Madame zat tegenover mij op de bank. Ik had plaatsgenomen in de leunstoel. Ze had me gevraagd om wat later op de avond, rond negen uur, langs te komen voor een 'werkbespreking'. Ze had me een glas Martini ingeschonken zonder te vragen of ik van Martini hield (nee), ze had gezegd: "Op de toekomst, Nadine!" en ze had haar glas in één keer leeggedronken, om het meteen weer vol te schenken. De gegrillde zalm met groenten die haar huishoudster voor haar had neergezet, raakte ze niet aan.
Zo kende ik haar niet, Madame.
Ze straalde ontreddering uit, zoals ze tegenover me zat in haar prachtige designerkleren, net een paspop, maar wat heb je aan designerkleren als je niemand hebt om mee te praten, behalve het personeel?
Naast een kindermeisje, ik dus, heeft Madame een Duitse au pair in dienst. En een huishoudster, twee Poolse schoonmakers, een tuinmannetje, een strijkster, en de treurige man die Dirk heet en die 'klusjes' voor haar doet. Eén van zijn vaste klusjes bestaat uit het begeleiden van Ute, dat is de Duitse au pair, naar het ziekenhuis, want sinds haar aankomst in Nederland is Ute doorlopend ziek geweest. (Men denkt aan een tropisch virus).
"Die vakantie!" zei Madame. "Het was dégoûtant."
Ze gebruikt slechts af en toe een Frans woord. Ze spreekt, ondanks het accent, verbluffend goed Nederlands. En dat accent beschouwt ze zelf als een sexy accessoire. "Nederlanders vinden alles wat ik zeg een beetje stout," heeft ze wel eens gezegd. "Zelfs als ik een brood bestel bij de bakker, klinkt het als oh-la-la."
"Ik ben er met open ogen ingetuind," ging ze verder. "Zodra ik de tweeling naar golfles bracht, en ze golften elke dag, dook zij met mijn man in bed. Ze was meegekomen met Mark, een goede vriend van ons. Mark werkt voor haar vader, ken je haar vader?"
"De vader van Kim?" vroeg ik. "Nee. Hoe zou ik die moeten kennen?"
"Niet persoonlijk," zei ze. "Ik bedoel uit de media. Je kent de achternaam van Kim toch wel? Ze is er zo trots op!"
"Geen idee," zei ik.
Madame noemde de naam van Kim's vader. Toen ik niet reageerde, zei ze: "Vastgoed."
"Het zegt me niks."
"Tant mieux. Die mensen wil je niet kennen. De vastgoedwereld is een verkapt casino. De vader van Kim is een casinobaas, hij verdient zijn geld aan de roulettetafel. Daniël hoort daar niet. Hij heeft er niets te zoeken, het is zijn wereld niet. Zo'n Kim... met haar filmsterrendroompje... je mag toch hopen..."
Ze stond op uit de bank. Heel even wankelde ze op haar hakken, maar ze rechtte haar schouders en liep toen in een kaarsrechte lijn naar de hal. "Heb je zin in ijs?" vroeg ze.
"Ja, lekker," zei ik.
De woonkamer is groot en indrukwekkend, met twee enorme paarse loungebanken en verder overwegend Florentijnse meubels. Een piano. Overal bloemen, kunstig gestyleerde takken, twijgen. Op de bijzettafels staan foto's van de kinderen en vrienden en en familie. De leistenen vloeren lopen door tot in de centrale ronde hal. Smaakvol, maar dat mag je ook wel verwachten als je zelfs de aanschaf van de kaarsen overlaat aan de binnenhuisarchitect. De kaarsen vergat ik nog te noemen. Patty Brard-kaarsen, noem ik ze altijd, want om de een of andere reden omringt Patty Brard zich op de televisie altijd met driehonderd van die flakkerende en druipende en felgekleurde kaarsen.
Madame kwam terug met twee professioneel uitziende ijscoupes.
"Houd je van mango-ijs?" vroeg ze, terwijl ze een hoog glas voor me op tafel zette.
"Lijkt me heerlijk."
Het viel niet tegen. Ze had zelfs een basilicumblaadje in het ijs geprikt, of misschien had de huishoudster zich uitgesloofd.
"Weet je wat het is," hervatte Madame de conversatie, en ze trok haar benen op. "Ik heb in mijn leven alles uitgeprobeerd - journalistiek, mode, een rijke man trouwen, scheiden, kiezen voor de liefde van mijn leven - en nu, nét nu alles op zijn plaats leek te vallen, eindelijk, komt die starlette mijn leven binnenvallen."
Ik nam een besluit: stoppen met Daniël. Eigenlijk had ik dat besluit al eerder genomen, na het etentje met Phil en Gala, toen Daniël mij met alle geweld naar huis had willen brengen, zogenaamd omdat ik teveel had gedronken, maar de stroom sms-jes die hij tijdens het eten paniekerig had zitten wegdrukken, wezen in een andere richting: Kim.
Ik had hem ernaar gevraagd, en hij had gezegd: "Het is over tussen Kim en mij." Ik vroeg of ze die nacht toevallig bij hem bleef slapen. Dat wel, gaf hij toe, want: "Ze kan geen kant op." Het probleem, legde hij uit, was dat Kim geen woonruimte had. Niet in Nederland. De hele kwestie zou snel genoeg zijn opgelost, daar was hij van overtuigd, ik moest alleen wat geduld hebben, het zou allemaal wel loslopen, enzovoort.
"Nieuw geld," hoorde ik Madame zuchten. "Daniël weet niet met wie hij zich inlaat."
"Geld is geld," zei ik.
"Dat zie je verkeerd, Nadine. Het gaat niet om geld, het gaat erom dat je het op een nette manier verdient. Mijn familie..." Ze keek me onderzoekend aan. "Laat ik je niet vermoeien met verhalen over mijn familie. Ze waren niet gelukkig met Daniël, dat kan ik wel zeggen. Ze zagen hem aan voor een goudzoeker, een klaploper; ze hebben me gewaarschuwd. Maar ik was koppig. Ik was verliefd! En kijk nu eens... je zou bijna denken..."
"Geld is toch niet zo belangrijk voor hem?"
"Vergis je niet." Ze zuchtte hoorbaar. "Hij heeft succes, hij doet het goed. Geweldig zelfs, het kan allemaal niet op. Maar zijn zwakte is dat hij de verleiding niet kan weerstaan. De meisjes, de feestjes, de drugs, de seks. En het geld, niet te vergeten. Daniël bevindt zich in zijn Icarus-fase."
Ik schoof ongemakkelijk op en neer.
"Hij kan alles maken," zei ze. "De regels gelden niet voor hem. Denkt hij. Maar ik heb mijn advocaten gesproken. Het wordt tijd voor een ultimatum. Daniël is een volwassen man. Laat hij zich dan ook zo gedragen."
Toen vroeg ze: "Valt hij op jou?"
Haar gezicht stond neutraal.
Ik had de vraag verwacht. Niet zo direct, niet vanavond, maar ik had rekening gehouden met de mogelijkheid dat Madame meer wist dan ze toegaf. Ze is een vrouw die haar Descartes echt gelezen heeft, en haar Pascal, Rousseau, Diderot, Laclos, en die er moeiteloos uit kan citeren. Dat kunnen alle Fransen. Maar Madame is een ander geval, een intelligenter en scherpzinniger en opmerkzamer geval dan de meeste Fransen. Dat merk je als ze begint te praten, echt te praten. Ze heeft charisma, ze pakt iedereen in - ze weet wat ze zegt.
"Daniël?" zei ik, en ik lachte. "Dat mocht ik willen."
Ik had de zin van tevoren ingestudeerd; het leek me een slimme afleidingsmanoeuvre, en bovendien
is dat wat je zegt, als kindermeisje. Je zegt niet: inderdaad, dat heeft u goed gezien. Evenmin zeg je: die ouwe lul, ik mag hópen van niet! Het nadeel van betaald werk is dat er altijd een bepaalde serviliteit bij komt kijken - je moet iets nederigs of dankbaars in je gedrag leggen. Het beste is om geen mening te hebben. Een kruisje - bij betaald werk is een kruisje het goede antwoord.
Madame leek het onderwerp alweer vergeten. "Wanneer spreken we af?" zei ze, terwijl ze haar Burberry-agenda opensloeg.
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 23-11-2005 08:39:42 ]
Levensecht zoals je die Madame neerzet, en het is nogal een karakter. Onthoud je die dialogen woordelijk? Ik verdenk je er bijna van dat je met zo'n voicerecordertje rondloopt!
Als je me toestaat wil ik nog even mijn afkeuring uitspreken over de door jou opgevoerde kutkaarsen. Met alle begrip voor je gevoelens rond P. Brard, maar die term doorbrak toch een beetje je objectieve, verhalende toon. Kwalijker is echter dat het associaties oproept met 'oorkaarsen', waar ik tot mijn afgrijzen onlangs door een holist over werd voorgelicht. Onwillekeurig ga je je dan toch afvragen waar zo'n 'kutkaars' wel toe dient..
ps: jolijt!
Als je me toestaat wil ik nog even mijn afkeuring uitspreken over de door jou opgevoerde kutkaarsen. Met alle begrip voor je gevoelens rond P. Brard, maar die term doorbrak toch een beetje je objectieve, verhalende toon. Kwalijker is echter dat het associaties oproept met 'oorkaarsen', waar ik tot mijn afgrijzen onlangs door een holist over werd voorgelicht. Onwillekeurig ga je je dan toch afvragen waar zo'n 'kutkaars' wel toe dient..
ps: jolijt!
Oh, mag ik de vertaalrechten voor het Engels? Dan kan ik '[...] that old cock [...]' opschrijven. Dat vind ik leuk.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Bij nader inzien, kan je er misschien; 'Evenmin zeg je: die grote dikke lul, ik mag hópen van niet!' van maken? Ik vind BIG FAT COCK namelijk nog leuker om te schrijven dan that old cock, ik zou het godverdomme de hele dag kunnen doen en huilen van geluk.
BIG FAT COCK.
BIG FAT COCK.
BIG FAT COCK FUCING NINETEEN YEAR OLD CO-ED'S NICE TIGHT PUSSY.
Héérlijk, .
Of, als je vindt dat ik daarmee de originele Nederlandse tekst (ik had me al eerder gepresenteerd als je aankomende vertaler naar het Engels) geweld aan doe, dan hebben we het er nog wel even over, Nadine.
BIG FAT COCK.
BIG FAT COCK.
BIG FAT COCK FUCING NINETEEN YEAR OLD CO-ED'S NICE TIGHT PUSSY.
Héérlijk, .
Of, als je vindt dat ik daarmee de originele Nederlandse tekst (ik had me al eerder gepresenteerd als je aankomende vertaler naar het Engels) geweld aan doe, dan hebben we het er nog wel even over, Nadine.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Lieve Nadine,
Nadine, sorry, 't is alweer zo laat en dan krijg ik altijd die vervelende verbale diarrée, ik neem aan dat jij dat (als schrijvertstje) wel kent. Alleen bij mij manifisteert zich dat wat anders. Of het zijn van die vreselijke verhaaltjes als in de mensentuin over abrikoos-sigaretten en konijnen doodknuppelen met tafelpoten, alhoewel ik daar nog niet aan ben toegekomen, of het is vuilpoezerij. Daar blink ik nou echt in uit, in vuilpoezerij. In arrogante, smerige en pejoratieve vuilpoezerij van het soort: 'Zo, dan gaan we nu naar de WC om je bek vol te spuiten, teringhoer'
Laat me je er een keer over verhalen, Nadine, ik heb dat niet van mijzelf. Ik heb dat van een jongen die Erik heet afgekeken, of zeg maar gewoon; nageaäpt. Het is nog verdomde zwaar hoor, die vuilpoezerij. Het vergt veel van je. Zie jij jezelf al met je dronken kutkop in een achterafsteegje in Den Haag tegen passerende fietsers roepen dat hun kutten nat zijn? Wellicht loopt het in deze zin niet zo lekker, maar dat doe ik dan. Ik roep dan: 'Hey, geile kankerslet, met je natte kut, kom neuken dan! Kom neuken dan, gore teringhoer! Daar wordt je kut wel nat van hè, als ik dat roep, geile teringslet. Geile kankerhoer met je natte kankerkut. Die kut van jou is zo smerig, daar vreten de zwijnen nog niet uit als je er een doos truffels inramt, kankerhoer!'
Dat heb ik dus van Erik geleerd.
We waren toen in een café in de Papestraat, dat café heet Lokaal Vredebreuk. Waarschijnlijk zegt het je niet zoveel, jij lijkt me niet het type dat uit Den Haag komt. Den Haag is een rauwe stad, een stad waar al het manvolk minimaal drie keer per jaar au plein public z'n tampeloeris uit zijn broek tovert om midden op straat te pissen. (Dit bij Kaunininnenach, Parkpop en nog een keertje tussendoor). Vrouwen doen dat ook. De vrouwen uit Den Haag, dat zijn allemaal niet van die Amsterdamse grachtenpandpopjes die de ene keer dat ze geen café, hotel, restaurant of andere aangelegenheid waar je even naar binnen kan lopen om je gerief te doen gaan zeiken om een plastuit. Nee, de Haagse Vrouw, die gooit haar broek op haar enkels, hurkt en zeikt zo haar eigen onderbroek onder. Dan zegt ze: 'Kankerzooi, ik zit me hele eigen onderbroek onder te zeiken, weet je wat die kostte, Jessica? Weet je dat? Dat wil je niet weten.' Jessica zegt dan: 'Nou, dan hoef ik het ook niet meer te weten.' Da's nou de Haagse retoriek.
Ik dwaal af.
Dus, ik zat met Erik in dat café. Er waren twee meisje in dat café aan het biljardten. Ze waren eigenlijk te dik, maar ik wou ze best neuken. Erik wou dat niet, zo bleek al snel. Het meisje stootte Erik per ongeluk aan met haar biljardtkeu, waarop hij sprak: 'Gore dikke teringzeug, zal ik eens een end hout door je strot rammen?'
Geen zin om daar nu verder op in te gaan, drie minuten later stonden we buiten op straat. Erik liep een steegje in en kotste het onder, wat niet eens zo'n vies gezicht was omdat er niets anders dan bier uit kwam. Laten we wel wezen, bier uit een mond zien komen, dat is gewoon niet vies. Tegen een paar meisjes die dit opmerkten sprak hij de onsterfelijke woorden die ik eerder als mijn eigen presenteede.
Ik houd van Erik.
Ik houd van jou.
Dag lieve Nadine.
.
[ Bericht 0% gewijzigd door JAM op 23-11-2005 07:05:49 ]
Nadine, sorry, 't is alweer zo laat en dan krijg ik altijd die vervelende verbale diarrée, ik neem aan dat jij dat (als schrijvertstje) wel kent. Alleen bij mij manifisteert zich dat wat anders. Of het zijn van die vreselijke verhaaltjes als in de mensentuin over abrikoos-sigaretten en konijnen doodknuppelen met tafelpoten, alhoewel ik daar nog niet aan ben toegekomen, of het is vuilpoezerij. Daar blink ik nou echt in uit, in vuilpoezerij. In arrogante, smerige en pejoratieve vuilpoezerij van het soort: 'Zo, dan gaan we nu naar de WC om je bek vol te spuiten, teringhoer'
Laat me je er een keer over verhalen, Nadine, ik heb dat niet van mijzelf. Ik heb dat van een jongen die Erik heet afgekeken, of zeg maar gewoon; nageaäpt. Het is nog verdomde zwaar hoor, die vuilpoezerij. Het vergt veel van je. Zie jij jezelf al met je dronken kutkop in een achterafsteegje in Den Haag tegen passerende fietsers roepen dat hun kutten nat zijn? Wellicht loopt het in deze zin niet zo lekker, maar dat doe ik dan. Ik roep dan: 'Hey, geile kankerslet, met je natte kut, kom neuken dan! Kom neuken dan, gore teringhoer! Daar wordt je kut wel nat van hè, als ik dat roep, geile teringslet. Geile kankerhoer met je natte kankerkut. Die kut van jou is zo smerig, daar vreten de zwijnen nog niet uit als je er een doos truffels inramt, kankerhoer!'
Dat heb ik dus van Erik geleerd.
We waren toen in een café in de Papestraat, dat café heet Lokaal Vredebreuk. Waarschijnlijk zegt het je niet zoveel, jij lijkt me niet het type dat uit Den Haag komt. Den Haag is een rauwe stad, een stad waar al het manvolk minimaal drie keer per jaar au plein public z'n tampeloeris uit zijn broek tovert om midden op straat te pissen. (Dit bij Kaunininnenach, Parkpop en nog een keertje tussendoor). Vrouwen doen dat ook. De vrouwen uit Den Haag, dat zijn allemaal niet van die Amsterdamse grachtenpandpopjes die de ene keer dat ze geen café, hotel, restaurant of andere aangelegenheid waar je even naar binnen kan lopen om je gerief te doen gaan zeiken om een plastuit. Nee, de Haagse Vrouw, die gooit haar broek op haar enkels, hurkt en zeikt zo haar eigen onderbroek onder. Dan zegt ze: 'Kankerzooi, ik zit me hele eigen onderbroek onder te zeiken, weet je wat die kostte, Jessica? Weet je dat? Dat wil je niet weten.' Jessica zegt dan: 'Nou, dan hoef ik het ook niet meer te weten.' Da's nou de Haagse retoriek.
Ik dwaal af.
Dus, ik zat met Erik in dat café. Er waren twee meisje in dat café aan het biljardten. Ze waren eigenlijk te dik, maar ik wou ze best neuken. Erik wou dat niet, zo bleek al snel. Het meisje stootte Erik per ongeluk aan met haar biljardtkeu, waarop hij sprak: 'Gore dikke teringzeug, zal ik eens een end hout door je strot rammen?'
Geen zin om daar nu verder op in te gaan, drie minuten later stonden we buiten op straat. Erik liep een steegje in en kotste het onder, wat niet eens zo'n vies gezicht was omdat er niets anders dan bier uit kwam. Laten we wel wezen, bier uit een mond zien komen, dat is gewoon niet vies. Tegen een paar meisjes die dit opmerkten sprak hij de onsterfelijke woorden die ik eerder als mijn eigen presenteede.
Ik houd van Erik.
Ik houd van jou.
Dag lieve Nadine.
.
[ Bericht 0% gewijzigd door JAM op 23-11-2005 07:05:49 ]
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
quote:Op woensdag 23 november 2005 02:34 schreef dvr het volgende:
Als je me toestaat wil ik nog even mijn afkeuring uitspreken over de door jou opgevoerde kutkaarsen. Met alle begrip voor je gevoelens rond P. Brard, maar die term doorbrak toch een beetje je objectieve, verhalende toon.
Dat noem ik close reading! Ik ging vannacht naar bed, ik had dit stukje geschreven en ik had het koud, en terwijl ik probeerde op te warmen onder mijn dekbed, dacht ik: één ding zit me niet lekker, wat is het, wat is het... en net toen mijn voeten een beetje op temperatuur begonnen te komen, schoot het me te binnen: die kutkaarsen. Dat past niet. Dat valt uit de toon. Dat moeten gewone kaarsen zijn, of ik moet er een ander woord voor bedenken, maar ik weet even geen ander woord, en ik heb het koud, ik wil slapen, ik moet er maar mee leven dat ik kutkaarsen heb geschreven, ik doe mijn ogen dicht.
Ik heb het net veranderd!
quote:Kwalijker is echter dat het associaties oproept met 'oorkaarsen', waar ik tot mijn afgrijzen onlangs door een holist over werd voorgelicht. Onwillekeurig ga je je dan toch afvragen waar zo'n 'kutkaars' wel toe dient..
Wel lekker warm, zo'n kaars in je oor.
Ik had het ook... Met dat woord, kutkaarsen....
Lekker lezen, kopje thee erbij.
En opeens: kutkaarsen.
Verwarring alom.
Jammer dat je het hebt weggehaald, vond het wel wat hebben.
Lekker lezen, kopje thee erbij.
En opeens: kutkaarsen.
Verwarring alom.
Jammer dat je het hebt weggehaald, vond het wel wat hebben.
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Nee, dat gaat niet. Ik heb net 'kutkaarsen' veranderd in 'kaarsen', dat is één ding, maar door 'ouwe lul' te veranderen in 'grote dikke lul' zou ik de betekenis geweld aandoen (en de waarheid, want zo heb ik het niet gezegd) - omdat ik Madame met die opmerking op het idee zou kunnen brengen dat ik op de hoogte ben van de afmetingen van D.'s lul, zogezegd, en dat moeten we niet hebben.quote:Op woensdag 23 november 2005 06:35 schreef JAM het volgende:
Bij nader inzien, kan je er misschien; 'Evenmin zeg je: die grote dikke lul, ik mag hópen van niet!' van maken? Ik vind BIG FAT COCK namelijk nog leuker om te schrijven dan that old cock, ik zou het godverdomme de hele dag kunnen doen en huilen van geluk.
Maar in de vertaling mag je ermee doen wat je wilt. Big fat cock, of dick, of throbbing penis, leef je maar uit!quote:Of, als je vindt dat ik daarmee de originele Nederlandse tekst (ik had me al eerder gepresenteerd als je aankomende vertaler naar het Engels) geweld aan doe, dan hebben we het er nog wel even over, Nadine.
[ Bericht 1% gewijzigd door Nadine26 op 23-11-2005 09:49:09 ]
Vuilpoezerij vind ik wel een heel mooi woord. (En hoe vertaal jij dat, JAM?)quote:Op woensdag 23 november 2005 06:59 schreef JAM het volgende:
Daar blink ik nou echt in uit, in vuilpoezerij. In arrogante, smerige en pejoratieve vuilpoezerij van het soort: 'Zo, dan gaan we nu naar de WC om je bek vol te spuiten, teringhoer'
quote:We waren toen in een café in de Papestraat, dat café heet Lokaal Vredebreuk. Waarschijnlijk zegt het je niet zoveel, jij lijkt me niet het type dat uit Den Haag komt.
Ik kom uit Den Haag.
Ik kom uit het Den Haag van de Weissenbruchstraat en de hockeyclubs en HVV (mijn broer) en het Alouisius College (mijn vader & mijn zus) en al die andere dingen die je vast wel zult kennen, en die met het rauwe Den Haag weinig te maken hebben, maar je ontsnapt er toch niet aan, in Den Haag, aan de pissende vrouwen en de vechtpartijen en de hele kankerzooi, om jou eens te citeren, dus ik woon nu lekker in A***.quote:Den Haag is een rauwe stad, een stad waar al het manvolk minimaal drie keer per jaar au plein public z'n tampeloeris uit zijn broek tovert om midden op straat te pissen. (Dit bij Kaunininnenach, Parkpop en nog een keertje tussendoor). Vrouwen doen dat ook.
quote:Dus, ik zat met Erik in dat café. Er waren twee meisje in dat café aan het biljardten. Ze waren eigenlijk te dik, maar ik wou ze best neuken.
Van kieskeurigheid is nog nooit iemand gelukkiger geworden. (Aan de andere kant... hangt het ervan af, want hoe ziet 'eigenlijk te dik' eruit?)
Ik houd van verrassende liefdesverklaringen.quote:Ik houd van Erik.
Ik houd van jou.
(P.s. ken jij de schrijver A punt Moonen?)
Nee, 'kaarsen' is beter dan 'kutkaarsen', maar intussen denk ik: die hele kaarsentroep moet eruit. Die hele Patty Brard moet weg. Zo gaat dat, als je eenmaal begint te herschrijven: je houdt geen woord meer over. Schrijven = schrappen, zeggen ze, maar ik heb een hekel aan schrappen. Het moet in één keer staan. Niet neuzelen, niet teveel schrappen en pielen en schaven met de slijptol - rammen!quote:Op woensdag 23 november 2005 08:52 schreef Oblivion het volgende:
Ik had het ook... Met dat woord, kutkaarsen....
Lekker lezen, kopje thee erbij.
En opeens: kutkaarsen.
Verwarring alom.
Jammer dat je het hebt weggehaald, vond het wel wat hebben.
Je liet je opeens "gaan".
Vond het wel wat hebben...
Vond het wel wat hebben...
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Met een Y, en ken jij Robert Loesberg (Robert Antonius Geevers), de schrijver?quote:Op woensdag 23 november 2005 09:48 schreef Nadine26 het volgende:
Ik kom uit het Den Haag van de Weissenbruchstraat en de hockeyclubs en HVV (mijn broer) en het Alouisius College (mijn vader & mijn zus)
Ik houd van verrassende liefdesverklaringen.
(P.s. ken jij de schrijver A punt Moonen?)
http://www.inghist.nl/Ond(...)a/Index/bwn5/geevers
ook leuk.
Constant Verkouden
"Het programma van aftakeling dat in Enige defecten wordt beschreven, heeft Loesberg nooit uitgevoerd: zijn ondergang zou radicaler en aangrijpender worden. Op 4 mei 1976 kwam Carry de Heer om bij een treinongeluk in de buurt van Schiedam, een week voor hun voorgenomen huwelijk. Het kon Loesberg niet verbaasd hebben dat het leven hard toesloeg, en niettemin was hij er niet tegen bestand. Zijn zelfingenomen en boosaardige houding bleek onder deze omstandigheden geen verweer te bieden tegen de grote onzekerheid die eronder schuilging. Loesberg werd alcoholist en zou nooit in staat zijn over deze gebeurtenis te schrijven. In 1977 verscheen Een eigen auto , maar de verhalen waren goeddeels voor het fatale ongeluk tot stand gekomen. Het epateren leek dwangmatig geworden, en het vertoon van onechte geleerdheid was ergerlijk. 'Ik heb een enorme pesthekel aan de wereld en ik heb niks toe te voegen aan mijn werk, want dat ben ik zelf' (Rothuizen). Ook als schrijver was hij vastgelopen in zijn arrogante - soms naar het megalomane neigende - rol.
In 1978 kreeg Loesberg zijn eerste epileptische aanval. Bij nader onderzoek bleek hij zeer ongezond te zijn, wat als gevolg van zijn drankgebruik nog verergerde. In zijn resterende levensjaren werd hij geregeld behandeld in een ontwenningskliniek, voor een verblijf in het ziekenhuis opgenomen en onder behandeling van een psychiater gesteld. Nadat hij in 1978 zijn baantje bij een makelaarskantoor verloren had, moest hij passende arbeid aanvaarden tot hij in 1980 arbeidsongeschikt werd verklaard. Oude vrienden en bekenden joeg Loesberg door beledigend gedrag, bedreiging en telefoonterreur tegen zich in het harnas. Hij kende nog wel perioden van herstel en een zwartgallige opgewektheid, maar het schrijven wilde niet meer lukken, hoezeer hij ook vasthield aan zijn rol als literator. Vanaf 1980 verschenen er nog enige stukken in Propria Cures . Lichamelijk en geestelijk een wrak, bracht Loesberg zijn laatste jaren, moedeloos en door mensenhaat bevangen, in grote eenzaamheid door. Slechts met zijn buren had hij - ondanks zijn destructieve humor en gedrag - nog enig contact. Zij belden in december 1990 de politie, toen ze opmerkten dat hij geen levenstekens meer gaf. Loesberg lag reeds tien dagen dood in huis, waarschijnlijk in een epileptische aanval van de trap gevallen en aan bloedverlies overleden.
"
[ Bericht 24% gewijzigd door cioran63 op 24-11-2005 04:49:57 ]
En dat alles via mijn veel te vroeg overleden vriend vdW, die live, als altijd via ICQ, zijn laatste woorden sprak.
'Er komt een ambulance. '
En dat was het.
'Er komt een ambulance. '
En dat was het.
VERHUIZING
Francesca en ik waren in het appartement van mijn moeder om haar kleren op te ruimen. Of weg te gooien, want daar komt het op neer. We hadden een rol vuilniszakken meegebracht. Al die lieve kleren. Al die lieve broeken, mijn moeder bezat de grootste collectie broeken van Nederland, en trouwens ook de grootste collectie poloshirts en truien, want ze kon niets weggooien.
We zaten naast elkaar op haar bed, Frankie en ik, en we zeiden bijna tegelijkertijd: "Zullen we eerst even naar het café gaan?"
Na drie witte wijn werd het moeilijk. Om op te staan, bedoel ik. Om die gang naar het appartement weer te maken, om die kleren weg te gaan gooien, om te zorgen dat Tom zondag een opgeruimd appartement kan betrekken.
Zondag verhuist mijn broer naar het appartement van mijn moeder. Zij wilde graag dat hij er zou gaan wonen; hij heeft het haar op haar sterfbed beloofd, en dat wil iets zeggen, want Tom houdt niet van 'gedoe', en dan druk ik me voorzichtig uit. Verhuizen is gedoe. Nadenken is gedoe. Eigenlijk is alles gedoe, als je het liefst in bed ligt.
Tom heeft wel eens over zichzelf gezegd dat hij een geboren landeigenaar is. Een beetje rond sjokken over de landerijen, flaconnetje gin in de binnenzak, hij zou volmaakt gelukkig zijn geweest. Ambities heeft hij niet. Dromen wel, maar een landgoed in Frankrijk zal nog wel even op zich laten wachten.
Het is natuurlijk allemaal de schuld van mijn vader. Werken, heeft hij ons ingeprent, is voor de dommen. Voor de 'schaapskoppen', om precies te zijn. Wat hij bedoelt is dat je wel een baan moet zien te ritselen, en een salaris, maar het werken laat je over aan de schaapskoppen, die niets liever doen dan hun tanden in een onleesbaar dossier zetten, terwijl jij met je benen op het bureau wacht op de volgende promotie.
Mijn vader werd door zijn medewerkers gezien als een begaafd man. Briljant, misschien wel. In de hoedanigheid van 'handige flikker', zoals hij zichzelf noemde, was hij inderdaad briljant. Een man met charisma. Een man met een vlijmscherpe geest; hij lult iedereen onder tafel. Een vooral: een man met een mening. En niet de zachtaardigste mening. Maar dat geeft niet; de mensen zitten te springen om een mening, ze verlangen naar stelligheid, naar iemand die ze meedogenloos de waarheid vertelt. Hoe vaak gebeurt dat? Zelden. Maar als het gebeurt, en mijn vader laat geen gelegenheid voorbij gaan zonder met zijn vuist op tafel te slaan, haalt iedereen opgelucht adem: goddank, eindelijk, de waarheid! Met die truc, want natuurlijk is het een truc, heeft hij het in zijn carrière veel verder geschopt dan de schaapskoppen die wel verstand van zaken hadden. "Ik weet van toeten," zei mijn vader. "Ik bluf me overal doorheen."
Een aardige man is hij niet. Hij geeft niet om 'aardig'. Om 'leuk' geeft hij ook niet. Maar zoals de meeste klootzakken is hij een selfmade klootzak; er is goed over nagedacht. Het is een spel. Alweer een truc. Mijn vader heeft verstand van mensen; hij weet dus dat het merendeel álles doet, liegen, zichzelf verloochenen en erger, om in het gevlij te komen bij een klootzak. Veel mensen zijn kruipers, dat is nu eenmaal zo. Ze sidderen voor de baas, ze hebben het nooit gedaan, ze weten van niets, zodra het moeilijk wordt, staan ze achter een dikke boom: ik, een fout gemaakt? Kruipers verlangen stiekem naar straf en afranseling, dat vinden ze lekker. Dat sterkt ze in hun overtuiging dat ze in het diepst van hun wezen een dweil zijn, en met dweilen wordt de vloer aangeveegd, zie je nou wel!
Zo'n klootzak was hij dus - iemand die de 'kruipers'- psychologie doorzag, en die er zijn voordeel mee deed. Mensen waren bang voor hem. Nog steeds, trouwens. Hij wordt gehaat. Mijn moeders vriendinnen zeggen zonder een spier te vertrekken tegen mij: 'En, hoe is het met die klootzak van een vader van jou?' Ze durven hem geen hand te geven, en als ze eindelijk de moed hebben verzameld om het toch te doen, kijkt hij dwars door hen heen. Hij zit op niemand te wachten; hij heeft genoeg aan zichzelf.
Van zo iemand de vriendschap winnen, de aandacht - dat is het summum. En van zo iemand de gunst krijgen dat hij voor je wil werken, is misschien nog wel beter.
Mijn broer steekt anders in elkaar. Zachtaardiger, kalmer. Tom is de vreemdste jongen die ik ken. We weten het niet zeker, maar het zou kunnen dat er misschien toch iets is misgegaan in zijn hoofd, een kortsluitinkje of zo, toen hij zich tijdens de groentijd in coma dronk. Het was een spelletje. Juffen, kaarten, en de verliezer drinkt ad fundum een glas jenever leeg. Of een glas water, want de lol van het hele spel is dat de ouderejaars zoveel mogelijk nullen - of 'sjaars', in Leiden - onder tafel zuipen.
De sjaars die Tom heette, mijn broer dus, bewoog niet meer. Ook niet toen ze hem met de vlakke hand in het gezicht sloegen, hard, of toen iemand de brandslang op hem zette. Schijndood, hoorden we later. Dankzij een medicijnenstudent, dezelfde medicijnenstudent die tijdens het juffen de fles jenever aan Toms mond had gezet toen hij al niet meer kon praten, dankzij die jongen leeft hij nog. Ze hebben hem voor dood op de stoep van het ziekenhuis gelegd, en daar is hij door een voorbijganger gevonden. Bloedtransfusie, twee dagen ziekenhuis, en toen mocht hij naar huis om aan te sterken. De coma had geen schade aangericht, zeiden de artsen. Wij geloven de artsen. Maar soms, als we Tom langer dan een half uur in actie zien, vragen we ons af of er misschien niet tóch... je weet het niet... hij is zo vreemd.
Vroeger leek Tom sprekend op het Amerikaanse tieneridool Rob Lowe. Nog steeds, trouwens, alleen lijkt hij nu op Rob Lowe zonder haar. Het is overdreven om te zeggen dat vrouwen afknappen op Rob Lowe zonder haar, want de hoekige kaaklijn en de scherpe jukbeenderen en de priemende blauwe ogen zijn onveranderd, maar voor Tom zelf is de glans eraf. Hij gelooft er niet meer in, zonder haar. En sindsdien zijn de gouden tijden voorbij. De gouden tijden van de meisjes en de gemakkelijke seks, bedoel ik, want Tom deed de Rob Lowe-fans graag een plezier. Maar toen sloeg de kaalheid toe; in een verwoestend tempo viel zijn complete haardos uit. En zo, met die haaruitval, kwam er een vroegtijdig einde aan zijn voornaamste levensdoel, te weten het versieren van alle meisjes die wel eens wilden weten hoe dat was, seks met Rob Lowe. Je zou het misschien niet verwachten, maar ontiegelijk veel meisjes wilden dat weten.
Ik denk wel eens aan Rob Lowe, de echte dus, en aan de hordes gillende meisjes en vrouwen die hij achter zich aan moet hebben. Ik weet zeker dat mijn broer daar ook wel eens aan denkt. En dat hij niet vrolijk wordt van die gedachte.
Toen Tom zijn haar nog had, was de rest onbelangrijk. Met de rest bedoel ik zijn wereldvreemdheid. Als je Tom vraagt een brood te kopen, blijft hij anderhalf uur weg. In dat anderhalve uur beleeft hij verschillende avonturen, maar dat brood kun je vergeten. Hij heeft wel een baan, iets met dossiers en naslagwerken. Een appartement heeft hij ook. Het is leeg. Er staat een bed. Punt. De enkele keer dat hij niet in bed ligt, zit hij net zo lief op de grond. Meubels zijn 'gedoe'.
Zijn liefdesleven is een probleem, sinds de kaalheid. Frankie en ik hebben onze hoop gevestigd op een zwaar gelovige moslima die hem een beetje warmte wil geven in ruil voor kost en inwoning. Die kost moet ze wel zelf klaarmaken, uiteraard. Een pannetje couscous of zo. Mijn broer is niet veeleisend. Hij vindt alles best, zolang er maar geen gedoe is.
Frankie en ik hebben twee uur in het café gezeten, toen hadden we eindelijk genoeg moed verzameld om terug te gaan naar mijn moeders slaapkamer, en naar de kleren.
*** wordt vervolgd ***
Francesca en ik waren in het appartement van mijn moeder om haar kleren op te ruimen. Of weg te gooien, want daar komt het op neer. We hadden een rol vuilniszakken meegebracht. Al die lieve kleren. Al die lieve broeken, mijn moeder bezat de grootste collectie broeken van Nederland, en trouwens ook de grootste collectie poloshirts en truien, want ze kon niets weggooien.
We zaten naast elkaar op haar bed, Frankie en ik, en we zeiden bijna tegelijkertijd: "Zullen we eerst even naar het café gaan?"
Na drie witte wijn werd het moeilijk. Om op te staan, bedoel ik. Om die gang naar het appartement weer te maken, om die kleren weg te gaan gooien, om te zorgen dat Tom zondag een opgeruimd appartement kan betrekken.
Zondag verhuist mijn broer naar het appartement van mijn moeder. Zij wilde graag dat hij er zou gaan wonen; hij heeft het haar op haar sterfbed beloofd, en dat wil iets zeggen, want Tom houdt niet van 'gedoe', en dan druk ik me voorzichtig uit. Verhuizen is gedoe. Nadenken is gedoe. Eigenlijk is alles gedoe, als je het liefst in bed ligt.
Tom heeft wel eens over zichzelf gezegd dat hij een geboren landeigenaar is. Een beetje rond sjokken over de landerijen, flaconnetje gin in de binnenzak, hij zou volmaakt gelukkig zijn geweest. Ambities heeft hij niet. Dromen wel, maar een landgoed in Frankrijk zal nog wel even op zich laten wachten.
Het is natuurlijk allemaal de schuld van mijn vader. Werken, heeft hij ons ingeprent, is voor de dommen. Voor de 'schaapskoppen', om precies te zijn. Wat hij bedoelt is dat je wel een baan moet zien te ritselen, en een salaris, maar het werken laat je over aan de schaapskoppen, die niets liever doen dan hun tanden in een onleesbaar dossier zetten, terwijl jij met je benen op het bureau wacht op de volgende promotie.
Mijn vader werd door zijn medewerkers gezien als een begaafd man. Briljant, misschien wel. In de hoedanigheid van 'handige flikker', zoals hij zichzelf noemde, was hij inderdaad briljant. Een man met charisma. Een man met een vlijmscherpe geest; hij lult iedereen onder tafel. Een vooral: een man met een mening. En niet de zachtaardigste mening. Maar dat geeft niet; de mensen zitten te springen om een mening, ze verlangen naar stelligheid, naar iemand die ze meedogenloos de waarheid vertelt. Hoe vaak gebeurt dat? Zelden. Maar als het gebeurt, en mijn vader laat geen gelegenheid voorbij gaan zonder met zijn vuist op tafel te slaan, haalt iedereen opgelucht adem: goddank, eindelijk, de waarheid! Met die truc, want natuurlijk is het een truc, heeft hij het in zijn carrière veel verder geschopt dan de schaapskoppen die wel verstand van zaken hadden. "Ik weet van toeten," zei mijn vader. "Ik bluf me overal doorheen."
Een aardige man is hij niet. Hij geeft niet om 'aardig'. Om 'leuk' geeft hij ook niet. Maar zoals de meeste klootzakken is hij een selfmade klootzak; er is goed over nagedacht. Het is een spel. Alweer een truc. Mijn vader heeft verstand van mensen; hij weet dus dat het merendeel álles doet, liegen, zichzelf verloochenen en erger, om in het gevlij te komen bij een klootzak. Veel mensen zijn kruipers, dat is nu eenmaal zo. Ze sidderen voor de baas, ze hebben het nooit gedaan, ze weten van niets, zodra het moeilijk wordt, staan ze achter een dikke boom: ik, een fout gemaakt? Kruipers verlangen stiekem naar straf en afranseling, dat vinden ze lekker. Dat sterkt ze in hun overtuiging dat ze in het diepst van hun wezen een dweil zijn, en met dweilen wordt de vloer aangeveegd, zie je nou wel!
Zo'n klootzak was hij dus - iemand die de 'kruipers'- psychologie doorzag, en die er zijn voordeel mee deed. Mensen waren bang voor hem. Nog steeds, trouwens. Hij wordt gehaat. Mijn moeders vriendinnen zeggen zonder een spier te vertrekken tegen mij: 'En, hoe is het met die klootzak van een vader van jou?' Ze durven hem geen hand te geven, en als ze eindelijk de moed hebben verzameld om het toch te doen, kijkt hij dwars door hen heen. Hij zit op niemand te wachten; hij heeft genoeg aan zichzelf.
Van zo iemand de vriendschap winnen, de aandacht - dat is het summum. En van zo iemand de gunst krijgen dat hij voor je wil werken, is misschien nog wel beter.
Mijn broer steekt anders in elkaar. Zachtaardiger, kalmer. Tom is de vreemdste jongen die ik ken. We weten het niet zeker, maar het zou kunnen dat er misschien toch iets is misgegaan in zijn hoofd, een kortsluitinkje of zo, toen hij zich tijdens de groentijd in coma dronk. Het was een spelletje. Juffen, kaarten, en de verliezer drinkt ad fundum een glas jenever leeg. Of een glas water, want de lol van het hele spel is dat de ouderejaars zoveel mogelijk nullen - of 'sjaars', in Leiden - onder tafel zuipen.
De sjaars die Tom heette, mijn broer dus, bewoog niet meer. Ook niet toen ze hem met de vlakke hand in het gezicht sloegen, hard, of toen iemand de brandslang op hem zette. Schijndood, hoorden we later. Dankzij een medicijnenstudent, dezelfde medicijnenstudent die tijdens het juffen de fles jenever aan Toms mond had gezet toen hij al niet meer kon praten, dankzij die jongen leeft hij nog. Ze hebben hem voor dood op de stoep van het ziekenhuis gelegd, en daar is hij door een voorbijganger gevonden. Bloedtransfusie, twee dagen ziekenhuis, en toen mocht hij naar huis om aan te sterken. De coma had geen schade aangericht, zeiden de artsen. Wij geloven de artsen. Maar soms, als we Tom langer dan een half uur in actie zien, vragen we ons af of er misschien niet tóch... je weet het niet... hij is zo vreemd.
Vroeger leek Tom sprekend op het Amerikaanse tieneridool Rob Lowe. Nog steeds, trouwens, alleen lijkt hij nu op Rob Lowe zonder haar. Het is overdreven om te zeggen dat vrouwen afknappen op Rob Lowe zonder haar, want de hoekige kaaklijn en de scherpe jukbeenderen en de priemende blauwe ogen zijn onveranderd, maar voor Tom zelf is de glans eraf. Hij gelooft er niet meer in, zonder haar. En sindsdien zijn de gouden tijden voorbij. De gouden tijden van de meisjes en de gemakkelijke seks, bedoel ik, want Tom deed de Rob Lowe-fans graag een plezier. Maar toen sloeg de kaalheid toe; in een verwoestend tempo viel zijn complete haardos uit. En zo, met die haaruitval, kwam er een vroegtijdig einde aan zijn voornaamste levensdoel, te weten het versieren van alle meisjes die wel eens wilden weten hoe dat was, seks met Rob Lowe. Je zou het misschien niet verwachten, maar ontiegelijk veel meisjes wilden dat weten.
Ik denk wel eens aan Rob Lowe, de echte dus, en aan de hordes gillende meisjes en vrouwen die hij achter zich aan moet hebben. Ik weet zeker dat mijn broer daar ook wel eens aan denkt. En dat hij niet vrolijk wordt van die gedachte.
Toen Tom zijn haar nog had, was de rest onbelangrijk. Met de rest bedoel ik zijn wereldvreemdheid. Als je Tom vraagt een brood te kopen, blijft hij anderhalf uur weg. In dat anderhalve uur beleeft hij verschillende avonturen, maar dat brood kun je vergeten. Hij heeft wel een baan, iets met dossiers en naslagwerken. Een appartement heeft hij ook. Het is leeg. Er staat een bed. Punt. De enkele keer dat hij niet in bed ligt, zit hij net zo lief op de grond. Meubels zijn 'gedoe'.
Zijn liefdesleven is een probleem, sinds de kaalheid. Frankie en ik hebben onze hoop gevestigd op een zwaar gelovige moslima die hem een beetje warmte wil geven in ruil voor kost en inwoning. Die kost moet ze wel zelf klaarmaken, uiteraard. Een pannetje couscous of zo. Mijn broer is niet veeleisend. Hij vindt alles best, zolang er maar geen gedoe is.
Frankie en ik hebben twee uur in het café gezeten, toen hadden we eindelijk genoeg moed verzameld om terug te gaan naar mijn moeders slaapkamer, en naar de kleren.
*** wordt vervolgd ***
Nadine, schitterend zoals jij mensen weet te typeren.
de genen van jouw vader zijn niet onopgemerkt gebleven
de genen van jouw vader zijn niet onopgemerkt gebleven
Ja, daarna.quote:Op woensdag 23 november 2005 11:28 schreef Xennia het volgende:
Hebben jullie het tijdens die werkbespreking ook nog over het werk gehad?
Nadat zij haar Burberry-agenda had getrokken, bedoel ik. Gisteravond heb ik gewerkt, en nu, as we speak, zit ik ook bij haar.
Het probleem is dat Ute, de Duitse au pair, weer allerlei vlekken in haar gezicht heeft, en misschien niet alleen in haar gezicht, maar laten we ons daar niet in verdiepen, en dat Madame dus 'ondersteuning' nodig heeft.
(Ute ligt boven in bed. Ik pas dus ook een beetje op de au pair. )
Nee, die ken ik niet. Wat een tragisch verhaal. Van zijn vriendin, met wie hij zou gaan trouwen, en dat ze toen doodging. Ik zou er ook van in een schrijverscrisis schieten. Wel een interessante kop, trouwens, die mijnheer Loesberg. Toen hij nog leefde. En toen hij nog wat jonger was.quote:Op donderdag 24 november 2005 04:43 schreef cioran63 het volgende:
En ken jij Robert Loesberg (Robert Antonius Geevers), de schrijver?
ook leuk.
Treurig, treurig...
Haha, ik vraag me opeens af wat hij er zelf van zou vinden.quote:Op donderdag 24 november 2005 20:56 schreef Gajus het volgende:
de genen van jouw vader zijn niet onopgemerkt gebleven
Maar hij weet het niet, hè.
En dat laat ik lekker zo.
Een ding; wie is die Karl Wiegand nu toch?
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Trouwens; ik zou erg graag een tekening van je aan de muur hebbe, wat kost die grap?
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
INTERMEZZO
Vanochtend had ik met mijn vriendin J. afgesproken om te gaan spinnen. Na afloop wilde zij nog even in het stoombad. En daar, in de mist, zat Thijs. Met een meisje. Niet het poëziemeisje, een ander meisje met lang bruin haar, meer valt er niet te vertellen over iemand die je in het stoombad ontmoet.
Ik overwoog de cabine weer te verlaten, maar dat durfde ik niet. J. was al naast het meisje gaan zitten. Ik nam plaats naast Thijs, niet te dichtbij.
Thijs zei: "Zo..."
Een interessante opening.
"Zo," reageerde ik, en toen nog maar eens: "zo." (Ik zei nog net niet: 'Daar zitten we dan.')
God, ik voelde me naakt. Ik was ook naakt, om precies te zijn waren we alle vier naakt, maar oog in oog met je ex-vriendje voelt naaktheid opeens heel onbeschut aan. We concentreerden ons alle vier op onze ademhaling, want dat doe je in het stoombad, en het bleef een hele tijd stil.
"Hoe is het met je?" vroeg ik toen maar.
"Perfect," klonk het naast me. "Beter dan ooit."
"Mooi."
"Ja. Heel mooi."
Dit werd geen succes, dat was duidelijk. Met de moed der wanhoop informeerde ik: "Hebben jullie gesquashed?", een overbodige vraag, want Thijs reserveert al jaren een squashbaan op vrijdagochtend, en toen er geen antwoord kwam: "Was het lekker?"
"Heerlijk," zei hij kortaf. "Ga je mee, Jessica?"
Het was al uit.
De dag na de crematie zei Thijs: "Dit heeft geen zin meer. Ik vind de timing beroerd, maar dat is toch echt jouw schuld, Nadine. Ik weet niet waar jij mee bezig bent. Dat weet je zélf niet eens, jij bent totaal de weg kwijt, en ik hoef het ook niet meer te weten."
Klare taal. Hij heeft gelijk, natuurlijk.
Ik moet het 'accepteren', zegt J. Ik mag niet jaloers zijn, volgens J. is jaloezie een negatieve emotie en moet ik 'dicht bij mezelf blijven'. Zij vindt het de hoogste tijd dat ik bij haar in bloesemtherapie ga.
Mijn hoofd staat niet naar bloesemtherapie.
Vanochtend had ik met mijn vriendin J. afgesproken om te gaan spinnen. Na afloop wilde zij nog even in het stoombad. En daar, in de mist, zat Thijs. Met een meisje. Niet het poëziemeisje, een ander meisje met lang bruin haar, meer valt er niet te vertellen over iemand die je in het stoombad ontmoet.
Ik overwoog de cabine weer te verlaten, maar dat durfde ik niet. J. was al naast het meisje gaan zitten. Ik nam plaats naast Thijs, niet te dichtbij.
Thijs zei: "Zo..."
Een interessante opening.
"Zo," reageerde ik, en toen nog maar eens: "zo." (Ik zei nog net niet: 'Daar zitten we dan.')
God, ik voelde me naakt. Ik was ook naakt, om precies te zijn waren we alle vier naakt, maar oog in oog met je ex-vriendje voelt naaktheid opeens heel onbeschut aan. We concentreerden ons alle vier op onze ademhaling, want dat doe je in het stoombad, en het bleef een hele tijd stil.
"Hoe is het met je?" vroeg ik toen maar.
"Perfect," klonk het naast me. "Beter dan ooit."
"Mooi."
"Ja. Heel mooi."
Dit werd geen succes, dat was duidelijk. Met de moed der wanhoop informeerde ik: "Hebben jullie gesquashed?", een overbodige vraag, want Thijs reserveert al jaren een squashbaan op vrijdagochtend, en toen er geen antwoord kwam: "Was het lekker?"
"Heerlijk," zei hij kortaf. "Ga je mee, Jessica?"
Het was al uit.
De dag na de crematie zei Thijs: "Dit heeft geen zin meer. Ik vind de timing beroerd, maar dat is toch echt jouw schuld, Nadine. Ik weet niet waar jij mee bezig bent. Dat weet je zélf niet eens, jij bent totaal de weg kwijt, en ik hoef het ook niet meer te weten."
Klare taal. Hij heeft gelijk, natuurlijk.
Ik moet het 'accepteren', zegt J. Ik mag niet jaloers zijn, volgens J. is jaloezie een negatieve emotie en moet ik 'dicht bij mezelf blijven'. Zij vindt het de hoogste tijd dat ik bij haar in bloesemtherapie ga.
Mijn hoofd staat niet naar bloesemtherapie.
Wat een lul, dat hij niet eens vroeg het met jou ging...
Koude knar is het...
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Ik vind hem ook een lul.quote:Op vrijdag 25 november 2005 12:15 schreef Oblivion het volgende:
Wat een lul, dat hij niet eens vroeg het met jou ging...
Niet omdat hij niet naar mij vroeg, want dat heeft hij de afgelopen weken bijna elke dag gedaan (door de telefoon). Maar nu was hij in gezelschap. En dát had hij me door de telefoon natuurlijk niet verteld. Dat hij een nieuwe squashvriendin heeft opgeduikeld. En dat hij met die nieuwe squashvriendin in het Turkse stoombad zit. En dat het dus níet de bedoeling is dat ik op vrijdagochtend ook op de sportschool verschijn, laat stáán dat ik er eens gezellig bij kom zitten, als hij met zijn vriendin in het Turkse stoombad zit.
Mijn vriendin J. zegt: "Je moet het loslaten. Loslaten is heel belangrijk. Wanneer kom je in bloesemtherapie?"
Het spijt me voor J., maar ik geloof niet in bloesemtherapie. Dat heb ik haar ook gezegd. Maar zij antwoordde: "Jij bent gewoon boos. Op Thijs, op mij, op de hele wereld. Jij hebt heel veel woede in je, weet je dat?"
J. is wat ouder dan ik. Acht jaar, om precies te zijn. Ze is al getrouwd. Ze heeft twee kinderen en het mooiste rode haar dat je ooit gezien hebt. Herfsthaar. Over haar man wordt in de kleedkamer van de sportschool gezegd dat hij een 'ongelikte beer' is, en toen ik hem een keer ontmoette, dacht ik bij mezelf: 'Ja, een ongelikte beer, dat dekt de lading wel zo'n beetje,' en zodoende is J. zich gaan verdiepen in de bloesemtherapie.
Voor alles is een verklaring.
Waarom verdiept iemand zich in bloesemtherapie?
En waarom staat iemand anders al de hele dag op het punt om het mobiele nummer van een zekere D. in te toetsen?
(Maar die sneue pompom smilie was vooral vanwege Th.)
Als je deze avond manloos doorkomt, kun je om 0:10 op Ned.3 nog naar de film Huite Femmes kijken, de omschrijving zag er veelbelovend uit. Ikzelf ga mij daarvoor misschien nog laven aan Winona Ryder op rtl7.
8 Femmes is een gave filmquote:Op vrijdag 25 november 2005 20:39 schreef dvr het volgende:
(Maar die sneue pompom smilie was vooral vanwege Th.)
Als je deze avond manloos doorkomt, kun je om 0:10 op Ned.3 nog naar de film Huite Femmes kijken, de omschrijving zag er veelbelovend uit. Ikzelf ga mij daarvoor misschien nog laven aan Winona Ryder op rtl7.
. Absurd verhaal en karakters die halverwege een gesprek naar het midden van de kamer rennen om een liedje te zingen en rare dansjes te doen. Tof.
Jij hebt met jouw vriendin afgesproken op een specifieke plaats en tijd, wetende daarmee een 'toevallige' ontmoeting met Thijs te kunnen bewerkstelligen. Blijkbaar ambiëer jij nog steeds een gezamenlijke toekomst met Thijs. Klopt mijn gedachtegang?quote:Op vrijdag 25 november 2005 12:05 schreef Nadine26 het volgende:
Vanochtend had ik met mijn vriendin J. afgesproken ...
... want Thijs reserveert al jaren een squashbaan op vrijdagochtend ...
Zo ja, wat heb jij dan nog te zoeken in de leeuwenkuil?
Met excuses want offtopic, maar er hingen hierboven wat losse draadjes die ik nog niet eerder kon beantwoorden omdat ik in de file stond.
Zo, pardon voor dit intermezzo, in het verkeerde topic.
Dat is een botanicus, kwa historisch, , maar ik teken een fictieve biografie, daarin is ie ook filmster, kunstenaar, architect, misdadiger, vervalser, zuid-afrikaans regeringsleider, Bundeskansler, je weet wel, zulke dingen.quote:Op vrijdag 25 november 2005 04:47 schreef JAM het volgende:
Een ding; wie is die Karl Wiegand nu toch?
EUR 1300. Maar dan zit er wel een knap lijssie omheen.quote:Op vrijdag 25 november 2005 04:50 schreef JAM het volgende:
Trouwens; ik zou erg graag een tekening van je aan de muur hebbe, wat kost die grap?
Zo, pardon voor dit intermezzo, in het verkeerde topic.
Oh... dus jij vindt hem ook een lul?quote:Op vrijdag 25 november 2005 20:39 schreef dvr het volgende:
(Maar die sneue pompom smilie was vooral vanwege Th.)
Ik ga zo eens kijken (met een half oog).quote:Als je deze avond manloos doorkomt, kun je om 0:10 op Ned.3 nog naar de film Huite Femmes kijken, de omschrijving zag er veelbelovend uit.
Je zou ook kunnen zeggen: Thijs heeft met zíjn vriendin afgesproken op een specifieke plaats en tijd, wetende daarmee een 'toevallige' ontmoeting met mij te kunnen bewerkstelligen. Want zoals Thijs op vrijdagochtend een squashbaan reserveert, zo ga ik op vrijdagochtend spinnen (op een vaste tijd, want de les begint om 9:30 uur). Thijs & ik hebben in elk geval één ding gemeen, en dat is onze sportverslaving.quote:Op vrijdag 25 november 2005 21:44 schreef Gajus het volgende:
Jij hebt met jouw vriendin afgesproken op een specifieke plaats en tijd, wetende daarmee een 'toevallige' ontmoeting met Thijs te kunnen bewerkstelligen. Blijkbaar ambiëer jij nog steeds een gezamenlijke toekomst met Thijs. Klopt mijn gedachtegang?
Normaal zouden we elkaar niet tegen hoeven komen; de squashbanen en de spinningzaal liggen een eind van elkaar verwijderd. Maar ja... dat Turkse bad...
Zo ja, wat heb jij dan nog te zoeken in de leeuwenkuil?
Leeuwen zijn interessante dieren.
En dan nu de hamvraag: wat doe jij op vrijdagavond 23:00 uur in de file...?quote:Op vrijdag 25 november 2005 23:12 schreef cioran63 het volgende:
Met excuses want offtopic, maar er hingen hierboven wat losse draadjes die ik nog niet eerder kon beantwoorden omdat ik in de file stond.
(Oh god... ik heb het begin van '8 Femmes' gemist... zonde, eeuwig zonde... )
Ja, ik ben blij dat je deze vraag stelt, want dat is natuurlijk een zeer interessante kwestie. Het was meer dat ik iets naar Groningen moest brengen en toen had besloten nu eens via Utrecht terug te rijden naar Den Haag. Dat had ik dus beter niet kunnen doen.quote:Op zaterdag 26 november 2005 00:37 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
En dan nu de hamvraag: wat doe jij op vrijdagavond 23:00 uur in de file...?
Ik heb besloten dat een fles rode wijn ook heel lekker is.quote:Op zaterdag 26 november 2005 00:48 schreef cioran63 het volgende:
Heb je nu besloten niet te bellen? Ondanks alle aanvechtingen? Ben je op je telefoon gaan zitten?
(Gróningen! Of all places!)
Voor Miami bied ik me aan. (Voor Groningen niet).quote:Op zaterdag 26 november 2005 00:56 schreef cioran63 het volgende:
Miami, Groningen, ik voel me nergens te goed voor.
Iets zegt mij dat jij mij aanziet voor een man. Of een jongen. Zeg eens eerlijk: hoe groot schat jij de kans dat ik géén meisje ben?quote:Op zaterdag 26 november 2005 01:02 schreef cioran63 het volgende:
Ja man,
Dat hangt af van je antwoord op vraag 1.quote:leuk, dan gaan we trouwen onder de palmen.
Ongeacht het antwoord blijft trouwen een optie (in Nederland).quote:Op zaterdag 26 november 2005 01:18 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Dat hangt af van je antwoord op vraag 1.
Mochten jullie beiden man blijken te zijn, krijg je in ieder niet meer van die vragende blikken als je samen het herentoilet verlaat...
De vraag is alleen of jij het wil.
Een pauw is een kip die in bloei staat
Het was mijn eerste indruk, een maand of wat geleden, dat je niet was wie je was of bent wie je zegt te zijn. Inmiddels vind ik dat steeds moeilijker te geloven, omdat je verhaal eigenlijk wel heel coherent is. Maar helemaal kan ik me inderdaad nog niet los maken van het idee dat je een heel goede schrijver bent, een man misschien wel, of een oude vrouw, in elk geval niet een meisjesvrouw van 26, een doorgewinterde schrijver die hier wat vingeroefeningen doet met het oog op een romanpersonage van 26 dat moet verschijnen of moet worden opgeroepen.quote:Op zaterdag 26 november 2005 01:18 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Iets zegt mij dat jij mij aanziet voor een man. Of een jongen. Zeg eens eerlijk: hoe groot schat jij de kans dat ik géén meisje ben?
[..]
Waarom ik dat soms een beetje blijf geloven is omdat ik uiteindelijk natuurlijk gelijk wil hebben, en wil kunnen zeggen, kijk, ik zei het al, ik had het al gezien, ik heb er verstand van.
En je zou een bijzonder goede schrijver zijn.
Maar als het wel waar is wat je schrijft, en ja, we stelden het al vast, er is geen bewijs, internet blijft een rare plek waar iedereen een hond is, of zoiets, hoe ging dat gezegde, als het wel waar is, is het ook heel goed en afstandelijk geschreven, zo heet van de naald, ook dat stelden we al vast.
Kortom (On the internet everybody knows you're a dog, was het niet zoiets? Tenminste, Google zegt zulke dingen. Al betekent dat misschien iets heel anders, eigenlijk denk ik dat het zoiets betekent. Of misschien wel niet) er is dus niets van te zeggen, omdat het internet altijd achterdochtig maakt. Misschien is het mijn aard. Maar één ding kan ik wel: zien dat iets (wat dan ook, het lulligste liedje, een vaas, whatever) goed is.
Bedankt voor de tip ... heerlijke nostalgische film ... eindigend met il n'y a pas d'amour heureux.quote:Op vrijdag 25 november 2005 20:39 schreef dvr het volgende:
... kun je om 0:10 op Ned.3 nog naar de film Huite Femmes kijken, ...
On topic: ook hier een heer des huizes die alles met zijn dames deelt, van liefde tot dood.
Ik zeg je, voor die 1300 euro mag het wel een verdomd mooi lijstje zijn hoor.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Het zijn een geweldig lijstjes. Ik ken mensen die kopen ze erom. Meteen als ze thuiskomen gooien ze die tekening eruit.
Godverdomme. 1300 euro. Godverdomme.quote:Op zaterdag 26 november 2005 02:14 schreef cioran63 het volgende:
Het zijn een geweldig lijstjes. Ik ken mensen die kopen ze erom. Meteen als ze thuiskomen gooien ze die tekening eruit.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Ja, niks aan toe te voegen...quote:Op zaterdag 26 november 2005 01:44 schreef cioran63 het volgende:
Het was mijn eerste indruk, een maand of wat geleden, dat je niet was wie je was of bent wie je zegt te zijn. Inmiddels vind ik dat steeds moeilijker te geloven, omdat je verhaal eigenlijk wel heel coherent is. Maar helemaal kan ik me inderdaad nog niet los maken van het idee dat je een heel goede schrijver bent, een man misschien wel, of een oude vrouw, in elk geval niet een meisjesvrouw van 26, een doorgewinterde schrijver die hier wat vingeroefeningen doet met het oog op een romanpersonage van 26 dat moet verschijnen of moet worden opgeroepen.
Waarom ik dat soms een beetje blijf geloven is omdat ik uiteindelijk natuurlijk gelijk wil hebben, en wil kunnen zeggen, kijk, ik zei het al, ik had het al gezien, ik heb er verstand van.
En je zou een bijzonder goede schrijver zijn.
Maar als het wel waar is wat je schrijft, en ja, we stelden het al vast, er is geen bewijs, internet blijft een rare plek waar iedereen een hond is, of zoiets, hoe ging dat gezegde, als het wel waar is, is het ook heel goed en afstandelijk geschreven, zo heet van de naald, ook dat stelden we al vast.
Kortom (On the internet everybody knows you're a dog, was het niet zoiets? Tenminste, Google zegt zulke dingen. Al betekent dat misschien iets heel anders, eigenlijk denk ik dat het zoiets betekent. Of misschien wel niet) er is dus niets van te zeggen, omdat het internet altijd achterdochtig maakt. Misschien is het mijn aard. Maar één ding kan ik wel: zien dat iets (wat dan ook, het lulligste liedje, een vaas, whatever) goed is.
Zelfs een foto op internet is geen bewijs. Niks is een bewijs. Behalve, misschien, de woorden en de zinnen. Gesteld dat ik, zeg, een man van 50 was, dan zou dat een perverse man van 50 zijn, op zijn minst. Misschien een maniak. En gesteld dat ik, zeg, een vrouw van 50 was, dan zou dat een perverse vrouw van 50 zijn - of in elk geval een psychisch raadsel.
Nah. Mensen van 50 houden zich niet met deze onderwerpen bezig.
En ik kan niet in de mannelijke geest kijken, maar ik kan me niet voorstellen dat een man, of een jongen, zich met deze onderwerpen zou bezighouden. Zo obsessief, bedoel ik. Of misschien ken ik de verkeerde mannen/jongens.
Ik ben een meisje. Ik heb lang haar. Donkerbruin. And that's the truth.
En ik schrijf het echt heet van de naald. Soms zitten er een paar dagen tussen, maar meer dan een paar dagen: nooit. Ik wil gas geven. Ik heb een missie. Ik weet zelf niet wat die missie precies is, waar het toe dient, waarom, hoezo... geen idee. Het is me een raadsel. Maar ik denk eigenlijk dat het erop neerkomt dat ik nu voor mezélf doe wat ik voorheen voor mijn moeder heb gedaan: alles boekstaven.
Nee, mijn levensverhaal schrijf ik niet. Ik ga niet dood - nog niet, tenminste. Nog even niet. Maar het is een vlucht, of, om het met een mooi woord te zeggen: escapisme. Dit is nou escapisme. Niet hoeven nadenken. Niet hoeven voelen. Nou... ik voel wel, natuurlijk voel ik wel, maar het is een soort 'voelen' dat ik kan sturen. Ik sta aan het roer.
Wat ik altijd heb gewild, waarnaar ik altijd heb verlangd, is de totale vrijheid. Met niemand iets te maken hebben. Door niemand worden afgeremd, of bijgestuurd, of ingedamd - gewoon: zélf bepalen hoe ik het wil. En dat doe ik hier. Ja, echt! Voor mij is dit totale vrijheid. Of grenzeloosheid, of hoe je het wilt noemen.
Jij bent zelf tekenaar. Jij moet dat dus herkennen. Het gaat om één ding: totale vrijheid. Heb ik daar gelijk in?
Ik houd van brunettes. Zal ik je kutje likken, Nadine?
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Ik zeg dat, om je te helpen. Ik mis de seks in je proza, Nadine, de nutteloze seks om het klaarkomen. Niet eens om de seks. Het neuken met elkaar omdat je niet eens zin hebt om te rukken. De 'nou, zullen we dan maar neuken?'-seks. Daar wil ik je kennis mee laten maken.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Ja, daar heb je gelijk in, maar welke soort vrijheid bedoel je precies? Vrijheid in het 'maken' en sturen van de werkelijkheid op papier? Of vrijheid je leven zo in te kunnen richten zoals je dat zelf wilt? Ik bedoel, waar bevindt zich die vrijheid: op het papier (als een soort hobby, een eigen modelspoorbaan, het afreageren na een vervelende dag op kantoor) of vrijheid in het echt (door onder meer financiële onafhankelijkheid)?quote:Op zaterdag 26 november 2005 02:24 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
. Maar het is een vlucht, of, om het met een mooi woord te zeggen: escapisme. Dit is nou escapisme. Niet hoeven nadenken. Niet hoeven voelen. Nou... ik voel wel, natuurlijk voel ik wel, maar het is een soort 'voelen' dat ik kan sturen. Ik sta aan het roer.
Wat ik altijd heb gewild, waarnaar ik altijd heb verlangd, is de totale vrijheid. Met niemand iets te maken hebben. Door niemand worden afgeremd, of bijgestuurd, of ingedamd - gewoon: zélf bepalen hoe ik het wil. En dat doe ik hier. Ja, echt! Voor mij is dit totale vrijheid. Of grenzeloosheid, of hoe je het wilt noemen.
Jij bent zelf tekenaar. Jij moet dat dus herkennen. Het gaat om één ding: totale vrijheid. Heb ik daar gelijk in?
quote:Op zaterdag 26 november 2005 02:35 schreef JAM het volgende:[/b]
Ik zeg dat, om je te helpen.
Eén ding is zeker: ik houd van mannen die me willen 'helpen'. (Wie niet..?)
Nee, okay... dat snap ik. Maar wat is er nutteloos aan seks 'om het klaarkomen'? Dat moet je me eens uitleggen, JAM. Ik bedoel dus het verschil tussen nutteloze seks (om het klaarkomen) en zinvolle & misschien zelfs zingevende seks om het... ja, eh... dát dus. Leg dát nou eens helder en duidelijk uit.quote:Ik mis de seks in je proza, Nadine, de nutteloze seks om het klaarkomen. Niet eens om de seks. Het neuken met elkaar omdat je niet eens zin hebt om te rukken. De 'nou, zullen we dan maar neuken?'-seks. Daar wil ik je kennis mee laten maken.
[ Bericht 1% gewijzigd door Nadine26 op 26-11-2005 02:50:41 ]
Die slag is aan jou, Nadine. Dus, morgen, half vijf voor de ingang van het Krasnapolsky? Ik neem wel een roosje mee, Nadine.quote:Op zaterdag 26 november 2005 02:42 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Eén ding is zeker: ik houd van mannen die me willen 'helpen'. (Wie niet..?)
[..]
Nee, okay... dat snap ik. Maar wat is er nutteloos aan seks 'om het klaarkomen'? Dat moet je me eens uitleggen, JAM. Ik bedoel dus het verschil tussen nutteloze seks (om het klaarkomen) en zinvolle & misschien zelfs zingevende seks om het... ja, eh... dát dus. Leg dát nou eens helder en duidelijk uit.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Allebei.quote:Op zaterdag 26 november 2005 02:41 schreef cioran63 het volgende:
Ja, daar heb je gelijk in, maar welke soort vrijheid bedoel je precies? Vrijheid in het 'maken' en sturen van de werkelijkheid op papier? Of vrijheid je leven zo in te kunnen richten zoals je dat zelf wilt? Ik bedoel, waar bevindt zich die vrijheid: op het papier (als een soort hobby, een eigen modelspoorbaan, het afreageren na een vervelende dag op kantoor) of vrijheid in het echt (door onder meer financiële onafhankelijkheid)?
De vrijheid op papier houdt voor mij in: ik heb met niemand iets te maken.
En de vrijheid in het echt: financiële onafhankelijkheid. Volgens mijn zus ben ik een geldwolf, en ze heeft gelijk. Voor geld doe ik véél. Zelfs oppassen.
Je slaat een belangrijke stap over, JAM.quote:Op zaterdag 26 november 2005 02:43 schreef JAM het volgende:
Die slag is aan jou, Nadine. Dus, morgen, half vijf voor de ingang van het Krasnapolsky? Ik neem wel een roosje mee, Nadine.
Ik wil het eerst horen. Overtuigend, graag. (Inclusief de gory details).
Mon plaisir - ik vreesde even voor musicalachtige taferelen maar het bleek een prachtige film. Jammer alleen dat dat Il n'y a pas d'amour heureux niet als duet werd gezongen. Maar wat een leuke film! Suzon en la bonne Louise deden me beide aan Nadine denken.quote:Bedankt voor de tip ... heerlijke nostalgische film ... eindigend met il n'y a pas d'amour heureux.
Om misverstanden te voorkomen: ik bedoel dus het verschil tussen nutteloze seks en zingevende seks, seks waar je een beter mens van wordt, een 'rijker persoon'. Dát verschil, daar wil ik wel eens iets over horen.quote:Op zaterdag 26 november 2005 02:58 schreef Nadine26 het volgende:
Ik wil het eerst horen. Overtuigend, graag. (Inclusief de gory details).
Horen? Moet ik dat lezen als telefoonseks, Nadine? Ik zeg je eerlijk, dat is niet mijn sterkste kant. Mijn sterkste kant is het likken van kutjes, Nadine. Ken je die ene aflevering van Sex and the City met 'the pussyman?' Je lijkt me niet het type dat zich verlustigt in het volgen van Sex and the City, maar ik heb me al eens eerder vergist in dat uit Den Haag komen, alhoewel jouw Den Haag wel een ander Den Haag is dan het mijne.
Jouw Den Haag is Den Haag.
Mijn Den Haag is De Haag!
Ik heb een tijdje achter de kassa gewerkt bij ADO Den Haag, daar moest ik samen met Bertje (geweldige man, maar daar ga ik nu even niet op in) de aanvraagformulieren voor seizoenskaarten behandelen en het gros der mensen die daarin geïnteresseerd waren schreef bij de geboorte- en woonplaats daadwerkelijk De Haag op. Soms was daar dan nog stuntelig een N tussen gekrast zodat er DenHaag stond, maar dichter dan dat kwam het niet bij Den Haag.
Blegh, dat ene lettertje heeft mijn hele lay-out verneukt.
Maar ja, pussyman uit Sex and the City. Ik ben niet zo in de monoloog bui dus leg ik de vraag even bij jou; ken je 'm?
Jouw Den Haag is Den Haag.
Mijn Den Haag is De Haag!
Ik heb een tijdje achter de kassa gewerkt bij ADO Den Haag, daar moest ik samen met Bertje (geweldige man, maar daar ga ik nu even niet op in) de aanvraagformulieren voor seizoenskaarten behandelen en het gros der mensen die daarin geïnteresseerd waren schreef bij de geboorte- en woonplaats daadwerkelijk De Haag op. Soms was daar dan nog stuntelig een N tussen gekrast zodat er DenHaag stond, maar dichter dan dat kwam het niet bij Den Haag.
Blegh, dat ene lettertje heeft mijn hele lay-out verneukt.
Maar ja, pussyman uit Sex and the City. Ik ben niet zo in de monoloog bui dus leg ik de vraag even bij jou; ken je 'm?
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Hè, bah, dat misverstand was er nu al, Nadine.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Uhm, het verschil. Ik weet het niet.
And quite frankly dear, I don't give a damn.
Moeten we werkelijk die vermoeiende semantische discussie ingaan, of kunnen we gewoon overgaan tot de zinloze, danwel verrijkende seks?
And quite frankly dear, I don't give a damn.
Moeten we werkelijk die vermoeiende semantische discussie ingaan, of kunnen we gewoon overgaan tot de zinloze, danwel verrijkende seks?
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
1300 euro voor een nachtje krassen! Alsof je bankbiljetten zit te tekenen!
nb: Ik ben er even uit geweest qua films.. Wie heeft er een paar filmtips voor wie 8 Femmes leuk vond?
nb: Ik ben er even uit geweest qua films.. Wie heeft er een paar filmtips voor wie 8 Femmes leuk vond?
En nou heb ik hem niet gezien...quote:Op zaterdag 26 november 2005 02:59 schreef dvr het volgende:
Maar wat een leuke film! Suzon en la bonne Louise deden me beide aan Nadine denken.
(Deden Suzon en Louise wel aan zingevende & heldende & spirituele seks...?)
Moi aussi ... met name Louise die de positie van Madame ambiëerde.quote:Op zaterdag 26 november 2005 02:59 schreef dvr het volgende:
... Suzon en la bonne Louise deden me beide aan Nadine denken.
Louise tegen Madame: u mag mij erkentelijk zijn dat ik een deel van uw echtelijke plichten vervul
Nou, ik krijg maar de helft he, de rest gaat naar andere instanties. Die dat ruimschoots verdienen hoor, daar gaat het niet om. (En van mijn helft willen weer andere instanties ook weer de helft.)quote:Op zaterdag 26 november 2005 03:04 schreef dvr het volgende:
1300 euro voor een nachtje krassen! Alsof je bankbiljetten zit te tekenen!
Gelukkig ervaar ik het niet als bankbiljetten krassen, maar wel als de ultieme vrijheid. Waar ik die aan verdiend heb, waarom ik dat geluk heb gehad, God mag het weten: ik mag doen wat ik wil. Al denken sommigen van niet, het is precies wat ik wil doen.
Verder heb ik ook mijn kosten he, en let wel : wat dat iedere nacht krassen met je sociale leven doet, daar mag ook iets tegenover staan. Nee, zo makkelijk is het allemaal niet.
Nee, gewoon als een deugdelijke handleiding.quote:Op zaterdag 26 november 2005 03:03 schreef JAM het volgende:
Horen? Moet ik dat lezen als telefoonseks, Nadine?
Nee, ik kijk nooit televisie. Ik doe andere dingen in mijn vrije tijd.quote:Maar ja, pussyman uit Sex and the City. Ik ben niet zo in de monoloog bui dus leg ik de vraag even bij jou; ken je 'm?
Uit nieuwsgierigheid: waarom werk je 's nachts? (Kan het niet overdag? Heeft dat te maken met inspiratie? Met lawaai op straat? Met een andere 'dagbaan'? Met je zeven kinderen die allemaal een aai over de bol moeten krijgen?)quote:Op zaterdag 26 november 2005 03:13 schreef cioran63 het volgende:
Verder heb ik ook mijn kosten he, en let wel : wat dat iedere nacht krassen met je sociale leven doet, daar mag ook iets tegenover staan. Nee, zo makkelijk is het allemaal niet.
Inspiratie doe ik niet aan, maar het is snachts rustiger. Het valt overal inmiddels te lezen op dat internet, want ik praat graag en veel over mezelf, overal, you name it, ik ben heel ijdel, maar dat is geen nieuws, ik bedoel, het is het systeem. Ik slaap overdag, haal de kinderen uit school, doe inkopen, kook en ga aan het werk. Slaap, haal de kinderen, inkopen, kook, werk. Is gewoon handig.quote:Op zaterdag 26 november 2005 03:19 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Uit nieuwsgierigheid: waarom werk je 's nachts? (Kan het niet overdag? Heeft dat te maken met inspiratie? Met lawaai op straat? Met een andere 'dagbaan'? Met je zeven kinderen die allemaal een aai over de bol moeten krijgen?)
Ook is het prettig dat snachts niet de telefoon gaat of je nog naar de winkels moet, of wat dan ook. Sinds internet is dat wel iets veranderd, maar toch werkt het zo nog goed.
Nadine: Nee, alleen bejaardenseks en wat lesbisch gelebber. Toch een minpuntje bij deze overigens feestelijke film.
Zingevende seks ken ik eigenlijk niet.. het klinkt paradoxaal: Je kunt me wel zin geven in seks, maar als die dan voorbij is & goed was heb ik geen zin meer. Spirituele seks doet me denken aan Ad Visser en zijn buitenlichamelijke orgasmes. Uiteindelijk vind ik stoomseks toch de meest memorabele. Van die van lust en liefde vergeven dampende seks waarin twee bezeten lijven in stampende cadans opstomen naar de geile grenzen van het uitdijende heelal en pulserend uiteenknallen in miljarden sterretjes die even later als prikkelende goudstofjes neerdwarrelen op je bezwete huid.
Zingevende seks ken ik eigenlijk niet.. het klinkt paradoxaal: Je kunt me wel zin geven in seks, maar als die dan voorbij is & goed was heb ik geen zin meer. Spirituele seks doet me denken aan Ad Visser en zijn buitenlichamelijke orgasmes. Uiteindelijk vind ik stoomseks toch de meest memorabele. Van die van lust en liefde vergeven dampende seks waarin twee bezeten lijven in stampende cadans opstomen naar de geile grenzen van het uitdijende heelal en pulserend uiteenknallen in miljarden sterretjes die even later als prikkelende goudstofjes neerdwarrelen op je bezwete huid.
Cioran: alle begrip en waardering hoor! En ik ken de nachtelijke arbeid.. alles dat rust en concentratie vergt gaat dan veel beter. Maar ik hou het niet vol - daarvoor staan en hangen er 's morgens toch teveel vroege vogels aan deur en telefoon (ochtendmensen ), zodat ik in het weeken flink moet bijtanken.
Jongen, jongens, laten we alsjeblieft ophouden met ouwehoeren over seks en gewoon piemels in kutten gaan stoppen, dat gezemel altijd.
Pik in kut.
Meer valt er niet te zeggen.
Meer wil ik niet zeggen.
Pik in kut.
Meer valt er niet te zeggen.
Meer wil ik niet zeggen.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Een vriendin van een vriend van me vroeg laatst aan me: 'JAM (niet dat ik echt zo heet, dat daargelaten), ben je dan ook de hele tijd...geil, of niet?'
Ja, jongens, de hele tijd. Geil als een zak boter van de boerenmarkt en geloof me, die boeren die neuken er een partij op los, stelletje smeerkezen bij elkaar.
Ja, jongens, de hele tijd. Geil als een zak boter van de boerenmarkt en geloof me, die boeren die neuken er een partij op los, stelletje smeerkezen bij elkaar.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Ik begreep wel dat je maar een grap maakte, DVR. Maar de telefoon moet je gewoon uitzetten, of moet je kinderen naar school brengen? En springen ze op je bed? En dan werken overdag, want de klanten zijn dan wakker, zoiets.
Ja nee, kinderen zijn mij vooralsnog niet gegund, maar had ik ze, dan zouden ze ongetwijfeld trampolinespringen op mijn bed. Nee, het zijn postbodes, koeriers en bellende klanten die mij vergeefs tot orde en regelmaat proberen te dwingen. Ik word ook wel eens een paar uur later wéér wakker, maar dan permanent, en tref dan allerlei half leesbare telefoonnotities en vreemde pakketjes aan. Dit gaat zo niet langer.quote:Ik begreep wel dat je maar een grap maakte, DVR. Maar de telefoon moet je gewoon uitzetten, of moet je kinderen naar school brengen? En springen ze op je bed? En dan werken overdag, want de klanten zijn dan wakker, zoiets.
Jam: Nou doe je het zelf weer!
Boeren heb ik overigens altijd van seks met de melkmachine verdacht.
En o ja, escapisme is mooi, om daar nog even op terug te komen. De beste uitvinding en zo romanties. Dat is het eigenlijk. Escapisme.
Ik geef altijd af op escapisme, ik noem dat 'zwak' en 'laf' en ik gooi er nog een paar van die moreel geladen woordjes tegenaan, voornamelijk omdat ik het mezelf niet kan veroorloven. Godverdomme zeshonderd euro voor een enkeltje Japan. Nee, ik moet weer zonodig een espresso-apparaat kopen. Nou, daar zit je dan, JAM, in je Haagse kankerzooi met je espresso-apparaat.quote:Op zaterdag 26 november 2005 03:55 schreef cioran63 het volgende:
En o ja, escapisme is mooi, om daar nog even op terug te komen. De beste uitvinding en zo romanties. Dat is het eigenlijk. Escapisme.
't Is wel een hele fijne. .
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Oh, ik heb ook zo'n fatalistische zelf-destructie drang. Misschien is dat ook wel waarom ik niet tracht mijn werkelijkheid te ontvluchten. Ik vind het heerlijk, al dat -naar de klote gaan-. .
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Zwak en laf zijn helemaal niet de termen die ik eraan verbind. In het afwijzen van het leven is het eerder heel agressief en ziek. Nutteloos en dus mooi. Ondermijnend. Lang leve de Dood! (Om maar eens een bekende schrijver te citeren, want we zijn niet van de straat tenslotte.) Misschien zijn we wel buren, JAM.quote:Op zaterdag 26 november 2005 03:57 schreef JAM het volgende:
[..]
Ik geef altijd af op escapisme, ik noem dat 'zwak' en 'laf' en ik gooi er nog een paar van die moreel geladen woordjes tegenaan, voornamelijk omdat ik het mezelf niet kan veroorloven. Godverdomme zeshonderd euro voor een enkeltje Japan. Nee, ik moet weer zonodig een espresso-apparaat kopen. Nou, daar zit je dan, JAM, in je Haagse kankerzooi met je espresso-apparaat.
't Is wel een hele fijne. .
Volgens mij heet dat ook escapisme, in een rare vorm.quote:Op zaterdag 26 november 2005 04:00 schreef JAM het volgende:
Oh, ik heb ook zo'n fatalistische zelf-destructie drang. Misschien is dat ook wel waarom ik niet tracht mijn werkelijkheid te ontvluchten. Ik vind het heerlijk, al dat -naar de klote gaan-. .
Hoort dat ook bij het kunstenaarsschap, escapisme? Of toch vooral scheppingsdrang o.i.d.?
En aan Nadine: hoe verhoudt escapisme zich tot je vrijheidswens - ik bedoel: escapisme is 'niet doen waar je geen zin in hebt', terwijl vrijheid staat voor 'doen waar je zin in hebt'.
Ach! Die nachtelijke vragen.
En aan Nadine: hoe verhoudt escapisme zich tot je vrijheidswens - ik bedoel: escapisme is 'niet doen waar je geen zin in hebt', terwijl vrijheid staat voor 'doen waar je zin in hebt'.
Ach! Die nachtelijke vragen.
Ik heb ook een mooie koffiemachine. Dat er hele bonen ingaan en dan een hoop kabaal en dan dat er koffie met schuim uit komt. Of espresso, of wat dan ook.
Ik vind je wel een type voor het Zeeheldenkwartier.quote:Op zaterdag 26 november 2005 04:03 schreef cioran63 het volgende:
[..]
Zwak en laf zijn helemaal niet de termen die ik eraan verbind. In het afwijzen van het leven is het eerder heel agressief en ziek. Nutteloos en dus mooi. Ondermijnend. Lang leve de Dood! (Om maar eens een bekende schrijver te citeren, want we zijn niet van de straat tenslotte.) Misschien zijn we wel buren, JAM.
Trouwens, mocht het iemand interesseren, ik heb hét thema voor m'n boek. Ik ben gelukkig. Nu ga ik schrijven. Heel veel. Een ware Euraka-ERLEBNIS.
FREUDE SCHÖNER GÖTTERFUNKEN, enzo. .
Dat laatste als expressie van mijn -guh-ffoel- (moeilijk woordje voor een filosoof) niet als thema voor mijn BOEK. Hoort, hoort, wereld, JAM gaat een boek schrijven.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Dat zijn de beste. Tenminste, komt er ook stoom uit het een of andere pijpje aan de zijkant?quote:Op zaterdag 26 november 2005 04:05 schreef cioran63 het volgende:
Ik heb ook een mooie koffiemachine. Dat er hele bonen ingaan en dan een hoop kabaal en dan dat er koffie met schuim uit komt. Of espresso, of wat dan ook.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Ja, er is ook sprake van een pijpje, met stoom, en dat je er koffie met melk en cappucino mee kunt maken, maar dat lust ik niet. Maar stoom alom ja.
En ik woon in het slechtste stukje van het zeeheldenkwartier. In een huis met zestien kamers.
[ Bericht 12% gewijzigd door cioran63 op 26-11-2005 04:19:06 ]
En ik woon in het slechtste stukje van het zeeheldenkwartier. In een huis met zestien kamers.
[ Bericht 12% gewijzigd door cioran63 op 26-11-2005 04:19:06 ]
Dat zijn de beste. Dat zijn godverdomde de aller-, allerbeste die je kan krijgen. Godverdomme, die zijn goed.quote:Op zaterdag 26 november 2005 04:11 schreef cioran63 het volgende:
Ja, er is ook sprake van een pijpje, met stoom, en dat je er koffie met melk en cappucino mee kunt maken, maar dat lust ik niet. Maar stoom alom ja.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
