Dagboek van een kindermeisje (deel 4)

Vervolg van topic:

Dagboek van een kindermeisje (Deel 3)

Deel 4 alweer.

Wat vooraf ging:
Heel veel, maar de afgelopen tijd draait het dagboek vooral om de ziekte van mijn moeder. Zij zal aanstaande woensdag tussen twee en vier uur 's middags haar laatste adem uitblazen. Het is een even verdrietig als krankzinnig vooruitzicht, maar het is ook een zegen - dat zoiets in Nederland kán.

Ik breng de laatste dagen van mijn moeders leven samen met mijn broer & zus door in haar huis. Mijn vader is de schim op de achtergrond. Hij doet sinds enige dagen voorzichtige toenaderingspogingen. Hij wil 'erbij' horen. Dat is ingewikkeld, aangezien hij de afgelopen zes maanden is ondergedoken in zijn huis in Frankrijk, samen met zijn secretaresse.

Op de achtergrond speelt de liefdesdriehoek tussen mijzelf, Thijs (mijn vriendje) en Daniël (de man bij wie ik oppas) een rol. Tussen Thijs & mij is het weer 'goed', geloof ik. Tussen D. en mij is een ijzige stilte ingetreden, nadat we tijdens een zakentripje naar Sevilla samen op een hemelbed zijn beland - ik zonder kleren, hij gehuld in zijn Italiaanse maatpak.

De liefdesdriehoek ligt even stil. Ik heb mijn oppaswerkzaamheden voor onbepaalde tijd stopgezet. Ik heb even iets anders aan mijn hoofd.

We hebben mijn vader gisteren op de valreep nog gevraagd welke rol hij voor zijn secretaresse zag weggelegd in deze periode.
We hadden een overstelpende hoeveelheid sushi's besteld, om de een of andere reden bestellen we altijd sushi's als we bij mijn moeder zijn, ik leef al dagen op sushi's, om eerlijk te zijn kan ik geen sushi meer zien, en terwijl we met z'n vieren boven de schalen hingen, vroeg mijn zus ineens: "Even voor de goede orde, papa. Je was toch niet van plan haar mee te nemen naar de begrafenis?"
"Nee," antwoordde hij. "Ze wilde iets doen - een briefje schrijven, bloemen sturen, zoiets. Toen heb ik gezegd: 'Doe maar niet. Doe maar niks. Als ik jou was, zou ik achter een hele dikke boom gaan staan.'"
"Een grote eik," zei mijn broer.
"Goed idee," zeiden Frankie en ik tegelijk.
"Ze hoopt natuurlijk wel op een soort rehabilitatie," mompelde mijn vader. "Vooral bij mama. Ze heeft haar altijd zo bewonderd."
"Goh," zei Frankie.
"Die rehabilitatie kan ze vergeten," zei mijn broer.
Ik zei: "Wake up and smell the coffee."

We hebben nog herinneringen opgehaald. Vooral zeilherinneringen - we hebben eindeloos veel zeiltochten gemaakt met z'n allen.
Mijn vader vertelde: "We lagen een keer voor anker in Denemarken. We waren met z'n tweeën, mama en ik, en we ontdekten tot onze grote schrik dat er geen drank meer aan boord was. Mama herinnerde zich toen ineens dat er nog ergens een fles champagne moest liggen - op een onmogelijke plek, in een soort kruipruimte waar de fles ooit was ingerold, en waar ik nét mijn onderarm in kreeg. Ik ben ongeveer een half uur bezig geweest, ik kon de fles voelen, maar ik kreeg hem niet te pakken. Hij zat muurvast. En mama maar roepen: 'Heb je hem al? Heb je hem al?' We werden stapelgek, dus op een gegeven moment besloot ik een hamer te pakken om de fles voorzichtig los te tikken. En mama: 'Néé, geen hamer, in godsnaam: géén hamer!' Uiteindelijk haalde ik de trofee tevoorschijn - we renden meteen naar buiten, hijgend en trillend, om de kurk eraf te schieten. Op hetzelfde moment zagen we dat tien meter verderop een andere boot voor anker was gegaan. Ik zei: 'Die fles heeft járen liggen schudden, het is champagne, dit gaat verschrikkelijk spuiten, let op.' Ik schoot de kruk eraf - páf, een enorme knal, en meteen daarop hoorden we vanuit de duisternis: 'Au! Godverdomme, au!' In een reflex doken wij allebei omlaag, buiken op de vloer, en ik met mijn duim in de flessenhals, want godverdomme, dat gelazer konden we natuurlijk niet gebruiken; we wilden zuipen! Terwijl wij helemaal geen champagnedrinkers waren. Maar de champagne heeft nog nooit zo goed gesmaakt als toen, die avond in Denemarken."

quote:

Op zondag 6 november 2005 14:31 schreef clumsy_clown het volgende:
Ik lees en leef weer met je mee.

Okay, mooi.

Maar nu het volgende: ik krijg net een sms-je van D. Laat ik de tekst voor de gelegenheid eens citeren - dan leren jullie hem meteen wat beter kennen. _{(Dat zal hij wel goed vinden, toch?)}

WIL JE ZIEN, NADINE. LAAT EENS WAT HOREN. VANAVOND?

Toch ook een beetje een dichter, mijn D.... "Zien & Nadine, ik vind dat helemaal niet slecht getroffen, voor een amateur.

Wat zal ik doen...?
Het huis zit hier weer vol gezellige vrienden, mijn moeder is drukbezet - ze lijkt zowaar een opleving te krijgen, nu de kogel eenmaal door de kerk is. Dat gun ik haar! Gelukkig! Ik kan er dus best even tussenuit.

quote:

Op zondag 6 november 2005 18:24 schreef Gajus het volgende:

Even tussenuit? Doen, letterlijk en figuurlijk!
... maar dan wel in vertrouwd gezelschap.
_{met Thijs dus}

Dat brengt de score op 3 (voor D.) tegen 2 (voor Th.). Het is duidelijk. Mij staat slechts één ding te doen. _{(Het is wel jullie schuld, natuurlijk)}

Op zondag 6 november 2005 17:03 schreef Martel het volgende:

quote:

Gôh, val je op dichters?

Niet als ze op Rogi Wieg of Ilja Leonard Pfijffer lijken... Maar een dichter die eruit ziet als D... dat is weer heel een ander vers, zeg maar.

quote:

Niets liever dan
Jouw blozend roosje
Gestut tussen
Jouw wijkende dijen

quote:

Wat zijn uitnodiging betreft: geef die gozer een tweede laatste kans; misschien bakt hij er dit keer meer van.
De schaamte voorbij ... weet je nog?

Ik zet me schrap. Ik heb al het nodige gedronken, dat helpt.

quote:

Op zondag 6 november 2005 17:03 schreef Martel het volgende:

Wat zijn uitnodiging betreft: geef die gozer een tweede laatste kans; misschien bakt hij er dit keer meer van.
De schaamte voorbij ... weet je nog?

Ja Martel, nou heb ik toch slecht nieuws. Het is me niet gelukt, met die schaamte _(voorbij).

Ik voelde ineens een koude hand in mijn nek, zogezegd. Niet omdat ik iets tegen hotels heb, helemaal niet, ik ben gek op hotels en als het een beetje mooie hotels zijn, dan ben ik eigenlijk al niet meer te houden, maar om nou in mijn eigen stad met mijn 'oppasvader' van drie kinderen over de ringweg te gaan toeren, op zoek naar een 'hotelletje'... Omdat zijn vriendin thuis voor de televisie zit... In een knalgeel joggingpak... Waarvan ik zélf, als het mijn vriendin was, ook een beetje triest & wanhopig zou worden, maar is dát een goede reden om dan maar naast hem in de terreinwagen te springen?

Het verhaal was dat ik alleen even langskwam om mijn boek op te halen - ik had een studieboek bij hem thuis laten liggen, na ons Sevilla-tripje. Niet helemaal per ongeluk, voeg ik daaraan toe. Nadat ik het boek in mijn tas had gestopt, stelde D. voor om mij even thuis te brengen. Het knalgele joggingpak keek niet op van de bank. Het knalgele joggingpak zat in extase naar Peter R. de Vries te kijken. Het liep gesmeerd. Ons enige probleem was een typisch makelaarsprobleem: locatie, locatie, locatie. Waar gingen we heen?

We zaten naast elkaar in de stilstaande terreinwagen. We hadden uitzicht op zijn woonkamer, en op de bank met de gele vlek.

Ik zei: "Wat is er mis met buiten?"
(Zelf vond ik dit een erg leuke opmerking - romantische herinneringen ophalen aan Sevilla, maar dan met een straffe poolwind in de nek).
Hij zei: "Ben je gek geworden, we nemen een hotel."
Ik zei: "Sleazy, hoor."
En hij: "Sleazy, sleazy, wat kan ons dat schelen? Meekomen!"
Hij wilde de motor starten, maar ik hield hem tegen.
"Wacht nou even. Die tuin van jou ziet er prima uit. Ik zie het probleem niet."
Hij: "Het sneeuwt. Bovendien zit Kim op de eerste rij."
Ik: "Kim kijkt naar Peter R. de Vries. Allemaal enge verkrachtingszaken en ontvoeringen - die verroert zich echt niet. Ik durf te wedden dat ze zo meteen de gordijnen dicht doet. Peter R. de Vries, hè."
Hij: "Je durft niet. Wat denk je, waar ben je bang voor?"
Ik: "Dat ik volgende week het hoofditem ben bij Peter R. de Vries. Studente aan stukken gesneden op hotelkamer."
Hij: "Haha."
Ik: "Breng me nou maar naar huis. Volgende keer beter."
Hij: "Godverdomme, Nadine."
Ik: "Ja, best wel. Maar je timing had beter gekund, over godverdomme gesproken."

Toen heeft hij me naar huis gereden. Met tweehonderd kilometer per uur, ongeveer. We hebben elkaar verder maar niet aangeraakt. Bij het afscheid zei hij: "Jij sms't me. Snel. Hier kom je niet zo maar mee weg, Nadine."

En toch, om de een of andere reden, heb ik een goed gevoel over deze avond.

quote:

Op maandag 7 november 2005 01:05 schreef Gajus het volgende:
_{bovendien vind ik zijn attitude getuigen van weinig compassie, in het licht van de komende gebeurtenissen}

Daar weet hij weinig van. Ik heb er expres zo min mogelijk over losgelaten - ik heb niet zo'n zin om dat met hem te bespreken; zijn 'functie' in het hele verhaal, om het even banaal te zeggen, is niet die van praatdokter...

Op maandag 7 november 2005 01:09 schreef dvr het volgende:

quote:

Nadine, onnozel wicht..!

Dvr, vlegel die je d'r bent! Durf je wel!

quote:

Dit is weer van de categorie 'dingen doen waar je later spijt van krijgt'.

Ja, dat is wel zo. Ik voel de bui wel hangen. Maar ik ga tóch zonder regenjas naar buiten.

quote:

Thijs heeft zich na jouw 'beetje vreemdgaan' begripvol en gepast afwachtend opgesteld, maar zodra Daniël even fluit ga je als een loops hondje naar hém toe?
Ik hoop maar dat Thijs er nog voor je is als straks de kaarsjes uitgeblazen zijn, want ik denk niet dat je het dan van Daniël moet hebben..

Ja, hé... maar ik ben verliefd op Daniël. Of zoiets, in elk geval. Het kan natuurlijk helemáál niet, ik zie je punt, ik bevind me op een glijdende schaal en we weten allemaal hoe het afloopt met glijdende schalen. Maar toch. Sterker dan mezelf, hè.

quote:

Op maandag 7 november 2005 01:31 schreef Xennia het volgende:
Je bent willoos?

Ja! Lekker toch, een beetje willoos zijn op z'n tijd? (Op andere gebieden ben ik dan weer zeer doortastend & wilskrachtig bezig )

quote:

Op maandag 7 november 2005 01:32 schreef cioran63 het volgende:
Volgens mij kan die tweede maar er zo uit.
Nee (edit) die laatste zin moet een stuk omhoog. Of zou die vriendin die reden moeten zijn, grammaticaal? Ik dacht de liefde voor hotelletjes.
Ik kom er niet helemaal uit. Het is niet je beste alinea.

Wacht. Over welke 'maar' gaat het? In elk geval: de reden is Kim (plus haar gele joggingpak), of in elk geval vraag ik me af of dat de reden zou moeten zijn. Enfin. Het is inderdaad een rare alinea, ik kan er zelf ook niet echt wijs uit ('Wat zegt ze...?')
Ik zal hem morgen speciaal voor jou herschrijven en dan maak ik er screaming poetry van, let maar op!

Op maandag 7 november 2005 01:47 schreef Gajus het volgende:

quote:

Jouw vader ervaart zijn (tijdelijke) thuiskomst als een tocht naar Canossa, als een boetedoening voor het leed dat hij jouw moeder heeft aangedaan. Maar andermaal zijn excuses aanbieden, dat vertikt hij, zoals een zichzelf respecterende man betaamt.

Exact.
Alleen dat laatste ben ik niet met je eens. Tuurlijk kan hij zijn excuses aanbieden. Kost niks. En het rendement is fenomenaal: zo maar verlost van die druk op de schouders & het loden schuldgevoel!
_{(Hoe bedoel je eigenlijk 'andermaal'? Heb ik ooit geschreven dat hij met een excuus over de brug is gekomen?)}

Op maandag 7 november 2005 01:51 schreef dvr het volgende:

quote:

<gniffel> Dat had best, zoals ze dat in deze regio noemen, een stukkie pittiger gemogen hoor.

In deze regio kennen wij weer pittiger equivalenten voor 'onnozel wicht'!

quote:

She moves around like a wave of summer breeze,
Go, driver, go, go, catch her pretty please.
Moving through the traffic like a mounted cavalier
Leaning out the taxi window trying to make her hear.

Oh, Nadine. Honey, is that you?

Die blijft mooi.

ENTRE-NOUS MET MIJNHEER W.

"Je hebt vannacht dus met je minnaar geslapen," zei mijnheer W., en hij wreef bedachtzaam met zijn vingertoppen over zijn sikje.
Ik durfde niet te lachen om het woord 'geslapen', zo kuis en vredig - hij moest eens weten, die lieve mijnheer W. met zijn bloemetjesoverhemd. Vandaag droeg hij een blauwig overhemd dat bezaaid was met gele madeliefjes.
"Ja," zei ik.
"En daar heb je spijt van?"
"Ik weet het niet," zei ik. "Ik voelde me zo eenzaam, gisteren. En ik was alleen thuis. Het appartement van mijn moeder zat weer vol familieleden, ik ben er vandoor gegaan, ik kon er opeens niet meer tegen. Dus ik dacht: wie zal ik eens bellen? Eerst heb ik Thijs gebeld." Ik ademde diep in. "Maar hij nam niet op."
"En toen? Wat dacht je toen?"
"Niks." Mijn antwoord klonk wat mager, daarom ging ik verder: "Ik kon er gewoon niet meer tegen. O, shit," fluisterde ik, en daar kwamen de tranen, "ik maak er zo'n ongelooflijke puinhoop van."
Mijnheer W. reikte mij een tissue aan. Op zijn bureau staat een glanzend blauwe navulbox. Ik kneep het zachte papiertje tot een prop en wreef ermee in mijn ogen. "Sorry," zei ik. Daarna probeerde ik nog wat tijd te winnen door mijn neus langdurig te snuiten. "Ik snap het ook niet. Het is zo'n puinhoop."

Mijnheer W. leunde achterover in zijn stoel. Ik had spijt van mijn ontboezeming; hij keek me afkeurend aan - of verbeeldde ik me dat?
"Je kon er niet meer tegen, zei je net. Waar kon je niet meer tegen?"
"Gewoon: alles," zei ik kortaf.
De hele therapie stuitte me plotseling tegen de borst; wat had ik in dit lelijke, IKEA-achtige kamertje te zoeken? Het is armoe troef bij de familie W.. De vergeelde lamellen - wie heeft er tegenwoordig nog lamellen? - hangen scheef in de kozijnen. De muren zien eruit alsof mijnheer W. er in een fit of madness met een scherp voorwerp op heeft staan inhakken; overal butsen en gaten en onverklaarbare scheuren. Het spijt me dat ik het moet zeggen, maar de behandelruimte van mijnheer W. ademt mislukking uit. En daar kom ik niet voor. Ik kom voor een succesverhaal. Ik kom voor een therapeut die alle televisiesterrren en bekende persoonlijkheden van Nederland en België tot zijn klantenkring mag rekenen, en die achteloos tegen mij kan zeggen: 'Oh, je hebt met je minnaar geslapen? Dat had Caroline Tensen laatst ook, en die is nu gelukkiger dan ooit."
Niet alleen de behandelruimte ademt mislukking uit, mijnheer W. draagt zelf ook een aardig steentje bij aan de algehele sfeer van deprimerende onmacht. Hij lijkt mij het type dat in zijn vrije tijd met treintjes speelt, het anti-sociale type dat meer van dieren houdt dan van mensen, en nóg meer van treintjes omdat die hem in zijn hele leven nog nóóit hebben teleurgesteld. (Treintjes bijten niet. Ze janken niet. Ze hebben geen brokjes nodig als je een keer zes weken op vakantie wilt).

"Waar kon je niet meer tegen?" vroeg mijnheer W. nog een keer.
"Gewoon: alles."
"Je hebt het nu over de situatie thuis?"
"Over mijn moeder," zei ik. "Over de thuiszorgverpleegsters en de morfinespuiten en het kotsen en het kermen en over woensdag. Morgen, het is morgen woensdag." Ik sloeg mijn ogen neer, zodat ik mijnheer W. niet hoefde aan te kijken. "Ik ben bang."
Toen zei hij opeens, zonder een spier te vertrekken: "Een orgasme is de ultieme vorm van zelfverlies."
Ik vond het een vreemde opmerking. Een beetje ongepast ook; ik had hem net enkele details gegeven over de 'situatie thuis', en wat je verder ook van die situatie kunt zeggen, een orgasme krijg je er niet van.
Hij zag me kijken, maar hij ging onverstoorbaar door: "Zie jij zelf een verband tussen jouw thuissituatie en jouw plotselinge behoefte aan seksueel contact?" vroeg hij.
"Seksueel contact," mompelde ik, "dat klinkt wel erg... therapeutisch."
"Hoe noem jij het, Nadine?"
"Gewoon: seks."
"Prima. Zie jij een verband tussen jouw thuissituatie en jouw plotselinge behoefte aan... seks?" herformuleerde hij de vraag. "En bij seks denk ik dan aan het verlangen naar volledige overgave, naar zelfverlies - naar extase."
"Hm," zei ik.
"Dat herken je niet?"
"Jawel, jawel," knikte ik gespannen. "Gaat u verder."
"Eerst jij," zei hij. "Vertel eens, is het alléén seks? Of deel je ook wezenlijke zaken zoals angst en verdriet met je minnaar?"
"Minnaar klinkt zo gek," omzeilde ik zijn vraag. "Hij is de man bij wie ik oppas."
"Je hebt seksueel contact met hem." Hij trok een vermoeid gezicht maar corrigeerde zichzelf toen: "Seks, bedoel ik. Verder niks?"
"Nee. Zo goed kennen we elkaar niet. Bovendien heb ik er geen behoefte aan om met hem over mijn diepste gevoelens te praten. Juist niet."
"En met Thijs?"
Ik liet een lange stilte vallen. "Met Thijs ook niet. Dat is het probleem juist. Ik heb op dit moment geen behoefte om met wie dan ook over mijn gevoelens te praten. Ik schrijf erover, dat wel. Maar verder wil ik rust aan mijn hoofd. Thijs gunt me die rust niet. Hij vraagt om de twee minuten hoe ik me voel, waar ik aan denk, ik word er gek van."

"Probeer eens te omschrijven," zei mijnheer W., "wat jij ervaart tijdens die erotische ontmoetingen met je minnaar. Hoe voelt het?"
"Het voelt..," zei ik, en ik aarzelde even, "als een vrije val."
"Ja," knikte hij. "Zelfverlies, het loslaten van de controle. Is het een prettige vrije val?"
Ik bloosde. "Ja," zei ik.
"Het is een roes," verklaarde hij, "een werveling. Maar het is vooral een vlucht. Jij bent emotioneel instabiel, tenminste tijdelijk - en de aanleiding voor die tijdelijke instabiliteit is bekend. Je hebt van zeer nabij met de dood te maken, en je bent niet de eerste die daarvoor op de vlucht slaat. De erotische beneveling zet rationeel gemotiveerde gedragsstrategieën even buitenspel. Alcohol, drugs, seks - het zijn allemaal middelen om je gevoelens te verdoven." Hij kuchte. "Erotiek zou je kunnen beschouwen als de bevestiging van het leven tot in de dood. Het is in de eerste plaats een uitbundig beleven van het bestaan en de levensdrift. Maar seks en erotiek houden ook verband met de dood, de vergetelheid."
"Mijn gedrag is dus normaal," zei ik iets te snel.
"Verklaarbaar," zei hij met een mechanische glimlach. "Dat is iets anders dan normaal. Je moet er maar eens over nadenken deze week. Over roes, zelfverlies en extase. Probeer je bewust te worden van je verlangens - en van het waarom van die verlangens, vooral."

Op dinsdag 8 november 2005 14:16 schreef Gajus het volgende:

quote:

Nadine's vader ken ik niet, maar ik herken wel het Roomse hout waaruit hij gesneden is en de Jezuïtische olie waarmee hij doordrenkt is. Dat maakt mij minder pessimistisch dan RaisinGirl.

Je zou wel eens gelijk kunnen krijgen... een beetje. Het echte 'vergeven' is een stap te ver, denk ik. Maar mijn vader blijft zich manifesteren.

quote:

De echtelijke breuk manifesteerde zich na pakweg dertig huwelijksjaren. Hadden Nadine's ouders zoveel tijd nodig om hun incompabilité d'humeur te ontdekken? Natuurlijk niet, maar - voor wat betreft haar vader - zijn vaderschap prevaleerde boven al zijn overige deugden en ondeugden. Daarom mocht de echtelijke breuk zich pas manifesteren nadat nakomertje Nadine het ouderlijk huis verlaten had.

Dat verhaal vertel ik nog wel eens - over de 'echtelijke breuk' die, als het aan mijn vader had gelegen, nooit was doorgevoerd. _{(Nu ben ik een beetje moe. Heb zeer korte nacht achter de rug )}

[afbeelding]

Indrukwekkende tekening. _{Ik zou metéén door de knietjes gaan bij het zien van die angstaanjagende pelikaan!}

quote:

Op dinsdag 8 november 2005 08:36 schreef RaisinGirl het volgende:
Nadine's vader blijft haar onhandige, koppige vader, hij is zoals hij is. Haar moeder heeft met die wetenschap moeten leven, en zal er ook mee sterven, en ik denk dat zij degene is die hier al met al best vrede mee kan hebben. Nu Nadine nog.

Ik kan er ook wel vrede mee hebben. Mijn broer & zus hebben zijn secretaresse nooit willen ontmoeten, ik wel. Dat heeft mijn moeder mij ook erg kwalijk genomen. Maar ik vind mezelf te oud om kinderachtige echtscheidingsspelletjes te spelen. Het is trouwens mijn echtscheiding niet. En het is wel mijn vader.

quote:

Op woensdag 9 november 2005 02:33 schreef Xennia het volgende:
Je noemde het zelf toch eerder ook al een ontkenning van de dood?

Ja. Maar het verbaast me wel dat de treintjesverzamelaar annex hobby-therapeut met deze verklaring op de proppen komt.

Het is natuurlijk ook een ontkenning van de dood - maar ja, daarmee is alles niet opeens goedgepraat of gladgetrokken. Het is altijd beter, zegt de therapeut, om je bewust te zijn van wat je doet. Ha! Ja! Werk aan de winkel, dus.