Dagboek van een kindermeisje (deel 4)

quote:

Op donderdag 17 november 2005 10:57 schreef Vivi het volgende:
[quote]Wat ik denk: mijn "gut-feeling" zegt me dat je oprecht bent, ik geloof inmiddels ook dat het echt is hoor, al had ik in het begin mijn twijfels

Je was in goed gezelschap.

quote:

Maar hoe het allemaal weer op zijn plaats valt, hoe "the plot thickens".. het is een soap waardig, dat zie je zelf toch ook!

Volgens mijn zus roep ik het allemaal over mezelf af. En dat doe ik natuurlijk ook, tenminste voor een deel - want ik wil het makkelijke geld niet missen. "Je bent een geldwolf!" zegt Frankie. "Een smerige geldwolf, anders was je er allang mee gekapt."
Toegegeven, onder andere omstandigheden had ik mijn kindermeisjescarrière al veel eerder aan de wilgen gehangen. Als D. een saaie kantoormuis was geweest... als Madame mij niet steeds het gevoel gaf dat ik onmisbaar ben... als Thijs zich niet gelijktijdig in therapie en op het poëziemeisje had gestort... als mijn moeder niet was doodgegaan... ja, dán! Dan had mijn leven er heel anders uitgezien! Dan had ik intelligente beslissingen genomen. Dan was ik een uitgebalanceerde persoonlijkheid geweest - een afgestudeerde persoonlijkheid, bovendien. Misschien woonde ik dan al met Thijs samen in een frisgesausde HAT-eenheid, je weet het niet. Maar wat ik in elk geval wél weet, is dat mijn rol in deze geschiedenis (of 'soap') niet onderschat mag worden. Ja, ik zie het wel. Ik zie de kilometerteller oplopen... mijn voet op het pedaal... zo hard heb ik nog nooit gereden, ik wist niet eens dat het mogelijk was, die gierende snelheid, maar ik kan niet meer stoppen... ik ga door tot het eind, ook al is het eind een blinde muur.

Ik ben verliefd.
Ik verdien bakken met geld.
Ik doe mijn ogen dicht. Ik wil niet nadenken.

quote:

_{Hoop dat je het nog een beetje trekt allemaal? Met mijn mama viel het gelukkig mee; een kaakonsteking, geen metastase..mensen kijken best raar als je stralend uit het ziekenhuis komt declamerende dat je zo gelukkig bent omdat je een openkaak-operatie krijgt..}

Ik ben blij voor je! Grote opluchting. Of: hoe een open kaakoperatie een geschenk uit de hemel kan zijn!

Op donderdag 17 november 2005 15:32 schreef cioran63 het volgende:

quote:

Ik geloof er nog steeds niets van. Dat het momenteel echt gebeurt. Daar is het veel te goed voor geschreven.

Dat snap ik niet. Is het onmogelijk dat iets goed is geschreven alleen omdat het nu gebeurt? Je kunt schrijven of niet. Toch? Of het nou over vandaag gaat of over morgen, of over drie jaar geleden. En ik schrijf over NU. Ik zou het een beetje gek vinden om herinneringen op te halen aan iets dat me jaren terug is overkomen, al kan ik me best voorstellen dat ánderen het weer een beetje gek vinden dat ik die persoonlijke dingen hier allemaal heet van de naald opschrijf. Maar dat vind ik nou leuk! Op de televisie zouden ze zeggen: 'een uitdaging' of 'je eigen grenzen verleggen', en mijn grens is nog niet bereikt. En verder... beschouw ik jouw opmerking dan maar als een groot compliment!

quote:

Of Nadine echt een vrouw is van 26 valt ook nog te bezien. Bewijzen zijn niet voorhanden.

Ik zou een foto kunnen plaatsen! _{(Van een achtenveertigjarige man met een moeilijke huid: onlangs gescheiden van zijn vrouw, die er met de tennisleraar vandoor is, en hij zit in z'n eentje te kniezen op de Kubus 33 in Lelystad).}
Dus nee, bewijzen zijn niet voorhanden!

quote:

Op vrijdag 18 november 2005 05:57 schreef cioran63 het volgende:
Ja, dat blijkt, blijkbaar. Onmogelijk is het niet, maar zo'n afstand in het schrijven, terwijl je echt wezenlijke dingen meemaakt, je moeder gaat tenslotte voor het eerst dood...

... en hopelijk voor het laatst.

quote:

...op datzelfde moment (of iets later) maak je er een goed en luchtig geschreven, uiterst leesbaar verslag van. Met grappen en alles, en toch net niet teveel. Zonder gezeur, want dat is het belangrijkste, er wordt nergens gezeurd. Jij bent niet zielig.

Jij zegt het al: een verslag. Dat het met afstand is geschreven, komt doordat ik een afstandelijk iemand ben - of een toeschouwer. Maar er zit weinig gevoel in. Ik weet niet wat ik voel. Dat komt later; over een paar jaar schrijf ik er een heel ander verhaal over, als ik er dan nog eens iets over zou willen schrijven.

quote:

Maar het gekke is, als het allemaal echt waar is (echt, ik kan het gewoon niet geloven) bestaat het risico dat Thijs hier ook ineens leest. Hij zal alles meteen herkennen, ook al zijn namen veranderd. Ben je daar niet bang voor?

Niet echt. Thijs is een sportman. Hij heeft bovendien een onschuldige vorm van adhd, waarmee ik bedoel dat hij geen seconde stil kan zitten. Hij zit nooit achter de computer. Boeit hem niet. Ik maak me meer zorgen over ánderen. Want niet alleen Thijs zal alles meteen herkennen; dat geldt voor iedereen die mij een beetje kent. Maar ja... ik denk er niet over na. Ik ben hieraan begonnen, en het is mijn zaak.

Ik heb nooit zo geloofd in het 'louterende effect' van schrijven, maar ik begin daar nu wel anders over te denken. Ik zal het nooit hard op zeggen! Door hier te schrijven, blijf ik overeind. Daar ben ik van overtuigd. Ik zou het ook gewoon op papier kunnen zetten, in een schriftje, maar dit geeft een extra kick. Ik heb mezelf nou eenmaal de opdracht gesteld om deze periode te boekstaven, en dat doe ik met een ijzeren discipline. Ik ben helemaal niet gedisciplineerd! Ik ben lui! En chaotisch! En een warhoofd! En gemakzuchtig! Ik sta er zelf van te kijken hoe strak ik de zaak in de touwen heb, en hoe belangrijk ik het kennelijk vind om de wind eronder te houden - om het verhaal op gang te houden, want hoewel het gewoon over mijn eigen leven gaat, kijk ik er wel naar met een verteltechnische afstand. Dat is mijn tweede natuur; ik wil een verhaal vertellen, met een ritme en een opbouw en een spanningsboog, maar het goede nieuws is dat het echte leven - als je het tenminste wilt zien - die spanningsbogen gratis levert. Iemand die ongeneeslijk ziek is, gaat op een keer dood. Daar kun je donder op zeggen.
Mijn moeder ging veel éérder dood dan ik had gedacht; ik had niet verwacht dat zij zo'n grote rol zou gaan spelen in dit dagboek, ik was eigenlijk niet eens van plan geweest om over haar te schrijven. Maar dat is - hoe tragisch ook, vanzelfsprekend - ook weer het interessante gebleken - die grilligheid, die onvoorspelbaarheid van het leven, en de weerslag daarvan in het dagboek. Ik heb wel degelijk het gevoel dat ik iets aan het maken ben, ik weet niet wat het is, géén roman, hou op, voor een roman heb je reflectie nodig en een doortimmerde plot, maar ik heb het toch maar mooi allemaal opgeschreven, ik heb het geboekstaafd, ik heb van die hele geschiedenis een ding gemaakt, iets tastbaars, en misschien is de troostende gedachte wel dat het niet onopgemerkt is gebleven.
Mijn moeder is dood. Het is niet onopgemerkt gebleven.

Het mooie van een geschreven tekst is dat het niets opdringerigs heeft. Het hóeft niet. Niemand hoeft het te lezen, je kunt het negeren, wegklikken, enzovoort. Kom daar eens om met gesproken woorden!

Dat zijn mijn gedachten erover; met 'anderen' ben ik niet zo bezig. Ik ben een egoïst in hart & nieren, dat heb ik al eens eerder gezegd.

quote:

Op zaterdag 19 november 2005 07:14 schreef Gajus het volgende:
Jouw zus Francesca?
_{op Fok! was ooit ene Francesca actief; ook een knappe prozaïste: http://frontpage.fok.nl/column/2096/1}

Dat lijkt mij een andere Francesca. Hoewel míjn Francesca ook ooit actief was op Fok!, en ik trouwens ook - maar dat is lang geleden, ten tijde van de eerste Big Brother... dus rond het jaar 1533 ongeveer. Toen woonde ik net 'op kamers', of eigenlijk was ik bij F. ingetrokken, en omdat we niks beters te doen hadden, volgden we 's nachts de streams. Ja vroeger... toen alles beter was... ook (of vooral!) Big Brother!
_{(En mijn Francesca is idd een knappe prozaïste, maar zij zou haar vriendje nooit 'mijn partner' noemen...!)}

quote:

Op vrijdag 18 november 2005 15:39 schreef Hihat het volgende:
Ik herken wel iets in bovenstaande motivatie van Nadine26. Ook ik schrijf veel als het leven me even niet meezit. Ik zet het alleen niet op Internet. Althans, niet meer

.
Jammer. Waarom niet (meer)?

quote:

En zet ik het dus ook op papier. In ieder geval lucht het op. Het bied je de mogelijkheid om een soort helicopterview te verkrijgen over de gebeurtenissen, om het -inderdaad- als toeschouwer te registreren. Beschrijvend.
En wanneer je het achteraf nog eens doorleest herken je de verschillende fases die je doorlopen hebt.

Het dagboek is de grootste concurrent van de psychiater!

quote:

Maar eigenlijk.....ehh...boeit het helemaal niet of het écht autobiografisch is of fictie. Het is prachtig om te lezen. Ik vind het zelfs kunst.

Nou, dank je... en toch heb ik geleerd dat autobiografische teksten eigenlijk nooit kunst kunnen zijn, of literatuur - hooguit lectuur. _{(Ach, dat gelul... wat weten ze ervan op de universiteit?!)}

quote:

Op zaterdag 19 november 2005 01:06 schreef dvr het volgende:
En bevalt die rol nog? Heb je daarvoor stiekem niet een te grote geldingsdrang?

Stiekem wel.
Maar in het echte leven ben ik niet zo passief. Hooguit als ik schrijf; dan bevalt die toeschouwersrol beter.

quote:

Je haalde de fraaie slotzin van De Avonden aan: "Het is niet onopgemerkt gebleven". Er schuilt zeker een troost in wanneer iets is vastgelegd, en een bepaald houvast. Maar ik werd kriegelig van dat boek. Er gebeurt niets in. De hoofdpersoon lijkt volkomen onmachtig, het dringt maar niet tot hem door dat hij zelf ook een rol heeft temidden van alles wat hij observeert; dat hij zichzelf kan laten gelden.

Dat is juist zijn (Frits van E.) probleem. Daar gáát het over; over de machteloosheid & de walging die hij voelt voor zijn omgeving. Grappig. Thijs heeft ook zo'n hekel aan 'De Avonden', hij zegt na een saaie avond bij vrienden wel eens: 'De Avonden is er niks bij.' Sowieso houdt hij niet van romans over 'sukkels'; hij kan om die reden het werk van Arnon Grunberg bijvoorbeeld niet serieus nemen, hij zegt: 'Zo'n lelijke, gefrustreerde bokkenlul... ik wil helemaal niet weten wat die jongen ergens van vindt, en hoe kut zijn leven is. Ik wil geïnspireerd worden - ik wil succesverhalen lezen!' Het probleem is dat de (vooral Nederlandse) literatuur niet bepaald grossiert in succesverhalen. Kommer & kwel. Wanhoop. Machteloosheid. En het loopt natuurlijk altijd slecht af.

quote:

In jouw verhaal gebeurt gelukkig veel meer, maar dat is vooral aan de fratsen van de bijrollen te danken. Wat ik mis is je eigen koers. (...) Heb je wat dat betreft niets op het oog, een rode draad, een ontwikkeling?

Ik ook! Als er iets is wat ik mis, dan wel mijn eigen koers. Misschien is dát wel de rode draad: het gebrek aan koers. Noem me stuurloos, op drift geraakt, afgedreven (om even in zeiltermen te blijven). Alles lijkt een beetje zinloos, op dit moment. Het maakt me niet uit, het is zo lekker om het leven gewoon te ondergaan, om me er gedachteloos in onder te dompelen, zónder meteen verstandig en toekomstgericht bezig te hoeven zijn. Dat komt wel weer. Als ik over een tijdje weer boven kom drijven.

quote:

Moedigt het schrijven je misschien ook aan om dingen te ondernemen die het verhaal ten goede kunnen komen?
^{(zo vroeg ik me af of je de stap naar Mijnheer W. mede durfde te zetten omdat dat een leuk hoofdstuk zou opleveren)}

Dat wel.
Maar eigenlijk staat dat los van dit dagboek. Ik zou die stap toch wel hebben gezet, mede omdat het een leuk of interessant hoofdstuk zou opleveren voor mijn leven. Sommige ervaringen kun je niet laten liggen. Het Mijnheer W.-hoofdstuk is voor mij eigenlijk vooral de moeite waard als een soort toetssteen: eens kijken of mijn weerzin tegen therapeuten gerechtvaardigd is. L'expérience est la science, dat is een waarheid als een koe. En natuurlijk heeft Thijs ook een rol gespeeld in die beslissing. Ik ben er nog niet helemaal uit, trouwens. De therapie bevalt me beter dan ik had gedacht, maar de vraag is natuurlijk of het niet allemaal neerkomt op egostrelerij. Iemand die drie kwartier ademloos naar je luistert, waar vind je dat nog vandaag de dag?!

Ha, dat is leuk! Hallo Francesca!

quote:

Op zaterdag 19 november 2005 11:56 schreef Francesca het volgende:
Nee, ik noem hem mijn lief ...

Oh, okay. Is het trouwens dezelfde jongen als toen - die nukkig reageerde als jij je laptop tevoorschijn haalde?

quote:

Op zaterdag 19 november 2005 16:11 schreef Francesca het volgende:


Nukkig is niet helemaal het juiste woord. 't was bijna alle dagen ruzie op het laatst. Uiteindelijk moest ik kiezen: óf mijn lief of Fok de deur uit. Díe keus was niet zo moeilijk, hoor.
Mijn lief heeft me veel meer te bieden uiteraard, schrijven voor Fok daarentegen leverde me geen ene cent op.

_{En van die eeuwige roem kun je ook niet leven, helaas....}.

Ik post hier dus stiekem.

Ik ook!
_{(Maar ik woon lekker alleen...)}

En zo meteen heb ik een UITJE! Ik ga met D. naar de 'PAN', de kunstbeurs, en daarna uit eten met mensen van een galerie. Mooi zo. Minder mooi is dat eeuwige gezeur van D. over kleren... ik mag weer geen spijkerbroek aan, zegt hij - hij suggereerde (niet lachen!) een mantelpakje. Ik zei: "Dan moet je een stewardess meevragen."

Ik heb nu dus een probleem.
De jurk uit Sevilla is mijn enige optie, maar dan denken die mensen van de galerie waarschijnlijk dat ik voor mijn escortdiensten betaald word.

Ik heb nog... 25 minuten om iets te kopen/lenen.
Nog 24...