Dagboek van een kindermeisje (deel 4)

quote:

Op zaterdag 19 november 2005 21:27 schreef dvr het volgende:
Maar zoals je je nog zult herinneren begon het onder de titel "Leuke vader bij wie ik oppas" in R&P, met het noodkreetje: Hoe houd ik mijn hoofd koel?! Dat was het oorspronkelijke thema, het streven, de door mij verwachte rode draad.

Ja, maar toen was het gewoon een R&P-topic, geen dagboek. Ik was oorspronkelijk in die 'leuke vader bij wie ik oppas'- problematiek verzeild geraakt dankzij de wanhoop over mijn moeder, die psychologische analyse kunnen we achteraf wel maken - maar ik schat dat aan de meeste R&P-problemen een ánder (en groter) probleem ten grondslag ligt, en dat komt niet altijd meteen aan de oppervlakte, zéker niet in een rubriek als R&P, waar de wat langere verhalen (zoals het mijne) naar het rijk der fabelen worden verwezen.
Pas hier, bij TT&K, ontstond het dagboek. Vooral dankzij de vele reacties, die er nu eens níet op neerkwamen dat ik gewoon moest gaan neuken, maar die me aanspoorden om er eens wat dieper en serieuzer op in te gaan. Het is echt aan de interactie te danken dat het zo'n uitgesponnen verhaal is geworden. Inderdaad is de rode draad daardoor een beetje ondergesneeuwd, maar aan de andere kant kun je zeggen dat het oorspronkelijke 'noodkreetje' hier meer diepte & kleur heeft gekregen.

quote:

En daarmee lijkt dan, zoals ze hierboven bevestigt, het gebrek aan koers zelf thema geworden te zijn. Een non-thema.

Je hebt wel gelijk.
Niet dat het een non-thema is, want ik vind het (literair gezien) een ijzersterk thema, maar op het persoonlijke vlak is het de hond in de pot. Ik moet mezelf maar eens bij elkaar rapen en een plan maken, een doel stellen, zoiets.

Dvr, je bent op dreef! Geweldige reactie is dit! Jij rammelt ook een aardig potje weg op je toetsenbord!

quote:

Op zaterdag 19 november 2005 21:32 schreef dvr het volgende:
Zeker weten? In dit echte-leven verslag komen je eigen initieven weinig aan bod. Je vindt geen baan, de baan vindt jou; je neemt geen afstand tot Thijs, die neemt hij tot jou; je verleidt Daniel niet, hij verleidt jou, etc..

Dit alles gaat op korte termijn veranderen. De beuk erin! Ik ben, door de dood van mijn moeder, een beetje lamgeslagen. Maar dat ben ik eigenlijk al een hele tijd. Het is een slap excuus: lamgeslagen, initiatiefloos, zwak, geen mening... Als ik erover nadenk, en dat doe ik liever niet, dan steekt de zelfhaat de kop op.

quote:

Ja, en nee.. Ik heb eens met een paar generatiegenoten van Reve in de clinch gelegen omdat zij enorm wegliepen met De Avonden terwijl ik het maar een rotboek vond. (...) Een kwestie van identificatie dus.

Echte bestsellers zijn altijd identificatieromans: de lezer(esjes) leven intens mee met de belevenissen van de protagonist(e). Heleen van Royen, Connie Palmen, Lulu Wang, Jessica Durlacher, maar ook een betrekkelijk marginale schrijfster als Helga Ruebsamen die met 'Het lied...enzovoort' zo indringend schreef over haar getraumatiseerde kindertijd in Indië, en die opeens bovenaan de bestsellerlijsten stond. Met de literaire waarde heeft die identificatie niks te maken. (Integendeel, zouden de literatuurkenners zeggen). Oorspronkelijkheid - dát is denk ik het trefwoord waar het in de literatuur om draait. En die oorspronkelijkheid is vaak weerbarstig en doet een beetje pijn.
Ik noem: Michel Houellebecq.
En ook:

quote:

Arnon Grunberg.

Hij schrijft briljante zinnen. Vaak zijn z'n romans weerzinwekkend, walgelijk. Maar die zinnen! Ik ben wel eens naar een lezing van hem geweest, toen zag ik het puisterige pluishoofdje in het echt, en het scharminkelige lichaampje dat in een heel hip leren jakje was gestoken, en dat viel allemaal niet mee, maar: what the fuck! Die zinnen!

quote:

Welke emotie speelde er prominent door je hoofd in de week na het doodgaan van je moeder?
"Ik ben verliefd!"

Zou ik wel echt verliefd zijn...? Ik vlucht weg in die verliefdheid, ik verschans me erin, duik erin onder. Ik ben wel verliefd. Echt. Maar ik ben vooral bedroefd. Om alle dingen die voorbij zijn, en die zo maar onder mijn ogen zijn kapotgeschoten. Het gaat zo snel. Ik kan maar niet geloven dat het allemaal zo snel is gegaan, en dat het nu weer gewoon voort gaat met die geit. Mijn geit wil nog even niet.

quote:

Heb je door waar dit toe leidt? Je bent nog maar een paar stappen verwijderd van een in sherry gedrenkt leven toegewijd aan een zeldzame egotripper voor wie je weinig meer bent dan de in het duister van zijn containers kwijnende kunstwerken, volledig dienstbaar aan zijn nageslacht en zijn primitieve hunting & gatheringdrift.

Mijn geit ligt op zijn rug, met zijn pootjes omhoog.

Dat geitje!
Zoiets liefs!
Het allerliefste geitje van ooit.

Ik kom zowaar weer een beetje bij uit mijn sherry-depressie... nu nog moed verzamelen voor mijn belevenissen van gisteravond. Straks... straks... als ik een paar glazen sherry achter de kiezen heb...

quote:

Op zondag 20 november 2005 20:25 schreef cioran63 het volgende:
Dat is een hondje dat geitje.

Echt...?
Is dat een hondje? Nee hoor. Volgens mij is het een geitje. Een pasgeboren geitje met geitenpootjes en geitennageltjes en een geitensnuitje. Nou jij weer.

quote:

Op zondag 20 november 2005 21:12 schreef cioran63 het volgende:
Het is een hondje met geitennageltjes.

Toch een soort geitje dus. Ik weet niks van dieren. Ik hou er niet zo van. Mijn vader heeft een hondje, omdat hij zijn secreatresse geen baby kan geven, en dan is een hondje toch een soort baby: iets waar je voor kunt zorgen.

_{Het zou leuker zijn geweest als ze een geitje hadden genomen.}

quote:

Op zondag 20 november 2005 21:15 schreef Nadine26 het volgende:
_{Het zou leuker zijn geweest als ze een geitje hadden genomen.}

Herstel: _{als ze een geitje hadden GEKREGEN.}

Gisteravond dacht ik steeds: ik ben in de rouw.

Mijn moeder is nog geen week geleden gecremeerd, ik ben in de rouw, en toch trek ik een geleend mantelpakje aan, een mantelpakje waar ik niks onder draag, niet eens een bh, gewoon niks - terwijl ik in de rouw ben.

Het was een zwart mantelpakje van het merk Tara Jarmon. Mijn vriendin J. bezit een kast vol mantelpakjes, ze werkt vaak als hostess of gastvrouw, en ze zei: "Maak er geen vlekken op, alsjeblieft. Geen vlekken! Het is mijn enige zwarte mantelpakje."

D. haalde mij op in een spijkerbroek. Hij lachte. Hij zei: "Je hebt je best gedaan, Nadine. We gaan vanavond zaken doen, jij en ik."

De PAN is een trekpleister voor bejaarden en gehandicapten. De rolstoelen waren niet te tellen. En de krukken, de rollators, of hoe al die dingen heten. Kunstliefhebbers, hè? Het merendeel van de dames had zich gehuld in dressuurkledij. Fluwelen jasjes met veel koperen knopen. Hoge rijlaarzen. Zweepjes, al waren die aan het zicht onttrokken.
Met levensvreugde had het allemaal weinig te maken. Wat bezielt deze mensen? Hoe zitten ze erbij in hun Wassenaarse en Bloemendaalse villa's, als ze 's avonds toevallig níet zijn uitgenodigd voor de opening van de PAN?

D. en ik hebben ons eerst ingedronken. Witte wijn, hapjes die 'canapés' heetten. Om ons heen een haag van fluweel en rijlaarzen en donkere maatpakken. Zacht geroezemoes. D. was in vorm, hij keek tevreden om zich heen en hij zei: "Op de PAN kom je niet om kunst te kopen, op de PAN kom je om investeerders te ontmoeten. Ruik je dat?" vroeg hij, en meteen daarna fluisterde hij: "Geld. Dit is de geur van geld. Ze weten het zelf nog niet, maar een aantal van deze lui," en hij maakte een wijds gebaar, "koopt veel liever aandelen in mijn fondsen. Wat weten ze van kunst? Als je ze niet aan de hand neemt, komen ze straks thuis met een achttiende eeuwse porseleinen pop, of met een zilveren miniatuurserviesje. Scheepskanonnen uit de Gouden Eeuw - ook populair, want het staat zo decoratief in de hal." Hij zoende me in mijn hals. "Kom, we gaan ze uit hun lijden verlossen. We hebben werk te doen."

We wandelden over de beurs. Ik vond alles lelijk. Ik ben afgeknapt op kunst. Het hoeft niet meer, van mij. Kunst, wat moet je ermee? Je wordt er ongelukkig van. Onrustig. Doeken met grijze en bruine strepen erop. Antieke kastjes. Een metershoge hond, zeventiende eeuws.
Ik zei: "Kunnen we gaan? Ik kan er niet tegen."
"Lampenwinkels," antwoordde D. "Het zijn allemaal lampenwinkels."
"Ik hoef geen lamp. Ik wil weg."
"Ze kunnen niet kiezen," zei D., en hij hield zijn pas in. "Alles, álles hangen ze op. Van een achterliggende gedachte, een samenhangende collectie, hebben ze geen kaas gegeten. Het gaat om geld. Pieken verdienen."
"Kunnen we weg?" vroeg ik weer.
"Die man," zei D., en hij wees naar een oud heertje met een bolle buik, "die moeten we hebben. We gaan even kennis maken."

We hingen een tijdje rond bij de stand met 'glasobjecten'. Het oude heertje was geïnteresseerd in een amberkleurige glasscherf op een ronddraaiende sokkel. De galeriehouder plaatste het object op de grond. Hij droeg witte handschoentjes. Hij streelde de glasscherf alsof het een pasgeboren baby was.
"Eigenlijk," zei hij, "moet u op de grond gaan zitten. Dan ziet u de diepte. Het reliëf."
Het heertje ging door de knieën. "Mooi, hoor," zei hij. Erg enthousiast klonk het niet. Toen wendde hij zich tot zijn echtgenote, die met samengeknepen lippen naar het glasobject stond te kijken: "Wat vind jij, popje?" vroeg hij. "Kleurt dit bij de houten vloer?"
"We zetten het in de bibliotheek," antwoordde zijn vrouw. "Op de plaats waar eerst het Chinese paard stond."
Het oude heertje keek verwachtingsvol rond, alsof hij een grapje ging maken, en dat deed hij inderdaad: "Dat paard is weggehobbeld," zei hij. "Gek, hè? Op een ochtend was het Chinese paard opeens weg. Ja, daar is het een hobbelpaard voor. Gek, hè? Dus nu hebben we ruimte voor iets anders."
"Het is een spannend object," zei de galeriehouder. "Uitdagend. Je raakt er nooit op uitgekeken, op zo'n intrigerend werk. Het lééft."
"Dat is waar," zei de echtgenote met een starre glimlach. "Het leeft."
"En wat moet dat kosten..," zei haar man peinzend. "Zestigduizend, toch?"
De galeriehouder knikte bescheiden.
"Maar dat paard komt nooit meer terug," mompelde het heertje. "Dat hobbelt nu ergens rond, dat heeft zijn vrijheid terug. Zo is het toch, popje?"
Popje knikte mechanisch.

Op dat punt mengde D. zich in het gesprek, hij vroeg: "Vindt u dit nou mooi?"
De galeriehouder reageerde als door een wesp gestoken, hij siste: "Wij zijn bezig, wij bekijken een object!" maar het heertje kon de aandacht wel waarderen. Hij kneep zijn ogen dicht; hij moest even nadenken over de vraag van D. Toen antwoordde hij: "Het fascineert me. De manier waarop twee materialen samenkomen: glas en steen. Eigenlijk kán het niet, begrijpt u wel? Zoals de joden en de Palestijnen nooit samen zullen komen, en de Islam en het Christendom, zo kunnen glas en steen dat ook niet." Hij glimlachte een vreemde, hemelse glimlach. "En toch is het deze kunstenaar gelukt."
"Dat vroeg ik niet," zei D. vriendelijk. "Ik vroeg of het móói vindt. Esthetisch."
"Schitterend," zei de man.
"En duur," mengde ik me in het gesprek. "Zestigduizend euro!"
"Ik ben een verzamelaar," legde de man uit. "Mijn hele huis staat vol glas. Het houdt me bezig, begrijpt u wel... het fascineert me. Het niets. Ik ben op zoek naar het niets."
"Glas," knikte zijn vrouw. "Glas is doorzichtig."
"Dat is een interessante visie," haakte de galeriehouder gretig in. "Het niets... ja, en tegelijkertijd heeft dit object zoveel te bieden."
"Zullen we iets drinken?" stelde D. voor, en hij had het nog niet gezegd, of het heertje liep al driftig voor ons uit naar het aanpalende bargedeelte. "Popje!" riep hij. "We nemen pauze!" En tegen de galeriehouder riep hij: "Verkocht! Zet dat ding apart!"

De man bleek een diamantair uit Antwerpen te zijn. "Noem mij maar Phil," zei hij. "Kent u de weg in Antwerpen?"
Zijn vrouw was een interessant geval. Ze droeg een heel klein rood mantelpakje, aangezien ze een heel klein vrouwtje was, met mouwtjes die waren afgezet met zwart bont. De bijpassende hoofdband die ze erbij droeg, ook van zwart bont, gaf haar een gevechtsuitstraling. Haar naam was Gala, je moest het uitspreken op zijn Frans, als 'Khalá.'
"We moeten eten," zei Gala.
"Wat doen we met het glasobject?" vroeg haar man.
"Eerst eten," zei ze. "Ik ga van mijn stokje."
"Daniël gaat mee," kondigde Phil aan. "Daniël en zijn echtgenote..."
"Nadine," zei ik, en ik sloeg een arm om de schouder van D. "Wij gaan graag mee eten. Geeft u ons een paar minuten?"

Ik leidde hem naar de damestoiletten. Hij vroeg niets. We gingen een hokje binnen. Deur op slot. We zoenden.
Mijn fantasie over deze avond had de vorm aangenomen van een film. Beeld: een man van midden dertig, knap, succesvol. Aan zijn arm een meisje dat op mij lijkt. Zesentwintig jaar, geleend mantelpakje, niks eronder. Eerste scène: ze lopen over een kunstbeurs. Saai, niets te beleven - een ouwe lullenbende. Tweede scène: het meisje staat (in een flashback) bij de kist van haar moeder, ze kust het hout. Daarna volgt de derde scène, opnieuw op de kunstbeurs, en we zien hoe het meisje en de man...

...hoe ze het hokje op slot draaien.

Zijn hand ging meteen naar beneden om de onderkant van mijn rok te pakken en omhoog te sjorren, en zijn knieën baanden zich een weg tussen mij dijen en ik liet een kreun ontsnappen. Ik opende de knopen van zijn spijkerbroek. Hij bewoog met zijn heupen om de broek te laten zakken, en tegelijkertijd kropen zijn vingertoppen tussen mijn dijen en lieten met weer kreunen, en toen tilde hij me op en was hij in me. Wild en ongecontroleerd was het, gebonk van mijn achterhoofd tegen de tegels, gehijg, zijn handen die mijn borsten kneedden, ik had net tijd om om zijn mond te zoeken en mijn tong naar binnen te duwen, en toen kwam hij plotseling schokkend klaar. Hij bleef een paar seconden uitgeteld tegen me aanhangen. Toen liet hij me los. Alles duizelde; ik zakte bijna door mijn benen. Hij haalde een hand door zijn haar. Broek omhoog, gulp dicht. Mijn rok omlaag. Hij nam mijn gezicht in zijn handen. "Straks," zei hij zacht, en hij zoende me kort en hevig, "straks spreek ik jou nog."
Ik probeerde hem te zoenen, maar hij draaide de deur al van het slot. Twee wachtende vrouwen keken ons met opgetrokken wenkbrauwen aan. D. liep achteloos naar de wasbakken en waste zijn handen.
"Die glasobjecten," zei hij hard, "moeten we nog eens beter bekijken. Fabuleus!! Wat jij, schatje?"
"Goed idee," zei ik nerveus.
Eindelijk draaide hij de kraan dicht.
"Dames," zei hij toen op de toon van een stalmeester, en hij depte zijn handen met een papieren handdoekje, "als ik u één tip mag geven, dan is het dat u de glasobjecten moet bekijken. Heeft u ze al gezien?"
"Jawel..," antwoordde een van de vrouwen terughoudend.
"Heel verstandig," zei D. Hij wierp het papieren handdoekje in de prullenbak. "Ik kan u maar één advies geven, en dat is: kopen. Het zijn de topstukken van deze beurs. Ze gaan alleen maar in waarde stijgen."
De vrouwen zwegen.
"Mogen wij u een goede avond wensen?" zei D., en hij nam mij bij de arm. "Mijn assistente en ik moeten helaas verder. Maar houd die glasobjecten in de gaten!"
De dames knikten gereserveerd.

In het restaurant kon ik me niet op het gesprek concentreren. Een paar keer hoorde ik D. zeggen: "Nadine heeft last van migraine," en meteen liet Gala een nieuwe fles bronwater aanrukken, ze zei: "Hier, drink! Water drinken is goed!", maar ik kon alleen maar denken aan de filmscène op de damestoiletten, ik kon het niet helpen, de hele avond kon ik aan niets anders denken.
D. heeft goede zaken gedaan met Phil.
Gala heeft mij uitgenodigd voor een theemiddag.
Ik was in de rouw.
We aten zeebaars, ik heb mijn zeebaars niet aangeraakt. Na afloop, toen er een taxi voorreed voor Phil en Gala, zeiden ze tegen me: "Kom langs in Antwerpen! Het is een heerlijke stad! Je hebt er de meest fantastische winkels!"
Ik zei: "Dat zal ik doen. Ik kom snel langs."

quote:

Op zondag 20 november 2005 03:09 schreef Hihat het volgende:
- Het besef dat het ook tegen me gebruikt kan worden.

Ja. Daar denk ik niet over na. Misschien draai ik het eerder om: het geeft ook macht, om álles te vertellen.

quote:

- De ervaring dat, wanneer ik zeker weet dat mijn schrijfsels nooit onder ogen van lezers komen, ik nog eerlijker alles op papier durf te zetten. Nog opener durf te zijn.

Nee. Zonder lezers ben ik hooguit langer van stof; in herhaling vallen is niet zo erg als het alleen voor je eigen ogen bestemd is. Maar de essentie blijft hetzelfde.

quote:

Het doel van het schrijven. Het is puur voor mezelf, dus het heeft geen nut het aan anderen te laten lezen.

Voor mij heeft het wel nut. Raar woord, zeg: 'nut'. Ik ga er wel anders over nadenken. Ik ben benieuwd naar de mening van mensen die een normaal leven leiden. Ooit wil ik ook iemand zijn die een normaal leven leidt. Ooit. En ik ben ook benieuwd naar de mening van mensen die géén normaal leven leiden - want misschien hoeft het niet. Het beangstigt me wel: het vooruitzicht aan een 'normaal leven'. Ik weet niet wie de mensen zijn die hier reageren. Maar ongetwijfeld hebben ze een andere achtergrond dan ik. Dat is al goed. De blik verwijden. Niet alléén kijken naar je eigen omgeving. Dat is zo klein. Ik hoef aan mijn vrienden niet te vragen wat ze ervan vinden, want dat weet ik al. Dat is een invuloefening. Uiteindelijk zal de mening van mijn vrienden toch heel belangrijk blijken, natuurlijk - dat is mijn wereld, mijn achtergond, maar het is ook vermoeiend om steeds weer te moeten horen: "Ja, maar jíj... jij bent altijd zus of zo... jij doet altíjd dit of dat... jij bent nou eenmaal... altijd geweest... typisch... hadden we je tien jaar geleden al kunnen vertellen... zal je altijd zien... geen verrassing..."

Een mens kan ook veranderen, denk ik dan maar. Maar bij je vrienden krijg je die kans niet. Zij zeggen steeds: "Oh, is het uit met Thijs? Alweer? Nou, dat wordt dan zéker weer vier hele dagen afzien."

quote:

Op maandag 21 november 2005 02:43 schreef Xennia het volgende:
D. de steen, Nadine het glas. Gevoelig voor zijn getrainde verleiding, transparant in haar kwetsbaarheid op dit moment. En breekbaar..

Dat had ik nooit verzonnen... maar het is wel een mooi beeld. (En treffend.)

_{Hopelijk betekent het niet dat D. & ik óók onverenigbaar zijn, zogezegd.}

quote:

Op maandag 21 november 2005 02:49 schreef dvr het volgende:
Die vriendin leent haar nooit meer een mantelpakje.

Met de vlekken valt het mee.

quote:

Op maandag 21 november 2005 02:50 schreef Martel het volgende:
Die derde scène ... dat was straight de beuk erin.
_{proficiat, eindelijk de schaamte voorbij}

De beuk erin... ja, zoiets was het wel inderdaad. Ik had niet eens tijd om de schaamte voorbij te raken, ik had nauwelijks tijd om mijn rok glad te strijken - toen gooide D. die deur alweer open, alsof hij de kunstbeursdames even wilde laten weten... enzovoort.

Dat vind ik méér dan de schaamte voorbij.
Dat vind ik... weet niet. Freaky.

quote:

Op maandag 21 november 2005 03:30 schreef JAM het volgende:
TV P.

Om jou een lol te doen: toch één klein vlekje. _{Zwart is zo besmettelijk, hè?}

quote:

Op zondag 20 november 2005 23:41 schreef Xennia het volgende:
Zoals je psych al zei is dat een verklaring voor je affaire met D. Ik vind deze verklaring echter te gemakkelijk en te extern. Alsof je er zelf geen invloed op hebt en jij een speelbal bent van omstandigheden.

Volgens mijnheer W. - ik sprak hem dinsdag nog - laat ik me het leven 'aanleunen', dat waren zijn letterlijke woorden, dus in die zin zijn jullie het eens. _{(Therapeuten onder elkaar... )}

quote:

Ik volg jouw dagboek nu al een tijdje en jij hebt een hang naar drama, naar extremen en ook wel een lichtelijk destructieve aard. Ik snap dat D. afleiding biedt, maar niet enkel van de dood van je moeder maar zeker ook afleiding van jezelf.

Jij zou - mits geïnteresseerd - een duopraktijk kunnen beginnen met mijnheer W.. Hij zegt: "Je bent op de vlucht. Door allerlei actie te creeëren, avonturen, spannende ontmoetingen, probeer je zelf uit de luwte te blijven." Daarna had hij nog het advies dat ik misschien eens moest overwegen om een tijdje alleen te blijven. Zonder 'partner', zoals hij het noemt. _{(Volgens hem ben ik teveel gefocust op sex).}

quote:

Ik begin eigenlijk wel een beetje te begrijpen waarom Th jou op therapie stuurde.

Ik ook.
Maar ik houd er niet van als ánderen mij sturen. Ook al hebben ze gelijk... En los daarvan ziet Thijs momenteel meer in een gesloten inrichting, ben ik bang.

quote:

Op maandag 21 november 2005 03:37 schreef Xennia het volgende:
Ook geen last van schaamte toen je hem met voorbedachte rade de wc inlokte?

Nee. Toen niet. _{(Ik had die film in mijn hoofd...)}

Maar achteraf... enfin, dat is achteraf gepraat. Wat heb je eraan. Hij is gevaarlijk. Dat is nou juist het aantrekkelijke: dat gevaar... nooit weten wat hij denkt, of doet, of wil. Achteraf komt de spijt, of de schaamte, maar ik realiseer me wel dat het me daar juist om te doen is. Een keurig opgemaakt bedje met IKEA-lakens op de Driehoek 46 in Delfzijl is ook niet mijn grote droom...

quote:

Op maandag 21 november 2005 03:57 schreef broer het volgende:
Ik volg dit topic ongeveer één keer in de drie weken, dus het kan zijn dat deze vraag al eerder is gesteld. Sorry, dan.

Aangezien het in TTK staat, ben ik wel benieuwd: heb je al een uitgever gevonden, Nadine?

Ja. De drukpers draait op volle toeren!

Mijn vader is zeer tevreden. Eindelijk erkenning.

quote:

Op maandag 21 november 2005 04:03 schreef broer het volgende:
Flauwe reactie op een serieuze vraag.

Nee, serieus. Ik ben serieus. De man die ik hier opvoer als mijn vader, is in het echt ook mijn vader. Zijn secreatresse is in het echt ook zijn secretaresse, ofwel de vrouw die eergisteren nog tegen mij zei: "Ik ben de boze heks in deze geschiedenis. Dat snap ik ook wel." (En daar dan een heel treurig gezicht bij trekken, alsof ze eigenlijk verwacht dat ik zeg: 'Joh, trek het je niet aan, je bent een geweldige meid, sterker nog: je bent mijn stiefmoeder! Mag ik je voortaan mama noemen?')

Dat is dus serieus.

Ze zien me aankomen!

"Papa, ga even zitten. Ik heb iets leuks te vertellen. Je wordt beroemd!"

quote:

Op maandag 21 november 2005 04:03 schreef cioran63 het volgende:
En ook ineens geen Braunkeuken meer zeker.

Ik meen me te herinneren dat wij in de showroom hadden gekozen voor een veel duurder model, wat bedoel je nou met Braunkeuken?! Ben je ontslagen...? Is er een ander? Wij hadden gekozen voor een Italiaans topmodel.

quote:

Op maandag 21 november 2005 04:19 schreef cioran63 het volgende:
Ja, nee, ik vergiste me even, het was een Siematic. Volgens mij. Volgende week komen ze m plaatsen. Terug kan ie toch echt niet meer als je nu ineens over Italiaans design begint.

Oh, een Siematic...

Je wéét toch dat ik had gezegd... Italiaans design... handgrepen... volautomatische schuiflades... wij hebben een communicatieprobleem. Pleur maar lekker op met je Siematic-keuken.