LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Nadine, dit lijkt mij de ultieme uitdaging voor jou.quote:Op maandag 21 november 2005 04:05 schreef Xennia het volgende:
Wellicht is de confrontatie met jezelf in therapie een groter gevaar..
althans, de volgende uitdaging ... eerst dit verhaal completeren
Ik blijf in therapie. Ik zei laatst tegen mijnheer W. (ietwat voorbarig): "Nou, ik geloof dat we er wel uit zijn."quote:Op maandag 21 november 2005 04:05 schreef Xennia het volgende:
Je geeft je volledig aan hem over, wetende dat hij gevaarlijk is. Je geeft hem de macht over jouw gevoel en je lichaam.
Van Thijs pik je het niet eens dat hij je naar therapie stuurt, wetende dat hij het beste met je voor heeft. Wellicht is de confrontatie met jezelf in therapie een groter gevaar..
"Hoe bedoel je dat?" vroeg hij.
"We hebben alles wel besproken," zei ik. "We zijn eruit."
"Denk je dat echt?"
"Ja." Ik stond al op om afscheid te nemen. "Het heeft me goed geholpen."
"Beste Nadine," zei hij toen, "ik geloof dat jij de essentie van therapie niet helemaal begrijpt. Het gaat om het verkrijgen van nieuwe inzichten."
Ik knikte.
"En om het toepassen, uiteindelijk, van die nieuwe inzichten op jouw leven. Ik kan me niet voorstellen dat je daar al uit bent."
"Niet helemaal," gaf ik toe. "Maar het begin is er."
"Het begin, ja. Maar wat voor de meeste dingen geldt, geldt ook voor therapie: het begin is het gemakkelijkst."
"Oh."
Dus dat gevaar ga ik niet uit de weg. Ik heb een tienrittenkaart genomen.
Dat is best wel een knap keukentje, geef ik eerlijk toe. Maar die opmerking over dat uitwonen en die plees... nee. Je kan de pot op, jij.quote:Op maandag 21 november 2005 04:26 schreef cioran63 het volgende:
Is het weer niet goed genoeg voor mevrouw?
Weet je wat, ga je maar bij die oppasvader uit laten wonen op de plee's.
Doeg he.
Het mooie is dat je met jouw talent volkomen vrij bent. Let maar op. Gefeliciteerd.quote:Op maandag 21 november 2005 03:12 schreef Nadine26 het volgende:
Ik ga er wel anders over nadenken. Ik ben benieuwd naar de mening van mensen die een normaal leven leiden. Ooit wil ik ook iemand zijn die een normaal leven leidt. Ooit. En ik ben ook benieuwd naar de mening van mensen die géén normaal leven leiden - want misschien hoeft het niet. Het beangstigt me wel: het vooruitzicht aan een 'normaal leven'.
Dit lijkt wel een echtelijke ruzie.quote:Op maandag 21 november 2005 04:41 schreef Nadine26 het volgende:
Je kan de pot op, jij.
wanneer komen jullie bij mij een potje breken?
Hee Nadine, onbevlekt geitenvrouwtje..
Knap dat je Meneer W. het voordeel van de twijfel gunt en dat je hier de kritiek ook niet uit de weg gaat.
Weet je je toch nog kwetsbaar op te stellen!!
Draagt het eind van je studietijd inderdaad bij aan de lamlendigheid waar je mee kampt? Ik zou me kunnen voorstellen dat op dat punt je plannen en verwachtingen ophouden en je voor het eerst even niet weet hoe het verder moet. Maar ik geef Cioran groot gelijk als hij het vertrouwen uitspreekt dat je met jouw talent altijd vrij kunt zijn, voor zover je dan aspiraties als schrijfster mocht hebben. En daarbuiten zijn er ook allerlei mogelijkheden om met behoud van vrijheid en jeugdige gekte een plek te vinden. Of meerdere plekken. Het is een cliché, maar in de zakelijke kringen waar ik me wel eens in begeef roept men graag en vaak "het is geen probleem, het is een uitdaging!". Dat lijkt me in dit geval nu eens waar, probeer het vooral als een kans te zien om misschien zelfs nog meer dan voorheen je eigen ding te kunnen gaan doen.
Sommigen hebben moeite zich aan verdriet over te geven omdat dat zwak zou zijn. Alsof het wegdrinken of wegslikken van verdriet (dat zich uberhaupt niet zomaar weg laat klokken) nou van zoveel geestkracht getuigt. Het is misschien kwalijk, zeker voor een atheïst, maar ik vind een zekere troost in het idee dat het ondergaan van verdriet, het moeten torsen van een kruis, ook iets nobels heeft.
Ik ga voor een Ridderorde..
Je schijnt er bovendien erg wijs van te worden.
Tot zover mijn relativerende gedachten deze nacht.. het dons roept..
Knap dat je Meneer W. het voordeel van de twijfel gunt en dat je hier de kritiek ook niet uit de weg gaat.
Weet je je toch nog kwetsbaar op te stellen!!
Draagt het eind van je studietijd inderdaad bij aan de lamlendigheid waar je mee kampt? Ik zou me kunnen voorstellen dat op dat punt je plannen en verwachtingen ophouden en je voor het eerst even niet weet hoe het verder moet. Maar ik geef Cioran groot gelijk als hij het vertrouwen uitspreekt dat je met jouw talent altijd vrij kunt zijn, voor zover je dan aspiraties als schrijfster mocht hebben. En daarbuiten zijn er ook allerlei mogelijkheden om met behoud van vrijheid en jeugdige gekte een plek te vinden. Of meerdere plekken. Het is een cliché, maar in de zakelijke kringen waar ik me wel eens in begeef roept men graag en vaak "het is geen probleem, het is een uitdaging!". Dat lijkt me in dit geval nu eens waar, probeer het vooral als een kans te zien om misschien zelfs nog meer dan voorheen je eigen ding te kunnen gaan doen.
En hier roepen we: Nadine26! Heb je geen aspiraties? Ooit, na je scriptie misschien, en niet perse met dit verhaal? Het geheel van taal, toon, verrassende dialogen en spannende thema's dat jij neerzet is oorspronkelijk, en gewoon poep-goed. Wat het hooguit van de 'hoge' literatuur onderscheidt is het vooralsnog ontbreken van een dramatische afloop, maar ik hoop van ganser harte dat je er op toeziet dat die ook uitblijft..quote:Oorspronkelijkheid - dát is denk ik het trefwoord waar het in de literatuur om draait. En die oorspronkelijkheid is vaak weerbarstig en doet een beetje pijn.
Ik noem: Michel Houellebecq.
Hug!!quote:Ik ben wel verliefd. Echt. Maar ik ben vooral bedroefd. Om alle dingen die voorbij zijn, en die zo maar onder mijn ogen zijn kapotgeschoten. Het gaat zo snel.
Sommigen hebben moeite zich aan verdriet over te geven omdat dat zwak zou zijn. Alsof het wegdrinken of wegslikken van verdriet (dat zich uberhaupt niet zomaar weg laat klokken) nou van zoveel geestkracht getuigt. Het is misschien kwalijk, zeker voor een atheïst, maar ik vind een zekere troost in het idee dat het ondergaan van verdriet, het moeten torsen van een kruis, ook iets nobels heeft.
Ik ga voor een Ridderorde..
Je schijnt er bovendien erg wijs van te worden.
Tot zover mijn relativerende gedachten deze nacht.. het dons roept..
DVR heeft gelijk. Nadine26, wie dat ook is, heeft het talent en de skills aan zijn/ haar kont hangen. Het is poep-goed en daarnaast ook schijt-goed. DVR is dan wel een vrolijke positivist die niet houdt van slechte aflopen, maar who cares, om het maar eens internationaal te trekken.
Het is strontmoeilijk (we houden het in gore termen) om zo te schrijven, want het lijkt zo ontzettend bedriegelijk eenvoudig, maar niks daarvan. Wat Nadine neerzet is retemoeilijk, voor iemand zonder talent. Voor Nadine is het een eitje.
Het is strontmoeilijk (we houden het in gore termen) om zo te schrijven, want het lijkt zo ontzettend bedriegelijk eenvoudig, maar niks daarvan. Wat Nadine neerzet is retemoeilijk, voor iemand zonder talent. Voor Nadine is het een eitje.
WERKBESPREKING
"Die starlette," zei Madame, "wat denkt ze wel, dat kind? Er vandoor gaan met een père de famille. Ze heeft hem onder mijn neus versierd, ik zat erbij, ik zat ernaast, ik weet nog dat ik op een avond aan Daniël vroeg: 'Val jij op haar?', ik weet niet waar die vraag vandaan kwam, het rolde spontaan uit mijn mond, en hij antwoordde: 'Ik val niet op ordinair, dat zou jij moeten weten. Ik val op klasse.' En ik geloofde hem! We hebben er samen nog om gelachen, om de hutkoffer met badkleding die ze bij zich moest hebben, we waren met vrienden op vakantie in Zuid-Frankrijk, we logeerden in het propriété van mijn familie, en zij paradeerde elke dag langs het zwembad in een andere... hoe noem je zoiets - met zo'n touwtje, een string. Rode strings, paarse strings, strings die bezet waren met diamantjes, ze had voor elke dag een andere kleur meegebracht. Het was," zei Madame, en ze lachte kort, "een belediging voor de andere vrouwen. Om er zo bij te lopen! Wat denkt zo'n kind daarmee te bereiken? Enfin, dat is inmiddels bekend." Driftig veegde ze een haarlok uit haar gezicht. "Ze heeft tijdens die vakantie met mijn man geneukt."
Even dacht ik dat ik haar verkeerd had verstaan. Van alle woorden op deze wereld was 'geneukt' wel het laatste dat ik uit haar mond verwachtte, maar ze merkte mijn verbazing niet op, ze ratelde alweer door: "Onder mijn neus! In het propriété van mijn familie, waar zij te gast was! Al mijn vrienden zijn er getuige van geweest. Ongelooflijk!"
Madame zat tegenover mij op de bank. Ik had plaatsgenomen in de leunstoel. Ze had me gevraagd om wat later op de avond, rond negen uur, langs te komen voor een 'werkbespreking'. Ze had me een glas Martini ingeschonken zonder te vragen of ik van Martini hield (nee), ze had gezegd: "Op de toekomst, Nadine!" en ze had haar glas in één keer leeggedronken, om het meteen weer vol te schenken. De gegrillde zalm met groenten die haar huishoudster voor haar had neergezet, raakte ze niet aan.
Zo kende ik haar niet, Madame.
Ze straalde ontreddering uit, zoals ze tegenover me zat in haar prachtige designerkleren, net een paspop, maar wat heb je aan designerkleren als je niemand hebt om mee te praten, behalve het personeel?
Naast een kindermeisje, ik dus, heeft Madame een Duitse au pair in dienst. En een huishoudster, twee Poolse schoonmakers, een tuinmannetje, een strijkster, en de treurige man die Dirk heet en die 'klusjes' voor haar doet. Eén van zijn vaste klusjes bestaat uit het begeleiden van Ute, dat is de Duitse au pair, naar het ziekenhuis, want sinds haar aankomst in Nederland is Ute doorlopend ziek geweest. (Men denkt aan een tropisch virus).
"Die vakantie!" zei Madame. "Het was dégoûtant."
Ze gebruikt slechts af en toe een Frans woord. Ze spreekt, ondanks het accent, verbluffend goed Nederlands. En dat accent beschouwt ze zelf als een sexy accessoire. "Nederlanders vinden alles wat ik zeg een beetje stout," heeft ze wel eens gezegd. "Zelfs als ik een brood bestel bij de bakker, klinkt het als oh-la-la."
"Ik ben er met open ogen ingetuind," ging ze verder. "Zodra ik de tweeling naar golfles bracht, en ze golften elke dag, dook zij met mijn man in bed. Ze was meegekomen met Mark, een goede vriend van ons. Mark werkt voor haar vader, ken je haar vader?"
"De vader van Kim?" vroeg ik. "Nee. Hoe zou ik die moeten kennen?"
"Niet persoonlijk," zei ze. "Ik bedoel uit de media. Je kent de achternaam van Kim toch wel? Ze is er zo trots op!"
"Geen idee," zei ik.
Madame noemde de naam van Kim's vader. Toen ik niet reageerde, zei ze: "Vastgoed."
"Het zegt me niks."
"Tant mieux. Die mensen wil je niet kennen. De vastgoedwereld is een verkapt casino. De vader van Kim is een casinobaas, hij verdient zijn geld aan de roulettetafel. Daniël hoort daar niet. Hij heeft er niets te zoeken, het is zijn wereld niet. Zo'n Kim... met haar filmsterrendroompje... je mag toch hopen..."
Ze stond op uit de bank. Heel even wankelde ze op haar hakken, maar ze rechtte haar schouders en liep toen in een kaarsrechte lijn naar de hal. "Heb je zin in ijs?" vroeg ze.
"Ja, lekker," zei ik.
De woonkamer is groot en indrukwekkend, met twee enorme paarse loungebanken en verder overwegend Florentijnse meubels. Een piano. Overal bloemen, kunstig gestyleerde takken, twijgen. Op de bijzettafels staan foto's van de kinderen en vrienden en en familie. De leistenen vloeren lopen door tot in de centrale ronde hal. Smaakvol, maar dat mag je ook wel verwachten als je zelfs de aanschaf van de kaarsen overlaat aan de binnenhuisarchitect. De kaarsen vergat ik nog te noemen. Patty Brard-kaarsen, noem ik ze altijd, want om de een of andere reden omringt Patty Brard zich op de televisie altijd met driehonderd van die flakkerende en druipende en felgekleurde kaarsen.
Madame kwam terug met twee professioneel uitziende ijscoupes.
"Houd je van mango-ijs?" vroeg ze, terwijl ze een hoog glas voor me op tafel zette.
"Lijkt me heerlijk."
Het viel niet tegen. Ze had zelfs een basilicumblaadje in het ijs geprikt, of misschien had de huishoudster zich uitgesloofd.
"Weet je wat het is," hervatte Madame de conversatie, en ze trok haar benen op. "Ik heb in mijn leven alles uitgeprobeerd - journalistiek, mode, een rijke man trouwen, scheiden, kiezen voor de liefde van mijn leven - en nu, nét nu alles op zijn plaats leek te vallen, eindelijk, komt die starlette mijn leven binnenvallen."
Ik nam een besluit: stoppen met Daniël. Eigenlijk had ik dat besluit al eerder genomen, na het etentje met Phil en Gala, toen Daniël mij met alle geweld naar huis had willen brengen, zogenaamd omdat ik teveel had gedronken, maar de stroom sms-jes die hij tijdens het eten paniekerig had zitten wegdrukken, wezen in een andere richting: Kim.
Ik had hem ernaar gevraagd, en hij had gezegd: "Het is over tussen Kim en mij." Ik vroeg of ze die nacht toevallig bij hem bleef slapen. Dat wel, gaf hij toe, want: "Ze kan geen kant op." Het probleem, legde hij uit, was dat Kim geen woonruimte had. Niet in Nederland. De hele kwestie zou snel genoeg zijn opgelost, daar was hij van overtuigd, ik moest alleen wat geduld hebben, het zou allemaal wel loslopen, enzovoort.
"Nieuw geld," hoorde ik Madame zuchten. "Daniël weet niet met wie hij zich inlaat."
"Geld is geld," zei ik.
"Dat zie je verkeerd, Nadine. Het gaat niet om geld, het gaat erom dat je het op een nette manier verdient. Mijn familie..." Ze keek me onderzoekend aan. "Laat ik je niet vermoeien met verhalen over mijn familie. Ze waren niet gelukkig met Daniël, dat kan ik wel zeggen. Ze zagen hem aan voor een goudzoeker, een klaploper; ze hebben me gewaarschuwd. Maar ik was koppig. Ik was verliefd! En kijk nu eens... je zou bijna denken..."
"Geld is toch niet zo belangrijk voor hem?"
"Vergis je niet." Ze zuchtte hoorbaar. "Hij heeft succes, hij doet het goed. Geweldig zelfs, het kan allemaal niet op. Maar zijn zwakte is dat hij de verleiding niet kan weerstaan. De meisjes, de feestjes, de drugs, de seks. En het geld, niet te vergeten. Daniël bevindt zich in zijn Icarus-fase."
Ik schoof ongemakkelijk op en neer.
"Hij kan alles maken," zei ze. "De regels gelden niet voor hem. Denkt hij. Maar ik heb mijn advocaten gesproken. Het wordt tijd voor een ultimatum. Daniël is een volwassen man. Laat hij zich dan ook zo gedragen."
Toen vroeg ze: "Valt hij op jou?"
Haar gezicht stond neutraal.
Ik had de vraag verwacht. Niet zo direct, niet vanavond, maar ik had rekening gehouden met de mogelijkheid dat Madame meer wist dan ze toegaf. Ze is een vrouw die haar Descartes echt gelezen heeft, en haar Pascal, Rousseau, Diderot, Laclos, en die er moeiteloos uit kan citeren. Dat kunnen alle Fransen. Maar Madame is een ander geval, een intelligenter en scherpzinniger en opmerkzamer geval dan de meeste Fransen. Dat merk je als ze begint te praten, echt te praten. Ze heeft charisma, ze pakt iedereen in - ze weet wat ze zegt.
"Daniël?" zei ik, en ik lachte. "Dat mocht ik willen."
Ik had de zin van tevoren ingestudeerd; het leek me een slimme afleidingsmanoeuvre, en bovendien
is dat wat je zegt, als kindermeisje. Je zegt niet: inderdaad, dat heeft u goed gezien. Evenmin zeg je: die ouwe lul, ik mag hópen van niet! Het nadeel van betaald werk is dat er altijd een bepaalde serviliteit bij komt kijken - je moet iets nederigs of dankbaars in je gedrag leggen. Het beste is om geen mening te hebben. Een kruisje - bij betaald werk is een kruisje het goede antwoord.
Madame leek het onderwerp alweer vergeten. "Wanneer spreken we af?" zei ze, terwijl ze haar Burberry-agenda opensloeg.
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 23-11-2005 08:39:42 ]
"Die starlette," zei Madame, "wat denkt ze wel, dat kind? Er vandoor gaan met een père de famille. Ze heeft hem onder mijn neus versierd, ik zat erbij, ik zat ernaast, ik weet nog dat ik op een avond aan Daniël vroeg: 'Val jij op haar?', ik weet niet waar die vraag vandaan kwam, het rolde spontaan uit mijn mond, en hij antwoordde: 'Ik val niet op ordinair, dat zou jij moeten weten. Ik val op klasse.' En ik geloofde hem! We hebben er samen nog om gelachen, om de hutkoffer met badkleding die ze bij zich moest hebben, we waren met vrienden op vakantie in Zuid-Frankrijk, we logeerden in het propriété van mijn familie, en zij paradeerde elke dag langs het zwembad in een andere... hoe noem je zoiets - met zo'n touwtje, een string. Rode strings, paarse strings, strings die bezet waren met diamantjes, ze had voor elke dag een andere kleur meegebracht. Het was," zei Madame, en ze lachte kort, "een belediging voor de andere vrouwen. Om er zo bij te lopen! Wat denkt zo'n kind daarmee te bereiken? Enfin, dat is inmiddels bekend." Driftig veegde ze een haarlok uit haar gezicht. "Ze heeft tijdens die vakantie met mijn man geneukt."
Even dacht ik dat ik haar verkeerd had verstaan. Van alle woorden op deze wereld was 'geneukt' wel het laatste dat ik uit haar mond verwachtte, maar ze merkte mijn verbazing niet op, ze ratelde alweer door: "Onder mijn neus! In het propriété van mijn familie, waar zij te gast was! Al mijn vrienden zijn er getuige van geweest. Ongelooflijk!"
Madame zat tegenover mij op de bank. Ik had plaatsgenomen in de leunstoel. Ze had me gevraagd om wat later op de avond, rond negen uur, langs te komen voor een 'werkbespreking'. Ze had me een glas Martini ingeschonken zonder te vragen of ik van Martini hield (nee), ze had gezegd: "Op de toekomst, Nadine!" en ze had haar glas in één keer leeggedronken, om het meteen weer vol te schenken. De gegrillde zalm met groenten die haar huishoudster voor haar had neergezet, raakte ze niet aan.
Zo kende ik haar niet, Madame.
Ze straalde ontreddering uit, zoals ze tegenover me zat in haar prachtige designerkleren, net een paspop, maar wat heb je aan designerkleren als je niemand hebt om mee te praten, behalve het personeel?
Naast een kindermeisje, ik dus, heeft Madame een Duitse au pair in dienst. En een huishoudster, twee Poolse schoonmakers, een tuinmannetje, een strijkster, en de treurige man die Dirk heet en die 'klusjes' voor haar doet. Eén van zijn vaste klusjes bestaat uit het begeleiden van Ute, dat is de Duitse au pair, naar het ziekenhuis, want sinds haar aankomst in Nederland is Ute doorlopend ziek geweest. (Men denkt aan een tropisch virus).
"Die vakantie!" zei Madame. "Het was dégoûtant."
Ze gebruikt slechts af en toe een Frans woord. Ze spreekt, ondanks het accent, verbluffend goed Nederlands. En dat accent beschouwt ze zelf als een sexy accessoire. "Nederlanders vinden alles wat ik zeg een beetje stout," heeft ze wel eens gezegd. "Zelfs als ik een brood bestel bij de bakker, klinkt het als oh-la-la."
"Ik ben er met open ogen ingetuind," ging ze verder. "Zodra ik de tweeling naar golfles bracht, en ze golften elke dag, dook zij met mijn man in bed. Ze was meegekomen met Mark, een goede vriend van ons. Mark werkt voor haar vader, ken je haar vader?"
"De vader van Kim?" vroeg ik. "Nee. Hoe zou ik die moeten kennen?"
"Niet persoonlijk," zei ze. "Ik bedoel uit de media. Je kent de achternaam van Kim toch wel? Ze is er zo trots op!"
"Geen idee," zei ik.
Madame noemde de naam van Kim's vader. Toen ik niet reageerde, zei ze: "Vastgoed."
"Het zegt me niks."
"Tant mieux. Die mensen wil je niet kennen. De vastgoedwereld is een verkapt casino. De vader van Kim is een casinobaas, hij verdient zijn geld aan de roulettetafel. Daniël hoort daar niet. Hij heeft er niets te zoeken, het is zijn wereld niet. Zo'n Kim... met haar filmsterrendroompje... je mag toch hopen..."
Ze stond op uit de bank. Heel even wankelde ze op haar hakken, maar ze rechtte haar schouders en liep toen in een kaarsrechte lijn naar de hal. "Heb je zin in ijs?" vroeg ze.
"Ja, lekker," zei ik.
De woonkamer is groot en indrukwekkend, met twee enorme paarse loungebanken en verder overwegend Florentijnse meubels. Een piano. Overal bloemen, kunstig gestyleerde takken, twijgen. Op de bijzettafels staan foto's van de kinderen en vrienden en en familie. De leistenen vloeren lopen door tot in de centrale ronde hal. Smaakvol, maar dat mag je ook wel verwachten als je zelfs de aanschaf van de kaarsen overlaat aan de binnenhuisarchitect. De kaarsen vergat ik nog te noemen. Patty Brard-kaarsen, noem ik ze altijd, want om de een of andere reden omringt Patty Brard zich op de televisie altijd met driehonderd van die flakkerende en druipende en felgekleurde kaarsen.
Madame kwam terug met twee professioneel uitziende ijscoupes.
"Houd je van mango-ijs?" vroeg ze, terwijl ze een hoog glas voor me op tafel zette.
"Lijkt me heerlijk."
Het viel niet tegen. Ze had zelfs een basilicumblaadje in het ijs geprikt, of misschien had de huishoudster zich uitgesloofd.
"Weet je wat het is," hervatte Madame de conversatie, en ze trok haar benen op. "Ik heb in mijn leven alles uitgeprobeerd - journalistiek, mode, een rijke man trouwen, scheiden, kiezen voor de liefde van mijn leven - en nu, nét nu alles op zijn plaats leek te vallen, eindelijk, komt die starlette mijn leven binnenvallen."
Ik nam een besluit: stoppen met Daniël. Eigenlijk had ik dat besluit al eerder genomen, na het etentje met Phil en Gala, toen Daniël mij met alle geweld naar huis had willen brengen, zogenaamd omdat ik teveel had gedronken, maar de stroom sms-jes die hij tijdens het eten paniekerig had zitten wegdrukken, wezen in een andere richting: Kim.
Ik had hem ernaar gevraagd, en hij had gezegd: "Het is over tussen Kim en mij." Ik vroeg of ze die nacht toevallig bij hem bleef slapen. Dat wel, gaf hij toe, want: "Ze kan geen kant op." Het probleem, legde hij uit, was dat Kim geen woonruimte had. Niet in Nederland. De hele kwestie zou snel genoeg zijn opgelost, daar was hij van overtuigd, ik moest alleen wat geduld hebben, het zou allemaal wel loslopen, enzovoort.
"Nieuw geld," hoorde ik Madame zuchten. "Daniël weet niet met wie hij zich inlaat."
"Geld is geld," zei ik.
"Dat zie je verkeerd, Nadine. Het gaat niet om geld, het gaat erom dat je het op een nette manier verdient. Mijn familie..." Ze keek me onderzoekend aan. "Laat ik je niet vermoeien met verhalen over mijn familie. Ze waren niet gelukkig met Daniël, dat kan ik wel zeggen. Ze zagen hem aan voor een goudzoeker, een klaploper; ze hebben me gewaarschuwd. Maar ik was koppig. Ik was verliefd! En kijk nu eens... je zou bijna denken..."
"Geld is toch niet zo belangrijk voor hem?"
"Vergis je niet." Ze zuchtte hoorbaar. "Hij heeft succes, hij doet het goed. Geweldig zelfs, het kan allemaal niet op. Maar zijn zwakte is dat hij de verleiding niet kan weerstaan. De meisjes, de feestjes, de drugs, de seks. En het geld, niet te vergeten. Daniël bevindt zich in zijn Icarus-fase."
Ik schoof ongemakkelijk op en neer.
"Hij kan alles maken," zei ze. "De regels gelden niet voor hem. Denkt hij. Maar ik heb mijn advocaten gesproken. Het wordt tijd voor een ultimatum. Daniël is een volwassen man. Laat hij zich dan ook zo gedragen."
Toen vroeg ze: "Valt hij op jou?"
Haar gezicht stond neutraal.
Ik had de vraag verwacht. Niet zo direct, niet vanavond, maar ik had rekening gehouden met de mogelijkheid dat Madame meer wist dan ze toegaf. Ze is een vrouw die haar Descartes echt gelezen heeft, en haar Pascal, Rousseau, Diderot, Laclos, en die er moeiteloos uit kan citeren. Dat kunnen alle Fransen. Maar Madame is een ander geval, een intelligenter en scherpzinniger en opmerkzamer geval dan de meeste Fransen. Dat merk je als ze begint te praten, echt te praten. Ze heeft charisma, ze pakt iedereen in - ze weet wat ze zegt.
"Daniël?" zei ik, en ik lachte. "Dat mocht ik willen."
Ik had de zin van tevoren ingestudeerd; het leek me een slimme afleidingsmanoeuvre, en bovendien
is dat wat je zegt, als kindermeisje. Je zegt niet: inderdaad, dat heeft u goed gezien. Evenmin zeg je: die ouwe lul, ik mag hópen van niet! Het nadeel van betaald werk is dat er altijd een bepaalde serviliteit bij komt kijken - je moet iets nederigs of dankbaars in je gedrag leggen. Het beste is om geen mening te hebben. Een kruisje - bij betaald werk is een kruisje het goede antwoord.
Madame leek het onderwerp alweer vergeten. "Wanneer spreken we af?" zei ze, terwijl ze haar Burberry-agenda opensloeg.
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 23-11-2005 08:39:42 ]
Levensecht zoals je die Madame neerzet, en het is nogal een karakter. Onthoud je die dialogen woordelijk? Ik verdenk je er bijna van dat je met zo'n voicerecordertje rondloopt!
Als je me toestaat wil ik nog even mijn afkeuring uitspreken over de door jou opgevoerde kutkaarsen. Met alle begrip voor je gevoelens rond P. Brard, maar die term doorbrak toch een beetje je objectieve, verhalende toon. Kwalijker is echter dat het associaties oproept met 'oorkaarsen', waar ik tot mijn afgrijzen onlangs door een holist over werd voorgelicht. Onwillekeurig ga je je dan toch afvragen waar zo'n 'kutkaars' wel toe dient..
ps: jolijt!
Als je me toestaat wil ik nog even mijn afkeuring uitspreken over de door jou opgevoerde kutkaarsen. Met alle begrip voor je gevoelens rond P. Brard, maar die term doorbrak toch een beetje je objectieve, verhalende toon. Kwalijker is echter dat het associaties oproept met 'oorkaarsen', waar ik tot mijn afgrijzen onlangs door een holist over werd voorgelicht. Onwillekeurig ga je je dan toch afvragen waar zo'n 'kutkaars' wel toe dient..
ps: jolijt!
Oh, mag ik de vertaalrechten voor het Engels? Dan kan ik '[...] that old cock [...]' opschrijven. Dat vind ik leuk.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Bij nader inzien, kan je er misschien; 'Evenmin zeg je: die grote dikke lul, ik mag hópen van niet!' van maken? Ik vind BIG FAT COCK namelijk nog leuker om te schrijven dan that old cock, ik zou het godverdomme de hele dag kunnen doen en huilen van geluk.
BIG FAT COCK.
BIG FAT COCK.
BIG FAT COCK FUCING NINETEEN YEAR OLD CO-ED'S NICE TIGHT PUSSY.
Héérlijk, .
Of, als je vindt dat ik daarmee de originele Nederlandse tekst (ik had me al eerder gepresenteerd als je aankomende vertaler naar het Engels) geweld aan doe, dan hebben we het er nog wel even over, Nadine.
BIG FAT COCK.
BIG FAT COCK.
BIG FAT COCK FUCING NINETEEN YEAR OLD CO-ED'S NICE TIGHT PUSSY.
Héérlijk, .
.Of, als je vindt dat ik daarmee de originele Nederlandse tekst (ik had me al eerder gepresenteerd als je aankomende vertaler naar het Engels) geweld aan doe, dan hebben we het er nog wel even over, Nadine.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Lieve Nadine,
Nadine, sorry, 't is alweer zo laat en dan krijg ik altijd die vervelende verbale diarrée, ik neem aan dat jij dat (als schrijvertstje) wel kent. Alleen bij mij manifisteert zich dat wat anders. Of het zijn van die vreselijke verhaaltjes als in de mensentuin over abrikoos-sigaretten en konijnen doodknuppelen met tafelpoten, alhoewel ik daar nog niet aan ben toegekomen, of het is vuilpoezerij. Daar blink ik nou echt in uit, in vuilpoezerij. In arrogante, smerige en pejoratieve vuilpoezerij van het soort: 'Zo, dan gaan we nu naar de WC om je bek vol te spuiten, teringhoer'
Laat me je er een keer over verhalen, Nadine, ik heb dat niet van mijzelf. Ik heb dat van een jongen die Erik heet afgekeken, of zeg maar gewoon; nageaäpt. Het is nog verdomde zwaar hoor, die vuilpoezerij. Het vergt veel van je. Zie jij jezelf al met je dronken kutkop in een achterafsteegje in Den Haag tegen passerende fietsers roepen dat hun kutten nat zijn? Wellicht loopt het in deze zin niet zo lekker, maar dat doe ik dan. Ik roep dan: 'Hey, geile kankerslet, met je natte kut, kom neuken dan! Kom neuken dan, gore teringhoer! Daar wordt je kut wel nat van hè, als ik dat roep, geile teringslet. Geile kankerhoer met je natte kankerkut. Die kut van jou is zo smerig, daar vreten de zwijnen nog niet uit als je er een doos truffels inramt, kankerhoer!'
Dat heb ik dus van Erik geleerd.
We waren toen in een café in de Papestraat, dat café heet Lokaal Vredebreuk. Waarschijnlijk zegt het je niet zoveel, jij lijkt me niet het type dat uit Den Haag komt. Den Haag is een rauwe stad, een stad waar al het manvolk minimaal drie keer per jaar au plein public z'n tampeloeris uit zijn broek tovert om midden op straat te pissen. (Dit bij Kaunininnenach, Parkpop en nog een keertje tussendoor). Vrouwen doen dat ook. De vrouwen uit Den Haag, dat zijn allemaal niet van die Amsterdamse grachtenpandpopjes die de ene keer dat ze geen café, hotel, restaurant of andere aangelegenheid waar je even naar binnen kan lopen om je gerief te doen gaan zeiken om een plastuit. Nee, de Haagse Vrouw, die gooit haar broek op haar enkels, hurkt en zeikt zo haar eigen onderbroek onder. Dan zegt ze: 'Kankerzooi, ik zit me hele eigen onderbroek onder te zeiken, weet je wat die kostte, Jessica? Weet je dat? Dat wil je niet weten.' Jessica zegt dan: 'Nou, dan hoef ik het ook niet meer te weten.' Da's nou de Haagse retoriek.
Ik dwaal af.
Dus, ik zat met Erik in dat café. Er waren twee meisje in dat café aan het biljardten. Ze waren eigenlijk te dik, maar ik wou ze best neuken. Erik wou dat niet, zo bleek al snel. Het meisje stootte Erik per ongeluk aan met haar biljardtkeu, waarop hij sprak: 'Gore dikke teringzeug, zal ik eens een end hout door je strot rammen?'
Geen zin om daar nu verder op in te gaan, drie minuten later stonden we buiten op straat. Erik liep een steegje in en kotste het onder, wat niet eens zo'n vies gezicht was omdat er niets anders dan bier uit kwam. Laten we wel wezen, bier uit een mond zien komen, dat is gewoon niet vies. Tegen een paar meisjes die dit opmerkten sprak hij de onsterfelijke woorden die ik eerder als mijn eigen presenteede.
Ik houd van Erik.
Ik houd van jou.
Dag lieve Nadine.
.
[ Bericht 0% gewijzigd door JAM op 23-11-2005 07:05:49 ]
Nadine, sorry, 't is alweer zo laat en dan krijg ik altijd die vervelende verbale diarrée, ik neem aan dat jij dat (als schrijvertstje) wel kent. Alleen bij mij manifisteert zich dat wat anders. Of het zijn van die vreselijke verhaaltjes als in de mensentuin over abrikoos-sigaretten en konijnen doodknuppelen met tafelpoten, alhoewel ik daar nog niet aan ben toegekomen, of het is vuilpoezerij. Daar blink ik nou echt in uit, in vuilpoezerij. In arrogante, smerige en pejoratieve vuilpoezerij van het soort: 'Zo, dan gaan we nu naar de WC om je bek vol te spuiten, teringhoer'
Laat me je er een keer over verhalen, Nadine, ik heb dat niet van mijzelf. Ik heb dat van een jongen die Erik heet afgekeken, of zeg maar gewoon; nageaäpt. Het is nog verdomde zwaar hoor, die vuilpoezerij. Het vergt veel van je. Zie jij jezelf al met je dronken kutkop in een achterafsteegje in Den Haag tegen passerende fietsers roepen dat hun kutten nat zijn? Wellicht loopt het in deze zin niet zo lekker, maar dat doe ik dan. Ik roep dan: 'Hey, geile kankerslet, met je natte kut, kom neuken dan! Kom neuken dan, gore teringhoer! Daar wordt je kut wel nat van hè, als ik dat roep, geile teringslet. Geile kankerhoer met je natte kankerkut. Die kut van jou is zo smerig, daar vreten de zwijnen nog niet uit als je er een doos truffels inramt, kankerhoer!'
Dat heb ik dus van Erik geleerd.
We waren toen in een café in de Papestraat, dat café heet Lokaal Vredebreuk. Waarschijnlijk zegt het je niet zoveel, jij lijkt me niet het type dat uit Den Haag komt. Den Haag is een rauwe stad, een stad waar al het manvolk minimaal drie keer per jaar au plein public z'n tampeloeris uit zijn broek tovert om midden op straat te pissen. (Dit bij Kaunininnenach, Parkpop en nog een keertje tussendoor). Vrouwen doen dat ook. De vrouwen uit Den Haag, dat zijn allemaal niet van die Amsterdamse grachtenpandpopjes die de ene keer dat ze geen café, hotel, restaurant of andere aangelegenheid waar je even naar binnen kan lopen om je gerief te doen gaan zeiken om een plastuit. Nee, de Haagse Vrouw, die gooit haar broek op haar enkels, hurkt en zeikt zo haar eigen onderbroek onder. Dan zegt ze: 'Kankerzooi, ik zit me hele eigen onderbroek onder te zeiken, weet je wat die kostte, Jessica? Weet je dat? Dat wil je niet weten.' Jessica zegt dan: 'Nou, dan hoef ik het ook niet meer te weten.' Da's nou de Haagse retoriek.
Ik dwaal af.
Dus, ik zat met Erik in dat café. Er waren twee meisje in dat café aan het biljardten. Ze waren eigenlijk te dik, maar ik wou ze best neuken. Erik wou dat niet, zo bleek al snel. Het meisje stootte Erik per ongeluk aan met haar biljardtkeu, waarop hij sprak: 'Gore dikke teringzeug, zal ik eens een end hout door je strot rammen?'
Geen zin om daar nu verder op in te gaan, drie minuten later stonden we buiten op straat. Erik liep een steegje in en kotste het onder, wat niet eens zo'n vies gezicht was omdat er niets anders dan bier uit kwam. Laten we wel wezen, bier uit een mond zien komen, dat is gewoon niet vies. Tegen een paar meisjes die dit opmerkten sprak hij de onsterfelijke woorden die ik eerder als mijn eigen presenteede.
Ik houd van Erik.
Ik houd van jou.
Dag lieve Nadine.
.
.[ Bericht 0% gewijzigd door JAM op 23-11-2005 07:05:49 ]
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
quote:Op woensdag 23 november 2005 02:34 schreef dvr het volgende:
Als je me toestaat wil ik nog even mijn afkeuring uitspreken over de door jou opgevoerde kutkaarsen. Met alle begrip voor je gevoelens rond P. Brard, maar die term doorbrak toch een beetje je objectieve, verhalende toon.
Dat noem ik close reading! Ik ging vannacht naar bed, ik had dit stukje geschreven en ik had het koud, en terwijl ik probeerde op te warmen onder mijn dekbed, dacht ik: één ding zit me niet lekker, wat is het, wat is het... en net toen mijn voeten een beetje op temperatuur begonnen te komen, schoot het me te binnen: die kutkaarsen. Dat past niet. Dat valt uit de toon. Dat moeten gewone kaarsen zijn, of ik moet er een ander woord voor bedenken, maar ik weet even geen ander woord, en ik heb het koud, ik wil slapen, ik moet er maar mee leven dat ik kutkaarsen heb geschreven, ik doe mijn ogen dicht.
Ik heb het net veranderd!
quote:Kwalijker is echter dat het associaties oproept met 'oorkaarsen', waar ik tot mijn afgrijzen onlangs door een holist over werd voorgelicht. Onwillekeurig ga je je dan toch afvragen waar zo'n 'kutkaars' wel toe dient..
Wel lekker warm, zo'n kaars in je oor.
Ik had het ook... Met dat woord, kutkaarsen....
Lekker lezen, kopje thee erbij.
En opeens: kutkaarsen.
Verwarring alom.
Jammer dat je het hebt weggehaald, vond het wel wat hebben.
Lekker lezen, kopje thee erbij.
En opeens: kutkaarsen.
Verwarring alom.
Jammer dat je het hebt weggehaald, vond het wel wat hebben.
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Nee, dat gaat niet. Ik heb net 'kutkaarsen' veranderd in 'kaarsen', dat is één ding, maar door 'ouwe lul' te veranderen in 'grote dikke lul' zou ik de betekenis geweld aandoen (en de waarheid, want zo heb ik het niet gezegd) - omdat ik Madame met die opmerking op het idee zou kunnen brengen dat ik op de hoogte ben van de afmetingen van D.'s lul, zogezegd, en dat moeten we niet hebben.quote:Op woensdag 23 november 2005 06:35 schreef JAM het volgende:
Bij nader inzien, kan je er misschien; 'Evenmin zeg je: die grote dikke lul, ik mag hópen van niet!' van maken? Ik vind BIG FAT COCK namelijk nog leuker om te schrijven dan that old cock, ik zou het godverdomme de hele dag kunnen doen en huilen van geluk.
Maar in de vertaling mag je ermee doen wat je wilt. Big fat cock, of dick, of throbbing penis, leef je maar uit!quote:Of, als je vindt dat ik daarmee de originele Nederlandse tekst (ik had me al eerder gepresenteerd als je aankomende vertaler naar het Engels) geweld aan doe, dan hebben we het er nog wel even over, Nadine.
[ Bericht 1% gewijzigd door Nadine26 op 23-11-2005 09:49:09 ]
Vuilpoezerij vind ik wel een heel mooi woord. (En hoe vertaal jij dat, JAM?)quote:Op woensdag 23 november 2005 06:59 schreef JAM het volgende:
Daar blink ik nou echt in uit, in vuilpoezerij. In arrogante, smerige en pejoratieve vuilpoezerij van het soort: 'Zo, dan gaan we nu naar de WC om je bek vol te spuiten, teringhoer'
quote:We waren toen in een café in de Papestraat, dat café heet Lokaal Vredebreuk. Waarschijnlijk zegt het je niet zoveel, jij lijkt me niet het type dat uit Den Haag komt.
Ik kom uit Den Haag.
Ik kom uit het Den Haag van de Weissenbruchstraat en de hockeyclubs en HVV (mijn broer) en het Alouisius College (mijn vader & mijn zus) en al die andere dingen die je vast wel zult kennen, en die met het rauwe Den Haag weinig te maken hebben, maar je ontsnapt er toch niet aan, in Den Haag, aan de pissende vrouwen en de vechtpartijen en de hele kankerzooi, om jou eens te citeren, dus ik woon nu lekker in A***.quote:Den Haag is een rauwe stad, een stad waar al het manvolk minimaal drie keer per jaar au plein public z'n tampeloeris uit zijn broek tovert om midden op straat te pissen. (Dit bij Kaunininnenach, Parkpop en nog een keertje tussendoor). Vrouwen doen dat ook.
quote:Dus, ik zat met Erik in dat café. Er waren twee meisje in dat café aan het biljardten. Ze waren eigenlijk te dik, maar ik wou ze best neuken.
Van kieskeurigheid is nog nooit iemand gelukkiger geworden. (Aan de andere kant... hangt het ervan af, want hoe ziet 'eigenlijk te dik' eruit?)
Ik houd van verrassende liefdesverklaringen.quote:Ik houd van Erik.
Ik houd van jou.
(P.s. ken jij de schrijver A punt Moonen?)
Nee, 'kaarsen' is beter dan 'kutkaarsen', maar intussen denk ik: die hele kaarsentroep moet eruit. Die hele Patty Brard moet weg. Zo gaat dat, als je eenmaal begint te herschrijven: je houdt geen woord meer over. Schrijven = schrappen, zeggen ze, maar ik heb een hekel aan schrappen. Het moet in één keer staan. Niet neuzelen, niet teveel schrappen en pielen en schaven met de slijptol - rammen!quote:Op woensdag 23 november 2005 08:52 schreef Oblivion het volgende:
Ik had het ook... Met dat woord, kutkaarsen....
Lekker lezen, kopje thee erbij.
En opeens: kutkaarsen.
Verwarring alom.
Jammer dat je het hebt weggehaald, vond het wel wat hebben.
Je liet je opeens "gaan".
Vond het wel wat hebben...
Vond het wel wat hebben...
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Met een Y, en ken jij Robert Loesberg (Robert Antonius Geevers), de schrijver?quote:Op woensdag 23 november 2005 09:48 schreef Nadine26 het volgende:
Ik kom uit het Den Haag van de Weissenbruchstraat en de hockeyclubs en HVV (mijn broer) en het Alouisius College (mijn vader & mijn zus)
Ik houd van verrassende liefdesverklaringen.
(P.s. ken jij de schrijver A punt Moonen?)
http://www.inghist.nl/Ond(...)a/Index/bwn5/geevers
ook leuk.
Constant Verkouden
"Het programma van aftakeling dat in Enige defecten wordt beschreven, heeft Loesberg nooit uitgevoerd: zijn ondergang zou radicaler en aangrijpender worden. Op 4 mei 1976 kwam Carry de Heer om bij een treinongeluk in de buurt van Schiedam, een week voor hun voorgenomen huwelijk. Het kon Loesberg niet verbaasd hebben dat het leven hard toesloeg, en niettemin was hij er niet tegen bestand. Zijn zelfingenomen en boosaardige houding bleek onder deze omstandigheden geen verweer te bieden tegen de grote onzekerheid die eronder schuilging. Loesberg werd alcoholist en zou nooit in staat zijn over deze gebeurtenis te schrijven. In 1977 verscheen Een eigen auto , maar de verhalen waren goeddeels voor het fatale ongeluk tot stand gekomen. Het epateren leek dwangmatig geworden, en het vertoon van onechte geleerdheid was ergerlijk. 'Ik heb een enorme pesthekel aan de wereld en ik heb niks toe te voegen aan mijn werk, want dat ben ik zelf' (Rothuizen). Ook als schrijver was hij vastgelopen in zijn arrogante - soms naar het megalomane neigende - rol.
In 1978 kreeg Loesberg zijn eerste epileptische aanval. Bij nader onderzoek bleek hij zeer ongezond te zijn, wat als gevolg van zijn drankgebruik nog verergerde. In zijn resterende levensjaren werd hij geregeld behandeld in een ontwenningskliniek, voor een verblijf in het ziekenhuis opgenomen en onder behandeling van een psychiater gesteld. Nadat hij in 1978 zijn baantje bij een makelaarskantoor verloren had, moest hij passende arbeid aanvaarden tot hij in 1980 arbeidsongeschikt werd verklaard. Oude vrienden en bekenden joeg Loesberg door beledigend gedrag, bedreiging en telefoonterreur tegen zich in het harnas. Hij kende nog wel perioden van herstel en een zwartgallige opgewektheid, maar het schrijven wilde niet meer lukken, hoezeer hij ook vasthield aan zijn rol als literator. Vanaf 1980 verschenen er nog enige stukken in Propria Cures . Lichamelijk en geestelijk een wrak, bracht Loesberg zijn laatste jaren, moedeloos en door mensenhaat bevangen, in grote eenzaamheid door. Slechts met zijn buren had hij - ondanks zijn destructieve humor en gedrag - nog enig contact. Zij belden in december 1990 de politie, toen ze opmerkten dat hij geen levenstekens meer gaf. Loesberg lag reeds tien dagen dood in huis, waarschijnlijk in een epileptische aanval van de trap gevallen en aan bloedverlies overleden.
"
[ Bericht 24% gewijzigd door cioran63 op 24-11-2005 04:49:57 ]
En dat alles via mijn veel te vroeg overleden vriend vdW, die live, als altijd via ICQ, zijn laatste woorden sprak.
'Er komt een ambulance. '
En dat was het.
'Er komt een ambulance. '
En dat was het.
VERHUIZING
Francesca en ik waren in het appartement van mijn moeder om haar kleren op te ruimen. Of weg te gooien, want daar komt het op neer. We hadden een rol vuilniszakken meegebracht. Al die lieve kleren. Al die lieve broeken, mijn moeder bezat de grootste collectie broeken van Nederland, en trouwens ook de grootste collectie poloshirts en truien, want ze kon niets weggooien.
We zaten naast elkaar op haar bed, Frankie en ik, en we zeiden bijna tegelijkertijd: "Zullen we eerst even naar het café gaan?"
Na drie witte wijn werd het moeilijk. Om op te staan, bedoel ik. Om die gang naar het appartement weer te maken, om die kleren weg te gaan gooien, om te zorgen dat Tom zondag een opgeruimd appartement kan betrekken.
Zondag verhuist mijn broer naar het appartement van mijn moeder. Zij wilde graag dat hij er zou gaan wonen; hij heeft het haar op haar sterfbed beloofd, en dat wil iets zeggen, want Tom houdt niet van 'gedoe', en dan druk ik me voorzichtig uit. Verhuizen is gedoe. Nadenken is gedoe. Eigenlijk is alles gedoe, als je het liefst in bed ligt.
Tom heeft wel eens over zichzelf gezegd dat hij een geboren landeigenaar is. Een beetje rond sjokken over de landerijen, flaconnetje gin in de binnenzak, hij zou volmaakt gelukkig zijn geweest. Ambities heeft hij niet. Dromen wel, maar een landgoed in Frankrijk zal nog wel even op zich laten wachten.
Het is natuurlijk allemaal de schuld van mijn vader. Werken, heeft hij ons ingeprent, is voor de dommen. Voor de 'schaapskoppen', om precies te zijn. Wat hij bedoelt is dat je wel een baan moet zien te ritselen, en een salaris, maar het werken laat je over aan de schaapskoppen, die niets liever doen dan hun tanden in een onleesbaar dossier zetten, terwijl jij met je benen op het bureau wacht op de volgende promotie.
Mijn vader werd door zijn medewerkers gezien als een begaafd man. Briljant, misschien wel. In de hoedanigheid van 'handige flikker', zoals hij zichzelf noemde, was hij inderdaad briljant. Een man met charisma. Een man met een vlijmscherpe geest; hij lult iedereen onder tafel. Een vooral: een man met een mening. En niet de zachtaardigste mening. Maar dat geeft niet; de mensen zitten te springen om een mening, ze verlangen naar stelligheid, naar iemand die ze meedogenloos de waarheid vertelt. Hoe vaak gebeurt dat? Zelden. Maar als het gebeurt, en mijn vader laat geen gelegenheid voorbij gaan zonder met zijn vuist op tafel te slaan, haalt iedereen opgelucht adem: goddank, eindelijk, de waarheid! Met die truc, want natuurlijk is het een truc, heeft hij het in zijn carrière veel verder geschopt dan de schaapskoppen die wel verstand van zaken hadden. "Ik weet van toeten," zei mijn vader. "Ik bluf me overal doorheen."
Een aardige man is hij niet. Hij geeft niet om 'aardig'. Om 'leuk' geeft hij ook niet. Maar zoals de meeste klootzakken is hij een selfmade klootzak; er is goed over nagedacht. Het is een spel. Alweer een truc. Mijn vader heeft verstand van mensen; hij weet dus dat het merendeel álles doet, liegen, zichzelf verloochenen en erger, om in het gevlij te komen bij een klootzak. Veel mensen zijn kruipers, dat is nu eenmaal zo. Ze sidderen voor de baas, ze hebben het nooit gedaan, ze weten van niets, zodra het moeilijk wordt, staan ze achter een dikke boom: ik, een fout gemaakt? Kruipers verlangen stiekem naar straf en afranseling, dat vinden ze lekker. Dat sterkt ze in hun overtuiging dat ze in het diepst van hun wezen een dweil zijn, en met dweilen wordt de vloer aangeveegd, zie je nou wel!
Zo'n klootzak was hij dus - iemand die de 'kruipers'- psychologie doorzag, en die er zijn voordeel mee deed. Mensen waren bang voor hem. Nog steeds, trouwens. Hij wordt gehaat. Mijn moeders vriendinnen zeggen zonder een spier te vertrekken tegen mij: 'En, hoe is het met die klootzak van een vader van jou?' Ze durven hem geen hand te geven, en als ze eindelijk de moed hebben verzameld om het toch te doen, kijkt hij dwars door hen heen. Hij zit op niemand te wachten; hij heeft genoeg aan zichzelf.
Van zo iemand de vriendschap winnen, de aandacht - dat is het summum. En van zo iemand de gunst krijgen dat hij voor je wil werken, is misschien nog wel beter.
Mijn broer steekt anders in elkaar. Zachtaardiger, kalmer. Tom is de vreemdste jongen die ik ken. We weten het niet zeker, maar het zou kunnen dat er misschien toch iets is misgegaan in zijn hoofd, een kortsluitinkje of zo, toen hij zich tijdens de groentijd in coma dronk. Het was een spelletje. Juffen, kaarten, en de verliezer drinkt ad fundum een glas jenever leeg. Of een glas water, want de lol van het hele spel is dat de ouderejaars zoveel mogelijk nullen - of 'sjaars', in Leiden - onder tafel zuipen.
De sjaars die Tom heette, mijn broer dus, bewoog niet meer. Ook niet toen ze hem met de vlakke hand in het gezicht sloegen, hard, of toen iemand de brandslang op hem zette. Schijndood, hoorden we later. Dankzij een medicijnenstudent, dezelfde medicijnenstudent die tijdens het juffen de fles jenever aan Toms mond had gezet toen hij al niet meer kon praten, dankzij die jongen leeft hij nog. Ze hebben hem voor dood op de stoep van het ziekenhuis gelegd, en daar is hij door een voorbijganger gevonden. Bloedtransfusie, twee dagen ziekenhuis, en toen mocht hij naar huis om aan te sterken. De coma had geen schade aangericht, zeiden de artsen. Wij geloven de artsen. Maar soms, als we Tom langer dan een half uur in actie zien, vragen we ons af of er misschien niet tóch... je weet het niet... hij is zo vreemd.
Vroeger leek Tom sprekend op het Amerikaanse tieneridool Rob Lowe. Nog steeds, trouwens, alleen lijkt hij nu op Rob Lowe zonder haar. Het is overdreven om te zeggen dat vrouwen afknappen op Rob Lowe zonder haar, want de hoekige kaaklijn en de scherpe jukbeenderen en de priemende blauwe ogen zijn onveranderd, maar voor Tom zelf is de glans eraf. Hij gelooft er niet meer in, zonder haar. En sindsdien zijn de gouden tijden voorbij. De gouden tijden van de meisjes en de gemakkelijke seks, bedoel ik, want Tom deed de Rob Lowe-fans graag een plezier. Maar toen sloeg de kaalheid toe; in een verwoestend tempo viel zijn complete haardos uit. En zo, met die haaruitval, kwam er een vroegtijdig einde aan zijn voornaamste levensdoel, te weten het versieren van alle meisjes die wel eens wilden weten hoe dat was, seks met Rob Lowe. Je zou het misschien niet verwachten, maar ontiegelijk veel meisjes wilden dat weten.
Ik denk wel eens aan Rob Lowe, de echte dus, en aan de hordes gillende meisjes en vrouwen die hij achter zich aan moet hebben. Ik weet zeker dat mijn broer daar ook wel eens aan denkt. En dat hij niet vrolijk wordt van die gedachte.
Toen Tom zijn haar nog had, was de rest onbelangrijk. Met de rest bedoel ik zijn wereldvreemdheid. Als je Tom vraagt een brood te kopen, blijft hij anderhalf uur weg. In dat anderhalve uur beleeft hij verschillende avonturen, maar dat brood kun je vergeten. Hij heeft wel een baan, iets met dossiers en naslagwerken. Een appartement heeft hij ook. Het is leeg. Er staat een bed. Punt. De enkele keer dat hij niet in bed ligt, zit hij net zo lief op de grond. Meubels zijn 'gedoe'.
Zijn liefdesleven is een probleem, sinds de kaalheid. Frankie en ik hebben onze hoop gevestigd op een zwaar gelovige moslima die hem een beetje warmte wil geven in ruil voor kost en inwoning. Die kost moet ze wel zelf klaarmaken, uiteraard. Een pannetje couscous of zo. Mijn broer is niet veeleisend. Hij vindt alles best, zolang er maar geen gedoe is.
Frankie en ik hebben twee uur in het café gezeten, toen hadden we eindelijk genoeg moed verzameld om terug te gaan naar mijn moeders slaapkamer, en naar de kleren.
*** wordt vervolgd ***
Francesca en ik waren in het appartement van mijn moeder om haar kleren op te ruimen. Of weg te gooien, want daar komt het op neer. We hadden een rol vuilniszakken meegebracht. Al die lieve kleren. Al die lieve broeken, mijn moeder bezat de grootste collectie broeken van Nederland, en trouwens ook de grootste collectie poloshirts en truien, want ze kon niets weggooien.
We zaten naast elkaar op haar bed, Frankie en ik, en we zeiden bijna tegelijkertijd: "Zullen we eerst even naar het café gaan?"
Na drie witte wijn werd het moeilijk. Om op te staan, bedoel ik. Om die gang naar het appartement weer te maken, om die kleren weg te gaan gooien, om te zorgen dat Tom zondag een opgeruimd appartement kan betrekken.
Zondag verhuist mijn broer naar het appartement van mijn moeder. Zij wilde graag dat hij er zou gaan wonen; hij heeft het haar op haar sterfbed beloofd, en dat wil iets zeggen, want Tom houdt niet van 'gedoe', en dan druk ik me voorzichtig uit. Verhuizen is gedoe. Nadenken is gedoe. Eigenlijk is alles gedoe, als je het liefst in bed ligt.
Tom heeft wel eens over zichzelf gezegd dat hij een geboren landeigenaar is. Een beetje rond sjokken over de landerijen, flaconnetje gin in de binnenzak, hij zou volmaakt gelukkig zijn geweest. Ambities heeft hij niet. Dromen wel, maar een landgoed in Frankrijk zal nog wel even op zich laten wachten.
Het is natuurlijk allemaal de schuld van mijn vader. Werken, heeft hij ons ingeprent, is voor de dommen. Voor de 'schaapskoppen', om precies te zijn. Wat hij bedoelt is dat je wel een baan moet zien te ritselen, en een salaris, maar het werken laat je over aan de schaapskoppen, die niets liever doen dan hun tanden in een onleesbaar dossier zetten, terwijl jij met je benen op het bureau wacht op de volgende promotie.
Mijn vader werd door zijn medewerkers gezien als een begaafd man. Briljant, misschien wel. In de hoedanigheid van 'handige flikker', zoals hij zichzelf noemde, was hij inderdaad briljant. Een man met charisma. Een man met een vlijmscherpe geest; hij lult iedereen onder tafel. Een vooral: een man met een mening. En niet de zachtaardigste mening. Maar dat geeft niet; de mensen zitten te springen om een mening, ze verlangen naar stelligheid, naar iemand die ze meedogenloos de waarheid vertelt. Hoe vaak gebeurt dat? Zelden. Maar als het gebeurt, en mijn vader laat geen gelegenheid voorbij gaan zonder met zijn vuist op tafel te slaan, haalt iedereen opgelucht adem: goddank, eindelijk, de waarheid! Met die truc, want natuurlijk is het een truc, heeft hij het in zijn carrière veel verder geschopt dan de schaapskoppen die wel verstand van zaken hadden. "Ik weet van toeten," zei mijn vader. "Ik bluf me overal doorheen."
Een aardige man is hij niet. Hij geeft niet om 'aardig'. Om 'leuk' geeft hij ook niet. Maar zoals de meeste klootzakken is hij een selfmade klootzak; er is goed over nagedacht. Het is een spel. Alweer een truc. Mijn vader heeft verstand van mensen; hij weet dus dat het merendeel álles doet, liegen, zichzelf verloochenen en erger, om in het gevlij te komen bij een klootzak. Veel mensen zijn kruipers, dat is nu eenmaal zo. Ze sidderen voor de baas, ze hebben het nooit gedaan, ze weten van niets, zodra het moeilijk wordt, staan ze achter een dikke boom: ik, een fout gemaakt? Kruipers verlangen stiekem naar straf en afranseling, dat vinden ze lekker. Dat sterkt ze in hun overtuiging dat ze in het diepst van hun wezen een dweil zijn, en met dweilen wordt de vloer aangeveegd, zie je nou wel!
Zo'n klootzak was hij dus - iemand die de 'kruipers'- psychologie doorzag, en die er zijn voordeel mee deed. Mensen waren bang voor hem. Nog steeds, trouwens. Hij wordt gehaat. Mijn moeders vriendinnen zeggen zonder een spier te vertrekken tegen mij: 'En, hoe is het met die klootzak van een vader van jou?' Ze durven hem geen hand te geven, en als ze eindelijk de moed hebben verzameld om het toch te doen, kijkt hij dwars door hen heen. Hij zit op niemand te wachten; hij heeft genoeg aan zichzelf.
Van zo iemand de vriendschap winnen, de aandacht - dat is het summum. En van zo iemand de gunst krijgen dat hij voor je wil werken, is misschien nog wel beter.
Mijn broer steekt anders in elkaar. Zachtaardiger, kalmer. Tom is de vreemdste jongen die ik ken. We weten het niet zeker, maar het zou kunnen dat er misschien toch iets is misgegaan in zijn hoofd, een kortsluitinkje of zo, toen hij zich tijdens de groentijd in coma dronk. Het was een spelletje. Juffen, kaarten, en de verliezer drinkt ad fundum een glas jenever leeg. Of een glas water, want de lol van het hele spel is dat de ouderejaars zoveel mogelijk nullen - of 'sjaars', in Leiden - onder tafel zuipen.
De sjaars die Tom heette, mijn broer dus, bewoog niet meer. Ook niet toen ze hem met de vlakke hand in het gezicht sloegen, hard, of toen iemand de brandslang op hem zette. Schijndood, hoorden we later. Dankzij een medicijnenstudent, dezelfde medicijnenstudent die tijdens het juffen de fles jenever aan Toms mond had gezet toen hij al niet meer kon praten, dankzij die jongen leeft hij nog. Ze hebben hem voor dood op de stoep van het ziekenhuis gelegd, en daar is hij door een voorbijganger gevonden. Bloedtransfusie, twee dagen ziekenhuis, en toen mocht hij naar huis om aan te sterken. De coma had geen schade aangericht, zeiden de artsen. Wij geloven de artsen. Maar soms, als we Tom langer dan een half uur in actie zien, vragen we ons af of er misschien niet tóch... je weet het niet... hij is zo vreemd.
Vroeger leek Tom sprekend op het Amerikaanse tieneridool Rob Lowe. Nog steeds, trouwens, alleen lijkt hij nu op Rob Lowe zonder haar. Het is overdreven om te zeggen dat vrouwen afknappen op Rob Lowe zonder haar, want de hoekige kaaklijn en de scherpe jukbeenderen en de priemende blauwe ogen zijn onveranderd, maar voor Tom zelf is de glans eraf. Hij gelooft er niet meer in, zonder haar. En sindsdien zijn de gouden tijden voorbij. De gouden tijden van de meisjes en de gemakkelijke seks, bedoel ik, want Tom deed de Rob Lowe-fans graag een plezier. Maar toen sloeg de kaalheid toe; in een verwoestend tempo viel zijn complete haardos uit. En zo, met die haaruitval, kwam er een vroegtijdig einde aan zijn voornaamste levensdoel, te weten het versieren van alle meisjes die wel eens wilden weten hoe dat was, seks met Rob Lowe. Je zou het misschien niet verwachten, maar ontiegelijk veel meisjes wilden dat weten.
Ik denk wel eens aan Rob Lowe, de echte dus, en aan de hordes gillende meisjes en vrouwen die hij achter zich aan moet hebben. Ik weet zeker dat mijn broer daar ook wel eens aan denkt. En dat hij niet vrolijk wordt van die gedachte.
Toen Tom zijn haar nog had, was de rest onbelangrijk. Met de rest bedoel ik zijn wereldvreemdheid. Als je Tom vraagt een brood te kopen, blijft hij anderhalf uur weg. In dat anderhalve uur beleeft hij verschillende avonturen, maar dat brood kun je vergeten. Hij heeft wel een baan, iets met dossiers en naslagwerken. Een appartement heeft hij ook. Het is leeg. Er staat een bed. Punt. De enkele keer dat hij niet in bed ligt, zit hij net zo lief op de grond. Meubels zijn 'gedoe'.
Zijn liefdesleven is een probleem, sinds de kaalheid. Frankie en ik hebben onze hoop gevestigd op een zwaar gelovige moslima die hem een beetje warmte wil geven in ruil voor kost en inwoning. Die kost moet ze wel zelf klaarmaken, uiteraard. Een pannetje couscous of zo. Mijn broer is niet veeleisend. Hij vindt alles best, zolang er maar geen gedoe is.
Frankie en ik hebben twee uur in het café gezeten, toen hadden we eindelijk genoeg moed verzameld om terug te gaan naar mijn moeders slaapkamer, en naar de kleren.
*** wordt vervolgd ***
Nadine, schitterend zoals jij mensen weet te typeren.
de genen van jouw vader zijn niet onopgemerkt gebleven
de genen van jouw vader zijn niet onopgemerkt gebleven
Ja, daarna.quote:Op woensdag 23 november 2005 11:28 schreef Xennia het volgende:
Hebben jullie het tijdens die werkbespreking ook nog over het werk gehad?
Nadat zij haar Burberry-agenda had getrokken, bedoel ik. Gisteravond heb ik gewerkt, en nu, as we speak, zit ik ook bij haar.
Het probleem is dat Ute, de Duitse au pair, weer allerlei vlekken in haar gezicht heeft, en misschien niet alleen in haar gezicht, maar laten we ons daar niet in verdiepen, en dat Madame dus 'ondersteuning' nodig heeft.
(Ute ligt boven in bed. Ik pas dus ook een beetje op de au pair. )
)
Nee, die ken ik niet. Wat een tragisch verhaal. Van zijn vriendin, met wie hij zou gaan trouwen, en dat ze toen doodging. Ik zou er ook van in een schrijverscrisis schieten. Wel een interessante kop, trouwens, die mijnheer Loesberg. Toen hij nog leefde. En toen hij nog wat jonger was.quote:Op donderdag 24 november 2005 04:43 schreef cioran63 het volgende:
En ken jij Robert Loesberg (Robert Antonius Geevers), de schrijver?
ook leuk.
Treurig, treurig...
Haha, ik vraag me opeens af wat hij er zelf van zou vinden.quote:Op donderdag 24 november 2005 20:56 schreef Gajus het volgende:
de genen van jouw vader zijn niet onopgemerkt gebleven
Maar hij weet het niet, hè.
En dat laat ik lekker zo.
Een ding; wie is die Karl Wiegand nu toch?
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Trouwens; ik zou erg graag een tekening van je aan de muur hebbe, wat kost die grap?
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
INTERMEZZO
Vanochtend had ik met mijn vriendin J. afgesproken om te gaan spinnen. Na afloop wilde zij nog even in het stoombad. En daar, in de mist, zat Thijs. Met een meisje. Niet het poëziemeisje, een ander meisje met lang bruin haar, meer valt er niet te vertellen over iemand die je in het stoombad ontmoet.
Ik overwoog de cabine weer te verlaten, maar dat durfde ik niet. J. was al naast het meisje gaan zitten. Ik nam plaats naast Thijs, niet te dichtbij.
Thijs zei: "Zo..."
Een interessante opening.
"Zo," reageerde ik, en toen nog maar eens: "zo." (Ik zei nog net niet: 'Daar zitten we dan.')
God, ik voelde me naakt. Ik was ook naakt, om precies te zijn waren we alle vier naakt, maar oog in oog met je ex-vriendje voelt naaktheid opeens heel onbeschut aan. We concentreerden ons alle vier op onze ademhaling, want dat doe je in het stoombad, en het bleef een hele tijd stil.
"Hoe is het met je?" vroeg ik toen maar.
"Perfect," klonk het naast me. "Beter dan ooit."
"Mooi."
"Ja. Heel mooi."
Dit werd geen succes, dat was duidelijk. Met de moed der wanhoop informeerde ik: "Hebben jullie gesquashed?", een overbodige vraag, want Thijs reserveert al jaren een squashbaan op vrijdagochtend, en toen er geen antwoord kwam: "Was het lekker?"
"Heerlijk," zei hij kortaf. "Ga je mee, Jessica?"
Het was al uit.
De dag na de crematie zei Thijs: "Dit heeft geen zin meer. Ik vind de timing beroerd, maar dat is toch echt jouw schuld, Nadine. Ik weet niet waar jij mee bezig bent. Dat weet je zélf niet eens, jij bent totaal de weg kwijt, en ik hoef het ook niet meer te weten."
Klare taal. Hij heeft gelijk, natuurlijk.
Ik moet het 'accepteren', zegt J. Ik mag niet jaloers zijn, volgens J. is jaloezie een negatieve emotie en moet ik 'dicht bij mezelf blijven'. Zij vindt het de hoogste tijd dat ik bij haar in bloesemtherapie ga.
Mijn hoofd staat niet naar bloesemtherapie.
Vanochtend had ik met mijn vriendin J. afgesproken om te gaan spinnen. Na afloop wilde zij nog even in het stoombad. En daar, in de mist, zat Thijs. Met een meisje. Niet het poëziemeisje, een ander meisje met lang bruin haar, meer valt er niet te vertellen over iemand die je in het stoombad ontmoet.
Ik overwoog de cabine weer te verlaten, maar dat durfde ik niet. J. was al naast het meisje gaan zitten. Ik nam plaats naast Thijs, niet te dichtbij.
Thijs zei: "Zo..."
Een interessante opening.
"Zo," reageerde ik, en toen nog maar eens: "zo." (Ik zei nog net niet: 'Daar zitten we dan.')
God, ik voelde me naakt. Ik was ook naakt, om precies te zijn waren we alle vier naakt, maar oog in oog met je ex-vriendje voelt naaktheid opeens heel onbeschut aan. We concentreerden ons alle vier op onze ademhaling, want dat doe je in het stoombad, en het bleef een hele tijd stil.
"Hoe is het met je?" vroeg ik toen maar.
"Perfect," klonk het naast me. "Beter dan ooit."
"Mooi."
"Ja. Heel mooi."
Dit werd geen succes, dat was duidelijk. Met de moed der wanhoop informeerde ik: "Hebben jullie gesquashed?", een overbodige vraag, want Thijs reserveert al jaren een squashbaan op vrijdagochtend, en toen er geen antwoord kwam: "Was het lekker?"
"Heerlijk," zei hij kortaf. "Ga je mee, Jessica?"
Het was al uit.
De dag na de crematie zei Thijs: "Dit heeft geen zin meer. Ik vind de timing beroerd, maar dat is toch echt jouw schuld, Nadine. Ik weet niet waar jij mee bezig bent. Dat weet je zélf niet eens, jij bent totaal de weg kwijt, en ik hoef het ook niet meer te weten."
Klare taal. Hij heeft gelijk, natuurlijk.
Ik moet het 'accepteren', zegt J. Ik mag niet jaloers zijn, volgens J. is jaloezie een negatieve emotie en moet ik 'dicht bij mezelf blijven'. Zij vindt het de hoogste tijd dat ik bij haar in bloesemtherapie ga.
Mijn hoofd staat niet naar bloesemtherapie.
Wat een lul, dat hij niet eens vroeg het met jou ging...
Koude knar is het...
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Ik vind hem ook een lul.quote:Op vrijdag 25 november 2005 12:15 schreef Oblivion het volgende:
Wat een lul, dat hij niet eens vroeg het met jou ging...
Niet omdat hij niet naar mij vroeg, want dat heeft hij de afgelopen weken bijna elke dag gedaan (door de telefoon). Maar nu was hij in gezelschap. En dát had hij me door de telefoon natuurlijk niet verteld. Dat hij een nieuwe squashvriendin heeft opgeduikeld. En dat hij met die nieuwe squashvriendin in het Turkse stoombad zit. En dat het dus níet de bedoeling is dat ik op vrijdagochtend ook op de sportschool verschijn, laat stáán dat ik er eens gezellig bij kom zitten, als hij met zijn vriendin in het Turkse stoombad zit.
En dát had hij me door de telefoon natuurlijk niet verteld. Dat hij een nieuwe squashvriendin heeft opgeduikeld. En dat hij met die nieuwe squashvriendin in het Turkse stoombad zit. Mijn vriendin J. zegt: "Je moet het loslaten. Loslaten is heel belangrijk. Wanneer kom je in bloesemtherapie?"
Het spijt me voor J., maar ik geloof niet in bloesemtherapie. Dat heb ik haar ook gezegd. Maar zij antwoordde: "Jij bent gewoon boos. Op Thijs, op mij, op de hele wereld. Jij hebt heel veel woede in je, weet je dat?"
J. is wat ouder dan ik. Acht jaar, om precies te zijn. Ze is al getrouwd. Ze heeft twee kinderen en het mooiste rode haar dat je ooit gezien hebt. Herfsthaar. Over haar man wordt in de kleedkamer van de sportschool gezegd dat hij een 'ongelikte beer' is, en toen ik hem een keer ontmoette, dacht ik bij mezelf: 'Ja, een ongelikte beer, dat dekt de lading wel zo'n beetje,' en zodoende is J. zich gaan verdiepen in de bloesemtherapie.
Voor alles is een verklaring.
Waarom verdiept iemand zich in bloesemtherapie?
En waarom staat iemand anders al de hele dag op het punt om het mobiele nummer van een zekere D. in te toetsen?
(Maar die sneue pompom smilie was vooral vanwege Th.)
Als je deze avond manloos doorkomt, kun je om 0:10 op Ned.3 nog naar de film Huite Femmes kijken, de omschrijving zag er veelbelovend uit. Ikzelf ga mij daarvoor misschien nog laven aan Winona Ryder op rtl7.
8 Femmes is een gave filmquote:Op vrijdag 25 november 2005 20:39 schreef dvr het volgende:
(Maar die sneue pompom smilie was vooral vanwege Th.)
Als je deze avond manloos doorkomt, kun je om 0:10 op Ned.3 nog naar de film Huite Femmes kijken, de omschrijving zag er veelbelovend uit. Ikzelf ga mij daarvoor misschien nog laven aan Winona Ryder op rtl7.
. Absurd verhaal en karakters die halverwege een gesprek naar het midden van de kamer rennen om een liedje te zingen en rare dansjes te doen. Tof.
Jij hebt met jouw vriendin afgesproken op een specifieke plaats en tijd, wetende daarmee een 'toevallige' ontmoeting met Thijs te kunnen bewerkstelligen. Blijkbaar ambiëer jij nog steeds een gezamenlijke toekomst met Thijs. Klopt mijn gedachtegang?quote:Op vrijdag 25 november 2005 12:05 schreef Nadine26 het volgende:
Vanochtend had ik met mijn vriendin J. afgesproken ...
... want Thijs reserveert al jaren een squashbaan op vrijdagochtend ...
Zo ja, wat heb jij dan nog te zoeken in de leeuwenkuil?
Met excuses want offtopic, maar er hingen hierboven wat losse draadjes die ik nog niet eerder kon beantwoorden omdat ik in de file stond.
Zo, pardon voor dit intermezzo, in het verkeerde topic.
Dat is een botanicus, kwa historisch, , maar ik teken een fictieve biografie, daarin is ie ook filmster, kunstenaar, architect, misdadiger, vervalser, zuid-afrikaans regeringsleider, Bundeskansler, je weet wel, zulke dingen.quote:Op vrijdag 25 november 2005 04:47 schreef JAM het volgende:
Een ding; wie is die Karl Wiegand nu toch?
EUR 1300. Maar dan zit er wel een knap lijssie omheen.quote:Op vrijdag 25 november 2005 04:50 schreef JAM het volgende:
Trouwens; ik zou erg graag een tekening van je aan de muur hebbe, wat kost die grap?
Zo, pardon voor dit intermezzo, in het verkeerde topic.
Oh... dus jij vindt hem ook een lul?quote:Op vrijdag 25 november 2005 20:39 schreef dvr het volgende:
(Maar die sneue pompom smilie was vooral vanwege Th.)
Ik ga zo eens kijken (met een half oog).quote:Als je deze avond manloos doorkomt, kun je om 0:10 op Ned.3 nog naar de film Huite Femmes kijken, de omschrijving zag er veelbelovend uit.
Je zou ook kunnen zeggen: Thijs heeft met zíjn vriendin afgesproken op een specifieke plaats en tijd, wetende daarmee een 'toevallige' ontmoeting met mij te kunnen bewerkstelligen. Want zoals Thijs op vrijdagochtend een squashbaan reserveert, zo ga ik op vrijdagochtend spinnen (op een vaste tijd, want de les begint om 9:30 uur). Thijs & ik hebben in elk geval één ding gemeen, en dat is onze sportverslaving.quote:Op vrijdag 25 november 2005 21:44 schreef Gajus het volgende:
Jij hebt met jouw vriendin afgesproken op een specifieke plaats en tijd, wetende daarmee een 'toevallige' ontmoeting met Thijs te kunnen bewerkstelligen. Blijkbaar ambiëer jij nog steeds een gezamenlijke toekomst met Thijs. Klopt mijn gedachtegang?
Normaal zouden we elkaar niet tegen hoeven komen; de squashbanen en de spinningzaal liggen een eind van elkaar verwijderd. Maar ja... dat Turkse bad...
Zo ja, wat heb jij dan nog te zoeken in de leeuwenkuil?
Leeuwen zijn interessante dieren.
En dan nu de hamvraag: wat doe jij op vrijdagavond 23:00 uur in de file...?quote:Op vrijdag 25 november 2005 23:12 schreef cioran63 het volgende:
Met excuses want offtopic, maar er hingen hierboven wat losse draadjes die ik nog niet eerder kon beantwoorden omdat ik in de file stond.
(Oh god... ik heb het begin van '8 Femmes' gemist... zonde, eeuwig zonde... )
Ja, ik ben blij dat je deze vraag stelt, want dat is natuurlijk een zeer interessante kwestie. Het was meer dat ik iets naar Groningen moest brengen en toen had besloten nu eens via Utrecht terug te rijden naar Den Haag. Dat had ik dus beter niet kunnen doen.quote:Op zaterdag 26 november 2005 00:37 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
En dan nu de hamvraag: wat doe jij op vrijdagavond 23:00 uur in de file...?
Ik heb besloten dat een fles rode wijn ook heel lekker is.quote:Op zaterdag 26 november 2005 00:48 schreef cioran63 het volgende:
Heb je nu besloten niet te bellen? Ondanks alle aanvechtingen? Ben je op je telefoon gaan zitten?
(Gróningen! Of all places!)
Voor Miami bied ik me aan. (Voor Groningen niet).quote:Op zaterdag 26 november 2005 00:56 schreef cioran63 het volgende:
Miami, Groningen, ik voel me nergens te goed voor.
