(Voor alle duidelijkheid mijn situatie:quote:Bron: Ongewenste Kinderloosheid
Ongewenste kinderloosheid. Help anderen begrijpen.
Een gids voor familie en vrienden.
___________
Deze tekst is een vertaling uit het Engels. Het Engelse origineel is geschreven voor lotgenoten die nog steeds midden in de onderzoeken zitten.
Deze vertaling heb ik aangepast aan het ongewenst kinderloos zijn.
____________
Een brief om aan je familie en vrienden te sturen, als je zelf niet onder woorden kan brengen
wat je hen wilt vertellen.
Ik wil mijn gevoelens over mijn ongewenste kinderloosheid met je delen, want ik wil graag dat je mijn strijd begrijpt. Ik weet dat het moeilijk is om te begrijpen wat ongewenste kinderloosheid nu werkelijk betekent, er zijn momenten waarop ik het zelf ook niet begrijp. Deze strijd heeft intense en ongewone gevoelens bij mij losgewoeld en ik ben soms bang dat mijn reacties hierover door jou verkeerd begrepen worden. Ik hoop dat mijn vermogen om dit te dragen en jouw vermogen om dit te begrijpen zullen toenemen omdat ik mijn gevoelens met je deel. Ik wil graag dat je me begrijpt.
Jij zult me misschien zien als: geobsedeerd, humeurig, depressief, jaloers, te serieus, onaangenaam, agressief, vijandig en cynisch. Dit zijn geen bewonderenswaardige karaktertrekken, geen wonder dat je mijn ongewenste kinderloosheid moeilijk te begrijpen vindt. Ik beschrijf me zelf liever als: verward, bang, geïsoleerd en alleen, schuldig en beschaamd, boos, verdrietig, moedeloos en van streek.
Ongewenste kinderloosheid maakt dat ik me verward voel omdat ik jaren de pil genomen heb om een zwangerschap te voorkomen en nu voelt het ironisch dat ik dat gedaan heb. Ik voel me verward omdat ik dacht dat als ik maar beter, langer, toegewijder, slimmer aan alle vruchtbaarheids- behandelingen zou deelnemen, ik wel zwanger zou raken. Niets bleek minder waar.
Ongewenste kinderloosheid maakt me bang. Ongewenst kinderloos zijn zit vol onzekerheden en ik heb toch definitieve antwoorden op mijn vragen nodig. Hoelang duurt mijn verdriet? Wat moet ik met mijn leven als ik geen moeder word? Hoelang moet deze vernedering nog duren? Hoeveel pijn moet ik nog verdragen? Waarom kan mijn lijf niet doen wat ik wil? Waarom doet het zoveel pijn? Ik ben bang voor mijn emoties, bang voor mijn onbetrouwbare lijf en bang voor mijn toekomst.
Door ongewenste kinderloosheid voel ik me geïsoleerd en alleen. Overal word ik herinnerd aan baby?s. Het lijkt wel of ik de enige ben die aan deze onzichtbare vloek lijdt. Ik neem afstand van mensen met kinderen, omdat het pijn doet met hen te communiceren. Niemand weet hoe afschuwelijk mijn verdriet is. Alhoewel ik normaal verstandig kan denken, ben ik nu achterdochtig. Verlies ik mijn vermogen te relativeren? Ik voel me zo alleen en ik vraag me af of ik dit zal overleven.
Ik voel me schuldig en beschaamd door mijn ongewenste kinderloosheid. Regelmatig vergeet ik dat onvruchtbaarheid een medisch probleem is en alszodanig behandeld zou moeten worden. Het onvruchtbaar zijn vernietigt mijn zelfvertrouwen en het voelt alsof ik faal. Waarom word ik gestraft? Wat heb ik gedaan dat ik dit verdien? Ben ik het niet waard om een kind te hebben? Is dit het eind van mijn familielijn, is dit het eind van mijn bestaan? Zal mijn familie zich voor mij schamen? Het is gemakkelijk je zelfvertrouwen te verliezen en je beschaamt te voelen.
Ongewenste kinderloosheid maakt me boos. Alles maakt me boos, en ik weet dat ik mijn boosheid bij de verkeerde mensen neerleg. Ik ben boos op mijn lijf, omdat het me in de steek laat, ondanks dat ik altijd goed voor mijn lijf heb gezorgd. Ik ben boos op mijn partner, omdat we het verdriet niet kunnen delen, omdat we elk op een eigen manier met dit verdriet omgaan. En elkaar niet willen lastig vallen met nog meer verdriet. Ik wou dat er iemand was die me kon helpen. Ik ben boos op mijn familie, omdat zij wel kinderen hebben en ooit opa en oma zullen worden. Eigenlijk ben ik boos op iedereen. Iedereen heeft wel een simpele oplossing voor mijn probleem. Iedereen denkt zo veel te weten over ongewenste kinderloosheid. Iedereen zegt te veel en luistert te weinig.
Ik voel me verdrietig en moedeloos door mijn ongewenste kinderloosheid. Ik heb mijn toekomst verloren, en niemand kent de intensie van mijn verdriet. Ongewenste kinderloosheid ontneemt me m?n energie. Ik heb nog nooit zo veel en zo gemakkelijk gehuild. Ik ben verdrietig omdat mijn huwelijk hierdoor onder zo veel meer druk staat. Ik ben verdrietig omdat kinderloosheid me dwingt om egoïstisch te zijn. Ik ben verdrietig omdat ik veel vriendschappen en contacten met anderen heb verloren omdat deze strijd zoveel energie van mij vergt. Vrienden met kinderen prefereren het gezelschap van andere mensen met kinderen. Ik ben omringt met baby's, vrouwen die in verwachting zijn, kinderspeelplaatsen, geboortekaartjes, verhalen over bevallingen, kraamvisites, kinderfilms, kinderverjaardagen en meer waar ik geen zin in heb om mee geconfronteerd te worden. Ik voel me verdrietig en moedeloos.
Mijn kinderloosheid maakt me wankel. Mijn leven staat in de wachtstand. Beslissingen nemen over mijn leven lijkt onmogelijk. Ik kan maar niet beslissen over mijn carrière, welke hobby ik wil, of ik op vakantie ga en meer van zulke dingen. Hoe meer ik worstel met het kinderloos zijn, hoe minder controle ik er over lijk te hebben. Deze worsteling kent helaas geen termijn en lijkt zonder einde te zijn. Ik wankel omdat ik geen duidelijke, gemakkelijke antwoorden op mijn vragen vind.
Soms voel ik de paniek wegglijden en leer ik stukje bij beetje met kinderloosheid om te gaan. Ik leer te luisteren naar mezelf en ik leer assertief te vragen wat ik nodig heb, in plaats van agressief te zijn. Ik probeer meer te zijn dan een kinderloos mens, door al worstelend het plezier in het leven weer terug te vinden. Dat valt soms niet mee.
Jij kunt me helpen. Ik weet dat je om me geeft en ik weet dat kinderloosheid onze relatie beïnvloedt. Jij hebt verdriet omdat ik verdriet heb, wat mij pijn doet, doet jou ook pijn. Ik geloof dat we elkaar kunnen helpen, want samen zijn we sterk. Misschien kunnen de onderstaande hints jou helpen mijn ongewenste kinderloosheid te begrijpen.
Je hoeft alleen maar naar me te luisteren. Laat me weten dat ik met mijn verhaal bij je terecht kan. Doordat ik over mijn verdriet kan praten, worden dingen duidelijk voor me. Ik krijg inzicht in mijn eigen verdriet. Praten is voor mij moeilijk als ik voel dat jij eigenlijk geen tijd hebt om te luisteren. Dus zeg het me als je geen tijd hebt. Vertel me geen succesverhalen van andere paren die te kampen hadden met ongewenste kinderloosheid en hoe gemakkelijk hun probleem was opgelost. Ieder geval is weer anders en je helpt me er beslist niet mee. Geef me geen advies, maar stel me belangstellende vragen. Vertel me dat je in vertrouwen naar mijn verhaal zult luisteren, zo win je ook mijn vertrouwen.
Ik heb je steun nodig. Begrijp dat mijn beslissingen niet zomaar zijn genomen, ik heb er nachten over wakker gelegen. Zeg me dat je mijn beslissingen respecteert, ook al ben je het er zelf niet mee eens, want je weet dat ik ze weloverwogen heb genomen. Vraag me niet: "Weet je het wel zeker?", maar zeg me dat je begrijpt dat omgaan met ongewenste kinderloosheid hard werken is.
Voel je niet ongemakkelijk in mijn aanwezigheid. Door te praten over ongewenste kinderloosheid kun je je ongemakkelijk gaan voelen. Ben je bang de verkeerde dingen te zeggen? Vertel me als je bang bent dat je me zult kwetsen met wat je zegt. Vraag me of ik over mijn verdriet wil praten. Soms wil ik er namelijk helemaal niet over praten en op andere momenten lijkt het wel of ik niet kan stoppen met vertellen over mijn verdriet. Door te vragen laat je ook weten dat je nog steeds met me meeleeft.
Blijf correct in je opmerkingen. Ik maak wel eens grapjes over ongewenst kinderloos zijn, dat is een manier om met dit verdriet om te gaan. Maar het is absoluut niet grappig als anderen hierover grapjes maken. Kwets me niet door opmerkingen te maken als: "Weet je wel hoe je "het" moet doen?" Bagatelliseer mijn strijd niet door te zeggen: "Neem maar een van mijn kinderen." Ook help je me niet als je zegt: "Je weet maar nooit, geluk zit in een klein hoekje." Dwing me niet op kraamvisite te gaan als ik dat niet wil. Verwacht niet van me, nu ik zelf geen kinderen heb, dat ik die van anderen maar moet vertroetelen. Ik voel me al verdrietig en schuldig genoeg, en ik heb geen behoefte me hierover ook nog schuldig te voelen.
Blijf eerlijk tegen mij. Zeg me als je tijd nodig heb om te wennen aan de beslissingen die ik heb genomen. Als je iets niet begrijpt, vraag het me dan. Verzwijg geen zwangerschappen van jezelf of van anderen voor mij. Ook al word ik verdrietig als je me dit vertelt, het maakt me verdrietiger als je het verzwijgt.
Ik wil graag dat je goed geïnformeerd bent over ongewenste kinderloosheid. Laat niemand je wijs maken dat het verdriet van ongewenst kinderloos zijn wel over gaat als je een kind adopteert of dat je vanzelf zwanger raakt als je er maar niet zo veel mee bezig bent. Zeg nooit dat het Gods wil is, dat ik geen kinderen heb. Bekritiseer niet mijn keuzes, of hoe ik mijn leven invul. Wees er van verzekerd dat ik zelf meer dan voldoende informatie heb verzameld om de keuzes te kunnen maken die ik heb gemaakt.
Wees geduldig. Onthoud dat ongewenste kinderloosheid een rouwproces is. Het heeft tijd nodig, veel tijd. Er zijn geen garanties, geen juiste antwoorden, geen handige gereedschapjes, over hoe te rouwen. Elk rouwt op z'n eigen manier. Mijn behoeftes kunnen wisselen. Terwijl ik gisteren privacy nodig had, kan het zijn dat ik vandaag jou steun zeer nodig heb. Jij hebt ook emoties over ongewenste kinderloosheid en ik ook. Sta me toe boos, verdrietig, blij of hoopvol te zijn. Bagatelliseer mijn emoties niet, geef me de ruimte om deze emoties te voelen, en geef me tijd.
Moedig me aan om mijn gevoel voor humor te gebruiken. Wijs me op dingen waar ik blij van word. Herinner me er aan dat ik meer ben dan een onvruchtbaar mens. Help door jouw kracht met mij te delen.
Weet dat mijn verdriet over mijn ongewenste kinderloosheid nooit helemaal over zal zijn, omdat het mijn hele leven heeft beïnvloed. Ik word nooit meer de persoon die ik was, door de strijd die ik heb gevoerd.
Dank je wel dat je deze reis met me wilt maken, door je begrip te tonen.
Dat is inderdaad wat ik wil: dat hij mijn gevoelens begrijpt. Ik vind het heel moeilijk om daarover te praten, zeker omdat wij het niet samen meegemaakt hebben, maar het wel mijn verdriet blijft. NU, na de vakantie met mjin neefje, doet het nog meer pijn en zit ik in een behoorlijke dip. Wellicht begrijpt hij dat ook beter na het lezen van dat stukje.quote:Op dinsdag 31 mei 2005 15:35 schreef Merisse het volgende:
Dies ook mooi BEmag hier zeker niet ontbreken!
miss_sly; dapper hoor, hopelijk reageert hij met begrip voor jouw gevoelens, hoe die van hem ook zijn
Ik denk dat dit het het duidelijkst omschrijft. En die indringende en erg intieme kijk in je hart geef je ten slotte ook niet aan iedereen, toch?quote:Op dinsdag 31 mei 2005 18:13 schreef miss_sly het volgende:
[...] een eenmalige, indringende en erg intieme kijk in mijn hart [...]
Waarom zou dat verkeerd vallen? Je hebt gelijk, er zijn geen garanties en het leven zal bij veel mensen niet zo lopen als ze hadden gewild/gehoopt. En da moet je foor de zure appel heenbijten en verder met je leven. Maar dat 'door de zure appel heenbijten' is toch wel een proces? Dat is toch geen kwestie van op een ochtend wakker worden en besluiten dat je nu maar verder gaat met je andere, nieuwe leven en dat oude met zijn grote wens zonder meer achter je laat?quote:Op dinsdag 31 mei 2005 18:54 schreef thaleia het volgende:
Ik vind de brief ook nogal heftig.
En, tja, het zal hier in dit subforum misschien verkeerd vallen, maar toch: moeten we niet allemaal in ons leven door zure appels heenbijten en ons erbij neerleggen dat niet alles kan lopen zoals jij dat wilt....en dus je doelen/levensinvulling/whatever bijstellen?
Het gaat hier nou juist om het niet realiseren van dat ene doel en verder gaan met je leven. Je hebt ook een toekomst verloren, de toekomst die je had gedroomd en die voor zovelen zo vanzelfsprekend is. Dat wil niet zeggen dat er geen andere toekomst komt en dat je nooit meer gelukkig zult worden, maar het is voor veel mensen geen dipje waar je je na een huilbui even overheen zet.quote:Ik wil niet ontkennen dat het hier om een groot verdriet gaat en dat het erg moeilijk is, en ik loop er zelf momenteel ook tegenaan dat mijn 1, 3, 5 en 8 jaar jongere vrienden allemaal bezig zijn met huisje-boompje-beestje-kindje en ik wellicht die kans nooit zal krijgen, leidt regelmatig tot huilbuien, maar als ik dan lees: "ik heb mijn toekomst verloren" e.d., dan denk ik: je kunt je ook TE erg op 1 bepaald iets focussen en maak je het jezelf daardoor niet alleen maar moeilijker, maak je de frustratie niet alleen maar groter door PER SE EN HET MOET EN ZAL toch dat ene doel te willen realiseren?
iedereen voert zijn/haar strijd in het leven, en iedereen mag daar even zeer aandacht en begrip voor vragen. En als de ander aan mij begrip vraagt voor zijn/haar probleem, dan is dat toch ook niet arrogant?quote:En dan die tekst aan het eind....die vind ik echt te ver gaan. Het wordt hier gebracht alsof het het ergst is wat iemand ooit kan overkomen, en voor mijn gevoel stel je je door zo ontzettend om aandacht, begrip enz. te vragen vrij arrogant op ten opzichte van de ander: alsof die niet ook net zo goed zijn eigen strijd voert op andere gebieden....
Het is ook een drama. Dat mag jij dan niet zo groot vinden, maar dat is het voor sommige mensen dus wel. Wie ben jij om te bepalen of het verdriet van een ander wordt overdreven? Als het om gevoelens gaat, is er geen goed of slecht, er is alleen gevoel.quote:Dit is niet bedoeld om het verdriet te bagatelliseren, ik besef wel degelijk dat het heel diep kan zitten en zo nu en dan echt door je hart kan snijden. Maar het drama in de brief vind ik echt te groot en ik denk niet dat je jezelf of anderen er een dienst mee bewijst door eea zo te benaderen.
waarom zou jij die kans wellicht niet krijgen, thaleia ?quote:Op dinsdag 31 mei 2005 18:54 schreef thaleia het volgende:
Ik wil niet ontkennen dat het hier om een groot verdriet gaat en dat het erg moeilijk is, en ik loop er zelf momenteel ook tegenaan dat mijn 1, 3, 5 en 8 jaar jongere vrienden allemaal bezig zijn met huisje-boompje-beestje-kindje en ik wellicht die kans nooit zal krijgen, leidt regelmatig tot huilbuien,
ik dacht dat het alles verwoordde hoe je je voelde ...quote:Op dinsdag 31 mei 2005 21:11 schreef miss_sly het volgende:
Ik vind het eigenlijk wel mooi geweest met de commentaren op de brief in kwestie.
Daar gaat het hier niet over.
Mee eens, het werd mij ook een beetje te gortig. De commentaren dan.quote:Op dinsdag 31 mei 2005 21:11 schreef miss_sly het volgende:
Ik vind het eigenlijk wel mooi geweest met de commentaren op de brief in kwestie.
Daar gaat het hier niet over.
maar thaleia, waarom zo triest in je reactie ? dat een huisje, boompje, beestjes en kindjes en zo voor jou er niet inzit ?quote:
dat doet het ook.quote:Op dinsdag 31 mei 2005 21:37 schreef petitlapin het volgende:
[..]
ik dacht dat het alles verwoordde hoe je je voelde ...![]()
Je weet inderdaad niets over me, dus je oordeel kun je beter opschorten.quote:en miss_sly, ik heb het nog nooit gevraagd, maar als ik het goed begrijp wil je partner geen kinderen. Als je kinderwens zo diep ziet en je zo bedroeft, denk je dan nooit om iemand te zoeken bij wie je wel kan proberen je kinderwens in vervulling te laten gaan.
ik heb enorm veel begrip voor jullie immens verdriet ... ik vind de brief gewoon 'té', maar laat het me daar maar mee laten ...quote:Op dinsdag 31 mei 2005 22:06 schreef katinka het volgende:
kritiek met mate ja, denk je dat degenen die ongewenst kinderloos zijn op een discussie zitten te wachten? Open dan alsjeblieft een nieuw topic.
Petitlapin kijk een beejte uit met wat je zegt
Waarschijnlijk hebben mensen hier over heen gelezen.quote:Op dinsdag 31 mei 2005 19:07 schreef Brighteyes het volgende:
Hoewel ik niet meteen elke vorm van discussie de nek om wil draaien wil ik wel graag vragen om hier niet al te diep in te gaan op hoe men wel of niet met kinderloosheid om gaat.
Merisse heeft dit topic gestart om met lotgenoten (en andere geinteresseerden) te praten over wat het met je doet om 'ongewild kinderloos' te zijn en ik denk dat dit topic daar ook in de eerste plaats voor gebruikt moet worden. Zij willen hun verhaal kwijt, oa over onbegrip dat ze tegenkomen en dan lijkt het me niet helemaal done om dan hier nog eens datzelfde onbegrip over zich heen te krijgen.
Ja, het is een forum en iedereen mag reageren hoe ze willen, maar mss is het dan handiger om daar een ander topic voor te openen.
Merisse, mocht je nou denken 'waar bemoeit die zich nou weer mee', just let me know, ok?
ik denk dat ik me maar braaf uit OUD verwijderquote:Op dinsdag 31 mei 2005 22:11 schreef miss_sly het volgende:
Je weet inderdaad niets over me, dus je oordeel kun je beter opschorten.
Verder ging dit topic niet over discussie, maar over het verdriet. Kopieer de tekst en open een nieuw topic, kun je zoveel dicussieren als je wilt.
ik wist niet dat het alleen voor lotgenoten wasquote:Op dinsdag 31 mei 2005 22:20 schreef E.T. het volgende:
Waarschijnlijk hebben mensen hier over heen gelezen.
Zoals BE zegt, de discussie omtrent 'ongewenste kinderloosheid' graag in een ander topic, zodat dit een lotgenoten-topic blijft.
Nee, natuurlijk niet.quote:Op dinsdag 31 mei 2005 22:23 schreef thaleia het volgende:
En een lotgenoot ben je dus alleen als je ongewenst kinderloos bent en daar dezelfde gevoelens bij hebt en op dezelfde manier mee omgaat als de opsteller van de brief? Vind ik vreemd, maar dan laat ik het hier ook maar bij. Veel sterkte verder.
Ze hebben ook gespreksgroepen. Meer is te vinden op de site van Freya, onder 'Lotgenotencontact'.quote:In samenwerking met diverse ziekenhuizen, organiseert de Fiom sinds een aantal jaren thema-bijeenkomsten voor mensen die bezig zijn met vruchtbaarheidsbehandelingen of daarmee van start gaan.
Voor veel mensen met vruchtbaarheidsproblemen is de periode van onderzoeken en behandelingen een moeilijke tijd. Naast de lichamelijke belasting kan het ook emotioneel zwaar zijn om de onderzoeken en behandelingen te ondergaan. Vaak is het moeilijk om ervaringen, gevoelens en twijfels te delen met anderen, terwijl daar wel behoefte aan is. De bedoeling van deze thema-avonden is om met mensen in een vergelijkbare situatie van gedachten te wisselen. De avonden starten telkens met een inleiding. Vervolgens is er gelegenheid om met elkaar in gesprek te gaan. Elke avond staat een ander thema centraal.
Fiom-bureau Nijmegen i.s.m. UMCN St. Radboud
Locatie: UMCN St. Radboud, Nijmegen, poli-kliniek 21, Majoor B zaal, 2e verdieping
Tijdstip: dinsdagavond van 19.30 uur tot 21.30 uur
7j uni 2005: ‘Hoe beïnvloeden vruchtbaarheidsproblemen het leven?’
Informatie en aanmelding:
Fiom-bureau Nijmegen, tel. 024 – 329 40 53, bereikbaar op werkdagen tussen 9.00 uur en 13.00 uur, e-mail: nijmegen@fiom.nl
quote:13 september 2005
'Ongewenst kinderloos, een onzichtbaar verlies'
Gevoelens van verlies en rouw kunnen hevig zijn als de zwangerschap uitblijft. Hoe gaat u hiermee om binnen uw relatie en met uw omgeving, familie, vrienden, werk, de maatschappelijke context?
Bron
Dat is ook 1 van de redenen waarom ik momenteel overweeg te gaan promoveren naast mijn baan. Dat wordt een dusdanig drukke bedoening dat ik daardoor waarschijnlijk volledig in beslag word genomen.quote:Op woensdag 1 juni 2005 20:16 schreef miss_sly het volgende:
Ik heb echter wel het gevoel dat ik mijn leven anders moet gaan leven, dat ik een leven wil gaan leiden waarin een kind niet eens zou passen, zodat het beter te accepteren is dat er geen kind is. Reizen, samen met mijn vriend naar het buitenland voor langere tijd bijvoorbeeld. Ik sluit niet uit dat we er over niet al te lange tijd inderdaad tussenuit knijpen.
Waarom terzijde?quote:Op woensdag 1 juni 2005 20:22 schreef thaleia het volgende:
[..]
Dat is ook 1 van de redenen waarom ik momenteel overweeg te gaan promoveren naast mijn baan. Dat wordt een dusdanig drukke bedoening dat ik daardoor waarschijnlijk volledig in beslag word genomen.
Maar dit terzijde.
Maar het heeft me na 2 kutopmerkingen zo weer te pakken.quote:Op dinsdag 31 mei 2005 23:39 schreef Tinkerbell het volgende:
Momenteel ben ik niet zo onderhevig aan die heftige en rauwe emoties die ik nu bij jou zie, Merisse. Goddank uiteraard, maar desalniettemin ken ik ze natuurlijk wel.
Ik vind dat ook niet gek dat dat contact verwaterd. Een dergelijke brief, vooral met een opsomming van wat je allemaal niet moet doen/zeggen... ik kan me voorstellen dat dat niet bij iedereen even goed valt.quote:Op woensdag 15 juni 2005 15:55 schreef thaleia het volgende:
Een stel in mijn omgeving heeft trouwens een paar maanden geleden een brief gestuurd naar iedereen met niet zo'n dramatische inhoud als in de openingspost, maar toch wel redelijk heftig, met allemaal instructies erin welke dingen we maar niet moesten zeggen en dat ze geen behoefte hadden aan goedbedoelde opmerkingen etc. etc., kortom alleen maar wat we NIET moesten doen. Gevolg: het contact verwatert nogal, van hun kant omdat zij het moeilijk hebben om op bezoek te gaan bij stellen met kinderen (zie posting Merisse), maar ook van de kant van de anderen omdat die zich geen houding weten te geven en niet weten hoe ze het dan wel goed kunnen doen. Hebben geen idee welke onderwerpen ze moeten aansnijden, durven niet over hun eigen kinderen te praten etc. en nemen dus zelf ook steeds minder het initiatief om eens af te spreken.
Jeetje GM, als zelfs je schoonouders er zo mee om gaan...weten ze wel van jouw situatie af?quote:Op dinsdag 14 juni 2005 10:20 schreef GM het volgende:
Het ambivalente hierin is dat ik me wel vreselijk op kan winden over de vragen die je krijgt. Wij zijn bijna een jaar geleden getrouwd en met enige regelmaat moet ik me de vragen en opmerkingen laten welgevallen. Met name mijn schoonouders zijn daar goed in.
Inderdaad, je zult er zelf mee moeten leren leven, alleen hoe snel en makkelijk dat gaat is niet te voorspellen. Op een gegeven moment was ik het echt beu en dan kun je wel willen dat het over is, maar dan hou je jezelf voor de gek. Op het moment dat ik me er aan overgaf, ging het direct een stuk beter. Ik hoef niet alles te doen wat hoort. Ik mag van mezelf wel eens een afspraak afzeggen/verzetten. Een week voordat ik ongesteld moet worden kan ik bijvoorbeeld wel eens doorslaan met negatieve gevoelens en verdriet. Dat heb ik dan gewoon niet goed onder controle.quote:Op woensdag 15 juni 2005 17:11 schreef GM het volgende:
Ik ben het met Thaleia eens dat dat zeker iets is om rekening mee te houden. Je hoeft je eigen verdriet absoluut niet op een lager plan te zetten, verdriet is er nu eenmaal. Maar, ik denk ook dat veel mensen (en ik beweer hiermee niet dat de TS dat doet, ik spreek nu echt in het algemeen) hun verdriet koesteren.
Hoe vervelend en akelig en naar het ook is, op een gegeven moment zul je er toch mee moeten leren leven dat iets wat jij heel graag zou willen in elk geval op de natuurlijke wijze niet kan.
Je kunt bij je omgeving namelijk niet afdwingen dat zij net als jij een groot deel van de tijd met jouw verdriet bezig zijn.
Mijn schoonouders zijn, zachtjes gezegd, euh, nogal ongevoelig voor andermans gevoelens. Met name schoonmama is daar goed in. Die zat het bezoek van de kleinkinderen al te verdelen bij mijn moeder, voor er uberhaupt maar sprake is van kleinkinderen.quote:Op woensdag 15 juni 2005 19:55 schreef katinka het volgende:
[..]
Jeetje GM, als zelfs je schoonouders er zo mee om gaan...weten ze wel van jouw situatie af?
Maar dan nog. Ik begrijp je boosheid volkomen.
Ik kan zelf alleen nog maar bot reageren op zulke vragen. Meestal zeg ik dat het ze niet aangaat.
En daarmee basta. Dat werkt toch wel het beste. Zulke dingen hoor je niet te vragen.
Ik denk dat je daarmee wel op de juiste manier met je verdriet omgaat. Je negeert het gelukkig niet, maar je voert je omgeving er ook niet dood mee.quote:Op woensdag 15 juni 2005 20:08 schreef katinka het volgende:
[..]
Inderdaad, je zult er zelf mee moeten leren leven, alleen hoe snel en makkelijk dat gaat is niet te voorspellen. Op een gegeven moment was ik het echt beu en dan kun je wel willen dat het over is, maar dan hou je jezelf voor de gek. Op het moment dat ik me er aan overgaf, ging het direct een stuk beter. Ik hoef niet alles te doen wat hoort. Ik mag van mezelf wel eens een afspraak afzeggen/verzetten. Een week voordat ik ongesteld moet worden kan ik bijvoorbeeld wel eens doorslaan met negatieve gevoelens en verdriet. Dat heb ik dan gewoon niet goed onder controle.
Als ik me zo voel spreek ik met niemand wat af, want dan gaat het dus niet goed. Terwijl ik me de volgende dag weer volledig in de hand kan hebben. Het gaat met pieken en dalen.......
Het is dus niet zo dat ik mijn verdriet helemaal niet deel, maar bewust met mate.
Dus geen voorschriften voor mijn vrienden, dat werkt (denk ik ook) alleen maar averechts.
Minoesquote:Op donderdag 14 juli 2005 14:40 schreef minoes_ het volgende:
Merisse........wat balen weer meis,wel lekker dat jullie er ff uit zijn geweest.
Ik denk dat het normaal is dat je dat voelt, toen ik graag zwanger wilde worden en het niet lukte vond ik het ook veel 'erger' om zwangeren te zien dan om mensen met een klein kindje tegen te komen. Nu zal dat voor jullie (excusez le mot) inderdaad nog veel heftiger zijn omdat jullie veelquote:Op zondag 17 juli 2005 23:23 schreef katinka het volgende:
pfff. ik dacht dat het aan mij lag, hebben jullie gewoon hetzelfde. Die groeiende bolle buiken steken inderdaad het meest. En dat zelfvertrouwen wat die vrouwen ineens uitstralen (zal wel aan mij liggen), lijkt mijn gevoel van falen alleen nog maar meer aan te wakkeren.
Ik kom dus ook geregeld in die dorre woestijn thuis. Alhoewel woestijn... eerder kille stille vlakte. Na zo'n confrontatie (die eigenlijk wel meeviel) kan een dip wel dagen aanhouden, gek wordt ik er van.
Herkenbaar! De eigenlijke ontmoeting valt mee alleen daarna val je in zo'n gat. Mijn man dacht/hoopte al dat mijn reactie heel erg meeviel. Maar dat was voordat ze weg waren. Pas in bed kwamen de tranen. En de dip is beslist nog niet over nu.quote:Op zondag 17 juli 2005 23:23 schreef katinka het volgende:
Na zo'n confrontatie (die eigenlijk wel meeviel) kan een dip wel dagen aanhouden, gek wordt ik er van.
Ik bedoel ook niet dat t niet tactloos kan zijn. Ik bedoel alleen dat ik het zelf ook gedaan zou kunnen hebben omdat je iemand bv ook niet voor het hoofd wil stoten door diegene overal van buiten te sluiten.quote:Op vrijdag 7 oktober 2005 11:08 schreef bixister het volgende:
het ging hier toch niet om een geboortekaartje?! maar om een site waar je geboortekaartjes kan bestellen! behoorlijk tactloos inderdaad lijkt me. maar goed 't is al uitgepraat begrijp ik.
Even een update m.b.t. die vrienden met de geboortekaartjeswebsite. Hun kindje is inmiddels geboren en we hebben twee weken na de geboorte daarover een e-mailtje gekregen... We hebben een e-mailtje teruggestuurd met onze felicitaties en een plaatje van hun eigen geboortekaartjes-site *hint* Maar ik vind het maar vreemd, of vinden jullie dat we dat over onszelf afgeroepen hebbenquote:Op dinsdag 4 oktober 2005 22:56 schreef Merisse het volgende:
Kreeg zojuist een mailtje van vrienden (die helemaal op de hoogte zijn van ons verhaal) met een link naar hun nieuwste business. Ik onwetend de website openen: juist ja: geboortekaartjes
Ik zou zelf afbellen met de boodschap dat je haar bezorgdheid oprecht waardeert, maar dat je geen zin hebt in een gesprek over gevoelens die je zelf niet zo hebt. Toch jammer om voor zoiets in de stress te zitten?quote:Op maandag 27 februari 2006 09:50 schreef Merisse het volgende:
Ik heb het gevoel dat mij iets opgedrongen wordt wat ik zelf niet zo voel. Ik voel me aangevallen en onder curatele gesteld. Ik zou natuurlijk kunnen weigeren met haar te praten maar ze wil me helpen en dat geloof ik ook wel.
Heeft er iemand nog goede raad, adviezen, zienswijzen? Ik ben zo in de stress hierover![]()
Maar weet je wat nou zo jammer is, als ze dit zou doen, dan komt dat weer over als 'onaardig' of 'kop in het zand stekerig'.quote:Op maandag 27 februari 2006 10:02 schreef miss_dynastie het volgende:
Ik zou zelf afbellen met de boodschap dat je haar bezorgdheid oprecht waardeert, maar dat je geen zin hebt in een gesprek over gevoelens die je zelf niet zo hebt. Toch jammer om voor zoiets in de stress te zitten?
Edit- vergeet ik nog te zeggen dat ik heel blij ben dat het zo goed met je gaatquote:En dat die vriendin met je wil praten... ze zal het best heel goed bedoelen maar ik zou, als ik jou was, eerlijk tegen haar zeggen dat je waardeert wat ze probeert te doen maar dat je graag wil dat zij gewoon een vriendin van je is, en dat als jij denkt dat je hulp nodig hebt, dat je dat dan zelf zou gaan zoeken.
Ik kan me namelijk wel goed voorstellen dat je voelt dat je wel heel erg bekeken en geanalyseerd word.
Ja, weet ik, maar ik geloof dat ik daar zelf niet zo mee zou zitten, als ik eerlijk ben. In elk geval zeker niet over het 'onaardig' gedeelte, jammer dan. Dat ze gaat denken 'die steekt d'r kop in het zand'- tja, dat zal wel een logisch gevolg zijn, maar geen enkele garantie dat dat na zo'n gesprek niet zo is.quote:Op maandag 27 februari 2006 10:06 schreef Brighteyes het volgende:
Maar weet je wat nou zo jammer is, als ze dit zou doen, dan komt dat weer over als 'onaardig' of 'kop in het zand stekerig'.
Je bent dan eigenlijk al in een hoek gedrukt voor je er zelf ook maar iets over hebt kunnen zeggen.
Ik vind echt dat als dit een vriendin is, dat ze dan van je aan moet nemen dat ze er blijkbaar helemaal naast zit. Je moet zulke dingen toch gewoon "recht kunnen zetten" als er iets geroepen wordt dat helemaal niet klopt? Als die vriendin dan denkt dat ze het alsnog beter weet en aanvoelt dan Merisse zelf, sja, dan is het gewoon een heeeeeeeel gekke vriendin, vind ik.quote:Op maandag 27 februari 2006 10:06 schreef Brighteyes het volgende:
Maar weet je wat nou zo jammer is, als ze dit zou doen, dan komt dat weer over als 'onaardig' of 'kop in het zand stekerig'.
Je bent dan eigenlijk al in een hoek gedrukt voor je er zelf ook maar iets over hebt kunnen zeggen.![]()
Hmmm, nee, dat hoeft ook niet. Maar je kan toch best aangeven dat je geen zin hebt om ergens over te praten? Die vrijheid moet je elkaar gunnen, vind ik.quote:Op maandag 27 februari 2006 10:20 schreef Belana het volgende:
Nou en ik vind dat jullie allemaal bijzonder negatief zijn over een bezorgde vriendin. Ik vind de actie van de vriendin op zich ook niet slim nee, maar om nou meteen de deur dicht te gooien? Wat voor vriendin ben je zelf dan?
Daarom zei ik dus dat ik iets zou zeggen als 'ik waardeer wat je probeert te doen, maar als ik denk dat ik hulp nodig heb zal ik die zelf aan zoeken, ik heb liever dat jij gewoon een vriendin van mij blijft'.quote:Op maandag 27 februari 2006 10:20 schreef Belana het volgende:
Nou en ik vind dat jullie allemaal bijzonder negatief zijn over een bezorgde vriendin. Ik vind de actie van de vriendin op zich ook niet slim nee, maar om nou meteen de deur dicht te gooien? Wat voor vriendin ben je zelf dan?
Maar volgens mij is zit hier wel een verschil in, dat jij idd gewoone en vriendin bent die bezorgd bent en dat er bij het geval van Merisse sprake is van een vriendin die psychologe is, die dan eerst je man belt en dan een gesprek met je wil.quote:Op maandag 27 februari 2006 10:22 schreef Belana het volgende:
Ik heb het zelf ook een tijd lang met een vriendin gehad waar het tijden lang slecht mee ging en op een gegeven moment wen je daaraan en is het op een bepaalde manier moeilijk om aan te nemen dat het wel goed gaat of iig beter. Maar de bezorgdheid is oprecht. Ik heb ook wel eens (onterecht) gevraagd of ze niet te hard van stapel liep, maar daar konden we dan gewoon over praten. Dat is vriendschap voor mij.
Ik vind het toch anders als een 'gewone' vriendin bezorgd over je is en vraagt hoe het met je gaat dan wanneer een vriendin in de hoedanigheid van haar functie als psychologe een 'gesprek' met je wil hebben. Dat klinkt toch wel heeeeeeel anders. In het geval van de gewone vriendin moet dat kunnen, je mag als vrienden je bezorgdheid uitspreken (en tegenspreken als het gewoon niet blijkt te kloppen) maar als je je ongevraagd beroepsmatig ermee gaat bemoeien vind ik het echt te ver gaan.quote:Op maandag 27 februari 2006 10:37 schreef Belana het volgende:
gedwongen moet iemand niet worden natuurlijk, dat lijkt me idd niet de bedoeling. Als het echt helemaal zo voelt dan zou ik ook in de verdediging gaan ja. En tja, die vriendin heeft het echt niet slim gedaan nee, dat ben ik met iedereen eens. Misschien ligt het dan ook meer aan de verhouding tussen die vriendin en merisse of het het waard is ofzo. Uiteraard spreek ik ook vanuit mijn eigen perspectief. Ik ben iemand die niet zo snel boos is op vriendinnen, zelfs niet met dit soort acties.
Kan me helemaal voorstellen, het is bij mij ook een proces geweest. Ik ben blij voor je dat je hier nu niet hoeft te zijn en ik hoop dat je hier nooit hoeft te komen.quote:Op vrijdag 3 maart 2006 16:38 schreef Slaapmeisje het volgende:
Misschien "kop in het zand" techniek van mij, maar ik probeer zoveel mogelijk dit topic te vermijden zolang we nog een kans hebben op zwangerschap. Zoals de meiden hierboven vraag ik me ook af hoe het gesprek is verlopen.
Dikke knuffeljompels,
Slaapmeisje
Jawel, we gaan nog wel een cryo-poging doen in het voorjaar..quote:Op zondag 5 maart 2006 09:47 schreef Brighteyes het volgende:
Jullie gaan niet meer proberen kindjes te krijgen Annemiek?
Tajno, hoe is het met je? Zijn jullie al begonnen met de IVF?quote:Op zondag 1 januari 2006 18:27 schreef Tajno het volgende:
we kunnen op dit moment ook niet meer dan hopen dat we ergens rond februari mogen starten met onze derde volledige poging en dat die wel gaat slagen. Om dat toch wat te ondersteunen gaan we ditmaal dan ook voor een terugplaatsing met 2 embryootjes.
quote:Op vrijdag 22 juni 2007 16:29 schreef dvdk het volgende:
ik heb wel wat sperma voor julie hoez hier dus als ik kan helpen...
quote:Op vrijdag 22 juni 2007 16:33 schreef phluphy het volgende:
[..]
Kun je!
Produceer een paar liter, smeer jezelf ermee in, lik je handen daarna af en laat het 2 jaar inwerken. Bij voorkeur gedurende die 2 jaar niet eten, drinken of bewegen.
Oh ja, en vooral niet ademhalen!
Dank!![]()
Ik lees hier altijd mee, maar dit is echt de eerste keer dat er een glimlach verschijnt op mijn gezicht.quote:Op vrijdag 22 juni 2007 16:33 schreef phluphy het volgende:
[..]
Kun je!
Produceer een paar liter, smeer jezelf ermee in, lik je handen daarna af en laat het 2 jaar inwerken. Bij voorkeur gedurende die 2 jaar niet eten, drinken of bewegen.
Oh ja, en vooral niet ademhalen!
Dank!![]()
Ja dat denk ik nu ook. Maar op dat moment wild eik dat gewoon niet. Ik weet ook al niet eens meer waarom. Nu heb ik er 1 van augustus. Dus schiet mij maar lek waarom ik dat toen niet wilde. Maar ik snap dus wel dat mensen zo denken.quote:Op woensdag 9 januari 2008 21:12 schreef snoopy het volgende:
Meen je dat nou Menicole? Als je een kindje wil maakt het toch geen bal uit wanneer het geboren wordt?
Dat weet je nooit en die keuze heeft eigenlijk niemand.quote:Op woensdag 9 januari 2008 21:08 schreef MeNicole het volgende:
Sorry maar ik vind het ook niet raar dat ze dat niet willen. Ik wilde na mijn miskraam ook niet meteen weer zwanger worden want dan zou de kleine in juli komen en dat wilde ik niet. Ik snap best dat het op jou en meerdere verkeerd overkomt maar als ze toch weten dat het wel lukt en ze hebben een keuze. Waarom dan niet!
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |