Ongewenste kinderloosheid (lotgenotencontact)

De link van BE (ze heeft hem van mijn weblog ), maakt me soms nog aan het huilen, de brief al niet meer (ik ken hem al een poosje). Ik zou die brief overigens nooit sturen, maar de link 'Empy Arms' heb ik wel op mijn weblog gezet voor familie, vrienden en voor wie dan ook die mij kent. Dat was wel een bewuste keuze.

"Soms voel ik de paniek wegglijden en leer ik stukje bij beetje met kinderloosheid om te gaan."

Echte paniek heb ik nooit gekend, maar in deze zin herken ik mijzelf op dit ogenblik. Momenteel ben ik niet zo onderhevig aan die heftige en rauwe emoties die ik nu bij jou zie, Merisse. Goddank uiteraard, maar desalniettemin ken ik ze natuurlijk wel.

Nu ik de dingen dan toch in een helder licht bezie, zonder die directe pijn te voelen, weet ik ook dat het een weg is die je alleen moet bewandelen. Je kan wel willen dat anderen (met kinderen) of de anderen die nog geen kinderen hebben je begrijpen, jouw diepste pijn voelen, maar dat is ondoenlijk. Ze kunnen meeleven, meedenken, meehuilen, maar voelen kunnen ze het niet. Zoals er veel verdrietige dingen zijn in een mensenleven (zoals ziekte, overlijden, verlies) waarvan we begrijpen dat het erg is, maar die we misschien nooit helemaal kunnen invoelen. Het kan zelfs je partner zijn die dat gevoel (nog) niet helemaal kan begrijpen, pijnlijk, maar wel de realiteit. Geloof me, ik zou wel eens willen dat ze het konden voelen, maar dat wil je een ander ook niet aandoen. En het punt is: of een ander je nou begrijpt of niet, je moet er toch zelf mee leven.

Ik heb een vriendin en die is heel veel ouder dan ik, in de zestig. Hoe het zo heeft kunnen ontstaan dat er vriendschap ontstaan is weten we niet, maar we voelen het. We hebben ook iets gemeen, ook zij en haar man hebben nooit kinderen kunnen krijgen. Ik heb haar wel eens gevraagd: 'hoe ben je daar dan door heen gekomen en hoe doe je dat?' 'Er is geen speciale manier', zei ze toen, 'voor mij was het mijn werk waar ik houvast aan had, voor jou kan dat wel iets anders zijn'.

Eén van mijn grootste angsten was (en is nog hoor) dat gevoel van 'alleen overblijven'. Nu heb ik leuke neefjes en nichtjes, maar die gaan later heus niet hun oude oom en tante nog bezoeken . Kinderen van vrienden komen graag aanwaaien, maar voor hoe lang nog?

En wat ik dan ook nog heb: de zoon van onze buren is vaak met een vriend van hem bij ons. Ze zijn 18. We komen ook best vaak bij de buren en juist die oudere 'kinderen' vind ik zo leuk. Die opgeschoten knullen met hun druktemakerij, die tassen van zich afgooien, schoenen en jassen overal. Hoeveel zorgen je ook hebt misschien, wat moet het leuk zijn die grote jonge mensen in huis. Dan vind ik het erg dat ik geen kinderen heb. Ik denk haast nooit aan babies of kleine kinderen, maar vaak aan wat oudere kinderen.

Pleegzorg overwegen we. Een klein stukje meewandelen in het leven van een kind.

Pfft Tink, wat kun je dit goed onder woorden brengen.. Ik gebruik hem zelden, maar , voor jou en je vent!

Dat waren zomaar wat dingen trouwens die in me opkomen, ze zijn verder niet aan elkaar gerelateerd of zo. Behalve dan aan het hele onderwerp 'ongewenste kinderloosheid'.

Voor pleegzorg zouden jullie trouwens een hele goeie zijn..

Het FIOM (oa) organiseert hierover ook (contact)avonden:

quote:

In samenwerking met diverse ziekenhuizen, organiseert de Fiom sinds een aantal jaren thema-bijeenkomsten voor mensen die bezig zijn met vruchtbaarheidsbehandelingen of daarmee van start gaan.
Voor veel mensen met vruchtbaarheidsproblemen is de periode van onderzoeken en behandelingen een moeilijke tijd. Naast de lichamelijke belasting kan het ook emotioneel zwaar zijn om de onderzoeken en behandelingen te ondergaan. Vaak is het moeilijk om ervaringen, gevoelens en twijfels te delen met anderen, terwijl daar wel behoefte aan is. De bedoeling van deze thema-avonden is om met mensen in een vergelijkbare situatie van gedachten te wisselen. De avonden starten telkens met een inleiding. Vervolgens is er gelegenheid om met elkaar in gesprek te gaan. Elke avond staat een ander thema centraal.

Fiom-bureau Nijmegen i.s.m. UMCN St. Radboud
Locatie: UMCN St. Radboud, Nijmegen, poli-kliniek 21, Majoor B zaal, 2e verdieping
Tijdstip: dinsdagavond van 19.30 uur tot 21.30 uur
7j uni 2005: ‘Hoe beïnvloeden vruchtbaarheidsproblemen het leven?’
Informatie en aanmelding:
Fiom-bureau Nijmegen, tel. 024 – 329 40 53, bereikbaar op werkdagen tussen 9.00 uur en 13.00 uur, e-mail: nijmegen@fiom.nl

Ze hebben ook gespreksgroepen. Meer is te vinden op de site van Freya, onder 'Lotgenotencontact'.

13 September hebben ze in Leeuwarden een avond:

quote:

13 september 2005
'Ongewenst kinderloos, een onzichtbaar verlies'
Gevoelens van verlies en rouw kunnen hevig zijn als de zwangerschap uitblijft. Hoe gaat u hiermee om binnen uw relatie en met uw omgeving, familie, vrienden, werk, de maatschappelijke context?
Bron

Misschien heb je er ook voor je man iets aan. Op zo'n avond zal hij wel zien dat jij niet de enige vrouw bent die het er zo moeilijk mee heeft, en misschien zijn er voor hem wel mannen met wie hij er over kan praten, die in dezelfde situatie als hij/jullie zitten.
Maar je hoeft natuurlijk niet direct te gaan, volgend jaar houden ze vast wel weer van dit soort avonden.

Ik mis ook de zwangerschap, Merisse, en dat contact met dat kleine lijfje zoals je met een baby kunt hebben, maar dan met mijn eigen kind.

Ik dacht dat ik mijn kinderloosheid had verwerkt en geaccepteerd, dat ik er wel was. De geboorte van mijn neefje heeft me in eerste instantie voorzichtig aan het twijfelen gebracht, maar het werd steeds duidelijker: ik heb het niet geaccepteerd en verwerkt en ik zou zo nogmaals in de mmm stappen (met alle ellende van dien) om het alsnog te proberen.

De vakantie van afgelopen week heeft me in een dal gebracht waar ik maa rniet uit kan krabbelen. De hele week genieten van dat lieve mannetje, zorgen voor hem, hem eten geven, zien hoe hij slaapt, spelen en zwemmen met hem. Ik weet niet wat ik met mezelf aan moet. Ik wil dat ook en ik wil dat zo ontzettend graag, dat het pijn doet. Het ws heerlijk en confronterend tegelijk en ik vraag me nu af hoe ik verder moet.

Ik zal wel weer opkrabbelen en verder gaan, daarvan ben ik overtuigd. Ik heb echter wel het gevoel dat ik mijn leven anders moet gaan leven, dat ik een leven wil gaan leiden waarin een kind niet eens zou passen, zodat het beter te accepteren is dat er geen kind is. Reizen, samen met mijn vriend naar het buitenland voor langere tijd bijvoorbeeld. Ik sluit niet uit dat we er over niet al te lange tijd inderdaad tussenuit knijpen.

quote:

Op woensdag 1 juni 2005 20:16 schreef miss_sly het volgende:
Ik heb echter wel het gevoel dat ik mijn leven anders moet gaan leven, dat ik een leven wil gaan leiden waarin een kind niet eens zou passen, zodat het beter te accepteren is dat er geen kind is. Reizen, samen met mijn vriend naar het buitenland voor langere tijd bijvoorbeeld. Ik sluit niet uit dat we er over niet al te lange tijd inderdaad tussenuit knijpen.

Dat is ook 1 van de redenen waarom ik momenteel overweeg te gaan promoveren naast mijn baan. Dat wordt een dusdanig drukke bedoening dat ik daardoor waarschijnlijk volledig in beslag word genomen.

Maar dit terzijde.

Ik weet niet hoe het is en hoe het voelt, wat jullie doormaken en doorstaan iedere maand weer

Maar hier speelt het ook in de naaste omgeving erg mee, en dat is niet altijd even gemakkelijk, zowel voor hun als voor ons.
Zo durfde ik ook bijna niet tegen die personen te vertellen dat wij een kindje verwachten.
Maar toen we het ze vertelden waren ze ook erg opgelucht, en vonden het fijn dat ze het nu wisten.
Ook zei hebben zich "gestort" op de neefjes en nichtjes en dat gaat goed (wat ze ervan zeggen)
Ik heb voor hun wel een enorm respect opgebouwd, want het lijkt me ook zo moeilijk om anderen kinderen te zien krijgen en dan ook nog zo intens verliefd zijn op de kinderen.
En bij hun wilt hun "grootse wens"maar niet lukken.

Meiden ik heb ook respect voor jullie, want het lijkt me niet gemakkelijk om telkens weer te moeten aanhoren en aanzien hoe het bij de anderen wel wilt lukken

quote:

Op woensdag 1 juni 2005 20:22 schreef thaleia het volgende:

[..]

Dat is ook 1 van de redenen waarom ik momenteel overweeg te gaan promoveren naast mijn baan. Dat wordt een dusdanig drukke bedoening dat ik daardoor waarschijnlijk volledig in beslag word genomen.

Maar dit terzijde.

Waarom terzijde?
Ik kan me daar heel best iets bij voorstellen. Ik heb meer en meer zo'n gevoel: als ik dan toch geen burgerlijk leven ga leiden met een gezinnetje, dan moet mijn leven ook niet eens een beetje burgerlijk lijken. Burgerlijk bedoel ik dan niet negatief, maar hetgeen zou pasen bij een gezinnetje: koophuis, werk, auto, hobbies, familiebezoekjes, sporten, poetsen, klussen.
Zonder gezin/kind hoef ik al die andere zooi ook niet zo nodig, want dat herinnert je er alleen maar aan dat het niet compleet is zoals je had gedroomd.

Terzijde omdat het dus voor mij niet (of nog niet, weet ik veel hoe het gaat lopen) het enorm grote allesoverheersende probleem is zoals bij anderen wel, als ik de teksten hier goed interpreteer.

Ik herken wel heel goed wat je zegt: ik wil niet hetzelfde leven als al mijn vrienden, met alleen een 'gat' op de plek waar voor hen zo ongeveer het belangrijkste zit. Dan inderdaad liever iets heel anders: me volledig richten op sport, studie, werk, toneel, en/of reizen. Dan valt het 'gat' niet zo op, sterker nog, het wordt dan opgevuld met iets heel anders, waarvoor je ook passie kunt voelen.

Voor mij is dat niet een gat opvullen, maar léven. En of er in dat leven ook kinderen passen, is een volgende vraag, tevens een luxe vraag dus! Al weet ik overigens nog helemaal niet of het wel kán en ik zie dat absoluut niet als iets vanzelfsprekends. Al ik hoor hoeveel verdriet vriendinnen (of kennissen) hebben vanwege miskramen, als ik hoor over zieke/ doodgeboren kinderen, huwelijken die stranden na het krijgen van kinderen, of mijn zus spreek die na het krijgen van haar tweede kind een tumor in haar baarmoeder bleek te hebben waar ze nooit helemaal van zal genezen, dan denk ik dat het sowieso beter is om niet mijn geluk af te laten hangen van het wel of niet krijgen van kinderen. Je weet nooit hoe het leven zal gaan lopen.

Echter, ik ben niet bekend met een groot verlangen naar kinderen. Dus ik denk dat ik absoluut niet kan weten wat vrouwen die hier posten voelen. Ik verwonder me er wel over dat sommige vrouwen dat zo sterk hebben, en andere vrouwen niet. En ik vind het ook treurig dat het mensen zo ongelukkig kan maken.

Goed stukje Meris. En wat, wie er ook over zegt pijn is altijd egoitisch, arrogant want niemand anders voelt het op dezelfde manier. Daarom juist denk ik ook dat welke pijn dan ook nooit aan iemand anders is uit te leggen en dat hoeft ook niet. Het is er en je moet het zelf leren accepteren (eerste stap in elk rouwproces; ontkenning) dus dat vergt tijd en liefst ook idd begrip van dierbaren. De rest, heb ik langzaam geleerd, is de rest....
Zelf weet ik nog steeds niet of wij altijd ongewenst kinderloos zullen blijven omdat wij nog tussen de IVF behandelingen inzitten. Maar toch vanaf de dag dat ik gehoord heb dat we die stap moesten nemen speelt dat altijd door mijn hoofd. Mijn vriend zit nog steeds in de fase dat hij 'zeker weet' dat het wel gaat lukken. Toch probeer ik ook vooruit te kijken naar 'wat als' en wat al is genoemd we dan met ons leven gaan aanvangen. Alles helemaal anders doen; werk omgooien, vaker op vakantie, meer leuke dingen beide partime werken ipv fulltime en meer gaan genieten van andere dingen die dus niet kunnen wanneer er wel kinderen zijn. Maar hoe je dat leert accepteren weet ik nog steeds niet.
Vanaf ongeveer mijn 15e wist ik al dat ik zooo graag moeder wilde worden. Je ziet het plaatje van je leven al voor je. Die liefste partner vinden die datzelfde wenst (jep zelfs die 'selecteer' je daarop hoe erg, maar ik weet uit ervaring met mijn vorige vriend die geen kinderen wilde dat je relatie erop kan stranden!), je gaat bedenken wanneer je wilt samenwonen, trouwen wat als er later kinderen zijn, wat als je later opa of oma wordt.
Je kunt pijnen/verliezen niet vergelijken met elkaar nooit maar hoe leg je iemand anders uit wat het met je doet als je je hele toekomst in duigen ziet vallen?
Iemand die het vermogen tot lopen verliest terwijl diegene altijd Olympisch kampioen hardlopen wilde worden? Iemand die Goddelijk piano kan spelen maar zijn handen nooit meer kan gebruiken? Nee, zoals ik al schreef het is nergens mee te vergelijken. En anderen mogen dat over-dramatisch vinden zelfs lotgenoten mogen dat vinden, ieders recht maar ook kan niemand anders voor een ander bepalen HOE dramatisch zo een drastische verandering van je huidige leven en je toekomstige leven is!
Ik denk ook dat er niet voor niets hulpinstanties zijn die speciaal alleen maar gericht zijn op de hulp voor stellen die ongewenst kinderloos zijn en blijven. Misschien geeft dat een beetje aan wat de impact is van het kinderloos blijven?

Tajno, mooi verwoord hoor

quote:

Op dinsdag 31 mei 2005 23:39 schreef Tinkerbell het volgende:
Momenteel ben ik niet zo onderhevig aan die heftige en rauwe emoties die ik nu bij jou zie, Merisse. Goddank uiteraard, maar desalniettemin ken ik ze natuurlijk wel.

Maar het heeft me na 2 kutopmerkingen zo weer te pakken.

Verdriet doet letterlijk pijn, tot in de puntjes van je vingers voel je dat.

Ik weet niet hoe het is, ik weet dat ik niet het juiste kan zeggen.
Behalve dat ik aan jullie denk

Wat kut, Tink

Hoewel mijn situatie slechts ten dele overeenkomt, wil ik er wel iets van kwijt.

Door een operatie zal ik nooit kinderen kunnen krijgen. Het "geluk" bij dit ongeluk is, dat ik ook nooit een kinderwens heb gehad, niet heb en niet zal krijgen ook.

Het ambivalente hierin is dat ik me wel vreselijk op kan winden over de vragen die je krijgt. Wij zijn bijna een jaar geleden getrouwd en met enige regelmaat moet ik me de vragen en opmerkingen laten welgevallen. Met name mijn schoonouders zijn daar goed in.
En hoewel ik geen kinderwens heb, heb ik ook niet echt veel te kiezen, fysiek is het gewoon onmogelijk. Het feit dat een kind niet het liefste is wat ik zou verlangen maakt het dragelijk dat mijn lichaam niet functioneert zoals het zou moeten.

Ik word vreselijk boos over opmerkingen als "word je schoonmoeder al oma?" of "staat er bij jullie al een broodje in de oven?". De onbeschoftheid om zo'n vraag te stellen... nog los van het feit dat het een zeer persoonlijke vraag is die alleen jou en je partner aangaat, vind ik het ook nog eens enorm kwetsend. Je weet tenslotte nooit in hoeverre de kinderloosheid gepland is, of juist hoe ongewenst die kinderloosheid is.

Hoi GM, ja verschrikkelijk, die opmerkingen. Of je nou geen kinderen wil of niet kan krijgen: een deel van die opmerkingen komen overeen. Heel vervelend

Er loopt hier in OUD een topic over [OUD] Dingen die je nooit meer wilt horen - Deel 2 en er zijn her en der in andere fora ook wel topics over 'geen kinderwens hebben' en dergelijke opmerkingen (alleen kan ik die zo gauw niet vinden).

Dat kan ik me levendig voorstellen Merisse. Ik zou jezelf niet teveel opleggen dat je 'moet' gaan omdat anders...
Misschien kun je je voornemen om het eerst bij 1 te proberen in het najaar en ze niet alle 5 achter elkaar te plannen. Als die 1e dan tegenvalt, hoef je de anderen niet af te bellen. Maar bij hen gaat het dan gewoon nog wat langer duren voordat je komt. Echt hoor, echte vrienden verlies je hier niet door.

Bij mij werkt het contact aanhalen met kinderloze verwaterde vriendschappen heel goed.
Ik heb er veel aan om te zien hoe zij in het leven staan. Alleen naarmate je ouder wordt wordt die groep waarschijnlijk wel kleiner...
Wat mij uiteindelijk gelukt is, is dat stemmetje in je hoofd, wat je steeds zegt dat je eens moet gaan onder controle te krijgen. En het lucht zo op als je het van jezelf niet hoeft. Als je daaraan toe kan geven, ben je waarschijnlijk veel eerder toe aan contact.

Mijn beste vriendin zei laatst nog heel handig dat ze niet begreep waarom wij niet veel meer met vakantie gaan, weekendjes weg, erop uit! Zij zou het wel weten. Ga trouwen, geef een leuk feest, doe eens gek!
Het was echt wel goed bedoeld...
Ik heb me ingehouden, omdat ik me realiseerde dat mensen met kinderen gewoon niet precies kunnen begrijpen wat je doormaakt. En daarnaast ook niet beseffen wat een medische behandeling met je portemonnaie doet.

Anyway, ik leef met je mee. Die klote ook

Een stel in mijn omgeving heeft trouwens een paar maanden geleden een brief gestuurd naar iedereen met niet zo'n dramatische inhoud als in de openingspost, maar toch wel redelijk heftig, met allemaal instructies erin welke dingen we maar niet moesten zeggen en dat ze geen behoefte hadden aan goedbedoelde opmerkingen etc. etc., kortom alleen maar wat we NIET moesten doen. Gevolg: het contact verwatert nogal, van hun kant omdat zij het moeilijk hebben om op bezoek te gaan bij stellen met kinderen (zie posting Merisse), maar ook van de kant van de anderen omdat die zich geen houding weten te geven en niet weten hoe ze het dan wel goed kunnen doen. Hebben geen idee welke onderwerpen ze moeten aansnijden, durven niet over hun eigen kinderen te praten etc. en nemen dus zelf ook steeds minder het initiatief om eens af te spreken.

Da's wel iets om rekening mee te houden, het speelt van de andere kant ook en het is dus niet zo dat het contact minder is wanneer het ongewenst kinderloze stel het eventjes niet trekt en daarna weer uitstekend is op het moment dat zij daar weer aan toe zijn. Zo makkelijk gaat het helaas niet, je kunt vrienden wel een tijdje 'in de wachtstand' zetten maar niet eeuwig, zij kunnen dingen die voor hen heen belangrijk en wezenlijk zijn niet meer met het kinderloze stel delen, kortom er verandert van beide kanten nogal wat en niet elke vriendschap overleeft dat.

dat klopt, dat maakt het ook zo moeilijk. Maar als ik naar mezelf kijk, probeer ik het bij mijn vrienden regelematig wat luchtig te houden. Het echte 'drama' speelt zich thuis af en hier.
Maar de frequentie van afspreken ligt wel veel lager. Maar je kunt niet de schijn ophouden als je je zo klote voelt. En de confrontatie is inderdaad voor beide partijen lastig alleen voor de kinderloze wel iets heftiger vind ik (maar ja ik ben dan ook de kinderloze).
Dus als je geen kinderen kunt krijgen, veranderd je leven ook op dat vlak nog eens negatief.

Anyway, het blijft geven en nemen...en hopen dat je vriendschappen het niet allemaal begeven

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 15:55 schreef thaleia het volgende:
Een stel in mijn omgeving heeft trouwens een paar maanden geleden een brief gestuurd naar iedereen met niet zo'n dramatische inhoud als in de openingspost, maar toch wel redelijk heftig, met allemaal instructies erin welke dingen we maar niet moesten zeggen en dat ze geen behoefte hadden aan goedbedoelde opmerkingen etc. etc., kortom alleen maar wat we NIET moesten doen. Gevolg: het contact verwatert nogal, van hun kant omdat zij het moeilijk hebben om op bezoek te gaan bij stellen met kinderen (zie posting Merisse), maar ook van de kant van de anderen omdat die zich geen houding weten te geven en niet weten hoe ze het dan wel goed kunnen doen. Hebben geen idee welke onderwerpen ze moeten aansnijden, durven niet over hun eigen kinderen te praten etc. en nemen dus zelf ook steeds minder het initiatief om eens af te spreken.

Ik vind dat ook niet gek dat dat contact verwaterd. Een dergelijke brief, vooral met een opsomming van wat je allemaal niet moet doen/zeggen... ik kan me voorstellen dat dat niet bij iedereen even goed valt.

Ik kan me heel goed voorstellen dat geen kinderen kunnen krijgen een enorm verdriet is. Hoe erg dat verdriet is kan ik me natuurlijk niet voorstellen, omdat ik dat verdriet niet heb.
En dat geldt voor je gehele omgeving, zij hebben jouw verdriet niet, dus het is ondoenlijk om van ze te verlangen dat ze een stuk van hun eigen leven gaan verloochenen om niet op tenen te trappen.
Juist daarmee maak je, denk ik, dat je voortdurend op tenen blijft trappen.

Een vriendschap waarbinnen over bepaalde zaken niet gesproken kan/mag worden is denk ik geen lang leven beschoren.

Zoals Thaleia omschrijft (of liever, zoals het op mij overkomt) lijkt het alsof het als een nogal voldongen feit is gepresenteerd waarbij iedereen zich maar naar het stel dient te richten en zo werkt het niet denk ik.

Ik ben het met Thaleia eens dat dat zeker iets is om rekening mee te houden. Je hoeft je eigen verdriet absoluut niet op een lager plan te zetten, verdriet is er nu eenmaal. Maar, ik denk ook dat veel mensen (en ik beweer hiermee niet dat de TS dat doet, ik spreek nu echt in het algemeen) hun verdriet koesteren.
Hoe vervelend en akelig en naar het ook is, op een gegeven moment zul je er toch mee moeten leren leven dat iets wat jij heel graag zou willen in elk geval op de natuurlijke wijze niet kan.

Je kunt bij je omgeving namelijk niet afdwingen dat zij net als jij een groot deel van de tijd met jouw verdriet bezig zijn.

quote:

Op dinsdag 14 juni 2005 10:20 schreef GM het volgende:

Het ambivalente hierin is dat ik me wel vreselijk op kan winden over de vragen die je krijgt. Wij zijn bijna een jaar geleden getrouwd en met enige regelmaat moet ik me de vragen en opmerkingen laten welgevallen. Met name mijn schoonouders zijn daar goed in.

Jeetje GM, als zelfs je schoonouders er zo mee om gaan...weten ze wel van jouw situatie af?
Maar dan nog. Ik begrijp je boosheid volkomen.
Ik kan zelf alleen nog maar bot reageren op zulke vragen. Meestal zeg ik dat het ze niet aangaat.
En daarmee basta. Dat werkt toch wel het beste. Zulke dingen hoor je niet te vragen.

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 17:11 schreef GM het volgende:

Ik ben het met Thaleia eens dat dat zeker iets is om rekening mee te houden. Je hoeft je eigen verdriet absoluut niet op een lager plan te zetten, verdriet is er nu eenmaal. Maar, ik denk ook dat veel mensen (en ik beweer hiermee niet dat de TS dat doet, ik spreek nu echt in het algemeen) hun verdriet koesteren.
Hoe vervelend en akelig en naar het ook is, op een gegeven moment zul je er toch mee moeten leren leven dat iets wat jij heel graag zou willen in elk geval op de natuurlijke wijze niet kan.

Je kunt bij je omgeving namelijk niet afdwingen dat zij net als jij een groot deel van de tijd met jouw verdriet bezig zijn.

Inderdaad, je zult er zelf mee moeten leren leven, alleen hoe snel en makkelijk dat gaat is niet te voorspellen. Op een gegeven moment was ik het echt beu en dan kun je wel willen dat het over is, maar dan hou je jezelf voor de gek. Op het moment dat ik me er aan overgaf, ging het direct een stuk beter. Ik hoef niet alles te doen wat hoort. Ik mag van mezelf wel eens een afspraak afzeggen/verzetten. Een week voordat ik ongesteld moet worden kan ik bijvoorbeeld wel eens doorslaan met negatieve gevoelens en verdriet. Dat heb ik dan gewoon niet goed onder controle.
Als ik me zo voel spreek ik met niemand wat af, want dan gaat het dus niet goed. Terwijl ik me de volgende dag weer volledig in de hand kan hebben. Het gaat met pieken en dalen.......
Het is dus niet zo dat ik mijn verdriet helemaal niet deel, maar bewust met mate.
Dus geen voorschriften voor mijn vrienden, dat werkt (denk ik ook) alleen maar averechts.

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 19:55 schreef katinka het volgende:

[..]

Jeetje GM, als zelfs je schoonouders er zo mee om gaan...weten ze wel van jouw situatie af?
Maar dan nog. Ik begrijp je boosheid volkomen.
Ik kan zelf alleen nog maar bot reageren op zulke vragen. Meestal zeg ik dat het ze niet aangaat.
En daarmee basta. Dat werkt toch wel het beste. Zulke dingen hoor je niet te vragen.

Mijn schoonouders zijn, zachtjes gezegd, euh, nogal ongevoelig voor andermans gevoelens. Met name schoonmama is daar goed in. Die zat het bezoek van de kleinkinderen al te verdelen bij mijn moeder, voor er uberhaupt maar sprake is van kleinkinderen.
Wij hebben uiteindelijk de keus gemaakt, geen kinderen. Dat is een beslissing die je samen neemt en zeker niet van de ene dag op de andere.

Helaas kan schoonmama dat nog steeds niet accepteren. Op een of andere vreemde wijze meent ze recht te hebben op kleinkinderen (jullie kunnen je vast wel voorstellen hoe goed de verhouding is )

Ik kan heel goed begrijpen dat andere mensen IVF-trajecten ingaan en die gun ik ook van harte het o zo gewenste kind (dan weet je tenminste zeker dat het kind in een gezin terecht komt waar het echt gewenst is).

MIsschien speelt het niet kunnen krijgen onbewust mee in het feit dat ik kinderen liever bij een ander zie dan bij mezelf, ik denk het wel. Maar, met mijn medische geschiedenis heb ik ook gewoon geen trek meer in de hele molen doorgaan en ik prijs mezelf gelukkig dat we gezamelijk dat besluit hebben kunnen nemen, niet makkelijk, maar wel voor ons beiden duidelijk.
Geen valse hoop wekken, naar geen van beiden toe.

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 20:08 schreef katinka het volgende:

[..]

Inderdaad, je zult er zelf mee moeten leren leven, alleen hoe snel en makkelijk dat gaat is niet te voorspellen. Op een gegeven moment was ik het echt beu en dan kun je wel willen dat het over is, maar dan hou je jezelf voor de gek. Op het moment dat ik me er aan overgaf, ging het direct een stuk beter. Ik hoef niet alles te doen wat hoort. Ik mag van mezelf wel eens een afspraak afzeggen/verzetten. Een week voordat ik ongesteld moet worden kan ik bijvoorbeeld wel eens doorslaan met negatieve gevoelens en verdriet. Dat heb ik dan gewoon niet goed onder controle.
Als ik me zo voel spreek ik met niemand wat af, want dan gaat het dus niet goed. Terwijl ik me de volgende dag weer volledig in de hand kan hebben. Het gaat met pieken en dalen.......
Het is dus niet zo dat ik mijn verdriet helemaal niet deel, maar bewust met mate.
Dus geen voorschriften voor mijn vrienden, dat werkt (denk ik ook) alleen maar averechts.

Ik denk dat je daarmee wel op de juiste manier met je verdriet omgaat. Je negeert het gelukkig niet, maar je voert je omgeving er ook niet dood mee.
En echte vrienden weten toch wat je raakt en wat niet, die zullen daar, denk ik, best wel op een manier mee omgaan die voor beiden goed is.

Zaterdag is het 7 jaar geleden dat ik een miskraam kreeg. Het is dus nu ook 7 jaar geleden dat ik dolgelukkig was dat ik zwanger was. Wat voelde ik me goed en gelukkig en blij! Na al die jaren van ellende was het dan toch gelukt. Dat je zoveel jaar later nog steeds weet hoe je je voelde...en het verdriet van het verlies. Stel je voor, ik zou nu anders al een kind van 6 jaar gehad hebben.

Miss Sly, wat een pijnlijk idee moet dat zijn.

Ik weet dat dit een lotgenoten topic is en ik hier dus eigenlijk niets te zoeken heb. Toch wil ik jullie even laten weten dat ik blij ben dat dit topic er is. Ik kon (en kan) me niet goed voorstellen hoe het is om een sterke kinderwens te hebben en die wens maar niet vervult te zien en zeg daardoor vaak net de verkeerde dingen. Als jullie het niet erg vinden blijf ik meelurken en hoop ik op deze manier een heel stuk wijzer en begrijpender te worden.

Ik zelf weet niet zo goed hoe ik er op moet reageren, omdat het nogal gevoelig ligt.
en je daardoor niemand wilt kwetsen.
Het lijkt me een hele zware periode waar je doorheen gaat, wens je ook niemand toe.
De mensen die in deze situatie verwikkeld zijn wil ik dan ook heel veel sterkte wensen, hopelijk kunnen jullie steun vinden met lotgenoten.

be strong!!


liefs shir

Merisse, ik vroeg me af hoe het met jou gaat; of ben je soms lekker met vakantie?

Goed om weer even wat van je te horen Merisse. Ik stort mezelf tegenwoordig heel stoer in de kraamvisites, dit zal wel weer een fase zijn. Verder lees ik me een versuffing over adoptie, al zullen we daar nog heel lang op moeten wachten voordat er iets in die richting gebeurt. De verplichte VIA cursus staat voor ons tussen augustus en november volgend jaar gepland. Ook al zegt mijn omgeving dat ik echt nog wel een keer zwanger zal worden, mijn gevoel zegt van niet. Met een lichaam dat compleet in de verwarring is geraakt na het stoppen met de hormooninjecties (pas na 50 dagen ongesteld geworden) en nog maar 3 x IVF voor de boeg in september worden de kansen op een zwangerschap steeds kleiner. Ik merk dat ik mezelf afsluit van het beeld van een zwangere Slaapmeisje en begin alvast langzaam afscheid te nemen

Slaapmeisje Hier ook steeds meer twijfels,of ik wel door wil gaan.Ik denk iig.1 poging,daarna zie ik wel weer(maar dit moet eig.in het andere topic)

Merisse........wat balen weer meis,wel lekker dat jullie er ff uit zijn geweest.

Groetjes,Minoes

Merisse, ik dacht al zoiets...zaaalig Umbrië; ben je vast in Perugia geweest en Orvieto en Lago Trassimeno toevallig?

Bahbah, ongesteld op vakantie ! Tja en de bolle buiken ontloop je ook daar niet. Je bent nog wel redelijk vroeg in het seizoen geweest; wij zijn vorige jaar voor het eerst heel laat gegaan eind aug/begin sept, om de drukte een beetje te mijden. Voordeel is, dat alle gezinnetjes met kleine kindertjes dan al lang en breed weer thuis zijn.
Nadeel is dat de avonden al wat korter worden en je dan toch minstens tot Toscane moet doorrijden als je 's avonds nog in je korte broek wil kunnen rondlopen.

Goed van je dat je aan je achterstallige kraamvisites gaat denken. Inderdaad, one at a time! Ik moet er nog eentje (kindje is 4 maanden nu) en heb haar eerst op m'n feestje uitgenodigd om de drempel wat te verlagen.
Heb haar haar hele zwangerschap niet gezien...maar wel gebeld (af en toe). Dus die drempel was voor mij echt mega geworden. Morgen moet ik mee naar een stel (collega manlief) die 10 jaar jonger zijn, half jaar getrouwd en zwanger. %$#@! dat is wat moeilijk.

En ja, ik heb wel een beetje rust in mijn koppie. Over 2 weken krijgen we de uitslag van manlief's operatie en dan zal het wel weer wat woelig worden. Mijn zus is ook weer wat gekalmeerd (had ik verteld dat ze net ontdekt heeft dat ze ook des-dochter is?). Anyway volgende week voor het eerst naar een nieuwe gyne (specialist op desgebied) voor mijn jaarlijkse uitstrijkjes (die ik al 2 jaar niet heb gehad (afgeleid door mmm, foei).

Wauw Slaapmeisje, jij bent echt moedig met die kraamvsisites. Dat zullen ze wel waarderen van je. Super. En tja misschien een fase, maar zolang je het kan, doen!
Dat die adoptieprocedure zo ongelooflijk veel tijd in beslag neemt is toch eigenlijk van de zotte. Wij hebben besloten dat we daar niet aan gaan beginnen o.a. om die reden. Petje af.

En zelfbescherming is logisch, gewoon een manier van overleven. Dat maakt misschien de druk bij IVF wat minder. Maar denk erom, het worden wel de 3 grootste kansen tot nu toe!
Je lichaam helemaal van slag...dat is niet zo gek, gezien de hoeveelheden die je hebt moeten spuiten. Ik heb met ongelooflijke bewondering je IUI's gevolgd. En eerlijk is eerlijk, ik weet niet of ik zoveel geduld had gehad! Je verdient alleen daarom al een lintje (van de koningin welteverstaan).

Ik liep van al die hormonen enorm te stuiteren, hoe is dat bij jou dan nu? Het duurde bij mij wel een aantal cycli voordat alles weer normaal voelde.

Oh Merisse wat superherkenbaar zeg. Het lijkt wel alsof je mijn verhaal hier neerzet. Toen mijn buurvrouw, waar we dus ook bevriend mee zijn, zwanger was van de 2e was ik net met de pil gestopt. Ze is vorige week bevallen van de 3e. Ik heb 9 maanden lang moeite gehad om niet met afgunst naar haar groeiende buik te kijken. Vorige week zijn we op kraamvisite geweest en heb ik kleine Nina even vastgehouden. Ik voelde me dapper en dacht er geen moeite mee te hebben. Tot ik thuiskwam in de dorre kale vlakte die jij omschrijft!

Ik heb trouwens meer moeite om zwangere vrouwen te zien dan vrouwen met kleine kinderen. Op de een of andere manier zijn die bolle buiken (en vooral het moment dat er weer iemand in mijn omgeving vertelt zwanger te zijn) veel moeilijker om mee om te gaan.

Merisse, heel herkenbaar hoor!
Ik ben ook altijd jaloerser geweest op dikke buiken dan op kindjes (en nu ook; kindjes zijn vertederend, daar kan ik niet jaloers op zijn)
En toen wij een paar maanden geleden de knoop doorhakten om voor een tweede keer ICSI te gaan schreeuwde m'n lijf ook meer om een zwangerschap dan om een daadwerkelijk kind.

Zo stom vind ik jouw reactie dus ook niet

pfff. ik dacht dat het aan mij lag, hebben jullie gewoon hetzelfde. Die groeiende bolle buiken steken inderdaad het meest. En dat zelfvertrouwen wat die vrouwen ineens uitstralen (zal wel aan mij liggen), lijkt mijn gevoel van falen alleen nog maar meer aan te wakkeren.
Ik kom dus ook geregeld in die dorre woestijn thuis. Alhoewel woestijn... eerder kille stille vlakte. Na zo'n confrontatie (die eigenlijk wel meeviel) kan een dip wel dagen aanhouden, gek wordt ik er van.

quote:

Op zondag 17 juli 2005 23:23 schreef katinka het volgende:
pfff. ik dacht dat het aan mij lag, hebben jullie gewoon hetzelfde. Die groeiende bolle buiken steken inderdaad het meest. En dat zelfvertrouwen wat die vrouwen ineens uitstralen (zal wel aan mij liggen), lijkt mijn gevoel van falen alleen nog maar meer aan te wakkeren.
Ik kom dus ook geregeld in die dorre woestijn thuis. Alhoewel woestijn... eerder kille stille vlakte. Na zo'n confrontatie (die eigenlijk wel meeviel) kan een dip wel dagen aanhouden, gek wordt ik er van.

Ik denk dat het normaal is dat je dat voelt, toen ik graag zwanger wilde worden en het niet lukte vond ik het ook veel 'erger' om zwangeren te zien dan om mensen met een klein kindje tegen te komen. Nu zal dat voor jullie (excusez le mot) inderdaad nog veel heftiger zijn omdat jullie veel
verder in die periode (ik weet even geen beter woord) zitten.

Ik denk trouwens niet dat dat aan jou ligt Katinka over het zelfvertrouwen wat zwangere vrouwen uitstralen, ik denk dat dat idd zo is. Ik ben nu zelf zwanger en ik weet dat ik zeker van de 3e tot de 7e maand een zelfvertrouwen had van hier tot tokio zeg maar. Ik kan ook niet precies uitleggen waarom, maar er zit wel een kern van waarheid in denk ik. Niet dat jij je daardoor slechter over jezelf zou moeten voelen, ik denk dat geeneen zwangere vrouw dat voor ogen heeft.

Vanonder blad’ren, mos en aard
Plopt plots een roze sliertjesbal
En floep, ineens daar nog zo één
Wat is er dan-‘t geval?

Er klonk ver weg een noodsignaal
Dus kruipt vlug uit haar holletje
Een meisje nog besmeurd met zand
Twee staartjes op haar bolletje.

Het is het Jompelmeisje, heus!
Ze komt voor jou speciaal
Want jompels, die verdien je nu
Doe mee dus, allemaal!


Lieve Merisse, _{en eigenlijk lieve allemaal hier} ik jompel voor je…
Dat het goedkomt, dat het gevoel niet zoveel pijn blijft doen, dat het goedkomt.