Ze hebben ook gespreksgroepen. Meer is te vinden op de site van Freya, onder 'Lotgenotencontact'.quote:In samenwerking met diverse ziekenhuizen, organiseert de Fiom sinds een aantal jaren thema-bijeenkomsten voor mensen die bezig zijn met vruchtbaarheidsbehandelingen of daarmee van start gaan.
Voor veel mensen met vruchtbaarheidsproblemen is de periode van onderzoeken en behandelingen een moeilijke tijd. Naast de lichamelijke belasting kan het ook emotioneel zwaar zijn om de onderzoeken en behandelingen te ondergaan. Vaak is het moeilijk om ervaringen, gevoelens en twijfels te delen met anderen, terwijl daar wel behoefte aan is. De bedoeling van deze thema-avonden is om met mensen in een vergelijkbare situatie van gedachten te wisselen. De avonden starten telkens met een inleiding. Vervolgens is er gelegenheid om met elkaar in gesprek te gaan. Elke avond staat een ander thema centraal.
Fiom-bureau Nijmegen i.s.m. UMCN St. Radboud
Locatie: UMCN St. Radboud, Nijmegen, poli-kliniek 21, Majoor B zaal, 2e verdieping
Tijdstip: dinsdagavond van 19.30 uur tot 21.30 uur
7j uni 2005: ‘Hoe beïnvloeden vruchtbaarheidsproblemen het leven?’
Informatie en aanmelding:
Fiom-bureau Nijmegen, tel. 024 – 329 40 53, bereikbaar op werkdagen tussen 9.00 uur en 13.00 uur, e-mail: nijmegen@fiom.nl
quote:13 september 2005
'Ongewenst kinderloos, een onzichtbaar verlies'
Gevoelens van verlies en rouw kunnen hevig zijn als de zwangerschap uitblijft. Hoe gaat u hiermee om binnen uw relatie en met uw omgeving, familie, vrienden, werk, de maatschappelijke context?
Bron
Dat is ook 1 van de redenen waarom ik momenteel overweeg te gaan promoveren naast mijn baan. Dat wordt een dusdanig drukke bedoening dat ik daardoor waarschijnlijk volledig in beslag word genomen.quote:Op woensdag 1 juni 2005 20:16 schreef miss_sly het volgende:
Ik heb echter wel het gevoel dat ik mijn leven anders moet gaan leven, dat ik een leven wil gaan leiden waarin een kind niet eens zou passen, zodat het beter te accepteren is dat er geen kind is. Reizen, samen met mijn vriend naar het buitenland voor langere tijd bijvoorbeeld. Ik sluit niet uit dat we er over niet al te lange tijd inderdaad tussenuit knijpen.
Waarom terzijde?quote:Op woensdag 1 juni 2005 20:22 schreef thaleia het volgende:
[..]
Dat is ook 1 van de redenen waarom ik momenteel overweeg te gaan promoveren naast mijn baan. Dat wordt een dusdanig drukke bedoening dat ik daardoor waarschijnlijk volledig in beslag word genomen.
Maar dit terzijde.
Maar het heeft me na 2 kutopmerkingen zo weer te pakken.quote:Op dinsdag 31 mei 2005 23:39 schreef Tinkerbell het volgende:
Momenteel ben ik niet zo onderhevig aan die heftige en rauwe emoties die ik nu bij jou zie, Merisse. Goddank uiteraard, maar desalniettemin ken ik ze natuurlijk wel.
Ik vind dat ook niet gek dat dat contact verwaterd. Een dergelijke brief, vooral met een opsomming van wat je allemaal niet moet doen/zeggen... ik kan me voorstellen dat dat niet bij iedereen even goed valt.quote:Op woensdag 15 juni 2005 15:55 schreef thaleia het volgende:
Een stel in mijn omgeving heeft trouwens een paar maanden geleden een brief gestuurd naar iedereen met niet zo'n dramatische inhoud als in de openingspost, maar toch wel redelijk heftig, met allemaal instructies erin welke dingen we maar niet moesten zeggen en dat ze geen behoefte hadden aan goedbedoelde opmerkingen etc. etc., kortom alleen maar wat we NIET moesten doen. Gevolg: het contact verwatert nogal, van hun kant omdat zij het moeilijk hebben om op bezoek te gaan bij stellen met kinderen (zie posting Merisse), maar ook van de kant van de anderen omdat die zich geen houding weten te geven en niet weten hoe ze het dan wel goed kunnen doen. Hebben geen idee welke onderwerpen ze moeten aansnijden, durven niet over hun eigen kinderen te praten etc. en nemen dus zelf ook steeds minder het initiatief om eens af te spreken.
Jeetje GM, als zelfs je schoonouders er zo mee om gaan...weten ze wel van jouw situatie af?quote:Op dinsdag 14 juni 2005 10:20 schreef GM het volgende:
Het ambivalente hierin is dat ik me wel vreselijk op kan winden over de vragen die je krijgt. Wij zijn bijna een jaar geleden getrouwd en met enige regelmaat moet ik me de vragen en opmerkingen laten welgevallen. Met name mijn schoonouders zijn daar goed in.
Inderdaad, je zult er zelf mee moeten leren leven, alleen hoe snel en makkelijk dat gaat is niet te voorspellen. Op een gegeven moment was ik het echt beu en dan kun je wel willen dat het over is, maar dan hou je jezelf voor de gek. Op het moment dat ik me er aan overgaf, ging het direct een stuk beter. Ik hoef niet alles te doen wat hoort. Ik mag van mezelf wel eens een afspraak afzeggen/verzetten. Een week voordat ik ongesteld moet worden kan ik bijvoorbeeld wel eens doorslaan met negatieve gevoelens en verdriet. Dat heb ik dan gewoon niet goed onder controle.quote:Op woensdag 15 juni 2005 17:11 schreef GM het volgende:
Ik ben het met Thaleia eens dat dat zeker iets is om rekening mee te houden. Je hoeft je eigen verdriet absoluut niet op een lager plan te zetten, verdriet is er nu eenmaal. Maar, ik denk ook dat veel mensen (en ik beweer hiermee niet dat de TS dat doet, ik spreek nu echt in het algemeen) hun verdriet koesteren.
Hoe vervelend en akelig en naar het ook is, op een gegeven moment zul je er toch mee moeten leren leven dat iets wat jij heel graag zou willen in elk geval op de natuurlijke wijze niet kan.
Je kunt bij je omgeving namelijk niet afdwingen dat zij net als jij een groot deel van de tijd met jouw verdriet bezig zijn.
Mijn schoonouders zijn, zachtjes gezegd, euh, nogal ongevoelig voor andermans gevoelens. Met name schoonmama is daar goed in. Die zat het bezoek van de kleinkinderen al te verdelen bij mijn moeder, voor er uberhaupt maar sprake is van kleinkinderen.quote:Op woensdag 15 juni 2005 19:55 schreef katinka het volgende:
[..]
Jeetje GM, als zelfs je schoonouders er zo mee om gaan...weten ze wel van jouw situatie af?
Maar dan nog. Ik begrijp je boosheid volkomen.
Ik kan zelf alleen nog maar bot reageren op zulke vragen. Meestal zeg ik dat het ze niet aangaat.
En daarmee basta. Dat werkt toch wel het beste. Zulke dingen hoor je niet te vragen.
Ik denk dat je daarmee wel op de juiste manier met je verdriet omgaat. Je negeert het gelukkig niet, maar je voert je omgeving er ook niet dood mee.quote:Op woensdag 15 juni 2005 20:08 schreef katinka het volgende:
[..]
Inderdaad, je zult er zelf mee moeten leren leven, alleen hoe snel en makkelijk dat gaat is niet te voorspellen. Op een gegeven moment was ik het echt beu en dan kun je wel willen dat het over is, maar dan hou je jezelf voor de gek. Op het moment dat ik me er aan overgaf, ging het direct een stuk beter. Ik hoef niet alles te doen wat hoort. Ik mag van mezelf wel eens een afspraak afzeggen/verzetten. Een week voordat ik ongesteld moet worden kan ik bijvoorbeeld wel eens doorslaan met negatieve gevoelens en verdriet. Dat heb ik dan gewoon niet goed onder controle.
Als ik me zo voel spreek ik met niemand wat af, want dan gaat het dus niet goed. Terwijl ik me de volgende dag weer volledig in de hand kan hebben. Het gaat met pieken en dalen.......
Het is dus niet zo dat ik mijn verdriet helemaal niet deel, maar bewust met mate.
Dus geen voorschriften voor mijn vrienden, dat werkt (denk ik ook) alleen maar averechts.
Minoesquote:Op donderdag 14 juli 2005 14:40 schreef minoes_ het volgende:
Merisse........wat balen weer meis,wel lekker dat jullie er ff uit zijn geweest.
Ik denk dat het normaal is dat je dat voelt, toen ik graag zwanger wilde worden en het niet lukte vond ik het ook veel 'erger' om zwangeren te zien dan om mensen met een klein kindje tegen te komen. Nu zal dat voor jullie (excusez le mot) inderdaad nog veel heftiger zijn omdat jullie veelquote:Op zondag 17 juli 2005 23:23 schreef katinka het volgende:
pfff. ik dacht dat het aan mij lag, hebben jullie gewoon hetzelfde. Die groeiende bolle buiken steken inderdaad het meest. En dat zelfvertrouwen wat die vrouwen ineens uitstralen (zal wel aan mij liggen), lijkt mijn gevoel van falen alleen nog maar meer aan te wakkeren.
Ik kom dus ook geregeld in die dorre woestijn thuis. Alhoewel woestijn... eerder kille stille vlakte. Na zo'n confrontatie (die eigenlijk wel meeviel) kan een dip wel dagen aanhouden, gek wordt ik er van.
Herkenbaar! De eigenlijke ontmoeting valt mee alleen daarna val je in zo'n gat. Mijn man dacht/hoopte al dat mijn reactie heel erg meeviel. Maar dat was voordat ze weg waren. Pas in bed kwamen de tranen. En de dip is beslist nog niet over nu.quote:Op zondag 17 juli 2005 23:23 schreef katinka het volgende:
Na zo'n confrontatie (die eigenlijk wel meeviel) kan een dip wel dagen aanhouden, gek wordt ik er van.
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |