Angel zat maandenlang in ‘levensgevaarlijke’ corporatiewoning: ‘Waarom doen jullie ons dit aan’Haar kinderen werden ziek van de schimmel in huis, het water stroomde uit het plafond en er viel een stuk plafond op het hoofd van haar toen 4-jarige dochter. Toch moest alleenstaande moeder Angel van Duiven smeken om een nieuwe sociale huurwoning. Ze belandde met haar vier kinderen zelfs even op straat en daarna tussen de muizen. Hoe kan een corporatie iemand zo laten stikken? „Ik heb nooit een huurachterstand gehad en dan doen jullie me dit aan?”
Angel van Duiven krijgt nu knuffels en high fives van buurtgenoten. Eindelijk iemand die durft te praten over het rampzalige onderhoud van haar sociale huurwoning, en over hoe een woningcorporatie je vervolgens maandenlang in de kou kan laten staan. Eindelijk een gezicht bij de vaak kille cijfers over schimmelproblematiek. Maar Van Duiven is doodop. Van het roepen tegen dovemansoren, van het strijden voor haar vier kinderen en voor een veilig (t)huis.
Eén verschil: de Amsterdamse heeft eindelijk gehoor gevonden. Ze is gevolgd in de documentaire De verkrotte droom, die donderdagavond door BNNVara wordt uitgezonden. Nog voor de tv-première leidt het tot ophef bij corporaties en politici. Vanuit haar minimaal opgeknapte woning in de Amsterdamse Van der Pekbuurt doet Van Duiven haar verhaal, terwijl de schimmel alweer terugkeert en haar jongste dochter nog altijd bang is.
In januari 2023 begon de ellende. Er kwam een klein straaltje water uit het plafond in de keuken. Van Duiven belde direct met haar verhuurder, woningcorporatie Ymere. Maar om te zeggen dat het probleem serieus werd genomen? Nee. Want de oorzaak was onduidelijk. En tja, hoe moest het dan worden aangepakt? Ondertussen werd het straaltje een stroom, ontstonden er schimmelplekken en viel er na een paar maanden zelfs een stuk plafond naar beneden. Recht op het hoofd van haar destijds 4-jarige dochter Star, die binnen zat te spelen.
Gek van de stressVan Duiven liep een longontsteking op, haar kinderen sliepen slechter, waren bang. Ze werd gek van de stress en de machteloosheid. Maandenlang kreeg ze hetzelfde te horen: dat onduidelijk was wat de oorzaak was en dat ze niets voor haar konden doen. Het vallende plafond was de spreekwoordelijke druppel. „Ik was echt boos”, zegt ze. „Het was levensgevaarlijk. Er lekte zo veel water dat het ook in het stopcontact kwam.”
Eindelijk kwam er actie vanuit de woningbouwcorporatie. Na negen maanden was de conclusie dat de badkamer de bron van de ellende was en vervangen moest worden. Het water stroomde tussen de voegen door.
Het was eerst de bedoeling dat Van Duiven en haar kinderen tijdens de verbouwing in de woning zouden blijven. In de keuken werd een tijdelijke douche geplaatst. Toen die ook voor wateroverlast zorgde, moesten ze alsnog het huis uit. Zonder dat er in de buurt een vervangende woning was geregeld.
De alleenstaande moeder stond letterlijk op straat. Gelukkig bood een kennis uitkomst. En nadat Van Duiven had gedreigd bij het hoofdkantoor van Ymere te gaan logeren, werd haar alsnog een vervangende woning aangeboden. Een sloopwoning, waar ze letterlijk tussen de muizen leefden. „Als we op de bank zaten, renden ze door de kamer en de keuken. En als we lagen te slapen, sprongen ze over ons heen”, vertelt ze. „Ik ben 8 kilo afgevallen omdat ik zo vaak muizen in de pan met eten zag. En we hadden bloed aan onze voeten van de nietjes in de trap.”
‘Levens overhoop gegooid’Eind 2023 kon ze eindelijk met haar kinderen terug naar huis. Dat was maar minimaal opgeknapt. De hele vooroorlogse buurt wordt namelijk grootschalig gerenoveerd en daarvoor is haar woning volgend jaar aan de beurt. Van Duiven (42) hoopt dan de deur definitief dicht te trekken. Ze is er klaar mee en hoopt op een nieuwbouwappartement aan het IJ. Dankzij de documentairemakers Ilse en Femke van Velzen vindt ze nu wel een luisterend oor. Ze heeft een duidelijke boodschap voor woningcorporatie Ymere. „Ik heb nooit huurachterstand gehad en dan doen jullie mij dit aan? Jullie hebben heel veel levens overhoop gegooid, dat beseffen jullie gewoon niet.”
ExcusesYmere-bestuursvoorzitter Erik Gerritsen maakt in de documentaire zijn excuses. „Wat daar is gebeurd”, kan absoluut niet”, zegt woordvoerder Coen Springelkamp in een toelichting. „Angel is aan haar lot overgelaten. Het is ontzettend verdrietig als je je niet meer thuis voelt in je eigen huis en je voelt dat je niet serieus wordt genomen. Ik kan er een heel lang verhaal van maken, maar dat is gewoon niet goed gegaan.”
Onderhoud op laag pitjeDe Van der Pekbuurt zou eerst gesloopt worden, maar kreeg op het laatste moment de status ‘beschermd stadsgezicht’. „Dat maakte renovatie een stuk lastiger”, aldus Springelkamp. „Combineer dat met geldgebrek en een financiële crisis, waardoor de renovatie werd uitgesteld. Het onderhoud ging op een laag pitje, omdat elke euro die je in onderhoud stopt voor een woning die je later gaat renoveren, weggegooid geld is. We dachten dat de huizen het wel zouden trekken tot we klaar waren. Dat bleek niet zo te zijn.”
Hoe wil de corporatie misstanden zoals bij Angel van Duiven in de toekomst voorkomen? „Veel gespecialiseerd onderhoud hebben we uitbesteed en we zien dat de betrokkenheid dan niet altijd meer goed is”, zegt Springelkamp. „We willen zelf weer nadrukkelijker kijken hoe meldingen van huurders zijn opgelost.”
‘Heel groot verborgen landelijk probleem’Hoewel de documentaire De verkrotte droom focust op de staat van de Amsterdamse Van der Pekbuurt, is voor documentairemaker Ilse van Velzen duidelijk dat het verhaal van Angel van Duiven geen uitzondering is. „Ik heb met huurdersverenigingen in Nijmegen, Utrecht, Den Haag, Rotterdam, Den
Bosch en Groningen gesproken. Daar lopen huurders allemaal tegen dezelfde problemen aan”, zegt Van Velzen. „Dit is gewoon een heel groot verborgen landelijk probleem. Omdat mensen er niet over durven te spreken. Of omdat ze helemaal murw geslagen zijn.”
Ilse en haar zus Femke hebben een mobiele bioscoop gekocht, waarmee ze het land in trekken om de film bij huurdersverenigingen én corporaties te laten zien, zodat ze er hopelijk wat van leren. Diverse corporaties hebben zich al gemeld. Al wijzen bestuurders ook naar de landelijke politiek en het gebrek aan financiële middelen om woningen up-to-date te houden. Het recente besluit van de coalitie om de huren twee jaar te bevriezen, slaat wederom een gat in hun begroting. „Maar het gaat ook om de kloof tussen huurders en bestuurders”, benadrukt Van Velzen. „En dat komt toch echt door systemen die corporaties zelf hebben opgetuigd en ook zelf weer kunnen afbreken.”
De SP heeft het onderwerp inmiddels aangekaart. „De documentaire laat pijnlijk zien hoe onze volkshuisvesting is afgebroken en uitgehold door marktwerking en bureaucratie”, stelt SP-Kamerlid Sandra Beckerman. „Het maakt mij echt woest hoe al die volksbuurten in Nederland in de steek worden gelaten.”
bron:
https://www.ad.nl/binnenl(...)-de-muizen~a4153151/Hoe dan?