Bosbeetle:
BB:quote:Ik ben nogal van de projectjes zie: F&S / [Projectje] Alle oscar winnaars beste film kijken
Dus wordt het tijd voor een nieuw projectje, dit keer ga ik mijn platen eens beluisteren. (ik hou het eerst bij vinyl alleen) Ik zal elke plaat hier melden en er een klein tekstje bij plaatsten. Dit kan even duren(heb ooit al mijn mp3s achter elkaar geluisterd en daar was ik meer dan een jaar mee bezig dus wie weet hoe lang dit gaat duren heb ook wat minder tijd dus het zal niet elke dag geupdate worden)
Maar zonder verder getreuzel mijn platenkast:
Dagoducks' ouders:
En dagoduck zelf:
Gehenna:
Glad_Janus:
Pipster:
bazbo's cd's (pop/rock/jazz)
Kaasch (vriendin van BB)
Ben je ook van plan je gehele platenkast te draaien, post hier!
(hahaha platenkast gedraaid)
Het liefst alleen reageren op en over de gedraaide platen en algemene discussies over vinyl in het vinyl-topic voeren
En weer verder...
Het oorspronkelijke idee van de band was om Tarkus uit te brengen als dubbelelpee. De eerste plaat zou dan het album zijn zoals we het nu kennen en op de tweede plaat zou - op veler verzoek van het publiek - een liveregistratie van Pictures At An Exhibition staan. Nu waren ELP ondertussen wel wat groter en succesvoller geworden, maar nog niet zodanig dat de platenmaatschappij vertrouwen had in dit idee. En dus verscheen Tarkus in het voorjaar 1971 als enkele elpee en later dat jaar kwam PAAE uit voor een schappelijke prijs. Emerson stond erop dat er een goede opname zou komen en na een paar pogingen waar de band niet zo tevreden over was moest het dan toch echt gebeuren op 26 maart 1971 in de Newcastle City Hall. Het lukte. Vanaf het kerkorgelintro Promenade gaat de band los. Van de originele suite van Modeste Mussorgsky blijven een stuk of zeven delen over; de rest vult de band aan met eigen werk. The Sage is een akoestische song van Lake, in Blues Variation gooit Emerson alle registers op zijn Hammond open (absoluut hoogtepunt van de plaat) en in The Curse Of Baba Yaga ragt het trio erop los. Aan het eind van de suite zet Emerson zijn Hammond nog eens op zijn kant en teistert de feedback onze oren. Als afsluiter/toegift krijgen we dan nog Nutrocker, gebaseerd op de Notenkraker van Tsjaikovsky en de bewerking van rocker Kim Fowley. Alles bij elkaar - de virtuositeit, de rauwe opname, de mix van bestaand en nieuw werk - vind ik dit de beste ELP-plaat ooit. Ik kocht de vinylplaat in januari 1981, heb geloof ik twee eerdere cdversies ergens verstopt staan en in dit geval beluister ik de Deluxe Edition die ik bij het verschijnen kocht op 27 september 2008. Naast de gehele elpee is er nog de uitvoering van het Isle Of Wight Festival te horen en op een tweede cd staat de versie van 9 december 1970 in het Lyceum in Londen aangevuld met nog vier stukken van dat concert: The Barbarian, Knife Edge, Rondo en Nutrocker. Tijdens dat concert draaiden er ook camera's mee en de opnames van Pictures kwamen uit als bioscoopfilm en later als videoband en dvd. Helaas heeft een onverlaat in de montagekamer gemeend allerlei psychedelische effecten dwars door de concertbeelden te mixen, waardoor het resultaat enorm tegenvalt. Muziektechnisch is het allemaal van heel hoog niveau en de liefhebber likt zijn vingers af. Het album is een absoluut hoogtepunt in het oeuvre van alle drie de muzikanten. Allemensen, wat een plaat.
[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 07-12-2020 11:06:56 ]
Tussen het vele toeren door kruipen Emerson Lake & Palmer ook nog de studio in. Voor Trilogy nemen ze even alle tijd en aandacht en het resultaat is een complexe plaat vol technisch vernuft en enkele 'klassieke' ELP-stukken. Zo is er de driedelige opener The Endless Enigma, de Lakeballad From The Beginning, het geestige The Sherrif, de bewerking van Aaron Copland's Hoedown (dat vooral live hoge ogen gooide), het vuige Living Sin en de immense afsluitende Abbadon's Bolero (met de wagonladingen aan lagen Moogsynthesizers). Het absolute hoogtepunt is echter het meesterlijke titelnummer, dat begint met een prachtige pianoballad die ruw overgaat in een ingewikkelde loop in 5/4 en een gierende synthesizersolo. Waarlijk een huzarenstuk van studiotechniek, deze plaat. De band kwam echter voor grote problemen toen ze stukken van het album live wilde gaan spelen. De vele overdubs waren onmogelijk te vertalen naar het podium en de vooraf opgenomen tapes bleken nauwelijks te werken. Veel van de stukken van Trilogy verdwenen snel weer van de setlijst; alleen Hoedown was een blijvertje en Keith daagde de band uit om het stuk steeds sneller te spelen, hetgeen tot adembenemende vertolkingen leidde. De plaat kwam uit in 1972, ik kocht mijn vinyl ergens in 1981 en een cdversie in de jaren nul (die nu ergens verstopt staat). In 2015 kwam er een Deluxe Edition uit met twee cd's en een dvd. Op het eerste plaatje staat de originele plaat; het tweede plaatje bevat de plaat in een nieuwe mix van Jakko Jakszyk en een alternatieve versie van From The Beginning en op de dvd staan allerlei mixen van de plaat waaronder een surround. Ik kocht deze Deluxe set op 4 mei 2015. Mooie set, maar bevat net te weinig extra's om eruit te springen. Toch een goed album.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 08-12-2020 20:56:27 ]
Ook van dit album heb ik nogal wat versies. Een eerste vinyl kocht ik in 1981 en ik heb er nog een paar, later gekregen. Ik heb twee eerdere cd-uitgaven en die staan ergens verstopt. Dit is de Deluxe Edition uit 2008, die ik kocht op 1 november van dat jaar. Op het eerste plaatje staat de originele plaat in een voor toen nieuwe mix, op het tweede plaatje allerlei alternatieve mixen en versies, plus a- en b-kantjes van singles uit die tijd en de inhoud van de legendarische 'flexidisc' die mee kwam met een tijdschrift destijds. Volgens velen is dit dé ELPplaat aller tijden en ja, het is een zeer sterk album. Het opent met Jerusalem, de hymne van Parry en Blake, aanvankelijk zwaar door het kerkorgel maar vanaf het tweede couplet giert de Moogsynth. Het was de single van de plaat en door de BBC geboycot, want kwetsend voor de tere kerkzieltjesoren. Daarna volgt Toccata een technocratische bewerking van het vierde deel uit Alberto Ginastera's pianoconcert. Dan de gebruikelijke akoestische ballad van Lake (Still... You Turn Me On) en het gekkigheidje (Benny The Bouncer). De resterende dertig minuten zijn ingeruimd voor het almachtige Karn Evil 9 een driedelig (muziek)technisch hoogstandje: het eerste deel is een progrockklassieker, het tweede deel meer pianojazz en het derde deel schept een angstaanjagend toekomstbeeld waarin computers de wereld overheersen (met dank aan Emersons spetterende Hammond- en gillende synthesizersolo's). Waanzinnige plaat.
Neen, dat was ik niet. Al zit ik wel met (onder andere) de heren van Xyce in de wereldband Ruksok.quote:Op woensdag 25 november 2020 16:31 schreef Bosbeetle het volgende:
Ik twijfel of het @:timbob is, maar het is gewoon iemand met een msx icoon als ik het wel heb en dat is timbob niet..... aaargghghghg ik word oud.
https://ruksok.bandcamp.com/
Ik moet wel even hard denken hoe Tom ook alweer op fok heette 😅
Boem_Dikkiequote:Op dinsdag 8 december 2020 13:18 schreef timbob het volgende:
[..]
Neen, dat was ik niet. Al zit ik wel met (onder andere) de heren van Xyce in de wereldband Ruksok.
https://ruksok.bandcamp.com/
Ik moet wel even hard denken hoe Tom ook alweer op fok heette 😅
Yep, ik heb ook nog een Deluxe Edition die uitkwam in 2014. Ik kocht 'm op 11 juni van dat jaar. Jakko Jakszyk deed de remix en eerlijk is eerlijk: die studiomix valt me wat tegen. Het volume is laag, ik hoor in de rustiger passages nauwelijks wat en er komt niets 'extra's' naar boven wat mijn aandacht doet vernieuwen. Op de tweede cd staat wel wat meer extra's dan op de 2008-versie, maar daar staat dan weer tegenover dat op de dvd een/de surroundmix ontbreekt. Het betekent dat ik beide edities in de kast zal moeten houden. Hoe dan ook: het blijft een fenomenaal album. Na het debacle van de Trilogy-toer, toen bleek dat de stukken van dat op het podium niet te spelen waren, was Emerson zeer gefocust op deze nieuwe plaat die live een groots spektakel zou moeten zijn. Dat lukte. Ondanks dat het een technocratisch werk is, bleek het live een sensatie. Maar daarover hierna meer.
Tsja, in 1974 bracht een progband niet zomaar een live-elpee uit. Dat moest op zijn minst een dubbelelpee zijn en als je écht over de top wilde, een driedubbelelpee. Yes had er in 1973 ook al zo een uitgebracht (Yessongs) en deze dikkerd van ELP doet daar niet voor onder. De Brain Salad Surgery-tour was nogal een tour-de-force. De band sleepte een compleet quadrofonisch geluidssysteem mee, decor- en spektakelstukken. Palmer had een metalen kit van enkele tonnen, Lake stond op een rubber mat (nadat hij een keer bijna geëlektrocuteerd was) en verborg die met een Perzisch tapijt van duizenden ponden en Emerson sleepte zijn immense Modular Moog mee en tijdens speciale shows bediende hij zich van zijn 'flying piano': een vleugel die tientallen meters boven het podium opsteeg en waaraan Emerson zat vastgeklemd; al spelend draaide het ding tientallen malen over de kop. In 1974 verscheen dus de driedubbelelpee en ik kocht een vinylversie in 1981. De plaat begint met een aankondiging, een citaat uit Karn Evil 9 - 1st Impression Part 2 en dat werd ook de titel van de elpee. Vervolgens laat opener Hoedown ons horen in welke sneltreinvaart Emerson de band aanspoorde het stuk te spelen. De opnames zijn technisch niet allemaal even goed, waardoor het spel soms rommelig lijkt. De versie van Toccata verkies ik wel boven de studioversie; allemensen, wat een vuur en die snijdende synthesizers bezorgen me tot op de dag van vandaag kippenvel. Het lange pianostuk Take A Pebble bevat een solohoekje van Lake (hij speelt Still... You Turn Me On en Lucky Man op zijn akoestische gitaar) en het gruwelijk indrukwekkende Piano Improvisations van Emerson. De eerste impressie van Karn Evil 9 lijdt duidelijk onder het mindere geluid, al blijft de tien minuten durende drumsolo amusant. De laatste plaatkant bevat een schitterende uitvoering van de 2nd & 3rd Impressions van Karn Evil 9 en klinken bijzonder goed. Maar het absolute hoogtepunt is Aquatarkus, het afsluitende deel van Tarkus. Op het leeuwendeel van dat stuk is het geluid niet zo goed, maar in Aquatarkus trekt de rommeligheid weg. De lange synthesizersolo is misschien wel het allersterkste wat Emerson ooit heeft opgenomen. Tot op de dag van vandaag kippenvel. In 1996 verscheen een remaster op een dubbelcd en die kocht ik op 26 oktober van dat jaar. Ondanks de sticker 'digitally remastered' is het geluid er niet zo heel erg op vooruitgegaan. Dat werd twintig jaar later goedgemaakt.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 09-12-2020 15:36:47 ]
Deze Deluxe Edition komt uit in 2016 (ik koop hem op 29 maart 2017) en ja, die klinkt veel helderder en beter dan het originele vinyl en de remaster uit 1996. Iets extra's staat er niet op, maar dat is in dit geval niet erg. De shows uit die tijd kenden vaak nog een toegift (een verkorte versie van Pictures At An Exhibition) en dat had dan misschien nog toegevoegde waarde gehad. Op 6 april 1974 speelde ELP (samen met Rare Earth, Earth Wind & Fire, Eagles, Black Sabbath en Deep Purple) op het Cal Jam festival in het Ontario Motor Speedway terrein in de VS. De televisie was erbij en maakte opnames, die legendarisch zijn geworden (ook doordat Ritchie Blackmore furieus een tienduizenden dollars kostende camera kaduuk hengstte met zijn gitaar). ELP sloot het festival af en maakte nogal indruk. De band hield het na 1974 even gezien met touren; het was tijd voor wat rust en vakantie en andere dingen.
In de twee jaar pauze die ELP hield, zaten de bandleden niet stil. Ze gingen ieder wat eigen muziek maken en opnemen. Toen ze tussendoor een keer bij elkaar waren, ontdekten ze dat ze alledrie bezig waren met muziek waarin een orkest een belangrijke rol speelt. Emerson maakte een paar honkytonkachtige stukken en schreef een pianoconcert, Lake maakte een kerstsingel (I Believe In Father Christmas) en een zwik songs met orkestrale begeleiding en Palmer zocht naar de rol van percussie in allerlei stijlen, waaronder big band, rock en klassiek/orkestraal (hij componeerde een concerto voor percussie). En toen kwam de platenmaatschappij op een idee. Achteraf gezien is het een slecht idee geweest. Works Volume 1 verscheen begin 1977 en is een dubbelelpee: ieder bandlid krijgt een plaatkant en de vierde kant is voor de drie samen. We horen eerst Emersons Piano Concerto No. 1 en dat is wat mij betreft wel het hoogtepunt van het hele album. Een symfonisch eerste deel, een romantisch tweede en een derde deel dat Toccata Con Fuoco (vol vuur) is genoemd. In 1975 brandde Emersons landhuis grotendeels af; zelf wist hij een deel van zijn score voor het pianoconcert uit de vlammen te redden, maar toch ging een aanzienlijk deel van zijn opnames en scores verloren. Nazinderend schreef hij dit derde deel. Op plaatkant twee zingt Lake vijf melodieuze rocksongs met orkestrale ondersteuning; zijn C'est La Vie is de klassieker. Van Palmer horen we helaas niet zijn concerto voor percussie, maar een zestal korte stukken: The Enemy God (Dances With The Black Spirits) is een versie van Prokoffief's percussieve stuk uit zijn Scythische suite, er is verder nog een stuk van Bach, een lawaaitetterdetetstuk van Harry South, op L.A. Nights rockt Joe Walsh mee, er is een gekkigheidje New Orleans waarop leden van Back Door meedoen, maar de grote verrassing is een nieuwe versie van Tank (dat eerder op de debuutplaat stond) zonder drumsolo en waarin in het eerste deel een orkest de synthesizerpartijen van Emerson speelt en Emerson zelf de legendarische synthesizersolo in het outro komt spelen. Op de vierde kant, de band van alle drie de leden samen, slechts twee stukken. Fanfare For The Common Man is een bewerking van het klassieke stuk van Aaron Copland en die gaf persoonlijk zijn zegen aan deze versie. Na de basismelodie op een of ander luchtig shuffleritme volgt een deel waarin Emerson een lange solo speelt op de beruchte en lompe Y amaha GX-1 synthesizer die alle kanten opspringt. De plaat eindigt met Pirates, een filmisch stuk dat Emerson aanvankelijk schreef voor een film die uiteindelijk niet doorging en waar Lake een complexe tekst over zeerovers bij maakte. Al met al een zeer gespleten plaat; er staat heel veel moois op, maar als geheel slaat het nergens op. Ik kocht een vinylversie in 1981 toen ik zestien was en in 2001 verscheen deze remaster die ik aanschafte op 20 augustus van dat jaar. Op deze dubbelcd zowaar wat extra's: The Enemy God en Nutrocker, live in 1977 met orkest en die klinken allerbelabberdst. Dat de plaat 'volume 1' in de titel heeft, betekende dat er waarschijnlijk ook een deel 2 kwam.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 09-12-2020 15:39:23 ]
Deze Deluxe Edition kwam in 2017 uit en die heb ik toen toch ook maar gekocht (op 12 juni 2017). Alles klinkt net weer een beetje beter. Geen extra's dit keer. In de loop van 1977 zon de band op een manier om het werk van de plaat live ten gehore te brengen en het was Emersons idee om een enorm orkest op sleeptouw te nemen. Drie weken toerde de meute door de Verenigde Staten, maar na drie weken moest de band het orkest naar huis sturen: de kaartverkoop bleef te veel achter en de financiële cijfers liepen steeds verder in het rood. Uiteindelijk maakten ELP de tour af als trio. Van Fanfare For The Common Man verscheen eind 1977 een singleversie en dat riep om een clipje. Dat clipje is opgenomen in het Olympisch stadion in Montreal, waar de band speelde met het orkest, en duurt net zo lang als de versie op de elpee. Leuk om de band aan het werk te zien, al is het playback.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 09-12-2020 19:40:42 ]
Precies. Er komt nog een Volume 2. Eind 1977 verschijnt deze enkele elpee en het is een allegaartje aan stijlen, singles, band- en solostukken die door elkaar staan. Twaalf maar liefst. Emerson doet een jazz-, ragtime- en honkytonkduit in de zak met zijn Barrelhouse Shakedown en versies van Meade Lux Lewis' Honky Tonk Train Blues en Scott Joplin's Maple Leaf Rag. Lake is van de partij met slaapliedje Watching Over You en een andere versie van zijn kerstsingle I Believe In Father Christmas. Palmer doet weer een Harry South (Close But Not Touching) en een mal stuk met zijn maatjes van Back Door (Bullfrog). Van de gehele band vinden we de single Brain Salad Surgery (opgenomen in 1973 ten tijde van het gelijknamige album, maar kwam daar niet op terecht) en de b-kant ervan (het gierende en instrumentale-leuke-titel-hebbende When The Apple Blossoms Bloom In The Windmills Of Your Mind I'll Be Your Valentine), het brassorkestrale So Far To Fall, de rockende single Tiger In A Spotlight en de afsluiter is een versie van Irvin King's Show Me The Way To Go Home. Dan lijkt er niets meer op de planken te liggen van wat de heren de afgelopen drie jaar hebben gedaan. De plaat flopt verschrikkelijk en kan de financiële tekorten van de orkesttour niet ongedaan maken. Ik koop de vinylversie in 1981 en dit is een remaster uit 2001, die ik koop op30 augustus van dat jaar. Op deze cd horen we weer wat extra's: drie nummers live tijdens de tour van 1977 en ze klinken bijzonder beroerd.
Jaja, ook van deze plaat kwam een Deluxe Edition uit in 2017. Naast een opfrisser van het geluid van de originele elpee (de live-bonusstukken van de eerdere remaster blijven gelukkig achterwege) is er een fikse bonus: het gehele album Works Live. Het is een registratie van de tour van 1977/1978. Deels met het orkest, deels als trio. Het begint natuurlijk met Peter Gunn (waarover later meer) en Tiger In A Spotlight. Verder zijn Knife Edge (met orkest) en Show Me The Way To Go Home zeer sterk. Fanfare For The Common Man is gekoppeld aan het aloude Rondo (van The Nice) en we horen hoe Emerson zijn Hammond mishandelt. Een mooie orkestrale Pictures At An Exhibition en een uitgebreide Tank moet ik hier ook noemen. In 1978 verscheen ook een VHS met de concertregistratie en veel van die opnamen zijn hier te vinden. Eigenlijk was het idee om met een orkest te gaan toeren heul niet zo gek; de beeldende en breed gearrangeerde muziek van ELP leent zich er goed voor. Het was alleen niet te betalen. Ik kocht de Deluxe Edition op 6 juni 2017 toen hij net verscheen. Die Works Live-cd had ik natuurlijk ook al, maar alles klinkt nog even wat beter (de elpeeversie van Works Live, getiteld In Concert, uit 1979 was nogal een drama).
Na de Works-toernee, de eerste drie weken met het orkest en de rest als trio, waren Emerson Lake & Palmer het allemaal moe. Ze wilden er graag een tijd mee stoppen en dan na een jaar of wat weer eens bij elkaar komen om te zien en te horen of de muzikale vonk onderling nog oversprong. De platenmaatschappij zwaaide echter met een contract, waarin stond dat de band nog één studioplaat moest maken. De heren hadden er helemaal geen zin in en Emerson zei tegen de anderen: 'Als het nou toch moet, laten we er dan het beste van maken.' Hij had een huis op de Bahama's en nodigde Lake en Palmer uit om daar naartoe te komen. Ze boekten een studio aldaar en bekeken wat er zoal al lag aan muzikale ideeën. Lake bracht vijf complete songs in: vijf compacte, redelijk gemakkelijk in het gehoor liggende liederen. Emerson had een soort suite gecomponeerd. Tekstmaatje Peter Sinfield (die Lake oorspronkelijk kende uit zijn tijd bij King Crimson en die ook al teksten schreef voor de albums Brain Salad Surgery en Works 1 en 2) leverde woorden aan. Een bewerking van een deel van Rodriguez' Concerto d'Aranjuez maakte het repertoire op de plaat compleet. Love Beach verscheen in 1978 en werd in de pers algeheel gekraakt. Achteraf is het misschien vooral de foto op de hoes geweest, die de heren poprecensenten heeft doen gruwelen ('They look more like the Bee Gees than a progressive rock trio!'). Toegegeven, de eerste vier liedjes van Lake zijn zo vluchtig dat ze nauwelijks beklijven, maar For You is sterk. Canario is een geweldige bewerking, maar het is vooral Emersons suite op de tweede plaatkant die indruk maakt. De thematiek van Memoires Of An Officer And A Gentleman levert dan weer niet Sinfields sterkste teksten op (later zou hij nog de succesvolle woordensmid van Bucks Fizz worden), maar instrumentaal gezien is het van hoog niveau. Hoe dan ook: de plaat werd dus erg slecht ontvangen in de pers en het publiek liep er ook niet heel warm van. Veel kon het Emerson Lake & Palmer niet schelen; zij waren ieder al hun eigen weg gegaan. Ik kocht een vinylversie ergens in 1981, tweedehands overigens, en heb hem toch zeer veel gedraaid. In 2001 kwam een remaster op cd uit en die kocht ik in dat jaar op 30 augustus. Er staan zowaar wat bonusnummers op: drie opnames van de repetities van Canario, Taste Of My Love en Letters From The Front en die zijn het beluisteren nauwelijks waard: wie zit er te wachten op een band die lickjes en loopjes aan het inoefenen is? Is een deun eenmaal net begonnen, dan legt een bandlid de muziek weer stil.
Ben ik een completist? Vast niet. Toch wilde ik deze heruitgave ook aanschaffen en dat deed ik op 6 juni 2017 toen hij verscheen. Ja, alles klinkt weer helderder en beter, maar opnieuw voegen de extra's weinig tot helemaal niets toe: vijf alternatieve mixen van stukken van de plaat die nauwelijks verschillen van de originelen en nog weer drie stukken uit de oefenruimte (twee stonden er al op de vorige heruitgave). Het boekje is dan wel weer informatief. Gelukkig kostte deze niet zo veel, dus is het een fijne aanvulling op de verzameling. Toen de opnames van het album in 1978 klaar waren, vluchtten Lake en Palmer van de Bahama's af. Lake om zich te bezinnen op zijn carrière (hij zou in de jaren erna twee soloplaten uitbrengen met hulp van Gary Moore), Palmer om zijn rockbandje PM op te zetten en in 1981 onderdeel te worden van Asia. Emerson bleef achter met de opnames en wist alles nog te mixen tot iets zeer behoorlijks. Niet dat het commercieel een succes werd. Zelf ging hij daarna bezig met het componeren van filmmuziek en zijn eerste echte soloplaat verscheen in 1981.
Vooruit. Ik zal het verhaal nog één keer kort vertellen. De wereld veranderde compleet op vrijdagmorgen 11 juli 1980. Daarvoor bestond mijn wereld voornamelijk uit The Bee Gees, Andrew Gold, Electric Light Orchestra en Supertramp en nog zo wat spul. Die vrijdagmorgen hoorde ik iets op de radio wat ik nog nooit eerder had gehoord. Het was de slag op de snaredrum die me de nieuwe wereld deed binnentreden. Wat ik hoorde was Peter Gunn van Emerson Lake & Palmer en wat ik niet wist, was dat de single op dat moment voor de tweede keer was verschenen. Gelukkig was hij die dag troetelschijf of tiptoptipvandedag of weetikveel, dus ieder uur kwam hij na het nieuws voorbij. En ieder uur vond ik hem gaver. Die morgen rende ik naar een plaatselijke platenwinkel en kocht ik de single. Een paar weken later had ik genoeg zakgeld om de hele elpee te kopen. Emerson Lake & Palmer In Concert verscheen in 1979 en was een mix van opnames van de toer met het orkest en van het trio alleen. Opener Peter Gunn kende ik natuurlijk al, daarna hoorde ik de vrolijke rocker Tiger In A Spotlight en Lake's sololied C'est La Vie (met Emerson op accordeon). The Enemy God was Palmers solospot (met het trio) en de plaatkant sloot af met Knife Edge, waarin het orkest een hoofdrol speelt. Op de tweede plaatkant het derde deel van Emersons pianoconcert en een orkestversie van Pictures At An Exhibition. De opnamekwaliteit/mix was niet heel goed, maar ik was jarenlang compleet gek met de plaat en heb hem helemaal grijs gedraaid. Eind jaren tachtig begon ik steeds meer cd's te draaien en ik was blij dat in 1993 deze remaster verscheen en nog uitgebreid ook. Ik vond en kocht hem op 12 mei 1995 in een plaatselijke platenwinkel. Op twee cd's krijgen we nu een beter beeld van beide toers, al staat het spul wel allemaal door elkaar. (Deze uitgebreide versie zit in nog weer verder opgepoetste vorm ook als bonus bij de Deluxe Edition van Works Volume 2.)
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 11-12-2020 20:53:54 ]
Na de opnames voor Love Beach gaan Emerson Lake & Palmer ieder hun eigen weg. Palmer maakt faam bij Asia, Lake maakt twee soloplaten met hulp van Gary Moore en Emerson stort zich op filmmuziek en een enkele soloplaat. In 1996 hebben Emerson en Lake gelegenheid voor een reünie, maar Palmer zit vast in Asia en dus roept het duo assistentie in van Cozy Powell en onder de naam Emerson Lake & Powell komt een ijzersterke plaat uit. Na een tour houdt Lake het weer voor gezien. In 1988 heeft Palmer dan wél tijd en gelegenheid, maar Lake geen zin; samen met de jonge Robert Berry brengen Emerson en Palmer een wat poppy/AOR-plaat uit onder de naam 3. In 1991 komen de drie heren Emerson Lake & Palmer dan weer bij elkaar en zowaar, ze hebben er zin in om weer samen te werken. Emerson brengt nogal wat materiaal in (waarvan eerdere versies terecht kwamen op zijn soloplaat Changing States) en Lake heeft ook een paar liedjes. De plaat opent sterk met het titelnummer en gelijk valt het moderne geluid uit de jaren negentig op. Dat betekent ook dat de drums klinken of ze in een stadion zijn opgenomen en dat vind ik nogal jammer. Paper Blood is een stuk dat Lake heeft geschreven samen met Geoff Downes; het is afkomstig van hun nooit gelukte project Ride The Tiger, maar hier krijgt het een fikse bewerking. Het was gelijk de eerste single (en die heb ik hier ook ergens in de kast verstopt staan). Lakes akoestische ballad Affairs Of The Heart is de tweede single. Over het algemeen staat er redelijk materiaal op en de plaat deed het niet onaardig. Zelf vind ik de bewerking van Prokoffiefs Romeo & Juliet wel sterk. Ik kocht natuurlijk een eerste cd-versie bij het verschijnen in 1992, maar die staat ergens in een kast verstopt. In 2011 namelijk kwam een remaster uit met wat extra spul. Dat extra spul was de singleversie van Paper Blood en materiaal van de single (totaal overbodige edits van enkele andere stukken van de cd) en die heb ik ook al. Deze remaster klinkt net weer wat beter dan de originele cd en ik kocht hem op 12 maart 2011. Alleraardigste comeback, al spettert het niet meer zoals in de eerste helft van de jaren zeventig.
Het comebackalbum kreeg een mooie Deluxe Edition in 2017 en die kocht ik op 28 augustus 2017. Naast een nog weer verder opgepoetste versie van de plaat zijn er de single edits van Black Moon en nog wat stukjes (allemaal nogal overbodig); de mooie bonus bevindt zich op het tweede schijfje: de opgepoetste versie van het album Live at The Royal Albert Hall uit 1993, dat ik natuurlijk ook al in de kast had staan en daarom dus daarover later meer. Bij het herbeluisteren van het album Black Moon valt me vooral op dat de stem van Greg Lake zo gruizig is geworden (vooral in zijn sololiedjes als Footprints In The Snow is dat goed te horen. Keith kan er nog altijd wat van; ik ben niet zo weg van zijn keyboardgeluiden uit de jaren negentig, maar zijn pianospel en composities zijn nog altijd op niveau (zoals in zijn pianosolo Close To Home).
Op 22 oktober 1992 kwam ik ergens deze cd-single tegen. Het is een Japanse uitgave. Naast het titelnummer vinden we drie stukken die niet op Black Moon staan: A Blade Of Grass, een solo pianostuk van Emerson dat later in een andere versie ook te horen was op zijn soloplaat Emerson Plays Emerson, een vreemde edit van Fanfare For The Common Man (de oorspronkelijke versie duurde dik negen minuten, de singleversie tweeënhalf en deze bijna zes - er is wat geknipt in de synthsolo) en Jerusalem dat we kennen van de elpee Brain Salad Surgery uit 1973. Voor de verzamelaar.
Na het verschijnen van de reünieplaat Black Moon gingen Emerson Lake & Palmer op tournee over de wereld. Een van hun beste shows vond plaats in The Royal Albert Hall in London en die werd opgenomen voor cd en video. Dat de band er speelde was wel bijzonder. Verhaaltje. In 1968 was Emerson nog de aanvoerder van de band The Nice, die speelde een of andere speciale show in The RAH en tijdens de uitvoering van hun versie van America (uit West Side Story, van Leonard Bernstein) stak Emerson een (papieren) Amerikaanse vlag in de fik. Groot was de verontwaardiging onder hoge lui en het leverde Emerson en The Nice een levenslange verbanning op; ze mochten nooit meer in The RAH komen spelen. Ik vermoed dat na vijfentwintig jaar de boel vergeten was. Wat de band hier neerzet, is misschien niet zo baanbrekend als tijdens hun gloriedagen in het begin van de jaren zeventig, maar het staat als een huis. De show begint met de legendarische regels 'Welcome Back My Friends To The Show That Never Ends' en een deel van Karn Evil 9 om daarna doodleuk verder te gaan met Tarkus, dat weer overloopt in Knife Edge. Dan weet je wel wat voor show het gaat worden. Veel klassiekers, al komt ook werk van de reünieplaat aan bod. Hoogtepunten zijn Emerson's pianosolo (Creole Dance van zijn held, de Argentijnse componist Alberto Ginastera), een zinderende Pirates en het afsluitende Fanfare For The Common Man / Rondo (compleet met orgelsmijterij). De stem van Lake is niet meer wat het geweest is, maar dat is dan ook het enige smetje op deze registratie. Voor de rest: de mannen brengen de show met vuur. Het hele concert is ook te zien op video (ik heb de videoband hier ergens) en ik kocht de cd bij het verschijnen op 6 februari 1993. Zoals eerder vermeld: een mooi opgepoetste versie van de cd zit als bonus bij de Deluxe Edition van Black Moon.
Welja, later in 1993 verscheen dan ook nog eens deze mooie box met op vier cd's een overzicht van de carrière van de band Emerson Lake & Palmer tot dan toe. Plaatje 1 start met zes nieuwe opnames: Touch And Go (oorspronkelijk van de Emerson Lake & Powell-elpee), I Believe In Father Christmas (oorspronkelijk een solosingle van Lake uit 1975, maar ook te vinden op Works Volume 2 van ELP) en drie stukken van de drie bands waarin de heren speelden voordat ze als ELP gingen samenwerken: Hang On To A Dream (Emersons band The Nice speelde dit stuk van Tim Hardin vaak), 21st Century Schizoid Man (van Lakes eerdere band King Crimson) en Fire (van Palmers oude werkgever The Crazy World Of Arthur Brown). Maar de meeste punten gaan naar een nieuwe uitvoering van Pictures At An Exhibition: de band is dat stuk tijdens hun gloriejaren steeds blijven spelen en dit is dan een studio-opname met wat extra muziek erin en in glorieuze surroundsound. Daarna krijgen we drieënhalf plaatje 'classic recordings'. Van alle elpees komt wat langs (vreemd genoeg met uitzondering van de elpee Pictures At An Exhibition). Veel aandacht voor de debuutplaat, het leeuwendeel van Tarkus en Brain Salad Surgery staat erop, er is ruimte voor de solowerken ten tijde van Works en zelfs van Love Beach is een en ander te vinden. Opmerkelijk is de lange Take A Pebble van het live album Welcome Back, compleet met de akoestische gitaarstukjes van Lake en de gruwelijke pianoimprovisatie van Emerson. Ook de reünieplaat komt aan bod. Daarnaast zijn er een paar (op dat moment) nooit eerder uitgebrachte werken te horen: Rondo live in het Lyceum in 1970, de Prelude & Fugue (van Friedrich Gulda) door Emerson op piano (het stuk was vaak onderdeel van die pianoimprovisatie in 1974) en Bo Didley, een instrumentaaltje uit de tijd van Brain Salad Surgery. Zeer interessante box dus. Ik had in 1993 nog geen 'oude' ELP op cd, dus schafte ik de box aan op 18 november van dat jaar, toen hij net uit was. Mijn enige kritiek op de box is: hij is niet chronologisch.
En als die megawereldtoernee in 1993 afgelopen is, zijn er wat problemen. Carl Palmer heeft een lastige blessure aan zijn arm en moet geopereerd. Keith Emerson tobt al jaren met een zenuw in zijn rechterarm en na heel veel dubben besluit hij om zich ook te laten opereren. Bij Palmer pakt het goed uit; Emerson heeft minder geluk: hij kan de ringvinger en pink van zijn rechterhand minder bewegen. Ze staan veelal gekromd en een lekker octaaf pakken met zijn rechterhand kan hij niet meer zonder pijn. Toch gaat de band de studio in. Niet dat ze zelf willen; het is de platenmaatschappij weer die met een contract zwaait. Keith Olsen is de producer en hij staat erop dat er kortere en toegankelijkere songs op de plaat gaan komen. Het resultaat is een draak van een album waarbij vergeleken Love Beach een meesterwerk is. Er is nogal wat hulp van sessiemuzikanten en er zijn zelfs songs waarop Emerson en Palmer helemaal niet spelen. Niet alles is bagger: Opener Hand Of Truth mag er zijn, net als de bewerking van Bob Dylans Man In A Long Black Coat (dat aanvankelijk twintig minuten duurde, maar onder druk van Olsen een kortere versie werd) en Change. Street War is zelfs echt sterk. Maar nergens horen we die typische ELP-stijl. Na vijfenveertig minuten krijgen we een bonus: de studioversie van Pictures At An Exhibition, opgenomen in 1993 voor The Return Of The Manticore box en wederom in surroundsound. Ik kocht de plaat op 23 augustus 1994 bij het verschijnen.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 12-12-2020 19:25:29 ]
Ook dit album onderging de Deluxe Edition-bewerking in 2017. Het geluid is weer mooi opgepoetst, de bonus studioversie van Pictures At An Exhibition uit 1993 zit er weer bij (maar nu niet in surround) en als extra zitten de liveopnames uit 1997 en 1998 erbij die in 1998 verschenen op het album Then & Now (samen met de spaarzame opnames van de California Jam uit 1974). Heel leuk, die bonuscd, maar die hadden we natuurlijk al (en hij komt later). Ik kocht deze Deluxe Edition bij het verschijnen op 28 augustus 2017.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 15-12-2020 07:44:35 ]
Dit geinige hebbedingetje verscheen in 1995; ik kocht of kreeg het pas op 5 december 1997. Het is een EP, bedoeld voor de kersttijd, met daarop twee versies van Greg Lake's I Believe In Father Christmas: een singleversie uit 1975 en de albumversie (van Works Volume 2) uit 1977. Daarnaast horen we de b-kant van de single; 'Humbug' is een kort niemendalletje met sleebellen, dat nog nooit eerder op cd is verschenen. Ook klinkt Troika, een bewerking van Lieutenant Kijé Suite (Prokoffieff), afkomstig van Emerson's soloplaat The Christmas Album en het themaatje is ook te horen in I Believe In Father Christmas. Ten slotte is Nutrocker (van Pictures At An Exhibition uit 1971) van de partij en mij is een raadsel waarom. Dit EP'tje trekken we jaarlijks een keer uit de kast. Niet heel slecht uitgemikt dus.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 15-12-2020 07:44:49 ]
Emerson Lake & Palmer waren twee keer te horen in deze legendarische radioshow. De eerste keer in 1974 met opnames van het Civic Center Tulsa, Oklahoma op 3 juli 1974 en de tweede keer met een registratie van 12 november 1977 (het trio zonder orkest) in The Coliseum Wheeling, WV. Die van 1974 waren ook terechtgekomen op de driedubbelelpee Welcome Back, dus voegen niet zo veel toe; die van 1977 waren op het moment dat ik deze dubbelcd kocht (20 november 1997 toen hij uitkwam) nog niet beschikbaar. Bijna twintig jaar later zou het gehele concert uit 1977 verschijnen en dat maakt dit album voor mij overbodig. Echter, op de tweede cd zit ook een 'enhanced' gedeelte met interviewfragmenten en stukjes liveopnames, waaronder de beroemde 'flying piano'. Geinig hebbending dus ook weer.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 15-12-2020 07:45:02 ]
Na de flop van In The Hot Seat in 1994 duurde het drie jaar voordat Emerson zich weer fit en capabel genoeg voelde om het podium te beklimmen. De operatie aan de zenuwbanen in zijn rechterarm was mislukt en het effect was dramatisch: hij kon de pink en ringvinger van zijn rechterhand niet meer goed gebruiken. Twee jaar werkte hij aan herstel en leerde hij zich bijna helemaal opnieuw het technisch uitdagende werk te spelen, grotendeels met drie vingers van zijn rechterhand. Er zijn filmbeelden dat hij in 1997 speelt (wacht u maar even) en daarop is te zien met welk van pijn vertrokken gezicht hij een octaaf pakt met rechterduim en pink. In 1997 en 1998 tourde de band de hele wereld weer over. De eerste opnamen daarvan verschenen in 1997 al op deze cd. Het concert is opgenomen op 22 juni van dat jaar in Katowice in Polen. Ik heb hier een Oostenrijkse versie die ik kocht op 4 april 1998. De setlijst is er eentje vol klassiekers, vanzelfsprekend aftrappend met Karn Evil 9 - 1st Impression Part Two. Dan volgen Touch And Go (van de Emerson Lake & Powellplaat), From The Beginning, Knife Edge en het uit de mottenballen gehaalde Bitches Crystal. Vervolgens een soloachtig hoekje (Emersons Creole Dance en Lakes Take A Pebbel) en Lucky Man. Het concert eindigt met een medley van Tarkus en Pictures At An Exhibition. Een toegift is er ook: het inmiddels onvermijdelijke Fanfare For The Common Man / Rondo, inclusief de traditionele orgelsmijterij. Heerlijk concert. De band klinkt nergens belegen of het moet de gesleten stem van Greg Lake zijn. Het vuur is grotendeels terug en de tour van 1997/1998 was een ware triomf. Achteraf kan ik mezelf wat aandoen dat ik mijn helden heb gemist, toen ze Paradiso onveilig maakten.
(Schijnt dus dat het concert is gefilmd en op de Poolse televisie uitgezonden!)
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 15-12-2020 07:45:15 ]
En dit verschijnt dan in 1998. Op dat moment een verrassing, niet in het minst vanwege de inhoud. Het gedeelte 'Then' betreft opnames van het beruchte festival California Jam op de Ontario Motor Speedway in Ontario, California op 6 april 1974, waar circa 400.000 bezoekers waren. ELP speelde er als 'headliner'. Er was even sprake van dat het fout ging. Deep Purple was ook van de partij en die stond erop dat ze gingen spelen bij schemering. ELP zou dan het festival afsluiten. Het hele programma (met ook Eagles, Earth Wind & Fire, Black Sabbath en anderen) liep nogal voor op schema en het betekende dat Purple nog bij daglicht moest starten. Dat zinde meneer Blackmore niet, hij weigerde het podium op te gaan en stond erop dat ELP eerst ging. Die hadden echter een dusdanige show met vuurwerk aan het eind dat dat voor hen geen optie was. Met grote tegenzin betrad Blackmore het podium en het resultaat was een furieuze gitarist die aan het eind van het Deep Purpleconcert zijn versterker sloopte en het publiek in mikte, plus een camera kapot ramde met zijn gitaar. Dat betekende dat de filmbeelden van ELP met een camera minder zijn gemaakt. De film- en geluidsopnames zijn overigens beperkt: niet alles van het concert is gefilmd en het geluid is in een aantal stukken hondsberoerd. Op deze dubbelcd horen we slechts de Moogdrumsolo van Toccata, stukjes uit Take A Pebble (de akoestische gitaarliedjes Still... You Turn Me On en Lucky Man, Emersons piano improvisatie en het afsluitende couplet) en van Karn Evil 9 slechts de 1st Impression Part Two (met lange drumsolo) en de 3rd Impression. Leuk om te hebben. De filmbeelden van de Cal Jam verschenen in 2005 op de dvd-box Beyond The Beginning en zijn tegenwoordig gewoon te bekijken op YT. Het 'Now'-deel van de dubbelcd laat ELP horen ten tijde van de tour uit 1997 en 1998. Precies: het zijn de opnames die ook als extra op de Deluxe Edition van In The Hot Seat staan. Ik kocht Then & Now op 7 november 1998 bij het verschijnen ervan.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 15-12-2020 07:45:28 ]
Dit is een complete registratie van het tweede concert dat Emerson Lake & Palmer ooit gaven. Het allereerste was een week ervoor in een of andere universiteitszaal. Het Isle Of Wight Festival vond plaats tussen 26 en 31 augustus en ELP speelde op zaterdagavond 29 augustus. Het concert duurde nauwelijks een uur, maar maakte desondanks grote indruk op de slechts 700.000 bezoekers. The Barbarian was de opener, gevolgd door Take A Pebble, later allebei te horen op de eerste plaatkant van de debuutelpee. Het derde stuk was Pictures At An Exhibition, de bewerking van het grote stuk door Modeste Mussorgsky. We horen een nog wat ruwe versie, de teksten kloppen nog niet helemaal (en zijn soms ook onverstaanbaar), maar het vuur en de bevlogenheid zijn al volop aanwezig. Ook laat Emerson de feedback van zijn Hammond aan het eind rondgieren. Tijdens de laatste tonen staken Emerson en Lake ieder een antiek kanon af. Een dag ervoor had Emerson wat geëxperimenteerd met de lading en vlak voor het concert gaf hij de roadie de opdracht om de lading te verdubbelen. Emerson drukte als eerste af en Lake zag tot zijn afgrijzen hoe de luchtdruk van de explosie een fotograaf van het podium deed tuimelen. Toch drukte ook hij op zijn ontstekingsknop. Er zijn zowaar twee toegiften: eerst komt Rondo, oorspronkelijk van Emersons vroegere band The Nice en hierin doet hij aan de dan al roemruchte orgelsmijterij. Ten slotte speelt de band nog Nutrocker. Deze registratie verscheen in 1998 op cd en als een soort extraatje staat er een soort interview met de band op: om de beurten vertellen de bandleden over hoe zij het festival hebben ervaren en het belang ervan voor de band en voor hun persoonlijke carrière. Ik heb een Japanse uitgave, ook uit 1998, die ik kocht op 28 december 1998. Beelden van de band tijdens het festival zijn te zien in de film Message Of Love: The Isle Of Wight Festival; naast ELP speelden ook Leonard Cohen, Jefferson Airplane, Joe Cocker, The Doors, Chicago, Ten Years After, Jethro Tull, The Moody Blues, The Who, Jimi Hendrix en noem ze allemaal maar op. Ondanks dat het geluid op deze cd niet optimaal is, is dit zeer genietbaar, zeker gezien de historische betekenis ervan voor de band. Legendarisch.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 15-12-2020 07:45:44 ]
Verzamelaar uit 2004. Ik kocht hem op 18 juni van dat jaar. Op de dubbelcd staat een aardig overzicht van het beste werk van de band, beginnend met Fanfare, zelfs de complete Tarkus komt voorbij, een deel van Karn Evil 9, de kerstsingle van Lake, het groteske Pirates, zelfs iets van Love Beach en er is ook aandacht voor werk van de reünieplaat Black Moon. Het lied Better Days van die plaat is een wat vreemde keuze, net als All I Want Is You, een van de grote missers op Love Beach. Sommig spul is essienteel, ander weer erg niet. Niet erg. Ik heb hier een limited edition; er zit een derde plaatje bij. Het materiaal daarop is aangekondigd als 'Live in Anaheim '73/'74' en dat betekent dat het ook al op de driedubbelelpee Welcome Back staat, zij het in een heel andere mix. Na Hoedown komen de solodelen uit Take A Pebble en vervolgens bijna de gehele Karn Evil 9, zij het opgeknipt in rare stukken en zonder het eerste stuk van de 2nd Impression Maar de laatste vier stukken komen helemaal niet uit die twee jaren; het zijn opnames van de Works-triotour uit 1978: Tiger In A Spotlight klinkt alsof het afkomstig is van In Concert / Works Live, C'est La Vie is dan weer een nog niet verschenen trioversie, Tank is slechts een halve minuut durende drumsolo, The Enemy God komt duidelijk ook van In Concert / Works Live en de afsluiter is Fanfare For The Common Man (met orgelsmijterij) in een liveversie die ik op dat moment nog niet ken. Kortom: wat een zootje. Leuk hebbeding, dat dan weer wel.
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 15-12-2020 07:45:56 ]
Nee, als je een mooi overzicht van de carrière van de band wilt hebben, dan is dit de absolute aanrader. Deze prachtbox met vijf cd's en een dvd verscheen in 2007. Ik kocht hem bij het verschijnen op 8 september. Op dat moment stond er veel spul op dat nog niet eerder verkrijgbaar was. Ook heel mooi is dat de doos chronologisch is. Zo krijg je in vijf keer vijf kwartier geluid en vijftig minuten video een prachtbeeld van de ontwikkeling van de band. Het eerste plaatje opent ook nog eens met drie stukken van de bands waar de bandleden uit voortkwamen. Epitaph van de legendarische debuutplaat van King Crimson (met Greg Lake) opent de collectie, daarna komt Decline And Fall van de debuutplaat van Atomic Rooster (met Carl Palmer) en vervolgens horen we Sibelius' Intermezzo from Karelia Suite van het album Five Bridges van The Nice (met Keith Emerson). De rest van het schijfje is gewijd aan het debuutalbum van Emerson Lake & Palmer. Lucky Man, Tank en Take A Pebble komen van dit album en aanvullend daarop komen The Barbarian, Knife-Edge en Rondo voorbij, van het 1970-concert uit het Lyceum in Londen (waar ook Pictures At An Exhibition werd opgenomen) en die een jaar later ook als bonus op de Deluxe Edition van Pictures zouden verschijnen. Het tweede plaatje beslaat 1971-1973: stukken van Tarkus, Trilogy en Brain Salad Surgery. Interessant is het dan nooit eerder gehoorde Lakeliedje Oh My Father, een liveversie van Hoedown en eerste mixen van Jerusalem en Still... You Turn Me On. Op het derde schijfje dan het almachtige Karn Evil 9 en aandacht voor Works Volume 1, waarbij vooral eerste versies van C'est La Vie en I Believe In Father Christmas de verzamelaar kunnen bekoren. Keiths Piano Concerto No. 1 staat er ook in zijn geheel op. Het schijfje sluit af met een liveversie van Pirates (opgenomen in 1978, dus niet met orkest maar als trio). Het vierde plaatje opent met Aaron Copland, die in een interview zijn bewondering uitspreekt voor ELP's bewerking van zijn Fanfare For The Common Man en daarna horen we natuurlijk dat stuk. Daarna komt er spul van Works Volume 2. Van Love Beach slechts een repetitiieopname van Canario. Dan stappen we over naar Emerson Lake & Powell in 1986 (de fenomenale versie van Gustav Holst's Mars - Bringer Of War), de 1988 band 3 (Desde La Vida), de ELP-reünieplaat uit 1992 en het In The Hot Seat-drama. Het plaatje eindigt met Touch And Go van Live in Poland. En dan de vijfde schijf! Daarop staat het gehele concert 'Live At Mar Y Sol Festival, Puerto Rico 4th January 1972'! Geweldig om de band live aan het werk te horen. Trilogy is dan verschenen en op de setlijst staan 'klassieke' ELP-stukken: Hoedown, Tarkus, Take A Pebble, Pictures en Rondo. Het zesde plaatje is de dvd 'The Manticore Special - Highlights From The Historic 1973 World Tour', een documentaire die de Brain Salad Surgery tour in beeld brengt. Al met al een geweldige doos. Maar dat had ik geloof ik al gezegd.
Na de tour van 1997/1998 wordt het weer stil rondom het trio. Lake toert met de Ringo Starr All Starr Band en Palmer start de originele lineup van Asia weer op. Emerson maakt zijn planken stofvrij door van alles wat daar nog op lag uit te brengen en treedt op met zijn Keith Emerson Band featuring Marc Bonilla. Veel geluk heeft Emerson niet en het gaat niet goed met zijn arm: de operatie van 1994 was mislukt en hij blijft problemen houden met spelen. Eind 2009 maakt hij toch plannen om samen met Greg Lake een tour te doen: bedoeling is dat ze als duo wat spul van ELP, The Nice, King Crimson en solo spelen en ondertussen verhalen vertellen. De eerste optredens zeggen ze af: zelf zeggen ze dat ze nog te weinig tijd hebben gehad om goed te repeteren, maar er gaan geruchten dat Emerson podiumvrees heeft en dat Emerson vindt dat Lake er nog niet klaar voor is. Ik heb kaarten voor het concert in Amsterdam, maar ook dat optreden gaat niet door, nu wegens ziekte. En dan in 2010 komt het bericht van een heuse reünie! Het idee is dat de band een eerste optreden geeft en daarna de wereld over gaat. Even vraag ik me af: ga ik in juli 2010 naar het Victoria Park in Londen voor het High Voltage festival, waar ELP de headliners zijn? Er komt meer leuks (Transatlantic, Steve Hacket). Ik besluit niet te gaan en de tour van het trio af te wachten; ze komen vast ook naar Nederland. Achteraf kan ik me door mijn kop schieten. Na het optreden op High Voltage besluit Palmer om niet verder te gaan. Het betekent dat dit het enige concert is. Later in 2010 komt de dubbelcd met het concert erop uit en ik koop die op 29 oktober 2011. Er is ook een video/dvd, maar die heb ik (nog) niet. De basis van het concert is de setlijst die Emerson en Lake uitvoerden tijdens hun duotour. Karn Evil 9 - 1st Impression Part Two is natuurlijk de opener, daarna volgen The Barbarian en stukken als Bitches Crystal, Take A Pebble en natuurlijk Tarkus. Lucky Man kan niet ontbreken en de afsluiters zijn Pictures At An Exhibition en het onvermijdelijke Fanfare For The Common Man / Rondo. Nu moet ik zeggen dat het enorm teleurstelt. Aan het geluid ligt het niet; het is dat de uitvoering rommelig en technisch niet sterk is. Lakes stem lijkt nergens naar en het spel van Emerson is onder de maat. Het zal echt geweldig zijn geweest om erbij te zijn (het blijven helden, hè), maar dit gaat de kant van beschamend op. Ik begrijp Palmer goed: hij vond het niveau van het optreden onvoldoende en ging liever verder met zijn Carl Palmer's ELP Legacy-concerten (drums, bas, gitaar!).
Eind 1977 ging ELP op tournee door Noord-Amerika met een orkest. Mooi idee, maar financieel bleek het een ramp en na drie weken moest de band het orkest en het in totaal meer dan 150 man tellende reizende circus naar huis sturen. De band maakte de tour af als trio. Op 9 februari 1978 speelden Emerson Lake & Palmer in het Nassau Veterans Memorial Coliseum, Uniondale, New York. De setlijst was natuurlijk aangepast aan het trio. Hoedown is de korte aftrapper en daarna stort de band zich gelijk in een geweldige versie van Tarkus. Emerson had in de afgelopen jaren zijn instrumentarium wat aangepast en de brute Y amaha GX-1 speelt de hoofdrol waardoor het geluid toch anders is, al heeft hij ook een Hammond, vleugel en de beroemde Moog Modular bij zich. De sectie Aquatarkus is ook hier opvallend sterk. Take A Pebble bevat solosecties van Emerson op piano en vervolgens is het de beurt aan Lake met twee akoestische songs. Pictures At An Exhibition mag natuurlijk niet ontbreken en na wat kortere stukken is er Tank met daarin een solodrumspot voor Palmer. Nutrocker en Pirates sluiten het concert af. Natuurlijk is Fanfare For The Common Man de toegift. Pas in 2011 verschenen de opnames van het concert op een dubbelcd. Daar keek ik naar uit, want tot dan toe hadden we materiaal van de triotour 1978 alleen versnipperd gehoord op Works Live en mindere producten als King Biscuit en de limited edition van Ultimate Collection. Dan is dit een mooie productie: zeer goed geluid, de band is ondanks de tegenslag van kort ervoren fijn opdreef, waarlijk een zeer energieke show en deze staat hoog in mijn favorietenlijstje. Ik kocht het album op 29 oktober 2011.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 17-12-2020 21:35:59 ]
Alles nog steeds in het afgefikte huis?quote:
Ik ben benieuwd wanneer mijn cds weer beschikbaar zijn, maar we lezen wel mee bazbo
Mijn huis is niet afgefikt, er was brand bij de bovenburen bij mij staat nu alles ingepakt en wordt er nieuw laminaat en behang gelegd en het plafond gerepareerd. Maar ik heb een slaap woonkamer dus kan er nu ook niet slapen.quote:Op donderdag 17 december 2020 09:04 schreef bazbo het volgende:
[..]
Alles nog steeds in het afgefikte huis?
Je collectie hopelijk wel onbeschadigd?quote:
[..]
Mijn huis is niet afgefikt, er was brand bij de bovenburen bij mij staat nu alles ingepakt en wordt er nieuw laminaat en behang gelegd en het plafond gerepareerd. Maar ik heb een slaap woonkamer dus kan er nu ook niet slapen.
LPs gelijk eruit verhuisd, en cds is volgensmij niets mee aan de handquote:
[..]
Je collectie hopelijk wel onbeschadigd?
In 2010 zijn Keith Emerson en Greg Lake met z'n tweetjes op tournee. Die tour startte niet fijn. De eerste concerten werden afgezegd en tot op de dag van vandaag is niet helemaal duidelijk waarom. Emerson zou podiumvrees hebben, Greg zou vinden dat Keith nog niet goed kon spelen (nadat hij opnieuw problemen met zijn arm had), Keith zou te weinig tijd gehad hebben voor repetities en zou vinden Lake zich er gemakkelijk van af maakte; geruchten genoeg. Na anderhalve week startten de concerten dan toch en op 8 mei 2010 speelden de twee in het Ridgefield Playhouse in Ridgefield, CT in de Verenigde Staten. Tijdens het concert spelen Emerson en Lake (semi-)akoestische versies van werken van King Crimson, ELP en hun beider soloplaten. Tussendoor is er ruimte voor verhalen. Lake begint met ELP's From The Beginning en King Crimson's I Talk To The Wind. Emerson pingelt er piano onder. Dan wordt het plots minder akoestisch: in Bitches Crystal en The Barbarian is er ondersteuning van een drumtape. Na Take A Pebble op piano zet Emerson de openingslick van Tarkus in en vervolgens komt het hele stuk, ook met de elektronische drums uit de trukendoos. Ten slotte is er Pirates en is Lucky Man de afsluiter. Het idee is goed, het spel is absoluut niet slecht, de (bijna) akoestische setting maakt het haast intiem, maar de synthesizerpercussie doen snakken naar de aanwezigheid van een echte drummer en dan vooral Carl Palmer. Dit soort toch veelal technocratische muziek leent zich niet zo voor een uitgeklede benadering en alleen de akoestische liedjes van Lake of de pianosolo's van Emerson zou wellicht wat eentonig worden (al lust ik wel pianopap van Emersons solo-escapades). Niettemin een mooi document. Deze cd kwam pas uit in 2012 en ik kocht hem bij het verschijnen op 29 juli. Ik had destijds kaarten voor het concert van het duo in Paradiso, maar helaas ging dat niet door. Zelf hadden beide heren ook wel door dat het zonder echte drummer niet echt een succes was en het duurde niet lang of de gesprekken met Carl Palmer kwamen opgang. In juli 2010 kwamen Emerson Lake & Palmer weer bijeen en speelden ze een reünieconcert in Londen op het High Voltage festival. Daar moest Palmer helaas constateren dat zowel Keith als Greg niet meer konden spelen op het niveau dat hij van ze verwachtte en hij liet het bij een eenmalige gelegenheid. Greg Lake zou het concept van de semi-akoestische show meenemen naar zijn eigen soloconcerten en in 2013 verscheen een album met een zo'n optreden erop: Songs Of A Lifetime (tot over een jaar).
Pfeeeeeewwwwwww.quote:
[..]
LPs gelijk eruit verhuisd, en cds is volgensmij niets mee aan de hand
Inderdaad ik zag al een drijvende platenkast voor me toen ik woorden waterschade hoorde....quote:
Maar dat viel mee dus.
In 2015 verschijnt deze dubbelcd. Elf jaar ervoor was dit concert al te zien op dvd. Die heb ik natuurlijk ook, maar ik ben sinds 21 september 2015 blij dat ik het concert nu ook op cd via de stereo door het huis kan knallen. Want wat is dit weer goed. Op 6 juli 1997 spelen Emerson Lake & Palmer op het Montreux Jazz Festival en de band is dan technisch weer als vanouds vol vuur. Greg Lake is zowaar aardig bij stem en de band klinkt fris en energiek. De setlijst bevat slechts hoogtepunten, van opener Karn Evil 9 - 1st Impression Part Two tot Touch And Go , van klassiekers Knife-Edge tot Take A Pebble en van Lucky Man tot aan Tarkus. Tussendoor is er ruimte voor wat solootjes: Lakes From The Beginning en Emersons Honky Tonk Train Blues en Creole Dance. Emerson is overigens het bekijken waard: hij heeft zichzelf het materiaal opnieuw moeten aanleren te spelen met een aangedane rechterhand, waarvan de ringvinger en pink meestentijds gekromd staan en bij gebruik pijnlijk zijn. Op de dvd zien we hem met veel moeite de octaven pakken en zijn uitvoering van Creole Dance is dan ook waanzinnig, zeker gezien de omst(onh)andigheden. Gelukkig beschikt hij over een fenomenale linkerhandtechniek, zoals je in Bitches Crystal goed kunt zien. Emerson is sowieso lekker op dreef. Afsluiter Fanfare For The Common Man / Rondo bevat dan ook weer de nodige orgelsmijterij. Bijzonder fijne registratie die ik regelmatig beluister en me voor de zoveelste keer voor mijn kop doen slaan dat ik het trio destijds niet in levenden lijve ben gaan bekijken.
Deze kocht ik vandaag een week geleden, vandaar dat ik 'm even tussendoor prop. Big Big Train zit niet stil. Een tour is gelijk nogal een tour-de-force, omdat de achtkoppige band nogal internationaal is (een Zweed, een Amerikaan, zes verspreid door de UK wonende Britten) en erop staat een blazerssectie van vijf man mee te slepen. Toch doet de band in het najaar van 2019 een ronde door Groot-Brittannië en in november staan ze in The Hackney Empire in Londen. Er is weer een fikse film- en opnameploeg aanwezig om alles vast te leggen. Het concert lijkt op cd wat kort met honderd minuten, maar de aankondigingen zijn weggelaten. Die staan wel op de meegeleverde bluray en dan klokt de hele boel toch ruim boven de twee uur. Dat compacte maakt het ook wel behappelijk; eerdere liveregistratie waren een lange zit. Niet dat het werk van de band ooit verveelt, verre van dat, maar je mag er toch wel een avondje voor uittrekken. De setlijst bestaat dit keer voor de helft uit materiaal van de studioplaat Grand Tour van 2019. Dat spul klinkt wonderbaarlijk vertrouwd. Opener Alive voelt alsof het nooit anders is geweest dan de opener van een BBT-concert, The Florentine profiteert van de dubbele leadzang (David Longdon én Nick d'Virgilio) en Voyager en Homesong veroorzaken kippenvel. Klassiekers zijn er ook: Hedgerow (wonderschoon), Brave Captain (dit keer de volledige versie) en de afsluitende meezinger Wassail. En wat dachten we van het bijna vijfentwintig minuten durende East Coast Racer als afsluiter? Ik dacht: p-r-a-c-h-t-i-g. Big Big Train klinkt en oogt weer als een rockorkest-van-jewelste (fluit, viool, twee gitaren, twee toetsenisten, bas, drums, de blazerssectie). Zangert David Longdon is een podiumdier met een uitstekende, warme en toegankelijke stem. Steeds als er wat nieuws uitkomt, verlang ik alweer naar het volgende. In dit geval zal het volgende écht anders worden, want vier bandleden (violiste Rachel Hall, gitarist Dave Gregory en toetseneurs Robin Armstrong en Danny Manners) zullen op een volgende plaat niet meer meedoen en dat betekent dat Empire een historisch document is geworden.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 17-12-2020 16:24:19 ]
Dat Magna Carta label bracht eind jaren negentig een paar bijzonder vermakelijke tributeplaten uit. Zo ook deze uit 1999, die ik kocht op 3 juni 1999. Tien vertolkingen van ELP-stukken, verdeeld over twee 'kampen', twee producers. De eerste is Trent Gardner (componist en toetsenist van de band Maghellan), die gasten inschakelt als Pat Mastelotto, Igor Khoroshev, John Wetton, Peter Banks, Doane Perry, Martin Barre, James Labrie, Mike Portnoy, Geoff Downes en zijn Maghellan-broer Wayne Gardner. De andere is Robert Berry (die in 1988 met Emerson en Palmer de band 3 vormde, een plaat maakte en een tour deed), die op zijn muzikantenlijst Simon Phillips, Jordan Rudess, Marc Bonilla, Erik Norlander, Glenn Hughes, Jerry Goodman, James LaBriie en Derek Sherinian heeft gezet. Geen onaardige lijst, maar wel een die een pompeuze krachtpatserij doet verwachten. Dat is geenszins het geval. We krijgen een paar zeer mooie vertolkingen voor onze kiezen. Zelf vind ik de producties van Berry het sterkst: Karin Evil 9 - 1st Impression, Knife Edge, Hoedown (de inzet van Jerry Goodman op viool maakt dat deze versie weer dichter bij het op een volksmelodie gebaseerde origineel van Aaron Copland komt), The Barbarian en Tarkus. Die van Trent Gardner klinken misschien wat meer overgeproduceerd en ietwat over-the-top (net zoals zijn band Maghellan): Bitches Crystal, Toccata, A Time And A Place, The Sherrif en The Endless Enigma. Gelukkig wisselen de twee stijlen elkaar af en juist door de gastbijdragen van zovelen blijft de plaat boeien. Leuk project en gaaf om weer eens te horen.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 18-12-2020 17:23:09 ]
In 1979 waren Emerson Lake & Palmer niet meer. Emerson ging filmmuziek maken, Lake startte een solocarrière en Palmer begon de band Asia. In 1986 kwamen Emerson en Lake weer bijeen en zij zagen een reünie erg zitten. Palmer koos voor het succes met Asia en bedankte. Emerson belde zijn vriend Cozy Powell, drummer van onder andere Rainbow, en die wilde graag meedoen. Toen ze bijna klaar waren met de plaat, viel het hen op dat ze de naam ELP konden blijven gebruiken. Mazzeltje. Cozy Powell is een heel andere drummer dan Palmer en dat hoor je goed op deze plaat. Ik kocht de vinylversie toen hij verscheen en dit is een heruitgave uit 1991, die sinds 2 april 2010 in de kast staat en er regelmatig uit komt. Want het is een zeer sterke plaat. Emersons toetsenwerk is als vanouds, de stem van Lake is formidabel en Powell ramt zijn stadiondrums (al blijkt hij in sommige passages ook wat subtieler te kunnen spelen). The Miracle vind ik gaaf, Touch And Go bleek een klassieker (dat Palmer later graag speelde) en een heuse single, Step Aside een geinig jazzy nummerke, maar het absolute hoogtepunt is de groteske bewerking van Mars - The Bringer Of War uit The Planets van Gustav Holst. Op deze heruitgave staan twee extra stukken. The Locomotion kennen we natuurlijk als compositie van Goffin en King in de uitvoering van Little Eva en de versie van ELP was eerder te vinden op de B-zijde van de 12" van de single Touch And Go (ik heb 'm hier in de kast). Vacant Posession komt van de opnamesessies en is (terecht) op de plank blijven liggen.
[ Bericht 5% gewijzigd door bazbo op 18-12-2020 08:59:31 ]
En dus gingen Emerson Lake & Powell op tournee. Omdat niet alles van de recente plaat gespeeld kon, moest er extra materiaal ingeoefend en daarom boekte de band een repetitieruimte en ging een show in elkaar zetten. Tijdens die repetities in The Sprocket Studio in Londen liep een taperecorder mee en ja hoor, in 2006 (twintig jaar later) verschenen er opnames op deze 'officiële bootleg'. Nog weer vier jaar later kwam er zelfs een heruitgave van en die cd heb ik hier nu; ik kocht hem op 1 oktober 2010. Het geluid is niet echt heel goed, maar wat we te horen krijgen geeft een leuk beeld van de setlijst van de concerten. De hele eerste kant van de ELPowellplaat en verder nog Touch And Go, Love Blind en Mars. Interessanter om te horen is hoe de klassiekers van Emerson Lake & Palmer gaan klinken: Knife Edge, Pictures, Pirates, Lucky Man en Tarkus. In sommige gevallen staat het complete lied op de cd, in andere horen we slechts een deel. Blijft een groepje in de oefenruimte. Maar de band klinkt gedreven en je zou zeggen dat het een succesvolle tour zou moeten gaan worden...
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 18-12-2020 17:22:55 ]
Deze dubbelcd kwam uit in 2012. Naast The Sprocket Sessions was er ook nog een In Concert-bootleg van Emerson Lake & Powell en die had ik nooit kunnen grijpen. Toen ik deze dubbelaar op 17 juli 2012 in een plaatselijke platenwinkel zag, nam ik hem mee. Hierop staat zowel In Concert als The Sprocket Sessions. Voor mij was dus vooral het concertdeel interessant. Helaas niet het hele concert, slechts een dik uur. Het geluid is zeer goed te pruimen en we horen een drietal dat lekker op dreef is. The Score van de ELPowellplaat is de opener van het concert, daarna krijgen we een mix van nieuw en oud. Pirates is wel een opvallende en tegelijkertijd ook niet; het was het stuk waar Emerson en Lake zeer trots op waren. Lake krijgt de spotlichten met zijn From The Beginning en Lucky Man. Mars is ook hier het hoogtepunt, een furieuze uitvoering met een drumsolo van Powell erin. Een medley met Rondo (en de gebruikelijke orgelsmijterij) is de toegift. Na deze tour besloot Powell dat deze muziek toch niet zo goed bij hem paste. Bovendien bleek de tour financieel geen succes (de enorme zalen in de VS raakten niet uitverkocht) en daarmee was het afgelopen voor Emerson Lake & Powell. Twee jaar later was Palmer weer beschikbaar, maar zag Lake geen reden om aan te sluiten en dus maakten Emerson en Palmer de elpee To The Power Of Three... onder de naam 3 met Robert Berry op bas en zang. Maar daarover heel veel later meer.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 18-12-2020 20:51:08 ]
De eerste van vandaag: Beak> - Beak>
1 van de projecten van Geoff Barrow die we natuurlijk allemaal van Portishead kennen.Met Beak maakt hij fijne wonky door krautrock geinspireerde electronica. Deze plaat is in 12 dagen opgenomen zonder overdubs.
Vanuit het niets verscheen in 2001 deze doos met vier bootlegs, onofficieel spul, dus. Ik trof hem op 28 oktober 2001 aan in mijn plaatselijke platenwinkel en kocht hem. De vier concerten zijn verdeeld over zeven schijven. De eerste is Gaelic Park, New York op 1 september 1971, een redelijk klinkend concert als de elpee Tarkus net uit is. De setlijst bestaat uit Barbarian, Tarkus, Take A Pebble, Knife Edge, Rondo en Hoedown. De overige drie concerten komen uit 1972: Louisville Town Hall, KT op 21 april 1972, Long Beach Arena, CA op 28 juli 1972 en Performing Arts Center in Saratoga Springs, NY op 13 augustus 1972. Barbarian is dan niet meer de opener en op de setlijst en ook Knife Edge speelt de band niet meer; het is Hoedown dat vanaf dan de concerten aftrapt. De plaat Trilogy is inmiddels verschenen en in Louisville probeert de band Abaddon's Bolero uit; Lake speelt mee op mellotron, maar het lukt niet goed het immense geluid van de vele overdubs te benaderen en dus verdwijnt het snel weer van de setlijst. In Long Beach en Saratoga Springs horen we The Endless Enigma, maar ook dat is geen succes. Voor de rest is de setlijst nagenoeg hetzelfde: Hoedown, Tarkus, Take A Pebble, Pictures, Rondo. Ook niet veranderd is het ongekende vuur en de gedrevenheid waarmee de band op het podium tekeer gaat. Jammer natuurlijk dat deze opnamen lijden onder de slechte geluidskwaliteit, maar voor de liefhebber/freak valt er veel te genieten en o als er een Vol One is, dan komt er vast ook nog een Vol Two.
Klopt. Later in 2001 komt de tweede doos met bootlegs uit. Dit keer opnieuw vier concerten, maar nu op acht cd's. Ik koop die doos op 20 november 2001. We horen de concerten van Hammersmith Odeon in Londen op 26 november 1972 (waarvan de setlijst niet afwijkt van eerdere shows uit de vorige doos), de Henry Lewit Arena in Witchita, KA op 26 maart, 1974 (met zo goed als dezelfde setlijst als op de driedubbelelpee Welcome Back), in het Rich Stadium in Buffalo, NY op 26 juli 1974 (ook dezelfde set als Welcome Back) en van New Haven Civic Centre in New Haven, CT op 30 november 1977 (een wijdverspreide bootleg van de triotour, dus zonder orkest). Het tweede en derde concert lijken wat dubbel en overbodig (omdat het veel lijkt op Welcome Back), maar het is interessant om te horen hoe strak de band is en hoe het laatste deel van Tarkus zich steeds verder ontwikkelt tot het meesterwerk dat inderdaad op Welcome Back is te horen. Zou er ook nog een Vol Three komen?
Zowaar. Vol Three verscheen in 2002 en is een dunnetje in vergelijking met de voorgaande delen. Op deze vijf cd's staan twee hele concerten. Het eerste plaatje is gevuld met spul van twee concerten: uit het Anaheim Convention Centre, CA op 10 februari 1974 en van het Wheeling Colosseum uit 1977. De opnames van Anaheim 1974 staan al op Welcome Back en de paar stukken van het Wheeling Colosseum voegen weinig tot niets toe aan de veel beter klinkende officiële uitgaven van concerten uit die tijd. Het eerste complete concert is opgenomen in The Royal Albert Hall in London op 2 oktober 1992 en delen daarvan waren ook al verschenen op de officiële cd. Nu horen we dan de complete setlijst en dat is aardig, ware het niet dat het geluid niet optimaal is. Het vierde en vijfde plaatje uit de doos bevat het concert van het Wiltern Theatre, LA van maart 1993 en kent nauwelijks wijzigingen in de setlijst. Ik kocht deze box op 11 maart 2003 toen ik hem tegenkwam in de plaatselijke platenwinkel.
Verroest. Vier jaar later, op 30 oktober 2007, ligt deze doos uit 2006 in de plaatselijke platenwinkel. Ik neem hem mee. Op acht cd's staan vier complete concerten. De eerste is opgenomen in het Hartford Civic Centre, CT op 10 juli 1977 en de tweede is uit Chicago, IL in 1978. Die tweede heeft een interessantere setlijst: de opener is nu Peter Gunn en de afsluiter Show Me The Way To Go Home en zijn daarmee uitgebreider en verschillen van de Nassau Coliseum dubbelcd. Het derde concert is van Pennsylvania op 22 juli 1992, de reünietour, en heeft ook een afwijkende setlijst. Die van de vierde show, Jones Beach op 25 juli 1992 is exact hetzelfde (wat wil je ook, drie dagen later) en voegt daarom niet zo heel veel toe. Het geluid is alleszins redelijk, maar het blijft een opgave om door al deze niet opgepoetste opnames heen te worstelen. Ik heb alle vier de dozen bij de aanschaf een keer beluisterd en ja, dit is dan de tweede keer. Hiermee is het rijtje ELP overigens ten einde.
Komt nu een setje Eno. Here Come The Warm Jets was de eerste soloplaat van Eno en is nog zeer nauw verwant met de band Roxy Music waar hij onderdeel van was. Andy MacKay en Phil Manzanera van Roxy Music helpen mee, net als John Wetton, Robert Fripp, Chris Spedding en anderen. Eno zelf speelt de synthesizers, zingt en verzorgt alle effecten. Opener Needles In The Camel's Eye klinkt ongemeen fel, later wordt het allemaal subtieler. Ik heb hier een remaster uit 2004 die ik kocht op 20 februari 2018. Glamrock!
In november 1975 verschijnt de derde soloplaat van Eno. De tweede heb ik (nog) niet. Op Another Green World gaat Eno een nieuwe weg in. De glamrock is weg, er zijn nog wel liedjes, maar het wordt eigenzinniger en intiemer en hij wisselt liedjes af met korte instrumentaaltjes die de atmosferische kant op gaan. Het zijn duidelijk vingeroefeningen voor de muziekstroming die hij korte tijd later omarmt: ambient. Een paar jaar eerder, in 1973, maakt Eno een plaat met Robert Fripp (No Pussyfooting komt straks in de Fripphoek) en die verkent al de wereld van de langgerekte tonen en de loops en de melodieloze muziek. De mix van de liedjes en sfeerstukjes maakt dit enerzijds tot een wat gespleten plaat; anderzijds voelt het wel goed: Eno is geen superzanger en wat hij onder zijn zang neerlegt, komt dicht bij de instrumentalen. Op deze plaat krijgt hij trouwens hulp van Phil Collins, Percy Jones, John Cale en Robert Fripp (goh). Ik kocht een remaster uit 2004 op 4 april 2014. Leuk werk, dit.
Nog geen maand later verschijnt Discreet Music en nu bevinden we ons definitief in algehele ambient. Dit is een album dat ik sinds 10 oktober 2016, de dag dat ik een remaster uit 2004 kocht, zeer regelmatig in de speler prop. Het is een van mijn favoriete Enoalbums. Het verhaal gaat dat Eno na een auto-ongeluk in het ziekenhuis lag en aan het eind van het bezoekuur aan een bezoekster vroeg of die een plaat wilde opzetten. Dat deed ze en ze vertrok. Het geluidsvolume van de grammofoon was echter zo laag, dat Eno nauwelijks iets kon horen. Wel merkte hij de geluiden uit het gebouw en van buiten op. Hij ging die geluiden steeds meer ervaren als een oneindige compositie. Dat bracht hem op een nieuwe perceptie van muziek. Op de eerste plaatzijde horen we het bijna tweeëndertig minuten durende titelnummer, dat oorspronkelijk een drone moest zijn waarover Robert Fripp een gitaarsolo kon spelen. Hij zette een loop aan, werd onderbroken door telefoon en liep weg; toen hij terug kwam, liep de loop nog steeds. Toen Fripp kwam om de solo te spelen, zette Eno de tape aan, maar per ongeluk op halve snelheid en hij was overdonderd door het effect: 'It was probably one of the best things I’d ever done.' Fripp hoefde geen solo meer te spelen en Eno zette de drone op de eerste plaatkant. Op kant twee horen we de Three Variations on the Canon in D Major by Johann Pachelbel, gespeeld door het Cockpit Ensemble, gearrangeerd en gedirigeerd door Gavin Bryars. De muzikanten veranderen gedurende het stuk langzaam van speelsnelheid, het geen een hypnotiserend effect heeft. Waanzinnig mooi, dit. Klassieker in het ambient genre.
Met dit album doet Brian Eno een stapje terug naar de liedjes. Er staan tien korte stukken op; de legende wil dat Eno er meer dan honderd klaar had. Opnieuw krijgt hij hulp van wat lui: gelijkgestemden als Roedelius, Moebius, Jaki Liebezeit en Fred Frith, maar ook oude bekenden als Phil Manzanera, Percy Jones, Phil Collins en Rhett Davies. Twee jaar werkte Eno aan deze plaat en tegelijkertijd was hij hard bezig met de volgende platen. De liedjes zijn afwisselend uptempo en meer ruimtelijk, de link naar zijn ambiente werk is goed te horen. Zelf noemde Eno het destijds een thema-album rondom water en oceanen. Ik hoor het er niet aan af, maar sommige titels verwijzen er wel naar. Ik kocht een remaster uit 2014 op 10 oktober 2018 tijdens een grote Eno-inhaalslag. Aardige plaat uit 1977. King's Lead Hat was een single; de titel bleek een anagram voor 'Talking Heads', de band die in de tijd bekendheid verwierf. Eno produceerde tussen 1978 en 1980 drie albums voor de band (More Songs About Buildings And Food, Fear Of Music en Remain In Light.
De moeder aller ambient albums. Brian Eno brengt deze uit in 1978. Het bestaat uit vier composities, grotendeels gebaseerd op tapeloops en oorspronkelijk bedoeld als begeleidend geluid bij een installatie die de drukke en beangstigende atmosfeer van een vliegveld weergaf. Vanaf dit moment hanteert Eno zelf het begrip 'ambient', muziek die hij zelf benoemt 'as ignorable as it is interesting' that would 'induce calm and a space to think'. Om verder niets op te dringen hebben de vier stukken titels als 1/1, 2/1, 1/2 en 2/2. Het eerste deel duurt dik zeventien minuten en bestaat uit pianotonen (gespeeld door Robert Wyatt), die Eno heeft bewerkt. Deel twee en drie zijn elektronisch bewerkte opnames van samenzang die samen dik eenentwintig minuten duren en deel vier heeft Eno gespeeld op de ARP2600 synthesizer. Er hangt een wat zweverige, mysterieuze maar zeer rustgevende atmosfeer over deze plaat. Ideaal voor welke omgeving of omstandigheid dan ook. Ik kocht de klassieker pas op 19 maart 2014 en ik heb een uit 2011 stammende heruitgave van de 2004 remaster. Dit is zo'n album dat met grote regelmaat in de speler belandt. Klassieker, niet alleen in het genre of in het omvangrijke oeuvre van Eno, maar in de geschiedenis van de muziek in zijn totaliteit.
De opnames die op dit album te horen zijn, maakte Eno tussen 1975 en 1978. De plaat zelf verscheen eind 1978 en ik kocht een remaster van de cd uit 2014 op 21 april 2018. Eno maakte de achttien korte composities als een soort soundtrack voor niet-bestaande films. Je kunt dan ook niet zeggen dat het materiaal is dat onder het kopje 'ambient' valt, al heeft het er veel van weg. Sommige stukjes zijn ook daadwerkelijk gebruikt in films, andere weer niet. In enkele stukjes is een wat uitgebreider instrumentarium te horen: gitaar, bas, zelfs percussie. John Cale, Rhett Davies, Phil Collins, Fred Frith, Robert Fripp, Percy Jones en een paar anderen zijn weer van de partij.
Tweede deel in Eno's Ambient-reeks. Dit keer laat hij Harold Budd (28 mei 1934 – 19 december 2020) tien korte pianostukken spelen die hij en Budd samen hebben gecomponeerd (met uitzondering van een kort stukje dat is geschreven door Budd en Eugene Bowen). Vervolgens bewerkt Eno de opnames op elektronische wijze, zodanig dat een bevreemdend en bijna mistig effect ontstaat. Het resultaat is een bijzonder stemmige plaat die in 1980 verscheen, maar helaas geen hoge ogen gooide. De pers roemde de plaat vanwege de diepe schoonheid van de muziek, maar vond dat het spel van Budd misschien te melodieus was om te passen in het concept van de abstracte betekenis van 'ambient'. In 2014 kwam er een remaster uit van de plaat en ik kocht daar weer een heruitgave uit 2011 van op 19 maart 2014.
Het vierde deel in de Ambient-serie is abstracter dan abstract. Dit is diepe ambient. Het merendeel van de klanken die we horen komen voort uit de synthesizer, maar er spelen ook mensen mee als Bill Laswell, Michel Brook en Jon Hassell. Niet dat je ze herkent, overigens. Tenminste, het kost veel moeite wil je er de originele instrumenten (bas, gitaar, trompet) uit kunnen halen. Eno's werk als bewerker is fenomenaal. Over dit album hangt een wat meer sinistere en duistere atmosfeer, wat het allemaal niet echt gemakkelijk maakt. Ik vind het heerlijk. De plaat verscheen in 1982 en ik kocht een remaster uit 2004 op 21 april 2014.
Natuurlijk werd Eno doodgegooid met verzoeken om muziek te maken bij films en in 1983 brengt Eno deze plaat uit met muziek die in vier verschillende films te horen is. Hij maakt de muziek niet alleen; Daniel Lanois en broer Roger helpen hem. Het resultaat is een verrassend warm klinkend album dat ambiente trekjes heeft, maar her en der is het wat toegankelijker, ritmischer en zelfs melodieuzer. (Een herkenbare melodie is in de echte ambient nogal een doodzonde.) In een tekst die op de hoes stond, vertelt Eno dat hij in 1969 de maanlanding op televisie zag en vond dat het geluid nogal te wensen overliet; hij zou graag eens een soundtrack bij de beelden maken. De muziek op dit album vond hij er uitstekend bij passen. In 2004 kwam een mooie remaster uit van de plaat en die staat hier ergens in een kast verstopt. Het was op 29 juli 2019 namelijk dat er een mooie 'extended edition' verscheen, opnieuw geremasterd en met een tweede schijfje For All Mankind, waarop nog eens veertig minuten extra muziek, stukken van dezelfde opnamesessies met Lanois en Roger Eno.
De plaat Music For Films 2 van Brian Eno verscheen in 1983. Het is het vervolg op Music For Films van vijf jaar ervoor. Verschillende stukjes ervan zijn ook te horen op Apollo. In 2005 maakte Eno er een heel ander album van: de stukjes die niet op Apollo stonden husselde hij door elkaar met allerlei andere stukjes die op de plank waren blijven liggen en zo ontstond deze More Music For Films. En in 2009 kwam daar weer een geremasterde versie van en die kocht ik op 7 april 2014. Dat u het even weet. In drieënveertig minuten komen eenentwintig miniklanksculpturen voorbij. Sommige zijn ambient, andere wat melodieuzer of ritmischer, maar avontuurlijk blijft het in alle gevallen. Sterk toch hoe het Eno lukt om een of andere atmosfeer neer te zetten, zonder dat het de luisteraar een bepaald gevoel opdringt. Samen met Daniel Lanois speelt Eno alle instrumenten in. Beetje onopvallende, maar bijzonder fijne plaat in het Enoeuvre.
Veel van Eno's werk in z'n uppie is super, maar een wereld apart is zijn werk dat hij maakte samen met anderen. Uit 1981 komt deze samenwerking met David Byrne, de man die op dat moment Talking Heads aanvoerde. Eno had al drie albums van Talking Heads geproduceerd en bleek het uitstekend te kunnen vinden met de voorman. Op My Life In The Bush Of Ghosts horen we de superswingende ritmes van Talking Heads (zij het veelal elektronisch tot stand gekomen of gesampled) waaroverheen verschillende instrumentatie (gitaar, bas, percussie) is te horen en daaroverheen weer allerlei vreemde en obscure tapes en samples zijn gemixt. Instrumentalisten zijn Bill Laswell, David van Tieghem, Prairie Prince en anderen, waaronder ook Talking Headsmaatjes Steve Scales, Chris Frantz en Tina Weymouth. De meeste tapes bevatten religieuze toespraken of zang. Soms pakt het zeer pakkend uit, soms wat vervreemdend of zelfs beangstigend. Enerzijds is het bij het beluisteren van de plaat onmogelijk om stil te zitten, anderzijds gebeurt er zo veel dat de aandacht voortdurend opgeëist is. Bij vlagen geniaal. Op de originele elpee stond een stuk Qu'ran dat op verzoek van The Islamic Council of Great Britain op versies van 1982 en later ontbreekt. Ik heb een cd-versie uit de jaren negentig ergens verstopt achter in een kast staan; die werd tamelijk overbodig toen in 2006 een schitterende remaster uitkwam. De twee elpeekanten werden uitgebreid met een derde kant vol outtakes en bonusmateriaal. Leuk is ook de video Mea Culpa die het 'enhanced' deel van deze disc vult. Die uitgebreide versie kocht ik op 14 september 2006. Hoogtepunt in het oeuvre van zowel Eno als Byrne, als u het mij vraagt. Waarom vraagt u het mij niet?
IJle pianotonen die Eno bewerkt; dat hebben we meer gehoord. Maar dit is anders. Was op Ambient 2 - The Plateaux Of Mirror het spel van Budd nog wat te nadrukkelijk, hier zet het niet zozeer melodieën neer alswel een mistige atmosfeer. De bewerkingen van Eno (elektronisch, maar ook de toevoeging van natuurgeluiden) maken het allemaal nog wat waziger. Daniel Lanois heeft de productie gedaan. Het album verscheen in 1984; in 2004 kwam een remaster en ik heb daar een heruitgave van uit 2009 die ik kocht op 20 februari 2018. Zeer mooi werk.
Kennelijk vond Eno de vorige plaat The Pearl zelf zeer de moeite waard. Een jaar later namelijk komt hij met Thursday Afternoon. Het concept is hetzelfde, maar dit keer speelt Eno zelf de pianopartijen in, geholpen door zijn broer Roger Eno. Daniel Lanois en Michael Brook assisteren met de opname en de productie. De muziek is oorspronkelijk bedoeld als ondersteuning bij een tachtig minuten durende video uit 1984. Voor de cd heeft hij er slechts zestig minuten uit geselecteerd: het is een lange compositie. De tonen zijn warm, vaag, mistig. In 1985 verscheen de originele cd, in 2005 een remaster en in 2009 weer een heruitgave daarvan die ik kocht op 10 december 2018. Ook deze: zeer de moeite waard.
Ik denk dat velen bij het horen van deze samenwerking iets heel anders hadden verwacht dan wat op Wrong Way Up is te horen: zeer toegankelijke popsongs. Zeer sterke toegankelijke popsongs, dat wel. Op dit album uit 1990 wisselen Eno en Cale de leadzang in de nummers af, alle achtergrondvocalen doen ze samen. Cale doet daarnaast piano, keyboards, bas, harp, hoorn en altviool; Eno verzorgt toetsen, het 'rhythm bed', Indiase drums, gitaar, bas en orgel. Verder krijgen ze hulp van Rhett Davies en een handjevol sessiemuzikanten. Ik kocht de plaat op 24 oktober 1990 toen hij net verscheen en we spelen hem nog regelmatig want het zijn tien fijne tijdloze liederen.
Ik moet toch iedere keer weer goed kijken wat de titel van dit album is. The Shutov Assembly verscheen in 1992 en Sergei Shutov is een Russische kunstenaar die Eno ooit eens vertelde hoe moeilijk hij de Enomuziek kon verkrijgen in Rusland. Ach zo. Op de plaat staan tien redelijk korte stukken met ieder een titel van negen letters en die ieder slaan op een plaats in de wereld waar Eno ooit muziek maakte bij een installatie. Zo opent de plaat met Triennale, genoemd naar een festival waar Eno in 1985 een installatie bouwde. Iets verderop horen we Stedelijk, naar het museum in Amsterdam waar Eno een videoinstallatie presenteerde. Ikebukuro gaat dan weer over een installatie in Tokyo in 1989 en is met dik zestien minuten de enige uitzondering op de verder wat kortere muziekskes. Enzovoorts, enzovoorts. De muziek is ambient vol warme klanken en abstracte atmosferen, zeer passend. Zeer mooi ook. In 2014 kwam er een mooie remaster uit, die ik kocht op 20 december van dat jaar. Ook geinig is het bonusplaatje waarop nog eens bijna vijfendertig minuten muziek is te horen in de vorm van zeven korte stukjes die qua geluid en karakter veel weg hebben van wat op The Drop (komt niet heel veel later hierna) is te beluisteren. Overigens: in juni 1999 speelde ons Metropole Orkest The Shutov Assembly, gearrangeerd door ene Steve Gray. Al met al: mooi werk weer, meneer Brian.
'To reward attention, but not so strict as to demand it.' Dat is hoe Eno zijn ambient muziek typeert. Op Neroli uit 1993 staat slechts een enkel (bijna een uur durend) stuk dat bestaat uit resonerende noten in een schijnbaar willekeurig maar harmonisch patroon. Die tonen en patronen schuiven zachtjes langs elkaar heen. De rustgevende, misschien zelfs wel hallucinerende werking is fenomenaal. In 2014 kreeg de plaat een remaster en die verscheen in een prachtig digibook met een tweede plaatje waarop nog zo'n soort stuk staat: New Space Music, al gaat dat meer richting de drones in plaats van dat het (piano)tonen zijn. In het boek legt Eno de connectie uit tussen muziek en geur; hij was in 1993 ook bezig met het ontwerpen van geuren en parfum. Ik kocht deze remaster op 10 december 2014 en speel hem echt vaak; ideaal voor donkere ochtenden.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 28-12-2020 09:48:24 ]
The Drop verschijnt op 7 juli 1997 en twaalf dagen later koop ik 'm. Zestien ieniemieniestukjes impressionistische instrumentale muziek. Ambient is het niet, want er zijn allerlei melodieën te horen en die springen allerlei kanten op. Van warm tot abstract, van luchtig tot zwaarmoedig, van lyrisch tot ritmisch. Een zeventiende stuk Iced World duurt bijna drieëndertig minuten en is een lange ritmetrack met daaroverheen pianogedreutel. Allemaal hoogst vermakelijk, al vind ik het niet de beste Eno in zijn oeuvre. Tegelijkertijd zitten er ware pareltjes tussen (Cornered). De man verkent met deze plaat de grenzen van zijn eigen werk en daarmee alleen al vind ik het de moeite waard om dit album af en toe te beluisteren.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 28-12-2020 12:18:01 ]
Dit is een interessante samenwerking tussen Eno, Jon Hopkins en Leo Abrahams. Hopkins speelt de toetsenpartijen en bedient allerlei elektronica, Abrahams beheert de gitaren en een laptob en Eno doet van alles op de computer. Jez Wiles is er af en toe voor enkele percussiepartijen. De vijftien composities heeft het trio gezamenlijk gemaakt toen ze gedrieën aan het improviseren waren en het resultaat is verbluffend. Van atmosferisch melodieus tot nerveus ritmisch doordenderend. Subtiel en bruut. Kaleidoscopisch en briljant. Sommige stukjes doen aan The Drop denken, de meeste totaal niet. De plaat verschijnt in 2010 en ik koop 'm gelijk op 18 november van dat jaar. Voor Eno's doen staat er naast de stemmige stukjes ook ongekend furieus materiaal op, maar toch past het. Wederom zoekt hij de grenzen van zijn kunnen en kennen op en dat maakt dit tot een klein meesterwerkje.
Een app! Brian Eno brengt een app uit op 1 januari 2017. Die app heet Reflection en laat een klanktapijt horen dat bestaat uit tonen en patronen die zich herhalen en langzaam verschuiven en van klankkleur veranderen. De speelduur is daarmee oneindig. Iedere keer dat je de app aanzet, hoor je wat anders en is het nieuw. Voor een wat conventionelere uitgave (op cd, bijvoorbeeld) kiest Eno voor een uittreksel van vierenvijftig minuten. Dit is dus een versie van het oneindig aantal mogelijkheden. Ik koop die cd op 9 januari 2017. Ik zal eerlijk zijn: ik vind het niet verrassend. Het effect is natuurlijk weer sterk, maar de klankkleuren die hij heeft gekozen wijken niet heel veel af van wat we op Neroli of Thursday Afternoon hebben gehoord en die platen zijn toch al 'erg oud'. Toch belandt deze plaat met enige regelmaat in de speler, want de meditatieve patronen en de vredige atmosfeer doen zeer prettig aan. Eigenlijk zou ik die app eens moeten horen/kopen.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 28-12-2020 12:55:52 ]
Alles bijhouden van Eno vind ik niet te doen, maar als er weer iets komt dat richting de ambient gaat, dan laat ik het liever niet voorbijgaan. In mei 2018 komt hij met deze dikke doos met zes plaatjes vol muziek die hij voor installaties heeft gemaakt en die schaf ik dan maar aan op 7 mei. De eerste schijf is getiteld Music From Installations en daarop staan vier stukken van ieder bijna twintig minuten, gemaakt voor installaties in 1985, 2006 en 2017. 77 Million Paintings staat op de tweede schijf en is een bijna drie kwartier durend stuk voor een installatie in Tokyo in 2006. Op het derde plaatje staan onder de titel Lightness Music For The Marble Palace twee lange composities die te horen waren tijdens een installatie in St. Petersburg in Rusland in 1997. Muziek voor de installaties I Dormienti en Kite Stories uit 1999 vullen het vierde plaatje en bestaan uit bewerkte opnames van de laag voor laag opgenomen stem van Kyoko Anatome. Making Space is de titel van het vijfde plaatje en bevat negen kortere stukken die dienden ter opluistering van installaties tijdens het Brighton Festival in mei 2010. Op het laatste plaatje staan vier stukken onder de paraplu Music For Future Installations en dat moge duidelijk zijn: deze waren nog niet eerder te horen. Over het algemeen is de muziek zeer kalm en rustgevend, licht, warm ook en niet opdringerig, ondanks het herhalende karakter ervan. Bij de doos komt een boekwerkje met daarin uitgebreide toelichting hoe de muziek tot stand is gekomen, waartoe Eno geïnspireerd raakte en hoe de muziek de beelden aanvult. Niet dat ik die informatie nodig heb om me door de muziek te laten meeslepen, maar interessant vind ik het allemaal wel. Fraai werk.
Op het vermaarde label Deutsche Grammophon brengen broederkes Brian en Roger Eno dit album dit jaar uit. Ik koop hem op 9 april bij het verschijnen. Samen hebben zij de achttien composities op de plaat gecomponeerd. Roger bespeelt alle toetseninstrumenten en vervolgens gaat Brian erop los om de geluiden te bewerken en onder te dompelen in een elektronisch bad. Ruim vijfenzeventig minuten lang duurt de atmosferische reis door de klankschilderijen. Allerlei kleuren komen aan bod. Echte ambient is het niet; het meeste materiaal is zeer melodieus. Sommige stukjes vervliegen wat; andere maken diepe indruk. Over het geheel is het uitermate rustig en voortkabbelend. Een van de mooiste platen van dit jaar.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 29-12-2020 11:38:16 ]
En of het allemaal nog niet genoeg is, komt meneer Eno op 13 november jongstleden aanzetten met dit album. Een dag eerder al kan ik hem in een plaatselijke platenwinkel ophalen. Op dit plaatje staat een uittreksel van allerlei bijdragen die Eno heeft gedaan aan soundtracks van diverse films en series. Het moge duidelijk zijn dat de sfeer en het karakter van de muziek dan ook zeer verschillend is. Zo is er diepe ambient, maar ook luchtiger werk, zelfs wat poppy spul. Veruit de meeste composities zijn van de hand van de muziekmeester zelf; bij een enkel stuk heeft hij hulp ontvangen van Roger Eno, Daniel Lanois, Jon Hopkins en/of Leo Abrahams. Opvallend is een stuk dat Beach Sequence heet, uitgevoerd wordt door een ensemble dat The Passengers heet en is medegecomponeerd door ene Adam Clayton, Bono, Larry Mullen Jr. en The Edge. Waar hij die dan weer vandaan heeft gehaald... Sommig spul was overigens al eerder beschikbaar (op Apollo, bijvoorbeeld), maar het meeste horen we hier voor het eerst. Alles bij elkaar een zeer aardige verzameling filmmuziekskes en een welkome aanvulling in het Enoeuvre.
Hoe ik hier precies aan kom, weet ik niet precies meer. Ik geloof dat ik ergens in 2000 een recensie las over dit album. Feit is dat ik op 27 november 2000 deze cd uit dat jaar koop. Het Ensemble Ambrosius is een gezelschap uit Finland. In 2000 zijn het jonge conservatoriummuzikanten die dan al vijf jaar meestentijds barokmuziek spelen op authentieke instrumenten. Voor deze gelegenheid wagen ze zich aan het werk van Frank Zappa. Het was die naam die mijn interesse wekte. Al tien jaar verdiepte ik mij in 's mans werk en leven. Je zou verwachten dat het ensemble alleen de 'klassiekerige' stukken van Zappa opzoekt, maar niets is minder waar. De repertoirekeuze is hoogst verrassend. Natuurlijk staat er werk op dat andere klassieke ensembles spelen, hebben gespeeld of zouden spelen kunnen, maar het merendeel is werk uit het rockidioom: The Black Page #2, Zoot Allures, Big Swifty, Alien Orifice, RDNZL, Echidna's Arf (Of You) of wat dacht men van een heuse Inca Roads. Het meest verrassende zijn echter de onmogelijk te spelen stukken die Zappa schreef voor de computer (zijn Synclavier): Night School en G-Spot Tornado. Er hangt een werkelijk gouden klassieken atmosfeer over deze plaat, het spelplezier is voelbaar en het is gewoon een klein uur volop genieten van dit fijne werk. Tien jaar later zagen we het ensemble spelen tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland; de bezetting was inmiddels veranderd en het was heel fraai, maar in de buitenlucht kwam de intimiteit en de warmte van de plaat nauwelijks over.
Als er nou één ensemble is dat weet hoe je de onbeschrijflijk moeilijke stukken van Zappa moet spelen, dan is het wel het Ensemble Modern uit Duitsland. Dit collectief maakt al jaren zeer boeiende platen vol met hedendaagse muziek. In 1992 trokken ze al eens twee weken op met Frank Zappa en het resultaat was een serie concerten en de cd The Yellow Shark. In 2003 deden ze het nog eens dunnetjes over. Voor een paar festivals bogen ze zich over ander werk van Zappa en deze cd is daarvan het souvenir. De meeste arrangementen zijn van de hand van Ali Askin, de man die in 1992 ook veel werk verrichte voor The Yellow Shark. Of ze het erom doen start deze plaat met Moggio, een onnavolgbaar stuk uit 1982. Daarna volgen meer kortere werken, waaronder maar liefst vier stukken die Zappa maakte op zijn Synclavier en dus vallen onder de categorie 'voor een menselijke groep muzikanten eigenlijk niet te spelen'. Het EM doet het. De grote publiekstrekker is echter het immense The Adventures Of Greggery Peccary, dat eerder te vinden was op Zappa's album Studio Tan en een plaatkant in beslag nam. Het is een getikt soort sprookje over een peccari die allerlei avonturen beleeft en en passant de kalender uitvindt, waardoor hij en z'n medehoofdpersonen eindelijk door kregen hoe oud ze nu eigenlijk waren. U begrijpt: de gebruikelijke bizarre Zappashit. Deze cd kwam eind 2003 uit en ik kocht 'm op 29 januari 2004. Uitzonderlijk gaaf werk.
Giancarlo Erra kennen we natuurlijk allemaal als het brein achter de band Nosound. Nou ja, ik ken hem daarvan. Vorig jaar bracht hij zijn eerste soloplaat uit en ik kocht Ends op 15 april 2019, de dag dat hij verscheen. Met Nosound maakt hij trage en verstilde popsongs, overladen met ijle gitaartonen. Hier doet hij iets heel anders. De hoofdrol is weggelegd voor een strijkkwartet, dat de basis legt voor de romantische melodieën die Erra heeft gecomponeerd. Zelf voegt hij er dan piano en subtiele elektronica aan toe. Het resultaat is te horen in negen stukken die samen een bijna negendertig minuten durende elpee vullen. Gezien het zeer filmische karakter van de muziek heeft Erra ze de titels Ends I - VIII meegegeven; bij alle stukjes maakte hij ook video's die de verschillende eindes van de imaginaire films laten zien. Op de plaat staan al die verschillende eindes door elkaar, maar eindigt het album wel met een Coda. Ends is een indrukwekkende, instrumentale, warme, melancholieke en troost gevende plaat die misschien wel de allermooiste van 2019 was.
[ Bericht 7% gewijzigd door bazbo op 29-12-2020 16:13:19 ]
Wie is Jukka Eskola nu weer, hoor ik je vragen. (Nee, ik hoor je dat niet vragen. Als ik stemmen zou horen, dan zou het niet best met mijn geestelijke gezondheid zijn. Ik schrijf het bij wijze van spreken. Verder leg ik het niet uit.) Jukka Eskola is een Fins trompettist. In 2009 verzamelt hij een band van drums, bas, piano (Rhodes), sax, trombone, fluit en een strijkset erbij om zich heen en maakt hij deze plaat. Ik koop die plaat dan weer op 1 februari 2010. Het is een fijne plaat, die hij en zijn band vol hebben gespeeld met jazz. (Voor het begrip 'jazz': zie wikipedia.) Dik zesenveertig minuten lang denderen we langs melodieuze en toch avontuurlijke shit. Ik zet het nog wel eens op als behang, maar als je ervoor gaat zitten openbaren zich negen klankwerelden. Ik ben te weinig thuis in de jazz om goede vergelijkingen te maken met anderen, dus heb geen idee door wie hij zich laat inspireren. Kan me geen bal schelen ook. Ik vind het lekker.
[ Bericht 5% gewijzigd door bazbo op 29-12-2020 21:18:49 ]
Eind 1969 sloopt Keith Emerson zijn band The Nice. Voor zijn gevoel is hij gekomen voor zover hij kan met de band en nu heeft hij behoefte om samen te werken met sterkere muzikanten. Hij laat bassist Lee Jackson en drummer Brian Davison achter. Heel lang bij de pakken neerzitten doen ze niet. Lee Jackson begint met zijn band Jackson Heights en Davison zoekt ook andere muzikanten om iets mee te gaan doen. In 1970 heeft hij Every Which Way voor elkaar. Tot grote verrassing speelt de band niet de ingewikkelde progressive rock die we van The Nice gewend zijn, maar richt de groep zich op toegankelijkere rhythm & blues en rock. Allan Cartwright speelt bas. Graham Bell is de pianist en zanger en samen met de sax en fluit van Geoffrey Peach en de gitaar John Hedley bepaalt hij het soulvolle geluid van de groep. Davison laat horen dat hij heus niet alleen maar spektaculaire drumpartijen kan spelen, maar stelt zijn spel in dienst van de muziek. Dit is gewoon rockmuziek van hoge kwaliteit. Zes stukken staan op de elpee en vijf ervan komen van de hand van Graham Bell; Davison zelf draagt compositorisch niets bij; hij concentreert zich op de drums. De plaat verscheen in de loop van 1970, maar de verkoopcijfers waren teleurstellend. Het bleef dan ook bij een enkele plaat. Naarmate de jaren verstreken bleek het album een zekere cultstatus te ontwikkelen en groot was dan ook mijn vreugde toen dit jaar een mooie remaster verscheen. (Ik had jaren gezocht naar de plaat en kon hem nergens vinden.) Op 3 februari 2020 was het zover. Krachtig album, dat we wel moeten horen in de tijd dat hij uitkwam. Een van de beste heruitgaven van dit jaar.
Debuutplaat uit 2018. Exit North bestaat uit vier veterane muzikanten. Ulf Jansson bespeelt de piano en andere toetsenapparaten, Charles Storm de bas en de gitaren en aanvullende toetsen. Thomas Feiner is te horen op trompet, piano en harmonium; bovendien beschikt hij over een fenomenale, indringende, bijna spookachtige stem. Het bekendst is misschien Steve Jansen; de drummer en percussionist begon ooit in de groep Japan en maakte later platen met oud-Japanleden Richard Barbieri en Mick Karn (onder namen als JBK, Jansen Barbieri & Karn en Jansen & Barbieri), maar ook ter ondersteuning op platen van zijn broer David Sylvian of bij Nine Horses of op soloplaten onder zijn eigen naam. De muziek die Exit North maakt valt onder het hoekje atmosferische pop, zoals ook Sylvian maakte in het begin van zijn solocarrière. Her en der zet de groep spaarzaam een strijkorkestje in, waardoor het allemaal een wat melancholiek karakter krijgt. De stem van Feiner is donker en somber en het moet je kop thee zijn. Ik vind het prachtig en zeer goed passend bij de weemoedige muziek. De plaat kocht ik op 22 oktober 2018; het duurde even voordat hij in Nederland verkrijgbaar was, want de band heeft hem in eigen beheer uitgebracht. Volgens de bandcampberichten van het kwartet komt er binnenkort een opvolger en als die net zo mooi is als deze plaat, dan wordt 2021 een prachtig jaar.
In de jaren negentig bracht het label Magna Carta een aantal leuke plaatjes uit, dat vertelde ik al eerder. Vaak bracht men een zwik muzikanten uit de wereld van de progressive rock bijeen en liet men die samen tekeer gaan. Explorers Club is ook weer zo'n project, dat start in 1998. Aan het hoofd staan de gebroeders Trent en Wayne Gardner, bekend van hun eigen band Magellan. Zij krijgen bijval van niet de minsten: James Labrie, John Petrucci en Derek Sherinian (uit de Dream Theatre-stal), Billy Sheehan op bas, Matt Guillory op toetsen en vele anderen. Zelfs Steve Howe komt een (kleine) bijdrage afleveren op akoestische gitaar. Meest in het oog en oor springend is drummer Terry Bozzio. Voor zover ik de hoesaantekeningen van Trent Gardner begrijp, is dit een conceptplaat, maar waarover precies, dat is mij dan weer niet duidelijk. Op de plaat zelf komen slechts vijf stukken voorbij. Gezien de lijst met muzikanten moet het allemaal geweldig zijn, maar eerlijk gezegd valt het me wat tegen. Ik ben geen fan van Dream Theatre; dat type metalgeweld ligt me gewoon niet zo. De muziek van Magellan is van zichzelf al wat over de top en voeg daar dan de beukerij bij en dat schaapachtige geblèr van Labrie en de onnavolgbare chaos is compleet. Bij vlagen hoor ik een mooie passage. Wat het ook niet gemakkelijk maakt, is de neiging van Bozzio om alle lege ruimte op te vullen met slagen op zijn 12.354-delige drumkit; normaal gesproken ben ik wel een liefhebber van zijn spel. Ik ben toch wat gewend, maar dit is allemaal te veel. Ik koop de plaat op 23 juli 1998 en heb hem sindsdien niet heel veel beluisterd. Ook nu weer duizelt het me allemaal voor de ogen. Vier jaar later komt er nog een opvolger en het moge duidelijk zijn: Raising The Mammoth heb ik destijds niet gekocht.
Het geeft niks. Ik had er ook nog nooit van gehoord. Ergens moet ik in 2016 een recensie hebben gelezen die me wel aanstond. En toen, op 3 april 2017, gebeurde het! Ik kocht deze cd. EYE is een Amerikaanse progband, met (volgens Discogs) stoner roots. Ik weet niet wat stoner is. Roots is iets met wortels. De drummer Brandon Smith en gitariste Lisa Bella Donna blijken de breinen achter de band; zij schrijven samen zo ongeveer alle materiaal. De plaat begint met dreigende mellotrons, altijd leuk. Heel even moet ik denken aan de opening van Watcher Of The Skies van Genesis, maar dat is dan ook echt maar heel even. Dan komt met Kill The Slavemaster het eerste echte nummer. Een stuwende bas, bezwerende samenzang en wat gitaargegier. Interessanter is het hunkerende Hammond (lekker). Het doet allemaal wat aan Hawkwind denken of zeg ik dan wat raars? Het gruizige geluid gaat nog even voort op de volgende twee stukjes en dan komt As Sure As The Sun. Dat duurt maar zevenentwintig minuten. Het is een soort psychedelische spaceopera. Van het een donderen we in het andere, het is niet altijd even samenhangend en uiteindelijk houdt het ook nog een keer op. Bijzondere plaat, al is het geen hoogvlieger; ik had hem een tijdje niet gehoord, maar vindt het zeker vermakelijk weer.
Barst, ik had die gasten nog nooit gezien. Dit is wel briljante shit, zeg:
Klassieker in de folkrock. Dit is het derde album van de band en het komt uit 1969. Richard Thompson en Sandy Denny zijn de bekendste lui in de band op dat moment. Ik kocht deze niet zo heel lang geleden: op 14 december jongstleden, namelijk. Ik kende de plaat wel, maar had hem nog altijd niet in mijn bezit. Nu dus wel. Gaan er meer platen van de band volgen? Misschien. Ik zoek de allereerste zeker nog, omdat Judy Dyble erop zingt. Op deze plaat is de stem van Sandy Denny heerlijk aanwezig. Op het repertoire staan grotendeels vertolkingen van traditionele folkliederen, waaroverheen de band dan een rocksausje giet van bas, drum, twee gitaren en een viool. Bijzonder onderhoudend en smaakt naar meer.
Ik geloof dat dit een soort comebackalbum was van La Faithfull, na jaren van afwezigheid, goot, drank- en drugsproblematiek. Maar wat weet ik er helemaal van? De plaat verscheen in 1987 en ik kocht 'm op 26 juni 1990. Ik meen dat ik in die tijd een documentaire op televisie zag over het totstandkomen van dit album en ik was onder de indruk. Mevrouw Faithfull meet zich een soort Weil/Brecht-achtige stijl aan, die ik zeer goed bij haar gehavende stem vind passen. Titelnummer is een werk van meneer Tom Waits; ik was in die tijd een groot bewonderaar van alles van Waits (nog), dus deze plaat moest en zou ik hebben. In krap achtendertig minuten krijgen we twaalf pareltjes voor onze kiezen gemikt. Madame mag gebruikmaken van de kunsten van enkele kanjers uit de muziek. Zo valt vooral Bill Frisell op gitaar op. Qua liedjes zijn er hoogtepuntjes te over, noemenswaardig zijn Boulevard Of Broken Dreams en een (voor die tijd) nieuwe versie van As Tears Go By, het liedje waarmee Faithfull bekend werd. Nu zingt ze het opnieuw, met de gebarsten stem, rijper, levenswijzer. Prachtig.
En ik ben een muziekliefhebber, hè? Dus deze is wel aan mij besteed. De Deluxe Edition van dit album uit 2018 bevat twee cd's plus een dvd met een documentaire. Zij van Faithfull ziet er op de hoes nogal strakgetrokken uit en bij mijn eerste beluistering op 8 december 2008, toen ik de set kocht, vond ik het allemaal ook zo klinken. Waarom had ik 'm dan toch gekocht? Welnu, ik las de recensie en zag de lijst met de titels en die maakten me nieuwsgierig. Echt overal vandaan heeft ze dit keer de stukken geplukt. Zo horen we naast een paar traditionals liedekes van onder andere Dolly Parton, Brian Eno, Randy Newman, Smokey Robinson, Merle Haggard, Paul Webster, Morrisey, Leonard Bernstein en Jim Capaldi en Steve Winwood van Traffic. Bij de instrumentalisten is het ook al feest: Bill Frisell, is weer van de partij, Greg Cohen, Sean Lennon, Marc Ribot en vele anderen. Gastzangers zijn er ook: Nick Cave, Rufus Wainwright, Jarvis Cocker, Keith Richards. Als dat geen boeiende muziek oplevert, dan weet ik het ook niet meer. Welnu, ik heb de plaat destijds een of twee keer beluisterd en toen verdween hij voor jaren en jaren in de kast. Onlangs haalde ik 'm er weer eens uit en toen viel hij me zeker niet tegen. Het probleem zit 'm denk ik in de overdaad: meer dan anderhalf uur die gebarsten zang en de Waitsachtige arrangementen. Toch weer met plezier door de kamer heen geknald. De versies van Eno's How Many Worlds, Newman's In Germany Before The War, Traffic's Many A Mile To Freedom en Bersteins Somewhere zijn prachtig; bijzonder hoe ze die met haar gebrekkige stem naar haar hand zet. Bij nader inzien een aanrader.
Wacht even. Heb ik dit? Ik geloof het wel. Wacht, nu herinner ik het me. Oja, dit heb ik ook! Op 18 mei 2007 kwam mijn goede vriend Hans met een verjaardagscadeau. Of nou ja, ik denk toch dat het mijn goede vriend Hans was. Anders zou ik het ook niet meer weten. Ik was geeneens jarig (dat was de dag ervoor). Eerlijk gezegd heb ik deze plaat uit 2006 niet heel veel gedraaid en ik denk dat het meer dan tien jaar geleden is dat ik hem voor het laatst heb gehoord. Welnu: het valt met niet tegen. Stemmige elektronica, wel. Ik ben niet zo van de dance en de zang en vooral de raps hadden wat mij betreft wel achterwege mogen blijven. Toch staan er wel sfeervolle dingetjes op. Niet dat ik nog iets van deze band zal aanschaffen. Toch bedankt, Hans of wie dan ook.
Grote grutjes, die had ik ook, ja! Een of andere cd-single, afkomstig uit Nederland, waarschijnlijk uitgebracht in 1988. Ik viste 'm op 3 oktober 1989 uit een of andere uitverkoopbak en betaalde een gulden of twee, drie. Maar liefst zes klassieke prachtliederen op dit schijfje. Natuurlijk Farlowes versie van Out Of Time (uit 1966) en dan volgen er nog meer: Ride On Baby, Paint It Black, Yesterdays Paper, Think en uiteindelijk het schitterende Handbags And Gladrags. De stem van Farlowe is om door een ring te halen; ik begrijp zeer goed waarom hij zo'n gewilde zanger was voor diverse bands. Pas heel veel later ontdekte ik dat hij present was op een paar klassieke albums van Atomic Rooster en lid was van een legendarische bezetting van Colosseum. Ik mocht hem ook in levenden lijve zien op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland een zwik jaar geleden; de man zag er niet meer uit, maar de stem was zo goed als vanouds. Leuk plaatje!
Helemaal ondersteboven was ik in 1987 van de hit You're The Voice van deze meneer John Farnham. Nooit van gehoord daarvoor. Hij bleek de leadzanger te zijn (geweest) van The Little River Band. Wel 's van gehoord, muziek nog nooit. Toen. In 1987 kocht ik dus zijn elpee Whispering Jack, met You're The Voice erop. Mooie plaat, dat. Nooit op cd weten te vinden. (En wat ik helemaal niet wist, is dat deze gast sinds 1968 al platen maakt!) Een jaar later, in 1988 dus, verscheen deze opvolger. Ook die kocht ik op vinyl. Zeer gaaf in het gehoor liggende liederen weer, met her en der een licht symfonische toets. Soms zijn de arrangementen complex, soms ook word ik onwel van de computerdrums. Het jarentachtiggeluid is bij vlagen niet fijn, vind ik. In december van 1988 vond ik de cd-single van het titelnummer (die komt hierna) en pas een paar jaar geleden (geen idee wanneer precies want er ontbreekt een sticker met datum in het doosje, maar ik vond onlangs een 'losgelaten' sticker met daarop 28 november 2018 dus ik vermoed dat het dat moet zijn) griste ik deze plaat uit een uitverkoopbak. Het blijkt een allereerste cd-versie uit 1988 te zijn! Voor het album heeft Farnham gebruik gemaakt van hetzelfde team als de voorganger. Ene meneer Alan Parsons heeft de mastering van de plaat gedaan. Draai hem niet vaak, maar nu ik hem zo weer hoor, vind ik hem wel weer pakkend.
[ Bericht 9% gewijzigd door bazbo op 31-12-2020 17:44:18 ]
Deze cd-single pik ik op 9 december 1988 uit de winkel mee. Ik heb de elpee dan al, maar hier staat een extra nummer op dat niet op de elpee staat: When The War Is Over. De 'Extended Mix' van het titelnummer blijkt minder interessant. Als ik heel veel later de cd-versie van het album Age Of Reason koop, staat When The War Is Over daar ook op als bonus, met nog weer een ander lied. Je maakt wat mee.
In de zomer van 1988 vond ik een alleraardigst meisje. Zij vond mijn platen van John Farnham zó leuk, dat ze besloot met me te gaan samenwonen en later trouwen, zodat ze mijn platen van John Farnham ongelimiteerd uit de kast kon blijven trekken. Om haar bij mij te houden moest ik toen wel het nieuwe werk van John Farnham blijven kopen. Zo kocht ik op 30 december 1991 deze cd (uit 1990), waarop Farnham meer en meer goed in het gehoor liggende liederen vertolkt met die griezelig scherpe stem van hem. Het team is zo ongeveer nogal hetzelfde, zij het dat de batterij achtergrondzangeressen tamelijk is uitgebreid. Her en der wordt het wat gezapig, zoetsappig en kwijlerig, maar dat vond dat alleraardigste meisje geen probleem. Ze bleef het spul draaien. Alleraardigste plaat.
Tja, wilde ik dat dat alleraardigste meisje bij mij bleef, dan moest ik natuurlijk wel wat investeren. Vandaar dat ik op 27 mei 1994 dit album voor haar kocht. Het is een livealbum uit 1991, maar de opnames stammen uit 1987, 1988 en 1990, zeg maar de periode van de drie voorgaande platen. De daken van de zalen in Australië (Farnham komt van down under) gaan eraf en terecht. Dit is aanstekelijk leuk concertwerk. Op de setlijst dus de sterkste stukken van Whispering Jack, Age Of Reason en Chain Reaction met daarnaast wat van zijn oude werkgever The Little River Band (Playing To Win) en een paar extra covers (Farnham schreef zelf niet veel, maakte veel gebruik van anders songschrijvers) zoals Help (Beatles) en One (Harry Nilsson). Klappers zijn natuurlijk zijn hits, met You're The Voice als absoluut hoogtepunt. Het alleraardigste meisje en ik zitten hier heerlijk sentimenteel te wezen, dat u het weet.
Om er zeker van te zijn dat het alleraardigste meisje bij mij zou blijven, kocht ik op 23 augustus 1997 dit album voor haar. De plaat was een jaar eerder verschenen. Opnieuw brengt meneer Farnham met zijn redelijk vaste team een zwikkie toegankelijke songs. De meeste stukken zijn - net als op de vorige platen, overigens - geschreven door anderen; Farnham is een uitstekend vertolker, dat moet gezegd. Het symfonische tintje is er niet meer, dit is gewoon goede popmuziek. Probleem is echter dat ik ondertussen vind dat het allemaal veel op elkaar gaat lijken en eigenlijk heb ik het wel wat gehad met meneer Farnham. Ik besloot dat ik hem niet meer zo nodig hoefde te volgen. Dat was trouwens toch niet gelukt, want de plaat die meneer in 1993 had uitgebracht hadden we gemist, maar dat wist het alleraardigste meisje weer niet (niet verder vertellen, hoor). Ondertussen was ik zelf al weer een heleboel stadia verder en boog ik mij over een nieuwe lichting bands in de progressive rockhoek en bovendien was ik mij helemaal gaan verdiepen in het werk van Frank Zappa. Gelukkig vond het alleraardigste meisje het heul niet erg dat ik veel Zappa door de kamer ragde, dus ik was er zeker van dat het alleraardigste meisje bij mij zou blijven.
Op 17 augustus 2008 zie en hoor ik de band Fattore Zeta spelen. Dat is op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. De band bestaat uit een zestal sympathieke jazzmuzikanten. Het festival is klein, dus voor en na het concert heb alle gelegenheid om wat te praten met de heren. Niet dat ze Engels spreken of een andere taal die ik beheers. Alleen drummer Jacopo kent wat gebrekkige woorden. Geen probleem. Muziek verbindt. Zeker de muziek van Zappa. Een jaar later is Jacopo er weer. Dit keer speelt de band zelf niet, vertelt hij. Ik krijg van hem - op 16 augustus 2009 - wel de cd, die ze in 2006 hebben opgenomen en uitgebracht. Het zal niemand verbazen dat Fattore Zeta op deze cd voornamelijk het instrumentale en jazzgeöriënteerde spul van Zappa vertolkt. Van (Let's Move To) Cleveland tot Holiday In Berlin, van Chunga's Revenge tot Pound For A Brown en van Twenty Small Cigars tot Big Swifty en van alles meer. Drums, bas, piano, saxen. Zeer leuk.
Niets te vinden van de cd op YT, wel een klunzig filmpje van hun eigen hand over hun concert tijdens Zappanale, wat andere concertopnames en een film over de band in de studio tijdens de opnamen voor hun cd:
[ Bericht 11% gewijzigd door bazbo op 01-01-2021 17:16:37 ]
Christian Fennesz is een vernuftig componist, muzikant en producer. De Oostenrijkse muzikant is sinds 1990 actief, vooral in de elektronische hoek. Zijn werk gaat vooral de kant van ambient en avantgarde op. In 2004 komt hij met zijn album Venice. Alle geluiden op de plaat heeft hij gemaakt met zijn gitaar, die hij dan weer elektronisch heeft bewerkt. Zo komen ook de spaarzame ritmes tot stand. Reden dat ik het album kocht op 29 april 2004 was de gastmuzikant in een nummer. De tekst en zangmelodie van Transit zijn geschreven door David Sylvian. Mooi nummer. Ik draai de plaat te weinig, maar iedere keer als ik dat doe, sleept de muziek me gemakkelijk naar abstracte, maar verstilde oorden in mijn hoofd. Hoe schitterend is dit toch.
![01 Fennesz - Rivers of Sand [Touch]](https://i.ytimg.com/vi/XWAghDS6s4Q/0.jpg)
![03 Fennesz - City of Light [Touch]](https://i.ytimg.com/vi/gfTrwhUg3Ok/0.jpg)
![09 Fennesz - Transit (feat. David Sylvian) [Touch]](https://i.ytimg.com/vi/TLEvdgiKX6g/0.jpg)
![12 Fennesz - The Stone of Impermanence [Touch]](https://i.ytimg.com/vi/yO7Kpo7YozY/0.jpg)
In 1994 stort Alex Paterson van The Orb zich in een nieuw project. Zijn compaan is dit keer ene Robert Fripp. FFWD>> is een schitterende samenwerking. Subtiele ritmes, ambient, drone, Fripps soundscapes: het komt allemaal voorbij in deze unieke geluidscollages. Ik koop de plaat op 5 juni 1996. Aanvankelijk vind ik het niks, maar naarmate ik hem meer in mijn speler stop, ga ik het waarderen. Tegenwoordig vind ik het absolute top. Niet uit te leggen, maar o zo lekker.
In 1989 verlaat William Derik Dick, beter bekend als Fish, de band Marillion. Een jaar later komt hij met zijn soloplaat op de proppen en die klinkt gewoon als Marillion, met hier en daar een uitstapje naar een 'gewoon' poplied. Ik koop de plaat op 19 mei 1990, als hij net uit is. Opener Vigil is zo'n typische Fish/Marillion-compositie, Big Wedge en The Voyeur zijn de moderne rockers, A Gentleman's Excuse Me speelt de rol van de ballad en The Company is het folky intermezzo. Het trio afsluiters beloven veel moois voor de toekomst: een mix van het vertrouwde Marilliongeluid met die typische beganeFishteksten en dan iets nieuws dat ik niet thuis kan brengen, maar me nieuwsgierig maakt naar het vervolg, al doet afsluiter Cliche zijn naam iets te nadrukkelijk eer aan. Mooie plaat, nog steeds. Zo mooi, dat ik vastbesloten ben om Fish te blijven volgen. Het album klinkt een beetje als een dikke vinger naar zijn oudcollegabandleden: 'Haha, hoor! Zó klinkt Marillion!'
Al snel verscheen de eerste single van Vigil In A Wilderness Of Mirrors. Ik kocht Big Wedge gelijk op 30 juni 1990, want de twee bonusliederen waren interessant. Jack And Jill staat niet op het album en Faith Healer is live in concert opgenomen. De eerste valt tegen, maar Faith Healer is de aanschaf al waard. Ik kende het stuk niet, het blijkt een cover van Alex Harvey en is en is ... hoe zeg ik dat ... het is ... nou, gewoon... geweldig.
De tweede single koop ik op 15 augustus 1990 bij het verschijnen. Het titelnummer is te kwijl voor woorden, maar toch aardig. Liedje Whiplash staat niet op het album en begrijpelijk. De demoversie van het titelnummer is aardig om een keer te horen, maar meer ook niet en eigenlijk viel deze single me dus nogal tegen...
De derde single van het album Vigil In A Wilderness Of Mirrors koop ik op 10 augustus 1990. Hij is interessant, want er staan twee livestukken op: Family Business (van het album) en Punch And Judy (van Marillion's Fugazi). Ten slotte klinkt ook nog een demoversie van The Company. Het titelnummer is een lyrisch folkachtig stuk; de albumversie is wat bombastisch en de kale demoversie vind ik intiemer en stiekem iets beter, al is de computerdrum weer verschrikkelijk. Geeft niets. Leuk, die singles, maar ik merkte dat ik ze niet veel uit de kast trok. Fish kwam niet al te lang erna met een tweede soloplaat en die bleek wat meer poppy, dus die heb ik niet gekocht. Ik pakte de visdraad pas begin 1997 weer (even) op.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 02-01-2021 16:58:46 ]
In 1995 - na nog een paar soloalbums die ik niet heb - stoft Fish zijn planken af. Hij vindt verschillende albumstukken die hij interessant vindt. Daarnaast gaat hij met zijn band de studio in om sommige andere stukken opnieuw op te nemen. Voor de lol spelen ze ook wat Marillionspul en wat covers. Deze bulk aan muziek verschijnt in 1995 op twee cd's en Yin is de eerste. Het is een bonte mix van oud en nieuw. De plaat begint met een nieuwe versie van Marillion's Incommunicado en daarna komen oude bekenden al dan niet in een nieuw jasje voorbij. Opvallend is Institutional Waltz, een Marillionnummer dat Marillion zelf nooit heeft opgenomen. Time And A Word is een liedje van Yes (van het gelijknamige album uit 1970) waarop meneer Steve Howe een gastbijdrage op gitaar komt vertolken en prachtrocker Boston Tea Party is een cover van Alex Harvey met Ted McKenna op drums en Hugh McKenna op toetsen. Mooi werk. Niet alles is even interessant, maar als gehele is het leuk. Ik koop de plaat pas op 9 augustus 1997, denk dat hij toen prettig geprijsd was.
quote:
bazbo cd0724: Fennesz - Venice
[ afbeelding ]
Christian Fennesz is een vernuftig componist, muzikant en producer. De Oostenrijkse muzikant is sinds 1990 actief, vooral in de elektronische hoek. Zijn werk gaat vooral de kant van ambient en avantgarde op. In 2004 komt hij met zijn album Venice. Alle geluiden op de plaat heeft hij gemaakt met zijn gitaar, die hij dan weer elektronisch heeft bewerkt. Zo komen ook de spaarzame ritmes tot stand. Reden dat ik het album kocht op 29 april 2004 was de gastmuzikant in een nummer. De tekst en zangmelodie van Transit zijn geschreven door David Sylvian. Mooi nummer. Ik draai de plaat te weinig, maar iedere keer als ik dat doe, sleept de muziek me gemakkelijk naar abstracte, maar verstilde oorden in mijn hoofd. Hoe schitterend is dit toch.
zijn endless summer is ook prachtig Heb de man ooit live mogen aanschouwen samen met Mike Patton erg bijzonder hoe hij zijn geluiden opbouwt met volledig verhaspelt gitaar
Deze tweede plaat in het project uit 1995 vind ik zelf iets minder verrassend en avontuurlijk in vergelijking met de voorganger. De heropnames van Marillions Sugar Mice, Punch And Judy, Lavender en Kayleigh klinken wat bloedeloos en doen terugverlangen naar de gitaarpartijen van Steve Rothery, de remixen van wat solomateriaal voegen niet echt veel toe en dit keer geen leuke covers. Toch ben ik blij dat ik 'm kocht op 23 augustus 1997; samen met de voorganger geeft het een aardig overzicht van het werk van Fish.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 03-01-2021 20:20:13 ]
Na de eerste soloplaat van Fish en de bijbehorende singles uit 1990 haakte ik wat af. Fish ging 'gemakkelijker' muziek maken en ik wilde juist andere dingen horen, complexer, weetikveel. Begin 1997 komt het bericht dat Fish deze plaat gaat uitbrengen en ene meneer Steven Wilson als producer heeft ingeschakeld. Kijk, dan wil ik wel even gaan luisteren. Op dat moment ben ik me zeer gaan verdiepen in het werk van Wilson: hij heeft een hitbedoelde band No-Man waarmee hij al tig pogingen doet om de wereld te veroveren en daarnaast een hobbyproject dat Porcupine Tree heet en waarmee hij inmiddels drie albums heeft uitgebracht. Ik ben benieuwd wat de invloed van Wilson op het werk van Fish kan zijn en koop Sunsets On Empire op 24 maart 1997. Welnu, op deze plaat is het stempel van Wilson enorm; hij haalt het beste van Fish naar boven. Wilson schrijft mee aan bijna de helft van de stukken, speelt gitaren en toetsen en regelt de loops, samples en arrangementen. Het geeft Fish de ruimte om te doen waar hij goed in is: hij gaat ongemeen fel tekeer tegen alles wat hem niet zint (en dat is veel). Naast de hardere songs met de Wilson-gitaarinvloeden krijgen we een enkel rustiger stukje dat de plaat prima in balans doet brengen. Het eindresultaat is de beste plaat van Fish die ik ken.
Maak je geen zorgen. Ik had ook nog nooit van deze band gehoord. Begin 2016 ontdek ik dat de band bestaat. Al een tijdje, trouwens. Dit is al hun derde album en het komt al uit 2014. Maar hierop doet voor het eerst Nick Beggs mee, de bassist die ook bij Steven Wilson in de band speelt. De rest van Fish On Friday komt uit België. De heren Frank van Bogaert (toetsen, gitaren) en William Beckers (toetsen, percussie) vormen de kern. Ik koop de cd op 8 februari 2016 en ben niet onaangenaam verrast. Fish On Friday brengt warme prog, niet al te ingewikkeld, met zoete zangmelodieën en lichte instrumentale passages. Opener en titelnummer Godspeed is een mooi voorbeeld, zij het dat het wel het langste stuk van de plaat is. Daarna volgt korter en meer songgericht materiaal. Beggs speelt bas en verzorgt de achtergrondvocalen en drukt daarmee wel een duidelijk stempel op het geluid van de band. Een andere opvallende verschijning is die van Theo Travis op fluit in het stuk Calling Planet Home en saxofoon in weer een ander. Zeer aangename zondagmiddagmuziek. In 2019 verschijnt een remaster van de plaat en die heb ik niet gekocht.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 04-01-2021 20:33:46 ]
De opvolger komt in 2017 en die koop ik trouw (op 16 juni 2017). Meer moois is het, zeer in het verlengde van de voorganger. En dan komt het: ik draai het nooit. Het is meer van hetzelfde. Zeker niet slecht, helemaal niet, maar het zijn gewoon weer tien licht symfonische songs met warme arrangementen en zoete samenzang en mooi baswerk van meneer Beggs. De verrassing is weg! Of het moet zijn dat Theo Travis weer fluit (en klarinet) komt spelen in een lied, John Mitchell zijn gitaarkunsten uitleent in een ander lied en dat ene Alan Parsons een compositie produceert.
Dit is een goedkoop prutplaatje op het te verguizen Discky-label dat ik kocht op 3 december 1997, vlak nadat hij verscheen. Het is gewoon het album Word Salad, met de single Marliese en het onvolprezen Limbo als extra. Het is niet alleen het debuutalbum, maar gelijk ook beste en bekendste album van John Watts en de zijnen, met hits als Pretty Paracetamol, Wax Dolls, Remember Russia en natuurlijk The Worker. Hoogst vermakelijk. Ik mocht meneer Watts nog eens live zien op 12 april 2013. Veel van Fischer-Z was er niet over, behalve meneer Watts zelf dan. Zijn concert opende hij met een akoestische soloset waar iedereen doorheen praatte. 'If you want to talk, go to the bar or fuck off!' zei hij fijntjes. De rest van de avond was hij ook op zijn gezelligst, maar we kregen wel leuke versies van zijn beste werk (die dus op dit album staan). Meer heb ik niet van de band en ja, ik zit faut met de alfabetische volgorde.
Grote goedheid, wat is dit nu weer? Het is een band die mij tot 18 juli 2015 totaal onbekend was. Op die dag was ik op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland en bij Uli, een Duitscher die handelt in muziek, vond ik dit plaatje. Mijn aandacht was gegrepen door de sticker op het doosje: 'Featuring Ian Wallace + Mel Collins with special guiest Adrian Belew FILE UNDER KING CRIMSON'. Welnu, Fission Trip was een project van oud-Crimsondrummer Ian Wallace samen met bassist John Billings, toetsenman en gitarist Michael Clay en zanger Ernie Meyers. Zij krijgen in enkele stukken hulp van Mel Collins en Adrian Belew, beiden ook oudgedienden van King Crimson. Toegegeven: het heeft er allemaal wat van weg. Vreemde ritmes, afwijkende akkoorden, onregelmatige maatsoorten. Het haalt het niet bij het echte werk. Daarvoor is het 't allemaal net niet. De composities blijven niet hangen, de zang is niet sterk en nergens krijg ik kippenvel. Toch staat er leuk materiaal op en bij vlagen klopt de sfeer van 1970 en 1971 (toen Collins toeterde bij KC). Ik had me veel voorgesteld van de bijdragen van Belew, maar nergens spettert zijn gitaarwerk, daar waar het op andere plekken (KC, Talking Heads en solo) wél doet. Geinig hebbedingetje. De titel Volume One doet vermoeden dat er minstens ook een Volume Two moet zijn. Welnu: die heb ik niet om de eenvoudige reden dat hij niet bestaat. Dit is het enige werk van de band; begin 2007 overleed drummer en producer van dit album Ian Wallace.
Geen losse stukken van deze plaat op YT, alleen maar de hele plaat. Veel plezier:
Nog zo'n project dat niet bij iedereen een bel zal doen rinkelen. Dit is Stefano Panunzi, een Italiaan, die in 2009 een plaat uitbrengt met mooie en wijdse atmosferische en veelal instrumentale stukken die licht de symfonische kant opgaan. Hij krijgt hulp van een zwik andere spaghettivreters, maar ook van Richard Barbieri, Gavin Harrison en Mick Karn (die vandaag precies tien jaar geleden overleed). Andere opvallende naam is Tim Bowness, die twee stukken waaronder het titelnummer mag zingen. Het waren de namen die me nieuwsgierig maakten en waardoor ik op 5 januari 2010 deze cd aanschafte. Zeer mooi allemaal.
Plots ligt er in 2015 een tweede plaat van Fjieri in de winkel. Ik neem hem mee op 23 november 2015. Als ik thuis kom en hem beluister, merk ik dat het een heel andere band is geworden. Stefano Panunzi is nog steeds de bandleider, maar hij krijgt nu in alle nummers hulp van bassist Nicola Lori. Richard Barbieri is niet meer aanwezig (net als Mick Karn, maar ja die is dood). Wel zijn er weer (andere) Italianen die een bescheiden bijdrage leveren. Gavin Harrison drumt een stuk. Tim Bowness zingt weer een lied, maar de zang in de rest van de stukken komt van Jakko Jakszyk, ook het lied Flame, dat gecomponeerd is door ... Richard Barbieri en Tim Bowness en op hun gelijknamige soloalbum staat. De songs zijn toegankelijk, pakkend, maar blijven toch ietwat in dat wereldje van Jansen-Barbieri-Karn-NoMan zitten. Grappig: ik hoor nu dat er stukken op staan, die Jakszyk later (in 2020) heeft gebruikt op zijn soloplaat Secrets & Lies. Maar dat geeft niets, want dit is een mooie plahaat!
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 04-01-2021 15:53:21 ]
Geweldige plaat, niet mijn favoriete van de eerste 3, dat is Chairs Missing maar wel een geweldig invloedrijk album. Nog steeds wel geworteld in de punk maar je kan al wel duidelijk horen dat het meer dan een punk band was. Heb ook maar gelijk het 33 1/3 boek over Pink Flag aangeschaft en dat is een erg interessante toevoeging. Ex Lion Tamer had bijvoorbeeld een lyric over een Lion Tamer, ze hebben toen de hele tekst herschreven, de lion tamer kwam er niet meer in voor dus noemden ze het maar Ex Lion Tamer 
Dit fenomeen komt uit België! Flat Earth Society is een enorme tetterdetetrockjazzbigband, vooral bekend vanwege hun geweldige vertolkingen van de muziek van Frank Zappa. Maar de groep doet meer. Pierre Vervloesem is het gitaargeweldmonster van de groep en Peter Vermeersch is de arrangeur, dirigent en bandleider. Deze plaat komt uit 2016 en bevat vijfenveertig minuten aanstekelijke en kippenvelbezorgende muziek. Het begint met Me Standard, You Poor, een eigen compositie. De naam van de band deed al vermoeden dat de groep houdt van ironie. Er staan nog twee eigen stukken op: Abracadabra en Ahmad & Juan. Zeer gaaf. Maar waar het mij om ging waren de vier Zappadeunen. Take Your Clothes Of When You Dance had Zappa in 1961 al geschreven voor een cocktailjazzensemble en FES maakt er hier iets geheel anders van. City Of Tiny Lights staat bekend als een van Zappa's rockers en deze bigbanduitvoering (mét giertaarsolo) is een mooie variatie. Maar de hoogtepunten zijn Solitude (een stuk dat Zappa schreef voor zijn vrouw, maar nooit opnam; het is slechts bekend als oefennummer tijdens een soundcheck en FES maakt er een echte tearjerker van, zij het mét de bekende Zappa-achtige riedeltjes) en een stuk dat Random Riffs heet. Dat stuk bestaat uit 12.354 muzikale Zappaquotes in nog geen vier minuten. Ik mocht FES twee keer live horen spelen. De eerste keer was in 2014 in theater De Singel in Antwerpen en Vermeersch kondigde dit stuk aan: 'Gail Zappa wil niet dat bands de muziek van Frank spelen. Welnu, wij spelen een heleboel nummers van Frank door elkaar in één nummer. Dit is onze middelvinger naar Gail Zappa.' De tweede keer was tijdens Zappanale, het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland en daar, op 20 juli 2018, kocht ik de cd bij de band. Debiel leuk werk.
Helaas weinig tot niets van deze plaat te vinden op YT. Wel deze twee stukjes (waaronder Zappa's City Of Tiny Lights), opgenomen in De Singel in Antwerpen in 2014! Mauro Pawlovsky was gastgitarist.
Heb er zo te zien maar 1 plaat van.
Toen ik FES zag en hoorde spelen tijdens Zappanale in 2018, had de band net Boggamasta uit en in de setlijst kregen we veel van dit album te horen. Ik was overdonderd. Wat een materiaal en wat een grandioos orkest is dit toch. Voor Boggamasta heeft Peter Vermeersch 'slechts' vier composities aangedragen; de rest (zes stuks) is van de hand van externe componist David Bovée die ook gitaar, elektronica en zang bijdraagt. Dat maakt voor het geluid en de muziek op de plaat niet uit. Het is een bizar soort conceptalbum over ja waarover eigenlijk, maar de muziek is werkelijk fenomenaal. Tetterdetetuitdebocht, ridicule teksten, giertaargejengel, swingfeest, themaatjes uit de muziek en teksten komen her en der terug, zeer avontuurlijk allemaal. Ook deze cd kocht ik op 20 juli 2018, na afloop van het concert bij de band. Briljante shit.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 06-01-2021 12:16:08 ]
Het is 1972. Twee jaar geleden was Peter Banks uit de band Yes gestapt, de groep die hij had opgericht en de naam voor had bedacht. Na twee albums had hij het gezien. De band wilde meer de symfonische kant op en dat vond gitarist Banks geen goede ontwikkeling; hij wilde liever ouderwets gitaarrocken. Na het derde album van Yes (1971) kreeg toetsenist Tony Kaye te horen: 'We willen een orkestraler geluid, verdiep je in synthesizers, die zijn de toekomst.' Kaye weigerde; hij wilde het liever houden bij Hammond en piano. Niet lang daarna had Rick Wakeman zijn plek ingenomen. In 1972 dus ging Banks een nieuwe rockband beginnen. Hij vond ene Mike Hough op drums en Ray Bennett die basgitaar kon spelen en zong. Nu nog een toetsenist. Aanvankelijk zag het ernaar uit dat die niet beschikbaar was, dus speelde Banks niet alleen de gitaar-, maar ook de toetsenpartijen in. Na een tijdje ontmoette hij Tony Kaye weer eens. Die wilde wel helpen. Ze noemden de band Flash en hun debuutplaat verscheen in 1972. De band speelt rock, maar er zitten wel degelijk symfonische kantjes aan. Opvallend is dat Kaye op deze plaat vooral ook de synthesizer bespeelt. Het gitaarwerk van Banks (dat we kenden van de eerste twee Yesplaten) is uit duizenden herkenbaar, vooral op het lange Dreams Of Heaven. Opener Small Beginnings is typerend voor het bandgeluid. Het werd zowaar uitgebracht als single (in een verkorte versie), maar deed niks. Binnen een jaar was er een opvolger In The Can, maar daar deed Tony Kaye al niet meer op mee (die ging aan de gang met zijn band Badger, zie daar) en die was evenmin succesvol. In 1973 verscheen een derde elpee Out Of Our Hands en toen die ook nauwelijks verkocht, hield Banks het voor gezien. Hij maakte zijn soloplaat Two Sides Of Peter Banks (met John Wetton en Jan Akkerman) en de debuutplaat raakte in de vergetelheid. In 2009 verscheen er een opgepoetste versie op cd en die kocht ik op 12 november 2010. Eén extraatje: de singleversie van Small Beginnings, de originele negenenhalve minuut zijn ingekort tot net drie. Leuke plaat verder. Geen hoogvlieger, maar dat heerlijke beginjarenzeventiggeluid bevalt me wel.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 06-01-2021 15:07:00 ]
Howard Kaylan en Mark Volman hebben begin 1970 een probleem. Ze zijn uit hun eigen succesvolle band The Turtles gestapt (na zes jaren van geweldige hits) en zoeken iets nieuws. Ze komen in aanraking met ene meneer Frank Zappa, die ze inlijft bij zijn nieuwe Mothers en graag gebruik wil maken van hun naam van hitmonsters. Maar de oude platenmaatschappij van The Turtles verbiedt hen om de naam The Turtles te gebruiken; zelfs hun eigen naam mag niet op posters en elpeehoezen. En dus besluiten Howie en Mark om de namen The Phlorescent Leech en Eddie te gaan gebruiken, vernoemd naar twee roadies van de band. Dat Phlorescent werd al snel Flo. Mark is Flo; Howard is Eddie. Zappa toert met ze in 1970 en 1971, maar de tournees eindigen in twee rampen: tijdens het concert in Montreux vliegt de zaal in de fik (iemand had een vuurpijl binnen afgestoken) en de band raakt al hun apparatuur kwijt (herinnert u zich Smoke On The Water nog?), een week later speelt de band in The Rainbow Theatre in Londen op geleende instrumenten en tijdens de toegift duwt een boze fan (die denkt dat Zappa naar zijn vriendin stond te lonken) Zappa van het podium, die zijn nek breekt, ribben kneust en voor een half jaar in een rolstoel mag. Mothers opgedoekt. En dus zitten Flo & Eddie opnieuw zonder werk. Met enkele overige Mothers (Jim Pons, Don Preston en Aynsley Dunbar) maken ze hun eerste 'soloplaat'. Op The Phlorescent Leech & Eddie uit 1972 staan meezingers, rocksongs, merendeel eigen nummers, een enkele cover en een beetje Zappaiaanse ongein. Het haalt het allemaal niet bij hun vorige werkgever, maar onaardig is het niet. Als je houdt van rechttoerechtaan en nietmoeilijke rocksongs, dan is dit de plaat. Grote klappers zijn Nikki Hoi en Feel Older Now. Twee jaar later komt de opvolger: Flo & Eddie, met daarop meer covers: You're A Lady (Peter Sarstedt) en moet je horen wat een feestnummer ze ervan maken, Days (The Kinks), Afterglow (The Faces). De productie is in handen van Bob Ezrin, dus dat belooft wat. Inderdaad, sommige stukken zijn breed georkestreerd, zoals het afsluitende Marmendy Mill. Beide platen hebben lang in de obscuriteit vertoefd, maar in 2008 komen ze geremasterd uit op een dubbelcd.en die koop ik op 10 april van dat jaar. Zeer onderhoudend, dit.
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 06-01-2021 14:38:13 ]
Deze twee platen komen uit in 1975 en 1976. In 2007 staan ze samen op een cd, geremasterd en al. Ik koop die cd op 13 december 2008. Het is meer van die vreugdevolle en licht hilarische poprockmuziek met de befaamde samenzang van de twee leadzangers van The Turtles. Illegal Immoral And Fattening lijkt in eerste instantie de meerdere, met geweldige stukken als het titelnummer, Rebecca, Kama Sutra Theme (met daarin een quote van T-Rex's Get It On waarop Flo & Eddie destijds zongen maar geen cent voor ontvingen) en twee stukken die we uit de Zappatijd kennen: The Sanzini Brothers en Eddie Are You Kidding?. Sommig spul lijkt live opgenomen en dat zal dan ook wel zo zijn. Er staan ook van die Zappa-achtige stukken op waarin Kaylan en Volman de groupies uit mogen hangen en allerlei rocklegendarische stukken citeren. Het doet vermoeden dat de heren heimwee hadden naar Zappa's 'Vaudeville'-band waarmee ze avond aan avond dit soort shit op het podium brachten. Toch leuk. Ook op Moving Targets staan geinige stukken, wat meer rock, steviger en bij nader inzien - doordat het materiaal wat consistenter is en de heren niet de hele tijd proberen lollig te doen - misschien wel sterker dan de vorige plaat. Elenore is een grote hit voor zover je daarvan kunt spreken. Instrumentaal gezien staat er op beide platen een sterrenteam voor het duo klaar, waaronder Leland Sklar, Danny Kortchmar, Jeff Baxter en oud-Zappamaten Ian Underwood en Aynsley Dunbar. Opnieuw twee zeer aangename platen van deze twee legendarische vocalisten.
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 06-01-2021 15:23:53 ]
Ik weet niet meer goed hoe ik hier bij kwam. The Pogues kenden we natuurlijk; ik herinner me vaag dat ik in 2002 een docu op televisie zag over Dave King, de leadzanger en songsmid, kan dat? En dat ik toen benieuwd was naar deze Pogues-maar-dan-minder-in-de-goot? Ik denk het. Ik kocht deze plaat op 10 juni 2003. Tijdje veel gedraaid, maar na een jaar of zo niet meer. Veelal eigen composities, die King had een wat getroubleerd leven, geloof ik. The Rare Ould Times is een klassieke folksong, vooral bekend van The Dubliners. Alles bij elkaar drie kwartier leuke, opzwepende folkpunk. Het titelnummer is denk ik hun grootste hit, maar wat weet ik ervan?
Haha ja, dit was zo'n bandje dat toen wel even leuk was, ook paar leuke concerten toen van ze gezien. Daarna weer lekker vergeten.quote:
bazbo cd0744: Flogging Molly - Drunken Lullabies
[ afbeelding ]
Ik weet niet meer goed hoe ik hier bij kwam. The Pogues kenden we natuurlijk; ik herinner me vaag dat ik in 2002 een docu op televisie zag over Dave King, de leadzanger en songsmid, kan dat? En dat ik toen benieuwd was naar deze Pogues-maar-dan-minder-in-de-goot? Ik denk het. Ik kocht deze plaat op 10 juni 2003. Tijdje veel gedraaid, maar na een jaar of zo niet meer. Veelal eigen composities, die King had een wat getroubleerd leven, geloof ik. The Rare Ould Times is een klassieke folksong, vooral bekend van The Dubliners. Alles bij elkaar drie kwartier leuke, opzwepende folkpunk. Het titelnummer is denk ik hun grootste hit, maar wat weet ik ervan?
Is dit een cd met een dvd erbij of een dvd met de soundtrack op cd erbij? Wat dondert het. Ik draai nu de cd en de dvd heb ik ooit een keer gezien. Het is een soort docudrama uit 2006 over het succes van Flogging Molly, met opnames in de huiskamer van King, op straat, in het café en in de concertzaal. Op de cd staan tien stukken en ik zie nu dat er 'Soundtrack cd' op het label staat. Opener Laura is in de studio, dan volgen vier akoestische versies van ouder materiaal, waaronder Drunken Lullabies, en ten slotte vijf livenummers. Best aardig, maar na een stuk of wat vind ik het veel van hetzelfde en ben ik het gerag zat. Within A Mile From Home is dan weer anders. Binnenkort die dvd toch maar weer eens zien; ik kan me er niet veel van herinneren. Ik kocht de set op 8 augustus 2006. De twee platen van Flogging Molly die ik heb, heb ik de afgelopen vijf à tien jaren niet gedraaid en ach het blijft aardig.
In 1994 zit Roine Stolt al twintig jaar in het muziekvak. Hij begon als tienergitarist in de band Kaipa. Na drie succesvolle platen met die band stopt het in 1979 en begint hij solomuziek te maken. Niet dat het iets doet buiten Zweden, waar hij vandaan komt. Hij gaat zich buigen over productiewerk voor anderen. Dan, in 1994, ziet hij dat het genre van progressive rock weer wat aantrekt en hij gaat de studio in met de ideeën die hij al jaren heeft. Dat jaar verschijnt zijn soloplaat The Flower King en voor het album roept hij de hulp in van zanger Hasse Froberg en drummer Jamie Salazar. De plaat blijkt een succes en Stolt formeert een band om zich heen bestaande uit voornoemde muzikanten, aangevuld met broer Michael en de briljante toetsenist Tomas Bodin. In 1995 verschijnt Back In The World Of Adventures onder de bandnaam The Flower Kings. Aan het geluid en de composities is te horen waar Stolt zijn inspiratie vandaan haalt: de jaren zeventig Yes, Genesis, zeventig dat soort werk. Toch heeft de band ook een heel eigen gezicht en geluid. De plaat opent met het dertien minuten durende titelnummer en daarna volgt nog eens een dik uur vette retroprog van hoog niveau. Ik kocht deze cd op 13 oktober 2004, na afloop van het Flower Kingsconcert in 013 en natuurlijk liet ik mijn plaatje signeren door de band. (De plaat The Flower King staat bij het solowerk van Stolt, dus daar moeten we nog even op wachten, jaartje of anderhalf.) U begrijpt: er volgt nu een rijtje bloemenkoningmuziek.
Binnen een jaar ligt er een opvolger in de winkel. Stolt heeft er zin in. Opnieuw dik vijf kwartier retroprog en het is nog een tandje scherper en beter! Het instrumentale titelnummer Retropolis is gelijk al een klapper van jewelste, maar het hoogtepunt en zo'n beetje het 'signature'-stuk van de band is There Is More To This World (de band speelt het dan ook vandaag de dag nog). Het gitaarwerk van Stolt en de toetsenwereld van Bodin zijn werkelijk geweldig. Stolt en Hasse Fröberg wisselend de leadzang onderling af en daarnaast zijn er gastbijdragen van Ulf Wallinger op saxofoon en Hasse Brunnison op percussie. Ook deze cd koop ik pas op 13 oktober 2004, na afloop van het Flower Kingsconcert in 013. Prachtplaat dit. Stolt heeft 'zijn' geluid definitief gevonden en in de vijfentwintig jaar erna verder uitgebouwd en verdiept.
En nog weer een jaar later komt dit uit. Roine Stolt heeft een gruwelijke hoeveelheid creativiteit op voorraad en spuugt er nu een dubbelcd van meer dan honderd minuten retroprog van ultrahoog niveau uit. Allemensen, wat een hoogtepunt in het genre is dit. Geen zwak moment. Opener In The Eyes Of The World is gelijk al raak, Church Of Your Heart is zo'n kippenvelstuk, het instrumentale Circus Brimstone de bizarre en psychedelische afwisseling, Compassion kent een ongemeen felle gitaarsolo (terwijl het zo'n zweefstuk is) en dan zitten we nog pas op plaatje een. De stem van Hasse Fröberg is heerlijk scherp, de toetsenpartijen van Tomas Bodin blijven geweldig, maar de beste bijdragen komen van gitaarmeester Stolt zelf. Op het tweede plaatje is Kingdom Of Lies de aanstekelijke meezinger, maar het absolute hoogtepunt is het slechts vijfentwintig minuten durende driedelige titelnummer Stardust We Are (dat de band nog steeds speelt). Vooral het derde deel is iconisch. Als je wit is de plaat ook een leuke puzzel: bepaalde themaatjes uit het titelstuk zijn al eerder op het album te horen, een bepaalde gitaarsolo staat er twee keer op in verschillende nummers, tekstueel linkt er veel aan elkaar en zo zijn er meer verwijzingen her en der. Ik had de plaat in 1997 (toen hij net uit was) geleend van een collega en er zeer van onder de indruk. Toch vond ik hem zelf pas op 22 november 2000, na afloop van het Flower Kingsconcert in het oude Tivoli in Utrecht bij de merchandisekraam van de band. Stolt en Bodin hebben hun handtekening op de voorkant gezet. Deze plaat is het absolute meesterwerk van de band.
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 07-01-2021 12:15:49 ]
Dan vraag je je toch af.... Gross Domestic Products? Of Gedoemde Pogo Dansers. Of Goths Playing D&Dersquote:
Wij de GPDers noemden ze fokking frollie.
Against Me, niet al te ingewikkelde punkrock, ligt wel lekker in het gehoor en altijd wel leuk om live te zien.
Oudere platen zijn wel beter, kom ik nog wel ergens tegen, staat allemaal nog wat doormekander.
En nog een nummer over de zanger die nu als vrouw door het leven gaat.
Gesjeesde pillendraaiersquote:Op donderdag 7 januari 2021 11:35 schreef pipster het volgende:
[..]
Dan vraag je je toch af.... Gross Domestic Products? Of Gedoemde Pogo Dansers. Of Goths Playing D&Ders
Topicreeks: De GPD-Topic
Stel nou eens dat je niet weet welke van de drie FlowerKingsplaten je wilt horen en je wilt wel het beste van het beste, nou dan koop je deze. Na drie albums een verzamelaar, je moet maar durven. Acht stukken in dik vijf kwartier en eentje daarvan duurt net een minuut, een ander net vier. Tel uit. En het is echt het beste van het beste: Back In The World Of Adventures van de gelijknamige debuutplaat, Retropolis en There Must Be More In This World van de tweede en In The Eyes Of The World, Compassion, Pipes Of Peace en Church Of Your Heart van Stardust. Alleen Circus Brimstone ontbreekt. Voor de fan is het trouwens ook verplichte kost om deze aan te schaffen, want naast het beste van het beste staan er twee unieke stukken op: The Flower King (van Stolt zijn soloplaat uit 1994) en het derde deel van Stardust We Are, maar dan beide opnieuw opgenomen in 1998. Kortom: een verzamelaar voor de verzamelaar en daarom kocht ik deze verzamelaar op 23 april 1999.
Je vraagt je af waar Roine Stolt het allemaal vandaan haalt. In 1999 komt hij met een nieuw dubbelalbum. Dik honderdveertig minuten muziek. Plaatje een begint met Garden Of Dreams, een liedje van een uur. Het is wel opgedeeld in achttien secties. We vallen van de ene stemming in de andere, sommige delen zijn lyrisch, andere uptempo of meer rock, er zitten uitgebreide toetsen- en gitaarsolo's op, de zang is weer afwisselend van Hasse Fröberg en Roine Stolt, vervelen doet het nergens en zeker de eerste helft is ijzersterk. Op 22 november 2000 zag ik de band spelen in het oude Tivoli in Utrecht, ter promotie van de plaat. Bassist en broer Michael Stolt was niet meer van de partij; zijn plek was ingenomen door de briljante Jonas Reingold. Het concert startte met Garden Of Dreams en dan 'slechts' de eerste tien delen of zo. Ik denk dat de band ook wel door had dat het een beetje overdreven was. Op de tweede plaat staan dan wel weer 'kortere' stukken, al is dat begrip bij The Flower Kings altijd betrekkelijk. Sommige toegankelijk en andere wat complexer; het uit duizenden herkenbare FlowerKingsgeluid is nadrukkelijk. Gitaarmeester Stolt zwaait compositorisch weer de scepter, al krijgt hij ook nu hulp van toetsenist Tomas Bodin en af en toe ook van drummer Jamie Salazar. Ik hoorde de plaat voor het eerst van een collega en kopieerde hem; pas op 8 april 2004 kocht ik een exemplaar voor mijzelf. Mooi album weer!
En voor wie het hele stuk Garden Of Dreams in één keer wil horen:
Space Revolver verschijnt in 2000, nog geen jaar na de dubbele Flower Power. Dit keer geen dubbele, maar het scheelt niet veel: bijna tachtig minuten retroprog staat er op dit schijfje. Hoogstaande kwaliteit zoals we van de band gewend zijn, met nu iets meer de psychedelische of spacekant op. Sleutelstuk is I Am The Sun dat in twee stukken is geknipt (de ene helft van vijftien en de andere helft van dik tien minuten) en de plaat opent en sluit. Vooral het tweede deel roept herinneringen op aan The Beatles. Daartussenin horen we acht relatief kortere stukken (hoewel), met hoofdrollen voor de fenomenale toetsenpartijen van Tomas Bodin (Rumble Fish Twist) en de ongekende gitaarerupties van Roine Stolt zelf, die weer het leeuwendeel van de composities heeft ingebracht. Her en der komt de vergelijking met het gitaarwerk van Zappa naar boven, maar Stolt heeft genoeg eigenheid. Chicken Farmer Song is een vrolijke meebruller en Dream On Dreamer het dromerige balladje. Michael Stolt heeft definitief plaats gemaakt voor Jonas Reingold op de bas. Drummer Jamie Salazar is niet van de partij; percussionist Hasse Brunnison die eerder al gastrollen vervulde neemt zijn plek hier in. Op 12 augustus 2000 koop ik de plaat en ik vind het nog altijd een van de sterkste van de band.
Een liveplaat, die hadden we nog niet. En dus komt in 2000 deze dubbelaar uit. Het eerste plaatje is opgenomen tijdens de tour in Noord-Amerika in 1998, het tweede in Japan in 1999. Opvallend: toetsenist Tomas Bodin is er in Noord-Amerika (en dus op het eerste plaatje) niet bij; zijn plek is even ingenomen door ene Robert Engstrand. Voor de rest is de band hetzelfde: Roine Stolt, Jonas Reingold, Hasse Fröberg en Jamie Salazar. De dubbelaar kocht ik bij het verschijnen op 3 maart 2000. Op de setlijst staan allemaal grote bekenden: we openen met There Is More To This World en daarna vallen we gelijk in Church Of Your Heart. Dan heb je het beste van het beste gelijk gehad, zou je zeggen. Maar er komen wat verrassingen: zo is er een cover van The Lamb Lies Down On Broadway van Genesis en later komt Three Stories van het eerste Bodin-soloalbum voorbij. De grote hoofdrolspeler blijft Roine Stolt zelf met zijn scherpe gitaarspel. Vooral Big Puzzle baart opzien, niet in het minst omdat het hier uitgesponnen tot negentien minuten klinkt. De afsluiters zijn - hoe kan het ook anders - The Flower King en het derde deel van Stardust We Are, waarin de sterke stem van Fröberg mag schitteren. Voor (retro)progfans zijn livealbums altijd bijzonder, zo ook deze. Mooie aanvulling op het oeuvre.
Roine Stolt ligt op stoom. In 2001 komt de volgende Flower Kingsplaat. Opnieuw ruim vijf kwartier. Jamie Salazar is terug; ook Bodin is van de partij. Ik koop de plaat op 29 september van het jaar van verschijnen en nog de Limited Edition ook. Op een tweede plaatje wat demo-achtige opnamen die wat solowerk aandoen: twee Bodinstukjes (waaronder een bewerking van Wagner's Valkyrie), een solominiatuurtje van Stolt, een bassolo van Reingold en een stuk dat Violent Brat heet en qua geluid zo op Bodins eerste soloplaat had kunnen staan; bovendien opvallend dat Salazar er niet op drumt, maar ene Zoltan Csörsz. Op het 'enhanced' gedeelte zien we twee interviews met de band en zien we twee (slechte) opnames van de band in een concert: ze spelen Hey Jude (welja) en The Gates Of Delirium (welYes). Allemaal leuk, maar echt sterk is het niet en het gaat tenslotte om het reguliere album. Welnu, ook dat viel me destijds wat tegen. Het is zeker niet slecht, er staan een paar prachtige stukken op (Last Minute On Earth, City Of Angels en Serious Dreamers, bijvoorbeeld) en het voelt allemaal zeer vertrouwd, maar daar waar we bij alle vorige studioplaten iets van progressie of een nieuwe weg hoorden, daar is nu sprake van meer van hetzelfde. Het blijft natuurlijk wel meer van hetzelfde moois, dus een miskoop is het nooit geweest. Wel hield ik mijn hart vast voor het vervolg: wat zou hierna komen?
Het jaar 2002 is aangebroken. Hoog tijd voor een dubbelalbum van The Flower Kings. En wat voor een. Dit keer nieuwe elementen: jazz, geïmproviseerd spul. En tegelijkertijd vertrouwd. Deze dubbelcd opent met The Truth Will Set You Free, een werkelijk waanzinnig mooi stuk van dik een half uur. Geen overbodige noot, alles klopt en het is niet raar dat de band vandaag de dag het nog steeds speelt op het podium, zij het in iets ingekorte versie. Misschien wel de allerbeste compositie van de band. Retroprog zoals het moet zijn. Daarna komen nog eens twee uur hoogstaand werk. Niet alles even verrassend of vernieuwend, maar alleszins interessant. Zo is Silent Inferno ook al zo monumentaal. Her en der dus de nodige jazzy invloeden, maar het blijft allemaal ontegenzeglijk het geluid van de band die Flower Kings heet. Op de reguliere versie van de plaat is The Devil's Playground (met bijna vijfentwintig minuten) de afsluiter; ik heb hier de limited edition (die ik kocht op 16 november 2002) en daarop staat nog een bonusnummer Too Late For Tomatos. Drummer Jamie Salazar heeft definitief het veld geruimd en Zoltan Csörsz heeft zijn stek ingenomen. Voor de rest alles nog hetzelfde: de toetsenpartijen van Bodin blijven avontuurlijk en het werk van gitaarmeester Roine Stolt blijft de kers op de taart. Mooi werk, heren!
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 12-01-2021 06:55:03 ]
Ik weet niet eens meer waar ik deze vond. Volgens mij gewoon in mijn plaatselijke platenwinkel. Wel weet ik zeker dat het op 1 mei 2005 was. Toen was dit eenvoudig uitgebrachte product al bijna drie jaar uit. De opnames zijn van 14 april 2002. Het zijn publieksopnames en dat betekent dat de geluidskwaliteit niet optimaal is, al valt het me niet tegen. Dik de helft van het plaatje (de eerste zevenenveertig minuten) worden in beslag genomen door een uitvoering van Garden Of Dreams en laten horen dat het stuk live ook goed uit de verf kwam. Bodins toetsenpartijen en Roine Stolts gitaarwerk klinken fel en geïnspireerd. De rest van het plaatje lijkt wat vluchtig: een verkorte versie van In The Eyes Of The World, een bas- en drumsolo en een slechts drie minuten durende Circus Brimstone. Daar staat dan wel tegenover dat het album afsluit met een mooie I Am The Sun, zij het alleen het eerste deel en ook wat ingekort. De band is Stolt-Bodin-Reingold-Fröberg-Czörsz en klinkt fris en gedreven. Leuk hebbeding, dit. Niks van te vinden op YT, dus iets anders uit 2002 ...
Tralala, in 2003 komen The Flower Kings doodleuk met een box waarin twee cds en twee dvd's zitten. Op 10 februari 2003 speelt de band in het Stadtsteater in Uppsala, Zweden en de camera's en opnameapparatuur maken overuren. Ruim tweeënhalf uur duurt het concert en op de setlijst staan alleen maar lange stukken: slechts zes in totaal. De opener is het fenomenale The Truth Will Set You Free van een jaar ervoor en tikt al ruim een half uur aan. Vervolgens horen we Garden Of Dreams, opgeknipt in twee delen die samen vijftig minuten klokken. Daarna komen de 'kortere' stukken: Humannizzimo, het altijd lekkere Circus Brimstone, Silent Inferno en de band sluit af met de volledige Stardust We Are. Je moet er zin in hebben. Ik heb dat wel. Op de dvd's worden de concertstukken afgewisseld met tourreportages, achtergrondbeelden van de filmopnames, repetities en de opnamestudio. Dat maakt het wat beter te behappen, maar ook een ultralange zit (de dvd's duren samen meer dan vier uur). Voor de liefhebbers is er veel te genieten. Het concert is mooi gefilmd - het publiek zien of horen we helemaal niet, wel vreemd - en we zien goed wat iedereen doet. Voor de tour/gelegenheid is de band uitgebreid met percussionist Hasse Brunisson op percussie en Daniel Gildenlow (van Pain Of Salvation) op gitaren en achtergrondzang. Ik vind het geweldig om de band aan het werk te zien: wat de vingers van gitarist en bandleider Roine Stolt doen is om te smullen, zo kalm als toetsenfratsenist Tomas Bodin zijn geniale dingen staat te doen, de rocksterallures van Hasse Fröberg, noem het maar op. Ik kocht deze heerlijke set op 9 december 2003 toen hij net verscheen. Zelf heb ik rond deze tijd de band ook een paar keer aan het werk gezien: twee keer in het oude Tivoli in Utrecht in 1999 en 2000, 2004 in 013, 2005 in Lucky & Co en wat later nog twee keer: tijdens het Midsummer Prog Festival in Valkenburg en in het Burgerweesthuis, beide in 2019.
Voor de mensen die de twee dvd's willen zien:
'Live Assault from Tribeca New York, More Improvised & Irritating Dancemusic for Your Collection', staat er op het hoesje van deze fanclubcd uit 2004. Ik vind hem op 12 maart 2005, volgens mij in mijn plaatselijke platenwinkel, en koop hem. Zevenenzeventig minuten muziek, opgenomen in juni en juli 2003, live in New York. Geen complete stukken, maar de improvisatiegedeelten eruit. Het maakt het tot een wat onbehapbare stroom aan solo's, riffs met gefreak en gepiel eroverheen. Er zit zeer gaaf spul tussen, maar ook nogal wat geneuzel. Je moet dus wel een enorme Flower Kingsfanaat zijn. Nu ben ik dat, toevallig. Ik vind het wel geinig, maar geef toe dat ik dit weinig tot zelden draai. Niks van te vinden op YT, ook.
Welja, een jaar later gaan de bloemenkoningen gewoon verder. De met Daniel Gildenlow uitgebreide band neemt in korte tijd dit bijna tachtig minuten durende album op. Het verschijnt in 2004 en ik koop het op 16 augustus 2004. De plaat opent met Love Supreme, een bijna twintig minuten durend werkstuk dat weer typisch The Flower Kings is: pakkende thema's, afwisselende zang, lyrische gitaarsolo's en uitstekend toetsenwerk. Erna volgen een zwik kortere stukken: Cosmic Circus en het bijbehorende instrumentale Babylon zijn ook weer van die pakkende deunen. Gildenlow (die even pauze heeft van zijn Pain Of Salvation) mag een hoofdrol spelen in A Vampire's View. Het lange Drivers Seat is opnieuw indrukwekkend. Mooie plaat. Zo mooi, dat ik de band later dat jaar (13 oktober 2004) ging beluisteren in 013 in Tilburg. Gildenlow was nog steeds van de partij, het geluid was enorm breed, de setlijst bestond voor de helft uit stukken van deze plaat, maar de zaal ging geheel uit z'n dak toen aan het eind de klassiekers kwamen. Na afloop sprak ik de bandleden en bijna onderdanig signeerden ze de cd'tjes die ik van ze had gekocht.
Begin 2005 komt het bericht dat een 'uitgeklede' versie van The Flower Kings gaat touren onder de naam Circus Brimstone. Op 1 april 2005 sta ik in Lucky & Co in Rijssen vooraan om te horen wat er gaat gebeuren. Het zijn Roine Stolt, Tomas Bodin, Jonas Reingold en nieuwe drummer Markus Lillequist die allerlei instrumentale stukken van The Flower Kings en van Stolts soloplaten spelen. (Ik vermoed dat Hasse Fröberg verhinderd was en de band toch graag wilde touren.) Tjonge, bijna twee uur lang de retroprogfreaksolo's. Ik vind het heerlijk. Halverwege het concert laat Tomas Bodin het tourshirt zien. Na afloop loop ik naar hem toe en ik zeg hem dat ik het shirt wil kopen. Hij wijst naar de merchandisestand, maar ik maak duidelijk dat ik dát shirt wil hebben. Ik krijg het van hem, samen met de setlijst van de avond. (Het shirt was veel te groot, maar ik heb het toch veel gedragen.) Een paar maanden later verschijnt dit souvenir: een cd'tje met een uur lang spul van die tour door Europa. Ik koop het op 21 april 2006, als ik het plaatje vind in mijn plaatselijke platenwinkel. Zeer fijn werk, met als hoogtepunten natuurlijk het titelnummer Circus Brimstone en het bekende Retropolis.
Alleen dit is op YT te vinden, Magic Circus Of Zeb:
Ik vond de setlijst die ik van Tomas kreeg terug:
Weet je wat? Laat ik een dubbelalbum maken! Dat moet Roine Stolt in 2005 hebben gedacht en prompt verschijnt er in 2006 deze dikke dubbelaar, volgepropt met honderdvijftig minuten retroprog van het zuiverste water. Bijna provocerend beginnen we gewoon met een meer dan twintig minuten durend stuk dat Monsters & Men heet. Daarna volgen vooral kortere en pakkender stukken. Roine Stolt is weer verantwoordelijk voor de meeste composities, maar Bodin, Reingold en Fröberg dragen stevig bij. Het maakt het album wat afwisselender en misschien ook wat 'lichter', ondanks de lange speelduur. Zo is het titelnummer bijvoorbeeld een stevige stamprocker. Marcus Lillequist blijkt definitief de opvolger van drummer Zoltan Csörzs te zijn (al zal ook hij niet heel lang deel uitmaken van de groep). De gitaarpartijen vlammen als vanouds, Bodins bizarre toetsenwerk is supersterk, Fröbergs keel doet het uitstekend, de (fretloze) bas van Reingold ronkt ongenadig: dit is een prima plaat. Ik kocht hem bij het verschijnen op 27 maart 2006.
Natuurlijk kwam er na Paradox Hotel een uitgebreide tour, waarbij The Flower Kings ook Nederland aandeden. Ik kon er helaas niet bij zijn op 19 april 2006 in 013, maar niet getreurd. Later in dat jaar verschijnt doodleuk een dikke doos met het complete concert op twee dvd's en twee cd's. Die doos koop ik op 25 september 2006. Ik heb een van de eerste uitgaven, die helaas een fout bevat: het menu van de dvd's werkt niet, waardoor ze op een gewone speler niet te bekijken zijn. In een pc werkt het wel; het vraagt wat gepiel, maar het lukt. Het gebodene is weergaloos: een spetterend concert met een bevlogen band lekker op dreef. Hasse Fröberg is uitstekend bij stem en Roine Stolts gitaarkapriolen gieren door de kamer. Voeg daarbij de toetsenwereld van Tomas Bodin, het knorrende baswerk van Jonas Reingold en het levendige getrommel van Marcus Lillequist en het feest is compleet. De setlijst is ook uitstekend: natuurlijk veel werk van Paradox Hotel en daarnaast een prima dwarsdoorsnede van het verdere oeuvre. In The Eyes Of The World, Love Supreme en The Truth Will Set You Free zijn te horen in compactere versies, hetgeen ze in dit concert goed uit de verf doen komen. De toegift is natuurlijk het derde deel van Stardust We Are en is de afronding van een spetterende tweeënhalf uur durende avond.
Roine Stolt kan niet stilzitten. Workaholic als hij is, buigt hij zich in 2006 over het Flower Kingsoeuvre en stelt een overzicht samen van de meer toegankelijke stukken. Dat niet alleen: hij voegt een en ander toe: extra zangkoortje hier, andere gitaarsolo daar, toetsenriedel her, percussiefill der. Dat maakt deze verzamelaar, die in 2007 verscheen (en die ik kocht op 1 oktober 2007), de moeite waard voor zowel de nieuwkomer als de hardcore bloemenkoningfan. Bovendien staan er twee zeer bijzondere stukken op: Little Deceiver is een outtake van het album The Rainmaker en was nog nergens eerder verschenen en The Cinema Show is de roemruchte cover van het Genesisnummer, dat eerder te vinden was op een of andere vage Genesiscoververzamelplaat, maar hier een mooie aanvulling vormt. De twee afsluitende stukken The Flower King en Stardust We Are zijn de opnieuw opgenomen versies uit 1998, waarmee de andere verzamelaar Scanning The Greenhouse overbodig is geworden. Mooi overzicht. Als u zin heeft in een ferme bak retroprog maar niet langer dan tweeënhalf uur, dan is dit uw album.
Nog geen half jaar later komt Roine Stolt dan met een geheel nieuw album van The Flower Kings. Ik heb hier de limited edition, die ik kocht op 25 juni 2007. Het reguliere album duurt al bijna tachtig minuten; op het bonusplaatje staat nog eens twintig minuten, plus bijna een half uur aan filmmateriaal. Het lange Love Is The Only Answer is het stuk dat het meest in het oog springt en verder is Flight 999 Brimstone Air opvallend en het doet inderdaad denken aan de 'klassieker' Circus Brimstone. Grote verrassing is echter dat Zoltan Csörsz weer op de drumkruk zit. Verder is alles als vanouds: Fröberg lekker bij stem, Bodin kamerbreed op toetsen, Reingold laat zijn vaak fretloze bas grommen en de giertaar van Stolt zelf zit prominent in alle composities. Die composities, daar zit 't 'm deze keer in. Ze zijn mooi, knap, gaaf, maar ze springen er niet echt uit. Het is daarmee een van de minst opvallende albums in de grote catalogus van The Flower Kings. Toch zeker het beluisteren waard.
Later in 2007 touren The Flower Kings verder. De hereniging met Zoltan Csörsz zet zich niet door en dus moet de band op zoek naar een nieuwe drummer. Op 15 november 2007 staat de band in onze Boerderij in Zoetermeer en zit ene meneer Pat Mastelotto op de drumkruk (zie: King Crimson). Hij heeft zich in zeer korte tijd het tweeënhalfdurende en tamelijk complexe materiaal eigen gemaakt. Ik kon er destijds niet bij zijn, maar gelukkig verschijnt in 2014 een verslag van de avond op deze dubbelcd. Het klinkt alsof Mastelotto altijd al onderdeel was van de band. Mooie setlijst ook. De opener is Love Is The Only Answer van de op dat moment net verschenen plaat The Sum Of No Evil en plots klinkt dit lange stuk als een van de belangrijkste werken van de band. Erna komt de klassieker There Is More To This World; Hasse Fröberg is zeer goed bij stem. Vervolgens komt er een mooi uittreksel van de gehele FlowerKingscarrière voorbij, met stiekem de nadruk op wat ouder werk: Retropolis, I Am The Sun, Stardust We Are, What If God Is Alone en afsluiters Blade Of Cain en The Sum Of No Reason. De cd verschijnt op het label van bassist Jonas Reingold, dat in een soort nevencarrière ook andere bands produceert, en ik koop hem op 24 juni 2011. Er is ook een dvd van het concert verschenen, maar die heb ik nog niet gevonden. De naam Tour Kaputt komt van de vele ongelukken en bijna rampen die de band moet meemaken tijdens de tour: van tourbussen die verongelukken tot Mastelotto's drumstel dat het door douaneregels het Verenigd Koninkrijk niet in komt.
Voor wie het hele concert wil zien:
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 15-01-2021 07:31:57 ]
Na 2007 is het een tijdje stil rondom The Flower Kings. Roine Stolt is bezig met Transatlantic en de wederopstanding van Kaipa, Bodin doet iets met balletmuziek, Hasse Fröberg en Jonas Reingold zijn druk met hun eigen bands The Musical Companion en Karmakanic. Dan verschijnt in 2012 dit album Banks Of Eden. Het is alsof de tijd heeft stil gestaan. Het oude vertrouwde FKgeluid is er volop, de composities zijn weer zeer mooi, instrumentaal klopt alles aan alle kanten, de teksten zijn weer heerlijk hippie. Het enige wat anders is, is de drummer. Ene Felix Lehmann zit nu achter de potten en de pannen. De plaat verschijnt natuurlijk ook in een Special Edition en die koop ik op 19 juni 2012. Op het eerste schijfje slechts vijf stukken. Opener Numbers valt natuurlijk gelijk op, omdat het meer dan vijfentwintig minuten duurt. Allemachtig, wat buldert Stolts gitaar hier. Daarna vier kortere werken, mooi in het gehoor liggend. Het meeste werk komt van Stolt, maar Bodin en Reingold dragen ook een en ander bij op het compositorische vlak. Op het tweede plaatje nog vier extra stukken, in totaal iets meer dan twintig minuten, plus beeldmateriaal van een interview met de band in de studio.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 16-01-2021 10:34:46 ]
Pestilence - Testimony of the Ancients.
Dit was mijn welkomstgeschenk toen ik in 1991 een abonnement op de Metal Hammer / Aardschok nam.
Ik vind het nog steeds een geweldige plaat, met donkere interludes, lekkere riffs en melodieuze gitaarsolos.
De latere Pestilence platen ken ik verder niet...
quote:
Update: ik heb weer een vloer nu nog behang en dan ga ik weer richting het afmaken van het spelen van al mijn cds
Tijdens het behangen cd's draaien! 
Je wist niet dat het kon? Dat zou kunnen als mn cd's niet ingepakt warenquote:
[..]
Dan pak je ze uit!quote:
[..]
Dat zou kunnen als mn cd's niet ingepakt waren
Hoe moeilijk kan het zijn? Sjongejonge, verzin zelf ook eens iets. En je had ondertussen al lang je kamer behangen kunnen hebben, dus wat klets je, l*l de b*hang*r. Moet ik hier dan alles alleen doen? Vort, ga cd's draaien, hop hop!
quote:
[..]
Dan pak je ze uit!
Hoe moeilijk kan het zijn? Sjongejonge, verzin zelf ook eens iets. En je had ondertussen al lang je kamer behangen kunnen hebben, dus wat klets je, l*l de b*hang*r. Moet ik hier dan alles alleen doen? Vort, ga cd's draaien, hop hop!
ik kan al twee maand niet in mijn huis slapen, maar sorry dat ik een update gaf. Ps. Ik behang niet zelf dat doet het schadebedrijf en behang kopen in een lockdown gaat ook nog eens een stuk minder snel.
Allemensen, wat een gedoe, zeg. Balen.quote:
[..]
Ps. Ik behang niet zelf dat doet het schadebedrijf en behang kopen in een lockdown gaat ook nog eens een stuk minder snel.
Enig idee hoe lang het gaat duren?
Ik zat wat te zieken, omdat het soms lijkt of ik de enige ben die hier nog wat draait...
Een jaar later zijn The Flower Kings weer van de partij met een nieuw album. Ik kocht het op 29 oktober 2013 toen het uitkwam. De plaat is een geweldig werkstuk. Het begint gewoon met zo'n typisch FK-stuk Tower One waarin weer alles zit wat de band kenmerkt: afwisselende delen, complexe structuur, toch enorm melodieus, sterke samenzang, de rockuithalen van zanger Hasse Fröberg, het gouden toetsenspel van Tomas Bodin en de indrukwekkende gitaarpartijen van Roine Stolt. Felix Lehmann zorgt voor de levendige drumervaring. Stolt levert weer het leeuwendeel van de composities aan, al doen ook Bodin en Reingold een duit in de dikke zak. Er staan veel mooie en herkenbaar TFK-materiaal op. Als je het album verder beluistert, valt niet alleen op dat er weer meer kortere stukken op staan, maar ook dat er een soort rode draad is: bepaalde melodieën en tekstfragmenten komen her en der terug. Natuurlijk verscheen het album ook in een soort Limited Edition met een bonus-cd, waarop nog weer eens acht stukken staan die nauwelijks onder doen voor het sterke materiaal van de reguliere plaat. Gaaf, weer.
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 16-01-2021 15:46:43 ]
Na 2013 wordt het opnieuw stil rondom de bloemenkoningen. Hasse Fröberg en Jonas Reingold gaan verder met hun eigen bands. Tomas Bodin verdwijnt uit beeld, al doet hij in Zweden veel werk voor theaters en balletgroepen. Roine Stolt toert met Steve Hackett (als bassist!), maakt een plaat met zijn jeugdheld Jon Anderson (zie aldaar, een maand of tien geleden) en vormt een band The Sea Within met Daniel Gildenlow, Jonas Reingold, Tom Brislin en Marco Minnemann. En dan plots eind 2018 verschijnt dit album Manifesto Of An Alchemist onder de bizarre naam Roine Stolt's The Flower King. Ik koop het op 26 november 2018. Wat staat erop? Nou, Flower Kingsmuziek! Zij het dat Stolt dit keer alle touwtjes in handen heeft. Hij heeft alle stukken van voor naar achteren geschreven, doet de leadzang, speelt gitaar en toetsen en heeft de plaat geproduceerd. In de begeleidingsband zitten Jonas Reingold, Hasse Fröberg en Marco Minnemann. Gastbijdragen zijn er ook: broer Michael Stolt, Rob Townsend (van Steve Hackett's band), N ad Sylvan (ook van Steve Hackett's band) en ene Zack Kamins, de Amerikaanse toetsenist van An Endless Sporadic (zie aldaar, een maand of tien geleden). Na een kort intro volgt het stuk Lost America en het moge duidelijk zijn: Stolt is niet langer de lieflijke hippie, maar bijt fel van zich af over alles wat hem niet zint en dat is veel. Er volgen dan nog acht stukken in de allerbeste retroprogtraditie die ik van meneer Stolt en zijn bloemenkoningsband ken. Instrumentaal en vocaal (Stolt deed altijd al veel leadzang bij TFK) gezien is dit gewoon een puike Flower Kingsplaat. Ik heb getwijfeld of ik hem bij het solowerk van Stolt moest parkeren, maar gezien het geluid, de samenstelling van de band en de naam van de artiest leek het me het meest logisch dat hij thuishoort in het rijtje van The Flower Kings. Goede plaat!
Op 22 juni 2019 ben ik in het Openluchttheater van Valkenburg. Tijdens het Midsummer Prog Festival treden The Flower Kings op en ik heb er zeer naar uitgekeken. In ruim anderhalf uur tijd speelt de band slechts vijf stukken, allemaal oud werk, waaronder There Is More To This World, een fenomenale The Truth Will Set You Free en de vijfentwintig minuten durende toegift Stardust We Are. Op drums zit Italiaan Mirko DeMaio en op toetsen horen we Zack Kamins. Jonas Reingold en Hasse Fröberg zijn van de partij en meneer Roine Stolt is de rust zelve, ondanks allerlei haperende apparatuur. Geweldig optreden. Ik ben dik tevreden. Ook leuk wordt het op 11 november 2019 als dit album Waiting For Miracles verschijnt. In de bezetting met DeMaio en Kamins. Na een kort intro House Of Cards knalt gelijk Black Flag erin, zo'n typisch TFKnummer met allerlei wendingen, pakkende zang, lyrische gitaarlijnen en onnavolgbaar toetsenwerk. Miracles For America is misschien nog wel sterker en de band weet het hoge niveau de hele plaat vol te houden. Alle composities zijn van de hand van Stolt, op eentje na die Kamins heeft ingebracht. Ik heb de Limited Edition met een bonusschijf waarop - na een kort instrumentaal intro House Of Cards Reprise nog eens drie mooie nummers en een ultrakort niemendalletje te horen zijn. Op vrijdag 6 december 2019 speelt de band in het Burgerweeshuis in Deventer en vanzelfsprekend ben ik erbij (het voorprogramma van Rikard Sjöblom en iamthemorning was ook veelbelovend). De band klinkt nog beter op elkaar ingespeeld (ik miste de toetsenfratsen van Tomas Bodin slechts deels, vraag me af waarom hij niet meer betrokken is en nergens genoemd staat), het geluid is mooi, Reingold ronkt als vanouds, Fröberg rockt er op los en de absolute meester is de bloemenkoning en monsterhippie Roine Stolt zelf met waanzinnig gitaarwerk. Hij heeft pech: door een val vlak voor de tour heeft hij zijn sleutelbeen gebroken en hij moet het concert zittend spelen, maar aan de kwaliteit van zijn solo's doet het niets af. Mooie plaat ook, dit.
De herboren Flower Kings hebben er zin in. Ook al kunnen ze niet allemaal in levenden lijve bijeen zijn (DeMaio zit in Italië, Kamins in de Verenigde Staten), dankzij het internet weet de band tijdens de pandemie een dubbelalbum te produceren dat eind 2020 verschijnt (en ik koop op 2 november 2020). Dit keer dragen alle bandleden bij aan de composities en het resulteert in een gedreven album waarin het oude retroprogvuur weer ongenadig fikt. Het begint gelijk al goed met ouverture Racing With Blinders On en From The Ground. Black Swan is een heuse single, afgelopen week verschenen. Vocale stukken en instrumentaaltjes wisselen elkaar af. Er zijn gastbijdragen van Rob Townsend (van Steve Hackett's band op sax en fluit) en verder valt natuurlijk het hoesontwerp van Roger Dean op. Dit is een waarlijk schitterend album, een van de beste in de toch al grootse c anon die The Flower Kings heet. Tot zover dit bloemenkoningjournaal; we komen later bij u terug als de soloplaten van Roine Stolt aan de beurt zijn, over anderhalf jaar of zo.
Van deze Britse spacefolkprogband had ik nog nooit gehoord tot ik ergens in 2018 een recensie las van hun toen net verschenen album Festival. Ik beluisterde een paar stukjes op Spotify en op 14 mei 2018 kocht ik het album in een plaatselijke platenwinkel. In bijna een uur tijd komen tien miniatuurtjes voorbij. Denk aan een mix van Mike Oldfield met Ozric Tentacles met een hoofdrol voor viool en - hoe kan het ook anders - fluit. Twee dames op die viool en fluit en daarnaast vier heren op gitaar, bas, toetsen en drums. Schijnt ook echt een festivalband te zijn en dat geloof ik wel. Ik draai het niet vaak, maar deze plaat is alleraardigst.
Een supergroep! Ze bestaan nog. In 2012 komt het bericht dat vijf grootheden hun krachten bundelen en een plaat gaan maken. Flying Colors bestaat uit Mike Portnoy (drums, Transatlantic, Liquid Tension Experiment, ex-Dream Theatre, ed), Steve Morse (gitaar, Dixie Dregs, Deep Purple), Neal Morse (toetsen, ex-Spock's Beard, Transatlantic), Dave LaRue (bas, Dixie Dregs) en Casey McPherson (zang, mij op dat moment helemaal onbekend). Doel van de band is om toegankelijke rocksongs te maken en stadions plat te spelen. Hun debuutplaat verschijnt in mei 2012 en ik koop 'm op de twaalfde. Ik vind het geen teleurstelling. Inderdaad staan er redelijk gemakkelijk in het gehoor liggende liederen op, maar als ik goed luister is het minder simpel en blijkt een groot muzikaal vermogen. Het is stevig, het rockt, het blijft altijd melodieus, hier en daar een symfonisch tintje en ik vind het gewoon zeer goed. Alleen afsluiter Infinite Fire kunnen we echt scharen in het vakje 'prog'. De stem van McPherson moet ik wat aan wennen, hij is donker en trekt me in eerste instantie niet zo aan, maar na meermalen beluisteren raak ik eraan gewend. Gelukkig houdt Portnoy zich erg in achter de drums en speelt hij volledig ten dienste van de muziek. Ook Neal Morse speelt een wat bescheiden rol. De bas van LaRue gromt en ronkt; soms jazzy, vaker stevig als de rots in de branding. Echter, Steve Morse is wat mij betreft de sterke troef. Zijn gitaarwerk is smaakvol en overheerst niet, maar als het nodig is giert zijn solo heerlijk de bocht uit. Eigenlijk staat er geen enkel minder lied op en veel van de stukken kan ik al snel keihard meebrullen. Doe ik nu ook weer.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 17-01-2021 17:00:31 ]
Op 30 september 2012 speelt Flying Colors in 013 in Tilburg. Ik ben erbij. Eerlijk gezegd kwam ik in eerste instantie voor het voorprogramma: Beardfish (zie aldaar, een maand of acht/negen geleden). Maar het hoofdprogramma viel me zeker niet tegen. Het concert startte met de eerste twee stukken van de cd die eerder dat jaar was verschenen en daarna nog eentje. Vervolgens wisselden stukken van de cd en solo-escapades zich af. Niet dat de solomomenten gefreak waren; integendeel! Ieder bandlid had een nummer gekozen van de bands waarin zij eerder hadden gespeeld of nog spelen. Casey McPherson zong een lied van zijn andere band Alpha Rev, Steve Morse en Dave LaRue speelden iets van de Dixie Dregs (Odyssey!), Neal Morse koos een halfzachte ballad van Spock's Beard (June) en Mike Portnoy leidde Repentance (Dream Theatre). Als een soort pauze mag McPherson nog in een echte solospot op hartverscheurende wijze Halleluyah van Leonard Cohen croonen. Totaal overbodig. Heel leuk allemaal, maar ging om de parels van de volledige band. Welnu, we krijgen nagenoeg het complete album te horen en de band bewijst dat het stuk voor stuk parels zijn om live te vertolken. De toegift is het laatste nummer van de plaat: Infinite Fire. Het publiek neemt echter geen genoegen met bijna twee uur muziek en na nog een kwartier komt de band opnieuw terug en speelt dan nog een rommelige maar aanstekelijke versie van Space Truckin' (Deep Purple). Het aardige is: het concert in Tilburg is gefilmd en opnames verschijnen in 2013. Ik heb de dvd en enige tijd later vond ik dat ik de geluidsopnames ook moest hebben en dus kocht ik de dubbelcd op 8 oktober 2014. Het volledige concert staat hierop, met uitzondering van Space Truckin', dat gelukkig wél op de dvd staat (zij het tijdens de aftiteling). Leuk souvenir wel.
De eerste plaat en tour van Flying Colors was een daverend succes en dus waagden de heren - ondanks hun drukke individuele agenda's - aan een tweede plaat. Die verscheen in 2014 en ik kocht hem op 2 oktober 2014. Dit keer slechts negen composities in meer dan een uur. Het materiaal is wat symfonischer geworden en ik moet zeggen dat ik dat helemaal niet erg vind. Opener Open Up Your Eyes heeft van die typische Neal Morse toetsenriedeltjes, zoals we die ook gewend zijn van Transatlantic en zijn soloplaten (beide met Portnoy in de band, goh). Gelukkig zijn het Steve Morse met zijn oerdegelijke gitaarspel en Dave LaRue met zijn basbasis die de balans houden. De stem van Casey McPherson vind ik nog altijd niet zo goed passen, maar in stukken samenzang met Neal Morse en Portnoy is het zeer gaaf. Mask Machine en Peaceful Harbor zijn de hoogtepunten van de plaat. De lange driedelige afsluiter Cosmic Symphony valt wat tegen, het blijft allemaal niet zo hangen. Had de debuutplaat nog de ene meebruller na de andere; dit is een wat minder toegankelijk werk dat pas na een boel keer beluisteren z'n schoonheid prijs geeft. Doen hoor, dat een boel keer beluisteren!
Na het tweede studioalbum volgt natuurlijk een tweede liveplaat. Waarom ook niet? Omdat het kan en omdat opnemen tegenwoordig best gemakkelijk gaat. In 2015 verschijnt het en ik koop op 16 november 2015 een speciale editie met het concert op twee cd's en daarbij een dvd met daarop ook het hele concert, maar dan gefilmd. Dit keer alleen maar stukken van de twee studioplaten (met uitzondering van Colder Months van McPherson's eerdere band). Het concert opent met Open Up Your Eyes (net als de tweede soloplaat) en daarna wisselt het af. De band is weer in prima vorm en hoe goed het allemaal ook is, heel verrassend is het ook niet. De enige die boven de rest uit stijgt, is meneer Steve Morse omdat hij de gitaarsolo's van wat extra vuur weet te voorzien. Leuk om eens te zien en te horen, om het dan weer voor een tijdje in de kast te zetten.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 19-01-2021 19:39:57 ]
In 2018 vinden McPherson, Morse, Morse, LaRue en Portnoy gaatjes in hun agenda om opnames te maken voor een nieuw album. Dat nieuwe album verschijnt in 2019 en ik koop hem op 27 oktober van dat jaar, als hij net uit is. Ik kies voor de Limited Edition box set. Welja. Het is een doosje met daarin de cd, een bonuscd, een fotoboekje en twee bierviltjes. Ik drink geen bier (meer). Het album begint stevig met The Loss Inside en daarna volgen nog eens acht sterke stukken, waarbij vooral opvalt dat de kortere vooral neigen naar de eerste plaat: toegankelijk en met pakkende zangmelodieën, die in hoge mate meebrulbaar zijn. Vooral Love Letter is er zo eentje, de samenzang doet erg denken aan die van The Beach Boys. Geronimo is ook zo'n brulhoogtepunt. De wat langere stukken doen wat meer prog aan en daarvan is Crawl een gaaf voorbeeld. De vijf heren spelen weer op de top van hun kunnen, zonder dat het helemaal over de top gaat; alles staat ten dienste van het lied. Zo hoort het. Alles bij elkaar: puike plaat! Op het bonusplaatje staat een extra lied Waiting For The Sun dat eigenlijk gewoon op het album had gemoeten, plus vijf alternatieve en instrumentale mixen die vooral overbodig zijn. De twee vierviltjes hou ik in de doos om het pakket zo compleet mogelijk te maken.
quote:Op dinsdag 19 januari 2021 12:03 schreef bartrid het volgende:
[...] Geen moeilijk technisch geneuzel maar recht toe recht aan raggen. 13 nummers in 39 minuten. Erg prima
Na het derde studioalbum volgt natuurlijk een derde liveplaat. Waarom ook niet? Omdat het kan en omdat opnemen tegenwoordig best gemakkelijk gaat. In 2020 verschijnt het en ik koop op 20 november 2020 een speciale editie met het concert op twee cd's en daarbij een dvd met daarop ook het hele concert, maar dan gefilmd. Op de setlijst staan stukken van alle drie de studioplaten, met natuurlijk de nadruk op het nieuwe werk. De band klinkt fris en gedreven. Opener Blue Ocean (de opener van de eerste studioplaat) laat gelijk al horen wat een basbeest Dave LaRue is. De samenzang is weer perfect, hetgeen de aandacht wat afleidt van de - in mijn oren enigszins onprettige - stem van Casey McPherson. Neal Morse mag her en der wat van zijn befaamde synthriedels wriemelen en Mike Portnoy slaat kordaat ten dienste van de nummers. Wat mij betreft blijft Steve Morse de koning van deze band. Zoals hij vol vuur met zijn gitaarsolo's alles inkleurt, dat doet niemand hem na. De dvd is goed gefilmd: we zien muzikanten aan het werk met close-ups van de handjes en bekjes tijdens de solo's en dat is wat we willen zien. Op het eerste plaatje horen we de korte, krachtige stukken; op het tweede plaatje gaan we naar de grand finale toe en weerklinken de wat langere en evenzogoed krachtige werken. Hoogtepunten zijn More, Geronimo (sowieso alles van het laatste studioalbum), een meeslepende Peaceful Harbor en de tweede toegift Mask Machine met de giertaargigant Steve Morse.
Tja. Op 6 maart 1993 vierde De Vrouw haar verjaardag. Zou ik deze cd aan haar hebben gegeven of zou ze hem zelf voor zichzelf hebben gekocht? Nu we het (na zeker meer dan vijfentwintig jaren niet) weer eens beluisteren, vindt ze hem nog steeds mooi. The Flying Pickets is een Britse acapellagroep, die waren wel hip in die tijd, jaren tachtig, begin jaren negentig. Dit zijn de grote hits van de groep en er komen allerlei klassiekers voorbij. Van Only You tot I Heard It Through The Grapevine, van Only The Lonely tot Summer In The City en van Who's That Girl tot Space Oddity. Bijna een uur. Dan ben ik het wel zat.
Oftewel Focus II. Het tweede album van Focus, dus. Legendarische plaat met daarop de 'hit' Hocus Pocus (jodelahiti) en het plaatkantlange Eruption. Thijs van Leer, Jan Akkerman, Pierre van der Linden, Cyril Havermans. Over een klassieke lineup gesproken. De plaat verscheen oorspronkelijk in 1971, vanaf 1972 heet hij Moving Waves en ik heb hier een remaster uit 2001 op een goedkoop cd'tje. Geweldige plaat. Van Leer was toch wel een meester op het Hammond en ook het gitaarwerk van Akkerman is van grote klasse. Drummer Van der Linden is 's lands drumparel aller tijden. Focus zag ik een paar keer live; in 2011 meen ik en 'onlangs' nog op het Midsummer Prog Festival in 2019. Natuurlijk zonder Akkerman, maar met Menno Gootjes en een andere bassist (even naam kwijt) en tjongejonge, wat was het nog goed. Deze cd kocht ik op 3 juli 2013. Ik draai dit veel te weinig. En waarom heb ik maar één Focusplaat?
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 20-01-2021 11:53:15 ]
Van deze meneer had ik nog nooit gehoord, tot ik in 2009 ergens las dat deze plaat mooi zou zijn. Fonseca is een Cubaanse jazzpianist en op Akokan omringt hij zich met een paar muzikanten uit diezelfde contreien: een drummer, een percussionist, een bassist en een saxofonist/fluitist. Wat me over de streep trok om de cd te kopen op 6 oktober van dat jaar 2009, is dat er een gastmuzikant is die ik graag volg. Mayra Andrade is een Kaapverdische dame met een prachtstem die zelf platen maakt met daarop liedjes die dicht bij de traditionele volksmuziek van haar eigen eiland liggen en ik was erg benieuwd hoe haar zang het zou doen in een jazzomgeving. Welnu: het lied Siete Potencias vind ik zeer mooi. De rest van de plaat trouwens ook. Fonseca maakt in 2015 nog een livealbum samen met Fatouma Diawara (zie daar, bij de muziek van over de hele wereld, tot over tweeënhalf of drie jaar) en verder blijkt de man al zo'n tien soloplaten te hebben uitgebracht.
Ha, deze is leuk. Dit is mijn favoriete band uit ons zo majestueuze Apeldoorn. In 1996 of zo ontdekte ik dat er nota bene in ons zo majestueuze Apeldoorn een band is die het werk van Frank Zappa speelt. Ik zag een optreden in het beroemde Bluescafé alhier en vond de band goed, alleen de zanger vond ik wat minder. Een jaar later zag ik de band weer spelen en ik merkte op dat de zanger was verdwenen. Een week later stond ik in de oefenruimte te zingen. Een auditie. Een dag later belde ik zelf af: mijn stem vond ik niet bij het werk passen en bij nader inzien had ik er onvoldoende tijd voor. Wel ben ik de band blijven volgen, ik reisde met ze mee als ze ergens gingen optreden, hielp mee met sjouwen, zette het drumstel in elkaar en bij gelegenheid was ik wel op het podium om Bobby Brown te zingen, want dat kon de band niet en ik durfde het wel. Op 10, 11 en 12 juli 2002 speelden The FoolZ weer eens in het Bluescafé alhier en maakte een bedrijf professionele concertopnamen. Ik was er alle avonden bij. De opnamen verschenen wat later in 2002 op deze cd. Ik heb er tijdens latere concerten een boel van verkocht achter de merchandisetafel. Tijdje niet gehoord. Eerlijk: hij valt me wat tegen en dat ligt niet aan de muzikanten. Vreemd genoeg heeft de band gekozen voor een bijzondere mix: het lijkt of de opnames zijn gemaakt in een stadion in plaats van een klein bruin café. Tussen de nummers door klinkt een groot publiek, terwijl het in werkelijkheid enkele tientallen kroeggangers waren. Er zit enorm veel delay op de drums en de zang zit niet sterk in de mix. De setlijst komt nauwelijks overeen met een echt FoolZconcert, waarin de nummers veelal in elkaar overlopen (net als dat Zappa deed). Toch spelen gitaristen Lex en Remco, bassist Pedro, toetsenist Wan en drummer John zeer goed. De plaat opent met het instrumentale Heavy Duty Judy en daarna volgt een mengelmoes van Zappakrakers. Hoogtepunten? City Of Tiny Lights met (ingekorte) bassolo, Zoot Allures, Inca Roads (met spetterende toetsensolo) en natuurlijk I Don't Wanna Get Drafted waarop in het outro op de achtergrond twee malloten meerdere keren 'Ayeeeeeeee!' gillen. Dat zijn mijn goede vriend Tim (u weet wel, tegenwoordig te horen op Kink FM) en ik. Er ontbreekt natuurlijk geweldig veel op deze plaat: zo is de FoolZversie van (Let's Move To) Cleveland altijd zeer gaaf vanwege de grandioze toetsensolo en verder mis ik Sofa en Alien Orifice en ach... Overigens: waar komt die titel van het album vandaan, hoor ik u vragen? Nou, de eigenaar van het beroemde Bluescafé heet Jan Kersenboom, dat u het weet. Na deze plaat bleef de band redelijk veel optreden door het hele land en ook op festivals in Groot-Brittanië en Duitsland en ik was er vaak zo niet altijd bij. The FoolZ is een uitstekende band die het beste uit de verf komt in een kleine zaal of in een café. Sinds een jaar twee is de band minder actief en tot die tijd moeten we het nog altijd doen met dit souvenir dat in eigen beheer is uitgebracht.
Niks van de plaat te vinden op YT, dus dan maar wat eigen filmpjes uit het verleden:
Bamboozled By Love in 2008
I Don't Wanna Get Drafted en More Trouble Everyday tijdens Zappaloween 2010
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 20-01-2021 19:45:25 ]
Bruce Fowler kennen we natuurlijk allemaal als roemruchte trombonist bij Frank Zappa (de albums Over-Nite Sensation, Apostrophe, Roxy & Elewhere, One Size Fits All, Bongo Fury en de 1988-tour) en Captain Beefheart (de twee hadden elkaar tijdens Zappa's Bongo Fury-tour nader leren kennen). In 1993 maakt Fowler een alleraardigst album dat Entropy heet. Ik koop het op 27 september 2001. Op de plaat staat prettige jazz, met her en der een Zappaiaanse tint. Hulp krijgt Bruce van zijn broers Tom (bas) en Walt (trompet), van Chester Thompson (die in 1973 en 1974 ook bij Zappa trommelde) en daarnaast de 1988-tourtetterdetters Kurt McGettrick en Albert Wing en enog een paar anderen. Op het programma staan veelal eigen composities met een enkele cover (Seven Steps To Heaven van Miles). In sommige passages kan Bruce zijn hobby en kennis van paleontologie etaleren door allerlei maffe teksten over de prehistorie te brabbelen. Zoals ik al zei: een Zappaiaanse tint. Het maakt dit album niet tot een hoogvlieger, maar wel tot een hoogst aangenaam uurtje.
Oliver Day is een druk baasje. Hij speelt (gruwelijk goed) gitaar in allerlei projecten en heeft daarnaast al jaren zijn eigen band Fragile. Die band begon ooit als Yescoverband en is zeer gewaardeerd door veel leden van Yes zelf. Steve Howe heeft een paar keer een gastoptreden verzorgd tijdens concerten en het zal via hem zijn geweest dat zangeres Claire Hamill in contact kwam met de band. Nu is zij de zangeres van de groep. Op Golden Fragments geen covers van Yes meer, maar muziek die er duidelijk op geënt is. Melodieus, onverwachte wendingen en tempowisselingen, zweefteksten en veel ruimte om de technische prestaties van de instrumentalisten te laten horen. Toetsenist Max Hunt en Oliver zelf dragen het meeste bij tot het totaalgeluid. Opvallend is de gastrol van ene Clive Bailey, eind jaren zestig onderdeel van de groep Mabel Greer's Toy Shop, waaruit later Yes ontstond. Hij heeft teksten en achtergrond zang voor twee stukken aangeleverd. Is het allemaal net zo goed als Yes? Nee. De composities blijven nergens hangen, het gaat het ene oor in en het andere oor uit en nergens krijg ik het kippenvel van. Slecht is het zeker niet, alles zit kunstig in elkander. Toch leuk om af en toe uit de kast te trekken. Golden Fragments verscheen overigens vorig jaar en ik kocht het op 26 november 2020.
Verder niks van het album te vinden op YT, dus hier een reclamefilmpje voor het album:
In 1976 kennen muziekliefhebbers Peter Frampton vooral van zijn gitaarspel in Humble Pie, maar zijn ster stijgt als dit livealbum uitkomt. Show Me The Way is een hit van wereldformaat en die hele wereld denkt dat Frampton grensverleggend bezig met zijn 'talkboxguitar', terwijl ene Joe Walsh dat ding dan al jaren inzet. Op de liveplaat laat Frampton zijn gitaarskills horen, het is veelal bluesy materiaal van eigen hand, pakkend wel. Ik kocht een remaster uit 2001 pas op 6 januari 2012. Vandaag de dag speelt Frampton nog altijd de sterren van de blueshemel, zij het zonder die blonde krullen. Draai het niet vaak, maar nu ik hem weer eens hoor, vind ik 'm sterk.
En voor de liefhebbers:
Tangerine Dream, dat is de band waar we Christopher Franke van kennen. In 1987 zegt hij die groep vaarwel en richt hij zich op een solocarrière. Pacific Coast Highway is zijn eerste plaat in zijn uppie, het komt uit in 1991 en ik heb geen idee meer wat de precieze reden was dat ik dit album kocht (het was overigens op 28 mei 1993). Ik vermoed dat ik een mooie recensie ergens heb gelezen. Het album bestaat uit twaalf warme en fraai gearrangeerde instrumentale synthesizercomposities, ideaal voor de late avond, zondagmorgen of gewoon een dagje thuiswerken. Meneer Franke maakte het allemaal in zijn eentje in de studio. Petje af.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 21-01-2021 14:38:19 ]
Terwijl Fripp zijn King Crimson nog had en Eno lid was van Roxy Music, maakten ze samen dit album. Het verscheen in 1973. Fripp gebruikte muziek van de plaat al als een soort 'inloopmuziek' voor de Crimsonconcerten. Voor het album creëerde Eno allerlei loops, al dan niet van Fripp's gitaargeluiden, waaroverheen Fripp zelf dan een giergitaarsolo speelde. Het resultaat is een legendarische plaat van ongekende schoonheid. Op de eerste plaatkant staat The Heavenly Music Corporation, op de tweede Swastika Girls. Ik had de plaat lange tijd niet (al is hij in zijn geheel ook onderdeel van de verzamelaar The Essential Fripp & Eno die ik wél al jaren heb), tot ik op 16 december 2019 deze heruitgave uit 2008 vond in een plaatselijke platenwinkel. Voor deze geremasterde versie is de plaat aangevuld met The Heavenly Music Corporation (Reversed), achterstevoren, dus. Op een tweede schijfje staat The Heavenly Music Corporation nog eens, maar dan half speed (inderdaad, dat duurt meer dan veertig minuten) en een achterstevoren versie van Swastika Girls. Je zou zeggen dat overdaad schaadt, maar in dit geval klinken alle versies zó anders, dat het juist meer van het anders is. Geniaal spul, dit.
Fripp houdt niet van online streaming van zijn muziek, vandaar niets van deze plaat op YT. Wel een of andere recensie.
Van dit wondermooie album verscheen in 2008 een remaster op cd en die kocht ik op 6 oktober van dat jaar. De plaat was toen al drieëndertig jaar oud; hij kwam uit in 1975. De opzet is min of meer hetzelfde als (No Pussyfooting): Eno maakt loops, al dan niet van Fripp's gitaarwolkenbrij, en Fripp soleert daar dan overheen. Alleen: nu is het veel subtieler. De twee openingsstukken Wind On Water en vooral titelnummer Evening Star zijn van ongekende schoonheid. Daarna komen nog twee prachtklankschilderijtjes. De tweede plaatkant is gevuld met het dik achtentwintig minuten durende en zesdelige An Index Of Metals, dat wat ongemakkelijker klinkt en bij vlagen de abstractere kant opgaat. Alles bij elkaar lijkt dit album wat meer in balans dan de voorganger. Ik mag het allemaal graag horen, want meesterlijk mooi.
Robert Fripp maakt zijn eerste echte solo-elpee pas in 1979 en als hij verschijnt is het ook niet eens waar hij honderd procent tevreden over is. In 1973 had Fripp zijn groep King Crimson de nek omgedraaid en hij besloot zich terug te trekken uit de muziekbusiness (al verscheen de plaat Evening Star met Eno nog wel in 1975, maar de opnames waren van 1973). In 1977 kreeg Fripp een telefoontje van Eno: of hij kon helpen met een elpee die Eno op dat moment aan het produceren was. Fripp reisde af naar Berlijn en speelde de gitaarlijnen in van Heroes van David Bowie. Dat veranderde alles. Fripp besloot naar New York te gaan en vestigde zich daar. Hij omringde zich met lokale muzikanten (waaronder Debby Harry met wie hij optrad) en hij kreeg inspiratie genoeg voor nieuwe muziek: Exposure was in 1978 klaar. Toen Fripp hem inleverde bij de platenmaatschappij, wilde die hem uitbrengen onder de naam van Daryl Hall en Robert Fripp, omdat Hall de meeste stukken zong. Dat zinde Fripp niet, maar de platenmaatschappij hield voet bij stuk. Dus legde Fripp een paar vocale stukken met Hall op de plank (met pijn in zijn hart, want hij werkte erg graag met Hall) en vroeg ene Peter Hammill of die de zang her en der wilde overnemen. De bijgewerkte Exposure verscheen in 1979. De pers en de muziekliefhebbers waren het er wel over eens: dit is een geweldig album dat de vele facetten van Fripp belicht. Er zijn lieve liedjes, furieuze rocksongs, abstracte soundscapes en schitterende ambientachtige collages. Dat lijkt een allegaartje, maar niets is minder waar: deze plaat is bloedmooi als geheel. Wat wil je ook met bijdragen van mensen als Daryl Hall, Peter Hammill, Phil Collins, Peter Gabriel en Tony Levin? Fripp heeft altijd gezegd dat de plaat onderdeel is van een trilogie: rond die tijd produceerde hij drie elpees: die van hemzelf, Daryl Halls Sacred Songs en Peter Gabriels tweede. De overeenkomst in benadering en geluid is duidelijk; wat mij betreft springt deze van Fripp er driedubbel bovenuit. Na een kort intro krijgen we gelijk de compacte rocker You Burn Me Up, I'm A Cigarette en even later brult Hammill Disengage. Dat we het even weten. Daar staan liedjes als Mary tegenover, gezongen door Joanne Walton. De tweede plaatkant opent met het titelnummer, dat in een andere versie ook te horen is op het album van Gabriel. Hoogtepunt van de plaat is echter het afsluitende trio Water Music I, Here Comes The Flood en Water Music II, werkelijk prachtig hoe Gabriel Here Comes The Flood zingt; later zal Gabriel vaak tijdens zijn concerten ten gehore brengen. Het lied staat tussen twee prachtige instrumentale stukjes, die Fripp heeft gemaakt met het loopsysteem dat hij samen met Eno ontwikkelde en dat hij 'Frippertronics' noemde. Ik heb de elpee op vinyl en kocht later een cd-versie, die nu ergens achter in een kast staat. Echter, in 2006 verscheen een remaster op 2cd's, die ik kocht op 20 juli 2006. Op het eerste plaatje staat de 'First Edition', zoals die op de elpee verscheen, maar dan mooi opgepoetst. Het tweede plaatje start met de 'Third Edition', het album zoals Fripp het bedoelde, met de songs gezongen door Hall; in 1979 kon hij maar drie stukken die Hall had ingezongen gebruiken. Dat probleem is nu dus opgelost. Erna komt 'Volume Three: Bonus Tracks & Alternate Takes', die gemengd met stukken van de 'First Edition' samen voor de luisteraar de 'Second Edition' vormen. Zelf noemt Fripp een in 1983 zonder zijn toestemming uitgebrachte remix op vinyl de 'Second Edition', maar hij laat het aan de luisteraar om zelf te beslissen. Het zal. Alles bij elkaar is deze set een bonte verzameling aan materiaal, waarin de invloed van New York op Fripp hoorbaar is en en Fripps compositorische kenmerken vreemde akkoorden, malle tempi, bijzondere melodieën) en diverse elementen en karakteristieken uit zijn carrière (King Crimson, Frippertronics) de hoofdrol spelen. Meesterwerk.
[ Bericht 5% gewijzigd door bazbo op 21-01-2021 21:26:18 ]
In New York start Fripp zijn The League Of Gentlemen, een rocky new wave band, waarin zijn gitaar de hoofdrol speelt. Uit de sloppen (lees: underground muziekscene) haalt hij een drietal muzikanten met wie hij muziek opneemt en live vertolkt in kleine clubs. In 1980 verschijnt een EP getiteld Under Heavy Manners/God Save The King en een jaar later een album dat The League Of Gentlemen heet. Materiaal van beide schijven (niet alles) staat verzameld op deze cd uit 1985: God Save The King. Ik vond hem ergens (geen idee meer waar) op 10 april 1999. Het titelnummer is een lang stuk: een groovy ritme met daaroverheen een gierende gitaarsolo van Fripp. Heerlijk. Verder is Under Heavy Manners opvallend: het is ene David Byrne die de zang vertolkt (de enige zang op de plaat). Zou het via Byrne zijn dat Fripp in contact kwam met Adrian Belew (die in die tijd onderdeel was van de toureditie van Talking Heads)? In 1981 vormt Fripp met Belew (en Tony Levin en Bill Bruford) een groep die aanvankelijk Discipline heet maar zichzelf niet lang daarna omdoopt tot King Crimson. Voor wat betreft dit plaatje: leuk hebbeding, draai hem niet vaak, het gitaarwerk is uitmuntend.
Na het King Crimsonavontuur van 1981 t/m 1984 is Fripp de muziekbusiness weer helemaal zat en opnieuw trekt hij zich eruit terug. Terwijl hij zich heeft opgesloten in een of ander klooster in de Verenigde Staten, ontdekt hij plots een nieuwe gitaarstemming en de roeping om deze wereldkundig te maken. Hij begint gitaarcursussen te organiseren en iedereen mag zich aanmelden, ook als je geen noot gitaar speelt. De cursus Guitar Craft duurt een week, vindt intern plaats in het klooster en aan het eind van de week is er een soort eindopdracht: een concert in het lokale theater waarin de cursisten aan de plaatselijke bevolking laten horen wat ze hebben geleerd. 'Er waren cursisten die slechts één noot konden spelen,' vertelde Fripp in de pers, 'maar die ene noot speelden ze vol overgave.' Dat soort gewauwel: heerlijk. De cursus ging dan ook meer over concentratie en toewijding dan over het aanleren van muzikale vaardigheden. In 1986 verscheen een eerste liveplaat van The League Of Crafty Guitarists en die kocht ik op vinyl; in 1991 verschijnt een tweede. Show Of Hands bevat veertig minuten van typische Frippakkoorden, loopjes en melodieën. De opnamen zijn gemaakt in 1990 Formeel zijn de stukken geschreven door de hele groep, maar het klinkt allemaal wel heel erg Fripperig. Onder de akoestische gitaristen bevinden zich Trey Gunn (die in 1994 onderdeel wordt van King Crimson), Tony Geballe (die platen gaat maken die Fripps bedrijf DGM gaat uitbrengen) en Bert Lams, Hideyo Moriya en Paul Richards (die gedrieën het California Guitar Trio zullen gaan vormen). Ik kocht deze cd op 19 augustus 2002.
Dit is een bijzonder leuk album dat Fripp maakt met Trey Gunn en het California Guitar Trio. Tezamen vormen zij The Robert Fripp String Quartet. De plaat verschijnt in 1993 en ik koop hem op 25 november 1994. Het is een bonte mix van akoestisch gitaargedoe, atmosferisch werk en wanhopig klinkende Frippertronics. Compositorisch levert iedereen materiaal aan en daarnaast staan stukken van Bach en andere kornuiten. Het afsluitende Threnody Of Souls In Torment is een gruwelijk Frippstuk, dat helemaal onder mijn huid gaat zitten en op beangstigende wijze niet meer los laat. Niet uit te leggen; dit moet je ondergaan.
Beetje vreemde 'verzamel'plaat uit 1994. De hele (No Pussyfooting) staat erop en die wilde ik graag hebben, dus kocht ik de cd op 3 maart 1994. Daarnaast horen we de eerste twee stukken van Evening Star (Wind On Water en het titelnummer) en dit alles aangevuld met de Healthy Colours bootleg uit 1979. Healthy Colours bestaat uit vier delen die nogal veel van elkaar weg hebben: het is een tweeëntwintig minuten durend stuk vol elektronische ritmes, vreemde samples en hier en daar wat gitaar. Niet veel soeps, eigenlijk. Maar omdat (No Pussyfooting) en Evening Star jarenlang niet te krijgen waren (tot 2008), was dit een fijne compilatie van de essentiële Fripp & Eno uit de jaren zeventig.
Moest Fripp in de jaren zeventig en tachtig zijn loops nog maken met twee bandrecorders die hij tegen elkaar in liet lopen, begin jaren negentig lacht de techniek hem toe. Dankzij de digitale ontwikkelingen kan hij zijn gitaargeluid op allerlei wijze bewerken, ook live. In juni 1994 geeft hij meerdere concerten in Argentinië en die neemt hij direct op een DAT-tape op. De opnames verschijnen later in het jaar (maar ik koop de cd pas op 15 juli 2016, als ik het plaatje vind in een kraampje tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland). In bijna een uur tijd krijgen we vijf lange soundscapes te horen, die Fripp dus live heeft gemaakt. Je herkent de gitaar niet meer als gitaar; het zijn meer lagen van langgerekte wolkerige tonen, die veranderen van toonhoogte en klankkleur. Soms is het warm, soms ongemakkelijk. Merendeel is prima behang, maar je kunt er ook voor gaan zitten en naar luisteren en je er helemaal door laten overweldigen. Ik vind het mooi. Dit album was het begin van een hele serie Soundscapesplaten die Fripp gedurende de jaren negentig en nul zou gaan uitbrengen. Ik heb er een paar.
Zo verschijnt deze in 1995. Als ik hem koop op 16 oktober 1995, vraag ik me nog af waar Volume 1 is. Maar die vraag vergeet ik snel als ik de cd bij thuiskomst draai. De warme klanken grijpen me geheel. In het begeleidend schrijven vertelt Fripp dat hij in de periode van opname - januari en februari 1995 - in een weemoedige tijd zat, waarin gevoelens van verdriet en verlies overheersten. Dat is deels te horen in de muziek. Laag op laag bouwt Fripp de stukken op en laat hij ze langzaam ook weer wegglijden. En dan te bedenken dat deze stukken live en geïmproviseerd tot stand komen. Zeven van dit soort muzieklandschappen staan er op het album en dan staat één stuk er twee keer op: de ene keer achterstevoren en de nadere keer in een remix. Ik hoor het er niet aan af, maar let er dan ook niet op; de klankrijkdom overweldigt me.
Welnu, Volume 1 verschijnt in 1996 en is opgenomen tijdens een concert op 8 april 1995 in het Goethe Institute in Buenos Aires, Argentinië. Ik koop de cd op 17 augustus 1996 als hij verschijnt. Thuis draai ik hem gelijk en ik schrik. Dit is niet de warme klankrijkdom van de eerdere A Blessing Of Tears; dit zijn verontrustende en bij vlagen zelfs beangstigende tonen die een getroebleerde geest kenmerken. Slechts drie lange composities op de plaat: Radiphonic I, Radiophonic II en het vierdelige Buenos Aires Suite, alles wederom gemaakt op zijn gitaar en voorzien van de nodige effecten. Fripp beschrijft in het begeleidende boekje dat hij zich zelf ook zorgen maakte toen tijdens de serie concerten in Argentinië de klanken in de loop van de avonden steeds wanhopiger werden. Feit is dat de dood van zijn moeder en anderen en bepaalde ontwikkelingen in zijn leven (zowel zakelijk als privé) hem bezig bleven houden en ontegenzeglijk invloed hadden op zijn improvisaties. Het is de reden dat hij getwijfeld heeft of hij deze Volume 1 wel uit zou brengen. Uiteindelijk heeft hij het dus toch gedaan. Als je dit weet, is dit album eerder schitterend dan afstotend, een fraai verslag van de zielenroerselen van een getormenteerde muzikant. Of zoiets.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 23-01-2021 15:12:55 ]
Volume 3 is minder verontrustend. Er lijkt meer aanvaarding in de geïmproviseerde soundscapes te zitten. Bij tijden is het warm en melancholiek. Toch is het niet overal even gemakkelijk. Het overlijden van zijn moeder blijft Fripp plagen. Deze plaat verscheen in 1996 en ik kocht hem ergens in februari 1997 (precieze dag onbekend). Met dit album is een trilogie voltooid. In de begeleidende boekjes vertelt Fripp nog eens hoe belangrijk het is om bij deze muziek de fasen van 'listening at the music', 'listening to the music' en 'listening through the music' te ondergaan. Vermakelijk gewauwel van de gitaarprofessor die zijn gitaar laat klinken alsof het geen gitaar is. Zijn onderzoekstocht in soundscapes zou nog een tijdje duren. Ik vind het best.
als het me gelukt is om maandag de boel weer aan te sluiten.quote:
Volgende week doe ik weer mee mijn laatste plankje cd's
Fripp improviseert zijn soundscapes over de gehele wereld. Zo is hij op 7, 8, 9 en 10 maart 1996 in het Green Park Station in Bath, waar ook een of andere installatie is te zien. Fripp speelt urenlang op een van de perrons van het station in de kou. Op deze cd is het gehele optreden van 8 maart te horen. De complete show duurde vier uur en de tonen waren zeer traag. Later in de studio probeert hij er stukken uit te knippen, maar dat werkt voor zijn gevoel niet. In een soort wanhopige poging speelt hij het concert sneller af en: een gevoel van tevredenheid maakt zich van hem meester. Het is dus het gehele concert, maar dan vier keer sneller dan het in werkelijkheid heeft plaatsgevonden. Het resultaat is adembenemend. Allerlei sferen wisselen zich af. Dertien stukken, verdeeld over vijf suites (om en om getiteld Green Park Suite en November Suite) staan er op de plaat, maar het laat zich beluisteren als een lange reeks. Ik vind het album (een Japanse versie, vreemd genoeg) op 11 september 1999 en als ik hem voor de eerste keer draai, ben ik verrast en overdonderd en uiteindelijk vind ik dit de allerbeste plaat in zijn soundscapesserie. Overigens ben ik wel benieuwd hoe het klinkt in het oorspronkelijke tempo.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 24-01-2021 20:33:23 ]
Geweldige plaat is dat toch! En een mooi verhaal erbijquote:
bazbo cd0787: Robert Fripp - Exposure
[ afbeelding ]
Robert Fripp maakt zijn eerste echte solo-elpee pas in 1979 en als hij verschijnt is het ook niet eens waar hij honderd procent tevreden over is. In 1973 had Fripp zijn groep King Crimson de nek omgedraaid en hij besloot zich terug te trekken uit de muziekbusiness (al verscheen de plaat Evening Star met Eno nog wel in 1975, maar de opnames waren van 1973). In 1977 kreeg Fripp een telefoontje van Eno: of hij kon helpen met een elpee die Eno op dat moment aan het produceren was. Fripp reisde af naar Berlijn en speelde de gitaarlijnen in van Heroes van David Bowie. Dat veranderde alles. Fripp besloot naar New York te gaan en vestigde zich daar. Hij omringde zich met lokale muzikanten (waaronder Debby Harry met wie hij optrad) en hij kreeg inspiratie genoeg voor nieuwe muziek: Exposure was in 1978 klaar. Toen Fripp hem inleverde bij de platenmaatschappij, wilde die hem uitbrengen onder de naam van Daryl Hall en Robert Fripp, omdat Hall de meeste stukken zong. Dat zinde Fripp niet, maar de platenmaatschappij hield voet bij stuk. Dus legde Fripp een paar vocale stukken met Hall op de plank (met pijn in zijn hart, want hij werkte erg graag met Hall) en vroeg ene Peter Hammill of die de zang her en der wilde overnemen. De bijgewerkte Exposure verscheen in 1979. De pers en de muziekliefhebbers waren het er wel over eens: dit is een geweldig album dat de vele facetten van Fripp belicht. Er zijn lieve liedjes, furieuze rocksongs, abstracte soundscapes en schitterende ambientachtige collages. Dat lijkt een allegaartje, maar niets is minder waar: deze plaat is bloedmooi als geheel. Wat wil je ook met bijdragen van mensen als Daryl Hall, Peter Hammill, Phil Collins, Peter Gabriel en Tony Levin? Fripp heeft altijd gezegd dat de plaat onderdeel is van een trilogie: rond die tijd produceerde hij drie elpees: die van hemzelf, Daryl Halls Sacred Songs en Peter Gabriels tweede. De overeenkomst in benadering en geluid is duidelijk; wat mij betreft springt deze van Fripp er driedubbel bovenuit. Na een kort intro krijgen we gelijk de compacte rocker You Burn Me Up, I'm A Cigarette en even later brult Hammill Disengage. Dat we het even weten. Daar staan liedjes als Mary tegenover, gezongen door Joanne Walton. De tweede plaatkant opent met het titelnummer, dat in een andere versie ook te horen is op het album van Gabriel. Hoogtepunt van de plaat is echter het afsluitende trio Water Music I, Here Comes The Flood en Water Music II, werkelijk prachtig hoe Gabriel Here Comes The Flood zingt; later zal Gabriel vaak tijdens zijn concerten ten gehore brengen. Het lied staat tussen twee prachtige instrumentale stukjes, die Fripp heeft gemaakt met het loopsysteem dat hij samen met Eno ontwikkelde en dat hij 'Frippertronics' noemde. Ik heb de elpee op vinyl en kocht later een cd-versie, die nu ergens achter in een kast staat. Echter, in 2006 verscheen een remaster op 2cd's, die ik kocht op 20 juli 2006. Op het eerste plaatje staat de 'First Edition', zoals die op de elpee verscheen, maar dan mooi opgepoetst. Het tweede plaatje start met de 'Third Edition', het album zoals Fripp het bedoelde, met de songs gezongen door Hall; in 1979 kon hij maar drie stukken die Hall had ingezongen gebruiken. Dat probleem is nu dus opgelost. Erna komt 'Volume Three: Bonus Tracks & Alternate Takes', die gemengd met stukken van de 'First Edition' samen voor de luisteraar de 'Second Edition' vormen. Zelf noemt Fripp een in 1983 zonder zijn toestemming uitgebrachte remix op vinyl de 'Second Edition', maar hij laat het aan de luisteraar om zelf te beslissen. Het zal. Alles bij elkaar is deze set een bonte verzameling aan materiaal, waarin de invloed van New York op Fripp hoorbaar is en en Fripps compositorische kenmerken vreemde akkoorden, malle tempi, bijzondere melodieën) en diverse elementen en karakteristieken uit zijn carrière (King Crimson, Frippertronics) de hoofdrol spelen. Meesterwerk.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5133618-1385406079-4189.jpeg.jpg)
Eeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeen doooor (eindelijk) na ulver komt Nico en the velvet undergound met hun befaamde plaat met de banaan erop. De band rondom andy warhol maar wel een setje geweldige muzikanten zeg Lou Reed, John Cale, Mo Tucker en Nico (en dan vergeet ik sterling morrison) Punk avant la letre maar ook soor van krautrock avant la letre (die drums van mo) en eigenlijk ontzettend avant garde en ontzettend pop tegelijkertijd, maar dat is door de bril van de tijd, want ze zijn veel en vaak nagedaan wat een geweldige nummers staan hierop zeg zoals bijvoorbeeld waiting for the man, sunday morning, all tomorrows parties, venus in furs ach het hele album is episch
een goed album om weer te beginnen met luisteren naar mijn cds 
Jezus Christus, denk ik op 5 juli 1997. Ik sta in de plaatselijke platenwinkel en zie dat dit EP'tje net uit is. Ik moet het hebben. Gaat Fripp op de religieuze toer? De vraag stellen is hem beantwoorden. De gitaarprofessor benadert ieder onderwerp dat hij bespreekt alsof het religie betreft. De vier stukken op dit minialbum doen in ieder geval wel verlicht aan. Sowieso klinken de soundscapes van Fripp bij grote regelmaat sacraal. Vind ervan wat u ervan vindt. Ik vind het bijzonder stemmig. En mooi. Midnight Blue was eerder te horen op A Blessing Of Tears; de drie overige stukken zijn nieuw.
Pie Jesu blijkt de opmaat tot dit volledige album, dat bijna een jaar later, in 1998, verschijnt. Drie van de vier stukken van de EP zijn terug te vinden op deze plaat in nagenoeg dezelfde uitvoering. Er staan vier lange suites op, ieder weer onderverdeeld in verschillende delen. Dit keer zijn de soundscapes afwisselend van geluid en stemming: sommige zijn warm en aangenaam, anderen spannend of beangstigend, weer anderen zweverig en nog weer anderen ronduit verontrustend. Dat maakt dat dit een 'moeilijke' plaat is: geen enkele atmosfeer is blijvend en dus is de luisteraar overgeleverd aan de grillen van Fripp. Toch geweldig. Ik kocht het album op 8 februari 1998 en jengel hem geregeld door de kamer.
Na zeven jaren verschijnt er een nieuw album vol geïmproviseerde soundscapes. Niet dat Fripp in de jaren ertussen stil heeft gezeten. Hij heeft King Crimson uit de mottenballen getrokken en in verschillende bezetiingen de wereld over gesleept. Zijn soundscapes zijn vaak de introductiemuziekskes voor de concerten en de technieken gebruikt hij ook in composities van de band. Op dit album uit 2005 staan acht stukken, variërend in lengte en niet zozeer in sfeer. De stemming is warm en vreedzaam. Met de jaren lijkt Fripp te berusten in wat er in zijn hoofd omgaat. We horen een wat diverser geluid, zoals pianoklanken en her en der zelfs akoestische gitaar. Alles natuurlijk voortkomend uit de elektrische gitaar en live zwaar elektronisch bewerkt. Sommige opnamen zijn gemaakt toen Fripp het voorprogramma van Porcupine Tree verzorgde in Amerika. Eén stuk is gebaseerd op Frippertronics uit 1983 (!), waaroverheen Fripp dan weer zijn warme deken overheen speelt. Van andere is de basis van eerder (denk aan het jaar 2000) en later tijdens concerten gebruikt om verder te bewerken. Dat maakt deze plaat (die ik overigens kocht op 22 december 2005) tot een afwisselendere editie in de rijke soundscapesserie.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-408024-1315314377.jpeg.jpg)
Breakcore in de ochtend, de breakcore grootheid Venetian Snares kwam in 2005 met deze prachtige plaat. Hij liet hier zijn knip plak hyper drum and base los op klassieke stukken met een 'mood'. De hongaarse titel "Rossz Csillag Alatt Született" doet vermoeden dat de muziek hongaars is maar dat is het niet allemaal geloof ik, sowieso wordt billie holidays gloomy sunday ook bewerkt op deze plaat, heel eerlijk gezegd mijn eerste aanraking met dit nummer. Dit mengsel van melacholische jaren 40 muziek met breakcore maakt echt een unieke sfeer vrij, wmb een uniek album dat vaak geprobeerd is na te doen door venetian snares zelf maar ook door mensen als igorrrr maar wat mij betreft nog nooit zo goed gelukt als hier. Dit plaatje is als een bom gevallen bij mij en dreunt nog steeds regelmatig door de kamer
Een jaar eerder (jaja, die chronologie van mij is een rommeltje) komt deze nog uit. Fripp en Eno hernieuwen hun samenwerking (na bijna dertig jaar sinds 1975) en komen met een zweverig en zeer ambient album. Als ik het op 3 december 2004 in de winkel zie liggen, neem ik het mee. De basis van de stukken zijn (grotendeels onherkenbare) gitaartonen à la de soundscapes, maar nu zijn Eno's elektronische bewerkingen herkenbaar. Daaroverheen horen we ijle solo's van Fripp op zijn elektrische gitaar. Stemmig, zeer stemmig. Niet te vinden op YT, dus dan maar twee recensies ...
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1101636-1249563690.png.jpg)
De volgende is zo'n cd waar venetian snares hetzelfde truukje heeft geprobeerd, my downfall (original soundtrack) wederom breakcore en klassiek(ig)e muziek. Maar bij mij nooit zo binnen gekomen als rossz cillat... Wel een sterke plaat en venetian snares blijft een meester in het genre (eigenlijk moet ik nog een een aantal van zijn pure breakcore platen aanschaffen) wel een okay plaatje maar ik draai hem weinig en hij overtuigd niet.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2962952-1311056105.jpeg.jpg)
Volt met de cd Rörhat, heerlijk noiserock bandje die ik ooit weet niet meer waar live heb gezien (ik weet het vooral doordat ik een gesigneerde cd heb blijkbaar
) en nu bij herluistering doet het me een beetje denken aan dyse. Ik weet dat ik deze cd veel heb geluisterd op mijn discman met hele crappy oordopjes dat werkte bij deze cd uitermate goed, zo goed zelf dat ik het op goede audio apperatuur deze cd een beetje te netjes vind klinken. Het blijft natuurlijk noiserock dus een beetje extra noise kan geen kwaad Inmiddels zit ik veel meer in het genre dan destijds en nu hoor ik veel meer andere bands hierin toentertijd werd ik behoorlijk weggeblazen door dit trio. Ik zie op discogs dat ze weinig anders hebben uitgebracht.haha ik zeg lijkt op dyse ik klik op de artiesten in dit bandje en ja hoor een van de leden zit in dyse
'Laat ik eens iets heel anders gaan doen,' moet Fripp hebben gedacht. 'Ik maak gewoon dezelfde gitaargeluidswolken, maar dit keer noem ik ze niet soundscapes, maar omdat ik ze live heb uitgevoerd in kerken en kathedralen, heten ze nu churchscapes.' Dit keer geen achteraf bewerkte constructies, maar 100% live opgenomen, enkele in de St. Paul's Cathedral in Londen, andere in kerken in Talinn en Haapsalu en enkele andere plaatsen in Estland. Fripp legt eerst een warme deken van aanzwellende en langzaam wegstervende tonen neer en daaroverheen speelt hij dan spaarzame solo's. Het moet echt geweldig hebben geklonken in die galmende galerijen. Op 27 augustus 2007 kocht ik het album toen hij pas was verschenen en ik moet zeggen dat ook deze een hoogtepunt is in het soundscapesoeuvre.
Different cook. Eind 2007 verschijnt deze 'verzameling' van stukjes muziek waaraan Fripp en Eno hebben gewerkt tussen 1992 en 2006. Het is verschillend materiaal: van ambient tot aan minder ambient. Sommig spul is ritmisch, ander zweeft weg. Tim Harries en Trey Gunn spelen her en der mee. Ik kocht de limited edition dubbelcd ergens in 2007; de precieze aankoopdatum is onbekend, maar ik vermoed dat het niet ver na de verschijningsdatum van 7 november moet zijn geweest. Op het ene schijfje staan de dertien stukjes aan elkaar gemixt (als één lange suite), op het tweede schijfje allemaal apart met een tel of wat pauze ertussen. Ik draai eigenlijk altijd de aan elkaar gemixte versie. Niet veel, overigens. Het is allemaal wat abstract en bij vlagen duister materiaal. Bij nadere beluistering wel heel gaaf, eigenlijk. Toch eens vaker uit de kast rukken. Ook weer helemaal niks van te vinden op YT, behalve een Duitschtalige Albenrevue.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-622385-1139697625.jpeg.jpg)
We blijven in de noisey hoek zitten maar wel heel ander soort dit zit meer in de jangle chaos hoek, zoals ze zelf omschrijven met een zanger die heel veel fa fa fa zegt... Gitaar die soms lijkt of de gitarist maar wat doet maar wel heel fijn klinkt, het rammelt het kraakt het schuurt en de zanger zingt fa fa fa. Ik vind het heerlijke chaos de band heet volcano! (neee niet als je haar maar goed zit) en het album heet beautiful seizure en zo klinkt het ook wel een beetje, alsof de band massaal in een epileptische aanval zit maar daarbinnen wel een coherent mooi geheel kan vinden. Een erg uniek geluid wat in de opvolgende albums van de band niet weer gevonden is wmb. dus wederom 1 waarvan het eerste album spot on was maar daarna niets meer.
Dat is wel mijn favoriete plaat van Venetian Snares, mooi melancholisch en ook best wel subtiel.quote:
BBCD286
[ afbeelding ]
Breakcore in de ochtend, de breakcore grootheid Venetian Snares kwam in 2005 met deze prachtige plaat. Hij liet hier zijn knip plak hyper drum and base los op klassieke stukken met een 'mood'. De hongaarse titel "Rossz Csillag Alatt Született" doet vermoeden dat de muziek hongaars is maar dat is het niet allemaal geloof ik, sowieso wordt billie holidays gloomy sunday ook bewerkt op deze plaat, heel eerlijk gezegd mijn eerste aanraking met dit nummer. Dit mengsel van melacholische jaren 40 muziek met breakcore maakt echt een unieke sfeer vrij, wmb een uniek album dat vaak geprobeerd is na te doen door venetian snares zelf maar ook door mensen als igorrrr maar wat mij betreft nog nooit zo goed gelukt als hier. Dit plaatje is als een bom gevallen bij mij en dreunt nog steeds regelmatig door de kamer
In 2008 werkt Fripp samen met Theo Travis (toeteraar bekend van Soft Machine (Legacy), The Tangent, Steven Wilson ea, plus zijn soloplaten en band Theo Travis' Double Talk) en maakt hij dit album. Op 5 januari 2007 improviseren Fripp en Travis in de studio en dat nemen ze op. Fripp legt zijn bekende soundscapetapijten neer en Travis maakt er sopraansax- en fluitmelodieën overheen. Later voegt Travis er her en der nog een fluitoverdub aan toe en dat is het dan. Resultaat is een vrij spontaan klinkende plaat vol warme klanken, melancholiek wellicht. Door het gebruik van de sax en de fluit is het geluid wat afwisselender dan de solosoundscapeplaten van Fripp, misschien ook wat toegankelijker voor iedereen die die platen wat ondoordringbaar vindt. Ik vond Thread in de plaatselijke platenwinkel op 8 september 2008.
Op 23 mei 2009 spelen Theo Travis en Robert Fripp een concert in Coventry Cathedral. De twee sets duren samen vijf kwartier. Jakko Jakszyk mixt het later tot een mooi geheel dat in 2010 verschijnt. Ik koop de cd op 7 mei 2010. Het aardige van deze opnames is dat het veel spontaner klinkt dan de voorgaande studioplaat. Fripp legt zijn vertrouwde soundscapewolkendeken en afwisselend soleren hij en Travis daaroverheen. Soms gaat die solo zowaar de wat 'ruige' kant op, voor zover je daarover kunt spreken bij deze toch wat serene klanken. De sax en de gitaar gieren zelfs wat. Dat maakt dit album afwisselender en mogelijk nog interessanter. Omdat alles geïmproviseerd is, komt er geen enkele titel overeen met die van de voorganger. Eén grote grote uitzondering: er is een (korte) versie van Moonchild te horen, datterug te vinden is op het legendarische debuutalbum In The Court Of The Crimson King van King Crimson. Het stuk is bijna onherkenbaar, maar de melodie doet een enorme bel rinkelen. Mooi album, dit.
Verder op YT niks te vinden van dit album.
Zaterdag 28 juni 2003. Het Metropole Orkest is betrokken bij een bijzonder project. Andrew Keeling (componist, arrangeur, muzikant en schrijver) heeft enkele soundscapes van Robert Fripp gearrangeerd voor orkest en koor. Op deze zaterdag maakt het Metropole Orkest opnames van die arrangementen. De opnames vinden plaats in Paradiso, in het kader van het Holland Festival en het project 'Electric Guitar Now'. Naast het Metropole Orkest staat er een heel koor op het podium. Ik ben niet in de gelegenheid om erheen te gaan en baal daar tot op de dag van vandaag enorm van. Gelukkig vind ik later televisieopnames ervan online en tot mijn grote vreugde verschijnt in 2012 (eindelijk!) deze cd. Ik koop hem op 7 juni 2012. David Singleton, een van Fripps medewerkers, heeft de opnames iets bewerkt, zodat ze meer geschikt zijn voor beluisteren thuis. Zes lange soundscapes, vertolkt door orkest en koor. In eerste instantie zou je zeggen dat het niet werkt of niet kán werken. Maar schijn bedriegt. De stukken zijn net zo meditatief, (ont)spannend, overweldigend en verpletterend mooi als de 'normale' soundscapes van Fripp op gitaar. Soms hoor ik het verschil niet eens. Dit is een van de allermooiste albums in mijn platenkast en ik hoor hem dan ook heel graag en vaak. Oprechte aanrader!
En dan weer twee jaar later, in 2012, komen Travis en Fripp met hun derde album. Follow gaat nog weer een stapje verder in het avontuur. De opnames zijn gemaakt tussen april 2010 en en juni 2011 in een heleboel studio's. De heren hebben dus mooi kunnen knutselen aan dit album. Naast de vertrouwde geluiden van soundscapes, ijle gitaar, sopraansax en fluit is er nu ook een incidentele scheurgitaar en vooral veel meer variatie in melodie te horen: in sommige gevallen lijkt het materiaal wel vooraf gecomponeerd! Hear Our Voices is een cover van een traditioneel volkslied en dat is bijzonder voor het werk van Fripp. Het stuk 1979 is helemaal bijzonder: de basis bestaat uit Frippertronics die Fripp in 1979 opnam en waarover hij en Travis nu een nieuwe laag leggen. In de postproductie van de plaat helpen mensen als Dave Sturt en Steven Wilson mee. Ik kocht een versie met cd én dvd op 4 februari 2013, toen hij net bij ons verkrijgbaar was. Op de dvd staat een surround mix van het album (gaaf!), nog drie extra stukken en vier video's van het duo: 'Filmed and recorded on 29 October 2010 at All Saints Church, Falmouth, Cornwall, UK and 30 October 2010 at St Peter's Church, Newlyn, Cornwall, UK.' Onder de videostukken zit een versie van The Power To Believe van het gelijknamige album van King Crimson. Interessant! Sowieso is het bijzonder om te zien hoe de mannen aan het werk zijn met al die loops. Dit is een zeer mooi album met een zeer rijk klankkleurenpalet.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 27-01-2021 20:36:09 ]
Discretion verschijnt in 2014 en ik koop 'm op 31 oktober van dat jaar. Het geluid groeit, is nog rijker dan voorheen. Een beetje provocerend opent het album met de melodie van The Power To Believe, het stuk van het gelijknamige album van King Crimson. Hier loopt het over in Pastorale en de titel typeert veel van het werk dat op deze plaat is te beluisteren. De loops van Fripp en Travis vormen de basis voor ijle solotonen van gitaar, fluit en sopraansaxofoon. Her en der klinkt een wat dissonanter geluid; af en toe kan Fripp zijn abstractere scheurgitaarklank inzetten. Het zesde stuk eindigt ook weer met The Power To Believe. De opnamen van deze plaat stammen al uit 2010, tijdens concerten in Europa. Vandaar ook dat enkele stukken in een andere versie eerder te horen waren op Follow uit 2012. Dave Sturt (van Gong) heeft de eerste zes werken gemixt. Erna komen nog twee bonusstukken, gemixt door Steven Wilson. Forgotten Days is kort; het tweede stuk Rhapsody On The Theme Of Starless is een soundscape gebaseerd op de melodie van inderdaad Starless, het weergaloze werkstuk dat te vinden is op Red van King Crimson. In 2014 is Fripp alweer een jaar bezig met zijn beestachtige versie van King Crimson (met drie drummers voor op het podium), waarmee hij de catalogus van vooral de jaren zeventig doorploegt en laat horen en waarin Starless een zeer indrukwekkend onderdeel is. Mooi album, dit. Ik heb een versie met een dvd erbij, waarop het hele album nog eens in surround sound te beluisteren is. Als je dat doet, waan je je helemaal in de zevende hemel. Niks van de plaat te vinden op YT.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 28-01-2021 18:45:14 ]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1187228-1199351461.jpeg.jpg)
Ja! van Vinkenoog en Spinvis, de dicherijen van Simon VInken zijn vaker op muziek gezet maar hier samen met spinvis geeft het een een erg fijn 60s gevoel gecombineerd met heerlijke ritmiek een stem uit de groef (ik heb ook deze en ritmebox op LP dan komt de stem daadwerkelijk uit de groef) Ik zeg Ja! tegen deze plaat
Ook in 2014 komt dit uit. Tamelijk onverwacht, vind ik. Ik koop de set op 2 oktober 2014. Eind mei en begin juni 1975 hebben Fripp & Eno een serie van negen concerten gepland in Spanje, Frankrijk en Engeland. Twee daarvan zijn uiteindelijk afgezegd, omdat er te weinig kaarten waren verkocht. De shows die wel doorgingen, werden door velen terughoudend ontvangen. Vooral de pers was teleurgesteld. Ik vrees dat velen verwachtten dat ze een mix van (glam)rock, Roxy Music en King Crimson voorgeschoteld zouden krijgen. In plaats daarvan kregen ze iets heel anders: Eno en Fripp in half duister op het podium, met een berg elektronica om hen heen. De platen (No Pussyfooting) en Evening Star vormden de basis van het concertmateriaal. Omdat het technisch lastig was om de loops live te maken, gebruikte Eno vooraf opgenomen loops. Ter plekke voegde hij daar elektronische geluiden aan toe en Fripp soleerde eroverheen. Het concert van 28 mei 1975 staat in zijn geheel op deze set. De eerste helft op de eerste cd; de tweede helft op de tweede. (Goh.) Op een derde schijfje staan de 'kale' Frippertronicloops en zowaar de b-kant van een heuse single. Ik moet zeggen dat ik verbijsterd ben over het resultaat: vooral Fripps gitaarsolo's zijn bij tijden fijn snijdend en daar houd ik altijd wel van. Hij had toch wel een fantastisch giertaargeluid in die tijd. Draai dit niet veel, maar zit nu wel weer met kippenvel.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-944880-1187205005.jpeg.jpg)
OKayyyy we gaan door met "various" en in dit geval greatest hits 1994 zeker grijsgedraaid als 13jarige maar toen ook al niet mijn favoriet, had toen ook al leukere cassettes. Op deze cds staan hits als einz zwei polizei en cotton eye joe, uitlier is de b-52s maar dan met meet the flinstones nou niet echt een goed nummer van ze. Andere outlier Public Enemy met het nummer give it up. Leuk dingetje vind ik eigenlijk wel shampoo met trouble wat eigenlijk gewoon de spicegirls is kwa geluid maar een paar jaar ervoor en nooit aangeslagen. Over het algemeen nogal dubieus of dit nou de "greatest hits" zijn, ik denk dat 94 een veel interesanter jaar was dan deze cd doet vermoeden. Maarja "de meeste dromen zijn bedrog".
original artists original songs is natuurlijk ook dubieus bij somewhere over the rainbow, meet the flinstones en word up (van Gun).[ Bericht 5% gewijzigd door Bosbeetle op 28-01-2021 13:49:50 ]
Het duo Travis & Fripp speelt in 2009 en 2010 veel concerten, vooral in het Verenigd Koninkrijk. Fripp kennende neemt hij alles op. Via de webwinkel van zijn bedrijf DGM kun je digitaal van alles kopen. Ik kies voor fysieke uitgaven die ik in de winkel kan vinden. Op 13 augustus 2018 vind ik bijvoorbeeld deze set. (Delen van) drie concerten staan erop, verdeeld over drie cd's: die in de All Saints Church in Broad Chalke op 21 mei 2009, de Spiegeltent tijdnes het Bath Festival op 5 juni 2010 en in de All Saints Church van Pittville, Cheltenham op 16 juli 2010. Er zijn titels die de heren tijdens twee of drie concerten spelen en die dus ook twee of drie keer op deze set staan. Is dat erg? Nee, want alles is immers live gespeeld en veel solo's zijn geïmproviseerd, dus alles klinkt iedere keer weer heel anders. Onvoorstelbaar hoe organisch het loopwerk klinkt; de daaroverheen gespeelde melodieën op fluit, sopraansax en gitaar zijn vloeiend, boeiend en soms ongemakkelijk. Enerzijds zweef je er fijn bij weg; op andere momenten zit ik ademloos te luisteren naar alles wat er gebeurt. Mooi document.
Weer niks van op YT, behalve trailers:
Fruupp. Wie kent het niet? Legendarisch, beetje obscuur vijfkoppig Brits bandje dat slechts vier platen maakte in de jaren zeventig. Ik was jarenlang op zoek (niet heel actief, hoor) naar die vier platen en vond ze nergens, tot in 2019 dit cd-boxje verscheen met alle vier de elpees erin. Leuk! Ik kocht het doosje bij het verschijnen op 2 september 2019. Future Legends (1973) was het debuutalbum en typeert het geluid gelijk erg goed: een malle mix tussen psychedelisch, pop en prog. Seven Secrets (1974) klinkt lichter en lijkt meer poppy. The Prince Of Heaven's Eyes (1974) kent weer meer complexere zaken in de stukken verweven. Modern Maskerades (1975), geproduceerd door Ian McDonald (ex-King Crimson, Foreigner), zoekt naar de balans tussen pop en prog en je hoort dat het niet goed lukt. De band besloot in 1975 tijdens opnames van het vijfde album (dat Doctor Wilde's Twilight Adventure moest gaan heten) te stoppen omdat de plaatverkoop tegenviel en er een grote golf van nieuwe muziekstromingen (wave en punk) in opkomst was. Met dit mooie doosje is de erfenis van Fruupp veilig gesteld en ik draai de plaatjes graag. Het is achteraf misschien niet heel opzienbarende muziek, maar er zitten ware pareltjes tussen.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-752831-1216976579.jpeg.jpg)
Van hetzelfde label een verzamelaar van een hele andere orde, ik denk dat de whats up verzamelaars veel meer 1994 bevatten
het is toevallig ook precies hetzelfde jaar. Ik heb deze gekregen van mijn zus die mij denk ik ook wat muziek wilde bijbrengen hehe en dat is gelukt hoor. Dit album staat behoorlijk vol met "hits" die mij nog steeds blij maken op 90s avondjes. Van grote one hit wonders zoals zoals whale met hobo humping slobo babe, tot de in mijn muziek geschiedenis nogal belangrijke eerste aanraking met faith no more want epic staat hierop. Verder betrijkt het zo'n beetje het hele alternatieve genre van bettie serveert naar radiohead van red hot chilli peppers naar the breeders van primal scream naar urban dance squad. Een zeer degelijke verzamelaar 
Whale!quote:
BBCD292
[ afbeelding ]
Van hetzelfde label een verzamelaar van een hele andere orde, ik denk dat de whats up verzamelaars veel meer 1994 bevatten
[...]
Zappa in punk rock style. Op 25 november 2017 speelt Graham Davis met zijn bandje in het punkhol van café Bluf in Heerlen tijdens het festival Mosae Zappa. Ik ben er natuurlijk bij; ik ken Graham inmiddels meer dan vijftien jaar en ben benieuwd naar zijn vertolkingen van het Zappamateriaal. Het is geweldig. Ik krijg hun - in dat jaar in eigen beheer opgenomen en uitgebrachte - cd'tje Hey Punk. Bandnaam is natuurlijk ontleend aan Gabba Gabba Hey van The Ramones.Voor de gelegenheid heten de bandleden Gooey Zappone, Douche Zappone en Erogenous. De opnames zijn deels in de studio, deels live in Café Oto in Londen gemaakt. Op het plaatje komen in zesentwintig minuten twaalf Zappaklassiers voorbij, bijna allemaal voorafgegaan door: 'One two three four!' Natuurlijk niet de meest ingewikkelde stukken van de meester, maar het materiaal dat zich het beste laat verraggen. Enige uitzondering is Clownz, de bewerking van Zappa's bijna onmogelijke synclavier-/gitaarwerk Clowns On Velvet. Wat opvalt, is dat de gekozen Zappastukken zich eigenlijk prima lenen voor een uitvoering in een stijl als deze. Hilarisch plaatje, dit.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 29-01-2021 10:49:04 ]
In julli 2018 speelt Gabba Zappa Hey! drie keer op het grote Zappanale-festival in Noordoost-Duitschland. Eén keer in het dorp tijdens de preparty van het festival, de tweede keer bij de jaarlijkse Zappa-expositie en een derde keer als afsluiter van het festival zelf op het tweede podium. Drie keer feest. Op 23 november 2018 zie ik Graham en zijn vrienden wederom spelen, opnieuw in punkbastion café Bluf in Heerlen tijdens het Mosae Zappa festival. Geheid weer pret, leut en feest. Ik krijg het nieuwe - in eigen beheer uitgebrachte - cd'tje Help I'm A Punk en inderdaad: Graham heeft mijn foto gebruikt voor de achterzijde van het hoesje. Waren de opnames van het vorige plaatje nog voornamelijk live tijdens een concert in Londen; nu is de muziek in de studio vastgelegd. Voor het geluid maakt het niet uit; het klinkt allemaal rauw en ongepolijst, zoals het hoort. De setlijst is wat gevarieerder: naast negen Zappastukken ook Happy Together (van The Turtles; het stuk zongen Flo & Eddie vaak tijdens de Vaudevillebandconcerten van Zappa in 1970/1971) en een verrassende Lucifer Sam van Pink Floyd. Grandioos feest, ook dit plaatje weer.
Hier het optreden tijdens Zappanale 2018 in de expositieruimte in het dorp:
Achterzijde cd:
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-17131221-1611761289-4452.jpeg.jpg)
In 1976 is Peter Gabriel uit de band Genesis gestapt. Hij wil meer tijd besteden aan zijn gezin, zegt hij. Toch is hij druk met allerlei andere dingen en projecten en in 1977 verschijnt zijn eerste soloplaat. Voor de productie heeft hij Bob Ezrin gevraagd en dat betekent dat we een breed klankspectrum met orkestrale tierelantijn mogen verwachten. Dat klopt deels. De eerste plaatkant kent wat rauwe randjes (Modern Love), een hit (Sollsbury Hill) en malle fratsen (Excuse Me); op de tweede plaatkant wordt het allemaal complexer en uitgebreider gearrangeerd. Afsluiter Here Comes The Flood is misschien wel het mooist; het stuk zou twee jaar later - maar dan in 'kale' vorm met slechts piano en Gabriel's stem - prijken op Exposure van Robert Fripp. De lijst met muzikanten kent een sterrenbezetting: Tony Levin, Steve Hunter, Robert Fripp, Dick Wagner, Larry Fast en vele anderen. De elpee heeft als titel Peter Gabriel; de volgende drie soloplaten van Gabriel kregen dezelfde titel. Daarom kreeg dit album de bijnaam Car, vernoemd naar het hoesontwerp (van Hipgnosis). Ik heb de elpee (vanzelfsprekend) op vinyl. Later kocht ik een cd-versie die nu ergens ver weg achter in een kast staat; op 20 april 2004 kocht ik een geremasterde versie (uit 2002) en die draai ik nu. Mooie debuutsoloplaat met veel verschillende stijlen die toch één geheel vormen.
De tweede soloplaat van Gabriel komt een jaar later. Gabriel heeft Fripp gevraagd de plaat te produceren en dat gebeurt dan ook. Dit album, dat de bijnaam Scratch kreeg, ziet Fripp op dat moment als onderdeel van een trilogie van albums waar hij op dat moment aan werkt: dit album van Gabriel, Sacred Songs van Daryl Hall en zijn eigen soloplaat Exposure. Gabriel en hij schrijven de song Exposure samen - het nummer staat op zowel Exposure als deze Gabrielplaat - en hij speelt gitaar op deze plaat. Daarnaast gaat hij met Gabriel mee op tournee (al speelt hij gitaar in de coulissen, onzichtbaar voor het publiek). Op deze elpee staan elf vrij puntige songs in een vrij sober arrangement. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de productie van Fripp niet zo geweldig vind; het klinkt allemaal wat kil en afstandelijk. Ik mis de warmte van het eerste album (en van de twee die hierna komen). Het songmateriaal daarentegen is weer zeer sterk. Liederen als On The Air, DIY, Mother Of Violence, White Shadow, het eerder genoemde Exposure en vooral afsluiter Home Sweet Home. Natuurlijk heb ik dit album op vinyl, maar ik kocht de 2002 remaster op cd op 7 februari 2005.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 30-01-2021 17:13:27 ]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-418628-1143934417.jpeg.jpg)
De prachtige plaat van de formatie the wounded uit emmen en omstreken met de toenmalige fokker en kameraad van mijn @Cynic op gitaar (inmiddels niet meer bij de band als ik het goed heb). Deze wave/rock plaat heeft bij mij veel in de cdspeler gezeten en is voor mij de meest gedraaide plaat van the wounded. Het geluid lijkt een beetje op anathema en is wat mij betreft (on)nederlands goed, een bandje dat wel buiten de grenzen wat bekendheid heeft mwwar wat mij betreft wel wat meer bekendheid binnen de grenzen zou mogen kennen
Vooral de combi van de zanger en de zangeres vind ik erg goed werken (waarbij de zangeres een toontje lager zingt dan de zanger )
De derde soloplaat van Gabriel is getiteld Peter Gabriel, maar kreeg de bijnaam Melt. Gabriel is inmiddels volop aan het experimenteren geslagen met exotische ritmes en zijn zoektocht naar een nieuw geluid resulteert in een schitterend album. De gastenlijst is indrukwekkend: Phil Collins, Kate Bush, Morris Pert, Dick Morissey, John Giblin, Dave Gregory en Robert Fripp. Ondertussen mag hij Tony Levin, Jerry Marotta, David Rhodes en Larry Fast tot zijn vaste begeleidingsband rekenen. Opener Intruder is een sinistere en indrukwekkende binnenkomer; het drumgeluid van Collins zal later terugkomen op een liedje dat In The Air Tonight heet. Daarna volgt de ene klapper na de andere. Hoogtepunten zijn No Self Control, I Don't Remember (met de pompende stick van Levin), Family Snapshot, Games Without Frontiers en natuurlijk Biko, het lied dat geen single of hit was, maar desondanks een van de allerbekendste Gabrielsongs werd. Ik heb de plaat op vinyl en ergens ook een eerdere cd versie ver weg achter in een kast. Dit is de remaster uit 2002, die ik kocht op 4 april 2004. Het derde soloalbum van Peter Gabriel is een rijke plaat met een diversiteit aan geluiden en stijlen en mogen we rekenen tot een van zijn (vele) hoogtepunten in zijn carrière.
Peter Gabriel blijft zoeken naar nieuwe geluiden die hij kan gebruiken om zijn creatieve ideeën te uiten. De Fairlight CMI is een belangrijk instrument voor hem; het is een van de eerste samplers die hem bevalt. Daarnaast heeft hij zich verdiept in allerlei muziek van over de gehele wereld en veel van die invloeden verwerkt hij in de muziek die uiteindelijk terecht komt op zijn vierde soloalbum. Peter Gabriel heet die vierde, maar onder de fans heeft hij de bijnaam Security en hij verschijnt in 1982. Ik vind het een van de allersterkste Gabrielplaten ooit. Naast zijn gebruikelijke band van Jerry Marotta, Tony Levin, David Rhodes en Larry Fast zijn er gastrolletjes voor John Ellis en Peter Hammill. Dat hij de hoeveelheid muzikanten beperkt houdt, zorgt voor een intiemer geluid, ondanks de vele samples en exotische invloeden. Opener The Rhythm Of The Heat sleept ons gelijk de diepte in van de wereld die Peter Gabriel heet. Een langzaam maar meeslepend ritme op de Fairlight begint, daaroverheen de bijna spookachtige stem van Gabriel en dit naargeestige stuk eindigt met een eruptie van Ghanese trommels. Waanzinnig. Daarna komt San Jacinto over de verdreven Indiaanse cultuur, misschien wel het mooiste Gabrielstuk ooit. Na zo'n ongelofelijk sterke start van een plaat, kan het alleen maar bergafwaarts gaan, zou je zeggen. Maar niets is minder waar. Er staat gewoon geen slecht nummer op de hele plaat. I Have The Touch is zo'n typisch Gabrielnummer over het snakken naar menselijk contact en The Family And The Fishing Net ook, zij het dan net vanuit een totaal andere, namelijk wanhopige invalshoek. Shock The Monkey is een single en Lay Your Hands On Me is ook al zo groots. Tijdens concerten laat Gabriel zich in het lange outro van Lay Your Hands On Me achterover van het podium in het publiek vallen en laat hij zich over de hoofden van de menigte door de zaal dragen. Natuurlijk heb ik de plaat op vinyl en op 7 februari 2005 kocht ik een remaster uit 2002 op cd. Meesterwerk.
Speciaal voor de Duitsche markt brengt Gabriel in 1982 een speciale versie van zijn vierde soloplaat uit. Instrumentaal is alles hetzelfde (behalve dat San Jacinto en Das Fischernetz in de volgorde zijn omgewisseld); voor deze versie hebben Gabriel en de achtergrondzangers hun vocalen opnieuw opgenomen in het Duitsch. Het resultaat is hilarisch. Schock Den Affen is nog wel begrijpelijk, maar Lay Your Hands On Me wordt Handauflegen, Kiss Of Life wordt Mundzumundbeatumung en Wallflower heet nu Nicht Die Erde Hat Dich Verschluckt. Ik vond deze Duitschtalige cd (een remaster uit 1987) toevallig ergens op 3 juni 1996 en nam hem voor een prikkie mee. Draai hem nooit. Nu wel. Lachen. Grüss Gott, Cowboy!
Eerst:
Peter Broderick & Machinefabriek - Blank Grey Canvas Sky
Heel mooie intieme plaat met Broderick's piano en de dronende klanken van Machinefabriek daaronder. Mooie plaat die ik weinig draai omdat je er wel voor in de stemming moet zijn.
In de hoesaantekeningen geeft Gabriel ruiterlijk toe dat deze liveopnamen zijn aangevuld met studio-overdubs. Niet dat die te traceren zijn, overigens. Plays Live verscheen in 1984 en geeft een mooi overzicht van hoe een concert destijds geklonken moet hebben. De tourband is dan al jaren hetzelfde: naast Gabriel op piano horen we Marotta, Levin, Fast en Rhodes. Twee stukken van de eerste soloplaat, twee van de tweede en voor de rest een heleboel van de derde en de vierde. Opener Rhythm Of The Heat klinkt nog wat 'dunnetjes', maar daarna is het een aaneenschakeling van toppers. Hoogtepunten te over, maar ik noem I Have The Touch, Not One Of Us, (het tot dan toe onbekende) I Go Swimming en Shock The Monkey. Het concert eindigt bijna traditiegetrouw met Biko. Vreemd genoeg staat de echte concertklapper Lay Your Hands On Me er niet op, al is op de foto op de achterzijde van de plaat wel te zien hoe het publiek Gabriel boven de hoofden draagt. Ik heb de vinylversie natuurlijk en deze remaster uit 1988 vond ik op 15 oktober 2007. IJzersterk livealbum.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 31-01-2021 19:55:45 ]
Ook deze had ik op vinyl. Ik kocht een remaster uit 2002 (in de vorm van een uitklapbaar elpeehoesje) op 29 juni 2007, na afloop van het concert van Gabriel in het Westergasfabriekpark in Amsterdam. Ik kan u daar boeiende verhalen over vertellen. Birdy is de soundtrack van de gelijknamige film. Voor de muziek heeft Gabriel in enkele gevallen gebruik gemaakt van geluiden en stukken uit zijn eigen oeuvre; andere stukken zijn nieuw. Het resultaat is een donkere en dreigende, bijna sinistere soundtrack, die uitstekend bij de indrukwekkende film past. (Voor iedereen die het boek van William Wharton niet gelezen heeft of de film met Nicolas Cage niet gezien heeft: ga lezen of zien!)
En dan in 1986 maakt Peter Gabriel eindelijk de plaat die de commerciële doorbraak is. So bevat maar liefst vier singles, die stuk voor stuk hits werden. Sledgehammer en Don't Give Up zijn waarschijnlijk de bekendste. Daarnaast een paar zeer toffe andere stukken, waarvan ik zelf Mercy Street een van de allermooiste vind. Naast zijn vaste muzikanten zet hij dit keer een heel arsenaal van gasten in. Van Youssou N'Dour tot aan Kate Bush, van David Sancious tot aan Manu Katché. Sancious en Katché zijn samen met Tony Levin en David Rhodes ook van de partij tijdens de enorme wereldtournees die volgen. Natuurlijk had ik de plaat in 1986 al op vinyl en begin jaren negentig kocht ik een exemplaar op cd, dat nu ergens ver achter in een kast verstopt staat. Op 12 november 2012 kocht ik dit doosje, een remaster uit dat jaar met als cadeautje het complete concert uit Athene in 1987. Voor wat betreft de studioplaat: Gabriel heeft ervoor gekozen om de volgorde van de stukken enigszins te wijzigen: in een begeleidend schrijven vertelt hij dat In Your Eyes altijd al de afsluiter van de plaat had moeten zijn. Het komt nu inderdaad helemaal aan het einde, na Excellent Birds (This Is The Picture), dat niet op de vinylversie staat. De liveset begint met Excellent Birds en blijkt een prima stuk om de bandleden voor te stellen. Daarna volgt een 'best of' van Gabriels solowerk, met in de eerste helft veel ouder spul. San Jacinto is zoals altijd indrukwekkend, No Self Control is benauwend mooi en Sollsbury Hill is het meehuppellied. In de tweede helft aandacht voor de succesvolle stukken van So: Mercy Street, Don't Give Up en Sledgehammer. In Lay Your Hands On Me laat Gabriel zich over de hoofden van het publiek dragen. In Your Eyes is de eerste toegift met Youssou N'Dour te gast en uiteindelijk horen we - hoe kan het ook anders - Biko als afsluiter. Mooie set. Het concert kwam destijds ook uit op video; die heb ik niet, maar veel is op YT te vinden.
The Last Temptation Of Christ is een controversiële film van Martin Scorsese uit 1988. Peter Gabriel is verantwoordelijk voor de muziek van de film. Hij is zich al jaren aan het verdiepen in muziek van over de hele wereld, muziek die hem inspireert en hem klanken oplevert die hij kan gebruiken in zijn eigen geluid. Voor de soundtrack gaat hij nog een stap verder. Hij nodigt muzikanten uit van over de hele wereld om bij te dragen. Inmiddels heeft hij een eigen studio (Real World) en label (Real World), waar hij opneemt en uitbrengt. Naast zijn eigen muziek zoekt hij ook naar authentieke opnames die hij kan gebruiken in de film. Tegelijkertijd met Passion verschijnt Passion Sources. Daarop staan oorspronkelijke opnames van muzikanten uit Afrika, het Midden-Oosten en Oost-Azië; sommige daarvan zijn te horen in de film, andere hebben gediend ter inspiratie. Op Passion staat Gabriels eigen muziek. Toen de plaat uitkwam in 1990 en ik hem voor het eerst beluisterde op 20 december 1990 (de dag dat ik hem kocht), ging er bijna letterlijk een nieuwe wereld voor mij open. Ik was geheel overdonderd. Wat een klankrijkdom. De instrumenten, het geluid, de melodieën van over de hele wereld passen perfect in de atmosfeer van de muziek. Op Passion horen we trouwe Gabrielmuzikanten als Tony Levin, David Rhodes, David Sancious en Manu Katché, maar ook mensen als Billy Cobham, John Hassell, Nathan East en David Bottrill. Daarnaast is er inbreng van Youssou N'Dour, Shankar, Nusrat Fateh Ali Khan, Kudsi Erguner, Hossam Ramzy, de percussiegroep Fatala en vele anderen. Passion is donker, naargeestig, bijzonder indringend en uiteindelijk - net als de film - toch hoopvol. De film zag ik pas voor het eerst jaren later, ik meen vijftien jaar terug. Ook mooi, al begrijp ik de controverse wel. Voor mij is dit album Passion de start van een enorme ontdekkingsreis. Ik kocht Passion Sources en nog enkele albums van Gabriels Real World label, begon te lezen over andere wereldmuziek en te luisteren naar wat er beschikbaar was en inmiddels heb ik een redelijke verzameling die helemaal aan het eind van dit project aan de beurt is (tot over twee of drie jaar).
Op dit verzamelalbum uit 1990 blikt Peter Gabriel terug op zijn solocarrière tot dan toe. Die is nogal indrukwekkend. Alles op deze plaat is van hoog niveau en dan mis ik na ruim zevenenzeventig minuten ook nog een heleboel. De titel is ontleend aan het gelijknamige lied dat Gabriel in 1989 opnam met Youssou N'Dour voor diens album The Lion en is hier te horen in een remix met een opnieuw opgenomen zangpartij van Gabriel. Zo staan er wel meer dingen op waardoor het voor de fan (die alle albums al heeft) toch weer interessant is om het album aan te schaffen. Mercy Street is ingekort en,I Have The Touch is opnieuw gemixt en heeft een nieuwe drumpartij, maar het meest opvallende is een nieuwe versie van Here Comes The Flood, waarin slechts Gabriel te horen is op piano en zang. Verder is opvallend dat er van de tweede plaat (Scratch) niets te horen is. Van So staan er dan weer vijf stukken op, maar dat was dan ook zijn meest commerciële succesplaat tot dan toe. En dat San Jacinto erop staat, maakt mij zeer blij. Ik kocht de cd niet gelijk toen hij uitkwam; het duurde nog tot 25 juli 1996 en toen vond ik een goedkope versie.
En dan na zes jaar komt Gabriel eindelijk met een nieuw studioalbum (we vergeten de instrumentale soundtrack Passion even). Ik koop de plaat bij het verschijnen op 25 september 1992. Naast zijn vertrouwde muzikanten zet Gabriel een heel arsenaal aan andere mensen in, waaronder veel die ook op Passion te horen waren. Het maakt dit tot een bijzonder album met een bijzonder geluid. Het songmateriaal is daarbij ook nog eens ijzersterk. Centraal thema is de communicatie tussen man en vrouw en dat begint gelijk al met opener Come Talk To Me. Hits en singles van de plaat zijn er ook (zie hierna). Hoogtepunten? Te over. Voor mij zijn vooral Digging In The Dirt en afsluiter Secret World de echte klappers, maar er is meer. Love To Be Loved zit vol met drumloops en is zo'n typisch Gabrielstuk, Washing Of The Water is een ballad vergelijkbaar met Family Snapshot, Only Us gaat beklemmend onder de huid zitten en Fourteen Black Paintings is een intrigerend (bijna-)instrumentaaltje. Over paintings gesproken: Gabriel heeft gezocht naar een beeldende uiting van de titels; in het boekje staat bij ieder stuk een schilderij van een kunstenaar (velen komen van over de hele wereld), dat de atmosfeer of mystiek van het stuk weergeeft. Het levert een bijzondere kijk- en luisterervaring op. Naar aanleiding van het album gaat Gabriel opnieuw de hele wereld over met verschillende tours. Dit is een warme, schitterende en tijdloze plaat die terecht zeer succesvol was.
Nog voordat Us in de plaatselijke platenwinkel ligt, vind ik er op 25 augustus 1992 deze cd single. Ik koop hem gelijk en bij thuiskomst sla ik steil achterover. Digging In The Dirt is nog steeds een van mijn favoriete Gabrielstukken. Ik zie het als een ode aan de klootzak in onszelf. Er staat ook een instrumentale versie op (aardig) en een stuk dat Quiet Steam heet, broeierig en beklemmend mooi. (Een maand later heb ik het album in huis en blijkt Steam een stamper van jewelste.) De video van Digging In The Dirt is trouwens ook geweldig.
Je zou verwachten dat Quiet Steam hier ook op staat, maar helaas. Ik koop de cd-single op 9 januari 1993 bij het verschijnen ervan. Er is een remix te vinden van Games Without Frontiers (oorspronkelijk van het derde album uit 1980) en nog twee mixen van Steam. Leuk om een keer te horen, maar daar blijft het dan ook bij.
Derde single van Us. Deze kocht ik bij het verschijnen ervan op 25 maart 1993. Hij is wat interessanter dan de vorige single. Naast het titelnummer (met Sinead O'Connor en een belangrijke rol voor de duduk van Levon Minassian) vinden we een nieuwe mix van Mercy Street en een remix van het titelnummer, dat de ondertitel (Special Mix For Wim Wenders' "Until The End Of The World") heeft.
En de vierde single van Us kocht ik op 26 oktober 1994; ik vrees dat ik hem uit een uitverkoopbak pikte. Naast het titelnummer vinden we een hermix ervan en eentje van Digging In The Dirt. Niet wereldschokkend, maar evengoed een leuk hebbending.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 01-02-2021 19:37:26 ]
Ik wist helemaal niet dat dit bestond, tot ik het op 16 juli 2007 tegenkwam in een kraampje tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Toen ik later thuis ging uitzoeken hoe of wat, ontdekte ik dat het een onofficieel uitgebracht album is. Een illegale, een bootleg, dus. Bij nadere bestudering zag ik dat het hoesontwerp en de belettering gekopieerd waren. De platenmaatschappij heet 'Virginia Records' en heeft een logo dat misleidend veel lijkt op 'Virgin Records'. Ik was dus bedonderd. Toch is dit een niet onaardig album. Met de opnames is namelijk niets mis. Er staat nogal wat spul op dat ook op de vier (voorgaande) singles is te vinden. Daarnaast Love Town (een single uit de film Philadelphia die in 1994 verscheen, een remix van Shaking The Tree (door Dave Bottrill), het nergens anders te vinden Out Out (uit de 1984 film Gremlins) en The Digital Us Concept Mix, een drieëntwintig minuten lange mix met elementen van allerlei stukken die op Us staan. Veel werk van deze nepperd kwam onlangs ook officieel op de markt op het (tot nog toe alleen digitaal verkrijgbare) album Flotsam And Jetsam. Nou ja.
Therapy? - Nurse.
Jaren niet meer gedraaid dit. Heb Therapy? geloof ik een keer of 10 gezien, altijd waar voor je geld. Hier staat natuurlijk deze klassieker op:
Ah die moet ik ook nog een keertje draaien. Vond hem wel fijn toendertijd maar kan me er weinig meer van herinneren....quote:
BBCD288
[ afbeelding ]
Volt met de cd Rörhat, heerlijk noiserock bandje die ik ooit weet niet meer waar live heb gezien (ik weet het vooral doordat ik een gesigneerde cd heb blijkbaar
haha ik zeg lijkt op dyse ik klik op de artiesten in dit bandje en ja hoor een van de leden zit in dyse
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-12895805-1545936873-3317.jpeg.jpg)
Dit is het laatste cdtje dat uitgebracht is vlak na hun laatste grote niewe release sunset, op dit plaatje staan ambient versies van oudere nummers, dit is vooral de zanger die ook synthesizers voor zijn rekening neemt. Verder lijkt er weinig toegevoegd te zijn, dit had ook een soort van der velde solo album kunnen zijn waar hij dan wel nummers van the wounded zingt. Wel een grappig gegeven eigenlijk in hun oeuvre. De eerste twee cds zijn niet meer fatsoenlijk te krijgen en de band heeft zelfd de rechten niet, met deze versie hebben ze wat van hun oude nummers terug.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1318843-1209282736.jpeg.jpg)
We gaan terug naar 1998 een top jaar voor niet zo heel bijzondere nu-metal
Zo ook watcha uit frankrijk, tja wat kan ik hier over zeggen het is heel erg formulistische nu metal die gewoon echt niet spannend is. Volgens het regime slap - slap - remgeluid - slap slap remgeluid met een zanger die het laatste woord van de zin schreeuwt.. niet veel gedraait en ook niet echt onthouden... 
Best wel typische vroege jaren 90 metal, mix tussen hardcore punk, metal en rap invloeden. En ook een snuifje Biohazard (brrrrr). Jaren niet meer gehoord dit.
was standaar in de rotatie bij TMF wet and wild ook...Ik wilde laatst zeggen maar even teruggezocht en het was 2009
Natuurlijk trekt Gabriel de wereld over met Us. De eerste tours waren een waar multimediaspektakel. Twee podia, een vierkant en een rond (de man en vrouw symboliserend), prachtig licht, bijzondere beeldeffecten en een energieke band. Oude getrouwen Tony Levin, David Rhodes en Manu Katché doen mee; Jean-Claude Naimro op toetsen is nieuw en zeer opvallend is Paula Cole, die de vrouwelijke (zang)rol op zich neemt en hoe. Er zijn gastrollen voor Shankar en Papa Wemba. Het verslag van de eerste tours horen we op deze dubbelcd. De dubbelcd trapt af met Come Talk To Me en Steam (beiden van Us) en daarna volgt een best of die zijn weerga niet kent, afgewisseld met materiaal van So en Up. Van de eerste vier soloplaten horen we alleen Sollsbury Hill (al zit San Jacinto wel in de setlijst). De hoogtepunten komen op het tweede plaatje: Digging In The Dirt, Sledghehammer en een fenomenale Secret World. De toegiften zijn Don't Give Up (waarin we Kate Bush helemaal niet missen) en natuurlijk In Your Eyes. Ik kocht de cd bij het verschijnen op 1 september 1994. Ik had heel graag naar een concert gegaan, maar ik was in die tijd net papa geworden en had mijn prioriteit even ergens anders liggen. Gelukkig verscheen er in 1994 ook een dvd met het concert, waarop San Jacinto dan wel weer staat. En op woensdag 6 juli 1994 zag ik Gabriel wel in het echt. Hij had een grootse tour van zijn WOMAD-festival aangekondigde, tijdens welke tientallen bands en artiesten van over de gehele wereld zouden komen optreden en Gabriel zelf de afsluiter zou zijn. Ik had kaarten. Echter, een paar weken voor het festival kwam het bericht dat ik zo ongeveer de enige was met kaarten en dat het festival in afgeslankte vorm zou plaatsvinden. De Statenhal in Den Haag was voor de gelegenheid gehalveerd en stond nog niet voor de helft vol. Bij de entree kreeg ik overigens nog een tientje per kaartje terug. Achtereenvolgens speelden Remmy Ongala, Galliano en Lucky Dube. Toen werd het donker en - ik zal het nooit meer vergeten - klonk Zaar (van Passion) en ging een tweede podium open. Dit keer geen theatraal gedoe: slechts een band die muziek speelde. Manu Katché was helaas afwezig, maar daar kregen we op drums ene Billy Cobham voor terug. Doordat er weinig publiek was, stond ik al snel vooraan en ik kon de groeven in Gabriels ouder wordende kop zien. Door de kale presentatie lag de nadruk op de muziek en wat een indringende bak emotie gutste er de zaal in, zeg. Kippenvel gedurende twee uur. Een van de beste concerten ooit.
Dit vond ik in het boekje bij de cd:
En mocht je de gehele show willen zien:
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 03-02-2021 13:50:52 ]
Dit is het country & western project van Al Jourgensen...Totaal genegeerd omdat het in 2011 uitkwam en toen was Ministry niet al te best (Relapse en from Beer to eternity vond ik zwaar slecht) maar nu toch maar eens aangeschaft en het is toch best wel grappig
Rick Nielsen van Cheap Trick doet ook mee.
Iets later komt ook nog deze live EP. Interessant, want naast twee stukken die ook op Secret World Live staan, vinden we ook San Jacinto (dat niet op de Secret World Live cd staat maar wel op de video/dvd) en Mercy Street (niet op het album noch op de video/dvd). En omdat zowel San Jacinto als Mercy Street tot mijn persoonlijke favoriete Gabrielstukken horen, koop ik de EP op 30 september 1994.
Ook in 1994 komt deze single. Gabriel heeft een lied aangeleverd voor de soundtrack van de film Philadelphia. Lovetown is tot dan toe nergens anders verschenen en dat maakte voor deze cd single voor mij een verplichte aanschaf. Op 2 september 1994 koop ik hem. Naast het titelnummer horen we Love To Be Loved (van Us) en A Different Drum (van Passion).
Twee jaar later, in 1996, levert Gabriel een bijdrage aan de soundtrack van de film Strange Days. Samen met Deep Forest maakt hij dit nummer, dat op deze cd-single twee keer staat: een keer in een albumversie en een keer in een lange versie. Daartussenin staat het lied Rid Of Me, een nummer van PJ Harvey, maar hier uitgevoerd door ene Juliette Lewis. Het was wel in de film te horen, maar niet te vinden op de complete soundtrack. Het zal. Ik heb de soundtrack niet en die hele film ook niet gezien. Wel kocht ik deze cd-single op 7 maart 1996.
Even is het stil. Maar Gabriel zelf zit niet stil. Hij werkt aan een enorm project, dat in 2000 het levenslicht ziet. OVO, The Millennium Show is een Cirque de Soleilachtig multimediaal spektakel dat onder de titel Millenium Dome Show meerdere keren is opgevoerd ter gelegenheid van het nieuwe millennium. Het verhaal is geënt op Romeo & Julia en tijdens de show was er muziek, dans, beeld en licht. Tijdens het verhaal bouwen de acteurs het decor op het podium op. Gabriel was verantwoordelijk voor het verhaal en de muziek. Deze cd is er een verslag van. Gabriel haalt alles uit de kast: zijn markante maar ozo herkenbare mix van wereld- en rockmuziek en tientallen gastmuzikanten. Opvallend is dat hij veel (solo)zangpartijen op de plaat overlaat aan anderen; zelf zing hij slechts in het gedragen en prachtige Father, Son (over zijn eigen vader), White Ashes en Make Tomorrow. Verder van de partij: Richie Havens (!), Iarla O'Leonáird, Alison Goldfrapp, Elisabeth Fraser en Paul Buchanan. Aan muzikanten horen we Shankar, Kudsi Erguner, Richard Evans, Ged Lynch, David Rhodes, Simon Emmerson, Tony Levin, Manu Katché, Steve Gadd, Hossam Ramzy, de Electra Strings en tientallen anderen. Tchad Blake en David Bottrill leveren een bijdrage op het opname- en productievlak. Ik kocht een limited edition bij het verschijnen op 21 juni 2000. Op de cd zit een computerdeel met een filmpje en er is een tweede cd'tje met daarop één enkel lied en nog een filmpje (van de show). Zeer sterk album, dat van vele markten thuis is. Gabriel zou Downside-Up, White Ashes en Father, Son later nog tijdens liveconcerten spelen.
Hier een beeld van de show:
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 04-02-2021 07:28:06 ]
In 2002 verschijnt het resultaat van weer een ander project. Gabriel heeft zich bezig gehouden met de muziek voor de film The Rabbit-Proof Fence, gebaseerd op de roman Follow the rabbit-proof fence van Doris Pilkington Garimara dat weer gebaeerd is op het waargebeurde verhaal over drie Aboriginal meisjes die ontsnappen aan de hardvochtige bewoners in een klein dorp in Noordwest-Australië en een lange tocht maken door het Australische landschap naar de vrijheid. De duistere kant van de mensheid, de desolate woestijn van Australië, de strijd om overleven: het zijn prima ingrediënten voor een dreigende soundtrack en dan ben je bij Gabriel aan het juiste adres. Verwacht dus (weer) geen songs, maar donkere instrumentale klanklandschappen. Ik kocht de cd op 18 juni 2002. Film nooit gezien; staat wel op mijn wensenlijstje.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 04-02-2021 08:11:54 ]
En dan, na tien jaar wachten, komt dan eindelijk een regulier studioalbum van Peter Gabriel uit. Ik koop het bij het verschijnen op 21 september 2002. Ik heb er nog niets van gehoord en heb ook geen idee wat ik kan verwachten. Thuis stop ik de cd in de speler en ik hoor een paar heel zachte tonen. Even de stereo wat harder zetten. Dan knalt het nummer Darkness knetterhard door de kamer. Kijk! Zo kennen we hem weer! Up is een donker en schurend album over angst en dood met hier en daar een sprankje hoop. De muzikantenlijst is weer zeer uitgebreid. Naast trouwe medewerkers als Tony Levin, David Rhodes en Manu Katché, heeft Gabriel een enorm blik aan mensen van over de hele wereld opengetrokken, waaronder Ged Lynch, David Bottrill, The Blind Boys of Alabama, Hossam Ramzy, Mitchell Froom, Shankar en zelfs de stem van de dan al overleden Nusrat Fateh Ali Khan is te horen. Hits zijn er ook: The Barry Williams Show, More Than This en Growing Up. De basis van Sky Blue was al te horen op Long Walk Home, zij het zonder zang en tekst. Signal To Noise is misschien wel het beste stuk van de plaat. Geen eenvoudig album en het duurde lang voordat bij mij het kwartje viel, maar uiteindelijk is dit een van mijn favoriete Gabrielplaten geworden. Vette aanrader.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-6719636-1425283473-7155.jpeg.jpg)
We gaan verder met een blokje Tom Waits, wat een geweldige artiest vind ik dit zeg. In mijn platenkast stonden al 2 oudere platen in mijn cd kast beginnen we met de "island" years op het island label. De liedjes van Tom Waits zijn altijd kleine verhaaltjes waarin de meest merkwaardige dingen gebeuren, wat dat betreft is waits een soort van beatnik maar dan in de muziek. Zijn nummers hebben heel vaak een locatie ergens op een kruispunt tussen 9th en hennepin of ergens in singapore of op een verlaten straat, maar eigenlijk altijd op het kruispunt tussen een smerige matras en mooie ervaring. Dit america van burroughs, bukowski en miller komt in deze liedjes ook naar voren. Tom Waits begon op deze platen een beetje de traditie los te laten en werd muzikaal wat spannender ook schijnt het dat hij in de jaren 80 ontdekte dat je niet presee hoefde te zijn wat je zong, wel zo gezond. Verder creeert waits altijd hele eigen wereldjes wat ook te zien is in de media. Ik heb een vrij hilarisch interview boek van Tom waarin een hele grote hoeveelheid interviews met de man verzameld zijn. Los van elkaar zijn het leuke speelse interviews maar gezamelijk is het hilarisch omdat ze elkaar allemaal volledig tegenspreken. De man heeft door de jaren heen al tientallen origin stories voor hemzelf bedacht, zijn ouders zijn dan weer leraren dan weer half masochistische toneelspelers en dan weer werkloze zwervers. De interviews volgen vaak ook gewoon de verhalen die in de nummers gezongen worden maar dan verteld als persoonlijke ervaringen
Dit album rain dogs laat heel mooi ook de tekstuele sterkte van Tom Waits zien de term rain dogs slaat op honden voor wie de stad helemaal als nieuw voelt na een regenbui omdat alle geurvlaggen zijn uitgewist. Dus ze zijn en verdwaald en een beetje verloren maar ook vol positieve energie om een nieuwe stad te ontdekken. Je bent wat mij betreft een goede poeet als je mij al drie zinnen laat schrijven over twee woorden. Trouwens is het niet alleen waits die we moeten benoemen maar ook zijn vrouw kathleen brennan die vanaf eind jaren 70 aan alle platen van Tom meeschrijft. Verder heeft hij altijd geweldige artiesten om zich heen zoals marc ribot (al worden die in de boekjes weinig credits gegeven). Grappig gegeven is dat ik als jonge bosbeetle Tom Waits eigenlijk leerde kennen door het "kerstliedje" jesus love never failed me yet, waar hij meezingt met zwerver. Toen ik wat jonger was werd ik erg geraakt door de zwerver die toch nog geloofde ondanks zijn toestand, en later nog zoveel meer diepte gekregen toen ik ontdekte dat jesus blood ook gewoon wijn is natuurlijk. Tom Waits was toen al iets wat ergens een zaadje had gepland maar de reden om er eens goed naar te luisteren was grappig genoeg Anouks me and tom waits, waarin zij ook het gevoel van Tom Waits goed vangt "me and tom waits on a downtown train".. Goed om deze cds weer van geur te ontdoen en ze weer vers te besnuffelen, "because I am a rain dog too".
Film wel gezien mooie filmquote:
bazbo cd0834: Peter Gabriel - Long Walk Home
[ afbeelding ]
In 2002 verschijnt het resultaat van weer een ander project. Gabriel heeft zich bezig gehouden met de muziek voor de film The Rabbit-Proof Fence, gebaseerd op de roman Follow the rabbit-proof fence van Doris Pilkington Garimara dat weer gebaeerd is op het waargebeurde verhaal over drie Aboriginal meisjes die ontsnappen aan de hardvochtige bewoners in een klein dorp in Noordwest-Australië en een lange tocht maken door het Australische landschap naar de vrijheid. De duistere kant van de mensheid, de desolate woestijn van Australië, de strijd om overleven: het zijn prima ingrediënten voor een dreigende soundtrack en dan ben je bij Gabriel aan het juiste adres. Verwacht dus (weer) geen songs, maar donkere instrumentale klanklandschappen. Ik kocht de cd op 18 juni 2002. Film nooit gezien; staat wel op mijn wensenlijstje.
heeft geen enorme impact achtergelaten maar wel mooie film niet meer dan dat. Merkwaardig stukje geschiedenis ook.Meneer Waits! Altijd goed!quote:
BBCD296
[ afbeelding ]
We gaan verder met een blokje Tom Waits, wat een geweldige artiest vind ik dit zeg. In mijn platenkast stonden al 2 oudere platen in mijn cd kast beginnen we met de "island" years op het island label. De liedjes van Tom Waits zijn altijd kleine verhaaltjes waarin de meest merkwaardige dingen gebeuren, wat dat betreft is waits een soort van beatnik maar dan in de muziek. Zijn nummers hebben heel vaak een locatie ergens op een kruispunt tussen 9th en hennepin of ergens in singapore of op een verlaten straat, maar eigenlijk altijd op het kruispunt tussen een smerige matras en mooie ervaring. Dit america van burroughs, bukowski en miller komt in deze liedjes ook naar voren. Tom Waits begon op deze platen een beetje de traditie los te laten en werd muzikaal wat spannender ook schijnt het dat hij in de jaren 80 ontdekte dat je niet presee hoefde te zijn wat je zong, wel zo gezond. Verder creeert waits altijd hele eigen wereldjes wat ook te zien is in de media. Ik heb een vrij hilarisch interview boek van Tom waarin een hele grote hoeveelheid interviews met de man verzameld zijn. Los van elkaar zijn het leuke speelse interviews maar gezamelijk is het hilarisch omdat ze elkaar allemaal volledig tegenspreken. De man heeft door de jaren heen al tientallen origin stories voor hemzelf bedacht, zijn ouders zijn dan weer leraren dan weer half masochistische toneelspelers en dan weer werkloze zwervers. De interviews volgen vaak ook gewoon de verhalen die in de nummers gezongen worden maar dan verteld als persoonlijke ervaringen
[...]
Eerste single van Up. De clip is destijds nauwelijks uitgezonden, vanwege het controversiële karakter ervan. Het lied gaat over (Amerikaanse) talkshows vol sensatie en nou ja, kijk het clipje maar. Ik kocht de single op 21 oktober 2010 omdat er naast de radio-edit van het titelnummer ook nog wat andere versies (van albumnummers) op staan. Leuke aanvulling, moet ik hebben gedacht, maar ik draai het nooit.
Dit jaquote:
Een dvd-single. Ze bestaan. Ik wist het ook niet. Tot ik deze op 22 januari 2003 vond en kocht. Er staan twee audionummers op: het titelnummer (van Up) en een remix van Sky Blue. Daarnaast staat de video van The Barry Williams Show erop en een fotogalerij. Hebbeding, dus. Is na 22 januari 2003 nooit meer de kast uit gekomen. Nu wel weer.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-501208-1370219614-6306.jpeg.jpg)
De volgende en de laatste van Waits op het Island label (ik let hierop omdat mijn collectie waits ooit begon met the asylum years, en the island years, twee verzamelaars van het eerste en het tweede label, na bone machine ging hij naar anti- ). Deze plaat heet bone machine en de muziek doet ook gelijk denken dat dit toch wel op een soort rare machine gespeeld moet zijn, dit album rust heel erg op percussie en ik kan het niet helpen dat het klinkt als botjes die tegen elkaar geslagen worden... en ja dat is dus de kunst van waits weer eens door de suggestie zo goed in te pakken wordt de plaat ineens een beetje macaber terwijl technisch gezien de nummers dat niet persee zijn zowel tekstueel en muzikaal niet. Alhoewel... "were all gonna be just dirt in the ground" waarheid als een koe natuurlijk...
Vrijwel alle nummers zijn weer samen geschreven met zijn vrouw op een instrumentaaltje na en het eerste nummer. En één nummer geschreven samen met ene K. Richards waar hij al lang samen mee werkt, grappig dat dit eigenlijk nooit zo aan de grote klok gehangen wordt. Op zijn laatste plaat tot nu toe is die samenwerking echt heel erg uitgebouwd die halve plaat is ingespeeld door Keith geloof ik. Als een rolling stone zonder veel poeha meewerkt op je platen dan doe je iets goeds 
En dat kan ik alleen maar beamen Tom Waits doet iets goeds!Ohja bijna vergeten andere gasten op deze plaat brain mantia en les claypool (die kennen we ergens van
)En david hidalgo van Los Lobos...
[ Bericht 3% gewijzigd door Bosbeetle op 04-02-2021 09:36:30 ]
Ik moet zeggen dat ik heel erg een zwak heb voor de alice/blood money platen ... Helaas heb ik de black rider niet maar je moet wat te willen over hebbenquote:
Oh, dat is misschien wel een van Waits' beste (uit zijn latere jaren)!
mijn waits collectie mag nog wel groeien wat mij betreft 
En nog maar weer eens een verzamelalbum. Deze dubbelcd verscheen in 2003 en doet op een andere manier recht aan het indrukwekkende oeuvre van Gabriel. Van alle albums is wat te vinden en het zijn niet alleen de hits, maar ook echt 'the best of'. En zo huppelen we van Sollsbury Hill via Sledgehammer naar Burn You Up, Burn You Down (van OVO) en van Biko via San Jacinto naar Signal To Noise. Voor de echte verzamelaar is er ook weer van alles, want er zitten wat nieuwe mixen en net iets andere versies tussen. Ik kocht dit tweeënhalf uur durende carrièreoverzicht op 10 april 2004 voor nog geen tientje.
Overigens toerde Gabriel in 2003 en 2004 uitgebreid (ter gelegenheid van Up en Hit) en daarvan verscheen de video/dvd Growing Up Live, een zeer indrukwekkend concert met het nodige spektakel. Hier heeft iemand de hele show op YT gezet:
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1365907-1351150537-8703.jpeg.jpg)
En verder met de periode op het anti- label
Mule variations waar Waits het geluid van bone machine doortrekt wellicht een beetje meer lo-fi maakt, ook deze plaat zit weer bom vol verhaaltjes en mooie sfeervolle kleine montages. Wat er voor mij uitspringt is "what's he building?" een vrij muziek loos meer spoken word nummer, wat toch wel erg tot de verbeelding spreekt je ziet gewoon gelijk een gruizige buurman keuterboor voor je die zich dagenlang opsluit in een klein schuurtje en daar bouwt hij iets... maar wat? De vraag stellen is hem beantwoorden het kan niet iets goeds zijn hoor, en dan heeft hij ook nog "subscriptions to these magazine"... wat bouwt hij toch. Wederom weet Tom Waits zich meester in met een paar rake zinnen als kwaststreken toch een volledig landschap neer te zetten. 
Ja, ook heel gaaf.quote:
BBCD298
[...]
En verder met de periode op het anti- label
[...]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1598710-1259603689.jpeg.jpg)
In 2002 bracht Waits twee albums uit Alice en Blood Money die eerste draai ik nu. Deze is wat zoeter het zijn wederom allemaal kleine verhaaltjes, sprookjes maar wel zielige sprookjes. Neem nou alice een verhaal over een onbereikbare liefde meimerend op een bankje bij het bevroren water waar de verteller de naam alice ziet staan bevroren in de tijd. Verloren in de tijd en verdriet moet hij wel gek worden en schaatst twee keer over de naam alice om zo in het water te vallen. Verderop op de plaat vinden we nog zo'n zielepoot en wel poor edward die aan de andere kant van zijn gezicht ook gezicht heeft en geen leuk gezicht nee het was precies zijn tegenovergestelde "his devil twin" het eindigd niet mooi hij wordt zo getormenteerd dat hij zichzelf verhangt.Dit hele album zit propvol met mini sprookjes een kleine vogel die verliefd wordt op een walvis, OVerdenkingen over of er ook bloemen op het graf van een bloem liggen. Een sprookjes land wat verdacht veel op de echt wereld waar we allemaal gek zijn "yes we're all mad here!".
Zeitpunktlich!
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-915896-1607841985-5393.jpeg.jpg)
De andere plaat uit 2002 is van een andere orde, geen verstilde violen en droevigheid hier maar de duivel neemt het over want gods away on business. Hier hoempa't het kraakt het en stampt het. We sterven in de buik van een walvis, en if there is one thing you can say about mankind there is nothing kind about men.
Opnieuw lijkt het een tijdje stil, maar Gabriel toert zich suf. Hij heeft de fans gevraagd wat ze tijdens concerten willen horen en daar bouwt hij dan zijn setlist op. Op 29 juni 2007 staat hij in het Westerpark in Amsterdam. Ik ben erbij. Het is een gaaf concert, ondanks dat de aanvang steeds later wordt in verband met de stromende regen. Als het dan rond negen uur of zo eindelijk wat droger is, begint het. Geen toeters en bellen, wel wat licht en een zeer goed geluid. In de band natuurlijk weer Tony Levin (b), David Rhodes (g) en Ged Lynch (d). Voor de tour zijn Richard Evans (keyboards), Angie Pollock (zang) en dochter Melanie Gabriel (zang) toegevoegd. Het concert startte gelijk goed: The Rhythm Of The Heat (van IV) en On The Air (van II). Mooi om die oudjes eens te horen. Daarna volgt een mooie dwarsdoorsnede van het oeuvre, met een paar sterke verrassingen: Lovetown bijvoorbeeld of Big Time en Lay Your Hands On Me (helaas zonder een crowdsurfende Gabriel in de regen), maar het meest opvallend is Mother Of Violence, door Melanie gezongen. De grote klappers zitten natuurlijk (bijna) aan het eind. Secret World is gruwelijk goed en tijdens de orkestrale eindpassage in afsluiter Signal To Noise heb ik kippenvel. (Maar dat kan ook van de regen en de kou zijn.) De traditionele toegiften zijn Sledgehammer, In Your Eyes en Biko. Na afloop blijf ik niet heel lang hangen, maar als ik bij het station ben, is de laatste trein vertrokken. Pas 's morgens vroeg ben ik thuis. Wat leuk is is dat Gabriel van alle concerten tijdens deze tour (die de Warm Up Summer Tour heet omdat het allemaal openluchtconcerten waren, maar hij op het podium The Rain Tour noemde omdat zo ongeveer tijdens 95% procent van de concerten regende) heeft opgenomen; de cd's waren vrij snel beschikbaar en ik bestelde natuurlijk het concert van Amsterdam. Op 6 augustus 2007 had ik de dubbelcd binnen en draaide ik hem voor het eerst. De opname is wat ruw, het is volgens mij direct via de PA in combinatie met vanaf de mengtafel, maar het klinkt goed en het is natuurlijk een geweldig souvenir. Vanzelfsprekend helemaal niets van op YT te vinden, of het moeten filmpjes uit het publiek opgenomen zijn, zoals mijn eigen filmpjes.
[ Bericht 6% gewijzigd door bazbo op 05-02-2021 11:42:27 ]
Als jij mijn rug krabt, dan krab ik die van jou. Peter Gabriel begint in 2009 een interessant project. Hij gaat liederen van anderen opnemen en vraagt dan de ander om een lied van hem op te nemen. Bedoeling is dat er een heleboel singles uitkomen met op de ene kant Gabriel die een stuk van een artiest covert en op de andere kant de artiest die Gabriel naspeelt. Er verschijnt geloof ik een (of misschien) twee van die singles, want niet iedereen is in de gelegenheid om de rug van Gabriel te krabben. In 2010 brengt Gabriel dan Scratch My Back uit, een verzameling van liederen van anderen, uitgevoerd door Gabriel. Wat het interessant maakt, is dat Gabriel geen band om zich heen heeft, maar een heel orkest. De nadruk ligt hierdoor op de stem van Gabriel. De arrangementen zijn (merendeels) van John Metcalf. De keus van liederen is divers en bijzonder. Zo start de plaat met een ingetogen versie van Bowies Heroes en daarna volgen stukken van talloze anderen. Ik had niet eens van de meeste van die anderen gehoord, laat staan dat ik de liedjes kende. Zeer mooi is de uitvoering van Randy Newmans I Think It's Going To Rain Today en Lou Reeds The Power Of The Heart. Ik kocht een speciale editie van de cd op 12 februari 2010 met een tweede plaatje, waarop nog eens vier stukjes: drie remixen van stukken die op het volledige album staan en daarnaast een uitvoering van The Kinks' Waterloo Sunset. Zeer mooi album!
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 05-02-2021 11:44:42 ]
Wat een geweldige hoes trouwens ingekleurde EM opnames van twee erythrocyten (rode bloedcellen).quote:
bazbo cd0840: Peter Gabriel - Scratch My Back
[ afbeelding ]
Als jij mijn rug krabt, dan krab ik die van jou. Peter Gabriel begint in 2009 een interessant project. Hij gaat liederen van anderen opnemen en vraagt dan de ander om een lied van hem op te nemen. Bedoeling is dat er een heleboel singles uitkomen met op de ene kant Gabriel die een stuk van een artiest covert en op de andere kant de artiest die Gabriel naspeelt. Er verschijnt geloof ik een (of misschien) twee van die singles, want niet iedereen is in de gelegenheid om de rug van Gabriel te krabben. In 2010 brengt Gabriel dan Scratch My Back uit, een verzameling van liederen van anderen, uitgevoerd door Gabriel. Wat het interessant maakt, is dat Gabriel geen band om zich heen heeft, maar een heel orkest. De nadruk ligt hierdoor op de stem van Gabriel. De arrangementen zijn (merendeels) van John Metcalf. De keus van liederen is divers en bijzonder. Zo start de plaat met een ingetogen versie van Bowies Heroes en daarna volgen stukken van talloze anderen. Ik had niet eens van de meeste van die anderen gehoord, laat staan dat ik de liedjes kende. Zeer mooi is de uitvoering van Randy Newmans I Think It's Going To Rain Today en Lou Reeds The Power Of The Heart. Ik kocht een speciale editie van de cd op 12 februari 2010 met een tweede plaatje, waarop nog eens vier stukjes: drie remixen van stukken die op het volledige album staan en daarnaast een uitvoering van The Kinks' Waterloo Sunset. Zeer mooi album!
Deze heb ik ook in de kast staanquote:
bazbo cd0840: Peter Gabriel - Scratch My Back
[ afbeelding ]
Als jij mijn rug krabt, dan krab ik die van jou. Peter Gabriel begint in 2009 een interessant project. Hij gaat liederen van anderen opnemen en vraagt dan de ander om een lied van hem op te nemen. Bedoeling is dat er een heleboel singles uitkomen met op de ene kant Gabriel die een stuk van een artiest covert en op de andere kant de artiest die Gabriel naspeelt. Er verschijnt geloof ik een (of misschien) twee van die singles, want niet iedereen is in de gelegenheid om de rug van Gabriel te krabben. In 2010 brengt Gabriel dan Scratch My Back uit, een verzameling van liederen van anderen, uitgevoerd door Gabriel. Wat het interessant maakt, is dat Gabriel geen band om zich heen heeft, maar een heel orkest. De nadruk ligt hierdoor op de stem van Gabriel. De arrangementen zijn (merendeels) van John Metcalf. De keus van liederen is divers en bijzonder. Zo start de plaat met een ingetogen versie van Bowies Heroes en daarna volgen stukken van talloze anderen. Ik had niet eens van de meeste van die anderen gehoord, laat staan dat ik de liedjes kende. Zeer mooi is de uitvoering van Randy Newmans I Think It's Going To Rain Today en Lou Reeds The Power Of The Heart. Ik kocht een speciale editie van de cd op 12 februari 2010 met een tweede plaatje, waarop nog eens vier stukjes: drie remixen van stukken die op het volledige album staan en daarnaast een uitvoering van The Kinks' Waterloo Sunset. Zeer mooi album!
Het lukt dus niet echt met het project And I'll Scratch Yours, maar Peter Gabriel heeft zo veel lol in het zingen met een orkest dat hij besluit om zijn eigen werk eens in die stijl te gaan bewerken. New Blood verschijnt in 2011 en bevat een aantal Gabrielklassiekers in orkestversie. Geen gitaren, geen drums. Het begint gelijk mooi met The Rhythm Of The Heat en inderdaad: geen drums aan het eind, de grote trommelsolo speelt het orkest en hoe. Daarna volgen allerlei stukken uit het oeuvre en ik zal niet alles opnoemen maar Intruder en Wallflower zijn keuzes die én opmerkelijk zijn én verrassend goed in het orkestarrangement blijken te werken. Andere hoogtepunten zijn San Jacinto (hoe kon het ook anders), Mercy Street en Darkness (!). Her en der ook een opvallende rol voor dochter Melanie die de achtergrondzang en de vrouwelijke partijen in Don't Give Up voor haar rekening krijgt/neemt. The Nest That Sailed The Sky (het instrumentaaltje oorspronkelijk van OVO) is een indrukwekkend, bijna ambient rustpunt. Daarna volgt A Quiet Moment (= twee minuten stilte) en de plaat eindigt met huppelhitje Sollsbury Hill. Ik koop een speciale editie op 14 oktober 2011 met een tweede plaatje, waarop alles (met uitzondering van The Nest That Sailed The Sky) nog eens te horen is, maar dan in een instrumentale versie, plus er is een bonuslied: Blood Of Eden met Melanie in een hoofdrol. Interessante en mooie aanvulling op de collectie.
die lijken wat meer op elkaar dus moeilijker te "pinpointen" 
Op 17 september 2010 zit ik in het Gelredome. Op een enorm breed podium zit het New Blood Orchestra en ervoor zingt Peter Gabriel. De eerste helft van het concert is de gehele Scratch My Back; na de pauze krijgen we de Gabrielklassiekers. Het geluid is niet heel goed, het publiek zit veel te breeduit waardoor we geen f*ck zien en dus noodgedwongen naar de schermen moeten kijken, maar wat Gabriel en zijn orkest brengen, dat is groots. Er is ook niet heel veel te zien aan een zingende man en een orkest, dus op de achtergrond zijn veel animaties te zien, die perfect passen. Gabriel is goed bij stem en hij krijgt vrouwelijke vocale hulp van Ane Brun (die ook het korte voorprogramma heeft verzorgd) en dochter Melanie. Die tweede set begint gelijk met San Jacinto en Digging In The Dirt, dus ik ben tevreden. Daarna volgen zeer mooie vertolkingen van onder andere Signal To Noise, Downside Up en Washing Of The Water Ik ben zeer onder de indruk van My Body Is A Cage, Intruder en Red Rain. Na de toegiften (In Your Eyes en Don't Give Up) zwaait het orkest ons uit met het instrumentale en hemelse The Nest That Sailed The Sky. Ondanks dat het geluid dus niet zo heel goed was en we niet zo veel konden zien, ben ik toch blij dat ik ben gegaan. Nog blijer word ik als anderhalf jaar later dit boekwerk dat New Blood - Live in London heet verschijnt. Het is de Deluxe Edition met een bluray en dvd met daarop het hele concert in Londen van eind 2010, plus New Blood op cd en een uittreksel van het concert op een tweede cd. Dit concert kent een andere setlijst: de stukken van Scratch My Back en New Blood staan wat door elkaar, waardoor je wat meer afwisseling krijgt. Bovendien speelt het orkest lang niet alles van Scratch; de nadruk ligt op het eigen werk van Gabriel. Het concert begint zelfs met Intruder en vreemd genoeg zit Biko halverwege. Alles is schitterend gefilmd, je kunt de haren in Gabriels sik tellen en het geluid is natuurlijk superb surround. Fraai souvenir.
Paar van mijn foto's:
Voor iedereen die bovenstaande Deluxe Edition een beetje te veel van het goede vind, is er in 2012 een dubbelcd met daarop het hele concert van 23 en 24 maart 2011 in O2 in Londen. In de Deluxe zit alleen een uittreksel op één enkele cd, dus ik koop deze Live Blood ook en dat doe ik op 7 juni 2012. Van Scratch zijn nog maar vier liedjes te horen, de rest van het concert zit propvol met Gabriels eigen werk en nogmaals: dat doet het uitzonderlijk goed in deze orkestrale omgeving.
Leek het project Scratch My Back / And I'll Scratch Yours mislukt in 2011, in 2013 komt deze dubbelaar uit. Op het eerste plaatje staat Scratch My Back (en die had ik al) waarop Gabriel liederen van anderen vertolkt (met begeleiding van orkest) en op het tweede plaatje vinden we anderen die werken van Gabriel spelen en zingen: And I'll Scratch Yours. Kennelijk druppelde er tussen 2010 en 2013 nog voldoende spul binnen om een cd mee te vullen. Het eerste plaatje had ik al (zie hiervoor) en het tweede leek me toch interessant, dus kocht ik de dubbelaar op 24 september 2013. Er is ook een enkele And I'll Scratch Yours, maar ik vond het leuker om het project in één set te hebben. Het tweede plaatje trapt af met David Byrne die een leuke vertolking van I Don't Remember neerzet en daarna komen nog elf artiesten die ieder iets van Gabriel spelen. Sommige pogingen vind ik zeer geslaagd, andere ervaar ik als beduidend minder gelukt. Zo vind ik Randy Newman, Brian Eno en Lou Reed goed bezig (blijven Byrne en Newman (Big Time!) nog dicht bij het origineel; wat Eno en Reed met respectievelijk Mother Of Violence en Solsbury Hill doen grenst aan het duistere en avant garde), aan de andere kant hoor ik (ver)prutswerk van Elbow en Paul Simon. Maar in z'n geheel is het best vermakelijk. Draai dit niet heel vaak.
Om de vijfentwintigste verjaardag van het album So te vieren, gaat Peter Gabriel op toernee. Op 21 en 22 oktober 2013 staat hij in de O2 in Londen. Leuke is dat de band die Gabriel meeneemt dezelfde is als tijdens de 1986- en 1987-toernee én dat hij het complete album van voor naar achteren speelt. Zelf kon ik door omstandigheden niet naar een concert, dus ik was blij dat in maart 2014 de concertfilm te zien was in de bioscoop. Ik zag hem in Arnhem. Nóg blijer werd ik toen ik op 1 juli 2014 deze prachtige set kon aanschaffen. Er zitten twee blurays in en twee cd's. Op de eerste bluray staat het complete concert; op de tweede de bioscoopfilm (niet het hele concert en tussen de stukken door zitten interviews met Gabriel en de bandleden). Zoals we van Gabriel gewend zijn is het gebodene op het podium iets bijzonders. Het begint heel kaal met Gabriel op piano en in de volgende paar nummers komt er steeds meer bij (beetje zoals Talking Heads' Stop Making Sense) en ook het decor bouwt steeds verder op. Sterker nog: het decor is steeds meer onderdeel van het optreden. De setlijst is ijzersterk: opener Daddy Long Legs is nieuw, daarna spaarzaam gearrangeerde versies van Come Talk To Me, Shock The Monkey en Family Snapshot en tijdens Digging In The Dirt is de band compleet: Tony Levin, David Rhodes, David Sancious, Manu Katché en twee achtergrondzangeressen. Secret World is zoals gebruikelijk indrukwekkend, The Family And The Fishing Net maakt een opvallende rentrée, de beweegbare lichtmasten belagen Gabriel tijdens No Self Control en nieuweling Show Yourself is een rustpuntje. Dan volgt So. Vooral We Do What We're Told maakt indruk vanwege de bewegende lichtmasten die personages worden. Na So komen er twee toegiften: The Tower That Ate People en natuurlijk Biko. Op de twee cd's staat het hele concert. Een schitterend concert.
Peter Gabriel “We Do What We're Told (Milgram's 37)†Back To Front Live In London UK 2014 Full HD
Ter gelegenheid van Record Store Day brengt Peter Gabriel in 2019 een elpee met daarop tien liedjes die ooit eens te horen waren in een film. Ik vond de elpee op Record Store Day 2019 niet in mijn plaatselijke platenwinkel(s), maar meer dan een half jaar later gelukkig wel in een andere plaatselijke platenwinkel. En nog weer een half jaar later brengt Gabriel, voor iedereen die de vinylversie heeft moeten missen, het album uit op cd. Ik koop die cd op 20 juni 2020, omdat ik voor het gemak liever een cd dan een elpee draai. De plaat opent met That'll Do, waarop ook Paddy Maloney (van The Chieftains) mee doet. Ook horen we The Book Of Love, dat ook al eens op Scratch My Back stond, zij het in een andere versie. Op Taboo horen we niet de stem van Gabriel, maar die van de al tijden overleden Nusrat Fateh Ali Khan. En verder valt Walk Through The Fire op, een stuk dat in een eerdere versie op single verscheen in 1984 en verder nog te vinden is op de 12" van Red Rain. De plaat sluit af met een versie van In Your Eyes. Leuke verzameling. Rijtje Gabriel voorbij.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 07-02-2021 19:27:55 ]
Ik hoorde de dubbelelpee Irish Tour '74 voor het eerst ergens begin of halverwege de jaren tachtig en kon hem op een cassettebandje opnemen. Dat bandje heb ik helemaal grijs gedraaid, tot het kapot ging. Alle jaren nadien heb ik in mijn achterhoofd gehouden dat ik de plaat nog een keer wil hebben en op 29 september 1998 vind ik een in dat jaar uitgebrachte heruitgave op cd, die ik gelijk koop. Voor nog geen tientje (gulden, hè). Ik knal hem nog geregeld door het huis heen, want jongejongejonge, wat een grandioze plaat is dit. Ik heb verder helemaal niks van Rory, maar deze vind ik geweldig. Ik weet nog goed dat ik als knaapje voor het eerst de opener Cradle Rock hoorde en helemaal uit mijn plaat ging. Daarna slechts meer klappers, al moet ik zeggen dat het op de vierde plaatkant een beetje inzakt, maar ja dat was in de studio en de bluesrock van Rory was het beste live (en dat vond hij zelf ook). Zeer goede band had hij om zich heen, ook nog eens: Gary McAvoy op bas, Rod De'Ath op drums en de fenomenale Lou Martin op elektrische piano en orgel. Er bestaat ook een dikke doos met daarin meer van de (Noord-)Ierse concerten uit 1974, plus een concertfilm ervan. 's Kijken of ik die ooit nog eens kan bemachtigen. Want Tattoo'd Lady, As The Crow Flies, A Million Miles Away en vooruit Walk On Hot Coals ook: heerlijk.
[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 07-02-2021 19:58:48 ]
Het gaat hier niet om het personage uit de boeken van J.R.R. Tolkien of uit de films van Peter Jackson. Heinz Strobl is een Oostenrijkse muzikant, die zich in 1980 opsluit in zijn studio en er na een paar weken uitkomt met dit album. Hij heeft alle muziek gecomponeerd, gearrangeerd, gespeeld, opgenomen en gemixt. Hij speelt akoestische en elektrische gitaren, piano en synthesizers, drums en percussie. Zijn muziek is atmosferisch, melodieus, instrumentaal en bijzonder beeldend. Ondanks de elektronica voelt het materiaal zeer organisch en natuurlijk aan. Tegenwoordig rekent men Gandalf tot de New Age, maar daarmee doe je zijn eerste acht à tien platen echt te kort, die hebben namelijk een 'prog'achtig element. Ik ontdekte zijn werk ergens in 1986 of 1987 en ik heb deze elpee op vinyl. Veel gedraaid. Heel veel gedraaid. Ik had het nooit op cd terug kunnen vinden, dus greep af en toe terug naar mijn prima klinkende vinyl. In 2017 verscheen de plaat in een mooie remaster op cd en die kocht ik natuurlijk gelijk. Op 30 januari 2017 was dat. Mooi!
![Gandalf - Foreign Landscape - [Journey to an Imaginary Land]](https://i.ytimg.com/vi/gsgnylf4GqY/0.jpg)
![Gandalf - The Peaceful Village - Including The Dance of Joy [Journey to an Imaginary Land]](https://i.ytimg.com/vi/3oisBZTyyD8/0.jpg)
Twee jaar later komt Gandalf met een opvolger. Visions (1982) gaat door in dezelfde lijn, zij het dat Strobl wat gastmuzikanten inzet, waardoor het geluidsspectrum ietsiepietsie breder wordt. Nu horen we ook tabla (die Gandalf op latere platen zelf zal gaan spelen) en fluit (Robert Julian Horky is ook op volgende platen te horen). Verder is het vooral meer van hetzelfde geluid en dezelfde sfeer. Dit album heb ik niet op vinyl, maar op 31 oktober 1989 vond ik een cd-uitgave uit dat jaar. Ook mooi, weer. Helaas niets van te vinden op YT, wel het complete album. Welja.
Ergens in 1986 of 1987 ontdekte ik dus het werk van Gandalf. Geen idee meer hoe ik eraan kom, maar dit was de eerste elpee van hem die ik hoorde en kocht. Ik vermoed dat ik viel voor de mix van akoestisch en elektronica met (veel) progressive rockinvloeden. Denk aan Tangerine Dream met Mike Oldfield in de band, zoiets. Dit vind ik dan ook nog altijd een steengoede plaat. Met muziek vertelt Gandalf het verhaal van een volk dat nadat zij de aarde heeft uitgeput op zoek gaat naar een nieuwe wereld en uiteindelijk gelouterd terugkeert op aarde en die weet te redden van de ecologische ondergang. Jazeker, dat was toen al actueel. Deze plaat klinkt veel 'zwaarder' dan de vorige twee, enige bombast is niet van de lucht en de elektrische gitaar snijdt af en toe fijn door de ziel. Gelukkig verscheen er in 2016 een remaster, die ik kocht op 25 juli van dat jaar.
Deze heb ik ook op vinyl en jarenlang vond ik het een mindere Gandalfplaat, maar sinds ik de remaster op cd uit 2016 heb en hem regelmatig beluister, moet ik mijn mening bijstellen. Ik kocht die remaster overigens ook op 25 juli 2016, want hij kwam tegelijkertijd uit met To Another Horizon. Waar To Another Horizon bij vlagen wat rauw en ongepolijst klinkt (en dus zeer naar mijn smaak), is Magic Theatre (ook oorspronkelijk uit 1983) meer uitgebalanceerd en misschien wel wat te vlakwarm. Toch staat er zeer mooi spul op. De plaat heeft wederom een verhaal, dit keer gebaseerd op het boek Steppenwolf van Hermann Hesse. Ieder stuk heeft de titel van een deur naar een andere kamer met een eigen karakter. De Entrance start met geloopte basfluit en daaroverheen gaat dan zo'n typische Gandalfmelodie. Daarna komen allerlei andere deuren aan bod en het is vooral het lange 2nd Door / Castles Of Sand dat mijn proghart sneller doet slaan. Opnieuw een mooie mix tussen akoestisch en elektrisch, tussen zoet en bombast. Net als op To Another Horizon zet Heinz Strobl naast zijn eigen gitaren, sitar, percussie en toetsen wat andere muzikanten in: Egon Gröger op drums, Robert Julian Horky op fluit en Peter Aschenbrenner op saxofoon en piano. Op YT een enkel stuk te vinden én de gehele plaat.
Dit is de soundtrack van iets, maar wat? Volgens mij geen film, maar een theaterstuk of ballet. En waar het werd opgevoerd: ook al geen idee. Het is ook helemaal niet belangrijk, want het gaat om de muziek op deze cd. Blijkt dat dit al in 1983 op elpee is verschenen, maar ik hoorde er voor het eerst van op 28 januari 1989, toen ik de cd-versie (uit 1988) in een platenwinkel vond. Op de oorspronkelijke elpee slechts vier lange stukken, hier uitgebreid met een live opgenomen medley Sky, Sea And Me op akoestische gitaar; dat medley is in 1986 vastgelegd in Amsterdam, nota bene. De muziek, geïnspireerd op het boek over Jonathan Livingston Seagull, is breed uitgesponnen en atmosferisch. Naast de akoestische gitaren, synthesizers en percussie horen we ook veel zeegeluiden, die bijdragen aan het filmische effect. Gandalf maakte deze soundtrack geheel in zijn eentje. Ik vind het mooi, maar ik denk dat velen het wat te zweverig vinden. Dat live medley past er eigenlijk niet zo heel goed tussen; nu staat het ergens in het midden van de tracklijst, beter was geweest als het helemaal aan het eind zat als bonus, maar andere kant zorgt het nu wel voor afwisseling.
Maar inderdaad, na 1990 ging Gandalf inderdaad nogal de new agekant op en maakte voornamelijk wat zweverige relaxmuziek. Niet erg, maar na From Source To Sea (de laatste echt mooie en melodieuze lichte progplaat) uit 1988 hield ik op met het kopen van zijn elpees. Misschien had ik in 1992 een uitzondering moeten maken voor het album Gallery Of Dreams, wand die kan zich meten met het oudere werk van de Oostenrijkse instrumentalist. De plaat bevat zacht in het gehoor liggende melodieuze muziek, voornamelijk piano, synthesizer en gitaren, met hier en daar een wat exposiever stukje. Van zijn oude begeleidende muzikanten is alleen Robert Julian Horky op fluit over en daarnaast horen we in een enkel liedje Tracy Hitchings zingen. Echter, in maar liefst zes nummers krijgt hij hulp van een bijzondere gast: ene meneer Steve Hackett. De plaat is redelijk succesvol en op 10 maart 1992 treedt Gandalf op in de Opera van Wenen, met een begeleidingsband bestaande uit Peter Aschenbrenner op piano, Erich Buchebner op bas en Toni Mühlhofer op drums. En waarlijk: Steve Hackett komt een paar deunen meespelen en mag zelf schitteren in Genesisklassier In That Quiet Earth en zijn eigen solostukje Horizons. Daarnaast horen we materiaal van Gallery Of Dreams en er is aandacht voor de wat symfoperiode (lees: de oude platen) van Gandalf. Natuurlijk stond de opnameapparatuur klaar, maar pas in 2012 verscheen het concert in twee delen op de markt. Datzelfde jaar kwam er een set uit met daarin én Gallery Of Dreams en de twee Live!-cd's. Die kocht ik op 5 oktober 2015. Mooi setje, dit draai ik geregeld.
Dit album wordt in 2016 groots aangekondigd in de Britse progwereld. De naam van de band zegt me niet zo veel, maar het gegeven dat het Britse kwartet (Dean Marsh, Luke Severn, Stefan Hepe en Christopher Ewen) een conceptplaat cq. rockopera heeft gemaakt met een duister verhaal over een wereld in de riolen van een metropool ergens op onze aarde en met een enorme gastenlijst aan zingende en sprekende karakters, dat trekt me wel. Zonder dat ik er ook maar iets van heb beluisterd, koop ik op 23 mei 2016 deze driedubbelcd. En ik ben onder de indruk. Op die gastenlijst staan namen als die van Arjan Lucassen en Matt Stevens. De muziek is vrij lichte progrock, melodieus, bij vlagen bombastisch, met hier en daar een instrumentale uitspatting van gitaren en toetsen, bij andere vlagen richting de hard rock en ja, soms horen we een donderend koor. Korte en lange instrumentale en vocale stukken worden afgewisseld met korte en lange mono- en dialogen, die samen het verhaal vertellen. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik van het verhaal nog niet heel veel heb begrepen en dat komt doordat ik de plaat sinds ik hem heb niet heel veel heb gedraaid. Drieënhalf uur is nogal een lange ruk. Toch staat er geweldig spul op, constateer ik nu maar weer eens. Deze monsterproductie verdient de aandacht, dus van mij zult u even geen last hebben.
Ik had van die hele Jacco Gardner nog nooit (iets) gehoord, toen ik eind 2018 een recensie las van deze cd. Op 7 januari 2019 zocht ik in een plaatselijke platenwinkel, vond de cd, kocht hem en draaide hem thuis. Mooie, melodieuze, licht elektronische instrumentaaltjes. Ik trek hem vaak uit de kast aan het eind van de avond of begin van de vroege morgen. Ideaal. Wegzweven, tot rust komen, langs me heen laten gaan, onopmerkelijk behang, me mee laten slepen door de melodieën, de onopvallende laagjes zien te ontdekken: ik kan het allemaal als ik de cd opzet. Boven alles beleef ik er plezier aan. En wat die Jacco Gardner verder uitspookt: geen idee, heb verder nog nooit (iets) van die hele Jacco Garner gehoord.
![Jacco Gardner - Rising [Official Audio]](https://i.ytimg.com/vi/CQA-PSfh1dU/0.jpg)
![Jacco Gardner - Langrangian Point [Official Audio]](https://i.ytimg.com/vi/_G3ycMUlqxM/0.jpg)
![Jacco Gardner - Past Navigator [Official Audio]](https://i.ytimg.com/vi/w_o7peH0T3k/0.jpg)
Pierrejean Gaucher is een Frans (jazz)gitarist. Tot 27 juli 2001 is hij mij volslagen onbekend, maar op die dag vind ik deze cd in een kraampje tijdens het Zappafestival in Noordoost-Duitschland. 'Musical kaleidoscope from Zappa's universe, mixing tunes, part of tunes or simply riffs from the following:' staat er op het hoesje en daarna komt een lange lijst van songtitels. Interessant. Ik koop de cd en na een paar dagen kan ik hem thuis beluisteren. Op de plaat staat het betere knip- en plakwerk, zonder dat er knip- en plakwerk aan te pas is gekomen. Inderdaad, Gaucher en zijn (uit vier man bestaande) begeleidingsband (gitaar, sax/fluit, bas, drums) gebruiken allerlei thema's, melodieën en riffs uit het Zappaoeuvre, plakken die ogenschijnlijk willekeurig aan elkaar en improviseren daar moeiteloos overheen. Om het allemaal nog wat extra karakter te geven, horen we af en toe samples van de stem van Zappa zelf. Dit maakt het tot een feest van herkenning en tegelijkertijd klinkt het als nieuw. Gaucher is de man die de arrangementen heeft gemaakt en de bij vlagen gierende gitaar jengelt. De hele boel is live opgenomen in oktober 1997. Deze plaat verscheen in 1998. Tot aan de dag van vandaag trek ik dit album geregeld uit de kast en dan hoor ik 'm met veel plezier. Tegelijkertijd haal ik herinneringen op aan het mooie - toen nog vrij kleine en amateuristische - festival in 2001. Een jaar later, in 2002, speelt Gaucher samen met Christophe Godin (bekend van zijn gitaarfreakband Mörglbl) op hetzelfde Zappafestival semi-akoestische jazzversies van Zappastukken. Heel anders! Dan weet ik: Pierrejean Gaucher, onthouden die naam. Dat doe ik.
Op 26 november 2004 vier ik een Zappafeestje in mijn huis en er is nogal wat internationaal bezoek; allerlei Zappavriendjes uit heel Europa zijn er en een van hen, Ulli 'Der Fisch' uit Hannover, neemt dit plaatje voor mij mee. Phileas Band is een studioalbum uit 2000. Er staat voornamelijk eigen werk op, uitgevoerd door een iets andere band dan op Zappe Zappa. Toch hoor ik de geest van Zappa over het materiaal. En vooruit: één Zappastuk (Sleep Dirt), dan. Wederom zeer onderhoudende jazzrock met de nadruk op de gitaar(synthesizer) van Pierrejean Gaucher, maar we horen ook sax-, trombone- en accordeon(!)solo's. Dank je, Ulli. Mooie plaat.
Ik zie Pierrejean Gaucher en Christophe Godin op 27 juli 2002 spelen op het - dan al grotere - Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Ze vertolken het Zappamateriaal op twee (semi)akoestische gitaren. Ik vind het zó mooi, dat ik later die dag bij Zappo (de dikke Duitsche muziekhandelaar) in de kraam deze cd koop. Zappo heeft 'm op zijn eigen label uitgebracht; hij is een ware ambassadeur van Gaucher's werk. Als ik thuis kom en de plaat hoor, ben ik blij: dit is volgens hetzelfde concept als Zappe Zappa. Thema's, riffs en melodieën uit het rijke oeuvre van Zappa en daaroverheen solo's van Gaucher, maar ook van zijn begeleidingsband (drums, bas, gitaar, piano, sax/fluit). Natuurlijk ook weer de stemsamples van De Meester Zelve, dus alles voelt vertrouwd aan. Toch klinkt dit allemaal zeer avontuurlijk; we zappen heerlijk heen en weer tussen allerlei bekende deunen. Dit keer is het live opgenomen in Keulen op 15 juni 2002, dus hoe Zappo dat voor elkaar heeft gekregen om in een maand tijd een cd te fabriceren. Ik heb wel zo'n vermoeden: in zijn bestelbus maakten de cd-branders overuren. Markante man. Fijne plaat, ook.
Lekker niks van te vinden op YT, dus nog iets van Zappe Zappa:
Een Noorse band. En wat voor een. Timmert al een boel jaren aan de weg. In 2014 komt Demon uit. Ik koop hem niet. Niet dan. Pas op 25 april 2016. Dan wel. Vier stukken. Vier lange stukken. Gedragen, melodieus, dreigend, met de spookachtige stem van Jan Henrik Ohme, de viool van Mikael Kromer (met een / door de o), de gitaar van componist Jan-Arne Vilbo, de toetsen van Thomas Alexander Andersen, de bas van Kristian Olav Torp en de drums van Lars Erik Asp. Dat u het weet. En onthoudt. Morgen geef ik een proefwerk. Ondertussen is dit een prachtplaat.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1762460-1368250329-6181.jpeg.jpg)
We gaan door naar de cd(s) Orphans van Tom Waits, deze Orphans zijn Brawlers, Bawlers of Basterds drie cdtjes met apparte categoriën, waar we beginnen met de brawlers deze zouden bijvoorbeeld op blood money passen alleen dan vaak iets bluesier, het zijn de ruwe diamanten en ook weer geweldige verhalen zoals gevangenen die helemaal blij zijn als er vis wordt geserveerd in het gevang omdat je van de botjes een sleutel kunt maken
Het volgende cdtjes bevat alle overblijvers die gecategoriseerd kunnen worden als Bawlers nummers met een traan laten we zeggen nummers zoals op alice, minder stoempend als op cd 1. En op CD drie vinden we de Bastards die in beide plekken niet terecht kunnen hier vinden we vooral veel spoken word dingen en dingen op rare instrumenten etc. Voor een pakket met overblijvselen is het een geweldige collectie De cd komt in een cd vormig boekje waarin de teksten staan.Hieronder een voorbeeldje van een brawler, bawler en bastard in die volgorde.
Hoe Gazpacho's filmische muziek vol folk en prog live klinkt, is te beluisteren en te bekijken op deze set die in 2015 verschijnt. Ik koop de cd en dvd op 15 december van dat jaar. De plaat opent met stukken van hun eerdere album Tick Tock en daarna is Demon groots aan de beurt. De zweverige, dreigende en bij vlagen ietwat bombastische tonen denderen door de kamer. De huilende stem van Ohme draagt bij aan het beklemmende karakter van de muziek. Ik houd ervan. Op de dvd staat het hele concert, dat is opgenomen op 12 april 2014 in De Boerderij; op de cd slechts een uittreksel (van 79 minuten) ervan. Mooi werk.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3177404-1319664074.jpeg.jpg)
En dan het meest recente album uit 2011 al weer even geleden. Ik heb wederom een versie met een boekje eromheen van dit album "bad as me" en hier sluiten wederom mensen als les claypool, hidalgo en keith aan. Het album heb ik heel eerlijk gezegd niet zoveel gedraaid omdat ik in 2011 toch meer in de vinyl zal en toen ook geen cd-speler had. Was alweer vergeten dat er ook in deze versie 2 cds zitten een bonus cdtje met drie nummers. Al met al degelijk Waits maar niet zoals het boekje beloofd zijn beste werk ooit
maar slecht is het niet. het is wat meer uptempo ofzo dan we van hem gewend zijn.