Draai hier alle platen in je platenkast #21 (starless)

bazbo cd0613: Electric Light Orchestra - A New World Record



Op mijn vinylversie die ik in 1980 kocht, zit een barst in het eerste nummer van plaatkant twee. Toen ik op 5 oktober 2006 de net geremasterde heruitgave van deze elpee uit 1976 kocht en draaide, wachtte ik bij het nummer So Fine op dat moment en dat moment dat de plaat oversloeg kwam niet. Daar klopte geen hout van! Tot op de dag van vandaag kan ik er niet aan wennen. Voor de rest niets dan goeds over deze plaat. De strijkers lijken een prominentere rol te hebben gekregen en Lynne heeft het voor elkaar gekregen om nog pakkender liedjes te schrijven. Dat hij daarbij zijn bewondering voor The Beatles niet voor zich houdt, blijkt uit het refrein van afsluiter Shangri-La: 'Leaving like the Beatles on Hey Jude'. De eerste plaatkant is ijzersterk met opener Tightrope, de hit Telephone Line (de telefoongeluidjes maakt Richard Tandy op zijn analoge synthesizer)en de Rockaria!. Op kant twee staat dan die enorme hit Livin' Thing en Do Ya, dat Jeff Lynne al had geschreven voor The Move (de openingsriff hoor je ook in de liveversie van 10538 Overture op het concertalbum van gisteren). Op de heruitgave staat weer van alles extra: vier instrumentale mixen, een andere vocale mix van Telephone Line en een geheel nieuw nummer dat we nooit eerder hoorden en ik vraag me toch werkelijk af waarom, want Surrender is een zeer aanstekelijke deun. Na een - in mijn oren - iets minder album Face The Music is dit een zeer sterke plaat.

bazbo cd0614: Electric Light Orchestra - Out Of The Blue



Eind 1976 moet Jeff Lynne aan de bak om nieuwe nummers te schrijven. Het lukt niet. Ten einde raad huurt hij een huis in de Zwitserse Alpen en zowaar, als op een morgen de zon doorbreekt, krijgt hij het idee voor een lied. Een paar dagen later heeft hij zeventien nieuwe liedjes klaar en niet veel later beginnen de opnames voor dit album Out Of The Blue, dat uiteindelijk in 1977 verschijnt. Dat eerste lied dat hij schrijft is natuurlijk Mr. Blue Sky en het is dat lied dat ik in 1978 bij Toppop in een clipje zie waardoor ik later (in 1979) deze elpee ga kopen. Ik was veertien en enorm onder de indruk van de plaat. Nu is het ook een zeer sterke verzameling prachtsongs. Vooral de derde plaatkant (het Concerto For A Rainy Day) vond ik destijds het beste ooit. Maar er staat meer prachtigs op. Er zijn veel hits te vinden (Turn To Stone, Sweet Talkin' Woman). Wat mij opvalt is hoe belangrijk de rol van toetsenist Richard Tandy is geworden. Zijn piano, synthesizers, vocoder en elektronische geluidjes hoor je overal bovenuit. Live bleek de band inmiddels een sensatie: het ronde podium bevond zich midden in de zaal en had de vorm van een enorme vliegende schotel, zoals die ook op de hoes van de plaat is te zien. De dubbelelpee bevatte destijds een poster en een bouwplaat van de vliegende schotel. Kortom: prachtplaat. Dat vind ik niet alleen; nee, veel fans zien dit album als het hoogtepunt in het ELOoeuvre. Over hoogtepunten gesproken: in mijn eerste half jaar op FOK! plaatste ik deze muziekcolumn. Toen er in 2007 een remaster van de dubbelelpee op cd ging verschijnen, was ik er als de kippen bij. Ik kocht een digibook in beperkte oplage (met daarin weer de bouwplaat van de vliegende schotel!) op 12 februari 2007, maar de cd zit zo strak in het hoesje dat hij beschadigde en bijna niet meer af te spelen is, zodat ik mijzelf op 15 juni 2007 genoodzaakt zag een gewone versie in een doosje aan te schaffen. Ook op deze heruitgave wat extra's, maar die zijn niet nodig: op het reguliere album staat genoeg moois.







[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 26-11-2020 05:58:00 ]

bazbo cd0615: Jon Anderson - Song Of Seven



'Maar die had je al!' hoor ik je roepen. Klopt. En ik draaide hem bij het begin van de cd-verzameling in maart of april al. (Zie daar.) Vandaag verschijnt een nieuwe remaster van dit album uit 1980 en die wist ik gisteren al in een plaatselijke platenwinkel te bemachtigen. Alles klinkt nog net weer een tikkie helderder en frisser. Als extra zijn er twee singleversies toegevoegd, maar die vind ik zelf wat overbodig. Redelijk poppy plaat met fijn in het gehoor liggende songs van meneer/mevrouw Anderson (die toen net samen met Rick Wakeman uit Yes was gestapt). Veel grootheden die hem helpen: Clem Clempson, John Giblin, Ronny Leahy, Chris Rainbow, van wie velen er met hem in 1980 gingen toeren in The New Life Band. Leuk werk en de titelsong blijft toch grandioos.

bazbo cd0616: Electric Light Orchestra - Discovery



In het voorjaar van 1979 - ik ben veertien - heeft de achterbuurjongen deze elpee en we luisteren hem op zijn slaapkamer. Ik vind hem mooi, het is de band van Mr. Blue Sky dat ik ooit nog eens wil hebben. Geld voor de hele elpee heb ik niet; ik koop de single Don't Bring Me Down en de achterbuurjongen zet de hele elpee op een cassettebandje. In november van dat jaar koop ik mijn eerste ELOelpee en pas halverwege 1980 schaf ik zelf Discovery aan. In 2001 verschijnt een remaster en die koop ik pas op 29 oktober 2011! Het klinkt allemaal lekker lekker lekker. Wel valt me op dat de strijkers een veel minder prominente rol hebben; de nadruk ligt op de songs en de 'discoachtige' drumdreun. Hits zijn er ook: Shine A Little Love, Confusion, The Diary Of Horace Wimp en de al eerder genoemde stamper Don't Bring Me Down. Ik heb ook ergens een videoversie van de plaat (op bluray) en daarop playbackt de groep - inclusief de strijkers - alle nummers. Extraatjes op de cd zijn er ook: twee nietszeggende fragmenten van stukken op de elpee en een nooit eerder uitgebracht nummer dat bij beluistering duidelijk maakt waarom het nooit eerder is uitgebracht.

bazbo cd0617: Electric Light Orchestra - Time



Toen deze elpee in 1981 verscheen, kocht ik hem gelijk en ik was enorm onder de indruk. Dertien puntige songs over tijd- en ruimtereizen. Wat ik jammer vond, was dat op de hoes alleen nog maar Jeff Lynne, Richard Tandy, Bev Bevan en Kelly Groucutt afgebeeld stonden. De strijkers waren er niet meer bij, al staat violin Mik Kaminsky nog wel ergens genoemd. Voor de rest komen de strings allemaal uit de elektronische trukendoos. Ik heb de plaat helemaal grijs gedraaid en was blij dat ik op 5 oktober 2006 de mooie remaster uit 2001 te pakken kreeg. Alles klinkt nog even wat lekkerder, want de productie zat erg vol met bliepjes, piepjes, radiostemmetjes en ander geluidjes. Nu prikken die overal goed doorheen; het geluidspalet is prima. Hitsingles waren er ook weer, waaronder Here Is The News. De VPRO heeft jarenlang de opening van dit nummer gebruikt als tussendoorjingle op televisie. Op deze heruitgave drie nooit eerder verschenen stukken die B-kantje waren van de twee singles of (terecht) op de plank waren blijven liggen. Leuke plaat nog steeds!

bazbo cd0618: Electric Light Orchestra - Secret Messages



Het is 1983. In het nieuws zijn de afgelopen tijd allerlei berichten verschenen over muziekgroepen die duivelse boodschappen in hun muziek verstopten. Je kunt ze horen als je de plaat achterstevoren draait. Het titelnummer van het album Secret Messages uit dat jaar gaat onder andere over dit soort kul. (Ha! Frank Zappa bracht in die tijd ook gelijk allerlei nummers uit die bijna helemaal achterstevoren waren opgenomen en als je het dan de goede kant op terug beluisterde, dan hoorde je 'You're an asshole' of dergelijke.) Verder staan er weer prettig in het gehoor liggende liederen op de plaat, ietwat overgeproduceerd op de bekende JeffLynnewijze. Het is zeker niet slecht, maar de verrassing is er wel wat van af. Het is gewoon meer van hetzelfde. Ik vond dat in 1983 ook al. Toch beluister ik deze remaster uit 2001 (die ik pas vond op 21 april 2018) met plezier terug. De drie extraatjes zijn aardig maar meer ook niet. Op deze plaat bijna helemaal geen echte strijkinstrumenten meer; de orkestraties van Louis Clarke zijn nog slechts in drie nummerkes te horen.

bazbo cd0619: Electric Light Orchestra - Balance Of Power



Eerlijk: toen deze elpee in 1986 uit kwam, kocht ik hem niet. Ik wachtte wel tot hij goedkoop werd, mijn muziekinteresse had zich verlegd naar allerlei andere bands, prog, jazzrock, enzovoorts en ik draaide ELO niet zo heel veel meer, af en toe en dan had ik voldoende aan de elf platen die ik had. Er waren singles van de elpee en zelfs die had ik nooit gehoord. Pas in 2007, toen er een remaster op cd verscheen, kocht ik 'm. Dat was op 26 februari van dat jaar. Ook eerlijk: het is helemaal geen onaardige plaat, al vind ik dat het met het oude ELO niet zo veel meer te maken heeft. De band is geslonken tot een trio (Lynne, Tandy, Bevan) en maakt nu elektronische popliedjes. Zelfs de drums lijken uit de computer te komen en dat past natuurlijk wel bij de jaren tachtig. De stem en de productie is ontegenzeglijk meneer Lynne. Op de remaster maar liefst zes bonusstukken: alternatieve mixen, single-B-kantjes en een niet eens verkeerd niet eerder verschenen lied. Als Lynne in 1986 zijn plaat bij de maatschappij heeft ingeleverd zegt hij: 'Dit was het.' Hij heeft alles gedaan met de band wat hij wilde en scoorde er prima mee, maar hij wil iets anders gaan doen. Lang blijft het dan stil rondom de band, zelf blijft hij niet stil zitten. Hij gaat samenwerken met Dave Edmunds, George Harrison, Randy Newman, Roy Orbison en noem ze allemaal maar op.






[ Bericht 9% gewijzigd door bazbo op 27-11-2020 21:02:29 ]

bazbo cd0620: Electric Light Orchestra - Flashback



Na Balance Of Power is het zestien jaar stil rond ELO, behalve dan dat er in die periode zo ongeveer 12.354 verzamelplaten uitkomen. In 2000 verschijnt dan deze box met drie plaatjes. Als ik 19 december van dat jaar in de plaatselijke platenwinkel de doos in mijn handen heb en zie wat er zoal op staat, koop ik hem gelijk. Het is een mooi overzicht van de carrière 1971-1986, redelijk chronologisch geordend en aangevuld met enkele stukken die Lynne ooit eens begonnen was en pas in 2000 afgemaakt heeft. Thuis lees ik het boekwerk erbij en daarin staat dat Lynne op dat moment bezig is een nieuwe ELOplaat te maken. Dat belooft wat. Met de aanschaf van deze doos meen ik dat ik het mooiste van de band wel in huis heb, maar als in de jaren daarop de remasters verschijnen, ga ik toch voor de bijl en ik koop ze allemaal (zie de vorige twaalf platen). Sindsdien komt deze box niet zo vaak meer uit de kast, maar nu ik 'm weer draai valt me op wat een geweldig oeuvre het toch is en vooral de stukken die Jeff Lynne opnieuw heeft opgenomen zijn een leuke verrassing. Hoogtepunt wat dat betreft: Xanadu (in 1980 gezongen door Olijfje Newton-John als onderdeel van de gelijknamige flopfilm, de enige elpee die ik nooit op cd heb gekocht) en een lollige versie van Grieg's pianoconcert. En oja: alle hits en krakers staan hierop.

bazbo cd0621: Electric Light Orchestra - Zoom



En verdomd, eind 2001 verschijnt daadwerkelijk een nieuw album van Electric Light Orchestra. Bij het samenstellen van de verzameldoos Flashback kreeg Jeff Lynne er weer zin in. Als je de credits leest, zie je dat hij het grotendeels is die de band vormt (hij bespeelt zelfs het merendeel van de drumpartijen), al krijgt hij wel hulp van Richard Tandy op toetsen, ene George Harrison en ene Ringo Starr. Veel is er niet veranderd: nog altijd zijn er de pakkende songs en de uit duizenden herkenbare productie. Een hit was er ook (Alright). De band gaat zelfs op (kleine) toernee met Lynne en Tandy als enige oerbandleden. Plaat kreeg destijds hoge waarderingen in de kritieken. Ik kocht 'm op 19 februari 2002.

bazbo cd0622: Electric Light Orchestra - Live



Jeff Lynne sleept op veler verzoek zijn Zoom-band mee op een toertje en ergens in 2001 neemt hij een concert op in de CBS Television City in Los Angeles. De opnames komen pas in 2013 uit op deze cd en die koop ik op 15 mei van dat jaar. Drie kwartier lang krijgen we alle grote hits. Qua geluid voegt het eigenlijk niet zo heel veel toe aan wat we al hebben, want het merendeel klinkt bijna net zo als op de studioplaten. Dan zouden de twee bonusnummers interessant moeten zijn. Out Of Luck en Cold Feet zijn outtakes van het album Zoom en niet voor niets. Geinige hebbenplaat voor de liefhebber.

bazbo cd0623: Jeff Lynne's ELO - Alone In The Universe



In 2014 speelt Jeff Lynne het Hyde Park in Londen plat, onder de naam Jeff Lynne's ELO. Na Zoom uit 2001 is het wederom dertien jaar stil geweest, behalve dan dat er nog weer 12.354 verzamelplaten zijn verschenen. Tijdens het concert speelt Richard Tandy op toetsen nog mee. Lynne krijgt de smaak weer te pakken en in 2015 komt hij met Alone In The Universe. Het Electric Light Orchestra is kennelijk niet meer. Ik vermoed dat het te maken heeft met de ingewikkelde relatie die Lynne dan al twintig jaar heeft met oud-collega Bev Bevan, die de wereld rondtoert met een band die Electric Light Orchestra II heet. De songs op het nieuwe album zijn als vanouds: pakkend Beatlesesque en onmiskenbaar Lynne. Dit keer heeft hij zelf echt alles ingespeeld en gezongen, slechts in twee liedjes vormt zijn dochter Laura een achtergrondkoortje. When I Was A Boy is zowaar een hitje. Op 18 november 2015 kocht ik de 'Deluxe Edition'. Het deluxe zit hem in het kartonnen hoesje, dat zo'n 3D-kinderkaart van vroeger lijkt. Met de twee bonusnummers erbij klokt de plaat wel zevenendertig minuten. Toch een fijn plaatje weer.

bazbo cd0624: Jeff Lynne's ELO - Wembley Or Bust



Tja en dan moet Lynne natuurlijk op toernee. Hij sleept een enorm circus met zich mee aan podium, decor, licht- en geluidsinstallatie. Het past alleen maar in stadions. De band achter hem is ook niet klein; er staat een man of dertien op het podium, waaronder Mike Stevens, Milton McDonald en Lee Pomeroy (Headspace, Wakeman ea). Opvallend is dat Stevens alle arrangementen voor de band heeft gedaan en veel podiumaandacht opeist. De setlijst bestaat uit bijna twee uur hits. Van de laatste plaat horen we alleen When I Was A Boy en verder springt Handle With Care, de hit van The Travelling Willbury's eruit. Ook leuk dat All Over The World en het titelnummer van Xanadu van de partij zijn. In 2018 verschijnt een registratie van het concert in Wembley en sinds 22 december van dat jaar heb ik een (Australische) versie met twee cd's en de concertfilm op een bluray. Feestje van herkenning. Het klinkt allemaal veel te goed en gelikt en dat is helemaal niet erg.

bazbo cd0625: Jeff Lynne's ELO - From Out Of Nowhere



En dan verschijnt, compleet out of the blue, in 2019 dit nieuwe album. Tien nieuwe liedjes in de bekende stijl, opnieuw geheel zonder strijkers. De enige die mag helpen is Richard Tandy op piano in één enkel lied (All My Love). Voor de rest doet Lynne weer alles zelf, studiobeest als hij is. Als ik op 11 november 2019 in een plaatselijke platenwinkel het album wil kopen, heb ik de keus tussen een gewone editie en een deluxe. Het deluxe blijkt hem te zitten in een kartonnen hoesje in plaats van een stevig doosje en in een prijsverschil van meerdere euro's. Dan maar het gewone doosje, hè. Met krap tweeëndertig minuten voelt het ook niet als deluxe. Toch een onderhoudend plaatje weer.

bazbo cd0626: Keith Emerson - Honky



In 1979 neemt Keith Emerson een tijdje rust. Hij heeft dan dik acht jaar een turbulent leven geleid in zijn band Emerson Lake & Palmer. Daarvoor werkte hij vier jaar keihard aan naam en faam met The Nice. Hij heeft een huis op de Bahama's en daar is hij vooral bezig met duiken, waterskiën en ander avontuurlijks. Toch begint het muziek maken weer te kriebelen. Eerst verschijnt in 1980 de filmmuziek voor Inferno (die komt zo; ik zit hier niet chronologisch, merk ik nu) en in 1981 komt dan de eerste echte soloplaat van hem uit: Honky. Het is een vrij onsamenhangende verzameling stukken in allerlei stijlen. Het opent met een korte suite Hello Sailor, die zowel Bach als prog verkent. Dat loopt dan over in Salt Cay, zo'n typisch Emersonstuk. Het was een single en er is zelfs een heuse clip van. Green Ice is een feestnummer in mal tempo en daarmee is de eerste plaatkant alweer voorbij. Op kant B maakt hij het nog wat bonter. Eerst de jazzklassieker Big Horn Breakdown en dan de honkytonker Yancey Special. Vervolgens komt dan nog een Amerikaans shownummerachtig Rum-A-Ting en de plaat sluit af met een gospel. Een allegaartje, ik zei het al. Emerson was op z'n best als hij een songschrijfmaatje naast zich had. Instrumentaal gezien is het klankpalet even breed: behalve de blazers in de jazzy stukken krijgt hij hulp van bas, drums en gitaar op de meer rocky eerste plaatkant. Toch vind ik het allemaal erg vermakelijk. Ik kocht dit album in 1983 op vinyl en was blij toen er in 2005 een mooie remaster van verscheen en ik kocht een exemplaar ervan op 2 januari 2006. Er staat een bonusnummer tussen de tracklijst geplaatst: Chickcharnie blijkt een instrumentale versie te zijn van het nummer Nighthawkin', oorspronkelijk afkomstig van de filmscore voor Nighthawks (waarover later iets meer), nogal overbodig, maar het pianogepingel in de solo blijft lekker.

bazbo cd0627: Keith Emerson - Inferno - The Complete Original Motion Picture Soundtrack Recording



Het eerste solowerk van Keith Emerson is te horen in 1980 in de film Inferno van de Italiaanse regisseur Dario Argento. Ik heb me nooit zo verdiept in de horrorfilms van deze man, maar ze schijnen nogal cultstatus te hebben verworven. Eind 1983 vond ik de soundtrack van de film op elpee en toen ik hem 's avonds laat voor het eerst draaide in mijn donkere studentenkamer, toen brak het klamme zweet mij uit. We horen voornamelijk Emerson op de piano, begeleid door een orkest. Verbluffend hoe beeldend muziek kan zijn; je hóórt wanneer iemand iets afgrijselijks overkomt. Ik heb de hele film nooit gezien, maar kan wel wat bedenken. In 1997 verscheen er een Italiaanse remaster op cd en die heb ik sinds 25 februari 1998. Aan het eind is er nog wat extra's: een suite van muziekfragmenten die Emerson voor de film maakte maar de plaat destijds niet haalden; sommige stukjes zijn wel, anderen niet in de film te horen. Blijft geweldig, dit.

bazbo cd0628: Keith Emerson - The Christmas Album



Op 25 juli 1997 ligt er in de plaatselijke platenwinkel een bestelling voor me klaar. Het is deze cd, een heruitgave uit 1995 van de plaat die oorspronkelijk al in 1988 verscheen. Emerson gaat helemaal elektronisch los op klassieke kerstliederen en Troika van Prokoffief en maakt zelf nog wat instrumentale stukken in de warmwinterse stijl. Ideaal om eens per jaar uit de kast te halen. Ik heb het verkeerd uitgemikt.

bazbo cd0628: Keith Emerson - The Christmas Album



Op 17 december (beter uitgemikt) 2012 vind ik ergens in een plaatselijke platenwinkel een nieuw verschenen remaster van dezelfde plaat. Er staat een extra stuk op en dan moet ik - Emersonfanaat als ik ben - hem hebben, hè. Captain Starship Christmas heeft een kinderkoortje en uncredited Ian Paice en Gary Moore.





[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 01-12-2020 08:00:49 ]

bazbo cd0630: Keith Emerson - Best Revenge



Emerson componeert ook de soundtrack voor de film Best Revenge. De elpee verschijnt in 1982 (ik weet het, ik maak hier even een zooi van de chronologie) en in 1990 komt er een (Japanse) cdversie. Die heb ik sinds 20 april 1991 in huis. De eerste plaatkant opent met de mooie pianosolo Dream Runner, daarna volgen enkele instrumentaaltjes plus het door Levon Helm gezongen Straight Between The Eyes. Echt interessant is het op de tweede plaatkant; daar staat de lange Orchestral Suite To Best Revenge. Indrukwekkend. Maar alle moois is niet te vinden op YT. Voor de rest is er niets aan de hand.





[ Bericht 14% gewijzigd door bazbo op 30-11-2020 09:36:50 ]

bazbo cd0631: Keith Emerson - Changing States



Dit album verschijnt in 1995, maar er staan opnames op van enkele jaren daarvoor. Zo zijn enkele stukken in 1993 al verschenen op de comebackplaat Black Moon van Emerson Lake & Palmer. Another Frontier werd op dat ELP-album Changing States (en vreemd genoeg de titel van deze soloplaat), de pianosolo Ballade werd Close To Home en Montagues And Capulets veranderde in Romeo And Juliet (Prokoffief). Verder staan er twee rocksongs op (The Band Keeps Playing zelfs in twee uitvoeringen), The Church (van de soundtrack voor La Chiesa), een jazzy trioversie van Gershwins Summertime en wat mij betreft is het hoogtepunt de orkestrale versie van ELP-klassieker Abaddon's Bolero (oorspronkelijk uit 1972, destijds vertolkt met 12.354 moogsynthesizeroverdubs). Leuke, onderhoudende plaat die ik kocht op 23 maart 1996.

bazbo cd0632: Keith Emerson - Emerson Plays Emerson



Kijk, zó hoor ik meneer Emerson het liefst. In 2002 verschijnt deze soloplaat, waarop Emerson voornamelijk te horen is op piano, merendeels in z'n uppie, af en toe begeleid door bas en drums. Van kleine schilderijtjes tot uitgebreide composities, nieuw werk en nieuw opgenomen oud werk, veelal eigen composities maar ook enkele uitvoeringen van klassieke werken. Na opener Vagrant is het gelijk raak met Creole Dance, de bewerking van een onmogelijk stuk van Alberto Ginastera dat Emerson al tijden tijdens concerten speelt. Er komt van alles voorbij: jazzy, klassiek, filmmuziekjes, bluesy, opzwepend en verstild. De laatste twee stukken zijn opmerkelijk: de (televisie)opname uit 1976 van Honky Tonk Train Blues (samen met Emerson's held Oscar Peterson) en een medley van drie liedjes, uitgevoerd in de woonkamer van zijn ouders toen Emerson veertien jaar jong was. Ik kocht de plaat op 29 mei 2002 toen hij net uit was gekomen en douw hem nog geregeld in de speler. Prachtplaat. Bij vlagen kippenvel, bij andere vlagen tranen in de ogen.

bazbo cd0633: Keith Emerson - Keith Emerson At The Movies



De muziek die Emerson maakte voor verschillende films vormen een belangrijk deel in zijn oeuvre. Misschien heeft hij zijn beste werk wel geschreven voor films. Je kunt ook zeggen dat eigenlijk al zijn werk een filmisch/beeldend karakter heeft. Ook met ELP vertelde hij verhalen, maar daarover later (veel) meer. Terug naar de filmmuziek. In 2005 verscheen dit boxje met drie cd's, waarop zo ongeveer al zijn beschikbare filmscores staan. Op het eerste plaatje de muziek voor Amerikaanse films. Allereerst de soundtrack voor Nighthawks, de film met Sylvester Stallone en Rutger Hauer. Ik vind de muziek spannend, zeer passend bij zo'n typische Amerikaanse film en ook zonder beelden overeind blijvend, maar voor wat betreft dat laatste schijn ik zo ongeveer de enige op aarde te zijn. De andere soundtrack op deze plaat is Best Revenge en die hebben hiervoor al gehoord. Het tweede plaatje behandelt de scores voor Italiaanse films en begint met Inferno, zoals gezegd bloedspannend en adembenemend. Dan volgt muziek uit La Chiesa en Murderock, eveneens treffend maar minder eng dan Inferno en typisch jaren tachtig. Op het derde plaatje dan de Japanse soundtracks. In 1983 schreef Emerson de muziek bij Harmageddon en in de jaren negentig Godzilla: Final Wars. Veel drumcomputergestuurd, vluchtig en minder pakkend. Dit mooie overzicht van 's mans filmmuziek kocht ik op 29 december 2005. Inferno en Nighthawks had ik op vinyl, Inferno en Best Revenge op cd. Nu staat alle filmmuziek bij elkaar, compleet met werk dat voorheen zeer moeilijk of niet meer verkrijgbaar was.

bazbo 0634: Keith Emerson - Hammer It Out - The Anthology



Ook in 2005 komt deze dubbelcd met een overzicht van de gehele carrière van Emerson tot dan toe. Redelijk chronologisch ook nog, dus dat is prettig. En er staat spul op dat nog niet eerder was verschenen, dus voor mij zeer aantrekkelijk en ik koop 'm op 14 januari 2006. Het begint met twee stukjes uit het medley van oude liedjes dat Keith opnam in de woonkamer van zijn ouders toen hij veertien jaar jong was. Daarna iets van de band waarin hij speelde toen hij voor het eerst professioneel ging en waarin hij Lee Jackson ontmoette: The T-Bones (met Chris Barber). Met Jackson formeerde hij The Nice (zie daar, tot over anderhalf of twee jaar of zo) en daar horen we (slechts) drie stukken van. In ieder geval wel het roemruchte America, op dat moment het langste singlenummer ooit. Dan is het de beurt aan de band Emerson Lake & Palmer. De samenstellers van het album hebben gekozen voor de stukken waarin Emerson solo speelt. (Bijvoorbeeld: van het driedelige The Endless Enigma staat alleen het korte middendeel Fugue erop en van het lange live Take A Pebble uit 1974 alleen de piano improvisatie, plus je hoort de honkytonkstukken van Works 2). Allemaal leuk, maar het klinkt (voor de kenner) allemaal uit z'n verband gerukt en het geeft geen goed beeld van de band. Wel hoor je hoe grandioos zijn techniek is, maar ik vind het een manco in het overzicht. Plaatje twee begint met solowerk uit de jaren tachtig: veel filmmuziek die ik al had. Er is (met ieder een enkel stuk) aandacht voor de bands Emerson Lake & Powell en 3. Van de ELP-reünie in de jaren negentig blijft ook slechts een enkel nummer over. Daarna nog wat van Emerson Plays Emerson en een stuk van The Keith Emerson Band featuring Marc Bonilla. Het moge duidelijk zijn: deze verzamelaar laat in ieder geval horen wat de man aan muziektechniek in huis huis had, maar compositorisch komt hij niet goed uit de verf. Zijn werk in zijn eentje vind ik erg mooi, maar het allerbeste maakte hij toch echt samen met anderen: The Nice's Five Bridges Suite en ELP's Tarkus of Karn Evil 9. Beetje gemiste kans. De vroege opnames (The T-Bones en The Nice's versie van Zappa's Lumpy Gravy) zijn wel een feest.










[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 02-12-2020 09:17:49 ]

quote:

Op woensdag 2 december 2020 08:44 schreef Bosbeetle het volgende:
BBCD276

[ afbeelding ]

het album van de legendarische concertfilm (die ik nog nooit gezien heb) door Talking Heads waarbij er steeds weer extra muzikanten het podium op komen. En tegelijk een soort van best off van de band Heel fijn cdtje met allemaal hits van deze band.

Leuk hij staat ook helemaal op youtube

Talking Heads - Stop Making Sense (1984) [1080p]

Nooit gezien? Ik zou je post moeten rapporteren, vlegel!
Doen, hoor! Klassiekert.

bazbo cd0635: Keith Emerson - Off The Shelf



Nog geen jaar later komt er nog een verzamelaar uit. Dit keer zijn het opnames die op de plank zijn blijven liggen, vandaar de titel (goh). Ik koop het plaatje bij het verschijnen op 29 mei 2006. Er staat veel spul op dat ik al heb (de orkestrale Abaddon's Bolero, bijvoorbeeld); er is ook wat dubbelling met voorgaande verzamelaar. Daarnaast toch weer een paar unieke pareltjes: een studio-opname van een deel van Pictures At An Exhibition uit de jaren tachtig, nog meer werk uit de jaren tachtig met The London Jazz Orchestra en Jon Hiseman, een nummer uit 1984 met Ainsley Dunbar, plus twee stukken uit 1989 met Ron Aspery op saxofoon. Ook grappig is een latere versie van America met Ian Wallace op drums en Pat Travers op gitaar en een niet zo heel indrukwekkende versie van Ian Dury's Sex And Drugs And Rock And Roll met Pat Travers, en Cozy Powell. Leuk hebbeding!

bazbo cd0636: Keith Emerson Band featuring Marc Bonilla - Keith Emerson Band featuring Marc Bonilla



Jaaaaa! In 2008 verschijnt er dan eindelijk weer nieuw materiaal van Keith. En wat voor. Hij heeft een nieuwe band om zich heen, waarin de rol van gitarist/songsmid/zangert Marc Bonilla niet te onderschatten is. Zijn inbreng doet het vuur bij Emerson weer oplaaien en het resultaat is een prachtige, krachtige en indrukwekkende plaat die bij vlagen herinnert aan de hoogtijdagen van Emerson Lake & Palmer. Het toetsenwerk spettert in ieder geval als vanouds en de kwaliteit van de composities is hoog. Echt een lekker progalbum. Het lange, vijftiendelige stuk The House Of Ocean Born Mary beslaat het grootste deel van de plaat en er staan werkelijk geweldige stukjes tussen. De eerste drie stukjes die de suite openen en de afsluiter zijn spectaculair; Prelude To A Hope is het prachtige pianorustpuntje. Aan het eind van de plaat nog vier losse stukken. Daarvan is niet alles even sterk, maar ach stond er niet op ieder ELP-album een wat minder nummertje? Hoge, zo niet zeer hoge ogen gooit Malambo. Emerson kan zijn favoriete componist Alberto Ginastera maar niet loslaten; uit diens Estancia-suite heeft hij Malambo gehaald en bewerkt voor zijn rockband en hoe! Zeer goed album van mijn held. Ik moet biij het verschijnen van dit album zo zeer verpletterd zijn, dat ik helemaal heb vergeten om te noteren wanneer in 2008 ik het precies heb gekocht, maar aangezien dat op 19 september 2008 wast kan het niet heel veel later zijn geweest. Ik heb trouwens een Limited Edition met een bonus-dvd, waarop een zesdelige documentaire over het maken van de plaat staat, plus vier stukken live opgenomen onder de titel Live From Hungary. Mooi, mooi.

bazbo cd0637: Keith Emerson, Glenn Hughes & Marc Bonilla - Boys Club - Live from California



En dan ligt op 23 maart 2009 opeens deze in de plaatselijke platenwinkel. Ik neem hem gelijk mee. Elf jaar ervoor, ergens in 1998, doet Emerson een serie concerten samen met Glenn Hughes en Marc Bonilla, plus een band in wisselende samenstelling met daarin Mike Wallace (g), Ed Roth (k), Bob Birch en Mick Mahan (b) en op drums Joe Travers (later drummer bij Mike Keneally, Dweezil Zappa en Zappa Plays Zappa, plus de Vaultmeister van het Zappa familiebedrijf ZFT). De setlijst is op z'n minst interessant te noemen: er zijn instrumentale stukken waarin gitarist Bonilla en mijn toetsenheld Emerson tekeer kunnen gaan en er zijn rocknummers waarin we horen wat een strot Hunghes toch heeft. Drie 'klassieke' ELP-stukken: Hoedown, Nutrocker en het enorme Tarkus, die allen goed uit de verf komen. De cover van A Whiter Shade Of Pale moet je smaak zijn (oordeelt u zelf). Zeer onderhoudende plaat die ik nog geregeld in de speler kwak.

bazbo cd0638: Keith Emerson Band featuring Marc Bonilla - Moscow



In augustus 2008 speelt Emerson met zijn band in Moskou. Opnames daarvan verschijnen pas in 2011 en op 4 maart van dat jaar koop ik de dubbelcd met de registratie. Er is ook een dvd, maar die heb ik (nog) niet. Op de setlijst staan natuurlijk vooral ELP-klassiekers, maar ook een lang uittreksel van de grote suite van de recente plaat uit 2008. Het concert opent bijna provocerend met Karn Evil 9 - 1st Impression Part 2 en daarna volgt een wat rommelige rockversie van het derde deel uit zijn pianoconcert. Van de recente studioplaat horen we niet veel later Malambo (de bewerking van het stuk van Ginastera) en natuurlijk moet Lucky Man van de partij zijn. Ha, dat was een akoestisch kampvuurliedje van Greg Lake, maar het was de Moogsolo aan het eind die het niemendalletje legendarisch maakte. Die solo breidt Emerson hier wat meer uit. Het tweede plaatje begint bijna monsterlijk goed met The Barbarian van het eerste ELP-album. En dan volgt Tarkus, het stuk waar Emerson zelf het meest trots op is. Instrumentaal is het zeer sterk, de zang van Bonilla vind ik wat minder en de lange drumsolo had er van mij niet in gehoeven. Nutrocker sluit het concert af. Een krachtig optreden, vind ik. Zeker als je bedenkt dat Emerson dan al jaren kampt met problemen in zijn rechterarm, waardoor hij zijn ringvinger en pink niet goed kan gebruiken. Daar hoor je echter helemaal niets van. Emersons toetsenwerk zit als vanouds vol vuur. Zelf keek ik erg uit naar het concert dat hij op 27 juli 2009 in Nederland ging geven; ik heb kaarten weten te bemachtigen. Helaas, het lot beschikt anders. Emerson wordt getroffen door een poliep in zijn dikke darm en na een operatie ontstaat er een inwendige bloeding die hem op de rand van de dood brengt. Gelukkig overleeft hij het uiteindelijk, maar de serie concerten in 2011 moet hij afzeggen. Barst.

bazbo cd0639: Keith Emerson, Marc Bonilla, Terje Mikkelsen & The Münchner Rundfunkorkester - Three Fates



Dit project moet toch wel de natte droom van Keith Emerson zijn geweest. Nieuw en oud materiaal is te vinden op deze bijzondere samenwerking. The Keith Emerson Band krijgt volop ondersteuning van een enorm orkest. De orkestraties van dirigent Terje Mikkelsen maken in enkele gevallen of ik compleet nieuwe composities hoor. Zo is bijvoorbeeld The Endless Enigma (van het ELPalbum Trilogy uit 1972) lekker breeduit majestueus. De orkestrale versie van Abaddon's Bolero kennen we natuurlijk al, maar altijd fijn om weer te horen. Malambo is er ook weer en ook hier is het orkest een welkome aanvulling. Fanfare For The Common Man valt dan misschien een beetje tegen: het begint met het 'origineel' van Aaron Copland en daarna volgt een 'bandversie', die niet zo heel veel toevoegt (in tegenstelling tot de ELPversie van Works 1 uit 1977). De nieuwe stukken zijn een verrassende afwisseling. After All Of This is zo'n wonderschone Emersonmelodie en met Walking Distance heeft Bonilla een prachtig klankschilderijtje gemaakt. Maar de absolute toppert is - hoe kan het ook anders - Tarkus. Door het orkest klinkt het alsof dit werk een nieuw leven is ingeblazen en dat het geeneens nodig. Als ik het hoor, begrijp ik nóg meer waarom Emerson het zelf zag als een van zijn beste composities. De plaat verschijnt in 2012 en ik koop hem op 13 november van dat jaar.

bazbo cd0640: The Keith Emerson Trio - The Keith Emerson Trio



Een trio? Nieuw werk? Als begin 2016 het bericht komt dat dit gaat verschijnen, is mijn nieuwsgierigheid weer gewekt. Ha, het 'nieuwe' werk bestaat uit opnames uit 1963! In de huiskamer van zijn ouders in Worthing neemt de achttienjarige Keith zes nummers op, samen met twee muziekvrienden op bas en drums. Bij een lokaal bedrijfje laten ze drie acetate platen persen (voor iedere muzikant een). In 2015 duikt er plots een op en Keith weet hem weer te bemachtigen. Niet eens heel ontevreden over wat erop te horen is, laat hij het uitbrengen. Zeven jazzstukken, waaronder twee composities van Keith zelf. Echt spectaculair is het niet, maar al wel horen we die specifieke Emersonloopjes in de kinderschoenen en daarom is het een interessante aanwinst in het oeuvre. De nog geen vijfentwintig minuten durende opnames komen uit op vinyl en cd. Ik koop de cd op 8 maart 2016. Drie dagen later, 11 maart van dat jaar, lees ik 's morgens vroeg de zaterdagkrant en mijn oog valt op een klein artikeltje. Ik schrik. Mijn grote held Keith Emerson, de laatste jaren geplaagd door depressies en zelftwijfel (of hij ooit nog weer op zijn oude niveau zal kunnen spelen) heeft met een geweer een eind gemaakt aan zijn leven.

quote:

Op zaterdag 5 december 2020 16:14 schreef Bosbeetle het volgende:
De woonkamer van mijn bovenbuur is afgflikt en ik heb vanochtend mijn LPs uit mijn huis gehaald om ze te behoeden van waterschade

Mijn cd's staan er nog onder een zeiltje ik hoop dat mijn plafond er niet uit donderd.

Jeumpie.
Het beste, man!

bazbo cd0641: Emerson Lake & Palmer - Emerson Lake & Palmer



Het moet ergens in december 1969 zijn als er een serie concerten plaats vindt in de legendarische Fillmore East in de VS. De ene band die er speelt is het Britse King Crimson en de andere is het eveneens Britse The Nice. Beide bands staan op het punt van stoppen. De bassist van King Crimson en de toetsenist van The Nice spreken elkaar in de coulissen, ze jammen wat in de kleedkamer en ze blijken het goed met elkaar te kunnen vinden en ongeveer dezelfde muzieksmaak te hebben. Ze spreken af dat als de tour voorbij is en ze zijn weer in Engeland terug, dat ze dan met elkaar gaan samenwerken. Greg Lake en Keith Emerson beginnen een nieuwe band en kapen het jonge drummertje van Atomic Rooster weg. Gedrieën repeteren ze zich suf. Zo spelen ze 'om wat te oefenen' bijvoorbeeld een klassiek stuk dat Lake liet horen; het heet Pictures At An Exhibition, is gecomponeerd door de Rus Modeste Mussorgsky en blijkt een prima werk om uit te voeren in een rockversie en uit te breiden met eigen ideeën. En zo zijn er meer klassieke stukken die de band naar haar hand zet. Voorafgaand aan hun 'officiële' debuutconcert speelt het trio één keer in een of ander universiteitsgebouw om een paar dagen later te verschijnen op het Isle Of Wight Festival voor zo'n 600.000 mensen. Aan het eind van het concert, tijdens Pictures At An Exhibition steken Emerson en Lake ieder een antiek kanon af, om het vuurwerk in hun nieuwe band te symboliseren. Een paar maanden later in 1970 verschijnt de debuutplaat, waarop dan Pictures At An Exhibition ontbreekt. Het album opent genadeloos met het brute The Barbarian, de bewerking van een stuk van Bela Bartok, gevolgd door de lange Lakecompositie Take A Pebble, waarin naast jazzinvloeden ook weer allerlei klassieke riedeltjes te horen zijn. Knife Edge is gebaseerd op het Sinfonietta van Léos Janaçek en er zitten ook wat elementen van meneer Bach in; toch is het een rocker van jewelste. En dat is dan nog maar de eerste plaatkant. Op de tweede zijde horen we de talenten van de individuele muzikanten. The Three Fates is Emersons drieluik (een kerkorgelintro, een pianosolo en een pianotrio), in Tank mag Carl Palmer een solo rammen (naast Emersons eerste Moogexperimenten) en Lucky Man is het niemendalletje dat Lake inbrengt omdat de band niet genoeg materiaal heeft om de elpee te vullen. Het blijkt dat hij het heeft geschreven toen hij twaalf jaar oud was en het klinkt als een kampvuurliedje. Emerson vindt het niks en terwijl Lake en Palmer in de studio proberen er wat van te maken, gaat Emerson even de pub in. Als hij terug komt, vraagt Lake of hij aan het eind van het lied een Moogsolo wil spelen. Emerson pielt wat met het ding om een goed geluid te vinden en als hij iets wil gaan spelen, zegt Lake: 'Dat staat erop; klinkt goed.' Emersons bek valt open, hij wil het overnieuw doen, maar als hij het resultaat van zijn gepiel hoort, is ook hij overtuigd. Het is en blijft de grootste ELP-hit. Het debuutalbum weet zijn weg naar liefhebbers te vinden, maar niet iedereen vindt het wat; ene meneer John Peel noemt het 'a waste of talent and electricity'. In 2012 mag Steven Wilson de plaat opnieuw mixen. Op deze Deluxe Edition met twee cd's en een dvd staat een originele versie (die ik al had op cd en dat cd'tje staat ergens in een kast achter een rij andere cd's - ik kocht deze Deluxe Edition overigens op 28 augustus 2012), Wilsons remixen en alternatieve versies, een studioversie van de Promenade uit Pictures At An Exhibition en een surroundmix van wat hij heeft kunnen vinden. Zoals vertrouwd weet Wilson van alles naar boven te brengen zonder het authentieke geluid/gevoel teniet te doen. Mooie uitgave van een achteraf toch wat onderschat album. Er volgt nu een plankje Emerson Lake & Palmer.







[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 05-12-2020 19:51:18 ]

bazbo cd0642: Emerson Lake & Palmer - Tarkus



Hoe veel keer heb ik dit album? Geen idee. Mijn eerste versie kocht ik in 1981 op vinyl en ik heb nog een of twee exemplaren in elpeeformaat. Een eerste cd-versie heb ik (die staat ergens achterin een kast met een rij andere cd's ervoor) en een latere remaster (ook ergens verstopt) en in 2012 kwam deze Deluxe Edition uit die ik kocht op 28 augustus 2012. Steven Wilson heeft weer een remix gemaakt, een alternatieve versie van het album én een surroundmix. De plaat verscheen oorspronkelijk in 1971 en bijna was-ie helemaal niet uitgekomen, omdat Greg Lake en Keith Emerson nogal onenigheid hadden over de koers van de band. Carl Palmer was bij Emerson gekomen met een drumpatroon in 5/4 (of 10/8 zo je wilt) en Emerson, hevig onder invloed van ene meneer Frank Zappa, maakte er een loopje en een melodie op. Het zou de basis worden van een groot stuk, maar toen Emerson het aan Lake liet horen, was diens reactie: 'Als dat de muziek is die je graag wilt maken, moet je maar een soloplaat gaan maken.' Carl Palmer was de mediator en stelde voor dat Lake alles aan de uiteindelijke productie mocht doen. Lake ging akkoord en was tevreden met het eindresultaat van het grote stuk. Dat grote stuk werd het titelnummer van deze plaat: een plaatkantlange suite die alles uit de kast trekt wat de band in huis had. Het is de compositie waar Emerson de rest van zijn carrière het meest trots op was. Het verhaal van Tarkus heeft niet zo heel veel om het lijf: het gaat hier om een mytisch dier dat eruit ziet als een tankachtige armadillo en dat na zijn geboorte uit een vulkaanuitbarsting te maken krijgt met geduchte vijanden als de Manticore en allerlei andere onzinbeesten, tot het in het laatste deel (Aquatarkus) het onderspit moet delven. Als je dat zo leest, snap ik de scepsis van Lake wel een beetje. Toch is het een fenomenaal stuk dat vooral live opzien baarde, niet in het minst tijdens dat laatste deel waarin Emerson compleet tekeer ging op zijn Modular Moog synthesizer. Maar daarover later meer. De tweede plaatkant is een allegaartje aan stijlen. Countrypop, een kerkorgelhymne, een jazzinstrumental, een vuige rocker en een rock'nrollniemendalletje. Een beetje onsamenhangende plaat uiteindelijk, maar toch een sterk album, al was het maar om Tarkus. Bij het remixen vond Steven Wilson weer wat ongebruikt materiaal waarmee hij een alternatieve versie van het album kon samenstellen. Zo is er ook de dan nog nooit gehoorde ballad Oh My Father van Greg Lake. Bij de 'gewone' mix van het album weet Wilson opnieuw te laten horen wat me doorgaans nooit was opgevallen en alles klinkt helder en fris, zonder dat het de oorspronkelijke atmosfeer van het album schade toebrengt. Aanrader van de hoogste plank, eigenlijk.







[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 06-12-2020 20:47:49 ]

Welja. Plank tien gedraaid. Op naar plank elf!

@Bosbeetle, alles oké met de elpee?
Hoop dat je alles droog hebt kunnen houden en in veiligheid...

Bosbeetle?

Bosbeetle!

Laten we hem allemaal tegelijk roepen, misschien hoort hij het.
Ik tel af:

Eén ...

Twee ...