MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
bazbo cd2770: The Who - Live At The Royal Albert Hall
The Who speelt op 27 november 2000 in de Royal Albert Hall in Londen. Zak Starkey speelt de drums, John Bundrick de toetsen (zoals hij sinds de jaren tachtig al doet) en er zijn een hele rits gastmuzikanten: Kelly Jones, Noel Gallagher, Bryan Adams, Eddie Vedder, Paul Weller en Nigel Kennedy. De boel klinkt goed en gedegen, maar we kennen het zo langzamerhand wel en dan zijn de stukken met de gastmuzikanten een welkome afwisseling. Vooral het duet tussen Pete Townshend en Paul Weller (So Sad About Us) vind ik fraai, maar de twee stukken waarop Eddie Vedder zingt mogen er ook zijn. En natuurlijk is de vioolsolo aan het eind van Baba O'Riley door Kennedy bijzonder amusant. De registratie verschijnt in 2003 op dubbelcd en ik koop een versie met een derde bonuscd op 2 september 2004. Op dat derde plaatje staan opnamen van 8 februari 2002, eveneens uit de Royal Albert Hall: slechts vier korte stukken, goed voor een kwartier extra muziek. Alles bij elkaar: leuke set voor de liefhebbers.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
The Who speelt op 27 november 2000 in de Royal Albert Hall in Londen. Zak Starkey speelt de drums, John Bundrick de toetsen (zoals hij sinds de jaren tachtig al doet) en er zijn een hele rits gastmuzikanten: Kelly Jones, Noel Gallagher, Bryan Adams, Eddie Vedder, Paul Weller en Nigel Kennedy. De boel klinkt goed en gedegen, maar we kennen het zo langzamerhand wel en dan zijn de stukken met de gastmuzikanten een welkome afwisseling. Vooral het duet tussen Pete Townshend en Paul Weller (So Sad About Us) vind ik fraai, maar de twee stukken waarop Eddie Vedder zingt mogen er ook zijn. En natuurlijk is de vioolsolo aan het eind van Baba O'Riley door Kennedy bijzonder amusant. De registratie verschijnt in 2003 op dubbelcd en ik koop een versie met een derde bonuscd op 2 september 2004. Op dat derde plaatje staan opnamen van 8 februari 2002, eveneens uit de Royal Albert Hall: slechts vier korte stukken, goed voor een kwartier extra muziek. Alles bij elkaar: leuke set voor de liefhebbers.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2771: The Who - Live At Hull 1970
The Who speelt op 14 februari 1970 in Leeds University. Het is de eerste avond dat de opnameapparatuur meedraait voor een liveplaat. De avond erna staat de groep in de City Hall in Hull en ook daar zijn opnamen van. Bij het terugluisteren blijkt dat de opnamen in Hull onbruikbaar zijn: de bas is niet te horen in de eerste zes stukken en tijdens delen van Tommy, er blijken problemen met de snelheid van de tape en zo is er nog meer gedoe. Vandaar dat de groep de opnamen uit Lees moet gebruiken voor wat uiteindelijk de liveplaat Live At Leeds wordt. Kenners roepen jarenlang dat de groep in Hull veel beter en energieker speelde. Als er in 2010 een box verschijnt, bevat die ook de opnamen van Hull; de technische mogelijkheden zijn inmiddels dusdanig gevorderd, dat de technologische problemen overwonnen kunnen. In 2012 komt het concert uit Hull ook uit op een dubbelcd en die koop ik op 14 oktober 2015. Voor de 'verdwenen' bas is gebruik gemaakt van de baspartijen uit Leeds; een huzarenstukje van editing. En inderdaad, het resultaat is een energieke concertregistratie, al durf ik niet te zeggen dat het beter is dan Leeds. De setlijst is nagenoeg identiek, zij het dat The Who de tweede toegift Magic Bus in Hull niet speelt. De uitvoering van Tommy klinkt in mijn oren nog gedrevener. We horen een band op de toppen van het kunnen en dit is net als Live At Leeds niet alleen het beste van The Who, maar eveneens legendarisch en een ware klassieker.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
The Who speelt op 14 februari 1970 in Leeds University. Het is de eerste avond dat de opnameapparatuur meedraait voor een liveplaat. De avond erna staat de groep in de City Hall in Hull en ook daar zijn opnamen van. Bij het terugluisteren blijkt dat de opnamen in Hull onbruikbaar zijn: de bas is niet te horen in de eerste zes stukken en tijdens delen van Tommy, er blijken problemen met de snelheid van de tape en zo is er nog meer gedoe. Vandaar dat de groep de opnamen uit Lees moet gebruiken voor wat uiteindelijk de liveplaat Live At Leeds wordt. Kenners roepen jarenlang dat de groep in Hull veel beter en energieker speelde. Als er in 2010 een box verschijnt, bevat die ook de opnamen van Hull; de technische mogelijkheden zijn inmiddels dusdanig gevorderd, dat de technologische problemen overwonnen kunnen. In 2012 komt het concert uit Hull ook uit op een dubbelcd en die koop ik op 14 oktober 2015. Voor de 'verdwenen' bas is gebruik gemaakt van de baspartijen uit Leeds; een huzarenstukje van editing. En inderdaad, het resultaat is een energieke concertregistratie, al durf ik niet te zeggen dat het beter is dan Leeds. De setlijst is nagenoeg identiek, zij het dat The Who de tweede toegift Magic Bus in Hull niet speelt. De uitvoering van Tommy klinkt in mijn oren nog gedrevener. We horen een band op de toppen van het kunnen en dit is net als Live At Leeds niet alleen het beste van The Who, maar eveneens legendarisch en een ware klassieker.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2772: various artists - The Many Faces Of The Who
The Who verdient een soort van eerbetoon, moeten ze bij het Mexicaanse label Music Brokers hebben gedacht. Het label heeft al eerder vergelijkbare cd-sets uitgebracht, waarop solowerk van bandleden, covers en orginelen van covers te beluisteren zijn. Zo heb ik er ook een over King Crimson (zie aldaar, een aantal jaren geleden). A Journey Through The Inner World Of The Who is de ondertitel van deze 3cd-compilatie. Op het eerste plaatje horen we onder andere John Entwistle die drie van zijn Whostukken vertolkt met een eigen band, iets van Arthur Brown van de elpee die Pete Townshend produceerde, een stuk van Mike Batt dat Roger Daltrey zong en veel originelen van stukken die The Who speelde. Zo is daar Shakin' All Over van Johnny Kidd & The Pirates, Summertime Blues van Eddie Cochran, de Young Man Blues van en door Mose Allison en Eyesight To The Blind van Sonny Boy Williamson (al gebruikte Townshend alleen de tekst voor The Hawker uit Tommy en speelde hij een dicht bij het origineel blijvende bluesversie pas tijdens zijn Deep End-concerten halverwege de jaren tachtig). Vreemde eenden in de bijt zijn er ook: wat dachten we van een liedje van broer Simon Townshend gezongen door Toyah? Op het derde plaatje staan stukken van The Who gespeeld door bands als Ocean Colour Scene, The Young Mods, Hyperhead en anderen. De meesten blijven dicht bij het origineel en dat maakt dat dit derde plaatje nogal overbodig aandoet. De parel is het tweede plaatje: Petra Haden (dochter van Charlie) brengt het gehele album The Who Sell Out. Ze heeft alle partijen ingezongen. Een compleet a capella versie van mijn favoriete Whoplaat dus en ik vind het compleet gesjeesd en briljant. Ik koop dit setje uit 2016 voor een prikkie (nog geen tientje, als ik het me goed herinner) op 29 december 2016. De vele originelen uit het begin van de jaren zestig en het album door Petra Haden maken dit tot een leuk hebbedingetje voor de liefhebber.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
The Who verdient een soort van eerbetoon, moeten ze bij het Mexicaanse label Music Brokers hebben gedacht. Het label heeft al eerder vergelijkbare cd-sets uitgebracht, waarop solowerk van bandleden, covers en orginelen van covers te beluisteren zijn. Zo heb ik er ook een over King Crimson (zie aldaar, een aantal jaren geleden). A Journey Through The Inner World Of The Who is de ondertitel van deze 3cd-compilatie. Op het eerste plaatje horen we onder andere John Entwistle die drie van zijn Whostukken vertolkt met een eigen band, iets van Arthur Brown van de elpee die Pete Townshend produceerde, een stuk van Mike Batt dat Roger Daltrey zong en veel originelen van stukken die The Who speelde. Zo is daar Shakin' All Over van Johnny Kidd & The Pirates, Summertime Blues van Eddie Cochran, de Young Man Blues van en door Mose Allison en Eyesight To The Blind van Sonny Boy Williamson (al gebruikte Townshend alleen de tekst voor The Hawker uit Tommy en speelde hij een dicht bij het origineel blijvende bluesversie pas tijdens zijn Deep End-concerten halverwege de jaren tachtig). Vreemde eenden in de bijt zijn er ook: wat dachten we van een liedje van broer Simon Townshend gezongen door Toyah? Op het derde plaatje staan stukken van The Who gespeeld door bands als Ocean Colour Scene, The Young Mods, Hyperhead en anderen. De meesten blijven dicht bij het origineel en dat maakt dat dit derde plaatje nogal overbodig aandoet. De parel is het tweede plaatje: Petra Haden (dochter van Charlie) brengt het gehele album The Who Sell Out. Ze heeft alle partijen ingezongen. Een compleet a capella versie van mijn favoriete Whoplaat dus en ik vind het compleet gesjeesd en briljant. Ik koop dit setje uit 2016 voor een prikkie (nog geen tientje, als ik het me goed herinner) op 29 december 2016. De vele originelen uit het begin van de jaren zestig en het album door Petra Haden maken dit tot een leuk hebbedingetje voor de liefhebber.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2773: Judy Dyble - Darkness To Light - The Recordings 2004-2006
Judy Dyble is lange tijd niet actief in de muziekwereld, maar in 2004 keert ze terug. En hoe. Liefhebbers kennen haar van de eerste opnamen van Fairport Convention, van Trader Horn en natuurlijk van duo dat ze met Ian McDonald vormde en dat zich aansloot bij Giles Giles & Fripp, waaruit later weer King Crimson ontstond. Ze speelt autoharp en zingt; haar stem is in al z'n breekbaarheid haar grote kracht. Begin jaren zeventig richt ze zich op andere zaken: kinderen opvoeden, een leven als bibliothecaresse en meer van dat. Sporadisch krijgt ze vragen om bij te dragen aan projecten in de folkwereld en daar gaat ze dan graag op in. Als ze in 2002 een gastoptreden doet bij Fairport Convention op het Cropedy-festival, krijgt ze de smaak te pakken. Ze komt in contact met Marc Swordfish, een eveneens Britse muzikant én componist, en die stelt voor om een plaat te gaan maken. Enchanted Garden verschijnt in 2004 en staat vol vervreemdende, bijna psychedelische klanken waaroverheen Dyble haar lieflijke zang en teksten brengt. Het album wordt goed ontvangen en moedigt het duo aan om verder te gaan. Op Spindle uit 2005 staat toegankelijker werk, prachtige songs waarvan de meest opvallende Shining (met gitaarsoundscapes van Robert Fripp) en See Emily Play (jawel, een Pink Floyd cover) zijn. Het album The Whorl verschijnt in 2006 en zet de lijn van Spindle voort; op deze plaat waagt Dyble zich aan een nieuwe versie van het stuk dat haar in progkringen wereldberoemd maakte: I Talk To The Wind (dat ze oorspronkelijk zong bij Giles Giles & Fripp en dat uiteindelijk - zonder haar - in 1969 terecht kwam op In The Court Of The Crimson King, de debuutplaat van King Crimson). De drie albums zijn destijds aan mijn aandacht ontsnapt en toen ik Judy Dyble rond 2010 weer op het spoor kwam, bleken de platen niet meer te krijgen. Een jaar of vijf later kwam ik haar tegen op sociale media. Ik zocht contact en kocht bij haar het oeuvre-overzicht Gathering The Threads waarop ook wat werk staat uit de periode 2004-2006. Sindsdien koop ik alles wat ze uitbrengt en ik ben blij dat ze zo af en toe nieuw werk opneemt, al dan niet samen met mensen als Tim Bowness, Andy Lewis en David Longdon. Op 12 juli 2020 komt het nieuws dat ze is overleden aan borstkanker en postuum verschijnt er gelukkig - zij het mondjesmaat - een en ander. Helemaal blij word ik in 2025: de drie albums zitten in een mooi doosje en zijn aangevuld met outtakes en remixen. Zo staat Shining van Spindle er meerdere keren op in allerlei versies. Ik koop Darkness To Light op 26 juni 2025 en geloof me: de muziek van Judy Dyble is sindsdien weer bijzonder veel in mijn huis te horen. Prachtig werk.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Judy Dyble is lange tijd niet actief in de muziekwereld, maar in 2004 keert ze terug. En hoe. Liefhebbers kennen haar van de eerste opnamen van Fairport Convention, van Trader Horn en natuurlijk van duo dat ze met Ian McDonald vormde en dat zich aansloot bij Giles Giles & Fripp, waaruit later weer King Crimson ontstond. Ze speelt autoharp en zingt; haar stem is in al z'n breekbaarheid haar grote kracht. Begin jaren zeventig richt ze zich op andere zaken: kinderen opvoeden, een leven als bibliothecaresse en meer van dat. Sporadisch krijgt ze vragen om bij te dragen aan projecten in de folkwereld en daar gaat ze dan graag op in. Als ze in 2002 een gastoptreden doet bij Fairport Convention op het Cropedy-festival, krijgt ze de smaak te pakken. Ze komt in contact met Marc Swordfish, een eveneens Britse muzikant én componist, en die stelt voor om een plaat te gaan maken. Enchanted Garden verschijnt in 2004 en staat vol vervreemdende, bijna psychedelische klanken waaroverheen Dyble haar lieflijke zang en teksten brengt. Het album wordt goed ontvangen en moedigt het duo aan om verder te gaan. Op Spindle uit 2005 staat toegankelijker werk, prachtige songs waarvan de meest opvallende Shining (met gitaarsoundscapes van Robert Fripp) en See Emily Play (jawel, een Pink Floyd cover) zijn. Het album The Whorl verschijnt in 2006 en zet de lijn van Spindle voort; op deze plaat waagt Dyble zich aan een nieuwe versie van het stuk dat haar in progkringen wereldberoemd maakte: I Talk To The Wind (dat ze oorspronkelijk zong bij Giles Giles & Fripp en dat uiteindelijk - zonder haar - in 1969 terecht kwam op In The Court Of The Crimson King, de debuutplaat van King Crimson). De drie albums zijn destijds aan mijn aandacht ontsnapt en toen ik Judy Dyble rond 2010 weer op het spoor kwam, bleken de platen niet meer te krijgen. Een jaar of vijf later kwam ik haar tegen op sociale media. Ik zocht contact en kocht bij haar het oeuvre-overzicht Gathering The Threads waarop ook wat werk staat uit de periode 2004-2006. Sindsdien koop ik alles wat ze uitbrengt en ik ben blij dat ze zo af en toe nieuw werk opneemt, al dan niet samen met mensen als Tim Bowness, Andy Lewis en David Longdon. Op 12 juli 2020 komt het nieuws dat ze is overleden aan borstkanker en postuum verschijnt er gelukkig - zij het mondjesmaat - een en ander. Helemaal blij word ik in 2025: de drie albums zitten in een mooi doosje en zijn aangevuld met outtakes en remixen. Zo staat Shining van Spindle er meerdere keren op in allerlei versies. Ik koop Darkness To Light op 26 juni 2025 en geloof me: de muziek van Judy Dyble is sindsdien weer bijzonder veel in mijn huis te horen. Prachtig werk.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2774: Brian Eno & Beatie Wolfe - Lateral
Brian Eno blijft niet alleen zichzelf vernieuwen, hij zoekt ook immer samenwerkingen met bekende en onbekende muzikanten, waardoor hij zich ook zelf weer verder ontwikkelt. In 2024 start de samenwerking met Beatie Wolfe, een kunstenares en muzikante uit Londen. Wolfe maakt conceptuele kunst en rocksongs. Eno en Wolfe produceren twee platen die in 2025 verschijnen. Luminal bevat songs (en die heb ik niet); op Lateral staat één ambient stuk, getiteld Big Empty Country. Ik koop Lateral op 31 juli 2025. Aanvankelijk lijkt het een typsiche Eno-aangelegenheid met pianoklanken die voorzien zijn van ijle elektronische bewerking, maar bij nadere beluistering heeft het stuk toch een ander karakter dan dat we van Eno solo gewend zijn, al is mij niet duidelijk wat de bijdragen van Wolfe en Eno precies zijn. Belangrijk is dat ook niet. Lateral is een schitterend rustgevend werkstuk dat dik zesenzestig minuten ontspanning en vermaak biedt.
Eno heeft voor YT Big Empty Country in stukken geknip:
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Brian Eno blijft niet alleen zichzelf vernieuwen, hij zoekt ook immer samenwerkingen met bekende en onbekende muzikanten, waardoor hij zich ook zelf weer verder ontwikkelt. In 2024 start de samenwerking met Beatie Wolfe, een kunstenares en muzikante uit Londen. Wolfe maakt conceptuele kunst en rocksongs. Eno en Wolfe produceren twee platen die in 2025 verschijnen. Luminal bevat songs (en die heb ik niet); op Lateral staat één ambient stuk, getiteld Big Empty Country. Ik koop Lateral op 31 juli 2025. Aanvankelijk lijkt het een typsiche Eno-aangelegenheid met pianoklanken die voorzien zijn van ijle elektronische bewerking, maar bij nadere beluistering heeft het stuk toch een ander karakter dan dat we van Eno solo gewend zijn, al is mij niet duidelijk wat de bijdragen van Wolfe en Eno precies zijn. Belangrijk is dat ook niet. Lateral is een schitterend rustgevend werkstuk dat dik zesenzestig minuten ontspanning en vermaak biedt.
Eno heeft voor YT Big Empty Country in stukken geknip:
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2775: Steve Hackett - The Lamb Stands Up Live At The Royal Albert Hall
Steve Hackett blijft onverdroten verder gaan met het maken en uitbrengen van soloplaten. Na iedere plaat gaat hij uitgebreid op tournee over de wereld en tijdens concerten speelt hij dan solomateriaal en de afgelopen twaalf jaar zet hij dan ook het werk van zijn oude band Genesis in de schijnwerpers. In 2024 stond de tournee in het teken van het soloalbum The Circus And The Nightwhale én het legendarische Genesiswerk The Lamb Lies Down On Broadway dat vijftig jaar geleden verscheen. Natuurlijk komt daar ook een liveverslag van in de vorm van opnames en ik koop de dubbelcd met een bluray op 14 juli 2025. Het complete concert is opgenomen in oktober 2024 in The Royal Albert Hall en we hebben wederom te maken met een band die bijzonder goed op dreef is. Op het eerste plaatje staat het spul van vóór de pauze: inderdaad spul van The Circus And The Nightwhale, maar ook soloklassiekers als Every Day, Camino Royale en Shadow Of The Hierophant. Amanda Lehmann en broeder John Hackett vervullen gastrollen in enkele songs. Aan het eind van het eerste plaatje krijgen we - ongetwijfeld vanwege de beperkte tijd op de schijfjes - ook de eerste toegift: Cinema Show (van Genesis). Op het tweede plaatje dan een mooi uittreksel van The Lamb. Opnieuw valt op hoe sterk de stem van NadSylvan is; hij kan de Gabrielpartijen schijnbaar moeiteloos aan. Ik vind de originele Lamb niet het sterkste werk van Genesis en bij vlagen zelfs saai, maar dit uittreksel boeit van voor naar achter. Daar dragen de gastbijdragen van Ray Wilson (die Carpet Crawlers zingt) en Steve Rothery (die een meesterlijk gitaarduel met Hackett aangaat in The Lamia) zeker aan bij. Aan het eind van het concert krijgen we nog een verrassing in de vorm van Dancing With The Moonlit Knight en daarna volgt natuurlijk het onvermijdelijke Firth Of Fifth. De tweede toegift is dan - zoals eveneens gebruikelijk - Los Endos. Dit is de zoveelste liveregistratie van Hackett en de zijnen van de afgelopen jaren en je kunt je afvragen: is dit allemaal nog relevant, moet dat nou? Het antwoord is na beluistering (ik heb het concert op de bluray nog niet bekeken) eenvoudig. Ja.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Steve Hackett blijft onverdroten verder gaan met het maken en uitbrengen van soloplaten. Na iedere plaat gaat hij uitgebreid op tournee over de wereld en tijdens concerten speelt hij dan solomateriaal en de afgelopen twaalf jaar zet hij dan ook het werk van zijn oude band Genesis in de schijnwerpers. In 2024 stond de tournee in het teken van het soloalbum The Circus And The Nightwhale én het legendarische Genesiswerk The Lamb Lies Down On Broadway dat vijftig jaar geleden verscheen. Natuurlijk komt daar ook een liveverslag van in de vorm van opnames en ik koop de dubbelcd met een bluray op 14 juli 2025. Het complete concert is opgenomen in oktober 2024 in The Royal Albert Hall en we hebben wederom te maken met een band die bijzonder goed op dreef is. Op het eerste plaatje staat het spul van vóór de pauze: inderdaad spul van The Circus And The Nightwhale, maar ook soloklassiekers als Every Day, Camino Royale en Shadow Of The Hierophant. Amanda Lehmann en broeder John Hackett vervullen gastrollen in enkele songs. Aan het eind van het eerste plaatje krijgen we - ongetwijfeld vanwege de beperkte tijd op de schijfjes - ook de eerste toegift: Cinema Show (van Genesis). Op het tweede plaatje dan een mooi uittreksel van The Lamb. Opnieuw valt op hoe sterk de stem van NadSylvan is; hij kan de Gabrielpartijen schijnbaar moeiteloos aan. Ik vind de originele Lamb niet het sterkste werk van Genesis en bij vlagen zelfs saai, maar dit uittreksel boeit van voor naar achter. Daar dragen de gastbijdragen van Ray Wilson (die Carpet Crawlers zingt) en Steve Rothery (die een meesterlijk gitaarduel met Hackett aangaat in The Lamia) zeker aan bij. Aan het eind van het concert krijgen we nog een verrassing in de vorm van Dancing With The Moonlit Knight en daarna volgt natuurlijk het onvermijdelijke Firth Of Fifth. De tweede toegift is dan - zoals eveneens gebruikelijk - Los Endos. Dit is de zoveelste liveregistratie van Hackett en de zijnen van de afgelopen jaren en je kunt je afvragen: is dit allemaal nog relevant, moet dat nou? Het antwoord is na beluistering (ik heb het concert op de bluray nog niet bekeken) eenvoudig. Ja.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2776: Adam Holzman - Zombie Apocalypse
Adam Holzman is de jazztoetsenman die heeft bijgedragen aan werk van onder anderen Miles Davis en Steven Wilson. Af en toe brengt hij een soloplaat uit en daarop maakt hij een uiterst geraffineerde mix van jazz, fusion, rock en prog. Dat is op Zombie Apocalypse uit 2025 niet anders. Hij bespeelt de piano en synthesizers en zet dit keer vooral elektronische percussie in. Op veel stukken krijgt hij ondersteuning van percussionist Arjun Bruggeman en saxofonist Ofer Assaf. Zijn echtgenote Jane Getter speelt gitaar op twee stukken en zoon Russell Holzman verzorgt een drumloop in een ander. Ondanks de geprogrammeerde drums is dit een verre van kil album: de thema's en solo's zijn subtiel en melodieus. Opener Affirming The Consequent geeft wat dat betreft gelijk een goede indicatie. In mijn oren is Reptilian Survival Instinctive eveneens een hoogtepunt. Het meest opvallende stuk is echter afsluiter Here Comes The Flood; in deze cover van Peter Gabriel komt Randy McStine zingen en een gitaarpartij inspelen. Het is het enige vocale stuk op de plaat en een waardige afsluiter van wederom een sterk en avontuurlijk album.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Adam Holzman is de jazztoetsenman die heeft bijgedragen aan werk van onder anderen Miles Davis en Steven Wilson. Af en toe brengt hij een soloplaat uit en daarop maakt hij een uiterst geraffineerde mix van jazz, fusion, rock en prog. Dat is op Zombie Apocalypse uit 2025 niet anders. Hij bespeelt de piano en synthesizers en zet dit keer vooral elektronische percussie in. Op veel stukken krijgt hij ondersteuning van percussionist Arjun Bruggeman en saxofonist Ofer Assaf. Zijn echtgenote Jane Getter speelt gitaar op twee stukken en zoon Russell Holzman verzorgt een drumloop in een ander. Ondanks de geprogrammeerde drums is dit een verre van kil album: de thema's en solo's zijn subtiel en melodieus. Opener Affirming The Consequent geeft wat dat betreft gelijk een goede indicatie. In mijn oren is Reptilian Survival Instinctive eveneens een hoogtepunt. Het meest opvallende stuk is echter afsluiter Here Comes The Flood; in deze cover van Peter Gabriel komt Randy McStine zingen en een gitaarpartij inspelen. Het is het enige vocale stuk op de plaat en een waardige afsluiter van wederom een sterk en avontuurlijk album.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2777: Jakko M. Jakszyk - Son Of Glen
Jakko Jakszyk kijkt terug op een bijzonder persoonlijk leven. Als kind groeit hij op bij pleegouders en pas heel laat ontmoet hij zijn biologische moeder en vader. De Britse gitarist vindt als jochie zijn emotionele thuis in de muziek. Hij maakt al van jongs af aan eigen muziek, maar is vooral bekend vanwege zijn betrokkenheid bij de 21st Century Schizoid Band en vanaf 2013 bij King Crimson. Voor Jakszyk is het bijna niet te bevatten dat hij de muziek van zijn jeugdhelden op het podium mag spelen. Hij schrijft daarover in zijn in 2024 verschenen autobiografie Who's the boy with the lovely hair? en zijn laatste soloplaat Son Of Glen uit 2025 is daar een soort muzikaal vervolg op. Het is een ingetogen en persoonlijk album geworden, waarop de intensiteit van teksten en composities naar voren komen. Jakszyk speelt gitaren en toetsen en programmeert de drums. Daarnaast zet hij spaarzaam collega's in. Zo horen we Gavin Harrison, Zoltán Csörsz en Ian Mosley op drums, zoon Django Jakszyk op bas en Caroline Lavelle op cello. De plaat bevat drie korte instrumentaaltjes en vijf echte songs. Voor die songs neemt hij ruimschoots de tijd, met afsluiter Son Of Glen als hoogtepunt. Het verhaal over zijn biologische vader is een schitterend muzikaal eerbetoon geworden. Zeer mooi album.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Jakko Jakszyk kijkt terug op een bijzonder persoonlijk leven. Als kind groeit hij op bij pleegouders en pas heel laat ontmoet hij zijn biologische moeder en vader. De Britse gitarist vindt als jochie zijn emotionele thuis in de muziek. Hij maakt al van jongs af aan eigen muziek, maar is vooral bekend vanwege zijn betrokkenheid bij de 21st Century Schizoid Band en vanaf 2013 bij King Crimson. Voor Jakszyk is het bijna niet te bevatten dat hij de muziek van zijn jeugdhelden op het podium mag spelen. Hij schrijft daarover in zijn in 2024 verschenen autobiografie Who's the boy with the lovely hair? en zijn laatste soloplaat Son Of Glen uit 2025 is daar een soort muzikaal vervolg op. Het is een ingetogen en persoonlijk album geworden, waarop de intensiteit van teksten en composities naar voren komen. Jakszyk speelt gitaren en toetsen en programmeert de drums. Daarnaast zet hij spaarzaam collega's in. Zo horen we Gavin Harrison, Zoltán Csörsz en Ian Mosley op drums, zoon Django Jakszyk op bas en Caroline Lavelle op cello. De plaat bevat drie korte instrumentaaltjes en vijf echte songs. Voor die songs neemt hij ruimschoots de tijd, met afsluiter Son Of Glen als hoogtepunt. Het verhaal over zijn biologische vader is een schitterend muzikaal eerbetoon geworden. Zeer mooi album.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2778: Keith Jarrett - New Vienna - Musikverein, 2016
Keith Jarrett kan helaas geen nieuwe muziek meer maken en opnemen - hij werd in februari én mei 2018 getroffen door een herseninfarct waardoor hij linkszijdig verlamd raakte - maar gelukkig zijn er nog veel opnamen in het archief. Zo verschijnt in 2025 New Vienna, met daarop het concert dat Jarrett gaf in de Musikverein in Wenen op 9 juli 2016. Het begint zoals bijna al zijn soloconcerten: Jarrett zit achter de piano en begint te spelen wat er in hem op komt. Dat pakte op The Köln Concert schitterend uit: hij speelde de tonen van de bel die de toeschouwers het sein gaf dat ze naar de zaal moesten gaan en borduurde daarop voort. Hier in Wenen moet hij duidelijk op gang komen; het eerste stuk begint wat rommelig en geforceerd en het duurt een tijdje voordat hij de juiste inspiratie heeft gevonden en dan komen de melodieën als vanouds weer naar boven. Het lijkt een wat kort concert; het past op een enkele cd. Bijna gewoontegetrouw eindigt het optreden met een uitvoering van Somewhere Over The Rainbow. Ik koop de cd bij het verschijnen op 26 juni 2025. New Vienna is wederom een prachtige aanvulling op het indrukwekkende solopianoimprovisatieoeuvre van Keith Jarrett.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Keith Jarrett kan helaas geen nieuwe muziek meer maken en opnemen - hij werd in februari én mei 2018 getroffen door een herseninfarct waardoor hij linkszijdig verlamd raakte - maar gelukkig zijn er nog veel opnamen in het archief. Zo verschijnt in 2025 New Vienna, met daarop het concert dat Jarrett gaf in de Musikverein in Wenen op 9 juli 2016. Het begint zoals bijna al zijn soloconcerten: Jarrett zit achter de piano en begint te spelen wat er in hem op komt. Dat pakte op The Köln Concert schitterend uit: hij speelde de tonen van de bel die de toeschouwers het sein gaf dat ze naar de zaal moesten gaan en borduurde daarop voort. Hier in Wenen moet hij duidelijk op gang komen; het eerste stuk begint wat rommelig en geforceerd en het duurt een tijdje voordat hij de juiste inspiratie heeft gevonden en dan komen de melodieën als vanouds weer naar boven. Het lijkt een wat kort concert; het past op een enkele cd. Bijna gewoontegetrouw eindigt het optreden met een uitvoering van Somewhere Over The Rainbow. Ik koop de cd bij het verschijnen op 26 juni 2025. New Vienna is wederom een prachtige aanvulling op het indrukwekkende solopianoimprovisatieoeuvre van Keith Jarrett.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2779: Jethro Tull - Still Living In The Past
Jethro Tull brengt in juni 1972 Living In The Past uit. Het is een dubbelelpee met daarop een verzameling singles en b-kantjes, outtakes, de moeilijk te verkrijgen EP Life's A Long Song en een plaatkant live. Eerder dat jaar verscheen de ultieme progparodie Thick As A Brick, maar daarvan is niets te horen op Living In The Past. In 2025 is Living In The Past aan de beurt voor de grote oppoetsoperatie: Steven Wilson mag de dubbelaar onderhanden nemen, remixen en zich buigen over de vele andere stukken die her en der op de planken (zijn blijven) liggen. De boel past maar net op vijf cd's en een bluray. De eerste drie plaatjes volgen de oorspronkelijke dubbelaar en zijn aangevuld met allerlei spul dat we eerder al hoorden op die superdeluxe versies van This Was, Stand Up, Benefit en Aqualung. Op de laatste twee plaatjes is het complete concert te beluisteren waarvan op de originele dubbelelpee slechts een plaatkant van was opgenomen. Dat concert vond plaats op 4 november 1970 in de legendarische Carnegie Hall en in anderhalf uur tijd komen acht stukken voorbij waarin de band zich van allerlei kanten presenteert. En ja, daar horen lange fluit-, piano- en drumsolo's bij. De band is uitstekend in vorm en klinkt zeer gedreven. Op de meegeleverde bluray is alles in allerlei mixen te horen, waaronder in surround, en een paar videoclips te bekijken. Alles zit weer in een mooi boekwerk met een bulk aan informatie. Omdat we veel van het opgenomen materiaal al hadden op de eerdere uitgaven in deze Deluxereeks, ben ik zelf wat minder verrast door deze versie, maar het complete concert maakt de aanschaf dubbel en dwars waard.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Jethro Tull brengt in juni 1972 Living In The Past uit. Het is een dubbelelpee met daarop een verzameling singles en b-kantjes, outtakes, de moeilijk te verkrijgen EP Life's A Long Song en een plaatkant live. Eerder dat jaar verscheen de ultieme progparodie Thick As A Brick, maar daarvan is niets te horen op Living In The Past. In 2025 is Living In The Past aan de beurt voor de grote oppoetsoperatie: Steven Wilson mag de dubbelaar onderhanden nemen, remixen en zich buigen over de vele andere stukken die her en der op de planken (zijn blijven) liggen. De boel past maar net op vijf cd's en een bluray. De eerste drie plaatjes volgen de oorspronkelijke dubbelaar en zijn aangevuld met allerlei spul dat we eerder al hoorden op die superdeluxe versies van This Was, Stand Up, Benefit en Aqualung. Op de laatste twee plaatjes is het complete concert te beluisteren waarvan op de originele dubbelelpee slechts een plaatkant van was opgenomen. Dat concert vond plaats op 4 november 1970 in de legendarische Carnegie Hall en in anderhalf uur tijd komen acht stukken voorbij waarin de band zich van allerlei kanten presenteert. En ja, daar horen lange fluit-, piano- en drumsolo's bij. De band is uitstekend in vorm en klinkt zeer gedreven. Op de meegeleverde bluray is alles in allerlei mixen te horen, waaronder in surround, en een paar videoclips te bekijken. Alles zit weer in een mooi boekwerk met een bulk aan informatie. Omdat we veel van het opgenomen materiaal al hadden op de eerdere uitgaven in deze Deluxereeks, ben ik zelf wat minder verrast door deze versie, maar het complete concert maakt de aanschaf dubbel en dwars waard.
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
Bekijk deze YouTube-video
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
|
|
