Draai hier alle platen in je platenkast #31 (Just The Same)

bazbo cd2842: The Wrong Object - After The Exhibition



The Wrong Object staat in de zomer van 2008 opnieuw op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland en dit keer is er een muzikale gast: saxofonist Stanley Jason Zappa, neefje van. Opnamen daarvan verschijnen een jaar later, maar die cd ontbreekt in mijn verzameling. Dan duurt het acht jaar voor er nieuw werk uitkomt. In de tussentijd heb ik de groep nog een paar maal op verschillende Zappafestivals zien optreden. Sinds 2013 of zo is de bezetting wat veranderd: alleen gitarist/componist Michel Delville en drummer Laurent Delchambre zijn overgebleven. Ernaast zijn drie wat jongere muzikanten gekomen, die zorgen voor een fris én nog avontuurlijker geluid. After The Exhibition uit 2013 (en opnieuw op het Moonjune label) koop ik op 26 november 2017 tijdens het festival Mosae Zappa in De Oefenbunker in Landgraaf, als The Wrong Object daar voor een zoveelste keer present is. Michel Delville is een paar dagen ervoor bij een ernstig auto-ongeluk betrokken geraakt en moet vanwege hevige pijn het concert zittend op een stoel spelen. Het doet niet af aan een weergaloos concert en vooral zijn gitaarsolo's zitten die avond vol venijn. Op het album staat zeer sterk materiaal. Delville heeft dik de helft van de stukken geschreven; nieuwe toetsenist Antoine Guenet draagt ook veel spul bij. Naast het verse kwintet horen we in vier van de elf stukken Benoît Moerlen, jongere broer van, op vibrafoon en marimba. Veel schitterend werk op dit album: van openers Detox Gruel en Spanish Fly tot aan de gruwelijk goede suite Jungle Cow. Heerlijke freakjazzplaat.

_{Weinig van dit album op YT, behalve:}
Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2843: The Wrong Object - Zappa Jawaka



The Wrong Object heeft tijdens concerten altijd wat stukken van Frank Zappa gespeeld en in 2018 is het zover: een album vol met het werk van de grote inspirator. Bandleider en gitarist Michel Delville begrijpt dat de markt voor een dergelijk product beperkt is, dus het gaat hier om een limited uitgave van driehonderd stuks. Ik koop mijn exemplaar op 24 november 2018 tijdens het festival Mosae Zappa in De Oefenbunker in Landgraaf, alwaar Michel met zijn rockjazzkwintet optreedt. De plaat begint en eindigt met twee vocale rockstukken (Wonderful Wino en I'm The Slime) en zowaar: Delville blijkt niet onverdienstelijk te zingen. Daartussen zit het avontuurlijker materiaal, waaronder Big Swifty dat al sinds jaar en dag op de setlijst van The Wrong Object staat, Apostrophe dat is gekoppeld aan Chunga's Revenge, maar het absolute hoogtepunt vind ik het medley van This Town Is A Sealed Tuna Sandwich en The Sealed Tuna Bolero, twee stukken van 200 Motels die je niet vaak hoort. Kortom: dit is een fijn Zappaplaatje van The Wrong Object. Sinds 2019 geen nieuw werk meer, al speelt de band nog altijd af en toe.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2844: Robert Wyatt - Different Every Time



Robert Wyatt is het legendarische muziekgenie dat al bijna zestig jaar in de muziek zit. De eerste grote bekendheid verwierf hij als drummer en af en toe zanger bij Soft Machine. Begin jaren zeventig ontpopte hij zich als de frontman en slagwerker van Matching Mole tot hij verlamd raakte en niet meer kon drummen. Bij de pakken neerzitten deed hij niet en al snel werkte hij gestaag aan een imposante solocarrière, waarin hij zich richt op zijn ijle maar intense zang. Different Every Time is een verzameling muziek waarop hij een hoofdrol vertolkt. Ik koop de dubbelcd op 24 november 2014 als hij verschijnt. Op het eerste plaatje horen we een stuk van Soft Machine (Moon In June van de befaamde Third-plaat), daarna twee werken van Matching Mole en vervolgens liederen van zijn soloplaten. Het is geen 'Best Of', maar Wyatt heeft zelf de stukken gekozen waarvan hij vindt dat ze in deze collectie passen. Op de tweede cd horen we zijn gastbijdragen aan het werk van anderen. Ware parels hiertussen. In bijna tweeënhalf uur komt er zo veel fraais voorbij, dat hoogtepunten benomen onmogelijk is. Wat mij betreft zijn solostukken als Team Spirit en zijn vertolkingen van Yesterday Man en At Last I Am Free en zijn bijdragen aan The Diver (Anja Garbarek), Sinking Spell (Michael Mantler) en Experiences No. 2 (John Cage) het meest bijzonder, maar al het andere doet er niet voor onder. Different Every Time is inderdaad steeds anders en een prachtig overzicht dat me doet snakken naar meer van Robert Wyatt.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2845: Ed Wynne - Shimmer Into Nature



Ed Wynne kennen we als de man achter Ozric Tentacles. Hij leidt die band vanaf het begin, componeert alle stukken en speelt gitaar, synthesizers en verdere elektronica. Dat doet hij al vanaf 1983 en de reeks opnamen, cassettes, elpees en cd's van de groep lijkt eindeloos. In 2018 meent hij een soloplaat op te moeten nemen en als die uitkomt koop ik 'm maar wat graag op 18 januari 2019. Slechts vijf stukken op dit album en Wynne doet daarin alles zelf, met uitzondering van wat 'atmospherics' (door zoon Silas) en een enkele gast op synth of conga's of drums in een enkel nummer. We krijgen de bekende elektronische sequences, de zweverige synthesizers, de onregelmatige ritmes en de gierende gitaarsolo's te horen. Dit solowerk ligt dus overduidelijk in het verlengde van de Ozrics en Ed had 'm net zo goed onder de groepsnaam kunnen uitbrengen: hij is de Ozrics en op de groepsplaten doet hij toch ook het meeste. Ik klaag niet, want dit is gewoon weer de typische en zeer lekkere etnospaceprogdubrock.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2846: Ed Wynne & Gre Vanderloo - Tumbling Through The Floativerse



Ed Wynne schakelt voor zijn tweede soloplaat de hulp in van Gre Vanderloo. Deze Nederlandse mulit-instrumentalist is vooral bekend onder zijn artiestennaam Gracerooms (maar ik heb daar nog nooit iets van gehoord) en Vanderloo heeft in het recente verleden vaker bijgedragen aan platen van Ozric Tentacles. Op Tumbling Through The Floativerse klinken Wynne en Vanderloo gewoon weer als Ozric Tentacles. Het album komt uit in augustus 2022 en ik schaf 'm gelijk aan ,op 8 augustus 2022, welteverstaan. De twee doen alles zelf en krijgen alleen in twee stukken ondersteuning van een bassist en zoon Silas komt in één enkel nummer 'modular bubbles' bijdragen. Ik vind het een fijn album, kan eigenlijk niet genoeg krijgen van deze etnospaceprogdubrock.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2847: XTC - Drums And Wires



XTC is het briljante Britse bandje dat vanaf 1975 vanuit Swindon en onder leiding van Andy Partridge de wereld verovert. In 1979 ontstaat de 'klassieke' bezetting van Partridge, Colin Moulding, Dave Gregory en Terry Chambers. Het eerste album in deze formatie is Drums And Wires, eveneens uit 1979. De plaat is bekend vanwege de nadruk op de gitaren (Gregory is met bij de band gekomen en vervangt de toetsenist) en de drumpartijen. De songs zijn kort, puntig en poppy en dwalen af van de punkerige rock waarmee de groep ooit startte. Drums And Wires is de eerste plaat die ik van XTC koop en het blijkt een eerste uitgave op cd te zijn (uit 1985). Voorheen heb ik niets met de groep, maar mijn aandacht raakt gevangen doordat er twee stukken van XTC staan op albums van Primus die ik eind jaren negentig aanschaf. Scissor Man en Making Plans For Nigel staan allebei op deze plaat, dus die koop ik dan (op 29 augustus 1998) voor een prikkie. Making Plans For Nigel is een bekende hit en ook Ten Feet Tall is een single. Zelf vind ik Helicopter en Life Begins At The Hop heel fijn. Gaaf album.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2848: XTC - Black Sea



XTC zet de lijn van Drums And Wires (lekkere gitaarpoprock met fikse drums) voort op de opvolger. Aanvankelijk moet het album Work Under Pressure heten, naar het algehele gevoel dat Andy Partridge heeft over zijn activiteiten in de muziekbusiness. De manager klaagt echter, want mogelijk komt hijzelf er dan niet zo goed op te staan; echter, de hoesfoto's zijn al gemaakt en die kosten nogal wat. Na goed overleg wordt het Black Sea. Veel liedjes van de plaat zijn al opgenomen met Steve Lillywhite als producer, maar de groep is ontevreden en verlangt terug naar Hugh Padgham (die Drums And Wires produceerde). Padgham verschijnt weer ten tonele en alle opnamen beginnen weer van voren af aan. Het resultaat is weer een fijne verzameling met puntige elf poprockliedjes. Maar liefst vijf singles verschijnen ervan. Ik heb de plaat helemaal niet in beeld als hij in 1980 uitkomt. Pas in 2017 komt hij bij mij op de radar en wel omdat Steven Wilson het album remixt. Ik koop 'm bij het verschijnen op 18 december 2017. Naast de cd met de elf liedjes (en nog eens acht outtakes) is er een bluray met daarop een debiele hoeveelheid materiaal: de plaat en de outtakes in verschillende mixen plus nog veel meer demo's, backing tracks en overgebleven spul en drie videoclips. Alleen de instrumental mix doet wat overbodig aan, maar voor de rest is dit een puike set. Heeft u even?

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2849: XTC - Skylarking



XTC maakt begin jaren tachtig nog een tigtal platen waarvan er een paar zeer succesvol zijn. Ik heb ze niet en ken ze nauwelijks. In 1986 verschijnt Skylarking. XTC is ondertussen zo ongeveer een trio (Andy Partridge, Colin Moulding en Dave Gregory) en weet Todd Rundgren te strikken voor de productie. Rundgren bepaalt veel: van allerlei strijkersarrangementen tot aan de mix. Het moet heel ingewikkeld zijn voor Partridge - die het meeste materiaal aanlevert - om zo veel uit handen te geven. Het resultaat is echter grandioos: een verzameling warm klinkende songs, toegankelijk en met fraaie melodieën. Op het eerste oor lijkt het lichtvoetig, maar schijn bedriegt. De arrangementen zijn complex en de songs zitten technisch knap in elkaar. Vier singles verschijnen er maar liefst. Wat mij betreft zijn songs als Summer's Gaulden, That's Really Super Supergirl, Earn Enough For Us en Dear God de parels, maar er staat eigenlijk geen minder nummer op. Ik koop het album pas op 24 oktober 2016, als er een mooie remix door Steven Wilson uitkomt. Naast de ruimtelijk klinkende mix horen we op de cd nog een paar outtakes en de bijgevoegde bluray bevat een wagonlading aan materiaal: meerdere mixen waaronder weer een fraaie surround, het hele album in ; demo- en werktape'-vorm, een forse dosis aan Andy's demo's voor stukken die uiteindelijk niet op de plaat terecht kwamen, plus twee videoclips. Waardige heruitgave van een van de mooiste albums van XTC.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2850: Cardiacs - LSD



Cardiacs is de band van de Britse briljante Tim Smith. Hij timmert sinds 1977 aan de weg en in 1980 heet zijn groep definitief Cardiacs. Daarmee tourt hij door Groot-Brittannië en bouwt hij een grote schare volgers op. De eerste twee albums verschijnen in 1980 en 1981 (op cassette), maar de grote doorbraak komt in 1984 met The Seaside. Daarna volgt nog een hele reeks platen vol met die typisch Britse en briljante en onnavolgbare punkprogsongs zoals alleen Cardiacs ze kan maken. In de loop van de jaren verandert de bezetting flink, maar Tim blijkt de constante factor en de componist van zo goed als alle materiaal. Ik heb niet veel van de band, alleen het album A Little House And A Man And The Whole Wide Window (een heruitgave van hun debuutplaat op cd en een waanzinnig gave plaat met veel blazers en toetsenpartijen), maar mocht ze in gitaarkwartetvorm in 1998 live meemaken in Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. (Het was het luidste concert dat ik ooit meemaakte en na een kwartier stond ik al buiten aan de achterzijde van het gebouw bij de artiesteningang, alwaar ik alles prima kon horen.) Eind 2008, als Tim Smith bezig is met een nieuw album, wordt hij getroffen door een hartaanval, waardoor hij zijn werk moet stoppen. Er verschijnen nog wat liveplaten en spul van de planken en daarnaast blijft Smith werken aan nieuwe muziek. Zijn gezondheid gaat echter verder achteruit en op 21 juli 2020, na een tweede hartaanval, overlijdt hij. Zijn bevriende muzikanten maken vanaf 2021 de opnamen voor de plaat waar hij mee bezig was af en LSD verschijnt in 2025. Ik koop de dubbelcd op 27 oktober 2025. Hij staat vol met die onnavolgbare muziek zoals we die van Cardiacs kennen. Er staat heerlijk overthetop en debiel spul op zoals Woodeneye, Volob en Made All Up, maar eigenlijk zijn alle zeventien werken de moeite van het beluisteren waard. Het instrumentarium is breed en de lijst met bijdragende musici is lang: naast Tim Smith horen we (zijn broer) Jim Smith, Kavus Torabi, Mike Vennart en vele, vele anderen. Ook een grote strijkers- en blazerssectie is aanwezig, hetgeen het kaleidoscopische karakter van het album nog verder versterkt. LSD is een waardig afscheid van de unieke persoonlijkheid Tim Smith en een uitstekende plaat van Cardiacs.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2851: Lucrecia Dalt - A Danger To Ourselves



Lucrecia Dalt wordt geboren in 1980 in Colombia onder de naam María Lucrecia Pérez López. Vanaf 2010 gebruikt ze haar artiestennaam Lucrecia Dalt en maakt ze soloalbums. Ik krijg pas wat van haar mee sinds 2024, als ik begrijp dat ze samenwerkt met David Sylvian. Sterker: ze is mevrouw Sylvian. Op A Danger To Ourselves (september 2025) draagt Sylvian bij: hij doet het artwork, speelt gitaar en zingt in opener en single Cosa Rara en produceert samen met Lucrecia het hele album. Dat maakt dat ik de cd moet kopen en sinds 27 oktober 2025 is hij nauwelijks uit de speler te krijgen. Want wat ik hier hoor, bevalt mij uitstekend: een bijzondere mix van latin, artpop en elektronica. Vreemd, maar lekker. Dalt schrijft samen met Alex Lazaro alle stukken, ze speelt zo'n beetje alle instrumenten en zingt. Hier en daar krijgt ze hulp van een strijjkensemble, wat achtergrondzang en incidenteel een gitarist, bassist en percussionist. Naast Sylvian horen we nog twee stemmen: die van Juana Molina (in The Common Reader) en Camille Mandoki (in de single Caes). Een bevreemdend album dus, maar intrigerend genoeg om verder op zoek te gaan naar werk van deze dame Lucrecia Dalt.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2852: Lunatic Soul - The World Under Unsun



Lunatic Soul is - zoals bekend - het soloproject van Mariusz Duda, de frontman van Riverside. Met dit achtste album The World Under Unsun sluit hij een reeks uitstekende albums af; de acht platen vertellen het verhaal over een man en zijn tocht waarin hij zich probeert te ontdoen van duisternis en psychisch ongemak. Geen lichte kost, maar de muziek is fantastisch. Op dit afsluitende deel (dat ergens midden in het verhaal valt) komen alle stijlen en instrumenten van de voorgaande afleveringen terug: instrumentaal, vocaal, akoestisch, elektronisch, atmosferisch, rock, prog en noem het allemaal maar op. Opener en titelnummer The World Under Unsun (over leven tijdens een zonsverduistering) zet gelijk de toon: meeslepend, donker, mysterieus. De eerste helft - het eerste plaatje van dit dubbelalbum - is wat atmosferischer; op het tweede plaatje komen de proginvloeden meer naar voren. Naast akoestische en elektrische gitaren en een batterij aan synthesizers is de spaarzame saxofoon een welkome afwisseling. Ik koop de dubbelcd bij het verschijnen op 3 november 2025 en na één enkele luisterbeurt weet ik het al: The World Under Unsun is misschien wel het sterkste deel van de gehele serie van Lunatic Soul.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2853: Hannah Peel - Mary Casio: Journey To Cassiopeia



Hannah Peel is een Ierse componiste en muzikante, die sinds 2010 haar eigenzinnige solowerk uitbrengt. In 2017 werd ze plots bekend doordat ze de muziek schreef (en uitvoerde) voor de serie Game Of Thrones. Dit album Mary Casio: Journey To Cassiopeia dateert eveneens uit 2017. Ze brengt het in eigen beheer uit via haar label My Own Pleasure. In zeven stukken horen we haar duetten tussen het blazersensemble Tubular Brass en haar analoge synthesizer(s). Het levert veertig minuten spannende, uitdagende, ontroerende en beeldende muziek op, die me volledig omver blaast. Acht jaar later krijgt het album een tweede kans als het roemruchte Real World Records het opnieuw uitbrengt. Ik koop het bij het verschijnen op 3 november 2025. Schitterend, schitterend. En nu verder op zoek naar werk van deze talentvolle Hannah Peel.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2854: Tortoise - Touch



Tortoise is het collectief postrockmuzikanten uit Chicago, dat sinds 1990 actief is. Ik geloof dat ik - met uitzondering van de debuutplaat - alle albums in huis heb. Na 2016 ligt het kwintet stil. Voor mij nogal onverwacht lees ik dat er in 2025 weer concerten zijn en in oktober 2025 verschijnt er zelfs een nieuw album. Ik koop Touch kort na het uitkomen op 27 oktober 2025. Op het eerste gehoor is er niets nieuws onder de zon. In nog geen veertig minuten komen tien korte instrumentale werkstukken voorbij. Het begint vaak met een groove, waarna we allerlei paden inslaan en niet zelden zijn dat verrassende wendingen. Doordat de multi-instrumentalisten een heel arsenaal aan instrumentarium tot hun beschikking hebben, is het geluid weer zeer divers. Heel fijn allemaal. Het mag dan meer van hetzelfde zijn, juist die vertrouwdheid met de onverwachte verschuivingen in patronen maakt dit wederom tot een interessant luisteravontuur.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2855: Rick Wakeman - Melancholia



Rick Wakeman maakt op zijn ouwe dag en ondanks allerlei medisch gedoe (hij is dit jaar twee keer geopereerd) gewoon nog een solotour, een tour met een rockband en zowaar een nieuw album. Dit keer weer een solopianoplaat. Daar zijn er al veel van, maar deze is toch weer anders. In verloren momenten zit Wakeman nogal eens thuis in zijn gedachten achter zijn piano wat melodieën te maken en tijdens een van die momenten komt zijn (vijfde) vrouw binnen en zegt dat ze het een bijzonder werkstuk vindt. Het is melancholiek, maar toch opbeurend. Kan hij niet een hele plaat met dit soort melodieën maken? Wakeman hoeft er niet lang over na te denken. Melancholie is in zijn visie geen negatief begrip; het kan troost brengen en hoop voor de toekomst. Op Melancholia staan twaalf korte pianowerkjes, die stuk voor stuk enige weemoed opwekken en tegelijkertijd troostrijk werken. Hij neemt ze op in zijn geliefde studio-concertzaal The Granary Studio in Norfolk en laat zijn Steinway Concert D ernaartoe slepen. Opener Sitting At The Window zet prachtig de toon, Garo is de melodie die de aanzet vormde voor het complete album en het titelnummer is de waardige afsluiter. Ik noem er slechts drie, maar er staat geen enkel minder stuk op de plaat. Ik koop Melancholia bij het verschijnen op 3 november 2025. Naast de cd is er een dvd bijgevoegd met daarop een surround mix, een korte documentaire over de totstandkoming van het album en de videoclip van het titelnummer; ik heb deze dvd nog niet in de speler gehad, dus weet nog niet of-ie de moeite waard is. Wat ik wel weet: dit is een van de allerbeste en allermooiste pianoplaten van Rick Wakeman.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2856: Yak - Alas Salvation



Yak? Yak! Deze Britse band speelt luide en lompe psychespacerock en gaat daarmee in de garagerockrichting. Geen idee wat me bezielde om deze cd bij het verschijnen op 7 februari 2017 aan te schaffen. Het zal een recensie geweest zijn die ik ergens las. Ik moet bekennen dat ik hem zelden uit de kast haal. Slecht is het zeker niet. Denk aan Hawkwind en een tandje luidruchtiger. Naarmate de plaat vordert, wen ik weer aan het metaalgeluid en vind ik het niet onaardig. Yak? Yak.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2857: Stomu Yamashta - Go



Stomu Yamashta (ook: Stomu Yamash'ta) is een Japans percussionist, toetsenist en componist, die na zijn studie aan het conservatorium in Kyoto begin jaren zestig verhuist naar de Verenigde Staten en daar verder studeert én samen werkt met allerlei componisten en muzikanten in diverse stijlen, meestentijds jazz, klassiek, avant garde en geïmproviseerde muziek. Begin jaren zeventig maakt hij al een paar soloplaten, maar pas echt interessant wordt het als hij bij Island Records de gelegenheid krijgt om zijn muziek uit te brengen. Na wat experimentele platen vormt hij in 1976 een supergroep: hij weet niemand minder dan Steve Winwood (zang, piano, Hammond), Michael Shrieve (drums), Al di Meola (gitaar) en Klaus Schulze (synthesizers) zo ver te krijgen om niet alleen een plaat op te nemen maar ook daarna met het materiaal op tournee te gaan. Er zijn overigens nog meer muzikanten die bijdragen aan Go: Pat Thrall, Rosko Gee, Paul Buckmaster en nog veel anderen. Go vertelt een kosmisch verhaal, dat vreemd genoeg start op de tweede plaatkant en eindigt aan het slot van de eerste. Muzikaal gezien gebeurt er van alles: rock, prog, ambient, elektronisch, orkestraal. Er is ruimte voor instrumentale sfeerpassages en uitgebreide gitaarsolo's en de absolute blikvanger is de uit duizenden herkenbare stem van Winwood. Ik hoor voor het eerst iets van dit album als ik de verzamelbox van Winwood koop in 1995. Op 29 juli 2014 vind ik een fraaie remaster uit 2008 op het Esoteric label. Het geluid is mooi opgepoetst zodat de toch al schitterende muziek nóg beter uit de verf komt. Meesterwerk.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2858: Stomu Yamashta - Seasons - The Islands Albums 1972-1976



Stomu Yamashta brengt tussen 1972 en 1977 zeven albums uit op het Islands Records label. Deze platen kenmerken zich door een mooie mix van rock, prog, jazzrock, avant garde en klassiek. Verschillende grote namen zijn er naast de Japanse percussionist, toetsenist en componist te horen, denk aan mensen als Hugh Hopper en Morris Pert. Er zit schitterend avontuurlijk spul tussen. Floating Music uit 1972 bijvoorbeeld, telt slechts vier lange composities, maar die vliegen dan ook alle kanten op. The Man From The East en Freedom is Frightening (beiden uit 1973 en uitgebracht onder groepsnamen Red Buddha Theatre en East Wind) zijn wat minder opvallend, maar de ingenieuze jazzrock blijft indrukwekkend. One By One van Yamashta's East Wind uit 1974 kent dan weer de wat langere en abstractere stukken, terwijl Raindog uit 1975 weer bol staat van de orkestralere prog. Het zesde plaatje is Go (1976), het legendarische album met Steve Winwood, Michael Shrieve, Al DiMeola en Klaus Schulze, en dat had ik al (lees hierboven). De zevende cd bevat Go ... Live In Paris, waarop Yamashta met Winwood, Schrieve, DiMeola en Schulze met Pat Thrall en nogal wat anderen het complete album Go vertolken. Dit keer staan de stukken van het verhaal wél in de goede volgorde; bovendien krijgen ze ruimte doordat er plaats is voor langere solo's. Het laat goed horen wat een meesterwerk dit is en vooral Crossing The Line, met een gierende solo van DiMeola is een absoluut hoogtepunt. De zeven prachtplaten krijgen een mooie heruitgave in 2022, als ze samen in een mooi boxje verschijnen. Ik koop het gelijk (op 15 augustus 2022). Na 1976 brengt Yamashta nog een aantal platen uit, voordat hij zich in 1980 terugtrekt in een boeddhistisch klooster. Sinds de jaren negentig verschijnt er weer nieuw werk, maar dat blijft wat onder de radar. De zeven platen van het Islands label blijken het beste werk uit het omvangrijke en indrukwekkende oeuvre van Stomu Yamashta.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2859: Akiko Yano - Ai Ga Nakucha Ne



Akiko Yano is in haar eigen land al een gevierd muzikant, als ze in 1981 naar Londen gaat om daar een nieuw album op te nemen. Haar muziek kenmerkt zich door een mix van traditionele Japanse klanken en westerse invloeden. Ze neemt haar landgenoot (en latere echtgenoot) Ryuichi Sakamoto mee voor de opnamen en in de studio naast hen zit een groep die Sakamoto al goed kent: Japan. Japan is volop in de ontwikkeling van het legendarische album Tin Drum en Steve Nye produceert de nieuwe platen van beide acts. Al snel zijn de connecties gemaakt en zo komt het dat bassist Mick Karn en drummer Steve Jansen prominent zijn te horen op Ai Ga Nakucha Ne, dat later in 1981 verschijnt. Daarnaast zijn er bijdragen van gitarist David Rhodes en natuurlijk van Sakamoto en diens Yellow Magic Orchestra-maten Haruomi Hosono en Yoshihiro Takahashi. Ook zanger David Sylvian doet een kleine duit in het zakje: hij zingt samen met Yano in het afsluitende korte melancholieke lied Good Night. De rest van het album is van vrolijker toon. Yano brengt inderdaad die typisch lichte Japanse popmuziek en het kenmerkende geluid van de ritmesecties is uit duizenden herkenbaar. De songtitels zijn ook leuk, want wat dachten we van Onnatachiyo Otokotachiyo? In 2021 komt er een mooi klinkende remaster uit en die koop ik als hij ook in Nederland verkrijgbaar is op 31 mei 2022. Leuk plaatje!

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo 2860: YMO - BGM



Yellow Magic Orchestra (vaak afgekort tot YMO) is de band die Ryuichi Sakamoto in 1978 start, samen met bassist Haruomi Hosono en drummer Yoshihiro Takahashi. Vanaf het begin is het trio een hit in thuisland Japan. De mix van pakkende deuntjes, opzwepende ritmes en moderne elektronica is opzienbarend en baanbrekend voor die tijd. Ik hoor de groep voor het eerst ergens begin jaren tachtig; een vriendje heeft de eerste en tweede elpee en ik mag ze op een cassettebandje knallen. Hoog tijd dat ik die elpees nog eens op cd koop. Wel vind ik het album BGM ('BackGround Music') uit 1981 op cd ergens in een uitverkoopbak op 10 juli 2018. Het is een heruitgave uit 2008 van een remaster uit 1999. Op het album veel nadruk op de Roland TR-808 drumcomputer, die dan net beschikbaar is. De elektronische ritmes knallen je om je oren. Een opvallende compositie is 1000 Knives, een elektronische bewerking van het stuk dat eerder verscheen op een soloalbum van Sakamoto (onder de titel Thousand Knives in 1978. Sakamoto lag overigens tijdens de opnamen van het album creatief overhoop met bassist Hosono en beiden weigerden samen in één ruimte te werken. Ondanks dat de pakkende deunen niet echt te vinden zijn, is deze plaat toch bijzonder aardig.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2861: YMO - Faker Holic - YMO World Tour Live



Yellow Magic Orchestra wist hun bijzondere elektronische geluid ook live goed weer te geven. Op Faker Holic staan opnamen uit 1979: op het eerste plaatje horen we songs uit Londen en Parijs, het tweede plaatje bevat een compleet concert uit New York. Zangeres en toetseniste Akiko Yano en gitarist Kazumi Watanabe zorgen ervoor dat er wat afwisseling in het geluid is en leveren belangrijke bijdragen in de vorm van gitaarsolo's en Yano's compositie Kang Tong Boy. De setlijsten van het eerste en tweede plaatje overlappen elkaar grotendeels en de verschillen in zowel geluid als spel zijn miniem. Alllerlei 'hits' komen voorbij: Firecracker, Cosmik Surfin', Rydeen, Solid State Survivor, Tong Poo, 1000 Knives, La Femme Chinoise en zelfs een cover van Daytripper. Faker Holic verschijnt (pas) in 1991 en ik vind een heruitgave uit 1992 op 17 juli 1997. Deze komt nog geregeld uit de kast, want het is een fantastisch livedocument van Yellow Magic Orchestra.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2862: Yellow Snow Crystals - Zappn'



Yellow Snow Crystals zie ik voor het eerst op 7 mei 2011 tijdens het Mosae Zappa festival in de Muziekgieterij in Maastricht. Vriendje Tim organiseert daar voor het eerst zijn Zappa-festival. Enkele maanden ervoor kwam hij op straat de trombonist Paul Hubweber tegen, die hem vertelde in een band te spelen die het werk van Zappa uitvoert. Altijtd interessant. Yellow Snow Crystals bestaat naast trombonist Hubweber uit contrabassist/tubaspeler Alex Morsey, drummer Simon Camatta en dichter/performer Gerhard Horriar. Horriar heeft de teksten van bekende Zappastukken vertaald naar het Duits en het resultaat is - in combinatie met de sobere begeleiding van drums-bas/tuba-trombone - cabaretesque en uitermate amusant. In hetzelfde jaar brengt het kwartet een album uit en dat koop ik op 19 augustus 2011, als ik de band voor de tweede maal zie spelen, dit keer tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Daar is het kwartet op het laatste nippertje naar binnen gesleept, omdat een andere act op dat laatste nippertje moest afzeggen. Het plaatje is maar half zo leuk als de (vele) concerten van het viertal die ik sindsdien heb mogen meemaken en toch is het gebodene onderhoudend genoeg. Van Schleim (I'm The Slime) tot aan Tourmädels (Road Ladies) en van Schnee (Don't Eat The Yellow Snow) tot aan Die Tuba Will Deine Mama Töten (My Guitar Wants To Kill Your Mama); bij vlagen is het hilarisch. Minder hilarisch is dat voorman Gerhard Horriar op 5 november 2021 op negenvijftigjarige leeftijd onverwacht overlijdt, hetgeen het einde betekent van de Yellow Snow Crystals.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

_{En vooruit, een filmpje van 7 mei 2011:}
Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2863: Yellow String Quartet - Yellow String Quartet



Yellow String Quartet is het geesteskind van Fried Dähn. Hij speelde in 1992 in het Ensemble Moderne en mocht met het orkest naar het huis van meneer Zappa om daar de reeks concerten The Yellow Shark te repeteren. Eind jaren negentig gaat hij zijn eigen weg. De Duitsche cellist bedenkt het ene project na het andere en altijd is het grensverleggend én interessant. Vaak mag hij zijn capriolen met zijn elektronische cello presenteren op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland en daar zie ik hem dus veel. Met The Yellow String Quartet speelt hij 'traditionelere' klassieke werken in kwartetbezetting: twee violen, altviool en cello. Ik zie het spelen tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland op 2 augustus 2012. Twee jaar later maakt het kwartet opnamen in Dähns studio in Tübbingen en die verschijnen in kleine oplage op cd. Op het repertoire natuurlijk iets van Zappa (Uncle Meat), maar ook Stravinsky, Shostakovich en Terry Riley. Ik vind het plaatje op 15 juli 2016 in een kraam op alweer dat grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Dit is het enige van het kwartet wat is verschenen en ik weet ook eigenlijk niet of het Quartet vandaag de dag nog actief is.

_{Helaas niks van het plaatje te vinden op YT, wel een en ander van het optreden tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland op 2 augustus 2012:}
Bekijk deze YouTube-video

_{Of dit tijdens het festival ZappaUnion in Noorwegen in november 2014:}
Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2864: Yes - Yes



Yes! Jon Anderson en Chris Squire ontmoeten elkaar begin 1969 in club La Chasse in Londen. Anderson heeft de jaren ervoor met The Warriors gespeeld en getourd en na het uiteenvallen van de band verblijft hij een tijdje in Hamburg en Tilburg, om uiteindelijk naar Londen te gaan om daar zijn muzikale geluk te gaan beproeven. Hij speelt geen instrument, maar beschikt over een bijzondere stem én heeft muzikale ideeën in zijn hoofd die hij wil gaan realiseren. Daar komt het voorlopig niet van: in La Chasse verdient hij een paar centen door de glazen te verzamelen. Squire is een kerkkoorknaap die in zijn tienerjaren gefascineerd raakt door de basgitaar. Via gospel- en bluesbandjes komt hij in The Syn waarmee hij wat opnames en singles maakt. Begin 1969 zit hij in Mabel Greer's Toy Shop, waarin ook gitarist Peter Banks te horen is. Anderson en Squire ontmoeten elkaar aan de bar en na sluitingstijd schrijven ze in Squires appartement het liedje Sweetness (dat een plaats zou krijgen op de debuutelpee). Beiden hebben ideeën over hoe de ideale band zou moeten klinken: meerstemmige zang en daaronder complexe en grensverleggende instrumentale begeleiding. Squire vraagt Banks om mee te doen, ook pianist/organist Tony Kaye sluit zich aan en Squire reageert op een advertentie van drummer Bill Bruford. Banks komt met de naam Yes (iets positiefs en waarschijnlijk ontleend aan een kunstwerk van Yoko Ono) en Bruford is in de veronderstelling dat de nieuwe groep zich gaat richten op jazz. Het aanvankelijke repertoire bestaat uit covers (Something's Coming van Leonard Bernstein uit de West Side Story, Beatlesnummers en stukken van The Byrds en Buffalo Springfield), maar dan sterk bewerkt. De groep begint op te treden in en om Londen en al snel is het een veelgevraagde act in het voorprogramma van de roemruchte zaal Marquee in Londen. Er verschijnen lovende recensies en als de supportact van het afscheidsconcert van Cream op het laatste nippertje afzegt, weet de manager Yes naar voren te schuiven. Dat concert is een groot succes en voor de band het weet is er een platencontract. Op Yes staan zes eigen stukken en twee covers (The Byrds en The Beatles). Opener Beyond And Before is overgebleven van Mabel Greer's Toy Shop, het bijna funky Looking Around is de pakkende single en het afsluitende Survival heeft iets van dat later zo kenmerkende progwerk van de groep. Heel succesvol is de elpee niet, maar de concerten des te meer. Ik koop de debuutplaat aan het eind van 1983 en een mooie remaster verschijnt twintig jaar later. Die schaf ik dan gelijk aan op 6 mei 2003. Zes bonustracks maar liefst: de single- en een vroege versie van Something's Coming (waarin ook citaten van America te horen zijn), de single- en vroege versies van I See You (het Steven Stillsnummer van The Buffalo Springfield, dat ook op de elpee is te horen, heerlijk jazzy) én twee vroege versies van Dear Father, dat in georkestreerde versie gepland was voor de tweede elpee, maar uiteindelijk pas een plek kreeg op de verzamelaar Yesterdays in 1975. Na al die jaren nog altijd een feest om dit debuut te beluisteren; ik weet wat er allemaal nog zal volgen en denk met een blij hart: Yes!

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video



[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 12-12-2025 20:32:47 ]