Draai hier alle platen in je platenkast #31 (Just The Same)

bazbo cd2865: Yes - Time And A Word



Yes! Niet helemaal tevreden met het resultaat van de debuutplaat, wil Jon Anderson op de opvolger een wat breder en orkestraler geluid realiseren. Hij raakt geïnspireerd door groepen als Moody Blues, The Nice en Deep Purple en stelt voor om een orkest in te gaan zetten. Gitarist Peter Banks is wat huiverig; toetsenist Tony Kaye is blij dat hij niet aan de synthesizer hoeft. Time And A Word verschijnt in 1970 in het Verenigd Koninkrijk en er staan weer zes originele composities en twee covers op. Hoe de band klinkt samen met een orkest, wordt gelijk al duidelijk in het openingsnummer No Opportunity Necessary, No Experience Needed (van Ritchie Havens). Ik vind Then - mede door het orkestarrangement - het hoogtepunt van de plaat. Everydays is de jazzy cover van Steven Stills' stuk uit zijn Buffalo Springfieldtijd. Sweet Dreams en Astral Traveller zijn de enige twee stukken zonder orkestDe tweede plaatkant opent met het proggy The Prophet, Clear Days is een lief piano-orkestliedje en het titelnummer is de monumentale afsluiter. Onder het orkest horen we een gedreven groep en gek genoeg is het vooral de bas van Chris Squire die prominent in het geluidspalet staat. Later vertelde hij dat producer Tony Colton geen hoofdtelefoon gebruikte tijdens de opnamen en op basis van wat door de glazen wand doorlekte beoordeelde dat de bas luider in de mix moest. Ik koop de elpee eind 1983 en in 2003 verschijnt deze goede remaster. Naast prima geluid zijn er vier extra tracks: Dear Father, opgenomen tijdens dezelfde sessies van de elpee werd de b-kant van een single en kwam in 1975 terecht op de rare verzamelaar Yesterdays, originele mixen van No Opportunity en Sweet Dreams, plus de singleversie van The Prophet. Ik koop de remaster bij het verschijnen op 6 mei 2003. Tijdens het mixen van Time And A Word besluit de groep dat Peter Banks niet meer bij hen past: hij is zeer ontevreden over de inzet van het orkest en wil graag terug naar een oorspronkelijker rockgeluid. Jon Anderson en de anderen willen juist vóóruit en gaan op zoek naar een gitarist die een wijder geluidspalet heeft. De oud-gitarist van Tomorrow en Bodast, Steve Howe, dient zich snel aan. Als Time And A Word later in 1970 in Amerika verschijnt, krijgt de elpee een andere hoes met een groepsfoto met Howe terwijl hij niet op de elpee speelt. Time And A Word is een wat onderbelicht maar gezien de ontwikkeling van de groep toch belangrijk album van Yes.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2866: Yes - The Yes Album



Yes! Na het min of meer gedwongen vertrek van gitarist Peter Banks en de komst van Steve Howe sluit de groep zich op in een cottage in Devon om daar te werken aan stukken voor het derde album. (Howe koopt het huis en schijnt er tot op de dag van vandaag te wonen.) Wat de band op dat moment niet weet, is dat de platenmaatschappij op het punt staat om Yes te dumpen, maar geeft de groep nog één kans. Dat is maar goed ook, want waar Yes mee op de proppen komt, behoort tot het allerbeste wat de band ooit heeft gemaakt. The Yes Album is een van mijn meest favoriete albums van de groep. Ik hoor het voor het eerst ergens in 1981. Vriendje Ruurd zegt: 'Kom mee naar de slaapkamer van mijn broer, dan laat ik je iets horen dat nóg veel beter is dan Emerson Lake & Palmer.' Hij legt een elpee op de draaitafel en ik hoor de pakkende deunen van ELO en Supertramp, de complexiteit en virtuositeit van ELP en de helderhoge stem van Supertramp en weet: hier moet ik meer van horen. Opener Yours Is No Disgrace laat gelijk goed horen waar Steve Howe toe in staat is en welke enorme aanwinst hij is: meerdere lagen gitaren (zonder dat het een zootje wordt), afwisselend akoestisch en elektrisch spel en enkele waanzinnige solo's. Zijn solostukje Clap, live opgenomen tijdens een concert, is voer voor de gitaarstudenten. Starship Trooper is een drieluik; de drie korte stukjes van Anderson, Squire en Howe blijken uiteindelijk zeer fraai bij elkaar te passen. I've Seen All Good People is ook een combinatie van twee losstaande stukjes die uitzonderlijk goed werkt. A Venture is het vergeten pareltje waarin Tony Kaye mag laten horen hoe subtiel hij piano kan spelen. Afsluiter Perpetual Change is misschien wel het sterkste stuk van de elpee: alle elementen van de progband komen erin terug: mooie melodieën, complexe instrumentale passages (het stereo-effect in het middendeel verbijstert me iedere keer weer), geraffineerd arrangement en het klinkt allemaal alsof het supersimpel is. Ik koop de elpee zelf ergens in 1981 of 1982 en in 2003 komt er een mooie remaster, die ik gelijk koop op 26 maart 2003. De extraatjes op de cd stellen dit keer niet zo heel veel voor: de singleversies van Your Move (het Andersondeel van I've Seen All Good People) en Starship Trooper (ook het Andersondeel Life Seeker) en een studioversie van Clap (waarin ook al fragmenten zitten die later terugkomen in Mood For A Day dat te horen is op de volgende Yeselpee). Als de plaat uit is, wil Anderson wéér verder. Hij heeft en hoort van alles in zijn hoofd, dat alleen gerealiseerd kan als de groep mee gaat in de moderne technieken. Het is nodig dat Tony Kaye ook de synthesizer gaat hanteren, maar die weigert dat en wil het bij orgel en piano houden. En dus is halverwege 1971 het moment aangekomen dat ook Kaye vertrekt; een belangrijke gebeurtenis in de geschiedenis van Yes.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video



[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 15-12-2025 10:00:55 ]

bazbo cd2867: Yes - Fragile



Yes! Toetsenist Rick Wakeman is in 1971 een ware sensatie in de rockwereld. Hij speelt bij Strawbs en is daarnaast volop in beeld als sessiemuzikant. Na een lange sessie voor David Bowie ligt hij eindelijk rond drie uur in bed als de telefoon gaat. Het is Chris Squire die hem uitnodigt bij Yes te komen spelen. 'No!' is het resolute antwoord. Een dag later spreekt hij Squire opnieuw en hij besluit een dag later aan te sluiten bij een repetitie. Tijdens die repetitie is de groep bezig om nieuwe stukken uit te werken en Wakeman draagt gelijk bij met arrangementen en om bepaalde losse fragmenten melodisch aan elkaar te verbinden. Voor hij het weet is hij onderdeel van Yes. Wezenlijk onderdeel. Stukken als Heart Of The Sunrise, Roundabout en South Side Of The Sky krijgen snel vorm dankzij zijn muzikale inbreng en expertise. De band moet op korte termijn een plaat aanleveren, maar realiseert zich dat met deze drie stukken en Long Distance Runaroud er niet genoeg materiaal is voor een hele elpee. Dan komt drummer Bill Bruford met een idee. Ieder bandlid krijgt de gelegenheid een solostukje aan te leveren mét een arrangement voor de gehele groep. Zelf heeft hij Five Percent For Nothing, een minicompositie dat de groep uiteindelijk twee keer achter elkaar inspeelt en dik vijfendertig seconden duurt. Squire heeft The Fish (Schindleria Praematurus), een instrumentaaltje waarin hij zelf allerlei baspartijen overdubt, en Anderson komt met het malle We Have Heaven waarin de band de instrumentale basis legt voor de 12.354 zangpartijen. Howe heeft Mood For A Day, maar staat erop dat het een akoestisch gitaarsolostukje blijft, een compositie die hij tot in lengte van dagen tijdens concerten zal blijven vertolken. Wakeman heeft een probleem: hij staat nog onder contract bij een andere platenmaatschappij en kan dus onder zijn eigen naam niets aanleveren. Vandaar dat Cans And Brahms, een bewerking van het derde deel uit Brahms' vierde symfonie; de andere bandleden kunnen er niets in doen en Wakeman speelt alle partijen zelf in op zijn batterij aan toetsenapparaten. Fragile verschijnt eind 1971 en slaat in als een bom, alleen al vanwege het hoesontwerp van kunstenaar Roger Dean, die vanaf dan onlosmakelijk verbonden zal zijn met Yes. De elpee opent met Roundabout, misschien wel het bekendste Yesnummer ooit en de groep zal het tot in den treure live moeten spelen. Na het intro op akoestische gitaar horen we vooral die ronkende Rickenbackerbas van Squire en de koorknapenstem van Anderson. Het Hammond-gitaar-duet halverwege is net zo legandarisch als het stuk zelf. South Side Of The Sky start als harde rocker, maar kent een bijna pastoraal middendeel op piano met lalala-koortjes, om uiteindelijk weer hardrockend te eindigen. Long Distance Runaround is het catchy liedje en het absolute hoogtepunt vind ik de afsluiter Heart Of The Sunrise, waarin de groep alles uit de kast trekt. Als je me vraagt hoe Yes klinkt, dan laat ik je deze tien minuten horen. Ik koop de elpee ergens in 1982 of 1983. Een cd-versie schaf ik ergens begin jaren negentig aan, maar die maakt plaats op 26 maart 2002 voor een mooie remaster die dan verschijnt. Naast prima geluid een paar extraatjes: een vroege mix van Roundabout en daarnaast de versie die Yes opneemt van America (van Paul Simon); geen gewone cover, maar geheel naar de hand van de band gezet. Ik vind Fragile een wat gespleten plaat: de vier groepscomposities zijn sterk en de vijf solostukjes zijn leuk, maar als geheel vind ik het niet zo goed werken. Toch staat er topspul op en behoort het tot de beste platen uit de discografie van Yes.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video