Draai hier alle platen in je platenkast #31 (Just The Same)

bazbo cd2770: The Who - Live At The Royal Albert Hall



The Who speelt op 27 november 2000 in de Royal Albert Hall in Londen. Zak Starkey speelt de drums, John Bundrick de toetsen (zoals hij sinds de jaren tachtig al doet) en er zijn een hele rits gastmuzikanten: Kelly Jones, Noel Gallagher, Bryan Adams, Eddie Vedder, Paul Weller en Nigel Kennedy. De boel klinkt goed en gedegen, maar we kennen het zo langzamerhand wel en dan zijn de stukken met de gastmuzikanten een welkome afwisseling. Vooral het duet tussen Pete Townshend en Paul Weller (So Sad About Us) vind ik fraai, maar de twee stukken waarop Eddie Vedder zingt mogen er ook zijn. En natuurlijk is de vioolsolo aan het eind van Baba O'Riley door Kennedy bijzonder amusant. De registratie verschijnt in 2003 op dubbelcd en ik koop een versie met een derde bonuscd op 2 september 2004. Op dat derde plaatje staan opnamen van 8 februari 2002, eveneens uit de Royal Albert Hall: slechts vier korte stukken, goed voor een kwartier extra muziek. Alles bij elkaar: leuke set voor de liefhebbers.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2771: The Who - Live At Hull 1970



The Who speelt op 14 februari 1970 in Leeds University. Het is de eerste avond dat de opnameapparatuur meedraait voor een liveplaat. De avond erna staat de groep in de City Hall in Hull en ook daar zijn opnamen van. Bij het terugluisteren blijkt dat de opnamen in Hull onbruikbaar zijn: de bas is niet te horen in de eerste zes stukken en tijdens delen van Tommy, er blijken problemen met de snelheid van de tape en zo is er nog meer gedoe. Vandaar dat de groep de opnamen uit Lees moet gebruiken voor wat uiteindelijk de liveplaat Live At Leeds wordt. Kenners roepen jarenlang dat de groep in Hull veel beter en energieker speelde. Als er in 2010 een box verschijnt, bevat die ook de opnamen van Hull; de technische mogelijkheden zijn inmiddels dusdanig gevorderd, dat de technologische problemen overwonnen kunnen. In 2012 komt het concert uit Hull ook uit op een dubbelcd en die koop ik op 14 oktober 2015. Voor de 'verdwenen' bas is gebruik gemaakt van de baspartijen uit Leeds; een huzarenstukje van editing. En inderdaad, het resultaat is een energieke concertregistratie, al durf ik niet te zeggen dat het beter is dan Leeds. De setlijst is nagenoeg identiek, zij het dat The Who de tweede toegift Magic Bus in Hull niet speelt. De uitvoering van Tommy klinkt in mijn oren nog gedrevener. We horen een band op de toppen van het kunnen en dit is net als Live At Leeds niet alleen het beste van The Who, maar eveneens legendarisch en een ware klassieker.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2772: various artists - The Many Faces Of The Who



The Who verdient een soort van eerbetoon, moeten ze bij het Mexicaanse label Music Brokers hebben gedacht. Het label heeft al eerder vergelijkbare cd-sets uitgebracht, waarop solowerk van bandleden, covers en orginelen van covers te beluisteren zijn. Zo heb ik er ook een over King Crimson (zie aldaar, een aantal jaren geleden). A Journey Through The Inner World Of The Who is de ondertitel van deze 3cd-compilatie. Op het eerste plaatje horen we onder andere John Entwistle die drie van zijn Whostukken vertolkt met een eigen band, iets van Arthur Brown van de elpee die Pete Townshend produceerde, een stuk van Mike Batt dat Roger Daltrey zong en veel originelen van stukken die The Who speelde. Zo is daar Shakin' All Over van Johnny Kidd & The Pirates, Summertime Blues van Eddie Cochran, de Young Man Blues van en door Mose Allison en Eyesight To The Blind van Sonny Boy Williamson (al gebruikte Townshend alleen de tekst voor The Hawker uit Tommy en speelde hij een dicht bij het origineel blijvende bluesversie pas tijdens zijn Deep End-concerten halverwege de jaren tachtig). Vreemde eenden in de bijt zijn er ook: wat dachten we van een liedje van broer Simon Townshend gezongen door Toyah? Op het derde plaatje staan stukken van The Who gespeeld door bands als Ocean Colour Scene, The Young Mods, Hyperhead en anderen. De meesten blijven dicht bij het origineel en dat maakt dat dit derde plaatje nogal overbodig aandoet. De parel is het tweede plaatje: Petra Haden (dochter van Charlie) brengt het gehele album The Who Sell Out. Ze heeft alle partijen ingezongen. Een compleet a capella versie van mijn favoriete Whoplaat dus en ik vind het compleet gesjeesd en briljant. Ik koop dit setje uit 2016 voor een prikkie (nog geen tientje, als ik het me goed herinner) op 29 december 2016. De vele originelen uit het begin van de jaren zestig en het album door Petra Haden maken dit tot een leuk hebbedingetje voor de liefhebber.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2773: Judy Dyble - Darkness To Light - The Recordings 2004-2006



Judy Dyble is lange tijd niet actief in de muziekwereld, maar in 2004 keert ze terug. En hoe. Liefhebbers kennen haar van de eerste opnamen van Fairport Convention, van Trader Horn en natuurlijk van duo dat ze met Ian McDonald vormde en dat zich aansloot bij Giles Giles & Fripp, waaruit later weer King Crimson ontstond. Ze speelt autoharp en zingt; haar stem is in al z'n breekbaarheid haar grote kracht. Begin jaren zeventig richt ze zich op andere zaken: kinderen opvoeden, een leven als bibliothecaresse en meer van dat. Sporadisch krijgt ze vragen om bij te dragen aan projecten in de folkwereld en daar gaat ze dan graag op in. Als ze in 2002 een gastoptreden doet bij Fairport Convention op het Cropedy-festival, krijgt ze de smaak te pakken. Ze komt in contact met Marc Swordfish, een eveneens Britse muzikant én componist, en die stelt voor om een plaat te gaan maken. Enchanted Garden verschijnt in 2004 en staat vol vervreemdende, bijna psychedelische klanken waaroverheen Dyble haar lieflijke zang en teksten brengt. Het album wordt goed ontvangen en moedigt het duo aan om verder te gaan. Op Spindle uit 2005 staat toegankelijker werk, prachtige songs waarvan de meest opvallende Shining (met gitaarsoundscapes van Robert Fripp) en See Emily Play (jawel, een Pink Floyd cover) zijn. Het album The Whorl verschijnt in 2006 en zet de lijn van Spindle voort; op deze plaat waagt Dyble zich aan een nieuwe versie van het stuk dat haar in progkringen wereldberoemd maakte: I Talk To The Wind (dat ze oorspronkelijk zong bij Giles Giles & Fripp en dat uiteindelijk - zonder haar - in 1969 terecht kwam op In The Court Of The Crimson King, de debuutplaat van King Crimson). De drie albums zijn destijds aan mijn aandacht ontsnapt en toen ik Judy Dyble rond 2010 weer op het spoor kwam, bleken de platen niet meer te krijgen. Een jaar of vijf later kwam ik haar tegen op sociale media. Ik zocht contact en kocht bij haar het oeuvre-overzicht Gathering The Threads waarop ook wat werk staat uit de periode 2004-2006. Sindsdien koop ik alles wat ze uitbrengt en ik ben blij dat ze zo af en toe nieuw werk opneemt, al dan niet samen met mensen als Tim Bowness, Andy Lewis en David Longdon. Op 12 juli 2020 komt het nieuws dat ze is overleden aan borstkanker en postuum verschijnt er gelukkig - zij het mondjesmaat - een en ander. Helemaal blij word ik in 2025: de drie albums zitten in een mooi doosje en zijn aangevuld met outtakes en remixen. Zo staat Shining van Spindle er meerdere keren op in allerlei versies. Ik koop Darkness To Light op 26 juni 2025 en geloof me: de muziek van Judy Dyble is sindsdien weer bijzonder veel in mijn huis te horen. Prachtig werk.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2774: Brian Eno & Beatie Wolfe - Lateral



Brian Eno blijft niet alleen zichzelf vernieuwen, hij zoekt ook immer samenwerkingen met bekende en onbekende muzikanten, waardoor hij zich ook zelf weer verder ontwikkelt. In 2024 start de samenwerking met Beatie Wolfe, een kunstenares en muzikante uit Londen. Wolfe maakt conceptuele kunst en rocksongs. Eno en Wolfe produceren twee platen die in 2025 verschijnen. Luminal bevat songs (en die heb ik niet); op Lateral staat één ambient stuk, getiteld Big Empty Country. Ik koop Lateral op 31 juli 2025. Aanvankelijk lijkt het een typsiche Eno-aangelegenheid met pianoklanken die voorzien zijn van ijle elektronische bewerking, maar bij nadere beluistering heeft het stuk toch een ander karakter dan dat we van Eno solo gewend zijn, al is mij niet duidelijk wat de bijdragen van Wolfe en Eno precies zijn. Belangrijk is dat ook niet. Lateral is een schitterend rustgevend werkstuk dat dik zesenzestig minuten ontspanning en vermaak biedt.

_{Eno heeft voor YT Big Empty Country in stukken geknip:}
Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2775: Steve Hackett - The Lamb Stands Up Live At The Royal Albert Hall



Steve Hackett blijft onverdroten verder gaan met het maken en uitbrengen van soloplaten. Na iedere plaat gaat hij uitgebreid op tournee over de wereld en tijdens concerten speelt hij dan solomateriaal en de afgelopen twaalf jaar zet hij dan ook het werk van zijn oude band Genesis in de schijnwerpers. In 2024 stond de tournee in het teken van het soloalbum The Circus And The Nightwhale én het legendarische Genesiswerk The Lamb Lies Down On Broadway dat vijftig jaar geleden verscheen. Natuurlijk komt daar ook een liveverslag van in de vorm van opnames en ik koop de dubbelcd met een bluray op 14 juli 2025. Het complete concert is opgenomen in oktober 2024 in The Royal Albert Hall en we hebben wederom te maken met een band die bijzonder goed op dreef is. Op het eerste plaatje staat het spul van vóór de pauze: inderdaad spul van The Circus And The Nightwhale, maar ook soloklassiekers als Every Day, Camino Royale en Shadow Of The Hierophant. Amanda Lehmann en broeder John Hackett vervullen gastrollen in enkele songs. Aan het eind van het eerste plaatje krijgen we - ongetwijfeld vanwege de beperkte tijd op de schijfjes - ook de eerste toegift: Cinema Show (van Genesis). Op het tweede plaatje dan een mooi uittreksel van The Lamb. Opnieuw valt op hoe sterk de stem van NadSylvan is; hij kan de Gabrielpartijen schijnbaar moeiteloos aan. Ik vind de originele Lamb niet het sterkste werk van Genesis en bij vlagen zelfs saai, maar dit uittreksel boeit van voor naar achter. Daar dragen de gastbijdragen van Ray Wilson (die Carpet Crawlers zingt) en Steve Rothery (die een meesterlijk gitaarduel met Hackett aangaat in The Lamia) zeker aan bij. Aan het eind van het concert krijgen we nog een verrassing in de vorm van Dancing With The Moonlit Knight en daarna volgt natuurlijk het onvermijdelijke Firth Of Fifth. De tweede toegift is dan - zoals eveneens gebruikelijk - Los Endos. Dit is de zoveelste liveregistratie van Hackett en de zijnen van de afgelopen jaren en je kunt je afvragen: is dit allemaal nog relevant, moet dat nou? Het antwoord is na beluistering (ik heb het concert op de bluray nog niet bekeken) eenvoudig. Ja.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2776: Adam Holzman - Zombie Apocalypse



Adam Holzman is de jazztoetsenman die heeft bijgedragen aan werk van onder anderen Miles Davis en Steven Wilson. Af en toe brengt hij een soloplaat uit en daarop maakt hij een uiterst geraffineerde mix van jazz, fusion, rock en prog. Dat is op Zombie Apocalypse uit 2025 niet anders. Hij bespeelt de piano en synthesizers en zet dit keer vooral elektronische percussie in. Op veel stukken krijgt hij ondersteuning van percussionist Arjun Bruggeman en saxofonist Ofer Assaf. Zijn echtgenote Jane Getter speelt gitaar op twee stukken en zoon Russell Holzman verzorgt een drumloop in een ander. Ondanks de geprogrammeerde drums is dit een verre van kil album: de thema's en solo's zijn subtiel en melodieus. Opener Affirming The Consequent geeft wat dat betreft gelijk een goede indicatie. In mijn oren is Reptilian Survival Instinctive eveneens een hoogtepunt. Het meest opvallende stuk is echter afsluiter Here Comes The Flood; in deze cover van Peter Gabriel komt Randy McStine zingen en een gitaarpartij inspelen. Het is het enige vocale stuk op de plaat en een waardige afsluiter van wederom een sterk en avontuurlijk album.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2777: Jakko M. Jakszyk - Son Of Glen



Jakko Jakszyk kijkt terug op een bijzonder persoonlijk leven. Als kind groeit hij op bij pleegouders en pas heel laat ontmoet hij zijn biologische moeder en vader. De Britse gitarist vindt als jochie zijn emotionele thuis in de muziek. Hij maakt al van jongs af aan eigen muziek, maar is vooral bekend vanwege zijn betrokkenheid bij de 21st Century Schizoid Band en vanaf 2013 bij King Crimson. Voor Jakszyk is het bijna niet te bevatten dat hij de muziek van zijn jeugdhelden op het podium mag spelen. Hij schrijft daarover in zijn in 2024 verschenen autobiografie Who's the boy with the lovely hair? en zijn laatste soloplaat Son Of Glen uit 2025 is daar een soort muzikaal vervolg op. Het is een ingetogen en persoonlijk album geworden, waarop de intensiteit van teksten en composities naar voren komen. Jakszyk speelt gitaren en toetsen en programmeert de drums. Daarnaast zet hij spaarzaam collega's in. Zo horen we Gavin Harrison, Zoltán Csörsz en Ian Mosley op drums, zoon Django Jakszyk op bas en Caroline Lavelle op cello. De plaat bevat drie korte instrumentaaltjes en vijf echte songs. Voor die songs neemt hij ruimschoots de tijd, met afsluiter Son Of Glen als hoogtepunt. Het verhaal over zijn biologische vader is een schitterend muzikaal eerbetoon geworden. Zeer mooi album.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2778: Keith Jarrett - New Vienna - Musikverein, 2016



Keith Jarrett kan helaas geen nieuwe muziek meer maken en opnemen - hij werd in februari én mei 2018 getroffen door een herseninfarct waardoor hij linkszijdig verlamd raakte - maar gelukkig zijn er nog veel opnamen in het archief. Zo verschijnt in 2025 New Vienna, met daarop het concert dat Jarrett gaf in de Musikverein in Wenen op 9 juli 2016. Het begint zoals bijna al zijn soloconcerten: Jarrett zit achter de piano en begint te spelen wat er in hem op komt. Dat pakte op The Köln Concert schitterend uit: hij speelde de tonen van de bel die de toeschouwers het sein gaf dat ze naar de zaal moesten gaan en borduurde daarop voort. Hier in Wenen moet hij duidelijk op gang komen; het eerste stuk begint wat rommelig en geforceerd en het duurt een tijdje voordat hij de juiste inspiratie heeft gevonden en dan komen de melodieën als vanouds weer naar boven. Het lijkt een wat kort concert; het past op een enkele cd. Bijna gewoontegetrouw eindigt het optreden met een uitvoering van Somewhere Over The Rainbow. Ik koop de cd bij het verschijnen op 26 juni 2025. New Vienna is wederom een prachtige aanvulling op het indrukwekkende solopianoimprovisatieoeuvre van Keith Jarrett.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2779: Jethro Tull - Still Living In The Past



Jethro Tull brengt in juni 1972 Living In The Past uit. Het is een dubbelelpee met daarop een verzameling singles en b-kantjes, outtakes, de moeilijk te verkrijgen EP Life's A Long Song en een plaatkant live. Eerder dat jaar verscheen de ultieme progparodie Thick As A Brick, maar daarvan is niets te horen op Living In The Past. In 2025 is Living In The Past aan de beurt voor de grote oppoetsoperatie: Steven Wilson mag de dubbelaar onderhanden nemen, remixen en zich buigen over de vele andere stukken die her en der op de planken (zijn blijven) liggen. De boel past maar net op vijf cd's en een bluray. De eerste drie plaatjes volgen de oorspronkelijke dubbelaar en zijn aangevuld met allerlei spul dat we eerder al hoorden op die superdeluxe versies van This Was, Stand Up, Benefit en Aqualung. Op de laatste twee plaatjes is het complete concert te beluisteren waarvan op de originele dubbelelpee slechts een plaatkant van was opgenomen. Dat concert vond plaats op 4 november 1970 in de legendarische Carnegie Hall en in anderhalf uur tijd komen acht stukken voorbij waarin de band zich van allerlei kanten presenteert. En ja, daar horen lange fluit-, piano- en drumsolo's bij. De band is uitstekend in vorm en klinkt zeer gedreven. Op de meegeleverde bluray is alles in allerlei mixen te horen, waaronder in surround, en een paar videoclips te bekijken. Alles zit weer in een mooi boekwerk met een bulk aan informatie. Omdat we veel van het opgenomen materiaal al hadden op de eerdere uitgaven in deze Deluxereeks, ben ik zelf wat minder verrast door deze versie, maar het complete concert maakt de aanschaf dubbel en dwars waard.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2780: Klaus Schulze - Live Audimax Hamburg 1981



Klaus Schulze begint vanaf de jaren tachtig digitale instrumenten te gebruiken in zijn muziek. Ter promotie van het album Trancefer doet hij in november 1981 een kleine tournee langs voornamelijk kerken (!), maar hij kan die digitale apparatuur echter nog niet op het podium inzetten, zodat er van dat album niets te horen is. Tijdens het concert op 25 november 1981 in Hamburg speelt ook gitarist en gitaarsynthesizerspeler Manuel Göttsching mee, bekend van Ashra Tempel. Ook is er een filmploeg die het concert opneemt. Pas in 2025 krijgen we de opnamen te horen en te zien en ik koop de versie met twee cd's en een dvd op 23 juni 2025. De dvd met de concertbeelden heb ik nog niet gezien, maar de geluidsopnamen van het concert zijn vaak in mijn huiskamer te horen. Want wat is het goed. Natuurlijk, wat Schulze hier brengt ligt nog overduidelijk in het verlengde van zijn dan vorige werkgever Tangerine Dream, maar hij weet er al heel veel eigens in te stoppen. Na een kort intro krijgen we gelijk al het dik een half uur durende Bon Temple voor de kiezen, waarin de sequencers en moogachtige synthsolo's voortrazen. Daarna wisselen uptempo en verstilde - al dan niet geïmproviseerde - stukken elkaar af. Het hele reguliere concert staat op het eerste plaatje; de kwartierdurende toegift is te beluisteren op het tweede. Ondanks dat de toen hypermoderne instrumenten vandaag de dag wat gedateerd klinken, is dit een waanzinnig fraai concert en nu moet ik maar snel die concertbeelden op de dvd ook eens zien.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2781: StipsGoulding - Love And Affection



Robert Jan Stips zit op z'n oude dag niet stil. Hij is ook eigenlijk nog helemaal niet zo oud. Vijfenzeventig als ik het wel heb en nog altijd actief met Nits en Supersister. Een aantal maanden geleden komt hij in contact met Jane Goulding, een zangeres van wie ik nog nooit had gehoord. Er is een muzikale klik en al snel ontstaan allerlei songs die ze samen opnemen. Het album Love And Affection verschijnt begin juni 2025 en ik koop de cd op 17 juli 2025. Op de plaat staan elf liedjes. Goulding zingt de teksten en dat doet ze fraai; Stips verzorgt achtergrondvocalen en speelt alle toetseninstrumenten. Het verrassende is: enerzijds klinkt dit fris en anders dan we van Stips gewend zijn, anderzijds hoor ik ook die typische tegendraadse melodietjes en geluiden zoals er maar een ze kan maken. Muzikaal gezien is het totaal anders dan wat Stips bij zijn twee bands doet; qua timbre is het onmiskenbaar Stips. En dat het ook nog eens elf prachtige luisterliedjes zijn, dat is mooi meegenomen. Fijn album.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2782: Nad Sylvan - Monumentata



Nad Sylvan gooit het in 2025 over een andere boeg. Geen ingewikkelde concepten meer, weg is zijn rollenspel en nu gaat het over niets anders dan hemzelf. Niet dat Sylvan genoeg heeft van karakters spelen; als vaste vocalist in de band van Steve Hackett re-creëert hij op het podium al bijna vijftien jaar de bizarre personages uit het oeuvre van het oude Genesis, maar zijn eigen verzonnen sprookjesachtige figuren als The Vampirate laat hij op zijn nieuwe album Monumentata ver achter zich. In plaats daarvan bezingt hij de zaken die hem vandaag de dag bezig houden. Het is dan ook zijn meest persoonlijke plaat tot nu toe. Het meeste doet hij zelf: hij heeft dit keer alles geschreven en geproduceerd, hij speelt toetsen, bas, gitaren en zingt natuurlijk alles in. Gastbijdragen zijn er van Jonas Reingold, Marko Minnemann, Randy McStine, Tony Levin, Mirko DeMaio, Nick Beggs, Felix Lehrmann en David Kollar, maar zij krijgen nergens een prominente rol. Sylvan bezingt zijn jeugd, zijn relatie met zijn ouders, met zijn seksualiteit en met cultuurbotsingen die hij heeft meegemaakt. Bij vlagen is hij venijnig, bij andere vlagen stelt hij zich uiterst kwetsbaar op. Dit alles weet hij te gieten in een jasje vol pakkende artrockachtige progpop. Wat mij betreft zijn de hoogtepunten opener My Secret Lover, Make Somebody Proud en het bijzondere I'm Stepping Out. Ik koop de cd op 23 juni 2025 en vind Monumentata een heel sterk album.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2783: Melaine Dalibert & David Sylvian - Vermilion Hours



Melaine Dalibert is een Frans componist en pianist en ik heb nog nooit van hem gehoord, laat staan dat ik zijn muziek heb beluisterd. Dat verandert in 2025 als er bericht komt dat hij een album uitbrengt met twee van zijn composities en dat David Sylvian eraan bijdraagt. Ik koop Vermilion Hours op 7 juli 2025. Op de cd staan die twee plaatkantlange stukken en van ieder stuk een korte versie van ongeveer vier minuten. Dalibert speelt piano en de ruimte tussen de spaarzame tonen is net zo belangrijk als de klank van die tonen zelf. Sylvian heeft er ijle en langgerekte elektronicaklanken aan toegevoegd. Het resultaat doet me denken aan Eno's werk met Harold Budd; Eno bewerkte de pianotonen van Budd op een soortgelijke manier. Hierdoor klinkt Vermilion Hour eerder vertrouwd dan echt vernieuwend. Sylvian is dan ook bekend met dit soort atmosferische muziek; al vanaf het begin van zijn solocarrière maakt hij wat hij zelf 'environmental' noemt: muziek die niets opdringt, maar de luisteraar laat ontspannen en zich prettig voelen in de omgeving waarin zij of hij zich bevindt. De stemming op dit album met Dalibert is kalm en warm en rustgevend. Ideaal behang dus, maar als je met aandacht luistert gebeurt er toch ook voldoende. De korte versies van beide stukken voegen niets toe; ze zullen bedoeld zijn voor de sociale media en de streamingsdiensten, maar op de cd doen ze vooral overbodig aan. Klein smetje op een verder werkelijk schitterend album.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2784: Auri - III - Candles & Beginnings



Auri is het project van Tuomas Holopainen en zijn vrouw Johanna Kurkela, aangevuld met Troy Donockley. Alle drie hebben nauwe banden met Nightwish, maar de muziek van Auri heeft weinig raakvlakken met die grote progmetalband. Dit trio maakt een soort folkprog, denk aan de latere Clannad. Kurkela zingt als een engel en speelt viool, Holopainen is verantwoordelijk voor de toetsen en Donockley verzorgt gitaren, bouzouki, mandola, doedelzak, fluiten, toetsen en bodhrán. Verder is er inzet van een strijktrio, een bassist en een percussionist. Kurkela, Holopainen en Donockley verdelen de composities. Echt heel vernieuwend is het allemaal niet op dit derde album alweer, maar het ligt wel lekker in het gehoor en roept vijfenvijftig minuten lang een fijne Keltische sfeer op die zorgt voor warmte in deze barre tijden. Sprookjesachtig.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2785: The New Tony Williams Lifetime - Believe It



Tony Williams maakt al op jonge leeftijd furore als jazzdrummer. Op zeventienjarige leeftijd speelt hij bij Miles Davis en in 1964 is hij onderdeel van het kwintet dat met Eric Dolphy het befaamde Out To Lunch! opneemt. In 1969 formeert hij The Tony Williams Lifetime, waarin John McLaughlin, Jack Bruce en Larry Young meespelen en met die groep is hij een van de pioniers van de jazzfusion. Na een paar platen en een heleboel tournees valt de groep uit elkaar en begint Williams zijn nieuwe project The New Tony Williams Lifetime, met daarin bassist Tony Newton, toetsenist Alan Pasqua en gitarist Allan Holdsworth. De elpee Believe It verschijnt in 1975. Omdat Holdsworth erop meespeelt is dit verplichte kost en ik koop een cd met een remaster uit 2014 op 22 mei 2017. Zes fenomenale stukken staan erop en opener Snake Oil zet gelijk goed de toon. Funky groove, rocking ritme, aanstekelijke melodie en onnavolgbare solo's. De composities zijn afwisselend van de vier bandleden. Holdsworth mag twee stukken aanleveren, waaronder zijn legendarisch geworden Fred, dat hij later tijdens zijn soloconcerten volop zal blijven spelen. Red Alert (dat Newton schreef)is ook al zo'n monster. De bandleden spelen op de toppen van hun kunnen: gedreven, energiek en retestrak. Believe It is een hoogtepunt in de jazzfusionrockmuziek en onontbeerlijk voor iedere liefhebber van dat genre. IJzersterk.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2786: Ike Willis - Should'a Gone Before I Left



Ike Willis is de Amerikaanse zanger en gitarist die in 1978 uit een bandje werd getrokken om bij Frank Zappa in de band te gaan touren. Willis is vooral bekend vanwege zijn stem en zijn vermogen om iedereen aan het lachen te maken. De eerste studioplaat waarop hij te horen is, is Joe's Garage. In 1987, vlak voordat hij opnieuw bij Zappa in de band gaat, neemt hij zijn eerste soloplaat op. Ik zie de elpee begin jaren negentig in mijn plaatselijke platenwinkel in de Zappabak staan, maar schaf 'm niet aan. Dat doe ik wel op 21 oktober 1994, als de remaster op cd net is verschenen. Op Should'a Gone Before I Left staan tien niet echt heel slechte songs. Willis heeft een band van vrienden om zich heen geformeerd, waarin de enige bekende Ray White is, zijn maatje uit de band van Zappa, met wie hij in 1984 diens bizarre teksten mocht zingen. Hun samenzang geeft de plaat een vertrouwd gevoel, hetgeen het middelmatige karakter van het materiaal ietwat maskeert. We horen funk, rock, reggae, wat artpopachtige dingen en soms wil Willis iets te geforceerd de muzikale complexiteit van Zappa benaderen, maar het is het allemaal net niet. De songs, voornamelijk van de hand van Willis zelf, beklijven nauwelijks. Echt slecht wordt het gelukkig nergens. Op de heruitgave op het Muffin Records label (van The Muffin Men, de Zappa coverband die tijdens hun Europese tour begin jaren negentig Ike Willis meenam) staat nog een extra stuk: Resolution is mede geschreven door Arthur Barrow, de bassist die (goh) bij Zappa speelde eind jaren zeventig. Geen hoogvlieger, wel een leuk plaatje.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2787: Ike Willis - Dirty Pictures



Ike Willis doet in 1988 nog mee in de grote tournee van Frank Zappa, maar Zappa ontbindt de band aan het eind van de Europese tournee, terwijl er nog een hele reeks concerten aan de westkust van de Verenigde Staten gepland stond. Als Zappa eind 1993 op zijn sterfbed ligt, vraagt hij Willis om zijn muziek te blijven spelen. Dat is wat Willis doet: hij speelt met verschillende groepen mee tijdens optredens en tournees: The Muffin Men, The Central Scrutinizer, Ossi Duri, Project/Object, Zappatika en noem alle eerbetoonbands maar op. In 1998 komt zijn tweede soloplaat uit. Op Dirty Pictures doet Willis heel erg zijn best om als Zappa te klinken. Soms pakkende melodieën, dan weer wat complexere maatsoorten, korte fragmenten die her en der terugkomen en vooral veel van Willis' gitaarwerk. Hij heeft een prima band om zich heen, met dit keer geen bekende namen erin, maar die kan niet verhullen dat het songmateriaal erg middelmatig is. De sterkste stukken staan aan het begin van de plaat. Op de helft van de bijna zeventig minuten speelduur van de plaat wordt het allemaal nogal eentonig en het gitaarwerk van Willis zelf nogal irritant. Willis klinkt niet als Zappa, hoe graag hij het ook wil. Later zal hij enkele van de nummers van deze plaat nog live spelen, tijdens kleine tournees in de VS en met begeleiding van de heel slechte Zappacoverband Zappatika op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Ik vind en koop de cd op 27 oktober 2001. Nee, vergeleken met voorganger Should'a Gone Before I Left (waarop een veel eigener geluid te horen is) is Dirty Pictures in mijn oren zeker geen aanrader.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2788: Damian Wilson - Built For Fighting



Damian Wilson is vooral bekend vanwege zijn vocale bijdragen aan progmetalacts als Threshold, Ayreon en [Headspace]. Ook zong hij bij Rick Wakeman in de band en sinds 2015 vormt hij ook een akoestisch duo met Adam Wakeman, zoon van. Tegenwoordig is hij de frontman van Arena. Wat een strot heeft die vent. Daarnaast maakt hij ook soloplaten. Zo is daar Built For Fighting uit 2016. Ik koop de cd op 3 april 2019 in de kleine bovenzaal in Luxor Live in Arnhem, na afloop van het concert dat hij dan heeft gegeven met Adam Wakeman. Tijdens het concert zingt hij enkele stukken van de cd Built For Fighting en het zijn dan ook de sterkste nummers van de plaat. Verwacht geen progmetal; dit zijn gedegen rockliederen die met kop en schouders boven het gangbare uitsteken vanwege het krachtige stemgeluid. Adam Wakeman speelt Hammond, Lee Pomeroy (bij papa Wakeman in de band, bij [Headspace] en bij ELO) is de bassist, de toetsen zijn voor rekening van Andrew Holdsworth en zo zijn er nog enkele instrumentalisten. Wilson zelf speelt gitaar en heeft de muziek en teksten geschreven. Thrill Me, Written In Anger en I Won't Blame Life zijn de hoogtepunten van een album dat vooral handelt over de kracht hervinden in het leven na allerlei tegenslag. Het laatstgenoemde stuk zingt Wilson tijdens het concert op 3 april 2019 overigens volledig a-capella en het publiek staat ademloos te luisteren. Na afloop van dat concert staat hij trouwens bij de deur bij de uitgang en zwaait hij iedereen persoonlijk uit. Een half uur vóór het concert begon, liep hij de zaal rond, schudde iedere aanwezige de hand en heette iedereen persoonlijk welkom. Een zeer sympathieke man. Built For Fighting is een krachtige plaat vol zeer mooie songs.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video



[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 28-08-2025 19:05:42 ]

bazbo cd2789: Damian Wilson - Built For Fighting



Damian Wilson zie ik op 2 november 2024 in een bovenzaal in Tivoli Vredenburg in Utrecht. Het is een akoestisch soloconcert, maar hij heeft twee van zijn broers meegenomen die hem ondersteunen op zang en gitaar. Tijdens het optreden zingt hij allerlei spul uit zijn inmiddels lange en indrukwekkende carrière, met de nadruk op liederen van Wilson&Wakeman en zijn soloplaat Built For Fighting. In de pauze van het concert koop ik een cd bij 'm. Thuis beluister ik 'm een paar keer en veel komt me bekend voor. Niet gek, want er staan stukken op die hij tijdens zijn soloconcert zong. Voor dit project trek ik 'm weer uit de kast en pas nu ontdek ik dat ik de cd al had. Ik heb Built For Fighting potdomme twee keer!

bazbo cd2790: Damian Wilson & Adam Wakeman - Weir Keeper's Tale



Damian Wilson en Adam Wakeman kennen elkaar al heel lang. Wilson begon in de jaren negentig bij de vader van Wakeman in de band te zingen en daar speelde Wakeman zelf ook. In de loop van de jaren heeft zich een hechte vriendschap ontwikkeld. Wilson en Wakeman starten de progmetalband [Headspace] en schrijven in diezelfde loop van jaren veel songs samen. Begin 2016 komt vrij onverwacht dit album Weir Keeper's Tale uit, waarop de heren zich plots van hun akoestische, persoonlijke en kwetsbare kant laten zien: negen schitterende liedjes op piano en akoestische gitaar. Wilson zingt de sterren van de hemel en in twee songs horen we Wakeman zingen. Wakeman heeft een heel andere stem dan Wilson en dat zorgt voor een fijne afwisseling. Niet dat verveling op de loer ligt; verre van dat, want de songs zijn van uitzonderlijk hoog niveau. Ik ben op 1 februari 2016 in een plaatselijke platenwinkel en ontdek de cd in het bakje met nieuw uitgekomen spul. Meenemen! Weir Keeper's Tale is de start van een fijn reeksje schitterende albums vol wonderschone liederen.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2791: Damian Wilson & Adam Wakeman - The Sun Will Dance In Its Twilight Hour



Damian Wilson en Adam Wakeman gaan na hun duodebuutplaat ook op tournee. Eerst door het Verenigd Koninkrijk en later ook door delen van Europa. Ik mag ze zien en horen op 3 april 2019 in de kleine bovenzaal in De Melkweg in Amsterdam. Hun tweede album The Sun Will Dance In Its Twilight Hour is dan al dik een jaar verschenen en die koop ik (voor een prikkie) op 24 november 2018 in een plaatselijke platenwinkel in Heerlen. Op het album doen beide heren het nog eens dunnetjes over: dit keer tien fraaie akoestische liedjes en dit keer ook wat (spaarzame) ondersteuning van buitenaf. Zo horen we veel cello, af en toe bas en in een stuk zelfs drums en elektrische gitaar. De liederen en melodieën zijn opnieuw zeer sterk en al geef ik de voorkeur aan de songs op het debuut, liedjes als The Last American Hero en het titelnummer zijn toch niet te versmaden. Het concert is overigens zeer indrukwekkend: naast stukken van de beide duoplaten tot dan toe krijgen we ook van alles uit hun solocarrière en net als op de platen is de zang en het spel perfect. Bovendien blijken de heren ook uiterst humoristisch; de hoeveelheid lol tussen de twee muzikale vrienden en de interactie met het publiek is niet alleen typisch Brits, maar vooral ook hoogst onderhoudend. Zeer mooi album weer.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2792: Damian Wilson & Adam Wakeman - Stripped



Damian Wilson en Adam Wakeman boeken eind 2018 voor een paar uur een studio, omdat zij twee liedjes willen opnemen in een pure setting. De bedoeling is dat ze slechts met piano, akoestische gitaar en hun stemmen de twee stukken live inspelen. In de aanloop naar de studiotijd oefenen ze nog een paar andere songs; ze hebben ondertussen al zó vaak samen op het podium gestaan, dat het spelen en zingen zeer gemakkelijk gaat. In de studio blijkt dat de twee songs er in één take opstaan en dus nemen ze nog wat andere stukken op. Uiteindelijk is er materiaal genoeg voor een heel album. Stripped verschijnt in januari 2019 en ik koop het 4 februari 2019. Op het repertoire staan elf stukken. Enkele daarvan komen van hun twee duo-platen. Daarnaast wat solospul: zo is er wat van Wilsons Built For Fighting en het titelnummer van Tapestries, het album dat Adam Wakeman in 1996 samen met zijn vader uitbracht. Ook horen we een akoestische versie van Soldier, een stuk afkomstig van het album I Am Anonymous van hun progmetalgroep [Headspace]. Echter, de grote verrassing is een vertolking van Life On Mars, de hit van David Bowie en afkomstig van het album waarop Wakemans vader Rick de pianopartijen speelde. Rick Wakeman speelt al jaren tijdens concerten een akoestische pianoversie ervan en nu speelt zijn zoon Adam exact dezelfde partijen. Alles bij elkaar is dit een zeer intiem en uitermate fraai album geworden, te mooi om zomaar een tussendoortje te zijn.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

bazbo cd2793: Damian Wilson & Adam Wakeman - Can We Leave The Light On Longer?



Damian Wilson en Adam Wakeman doen tussen hun vele andere muzikale activiteiten door samen veel korte tournees door het Verenigd Koninkrijk en Europa. Ik mag ze weer zien op 19 april 2022 in de kleine bovenzaal van Luxor Live in Arnhem en krijg wederom een traktatie van bloedmooie akoestische liedjes. Nog geen twee jaar later is daar het nieuwe album, dat ik koop bij het verschijnen op 25 februari 2024. Opnieuw tien schitterende songs en dit keer zoeken de heren wat afwisseling door een trompet in te zetten of subtiele drums (van Pete Riley) en bovendien is daar een heel achtergrondkoor. Wilson zingt zoals gebruikelijk de sterren van de hemel en Wakeman neemt de leadvocalen in twee stukken voor zijn rekening. Dit zorgt voor een breder geluidspalet, waardoor de verveling nimmer toeslaat. Er staan ook weer gruwelijk pakkende deunen op. Tekstueel gaat het over moderne ontwikkelingen én over persoonlijke ervaringen van de twee. Wat mij betreft zijn het titellied en de afsluiter Addlestone de hoogtepunten. Alles bij elkaar is dit weer een zeer mooi album.

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video

Bekijk deze YouTube-video