MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
Update: ik heb weer een vloer nu nog behang en dan ga ik weer richting het afmaken van het spelen van al mijn cds 
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Straks weer door in alfabetische volgorde, maar nu even deze.
Pestilence - Testimony of the Ancients.
Dit was mijn welkomstgeschenk toen ik in 1991 een abonnement op de Metal Hammer / Aardschok nam.
Ik vind het nog steeds een geweldige plaat, met donkere interludes, lekkere riffs en melodieuze gitaarsolos.
De latere Pestilence platen ken ik verder niet...
Pestilence - Testimony of the Ancients.
Dit was mijn welkomstgeschenk toen ik in 1991 een abonnement op de Metal Hammer / Aardschok nam.
Ik vind het nog steeds een geweldige plaat, met donkere interludes, lekkere riffs en melodieuze gitaarsolos.
De latere Pestilence platen ken ik verder niet...
Semi0n is dead, long live Stress Techniques. New project: LLB - JG
http://http://llbinc.bandcamp.com/
http://http://llbinc.bandcamp.com/
quote:Op vrijdag 15 januari 2021 11:57 schreef Bosbeetle het volgende:
Update: ik heb weer een vloer nu nog behang en dan ga ik weer richting het afmaken van het spelen van al mijn cds
Tijdens het behangen cd's draaien! 
Je wist niet dat het kon? 
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Dat zou kunnen als mn cd's niet ingepakt warenquote:Op vrijdag 15 januari 2021 16:16 schreef bazbo het volgende:
[..]
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Dan pak je ze uit!quote:
[..]
Dat zou kunnen als mn cd's niet ingepakt waren
Hoe moeilijk kan het zijn? Sjongejonge, verzin zelf ook eens iets. En je had ondertussen al lang je kamer behangen kunnen hebben, dus wat klets je, l*l de b*hang*r. Moet ik hier dan alles alleen doen? Vort, ga cd's draaien, hop hop!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
quote:
[..]
Dan pak je ze uit!
Hoe moeilijk kan het zijn? Sjongejonge, verzin zelf ook eens iets. En je had ondertussen al lang je kamer behangen kunnen hebben, dus wat klets je, l*l de b*hang*r. Moet ik hier dan alles alleen doen? Vort, ga cd's draaien, hop hop!
ik kan al twee maand niet in mijn huis slapen, maar sorry dat ik een update gaf. Ps. Ik behang niet zelf dat doet het schadebedrijf en behang kopen in een lockdown gaat ook nog eens een stuk minder snel.
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Allemensen, wat een gedoe, zeg. Balen.quote:
[..]
Ps. Ik behang niet zelf dat doet het schadebedrijf en behang kopen in een lockdown gaat ook nog eens een stuk minder snel.
Enig idee hoe lang het gaat duren?
Ik zat wat te zieken, omdat het soms lijkt of ik de enige ben die hier nog wat draait...
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0766: The Flower Kings - Desolation Rose
Een jaar later zijn The Flower Kings weer van de partij met een nieuw album. Ik kocht het op 29 oktober 2013 toen het uitkwam. De plaat is een geweldig werkstuk. Het begint gewoon met zo'n typisch FK-stuk Tower One waarin weer alles zit wat de band kenmerkt: afwisselende delen, complexe structuur, toch enorm melodieus, sterke samenzang, de rockuithalen van zanger Hasse Fröberg, het gouden toetsenspel van Tomas Bodin en de indrukwekkende gitaarpartijen van Roine Stolt. Felix Lehmann zorgt voor de levendige drumervaring. Stolt levert weer het leeuwendeel van de composities aan, al doen ook Bodin en Reingold een duit in de dikke zak. Er staan veel mooie en herkenbaar TFK-materiaal op. Als je het album verder beluistert, valt niet alleen op dat er weer meer kortere stukken op staan, maar ook dat er een soort rode draad is: bepaalde melodieën en tekstfragmenten komen her en der terug. Natuurlijk verscheen het album ook in een soort Limited Edition met een bonus-cd, waarop nog weer eens acht stukken staan die nauwelijks onder doen voor het sterke materiaal van de reguliere plaat. Gaaf, weer.
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 16-01-2021 15:46:43 ]
Een jaar later zijn The Flower Kings weer van de partij met een nieuw album. Ik kocht het op 29 oktober 2013 toen het uitkwam. De plaat is een geweldig werkstuk. Het begint gewoon met zo'n typisch FK-stuk Tower One waarin weer alles zit wat de band kenmerkt: afwisselende delen, complexe structuur, toch enorm melodieus, sterke samenzang, de rockuithalen van zanger Hasse Fröberg, het gouden toetsenspel van Tomas Bodin en de indrukwekkende gitaarpartijen van Roine Stolt. Felix Lehmann zorgt voor de levendige drumervaring. Stolt levert weer het leeuwendeel van de composities aan, al doen ook Bodin en Reingold een duit in de dikke zak. Er staan veel mooie en herkenbaar TFK-materiaal op. Als je het album verder beluistert, valt niet alleen op dat er weer meer kortere stukken op staan, maar ook dat er een soort rode draad is: bepaalde melodieën en tekstfragmenten komen her en der terug. Natuurlijk verscheen het album ook in een soort Limited Edition met een bonus-cd, waarop nog weer eens acht stukken staan die nauwelijks onder doen voor het sterke materiaal van de reguliere plaat. Gaaf, weer.
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 16-01-2021 15:46:43 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0767: Roine Stolt's The Flower King - Manifesto Of An Alchemist
Na 2013 wordt het opnieuw stil rondom de bloemenkoningen. Hasse Fröberg en Jonas Reingold gaan verder met hun eigen bands. Tomas Bodin verdwijnt uit beeld, al doet hij in Zweden veel werk voor theaters en balletgroepen. Roine Stolt toert met Steve Hackett (als bassist!), maakt een plaat met zijn jeugdheld Jon Anderson (zie aldaar, een maand of tien geleden) en vormt een band The Sea Within met Daniel Gildenlow, Jonas Reingold, Tom Brislin en Marco Minnemann. En dan plots eind 2018 verschijnt dit album Manifesto Of An Alchemist onder de bizarre naam Roine Stolt's The Flower King. Ik koop het op 26 november 2018. Wat staat erop? Nou, Flower Kingsmuziek! Zij het dat Stolt dit keer alle touwtjes in handen heeft. Hij heeft alle stukken van voor naar achteren geschreven, doet de leadzang, speelt gitaar en toetsen en heeft de plaat geproduceerd. In de begeleidingsband zitten Jonas Reingold, Hasse Fröberg en Marco Minnemann. Gastbijdragen zijn er ook: broer Michael Stolt, Rob Townsend (van Steve Hackett's band), N ad Sylvan (ook van Steve Hackett's band) en ene Zack Kamins, de Amerikaanse toetsenist van An Endless Sporadic (zie aldaar, een maand of tien geleden). Na een kort intro volgt het stuk Lost America en het moge duidelijk zijn: Stolt is niet langer de lieflijke hippie, maar bijt fel van zich af over alles wat hem niet zint en dat is veel. Er volgen dan nog acht stukken in de allerbeste retroprogtraditie die ik van meneer Stolt en zijn bloemenkoningsband ken. Instrumentaal en vocaal (Stolt deed altijd al veel leadzang bij TFK) gezien is dit gewoon een puike Flower Kingsplaat. Ik heb getwijfeld of ik hem bij het solowerk van Stolt moest parkeren, maar gezien het geluid, de samenstelling van de band en de naam van de artiest leek het me het meest logisch dat hij thuishoort in het rijtje van The Flower Kings. Goede plaat!
Na 2013 wordt het opnieuw stil rondom de bloemenkoningen. Hasse Fröberg en Jonas Reingold gaan verder met hun eigen bands. Tomas Bodin verdwijnt uit beeld, al doet hij in Zweden veel werk voor theaters en balletgroepen. Roine Stolt toert met Steve Hackett (als bassist!), maakt een plaat met zijn jeugdheld Jon Anderson (zie aldaar, een maand of tien geleden) en vormt een band The Sea Within met Daniel Gildenlow, Jonas Reingold, Tom Brislin en Marco Minnemann. En dan plots eind 2018 verschijnt dit album Manifesto Of An Alchemist onder de bizarre naam Roine Stolt's The Flower King. Ik koop het op 26 november 2018. Wat staat erop? Nou, Flower Kingsmuziek! Zij het dat Stolt dit keer alle touwtjes in handen heeft. Hij heeft alle stukken van voor naar achteren geschreven, doet de leadzang, speelt gitaar en toetsen en heeft de plaat geproduceerd. In de begeleidingsband zitten Jonas Reingold, Hasse Fröberg en Marco Minnemann. Gastbijdragen zijn er ook: broer Michael Stolt, Rob Townsend (van Steve Hackett's band), N ad Sylvan (ook van Steve Hackett's band) en ene Zack Kamins, de Amerikaanse toetsenist van An Endless Sporadic (zie aldaar, een maand of tien geleden). Na een kort intro volgt het stuk Lost America en het moge duidelijk zijn: Stolt is niet langer de lieflijke hippie, maar bijt fel van zich af over alles wat hem niet zint en dat is veel. Er volgen dan nog acht stukken in de allerbeste retroprogtraditie die ik van meneer Stolt en zijn bloemenkoningsband ken. Instrumentaal en vocaal (Stolt deed altijd al veel leadzang bij TFK) gezien is dit gewoon een puike Flower Kingsplaat. Ik heb getwijfeld of ik hem bij het solowerk van Stolt moest parkeren, maar gezien het geluid, de samenstelling van de band en de naam van de artiest leek het me het meest logisch dat hij thuishoort in het rijtje van The Flower Kings. Goede plaat!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0768: The Flower Kings - Waiting For Miracles
Op 22 juni 2019 ben ik in het Openluchttheater van Valkenburg. Tijdens het Midsummer Prog Festival treden The Flower Kings op en ik heb er zeer naar uitgekeken. In ruim anderhalf uur tijd speelt de band slechts vijf stukken, allemaal oud werk, waaronder There Is More To This World, een fenomenale The Truth Will Set You Free en de vijfentwintig minuten durende toegift Stardust We Are. Op drums zit Italiaan Mirko DeMaio en op toetsen horen we Zack Kamins. Jonas Reingold en Hasse Fröberg zijn van de partij en meneer Roine Stolt is de rust zelve, ondanks allerlei haperende apparatuur. Geweldig optreden. Ik ben dik tevreden. Ook leuk wordt het op 11 november 2019 als dit album Waiting For Miracles verschijnt. In de bezetting met DeMaio en Kamins. Na een kort intro House Of Cards knalt gelijk Black Flag erin, zo'n typisch TFKnummer met allerlei wendingen, pakkende zang, lyrische gitaarlijnen en onnavolgbaar toetsenwerk. Miracles For America is misschien nog wel sterker en de band weet het hoge niveau de hele plaat vol te houden. Alle composities zijn van de hand van Stolt, op eentje na die Kamins heeft ingebracht. Ik heb de Limited Edition met een bonusschijf waarop - na een kort instrumentaal intro House Of Cards Reprise nog eens drie mooie nummers en een ultrakort niemendalletje te horen zijn. Op vrijdag 6 december 2019 speelt de band in het Burgerweeshuis in Deventer en vanzelfsprekend ben ik erbij (het voorprogramma van Rikard Sjöblom en iamthemorning was ook veelbelovend). De band klinkt nog beter op elkaar ingespeeld (ik miste de toetsenfratsen van Tomas Bodin slechts deels, vraag me af waarom hij niet meer betrokken is en nergens genoemd staat), het geluid is mooi, Reingold ronkt als vanouds, Fröberg rockt er op los en de absolute meester is de bloemenkoning en monsterhippie Roine Stolt zelf met waanzinnig gitaarwerk. Hij heeft pech: door een val vlak voor de tour heeft hij zijn sleutelbeen gebroken en hij moet het concert zittend spelen, maar aan de kwaliteit van zijn solo's doet het niets af. Mooie plaat ook, dit.
Op 22 juni 2019 ben ik in het Openluchttheater van Valkenburg. Tijdens het Midsummer Prog Festival treden The Flower Kings op en ik heb er zeer naar uitgekeken. In ruim anderhalf uur tijd speelt de band slechts vijf stukken, allemaal oud werk, waaronder There Is More To This World, een fenomenale The Truth Will Set You Free en de vijfentwintig minuten durende toegift Stardust We Are. Op drums zit Italiaan Mirko DeMaio en op toetsen horen we Zack Kamins. Jonas Reingold en Hasse Fröberg zijn van de partij en meneer Roine Stolt is de rust zelve, ondanks allerlei haperende apparatuur. Geweldig optreden. Ik ben dik tevreden. Ook leuk wordt het op 11 november 2019 als dit album Waiting For Miracles verschijnt. In de bezetting met DeMaio en Kamins. Na een kort intro House Of Cards knalt gelijk Black Flag erin, zo'n typisch TFKnummer met allerlei wendingen, pakkende zang, lyrische gitaarlijnen en onnavolgbaar toetsenwerk. Miracles For America is misschien nog wel sterker en de band weet het hoge niveau de hele plaat vol te houden. Alle composities zijn van de hand van Stolt, op eentje na die Kamins heeft ingebracht. Ik heb de Limited Edition met een bonusschijf waarop - na een kort instrumentaal intro House Of Cards Reprise nog eens drie mooie nummers en een ultrakort niemendalletje te horen zijn. Op vrijdag 6 december 2019 speelt de band in het Burgerweeshuis in Deventer en vanzelfsprekend ben ik erbij (het voorprogramma van Rikard Sjöblom en iamthemorning was ook veelbelovend). De band klinkt nog beter op elkaar ingespeeld (ik miste de toetsenfratsen van Tomas Bodin slechts deels, vraag me af waarom hij niet meer betrokken is en nergens genoemd staat), het geluid is mooi, Reingold ronkt als vanouds, Fröberg rockt er op los en de absolute meester is de bloemenkoning en monsterhippie Roine Stolt zelf met waanzinnig gitaarwerk. Hij heeft pech: door een val vlak voor de tour heeft hij zijn sleutelbeen gebroken en hij moet het concert zittend spelen, maar aan de kwaliteit van zijn solo's doet het niets af. Mooie plaat ook, dit.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Oh en plank twaalf gedraaid. Nu over naar plank dertien.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0769: The Flower Kings - Islands
De herboren Flower Kings hebben er zin in. Ook al kunnen ze niet allemaal in levenden lijve bijeen zijn (DeMaio zit in Italië, Kamins in de Verenigde Staten), dankzij het internet weet de band tijdens de pandemie een dubbelalbum te produceren dat eind 2020 verschijnt (en ik koop op 2 november 2020). Dit keer dragen alle bandleden bij aan de composities en het resulteert in een gedreven album waarin het oude retroprogvuur weer ongenadig fikt. Het begint gelijk al goed met ouverture Racing With Blinders On en From The Ground. Black Swan is een heuse single, afgelopen week verschenen. Vocale stukken en instrumentaaltjes wisselen elkaar af. Er zijn gastbijdragen van Rob Townsend (van Steve Hackett's band op sax en fluit) en verder valt natuurlijk het hoesontwerp van Roger Dean op. Dit is een waarlijk schitterend album, een van de beste in de toch al grootse c anon die The Flower Kings heet. Tot zover dit bloemenkoningjournaal; we komen later bij u terug als de soloplaten van Roine Stolt aan de beurt zijn, over anderhalf jaar of zo.
De herboren Flower Kings hebben er zin in. Ook al kunnen ze niet allemaal in levenden lijve bijeen zijn (DeMaio zit in Italië, Kamins in de Verenigde Staten), dankzij het internet weet de band tijdens de pandemie een dubbelalbum te produceren dat eind 2020 verschijnt (en ik koop op 2 november 2020). Dit keer dragen alle bandleden bij aan de composities en het resulteert in een gedreven album waarin het oude retroprogvuur weer ongenadig fikt. Het begint gelijk al goed met ouverture Racing With Blinders On en From The Ground. Black Swan is een heuse single, afgelopen week verschenen. Vocale stukken en instrumentaaltjes wisselen elkaar af. Er zijn gastbijdragen van Rob Townsend (van Steve Hackett's band op sax en fluit) en verder valt natuurlijk het hoesontwerp van Roger Dean op. Dit is een waarlijk schitterend album, een van de beste in de toch al grootse c anon die The Flower Kings heet. Tot zover dit bloemenkoningjournaal; we komen later bij u terug als de soloplaten van Roine Stolt aan de beurt zijn, over anderhalf jaar of zo.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0770: Flutatious - Festival
Van deze Britse spacefolkprogband had ik nog nooit gehoord tot ik ergens in 2018 een recensie las van hun toen net verschenen album Festival. Ik beluisterde een paar stukjes op Spotify en op 14 mei 2018 kocht ik het album in een plaatselijke platenwinkel. In bijna een uur tijd komen tien miniatuurtjes voorbij. Denk aan een mix van Mike Oldfield met Ozric Tentacles met een hoofdrol voor viool en - hoe kan het ook anders - fluit. Twee dames op die viool en fluit en daarnaast vier heren op gitaar, bas, toetsen en drums. Schijnt ook echt een festivalband te zijn en dat geloof ik wel. Ik draai het niet vaak, maar deze plaat is alleraardigst.
Van deze Britse spacefolkprogband had ik nog nooit gehoord tot ik ergens in 2018 een recensie las van hun toen net verschenen album Festival. Ik beluisterde een paar stukjes op Spotify en op 14 mei 2018 kocht ik het album in een plaatselijke platenwinkel. In bijna een uur tijd komen tien miniatuurtjes voorbij. Denk aan een mix van Mike Oldfield met Ozric Tentacles met een hoofdrol voor viool en - hoe kan het ook anders - fluit. Twee dames op die viool en fluit en daarnaast vier heren op gitaar, bas, toetsen en drums. Schijnt ook echt een festivalband te zijn en dat geloof ik wel. Ik draai het niet vaak, maar deze plaat is alleraardigst.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0771: Flying Colors - Flying Colors
Een supergroep! Ze bestaan nog. In 2012 komt het bericht dat vijf grootheden hun krachten bundelen en een plaat gaan maken. Flying Colors bestaat uit Mike Portnoy (drums, Transatlantic, Liquid Tension Experiment, ex-Dream Theatre, ed), Steve Morse (gitaar, Dixie Dregs, Deep Purple), Neal Morse (toetsen, ex-Spock's Beard, Transatlantic), Dave LaRue (bas, Dixie Dregs) en Casey McPherson (zang, mij op dat moment helemaal onbekend). Doel van de band is om toegankelijke rocksongs te maken en stadions plat te spelen. Hun debuutplaat verschijnt in mei 2012 en ik koop 'm op de twaalfde. Ik vind het geen teleurstelling. Inderdaad staan er redelijk gemakkelijk in het gehoor liggende liederen op, maar als ik goed luister is het minder simpel en blijkt een groot muzikaal vermogen. Het is stevig, het rockt, het blijft altijd melodieus, hier en daar een symfonisch tintje en ik vind het gewoon zeer goed. Alleen afsluiter Infinite Fire kunnen we echt scharen in het vakje 'prog'. De stem van McPherson moet ik wat aan wennen, hij is donker en trekt me in eerste instantie niet zo aan, maar na meermalen beluisteren raak ik eraan gewend. Gelukkig houdt Portnoy zich erg in achter de drums en speelt hij volledig ten dienste van de muziek. Ook Neal Morse speelt een wat bescheiden rol. De bas van LaRue gromt en ronkt; soms jazzy, vaker stevig als de rots in de branding. Echter, Steve Morse is wat mij betreft de sterke troef. Zijn gitaarwerk is smaakvol en overheerst niet, maar als het nodig is giert zijn solo heerlijk de bocht uit. Eigenlijk staat er geen enkel minder lied op en veel van de stukken kan ik al snel keihard meebrullen. Doe ik nu ook weer.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 17-01-2021 17:00:31 ]
Een supergroep! Ze bestaan nog. In 2012 komt het bericht dat vijf grootheden hun krachten bundelen en een plaat gaan maken. Flying Colors bestaat uit Mike Portnoy (drums, Transatlantic, Liquid Tension Experiment, ex-Dream Theatre, ed), Steve Morse (gitaar, Dixie Dregs, Deep Purple), Neal Morse (toetsen, ex-Spock's Beard, Transatlantic), Dave LaRue (bas, Dixie Dregs) en Casey McPherson (zang, mij op dat moment helemaal onbekend). Doel van de band is om toegankelijke rocksongs te maken en stadions plat te spelen. Hun debuutplaat verschijnt in mei 2012 en ik koop 'm op de twaalfde. Ik vind het geen teleurstelling. Inderdaad staan er redelijk gemakkelijk in het gehoor liggende liederen op, maar als ik goed luister is het minder simpel en blijkt een groot muzikaal vermogen. Het is stevig, het rockt, het blijft altijd melodieus, hier en daar een symfonisch tintje en ik vind het gewoon zeer goed. Alleen afsluiter Infinite Fire kunnen we echt scharen in het vakje 'prog'. De stem van McPherson moet ik wat aan wennen, hij is donker en trekt me in eerste instantie niet zo aan, maar na meermalen beluisteren raak ik eraan gewend. Gelukkig houdt Portnoy zich erg in achter de drums en speelt hij volledig ten dienste van de muziek. Ook Neal Morse speelt een wat bescheiden rol. De bas van LaRue gromt en ronkt; soms jazzy, vaker stevig als de rots in de branding. Echter, Steve Morse is wat mij betreft de sterke troef. Zijn gitaarwerk is smaakvol en overheerst niet, maar als het nodig is giert zijn solo heerlijk de bocht uit. Eigenlijk staat er geen enkel minder lied op en veel van de stukken kan ik al snel keihard meebrullen. Doe ik nu ook weer.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 17-01-2021 17:00:31 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0772: Flying Colors - Live in Europe
Op 30 september 2012 speelt Flying Colors in 013 in Tilburg. Ik ben erbij. Eerlijk gezegd kwam ik in eerste instantie voor het voorprogramma: Beardfish (zie aldaar, een maand of acht/negen geleden). Maar het hoofdprogramma viel me zeker niet tegen. Het concert startte met de eerste twee stukken van de cd die eerder dat jaar was verschenen en daarna nog eentje. Vervolgens wisselden stukken van de cd en solo-escapades zich af. Niet dat de solomomenten gefreak waren; integendeel! Ieder bandlid had een nummer gekozen van de bands waarin zij eerder hadden gespeeld of nog spelen. Casey McPherson zong een lied van zijn andere band Alpha Rev, Steve Morse en Dave LaRue speelden iets van de Dixie Dregs (Odyssey!), Neal Morse koos een halfzachte ballad van Spock's Beard (June) en Mike Portnoy leidde Repentance (Dream Theatre). Als een soort pauze mag McPherson nog in een echte solospot op hartverscheurende wijze Halleluyah van Leonard Cohen croonen. Totaal overbodig. Heel leuk allemaal, maar ging om de parels van de volledige band. Welnu, we krijgen nagenoeg het complete album te horen en de band bewijst dat het stuk voor stuk parels zijn om live te vertolken. De toegift is het laatste nummer van de plaat: Infinite Fire. Het publiek neemt echter geen genoegen met bijna twee uur muziek en na nog een kwartier komt de band opnieuw terug en speelt dan nog een rommelige maar aanstekelijke versie van Space Truckin' (Deep Purple). Het aardige is: het concert in Tilburg is gefilmd en opnames verschijnen in 2013. Ik heb de dvd en enige tijd later vond ik dat ik de geluidsopnames ook moest hebben en dus kocht ik de dubbelcd op 8 oktober 2014. Het volledige concert staat hierop, met uitzondering van Space Truckin', dat gelukkig wél op de dvd staat (zij het tijdens de aftiteling). Leuk souvenir wel.
Op 30 september 2012 speelt Flying Colors in 013 in Tilburg. Ik ben erbij. Eerlijk gezegd kwam ik in eerste instantie voor het voorprogramma: Beardfish (zie aldaar, een maand of acht/negen geleden). Maar het hoofdprogramma viel me zeker niet tegen. Het concert startte met de eerste twee stukken van de cd die eerder dat jaar was verschenen en daarna nog eentje. Vervolgens wisselden stukken van de cd en solo-escapades zich af. Niet dat de solomomenten gefreak waren; integendeel! Ieder bandlid had een nummer gekozen van de bands waarin zij eerder hadden gespeeld of nog spelen. Casey McPherson zong een lied van zijn andere band Alpha Rev, Steve Morse en Dave LaRue speelden iets van de Dixie Dregs (Odyssey!), Neal Morse koos een halfzachte ballad van Spock's Beard (June) en Mike Portnoy leidde Repentance (Dream Theatre). Als een soort pauze mag McPherson nog in een echte solospot op hartverscheurende wijze Halleluyah van Leonard Cohen croonen. Totaal overbodig. Heel leuk allemaal, maar ging om de parels van de volledige band. Welnu, we krijgen nagenoeg het complete album te horen en de band bewijst dat het stuk voor stuk parels zijn om live te vertolken. De toegift is het laatste nummer van de plaat: Infinite Fire. Het publiek neemt echter geen genoegen met bijna twee uur muziek en na nog een kwartier komt de band opnieuw terug en speelt dan nog een rommelige maar aanstekelijke versie van Space Truckin' (Deep Purple). Het aardige is: het concert in Tilburg is gefilmd en opnames verschijnen in 2013. Ik heb de dvd en enige tijd later vond ik dat ik de geluidsopnames ook moest hebben en dus kocht ik de dubbelcd op 8 oktober 2014. Het volledige concert staat hierop, met uitzondering van Space Truckin', dat gelukkig wél op de dvd staat (zij het tijdens de aftiteling). Leuk souvenir wel.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0773: Flying Colors - Second Nature
De eerste plaat en tour van Flying Colors was een daverend succes en dus waagden de heren - ondanks hun drukke individuele agenda's - aan een tweede plaat. Die verscheen in 2014 en ik kocht hem op 2 oktober 2014. Dit keer slechts negen composities in meer dan een uur. Het materiaal is wat symfonischer geworden en ik moet zeggen dat ik dat helemaal niet erg vind. Opener Open Up Your Eyes heeft van die typische Neal Morse toetsenriedeltjes, zoals we die ook gewend zijn van Transatlantic en zijn soloplaten (beide met Portnoy in de band, goh). Gelukkig zijn het Steve Morse met zijn oerdegelijke gitaarspel en Dave LaRue met zijn basbasis die de balans houden. De stem van Casey McPherson vind ik nog altijd niet zo goed passen, maar in stukken samenzang met Neal Morse en Portnoy is het zeer gaaf. Mask Machine en Peaceful Harbor zijn de hoogtepunten van de plaat. De lange driedelige afsluiter Cosmic Symphony valt wat tegen, het blijft allemaal niet zo hangen. Had de debuutplaat nog de ene meebruller na de andere; dit is een wat minder toegankelijk werk dat pas na een boel keer beluisteren z'n schoonheid prijs geeft. Doen hoor, dat een boel keer beluisteren!
De eerste plaat en tour van Flying Colors was een daverend succes en dus waagden de heren - ondanks hun drukke individuele agenda's - aan een tweede plaat. Die verscheen in 2014 en ik kocht hem op 2 oktober 2014. Dit keer slechts negen composities in meer dan een uur. Het materiaal is wat symfonischer geworden en ik moet zeggen dat ik dat helemaal niet erg vind. Opener Open Up Your Eyes heeft van die typische Neal Morse toetsenriedeltjes, zoals we die ook gewend zijn van Transatlantic en zijn soloplaten (beide met Portnoy in de band, goh). Gelukkig zijn het Steve Morse met zijn oerdegelijke gitaarspel en Dave LaRue met zijn basbasis die de balans houden. De stem van Casey McPherson vind ik nog altijd niet zo goed passen, maar in stukken samenzang met Neal Morse en Portnoy is het zeer gaaf. Mask Machine en Peaceful Harbor zijn de hoogtepunten van de plaat. De lange driedelige afsluiter Cosmic Symphony valt wat tegen, het blijft allemaal niet zo hangen. Had de debuutplaat nog de ene meebruller na de andere; dit is een wat minder toegankelijk werk dat pas na een boel keer beluisteren z'n schoonheid prijs geeft. Doen hoor, dat een boel keer beluisteren!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0774: Flying Colors - Second Flight: Live at the Z7
Na het tweede studioalbum volgt natuurlijk een tweede liveplaat. Waarom ook niet? Omdat het kan en omdat opnemen tegenwoordig best gemakkelijk gaat. In 2015 verschijnt het en ik koop op 16 november 2015 een speciale editie met het concert op twee cd's en daarbij een dvd met daarop ook het hele concert, maar dan gefilmd. Dit keer alleen maar stukken van de twee studioplaten (met uitzondering van Colder Months van McPherson's eerdere band). Het concert opent met Open Up Your Eyes (net als de tweede soloplaat) en daarna wisselt het af. De band is weer in prima vorm en hoe goed het allemaal ook is, heel verrassend is het ook niet. De enige die boven de rest uit stijgt, is meneer Steve Morse omdat hij de gitaarsolo's van wat extra vuur weet te voorzien. Leuk om eens te zien en te horen, om het dan weer voor een tijdje in de kast te zetten.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 19-01-2021 19:39:57 ]
Na het tweede studioalbum volgt natuurlijk een tweede liveplaat. Waarom ook niet? Omdat het kan en omdat opnemen tegenwoordig best gemakkelijk gaat. In 2015 verschijnt het en ik koop op 16 november 2015 een speciale editie met het concert op twee cd's en daarbij een dvd met daarop ook het hele concert, maar dan gefilmd. Dit keer alleen maar stukken van de twee studioplaten (met uitzondering van Colder Months van McPherson's eerdere band). Het concert opent met Open Up Your Eyes (net als de tweede soloplaat) en daarna wisselt het af. De band is weer in prima vorm en hoe goed het allemaal ook is, heel verrassend is het ook niet. De enige die boven de rest uit stijgt, is meneer Steve Morse omdat hij de gitaarsolo's van wat extra vuur weet te voorzien. Leuk om eens te zien en te horen, om het dan weer voor een tijdje in de kast te zetten.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 19-01-2021 19:39:57 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0775: Flying Colors - Third Degree
In 2018 vinden McPherson, Morse, Morse, LaRue en Portnoy gaatjes in hun agenda om opnames te maken voor een nieuw album. Dat nieuwe album verschijnt in 2019 en ik koop hem op 27 oktober van dat jaar, als hij net uit is. Ik kies voor de Limited Edition box set. Welja. Het is een doosje met daarin de cd, een bonuscd, een fotoboekje en twee bierviltjes. Ik drink geen bier (meer). Het album begint stevig met The Loss Inside en daarna volgen nog eens acht sterke stukken, waarbij vooral opvalt dat de kortere vooral neigen naar de eerste plaat: toegankelijk en met pakkende zangmelodieën, die in hoge mate meebrulbaar zijn. Vooral Love Letter is er zo eentje, de samenzang doet erg denken aan die van The Beach Boys. Geronimo is ook zo'n brulhoogtepunt. De wat langere stukken doen wat meer prog aan en daarvan is Crawl een gaaf voorbeeld. De vijf heren spelen weer op de top van hun kunnen, zonder dat het helemaal over de top gaat; alles staat ten dienste van het lied. Zo hoort het. Alles bij elkaar: puike plaat! Op het bonusplaatje staat een extra lied Waiting For The Sun dat eigenlijk gewoon op het album had gemoeten, plus vijf alternatieve en instrumentale mixen die vooral overbodig zijn. De twee vierviltjes hou ik in de doos om het pakket zo compleet mogelijk te maken.
In 2018 vinden McPherson, Morse, Morse, LaRue en Portnoy gaatjes in hun agenda om opnames te maken voor een nieuw album. Dat nieuwe album verschijnt in 2019 en ik koop hem op 27 oktober van dat jaar, als hij net uit is. Ik kies voor de Limited Edition box set. Welja. Het is een doosje met daarin de cd, een bonuscd, een fotoboekje en twee bierviltjes. Ik drink geen bier (meer). Het album begint stevig met The Loss Inside en daarna volgen nog eens acht sterke stukken, waarbij vooral opvalt dat de kortere vooral neigen naar de eerste plaat: toegankelijk en met pakkende zangmelodieën, die in hoge mate meebrulbaar zijn. Vooral Love Letter is er zo eentje, de samenzang doet erg denken aan die van The Beach Boys. Geronimo is ook zo'n brulhoogtepunt. De wat langere stukken doen wat meer prog aan en daarvan is Crawl een gaaf voorbeeld. De vijf heren spelen weer op de top van hun kunnen, zonder dat het helemaal over de top gaat; alles staat ten dienste van het lied. Zo hoort het. Alles bij elkaar: puike plaat! Op het bonusplaatje staat een extra lied Waiting For The Sun dat eigenlijk gewoon op het album had gemoeten, plus vijf alternatieve en instrumentale mixen die vooral overbodig zijn. De twee vierviltjes hou ik in de doos om het pakket zo compleet mogelijk te maken.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Even een nieuwe er tussendoor. Nadat ik pas Testimony of the ancients weer eens gedraaid had, even verder gedoken in de Pestilence platen die ik niet heb. Spheres en wat daarna kwam is maar matig, maar de laatste, Hadeon, uit 2018 is erg fijn. Geen moeilijk technisch geneuzel maar recht toe recht aan raggen. 13 nummers in 39 minuten. Erg prima
Semi0n is dead, long live Stress Techniques. New project: LLB - JG
http://http://llbinc.bandcamp.com/
http://http://llbinc.bandcamp.com/
quote:Op dinsdag 19 januari 2021 12:03 schreef bartrid het volgende:
[...] Geen moeilijk technisch geneuzel maar recht toe recht aan raggen. 13 nummers in 39 minuten. Erg prima
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0776: Flying Colors - Third Stage: Live in London
Na het derde studioalbum volgt natuurlijk een derde liveplaat. Waarom ook niet? Omdat het kan en omdat opnemen tegenwoordig best gemakkelijk gaat. In 2020 verschijnt het en ik koop op 20 november 2020 een speciale editie met het concert op twee cd's en daarbij een dvd met daarop ook het hele concert, maar dan gefilmd. Op de setlijst staan stukken van alle drie de studioplaten, met natuurlijk de nadruk op het nieuwe werk. De band klinkt fris en gedreven. Opener Blue Ocean (de opener van de eerste studioplaat) laat gelijk al horen wat een basbeest Dave LaRue is. De samenzang is weer perfect, hetgeen de aandacht wat afleidt van de - in mijn oren enigszins onprettige - stem van Casey McPherson. Neal Morse mag her en der wat van zijn befaamde synthriedels wriemelen en Mike Portnoy slaat kordaat ten dienste van de nummers. Wat mij betreft blijft Steve Morse de koning van deze band. Zoals hij vol vuur met zijn gitaarsolo's alles inkleurt, dat doet niemand hem na. De dvd is goed gefilmd: we zien muzikanten aan het werk met close-ups van de handjes en bekjes tijdens de solo's en dat is wat we willen zien. Op het eerste plaatje horen we de korte, krachtige stukken; op het tweede plaatje gaan we naar de grand finale toe en weerklinken de wat langere en evenzogoed krachtige werken. Hoogtepunten zijn More, Geronimo (sowieso alles van het laatste studioalbum), een meeslepende Peaceful Harbor en de tweede toegift Mask Machine met de giertaargigant Steve Morse.
Na het derde studioalbum volgt natuurlijk een derde liveplaat. Waarom ook niet? Omdat het kan en omdat opnemen tegenwoordig best gemakkelijk gaat. In 2020 verschijnt het en ik koop op 20 november 2020 een speciale editie met het concert op twee cd's en daarbij een dvd met daarop ook het hele concert, maar dan gefilmd. Op de setlijst staan stukken van alle drie de studioplaten, met natuurlijk de nadruk op het nieuwe werk. De band klinkt fris en gedreven. Opener Blue Ocean (de opener van de eerste studioplaat) laat gelijk al horen wat een basbeest Dave LaRue is. De samenzang is weer perfect, hetgeen de aandacht wat afleidt van de - in mijn oren enigszins onprettige - stem van Casey McPherson. Neal Morse mag her en der wat van zijn befaamde synthriedels wriemelen en Mike Portnoy slaat kordaat ten dienste van de nummers. Wat mij betreft blijft Steve Morse de koning van deze band. Zoals hij vol vuur met zijn gitaarsolo's alles inkleurt, dat doet niemand hem na. De dvd is goed gefilmd: we zien muzikanten aan het werk met close-ups van de handjes en bekjes tijdens de solo's en dat is wat we willen zien. Op het eerste plaatje horen we de korte, krachtige stukken; op het tweede plaatje gaan we naar de grand finale toe en weerklinken de wat langere en evenzogoed krachtige werken. Hoogtepunten zijn More, Geronimo (sowieso alles van het laatste studioalbum), een meeslepende Peaceful Harbor en de tweede toegift Mask Machine met de giertaargigant Steve Morse.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0777: The Flying Pickets - The Best Of - Only You
Tja. Op 6 maart 1993 vierde De Vrouw haar verjaardag. Zou ik deze cd aan haar hebben gegeven of zou ze hem zelf voor zichzelf hebben gekocht? Nu we het (na zeker meer dan vijfentwintig jaren niet) weer eens beluisteren, vindt ze hem nog steeds mooi. The Flying Pickets is een Britse acapellagroep, die waren wel hip in die tijd, jaren tachtig, begin jaren negentig. Dit zijn de grote hits van de groep en er komen allerlei klassiekers voorbij. Van Only You tot I Heard It Through The Grapevine, van Only The Lonely tot Summer In The City en van Who's That Girl tot Space Oddity. Bijna een uur. Dan ben ik het wel zat.
Tja. Op 6 maart 1993 vierde De Vrouw haar verjaardag. Zou ik deze cd aan haar hebben gegeven of zou ze hem zelf voor zichzelf hebben gekocht? Nu we het (na zeker meer dan vijfentwintig jaren niet) weer eens beluisteren, vindt ze hem nog steeds mooi. The Flying Pickets is een Britse acapellagroep, die waren wel hip in die tijd, jaren tachtig, begin jaren negentig. Dit zijn de grote hits van de groep en er komen allerlei klassiekers voorbij. Van Only You tot I Heard It Through The Grapevine, van Only The Lonely tot Summer In The City en van Who's That Girl tot Space Oddity. Bijna een uur. Dan ben ik het wel zat.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0778: Focus - Moving Waves
Oftewel Focus II. Het tweede album van Focus, dus. Legendarische plaat met daarop de 'hit' Hocus Pocus (jodelahiti) en het plaatkantlange Eruption. Thijs van Leer, Jan Akkerman, Pierre van der Linden, Cyril Havermans. Over een klassieke lineup gesproken. De plaat verscheen oorspronkelijk in 1971, vanaf 1972 heet hij Moving Waves en ik heb hier een remaster uit 2001 op een goedkoop cd'tje. Geweldige plaat. Van Leer was toch wel een meester op het Hammond en ook het gitaarwerk van Akkerman is van grote klasse. Drummer Van der Linden is 's lands drumparel aller tijden. Focus zag ik een paar keer live; in 2011 meen ik en 'onlangs' nog op het Midsummer Prog Festival in 2019. Natuurlijk zonder Akkerman, maar met Menno Gootjes en een andere bassist (even naam kwijt) en tjongejonge, wat was het nog goed. Deze cd kocht ik op 3 juli 2013. Ik draai dit veel te weinig. En waarom heb ik maar één Focusplaat?
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 20-01-2021 11:53:15 ]
Oftewel Focus II. Het tweede album van Focus, dus. Legendarische plaat met daarop de 'hit' Hocus Pocus (jodelahiti) en het plaatkantlange Eruption. Thijs van Leer, Jan Akkerman, Pierre van der Linden, Cyril Havermans. Over een klassieke lineup gesproken. De plaat verscheen oorspronkelijk in 1971, vanaf 1972 heet hij Moving Waves en ik heb hier een remaster uit 2001 op een goedkoop cd'tje. Geweldige plaat. Van Leer was toch wel een meester op het Hammond en ook het gitaarwerk van Akkerman is van grote klasse. Drummer Van der Linden is 's lands drumparel aller tijden. Focus zag ik een paar keer live; in 2011 meen ik en 'onlangs' nog op het Midsummer Prog Festival in 2019. Natuurlijk zonder Akkerman, maar met Menno Gootjes en een andere bassist (even naam kwijt) en tjongejonge, wat was het nog goed. Deze cd kocht ik op 3 juli 2013. Ik draai dit veel te weinig. En waarom heb ik maar één Focusplaat?
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 20-01-2021 11:53:15 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0779: Roberto Fonseca - Akokan
Van deze meneer had ik nog nooit gehoord, tot ik in 2009 ergens las dat deze plaat mooi zou zijn. Fonseca is een Cubaanse jazzpianist en op Akokan omringt hij zich met een paar muzikanten uit diezelfde contreien: een drummer, een percussionist, een bassist en een saxofonist/fluitist. Wat me over de streep trok om de cd te kopen op 6 oktober van dat jaar 2009, is dat er een gastmuzikant is die ik graag volg. Mayra Andrade is een Kaapverdische dame met een prachtstem die zelf platen maakt met daarop liedjes die dicht bij de traditionele volksmuziek van haar eigen eiland liggen en ik was erg benieuwd hoe haar zang het zou doen in een jazzomgeving. Welnu: het lied Siete Potencias vind ik zeer mooi. De rest van de plaat trouwens ook. Fonseca maakt in 2015 nog een livealbum samen met Fatouma Diawara (zie daar, bij de muziek van over de hele wereld, tot over tweeënhalf of drie jaar) en verder blijkt de man al zo'n tien soloplaten te hebben uitgebracht.
Van deze meneer had ik nog nooit gehoord, tot ik in 2009 ergens las dat deze plaat mooi zou zijn. Fonseca is een Cubaanse jazzpianist en op Akokan omringt hij zich met een paar muzikanten uit diezelfde contreien: een drummer, een percussionist, een bassist en een saxofonist/fluitist. Wat me over de streep trok om de cd te kopen op 6 oktober van dat jaar 2009, is dat er een gastmuzikant is die ik graag volg. Mayra Andrade is een Kaapverdische dame met een prachtstem die zelf platen maakt met daarop liedjes die dicht bij de traditionele volksmuziek van haar eigen eiland liggen en ik was erg benieuwd hoe haar zang het zou doen in een jazzomgeving. Welnu: het lied Siete Potencias vind ik zeer mooi. De rest van de plaat trouwens ook. Fonseca maakt in 2015 nog een livealbum samen met Fatouma Diawara (zie daar, bij de muziek van over de hele wereld, tot over tweeënhalf of drie jaar) en verder blijkt de man al zo'n tien soloplaten te hebben uitgebracht.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0780: The FoolZ - Live In The Cherrytree
Ha, deze is leuk. Dit is mijn favoriete band uit ons zo majestueuze Apeldoorn. In 1996 of zo ontdekte ik dat er nota bene in ons zo majestueuze Apeldoorn een band is die het werk van Frank Zappa speelt. Ik zag een optreden in het beroemde Bluescafé alhier en vond de band goed, alleen de zanger vond ik wat minder. Een jaar later zag ik de band weer spelen en ik merkte op dat de zanger was verdwenen. Een week later stond ik in de oefenruimte te zingen. Een auditie. Een dag later belde ik zelf af: mijn stem vond ik niet bij het werk passen en bij nader inzien had ik er onvoldoende tijd voor. Wel ben ik de band blijven volgen, ik reisde met ze mee als ze ergens gingen optreden, hielp mee met sjouwen, zette het drumstel in elkaar en bij gelegenheid was ik wel op het podium om Bobby Brown te zingen, want dat kon de band niet en ik durfde het wel. Op 10, 11 en 12 juli 2002 speelden The FoolZ weer eens in het Bluescafé alhier en maakte een bedrijf professionele concertopnamen. Ik was er alle avonden bij. De opnamen verschenen wat later in 2002 op deze cd. Ik heb er tijdens latere concerten een boel van verkocht achter de merchandisetafel. Tijdje niet gehoord. Eerlijk: hij valt me wat tegen en dat ligt niet aan de muzikanten. Vreemd genoeg heeft de band gekozen voor een bijzondere mix: het lijkt of de opnames zijn gemaakt in een stadion in plaats van een klein bruin café. Tussen de nummers door klinkt een groot publiek, terwijl het in werkelijkheid enkele tientallen kroeggangers waren. Er zit enorm veel delay op de drums en de zang zit niet sterk in de mix. De setlijst komt nauwelijks overeen met een echt FoolZconcert, waarin de nummers veelal in elkaar overlopen (net als dat Zappa deed). Toch spelen gitaristen Lex en Remco, bassist Pedro, toetsenist Wan en drummer John zeer goed. De plaat opent met het instrumentale Heavy Duty Judy en daarna volgt een mengelmoes van Zappakrakers. Hoogtepunten? City Of Tiny Lights met (ingekorte) bassolo, Zoot Allures, Inca Roads (met spetterende toetsensolo) en natuurlijk I Don't Wanna Get Drafted waarop in het outro op de achtergrond twee malloten meerdere keren 'Ayeeeeeeee!' gillen. Dat zijn mijn goede vriend Tim (u weet wel, tegenwoordig te horen op Kink FM) en ik. Er ontbreekt natuurlijk geweldig veel op deze plaat: zo is de FoolZversie van (Let's Move To) Cleveland altijd zeer gaaf vanwege de grandioze toetsensolo en verder mis ik Sofa en Alien Orifice en ach... Overigens: waar komt die titel van het album vandaan, hoor ik u vragen? Nou, de eigenaar van het beroemde Bluescafé heet Jan Kersenboom, dat u het weet. Na deze plaat bleef de band redelijk veel optreden door het hele land en ook op festivals in Groot-Brittanië en Duitsland en ik was er vaak zo niet altijd bij. The FoolZ is een uitstekende band die het beste uit de verf komt in een kleine zaal of in een café. Sinds een jaar twee is de band minder actief en tot die tijd moeten we het nog altijd doen met dit souvenir dat in eigen beheer is uitgebracht.
Niks van de plaat te vinden op YT, dus dan maar wat eigen filmpjes uit het verleden:
Bamboozled By Love in 2008
I Don't Wanna Get Drafted en More Trouble Everyday tijdens Zappaloween 2010
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 20-01-2021 19:45:25 ]
Ha, deze is leuk. Dit is mijn favoriete band uit ons zo majestueuze Apeldoorn. In 1996 of zo ontdekte ik dat er nota bene in ons zo majestueuze Apeldoorn een band is die het werk van Frank Zappa speelt. Ik zag een optreden in het beroemde Bluescafé alhier en vond de band goed, alleen de zanger vond ik wat minder. Een jaar later zag ik de band weer spelen en ik merkte op dat de zanger was verdwenen. Een week later stond ik in de oefenruimte te zingen. Een auditie. Een dag later belde ik zelf af: mijn stem vond ik niet bij het werk passen en bij nader inzien had ik er onvoldoende tijd voor. Wel ben ik de band blijven volgen, ik reisde met ze mee als ze ergens gingen optreden, hielp mee met sjouwen, zette het drumstel in elkaar en bij gelegenheid was ik wel op het podium om Bobby Brown te zingen, want dat kon de band niet en ik durfde het wel. Op 10, 11 en 12 juli 2002 speelden The FoolZ weer eens in het Bluescafé alhier en maakte een bedrijf professionele concertopnamen. Ik was er alle avonden bij. De opnamen verschenen wat later in 2002 op deze cd. Ik heb er tijdens latere concerten een boel van verkocht achter de merchandisetafel. Tijdje niet gehoord. Eerlijk: hij valt me wat tegen en dat ligt niet aan de muzikanten. Vreemd genoeg heeft de band gekozen voor een bijzondere mix: het lijkt of de opnames zijn gemaakt in een stadion in plaats van een klein bruin café. Tussen de nummers door klinkt een groot publiek, terwijl het in werkelijkheid enkele tientallen kroeggangers waren. Er zit enorm veel delay op de drums en de zang zit niet sterk in de mix. De setlijst komt nauwelijks overeen met een echt FoolZconcert, waarin de nummers veelal in elkaar overlopen (net als dat Zappa deed). Toch spelen gitaristen Lex en Remco, bassist Pedro, toetsenist Wan en drummer John zeer goed. De plaat opent met het instrumentale Heavy Duty Judy en daarna volgt een mengelmoes van Zappakrakers. Hoogtepunten? City Of Tiny Lights met (ingekorte) bassolo, Zoot Allures, Inca Roads (met spetterende toetsensolo) en natuurlijk I Don't Wanna Get Drafted waarop in het outro op de achtergrond twee malloten meerdere keren 'Ayeeeeeeee!' gillen. Dat zijn mijn goede vriend Tim (u weet wel, tegenwoordig te horen op Kink FM) en ik. Er ontbreekt natuurlijk geweldig veel op deze plaat: zo is de FoolZversie van (Let's Move To) Cleveland altijd zeer gaaf vanwege de grandioze toetsensolo en verder mis ik Sofa en Alien Orifice en ach... Overigens: waar komt die titel van het album vandaan, hoor ik u vragen? Nou, de eigenaar van het beroemde Bluescafé heet Jan Kersenboom, dat u het weet. Na deze plaat bleef de band redelijk veel optreden door het hele land en ook op festivals in Groot-Brittanië en Duitsland en ik was er vaak zo niet altijd bij. The FoolZ is een uitstekende band die het beste uit de verf komt in een kleine zaal of in een café. Sinds een jaar twee is de band minder actief en tot die tijd moeten we het nog altijd doen met dit souvenir dat in eigen beheer is uitgebracht.
Niks van de plaat te vinden op YT, dus dan maar wat eigen filmpjes uit het verleden:
Bamboozled By Love in 2008
I Don't Wanna Get Drafted en More Trouble Everyday tijdens Zappaloween 2010
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 20-01-2021 19:45:25 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0781: Bruce Fowler - Entropy
Bruce Fowler kennen we natuurlijk allemaal als roemruchte trombonist bij Frank Zappa (de albums Over-Nite Sensation, Apostrophe, Roxy & Elewhere, One Size Fits All, Bongo Fury en de 1988-tour) en Captain Beefheart (de twee hadden elkaar tijdens Zappa's Bongo Fury-tour nader leren kennen). In 1993 maakt Fowler een alleraardigst album dat Entropy heet. Ik koop het op 27 september 2001. Op de plaat staat prettige jazz, met her en der een Zappaiaanse tint. Hulp krijgt Bruce van zijn broers Tom (bas) en Walt (trompet), van Chester Thompson (die in 1973 en 1974 ook bij Zappa trommelde) en daarnaast de 1988-tourtetterdetters Kurt McGettrick en Albert Wing en enog een paar anderen. Op het programma staan veelal eigen composities met een enkele cover (Seven Steps To Heaven van Miles). In sommige passages kan Bruce zijn hobby en kennis van paleontologie etaleren door allerlei maffe teksten over de prehistorie te brabbelen. Zoals ik al zei: een Zappaiaanse tint. Het maakt dit album niet tot een hoogvlieger, maar wel tot een hoogst aangenaam uurtje.
Bruce Fowler kennen we natuurlijk allemaal als roemruchte trombonist bij Frank Zappa (de albums Over-Nite Sensation, Apostrophe, Roxy & Elewhere, One Size Fits All, Bongo Fury en de 1988-tour) en Captain Beefheart (de twee hadden elkaar tijdens Zappa's Bongo Fury-tour nader leren kennen). In 1993 maakt Fowler een alleraardigst album dat Entropy heet. Ik koop het op 27 september 2001. Op de plaat staat prettige jazz, met her en der een Zappaiaanse tint. Hulp krijgt Bruce van zijn broers Tom (bas) en Walt (trompet), van Chester Thompson (die in 1973 en 1974 ook bij Zappa trommelde) en daarnaast de 1988-tourtetterdetters Kurt McGettrick en Albert Wing en enog een paar anderen. Op het programma staan veelal eigen composities met een enkele cover (Seven Steps To Heaven van Miles). In sommige passages kan Bruce zijn hobby en kennis van paleontologie etaleren door allerlei maffe teksten over de prehistorie te brabbelen. Zoals ik al zei: een Zappaiaanse tint. Het maakt dit album niet tot een hoogvlieger, maar wel tot een hoogst aangenaam uurtje.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0782: Fragile - Golden Fragments
Oliver Day is een druk baasje. Hij speelt (gruwelijk goed) gitaar in allerlei projecten en heeft daarnaast al jaren zijn eigen band Fragile. Die band begon ooit als Yescoverband en is zeer gewaardeerd door veel leden van Yes zelf. Steve Howe heeft een paar keer een gastoptreden verzorgd tijdens concerten en het zal via hem zijn geweest dat zangeres Claire Hamill in contact kwam met de band. Nu is zij de zangeres van de groep. Op Golden Fragments geen covers van Yes meer, maar muziek die er duidelijk op geënt is. Melodieus, onverwachte wendingen en tempowisselingen, zweefteksten en veel ruimte om de technische prestaties van de instrumentalisten te laten horen. Toetsenist Max Hunt en Oliver zelf dragen het meeste bij tot het totaalgeluid. Opvallend is de gastrol van ene Clive Bailey, eind jaren zestig onderdeel van de groep Mabel Greer's Toy Shop, waaruit later Yes ontstond. Hij heeft teksten en achtergrond zang voor twee stukken aangeleverd. Is het allemaal net zo goed als Yes? Nee. De composities blijven nergens hangen, het gaat het ene oor in en het andere oor uit en nergens krijg ik het kippenvel van. Slecht is het zeker niet, alles zit kunstig in elkander. Toch leuk om af en toe uit de kast te trekken. Golden Fragments verscheen overigens vorig jaar en ik kocht het op 26 november 2020.
Verder niks van het album te vinden op YT, dus hier een reclamefilmpje voor het album:
Oliver Day is een druk baasje. Hij speelt (gruwelijk goed) gitaar in allerlei projecten en heeft daarnaast al jaren zijn eigen band Fragile. Die band begon ooit als Yescoverband en is zeer gewaardeerd door veel leden van Yes zelf. Steve Howe heeft een paar keer een gastoptreden verzorgd tijdens concerten en het zal via hem zijn geweest dat zangeres Claire Hamill in contact kwam met de band. Nu is zij de zangeres van de groep. Op Golden Fragments geen covers van Yes meer, maar muziek die er duidelijk op geënt is. Melodieus, onverwachte wendingen en tempowisselingen, zweefteksten en veel ruimte om de technische prestaties van de instrumentalisten te laten horen. Toetsenist Max Hunt en Oliver zelf dragen het meeste bij tot het totaalgeluid. Opvallend is de gastrol van ene Clive Bailey, eind jaren zestig onderdeel van de groep Mabel Greer's Toy Shop, waaruit later Yes ontstond. Hij heeft teksten en achtergrond zang voor twee stukken aangeleverd. Is het allemaal net zo goed als Yes? Nee. De composities blijven nergens hangen, het gaat het ene oor in en het andere oor uit en nergens krijg ik het kippenvel van. Slecht is het zeker niet, alles zit kunstig in elkander. Toch leuk om af en toe uit de kast te trekken. Golden Fragments verscheen overigens vorig jaar en ik kocht het op 26 november 2020.
Verder niks van het album te vinden op YT, dus hier een reclamefilmpje voor het album:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0783: Peter Frampton - Frampton Comes Alive!
In 1976 kennen muziekliefhebbers Peter Frampton vooral van zijn gitaarspel in Humble Pie, maar zijn ster stijgt als dit livealbum uitkomt. Show Me The Way is een hit van wereldformaat en die hele wereld denkt dat Frampton grensverleggend bezig met zijn 'talkboxguitar', terwijl ene Joe Walsh dat ding dan al jaren inzet. Op de liveplaat laat Frampton zijn gitaarskills horen, het is veelal bluesy materiaal van eigen hand, pakkend wel. Ik kocht een remaster uit 2001 pas op 6 januari 2012. Vandaag de dag speelt Frampton nog altijd de sterren van de blueshemel, zij het zonder die blonde krullen. Draai het niet vaak, maar nu ik hem weer eens hoor, vind ik 'm sterk.
En voor de liefhebbers:
In 1976 kennen muziekliefhebbers Peter Frampton vooral van zijn gitaarspel in Humble Pie, maar zijn ster stijgt als dit livealbum uitkomt. Show Me The Way is een hit van wereldformaat en die hele wereld denkt dat Frampton grensverleggend bezig met zijn 'talkboxguitar', terwijl ene Joe Walsh dat ding dan al jaren inzet. Op de liveplaat laat Frampton zijn gitaarskills horen, het is veelal bluesy materiaal van eigen hand, pakkend wel. Ik kocht een remaster uit 2001 pas op 6 januari 2012. Vandaag de dag speelt Frampton nog altijd de sterren van de blueshemel, zij het zonder die blonde krullen. Draai het niet vaak, maar nu ik hem weer eens hoor, vind ik 'm sterk.
En voor de liefhebbers:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0784: Christopher Franke - Pacific Coast Highway
Tangerine Dream, dat is de band waar we Christopher Franke van kennen. In 1987 zegt hij die groep vaarwel en richt hij zich op een solocarrière. Pacific Coast Highway is zijn eerste plaat in zijn uppie, het komt uit in 1991 en ik heb geen idee meer wat de precieze reden was dat ik dit album kocht (het was overigens op 28 mei 1993). Ik vermoed dat ik een mooie recensie ergens heb gelezen. Het album bestaat uit twaalf warme en fraai gearrangeerde instrumentale synthesizercomposities, ideaal voor de late avond, zondagmorgen of gewoon een dagje thuiswerken. Meneer Franke maakte het allemaal in zijn eentje in de studio. Petje af.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 21-01-2021 14:38:19 ]
Tangerine Dream, dat is de band waar we Christopher Franke van kennen. In 1987 zegt hij die groep vaarwel en richt hij zich op een solocarrière. Pacific Coast Highway is zijn eerste plaat in zijn uppie, het komt uit in 1991 en ik heb geen idee meer wat de precieze reden was dat ik dit album kocht (het was overigens op 28 mei 1993). Ik vermoed dat ik een mooie recensie ergens heb gelezen. Het album bestaat uit twaalf warme en fraai gearrangeerde instrumentale synthesizercomposities, ideaal voor de late avond, zondagmorgen of gewoon een dagje thuiswerken. Meneer Franke maakte het allemaal in zijn eentje in de studio. Petje af.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 21-01-2021 14:38:19 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0785: Robert Fripp & Brian Eno - (No Pussyfooting)
Terwijl Fripp zijn King Crimson nog had en Eno lid was van Roxy Music, maakten ze samen dit album. Het verscheen in 1973. Fripp gebruikte muziek van de plaat al als een soort 'inloopmuziek' voor de Crimsonconcerten. Voor het album creëerde Eno allerlei loops, al dan niet van Fripp's gitaargeluiden, waaroverheen Fripp zelf dan een giergitaarsolo speelde. Het resultaat is een legendarische plaat van ongekende schoonheid. Op de eerste plaatkant staat The Heavenly Music Corporation, op de tweede Swastika Girls. Ik had de plaat lange tijd niet (al is hij in zijn geheel ook onderdeel van de verzamelaar The Essential Fripp & Eno die ik wél al jaren heb), tot ik op 16 december 2019 deze heruitgave uit 2008 vond in een plaatselijke platenwinkel. Voor deze geremasterde versie is de plaat aangevuld met The Heavenly Music Corporation (Reversed), achterstevoren, dus. Op een tweede schijfje staat The Heavenly Music Corporation nog eens, maar dan half speed (inderdaad, dat duurt meer dan veertig minuten) en een achterstevoren versie van Swastika Girls. Je zou zeggen dat overdaad schaadt, maar in dit geval klinken alle versies zó anders, dat het juist meer van het anders is. Geniaal spul, dit.
Fripp houdt niet van online streaming van zijn muziek, vandaar niets van deze plaat op YT. Wel een of andere recensie.
Terwijl Fripp zijn King Crimson nog had en Eno lid was van Roxy Music, maakten ze samen dit album. Het verscheen in 1973. Fripp gebruikte muziek van de plaat al als een soort 'inloopmuziek' voor de Crimsonconcerten. Voor het album creëerde Eno allerlei loops, al dan niet van Fripp's gitaargeluiden, waaroverheen Fripp zelf dan een giergitaarsolo speelde. Het resultaat is een legendarische plaat van ongekende schoonheid. Op de eerste plaatkant staat The Heavenly Music Corporation, op de tweede Swastika Girls. Ik had de plaat lange tijd niet (al is hij in zijn geheel ook onderdeel van de verzamelaar The Essential Fripp & Eno die ik wél al jaren heb), tot ik op 16 december 2019 deze heruitgave uit 2008 vond in een plaatselijke platenwinkel. Voor deze geremasterde versie is de plaat aangevuld met The Heavenly Music Corporation (Reversed), achterstevoren, dus. Op een tweede schijfje staat The Heavenly Music Corporation nog eens, maar dan half speed (inderdaad, dat duurt meer dan veertig minuten) en een achterstevoren versie van Swastika Girls. Je zou zeggen dat overdaad schaadt, maar in dit geval klinken alle versies zó anders, dat het juist meer van het anders is. Geniaal spul, dit.
Fripp houdt niet van online streaming van zijn muziek, vandaar niets van deze plaat op YT. Wel een of andere recensie.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0786: Robert Fripp & Brian Eno - Evening Star
Van dit wondermooie album verscheen in 2008 een remaster op cd en die kocht ik op 6 oktober van dat jaar. De plaat was toen al drieëndertig jaar oud; hij kwam uit in 1975. De opzet is min of meer hetzelfde als (No Pussyfooting): Eno maakt loops, al dan niet van Fripp's gitaarwolkenbrij, en Fripp soleert daar dan overheen. Alleen: nu is het veel subtieler. De twee openingsstukken Wind On Water en vooral titelnummer Evening Star zijn van ongekende schoonheid. Daarna komen nog twee prachtklankschilderijtjes. De tweede plaatkant is gevuld met het dik achtentwintig minuten durende en zesdelige An Index Of Metals, dat wat ongemakkelijker klinkt en bij vlagen de abstractere kant opgaat. Alles bij elkaar lijkt dit album wat meer in balans dan de voorganger. Ik mag het allemaal graag horen, want meesterlijk mooi.
Van dit wondermooie album verscheen in 2008 een remaster op cd en die kocht ik op 6 oktober van dat jaar. De plaat was toen al drieëndertig jaar oud; hij kwam uit in 1975. De opzet is min of meer hetzelfde als (No Pussyfooting): Eno maakt loops, al dan niet van Fripp's gitaarwolkenbrij, en Fripp soleert daar dan overheen. Alleen: nu is het veel subtieler. De twee openingsstukken Wind On Water en vooral titelnummer Evening Star zijn van ongekende schoonheid. Daarna komen nog twee prachtklankschilderijtjes. De tweede plaatkant is gevuld met het dik achtentwintig minuten durende en zesdelige An Index Of Metals, dat wat ongemakkelijker klinkt en bij vlagen de abstractere kant opgaat. Alles bij elkaar lijkt dit album wat meer in balans dan de voorganger. Ik mag het allemaal graag horen, want meesterlijk mooi.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0787: Robert Fripp - Exposure
Robert Fripp maakt zijn eerste echte solo-elpee pas in 1979 en als hij verschijnt is het ook niet eens waar hij honderd procent tevreden over is. In 1973 had Fripp zijn groep King Crimson de nek omgedraaid en hij besloot zich terug te trekken uit de muziekbusiness (al verscheen de plaat Evening Star met Eno nog wel in 1975, maar de opnames waren van 1973). In 1977 kreeg Fripp een telefoontje van Eno: of hij kon helpen met een elpee die Eno op dat moment aan het produceren was. Fripp reisde af naar Berlijn en speelde de gitaarlijnen in van Heroes van David Bowie. Dat veranderde alles. Fripp besloot naar New York te gaan en vestigde zich daar. Hij omringde zich met lokale muzikanten (waaronder Debby Harry met wie hij optrad) en hij kreeg inspiratie genoeg voor nieuwe muziek: Exposure was in 1978 klaar. Toen Fripp hem inleverde bij de platenmaatschappij, wilde die hem uitbrengen onder de naam van Daryl Hall en Robert Fripp, omdat Hall de meeste stukken zong. Dat zinde Fripp niet, maar de platenmaatschappij hield voet bij stuk. Dus legde Fripp een paar vocale stukken met Hall op de plank (met pijn in zijn hart, want hij werkte erg graag met Hall) en vroeg ene Peter Hammill of die de zang her en der wilde overnemen. De bijgewerkte Exposure verscheen in 1979. De pers en de muziekliefhebbers waren het er wel over eens: dit is een geweldig album dat de vele facetten van Fripp belicht. Er zijn lieve liedjes, furieuze rocksongs, abstracte soundscapes en schitterende ambientachtige collages. Dat lijkt een allegaartje, maar niets is minder waar: deze plaat is bloedmooi als geheel. Wat wil je ook met bijdragen van mensen als Daryl Hall, Peter Hammill, Phil Collins, Peter Gabriel en Tony Levin? Fripp heeft altijd gezegd dat de plaat onderdeel is van een trilogie: rond die tijd produceerde hij drie elpees: die van hemzelf, Daryl Halls Sacred Songs en Peter Gabriels tweede. De overeenkomst in benadering en geluid is duidelijk; wat mij betreft springt deze van Fripp er driedubbel bovenuit. Na een kort intro krijgen we gelijk de compacte rocker You Burn Me Up, I'm A Cigarette en even later brult Hammill Disengage. Dat we het even weten. Daar staan liedjes als Mary tegenover, gezongen door Joanne Walton. De tweede plaatkant opent met het titelnummer, dat in een andere versie ook te horen is op het album van Gabriel. Hoogtepunt van de plaat is echter het afsluitende trio Water Music I, Here Comes The Flood en Water Music II, werkelijk prachtig hoe Gabriel Here Comes The Flood zingt; later zal Gabriel vaak tijdens zijn concerten ten gehore brengen. Het lied staat tussen twee prachtige instrumentale stukjes, die Fripp heeft gemaakt met het loopsysteem dat hij samen met Eno ontwikkelde en dat hij 'Frippertronics' noemde. Ik heb de elpee op vinyl en kocht later een cd-versie, die nu ergens achter in een kast staat. Echter, in 2006 verscheen een remaster op 2cd's, die ik kocht op 20 juli 2006. Op het eerste plaatje staat de 'First Edition', zoals die op de elpee verscheen, maar dan mooi opgepoetst. Het tweede plaatje start met de 'Third Edition', het album zoals Fripp het bedoelde, met de songs gezongen door Hall; in 1979 kon hij maar drie stukken die Hall had ingezongen gebruiken. Dat probleem is nu dus opgelost. Erna komt 'Volume Three: Bonus Tracks & Alternate Takes', die gemengd met stukken van de 'First Edition' samen voor de luisteraar de 'Second Edition' vormen. Zelf noemt Fripp een in 1983 zonder zijn toestemming uitgebrachte remix op vinyl de 'Second Edition', maar hij laat het aan de luisteraar om zelf te beslissen. Het zal. Alles bij elkaar is deze set een bonte verzameling aan materiaal, waarin de invloed van New York op Fripp hoorbaar is en en Fripps compositorische kenmerken vreemde akkoorden, malle tempi, bijzondere melodieën) en diverse elementen en karakteristieken uit zijn carrière (King Crimson, Frippertronics) de hoofdrol spelen. Meesterwerk.
[ Bericht 5% gewijzigd door bazbo op 21-01-2021 21:26:18 ]
Robert Fripp maakt zijn eerste echte solo-elpee pas in 1979 en als hij verschijnt is het ook niet eens waar hij honderd procent tevreden over is. In 1973 had Fripp zijn groep King Crimson de nek omgedraaid en hij besloot zich terug te trekken uit de muziekbusiness (al verscheen de plaat Evening Star met Eno nog wel in 1975, maar de opnames waren van 1973). In 1977 kreeg Fripp een telefoontje van Eno: of hij kon helpen met een elpee die Eno op dat moment aan het produceren was. Fripp reisde af naar Berlijn en speelde de gitaarlijnen in van Heroes van David Bowie. Dat veranderde alles. Fripp besloot naar New York te gaan en vestigde zich daar. Hij omringde zich met lokale muzikanten (waaronder Debby Harry met wie hij optrad) en hij kreeg inspiratie genoeg voor nieuwe muziek: Exposure was in 1978 klaar. Toen Fripp hem inleverde bij de platenmaatschappij, wilde die hem uitbrengen onder de naam van Daryl Hall en Robert Fripp, omdat Hall de meeste stukken zong. Dat zinde Fripp niet, maar de platenmaatschappij hield voet bij stuk. Dus legde Fripp een paar vocale stukken met Hall op de plank (met pijn in zijn hart, want hij werkte erg graag met Hall) en vroeg ene Peter Hammill of die de zang her en der wilde overnemen. De bijgewerkte Exposure verscheen in 1979. De pers en de muziekliefhebbers waren het er wel over eens: dit is een geweldig album dat de vele facetten van Fripp belicht. Er zijn lieve liedjes, furieuze rocksongs, abstracte soundscapes en schitterende ambientachtige collages. Dat lijkt een allegaartje, maar niets is minder waar: deze plaat is bloedmooi als geheel. Wat wil je ook met bijdragen van mensen als Daryl Hall, Peter Hammill, Phil Collins, Peter Gabriel en Tony Levin? Fripp heeft altijd gezegd dat de plaat onderdeel is van een trilogie: rond die tijd produceerde hij drie elpees: die van hemzelf, Daryl Halls Sacred Songs en Peter Gabriels tweede. De overeenkomst in benadering en geluid is duidelijk; wat mij betreft springt deze van Fripp er driedubbel bovenuit. Na een kort intro krijgen we gelijk de compacte rocker You Burn Me Up, I'm A Cigarette en even later brult Hammill Disengage. Dat we het even weten. Daar staan liedjes als Mary tegenover, gezongen door Joanne Walton. De tweede plaatkant opent met het titelnummer, dat in een andere versie ook te horen is op het album van Gabriel. Hoogtepunt van de plaat is echter het afsluitende trio Water Music I, Here Comes The Flood en Water Music II, werkelijk prachtig hoe Gabriel Here Comes The Flood zingt; later zal Gabriel vaak tijdens zijn concerten ten gehore brengen. Het lied staat tussen twee prachtige instrumentale stukjes, die Fripp heeft gemaakt met het loopsysteem dat hij samen met Eno ontwikkelde en dat hij 'Frippertronics' noemde. Ik heb de elpee op vinyl en kocht later een cd-versie, die nu ergens achter in een kast staat. Echter, in 2006 verscheen een remaster op 2cd's, die ik kocht op 20 juli 2006. Op het eerste plaatje staat de 'First Edition', zoals die op de elpee verscheen, maar dan mooi opgepoetst. Het tweede plaatje start met de 'Third Edition', het album zoals Fripp het bedoelde, met de songs gezongen door Hall; in 1979 kon hij maar drie stukken die Hall had ingezongen gebruiken. Dat probleem is nu dus opgelost. Erna komt 'Volume Three: Bonus Tracks & Alternate Takes', die gemengd met stukken van de 'First Edition' samen voor de luisteraar de 'Second Edition' vormen. Zelf noemt Fripp een in 1983 zonder zijn toestemming uitgebrachte remix op vinyl de 'Second Edition', maar hij laat het aan de luisteraar om zelf te beslissen. Het zal. Alles bij elkaar is deze set een bonte verzameling aan materiaal, waarin de invloed van New York op Fripp hoorbaar is en en Fripps compositorische kenmerken vreemde akkoorden, malle tempi, bijzondere melodieën) en diverse elementen en karakteristieken uit zijn carrière (King Crimson, Frippertronics) de hoofdrol spelen. Meesterwerk.
[ Bericht 5% gewijzigd door bazbo op 21-01-2021 21:26:18 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0788: Robert Fripp & The League Of Gentlemen - God Save The King
In New York start Fripp zijn The League Of Gentlemen, een rocky new wave band, waarin zijn gitaar de hoofdrol speelt. Uit de sloppen (lees: underground muziekscene) haalt hij een drietal muzikanten met wie hij muziek opneemt en live vertolkt in kleine clubs. In 1980 verschijnt een EP getiteld Under Heavy Manners/God Save The King en een jaar later een album dat The League Of Gentlemen heet. Materiaal van beide schijven (niet alles) staat verzameld op deze cd uit 1985: God Save The King. Ik vond hem ergens (geen idee meer waar) op 10 april 1999. Het titelnummer is een lang stuk: een groovy ritme met daaroverheen een gierende gitaarsolo van Fripp. Heerlijk. Verder is Under Heavy Manners opvallend: het is ene David Byrne die de zang vertolkt (de enige zang op de plaat). Zou het via Byrne zijn dat Fripp in contact kwam met Adrian Belew (die in die tijd onderdeel was van de toureditie van Talking Heads)? In 1981 vormt Fripp met Belew (en Tony Levin en Bill Bruford) een groep die aanvankelijk Discipline heet maar zichzelf niet lang daarna omdoopt tot King Crimson. Voor wat betreft dit plaatje: leuk hebbeding, draai hem niet vaak, het gitaarwerk is uitmuntend.
In New York start Fripp zijn The League Of Gentlemen, een rocky new wave band, waarin zijn gitaar de hoofdrol speelt. Uit de sloppen (lees: underground muziekscene) haalt hij een drietal muzikanten met wie hij muziek opneemt en live vertolkt in kleine clubs. In 1980 verschijnt een EP getiteld Under Heavy Manners/God Save The King en een jaar later een album dat The League Of Gentlemen heet. Materiaal van beide schijven (niet alles) staat verzameld op deze cd uit 1985: God Save The King. Ik vond hem ergens (geen idee meer waar) op 10 april 1999. Het titelnummer is een lang stuk: een groovy ritme met daaroverheen een gierende gitaarsolo van Fripp. Heerlijk. Verder is Under Heavy Manners opvallend: het is ene David Byrne die de zang vertolkt (de enige zang op de plaat). Zou het via Byrne zijn dat Fripp in contact kwam met Adrian Belew (die in die tijd onderdeel was van de toureditie van Talking Heads)? In 1981 vormt Fripp met Belew (en Tony Levin en Bill Bruford) een groep die aanvankelijk Discipline heet maar zichzelf niet lang daarna omdoopt tot King Crimson. Voor wat betreft dit plaatje: leuk hebbeding, draai hem niet vaak, het gitaarwerk is uitmuntend.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0789: Robert Fripp & The League Of Crafty Guitarists - Show Of Hands
Na het King Crimsonavontuur van 1981 t/m 1984 is Fripp de muziekbusiness weer helemaal zat en opnieuw trekt hij zich eruit terug. Terwijl hij zich heeft opgesloten in een of ander klooster in de Verenigde Staten, ontdekt hij plots een nieuwe gitaarstemming en de roeping om deze wereldkundig te maken. Hij begint gitaarcursussen te organiseren en iedereen mag zich aanmelden, ook als je geen noot gitaar speelt. De cursus Guitar Craft duurt een week, vindt intern plaats in het klooster en aan het eind van de week is er een soort eindopdracht: een concert in het lokale theater waarin de cursisten aan de plaatselijke bevolking laten horen wat ze hebben geleerd. 'Er waren cursisten die slechts één noot konden spelen,' vertelde Fripp in de pers, 'maar die ene noot speelden ze vol overgave.' Dat soort gewauwel: heerlijk. De cursus ging dan ook meer over concentratie en toewijding dan over het aanleren van muzikale vaardigheden. In 1986 verscheen een eerste liveplaat van The League Of Crafty Guitarists en die kocht ik op vinyl; in 1991 verschijnt een tweede. Show Of Hands bevat veertig minuten van typische Frippakkoorden, loopjes en melodieën. De opnamen zijn gemaakt in 1990 Formeel zijn de stukken geschreven door de hele groep, maar het klinkt allemaal wel heel erg Fripperig. Onder de akoestische gitaristen bevinden zich Trey Gunn (die in 1994 onderdeel wordt van King Crimson), Tony Geballe (die platen gaat maken die Fripps bedrijf DGM gaat uitbrengen) en Bert Lams, Hideyo Moriya en Paul Richards (die gedrieën het California Guitar Trio zullen gaan vormen). Ik kocht deze cd op 19 augustus 2002.
Na het King Crimsonavontuur van 1981 t/m 1984 is Fripp de muziekbusiness weer helemaal zat en opnieuw trekt hij zich eruit terug. Terwijl hij zich heeft opgesloten in een of ander klooster in de Verenigde Staten, ontdekt hij plots een nieuwe gitaarstemming en de roeping om deze wereldkundig te maken. Hij begint gitaarcursussen te organiseren en iedereen mag zich aanmelden, ook als je geen noot gitaar speelt. De cursus Guitar Craft duurt een week, vindt intern plaats in het klooster en aan het eind van de week is er een soort eindopdracht: een concert in het lokale theater waarin de cursisten aan de plaatselijke bevolking laten horen wat ze hebben geleerd. 'Er waren cursisten die slechts één noot konden spelen,' vertelde Fripp in de pers, 'maar die ene noot speelden ze vol overgave.' Dat soort gewauwel: heerlijk. De cursus ging dan ook meer over concentratie en toewijding dan over het aanleren van muzikale vaardigheden. In 1986 verscheen een eerste liveplaat van The League Of Crafty Guitarists en die kocht ik op vinyl; in 1991 verschijnt een tweede. Show Of Hands bevat veertig minuten van typische Frippakkoorden, loopjes en melodieën. De opnamen zijn gemaakt in 1990 Formeel zijn de stukken geschreven door de hele groep, maar het klinkt allemaal wel heel erg Fripperig. Onder de akoestische gitaristen bevinden zich Trey Gunn (die in 1994 onderdeel wordt van King Crimson), Tony Geballe (die platen gaat maken die Fripps bedrijf DGM gaat uitbrengen) en Bert Lams, Hideyo Moriya en Paul Richards (die gedrieën het California Guitar Trio zullen gaan vormen). Ik kocht deze cd op 19 augustus 2002.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0790: The Robert Fripp String Quartet - The Bridge Between
Dit is een bijzonder leuk album dat Fripp maakt met Trey Gunn en het California Guitar Trio. Tezamen vormen zij The Robert Fripp String Quartet. De plaat verschijnt in 1993 en ik koop hem op 25 november 1994. Het is een bonte mix van akoestisch gitaargedoe, atmosferisch werk en wanhopig klinkende Frippertronics. Compositorisch levert iedereen materiaal aan en daarnaast staan stukken van Bach en andere kornuiten. Het afsluitende Threnody Of Souls In Torment is een gruwelijk Frippstuk, dat helemaal onder mijn huid gaat zitten en op beangstigende wijze niet meer los laat. Niet uit te leggen; dit moet je ondergaan.
Dit is een bijzonder leuk album dat Fripp maakt met Trey Gunn en het California Guitar Trio. Tezamen vormen zij The Robert Fripp String Quartet. De plaat verschijnt in 1993 en ik koop hem op 25 november 1994. Het is een bonte mix van akoestisch gitaargedoe, atmosferisch werk en wanhopig klinkende Frippertronics. Compositorisch levert iedereen materiaal aan en daarnaast staan stukken van Bach en andere kornuiten. Het afsluitende Threnody Of Souls In Torment is een gruwelijk Frippstuk, dat helemaal onder mijn huid gaat zitten en op beangstigende wijze niet meer los laat. Niet uit te leggen; dit moet je ondergaan.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0791: Robert Fripp & Brian Eno - The Essential Fripp & Eno
Beetje vreemde 'verzamel'plaat uit 1994. De hele (No Pussyfooting) staat erop en die wilde ik graag hebben, dus kocht ik de cd op 3 maart 1994. Daarnaast horen we de eerste twee stukken van Evening Star (Wind On Water en het titelnummer) en dit alles aangevuld met de Healthy Colours bootleg uit 1979. Healthy Colours bestaat uit vier delen die nogal veel van elkaar weg hebben: het is een tweeëntwintig minuten durend stuk vol elektronische ritmes, vreemde samples en hier en daar wat gitaar. Niet veel soeps, eigenlijk. Maar omdat (No Pussyfooting) en Evening Star jarenlang niet te krijgen waren (tot 2008), was dit een fijne compilatie van de essentiële Fripp & Eno uit de jaren zeventig.
Beetje vreemde 'verzamel'plaat uit 1994. De hele (No Pussyfooting) staat erop en die wilde ik graag hebben, dus kocht ik de cd op 3 maart 1994. Daarnaast horen we de eerste twee stukken van Evening Star (Wind On Water en het titelnummer) en dit alles aangevuld met de Healthy Colours bootleg uit 1979. Healthy Colours bestaat uit vier delen die nogal veel van elkaar weg hebben: het is een tweeëntwintig minuten durend stuk vol elektronische ritmes, vreemde samples en hier en daar wat gitaar. Niet veel soeps, eigenlijk. Maar omdat (No Pussyfooting) en Evening Star jarenlang niet te krijgen waren (tot 2008), was dit een fijne compilatie van de essentiële Fripp & Eno uit de jaren zeventig.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0792: Robert Fripp - 1999 - Soundscapes - Live in Argentina
Moest Fripp in de jaren zeventig en tachtig zijn loops nog maken met twee bandrecorders die hij tegen elkaar in liet lopen, begin jaren negentig lacht de techniek hem toe. Dankzij de digitale ontwikkelingen kan hij zijn gitaargeluid op allerlei wijze bewerken, ook live. In juni 1994 geeft hij meerdere concerten in Argentinië en die neemt hij direct op een DAT-tape op. De opnames verschijnen later in het jaar (maar ik koop de cd pas op 15 juli 2016, als ik het plaatje vind in een kraampje tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland). In bijna een uur tijd krijgen we vijf lange soundscapes te horen, die Fripp dus live heeft gemaakt. Je herkent de gitaar niet meer als gitaar; het zijn meer lagen van langgerekte wolkerige tonen, die veranderen van toonhoogte en klankkleur. Soms is het warm, soms ongemakkelijk. Merendeel is prima behang, maar je kunt er ook voor gaan zitten en naar luisteren en je er helemaal door laten overweldigen. Ik vind het mooi. Dit album was het begin van een hele serie Soundscapesplaten die Fripp gedurende de jaren negentig en nul zou gaan uitbrengen. Ik heb er een paar.
Moest Fripp in de jaren zeventig en tachtig zijn loops nog maken met twee bandrecorders die hij tegen elkaar in liet lopen, begin jaren negentig lacht de techniek hem toe. Dankzij de digitale ontwikkelingen kan hij zijn gitaargeluid op allerlei wijze bewerken, ook live. In juni 1994 geeft hij meerdere concerten in Argentinië en die neemt hij direct op een DAT-tape op. De opnames verschijnen later in het jaar (maar ik koop de cd pas op 15 juli 2016, als ik het plaatje vind in een kraampje tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland). In bijna een uur tijd krijgen we vijf lange soundscapes te horen, die Fripp dus live heeft gemaakt. Je herkent de gitaar niet meer als gitaar; het zijn meer lagen van langgerekte wolkerige tonen, die veranderen van toonhoogte en klankkleur. Soms is het warm, soms ongemakkelijk. Merendeel is prima behang, maar je kunt er ook voor gaan zitten en naar luisteren en je er helemaal door laten overweldigen. Ik vind het mooi. Dit album was het begin van een hele serie Soundscapesplaten die Fripp gedurende de jaren negentig en nul zou gaan uitbrengen. Ik heb er een paar.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0793: Robert Fripp - A Blessing Of Tears - 1995 Soundscapes Volume 2 - Live in California
Zo verschijnt deze in 1995. Als ik hem koop op 16 oktober 1995, vraag ik me nog af waar Volume 1 is. Maar die vraag vergeet ik snel als ik de cd bij thuiskomst draai. De warme klanken grijpen me geheel. In het begeleidend schrijven vertelt Fripp dat hij in de periode van opname - januari en februari 1995 - in een weemoedige tijd zat, waarin gevoelens van verdriet en verlies overheersten. Dat is deels te horen in de muziek. Laag op laag bouwt Fripp de stukken op en laat hij ze langzaam ook weer wegglijden. En dan te bedenken dat deze stukken live en geïmproviseerd tot stand komen. Zeven van dit soort muzieklandschappen staan er op het album en dan staat één stuk er twee keer op: de ene keer achterstevoren en de nadere keer in een remix. Ik hoor het er niet aan af, maar let er dan ook niet op; de klankrijkdom overweldigt me.
Zo verschijnt deze in 1995. Als ik hem koop op 16 oktober 1995, vraag ik me nog af waar Volume 1 is. Maar die vraag vergeet ik snel als ik de cd bij thuiskomst draai. De warme klanken grijpen me geheel. In het begeleidend schrijven vertelt Fripp dat hij in de periode van opname - januari en februari 1995 - in een weemoedige tijd zat, waarin gevoelens van verdriet en verlies overheersten. Dat is deels te horen in de muziek. Laag op laag bouwt Fripp de stukken op en laat hij ze langzaam ook weer wegglijden. En dan te bedenken dat deze stukken live en geïmproviseerd tot stand komen. Zeven van dit soort muzieklandschappen staan er op het album en dan staat één stuk er twee keer op: de ene keer achterstevoren en de nadere keer in een remix. Ik hoor het er niet aan af, maar let er dan ook niet op; de klankrijkdom overweldigt me.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0794: Robert Fripp - Radiophonics - 1995 Soundscapes Volume 1 - Live in Argentina
Welnu, Volume 1 verschijnt in 1996 en is opgenomen tijdens een concert op 8 april 1995 in het Goethe Institute in Buenos Aires, Argentinië. Ik koop de cd op 17 augustus 1996 als hij verschijnt. Thuis draai ik hem gelijk en ik schrik. Dit is niet de warme klankrijkdom van de eerdere A Blessing Of Tears; dit zijn verontrustende en bij vlagen zelfs beangstigende tonen die een getroebleerde geest kenmerken. Slechts drie lange composities op de plaat: Radiphonic I, Radiophonic II en het vierdelige Buenos Aires Suite, alles wederom gemaakt op zijn gitaar en voorzien van de nodige effecten. Fripp beschrijft in het begeleidende boekje dat hij zich zelf ook zorgen maakte toen tijdens de serie concerten in Argentinië de klanken in de loop van de avonden steeds wanhopiger werden. Feit is dat de dood van zijn moeder en anderen en bepaalde ontwikkelingen in zijn leven (zowel zakelijk als privé) hem bezig bleven houden en ontegenzeglijk invloed hadden op zijn improvisaties. Het is de reden dat hij getwijfeld heeft of hij deze Volume 1 wel uit zou brengen. Uiteindelijk heeft hij het dus toch gedaan. Als je dit weet, is dit album eerder schitterend dan afstotend, een fraai verslag van de zielenroerselen van een getormenteerde muzikant. Of zoiets.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 23-01-2021 15:12:55 ]
Welnu, Volume 1 verschijnt in 1996 en is opgenomen tijdens een concert op 8 april 1995 in het Goethe Institute in Buenos Aires, Argentinië. Ik koop de cd op 17 augustus 1996 als hij verschijnt. Thuis draai ik hem gelijk en ik schrik. Dit is niet de warme klankrijkdom van de eerdere A Blessing Of Tears; dit zijn verontrustende en bij vlagen zelfs beangstigende tonen die een getroebleerde geest kenmerken. Slechts drie lange composities op de plaat: Radiphonic I, Radiophonic II en het vierdelige Buenos Aires Suite, alles wederom gemaakt op zijn gitaar en voorzien van de nodige effecten. Fripp beschrijft in het begeleidende boekje dat hij zich zelf ook zorgen maakte toen tijdens de serie concerten in Argentinië de klanken in de loop van de avonden steeds wanhopiger werden. Feit is dat de dood van zijn moeder en anderen en bepaalde ontwikkelingen in zijn leven (zowel zakelijk als privé) hem bezig bleven houden en ontegenzeglijk invloed hadden op zijn improvisaties. Het is de reden dat hij getwijfeld heeft of hij deze Volume 1 wel uit zou brengen. Uiteindelijk heeft hij het dus toch gedaan. Als je dit weet, is dit album eerder schitterend dan afstotend, een fraai verslag van de zielenroerselen van een getormenteerde muzikant. Of zoiets.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 23-01-2021 15:12:55 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Nieuwe platen voor m'n collectie! (de gekleurde die bovenop ligt is In Colour van Jamie xx!)
Bloodbuzz Ohio: Geert wilde heel graag The National éindelijk in de Top 2000 hebben | Top 2000-omissies (2000-nu) | Concert stats | Last.fm
Do whatever the TV tells us
Stay inside our rosy-minded fuzz
So worry not, all things are well
Do whatever the TV tells us
Stay inside our rosy-minded fuzz
So worry not, all things are well
bazbo cd0795: Robert Fripp - That Which Passes - 1995 Soundscapes - Live Volume 3
Volume 3 is minder verontrustend. Er lijkt meer aanvaarding in de geïmproviseerde soundscapes te zitten. Bij tijden is het warm en melancholiek. Toch is het niet overal even gemakkelijk. Het overlijden van zijn moeder blijft Fripp plagen. Deze plaat verscheen in 1996 en ik kocht hem ergens in februari 1997 (precieze dag onbekend). Met dit album is een trilogie voltooid. In de begeleidende boekjes vertelt Fripp nog eens hoe belangrijk het is om bij deze muziek de fasen van 'listening at the music', 'listening to the music' en 'listening through the music' te ondergaan. Vermakelijk gewauwel van de gitaarprofessor die zijn gitaar laat klinken alsof het geen gitaar is. Zijn onderzoekstocht in soundscapes zou nog een tijdje duren. Ik vind het best.
Volume 3 is minder verontrustend. Er lijkt meer aanvaarding in de geïmproviseerde soundscapes te zitten. Bij tijden is het warm en melancholiek. Toch is het niet overal even gemakkelijk. Het overlijden van zijn moeder blijft Fripp plagen. Deze plaat verscheen in 1996 en ik kocht hem ergens in februari 1997 (precieze dag onbekend). Met dit album is een trilogie voltooid. In de begeleidende boekjes vertelt Fripp nog eens hoe belangrijk het is om bij deze muziek de fasen van 'listening at the music', 'listening to the music' en 'listening through the music' te ondergaan. Vermakelijk gewauwel van de gitaarprofessor die zijn gitaar laat klinken alsof het geen gitaar is. Zijn onderzoekstocht in soundscapes zou nog een tijdje duren. Ik vind het best.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Volgende week doe ik weer mee mijn laatste plankje cd's 
als het me gelukt is om maandag de boel weer aan te sluiten.
als het me gelukt is om maandag de boel weer aan te sluiten.
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
quote:
Volgende week doe ik weer mee mijn laatste plankje cd's
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0796: Robert Fripp: November Suite - Soundscapes - Live at Green Park Station 1996
Fripp improviseert zijn soundscapes over de gehele wereld. Zo is hij op 7, 8, 9 en 10 maart 1996 in het Green Park Station in Bath, waar ook een of andere installatie is te zien. Fripp speelt urenlang op een van de perrons van het station in de kou. Op deze cd is het gehele optreden van 8 maart te horen. De complete show duurde vier uur en de tonen waren zeer traag. Later in de studio probeert hij er stukken uit te knippen, maar dat werkt voor zijn gevoel niet. In een soort wanhopige poging speelt hij het concert sneller af en: een gevoel van tevredenheid maakt zich van hem meester. Het is dus het gehele concert, maar dan vier keer sneller dan het in werkelijkheid heeft plaatsgevonden. Het resultaat is adembenemend. Allerlei sferen wisselen zich af. Dertien stukken, verdeeld over vijf suites (om en om getiteld Green Park Suite en November Suite) staan er op de plaat, maar het laat zich beluisteren als een lange reeks. Ik vind het album (een Japanse versie, vreemd genoeg) op 11 september 1999 en als ik hem voor de eerste keer draai, ben ik verrast en overdonderd en uiteindelijk vind ik dit de allerbeste plaat in zijn soundscapesserie. Overigens ben ik wel benieuwd hoe het klinkt in het oorspronkelijke tempo.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 24-01-2021 20:33:23 ]
Fripp improviseert zijn soundscapes over de gehele wereld. Zo is hij op 7, 8, 9 en 10 maart 1996 in het Green Park Station in Bath, waar ook een of andere installatie is te zien. Fripp speelt urenlang op een van de perrons van het station in de kou. Op deze cd is het gehele optreden van 8 maart te horen. De complete show duurde vier uur en de tonen waren zeer traag. Later in de studio probeert hij er stukken uit te knippen, maar dat werkt voor zijn gevoel niet. In een soort wanhopige poging speelt hij het concert sneller af en: een gevoel van tevredenheid maakt zich van hem meester. Het is dus het gehele concert, maar dan vier keer sneller dan het in werkelijkheid heeft plaatsgevonden. Het resultaat is adembenemend. Allerlei sferen wisselen zich af. Dertien stukken, verdeeld over vijf suites (om en om getiteld Green Park Suite en November Suite) staan er op de plaat, maar het laat zich beluisteren als een lange reeks. Ik vind het album (een Japanse versie, vreemd genoeg) op 11 september 1999 en als ik hem voor de eerste keer draai, ben ik verrast en overdonderd en uiteindelijk vind ik dit de allerbeste plaat in zijn soundscapesserie. Overigens ben ik wel benieuwd hoe het klinkt in het oorspronkelijke tempo.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 24-01-2021 20:33:23 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Geweldige plaat is dat toch! En een mooi verhaal erbijquote:
bazbo cd0787: Robert Fripp - Exposure
[ afbeelding ]
Robert Fripp maakt zijn eerste echte solo-elpee pas in 1979 en als hij verschijnt is het ook niet eens waar hij honderd procent tevreden over is. In 1973 had Fripp zijn groep King Crimson de nek omgedraaid en hij besloot zich terug te trekken uit de muziekbusiness (al verscheen de plaat Evening Star met Eno nog wel in 1975, maar de opnames waren van 1973). In 1977 kreeg Fripp een telefoontje van Eno: of hij kon helpen met een elpee die Eno op dat moment aan het produceren was. Fripp reisde af naar Berlijn en speelde de gitaarlijnen in van Heroes van David Bowie. Dat veranderde alles. Fripp besloot naar New York te gaan en vestigde zich daar. Hij omringde zich met lokale muzikanten (waaronder Debby Harry met wie hij optrad) en hij kreeg inspiratie genoeg voor nieuwe muziek: Exposure was in 1978 klaar. Toen Fripp hem inleverde bij de platenmaatschappij, wilde die hem uitbrengen onder de naam van Daryl Hall en Robert Fripp, omdat Hall de meeste stukken zong. Dat zinde Fripp niet, maar de platenmaatschappij hield voet bij stuk. Dus legde Fripp een paar vocale stukken met Hall op de plank (met pijn in zijn hart, want hij werkte erg graag met Hall) en vroeg ene Peter Hammill of die de zang her en der wilde overnemen. De bijgewerkte Exposure verscheen in 1979. De pers en de muziekliefhebbers waren het er wel over eens: dit is een geweldig album dat de vele facetten van Fripp belicht. Er zijn lieve liedjes, furieuze rocksongs, abstracte soundscapes en schitterende ambientachtige collages. Dat lijkt een allegaartje, maar niets is minder waar: deze plaat is bloedmooi als geheel. Wat wil je ook met bijdragen van mensen als Daryl Hall, Peter Hammill, Phil Collins, Peter Gabriel en Tony Levin? Fripp heeft altijd gezegd dat de plaat onderdeel is van een trilogie: rond die tijd produceerde hij drie elpees: die van hemzelf, Daryl Halls Sacred Songs en Peter Gabriels tweede. De overeenkomst in benadering en geluid is duidelijk; wat mij betreft springt deze van Fripp er driedubbel bovenuit. Na een kort intro krijgen we gelijk de compacte rocker You Burn Me Up, I'm A Cigarette en even later brult Hammill Disengage. Dat we het even weten. Daar staan liedjes als Mary tegenover, gezongen door Joanne Walton. De tweede plaatkant opent met het titelnummer, dat in een andere versie ook te horen is op het album van Gabriel. Hoogtepunt van de plaat is echter het afsluitende trio Water Music I, Here Comes The Flood en Water Music II, werkelijk prachtig hoe Gabriel Here Comes The Flood zingt; later zal Gabriel vaak tijdens zijn concerten ten gehore brengen. Het lied staat tussen twee prachtige instrumentale stukjes, die Fripp heeft gemaakt met het loopsysteem dat hij samen met Eno ontwikkelde en dat hij 'Frippertronics' noemde. Ik heb de elpee op vinyl en kocht later een cd-versie, die nu ergens achter in een kast staat. Echter, in 2006 verscheen een remaster op 2cd's, die ik kocht op 20 juli 2006. Op het eerste plaatje staat de 'First Edition', zoals die op de elpee verscheen, maar dan mooi opgepoetst. Het tweede plaatje start met de 'Third Edition', het album zoals Fripp het bedoelde, met de songs gezongen door Hall; in 1979 kon hij maar drie stukken die Hall had ingezongen gebruiken. Dat probleem is nu dus opgelost. Erna komt 'Volume Three: Bonus Tracks & Alternate Takes', die gemengd met stukken van de 'First Edition' samen voor de luisteraar de 'Second Edition' vormen. Zelf noemt Fripp een in 1983 zonder zijn toestemming uitgebrachte remix op vinyl de 'Second Edition', maar hij laat het aan de luisteraar om zelf te beslissen. Het zal. Alles bij elkaar is deze set een bonte verzameling aan materiaal, waarin de invloed van New York op Fripp hoorbaar is en en Fripps compositorische kenmerken vreemde akkoorden, malle tempi, bijzondere melodieën) en diverse elementen en karakteristieken uit zijn carrière (King Crimson, Frippertronics) de hoofdrol spelen. Meesterwerk.
BBCD285
Eeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeen doooor (eindelijk) na ulver komt Nico en the velvet undergound met hun befaamde plaat met de banaan erop. De band rondom andy warhol maar wel een setje geweldige muzikanten zeg Lou Reed, John Cale, Mo Tucker en Nico (en dan vergeet ik sterling morrison) Punk avant la letre maar ook soor van krautrock avant la letre (die drums van mo) en eigenlijk ontzettend avant garde en ontzettend pop tegelijkertijd, maar dat is door de bril van de tijd, want ze zijn veel en vaak nagedaan wat een geweldige nummers staan hierop zeg zoals bijvoorbeeld waiting for the man, sunday morning, all tomorrows parties, venus in furs ach het hele album is episch
een goed album om weer te beginnen met luisteren naar mijn cds
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5133618-1385406079-4189.jpeg.jpg)
Eeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeen doooor (eindelijk) na ulver komt Nico en the velvet undergound met hun befaamde plaat met de banaan erop. De band rondom andy warhol maar wel een setje geweldige muzikanten zeg Lou Reed, John Cale, Mo Tucker en Nico (en dan vergeet ik sterling morrison) Punk avant la letre maar ook soor van krautrock avant la letre (die drums van mo) en eigenlijk ontzettend avant garde en ontzettend pop tegelijkertijd, maar dat is door de bril van de tijd, want ze zijn veel en vaak nagedaan wat een geweldige nummers staan hierop zeg zoals bijvoorbeeld waiting for the man, sunday morning, all tomorrows parties, venus in furs ach het hele album is episch
een goed album om weer te beginnen met luisteren naar mijn cds 
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
bazbo cd0797: Robert Fripp - Pie Jesu
Jezus Christus, denk ik op 5 juli 1997. Ik sta in de plaatselijke platenwinkel en zie dat dit EP'tje net uit is. Ik moet het hebben. Gaat Fripp op de religieuze toer? De vraag stellen is hem beantwoorden. De gitaarprofessor benadert ieder onderwerp dat hij bespreekt alsof het religie betreft. De vier stukken op dit minialbum doen in ieder geval wel verlicht aan. Sowieso klinken de soundscapes van Fripp bij grote regelmaat sacraal. Vind ervan wat u ervan vindt. Ik vind het bijzonder stemmig. En mooi. Midnight Blue was eerder te horen op A Blessing Of Tears; de drie overige stukken zijn nieuw.
Jezus Christus, denk ik op 5 juli 1997. Ik sta in de plaatselijke platenwinkel en zie dat dit EP'tje net uit is. Ik moet het hebben. Gaat Fripp op de religieuze toer? De vraag stellen is hem beantwoorden. De gitaarprofessor benadert ieder onderwerp dat hij bespreekt alsof het religie betreft. De vier stukken op dit minialbum doen in ieder geval wel verlicht aan. Sowieso klinken de soundscapes van Fripp bij grote regelmaat sacraal. Vind ervan wat u ervan vindt. Ik vind het bijzonder stemmig. En mooi. Midnight Blue was eerder te horen op A Blessing Of Tears; de drie overige stukken zijn nieuw.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0798: Robert Fripp - The Gates Of Paradise
Pie Jesu blijkt de opmaat tot dit volledige album, dat bijna een jaar later, in 1998, verschijnt. Drie van de vier stukken van de EP zijn terug te vinden op deze plaat in nagenoeg dezelfde uitvoering. Er staan vier lange suites op, ieder weer onderverdeeld in verschillende delen. Dit keer zijn de soundscapes afwisselend van geluid en stemming: sommige zijn warm en aangenaam, anderen spannend of beangstigend, weer anderen zweverig en nog weer anderen ronduit verontrustend. Dat maakt dat dit een 'moeilijke' plaat is: geen enkele atmosfeer is blijvend en dus is de luisteraar overgeleverd aan de grillen van Fripp. Toch geweldig. Ik kocht het album op 8 februari 1998 en jengel hem geregeld door de kamer.
Pie Jesu blijkt de opmaat tot dit volledige album, dat bijna een jaar later, in 1998, verschijnt. Drie van de vier stukken van de EP zijn terug te vinden op deze plaat in nagenoeg dezelfde uitvoering. Er staan vier lange suites op, ieder weer onderverdeeld in verschillende delen. Dit keer zijn de soundscapes afwisselend van geluid en stemming: sommige zijn warm en aangenaam, anderen spannend of beangstigend, weer anderen zweverig en nog weer anderen ronduit verontrustend. Dat maakt dat dit een 'moeilijke' plaat is: geen enkele atmosfeer is blijvend en dus is de luisteraar overgeleverd aan de grillen van Fripp. Toch geweldig. Ik kocht het album op 8 februari 1998 en jengel hem geregeld door de kamer.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd0799: Robert Fripp - Love Cannot Bear - Soundscapes - Live In The USA
Na zeven jaren verschijnt er een nieuw album vol geïmproviseerde soundscapes. Niet dat Fripp in de jaren ertussen stil heeft gezeten. Hij heeft King Crimson uit de mottenballen getrokken en in verschillende bezetiingen de wereld over gesleept. Zijn soundscapes zijn vaak de introductiemuziekskes voor de concerten en de technieken gebruikt hij ook in composities van de band. Op dit album uit 2005 staan acht stukken, variërend in lengte en niet zozeer in sfeer. De stemming is warm en vreedzaam. Met de jaren lijkt Fripp te berusten in wat er in zijn hoofd omgaat. We horen een wat diverser geluid, zoals pianoklanken en her en der zelfs akoestische gitaar. Alles natuurlijk voortkomend uit de elektrische gitaar en live zwaar elektronisch bewerkt. Sommige opnamen zijn gemaakt toen Fripp het voorprogramma van Porcupine Tree verzorgde in Amerika. Eén stuk is gebaseerd op Frippertronics uit 1983 (!), waaroverheen Fripp dan weer zijn warme deken overheen speelt. Van andere is de basis van eerder (denk aan het jaar 2000) en later tijdens concerten gebruikt om verder te bewerken. Dat maakt deze plaat (die ik overigens kocht op 22 december 2005) tot een afwisselendere editie in de rijke soundscapesserie.
Na zeven jaren verschijnt er een nieuw album vol geïmproviseerde soundscapes. Niet dat Fripp in de jaren ertussen stil heeft gezeten. Hij heeft King Crimson uit de mottenballen getrokken en in verschillende bezetiingen de wereld over gesleept. Zijn soundscapes zijn vaak de introductiemuziekskes voor de concerten en de technieken gebruikt hij ook in composities van de band. Op dit album uit 2005 staan acht stukken, variërend in lengte en niet zozeer in sfeer. De stemming is warm en vreedzaam. Met de jaren lijkt Fripp te berusten in wat er in zijn hoofd omgaat. We horen een wat diverser geluid, zoals pianoklanken en her en der zelfs akoestische gitaar. Alles natuurlijk voortkomend uit de elektrische gitaar en live zwaar elektronisch bewerkt. Sommige opnamen zijn gemaakt toen Fripp het voorprogramma van Porcupine Tree verzorgde in Amerika. Eén stuk is gebaseerd op Frippertronics uit 1983 (!), waaroverheen Fripp dan weer zijn warme deken overheen speelt. Van andere is de basis van eerder (denk aan het jaar 2000) en later tijdens concerten gebruikt om verder te bewerken. Dat maakt deze plaat (die ik overigens kocht op 22 december 2005) tot een afwisselendere editie in de rijke soundscapesserie.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
