Draai hier alle platen in je platenkast #22 (Barbarian)

bazbo cd0681: Emerson Lake & Palmer - The Original Bootleg Series From The Manticore Vaults Vol Three



Zowaar. Vol Three verscheen in 2002 en is een dunnetje in vergelijking met de voorgaande delen. Op deze vijf cd's staan twee hele concerten. Het eerste plaatje is gevuld met spul van twee concerten: uit het Anaheim Convention Centre, CA op 10 februari 1974 en van het Wheeling Colosseum uit 1977. De opnames van Anaheim 1974 staan al op Welcome Back en de paar stukken van het Wheeling Colosseum voegen weinig tot niets toe aan de veel beter klinkende officiële uitgaven van concerten uit die tijd. Het eerste complete concert is opgenomen in The Royal Albert Hall in London op 2 oktober 1992 en delen daarvan waren ook al verschenen op de officiële cd. Nu horen we dan de complete setlijst en dat is aardig, ware het niet dat het geluid niet optimaal is. Het vierde en vijfde plaatje uit de doos bevat het concert van het Wiltern Theatre, LA van maart 1993 en kent nauwelijks wijzigingen in de setlijst. Ik kocht deze box op 11 maart 2003 toen ik hem tegenkwam in de plaatselijke platenwinkel.

bazbo cd0682: Emerson Lake & Palmer - The Original Bootleg Series From The Manticore Vaults Vol Four



Verroest. Vier jaar later, op 30 oktober 2007, ligt deze doos uit 2006 in de plaatselijke platenwinkel. Ik neem hem mee. Op acht cd's staan vier complete concerten. De eerste is opgenomen in het Hartford Civic Centre, CT op 10 juli 1977 en de tweede is uit Chicago, IL in 1978. Die tweede heeft een interessantere setlijst: de opener is nu Peter Gunn en de afsluiter Show Me The Way To Go Home en zijn daarmee uitgebreider en verschillen van de Nassau Coliseum dubbelcd. Het derde concert is van Pennsylvania op 22 juli 1992, de reünietour, en heeft ook een afwijkende setlijst. Die van de vierde show, Jones Beach op 25 juli 1992 is exact hetzelfde (wat wil je ook, drie dagen later) en voegt daarom niet zo heel veel toe. Het geluid is alleszins redelijk, maar het blijft een opgave om door al deze niet opgepoetste opnames heen te worstelen. Ik heb alle vier de dozen bij de aanschaf een keer beluisterd en ja, dit is dan de tweede keer. Hiermee is het rijtje ELP overigens ten einde.

bazbo cd0683: Brian Eno - Here Come The Warm Jets



Komt nu een setje Eno. Here Come The Warm Jets was de eerste soloplaat van Eno en is nog zeer nauw verwant met de band Roxy Music waar hij onderdeel van was. Andy MacKay en Phil Manzanera van Roxy Music helpen mee, net als John Wetton, Robert Fripp, Chris Spedding en anderen. Eno zelf speelt de synthesizers, zingt en verzorgt alle effecten. Opener Needles In The Camel's Eye klinkt ongemeen fel, later wordt het allemaal subtieler. Ik heb hier een remaster uit 2004 die ik kocht op 20 februari 2018. Glamrock!

bazbo cd0684: Brian Eno - Another Green World



In november 1975 verschijnt de derde soloplaat van Eno. De tweede heb ik (nog) niet. Op Another Green World gaat Eno een nieuwe weg in. De glamrock is weg, er zijn nog wel liedjes, maar het wordt eigenzinniger en intiemer en hij wisselt liedjes af met korte instrumentaaltjes die de atmosferische kant op gaan. Het zijn duidelijk vingeroefeningen voor de muziekstroming die hij korte tijd later omarmt: ambient. Een paar jaar eerder, in 1973, maakt Eno een plaat met Robert Fripp (No Pussyfooting komt straks in de Fripphoek) en die verkent al de wereld van de langgerekte tonen en de loops en de melodieloze muziek. De mix van de liedjes en sfeerstukjes maakt dit enerzijds tot een wat gespleten plaat; anderzijds voelt het wel goed: Eno is geen superzanger en wat hij onder zijn zang neerlegt, komt dicht bij de instrumentalen. Op deze plaat krijgt hij trouwens hulp van Phil Collins, Percy Jones, John Cale en Robert Fripp (goh). Ik kocht een remaster uit 2004 op 4 april 2014. Leuk werk, dit.

bazbo cd0685: Brian Eno - Discreet Music



Nog geen maand later verschijnt Discreet Music en nu bevinden we ons definitief in algehele ambient. Dit is een album dat ik sinds 10 oktober 2016, de dag dat ik een remaster uit 2004 kocht, zeer regelmatig in de speler prop. Het is een van mijn favoriete Enoalbums. Het verhaal gaat dat Eno na een auto-ongeluk in het ziekenhuis lag en aan het eind van het bezoekuur aan een bezoekster vroeg of die een plaat wilde opzetten. Dat deed ze en ze vertrok. Het geluidsvolume van de grammofoon was echter zo laag, dat Eno nauwelijks iets kon horen. Wel merkte hij de geluiden uit het gebouw en van buiten op. Hij ging die geluiden steeds meer ervaren als een oneindige compositie. Dat bracht hem op een nieuwe perceptie van muziek. Op de eerste plaatzijde horen we het bijna tweeëndertig minuten durende titelnummer, dat oorspronkelijk een drone moest zijn waarover Robert Fripp een gitaarsolo kon spelen. Hij zette een loop aan, werd onderbroken door telefoon en liep weg; toen hij terug kwam, liep de loop nog steeds. Toen Fripp kwam om de solo te spelen, zette Eno de tape aan, maar per ongeluk op halve snelheid en hij was overdonderd door het effect: 'It was probably one of the best things I’d ever done.' Fripp hoefde geen solo meer te spelen en Eno zette de drone op de eerste plaatkant. Op kant twee horen we de Three Variations on the Canon in D Major by Johann Pachelbel, gespeeld door het Cockpit Ensemble, gearrangeerd en gedirigeerd door Gavin Bryars. De muzikanten veranderen gedurende het stuk langzaam van speelsnelheid, het geen een hypnotiserend effect heeft. Waanzinnig mooi, dit. Klassieker in het ambient genre.

bazbo cd0686: Brian Eno - Before And After Science



Met dit album doet Brian Eno een stapje terug naar de liedjes. Er staan tien korte stukken op; de legende wil dat Eno er meer dan honderd klaar had. Opnieuw krijgt hij hulp van wat lui: gelijkgestemden als Roedelius, Moebius, Jaki Liebezeit en Fred Frith, maar ook oude bekenden als Phil Manzanera, Percy Jones, Phil Collins en Rhett Davies. Twee jaar werkte Eno aan deze plaat en tegelijkertijd was hij hard bezig met de volgende platen. De liedjes zijn afwisselend uptempo en meer ruimtelijk, de link naar zijn ambiente werk is goed te horen. Zelf noemde Eno het destijds een thema-album rondom water en oceanen. Ik hoor het er niet aan af, maar sommige titels verwijzen er wel naar. Ik kocht een remaster uit 2014 op 10 oktober 2018 tijdens een grote Eno-inhaalslag. Aardige plaat uit 1977. King's Lead Hat was een single; de titel bleek een anagram voor 'Talking Heads', de band die in de tijd bekendheid verwierf. Eno produceerde tussen 1978 en 1980 drie albums voor de band (More Songs About Buildings And Food, Fear Of Music en Remain In Light.

bazbo cd0687: Brian Eno - Ambient 1 - Music For Airports



De moeder aller ambient albums. Brian Eno brengt deze uit in 1978. Het bestaat uit vier composities, grotendeels gebaseerd op tapeloops en oorspronkelijk bedoeld als begeleidend geluid bij een installatie die de drukke en beangstigende atmosfeer van een vliegveld weergaf. Vanaf dit moment hanteert Eno zelf het begrip 'ambient', muziek die hij zelf benoemt 'as ignorable as it is interesting' that would 'induce calm and a space to think'. Om verder niets op te dringen hebben de vier stukken titels als 1/1, 2/1, 1/2 en 2/2. Het eerste deel duurt dik zeventien minuten en bestaat uit pianotonen (gespeeld door Robert Wyatt), die Eno heeft bewerkt. Deel twee en drie zijn elektronisch bewerkte opnames van samenzang die samen dik eenentwintig minuten duren en deel vier heeft Eno gespeeld op de ARP2600 synthesizer. Er hangt een wat zweverige, mysterieuze maar zeer rustgevende atmosfeer over deze plaat. Ideaal voor welke omgeving of omstandigheid dan ook. Ik kocht de klassieker pas op 19 maart 2014 en ik heb een uit 2011 stammende heruitgave van de 2004 remaster. Dit is zo'n album dat met grote regelmaat in de speler belandt. Klassieker, niet alleen in het genre of in het omvangrijke oeuvre van Eno, maar in de geschiedenis van de muziek in zijn totaliteit.

bazbo cd0688: Brian Eno - Music For Films



De opnames die op dit album te horen zijn, maakte Eno tussen 1975 en 1978. De plaat zelf verscheen eind 1978 en ik kocht een remaster van de cd uit 2014 op 21 april 2018. Eno maakte de achttien korte composities als een soort soundtrack voor niet-bestaande films. Je kunt dan ook niet zeggen dat het materiaal is dat onder het kopje 'ambient' valt, al heeft het er veel van weg. Sommige stukjes zijn ook daadwerkelijk gebruikt in films, andere weer niet. In enkele stukjes is een wat uitgebreider instrumentarium te horen: gitaar, bas, zelfs percussie. John Cale, Rhett Davies, Phil Collins, Fred Frith, Robert Fripp, Percy Jones en een paar anderen zijn weer van de partij.

bazbo cd0689: Brian Eno & Harold Budd - Ambient 2 - The Plateaux Of Mirror



Tweede deel in Eno's Ambient-reeks. Dit keer laat hij Harold Budd (28 mei 1934 – 19 december 2020) tien korte pianostukken spelen die hij en Budd samen hebben gecomponeerd (met uitzondering van een kort stukje dat is geschreven door Budd en Eugene Bowen). Vervolgens bewerkt Eno de opnames op elektronische wijze, zodanig dat een bevreemdend en bijna mistig effect ontstaat. Het resultaat is een bijzonder stemmige plaat die in 1980 verscheen, maar helaas geen hoge ogen gooide. De pers roemde de plaat vanwege de diepe schoonheid van de muziek, maar vond dat het spel van Budd misschien te melodieus was om te passen in het concept van de abstracte betekenis van 'ambient'. In 2014 kwam er een remaster uit van de plaat en ik kocht daar weer een heruitgave uit 2011 van op 19 maart 2014.

bazbo cd0690: Brian Eno - On Land



Het vierde deel in de Ambient-serie is abstracter dan abstract. Dit is diepe ambient. Het merendeel van de klanken die we horen komen voort uit de synthesizer, maar er spelen ook mensen mee als Bill Laswell, Michel Brook en Jon Hassell. Niet dat je ze herkent, overigens. Tenminste, het kost veel moeite wil je er de originele instrumenten (bas, gitaar, trompet) uit kunnen halen. Eno's werk als bewerker is fenomenaal. Over dit album hangt een wat meer sinistere en duistere atmosfeer, wat het allemaal niet echt gemakkelijk maakt. Ik vind het heerlijk. De plaat verscheen in 1982 en ik kocht een remaster uit 2004 op 21 april 2014.

bazbo cd0691: Brian Eno with Daniel Lanois & Roger Eno - Apollo: Atmospheres & Soundtracks



Natuurlijk werd Eno doodgegooid met verzoeken om muziek te maken bij films en in 1983 brengt Eno deze plaat uit met muziek die in vier verschillende films te horen is. Hij maakt de muziek niet alleen; Daniel Lanois en broer Roger helpen hem. Het resultaat is een verrassend warm klinkend album dat ambiente trekjes heeft, maar her en der is het wat toegankelijker, ritmischer en zelfs melodieuzer. (Een herkenbare melodie is in de echte ambient nogal een doodzonde.) In een tekst die op de hoes stond, vertelt Eno dat hij in 1969 de maanlanding op televisie zag en vond dat het geluid nogal te wensen overliet; hij zou graag eens een soundtrack bij de beelden maken. De muziek op dit album vond hij er uitstekend bij passen. In 2004 kwam een mooie remaster uit van de plaat en die staat hier ergens in een kast verstopt. Het was op 29 juli 2019 namelijk dat er een mooie 'extended edition' verscheen, opnieuw geremasterd en met een tweede schijfje For All Mankind, waarop nog eens veertig minuten extra muziek, stukken van dezelfde opnamesessies met Lanois en Roger Eno.

bazbo cd0692: Brian Eno - More Music For Films



De plaat Music For Films 2 van Brian Eno verscheen in 1983. Het is het vervolg op Music For Films van vijf jaar ervoor. Verschillende stukjes ervan zijn ook te horen op Apollo. In 2005 maakte Eno er een heel ander album van: de stukjes die niet op Apollo stonden husselde hij door elkaar met allerlei andere stukjes die op de plank waren blijven liggen en zo ontstond deze More Music For Films. En in 2009 kwam daar weer een geremasterde versie van en die kocht ik op 7 april 2014. Dat u het even weet. In drieënveertig minuten komen eenentwintig miniklanksculpturen voorbij. Sommige zijn ambient, andere wat melodieuzer of ritmischer, maar avontuurlijk blijft het in alle gevallen. Sterk toch hoe het Eno lukt om een of andere atmosfeer neer te zetten, zonder dat het de luisteraar een bepaald gevoel opdringt. Samen met Daniel Lanois speelt Eno alle instrumenten in. Beetje onopvallende, maar bijzonder fijne plaat in het Enoeuvre.

bazbo cd0693: Brian Eno & David Byrne - My Life In The Bush Of Ghosts



Veel van Eno's werk in z'n uppie is super, maar een wereld apart is zijn werk dat hij maakte samen met anderen. Uit 1981 komt deze samenwerking met David Byrne, de man die op dat moment Talking Heads aanvoerde. Eno had al drie albums van Talking Heads geproduceerd en bleek het uitstekend te kunnen vinden met de voorman. Op My Life In The Bush Of Ghosts horen we de superswingende ritmes van Talking Heads (zij het veelal elektronisch tot stand gekomen of gesampled) waaroverheen verschillende instrumentatie (gitaar, bas, percussie) is te horen en daaroverheen weer allerlei vreemde en obscure tapes en samples zijn gemixt. Instrumentalisten zijn Bill Laswell, David van Tieghem, Prairie Prince en anderen, waaronder ook Talking Headsmaatjes Steve Scales, Chris Frantz en Tina Weymouth. De meeste tapes bevatten religieuze toespraken of zang. Soms pakt het zeer pakkend uit, soms wat vervreemdend of zelfs beangstigend. Enerzijds is het bij het beluisteren van de plaat onmogelijk om stil te zitten, anderzijds gebeurt er zo veel dat de aandacht voortdurend opgeëist is. Bij vlagen geniaal. Op de originele elpee stond een stuk Qu'ran dat op verzoek van The Islamic Council of Great Britain op versies van 1982 en later ontbreekt. Ik heb een cd-versie uit de jaren negentig ergens verstopt achter in een kast staan; die werd tamelijk overbodig toen in 2006 een schitterende remaster uitkwam. De twee elpeekanten werden uitgebreid met een derde kant vol outtakes en bonusmateriaal. Leuk is ook de video Mea Culpa die het 'enhanced' deel van deze disc vult. Die uitgebreide versie kocht ik op 14 september 2006. Hoogtepunt in het oeuvre van zowel Eno als Byrne, als u het mij vraagt. Waarom vraagt u het mij niet?

bazbo cd0694: Brian Eno & Harold Budd with Daniel Lanois - The Pearl



IJle pianotonen die Eno bewerkt; dat hebben we meer gehoord. Maar dit is anders. Was op Ambient 2 - The Plateaux Of Mirror het spel van Budd nog wat te nadrukkelijk, hier zet het niet zozeer melodieën neer alswel een mistige atmosfeer. De bewerkingen van Eno (elektronisch, maar ook de toevoeging van natuurgeluiden) maken het allemaal nog wat waziger. Daniel Lanois heeft de productie gedaan. Het album verscheen in 1984; in 2004 kwam een remaster en ik heb daar een heruitgave van uit 2009 die ik kocht op 20 februari 2018. Zeer mooi werk.

bazbo cd0695: Brian Eno - Thursday Afternoon



Kennelijk vond Eno de vorige plaat The Pearl zelf zeer de moeite waard. Een jaar later namelijk komt hij met Thursday Afternoon. Het concept is hetzelfde, maar dit keer speelt Eno zelf de pianopartijen in, geholpen door zijn broer Roger Eno. Daniel Lanois en Michael Brook assisteren met de opname en de productie. De muziek is oorspronkelijk bedoeld als ondersteuning bij een tachtig minuten durende video uit 1984. Voor de cd heeft hij er slechts zestig minuten uit geselecteerd: het is een lange compositie. De tonen zijn warm, vaag, mistig. In 1985 verscheen de originele cd, in 2005 een remaster en in 2009 weer een heruitgave daarvan die ik kocht op 10 december 2018. Ook deze: zeer de moeite waard.

bazbo cd0696: Brian Eno & John Cale - Wrong Way Up



Ik denk dat velen bij het horen van deze samenwerking iets heel anders hadden verwacht dan wat op Wrong Way Up is te horen: zeer toegankelijke popsongs. Zeer sterke toegankelijke popsongs, dat wel. Op dit album uit 1990 wisselen Eno en Cale de leadzang in de nummers af, alle achtergrondvocalen doen ze samen. Cale doet daarnaast piano, keyboards, bas, harp, hoorn en altviool; Eno verzorgt toetsen, het 'rhythm bed', Indiase drums, gitaar, bas en orgel. Verder krijgen ze hulp van Rhett Davies en een handjevol sessiemuzikanten. Ik kocht de plaat op 24 oktober 1990 toen hij net verscheen en we spelen hem nog regelmatig want het zijn tien fijne tijdloze liederen.

bazbo cd0697: Brian Eno - The Shutov Assembly



Ik moet toch iedere keer weer goed kijken wat de titel van dit album is. The Shutov Assembly verscheen in 1992 en Sergei Shutov is een Russische kunstenaar die Eno ooit eens vertelde hoe moeilijk hij de Enomuziek kon verkrijgen in Rusland. Ach zo. Op de plaat staan tien redelijk korte stukken met ieder een titel van negen letters en die ieder slaan op een plaats in de wereld waar Eno ooit muziek maakte bij een installatie. Zo opent de plaat met Triennale, genoemd naar een festival waar Eno in 1985 een installatie bouwde. Iets verderop horen we Stedelijk, naar het museum in Amsterdam waar Eno een videoinstallatie presenteerde. Ikebukuro gaat dan weer over een installatie in Tokyo in 1989 en is met dik zestien minuten de enige uitzondering op de verder wat kortere muziekskes. Enzovoorts, enzovoorts. De muziek is ambient vol warme klanken en abstracte atmosferen, zeer passend. Zeer mooi ook. In 2014 kwam er een mooie remaster uit, die ik kocht op 20 december van dat jaar. Ook geinig is het bonusplaatje waarop nog eens bijna vijfendertig minuten muziek is te horen in de vorm van zeven korte stukjes die qua geluid en karakter veel weg hebben van wat op The Drop (komt niet heel veel later hierna) is te beluisteren. Overigens: in juni 1999 speelde ons Metropole Orkest The Shutov Assembly, gearrangeerd door ene Steve Gray. Al met al: mooi werk weer, meneer Brian.

bazbo cd0698: Brian Eno - Neroli (Thinking Music Part IV)



'To reward attention, but not so strict as to demand it.' Dat is hoe Eno zijn ambient muziek typeert. Op Neroli uit 1993 staat slechts een enkel (bijna een uur durend) stuk dat bestaat uit resonerende noten in een schijnbaar willekeurig maar harmonisch patroon. Die tonen en patronen schuiven zachtjes langs elkaar heen. De rustgevende, misschien zelfs wel hallucinerende werking is fenomenaal. In 2014 kreeg de plaat een remaster en die verscheen in een prachtig digibook met een tweede plaatje waarop nog zo'n soort stuk staat: New Space Music, al gaat dat meer richting de drones in plaats van dat het (piano)tonen zijn. In het boek legt Eno de connectie uit tussen muziek en geur; hij was in 1993 ook bezig met het ontwerpen van geuren en parfum. Ik kocht deze remaster op 10 december 2014 en speel hem echt vaak; ideaal voor donkere ochtenden.




[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 28-12-2020 09:48:24 ]

bazbo cd0699: Brian Eno - The Drop



The Drop verschijnt op 7 juli 1997 en twaalf dagen later koop ik 'm. Zestien ieniemieniestukjes impressionistische instrumentale muziek. Ambient is het niet, want er zijn allerlei melodieën te horen en die springen allerlei kanten op. Van warm tot abstract, van luchtig tot zwaarmoedig, van lyrisch tot ritmisch. Een zeventiende stuk Iced World duurt bijna drieëndertig minuten en is een lange ritmetrack met daaroverheen pianogedreutel. Allemaal hoogst vermakelijk, al vind ik het niet de beste Eno in zijn oeuvre. Tegelijkertijd zitten er ware pareltjes tussen (Cornered). De man verkent met deze plaat de grenzen van zijn eigen werk en daarmee alleen al vind ik het de moeite waard om dit album af en toe te beluisteren.







[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 28-12-2020 12:18:01 ]

bazbo cd0700: Brian Eno with Jon Hopkins & Leo Abrahams - Small Craft On A Milk Sea



Dit is een interessante samenwerking tussen Eno, Jon Hopkins en Leo Abrahams. Hopkins speelt de toetsenpartijen en bedient allerlei elektronica, Abrahams beheert de gitaren en een laptob en Eno doet van alles op de computer. Jez Wiles is er af en toe voor enkele percussiepartijen. De vijftien composities heeft het trio gezamenlijk gemaakt toen ze gedrieën aan het improviseren waren en het resultaat is verbluffend. Van atmosferisch melodieus tot nerveus ritmisch doordenderend. Subtiel en bruut. Kaleidoscopisch en briljant. Sommige stukjes doen aan The Drop denken, de meeste totaal niet. De plaat verschijnt in 2010 en ik koop 'm gelijk op 18 november van dat jaar. Voor Eno's doen staat er naast de stemmige stukjes ook ongekend furieus materiaal op, maar toch past het. Wederom zoekt hij de grenzen van zijn kunnen en kennen op en dat maakt dit tot een klein meesterwerkje.

bazbo cd0701: Brian Eno - Reflection



Een app! Brian Eno brengt een app uit op 1 januari 2017. Die app heet Reflection en laat een klanktapijt horen dat bestaat uit tonen en patronen die zich herhalen en langzaam verschuiven en van klankkleur veranderen. De speelduur is daarmee oneindig. Iedere keer dat je de app aanzet, hoor je wat anders en is het nieuw. Voor een wat conventionelere uitgave (op cd, bijvoorbeeld) kiest Eno voor een uittreksel van vierenvijftig minuten. Dit is dus een versie van het oneindig aantal mogelijkheden. Ik koop die cd op 9 januari 2017. Ik zal eerlijk zijn: ik vind het niet verrassend. Het effect is natuurlijk weer sterk, maar de klankkleuren die hij heeft gekozen wijken niet heel veel af van wat we op Neroli of Thursday Afternoon hebben gehoord en die platen zijn toch al 'erg oud'. Toch belandt deze plaat met enige regelmaat in de speler, want de meditatieve patronen en de vredige atmosfeer doen zeer prettig aan. Eigenlijk zou ik die app eens moeten horen/kopen.




[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 28-12-2020 12:55:52 ]

bazbo cd0702: Brian Eno - Music For Installations



Alles bijhouden van Eno vind ik niet te doen, maar als er weer iets komt dat richting de ambient gaat, dan laat ik het liever niet voorbijgaan. In mei 2018 komt hij met deze dikke doos met zes plaatjes vol muziek die hij voor installaties heeft gemaakt en die schaf ik dan maar aan op 7 mei. De eerste schijf is getiteld Music From Installations en daarop staan vier stukken van ieder bijna twintig minuten, gemaakt voor installaties in 1985, 2006 en 2017. 77 Million Paintings staat op de tweede schijf en is een bijna drie kwartier durend stuk voor een installatie in Tokyo in 2006. Op het derde plaatje staan onder de titel Lightness Music For The Marble Palace twee lange composities die te horen waren tijdens een installatie in St. Petersburg in Rusland in 1997. Muziek voor de installaties I Dormienti en Kite Stories uit 1999 vullen het vierde plaatje en bestaan uit bewerkte opnames van de laag voor laag opgenomen stem van Kyoko Anatome. Making Space is de titel van het vijfde plaatje en bevat negen kortere stukken die dienden ter opluistering van installaties tijdens het Brighton Festival in mei 2010. Op het laatste plaatje staan vier stukken onder de paraplu Music For Future Installations en dat moge duidelijk zijn: deze waren nog niet eerder te horen. Over het algemeen is de muziek zeer kalm en rustgevend, licht, warm ook en niet opdringerig, ondanks het herhalende karakter ervan. Bij de doos komt een boekwerkje met daarin uitgebreide toelichting hoe de muziek tot stand is gekomen, waartoe Eno geïnspireerd raakte en hoe de muziek de beelden aanvult. Niet dat ik die informatie nodig heb om me door de muziek te laten meeslepen, maar interessant vind ik het allemaal wel. Fraai werk.

Plank elf gedraaid. Nu naar plank twaalf.

bazbo cd0703: Roger Eno & Brian Eno - Mixing Colours



Op het vermaarde label Deutsche Grammophon brengen broederkes Brian en Roger Eno dit album dit jaar uit. Ik koop hem op 9 april bij het verschijnen. Samen hebben zij de achttien composities op de plaat gecomponeerd. Roger bespeelt alle toetseninstrumenten en vervolgens gaat Brian erop los om de geluiden te bewerken en onder te dompelen in een elektronisch bad. Ruim vijfenzeventig minuten lang duurt de atmosferische reis door de klankschilderijen. Allerlei kleuren komen aan bod. Echte ambient is het niet; het meeste materiaal is zeer melodieus. Sommige stukjes vervliegen wat; andere maken diepe indruk. Over het geheel is het uitermate rustig en voortkabbelend. Een van de mooiste platen van dit jaar.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 29-12-2020 11:38:16 ]

bazbo cd0704: Brian Eno - Film Music 1976-2020



En of het allemaal nog niet genoeg is, komt meneer Eno op 13 november jongstleden aanzetten met dit album. Een dag eerder al kan ik hem in een plaatselijke platenwinkel ophalen. Op dit plaatje staat een uittreksel van allerlei bijdragen die Eno heeft gedaan aan soundtracks van diverse films en series. Het moge duidelijk zijn dat de sfeer en het karakter van de muziek dan ook zeer verschillend is. Zo is er diepe ambient, maar ook luchtiger werk, zelfs wat poppy spul. Veruit de meeste composities zijn van de hand van de muziekmeester zelf; bij een enkel stuk heeft hij hulp ontvangen van Roger Eno, Daniel Lanois, Jon Hopkins en/of Leo Abrahams. Opvallend is een stuk dat Beach Sequence heet, uitgevoerd wordt door een ensemble dat The Passengers heet en is medegecomponeerd door ene Adam Clayton, Bono, Larry Mullen Jr. en The Edge. Waar hij die dan weer vandaan heeft gehaald... Sommig spul was overigens al eerder beschikbaar (op Apollo, bijvoorbeeld), maar het meeste horen we hier voor het eerst. Alles bij elkaar een zeer aardige verzameling filmmuziekskes en een welkome aanvulling in het Enoeuvre.

bazbo cd0705: Ensemble Ambrosius - The Zappa Album



Hoe ik hier precies aan kom, weet ik niet precies meer. Ik geloof dat ik ergens in 2000 een recensie las over dit album. Feit is dat ik op 27 november 2000 deze cd uit dat jaar koop. Het Ensemble Ambrosius is een gezelschap uit Finland. In 2000 zijn het jonge conservatoriummuzikanten die dan al vijf jaar meestentijds barokmuziek spelen op authentieke instrumenten. Voor deze gelegenheid wagen ze zich aan het werk van Frank Zappa. Het was die naam die mijn interesse wekte. Al tien jaar verdiepte ik mij in 's mans werk en leven. Je zou verwachten dat het ensemble alleen de 'klassiekerige' stukken van Zappa opzoekt, maar niets is minder waar. De repertoirekeuze is hoogst verrassend. Natuurlijk staat er werk op dat andere klassieke ensembles spelen, hebben gespeeld of zouden spelen kunnen, maar het merendeel is werk uit het rockidioom: The Black Page #2, Zoot Allures, Big Swifty, Alien Orifice, RDNZL, Echidna's Arf (Of You) of wat dacht men van een heuse Inca Roads. Het meest verrassende zijn echter de onmogelijk te spelen stukken die Zappa schreef voor de computer (zijn Synclavier): Night School en G-Spot Tornado. Er hangt een werkelijk gouden klassieken atmosfeer over deze plaat, het spelplezier is voelbaar en het is gewoon een klein uur volop genieten van dit fijne werk. Tien jaar later zagen we het ensemble spelen tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland; de bezetting was inmiddels veranderd en het was heel fraai, maar in de buitenlucht kwam de intimiteit en de warmte van de plaat nauwelijks over.

bazbo cd0706: Ensemble Modern - Plays Frank Zappa - Greggery Peccary & Other Persuations - A Selection Of Works



Als er nou één ensemble is dat weet hoe je de onbeschrijflijk moeilijke stukken van Zappa moet spelen, dan is het wel het Ensemble Modern uit Duitsland. Dit collectief maakt al jaren zeer boeiende platen vol met hedendaagse muziek. In 1992 trokken ze al eens twee weken op met Frank Zappa en het resultaat was een serie concerten en de cd The Yellow Shark. In 2003 deden ze het nog eens dunnetjes over. Voor een paar festivals bogen ze zich over ander werk van Zappa en deze cd is daarvan het souvenir. De meeste arrangementen zijn van de hand van Ali Askin, de man die in 1992 ook veel werk verrichte voor The Yellow Shark. Of ze het erom doen start deze plaat met Moggio, een onnavolgbaar stuk uit 1982. Daarna volgen meer kortere werken, waaronder maar liefst vier stukken die Zappa maakte op zijn Synclavier en dus vallen onder de categorie 'voor een menselijke groep muzikanten eigenlijk niet te spelen'. Het EM doet het. De grote publiekstrekker is echter het immense The Adventures Of Greggery Peccary, dat eerder te vinden was op Zappa's album Studio Tan en een plaatkant in beslag nam. Het is een getikt soort sprookje over een peccari die allerlei avonturen beleeft en en passant de kalender uitvindt, waardoor hij en z'n medehoofdpersonen eindelijk door kregen hoe oud ze nu eigenlijk waren. U begrijpt: de gebruikelijke bizarre Zappashit. Deze cd kwam eind 2003 uit en ik kocht 'm op 29 januari 2004. Uitzonderlijk gaaf werk.

bazbo cd0707: Giancarlo Erra - Ends



Giancarlo Erra kennen we natuurlijk allemaal als het brein achter de band Nosound. Nou ja, ik ken hem daarvan. Vorig jaar bracht hij zijn eerste soloplaat uit en ik kocht Ends op 15 april 2019, de dag dat hij verscheen. Met Nosound maakt hij trage en verstilde popsongs, overladen met ijle gitaartonen. Hier doet hij iets heel anders. De hoofdrol is weggelegd voor een strijkkwartet, dat de basis legt voor de romantische melodieën die Erra heeft gecomponeerd. Zelf voegt hij er dan piano en subtiele elektronica aan toe. Het resultaat is te horen in negen stukken die samen een bijna negendertig minuten durende elpee vullen. Gezien het zeer filmische karakter van de muziek heeft Erra ze de titels Ends I - VIII meegegeven; bij alle stukjes maakte hij ook video's die de verschillende eindes van de imaginaire films laten zien. Op de plaat staan al die verschillende eindes door elkaar, maar eindigt het album wel met een Coda. Ends is een indrukwekkende, instrumentale, warme, melancholieke en troost gevende plaat die misschien wel de allermooiste van 2019 was.






[ Bericht 7% gewijzigd door bazbo op 29-12-2020 16:13:19 ]

bazbo cd0708: Jukka Eskola - Walkover



Wie is Jukka Eskola nu weer, hoor ik je vragen. (Nee, ik hoor je dat niet vragen. Als ik stemmen zou horen, dan zou het niet best met mijn geestelijke gezondheid zijn. Ik schrijf het bij wijze van spreken. Verder leg ik het niet uit.) Jukka Eskola is een Fins trompettist. In 2009 verzamelt hij een band van drums, bas, piano (Rhodes), sax, trombone, fluit en een strijkset erbij om zich heen en maakt hij deze plaat. Ik koop die plaat dan weer op 1 februari 2010. Het is een fijne plaat, die hij en zijn band vol hebben gespeeld met jazz. (Voor het begrip 'jazz': zie wikipedia.) Dik zesenveertig minuten lang denderen we langs melodieuze en toch avontuurlijke shit. Ik zet het nog wel eens op als behang, maar als je ervoor gaat zitten openbaren zich negen klankwerelden. Ik ben te weinig thuis in de jazz om goede vergelijkingen te maken met anderen, dus heb geen idee door wie hij zich laat inspireren. Kan me geen bal schelen ook. Ik vind het lekker.





[ Bericht 5% gewijzigd door bazbo op 29-12-2020 21:18:49 ]

bazbo cd0709: Brian Davison's Every Which Way - Brian Davison's Every Which Way



Eind 1969 sloopt Keith Emerson zijn band The Nice. Voor zijn gevoel is hij gekomen voor zover hij kan met de band en nu heeft hij behoefte om samen te werken met sterkere muzikanten. Hij laat bassist Lee Jackson en drummer Brian Davison achter. Heel lang bij de pakken neerzitten doen ze niet. Lee Jackson begint met zijn band Jackson Heights en Davison zoekt ook andere muzikanten om iets mee te gaan doen. In 1970 heeft hij Every Which Way voor elkaar. Tot grote verrassing speelt de band niet de ingewikkelde progressive rock die we van The Nice gewend zijn, maar richt de groep zich op toegankelijkere rhythm & blues en rock. Allan Cartwright speelt bas. Graham Bell is de pianist en zanger en samen met de sax en fluit van Geoffrey Peach en de gitaar John Hedley bepaalt hij het soulvolle geluid van de groep. Davison laat horen dat hij heus niet alleen maar spektaculaire drumpartijen kan spelen, maar stelt zijn spel in dienst van de muziek. Dit is gewoon rockmuziek van hoge kwaliteit. Zes stukken staan op de elpee en vijf ervan komen van de hand van Graham Bell; Davison zelf draagt compositorisch niets bij; hij concentreert zich op de drums. De plaat verscheen in de loop van 1970, maar de verkoopcijfers waren teleurstellend. Het bleef dan ook bij een enkele plaat. Naarmate de jaren verstreken bleek het album een zekere cultstatus te ontwikkelen en groot was dan ook mijn vreugde toen dit jaar een mooie remaster verscheen. (Ik had jaren gezocht naar de plaat en kon hem nergens vinden.) Op 3 februari 2020 was het zover. Krachtig album, dat we wel moeten horen in de tijd dat hij uitkwam. Een van de beste heruitgaven van dit jaar.

bazbo cd0710: Exit North - Book Of Romance And Dust



Debuutplaat uit 2018. Exit North bestaat uit vier veterane muzikanten. Ulf Jansson bespeelt de piano en andere toetsenapparaten, Charles Storm de bas en de gitaren en aanvullende toetsen. Thomas Feiner is te horen op trompet, piano en harmonium; bovendien beschikt hij over een fenomenale, indringende, bijna spookachtige stem. Het bekendst is misschien Steve Jansen; de drummer en percussionist begon ooit in de groep Japan en maakte later platen met oud-Japanleden Richard Barbieri en Mick Karn (onder namen als JBK, Jansen Barbieri & Karn en Jansen & Barbieri), maar ook ter ondersteuning op platen van zijn broer David Sylvian of bij Nine Horses of op soloplaten onder zijn eigen naam. De muziek die Exit North maakt valt onder het hoekje atmosferische pop, zoals ook Sylvian maakte in het begin van zijn solocarrière. Her en der zet de groep spaarzaam een strijkorkestje in, waardoor het allemaal een wat melancholiek karakter krijgt. De stem van Feiner is donker en somber en het moet je kop thee zijn. Ik vind het prachtig en zeer goed passend bij de weemoedige muziek. De plaat kocht ik op 22 oktober 2018; het duurde even voordat hij in Nederland verkrijgbaar was, want de band heeft hem in eigen beheer uitgebracht. Volgens de bandcampberichten van het kwartet komt er binnenkort een opvolger en als die net zo mooi is als deze plaat, dan wordt 2021 een prachtig jaar.

bazbo cd0711: Explorers Club - Age Of Impact



In de jaren negentig bracht het label Magna Carta een aantal leuke plaatjes uit, dat vertelde ik al eerder. Vaak bracht men een zwik muzikanten uit de wereld van de progressive rock bijeen en liet men die samen tekeer gaan. Explorers Club is ook weer zo'n project, dat start in 1998. Aan het hoofd staan de gebroeders Trent en Wayne Gardner, bekend van hun eigen band Magellan. Zij krijgen bijval van niet de minsten: James Labrie, John Petrucci en Derek Sherinian (uit de Dream Theatre-stal), Billy Sheehan op bas, Matt Guillory op toetsen en vele anderen. Zelfs Steve Howe komt een (kleine) bijdrage afleveren op akoestische gitaar. Meest in het oog en oor springend is drummer Terry Bozzio. Voor zover ik de hoesaantekeningen van Trent Gardner begrijp, is dit een conceptplaat, maar waarover precies, dat is mij dan weer niet duidelijk. Op de plaat zelf komen slechts vijf stukken voorbij. Gezien de lijst met muzikanten moet het allemaal geweldig zijn, maar eerlijk gezegd valt het me wat tegen. Ik ben geen fan van Dream Theatre; dat type metalgeweld ligt me gewoon niet zo. De muziek van Magellan is van zichzelf al wat over de top en voeg daar dan de beukerij bij en dat schaapachtige geblèr van Labrie en de onnavolgbare chaos is compleet. Bij vlagen hoor ik een mooie passage. Wat het ook niet gemakkelijk maakt, is de neiging van Bozzio om alle lege ruimte op te vullen met slagen op zijn 12.354-delige drumkit; normaal gesproken ben ik wel een liefhebber van zijn spel. Ik ben toch wat gewend, maar dit is allemaal te veel. Ik koop de plaat op 23 juli 1998 en heb hem sindsdien niet heel veel beluisterd. Ook nu weer duizelt het me allemaal voor de ogen. Vier jaar later komt er nog een opvolger en het moge duidelijk zijn: Raising The Mammoth heb ik destijds niet gekocht.

bazbo cd0712: EYE - Vision And Ageless Light



Het geeft niks. Ik had er ook nog nooit van gehoord. Ergens moet ik in 2016 een recensie hebben gelezen die me wel aanstond. En toen, op 3 april 2017, gebeurde het! Ik kocht deze cd. EYE is een Amerikaanse progband, met (volgens Discogs) stoner roots. Ik weet niet wat stoner is. Roots is iets met wortels. De drummer Brandon Smith en gitariste Lisa Bella Donna blijken de breinen achter de band; zij schrijven samen zo ongeveer alle materiaal. De plaat begint met dreigende mellotrons, altijd leuk. Heel even moet ik denken aan de opening van Watcher Of The Skies van Genesis, maar dat is dan ook echt maar heel even. Dan komt met Kill The Slavemaster het eerste echte nummer. Een stuwende bas, bezwerende samenzang en wat gitaargegier. Interessanter is het hunkerende Hammond (lekker). Het doet allemaal wat aan Hawkwind denken of zeg ik dan wat raars? Het gruizige geluid gaat nog even voort op de volgende twee stukjes en dan komt As Sure As The Sun. Dat duurt maar zevenentwintig minuten. Het is een soort psychedelische spaceopera. Van het een donderen we in het andere, het is niet altijd even samenhangend en uiteindelijk houdt het ook nog een keer op. Bijzondere plaat, al is het geen hoogvlieger; ik had hem een tijdje niet gehoord, maar vindt het zeker vermakelijk weer.


Barst, ik had die gasten nog nooit gezien. Dit is wel briljante shit, zeg:

bazbo cd0713: Fairport Convention - Liege & Lief



Klassieker in de folkrock. Dit is het derde album van de band en het komt uit 1969. Richard Thompson en Sandy Denny zijn de bekendste lui in de band op dat moment. Ik kocht deze niet zo heel lang geleden: op 14 december jongstleden, namelijk. Ik kende de plaat wel, maar had hem nog altijd niet in mijn bezit. Nu dus wel. Gaan er meer platen van de band volgen? Misschien. Ik zoek de allereerste zeker nog, omdat Judy Dyble erop zingt. Op deze plaat is de stem van Sandy Denny heerlijk aanwezig. Op het repertoire staan grotendeels vertolkingen van traditionele folkliederen, waaroverheen de band dan een rocksausje giet van bas, drum, twee gitaren en een viool. Bijzonder onderhoudend en smaakt naar meer.

bazbo cd0714: Marianne Faithfull - Strange Weather



Ik geloof dat dit een soort comebackalbum was van La Faithfull, na jaren van afwezigheid, goot, drank- en drugsproblematiek. Maar wat weet ik er helemaal van? De plaat verscheen in 1987 en ik kocht 'm op 26 juni 1990. Ik meen dat ik in die tijd een documentaire op televisie zag over het totstandkomen van dit album en ik was onder de indruk. Mevrouw Faithfull meet zich een soort Weil/Brecht-achtige stijl aan, die ik zeer goed bij haar gehavende stem vind passen. Titelnummer is een werk van meneer Tom Waits; ik was in die tijd een groot bewonderaar van alles van Waits (nog), dus deze plaat moest en zou ik hebben. In krap achtendertig minuten krijgen we twaalf pareltjes voor onze kiezen gemikt. Madame mag gebruikmaken van de kunsten van enkele kanjers uit de muziek. Zo valt vooral Bill Frisell op gitaar op. Qua liedjes zijn er hoogtepuntjes te over, noemenswaardig zijn Boulevard Of Broken Dreams en een (voor die tijd) nieuwe versie van As Tears Go By, het liedje waarmee Faithfull bekend werd. Nu zingt ze het opnieuw, met de gebarsten stem, rijper, levenswijzer. Prachtig.

bazbo cd0715: Marianne Faithfull - Easy Come Easy Go - 18 Songs For Music Lovers



En ik ben een muziekliefhebber, hè? Dus deze is wel aan mij besteed. De Deluxe Edition van dit album uit 2018 bevat twee cd's plus een dvd met een documentaire. Zij van Faithfull ziet er op de hoes nogal strakgetrokken uit en bij mijn eerste beluistering op 8 december 2008, toen ik de set kocht, vond ik het allemaal ook zo klinken. Waarom had ik 'm dan toch gekocht? Welnu, ik las de recensie en zag de lijst met de titels en die maakten me nieuwsgierig. Echt overal vandaan heeft ze dit keer de stukken geplukt. Zo horen we naast een paar traditionals liedekes van onder andere Dolly Parton, Brian Eno, Randy Newman, Smokey Robinson, Merle Haggard, Paul Webster, Morrisey, Leonard Bernstein en Jim Capaldi en Steve Winwood van Traffic. Bij de instrumentalisten is het ook al feest: Bill Frisell, is weer van de partij, Greg Cohen, Sean Lennon, Marc Ribot en vele anderen. Gastzangers zijn er ook: Nick Cave, Rufus Wainwright, Jarvis Cocker, Keith Richards. Als dat geen boeiende muziek oplevert, dan weet ik het ook niet meer. Welnu, ik heb de plaat destijds een of twee keer beluisterd en toen verdween hij voor jaren en jaren in de kast. Onlangs haalde ik 'm er weer eens uit en toen viel hij me zeker niet tegen. Het probleem zit 'm denk ik in de overdaad: meer dan anderhalf uur die gebarsten zang en de Waitsachtige arrangementen. Toch weer met plezier door de kamer heen geknald. De versies van Eno's How Many Worlds, Newman's In Germany Before The War, Traffic's Many A Mile To Freedom en Bersteins Somewhere zijn prachtig; bijzonder hoe ze die met haar gebrekkige stem naar haar hand zet. Bij nader inzien een aanrader.

bazbo cd0716: Faithless - To All New Arrivals



Wacht even. Heb ik dit? Ik geloof het wel. Wacht, nu herinner ik het me. Oja, dit heb ik ook! Op 18 mei 2007 kwam mijn goede vriend Hans met een verjaardagscadeau. Of nou ja, ik denk toch dat het mijn goede vriend Hans was. Anders zou ik het ook niet meer weten. Ik was geeneens jarig (dat was de dag ervoor). Eerlijk gezegd heb ik deze plaat uit 2006 niet heel veel gedraaid en ik denk dat het meer dan tien jaar geleden is dat ik hem voor het laatst heb gehoord. Welnu: het valt met niet tegen. Stemmige elektronica, wel. Ik ben niet zo van de dance en de zang en vooral de raps hadden wat mij betreft wel achterwege mogen blijven. Toch staan er wel sfeervolle dingetjes op. Niet dat ik nog iets van deze band zal aanschaffen. Toch bedankt, Hans of wie dan ook.

bazbo cd0717: Chris Farlowe - CD Single Classic



Grote grutjes, die had ik ook, ja! Een of andere cd-single, afkomstig uit Nederland, waarschijnlijk uitgebracht in 1988. Ik viste 'm op 3 oktober 1989 uit een of andere uitverkoopbak en betaalde een gulden of twee, drie. Maar liefst zes klassieke prachtliederen op dit schijfje. Natuurlijk Farlowes versie van Out Of Time (uit 1966) en dan volgen er nog meer: Ride On Baby, Paint It Black, Yesterdays Paper, Think en uiteindelijk het schitterende Handbags And Gladrags. De stem van Farlowe is om door een ring te halen; ik begrijp zeer goed waarom hij zo'n gewilde zanger was voor diverse bands. Pas heel veel later ontdekte ik dat hij present was op een paar klassieke albums van Atomic Rooster en lid was van een legendarische bezetting van Colosseum. Ik mocht hem ook in levenden lijve zien op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland een zwik jaar geleden; de man zag er niet meer uit, maar de stem was zo goed als vanouds. Leuk plaatje!

bazbo cd0718: John Farnham - Age Of Reason



Helemaal ondersteboven was ik in 1987 van de hit You're The Voice van deze meneer John Farnham. Nooit van gehoord daarvoor. Hij bleek de leadzanger te zijn (geweest) van The Little River Band. Wel 's van gehoord, muziek nog nooit. Toen. In 1987 kocht ik dus zijn elpee Whispering Jack, met You're The Voice erop. Mooie plaat, dat. Nooit op cd weten te vinden. (En wat ik helemaal niet wist, is dat deze gast sinds 1968 al platen maakt!) Een jaar later, in 1988 dus, verscheen deze opvolger. Ook die kocht ik op vinyl. Zeer gaaf in het gehoor liggende liederen weer, met her en der een licht symfonische toets. Soms zijn de arrangementen complex, soms ook word ik onwel van de computerdrums. Het jarentachtiggeluid is bij vlagen niet fijn, vind ik. In december van 1988 vond ik de cd-single van het titelnummer (die komt hierna) en pas een paar jaar geleden (geen idee wanneer precies want er ontbreekt een sticker met datum in het doosje, maar ik vond onlangs een 'losgelaten' sticker met daarop 28 november 2018 dus ik vermoed dat het dat moet zijn) griste ik deze plaat uit een uitverkoopbak. Het blijkt een allereerste cd-versie uit 1988 te zijn! Voor het album heeft Farnham gebruik gemaakt van hetzelfde team als de voorganger. Ene meneer Alan Parsons heeft de mastering van de plaat gedaan. Draai hem niet vaak, maar nu ik hem zo weer hoor, vind ik hem wel weer pakkend.







[ Bericht 9% gewijzigd door bazbo op 31-12-2020 17:44:18 ]

bazbo cd0719: John Farnham - Age Of Reason



Deze cd-single pik ik op 9 december 1988 uit de winkel mee. Ik heb de elpee dan al, maar hier staat een extra nummer op dat niet op de elpee staat: When The War Is Over. De 'Extended Mix' van het titelnummer blijkt minder interessant. Als ik heel veel later de cd-versie van het album Age Of Reason koop, staat When The War Is Over daar ook op als bonus, met nog weer een ander lied. Je maakt wat mee.

bazbo cd0720: John Farnham - Chain Reaction



In de zomer van 1988 vond ik een alleraardigst meisje. Zij vond mijn platen van John Farnham zó leuk, dat ze besloot met me te gaan samenwonen en later trouwen, zodat ze mijn platen van John Farnham ongelimiteerd uit de kast kon blijven trekken. Om haar bij mij te houden moest ik toen wel het nieuwe werk van John Farnham blijven kopen. Zo kocht ik op 30 december 1991 deze cd (uit 1990), waarop Farnham meer en meer goed in het gehoor liggende liederen vertolkt met die griezelig scherpe stem van hem. Het team is zo ongeveer nogal hetzelfde, zij het dat de batterij achtergrondzangeressen tamelijk is uitgebreid. Her en der wordt het wat gezapig, zoetsappig en kwijlerig, maar dat vond dat alleraardigste meisje geen probleem. Ze bleef het spul draaien. Alleraardigste plaat.

bazbo cd0721: John Farnham - Full House



Tja, wilde ik dat dat alleraardigste meisje bij mij bleef, dan moest ik natuurlijk wel wat investeren. Vandaar dat ik op 27 mei 1994 dit album voor haar kocht. Het is een livealbum uit 1991, maar de opnames stammen uit 1987, 1988 en 1990, zeg maar de periode van de drie voorgaande platen. De daken van de zalen in Australië (Farnham komt van down under) gaan eraf en terecht. Dit is aanstekelijk leuk concertwerk. Op de setlijst dus de sterkste stukken van Whispering Jack, Age Of Reason en Chain Reaction met daarnaast wat van zijn oude werkgever The Little River Band (Playing To Win) en een paar extra covers (Farnham schreef zelf niet veel, maakte veel gebruik van anders songschrijvers) zoals Help (Beatles) en One (Harry Nilsson). Klappers zijn natuurlijk zijn hits, met You're The Voice als absoluut hoogtepunt. Het alleraardigste meisje en ik zitten hier heerlijk sentimenteel te wezen, dat u het weet.

bazbo cd0722: John Farnham - Romeo's Heart



Om er zeker van te zijn dat het alleraardigste meisje bij mij zou blijven, kocht ik op 23 augustus 1997 dit album voor haar. De plaat was een jaar eerder verschenen. Opnieuw brengt meneer Farnham met zijn redelijk vaste team een zwikkie toegankelijke songs. De meeste stukken zijn - net als op de vorige platen, overigens - geschreven door anderen; Farnham is een uitstekend vertolker, dat moet gezegd. Het symfonische tintje is er niet meer, dit is gewoon goede popmuziek. Probleem is echter dat ik ondertussen vind dat het allemaal veel op elkaar gaat lijken en eigenlijk heb ik het wel wat gehad met meneer Farnham. Ik besloot dat ik hem niet meer zo nodig hoefde te volgen. Dat was trouwens toch niet gelukt, want de plaat die meneer in 1993 had uitgebracht hadden we gemist, maar dat wist het alleraardigste meisje weer niet (niet verder vertellen, hoor). Ondertussen was ik zelf al weer een heleboel stadia verder en boog ik mij over een nieuwe lichting bands in de progressive rockhoek en bovendien was ik mij helemaal gaan verdiepen in het werk van Frank Zappa. Gelukkig vond het alleraardigste meisje het heul niet erg dat ik veel Zappa door de kamer ragde, dus ik was er zeker van dat het alleraardigste meisje bij mij zou blijven.

bazbo cd0723: Fattore Zeta - (R)umori Jazz - A Tribute To The Music Of Frank Zappa



Op 17 augustus 2008 zie en hoor ik de band Fattore Zeta spelen. Dat is op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. De band bestaat uit een zestal sympathieke jazzmuzikanten. Het festival is klein, dus voor en na het concert heb alle gelegenheid om wat te praten met de heren. Niet dat ze Engels spreken of een andere taal die ik beheers. Alleen drummer Jacopo kent wat gebrekkige woorden. Geen probleem. Muziek verbindt. Zeker de muziek van Zappa. Een jaar later is Jacopo er weer. Dit keer speelt de band zelf niet, vertelt hij. Ik krijg van hem - op 16 augustus 2009 - wel de cd, die ze in 2006 hebben opgenomen en uitgebracht. Het zal niemand verbazen dat Fattore Zeta op deze cd voornamelijk het instrumentale en jazzgeöriënteerde spul van Zappa vertolkt. Van (Let's Move To) Cleveland tot Holiday In Berlin, van Chunga's Revenge tot Pound For A Brown en van Twenty Small Cigars tot Big Swifty en van alles meer. Drums, bas, piano, saxen. Zeer leuk.

Niets te vinden van de cd op YT, wel een klunzig filmpje van hun eigen hand over hun concert tijdens Zappanale, wat andere concertopnames en een film over de band in de studio tijdens de opnamen voor hun cd:






[ Bericht 11% gewijzigd door bazbo op 01-01-2021 17:16:37 ]

bazbo cd0724: Fennesz - Venice



Christian Fennesz is een vernuftig componist, muzikant en producer. De Oostenrijkse muzikant is sinds 1990 actief, vooral in de elektronische hoek. Zijn werk gaat vooral de kant van ambient en avantgarde op. In 2004 komt hij met zijn album Venice. Alle geluiden op de plaat heeft hij gemaakt met zijn gitaar, die hij dan weer elektronisch heeft bewerkt. Zo komen ook de spaarzame ritmes tot stand. Reden dat ik het album kocht op 29 april 2004 was de gastmuzikant in een nummer. De tekst en zangmelodie van Transit zijn geschreven door David Sylvian. Mooi nummer. Ik draai de plaat te weinig, maar iedere keer als ik dat doe, sleept de muziek me gemakkelijk naar abstracte, maar verstilde oorden in mijn hoofd. Hoe schitterend is dit toch.

bazbo cd0725 :FFWD>> - FFWD>>



In 1994 stort Alex Paterson van The Orb zich in een nieuw project. Zijn compaan is dit keer ene Robert Fripp. FFWD>> is een schitterende samenwerking. Subtiele ritmes, ambient, drone, Fripps soundscapes: het komt allemaal voorbij in deze unieke geluidscollages. Ik koop de plaat op 5 juni 1996. Aanvankelijk vind ik het niks, maar naarmate ik hem meer in mijn speler stop, ga ik het waarderen. Tegenwoordig vind ik het absolute top. Niet uit te leggen, maar o zo lekker.

bazbo cdo726: Fish - Vigil In A Wilderness Of Mirrors



In 1989 verlaat William Derik Dick, beter bekend als Fish, de band Marillion. Een jaar later komt hij met zijn soloplaat op de proppen en die klinkt gewoon als Marillion, met hier en daar een uitstapje naar een 'gewoon' poplied. Ik koop de plaat op 19 mei 1990, als hij net uit is. Opener Vigil is zo'n typische Fish/Marillion-compositie, Big Wedge en The Voyeur zijn de moderne rockers, A Gentleman's Excuse Me speelt de rol van de ballad en The Company is het folky intermezzo. Het trio afsluiters beloven veel moois voor de toekomst: een mix van het vertrouwde Marilliongeluid met die typische beganeFishteksten en dan iets nieuws dat ik niet thuis kan brengen, maar me nieuwsgierig maakt naar het vervolg, al doet afsluiter Cliche zijn naam iets te nadrukkelijk eer aan. Mooie plaat, nog steeds. Zo mooi, dat ik vastbesloten ben om Fish te blijven volgen. Het album klinkt een beetje als een dikke vinger naar zijn oudcollegabandleden: 'Haha, hoor! Zó klinkt Marillion!'