Het rammelende ei:
Hier verder rammelen!
. Veel succes voor de rammelende dames en wellicht heren 
.
Vandaag weet ik weer waarom ik ietwat verder in de toekomst plannen wilde: ik begin in april bij een nieuwe werkgever maar allemachtig, dat communiceren gaat traaaaaaaaaaag. Stom gedoe. Dat zou ik niet helemaal trekken als daar nog een zwangerschap bovenop zou komen.
Maar ik doe er verder helemaal niets mee En volgens mij kan ik er ook helemaal niets mee omdat ik drie jaar geleden een kans had van 5% om zwanger te worden. Ik ben nu 42 41 dus het zal er niet beter op geworden zijn
Ik heb ook niet het idee dat een tweede mij gelukkiger kan maken, want ik ben dat nu al zo
. En het lijkt mij enorm pittig, ik zit met een kindje al aan mijn max. Ons zoontje is ook nog eens een heel makkelijk en we hebben ook geen ellende gehad zoals doorkomende tandjes, oren, slapeloze nachten etc. Hij slaapt ruim 12 uur per nacht. Daarnaast hebben we het fincancieel nu enorm goed, was ik tijdens zwangerschap heel erg angstig door bloedverlies en na mijn zwangerschap hormonaal de weg kwijt.
En het allerbelangrijkste: ik heb niet echt een diep verlangen naar een tweede zoals ik bij de eerste had
Het meest bijzondere van alles vind ik wel dat ik hier dan toch mee bezig ben terwijl de kansen op een zwangerschap te verwaarlozen zijn
dat ik nog een baby wilde en hij zei, dat is goed Om redenen die eigenlijk nergens op slaan wil ik liever nog een maand wachten, dus ik rammel nog eventjes maar dan gaan we het wel echt proberen. En ik vind het super leuk dat dat dan bewust is en niet een ongelukje zoals onze eerste (overigens is dat een heel leuk kind hoor )Ja, dat vond ik ook leuk bij deze zwangerschap, het bewust zwanger proberen te raken.quote:Op zaterdag 9 mei 2020 23:07 schreef Aure het volgende:
Ik zei gister tegen
U. was ook een leuk ongelukje.
Ik post toch maar even hier, want het is nog rammelen en niet wachten op het streepje..
Ik heb woensdag een echo bij het endometriosecentrum, en daarna gaan ze met het team bespreken en een advies geven voor een plan om zwanger te worden. Ik weet alleen niet of dat direct is (als in arts-assistent loopt even naar superviserend arts, zegt echo was goed ik zou zeggen stop met pil en die zegt lijkt me prima) of dat ik dat advies pas later krijg. Ik hoop dat eerste uiteraard, maar zal ook wel afhangen van de echo. Bij de vorige telefonische afspraak gaf ze aan dat als de echo er goed uitziet en semenonderzoek van vriend ook (en die is voor zover wij interpreteren gewoon normaal), het advies zal zijn stoppen met pil en zes maanden zelf proberen. Daar teken ik voor. Maar ik vind het zo spannend! Zou het dan toch eindelijk echt zo ver zijn..
Het gaat eigenlijk best lekker, al hoop ik wel dat ik toch binnenkort gewoon naar kantoor kan. Of een werklaptop krijg. Of gewoon allebei. Ik duim voor je, heel veel succes.
Wat fijn dat het wel gewoon door is gegaan en het best lekker gaat!quote:Op zondag 31 mei 2020 15:05 schreef Athenais het volgende:
Hey! Nee, ik ben gewoon begonnen zij het thuis, met improvisatie.
Ik duim voor je, heel veel succes.
En dank je wel!
Hoe gaat t bij jou met het rammelen? Hadden jullie nou een tijd al bedacht dat je wilde gaan starten?
Het rammelt op en af, eigenlijk. Een datum hebben wanneer we eraan beginnen geeft wel wat rust maar soms he... Soms denk ik wel eens 'Joh, schat, trek dat spiraatje er maar zelf uit. Je bent arts, dat moet je wel kunnen.'
Voor alle duidelijkheid: dat gaan we dus vooral niet doen.Edit: ik ben even aan teruglezen: we hebben de datum kennelijk naar voren gehaald want eerst was het idee september/oktober 2021.
[ Bericht 14% gewijzigd door Athenais op 31-05-2020 17:54:09 ]
Ik weet niet goed waar ik met mijn gevoel heen moet. Ik denk dat hier uiteindelijk het meest gepast is.
Onze baby is nog maar 8 maanden maar we hebben al gesprekken over wanneer weer proberen. We zijn allebei al 37 en het heeft meer dan 4 jaar geduurd om vorige keer blijvend zwanger te raken.
Op zich zouden we graag wachten maar we hebben die luxe niet echt. Maar dan vraag ik mij af of het wel verstandig is om het op deze manier te beslissen. Ik wil ook graag op voorhand een plan hebben hoe ver we nu willen gaan. Mijn gevoel nu zegt geen nieuwe IVF poging meer. We kunnen zelf proberen en dan hebben we nog 4 embryo's. Hoe ik er nu in sta is het daarna klaar. Maar dat is nu makkelijk gezegd natuurlijk.
Herkent iemand dit? Dat gevoel dat je niet zomaar kan wachten tot het helemaal vanzelf begint te kriebelen en dan rustig weer gaan proberen? Dat je meer rationeel gaat bekijken hoeveel kinderen we zouden willen en hoeveel tijd we hebben. Ergens voelt dat verkeerd maar ook weer niet. Lastig
Ik herken het wel, maar dan andersom. Wij hebben, zoals we er nu in staan, geen wens voor een tweede, maar we sluiten het ook nog niet helemaal uit. Onze dochter is in 2016 geboren, we zijn nu 36 (ik) en 38 (hij). Mocht het alsnog gaan kriebelen in de komende jaren, dan hebben we het onszelf wellicht onnodig lastig (zo niet onmogelijk) gemaakt door zoveel tijd te nemen. Maar nu alvast op rationele gronden voor een tweede gaan proberen terwijl het gevoel er niet is en misschien ook nooit zal komen, is ook geen optie.quote:
Herkent iemand dit? Dat gevoel dat je niet zomaar kan wachten tot het helemaal vanzelf begint te kriebelen en dan rustig weer gaan proberen? Dat je meer rationeel gaat bekijken hoeveel kinderen we zouden willen en hoeveel tijd we hebben. Ergens voelt dat verkeerd maar ook weer niet. Lastig
Als de kriebels er (nog) niet zijn, maar de wens er echt wel is bij jullie beiden, dan valt er best wat te zeggen voor die rationele benadering.
) De oudste kwam met hulp van clomid en we wilden maar vast weer beginnen voor het geval het weer lang zou duren. Maar: ik was toen pas 30.Toen kwam er iets ingrijpends tussen en stelden we het toch uit. Daar zijn we, achteraf gezien, erg blij mee. Uiteindelijk hebben we nog ruim twee jaar gewacht en was ik bijna 34 toen onze dochter geboren werd.
(En heel bovenstaand verhaal hangt natuurlijk van domme mazzel aan elkaar, want er valt niks te plannen. Voor de oudste waren we twee jaar bezig, bij jongste was het in één keer raak.)
Ik ken het gevoel dus en als er niets was gebeurd, was onze tweede misschien ook wel veel sneller gekomen dan we eigenlijk hadden gewild. Ik weet niet hoe dat had uitgepakt, uiteraard. Ik wilde wel een tweede, maar niet zo snel en mijn lief wilde niet per se, maar ‘als dan toch, dan nu maar meteen’ (ik kan het niet romantischer maken
) Toen we er twee jaar laten weer voor gingen, hadden we wel allebei een volmondig ‘ja’ voor een tweede. En, lang verhaal kort , ik denk dat dat uiteindelijk het belangrijkst is. Jullie hebben niet de luxe om zolang te kunnen wachten als je idealiter zou willen, maar jullie willen wel allebei een tweede. Dan denk ik naief-romantisch dat het ook wel goedkomt met die eventuele tweede We willen allebei wel graag een tweede ooit.
Het speelt ook mee dat de nachten nooit goed zijn gegaan. We vrezen dat als we wachten tot we weer goed slapen, we er nooit meer aan gaan beginnen. Dan misschien beter ff doorbijten.
Een iets groter leeftijdsverschil. Dat hij al iets zelfstandiger is.quote:
Wat zijn de redenen om te wachten, bottoms? Vanwege het zware traject, of de leeftijd van baby? Of andere redenen?
Ik ben ook niet graag zwanger. Ik vond het zwaar,lichamelijk en emotioneel. Ik ben nu de borstvoeding aan het afbouwen en ik heb nu het gevoel dat ik mijn lichaam een beetje terugkrijg.
Ik vraag me ook af of ik zwanger wel een leuke moeder kan zijn (maar dat speelt altijd natuurlijk).
Als we wachten tot het op papier ideale moment hebben we misschien 1 kleine kans dat het lukt. Als er dan iets misgaat zoals weer een miskraam is het klaar. Dat zouden we jammer vinden.
Een nieuwe baan is ook mijn twijfel. Ik ben net afgestudeerd en begin in september met mijn eerste baan (ben wel een paar jaar ouder dan de gemiddelde afgestudeerde). Ik heb hele rammelende eitjes, maar als ik direct zwanger zou aankomen, mag ik een gedeelte van het werk waarvoor ik aangenomen ben niet doen. (Je moet al stoppen als je denkt dat je zwanger bent). Dit omdat ik met stoffen werk die schadelijk voor de vrucht kunnen zijn. Nu ben ik natuurlijk niet de enige op de afdeling. Maar voor mijn gevoel kan ik het nog steeds niet maken direct zwanger te zijn. Is daarvoor een richtlijn wat 'netjes' wordt gezien?quote:
Euj, nieuw topic.
Vandaag weet ik weer waarom ik ietwat verder in de toekomst plannen wilde: ik begin in april bij een nieuwe werkgever maar allemachtig, dat communiceren gaat traaaaaaaaaaag. Stom gedoe. Dat zou ik niet helemaal trekken als daar nog een zwangerschap bovenop zou komen.
Dat zelfstandige snap ik ja. Fijn als ze iig kunnen lopen en trapklimmen.quote:
[..]
Een iets groter leeftijdsverschil. Dat hij al iets zelfstandiger is.
Ik ben ook niet graag zwanger. Ik vond het zwaar,lichamelijk en emotioneel. Ik ben nu de borstvoeding aan het afbouwen en ik heb nu het gevoel dat ik mijn lichaam een beetje terugkrijg.
Ik vraag me ook af of ik zwanger wel een leuke moeder kan zijn (maar dat speelt altijd natuurlijk).
Als we wachten tot het op papier ideale moment hebben we misschien 1 kleine kans dat het lukt. Als er dan iets misgaat zoals weer een miskraam is het klaar. Dat zouden we jammer vinden.
Ik vind het uitdagender om en offday te hebben met grotere kinderen dan met die hele kleintjes. Dat is voor iedereen anders natuurlijk, maargoed
Je weet nu wel meer hoe het is om zwanger te zijn, en je kan misschien wel iets anticiperen op wat er geneuren gaat.
Verschilt erg per werkgever denk ik. Ik ken twee mensen die zwanger binnenkwamen bij wie dat tijdens de sollicitatieprocedure nog niet bekend was, bij beiden waren ze niet blij maarja denk dat je daar niks van moet aantrekken. Een heeft uiteindelijk geen contractverlenging gekregen, die andere wel. Of het daar aan lag werd niet gezegd.quote:
[..]
Een nieuwe baan is ook mijn twijfel. Ik ben net afgestudeerd en begin in september met mijn eerste baan (ben wel een paar jaar ouder dan de gemiddelde afgestudeerde). Ik heb hele rammelende eitjes, maar als ik direct zwanger zou aankomen, mag ik een gedeelte van het werk waarvoor ik aangenomen ben niet doen. (Je moet al stoppen als je denkt dat je zwanger bent). Dit omdat ik met stoffen werk die schadelijk voor de vrucht kunnen zijn. Nu ben ik natuurlijk niet de enige op de afdeling. Maar voor mijn gevoel kan ik het nog steeds niet maken direct zwanger te zijn. Is daarvoor een richtlijn wat 'netjes' wordt gezien?
Bij ons was er een positie die heel moeilijk vervuld kon worden, uiteindelijk was het na ruim driekwart jaar toch gelukt om een geschikt iemand te vinden.
Bleek dat ze tijdens het sollicitatie gesprek al zwanger was en niet veel later met verlof ging.
Dat zorgde voor heel veel scheve gezichten. En ja je kan je daar niks van aantrekken maar het heeft wel invloed op de werkrelatie met je collega’s.
Ik zou binnen een jaar zeker niet zwanger willen worden. Voor zover dat te regelen valt
Scheve gezichten vind ik in dit geval juist een beetje overdreven... het was dus kennelijk niet alsof ze nog de keuze hadden voor iemand anders die niet-zwanger was...quote:
Ik denk dat het ligt aan de functie en hoe makkelijk er vervanging geregeld kan worden.
Bij ons was er een positie die heel moeilijk vervuld kon worden, uiteindelijk was het na ruim driekwart jaar toch gelukt om een geschikt iemand te vinden.
Bleek dat ze tijdens het sollicitatie gesprek al zwanger was en niet veel later met verlof ging.
Dat zorgde voor heel veel scheve gezichten. En ja je kan je daar niks van aantrekken maar het heeft wel invloed op de werkrelatie met je collega’s.
Ik zou binnen een jaar zeker niet zwanger willen worden. Voor zover dat te regelen valt
@Zusje123 , zelf zat ik daar ook mee. Ik wilde in ieder geval eerst een jaar ergens werken en het vaste contract binnen hebben voor ik zwanger wil worden. Ook ik heb een startersfunctie maar ben ook al wat ouder omdat ik hiervoor ben gepromoveerd. 1 vriendin van me is gewoon van baan gewisseld terwijl ze al bezig waren met hun kinderwens en was kort daarna ook al zwanger: was geen enkel probleem. Ook een andere vriendin was zelfs al zwanger tijdens het solliciteren. Dat ze later zwanger bleek was ook totaal geen probleem.
Zelf zit ik er nu een beetje mee dat ik op relatief korte termijn misschien een team switch wil/misschien zelfs moet maken en ik dat natuurlijk ook liever niet heb dat dat samenvalt met zwangerschapsverlof... maar inmiddels besloten dat dat me eigenlijk geen bal uitmaakt. Als het me toch blijkt te schaden met betrekking tot minder loonsverhoging of minder snel promotie oid, zoek ik wel weer een andere baan.
Het is leuk en aardig om rekening te willen houden met je werk, maar uiteindelijk is je privé/gezinsleven toch gewoon belangrijker.
Qua persoonlijk rammelen: ben vorige week met mijn laatste pilstrip gestopt en ga binnenkort ook foliumzuur etc slikken.
ons drinkwater stroomt alleen helaas door loden leidingen dus we gaan pas echt beginnen als dat gefixt is (wat als het goed is nog ergens deze zomer gebeurt :p)
Was ook een startersfunctie (was net afgestudeerd). 3 maanden geleden promotie gemaakt. Is dus allemaal goed gekomen.
Aan de andere kant, zo'n heerlijk klein, afhankelijk wezentje weer helemaal een persoon zien worden, zoveel extra liefde die we allebei nog hebben, nog een keer zwanger zijn, nog een keer bevallen, nog een keer bv geven....Pff...
Dank je wel. Er zijn gelukkig met mensen die die specifieke werkzaamheden kunnen ondernemen. Alleen ben ik specifiek voor dat project aangenomen, andere mensen doen dat naast andere projecten. Vandaar dat ik niet zwanger wil beginnen, maar waarschijnlijk gaan we er wel binnen een jaar voorquote:
[..]
Scheve gezichten vind ik in dit geval juist een beetje overdreven... het was dus kennelijk niet alsof ze nog de keuze hadden voor iemand anders die niet-zwanger was...
@:Zusje123 , zelf zat ik daar ook mee. Ik wilde in ieder geval eerst een jaar ergens werken en het vaste contract binnen hebben voor ik zwanger wil worden. Ook ik heb een startersfunctie maar ben ook al wat ouder omdat ik hiervoor ben gepromoveerd. 1 vriendin van me is gewoon van baan gewisseld terwijl ze al bezig waren met hun kinderwens en was kort daarna ook al zwanger: was geen enkel probleem. Ook een andere vriendin was zelfs al zwanger tijdens het solliciteren. Dat ze later zwanger bleek was ook totaal geen probleem.
Zelf zit ik er nu een beetje mee dat ik op relatief korte termijn misschien een team switch wil/misschien zelfs moet maken en ik dat natuurlijk ook liever niet heb dat dat samenvalt met zwangerschapsverlof... maar inmiddels besloten dat dat me eigenlijk geen bal uitmaakt. Als het me toch blijkt te schaden met betrekking tot minder loonsverhoging of minder snel promotie oid, zoek ik wel weer een andere baan.
Het is leuk en aardig om rekening te willen houden met je werk, maar uiteindelijk is je privé/gezinsleven toch gewoon belangrijker.
Qua persoonlijk rammelen: ben vorige week met mijn laatste pilstrip gestopt en ga binnenkort ook foliumzuur etc slikken.
goed is nog ergens deze zomer gebeurt :p)
Huh? Ze had haar zwangerschap verzwegen tijdens haar sollicitatie en tussen de sollicitatieprocedure en haar start zaten ook nog een paar maanden. Dus op haar eerste werkdag liep ze met een dikke buik naar binnen. Iedereen was perplex, want we wisten van niks. De volgende dag kregen we een mailtje wanneer haar zwangerschapsverlof begonquote:
[..]
Scheve gezichten vind ik in dit geval juist een beetje overdreven... het was dus kennelijk niet alsof ze nog de keuze hadden voor iemand anders die niet-zwanger was...
<knip>
Het is leuk en aardig om rekening te willen houden met je werk, maar uiteindelijk is je privé/gezinsleven toch gewoon belangrijker.
Ik vond het bijna asociaal. En dat kwam voornamelijk door het verzwijgen van haar zwangerschap.Uiteindelijk is privé inderdaad belangrijker dan werk. Maar er is niks mis mee om ook een beetje rekening te houden met je werkgever, zeker als je ergens net begint met werken? Het lijkt mij dan juist een beter idee om te investeren in de relatie met je collega's en laten zien wat voor waarde je hebt voor het bedrijf. En niet als je net ingewerkt bent met zwangerschapsverlof gaat een tijd uit de roulatie bent en dan terugkomt voor een waarschijnlijk minder aantal dagen per week? En dan misschien ook nog niet op volledige sterkte door slapeloze nachten of een verward hoofd (ik heb ruim een half jaar alleen maar brieven verzonden na mijn bevalling omdat ik simpelweg niet anders kon).
In de luxepositie van @Zusje123 zou ik eerst eens kijken of je de baan eigenlijk wel leuk vindt, of je een klik hebt met je collega's en bovenal laten zien dat je van waarde bent voor de organisatie
Een beetje goodwill opbouwen. En dan zou ik eens gaan nadenken over een zwangerschap. En ja, vaak loopt het leven anders en is een zwangerschap niet gepland. Ik oordeel niet over vrouwen die net ergens werken en zwanger worden, ik ken de achterliggende reden niet en dat gaat mij ook niets aan.
Maar ik denk dat er soms wel te weinig meegedacht wordt met de werkgever, die ook offers moeten brengen door een zwangerschap.
Ja, dit dus. Ik vind het ook altijd een beetje gek als ik hier lees dat vrouwen eerst een vast contract willen en dan meteen zwanger raken. Je zou als werkgever bijna geen vaste contracten meer durven uitdelen aan jonge vrouwen omdat ze dan direct zwanger raken, bij wijze vanquote:
[..]
Huh? Ze had haar zwangerschap verzwegen tijdens haar sollicitatie en tussen de sollicitatieprocedure en haar start zaten ook nog een paar maanden. Dus op haar eerste werkdag liep ze met een dikke buik naar binnen. Iedereen was perplex, want we wisten van niks. De volgende dag kregen we een mailtje wanneer haar zwangerschapsverlof begon
Uiteindelijk is privé inderdaad belangrijker dan werk. Maar er is niks mis mee om ook een beetje rekening te houden met je werkgever, zeker als je ergens net begint met werken? Het lijkt mij dan juist een beter idee om te investeren in de relatie met je collega's en laten zien wat voor waarde je hebt voor het bedrijf. En niet als je net ingewerkt bent met zwangerschapsverlof gaat een tijd uit de roulatie bent en dan terugkomt voor een waarschijnlijk minder aantal dagen per week? En dan misschien ook nog niet op volledige sterkte door slapeloze nachten of een verward hoofd (ik heb ruim een half jaar alleen maar brieven verzonden na mijn bevalling omdat ik simpelweg niet anders kon).
In de luxepositie van @:Zusje123 zou ik eerst eens kijken of je de baan eigenlijk wel leuk vindt, of je een klik hebt met je collega's en bovenal laten zien dat je van waarde bent voor de organisatie
En ja, vaak loopt het leven anders en is een zwangerschap niet gepland. Ik oordeel niet over vrouwen die net ergens werken en zwanger worden, ik ken de achterliggende reden niet en dat gaat mij ook niets aan.
Maar ik denk dat er soms wel te weinig meegedacht wordt met de werkgever, die ook offers moeten brengen door een zwangerschap.
En inderdaad en uiteraard moet je je levensloop niet perse door je werk laten beďnvloeden, maar zo snel mogelijk zwanger raken zodra je je contract binnen hebt vind ik zelf weer een ander uiterste.
Ik kan overigens echt vele voorbeelden noemen van vrouwen die out in the open zwanger solliciteerden en gewoon werden aangenomen
quote:
Ja, hoi. Kom me ook melden. Ik rammel emotioneel heel erg, rationeel denk ik dat het verstandig zou zijn het bij 2 te houden. We hebben onze handen al vol met 2, en ik kijk best wel op tegen nog een keer slechte nachten, extreem vroeg wakker, etc. etc. En ik kijk uit naar meer vrijheid, geen middagdutjes meer en echte avonturen met de kinderen.
Aan de andere kant, zo'n heerlijk klein, afhankelijk wezentje weer helemaal een persoon zien worden, zoveel extra liefde die we allebei nog hebben, nog een keer zwanger zijn, nog een keer bevallen, nog een keer bv geven....Pff...
I feel you. Ik ga kapot aan het rammelen, maar man wil niet. Echt niet.
Vandaag bezoek gehad van een meisje van 1. De kinderen speelden daar zo leuk mee. En ja, het leven is vast eenvoudiger met twee...
+1. Mijn man vindt zichzelf te oud en houdt niet van baby's. Hij wil het nooit nooit nooit nogmaals mee maken. En ondertussen groeit bij mij de wens voor een 3e kindje. Ik dacht eerst ook dat wij klaar waren, maar toch voelt het soms nog niet 'compleet'.quote:
[..]
I feel you. Ik ga kapot aan het rammelen, maar man wil niet. Echt niet.
Hier hetzelfde!
Rationeel is het zo prima en goed, maar mijn romantische beeld van 3 komt steeds om de hoek.
En vriend wil niet meer.
Stomme hormonen
Hier ook!
Vriendlief wil heel graag een 3e maar ik zie alleen maar beren op de weg
Ik rammel ondanks die beren toch wel behoorlijk haha, dus wie weet wat de toekomst brengt.
quote:
maar mijn romantische beeld van 3 komt steeds om de hoek.
En vriend wil niet meer.
Ik zie mogelijkheden!quote:
Vriendlief wil heel graag een 3e maar ik zie alleen maar beren op de weg
Ik heb een vast contract onderhandeld in augustus want ik ga sowieso niet een goeie baan opgeven voor een onzekere situatie, begonnen in oktober. Rond de jaarwisseling zwanger geraakt, met 9 weken alvast m'n leidinggevende en m'n MD op de hoogte gesteld. Met 12 weken gewoon heel blij aangekondigd op de afdeling. Ik werk in een bedrijf met 90% mannen. Iedereen was blij voor me. Als men er al een mening over heeft, dan heeft niemand me dat laten voelen. Ik werk nog 5-6 weken tot ik met verlof ga, dan ben ik 10 maanden in dienst.quote:
[..]
Een nieuwe baan is ook mijn twijfel. Ik ben net afgestudeerd en begin in september met mijn eerste baan (ben wel een paar jaar ouder dan de gemiddelde afgestudeerde). Ik heb hele rammelende eitjes, maar als ik direct zwanger zou aankomen, mag ik een gedeelte van het werk waarvoor ik aangenomen ben niet doen. (Je moet al stoppen als je denkt dat je zwanger bent). Dit omdat ik met stoffen werk die schadelijk voor de vrucht kunnen zijn. Nu ben ik natuurlijk niet de enige op de afdeling. Maar voor mijn gevoel kan ik het nog steeds niet maken direct zwanger te zijn. Is daarvoor een richtlijn wat 'netjes' wordt gezien?
We zouden trouwens in september beginnen met pogingen doen, maar dat 3 maanden uitgesteld omdat ik wel ff wilde weten waar ik mee te maken had. Ik vind dus, als jij al een jaar in dienst bent, dat dit echt een hele redelijke termijn is.
quote:
Maar ik vind mijn vriend eigenlijk wel heel leuk
Man wil niet: 1e x was het er 1. 2e x waren het er 2. 3e x ain't gonna happen
Maar rationeel weet ik dat we klaar zijn, dat ik nu graag dingen met mijn gezin wil ondernemen zonder de belemmeringen van een baby (of straks een kind met andere interesses vanwege leeftijdsverschil). Mijn man is dus in het najaar al onder het mes geweest. Heel eerlijk gezien zou ik het (nu) niet erg vinden als dat toch niet goed is gegaan, maar bewust voor nog een kind kiezen zal ik niet meer doen. Ratio wint het van die blijvende kriebel.
Mijn 93jarige oma rammelt nog altijd, 'och, ik zou er toch zo weer aan beginnen, het is dat ik veel te oud ben'. Zelf 10 kinderen groot gebracht, 16 kleinkinderen gekregen en achterkleinkind #18 komt in augustus.quote:
Ik vraag me ook af of er, iig zolang je nog in de jonge kinderen zit, een moment komt dat je met 100% zekerheid weet “nu is het klaar”.
Dit vraag ik me dus ook af. Wij hebben met onze cadeaubaby nu ook een kindje extra. En alsnog vind ik het weer moeilijk dat alles de laatste keer is nu. Geen trappelende baby meer in mn buik, geen bevalling meer, niet meer zo’n inimini mensje bij je. Oh, en geen verlof meerquote:
Ik vraag me ook af of er, iig zolang je nog in de jonge kinderen zit, een moment komt dat je met 100% zekerheid weet “nu is het klaar”. Wij hebben al 1 kind meer dan oorspronkelijk gepland en zelfs hier kriebelt het soms nog wel, zeker nu ze op school het thema consultatiebureau hadden en er steeds om een baby/broertje/zusje werd gevraagd.
Maar rationeel; je kan geen baby’s blijven krijgen, het is een keer klaar. Wij zijn al overcompleet nu zelfs, het is goed zo.
kraamtijd met je eerste baby omg Ohja en datquote:
Ik heb vooral heimwee denk ik. Heimwee naar de eerste
. Dat je dagenlang met je baby kon knuffelen, dutjes kon doen met je baby in bed En ik heb sowieso nog veel relaxte dagen gehad op de 3 opvangdagen van de oudste. En de oudste is nog uit logeren geweest, dat was ook fijn.
Maar ik moet zeggen, ik wist dat de tweede de laatste zou zijn. Ik heb er daardoor optimaal van genoten. Maar ook alles gegeven, in de wetenschap dat het toch de laatste keer is. En dat begint me ook wel op te breken. Ik denk niet dat ik dat nog een keer zou kunnen.
Mijn man wilde echt geen 4e meer en voor mij bleek het ook onmogelijk dus dat hield al snel op. Maar ik heb nog heel lang een knagend gevoel gehad.
Qua borstvoeding zou het voor mij helend kunnen zijn als dat een volgende keer wél goed zou gaan. Maar dat staat voor mij los van wel/niet een tweede kind willen.Ik denk dat je dat soort dingen nooit 100% zeker kunt weten. Maar op een gegeven moment kan het wel goed voelen, wat je dan ook voelt/denkt/kiest.quote:
Ik vraag me ook af of er, iig zolang je nog in de jonge kinderen zit, een moment komt dat je met 100% zekerheid weet “nu is het klaar”.
Want ik heb toch wel het idee dat er een soort maatschappelijke verwachting is dat je voor een tweede hoort te gaan. Ik kreeg iig vaak zat de vraag wanneer de tweede kwam. Hebben jullie dat ook?
En toen de derde kwam keken veel mensen me juist aan met zo'n blik van, wtf, nog 1? Je had er toch al genoeg?
[ Bericht 29% gewijzigd door Clubsoda op 19-07-2020 16:25:11 ]
Nou - ik lees 2x een man die niet wil en 1x een vrouw die twijfeltquote:
Sorry voor de lange tenen, maar rammelen leidt niet voor iedereen tot een vervulde wens. Ik ben regelmatig in tranen omdat ik er nog een wil, maar manlief pertinent niet. Ik heb geen klagen hoor, met mijn twee gezonde kinderen, maar die derde gaat er hier echt niet komen.
Ik heb er 1. En inmiddels voelt dat goed. Ik had zelf ook dat standaard beeld van 2 kinderen. Maar toen was onze eerste 'stuk'. We hebben een heftige 1,5 jaar gehad. Ik verkrampte nog tot hij ruim 2 was als ik ook maar ergens een baby hoorde huilen, zo diep zat het. We zijn ook pas na zijn derde gaan praten over wel of geen tweede, dat konden we eerder gewoon niet. En uiteindelijk hebben we rationeel besloten dat het zo goed is, voor ons drietjes. En inmiddels vindt mijn gevoel dat ook, maar dat heeft wel even geduurd.quote:
Hoe ervaren moeders met 1 kind dat trouwens? Als het genoeg is?
Er werd regelmatig gevraagd wanneer de tweede zou komen. Mensen gaan daar echt van uit. Ik werd echt zenuwachtig van die vraag. Nu kan ik gewoon nuchter reageren dat ik niemand een huilbaby gun, en ook mezelf geen tweede keer.
Ik denk dat het prima kan om hulp te zoeken als het zo hoog zit. Handvatten krijgen om afscheid te nemen. Al is het maar een bevestiging dat het gevoel er mag zijn.
En nu ben ik weer weg want de hele discussie is redelijk triggerend.
Same here. Vriend is gesteriliseerd, dus dat gaat 'm sowieso niet worden, maar het maakt me wel heel nieuwsgierig hoe een kindje van ons samen er uit zou zien. En hoe het zou zijn om met hem erbij te bevallen en en en...quote:
Ik weet zeker dat ik klaar ben, maar dat rammelen blijft hier ook.
Maar dat gaat m niet worden dus. En niet in de laatste plaats omdat ie 56 is.
Maarrr z'n dochter heeft momenteel een serieuze relatie en kinderwens. Dus wie weet mag ik als stoma alsnog snel een verse baby vasthouden.
Ik vind dat nog wel een dingetje. Ergens vind ik die hulp iets wat wij dan beiden moeten doen. We hebben sámen een probleem, niet alleen ik. Hij heeft de volledige macht in deze beslissing. Als een vrouw een beslissing neemt om zwanger te raken van haar partner, is dat not done - logisch. Als de man voet bij stuk houdt, dan heeft de vrouw het maar te accepteren. En daar heb ik het erg moeilijk mee. Het voelt het ergens niet fair als alleen ik hulp nodig zou hebben. Een man hulp aanbieden om een kinderwens te krijgen, is niet erg gebruikelijk, en klinkt zelfs fout imo. Hulp zoeken om er afscheid van te nemen is wel gebruikelijk. Dar irriteert mequote:
Ik denk dat er heel veel mensen zijn die ergens afscheid moeten nemen van een kinderwens. Ofwel wegens moeten wegens zoveel verschillende redenen of dat het rationeel niet handig is.
Ik denk dat het prima kan om hulp te zoeken als het zo hoog zit. Handvatten krijgen om afscheid te nemen. Al is het maar een bevestiging dat het gevoel er mag zijn.
En nu ben ik weer weg want de hele discussie is redelijk triggerend.
Samen hulp zoeken vind hij niet nodig, want hij meent dat hij geen probleem heeft, hij is immers tevreden met hoe het nu is.
Het is geen prater, en juist daarom heb ik er moeite mee. En als hij iets op een bepaalde manier in z’n hoofd heeft, dan verandert dat niet makkelijk. Hij verwacht dat het ergens wel overwaait bij mij.
Ik lees dan vooral dat je je niet gezien voelt door je man. Die erkenning moeten missen lijkt mij lastig. Beetje meer empathie van zijn kant zou wel mogen.quote:
[..]
Ik vind dat nog wel een dingetje. Ergens vind ik die hulp iets wat wij dan beiden moeten doen. We hebben sámen een probleem, niet alleen ik. Hij heeft de volledige macht in deze beslissing. Als een vrouw een beslissing neemt om zwanger te raken van haar partner, is dat not done - logisch. Als de man voet bij stuk houdt, dan heeft de vrouw het maar te accepteren. En daar heb ik het erg moeilijk mee. Het voelt het ergens niet fair als alleen ik hulp nodig zou hebben. Een man hulp aanbieden om een kinderwens te krijgen, is niet erg gebruikelijk, en klinkt zelfs fout imo. Hulp zoeken om er afscheid van te nemen is wel gebruikelijk. Dar irriteert me
Samen hulp zoeken vind hij niet nodig, want hij meent dat hij geen probleem heeft, hij is immers tevreden met hoe het nu is.
Het is geen prater, en juist daarom heb ik er moeite mee. En als hij iets op een bepaalde manier in z’n hoofd heeft, dan verandert dat niet makkelijk. Hij verwacht dat het ergens wel overwaait bij mij.
Voor de rest ben ik niet echt de aangewezen persoon om hier iets over te zeggen.
We hebben in onze omgeving ook een stel waarbij het huwelijk net niet geklapt is toen ze onverwacht zwanger raakte.SPOILERDit is gewoon zo ver van mijn leefwereld. Ik geloof best dat het moeilijk is maar ik heb er moeite mee dit niet als luxe probleem te zien
SPOILERAls het echt onverwacht is voor beide natuurlijk. Maar hij kon er totaal niet aan wennen. Hij heeft haar ook best onder druk gezet voor een abortus. Ik vond het zo een typische zondagskind reactie. Op je 40ste het eerste grote ding dat niet volgens plan gaat en het dan totaal niet kunnen handelen. Arm kindje.
Mijn relatie met mijn man is wat vreemd, denk ik (niet op een negatieve manier). Maar toch, het is mijn man
En mijn reactie was ook op Duman, die stelde dat er vaste en 3e baby golf komt. Die viel een beetje verkeerd bij me.
Ik wil het niet minimaliseren hoor. Geloof best dat die wens diep zit. Ik vind ook dat je in een relatie kan proberen mee te leven als de ander zo een diepe wens moet opgeven, ook al is die wens het tegenovergestelde van wat jij wilt.quote:
Ben me er heel erg van bewust dat het een luxeprobleem is hoor! Wat ik eerder al zei, ik heb twee gezonde kinderen, en dat is al een enorme rijkdom. Maar zonder te veel in details te treden, heb ik ook een achtergrond die eea meer gecompliceerd maakt dan het hier zo lijkt. Het blijft een luxepositie, maar oppervlakkig is het zeker niet.
Mijn relatie met mijn man is wat vreemd, denk ik (niet op een negatieve manier). Maar toch, het is mijn man
En mijn reactie was ook op Duman, die stelde dat er vaste en 3e baby golf komt. Die viel een beetje verkeerd bij me.
Die laatste snap ik ook wel. Maar hey, alle opmerkingen over een geboortegolf vallen verkeerd bij mij
Snapikquote:
[..]
Ik wil het niet minimaliseren hoor. Geloof best dat die wens diep zit. Ik vind ook dat je in een relatie kan proberen mee te leven als de ander zo een diepe wens moet opgeven, ook al is die wens het tegenovergestelde van wat jij wilt.
Die laatste snap ik ook wel. Maar hey, alle opmerkingen over een geboortegolf vallen verkeerd bij mij
quote:
[..]
We hebben in onze omgeving ook een stel waarbij het huwelijk net niet geklapt is toen ze onverwacht zwanger raakte.SPOILERAls het echt onverwacht is voor beide natuurlijk. Maar hij kon er totaal niet aan wennen. Hij heeft haar ook best onder druk gezet voor een abortus. Ik vond het zo een typische zondagskind reactie. Op je 40ste het eerste grote ding dat niet volgens plan gaat en het dan totaal niet kunnen handelen. Arm kindje.
SPOILERIk snap je reactie gezien je omstandigheden, maar als ik ongepland zwanger zou raken en ik het zou willen houden zou het vroeg of laat ook onze relatie kosten. Mijn man zou een derde kind absoluut niet aankunnen. Dat is gewoon veel en veel te belastend voor hem. Ook om die reden weet ik dat het goed zo is met 2 kinderen. Ik weet niet hoe het bij dit stel is, maar niet alles is natuurlijk zichtbaar van de buitenkant.
quote:
[..]SPOILERIk snap je reactie gezien je omstandigheden, maar als ik ongepland zwanger zou raken en ik het zou willen houden zou het vroeg of laat ook onze relatie kosten. Mijn man zou een derde kind absoluut niet aankunnen. Dat is gewoon veel en veel te belastend voor hem. Ook om die reden weet ik dat het goed zo is met 2 kinderen. Ik weet niet hoe het bij dit stel is, maar niet alles is natuurlijk zichtbaar van de buitenkant.
SPOILERIk snap gewoon niet hoe je het hier niet op voorhand over hebt. Wij hebben dat zelfs gedaan. Dan lijkt het mij toch echt dat je niet denkt dat er ooit iets gebeurt dat je liever niet hebt. Plus als je getrouwd bent met een vrouw uit een super vruchtbare familie die al zwanger wordt als je ernaar kijkt, moet je misschien niet heel je toekomst laten afhangen van de pil
Nu is ie gesnipt maar ja dat is net een kind te laat. De jongste was 6 toen ze zwanger werd van de ongeplande 3de, het is niet dat er geen tijd voor was. Ik mis eigenlijk een beetje eigen verantwoordelijkheid nemen.
Maar volgens mij borduurde zij voort op mijn grap, lees de reacties erboven eens?quote:
En mijn reactie was ook op Duman, die stelde dat er vaste en 3e baby golf komt. Die viel een beetje verkeerd bij me.
Sterkte overigens.
Lijkt me heel erg moeilijk als je hierin niet op één lijn zit met je partner. @SQ Wij krijgen niet heel veel reacties, meestal in de vorm van een open vraag of we misschien aan een tweede denken, niet dat het een vanzelfsprekendheid is. Ik merk zelf overigens ook in mijn omgeving als iemand één kind heeft, dat ik mezelf afvraag wat daar dan het verhaal achter is.
[ Bericht 0% gewijzigd door Viv op 18-07-2020 23:39:36 ]
Wij hebben die vraag maar 1x gehad.
Ik had 'm wel vaker verwacht, maar verder is niemand er ooit over begonnen.
Waarom nu niet meer?quote:
Hier rammel ik nog steeds. En is het ook een pijnpunt dat ik nooit de stap voor een tweede heb durven te nemen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Elleska op 19-07-2020 12:39:25 ]
Maar goed, hier rammelt het ook al flink. Mijn wens was altijd 3 kindjes krijgen, maar heb dat moeten bijstellen naar 2 ivm een bonuskind die bij ons woont.
Als het aan mij lag, was ik nu alweer zwanger, maar mijn man wil nog niet. Hij kapt het gesprek steeds af en komt met redenen als verbouwing nodig/ financieel krap/ M is nog klein. Volgens mij vind hij het stiekem wel prima zo met 2 kinderen, maar dat durft hij niet te zeggen omdat hij weet dat ik minstens 2 (eigen) kinderen wil.
Met 1 kind voelt het voor mij niet compleet, dus ik wil wel echt nog een 2e.
Qua gerammel had ik altijd wel eerder een 2e gewild, maar
wilde eerst niet en daarna wilde ik toch weer wachten en eigenlijk is dat ook wel goed zo. Ik vind het wel fijn dat Jip iets ouder is en zelf kan traplopen enzo. Zichzelf ook steeds beter verstaanbaar maakt. Ik hoop dat dat het allemaal wat makkelijker maakt straks En bij sommige mensen voel ik geen behoefte om daar over te praten, dus dan kap ik het af, maar met vrienden en collega’s heb ik daar ook gewoon gesprekken over.
Soms vind ik het ook wel raar dat het willen krijgen van kinderen bijna een taboe-onderwerp is. Juist ook als het niet vanzelf gaat.
Maar, terug naar het rammelen. Vriend en ik waren gisteren voor het eerst in zeker een jaar eens met z’n tweetjes uit eten en hebben heerlijk kunnen praten. En nu blijkt zijn definitieve ‘nee’ helemaal niet meer definitief. Nu nog niet, want ik wil sowieso dat Mijm dan (bijna) naar school gaat. Maar tegen die tijd gaan we er pas een beslissing over maken
Oké, klopt.quote:
Maar de vraag naar een kinderwens (hoeveelste kind dan ook) is wel heel iets anders dan de 'hee, wanneer komt nummer 2'.
Maar dat is niet wat hierboven overal stond.
En dan nog kan ik hem van de meeste mensen wel hebben.
Nu dus ook nog niet de vraag wanneer er een tweede komt gehad want de meeste mensen om mij heen weten de situatie.
Neemt niet weg dat ik enorm graag een tweede kindje wil en het liefst wel NU. Maar vriend wil niet, ik hoop dat het een nog niet is. Erover praten samen is erg lastig. Ik schreef laatst al in het dreumestopic dat de wens bij mij zo sterk is dat het regelmatig fysiek echt pijn doet.
Wat Roomsnoes schrijft herken ik ook wel; vriend heeft geen probleem maar ik, dus ik zou hulp moeten zoeken om daar mee om te gaan. Daar ben ik het dus niet mee eens.
Tegelijkertijd wil ik hem ook echt niet ‘dwingen’ tot het willen krijgen van een tweede kind.
Dat gaat ook niet over de vraag zelf, maar over de manier waarop je hem stelt.
Maar stel je toch eens voor zeg, dat de man wél wil en de vrouw pertinent niet en dat er dan geopperd zou worden om de vrouw in therapie te sturen om van gedachten te veranderen. Ik denk dat het forum zou ontploffen.
Neemt niet weg dat ik absoluut begrijp dat het ontzettend veel pijn doet als je een onvervulde wens hebt die door een ander onvervuld blijft. Maar de gedachtengang vind ik niet oké.
@LeSage Wat fijn dat het definitieve woord nog niet gezegd is hierover!
@SQ Zo had ik die therapie niet opgevat, meer als een soort relatietherapie om ieders beweegredenen in kaart te brengen, begrip voor elkaars standpunt te krijgen en onderzoeken of je nog samen door kunt, of dat nu met of zonder extra kindje erbij is.
[ Bericht 20% gewijzigd door Viv op 19-07-2020 10:45:38 ]
Ik ben nu 41.quote:
Ik vind de discussie waar de een wel wil en de ander totaal niet sowieso heel lastig. Zeker in situaties waar de een “de winnaar” en de ander “de verliezer” lijkt te zijn. En ik denk dat therapie dan soms echt wel kan helpen. Voor beiden partijen dus.
En met betrekking tot de botte vragen. Omdat proberen een kind te krijgen vaak toch privé is, wordt er niet altijd over gesproken als het niet lukt.
Nu stel ik zelf de vraag niet vaak. Sowieso niet aan onbekenden.
En als ik het vraag dan stel ik hem meer als vraag of er een wens is voor een kind of tweede/derde.
Als je partner geen volgende kind meer wil en jijzelf wel, dan zit je in een patsstelling. En meer dan erover praten (al dan niet ondersteund in therapie) kan je niet doen. Maar de uitkomst kan ook zijn dat je in die patsstelling blijft. Dan moet je het denk ik bij jezelf zoeken: kan ik accepteren dat er geen kindje meer komt? En als dat niet zo is, wat betekent dat dan voor je relatie?
Dit is echt mega herkenbaar, ik vind het zo'n eenzijdige beslissing als één van twee niet meer wilt... Bij ons ligt het net even anders, manlief staat niet per sé negatief tegenover een derde, maar hij geniet vooral van hoe het nu is met z'n vieren.quote:
...Hij heeft de volledige macht in deze beslissing. Als een vrouw een beslissing neemt om zwanger te raken van haar partner, is dat not done - logisch. Als de man voet bij stuk houdt, dan heeft de vrouw het maar te accepteren. En daar heb ik het erg moeilijk mee...
En nu de 40 in zicht komt, heb ik ook meer de neiging me daarmee te kunnen verzoenen, en ik zie alle voordelen van 2 boven 3, maar ik zou zó, zó graag nog één keer willen.
Ok vond het hier soms ook irritant dat mensen er maar vanuit gaan je wel klaar bent na 3 kinderen. Eigenlijk dus sowieso als mensen vanuit hun eigen norm praten van wat normaal is. Die stelligheid van een 2e of klaar zijn na 3 kinderen.
De vraag voor een 2e heb ik natuurlijk niet gehad.
Dat inderdaad. En hoewel ik er niet voor ben om de niet-willer tijdens een aantal therapiesessies ervan te overtuigen om zijn mening bij te stellen, vind in Roomsnoes' opmerking over dat het niet eerlijk voelt dat de wel-willer het maar heeft te accepteren en daar eventueel wel voor in therapie moet gaan, wel een eye opener.quote:
Bij discussie over iets wat de een wel wil en de ander niet "wint" eigenlijk altijd degene die iets niet wil.
Waarom is de wens om iets niet te willen per definitie legitiemer dan de wens om iets wel te willen?
Mooi onderwerp voor een discussie.
Maar dat neemt alsnog niet weg dat de wensen van beide ouders evenveel waard zijn natuurlijk. En even serieus zouden moeten worden genomen.
Maar je weet van tevoren ook niet of een ongewenste zwangerschap gewenst wordt.quote:
En omdat een ongewenste geboorte bij het betreffende kind voor veel schade kan zorgen.
Maar dat neemt alsnog niet weg dat de wensen van beide ouders evenveel waard zijn natuurlijk. En even serieus zouden moeten worden genomen.
Of andersom kan ook.
Verder ben ik het met je eens. De wens van beide ouders zou even serieus genomen moet worden.
Ik ben het met Sillie eens. Als je in zo’n situatie zit, is het van belang om eerlijk naar elkaar en jezelf te zijn. Is de relatie bestand hier tegen. Kan de een de wens van de ander accepteren zonder het als verlies gaat voelen.
Nu ik je hier zo zie posten moet ik denk aan het moment dat ik las dat je weer zwanger was. Wij waren op een ellendige vakantie want het liep allang niet meer lekker en het werd me inmiddels ook wel duidelijk dat een volgend kind er nooit meer ging komen. Omdat onze jongens zo weinig schelen was dat zo'n bizarre vergelijking hoe het ook had kunnen zijnquote:
Bij discussie over iets wat de een wel wil en de ander niet "wint" eigenlijk altijd degene die iets niet wil.
Ok vond het hier soms ook irritant dat mensen er maar vanuit gaan je wel klaar bent na 3 kinderen. Eigenlijk dus sowieso als mensen vanuit hun eigen norm praten van wat normaal is. Die stelligheid van een 2e of klaar zijn na 3 kinderen.
De vraag voor een 2e heb ik natuurlijk niet gehad.
Maar de wenser dan maar on therapie sturen, is alsof diegene het probleem heeft, en dat is niet per sé juist, vind ik. Dat vind ik nogal eenzijdig. En in ons geval heeft de man 100% macht over de beslissing, net zoveel macht als dat een vrouw plots met de pil zou stoppen. Maar in dat geval is er een kind in het spel, dat maakt de boel meer genuanceerd natuurlijk.
Ik zou nooit een kind de wereld in tricksen op die manier (bij ons ook niet mogelijk). Ik wilde alleen aankaarten dat, ondanks dat ik eea maar te accepteren heb, dat ik het niet eerlijk vind om alleen in therapie te moeten. Dat is iets voor beiden dan, vind ik.
Ja dat dus. Geen overhaalterapie, maar ermee-leren-leven-therapie.quote:
@:SQ Zo had ik die therapie niet opgevat, meer als een soort relatietherapie om ieders beweegredenen in kaart te brengen, begrip voor elkaars standpunt te krijgen en onderzoeken of je nog samen door kunt, of dat nu met of zonder extra kindje erbij is.
Ook niet denk ik toch?quote:
[..]
Ja dat dus. Geen overhaalterapie, maar ermee-leren-leven-therapie.
Als je het hebt over relatietherapie, dan gaat het niet over oplossen van of omgaan met, maar veel
meer over communiceren met elkaar én het samen doen. Hoe ga je er als stel mee om dat je over dit onderwerp loodrecht tegenover elkaar staat zonder elkaar daardoor te verliezen? Kan dat uberhaupt? Of moet je dan andere keuzes maken?
Als je voor je relatie kiest, kan je best wel door een rouwverwerking gaan voor een niet vervulde wens.
Chanteren is een uiterste, maar het lastige is natuurlijk dat die keuze; oke, dan ga ik weg, ook weer een patsstelling oplevert. Want de ander wil niet nog een kind, die wil dus juist géén verandering. Maar als diegene dan ineens toch met verandering geconfronteerd word (vertrek van partner), heb je kans dat diegene dan toch de optie voor nog kind heroverweegt. En wat doe je dan? Zo blijf je bezig.quote:
Precies, ik denk dat je moet zien te voorkomen dat het de ander later kwalijk gaat nemen dat je iets ontnomen is, en dat dat tussen je in komt te staan op een moment dat je niets meer aan de situatie kunt veranderen. Want ook al beslist degene die niet wil, degene die wel wil heeft ook iets te kiezen. En dan moet je voor jezelf nagaan of (nog) een kind zo belangrijk is dat je je relatie ervoor wilt verbreken of dat het gezin dat je hebt zwaarder weegt. En dat ook uitspreken naar elkaar, zonder dat het een chantagespelletje wordt; 'als we geen kind krijgen, ben ik bij je weg.'
Of de keus om te stoppen met de relatie, omdat je weet dat je het niet kan accepteren.
Die keus kan zonder patstelling gebracht worden mijn inziens.
Mijn opleiding stopt eind oktober en de vacatures zijn op 1 hand te tellen.. En in het begin is het vaak een jaar werken voordat je definitief kan blijven. Maar: het duurde 2,5 jaar voordat draak er was. Wat als het weer zo lang duurt (als het überhaupt lukt natuurijk)? Misschien willen we ooit nog een derde maar ik ben de jongste ook niet meer.
Keuzes keuzes. In dit geval is vriend geen barriere, die wilde na 3 maanden al weer
Ik zeg altijd dat je pas moet beginnen met proberen als je er ook echt aan toe bent en niet moet denken aan "wat als het 2 jaar duurt". Want het kan ook gewoon na 1 keer raak zijn. Zou niet de eerste keer zijn dat dat gebeurt namelijkquote:
Iets heel anders, is het heel gek als je na 8 maanden alweer rammelt? Het is alleen zo onhandig..
Mijn opleiding stopt eind oktober en de vacatures zijn op 1 hand te tellen.. En in het begin is het vaak een jaar werken voordat je definitief kan blijven. Maar: het duurde 2,5 jaar voordat draak er was. Wat als het weer zo lang duurt (als het überhaupt lukt natuurijk)? Misschien willen we ooit nog een derde maar ik ben de jongste ook niet meer.
Keuzes keuzes. In dit geval is vriend geen barriere, die wilde na 3 maanden al weer
Het lijkt me zonder meer erg rot om in zulke dingen lijnrecht tegenover elkaar te staan
Nee zeker, met dat scenario houden we dan ook zeker rekening. Ik kan me er alleen echt NIETS bij voorstellen haha.quote:
[..]
Ik zeg altijd dat je pas moet beginnen met proberen als je er ook echt aan toe bent en niet moet denken aan "wat als het 2 jaar duurt". Want het kan ook gewoon na 1 keer raak zijn. Zou niet de eerste keer zijn dat dat gebeurt namelijk
Want dat we iig een tweede wilden stond wel vast.
De kans was bij ons wel aanwezig dat het meteen raak zou zijn en dat gebeurde idd ook.
Jepquote:
Ik vraag me ook af of er, iig zolang je nog in de jonge kinderen zit, een moment komt dat je met 100% zekerheid weet “nu is het klaar”.
ik weet echt al vanaf het moment dat Pitbull er is, dat we klaar zijn En 2,5 jaar later ben ik er alleen maar zekerder van geworden eigenlijk. Scheelt ook dat zowel man als ik gewoon écht niet gemaakt zijn voor baby's of kleine kinderen
Het is dat we momenteel nog gewoon met een peuter zitten natuurlijk (incl. peuterbuien, luiers, nachtelijk spoken, etc.), maar gevoelsmatig hebben wij de periode van 'kinderen krijgen' echt wel afgesloten
Ik durf wel te stellen dat een derde hier echt uitgesloten is, en persoonlijk geeft dat ook wel echt rust; weten dat je gezin compleet is
een soort rust die ik iedereen gun Edit: ik hoor hier dus ook echt totaal niet trouwens
maar las bovenstaande vraag, vandaar de reactie Oef, dat is wel heel confronterend ja.quote:
Bij ons kwam tijdens de relatietherapie wel pijnlijk naar voren dat mijn vriend niet wil uit een gebrek aan commitment. Zo wil hij ook geen huis kopen samen. Dat was een behoorlijke realisatie die dingen best lastig maakt. Want ik voelde me al een tijdje gegijzeld in zijn realiteit, alsof ik vastzit in zijn lijm van geen keuzes maken en blijven hangen in het hier en nu. Maar als dan blijkt dat het niet zo zeer zijn persoonlijkheid is, maar de commitment aan jou en jullie gezin, tja. Wat moet je daar dan mee..
En wat je er mee moet, tsja... Ik zou zeggen dat ook dat zo’n breekpunt is denk ik. Is het zoals het is dan “goed genoeg”, of kan jij je hier niet mee verenigen?
We zouden er wel meer over moeten praten. Maar op dit moment lukt dat even niet. Komt vast weer wel.
Het lucht ergens wel op om het af en toe even op te kunnen schrijven. En jullie gedachten hierover te lezen opent mijn blik ook weer wat meer.
Voor nu is het wat het is.Maarja het is ook wat het is. Iedereen is verschillend. Ik zou het misschien wel een dealbreaker vinden maar dat is makkelijk gezegd als je niet in zo'n situatie zit.
Wel verhelderend dat jullie nu praten, Rebubbled.
Dat vroeg ik mij ook af ja.quote:
Is gebrek aan commitment wat anders dan gebrek aan liefde? En hoe zit het met zijn commitment naar jullie dochter toe?
Wel verhelderend dat jullie nu praten, Rebubbled.
.(Persoonlijk lijkt het me lastig als je niet alletwee timmert)
Daar maak je een goed punt. Wel knap van je. Heel veel sterkte!quote:
Je kunt iemand liefhebben en tegelijk twijfelen of een huis van een half miljoen (Amsterdam) samen kopen wel handig is natuurlijk. Ik snap zijn twijfel en zijn twijfel doet mij ook twijfelen uiteraard. Het liefst wil je dat iemand een definitieve toekomst met je ziet, maar dat is wel een groot iets. Ik ben een stuk flexibeler en zie wel wat de toekomst brengt. Hij is een twijfelaar en iemand die 100% zekerheid over dingen wil. Zijn commitment richting Lily is er wel. Er zijn het afgelopen jaar momenten geweest dat dat het enige was wat ons bij elkaar hield. Maar het gaat nu een stuk beter. Goed genoeg voor mij om weer aan de weg te timmeren samen. Maar ik timmer nu alleen, zo voelt het.
Ik bevind me persoonlijk een beetje in de positie waarin jouw vriend zich bevind. We hadden dan ook een eeuwigdurende relatie zonder dat we gingen samenwonen, totdat ik ineens zwanger raakte en ik als het ware 'moest' trouwen en samenwonen. Overigens kunnen mijn man en ik het in grote lijnen goed met elkaar vinden, maar we hebben vaak ruzie over zijn oudste dochter uit een eerdere relatie.
Desondanks wil ik wel heel graag een tweede kind met hem. Ook als er een kans is dat ik uiteindelijk alleenstaande ouder word.
SPOILERAfgelopen week afspraak gehad met gynaecoloog vanwege onze kinderwens. Mijn bloeddruk blijft na vorig jaar een beetje vervelend doen waarvoor ik medicatie heb, maar die mag niet icm zwangerschap. Dus morgen start ik met andere medicatie.
Ik kreeg ook gelijk de optie om weer te starten met ovulatie-inductie vanwege PCOS. Maar ik heb nu een cyclus en ik zou voor OI moeten stoppen met borstvoeding geven. Maar eens kijken hoe het loopt.
Heb je nu ook verhoogde kans op zwangerschapshypertensie, eclampsie en/of HELLP?
Edit, leuk van het groene licht, niet je bloeddruk.
Ja we gaan van start. Kans is er inderdaad, dus zodra ik zwanger ben wel medisch, ook vanwege de medicatie.quote:
Wat leuk D-e, jullie gaan dus van start?
Heb je nu ook verhoogde kans op zwangerschapshypertensie, eclampsie en/of HELLP?
Edit, leuk van het groene licht, niet je bloeddruk.
Door mijn vorige berichten komt dit wellicht wat uit de lucht vallen maar er is een hoop aan vooraf gegaan.
SPOILERHier is het toch gelukt om weer met elkaar in gesprek te komen. Toen ik mijn vorige bericht schreef zat ik echt wel in een dal. Dacht echt dat we over een tweede kind niet op 1 lijn zouden komen. Maar vriend is door onze gesprekken er meer over na gaan denken. En de bezwaren/moeilijkheden die hij had waren vooral praktische dingen en het niet overzien. Hij zou het liefst meer tijd tussen er tussen willen hebben. Maar die gok kunnen/willen we niet nemen vanwege mijn lijf.
Kortom; we gaan toch kijken of een tweede kindje ons gegund is!
We hebben het er echt goed over gehad samen. En ik heb ook wel gevraagd of hij het ook echt zelf wil en niet alleen voor mij nu ‘ja’ zegt. Hij vindt het heel erg spannend maar wil ook echt zelf een tweede. Ik ben zo blij dat we nu dezelfde wens hebben.
Heel veel succes En hoi. Daar ben ik weer, na een kort uitstapje naar wohts en een verbroken relatie. En ik moet echt even van me af schrijven. Misschien een beetje r&p ook, maar het heeft ook wel duidelijk met mijn kinderwens te maken, en ik voel me hier comfortabeler.
Ik ben bang dat ik alleen blijf, dat ik niemand kan vinden waarmee ik samen wil zijn die ook met mij samen wil zijn. Ik ben bang dat ik niet "op tijd" iemand vind waarmee ik samen wil zijn en kinderen wil krijgen. Ik ben bang dat ik tegen de tijd dat ik iemand heb gevonden waarmee ik kinderen wil krijgen en waarbij dat wederzijds is, mijn lichaam het 'niet meer doet'. Ik ben bang dat als het dan al lukt, ik miskramen krijg of dat het pas lukt als er een hoger risico is op afwijkingen en dat dat dan gebeurt. Ik ben bang dat ik met lege handen kom te staan.
Kijk, in m'n relatie was geen liefde meer, alleen nog een fijne goede vriendschap, dus het is goed dat we die verbroken hebben, want we gunnen onszelf meer. Maar ik wist wel wat ik had en zo. En nu weet ik ineens niks meer.
En soms denk ik, je komt heus iemand tegen, komt allemaal wel goed. Maar ik heb ook super leuke vriendinnen die al jaren vrijgezel zijn en daten enz die nog steeds niet iemand hebben gevonden waarmee ze een relatie aan willen gaan en dat het wederzijds is. En zij gaan er op uit en zijn veel spontaner en leuker dan ik en komen veel meer mannen tegen dan ik. Waarom zou ik m dan wel gaan vinden?
Niet dat ik nu wanhopig op zoek ben naar een nieuwe man om maar kinderen te krijgen, begrijp me niet verkeerd (dan had ik ook bij m'n exvriend kunnen blijven), maar ik maak me wel echt zorgen om mijn toekomstbeeld zegmaar. Ik wilde eigenlijk al vier jaar geleden kinderen, altijd voor me gezien voor m'n dertigste twee kinderen te krijgen. En nu word ik eind dit jaar 31, en heb ik niks meer. En ik wil voor ik kinderen met iemand zou willen natuurlijk ook wel een stabiele relatie waarvan je vertrouwt dat die langdurig blijft. Maar vanaf 35 wordt het risico op problemen bij zwanger worden en afwijkingen bij kind groter, en dat vind ik toch wel spannend. En in mijn hoofd ga ik dan al rekenen en kom ik tot de conclusie dat ik hem dan toch wel vrij vlot zou moeten gaan vinden.
Zijn hier anderen die ook op deze leeftijd een relatie verbroken hebben die daarna hun huidige partner gevonden hebben en daar kinderen mee gekregen hebben? Ik heb wel behoefte aan voorbeelden die laten zien dat het heus wel kan.. misschien gaat het ook allemaal wel wat sneller dan als je 24 bent, hoe je relatie zich ontwikkelt en verdiept enz, dat weet ik natuurlijk niet.
Hier zijn we ook toch nog in gesprek over de toekomst. We hebben eindelijk weer seks. Daar was ik ivm vreselijke bevalling echt heel bang voor.
Ik denk dat als je op latere leeftijd een relatie krijgt, alles gewoon wat sneller gaat. Je weet waarschijnlijk beter wat je wel en niet wilt en daarnaast moet je misschien ook wat meer haast maken. Zo hadden man en ik het eerste gesprek over kinderen al na een paar weken, ik heb toen duidelijk gemaakt dat ik ze echt niet meteen wilde, maar dat een gebrek aan kinderwens wel een dealbreaker zou zijn. Heb ik met mijn ex echt nooit zo besproken en kinderen kwamen toen sowieso pas na een jaar of vier voor het eerst ter sprake.
Natuurlijk zijn er hele leuke mannen en vrouwen die toch moeite hebben om een fijne relatie te krijgen, maar er zijn ook genoeg mensen die die partner wel vinden. Het kan dus ook echt gewoon wél op zijn pootjes terecht komen.
Anyway, begin dit jaar kwam ze een leuke man tegen, die ook graag kinderen wilde en was ze vrijwel direct zwanger haha. Hadden ze niet verwacht want met die ander was het in 2 jaar niet gelukt. Dit is wel heel snel geweest natuurlijk, maar geef de moed vooral niet op!
. Ik ben vanaf het prille begin duidelijk geweest: ik wil een kind dus als je daar niet in mee kunt, dan houdt het op. Hij was ook heel duidelijk: ik wil geen biologische kinderen meer want genetisch foutje die ik niet door wil geven, maar nog een kindje opvoeden zie ik wel zitten.
Over een maand komt ons donorkindje
. Ik was in 1 inseminatiepoging zwanger, ondanks slagingskans van 11-15% per poging. Ik denk trouwens dat het wat hem betreft hierbij blijft want hij heeft ook 2 hele leuke pubermeiden. De relatiefase duurt gewoon veel korter na 30. Dus geen zorgen, de deur is nog niet dicht.
En misschien overweeg je (net als ik ooit) bewust single moeder te worden. Dat besloot ik rond jouw leeftijd. Geen vent? Geen nood. En dat was een ENORME boost voor mijn zelfvertrouwen trouwens, weten dat je het alleen best kunt, zelfs al is dat heel moeilijk. Gek genoeg heeft dat er ook voor gezorgd dat ik in relaties één en ander achter me kon laten, waardoor ik nu juist zo'n fijne relatie heb.
Mijn schoonzus (31 jaar) heeft vorig jaar haar relatie beëindigd en heeft inmiddels een nieuwe relatie. Ze wonen al samen en denken aan kinderen.
Een vriendin (32 jaar) raakte ongepland zwanger terwijl ze nog aan het daten was. Inmiddels is ze 5 maanden zwanger en wonen ze samen.
Iemand die ik leerde kennen van een zwangerschapsgroepje (38 jaar) vertelde dat ze tot nu toe niet de ware is tegengekomen. Ze had wel een sterke kinderwens en koos ervoor om een BAM (bewust alleenstaande moeder) te worden. Via een anonieme donor was ze zwanger geraakt en heeft nu een kindje even oud als M (1,5 jaar).
Sindsdien hebben we veel gesprekken hierover gehad en nu zijn de rollen omgedraaid. Ik heb nog steeds een (2e) kinderwens, maar eigenlijk niet meer direct.
Een kind krijgen is een enorm grote verantwoordelijkheid en brengt zoveel moois, maar ook zoveel zorgen met zich mee. Je wilt dat je kind goed ontwikkelt, een goede opvoeding krijgt, voldoende aandacht krijgt, blij is (met jou als ouder), dat hem/ haar niets overkomt etc etc.
Vooral in een land als Nederland waar onlangs een pedofielenpartij is opgericht, meeste verspreiding van kinderporno plaatsvindt, waar de maatschappij zo hard is, er zoveel 'gestoorden' vrij loslopen vind ik het echt lastig om een kind op te moeten voeden.
Daarnaast wil ik zo graag een 'goede' ouder zijn voor mijn kind(eren) en ik weet niet of ik me een 'goede' ouder ga voelen met 2 kinderen, die allebei aandacht nodig gaan hebben. Uiteraard doe je je best en zelfs meer dan dat, maar toch heb ik af en toe angst dat ik het niet goed doe/ faal.
Ik sta zeker open voor een 2e kindje en mijn man nu gelukkig ook, maar we gaan niets overhaasten en willen nog even een jaar aankijken hoe alles gaat lopen. Ik ben nu bijna 30 en mijn man is 36, dus op zich hebben we nog even de tijd.
De pedofielenpartij is een heroprichting van een partij die in 2006 en 2010 al pogingen heeft gedaan en beide keren niet genoeg steun kon vinden, ik verwacht niet dat dat nu anders zal zijn.quote:
Vooral in een land als Nederland waar onlangs een pedofielenpartij is opgericht
Meeste verspreiding van kinderporno komt vooral door het goede internet hier in nederland (waar men van over de hele wereld bij kan), niet doordat er in nederland meer pedo's wonen.
Ik rammel steeds meer. Ook nog steeds een enorme strijd tussen rationeel en emotioneel. Rationeel geniet ik van de vrijheid die we steeds meer krijgen met onze twee monsters (de laatste middagen heb ik thuis kunnen werken terwijl ze samen speelden!
), de nachten die we meestal doorslapen etc. etc. Ook weet ik dat de laatste tijd best een tol was op onze relatie (internationaal verhuizen terwijl zwanger, baby's die niet slapen, nieuwe banen, etc). Maar, emotioneel. Pff, nog een keer zwanger zijn, nog een klein kindje op zien groeien, de oudste die dat bewust mee maakt, wat verlang ik daar naar.
De duutser ziet vooral het rationele. Ik vind het maar moeilijk hoor...
Dat lijkt mij ook zo leukquote:
schop!
Ik rammel steeds meer. Ook nog steeds een enorme strijd tussen rationeel en emotioneel. Rationeel geniet ik van de vrijheid die we steeds meer krijgen met onze twee monsters (de laatste middagen heb ik thuis kunnen werken terwijl ze samen speelden!
Maar, emotioneel. Pff, nog een keer zwanger zijn, nog een klein kindje op zien groeien, de oudste die dat bewust mee maakt, wat verlang ik daar naar.
De duutser ziet vooral het rationele. Ik vind het maar moeilijk hoor...
. De oudste speelt soms zo lief met ons overbuurmeisje van 2, je ziet dat hij dan echt die rol van beschermende grote broer aanneemt. Als ik dan denk aan onze jongens van 8 en 5 met een klein baby'tje, dan gaat het ook wel even rammelen hoor! Ze zouden het zelf ook echt leuk vinden, een broertje of zusje. Maar dat rationele heeft zeker de overhand. Als een eventuele 3e geboren zou worden ben ik minstens 37, vriend 43. Echt oud is het niet, maar mijn eigen ouders waren bijna precies even oud toen ik als nakomertje geboren werd en ik ben op relatief jonge leeftijd mijn ouders verloren. Dikke pech, I know, maar het speelt toch mee in mijn gedachten. Nog los van de wissel op onze relatie en terug naar gebroken nachten, etc. Meer risico op afwijkingen ook. En vriendlief wil ook echt niet. Minor detail
. Misschien rammelt het ook wel omdat het nu zo duidelijk een overgang is naar een andere levensfase. Kinderen op school, volgend jaar zelfs geen kleuter meer. Zo van: dit is nu 'de rest van mijn leven' of 'later als ik groot ben'. Op weg naar een vrouw van 'middelbare leeftijd'. Daar moet ik nog even vrede mee vinden ofzo
.mijn oudste zegt tegenwoordig 'ooooh', bij elke baby die hij ziet. Of, in goed Vlaams 'Oooh, zo zoet...'. Natuurlijk vooral omdat hij doorheeft dat wij dat zo schattig vinden, maar toch. Of, 'mama, ik wil zo graag een zusje...'. Vaak vlak nadat hij gezegd heeft 'Ik wou dat ik geen broertje had, dat ik alleen kind was.'.quote:
[..]
Dat lijkt mij ook zo leuk
Maar dat rationele heeft zeker de overhand. Als een eventuele 3e geboren zou worden ben ik minstens 37, vriend 43. Echt oud is het niet, maar mijn eigen ouders waren bijna precies even oud toen ik als nakomertje geboren werd en ik ben op relatief jonge leeftijd mijn ouders verloren. Dikke pech, I know, maar het speelt toch mee in mijn gedachten. Nog los van de wissel op onze relatie en terug naar gebroken nachten, etc. Meer risico op afwijkingen ook. En vriendlief wil ook echt niet. Minor detail
Misschien rammelt het ook wel omdat het nu zo duidelijk een overgang is naar een andere levensfase. Kinderen op school, volgend jaar zelfs geen kleuter meer. Zo van: dit is nu 'de rest van mijn leven' of 'later als ik groot ben'. Op weg naar een vrouw van 'middelbare leeftijd'. Daar moet ik nog even vrede mee vinden ofzo
Ik vind een balans vinden tussen de rationeel en emotioneel echt heel moeilijk.
Verder, vrouw van middelbare leeftijd, dat valt toch wel mee? Ik voel me nog steeds een meisje...
Die Vlaamse tongval maakt het wel extra schattigquote:
[..]
mijn oudste zegt tegenwoordig 'ooooh', bij elke baby die hij ziet. Of, in goed Vlaams 'Oooh, zo zoet...'. Natuurlijk vooral omdat hij doorheeft dat wij dat zo schattig vinden, maar toch. Of, 'mama, ik wil zo graag een zusje...'. Vaak vlak nadat hij gezegd heeft 'Ik wou dat ik geen broertje had, dat ik alleen kind was.'.
Ik vind een balans vinden tussen de rationeel en emotioneel echt heel moeilijk.
Verder, vrouw van middelbare leeftijd, dat valt toch wel mee? Ik voel me nog steeds een meisje...
. Nou ja, qua leeftijd nog niet, meer qua levensfase. Ik kan dat meisje in mijn hoofd nog niet zo goed matchen met moeder van een (bijna) tiener. Als je nou nog zwanger bent of een baby hebt, voelt dat denk ik toch anders.
Toen ik zelf 10 was, werd mijn moeder bijna 50. Mijn oudste zus wordt dit jaar 50. Het voelt ineens zo oud.
Ik rammel nog steeds, en ik voel me soms ook alsof ik "de boot gemist heb". Een groot deel van m'n vrienden hebben een koophuis, of zijn getrouwd, of hebben een kind, of een combinatie van bovenstaande. En ik wil dat ook allemaal
nouja behalve getrouwd dan, dat hoeft niet per se.Uiteindelijk krijg ik dat vast ook, hou ik mezelf maar voor. Maar dit is natuurlijk ook niet echt een tijd om nieuwe mensen te ontmoeten
. Hopelijk kan binnenkort weer wat meer, liefst m'n teamsport, dat ik toch weer real-life wat nieuwe mensen tegenkom.Komt denk ik ook een beetje omdat m'n verjaardag er aan komt. Ik had altijd gedacht het nu allemaal wel voor elkaar te hebben, en het voelt bijna als een persoonlijk falen dat ik dat niet heb
Juist omdat je zo graag een kind wil, vind ik het zo knap dat jullie de relatie niet voortgezet hebben.
Ik neem aan dat je uit '89 komt, gezien je username? Je hebt de boot echt niet gemist. Gewoon niet.
Je bent nog steeds bezig met jouw pad richting een kind, en daar zitten een paar onverwachte wendingen in. Er is nog tijd genoeg. En kijk eens wat je wél alvast hebt? Je hebt een solide basis gelegd voor jouw carričre door te promoveren.
Maar het is wel een akelig gevoel vlindertje!
dank jullie wel. Jullie hebben natuurlijk ook wel gelijk, ik moet alleen nog even voor elkaar zien te krijgen dat dat ook echt zo gaat voelen. Maar dit af en toe teruglezen helpt misschien wel.Ik kom inderdaad uit '89 dus ik heb inderdaad best nog wel tijd, puur biologisch gezien. Ik moet alleen m'n plaatje bijstellen - ik heb altijd vroeg moeder willen worden (als in tussen 25-30 twee kinderen) en daarom voelt dit nu als zo laat, alsof ik te laat ben. Ik vind het ook echt wel fijn om te lezen dat hier ook veel mensen na 30 pas moeder zijn geworden, die ook allemaal als hartstikke leuke moeders klinken. Misschien dat ik ook een beetje bang ben dat ik anders "oud" ben en niet meer aansluiting met m'n kind heb of geen leuke moeder meer kan zijn, of zo. Terwijl ik hier en bij mensen om me heen ook echt wel zie dat dat onzin is.
En speelt ook wel mee dat door mijn adenomyose gewoon niet duidelijk is hoe moeilijk mijn pad om kinderen te krijgen gaat worden. Daar kunnen ze ook niks over voorspellen. Kan zijn dat het totaal geen problemen geeft, kan zijn dat ik een verhoogde kans op miskramen heb, kan voor vruchtbaarheidsproblemen zorgen, maar ze kunnen niks zeggen over mijn kans op elk daarvan. Dat vind ik dus ook best wel spannend.
Maargoed, het leven is nou eenmaal niet te controleren. Verliefd worden niet, verliefd blijven niet, zwanger worden niet, bevallingen niet, niks niet. Kan ik maar beter nu mee leren dealen (want ik hou ook wel graag alle touwtjes in handen). Maar inderdaad, het blijft een akelig gevoel. Hier spuien helpt wel
Oh, en nog gefeliciteerd Lemijn!
wat fijn dat het na zo lang proberen toch nog is gelukt![ Bericht 4% gewijzigd door vlindertje89 op 20-11-2020 01:11:32 ]
Ik kan me voorstellen dat dit lastig is Vlindertje!quote:
(...)
Ik kom inderdaad uit '89 dus ik heb inderdaad best nog wel tijd, puur biologisch gezien. Ik moet alleen m'n plaatje bijstellen - ik heb altijd vroeg moeder willen worden (als in tussen 25-30 twee kinderen) en daarom voelt dit nu als zo laat, alsof ik te laat ben. Ik vind het ook echt wel fijn om te lezen dat hier ook veel mensen na 30 pas moeder zijn geworden, die ook allemaal als hartstikke leuke moeders klinken. Misschien dat ik ook een beetje bang ben dat ik anders "oud" ben en niet meer aansluiting met m'n kind heb of geen leuke moeder meer kan zijn, of zo. Terwijl ik hier en bij mensen om me heen ook echt wel zie dat dat onzin is.
En speelt ook wel mee dat door mijn adenomyose gewoon niet duidelijk is hoe moeilijk mijn pad om kinderen te krijgen gaat worden. Daar kunnen ze ook niks over voorspellen. Kan zijn dat het totaal geen problemen geeft, kan zijn dat ik een verhoogde kans op miskramen heb, kan voor vruchtbaarheidsproblemen zorgen, maar ze kunnen niks zeggen over mijn kans op elk daarvan. Dat vind ik dus ook best wel spannend.
(...)
Wat betreft aansluiting als oudere ouders, ik denk niet dat je je zorgen hoeft te maken. Mijn vader was 36 toen ik geboren was, niks van gemerkt. Kinderen hebben überhaupt weinig idee of iemand 20 of 40 jaar is.
Adenomyose maakt het wel onzeker ja. Is er een erfelijke component en kan je je spiegelen aan moeder, zus of andere vrouwelijke familieleden?
Fijn om die ervaring te horen. Mijn vader was 40 toen ik geboren werd, mijn moeder 29, en ik heb bij haar altijd veel meer "aansluiting" gehad dan bij mijn vader. Maar dat kan natuurlijk net zo goed met karakter te maken hebben ipv leeftijd..quote:
[..]
Ik kan me voorstellen dat dit lastig is Vlindertje!
Wat betreft aansluiting als oudere ouders, ik denk niet dat je je zorgen hoeft te maken. Mijn vader was 36 toen ik geboren was, niks van gemerkt. Kinderen hebben überhaupt weinig idee of iemand 20 of 40 jaar is.
Adenomyose maakt het wel onzeker ja. Is er een erfelijke component en kan je je spiegelen aan moeder, zus of andere vrouwelijke familieleden?
Niet echt. Mn moeder heeft wel altijd heftige menstruaties gehad, en voor de overgang ook wel wat onderzoeken gehad, maar daar is toen alleen een vleesboom gevonden en weggehaald en niks gezegd over adenomyose oid. Een zus heb ik niet en aan moeders kant ook geen tantes. Hoe het bij oma was aan die kant weet ik niet. Mn moeder heeft wel twee kinderen kunnen krijgen met voor zover ik weet niet echt problemen (niet >1 jaar geduurd bij beide, volgens mij geen of één miskraam). Dus ik probeer me daar maar aan vast te houden als voorbeeld.
Zelf kom ik uit een christelijke omgeving wat resulteerde in op mijn 25ste de zogenaamde eeuwige vrijgezel zijn, vergeleken met vriendinnen die al jaren getrouwd waren. Terwijl vanaf de middelbare school ik al het allerliefst huisje, boompje, beestje maar toch vooral baby'tje wilde. Iedereen ging er soort van blind vanuit dat ik supersnel moeder zou worden want dat was alles wat ik van het leven wilde, en vervolgens ging ik als single naar hun bruiloften. Daar heb ik het echt heel moeilijk mee gehad, wat als alle leuke mannen die ook nog iets met het geloof hadden 'op waren' etc.
Uiteindelijk heb ik mijn man via een (christelijke) datingsite leren kennen, ben ik vanaf het begin heel erg duidelijk geweest over mijn kinderwens en ben ik nu, bijna vier jaar na onze eerste date, net twee weken spiraalloos.
Mijn man is een oepsje en daarmee een nakomer, zijn moeder was in de 40 toen ze hem kreeg en hij was juist heel close met haar. Mede omdat hij zo lang als soort van enig kind thuis heeft gewoond natuurlijk, maar ik denk dat jouw persoonlijkheid veel meer zegt over de aansluiting met een kind dan je leeftijd.
Je hebt hier inderdaad geen controle over, maar tegelijkertijd heb je nu tijd en ruimte voor persoonlijke ontwikkeling gehad waarmee je straks een hele sterke basis hebt om een fijne moeder te kunnen zijn. Dat is ook zoveel waard!
Ohja, en over voorbeelden; vanuit mijn kerk weet ik een stel wat binnen een jaar na de eerste date verloofd was, binnen anderhalf jaar na die eerste date getrouwd en daarna vrijwel direct zwanger. Als je dan die bruiloft overslaat kan het helemaal snel gaan.
Ik merk zelf iig wel dat hoe ouder je wordt, hoe beter je weet wat je wil en verwacht en des te sneller kan een relatie serieus worden. Wat mij persoonlijk daarnaast hielp was nadenken over hoe ik het anders in mijn eentje aan zou willen pakken, en een soort van deadline stellen voor op welke leeftijd ik daar actief mee bezig zou willen gaan. Dat gaf me nog een beetje houvast ten opzichte van die ontzettend aanwezige kinderwens.En tot die tijd lekker hier blijven spuien.
Ik herken me inderdaad enorm in wat je schrijft!quote:
@:vlindertje89 Ik herken je gevoel zo goed en denk daarmee ook een beetje te weten hoe je gevoel en ratio tegenover elkaar kunnen staan. Rationeel kan je prima beredeneren dat je nog genoeg tijd hebt, maar dat stemmetje in je hoofd wat zegt 'wat als ik te laat ben' is zo hardnekkig. Als je maar zeker wist dat het goed kwam was er nu niks aan de hand geweest denk ik, ook al zou het dan nog 3 jaar duren.
Zelf kom ik uit een christelijke omgeving wat resulteerde in op mijn 25ste de zogenaamde eeuwige vrijgezel zijn, vergeleken met vriendinnen die al jaren getrouwd waren. Terwijl vanaf de middelbare school ik al het allerliefst huisje, boompje, beestje maar toch vooral baby'tje wilde. Iedereen ging er soort van blind vanuit dat ik supersnel moeder zou worden want dat was alles wat ik van het leven wilde, en vervolgens ging ik als single naar hun bruiloften. Daar heb ik het echt heel moeilijk mee gehad, wat als alle leuke mannen die ook nog iets met het geloof hadden 'op waren' etc.
Uiteindelijk heb ik mijn man via een (christelijke) datingsite leren kennen, ben ik vanaf het begin heel erg duidelijk geweest over mijn kinderwens en ben ik nu, bijna vier jaar na onze eerste date, net twee weken spiraalloos.
Mijn man is een oepsje en daarmee een nakomer, zijn moeder was in de 40 toen ze hem kreeg en hij was juist heel close met haar. Mede omdat hij zo lang als soort van enig kind thuis heeft gewoond natuurlijk, maar ik denk dat jouw persoonlijkheid veel meer zegt over de aansluiting met een kind dan je leeftijd.
Je hebt hier inderdaad geen controle over, maar tegelijkertijd heb je nu tijd en ruimte voor persoonlijke ontwikkeling gehad waarmee je straks een hele sterke basis hebt om een fijne moeder te kunnen zijn. Dat is ook zoveel waard!
Ohja, en over voorbeelden; vanuit mijn kerk weet ik een stel wat binnen een jaar na de eerste date verloofd was, binnen anderhalf jaar na die eerste date getrouwd en daarna vrijwel direct zwanger. Als je dan die bruiloft overslaat kan het helemaal snel gaan.
En tot die tijd lekker hier blijven spuien.
Het is inderdaad precies zo, als ik nu de garantie zou krijgen dat ik op m'n 34e moeder wordt dan vind ik het jammer dat t nog drie jaar duurt, maar ben ik daar verder helemaal ok mee en gebruik ik de tijd tot dan om andere dingen te doen die moeilijker zijn met kind, of zo. Het is inderdaad die onzekerheid!
En iedereen van m'n vrienden dacht inderdaad altijd dat ik de eerste met kinderen zou zijn, want ik was echt een moedertype, altijd oppassen, bijbaan in de kinderopvang etc.
En die persoonlijke ontwikkeling ga ik inderdaad maar het beste van proberen te maken. Ik heb al heel lang een angststoornis, waar een baby opzich niet direct iets van mee zal krijgen, maar zonder kan ik een kind toch wel wat meer bieden aan ervaringen etc dan met. Nou ben ik al heel lang bezig daar vanaf te komen, maar misschien moet ik dit maar zien als een soort "het moest zo zijn", waarin ik nu de kans moet grijpen om echt 100% er vanaf te komen voor ik een kind krijg.
En die deadline voor mezelf om het dan maar alleen te doen is ook een goede. Daar heb ik inderdaad ook wel eens over nagedacht. Ik heb dan 33 steeds in m'n hoofd, want met alles dan praktisch regelen/uitzoeken/wachtlijsten ben je zo een jaar verder voor m'n gevoel, maar tegelijkertijd is dat al over twee jaar en geef ik mezelf dan niet té weinig tijd om iemand tegen te komen? Nou ja, in elk geval wil ik bij 33 eea serieus gaan uitzoeken, en of ik daar dan direct naar handel of toch even wacht kan ik dan nog beslissen.
Terugkijkend ben ik dus oprecht blij dat ik niet eerder moeder ben geworden, omdat ik een kind nu veel meer te bieden heb voor mijn gevoel. Maar 5 jaar geleden was gewoon alles stom en onzeker en dacht ik pas iemand te vinden als het al te laat was.quote:
[..]
Ik herken me inderdaad enorm in wat je schrijft!
Het is inderdaad precies zo, als ik nu de garantie zou krijgen dat ik op m'n 34e moeder wordt dan vind ik het jammer dat t nog drie jaar duurt, maar ben ik daar verder helemaal ok mee en gebruik ik de tijd tot dan om andere dingen te doen die moeilijker zijn met kind, of zo. Het is inderdaad die onzekerheid!
En iedereen van m'n vrienden dacht inderdaad altijd dat ik de eerste met kinderen zou zijn, want ik was echt een moedertype, altijd oppassen, bijbaan in de kinderopvang etc.
En die persoonlijke ontwikkeling ga ik inderdaad maar het beste van proberen te maken. Ik heb al heel lang een angststoornis, waar een baby opzich niet direct iets van mee zal krijgen, maar zonder kan ik een kind toch wel wat meer bieden aan ervaringen etc dan met. Nou ben ik al heel lang bezig daar vanaf te komen, maar misschien moet ik dit maar zien als een soort "het moest zo zijn", waarin ik nu de kans moet grijpen om echt 100% er vanaf te komen voor ik een kind krijg.
En die deadline voor mezelf om het dan maar alleen te doen is ook een goede. Daar heb ik inderdaad ook wel eens over nagedacht. Ik heb dan 33 steeds in m'n hoofd, want met alles dan praktisch regelen/uitzoeken/wachtlijsten ben je zo een jaar verder voor m'n gevoel, maar tegelijkertijd is dat al over twee jaar en geef ik mezelf dan niet té weinig tijd om iemand tegen te komen? Nou ja, in elk geval wil ik bij 33 eea serieus gaan uitzoeken, en of ik daar dan direct naar handel of toch even wacht kan ik dan nog beslissen.
Lijkt me inderdaad een mooie kans om de angststoornis verder aan te pakken, en misschien een fijn concreet doel wat ook weer een beetje houvast creëert.
Ja precies, het beginnen met uitzoeken wil niet zeggen dat je er meteen actief iets mee gaat doen. Plus in 2 jaar kan je prima iemand ontmoeten en op het punt zijn dat je denkt, ik hoef dit nu niet uit te zoeken. Zonder dat je dan direct op het punt bent 'ik ga nu proberen zwanger te worden van deze persoon'.
En herkenbaar hoor, ik deed ook heel veel oppassen, heb een studie in die richting gedaan, etc. Ik hoop heel erg dat jij over een paar jaar terug kan kijken en denken 'zie je wel, het is allemaal goed gekomen'. En voor mijzelf hoop ik dat ook, want dat die spiraal eruit is zegt nog helemaal niks over of er daadwerkelijk een baby komt natuurlijk.
Ik hoop het ook, voor mezelf en voor jou ook! Spannende tijd zo voor je inderdaad, hopelijk snel raak en een plakker!quote:
[..]
En herkenbaar hoor, ik deed ook heel veel oppassen, heb een studie in die richting gedaan, etc. Ik hoop heel erg dat jij over een paar jaar terug kan kijken en denken 'zie je wel, het is allemaal goed gekomen'. En voor mijzelf hoop ik dat ook, want dat die spiraal eruit is zegt nog helemaal niks over of er daadwerkelijk een baby komt natuurlijk.
P.s. voor degene die ook in die situatie zitten: is een maand ook niet ineens verschrikkelijk lang? Eerst ong twee weken voordat je de eisprong hebt, dan weer twee weken voordat je wel of niet ongesteld moet worden.
Ah, maar dus ook al wel actief bezig danquote:
Zeker wel! Ik ben sinds 3 maanden gestopt met de pil. Helaas elke maand nog ongesteld geworden, maar voorlopig wacht ik nog rustig af. Al vliegen soms de rampscenario's mij aan (maar dat is natuurlijk veel te vroeg na 3 maand!)
P.s. voor degene die ook in die situatie zitten: is een maand ook niet ineens verschrikkelijk lang? Eerst ong twee weken voordat je de eisprong hebt, dan weer twee weken voordat je wel of niet ongesteld moet worden.
? Leuk hoor, en spannend! Wij waren gisteren op kraamvisite en als je dan je lief ziet met zo'n minifrummel... ik trilde nog net niet door het gerammel van mijn eierstokken van de bank af Ik ben in één rechte lijn doorgeschoven naar het wachten op het tweede streepje topic. Maar dat doet niks af aan mijn gerammel vooralsnog.quote:
Ik vind het wisselend. Nadat mijn spiraal eruit was heb ik een volledige cyclus overgeslagen, dus werd pas na 2 maanden ongesteld. Dat vond ik verschrikkelijk lang.quote:
Zeker wel! Ik ben sinds 3 maanden gestopt met de pil. Helaas elke maand nog ongesteld geworden, maar voorlopig wacht ik nog rustig af. Al vliegen soms de rampscenario's mij aan (maar dat is natuurlijk veel te vroeg na 3 maand!)
P.s. voor degene die ook in die situatie zitten: is een maand ook niet ineens verschrikkelijk lang? Eerst ong twee weken voordat je de eisprong hebt, dan weer twee weken voordat je wel of niet ongesteld moet worden.
De cyclus daarna vond ik alles mega interessant, ovulatietest gedaan en temperatuur een beetje bijgehouden want het was zo interessant. Die 'vloog' dus voorbij. Nu heb ik een hele onduidelijke cyclus, en die trek ik slechter. De eerste week van de nieuwe cyclus ben ik altijd nog ongesteld, dus die telt gevoelsmatig niet mee in de wachttijd. Maar ovulatietest was nu onduidelijk en temperatuur doet ook alleen maar onlogische dingen. Daardoor vind ik nu het wachten op de ongesteldheidsdatum vet lang duren, en vrees ik weer een cyclus over te slaan waardoor ik dan helemaal geen idee meer heb waar ik aan toe ben. 
Ahhh ja erg he. Om mij heen zijn zoveel mensen zwanger en met baby's. Echt, mijn arme eierstokken.quote:Op maandag 22 februari 2021 14:42 schreef Debsterr het volgende:
[..]
Ah, maar dus ook al wel actief bezig dan
Zeker welquote:
En voorlopig zit ik hier ook nog wel.
Rammel jij voor de eerste of tweede of..? Ik herinner me je naam wel ergens van maar weet niet meer precies het verhaal..
Oh en dat van die rampscenario's vind ik ook best herkenbaar. Spiraal is er sinds begin november uit, dus dat is nu bijna 4 maanden. Dat is niet lang, maar het voelt wel lang. Vooral omdat ik sindsdien nog maar 1 gevoelsmatig effectieve cyclus heb gehad.quote:
Zeker wel! Ik ben sinds 3 maanden gestopt met de pil. Helaas elke maand nog ongesteld geworden, maar voorlopig wacht ik nog rustig af. Al vliegen soms de rampscenario's mij aan (maar dat is natuurlijk veel te vroeg na 3 maand!)
P.s. voor degene die ook in die situatie zitten: is een maand ook niet ineens verschrikkelijk lang? Eerst ong twee weken voordat je de eisprong hebt, dan weer twee weken voordat je wel of niet ongesteld moet worden.
Ik hoor misschien formeel ook al in dat topic thuis, maar ik durf nog nietquote:
[..]
Ik ben in één rechte lijn doorgeschoven naar het wachten op het tweede streepje topic. Maar dat doet niks af aan mijn gerammel vooralsnog.
[..]
Ik vind het wisselend. Nadat mijn spiraal eruit was heb ik een volledige cyclus overgeslagen, dus werd pas na 2 maanden ongesteld. Dat vond ik verschrikkelijk lang.
.Vervelend he, die onzekerheid, het "hoort" allemaal leuk en ontspannen te zijn maar nope! Meteen stress en gedoe.
Dat ook nog eens ja, echt iedereen en zijn tante is zwanger joh, super opvallend. zal aan de leeftijd liggen.quote:
[..]
Ahhh ja erg he. Om mij heen zijn zoveel mensen zwanger en met baby's. Echt, mijn arme eierstokken.
Ik rammel opnieuw voor de 1e. Met mijn ex wel actief geweest, maar toen hield die relatie op. Nu 2,5 jaar ongeveer samen met met mijn lief en besloten dat we toch wel graag een babytje willen.quote:
[..]
Zeker wel
En voorlopig zit ik hier ook nog wel.
Rammel jij voor de eerste of tweede of..? Ik herinner me je naam wel ergens van maar weet niet meer precies het verhaal..
Ik vond naar dat topic gaan heel leuk. Momenteel vind ik er zijn minder leuk, maar dat komt omdat mijn lijf stom doet.quote:
[..]
Ik hoor misschien formeel ook al in dat topic thuis, maar ik durf nog niet
Vervelend he, die onzekerheid, het "hoort" allemaal leuk en ontspannen te zijn maar nope! Meteen stress en gedoe.
[..]
Dat ook nog eens ja, echt iedereen en zijn tante is zwanger joh, super opvallend. zal aan de leeftijd liggen.
Maar al anticonceptie-loos ja? Dat is wel fijn, ben je wellicht minder tijd kwijt aan je cyclus op orde krijgen enzo.
Ja voor man is het allemaal relatief ontspannen, voor mij minder. Vooral door deze rare cyclus hoor, toen het vorige maand goed liep was ik ook heel relaxed en vond het helemaal niet erg dat het niet raak was want "yay mijn lijf doet het". Zodra ik twijfel of mijn lijf het doet schiet de stress erin en is het idd helemaal niet leuk.
Het is zeker wel de leeftijd idd, plus als je zelf ergens mee bezig bent valt datgene je ook meteen meer op. Heb ik ook met huizen en verbouwingen enzo, haha.
Al sinds september, en ondertussen is de cyclus ook wel weer op orde (was natuurlijk nu geen jaren aan de pil geweest zoals de vorige keer). En de condooms zijn ook opgeborgen, dus, ehm, tsjaa, eigenlijk zit ik hier verkeerdquote:
[..]
Ik vond naar dat topic gaan heel leuk. Momenteel vind ik er zijn minder leuk, maar dat komt omdat mijn lijf stom doet.
Maar al anticonceptie-loos ja? Dat is wel fijn, ben je wellicht minder tijd kwijt aan je cyclus op orde krijgen enzo.
Ja voor man is het allemaal relatief ontspannen, voor mij minder. Vooral door deze rare cyclus hoor, toen het vorige maand goed liep was ik ook heel relaxed en vond het helemaal niet erg dat het niet raak was want "yay mijn lijf doet het". Zodra ik twijfel of mijn lijf het doet schiet de stress erin en is het idd helemaal niet leuk.
Het is zeker wel de leeftijd idd, plus als je zelf ergens mee bezig bent valt datgene je ook meteen meer op. Heb ik ook met huizen en verbouwingen enzo, haha.
.Ik vind mezelf wel al een beetje oud
en dat maakt het ook wel moeilijk, mijn lief is iets jonger en uit zijn vriendengroep raken nu alle dames in verwachting. Die zijn meestal een jaar of 3/4 jonger en ik ben echt heel bang dat het ons niet gaat lukken 
.Blijven ademhalen in ieder geval en vooral lekker testjes enzo doen als je dat meer rust geeft
.Haha, kom daar eens heen dan.quote:
[..]
Al sinds september, en ondertussen is de cyclus ook wel weer op orde (was natuurlijk nu geen jaren aan de pil geweest zoals de vorige keer). En de condooms zijn ook opgeborgen, dus, ehm, tsjaa, eigenlijk zit ik hier verkeerd
Ik vind mezelf wel al een beetje oud
Blijven ademhalen in ieder geval en vooral lekker testjes enzo doen als je dat meer rust geeft
Hmm ja, dat snap ik wel. Terwijl ik genoeg mensen weet die met 36 en ouder volledig probleemloos zwanger werden (inclusief schoonmoeder met 40 jaar). Dus het valt allemaal reuze mee. Maar die feiten doen niks af aan je gevoel helaas.
Hoezo heb je het idee dat je bij maar een effectieve cyclus heb gehad? Meet jij dat?quote:
[..]
Oh en dat van die rampscenario's vind ik ook best herkenbaar. Spiraal is er sinds begin november uit, dus dat is nu bijna 4 maanden. Dat is niet lang, maar het voelt wel lang. Vooral omdat ik sindsdien nog maar 1 gevoelsmatig effectieve cyclus heb gehad.
Haha. Heel herkenbaar. Überhaupt baby's, zelf zonder je lief.quote:
[..]
Ah, maar dus ook al wel actief bezig dan
Yup, al die kleine frummels doen me smeltenquote:
[..]
Hoezo heb je het idee dat je bij maar een effectieve cyclus heb gehad? Meet jij dat?
[..]
Haha. Heel herkenbaar. Überhaupt baby's, zelf zonder je lief.
.Nouja, ik ben 2x ongesteld geweest sinds de spiraal eruit is. En de eerste x na de spiraal voelde als een soort spek en bonen ronde, omdat je dan gewoon nog geen idee hebt wat je lijf aan het doen is. Dus gevoelsmatig telt die niet mee, die daarna wel en in deze zijn ovulatietesten en temperatuur zo onduidelijk dat hij ook niet heel effectief voelt. Over een week weet ik dat zekerder.quote:
[..]
Hoezo heb je het idee dat je bij maar een effectieve cyclus heb gehad? Meet jij dat?
Ja, ik twijfelde maar zolang het spiraaltje er nog inzit, valt er weinig te wachten op 'n tweede streepje natuurlijk hahaquote:
Misschien is 'wachten op het tweede streepje' een topic waar je meer gelijkgezinden vindt! Wat leuk dat jullie dit samen gaan doen. Spannende tijd
Wat een crime om over te stappen van huisarts, na meermaals verzoeken van mij en de nieuwe huisarts werd het dossier maar niet doorgestuurdquote:
Ik kom hier ook eens voorzichtig om het hoekje kijken... Partner rammelt harder dan ik cq heeft 'n grotere kinderwens maar ik zie het ook zeker wel zitten. Heb hier nog geen huisarts dus dat eens regelen eerdaags en dan een afspraak maken om koperspiraal te laten verwijderen en dan is de eerste stap gezet.
zolang dossier er nog niet was, kon ik geen afspraak maken maar het is nu geregeld sinds vandaag en meteen een afspraak gemaakt, dinsdag m'n spiraaltje eruit 
Succes ermee!quote:
[..]
Wat een crime om over te stappen van huisarts, na meermaals verzoeken van mij en de nieuwe huisarts werd het dossier maar niet doorgestuurd
Ik denk dat het rammelen nooit zal stoppen bij mijquote:
Zo, dit topic is al lang dood... Nog meer mensen die (lichtelijk) rammelen?
Maar er komt geen derde, nu niet in ieder geval.
Haha, ja dat kan ook nog. Er is niet echt een topic voor twijfelkonten geloof ik. Ik twijfel niet zozeer of er ooit een derde komt, maar de vraag is meer; wanneer? Zo lastig!quote:
[..]
Ik denk dat het rammelen nooit zal stoppen bij mij
Maar er komt geen derde, nu niet in ieder geval.
Stopt dat ooit dan?quote:
Zo, dit topic is al lang dood... Nog meer mensen die (lichtelijk) rammelen?
wil niet dus ik ben bang dat het bij rammelen blijft helaassssch. Maar goed, wie weet hoe die er in staat over een jaar ofzo dus het kan wel stoppen, denk ik. Ik kijk daar ook ENORM naar uit. Daarom is mijn neiging om NU METEEN maar voor de derde te gaan heel groot, zodat we dat 'gedoe' allemaal zo snel mogelijk achter de rug hebben.quote:
Hier hetzelfde als SQ. Echt núl gerammel, alleen maar vreugde dat mijnes al zo relatief groot zijn. Ik vind baby’s echt heel leuk, maar alleen nog van een ander. Keiblij dat mijnes lopen, praten, doorslapen en naar de wc gaan
Onze jongste is zoooo leuk dat we beide ontzettend rammelen, maar we moeten wel realistisch blijven natuurlijk.
Manlief wil het liefst een groot gezin (hij heeft zelf 3 jongere broers) maar ik zie dat niet zitten.
Vooral omdat het herstel na de keizersnede toch wel tegenvalt, en het idee om nooit meer te hoeven bevallen vind ik heerlijk.
Maar.. zeg nooit nooit
Ja onze eerste was zo'n droombaby. Doorslapen met 6 weken en daarna nooit weer 's nachts eruit geweest (behalve bij ziekte). De jongste daarentegen is in november 1 geworden en slaapt pas sinds en paar weken de hele nacht door zonder 's nachts een uur wakker te zijn (niet met huilen, maar wel met veel geluid en half jammeren waardoor ik dus ook niet sliep. Nu moet ze alleen nog een beetje oefenen op uitslapen.quote:
Ah ja, dat snap ik wel. Tegelijkertijd: bij mij zat er bijna vier jaar tussen kind en kind 2. Waren we dus ook “net” uit dat gedoe en begonnen we weer opnieuw. Ik denk dat het feit dat ik bij de komst van nummer twee ook gewoon alweer twee jaar ononderbroken nachten slaap had, mij wel enorm hielp om de babyperikelen die tweede keer te trekken. Dat en alle ervaring van de eerste uiteraard
Ik denk niet dat er een perfect moment is, maar ik weet wel bijna zeker dat het over 3 jaar heel veel waarde hecht aan alle tijd die ik dan weer voor mezelf heb. Nouja, lastigste keuze ooit iig.
. Ik rammel ook helemaal niet, maar heb dat nooit gedaan van andermans kinderen. Die van mezelf zijn toch duizend keer leuker, en als er een derde zou komen kan ik minder goed voor de twee huidige kinderen zorgen. Dus klaar.
Oh dat laatste ga ik mezelf even inprenten alsquote:
Dan noemen we dat gewoon een Ticootje toch?
Ik rammel ook helemaal niet, maar heb dat nooit gedaan van andermans kinderen. Die van mezelf zijn toch duizend keer leuker, en als er een derde zou komen kan ik minder goed voor de twee huidige kinderen zorgen. Dus klaar.
echt echt echt niet meer wil voel ik me zo nu en dan ook een alleenstaande ouder (maar ik snap dat dat niet hetzelfde is ) zeker ook met andermans kinderen. Maar het liefst zou ik nog een keer bevallen (want bevallen ) zonder de spanning van een zwangerschap voldragen (de eerste kwam met 32 weken plotseling, de tweede met 39+1 maar daar heb ik wel hulp voor gehad) Maar toch zit er sinds kort een spiraal in
ik had er voor de eerste wel vier gewild maar ik durf het niet meer aan en we zijn zo gezegend met onze twee geweldige kinderen. Wat soms nog wel een beetje dwars zit dat ook kind twee geen normale kraamtijd werd, op haar geboorte dag was het eerste Corona geval in Nederland en we gingen dus bijna direct de eerste strenge en onzekere lockdown in. Dochterlief boven in de de draagdoek bij papa terwijl hij aan t werk was en ik beneden met de peuter werkte het beste maar betekende wel ontzettend veel minder een op een tijd met onze dochter voor mij. Staat wel tegenover dat papa ontzettend veel meer tijd had en we die eerste maanden volledig met z’n viertjes door hebben gebracht. Als het zo maakbaar zou zijn dat ik de garantie op een voldragen kindje kon krijgen en dat zonder rare dingen met een mooie tijd daarna
maar ja dat is er niet hč 
Maar wat Mariposas zegt herken ik wel. Ik zou zeker niet nog een kind willen, niet nog een keer een zwangerschap (want na 3x is mijn lijf daar wel
klaar mee), maar ik vind het toch ook verdrietig dat dit fase voorbij is. Ik ga nooit meer zwanger zijn, nooit meer een inimini baby hebben, etc. En ik denk dat dat weemoedige gevoel nog wel een poos blijft ook, bij mij dan. Soms voelt dat dan een beetje als rammelen voor nog een baby; maar ik denk dat het in mijn geval meer moeite hebben met het loslaten van de “babyfase” is.
Precies wat jij schrijft. Hij staat toe dat de babyspullen naar zolder gaan en dat geeft mij ergens een beetje hoop. Aan de andere kant zou ik ook op mijn kop gaan staan als hij afdwong het weg te doen. Daar ben ik echt niet aan toe en dat voelt hij ook wel.quote:
Ik wil wel een derde (maar zeker niet nu), alleen
Ik heb vooral last van het feit dat we hierin niet op 1 lijn staan op dit moment en ik niet weet wat de uitkomst gaat zijn. Of er iig nog niet aan toe ben om het te accepteren, want dat maakt het definitief.
Aan de andere kant heb ik twijfel mbt covid. Ik had de tijd met jonge kindjes heel anders voor me gezien (zonder covid dus). Maar wanneer zal covid het leven een stuk minder begrenzen, en als dit onze toekomst is gaan we dan voor die 3de of juist niet.
Het begon halverwege de zwangerschap van de tweede. Gelukkig de 20 weken echo nog samen met vriend mogen beleven. Maar daarna op de bevalling na helemaal niets meer,(Incl zorgen om groei etc) ook grote zus niet meer bij echo's kunnen betrekken. Daarvoor was ze er gewoon bij. Daar kan ik nu nog verdrietig op terug kijken.
Daarom zou ik als er een derde komt dit het liefst willen als covid wat naar de achtergrond is gegaan. Maar ook dat valt niet te voorspellen en ook al zou ik theoretisch misschien nog 10 jaar hebben, ivm leeftijdsverschil wil ik de knoop in de komende 2-3 jaar uiterlijk doorgehakt hebben.
Maar een baby? Nee, het is goed zo.
Dit herken ik ook. Zeker omdat ik met 3 kinderen "maar" 2x zwanger ben geweest en de laatste nogal abrupt eindigde. Dat heeft ook echt wel wat tijd nodig gehad. Maar ik geloof niet dat ik nog rammel. Zeker niet nu een collega van mijn leeftijd al oma isquote:
Wij zijn met de 3 kids ook echt wel overcompleet. Er zijn dagen dat ik het loeizwaar vind, kom vaak zat ogen en handen tekort.
Maar wat Mariposas zegt herken ik wel. Ik zou zeker niet nog een kind willen, niet nog een keer een zwangerschap (want na 3x is mijn lijf daar wel
klaar mee), maar ik vind het toch ook verdrietig dat dit fase voorbij is. Ik ga nooit meer zwanger zijn, nooit meer een inimini baby hebben, etc. En ik denk dat dat weemoedige gevoel nog wel een poos blijft ook, bij mij dan. Soms voelt dat dan een beetje als rammelen voor nog een baby; maar ik denk dat het in mijn geval meer moeite hebben met het loslaten van de “babyfase” is.
En toch, nu ik zie hoe het met Hannah is en gaat en hoe het ook kan zijn, dan zit er hier nog wel een afscheidsperiode aan te komen. Ik vind het heerlijk om alle babyspullen weg te doen, de kleren, de cosleeper, alles. Het heeft allemaal een mooi plekje gekregen en ik hoef het écht niet meer.
Maar er zit wel verdriet over het amper kunnen delen van de zwangerschap, de babytijd zonder alle dingen die ik wilde doen. Nooit meer borstvoeding geven, wat ik ondanks goede reden veel te vroeg gestopt heb en nog elke dag mis. Nooit meer snuffelen aan verse baby.
Gelukkig zie ik in mijn duo ook elke dag redenen om dit nooit niet nog een keer te willen. Het is goed zo.
Tegelijkertijd zou ik het heerlijk vinden om er nog eentje bij te hebben, de ontwikkeling, de gezelligheid, samen spelen vechten
etcNog even rammelen. Overigens staar ik me ook al blind op een derde, terwijl ook hier
dat niet echt in zijn hoofd heeft. Een ding kind tegelijk... (maar BABY'S )Ik had altijd in mijn hoofd dat ik graag twee of drie kinderen wilde. Nu denk ik: sowieso geen drie (behalve als nummer 2 samen komt met nummer 3
) en een tweede vind ik ook nog wel twijfelachtig. Ik rammel nu ook totaal nog niet voor nog een baby, ik vind het heerlijk dat ze nu groter wordt. Misschien over een paar jaar..Hahaha. Nou dan wel met de ooievaar idd. Ik wil de zwangerschap en het eerste jaar graag aan iemand anders over laten. De kraamweek vind ik ook nog wel leukquote:Op woensdag 12 januari 2022 14:40 schreef Smart_ass het volgende:
Herkenbaar hoor, komkommer! Ik rammel(de) ook niet echt naar een baby, maar meer gewoon naar nog een kind. Als ik zou kunnen bevallen van een dreumes zou ik ervoor tekenen, de babytijd is niet zo aan mij besteed
. Maar verder ben ik het helemaal met je eens Donna!Vooralsnog vind ik ze het leukst als ze mini zijn.
Maar een eigen is vast ook heel leuk als ze 3+ zijn.Met vlagen.quote:
Maar een eigen is vast ook heel leuk als ze 3+ zijn.
Ik denk dat ik zo’n geval ben die het nooit helemaal afsluit. En dat ik later dolblij ga zijn als ik een kleinkindje krijg.
quote:
Ik vind alle ‘eerste keren’ juist leuk. Eerste keer kennismaken, voeden, eerste hapjes, eerste stapjes, eerste woordjes, zien hoe je kleintje iedere dag wat nieuws leert.
Mja, slapeloze nachten weegt super zwaar als tegenhanger.
Ik heb bij jou járen geleden al eens ingezet op zes kinderen dus ik denk dat jouw hormonen nog een keer gaan winnenquote:
Oké, zondag dacht ik nog dat ik misschien wel het baren zou kunnen afsluiten. Maar nu zijn m’n hormonen weer 180graden gedraaid en kan ik wel huilen (oja, kraamtranen) bij het idee dat dit misschien wel (bijna zeker weten) de laatste keer is dat ik hier in m’n kraambedje lig…
Ik denk dat ik zo’n geval ben die het nooit helemaal afsluit. En dat ik later dolblij ga zijn als ik een kleinkindje krijg.
Eerste keren heb je ook nog steeds bij grotere kinderen, zij het minder frequent wellicht.quote:
[..]
Ik vind alle ‘eerste keren’ juist leuk. Eerste keer kennismaken, voeden, eerste hapjes, eerste stapjes, eerste woordjes, zien hoe je kleintje iedere dag wat nieuws leert.
Mja, slapeloze nachten weegt super zwaar als tegenhanger.
Eerste keer de eigen naam schrijven.
Eerste keer fietsen zonder zijwieltjes.
Eerste keer afspreken met klasgenootje.
Eerste keer "ik haat je!" naar je hoofd geslingerd krijgen.
Worth it.
Eerste keer laveloos van een feestje afhalen, eerste keer auto total loss terugkrijgen. Enzo.quote:
[..]
Ik vind alle ‘eerste keren’ juist leuk. Eerste keer kennismaken, voeden, eerste hapjes, eerste stapjes, eerste woordjes, zien hoe je kleintje iedere dag wat nieuws leert.
Mja, slapeloze nachten weegt super zwaar als tegenhanger.
Zijn ze 17 en 20 heb je weer slapeloze nachten.
Samenwerken?quote:
[..]
Hahaha. Nou dan wel met de ooievaar idd. Ik wil de zwangerschap en het eerste jaar graag aan iemand anders over laten.
Ik zou het tof vinden om nog een keer zwanger te zijn, te bevallen en een baby te hebben
, maar twee grotere kinderen die elkaar steeds in de haren vliegen of aan het huilen maken en het halen/brengen naar opvang/school/zwemles/judo/ballet/voetbal.. neh. 
Nu wij één kind hebben, vind ik dat wel serieus heel milieuvriendelijk van onszelf.quote:
Is er eigenlijk niemand die milieu of overpopulatie in aanmerking neemt…?
Maar als we een vurige wens voor een tweede zouden hebben, dan zouden we ons niet laten tegenhouden door de extra impact op het milieu.
Ik wil 100% geen eigen baby meer. Babies zijn echt super stom. Ik hou echt enorm van beide kinderen, maar ik kijk de jongste echt oud momenteel.
Haha goed idee, dealtje inclusief vakantie adresje in Zweden dan?quote:
[..]
Samenwerken?
Ik zou het tof vinden om nog een keer zwanger te zijn, te bevallen en een baby te hebben
Ja, daar mag je het kind komen halen tzt.quote:
[..]
Haha goed idee, dealtje inclusief vakantie adresje in Zweden dan?
Hier wel al is dat maar een van de vele redenen. 2 kinderen vinden we beide wel voldoende. Verstandelijk tenminste, of daarna het rammelen ook stopt moeten we nog zien.quote:
Is er eigenlijk niemand die milieu of overpopulatie in aanmerking neemt…?
quote:
@Mariposas Ik heb momenteel nog geen kinderen, maar waar ik vroeger dacht er 3 of 4 te willen, en later 2 of 3, heb ik nu vanuit milieu overweging wel besloten dat 2 echt de max is voor ons. Behalve als 2 ook 3 oplevert, maar daar kan ik dan ook niks aan doen.
Ik ben er nog niet aan toe om het helemaal af te sluiten.Ah, dan hoop ik dat er een wonder gebeurt en je gauw zwanger raakt.quote:
Ik rammel toch ook wel een beetje maar dat is puur hormonaal. Verstandelijk is het goed zo. Ik word dit jaar 40 en zwanger worden is al niet makkelijk, daarnaast vindt man eentje echt voldoende. We zitten nu in de fase “als het gebeurt dan is het goed” maar gaan niet actief weer het traject in. Als ik spontaan zwanger word dan gaan we er 100% voor maar die kans is heel klein. En toch elke maand is er stiekem wel hoop bij mij
.Was hier een van de rationale redenen, waarom er geen derde komt.quote:
Is er eigenlijk niemand die milieu of overpopulatie in aanmerking neemt…?
Rationeel was het bij mij snel duidelijk dat ik er geen drie kinderen kwamen, emotioneel heeft het heel lang geduurd. Nu is dat goed samengegaan.
quote:
[..]
Ja, daar mag je het kind komen halen tzt.
Dit blijft heel lastig vind ik en dat is zeker wel iets waar ik aan denk bij deze beslissing.quote:
Is er eigenlijk niemand die milieu of overpopulatie in aanmerking neemt…?
Het is natuurlijk nooit helemaal precies, maar ik heb ook zulke testjes https://www.milieucentraa(...)s-je-co2-voetafdruk/ gedaan en sta er ook met 3 kinderen goed voor. Al zegt het ook weinig over de toekomst natuurlijk.
Wij vliegen niet, maar als al onze kinderen later veelvuldig gaan vliegen is dat voordeel heel snel weg.
Nope.quote:
Is er eigenlijk niemand die milieu of overpopulatie in aanmerking neemt…?
Ja, maar vooral als rationele onderbouwing dat 2 kinderen echt voldoende isquote:
Is er eigenlijk niemand die milieu of overpopulatie in aanmerking neemt…?
. Om meerdere redenen is een 3e bij ons geen optie, en dit is er 1 van. Maar het is nu echt definitief. Vriendlief heeft knoopjes laten leggen, dus voor een 3e kind zal ik een heel andere weg in moeten slaan
. Nee, het is helemaal goed zo.Dat is een van de argumenten van mijn man, ook is het huis te klein (onze kamer kan door tweeën), moeten we dan een grotere auto, slapen V en A slecht en heb je dat met een derde nog meer. En dan natuurlijk ook krampjes, prikjes, oortjes...quote:
Is er eigenlijk niemand die milieu of overpopulatie in aanmerking neemt…?
Zelfde probleem hier! Tijdens mijn laatste zwangerschap (A is nu bijna 5 maanden) riep ik dat het echt de laatste was en dat ik het nooit meer mee wilde maken. Ze was 10 dagen en het roer was om: ik wil er nog een en het liefste 5.quote:
Ik wil wel een derde (maar zeker niet nu), alleen
Privé zooi in de spoiler
SPOILERHet is inmiddels al wat minder obsessief en mijn carričre switch heeft zeker wel geholpen (binnenkort start ik met een BBL traject als doktersassistente). Het werkt ook mee dat de BV nu helaas ten einde is, V heb ik 13 maanden BV gegeven.
Mijn man helaas echt niet. Hij wil een knoopje laten leggen, dat gaat volgens mij niet lukken zodra de vrouw het er niet mee eens is. Hij is een geweldige papa maak ik merk dat we er vaak tegenaan lopen.
[ Bericht 7% gewijzigd door VenusFlyTrap op 14-01-2022 15:10:37 ]
Ik vind baby's namelijk hartstikke leuk en schattig
Maar het zal blijven bij rammelen. Er komt geen 3e meer. Ik vind het zwanger zijn niet leuk, maar dan ook echt niet leuk. Daarnaast ben ik standaard medisch en heeft het zwanger zijn een enorme (negatieve) impact op mijn lichaam.
Ook vind ik 2 kinderen (en 1 bonuskind) meer dan genoeg. Mijn moeder zei altijd: hoe meer kinderen je hebt, des te meer zorgen je hebt. En nu ik moeder ben, snap ik wat ze bedoelt. Je blijft altijd moeder, ook als je kind straks 20 jaar is en allerlei domme dingen gaat doen en in de problemen gaat raken. Hoe meer kinderen, des te meer kans dat 1 van de kids iets doms gaat doen of slachtoffer wordt van een misdrijf/ ongeluk of wat dan ook.
Ook qua aandacht verdelen is denk ik 2 beter te doen dan 3. Ik wil me nu richten op het veilig grootbrengen en opvoeden van de aanwezige kindjes en uiteindelijk s ze ouder zijn, genieten van het leven. Vakanties met partner, misschien emigreren, moestuintje, series bingewatchen, een boek uitlezen, uitslapen etc. Zeg maar alles wat op dit moment niet kan
Bonusdochter is inmiddels 14, bijna 15. Wie weet mogen we over 10 a 20 jaar grootouders worden. Dat is ook leuk
Als alles goed gaat (het is nog heel pril) word ik in april/mei volgend jaar tante
. De vriendin van m'n broertje is zwanger (ze waren een maand of 8 bezig inmiddels).En ik vind het ontzettend leuk, en gun het ze ontzettend, maar ik was toch ook even een klein beetje verdrietig gisteravond nadat ik de telefoon had opgehangen.
Mn beste vriendinnetje heb ik het ook verteld en dat het wel wat gek voelt naast heel leuk, en die begrijpt het wel, maar beseft zich denk ik niet zo de emotie die er achter zit (zij heeft zelf absoluut geen kinderwens). Mn buurvrouwen weten het ook, maar heb ik niet gezegd dat ik er ook wat verdrietig van ben. En ik wil het ook nog niet met anderen delen omdat het nog zo pril is. Mn nicht zou me meteen begrijpen en ook wat het echt met me doet, maar zij weet het dus nog niet, en vind het niet aan mij dat te vertellen nu. Dus ik hoop dat zodra de termijn echo goed is, ze het haar vertellen, dan kan ik het met haar bespreken
En hier spuien is ook al fijn
Ik rammel... compleet zinloos want ben alleenstaand, geen man in de buurt, al 4 mnd niet ongesteld en de fase waarin ik nu zit is helemaal niet handig met een baby, maar man oh man wat zou ik er graag nog n mini bij willen.
SPOILERAlles rondom een kinderwens was al jaren geleden afgesloten, en het was goed zo, echt helemaal goed. En toen ging er kortgeleden iets helemaal mis met mijn anticonceptie en merkten we allebei hoe gelukkig we werden van het idee dat er mogelijk wel een zwangerschap zou zijn. Het is belachelijk, want de bezwaren zijn enorm. (Voor de mensen die ons verhaal niet kennen: in 2008 gezonde zwangerschap incl gezond kind, in 2013 HELLP met gezond kind bij 33+5 - waarna ik PTSS ontwikkelde door alle toestanden en langggg moest herstellen, in 2015 tegen alle verwachtingen in toch weer HELLP met een dode baby als gevolg.) Er zijn zelfs nog meer bezwaren dan enkele jaren geleden want inmiddels ben ik 41. En hoewel ik me serieus 31 voel is dat in de kinderenkrijgwereld natuurlijk wel hoogbejaard geloof ik.
Rationeel kan ik het allemaal verklaren. Wij zijn nooit gestopt met kinderen krijgen omdat we er klaar mee waren, of omdat het gezin compleet was. Het was puur ons medische verhaal wat ons tegen hield. Dus we hebben ergens onderweg, op basis van verstand, besloten het risico niet op te zoeken. Iedereen begreep dat besluit, we staan er nog steeds achter dat we daar toen voor kozen.
En nu, nu voelt dit als een allerlaatste kans. Willen we nog iets, dan is nu het moment. Maar ben je niet een volslagen idioot als je die ellende weer opzoekt? Is blij zijn met wat er is - twee echt fantastisch leuke jongetjes - niet ook goed genoeg? Had je dit niet beter kunnen doen op je 35e? Aan de andere kant: gezien mijn verleden zal ik onder strenge controle geplaatst, vermoedelijk zelfs al opgenomen vanaf een bepaalde zwangerschapsweek. Kunnen we daarmee de heftigste scenario's niet voor zijn? Is dat grootse geluk van het hebben van dat kindje niet een beetje spanning waard? Ook bij een compleet gezonde zwangerschap ben je immers niet verzekerd van een goed einde.
We hebben dit van alle kanten bekeken, maar we blijven in rondjes draaien. Dus, iemand hier die iets herkent? Of die dit kan belichten vanaf een kant die wij nog niet hebben gedaan?
Onze situatie is op geen enkele manier vergelijkbaar, maar wij gaan (nog) niet voor een derde vanwege mijn dramatische zwangerschappen (o.a. HG) en herhaaldelijke miskramen. Hetgeen wat ik herken is het dat het medische punt heel heel zwaar weegt voor ons nu. Vooral omdat ik plusminus 8 maanden vrijwel niet in staat zal zijn om voor de kinderen te zorgen. We schuiven het nu voor ons uit, totdat zij zelfstandiger zijn en dan zien we wel weer.
Jullie zijn op een punt waarin de kinderen zelfstandiger zijn waardoor een opname anders is dan wanneer je een peuter hebt rondlopen, logisch dat je nu op een 'allerlaatste kans' punt komt. Maar ik snap heel goed dat je in rondjes draait. Mijn reactie doet dat nu ook, ik heb geen idee wat ik wil zeggen, sorry.
Kan je zoiets niet bespreken met een gynaecoloog? Misschien kan die je informatie geven wat betreft de risico's en meer duidelijkheid brengen over de controles en evt. een opname?
Oh wow, ik ken je verhalen en ik vind je altijd overkomen als een fijne moeder om te hebben dus ik snap je gevoelens en ik denk dat elk kind in zn handjes mag knijpen met jullie als gezinquote:
Ik schop deze even omhoog...SPOILERAlles rondom een kinderwens was al jaren geleden afgesloten, en het was goed zo, echt helemaal goed. En toen ging er kortgeleden iets helemaal mis met mijn anticonceptie en merkten we allebei hoe gelukkig we werden van het idee dat er mogelijk wel een zwangerschap zou zijn. Het is belachelijk, want de bezwaren zijn enorm. (Voor de mensen die ons verhaal niet kennen: in 2008 gezonde zwangerschap incl gezond kind, in 2013 HELLP met gezond kind bij 33+5 - waarna ik PTSS ontwikkelde door alle toestanden en langggg moest herstellen, in 2015 tegen alle verwachtingen in toch weer HELLP met een dode baby als gevolg.) Er zijn zelfs nog meer bezwaren dan enkele jaren geleden want inmiddels ben ik 41. En hoewel ik me serieus 31 voel is dat in de kinderenkrijgwereld natuurlijk wel hoogbejaard geloof ik.
Rationeel kan ik het allemaal verklaren. Wij zijn nooit gestopt met kinderen krijgen omdat we er klaar mee waren, of omdat het gezin compleet was. Het was puur ons medische verhaal wat ons tegen hield. Dus we hebben ergens onderweg, op basis van verstand, besloten het risico niet op te zoeken. Iedereen begreep dat besluit, we staan er nog steeds achter dat we daar toen voor kozen.
En nu, nu voelt dit als een allerlaatste kans. Willen we nog iets, dan is nu het moment. Maar ben je niet een volslagen idioot als je die ellende weer opzoekt? Is blij zijn met wat er is - twee echt fantastisch leuke jongetjes - niet ook goed genoeg? Had je dit niet beter kunnen doen op je 35e? Aan de andere kant: gezien mijn verleden zal ik onder strenge controle geplaatst, vermoedelijk zelfs al opgenomen vanaf een bepaalde zwangerschapsweek. Kunnen we daarmee de heftigste scenario's niet voor zijn? Is dat grootse geluk van het hebben van dat kindje niet een beetje spanning waard? Ook bij een compleet gezonde zwangerschap ben je immers niet verzekerd van een goed einde.
We hebben dit van alle kanten bekeken, maar we blijven in rondjes draaien. Dus, iemand hier die iets herkent? Of die dit kan belichten vanaf een kant die wij nog niet hebben gedaan?
Ik kan geen andere kant belichten voor je helaas
maar ik begrijp je helemaal geen tips maar oh wat een moeilijke afweging moeten jullie maken. Sterkte! [ Bericht 53% gewijzigd door Clubsoda op 17-02-2023 06:06:39 ]
SPOILERKan je, in prive-schrijfsels, je website of hier, je precieze beweegredenen terugvinden van waarom jullie na Elva er niet meer voor zijn gegaan? En wat voel je als je dat nu leest?
Ik vraag me af of het idee van 'laatste kans' een grote rol speelt. Dat je misschien om heel goede redenen had gekozen het hierbij te laten, maar de tijd om je te bedenken op raakt dus nu heel hard op zoek bent naar proberen uit te sluiten of je je nog moet bedenken.
Ik ben zelf 42 en heb 2 kinderen terwijl ik er altijd meer wilde in theorie, maar rationeel is nu 2 genoeg en ook hier gaat nooit iets per ongeluk mis dus dit is het. Tegelijk denk ik dat als een anticonceptie-foutje mogelijk was en er opeens de optie van een verrassingszwangerschap zou zijn, mijn hart ook een sprongetje zou maken. Want mijn kinderen zijn super en een derde dus vast ook. Maar ik heb er echt heel erg vrede mee dat het hier 100% zeker niet gaat gebeuren.
Sterkte met nadenken, het lijkt me heel ingewikkeld.
SPOILERWe hebben geprobeerd om te ontdekken wat de behoefte precies is. Is het de wens om nog ergens voor te zorgen, nu de jongens zo groot zijn (jongste gaat na de zomer naar het VO)? Is het een misplaatst idee van nog ergens 'recht' op hebben nadat het mis ging met Elva? Is het de nu-of-nooit-druk? Uiteindelijk komen we tot de conclusie dat we megadol zijn op elkaar, op onze kinderen, op dit gezin, en dat we dat graag zouden uitbouwen. Maar ook dat het geen groot drama zou zijn als we zoiets aangaan en het loopt weer mis, hoe vreemd dat wellicht ook mag klinken. Want het leven is nu ook al heel erg goed, dus er valt geen gat als er niet nog een kindje komt. De motivatie zo puur mogelijk krijgen helpt wel in de afweging.
@Lemijn: ik heb gisternacht heel wat oude FOK-berichten van mezelf terug gelezen. Grootste reden destijds was de angst voor herhaling en dan vooral de effecten daarvan op onze huidige kinderen. Gevoelsmatig is dat nu ze 15 en bijna 10 zijn een heel ander verhaal dan toen ze jonger en zorgbehoeftiger waren. Dus ik voel wel een shift ten opzichte van toen, al heb ik heus niet de illusie dat het niets met ze zou doen mocht het weer zo heftig als toen verlopen.
Verder: een pre-conceptioneel gesprek hebben we een aantal jaar geleden gehad. Er zijn ook allerlei onderzoeken geweest om te ontdekken waardoor ik twee keer help heb ontwikkeld. Uiteindelijk bleek dat er bij mij sprake is van een hoge vasculaire weerstand, wat invloed heeft op de aanleg van de placenta. Volgens de gynaecoloog zaken waar ze echt nog een bak medicatie tegenaan kunnen gooien om dat op te vangen, hij zag een volgende zwangerschap destijds niet somber in. Maar, toen was ik 6 jaar jonger dan nu..
Dus, wij twijfelen nog even verder.
Overigens vind ik de redenen die je noemt om er juist nu nog over na te denken heel logisch en legitiem. Ik zou je leeftijd niet bepalend laten zijn. Je bent gezond en voelt je fit, dat is meer dan sommige jongere moeders kunnen zeggen
.SPOILERzou nog eens zo'n preconceptioneel gesprek niet helpend kunnen zijn? Jij bent ouder geworden, maar misschien zijn er medisch gezien in de tussentijd ook wel nieuwe inzichten geweest of behandelingen beschikbaar gekomen. Dat je opnieuw eens met een arts kan bespreken hoe die risico-afweging nu, met jouw veranderde leeftijd en de huidige medische opties, eruit zou zien?
Lijkt me een erg ingewikkelde afweging om te maken. Succes!
Ik denk nog steeds af en toe aan Elva, trouwens. Dat voelt een beetje gek om zo te zeggen na die tijd en terwijl ik je verder helemaal niet ken en ook niet heel veel mee post in OUD maar vooral lees, maar misschien is het juist wel fijn om te horen, dus ik zeg het toch maar
Voorbeeld: we hebben het altijd over maternale leeftijd en het risico op aangeboren afwijkingen (m.n. trisomieën), maar, zo vroeg ik me af: welke rol speelt de leeftijd van de man hierin? Oudere vrouwen hebben gemiddeld genomen een oudere partner en hij draagt de helft van het genetisch materiaal aan. Een rondje PubMed leerde me dat er zeker bewijs is dat 40+ mannen een verhoogde kans hebben op een kind met aangeboren genetische aandoeningen. Maar daar hoor je dus nooit iemand over
Wat ik maar wil zeggen: een herhaling van het consult geeft misschien een goede kijk op het het er nu voorstaat in plaats van dat je blijft zitten met het idee dat je 5 jaar ouder bent en het dus vast een groter probleem zal zijn.
quote:
@:NanukerstSPOILERzou nog eens zo'n preconceptioneel gesprek niet helpend kunnen zijn? Jij bent ouder geworden, maar misschien zijn er medisch gezien in de tussentijd ook wel nieuwe inzichten geweest of behandelingen beschikbaar gekomen. Dat je opnieuw eens met een arts kan bespreken hoe die risico-afweging nu, met jouw veranderde leeftijd en de huidige medische opties, eruit zou zien?
Lijkt me een erg ingewikkelde afweging om te maken. Succes!
Ik denk nog steeds af en toe aan Elva, trouwens. Dat voelt een beetje gek om zo te zeggen na die tijd en terwijl ik je verder helemaal niet ken en ook niet heel veel mee post in OUD maar vooral lees, maar misschien is het juist wel fijn om te horen, dus ik zeg het toch maar
SPOILERDat is heerlijk om te horen, dankjewel.
Dit is een goede vraag! Mijnes is 6 jaar jonger dan ik namelijk.quote:
Ik denk dat een preconceptueel gesprek ook kan helpen om een reële inschatting te maken van de risico's van een zwangerschap op latere leeftijd (in combinatie met je voorgeschiedenis). We doen met z'n allen nu alsof het iets heel risicovols is op allerlei uitkomsten, maar volgens mij ligt dat vaak best wat genuanceerder.
Voorbeeld: we hebben het altijd over maternale leeftijd en het risico op aangeboren afwijkingen (m.n. trisomieën), maar, zo vroeg ik me af: welke rol speelt de leeftijd van de man hierin? Oudere vrouwen hebben gemiddeld genomen een oudere partner en hij draagt de helft van het genetisch materiaal aan. Een rondje PubMed leerde me dat er zeker bewijs is dat 40+ mannen een verhoogde kans hebben op een kind met aangeboren genetische aandoeningen. Maar daar hoor je dus nooit iemand over
Wat ik maar wil zeggen: een herhaling van het consult geeft misschien een goede kijk op het het er nu voorstaat in plaats van dat je blijft zitten met het idee dat je 5 jaar ouder bent en het dus vast een groter probleem zal zijn.
Verder is een nieuw preconceptueel gesprek een goed idee, we gaan eens bellen.
quote:
[..]SPOILERDat is heerlijk om te horen, dankjewel.
SPOILERhier moet ik ook vaak aan haar denken eigenlijk:Y
Helemaal nu ik een Elva in de klas krijg binnenkort