Kinderwens - Het grote rammelaarstopic deel #59

Ik heb het gister met mn moeder besproken. Dat was in eerste instantie een vrij frustrerend gesprek. Ik had gezegd dat ik het heel leuk vond maar ook wel een beetje confronterend, en daar kwam ze later op terug, hoe ik dat bedoelde. Dat verzandde eerst in een 'als je zelf in die situatie wil zitten moet je kijken wat je al doet om zelf iemand tegen te komen en of je daar nog meer aan kan doen' en 'als je het ziet als ingehaald worden dan zit er zo'n negatieve bijklank bij, ik zou proberen dat toch anders te zien' gesprek waarin ik steeds gefrustreerder werd, want al zou ik nu iemand vinden dan is de situatie alsnog nu niet zoals bij hen, en die negatieve bijklank is er nu nou eenmaal ook een beetje. Dus toen heb ik ietwat bozig gezegd dat ik het nog geen 24 uur weet en dat dat nou eenmaal het gevoel is dat er ook bij zit, en dat dat naast elkaar kan bestaan, en dat het me ook niet zo gek lijkt dat ik dat gevoel nu ook even heb. En dat ik ook vind dat ik me ook best even zo mag voelen, zo nét nadat ik het weet. Ik heb het dus wel kunnen delen en er even om kunnen huilen, maar kreeg er niet echt veel van 'terug', al begreep ze het uiteindelijk geloof ik wel.

Mn beste vriendinnetje heb ik het ook verteld en dat het wel wat gek voelt naast heel leuk, en die begrijpt het wel, maar beseft zich denk ik niet zo de emotie die er achter zit (zij heeft zelf absoluut geen kinderwens). Mn buurvrouwen weten het ook, maar heb ik niet gezegd dat ik er ook wat verdrietig van ben. En ik wil het ook nog niet met anderen delen omdat het nog zo pril is. Mn nicht zou me meteen begrijpen en ook wat het echt met me doet, maar zij weet het dus nog niet, en vind het niet aan mij dat te vertellen nu. Dus ik hoop dat zodra de termijn echo goed is, ze het haar vertellen, dan kan ik het met haar bespreken

En hier spuien is ook al fijn

Fijn dat je het met iemand hebt kunnen delen, jammer dat je moeder het dan net niet helemaal begrijpt.

Ik rammel... compleet zinloos want ben alleenstaand, geen man in de buurt, al 4 mnd niet ongesteld en de fase waarin ik nu zit is helemaal niet handig met een baby, maar man oh man wat zou ik er graag nog n mini bij willen.

Ik schop deze even omhoog...

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Oei wat een lastige situatie. Ik weet niet wat ik moet zeggen, maar ik wil het ook niet zomaar wegklikken.

Onze situatie is op geen enkele manier vergelijkbaar, maar wij gaan (nog) niet voor een derde vanwege mijn dramatische zwangerschappen (o.a. HG) en herhaaldelijke miskramen. Hetgeen wat ik herken is het dat het medische punt heel heel zwaar weegt voor ons nu. Vooral omdat ik plusminus 8 maanden vrijwel niet in staat zal zijn om voor de kinderen te zorgen. We schuiven het nu voor ons uit, totdat zij zelfstandiger zijn en dan zien we wel weer.

Jullie zijn op een punt waarin de kinderen zelfstandiger zijn waardoor een opname anders is dan wanneer je een peuter hebt rondlopen, logisch dat je nu op een 'allerlaatste kans' punt komt. Maar ik snap heel goed dat je in rondjes draait. Mijn reactie doet dat nu ook, ik heb geen idee wat ik wil zeggen, sorry.

Kan je zoiets niet bespreken met een gynaecoloog? Misschien kan die je informatie geven wat betreft de risico's en meer duidelijkheid brengen over de controles en evt. een opname?

quote:

Op woensdag 15 februari 2023 11:02 schreef Nanukerst het volgende:
Ik schop deze even omhoog...

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Oh wow, ik ken je verhalen en ik vind je altijd overkomen als een fijne moeder om te hebben dus ik snap je gevoelens en ik denk dat elk kind in zn handjes mag knijpen met jullie als gezin

Ik kan geen andere kant belichten voor je helaas maar ik begrijp je helemaal

Nanu geen tips maar oh wat een moeilijke afweging moeten jullie maken. Sterkte!

[ Bericht 53% gewijzigd door Clubsoda op 17-02-2023 06:06:39 ]

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wij vonden voor een tweede gaan vanwege de risico’s spannend. We gingen voor een pre conceptie spreekuur bij de gynaecoloog. Het hielp ons enorm. Ik denk dat zo’n gesprek en misschien met een relatie coach, maatschappelijk werkster, de huisarts of een psycholoog heel fijn kan zijn. Iemand die samen met jullie alle gevoelens, feiten, kansen en wensen op een rijtje kan zetten. De beslissing is zeker groot genoeg om het zo serieus te nemen!

Dank voor alle wijze woorden.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

@Nanukerst

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik denk dat een preconceptueel gesprek ook kan helpen om een reële inschatting te maken van de risico's van een zwangerschap op latere leeftijd (in combinatie met je voorgeschiedenis). We doen met z'n allen nu alsof het iets heel risicovols is op allerlei uitkomsten, maar volgens mij ligt dat vaak best wat genuanceerder.

Voorbeeld: we hebben het altijd over maternale leeftijd en het risico op aangeboren afwijkingen (m.n. trisomieën), maar, zo vroeg ik me af: welke rol speelt de leeftijd van de man hierin? Oudere vrouwen hebben gemiddeld genomen een oudere partner en hij draagt de helft van het genetisch materiaal aan. Een rondje PubMed leerde me dat er zeker bewijs is dat 40+ mannen een verhoogde kans hebben op een kind met aangeboren genetische aandoeningen. Maar daar hoor je dus nooit iemand over

Wat ik maar wil zeggen: een herhaling van het consult geeft misschien een goede kijk op het het er nu voorstaat in plaats van dat je blijft zitten met het idee dat je 5 jaar ouder bent en het dus vast een groter probleem zal zijn.

quote:

Op donderdag 16 februari 2023 12:58 schreef vlindertje89 het volgende:
@:Nanukerst

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op donderdag 16 februari 2023 13:08 schreef Clubsoda het volgende:
Ik denk dat een preconceptueel gesprek ook kan helpen om een reële inschatting te maken van de risico's van een zwangerschap op latere leeftijd (in combinatie met je voorgeschiedenis). We doen met z'n allen nu alsof het iets heel risicovols is op allerlei uitkomsten, maar volgens mij ligt dat vaak best wat genuanceerder.

Voorbeeld: we hebben het altijd over maternale leeftijd en het risico op aangeboren afwijkingen (m.n. trisomieën), maar, zo vroeg ik me af: welke rol speelt de leeftijd van de man hierin? Oudere vrouwen hebben gemiddeld genomen een oudere partner en hij draagt de helft van het genetisch materiaal aan. Een rondje PubMed leerde me dat er zeker bewijs is dat 40+ mannen een verhoogde kans hebben op een kind met aangeboren genetische aandoeningen. Maar daar hoor je dus nooit iemand over

Wat ik maar wil zeggen: een herhaling van het consult geeft misschien een goede kijk op het het er nu voorstaat in plaats van dat je blijft zitten met het idee dat je 5 jaar ouder bent en het dus vast een groter probleem zal zijn.

Dit is een goede vraag! Mijnes is 6 jaar jonger dan ik namelijk.

Verder is een nieuw preconceptueel gesprek een goed idee, we gaan eens bellen.

Die vraag kwam ook vooral door het hebben van een piepjonge donor

quote:

Op donderdag 16 februari 2023 13:29 schreef Nanukerst het volgende:

[..]

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Hele grote schop.
Ik ben een beetje verdrietig vandaag
Het is alweer bijna 8 jaar geleden dat ik hier voor het eerst postte dat ik toch wel heel erg aan het rammelen was en ik hoopte dat we over een halfjaar oid zouden kunnen beginnen met proberen. Inmiddels ben ik 34 en bijna 4 jaar single. In het afgelopen jaar werd ik tante en kregen 3 van mijn buren en mn kamergenoot op werk een kindje. Van mn oudhuisgenootjes die ik nog regelmatig zie en spreek, heeft er eentje twee kinderen en de andere twee hebben er eentje en zijn (hoog)zwanger van nummer 2 of nummer 2 en 3. Op dit moment zijn er drie hockeyteamgenootjes zwanger van hun tweede en dat gaat ook al jaren zo, elk seizoen wel 2 of 3 zwanger. Mn insta feed staat vol met 'ik ben zo blij dat ik jouw moeder ben' posts (ik probeer er vandaag maar even niet teveel op te kijken).

En ik sta nog steeds op behoorlijk hetzelfde punt - of eigenlijk nog 'slechter'. Van rammelen in een relatie naar rammelen als single. Maar een kindje alleen vind ik op dit moment om verschillende redenen geen goede optie en een kindje in co-ouderschap zie ik ook behoorlijke haken en ogen aan. Daten is de afgelopen jaren niet vaak gebeurd en niks opgeleverd voorbij een eerste date. Ik heb wel hard aan mezelf gewerkt, en ik denk dat ik daar een stuk leuker van ben geworden, voor mezelf maar ook voor anderen, dus ik heb ergens nog wel hoop dat ik nog iemand tegen vind en ik niet helemaal alleen als oud kattenvrouwtje eindig. En misschien wordt de afweging over alleen/co-ouderschap ook wel anders als ik straks bv 38 ben en nog steeds zonder relatie. Maar soms voelt het ook alsof dit het misschien gewoon is. Dat ik een leuke tante ben, ze komt elke maand een nachtje logeren , maar dat meer dan dat gewoon niet voor mij is weggelegd.

[ Bericht 2% gewijzigd door vlindertje89 op 12-05-2024 09:26:30 ]

Och Vlindertje wat verdrietig en wat is zo’n dag dan confronterend . Mocht je ooit willen sparren over co-ouderschap, dan staat mijn DM daarvoor open. Ik vind het moeilijker dan gedacht maar ook zo waardevol, en ik praat er graag over.

Het fijnste zou inderdaad zijn als je ‘gewoon’ de liefde van je leven nog mag gaan ontmoeten!

@vlindertje89

Dank jullie @Lemijn en @Viv
En misschien neem ik later inderdaad nog even contact met je op Lemijn! Fijn aanbod. Maar vandaag in elk geval even niet

Wat er al niet kan gebeuren in tweederde jaar..

Gezien het lieve meeleven hier altijd, een update . Wordt een nogal lange lap tekst, bij voorbaat excuus

Klein stukje context: sinds september 2023 ben ik in therapie voor twee angststoornissen, waarvan ik er eentje (sociale angststoornis, met name angst voor ziek worden als in darmen over de zeik en dan reacties van andere mensen daarop) al sinds mijn 19e had en de ander (angst om ziek te worden, en dan met name dat ik iets acuut levensbedreigends zou hebben wat ik niet op tijd door heb om aan de bel te kunnen trekken en omdat ik alleen ben, ook niemand anders dat dan kan doen en ik dus doodga) sinds het hormonen prikken voor eicellen invriezen in 2021. Die eerste angst is inmiddels wel zo goed als weg, de tweede wel al stuk verminderd maar zeker nog wel zodanig aanwezig dat ik er regelmatig last van heb.

En dan de echte update.

Ik merk de laatste weken/maanden dat mijn kinderwens niet meer zo sterk is. Of eigenlijk, ik zelfs twijfel of ik die nog wel heb. Alleen wil ik het nu in elk geval niet, hoe dat is als ik weer in een relatie zou zitten weet ik natuurlijk niet, maar de wens is nu in elk geval niet meer zo aanwezig. Zodanig dat ik mijn 'wil kinderen' op dating app heb aangepast naar 'sta open voor kinderen'.

Toen ik ging nadenken over hoe dat zo komt, kwamen er een aantal dingen naar boven.

Ik merk dat ik meer stil sta bij vragen als wil ik wel een kind op déze wereld zetten, ben ik emotioneel stabiel genoeg om een kind een goed leven te kunnen geven, heb ik genoeg energie om een leuke moeder te kunnen zijn, kan ik het ook aan als mijn kind om welke reden dan ook zorgintensief blijkt te zijn of wordt, en los van of ik het aan kan, wil ik een kind het wel aandoen, dat risico op een moeilijk leven? Ik heb zelf best een aantal keer geworsteld met een gevoel van waarom ben ik hier eigenlijk, waarom moet ik dit leven leiden, wat heeft het voor zin - en ook dat ik soms die zin niet zag en er eigenlijk liever niet was geweest. Wat nou als ik mijn kind dat ook 'aan zou doen', dat mijn kind zich ook zo gaat voelen? Ik vind het kortom nogal een verantwoordelijkheid die er op me rust als ik de beslissing maak een kind op de wereld te zetten, en denk dat ik me daar ook bewuster van ben geworden de afgelopen tijd. Of misschien meer: ik voel die verantwoordelijkheid en de 'zwaarte' ervan nu meer. Al is dat misschien ook omdat ik nu alleen ben en/of het feit dat ik nog niet geheel van mijn angsten af ben, en voelt dat anders als de angsten niet meespelen en je die verantwoordelijkheid met iemand deelt. Dat zou goed kunnen.

Dat is denk ik alleen niet wat ook zorgt voor het echt anders voelen, ipv alleen dat de wens er wel erg is maar ik daar in mijn huidige situatie niet naar zou handelen. Wat dat denk ik wel is, en wat ook wel een kernpunt is geweest in therapie: dat ik inmiddels wat meer van mezelf hou. En dat ik denk dat ik daardoor niet meer zo die 'noodzaak' voel om dat gebrek daaraan in te 'moeten' vullen met de onvoorwaardelijke liefde van en voor een kind. Omdat die leegte niet zo leeg meer is. Niet dat ik een kind eerder echt bewust zo om die reden wilde, maar nu 'terugkijkend' denk ik wel dat dat er in meespeelde. En misschien ook dat ik door minder beperkingen door mijn angst ook meer zie dat ik ook een volwaardig/waardevol leven kan hebben zonder een kind als invulling daarvan. Dat ik meer voel dat ik méér ben dan iemand die goed kan zorgen, en ook meer kán dan dat. Ik heb me echt heel lang gevoeld alsof ik al moeder was maar nog geen eigen kindje had, alsof er een stukje van mijzelf/mijn leven miste, ik incompleet was, en ik wist eigenlijk zelfs niet hoe ik verder zou moeten als dat nooit compleet/opgevuld zou worden. En dat voelt nu niet meer (zo sterk) zo. En dat is zó fijn!

Klinkt misschien een beetje zwaar/gek/zweverig, maar ik vond het best een mooi en ook wel emotioneel inzicht .

En misschien komt die kinderwens wel weer als ik in een relatie zit en/of als ik nog wat verder ben in therapie (er spelen denk ik ook wel dingen mee zoals dat ik een zwangerschap / bevalling op dit moment echt niet zie zitten met al die lichamelijke klachten en risico's en triggers daardoor etc, en mogelijk als de angsten echt compleet weg zijn dat ik dan ook meer energie heb enz, en/of dat ik die dingen samen met iemand wel aan zou durven gaan en alleen niet). Maar als dat zo is, dan is dat wel uit 'betere' redenen dan een leegte in mezelf opvullen, en als aanvulling op mijn leven ipv invulling ervan. Dat is ook wel erg veel 'druk' om (onbewust) op een kind te leggen, dat is niet eerlijk. En misschien krijg ik een superleuke relatie en verdwijnen al mijn angsten, en blijft het alsnog zo.

In elk geval de conclusie: ik geloof dat ik, in elk geval op dit moment, er dus ook wel oké mee zou zijn als ik geen kinderen zou krijgen. En ik had nooit gedacht dat ooit te zullen zeggen, dus dat voelt heel gek en onwennig - maar het geeft ook best wel veel rust .

[ Bericht 0% gewijzigd door vlindertje89 op 17-01-2025 22:02:26 ]

Ik vind het een mooie post vlindertje, en ben blij voor je dat je deze ontwikkeling door gemaakt hebt en er vrede mee hebt hoe het ook gaat lopen. Ik kan me best voorstellen dat een mogelijke nieuwe partner ervoor zorgt dat je er weer anders over gaat denken, maar dat kun je altijd tegen die tijd bekijken, zolang je maar gelukkig bent.

quote:

Op vrijdag 17 januari 2025 21:49 schreef vlindertje89 het volgende:
Wat er al niet kan gebeuren in tweederde jaar..

Gezien het lieve meeleven hier altijd, een update . Wordt een nogal lange lap tekst, bij voorbaat excuus

Klein stukje context: sinds september 2023 ben ik in therapie voor twee angststoornissen, waarvan ik er eentje (sociale angststoornis, met name angst voor ziek worden als in darmen over de zeik en dan reacties van andere mensen daarop) al sinds mijn 19e had en de ander (angst om ziek te worden, en dan met name dat ik iets acuut levensbedreigends zou hebben wat ik niet op tijd door heb om aan de bel te kunnen trekken en omdat ik alleen ben, ook niemand anders dat dan kan doen en ik dus doodga) sinds het hormonen prikken voor eicellen invriezen in 2021. Die eerste angst is inmiddels wel zo goed als weg, de tweede wel al stuk verminderd maar zeker nog wel zodanig aanwezig dat ik er regelmatig last van heb.

En dan de echte update.

Ik merk de laatste weken/maanden dat mijn kinderwens niet meer zo sterk is. Of eigenlijk, ik zelfs twijfel of ik die nog wel heb. Alleen wil ik het nu in elk geval niet, hoe dat is als ik weer in een relatie zou zitten weet ik natuurlijk niet, maar de wens is nu in elk geval niet meer zo aanwezig. Zodanig dat ik mijn 'wil kinderen' op dating app heb aangepast naar 'sta open voor kinderen'.

Toen ik ging nadenken over hoe dat zo komt, kwamen er een aantal dingen naar boven.

Ik merk dat ik meer stil sta bij vragen als wil ik wel een kind op déze wereld zetten, ben ik emotioneel stabiel genoeg om een kind een goed leven te kunnen geven, heb ik genoeg energie om een leuke moeder te kunnen zijn, kan ik het ook aan als mijn kind om welke reden dan ook zorgintensief blijkt te zijn of wordt, en los van of ik het aan kan, wil ik een kind het wel aandoen, dat risico op een moeilijk leven? Ik heb zelf best een aantal keer geworsteld met een gevoel van waarom ben ik hier eigenlijk, waarom moet ik dit leven leiden, wat heeft het voor zin - en ook dat ik soms die zin niet zag en er eigenlijk liever niet was geweest. Wat nou als ik mijn kind dat ook 'aan zou doen', dat mijn kind zich ook zo gaat voelen? Ik vind het kortom nogal een verantwoordelijkheid die er op me rust als ik de beslissing maak een kind op de wereld te zetten, en denk dat ik me daar ook bewuster van ben geworden de afgelopen tijd. Of misschien meer: ik voel die verantwoordelijkheid en de 'zwaarte' ervan nu meer. Al is dat misschien ook omdat ik nu alleen ben en/of het feit dat ik nog niet geheel van mijn angsten af ben, en voelt dat anders als de angsten niet meespelen en je die verantwoordelijkheid met iemand deelt. Dat zou goed kunnen.

Dat is denk ik alleen niet wat ook zorgt voor het echt anders voelen, ipv alleen dat de wens er wel erg is maar ik daar in mijn huidige situatie niet naar zou handelen. Wat dat denk ik wel is, en wat ook wel een kernpunt is geweest in therapie: dat ik inmiddels wat meer van mezelf hou. En dat ik denk dat ik daardoor niet meer zo die 'noodzaak' voel om dat gebrek daaraan in te 'moeten' vullen met de onvoorwaardelijke liefde van en voor een kind. Omdat die leegte niet zo leeg meer is. Niet dat ik een kind eerder echt bewust zo om die reden wilde, maar nu 'terugkijkend' denk ik wel dat dat er in meespeelde. En misschien ook dat ik door minder beperkingen door mijn angst ook meer zie dat ik ook een volwaardig/waardevol leven kan hebben zonder een kind als invulling daarvan. Dat ik meer voel dat ik méér ben dan iemand die goed kan zorgen, en ook meer kán dan dat. Ik heb me echt heel lang gevoeld alsof ik al moeder was maar nog geen eigen kindje had, alsof er een stukje van mijzelf/mijn leven miste, ik incompleet was, en ik wist eigenlijk zelfs niet hoe ik verder zou moeten als dat nooit compleet/opgevuld zou worden. En dat voelt nu niet meer (zo sterk) zo. En dat is zó fijn!

Klinkt misschien een beetje zwaar/gek/zweverig, maar ik vond het best een mooi en ook wel emotioneel inzicht .

En misschien komt die kinderwens wel weer als ik in een relatie zit en/of als ik nog wat verder ben in therapie (er spelen denk ik ook wel dingen mee zoals dat ik een zwangerschap / bevalling op dit moment echt niet zie zitten met al die lichamelijke klachten en risico's en triggers daardoor etc, en mogelijk als de angsten echt compleet weg zijn dat ik dan ook meer energie heb enz, en/of dat ik die dingen samen met iemand wel aan zou durven gaan en alleen niet). Maar als dat zo is, dan is dat wel uit 'betere' redenen dan een leegte in mezelf opvullen, en als aanvulling op mijn leven ipv invulling ervan. Dat is ook wel erg veel 'druk' om (onbewust) op een kind te leggen, dat is niet eerlijk. En misschien krijg ik een superleuke relatie en verdwijnen al mijn angsten, en blijft het alsnog zo.

In elk geval de conclusie: ik geloof dat ik, in elk geval op dit moment, er dus ook wel oké mee zou zijn als ik geen kinderen zou krijgen. En ik had nooit gedacht dat ooit te zullen zeggen, dus dat voelt heel gek en onwennig - maar het geeft ook best wel veel rust .

Ik ken jouw geschiedenis en verhaal niet. Maar ik wil wel zeggen: het klinkt helemaal niet zweverig of gek, het is juist mooi dat je aan jezelf hebt gewerkt, meer van jezelf bent gaan houden en deze inzichten hebt opgedaan. Eigenlijk zou je iedereen deze groei gunnen, want het is ontzettend waardevol. Maar niet iedereen kan en/of wil dat. Daarom denk ik ook dat je best trots op jezelf mag zijn.

Voor mezelf vind ik dit soort geluiden ook wel rustgevend en fijn om te lezen. Ik had tot voor kort een best sterke kinderwens, maar zat niet in de juiste relatie en ben al een poos vrijgezel. Nu merk ik langzamerhand dat die wens wat meer naar de achtergrond verschuift. Ik vraag me ook af of ik het wel aankan en of het handig is, al denk ik ook dat het met de juiste partner en in een goede relatie misschien wel weer anders kan voelen. Het is iig niet meer zo op de voorgrond. Ik zit nu wel in een leeftijdscategorie waar veel vriendinnen en leeftijdsgenoten zwanger worden en blijf er dus wel mee geconfronteerd worden . Maar wat jij hebt doorgemaakt, hoe je er nu naar kunt kijken en de rust die dat brengt, vind ik daarom zeker inspirerend!

quote:

Op zaterdag 18 januari 2025 09:35 schreef Rozenbloem het volgende:

[..]
Ik ken jouw geschiedenis en verhaal niet. Maar ik wil wel zeggen: het klinkt helemaal niet zweverig of gek, het is juist mooi dat je aan jezelf hebt gewerkt, meer van jezelf bent gaan houden en deze inzichten hebt opgedaan. Eigenlijk zou je iedereen deze groei gunnen, want het is ontzettend waardevol. Maar niet iedereen kan en/of wil dat. Daarom denk ik ook dat je best trots op jezelf mag zijn.

Voor mezelf vind ik dit soort geluiden ook wel rustgevend en fijn om te lezen. Ik had tot voor kort een best sterke kinderwens, maar zat niet in de juiste relatie en ben al een poos vrijgezel. Nu merk ik langzamerhand dat die wens wat meer naar de achtergrond verschuift. Ik vraag me ook af of ik het wel aankan en of het handig is, al denk ik ook dat het met de juiste partner en in een goede relatie misschien wel weer anders kan voelen. Het is iig niet meer zo op de voorgrond. Ik zit nu wel in een leeftijdscategorie waar veel vriendinnen en leeftijdsgenoten zwanger worden en blijf er dus wel mee geconfronteerd worden . Maar wat jij hebt doorgemaakt, hoe je er nu naar kunt kijken en de rust die dat brengt, vind ik daarom zeker inspirerend!

Ik denk dat we best in een vergelijkbare situatie zitten/zaten dan Ik heb 6.5 jaar een relatie gehad waarin ik 3.5 jaar heb gewacht tot hij ook klaar was voor kinderen, en toen kwamen na een maand proberen bij mij twijfels of er nog wel echt liefde was of alleen hele goede vriendschap. Vier weken apart gewoond, en beide geconcludeerd dat het dat laatste was en dus uit elkaar gegaan - een half jaar voor mijn 30e verjaardag. En ik had altijd gezegd voor mn 30e twee of drie kinderen te willen. Inmiddels ben ik al bijna 4.5 jaar single.

Een jaar na uit elkaar gaan heb ik eicellen in laten vriezen, en dat heeft me toen wel veel rust gegeven dat ik niet NU een man hoefde te vinden als ik ooit nog een gezin zou willen. De kinderwens ging toen al iets meer naar de achtergrond, en in mei 2023 kreeg ik vervolgens een nichtje die hier sinds eind 2023 eens in de 5-6 weken ongeveer logeert. Dat vind ik heel leuk, maar ik merk ook wel hoe kapot ik steeds ben als ze weggaat, dus hoe dat dan elke dag zou moeten.. toen ging de kinderwens nog iets meer naar de achtergrond.

En het laatste halfjaar ongeveer dus nog meer, met wat ik hierboven omschrijf. Dat is al eerder in gang gezet, maar ik denk ook wat versneld doordat ik in de zomer naar de Olympische Spelen ben geweest in m'n eentje en ik dus merkte dat ik zoiets gewoon kon (kan), alleen. Was zowel heel goed voor mn zelfvertrouwen als voor het weer groter maken van m'n wereld.

Ik ben inmiddels 35, dus ik ben al een paar jaar in de situatie dat alles en iedereen baby's krijgt. Inclusief mn 1.5-jaar jongere broertje, die vond ik denk ik het moeilijkste. Hij heeft nooit een heel uitgesproken kinderwens gehad, het had voor hem ook nog niet toen al gehoeven, maar zn vriendin is 2 jaar ouder dan ik dus de biologische klok had wat meer haast. Dat is allemaal best lastig geweest, steeds weer die aankondigingen, en ik ben blij dat ik nu in een positie ben waarin die me niet zoveel meer doen (behalve blijdschap voor de ander natuurlijk).

Je verhaal is in grote lijnen dus heel herkenbaar, en fijn dat je iets aan mijn verhaal hebt! Ik gun het je dat je ook die rust vindt/blijft vinden, of de kinderwens nou echt weggaat of alleen tijdelijk wat meer op de achtergrond raakt. Want het steeds zitten met zo'n wens terwijl je er niks mee kunt/gezien de situatie wil doen, terwijl iedereen om je heen wél ermee aan de slag gaat, heb ik echt wel heel lastig gevonden.

En inderdaad, misschien kom ik over een jaar terug met een nieuwe partner en super fijne relatie en rammel ik dan wel enorm weer. We shall see, en tot dat gebeurt voel ik me in elk geval veel fijner

En bedankt voor je complimenten zo terugkijkend op wat ik sinds start therapie heb bereikt, ben ik inderdaad wel trots op mezelf

[ Bericht 1% gewijzigd door vlindertje89 op 18-01-2025 10:47:31 ]