Kinderwens - Het grote rammelaarstopic deel #59

Ah ja, dat snap ik wel. Tegelijkertijd: bij mij zat er bijna vier jaar tussen kind en kind 2. Waren we dus ook “net” uit dat gedoe en begonnen we weer opnieuw. Ik denk dat het feit dat ik bij de komst van nummer twee ook gewoon alweer twee jaar ononderbroken nachten slaap had, mij wel enorm hielp om de babyperikelen die tweede keer te trekken. Dat en alle ervaring van de eerste uiteraard

Joh, stopt dat ooit?
Onze jongste is zoooo leuk dat we beide ontzettend rammelen, maar we moeten wel realistisch blijven natuurlijk.
Manlief wil het liefst een groot gezin (hij heeft zelf 3 jongere broers) maar ik zie dat niet zitten.
Vooral omdat het herstel na de keizersnede toch wel tegenvalt, en het idee om nooit meer te hoeven bevallen vind ik heerlijk.
Maar.. zeg nooit nooit

quote:

Op dinsdag 4 januari 2022 19:43 schreef Jentin het volgende:
Ah ja, dat snap ik wel. Tegelijkertijd: bij mij zat er bijna vier jaar tussen kind en kind 2. Waren we dus ook “net” uit dat gedoe en begonnen we weer opnieuw. Ik denk dat het feit dat ik bij de komst van nummer twee ook gewoon alweer twee jaar ononderbroken nachten slaap had, mij wel enorm hielp om de babyperikelen die tweede keer te trekken. Dat en alle ervaring van de eerste uiteraard

Ja onze eerste was zo'n droombaby. Doorslapen met 6 weken en daarna nooit weer 's nachts eruit geweest (behalve bij ziekte). De jongste daarentegen is in november 1 geworden en slaapt pas sinds en paar weken de hele nacht door zonder 's nachts een uur wakker te zijn (niet met huilen, maar wel met veel geluid en half jammeren waardoor ik dus ook niet sliep. Nu moet ze alleen nog een beetje oefenen op uitslapen.
Ik denk niet dat er een perfect moment is, maar ik weet wel bijna zeker dat het over 3 jaar heel veel waarde hecht aan alle tijd die ik dan weer voor mezelf heb. Nouja, lastigste keuze ooit iig.

En oh god, straks zijn het nummer 3 EN 4.

Dan noemen we dat gewoon een Ticootje toch? .

Ik rammel ook helemaal niet, maar heb dat nooit gedaan van andermans kinderen. Die van mezelf zijn toch duizend keer leuker, en als er een derde zou komen kan ik minder goed voor de twee huidige kinderen zorgen. Dus klaar.

quote:

Op dinsdag 4 januari 2022 19:54 schreef Lemijn het volgende:
Dan noemen we dat gewoon een Ticootje toch? .

Ik rammel ook helemaal niet, maar heb dat nooit gedaan van andermans kinderen. Die van mezelf zijn toch duizend keer leuker, en als er een derde zou komen kan ik minder goed voor de twee huidige kinderen zorgen. Dus klaar.

Oh dat laatste ga ik mezelf even inprenten als echt echt echt niet meer wil

Gebruik het gerust, maar het is bij mij vooral zo waar omdat ik hier in huis de enige ouder ben. En mezelf splitsen lukt redelijk, als ik genoeg momenten in de week heb om mezelf weer te lijmen. Maar in drieën gaat me echt niet lukken.

Met de nieuwe baan van voel ik me zo nu en dan ook een alleenstaande ouder (maar ik snap dat dat niet hetzelfde is )

Eeuwige rammelaar present zeker ook met andermans kinderen. Maar het liefst zou ik nog een keer bevallen (want bevallen ) zonder de spanning van een zwangerschap voldragen (de eerste kwam met 32 weken plotseling, de tweede met 39+1 maar daar heb ik wel hulp voor gehad)

Maar toch zit er sinds kort een spiraal in ik had er voor de eerste wel vier gewild maar ik durf het niet meer aan en we zijn zo gezegend met onze twee geweldige kinderen. Wat soms nog wel een beetje dwars zit dat ook kind twee geen normale kraamtijd werd, op haar geboorte dag was het eerste Corona geval in Nederland en we gingen dus bijna direct de eerste strenge en onzekere lockdown in. Dochterlief boven in de de draagdoek bij papa terwijl hij aan t werk was en ik beneden met de peuter werkte het beste maar betekende wel ontzettend veel minder een op een tijd met onze dochter voor mij. Staat wel tegenover dat papa ontzettend veel meer tijd had en we die eerste maanden volledig met z’n viertjes door hebben gebracht.

Als het zo maakbaar zou zijn dat ik de garantie op een voldragen kindje kon krijgen en dat zonder rare dingen met een mooie tijd daarna maar ja dat is er niet hè

Ik wist dat de tweede de laatste zou zijn. Ik heb, omdat het toch de laatste keer was, zo maximaal meegeveerd en mezelf weggecijferd, dat ik denk dat ik dit niet nog een keer zou kunnen of willen. Zeker niet nu het allemaal een stuk makkelijker is nu de jongste ruim 2,5 is. Plus ik vind het toch wel weer een aanslag op je lichaam, en dan heb ik nog hele soepele zwangerschappen. Maar ja, het blijft ergens wel kriebelen. Ik vind het lastige er ook wel aan dat je een periode van je leven er mee afsluit. Weer een levensfase achter de rug.

Wij zijn met de 3 kids ook echt wel overcompleet. Er zijn dagen dat ik het loeizwaar vind, kom vaak zat ogen en handen tekort.

Maar wat Mariposas zegt herken ik wel. Ik zou zeker niet nog een kind willen, niet nog een keer een zwangerschap (want na 3x is mijn lijf daar wel
klaar mee), maar ik vind het toch ook verdrietig dat dit fase voorbij is. Ik ga nooit meer zwanger zijn, nooit meer een inimini baby hebben, etc. En ik denk dat dat weemoedige gevoel nog wel een poos blijft ook, bij mij dan. Soms voelt dat dan een beetje als rammelen voor nog een baby; maar ik denk dat het in mijn geval meer moeite hebben met het loslaten van de “babyfase” is.

quote:

Op dinsdag 4 januari 2022 12:07 schreef Aure het volgende:
Ik wil wel een derde (maar zeker niet nu), alleen wil niet dus ik ben bang dat het bij rammelen blijft helaassssch. Maar goed, wie weet hoe die er in staat over een jaar ofzo

Precies wat jij schrijft. Hij staat toe dat de babyspullen naar zolder gaan en dat geeft mij ergens een beetje hoop. Aan de andere kant zou ik ook op mijn kop gaan staan als hij afdwong het weg te doen. Daar ben ik echt niet aan toe en dat voelt hij ook wel.
Ik heb vooral last van het feit dat we hierin niet op 1 lijn staan op dit moment en ik niet weet wat de uitkomst gaat zijn. Of er iig nog niet aan toe ben om het te accepteren, want dat maakt het definitief.

Aan de andere kant heb ik twijfel mbt covid. Ik had de tijd met jonge kindjes heel anders voor me gezien (zonder covid dus). Maar wanneer zal covid het leven een stuk minder begrenzen, en als dit onze toekomst is gaan we dan voor die 3de of juist niet.
Het begon halverwege de zwangerschap van de tweede. Gelukkig de 20 weken echo nog samen met vriend mogen beleven. Maar daarna op de bevalling na helemaal niets meer,(Incl zorgen om groei etc) ook grote zus niet meer bij echo's kunnen betrekken. Daarvoor was ze er gewoon bij. Daar kan ik nu nog verdrietig op terug kijken.

Daarom zou ik als er een derde komt dit het liefst willen als covid wat naar de achtergrond is gegaan. Maar ook dat valt niet te voorspellen en ook al zou ik theoretisch misschien nog 10 jaar hebben, ivm leeftijdsverschil wil ik de knoop in de komende 2-3 jaar uiterlijk doorgehakt hebben.

Ik zou nog wel een keer zwanger willen zijn en willen bevallen! Ik vond (op wat dipjes na) zwanger zijn zo bijzonder en bevallen was ook heel mooi.

Maar een baby? Nee, het is goed zo.

Ik rammel best wel, maar hier komt geen derde. Man is inmiddels ook gesteriliseerd. Verstandelijk gezien sta ik er ook helemaal achter, ik heb twee keer echt veel bloed verloren, ik ben gezegend met twee gezonde kinderen, het is goed zo. Maar ik vind het best heel erg dat ik nooit meer ga bevallen, nooit meer zo'n bijzondere kraamweek, nooit meer een kindje aan de borst... Nou ja, dat dus.

quote:

Op dinsdag 4 januari 2022 21:58 schreef silliegirl het volgende:
Wij zijn met de 3 kids ook echt wel overcompleet. Er zijn dagen dat ik het loeizwaar vind, kom vaak zat ogen en handen tekort.

Maar wat Mariposas zegt herken ik wel. Ik zou zeker niet nog een kind willen, niet nog een keer een zwangerschap (want na 3x is mijn lijf daar wel
klaar mee), maar ik vind het toch ook verdrietig dat dit fase voorbij is. Ik ga nooit meer zwanger zijn, nooit meer een inimini baby hebben, etc. En ik denk dat dat weemoedige gevoel nog wel een poos blijft ook, bij mij dan. Soms voelt dat dan een beetje als rammelen voor nog een baby; maar ik denk dat het in mijn geval meer moeite hebben met het loslaten van de “babyfase” is.

Dit herken ik ook. Zeker omdat ik met 3 kinderen "maar" 2x zwanger ben geweest en de laatste nogal abrupt eindigde. Dat heeft ook echt wel wat tijd nodig gehad. Maar ik geloof niet dat ik nog rammel. Zeker niet nu een collega van mijn leeftijd al oma is

Tijdens de zwangerschap van Hannah en na de bevalling werd het voor mij heel duidelijk dat indien er een derde zou komen, ikzelf en ook mijn huwelijk naar de maan zouden gaan. De hormonen kosten mij te veel, het zet te veel op de kop.

En toch, nu ik zie hoe het met Hannah is en gaat en hoe het ook kan zijn, dan zit er hier nog wel een afscheidsperiode aan te komen. Ik vind het heerlijk om alle babyspullen weg te doen, de kleren, de cosleeper, alles. Het heeft allemaal een mooi plekje gekregen en ik hoef het écht niet meer.
Maar er zit wel verdriet over het amper kunnen delen van de zwangerschap, de babytijd zonder alle dingen die ik wilde doen. Nooit meer borstvoeding geven, wat ik ondanks goede reden veel te vroeg gestopt heb en nog elke dag mis. Nooit meer snuffelen aan verse baby.

Gelukkig zie ik in mijn duo ook elke dag redenen om dit nooit niet nog een keer te willen. Het is goed zo.

Is het de periode? Ook hier een rammelaar present. Voorzichtige rammelaar, want ik kan ook heerlijk genieten van de 1-op-1 tijd met onze zoon nu en vind het ook wel spannend om dat met een tweede te doen.

Tegelijkertijd zou ik het heerlijk vinden om er nog eentje bij te hebben, de ontwikkeling, de gezelligheid, samen spelen vechten etc

Nog even rammelen. Overigens staar ik me ook al blind op een derde, terwijl ook hier dat niet echt in zijn hoofd heeft. Een ding kind tegelijk... (maar BABY'S )

Ik ben juist blij dat F. nu wat groter wordt en wat zelfstandiger kan spelen (bijna vijf maanden oud). Ik vond de echte newborn fase heel hectisch. Het was heerlijk om te knuffelen en zoveel te dragen, maar het is nu wel heerlijk dat ik haar gewoon drie kwartier kan neerleggen op de speelmat en ze nu redelijk zelfstandig kan spelen met rammelaars en knuffels. Ze rolt nu ook naar haar zij om dingen te pakken, dus ik hoef ook niet alles meer terug te geven als het gevallen is of als ze het weggegooid heeft.

Ik had altijd in mijn hoofd dat ik graag twee of drie kinderen wilde. Nu denk ik: sowieso geen drie (behalve als nummer 2 samen komt met nummer 3 ) en een tweede vind ik ook nog wel twijfelachtig. Ik rammel nu ook totaal nog niet voor nog een baby, ik vind het heerlijk dat ze nu groter wordt. Misschien over een paar jaar.

Herkenbaar hoor, komkommer! Ik rammel(de) ook niet echt naar een baby, maar meer gewoon naar nog een kind. Als ik zou kunnen bevallen van een dreumes zou ik ervoor tekenen, de babytijd is niet zo aan mij besteed .

Dan hoop ik dat die dreumes met de ooievaar wordt gebracht @Smart_ass

quote:

Op woensdag 12 januari 2022 14:40 schreef Smart_ass het volgende:
Herkenbaar hoor, komkommer! Ik rammel(de) ook niet echt naar een baby, maar meer gewoon naar nog een kind. Als ik zou kunnen bevallen van een dreumes zou ik ervoor tekenen, de babytijd is niet zo aan mij besteed .

Hahaha. Nou dan wel met de ooievaar idd. Ik wil de zwangerschap en het eerste jaar graag aan iemand anders over laten. De kraamweek vind ik ook nog wel leuk

Er wordt hier sowieso niets uitgeperst, dus dat scheelt weer. Ooievaar lijkt me geen slecht idee . Maar verder ben ik het helemaal met je eens Donna!

Oh man, ik wil juist zó graag met een (verse) baby knuffelen en bedacht me van de week nog dat ik me helemaal niet kan voorstellen een kind in middelbare schoolleeftijd te hebben.
Vooralsnog vind ik ze het leukst als ze mini zijn. Maar een eigen is vast ook heel leuk als ze 3+ zijn.

quote:

Op woensdag 12 januari 2022 16:41 schreef Vaiana het volgende:
Maar een eigen is vast ook heel leuk als ze 3+ zijn.

Met vlagen.

Oké, zondag dacht ik nog dat ik misschien wel het baren zou kunnen afsluiten. Maar nu zijn m’n hormonen weer 180graden gedraaid en kan ik wel huilen (oja, kraamtranen) bij het idee dat dit misschien wel (bijna zeker weten) de laatste keer is dat ik hier in m’n kraambedje lig…

Ik denk dat ik zo’n geval ben die het nooit helemaal afsluit. En dat ik later dolblij ga zijn als ik een kleinkindje krijg.