We're Indie Again (Indie Central CCLXXVIII)

quote:

Op dinsdag 11 februari 2020 16:59 schreef Z het volgende:
Waar zijn alle Jaar-fanboys?

quote:

Op vrijdag 7 februari 2020 07:18 schreef Maxerazzi het volgende:
Vorige week al een EP, maar nu ook hele nieuwe plaat van Nicolas Jaar. Staat weer mooi spul op.

2017 - 2019, an album by Against All Logic on Spotify

Fijn album wel ja.

Volgens mij is deze muziek indie genoeg om hier te delen: Søren Lorensen.
Dit duo wordt gevormd door Matt Hales (Aqualung) en Davide Rossi (o.a. Goldfrapp).

Ik schat zo in dat deze muziek wel in de smaak valt bij liefhebbers van de moderne Radiohead, maar ook bij mensen die houden van goed geproduceerde muziek met veel strings.

quote:

Op dinsdag 11 februari 2020 17:49 schreef Maxerazzi het volgende:

[..]


[..]

Had ik overheen gelezen, sorry. Ik had reedsch 3 Feb een AAL nummer in het lied van de dag topic gepost. Toen wist ik nog niet dat dat Jaar was. Heerlijk plaatje idd.

quote:

Op dinsdag 11 februari 2020 11:01 schreef Kerftminister het volgende:

[..]

Is er al een lek in goede kwaliteit dan?

Niet geluisterd naar een lek, maar zo te zien vrij spoedig daarna al. De FLAC ook van het weekend. En het vinyl ligt ook al een week in sommige grote ketens in Amerika, omdat die altijd "per ongeluk" street date breken omdat een potentiële boete minder is dan de opbrengst die ze afpakken van de indie stores die netjes moeten wachten. Altijd een smerige actie. Media_markt doet dat in Nederland, Walmart en consorten in Amerika. Maar redelijk onvermijdelijk met zulke felbegeerde releases.

quote:

Op maandag 10 februari 2020 22:30 schreef Slobeend het volgende:

[..]

Oh gelekt dus. Wat is jouw mening?

Maar dan ook echt al bijna 2 weken. Natuurlijk wel mooi dat sinds streaming een groot deel geen leaks meer najaagt, die hele 'cultuur' is weggevaagd.

Ok, laat ik voor een beetje perspectief beginnen met dat ik nooit de grootste fan ben geweest van deze disco-periode van Kevin Parker, en eigenlijk altijd al POND veel beter heb gevonden, en dat dat verschil de laatste 5 jaar alleen maar groter is geworden. Maar ik kan niet ontkennen dat ik wel heel enthousiast ben over gedeeltes van dit album. De singles waren hit and miss voor mij. Maar ‘Instant Destiny’, ‘Borderline’, ‘Breathe Deeper’, ‘Tomorrow's Dust’, ‘Is It True’ en ‘It Might Be Time’ zijn ongelofelijk goed.

‘Currents’ was na ‘AM’ het rock-album met de meeste impact en succes in de 2010’s, en terwijl Alex Turner zich een half jaar opsloot om 5 jaar na dato z’n magnum opus af te kunnen leveren, leek Kevin Parker het uit handen te laten glippen met een grootse tour met slechts 2 nieuwe singles uit. Hij vertelde Billboard recent Max Martin te willen zijn, maar de liedjes waren er nog niet. Terwijl wij dachten dat hij een cash grab ‘greatest hits’ festival tour wilde doen, was hij in werkelijkheid aan het voortploeteren aan nieuw materiaal terwijl de festival-shows voor het nieuwe album allang geboekt waren. Of zoals hij in een interview met Q Magazine omschrijft: “I told everyone it was definitely going to be out in March and I just didn't have it. It didn’t feel right.”

De prestigieuze headline-set op Coachella 2019 was in april 2019, wij zagen ‘em nog op Lowlands in augustus, maar bijvoorbeeld ‘Is It True’ werd pas eind november 2019 een volwaardig liedje. Een maand nádat het album was aangekondigd. Het is dus ongelofelijk dat hij met deze druk zo goed heeft weten te presteren. Maar zoals vele creatieve breinen zal hij het best presteren onder die druk. Het valt me op dat sommige gedeeltes heel makkelijk zijn te verteren en bijna net zo catchy zijn als de immens populaire singles van ‘Currents’ (plus ‘Feels Like’). Terwijl andere gedeeltes een paar luisterbeurten nodig hebben om al dan niet uiteindelijk schoonheid in te ontdekken, zoals voor mij op opener ‘One More Year’, eerdere single ‘Posthumous Forgiveness’ plus ‘On Track’ en ‘One More Hour’, die laatste die ook wel een heel uur lijkt te duren.

Zoals alles sinds ‘Currents’ is het nog altijd heel erg synth-georiënteerd, waar ik overigens nooit een probleem mee had. Het is ongelofelijk knap hoe hij eras (70’s en 80’s) weet samen te smelten, zonder gimmick-y te klinken, een heel erg herkenbare stijl heeft, maar juist altijd innovatief. Veel liedjes hebben heel wat lagen instrumenten, met verstopte melodielijntjes die zelfs na 10 luisterbeurten je oren nog wel doen spitsen. De bekende dikke, dikke drum-sound, dit keer over het hele album verspreid met conga-percussie wat overal weer opduikt. Met vaak een treffend contrast tussen elektronische en live-drums. Het hele album heeft weer een heerlijk analoge sound, wat je wel hoort aan de twee lagen ruis vooraf het intro van ‘Instant Destiny’ bijvoorbeeld. Het is hi-fi lo-fi, haha.

En zelfs als niet alle composities je zouden aanstaan kun je nog wel even zoet zijn met de sound die hij neerzet. Moet je nagaan dat de eerste leak naar verluidt een iPhone-opname van een Bluetooth-speakertje was, dat zal frusterend voor hem zijn geweest. Subtiliteiten als hoe in ‘Borderline’ in het eerste korte couplet heel subtiel de sub-bas wegdraait, wat je pas merkt als je het er daarna weer vol in hoort klappen met het refrein. Wat slechts één voorbeeldje is. Soms klinkt het alsof hij een obscure funk-plaat heeft gesampled, wat hij zo overtuigend kan doen dat een keer zelfs een vaak gesamplede artiest dacht dat hij zichzelf hoorde. Een paar lekkere jams in uitros, zonder dat het hij zichzelf verliest of dat het saai wordt. ‘Breathe Deeper’ is een sleutelstuk daarin, maar dan kom ik straks op.

Net als op ‘Currents’ met ‘Yes I’m Changing’ en ‘Eventually’ staan er helaas wel weer wat zeikerige liedjes op, ditmaal de eerder genoemde ‘On Track’ en ‘One More Hour’, waarvan die laatste 7 minuten lijkt voort te slepen en toch wel weet te verdwalen in alweer wat flanger-effecten en tape delay, terwijl de herhalende 4 noten film-soundtrack intro nog zo veelbelovend klonken. Iets waar ik op de andere 4 liedjes van boven de 5 minuten geen last van heb overigens. De skits (aan eind/begin liedjes) zijn een beetje irritant, en die heb ik al gelijk losgeknipt om niet meer te hoeven horen. Zijn vocalen blijven altijd zijn manco, maar dat weet hij zoals altijd goed te verbloemen met 10 busses aan delay en reverb, en op de opener lijkt hij zijn stem ook wel een keer wat anders te willen gebruiken.

We hebben allemaal de knipogen naar andere liedjes gehoord op ‘It Might Be Time’, met die ene bekende Supertramp-hit en de synths uit ‘Ironside’ van Quincy Jones. Zo klinkt veel wel als iets anders uit het verleden, maar is het verre van plagiaat. In ‘Lost In Yesterday’ zit bijvoorbeeld weer iets als Ariel Pink's ‘Nonsequitur Segues', maar het is niet zo dat hij het niet zonder die inspiratie had gekund. En op het grotendeels instrumentale ‘Glimmer’ flirt hij interessant genoeg met classic house, wat in geluid beter klinkt dan hoe deze zin klinkt.

Er staan geen instant kneiter-hits op het album, op de duidelijke A-pick ‘Is It True’ na, met zijn zeer aanstekelijke melodie en dansbare ritme. En zelfs zo’n liedje weet hij boeiend te houden door in elk blokje weer iets anders toe te voegen. Deze gaat het zeer goed doen op de festivals, want live weet de band de studio-versies over het algemeen goed te vertalen. ‘Breathe Deeper’ is nog zo’n hoogtepunt, misschien één van de synths zelfs wel een beetje ’Long Hot Summer’-zomers. Een liedje wat aan het eind gewoon nog even in de reprise gaat, met eerst een flard van iets wat klinkt als een brug wat hij nergens in wist te verwerken, en daarna komt alles geweldig terug voor nog eens een uitgebreide synth-jam van een dikke minuut.

‘It Might Be Time’ blijft ook een favoriet, de drums die hij daar weet neer te zetten zijn niet normaal. Er zijn veel van zulke momenten op het album. In elk liedje is wel weer wat te ontdekken, maar toch klinkt het allemaal netjes coherent als album, met elk nummer precies goed op zijn plek in de album-volgorde. Ik heb het idee dat het album het meest tot zijn recht komt als een geheel, en dat is een welbedoeld compliment voor een artiest die echt nog voor albums als, nou ja, álbums gaat. Perfect in het midden is het iets meer akoestische gitaar georiënteerde ‘Tomorrow’s Dust’ te horen, maar natuurlijk wel weer aangevuld met de congas en synths. Een lief liedje heeft nog nooit zo vet geklonken. Ook een favoriet. En dan heb ik track 2, ‘Instant Destiny’ nog niet genoemd, wat qua melodie nog het meest lijkt op iets van de eerste 2 album’s en EP’s, de psychedelische kant. Ja, wel met synths.

Ik ben blij dat ‘Patience’ het niet gered heeft, maar ‘Borderline’ wel, en die laatste stijgt op het album boven zichzelf uit, past er precies tussen door de nieuwe mix en edit. Het is grotendeels dezelfde opname, maar het heeft een flinke edit ondergaan. Elk refrein is omgegooid met stukken tekst die op de single-versie eerder of later in het refrein voorkomen en vice-versa. De perfectionist heeft soms korte frases opnieuw ingezongen (of andere stukken uit de originele opnames gebruikt), met als voorbeeld hoe een detail als “askin' how I managed to end up in this place” nu “I wonder how I [..]” is. Die toffe break “If you and I get comfortable” is nu weg, wat wel jammer is. Maar het gaat daardoor ook eerder naar de brug, zodat het refrein niet meer eindeloos doordendert, wat ik wel echt als een gouden greep ervaar. Het echoënde "here comes the sun"-stukje is ook doormidden geknipt, en het maakt het allemaal nóg wat pakkender. De conga-breakdown is daar ook weg, ik denk echt dat het een verbetering is om de vaart erin te houden. En wacht eens, de “if you and I get comfortable”-break waar we eerder een traantje om lieten, komt hier ineens voor! Slim.

Dat zijn wel de momenten dat ik Kevin Parker een behoorlijk geniale producer durf te noemen, hij weet precies wat een liedje nodig heeft, en het zijn de hele verfijnde details die het maken. En het zegt ook heel wat over zijn perfectionisme, wat we al wel konden aflezen aan hoe lang er tussen album 3 en 4 zat en het proces daarnaartoe. Het refrein wat ik altijd al wel té veel vond ook aan het eind nóg eens ingekort, en waar het origineel een fade-out heeft, gaat het nog op het album nog even lekker extra lang instrumentaal door tot aan een koud einde. Grappig dat al met al juist de single-versie een halve minuut langer duurt. Qua sound heeft hij het veel meer funky weten te maken, drums zijn veel dikker, alles is veel meer ingedeukt (op een goede manier), de Moog-bass stukken prominenter. Of zoals hij zelf omschreef: "I thought it was totally slamming hip hop, boom-crack drums. Months later I listened back to it and I was like, ah, kind of sounds like Seventies rock." (https://www.esquire.com/u(...)rview-the-slow-rush/)

Genoeg omschreven. Ben benieuwd hoe dit album gaat vallen. Zo’n commercieel miljoenen-succes als ‘Currents’ gaat het niet worden, maar creatief gezien kan ik meer plezier putten uit ‘The Slow Rush’.

Was hier wat rustig want ik was op vakantie

AAL nog niet geluisterd, zette ik vanochtend aan en ik dacht, ik ken al die nummers! Zette ik de vorige plaat op...
Dus nog steeds niet geluisterd
Maar zal wel weer fraai zijn!

Nog andere tips afgelopen 2 weken? Heb het wel iets bijgehouden in lijstjes dus veel terug te luisteren

quote:

Op woensdag 12 februari 2020 09:29 schreef Norrage het volgende:
Was hier wat rustig want ik was op vakantie

AAL nog niet geluisterd, zette ik vanochtend aan en ik dacht, ik ken al die nummers! Zette ik de vorige plaat op...
Dus nog steeds niet geluisterd
Maar zal wel weer fraai zijn!

Nog andere tips afgelopen 2 weken? Heb het wel iets bijgehouden in lijstjes dus veel terug te luisteren

Wat is AAL?

quote:

Op woensdag 12 februari 2020 09:29 schreef Norrage het volgende:
Was hier wat rustig want ik was op vakantie

AAL nog niet geluisterd, zette ik vanochtend aan en ik dacht, ik ken al die nummers! Zette ik de vorige plaat op...
Dus nog steeds niet geluisterd
Maar zal wel weer fraai zijn!

Nog andere tips afgelopen 2 weken? Heb het wel iets bijgehouden in lijstjes dus veel terug te luisteren

Frazey Ford en Destroyer.

quote:

Op woensdag 12 februari 2020 09:54 schreef EP3 het volgende:

[..]

[ afbeelding ]

quote:

Op woensdag 12 februari 2020 10:16 schreef EP3 het volgende:

[..]

[ afbeelding ]

Dank. Ik zal er eens naar luisteren ergens vandaag.

Ik was niet #ready hiervoor

[ Bericht 26% gewijzigd door SpecialK op 12-02-2020 11:43:28 ]

Ik ben er ook niet erg over te spreken. Vanochtend dus ook de vorige plaat geluisterd, en die was toch echt veel pakkender....

quote:

Op woensdag 12 februari 2020 09:29 schreef Norrage het volgende:
Was hier wat rustig want ik was op vakantie

AAL nog niet geluisterd, zette ik vanochtend aan en ik dacht, ik ken al die nummers! Zette ik de vorige plaat op...
Dus nog steeds niet geluisterd
Maar zal wel weer fraai zijn!

Nog andere tips afgelopen 2 weken? Heb het wel iets bijgehouden in lijstjes dus veel terug te luisteren

Destroyer en Slotface

Ben nu naar de nieuwe Nada Surf aan het luisteren, dat klinkt ook niet verkeerd

Die Dan Deacon plaat is ook wel een leuke psychedelische.

Vallen The Strokes ook onder Indie? Ik vind dat nieuwe nummer zo saai. Iedere keer denk ik, nu komt het. En dan komt het niet.

Ik vind het geen slecht nummer, ook al het komt het niet echt los nee.