quote:Op maandag 13 januari 2020 20:43 schreef Claudia_x het volgende:
Ze is net, iets na achten, overleden.
Ongelooflijk veel sterkte met dit verlies, en sterkte voor de dagen die komen gaan...
. Ik vind het zo erg en oneerlijk voor je, wat een klap. Gecondoleerd, en heel veel sterkte.
De obductie heeft vandaag trouwens plaatsgevonden. Op dit moment wordt mijn moeder naar haar geboortegrond teruggebracht. Maandag nemen we afscheid, zonder poespas. Niet iedereen in de familie is het daarmee eens, maar we gaan niet nog eens een ceremonie organiseren waar we ons ellendig bij voelen omdat personen die haar al vele jaren niet meer hebben gezien nog afscheid willen nemen.
In besloten familiekring en kaarten achteraf heb ik ook 2 x geregeld, op verzoek van moeders.
Jullie moeder. Jullie keuze.
Wat een enorm verdriet... Eens met wat Smallish zegt: jullie afscheid, zeker als mensen al jaren niet meer in beeld waren.
Moeders mogen niet dood
En jullie moeten ook doen wat goed voelt. De rest zal je toch niet of nauwelijks zien.
Gecondoleerd
En dat was voor ons zoveel fijner! Dus trek je niks aan van wat anderen willen of verwachten Sterkte voor jullie allemaal
.Hebben je kinderen je moeder nog gezien, in het ziekenhuis of na haar overlijden?
Lieve Claudia, ik wens jullie onmetelijk veel kracht om dit een plekje te geven.. Gecondoleerd..
Ik ben meteen na het afscheid weer gaan werken, we bezoeken open dagen met onze zoon en ik ben heel moe. Dus ik heb even geen zin gehad om achter de laptop te zitten. Vandaag moet ik eigenlijk even betaling van de huur regelen, op een of andere manier.Je weet het wel, maar probeer nu stap voor stap weer even in het ritme te komen en accepteer dat je tijd nodig hebt. Ik hoop dat alle plechtigheden zijn verlopen zoals jullie wilden.
Heel veel sterkte de komende tijd.
Het zou allemaal maar waardeloos zijn zonder hen.Ik had nog willen posten over ons bezoek aan de notaris, al is het hier geen WGR. Ik zat met name met de vraag wat de gevolgen zouden zijn van het weigeren van een erfenis, want dat was een serieuze optie voor me. Ik heb een aantal dingen opgestoken:
• Als je een erfenis weigert dan gaan ze familieleden tot in de zesde (!!) graad af.
• Het weigeren van een erfenis kost geld. Dat wist ik al. Wat ik niet wist is dat je het met meerdere familieleden in één keer kunt regelen. Dan betaal je dat bedrag maar één keer.
• Ik vroeg me af de nalatenschap op mijn kinderen over kon gaan. Schijnbaar is het wat lastiger om het weigeren van een erfenis voor minderjarigen te regelen. In principe kon de erfenis op mijn kinderen overgaan, maar in het testament van mijn moeder stond een passage waarmee dat werd voorkomen in het geval er alleen maar schulden overbleven.
• Mijn moeder zat in de schuldhulpverlening. Ook daar had ik veel vragen over. Van de notaris heb ik begrepen dat we eerst de kosten rondom haar overlijden mogen betalen van een eventueel positief saldo. Dat heeft niet alleen betrekking op de uitvaart maar ook op de notaris zelf (heel fijn!) en bijv. het op laten halen van spullen in haar woning door een kringloopwinkel..
• Ik wou de huur van mijn moeders woning betalen, eventueel van mijn eigen geld. De notaris heeft me op het hart gedrukt dat niet te doen. Eerst moet de volgorde worden bepaald van de schuldeisers (wie betalen we eerst?). De verhuurder is een van die personen op het lijstje en staat niet per definitie bovenaan.
We hebben om kosten voor onze familieleden te besparen besloten om de erfenis beneficiair te aanvaarden. Ik wacht nog op de bevestiging daarvan en de verklaring van erfrecht. Dan kan ik naar het huis gaan, moet ik wat foto's maken en een beschrijving van de inboedel. Daarna laten we alle spullen ophalen; er zit toch niets van waarde tussen. En ik moet dan de schuldeisers afbellen om te zeggen hoeveel positief saldo er overblijft en om te kijken of we er samen uitkomen (zijn ze akkoord met hun plek op de lijst en hoeveel geld ze krijgen?).
[ Bericht 1% gewijzigd door Claudia_x op 09-02-2020 11:35:28 ]
Vervelender nog: andere schuldeisers kunnen dan grond zien om geld bij je te halen. Daarom heb ik maar niets betaald. Dat vind ik lullig voor de verhuurder, een particuliere verhuurder die altijd goed is geweest voor m'n moeder, maar ik moet mezelf beschermen.quote:Op zondag 9 februari 2020 11:54 schreef Rewimo het volgende:
Oef ja, als het niet zeker is of er wel geld overblijft, komt er nog het nodige bij kijken. In elk geval niet zelf betalingen doen, want die krijg je waarschijnlijk niet meer terug. Sterkte!
Ja, dat klopt. Daarom is het een goede stap om beneficiair te aanvaarden. Dat zal de verhuurder ook wel begrijpen. Maar dat het niet fijn voelt, snap ik wel.quote:
Vervelender nog: andere schuldeisers kunnen dan grond zien om geld bij je te halen. Daarom heb ik maar niets betaald. Dat vind ik lullig voor de verhuurder, een particuliere verhuurder die altijd goed is geweest voor m'n moeder, maar ik moet mezelf beschermen.
Aangezien ze in de schuldhulpverlening zat, kunnen zij die telefoontjes niet voor je doen? Zij hebben toch ook de afspraken met de schuldeisers gemaakt voorheen?
Sterkte! Fijn dat je kinderen en je lief zo goed voor je zorgen. Dat kun je goed gebruiken
Veel sterkte!
echt niet leuk, maar je pakt het tot zover wel op de wijze manier aan. Die neerslachtigheid... ik gun je zonnige vrolijke dagen Moet je nog een boel regelen met opzeggen en zo, maar op deze manier komt alleen nog meer bij kijken en met nog meer regeltjes en mits en maren.
Knuffels van mijn kant.
Probeer dit deel van de nasleep maar zo zakelijk mogelijk te benaderen, des te eerder ben je ervan af. En verder idd je troost zoeken in je gezin en andere dingen die nu fijn zijn voor je. En vooral ook toegeven aan niets doen als dat de behoefte is.
Sterkte hoor!
Intussen heb ik een oproep gekregen voor vervolgonderzoeken naar aanleiding van mijn eigen ziekte, die ik niet zo spannend vind omdat ik volgens mij helemaal ben hersteld. Ik voel me wel nog steeds behoorlijk verdrietig en ik weet niet waarom precies. Ik heb al m'n hele leven het gevoel dat er een groot onheil op me wacht; als puber was ik ervan overtuigd dat ik het jaar 2000 niet zou halen. Toen dat onheil zich aandiende dacht ik niet 'waarom ik', maar 'zie je wel'. Ik ben blij dat ik er nog ben, maar snap tegelijk niet goed hoe dat kan. Ik wil dankbaar zijn maar vrees een nieuwe ramp.
Nou ja, dat zal wel zijn wat trauma met je doet.
Als je een nieuwe ramp verwacht heb je des te meer reden om van elke dag op aarde te genieten.quote:
Gisteren eindelijk de verklaring van erfrecht binnengekregen. Komende week komt er een kringloopwinkel langs om een afspraak te maken voor het leegruimen. Ik wacht nog op het ziekenhuis voor de uitslag van de obductie. Mijn tante gaat een paar weken op vakantie, dus we kunnen zelf op korte termijn sowieso niet.
Intussen heb ik een oproep gekregen voor vervolgonderzoeken naar aanleiding van mijn eigen ziekte, die ik niet zo spannend vind omdat ik volgens mij helemaal ben hersteld. Ik voel me wel nog steeds behoorlijk verdrietig en ik weet niet waarom precies. Ik heb al m'n hele leven het gevoel dat er een groot onheil op me wacht; als puber was ik ervan overtuigd dat ik het jaar 2000 niet zou halen. Toen dat onheil zich aandiende dacht ik niet 'waarom ik', maar 'zie je wel'. Ik ben blij dat ik er nog ben, maar snap tegelijk niet goed hoe dat kan. Ik wil dankbaar zijn maar vrees een nieuwe ramp.
Nou ja, dat zal wel zijn wat trauma met je doet.
Rationeel weet ik dat, maar ik voel het nu even niet.quote:
[..]
Als je een nieuwe ramp verwacht heb je des te meer reden om van elke dag op aarde te genieten.
Je hebt ook heel wat voor je kiezen gekregen de laatste maanden. En je hebt tijd nodig om dat allemaal te verwerken. Niet zo gek dat je, nu het even wat rustiger is, met zoveel gevoelens te maken krijgt die je niet meteen kunt plaatsen. Dat komt echt wel weer goedquote:
Rationeel weet ik dat, maar ik voel het nu even niet.
Professionele hulp kan wellicht iets voor je betekenen? Een paar gesprekken om je wat meer inzicht te geven en/of verder te helpen hierbij?quote:
Rationeel weet ik dat, maar ik voel het nu even niet.
Sterkte
Ja, dat denk ik ook. Mijn lief zegt steeds: het komt wel weer goed. En ik denk dan: nee, het komt nooit meer goed, we gaan allemaal dood. Maar er zijn natuurlijk intussen ook momenten van geluk. En da's de essentie van het leven, weten dat het eindig is en er intussen het beste van maken.quote:
[..]
Je hebt ook heel wat voor je kiezen gekregen de laatste maanden. En je hebt tijd nodig om dat allemaal te verwerken. Niet zo gek dat je, nu het even wat rustiger is, met zoveel gevoelens te maken krijgt die je niet meteen kunt plaatsen. Dat komt echt wel weer goed
Ik geniet bijna dagelijks van de kleuren van het water, de lucht, het riet, de weilanden, het asfalt van het fietspad. Maar ik ben ook gemakkelijk geprikkeld en wil in de weekeinden het liefst lang in bed liggen. Soms dwing ik mezelf om iets te doen; gisteravond hadden we een feestje.
Ik denk er wel eens over na omdat ik m'n lief niet te veel wil belasten met steeds weer dezelfde treurzang. Ik kijk het nog even aan. Binnenkort is het voorjaar, hebben we het huis van mijn moeder leeggeruimd. Ik ga er vanuit dat het wat tijd nodig heeft; ik ben taai.quote:
[..]
Professionele hulp kan wellicht iets voor je betekenen? Een paar gesprekken om je wat meer inzicht te geven en/of verder te helpen hierbij?
Sterkte
Het leven gaat door, alleen ben jijzelf een poosje stil blijven staan. En nu moet je daar een beetje achteraan worstelen om weer met iedereen op gelijke hoogte te komen. Dat kost tijd. Maar je komt er wel!quote:
Ja, dat denk ik ook. Mijn lief zegt steeds: het komt wel weer goed. En ik denk dan: nee, het komt nooit meer goed, we gaan allemaal dood. Maar er zijn natuurlijk intussen ook momenten van geluk. En da's de essentie van het leven, weten dat het eindig is en er intussen het beste van maken.
Ik geniet bijna dagelijks van de kleuren van het water, de lucht, het riet, de weilanden, het asfalt van het fietspad. Maar ik ben ook gemakkelijk geprikkeld en wil in de weekeinden het liefst lang in bed liggen. Soms dwing ik mezelf om iets te doen; gisteravond hadden we een feestje.
Je zit met 3 zeer ingrijpende zaken in een jaar tijd (verbouwing, ernstig ziek, overlijden moeder), die zaken zijn los van elkaar al vrij heftig, maar je bent nu van het een in het ander gerold en hebt nog niets kunnen verwerken, dat hakt er gewoon in, en diep ook, daar ga je tijd voor nodig hebben.quote:
[..]
Rationeel weet ik dat, maar ik voel het nu even niet.
Maar dat komt allemaal wel goed, je huis is af, je bent weer beter, nu de boel nog weer op een rijtje zetten en kunnen genieten van de opkomende en ondergaande zon.
Als ultrapluspunt kun je die wel beiden vanuit je huis zien
Komt goed
Ik hoop dat het voorjaar je wat licht en warmte brengt. Ben niet te streng voor jezelf. Ook niet te gemakkelijk, maar ik denk dat je dat niet zo snel bent 😘
Je mag best trots op jezelf zijn.quote:
[..]
Rationeel weet ik dat, maar ik voel het nu even niet.
Het is niet iedereen gegeven na al dat nog enigszins sterk te zijn.
Dit vind ik wel erg mooi gezegd.quote:
[..]
Het leven gaat door, alleen ben jijzelf een poosje stil blijven staan. En nu moet je daar een beetje achteraan worstelen om weer met iedereen op gelijke hoogte te komen. Dat kost tijd. Maar je komt er wel!
Succes met het 'er achteraan worstelen' Claudia.
Met een buitenstaander praten kan helpen, omdat je je dan minder bezwaard voelt om eerlijk te zijn. Daar zijn ook vrijwilligersprojecten van, gespecialiseerd in rouw/verlies, dan is het niet meteen ‘echte hulpverlening’.quote:
[..]
Ik denk er wel eens over na omdat ik m'n lief niet te veel wil belasten met steeds weer dezelfde treurzang. Ik kijk het nog even aan. Binnenkort is het voorjaar, hebben we het huis van mijn moeder leeggeruimd. Ik ga er vanuit dat het wat tijd nodig heeft; ik ben taai.
Nog een keer afspreken met iemand die (professioneel) betrokken was bij de ziekte en het overlijden van je moeder kan ook helpen. Een soort van op een rijtje zetten, maar dan meer gevoelsmatig. Vanuit de ‘professionele’ kant merk ik dat 1 of 2 gesprekken ontzettend veel kan betekenen. Wat is er allemaal gebeurd? Hoe ging dat? Wat deed het met je? Niet meteen, maar na een paar maanden of soms na een jaar of langer.
Wat anderen al schrijven: je hebt zóveel meegemaakt, en dan nog ‘even’ solliciteren tussendoor, een paar kinderen opvoeden, werken. Supermensen bestaan alleen in boeken en films. Ieder heeft tijd nodig om te verwerken op zijn eigen manier. En dan nog kost het tijd (en energie!!) Dat mag! Neem die tijd, vraag steun en accepteer hulp.
Het is gewoon even een moeilijk pad wat je aan het bewandelen bent (verbouwing, je eigen ziekte, afscheid nemen van je moeder en nu de nasleep van regelwerk ivm schulden van haar).
Mooi dat je nog van de kleine dingen kan genieten, maar is logisch dat de koek gewoon even op is.
Mooie woorden van je lief <3
Hier ben ik het ook mee eens ... net als met een heleboel andere posts in dit topic ...quote:
gewoon even een knuffel.
Het is gewoon even een moeilijk pad wat je aan het bewandelen bent (verbouwing, je eigen ziekte, afscheid nemen van je moeder en nu de nasleep van regelwerk ivm schulden van haar).
Mooi dat je nog van de kleine dingen kan genieten, maar is logisch dat de koek gewoon even op is.
Mooie woorden van je lief <3
En @Claudia_x : er staan veel bankjes op jouw wandelpad ... ga gewoon af en toe even zitten ... niemand die van jou verwacht dat je heeeeel dat pad in één keer uitloopt ....
Heel veel sterkte. Met alles.
-edit- en vreet het niet alleen op.
[ Bericht 2% gewijzigd door maily op 23-02-2020 15:51:47 ]
Ja, het heeft tijd nodig, maar tegelijkertijd noem je het niet voor niets 'trauma'. En ook bepaalde gedachtegangen over onheil. Daar kun je vast zelf wel weer uitkomen, maar hulp van iemand daarbij betekent dat het waarschijnlijk sneller en diepgravender kan gaan, en het kan ook voorkomen dat je in een depressie schiet. Die kans is namelijk aanwezig, na zo'n optelsom van ingrijpende gebeurtenissen die nogal existentieel zijn (wees worden, je eigen gezondheid en onzekerheid daarover). Neem jezelf hierin serieus en gun jezelf die extra aandacht en investering. Je bent dan wel geen grefo maar toch wel gereformeerd streng en spartaans soms, vooral voor jezelf.quote:
[..]
Ik denk er wel eens over na omdat ik m'n lief niet te veel wil belasten met steeds weer dezelfde treurzang. Ik kijk het nog even aan. Binnenkort is het voorjaar, hebben we het huis van mijn moeder leeggeruimd. Ik ga er vanuit dat het wat tijd nodig heeft; ik ben taai.
[ Bericht 1% gewijzigd door Franny_G op 23-02-2020 16:17:27 ]
Ook de leuke dingen in het leven zijn wel heftige veranderingen die heel veel stress met zich meebrengen, en ik zou echt willen dat mijn moeder destijds hulp had gekregen eea te verwerken, want dat was wel nodig geweest, dus zoek daarbij gewoon hulp.
SPOILERMijn moeders stresssituaties met maand en jaar:
September 1965: huwelijk
Eerste helft 1966: verbouwing huis
Augustus 1966: moeder overleden (toen was ze ook wees, want haar vader was al overleden toen ze 16 was)
September 1966: eerste kind geboren
Maart 1967: broer verongelukt
Dat wil niet zeggen dat het sneller overgaat, maar wel dat je begeleidt gaat worden in een proces dat zo veel los maakt en zo veel oproept dat het fijn is als iemand daarin met je mee loopt.
Je kan naar de huisarts gaan maar je kan evt. zelf ook zoeken naar rouwtherapeuten bij jou in de buurt.
Intussen doet de verhuurder moeilijk omdat die geld wil. Maar we mogen niet betalen omdat we de erfenis beneficiair hebben aanvaard en betaling zou betekenen dat we de ene schuldeiser voorrang verlenen boven de andere. De verhuurder is van mening dat de huur automatisch een maand doorliep en de overige 2 weken door mij persoonlijk zijn verlengd waardoor ik die moet betalen. Ik kon alleen niets doen in die maand omdat ik nog geen verklaring van erfrecht had. Zodra ik die binnen had, heb ik gehandeld.
Ik weet wel dat ik in mijn gelijk sta, maar wat een gezeik. Het was veel makkelijker geweest om de erfenis te weigeren... De enige reden dat ik die heb aanvaard was om zo spoedig mogelijk de erfenis af te wikkelen zodat de schulden niet verder opliepen. Daar zouden veel partijen last van hebben gehad. En nu ben ik de enige die last heeft. Zucht.
Vandaag heb ik nog even gebeld met het ziekenhuis. Het schijnt dat een neurologische obductie niet 6 weken maar 12 weken duurt. We moeten dus nog tot april wachten op de uitslag. En die kan in verband met het coronavirus iets langer op zich laten wachten.
Hopelijk ziet hij nog iets van zijn gemiste huur en kan hij het appartement snel weer in de verhuur zetten.
Ik vind je een bikkel, je hebt een stuk chocola verdiend hoor ;-)
Hoe is het met de poezen ondertussen? De twee kittens je oude/je moeders kat gaat dat een beetje samen?
Alleen een
.Nee, niet echt. De poes van m'n moeder wil de kamer van m'n dochter niet uit. En dat is eigenlijk wel best zo. M'n dochter is er dolgelukkig mee. Ik wil wel deze week even met de kat naar de dierenarts, nu ze wat is geacclimatiseerd. Ze heeft overgewicht, loopt moeizaam en geeft me net iets te vaak over.quote:
Hoe is het met de poezen ondertussen? De twee kittens je oude/je moeders kat gaat dat een beetje samen?
We hebben de afgelopen tijd al meermalen bij de dierenarts gezeten vanwege de andere katten. Ze zijn gecastreerd, de ene had een virus en de andere respectievelijk een poot- en een rugblessure. Brokkenpiloten zijn het. Ik houd ze wel eens in de gaten als ze naar buiten gaan en dan zie ik ze uit bomen en in sloten vallen. Gelukkig gaat het nu goed met ze.
Lastig, want we kunnen het zo niet afsluiten.
Je lief klinkt als een verstandig persoonquote:
Het afhandelen van de nalatenschap loopt ook nog en dat is ronduit kut om te doen, maar ik moet zeggen dat veel bedrijven heel netjes omgaan met nabestaanden. Eigenlijk heb ik alleen gezeur met de particuliere verhuurder gehad, die vond dat de woning niet netjes genoeg was opgeleverd maar daar pas een paar maanden later melding van maakte. Ik vond het rot voor de verhuurder - het opleveren heb ik op afstand gedaan - maar ik vond het ook rot voor mezelf dat ik zo weinig begrip kreeg voor de situatie waar ik in zit en mijn inspanningen om de woning zo spoedig mogelijk op te leveren aan de verhuurder. Ik had ook de tijd kunnen nemen, aangezien ikzelf beschermd ben tegen een huurschuld. Op advies van m'n lief heb ik mezelf niet verdedigd; het gaat hem makkelijker af om de boel zakelijk af te handelen.
. Fijn dat de meeste partijen netjes met je omgaan. Aangezien jij zelden krachttermen gebruikt, neem ik even aan dat het hele afhandelingsproces je in de weg zit. Wat zijn nu nog de grote obstakels?Het is eigenlijk meer voor WGR, maar wat lastig is is dat met alle schuldeisers afspraken moeten zijn gemaakt voor ik schulden kan voldoen (want de totale schulden zijn hoger dan wat er aan geld aanwezig is). Vanwege de coronacrisis reageren veel bedrijven traag, dus het is een slopend proces waarin ik maar blijf mailen en bellen. Soms blijf ik maar aanmaningen krijgen voor stupide bedragen als 10,30 euro terwijl ik al meerdere keren heb doorgegeven de erfenis beneficiair te hebben aanvaard. Het is geen onwil maar slordigheid of traagheid van bedrijven. Ik word er als iemand die de eigen financiële zaken op orde heeft onrustig van.quote:Op dinsdag 19 mei 2020 23:39 schreef Seven. het volgende:
[..]
Je lief klinkt als een verstandig persoon
Maar het komt allemaal wel goed.
Gaat best goed. Ze integreert niet fantastisch, maar ze heeft het naar haar zin op de kamer van mijn dochter. Die twee zijn dikke maatjes. En inmiddels heeft ze haar territorium uitgebreid met de kamer van mijn zoon en de badkamer (waar ze graag in de zon ligt). Ze is ook wat afgevallen en lijkt minder moeizaam te lopen. Helaas kotst ze wel regelmatig, dus m'n dochter blijft maar beddengoed naar de wasmachine slepen en ik blijf maar wassen.quote:
En hoe is het nu met de poes van je moeder/dochter?
Och.. dat is inderdaad vervelend, zeker nu het toch wel aan begint te slepen.quote:
[..]
Het is eigenlijk meer voor WGR, maar wat lastig is is dat met alle schuldeisers afspraken moeten zijn gemaakt voor ik schulden kan voldoen (want de totale schulden zijn hoger dan wat er aan geld aanwezig is). Vanwege de coronacrisis reageren veel bedrijven traag, dus het is een slopend proces waarin ik maar blijf mailen en bellen. Soms blijf ik maar aanmaningen krijgen voor stupide bedragen als 10,30 euro terwijl ik al meerdere keren heb doorgegeven de erfenis beneficiair te hebben aanvaard. Het is geen onwil maar slordigheid of traagheid van bedrijven. Ik word er als iemand die de eigen financiële zaken op orde heeft onrustig van.
Maar het komt allemaal wel goed.
Hoe gaat het verder met jouw rouwproces? Ik krijg de indruk dat je je lekker richt op de kleine maar fijne dingen. Gezond zijn, familie en dat soort dingen. Kun je daar van genieten ondanks alles? Of staat dit gedoe daarbij nog wel in de weg?
Leuk dat ze maatjes zijn. Hoeveel verschillende merken kattenvoer heb je al geprobeerd?quote:
[..]
Gaat best goed. Ze integreert niet fantastisch, maar ze heeft het naar haar zin op de kamer van mijn dochter. Die twee zijn dikke maatjes. En inmiddels heeft ze haar territorium uitgebreid met de kamer van mijn zoon en de badkamer (waar ze graag in de zon ligt). Ze is ook wat afgevallen en lijkt minder moeizaam te lopen. Helaas kotst ze wel regelmatig, dus m'n dochter blijft maar beddengoed naar de wasmachine slepen en ik blijf maar wassen.
quote:
Ik sprak mijn tante vandaag. Zij is veel bezig met alles wat in het ziekenhuis is gebeurd en heeft het gevoel dat het allemaal afgelopen week plaatsvond. Ik heb zelf het tegenovergestelde: de gebeurtenissen voelen zo ver weg dat ik regelmatig vergeet dat mijn moeder is overleden en hoe dat is gegaan. Als ineens het besef zich aan me opdringt dat ze er niet meer is, bijvoorbeeld als ik haar een foto wil sturen, dan ben ik even in complete verwarring en voel ik me ontredderd. Maar die momenten gaan voorbij.
Het gaat dan wel voorbij maar toch elke keer weer zo'n shock. Dat is kut.
Ik las een tijd geleden een essay waar ik mezelf prima in kon vinden:quote:Op dinsdag 19 mei 2020 23:55 schreef Seven. het volgende:
[..]
Het gaat dan wel voorbij maar toch elke keer weer zo'n shock. Dat is kut.
quote:To me, confrontation and denial seem like equally valid strategies, and the choice between them is one of personal taste. (...) Modern culture may favor confrontation, but we are genetically hard-wired, or at least I am, with a remarkable capacity for denial. (...) Deceiving yourself may offend the cultural prejudice in favor of relentless self-knowledge, but it does not offend me. What you do with yourself in the privacy of your head is nobody else's business. Bron
Rake woorden. En mooie woorden.quote:
[..]
Ik las een tijd geleden een essay waar ik mezelf prima in kon vinden:
[..]
'What you do with the privacy in your head is nobody else's business'. Geweldigquote:
[..]
Ik las een tijd geleden een essay waar ik mezelf prima in kon vinden:
[..]
Intussen worstel ikzelf nog steeds met de financiële afwikkeling. De gesprekken met schuldeisers gaan moeizaam. Aan de telefoon krijg ik zeer invoelende mensen te spreken, maar via e-mail is de afhandeling vervolgens heel zakelijk en moet ik tussen diverse stappen in een week of 4-6 wachten. Het duurt maar en het einde is nog lang niet in zicht. Ik vind het lastig, vooral emotioneel.
En dat die financiële afwikkeling zo'n gedoe kan zijn, daar had ik helemaal geen weet van.
Ik zou denken: van een kale kip kun je niet plukken, dus ze moeten hun verlies maar nemen. 
Hopelijk geeft de videobelafspraak een stukje verlichting, al zal t ff confronterend zijn. Hopleijk kun je het "medische stukje" een stukje loslaten.
Rouwen doen we allemaal op ons eigen tempo ;-)
Is ook spannend.quote:
De afspraak van vrijdag was afgezegd, maar we hebben er een videobelafspraak van kunnen maken. Vrijdag krijgen we dus eindelijk de uitslag van de obductie te horen. Ik vind het best spannend.
Waarom hebben jullie het eigenlijk laten doen?
Het is vrij standaard. Artsen willen zelf meestal graag weten wat er precies aan de hand is geweest. Ze vragen er wel toestemming voor. Bij mijn vader hebben we er indertijd voor gekozen om het niet te laten doen. We wisten goed wat er met hem was gebeurd en vonden het een naar idee om hem open te laten snijden. De artsen hebben dat gerespecteerd maar hebben ons er ook op gewezen dat de meest mensen er behoefte aan hebben om zoveel mogelijk te weten.quote:
[..]
Is ook spannend.
Waarom hebben jullie het eigenlijk laten doen?
In het geval van mijn moeder weten we nog steeds niet wat de oorzaak is geweest van haar stollingsproblemen. Er is het vermoeden dat ze een tumor in haar buik had. Dat willen we laten verifiëren en dan willen we vooral weten of het een erfelijke vorm van kanker is. Omdat ikzelf vermoedelijk stollingsproblemen heb, is het daarnaast niet uitgesloten dat ze iets bij mijn moeder gaan vinden dat op een erfelijke afwijking duidt. In die zin is het een kans om meer over mezelf te weten te komen. Maar dat verwacht ik eigenlijk niet, hoor. Kanker is plausibel.
Het is overigens niet altijd standaard. Hangt een beetje van het ziektebeeld af. Als het duidelijk lijkt en de artsen verder niet enorme interessante bijzonderheden vermoeden dan gaan ze vaak voor dat wat het lijkt te zijn, zoals als gevolg van longontsteking etc. etc.
Als het ziekenhuis het aanvraagt is een autopsie kosteloos, als het op verzoek van de familie is dan moeten zij er zelf voor betalen.
Dank voor de aanvulling!quote:
Ik ben heel benieuwd Claudia. Fijn wel dat jullie met videobellen de afspraak door kunnen laten gaan.
Het is overigens niet altijd standaard. Hangt een beetje van het ziektebeeld af. Als het duidelijk lijkt en de artsen verder niet enorme interessante bijzonderheden vermoeden dan gaan ze vaak voor dat wat het lijkt te zijn, zoals als gevolg van longontsteking etc. etc.
Als het ziekenhuis het aanvraagt is een autopsie kosteloos, als het op verzoek van de familie is dan moeten zij er zelf voor betalen.
We zouden eigenlijk naar Maastricht gaan, maar deze week werd de afspraak afgezegd. We zouden we nog een maand (!) moeten wachten. Dat wilde ik niet en daarom heb ik om videobellen gevraagd. Achteraf vind ik dat fijner, want we moeten echt heel lang reizen. Wel houden we de optie open dat we er alsnog langsgaan voor een afrondend gesprek, al zal dat dan meer voor de emotionele afronding zijn. Nu wil ik gewoon de uitslag weten.
Er is een kans dat er een onderliggende aandoening aan de kanker ten grondslag lag die erfelijk is. Ik heb dus het advies gekregen om naar een klinisch geneticus te gaan.
Sterkte met verwerken en wachten op volgende afspraak.
Succes!
Logisch verhaal, verstandig om het te laten doen.quote:
[..]
Het is vrij standaard. Artsen willen zelf meestal graag weten wat er precies aan de hand is geweest. Ze vragen er wel toestemming voor. Bij mijn vader hebben we er indertijd voor gekozen om het niet te laten doen. We wisten goed wat er met hem was gebeurd en vonden het een naar idee om hem open te laten snijden. De artsen hebben dat gerespecteerd maar hebben ons er ook op gewezen dat de meest mensen er behoefte aan hebben om zoveel mogelijk te weten.
In het geval van mijn moeder weten we nog steeds niet wat de oorzaak is geweest van haar stollingsproblemen. Er is het vermoeden dat ze een tumor in haar buik had. Dat willen we laten verifiëren en dan willen we vooral weten of het een erfelijke vorm van kanker is. Omdat ikzelf vermoedelijk stollingsproblemen heb, is het daarnaast niet uitgesloten dat ze iets bij mijn moeder gaan vinden dat op een erfelijke afwijking duidt. In die zin is het een kans om meer over mezelf te weten te komen. Maar dat verwacht ik eigenlijk niet, hoor. Kanker is plausibel.
Ik lees dat je de uitslag inmiddels hebt gekregen, benieuwd wat de geneticus er van vindt.
Sterkte nogmaals 👍
Ik denk veel terug aan hoe het na het overlijden van mijn vader ging. Ik herinner me loodzware weken na zijn dood en een ontkenningsfase die circa 10 jaar heeft geduurd en me erdoorheen heeft geholpen. Ik had veel leuke dingen om naar uit te kijken, in het bijzonder de geboorte van mijn eerste kind.
Nu lukt het me niet goed om de kop in het zand te steken of om de lichtpunten te zien. Ik kan er geen vrede mee krijgen dat ik geen ouders meer heb, dat de dood zo onverwacht kan komen, dat de dood ons überhaupt allemaal te wachten staat. Ik probeer me te richten op de kleine dingen die me gaande houden: ga douchen, maak een wandeling, besteed tijd met de kinderen. Maar het liefst kruip ik onder een deken. Dat kan misschien een paar dagen of een paar weken, daar heeft iedereen begrip voor - daar heb ik begrip voor. Met de mogelijkheid dat ik dit gevoel een jaar later nog altijd zou hebben, heb ik geen rekening gehouden.
quote:
Het is een jaar geleden dat ik dit topic aanmaakte. In verband met de drukte in de ziekenhuizen ben ik nog niet naar de klinisch geneticus geweest. Eerlijk gezegd komt me dat wel goed uit. Ik heb het er moeilijk mee. Rouwen gaat me niet goed af.
Ik denk veel terug aan hoe het na het overlijden van mijn vader ging. Ik herinner me loodzware weken na zijn dood en een ontkenningsfase die circa 10 jaar heeft geduurd en me erdoorheen heeft geholpen. Ik had veel leuke dingen om naar uit te kijken, in het bijzonder de geboorte van mijn eerste kind.
Nu lukt het me niet goed om de kop in het zand te steken of om de lichtpunten te zien. Ik kan er geen vrede mee krijgen dat ik geen ouders meer heb, dat de dood zo onverwacht kan komen, dat de dood ons überhaupt allemaal te wachten staat. Ik probeer me te richten op de kleine dingen die me gaande houden: ga douchen, maak een wandeling, besteed tijd met de kinderen. Maar het liefst kruip ik onder een deken. Dat kan misschien een paar dagen of een paar weken, daar heeft iedereen begrip voor - daar heb ik begrip voor. Met de mogelijkheid dat ik dit gevoel een jaar later nog altijd zou hebben, heb ik geen rekening gehouden.
Dikke knuffel!
Heb je al geprobeerd een paar dagen onder de dekens te kruipen?
Sterkte in ieder geval
quote:
Het is een jaar geleden dat ik dit topic aanmaakte. In verband met de drukte in de ziekenhuizen ben ik nog niet naar de klinisch geneticus geweest. Eerlijk gezegd komt me dat wel goed uit. Ik heb het er moeilijk mee. Rouwen gaat me niet goed af.
Ik denk veel terug aan hoe het na het overlijden van mijn vader ging. Ik herinner me loodzware weken na zijn dood en een ontkenningsfase die circa 10 jaar heeft geduurd en me erdoorheen heeft geholpen. Ik had veel leuke dingen om naar uit te kijken, in het bijzonder de geboorte van mijn eerste kind.
Nu lukt het me niet goed om de kop in het zand te steken of om de lichtpunten te zien. Ik kan er geen vrede mee krijgen dat ik geen ouders meer heb, dat de dood zo onverwacht kan komen, dat de dood ons überhaupt allemaal te wachten staat. Ik probeer me te richten op de kleine dingen die me gaande houden: ga douchen, maak een wandeling, besteed tijd met de kinderen. Maar het liefst kruip ik onder een deken. Dat kan misschien een paar dagen of een paar weken, daar heeft iedereen begrip voor - daar heb ik begrip voor. Met de mogelijkheid dat ik dit gevoel een jaar later nog altijd zou hebben, heb ik geen rekening gehouden.
Neem er je tijd voor. De tijd die jij nodig hebt.Lukt het niet, merk je dat je vast komt te zitten zoek hulp. Mij heeft het toen geholpen. Ik kon er niet mee omgaan.
Nog steeds heb ik moeite met het feit dat voor jou (mij) de wereld stil staat maar alles om ons heen maar gewoon door gaat. Maar ooit gaat ook dat goed komen. Je bent niet de enige en om hulp vragen mag
Wat zou "goed" zijn dan? Misschien ben je er niet voor gemaakt om de mensen die je liefhebt los te laten en verder te gaan, maar is dat niet ook juist iets moois?quote:Rouwen gaat me niet goed af.
Ik las eens een interview waarin een dochter sprak over haar rouwproces. Die zei dat ze na een jaar vond dat ze zo goed haar best had gedaan om met het verlies om te gaan, dan ze vond dat haar moeder nu wel terug kon komen.
Rationeel ga je door, doe je wat goed is om verder te gaan. Je emoties kiezen soms een eigen koers.
Ik herken dat bij de mijlpalen (een jaar geleden, twee jaar geleden, bijv.) soms puur ‘de tijd van het jaar’ al herinneringen oproept die onverwacht heftige gevoelens naar boven kunnen halen.
Sterkte. Het wordt beter. Ik kan het je niet garanderen, maar ik denk het wel.
Ik denk dat goed rouwen betekent dat je verdrietig kunt zijn maar dat je het verdriet niet je leven laat ontregelen. Het is een belangrijke les, vind ik: verdriet hoort bij het leven. Het maakt je niet meteen depressief of rijp voor hulpverlening. Maar ik kan niet ontkennen dat m'n verdriet wel erg ver gaat, existentieel wordt, overgaat van verdriet om mijn moeder in verdriet om vergankelijkheid en willekeur en zinloosheid. Dat kan verlammend zijn en zo'n leven wil ik niet, een leven vol zwaarmoedigheid.
Kon ik maar zeggen: ik heb nog een half jaar nodig. Ik heb geen idee hoeveel ik nodig heb. Misschien is het wel nooit genoeg, zitten er niet genoeg dagen in dit leven om de dood te accepteren. Misschien is het geen kwestie van tijd nemen maar aandacht verleggen: schoonheid blijven zien in het alledaagse, geliefden blijven waarderen, nieuwe ervaringen opdoen. Ik doe m'n best.
Dank allemaal.
Hoe gaat het nu met je? Het is een raar jaar geweest waarin voor veel mensen het leven min of meer stil is komen te staan. Ik heb daar gek genoeg wel troost uit geput.quote:
[..]
Lukt het niet, merk je dat je vast komt te zitten zoek hulp. Mij heeft het toen geholpen. Ik kon er niet mee omgaan.
Nog steeds heb ik moeite met het feit dat voor jou (mij) de wereld stil staat maar alles om ons heen maar gewoon door gaat. Maar ooit gaat ook dat goed komen. Je bent niet de enige en om hulp vragen mag
Mooi beschreven. Zeer herkenbaar.
Je hebt best al wat te verstouwen gehad en ik kan me je gevoelens zo goed voorstellen. En ook dat je het idee hebt dat je er niet uit komt.
Er zijn tal van rouwtherapeuten die je hiermee kunnen helpen.
quote:
Ook met hulp doe je het gewoon zelf he? Er loopt alleen iemand naast je
Wat mooi gezegd! Het gaat wel goed. Ik merk wel dat ik het erg zwaar heb als er weer iemand weg valt. En soms niet eens om die persoon maar het gevoel wat ik had komt dan weer terug. Gewoon omdat ik weet hoe de familieleden er omheen zich voelen op dat moment. Denk ik ofzoquote:
[..]
Hoe gaat het nu met je? Het is een raar jaar geweest waarin voor veel mensen het leven min of meer stil is komen te staan. Ik heb daar gek genoeg wel troost uit geput.
Zo is de dag na kerst de oom van mijn man overleden en op oudjaarsdag gecremeerd. Ik had het heel slecht deels omdat ik die lieve man ontzettend ga missen maar ook omdat ik weet hoe zijn dochters het beleefd hebben die week en tijdens crematie.
En eerlijk is eerlijk. Ik vind dit heerlijk. In mijn cocon. Alleen mijn gezin. Dichtbij elkaar. De eerste golf heb ik keihard gewerkt. Dus nu maak ik pas mee wat een lockdown is.
Nu heb ik mijn ouders nog maar is mijn Oma 4 jaar geleden overleden. Mijn Oma was gevoelsmatig mijn moeder. Mijn ouders waren heel jong toen ze mij kregen en ik ben groot gebracht door mijn Opa en Oma.
Iemand vertelde bij het rouwen van haar laatste ouder dat het ook een heel proces was in dat de generatie er boven weg was, en nu zij de "oudste generatie" was.
Ik heb 2 jaar terug flink uitgesteld gerouwd (zat in een Burn-out, mede veroorzaakt door niet goed kunnen rouwen). En heb na dik 25 jaar nog steeds verdriet, en dat mag. Kan het door goed werk van mijn therapeute het beter reguleren.
Er is op fb een groep die heet ''moeders zonder moeder'' en ik haal daar heel veel steun en bemoediging uit.
Gewoon dat je niet de enige bent. En dat je ziet dat iedereen het weer op een andere manier doet en dat helemaal prima is. En dat er tegen hele kleine dingen aan kunt lopen, die heel pijnlijk zijn en de omgeving niet altijd even goed snapt.
Er zitten vrouwen tussen die pas hun mama verloren zijn, maar ook waarbij het tientallen jaren geleden is.
(uiteraard ook als je wilt spreken over een overleden vader ben je welkom hoor ;-))
Uniek aan deze groep is dat er werkelijk waar nog geen verkeerd woord/discussie/ ingreep van een mod is voorgekomen.
/eindepromopraatje ;-)
[ Bericht 1% gewijzigd door Roosgeluk op 06-01-2021 19:02:13 ]
Ja, dat speelt absoluut een rol. Het is niet fraai om het toe te geven, maar ik heb altijd gedacht dat er een last van mijn schouders zou vallen als ze er niet meer zou zijn. Ze woonde zo ver weg, zo geïsoleerd. Toen ze financiële problemen kreeg en haar huis kwijtraakte was het al lastig voor me om haar te helpen en tegelijk een grens te trekken. Ik kon me niet voorstellen hoe dat zou moeten als ze gezondheidsproblemen zou krijgen. En nu ze er niet meer is, begrijp ik niet waarom ik me niet opgelucht maar verdrietig voel.quote:
De band met je moeder is geen gemakkelijke geweest als ik het zo heb gelezen. En dat geeft ook een extra laag in je rouwproces. Want mag ik wel rouwen om iemand waarvan ik niet (altijd evenveel) van hield.
Ik denk dat ik ook rouw om de moeder die ik nooit had. Ik heb laatst dozen met papieren uit haar woning doorgenomen. Die draaien allemaal om haar ex: hun breuk, haar gevoelens daarbij, de financiële afwikkeling, de rechtszaak die volgde. In al die stukken word ik één keer genoemd, als ze haar ex in een brief duidelijk maakt dat ik het erg vind dat hij geen opa meer voor mijn kinderen kan zijn. Het is pijnlijk om te lezen hoe vol ze was van hem en hoe klein de rol was die ik speelde in haar leven. Haar kleinkinderen had ze al enkele jaren niet meer gezien.
Kun je iets zeggen over hoe je therapeute je helpt? Ik kan het me zo moeilijk voorstellen hoe een willekeurige vreemde me kan helpen. Het lijkt me cruciaal dat je iemand treft met wie je het kunt vinden. Voor mij is dat niet zo eenvoudig.quote:Ik heb 2 jaar terug flink uitgesteld gerouwd (zat in een Burn-out, mede veroorzaakt door niet goed kunnen rouwen). En heb na dik 25 jaar nog steeds verdriet, en dat mag. Kan het door goed werk van mijn therapeute het beter reguleren.
Dank je voor je tip, lief van je. Ik zit niet op Facebook.. En ik heb jullie! Ik schrijf hier niet alleen omdat ik vastzit, maar ook omdat ik weet dat het opschrijven me kan helpen om verder te komen.quote:Er is op fb een groep die heet ''moeders zonder moeder'' en ik haal daar heel veel steun en bemoediging uit.
Gewoon dat je niet de enige bent. En dat je ziet dat iedereen het weer op een andere manier doet en dat helemaal prima is. En dat er tegen hele kleine dingen aan kunt lopen, die heel pijnlijk zijn en de omgeving niet altijd even goed snapt.
Er zitten vrouwen tussen die pas hun mama verloren zijn, maar ook waarbij het tientallen jaren geleden is.
(uiteraard ook als je wilt spreken over een overleden vader ben je welkom hoor ;-))
Uniek aan deze groep is dat er werkelijk waar nog geen verkeerd woord/discussie/ ingreep van een mod is voorgekomen.
/eindepromopraatje ;-)
Dat is heel herkenbaar. Ik weet inmiddels goed hoe het is om angstige momenten in een wachtkamer in het ziekenhuis door te brengen. Ik kan geen ziekenhuis meer zien zonder mee te voelen met de vele families die er op dat moment zitten en zulke angstige momenten meemaken.quote:
[..]
Het gaat wel goed. Ik merk wel dat ik het erg zwaar heb als er weer iemand weg valt. En soms niet eens om die persoon maar het gevoel wat ik had komt dan weer terug. Gewoon omdat ik weet hoe de familieleden er omheen zich voelen op dat moment. Denk ik ofzo
Zo is de dag na kerst de oom van mijn man overleden en op oudjaarsdag gecremeerd. Ik had het heel slecht deels omdat ik die lieve man ontzettend ga missen maar ook omdat ik weet hoe zijn dochters het beleefd hebben die week en tijdens crematie.
En eerlijk is eerlijk. Ik vind dit heerlijk. In mijn cocon. Alleen mijn gezin. Dichtbij elkaar. De eerste golf heb ik keihard gewerkt. Dus nu maak ik pas mee wat een lockdown is.
Nu heb ik mijn ouders nog maar is mijn Oma 4 jaar geleden overleden. Mijn Oma was gevoelsmatig mijn moeder. Mijn ouders waren heel jong toen ze mij kregen en ik ben groot gebracht door mijn Opa en Oma.
Ze sloeg hem ermee om de oren dat hij de kleinkinderen in de steek liet, maar in feite heeft zij hetzelfde gedaan. Zulke dingen zijn pijnlijk. M'n kinderen hebben er gelukkig geen last van. Ze hebben geweldige lieve grootouders (de ouders van mijn vriend). Ik heb genoeg om blij mee te zijn.quote:
Wat pijnlijk en verdrietig Claudia, om dan die stapel papieren door te worstelen en je eigen aandeel daarin tot minimale proporties gereduceerd te zien. En ook herkenbaar dat jouw gevoel daarin niet alleen over jezelf gaat, maar ook over je kinderen.
Tuurlijk heb je zat om blij mee te zijn. Maar toch had het fijn geweest als dit ook iets was geweest waar je toen blij mee was.quote:
[..]
Ze sloeg hem ermee om de oren dat hij de kleinkinderen in de steek liet, maar in feite heeft zij hetzelfde gedaan. Zulke dingen zijn pijnlijk. M'n kinderen hebben er gelukkig geen last van. Ze hebben geweldige lieve grootouders (de ouders van mijn vriend). Ik heb genoeg om blij mee te zijn.
Ik hebzelf trouwens EMDR therapie gehad. Dat normaal praten met een therapeut deed weinig want tot nu toe ben ik niet iemand tegen gekomen waarmee het klikt. Genoeg klikt.
Zo had ik een therapeut die niet luisterde naar mijn verhaal en elke sessie weer probeert om de ‘schuld’ bij iemand te leggen. Voornamelijk mijn vader.
De andere therapeut die keek alleen op haal klokje. Zei weinig en dan was het: tot volgende week. En toen ik haar nodig had zei ze: Ja nee je bent uitbehandeld zoek maar iemand anders
Ik haak even aan omdat ik dit ook herken.quote:
[..]
Ja, dat speelt absoluut een rol. Het is niet fraai om het toe te geven, maar ik heb altijd gedacht dat er een last van mijn schouders zou vallen als ze er niet meer zou zijn. Ze woonde zo ver weg, zo geïsoleerd. Toen ze financiële problemen kreeg en haar huis kwijtraakte was het al lastig voor me om haar te helpen en tegelijk een grens te trekken. Ik kon me niet voorstellen hoe dat zou moeten als ze gezondheidsproblemen zou krijgen. En nu ze er niet meer is, begrijp ik niet waarom ik me niet opgelucht maar verdrietig voel.
Ik denk dat ik ook rouw om de moeder die ik nooit had.
Ik heb ook begeleiding gehad bij het omgaan met mijn gevoelens omdat ik vast zat. Maar wel van verschillende therapeuten, niet-therapeuten, en lotgenoten/vrienden bij elkaar uiteindelijk.
Eén therapeut op zichzelf biedt één traject/invalshoek en alles bij elkaar biedt meerdere perspectieven, wat geweldig werkt omdat je de rode draad er dan uit kan pakken ipv dat "iemand" "iets" met je doet. Mijn eerste therapeut was een ultrageleerde en doorgestudeerde oude man van de oude psychoanalytische stempel, die ook tijdelijk een ouderfiguur voor me is geweest zodat ik dingen kon (her)beleven en verwerken. Voor minder deed ik het ook niet, ik kan absoluut niet werken met iemand die mij als een stoornis ziet en een protocol toepast, hoewel je er altijd wel iets zinvols uit kan halen als er een goede klik is denk ik.
Het is dus goed om het allemaal op jouw manier te doen, dat wil ik maar zeggen, en veel is mogelijk. Rouw is voor mij nu een normaal onderdeel van het leven geworden en dat is ook waardevol, het brengt je dichter bij de dood - klinkt misschien niet positief maar voor mij is dat juist aangenaam.
Met de eerste psychologe waar ik via mijn huisarts bij terecht kwam had ik geen klik en ze bleef maar aan de oppervlakte bezig.
Ik ben toen opzoek gegaan en ben bij een therapeute terecht gekomen die gebruikt maakt van EFT en NLP. En ze heeft daardoor bestaande patronen weten om te buigen bij mij en mijzelf dingen leren vergeven. En ook laten inzien wat bepaalde handelingen en gedachten met mij doen.
Wat EFT is in praktijk dat je met je vingers op bepaalde plekken op je lichaam tikt en daarbij bepaalde zinnen/gedachten uitspreekt. Je slaat daarmee bepaalde emoties opnieuw/anders en ergens anders op.
https://www.eft-online.be/pages/pages_watiseft/watiseft.html
Zo denk ik er grotendeels over. Niet dat ik het aangenaam vind om bezig te zijn met de dood, integendeel.quote:
Het is dus goed om het allemaal op jouw manier te doen, dat wil ik maar zeggen, en veel is mogelijk. Rouw is voor mij nu een normaal onderdeel van het leven geworden en dat is ook waardevol, het brengt je dichter bij de dood - klinkt misschien niet positief maar voor mij is dat juist aangenaam.
Ik vind de ervaringen met therapie interessant om te lezen. Dank daarvoor.
Het is ontzettend fijn dat dat zo is, en dat je je dat ook realiseert. Koester dat.quote:
[..]
Ze sloeg hem ermee om de oren dat hij de kleinkinderen in de steek liet, maar in feite heeft zij hetzelfde gedaan. Zulke dingen zijn pijnlijk. M'n kinderen hebben er gelukkig geen last van. Ze hebben geweldige lieve grootouders (de ouders van mijn vriend). Ik heb genoeg om blij mee te zijn.
Laat dat tegelijkertijd niet ervoor zorgen dat je misschien gaat denken dat je dús geen verdriet, rouw, zou kunnen en mogen voelen, omdat er immers voldoende is om blij mee te zijn. Die twee zaken kunnen naast elkaar bestaan en daar kun je ruimte aan geven.
Ik las laatst het boek: Sterven is dood eenvoudig. Iedereen kan het.
Hierin bespreekt René Gude zijn eigen naderende dood. Dit heeft mij met terug werkende kracht geholpen in een eigen rouw proces. Ondanks dat het gaat over om gaan met je eigen dood vond ik het ook heel goed toe te passen op omgaan met de dood van naasten.
Het is een dun boekje dus je kunt het in 1 uur uitlezen.
Kern van het verhaal:
Emoties mag/moet je voelen. Je moet alleen niet proberen je emoties te rationaliseren. De vraag "waarom ik" beantwoorden zorgt ervoor dat je langer in je eigen emoties vast zit.
Terwijl als je dat niet doet emoties op komen borrelen, pieken en weer vervagen.
Ik heb dit weer eens bekeken. https://www.bnnvara.nl/dewerelddraaitdoor/videos/263015
De kern die soeverein samenvat, ken ik nog uit DWDD-optredens die ik destijds zag. Trof me toen ook al. Heeft me ook al vaker geholpen om met bepaalde situaties en emoties om te gaan. Ik ga me eens wat in zijn boeken verdiepen.
De Volkskrant heeft een ontroerende serie over sterven, van Barbara van Beukering. Ze schreef er eerder een boek over. In de interviews daarover maakte ze duidelijk dat ze persoonlijk heeft ervaren dat het uitmaakt hoe iemand sterft (zie dit stuk). Ik denk dat het niet eenvoudig voor me is geweest dat mijn beide ouders plotseling en veel te jong zijn overleden. En ik heb beide keren de last gedragen van de financiële en materiële afwikkeling. Ik vind dat nog steeds erg veel gevraagd van iemand die verdriet heeft.
quote:
Het is een jaar geleden dat ik dit topic aanmaakte. In verband met de drukte in de ziekenhuizen ben ik nog niet naar de klinisch geneticus geweest. Eerlijk gezegd komt me dat wel goed uit. Ik heb het er moeilijk mee. Rouwen gaat me niet goed af.
Ik denk veel terug aan hoe het na het overlijden van mijn vader ging. Ik herinner me loodzware weken na zijn dood en een ontkenningsfase die circa 10 jaar heeft geduurd en me erdoorheen heeft geholpen. Ik had veel leuke dingen om naar uit te kijken, in het bijzonder de geboorte van mijn eerste kind.
Nu lukt het me niet goed om de kop in het zand te steken of om de lichtpunten te zien. Ik kan er geen vrede mee krijgen dat ik geen ouders meer heb, dat de dood zo onverwacht kan komen, dat de dood ons überhaupt allemaal te wachten staat. Ik probeer me te richten op de kleine dingen die me gaande houden: ga douchen, maak een wandeling, besteed tijd met de kinderen. Maar het liefst kruip ik onder een deken. Dat kan misschien een paar dagen of een paar weken, daar heeft iedereen begrip voor - daar heb ik begrip voor. Met de mogelijkheid dat ik dit gevoel een jaar later nog altijd zou hebben, heb ik geen rekening gehouden.
Helemaal herkenbaar.quote:
De decembermaand is aangebroken. Het is bijna twee jaar geleden dat m'n moeder overleed - en ik rouw nog steeds verschrikkelijk. Ik voel me nog, of weer, precies zoals ik hieronder omschreef. Mijn leven gaat door, maar emotioneel sta ik al bijna twee jaar stil. Of misschien doe ik daarmee geen recht aan hoe ik me het afgelopen jaar heb gevoeld. Misschien sta ik niet stil, maar beland ik telkens weer op dit punt waarop de zinloosheid en kwetsbaarheid van het leven bijna ondraaglijk zijn.
[..]
Het lijkt vaak alsof mensen maar beperkte tijd ontdaan mogen zijn, en dat het 'over' moet gaan. Dat gebeurt misschien ook best vaak zo, of het lukt veel mensen om naar buiten voldoende te doen alsof dat lukt. Maar soms gaat het niet over, of levert de schok een blijvende verandering in de persoonlijkheid van een achterblijver.
En dat mag best wat vaker uitgedragen worden. Dat het niet 'wel bijtrekt'.
Ik breek ineens zo in in dit topic, maar ik las verder terug dat je nog een traject met de klinisch geneticus in zou gaan. Is dat inmiddels gebeurd? Zo nee, maak dan gebruik van de mogelijkheid die er (meestal) is van psychologische bijstand. Even een korte tip die hopelijk niet als mosterd komt.quote:
De decembermaand is aangebroken. Het is bijna twee jaar geleden dat m'n moeder overleed - en ik rouw nog steeds verschrikkelijk. Ik voel me nog, of weer, precies zoals ik hieronder omschreef. Mijn leven gaat door, maar emotioneel sta ik al bijna twee jaar stil. Of misschien doe ik daarmee geen recht aan hoe ik me het afgelopen jaar heb gevoeld. Misschien sta ik niet stil, maar beland ik telkens weer op dit punt waarop de zinloosheid en kwetsbaarheid van het leven bijna ondraaglijk zijn.
[..]
quote:
De decembermaand is aangebroken. Het is bijna twee jaar geleden dat m'n moeder overleed - en ik rouw nog steeds verschrikkelijk. Ik voel me nog, of weer, precies zoals ik hieronder omschreef. Mijn leven gaat door, maar emotioneel sta ik al bijna twee jaar stil. Of misschien doe ik daarmee geen recht aan hoe ik me het afgelopen jaar heb gevoeld. Misschien sta ik niet stil, maar beland ik telkens weer op dit punt waarop de zinloosheid en kwetsbaarheid van het leven bijna ondraaglijk zijn.
[..]
quote:
Ik vind het ook herkenbaar. Meer dan toen ik een klein jaar geleden nog reageerde, want inmiddels ben ik (zoals je weet) ook wees.
Ik wil van alles typen, maar eigenlijk schieten alle woorden tekort. Sterke voor jullie allebei.
Wat verdrietig om te lezen, Claudia. Je komt er kennelijk niet echt verder mee, in de zin dat de tijd héél voorzichtig ietsje meer ruimte geeft en je voelt dat je verder kunt zonder je zo ellendig te voelen.quote:
De decembermaand is aangebroken. Het is bijna twee jaar geleden dat m'n moeder overleed - en ik rouw nog steeds verschrikkelijk. Ik voel me nog, of weer, precies zoals ik hieronder omschreef. Mijn leven gaat door, maar emotioneel sta ik al bijna twee jaar stil. Of misschien doe ik daarmee geen recht aan hoe ik me het afgelopen jaar heb gevoeld. Misschien sta ik niet stil, maar beland ik telkens weer op dit punt waarop de zinloosheid en kwetsbaarheid van het leven bijna ondraaglijk zijn.
[..]
Er is eerder in dit topic gesproken over psychologische hulp waar je best oren naar had, volgens mij. Is daar iets mee gebeurd?
Alle sterkte in deze, voor velen ellendige, maand.
Sterkte in deze moeilijke maand, ook @Lienekien 😘
Zou iets van psychologische hulp wat voor je zijn, @Claudia_x ?
Ik denk eigenlijk dat het feit dat je door dit overlijden wees bent geworden behoorlijk meetelt.
Als je denkt dat je echt niet verder komt met je gevoelens, is hulp zoeken geen gek idee. Veel sterkte!
Voor mij is dat gevoel van rouw (bij mij veroorzaakt door andere omstandigheden dan door het verlies van mijn ouders) er altijd bij. Soms meer op de achtergrond. Soms overweldigend. Maar nooit niet. Alsof er een sluier is weggetrokken. Soms kan het me juist heel erg helpen om sommige 'kleine' problemen te relativeren en van het moment te genieten, just in het licht van die eindigheid en kwetsbaarheid. En soms ontneemt het me de adem van pure angst en verdriet. Ik heb wel geleerd, in mijn geval vooral door yoga en meditatie, dat de heftige emoties altijd komen en gaan, en dat ik kan opmerken wanneer ze 'groot' zijn maar ook wanneer ze weer afnemen. Die oplettendheid kan me ook helpen om mezelf niet in een zichzelf steeds herhalende lus van emoties te storten. Want dat doe ik soms ook: als ik even merk dat het donkere gevoel weg is, ga ik het juist weer opzoeken. Als een korstje waar je aan blijft pulken. Als ik meer oplettend ben kan ik dat wat vaker voorkomen.
@Claudia_x en @Lienekien en alle anderen: sterkte.
Ik denk dat dit wel eens zou kunnen zijn waar ik moeite mee heb: door het overlijden van mijn moeder is er nooit meer een kans op een moeder-dochterrelatie. Het overlijden van mijn vader kon ik, hoe onverwacht het ook kwam en zwaar het ook was, waarschijnlijk beter accepteren doordat ik terugkijk op een dierbare relatie waarin we alles tegen elkaar hebben gezegd wat we wilden zeggen. Het gemis aan een moeder blijft een open wond. Hoe ouder mijn eigen kinderen worden, hoe meer ik me ervan bewust word wat voor steun en liefde ik zelf als kind niet heb gehad van mijn moeder. Het is ingewikkeld om van iemand te houden die je van alles kwalijk neemt. Ik kan honderd redenen geven om niet van mijn moeder te houden, maar toch doe ik het.
Mooi wat je schrijft over het stilstaan bij het afnemen van de heftigheid van emoties, @yinu, en het stoppen met het opzoeken van het donkere gevoel. Die lus is ook bij bij een reëel gevaar. Toevallig heb ik net dit boek cadeau gekregen.
Met dank aan @Bosbeetle voor de tip.
Het is denk ik niet toevallig dat de verjaardag van mijn moeder een paar dagen geleden was en dat Oud en Nieuw eraan komt, het moment waarop ze in het ziekenhuis belandde en kort erop overleed. De decembermaand roept al deze herinneringen op, net zoals de julimaand dat doet met het overlijden van mijn vader. (Het was zomer, iedereen was op vakantie, ik zat alleen op mijn werk. Het contrast tussen de warmte en die eenzaamheid voel ik elke juli weer.)quote:
Rouwen gaat ook eigenlijk nooit echt "over". Het verlies krijgt wel een plek in je leven, maar soms steekt de rouw ineens weer zijn kop op. Vaak door iets kleins, iets wat je aan hem of haar herinnert. Ik verloor mijn vader 15 jaar geleden, en af en toe gebeurt er iets waardoor het feit dat hij er niet meer is ineens weer steekt.
quote:
Ik vind het ook herkenbaar. Meer dan toen ik een klein jaar geleden nog reageerde, want inmiddels ben ik (zoals je weet) ook wees.
En ook voor jou, @miss_sly - hoe gaat het nu met je ouders?
En nu maar hopen dat je het een mooi boek vind, anders was het wel een prutstip. Ik hoor het graagquote:
Met dank aan @Bosbeetle voor de tip.
Er zit in het boek een behoorlijke passage over rouw trouwens waar ik zelf veel mee kon maar het moet je liggen.
Ik heb dit jaar een halve dag op de kop in de tuin gestaan en dat vond ik erg fijn en had ook een soort van "het moet nu" gevoel. Pas een dag later realiseerde ik me dat het die dag mijn vaders verjaardag was, mijn vader was hovenier/tuinman en stond altijd "op de kop in de tuin". Ik denk dat ik het toch ergens geregistreerd had.quote:
[..]
Het is denk ik niet toevallig dat de verjaardag van mijn moeder een paar dagen geleden was en dat Oud en Nieuw eraan komt, het moment waarop ze in het ziekenhuis belandde en kort erop overleed. De decembermaand roept al deze herinneringen op, net zoals de julimaand dat doet met het overlijden van mijn vader. (Het was zomer, iedereen was op vakantie, ik zat alleen op mijn werk. Het contrast tussen de warmte en die eenzaamheid voel ik elke juli weer.)
Maar dat is wel een nieuwe rol om te accepteren, compleet met het accepteren van het gegeven dat het idd eindig is.SPOILERToen mijn moeder 2 maanden geleden overleed kwam mijn oudste zoon op de dag van de crematie naar ons huis, ook mijn vader kwam hier naartoe, mijn zusje was er al.
Mijn vader en Soneal reden met mijn zusje mee, we vertrokken, mijn zusje en oudste zoon reden van de oprit af en gingen op de stoep staan wachten tot wij de garage uit waren, maar het was onuitgesproken logisch dat ik voorop zou rijden, mijn auto heeft als enige geen routemiep, mijn vader zat bij mijn zusje in de auto en we hebben 40 jaar bijna bij het crematorium om de hoek gewoond, dus iedereen weet de weg zeg maar.
Enfin, ik rij de rest voorbij en rij dus voorop naar het crematorium want iedereen bleef wachten tot ik voorbij gereden was.
Zegt N: nou het is wel duidelijk wie nu de madre familias is.
Op zich gaat het goed. Mijn vader is van een oude, zieke man weer een relatief fitte, oude man geworden met de juiste medicatie. Bij mijn moeder zijn twee van de drie problemen inmiddels verholpen (COPD-aanval en aneurysma) en voor het derde (borstkanker) heeft ze nu hormoontherapie en wordt ze in februari geopereerd. Ik ben er ook helemaal niet klaar voor een van beide te verliezen, maar ik vrees dat dat moment ook nooit aan zal breken.quote:
[..]
En ook voor jou, @:miss_sly - hoe gaat het nu met je ouders?
Interessant boek. Ik heb het even opgezocht en ga het ook lezen.quote:
Ik denk dat jullie gelijk hebben, @:sigme en @:yinu, dat er blijvend iets is veranderd. Het is niet zozeer de realisatie van de eindigheid van het leven, want die heb ik al zolang ik me kan herinneren. Misschien is het wat jij zegt, @:Leandra, dat ik mijn identiteit als wees moet accepteren. In praktische zin betekent het weinig voor me om wees te zijn - ik zorg al vele jaren voor mezelf en mijn moeder is nooit een moederfiguur geweest - maar het maakt vanzelfsprekend emoties los.
Ik denk dat dit wel eens zou kunnen zijn waar ik moeite mee heb: door het overlijden van mijn moeder is er nooit meer een kans op een moeder-dochterrelatie. Het overlijden van mijn vader kon ik, hoe onverwacht het ook kwam en zwaar het ook was, waarschijnlijk beter accepteren doordat ik terugkijk op een dierbare relatie waarin we alles tegen elkaar hebben gezegd wat we wilden zeggen. Het gemis aan een moeder blijft een open wond. Hoe ouder mijn eigen kinderen worden, hoe meer ik me ervan bewust word wat voor steun en liefde ik zelf als kind niet heb gehad van mijn moeder. Het is ingewikkeld om van iemand te houden die je van alles kwalijk neemt. Ik kan honderd redenen geven om niet van mijn moeder te houden, maar toch doe ik het.
Mooi wat je schrijft over het stilstaan bij het afnemen van de heftigheid van emoties, @:yinu, en het stoppen met het opzoeken van het donkere gevoel. Die lus is ook bij bij een reëel gevaar. Toevallig heb ik net dit boek cadeau gekregen.
[ afbeelding ]
Met dank aan @:Bosbeetle voor de tip.
Ik was in mijn studententijd helemaal idolaat van Gödel, Escher, Bach maar ben daarna Hofstadter weer een beetje uit het oog verloren, dit klinkt als een mooie hernieuwde kennismaking.
SPOILERWat je schrijft over je moeder herken ik heel erg van mijn vader. Hij is opgegroeid met een moeder die psychische problemen had. Daardoor heeft hij een onveilige jeugd gehad en zich slecht kunnen hechten. Ik merk de laatste jaren dat sommige van de dingen waar ik tegenaan loop in mijn psychische gesteldheid eigenlijk voortkomen uit de schaduw die zijn jeugd heeft geworpen op mijn opvoeding. Oudste kind. Ik heb kennelijk zijn angsten en ongeworteldheid aangevoeld. Hoewel mijn ouders ons een heel liefdevol gezin hebben gegeven waarin we alle kansen kregen (en dat nog steeds doen) krijg je dit soort dingen toch mee. Ik heb mijn vader het afgelopen jaar gevraagd of hij wat wil opschrijven over zijn jeugd, want ik ken wel veel anekdotes, maar toch blijft het als kind in een gezin altijd wat abstract. Hij heeft dat gedaan, wat hem veel moeite kostte maar wat ook veel ruimte tussen ons heeft geschapen om het er meer over te hebben. Hij heeft zijn moeder ook altijd erg moeten verzorgen. En is toch, ondanks alles, altijd van haar blijven houden. Zij is nu bijna 20 jaar geleden overleden.
[ Bericht 24% gewijzigd door yinu op 13-12-2021 14:51:00 ]
@Leandra en anderen:
Ik denk dat deze observatie niet zo gek was. Op dit moment ligt mijn schoonmoeder, de moeder die ik nooit had, ernstig ziek in het ziekenhuis. Ik ben er zelf ziek van, kan me er niet toe zetten aan het werk te gaan, zoek steeds afleiding. Het is moeilijk voor me om hoop te hebben op een goede afloop met de ervaring dat mijn geliefden niet levend ziekenhuizen uitkomen. Maar dat kan ik niet hardop zeggen, want ik wil mijn naasten niet besmetten met mijn gevoelens van wanhoop.quote:
Misschien sta ik niet stil, maar beland ik telkens weer op dit punt waarop de zinloosheid en kwetsbaarheid van het leven bijna ondraaglijk zijn.
Rationeel weet ik dat er goed voor mijn schoonmoeder wordt gezorgd en dat er redenen zijn om hoopvol te zijn. Er is een voorlopige diagnose van een ziekte die behandelbaar zou moeten zijn. M'n emoties hobbelen er alleen wat achteraan.
Intussen moet ik nog steeds naar de huisarts om erfelijkheidsonderzoek in gang te zetten. Moeilijk is dat, want ik weet niet eens meer waar mijn moeder aan is overleden en ik heb geen obductierapport. Het ontbreekt me aan de doortastendheid om erachter te gaan, zeker gezien mijn huidige psychische toestand. De eerste stap is dit topic teruglezen, als ik het op kan brengen.
Ach wat moeilijk en verdrietig. Sterktequote:
Een flinke kick, maar ik weet niet waar ik dit nu anders kwijt kan.
[..]
Ik denk dat deze observatie niet zo gek was. Op dit moment ligt mijn schoonmoeder, de moeder die ik nooit had, ernstig ziek in het ziekenhuis. Ik ben er zelf ziek van, kan me er niet toe zetten aan het werk te gaan, zoek steeds afleiding. Het is moeilijk voor me om hoop te hebben op een goede afloop met de ervaring dat mijn geliefden niet levend ziekenhuizen uitkomen. Maar dat kan ik niet hardop zeggen, want ik wil mijn naasten niet besmetten met mijn gevoelens van wanhoop.
Rationeel weet ik dat er goed voor mijn schoonmoeder wordt gezorgd en dat er redenen zijn om hoopvol te zijn. Er is een voorlopige diagnose van een ziekte die behandelbaar zou moeten zijn. M'n emoties hobbelen er alleen wat achteraan.
Intussen moet ik nog steeds naar de huisarts om erfelijkheidsonderzoek in gang te zetten. Moeilijk is dat, want ik weet niet eens meer waar mijn moeder aan is overleden en ik heb geen obductierapport. Het ontbreekt me aan de doortastendheid om erachter te gaan, zeker gezien mijn huidige psychische toestand. De eerste stap is dit topic teruglezen, als ik het op kan brengen.
Wat heftig allemaal Het is heel normaal dat je op momenten die zo dicht raken aan eerdere ervaringen je ook daar weer op teruggeworpen wordt.
Ik hoop dat je gevoel je ratio kan volgen en dat je vertrouwen krijgt in het traject dat nu komt.
En ik blijf er op hameren, wacht niet te lang met hulp zoeken. Het kan echt enorm helpen om eens te praten, al is het maar met een huisarts die dingen nog eens rustig uit kan leggen.
[ Bericht 98% gewijzigd door Peejtur op 23-08-2022 22:39:18 ]
wat naar voor jullie. Ik hoop dat de behandeling aanslaat natuurlijk maar ik vind het zo erg voor jou dat je door ervaringen in het verleden je even alleen maar ruimte hebt om wanhoop te voelen. En de ruimte om dat te uiten is er ook niet. Kan me zo voorstellen dat, juist nu de ratio zegt dat het waarschijnlijk wel goed komt, het fijner is om vertrouwen te hebben in een goede afloop. Hopelijk kan die knop nog om.
Erfelijkheidsonderzoek.. is het het teruglezen van dit topic dat je triggert, of de situatie met je schoonmoeder?
Dank ook @Peejtur . Ik weet niet wat de desbetreffende user schreef, maar ik had het vast niet willen lezen.@Seven., ik denk regelmatig aan het in gang zetten van het erfelijkheidsonderzoek. Mijn voornemen was om dat na de coronacrisis te doen. Deze zomer leek me een goed moment, maar ik kan niet naar mijn huisarts omdat vanwege personeelstekorten alleen patiënten met urgente klachten langs mogen komen. Ik zit het dus steeds uit te stellen, om de huisarts maar niet onnodig te belasten.
@BE, dat is meteen de reden dat ik hiermee niet naar de huisarts ga. Je advies vind ik namelijk zinnig en de huisarts zou de aangewezen persoon zijn om eens mee te praten. Al denk ik diep van binnen nog steeds dat ik geen hulp nodig heb omdat m'n somberheid logisch is, want geworteld in een bepaalde grondhouding die ik heb in combinatie met het hebben doorgemaakt van een aantal gebeurtenissen die je traumatisch zou kunnen noemen. Dat neemt niet weg dat ik niet alleen jullie medeleven maar ook jullie tips op prijs stel en erover nadenk.
Maar ik snap je aarzeling.
Je hebt een compleet huis gesloopt en weer opgebouwd, hoe leuk dat ook is, het kost heel veel energie, vervolgens werd je zelf vreselijk ziek en wist men ook nog eens niet wat er aan de hand was, en dus niet hoe het te behandelen, en net toen je daar goed en wel van bij begon te komen overleed je moeder.
Je leeft dus al een paar jaar van de ene stressvolle situatie in de andere.
Dat is echt heel heftig en het ligt niet aan jou dat dat er zo inhakt, dat zou bij iedereen zo zijn.
Wat ik voor dit gesprek niet besefte, is dat er ook consequenties voor mijn broertje zouden kunnen zijn. Als ik het onderzoek in gang zet en er een erfelijke aandoening wordt gevonden, dan moet de arts dat aan hem doorgeven. Vervolgens moet ook hij besluiten of hij daar iets mee wil doen, want er kunnen risico's op bepaalde ziekten voor hem zijn. Voor ik groen licht heb gegeven om het onderzoek te starten, heb ik dan ook eerst met hem contact opgenomen. Dat was niet om toestemming te vragen, maar het is fijn om te weten dat hij het even belangrijk vindt als ik om te weten of we erfelijk belast zijn.
De arts gaat nu eerst contact opnemen met het ziekenhuis waar mijn moeder is overleden om te achterhalen of er nog materiaal beschikbaar is om te gebruiken voor genetisch onderzoek. Wordt vervolgd.
Ik haak ook aan in dit topic, om meerdere redenen. Eigenlijk moet ik ook deze stap maken, maar twijfel ook een beetje of er nog genetisch materiaal beschikbaar is. Mijn vader is in 2015 overleden aan alvleesklierkanker, zijn zus/mijn tante in 2016, zijn moeder/mijn oma in 1992. Allemaal aan alvleesklierkanker. Ik herinner me vaag dat mijn oma van moeders kant op 59-jarige leeftijd aan dezelfde soort kanker is overleden, maar ik weet niet of ik me dat goed herinner, omdat ik haar al een tijdje niet meer gesproken heb (dat is ongeveer dezelfde reden als de jouwe, wij hebben slechts een ansichtkaart relatie op dit moment, maar ze leeft dus nog wel.)quote:
De arts gaat nu eerst contact opnemen met het ziekenhuis waar mijn moeder is overleden om te achterhalen of er nog materiaal beschikbaar is om te gebruiken voor genetisch onderzoek. Wordt vervolgd.
Begin je voor zoiets bij je huisarts? Ik weet dat het UMCU iets met genetisch onderzoek naar kanker doet, maar ik weet niet of dat ook voor deze soort kanker geldt.
Ik heb genetisch onderzoek laten doen bij het UMCU omdat ik zelf borstkanker had en dit werd als optie aangeboden. De klinische genetica is geen afdeling waar je zelf even naartoe kunt gaan volgens mij, ik zou inderdaad beginnen bij de huisarts.quote:Op vrijdag 12 januari 2024 14:56 schreef SEMTEX het volgende:
[..]
Ik haak ook aan in dit topic, om meerdere redenen. Eigenlijk moet ik ook deze stap maken, maar twijfel ook een beetje of er nog genetisch materiaal beschikbaar is. Mijn vader is in 2015 overleden aan alvleesklierkanker, zijn zus/mijn tante in 2016, zijn moeder/mijn oma in 1992. Allemaal aan alvleesklierkanker. Ik herinner me vaag dat mijn oma van moeders kant op 59-jarige leeftijd aan dezelfde soort kanker is overleden, maar ik weet niet of ik me dat goed herinner, omdat ik haar al een tijdje niet meer gesproken heb (dat is ongeveer dezelfde reden als de jouwe, wij hebben slechts een ansichtkaart relatie op dit moment, maar ze leeft dus nog wel.)
Begin je voor zoiets bij je huisarts? Ik weet dat het UMCU iets met genetisch onderzoek naar kanker doet, maar ik weet niet of dat ook voor deze soort kanker geldt.
Naar de huisarts gaan is inderdaad de eerste stap, zoals @yinu al zei. Bij mijn moeder is eierstokkanker gevonden. Ongeveer 1% van de Nederlandse vrouwen krijgt eierstokkanker en bij 10-15% van hen komt dit door erfelijke aanleg. Daarom komen alle vrouwen met eierstokkanker in aanmerking voor erfelijkheidsonderzoek. Bij andere vormen van kanker zal dit anders zijn. Googelen leert me dat erfelijkheid een rol kan spelen bij alvleesklierkanker en dat de kans daarop groter is naarmate meer familieleden de ziekte hebben. Ik zou er in jouw positie dus zeker werk van maken. Ik kreeg zelf heel snel en eenvoudig een doorverwijzing en ik vond het ook niet verschrikkelijk lang duren tot het ziekenhuis contact met me opnam.quote:
Begin je voor zoiets bij je huisarts? Ik weet dat het UMCU iets met genetisch onderzoek naar kanker doet, maar ik weet niet of dat ook voor deze soort kanker geldt.
Trouwens, als er geen genetisch materiaal meer van mijn moeder beschikbaar is gaan ze de levende familieleden één voor één af (beginnend bij mij). Ik weet niet precies hoe dat gaat, maar dat krijg ik nog wel te horen als er sprake van is. Het is dus zeker niet zo dat er niks te doen valt als er geen genetisch materiaal meer is van je familieleden.
Dank, dat motiveert me om die afspraak ook maar eens te gaan maken. Ik blijf je topic volgen.quote:
[..]
Naar de huisarts gaan is inderdaad de eerste stap, zoals @:yinu al zei. Bij mijn moeder is eierstokkanker gevonden. Ongeveer 1% van de Nederlandse vrouwen krijgt eierstokkanker en bij 10-15% van hen komt dit door erfelijke aanleg. Daarom komen alle vrouwen met eierstokkanker in aanmerking voor erfelijkheidsonderzoek. Bij andere vormen van kanker zal dit anders zijn. Googelen leert me dat erfelijkheid een rol kan spelen bij alvleesklierkanker en dat de kans daarop groter is naarmate meer familieleden de ziekte hebben. Ik zou er in jouw positie dus zeker werk van maken. Ik kreeg zelf heel snel en eenvoudig een doorverwijzing en ik vond het ook niet verschrikkelijk lang duren tot het ziekenhuis contact met me opnam.
Trouwens, als er geen genetisch materiaal meer van mijn moeder beschikbaar is gaan ze de levende familieleden één voor één af (beginnend bij mij). Ik weet niet precies hoe dat gaat, maar dat krijg ik nog wel te horen als er sprake van is. Het is dus zeker niet zo dat er niks te doen valt als er geen genetisch materiaal meer is van je familieleden.
Voel je vrij om updates en vragen te posten! Ik zie voor een deel mogelijke betrokkenheid van dezelfde genen terugkomen: BRCA1 of BRCA2 en diverse genen geassocieerd met het Lynchsyndroom.quote:
[..]
Dank, dat motiveert me om die afspraak ook maar eens te gaan maken. Ik blijf je topic volgen.
Ik heb trouwens een erg fijn gesprek met de klinisch geneticus gehad. Ik keek ertegenop omdat het beladen voor me is om over ziekte te praten. Daar toonde ze veel begrip voor. En wat ik ook fijn vond is dat ze ook over praktische zaken kunnen informeren zoals mogelijke gevolgen voor verzekeringen en voor mijn kinderen (en hun verzekeringen).
Ik zag ze ook voorbijkomen, dat verbaasde me al. Bij BRCA1 en 2 denk je altijd eerder aan borst of eierstok gerelateerde kankersoorten.quote:
[..]
Voel je vrij om updates en vragen te posten! Ik zie voor een deel mogelijke betrokkenheid van dezelfde genen terugkomen: BRCA1 of BRCA2 en diverse genen geassocieerd met het Lynchsyndroom.
[ Bericht 0% gewijzigd door SEMTEX op 12-01-2024 17:57:01 ]
Inderdaad. Des te fijner is het denk ik om met specialisten te kunnen praten over het omgaan met risico's. Mensen zullen daar verschillende afwegingen in maken. Zo slik ik preventief medicatie tegen een aandoening die nooit is aangetoond en ben ik met hormonale anticonceptie gestopt, maar ik ben niet bereid geweest om alles te doen wat ik kon om risico's te minimaliseren. Zo kan ik me nu niet voorstellen dat ik ooit preventief mijn borsten zou amputeren. Gelukkig hoef ik daar nog niet over na te denken.quote:
Ik weet niet zeker of dit iets toevoegt, maar het genetisch verhaal vertelt ook nog niet alles. Ik heb een familielid met borstkanker dat negatief testte op alle daarmee verwante genen, maar waar toch behoorlijk familiaire belasting speelt. Dat kan blijkbaar ook als de medische wereld nog niet weet wat dan je link is.
Dat heb ik ook wel gezien, vooral bij specialisten inderdaad. Gynaecoloog: nooit meer hormonale anticonceptie nemen. Dermatoloog: een leven lang steunkousen dragen. Met dat eerste kon ik wel leven, met dat tweede niet. Gelukkig had ik een lieve internist die me hielp risico's te wegen. Die steunkousen bleven ongebruikt in de kast liggen.quote:
Ja dat risicogesprek is echt superbelangrijk. Het valt me de laatste tijd op dat specialisten geneigd lijken door te willen buffelen tot het laagste risico, zonder daarbij rekening te houden met de gevolgen voor kwaliteit van leven etc.
Ik heb het wel getroffen omdat er altijd een fijne arts was om mee te praten. De laatste jaren was dat mijn longarts. Bij de klinisch geneticus heb ik ook een goed gevoel.
Daar baal ik wel van. Geeft nou niet echt een gevoel van jubelend vertrouwen.
Nee ik ben daar niet gebleven. Zou denk ik voortdurend onzeker zijn of ze het nu wel goed zouden doen.
En heel fijn dat het beter met je gaat natuurlijk!
Ik denk dat er niks gevonden gaat worden. Dan kan ik het afronden omdat ik weet dat ik alles heb gedaan wat ik kon doen. En dan ga ik verder niet meer over die kanker nadenken.quote:
Grote stap Claudia. Knap gedaan en fijn dat je er toch wel een goed gevoel over hebt, ondanks alle omstandigheden en mogelijke gevolgen.
Het verliezen van m’n moeder is van een andere orde. Dat houdt me nog veel bezig, maar ik voel me gelukkig niet meer zoals ik me die eerste paar jaar voelde.
Mijn oma is overleden aan borstkanker en mijn moeder heeft destijds laten onderzoeken of zij, en daarmee automatisch ik, erfelijk belast zijn. Dat bleek gelukkig niet het geval. Fijn om te weten, vooral omdat wij beiden erg veel last hebben van mastopathie. Sowieso altijd goed om je borsten in de gaten te houden uiteraard, maar van die knobbels krijg ik iig niet steeds weer opnieuw een gierende hartklep.