Mijn moeder kan niet praten na een herseninfarct (2)

Och Claudia, ik zie deze posts nu net. Dat is ontzettend vervelend, zo’n nasleep.. Wel goed dat je idd niet betaalt, hoor! Ik heb het meegemaakt met een collega, wiens vader was overleden. Iets betalen betekende inderdaad andere schuldeisers achter de broek aan. Gedoe, gedoe, akelige sores aan zijn hoofd. Niet doen dus.

Probeer dit deel van de nasleep maar zo zakelijk mogelijk te benaderen, des te eerder ben je ervan af. En verder idd je troost zoeken in je gezin en andere dingen die nu fijn zijn voor je. En vooral ook toegeven aan niets doen als dat de behoefte is.

Sterkte hoor!

Gisteren eindelijk de verklaring van erfrecht binnengekregen. Komende week komt er een kringloopwinkel langs om een afspraak te maken voor het leegruimen. Ik wacht nog op het ziekenhuis voor de uitslag van de obductie. Mijn tante gaat een paar weken op vakantie, dus we kunnen zelf op korte termijn sowieso niet.

Intussen heb ik een oproep gekregen voor vervolgonderzoeken naar aanleiding van mijn eigen ziekte, die ik niet zo spannend vind omdat ik volgens mij helemaal ben hersteld. Ik voel me wel nog steeds behoorlijk verdrietig en ik weet niet waarom precies. Ik heb al m'n hele leven het gevoel dat er een groot onheil op me wacht; als puber was ik ervan overtuigd dat ik het jaar 2000 niet zou halen. Toen dat onheil zich aandiende dacht ik niet 'waarom ik', maar 'zie je wel'. Ik ben blij dat ik er nog ben, maar snap tegelijk niet goed hoe dat kan. Ik wil dankbaar zijn maar vrees een nieuwe ramp.

Nou ja, dat zal wel zijn wat trauma met je doet.

quote:

Op zondag 23 februari 2020 11:27 schreef MCH het volgende:

[..]

Als je een nieuwe ramp verwacht heb je des te meer reden om van elke dag op aarde te genieten.

Rationeel weet ik dat, maar ik voel het nu even niet.

quote:

Op zondag 23 februari 2020 11:32 schreef Claudia_x het volgende:
Rationeel weet ik dat, maar ik voel het nu even niet.

Je hebt ook heel wat voor je kiezen gekregen de laatste maanden. En je hebt tijd nodig om dat allemaal te verwerken. Niet zo gek dat je, nu het even wat rustiger is, met zoveel gevoelens te maken krijgt die je niet meteen kunt plaatsen. Dat komt echt wel weer goed

quote:

Op zondag 23 februari 2020 11:32 schreef Claudia_x het volgende:

Rationeel weet ik dat, maar ik voel het nu even niet.

Professionele hulp kan wellicht iets voor je betekenen? Een paar gesprekken om je wat meer inzicht te geven en/of verder te helpen hierbij?
Sterkte

quote:

Op zondag 23 februari 2020 11:34 schreef Rewimo het volgende:

[..]

Je hebt ook heel wat voor je kiezen gekregen de laatste maanden. En je hebt tijd nodig om dat allemaal te verwerken. Niet zo gek dat je, nu het even wat rustiger is, met zoveel gevoelens te maken krijgt die je niet meteen kunt plaatsen. Dat komt echt wel weer goed

Ja, dat denk ik ook. Mijn lief zegt steeds: het komt wel weer goed. En ik denk dan: nee, het komt nooit meer goed, we gaan allemaal dood. Maar er zijn natuurlijk intussen ook momenten van geluk. En da's de essentie van het leven, weten dat het eindig is en er intussen het beste van maken.

Ik geniet bijna dagelijks van de kleuren van het water, de lucht, het riet, de weilanden, het asfalt van het fietspad. Maar ik ben ook gemakkelijk geprikkeld en wil in de weekeinden het liefst lang in bed liggen. Soms dwing ik mezelf om iets te doen; gisteravond hadden we een feestje.

quote:

Op zondag 23 februari 2020 11:35 schreef Blues het volgende:

[..]

Professionele hulp kan wellicht iets voor je betekenen? Een paar gesprekken om je wat meer inzicht te geven en/of verder te helpen hierbij?
Sterkte

Ik denk er wel eens over na omdat ik m'n lief niet te veel wil belasten met steeds weer dezelfde treurzang. Ik kijk het nog even aan. Binnenkort is het voorjaar, hebben we het huis van mijn moeder leeggeruimd. Ik ga er vanuit dat het wat tijd nodig heeft; ik ben taai.

quote:

Op zondag 23 februari 2020 11:39 schreef Claudia_x het volgende:

Ja, dat denk ik ook. Mijn lief zegt steeds: het komt wel weer goed. En ik denk dan: nee, het komt nooit meer goed, we gaan allemaal dood. Maar er zijn natuurlijk intussen ook momenten van geluk. En da's de essentie van het leven, weten dat het eindig is en er intussen het beste van maken.

Ik geniet bijna dagelijks van de kleuren van het water, de lucht, het riet, de weilanden, het asfalt van het fietspad. Maar ik ben ook gemakkelijk geprikkeld en wil in de weekeinden het liefst lang in bed liggen. Soms dwing ik mezelf om iets te doen; gisteravond hadden we een feestje.

Het leven gaat door, alleen ben jijzelf een poosje stil blijven staan. En nu moet je daar een beetje achteraan worstelen om weer met iedereen op gelijke hoogte te komen. Dat kost tijd. Maar je komt er wel!

quote:

Op zondag 23 februari 2020 11:32 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Rationeel weet ik dat, maar ik voel het nu even niet.

Je zit met 3 zeer ingrijpende zaken in een jaar tijd (verbouwing, ernstig ziek, overlijden moeder), die zaken zijn los van elkaar al vrij heftig, maar je bent nu van het een in het ander gerold en hebt nog niets kunnen verwerken, dat hakt er gewoon in, en diep ook, daar ga je tijd voor nodig hebben.
Maar dat komt allemaal wel goed, je huis is af, je bent weer beter, nu de boel nog weer op een rijtje zetten en kunnen genieten van de opkomende en ondergaande zon.
Als ultrapluspunt kun je die wel beiden vanuit je huis zien

Komt goed

Je hebt ook een zware tijd gehad. Dat mag je ook voor jezelf gewoon toegeven. Een verbouwing is weliswaar geen ramp, maar wel een tijdrovende, stressvolle tijd. Je ziekte liep met een sisser af, maar dat dat voelde als een ramp, is heel logisch. Die ramp werd afgewend en toen we verleed zomaar ineens je moeder. Dat alles in amper een jaar. Weinig tijd om te verwerken telkens.

Ik hoop dat het voorjaar je wat licht en warmte brengt. Ben niet te streng voor jezelf. Ook niet te gemakkelijk, maar ik denk dat je dat niet zo snel bent 😘

quote:

Op zondag 23 februari 2020 11:32 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Rationeel weet ik dat, maar ik voel het nu even niet.

Je mag best trots op jezelf zijn.
Het is niet iedereen gegeven na al dat nog enigszins sterk te zijn.

quote:

Op zondag 23 februari 2020 11:42 schreef Rewimo het volgende:

[..]

Het leven gaat door, alleen ben jijzelf een poosje stil blijven staan. En nu moet je daar een beetje achteraan worstelen om weer met iedereen op gelijke hoogte te komen. Dat kost tijd. Maar je komt er wel!

Dit vind ik wel erg mooi gezegd.
Succes met het 'er achteraan worstelen' Claudia.

Wees niet te streng voor jezelf. Je hebt een heel ingrijpend jaar achter de rug, niet gek dat je even niet kunt genieten van het leven. En ja, misschien komt het wel goed als het slijt op termijn. Misschien voel je je sneller beter als je er actief mee aan de slag gaat. Het ligt er maar net aan waar je je goed bij voelt.

quote:

Op zondag 23 februari 2020 11:41 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ik denk er wel eens over na omdat ik m'n lief niet te veel wil belasten met steeds weer dezelfde treurzang. Ik kijk het nog even aan. Binnenkort is het voorjaar, hebben we het huis van mijn moeder leeggeruimd. Ik ga er vanuit dat het wat tijd nodig heeft; ik ben taai.

Met een buitenstaander praten kan helpen, omdat je je dan minder bezwaard voelt om eerlijk te zijn. Daar zijn ook vrijwilligersprojecten van, gespecialiseerd in rouw/verlies, dan is het niet meteen ‘echte hulpverlening’.

Nog een keer afspreken met iemand die (professioneel) betrokken was bij de ziekte en het overlijden van je moeder kan ook helpen. Een soort van op een rijtje zetten, maar dan meer gevoelsmatig. Vanuit de ‘professionele’ kant merk ik dat 1 of 2 gesprekken ontzettend veel kan betekenen. Wat is er allemaal gebeurd? Hoe ging dat? Wat deed het met je? Niet meteen, maar na een paar maanden of soms na een jaar of langer.

Wat anderen al schrijven: je hebt zóveel meegemaakt, en dan nog ‘even’ solliciteren tussendoor, een paar kinderen opvoeden, werken. Supermensen bestaan alleen in boeken en films. Ieder heeft tijd nodig om te verwerken op zijn eigen manier. En dan nog kost het tijd (en energie!!) Dat mag! Neem die tijd, vraag steun en accepteer hulp.

gewoon even een knuffel.
Het is gewoon even een moeilijk pad wat je aan het bewandelen bent (verbouwing, je eigen ziekte, afscheid nemen van je moeder en nu de nasleep van regelwerk ivm schulden van haar).

Mooi dat je nog van de kleine dingen kan genieten, maar is logisch dat de koek gewoon even op is.
Mooie woorden van je lief <3

quote:

Op zondag 23 februari 2020 14:09 schreef Roosgeluk het volgende:
gewoon even een knuffel.
Het is gewoon even een moeilijk pad wat je aan het bewandelen bent (verbouwing, je eigen ziekte, afscheid nemen van je moeder en nu de nasleep van regelwerk ivm schulden van haar).

Mooi dat je nog van de kleine dingen kan genieten, maar is logisch dat de koek gewoon even op is.
Mooie woorden van je lief <3

Hier ben ik het ook mee eens ... net als met een heleboel andere posts in dit topic ...

En @Claudia_x : er staan veel bankjes op jouw wandelpad ... ga gewoon af en toe even zitten ... niemand die van jou verwacht dat je heeeeel dat pad in één keer uitloopt ....

Heel veel sterkte. Met alles.
-edit- en vreet het niet alleen op.

[ Bericht 2% gewijzigd door maily op 23-02-2020 15:51:47 ]

quote:

Op zondag 23 februari 2020 11:41 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ik denk er wel eens over na omdat ik m'n lief niet te veel wil belasten met steeds weer dezelfde treurzang. Ik kijk het nog even aan. Binnenkort is het voorjaar, hebben we het huis van mijn moeder leeggeruimd. Ik ga er vanuit dat het wat tijd nodig heeft; ik ben taai.

Ja, het heeft tijd nodig, maar tegelijkertijd noem je het niet voor niets 'trauma'. En ook bepaalde gedachtegangen over onheil. Daar kun je vast zelf wel weer uitkomen, maar hulp van iemand daarbij betekent dat het waarschijnlijk sneller en diepgravender kan gaan, en het kan ook voorkomen dat je in een depressie schiet. Die kans is namelijk aanwezig, na zo'n optelsom van ingrijpende gebeurtenissen die nogal existentieel zijn (wees worden, je eigen gezondheid en onzekerheid daarover). Neem jezelf hierin serieus en gun jezelf die extra aandacht en investering. Je bent dan wel geen grefo maar toch wel gereformeerd streng en spartaans soms, vooral voor jezelf.

[ Bericht 1% gewijzigd door Franny_G op 23-02-2020 16:17:27 ]

Vroeger moesten we allemaal maar slikken en doorgaan, maar ik zie aan mijn moeder heel goed dat dat gewoon ernstige sporen nalaat als je er niet mee om leert gaan.
Ook de leuke dingen in het leven zijn wel heftige veranderingen die heel veel stress met zich meebrengen, en ik zou echt willen dat mijn moeder destijds hulp had gekregen eea te verwerken, want dat was wel nodig geweest, dus zoek daarbij gewoon hulp.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Dank allemaal. Heel lief dat jullie meedenken. Ik hoef geen oplossing, hoor. Ik wil gewoon zeggen dat het niet goed gaat met me. Ik probeer te slikken en doorgaan omdat onder de mensen komen goed is voor me, denk ik. Maar ik wil ook dat de mensen om me heen begrijpen hoe het echt met me gaat. Ik houd er niet van om me anders voor te doen dan ik me voel. Het is misschien wat ongemakkelijk, maar ik merk dat het wordt gewaardeerd. Het resulteert natuurlijk in opbeurende woorden en wijze raad, maar ik heb niet veel meer nodig dan 'ik begrijp het' en 'kut voor je'.

Claudia

Sterkte!

Ik denk niet dat je professionele hulp nodig hebt, hoor. Het rouwproces is net begonnen, dat kan zeker een jaar duren, misschien langer. Het is normaal dat je je zo voelt: je moeder is overleden. De vrouw die jou gebaard heeft. Hoe de band ook was, dat doet iets met je. Veel sterkte, het is een proces van vallen en opstaan. Het komt wel goed.

En toch... als je het gevoel hebt dat je stagneert in je rouw kan het helemaal geen kwaad om daar wel hulp voor te zoeken.
Dat wil niet zeggen dat het sneller overgaat, maar wel dat je begeleidt gaat worden in een proces dat zo veel los maakt en zo veel oproept dat het fijn is als iemand daarin met je mee loopt.
Je kan naar de huisarts gaan maar je kan evt. zelf ook zoeken naar rouwtherapeuten bij jou in de buurt.