Mijn moeder kan niet praten na een herseninfarct (2)

quote:

Op woensdag 6 januari 2021 10:47 schreef Tally het volgende:

[..]

Neem er je tijd voor. De tijd die jij nodig hebt.
Lukt het niet, merk je dat je vast komt te zitten zoek hulp. Mij heeft het toen geholpen. Ik kon er niet mee omgaan.
Nog steeds heb ik moeite met het feit dat voor jou (mij) de wereld stil staat maar alles om ons heen maar gewoon door gaat. Maar ooit gaat ook dat goed komen. Je bent niet de enige en om hulp vragen mag

Hoe gaat het nu met je? Het is een raar jaar geweest waarin voor veel mensen het leven min of meer stil is komen te staan. Ik heb daar gek genoeg wel troost uit geput.

Ah nee, de poes.

Mooi beschreven. Zeer herkenbaar.

Val jezelf niet te zwaar Claudia, wat @Tally ook zegt, als je er niet uit komt is het echt niet gek om hulp te zoeken.
Je hebt best al wat te verstouwen gehad en ik kan me je gevoelens zo goed voorstellen. En ook dat je het idee hebt dat je er niet uit komt.
Er zijn tal van rouwtherapeuten die je hiermee kunnen helpen.

Ook met hulp doe je het gewoon zelf he? Er loopt alleen iemand naast je

quote:

Op woensdag 6 januari 2021 12:49 schreef Doedezemaar het volgende:
Ook met hulp doe je het gewoon zelf he? Er loopt alleen iemand naast je

Wat mooi gezegd!

quote:

Op woensdag 6 januari 2021 12:25 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Hoe gaat het nu met je? Het is een raar jaar geweest waarin voor veel mensen het leven min of meer stil is komen te staan. Ik heb daar gek genoeg wel troost uit geput.

Het gaat wel goed. Ik merk wel dat ik het erg zwaar heb als er weer iemand weg valt. En soms niet eens om die persoon maar het gevoel wat ik had komt dan weer terug. Gewoon omdat ik weet hoe de familieleden er omheen zich voelen op dat moment. Denk ik ofzo
Zo is de dag na kerst de oom van mijn man overleden en op oudjaarsdag gecremeerd. Ik had het heel slecht deels omdat ik die lieve man ontzettend ga missen maar ook omdat ik weet hoe zijn dochters het beleefd hebben die week en tijdens crematie.

En eerlijk is eerlijk. Ik vind dit heerlijk. In mijn cocon. Alleen mijn gezin. Dichtbij elkaar. De eerste golf heb ik keihard gewerkt. Dus nu maak ik pas mee wat een lockdown is.

Nu heb ik mijn ouders nog maar is mijn Oma 4 jaar geleden overleden. Mijn Oma was gevoelsmatig mijn moeder. Mijn ouders waren heel jong toen ze mij kregen en ik ben groot gebracht door mijn Opa en Oma.

De band met je moeder is geen gemakkelijke geweest als ik het zo heb gelezen. En dat geeft ook een extra laag in je rouwproces. Want mag ik wel rouwen om iemand waarvan ik niet (altijd evenveel) van hield.

Iemand vertelde bij het rouwen van haar laatste ouder dat het ook een heel proces was in dat de generatie er boven weg was, en nu zij de "oudste generatie" was.

Ik heb 2 jaar terug flink uitgesteld gerouwd (zat in een Burn-out, mede veroorzaakt door niet goed kunnen rouwen). En heb na dik 25 jaar nog steeds verdriet, en dat mag. Kan het door goed werk van mijn therapeute het beter reguleren.

Er is op fb een groep die heet ''moeders zonder moeder'' en ik haal daar heel veel steun en bemoediging uit.
Gewoon dat je niet de enige bent. En dat je ziet dat iedereen het weer op een andere manier doet en dat helemaal prima is. En dat er tegen hele kleine dingen aan kunt lopen, die heel pijnlijk zijn en de omgeving niet altijd even goed snapt.
Er zitten vrouwen tussen die pas hun mama verloren zijn, maar ook waarbij het tientallen jaren geleden is.
(uiteraard ook als je wilt spreken over een overleden vader ben je welkom hoor ;-))

Uniek aan deze groep is dat er werkelijk waar nog geen verkeerd woord/discussie/ ingreep van een mod is voorgekomen.

/eindepromopraatje ;-)

[ Bericht 1% gewijzigd door Roosgeluk op 06-01-2021 19:02:13 ]

quote:

Op woensdag 6 januari 2021 17:57 schreef Roosgeluk het volgende:
De band met je moeder is geen gemakkelijke geweest als ik het zo heb gelezen. En dat geeft ook een extra laag in je rouwproces. Want mag ik wel rouwen om iemand waarvan ik niet (altijd evenveel) van hield.

Ja, dat speelt absoluut een rol. Het is niet fraai om het toe te geven, maar ik heb altijd gedacht dat er een last van mijn schouders zou vallen als ze er niet meer zou zijn. Ze woonde zo ver weg, zo geïsoleerd. Toen ze financiële problemen kreeg en haar huis kwijtraakte was het al lastig voor me om haar te helpen en tegelijk een grens te trekken. Ik kon me niet voorstellen hoe dat zou moeten als ze gezondheidsproblemen zou krijgen. En nu ze er niet meer is, begrijp ik niet waarom ik me niet opgelucht maar verdrietig voel.

Ik denk dat ik ook rouw om de moeder die ik nooit had. Ik heb laatst dozen met papieren uit haar woning doorgenomen. Die draaien allemaal om haar ex: hun breuk, haar gevoelens daarbij, de financiële afwikkeling, de rechtszaak die volgde. In al die stukken word ik één keer genoemd, als ze haar ex in een brief duidelijk maakt dat ik het erg vind dat hij geen opa meer voor mijn kinderen kan zijn. Het is pijnlijk om te lezen hoe vol ze was van hem en hoe klein de rol was die ik speelde in haar leven. Haar kleinkinderen had ze al enkele jaren niet meer gezien.

quote:

Ik heb 2 jaar terug flink uitgesteld gerouwd (zat in een Burn-out, mede veroorzaakt door niet goed kunnen rouwen). En heb na dik 25 jaar nog steeds verdriet, en dat mag. Kan het door goed werk van mijn therapeute het beter reguleren.

Kun je iets zeggen over hoe je therapeute je helpt? Ik kan het me zo moeilijk voorstellen hoe een willekeurige vreemde me kan helpen. Het lijkt me cruciaal dat je iemand treft met wie je het kunt vinden. Voor mij is dat niet zo eenvoudig.

quote:

Er is op fb een groep die heet ''moeders zonder moeder'' en ik haal daar heel veel steun en bemoediging uit.
Gewoon dat je niet de enige bent. En dat je ziet dat iedereen het weer op een andere manier doet en dat helemaal prima is. En dat er tegen hele kleine dingen aan kunt lopen, die heel pijnlijk zijn en de omgeving niet altijd even goed snapt.
Er zitten vrouwen tussen die pas hun mama verloren zijn, maar ook waarbij het tientallen jaren geleden is.
(uiteraard ook als je wilt spreken over een overleden vader ben je welkom hoor ;-))

Uniek aan deze groep is dat er werkelijk waar nog geen verkeerd woord/discussie/ ingreep van een mod is voorgekomen.

/eindepromopraatje ;-)

Dank je voor je tip, lief van je. Ik zit niet op Facebook.. En ik heb jullie! Ik schrijf hier niet alleen omdat ik vastzit, maar ook omdat ik weet dat het opschrijven me kan helpen om verder te komen.

quote:

Op woensdag 6 januari 2021 17:34 schreef Tally het volgende:

[..]

Het gaat wel goed. Ik merk wel dat ik het erg zwaar heb als er weer iemand weg valt. En soms niet eens om die persoon maar het gevoel wat ik had komt dan weer terug. Gewoon omdat ik weet hoe de familieleden er omheen zich voelen op dat moment. Denk ik ofzo
Zo is de dag na kerst de oom van mijn man overleden en op oudjaarsdag gecremeerd. Ik had het heel slecht deels omdat ik die lieve man ontzettend ga missen maar ook omdat ik weet hoe zijn dochters het beleefd hebben die week en tijdens crematie.

En eerlijk is eerlijk. Ik vind dit heerlijk. In mijn cocon. Alleen mijn gezin. Dichtbij elkaar. De eerste golf heb ik keihard gewerkt. Dus nu maak ik pas mee wat een lockdown is.

Nu heb ik mijn ouders nog maar is mijn Oma 4 jaar geleden overleden. Mijn Oma was gevoelsmatig mijn moeder. Mijn ouders waren heel jong toen ze mij kregen en ik ben groot gebracht door mijn Opa en Oma.

Dat is heel herkenbaar. Ik weet inmiddels goed hoe het is om angstige momenten in een wachtkamer in het ziekenhuis door te brengen. Ik kan geen ziekenhuis meer zien zonder mee te voelen met de vele families die er op dat moment zitten en zulke angstige momenten meemaken.

Wat pijnlijk en verdrietig Claudia, om dan die stapel papieren door te worstelen en je eigen aandeel daarin tot minimale proporties gereduceerd te zien. En ook herkenbaar dat jouw gevoel daarin niet alleen over jezelf gaat, maar ook over je kinderen.

quote:

Op donderdag 7 januari 2021 10:13 schreef Seven. het volgende:
Wat pijnlijk en verdrietig Claudia, om dan die stapel papieren door te worstelen en je eigen aandeel daarin tot minimale proporties gereduceerd te zien. En ook herkenbaar dat jouw gevoel daarin niet alleen over jezelf gaat, maar ook over je kinderen.

Ze sloeg hem ermee om de oren dat hij de kleinkinderen in de steek liet, maar in feite heeft zij hetzelfde gedaan. Zulke dingen zijn pijnlijk. M'n kinderen hebben er gelukkig geen last van. Ze hebben geweldige lieve grootouders (de ouders van mijn vriend). Ik heb genoeg om blij mee te zijn.

quote:

Op donderdag 7 januari 2021 10:20 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ze sloeg hem ermee om de oren dat hij de kleinkinderen in de steek liet, maar in feite heeft zij hetzelfde gedaan. Zulke dingen zijn pijnlijk. M'n kinderen hebben er gelukkig geen last van. Ze hebben geweldige lieve grootouders (de ouders van mijn vriend). Ik heb genoeg om blij mee te zijn.

Tuurlijk heb je zat om blij mee te zijn. Maar toch had het fijn geweest als dit ook iets was geweest waar je toen blij mee was.

Ik hebzelf trouwens EMDR therapie gehad. Dat normaal praten met een therapeut deed weinig want tot nu toe ben ik niet iemand tegen gekomen waarmee het klikt. Genoeg klikt.

Zo had ik een therapeut die niet luisterde naar mijn verhaal en elke sessie weer probeert om de ‘schuld’ bij iemand te leggen. Voornamelijk mijn vader.
De andere therapeut die keek alleen op haal klokje. Zei weinig en dan was het: tot volgende week. En toen ik haar nodig had zei ze: Ja nee je bent uitbehandeld zoek maar iemand anders

quote:

Op donderdag 7 januari 2021 09:56 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ja, dat speelt absoluut een rol. Het is niet fraai om het toe te geven, maar ik heb altijd gedacht dat er een last van mijn schouders zou vallen als ze er niet meer zou zijn. Ze woonde zo ver weg, zo geïsoleerd. Toen ze financiële problemen kreeg en haar huis kwijtraakte was het al lastig voor me om haar te helpen en tegelijk een grens te trekken. Ik kon me niet voorstellen hoe dat zou moeten als ze gezondheidsproblemen zou krijgen. En nu ze er niet meer is, begrijp ik niet waarom ik me niet opgelucht maar verdrietig voel.

Ik denk dat ik ook rouw om de moeder die ik nooit had.

Ik haak even aan omdat ik dit ook herken.

Ik heb ook begeleiding gehad bij het omgaan met mijn gevoelens omdat ik vast zat. Maar wel van verschillende therapeuten, niet-therapeuten, en lotgenoten/vrienden bij elkaar uiteindelijk.

Eén therapeut op zichzelf biedt één traject/invalshoek en alles bij elkaar biedt meerdere perspectieven, wat geweldig werkt omdat je de rode draad er dan uit kan pakken ipv dat "iemand" "iets" met je doet. Mijn eerste therapeut was een ultrageleerde en doorgestudeerde oude man van de oude psychoanalytische stempel, die ook tijdelijk een ouderfiguur voor me is geweest zodat ik dingen kon (her)beleven en verwerken. Voor minder deed ik het ook niet, ik kan absoluut niet werken met iemand die mij als een stoornis ziet en een protocol toepast, hoewel je er altijd wel iets zinvols uit kan halen als er een goede klik is denk ik.

Het is dus goed om het allemaal op jouw manier te doen, dat wil ik maar zeggen, en veel is mogelijk. Rouw is voor mij nu een normaal onderdeel van het leven geworden en dat is ook waardevol, het brengt je dichter bij de dood - klinkt misschien niet positief maar voor mij is dat juist aangenaam.

Rouw om de moeder die je nooit had, mijn maag krimpt in elkaar om te lezen dat je nauwelijks wordt vernoemd.

Met de eerste psychologe waar ik via mijn huisarts bij terecht kwam had ik geen klik en ze bleef maar aan de oppervlakte bezig.
Ik ben toen opzoek gegaan en ben bij een therapeute terecht gekomen die gebruikt maakt van EFT en NLP. En ze heeft daardoor bestaande patronen weten om te buigen bij mij en mijzelf dingen leren vergeven. En ook laten inzien wat bepaalde handelingen en gedachten met mij doen.

Wat EFT is in praktijk dat je met je vingers op bepaalde plekken op je lichaam tikt en daarbij bepaalde zinnen/gedachten uitspreekt. Je slaat daarmee bepaalde emoties opnieuw/anders en ergens anders op.

https://www.eft-online.be/pages/pages_watiseft/watiseft.html

quote:

Op donderdag 7 januari 2021 13:17 schreef -marz- het volgende:

Het is dus goed om het allemaal op jouw manier te doen, dat wil ik maar zeggen, en veel is mogelijk. Rouw is voor mij nu een normaal onderdeel van het leven geworden en dat is ook waardevol, het brengt je dichter bij de dood - klinkt misschien niet positief maar voor mij is dat juist aangenaam.

Zo denk ik er grotendeels over. Niet dat ik het aangenaam vind om bezig te zijn met de dood, integendeel.

Ik vind de ervaringen met therapie interessant om te lezen. Dank daarvoor.

quote:

Op donderdag 7 januari 2021 10:20 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ze sloeg hem ermee om de oren dat hij de kleinkinderen in de steek liet, maar in feite heeft zij hetzelfde gedaan. Zulke dingen zijn pijnlijk. M'n kinderen hebben er gelukkig geen last van. Ze hebben geweldige lieve grootouders (de ouders van mijn vriend). Ik heb genoeg om blij mee te zijn.

Het is ontzettend fijn dat dat zo is, en dat je je dat ook realiseert. Koester dat.

Laat dat tegelijkertijd niet ervoor zorgen dat je misschien gaat denken dat je dús geen verdriet, rouw, zou kunnen en mogen voelen, omdat er immers voldoende is om blij mee te zijn. Die twee zaken kunnen naast elkaar bestaan en daar kun je ruimte aan geven.

Net het hele topic gelezen en ten eerste gecondoleerd.

Ik las laatst het boek: Sterven is dood eenvoudig. Iedereen kan het.

Hierin bespreekt René Gude zijn eigen naderende dood. Dit heeft mij met terug werkende kracht geholpen in een eigen rouw proces. Ondanks dat het gaat over om gaan met je eigen dood vond ik het ook heel goed toe te passen op omgaan met de dood van naasten.

Het is een dun boekje dus je kunt het in 1 uur uitlezen.

Kern van het verhaal:

Emoties mag/moet je voelen. Je moet alleen niet proberen je emoties te rationaliseren. De vraag "waarom ik" beantwoorden zorgt ervoor dat je langer in je eigen emoties vast zit.

Terwijl als je dat niet doet emoties op komen borrelen, pieken en weer vervagen.

Mooi. René Gude.

Ik heb dit weer eens bekeken. https://www.bnnvara.nl/dewerelddraaitdoor/videos/263015

De kern die soeverein samenvat, ken ik nog uit DWDD-optredens die ik destijds zag. Trof me toen ook al. Heeft me ook al vaker geholpen om met bepaalde situaties en emoties om te gaan. Ik ga me eens wat in zijn boeken verdiepen.

Mooie tip, dat boekje van Gude! Ik was het alweer vergeten.

De Volkskrant heeft een ontroerende serie over sterven, van Barbara van Beukering. Ze schreef er eerder een boek over. In de interviews daarover maakte ze duidelijk dat ze persoonlijk heeft ervaren dat het uitmaakt hoe iemand sterft (zie dit stuk). Ik denk dat het niet eenvoudig voor me is geweest dat mijn beide ouders plotseling en veel te jong zijn overleden. En ik heb beide keren de last gedragen van de financiële en materiële afwikkeling. Ik vind dat nog steeds erg veel gevraagd van iemand die verdriet heeft.

De decembermaand is aangebroken. Het is bijna twee jaar geleden dat m'n moeder overleed - en ik rouw nog steeds verschrikkelijk. Ik voel me nog, of weer, precies zoals ik hieronder omschreef. Mijn leven gaat door, maar emotioneel sta ik al bijna twee jaar stil. Of misschien doe ik daarmee geen recht aan hoe ik me het afgelopen jaar heb gevoeld. Misschien sta ik niet stil, maar beland ik telkens weer op dit punt waarop de zinloosheid en kwetsbaarheid van het leven bijna ondraaglijk zijn.

quote:

Op woensdag 6 januari 2021 10:26 schreef Claudia_x het volgende:
Het is een jaar geleden dat ik dit topic aanmaakte. In verband met de drukte in de ziekenhuizen ben ik nog niet naar de klinisch geneticus geweest. Eerlijk gezegd komt me dat wel goed uit. Ik heb het er moeilijk mee. Rouwen gaat me niet goed af.

Ik denk veel terug aan hoe het na het overlijden van mijn vader ging. Ik herinner me loodzware weken na zijn dood en een ontkenningsfase die circa 10 jaar heeft geduurd en me erdoorheen heeft geholpen. Ik had veel leuke dingen om naar uit te kijken, in het bijzonder de geboorte van mijn eerste kind.

Nu lukt het me niet goed om de kop in het zand te steken of om de lichtpunten te zien. Ik kan er geen vrede mee krijgen dat ik geen ouders meer heb, dat de dood zo onverwacht kan komen, dat de dood ons überhaupt allemaal te wachten staat. Ik probeer me te richten op de kleine dingen die me gaande houden: ga douchen, maak een wandeling, besteed tijd met de kinderen. Maar het liefst kruip ik onder een deken. Dat kan misschien een paar dagen of een paar weken, daar heeft iedereen begrip voor - daar heb ik begrip voor. Met de mogelijkheid dat ik dit gevoel een jaar later nog altijd zou hebben, heb ik geen rekening gehouden.

quote:

Op vrijdag 10 december 2021 16:31 schreef Claudia_x het volgende:
De decembermaand is aangebroken. Het is bijna twee jaar geleden dat m'n moeder overleed - en ik rouw nog steeds verschrikkelijk. Ik voel me nog, of weer, precies zoals ik hieronder omschreef. Mijn leven gaat door, maar emotioneel sta ik al bijna twee jaar stil. Of misschien doe ik daarmee geen recht aan hoe ik me het afgelopen jaar heb gevoeld. Misschien sta ik niet stil, maar beland ik telkens weer op dit punt waarop de zinloosheid en kwetsbaarheid van het leven bijna ondraaglijk zijn.
[..]

Helemaal herkenbaar.

Wat vreselijk voor je, Claudia. Maar wel heel goed dat je het beschrijft.
Het lijkt vaak alsof mensen maar beperkte tijd ontdaan mogen zijn, en dat het 'over' moet gaan. Dat gebeurt misschien ook best vaak zo, of het lukt veel mensen om naar buiten voldoende te doen alsof dat lukt. Maar soms gaat het niet over, of levert de schok een blijvende verandering in de persoonlijkheid van een achterblijver.
En dat mag best wat vaker uitgedragen worden. Dat het niet 'wel bijtrekt'.

quote:

Op vrijdag 10 december 2021 16:31 schreef Claudia_x het volgende:
De decembermaand is aangebroken. Het is bijna twee jaar geleden dat m'n moeder overleed - en ik rouw nog steeds verschrikkelijk. Ik voel me nog, of weer, precies zoals ik hieronder omschreef. Mijn leven gaat door, maar emotioneel sta ik al bijna twee jaar stil. Of misschien doe ik daarmee geen recht aan hoe ik me het afgelopen jaar heb gevoeld. Misschien sta ik niet stil, maar beland ik telkens weer op dit punt waarop de zinloosheid en kwetsbaarheid van het leven bijna ondraaglijk zijn.
[..]

Ik breek ineens zo in in dit topic, maar ik las verder terug dat je nog een traject met de klinisch geneticus in zou gaan. Is dat inmiddels gebeurd? Zo nee, maak dan gebruik van de mogelijkheid die er (meestal) is van psychologische bijstand. Even een korte tip die hopelijk niet als mosterd komt.

Ik vind het ook herkenbaar. Meer dan toen ik een klein jaar geleden nog reageerde, want inmiddels ben ik (zoals je weet) ook wees.

quote:

Op vrijdag 10 december 2021 16:31 schreef Claudia_x het volgende:
De decembermaand is aangebroken. Het is bijna twee jaar geleden dat m'n moeder overleed - en ik rouw nog steeds verschrikkelijk. Ik voel me nog, of weer, precies zoals ik hieronder omschreef. Mijn leven gaat door, maar emotioneel sta ik al bijna twee jaar stil. Of misschien doe ik daarmee geen recht aan hoe ik me het afgelopen jaar heb gevoeld. Misschien sta ik niet stil, maar beland ik telkens weer op dit punt waarop de zinloosheid en kwetsbaarheid van het leven bijna ondraaglijk zijn.
[..]

quote:

Op vrijdag 10 december 2021 17:06 schreef Lienekien het volgende:
Ik vind het ook herkenbaar. Meer dan toen ik een klein jaar geleden nog reageerde, want inmiddels ben ik (zoals je weet) ook wees.

Ik wil van alles typen, maar eigenlijk schieten alle woorden tekort. Sterke voor jullie allebei.