LIF Lifestyle
Alles over gezondheid, uiterlijke verzorging, mode, kleding, make-up, tabak, etc.
Hoe gaat het nu met je? Het is een raar jaar geweest waarin voor veel mensen het leven min of meer stil is komen te staan. Ik heb daar gek genoeg wel troost uit geput.quote:Op woensdag 6 januari 2021 10:47 schreef Tally het volgende:
[..]Neem er je tijd voor. De tijd die jij nodig hebt.
Lukt het niet, merk je dat je vast komt te zitten zoek hulp. Mij heeft het toen geholpen. Ik kon er niet mee omgaan.
Nog steeds heb ik moeite met het feit dat voor jou (mij) de wereld stil staat maar alles om ons heen maar gewoon door gaat. Maar ooit gaat ook dat goed komen. Je bent niet de enige en om hulp vragen mag
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Val jezelf niet te zwaar Claudia, wat @Tally ook zegt, als je er niet uit komt is het echt niet gek om hulp te zoeken.
Je hebt best al wat te verstouwen gehad en ik kan me je gevoelens zo goed voorstellen. En ook dat je het idee hebt dat je er niet uit komt.
Er zijn tal van rouwtherapeuten die je hiermee kunnen helpen.
Je hebt best al wat te verstouwen gehad en ik kan me je gevoelens zo goed voorstellen. En ook dat je het idee hebt dat je er niet uit komt.
Er zijn tal van rouwtherapeuten die je hiermee kunnen helpen.
***
quote:Op woensdag 6 januari 2021 12:49 schreef Doedezemaar het volgende:
Ook met hulp doe je het gewoon zelf he? Er loopt alleen iemand naast je
Wat mooi gezegd! 
***
Het gaat wel goed. Ik merk wel dat ik het erg zwaar heb als er weer iemand weg valt. En soms niet eens om die persoon maar het gevoel wat ik had komt dan weer terug. Gewoon omdat ik weet hoe de familieleden er omheen zich voelen op dat moment. Denk ik ofzoquote:
[..]
Hoe gaat het nu met je? Het is een raar jaar geweest waarin voor veel mensen het leven min of meer stil is komen te staan. Ik heb daar gek genoeg wel troost uit geput.
Zo is de dag na kerst de oom van mijn man overleden en op oudjaarsdag gecremeerd. Ik had het heel slecht deels omdat ik die lieve man ontzettend ga missen maar ook omdat ik weet hoe zijn dochters het beleefd hebben die week en tijdens crematie.
En eerlijk is eerlijk. Ik vind dit heerlijk. In mijn cocon. Alleen mijn gezin. Dichtbij elkaar. De eerste golf heb ik keihard gewerkt. Dus nu maak ik pas mee wat een lockdown is.
Nu heb ik mijn ouders nog maar is mijn Oma 4 jaar geleden overleden. Mijn Oma was gevoelsmatig mijn moeder. Mijn ouders waren heel jong toen ze mij kregen en ik ben groot gebracht door mijn Opa en Oma.
Wipkip met prachtige Wipkuikentjes O+
Try to be a rainbow in someone's cloud.
Try to be a rainbow in someone's cloud.
De band met je moeder is geen gemakkelijke geweest als ik het zo heb gelezen. En dat geeft ook een extra laag in je rouwproces. Want mag ik wel rouwen om iemand waarvan ik niet (altijd evenveel) van hield.
Iemand vertelde bij het rouwen van haar laatste ouder dat het ook een heel proces was in dat de generatie er boven weg was, en nu zij de "oudste generatie" was.
Ik heb 2 jaar terug flink uitgesteld gerouwd (zat in een Burn-out, mede veroorzaakt door niet goed kunnen rouwen). En heb na dik 25 jaar nog steeds verdriet, en dat mag. Kan het door goed werk van mijn therapeute het beter reguleren.
Er is op fb een groep die heet ''moeders zonder moeder'' en ik haal daar heel veel steun en bemoediging uit.
Gewoon dat je niet de enige bent. En dat je ziet dat iedereen het weer op een andere manier doet en dat helemaal prima is. En dat er tegen hele kleine dingen aan kunt lopen, die heel pijnlijk zijn en de omgeving niet altijd even goed snapt.
Er zitten vrouwen tussen die pas hun mama verloren zijn, maar ook waarbij het tientallen jaren geleden is.
(uiteraard ook als je wilt spreken over een overleden vader ben je welkom hoor ;-))
Uniek aan deze groep is dat er werkelijk waar nog geen verkeerd woord/discussie/ ingreep van een mod is voorgekomen.
/eindepromopraatje ;-)
[ Bericht 1% gewijzigd door Roosgeluk op 06-01-2021 19:02:13 ]
Iemand vertelde bij het rouwen van haar laatste ouder dat het ook een heel proces was in dat de generatie er boven weg was, en nu zij de "oudste generatie" was.
Ik heb 2 jaar terug flink uitgesteld gerouwd (zat in een Burn-out, mede veroorzaakt door niet goed kunnen rouwen). En heb na dik 25 jaar nog steeds verdriet, en dat mag. Kan het door goed werk van mijn therapeute het beter reguleren.
Er is op fb een groep die heet ''moeders zonder moeder'' en ik haal daar heel veel steun en bemoediging uit.
Gewoon dat je niet de enige bent. En dat je ziet dat iedereen het weer op een andere manier doet en dat helemaal prima is. En dat er tegen hele kleine dingen aan kunt lopen, die heel pijnlijk zijn en de omgeving niet altijd even goed snapt.
Er zitten vrouwen tussen die pas hun mama verloren zijn, maar ook waarbij het tientallen jaren geleden is.
(uiteraard ook als je wilt spreken over een overleden vader ben je welkom hoor ;-))
Uniek aan deze groep is dat er werkelijk waar nog geen verkeerd woord/discussie/ ingreep van een mod is voorgekomen.
/eindepromopraatje ;-)
[ Bericht 1% gewijzigd door Roosgeluk op 06-01-2021 19:02:13 ]
Ja, dat speelt absoluut een rol. Het is niet fraai om het toe te geven, maar ik heb altijd gedacht dat er een last van mijn schouders zou vallen als ze er niet meer zou zijn. Ze woonde zo ver weg, zo geïsoleerd. Toen ze financiële problemen kreeg en haar huis kwijtraakte was het al lastig voor me om haar te helpen en tegelijk een grens te trekken. Ik kon me niet voorstellen hoe dat zou moeten als ze gezondheidsproblemen zou krijgen. En nu ze er niet meer is, begrijp ik niet waarom ik me niet opgelucht maar verdrietig voel.quote:
De band met je moeder is geen gemakkelijke geweest als ik het zo heb gelezen. En dat geeft ook een extra laag in je rouwproces. Want mag ik wel rouwen om iemand waarvan ik niet (altijd evenveel) van hield.
Ik denk dat ik ook rouw om de moeder die ik nooit had. Ik heb laatst dozen met papieren uit haar woning doorgenomen. Die draaien allemaal om haar ex: hun breuk, haar gevoelens daarbij, de financiële afwikkeling, de rechtszaak die volgde. In al die stukken word ik één keer genoemd, als ze haar ex in een brief duidelijk maakt dat ik het erg vind dat hij geen opa meer voor mijn kinderen kan zijn. Het is pijnlijk om te lezen hoe vol ze was van hem en hoe klein de rol was die ik speelde in haar leven. Haar kleinkinderen had ze al enkele jaren niet meer gezien.
Kun je iets zeggen over hoe je therapeute je helpt? Ik kan het me zo moeilijk voorstellen hoe een willekeurige vreemde me kan helpen. Het lijkt me cruciaal dat je iemand treft met wie je het kunt vinden. Voor mij is dat niet zo eenvoudig.quote:Ik heb 2 jaar terug flink uitgesteld gerouwd (zat in een Burn-out, mede veroorzaakt door niet goed kunnen rouwen). En heb na dik 25 jaar nog steeds verdriet, en dat mag. Kan het door goed werk van mijn therapeute het beter reguleren.
Dank je voor je tip, lief van je. Ik zit niet op Facebook.. En ik heb jullie! Ik schrijf hier niet alleen omdat ik vastzit, maar ook omdat ik weet dat het opschrijven me kan helpen om verder te komen.quote:Er is op fb een groep die heet ''moeders zonder moeder'' en ik haal daar heel veel steun en bemoediging uit.
Gewoon dat je niet de enige bent. En dat je ziet dat iedereen het weer op een andere manier doet en dat helemaal prima is. En dat er tegen hele kleine dingen aan kunt lopen, die heel pijnlijk zijn en de omgeving niet altijd even goed snapt.
Er zitten vrouwen tussen die pas hun mama verloren zijn, maar ook waarbij het tientallen jaren geleden is.
(uiteraard ook als je wilt spreken over een overleden vader ben je welkom hoor ;-))
Uniek aan deze groep is dat er werkelijk waar nog geen verkeerd woord/discussie/ ingreep van een mod is voorgekomen.
/eindepromopraatje ;-)
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Dat is heel herkenbaar. Ik weet inmiddels goed hoe het is om angstige momenten in een wachtkamer in het ziekenhuis door te brengen. Ik kan geen ziekenhuis meer zien zonder mee te voelen met de vele families die er op dat moment zitten en zulke angstige momenten meemaken.quote:
[..]
Het gaat wel goed. Ik merk wel dat ik het erg zwaar heb als er weer iemand weg valt. En soms niet eens om die persoon maar het gevoel wat ik had komt dan weer terug. Gewoon omdat ik weet hoe de familieleden er omheen zich voelen op dat moment. Denk ik ofzo
Zo is de dag na kerst de oom van mijn man overleden en op oudjaarsdag gecremeerd. Ik had het heel slecht deels omdat ik die lieve man ontzettend ga missen maar ook omdat ik weet hoe zijn dochters het beleefd hebben die week en tijdens crematie.
En eerlijk is eerlijk. Ik vind dit heerlijk. In mijn cocon. Alleen mijn gezin. Dichtbij elkaar. De eerste golf heb ik keihard gewerkt. Dus nu maak ik pas mee wat een lockdown is.
Nu heb ik mijn ouders nog maar is mijn Oma 4 jaar geleden overleden. Mijn Oma was gevoelsmatig mijn moeder. Mijn ouders waren heel jong toen ze mij kregen en ik ben groot gebracht door mijn Opa en Oma.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Wat pijnlijk en verdrietig Claudia, om dan die stapel papieren door te worstelen en je eigen aandeel daarin tot minimale proporties gereduceerd te zien. En ook herkenbaar dat jouw gevoel daarin niet alleen over jezelf gaat, maar ook over je kinderen.
Resistance is futile.
Ze sloeg hem ermee om de oren dat hij de kleinkinderen in de steek liet, maar in feite heeft zij hetzelfde gedaan. Zulke dingen zijn pijnlijk. M'n kinderen hebben er gelukkig geen last van. Ze hebben geweldige lieve grootouders (de ouders van mijn vriend). Ik heb genoeg om blij mee te zijn.quote:Op donderdag 7 januari 2021 10:13 schreef Seven. het volgende:
Wat pijnlijk en verdrietig Claudia, om dan die stapel papieren door te worstelen en je eigen aandeel daarin tot minimale proporties gereduceerd te zien. En ook herkenbaar dat jouw gevoel daarin niet alleen over jezelf gaat, maar ook over je kinderen.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Tuurlijk heb je zat om blij mee te zijn. Maar toch had het fijn geweest als dit ook iets was geweest waar je toen blij mee was.quote:
[..]
Ze sloeg hem ermee om de oren dat hij de kleinkinderen in de steek liet, maar in feite heeft zij hetzelfde gedaan. Zulke dingen zijn pijnlijk. M'n kinderen hebben er gelukkig geen last van. Ze hebben geweldige lieve grootouders (de ouders van mijn vriend). Ik heb genoeg om blij mee te zijn.
Ik hebzelf trouwens EMDR therapie gehad. Dat normaal praten met een therapeut deed weinig want tot nu toe ben ik niet iemand tegen gekomen waarmee het klikt. Genoeg klikt.
Zo had ik een therapeut die niet luisterde naar mijn verhaal en elke sessie weer probeert om de ‘schuld’ bij iemand te leggen. Voornamelijk mijn vader.
De andere therapeut die keek alleen op haal klokje. Zei weinig en dan was het: tot volgende week. En toen ik haar nodig had zei ze: Ja nee je bent uitbehandeld zoek maar iemand anders
Wipkip met prachtige Wipkuikentjes O+
Try to be a rainbow in someone's cloud.
Try to be a rainbow in someone's cloud.
Ik haak even aan omdat ik dit ook herken.quote:
[..]
Ja, dat speelt absoluut een rol. Het is niet fraai om het toe te geven, maar ik heb altijd gedacht dat er een last van mijn schouders zou vallen als ze er niet meer zou zijn. Ze woonde zo ver weg, zo geïsoleerd. Toen ze financiële problemen kreeg en haar huis kwijtraakte was het al lastig voor me om haar te helpen en tegelijk een grens te trekken. Ik kon me niet voorstellen hoe dat zou moeten als ze gezondheidsproblemen zou krijgen. En nu ze er niet meer is, begrijp ik niet waarom ik me niet opgelucht maar verdrietig voel.
Ik denk dat ik ook rouw om de moeder die ik nooit had.
Ik heb ook begeleiding gehad bij het omgaan met mijn gevoelens omdat ik vast zat. Maar wel van verschillende therapeuten, niet-therapeuten, en lotgenoten/vrienden bij elkaar uiteindelijk.
Eén therapeut op zichzelf biedt één traject/invalshoek en alles bij elkaar biedt meerdere perspectieven, wat geweldig werkt omdat je de rode draad er dan uit kan pakken ipv dat "iemand" "iets" met je doet. Mijn eerste therapeut was een ultrageleerde en doorgestudeerde oude man van de oude psychoanalytische stempel, die ook tijdelijk een ouderfiguur voor me is geweest zodat ik dingen kon (her)beleven en verwerken. Voor minder deed ik het ook niet, ik kan absoluut niet werken met iemand die mij als een stoornis ziet en een protocol toepast, hoewel je er altijd wel iets zinvols uit kan halen als er een goede klik is denk ik.
Het is dus goed om het allemaal op jouw manier te doen, dat wil ik maar zeggen, en veel is mogelijk. Rouw is voor mij nu een normaal onderdeel van het leven geworden en dat is ook waardevol, het brengt je dichter bij de dood - klinkt misschien niet positief maar voor mij is dat juist aangenaam.
Springfield's looking pretty dusty today
Rouw om de moeder die je nooit had, mijn maag krimpt in elkaar om te lezen dat je nauwelijks wordt vernoemd.
Met de eerste psychologe waar ik via mijn huisarts bij terecht kwam had ik geen klik en ze bleef maar aan de oppervlakte bezig.
Ik ben toen opzoek gegaan en ben bij een therapeute terecht gekomen die gebruikt maakt van EFT en NLP. En ze heeft daardoor bestaande patronen weten om te buigen bij mij en mijzelf dingen leren vergeven. En ook laten inzien wat bepaalde handelingen en gedachten met mij doen.
Wat EFT is in praktijk dat je met je vingers op bepaalde plekken op je lichaam tikt en daarbij bepaalde zinnen/gedachten uitspreekt. Je slaat daarmee bepaalde emoties opnieuw/anders en ergens anders op.
https://www.eft-online.be/pages/pages_watiseft/watiseft.html
Met de eerste psychologe waar ik via mijn huisarts bij terecht kwam had ik geen klik en ze bleef maar aan de oppervlakte bezig.
Ik ben toen opzoek gegaan en ben bij een therapeute terecht gekomen die gebruikt maakt van EFT en NLP. En ze heeft daardoor bestaande patronen weten om te buigen bij mij en mijzelf dingen leren vergeven. En ook laten inzien wat bepaalde handelingen en gedachten met mij doen.
Wat EFT is in praktijk dat je met je vingers op bepaalde plekken op je lichaam tikt en daarbij bepaalde zinnen/gedachten uitspreekt. Je slaat daarmee bepaalde emoties opnieuw/anders en ergens anders op.
https://www.eft-online.be/pages/pages_watiseft/watiseft.html
Zo denk ik er grotendeels over. Niet dat ik het aangenaam vind om bezig te zijn met de dood, integendeel.quote:
Het is dus goed om het allemaal op jouw manier te doen, dat wil ik maar zeggen, en veel is mogelijk. Rouw is voor mij nu een normaal onderdeel van het leven geworden en dat is ook waardevol, het brengt je dichter bij de dood - klinkt misschien niet positief maar voor mij is dat juist aangenaam.
Ik vind de ervaringen met therapie interessant om te lezen. Dank daarvoor.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Het is ontzettend fijn dat dat zo is, en dat je je dat ook realiseert. Koester dat.quote:
[..]
Ze sloeg hem ermee om de oren dat hij de kleinkinderen in de steek liet, maar in feite heeft zij hetzelfde gedaan. Zulke dingen zijn pijnlijk. M'n kinderen hebben er gelukkig geen last van. Ze hebben geweldige lieve grootouders (de ouders van mijn vriend). Ik heb genoeg om blij mee te zijn.
Laat dat tegelijkertijd niet ervoor zorgen dat je misschien gaat denken dat je dús geen verdriet, rouw, zou kunnen en mogen voelen, omdat er immers voldoende is om blij mee te zijn. Die twee zaken kunnen naast elkaar bestaan en daar kun je ruimte aan geven.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Net het hele topic gelezen en ten eerste gecondoleerd.
Ik las laatst het boek: Sterven is dood eenvoudig. Iedereen kan het.
Hierin bespreekt René Gude zijn eigen naderende dood. Dit heeft mij met terug werkende kracht geholpen in een eigen rouw proces. Ondanks dat het gaat over om gaan met je eigen dood vond ik het ook heel goed toe te passen op omgaan met de dood van naasten.
Het is een dun boekje dus je kunt het in 1 uur uitlezen.
Kern van het verhaal:
Emoties mag/moet je voelen. Je moet alleen niet proberen je emoties te rationaliseren. De vraag "waarom ik" beantwoorden zorgt ervoor dat je langer in je eigen emoties vast zit.
Terwijl als je dat niet doet emoties op komen borrelen, pieken en weer vervagen.
Ik las laatst het boek: Sterven is dood eenvoudig. Iedereen kan het.
Hierin bespreekt René Gude zijn eigen naderende dood. Dit heeft mij met terug werkende kracht geholpen in een eigen rouw proces. Ondanks dat het gaat over om gaan met je eigen dood vond ik het ook heel goed toe te passen op omgaan met de dood van naasten.
Het is een dun boekje dus je kunt het in 1 uur uitlezen.
Kern van het verhaal:
Emoties mag/moet je voelen. Je moet alleen niet proberen je emoties te rationaliseren. De vraag "waarom ik" beantwoorden zorgt ervoor dat je langer in je eigen emoties vast zit.
Terwijl als je dat niet doet emoties op komen borrelen, pieken en weer vervagen.
Mooi. René Gude.
Ik heb dit weer eens bekeken. https://www.bnnvara.nl/dewerelddraaitdoor/videos/263015
De kern die soeverein samenvat, ken ik nog uit DWDD-optredens die ik destijds zag. Trof me toen ook al. Heeft me ook al vaker geholpen om met bepaalde situaties en emoties om te gaan. Ik ga me eens wat in zijn boeken verdiepen.
Ik heb dit weer eens bekeken. https://www.bnnvara.nl/dewerelddraaitdoor/videos/263015
De kern die soeverein samenvat, ken ik nog uit DWDD-optredens die ik destijds zag. Trof me toen ook al. Heeft me ook al vaker geholpen om met bepaalde situaties en emoties om te gaan. Ik ga me eens wat in zijn boeken verdiepen.
The love you take is equal to the love you make.
Mooie tip, dat boekje van Gude! Ik was het alweer vergeten.
De Volkskrant heeft een ontroerende serie over sterven, van Barbara van Beukering. Ze schreef er eerder een boek over. In de interviews daarover maakte ze duidelijk dat ze persoonlijk heeft ervaren dat het uitmaakt hoe iemand sterft (zie dit stuk). Ik denk dat het niet eenvoudig voor me is geweest dat mijn beide ouders plotseling en veel te jong zijn overleden. En ik heb beide keren de last gedragen van de financiële en materiële afwikkeling. Ik vind dat nog steeds erg veel gevraagd van iemand die verdriet heeft.
De Volkskrant heeft een ontroerende serie over sterven, van Barbara van Beukering. Ze schreef er eerder een boek over. In de interviews daarover maakte ze duidelijk dat ze persoonlijk heeft ervaren dat het uitmaakt hoe iemand sterft (zie dit stuk). Ik denk dat het niet eenvoudig voor me is geweest dat mijn beide ouders plotseling en veel te jong zijn overleden. En ik heb beide keren de last gedragen van de financiële en materiële afwikkeling. Ik vind dat nog steeds erg veel gevraagd van iemand die verdriet heeft.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
De decembermaand is aangebroken. Het is bijna twee jaar geleden dat m'n moeder overleed - en ik rouw nog steeds verschrikkelijk. Ik voel me nog, of weer, precies zoals ik hieronder omschreef. Mijn leven gaat door, maar emotioneel sta ik al bijna twee jaar stil. Of misschien doe ik daarmee geen recht aan hoe ik me het afgelopen jaar heb gevoeld. Misschien sta ik niet stil, maar beland ik telkens weer op dit punt waarop de zinloosheid en kwetsbaarheid van het leven bijna ondraaglijk zijn.
quote:
Het is een jaar geleden dat ik dit topic aanmaakte. In verband met de drukte in de ziekenhuizen ben ik nog niet naar de klinisch geneticus geweest. Eerlijk gezegd komt me dat wel goed uit. Ik heb het er moeilijk mee. Rouwen gaat me niet goed af.
Ik denk veel terug aan hoe het na het overlijden van mijn vader ging. Ik herinner me loodzware weken na zijn dood en een ontkenningsfase die circa 10 jaar heeft geduurd en me erdoorheen heeft geholpen. Ik had veel leuke dingen om naar uit te kijken, in het bijzonder de geboorte van mijn eerste kind.
Nu lukt het me niet goed om de kop in het zand te steken of om de lichtpunten te zien. Ik kan er geen vrede mee krijgen dat ik geen ouders meer heb, dat de dood zo onverwacht kan komen, dat de dood ons überhaupt allemaal te wachten staat. Ik probeer me te richten op de kleine dingen die me gaande houden: ga douchen, maak een wandeling, besteed tijd met de kinderen. Maar het liefst kruip ik onder een deken. Dat kan misschien een paar dagen of een paar weken, daar heeft iedereen begrip voor - daar heb ik begrip voor. Met de mogelijkheid dat ik dit gevoel een jaar later nog altijd zou hebben, heb ik geen rekening gehouden.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Helemaal herkenbaar.quote:
De decembermaand is aangebroken. Het is bijna twee jaar geleden dat m'n moeder overleed - en ik rouw nog steeds verschrikkelijk. Ik voel me nog, of weer, precies zoals ik hieronder omschreef. Mijn leven gaat door, maar emotioneel sta ik al bijna twee jaar stil. Of misschien doe ik daarmee geen recht aan hoe ik me het afgelopen jaar heb gevoeld. Misschien sta ik niet stil, maar beland ik telkens weer op dit punt waarop de zinloosheid en kwetsbaarheid van het leven bijna ondraaglijk zijn.
[..]
Wat vreselijk voor je, Claudia. Maar wel heel goed dat je het beschrijft.
Het lijkt vaak alsof mensen maar beperkte tijd ontdaan mogen zijn, en dat het 'over' moet gaan. Dat gebeurt misschien ook best vaak zo, of het lukt veel mensen om naar buiten voldoende te doen alsof dat lukt. Maar soms gaat het niet over, of levert de schok een blijvende verandering in de persoonlijkheid van een achterblijver.
En dat mag best wat vaker uitgedragen worden. Dat het niet 'wel bijtrekt'.
Het lijkt vaak alsof mensen maar beperkte tijd ontdaan mogen zijn, en dat het 'over' moet gaan. Dat gebeurt misschien ook best vaak zo, of het lukt veel mensen om naar buiten voldoende te doen alsof dat lukt. Maar soms gaat het niet over, of levert de schok een blijvende verandering in de persoonlijkheid van een achterblijver.
En dat mag best wat vaker uitgedragen worden. Dat het niet 'wel bijtrekt'.
ik moet verrassend weinig
Es ist heute schlecht und wird nun täglich schlechter werden, – bis das Schlimmste kommt
Es ist heute schlecht und wird nun täglich schlechter werden, – bis das Schlimmste kommt
Ik breek ineens zo in in dit topic, maar ik las verder terug dat je nog een traject met de klinisch geneticus in zou gaan. Is dat inmiddels gebeurd? Zo nee, maak dan gebruik van de mogelijkheid die er (meestal) is van psychologische bijstand. Even een korte tip die hopelijk niet als mosterd komt.quote:
De decembermaand is aangebroken. Het is bijna twee jaar geleden dat m'n moeder overleed - en ik rouw nog steeds verschrikkelijk. Ik voel me nog, of weer, precies zoals ik hieronder omschreef. Mijn leven gaat door, maar emotioneel sta ik al bijna twee jaar stil. Of misschien doe ik daarmee geen recht aan hoe ik me het afgelopen jaar heb gevoeld. Misschien sta ik niet stil, maar beland ik telkens weer op dit punt waarop de zinloosheid en kwetsbaarheid van het leven bijna ondraaglijk zijn.
[..]
Ik vind het ook herkenbaar. Meer dan toen ik een klein jaar geleden nog reageerde, want inmiddels ben ik (zoals je weet) ook wees.
The love you take is equal to the love you make.
quote:
De decembermaand is aangebroken. Het is bijna twee jaar geleden dat m'n moeder overleed - en ik rouw nog steeds verschrikkelijk. Ik voel me nog, of weer, precies zoals ik hieronder omschreef. Mijn leven gaat door, maar emotioneel sta ik al bijna twee jaar stil. Of misschien doe ik daarmee geen recht aan hoe ik me het afgelopen jaar heb gevoeld. Misschien sta ik niet stil, maar beland ik telkens weer op dit punt waarop de zinloosheid en kwetsbaarheid van het leven bijna ondraaglijk zijn.
[..]
quote:
Ik vind het ook herkenbaar. Meer dan toen ik een klein jaar geleden nog reageerde, want inmiddels ben ik (zoals je weet) ook wees.
Ik wil van alles typen, maar eigenlijk schieten alle woorden tekort. Sterke voor jullie allebei.
Resistance is futile.
Wat verdrietig om te lezen, Claudia. Je komt er kennelijk niet echt verder mee, in de zin dat de tijd héél voorzichtig ietsje meer ruimte geeft en je voelt dat je verder kunt zonder je zo ellendig te voelen.quote:
De decembermaand is aangebroken. Het is bijna twee jaar geleden dat m'n moeder overleed - en ik rouw nog steeds verschrikkelijk. Ik voel me nog, of weer, precies zoals ik hieronder omschreef. Mijn leven gaat door, maar emotioneel sta ik al bijna twee jaar stil. Of misschien doe ik daarmee geen recht aan hoe ik me het afgelopen jaar heb gevoeld. Misschien sta ik niet stil, maar beland ik telkens weer op dit punt waarop de zinloosheid en kwetsbaarheid van het leven bijna ondraaglijk zijn.
[..]
Er is eerder in dit topic gesproken over psychologische hulp waar je best oren naar had, volgens mij. Is daar iets mee gebeurd?
Alle sterkte in deze, voor velen ellendige, maand.
Is dat zo?
Ik kan me gelukkig nog steeds niet voorstellen hoe het werkelijk moet voelen. Ik heb me dit jaar voor het eerst ernstige zorgen gemaakt over mijn vader en later in het jaar ook mijn moeder. Alleen al de gedachte dat ik een can beide, of zelfs beide, kwijtgeraakt zou zijn, maakt me al verdrietig.
Sterkte in deze moeilijke maand, ook @Lienekien 😘
Zou iets van psychologische hulp wat voor je zijn, @Claudia_x ?
Sterkte in deze moeilijke maand, ook @Lienekien 😘
Zou iets van psychologische hulp wat voor je zijn, @Claudia_x ?
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Sterkte @Claudia_x en @Lienekien het valt allemaal niet mee
Ik denk eigenlijk dat het feit dat je door dit overlijden wees bent geworden behoorlijk meetelt.
Ik denk eigenlijk dat het feit dat je door dit overlijden wees bent geworden behoorlijk meetelt.
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
Rouwen gaat ook eigenlijk nooit echt "over". Het verlies krijgt wel een plek in je leven, maar soms steekt de rouw ineens weer zijn kop op. Vaak door iets kleins, iets wat je aan hem of haar herinnert. Ik verloor mijn vader 15 jaar geleden, en af en toe gebeurt er iets waardoor het feit dat hij er niet meer is ineens weer steekt.
Als je denkt dat je echt niet verder komt met je gevoelens, is hulp zoeken geen gek idee. Veel sterkte!
Als je denkt dat je echt niet verder komt met je gevoelens, is hulp zoeken geen gek idee. Veel sterkte!
Most people don't listen with the intention to understand, they listen with the intention to reply.
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
Die acute en indringende realisatie van de eindigheid en kleinheid van het leven, die gaat denk ik nooit 'over'. Je kunt niet terug. Het is voor mijn gevoel alsof ik een deur door ben gegaan naar een andere kamer, en nu weet ik dat die kamer er is. En ook al kan ik wel terug naar de plaats waar ik eerst was (het normale leven), blijft dat besef van die andere kamer altijd - in meer of mindere mate - aanwezig. Daardoor krijgt ook het normale leven een andere toon en kleur.
Voor mij is dat gevoel van rouw (bij mij veroorzaakt door andere omstandigheden dan door het verlies van mijn ouders) er altijd bij. Soms meer op de achtergrond. Soms overweldigend. Maar nooit niet. Alsof er een sluier is weggetrokken. Soms kan het me juist heel erg helpen om sommige 'kleine' problemen te relativeren en van het moment te genieten, just in het licht van die eindigheid en kwetsbaarheid. En soms ontneemt het me de adem van pure angst en verdriet. Ik heb wel geleerd, in mijn geval vooral door yoga en meditatie, dat de heftige emoties altijd komen en gaan, en dat ik kan opmerken wanneer ze 'groot' zijn maar ook wanneer ze weer afnemen. Die oplettendheid kan me ook helpen om mezelf niet in een zichzelf steeds herhalende lus van emoties te storten. Want dat doe ik soms ook: als ik even merk dat het donkere gevoel weg is, ga ik het juist weer opzoeken. Als een korstje waar je aan blijft pulken. Als ik meer oplettend ben kan ik dat wat vaker voorkomen.
@Claudia_x en @Lienekien en alle anderen: sterkte.
Voor mij is dat gevoel van rouw (bij mij veroorzaakt door andere omstandigheden dan door het verlies van mijn ouders) er altijd bij. Soms meer op de achtergrond. Soms overweldigend. Maar nooit niet. Alsof er een sluier is weggetrokken. Soms kan het me juist heel erg helpen om sommige 'kleine' problemen te relativeren en van het moment te genieten, just in het licht van die eindigheid en kwetsbaarheid. En soms ontneemt het me de adem van pure angst en verdriet. Ik heb wel geleerd, in mijn geval vooral door yoga en meditatie, dat de heftige emoties altijd komen en gaan, en dat ik kan opmerken wanneer ze 'groot' zijn maar ook wanneer ze weer afnemen. Die oplettendheid kan me ook helpen om mezelf niet in een zichzelf steeds herhalende lus van emoties te storten. Want dat doe ik soms ook: als ik even merk dat het donkere gevoel weg is, ga ik het juist weer opzoeken. Als een korstje waar je aan blijft pulken. Als ik meer oplettend ben kan ik dat wat vaker voorkomen.
@Claudia_x en @Lienekien en alle anderen: sterkte.
Ik denk dat jullie gelijk hebben, @sigme en @yinu, dat er blijvend iets is veranderd. Het is niet zozeer de realisatie van de eindigheid van het leven, want die heb ik al zolang ik me kan herinneren. Misschien is het wat jij zegt, @Leandra, dat ik mijn identiteit als wees moet accepteren. In praktische zin betekent het weinig voor me om wees te zijn - ik zorg al vele jaren voor mezelf en mijn moeder is nooit een moederfiguur geweest - maar het maakt vanzelfsprekend emoties los.
Ik denk dat dit wel eens zou kunnen zijn waar ik moeite mee heb: door het overlijden van mijn moeder is er nooit meer een kans op een moeder-dochterrelatie. Het overlijden van mijn vader kon ik, hoe onverwacht het ook kwam en zwaar het ook was, waarschijnlijk beter accepteren doordat ik terugkijk op een dierbare relatie waarin we alles tegen elkaar hebben gezegd wat we wilden zeggen. Het gemis aan een moeder blijft een open wond. Hoe ouder mijn eigen kinderen worden, hoe meer ik me ervan bewust word wat voor steun en liefde ik zelf als kind niet heb gehad van mijn moeder. Het is ingewikkeld om van iemand te houden die je van alles kwalijk neemt. Ik kan honderd redenen geven om niet van mijn moeder te houden, maar toch doe ik het.
Mooi wat je schrijft over het stilstaan bij het afnemen van de heftigheid van emoties, @yinu, en het stoppen met het opzoeken van het donkere gevoel. Die lus is ook bij bij een reëel gevaar. Toevallig heb ik net dit boek cadeau gekregen.
Met dank aan @Bosbeetle voor de tip.
Ik denk dat dit wel eens zou kunnen zijn waar ik moeite mee heb: door het overlijden van mijn moeder is er nooit meer een kans op een moeder-dochterrelatie. Het overlijden van mijn vader kon ik, hoe onverwacht het ook kwam en zwaar het ook was, waarschijnlijk beter accepteren doordat ik terugkijk op een dierbare relatie waarin we alles tegen elkaar hebben gezegd wat we wilden zeggen. Het gemis aan een moeder blijft een open wond. Hoe ouder mijn eigen kinderen worden, hoe meer ik me ervan bewust word wat voor steun en liefde ik zelf als kind niet heb gehad van mijn moeder. Het is ingewikkeld om van iemand te houden die je van alles kwalijk neemt. Ik kan honderd redenen geven om niet van mijn moeder te houden, maar toch doe ik het.
Mooi wat je schrijft over het stilstaan bij het afnemen van de heftigheid van emoties, @yinu, en het stoppen met het opzoeken van het donkere gevoel. Die lus is ook bij bij een reëel gevaar. Toevallig heb ik net dit boek cadeau gekregen.
Met dank aan @Bosbeetle voor de tip.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Het is denk ik niet toevallig dat de verjaardag van mijn moeder een paar dagen geleden was en dat Oud en Nieuw eraan komt, het moment waarop ze in het ziekenhuis belandde en kort erop overleed. De decembermaand roept al deze herinneringen op, net zoals de julimaand dat doet met het overlijden van mijn vader. (Het was zomer, iedereen was op vakantie, ik zat alleen op mijn werk. Het contrast tussen de warmte en die eenzaamheid voel ik elke juli weer.)quote:
Rouwen gaat ook eigenlijk nooit echt "over". Het verlies krijgt wel een plek in je leven, maar soms steekt de rouw ineens weer zijn kop op. Vaak door iets kleins, iets wat je aan hem of haar herinnert. Ik verloor mijn vader 15 jaar geleden, en af en toe gebeurt er iets waardoor het feit dat hij er niet meer is ineens weer steekt.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
quote:
Ik vind het ook herkenbaar. Meer dan toen ik een klein jaar geleden nog reageerde, want inmiddels ben ik (zoals je weet) ook wees.
En ook voor jou, @miss_sly - hoe gaat het nu met je ouders?
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
En nu maar hopen dat je het een mooi boek vind, anders was het wel een prutstip. Ik hoor het graagquote:
Met dank aan @Bosbeetle voor de tip.
Er zit in het boek een behoorlijke passage over rouw trouwens waar ik zelf veel mee kon maar het moet je liggen.
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Ik heb dit jaar een halve dag op de kop in de tuin gestaan en dat vond ik erg fijn en had ook een soort van "het moet nu" gevoel. Pas een dag later realiseerde ik me dat het die dag mijn vaders verjaardag was, mijn vader was hovenier/tuinman en stond altijd "op de kop in de tuin". Ik denk dat ik het toch ergens geregistreerd had.quote:
[..]
Het is denk ik niet toevallig dat de verjaardag van mijn moeder een paar dagen geleden was en dat Oud en Nieuw eraan komt, het moment waarop ze in het ziekenhuis belandde en kort erop overleed. De decembermaand roept al deze herinneringen op, net zoals de julimaand dat doet met het overlijden van mijn vader. (Het was zomer, iedereen was op vakantie, ik zat alleen op mijn werk. Het contrast tussen de warmte en die eenzaamheid voel ik elke juli weer.)
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Sommige dingen lopen gewoon heel raar zonder dat iemand daar bewust mee bezig is, totdat iemand je er op wijst.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Maar dat is wel een nieuwe rol om te accepteren, compleet met het accepteren van het gegeven dat het idd eindig is.
Op zich gaat het goed. Mijn vader is van een oude, zieke man weer een relatief fitte, oude man geworden met de juiste medicatie. Bij mijn moeder zijn twee van de drie problemen inmiddels verholpen (COPD-aanval en aneurysma) en voor het derde (borstkanker) heeft ze nu hormoontherapie en wordt ze in februari geopereerd. Ik ben er ook helemaal niet klaar voor een van beide te verliezen, maar ik vrees dat dat moment ook nooit aan zal breken.quote:
[..]
En ook voor jou, @:miss_sly - hoe gaat het nu met je ouders?
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Interessant boek. Ik heb het even opgezocht en ga het ook lezen.quote:
Ik denk dat jullie gelijk hebben, @:sigme en @:yinu, dat er blijvend iets is veranderd. Het is niet zozeer de realisatie van de eindigheid van het leven, want die heb ik al zolang ik me kan herinneren. Misschien is het wat jij zegt, @:Leandra, dat ik mijn identiteit als wees moet accepteren. In praktische zin betekent het weinig voor me om wees te zijn - ik zorg al vele jaren voor mezelf en mijn moeder is nooit een moederfiguur geweest - maar het maakt vanzelfsprekend emoties los.
Ik denk dat dit wel eens zou kunnen zijn waar ik moeite mee heb: door het overlijden van mijn moeder is er nooit meer een kans op een moeder-dochterrelatie. Het overlijden van mijn vader kon ik, hoe onverwacht het ook kwam en zwaar het ook was, waarschijnlijk beter accepteren doordat ik terugkijk op een dierbare relatie waarin we alles tegen elkaar hebben gezegd wat we wilden zeggen. Het gemis aan een moeder blijft een open wond. Hoe ouder mijn eigen kinderen worden, hoe meer ik me ervan bewust word wat voor steun en liefde ik zelf als kind niet heb gehad van mijn moeder. Het is ingewikkeld om van iemand te houden die je van alles kwalijk neemt. Ik kan honderd redenen geven om niet van mijn moeder te houden, maar toch doe ik het.
Mooi wat je schrijft over het stilstaan bij het afnemen van de heftigheid van emoties, @:yinu, en het stoppen met het opzoeken van het donkere gevoel. Die lus is ook bij bij een reëel gevaar. Toevallig heb ik net dit boek cadeau gekregen.
[ afbeelding ]
Met dank aan @:Bosbeetle voor de tip.
Ik was in mijn studententijd helemaal idolaat van Gödel, Escher, Bach maar ben daarna Hofstadter weer een beetje uit het oog verloren, dit klinkt als een mooie hernieuwde kennismaking.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
[ Bericht 24% gewijzigd door yinu op 13-12-2021 14:51:00 ]
Een flinke kick, maar ik weet niet waar ik dit nu anders kwijt kan.
Rationeel weet ik dat er goed voor mijn schoonmoeder wordt gezorgd en dat er redenen zijn om hoopvol te zijn. Er is een voorlopige diagnose van een ziekte die behandelbaar zou moeten zijn. M'n emoties hobbelen er alleen wat achteraan.
Intussen moet ik nog steeds naar de huisarts om erfelijkheidsonderzoek in gang te zetten. Moeilijk is dat, want ik weet niet eens meer waar mijn moeder aan is overleden en ik heb geen obductierapport. Het ontbreekt me aan de doortastendheid om erachter te gaan, zeker gezien mijn huidige psychische toestand. De eerste stap is dit topic teruglezen, als ik het op kan brengen.
Ik denk dat deze observatie niet zo gek was. Op dit moment ligt mijn schoonmoeder, de moeder die ik nooit had, ernstig ziek in het ziekenhuis. Ik ben er zelf ziek van, kan me er niet toe zetten aan het werk te gaan, zoek steeds afleiding. Het is moeilijk voor me om hoop te hebben op een goede afloop met de ervaring dat mijn geliefden niet levend ziekenhuizen uitkomen. Maar dat kan ik niet hardop zeggen, want ik wil mijn naasten niet besmetten met mijn gevoelens van wanhoop.quote:
Misschien sta ik niet stil, maar beland ik telkens weer op dit punt waarop de zinloosheid en kwetsbaarheid van het leven bijna ondraaglijk zijn.
Rationeel weet ik dat er goed voor mijn schoonmoeder wordt gezorgd en dat er redenen zijn om hoopvol te zijn. Er is een voorlopige diagnose van een ziekte die behandelbaar zou moeten zijn. M'n emoties hobbelen er alleen wat achteraan.
Intussen moet ik nog steeds naar de huisarts om erfelijkheidsonderzoek in gang te zetten. Moeilijk is dat, want ik weet niet eens meer waar mijn moeder aan is overleden en ik heb geen obductierapport. Het ontbreekt me aan de doortastendheid om erachter te gaan, zeker gezien mijn huidige psychische toestand. De eerste stap is dit topic teruglezen, als ik het op kan brengen.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Ach wat moeilijk en verdrietig. Sterktequote:
Een flinke kick, maar ik weet niet waar ik dit nu anders kwijt kan.
[..]
Ik denk dat deze observatie niet zo gek was. Op dit moment ligt mijn schoonmoeder, de moeder die ik nooit had, ernstig ziek in het ziekenhuis. Ik ben er zelf ziek van, kan me er niet toe zetten aan het werk te gaan, zoek steeds afleiding. Het is moeilijk voor me om hoop te hebben op een goede afloop met de ervaring dat mijn geliefden niet levend ziekenhuizen uitkomen. Maar dat kan ik niet hardop zeggen, want ik wil mijn naasten niet besmetten met mijn gevoelens van wanhoop.
Rationeel weet ik dat er goed voor mijn schoonmoeder wordt gezorgd en dat er redenen zijn om hoopvol te zijn. Er is een voorlopige diagnose van een ziekte die behandelbaar zou moeten zijn. M'n emoties hobbelen er alleen wat achteraan.
Intussen moet ik nog steeds naar de huisarts om erfelijkheidsonderzoek in gang te zetten. Moeilijk is dat, want ik weet niet eens meer waar mijn moeder aan is overleden en ik heb geen obductierapport. Het ontbreekt me aan de doortastendheid om erachter te gaan, zeker gezien mijn huidige psychische toestand. De eerste stap is dit topic teruglezen, als ik het op kan brengen.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ach Claudia. Wat een verdriet en angst weer...
Het is heel normaal dat je op momenten die zo dicht raken aan eerdere ervaringen je ook daar weer op teruggeworpen wordt.
Ik hoop dat je gevoel je ratio kan volgen en dat je vertrouwen krijgt in het traject dat nu komt.
En ik blijf er op hameren, wacht niet te lang met hulp zoeken. Het kan echt enorm helpen om eens te praten, al is het maar met een huisarts die dingen nog eens rustig uit kan leggen.
Het is heel normaal dat je op momenten die zo dicht raken aan eerdere ervaringen je ook daar weer op teruggeworpen wordt.
Ik hoop dat je gevoel je ratio kan volgen en dat je vertrouwen krijgt in het traject dat nu komt.
En ik blijf er op hameren, wacht niet te lang met hulp zoeken. Het kan echt enorm helpen om eens te praten, al is het maar met een huisarts die dingen nog eens rustig uit kan leggen.
***
Ga weg.
[ Bericht 98% gewijzigd door Peejtur op 23-08-2022 22:39:18 ]
[ Bericht 98% gewijzigd door Peejtur op 23-08-2022 22:39:18 ]
Hee. Zeg nou zelf, ik ben toch gewoon een hartstikke lekker ding? TOch?
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |