Mijn moeder kan niet praten na een herseninfarct (2)

Sterkte dames.

quote:

Op vrijdag 10 december 2021 16:31 schreef Claudia_x het volgende:
De decembermaand is aangebroken. Het is bijna twee jaar geleden dat m'n moeder overleed - en ik rouw nog steeds verschrikkelijk. Ik voel me nog, of weer, precies zoals ik hieronder omschreef. Mijn leven gaat door, maar emotioneel sta ik al bijna twee jaar stil. Of misschien doe ik daarmee geen recht aan hoe ik me het afgelopen jaar heb gevoeld. Misschien sta ik niet stil, maar beland ik telkens weer op dit punt waarop de zinloosheid en kwetsbaarheid van het leven bijna ondraaglijk zijn.
[..]

Wat verdrietig om te lezen, Claudia. Je komt er kennelijk niet echt verder mee, in de zin dat de tijd héél voorzichtig ietsje meer ruimte geeft en je voelt dat je verder kunt zonder je zo ellendig te voelen.

Er is eerder in dit topic gesproken over psychologische hulp waar je best oren naar had, volgens mij. Is daar iets mee gebeurd?

Alle sterkte in deze, voor velen ellendige, maand.

Ik kan me gelukkig nog steeds niet voorstellen hoe het werkelijk moet voelen. Ik heb me dit jaar voor het eerst ernstige zorgen gemaakt over mijn vader en later in het jaar ook mijn moeder. Alleen al de gedachte dat ik een can beide, of zelfs beide, kwijtgeraakt zou zijn, maakt me al verdrietig.

Sterkte in deze moeilijke maand, ook @Lienekien 😘

Zou iets van psychologische hulp wat voor je zijn, @Claudia_x ?

Sterkte @Claudia_x en @Lienekien het valt allemaal niet mee
Ik denk eigenlijk dat het feit dat je door dit overlijden wees bent geworden behoorlijk meetelt.

Rouwen gaat ook eigenlijk nooit echt "over". Het verlies krijgt wel een plek in je leven, maar soms steekt de rouw ineens weer zijn kop op. Vaak door iets kleins, iets wat je aan hem of haar herinnert. Ik verloor mijn vader 15 jaar geleden, en af en toe gebeurt er iets waardoor het feit dat hij er niet meer is ineens weer steekt.

Als je denkt dat je echt niet verder komt met je gevoelens, is hulp zoeken geen gek idee. Veel sterkte!

Die acute en indringende realisatie van de eindigheid en kleinheid van het leven, die gaat denk ik nooit 'over'. Je kunt niet terug. Het is voor mijn gevoel alsof ik een deur door ben gegaan naar een andere kamer, en nu weet ik dat die kamer er is. En ook al kan ik wel terug naar de plaats waar ik eerst was (het normale leven), blijft dat besef van die andere kamer altijd - in meer of mindere mate - aanwezig. Daardoor krijgt ook het normale leven een andere toon en kleur.

Voor mij is dat gevoel van rouw (bij mij veroorzaakt door andere omstandigheden dan door het verlies van mijn ouders) er altijd bij. Soms meer op de achtergrond. Soms overweldigend. Maar nooit niet. Alsof er een sluier is weggetrokken. Soms kan het me juist heel erg helpen om sommige 'kleine' problemen te relativeren en van het moment te genieten, just in het licht van die eindigheid en kwetsbaarheid. En soms ontneemt het me de adem van pure angst en verdriet. Ik heb wel geleerd, in mijn geval vooral door yoga en meditatie, dat de heftige emoties altijd komen en gaan, en dat ik kan opmerken wanneer ze 'groot' zijn maar ook wanneer ze weer afnemen. Die oplettendheid kan me ook helpen om mezelf niet in een zichzelf steeds herhalende lus van emoties te storten. Want dat doe ik soms ook: als ik even merk dat het donkere gevoel weg is, ga ik het juist weer opzoeken. Als een korstje waar je aan blijft pulken. Als ik meer oplettend ben kan ik dat wat vaker voorkomen.

@Claudia_x en @Lienekien en alle anderen: sterkte.

Ik denk dat jullie gelijk hebben, @sigme en @yinu, dat er blijvend iets is veranderd. Het is niet zozeer de realisatie van de eindigheid van het leven, want die heb ik al zolang ik me kan herinneren. Misschien is het wat jij zegt, @Leandra, dat ik mijn identiteit als wees moet accepteren. In praktische zin betekent het weinig voor me om wees te zijn - ik zorg al vele jaren voor mezelf en mijn moeder is nooit een moederfiguur geweest - maar het maakt vanzelfsprekend emoties los.

Ik denk dat dit wel eens zou kunnen zijn waar ik moeite mee heb: door het overlijden van mijn moeder is er nooit meer een kans op een moeder-dochterrelatie. Het overlijden van mijn vader kon ik, hoe onverwacht het ook kwam en zwaar het ook was, waarschijnlijk beter accepteren doordat ik terugkijk op een dierbare relatie waarin we alles tegen elkaar hebben gezegd wat we wilden zeggen. Het gemis aan een moeder blijft een open wond. Hoe ouder mijn eigen kinderen worden, hoe meer ik me ervan bewust word wat voor steun en liefde ik zelf als kind niet heb gehad van mijn moeder. Het is ingewikkeld om van iemand te houden die je van alles kwalijk neemt. Ik kan honderd redenen geven om niet van mijn moeder te houden, maar toch doe ik het.

Mooi wat je schrijft over het stilstaan bij het afnemen van de heftigheid van emoties, @yinu, en het stoppen met het opzoeken van het donkere gevoel. Die lus is ook bij bij een reëel gevaar. Toevallig heb ik net dit boek cadeau gekregen.



_{Met dank aan @Bosbeetle voor de tip.}

quote:

Op zaterdag 11 december 2021 09:24 schreef Rewimo het volgende:
Rouwen gaat ook eigenlijk nooit echt "over". Het verlies krijgt wel een plek in je leven, maar soms steekt de rouw ineens weer zijn kop op. Vaak door iets kleins, iets wat je aan hem of haar herinnert. Ik verloor mijn vader 15 jaar geleden, en af en toe gebeurt er iets waardoor het feit dat hij er niet meer is ineens weer steekt.

Het is denk ik niet toevallig dat de verjaardag van mijn moeder een paar dagen geleden was en dat Oud en Nieuw eraan komt, het moment waarop ze in het ziekenhuis belandde en kort erop overleed. De decembermaand roept al deze herinneringen op, net zoals de julimaand dat doet met het overlijden van mijn vader. (Het was zomer, iedereen was op vakantie, ik zat alleen op mijn werk. Het contrast tussen de warmte en die eenzaamheid voel ik elke juli weer.)

quote:

Op vrijdag 10 december 2021 17:06 schreef Lienekien het volgende:
Ik vind het ook herkenbaar. Meer dan toen ik een klein jaar geleden nog reageerde, want inmiddels ben ik (zoals je weet) ook wees.

En ook voor jou, @miss_sly - hoe gaat het nu met je ouders?

quote:

Op maandag 13 december 2021 09:31 schreef Claudia_x het volgende:
Met dank aan @Bosbeetle voor de tip.

En nu maar hopen dat je het een mooi boek vind, anders was het wel een prutstip. Ik hoor het graag

Er zit in het boek een behoorlijke passage over rouw trouwens waar ik zelf veel mee kon maar het moet je liggen.

quote:

Op maandag 13 december 2021 09:35 schreef Claudia_x het volgende:

[..]
Het is denk ik niet toevallig dat de verjaardag van mijn moeder een paar dagen geleden was en dat Oud en Nieuw eraan komt, het moment waarop ze in het ziekenhuis belandde en kort erop overleed. De decembermaand roept al deze herinneringen op, net zoals de julimaand dat doet met het overlijden van mijn vader. (Het was zomer, iedereen was op vakantie, ik zat alleen op mijn werk. Het contrast tussen de warmte en die eenzaamheid voel ik elke juli weer.)

Ik heb dit jaar een halve dag op de kop in de tuin gestaan en dat vond ik erg fijn en had ook een soort van "het moet nu" gevoel. Pas een dag later realiseerde ik me dat het die dag mijn vaders verjaardag was, mijn vader was hovenier/tuinman en stond altijd "op de kop in de tuin". Ik denk dat ik het toch ergens geregistreerd had.

Sommige dingen lopen gewoon heel raar zonder dat iemand daar bewust mee bezig is, totdat iemand je er op wijst.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Maar dat is wel een nieuwe rol om te accepteren, compleet met het accepteren van het gegeven dat het idd eindig is.

quote:

Op maandag 13 december 2021 09:37 schreef Claudia_x het volgende:

[..]


En ook voor jou, @:miss_sly - hoe gaat het nu met je ouders?

Op zich gaat het goed. Mijn vader is van een oude, zieke man weer een relatief fitte, oude man geworden met de juiste medicatie. Bij mijn moeder zijn twee van de drie problemen inmiddels verholpen (COPD-aanval en aneurysma) en voor het derde (borstkanker) heeft ze nu hormoontherapie en wordt ze in februari geopereerd. Ik ben er ook helemaal niet klaar voor een van beide te verliezen, maar ik vrees dat dat moment ook nooit aan zal breken.

quote:

Op maandag 13 december 2021 09:31 schreef Claudia_x het volgende:
Ik denk dat jullie gelijk hebben, @:sigme en @:yinu, dat er blijvend iets is veranderd. Het is niet zozeer de realisatie van de eindigheid van het leven, want die heb ik al zolang ik me kan herinneren. Misschien is het wat jij zegt, @:Leandra, dat ik mijn identiteit als wees moet accepteren. In praktische zin betekent het weinig voor me om wees te zijn - ik zorg al vele jaren voor mezelf en mijn moeder is nooit een moederfiguur geweest - maar het maakt vanzelfsprekend emoties los.

Ik denk dat dit wel eens zou kunnen zijn waar ik moeite mee heb: door het overlijden van mijn moeder is er nooit meer een kans op een moeder-dochterrelatie. Het overlijden van mijn vader kon ik, hoe onverwacht het ook kwam en zwaar het ook was, waarschijnlijk beter accepteren doordat ik terugkijk op een dierbare relatie waarin we alles tegen elkaar hebben gezegd wat we wilden zeggen. Het gemis aan een moeder blijft een open wond. Hoe ouder mijn eigen kinderen worden, hoe meer ik me ervan bewust word wat voor steun en liefde ik zelf als kind niet heb gehad van mijn moeder. Het is ingewikkeld om van iemand te houden die je van alles kwalijk neemt. Ik kan honderd redenen geven om niet van mijn moeder te houden, maar toch doe ik het.

Mooi wat je schrijft over het stilstaan bij het afnemen van de heftigheid van emoties, @:yinu, en het stoppen met het opzoeken van het donkere gevoel. Die lus is ook bij bij een reëel gevaar. Toevallig heb ik net dit boek cadeau gekregen.

[ afbeelding ]

_{Met dank aan @:Bosbeetle voor de tip.}

Interessant boek. Ik heb het even opgezocht en ga het ook lezen.

_{Ik was in mijn studententijd helemaal idolaat van Gödel, Escher, Bach maar ben daarna Hofstadter weer een beetje uit het oog verloren, dit klinkt als een mooie hernieuwde kennismaking.}

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 24% gewijzigd door yinu op 13-12-2021 14:51:00 ]

@Claudia_x Nog gefeliciteerd!

@Leandra en anderen:

Een flinke kick, maar ik weet niet waar ik dit nu anders kwijt kan.

quote:

Op vrijdag 10 december 2021 16:31 schreef Claudia_x het volgende:
Misschien sta ik niet stil, maar beland ik telkens weer op dit punt waarop de zinloosheid en kwetsbaarheid van het leven bijna ondraaglijk zijn.

Ik denk dat deze observatie niet zo gek was. Op dit moment ligt mijn schoonmoeder, de moeder die ik nooit had, ernstig ziek in het ziekenhuis. Ik ben er zelf ziek van, kan me er niet toe zetten aan het werk te gaan, zoek steeds afleiding. Het is moeilijk voor me om hoop te hebben op een goede afloop met de ervaring dat mijn geliefden niet levend ziekenhuizen uitkomen. Maar dat kan ik niet hardop zeggen, want ik wil mijn naasten niet besmetten met mijn gevoelens van wanhoop.

Rationeel weet ik dat er goed voor mijn schoonmoeder wordt gezorgd en dat er redenen zijn om hoopvol te zijn. Er is een voorlopige diagnose van een ziekte die behandelbaar zou moeten zijn. M'n emoties hobbelen er alleen wat achteraan.

Intussen moet ik nog steeds naar de huisarts om erfelijkheidsonderzoek in gang te zetten. Moeilijk is dat, want ik weet niet eens meer waar mijn moeder aan is overleden en ik heb geen obductierapport. Het ontbreekt me aan de doortastendheid om erachter te gaan, zeker gezien mijn huidige psychische toestand. De eerste stap is dit topic teruglezen, als ik het op kan brengen.

quote:

Op dinsdag 23 augustus 2022 11:59 schreef Claudia_x het volgende:
Een flinke kick, maar ik weet niet waar ik dit nu anders kwijt kan.
[..]
Ik denk dat deze observatie niet zo gek was. Op dit moment ligt mijn schoonmoeder, de moeder die ik nooit had, ernstig ziek in het ziekenhuis. Ik ben er zelf ziek van, kan me er niet toe zetten aan het werk te gaan, zoek steeds afleiding. Het is moeilijk voor me om hoop te hebben op een goede afloop met de ervaring dat mijn geliefden niet levend ziekenhuizen uitkomen. Maar dat kan ik niet hardop zeggen, want ik wil mijn naasten niet besmetten met mijn gevoelens van wanhoop.

Rationeel weet ik dat er goed voor mijn schoonmoeder wordt gezorgd en dat er redenen zijn om hoopvol te zijn. Er is een voorlopige diagnose van een ziekte die behandelbaar zou moeten zijn. M'n emoties hobbelen er alleen wat achteraan.

Intussen moet ik nog steeds naar de huisarts om erfelijkheidsonderzoek in gang te zetten. Moeilijk is dat, want ik weet niet eens meer waar mijn moeder aan is overleden en ik heb geen obductierapport. Het ontbreekt me aan de doortastendheid om erachter te gaan, zeker gezien mijn huidige psychische toestand. De eerste stap is dit topic teruglezen, als ik het op kan brengen.

Ach wat moeilijk en verdrietig. Sterkte

Sterkte.

Och Claudia toch

Sterkte de komende tijd Claudia

Ach Claudia. Wat een verdriet en angst weer...
Het is heel normaal dat je op momenten die zo dicht raken aan eerdere ervaringen je ook daar weer op teruggeworpen wordt.
Ik hoop dat je gevoel je ratio kan volgen en dat je vertrouwen krijgt in het traject dat nu komt.

_{En ik blijf er op hameren, wacht niet te lang met hulp zoeken. Het kan echt enorm helpen om eens te praten, al is het maar met een huisarts die dingen nog eens rustig uit kan leggen.}

Sterkte.

Ga weg.

[ Bericht 98% gewijzigd door Peejtur op 23-08-2022 22:39:18 ]