[Vuelta] Etappe 10: Jurançon - ??? (ITT) #2

Etapa 10: Jurançon - ???, 32,6 en dan nog wat km (ITT)

Het is bijna niet te geloven, maar de Vuelta is alweer meer dan een week bezig. Toch heb je het gevoel alsof gisteren de Vuelta pas begon, in Torrevieja. Daar waar een kinderbadje ervoor zorgde dat ONZE Steven Kruijswijk nu ook last heeft van DE KNIE. Jumbo-Visma had de ploegentijdrit aan het begin van de ronde moeten winnen, maar in plaats daarvan gingen ze met z'n allen onderuit door een natte plek op het parcours. Ook Roglic lag erbij, een dramatisch beginnen voor de gele mannen. Ook de mannen van UAE-Emirates gingen massal onderuit, maar later zou blijken dat zij er minder hinder van zouden ondervinden. Astana won de ploegentijdrit, omdat Addy Engels z'n auto op een onhandige plaats parkeerde waardoor Deceuninck-Quick Step moest uitwijken. Of nouja, dat was in ieder geval het verhaal van Quick Step. Met Lopez in de leiderstrui trokken we vervolgens richting Calpe, een rit die op papier te zwaar leek voor de sprinters. Wie zou er de laatste lastige beklimming kunnen overleven? Dat was vooraf de vraag, maar tijdens de rit zagen we een heel ander scenario ontstaan. De grote mannen begonnen meteen koers te maken. Valverde ging alvast een keer in de aanval, het werd een onverwacht mooie rit. Uiteindelijk reed er een kleine groep weg na de klim, met in die groep jongens als Uran, Quintana en Roglic. Daarachter had Lopez zich laten verrassen, hij zou een deel van zijn opgebouwde voorsprong meteen weer verspelen. Nadat Ion Izagirre opgerookt was kon de kopgroep snel uitlopen. Vooraan ontstond er vervolgens een tactisch spelletje, gewonnen door Nairo Quintana. Hij demarreerde op het juiste moment en ze zagen hem niet meer terug. De rest keek naar elkaar en dus wist Quintana zo ongeveer voor het eerst in z'n leven een rit met een vlakke aankomst te winnen. Roche won het sprintje daarachter, waardoor hij de rode leiderstrui kon overnemen van Lopez. Roglic pakte een halve minuut op de groep daarachter, nadat hij eerder 40 seconden verloor stond hij ineens weer tussen de mensen.

De twee dagen daarna waren wat minder spectaculair, we kregen twee sprintersritten voorgeschoteld. De eerste sprintersrit had aan het einde nog wel een klimmetje, waar Gaviria moest lossen. Dat was het meest interessante, kijken of Gaviria nog terug kon keren. Dat kon ie niet, waardoor we zonder hem gingen sprinten. In de straten van Alicante wist Bennett daarna met speels gemak te winnen, de rest had geen kans. De volgende sprintersrit was wat makkelijker, met minder beklimmingen onderweg. Gaviria was er nu wel bij, maar hij kwam niet in de buurt van de winst. Na de eerdere nederlaag van Jakobsen kwam Quick Step nu met een ander plan van aanpak. In de finale stuurden ze Cavagna vooruit, waardoor de andere sprintersploegen hun treintjes voortijdig moesten oproken. Nadat Cavagna weer werd ingerekend had Quick Step als enige nog een treintje over, ze konden Jakobsen in een ideale positie naar de finale brengen. Bennett was ondertussen iedereen kwijt en reed ook nog eens verkeerd bij een rotonde, het bleek Jakobsen allemaal heel goed uit te komen. De Nederlander won uiteindelijk met een paar centimeter verschil, zonder de aanval van Cavagna of de stuurfout van Bennett had hij waarschijnlijk niet gewonnen. Dat boeit verder niet, niemand weet dat nog over een paar jaar. Tijdens zijn eerste grote ronde meteen een ritoverwinning, het is weinigen gegeven.

De vijfde etappe werd een buitengewoon hilarische etappe. We gingen naar de sterrenwacht van Javalambre, de eerste aankomst bergop. Steven Kruijswijk was ondertussen afgestapt, dus daar hoefden we geen rekening meer mee te houden. In het begin van de rit reed er een kopgroep van drie weg, waardoor je het vermoeden had dat de klassementsrenners hier de prijzen gingen verdelen. Niets bleek minder waar, met een minuut of 10 voorsprong mogen de koplopers aan de slotklim beginnen. José Herrada, Jetse Bol en Angel Madrazo kregen een gouden kans op een ritzege, gepruts van het peloton. Vooraan leek Herrada de sterkste klimmer te zijn, maar nadat Madrazo honderd keer moest lossen kwam hij in de laatste kilometer toch nog terug en ging hij zelfs nog in de aanval. Herrada had geen antwoord en dus konden we een overwinning noteren voor Burgos-BH, een overwinning voor Angel Madrazo. Jetse Bol werd tweede, een ongekend groot succes voor de kleine Spaanse ploeg die al jaren door iedereen, ook door ondergetekende, belachelijk wordt gemaakt. In de achtergrond zagen we ondertussen Lopez in de aanval gaan, hij bleek van de klassementsrenners de sterkste te zijn. Hij haalde de koplopers zelfs nog bijna bij, door het gelummel onderweg verliest hij een ritzege. De voorsprong op zijn naaste belagers bleef beperkt, Roglic en Valverde verloren maar 12 seconden, de rest verloor daarentegen vrij veel. Lopez nam de leiderstrui weer over, maar die verspeelde hij tijdens de volgende rit meteen weer. Onderweg naar Ares del Maestrat kreeg een kopgroep van 11 de ruimte, zij mochten de prijzen gaan verdelen. Bergop was Dylan Teuns van die kopgroep eigenlijk de sterkste, maar de sluwe Jesus Herrada kon profiteren in het wiel. Op het eind sprintte de jongere Herrada weg bij Teuns en zo wist hij in tegenstelling tot zijn broer wel een vlucht succesvol af te ronden. Voor Teuns was het niet alleen maar kommer en kwel, hij nam de leiderstrui over van Lopez. In het peloton gebeurde er helemaal niets, buiten het feit dat we dankzij wat water op de weg weer een paar favorieten verloren. Onder meer Uran, Roche en Uran zouden de volgende dag niet halen.

De zevende rit ging van start in Onda, alwaar we Víctor Cabedo herdachten. Het zou een rit zijn met een lastige aankomst bergop, op Mas de la Costa. De kopgroep kreeg tijdens deze etappe maar weinig ruimte, dus werd het een rit voor de klassementsrenners. Voor de klim begon moest Teuns al lossen, dus we zouden weer een nieuwe rode trui krijgen. Aan de voet van de klim werden de laatste koplopers ingerekend en toen kregen we vier kilometer koers. Al snel bleken vier renners veel beter te zijn dan de rest, na een paar aanvallen lagen Quintana, Valverde, Roglic en Lopez samen voorop. Majka bleef nog enigszins in de buurt, net als Pogacar. De rest zat nog veel verder, al wisten Ion Izagirre en Fabio Aru zich nog aardig terug te knokken. De strijd om de dagzege ging dus tussen de vier vooraan, maar het werd niet echt een strijd. Een paar halve aanvallen, maar niemand leek echt voluit te gaan. Of ze gingen juist allemaal wel voluit en konden niet meer harder, wie zal het zeggen. Het werd in ieder geval een tactische finale, vooral in de laatste kilometer. De renners waren vooral bezig met het kiezen van positie in de vele bochtjes in de laatste meters. Een specialiteit van Valverde, de geslepen veteraan liet zich niet de kaas van het brood eten. Hij plaatste zichzelf perfect en ging daarna op 150 meter van het eind aan, ze kwamen niet meer tot op zijn wiel. Roglic bleef nog enigszins in de buurt, maar Quintana en Lopez verloren zelfs nog wat seconden. Lopez nam wel weer de trui over, voor de derde keer deze Vuelta. Hij zou de trui weer niet lang houden, want tijdens de achtste rit kreeg opnieuw een grote vluchtersgroep de ruimte. Richting Igualada viel er voor de sprinters en de klassementsrenners weinig te halen, dus mochten de avonturiers van het peloton hun kans weer wagen. Na een finale vol aanvallen werd het uiteindelijk toch een sprint van een kleine groep. Nikias Arndt won, helaas. Aranburu werd tweede en Nicolas Edet, die goed stond in het klassement, mocht de rode trui overnemen.

Vervolgens trokken we de laatste dag voor de rustdag naar Andorra. Het werd een bijzondere rit, een rit om niet snel te vergeten. De korte rit begon explosief, vanuit het vertrek volgden de demarrages elkaar in hoog temp op. Vooral Geoghegan Hart had er zin in, hij ging meerdere keren in de aanval. Wegrijden lukte alleen nog niet echt, maar op de Coll d'Ordino zat hij wel in en grote groep die was weggereden uit het peloton. Voor deze groep reden twee renners, Bevin en Bizkarra. De voorsprong van ons kopduo liep snel op naar een kleine minuut, terwijl het peloton ondertussen al op twee minuten achterstand reed. Cofidis reed daar op kop, namens rode trui Edet. In de achtervolgende groep zagen we veel renners van Astana, Movistar en Jumbo, deze ploegen waren allemaal goed voorbereid op deze zware dag. Vooral goed om te zien dat ze bij Jumbo een keer proactief waren, meestal laten ze zich ringeloren. Na de eerste klim van de dag kwam in de afdaling alles weer samen, in de vallei richting de volgende klim van de dag zagen we vervolgens vooral Sunweb op kop rijden. Die ploeg had vier man mee in de vlucht, waaronder Kelderman. Het verschil met het peloton liep snel op naar vier minuten, daarom nam Movistar daar ondertussen maar een keer het commando over. Eenmaal op de Collada de la Gallina moest Aru er al heel snel af, vrij verrassend. Daarna zagen we het gestuntelt van Chaves, die na een lekke band snel op de fiets van ploeggenoot Howson stapte. Enige probleem was dat Howson al snel een centimeter of 30 groter is, dus kwam Chaves amper op het zadel. Na nog twee fietswissels reed de Colombiaan de rest van de rit achter de feiten aan.

Astana nam ondertussen het commando over in het peloton, terwijl we vooraan zagen dat Geoffrey Bouchard in de aanval was gegaan. Hij kwam als eerste boven op de Coll de la Gallina, met achter hem een inmiddels sterk uitgedunde groep. In het peloton bleven er ook maar weinig manschappen over, Edet was ondertussen ook al lang en breed verdwenen. In de afdaling zagen we Bouchard flink uitlopen, op een bepaald moment leek hij zelfs op weg naar de ritzege. Daar kwam verandering in toen Miguel Angel Lopez op de volgende klim al heel snel besloot om in de aanval te gaan. Op zijn eerste aanval werd nog gereageerd, maar bij de tweede poging wist hij weg te rijden. Toen begon het tactische spel met de ploeggenoten. Roglic zag Powless vanuit de kopgroep terugvallen, hij moest nu dan maar op kop gaan rijden om Lopez niet te ver weg te laten rijden. Lopez kwam ondertussen vrij snel bij Gorka Izagirre uit, die het laatste deel van de klim en het kleine stuk in dalende lijn op kop mocht rijden. Later zagen we ook Gesink terugzakken, maar hij kon weinig doen voor Roglic. Pedrero leverde dan wel weer uitstekend werk voor Quintana en Valverde, daardoor bleef de voorsprong van Lopez nog enigszins beperkt. Veel meer dan 40 seconden werd het nooit, dat was nog te overzien. Op de volgende klim van de dag sloot Lopez ondertussen aan bij Fuglsang, zijn laatste ploeggenoot. Aan de kop van de koers zagen we dan weer renners aansluiten bij Bouchard, Geoghegan Hart en Ben O'Connor hadden buiten het zicht van de camera's het gat dichtgereden. Toen in de groep Roglic het werk van Pedrero gedaan was probeerden Valverde en Quintana om de beurt aan te vallen, in een poging Roglic af te matten. In principe natuurlijk een leuk idee, ware het niet dat Lopez nog steeds aan het wegrijden was van deze groep. Een vrij matige tactiek van Movistar, gelukkig voor Roglic zakte Kuss terug vanuit de voormalige kopgroep om het laatste deel van de klim naar Engolasters voor zijn rekening te nemen.

Op de top van de klim naar Engolasters reed Geoghegan Hart op kop. Lopez zat daar ongeveer 50 seconden achter en de groep Roglic volgde 30 seconden later. We zouden daarna de onverharde strook krijgen, maar plotseling vielen de beelden weg. Niet veel later viel ook de wedstrijdradio weg, er was ineens totaal geen informatie meer. Dit alles vanwege een regenbui, die even later veranderde in een hagelbui. De Spaanse technologie is klaarblijkelijk wel van suiker gemaakt. Wat er op een kilometer of 10 van het einde gebeurde hebben we achteraf moeten horen van de renners, en moeten zien op de spaarzame beelden die door toeschouwers zijn gemaakt. Er gebeurde een hoop, natuurlijk gebeurt er een hoop als we niet kunnen kijken. Lopez ging op de onverharde strook onderuit, hij kwam in aanraking met Higuita, die de hele dag ergens vooraan had gereden. Ook Roglic ging op z'n muil, hij reed tegen een motor aan. De onverharde strook was een blubberstrook geworden, de test is mislukt. Het was best leuk geweest als het niet had geregend, maar nu was het een drama. Vooral dankzij al het verkeer, met tientallen motoren en een paar auto's over zo'n smalle strook is natuurlijk ook vragen om problemen. Hoewel de valpartij van Lopez natuurlijk wel z'n eigen schuld is, dat had ook op een andere weg kunnen gebeuren. Hij gokte, en hij verloor. Een dappere poging, maar die poging werd niet beloond. Toen we weer wat beelden kregen zagen we Ben O'Connor heel behoedzaam door de bochten rijden, niet wetende op welke positie in de koers hij lag. In ieder geval niet vooraan, want de motor snelde hem bij de eerste gelegenheid snel voorbij. Toen vielen de beelden weer weg.

Ondertussen viel er te lezen dat Valverde en Quintana waren aangesloten bij Lopez, niemand snapte waarom. Achteraf lag dat dus aan de valpartij van Lopez, maar het is ook wel een keer grappig om zo'n totale staat van verwarring mee te maken. Marc Soler, cabeza de carrera. Hoe? Wat? Huh? Soler zat de hele dag in de kopgroep, maar reed nooit echt aan de kop van de koers. Blijkbaar zat hij op de klim niet zo ver en ging hij een stuk beter naar beneden dan die andere jongens. Roglic lag ineens ver achter, met Kuss voor hem uit. Was hij heel slecht? Nee, gevallen dus. Hij stoomde langzaam weer naar voren, terwijl Quintana snel in de aanval ging. De Colombiaan reed weg met Pogacar in z'n wiel, de jonge Sloveen die ons steeds weer weet te verbazen. Hij had het blijkbaar op het stuk onverhard al geprobeerd om weg te rijden, de jongen is een liefhebber van slecht weer. Met Quintana in de aanval moest Soler wachten, ondanks zijn positie aan de kop van de koers. Hardop vloekend en gesticulerend kwam hij in beeld, Marc is niet vies van een beetje amateurtoneel. Volkomen logisch dat hij moest wachten, maar het denken in het belang van het team zit er bij Movistar nooit zo in. Na een tijd besloot Marc toch maar te wachten op Quintana en Pogacar. Net op het moment dat ze aan gingen sluiten ging Pogacar meteen in de aanval, Quintana had geen antwoord. De piepjonge Sloveen reed op die manier naar de ritzege. In je allereerste grote ronde op 20-jarige leeftijd meteen een rit winnen, chapeau. Van Pogacar hebben we het laatste nog niet gezien, om maar een open deur in te trappen. Quintana liet Soler na wat werk achter en reed naar de tweede plaats, op een seconde of 23 van Pogacar. Vanuit de achtergrond zagen we Roglic opdoemen. Hij rolde langzaam iedereen op. Eerst kwam hij bij de groep van Lopez, waar Valverde inmiddels was weggereden. Valverde haalde hij later ook nog bij, met de oude Spanjaard in z'n wiel reed hij naar de finish. Derde, op 48 seconden. 25 verloren op Quintana, na de valpartij had de schade veel groter kunnen zijn. De grote verliezer was uiteindelijk Lopez, hij kwam binnen op een minuut van Pogacar. Waar hij eerst op weg leek naar een grandioze ritzege en tijdwinst op zijn concurrenten moest hij nu genoegen nemen met een 11e plaats en duur tijdverlies. Het is hem niet gegund, maar sturen hoort nu eenmaal bij het spelletje, net als het ontwijken van Colombianen in het wild.

Na een behoorlijk fraaie eerste week, met voor Vueltabegrippen veel spektakel, duiken we nu de tweede week in. Zonder onderharde stroken werken we zeven etappes achter elkaar af. Te beginnen met een tijdrit in Frankrijk. Na de tijdrit gaan we een paar dagen naar het Baskenland, altijd een geweldig idee. Eerst rijden we van Frans-Baskenland naar Urdax, een dorpje aan de grens. Een heuvelrit, op papier iets voor de vluchters. Vervolgens rijden we van Navarra naar Bilbao, een rit met onderweg de nodige steile heuvels. De laatste heuvel is extreem steil, veel Baskischer kan het niet worden. Rit 13 begint in het prachtige stadion van Athletic Bilbao, vervolgens verlaten we het Baskenland weer en gaan we op weg naar Los Machucos, de kneitersteile klim die je met een beetje zin voor fantasie kan beschouwen als het broertje van Mas de la Costa. Na deze rit met een zware aankomst volgt er een wat makkelijkere etappe, een ritje voor de vluchters richting Oviedo. Een vrij saaie rit voor een zaterdag, maar gelukkig wordt het op zondag wel leuk. Tijdens de 16e rit gaan we aankomen boven op het Santuario del Acebo. Een mooie klim, bekend van de Vuelta a Asturias. Normaal gesproken zou er dan een rustdag volgen op de maandag, maar daar is nu geen sprake van. De renners gaan nog een dag door en trekken naar La Cubilla, een klim die vooral opvalt vanwege de lengte. In Spanje zijn we gewend aan korte beklimmingen, deze is een kilometer of 30 lang. Het wordt een mooie week, een zware week. Het zwaartepunt van deze Vuelta ligt hier, tijdens deze tweede week. De derde week zal een stuk makkelijker zijn, dit is de week waar de kaarten geschud gaan worden. Om te beginnen tijdens de rit die nu volgt, de enige individuele tijdrit van deze Vuelta. Het is een merkwaardige tijdrit. We weten immers wel waar we gaan beginnen, maar waar we eindigen weet niemand. Een mysterie.




We bevinden ons na de rustdag ineens in Frankrijk, in Jurançon om precies te zijn. Jurançon is een stadje met 7000 inwoners, in het departement Pyrénées-Atlantiques. De regio van dienst is Nouvelle-Aquitaine, een regio waar ze hopelijk ook over wat leukere dorpen beschikken dan Jurançon. Het is lastig om veel over deze plaats te vertellen, op het produceren van wijn na doen ze hier verder niet veel. Jurançon geniet vooral bekendheid als wijnstreek, sinds 1936 heeft deze streek een eigen AOC (Appellation d'Origine Contrôlée) voor algemene en zoete wijn, die in 1975 is uitgebreid voor specifiek droge wijn. Vooral de zoete Jurançon geniet de meeste bekendheid. De druiven voor deze wijn – met name de Petit Manseng – worden zeer laat in het jaar geoogst. Soms pas in december. Warmte en de wind verdrijft het vocht uit de druiven waardoor zowel het suiker- als het zuurgehalte toeneemt. Kenmerkend voor de zoete Jurançon-wijn is dan ook het aanwezige zuur naast het zoet. Ik heb verder geen verstand van wijn, dus dit nemen we gewoon klakkeloos over. Naast de Petit Manseng schijnt er ook een Gros Manseng te zijn, die druif gebruikt men dan weer voor de droge wijnen. In totaal zouden alle wijngaarden in deze omgeving iets van 1000 hectare in beslag nemen, best flink. Naast wijn doen ze in Jurançon ook iets met kaas, er staat een fabriek van Fromagerie des Chaumes aan de rand van het dorp. In het centrumpje van deze plaats komen we een vrij redelijk stadhuisje tegen, waar op de buitenkant een onleesbare tekst geschreven staat. Bi dou rey, rey dous bis. Wijnkoning, koning van wijnen. Dit heeft te maken met een anekdote over Hendrik IV, een voormalige koning van Frankrijk, die door zijn vader bij wijze van doop besprenkeld werd met een paar druppels Jurançon-wijn. Het pasgeboren kereltje begon niet te huilen en dat was een goed teken, ofzo. Daarom is de wijn uit deze streek dus echt fantastisch, drinken die handel.



De tijdrit begint naast een niet al te mooi park in Jurançon, waar in het midden wel een ouderwetse kiosk staat. Aan de andere kant van de weg zien we het lokale postkantoor en het hotel de ville. Als de renners na een paar meter langs dit stadhuisje met de opvallende spreuk rijden slaan ze meteen linksaf, daarna rijden ze rechtdoor de stad uit. De 700 meter daarna gaat het vooral rechtdoor, op een paar flauwe bochten na. Vervolgens komen we aan de rand van Jurançon uit bij een rotonde, waar de eerste lastige bocht van de dag volgt. Het lijkt me het makkelijkste om de rotonde aan de linkerkant te nemen, langs de rechterkant zou er aan het eind van de rotonde wel een heel scherpe bocht naar rechts volgen. Voorbij de rotonde gaat het nog een keer naar rechts en dan begint de weg gelijk omhoog te lopen. Na de volgende bocht naar rechts zijn we begonnen aan de beklimming van de Côte de Beauvallon. Deze klim, die dus ongeveer een kilometer na de start al begint, is 2,1 kilometer lang. In deze twee kilometer gaat het aan 7,4% omhoog, het is meteen een klap in je gezicht. De eerste 500 meter van de klim rijden we rechtdoor over een iets smallere weg door een bos, aan 8,4%. Daarna komen we kort achter elkaar twee haarspeldbochtjes tegen, die ook vrij steil zijn. Na die bochten wordt het wat vlakker, waardoor we in de volgende halve kilometer aan 6,5% gemiddeld uitkomen. We rijden verder naar de volgende reeks van haarspeldbochten, nu volgen er drie achter elkaar. Het gaat nog steeds aan 6,5% omhoog, op een tijdritfiets is dit geen feest. De renners komen in de buurt van de top van het klimmetje, het gaat nog eens 500 meter aan 8% omhoog. Vlak voor de top is het ook nog even bochtig, terwijl het lijkt alsof er hier vrij slecht asfalt ligt. Na drie kilometer komen de renners boven op dit toch best pittige klimmetje, waarna ze natuurlijk zullen hopen op een afdaling.




Die afdaling komt er niet, na het klimmetje rijden we een aantal kilometer verder over een plateau. De weg is nog steeds redelijk smal en niet voorzien van het beste asfalt. Er wordt gereden door een bos, met tussen de bomen door een paar flinke villa's. Het is de komende kilometers redelijk bochtig, terwijl het amper een meter vlak is. Zo gaat het in de twee kilometer na de klim twee keer kort naar beneden, en ook weer twee keer kort omhoog. Allemaal korte knikjes van een paar hectometer, genoeg om ervoor te zorgen dat je niet lekker in je ritme komt. Het is ook vrij bochtig, al komen we voorlopig geen scherpe bochten tegen. Na twee kilometer over deze weg gereden te hebben gaat het één kilometer lang vooral licht naar beneden, in redelijk rechte lijn. Eén keer een scherpe bocht naar links, dat is het verder wel. Daarna is het een kilometer min of meer vlak, terwijl het nog steeds behoorlijk rechtdoor gaat. Vervolgens gaat het drie kilometer lang vooral omhoog, in drie etappes. In eerste instantie gaat het een halve kilometer omhoog aan 4%, waarna het weer een halve kilometer vlak is. Daarna gaat de smalle en toch vrij kronkelige weg een kilometer omhoog aan 2,5%, veredeld vals plat. We maken een lange bocht naar rechts, na deze bocht is het weer een halve kilometer vlak. Dan volgt er het derde stukje in stijgende lijn, het gaat iets meer dan een halve kilometer omhoog aan ongeveer 4%. We slaan weer een paar keer rechtsaf, terwijl we door een gebied rijden dat steeds ruraler begint te worden. Veel landbouw hier, paar boerderijtjes langs de kant van de weg. Het asfalt lijkt steeds smaller en slechter te worden, het was geen parcours geweest voor een volledig peloton. Na dit klimwerk, voor zover je over klimwerk mag spreken, gaat het twee kilometer in licht dalende lijn verder richting Clos-Bel-Air. In dit gehuchtje, met in de nabije omgeving veel wijnranken, komen we na 12 kilometer aan. Volgens sommige bronnen is hier een tussenpunt, het eerste van de dag. De site van de Vuelta zegt daar zelf natuurlijk weer niets over, maar andere bronnen menen te weten dat het wel zo is. Gaan we dan maar vanuit, eerste tussentijd dus na 12 kilometer in Clos-Bel-Air.



Voorbij Clos-Bel-Air gaat het kort een meter of 300 omhoog, maar daarna rijden we weer verder naar beneden, terwijl de renners over die smalle en toch behoorlijk bochtige weg blijven rijden. Een kleine kilometer na waar het tussenpunt zou moeten zijn komen de coureurs uit in Chapelle de Rousse, waar een kerk staat. De renners rijden vlak langs deze kerk en slaan scherp linksaf, waarna we een extra bochtig deel van het parcours bereiken. Na een vlakke halve kilometer gaat het twee kilometer naar beneden, met onderweg een paar lastige bochten. Niet ver na het passeren van de kerk gaat het flauw naar rechts, nog iets verder daarna gaat het scherp naar links en vlak daarna volgt er een scherpe terugdraaiende bocht naar rechts. Voorbij deze bocht gaat het flauw naar links en daarna rijden we richting twee haarspeldbochten. Deze haarspeldbochten zijn lastig, omdat de weg nog steeds smal is. De tijdritfiets zal hier ook geen voordeel zijn. Na de eerste haarspeldbocht komen de renners een chicane tegen, vervolgens duiken ze de tweede haarspeldbocht in. Na deze bocht gaat het nog een kilometer verder naar beneden, maar dat is beter te doen. Wel wat flauwe bochtjes, maar het gaat toch wel redelijk rechtdoor. Aan het eind van deze weg slaan de renners scherp rechtsaf, de weg die ze daarna bereiken is eveneens smal. Wel een iets fijnere weg, want de komende twee kilometer zal het zo goed als vlak zijn. Een paar bochten onderweg, maar ook zo ongeveer voor het eerst wat langere stroken rechtdoor. Als we het eind van deze weg bereiken zouden we rechtdoor kunnen gaan, daarmee snijden we een aantal kilometer van het parcours af. We komen dadelijk namelijk bijna op hetzelfde punt uit, maar niet voordat we nog een extra rondje van tien kilometer gaan afwerken. Hieronder een sfeerbeeld van het stuk in dalende lijn.



Dit extra rondje begint met een scherpe bocht naar links. We rijden over een bruggetje en daarna rijden we zowaar een keer over een bredere weg verder langs de weilanden. In de verte zien we wat heuvels liggen, slecht nieuws voor de renners. Inmiddels hebben we 18 kilometer afgewerkt, waarschijnlijk bevinden we ons nu op ongeveer de helft van de tijdrit. De brede weg langs de weilanden en de velden vol maïs is anderhalve kilometer lang. In deze anderhalve kilometer komen we weer de nodige bochten tegen, van een lang stuk rechtdoor is geen sprake. Steeds van die flauwe bochtjes, best vervelend. Het gaat ook een beetje vals plat omhoog, al mag dat niet echt een naam hebben. Aan het eind van deze weg slaan we rechtsaf, waarna het een paar meter omhoog gaat. We rijden naar Saint-Faust, over een weg weer een stuk smaller is. Na een klein vlak stukje van een meter of 300 begint na een nieuwe bocht naar rechts de Côte de l'Église, een klimmetje van bijna twee kilometer aan 5,8%. Tijdens de eerste 500 meter van dit klimmetje gaat het meteen aan 7,4% omhoog, een vrij heftig begin. De weg door het bos is bochtig, al vrij snel komen de renners weer een haarspeldbocht tegen. Voorbij deze bocht wordt het klimmetje weer wat makkelijker, de volgende 500 meter gaat het aan 5% omhoog. Na nog eens 500 meter aan 5,4% met het nodige bochtenwerk onderweg komen we uit in Saint-Faust, waar we als we de kerk in beeld zien rechtsaf slaan. Over een brede weg loopt het nu nog een aantal meter verder omhoog, richting de top van het klimmetje zal er tegen 5,6% geklommen moeten worden.




Na 21 kilometer komen de renners boven op de Côte de l'Eglise, maar daarna volgt er niet direct een afdaling. De klim kent een uitloper, de komende twee kilometer gaat het nog steeds in overwegend stijgende lijn verder. Na een vlak stuk van een meter of 200 gaat het 600 meter vals plat omhoog, dat wordt stampen op de grote plaat. Opnieuw is het dan weer even vlak, met zelfs een paar meter in dalende lijn. Bochtje naar rechts en dan weer naar links, maar dit is wat beter te doen dankzij de bredere weg. Het gaat nog eens een paar meter vals plat omhoog, waarna het 500 meter min of meer vlak is. Bochten blijven we tegenkomen, weinig tijdritten gezien die zo technisch waren. Aan het eind van dit vlakke stukje wordt het dan eindelijk wel tijd voor de afdaling, in eerste instantie zal het een kilometer naar beneden gaan richting Saint-Faus-de-Bas, een klein dorpje met een opvallend kasteeltje waar na 24 kilometer als het goed is het tweede tussenpunt ligt. Dit stukje in dalende lijn richting Saint-Faust-de-Bas stelt niets voor, voorlopig blijven de lastige bochten achterwege. Eenmaal in dit dorpje is het een halve kilometer vlak, waarna er een aantal kilometer verder gedaald zal worden richting Laroin.



De afdaling richting Laroin begint met een scherpe, terugdraaiende bocht naar links. Na deze bocht volgt er meteen nog een scherpe bocht naar links, met aan het eind van die bocht een haarspeldbocht naar rechts. Na deze lastige bochten gaat het een meter of 300 rechtdoor, waarna er weer een lastige bocht naar rechts volgt met direct daarna eentje naar links. Als we uit deze bocht komen gaat het bijna meteen nog een keer naar links, waarna we bijna beneden zijn. Na anderhalve kilometer dalen komen we uit aan de buitenkant van Laroin, waar er een scherpe bocht naar rechts op de renners wacht. Een vrij onhandige bocht, zeker aangezien de renners tijdens deze bocht uitkomen op een smalle brug. Voorbij deze vervelende bocht rijden de coureurs twee kilometer of een wat smallere weg langs de maïsvelden. Het is vlak, volledig vlak zelfs. Ongeveer een kilometer lang gaat het warempel rechtdoor, maar daarna volgen de bochtjes elkaar weer in hoog tempo op. Aan het eind van deze weg zijn we bijna terug bij af, het lusje is afgewerkt. Een wat makkelijkere bocht naar links volgt, waarna we terugfietsen naar Laroin. De weg richting dit dorpje is weer een stuk breder, het gaat ook weer wat meer rechtdoor. Bovendien is het vlak, de tijdrit zou je op dit punt zelfs bijna makkelijk kunnen noemen. Na een kleine 30 kilometer komen we uit in Laroin. Hieronder een sfeerbeeld van de bocht die de renners tegenkomen bij de eerste passage in Laroin.



Als we voor de tweede keer in Laroin zijn volgt er een makkelijkere bocht naar rechts, waarna we over een brede weg terug naar Jurançon gaan rijden. Een paar meter na de eerste bocht in Laroin slaan de renners nog een keer rechtsaf, na deze bocht gaat het twee kilometer rechtdoor over een weg die zo goed als vlak is. De renners komen daarna uit bij een rotonde, waar ze rechtdoor gaan. Na deze rotonde gaat het 900 meter rechtdoor richting de volgende rotonde, terwijl het nog steeds vlak is. Bij deze rotonde slaan we linksaf, bijna direct daarna volgt er een lopende bocht naar rechts. Na deze bocht gaat het een meter of 400 rechtdoor tot aan de volgende rotonde, waar de renners een soort van rechtdoor gaan. Best een linke rotonde, stuurmanskunsten zijn hier geen overbodige luxe. Aan de andere kant van de rotonde gaat het een meter of 700 vooral rechtdoor over de weg die nog steeds breed is. Na dit stuk rechtdoor volgt er een bocht naar links, waarna we via een brug een rivier oversteken. Op de brug wordt alles anders. Plotseling komen de renners in een dystopische toestand terecht, het begint te donderen en te bliksemen. Het wordt ijzig koud, terwijl we allerlei stofdeeltjes door de lucht zien vliegen. In de verte verschijnt een eng ogend monster. Donkere wolken pakken zich samen boven het parcours. Als we verder rechtdoor gaan rijden we een tunnel in, maar ik durf niet. Ik blijf hier, aan de veilige kant van de brug, in Jurançon. Daar eindigt mijn tocht, ik ga met geen mogelijkheid verder. Bang als ik ben in het ondersteboven te belanden, staak ik hier de voorbeschouwing. Ik weet dus niet waar we gaan eindigen. Op een bord langs het parcours staat iets over Po ofzo? Ik ben inmiddels omgedraaid en snel weggesprint, verifiëren kan ik het niet meer. Hopelijk weten de renners waar ze aan beginnen, ik vrees voor hun leven.



Hoe het weer aan de aankomst gaat zijn weet ik niet. Ik weet niet eens of er überhaupt een aankomst is. Het zal er wel koud zijn, want de mind flayer houdt niet zo van de hitte. In startplaats Jurançon wordt het in ieder geval 25 graden overdag. Geen kans op regen, terwijl de wind uit het noordoosten zou komen. Niet gek veel wind, bovendien zou het gedurende de dag steeds even hard blijven waaien. Het tijdstip van vertrek lijkt dus weinig uit te maken, wat zou zorgen voor een buitengewoon eerlijke tijdrit. De tijdrit begint om 17:41, Lennard Hofstede zal de eerste zijn die mag vertrekken. De uitzending begint uiteraard pas weer om 15:00, we gaan dus heel wat renners niet in beeld zien. Dylan Teuns is blijkbaar de tiende van het klassement, dat was me even ontgaan. Hij vertrekt om 16:27, waarna er om de twee minuten wordt gestart. Tadej Pogacar gaat er om 16:37 vandoor, Valverde twee minuten later, daarna Lopez en vervolgens sluiten Roglic en Quintana om 16:43 en 16:45 het startgebeuren af. Blijft het aankomstgebeuren over, maar daar heb ik dus geen idee van. Misschien komen ze wel nooit aan.

Ik kan alleen de eerste 32 kilometer van deze tijdrit goed beoordelen, maar op basis daarvan is het een bijzonder lastige tijdrit. Vooral omdat we bijna de hele tijd over smalle en bochtige wegen rijden, met tussendoor ook nog eens twee best zware beklimmingen. Het is een technische tijdrit, meer eentje voor de behendige jongens dan voor de pure krachtpatsers. Het is niet op je grootste versnelling van A naar B rijden, hier komt meer bij kijken. Indeling is ook wel belangrijk, zo moet je ervoor zorgen dat je jezelf niet meteen opblaast op dat klimmetje in het begin. Een interessante tijdrit, het kan zomaar zo zijn dat figuren als Valverde en Quintana hier de schade gaan beperken. Als het wat meer rechtdoor ging waren ze waarschijnlijk in het nadeel, hoewel Valverde op dit bochtige parcours dan weer minder voordeel zal hebben van de Spaanse motoren. Boude voorspelling: Wilco Kelderman gaat hier minstens één keer op z'n bek. De afdalinkjes zijn best link, daar zie ik links en rechts wel wat ongelukken gebeuren.
1. Roglic. De beste tijdrijder van dit peloton, dus is hij het aan zijn stand verplicht om te winnen. Het moet nu ook gebeuren, even een voorsprong opbouwen voor we weer heel wat dagen naar de bergen gaan. Op zich wel een parcours voor hem, hij heeft wel graag een paar klimmetjes onderweg. Als hij op z'n fiets blijft zitten zie ik niet in wie hem gaat verslaan, tenzij hij eventueel een blessure heeft overgehouden aan de valpartij van zondag.
2. Pogacar. Het Sloveense wonderkind, dat de wereld maar blijft verbazen. De Slovenen nemen de wereld over, een opvallende tendens. Vooraf had ik wel verwacht dat Pogacar wat moeite zou hebben, want een eerste grote ronde valt meestal tegen. Figuren als Quintana, Carapaz en Bernal waren zelfs niet eens buitengewoon goed tijdens hun eerste Vuelta, maar Pogacar heeft daar blijkbaar lak aan. Kan ook wat zeggen over het niveau van de rest, trouwens. Blijft afwachten of hij het drie weken gaat volhouden, maar deze tijdrit moet in ieder geval nog wel lukken. Prima parcours voor hem. Op en af, technisch, dat gaat hem wel liggen. Hij gaat ons allemaal nog een keer vreemd laten opkijken.
3. Oliveira. Nelson, van Movistar. Altijd maar de vraag of zo'n jongen volle bak mag gaan, maar als dat het geval is gaat hij hier wel hoog eindigen. Heeft in het verleden wel vaker goed gepresteerd tijdens dit soort tijdritten. Het schijnt dat we een tijdje terug in de Tour ook ergens een tijdrit moesten afwerken in deze streek, toen eindigde hij als 11e. Hier staan er wat minder specialisten aan de start, dus kan hij meteen een paar plaatsen opschuiven. Als hij mag, maar meestal is dat bij het ongeorganiseerde rotzooitje dat Movistar heet geen probleem.
4. Bevin. Paddy is eigenlijk een draak van een Vuelta aan het rijden. Probeert soms in de aanval te gaan, maar dan moet hij er vaak vrij snel weer af. Het lijkt er dus op dat hij helemaal niet zo goed in vorm is. Toch verwacht ik wel wat van hem tijdens deze tijdrit, het is er een op zijn maat. Met een goede Giant onder z'n reet en de begeleiding van Pinotti moet hij hier toch ver kunnen komen. Moet hij alleen wel op z'n fiets blijven zitten, Paddy wil nog wel eens een bocht verkeerd inschatten. Als hij dat nu even niet doet gaat hij de top vijf wel halen.
5. Valverde. Piti is in topvorm en heeft het voordeel van de Spaanse motoren. In de Tour werd hij al 14e in de tijdrit, met mindere concurrentie en de aanzuigende kracht van de motoren gaat hij hier hoger eindigen. Wel op respectabele achterstand van Roglic, natuurlijk.

Is Slovenië het nieuwe Colombia?

De roog blaast de boel weg.