R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Daar is ook een app voor, autiplan volgens mij. Dan kan je een planning maken en afvinken wat je gedaan hebt.quote:Op zaterdag 13 april 2019 13:51 schreef Twintig het volgende:
[..]
Kun je geen organizer gebruiken dan? Dan schrijf je op wat je moet doen. En dan werk je het lijstje af? Of je stelt prioriteiten wat je belangrijk vindt en wat niet?
Mama van 2 lieve meiden :)
@ChildoftheStars dat ga ik eens proberen, reminders zetten. 
@kuolema wat je schrijft over die onrust als er onverwachte dingen zijn is heel herkenbaar. Ik heb geen idee wat ik met dat gevoel moet, en heb allerlei stomme copingsstrategieën ervoor die eigenlijk voor geen ene meter werken.
Hoe doe jij dat?
@Twintig ik heb allerlei planners en planningen en lijstjes, maar het helpt me niet erg om m'n hoofd en m'n leven mee op orde te krijgen. Ik heb de neiging om te veel van mezelf te vragen (niet goed in te schatten hoe veel ik aankan) en dan heel onrustig en kwaad te worden van dat het niet lukt om me aan mijn planning te houden. Ik krijg dus binnenkort een begeleider die met me een planning zal maken en me zal helpen om erachter te komen hoe ik m'n dag op een goede manier indeel.
@kuolema wat je schrijft over die onrust als er onverwachte dingen zijn is heel herkenbaar. Ik heb geen idee wat ik met dat gevoel moet, en heb allerlei stomme copingsstrategieën ervoor die eigenlijk voor geen ene meter werken.
Hoe doe jij dat?@Twintig ik heb allerlei planners en planningen en lijstjes, maar het helpt me niet erg om m'n hoofd en m'n leven mee op orde te krijgen. Ik heb de neiging om te veel van mezelf te vragen (niet goed in te schatten hoe veel ik aankan) en dan heel onrustig en kwaad te worden van dat het niet lukt om me aan mijn planning te houden. Ik krijg dus binnenkort een begeleider die met me een planning zal maken en me zal helpen om erachter te komen hoe ik m'n dag op een goede manier indeel.
Tele6, wel herkenbaar trouwens... althans, ik merk dat ik dingen dan toch maar inplan omdat het eigenlijk op geen enkele manier handig uitkomt. En dan vervolgens op de dag zelf of achteraf te denken: hoe heb ik dit kunnen plannen terwijl ik weet dat de helft ook al meer dan genoeg was geweest...
Het blijft een kunst...
Het blijft een kunst...
Mama van 2 lieve meiden :)
Ik heb besloten toch nog even te wachten met de huisarts te bellen. M'n vriend heeft dit weekend m'n vicieuze cirkeltje kunnen doorbreken door me toch mee naar buiten te nemen. Naar vertrouwde plekken geweest, markt in m'n oude stadje, geluncht op m'n favoriete plekje en een middagje in de zon bij m'n schoonzus. Dat zijn eigenlijk normale dingen, maar nu was het precies genoeg om me te realiseren dat ik niet helemaal terug bij af ben en dat ik vooral positief verder moet gaan.quote:
Is het gelukt om de huisarts te bellen? Wanneer kan je terecht?
Klinkt alsof er even een flink gat in de weg zit zeg maar... ik wil je een hart onder de riem steken, het hoeft niet zo te zijn dat dit altijd zo blijft... maar voor nu is het klote en ik hoop dat je je gauw toch weer wat beter gaat voelen. Sterkte!
Voor de rest probeer ik vooral toe te passen wat ik in therapie heb geleerd. Negatieve gedachten positief proberen te maken, zoveel mogelijk blijven doen en realiseren dat veel lichamelijke klachten door het hyperventileren komen.
Voor het weekend vroeg ik me nog af of wel weer naar kantoor zou kunnen, en vandaag heb ik gewoon een hele dag op kantoor gewerkt. Ging een stuk beter dan vorige week. Heb ook aan m'n directe team verteld dat ik een paniekstoornis heb. Allemaal super begripvol, dus dat is ook heel fijn.
Misschien gaat het morgen weer kut, en dat is ook helemaal prima. Dan is er overmorgen gewoon weer een nieuwe dag.
Wat goed, dat je vriend je zo heeft kunnen helpen om uit het cirkeltje te komen.quote:
[..]
Ik heb besloten toch nog even te wachten met de huisarts te bellen. M'n vriend heeft dit weekend m'n vicieuze cirkeltje kunnen doorbreken door me toch mee naar buiten te nemen. Naar vertrouwde plekken geweest, markt in m'n oude stadje, geluncht op m'n favoriete plekje en een middagje in de zon bij m'n schoonzus. Dat zijn eigenlijk normale dingen, maar nu was het precies genoeg om me te realiseren dat ik niet helemaal terug bij af ben en dat ik vooral positief verder moet gaan.
Voor de rest probeer ik vooral toe te passen wat ik in therapie heb geleerd. Negatieve gedachten positief proberen te maken, zoveel mogelijk blijven doen en realiseren dat veel lichamelijke klachten door het hyperventileren komen.
Voor het weekend vroeg ik me nog af of wel weer naar kantoor zou kunnen, en vandaag heb ik gewoon een hele dag op kantoor gewerkt. Ging een stuk beter dan vorige week. Heb ook aan m'n directe team verteld dat ik een paniekstoornis heb. Allemaal super begripvol, dus dat is ook heel fijn.
Misschien gaat het morgen weer kut, en dat is ook helemaal prima. Dan is er overmorgen gewoon weer een nieuwe dag.
En vandaag weer naar kantoor geweest, yessss! Dat succes heb je maar vast op zak!
En je directe team op de hoogte gebracht, ik vind je een topper!
Rustig aan!
Mama van 2 lieve meiden :)
Inderdaad misschien is het een idee om genoeg te slapen, en minder activiteiten op je te nemen en ze wat meer te spreiden zodat je meer tijd hebt omte verwerken en ook wat mediteren.quote:
[..]
[..]
Ik heb de boel inderdaad maar een beetje gelaten. Nog wat gegeten en gedronken en een beetje met m'n vriend gepraat, en toen gaan slapen. Slaap heeft me enorm goed gedaan, het is me gelukt om vanochtend te douchen, en vandaag doe ik heel rustig aan. M'n vriend is nu ergens heen, maar ik kan bij andere vrienden, die vlakbij wonen, terecht als het in m'n eentje niet gaat en hij heeft ze al laten weten dat ik misschien kom.
Bij die overprikkeling, wat gaat er dan door je heen? Bepaalde gedachtes of zijn dat gewoon vooral veel verschillende emoties? Of ben je gewoon moe van het wakker blijven en aandacht geven?
Ik ben inderdaad aan het leren om een realistische planning te maken en om niet in paniek te raken als ik me niet perfect aan die planning kan houden. Mediteren, yoga, een dagboek bijhouden, ik doe het allemaal. Tegen de tijd dat ik echt stuk ben werkt dat niet meer, dan ben ik een balletje ellende. Maar op betere momenten geeft het me wel rust.quote:
[..]
Inderdaad misschien is het een idee om genoeg te slapen, en minder activiteiten op je te nemen en ze wat meer te spreiden zodat je meer tijd hebt omte verwerken en ook wat mediteren.
Bij die overprikkeling, wat gaat er dan door je heen? Bepaalde gedachtes of zijn dat gewoon vooral veel verschillende emoties? Of ben je gewoon moe van het wakker blijven en aandacht geven?
De overprikkeling is vooral denk ik een optelsom van:
- in gezelschap zijn en een masker opzetten, wat heel veel energie kost
- merken dat ik vervelende gedachten heb en die actief tegenspreken of wegduwen, wat ook veel energie kost
- niet goed weten wat ik moet gaan doen, waardoor ik in paniek dreig te raken, dat wegstoppen, en dat kost dan weer heel veel energie.
Vandaag was m'n vriend mee naar de psycholoog. We hebben besproken wat hij voor me doet en dat dat tijdelijk is tot mijn begeleiding en behandeling op gang gekomen zijn. Een eyeopener voor mij was dat hij liever heeft dat ik vier keer op een dag om hulp vraag bij een klein dingetje, dan dat ik er zelf doorheen bikkel en aan het eind van de dag compleet in paniek om hulp kom vragen. Voor ons allebei is het beter als ik eerder om hulp vraag
Goed van je dat je weet waar het aan ligt.quote:
[..]
Ik ben inderdaad aan het leren om een realistische planning te maken en om niet in paniek te raken als ik me niet perfect aan die planning kan houden. Mediteren, yoga, een dagboek bijhouden, ik doe het allemaal. Tegen de tijd dat ik echt stuk ben werkt dat niet meer, dan ben ik een balletje ellende. Maar op betere momenten geeft het me wel rust.
De overprikkeling is vooral denk ik een optelsom van:
- in gezelschap zijn en een masker opzetten, wat heel veel energie kost
- merken dat ik vervelende gedachten heb en die actief tegenspreken of wegduwen, wat ook veel energie kost
- niet goed weten wat ik moet gaan doen, waardoor ik in paniek dreig te raken, dat wegstoppen, en dat kost dan weer heel veel energie.
Vandaag was m'n vriend mee naar de psycholoog. We hebben besproken wat hij voor me doet en dat dat tijdelijk is tot mijn begeleiding en behandeling op gang gekomen zijn. Een eyeopener voor mij was dat hij liever heeft dat ik vier keer op een dag om hulp vraag bij een klein dingetje, dan dat ik er zelf doorheen bikkel en aan het eind van de dag compleet in paniek om hulp kom vragen. Voor ons allebei is het beter als ik eerder om hulp vraag
Is het mogelijk dat je de masker los kunt laten? Of kun je misschien tijd alleen doorbrengen?
Is het mogelijk dat je de gedachten kan accepteren in plaats van tegen te spreken?
Als je in paniek raakt kun je het misschien ook gewoon accepteren dat je het niet weet.
En dat je gewoon niets hoeft te doen.
Het gaat hier een beetje moeilijk... concentratie van een goudvis, heel erg veel heel erg moe. En stemming schiet alle kanten op. Wennen is lastig, accepteren nog lastiger.
Wanneer het weer wat beter gaat reageer ik op jullie
Sorry
Wanneer het weer wat beter gaat reageer ik op jullie
Sorry
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Dit klinkt heel bekendquote:
Het gaat hier een beetje moeilijk... concentratie van een goudvis, heel erg veel heel erg moe. En stemming schiet alle kanten op. Wennen is lastig, accepteren nog lastiger.
Wanneer het weer wat beter gaat reageer ik op jullie
Je hoeft geen sorry te zeggen lieve ChildoftheStars! Pas goed op jezelf. Het hoeft ook niet allemaal meteen geaccepteerd en gewend te zijn, voor iedereen duurt dat even. Sterktequote:
Het gaat hier een beetje moeilijk... concentratie van een goudvis, heel erg veel heel erg moe. En stemming schiet alle kanten op. Wennen is lastig, accepteren nog lastiger.
Wanneer het weer wat beter gaat reageer ik op jullie
Masker loslaten: het is iets wat ik al heel lang doe, en ik ben me pas net bewust dat ik het überhaupt doe. Ik wil het wel afleren, maar heb een lange weg te gaan.quote:
[..]
Goed van je dat je weet waar het aan ligt.
Is het mogelijk dat je de masker los kunt laten? Of kun je misschien tijd alleen doorbrengen?
Is het mogelijk dat je de gedachten kan accepteren in plaats van tegen te spreken?
Als je in paniek raakt kun je het misschien ook gewoon accepteren dat je het niet weet.
En dat je gewoon niets hoeft te doen.
Tijd alleen: ik ben nu dus een hoop alleen, dat is inderdaad rustiger. Maar op een gegeven moment vlieg je ook tegen de muren op als je geen interactie met mensen hebt (ik in ieder geval wel). Wat beter is, is samen zijn met mensen die me nemen zoals ik ben, zodat ik me zo min mogelijk gedwongen voel om een masker op te zetten. Nog steeds laat ik dan niet alles van mezelf zien, maar ik durf wel meer en hoef minder op te letten.
Waar ik mee aan het oefenen ben, is om als ik in gezelschap ben en het gaat niet goed, even een time-out te nemen en wat rust te zoeken. Dat is moeilijk, omdat ik dan moet herkennen en erkennen dat het niet zo goed gaat op dat moment. Dus ik oefen.
Gedachten accepteren: ja, dat is eigenlijk wat ik moet doen. Accepteren en niet naar luisteren. Het is moeilijk, maar wel de moeite waard.
Accepteren dat ik het niet weet en niets hoeven te doen: niets hoeven te doen voelt niet als een optie. Het gaat dan om stomme dingen als eten en douchen die me al niet lukken, en dat zijn dingen die wel moeten gebeuren. Ik probeer wel lief te zijn voor mezelf als in gewoon een boterham maken als het niet lukt om te koken, en me een beetje wassen is al genoeg op zo'n moment.
CoTS,
Tele6, wel fijn dat je vriend aangeeft dat hij liever heeft dat je een paar keer hulp vraagt bij kleine dingen dan dat je kapot bent eind van de dag.
Lijkt me fijn om te weten, ik hoop dat je er iets mee kan.
Dingen die niet lukken, herkenbaar.
Sterkte
Tele6, wel fijn dat je vriend aangeeft dat hij liever heeft dat je een paar keer hulp vraagt bij kleine dingen dan dat je kapot bent eind van de dag.
Lijkt me fijn om te weten, ik hoop dat je er iets mee kan.
Dingen die niet lukken, herkenbaar.
Sterkte
Mama van 2 lieve meiden :)
Zou het ook niet een stukje jezelf accepteren zijn? Ik denk namelijk dat de meeste mensen jou wel nemen zoals je zelf bent, maar misschien heb jij het gevoel dat je je anders voor moet doen. Misschien vul ik dan teveel voor je in, maar zo is het voor mij. Eerst dacht ik dat mensen mij beoordeelde/veroordeelde en dat ik daarom anders moest zijn. Maar die hele veroordeling zat niet in hun, maar in mijn eigen onzekerheid. Ik voelde me niet goed genoeg voor die mensen.quote:
Tijd alleen: ik ben nu dus een hoop alleen, dat is inderdaad rustiger. Maar op een gegeven moment vlieg je ook tegen de muren op als je geen interactie met mensen hebt (ik in ieder geval wel). Wat beter is, is samen zijn met mensen die me nemen zoals ik ben, zodat ik me zo min mogelijk gedwongen voel om een masker op te zetten. Nog steeds laat ik dan niet alles van mezelf zien, maar ik durf wel meer en hoef minder op te letten.
Vandaag was een halve overwinning. Vanochtend had ik veel paniek, dus wilde bij elke halte van het ov omdraaien. Eerste doel was op kantoor m'n gezicht laten zien, dat werd een ochtendje werken en uiteindelijk heb ik de hele dag gewerkt. Dus dat was goed.
Maar eenmaal in de trein ingestort. Voelde me zo onwijs beroerd. Het voelde alsof ik zodra ik de trein uit zou stappen, ik gewoon om zou vallen. M'n vriend stond buiten het station op me te wachten, en ik wilde hem eigenlijk vragen om me echt direct bij de trein op te halen want ik had niet het gevoel nog zelfstandig te kunnen lopen. Uiteindelijk toch gewoon zelf gelopen. Dan zie je ook weer dat je gevoel niet altijd te vertrouwen is. Maar het was niet genieten.
Helpt overigens ook niet dat ik dus de laatste week een enorm onrustige buik heb, dus ik durf helemaal niet meer te eten en bijna niet te drinken op kantoor of onderweg.
Maar eenmaal in de trein ingestort. Voelde me zo onwijs beroerd. Het voelde alsof ik zodra ik de trein uit zou stappen, ik gewoon om zou vallen. M'n vriend stond buiten het station op me te wachten, en ik wilde hem eigenlijk vragen om me echt direct bij de trein op te halen want ik had niet het gevoel nog zelfstandig te kunnen lopen. Uiteindelijk toch gewoon zelf gelopen. Dan zie je ook weer dat je gevoel niet altijd te vertrouwen is. Maar het was niet genieten.
Helpt overigens ook niet dat ik dus de laatste week een enorm onrustige buik heb, dus ik durf helemaal niet meer te eten en bijna niet te drinken op kantoor of onderweg.
Heftig (en herkenbaar)!quote:
Vandaag was een halve overwinning. Vanochtend had ik veel paniek, dus wilde bij elke halte van het ov omdraaien. Eerste doel was op kantoor m'n gezicht laten zien, dat werd een ochtendje werken en uiteindelijk heb ik de hele dag gewerkt. Dus dat was goed.
Maar eenmaal in de trein ingestort. Voelde me zo onwijs beroerd. Het voelde alsof ik zodra ik de trein uit zou stappen, ik gewoon om zou vallen. M'n vriend stond buiten het station op me te wachten, en ik wilde hem eigenlijk vragen om me echt direct bij de trein op te halen want ik had niet het gevoel nog zelfstandig te kunnen lopen. Uiteindelijk toch gewoon zelf gelopen. Dan zie je ook weer dat je gevoel niet altijd te vertrouwen is. Maar het was niet genieten.
Helpt overigens ook niet dat ik dus de laatste week een enorm onrustige buik heb, dus ik durf helemaal niet meer te eten en bijna niet te drinken op kantoor of onderweg.
Ik weet niet of ze me nemen zoals ik zelf ben, want bij sommige mensen ben ik altijd anders geweest dan dat ik ben. Dan was ik een rol aan het spelen, de rol waarvan ik dacht dat ze wilden dat ik die had. En ik durfde niet te laten zien wie ik was. Dat zit best wel diep. Dus ik denk dat je wel raak zit met dat het daardoor komt, dat ik mezelf moet accepteren en durven mezelf te zijn omdat dat goed genoeg is.quote:
[..]
Zou het ook niet een stukje jezelf accepteren zijn? Ik denk namelijk dat de meeste mensen jou wel nemen zoals je zelf bent, maar misschien heb jij het gevoel dat je je anders voor moet doen. Misschien vul ik dan teveel voor je in, maar zo is het voor mij. Eerst dacht ik dat mensen mij beoordeelde/veroordeelde en dat ik daarom anders moest zijn. Maar die hele veroordeling zat niet in hun, maar in mijn eigen onzekerheid. Ik voelde me niet goed genoeg voor die mensen.
Het voelt niet goed genoeg. Het voelt eng.
Dit wordt nog werken dus
Heel herkenbaar. Als ik het huis niet uit durf, blijk ik het uiteindelijk vaak toch nog wel te kunnen. Dat is niet altijd te vertrouwen. En als je het dan toch doet is het naar.quote:
Vandaag was een halve overwinning. Vanochtend had ik veel paniek, dus wilde bij elke halte van het ov omdraaien. Eerste doel was op kantoor m'n gezicht laten zien, dat werd een ochtendje werken en uiteindelijk heb ik de hele dag gewerkt. Dus dat was goed.
Maar eenmaal in de trein ingestort. Voelde me zo onwijs beroerd. Het voelde alsof ik zodra ik de trein uit zou stappen, ik gewoon om zou vallen. M'n vriend stond buiten het station op me te wachten, en ik wilde hem eigenlijk vragen om me echt direct bij de trein op te halen want ik had niet het gevoel nog zelfstandig te kunnen lopen. Uiteindelijk toch gewoon zelf gelopen. Dan zie je ook weer dat je gevoel niet altijd te vertrouwen is. Maar het was niet genieten.
Helpt overigens ook niet dat ik dus de laatste week een enorm onrustige buik heb, dus ik durf helemaal niet meer te eten en bijna niet te drinken op kantoor of onderweg.
Myraela, heb je erover nagedacht om toch weer hulp te zoeken? Want ondanks die overwinningen, die ik superknap van je vind, gun ik het je om hulp te krijgen bij dit gevecht
Ik kan me niet voorstellen dat er niks is wat zou kunnen helpen. Ik heb ook een paar keer moeten proberen tot ik een psycholoog had die me snapte en waar ik wat aan had, maar ze zijn er wel.
Wat een ontzettende doordouwer ben je... echt heel erg veel respect.quote:
Vandaag was een halve overwinning. Vanochtend had ik veel paniek, dus wilde bij elke halte van het ov omdraaien. Eerste doel was op kantoor m'n gezicht laten zien, dat werd een ochtendje werken en uiteindelijk heb ik de hele dag gewerkt. Dus dat was goed.
Maar eenmaal in de trein ingestort. Voelde me zo onwijs beroerd. Het voelde alsof ik zodra ik de trein uit zou stappen, ik gewoon om zou vallen. M'n vriend stond buiten het station op me te wachten, en ik wilde hem eigenlijk vragen om me echt direct bij de trein op te halen want ik had niet het gevoel nog zelfstandig te kunnen lopen. Uiteindelijk toch gewoon zelf gelopen. Dan zie je ook weer dat je gevoel niet altijd te vertrouwen is. Maar het was niet genieten.
Helpt overigens ook niet dat ik dus de laatste week een enorm onrustige buik heb, dus ik durf helemaal niet meer te eten en bijna niet te drinken op kantoor of onderweg.
Alleen wat hier boven gezegd is, zou hulp niet verstandig zijn? Dit soort dingen slopen je en dat hoeft helemaal niet. Doorzetten is een heel goed ding, tegen je gevoel in durven gaan vind ik echt super knap, maar je moet ook goed voor jezelf zorgen.
Heel erg veel sterkte
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Hoe kun je nou zulke dingen tikken en daarnaast tikken dat je helemaal geen concrete angstgedachten hebt?
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Wat is dan de angstgedachte? Ik krijg lichamelijke symptomen door de angst, en daar voel ik me onveilig door. Maar ik zie geen aanleiding voor die eerste angst.
Daarbij gaat het nu slechter, maar toen het beter ging en ik gewoon alles kon en deed en nergens over na hoefde te denken bleef die eerste stap van angst nog altijd hangen. Ik zie nog altijd niet welke angstgedachte daarachter zou zitten.
Daarbij gaat het nu slechter, maar toen het beter ging en ik gewoon alles kon en deed en nergens over na hoefde te denken bleef die eerste stap van angst nog altijd hangen. Ik zie nog altijd niet welke angstgedachte daarachter zou zitten.
Agorafobie. Want je hebt het eigenlijk altijd als je buiten huis bent of verder van huis bent.quote:
Wat is dan de angstgedachte? Ik krijg lichamelijke symptomen door de angst, en daar voel ik me onveilig door. Maar ik zie geen aanleiding voor die eerste angst.
Daarbij gaat het nu slechter, maar toen het beter ging en ik gewoon alles kon en deed en nergens over na hoefde te denken bleef die eerste stap van angst nog altijd hangen. Ik zie nog altijd niet welke angstgedachte daarachter zou zitten.
Van een hele dag niet eten en nauwelijks drinken kun je je ook beroerd gaan voelen. Combineer dat met je spanning en hoppa.quote:
Wat is dan de angstgedachte? Ik krijg lichamelijke symptomen door de angst, en daar voel ik me onveilig door. Maar ik zie geen aanleiding voor die eerste angst.
Daarbij gaat het nu slechter, maar toen het beter ging en ik gewoon alles kon en deed en nergens over na hoefde te denken bleef die eerste stap van angst nog altijd hangen. Ik zie nog altijd niet welke angstgedachte daarachter zou zitten.
Op donderdag 21 juli 2011 23:08 schreef Loveless85 het volgende:
Dan heb je safe = condoom
Double dutch = condoom en pil
quadruple Cat = pil, MAP, condoom, castratie, prikpil, spiraaltje, zaaddodende pasta en voor het jodelen de bergen uit
Dan heb je safe = condoom
Double dutch = condoom en pil
quadruple Cat = pil, MAP, condoom, castratie, prikpil, spiraaltje, zaaddodende pasta en voor het jodelen de bergen uit
quote:
Agorafobie. Want je hebt het eigenlijk altijd als je buiten huis bent of verder van huis bent.
Ik kan me in beide wel herkennen, maar is dat een angstgedachte? Nu het slechter gaat herken ik wel een angst om m'n huis te verlaten en een angst voor de symptomen, en een verergering van die symptomen. Geen vertrouwen meer in m'n eigen lichaam. Maar ik herken dat niet als een bewuste gedachte op zo'n dag. En ik heb ook niet zulke gedachten voor een paniekaanval.quote:
Soms wel, dan komen ze wanneer ik net voorbij een afslag (mogelijkheid om om te draaien en terug naar huis te gaan) rij oid. Maar soms komen ze ook wanneer ik een onwijs gezellige avond heb en al een kwartier in een deuk lig. Dan heb ik echt geen seconde gedacht aan iets negatiefs, maar slaat het toch in als een bom.
Ik voel me vaak wel beter als ik rustig even wat heb gegeten, al heb ik daar dan geen zin in.quote:Op vrijdag 19 april 2019 10:06 schreef Cat-astrophe het volgende:
[..]
Van een hele dag niet eten en nauwelijks drinken kun je je ook beroerd gaan voelen. Combineer dat met je spanning en hoppa.
Tap tap tap
Is ook wel zo, maar die onrustige buik is dus nieuw sinds de laatste tijd. En ik weet nog niet zo goed hoe ik daarmee om moet gaan, maar weet ook niet zeker of het echt door de angst komt. Eerst had ik bepaalde soorten eten die ik nog gewoon kon eten, brood met pindakaas, amandelen en sandwiches uit de supermarkt. Maar daarna at ik pas zodra ik in de trein zat, en nu had ik wel eten gehaald, maar was m'n buik echt nog teveel van slag. Dan is het alsof ik zodra ik iets eet meteen over m'n nek zou gaan of naar de toilet zou moeten.
Volgens mij zenuwen, zoiets had ik toen ik een jaar of 16 was. Werd bij de minste geringste spanning misselijk en heb ook uit de auto lopen kotsen een keerquote:
Is ook wel zo, maar die onrustige buik is dus nieuw sinds de laatste tijd. En ik weet nog niet zo goed hoe ik daarmee om moet gaan, maar weet ook niet zeker of het echt door de angst komt. Eerst had ik bepaalde soorten eten die ik nog gewoon kon eten, brood met pindakaas, amandelen en sandwiches uit de supermarkt. Maar daarna at ik pas zodra ik in de trein zat, en nu had ik wel eten gehaald, maar was m'n buik echt nog teveel van slag. Dan is het alsof ik zodra ik iets eet meteen over m'n nek zou gaan of naar de toilet zou moeten.
Ben er niet trots op. Ik loop nu op sommige dagen echt af en aan naar de wc.
Tap tap tap
Welnee, je angst maakt je banger, je bent bang voor wat er allemaal mis zou kunnen gaan en je angst reageert daarop. Dit houdt zichzelf zo in stand en voedt elkaar. Je angst(reacties) is tegelijkertijd datgene wat je angst veel erger en groter maakt.quote:
Wat is dan de angstgedachte? Ik krijg lichamelijke symptomen door de angst, en daar voel ik me onveilig door. Maar ik zie geen aanleiding voor die eerste angst.
Daarbij gaat het nu slechter, maar toen het beter ging en ik gewoon alles kon en deed en nergens over na hoefde te denken bleef die eerste stap van angst nog altijd hangen. Ik zie nog altijd niet welke angstgedachte daarachter zou zitten.
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Ik denk dat je dat soort dingen ook niet per se perfect hoeft te weten om er hulp bij te kunnen krijgen. Ik had echt geen idee wat me mankeerde behalve dat ik me ontzettend rot voelde, maar dat ben ik dus nu aan het uitpuzzelen met de psycholoog. Dat is ook iets waar ze mee kunnen helpen. Vandaag hadden we weer een pijnpunt te pakken waarvan ik me ook niet bewust was dat dat nou eigenlijk zo veel los zou maken, maar het deed dat wel. Heel leerzaam.
Ja dat. Ik had met de juiste psycholoog zo veel van die "GOH!" momenten.quote:
Ik denk dat je dat soort dingen ook niet per se perfect hoeft te weten om er hulp bij te kunnen krijgen. Ik had echt geen idee wat me mankeerde behalve dat ik me ontzettend rot voelde, maar dat ben ik dus nu aan het uitpuzzelen met de psycholoog. Dat is ook iets waar ze mee kunnen helpen. Vandaag hadden we weer een pijnpunt te pakken waarvan ik me ook niet bewust was dat dat nou eigenlijk zo veel los zou maken, maar het deed dat wel. Heel leerzaam.
Myraela keek jij nou ook Greys? In de meest recente aflevering zit een scene met Owen die een psycholoog bezoekt en deze psycholoog deed me denken aan mijn eigen succespsycholoog in de zin van het nuchtere en pragmatische. Niet heel diep graven, maar gewoon accepteren dat sommige dingen zijn zoals ze zijn en werken zoals ze werken. Dat je lichaam op je hoofd reageert en dat je dat dus ook kunt trainen en dingen kunt afleren. Dat werkte voor mij heel prettig, om het geheel als een soort machine te bekijken, die je dus ook kunt repareren door een aantal instellingen te tweaken en hier en daar een schroefje aan te draaien. Werkte heel goed met mijn zalvigheidsaversie
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Nou, ik dacht laat ik ook nog een kansje wagen op zo'n 'juiste' psycholoog. Ik belde de huisarts, kon wonder boven wonder direct langskomen. Leg de hele situatie uit. En toen was het van, ik lees in je dossier dat je nu zelf (behandeling een maand geleden gestopt) de handvaten hebt om met de paniek om te gaan. En een terugval hoort erbij, ik geloof erin dat je het zelf weer op kan pakken.
Dus ik leg uit dat we die vorige behandeling wel hebben gestopt, maar dat was niet omdat ik er vanaf was oid, dat was meer omdat we op een dood spoor zaten en ik niet het gevoel had dat die gesprekken nog iets toevoegde.
Dus toen vroeg ze wat ik wilde. Ik wil een nieuwe behandelaar of een nieuwe behandelmethode oid.
En toen het dus dat dat sowieso niet mogelijk is. Wachttijden van minstens 10 maanden. Dus nu gaan we weer naar de oude behandelaar. Fucking whooptiedoo. Geen idee wat de wachttijden daar zijn. Eigenlijk de neiging om dat maar gewoon meteen af te zeggen. Weer wat uurtjes gaan praten, terwijl ik nog steeds niet weet wat ik moet doen met mezelf.
Dus ik leg uit dat we die vorige behandeling wel hebben gestopt, maar dat was niet omdat ik er vanaf was oid, dat was meer omdat we op een dood spoor zaten en ik niet het gevoel had dat die gesprekken nog iets toevoegde.
Dus toen vroeg ze wat ik wilde. Ik wil een nieuwe behandelaar of een nieuwe behandelmethode oid.
En toen het dus dat dat sowieso niet mogelijk is. Wachttijden van minstens 10 maanden. Dus nu gaan we weer naar de oude behandelaar. Fucking whooptiedoo. Geen idee wat de wachttijden daar zijn. Eigenlijk de neiging om dat maar gewoon meteen af te zeggen. Weer wat uurtjes gaan praten, terwijl ik nog steeds niet weet wat ik moet doen met mezelf.
Heb je zelf al rond gekeken voor een therapeut/ instantie die je meer aanspreekt? Misschien is er kleinschalig/ vrijgevestigd wel wat te vinden. Zelf benaderen of er plek is en vervolgens naar de huisarts gaan voor een doorverwijzing?quote:
Nou, ik dacht laat ik ook nog een kansje wagen op zo'n 'juiste' psycholoog. Ik belde de huisarts, kon wonder boven wonder direct langskomen. Leg de hele situatie uit. En toen was het van, ik lees in je dossier dat je nu zelf (behandeling een maand geleden gestopt) de handvaten hebt om met de paniek om te gaan. En een terugval hoort erbij, ik geloof erin dat je het zelf weer op kan pakken.
Dus ik leg uit dat we die vorige behandeling wel hebben gestopt, maar dat was niet omdat ik er vanaf was oid, dat was meer omdat we op een dood spoor zaten en ik niet het gevoel had dat die gesprekken nog iets toevoegde.
Dus toen vroeg ze wat ik wilde. Ik wil een nieuwe behandelaar of een nieuwe behandelmethode oid.
En toen het dus dat dat sowieso niet mogelijk is. Wachttijden van minstens 10 maanden. Dus nu gaan we weer naar de oude behandelaar. Fucking whooptiedoo. Geen idee wat de wachttijden daar zijn. Eigenlijk de neiging om dat maar gewoon meteen af te zeggen. Weer wat uurtjes gaan praten, terwijl ik nog steeds niet weet wat ik moet doen met mezelf.
Ik wist eigenlijk niet eens dat dat een optie was. Valt het dan nog onder de zorgverzekering? Ik zag bij sommige zulke hoge bedragen, dat vond ik wat pittig.
Bedoel je een vrijgevestigde psycholoog? Dat is afhankelijk van of de psycholoog of instelling een contract heeft met je verzekering, of aan de voorwaarden van je verzekering voldoet. Dit kun je meestal gewoon op de site zien.quote:
Ik wist eigenlijk niet eens dat dat een optie was. Valt het dan nog onder de zorgverzekering? Ik zag bij sommige zulke hoge bedragen, dat vond ik wat pittig.
Je hebt dan wel een verwijzing van je huisarts nodig maar daar kun je gewoon om vragen.
Waarom die tien maanden is dat een verzekeringsding?
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Ze zei dat dat de wachttijden zijn. En nu weet ik ook wel dat de wachttijden voor de gespecialiseerde GGZ erg lang kunnen zijn. Maar volgens mij is dat voornamelijk bij de complexere situaties met dubbele diagnoses etc. Maar ik ga me nog even iets verder verdiepen in de mogelijkheden in deze regio en de mogelijke wachttijden.quote:
Waarom die tien maanden is dat een verzekeringsding?
Al heb ik het nu ook al een beetje geaccepteerd. Misschien wil m'n vorige behandelaar wel een beetje meedenken en hebben ze ook nog andere behandelmethodes voor paniek. Ik had de vorige keer op persoonlijk vlak een prima klik met m'n psycholoog. Van mijn leeftijd, gewoon gezellig. Maar de behandeling was gewoon een werkboekje afwerken. Ik weet ook niet welke 'andere' behandeling ik zou willen hebben, ik heb er geen verstand van natuurlijk. Dus misschien helpt het wel om het proces nogmaals door te lopen.
Ik baalde vanochtend ook gewoon een beetje van m'n huisarts. Voelde ik me de vorige keer eindelijk eens serieus genomen bij een huisarts, denk ik nu weer van wtf. Ik hoor van alle kanten, joh Myra, het gaat niet goed, zoek toch nog eens iets van hulp. En ze zegt het vriendelijker, maar haar woorden van vanochtend interpreteer ik als "Hoort erbij, gaat prima, stel je niet aan".
Al is eigenlijk die hele paniekstoornis natuurlijk sowieso gewoon aanstellerij. Er is niets aan je hand terwijl je hoofd maar blijft roepen dat je lichaam alles niet meer aankan of dat de meest simpele situaties onveilig zijn.
Dat is wel heel kort door de bocht. Het is een paniekstoornis, misschien kan je met je nuchtere verstand anders beredeneren, maar dat maakt niet dat het aanstellerij is...quote:
Al is eigenlijk die hele paniekstoornis natuurlijk sowieso gewoon aanstellerij. Er is niets aan je hand terwijl je hoofd maar blijft roepen dat je lichaam alles niet meer aankan of dat de meest simpele situaties onveilig zijn.
Had je liever ergens anders naar verwezen willen worden?
Je zou je verzekering kunnen bellen of zij adressen hebben waar je terecht zou kunnen of dat zij eventueel iets aan wachttijd bemiddeling zouden kunnen doen bijvoorbeeld. Niet geschoten is altijd mis.
Soms kan een andere behandelaar wel net een andere invalshoek hebben die beter aansluit...
Jammer als je huisarts niet helemaal reageert zoals je zou willen of had verwacht.
Misschien heb je het heel nuchter zitten vertellen en reageert ze daarom ook wat nuchter?
Kan je er nog op terugkomen bij je huisarts?
[ Bericht 7% gewijzigd door Nijna op 19-04-2019 20:22:45 ]
Mama van 2 lieve meiden :)
Ja, ik bedoel het ook niet zo slecht of kleinerend oid, maar het zou ergens misschien wel fijn zijn als ik er wat meer van overtuigd zou zijn dat ik alles wat ik voel niet serieus hoef te nemen. Want volgens mij is dat de enige manier waarop ik er doorheen ga komen.quote:
Dat is wel heel kort door de bocht. Het is een paniekstoornis, misschien kan je met je nuchtere verstand anders beredeneren, maar dat maakt niet dat het aanstellerij is...
Ik keek vandaag toevallig een filmpje dat het wel mooi beschreef. Het eerst doel voor mensen met een paniekstoornis is om van die angst af te komen. Maar eigenlijk is dat doel, al een vorm van vluchtgedrag. Het doel zou niet moeten zijn om van de angst af te komen, want dan lukt het niet. Een emotie die je weg probeert te stoppen, maak je juist alleen maar sterker. Het doel zou moeten zijn om de angst te accepteren. Dan kan angst weer terug naar de proportie waarin het weer een normale en gezonde emotie is.
Vast makkelijker gezegd dan gedaan, maar er zit absoluut wel wat in.quote:
[..]
Ja, ik bedoel het ook niet zo slecht of kleinerend oid, maar het zou ergens misschien wel fijn zijn als ik er wat meer van overtuigd zou zijn dat ik alles wat ik voel niet serieus hoef te nemen. Want volgens mij is dat de enige manier waarop ik er doorheen ga komen.
Ik keek vandaag toevallig een filmpje dat het wel mooi beschreef. Het eerst doel voor mensen met een paniekstoornis is om van die angst af te komen. Maar eigenlijk is dat doel, al een vorm van vluchtgedrag. Het doel zou niet moeten zijn om van de angst af te komen, want dan lukt het niet. Een emotie die je weg probeert te stoppen, maak je juist alleen maar sterker. Het doel zou moeten zijn om de angst te accepteren. Dan kan angst weer terug naar de proportie waarin het weer een normale en gezonde emotie is.
Mama van 2 lieve meiden :)
Dat men zegt: beweging is goed voor je! Dat je dan een stukje gaat fietsen en de afstand hebt onderschat. En dat het bergopwaarts met wind tegen is. En dat dingen (alles) me heel snel op de darmen slaan en ik even bang was m'n darmen langs de weg te moeten legen en mn kont af te moeten vegen met weegbree ofzo.
Dus spelende vrouw, wat hebben we geleerd: doe het stapje voor stapje en niet meteen 18 km na een paar jaar bankhangen oké. Voelde me nou niet bepaald zen met m'n omgeving en kon ook niet bepaald van het weer en de vogeltjes genieten
Dus spelende vrouw, wat hebben we geleerd: doe het stapje voor stapje en niet meteen 18 km na een paar jaar bankhangen oké. Voelde me nou niet bepaald zen met m'n omgeving en kon ook niet bepaald van het weer en de vogeltjes genieten
Tap tap tap
Het is heel raar om nu in het fasehuis te zijn. Morgen mag ik naar mijn moeder, alleen de rest van Pasen zit ik hier.
Maar goed... ik ga me wel vermaken
Maar goed... ik ga me wel vermaken
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Klinkt goedquote:
Het is heel raar om nu in het fasehuis te zijn. Morgen mag ik naar mijn moeder, alleen de rest van Pasen zit ik hier.
Maar goed... ik ga me wel vermaken
Jaquote:
Op de kans dat ik zondagavond een eenzaamheidsdip krijg is groot, maar ik maak een plan om daarmee om te gaan.En de rest wordt gewoon fijn. Lekker met boekjes in het zonnetje zitten, wandeling maken, knutselen. Gewoon alles waar een CotS blij van wordt
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
quote:
[..]
Ja
En de rest wordt gewoon fijn. Lekker met boekjes in het zonnetje zitten, wandeling maken, knutselen. Gewoon alles waar een CotS blij van wordt
Maar is alles wel goed gegaan? Want dan weet je de volgende keer, op een wat kleiner rondje, in ieder geval dat je dit gewoon kan en dat het allemaal wel los loopt.quote:
Dat men zegt: beweging is goed voor je! Dat je dan een stukje gaat fietsen en de afstand hebt onderschat. En dat het bergopwaarts met wind tegen is. En dat dingen (alles) me heel snel op de darmen slaan en ik even bang was m'n darmen langs de weg te moeten legen en mn kont af te moeten vegen met weegbree ofzo.
Dus spelende vrouw, wat hebben we geleerd: doe het stapje voor stapje en niet meteen 18 km na een paar jaar bankhangen oké. Voelde me nou niet bepaald zen met m'n omgeving en kon ook niet bepaald van het weer en de vogeltjes genieten
Ja hoor, toen ik eenmaal thuis was ben ik meteen naar de wc gerend en toen hoefde ik niet meerquote:
[..]
Maar is alles wel goed gegaan? Want dan weet je de volgende keer, op een wat kleiner rondje, in ieder geval dat je dit gewoon kan en dat het allemaal wel los loopt.
Kop als een tomaat wel. Ben echt niet zo van het bewegen en de zon. Was van de week ook al een paar keer wezen wandelen. Echt slakkentempo, weer helemaal stuk daarna, maar ik moet het een beetje rustig opbouwen en niet meteen 18 km willen doen. Vraag me soms ook af of ik geen prikkelbare darm heb.
Tap tap tap
Heb je daar vaker last van, dat het dan toch niet zo lijkt te zijn? Ik heb dat namelijk ook steeds vaker. En nou is m'n buik ook wel écht een stuk onrustiger, maar ik begin me wel te realiseren dat die valse aandrang en stress eromheen toch wel echt een panieksymptoom is. Al heb ik ook dezelfde twijfel over pds.quote:
Ja hoor, toen ik eenmaal thuis was ben ik meteen naar de wc gerend en toen hoefde ik niet meer
Je hebt wel een goede warme dag uitgekozen om te beginnen met bewegen.quote:Kop als een tomaat wel. Ben echt niet zo van het bewegen en de zon.
Was van de week ook al een paar keer wezen wandelen. Echt slakkentempo, weer helemaal stuk daarna, maar ik moet het een beetje rustig opbouwen en niet meteen 18 km willen doen. Vraag me soms ook af of ik geen prikkelbare darm heb.
Ik en m'n vriend hebben ook besloten weer af te gaan vallen en vooral wat meer te bewegen. Vooral wandelen. We stellen een dagelijks doel, en willen dat doel dan elke maand met 1000 stappen per dag verhogen.
