Chinese politiek

Professor: ’Xi wil nieuwe Mao Zedong worden’

PEKING - Xi Jinping kan mogelijk tot zijn dood president van China blijven. De Communistische Partij wil de bepaling in de grondwet schrappen die stelt dat een leider slechts twee termijnen van vijf jaar kan dienen, zo werd gisteren bekendgemaakt.

Daarmee heeft Xi wederom zijn macht in de Aziatische grootmacht vergroot. Sinds vijf jaar is hij de grote man van China, en dat zou hij onder de huidige wetgeving tot en met het jaar 2023 kunnen blijven. Zijn voorgangers Hu Jintao en Jiang Zemin waren gedwongen af te treden na twee termijnen.

Sommige experts gaan ervan uit dat hij, als zijn gezondheid het toelaat, nog tot en met 2033 leider blijft. Dan zou hij bijna 80 jaar zijn. „Ik denk dat hij keizer voor het leven wil worden, de Mao Zedong van de 21e eeuw”, zegt Willy Lam, professor politicologie aan de Chinese universiteit van Hongkong, tegen persbureau AFP.

Weer link met Mao
Het centraal comité, het machtigste partijorgaan, bespreekt het voorstel vanaf vandaag in een driedaagse vergadering, waarna het parlement het later zal bekrachtigen met een stempel. De wijziging van de grondwet zal er dan ook vrijwel zeker komen. Xi zal begin maart formeel voor een tweede termijn worden benoemd.

Het ’gedachtegoed over socialisme met Chinese kermerken’ van Xi wordt ook opgenomen in het handvest van de partij. Dat is een uitzonderlijke eer, die eerder alleen Mao te beurt viel.

’Gematigd welvarend’
Verder is de partij voornemens om van een nieuwe anti-corruptiecommissie een staatsorgaan te maken, waardoor de strijd tegen fraude en omkoping in het land nog belangrijker wordt gemaakt.

Xi herhaalde in het weekeinde te willen bouwen aan een ’gematigd welvarende samenleving’, om zo de oude glorietijd – van het keizerrijk – te laten herleven. Critici benadrukken vooral dat sinds Xi aan de macht is, het in het Aziatische land snel bergafwaarts is gegaan als het gaat om democratie en mensenrechten.

https://www.telegraaf.nl/(...)we-mao-zedong-worden

'China trekt aan touwtjes in Australië'

China is bezig langzaam maar zeker bezig Australië in te pakken. Duizenden Chinese agenten zijn geïnfiltreerd in de Australische politiek, in de media en op universiteiten.

Achter de schermen proberen de Chinezen Australische, nationale instituten zo te kneden en te manipuleren dat ze niet in de weg staan van mondiale strategische en economische ambities van de Chinese Communistische Partij (CCP). Op den duur kan de soevereiniteit van Australië hierdoor worden bedreigd.

Dat is de niet misse strekking van het spraakmakend boek ‘Stille Invasie, hoe China bezig is Australië tot een vazalstaat te maken’ van Clive Hamilton. Deze gerespecteerde Australische hoogleraar ethiek van de Charles Sturt University in Sydney waarschuwt zijn landgenoten voor China’s steeds steviger greep op Australische zaken. De Volksrepubliek China bedient zich daarbij ook van economische chantage, waarmee het bedrijven die in China willen opereren, zou dwingen om haar 'geopolitieke ambities te accepteren', aldus Hamilton. Verschillende uitgevers durfden publicatie van het explosieve boek niet aan. Maar de Australische uitgeverij Hardy Grant – bekend van het destijds ook zeer omstreden boek Spycatcher (1985) met onthullingen van de voormalige Britse geheim agent Peter Wright – legt het vanaf morgen in de Australische boekenwinkels.

In een toelichting op Youtube zegt Hamilton te focussen op de invloed van China op tal van Australische instituties. Daarbij zou ook een rol zijn weggelegd voor de 1,2 miljoen Chinezen die al wonen in Australië. Op hen zou Peking veel invloed en druk uitoefenen te handelen in het belang van China. Dissidenten worden bedreigd, beweert Hamilton die zegt veel bewijzen te hebben voor wat er gaande is. Anders dan de Verenigde Staten waar China ook wint aan invloed zou Australië niet zijn opgewassen tegen de geopolitieke strategie van de machthebbers in Peking. ,,Australië is toegankelijk, klein en naïef”, meent Hamilton. ,,Tot nu toe hebben we staan toekijken hoe het gebeurt, we verweren we ons niet.”

Aanval
Professor Hamilton verraste menigeen met zijn frontale aanval op de Chinezen. Hiervoor schreef hij vooral bestsellers over klimaatverandering en verhandelingen tegen de consumptiemaatschappij. Naar eigen zeggen viel het kwartje toen hij een aantal jaren geleden zag hoe Chinese studenten in Australië ‘agressief’ een demonstratie van Tibetanen bejegenden. Hij zag daarin ‘de lange arm van Peking’. Volgens Hamilton is die arm veel langer dan wordt gedacht en zitten we midden in een georganiseerde, grootschalige infiltratie aan de hand van een geheim draaiboek van de CCP die mondiale ambities heeft. In dat spel zijn onder meer rollen weggelegd voor ‘miljardairs met een dubieuze achtergrond en sterke banden met de CCP, voor mediabaronnen die spreekbuizen worden voor Peking, voor nationalistische studenten die van jongs af aan zijn gehersenspoeld en voor mensen met vrije beroepen die naar pro-Chinese organisaties worden gedirigeerd en onder controle staan van de Chinese ambassade', aldus Hamilton.

Politici
De auteur gaat ver. In zijn boek noemt hij zelfs veertig zittende en voormalige Australische politici bij naam. Zij zouden zich door de Chinezen hebben laten inpalmen. Onder hen twee voormalige premiers van Labour, Bob Hawke en Paul Keating. De voormalige minister van Buitenlandse Zaken Bob Carr is volgens hem hoogst verdacht. Hij accepteerde een baan bij een Australisch-Chinees Instituut dat meteen na oprichting een donatie kreeg van omgerekend ruim een miljoen euro van een Chinese projectontwikkelaar in Sydney. Die laatste, Huang Xiangmo, raakte al eerder in opspraak en is volgens Hamilton een van de machtigste ‘agenten’van de CCP in Australië. De genoemde Huang ontkent het verhaal en verwijt de schrijver zich te hebben laten meeslepen door geruchten en racisme.

In het boek heeft Hamilton ook een lijst opgenomen van Chinees-Australische wetenschappers aan Australische universiteiten die mogelijk gevoelig informatie op het gebied van ruimtevaart, kunstmatige intelligentie en computers zouden delen met het Chinese leger.

In een eerste reactie liet een woordvoerder van de Chinese regering weten dat China zich niet bezighoudt met de binnenlandse aangelegenheden van Australië.

Onder Xi gaat China de verkeerde kant op

(..)
De CCP wendt haar ‘zorg’ alleen ten goede aan, omdat de leiders zo wijs zijn en hun macht enkel aan hun bestuurlijke en morele merites danken. Filosoof Daniel A. Bell, die in China doceert, spreekt in ‘The China Model’ van de ‘Chinese meritocratie’. Terwijl westerse kiezers, afgeleid door wilde onzin, vaak op slechte politici stemmen, zou de Partij, middels besloten procedures, de beste leiders selecteren. Een harmonische meritocratie dus. (..)

Maar zelfs als we zouden aannemen dat de CCP de beste bestuurders aanstelt, dan ondergraaft de partijstaat alsnog de meritocratie in de rest van de maatschappij. Omdat wetenschappers met partijconnecties voorgetrokken worden, wordt niet puur op wetenschappelijke merites geselecteerd. Omdat ondernemers met partijconnecties voordelen hebben, raakt de concurrentie vervuild en worden innovatie, productkwaliteit en efficiëntie minder sterk beloond. Enzovoorts. Een echte meritocratische maatschappij is pluralistisch. Meritocratisch is om gedifferentieerd te belonen in verschillende sociale systemen. Op die manier krijgen de ware meesters de ruimte om in hun specifieke kunde of kunst te excelleren. (..)

https://www.nrc.nl/nieuws(...)rde-kant-op-a1593653

Op maandag 26 februari 2018 21:56 schreef bamibij het volgende:
Communisme

En dan Alibaba in je land hebben, het summum vh kapitalisme.. Hoe rijmt de grote Leider Xi dat eigenlijk?

Op dinsdag 27 februari 2018 12:38 schreef Odaiba het volgende:

[..]

Het China van Mao Zedong, waar het maoisme de ideologie bepaalde, bestaat allang niet meer. Deng Xiaoping begon als eerste met het hervormen van de economie en toen dat allemaal nogal uit de hand liep, heeft Xi Jinping op de rem getrapt. Het model blijft, maar de ideologie is nu aan de beurt om hervorm te worden. Valt dus allang niet meer te vergelijken met het communisme/socialisme.

Op dinsdag 27 februari 2018 13:25 schreef Igen het volgende:

[..]

Ik vraag me af of Xi de juiste aanpak kiest.

China is nu bijvoorbeeld wereldtop qua hogesnelheidstreinen. Maar ze hebben niet zelf geinnoveerd; ze hebben alleen maar technologie van het westen gekopieerd. Zullen zij de volgende innovatie voortbrengen? Ik weet dat nog niet. Xi heeft bijvoorbeeld de treinenbouwers Noord en Zuid samengevoegd tot één bedrijf. Hij denkt dat zo'n megabedrijf beter is om de wereld te veroveren. Maar zorgt het niet voor een gebrek aan concurrentie en dus een gebrek aan motivatie om te innoveren, waar uiteindelijk de Warschaupact-landen ook aan ten onder zijn gegaan?

China besteedt recordbedrag aan R&D

De totale Chinese uitgaven aan onderzoek en ontwikkeling zijn vorig jaar gestegen tot 1,76 biljoen yuan (264 miljard euro). Het gat met de Verenigde Staten wordt daarmee opnieuw kleiner.

In 2017 stegen de uitgaven aan research & development met 14 procent. Ruim driekwart daarvan werd opgebracht door de private sector; de Chinese overheid was goed voor 23 procent van het onderzoeksbudget. Dat maakte China's minister van wetenschap Wan Gang maandag bekend op een persconferentie in Beijing.

In de afgelopen vijf jaar groeiden de onderzoeksbudgetten met 70,9 procent. Volgens het ministerie is China nu het land waar de meeste patenten worden aangevraagd en wereldwijd nummer twee wat betreft het aantal wetenschappelijke publicaties en citaten.

Van kwantiteit naar kwaliteit
China wil zich in 2049 ontpoppen als leidende industrienatie van de wereld. Daartoe moet het accent van de productie verschuiven van goedkope producten naar meer hightech-producten met een grote toegevoegde waarde. Investeren in fundamenteel onderzoek en productontwikkeling hoort daarbij.

Het kabinet heeft tien sectoren aangewezen die cruciaal zijn om met de Chinese industrie een doorbraak te bereiken: ict, nauwkeurige meetinstrumenten en robotica, luchtvaart, scheepvaart, spoorwegen, energiebesparing en electrische en zelfrijdende auto's, stroomvoorziening, moderne materialen, medicijnen en medische apparatuur en agrarische apparatuur.

http://www.blogaap.nl/blo(...)recordbedrag-aan-R-D

Op vrijdag 2 maart 2018 14:04 schreef Ronald-Koeman het volgende:

[..]

Innovatie vergt creativiteit en creativiteit vergt vrijheid. Ben benieuwd hoe Xi dit euvel gaat oplossen of dat dit aspect het waterloo van Xi gaat worden uiteindelijk.

Op maandag 26 februari 2018 21:56 schreef bamibij het volgende:
Communisme

En dan Alibaba in je land hebben, het summum vh kapitalisme.. Hoe rijmt de grote Leider Xi dat eigenlijk?

Op zaterdag 3 maart 2018 01:57 schreef Odaiba het volgende:

[..]

Toch heeft China eeuwen voorop gelopen wat betreft technologie en wetenschap, zij werden niet beperkt in hun denken zoals het Christendom. Dus of vrijheid echt een must betwijfel ik.. Chinezen zijn wat dat betreft net zo vrij om te denken als hier in het westen, zolang dit niet de politiek in de weg staat. Chinezen hebben ook al laten zien dat als er een duidelijke visie en doel is dan gaan zij hier 100% procent voor.

Maargoed zoals ik al zei, iedereen heeft er zijn eigen beeld over, de tijd zal het leren.

Op zaterdag 3 maart 2018 09:15 schreef Basp1 het volgende:

[..]

Chinezen net zo vrij om te denken, maar mogen in de globale wereld maar op een klein gedeelte van internet komen. Hun denk methodieken zijn ook nog steeds veel gebaseerd op wat de meester zegt is goed. Zonder een cultuur omslag naar zelfstanding kritisch denken zie ik niet veel innovatie uit dat land komen.

Chinezen zijn niet eens meer vrij om als voetganger bij een rood stoplicht door te lopen. Dan wordt de foto op een website geplaatst bij 5* door rood komt men op de zwarte lijst en kan men geen bijvoorbeeld geen lening meer afsluiten. Kijk eens naar door het hart van China.
https://www.vpro.nl/programmas/door-het-hart-van-china.html

Het sociale score systeem wat de overheid daar aan het invoeren is zal de vrijheid van Chinezen nog meer inperken.

Op zaterdag 3 maart 2018 09:33 schreef Igen het volgende:

[..]

Ik ben een paar jaar geleden in China geweest en het leek er tamelijk op dat het verschil tussen "mag" en "mag niet" niet werd bepaald door de regels, maar door hetgeen waar je straffeloos mee wegkomt of niet.

Dat is denk ik ook de oorzaak van schandalen zoals schuim van rioolwater dat illegaal tot kankerverwekkende wok-olie voor goedkope restaurants wordt verwerkt, of dat schandaal over giftig babymelkpoeder.

En dat geeft ook aan waarom het een probleem is. De eigen burgers worden ziek en voor buitenlanders blijft "Made in China" voor onbetrouwbare producten staan.

Op zaterdag 3 maart 2018 11:03 schreef SeLang het volgende:

[..]

Inderdaad. En vooral wie je bent.

Zoals bekend heb ik daar een tijdje gewoond en elk jaar rond National Day (1 oktober) was er een cleanup in Shanghai en werden de teugels weer eventjes aangetrokken. Opeens moest dan bijvoorbeeld weer de sluitingstijd van uitgaansgelegenheden gehandhaafd worden. De bar waar ik altijd kwam was dan de enige in de buurt die na 2:00am nog open was, want de eigenaar was belangrijk in de communistische partij, dus... Iedereen vond dat ook normaal en vanzelfsprekend. Is wel 18 jaar geleden dus ik weet niet of dat nu nog zo gaat.

Verder is het een enorm repressief regime (en dat wordt erger onder Xi Jiping). Op het eerste gezicht lijkt het allemaal erg vriendelijk, totdat je kritisch wordt op de overheid. Ik heb op Tiamanmen Square op National Day een stuk of 5-6 arrestaties zien gebeuren door politie in burger. Adembenemend snel en efficient. Soms zat er minder dan een minuut tussen het ontvouwen van een spandoek en hardhandig zijn afgevoerd in een politiebusje. Business as usual.

Op zaterdag 3 maart 2018 17:01 schreef TargaFlorio het volgende:
Ik geef direct toe dat ik eigenlijk niks van Chinese politiek weet, ging er eigenlijk vanuit dat ook nu nog steeds geldt dat niemand groter is dan de partij.

Op zaterdag 3 maart 2018 16:52 schreef Odaiba het volgende:

[..]

Ja, dit blijft voor een westerling een moeilijk te accepteren feit. Echter veel Chinezen leven gewoon hun leven en zien hun welvaart stijgen. Als je dan net tot een groep behoort die genaaid wordt door de overheid heb je geen poot om op te staan.

Op zaterdag 3 maart 2018 18:07 schreef SeLang het volgende:

[..]

Hier zit ook het grote risico. De Chinese regering ontleent haar legitimiteit aan de spectaculaire economische groei van de afgelopen paar decennia, maar vooral de laatste jaren is die groei grotendeels artificieel.

Bij China denk je waarschijnlijk als eerste aan de fabricage- en exportmachine die het is, maar de meeste groei komt uit het bouwen van dingen met steeds verder afnemend nut, gefinancierd met een enorme schuldenbubbble. Een groot deel van die investeringen zijn onrendabel maar die (reeds gemaakte) verliezen worden pas zichtbaar bij de volgende crisis. De werkelijke groei ligt dus veel lager.

De elites zien die crisis natuurlijk al jaren aankomen, daardoor zijn er in landen als USA, Canada, UK, Australië lokaal enorme onroerend goed bubbles ontstaan door Chinees vluchtkapitaal. Bitcoin heeft daar ook een groot deel van het succes aan te danken omdat dat één van de mechanismes is om kapitaal het land uit te krijgen. Een andere veel gebruikte truuk is onderfacturering.

Als de onvermijdelijke downturn komt dan valt de legitimiteit van de regering weg en verwacht ik dat de regering de beproefde methode gaat volgen van het creëren van een externe vijand om een opstand te voorkomen. En dat is niet zo moeilijk met een geïndoctrineerd volk dat zeer nationalistisch is. Het is speculatie maar ik verwacht dat ze dan zoiets gaan doen als een paar van die rotsen in zee op Japan veroveren die genoeg zijn voor wat flag-waving maar niet belangrijk genoeg voor de Amerikanen om daarom WO-III te beginnen. Toch riskant met een Amerikaanse regering die al een decennium lang disfunctioneel is en met momenteel een halve mongool aan het roer, en aan de andere kant een Xi Jiping met absolute macht.

Op dinsdag 27 februari 2018 08:52 schreef J.B. het volgende:
Tja, als dergelijke figuren zich onmisbaar beginnen te wanen gaat het vaak fout.

Neue, alte Supermacht - Wie China alle überholt - Die Dokumentation. Es ist das globale Kräftemessen des 21. Jahrhunderts - und es hat Auswirkungen auf den gesamten Globus

Goed- of kwaadschiks – iedereen doet wat Xi wil

China overtuigt niet langer met zachte hand, maar dwingt, manipuleert en infiltreert in buitenlandse organisaties. De invloed van Beijing wordt groter en steeds minder onschuldig.

..
Xi's diplomatie heet: sharp power. De naam werd bedacht door de Amerikaanse denktank de National Endowment for Democracy en sloeg snel aan. De denktank stelt dat China zich niet langer beperkt tot het met zachte hand overtuigen van buitenlandse partijen, maar dat China steeds meer dwingt, manipuleert en in buitenlandse organisaties als politieke partijen en universiteiten infiltreert om zijn wil goedschiks of kwaadschiks door te drukken. Zo wordt de invloed van Beijing groter en tegelijkertijd steeds minder onschuldig.

...

https://www.nrc.nl/nieuws(...)-wat-xi-wil-a1595018

De partij slokt steeds meer macht van de staat op

Xi wil nu ook de corruptie buiten de communistische partij aanpakken en daarmee komt de partij steeds meer boven de wet te staan. Rechters en advocaten staan buitenspel.

..
Het instellen van de Nationale Commissie en de nieuwe wet waarop die is gebaseerd hebben ingrijpende gevolgen. Tot nog toe zag de Chinese staatsstructuur er, in elk geval op papier, vergelijkbaar uit met die in bijvoorbeeld Nederland, met een rechtsprekende, wetgevende en uitvoerende macht. De nieuwe commissie komt straks in feite boven de rechtsprekende macht te staan. Ook het Chinese kabinet, het hoogste staatsorgaan, krijgt er geen zeggenschap over. Daarmee ontstaat dus een orgaan dat door niemand wordt gecontroleerd behalve door de partij, die mensen kan vasthouden zonder dat er een rechter of advocaat aan te pas hoeft te komen.

https://www.nrc.nl/nieuws(...)de-staat-op-a1595017

Volkscongres China stemt voor 'president voor het leven'

Het Chinese Nationale Volkscongres heeft ingestemd met een grondwetswijziging die het voor een president mogelijk maakt om meer dan twee termijnen van vijf jaar aan te blijven. Die maatregel plaveit de weg voor president Xi Jinping om onbeperkt aan de macht te blijven.

Op de jaarlijkse conferentie hebben de bijna drieduizend afgevaardigden zondag in de Grote Hal van het Volk hun stem uitgebracht. Twee leden stemden tegen de wetswijziging en er waren drie onthoudingen.

Op zondag 11 maart 2018 09:37 schreef Digi2 het volgende:

[..]

Het Volkscongres verankerde ook Xi's "gedachtengoed voor het nieuwe tijdperk van socialisme naar Chinese snit" als nieuwe richtlijn in de grondwet. Hierdoor kan kritiek op Xi als overtreding van de grondwet bestraft worden.

Tesla could now own 100% of an electric car factory in China, says government

A week after Chinese President Xi Jinping announced a reversal of his administration’s position regarding the steep tariff for foreign automakers in China, the Chinese government officially started phasing out the restriction on foreign automakers’ ownership of local car factory.

The change opens the door for Tesla to have its own factory in China as soon as this year.
Home Solar Power

The National Development and Reform Commission (via AP) confirmed that “all ownership restrictions will be lifted,” over a five-year transition period, but the restriction for electric vehicle producers will be the first to go as soon as this year.

Th news comes as a trade war started to brew between the US and China and Elon Musk and Tesla somehow got involved after Musk raised the issue of US-China automotive import and export with President Donald Trump in a series of tweets.

He informed him of Tesla’s issues with being faced with a 25% import tariff and China’s strong protectionist laws that prohibit foreign automakers to own over 50% of local manufacturing facilities.

The Trump administration released its own plan to impose tariffs on $50-billion in Chinese goods, including cars.

Two days later, the Chinese government hit back by adding electric vehicles to its own list of products that will be slapped with new tariffs.

But China softened its stance out of the blue last week and now they are officially removing the ownership restriction this week.

Op dinsdag 24 april 2018 17:58 schreef Digi2 het volgende:

[..]

Op woensdag 25 april 2018 11:00 schreef Homey het volgende:
Men heeft het altijd hoe nationalistisch Turken in Nederland zijn, kijk eens ook naar Chinezen. Verplichte jeugdkamp, sommige moeten verplicht een jaar in China wonen waar ze vervolgens gehersenspoeld worden, verplichte taal- en Chinese cultuurschool in Nederland op zaterdag, etc. Erg nationalistisch allemaal. Geldt ook voor mensen in Nederland geboren en getogen.

Op woensdag 25 april 2018 11:31 schreef DeParo het volgende:

[..]

En toch nog minder problematisch en een last voor de samenleving zijn dan Turken.

Op woensdag 25 april 2018 12:05 schreef Mojo.jojo het volgende:

[..]

Ligt dat aan de Turken of aan de ongelofelijk naïeve houding van Nederland ten opzichte van China?

Op woensdag 25 april 2018 12:26 schreef DeParo het volgende:

[..]

Wat denk je zelf, dat ligt aan de Turken, Chinezen zijn problematisch op economisch gebied maar dan hebben we het vooral over Chinezen en Chinese bedrijven uit China dat is toch net wat anders even.

Op woensdag 25 april 2018 12:53 schreef Mojo.jojo het volgende:
Chinezen geven om gezichtsverlies en daarom zal het aan de oppervlakte veelal keurig lijken, maar je hoeft niet heel diep te graven om een ander beeld te krijgen. Waarom denk je dat Chinezen aan GuanXi doen. Eerst iemand leren kennen, en dan pas het vervolg, of dat nu zakelijk of privé is.

Globalisering mag geen exclusief Chinees feestje worden
China speelt landen in en buiten Europa slim tegen elkaar uit en pikt handig westerse technologie in, volgens René Cuperus. Het laat zich meer en meer kennen als een onbetrouwbare partner. Niet gericht op internationale samenwerking, maar op mondiale overheersing.

De mensen die in Davos de Chinese president Xi Jinping ooit toejuichten als nieuwe leider van de vrije wereld moeten zich rot schamen. Xi is niet de anti-Trump. Xi is niet de antiprotectionist, die de liberale wereldorde van vrijhandel en multilateralisme heeft omarmd. Sterker: Trump heeft met zijn handelsoorlogdreigementen tegen China meer het gelijk aan zijn kant dan ons lief is.

Steeds meer wordt duidelijk dat China, anders dan we allemaal hadden gedacht en gehoopt, zich niet gaat voegen naar het naoorlogs wereldhandelssysteem. In plaats van zich aan te passen aan de spelregels van de internationale economie, ontwerpt het zijn eigen spelregels. China bouwt aan een eigen wereldomspannend handels- en infrastructuurstelsel: de Nieuwe Zijderoute.

Het speelt landen in en buiten Europa slim tegen elkaar uit en pikt handig westerse technologie in. China laat zich meer en meer kennen als een onbetrouwbare partner. Niet gericht op internationale samenwerking, maar op mondiale overheersing.

De kernvraag is: hoeveel asymmetrie kan de wereldeconomie verdragen? China is al het bevolkingsrijkste land ter wereld. Dramatisch is dat juist dat land zich heeft ontpopt als een staatskapitalistisch zakenconglomeraat, centraal aangestuurd door een Communistische Partij, onder levenslang leiderschap van president Xi. Hoezo level playing field in de wereldeconomie? We hebben het hier over een never ever level playing field.

Nog deze maand reisde een enorme Nederlandse handelsmissie af naar China. Premier Rutte, drie ministers en 165 bedrijven. Dat is die delegatie die als tip meekreeg alleen ‘lege’ laptops en telefoons naar China mee te nemen, omdat deze anders op afstand zouden kunnen worden ‘leeggetrokken’. Als we op de berichten mogen afgaan, was de missie succesvol. Zo’n 250 miljoen euro aan nieuwe contracten. Van glastuinbouw tot babyvoeding.

Minister Schouten verklaarde dat ‘Nederlandse kennis en technologie in China volop in trek zijn’, en juist dat zou zeer wantrouwig moeten maken. Want 250 miljoen euro is veel geld voor het Nederlands bedrijfsleven, maar peanuts voor China. Het is China juist om die kennis en technologie te doen. Dat mag op de korte termijn best wat kosten. Door niet zo zorgvuldig om te springen met patenten en intellectueel eigendom en door slimme joint ventures weet China op den duur die technologie over te nemen. En zo een van de strategische doelstellingen van President Xi te halen. Made in China 2025: China moet in 2025 aan de top staan van de mondiale waarde- en productieketens. Dus niet alleen je laptop, maar ook je bedrijf wordt in China ’leeggetrokken’.

De Nederlandse handelsmissie vond plaats op een kantelmoment. Alom heeft de Chinese Ontnuchtering toegeslagen. Zelfs in Duitsland, lange tijd de geprivilegieerde handelspartner van China, is sprake van een Chinese kater. Men komt erachter dat de win-winsamenwerkingsverbanden tussen Chinese en Duitse bedrijven op lange termijn in Duits technologisch nadeel zijn. Ook maakt Duitsland zich grote zorgen over de penetratie van China’s Zijderoute in Centraal Europa en op de Balkan. China oefent geopolitiek uit door ‘geo-economie’, en ondermijnt de cohesie binnen Europa. De Viktor Orbáns spelen Peking tegen Brussel uit.

De onvermoeibare Saskia Dekkers van Nieuwsuur liet zien hoe president Xi zelfs in een afgelegen dorpje van Servië verroeste staalfabrieken aan het overnemen is. Van een politicus van het Griekse Syriza hoorde ik eens dat Chinese delegaties elke maand hun partijhoofdkwartier bezoeken. China beschikt al over de haven van Piraeus, maar daar zal het niet bij blijven.

De huidige modus operandi van China in de wereldeconomie, gericht op brutale technologieovername en werelddominantie, kan niet duurzaam getolereerd worden. We hoeven niet als wildeman Trump tekeer te gaan, maar Europa moet dringend haar naïviteit ten opzichte van China afleggen. China komt een faire plaats toe in wereldpolitiek en wereldeconomie, maar niet ten koste van de rest. Globalisering mag geen exclusief Chinees feestje worden.

Wat dat betreft is het een goede zaak dat de Europese ambassadeurs in Peking onlangs samen een alarmerend rapport hebben opgesteld over de Chinese Zijderoute. In juli is er de EU-China Top. Hoogste tijd voor grondig en gedurfd tegenspel.

Op woensdag 25 april 2018 13:04 schreef Igen het volgende:

[..]

Omdat het geen gezichtsverlies oplevert als je tegen iemand die je kent, in een privé-setting, de waarheid zegt.

Op woensdag 25 april 2018 13:10 schreef Tem het volgende:

[..]

bron

Goede column, je hoort dit gewoon niet veel in de Nederlandse media.

Op woensdag 25 april 2018 13:26 schreef Igen het volgende:

[..]

Je kan het China moeilijk kwalijk nemen dat ze vooruit proberen te komen. Je kan het eerder Europa kwalijk nemen dat het er niks tegenover weet te zetten.

Waarom bijvoorbeeld is er geen Europees infrastructuurfonds wat voor balkanlanden minstens net zo aantrekkelijk is als China's zijderouteproject? Ik weet wel waarom: omdat Europese politici zoals Rutte zeggen dat mensen die visies hebben naar de oogarts moeten, en zich onder druk van rechtspopulisten verzetten tegen meer geld voor Europa en voor ontwikkelingssamenwerking. Omdat rechtspopulisten enerzijds geilen op sterke leiders maar aan de andere kant de geopolitiek niet zelf willen vormgeven maar alleen maar willen ondergaan.

Op woensdag 25 april 2018 12:53 schreef Mojo.jojo het volgende:

[..]

Als je ziet hoe vaak Chinese massagesalons en Chinese Restaurants gecontroleerd worden, dan vallen die paar inzetten op bij voorbeeld Turkse demonstraties denk ik nog wel mee?

Last voor de samenleving schreef iemand. Ja, als het niet merkt is het geen last. Voor een persoon misschien met subjectieve aandacht. Het blijft evengoed wel een last (of belasting op publieke middelen) voorsamenleving in zijn geheel.

Just my 2 cents. Ben misschien ook niet helemaal objectief. Heb een jaren in de werksfeer (en daardoor dus ook privé) veel met Chinezen te maken gehad. Ze lijken misschien schattig, beleefd, goed opgevoed, maar ondertussen.

Echt, daar waar bij hier bij bepaald gedrag een stoornis-label op iemand wordt geplakt, schuiven ze het daar rustig af op "cultuur" en hebben ze daarmee een sociale goedkeuring om rustig door te gaan met bepaald asociaal/ crimineel gedrag.

Chinezen geven om gezichtsverlies en daarom zal het aan de oppervlakte veelal keurig lijken, maar je hoeft niet heel diep te graven om een ander beeld te krijgen. Waarom denk je dat Chinezen aan GuanXi doen. Eerst iemand leren kennen, en dan pas het vervolg, of dat nu zakelijk of privé is. Hier in NL hoeft, gemiddeld genomen de buurman maar een positieve reputatie te zeggen en de rest gaat bijna blindelings mee. Ronduit naïef zeg ik als 100% kaaskop. Dan nog liever een Turk zou ik bijna willen zeggen, die heeft 'slechts' last van een bepaalde trotsheid.

As North Korea holds summit meetings with its archenemies — first South Korea, and soon the United States — China is hustling not to lose influence.

Its foreign minister, Wang Yi, returned Thursday to Beijing after two days in North Korea’s capital, Pyongyang, where he met with the country’s leader, Kim Jong-un, shoring up China’s position as the North’s best friend.

China holds substantial economic leverage, but in the heightened strategic competition between it and the United States, it worries that Mr. Kim is using that rivalry to reduce dependence on China, his country’s longtime benefactor.

One of Mr. Wang’s jobs was to try to stop Mr. Kim from veering toward the United States under President Trump, some Chinese experts said.

“Beijing likely would want to ensure that Pyongyang would not develop a closer relationship with Washington than Beijing,” said Zhao Tong, a North Korea expert at the Carnegie-Tsinghua Center for Global Policy in Beijing. “The visit by the Chinese foreign minister, the first in 11 years, appears to be part of that effort.”

Continue reading the main story
RELATED COVERAGE

China, Feeling Left Out, Has Plenty to Worry About in North Korea-U.S. Talks APRIL 22, 2018

Businesswoman’s Fate a Test of China’s Resolve on North Korea JAN. 10, 2018

Kim Jong-un’s China Visit Strengthens His Hand in Nuclear Talks MARCH 28, 2018
Beijing has suspected that Washington might agree to put aside its nuclear disagreements with North Korea and accept the North’s nuclear capabilities if it served to contain China, he said.

Mr. Wang could have delivered a careful message, reminding the North that China was its true friend despite the rough patch in the past six years since Mr. Kim came to power, said Xia Yafeng, a Chinese historian at Long Island University.

“Wang Yi had a mission: to coordinate with the North Koreans on how to talk with Trump,” he said. “He can advise the North Koreans, but he cannot threaten them. He may say: ‘Be careful when you talk with Trump. We will always side with you.’”

China grudgingly went along with Washington’s demand last year that it support United Nations sanctions meant to deny the North of critical foreign currency from sales of coal, minerals, seafood and garments.

But Beijing’s desire to punish North Korea’s economy is probably wavering, Mr. Zhao said.

“I can imagine China taking additional measures to further improve ties with North Korea,” Mr. Zhao said. These would include working to connect North Korea to roads and rail networks in northeast Asia, and embracing the North in its Belt and Road Initiative.

There are already signs that China is trying to loosen some of the economic restrictions. Businessmen in the area of northeastern China that borders North Korea say that some North Korean workers are returning to China on short-term visas, and that they expect trade to pick up soon.

“I can imagine China already starting studies into options to increase economic cooperation with North Korea in areas that would not violate existing United Nations Security Council resolutions,” Mr. Zhao said.

Beijing was miffed and surprised at being pointedly excluded from several items in the joint declaration that North and South Korea issued last Friday at the end of their summit meeting.

The two Koreas said they would start talks with Washington to negotiate a peace treaty to formally end the Korean War, which ravaged the peninsula from 1950 to 1953.

The declaration mentioned “trilateral or quadrilateral” talks. If the talks were “trilateral” that would include North and South Korea and the United States but not China, which sent millions of troops to fight on North Korea’s side during the war. China withdrew all its troops in 1958.

“The Chinese heard it was North Korea that got the talks to be broadened to quadrilateral,” said Paul Haenle, director of the Carnegie-Tsinghua Center for Global Policy.

Beyond that, China was not invited to send observers to the planned destruction of the Punggye-ri nuclear test site in North Korea at the end of this month. Mr. Kim said he would invite South Korean and American experts to witness the shutdown, a gesture that American officials said would have little impact on the North’s nuclear and ballistic missile programs.

“The test site is close to the Chinese border,” Mr. Haenle said. “The Chinese were upset because China is a nuclear power, South Korea is not.”

Despite these snubs, the visit of the foreign minister, Mr. Wang, was symbolically important, Mr. Xia said.

In the heyday of the China-North Korea relationship when Mr. Kim’s grandfather, Kim Il-sung, was in power, top-level visits between the two countries were frequent. The grandfather visited China many times, Mr. Xia said. Even Kim Jong-un’s father, Kim Jong-il, made seven trips between 2000 and 2011.

The parade of visits stopped after the young Mr. Kim came to power and derailed the relationship to China by ordering the killing of senior Korean officials close to Beijing.

Mr. Kim made a surprise visit to Beijing in late March, apparently on his own initiative, maneuvering in a way that made him look less like a supplicant and more like an equal.

Mr. Trump’s meeting with Mr. Kim is likely to take place in the Demilitarized Zone at the border between South and North Korea, Mr. Trump has said. Some diplomats are speculating that the two leaders may meet on the northern side of the zone, drawing a distinction with the summit meeting last week on the South Korean side, and satisfying Mr. Trump’s desire for drama.

China’s president, Xi Jinping, is expected to go to Pyongyang after the Trump-Kim meeting. One of the foreign minister’s duties was to confirm details of Mr. Xi’s visit, Chinese analysts said.

As the North Korean leader, Kim Jong-un, prepares for his meetings with the presidents of South Korea and the United States, China has found itself in an unaccustomed place: watching from the sidelines.

Worse, many Chinese analysts say, North Korea could pursue a grand bargain designed not only to bring the isolated nation closer to its two former Korean War foes, but also diminish its reliance on China for trade and security.

Such an outcome — a reversal of 70 years of history — remains a long shot, amid doubts about whether the North would agree to relinquish its arsenal of nuclear weapons. Still, China finds itself removed from the center of the rapidly unfolding diplomacy, and unusually wary about Mr. Kim’s objectives in reaching out to his nation’s two bitterest enemies.

Mr. Kim’s meeting with the South Korean president, Moon Jae-in, is set for Friday, and a meeting with President Trump — the first ever between leaders of the two nations — is expected to follow in May or early June. In a sign of just how much is suddenly on the table, South Korea recently confirmed that it was in talks with the North and with the United States about signing a treaty to end the Korean War, which halted in 1953, but never formally ended.

With events moving so quickly, and Beijing finding itself largely left on the outside, analysts said China and its leader, Xi Jinping, must at least consider what they called worst-case contingencies.

Continue reading the main story
RELATED COVERAGE

Sanctions Are Hurting North Korea. Can They Make Kim Give In? APRIL 20, 2018

‘We No Longer Need’ Nuclear or Missile Tests, North Korean Leader Says APRIL 20, 2018

NEWS ANALYSIS
What Does Kim Jong-un Want? U.S. Fears Answer Is ‘Give a Little, Gain a Lot’ APRIL 21, 2018
RECENT COMMENTS
j. von hettlingen April 24, 2018
Kim Jong-un, like his grandfather and father, is wary of China’s dominance, and wants “to reduce China’s influence.” Since he took office,...

Keith Johnson April 24, 2018
Is this the same China that is openly challenging US Naval Power in the South China Sea? Do you seriously believe that North Korea is...

Michael N. April 24, 2018
If you ask me, Xi is probably relieved that we're taking a problem child off his hands and Kim does need some breathing room from his...

SEE ALL COMMENTS
“The loss of prestige is a big problem for China and Xi, who wants everyone else to view China as an essential actor of international relations, especially in the Northeast Asian context,” said Zhang Baohui, a professor of international relations at Lingnan University in Hong Kong. “Now, suddenly, China is no longer relevant.”

[“We no longer need” nuclear or missile tests: Read about whether North Korea is really willing to trade away its arsenal for economic benefits.]

In a declaration over the weekend that North Korea would suspend nuclear and missile tests, Mr. Kim spoke as if the North was already a nuclear power, and no longer needed weapons tests, a direct challenge to the Trump administration’s stated goal of denuclearization. Washington has declared that the coming negotiations are about getting rid of the arsenal.

Still, Mr. Trump apparently wants to claim a place in history as the American leader who formally ended the Korean War — even though he tweeted on Sunday morning that he was not rushing into a deal. And Mr. Moon is eager to edge toward the reunification of the two Koreas. So China fears the outcome could be either a North Korea or a unified Korean Peninsula leaning toward the United States.

Since the 1950-53 Korean War, when China fought on the side of the North against the United States and its ally in the South, the alliances have been immovable. The North has provided a convenient buffer for China against having American troops on its border; the South serves as a base in the region for the American military.

In negotiations over the denuclearization of the North, Beijing has to worry whether all that could suddenly be in play, Chinese analysts said.

“If a grand deal can be struck between Kim and Trump, in the form of denuclearization in exchange for normalization of bilateral relations, then Northeast Asia may see a major realignment,” Mr. Zhang said. “China does not run Kim’s foreign policy and they know that.”

The possible new alignment on the Korean Peninsula that most concerns Beijing is a loose unification between North and South Korea with American troops remaining in the South.

As part of its conciliatory moves before the meetings, the North has dropped its demand for the departure of the 28,000 United States troops stationed in the South as a condition for denuclearization.

“A unified, democratic Korea aligned with the U.S. will be dangerous to the Communist regime in China, though not necessarily the Chinese nation,” said Xia Yafeng, a North Korea expert at Long Island University.

From China’s point of view, a favorable outcome from the meeting between Mr. Trump and Mr. Kim may simply be a less dangerous version of the status quo, Mr. Xia said.

There could be a “nice photo” of the two men, with vague promises from the North Korean leader to get rid of his nuclear weapons, and then long negotiations in which China would have a big say, he said.
What is curious is that China has for decades spoken in favor of a peace treaty to end the Korean War. Premier Zhou Enlai of China mentioned ending the Korean War in a 1971 interview with The New York Times columnist James Reston, Mr. Xia said.

China, however, has a very specific view of what such a treaty would entail: the withdrawal of American troops from South Korea, which would leave both Koreas leaning toward China.

“A peace treaty is good for China in that it will presumably denuclearize North Korea, and more important, it will end the legality of the U.S. military alliance and troop presence on the peninsula,” said Yun Sun, a North Korea expert at the Stimson Center in Washington.

Since North Korea is looking for security guarantees from the United States in return for denuclearization, that guarantee “will hopefully include the withdrawal of U.S. troops,” she said.

But, like his grandfather and father, who ruled North Korea before him, Mr. Kim has shown signs of wanting to reduce China’s influence.

When the young leader made a surprise visit to Beijing three weeks ago to meet Mr. Xi for the first time, the two men seemed to repair somewhat the traditionally close relationship between the two countries that had been in the freezer since Mr. Kim came to power in 2011.

In fact, the visit was probably not so much a gesture of rapprochement as a deft move by Mr. Kim to play China against the United States, just as his grandfather had maneuvered between China and the Soviet Union, Chinese analysts said.

Mr. Kim’s purpose was to give the impression to the Americans that he was entering the meetings with China at his back, they said. Mr. Xi accepted an invitation from Mr. Kim to make a return visit to Pyongyang, but there were no signs that would happen before Mr. Trump meets with Mr. Kim, a Chinese government spokesman said.

Analysts say that since coming to power, the young Mr. Kim has resented his country’s almost total economic dependence on Beijing, which has only increased under the tough United Nations economic sanctions that China voted for last year.

About 90 percent of the North’s foreign trade in essential items — coal, minerals, seafood, textiles — passes through China, and China is its biggest supplier of fuel.

At the urging of the Trump administration, China approved the sanctions that have severely cut the North’s access to fuel and hard currency. North Korean ties with China seemed to hit a low, with Mr. Kim refusing to even meet a Chinese envoy in November, and conducting a ballistic missile test instead.

Perhaps wary of alienating the North, and unhappy with Mr. Trump’s decision to impose tariffs on Chinese imports, Beijing was no longer so willing to punish the North, Chinese analysts said.

There are already signs that trade is picking up along China’s border with North Korea, Chinese traders say, which could mean a relaxing after six months of near total trade embargo.

Hours after the North’s announcement on Saturday of its suspension of nuclear tests, one outspoken Chinese state-run newspaper, The Global Times, said the United Nations should “immediately discuss the cancellation of part of the sanctions against North Korea.”

Further, the United States, South Korea and Japan should lift their unilateral sanctions against the North, the paper said.

Correction: April 23, 2018
A picture caption with an earlier version of this article misspelled the given name of the Chinese president. He is Xi Jinping, not Xi Jingping.

Op donderdag 3 mei 2018 16:26 schreef Eyjafjallajoekull het volgende:

[..]

Uiteindelijk komt het erop neer dat kapitalisme en globalisatie alleen leuk is als je aan de winnende kant staan

Je kan gaan haten op hoe China continue Europese bedrijven opkopen (windmolen en automerken bedrijven bv) maar die bedrijven werden niet gedwongen ofzo. Aandeelhouders zeggen gewoon direct ja zodra China met lekker veel flappen wappert. Tsja...

Op vrijdag 4 mei 2018 09:53 schreef Eyjafjallajoekull het volgende:
Interessant! Wellicht een tikkeltje arrogant maar dat zal bij de leiders en elite van andere landen niet veel beter zijn natuurlijk.

Op vrijdag 4 mei 2018 09:30 schreef rockstah het volgende:
Commentary: How the Beijing elite sees the world

Wel interessant, maar grotendeels al bekend natuurlijk. kort samengevat:

- Over de centralisering van de macht: Ze wijzen erop dat de samenleving nog steeds enorm verdeeld is en het vooralsnog een minderheid is die de hervormingen van Xiaoping verkiest boven het beleid van Zedong (500 tegenover 900 miljoen wordt genoemd.) Daarnaast blijft het bestuur in de praktijk nog zeer decentraal (11% van de overheidsuitgaven en 4% van de ambtenaren zijn op conto van de centrale overheid). Ook de partij zelf blijft verdeeld en ze zien het afschaffen van de termijnlimiet voor Jinping als onmisbaar voor het vasthouden van de koers.

- Populariteit van westers liberaal-democratisch en vrije markt denken neemt verder af, westerse landen slagen er naar hun inzien niet in om in hun bevolking te investeren en de kwaliteit van onze leiders is laag. Ook geven ze aan dat vrijwel alle democratieën die na de koude oorlog gesticht zijn in zijn gestort.

- Ze zeggen geen verdere werelddominantie te ambiëren. De interne problemen zijn te groot.

- Ze voelen zich systematisch aangevallen door de VS en verwachten dat dit alleen maar toe zal nemen naarmate hun positie in de wereldpolitiek versterkt.

- Ze hebben geen idee wat de VS wil bereiken met hun handelsoorlog. Ze zeggen wel het belang in te zien van een betere bescherming van intellectueel eigendom en een verdere liberalisering van financiële diensten. Het verminderen van investeringen in de tech sector is echter onbespreekbaar en de handelsinbalans wordt volgens hun mede veroorzaakt door de VS die zichzelf teveel export restricties oplegt en weigert te investeren in infrastructuur die hun handel kan bevorderen.

- Ze voelen zich niet geïntimideerd door de VS en geloven een verslechtering van de relaties beter te kunnen doorstaan dan de VS zelf. Ze zien de toekomstige relaties als complex en beladen, dit jaar zal volgens hun een "testing year" worden wat dat betreft. De voortgang in de vredesbesprekingen tussen de Korea's zien ze als een positieve indicatie, de handelsbesprekingen uiteraard niet.

Op dinsdag 8 mei 2018 16:55 schreef icecreamfarmer_NL het volgende:

[..]

Mijn idee was altijd dat ze meer richting Singapore wilde opschuiven voor de lange termijn maar daar lijken ze nu toch weer vanaf te zien.

Op dinsdag 8 mei 2018 17:16 schreef DeParo het volgende:

[..]

Wat bedoel je dan met opschuiven richting Singapore of?

Op woensdag 9 mei 2018 09:19 schreef icecreamfarmer_NL het volgende:

[..]

Singapore was het voorbeeld van China om het beleid om te gooien. Singapore is ook vrij autocratisch maar meer onzichtbaar en met een zachte hand en zeer sterke (deels staatsgeleide) economie.

China wilde daar ook naar toe maar lijkt toch een veel autocratischer regeringsvorm na te streven.

Op woensdag 9 mei 2018 09:23 schreef DeParo het volgende:

[..]

Heb je een bron dat China dit ooit wilde?

Op woensdag 9 mei 2018 09:26 schreef icecreamfarmer_NL het volgende:

[..]

Lastig heb ik jaren geelden al gelezen in een boek.
Maar hier wat oudere artikelen:
http://ifonlysingaporeans(...)ansformation-of.html
https://www.nytimes.com/1(...)el-for-progress.html

Daar moet je een eind mee komen.

Op woensdag 9 mei 2018 09:28 schreef DeParo het volgende:

[..]

Dank zal me even inlezen.

Op woensdag 9 mei 2018 09:32 schreef DeParo het volgende:

[..]

Nogmaals dank, ben wel bekend met de actuele Chinese politiek en het huidige Chinese beleid, maar nog wat minder met enkele jaren geleden dus als je nog wat bronnen hebt die interessant zijn kan je ze ook altijd DM'en in ieder geval.

Following the death of Singapore’s founding leader Lee Kuan Yew in March 2015, China remains obsessed with Singapore, the only country in the region to achieve advanced economic industrialization without undergoing substantial political liberalization. The key “lesson” that China is trying to learn is how to combine authoritarian rule with “good governance” (“meritocratic” one-party rule). The impact of the “Singapore model” on China shows that learning by nondemocratic states is not necessarily a short-term “modular” phenomenon that is largely reactive in character, but can be long-term and highly institutionalized. It has become increasingly clear, however, that China sees what it wants to see in Singapore, making the “lessons” learned more caricature than reality. And China’s recent crackdown on dissenters, squeezing the already limited political space allowed during the post–Tiananmen Square Massacre period, is actually moving the country further away from rather than toward the Singapore model.

China used to take inspiration from the "Singapore model," but that influence is waning. Fewer officials are being sent to Singapore to attend governance training classes

Op woensdag 9 mei 2018 09:45 schreef icecreamfarmer_NL het volgende:

[..]

Dan stop ik er mee want moet ook werken

.

https://en.wikipedia.org/wiki/China%E2%80%93Singapore_relations

https://www.journalofdemo(...)apore-model%E2%80%9D

[..]

Daar doelde ik op. Singapore heeft ondanks dat het grotendeels een éénpartijstaat is wel eerlijke verkiezingen (op gendry mandering na) en een oppositie welke als uitlaatklep dient voor het volk.
Tevens wordt er wel naar geluisterd om de bevolking tevreden te houden. Dat zag je ook toen de regering in 2010/2011 best wel wat zetels verloor in de verkiezingen.

https://freedomhouse.org/(...)re-models-not-follow
http://www.globaltimes.cn/content/1054147.shtml

[..]

https://www.ft.com/content/21e99a38-6d08-11e7-bfeb-33fe0c5b7eaa
https://thediplomat.com/2012/11/is-singapore-worth-emulating/

Op zondag 3 juni 2018 18:48 schreef DeParo het volgende:
Overigens een kaart van waar alle Chinese leiders vandaan komen voor hen die het interesseert:
[ afbeelding ]

Het zuiden van China is slecht vertegenwoordigd (geboorteplaats 25 Politbureau leden):
[ afbeelding ]

Maar dat schijnt dan weer de plek te zijn waar tegenwoordig een groot deel van de succesvolle zakenmensen vandaan komt bijvoorbeeld.

Op zondag 3 juni 2018 19:04 schreef TargaFlorio het volgende:

[..]

Apart dat grote provincies (wat betreft inwonertal) als Sichuan en Guangdong zo slecht vertegenwoordigd zijn.

Op zondag 3 juni 2018 19:07 schreef Igen het volgende:

[..]

Zeker Guangdong is niet alleen qua inwonertal de grootste provincie, maar ook economisch zeer sterk en heeft met Guangzhou en Shenzhen twee van de vier Tier 1 steden van China.

Dat Shandong juist bovenaan staat is ook erg apart, want daar is eigenlijk niks bijzonders. Behalve Qingdao, een stad die vroeger een Duitse kolonie was en waar het bekendste biermerk in China vandaan komt. Edit: Ah, Yantai in Shandong is verder de voornaamste handelsplaats van wijn in China... Hmmmm......

Op maandag 4 juni 2018 10:57 schreef DeParo het volgende:

[..]

Belangrijk administratief centrum.

Op maandag 4 juni 2018 12:13 schreef Igen het volgende:

[..]

Blijkbaar, maar wat wordt dan waar geadministreerd? Zo'n provincie is enorm groot

Op donderdag 21 juni 2018 10:38 schreef Jellereppe het volgende:

[..]

Ik denk (waarschijnlijk) omdat Guangdong 30 jaar geleden nog helemaal geen belangrijk gebied was. Het was achtergesteld gebied. Het is pas uitgegroeid tot een belangrijke provincie sinds de economische hervormingen van Deng Xiaoping. Shenzhen was 30 jaar geleden rijstvelden maar Deng richtte daar de eerste Speciale Economische Zone op om op controleerbare wijze zijn nieuwe economische beleid uit te rollen ('socialisme met Chinese karakteristieken'). Om het te schoppen tot het Politbureau dan ben je meestal wel op leeftijd (minimaal 50 jaar). Die politieke Guangdong elite komt wel aan maar heeft wat meer tijd nodig. Een provincie die voornamelijk bevolkt wordt door Kantonezen. Vergeet niet het bestuurlijke centrum lag 9 van de 10 keer in het noorden met uitzondering van Republiek China (1912-1949) toen de hoofdstad Nanjing was (en misschien een of twee dynastieën).

Op zaterdag 3 maart 2018 09:01 schreef Igen het volgende:

[..]

Ik heb hier nog even over nagedacht. Bij nader inzien lijkt het erop dat veel landen helemaal niet welvarend zijn geworden met een democratie en een liberale vrije-markt-economie. Nederland zelf niet, en recenter de Aziatische Tijgers stuk voor stuk ook niet. De democratische rechtsstaat kwam daar pas aan het eind van de ontwikkeling tot een welvarend land.

Op donderdag 21 juni 2018 11:01 schreef Igen het volgende:

[..]

Ok. Dat begrijp ik.

Maar dan snap ik nog steeds niet waarom specifiek Shandong een streepje voor heeft.

Die droom kan uitkomen als China de koploper van de nieuwe industriële revolutie van Internet of Things, nanotechnologie en Artificial Intelligence wordt. In een fascinerend betoog vol persoonlijke ervaringen betoogt Rob de Wijk dat dit gaat lukken en dat China dan de wereldorde kan gaan bepalen. In de negentiende eeuw deden de Britten dit en in de twintigste eeuw de Amerikanen.

Geholpen door de financiële crisis van 2008, president Trumps protectionisme, de Brexit en opkomend nationalisme in Europa wordt de eenentwintigste eeuw, de eeuw van China. Daardoor gaat de westerse wereldorde met zijn vrijemarkteconomie, internationale recht, internationale instituties, democratie, mensenrechten en burgerlijke vrijheden op de schop. Hoe dit tij te keren wordt het belangrijkste vraagstuk van onze tijd.

Op donderdag 28 februari 2019 13:11 schreef _--_ het volgende:
East China Airlines heeft 10% van airfrance-klm in handen.

Owhja, en China is Afrika aan het koloniseren

Op donderdag 28 februari 2019 13:31 schreef capricia het volgende:

[..]

Ja.
En je kunt je vraagtekens zetten bij het idee dat China zo vredelievend is.

"De laatste jaren, zeker met Mike Pompeo (de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, nvdr.), is men uitgegaan van persoonlijke chemie tussen de Amerikaanse politieke leiders en de Noord-Koreanen, om dan op het moment met heel veel ceremonie iets door te duwen. Dat is ook de stijl van Trump. Dat heeft in dit geval niet gewerkt en dat riskeert ook niet te werken in de handelsonderhandelingen met China. Daar zit toch wel een zelfoverschatting.”

China

Volgens professor Holslag staat er voor de Trump-administratie veel op het spel met Noord-Korea, zeker in het licht van de politiek wat betreft China. "Bij de Trump-administratie is de rode lijn geworden: China, China, China. De Amerikanen zijn China heel formeel gaan beschouwen als de grote geduchte tegenstander voor de komende decennia. Noord-Korea als bondgenoot van China is daar een speler in.

"Als je via een diplomatieke revolutie de Noord-Koreanen kan wegtrekken uit het Chinese kamp, is dat voor de Amerikanen een belangrijke zet. Men probeert steeds meer een indammingspolitiek te voeren op China. En dat lukt iets minder makkelijk dan men verwacht had.”

Op donderdag 28 februari 2019 18:54 schreef rockstah het volgende:
Ze zijn min of meer in hun eentje verantwoordelijk voor de enorme wereldwijde afname in honger en armoede over de afgelopen decennia

Schinkel hoort in pleidooien voor aanpassing van de mededingingsregels de lobby van de industrie en vreest dat het algemeen belang te grabbel wordt gegooid. Daarbij wijst hij erop dat bij EU-lidstaten bij overnames en investeringen door buitenlandse bedrijven al toetsingsmogelijkheden hebben. En als er bewijzen zijn dat een Chinees bedrijf staatssteun ontvangt, kunnen importtarieven of weigering van deelname aan aanbestedingsprocedures passende maatregelen zijn, vindt Schinkel. Niet het mededingingsbeleid.

Ook hoogleraar Erik Stam (Universiteit Utrecht) is sceptisch, zowel over aanpassing van het mededingingsbeleid als over industriepolitiek om Europese kampioenen te creëren. „Backing the winners” noemt hij dat, de winnaars van vandaag welteverstaan, een defensieve strategie. Europa zou juist moeten investeren in onderwijs, innovatie, uitdagers. Stam: „Backing the challengers”.

Tim Sweijs, onderzoeksdirecteur van de denktank The Hague Center of Strategic Studies, sluit zich daarbij aan. „Europa moet kijken naar zijn concurrentievermogen. De Europese economie wordt niet innovatiever door de grenzen te sluiten.”

Op vrijdag 1 maart 2019 00:53 schreef Fir3fly het volgende:

[..]

Dat is echt je reinste onzin. Daar zijn heel veel verschillende dingen voor verantwoordelijk.

Europe Feels the Big Hand of Government Again

State intervention is back. But it’s an awkward fit for Europe.

At an event in Berlin on Tuesday evening, German Chancellor Angela Merkel outlined how European governments can stand up to the financial muscle of China by offering more support to companies.

Around the time Merkel was making her pitch for a more cooperative form of capitalism, Dutch Finance Minister Wopke Hoekstra was demonstrating what that looks like in practice with a call to his French counterpart. Hoekstra informed Bruno Le Maire that the Netherlands had acquired a 13 percent stake in Air France-KLM, the airline group the two countries had been tussling over for months. French officials were furious.

French Finance Minister Bruno Le Maire and Dutch counterpart Wopke Hoekstra attend a meeting in Brussels..
Photographer: Emmanual Dunand/AFP via Getty Images
A by-word for the industrial decline of the 1970s, intervention in the corporate world was practically taboo for a generation of European leaders outside of Paris. Suddenly it’s all the rage, but the risk is that the turn to Chinese-style state power leads to fighting between governments and with the antitrust regulator.

“There is a sense of panic,” said Guntram Wolff, a director at the Bruegel research institute in Brussels. “The response seems to be that we should go down the road of becoming Chinese ourselves. I can’t see this as a successful response.”

Air France-KLM shares fell 12 percent on Wednesday amid concern a protracted power struggle would hamper management efforts to make the company more profitable.

Investors might have to get used to such machinations: Germany is looking to orchestrate a merger to keep Deutsche Bank AG out of foreign hands, Italy wants to increase its stakes in Telecom Italia and Alitalia, and the U.K.’s opposition Labour Party has won popular support with plans to re-nationalize rail, energy and water companies.

It all marks a dramatic shift for the European Union, which has had fair competition and restrictions on state aid in its DNA since the Treaty of Rome in 1957. But that regime is coming under pressure as national leaders struggle to deal with the twin threat of competition from China and populism at home.

Margrethe Vestager, the EU’s antitrust chief, is in the eye of the storm after she vetoed government-backed plans by Siemens AG and Alstom SA to form a European rail giant last month.

Key Speakers At Rendezvous de Bercy Economic Debate
Margrethe Vestager
Photographer: Marlene Awaad/Bloomberg
Merkel and French President Emmanuel Macron argue that European companies need to bulk up to tackle Chinese giants such as CRRC Corp. Vestager counters that you can’t build European champions by undermining competition or you remove the pressure to keep prices low and improve the quality of products and services.

Vestager and Merkel are due to meet in Berlin on Thursday to discuss changes to the merger rules. The German leader plans to raise the issue at an EU summit in Brussels next month.

The political weather is moving against Vestager.

Perhaps the biggest shift has come in the U.K., the poster child for privatization in the 1980s under Prime Minister Margaret Thatcher. With rising rail fares, chronic train delays, student debt and fears about the state-funded National Health Service, British voters swung behind the Labour Party’s socialist campaign at the last election in 2017.

“The political consensus over the idea that competition is a good thing, this consensus is crumbling,” Frederic Jenny, an economist at the Organisation for Economic Cooperation and Development, said at an event in Paris on Wednesday.

But inevitably, not all interests are unaligned.

The irony for France with Air France-KLM is that the country has been the pioneer of intervention. When Macron was economy minister four years ago, he upset Japan by quietly increasing France’s stake in carmaker Renault, strengthening his country’s hand in its alliance with Nissan. Now, it’s his government that appears to have been caught out.

One official close to Finance Minister Bruno Le Maire said he was furious that both the state holding company and finance executives at the Franco-Dutch airline failed to detect the Dutch move in the stock market. And the prospect of a new generation of political leaders interfering with the operations of major companies is already raising concerns.

An Italian banker who works with investors from the U.S. and Asia said it would make more sense for the government to support sectors such as construction rather than pouring more money into another Alitalia rescue. His clients are deterred from investing in Italian businesses because of meddling by the government.

“Keeping companies alive artificially is the populist government’s way to control and limit social unrest,” said Silvia Ciucciovino, a professor at Roma Tre University. “Tax payers will be paying the price for years to come.”

— With assistance by Chiara Albanese, Gregory Viscusi, Aoife White, Birgit Jennen, and Arne Delfs

Op vrijdag 1 maart 2019 09:40 schreef rockstah het volgende:

[..]

Maar goed dit soort cijfers zijn altijd omstreden natuurlijk

Op vrijdag 1 maart 2019 09:56 schreef Ronald-Koeman het volgende:
Het probleem is dat zij hier van alles mogen kopen en mogen ondernemen, en wij daar niet of amper. Dat is aan het wringen en op een gegeven moment gaat dat tot een kookpunt komen en een politiek onderwerp worden. Dan wordt het interessant. Hopelijk staan de Chinezen dan open voor gezamelijke afspraken maar ik vrees een beetje van niet.

Op donderdag 28 februari 2019 18:54 schreef rockstah het volgende:
Ik heb hem eerder uitgebreid horen spreken over dit onderwerp en op grond daarvan heb ik weinig behoefte om zijn schrijfsels hierover serieus te nemen.

Zijn visie is uitzichtloos, zijn redeneringen zijn als die van een typische paranoïde westerling die China nog steeds als een soort koloniaal bezit ziet wiens belangen ten alle tijden ondergeschikt zijn aan de Westerse wereldorde. Hij is ervan overtuigd dat ze al decennia langzaam aan het broeden zijn op wraak voor alles wat wij ze in het verleden aangedaan hebben. Ik heb dat riedeltje inmiddels iets te vaak gehoord. Bovendien lijkt het mij een van de weinige regimes waar pragmatisme nog de boventoon lijkt te voeren, als wij ze de kans geven zullen zij waarschijnlijk gewoon vredig aan hun voorspoed blijven werken zoals tal van andere landen die in het verleden vernederd zijn door het Westen hebben gedaan.

En daar wringt wmb de schoen. "Wij" zijn niet zozeer naïef geweest, maar gewoon even comateus en ambivalent als altijd wanneer het om geopolitieke zaken gaat. Tekenend hiervoor was bijvoorbeeld de schaapachtige reactie van haar mederedacteuren bij de volkskrant toen Marije Vlaskamp probeerde uit te leggen hoe de Chinezen tegen die gevierde westerse wereldorde aankijken. Het hele idee dat die Chinezen ook wat te willen zouden moeten hebben is ons nog volkomen vreemd, dat besef zal zich langzaamaan moeten vormen en het is te hopen dat wij hier in de toekomst op een redelijke wijze mee om kunnen gaan.

De opkomst van China is niet los te zien van het falen van de westerse wereldorde. "De westerse wereldorde met zijn vrijemarkteconomie, internationale recht, internationale instituties, democratie, mensenrechten en burgerlijke vrijheden" zoals de OP trots verwoord bestaat alleen nog in onze fantasie, het is geen 1950 meer. Ik zal niet beweren dat de Chinezen op alle vlakken een fantastisch systeem hebben maar dat is niet het punt, hun kritiek is vaak gewoon terecht. Je kunt je kapotstaren op hun storende inbreng in het WTO maar de olifant in de kamer is dat zij juist door de door het westen voorgeschreven ontwikkelingstrajecten te negeren precies bereikt hebben waar instituties als de WTO en het IMF voor zeggen te staan. Ze zijn min of meer in hun eentje verantwoordelijk voor de enorme wereldwijde afname in honger en armoede over de afgelopen decennia, een gegeven waar liberale weldoeners als Gates en Pinker bijvoorbeeld maar al te graag mee pochen. Vergelijk dat eens met hoe een India het doet. Bij mij reist dan ook de vraag: Kun je nog beweren dat het beschermen van ons intellectueel eigendom, of zelfs het beschermen van burgerrechten en democratie miljoenen hongerdoden per jaar waard is? Daarnaast is de geldstroom vanuit het globale noorden naar het globale zuiden nog altijd negatief, wij hebben geen poot om op te staan wat dat betreft.

Wat Europa betreft, Forbes berichtte laatst dat de aankomende deal tussen Trump en Jinping ons waarschijnlijk honderden miljarden aan export richting China gaat kosten. Ergo, het is evengoed onze grote "bondgenoot" die de Internationale handelsorde af aan het breken is en wij zijn daar straks als eerste de dupe van. Het heeft geen zin om aan een dood paard te blijven trekken.
Europa en Japan mikken ook op zo'n deal maar wij hebben geenszins de middelen die de VS heeft om het geopolitieke spel te spelen, en dat staat dan nog los van de vraag of het rechtvaardig is om de Chinezen nu te willen "straffen" voor hun succes waar ze aardig wat voor opgeofferd hebben. Ik zou er niet aan beginnen.

Uiteindelijk is de wereld is geen nulsomspel. De dingen die wij dreigen te verliezen zijn uiteindelijk ook dingen die nooit echt aan ons toebehoorden. De weg voorwaarts ligt wmb niet in het "stoppen" van China, het idee dat wij daar iets aan zouden moeten doen is eigenlijk totaal van de pot gerukt. Dat kunnen we ook helemaal niet.
Rob de Wijk vindt dat China het spel "oneerlijk speelt" en dat wij hier slachtoffer van zijn. Dit is echter allemaal beredeneerd vanuit de gedachte dat wij ten alle tijde ongeacht merites de wereldorde zouden moeten leiden: Manifest destiny. De rest van Wereld denkt hier inmiddels anders over. In plaats van dat wij nu ook onze halve vloot naar de Zuid-Chinese zee gaan verplaatsen kunnen we onze middelen beter richten op onze duidelijk gedateerde industriepolitiek. Wanneer we dit goed voor elkaar hebben is handel met China misschien niet eens meer nodig, niet op deze schaal iig.

Op zaterdag 2 maart 2019 23:02 schreef Kaji het volgende:

[..]

Dank je wel voor deze mooie post. Hoewel ik allerminst een China-expert ben, komt jouw analyse geloofwaardig op mij over. De visie van veel westerlingen op China maakt op mij ook een gedateerde indruk. Ze lijken een bepaald beeld van de 'vaste rol' van China op het wereldtoneel te hebben, en wanneer China buiten die rol treedt, wordt men bang. En ja, China vormt dan ook een nuttige bliksemafleider voor onze eigen politieke en economische stagnatie. Ik zie China eerlijk gezegd ook nog niet zo snel de nieuwe wereldorde bepalen of onze manier van leven en ons politieke systeem drastisch beïnvloeden. Het lijkt me een gevalletje 'zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten'; omdat het westen zo ongeveer de hele wereld een paar eeuwen lang zijn wil oplegde, denken wij dat China dat ook zal gaan doen. Volgens mij past dat type expansionisme echter niet zo goed in de Chinese cultuur, en er is ook geen precedent voor. Vooralsnog lijkt het erop dat Rusland in cultureel en politiek opzicht meer invloed heeft op de wereld dan China, hoewel het land qua inwonertal en economie 10 keer zo klein is. Ik vind China wat invloed betreft enigszins vergelijkbaar met het Japan van eind twintigste eeuw: hun economie groeit gigantisch en we kopen veel van hun producten, maar verder merk je er vrij weinig van. We zullen wel moeten accepteren dat China zijn eigen invloedssfeer claimt, maar die zal naar mijn idee eerder regionaal dan globaal zijn.

Op maandag 4 maart 2019 18:25 schreef _--_ het volgende:
Kan China hiermee de VS penetreren als die dat wil? (3 triljoen dollar dumpen)
[ afbeelding ]

Op maandag 4 maart 2019 18:25 schreef _--_ het volgende:
Kan China hiermee de VS penetreren als die dat wil? (3 triljoen dollar dumpen)

Op donderdag 28 februari 2019 13:02 schreef capricia het volgende:
Tijd voor een centraal China-topic.

Op maandag 4 maart 2019 18:59 schreef Tem het volgende:
[..]

Daar was ooit al een mooie start mee gemaakt. Misschien kan je het laten mergen?

POL / Chinese politiek

China is een zeer interessant onderwerp politiek en economisch gezien. In Nederland is daar helaas al jaren veel te weinig aandacht voor.

Op donderdag 28 februari 2019 13:31 schreef capricia het volgende:
[..]

Ja.
En je kunt je vraagtekens zetten bij het idee dat China zo vredelievend is.

Op vrijdag 1 maart 2019 00:53 schreef Fir3fly het volgende:
[..]

Dat is echt je reinste onzin. Daar zijn heel veel verschillende dingen voor verantwoordelijk.

Op maandag 4 maart 2019 18:25 schreef _--_ het volgende:
Kan China hiermee de VS penetreren als die dat wil? (3 triljoen dollar dumpen)
[ afbeelding ]

Op zaterdag 2 maart 2019 23:02 schreef Kaji het volgende:
[..]

Dank je wel voor deze mooie post. Hoewel ik allerminst een China-expert ben, komt jouw analyse geloofwaardig op mij over. De visie van veel westerlingen op China maakt op mij ook een gedateerde indruk. Ze lijken een bepaald beeld van de 'vaste rol' van China op het wereldtoneel te hebben, en wanneer China buiten die rol treedt, wordt men bang. En ja, China vormt dan ook een nuttige bliksemafleider voor onze eigen politieke en economische stagnatie. Ik zie China eerlijk gezegd ook nog niet zo snel de nieuwe wereldorde bepalen of onze manier van leven en ons politieke systeem drastisch beïnvloeden. Het lijkt me een gevalletje 'zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten'; omdat het westen zo ongeveer de hele wereld een paar eeuwen lang zijn wil oplegde, denken wij dat China dat ook zal gaan doen. Volgens mij past dat type expansionisme echter niet zo goed in de Chinese cultuur, en er is ook geen precedent voor. Vooralsnog lijkt het erop dat Rusland in cultureel en politiek opzicht meer invloed heeft op de wereld dan China, hoewel het land qua inwonertal en economie 10 keer zo klein is. Ik vind China wat invloed betreft enigszins vergelijkbaar met het Japan van eind twintigste eeuw: hun economie groeit gigantisch en we kopen veel van hun producten, maar verder merk je er vrij weinig van. We zullen wel moeten accepteren dat China zijn eigen invloedssfeer claimt, maar die zal naar mijn idee eerder regionaal dan globaal zijn.

Op maandag 4 maart 2019 18:25 schreef _--_ het volgende:
Kan China hiermee de VS penetreren als die dat wil? (3 triljoen dollar dumpen)
[ afbeelding ]

Op maandag 11 maart 2019 11:55 schreef Roces18 het volgende:
China geeft al hun geld uit aan moderne kolonialisme maar hun eigen land is een grote bouwval. Buiten de moderne steden loopt het nog 80 jaar achter en zelfs in de grote steden is er veel verborgen en zichtbare armoede.

Op maandag 11 maart 2019 12:21 schreef Tocadisco het volgende:
[..]

Heeft de armoede in het eigen land de Sovjet Unie (en in veel mindere mate, de VS) ooit tegen gehouden om zich op wereldniveau te profileren?

Op donderdag 28 februari 2019 13:31 schreef capricia het volgende:
[..]

Ja.
En je kunt je vraagtekens zetten bij het idee dat China zo vredelievend is.

Milieu langs de Jangtse sterk verbeterd

China slaagt er in het milieu en de waterkwaliteit langs de rivier de Jangtse sterk te verbeteren. De afgelopen drie jaar neemt de overheid in dat gebied maatregelen tegen economische activiteiten die de omgeving verpesten.

De autoriteiten hebben goed geluisterd naar de klachten die leven onder de bevolking in de rivierengebieden.

Waterval van acties
Op alle niveaus van de hiërarchie is er actie ondernomen. In maart 2016 liet de provinciale regering van Yunnan alle kleine waterkrachtcentrales verwijderen van de rivier de Nu. Die centrales vervuilen vaak het water. Ze verstoren ook de leefwereld van mensen en dieren. In 2017 drong Xi Jinping aan op bescherming en verbetering van de toestand aan de rivier de Jangtse. In zijn rapport voor het 19e congres van de CPC stond hierover een opvallende richtlijn. De economische ontwikkeling langs de super belangrijke economische zone van de Jangtse moest voortaan meer gericht zijn op natuur- en milieubescherming dan op groei.

Ecologisch hoofdgebied
De centrale regering riep de Yangtze River Economic Belt, YREB tot ecologisch waardevol gebied uit. Zware en chemische industrie was voortaan verboden binnen een kilometer van de rivier en zijn zijrivieren. Nieuwe projecten komen er daar niet en bestaande moeten verkassen. Ook in de YREB zou het milieu niet langer opgeofferd worden aan de economische groei. In deze economische zone is de strijd tegen vervuiling van de rivieren en stroomgebieden net zo dringend als die tegen de luchtvervuiling.

Provincies volgen
De provinciale regeringen pikten de signalen op die van de hoogste leiding uitgingen. In mei 2018 besloten tien provincies de bouw van kleine waterkrachtcentrales in de zone aan de Jangtse te verbieden. De provinciale Commissies van Ontwikkeling en Hervorming van Jiangsu, Zhejiang, Anhui, Jiangxi, Hubei, Hunan, Chongqing, Sichuan, Guizhou en Yunnan waarschuwden verder dat er centrales zouden moeten verdwijnen. De 11 provincies (de 10 hogergenoemde plus stadsprovincie Shanghai) hebben het voortouw genomen bij de ontwikkeling van een groen groeimodel.

Resultaten vandaag

De milieuminister ontmoet de pers

Het was met gepaste trots dat de minister van Ecologie en Milieu op 11 maart de resultaten van de voorbije twee jaar voorlegde. Hij deed dat op een persconferentie bij het Nationaal Volkscongres. Minister Li Ganjie meldde dat bij 99.9 procent van de 1474 drinkwaterbronnen in de YREB nu alle problemen van vervuiling zijn opgelost. Meer dan 90 procent van de 12 ‘zwarte en stinkende wateroppervlakten’ in de provinciale hoofdsteden zijn schoongemaakt. Ook een campagne tegen de lozing van vast en gevaarlijk afval in de rivieren kent succes. Kleinere steden op het niveau van een prefectuur hebben nog een inhaalslag voor de boeg.

Agenda
De controle (met zogenaamde ‘opzichters van de rivier’) en bescherming in de natuurgebieden langs de Jangtse verloopt beter. Ten slotte kondigde de minister aan dat de ‘verdediging van heldere waterlopen’ hoog op de agenda staat van de strijd tegen vervuiling in 2019. De wetgevers en hun juridische medewerkers bereiden de nodige wetgeving voor. Ze betreft de bioveiligheid en de natuurbescherming aan de rivier de Jangtse.

Beeldvorming
Minister Li Ganjie verzette zich dan ook tegen een bepaalde beeldvorming van de staat van het milieu in China. ‘Er zijn er die beweren dat wij nu voor een starre one-size-fits-all aanpak zijn bij de toepassing van milieuwetten. Anderen zeggen dan weer dat de lokale regeringen bij de natuurbescherming nu wel opnieuw lakser zullen worden met de tragere economische groei. Zoiets kan voorkomen. De centrale overheid grijpt dan echter meteen in en wij eisen van de ambtenaren dan dat ze rekenschap afleggen’. Li vervolgde: ‘wij mikken op een groei van betere kwaliteit. Wij zullen de vervuiling bij de bron blijven aanpakken. Het nationale budget voor milieubescherming zal dit jaar bijna met 36 % toenemen tot 60 miljard yuan’. Dat alles zal volgens de milieuminister zeker zorgen voor verdere grote verbeteringen.

Bron: https://www.chinasquare.b(...)tse-sterk-verbeterd/

Europe’s obsession with Russia is unrequited. Moscow just isn’t interested in the Continent anymore.

It doesn’t care about European integration, or moving toward Europe. But neither is it interested in Europe’s predicted disintegration, or in pulling countries away from the West and closer to its way of thinking.

In the halls of the Kremlin these days, it’s all about China — and whether or not Moscow can convince Beijing to form an alliance against the West.

Russia’s obsession with a potential alliance with China was already obvious at the Valdai Discussion Club, an annual gathering of Russia’s biggest foreign policy minds, in 2017.

At their next meeting, late last year, the idea seemed to move from the speculative to something Russia wants to realize. And soon.

Every Russian speech — from obscure academics to Foreign Minister Sergei Lavrov and Russian President Vladimir Putin himself — played that note and no other. There was even a new sense of desperation in the air.

As Sergey Karaganov, a former adviser to Putin explained to me at breakfast, now everything must be about China.

Russia’s view of China has shifted significantly over the past five years. Moscow has abandoned any hope that the Chinese economy is an example it might emulate. Instead, foreign policy experts now talk about how Russia can use China to further its geopolitical goals.

There was no doubt at Valdai that China knows how to do economic growth, and that Russia does not. Russia’s elite — always so ready to resist any sign of Western hegemony — have no problem admitting China’s economic superiority. Their acceptance reminded me of the way Britain gave way to the United States as the world’s dominant economic power.

Seen from Moscow, there is no resistance left to a new alliance led by China. And now that Washington has imposed tariffs on Chinese exports, Russia hopes China will finally understand that its problem is Washington, not Moscow.

In the past, the possibility of an alliance between the two countries had been hampered by China’s reluctance to jeopardize its relations with the U.S. But now that it has already become a target, perhaps it will grow bolder. Every speaker at Valdai tried to push China in that direction.

When Putin finished a fireside chat with policymakers — a set-piece of the conference, where he fields softball questions from the audience — he made a gesture to leave the room, but then quickly rushed back to grab Yang Jiechi, a former Chinese foreign minister and arguably the main architect of the country’s foreign policy. He insisted on walking out with Yang by his side, to the obvious delight of his Chinese guest.

But what happens now? Can Russia and China really be friends, and for how long?

The thing to remember is that both countries are obsessed with overturning the American-led global order. They may have a long history of geopolitical rivalry — one that is sure to return once their goal is achieved and new poles emerge, pitting them against each other.

But they’ll cross that bridge when they get there, maybe in another 20 years or so. For now, Russia and China are essentially on the same side.

This alliance, if it becomes concrete, would overturn how we do global politics. Imagine an international crisis in which Russia and China suddenly emerge as a single bloc. The impact would be considerable, and to some extent unpredictable: Psychologically, in the mind of the West, it would combine the fear associated with Russia with the apparent invulnerability of China. Washington would feel under attack; Europe, intimidated and unsettled.

The old Continent would also face the threat of a split between Western Europe and the nations of Central and Eastern Europe, which could turn their focus east under the influence of a cash-happy China ready to invest in the region.

It would be an entirely new world, and it’s one that is coming closer to becoming reality.

For the moment, Chinese prudence remains a

I met Karaganov again at a meeting with Chinese officials and think-tankers in Beijing a few weeks ago. There, a number of Chinese participants said they doubted Russia’s assertions that the world is in the midst of a new Cold War.

Karaganov dedicated himself to convince them otherwise, arguing with increasing passion that China is deluding itself if it thinks issues between Beijing and Washington can be conveniently resolved to the benefit of both sides.

If Beijing places its bets on peace and cooperation, the great Chinese adventure will come to an end, and China will have to live in the shadow of the U.S. for another generation — perhaps forever, Karaganov said. Chinese authorities, he argued, have no more than five years to make a decision.

The meeting was held under the Chatham House rule, so, unfortunately, I cannot report on what the response from the Chinese side was; only Karaganov allowed me to relay his words. the great obstacle to the new alliance. And Russians know this.

But from my own separate conversations, Chinese officials appear to agree the clock is ticking. They’re just not yet convinced they should choose war — even a Cold War.

But if China has a word on whether we see the creation of an Eastern bloc, so does Europe.

European markets and European technology are critical resources for China. More and more, Chinese authorities know what to expect from America, and they know all too well what to expect from Russia. But Europe is a different matter. Beijing will hesitate to push it away and will wait for Europeans to make up their minds.

We can keep them waiting. We can keep them pondering. In a dangerous world, Europe is the holder of the balance.

Op maandag 11 maart 2019 12:31 schreef Roces18 het volgende:
[..]

Heeft op dit moment meer te maken met economische invloed kopen om afzetmarkten te creeeren dan vroeger (koude oorlog) waarbij men militaire invloed wilde.

Op woensdag 13 maart 2019 15:08 schreef Tocadisco het volgende:
[..]

Zelfde doel, andere middelen. Dat past sowieso ook meer in de geschiedenis van China, het oefende zijn invloed vooral op economisch en cultureel gebied uit, niet op militair. Om het maar even heel karikaturaal te brengen: Het Westen koloniseert je land om een haven in bezit te krijgen, China smeert je een wurglening aan die je nooit kunt terugbetalen met diezelfde haven als onderpand.

Op maandag 18 maart 2019 05:36 schreef Linkse_Boomknuffelaar het volgende:

America in Decline | Bigger Than Five

Italië omarmt ondertussen het mooie 'one belt, one road' initiatief van visionair Xi Jin Ping.

Op vrijdag 22 maart 2019 16:07 schreef greatgonzo het volgende:

[..]

Tja, als de EU niet meer garant wil staan, zoals ze bij Griekenland wel deden, vanwege alle Anti-EU sentimenten binnen Europa, ga je op zoek naar partners die het wel doen.

Op vrijdag 22 maart 2019 18:38 schreef Linkse_Boomknuffelaar het volgende:
China denkt jaren vooruit. Wij willen louter achter de dijken zitten en boos zijn de hele dag op moslims. En in de VS zet men de klok zelfs achteruit en gelooft een groot deel van het volk in het 'feit' dat de aarde 6000 jaar oud is, want het staat in de bijbel. Prima, maar dan ook niet mekkeren als je de josti uit wil hangen dat een slimmer land de macht overneemt.

Op zondag 24 maart 2019 09:01 schreef Knipoogje het volgende:

Is dat wat je ambieert? Stel je voor dat onze overheid 500.000 Zuidhollanders naar Limburg stuurt omdat de Limburgse cultuur ons stoort.

Op vrijdag 22 maart 2019 18:38 schreef Linkse_Boomknuffelaar het volgende:

[..]

Dat is zo fascinerend aan China. China wenst te verenigen, terwijl Europa en de VS juist verdelen en nationalisme aanwakkeren.
Sowieso is de Aziatische cultuur vele malen superieur ten opzichte van onze westerse cultuur. Zo is het bijvoorbeeld zeer onfatsoenlijk iemand publiekelijk voor schut te zetten in Azië, zijn zij vele malen beschaafder en veel intelligenter dan wij. China denkt in meerjarentermen, terwijl wij niet veel verder kijken dan 3, hooguit 4 jaren en op deze wijze geen goed beleid kunnen vormen.

Nederland is nu ook een kleinburgerlijk, zielig, truttig, racistisch landje geworden waarin het jezelf achter de dijken verschuilen tot kunst en deugd verheven is. Geen samenwerking meer, maar versplintering. Boze Tokkies, ik zou ze 'Bokkies' willen noemen, willen de gulden terug en een Nexit nota bene, terwijl iedereen de rampspoed die Engeland - inderdaad louter Engeland, want de afscheiding van Schotland en de samenvoeging van Noord-Ierland met Ierland en Gibraltar met Spanje is al in zicht) staat te wachten op zeer korte termijn al van verre aan ziet komen.

In het westen overheersen de Bokkies. Bokkies stemmen op mensen zonder visie, zoals Trump, Baudet, Greet, Orban, Farage.
In China denkt men in termen van decennia. Door onze kortzichtigheid, door ons stupide nationalisme, door ons gebrek een goede EU te vormen waarin we samen werken met andere volkeren, door ons onvermogen langer dan 4 jaar te plannen, verliezen we van China en neemt China de wereld over.

Ik vind het prima, want ik mag China. Het is alleen spijtig dat we niet zelf met iets beters zijn gekomen.
Wellicht heeft de VS nog altijd een groter militair budget, maar de Amerikanen hebben het onderwijs verwaarloosd en kunnen qua intelligentie echt niet concurreren met China (zelfs niet met Europa). Alleen investeren in wapens is niet voldoende, wanneer het volk compleet gestoord is. China is ons ver vooruit en heeft o.m. middels technologie al onze levens reeds geïnfiltreerd.

China denkt jaren vooruit. Wij willen louter achter de dijken zitten en boos zijn de hele dag op moslims. En in de VS zet men de klok zelfs achteruit en gelooft een groot deel van het volk in het 'feit' dat de aarde 6000 jaar oud is, want het staat in de bijbel. Prima, maar dan ook niet mekkeren als je de josti uit wil hangen dat een slimmer land de macht overneemt.

Op zondag 24 maart 2019 09:01 schreef Knipoogje het volgende:

[..]

Is dat wat je ambieert? Stel je voor dat onze overheid 500.000 Zuidhollanders naar Limburg stuurt omdat de Limburgse cultuur ons stoort.

Op zondag 24 maart 2019 10:21 schreef Digi2 het volgende:

[..]

Stuur dan liever friezen naar Limburg die denken zelfs een eigen dialect als taal te moeten prolongeren

Op zondag 24 maart 2019 10:20 schreef Roces18 het volgende:

[..]

Jij haat je eigen land zo erg, ik zou bijna een ticket voor je kopen zodat je kan verhuizen. China wenst niet te verenigen maar is uit op eigen gewin. En Nationalisme is wel verenigen, alleen dan binnen eigen gelederen.

Op zondag 24 maart 2019 13:07 schreef Knipoogje het volgende:

[..]

Ik heb overigens wel het idee dat China liever met het Westen zaken doet dan met Rusland. Die hele Chinese middenstand is inmiddels verzot op de westerse cultuur (antiek enzo) en de EU en de VS leveren China natuurlijk heel wat meer centjes op dan het instabiele Rusland.

Al vallen die grensprovincies in Rusland prima om te volken (volgens mij zijn ze daar ook stiekem mee bezig)

Xi Fails to Calm Europe as Juncker Takes Another Swipe at China

European Commission President Jean-Claude Juncker stepped up his criticism of Chinese trade practices just days after President Xi Jinping sought to soothe European concerns in Paris.

At the March 26 meeting, held together with French President Emmanuel Macron and German Chancellor Angela Merkel, the EU side explained that “it can’t stay like this, that Chinese companies have free access to our markets in Europe, but we don’t to the markets in China,” Juncker told lawmakers in the German state of Saarland on Monday.

He also said Chinese investments in the continent can make it harder in the EU to agree on foreign policy. “One country isn’t able to condemn Chinese human rights policy because Chinese investors are involved in one of their ports,” Juncker said. “It can’t work like this.”
Europe has become more vocal in its criticism of China as of late, calling the country a partner as well as an economic competitor and a “systemic rival” on governance. Concerns are mounting over China’s growing influence, predatory investments and possible hacking of 5G data networks.

The EU has also been divided over China’s Belt and Road infrastructure project, which some see as a threat to sovereignty. Italy’s populist government last month signed on to the initiative, brushing off the concerns.

Juncker said he’s not against the project “as long as the conditions are right.” If European companies can profit from it and “if you don’t only meet Chinese workers on these construction sites but also European workers, then this is all feasible,” he said.

Op maandag 1 april 2019 22:42 schreef Digi2 het volgende:

[..]

Of er europese bedrijven van gaan profiteren en je niet alleen maar chinese werknemers tegenkomt op de bouwplaatsen moet ik nog zien.

Op dinsdag 2 april 2019 09:30 schreef icecreamfarmer_NL het volgende:

[..]

voor de lange termijn

The BBC investigates illegal and unsustainable fishing off the west coast of Africa to find out how one of the most fertile ecosystems on earth has been pushed to the brink

The only system out there that would appear to be at all competitive with liberal democracy is the so-called "China model," which mixes authoritarian government with a partially market-based economy and a high level of technocratic and technological competence.

Yet if asked to bet whether, 50 years from now, the U.S. and Europe would look more like China
politically or vice versa, I would pick the latter without hesitation. There are many reasons to think
that the China model isn't sustainable. The system's legitimacy and the party's ongoing rule rest on continued high levels of growth, which simply won't be forthcoming as China seeks to make the
transition from a middle-income country to a high-income one.

Yoshikazu Kato, Adjunct Associate Professor of Asia Global Institute, discusses with Fukuyama the latter’s work - Political Order and Political Decay: From the Industrial Revolution to the Globalization of Democracy.

Kato: In your critical work Political Order and Political Decay: From the Industrial Revolution to the Globalization of Democracy, you pointed out that the study of development “necessarily centers around the process by which political institutions emerge, evolve, and eventually decay.” [①] In a speech you delivered at Johns Hopkins SAIS in October 2014, you said, “I do not think American civilization or private sectors are in decline—the big problem is a function of the government in the United States.”

With these in mind, my question is: how can the American political system institutionally avoid decay, and actually work toward restoration and even evolution? What efforts should the government make?

Fukuyama: The United States has faced periods of crisis and decay before, such as after the Civil War, when the country saw the rise of an industrial economy, and the Great Depression. In both of those cases, there was eventually an appropriate response: in the first, a grassroots movement for civil service reform that led to the passage of the Pendleton Act in 1883, and in the latter, the New Deal. Renewal, however, is not automatic: it requires grassroots mobilization, good leadership from the top, and the right ideas to catalyze political action. At the moment I don't see any of these factors in American politics, only an inchoate anger on the part of voters on the left and right. The most powerful grassroots group right now is the Tea Party, whose policy ideas would make our current situation worse.

Kato: Inequality has been on the rise in recent years. I am curious about how you see the issue in terms of the challenges it poses to liberal democracy. Can liberal democratic institutions solve the problem of inequality? And, how much responsibility does liberal democracy bear in this problem? Are institutional reforms necessary?

Fukuyama: I think that the rise in inequality and the decline of the middle class constitute one of the biggest problems facing democracy today. It is very important to have a broad middle class, for the sake of democratic stability. If you have a lot of poor people and a small oligarchy, then you have Latin America, whose politics have veered between conservative rule and irresponsible populism. The problem today is that inequality is primarily driven by the advance of technology, with smart machines replacing first low-skilled, then increasingly skilled labor. In the U.S., future jobs are bifurcated between low-wage, low-skilled ones like those in home healthcare, and high-skilled ones like those in programming and banking. This is not a problem unique to democracies, but democratic stability rests on a broad middle-class social base and is therefore particularly threatened. At the moment I do not see anyone offering a credible solution to this problem.

Kato: It seems to me that every nation and region in the world is considering the role of government right now. We’ve seen an immigration crisis in Europe, political turmoil in Latin America, geopolitical problems in the Asia-Pacific, and economic recession across regions. Under these uncertain circumstances, what should states do? And what should they not do? What, in your opinion, is the essence of government’s role? I’m sure it varies depending on political systems and contexts, but I’d just like your general perspective.

Fukuyama: Many governments around the world are seen as out of touch with voters, and as a result, populist parties have become increasingly prevalent in Europe and the U.S. The problem is not, as many Americans think, with the size of government, but rather with its quality: governments should be responsive to changing demands from citizens, and flexible enough to find new ways of meeting them. Politicians in many countries are excessively indebted to powerful and well-organized interest groups, that collectively do not represent the wishes of the whole population.

Kato: With regard to the quality of government and the capacity to be responsive to changing citizen demands, how do you evaluate the Chinese Communist Party (CCP)? Could American politics get some implications from the Chinese experiences?

Fukuyama: If you look to results, the CCP seems to be quite capable in many respects. It has exercised a great deal of discipline in, for example, creating township and village enterprises that are beyond the capacity of most developing countries, and stripping the People’s Liberation Army of its money-making businesses. However, there is also a great deal of corruption in the Chinese government and party. We do not empirically know the exact extent and how this compares with other countries; this is a topic for research that I have been trying to undertake.

Kato: It seems to me that the Chinese have historically placed great importance on the idea of “strong states, strong government, and strong leaders.” We see this reflected in the high reputation of Xi Jinping, who has emerged as the most authoritative Chinese leader in recent times. What’s your take on this, taking into account the three things you’ve described as the basic components of a modern political order: the state, rule of law, and democratic accountability? Do you see Chinese politics continuing to develop only in the sense of China becoming a strong state, but neglecting the rule of law and democratic accountability? And is this sustainable?

Fukuyama: The classic problem of Chinese politics that has never been solved is the problem of the "bad emperor." In a system with a strong state but no rule of law or democracy, a good emperor can move quickly to implement policies, more quickly than in a liberal democracy. But what guarantees the continuing supply of good emperors? A bad emperor can do much more damage in such a system than in one with checks and balances. At the moment, Xi is accumulating a great deal of personal power, and seems to be breaking out of the consensus for collective leadership that was formed after 1978. But we do not know what his intentions are in the long run—he could become a great reformer, or he could become something considerably worse.

Kato: I agree completely with your observation. My further question is: could the checks-and-balances mechanism resolve the classic problem in Chinese politics while working within the confines of Chinese-style meritocracy within the CCP or “democracy within the party”? What I mean is, would these be institutionally sufficient in preventing the rise of a “bad emperor”?

Fukuyama: I'm not sure that these mechanisms would be sufficient to check a bad emperor, since the question of who would check the party itself would remain. China needs multiple checks, beginning with law and rules to regularize the party's behavior. Democracy within the party would be a down payment on real democracy, but not sufficient in itself to lead to accountable government.

Kato: How do you evaluate the survival of the authoritarian political system in China since the collapse of the Soviet Union with regard to your “end of history” theory? [②] From your point of view, how much will China factor into the future development of political discourse around the world?

Fukuyama: China poses the most important challenge to the idea of the end of history, insofar as it is an authoritarian semi-capitalist system that has mastered economic modernization and may become the world's wealthiest and most powerful country. The issue is whether that system is sustainable over the long run. There are a number of reasons for thinking that it is not, beginning with the challenge of dealing with the enormous social stresses that have appeared as a result of modernization. But if China manages these stresses and remains strong and stable for another generation, then I think there is in fact a real alternative to liberal democracy.

Kato: Since President Xi started conducting expansive economic and financial diplomacy, the so-called “China Model” seems to have spread, particularly to developing countries and regions. It’s easy for some countries to see the model as an attractive one in terms of economic development, and even state-building. The CCP is aware of this and is actively “advertising” the model to such countries in order to extend the Chinese sphere of influence. In my view, the outcome of the CCP’s efforts to expand China’s influence depends significantly on the resilience of Western liberal democracy. What do you think?

Fukuyama: Many people would like to replicate China's authoritarianism, but they are not able to replicate other critical aspects of the China model, such as meritocracy, a disciplined party hierarchy, respect for education, and above all, a sense among the rulers that they have a certain responsibility to act in the public interest. All Asian authoritarian regimes have shared this characteristic of rulers who cared about the development of the broader society, something that is missing in other parts of the world like the Middle East or Africa.

Kato: In your book Political Order and Political Decay, you paid great attention to the future development of the rule of law in China, writing that the “creation of a rule of law that would limit political authority in China is thus still very much a work in progress.” [③] Following the publishing of your book, the CCP held its Fourth Plenum in October 2014 and focused nominally on the rule of law, though official plenum documents still emphasized the importance of “leadership under the party.” The CCP has consistently insisted that this is the rule of law with Chinese characteristics.

Fukuyama: The Chinese have been promoting "rule-based decision-making" for some years now, meaning that lower levels of the government are increasingly governed by rules. The Fourth Plenum simply continued in this tradition. But true rule of law requires that the law be binding on the most powerful actors in the political system, which in China's case means the Communist Party. China needs true rule of law in this sense, an acknowledgement by the party that it is subordinate to law. This has not been forthcoming.

Kato: I appreciate your continuous efforts in exploring the relationship between the Chinese middle class and political change. I also agree with your idea that “the future of rule of law and democracy in China will depend on whether [the middle class] can shift the classic balance of power between state and society that persisted in China’s past.” [④] Personally, I am not optimistic that the Chinese middle class could become a driving force in future political developments in China, since it is generally not very interested in democracy, freedom of speech, and the rule of law. A significant portion can even be said to have already given up on achieving more political freedom.

The topics that the middle class is concerned with seem confined to the social sphere. Things that are important to those in the middle class, such as improvements in education, housing, and healthcare, could be provided under the current political system. Additionally, the middle class does not seem to think that democratic accountability could work better than the CCP’s “sophisticated bureaucracy.” Most Chinese people feel that CCP dictatorship is not a bad system. They also tend to think that no alternative could be better. Of course, their belief in the authoritarian political system is tied to nationalism.

Fukuyama: I think the middle class is happy with the CCP's rule as long as the country continues to grow economically. However, this is not going to happen forever. It is very hard to move from middle- to high-income status, and the question you have to ask is: how will the middle class feel in the face of economic stagnation, or even a setback that lowers incomes and employment?

Kato: Under Xi Jinping’s leadership, China has assertively pushed new organizations of international cooperation such as the New Development Bank and the Asian Infrastructure Investment Bank. This, to me, indicates that China has never been satisfied with the world order established by the United States following World War II. Nowadays, China seems to be challenging the world order, perhaps even creating a new one. Could China become a primary architect of a new world order?

Some of the praises China has sung about state capitalism over the years, particularly since the 2008 financial crisis, appear to focus not on how state capitalism is good, but rather how liberal democracy is in decline. Thus, the future of democracy might depend on how liberal democracy can revitalize itself. If it cannot do so, it could forfeit legitimacy to state capitalism. Does this make sense to you?

Fukuyama: Yes, I think that the perceived success or failure of different systems has a big impact on ideas and the sorts of systems that other countries choose. The danger right now is that several authoritarian systems seem to be doing well, while democracies like the U.S., the E.U., and Japan are mired in low growth and/or joblessness. So it is very important for the elites in these countries to pay attention to questions of political reform. This will have an effect far beyond their borders.

Kato: If you had a chance to meet and speak with President Xi, what would you advise him at this moment?

Fukuyama: I would suggest that in domestic politics he focus on creating a real rule of law and greater individual freedom for Chinese citizens, and that on an international level he should work with other regional powers to turn down the rhetoric on the various issues that are dividing them.

All Asian authoritarian regimes have shared this characteristic of rulers who cared about the development of the broader society, something that is missing in other parts of the world like the Middle East or Africa.

Op donderdag 4 april 2019 13:00 schreef rockstah het volgende:
Sowieso denk ik soms dat hij teveel in systemen en onvermijdelijke conclusies denkt

China wil verbod op minen van bitcoins

China wil het minen van bitcoins gaan verbieden, zo blijkt dinsdag uit een bijgewerkte lijst van de overheidsinstantie National Development and Reform Commission (NDRC). De lijst is nog niet definitief.

China is de grootste producent ter wereld van computerhardware die bedoeld is voor het minen van bitcoins en andere cryptovaluta's. De Chinese overheid zet echter steeds meer druk op de cryptovalutasector.

De lijst van de NDRC werd in 2011 voor het eerst gepubliceerd. Er staan sectoren op die de overheid wil ontmoedigen, beperken of verbieden. Op de nieuwe versie van de lijst staat nu ook het minen van cryptovaluta's, als één van de activiteiten die beschouwd worden als onder meer onveilig.

De NRDC wil graag eerst de publieke opinie horen, voordat de lijst definitief wordt. Er mag tot 7 mei commentaar worden gegeven.

Het is nog niet duidelijk per wanneer of hoe het minen van bitcoins wordt uitgebannen in China.

Studie: Chinezen kopen vooral grote, kwakkelende bedrijven

Kort nieuws - 9 april 2019 - Auteur: Redactie Duitslandweb

Chinese investeerders kopen volgens een studie van het Duitse Ifo-Institut vooral grote bedrijven die het niet zo goed doen en veel schulden hebben.
De onderzoeksgroep heeft ruim 70.000 internationale bedrijfsovernames tussen 2002 en 2018 onderzocht. In 1900 overnames kwamen de kopers uit China, in 171 gevallen ging het om Duitse bedrijven die door Chinese investeerders zijn gekocht.

Gemiddeld zijn de ondernemingen die door Chinese bedrijven zijn gekocht, zeven keer groter dan bedrijven die door investeerders uit andere landen werden overgenomen. Ze hadden meer schulden, maakten minder winst en waren daardoor goedkoper.

Chinese staatsbedrijven concentreerden zich in de onderzochte periode vooral op bedrijven in de grondstoffenwinning en de landbouw. Chinese private investeerders hadden een voorkeur voor elektronicabedrijven en de auto-industrie. Onderzoeker Clemens Fuest merkt op dat de veelgehoorde klacht dat Chinese bedrijven met overheidsgeld concurrenten overbieden door dit onderzoek wordt weerlegd. China gaat concurrentie juist vaak uit de weg door meer op omvang dan op winstgevendheid te letten. Lees meer bij Ifo Institut

EU-China-top ten einde: 'EU is meer op haar strepen gaan staan'

Met de toenemende (economische) macht van China in het achterhoofd, probeerde de EU op de top van vandaag meer tegengas te geven. Dat is deels gelukt.

China is de Europese eis voor betere toegang van Europese bedrijven tot de Chinese markt en een meer evenwichtige handelsrelatie voor een deel tegemoetgekomen. Peking deed op een top Brussel toezeggingen over zaken als staatssteun, openbare aanbestedingen en technologie-overdracht.

Er komt meer wederkerigheid in de relatie, zei EU-president Donald Tusk. "Een grote stap in de goede richting, maar er moet de komende tijd wel geleverd worden", aldus Europees Commissievoorzitter Juncker.

EU first, China second
Op de 21e EU-China-top kwamen de Chinese premier Li Keqiang, Tusk en Juncker met een gemeenschappelijke verklaring. Wie de verklaring van dit jaar en vorig jaar naast elkaar legt, ziet op het eerste oog misschien weinig verschillen.

Maar Maaike Okano-Heijmans, onderzoeker en China-expert van denktank Clingendael, signaleert wel degelijk een subtiele verandering. "Mij valt op dat de EU de eigen economische belangen veel meer voorop heeft gezet."

Speerpunten van Brussel bovenaan verklaring
Brussel is er beter in geslaagd om de speerpunten van de Europese Commissie vooraan in het gezamenlijke statement te krijgen, ziet de onderzoeker. "Open markten, eerlijke competitie, een eerlijk speelveld, transparantie. Die termen staan nu veel eerder genoemd in de verklaring."

Nieuw in het gezamenlijk statement is het benoemen van de komst van 5G en de samenwerking tussen China en Europa als het daarom gaat. Veel meer wordt er niet over gezegd, maar 'het is toch belangrijk dat het erin staat', zegt Okano-Heijmans.

Peking erkende ook dat het onwenselijk is dat bedrijven worden gedwongen technologische kennis over te dragen als ze investeren in China.

Investeringsakkoord nog in wording
Al met al heeft de Europese Unie hier duidelijk iets meer van zich willen laten horen, concludeert de onderzoeker. "De EU is meer op haar strepen gaan staan."

Een akkoord over investeringen waar beide grootmachten al jaren over onderhandelen moet volgend jaar zijn afgerond. China deelt het principe van een open markt voor inschrijving op publieke aanbestedingen en belooft hier snel werk van te maken.

'Systeemrivaal'
De regeringsleiders van de EU-landen maakten er vorige maand een hard punt van dat de relatie met China - de onderlinge handel is goed voor ruim 1 miljard euro per dag - wederkerig moet zijn en dat ze daarvoor eensgezind en minder naïef moeten opereren.

De Europese Commissie had kort daarvoor gesteld dat China niet alleen een strategische partner en economische concurrent is, maar ook een 'systeemrivaal', die zijn invloed in de wereld versterkt met een ander bestuursmodel.

"Maar Maaike Okano-Heijmans, onderzoeker en China-expert van denktank Clingendael, signaleert wel degelijk een subtiele verandering. "Mij valt op dat de EU de eigen economische belangen veel meer voorop heeft gezet."

Op woensdag 10 april 2019 09:46 schreef rockstah het volgende:
https://www.abc.net.au/ne(...)oism-revival/9287484

Is al oud nieuws blijkbaar maar ik vind het wel opmerkelijk, blijkbaar stimuleert de CCP nu het Taoïsme om de groei van het christendom tegen te gaan, na eerst dus gepoogd te hebben om het uit te roeien.

Op woensdag 10 april 2019 09:54 schreef Zomaar-een-Chinees het volgende:

[..]

Chinese studenten werden in de jaren 80 gebrainwashed met 'Democratische ideeen' "toevallig" overgewaaid vanuit Amerika. Dit leidde tot de studentenopstand. Al deze studenten bleken ook een bekeerd Christen te zijn. Blijkbaar gaan de bijbel en Democratie dus hand in hand al sinds de Europeanen uitvaarden naar de rest van de wereld om deze te onderwerpen. Het is wel geinig hoor dat Democratie. Niet dat dit in het Westen zelf zo goed werkt. Met al dat wanbeleid wat vantevoren al vaststaat dat wordt ingevoerd ongeacht wat de stemmer ook stemt. Punt is, als die studenten hadden gewonnen. Dan was China stuurloos. Want studenten zijn geen leiders. In dat geval zou VS instappen om alles over te nemen. Ik begrijp dat China hiervoor waakt.

Repetition breeds reality. Such is the case with allegations the U.S. has leveled at China in their budding economic Cold War. Across the American political spectrum, it’s now taken for granted that China forces U.S. companies to transfer critical technology in order to do business on the mainland, engages in rampant hacking and theft of intellectual property, and massively and unfairly subsidizes its high-tech industries — all of which contributes to fears that the country poses an existential threat to America’s prosperity.

Like many longtime observers of China, I’ve been getting more than my fair share of airtime over the past several months. Typically, the interview starts with a false premise followed by a loaded question: “Everyone knows that China is stealing hundreds of billions of dollars a year in U.S. intellectual property. Isn’t it high time for America to stand up to its greatest economic threat?”
But, what exactly does “everybody” really know? This assertion is drawn from the findings of the “IP Commission Report” co-chaired by two renowned public servants, former Director of National Intelligence Adm. Dennis Blair and former Utah governor Jon Huntsman Jr., now ambassador to Russia. In 2017, the commission estimated that intellectual-property theft cost the U.S. economy somewhere between $225 billion and $600 billion annually, an exceptionally broad range. Stolen trade secrets are thought to account for 80-90 percent of the total, the remainder being counterfeit and pirated hardware and software.

When it comes to stolen trade secrets, though, there’s a problem. There’s no hard data to support the estimates. The IP Commission rests its case on a 2014 study by PricewaterhouseCoopers LLP and the Center for Responsible Enterprise and Trade, which itself relies on dubious “proxy modeling” — in essence, coming up with statistical guesstimates using available data on nefarious activities such as narcotics trafficking, corruption, occupational fraud and illicit financial flows. While these are problematic features of any nation, it takes a rather large leap of faith to convert this information into the 1-3 percent of GDP that the IP Commission claims is lost to theft of intellectual property.

The commission’s estimates of how much of this loss to attribute to China are even more dubious. They come from the U.S. Customs and Border Patrol (CBP), which reported $1.35 billion in seizures of counterfeit and pirated goods in 2015. Another model — this one constructed by researchers at the OECD — was used to convert this to a U.S. total. Then 87 percent of that was attributed to China — 52 percent from the mainland and 35 percent from Hong Kong. With no direct tally available for pirated software, once again a “model” (from the Business Software Alliance) was used to impute 61 percent of that total to Asia Pacific.
Meanwhile, no attempt was made to quantify the Chinese share of stolen trade secrets, which, as noted above, accounts for the bulk of the overall estimate of America’s IP losses. The bottom line: The only thing “everybody knows” about China’s alleged IP theft from the U.S. comes from flimsy evidence derived from highly dubious models.

Unfortunately, an equally suspicious approach was used to support the case leveled by the U.S. Trade Representative (USTR) in the so-called Section 301 report published last March and used to justify America’s tariff war against China. The heart of the USTR’s case is that companies are forced to transfer technology when they enter into mainland joint ventures.
Within the JV structure, a voluntary contract between two parties, it’s hardly shocking that U.S. and Chinese partners share talent, strategies, operating systems, process designs and, yes, production technologies in their collective efforts to build a new business.

But, even the USTR confesses it has no hard evidence to prove that this sharing is forced — the essence of the allegation. Buried on page 19 of the 182-page USTR report is the admission that “transfer policies and practices have become more implicit, often carried out through oral instructions and ‘behind closed doors.’” Here, following the highly questionable precedent of the IP Commission, the USTR also rests its case on proxy surveys conducted by the U.S.-China Business Council, in which 19 percent of respondents claim they’ve been forced to transfer technology to their Chinese partners. Curiously, in the council’s latest survey (conducted in 2018), 99 percent of respondents saw no deterioration in IP protection over the past year.
Bias even creeps into the evidence on cyber-attacks presented by the USTR. While there have been reports of very recent cyber incursions by state-sponsored Chinese hackers, most of the allegations documented by the USTR predate a September 2015 cyber accord signed by Presidents Barack Obama and Xi Jinping.

Finally, while state-sponsored industrial policies (such as “Made in China 2025”) are alleged to be a unique and unfair effort by China to dominate leading-edge industries such as artificial intelligence, little mention is made of similar industrial policies long supported by Japan, Germany, and even the U.S. through its Pentagon-centric R&D program. Nor is there any effort to provide serious economic analysis of the outsize U.S.-China bilateral trade imbalance — the political lightning rod in the trade battle — as but one piece of America’s multilateral deficits with 102 nations that have long afflicted a savings-short U.S. economy.

China is far from perfect and must be held accountable for verifiable economic transgressions. But America’s case against China is based on anecdotes and shaky evidence that don’t stand up to serious scrutiny. As a trade war now morphs into a cold war, the current U.S. administration would be wise to stop relying on such “alternative facts” to wage its battles.

China today is typically seen as a major economic power, and is expected to conform to international norms that are based on Western institutions, reflecting contemporary Western values. While its economy is big in the aggregate, China is nowhere close to being a developed country. In rough terms, the U.K. reached China’s current per capita income over a century ago. At that time, the U.K. was able to make all the rules, and no one was there to impose international sanctions against it for its behavior no matter how outrageous it was by today’s standards. When the British Empire grew, its military invaded other countries, violently suppressed “native” uprisings, prised open foreign markets with the gunboats of the Royal Navy, and expanded its imperial possessions. In contrast to today, how China conducts its economic reform, how it manages its currency, how it invests overseas are constantly scrutinized and judged against norms and standards set by Western countries, even though China’s per capita GDP is still only a fraction of theirs.

Fan believes that the playing field in the global economy is stacked against today’s successful emerging markets. They are expected to conform to standards that have been created by Western countries at levels of development and income many multiples higher than the emerging markets. China, with a GDP per capita of around $10,000, is expected to behave exactly like countries with GDP per capita six to eight times higher.

For example, Fan points out that prior to the global financial crisis, Western political leaders, scholars, and experts came to China and preached the merits of market deregulation and privatization of the state sector. After the global financial crisis, they are still preaching, but what they preach has changed. Now the same pundits are preaching the need of reducing inequality and singing the virtue of inclusive growth to China, with the same conviction and certainty as before.

As it happens, Fan agrees with many of their arguments, but he firmly believes that emerging markets need to evolve their own development pathways. The worst possible course of action is for emerging markets to adopt wholesale the standard prescriptions of market reforms and political liberalization from the West. The result is typically economic stagnation and political chaos, with the occasional financial crisis. And he points to the chronic failures in economic development in some of the Latin American countries as a consequence of such policy mistakes.

In contrast, Fan suggests that the successful rapid industrialization and economic development of East and Southeast Asia has been achieved through pragmatic policies that combine flexible market reforms with strong state control over the pace and scope of economic opening. East Asia tapped into the global market through selective liberalization, notably in labor intensive manufacturing in the early phase of their economic takeoffs. "Infant industries" were protected when it was considered necessary, and many sectors, especially in finance, remained tightly regulated for much longer. The government also played a major role in investing in public infrastructure without which the private sector would not be able to compete in the global market. Many mistakes were undoubtedly made, notably the 1997 Asian financial crisis, but East Asia was able to respond effectively and recovered. In a way, East Asia pioneered the practice of "cross the river by feeling the stones" long before Deng formulated it into one of his most famous aphorisms.

Op woensdag 10 april 2019 20:57 schreef Aloulu het volgende:

[..]

Niet opmerkelijk. Christendom vandaag de dag is een westerse godsdienst, expansiegericht en in de cultuur rondom het christendom wemelt het van westerse ideeen als mensenrechten en democratie en individualisme. Allemaal zaken waar je beter Taoisme voor kan hebben dat wel naadloos bij China aansluit en geen vervelende bijwerkingen kent.

Op woensdag 10 april 2019 21:48 schreef Odaiba het volgende:
China gaat langzaam terug naar wat China altijd is geweest en om dat te bereiken grijpen ze terug naar het verleden, zoals bijna elke Chinese dynastie heeft gedaan. Men plakt er hier uit simpelheid maar een communistisch/dictatoriale stikker op. Maar ik zie China meer als legalistisch/confucianistisch land. Dus het is slim om dan vooral ook terug je eigen duizenden jaren oude tradities en cultuur weer te laten heropleven. Taoisme, Boeddhisme en de traditionele chinese religies horen daar dus bij en in veel mindere maten de islam en christendom. Deze 2 religies zijn ook al erg lang in China, maar hebben nooit echt een bedreiging gevormd omdat China erg afgelegen was, nu vormt het een grote bedreiging voor de Communistische partij en de hele Chinese cultuur. Als de Chinezen weer trots mogen zijn op hun eigen cultuur, is die ook beter bestand tegen Westerse ideeën.

Het steekt Cheng ook dat Xi doet alsof China een rijk land is. China kan in zijn ogen geen leningen uitzetten in ontwikkelingslanden met het risico dat het geld nooit meer terugkomt. China, zegt hij, is geen arm land meer, maar ook geen rijk land. Chengs vader diende twintig jaar in het Chinese leger, maar kan van zijn pensioen zijn eigen medicijnen niet betalen, en de verzekering dekt die kosten ook niet volledig.

Volgens Cheng is het beter dat China investeert in sociale en medische voorzieningen en in onderwijs. „China moet investeren in China”, aldus Cheng.

Xi is klaarblijkelijk van plan te luisteren naar de buitenlandse kritiek en bewijst daar in elk geval lippendienst aan. Maar opgeven zal hij de BRI niet: hij heeft zijn lot er aan verbonden – of China rijk genoeg is voor zo’n rol of niet.

Wat doet Frankrijk daar dan nog steeds?

„Het officiële verhaal is de strijd tegen terrorisme. We leggen de Franse belastingbetaler uit dat we daar zijn om te voorkomen dat jihadisten hier aanslagen plegen. Maar alle aanslagen in Frankrijk zijn gepleegd door jongeren uit de banlieue.

Het is dus in werkelijkheid een geopolitieke kwestie: het behoud van de Franse positie op het internationale toneel. Frankrijk heeft zijn plek in de VN-Veiligheidsraad eigenlijk alleen nog te danken aan het feit dat het een nucleaire macht is en dat het militair aanwezig is in Afrika. Het heeft sinds het eind van de Koude Oorlog veel aan diplomatiek en economisch gewicht verloren, zelfs in de oude invloedssfeer in West- en Centraal-Afrika. Maar dat Frankrijk nu met China praat is omdat het aanvankelijk de enige westerse macht was met bases in Afrika. Frankrijk heeft de mondialisering van Afrika totaal onderschat. Die militaire presentie moet redden wat er te redden valt aan strategische en economische belangen.”

Het komt omdat het Westen zo machtig was de afgelopen 2-3 eeuwen terwijl hun landen en volkeren effectief afval zijn zo onderontwikkeld: immigratie om te overleven, armoede, het Westen dat de globale regels maakt en als een gang de wereld aan het lijntje houdt met economische, ideologische en militaire hegemonie en iedereen volgt ze als een braaf aapje

Op donderdag 9 mei 2019 17:53 schreef Vader_Aardbei het volgende:

[..]

Wat een xenofobe bullshit weer, man man man.

Wat je even fijntjes vergeet is dat het Westen zelf het tijdperk van kolonisatie heeft beeindigd en ex kolonieen jarenlang fors betaalt om zich te ontwikkelen. En dat doen ze ook, de rest van de wereld is echt geen vuilnisbelt, zoals jij hier beweert.

Niet alleen is jouw Eurocentrische analyse van het Westen als wereldwijde historische boeman een lachertje, maar de manier waarop je continu over "de ander" spreekt alsof het onderontwikkelde sukkels en eeuwige slachtoffers zijn die zichzelf onmogelijk vooruit krijgen en bij het Westen aam de leiband lopen grenst aan racisme.

Op donderdag 9 mei 2019 16:50 schreef Eyjafjallajoekull het volgende:
Vandaag een lang artikel in de volkskrant over de groeiende aanwezigheid van China in het Noordpool gebied:

https://www.volkskrant.nl(...)ief-gedrag~b96fe690/

Trump heeft de achilleshiel van China gevonden

Techoorlog De VS ontzegt Huawei toegang tot Amerikaanse hard- en software. De prille chipindustrie is de zwakke plek van de Chinese techsector.

Indiase premier Narendra Modi haalt banden aan met bondgenoten Malediven en Sri Lanka

De Indiase premier Narendra Modi biedt de kleinere buurlanden investeringen en steun in de strijd tegen moslimterreur aan. India wil de Malediven en Sri Lanka zo uit de Chinese invloedssfeer loodsen. Een rondreis door die landen is daarin een eerste stap.

Jos De Greef
31 min

China zet malware op smartphones van toeristen

China%20XinJian%20grenscontrole.jpg?itok=9EdKxBGG

Toeristen die de Chinese regio Xinjiang willen bezoeken, worden bij de grens verplicht tot het installeren van malware. Deze app steelt alle berichten en de belgeschiedenis.

Bezoekers van het noordwesten van China doen er goed aan hun telefoon dubbel te checken voordat ze de grens over gaan. Uit een gezamenlijk onderzoek van Motherboard, Süddeutsche Zeitung, the Guardian, the New York Times en de Duitse tv-zender NDR blijkt dat de douane bij grensovergangen malware op Android-telefoons installeert.

Hierbij steelt de app alle berichten op de telefoon en de belgeschiedenis. Ook scant de software de smartphone, op zoek naar 70.000 verschillende bestanden. De Xinjiang-regio staat bekend om de strenge controle, omdat de Chinezen problemen ondervinden van een islamitische inmenging in dat gedeelte van het land. Het gebied grenst onder andere aan Pakistan en Afghanistan.

Islamitische Staat
De 70.000 gezochte bestanden hebben dan ook met name te maken met literatuur over de islam en bestanden die te maken hebben met de rebellengroep Islamitische Staat. Vreemd genoeg wordt er ook gekeken of er muziek te vinden is van de Japanse metalband Unholy Grave, al heeft dit waarschijnlijk te maken met het nummer Taiwan: Another China van de groep.

Expert noemen het surveillance-regime in Xinjiang 'een van de meest verschrikkelijke, doordringende en draconische ter wereld'. Voor de inwoners van Xinjiang is het allemaal nog erger: die worden nog beter in de gaten gehouden dan de toeristen.

https://www.rtlnieuws.nl/(...)phone-te-installeren

Egypt's economic woes fuel anger against el-Sisi

A prime example of such a project is a $58bn scheme el-Sisi launched in 2015 to build a new capital. It was originally meant to be funded by developers, but a lead investor from the United Arab Emirates (UAE) walked away, and the government had to borrow $4bn from China for the first phase of the city's construction.

Op vrijdag 27 september 2019 10:05 schreef Digi2 het volgende:
Egypte heeft $4 miljard van China geleend naast de leningen die al lopen bij het IMF.
[..]

Tegengewicht tegen China
Stonden de VS en India tijdens de Koude Oorlog dan eerder aan verschillende kanten, dan zijn die de afgelopen decennia veel dichter bij elkaar gekomen. Voor de VS is India, met binnenkort meer inwoners dan China, een belangrijk tegengewicht in Azië tegen de Volksrepubliek. India is een belangrijke schakel in de "Quad" die Washington wil uitbouwen samen met bondgenoten Japan en Australië in de Stille en de Indische Oceaan om China in te dammen. (De tekst gaat voort onder de kaart.)

Uitleg bij de kaart:
Steunpunten in Indo-Pacific: geel (India), blauw (VS) en rood (China); de Malediven en Sri Lanka lijken te kantelen naar India.

Dat is niet enkel militair: de VS heeft samen met die landen een "Blue Dot Network" voorgesteld van investeringen en infrastructuurwerken om ontwikkeling in de regio (en dus invloed) te realiseren als tegengewicht voor het "Belt and Road"-initiatief dat China wil uitbouwen in Azië.

Het grote India heeft ook zijn eigen gevoeligheden en belangen. Het wil zich militair moderniseren en minder afhankelijk zijn van de vroegere bondgenoot Rusland. Tegelijk wil het de banden tussen aartsrivaal Pakistan en de VS losser maken. De opheffing van de autonomie van de betwiste regio Kashmir en de mensenrechten daar zijn sommige VS-diplomaten dan wel een zorg, dat zal wellicht veel minder het geval zijn bij president Trump.

Het Indiase vliegdekschip Vikramaditya tijdens oefeningen in de Arabische Zee.
Het Indiase vliegdekschip Vikramaditya tijdens oefeningen in de Arabische Zee.
Bekijk hier het verslag van "Het Journaal":

Het grote verhaal achter deze processors is natuurlijk de invloed van de politieke situatie, en andersom. Als je processors wegens handelsrestricties niet kunt importeren kun je ze blijkbaar in sommige gevallen ook prima zelf maken, aan de hand van ingewikkelde bedrijfsconstructies. China heeft in ieder geval enorme sprongen gemaakt in de chipwereld. Als het land zo lang genoeg door blijft gaan, dan zou het inderdaad (snel) ook op halfgeleidergebied marktleider kunnen worden op het wereldtoneel. Daarbij zou je je kunnen afvragen of de handelsoorlog mogelijk juist voor een versnelling van China's doel om onafhankelijk te worden heeft gezorgd.

Amerikaans president Donald Trump bij het Witte Huis AP

NOS NIEUWS • BUITENLAND • VANDAAG, 22:09
'Stap van Trump uit WHO kan als boemerang terugkomen'

Wim Kopinga
redacteur Online
Meer dan 400 miljoen dollar per jaar betaalde de Verenigde Staten aan de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO). Tot nu, als het aan president Donald Trump ligt. Hij verwijt de WHO dat er de afgelopen maanden grote fouten zijn gemaakt. Wat voor gevolgen heeft deze stap?

"Ik denk dat de klap voor de WHO minder groot is dan Trump zou willen. Zo'n internationale organisatie heeft zijn gelden al toegezegd gekregen, en die programma's lopen een aantal jaar", zegt Remco van de Pas. Hij is verbonden aan het Instituut voor Tropische Geneeskunde in Antwerpen, de denktank Clingendael en doceert Global Health aan de Universiteit van Maastricht.

"De WHO komt niet meteen in geldnood. Ze kunnen gewoon hun werk blijven doen", zegt de onderzoeker die zich al 10 jaar met de organisatie bezighoudt. "Wat wel een probleem is, is dat twijfel wordt gezaaid over hun legitimiteit. De WHO wordt in een politiek conflict gesleurd waar ze geen behoefte aan hebben."

Afkeuring

Niet alleen de WHO zelf veroordeelt de stap van Trump. Internationaal wordt er met verbazing en afkeuring gereageerd op het besluit. EU-buitenlandchef Josep Borrell schreef op Twitter dat de organisatie juist nu meer dan ooit nodig is. Hij ziet geen aanleiding voor het besluit van Trump. China zegt dat de VS gewoon aan zijn verplichtingen moet voldoen en Rusland noemt de stap "zeer alarmerend".

Minister Sigrid Kaag voor Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking vindt dat dit niet het moment is om de geldkraan dicht te draaien. "We hebben nu al onze energie nodig om deze crisis te boven te komen. Internationale samenwerking is van levensbelang."

Volgens Kaag mag er best kritiek op de WHO worden geleverd, maar is dit niet het juiste moment om zo'n beslissing te nemen:

0:49
Minister Kaag: 'Nederland ziet WHO als belangrijke partner'
De WHO is de dupe van het binnenlandse beleid die Trump voert, zeggen critici. De Amerikaanse president ligt in eigen land onder vuur vanwege zijn aanpak aan de coronacrisis. Hij zou de ernst van de uitbraak gebagatelliseerd hebben en nu naar excuses zoeken. Hij probeert de schuld bij anderen te leggen en daarom is de WHO nu aan de beurt, zei correspondent Marieke de Vries eerder vandaag.

Hierdoor verdwijnt 400 miljoen dollar aan jaarlijkse bijdrage, ongeveer 15 procent van het jaarlijkse budget. Dat zou als Trump voet bij stuk houdt voor de organisatie wel een flinke klap zijn, zegt viroloog Marion Koopmans van het Erasmus MC. Ze adviseert de WHO over de bestrijding van infectieziekten. "Dit heeft een enorme impact. Het is ongehoord. De WHO heeft geen eigen geld en is 100 procent afhankelijk van donaties van landen."

De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) werd in 1948 opgericht en is onderdeel van de Verenigde Naties. De WHO neemt een belangrijke rol op zich tijdens gezondheidscrises, maar zet zich breder in. De organisatie is wereldwijd een belangrijke speler op het gebied van gezondheid door middel van onderzoek, voorlichting en financiering.
Toch vraagt Van de Pas zich af of het zover komt. Het Congres moet eerst akkoord gaan met de drastische stap, en mocht Trump bij zijn besluit blijven, dan verwacht de onderzoeker dat de beslissing als een boemerang terugkomt.

"Internationale gezondheid is politiek, want het is ook een issue op het gebied van buitenlandbeleid. Dit zorgt er op de langere termijn voor dat men minder vertrouwen heeft in de VS als partner", zegt Van de Pas. "Voor landen die afhankelijk zijn van Amerikaans geld voor hun gezondheidsprogramma is het een belangrijk moment. Zij zullen hiervan de dupe worden."

China aan de macht

Vooral de armere landen zullen hiervan de gevolgen ondervinden, zegt Koopmans. "Voor hen is de WHO heel belangrijk, omdat de organisatie hen adviseert en fondsen ter beschikking stelt voor de volksgezondheid."

In de praktijk gaat het vaak om Afrikaanse landen, zegt Van de Pas. "En als zij de werkwijze van de VS zat worden zullen ze eerder naar China gaan kijken voor ontwikkelingssamenwerking. Dat zorgt ervoor dat de wereldmacht langzaam richting het Oosten schuift iets waarvan Trump juist zegt dat hij dit niet wil."

NIEUWSUUR • BUITENLAND • VRIJDAG, 20:46
Welke supermacht komt als winnaar uit de crisis? 'China kan in vacuüm springen'

EPA
De coronacrisis raakt bijna alle landen keihard. Ook de twee grote wereldmachten blijven niet gespaard. Juist niet: in China begon de corona-uitbraak en het land moest complete miljoenensteden dichtgooien. De economie van het land krimpt voor het eerst in meer dan veertig jaar. De Verenigde Staten lijken nu op de piek van de corona-curve te zitten. Tienduizenden Amerikanen zijn al overleden, miljoenen verloren hun baan.

Beide landen zullen zwaar gehavend uit de crisis komen. Maar deskundigen verwachten dat China van de situatie kan profiteren en dat de rol van Amerika steeds meer raakt uitgespeeld.

China benut crises

China kan in het vacuüm stappen dat de VS achterlaat, zeggen China-experts Ties Dams en Kishore Mahbubani. President Donald Trump uitte de afgelopen jaren regelmatig kritiek op internationale organisaties, en kondigde deze week aan te stoppen met het financieren van de wereldgezondheidsorganisatie WHO. "Op het moment dat Amerika de rol van hoeder van de internationale orde laat vallen, zegt China 'oké, dan komen wij wel op voor het algemeen goed'", zegt Dams.

De Chinese Communistische Partij slaagt er altijd in crises goed te benutten, zegt Dams. "De afgelopen dertig jaar heeft China altijd winst weten te boeken uit dit soort chaos. Neem de financiële crisis in 2008. Met snelle stimulerende maatregelen probeerde China niet alleen de eigen zaken te redden maar ook de voetafdruk in de Europese economie te vergroten. Wanneer Nederland en Duitsland Griekenland streng aankeken, zeiden de Chinezen: wij investeren wel in de haven van Piraeus. Dat heeft geopolitieke waarde."

Datzelfde patroon ziet Dams nu ook. "Chinese investeerders staan klaar om Europese bedrijven in handige sectoren over te nemen. Juist nu in de coronacrisis. In plaats van alleen de brand in eigen land te blussen, maken ze van het moment gebruik om op het wereldtoneel terrein te winnen."

En nu China in eigen land het coronavirus grotendeels onder controle lijkt te hebben, probeert het andere landen te helpen. De afgelopen weken doken overal Chinese artsen en beschermingsmiddelen op. Dams: "Onderschat het effect daarvan niet. In allerlei Oost-Europese landen denken mensen dat China nu de meeste hulp heeft geboden. Dat is niet zo, maar lijkt wel zo door de vele foto's en video's die zijn verspreid."

China maakt vrienden

Volgens de Singaporese diplomaat en oud-VN-ambassadeur Kishore Mahbubani zijn dit geen eenmalige acties van China, maar onderdeel van een langetermijnstrategie. "China zag tien, twintig jaar geleden aankomen dat het machtiger en machtiger zou worden. Het beleid dat Trump begon om China klein te krijgen, zagen ze al lang aankomen."

"Daarom werkt China al jaren aan het sluiten van vriendschappen en economische banden met zoveel mogelijk landen, bijvoorbeeld door middel van de nieuwe zijderoute. Wanneer de VS meer drastische actie onderneemt tegen China, zullen de Amerikanen zien dat steeds minder landen daaraan mee willen doen."

Minder respect voor VS

Dat Trump de door de VS en Europa gebouwde wereldorde "afbreekt", inclusief vrijhandelsverdragen, kan ook voor China gevaarlijk zijn, zegt Dams. Maar: "China bouwt aan een eigen alternatieve wereldorde. De investeringen van president Xi Jinping in de nieuwe zijderoute, misschien wel het grootste vrijhandelsoffensief ter wereld, gaan door."

Mahbubani benadrukt wel dat we nog midden in de "fog of war" van de coronacrisis zitten. "We weten de uitkomst nog niet. China heeft, na aanvankelijke misstappen, de controle over de situatie herpakt. De VS en Europa worstelen, maar die kunnen nog terugkomen."

"Maar als we nu een momentopname maken zien we dat veel landen meer respect voor China hebben gekregen, terwijl het wereldwijde respect voor de VS door de manier waarop Trump de crisis aanpakt, is gedaald."

Op maandag 14 juni 2021 19:47 schreef Frikandelbroodje het volgende:

[..]

[..]

Lijkt er eindelijk op dat westerse landen langzaam wakker worden.

Op dinsdag 15 juni 2021 01:29 schreef Tijger_m het volgende:

[..]

NAVO heeft geen mandaat om zich met China bezig te houden, volgens mij.

Prima om dat op de G7 te bespreken maar de NAVO moet zich daar niet mee bezig houden, naar mijn mening, tenzij ze alweer naarstig op zoek zijn naar een bestaansgrond.
Overigens wel ridicuul dat China geen onderdeel uitmaakt van de G7 als je het hebt over de 7 grootste economieen ter wereld, China staat 2e in de wereld, Canada 10e.

Op dinsdag 15 juni 2021 12:23 schreef Eyjafjallajoekull het volgende:
Vanuit het perspectief van het westen is het idd logisch dat de G7 meer tegengas wil geven tegen China.

Het is wel een tikkeltje hypocriet in sommige opzichten omdat men het doet onder het mom van mensenrechten en zulks, maar het is vrij duidelijk dat er angst heerst dat het westen macht gaat verliezen op het wereldtoneel (en dus ook geld).

De vraag is ook of men echt tegengas kan geven, zolang grote westerse bedrijven steeds dieper willen graaien in China's zakken. Grote bedrijven kwijlen bij de gedachte dat ze groot worden op de Chinese markt, zelfs als ze daarvoor censuur moeten toepassen, of een oogje dicht moeten knijpen.