Neoliberalisme, wat houdt het in? #12

quote:

Op zondag 23 april 2017 20:40 schreef GSbrder het volgende:

[..]

Dat kan. Jij gebruikt zelf de persoonlijke aanval als instrument voordat anderen daarmee beginnen.

quote:

Op zondag 23 april 2017 22:25 schreef GSbrder het volgende:

[..]

Dat onderscheid werd niet door mij gemaakt, ik reageerde op een eerdere post.
Jouw reactie daarop was een vraag. Volgens mij zie je spoken.

quote:

Op zondag 23 april 2017 20:31 schreef GSbrder het volgende:

[..]

Voordat ik antwoord kan geven op de vraag of Duitse Rijnlandse bedrijven internationaal gezien meer of minder bedrijven overnemen dan hun Angelsaksische of Nederlandse tegenhangers, wil ik eerst een lijstje van je met wie in jouw ogen Duits/Rijnlands genoemd mag worden.

quote:

Op zondag 23 april 2017 22:38 schreef GSbrder het volgende:

[..]

Ik laat het graag over aan de aandeelhouders. Oftwel belastingbetalers.

quote:

Op maandag 24 april 2017 10:35 schreef Klopkoek het volgende:
Even ter informering van de rest; als ik op GSbrder zijn schermafbeelding zoek dan krijg ik dit als resultaat.

[ afbeelding ]

Een kernaspect van neoliberalisme inderdaad.


Dat is inderdaad de agenda en het macchiavellistische ideaal dat door diverse lieden al jaren wordt verdedigt in allerlei bochten en kronkelingen. Tot het centrale bankenstelsel aan toe (neergezet als 'red vs blue pill').

quote:

Op maandag 24 april 2017 10:37 schreef bijdehand het volgende:

[..]

how low can you go

quote:

Op maandag 24 april 2017 10:35 schreef Klopkoek het volgende:
Even ter informering van de rest; als ik op GSbrder zijn schermafbeelding zoek dan krijg ik dit als resultaat.

[ afbeelding ]

Een kernaspect van neoliberalisme inderdaad.

Dat is inderdaad de agenda en het macchiavellistische ideaal dat door diverse lieden al jaren wordt verdedigt in allerlei bochten en kronkelingen. Tot het centrale bankenstelsel aan toe (neergezet als 'red vs blue pill').

quote:

Op maandag 24 april 2017 11:07 schreef Reya het volgende:

[..]

Dit heeft natuurlijk weinig met het topic te maken. Beter om het op de inhoud te houden dan op de persoon te spelen.

quote:

'Overheid heeft geen realistisch beeld van burger' | NOS

De overheid moet een realistischer beeld krijgen van de zelfredzaamheid van de burger. Dat is er nu niet, vindt de Wetenschappelijke Raad voor Regeringsbeleid (WRR). "Er bestaat een behoorlijk verschil tussen wat van de burgers wordt verwacht en wat zij daadwerkelijk kunnen doen", staat in het rapport Weten is nog geen doen.

Vooral bij tegenslag en stress zijn niet alle mensen in staat om hun leven goed op te rit te houden. Rationeel weten ze vaak wel wat ze moeten doen, maar met alle verleiding en tegenslagen is het vaak erg moeilijk om zich aan dat plan te houden.

Dat geldt volgens de WRR niet alleen voor de kwetsbare groepen in de maatschappij. "Ook mensen met een hoge opleiding en een goede maatschappelijke positie kunnen in situaties verzeild raken waarin hun redzaamheid ontoereikend is, zeker op momenten dat het leven tegenzit."

In het rapport maakt de WRR onderscheid tussen het doen- en denkvermogen van mensen. Daar blijken grote verschillen tussen te zitten. Zelfs als mensen rationeel weten wat ze moeten doen en wat er van hen wordt verwacht, kan je er niet van uitgaan dat ze daar naar kunnen handelen.

De WRR vindt dat de overheid daar meer rekening mee moet houden. "Een belangrijk onderdeel van een realistische benadering is het terugdringen van verleidingen, zodat mensen niet voortdurend een beroep hoeven te doen op hun zelfcontrole", schrijft de WRR.

Zo vindt de WRR het nodig dat goed gekeken wordt naar de hoeveelheid keuzemogelijkheden bij belangrijke financiële voorzieningen, zoals ziektekosten- en arbeidsongeschiktheidsverzekeringen en pensioenvoorzieningen.

En het moet persoonlijker. Een te star beleid, gecombineerd met geautomatiseerde beleidsuitvoering, kan "hele onaangename" gevolgen hebben, zegt het WRR. "De overheid legt bijvoorbeeld automatische boetes op als een burger niet betaalt. Wie even niet oplet, of verzuimt op tijd te betalen, ziet zijn boetes in korte tijd oplopen tot een enorm bedrag."

Sneller en persoonlijk contact bij onregelmatigheden moet leiden tot een beter onderscheid tussen de onwelwillende en de onkundige burger. Door in een vroeg stadium bij te sturen, hebben mensen nog genoeg mentale ruimte om helder na te denken en op de juiste manier in actie te komen.

Bron: nos.nl

quote:

Wiet stelt Colorado voor personeelsprobleem

quote:

At the time of the Trespass in 1932, calls for a "right to roam" had been being made for years. This was at base a question of competing freedoms, and of course one of class: should the land-owners be able to prevent the common man and woman from traversing open country, or did the latter have a fundamental and basic right to enjoy the countryside as much as the former?

In the 18th and 19th centuries, various Enclosures Acts packaged up common land and moved it into privately-owned estates. Altogether, millions of acres of common land, which had been used by Britain’s rural population to graze cattle and grow crops, were privatised. This in turn robbed many of their livelihoods and way of life.

The first parliamentary demand for the right to roam was made in 1884. It was unsuccessful, as were the many subsequent calls.

quote:

Op maandag 24 april 2017 13:42 schreef GSbrder het volgende:

[..]

Wordt vanzelf opgelost als wiet gelegaliseerd wordt in andere staten.
Nu krijg je toerisme en aan toeristen kun je meer verdienen dan aan locals.
De oplossing is dus: verdere legalisering.

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 00:09 schreef Klopkoek het volgende:
Akzo Nobel valt ten prooi aan het Angelsaksische systeem, met Angelsaksische grootaandeelhouders (Elliott, Franklin Templeton, Causeway) die dichtbij de financieringsbronnen in Londen en New York staan.

Bij een casino wint het huis altijd

quote:

Branko Milanovic over wereldwijde ongelijkheid

De Amerikaans-Servische econoom schreef een boek over de verschillen tussen arm en rijk op wereldniveau. ‘Technologie en globalisering zijn barsten in het systeem.’
Tim de Gier
21 april 2017

‘Op verschillende momenten in de geschiedenis van de mensheid zie je dat er schuldenverlichting nodig is om het systeem te redden”, zegt de Servisch-Amerikaanse onderzoeker en voormalig econoom van de Wereldbank Branko Milanovic. „Schuldenverlichting of in ieder geval een soort kwijtschelding bestond al in de Romeinse tijd. Of nog verder terug, in de Babylonische tijd. Wat Dijsselbloem en de Eurogroep nu met Griekenland doen is een historische poging om een kale kip te plukken, ‘to bleed a stone’ zoals wij zeggen.”

Branko Milanovic (1953) is in Amsterdam om zijn boek Wereldwijde ongelijkheid te promoten, dat vorig voorjaar verscheen als Global Inequality. Twee wapenfeiten maakten hem beroemd. Het eerste is zijn lovende recensie van Kapitaal in de 21ste eeuw van Thomas Piketty, die hij publiceerde terwijl de rest van de wereld het boek nog negeerde. Het tweede is de ‘olifant-curve’, de grafiek die laat zien hoe het inkomen van zo ongeveer iedereen ter wereld steeg sinds de jaren tachtig, behalve van de westerse middenklasse. De olifant-curve wordt door veel economen gebruikt om de woede van de middenklasse en de opkomst van Trump en Wilders te verklaren.

Milanovic is een opgetogen spreker. Maar zodra het over Griekenland gaat, zucht hij diep. „Als je de situatie van Griekenland vergelijkt met die van de Oost-Europese transitielanden uit de jaren negentig (die overgingen op een vrije markt-economie, red.), zoals Servië, dan staat Griekenland er nu veel slechter voor. De dip hoort kort te zijn. Maar voor de Grieken is er geen licht aan het einde van de tunnel. In juli hebben ze weer geld nodig van de trojka en dan wordt de crisis weer groter.”

In uw boek onderzoekt u ongelijkheid over de grenzen van landen heen, de verhoudingen tussen arm en rijk op mondiaal niveau. Waarom is ongelijkheid eigenlijk een probleem?

„Het is ten eerste een morele kwestie. Net als de politiek filosoof John Rawls ga ik er vanuit dat mensen fundamenteel gelijk zijn en dat elke stap verder weg van die gelijkheid verantwoord moet worden: komt het door inspanning, geluk, opleiding, intelligentie of iets anders.

„Ongelijkheid zou niet lukraak mogen bestaan. We moeten ervan uitgaan dat ongelijkheid een begrijpelijke oorzaak heeft. Daarnaast heb ik een instrumenteel bezwaar tegen te veel ongelijkheid. Empirisch onderzoek laat overtuigend zien hoe in een bepaalde context de economische groei van een land wordt tegengehouden door grote inkomensverschillen. Bijvoorbeeld wanneer de rijken in een samenleving zo geïsoleerd zijn van de rest dat ze hun interesse verliezen in openbaar onderwijs of gezondheidszorg. Daarmee remmen ze de ontwikkeling van zowel armere mensen als de samenleving als geheel af. De derde reden dat ik tegen grote ongelijkheid ben is dat die leidt tot een onverantwoorde concentratie van politieke macht bij de elite. De invloed van geld op de politiek is zo groot dat de rijken de regels bepalen van het spel waar ze zelf aan meedoen.”

Politiek lijkt het nu een strijd te zijn tussen economische en sociale rechtvaardigheid.

„Met die tegenstelling ben ik het oneens. Het een kan niet zonder het ander. Je kan deze situatie in de politiek niet begrijpen zonder economie én identiteit. De economische situatie van de middenklasse is in dertig jaar tijd sluipenderwijs verslechterd. Je merkt het pas als je ineens achterblijft en het land om je heen in een plutocratie is veranderd. De laatste jaren is er een kookpunt bereikt. De achtergebleven middenklasse grijpt naar zondebokken: migranten, buitenlanders, de opkomst van China.

„Stel je het tegenovergestelde voor, dat het alleen om identiteit zou draaien. Als economische motieven niets verklaren, zijn rijke mensen dan minder xenofoob? Natuurlijk niet. Maar de belangen van de rijke klasse vallen nu samen met het systeem. De rijken houden van reizen en van handelen, dus van open grenzen. De achtergebleven middenklasse profiteert niet van het systeem en wil verandering.”

Verklaart dat ook waarom de rijke landen nu zo’n ruk naar rechts maken?

„Ja, maar daarnaast voert links een hopeloze ideologische strijd. Een grote groep voelt zich bedreigd door het systeem en links heeft nauwelijks nieuwe voorstellen. Rechtse partijen stellen dingen voor die misschien niet werken of verkeerd zijn, maar het zijn in ieder geval níeuwe voorstellen. Links herhaalt telkens het liedje van de jaren negentig. Er zit niks bij voor de groep die niet profiteert van globalisering.”

Hoe verhoudt uw onderzoek zich tot Piketty’s ‘Kapitaal in de 21ste eeuw’?

„Ik vond zijn onderzoek geweldig. Maar Piketty onderzocht vooral wat er in rijke landen gebeurt. Op basis van een enorm aantal gegevens ontkracht hij de economische theorie dat ongelijkheid bij economische groei hoort en vanzelf afneemt. Piketty is genadeloos in zijn oordeel over de economische wetenschap. Ik ben minder streng.

„We hebben de beschikking over steeds meer data, waardoor we meer weten. In mijn boek laat ik zien hoe ongelijkheid zich op lange termijn in golven ontwikkelt, de zogenoemde Kuznetz-waves.

„Globalisering en industrialisering veroorzaakten enorme ongelijkheid aan het begin van de twintigste eeuw. Dan krijg je in de jaren zeventig, door de verwoestingen van de oorlog maar ook door beter onderwijs, een periode van afnemende ongelijkheid. Maar die neemt in de jaren tachtig weer toe. En die groei is fors, dankzij een combinatie van open grenzen, technologie en politieke keuzes. Het is een golf.”

U hebt het over ‘golven’ en niet over een ‘golf’? Gaat dit proces zo door?

„Helaas hebben we niet genoeg informatie om een lijn van vloeiende golven te tekenen over een periode van eeuwen in de geschiedenis. Dat zou prachtig zijn, maar ongelijkheid is nooit zo eenduidig. Een ander moment waarop je duidelijk een Kuznetz-golf ziet is tijdens de Middeleeuwen. De pest veranderde tijdelijk de verhoudingen tussen kapitaal en arbeid. Er was een tekort aan arbeidskrachten en daardoor gingen de lonen omhoog. Dat was tijdelijk, want toen de bevolking weer toenam, steeg ook de ongelijkheid weer. Erger nog, toen er genoeg arbeiders waren maakten de landheren van de gelegenheid gebruik om nog meer van ze te vragen dan daarvoor. Het verschil met de oude tijden is dat de golven toen vooral veroorzaakt werden door niet-economische omstandigheden.”

Welke economische omstandigheden veroorzaken nu die golven?

„Technologie en globalisering zijn barsten in het systeem. Die veroorzaken een impuls van economische groei. Tot 1820 kenden we dat niet. Toen groeide de economie langzamer. De introductie van stoomkracht, spoorwegen, elektriciteit veranderde alles. Dat geldt ook voor de iPhone. Na de introductie van deze technologieën neemt de ongelijkheid iets af, doordat nieuwe spelers de technologie kopiëren en goedkoper maker. Maar vergeet niet dat zij die er als eersten bij zijn niet alleen het grootste gedeelte van de winst opstrijken, maar ook enorme rentes. Een technologische revolutie in een systeem van open grenzen zorgt wereldwijd voor een grote kloof tussen rijk en arm.”

In ‘Kapitaal in de 21ste eeuw’ lijkt het steeds op vechten uit te draaien.

„Je moet vaststellen dat door de wereldoorlogen de ongelijkheid tijdelijk is afgenomen. Piketty zegt niet wát oorlog veroorzaakt. Je zou best kunnen zeggen dat een grote ongelijkheid daarmee samenhangt. Dat is een bekend argument van Lenin en van de Britse econoom Hobson, die een ongelijke inkomensverdeling als verklaring zagen voor WOI.”

Zie je zo’n dynamiek nu ook?

„Aan het eind van de negentiende eeuw zag je dat rijke landen hun kapitaal naar het buitenland verplaatsten, omdat je daar sneller winst kon maken. Een van de problemen was dat zo’n land failliet kon gaan en dat ze daardoor hun geld kwijtraakten. Rijke landen hielden onder meer om die reden een enorme vinger in de pap van de landen waarin ze investeerden. Nu hoef je daar niet meer zo bang voor te zijn. We hebben een ineen gevlochten internationale economie, met de Wereldbank, de Europese Unie en tal van handelsakkoorden.

„Toen het Ottomaanse Rijk dreigde in te storten, stuurden de Engelsen hun vloot om hun geld terug te krijgen. Nu hebben rijke landen zorgen over Griekenland, maar ze sturen niet meteen hun vloot eropaf. Er zijn andere middelen. De Europese Unie bijvoorbeeld.”

Levert deze opleving van onderzoek naar ongelijkheid nog iets op?

„Absoluut. Het is vooral belangrijk dat dit onderzoek niet alleen linkse onderzoekers interesseert. Ook het IMF doet steeds meer onderzoek naar ongelijkheid, net als de rechtse denktanks in Washington. Het is niet alleen maar torenkamertjes-research en dat is goed nieuws. Nu maar hopen dat de politiek er beleid van gaat maken.”

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 09:54 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

https://www.nrc.nl/nieuws(...)ter-8341992-a1555374

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 00:09 schreef Klopkoek het volgende:
Akzo Nobel valt ten prooi aan het Angelsaksische systeem, met Angelsaksische grootaandeelhouders (Elliott, Franklin Templeton, Causeway) die dichtbij de financieringsbronnen in Londen en New York staan.

Bij een casino wint het huis altijd

quote:

The 1996 experiment ranked Oslo the world's most honest city, well ahead of Stockholm, where only seven wallets came back.

Alexander Cappelen, a professor at the Norwegian School of Economics, cited a French study which argues that high levels of trust underpin the high standard of living in Scandinavian countries.

"Trust is a more important resource for Norway than oil," he said . "So this is something politicians should take seriously."

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 22:31 schreef Bart2002 het volgende:

[..]

Dit is natuurlijk het gevolg van als je de Geldwolf (de aandeelhouder) baas over je bedrijf laat worden. De Geldwolf ziet het bedrijf enkel als een pinautomaat (flappentap). En als de Geldwolf de indruk heeft dat je deze flappentap voor meer flappen dan de flappentap kan leveren kan verkopen dan doe je dat gewoon. De Geldwolf heeft geen enkel gevoel bij "zijn club". Verpatsen is de boodschap. Voor profit. Het is triest. Het is om te janken. Maar de Geldwolf verkwanselt zijn eigen moeder als ie daar beter van wordt. Dus wat kan je verwachten aan ethiek of moreel besef? Niets.

quote:

Op maandag 24 april 2017 15:57 schreef Klopkoek het volgende:
Vóór het neoliberalisme was er liberalisme:

[..]

http://www.newstatesman.c(...)ed-gates-countryside

Onteigening via de achterdeur:
https://www.nytimes.com/2(...)ml?ref=business&_r=1

quote:

De sociaal-democratie moet bij zijn kern-taak blijven

Doelen en idealen van de sociaaldemocratie blijven: bestaanszekerheid, goed werk en verheffing
PvdA moet kernwaarden van de radicale filosofen uit de 17de en 18de eeuw blijven hooghouden.

Door: Carel Zuil voormalig gemeenteraadslid en wethouder voor de PvdA 28 april 2017, 02:00

Op deze 1 mei valt er weinig te vieren: in ons land, Frankrijk en Groot-Brittannië staan de sociaaldemocratische partijen er belabberd voor. De traditionele band tussen de arbeidersklasse en hogeropgeleiden is doorbroken. Belangrijkste oorzaak is het meedeinen van de sociaal-democratie met het marktdenken en het neoliberalisme, al vanaf de jaren negentig. Overheidsgrip op belangrijke terreinen als zorg, onderwijs, volkshuisvesting, openbaar vervoer en, niet te vergeten, het bankwezen, is grotendeels prijsgegeven.

Dat paste in de tijdgeest, zoals die in de praktijk werd gebracht door Reagan en Thatcher. Met de val van de Muur en daarmee van het communisme in 1989 leek de triomf van het kapitalisme en de vrije markt compleet. Maar sinds 2008 weten we waartoe het casino-kapitalisme en het neoliberalisme leiden: een economische crisis, werkloosheid, permanente bestaansonzekerheid en miljardenverliezen van pensioenfondsen en particulieren, een snel stijgende staatsschuld. De geminachte staat moest ingrijpen om faillissementen van banken te voorkomen. 'Wie met de tijdgeest trouwt, wordt snel weduwe.'

Waar moet de sociaal-democratie in de 21ste eeuw nu voor staan? Kern-taak was, is en blijft het beteugelen van de uitwassen van het kapitalisme. Doelen en idealen van de sociaaldemocratie blijven: bestaanszekerheid, goed werk en verheffing.

Natuurlijk staan bestaanszekerheid en goed werk voorop. En hoewel de werkloosheid daalt, is er een grote groep van wie die bestaanszekerheid bedreigd wordt door lage opleiding, flexibilisering en robotisering. Een nieuw Plan van de Arbeid kan hierbij van nut zijn: afzonderlijke ideeën over industrie- en energiepolitiek, infrastructuur, kenniseconomie, duurzaamheid en natuur zouden in een samenhangend plan moeten worden gegoten. Experimenten met basisinkomen en het opnieuw invoeren van 'melkertbanen' horen hier zeker bij. Een taak voor de wetenschappelijke instituten van de linkse politieke partijen!

Bij de (volks)verheffing moeten we denken aan: lezen, goed onderwijs genieten, de natuur verkennen, actieve cultuurbeoefening en deelgenoot worden aan de schoonheid van de kunsten. Steeds duidelijker wordt dat het met de gelijkheid van onderwijskansen matig is gesteld en dat de economische, culturele en sociale kloof tussen laag- en hooggeschoolden toeneemt. Onderwijs, culturele instellingen en publieke omroep staan onder druk door marktwerking en onverstandig overheidsbeleid. De PvdA moet zich bij dat verheffingsstreven niet baseren op een vaag cultuurrelativisme, dat geen onderscheid maakt tussen culturen. Immers, als alle culturen gelijk zijn, dan is kannibalisme een kwestie van smaak. Nee, de PvdA moet de kernwaarden zoals die geformuleerd zijn door radicale filosofen uit de 17de en 18de eeuw als Spinoza en de Franse denkers hooghouden en verdedigen: universele kernwaarden zoals democratie, etnische en seksuele gelijkheid, vrijheid van denken, spreken en drukpers, scheiding van kerk en staat.

In Het land is moe beschrijft de veel te vroeg overleden historicus Tony Judt (1948-2010) een wereld die we hebben verloren: de jaren na de Tweede Wereldoorlog tot de jaren tachtig. Vooral onder invloed van de Britse econoom John Maynard Keynes (1883-1946) was er een algemeen geloof in een actieve staat, planning en publieke investeringen op grote schaal. Dat gold uiteraard voor sociaal-democraten, maar ook voor christen-democraten. Na de ervaringen van de crisis van de jaren dertig geloofden maar weinigen in de magie van de vrije markt.

Wat was het resultaat van deze politiek in de drie decennia na de oorlog? Veiligheid, welvaart, sociale dienstverlening en grotere gelijkheid. Zoals de liberale (!) Duits-Britse politieke wetenschapper Sir Ralf Dahrendorf het zei: 'In veel opzichten betekent de sociaal-democratische consensus de grootste vooruitgang die de geschiedenis tot nu toe heeft gezien. Nooit eerder hebben zoveel mensen zoveel kansen in hun leven gehad.'

Hoever we nu verwijderd zijn van de naoorlogse periode van vooruitgang, maatschappelijke kansen en gelijkheid blijkt onder andere uit Thomas Piketty's Kapitaal in de 21ste eeuw en het onlangs verschenen Oxfamrapport: de inkomens- en vermogensongelijkheid neemt wereldwijd toe. De 80 rijkste mensen van de wereld bezitten nu evenveel als de armste 3,5 miljard! Meer dan ooit is een tegenwicht tegen deze maatschappelijke ontwikkeling noodzakelijk. Het is de historische taak van de sociaal-democratie deze uitwassen van het kapitalisme fel te bestrijden!

Carel Zuil was van 1990-2000 gemeenteraadslid en wethouder voor de PvdA in Ooststellingwerf.

quote:

Op vrijdag 28 april 2017 08:53 schreef Bondsrepubliek het volgende:
De sociaal-democratie is superieur aan het neoliberalisme.

quote:

'Theorie vrijhandel kan bij het grof vuil'

quote:

Is vrijhandel inderdaad voor iedereen goed, zoals econoom Mathijs Bouman ook zegt? Volgens RTL Z-beurscommentator Hans de Geus is het juist hard tijd om te gaan twijfelen aan David Ricardo's theorie van comparatieve kostenvoordelen.

quote:

Neoliberalism – the ideology at the root of all our problems

Financial meltdown, environmental disaster and even the rise of Donald Trump – neoliberalism has played its part in them all. Why has the left failed to come up with an alternative?
Ronald Reagan and Margaret Thatcher at the White House.
‘No alternative’ … Ronald Reagan and Margaret Thatcher at the White House. Photograph: Rex Features

George Monbiot
@GeorgeMonbiot

Friday 15 April 2016 12.00 BST
Last modified on Monday 6 February 2017 14.25 GMT

Imagine if the people of the Soviet Union had never heard of communism. The ideology that dominates our lives has, for most of us, no name. Mention it in conversation and you’ll be rewarded with a shrug. Even if your listeners have heard the term before, they will struggle to define it. Neoliberalism: do you know what it is?

Its anonymity is both a symptom and cause of its power. It has played a major role in a remarkable variety of crises: the financial meltdown of 2007‑8, the offshoring of wealth and power, of which the Panama Papers offer us merely a glimpse, the slow collapse of public health and education, resurgent child poverty, the epidemic of loneliness, the collapse of ecosystems, the rise of Donald Trump. But we respond to these crises as if they emerge in isolation, apparently unaware that they have all been either catalysed or exacerbated by the same coherent philosophy; a philosophy that has – or had – a name. What greater power can there be than to operate namelessly?

Inequality is recast as virtuous. The market ensures that everyone gets what they deserve.

So pervasive has neoliberalism become that we seldom even recognise it as an ideology. We appear to accept the proposition that this utopian, millenarian faith describes a neutral force; a kind of biological law, like Darwin’s theory of evolution. But the philosophy arose as a conscious attempt to reshape human life and shift the locus of power.

Neoliberalism sees competition as the defining characteristic of human relations. It redefines citizens as consumers, whose democratic choices are best exercised by buying and selling, a process that rewards merit and punishes inefficiency. It maintains that “the market” delivers benefits that could never be achieved by planning.

Attempts to limit competition are treated as inimical to liberty. Tax and regulation should be minimised, public services should be privatised. The organisation of labour and collective bargaining by trade unions are portrayed as market distortions that impede the formation of a natural hierarchy of winners and losers. Inequality is recast as virtuous: a reward for utility and a generator of wealth, which trickles down to enrich everyone. Efforts to create a more equal society are both counterproductive and morally corrosive. The market ensures that everyone gets what they deserve.

We internalise and reproduce its creeds. The rich persuade themselves that they acquired their wealth through merit, ignoring the advantages – such as education, inheritance and class – that may have helped to secure it. The poor begin to blame themselves for their failures, even when they can do little to change their circumstances.

Never mind structural unemployment: if you don’t have a job it’s because you are unenterprising. Never mind the impossible costs of housing: if your credit card is maxed out, you’re feckless and improvident. Never mind that your children no longer have a school playing field: if they get fat, it’s your fault. In a world governed by competition, those who fall behind become defined and self-defined as losers.

Among the results, as Paul Verhaeghe documents in his book What About Me? are epidemics of self-harm, eating disorders, depression, loneliness, performance anxiety and social phobia. Perhaps it’s unsurprising that Britain, in which neoliberal ideology has been most rigorously applied, is the loneliness capital of Europe. We are all neoliberals now.

***

The term neoliberalism was coined at a meeting in Paris in 1938. Among the delegates were two men who came to define the ideology, Ludwig von Mises and Friedrich Hayek. Both exiles from Austria, they saw social democracy, exemplified by Franklin Roosevelt’s New Deal and the gradual development of Britain’s welfare state, as manifestations of a collectivism that occupied the same spectrum as nazism and communism.

In The Road to Serfdom, published in 1944, Hayek argued that government planning, by crushing individualism, would lead inexorably to totalitarian control. Like Mises’s book Bureaucracy, The Road to Serfdom was widely read. It came to the attention of some very wealthy people, who saw in the philosophy an opportunity to free themselves from regulation and tax. When, in 1947, Hayek founded the first organisation that would spread the doctrine of neoliberalism – the Mont Pelerin Society – it was supported financially by millionaires and their foundations.

With their help, he began to create what Daniel Stedman Jones describes in Masters of the Universe as “a kind of neoliberal international”: a transatlantic network of academics, businessmen, journalists and activists. The movement’s rich backers funded a series of thinktanks which would refine and promote the ideology. Among them were the American Enterprise Institute, the Heritage Foundation, the Cato Institute, the Institute of Economic Affairs, the Centre for Policy Studies and the Adam Smith Institute. They also financed academic positions and departments, particularly at the universities of Chicago and Virginia.

As it evolved, neoliberalism became more strident. Hayek’s view that governments should regulate competition to prevent monopolies from forming gave way – among American apostles such as Milton Friedman – to the belief that monopoly power could be seen as a reward for efficiency.

Something else happened during this transition: the movement lost its name. In 1951, Friedman was happy to describe himself as a neoliberal. But soon after that, the term began to disappear. Stranger still, even as the ideology became crisper and the movement more coherent, the lost name was not replaced by any common alternative.

At first, despite its lavish funding, neoliberalism remained at the margins. The postwar consensus was almost universal: John Maynard Keynes’s economic prescriptions were widely applied, full employment and the relief of poverty were common goals in the US and much of western Europe, top rates of tax were high and governments sought social outcomes without embarrassment, developing new public services and safety nets.

But in the 1970s, when Keynesian policies began to fall apart and economic crises struck on both sides of the Atlantic, neoliberal ideas began to enter the mainstream. As Friedman remarked, “when the time came that you had to change ... there was an alternative ready there to be picked up”. With the help of sympathetic journalists and political advisers, elements of neoliberalism, especially its prescriptions for monetary policy, were adopted by Jimmy Carter’s administration in the US and Jim Callaghan’s government in Britain.

It may seem strange that a doctrine promising choice should have been promoted with the slogan 'there is no alternative'

After Margaret Thatcher and Ronald Reagan took power, the rest of the package soon followed: massive tax cuts for the rich, the crushing of trade unions, deregulation, privatisation, outsourcing and competition in public services. Through the IMF, the World Bank, the Maastricht treaty and the World Trade Organisation, neoliberal policies were imposed – often without democratic consent – on much of the world. Most remarkable was its adoption among parties that once belonged to the left: Labour and the Democrats, for example. As Stedman Jones notes, “it is hard to think of another utopia to have been as fully realised.”

***

It may seem strange that a doctrine promising choice and freedom should have been promoted with the slogan “there is no alternative”. But, as Hayek remarked on a visit to Pinochet’s Chile – one of the first nations in which the programme was comprehensively applied – “my personal preference leans toward a liberal dictatorship rather than toward a democratic government devoid of liberalism”. The freedom that neoliberalism offers, which sounds so beguiling when expressed in general terms, turns out to mean freedom for the pike, not for the minnows.

Freedom from trade unions and collective bargaining means the freedom to suppress wages. Freedom from regulation means the freedom to poison rivers, endanger workers, charge iniquitous rates of interest and design exotic financial instruments. Freedom from tax means freedom from the distribution of wealth that lifts people out of poverty.

Naomi Klein documented that neoliberals advocated the use of crises to impose unpopular policies while people were distracted. Photograph: Anya Chibis for the Guardian

As Naomi Klein documents in The Shock Doctrine, neoliberal theorists advocated the use of crises to impose unpopular policies while people were distracted: for example, in the aftermath of Pinochet’s coup, the Iraq war and Hurricane Katrina, which Friedman described as “an opportunity to radically reform the educational system” in New Orleans.

Where neoliberal policies cannot be imposed domestically, they are imposed internationally, through trade treaties incorporating “investor-state dispute settlement”: offshore tribunals in which corporations can press for the removal of social and environmental protections. When parliaments have voted to restrict sales of cigarettes, protect water supplies from mining companies, freeze energy bills or prevent pharmaceutical firms from ripping off the state, corporations have sued, often successfully. Democracy is reduced to theatre.

Neoliberalism was not conceived as a self-serving racket, but it rapidly became one

Another paradox of neoliberalism is that universal competition relies upon universal quantification and comparison. The result is that workers, job-seekers and public services of every kind are subject to a pettifogging, stifling regime of assessment and monitoring, designed to identify the winners and punish the losers. The doctrine that Von Mises proposed would free us from the bureaucratic nightmare of central planning has instead created one.

Neoliberalism was not conceived as a self-serving racket, but it rapidly became one. Economic growth has been markedly slower in the neoliberal era (since 1980 in Britain and the US) than it was in the preceding decades; but not for the very rich. Inequality in the distribution of both income and wealth, after 60 years of decline, rose rapidly in this era, due to the smashing of trade unions, tax reductions, rising rents, privatisation and deregulation.

The privatisation or marketisation of public services such as energy, water, trains, health, education, roads and prisons has enabled corporations to set up tollbooths in front of essential assets and charge rent, either to citizens or to government, for their use. Rent is another term for unearned income. When you pay an inflated price for a train ticket, only part of the fare compensates the operators for the money they spend on fuel, wages, rolling stock and other outlays. The rest reflects the fact that they have you over a barrel.

Those who own and run the UK’s privatised or semi-privatised services make stupendous fortunes by investing little and charging much. In Russia and India, oligarchs acquired state assets through firesales. In Mexico, Carlos Slim was granted control of almost all landline and mobile phone services and soon became the world’s richest man.

Financialisation, as Andrew Sayer notes in Why We Can’t Afford the Rich, has had a similar impact. “Like rent,” he argues, “interest is ... unearned income that accrues without any effort”. As the poor become poorer and the rich become richer, the rich acquire increasing control over another crucial asset: money. Interest payments, overwhelmingly, are a transfer of money from the poor to the rich. As property prices and the withdrawal of state funding load people with debt (think of the switch from student grants to student loans), the banks and their executives clean up.

Sayer argues that the past four decades have been characterised by a transfer of wealth not only from the poor to the rich, but within the ranks of the wealthy: from those who make their money by producing new goods or services to those who make their money by controlling existing assets and harvesting rent, interest or capital gains. Earned income has been supplanted by unearned income.

Neoliberal policies are everywhere beset by market failures. Not only are the banks too big to fail, but so are the corporations now charged with delivering public services. As Tony Judt pointed out in Ill Fares the Land, Hayek forgot that vital national services cannot be allowed to collapse, which means that competition cannot run its course. Business takes the profits, the state keeps the risk.

The greater the failure, the more extreme the ideology becomes. Governments use neoliberal crises as both excuse and opportunity to cut taxes, privatise remaining public services, rip holes in the social safety net, deregulate corporations and re-regulate citizens. The self-hating state now sinks its teeth into every organ of the public sector.

Perhaps the most dangerous impact of neoliberalism is not the economic crises it has caused, but the political crisis. As the domain of the state is reduced, our ability to change the course of our lives through voting also contracts. Instead, neoliberal theory asserts, people can exercise choice through spending. But some have more to spend than others: in the great consumer or shareholder democracy, votes are not equally distributed. The result is a disempowerment of the poor and middle. As parties of the right and former left adopt similar neoliberal policies, disempowerment turns to disenfranchisement. Large numbers of people have been shed from politics.

Chris Hedges remarks that “fascist movements build their base not from the politically active but the politically inactive, the ‘losers’ who feel, often correctly, they have no voice or role to play in the political establishment”. When political debate no longer speaks to us, people become responsive instead to slogans, symbols and sensation. To the admirers of Trump, for example, facts and arguments appear irrelevant.

Judt explained that when the thick mesh of interactions between people and the state has been reduced to nothing but authority and obedience, the only remaining force that binds us is state power. The totalitarianism Hayek feared is more likely to emerge when governments, having lost the moral authority that arises from the delivery of public services, are reduced to “cajoling, threatening and ultimately coercing people to obey them”.

***

Like communism, neoliberalism is the God that failed. But the zombie doctrine staggers on, and one of the reasons is its anonymity. Or rather, a cluster of anonymities.

The invisible doctrine of the invisible hand is promoted by invisible backers. Slowly, very slowly, we have begun to discover the names of a few of them. We find that the Institute of Economic Affairs, which has argued forcefully in the media against the further regulation of the tobacco industry, has been secretly funded by British American Tobacco since 1963. We discover that Charles and David Koch, two of the richest men in the world, founded the institute that set up the Tea Party movement. We find that Charles Koch, in establishing one of his thinktanks, noted that “in order to avoid undesirable criticism, how the organisation is controlled and directed should not be widely advertised”.

The nouveau riche were once disparaged by those who had inherited their money. Today, the relationship has been reversed

The words used by neoliberalism often conceal more than they elucidate. “The market” sounds like a natural system that might bear upon us equally, like gravity or atmospheric pressure. But it is fraught with power relations. What “the market wants” tends to mean what corporations and their bosses want. “Investment”, as Sayer notes, means two quite different things. One is the funding of productive and socially useful activities, the other is the purchase of existing assets to milk them for rent, interest, dividends and capital gains. Using the same word for different activities “camouflages the sources of wealth”, leading us to confuse wealth extraction with wealth creation.

A century ago, the nouveau riche were disparaged by those who had inherited their money. Entrepreneurs sought social acceptance by passing themselves off as rentiers. Today, the relationship has been reversed: the rentiers and inheritors style themselves entre preneurs. They claim to have earned their unearned income.

These anonymities and confusions mesh with the namelessness and placelessness of modern capitalism: the franchise model which ensures that workers do not know for whom they toil; the companies registered through a network of offshore secrecy regimes so complex that even the police cannot discover the beneficial owners; the tax arrangements that bamboozle governments; the financial products no one understands.

The anonymity of neoliberalism is fiercely guarded. Those who are influenced by Hayek, Mises and Friedman tend to reject the term, maintaining – with some justice – that it is used today only pejoratively. But they offer us no substitute. Some describe themselves as classical liberals or libertarians, but these descriptions are both misleading and curiously self-effacing, as they suggest that there is nothing novel about The Road to Serfdom, Bureaucracy or Friedman’s classic work, Capitalism and Freedom.

***

For all that, there is something admirable about the neoliberal project, at least in its early stages. It was a distinctive, innovative philosophy promoted by a coherent network of thinkers and activists with a clear plan of action. It was patient and persistent. The Road to Serfdom became the path to power.

Neoliberalism’s triumph also reflects the failure of the left. When laissez-faire economics led to catastrophe in 1929, Keynes devised a comprehensive economic theory to replace it. When Keynesian demand management hit the buffers in the 70s, there was an alternative ready. But when neoliberalism fell apart in 2008 there was ... nothing. This is why the zombie walks. The left and centre have produced no new general framework of economic thought for 80 years.

Every invocation of Lord Keynes is an admission of failure. To propose Keynesian solutions to the crises of the 21st century is to ignore three obvious problems. It is hard to mobilise people around old ideas; the flaws exposed in the 70s have not gone away; and, most importantly, they have nothing to say about our gravest predicament: the environmental crisis. Keynesianism works by stimulating consumer demand to promote economic growth. Consumer demand and economic growth are the motors of environmental destruction.

What the history of both Keynesianism and neoliberalism show is that it’s not enough to oppose a broken system. A coherent alternative has to be proposed. For Labour, the Democrats and the wider left, the central task should be to develop an economic Apollo programme, a conscious attempt to design a new system, tailored to the demands of the 21st century.

• George Monbiot’s How Did We Get into This Mess? is published this month by Verso. To order a copy for £12.99 (RRP £16.99) ) go to bookshop.theguardian.com or call 0330 333 6846. Free UK p&p over £10, online orders only. Phone orders min p&p of £1.99.

quote:

Op maandag 1 mei 2017 11:10 schreef GSbrder het volgende:

[..]

Comparatieve voordelen zijn allemaal ingewisseld voor reguleringsarbitrage, dat zou betekenen dat we niet meer hoeven te investeren in een hoogopgeleide bevolking, want het enige wat een bedrijf wil is zo laag mogelijke belastingen en belemmeringen.

quote:

Op maandag 1 mei 2017 11:50 schreef Weltschmerz het volgende:
Aardige samenvatting van het neoliberalisme, van The Guardian nog wel.

[..]

https://www.theguardian.c(...)oblem-george-monbiot

quote:

Ep. 667 Mises and Hayek Caused the Financial Crisis, and the Rest of the World’s Problems, Too

The left-wing George Monbiot of The Guardian says the financial crisis was caused by “neoliberalism,” a term Mises and Hayek never used, but a category into which Monbiot places them. He then says pretty much all our problems have been caused by “neoliberalism.” It’s a smorgasbord of stupidity, but (or should I say “so”?) it went viral.

quote:

Op woensdag 3 mei 2017 01:04 schreef heiden6 het volgende:
“neoliberalism,” a term Mises and Hayek never used

quote:

Op woensdag 3 mei 2017 04:03 schreef deelnemer het volgende:

[..]

Milton Friedmann wel.

http://centredelangues.en(...)beral%20Politics.pdf

quote:

Op zondag 30 april 2017 17:24 schreef Papierversnipperaar het volgende:
Filmpje op RTLZ:

[..]

[..]

quote:

Op woensdag 3 mei 2017 12:18 schreef Kaas- het volgende:

[..]

Hans de Geus begrijpt er wel echt duidelijk weinig van. Overigens kloppen z'n uitspraken ook niet. In Nederland is er onder economen bijvoorbeeld wel een redelijke consensus dat de baten van vrijhandel wel grotendeels geplukt zijn en dat het niet in alle gevallen hard te maken is dat de baten van een nieuw vrijhandelsverdrag de kosten ervan overtreffen.