Het rammelende ei:
Hier verder rammelen!
Ja! Nog geen puber hoor, hij is bijna 11, maar zijn gedrag is af en toe wel dubieus te noemen alquote:Op dinsdag 10 januari 2017 09:56 schreef Tink89 het volgende:
[..]
Je bedoelt dat je al een puber en een kleintje hebt en rammelt voor een derde?
Daar komt bij dat ik nogal een pittige dreumes heb lopen, maargoed, die zal ouder en wijzer worden uiteindelijk, ja toch?
Nuja, het rammelen is aanwezig, nu maar eens goed praktisch nadenken enzo
Spannend, Pinq.quote:
Ik sloot met bekentenis!
[..]
Ja! Nog geen puber hoor, hij is bijna 11, maar zijn gedrag is af en toe wel dubieus te noemen al
Daar komt bij dat ik nogal een pittige dreumes heb lopen, maargoed, die zal ouder en wijzer worden uiteindelijk, ja toch?
Nuja, het rammelen is aanwezig, nu maar eens goed praktisch nadenken enzo
Ik rammel ook, maar de duutser nog niet zo geloof ik. Het eerste jaar met T was heel heftig met extreem weinig slapen, en dat heeft ons niet altijd heel goed gedaan geloof ik, en de duutser is bang voor wat er komt met nog een kind erbij...
Plus, proefschrift afronden enzo hoog zwanger is ook niet altijd even makkelijk denk ik..
Er zijn ook momenten dat ik totaal niet rammel hoor
toen we allevier geveld lagen door een norovirus was er eerder anti-rammel bijvoorbeeld 
Ik rammel aan alle kantenSorry voor de kaapSPOILERmaar ik durf niet. Elke dag word ik heen en weer geslingerd tussen mijn grote kinderwens en mijn PPD. Voor mijn gevoel ben ik nog altijd onbekwaam als moeder, kan ik dat mini en een ander kindje wil aandoen? Verdient mini niet mijn onvoorwaardelijke aandacht? Wat als ik weer een PPD krijg, of erger? Maar is dat dan reden om het voor altijd te laten? Want ik wil heel graag meer (veel!) kinderen. Kan mijn litteken de zwangerschap wel aan? Ik wil zo graag eens 'normaal' bevallen. Wat als het weer een ks wordt, dan moet ik mijn wens van een groot gezin ook gedag zeggen. Of wat als het litteken scheurt? Of als alles weer opnieuw gebeurt? En ondertussen trekt en trekt die kinderwens maar, zo erg dat ik zelfs overweeg om dan maar 'per ongeluk' zwanger te worden (doe ik niet hoor) Oef
Ik leef met jullie mee 
[ Bericht 1% gewijzigd door Bloesem. op 10-01-2017 10:52:51 ]
zou gezellig zijn als we allebei in WOHTS / Z&G kunnen posten, volgens mij zijn we stadsgenoten 
Een dikke
voor de rammelaars die nog door kunnen/willen.Ik sta natuurlijk niet in jouw schoenen, maar met zo'n grote kinderwens zou ik me door angst niet laten tegenhouden. Wat zegt je therapeut/psycholoog en je wederhelft?
Ik ben de maanden aan het aftellen. Nog minstens 10 te gaan...
Kan je dit ook kwijt aan de mensen om je heen? Of iig de belangrijkste dan
, ik ben geen enge stalker oid trouwens lurk gewoon al een paar jaarIk was kapot, geen energie, enorme bekkenpijn, huilbaby etc etc. Ik had het gevoel te verdrinken dat eerste jaar. Ik was niet meer de moeder die ik wilde zijn. Diezelfde R. is nu mijn zonnestraaltje. Echt wat een levensgeluk geeft dat kind, Mijn ooit zo makkelijke 6 jarige slurpt tegenwoordig energie terwijl ik daar nooit veel energie aan kwijt was. En pfff mijn lieve meisje is ook goed aan het pre-puberen.
wat ik wel heb gemerkt is dat het voor mij heeeel veel uitmaakt dat er voor ieder kind een eigen kamer heeft de mogelijkheid om ze allemaal in een andere ruimte te hebben als ze elkaar in de weg zitten is heerlijk, plus de troep zit mij minder in de weg, wat ik in de woonkamer niet zie is er niet. En dat maakt het makkelijker om de boel de boel te laten.
Ik:
Buda, wat klink je gelukkig
Mocht er hier een tweede komen is een extra kamer wel een probleem. Ik heb maar twee slaapkamers. Wel al een aantal ideeën hoe ik het wil inrichten.
Missschien kunnen we van de grote slaapkamer nog twee kleine knutselen..
Denk dat de baby in de kleine kamer zou komen en op termijn zou doorschuiven naar de grote logeerkamer en dat baby twee in het kleine kamertje zou komen en dat we dan als ze groot genoeg zijn om een grote eigen plek te hebben, wel weer verder kijken. We willen toch niet nog tien jaar in dit koophuis wonen, maar een keer verkassen naar een mooie boerderij.
Die prioriteiten worden vanzelf anders heb ik gemerkt. Ik vond ooit mijn schoenenkamer ook heel belangrijk. En mijn man zijn legokamer. Maar het blijkt dat onze levenskwaliteit zonder die twee eigenlijk niet achteruit is gegaanquote:
Ik heb expres een huis met vier slaapkamers gekocht, maar in de praktijk is er maar één kleintje vrij voor een eventuele baby. Onze kamer, de werkkamer van mijn vriend en de logeerkamer (die elke maand gebruikt wordt), vind ik ook belangrijk. De logeerkamer zou wel als eerste opgeofferd worden bij een eventuele tweede, maar toch merk ik dat ik nu al vind dat we te weinig ruimte hebben voor twee kinderen.
Denk dat de baby in de kleine kamer zou komen en op termijn zou doorschuiven naar de grote logeerkamer en dat baby twee in het kleine kamertje zou komen en dat we dan als ze groot genoeg zijn om een grote eigen plek te hebben, wel weer verder kijken. We willen toch niet nog tien jaar in dit koophuis wonen, maar een keer verkassen naar een mooie boerderij.
Ja, hier zou ruimte bij een eventuele 2e ook een probleem zijn. We wonen op 60m2, en langzamerhand wordt het krap. Zo krap dat ik op het moment aan het overwegen ben om een vriezer in de klerenkast te zetten op de slaapkamer
. Maar goed, hier blijven we niet eeuwig wonen, en 2 mini's zouden hier best kunnen.ja echt wel. ik het lang op afstand gehouden met 'volgend jaar' wat nog heel ver weg klinkt. maar nu is het ineens dit jaar. alle kinderen en zwangeren in mijn omgeving helpen ook niet bepaald meequote:
Echt aftellen kan ik nog niet want er zijn nog een aantal dingen waarvan we de uitkomst nog even moeten afwachten.
is geen kaap joh. al dit soort overwegingen spelen bij het rammelen. ik kan je helaas geen antwoord geven op de vragen. ik kan me wel bij de rest aansluiten, als lurker lees ik juist een hele lieve moeder.quote:Op dinsdag 10 januari 2017 10:30 schreef Bloesem. het volgende:
Sorry voor de kaap
we hebben ook 2 slaapkamers gevuld. hobbyruimte en logeerkamer. maar die kunnen in de toekomst beide op de zolderruimte.quote:
Ik heb expres een huis met vier slaapkamers gekocht, maar in de praktijk is er maar één kleintje vrij voor een eventuele baby. Onze kamer, de werkkamer van mijn vriend en de logeerkamer (die elke maand gebruikt wordt), vind ik ook belangrijk. De logeerkamer zou wel als eerste opgeofferd worden bij een eventuele tweede, maar toch merk ik dat ik nu al vind dat we te weinig ruimte hebben voor twee kinderen.
Denk dat de baby in de kleine kamer zou komen en op termijn zou doorschuiven naar de grote logeerkamer en dat baby twee in het kleine kamertje zou komen en dat we dan als ze groot genoeg zijn om een grote eigen plek te hebben, wel weer verder kijken. We willen toch niet nog tien jaar in dit koophuis wonen, maar een keer verkassen naar een mooie boerderij.
[ Bericht 2% gewijzigd door Elleska op 10-01-2017 15:08:07 ]
I can't even....quote:
Een PPD lijkt me ook heel heftig, maar aan de andere kant is er helemaal geen garantie dat je die weer krijgt. Bovendien voelt iedere moeder zich wrs vreselijk onbekwaam... dat hoort er toch een beetje bij.
Ik sta natuurlijk niet in jouw schoenen, maar met zo'n grote kinderwens zou ik me door angst niet laten tegenhouden. Wat zegt je therapeut/psycholoog en je wederhelft?
Ik ben de maanden aan het aftellen. Nog minstens 10 te gaan...
een beetje onbekwaam voelen ja? Is dat wat je denkt dat een PPD inhoudt?Ik snap bloesem heel goed, en hoewel wij niet altijd eye to eye zijn met elkaar moet ik hier echt even mijn plasje over doen.
Een PPD raakt je als moeder tot in de kern van je bestaan. Ik heb me nog nooit zo waardeloos en mislukt gevoeld als in mijn eerste twee jaar als moeder. Er komen nu eindelijk lichtpuntjes
(mijn kind liet een boekje op zijn tenen vallen en kwam naar MIJ om getroost te worden terwijl man ook thuis was, ik heb gejankt van blijdschap).Mijn kind wilde niks meer van me weten omdat ik door die PPD de zorg niet aankon en steeds meer aan man overliet. Het is een overwinning dat ik weer naar bed breng, luiers verschoon, speel met mijn kind. Gelukkig is hij nog zo jong dat ik dingen kan repareren, maar hoe graag ik ook een tweede wil, ik durf het (nog) niet.
Dat afdoen als een onzekerheidje, dan heb je er echt heel heel weinig van begrepen.
Jij hebt mijn post volledig verkeerd begrepen.quote:
[..]
I can't even....
Ik snap bloesem heel goed, en hoewel wij niet altijd eye to eye zijn met elkaar moet ik hier echt even mijn plasje over doen.
Een PPD raakt je als moeder tot in de kern van je bestaan. Ik heb me nog nooit zo waardeloos en mislukt gevoeld als in mijn eerste twee jaar als moeder. Er komen nu eindelijk lichtpuntjes
Mijn kind wilde niks meer van me weten omdat ik door die PPD de zorg niet aankon en steeds meer aan man overliet. Het is een overwinning dat ik weer naar bed breng, luiers verschoon, speel met mijn kind. Gelukkig is hij nog zo jong dat ik dingen kan repareren, maar hoe graag ik ook een tweede wil, ik durf het (nog) niet.
Dat afdoen als een onzekerheidje, dan heb je er echt heel heel weinig van begrepen.
Ik zei dat iedere moeder zich vreselijk onbekwaam voelt, niet een beetje en heb ook nergens gezegd dat dat bij de PPD hoort. Ik zei ook dat een PPD me vreselijk lijkt, maar dat het me ook vreselijk lijkt om je te laten leiden door angst en dat ze dus in overleg met therapeut/psycholoog/wederhelft een afweging moet maken of die angst voor 'wat als' of de kinderwens zwaarder weegt in haar situatie.
quote:
[..]
Jij hebt mijn post volledig verkeerd begrepen.
Ik zei dat iedere moeder zich vreselijk onbekwaam voelt, niet een beetje en heb ook nergens gezegd dat dat bij de PPD hoort. Ik zei ook dat een PPD me vreselijk lijkt, maar dat het me ook vreselijk lijkt om je te laten leiden door angst en dat ze dus in overleg met therapeut/psycholoog/wederhelft een afweging moet maken of die angst voor 'wat als' of de kinderwens zwaarder weegt in haar situatie.
Nee, ik denk toch dat jij degene bent die het niet begrijpt. Het dikgedrukte stukje komt echt heel badinerend over, het onbekwame gevoel waar Bloesem het over heeft is echt anders dan 'oh jee doe ik het wel goed' wat elke moeder heeft.quote:Op dinsdag 10 januari 2017 10:41 schreef Tink89 het volgende:
Een PPD lijkt me ook heel heftig, maar aan de andere kant is er helemaal geen garantie dat je die weer krijgt. Bovendien voelt iedere moeder zich wrs vreselijk onbekwaam... dat hoort er toch een beetje bij.
Je moet gewoon een beetje beter nadenken over de impact van je woorden.
voor bloesem en kwak. Lijkt me heel ingewikkeld als een diepe wens en diepe angst elkaar zo in de weg zitten.beide posten zijn op verschillende manieren te lezen. bloessem maakt een opsomming van verschillende dingen. PPD is er daar een van, gevoel van onbekwaam zijn is er daar een van. dat kan je samenhangend lezen, of los van elkaar.
Tink reageert eerst dat PPD vreselijk is en daarna op het onbekwame gevoel. wanneer je dit samenhangend leest is het een moeilijke opmerking waar je terecht over struikelt. maar wanneer je die twee dingen los van elkaar leest?
helaas is PPD iets wat je je gewoon niet kan voorstellen als je het niet zelf hebt meegemaakt. veel mensen hebben er ook geen weet van hoe het in elkaar steekt. ik heb geprobeerd om me er iets meer in te verdiepen om een vriendin beter te kunnen steunen maar alsnog is dat het topje van de ijsberg omdat ik het gevoel niet zelf ken.
[ Bericht 0% gewijzigd door Elleska op 10-01-2017 16:27:08 ]
Maar als er zo gevallen wordt over iets wat net verkeerd geschreven wordt, bereik je dat mensen er niet eens meer naar durven te vragen. Want stel dat je het fout zegt en iemand kwetst.
Heel erg +1 op jouw post Kwak. Op alles.quote:
[..]
I can't even....
Ik snap bloesem heel goed, en hoewel wij niet altijd eye to eye zijn met elkaar moet ik hier echt even mijn plasje over doen.
Een PPD raakt je als moeder tot in de kern van je bestaan. Ik heb me nog nooit zo waardeloos en mislukt gevoeld als in mijn eerste twee jaar als moeder. Er komen nu eindelijk lichtpuntjes
Mijn kind wilde niks meer van me weten omdat ik door die PPD de zorg niet aankon en steeds meer aan man overliet. Het is een overwinning dat ik weer naar bed breng, luiers verschoon, speel met mijn kind. Gelukkig is hij nog zo jong dat ik dingen kan repareren, maar hoe graag ik ook een tweede wil, ik durf het (nog) niet.
Dat afdoen als een onzekerheidje, dan heb je er echt heel heel weinig van begrepen.
Bij mij schommelt alles heel erg tussen aan de ene kant een tweede kindje willen om te laten zien dat ik het wél kan, en aan de andere kant de angst dat het weer fout gaat en ik dus twee kindjes heb die niet krijgen waar ze recht op hebben in mijn ogen.
Tussen mij en Sjaak gaat het nu goed en daardoor krijg ik vertrouwen, maar dat is nog zo broos, doodeng bijna.
Bloesem
. Wat moeilijk! Hopelijk krijg je met nog wat tijd een stukje vertrouwen en rust terug! En
voor Kwakzor en MwC ook. Lijkt me enorm zwaar om je zo te voelen. Ik ben hier dus ook nog,maar ik zit ergens in een hoekje stilletjes heel hard te rammelen. Verder kan ik er nu niks mee.
Toevallig (quote:
Als jullie hier posten, kan ik ook welSorry voor de kaapSPOILERmaar ik durf niet. Elke dag word ik heen en weer geslingerd tussen mijn grote kinderwens en mijn PPD. Voor mijn gevoel ben ik nog altijd onbekwaam als moeder, kan ik dat mini en een ander kindje wil aandoen? Verdient mini niet mijn onvoorwaardelijke aandacht? Wat als ik weer een PPD krijg, of erger? Maar is dat dan reden om het voor altijd te laten? Want ik wil heel graag meer (veel!) kinderen. Kan mijn litteken de zwangerschap wel aan? Ik wil zo graag eens 'normaal' bevallen. Wat als het weer een ks wordt, dan moet ik mijn wens van een groot gezin ook gedag zeggen. Of wat als het litteken scheurt? Of als alles weer opnieuw gebeurt? En ondertussen trekt en trekt die kinderwens maar, zo erg dat ik zelfs overweeg om dan maar 'per ongeluk' zwanger te worden (doe ik niet hoor) Oef
) zag ik vandaag bij mijn verloskundigen op de site staan dat je er ook een afspraak over je kinderwens kunt maken. Heeft je eigen verloskundige ook zoiets? Misschien kunnen zij je helpen. Verder een , want het lijkt me heel lastig!
Ik kan me niet voorstellen hoe erg een ppd erin hakt, maar als het t rammelen in de weg staat moet het wel heel erg zijn
Hopelijk komen jullie er zo uit als jullie zouden willen
Oeps.. Kwak, bedankt voor je bijval en voor je uitleg
Door ‘raakt je tot in de kern van je bestaan’ moest ik (toen ik het las en nu weer) huilen. Want dat is het gewoon. Ik kan ‘helaas’ niet aan een ander laten voelen hoe het voelt (en dat is misschien maar beter ook, want ik gun het echt niemand) maar ik kan wel een stukje proberen te vertellen, om aan te sluiten bij het verhaal van kwak, voor wie het weten wil. Dat geeft misschien ook meer inzicht in mijn worsteling met die grote kinderwens..Zo, sorry voor dit epistel. Bedankt voor jullie steun, trouwens. Ik vind het echt een hele fijne gedachte dat er mensen zijn die meelezen en meelevenSPOILERMini is inmiddels één en nog steeds is elke dag een groot, groot gevecht. Ik wéét dat ik voor haar kan zorgen, ik zie aan haar dat ik goed voor haar zorg en dat ze zich veilig voelt, ik kan bedenken dat ik een goede moeder voor haar ben, maar zo voelt het niet. Het voelt nog steeds regelmatig alsof ze bij ieder ander beter af is dan bij mij en dat verscheurt me elke dag. Die onbekwaamheid waar ik het over had, daarmee bedoelde ik niet de twijfels die iedere moeder kent. Is dit honger of vermoeidheid? Zijn dit krampjes of is mijn kindje ziek? Die twijfels. Was dat maar waar. Nee, ik bedoel onbekwaamheid tot het punt dat je twijfelt of je jouw kindje beter weg kunt geven aan de meneer die voor je loopt of de mevrouw die langs je rijdt, omdat je er van overtuigd bent dat jouw kindje beter af is bij hen. Zo zeker weten dat jouw gezin beter af is zonder jou, dat het je niet zou deren als je niet meer wakker zou worden. Niet aan de hulpverleners durven vertellen hoe je je voelt, omdat je zeker weet dat ze dan jouw kindje bij je weg zullen halen (wat ze trouwens niet deden, toen ik uiteindelijk toch barstte) En met iedereen die zegt dat je wél een goede moeder bent, wordt jij een stukje kleiner, want daarmee wordt de druk alleen maar groter. Je zult toch iedereen teleurstellen. Jij weet dat al, maar zij moeten daar nog achter komen. En als ze erachter komen is het allang te laat!
Goed, inmiddels gaat het echt wel beter hoor, maar echt nog lang niet goed. Het gaat met hele kleine stapjes, steeds eentje vooruit (en regelmatig ineens weer drie of vier achteruit) Elke ochtend die ik in m’n eentje met mini volbreng is echt een overwinning. Kort geleden lukte het zelfs een hele dag. Maar die uren vragen zoveel… Stel je voor dat je over een drukke straat loopt en iemand roept heel hard “Trut!” Nou, dan haal je je schouders op, of je roept terug “Lulpik!”, maar daarna gaat je dag weer verder. Oké, misschien vertel je het nog aan je collega of zo, maar dat is het wel. Maar nu moet je je voorstellen dat je over een drukke straat loopt, je op een kruising komt, met je kindje samen, en aan beide kanten staan mensen te roepen: Trut! Kies dan! Je kiest toch fout! Mislukking! Je moet naar links! Als je naar rechts gaat beschadig je je kindje! Nee, als je naar links gaat! Lelijkerd! Je kunt toch niet voor haar zorgen! Ga naar rechts! Kies je nou voor links? Dom wijf! En nou ga je ineens toch naar rechts? Zwakkeling! Enzovoorts. Kun je je dat voorstellen? En dan de hele dag? Zo voelt het namelijk. En vaak roep ik wel terug hoor naar mezelf. “Je kunt dit! Kijk jou nou lopen, samen met mini, over straat, you got this!!” Of zo.. En heel soms ben ik zo sterk dat ik niet eens hoef terug te roepen. Maar regelmatig komt het voor dat ik bezwijk onder mijn eigen druk. En dat is echt loodzwaar, want omdat alles van binnen komt, zet ik mezelf altijd al klaar om te falen. Wat ik ook kies, het is nooit de goede keuze. En wat ik ook doe, ik doe het nooit goed.
Weet je, ik had altijd één hartewens: moeder worden. Echt al mijn hele leven. Ik zag mezelf altijd al zitten aan een grote tafel met een grote kinderschare, allemaal lekker kleurend met Stockmarkrijtjes of stempelend met aardappelen. En ik ben niet klaar om die wens los te laten. En ik weet ook dat ik die moeder kan zijn. Maar ik was of ben wel ziek en dat had en heeft een hele grote impact op mij en op mijn omgeving (vooralsnog zo te zien niet op mini, trouwens, daar dank ik het universum op mijn blote knietjes voor) Daar ben ik me steeds pijnlijk bewust van. Dat maakt niet dat ik geen kinderen meer wil, maar wel dat ik stil moet staan bij mijn herstel. En dan heb ik het nog niet eens over de fysieke kant. Want risico’s na een (tweede) keizersnede, grote wens voor vaginale bevalling etcetera. Maar maakt langer wachten dat makkelijker? Of maakt het eigenlijk niet uit? Daar valt zo weinig over te zeggen. Therapeut, wederhelft en omgeving zijn ervan overtuigd dat ik een goede moeder ben en zien geen problemen met een tweede kindje, al vinden ze wel dat er maatregelen moeten zijn direct na de bevalling. Die waren er dit keer ook, maar niet adequaat genoeg.
quote:
Bloesem, wat zou voor jou de doorslag geven? Wanneer denk je dat je er voor durft te gaan? Wil je nog dingen bereiken met jezelf? Wil je dingen afgesloten hebben (kan dat?) voor jezelf?
LeSage, ik voerde regelmatig gesprekken hierover met bevriende doula's. Mijn vertrouwen in de verloskundige moet na de vorige bevalling nog groeien, dat ben ik een beetje kwijtgeraakt. Alsnog bedankt voor je suggestie, je helpt me er mooi aan herinneren dat ik het gesprek aan kan gaan hierover met mensen die me hierbij kunnen helpen (bijvoorbeeld met die doula's)SPOILERIk kan het gelukkig heel goed met mijn lief delen. Hij snapt de worsteling. Ook die van wel weten dat je een goede moeder bent, maar het niet voelen (en de druk die het oplevert als mensen het tegendeel beweren) Hij beweegt flexibel mee. Ik denk dus wel dat er ruimte is voor meer kinderen bij ons allebei, alleen moeten er inderdaad eerst dingen worden opgelost. Geboortetrauma uit de weg, iets meer weerbaarheid.. Stutten voor de bevalling/kraamtijd kan toch pas als ik zwanger ben, maar ik merk dat er steeds meer mensen in mijn leven verschijnen die daar iets in kunnen betekenen en dat is een fijne gedachte, maar ik moet zelf ook ruimte maken om ze toe te laten.
We hebben nu bedacht om er rond de bruiloft op 1 juli voor te gaan. Ik heb allerlei hulp op allerlei vlakken, maar er kan en moet nog heel veel worden doorbroken voordat ik dit kindje krachtig en met liefde kan ontvangen. Tegelijkertijd brandt van binnen nog steeds die enorme, bijna niet te stoppen hartewens en dat beeld van mijn gezin aan die tafel, waarvan ik echt geloof dat ik dat kan. Die ‘oermoeder’ ben ik wel, dat benoemt iedereen, ik kan dat zelf alleen nu niet zien en dat zou ik wel graag een beetje willen, denk ik, voordat er nog een kindje komt.
<3
en ik heb echt heel veel respect voor jullie (en anderen ook natuurlijk) want jullie zijn doorgegaan en bloesem, wil je een succesverhaal vaginale bevalling na ks horen, die heb ik voor je
Vraag er gerust naar Wat knap dat je je gevoelens zo goed weet te verwoorden. Ik had geen idee. Ik heb zoveel respect voor je dat je zo knokt.
En je toekomstbeeld is prachtig.
Je bent zo bewust van jezelf.
Je bent er nog niet, maar je gaat er komen, echt!!!
Bloesem, wat een strijd voer jij... En kwak ook
en f*ck, wat herkenbaar ook weer
Het gaat wel echt een stuk beter hoor! Het is idd de innerlijke strijd tussen 'gaat het weer mis' en 'kan ik het beter doen deze keer'... en bij mij speelt mee dat ik in mijn zwarte periode (weer) veel ben aangekomen waardoor ik mijn lijf nu echt geen zwangerschap wil aandoen.
Of juist niet, want ondanks alles rammelen wij nog net zo goedquote:
Nou, straks ontnemen we iedereen de rammels nog
Het gaat wel echt een stuk beter hoor! Het is idd de innerlijke strijd tussen 'gaat het weer mis' en 'kan ik het beter doen deze keer'... en bij mij speelt mee dat ik in mijn zwarte periode (weer) veel ben aangekomen waardoor ik mijn lijf nu echt geen zwangerschap wil aandoen.
En hebben we hele coole kinderen, dat helpt ook wel natuurlijk 
& jullie
Ik heb geen verhelderende woorden dus eigenlijk alleen maar
voor jullie allemaal. En nu weer weg, want het enige wat bij mij rammelt is mn bekken
ook bij het rammelen is het denk ik goed om hierover te lezen. hopelijk niet maar misschien zitten hier wel meiden die er later ook mee te maken krijgen, zelf of in hun omgeving. dan is dit soort info juist heel belangrijk.
zo was ik me er niet van bewust dat een opmerking dat iemand een goede moeder is de druk juist nog groter kan maken.
Ik eerlijk gezegd ook niet. Ik weet nog dat ik als lurker veel 'geleerd' heb van L-E en de verdrietige situatie rond het overlijden van hun dochter Elva (en ook ik denk nog vaak aan haar en aan hun verhaal) en ik zou eigenlijk ook wel willen weten hoe ik een moeder met PPD wel zou kunnen steunen (als in: wat moet ik dus iig niet zeggen?). Ik heb zelf (nog) geen kinderen en/of ervaring met depressies dus weet überhaupt niet wat die mama's doormaken.quote:
zo was ik me er niet van bewust dat een opmerking dat iemand een goede moeder is de druk juist nog groter kan maken.
Sowieso dank en heel veel sterkte voor die moeders die hier over hun strijd en angsten vertellen en aan Kwakzor, Bloesem en JufMariska in het bijzonder.
[ Bericht 2% gewijzigd door Sunglasses op 11-01-2017 03:43:55 ]
wat extreem zwaar, echt een flinke reis dit! Ik wens jou (en Kwakzor en JufM en anderen die te maken hebben (gehad) met een PPD) zo'n onwijs mooie toekomst toe met alle kinders die jullie willen. Ik weet verder niet wat ik moet zeggen. Maar ben net als Sunglasses benieuwd hoe ik iemand wel zou kunnen steunen. Je bent toch erg geneigd om iemand ervan te overtuigen dat ze wél een goede moeder zijn.Maar de diagnose PPD is bij mij pas gesteld toen Melle al anderhalf was. Ik heb destijds hulp heel erg afgehouden.
ik vond het zelf fijn als mensen me niet het gevoel gaven dat het raar was dat ik M niet mee wilde nemen als ik met ze afsprak of dat J overal mee naar toe ging met ons. En als ze geen dingen zeiden als 'maar het belangrijkste is dat hij gezond is' (dat vond ik zelf ook, maar zo voelde het niet)... dat soort dingen.
Nee hoor, mijn rammels blijven. Ik heb als kleuter de ppd van mijn moeder na de geboorte van mijn broertje meegemaakt, het lijkt mij echt het meest vreselijke wat je kan meemaken. Ik hoop echt dat ik dat nooit mee hoef te maken. Dus eenquote:
Nou, straks ontnemen we iedereen de rammels nog
Het gaat wel echt een stuk beter hoor! Het is idd de innerlijke strijd tussen 'gaat het weer mis' en 'kan ik het beter doen deze keer'... en bij mij speelt mee dat ik in mijn zwarte periode (weer) veel ben aangekomen waardoor ik mijn lijf nu echt geen zwangerschap wil aandoen.
voor jullie.Nog 6 maanden en dan mag de pil de deur uit
Nog 5 maanden dan gaan wij er ook echt voor na een aantal maanden uitzoeken en zoeken naar wijsheid want zomaar een kindje krijgen is voor ons niet vanzelfspreken. Manlief is manisch deprissief (alleen de lichte dipjes niet het manische gelukkig). We hebben veel diepe dalen gehad, maar sinds een dik jaar nieuwe medicatie en hij is stabiel nu.
Waar ik het meeste bang voor ben is de reactie van onze ouders ze zullen misschien wel erg boos worden en ons zeer onverantwoordelijk vinden. Vooral ouders van man zijn zo toen we vertelden dat we gingen samenwonen waren ze ook niet blij. En dat we een pup namen ook totaal niet terwijl alles hier prima loopt.
En we hebben alles al helemaal op papier ook als het niet zo goed gaat
Hoe gaan jullie hiermee om ? Om negatieve reacties van ouders
Wat ik net als kwak als heel moeilijk heb ervaren, was iedereen die iets zei in de trant van "nou, ze is in elk geval gezond." Ik heb daar zelfs een blog over geschreven, omdat ik het zo moeilijk vond. Want, zoals kwak ook zegt, wij zien dat ook wel (maar dat helpt niks, want zo voelt het dus niet) Mensen willen zo graag iets positiefs zeggen, maar vaak is het gewoon echt fijner als iemand zegt "jeetje, wat klote. Ik zie je, en ik ben er voor je"
Ik deel best wel regelmatig dit filmpje, omdat ik het zo'n goed filmpje vind. Ik denk dat hij hier nu ook goed past:
Mijn behandeling bestaat uit een jaar titreren met propylthiouracil (PTU). In dat jaar zoeken we de perfecte dosering. Ik moet aan de arts vragen of het jaar begint als we die dosering gevonden hebben (en dat is nog niet het geval), of dat we beginnen te tellen vanaf de eerste PTU-dag (23-20-2016).
Dan stop ik in één keer en is de kans zo'n 25-40% dat ik dan een normaalwerkende schildklier heb, maar de kans is dus groter dat dat niet zo is. Dan gaan we voor een behandeling met radioactief jodium en is de kans daarna behoorlijk groot dat het óf nog een keer moet (dat weten we dan na vier maanden, dan behandeling 2, dan nog zes maanden wachten), óf dat m'n schildklier te langzaam wordt, waardoor ik dan de rest van m'n leven schildklierhormoon moet slikken. Daar moeten we dan ook eerst weer de ideale dosering van vinden voordat we groen licht krijgen.
En dan mensen die roepen 'dat uitstel toch geen afstel is', maar dat helpt niet...
Je bent toch heel veel afgevallen de laatste jaren? Was dat niet extra lastigbdoor Graves?
Het is zo'n automatisme om dan maar iets positiefs te willen zeggen, dat mensen dan vaak idd aan je voorbij lopen, Dat is in heel veel situaties zo, merkte dat vorige maand tijdens mn zoon zijn opnames ook..quote:
Het zal voor iedereen verschillend zijn, maar ik vind het heel prettig als mensen me gewoon horen. Geen advies, me niet overtuigen van het tegendeel, maar gewoon luisteren. Want als ik zeg "ik voel me zo'n slechte moeder en ik denk dat mijn kind schade oploopt" en jij zegt "je bent wel een goede moeder" is mijn gevoel niet weg, maar de mogelijkheid tot het delen wel.
Wat ik net als kwak als heel moeilijk heb ervaren, was iedereen die iets zei in de trant van "nou, ze is in elk geval gezond." Ik heb daar zelfs een blog over geschreven, omdat ik het zo moeilijk vond. Want, zoals kwak ook zegt, wij zien dat ook wel (maar dat helpt niks, want zo voelt het dus niet) Mensen willen zo graag iets positiefs zeggen, maar vaak is het gewoon echt fijner als iemand zegt "jeetje, wat klote. Ik zie je, en ik ben er voor je"
Ik deel best wel regelmatig dit filmpje, omdat ik het zo'n goed filmpje vind. Ik denk dat hij hier nu ook goed past:
Vind het oprecht knap dat jij kan aangeven wat je van anderen nodig hebt. Veel mensen kunnen dat niet. Dikke
voor jou.Tink... wat onwijs rot dat de wachttijd dan zo lang word.
Jep, 50 kilo (al drie jaar stabiel), maar pas sinds daarna Graves (is overigens een te snel werkende schildklier). Daardoor gingen er nog 7 kilo af, maar dat was niet de bedoeling en die zitten er sinds ik medicatie gebruik ook gewoon weer aan.quote:
Dat is echt rot Tink, dat het zo'n wachttijd oplevert. Misschien kun je Molo een pm sturen? Ik weet niet of zij ook Graves heeft, maar in elk geval iets aan de schildklier en is dit jaar bevallen.
Je bent toch heel veel afgevallen de laatste jaren? Was dat niet extra lastigbdoor Graves?
zo lastig vind ik dat. Ik denk dat er geen derde kindje komt hier. En oh man, het voelt bijna als rouw
bijzonder, zoiets. Het kost me zoveel moeite om mezelf te 'verdelen', het levert me veel stress op en ik voel me er zelfs fysiek naar van. Dus een derde is gewoon eigenlijk helemaal niet haalbaar.
hormoneuhh 
Het is toch ook geen kwestie van nu of nooit? Dingen veranderen, kinderen groeien op, wie weet hoe je er over 1 of 2 jaar in staat. Hier heeft het in ieder geval rust gegeven dat het ooit nog kan, en dat we nu geen knoop hoeven door te hakken. geen idee eigenlijk, waarom het nu zo'n ding is.. Misschien ook omdat max over anderhalf jaar naar de middelbare gaat, ik wil er 100% voor hem kunnen zijn dan. Dus dan denk ik: beter eerder dan dat nog als we willen. Maar eigenlijk is dat onzin, ik ga proberen het wat meer los te laten. oudste zoon is bijna 11 en jongste is 16mnd. M'n lief is 23 Leuke constructie he?
Klinkt misschien gek, maar ik vond het toch een stuk makkelijker toen ik 21 was, terwijl ik toen alleenstaand was
Maar 't is echt dat verdelen van aandacht merk ik. Toen was het alleen Max en ik, nu zijn er 3 mannen waar ik er voor moet zijn. En ohja, mezelf
Ik ben zo bang dat m'n oudste stilletjes elke dag een beetje meer onzichtbaar wordt, maar dat zal ook heus de leeftijd zijn.
Dat klinkt als een heel bijzondere constructie... maar hey, whatever floats your boat.quote:
Tink, ik ben inmiddels alweer 32
Leuke constructie he?
Klinkt misschien gek, maar ik vond het toch een stuk makkelijker toen ik 21 was, terwijl ik toen alleenstaand was
Maar 't is echt dat verdelen van aandacht merk ik. Toen was het alleen Max en ik, nu zijn er 3 mannen waar ik er voor moet zijn. En ohja, mezelf
Ik ben zo bang dat m'n oudste stilletjes elke dag een beetje meer onzichtbaar wordt, maar dat zal ook heus de leeftijd zijn.
En mijn ervaring met pubers (of dat nou mijn 'ponykampkindjes', mijn kleine zusje of de kinderen van vrienden zijn), is dat ze per definitie minder gaan delen als ze naar de middelbare school gaan. Puberteit en loslaten enzo...het hoort erbij.
En die mannen, die spelen ook een rol he? Wij hebben ook grote leeftijdsverschillen tussen broers en zussen en juist die zijn er voor elkaar. Mijn zusje is nu 16 (ik 28) en we hebben enorm veel aan elkaar, juist door het leeftijdsverschil. En voor je jongste is een broertje/zusje juist wel heel gezellig...
Ik zou gewoon nog even afwachten. Nu alles de deur uitdoen, is erg definitief als je het eigenlijk nog niet zeker weet.
Oh my, +1 op alles! Hier ook een jongere man, en gestart als alleenstaande moeder. En ja, wat was het heerlijk om gewoon onderdeel van die symbiose te zijn en daarin te cocoonenquote:
Tink, ik ben inmiddels alweer 32
Leuke constructie he?
Klinkt misschien gek, maar ik vond het toch een stuk makkelijker toen ik 21 was, terwijl ik toen alleenstaand was
Maar 't is echt dat verdelen van aandacht merk ik. Toen was het alleen Max en ik, nu zijn er 3 mannen waar ik er voor moet zijn. En ohja, mezelf
Ik ben zo bang dat m'n oudste stilletjes elke dag een beetje meer onzichtbaar wordt, maar dat zal ook heus de leeftijd zijn.
Ook dat laatste is zooo herkenbaar
Hij is net 9, zou het er inderdaad gewoon bij horen wellicht?Dat gevoel is heel herkenbaar. Toen Frans 1,5 was ongeveer werd het minder, omdat die zorgtaken dan echt afnemen en hij zichzelf ook kan vermaken. (Het gevolg is wel dat ik meer politieagent werdquote:
Pfff ratio en gevoel liggen bij mij mijlenver uiteen de laatste tijd
Ik denk dat er geen derde kindje komt hier. En oh man, het voelt bijna als rouw
Het kost me zoveel moeite om mezelf te 'verdelen', het levert me veel stress op en ik voel me er zelfs fysiek naar van. Dus een derde is gewoon eigenlijk helemaal niet haalbaar.
, maar volgensmij is jouw oudste ouder, dus dat zal dan misschien wel minder zijn.)Nou, dat!quote:
[..]
Oh my, +1 op alles! Hier ook een jongere man, en gestart als alleenstaande moeder. En ja, wat was het heerlijk om gewoon onderdeel van die symbiose te zijn en daarin te cocoonen
Ook dat laatste is zooo herkenbaar
hij en ik, zo'n goed team En ik vrees het, hij heeft er zelf werkelijk geen weet van dat het steeds een beetje anders wordt hoe hij reageert, in z'n eigen stille wereldje aan het tekenen is tussen alle (soms keilawaaierige) leven om hem heen. Voor hem is het allemaal 'gewoon' als ik er naar vraag, dus ik denk dat dit helemaal de bedoeling van het leven is verder. Hij geeft in ieder geval aan niks te missen, gelukkig maar
toch voelt het voor mij alsof ik hem te weinig kan geven, zeker vergeleken met hoe het ooit was
Ja. Ik voel ook heel duidelijk het verschil in contact nu, zo'n 3-jarige heeft gewoon andere dingen nodig dan een 9-jarige maar ik vind het lastig om me niet voortdurend schuldig te voelen, ofzo. We zorgen er in ieder geval voor dat we altijd beschikbaar zijn voor hem, en dat we de vinger aan de pols houden: wat zijn zijn behoeftes, kan hij ze wel uiten, en wordt hij daarin gehoord? Maar ik geloof dat ik het toch fijner vind als ze voor eeuwig 3 zouden blijvenquote:
[..]
Nou, dat!
En ik vrees het, hij heeft er zelf werkelijk geen weet van dat het steeds een beetje anders wordt hoe hij reageert, in z'n eigen stille wereldje aan het tekenen is tussen alle (soms keilawaaierige) leven om hem heen. Voor hem is het allemaal 'gewoon' als ik er naar vraag, dus ik denk dat dit helemaal de bedoeling van het leven is verder. Hij geeft in ieder geval aan niks te missen, gelukkig maar
toch voelt het voor mij alsof ik hem te weinig kan geven, zeker vergeleken met hoe het ooit was
De belangrijkste reden om het wel te doen, is de angst mijn kind te verliezen. Stel ik ben straks 45, en N gaat dood, dan ben ik te oud om er nog een te krijgen. En dan heb je dus niets meer. Terwijl als je nog andere kinderen hebt, dan heb je nog iets om voor te leven. Denk ik nu heel raar? Of klinkt dit bekend? (Natuurlijk is het verliezen van een kind altijd vreselijk, maar dit zou voor mij een reden kunnen zijn om er nog een te willen).
Of voor N zelf, als wij straks overleden zijn, is ze alleen. Dat zou voor mij een reden kunnen zijn om nog een tweede willen. Hoe denken jullie hierover?
Er zijn ook zat redenen om het nog niet te willen, zoals dat mijn leven nu echt best wel fijn is
en dat ik het met één kind al druk zat vind. En ik mis al zoveel van N's leven door werk enzo, ik zou niet mijn aandacht met nog een willen delen. En meer tijd voor mezelf, ooit dan, als ze naar school gaat ofzo Wat ik wel veel in mn hoofd heb is wat je als 2e noemt, dat je kind alleen achterblijft als ik en man overlijden. Nu hoop ik dat dat pas is als we oud en grijs zijn en als W. zelf een gezin heeft, maar zelfs dan nog. Ik gun hem dan heel erg een brusje met wie hij is opgegroeid en dan herinneringen en verdriet mee kan delen.. dus in die zin is dat wel een reden voor een tweede hier.
Maar bovenal regeert mijn hormoonhuishouding. Mijn lijf wil nog een zwangerschap, nog een kindje. Daar is weinig rationeels aan, dat is gewoon een gevoel.. Dat gevoel negeren is ondoenlijk..
dat laatste is juist een reden waarom ik graag nu een tweede zou willen. Behalve ook de natuurlijke rammelfunctie, die hier ook sterk aanwezig is. Ik heb het gevoel dat als we nu een tweede kind zouden krijgen, we over een paar jaar 'uit' de kleine kinderen zijn, en weer wat meer flexibiliteit terug krijgen in ons leven. Als we wachten tot T op school zit, dan hebben we met 1 kind weer flexibiliteit, maar niet met het andere...quote:
Dat laatste heb ik dus helemaal niet, ik ben nu alleen 'rationele' overwegingen aan het bedenken waarom ik misschien toch beter een tweede zou kunnen krijgen. Maar als we dat al doen, duurt het nog wel een paar jaar, want man wil het nu ook niet. Ik denk alleen dat als N eenmaal naar school gaat, ik juist blij zal zijn met eindelijk meer tijd voor mezelf. Dus dan komt het er nooit meer van. Of misschien gaat het dan juist wel extra kriebelen...
anyways, rammel rammel rammel...
En het voelt goed zo. Ik wil het zo graag nog een keer meemaken. Zo graag een brusje voor Riley. Echt keihard gerammel.
Ik denk dat je het super zou doen...
Ik kan je redenatie wel volgen. Ik heb het in mijn omgeving meegemaakt, mensen die hun enige kind verloren toen het net van de middelbare school af was. Een kind verliezen is sowieso het ergste dat je kan overkomen denk ik, maar inderdaad, als het het enige is verlies je wel nog meer. Ze verloren ook een toekomst waarin ze mee zouden maken dat hun kind afstudeert, een baan krijgt, gaat samenwonen of trouwen, een kind krijgt en zij opa en oma worden. En hoewel al dat soort gebeurtenissen als je meer kinderen hebt, na het verlies van één daarvan, een donker randje zullen hebben, zijn ze er dan nog wel.quote:
Ik weet niet of het hier past, maar ik denk er wel steeds vaker over na, of ik nog een tweede zou willen. Vooral nu het hele dreumestopic zwanger is
De belangrijkste reden om het wel te doen, is de angst mijn kind te verliezen. Stel ik ben straks 45, en N gaat dood, dan ben ik te oud om er nog een te krijgen. En dan heb je dus niets meer. Terwijl als je nog andere kinderen hebt, dan heb je nog iets om voor te leven. Denk ik nu heel raar? Of klinkt dit bekend? (Natuurlijk is het verliezen van een kind altijd vreselijk, maar dit zou voor mij een reden kunnen zijn om er nog een te willen).
Of voor N zelf, als wij straks overleden zijn, is ze alleen. Dat zou voor mij een reden kunnen zijn om nog een tweede willen. Hoe denken jullie hierover?
Er zijn ook zat redenen om het nog niet te willen, zoals dat mijn leven nu echt best wel fijn is
Ik heb deze gevoelens en gedachten ook veel (gehad), maar ik spreek ze zelden uit, omdat het zo luguber is om over na te denken op die manier. Sowieso het idee dat ik mijn kind zou verliezen, dat druk ik liever weg, het is het ergst denkbare. Maar toch.... dat ik dan inderdaad 'met lege handen' zou staan, ik voel me nu zo moeder en dat is dan in een klap weg. Het voelt zo kwetsbaar, zo fragiel. En er speelt ook mee inderdaad dat ik al een oudere moeder ben (en mijn vriend wordt over paar maanden 50) waardoor ik het ook belangrijk vind dat ze niet alleen is.quote:
Ik weet niet of het hier past, maar ik denk er wel steeds vaker over na, of ik nog een tweede zou willen. Vooral nu het hele dreumestopic zwanger is
De belangrijkste reden om het wel te doen, is de angst mijn kind te verliezen. Stel ik ben straks 45, en N gaat dood, dan ben ik te oud om er nog een te krijgen. En dan heb je dus niets meer. Terwijl als je nog andere kinderen hebt, dan heb je nog iets om voor te leven. Denk ik nu heel raar? Of klinkt dit bekend? (Natuurlijk is het verliezen van een kind altijd vreselijk, maar dit zou voor mij een reden kunnen zijn om er nog een te willen).
Of voor N zelf, als wij straks overleden zijn, is ze alleen. Dat zou voor mij een reden kunnen zijn om nog een tweede willen. Hoe denken jullie hierover?
Kortom, voor mij zijn dit wel belangrijke gedachtegangen geweest.
Wij zijn thuis met zes kinderen, da's weer het andere uiterste.
Vergeet btw ook niet dat je kind ook vroeg hulpbehoevend kan zijn. Een collega heeft de zorg over haar zwaargehandicapte zusje. Die had het 'makkelijker' gehad als haar ouders maar één kind gehad hadden. De redenatie 'met z'n tweeën is het makkelijker' gaat dus zeker niet altijd op...
Maar dat is toch geen taak van de kinderen? Dat je vriend het doet is nobel hoor maar met extra broers of zussen hoeft het niet anders te wezen.quote:
Mijn vriend heeft maar één zus en dat is soms al weinig als z'n ouders veel hulp nodig hebben of veel doktersafspraken hebben ofzo.
Ik verwacht helemaal niet dat ik meer hulp zal hebben omdat ik 4 kinderen heb.
Dus als jouw bejaarde ouders naar het ziekenhuis moeten, laat je ze een taxi bellen? En als er iets aan de hand is, ga je niet even op bezoek? En als er een van de trap valt, bel je niet even de gemeente om te vragen wat er mogelijk is qua thuiszorg?quote:Op dinsdag 31 januari 2017 15:07 schreef Budabuddumbam het volgende:
[..]
Maar dat is toch geen taak van de kinderen? Dat je vriend het doet is nobel hoor maar met extra broers of zussen hoeft het niet anders te wezen.
Ik verwacht helemaal niet dat ik meer hulp zal hebben omdat ik 4 kinderen heb.
Zeker nu de overheid wil dat ouderen zo lang mogelijk thuis blijven wonen, heb je - zeker als je ouders het niet breed hebben - weinig keuze...
Als je in het buitenland woont of gewoon: aan de andere kant van het land? Een drukke baan combineert met een gezin?quote:
[..]
Dus als jouw bejaarde ouders naar het ziekenhuis moeten, laat je ze een taxi bellen? En als er iets aan de hand is, ga je niet even op bezoek? En als er een van de trap valt, bel je niet even de gemeente om te vragen wat er mogelijk is qua thuiszorg?
Zeker nu de overheid wil dat ouderen zo lang mogelijk thuis blijven wonen, heb je - zeker als je ouders het niet breed hebben - weinig keuze...
Ik kom uit een gezin van 5. Een zus werkt parttime, heeft al volwassen kinderen en woont om de hoek bij mijn ouders. Zij doet dus 10 x meer voor mijn zeer bejaarde ouders dan ik. Als zij er niet was, zou ik wel meer op me nemen maar ik zou nooit hetzelfde kunnen doen als zij.
Van mijn eigen kinderen verwacht ik op dit punt ook niets. Zij moeten lekker hun eigen leven leiden en we zien wel hoe wij daar dan in passen.
(Mijn ouders gaan overigens vaak inderdaad met taxi of de bus naar het ziekenhuis. Omdat ze dat zoveel mogelijk zelf willen regelen en zo vaak naar het ziekenhuis moeten dat het zelfs voor 5 kinderen bijna niet te doen is om daar steeds voor te rijden..)
Hoe reageerde ze? Ik dacht dat je een beetje bang was voor de reactie van je ouders? Was het positief? Ik gun het je enorm.quote:
Ik ga hier ook weer rammelen. Gisteren mijn moeder vertelt van mijn wens.
En het voelt goed zo. Ik wil het zo graag nog een keer meemaken. Zo graag een brusje voor Riley. Echt keihard gerammel.
.Ik snap de overweging hoor, Saskia. Wij wilden altijd twee kinderen, maar toen ik mijn beide ouders in korte tijd verloor, werd voor mij hard duidelijk dat ik er dus echt héél graag twee wilden. Als ik dit alleen had door moeten maken... Nu is natuurlijk niet gezegd dat mijn kinderen later dezelfde fijne band hebben als mijn zus en ik, maar als het er op aan komt, dan hebben ze elkaar.
Aan de andere kant hebben we altijd wel het ideaalbeeld gehad van een gezin met 2 kinderen. We hebben er ons huis op gekocht. Zeker als ze wat ouder zijn lijkt me het fijn voor ze om elkaar te hebben.
Als ik me een voorstelling maak van hoe ons gezin er over 10 jaar uit zal zien dan zie ik helemaal 2 kinderen voor me. Maar hoe we die eerste tijd zouden doorkomen met nog baby erbij, dat voelt voor zover ik me daar een voorstelling van kan maken als een enorm opgave waar we ons doorheen zouden moeten bijten en niet zozeer als een fijne periode.
Wat ontzettend leuk!quote:
Ik ga hier ook weer rammelen. Gisteren mijn moeder vertelt van mijn wens.
En het voelt goed zo. Ik wil het zo graag nog een keer meemaken. Zo graag een brusje voor Riley. Echt keihard gerammel.
Mijn moeder zei helemaal niks. Best wel lastig. Mijn ouders zijn heel belangrijk voor mij. Dat ze het er niet mee eens zijn dat kan. Maar ik hoop wel dat ze mijn wens kunnen respecteren.
Ludann. Moeilijke afwegingen ook. Vooral met zo'n zware babytijd ook. Hoe gaat het nu met Wolk?
Wij hebben het juist wel snel erna gedaan. Ow was als baby echt niet gemakkelijk, hele slechte slaper en hij huilde best veel. Wij hadden altijd een perfect toekomstplaatje in ons hoofd met 3 kindertjes, 2 jongetjes vlak achter elkaar met 4 jaar daarna nog een lief meisje (al zie ik daar nu een lief jongetje). Na Ow wisten we het even niet meer, maar zijn dus snel erna doorgegaan. We wilden ons plaatje toch niet veranderen omdat Ow pittig was. (En Js was een makkie)
Op welke termijn denk je nummer 2 te mogen verwelkomen, hoe snel gaat zoiets?De toekomst is hier geen motivatie voor meer dan 1 kind. Ik vind dat er zo enorm veel factoren mee spelen in hoe die toekomst eruit ziet dat ik het geen invloed wil laten hebben op zoiets groots als de komst van een kind. Wij kiezen voor hoe wij willen dat ons gezin eruit ziet, niet voor eventuele dode of hulpbehoevende ouders die mogelijk nog komen. Mijn schoonmoeder heeft drie zoons, waarvan twee gesetteld zijn in de Randstad (ze woont zelf in zuid-limburg), in de praktijk weinig steunend als daar iets aan de hand is. En toen mijn dochter overleed kreeg ik veel steun van veel mensen, maar echt totaal niet van mijn broers. Ik heb me nog nooit zo enig kind gevoeld als toen.
Samen zwanger ergens in de zomer?
Ik heb jouw verhaal verder gemist. Wat speelt er bij jou waardoor de mening van je ouders zo zwaar telt?quote:
Ik wil nu vrij snel stappen ondernemen. Ook gezien mijn leeftijd (nu 38).
Mijn moeder zei helemaal niks. Best wel lastig. Mijn ouders zijn heel belangrijk voor mij. Dat ze het er niet mee eens zijn dat kan. Maar ik hoop wel dat ze mijn wens kunnen respecteren.
Ludann. Moeilijke afwegingen ook. Vooral met zo'n zware babytijd ook. Hoe gaat het nu met Wolk?
Bewust alleenstaande moeder?Dat lijkt me inderdaad lastig. Hopelijk wennen je ouders aan het idee.quote:
Ik wil nu vrij snel stappen ondernemen. Ook gezien mijn leeftijd (nu 38).
Mijn moeder zei helemaal niks. Best wel lastig. Mijn ouders zijn heel belangrijk voor mij. Dat ze het er niet mee eens zijn dat kan. Maar ik hoop wel dat ze mijn wens kunnen respecteren.
Ludann. Moeilijke afwegingen ook. Vooral met zo'n zware babytijd ook. Hoe gaat het nu met Wolk?
Wat lief dat je dat vraagt. Het gaat supergoed met Wolk. Over de allergieën heen, slaapt beter (3 keer per nacht wakker nog wel maar dat is te doen, zeker vergeleken met hoe het was) en voorlopig mogen we van de kinderarts aankijken hoe ze groeit.
Hier hebben we het er ook eigenlijk niet over, we zien wel hoe we er over een tijdje tegenaan kijken.quote:
+1 op LuDann, dat had ik geschreven kunnen hebben. Wij doen voorlopig aan struisvogelpolitiek, hebben met elkaar afgesproken om het er een bepaalde tijd niet over te hebben. Daarna zien we dan wel verder.
Loj: je stukje over dat Js een makkie was, zo fijn.
Ik durf me echt niet in te stellen op zo'n gedachte. Bij mij speelt trouwens nog wel meer mee, een redelijk zware eerste zwangerschap (hoe doe je dat met al een rondlopend kind?) en een bevalling die ik ook niet perse zou willen herhalen.
. En ik herken het lastige van de situatie. Hier is het ook wel een tijd lastig geweest, maar nu kleine C er eenmaal is, is het toch totaal omgekeerd gelukkig. Alle mensen die belangrijk voor me zijn, zijn helemaal gek op dat kleine kaboutervrouwtje.Ik kan ook wel wat meer uitleg gebruikenquote:
[..]
Ik heb jouw verhaal verder gemist. Wat speelt er bij jou waardoor de mening van je ouders zo zwaar telt?
Mijn ouders en zus spelen een hele belangrijke rol in het leven van mijn (net) vierjarige dochter en mij.
Ik ben er nu uit wat ik wil, maar toch. Bij mijn ouders blijf ik mezelf altijd het kleine meisje voelen dat goedkeuring nodig heeft van haar ouders.
Maar ik kies nu wel om de stap te nemen om voor een tweede te gaan. Ik weet namelijk dat dit iets waar ik later spijt van zal krijgen als ik het niet geprobeerd zou hebben.
Ga je weer naar Geertgen?quote:
Ik ben inderdaad bewust alleenstaande moeder.
Mijn ouders en zus spelen een hele belangrijke rol in het leven van mijn (net) vierjarige dochter en mij.
Ik ben er nu uit wat ik wil, maar toch. Bij mijn ouders blijf ik mezelf altijd het kleine meisje voelen dat goedkeuring nodig heeft van haar ouders.
Maar ik kies nu wel om de stap te nemen om voor een tweede te gaan. Ik weet namelijk dat dit iets waar ik later spijt van zal krijgen als ik het niet geprobeerd zou hebben.
Ik vind je stoer!
Ik ookquote:
Ja. Weer naar Geertgen. Ik ben benieuwd hoe het nu daar gaat met al die veranderingen die er geweest zijn
ik lees je avonturen straks graag!Wat dapper en spannend zeg! Goedkeuring zoeken bij ouders komt me bekend voor hoor, en ik begrijp zeker in deze situatie dat hun mening erg belangrijk voor je is. Het is niet alsof je een nieuw paar schoenen gaat kopenquote:
Ik ben inderdaad bewust alleenstaande moeder.
Mijn ouders en zus spelen een hele belangrijke rol in het leven van mijn (net) vierjarige dochter en mij.
Ik ben er nu uit wat ik wil, maar toch. Bij mijn ouders blijf ik mezelf altijd het kleine meisje voelen dat goedkeuring nodig heeft van haar ouders.
Maar ik kies nu wel om de stap te nemen om voor een tweede te gaan. Ik weet namelijk dat dit iets waar ik later spijt van zal krijgen als ik het niet geprobeerd zou hebben.
Heel veel succes gewenst gedurende het traject. Mocht je erover gaan schrijven op dit forum, dan lees ik graag mee.Lu en Hupje, lastige overwegingen. Ik heb nog geen kinderen dus weet natuurlijk niet hoe het voelt, maar kan me wel indenken dat het de drempel voor een evt tweede een stuk hoger maakt.
L-E, ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar je laatste zin raakt me. Wat ontzettend naar. Fijn dat je van anderen wel veel steun hebt gehad! Ik denk regelmatig aan Elva
Ik rammel aan alle kanten, maar kan er niks mee momenteel. Kan er goed over praten met vriend (en die begint er ook steeds meer klaar voor te worden), maar moet sowieso wachten tot de afspraak bij endometriose centrum eind februari. En ik verwacht dat ze dan nog wel iets van extra onderzoek willen doen, want inwendige echo is al vaker gedaan maar daarmee kunnen ze natuurlijk niet zien waar het nog meer zit behalve in m'n baarmoederwand, dus dan daar weer op wachten, en dan pas denk ik dat ze iets kunnen zeggen over of ik zomaar kan stoppen met de pil of dat er toch iets aan monitoring nodig zal zijn. Ik hoop op het eerste.. maar wachten is niet echt iets waar ik goed in ben, dus ik vind het lastig.
[ Bericht 5% gewijzigd door vlindertje89 op 01-02-2017 19:16:17 ]
Wachten is echt heel erg vervelend, zeker als je niet precies weet hoe lang het nog gaat duren. Wat dat betreft kunnen wij elkaar de hand schudden geloof ik.. Al komt het bij mij dan door de ziekte van Graves en niet door endometriose.quote:
Heel stoer van je Omen! Herken wel dat de mening van ouders toch wel erg belangrijk is, hopelijk worden ze nog wat enthousiaster als je er eenmaal echt weer mee bezig bent
Lu en Hupje, lastige overwegingen. Ik heb nog geen kinderen dus weet natuurlijk niet hoe het voelt, maar kan me wel indenken dat het de drempel voor een evt tweede een stuk hoger maakt.
L-E, ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar je laatste zin raakt me. Wat ontzettend naar. Fijn dat je van anderen wel veel steun hebt gehad! Ik denk regelmatig aan Elva
Ik rammel aan alle kanten, maar kan er niks mee momenteel. Kan er goed over praten met vriend (en die begint er ook steeds meer klaar voor te worden), maar moet sowieso wachten tot de afspraak bij endometriose centrum eind februari. En ik verwacht dat ze dan nog wel iets van extra onderzoek willen doen, want inwendige echo is al vaker gedaan maar daarmee kunnen ze natuurlijk niet zien waar het nog meer zit behalve in m'n baarmoederwand, dus dan daar weer op wachten, en dan pas denk ik dat ze iets kunnen zeggen over of ik zomaar kan stoppen met de pil of dat er toch iets aan monitoring nodig zal zijn. Ik hoop op het eerste.. maar wachten is niet echt iets waar ik goed in ben, dus ik vind het lastig.
ik zou graag drie kinderen willen als het ons gegund is. Gewoon omdat leuk en gezellig. Maar ook omdat ik dus wel eens heb gedacht: "Stel je hebt er twee en er overlijdt er een, dan heb je er daarna nog maar een." Ja tis echt bijzonder dat menselijk brein.
Ik ben zo'n "dan is er nog maar 1" kind.quote:
Wow, wat bijzonder om hier herkenning te vinden in de gedachte "wat als er een overlijdt". Bijzonder hoe het brein roch werkt.
Ja tis echt bijzonder dat menselijk brein.
Mijn moeder heeft wel spijt dat ze geen derde heeft gehad. Wel heeft ze een miskraam (toen we nog met zn 2en waren) gehad. Maar daarna niet meer (willen?) geprobeerd voor een derde.
En toen.... was er nog maar een. En wat baal ik daar soms van. Maar, was het gemis (voor mezelf, of voor mijn ouders) anders geweest als er nog één broer of zus in mijn leven was? Ik weet het niet. Ik denk het niet.
Zelf heb ik ook "maar" 2 kinderen. Ik heb nooit gedacht "wat als..."SPOILERIk ben inmiddels niet anders gewend, om enig kind te zijn. En ik denk, mijn ouders ook.
Een heeft er een hele tijd bij mij op schoot gezeten, zo'n schatje Nog een half jaar en dan gaat de pil de deur uit
Dat heb ik dus ook wel een beetje, ik zou als het me gegeven is er zelf nog 2 willen krijgen en ik heb al een hele lieve bonusdochter.quote:
Wow, wat bijzonder om hier herkenning te vinden in de gedachte "wat als er een overlijdt". Bijzonder hoe het brein roch werkt.
Ja tis echt bijzonder dat menselijk brein.
Wij hebben toch besloten om er voor te gaan, mocht het nog in dit huis lukken maken we er ook wel wat van, dus ik ben na mijn laatste pilstrip niet meer begonnen
Als ik me er klaar voor voel zal ik me gaan melden in het andere topic. Ondertussen lurk ik hier nog wat door Succes!quote:
[..]
Dat heb ik dus ook wel een beetje, ik zou als het me gegeven is er zelf nog 2 willen krijgen en ik heb al een hele lieve bonusdochter.
Wij hebben toch besloten om er voor te gaan, mocht het nog in dit huis lukken maken we er ook wel wat van, dus ik ben na mijn laatste pilstrip niet meer begonnen
Ik krijg dit weekend mijn kersverse neefje en nichtje weer op bezoek. Heerlijk! Maar ook oh zo confronterend..
SPOILERIk moet weer ongesteld worden en dat is altijd een dag of 2 prut. Ik rammel dan de pan uit en voel me dan mega verdrietig, puur omdat ik weet dat ik niet zwanger kan zijn. Het zal ook wel een hormonale component hebben want het is altijd 1 a 2 dagen voor mijn menstruatie begint, maar het zijn altijd echt rotdagen..
Het had ook een jaar behandelen vanaf gisteren kunnen zijn, dus ik ben allang blij dat het jaar vanaf afgelopen november is.
Nu maar duimen en hopen en vingers kruisen en schietgebedjes doen... en in de tussentijd proberen zo veel mogelijk te genieten.
Ik heb zelf even onder een steen gezeten, mijn oma is twee weken geleden overleden en ik had zo graag gewild dat zij mijn kind(eren) nog had ontmoet, dus het onderwerp valt me zwaar. Ze zat al een tijd in een verzorgingshuis ivm dementie maar was lichamelijk verder niet ziek, dus geen reden om te denken dat dat niet zou kunnen. Tot ze drie weken geleden zware griep en een longontsteking erbij kreeg, en daar na een week aan overleed.
Overmorgen heb ik de afspraak bij het endometriose centrum, ben wel benieuwd wat ik wijzer word en of ik nog vervolg afspraken krijg.
Allereerst: sterkte met het verlies van je oma en veel succes overmorgen!quote:
Ik duim en hoop ontzettend met je mee Tink! Wat lastig moet het zijn om nu al zeker te weten dat het voor die tijd niet kan en dan ook nog onzekerheid te hebben over of het daarna dan wel kan en wanneer dan.. ik denk aan je!
Ik heb zelf even onder een steen gezeten, mijn oma is twee weken geleden overleden en ik had zo graag gewild dat zij mijn kind(eren) nog had ontmoet, dus het onderwerp valt me zwaar. Ze zat al een tijd in een verzorgingshuis ivm dementie maar was lichamelijk verder niet ziek, dus geen reden om te denken dat dat niet zou kunnen. Tot ze drie weken geleden zware griep en een longontsteking erbij kreeg, en daar na een week aan overleed.
Overmorgen heb ik de afspraak bij het endometriose centrum, ben wel benieuwd wat ik wijzer word en of ik nog vervolg afspraken krijg.
En ja, het is zwaar. Maaaaaar, ergens ook wel rustig. Ik kan rammelen wat ik wil, maar het kán nu niet. Het is geen keuze waar ik mezelf steeds weer van moet overtuigen ofzo. Het is gewoon een feit. En ja, dat is zuur... maar het lijkt me veel erger om te kiezen om te wachten en dat je dan wel weet dat het slim is, maar toch intern steeds de strijd aan het voeren bent. Zoiets lijkt me emotioneel zwaarder.
Ik vind het vooral heel kut dat de kans dat we in november mogen beginnen, nog steeds maar 25-40% is, al gaan we bij de volgende bloedcontrole wel ook antistoffen bepalen. Die geven geen zekerheid, maar wel een richting. Misschien dat we dan dus al iets meer weten.
Het wordt hoe dan ook een rare zwangerschap. Onder begeleiding van endocrinoloog en gynaecoloog en met een directe opvolging door de kinderarts. Ik hoop zo op een gezond kindje, maar denk dat het allemaal toch best heel erg spannend wordt.
Snap dat het frustrerend is om te moeten wachten maar beter dat dan de eventuele gevolgen voor jezelf en het kindje.quote:
[..]
Het wordt hoe dan ook een rare zwangerschap. Onder begeleiding van endocrinoloog en gynaecoloog en met een directe opvolging door de kinderarts. Ik hoop zo op een gezond kindje, maar denk dat het allemaal toch best heel erg spannend wordt.
Was vandaag nog weer in t nieuws over schildkliermedicatie en zwangerschap.
En rare zwangerschap.....is maar net hoe je er zelf in staat en mee omgaat.
Heb al sinds m'n 18e last van m'n klier en dat gaat op en af.
Daarom dus ook onder controle van endocrinoloog en gyn geweest.
Ik heb t altijd als prima en prettig ervaren in t zkh.
Ene keer controle bij gyn en andere keer bij de vk van het zkh.
Endocrinoloog was gewoon geregeld bloed prikken en even horen of de medicatie eventueel wat opgehoogd moest worden.
Bevallen in t zkh ook prima, net hoe je je erop instelt en na de geboorte hebben ze bij beide jongens wel gelijk bloed afgenomen en werden door de kinderarts gezien.
Mocht bij de tweede ondanks mijn klier na 1 nachtje en een extra controle van de kinderarts op de dag van ontslag weer gaan.
T is fijn dat ze je goed in de gaten houden en je weet ook waar je t voor doet.
En ik kreeg bij alle controles bij de gyn een echo :-)
Heeft ook weer voordelen ;-)
Succes en hopelijk is t snel november en blijft je klier stabiel!
Heb jij Graves dan? Of werkt je schildklier juist te langzaam?quote:
[..]
Snap dat het frustrerend is om te moeten wachten maar beter dat dan de eventuele gevolgen voor jezelf en het kindje.
Was vandaag nog weer in t nieuws over schildkliermedicatie en zwangerschap.
En rare zwangerschap.....is maar net hoe je er zelf in staat en mee omgaat.
Heb al sinds m'n 18e last van m'n klier en dat gaat op en af.
Daarom dus ook onder controle van endocrinoloog en gyn geweest.
Ik heb t altijd als prima en prettig ervaren in t zkh.
Ene keer controle bij gyn en andere keer bij de vk van het zkh.
Endocrinoloog was gewoon geregeld bloed prikken en even horen of de medicatie eventueel wat opgehoogd moest worden.
Bevallen in t zkh ook prima, net hoe je je erop instelt en na de geboorte hebben ze bij beide jongens wel gelijk bloed afgenomen en werden door de kinderarts gezien.
Mocht bij de tweede ondanks mijn klier na 1 nachtje en een extra controle van de kinderarts op de dag van ontslag weer gaan.
T is fijn dat ze je goed in de gaten houden en je weet ook waar je t voor doet.
En ik kreeg bij alle controles bij de gyn een echo :-)
Heeft ook weer voordelen ;-)
Succes en hopelijk is t snel november en blijft je klier stabiel!
En tuurlijk heeft het voor een deel met instelling te maken, maar dat het geen normale zwangerschap wordt, staat vast. En dus noem ik het 'raar'. Niet per se negatief, maar wel anders dan anders.
Ik denk dat iedereen het liefst een 'gewone' zwangerschap en bevalling zou willen. Voor mij is veel controles, steeds bloed prikken en verplicht in het ziekenhuis bevallen emotioneel best zwaar. Natuurlijk weet ik waar ik het voor doe, maar dat doet toch helemaal niks af aan het feit dat ik het liever anders gezien zou hebben?
Misschien lees/interpreteer ik het verkeerd, maar je post komt op mij een beetje over alsof je vindt dat het allemaal wel mee valt. En dat is voor mij niet zo. Voor jou wel, alleen maar fijn voor je! Maar ik moet nog heel erg wennen aan het idee dat het niet zo zal gaan als ik bedacht had, langer duurt dan ik wilde en bovendien lang extra spannend zal blijven. En dat vind ik heel rot...
Edit: heb het nieuw teruggezocht en dat gaat over een te traag werkende schildklier. Niet over Graves.
quote:
Ik ga mij hier alvast maar melden....
hoi Stippel!Txs voor de opsteker!quote:
Tink; om heel andere redenen dan jij is mijn vorige zwangerschap ook begeleid door gynaecoloog en specialist, ik heb geen reguliere VK gezien, vanaf de 1e controle was ik "medisch". Ik vond dat vooraf (want ik wist het vooraf) ook naar. Maar echt, je weet niet anders, dus het is als je er eenmaal in zit ook normaal. Komt goed, echt
Maar ik wacht nog wel even hoor, hij is nu pas net 8,5, bijna 9 maanden
Hier spelen ook wat dingen die invloed kunnen hebben op de zwangerschapswens/zwangerschap. Dat wisten we al voordat het echte rammelen begon en dat is daardoor meegenomen in onze verwachtingen.
Bij jou was dat niet zo. Door de diagnose gaat het allemaal totaal anders dan je had verwacht. Het is logisch dat je daar nog aan moet wennen.
wat leuk! en dat terwijl je zo lang getwijfeld hebt over de 2e..quote:
Mijn baby is zo ontzettend tof en leuk, ik wil er nog zo eentje, of twee of drie of...!
Maar ik wacht nog wel even hoor, hij is nu pas net 8,5, bijna 9 maanden
Dat je weet waar je het voor doet enz doet inderdaad helemaal niks af aan dat het wel zwaar is en anders dan je altijd in je hoofd had, Tink!
Het is ook gewoon zwaar en dat mag er ook zijn. En ik denk inderdaad ook dat het nogal wat uitmaakt of je al vanaf je 18e en vanaf voor je kinderwens in de medische hoek zit of dat je er vrij recent pas bent achtergekomen. Het zet toch alles even op z'n kop.Nog bedankt voor de sterkte wensen trouwens, lief!
Wij hadden net onze bruiloft vijf maanden vervroegd, zodat we 'over vijf maanden in plaats van over een jaar' aan een baby konden beginnen en twee weken later kwam de diagnose. Dat heeft zeker verschil gemaakt.
Tuurlijk is t klote als je t je anders hebt voorgesteld maar wilde ook de andere kant laten zien.
Er wordt vind ik vaak negatief gedaan over onder controle staan bij een gyn en in t zkh bevallen.
En ik heb t anders ervaren en positief.
Ik heb oorspronkelijk de ziekte van graves alleen een beetje teveel jodium gehad.
^^,quote:
Jij ook hier
Mijn meneer rammelt harder dan ik. Ik zou graag iets meer willen slapen voordat ik weer nog minder kan slapen :p
Wurm zijn tweede verjaardag is voor ons weer een wat doen we punt.. haha
Ja en ik ben niet de enige hoor! Volgens mij zitten de deelnemers uit het dreumestopic of hier, in WOHTS of in z&g.quote:
[..]
^^,
Jij ook hier
Mijn meneer rammelt harder dan ik. Ik zou graag iets meer willen slapen voordat ik weer nog minder kan slapen :p
Wurm zijn tweede verjaardag is voor ons weer een wat doen we punt.. haha
Hier is het rammelen alleen nog behoorlijk uitzichtloos, dus nahjah. Ik rammel gewoon nog maar door
.Ik ben er nog steeds niet helemaal en er is nog wat werk aan de winkel op meerdere vlakken maar in mijn hoofd begint het iets meer vorm te krijgen. Op welke termijn weet ik nog niet, mijn man wil sowieso voorlopig nog niet. Hij heeft het erg zwaar gehad met alle zorg die op hem terecht kwam omdat ik het niet meer aankon en moet wel een flinke drempel over om weer te durven.
Ik geef hem die tijd en we zien wel wat de toekomst brengt. Ondertussen zie ik ineens weer overal babydingen enzo en rammelen mijn eierstokken de pan uit
Ja, het is zo anders dit keer. Ik heb ook een roze wolk ervarenquote:Op woensdag 22 februari 2017 13:37 schreef Barreltje het volgende:
[..]
wat leuk! en dat terwijl je zo lang getwijfeld hebt over de 2e..
Maar tegelijk drukt dat me ook wel weer met m'n neus op de feiten, ik heb alle hectiek en gevoelens van de eerste keer nog niet helemaal verwerkt, daar ben ik nu eindelijk echt mee bezig. Mijn relatie met mijn dochter heeft echt een heleboel werk nodig, van mijn kant voornamelijk. Het besef hoe het óók kan zijn, dat maakt me nog verdrietiger over hoe het de eerste keer allemaal is gegaan. Dan zou ik dat zo graag over willen doen... Iemand omschreef het een poosje terug ergens: Mijn dochter is wel goed gehecht aan mij, maar ik niet aan haar. Daar moet ik heel hard aan werken!
Maar ik ben echt heel blij dat ik nu ook deze kant ervaar en dat ik nu voel hoe het 'hoort' te voelen, de liefde voor je baby, het leeuwinneninstinkt.
Dat maakt ook dat ik weet waar ik aan moet werken bij dochter.Ik hoop ook zo zo zo hard dat jij het allemaal (en dan de mooie kant) mag gaan ervaren
quote:
[..]
Ja, het is zo anders dit keer. Ik heb ook een roze wolk ervaren
Maar tegelijk drukt dat me ook wel weer met m'n neus op de feiten, ik heb alle hectiek en gevoelens van de eerste keer nog niet helemaal verwerkt, daar ben ik nu eindelijk echt mee bezig. Mijn relatie met mijn dochter heeft echt een heleboel werk nodig, van mijn kant voornamelijk. Het besef hoe het óók kan zijn, dat maakt me nog verdrietiger over hoe het de eerste keer allemaal is gegaan. Dan zou ik dat zo graag over willen doen... Iemand omschreef het een poosje terug ergens: Mijn dochter is wel goed gehecht aan mij, maar ik niet aan haar. Daar moet ik heel hard aan werken!
Maar ik ben echt heel blij dat ik nu ook deze kant ervaar en dat ik nu voel hoe het 'hoort' te voelen, de liefde voor je baby, het leeuwinneninstinkt.
Ik hoop ook zo zo zo hard dat jij het allemaal (en dan de mooie kant) mag gaan ervaren
De hema in om voor je zwangere zusje te kijken naar babykleding en voor je ooit mogelijk misschien tweede baby de halve winkel leeg willen kopen
Ik geloof dat ik hier juist zit
Ela, wat fijn dat je nu ook deze kant meemaakt! En wat goed dat je daarmee ook inziet waar je aan wil werken met de relatie met je dochter, mooi dat je dat kan! Hier op het forum is dat misschien vanzelfsprekend, maar dat voor jezelf inzien en daar dan ook mee aan de slag gaan is hartstikke dapper om te doen! Niet iedereen kan dat
Haha Stippel, herkenbaar wel! Maar dan de hema in om serranoham te halen en dan stiekem via de babykleding lopen en dan wegzwijmelen bij ooh wat schattig en zo klein en lief en wil ik oooook. Zelfs zonder zwanger zusje of überhaupt zwanger iemand in mijn omgeving haha.
Gister de afspraak bij endometriose poli gehad, was wel fijn. Volgende week nog een echo bij het IVF centrum want daar kunnen ze blijkbaar nog net iets meer zien, maar vooralsnog lijkt het erop dat het alleen in mijn baarmoederwand zit (dus adenomyose) en niet bij blaas/darmen/eierstokken, dus dat is fijn. En goed advies gehad ook mbt timing van stoppen met pil. Plan was oorspronkelijk dat een aantal maanden van tevoren vast te doen om cyclus vast op de rit te hebben voor als we allebei klaar zijn (m.a.w. als vriend er klaar voor is), maar dat raadde ze me af omdat je dan kans hebt dat de pijn tegen de tijd dat we dan willen beginnen alweer zo is opgelopen dat ze me eigenlijk niet vaker ongesteld willen laten zijn, en dat je dan dus of weer aan pil moet en wachten en later opnieuw, of de medische molen in moet en eigenlijk je eigen kans op natuurlijke manier hebt weggegooid. Dus pas stoppen als we allebei klaar voor zijn en dan op hoop van zegen dat de cyclus snel terug is. Wel ook weer een uitstrijkje gemaakt en kweek omdat het er erg onrustig uit zag, dus hopelijk komt dat weer goed terug. Was vorig jaar ook bij de gyn ivm bloedverlies en daar vonden ze dit ook. is dit ook gedaan en daarna colposcopie met biopt en dat was toen allemaal goed, dus ik verwacht er ook niks van, maar toch. Altijd toch spannend. En als dat goed terug komt dan wellicht een lis excisie overwegen. Want zodra iets in de buurt komt of aanraakt gaat het meteen bloeden (en doet pijn), en dan kan daarmee schijnbaar verminderd worden, dus dat zou wel fijn zijn.
Nou, lekker lang verhaal, maar ik moest het blijkbaar ergens even kwijt.
Vlinder, klinkt als een nuttig gesprek met veel informatie. Succes met wachten op de uitslag van het uitstrijkje!
quote:
Waar ik vorige week nog best blij was met mijn 1 november ben ik nu vooral een beetje verdrietig. Het duurt nog zo lang en de kans dat ik dan mag is nog maar 25-40%. Ik heb een beetje een moedeloos dagje geloof ik
Het duurt ook hartstikke lang, logisch dat je daar verdrietig over bent. En dan weet je nog steeds niet of je dan echt mag. Mijn duimen draaien enorm voor je!
Txs. Het verschilt hier per uur zo'n beetje hoe ik me voel. Vriendlief wordt er gek van, geloof ik. Vandaag heb ik best een goede dag op rammelgebied, maar dat kan ook zo weer omslaan.quote:
[..]
Het duurt ook hartstikke lang, logisch dat je daar verdrietig over bent. En dan weet je nog steeds niet of je dan echt mag. Mijn duimen draaien enorm voor je!
Ga iig vandaag lekker voor onze bruiloft aan de slag en dan heb ik afleiding genoeg
Tijdje niks van me laten horen en vooral gelurkt in Z&G. Mooi om te zien dat een aantal al denken aan een tweede, even wat anders dan mijn verhaal. Voor mij is het moeilijk om aan te haken op jullie berichten maar daar groei ik vast wel in als ik wat meer mee post.
Tink, wanneer ga jij trouwen? Wij trouwen halverwege mei.
Ik merk dat ik voor afleiding van mijn rammelende eierstokken en de bruiloft vooral mijn toevlucht zoek in (veel) sporten. Dit heeft invloed op mijn cyclus wat weer invloed heeft op mijn stemming :-(.
Nog "even" 2,5e maand rammelen en dan eindelijk de lullemutsen de deur uit.
Dikke knuffel voor iedereen die er een kan gebruiken
29 aprilquote:
Hoi dames!
Tijdje niks van me laten horen en vooral gelurkt in Z&G. Mooi om te zien dat een aantal al denken aan een tweede, even wat anders dan mijn verhaal. Voor mij is het moeilijk om aan te haken op jullie berichten maar daar groei ik vast wel in als ik wat meer mee post.
Tink, wanneer ga jij trouwen? Wij trouwen halverwege mei.
Ik merk dat ik voor afleiding van mijn rammelende eierstokken en de bruiloft vooral mijn toevlucht zoek in (veel) sporten. Dit heeft invloed op mijn cyclus wat weer invloed heeft op mijn stemming :-(.
Nog "even" 2,5e maand rammelen en dan eindelijk de lullemutsen de deur uit.
Dikke knuffel voor iedereen die er een kan gebruiken
heb er zo'n zin in!Maar ja, niet de juiste tijd enzo, dus ik moet wachten.
Na mijn pnd en de verwerking van Sjaaks vroeggeboorte durf ik eindelijk weer. Nooit gedacht dat ik het weer aan zou durven, maar het is toch echt zo ver. Maar goed, nog even geduld dus. Helaas.
quote:
Ik heb gisteravond vrouw verteld dat ik ontzettend rammel voor een tweede. Zij zit absoluut niet goed in haar vel en wil nu helemaal nog niet. Ik vind het lastig want ik weet dat het met haar niet lekker gaat, maar ik rammel al een tijdje en ik wilde het delen met haar.
Maar ja, niet de juiste tijd enzo, dus ik moet wachten.
Na mijn pnd en de verwerking van Sjaaks vroeggeboorte durf ik eindelijk weer. Nooit gedacht dat ik het weer aan zou durven, maar het is toch echt zo ver. Maar goed, nog even geduld dus. Helaas.
en .quote:
Ik heb gisteravond vrouw verteld dat ik ontzettend rammel voor een tweede. Zij zit absoluut niet goed in haar vel en wil nu helemaal nog niet. Ik vind het lastig want ik weet dat het met haar niet lekker gaat, maar ik rammel al een tijdje en ik wilde het delen met haar.
Maar ja, niet de juiste tijd enzo, dus ik moet wachten.
Na mijn pnd en de verwerking van Sjaaks vroeggeboorte durf ik eindelijk weer. Nooit gedacht dat ik het weer aan zou durven, maar het is toch echt zo ver. Maar goed, nog even geduld dus. Helaas.
Ik hoop dat jullie langzaam maar zeker weer in rustig vaarwater komen en dat er dan een plekje komt voor nog een kindje.
Tevens:
Hoi! Ik rammel, soms wat harder dan weer wat zachter. Soms is het allesoverheersend, soms kan ik het heel goed relativeren.
Ik denk dat ik in mijn hart ruimte heb voor minstens acht kindjes, maar dat gaat niet gebeuren. Voorlopig sowieso niet, want ik ben net weer begonnen met studeren en mijn lief wil pas gaan denken over een tweede kindje als ik rustiger werk heb.
Voorlopig ben ik dus af en toe hier te vinden.
Ik ben een paar dagen ziek geweest en dan staat het rammelen altijd op een laag pitje. Als ik me miserabel voel en m'n huis rommelig is en ik niet kan gaan werken, kan ik me nooit zo goed voorstellen dat dat met een kindje erbij haalbaar is.
En met een kind is dat ook vast haalbaar. Genoeg kinderen die in andere omstandigheden opgroeien dan een rommelig huis of met een zieke moeder.quote:
Welkom!
Ik ben een paar dagen ziek geweest en dan staat het rammelen altijd op een laag pitje. Als ik me miserabel voel en m'n huis rommelig is en ik niet kan gaan werken, kan ik me nooit zo goed voorstellen dat dat met een kindje erbij haalbaar is.
Ik kan mn laatste herhaalrecept van de pil gaan halen
Wat leuk, we trouwen echt vlak na elkaar.quote:
Hoe rommeliger hoe gezelliger!quote:
Welkom!
Ik ben een paar dagen ziek geweest en dan staat het rammelen altijd op een laag pitje. Als ik me miserabel voel en m'n huis rommelig is en ik niet kan gaan werken, kan ik me nooit zo goed voorstellen dat dat met een kindje erbij haalbaar is.
Spannend!!! Dan doe ik even de aanname dat jullie binnenkort al gaan beginnen, wat leuk! :-)quote:Op donderdag 2 maart 2017 17:16 schreef Camac het volgende:
[..]
En met een kind is dat ook vast haalbaar. Genoeg kinderen die in andere omstandigheden opgroeien dan een rommelig huis of met een zieke moeder.
Ik kan mn laatste herhaalrecept van de pil gaan halen
Hihiquote:
Grappig dat je ook weer rammelt Ela, wij waren bijna tegelijk uitgerekend en hier ook al weer rammels. Ik had gezegd minstens een jaar te zullen wachten voor we het uberhaupt weer gaan proberen en die termijn komt langzaam in zicht. Nou ja, eerst maar eens kijken hoe morgen nieuwe baan bevalt en of ik het over een paar maanden aandurf om weer te stoppen met anticonceptie...
Ik weet nog heel goed dat ik vorige keer ook rond de 9 maanden zo'n vlaag van heel veel rammel had. Ik heb het vermoeden dat dan precies weer hormoonspiegels e.d. gereguleerd worden (bij mij). Grappig dat jij dat ook hebt!
En helemaal tof dat je er wellicht over een paar maandjes alweer voor gaat!
Cholula, wat leuk! Ben benieuwd Over 5 maanden, ik ga eerst nog een week op zomerkamp met mn scouts. Daarna mag de pil de deur uitquote:
[..]
Wat leuk, we trouwen echt vlak na elkaar.
[..]
Hoe rommeliger hoe gezelliger!
[..]
Spannend!!! Dan doe ik even de aanname dat jullie binnenkort al gaan beginnen, wat leuk! :-)
Op het werk lijkt er wel een babyboom! Ik heb het er best moeilijk mee. Zo'n mooi buikje waar een prachtige baby in groeit. Maar ik wijt het aan m'n eigen hormonen: In jaren ben ik niet zo zwaar ongesteld geweest. Gelukkig vind ik genoeg afleiding maar blijft op het moment ff kloteSPOILEROok van de scouting? Wat tof! Ik ben gestopt maar m'n verloofde is schipper van de senioren dus ik mag af en toe mee en natuurlijk helpen met klussen.
O ja:
Ik heb me ingeschreven voor de halve marathon eind dit jaar. stiekem hoop ik dan al zwanger te zijn (ja ik weet dat je zwanger door kan hardlopen 😜). Een hele fijne afleiding om mijn hoofd leeg te krijgen.
[ Bericht 16% gewijzigd door VenusFlyTrap op 08-03-2017 19:22:14 (Onderste alinea toegevoegd ) ]
Nu lekker een zomer genieten van alleen Sjaak en daarna proberen voor een tweede Ik doe mee na de zomer
quote:
!cactus ook ♡
Jij ookquote:
Samen voor een kindje gaanquote:
Ik ook! Leuk allemaal!quote:
!! Wauw Mari!quote:
Wat goed om te horen! Tenminste, als het gaat zoals ik hoop dat het met jullie gaat.quote:
Wat leuk om te horen! Althans, ik hoop dat jullie eruit zijn gekomen?quote:
Wat een fijn nieuwsquote:
Gisteravond en vandaag kwam het onderwerp '2e kindje' af en toe weer naar voren en we denken dat er na de zomer ruimte gaat zijn voor een poging tot een tweede kindje
SPOILERals het blijft gaan zoals het nu gaat sluit ik ook aan na de zomer
Ik zou stiekem ook wel een derde willen. Ik rammel heel erg na S zijn geboorte in oktober
Maar eerst maar eens even landen waar we nu zijn.quote:
Als ik de duutser overtuigd krijg van mijn planning ik hopenlijk voor de zomer al. Let's see.
En tegelijkertijd vind ik het beetje confronterend en kut.
ja, dat snap ik. Het lijkt me zo frustrerend, als je wel wilt en er klaar voor bent, maar je lijf niet.quote:
Ik ben zo blij voor jullie allemaal!
En tegelijkertijd vind ik het beetje confronterend en kut.
Ik zou ook zo graag meedoen. Hopelijk mag ik tegen die tijd van mezelf.
Rammmmmel!
Spiraaltje gaat er deze zomer uit namelijk
Gerammel wordt namelijk niet minder nu ik in m'n nabije omgeving alleen maar baby's voorbij ziet komen
, wat een gezellige club! Gaaf hoor dames!
Wat ontzettend leuk, ik hoop dat het bij iedereen snel raak is dan. 
Heb wel een traject in gang gezet waarin uitgezocht wordt of ik wellicht toch in de toekomst een ruggenprik zou kunnen hebben. Mijn eerste bevalling was een KS onder algehele narcose vanwege een inmiddels in twijfel getrokken spina bifida occulta (verborgen open rug). De röntgenfoto op basis waarvan die diagnose gesteld is, is meer dan 10 jaar geleden gemaakt en kwijtgeraakt door het revalidatiecentrum toentertijd.
Weten of een ruggenprik kan is sowieso handig, want mijn blinde darm operatie moest ook onder algehele narcose terwijl die volgens de HA ook met een ruggenprik had gekund. Maandag afspraak bij de neuroloog.
Wij/ik sluiten ons aan bij het juni-groepje als deze er is, mijn vriend is er officieel klaar voor 
Bij mij blijft het bij rammelen. Mijn wederhelft wil niet en medisch is het ook misschien niet erg handigquote:
Blijven er eigenlijk nog rammelaars over die wel nog lang(er) moeten wachten?
En ja rammelmeld Maar of we ook daadwerkelijk voor een derde is de vraag. Het is dus meer een of dan wanneer.Ik hoop voor jou dat het rammelen wanneer het kan een zwangerschap wordt.quote:
Pfoeh, zo voel ik me al een stuk minder als die ene die alleen achterblijft straks
Hier is de (voorlopige) planning ook, heel origineel, na de zomer
Txs, dat hopen wij ook. Het is inmiddels alweer maart, dus nog acht maanden aftellen tot we weten of het dan mag of dat we nog minstens zes maanden extra moeten wachten.quote:
[..]
Ik hoop voor jou dat het rammelen wanneer het kan een zwangerschap wordt.
zo voelde ik mij ook toen vorig jaar een heel groep doorschoof. iemand moet het bankje warm houden voor de nieuwkomers. hoop dat jij eind dit jaar ook mag.quote:
Pfoeh, zo voel ik me al een stuk minder als die ene die alleen achterblijft straks
Hier komt het opeens ook dichterbij. spiraaltje moet er sowieso deze zomer uit en zoals de planning nu is misschien zelfs wel eerder
Klinkt nog super ver weg maar ik had het er gisteren met een vriendin over en die merkte op dat ik dan binnenkort al met foliumzuur kan beginnen.
Hoera voor alle nadezomerbeginners!
Hier!quote:
Blijven er eigenlijk nog rammelaars over die wel nog lang(er) moeten wachten?
Wow, wat gaan er veel rond en na de zomer starten! Spannende tijd
Oooh dat heb ik dus ook... terwijl ik in de zwangerschap zwoor geen 3e te willen...quote:
Ooh wat een fijne berichten hier allemaal!
Ik zou stiekem ook wel een derde willen. Ik rammel heel erg na S zijn geboorte in oktober
maar A- man wil niet
B- er is een hoop op te lossen eerst.
C- Ik durf niet meer zo goed na James zn opnames enz
maar goed wie weet ooit...
-ik niet zwanger zou hoeven zijn
-het kind er als een (minimaal) negenmaander uit zou komen
Ik vind zwanger zijn en de minibabytijd gewoon niet leuk, dus ik denk dat die derde er hier niet gaat komen, maar wie weet hoe ik daar over twee jaar in sta.
Er wordt hier in elk geval nog nergens een knoop in gelegd. Naast dat de huisarts al niet stond te springen me door te verwijzen ivm leeftijd is er thuis gewoon veel aan de hand waardoor ik die beslissing nu niet definitief kan en wil maken. Ik wil er voor 200% zeker van zijn dat het de voor mij juiste keuze is want er is geen weg terug.quote:
Dus nee voorlopig niet.
quote:SPOILEROok van de scouting? Wat tof! Ik ben gestopt maar m'n verloofde is schipper van de senioren dus ik mag af en toe mee en natuurlijk helpen met klussen.
Wat een gezellige drukte hier zeg, en wat een hoop rond dezelfde tijdSPOILERJa, landgroep scouts. Mn pubers
Onder voorbehoud van eventueel te volgen opleidingen enzo, dan gaat het langer duren..
Wat leuk allemaal!Je zei dat je medisch gezien niet meer mocht, is dat veranderd?quote:
[..]
Naast dat de huisarts al niet stond te springen me door te verwijzen ivm leeftijd is er thuis gewoon veel aan de hand waardoor ik die beslissing nu niet definitief kan en wil maken. Ik wil er voor 200% zeker van zijn dat het de voor mij juiste keuze is want er is geen weg terug.
Dus nee voorlopig niet.
Ik ben het er niet helemaal mee eens, maar dat is iets wat er dan besproken zou moeten worden.quote:
[..]
Je zei dat je medisch gezien niet meer mocht, is dat veranderd?
maar de kans dat er hier een 3e komt schat ik op 0,0001% dus niet aan de orde. verstand vs gevoel
ik moet er niet aan denken nog een keer zwanger te zijn. 4 is veel
Dat het nooit meer gebeurd is in deze situatie goed, maar de stap tot sterrilisatie kan ik nu nog niet.
(essure is voor mij sowieso geen optie)
Dan denk ik wat als ze allemaal verongelukken in de auto en ik toevallig thuis ben.. ik zou zo kapot zijn van verdriet, en sinterklaas zonder kinderen die aanwezig zijn, moederdag, is misschien een mega egoistische gedachte maar ik vind moeder zijn van aanwezige kinderen toch wel een ding ofzo
ik zou het heel erg vinden om nooit meer dat geluk te hebben als ze iets overkomt.Ik kan mij er geen voorstelling van maken wat ik zou doen, maar om dan een optie al af te sluiten vind ik ook moeilijk. Om dan te zeggen nu is het goed dus over 15 jaar is het ook nog goed vind ik moeilijk.quote:
Dus als alle vier je kinderen omkomen, zie je jezelf nog wel een nieuw gezin maken?
Dit speelt dus bij meer mensen, ik vroeg er laatst nog naar hier..Ik heb er maar één, dus stel dat ze doodgaat, dan heb ik in één klap niets meer. Dat zou voor mjj een reden zijn om een tweede te nemen. Hoewel ik verder niet echt loop te rammelen nu (als een van de weinige dreumesmoeders hier geloof ikquote:
[..]
Ik kan mij er geen voorstelling van maken wat ik zou doen, maar om dan een optie al af te sluiten vind ik ook moeilijk. Om dan te zeggen nu is het goed dus over 15 jaar is het ook nog goed vind ik moeilijk.
). Maar ik ben ook niet meer de jongste, dus heel lang twijfelen kan ik ook niet, voordat ik een besluit neem.Hee wat leuk dat je straks weer mag, heb ik verkeerd onthouden dat jouw partner niet wilde?quote:
Hee wat een drukte hier! Ik behoor voorlopig even tot de na-de-zomer groep.
Onder voorbehoud van eventueel te volgen opleidingen enzo, dan gaat het langer duren..
sorry voor het hoge lurkersgehalte van deze vraag
quote:
Wow!!Klopt, dat was o.a. Ik. En bij Mariposas ook, maar die mag ook weer lees ikquote:
[..]
Hee wat leuk dat je straks weer mag, heb ik verkeerd onthouden dat jouw partner niet wilde?
sorry voor het hoge lurkersgehalte van deze vraag
.Lijkt mij ook zo leuk. Mijn vriend en ik zijn beide actief bij scouting. En zo'n leuk bevertje van ons samen zou toch wel tof zijnquote:
[..]Wat een gezellige drukte hier zeg, en wat een hoop rond dezelfde tijdSPOILERJa, landgroep scouts. Mn pubers
Ja in zo'n schattig rood blousje en een das die nog veeeel te groot isquote:
[..]
Lijkt mij ook zo leuk. Mijn vriend en ik zijn beide actief bij scouting. En zo'n leuk bevertje van ons samen zou toch wel tof zijn
Bevers . En dan een van mn pubers nu die dan beverleiding is Een vriend van me is recent papa geworden, nu al zin om te gaan babyknuffelen 😍
Dan ga ik nog harder rammelen maar ik laat foto's zien aan lief zodat hij ook harder gaat rammelen. Hopelijk werkt m'n theorie 😜 Keep you posted
Dan zie ik van die mini ukkies en denk ik
ahwwwww willikook!!! Ik wilde eerst nog wat extra gewicht kwijt voordat we starten met pogen, maar twijfel daar nu aan of ik daar wel het geduld voor heb :p
Ben je echt veel te zwaar? Dat kan namelijk wel negatief effect op je vruchtbaarheid hebben..quote:
Ik rammel de bammel eigenlijk steeds harder
Dan zie ik van die mini ukkies en denk ik
Ik wilde eerst nog wat extra gewicht kwijt voordat we starten met pogen, maar twijfel daar nu aan of ik daar wel het geduld voor heb :p
Ik ben 26 nog wat kg afgevallen na de geboorte van onze zoon, maar ik wil er graag meer af hebben voordat ik een tweede baby ronde in ga. Ik sta nu al 5 maanden vast op dit gewicht.quote:
[..]
Ben je echt veel te zwaar? Dat kan namelijk wel negatief effect op je vruchtbaarheid hebben..
Minder gedoe met protocollen, beter voor het lichaam zullen we maar zeggen.
Ben zo'n 8 jaar samen met mijn vriend (30+), wonen nu al een aantal jaar samen.
Mijn lichamelijke situatie is nu al even redelijk stabiel, waardoor het aardig aan het rammelen is inmiddels
Vriend is erg reeel en vind het nu nog niet de ideale situatie om een baby'tje te krijgen, ik heb een stabiele baan weliswaar parttime maar goed betaald, hij moet een nieuwe baan gaan zoeken binnenkort maar heeft al wat zicht op opties.
Hij wil het liefst eerst een nieuw huis omdat het volgens hem niet zou passen allemaal, en sluit het daarom nu steeds uit.
Maar eer dat we het huis verkocht hebben en in een nieuw huis zitten ben je al gauw ook weer 1 tot 2 jaar verder, dan begint de tijd toch wel enig sinds te dringen ook omdat je er niet vanuit kan gaan dat het gelijk bij de 1e rondes raak is.
Dit begint steeds meer door mijn hoofd te razen, kan er met hem goed over praten maar ergens heb ik het idee dat hij te veel beren op de weg ziet en zich daardoor tegen laat houden.
Hoe kijken jullie mannen er tegen aan?
Tjah, mijn bijna-man rammelt minstens even hard als ik, dus dat is niet vergelijkbaar, maar ik denk wel dat je op de goede weg bent. Is het een idee om voors en tegens naast elkaar te zetten en hem eerlijk te vertellen waarom je wel graag nu wilt? En maak bijvoorbeeld eens een indeling in jullie huidige woning, zodat je (en hij ook) weet hoe het eruit zou zien met een bedje, box, commode, babywagen in de gang enzovoorts... Zo wordt het voor jullie allebei beter in te schatten of het wel of niet kan.quote:
Hoi! ik (25+) lees hier al even mee, maar ben nu ook benieuwd naar wat jullie denken over mijn situatie
Ben zo'n 8 jaar samen met mijn vriend (30+), wonen nu al een aantal jaar samen.
Mijn lichamelijke situatie is nu al even redelijk stabiel, waardoor het aardig aan het rammelen is inmiddels
Vriend is erg reeel en vind het nu nog niet de ideale situatie om een baby'tje te krijgen, ik heb een stabiele baan weliswaar parttime maar goed betaald, hij moet een nieuwe baan gaan zoeken binnenkort maar heeft al wat zicht op opties.
Hij wil het liefst eerst een nieuw huis omdat het volgens hem niet zou passen allemaal, en sluit het daarom nu steeds uit.
Maar eer dat we het huis verkocht hebben en in een nieuw huis zitten ben je al gauw ook weer 1 tot 2 jaar verder, dan begint de tijd toch wel enig sinds te dringen ook omdat je er niet vanuit kan gaan dat het gelijk bij de 1e rondes raak is.
Dit begint steeds meer door mijn hoofd te razen, kan er met hem goed over praten maar ergens heb ik het idee dat hij te veel beren op de weg ziet en zich daardoor tegen laat houden.
Hoe kijken jullie mannen er tegen aan?
Nee, maar ik snap het wel hoor. Zeker als je meer dan één kindje zou willen is 27 of 28 niet zo'n rare leeftijd om op te beginnen. Het is misschien niet binnen de kortste keren raak en als je dan drie kindjes wilt (bijvoorbeeld) is 27 + 2 + 2 + 2 wel mooi.quote:
waarom heb je het gevoel dat de tijd begint te dringen? 25+2jaar is nog niet bejaard.
Ik zit dichter bij de 30 dan bij 25, met het oog op dat de wens er ook al een hele tijd is.quote:
waarom heb je het gevoel dat de tijd begint te dringen? 25+2jaar is nog niet bejaard.
En inderdaad misschien niet meteen raak, ik zit zelf ook met een chronische ziekte waardoor het traject waarschijnlijk ook al langer gaat duren.
Op de eerdere reactie van Tink: ik heb de kamer uitgetekend
ben benieuwd wat hij ervan vind. voor mijn gevoel begint de tijd pas te dringen als je richting de 40 gaat. ligt misschien ook aan wat in je omgeving de gemiddelde leeftijd is. als iedereen met 25 al zwanger is dan voelt 30 natuurlijk al stokoud.
Dankje!quote:
zie nu dat mijn eerste post met welkom niet is geplaatst nu komt mijn opmerking ook een beetje bot over. Dus bij deze alsnog welkom
voor mijn gevoel begint de tijd pas te dringen als je richting de 40 gaat. ligt misschien ook aan wat in je omgeving de gemiddelde leeftijd is. als iedereen met 25 al zwanger is dan voelt 30 natuurlijk al stokoud.
geen probleem hoor, ik vatte het niet als bot op.Het is inderdaad zo dat elke vrouw daar anders tegenaan kijkt, mijn moeder was 19 bij haar 1e zwangerschap
Richting de 40 vind ik ook wel heel erg kantje boord om te gaan beginnen.quote:
zie nu dat mijn eerste post met welkom niet is geplaatst nu komt mijn opmerking ook een beetje bot over. Dus bij deze alsnog welkom
voor mijn gevoel begint de tijd pas te dringen als je richting de 40 gaat. ligt misschien ook aan wat in je omgeving de gemiddelde leeftijd is. als iedereen met 25 al zwanger is dan voelt 30 natuurlijk al stokoud.
Ik kijk er dus wat anders tegenaan dan de meesten hier. Ik weet wat voor irritatie en inbreuk zo'n situatie op je gehele leven kan hebben. Maar goed wij woonden echt klein, hadden geen slaapkamer voor een baby en het verkopen toen we eigenlijk al genoeg irritatie er mee hadden duurde 32 maanden
Inmiddels is de huizenmarkt weer aangetrokken dus zal het vast sneller gaan als je eenmaal besluit dat je nu uit het jasje van huidige huisje gegroeid bent.
Er zijn er trouwens best een paar in OUD die het wel prima vol te houden vinden zo weinig ruimte. En ik zag het van tevoren ook helemaal zitten. Maar als dan blijkt dat je toch niet happy met de situatie bent doe je er niet a la minute iets aan. Ik weet een user die gek werd van haar baby zijn snurkgeluiden en elke avond het matras naar de woonkamer versleepte om daar met man te slapen. Dat ben je gauw zat. Alleen is het niet te voorspellen hoe de daadwerkelijke situatie uit zal pakken voor jullie specifiek.
Gezien mijn eigen ervaring zou ik aanraden als je de tijd hebt om eerst groter te gaan wonen, lekker doen. Maar evenveel fokkers die zullen zeggen gewoon doen die baby nu.
Kortom het blijft een afweging die jullie zelf zullen moeten maken
Er zijn zoveel redenen om het uit te stellen en wanneer is de tijd dan echt perfect?
Wij zijn nu net verhuisd terwijl nummer 2 al in de maak is
niet ideaal en soms dacht ik wel: waarom heb ik dit vooraf niet anders bedacht?Maar we wonen nu in ons nieuwe huis en alles komt wel goed.
Een kind heeft in principe schone kleren/luiers, voeding en heeeeeel veel liefde nodig (bij wijze van dan
). Een eigen kamer is geen eerste levensbehoefte.Maar de uiteindelijke boodschap is hetzelfde: jullie moeten zelf de voors en tegens tegen elkaar afwegen en een keuze maken. Succes!
Bij mijn familie is rond de 30 meer de standaard. Bij vrienden ligt het gemiddelde een stukje lager.quote:
[..]
Dankje!
Het is inderdaad zo dat elke vrouw daar anders tegenaan kijkt, mijn moeder was 19 bij haar 1e zwangerschap
Grappige is dat dat verschil ook merkbaar is in de reacties. van vrienden komt af en toe de vraag hoe het er voor staat met de kinderwens, bij familie lijkt nog niemand eraan te denken.
ja daarom is het voor mijn gevoel pas richting de 40 dat de tijd begint te dringen. met 25+ heb je nog zo'n 10jaar (uitzonderingen daar enzo)quote:
[..]
Richting de 40 vind ik ook wel heel erg kantje boord om te gaan beginnen.
nu begin ik natuurlijk ook liever gisteren dan pas over 10jaar
Wel zonder druk of veel bijhouden. We zien het wel stand.
Tot daar!
Veel plezier en succes!quote:
Wij hebben besloten toch door te schuiven naar het volgende topic ipv te wachten op de zomer
Wel zonder druk of veel bijhouden. We zien het wel stand.
Tot daar!
quote:
Wij hebben besloten toch door te schuiven naar het volgende topic ipv te wachten op de zomer
Wel zonder druk of veel bijhouden. We zien het wel stand.
Tot daar!
Ik rammel nog rustig even door.
Verder ben ik het eens met LeSage. Het is nooit de perfecte tijd om een kind te krijgen, denk ik. Tenminste, voor ons niet. Ik werd zwanger van T toen we in een ander land woonden dan waar we wilden wonen, toen de duutser geen werk had, en we nog geen zicht hadden op een woning in het nieuwe land.
Uiteindelijk heeft de duutser werk gevonden, wij zijn naar Duutserland verhuisd en hebben hier een woning gevonden. Niet heel groot (60 m2), maar het past prima met z'n 3en. Ik denk dat het zelfs met z'n 4en wel zou passen. Al zou groter natuurlijk fijner zijn.
Er zijn een hoop foto's gemaakt van tante VFT en ik heb ze aan mijn vriend laten zien en rammelt nu stiekem ook wel een beetje!
Laatst zei hij niet te weten wanneer hij kinderen wil maar gister zei hij ineens uit het niets dat hij na het trouwen er misschien wel aan zou willen beginnen 😍
Hier wonen we in een 3-kamer woning, ruim zat met z'n tweeen en er is ruimte voor kinderen. Zijn ouders hebben in een soortgelijke woning gewoond tot lief en z'n broer 3&5 waren. Het was lekker knus in ieder geval
quote:
Wij hebben besloten toch door te schuiven naar het volgende topic ipv te wachten op de zomer
Wel zonder druk of veel bijhouden. We zien het wel stand.
Tot daar!
wie weet tot binnenkort
Leuk!quote:
Zo, eindelijk baby geknuffeld 😍 Zo lekker zacht en zo klein en lief.
Er zijn een hoop foto's gemaakt van tante VFT en ik heb ze aan mijn vriend laten zien en rammelt nu stiekem ook wel een beetje!
Laatst zei hij niet te weten wanneer hij kinderen wil maar gister zei hij ineens uit het niets dat hij na het trouwen er misschien wel aan zou willen beginnen 😍
Hier wonen we in een 3-kamer woning, ruim zat met z'n tweeen en er is ruimte voor kinderen. Zijn ouders hebben in een soortgelijke woning gewoond tot lief en z'n broer 3&5 waren. Het was lekker knus in ieder geval
WIj wonen in een huis met 4 slaapkamers, waarvan de zolder gereserveerd is voor het bedrijf van vriendlief. In theorie kan het dus makkelijk, maar in de praktijk moeten er behoorlijk wat spullen weg om een kamer leeg te krijgen.
Wij hebben gisteren een lijst gemaakt (of njah, we zijn ermee begonnen) met alle dingen die in huis moeten gebeuren om het babyproof te maken of die we gewoon nog willen doen voordat we het nog drukker krijgen. Denk aan kozijnen aan de buitenkant allemaal schilderen, de trappen schuren, schilderen en voorzien van maantjes, deurtjes voor twee keukenkastjes maken, het toilet opknappen, plinten maken (typisch dat dat altijd weer blijft liggen) en een schutting vervangen.
Zo voelt het toch nog alsof we ergens naartoe aan het werken zijn.
Goed bezig Tink
Hier is de kans groot dat ik volgend (school)jaar een onwijs gave studie mag gaan doen vanuit m'n werk (en dan hou ik er ook nog een toffer takenpakket en meer salaris aan over).
Dus ik neig ernaar om dat te gaan doen en onze kinderwens nog een half jaartje uit te stellen... Lastig hoor, want ik wil zo graag. Maarja deze kans krijg ik niet nog een keer...
Hier hoop ik ook voor het eind van de zomer al een topic op te schuiven hoor. Aan de ene kant veel bezwaren maar ik kan ze ook heel goed wegtoveren omdat het niet perse bezwaren hoeven te zijn. Hier ook een huisdingetje, ik heb altijd gezegd geen nummer 2 in dit huis (kleine 4 kamerflat) maar ook dat kan ik steeds meer loslaten.
Afgelopen zondag met een verse baby geknuffeld Wat leuk! Hopelijk is het snel raak.quote:
Wij hebben besloten toch door te schuiven naar het volgende topic ipv te wachten op de zomer
Wel zonder druk of veel bijhouden. We zien het wel stand.
Tot daar!
Nu alleen nog even een buffertje opbouwen financieel, dan staat er nog weinig in de weg om het te gaan proberen
Stippel
Wat leuk!Ik rammel echt ontzettend en mn vriend doet ook lekker mee. Heel handig dat je dan nog een maand of 4 moet wachten
. Het helpt ook niet dat er in mn omgeving echt een ware babyboom is. Overal zwangeren en baby's.Dat hebben wij ook ja, iedereen krijgt ineens baby's. Superleuk hoor, en hartstikke lief, maar soms doet dat gewoon echt pijn.quote:
O10p welkom hier
Stippel
Ik rammel echt ontzettend en mn vriend doet ook lekker mee. Heel handig dat je dan nog een maand of 4 moet wachten
Ik kan er wel heel erg bij stil staan/druk over maken; maar voorlopig rammel ik gewoon verder en hoop ik snel na de zomer te mogen schuiven
Alhoewel echt álle baby foto's mij een emotioneel gevoel geven en ik zo een traantje kan wegpinken om een enorm leuk geboortekaartje haha. En dan wil ik liefst nu gelijk meteen bezwangerd worden
*wacht (on)geduldig tot na de zomer* Bij jou is de reden waarom je moet wachten ook gewoon niet leuk; bij ons is het onze keus.quote:
[..]
Dat hebben wij ook ja, iedereen krijgt ineens baby's. Superleuk hoor, en hartstikke lief, maar soms doet dat gewoon echt pijn.
hoop voor jullie dat jullie ook snel mogen!PriemGirl, ik ben ook bijna bejaard, uhm, 30
. Voor je het weet is de zomer voorbij, nog even! . En ik ben dus ook gestopt met de pil . Maar eerst even afwachten nog. Dinsdag horen we of we zijn ingeloot voor een nieuwbouwwoning, en als dat doorgaat dan gaan we dus eerst dat in gang zetten. Nadeel is wel dat het huis dan pas volgend jaar juni wordt opgeleverd, dus dat is wel erg lang wachten . Maar mocht ik dit jaar nog zwanger raken dan is het opzich geen heel groot probleem. Het is niet ideaal qua ruimte in huis, maar het zou moeten kunnen . Dus spannende tijden!Pfft, ik voel me even heel rot hier nu. Ik ben single, 34,5 en mijn moeder zit er zo op aan te dringen dat ik echt snel een zaaddonor moet vinden want dat ik anders spijt ga krijgen. Maar ja, een onbekende donor lijkt me niks, een geschikte bekende donor met wie ik nog nauw genoeg contact heb om het hem te vragen plus single plus wil een vaderrol waarin ik me kan vinden, ken ik niet. En ik heb nog steeds geen afscheid kunnen nemen van het feit dat het niks wordt in een relatie omdat ik het onbestaanbaar vind dat een leuke, knappe vrouw als ik nog steeds geen levenspartner heeft, al was het in deze levensfase maar iets dat langer duurt dan 3 jaar, Waarom is het leven zo oneerlijk? kinderschoentjes in de winkels doen echt een beetje pijn, een dikke dreun voor mijn kop dat ik ergens gefaald heb.
Het klinkt heel rot. Sterkte! En laat je moeder je niet op je kop zitten hé!quote:
Diconnected, dat is toch geen onoverkomelijk probleem?
Pfft, ik voel me even heel rot hier nu. Ik ben single, 34,5 en mijn moeder zit er zo op aan te dringen dat ik echt snel een zaaddonor moet vinden want dat ik anders spijt ga krijgen. Maar ja, een onbekende donor lijkt me niks, een geschikte bekende donor met wie ik nog nauw genoeg contact heb om het hem te vragen plus single plus wil een vaderrol waarin ik me kan vinden, ken ik niet. En ik heb nog steeds geen afscheid kunnen nemen van het feit dat het niks wordt in een relatie omdat ik het onbestaanbaar vind dat een leuke, knappe vrouw als ik nog steeds geen levenspartner heeft, al was het in deze levensfase maar iets dat langer duurt dan 3 jaar, Waarom is het leven zo oneerlijk? kinderschoentjes in de winkels doen echt een beetje pijn, een dikke dreun voor mijn kop dat ik ergens gefaald heb.
Sterkte.
Nee dat niet zozeer, maar ik ben net begonnen met een nieuwe baan met een contract tot oktober, dus het zou niet heel handig zijnquote:
Diconnected, dat is toch geen onoverkomelijk probleem?
Pfft, ik voel me even heel rot hier nu. Ik ben single, 34,5 en mijn moeder zit er zo op aan te dringen dat ik echt snel een zaaddonor moet vinden want dat ik anders spijt ga krijgen. Maar ja, een onbekende donor lijkt me niks, een geschikte bekende donor met wie ik nog nauw genoeg contact heb om het hem te vragen plus single plus wil een vaderrol waarin ik me kan vinden, ken ik niet. En ik heb nog steeds geen afscheid kunnen nemen van het feit dat het niks wordt in een relatie omdat ik het onbestaanbaar vind dat een leuke, knappe vrouw als ik nog steeds geen levenspartner heeft, al was het in deze levensfase maar iets dat langer duurt dan 3 jaar, Waarom is het leven zo oneerlijk? kinderschoentjes in de winkels doen echt een beetje pijn, een dikke dreun voor mijn kop dat ik ergens gefaald heb.
En wat ontzettend vervelend van je moeder zeg
. Maar laat je er niet door op de kast jagen he.Oh huuu dan hakt het inderdaad even extra in als je eigen familie er zo op aan het hameren is.. Mijn moeder is - wat dat betreft - wel meer een afwachtend type. Ze vond het ook prima als ik geen kinderen wou; maar vindt het stiekem toch leuk dat ik op mn 30ste levensjaar 180 graden ben gedraaidquote:
Diconnected, dat is toch geen onoverkomelijk probleem?
Pfft, ik voel me even heel rot hier nu. Ik ben single, 34,5 en mijn moeder zit er zo op aan te dringen dat ik echt snel een zaaddonor moet vinden want dat ik anders spijt ga krijgen. Maar ja, een onbekende donor lijkt me niks, een geschikte bekende donor met wie ik nog nauw genoeg contact heb om het hem te vragen plus single plus wil een vaderrol waarin ik me kan vinden, ken ik niet. En ik heb nog steeds geen afscheid kunnen nemen van het feit dat het niks wordt in een relatie omdat ik het onbestaanbaar vind dat een leuke, knappe vrouw als ik nog steeds geen levenspartner heeft, al was het in deze levensfase maar iets dat langer duurt dan 3 jaar, Waarom is het leven zo oneerlijk? kinderschoentjes in de winkels doen echt een beetje pijn, een dikke dreun voor mijn kop dat ik ergens gefaald heb.
Ging helaas toen wel gepaard met een scheiding; maar aantal jaar later heb ik nu toch echt een hele fijne goeie vent. Ik hoop voor jou dat dat er ook in zit; maar laat je niet strikken door iedereen die gaat bepalen hoe het zou moeten.. Het klinkt allemaal wel leuk; huisje boompje beestje; maar je moet doen waar je vooral zelf heel gelukkig van wordt en niemand die dit kan doen behalve jezelf En dan is leeftijd nog steeds 'maar' gewoon een nummer En ten tweede, hoe beslis je hoe en wanneer je er echt voor gaat? In mijn geval heb ik nu besloten nog een half jaar te gaan daten en hard te hopen op de bruiloften, Lowlands en Werchter dat ik daar iemand tegen ga komen met wie ik een toekomst zie. Anders moet ik toch rond mijn verjaardag ongeveer besluiten er in mijn eentje voor te gaan. Dat zou dan inhouden eerst een goede bekende te vragen of hij vader zou willen zijn (wat een vraag, ongelooflijk, zo'n grote levenskwestie), en anders toch het met een onbekende donor doen, wat ik helemaal geen fijne gedachte vind, want wat als je kindje niet op jou lijkt? Maar de gedachte dat ik geen moeder kan zijn vind ik nog onverteerbaarder. Dus dat zijn de opties waar ik de komende jaren uit moet beslissen. Welke keuze ik ook maak, ik wil hoe dan ook het onmetelijke verdriet een plek geven.
Een goede vriendin van mij is nu op haar 35e net met het traject begonnen. Zij hoort veel uit haar omgeving: wat goed en wat stoer van je! Maar wat zij ook steeds zegt: het is niet stoer, ik doe dit uit noodzaak, want een leven zonder kind(eren) vind ik onverteerbaar en het is heel verdrietig dat ik niet de juiste man ben tegengekomen om een gezin mee te stichten.
Wat mij, toen ik worstelde met deze vragen, enorm heeft geholpen is praten met een therapeute, om op een rijtje te krijgen wat ik nu echt wilde en daarbij ook nog wat puin uit mijn verleden te ruimen. Daarnaast zijn er veel vrouwen die in precies hetzelfde schuitje zitten, waarmee je ervaringen kunt uitwisselen. Hier op het forum ook bijvoorbeeld. Het kan fijn zijn om te praten met vrouwen die in dezelfde situatie zitten.
Wat in ieder geval heel goed is, is dat je er mee bezig bent en het niet wegstopt. Wat de externe druk betreft kun je eerlijk zeggen - als je dat kan - dat het voor jou nu een heel lastige periode is, waarin je moeilijke keuzes moet gaan maken en dat je daarvoor rust nodig hebt. Want zo is het ook.
.Oh, nog even een aanvulling: je schrijft een paar keer dat het zo bizar is dat juist/uitgerekend jij in deze situatie zit. Maar echt, deze dingen hebben helemaal niets te maken met hoe leuk en geweldig je bent. Het leven loopt soms zo. Dat heeft allerlei redenen die soms wel en soms niet met jou te maken hebben. Daar inzicht in krijgen, kan wel fijn zijn, maar het kan echt iedereen 'overkomen'.
[ Bericht 11% gewijzigd door Franny_G op 28-03-2017 16:00:54 ]
Je zegt dat een van de redenen waarom je zo bang bent voor een 'onbekende' donor de angst is dat het kindje niet op jou lijkt.
Bij mij zochten ze een donor die al wat overeenkomsten met mij had (haarkleur en dergelijke) zodat het kindje al snel op jou gaat lijken.
Maar wat ik ook merk is dat op wie een kind lijkt ook afhankelijk is wie naar het kindje kijkt. Ik heb een achternichtje en ik vind haar sprekend haar moeder (mijn nicht). De schoonmoeder van mijn nicht ziet echter heel veel overeenkomsten met zichzelf toen zij klein was en is daar ook helemaal trots op.
Dit vind ik heel herkenbaar. Precies zo heb ik het ook ervaren en precies zo voelde het als mensen zeiden 'wat stoer' (en nog steeds). Ik voelde me niet stoer, ik voelde me verdrietig en was natuurlijk tegelijkertijd ook blij er eindelijk ook voor te kunnen gaan. En ook bij de derde heb ik naast mijn grote geluksgevoelens weer moeten rouwen om wat er dus niet is en hoe het dus niet is gegaan. Hoe dankbaar voor en dolgelukkig ik ook ben met mijn drietal.quote:Op dinsdag 28 maart 2017 15:51 schreef Franny_G het volgende:
Een goede vriendin van mij is nu op haar 35e net met het traject begonnen. Zij hoort veel uit haar omgeving: wat goed en wat stoer van je! Maar wat zij ook steeds zegt: het is niet stoer, ik doe dit uit noodzaak, want een leven zonder kind(eren) vind ik onverteerbaar en het is heel verdrietig dat ik niet de juiste man ben tegengekomen om een gezin mee te stichten.
En nog steeds kan ik diep verdrietig zijn (om het gemis van een partner, omdat dingen zijn zoals ze zijn, of gegaan zijn zoals ze zijn gegaan), maar het zijn nu nog maar momenten.
Meestal ben ik blij en tevreden/ voldaan, blij met de kinderen (die alledrie op me lijken en alledrie ook niet), blij met het geborgen gevoel dat het gezinsleven me geeft, blij met de dagelijkse dingen die erbij horen, ... Ik voel me een gelukkig mens.
Als ik geen kinderen had kunnen krijgen, weet ik niet of het me gelukt was naar voldoening te leven.
Franny, je post raakt me zeer. Je verwoordt het fijn en mooi. Dankjewel daarvoor.
[ Bericht 0% gewijzigd door groofskendezoveelste op 28-03-2017 20:51:10 ]
En eigenlijk wil ik nog afvallen voordat ik met de pil stop, maar dat lukt echt voor geen meter. Totaal geen discipline.
Andromache, Ik vind het knap hoe je er in staat! Het lijkt me geen makkelijk besluit, zeker omdat je inderdaad niet kunt voorspellen of je de juiste man gaat tegenkomen.
Een nichtje van mij heeft ook kindjes van een 'onbekende' donor en zij was er van tevoren ook bang voor dat ze niet op haar zouden lijken. Ze passen juist zo goed bij haar en de familie dat mijn nichtje het lab heeft gebeld om die mensen te bedanken voor de goede match.quote:
Je zegt dat een van de redenen waarom je zo bang bent voor een 'onbekende' donor de angst is dat het kindje niet op jou lijkt.
Bij mij zochten ze een donor die al wat overeenkomsten met mij had (haarkleur en dergelijke) zodat het kindje al snel op jou gaat lijken.
Maar wat ik ook merk is dat op wie een kind lijkt ook afhankelijk is wie naar het kindje kijkt. Ik heb een achternichtje en ik vind haar sprekend haar moeder (mijn nicht). De schoonmoeder van mijn nicht ziet echter heel veel overeenkomsten met zichzelf toen zij klein was en is daar ook helemaal trots op.
Twee vriendinnen van me hebben samen een kindje, en het kindje heeft dus maar de genen van een van de twee. En toch presteert een oom van ze om te zeggen dat het jochie vast de donkere features van de niet-biologische moeder heeft.
En als ze met hem op straat loopt, zeggen mensen ook vaak dat hij op haar lijkt. Ik denk dat mensen erg naar een gelijkenis zoeken, en dan vind je die meestal ook wel, genen of niet 
Nu heeft de kliniek wel gezocht naar een donor die op haar leek, maar toch vind ik het grappig als mensen dat zeggen. Soms hebben ze het even later door en dan lachen ze wat ongemakkelijk, maar soms hebben ze niets door en dan laten we hen maar. Vrouws moeder (was dementerend) vond dat Sjaak echt bij hen in de familie paste, hij leek echt op vrouw. Dat hebben we uiteraard zo gelaten, ze was er zo blij mee
Hier volop. En de duutser ook. Het lijkt er echt op dat we, ondanks niet perfecte timing (proefschrift dat af moet, internationale verhuizing, nieuwe baan etc.) we er in de zomer weer voor gaan. Wellicht is zwanger worden een paar maanden voor de verdediging van mijn proefschrift niet het meest ideale scenario, maar wie weet duurt het deze keer veel langer voordat ik zwanger ben...
) je er ongeacht de situatie wel in mee en komt het vast goed.Hier gaan ook stappen gezet worden. Want het rammelt zeker nog, keihard
Over niet al te lange tijd verhuis ik naar wohts. Jawel, ik ben me aan het oriënteren op KID. Deze week een belrondje.quote:
Wordt er niet meer gerammeld?
Hier volop. En de duutser ook. Het lijkt er echt op dat we, ondanks niet perfecte timing (proefschrift dat af moet, internationale verhuizing, nieuwe baan etc.) we er in de zomer weer voor gaan. Wellicht is zwanger worden een paar maanden voor de verdediging van mijn proefschrift niet het meest ideale scenario, maar wie weet duurt het deze keer veel langer voordat ik
Ja, lastig is dat hè? Dat het zwanger worden niet in te plannen is.
nu alleen nog de vraag wanneer het spiraaltje eruit gaat. deze maand was de bedoeling maar ik zit nog te wachten op een afspraak van de kaakchirurg.
[ Bericht 5% gewijzigd door Elleska op 08-05-2017 20:08:39 ]
Maar nu mag ik dus volgend schooljaar een onwijs gave studie doen van een jaar op kosten van het werk...
Dus ik mag pas in november opschuiven
Alleen zijn er volgens mijn vriend nog te veel financieele onzekerheden waardoor hij het nog niet aandurft de condooms te laten voor wat ze zijn, ik sluit me hier gedeeltelijk zeker bij aan maar kan naar mijn mening ook opgelost worden terwijl we ervoor proberen te gaan.
).Daarnaast komt ook dat hij nog geen baan heeft. Afgelopen juli afgestudeerd en nog steeds op zoek, dus dat is best wel klote.. want financieel gaat het gewoon echt niet als hij geen baan heeft (nog los van dat ik eigenlijk ook niet weer fulltime wil gaan werken als ik een kind heb), en omdat het zoeken al zo lang duurt durf ik er ook niet op te vertrouwen dat hij ergens in de tijd van het proberen/zwanger zijn dan heus wel wat zou vinden.
Dus totdat hij een baan heeft, rammel ik hier ook nog wel even door.
(Ik slik geen pil, een paar maanden na de bevalling ben ik daarmee weer gestopt omdat het me zo enorm somber maakte...) Volgens mij is er nooit een juist moment, maar dat kan ik hem niet aan zijn verstand brengen Dus ik rammel nog maar even verder. Maar voorlopig blijft het écht nog bij rammelen. Volgende week eerst verhuizen en officieel samenwonen; dan nog paar maandjes wennen en dan kijken we gewoon verder. Het is wel heel fijn dat iedereen al zo begaan is met ons; maar soms denk ik wel: Ruuuuustig Voorlopig staat de planning nog steeds om in augustus mn spiraaltje er uit te laten halen; maar misschien wordt het september. We zullen zien 
Oh wauw en ik maar denken dat het hier erg is.quote:
Ik rammel ook nog steeds; maar af en toe wordt de druk mij wel te veel... Ik word momenteel overladen door zwangerschapskledij van een collega; schoonbroer die een complete babykamer klaar heeft staan voor ons; een box van andere familieleden etc etc.. En o wee als ik een keertje geen alcohol drink; dan is iedereen overtuigd dat het zover is
Buiten dat vind ik het ook gewoon niet netjes wie weet zijn jullie al lang bezig maar lukt het niet ofzo. Dat is dan toch uiterst pijnlijk.
Jezusquote:
Ik rammel ook nog steeds; maar af en toe wordt de druk mij wel te veel... Ik word momenteel overladen door zwangerschapskledij van een collega; schoonbroer die een complete babykamer klaar heeft staan voor ons; een box van andere familieleden etc etc.. En o wee als ik een keertje geen alcohol drink; dan is iedereen overtuigd dat het zover is
Nu even focussen op verhuizen
Dat vind ik momenteel ook al een hele stap Okay dat is niet cool.. en lijkt me ook echt niet prettig idd! En ongeacht het feit dat het misschien niet meteen raak is, moet dat toch echt niet de overweging zijn om dan alvast maar te beginnen. Want als het wèl in 1 keer raak is, wordt de hele situatie toch ineens anders!quote:
Ik rammel ook nog steeds; maar af en toe wordt de druk mij wel te veel... Ik word momenteel overladen door zwangerschapskledij van een collega; schoonbroer die een complete babykamer klaar heeft staan voor ons; een box van andere familieleden etc etc.. En o wee als ik een keertje geen alcohol drink; dan is iedereen overtuigd dat het zover is
Euhhhhhh ik dacht het niet Ik ben ook niet te beïnvloeden wat dat betreft; en gelukkig mijn vriend ook niet. Die snapt waar IK vandaan kom en natuurlijk wil hij heel erg graag papa worden; maar alles op z'n tijd en alles in ons tempo 
Was het een mooie dag? Succes met de volgende stap! Het was prachtigquote:
Gefeliciteerd Tink89!
En de volgende stap is vooral even afwachten. We mogen sowieso niet voor 1 november beginnen namelijk. Txs!Vorige week zijn wij ook getrouwd maar dat wist jij natuurlijk al via het trouwen topic 😜.
Hier ook nog even geduld hebben, mijn man wil er nog even over nadenken maar ik ga er wel vanuit dat hij tijdens of na de zomer wil stoppen met condooms gebruiken.
. Help .Afleiding zoeken is bij mij het enige wat helpt. Dus: lekker veel sporten (kanoën en paardrijden, allebei dingen die met een dikke buik niet meer kunnen), handwerken, lezen en met vriendinnen afspreken en wijntjes drinken.quote:
Nog 2 maanden wachten en het rammelen is erger dan de hele voorgaande periode.
Dat probeer ik ook zoveel mogelijk te doen, maar er zijn nu overal baby's en dat maakt het rammelen niet minder makkelijk.quote:
[..]
Afleiding zoeken is bij mij het enige wat helpt. Dus: lekker veel sporten (kanoën en paardrijden, allebei dingen die met een dikke buik niet meer kunnen), handwerken, lezen en met vriendinnen afspreken en wijntjes drinken.
ik schuif volgende week door naar het volgende topic. spannend!
Wel gaan we over een maand eindelijk verhuizen naar onze nieuwbouw huur eengezinswoning, dus ik hoop dat dat ook mentaal bij hem wat in gang zet.
Nu wonen we nog in een studentenflat en sporten bij een studenten sportvereniging en zo, straks wonen we in een grote mensen huis en gaan we ook naar een "normale" sportvereniging.
Plus dat we e.e.a. in gang hebben gezet om een preconceptie dragerschapstest te laten doen, dus we wachten sowieso tot dat klaar is (met een beetje pech 4 maanden).
Spannend Elleska! Maar wel heel erg leuk! Hopelijk is het snel raak
Antistoffen dalen: we gaan door tot 1 november, dan stoppen met de medicatie en hopen dat m'n schildklier weer normaal doet.
Antistoffen zijn hetzelfde: we moeten gaan beslissen of we doorgaan met behandelen of stoppen en voor een radioactiefjodiumplan gaan.
Antistoffen zijn veel hoger: we gaan nu voor radioactiefjodiumplan.
Ik weet niet zo goed waar ik op moet hopen...
.Mwoah, lastig. Hij zit in een vrij specifiek vakgebied, maar is nu ook iets breder aan het zoeken. Hij is al 11 maanden afgestudeerd, maar heeft de eerste 4 maanden niet zo heel hard gezocht. Dus het is echt een beetje mazzel hebben.. hij is wel al een aantal keer op gesprek geweest maar dan steeds net iemand met meer ervaring oid ook. Maargoed. Komt vast binnenkort goed!
Heb jij lang gerammeld voor je door kan schuiven nu? Ik lees al wel een tijd mee maar heb je verhaal niet meer helemaal helder
Edit: spannend inderdaad Tink!! Snap dat je niet zo goed weet waar je op moet hopen..
Tink, het eerste scenario is het beste voor de kinderwens toch? in dat geval duim ik daarvoor, super spannend. blijft sowieso vervelend dat je zelf geen enkele invloed hebt op jullie kinderwens.
.[ Bericht 34% gewijzigd door vlindertje89 op 06-06-2017 19:39:37 ]
Wow, dat is al een tijdje zeg!quote:
Hier op fok rammel ik alweer bijna 3 jaar mee, IRL nog wat langer. er was een huisje dat verbouwd moest worden, financieel iets meer stabiliteit, enzovoort. nog niet alles zit op 100% maar zo is er altijd wel iets. Spiraaltje moet er sowieso deze zomer uit want dan heb ik hem 5jaar en dat is ook het punt waar we al die tijd naar toe hebben gewerkt.
Tink, het eerste scenario is het beste voor de kinderwens toch? in dat geval duim ik daarvoor, super spannend. blijft sowieso vervelend dat je zelf geen enkele invloed hebt op jullie kinderwens.
En het beste is relatief eigenlijk. De kans dat het dan in november goed gaat is nog steeds maar zo'n 40%. Het is wel fijn dat ik dan geen radioactiefjodiumplan hoef, maar dat is nog helemaal niet zeker... Voor hetzelfde geld doet m'n schildklier het dan nog niet en gaan we dat alsnog doen.